

                                 
 

+gryfin01-02+







POWIEŚĆ

Michael Swanwick

Jajo Gryfa (1)

(Gryffin's Egg)

Przełożył Andrzej Pieńkowski
   
   Michael Swanwick zadebiutował w 1980 roku. Szybko stał 
się jednym z najpopularniejszych i najbardziej uznanych 
młodych pisarzy dekady. Kilka razy docierał do finału 
Nebuli, World Fantasy Award i John W. Campbell Award. Jego 
dzieła zdobyły Theodore Sturgeon Award, a także nagrodę 
czytelników Asimov's Magazine.  Za entuzjastycznie przyjętą 
przez krytyków powieść "Stations of the Tide" udało mu się 
otrzymać Nebulę.  Mieszka w Filadelfii wraz z żoną Marianne 
Porter i synem Seanem.  
   We wspaniałej i zawikłanej mikropowieści "Jajo Gryfa" 
Swanwick zabiera nas na Księżyc. Naszkicowany jego piórem, 
jest zaskakującym miejscem: to ogromny kompleks przemysłowy 
oszałamiający wielkością i stopniem złożoności, gdzie 
przeprowadzane są tajne eksperymentalne projekty nowych 
technologii. Skomplikowane księżycowe społeczeństwo kieruje 
się własnymi specyficznymi zwyczajami. Społeczeństwo to 
wkrótce będzie musiało stawić czoło dziwnej i 
niespodziewanej groźbie, nie tylko mogącej sprowadzić 
zagładę na siebie, ale także trwale zmienić całą ludzkość... 
lub zniszczyć ją na zawsze.  
   
   Księżyc? To jajo gryfa,
   Co się wykluje w jutrzejszą noc.
   Wielki ten czas przyniesie
   Dla małych chłopców zachwytów moc.
   Skorupa pęknie i gryf
   Popełznie po nocnym niebie.
   Gdy chłopcy będą się śmiać,
   Dziewczynki zapłaczą pewnie.
                         Vachel Lindsay  
   
   Słońce wyjrzało zza gór. Gunther Weil podniósł dłoń 
w geście pozdrowienia, po czym natychmiast zakrył nią 
oczy, na chwilę chroniąc się przed blaskiem, dopóki 
wizjer jego hełmu nie spolaryzował się.
   Przewoził pręty paliwowe do kompleksu przemysłowego 
Chatterjee Crater, w którym czterdzieści godzin przed 
świtem reaktor Chatterjee B osiągnął stan krytyczny, 
niszcząc oprócz siebie piętnaście odległościowych 
przełączników automatycznych i jeden przekaźnik 
mikrofalowy. Wytworzył przy tym wystarczające przepięcie, 
by uszkodzić wszystkie fabryki w kompleksie. Na szczęście 
w projekcie przewidziano taką możliwość i dlatego w 
chwili, gdy nad wyżyną Rhaeticus wschodziło słońce, stał 
już tam nowy, gotowy do włączenia reaktor.
   Gunther jechał na automatycznym pilocie, mierząc odległość od 
Bootstrap ilością śmieci wyściełających drogę przez Mare 
Vaporum. Blisko miasta szeregi zużytych i uszkodzonych 
maszyn konstrukcyjnych stały w otwartej próżni, oczekując 
na dalszy los. Dziesięć kilometrów dalej eksplodował 
ciśnieniowy transporter, rozrzucając po okolicy części 
urządzeń i gigantyczne dżdżownice pianki uszczelniającej. 
Na dwudziestym piątym kilometrze droga znów się pogarszała 
zawalona reflektorami i zdruzgotanymi ślizgaczami 
transportowymi.  
   Czterdzieści kilometrów dalej stawała się jednak 
czystym, prostym rozcięciem w pokrywającym wszystko pyle.  
   Gunther rozwinął mapę topograficzną, ignorując głosy 
dochodzące z tyłu jego czaszki - pogaduszki innych 
kierowców oraz sygnały bezpieczeństwa, które 
ciężarówka regularnie wtłaczała do przekaźnika w jego 
mózgu.
   Gdzieś tutaj. 
   Skręcił z drogi Mare Vaporum i wjechał na teren 
pokryty nienaruszonym pyłem.
   - Opuściłeś zaplanowaną trasę - powiedziała ciężarówka. 
- Odchylenia od przyjętego planu są dozwolone tylko przy 
nagranym pozwoleniu twojego spedytora.
   - Ach, tak - głos Gunthera zabrzmiał głośno w jego 
hełmie stanowiąc jedyny realny dźwięk wśród paplaniny 
duchów.  Wyszedł ze swojej ciśnieniowej kabiny.  
Uszczelniające warstwy skafandra skutecznie wszystko 
wyciszały, nawet trzeszczenie szwów w kontakcie z panującą 
na zewnątrz próżnią.
   - Obaj wiemy, że jeśli nie przekroczę za bardzo 
terminu, Beth Hamilton nie będzie się czepiać, gdy się 
trochę powłóczę.
   Przekroczyłeś możliwości językowe tej jednostki - 
stwierdził głos w jego głowie.
   - W porządku, niech więc cię to nie obchodzi. - Zręcznym 
ruchem zablokował przełącznik transmisji radiowej za
pomocą kawałka kabla.  Głosy w jego głowie gwałtownie 
zamilkły.  Był teraz całkowicie odizolowany.
   - Mówiłeś, że nie zrobisz tego więcej. - Słowa 
transmitowane tym razem bezpośrednio do jego przekaźnika 
brzmiały głęboko i dźwięcznie jak głos Boga. - Przepisy 
Piątej Generacji wyraźnie wymagają utrzymywania stałej 
łączności radiowej przez kiero... 
   Nie marudź. To nudne.
   Przekroczyłeś możliwości językowe...
   Och, zamknij się wreszcie. - Palec Gunthera wędrował 
właśnie po mapie, śledząc wykreśloną poprzedniej nocy trasę: 
trzydzieści kilometrów po dziewiczej ziemi, której nie 
przemierzał dotąd żaden człowiek ani maszyna, a potem na 
północ do szosy na Murchison. Jeśli dopisze mu szczęście, 
może się nawet uda być w Chatterjee przed czasem.  
   Wjechał na księżycową równinę. Po obu stronach za 
oknami przepływały mijane skały. Przed nim powoli, prawie
niedostrzegalnie wyrastały góry. Poza śladami kół, 
które pozostawiała za sobą ciężarówka, nie istniało w 
zasięgu wzroku nic, co świadczyłoby, że ludzkość 
kiedykolwiek istniała. Panowała doskonała cisza.
   Gunther żył dla takich właśnie chwil. Wjeżdżając w tę 
czystą, bezludną pustkę doświadczał wewnętrznego wzrostu 
- jak gdyby wszystko, co oglądał: gwiazdy, równina, 
kratery i cała reszta, w jakiś sposób stawało się częścią 
jego. Miasto Bootstrap było jedynie blakniejącym snem, 
odległą wyspą na łagodnie falującej powierzchni kamiennego 
morza. Pomyślał, że nikt nigdy już nie będzie tu pierwszy. 
Tylko on.
   Pamięć podsunęła mu wspomnienie z dzieciństwa. Była 
wtedy Wigilia i razem z rodzicami jechał samochodem do 
kościoła na Pasterkę. Opadające w nieruchomym powietrzu 
płatki śniegu przykryły znajome ulice Dusseldorfu obfitą 
warstwą najczystszej bieli. Ojciec prowadził, a on, 
przechylony przez oparcie przedniego siedzenia, wpatrywał 
się w zachwycie w ten spokojny, odmieniony świat. Panowała 
doskonała cisza.  
   Samotność budziła jego wrażliwość i wprowadzała w 
nabożny nastrój.
   Ciężarówka przebijała się przez tęczę pastelowych 
szarości, bardziej odcieni niż barw, które sprawiały 
wrażenie, jakby coś jasnego i uroczystego kryło się pod 
cienką powłoką pyłu. Słońce świeciło mu przez ramię, 
wyciągając do nieskończoności cień ciężarówki, gdy skręcił 
przednią oś, żeby ominąć leżący na drodze głaz. Prowadził 
bezmyślnie, zauroczony surowym pięknem przepływającego 
krajobrazu.
   Posłuszny myślom komputer włączył w jego głowie 
muzykę. Wszechświat wypełnił się melodią "Sztormowej 
pogody".
                              *
   Zjeżdżał po prawie niezauważalnym stoku, gdy nagle 
manetki sterownicze zamarły mu w rękach. Ciężarówka 
zatrzymała się i wyłączyła silnik.
   - Do diabła z tobą, kretyńska maszyno! - warknął. - Co 
ci nie pasuje tym razem?
   - Teren przed nami jest nieprzejezdny.
   Gunther trzasnął pięścią w deskę rozdzielczą, aż 
leżące na niej mapy zatańczyły w powietrzu. Teren przed 
pojazdem był równy i lekko pochyły. Wszelkie elementy 
zróżnicowania powierzchni eony temu zdławiła eksplozja 
Mare Imbrium. Nic trudnego. Kopniakiem otworzył drzwi i 
wygramolił się na zewnątrz.
   Przed ciężarówką rozciągała się drobna dolinka 
księżycowa: wąski, wężowaty rów meandrujący w poprzek 
obranej przez niego trasy, który każdemu natychmiast 
skojarzyłby się z wyschniętym korytem rzecznym. Podszedł 
bliżej. Rów miał piętnaście metrów szerokości i był 
głęboki maksymalnie na trzy metry. Wystarczająco 
płytki, by nie umieszczono go na mapach topo. Gunther 
wrócił do kabiny, bezgłośnie zamykając za sobą drzwi.
   - Zobacz, te zbocza nie są bardzo strome. Ze sto razy 
byłem w gorszej sytuacji. Pojedziemy sobie wolniutko i 
ostrożnie, OK?
   - Teren przed nami jest nieprzejezdny - odparła 
ciężarówka. Proszę powrócić na wstępnie przyjętą trasę.
   W głowie grał mu teraz Wagner. Tannhauser. 
Zniecierpliwiony kazał mu się wyłączyć.
   Skoro jesteś taki cholernie mądry, dlaczego nigdy nie 
chcesz słuchać zdrowego rozsądku?
   Przygryzł wargę w złości, po czym zaraz potrząsnął 
głową. 
   - Nie ma mowy. Powrót oznaczałby dla nas ogromne 
opóźnienie. Rów na pewno skończy się kilkaset metrów 
dalej. Po prostu jedźmy wzdłuż niego, aż będziemy mogli 
odbić w kierunku Murchison. Ani się obejrzysz, jak 
zajedziemy na miejsce.
                              *
   Trzy godziny później udało mu się w końcu dotrzeć do 
drogi na Murchison. Cały śmierdział potem, a ramiona 
bolały go od długotrwałego napięcia. 
   - Gdzie jesteśmy? - spytał cierpkim głosem. - Skasuj to - 
rzucił zaraz potem, nim ciężarówka zdążyła mu odpowiedzieć. 
Gleba księżycowa nagle zmieniła barwę na czarną. To mogła 
być smuga wyrzutowa z kopalni Sony-Reinpfaltz. Jej działo 
skierowane było prawie idealnie na południe, unikając w ten 
sposób okolicznych fabryk. Dlatego odpady napotykało się na 
drodze jako pierwsze. Co oznaczało, że byli już blisko.  
   Murchison stanowiło niewiele ponad naznaczone śladami 
kół wielu ciężarówek skrzyżowanie, gdzie prowizorycznie 
wzniesioną groblą biegła pylista trasa oznaczona jedynie 
pojedynczymi maźnięciami pomarańczowej farby na 
przydrożnych kamieniach. W krótkim czasie Gunther minął 
serię punktów orientacyjnych - były to smugi z fabryk 
Harada Industrial, Sea of Storms Manufacturing i Krupp 
Funfzig. Znał je dobrze. Dla wszystkich automatykę robiło 
G5.
   Obok przemknęła lekka lora przewożąca buldożer, 
wzbiła chmurę pyłu, która opadła równie szybko jak 
drobne kamienie. Kierujący nią zdalny zamachał w 
pozdrowieniu chudym ramieniem. Gunther bezwiednie 
odwzajemnił gest zastanawiając się, czy był to ktoś 
znajomy.
   Teren wokoło był skopany i zaorany, a głazy usypane w 
niedbałe stosy. Gdzieniegdzie widniały, wciśnięte w próg 
skalny, pojedyncze stacje obrabiarek i Platformy 
Awaryjnego Składowania Oxytank. Przy drodze wisiał znak: 
SPŁUCZKI TOALETOWE 1/2 KILOMETRA. Skrzywił się. Zaraz potem 
przypomniał sobie, że jego radio cały czas jest wyłączone 
i zdjął pętlę kabla. Pora powrócić do rzeczywistości, 
pomyślał. Natychmiast do przekaźnika wlał mu się oschły głos 
jego spedytora.  
   - ...insyn! Weil! Gdzie do cholery jesteś?
   - Jestem tutaj, Beth. Trochę spóźniony, ale dokładnie 
tu, gdzie powinienem być.
   - Sukin... - Nagranie urwało się i usłyszał tym razem 
Beth Hamilton na żywo. - Lepiej dla ciebie, żebyś miał 
naprawdę dobre usprawiedliwienie, złotko.
   - O, wiesz jak to jest. - Gunther odwrócił wzrok od 
drogi, by spojrzeć na góry barwy zamglonej zieleni. Miał 
ochotę wspiąć się na nie i nigdy nie wrócić. Może znalazłby 
jaskinie. Może napotkałby potwory: próżniowe trolle i smoki 
księżycowe o metabolizmie tak powolnym, że pokonanie 
odległości równej długości własnego ciała zajmuje im 
stulecia - supergęste istoty umiejące pływać w skale jakby 
to była woda. Wyobrażał sobie, że nurkują głęboko, kierując 
się liniami sił pola magnetycznego, do żył diamentu i 
plutonu, by potem powrócić. I śpiewają. - Zabrałem 
autostopowicza i wyjątkowo przypadliśmy sobie do gustu - 
odparł.  
   - Spróbuj powiedzieć to E.Izmailovej. Jest na ciebie 
cholernie wściekła.
   - Komu?
   - Izmailova. Nasz nowy spec od rozbiórki przysłany tu w 
ramach zbiorowego kontraktu. Przyleciała skoczkiem dopiero 
cztery godziny temu i od tamtej pory czeka na ciebie i 
Siegfrieda. Rozumiem, że nigdy nie miałeś z nią do 
czynienia?
   - Nie.
   - Ja tak. I lepiej na nią uważaj. Jest twarda i nie 
będą ją bawiły twoje wyskoki.
   - O, daj spokój, to tylko kolejny technik na usługach, 
nieprawdaż? W dodatku nie jest moim przełożonym. Nie 
sądzę, by mogła mi coś zrobić.
   - Śnij sobie dalej, dziecinko. Odesłanie z powrotem na 
Ziemię takiej zakały jak ty nie kosztowałoby jej wiele 
zachodu.
                              * 
   Słońce stało już tylko o grubość palca nad górami, gdy 
w zasięgu wzroku pojawiło się Chatterjee A. Gunther z 
rosnącym niepokojem rzucał okiem na tarczę słoneczną.  Jego 
wizjer, dostrojony do długości fali H-alfa, pozwalał mu 
widzieć rozpaloną do białości kulę pokrytą kotłującymi się 
wolno czarnymi plamami - bardziej ziarnistymi niż zwykle. 
Wyglądało na to, że aktywność plam słonecznych była wysoka. 
Zastanawiał się, dlaczego Stacja Prognoz Promieniowania nie 
nadała ostrzeżenia dla pozostających na powierzchni. Faceci 
z Obserwatorium zwykle wiedzieli o tym najwcześniej.  
   Chatterjee A, B i C stanowiły trzy kratery o prostej 
strukturze tuż pod Chladni. Dwa mniejsze nie miały 
znaczenia, ale Chatterjee A był dzieckiem meteoru, który 
przebił się przez bazalty Mare Imbrium, odsłaniając 
cudowną, jak całe te góry, żyłę rudy aluminium. Bootstrap, 
zainteresowane przystępnością złoża, uczyniło z krateru 
jeden ze swych klejnotów przemysłowych. Gunther nie był 
więc zaskoczony widząc, że Kerr-McGee robi wszystko, żeby 
reaktor znów zaczął pracować.
   Parking aż roił się od maszyn jeżdżących i kroczących 
oraz robotów montażowych. Wszystkie intensywnie pracowały 
przy bąblowatych kopułach fabryk, hutach, rampach 
wyładowczych i garażach próżniowych. Rozbiórce większych 
konstrukcji przemysłowych towarzyszyły wzbijane w niebo 
konstelacje błękitnych iskier. Całe floty przeładowanych 
ciężarówek opuszczały kompleks, zalewając równinę 
księżycową szerokim wachlarzem pojazdów, po którym 
zostawał obłok pyłu. Gdy Fats Waller zaczął śpiewać "Dziś 
robota wre", Gunther wybuchnął śmiechem.
   Zwolnił prawie do zera, omijając szerokim łukiem 
płytarkę gazową, którą właśnie wciągano na transporter, po 
czym przeciął dojazd do rampy Chatterjee B. Tuż pod 
szczytem krateru wycięto tu w skale nowe lądowisko, gdzie 
wokół skoczka odpoczywał jeden człowiek i ośmiu zdalnych.
   Jeden ze zdalnych właśnie coś mówił, gestykulując 
zawzięcie. Kilku stało nieruchomo, zupełnie jak staromodne 
aparaty telefoniczne, odrzucone przez ziemskie władze, lecz 
pozostawione na wypadek, gdyby zwiększyło się 
zapotrzebowanie na usługi doradców.  
   Gunther odwiązał Siegfrieda od dachu kabiny i, 
trzymając w jednej ręce pilota, a w drugiej szpulę z 
kablem, podprowadził go do skoczka.
   Człowiek wyszedł im naprzeciw. 
   - Hej! Co was zatrzymało?  
   E. Izmailova ubrana była w krzykliwy pomarańczowo-
czerwony kombinezon z butiku Volga Studio, ostro 
kontrastujący ze standardowym uniformem z logo G5 na piersi. 
Przez złotą szybę jej hełmu nie mógł dostrzec twarzy. Lecz 
jej głos mówił wiele o wyglądzie: płonące oczy i zaciśnięte 
wąskie usta.  
   - Złapałem gumę.  
   Znalazł odpowiednio gładki głaz i położył na nim szpulę, 
nawijając nadmiar kabla, by leżała równo. - Mamy chyba z 
pięćset jardów ekranowanego kabla.  Wystarczy wam?  
   Krótkie, ostre skinięcie głową.
   - W porządku. - Wyciągnął pistolet kołkowy. - Odsuń 
się.  
   Klęcząc, przygwoździł szpulę do skały. Następnie 
przeprowadził szybki test funkcjonowania jednostki. - Wiemy, 
jak tam jest?
   Zdalny ożył, zrobił krok do przodu i przedstawił się 
jako Don Sakai z zespołu kryzysowego G5. Gunther już 
kiedyś z nim pracował: przyzwoity facet, choć wykazywał typowy 
dla większości Kanadyjczyków przesadny strach przed 
energią jądrową. 
   - Pani Lang z Sony-Reinpfaltz wprowadziła 
tu swoją jednostkę, lecz promieniowanie było tak silne, że 
straciła kontrolę zaraz po wstępnym badaniu.  
   Drugi zdalny kiwnął głową, lecz czas przekazu do Toronto 
był zbyt długi, by mógł to usłyszeć Sakai.  
   - Zdalny po prostu szedł dalej. - Zakaszlał nerwowo i 
dodał całkiem niepotrzebnie: - Układy autonomiczne były zbyt 
wrażliwe.  
   - Cóż, dla Siegfrieda nie powinno to stanowić problemu. Jest 
tępy jak pień. Na ewolucyjnej skali inteligencji maszyn 
zajmuje miejsce bliższe łomu niż komputera. - Minęło dwie i 
pół sekundy, zanim Sakai zaśmiał się uprzejmie. Gunther 
skinął głową do Izmailovej. - Poprowadź mnie tam. Powiedz, 
czego chcesz.
   Izmailova podeszła do niego. Ich kombinezony na chwilę 
zetknęły się, gdy podłączała końcówkę przewodu kontrolnego 
do jego pilota. Jak cienie ze snu, na szybie jej hełmu 
zamigotały niewyraźne kształty.  
   - Czy on wie co robi? - zapytała.
   - Hej! Ja... 
   - Zamknij się, Weil - warknęła Hamilton na prywatnym 
obwodzie.
   - Nie byłoby go tutaj, gdyby firma nie miała pełnego 
zaufania do jego umiejętności - kontynuowała na 
otwartym kanale.
   - Jestem pewien, że nigdy nie było żadnych 
wątpliwości... - zaczął Sakai, po czym zamilkł, gdy 
dosięgły go z opóźnieniem słowa Hamilton.
   - Na skoczku jest pewne urządzenie - powiedziała 
Izmailova do Gunthera. - Idź i weź je. 
   Posłusznie przeprogramował Siegfrieda na mały ładunek 
o dużej gęstości. Robot nachylił się nisko nad skoczkiem, 
owijając swoje duże, wrażliwe dłonie wokół urządzenia. 
Gunther lekko zwiększył nacisk. Nic się nie stało. Małe 
ciężkie świństwo. Powoli i ostrożnie podciągnął moc. 
Siegfried wyprostował się.
   - Drogą w górę, potem do środka na dół.
   Reaktor, stopiony, skręcony i owinięty wokół samego 
siebie był nierozpoznawalną górą żużlu, z której brzegów 
wystawały poskręcane rury. Na początku awarii miała tu 
miejsce eksplozja chłodziwa i fragment zbocza krateru 
błyszczał od rozpylonego na nim metalu. 
   - Gdzie jest radioaktywny materiał? - zapytał Sakai. 
Mimo że był trzysta kilometrów stamtąd, jego głos zdradzał 
napięcie i obawę.  
   - Wszystko tu jest radioaktywne - odparła Izmailova.
   Czekali. 
   - No... wiesz, o czym myślę. Pręty paliwowe?
   - W tej chwili twoje pręty paliwowe są zapewne trzysta 
metrów pod nami i dalej się zapadają. Mamy tu do czynienia 
z materiałem rozszczepialnym, który osiągnął masę 
krytyczną. W takim procesie bardzo wcześnie ma miejsce 
stopienie prętów w coś w rodzaju supergorącej kałuży, 
która może wpalać się w skałę. Wyobraź to sobie jako 
gęstą, ciężką kroplę wosku, powoli spływającą do jądra 
Księżyca. 
   - Boże, jak ja kocham fizykę - skomentował Gunther.
   Hełm Izmailovej zwrócił się w jego stronę z nagle 
wygaszonym wizjerem. Po długiej chwili włączył się z 
powrotem i odwrócił. 
   - Przynajmniej droga w dół jest czysta. Prowadź swoją 
jednostkę aż do końca. Będzie tam stary szyb poszukiwawczy. 
Chcę sprawdzić, czy wciąż jest otwarty.  
   - Czy jedno urządzenie wystarczy? - zapytał Sakai. 
- Znaczy się - do uprzątnięcia krateru. 
   Uwaga kobiety skupiona była na postępach Siegfrieda. 
Nieobecnym głosem odpowiedziała:  
   - Panie Sakai, przegrodzenie drogi dojazdowej kawałkiem 
łańcucha w zupełności wystarczyłoby do uprzątnięcia tego 
terenu.  Ściany krateru ochroniłyby od promieniowania gamma 
każdego, kto pracowałby w pobliżu, a zmiana tras skoczków w 
celu uniknięcia napromieniowania pasażerów to żaden problem. 
Największym biologicznym zagrożeniem ze strony stopionego 
reaktora jest promieniowanie alfa, emitowane przez pewne 
radioizotopy obecne w wodzie i powietrzu. Gdy substancje 
emitujące cząstki alfa ulegną skoncentrowaniu w organizmie, 
mogą spowodować znaczące uszkodzenia; gdzie indziej nie są w 
stanie. Promieniowanie alfa zatrzymuje już kartka papieru. 
Dopóki utrzymujesz reaktor z dala od swojego ekosystemu, 
jest bezpieczny jak inne duże maszyny.  Zakopywanie 
zniszczonego reaktora tylko dlatego, że jest radioaktywny, 
jest niepotrzebne i, proszę mi wybaczyć sformułowanie, 
wynikające z przesądów. Lecz to nie ja ustalam politykę. Do 
mnie należy rozwalanie.  
   - Czy to jest ten szyb, o który ci chodzi? - spytał 
Gunther.
   - Tak. Zejdź nim w dół aż do dna. To niedaleko.
   Gunther włączył reflektor umieszczony na piersi 
Siegfrieda i założył bloczek, żeby kabel się nie 
zadzierzgnął. Zeszli w dół. W końcu Izmailova rzuciła: 
   - Stop. Jesteśmy wystarczająco daleko. - Łagodnie postawił 
urządzenie, po czym zwrócony w jej kierunku pstryknął 
przełącznikiem aktywacji. 
   - Zrobione - rzekła Izmailova.  - Wyprowadź swoją 
jednostkę. Daję ci godzinę na oddalenie się od krateru.  
   Gunther zauważył, że zdalni zaczęli już 
automatycznie odchodzić.
   - Hmm... mam jeszcze załadować prety paliwowe.
   -  Nie, dziś nie możesz. Nowy reaktor został ponownie 
rozmontowany i odtransportowany poza strefę wybuchu. 
   Gunther wyobraził sobie całą tę maszynerię, jak jest 
rozbierana i wywożona z kompleksu, i po raz pierwszy 
uderzyła go czysta rozrzutność tej operacji. Zwykle 
w takim przypadku usuwano tylko najwrażliwsze części 
wyposażenia. 
   - Moment! Jakiegoż to strasznego materiału 
wybuchowego zamierzasz tu użyć?
   Izmailova wyprostowała się dumnie.
   - Żadnego, którym nie umiałabym się posługiwać. Jest to 
urządzenie klasy dyplomatycznej, identyczne do użytego 
przed pięciu laty. Prawie sto przypadków zastosowania i 
ani jednej mechanicznej usterki. To czyni je najpewniejszą 
bronią w historii wojskowości. Powinieneś czuć się 
zaszczycony, że miałeś okazję pracować z jednym z nich.
   Gunther poczuł, jak jego ciało zamienia się w lód. 
   - Boże Przenajświętszy - powiedział. - Kazałaś mi nosić 
bombę atomową w walizce. 
   - Lepiej zacznij się przyzwyczajać. Westinghouse Lunar 
wprowadza właśnie te maleństwa do masowej produkcji. Z
ich pomocą będziemy kruszyć góry, przebijać drogami 
wyżyny, wysadzać ściany kanałów, żeby sprawdzić, co się pod 
nimi kryje. - Przemawiała niczym wizjoner. - A to dopiero 
początek. Są już plany pól wzbogacania na Sinus Aestum. 
Strzela się kilka bomb nad regolitem, a potem odzyskuje 
pluton z pyłu. Staniemy się dostawcą paliw dla całego 
Układu Słonecznego.
   Musiało być widać po nim przerażenie, bo Izmailova 
roześmiała się. 
   - Pomyśl o tym, jak o broni dla pokoju.
                              *
   - Powinieneś tam być! - powiedział Gunther. - To było 
pieprzononiewiarygodne. Jedna ze ścian krateru po prostu 
zniknęła. Rozpłynęła się w nicość. Rozwalona na pył. I 
przez naprawdę długi czas wszystko świeciło! Krater, 
maszyny, wszystko. Mój wizjer był tak blisko 
przeładowania, że zaczął migotać. Myślałem, że się spali, 
ale było ekstra. - Podniósł swoje karty. - Kto rozdał ten 
szmelc? 
   Krishna uśmiechnął się nieśmiało i skulił się w sobie. 
   - Wchodzę.
   Hiro skrzywił się na widok kart. 
   - Właśnie umarłem i trafiłem do piekła.
   - Podwyższam - rzuciła Anya.
   - Niech to, zasługuję na cierpienie.
   Byli w parku Noguchi, nad brzegiem głównego jeziora. 
Siedzieli na porozrzucanych w przemyślny sposób 
kamieniach, które wyrzeźbiono tak, by wyglądały na 
wyerodowane przez wodę. Obok rósł sięgający kolan las 
miniaturowych brzózek, a czyjś jacht-zabawka pływał 
wokół stożka impaktowego w centrum jeziora. Rój pszczół 
szalał nad koniczyną.
   - I wtedy, gdy ściana zaczęła się sypać, ta zwariowana 
ruska dziwka... - Anya pokazała trójkę. - Uważaj, co mówisz o 
zwariowanych ruskich dziwkach. - ...podrywa swojego 
skoczka, jak wystrzelona z procy... 
   - Widziałem to w telewizji - powiedział Hiro. - Wszyscy 
widzieliśmy. To dopiero była wiadomość. Facet, który 
pracuje dla Nissana, powiedział mi, że BBC dała na to 
trzydzieści sekund. - Złamał sobie nos ćwicząc karate, 
kiedy wpadł pod cios swojego instruktora. Kontrast 
pomiędzy białym kwadratem opatrunku i czarnymi, 
krzaczastymi brwiami nadawał mu wygląd grubiańskiego 
pirata. Gunther wyrzucił kartę. - Brednie. Nic nie 
widzieliście. Nie czuliście, jak potem zatrzęsła się 
ziemia. 
   - Ciekawe, jaki związek miała Izmailova z Wojną 
Neseserów? - spytał Hiro. - Na pewno nie była kurierem. 
Może pracowała w zaopatrzeniu lub w logistyce?
   Gunther wzruszył ramionami.
   - Pamiętacie Wojnę Neseserów, prawda? - zapytał 
Hiro z sarkazmem. - Połowa elit wojskowych na Ziemi ginie 
w ciągu jednego dnia. Świat uniknął perspektywy bliskiej 
wojny dzięki śmiałej akcji. Podejrzani o terroryzm uznani 
zostają globalnymi bohaterami. 
   Gunther pamiętał Wojnę Neseserów całkiem nieźle. Miał 
dziewiętnaście lat i brał udział w pracach przy projekcie 
Finlandia Geothermal, gdy cały świat zamarł w nagłym 
skurczu prawie się unicestwiającym. Był to jeden z głównych 
powodów podjęcia decyzji o opuszczeniu Ziemi. 
   - Czy nie możemy nigdy pogadać o czymś innym niż 
polityka? Mam serdecznie dosyć wysłuchiwania o masowej 
zagładzie.  
   - Hej, czy nie powinieneś być na spotkaniu z 
Hamilton? - zapytała nagle Anya.
   Spojrzał w górę na Ziemię. Wschodnie wybrzeża Ameryki 
Południowej właśnie przekraczały linię terminatora. 
   - Do diabła z tym, mamy jeszcze dość czasu na jedno 
rozdanie.  
   Wygrał Krishna trójką dam. Rozdawanie przypadło 
Hiro. Przetasował szybko, ciskał karty krótkimi, 
wściekłymi machnięciami ręki. 
   - W porządku - wtrąciła Anya. - Co cię gryzie?
   Rzucił jej gniewne spojrzenie, po czym spuścił 
oczy i stłumionym głosem, jakby nagle stał się 
nieśmiały niczym Krishna, odpowiedział: 
   - Jadę do domu.
   - Do domu? 
   - Masz na myśli Ziemię? 
   - Czyś ty oszalał? Teraz, gdy wszystko może tam w 
każdej chwili wylecieć w powietrze? Dlaczego?
   - Bo jestem już cholernie zmęczony tym Księżycem. To 
najbrzydsze miejsce we Wszechświecie. 
   - Brzydkie? - Anya spojrzała znacząco na 
wielopoziomowe ogrody, na potoki spadające przez osiem 
pięter w ośmiu mieniących się kaskadach, by w końcu 
dotrzeć do głównego jeziora, skąd wpompowywano wodę z 
powrotem na górę, na zgrabnie pozawijane alejki. Pod 
wieżami forsycji i wielkimi, zakręconymi w pergole 
krzewami różanymi, spacerowali ludzie. Ich 
charakterystyczny dla Księżyca posuwisty, spowolniony 
sposób chodzenia, sprawiał wrażenie ruchu pod wodą. Inni 
wpadali i wypadali z tuneli biurowych, zatrzymując się na 
chwilę, by spojrzeć jak łuszczaki wykręcają w powietrzu 
piruety nad grządkami ogórków. Na środkowym poziomie 
mieścił się pchli targ, gdzie namioty w których 
emerytowani hobbyści sprzedawali systemy fabryczne, 
koszyki trawy, przyciski do papieru z pomarańczowego 
szkła, a także kursy tańca postinterpretatywnego i analizy 
poezji elżbietańskiej, tworzyły mozaikę plam w odważnych 
barwach turkusu, szkarłatu i akwamarynu. 
   - Jak dla mnie,  to jest całkiem ładne. Może nieco 
zatłoczone, ale to właśnie pionierska estetyka.  
   - To wygląda jak pasaż handlowy, ale nie o to mi 
chodziło. To jest... - zawahał się w poszukiwaniu 
właściwego słowa. - To coś w rodzaju... Boli mnie to, co 
robimy z tym światem. Chodzi o to, że rozkopujemy go, 
rozrzucamy wszędzie śmieci, tniemy góry na kawałki - i po 
co to wszystko? 
   - Dla pieniędzy - zaczęła Anya. - Dóbr 
konsumpcyjnych, surowców, przyszłości dla naszych dzieci. 
Co w tym złego?
   - Nie budujemy przyszłości. Budujemy broń.
   - Na Księżycu nie ma nic poza paroma pistoletami. To 
strefa przemysłowa gwarantująca wspólny rozwój wielu 
przedsiębiorstw. Broń jest tu nielegalna.
   - Wiecie, co mam na myśli. Wszystkie te rzeczy, jak 
zapalniki do bomb, systemy detonacji i korpusy pocisków 
rakietowych, budowane tutaj i przewożone na niską orbitę 
ziemską. Nie udawajmy, że nie wiemy do czego to wszystko 
służy. 
   - No i co z tego? - zapytała słodko Anya. - Żyjemy 
w realnym świecie. Nikt z nas nie jest tak naiwny, żeby 
uwierzyć w rządy bez armii. Dlaczego masz za złe, że te 
rzeczy są budowane tu, a nie gdzie indziej?. 
   - Mierzi mnie ta krótkowzroczna, egocentryczna 
chciwość, z jaką wszystko robimy! Czy wyglądałaś ostatnio na 
zewnątrz, żeby zobaczyć, w jaki sposób rozpruwa się, wyrywa 
i rozrzuca po okolicy powierzchnię Księżyca? Wciąż jeszcze 
istnieją miejsca, gdzie można popatrzeć sobie na surowe 
piękno w jego pierwotnym stanie - takie, jakie istniało w 
czasach, gdy nasi przodkowie bujali się na gałęziach. Lecz 
my je niszczymy. Za jedną, najwyżej dwie generacje, 
Księżyc nie będzie miał w sobie więcej piękna niż, nie 
przymierzając, wysypisko śmieci. 
   - Widziałeś, co ziemski przemysł zrobił ze 
środowiskiem? - odparła Anya. - Zatem usunięcie go poza 
planetę to chyba dobry pomysł, nie? 
   - Tak, ale Księżyc...
   - Nie posiada nawet własnej ekosfery. Niczym mu nie 
można zaszkodzić.
   Gapili się na siebie. W końcu Hiro stwierdził: 
   - Nie mam ochoty o tym gadać - i sposępniały podniósł 
karty.  
   Pięć, może sześć rozdań później podeszła do nich 
kobieta i przysiadła na trawie przy nogach Krishny. Cień 
na jej powiekach miał barwę elektryzującej żywej purpury. 
Na jej ustach płonął szalony uśmieszek. 
   - A, cześć - powitał ją Krishna. - Czy wszyscy obecni 
znają Sally Chang? Podobnie jak ja jest członkiem zespołu 
naukowego Centrum Technologii Samopowielających.  
   Pozostali skinęli głowami. Gunther przedstawił się: 
   - Gunther Weil. Członek Generation 5, błękitny kołnierzyk.
   Zachichotała.
   Gunther mrugnął do niej. 
   - Wydajesz się być w dobrym humorze. - Zastukał pięścią w 
stół - Czekam.  
   - Jestem na psylce - odparła. - Jedną kartę.  
   - Psylocybinie? - spytał Gunther. - Byłbym zainteresowany 
odrobiną tego. Hodujesz ją czy wytwarzasz? Mam kilka 
fabryczek w pokoju - być może mógłbym jednej użyć, jeśli 
zgodziłabyś się udostępnić oprogramowanie? 
   Sally Chang potrząsnęła głową zanosząc się bezwiednym 
śmiechem. Po policzkach spływały jej łzy.
   - Coż, chyba porozmawiamy o tym, jak wrócisz do normy.  
- Gunther rzucił okiem na swoje karty. - Tym rozdaniem 
świetnie grałoby się w szachy. 
   - Nikt nie grywa w szachy - stwierdził ponuro Hiro. - 
- To gra dla komputerów.
   Gunther zgarnął pulę z dwiema parami. Przetasował. 
Krishna nie chciał przełożyć, więc zaczął rozdawać. 
   - Wracając do sprawy, ta zwariowana Rosjanka...
   Zupełnie bez uprzedzenia, Chang zaczęła rżeć niby koń. 
Dzikie paroksyzmy śmiechu co chwila rzucały nią do tyłu, by 
zaraz znowu zgiąć jej ciało wpół. Zachwyt z własnego 
odkrycia tańczył w jej oczach, gdy skierowała palec na 
Gunthera. - Jesteś robotem! - wydusiła z siebie między 
kolejnymi atakami.  
   - Co, przepraszam? 
   - Na pewno jesteś robotem - powtórzyła. - Jesteś 
maszyną, automatem. Spójrz na siebie! Nic poza 
bodziec-reakcja. Nie masz grama wolnej woli. Nic tam nie 
ma. Nie umiałbyś uczynić niczego sam z siebie, nawet 
gdybyś ratował własne życie. 
   - Czyżby? - Gunther rozejrzał się w poszukiwaniu 
inspiracji. Mały chłopiec - to mógł być Pyotr Nahfees, 
jednak za daleko, by stwierdzić na pewno - stał nad 
brzegiem wody karmiąc karpia kawałkami zapiekanki z 
krewetek. - A gdybym tak rzucił tobą do jeziora? To byłby 
akt woli. 
   Śmiejąc się pokręciła głową. 
   - Typowe zachowanie przedstawiciela naczelnych. 
Postrzegane zagrożenie wita się kpiącą agresją.  
   Gunther wybuchnął śmiechem.
   - Następnie, gdy to zawodzi, naczelny cofa się, okazując 
uległość. Rozładowuje sytuację. Małpa demonstruje swoją 
nieszkodliwość - widzicie? 
   - Hej, to naprawdę nie jest śmieszne - ostrzegł 
Gunther. - W zasadzie nawet to dość obraźliwe.
   - I z powrotem do postawy agresywnej. 
   Gunther westchnął i podniósł ręce do góry w geście 
rezygnacji. 
   - Jak powinienem zareagować? Według ciebie
wszystko, co mówię i robię, jest niewłaściwe.
   - Znowu uległość. W tę i z powrotem, od agresji do 
obrony. - Zaczęła naśladować ręką ruch tłoka. - Zupełnie 
jak mała maszynka - widzicie? To wszystko zachowania 
automatyczne.
   - Hej, Krish, jesteś neurobio-coś-tam, nie? Powiedz coś 
w mojej obronie. Wydostań mnie z tej konwersacji.
   Krishna spiekł raka. Unikał oczu Gunthera. 
   - Musicie wiedzieć, że panna Chang cieszy się wysokim 
uznaniem w Centrum. Cokolwiek myśli o myśleniu, jest warte 
przemyślenia.  
   Kobieta przyglądała mu się chciwie. 
Błyszczące oczy. Zwężone źrenice. 
   - Wydaje mi się, że chodziło jej o to, w sumie, że my 
wszyscy tak w zasadzie tylko dryfujemy przez życie. Jak na 
automatycznym pilocie.  Nie tylko ty, ale my wszyscy. - 
Zwrócił się bezpośrednio do niej: - Tak?  
   - Nie, nie i jeszcze raz nie - pokiwała przecząco 
głową. - Szczególnie chodzi mi o niego.
   - Poddaję się. - Gunther odłożył swoje karty i wyciągnął 
się na granitowej płycie, patrząc przez szklane sklepienie 
na znikającą w ciemnościach Ziemię. Kiedy zamknął oczy, 
widział startującego skoczka Izmailovej. Było to dość 
purytańskie urządzenie - niewiele więcej niż platforma z 
krzesłem umieszczona na czterech osadzonych blisko siebie 
butelkach gazowego paliwa, odzyskiwanego z odpadków, oraz 
kompletu zgrabnych nóg. Widział, jak podrywała go do góry w 
chwili, gdy rozkwitła eksplozja. Gdy już była wysoko nad 
kraterem, wyglądała przez chwilę jak jastrząb na szczycie 
gorącego prądu wznoszącego. Ubrana w czerwony skafander 
siedziała z opuszczonymi rękami, patrząc na spektakl z 
jakimś nieludzkim spokojem. W odbitym świetle płonęła 
jasno jak gwiazda. W jakiś przerażający sposób była 
piękna.
   Sally Chang kiwała się w przód i w tył obejmując 
rękami kolana. Śmiała się i śmiała.
                              *
   Beth Hamilton była podłączona do kontrolera zdalnej 
obecności. Podniosła jeden okular, gdy Gunther wszedł do 
jej biura, nie przestała jednak poruszać rękami i nogami. 
Te drobne, ospałe jak we śnie poruszenia zostaną odebrane 
i wzmocnione w jakiejś fabryce za horyzontem. 
   - Znowu się spóźniasz - było to stwierdzenie faktu, bez 
jakiegokolwiek akcentu emocjonalnego.  
   Większość ludzi odczuwałaby co najmniej niektóre 
objawy skurczu rzeczywistości, mając do czynienia 
jednocześnie z dwoma otoczeniami. Hamilton była jedną z 
nielicznych osób, zdolnych do rozszczepienia swojej uwagi 
na dwa niezależne istnienia, i to bez zauważalnej utraty 
efektywności w żadnej z nich. 
   - Wezwałam cię, żeby porozmawiać o twojej przyszłości w 
Generation 5. W szczególności chciałabym przedyskutować 
możliwość przeniesienia cię do innego oddziału.  
   - Masz na myśli Ziemię. 
   - Widzisz? Nie jesteś takim głupcem, jakiego z siebie 
robisz. - Opuściła z powrotem okular, stała przez chwilę 
bardzo sztywno, po czym wykonała skomplikowaną serię ruchów 
palcami dłoni ubranej w metalową rękawicę. - I co ty na to?  
   - Na co?
   - Tokyo, Berlin, Buenos Aires - czy którakolwiek z tych 
nazw pociąga cię w szczególny sposób? A może Toronto? 
Właściwy ruch w tej chwili może znacznie przyśpieszyć 
twoją karierę. 
   - Wszystko, czego pragnę, to zostać tutaj, robić dalej 
swoją robotę i wydawać pensję - powiedział ostrożnie 
Gunther. - Nie oczekuję promocji, dużej podwyżki ani 
korzystnego przeniesienia. Jest mi dobrze tak, jak jest. 
   - Z pewnością twój sposób okazywania tego jest 
zabawny. - Hamilton wyłączyła rękawice i oswobodziła ręce. 
Podrapała się po nosie. Z boku stało jej biurko - 
wypolerowany sześcian czarnego granitu.  Tuż obok garści 
kryształów miedzi spoczywał na nim jej komputer osobisty. 
Posłuszny wydanemu myślą poleceniu, przesłał głos 
Izmailovej do przekaźnika w głowie Gunthera.
   - Z najwyższym żalem zmuszona jestem zwrócić pani uwagę 
na brak profesjonalizmu w sposobie postępowania jednego z 
członków waszego personelu - rozpoczęła. Słuchając skargi 
Gunther doświadczał zupełnie niespodziewanego uczucia 
nadciągającego niebezpieczeństwa i, co więcej, urazy do 
Izmailovej, że ośmieliła się osądzić go tak ostro. Bardzo 
starał się nie pokazać tego po sobie.
   - Był nieodpowiedzialny, nieposłuszny i niedbały. Co 
gorsza, prezentował także niewłaściwą postawę.
   Zmusił się do wymuszonego uśmiechu. 
   - Chyba nie za bardzo mnie lubi.  
   Hamilton pozostawiła to bez komentarza. 
   - Ale przecież to nie wystarczy, żeby... - głos nagle 
zamarł mu w gardle. - Wystarczy?
   - W normalnej sytuacji, Weil, wystarczyłoby. Spec od 
rozwałki nie jest "tylko technikiem na usługach", jak to 
malowniczo określiłeś - te licencje rządowe nie są łatwe 
do zdobycia. Możesz nie zdawać sobie z tego sprawy, ale 
masz bardzo niski wskaźnik efektywności. Duży potencjał, z 
którego niewiele wychodzi. Mówiąc szczerze, rozczarowałeś 
nas. Jednakże, szczęśliwie dla ciebie, ta damulka 
Izmailova upokorzyła Dona Sakai, więc dał nam do 
zrozumienia, że nie musimy przejmować się jej zdaniem.
   - Izmailova upokorzyła Sakai?
   Hamilton wlepiła w niego wzrok ze zdziwieniem. 
   - Weil, masz sklerozę, zdajesz sobie z tego sprawę?  
   Wtedy przypomniał sobie tyradę Izmailovej na temat 
energii jądrowej. 
   - W porządku, już wiem. Przypomniałem 
sobie. 
   - A zatem wybieraj. Mogę napisać naganę, która trafi do 
twoich stałych akt, razem ze skargą Izmailovej, albo 
wybierasz przeniesienie na Ziemię, a ja dopilnuję, żeby te 
smrody nie zostały wpisane do systemu korporacji.
   Nie było w zasadzie żadnego wyboru. Zrobił jednak 
dobrą minę do złej gry. 
   - W takim razie wygląda na to, że masz mnie dalej na 
karku.  
   - Tylko na chwilę, Weil. Tylko na chwilę.
                              *
   Kolejne dwa dni znów spędził na powierzchni. 
Pierwszego dnia ponownie wiózł pręty paliwowe do 
Chatterjee C. Tym razem trzymał się trasy, więc reaktor 
został załadowany dokładnie o czasie. Następnego dnia 
pojechał kawał drogi do Triesnecker po parę starych 
prętów. Sześć miesięcy czekały w magazynie przejściowym, 
aż ludzie z Kerr-McGee przestaną się spierać, czy należy 
je przerobić, czy wyrzucić. Nie wyszedł na tym źle, bo 
chociaż cykl aktywności słonecznej miał się ku końcowi, 
nie odwołano jeszcze stanu podwyższonego zagrożenia 
powierzchniowego. Oznaczało to, że otrzyma premię
za pracę w niebezpiecznych warunkach.
   Gdy dojechał, powitał go zdalny jakiegoś technika z 
Francji. Powiedział mu, żeby sobie darował. Odbyła się 
kolejna dyskusja, wskutek której decyzję znów odłożono na 
później. Wyruszył więc z powrotem do Bootstrap puszczając 
sobie w głowie nową wersję a capella "Opery za trzy 
grosze". Brzmiała okropnie słodko, rażąc jego gust 
artystyczny, lecz tego właśnie zwykle słuchali w domu.
   Piętnaście kilometrów dalej wskaźnik natężenia 
ultrafioletu gwałtownie podskoczył. Gunther postukał go 
palcem. Bez rezultatu. Czując jak zimny dreszcz przebiega mu 
po karku, spojrzał na dach kabiny i wyszeptał: - O, nie.  
   - Stacja Prognoz Promieniowania podała właśnie informację 
o podwyższonym stanie zagrożenia powierzchni do Poziomu 
Najwyższego Ryzyka - informowała spokojnie ciężarówka. - W 
związku z wystąpieniem niespodziewanej protuberancji. 
Ostrzeżenie wchodzi w życie natychmiast. Wszyscy znajdujący 
się na powierzchni muszą niezwłocznie udać się do 
najbliższego schronu. Powtarzam: udać się niezwłocznie do 
schronu.  
   - Jestem osiemdziesiąt kilometrów od ... 
   Ciężarówka zwolniła i zatrzymała się. 
   - Ponieważ pojazd nie jest opancerzony, zwiększone 
natężenie promieniowania może zakłócać jego funkcjonowanie. 
W celu zapewnienia dalszego poprawnego funkcjonowania 
jednostki, wszystkie podzespoły zostaną przełączone na 
sterowanie ręczne, po czym komputer zostanie wyłączony.  
   Głowę Gunthera wypełniły nakładające się na siebie 
głosy, gdy przestały działać układy filtrujące ciężarówki. 
Promieniowanie zakłócało je jeszcze, zamieniając w nonsens 
wszystko, co chciały przekazać:
   Pozio***ajwyżs**go R**yka Powt****m: **an zag**ż**ia 
***ierzchni zwiększono d*****iomu ***wyżs**go ****ka. 
Wszys**ie ****ostki** pe**onel udać***ę n****hmiast 
do****bli**zego s**ronu. M***ymalny czas napromieniania 
dwadz***cia **nut.***hronić się*****chmiast. Słuchacie 
n**rania Sta*****rognoz P****eniowa**** Z po**du 
wys**pienia nies***ziewanej ****uberancji s**n ****ożenia 
p****rzchni**ego po**yższon*****tał do P***omu ***wyższego 
Ryz
   **il! Mów***eth. Og***ili **aśnie ***iom****wyższe** 
R*zyka**Złaź z pow****chni! ****iabła, sł****sz mnie? 
Ukr*j się.*N** próbuj jechać do Bo*****ap. Usmażysz 
się**S**chaj, ni**aleko ***jsca, ****órym jeste* 
znajd*****ię trz***abryki. Sł**hasz mnie, durn****Jedna z 
nich**o Weis**opf A***poza tym Ni**** i Luna* 
M***ost**ct**al. Weil! Pr**zę
   **ail, jeste***am? Odez**jcie si*, d*bry Boże, da***i 
wódki, Sabra, **ng** - chowa**ie tyłki pod powi****hnię, 
ale już***ie chcę***yszeć, że kto*****tał, żeby zg**ić 
światł***Kto jesz**e tam je**? Wrac**cie nat***miast. 
Ws***cy!***y ktoś wie, **zie jes**Mikha? Hej **m, Misha, 
nie ws*ydź *ię***s. Zaszc**ć nas**woi* głosem, sł***ysz? 
Do**aliśmy Ez
   - Beth, najbliższy schron zostawiłem za sobą w 
Weisskopf - to pół godziny drogi stąd, jadąc z pełną 
prędkością, a maksymalną dawkę dostaje się tu po 
dwudziestu minutach. Co mam robić, powiedz mi!
   Pierwsza fala twardych cząstek była jednak zbyt silna, 
by mógł zrozumieć cokolwiek więcej. Jakaś ręka, 
najwyraźniej jego własna, poszybowała w kierunku deski 
rozdzielczej i wyłączyła radio. Głosy w głowie zamilkły.
   Wciąż brzmiały tylko trzeszczenia spowodowane 
promieniowaniem. Ciężarówka trwała w bezruchu, o pół 
godziny drogi donikąd. Niewidzialna śmierć sączyła się 
przez dach kabiny. Założył hełm i rękawice, sprawdził 
dwukrotnie szczelność i odblokował drzwi.
   Otworzyły się z hukiem. Z kabiny wyleciały strony 
instrukcji użytkownika, a potem rękawica, która tocząc się 
z gracją po powierzchni goniła różowe kości do gry, 
prezent od Euridice otrzymany w tę ostatnią noc w Szwecji. 
Garść nie dojedzonych herbatników w blaszanej puszce w 
jednej chwili zamieniła się w pył i wyfrunęła, pociągając 
puszkę za sobą. Wybuchowa dekompresja. Zapomniał wyrównać 
ciśnienia. Gunther zamarł, uzmysławiając sobie z 
przerażeniem, że popełnił tak podstawowy - tak 
niebezpieczny - błąd.
   Stał na powierzchni z odchyloną do tyłu głową, gapiąc 
się na Słońce. Był wściekły na wszystkie plamy słoneczne i 
jedną, niepodziewaną protuberancję.
   - Umrę tutaj - pomyślał.
   Przez długą, paraliżującą chwilę smakował chłodną 
oczywistość tej myśli. Umrze tutaj. Był tego pewny, 
pewniejszy niż czegokolwiek innego w całym swoim życiu.
   Oczami wyobraźni widział Śmierć, jak szła ku niemu, 
kosząc księżycową równinę. Śmierć była jednorodną czarną 
ścianą, rozciągającą się do nieskończoności we wszystkich 
kierunkach. Przecinała wszechświat na dwie połowy. Po tej 
stronie było życie, ciepło, kratery i kwiaty, marzenia, 
roboty górnicze, myśli - wszystko to, co Gunther znał lub 
był w stanie sobie wyobrazić. Po drugiej stronie... coś? 
Nic? Czarna ściana nie dawała żadnych podpowiedzi. Była 
nieczytelna, enigmatyczna, absolutna. I wyraźnie obrała 
sobie za cel właśnie jego. Była już tak blisko, że niemal 
mógł jej dotknąć. Wkrótce tu będzie. A on przejdzie i 
pozna odpowiedź.
   Nagle uwolnił się od tej myśli i skoczył w kierunku 
ciężarówki. Wdrapał się na dach kabiny. Jego przekaźnik 
syczał i trzeszczał. Oderwał magnetyczne pasy mocujące 
Siegfrieda, chwycił szpulę i pilota. Zeskoczył.
   Wylądował niezgrabnie, osunął się na kolana i wtoczył 
pod ciężarówkę. Izolacja prętów paliwowych zatrzymałaby 
każdą ilość twardego promieniowania - bez względu na jego 
źródło. Chroniła go w równej mierze od Słońca, jak i od 
ładunku. Przekaźnik w jego głowie zamilkł. Po chwili 
uzmysłowił sobie, że jego szczęki, zaciśnięte do tej pory 
w napięciu, wreszcie się rozluźniły.
   Był bezpieczny.
   Pod ciężarówką było ciemno. Miał czas pomyśleć. Nawet 
ustawienie recyrkulacji na maksimum i wyłączenie całego 
wyposażenia skafandra nie zapewniłoby ilości tlenu 
koniecznej do przetrwania burzy słonecznej. A więc dobrze. 
Trzeba dojechać do schronu. Weisskopf było najbliżej, 
tylko piętnaście kilometrów stąd. Znajdował się tam 
schron, na terenie montowni należącej do G5. To będzie 
cel.
   Błądząc ręką w ciemności, odnalazł stalowe wsporniki i 
za pomocą pasów magnetycznych Siegfrieda przywiązał się 
do spodu pojazdu. Nie była to łatwa do wykonania praca, 
lecz w końcu wisiał twarzą w dół, mając przed oczami 
nawierzchnię drogi. Wcisnął kilka przycisków na pilocie i 
Siegfried wstał.
   Po dwunastu wyczerpujących minutach udało mu się w 
końcu zdjąć Siegfrieda w całości z dachu ciężarówki. 
Wnętrze kabiny nie było przeznaczone nawet dla dwukrotnie 
mniejszych obiektów. Żeby zmieścić tam Siegfrieda musiał 
wpierw wyłamać drzwi, a następnie wyrwać z podłogi fotel 
kierowcy. Pozostawiając obie te rzeczy na poboczu, udało 
się wcisnąć Siegfrieda do wewnątrz. Robot wygiął się w 
dwóch miejscach, zrekonfigurował, zrekonfigurował ponownie 
i w końcu jakoś dopasował się do przestrzeni kabiny. 
Powoli i delikatnie Siegfried przejął sterowanie i 
wrzucił pierwszy bieg.
   Ciężarówka ruszyła z łomotem.
   To była piekielna przejażdżka. Pojazd, który nigdy nie 
należał do szybkich, teraz toczył się po drodze jak 
żeliwna świnia. Optyka Siegfrieda skierowana była na deskę 
rozdzielczą i nie można było jej podnieść bez oswobodzenia 
rąk robota. Nie był w stanie spojrzeć przed siebie nie 
zatrzymując pojazdu.
   Nawigacja polegała więc na obserwacji drogi pod 
kołami. Gunther mógł utrzymać ciężarówkę mniej więcej na 
drodze dzięki oznaczeniom na powierzchni. Gdy zjeżdżali z 
jezdni, uruchamiał ręce Siegfrieda, korygując kierunek 
jazdy. Skutek był taki, że wędrowali powoli od jednego 
brzegu do drugiego, znacząc drogę za sobą zygzakiem 
kolein.
   Przesuwające się w stałym rytmie cienie i droga, 
jednostajnie płynąca na Gunthera, wprowadzały 
niebezpieczną monotonię. Bujał się i wibrował w swym 
prowizorycznym hamaku. Po chwili zaczął go boleć kark od 
ciągłego trzymania głowy w podniesionej pozycji, by móc 
widzieć drogę, jaśniejącą przed ciężarówką aż do miejsca, 
gdzie ginęła w cieniu przedniej osi. Oczy piekły go od 
nużącej powtarzalności obrazów.
   Koła ciężarówki wzbijały chmurę pyłu z drogi. 
Niewielki ładunek elektrostatyczny okazał się 
wystarczający, by mniejsze cząsteczki przywarły do jego 
skafandra. Co jakiś czas wycierał wizjer z cienkiej 
warstwy szarego pyłu rękawicą, która za każdym razem 
zostawiała na nim długie, rozmazane smugi.
   Przyszły halucynacje. Były to łagodne omamy wzrokowe, 
wydłużone plamy kolorowego światła, które pojawiały się 
przed oczami i znikały na krótką chwilę powrotu 
koncentracji, gdy potrząsał głową i zamykał na chwilę 
oczy. Każda chwila ulgi dla wzroku kusiła go, by zamknąć 
oczy na dłużej, ale na to nie mógł sobie pozwolić.
   Przypomniało mu się, jak po raz ostatni widział się z 
matką i co wtedy powiedziała. Mówiła, że najgorszą rzeczą 
w owdowieniu było to, że każdego dnia jej życie 
rozpoczynało się od początku, nie lepsze niż poprzedniego, 
z wciąż świeżym bólem, z fizycznym faktem nieobecności 
męża trudniejszym do zaakceptowania niż kiedykolwiek. "To 
tak, jak być martwym"  - powiedziała. - "W tym, że nic się 
nigdy nie zmienia".
   Mój Boże, pomyślał, nie warto tego robić. Wtedy nagle 
zauważył głaz wielkości jego głowy, zmierzający prosto na 
jego hełm. Oszalałe dłonie szarpnęły pilota i Siegfried 
dziko zawinął ciężarówką. Skała uskoczyła i przeleciała 
koło Gunthera. Co zakończyło ów ciąg rozmyślań.
   Podstroił komputer osobisty i udało mu się złapać 
"St.James Infirmary". Niewiele pomogło.
   No dalej, sukinsynie, pomyślał. Uda ci się. Bolały go 
barki i ramiona, a także plecy, gdy o nich pomyślał. Na 
przekór wszystkiemu jedna z jego nóg najwyraźniej poszła 
spać. Kąt, pod którym trzymał głowę obserwując drogę 
sprawiał, że często musiał trzymać otwarte usta. Po chwili 
zauważył kołyszący się kształt, który okazał się niewielką 
kałużą śliny zgromadzonej w zagłębieniu wizjera. Ślinił 
się. Zamknął usta, przełykając zawartość gardła i wlepił 
wzrok przed siebie. Niespełna minutę potem złapał się na 
tym samym.
   Powoli, z wysiłkiem zdążał w kierunku Weisskopf.
                              *
   Instalacja G5 w Weisskopf była typową konstrukcją: 
biała odblaskowa kopuła chroniła przed wahaniami 
temperatur w ciągu długiej doby księżycowej, mikrofalowa 
wieża przekaźnikowa umożliwiała zdalny dozór, a koło setki 
półautonomicznych podjednostek wykonywało zadaną pracę.
   Gunther przegapił drogę dojazdową i musiał się cofnąć, 
by potem skierować ciężarówkę prosto pod ścianę fabryki. 
Przy pomocy Siegfrieda wyłączył silnik, po czym pozwolił 
pilotowi upaść na ziemię. Przez ponad minutę po prostu 
wisiał z zamkniętymi oczami, delektując się bezruchem. 
Potem uwolnił się od pasów i wypełzł spod ciężarówki.
   Słysząc ponownie trzaski wyładowań w głowie, wkroczył 
do fabryki.
   W przyćmionym świetle, przefiltrowanym przez powłokę 
kopuły, fabryka sprawiała wrażenie podwodnej jaskini. 
Wydawało się, że światło z jego hełmu w jednakowym stopniu 
uwidacznia i zaciera. Maszyny w środku snopu reflektora 
puchły, przybliżając się do niego jak w efekcie rybiego 
oka. Wyłączył go i pozwolił oczom przyzwyczaić się do 
ciemności.
   Po chwili zaczął dostrzegać roboty montażowe, mgliste 
jak duchy, poruszające się z nieziemską delikatnością. 
Zaktywizowała je burza słoneczna. Kołysały się niczym
wodorosty, lekko rozsynchronizowane względem siebie. Z 
wzniesionymi ramionami tańczyły kierowane przypadkowym 
programem radiowym.
   Na taśmach montażowych spoczywały pozostałości na wpół 
zbudowanych robotów, wyglądające na wynicowane i obdarte 
ze skóry. Wyszukane ornamenty ich miedziano-srebrnych 
nerwów zostały odsłonięte i zoperowane w całkowicie 
przypadkowy sposób. Pod długim, zgiętym w połowie 
.T:grifin02




                                 
 

ramieniem zakończonym elektrycznym płomieniem, drgał 
metalowy tors.
   Większośc z nich była potężnymi, lecz ślepymi 
mechanizmami, przytwierdzonymi mocno do podłogi wzdłuż 
logicznej ścieżki montażowej. W fabryce znajdowały się 
również ruchome jednostki: nadzorcy i  "złote rączki" od 
wszystkiego, zataczające się w pijackim tangu z błyskiem 
słonecznego szaleństwa w oczach.
   Uwagę Gunthera w samą porę przyciągnął nagły ruch. 
Zauważył, jak przebijak do metalu obraca się w jego 
kierunku, opuszcza swe ogromne ramię i wybija ogromną 
dziurę w podłodze tuż przy jego stopach. Poczuł uderzenie 
przez podeszwy butów.
   Zrobił taneczny krok w tył. Maszyna ruszyła za nim. 
Jej diamentowa końcówka wsuwała i wysuwała się nerwowo z 
osłony ruchami delikatnymi i drżącymi, jak nowo narodzony 
źrebak.
    - Tylko spokojnie, dziecinko - wyszeptał Gunther. 
Naniesione na ścianę krateru zielone strzałki wskazywały w 
kierunku żelaznych drzwi po drugiej stronie fabryki. 
Schron. Gunther uchylił się przed kolejnym uderzeniem i 
wcisnął ciało w wąskie przejście serwisowe między dwoma 
rzędami maszyn, które falowały jak trawa na wietrze.
   Przebijak potoczył się dalej obranym torem, po czym 
zastygł, zdezorientowany napotkaną przeszkodą. Z wahaniem 
lustrował szyk robotów. Gunther zamarł w bezruchu.
   W końcu powoli i ciężko maszyna zawróciła.
   Gunther puścił się biegiem naprzód. Zakłócenia wyły w 
jego czaszce. Szare cienie przepływały między odległymi 
maszynami jak rekiny, to podpływając bliżej, to się 
cofając. Zakłócenia elektromagnetyczne nasiliły się. W 
całej fabryce widać było łuki elektryczne, migające jak 
maleńkie gwiazdy na końcach spawarek. Uchylał się, biegł i 
obracał, aż dotarł do schronu. Uruchomił drzwi śluzy. 
Nawet przez rękawicę czuł zimno klamki.
   Przekręcił ją.
   Śluza była mała i okrągła. Wcisnął się przez otwarte 
drzwi i z trudem ułożył się w ograniczonej przestrzeni 
wnętrza, usiłując jak najbardziej się skurczyć. Zatrzasnął 
drzwi.
   Ciemność.
   Znów włączył reflektor na hełmie. Odblask światła od 
ścian śluzy, który uderzył go w oczy, wydawał się zbyt 
silny jak na tak niewielką przestrzeń. Zwinięty w pozycji 
embrionalnej poczuł silne braterstwo z Siegfriedem, który 
został na zewnątrz w ciężarówce.
   Budowa wewnętrznego zamka stanowiła prostotę samą w 
sobie. Wejście miało zawiasy do środka tak, by ciśnienie 
powietrza trzymało je w pozycji zamkniętej. Był tam także 
uchwyt, którego pociągnięcie wpuszczało tlen do komory. 
Gdy ciśnienia wyrównały się, wewnętrzne drzwi dawały się 
otworzyć bez trudu. Pociągnął za uchwyt.
   Podłoga zadrżała, jakby coś ciężkiego przejechało 
obok.
                              *
   Schron był niewielkim pomieszczeniem - akurat takim, 
by weszło łóżko, chemiczna toaleta i recyrkulator z 
zapasowymi zbiornikami tlenu. Pojedyncza lampka 
dostarczała jednocześnie światła i ciepła. Dla wygody
schron zaopatrzono w koc. Dla rozrywki - w kieszonkowe 
wydania Biblii i Koranu, umieszczone tu przez niemożliwie 
odległe stowarzyszenia misjonarskie. Nawet w pustym 
schronie nie było za wiele miejsca.
   A ten nie był pusty.
   Kobieta, zasłaniając ręką oczy, skuliła się pod 
światłem jego reflektora.  
   - Wyłącz to coś - rozkazała.
   Posłuchał. W miękkim świetle, które pojawiło się 
chwilę później, Gunther ujrzał śnieżnobiałą grzywkę.
Widoczną po bokach różowość skóry. Wysoko osadzone kości 
policzkowe. Powieki lekko uniesione, jak skrzydła w 
kunsztownie wyrzeźbionych cieniach oczodołów. Ciemne 
wargi, pełne usta. Ktoś, kto zadał sobie tyle trudu, by 
stworzyć tę twarz z takim artyzmem tylko po to, by w końcu 
skryć ją pod hełmem, był z pewnością godny podziwu. Potem 
zobaczył jej czerwono-pomarańczowy kombinezon ze Studio 
Volga.
   To była Izmailova.
   Kryjąc zakłopotanie, zaczął zdejmować rękawice i hełm. 
Izmailova zdjęła swój hełm z łóżka, by zrobić dla niego 
miejsce. Usiadł obok niej i wyciągając dłoń powiedział 
sztywno:   
   - Znamy się już. Nazywam się... 
    - Wiem. Masz to wypisane na kombinezonie. 
    - Ach, tak. Rzeczywiście.
   Przez niewygodnie długą chwilę żadne z nich nie 
odezwało się. W końcu Izmailova przełknęła ślinę i 
powiedziała, szybko wyrzucając z siebie słowa:  
   - To śmieszne. Nie ma powodu, z którego musielibyśmy... 
   BUM.
   Ich głowy jednomyślnie odwróciły się w stronę drzwi. 
Dźwięk był głośny, ostry i metaliczny. Gunther założył z 
powrotem hełm, sięgnął po rękawice. Izmailova, również 
ubierając się jak najszybciej, posłała mu myślą pełne 
napięcia pytanie:  
   - Co to jest? 
   Metodycznie zapinając kolejne paski rękawicy, 
odpowiedział:  
   - Myślę, że to przebijak do metalu. 
   Następnie powtórzył to zdanie myślą, gdy zdał sobie 
sprawę, że hełm musiał wytłumić jego głos.
   BUM. Tym razem czekali na ten dźwięk. Nie było już 
żadnych wątpliwości. Coś próbowało wyłamać zewnętrzne 
drzwi śluzy.
    - Co?! 
    - Jakiś typ młota pneumatycznego albo obrabiarka. 
Ciesz się, że to nie świder laserowy. - Wyciągnął do niej 
ręce. - Sprawdź mnie. 
   Obróciła mu nadgarstki w obie strony, chwyciła hełm i 
szarpnęła go, by sprawdzić szczelność. 
   - Sprawdzone. - Wyciągnęła własne nadgarstki. - Ale co on 
próbuje zrobić?  
   Jej rękawice były całkowicie szczelne. Jedna ze zworek 
hełmu miała odrobinę luzu, lecz zbyt mało, by mogło 
nastąpić rozhermetyzowanie. Wzruszył ramionami.   
   - Jest rozstrojony - może chcieć czegokolwiek. Możliwe 
nawet, że stara się naprawić luźny zawias. 
   BUM.
    - Chce się tu dostać! 
    - Tak, to też jest prawdopodobne wytłumaczenie. 
   Izmailova podniosła nieznacznie głos.  
   - Ale przecież nawet przy tak silnych zakłóceniach nie ma 
prawa mieć w pamięci żadnego programu, który zmuszałby go do 
robienia tego, co robi. Jakim cudem przypadkowy przekaz jest 
w stanie spowodować coś takiego? 
    - To nie tak, jak myślisz. Wyobrażasz sobie działanie 
robota z czasów, kiedy byłaś jeszcze dzieckiem. Te 
urządzenia są produktami najnowocześniejszej techniki: nie 
interpretują instrukcji, lecz pojęcia. Rozumiesz? To 
sprawia, że są bardziej elastyczne. Nie musisz 
zaprogramowywać każdego maleńkiego kroku chcąc, by wykonał 
jakąś nową czynność. Po prostu podajesz cel... 
   BUM.
    - ... na przykład "Rozmontuj Wiertarkę Rotacyjną". 
Robot ma w sobie bank dostępnych umiejętności, takich jak 
Cięcie, Rozkręcanie czy Ogólna Manipulacja, które 
dopasowuje w różnych konfiguracjach, aż znajdzie ciąg 
czynności pozwalający na osiągnięcie celu. - Mówił teraz 
już tylko po to, by nie wpaść w panikę. - Co zazwyczaj 
daje dobre rezultaty. I gdy taki robot zaczyna szwankować, 
to także objawia się na poziomie pojęciowym. Rozumiesz? 
Więc... 
    - Więc wydaje mu się, że to my jesteśmy wiertarkami 
rotacyjnymi, które trzeba rozmontować. 
    - No... tak. 
   BUM.
    - Co zatem zrobimy, gdy dostanie się do środka? -
Oboje bezwiednie wstali i stanęli twarzą do drzwi. Nie 
było tam wiele miejsca, a tyle, ile było, wypełniali swoimi 
ciałami. Gunther bardzo jasno zdawał sobie sprawę, że nie 
mieli dość przestrzeni ani do obrony, ani do ucieczki.
    - Nie wiem jak ty - powiedział - ale ja mam zamiar 
rąbnąć drania przez łeb toaletą. 
   Obróciła się do niego.
   BU... Dźwięk przerwała wpół głośna, szumiąca 
eksplozja. Nagle nastała całkowita cisza.  
   - Przebił się przez zewnętrzne drzwi - stwierdził 
Gunther, jakby nie stało się nic specjalnego.  
   Czekali.
   Dużo później Izmailova spytała: 
   - Czy to możliwe, że sobie poszedł? 
    - Nie wiem. - Gunther odblokował swój hełm, uklęknął i 
przyłożył ucho do podłogi. Kamień był zimny do bólu. - Może 
eksplozja go uszkodziła. - Słyszał słabe wibracje 
pochodzące od robotów montażowych i głuche dudnienie 
ruchomych maszyn wałęsających się po fabryce. Żaden z 
odgłosów najwyraźniej nie dochodził z bliska. Cicho 
policzył do stu. Nic. Policzył jeszcze raz.
   W końcu wstał z podłogi.  
   - Nie ma go. 
   Usiedli oboje. Izmailova zdjęła hełm, a Gunther zaczął 
z trudem odpinać rękawice. Siłował się z zatrzaskami. 
   - Spójrz na mnie - zaśmiał się drżącym głosem. - Jestem w 
proszku. Tak mną trzęsie, że nawet z tym nie mogę sobie 
poradzić. 
    - Pozwól, że ci pomogę. - Izmailova odpięła zatrzaski, 
pociągnęła za rękawicę. Zeszła bez trudu. - Daj drugą. 
   Nim się spostrzegli, rozbierali się już nawzajem, 
ciągnąc zatrzaski i rozpinając uszczelnienia. Zaczęli 
wolno, lecz przyspieszali z każdą kolejną zapinką, by w 
końcu szarpać i rwać z oszalałym pośpiechem. Gunther 
otworzył przód kombinezonu Izmailovej, odkrywając 
biustonosz z czerwonego jedwabiu. Jego ręce wślizgnęły się 
pod spód i ściągnęły go ku górze, odsłaniając piersi. Jej 
sutki były nabrzmiałe. Wypełnił dłonie jej piersiami i 
ścisnął.
   Izmailova wydała z siebie głęboki, niski pomruk. 
Kombinezon Gunthera rozpięła przed chwilą. Teraz ściągnęła 
mu spodnie, szukając ręką penisa. Był już gotowy. 
Wyciągnęła go i niecierpliwie pchnęła Gunthera na łóżko. 
Potem klęknęła nad nim, by pokierować nim do środka.
   Jej gorące, wilgotne usta spotkały się z jego wargami.
   Kochali się, na wpół ubrani w kombinezony. Guntherowi 
udało się oswobodzić jedną rękę, którą wcisnął pod jej 
ubranie, by sunąc wzdłuż jej smukłych pleców, dotrzeć do 
karku. Krótkie włosy kłuły i łaskotały go w środek dłoni.
   Ujeżdżała go gwałtownie. Jej ciało było śliskie od 
potu.  
   - Dochodzisz już? - wymamrotała. - Dochodzisz? 
Powiedz mi, kiedy będziesz blisko. Ugryzła go w ramię, w 
szyję, podbródek, dolną wargę. Jej paznokcie wbiły mu się 
w skórę.
    - Teraz - wyszeptał. Być może tylko wypowiedział to 
myślą, a ona usłyszała go przez swój przekaźnik. W tej 
chwili jednak zacisnęła się na nim jeszcze mocniej niż do 
tej pory, jak gdyby chciała zmiażdżyć mu żebra, i jej 
całym ciałem wstrząsnął dreszcz orgazmu. Zaraz potem on 
doszedł, doganiając jej pasję z pulsującą desperacją, 
ekstazą i wreszcie ulgą.
   To było lepsze niż wszystko, co zdarzyło mu się 
przeżyć.
   Po wszystkim ostatecznie skopali z siebie kombinezony 
i zepchnęli je z łóżka. Gunther wyciągnął spod siebie koc 
i z pomocą Izmailovej udało mu się owinąć go wokół nich. 
Leżeli razem, odprężeni, w milczeniu.
   Na chwilę wsłuchał się w jej oddech. Był lekkim 
szumem. Gdy obróciła się twarzą do niego, poczuł go - 
ciepły powiew łaskoczący go w szyję. Jej zapach wypełniał 
pokój. Obcy zapach tuż przy nim.
   Gunther czuł zmęczenie, ciepło, był doskonale 
odprężony.  
   - Jak długo tu jesteś? - zapytał. - Znaczy nie 
tu, w schronie, tylko... 
    - Pięć dni. 
    - Tak krótko? - uśmiechnął się. - Witamy na Księżycu, 
pani Izmailova. 
    - Ekatarina - odparła sennie. - Mów mi Ekatarina. 
                              *
   Krzycząc z podniecenia, szybowali na południe, nad 
Herschel. Droga na Ptolemaeus wiła się pod nimi, skręcając 
za horyzont, by zaraz powrócić.  
   - To jest super! - zapiał Hiro. - To jest... Już dawno 
powinienem cię namówić, żebyś mnie tu zabrał.  
   Gunther sprawdził kurs i zwolnił, pozwalając pojazdowi 
zanurkować na wschód. Pozostałe dwa skoczki, także pod 
jego kontrolą, podążały za nim w ścisłym szyku. Już dwa 
dni minęły od burzy słonecznej, a Gunther, wciąż na 
przymusowym urlopie, obiecał przyjaciołom wycieczkę w 
góry, jak tylko zostanie zniesiony stan alarmowy. 
   - Dojeżdżamy. Lepiej dobrze sprawdźcie pasy. Wszystko w 
porządku tam z tyłu, Kreesh? 
    - Tak, jest mi całkiem nieźle. 
   Wylądowali na terenie należącym do Seething Bay 
Company.
   Hiro wylądował swoim skoczkiem jako drugi, lecz był 
pierwszy na powierzchni. Biegał jak collie, który zerwał 
się ze smyczy, goniąc w górę i w dół po zboczu w 
poszukiwaniu najkorzystniejszego miejsca. 
   - Nie mogę uwierzyć, że tu jestem! Codziennie pracuję w 
ten sposób, ale wiesz co? To pierwszy raz, jak jestem na 
zewnątrz.  Fizycznie, ma się rozumieć.  
    - Patrz pod nogi - ostrzegł Gunther. - To zupełnie co 
innego niż sterowanie zdalnym. Jeśli złamiesz nogę, tylko 
ja i Krishna będziemy mogli cię stąd zabrać. 
    - Ufam ci. Człowieku, każdy, komu zdarza się bzykać w 
środku burzy słonecznej... 
    - Hej, uważaj, co mówisz, dobrze? 
    - Wszyscy już znają tę historię. Znaczy... wszyscy 
myśleliśmy, że nie żyjesz, gdy powiedzieli, że znaleziono 
was uśpionych. Jeszcze za sto lat będzie się o tym gadać. - 
Hiro prawie krztusił się własnym śmiechem. - Jesteś 
legendą! 
    - Daj już z tym spokój. - Gunther spróbował zmienić 
temat. - Nie mieści mi się w głowie, że masz zamiar 
fotografować ten bałagan. - Seething Bay miało tu kopalnię 
odkrywkową. Automatyczne buldożery zgarniały regolit, by 
potem przenieść go do spoczywającej na gigantycznej 
hałdzie przetwórni. Pozyskiwano tu tor, a uzysk był tak 
mały, że transportowano go skoczkiem prosto do reaktora 
powielającego. Niepotrzebne tu było działo wyrzutowe, bo 
odpady usypywano w sztuczne wzgórza, ciągnące się 
łańcuchem za przetwórnią.
    - Nie bądź śmieszny. - Hiro wskazał ręką na południe w 
kierunku Ptolemaeus. - Spójrz tam! - Ścianę krateru 
rozświetlało Słońce, podczas gdy teren wokół niego wciąż 
pogrążony był w cieniu. Łagodne zbocza zdawały się górować 
nad krajobrazem, a sam krater, rozpalony białym światłem, 
wyglądał jak katedra.
    - Gdzie masz kamerę? - spytał Krishna.
    - Nie potrzebuję. Po prostu zapiszę dane z wizjera. 
    - Nie za bardzo rozumiem twój złożony zamysł - odezwał 
się Gunther. - Wyjaśnij mi jeszcze raz, jak to ma 
działać. 
    - To pomysł Anyi. Wynajmuje robota montażowego, który 
wycina jej sześciokątne płytki podłogowe - czarne, białe
i w czternastu odcieniach szarości. Ja dostarczam obrazki. 
Wybieramy jeden, który najbardziej się nam podoba, 
skanujemy w trybie monochromatycznym, skalujemy wartości 
natężenia barwy, po czym robot układa podłogę. Jedna 
płytka na piksel obrazka. Wygląda świetnie - przyjdź jutro, 
to zobaczysz. 
    - Dobra, wpadnę. 
   Gaworząc jak wiewiórka, Hiro poprowadził ich dalej od 
brzegu kopalni. Skierowali się na zachód, dokładnie po 
linii spadku zbocza.
   Gunther usłyszał głos Krishny przez przekaźnik. To 
była stara sztuczka. Promień efektywnej transmisji układów 
montowanych w mózgu sięgał piętnastu jardów - można było 
wyłączyć radio i porozumiewać się przez same przekaźnki. 
   - Wydajesz się czymś zmartwiony, przyjacielu. 
   Przez chwilę wsłuchiwał się w eter, oczekując 
pojawienia się tonu drugiej fali nośnej, lecz niczego nie 
usłyszał. Hiro był poza zasięgiem.  
   - Chodzi o Izmailovą. Ja, tak jakby... 
    - Zakochałeś się w niej. 
    - Skąd wiedziałeś? 
   Wchodzili pod niewielkie wzniesienie, rozstawieni w 
szeroką tyralierę. Hiro prowadził. Przez jakiś czas 
milczeli. Był w tej obustronnej ciszy pewien pełen 
zaufania spokój, podobny do anonimowego bezpieczeństwa 
konfesjonału. 
   - Proszę, nie zrozum mnie źle - zaczął Krishna.
    - Co miałbym źle zrozumieć? 
    - Gunther, jeśli dwoje seksualnie zgodnych ludzi 
znajdzie się w bezpośredniej bliskości, w całkowitym 
odosobnieniu, umierając z przerażenia, to muszą się w 
sobie zakochać. To pewnik. To jeden z odruchów 
samozachowawczych, wszczepionych w twoją osobowość, zanim 
jeszcze się narodziłeś. Kiedy miliardy lat ewolucji mówią, 
że to właściwy czas, twój mózg nie jest w stanie się 
sprzeciwić. 
    - Hej, chodźcie tu! - zawołał przez radio Hiro - 
Musicie to zobaczyć. 
    - Idziemy - nadał w odpowiedzi Gunther, po czym 
kontynuował przez swój przekaźnik. - Robisz ze mnie jedną 
z tych maszyn Sally Chang. 
    - W pewnym sensie wszyscy jesteśmy maszynami. To nie 
takie złe. Odczuwamy pragnienie, gdy potrzebujemy wody, 
adrenalina uderza nam do krwi, gdy musimy wydać z siebie 
więcej agresywnej energii. Nie możesz walczyć z własną 
naturą. Jaki miałoby to sens? 
    - Tak, ale... 
    - Czy to możliwe, żeby było takie ogromne? - Hiro 
wspinał się na kamienne osypisko. - Po prostu ciągnie się 
i ciągnie. I tam, spójrzcie! - Patrząc pod górę ujrzeli, że 
stok, na który się wspinali, stanowił pryzmę materiału 
wyrzuconego z wąskiej szczeliny wypełnionej w całości 
głazami. Były ogromne jak skoczki, a niektóre wielkie jak 
przemysłowe zbiorniki tlenu. - Hej, Krishna, od dawna 
chciałem cię o to spytać - co ty tak właściwie robisz w 
tym Centrum? 
    - Nie wolno mi o tym mówić. 
    - Nie wygłupiaj się. - Hiro podniósł do góry kamień 
wielkości głowy, przyłożył go do ramienia i cisnął nim 
jak zawodnik w pchnięciu kulą. Skała poszybowała powoli w 
dół stoku i upadła, wzbijąc chmurę białego pyłu. - Jesteś 
wśród przyjaciół. Możesz nam ufać. 
   Krishna potrząsnął głową. Słońce odbiło się w jego 
hełmie.  
   - Nie wiesz, o co pytasz. 
   Hiro dźwignął kolejną skałę, większą niż poprzednia. 
Gunther widział go już w takim humorze. Usta miał 
rozciągnięte w obrzydliwym uśmiechu. - Aha, rozumiem. Żaden 
z nas nie ma zielonego pojęcia o neurobiologii. Nawet 
gdybyś spędził dziesięć godzin pouczając nas, nie 
bylibyśmy w stanie załapać tyle, by zrozumieć potrzebę 
dotrzymania tajemnicy. - Kolejny obłok pyłu.
    - Nic nie rozumiecie. Centrum Technologii 
Samopowielających istnieje tu z jakiegoś powodu. Prace 
laboratoryjne można by równie dobrze wykonywać na Ziemi, i 
to za drobną część kosztów ponoszonych na Księżycu. Nasi 
sponsorzy wysyłają tu tylko te projekty, o które 
szczególnie się obawiają. 
    - A więc co MOŻESZ nam powiedzieć? Co powszechnie 
wiadomo, co puszcza się w wideomagazynach. Nic tajnego. 
    - No...dobrze. - Teraz przyszła kolej na Krishnę. 
Podniósł niewielki kamień, zwinął się w sobie jak w 
baseballu i cisnął. Pocisk malał, aż zniknął w dali. Z 
powierzchni podniósł się mały obłoczek bieli. - Znacie 
Sally Chang? Właśnie zakończyła mapowanie funkcji 
neurotransmitera. 
   Czekali. Krishna nic nie dodał. 
   - Co ty powiesz - wycedził sucho Hiro.
    - Szczegóły, Kreesh. Niektórzy z nas nie umieją od razu 
dostrzec wszechświata w ziarnku piasku jak ty. 
    - Dla mnie to oczywiste. Od ponad dziesięciu lat 
dysponujemy kompletną mapą genetyczną mózgu. Dodaj do tego 
mapę chemiczną Sally Chang i otrzymujesz coś, co jest 
równoznaczne z kluczami do biblioteki. Nie, nawet więcej. 
Wyobraźcie sobie, że spędziliście całe wasze życie w 
ogromnej bibliotece pełnej książek, napisanych w języku, w 
którym nie potraficie ani czytać ani mówić, i że właśnie 
dostaliście do ręki słownik i czytnik ilustracji. 
    - Więc co to wszystko znaczy? Że posiedliśmy właśnie 
kompletną wiedzę na temat działania mózgu? 
    - Mamy całkowitą KONTROLĘ nad pracą mózgu. Przy 
zastosowaniu chemicznej terapii, będziemy w stanie 
sprawić, by ludzie myśleli i czuli to, co chcemy. 
Zdobyliśmy natychmiastowe remedium na wszystkie nieurazowe 
choroby psychiczne. Będziemy w stanie wyregulować poziom 
agresji, natężenie emocji, kreatywność - pobudzić je, 
zdławić, wszystko jedno. Rozumiecie już, dlaczego nasi 
sponsorzy tak bardzo obawiają się o wyniki tych badań. 
    - Nieszczególnie, prawdę mówiąc. Na świecie mogłoby być 
więcej rozsądku - powiedział Gunther.
    - Zgoda, lecz kto definiuje, co to jest rozsądek? Wiele 
rządów bierze pod uwagę wprowadzenie jakiejś formy 
psychicznego więzienia dla nieprawomyślnych jednostek. To 
otworzyłoby podwoje mózgu, przyzwalając na jego badanie z 
zewnątrz. Po raz pierwszy w historii stałoby się możliwe 
wykrycie niezwerbalizowanego buntu. Pewne kanony myślenia 
można by wyjąć spod prawa. Nie można wykluczyć nadużyć 
politycznych.
   Wyobraźcie sobie także wykorzystanie tego do celów 
wojskowych. Ta wiedza, w połączeniu z nową 
nanotechnologiczną bronią, pozwoliłaby na użycie gazu, 
który zmusiłby armie przeciwnika do obrócenia się 
przeciwko własnej ludności. Lub prościej - wprowadziłby 
ich w stan psychozy, w wyniku którego zaatakowaliby siebie 
nawzajem. Pacyfikowano by miasta przez wprowadzenie 
mieszkańców w stan katatonii. Następnie pozostałoby 
stworzyć drugą rzeczywistość, umożliwiającą zdobywcy 
wykorzystanie mas do niewolniczej pracy. Możliwości są 
nieograniczone. 
   Trawili to w milczeniu. W końcu odezwał się Hiro: 
   - Jezu Chryste, Krishna, jeśli to są rozpowszechnialne 
informacje, o jakich piekielnoścach nie wolno ci mówić? 
    - Nie mogę wam powiedzieć. 
                              *
   Minutę później Hiro znów skakał po okolicy. U podnóża 
pobliskiego wzgórza znalazł wielki głaz stojący na sztorc 
na węższym końcu. Tańczył wokół niego, próbując znaleźć 
dobre ujęcie, na którym nie byłoby jego własnych śladów.
    - Więc w czym problem? - zapytał Krishna przez swój 
przekaźnik.
    - Problem w tym, że nie mogę się z nią umówić. 
Ekatarina. Zostawiałem jej wiadomości, ale na żadną nie 
odpowiedziała. A wiesz przecież, jak to jest w Bootstrap - 
trzeba się naprawdę starać, żeby uniknąć spotkania z kimś, 
kto cię szuka. Jej jednak się udaje. 
   Krishna nie odpowiedział.
    - Chciałbym tylko wiedzieć, co tu jest naprawdę grane? 
    - Ona cię unika. 
    - Ale dlaczego? Ja się zakochałem, a ona nie, to 
właśnie próbujesz mi powiedzieć? Znaczy się, czy z tym 
klapa, czy nie? 
    - Nie znając jej wersji całej historii nie umiem tak 
naprawdę powiedzieć, co czuje. Ale stawiam na to, że 
wpadła równie mocno jak ty. Różnica polega na tym, że ty 
uważasz to za dobry pomysł, a ona wręcz przeciwnie. 
Dlatego oczywiście cię unika. Kontakt z tobą utrudniłby 
jej tylko opanowanie tego, co czuje do ciebie. 
    - Gówno! 
   W głosie Krishny pojawiła się niespodziewana nuta 
zniecierpliwienia  
   - Czego ty właściwie chcesz? Minutę temu miałeś do mnie 
żal, że uważam cię za maszynę. Teraz jesteś nieszczęśliwy, 
bo Izmailova się za nią nie uważa.  
    - Hej, wy tam! Chodźcie tu. Znalazłem idealne ujęcie. 
Musicie to zobaczyć. 
   Obrócili się, by zobaczyć Hiro machającego do nich ze 
szczytu wzgórza.  
   - Myślałem, że wyjeżdżacie - mruknął Gunther. - 
Stwierdziliście, że macie dość Księżyca i wyjeżdżacie, by 
nigdy nie wrócić. Co takiego się więc stało, że nagle 
zaczęliście mocniej zapuszczać korzonki?  
    - To było wczoraj! Dziś jestem pionierem, budowniczym 
światów, założycielem dynastii! 
    - To zaczyna być nudne. Co mam zrobić, żebyś mi 
odpowiedział wprost? 
   Hiro podskoczył do góry, szeroko rozrzucając ramiona. 
Wyglądał nieco śmiesznie. Potknął się nieznacznie przy 
lądowaniu.   
   - Anya i ja bierzemy ślub! 
   Gunther i Krishna spojrzeli na siebie, wizjer w 
wizjer. Próbując wtłoczyć w swój głos odrobinę entuzjazmu, 
Gunther powiedział:  
   - Hej, nie żartuj! Naprawdę? Gratul... 
   W głowach zaskwierczało im nagle od obcych zakłóceń 
radiowych. Gunther drgnął i natychmiast zmniejszył 
wzmocnienie.  
   - Moje głupie radio... 
   Jeden z pozostałej dwójki - stali obok siebie i 
Gunther nie mógł ich rozróżnić z tej odległości - 
wskazywał palcem w górę. Zadarł głowę i spojrzał na 
Ziemię. Przez sekundę nie był pewien, czego właściwie 
szukać. Wtedy to zobaczył - diamentową iskierkę światła w 
samym środku nocy. Była jak mała, jasna dziurka w 
rzeczywistości, gdzieś w kontynentalnej Azji.  
   - Co to, u diabła, jest? - zapytał.
   Ściszonym głosem Hiro odpowiedział:   
   - Myślę, że to Władywostok. 
                              *
   Gdy wracali już nad Sinus Medii, pierwsze światło 
poczerwieniało i zniknęło, a w zamian pojawiły się dwa 
następne. Spiker w Obserwatorium wyrabiał nadgodziny 
sklejając informacje z największych agencji w mieszankę 
plotek i strachu. Radio pełne było gadania o atakach na 
Seul i Buenos Aires. Te wydawały się oczywiste. Dyskusje 
wzbudzały ataki na Panamę, Irak, Denver i Kair. 
Niewidzialna dla radarów rakieta przeleciała nisko nad 
Hokkaido, po czym odchylono ją do Morza Japońskiego. 
Kompania Swiss Orbitals straciła kilka orbitalnych fabryk 
wskutek działalności satelitów burzących. Nie ustalono, 
kto uderzył pierwszy, i choć większość przesłanek 
wskazywała w jednym kierunku, Tokyo odrzuciło wszystkie 
zarzuty.
   Największe wrażenie na Guntherze wywarł przekaz 
dźwiękowy brytyjskiego felietonisty, który stwierdził, że 
nie ma znaczenia ani to, kto faktycznie wystrzelił 
pierwszy pocisk, ani z jakiego powodu to uczynił. Kogóż 
powinniśmy obarczyć winą? Sojusz Południowy, Tokyo, 
generała Kima, czy też może jakąś grupę Szarych 
terrorystów, o której nikt do tej pory nie słyszał? W 
świecie, gdzie spusty całej broni są trzymane na włosku, 
to pytanie jest bez sensu. Wybuch pierwszego ładunku 
uruchomił samodzielne programy, które wystrzeliły to, co 
oficjalnie nazywa się  "wyważoną odpowiedzią". Nawet sam 
Gorshov nie mógłby temu zapobiec. Jego programy taktyczne 
wybrały trzech najbardziej prawdopodobnych agresorów tego 
tygodnia - z których co najmniej dwóch było 
najprawdopodobniej całkowicie niewinnych - i odpalił 
odpowiedź. Istoty ludzkie nie miały tu nic do powiedzenia.
   Te trzy narody również zareagowały "wyważoną 
odpowiedzią". Skutki właśnie poznajemy. Teraz 
otrzymamy pięciodniową przerwę, w czasie której 
wszystkie strony konfliktu będą prowadzić negocjacje. Skąd 
to wiemy? Szkice wszystkich większych programów obronnych 
są powszechnie dostępne we wszystkich publicznych sieciach 
informacyjnych. Nie są tajne. Otwartość jest w tym 
przypadku przykładem taktyki odstraszania.
    "Mamy pięć dni na uniknięcie wojny, której w 
rzeczywistości nikt nie chce. Pytanie brzmi, czy siły 
wojskowe i polityczne są w stanie przejąć kontrolę nad 
własnymi programami obronnymi? Czy uda im się? Czy przy 
całym związanym z tym bólu i gniewie, zwyczajowej 
nienawiści, szowinizmie narodowym i naturalnych reakcjach 
tych, których kochane osoby są już wśród martwych - czy 
przy tym wszystkim osoby odpowiedzialne będą w stanie 
przezwyciężyć własne natury, by uniknąć ostatecznej i 
totalnej wojny? Według naszych najlepszych informacji, 
nie. Nie uda im się.
   Dobranoc, i niech Bóg się nad nami zlituje".
   Lecieli w milczeniu na północ. Nawet gdy przekaz urwał 
się w pół słowa, nikt nic nie powiedział. To był koniec 
świata i nie istniały żadne słowa, które wydawałyby się 
choć trochę znaczące przy tym fakcie. Po prostu kierowali 
się do domu.
   Lądowisko pod Bootstrap było upstrzone 
graffiti, wielkimi literami wymazanymi na głazach: KARL 
OPS - EINDHOVEN'49 i LOUISE MCTIGHE ALBUQUERQUE NM. 
Wielkie oko wpisane w piramidę. ARSENAL MISTRZ ŚWIATA W 
RUGBY zwieńczone koroną. KUKURYDZIAK. Pi Lambda Fi. 
MOTORHEADS. Olbrzym z pałką. Gdy przelatywali nad tym, 
Guntherowi nasunęła się refleksja, że wszystkie te napisy 
odnosiły się do miejsc ze świata nad głową i żaden z nich 
nie wiązał się z Księżycem. To, co zawsze wydawało mu się 
bezcelowe, teraz chwytało go za gardło nieopisanym 
smutkiem.
   Od lądowiska dla skoczków do garażu próżniowego było 
tylko kilka kroków. Nie zadali sobie trudu wezwania 
transportera.
   Garaż wydawał się teraz Guntherowi dziwnie obcy, choć 
przechodził przez niego już z tysiąc razy. Jakby tkwił 
zanurzony we własnej tajemniczości. Jak gdyby wszystko 
zostało usunięte i wymienione na dokładne repliki, które 
jednak wydawały się inne i w jakimś sensie niepoznawalne. 
Rząd za rzędem wzdłuż namalowanych linii, rozmieszczone 
według typu, stały pojazdy. Światła z sufitu przebijały 
się bezskutecznie w kierunku podłogi.
    - Chłopie, ależ tu cicho! - głos Hiro wydawał się 
nienaturalnie głośny.
   Miał rację. Z żadnej z wielkich komór garażu nie 
dochodził nawet pojedynczy dźwięk robota serwisowego czy 
zdalnego. Usłyszeli tylko ruch wykrywającego przecieki 
automatu.
    - To pewnie z powodu wiadomości - mruknął Gunther. 
Odkrył, że nie jest w stanie mówić o wojnie bezpośrednio. 
Z tyłu garażu stało osiem śluz ustawionych w rząd. Ponad 
nimi lśniło ciepłym blaskiem umieszczone w skale żółte 
okno. W pokoju za nim zauważył poruszającego się nadzorcę.
   Hiro pomachał ręką. Mała figurka nachyliła się i 
odmachała. Podeszli do najbliższej śluzy i czekali.
   Nic się nie działo.
   Po kilku minutach cofnęli się parę kroków w tył, by 
spojrzeć w okno. Nadzorca wciąż tam był, krzątając się bez 
pośpiechu.  
   - Hej! - krzyknął Hiro na publicznej 
częstotliwości. - Ty tam na górze! Pracujesz czy nie? 
   Mężczyzna uśmiechnął się, skinął głową i pomachał 
ponownie.
    - Więc otwórz te cholerne drzwi! - Hiro podszedł bliżej, 
a nadzorca, jeszcze raz uspokajając ich ruchem ręki, 
schylił się w końcu nad pulpitem sterowniczym.
    - Ahem, Hiro... - powiedział Gunther - w tym jest coś 
dziw... 
   Drzwi eksplodowały.
   Impet uderzenia był tak silny, że na wpół wyrwały się 
z zawiasów. Powietrze wystrzeliło ze środka jak salwa 
armatnia. Przez moment garaż wypełnił się latającymi
narzędziami, częściami kombinezonów próżniowych i 
strzępami ubrań. Lecący klucz uderzył Gunthera w ramię tak 
mocno, że obróciło nim dookoła osi i rzuciło na podłogę.
   Gapił się przed siebie, nie mogąc otrząsnąć się z 
szoku. Części i szczątki różnych przedmiotów wisiały 
zawieszone przez długą, nierzeczywistą chwilę, a potem, 
gdy całe powietrze uszło, zaczęły powoli opadać deszczem 
na podłogę. Dźwignął się z trudem, masując ramię przez 
kombinezon.  
   - Hiro, jak z tobą? Kreesh? 
    - O mój Boże - wyjęczał Krishna.
   Gunther obejrzał się za siebie. Zobaczył Krishnę 
klęczącego w cieniu półki skalnej przy czymś, co nie mogło 
być Hiro, ponieważ było wygięte w niewłaściwą stronę. 
Przeszedł przez migoczącą nierealność i ukląkł obok 
Krishny. Wlepił wzrok w ciało. To jednak był Hiro.
   W momencie, gdy nadzorca otworzył śluzę bez dokonania 
uprzedniej dekompresji korytarza, Hiro stał bezpośrednio 
przed jej drzwiami. Przyjął na siebie całą moc wybuchu. 
Eksplozja podniosła go do góry i cisnęła o krawędź półki, 
łamiąc mu kręgosłup i druzgocząc wizjer hełmu. Zginął 
natychmiast.
    - Kto tam jest? - zapytała kobieta.
   Do garażu wjechał transporter, nie zauważając po 
drodze Gunthera, który spojrzał w górę akurat w chwili, 
gdy wjeżdżał drugi, a po nim trzeci. Ze środka zaczęli 
wysypywać się ludzie. Wkrótce było ich tam już ze 
dwadzieścia osób. Podzielili się na dwie grupy, z których 
jedna poszła prosto do śluz, a druga zmierzała w kierunku 
Gunthera i jego przyjaciół. Wszystko to w oczywisty sposób 
zakrawało na wojskową operację.  
   - Kto tam jest? - powtórzyła kobieta.
   Gunther wziął na ręce ciało przyjaciela i wstał.  
   - To Hiro - odpowiedział beznamiętnie. - Hiro. 
   Podpłynęli ostrożnie bliżej, tworząc wokół nich 
półokrąg czarnych wizjerów. Udało mu się dostrzec znaki 
firmowe. Mitsubishi. Westinghouse. Holst Orbital. Był 
między nimi także czerwono-pomarańczowy kombinezon 
Izmailovej oraz żywy wzór mondryjski, którego nie 
rozpoznał. Kobieta znów przemówiła, ostrożnie i z 
napięciem w głosie: 
   - Powiedz mi, jak się czujesz, Hiro. 
   To była Beth Hamilton.
    - To nie Hiro - odezwał się Krishna. - To Gunther. TO 
jest Hiro. To co on niesie. Byliśmy w górach i... - jego 
głos załamał się i zgasł.
    - Czy to ty, Krishna? - spytał czyjś głos. - Mamy chyba 
szczęście. Poślijcie go przodem, będziemy go potrzebowali, 
jak już dostaniemy się do środka. - Ktoś inny objął Krishnę 
ramieniem i gdzieś odprowadził.
   Jakiś czysty głos przemówił przez radio do nadzorcy.
   - Dmitri, czy to ty? Mówi Signe. Pamiętasz mnie, Dmitri, 
prawda? Signe Ohmstede. Jestem twoim przyjacielem. 
    - Pewnie, że cię pamiętam, Signe. Pamiętam cię. Jak 
mógłbym kiedykolwiek zapomnieć o mojej przyjaciółce? 
Pewnie, że tak. 
    - To dobrze. Jestem taka szczęśliwa. Posłuchaj mnie 
uważnie, Dmitri. Wszystko jest w porządku. 
   Gunther nie wytrzymał. Podbródkiem przełączył swoje 
radio w tryb nadawania. 
   - Do diabła z tym wszystkim! Ten idiota na górze...! 
   Krzepki mężczyzna w barwach Westinghouse chwycił 
Gunthera za bolące ramię i szarpnął.  
   - Zamknij mordę! - ryknął. - To poważna sprawa. Niech cię 
diabli. Nie mamy czasu się z tobą cackać.  
   Hamilton wcisnęła się między nich. - Na miłość boską, 
Posner, on dopiero co widział... - przerwała. - Ja się 
nim zajmę. Uspokoję go. Dajcie nam tylko pół godziny, OK? 
   Pozostali wymienili spojrzenia, skinęli głowami i 
odwrócili się.
   Ku swemu zaskoczeniu Gunther usłyszał przez 
przekaźnik głos Ekateriny.  
   - Przykro mi, Gunther - wyszeptała i znikła.
   Wciąż trzymał ciało Hiro. Uzmysłowił sobie, że wciąż 
patrzy na zmasakrowaną twarz przyjaciela. Ciało było 
pocięte i napuchnięte jak rozgotowany hotdog, lecz on nie 
mógł oderwać od niego oczu.
    - Chodź - Beth popchnęła go lekko, żeby zaczął iść. 
- Połóż ciało na tyle tego łazika i zawieź nas na klif.
                              *
   Hamilton nalegała, więc prowadził. Odkrył, że to mu 
pomaga. Miał czym się zająć. Z rękami luźno leżącymi na 
kierownicy gapił się przed siebie szukając rozjazdu na 
Mauzoleum. Zdawało mu się, że jego powieki drapią go w 
nieludzko suche oczy.
    - Przypuścili na nas uprzedzający atak - zaczęła 
Hamilton. - Sabotaż. W tej chwili próbujemy pozbierać 
wszystko z powrotem do kupy. Nikt nie wiedział, że 
byliście na zewnątrz. Inaczej wysłalibyśmy wam kogoś na 
spotkanie. Była tu mała jatka. 
   Jechał dalej w milczeniu czując, jak przebyte mile 
otaczającej go wysokiej próżni łagodzą ból i chronią od 
zewnętrznego świata. Czuł obecność ciała Hiro na tylnej 
platformie łazika - uporczywe psychiczne swędzenie między 
łopatkami. I dopóki nic nie mówił, był bezpieczny; mógł 
pozostawać ponad wszechświatem, w którym istniał jego ból. 
Nie sięgał go. Czekał, lecz Beth nie dodała ani słowa do 
swego wyjaśnienia.
   W końcu spytał:  
   - Sabotaż? 
    - Mutacja programu w stacji radiowej. Eksplodowały 
wszystkie działa wyrzutowe. Trzech gości z Microspacecraft 
Applications wpadło na ten pomysł, gdy wybuchło działo w 
Boitsovij Kot. Myślę, że to było nieuchronne. Cały 
tutejszy przemysł wojskowy - nic dziwnego, że chcieli nas 
wyłączyć z gry. Lecz to jeszcze nie wszystko. Coś się 
stało z ludźmi z Bootstrap. Coś naprawdę strasznego. Byłam 
wtedy w Obserwatorium. Wezwała mnie tam prezenterka 
wiadomości, żebym poszukała jakiejś kopii rezerwowej 
oprogramowania, która przywróciłaby stację do życia. 
Znalazła tylko sieczkę. Wariactwo. Naprawdę czyste 
wariactwo. Musieliśmy porozłączać wszystkich zdalnych w 
Obserwatorium, bo ich operatorzy byli... - Zaniosła się 
cichym uporczywym płaczem. Po chwili spróbowała mówić dalej.
- To coś w rodzaju broni biologicznej. Tyle na razie wiemy. 
    - Jesteśmy na miejscu. 
   Gdy podjeżdżał pod klif Mauzoleum, przyszło mu do 
głowy, że zapomnieli zabrać wiertnicę. Chwilę potem 
doliczył się dziesięciu czarnych nisz w skale i zrozumiał, 
że ktoś pomyślał o tym wcześniej.
    - Tego losu uniknęli tylko ci, którzy pracowali w 
Centrum i Obserwatorium, oraz ci, którzy w tym czasie byli 
na powierzchni. Krótko mówiąc, zostało nas koło setki. 
   Obeszli samochód do tylnej platformy. Gunther czekał, 
lecz Hamilton nie przejawiała chęci do niesienia ciała. Z 
jakiegoś powodu rozzłościło go to i wzbudziło żal. Odpiął 
tylną klapę, wskoczył na drabinkę i wyciągnął odziane w 
kombinezon ciało.  
   - Miejmy to już za sobą. 
   Do dzisiejszego dnia tylko sześć osób zmarło na Księżycu. 
Szli wzdłuż wgłębień, w których ich ciała oczekiwały 
wieczności. Gunther znał ich nazwiska na pamięć: Heisse, 
Yasuda, Spehalski, Dubinin, Mikami, Castillo. I teraz Hiro. 
Wydawało się niepojęte, że może nadejść taki dzień, gdy 
będzie tu zbyt wielu martwych, by znać ich wszystkich z 
imienia.  
   Przed kryptami rozsypano tyle stokrotek i lilii, że 
Gunther nie mógł uniknąć zdeptania paru.
   Weszli do pierwszej pustej niszy, gdzie położył Hiro na 
półce wykutej w skale. W świetle lampy ciało wyglądało na 
żałośnie skręcone w niewygodnej pozycji.  Gunther zauważył, 
że płacze - duże gorące łzy spływały po jego twarzy, 
wpadając do ust, gdy robił wdech.  - Cholera. -Przejechał 
dłonią po hełmie. - Chyba powinniśmy coś powiedzieć.  
   Hamilton ujęła jego dłoń i ścisnęła.
    - Nigdy nie widziałem go tak szczęśliwym jak dzisiaj. 
Miał się ożenić. Skakał z radości, śmiał się, mówił o 
założeniu rodziny. A teraz nie żyje, a ja nawet nie wiem 
jakiego był wyznania. - Przypomniało mu się coś i bezsilny 
zwrócił się do Hamilton. - Co powiemy Anyi?
    - Ma swoje kłopoty. Chodź już. Zmów modlitwę i chodź. 
Skończy ci się zapas tlenu. 
    - Ach, tak, dobrze - skinął głową. - Bóg jest mym 
pasterzem... 
                                                  cdn.   


















                                 
 

warstwa jaj w wylęgarni.
   Nastrój tłumu balansował na krawędzi, gotów popaść w 
akceptację lub gniew przy najlżejszym impulsie. Gunther 
podniósł rękę.  
   - Generale! - powiedział głośno.  - Szeregowy Weil 
oczekuje na rozkazy. Co mam robić?  
   Po sali przetoczył się śmiech, rozładowując napięcie. 
   - Weź kogoś z tych, co stoją koło ciebie i zacznijcie 
usuwać chorych z pomieszczeń administracyjnych.  
Odprowadźcie ich na otwartą przestrzeń, gdzie tak łatwo nie 
zrobią sobie krzywdy. Jak tylko oczyścicie korytarz lub 
pomieszczenie, po prostu je zamknijcie. Zrozumiano?  
   - Tak, proszę pani. - Dotknął palcem najbliższego 
kombinezonu. Hełm odpowiedział skinięciem głowy. Lecz gdy 
odwrócili się, by odejść, tłum zablokował im drogę.  
   - Ty! - Ekatarina wyciągnęła wskazujący palec. - Idź do 
śluz farm i zalep je pianką; nie chcę ryzykować, że zostaną 
skażone. Wszyscy doświadczeni w obsłudze fabryk - chyba 
większość z nas - znajdźcie zdalnego i zacznijcie wszystko 
wyłączać. Program Kryzysowy wam pomoże. Jeśli nie macie 
niczego innego do roboty, zbierzcie się do kupy i pomóżcie 
oczyszczać korytarze. Zwołam zebranie, gdy dojdziemy do 
jakiegoś bardziej konkretnego planu działania. - Przerwała 
na chwilę. - O czym zapomniałam?  
   Niespodziewanie odpowiedział jej Program:  
   - W mieście jest dwadzieścioro troje dzieci: dwoje 
nieletnich w wieku siedmiu lat, reszta to pięciolatki lub 
młodsze, potomstwo zarejestrowanych na stały pobyt na 
Księżycu. Wskazane jest, by te dzieci zostały otoczone 
szczególną troską i ochroną. Ośrodek opieki można 
zorganizować w kaplicy znajdującej się na trzecim poziomie. 
Trzeba nadać komunikat, żeby były tam odprowadzane zaraz po 
odnalezieniu. Wyznacz jednego odpowiedzialnego człowieka, by 
miał nad nimi pieczę.  
   - O Boże, rzeczywiście. - Obróciła się do wojowniczego 
faceta z Centrum i rozkazała krótko. - Zrób to.  
   Zawahał się, w końcu zasalutował z ironią i odwrócił się 
do wyjścia.  
   To przełamało impas. Tłum zaczął się rozchodzić.  Gunther 
i jego współpracownik - jak się okazało Liza Nagenda, 
terenowiec jak on - zabrali się do pracy.  
                              *
   Wiele lat później Gunther wspominał te chwile jako czas, 
gdy jego życie wjechało do ciemnego tunelu. Przez długie, 
koszmarne godziny on i Liza przeczesywali pomieszczenia 
biurowe i magazynowe, wynosząc chorych na otwartą 
przestrzeń.  
   Chorzy nie chcieli współpracować.
   Pierwsze pokoje, do których dotarli, były puste. W 
czwartym podniecona kobieta grzebała z furią po szufladach 
i kartotekach, wyrzucając przy tym ich zawartość. Podłoga 
zasłana była papierami. - To gdzieś tu jest... - powtarzała 
co chwila do siebie.  
   - Co tam jest, moja droga? - spytał Gunther łagodnie. 
Musiał mówić głośno, żeby było go słychać przez hełm. - 
Czego tak szukasz?  
   Odrzuciła głowę do tyłu z diabelskim uśmiechem 
zadowolenia. Oburącz wygładziła włosy, podnosząc wysoko 
łokcie, by zaczesać niegrzeczne kosmyki za uszy. 
   - To bez znaczenia, ponieważ jestem pewna, że zaraz to 
znajdę.  Pojawiają się dwa skarabeusze, a pomiędzy nimi 
jarzący się dysk słońca, to dobry omen, a poza tym analogia 
do seksu.  Uprawiałam seks, każdy, jakiego można zapragnąć, 
gwałcona za wychodkiem przez króla jaszczurów, kiedy miałam 
dziewięć lat. Czy mi zależało? Potem miałam skrzydła i 
myślałam, że umiem latać.  
   Gunther przysunął się nieco bliżej. 
   - To, co mówisz, jest bez sensu.
   - Widzisz, Tołstoj powiedział, że w lesie za jego domem 
rośnie zielony patyk - gdy ktoś go znajdzie, sprawi, że 
wszyscy ludzie zaczną się kochać. Wierzę, że ten zielony 
patyk jest podstawową regułą cielesnej egzystencji.  
Wszechświat istnieje w przestrzeni, której cztery wymiary 
postrzegamy, a siedem pozostałych nie. Dlatego właśnie 
doświadczamy pokoju i braterstwa, jako przejawu 
siedmiowymiarowego zjawiska zielonego patyka.  
   - Musisz mnie wysłuchać.
   - Po co? Powiesz mi, że Hitler nie żyje? Nie wierzę w te 
brednie.  
   - Istne piekło - stwierdziła Nagenda. - Nie możesz 
poważnie dyskutować ze schizolem. Po prostu łap ją i 
wychodzimy.  
   Niestety, nie było to takie proste. Kobieta bała się ich. 
Jak tylko się zbliżali, zaraz odsuwała się ze strachem. 
Jeśli poruszali się wolno, nie byli w stanie jej otoczyć, 
lecz gdy ruszyli na nią, nagle przeskoczyła przez biurko i 
zanurkowała pod nie. Nagenda chwyciła jej nogi i zaczęła 
ciągnąć. Kobieta najpierw wyła wniebogłosy, a następnie 
przylgnęła ciasno do nóg Nagendy.  
   - Złaź ze mnie - ryknęła Nagenda. - Gunther, weź tę 
wariatkę z moich cholernych nóg.  
   - Nie zabijajcie mnie! - wrzeszczała kobieta. - Zawsze 
głosowałam dwukrotnie - przecież wiecie. Powiedziałam im, że 
byłeś gangsterem, ale myliłam się. Nie zabierajcie mi tlenu 
z płuc!  
   Wytaszczyli ją z biura, po czym znów stracili, gdy 
Gunther odwrócił się, żeby zamknąć drzwi na klucz. Uciekła w 
dół korytarza, mając Nagendę na karku. Potem wskoczyła do 
innego biura i musieli zaczynać wszystko od początku.  
   Wyprowadzenie jej z korytarzy na otwartą przestrzeń parku 
zajęło im ponad godzinę. Z trzema następnymi wręcz 
przeciwnie - bardzo szybko. Potem znów trafił im się trudny 
przypadek, natomiast piąty okazał się tą samą kobietą, od 
której zaczynali. Wróciła szukać swojego biura. Gdy kolejny 
raz wyprowadzili ją na zewnątrz, Liza Nagenda stwierdziła:  
   - No, czterech wariatów z głowy.  Zostało jeszcze tylko 
trzy tysiące osiemset pięćdziesięciu ośmiu.  
   - Posłuchaj... - zaczął Gunther, i w tym momencie 
usłyszeli w przekaźnikach sztywny i przesadnie 
wyartykułowany głos Krishny: 
   - Wszyscy mają udać się nad centralne jezioro na zebranie 
organizacyjne. Powtarzam: Idźcie natychmiast nad jezioro. 
Idźcie nad jezioro.  Wyraźnie nadawał z prowizorycznie 
wykonanego nadajnika, bo odbiór był bardzo kiepski. Jego 
głos huczał i przerywał.  
   - W porządku, zrozumiałam - odparła Liza. - Możesz już 
się zamknąć.  
   - Proszę o natychmiastowe udanie się nad jezioro.  
Wszyscy powinni niezwłocznie pójść nad centralne...  
   - Kurwa mać.
   Gdy dotarli do terenów parkowych, była tam już gęstwina 
ludzi. Nie tylko ubrani w kombinezony robinsonowie. Z jaskiń 
i korytarzy Bootstrap wyłaniali się po kolei chorzy. Szli 
ślepo i niepewnie w kierunku jeziora, jak dopiero co 
wskrzeszeni z grobu. Poziom główny zapełniał się ludźmi.  
   - Ale numer - rzekł w zamyśleniu Gunther.
   - Gunther? - zapytała Nagenda. - Co tu się dzieje?
   - To przekaźniki mózgowe! Cholera jasna, wystarczyło 
mówić do nich przez przekaźnik. Zrobią wszystko, co każe im 
głos w ich głowach.  
   Teren wokół jeziora był tak zatłoczony, że Gunther z 
trudem dostrzegał inne kombinezony. Potem zobaczył postać 
stojącą na krawędzi drugiego poziomu i machającą intensywnie 
w ich stronę. Odmachał i ruszył w stronę schodów.  
   W czasie, gdy wchodził na drugi poziom, zebrała się tam 
już spora grupa zdrowych. Z każdą chwilą przychodzili nowi, 
przyciągnięci zagęszczeniem kombinezonów. W końcu Ekatarina 
przemówiła na otwartym kanale.  
   - Nie ma sensu czekać, aż wszyscy się zbiorą. Myślę, że 
wszyscy są na tyle blisko, by mnie słyszeć. Usiądźcie i 
odpocznijcie, zasłużyliście sobie na to. 
   Ludzie rozsiedli się wygodnie na trawniku. Niektórzy 
legli na plecach lub brzuchu. Większość po prostu siedziała.  
   - Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności odkryliśmy 
sposób na trzymanie pod kontrolą naszych chorych przyjaciół. 
- Dało się słyszeć nieznaczny aplauz. - Jednakże przed nami 
pozostaje wciąż wiele problemów, których nie da się tak 
łatwo rozwiązać. Wszyscy widzieliśmy to, co było oczywiste. 
Teraz muszę wam powiedzieć o najgorszym. Jeśli wojna na 
Ziemi rozwinie się w pełny termonuklearny konflikt, będziemy 
całkowicie odcięci - być może na dziesięciolecia.  
   Przez tłum przeszedł szmer rozmów.
   - Co to oznacza? Poza natychmiastowymi niedogodnościami - 
takimi jak brak luksusów, jedwabnych koszul, świeżych 
nasion, nowych filmów, brak drogi powrotu dla tych, którzy 
jeszcze nie podjęli decyzji o pozostaniu - będziemy musieli 
pożegnać się z wieloma rzeczami, których potrzebujemy do 
przetrwania. Cały nasz potencjał mikrofabryczny to Swiss 
Orbitals. Zapasy wody wystarczą nam na rok, lecz stale
niewielkie ilości pary wodnej są wiązane w rdzę i wyciekają 
w próżnię za każdym razem, kiedy ktoś używa śluzy - są to 
ilości liczące się w bilansie naszego istnienia.  
   - Pomimo to jesteśmy w stanie przeżyć. Możemy odzyskiwać 
tlen i wodór z regolitu, po czym spalać je, by otrzymać 
wodę. Już wytwarzamy własne powietrze. Obejdziemy się bez 
znacznej części nanoelektroniki. Możemy trwać i prosperować 
nawet, gdy Ziemia... nawet, gdy stanie się najgorsze. 
Jednakże by tego dokonać, potrzebujemy całej dostępnej mocy 
produkcyjnej, a także pełnego personelu dozorującego. Nie 
tylko musimy uruchomić ponownie nasze fabryki, ale również 
znaleźć sposób na uleczenie naszych ludzi. Przez najbliższe 
dni czeka nas ogrom pracy.  
   Nagenda zetknęła swój hełm z hełmem Gunthera i mruknęła: 
   - Ale z niej bałwan.
   - Daj spokój, chcę posłuchać. 
   - Na nasze szczęście, Program Obsługi Stanu Kryzysowego 
ma gotowe plany na taką sytuację. Według jego danych, które 
mogą być niekompletne, ja posiadam największe doświadczenie 
wojskowe spośród wszystkich tu obecnych. Czy ktoś się z tym 
nie zgadza? - Czekała, lecz nikt się nie odezwał. - Przez 
czas trwania sytuacji kryzysowej zorganizujemy się w 
strukturę quasimilitarną.  Tylko dla celów organizacyjnych. 
Nie będzie przywilejów oficerskich, a sama struktura 
zostanie rozwiązana niezwłocznie po rozwiązaniu bieżących 
problemów.  
   Rzuciła okiem na swój komputer. 
   - W tym celu powołuję triumwirat podległych mi oficerów, 
w składzie: Carlos Diaz-Rodrigues, Miiko Ezumi i Will 
Posner. Pod nimi będzie dziewięciu oficerów, każdy z nich 
odpowiedzialny za kadrę, złożoną z co najwyżej dziesięciu 
ludzi.  
   Czytała nazwiska. Gunther został przydzielony do Kadry 
Czwartej, którą dowodziła Beth Hamilton. Potem Ekatarina 
powiedziała: 
   - Wszyscy jesteśmy zmęczeni. Grupa z Centrum 
zorganizowała procedurę dekontaminacji, kuchnię i miejsca 
sypialne. Kadry Pierwsza, Druga i Trzecia zostaną tu jeszcze 
na cztery godziny, po czym położą się spać na pełne osiem 
godzin. Kadry Czwarta do Dziewiątej mogą udać się teraz do 
Centrum na posiłek i cztery godziny odpoczynku - przerwała 
na chwilę. - To wszystko. Idźcie się trochę przespać.  
   Wśród zebranych podniosły się pojedyncze okrzyki radości, 
lecz bez wsparcia szybko zgasły. Gunther stał.  Liza Nagenda 
po przyjacielsku uszczypnęła go w pośladek i gdy ruszył w 
prawo, pociągnęła go za ramię w lewo, w kierunku wind 
serwisowych. Z bezceremonialną poufałością objęła go  w 
pasie.  
   Znał facetów, którzy spali z Lizą i wszyscy oni byli 
zgodni co do tego, że była kapryśna, władcza, histeryczna i 
śmieszna w swoim wyrażaniu emocji. Ale co tam. Łatwo 
przyszło.  
   Odmaszerowali.
                              *
   Do zrobienia było zbyt wiele. Pracowali do całkowitego 
wyczerpania - nie wystarczało. Zbudowali system transmisji 
radiowych w wąskich pasmach częstotliwości na użytek 
Programu i przeprowadzili łączność mikrofalową między nim a 
Centrum, by mógł nimi efektywniej kierować - nie 
wystarczało. Bez przerwy reorganizowali się na nowo.  
Obciążenie było za duże i nieuchronnie zdarzały się wypadki.  
   Połowa zachowanych dział wyrzutowych - niewielkich 
urządzeń używanych do transportowania surowców i 
półproduktów drogą powietrzną nad górami - została poważnie 
uszkodzona, gdy stojące w zenicie słońce zdeformowało szyny, 
na których się poruszały; nie postawiono na czas ekranów 
przeciwsłonecznych. Nieznana liczba ciężkich robotów 
wywędrowała w kopalni i najprawdopodobniej zaginęła. Trudno 
było stwierdzić ile, ponieważ pomieszały się spisy 
inwentaryzacyjne. Cała żywność zgromadzona w Bootstrap nie 
była pewna; posiłki podawane w Centrum trzeba było 
przygotowywać z produktów przyniesionych wprost z farmy 
przez śluzy awaryjne. Niedoświadczona farmerka zrobiła błąd 
sterując swym zdalnym, w wyniku czego dziesięć zbiorników 
hodowli wodnej wygotowało się w próżnię, wyrzucając przy tym 
na powierzchnię dziewięć tysięcy narybku. Na rozkaz Posnera 
spakowano w pośpiechu wszystkie zdalne manipulatory i 
przetransportowano do Centrum. Po rozpakowaniu okazało się, 
że wiele z nich ma uszkodzone wahacze.  
   Były także małe zwycięstwa. W czasie swojej drugiej 
zmiany Gunther natrafił w magazynie próżniowym na 
czternaście worków bawełny i od razu zaprogramował robota 
montażowego na szycie materacy dla Centrum. Oznaczało to 
koniec spania na gołej podłodze i uczyniło z niego bohatera 
na resztę dnia. W Centrum było za mało toalet; Diaz-
Rodrigues nakazał wymontowanie dodatkowych ze schronów 
przeciwradiacyjnych, rozrzuconych po fabrykach.  Huriel 
Garza odkrył w sobie talent do gotowania ze skąpej ilości 
składników.  
   W rzeczywistości jednak przegrywali. Schizole byli 
nieprzewidywalni, a byli wszędzie. Szalony analityk 
systemowy, posłuszny głosom w głowie, wylał do jeziora kilka 
beczek oleju silnikowego. Filtry wody zapchały się i trzeba 
było zamknąć obieg, by dokonać naprawy. Pewnej lekarce w 
jakiś sposób udało zadusić się swoim własnym sprzętem 
diagnostycznym. Ekosystem miasta ucierpiał dotkliwie wskutek 
rozlicznych aktów wandalizmu.  
   W końcu ktoś wpadł na pomysł, żeby w kółko nadawać to 
samo: "Jestem spokojny. Mam ochotę nic nie robić. Jest mi 
dobrze tu, gdzie jestem".  
   Gunther pracował wraz z Lizą, próbując uruchomić obieg 
wody, gdy nadeszła pierwsza zapętlona transmisja. Podniósł 
wzrok i ujrzał panujący w Bootstrap niezwykły spokój.  
Chorzy na wszystkich tarasach stali w pozycji całkowitej 
obojętności. Jedyny ruch związany był z ubranymi w 
kombinezony postaciami, uwijającymi się jak pszczoły między 
świeżo upieczonymi katatonikami.  
   Liza wzięła ręce pod boki. 
   - Wspaniale. Teraz musimy ich karmić.
   - Hej, mogłabyś mi tego oszczędzić. To pierwsza dobra 
wiadomość od niepamiętnych czasów.  
   - To nic dobrego, kochany. To ciąg dalszy starego.
   Miała rację. Pomimo chwilowego uczucia ulgi Gunther był 
tego świadom. Jedno beznadziejne zajęcie zamieniono na 
drugie.  
                              *
   Trzeciego dnia wkładał ciężko swój kombinezon, gdy 
zaczepiła go Hamilton.  
   - Weil! Znasz się na elektryce?
   - Nie, niespecjalnie. To znaczy, potrafię zrobić 
instalację do ciężarówki, może jeszcze zmontować przekaźnik 
podczerwieni, takie rzeczy, ale...  
   - Musi wystarczyć. Zrzuć to z siebie i pomóż Krishnie 
zbudować system do kontrolowania schizoli. Jest jakiś sposób 
na sterowanie nimi pojedynczo.  
   Rozbili obóz w dawnym laboratorium Krishny. W Centrum 
pokutowały wciąż stare przepisy bezpieczeństwa, więc nikomu 
nie wolno było tam spać. Dzięki temu pokój był wyjątkowo 
czysty i schludny. Wypełniał go specjalnie produkowany na 
orbicie sprzęt laboratoryjny, wyróżniający się gładkim, 
bezosobowym połyskiem. To było jak cofnięcie się do dawnych 
czasów, zanim zapanował zamęt i szaleństwo.  Gdyby nie woń 
nowo wykutych tuneli i przenikający powietrze dźwięk ciętej 
skały, można by udawać, że nic się nie zmieniło.  
   Gunther stał w kontrolerze zdalnej obecności, spacerując 
zdalnym po pomieszczeniach Bootstrap. Były jak odrębne 
komórki chaosu. Wszedł do jednego z nich i znalazł słowa 
BUDDA = KOSMICZNA INERCJA, wypisane na ścianie czymś, co 
wyglądało na ludzkie odchody. Na materacu siedziała kobieta, 
wyrywając z niego wnętrzności i wyrzucając je w powietrze. 
Bawełna przykrywała podłogę jak świeżo spadły śnieg. 
Następne pomieszczenie było puste i czyste, a na półce stała 
lśniąca mikrofabryczka.  
   - Niniejszym nacjonalizuję cię w imię Ludowej Republiki 
Zaopatrzeniowej Bootstrap oraz cierpiących gdziekolwiek mas 
- wygłosił beznamiętnie. Zdalny zgrabnie chwycił przedmiot. 
- Skończyłeś juz schemat tego układu scalonego?  
   - Niedługo będzie - odpowiedział mu Krishna.
   Budowali prototyp kontrolera. Pomysł polegał na nadaniu 
kodu każdemu komputerowi, żeby Program mógł zidentyfikować i 
przemówić do każdego właściciela z osobna. Dzięki obniżeniu 
napięcia, byli w stanie ograniczyć zasięg transmisji 
komputera do półtora metra tak, by każdy chory mógł 
otrzymywać oddzielne polecenia.  Niestety, zastosowane tam 
układy były produktami najwyższej klasy Swiss Orbitals, nie 
tolerującymi nietypowych obciążeń. Trzeba było je wymienić.  
   - Wciąż nie rozumiem, jak możesz oczekiwać, że uda ci się 
zaprząc ich do jakiejś sensownej pracy. Chodzi mi o to, że 
tak naprawdę potrzebujemy nadzorców. Nie uda ci się wycisnąć 
z nich logicznego rozumowania.  
   Zgięty wpół nad swoim komputerem Krishna nie 
odpowiedział od razu. 
   - Wiesz, jak jogin zatrzymuje swoje 
serce? Zajmowaliśmy się tym, gdy byłem na studiach.  
Zapytaliśmy Czcigodnego Jogę, czy zgodziłby się zatrzymać 
swoje serce pod kontrolą naszej aparatury. Przystał na nasze 
warunki. Mieliśmy wtedy najnowsze skanery mózgu, ale okazało 
się, że najciekawsze rezultaty dało nam EKG.  
   - Okazało się, że serce jogina nie zwalniało stopniowo, 
jak zakładaliśmy, lecz coraz bardziej przyspieszało, aż 
osiągało granicę fizycznych możliwości i następowała 
fibrylacja. Nie spowalniał pracy własnego serca, lecz ją 
przyspieszał. Nie dochodziło do zatrzymania, lecz do 
skurczu.  
   - Po zakończeniu testów spytałem go, czy wie, jaki jest 
mechanizm tego, co robi. Odpowiedział, że nie, i że to bardzo 
interesujące. Zachowywał się bardzo uprzejmie, ale było 
jasne, że nie uważał naszego odkrycia za znaczące.  
   - Twierdzisz więc...?
   - Problem ze schizofrenikami polega na tym, że w ich 
głowach po prostu zbyt dużo się dzieje. Zbyt wiele głosów.  
Zbyt wiele pomysłów. Nie są w stanie skupić uwagi na jednym 
ciągu myśli. Jednakże byłoby błędem uważać, że nie są zdolni 
do złożonego rozumowania. Tak naprawdę, to myślą doskonale. 
Po prostu ich mózgi pracują bez przerwy z maksymalną 
wydajnością - to dlatego nie potrafią spójnie myśleć.  
   - Rola przekaźnika mózgowego polega na dostarczaniu 
jeszcze jednego, lecz dużo głośniejszego i nalegającego 
głosu. Dlatego go słuchają. Przebija się przez ten szum, 
można się na nim skoncentrować, dostarcza szkieletu, na 
którym mogą krystalizować myśli.  
   Zdalny otworzył drzwi do pokoju konferencyjnego, ukrytego 
głęboko wśród tuneli administracyjnych. Osiem mikrofabryczek 
czekało w równiutkim rzędzie na stole konferencyjnym. Zdalny 
dołożył dziewiątą, odwrócił się i wyszedł, zamykając za sobą 
drzwi.  
   - Wiesz - zaczął Gunther - wszystkie te wyrafinowane 
środki bezpieczeństwa mogą być już niepotrzebne. 
Czegokolwiek użyto w Bootstrap, może już nie być tego w 
powietrzu. Mogło NIGDY nie być w powietrzu. Zamiast tego 
mogło być w wodzie lub gdzie indziej.  
   - O, jest tam tego dosyć. Miliony. Mamy do czynienia z 
napędem schizomimetycznym, rozprowadzanym drogą powietrzną. 
Jest tak zaprojektowany, że pozostaje w powietrzu przez czas 
nieokreślony.  
   - Napęd schizomimetyczny? Cóż to, u diabła, jest?
   Krishna odpowiedział nieobecnym głosem: 
   - Napęd schizomimetyczny to nie powodująca śmierci broń 
strategiczna, cechująca się silnym wpływem na psychikę.  Nie 
tylko obezwładnia psychologicznie obiekt, ale także 
wprowadza nieproporcjonalnie większy chaos wśród zasobów 
ludzi i sprzętu zaatakowanego. Dzięki wyjątkowej jakości 
efektu ma demoralizujący wpływ na jednostki narażone na 
kontakt z zainfekowanymi, w szczególności zaś te, które są 
przydzielone do opieki nad nimi. Dlatego jest wyjątkowo 
skuteczny jako broń strategiczna.  
   Mógłby to równie dobrze czytać wprost z podręcznika.
   Gunther trawił informacje. 
   - Zwołanie zebrania za pomocą przekaźników nie było 
przypadkiem, prawda?  Wiedziałeś, że to zadziała. 
Wiedziałeś, że posłuchają głosu przemawiającego w ich 
głowach.  
   - Tak.
   - To gówno upichcono tu w Centrum, nieprawdaż? To jest 
to, o czym nie mogłeś mówić.  
   - Coś w tym rodzaju. 
   Gunther wyłączył kontroler zdalnego i podniósł okulary.  
   - Niech cię diabli, Krishna! Niech cię porwą prosto do 
piekła, ty głupi wypierdku!  
   Krishna zdumionym wzrokiem spojrzał na niego znad roboty.  
   - Czy powiedziałem coś nie tak?
   - Nie! Nie powiedziałeś żadnego cholernego niewłaściwego 
słowa - właśnie wpędziłeś w pieprzone szaleństwo cztery 
tysiące ludzi, to wszystko! Ocknij się i zobacz, co wy, 
maniacy, zrobiliście swoimi badaniami nad bronią!  
   - To nie były badania nad bronią - odparł Krishna 
łagodnie. Wyrysował na schemacie długą, zawiniętą do środka 
linię. - Lecz gdy czysta nauka jest finansowana przez 
wojsko, to wojsko szuka militarnych zastosowań nauki. Tak to 
już jest.  
   - Co za różnica? To się stało i ty jesteś odpowiedzialny.  
   Tym razem Krishna odłożył na bok swój komputer.  
Przemawiał z nietypową dla niego żarliwością.  
   - Gunther, potrzebujemy tych informacji. Czy zdajesz 
sobie sprawę, że zarządzamy cywilizacją technologiczną za 
pomocą mózgu, który wyewoluował już w neolicie? Mówię 
najzupełniej poważnie. Wszyscy tkwimy w sidłach programu 
myśliwego-zbieracza, nie mając już z niego żadnego pożytku. 
Zobacz, co się dzieje na Ziemi. Są na progu wojny, której 
nikt nie chciał zaczynać, i nikt nie chce w niej walczyć. 
Nawet pieniędzy nikt nie jest w stanie powstrzymać. Sposób 
myślenia, który zaprowadził nas tam, gdzie jesteśmy, nie 
jest dla nas korzystny. Musi się zmienić. A to jest właśnie 
to, nad czym pracujemy - ujarzmić ludzki mózg. Posiąść go. 
Trzymać go na wodzy.  
   - To prawda, że nasza wiedza obróciła się przeciwko nam. 
Lecz czymże jest ta jedna broń w nieskończoności innych? 
Gdyby nie było neuroprogramatorów, użyto by czegoś innego. 
Może gazu musztardowego, może pyłu plutonowego. W zasadzie 
wystarczyło tylko wywalić dziurę w kopule i zostawić nas, 
żebyśmy się podusili.  
   - To tylko marne samousprawiedliwiające brednie, Krishna! 
Niczym nie wytłumaczysz się z tego, co zrobiłeś.  
   Cicho, lecz z przekonaniem, Krishna odpowiedział:
   - Nigdy nie zdołasz mnie przekonać, że nasze badania nie 
są najistotniejszą pracą, jaką moglibyśmy się dziś zajmować.  
Musimy przejąć kontrolę nad tym potworem w naszych 
czaszkach. Musimy zmienić nasz sposób myślenia. - Jego głos 
nagle osłabł. - Smutną rzeczą w tym wszystkim jest to, że 
nie zmienimy się, jeśli nie przeżyjemy. Lecz by przetrwać, 
musimy się najpierw zmienić.  
   Od tej pory pracowali już w milczeniu.
                              *
   Gunther przebudził się z koszmarnego snu i stwierdził, że 
jego czas na odpoczynek minął dopiero w połowie. Liza 
chrapała. Uważając, by jej nie zbudzić, wciągnął ubranie i 
boso poczłapał w dół holu. W pokojach wspólnych paliło się 
światło i rozbrzmiewały głosy.  
   Gdy wszedł, Ekatarina uniosła głowę. Miała bladą, 
wyciągniętą twarz. Pod oczami uformowały się sine kręgi.  
Była sama.  
   - A, cześć. Właśnie prowadziłam rozmowę z Programem. -  
Myślą wyłączyła swój komputer. - Usiądź.  
   Przyciągnął sobie krzesło i zgarbił się nad stołem.  
Siedząc tak naprzeciwko niej uzmysłowił sobie, że wydobycie 
z siebie czegokolwiek przychodzi mu z wyraźnym trudem.  
   - No więc...jak to wszystko wygląda? 
   - Niedługo zaczną wypróbowywać nasze kontrolery.  
Pierwsza partia układów scalonych wyjdzie z fabryk mniej 
więcej za godzinę. Pomyślałam, że poczekam ze spaniem, aż 
będzie można zobaczyć, jak się sprawują.  
   - Jest więc aż tak źle? - Ekatarina potrząsnęła głową, 
unikając jego wzroku. - Hej, nie mydl mi oczu. Ty tu czekasz 
na rezultaty, a ja przecież widzę, jaka jesteś zmęczona. 
Musiał być z tym niezły kłopot.  
   - Większy niż sądzisz - powiedziała słabym głosem. - 
Właśnie przeglądałam liczby. Sprawy mają się gorzej niż 
możesz to sobie wyobrazić.  
   Sięgnął przed siebie i ujął jej zimną, bezkrwistą dłoń. 
Ścisnęła go tak mocno, że aż bolało. Ich oczy spotkały się i 
zobaczył w nich ten sam strach i zachwyt, który czuł.  
   Stali bez słowa.
   - Mam własny pokój - powiedziała Ekatarina. Nie puściła 
jego dłoni, w zasadzie ściskała ją tak mocno, jakby nigdy 
nie miała zamiaru jej puścić.  
   Gunther pozwolił jej się poprowadzić.
   Kochali się, potem rozmawiali cicho o nieistotnych 
rzeczach i znowu się kochali. Gunther myślał, że Ekatarina 
zaśnie po pierwszym razie, lecz jak na to było w niej za 
dużo nerwów.  
   - Powiedz mi, kiedy będziesz blisko - szeptała. - 
Powiedz mi, kiedy dojdziesz.  
   Zatrzymał się. 
   - Dlaczego zawsze to mówisz?
   Ekatarina spojrzała na niego oszołomionym wzrokiem, więc 
powtórzył pytanie. Zaraz potem wybuchnęła głębokim, 
gardłowym śmiechem.  
   - Bo jestem oziębła.
   - Co? 
   Ujęła jego dłoń i przeciągnęła nią po policzku. Potem 
schyliła głowę i prowadziła ją dalej na kark i w górę, na 
szczyt głowy. Czuł pod dłonią krótkie, sterczące włosy, a 
potem, za jej uchem, dwie wypukłości skóry, pod którymi 
tkwiły zaimplantowane bioukłady. Jeden z nich był 
przekaźnikiem mózgowym, a drugi...  
   - To proteza - jej szare oczy lśniły uroczyście. - Jest 
podłączona do ośrodków przyjemności. Mogę spowodować swój 
orgazm, kiedy chcę - wystarczy, że pomyślę. W ten sposób 
możemy zawsze dochodzić w tym samym momencie. -  Mówiąc 
poruszała lekko biodrami.  
   - Ale to znaczy przecież, że nie potrzebujesz żadnej 
stymulacji seksualnej, prawda? Możesz wywołać orgazm siłą 
woli. Gdy jedziesz autobusem. Albo za biurkiem. Możesz to po 
prostu włączyć i czuć orgazm przez godziny.  
   Była rozbawiona. 
   - Powiem ci w tajemnicy. Świeżo po operacji robiłam 
takie kaskaderskie wybryki. Wszyscy to robią. Ale potem 
szybko się z tego wyrasta.  
   Gunther czuł więcej niż urażoną dumę. 
   - Co ja tu w takim razie robię? - zapytał. - Masz 
implant, więc do czego ci jestem potrzebny? -  Zaczął się od 
niej odsuwać.  
   Wciągnęła go z powrotem na siebie. 
   - Dobrze mi z tobą - powiedziała. - Dość dobrze. Chodź 
tu.  
                              *
   Wrócił na swoje posłanie i zaczął zbierać części 
kombinezonu. Liza usiadła i gapiła się na niego głupio 
zaspanym wzrokiem.  
   - No i co? - zapytała. - Więc to tak się sprawy mają?  
   - No cóż. To coś jakby nie zakończona sprawa. Stara 
znajomość. -  Ostrożnie wyciągnął dłoń. - Bez urazy, dobrze?  
   Zignorowała jego gest. Stała naga i wściekła. 
   - Masz czelność stać teraz przede mną nie otarłszy nawet 
mojego uśmiechu z twojego fiuta i mówić "bez urazy"? Dupek!  
   - O, daj spokój, Liza, to zupełnie inaczej.
   - Gówno nie inaczej! Pieprzyłeś się z białą dupą tej 
rosyjskiej lodowej księżniczki, a ja to już przeszłość.  
Niech ci się nie wydaje, że nic o niej nie wiem.  
   - Miałem nadzieję, że moglibyśmy wciąż być, no wiesz, 
przyjaciółmi.  
   - Ładna sztuczka, gównozjadzie. - Zacisnęła dłoń i 
uderzyła go mocno w tors. W jej oczach zalśniły łzy.  - 
Spadaj stąd. Mam dość twojego widoku.  
   Wyszedł.
                              *
   Lecz już nie spał. Ekatarina była żywa i podekscytowana 
pierwszymi doniesieniami w sprawie nowych kontrolerów.  
   - Działają! - krzyczała. - Działają!  
   Wciągnęła na siebie jedwabny biustonosz i chodziła w tę i 
z powrotem, podniecona, naga aż do talii. Jej włosy łonowe 
tworzyły biały płomień, z ledwo widocznymi wypustkami, 
sięgającymi do pępka i pieszczącymi słodkie wnętrze jej ud. 
Mimo zmęczenia Gunther poczuł, jak znów wzbiera w nim 
pożądanie. W pewien wypompowany do cna sposób był 
szczęśliwy.  
   Pocałowała go mocno, bez namiętności i wezwała Program.  
   - Uruchom ponownie wszystkie nasze wcześniejsze plany. 
Zaprzęgamy naszych chorych do roboty.  Skoryguj wszystkie 
przydziały pracy.  
   - Wedle rozkazu.
   - Jak to zmienia nasze prognozy długoterminowe?
   Program milczał przez kilka sekund, przetwarzając dane. 
Potem odpowiedział: 
   - Właśnie zbliżacie się do koniecznego, lecz niezwykle 
niebezpiecznego etapu wychodzenia z kryzysu. Przechodzicie 
ze stanu małych możliwości przy wysokiej stabilności w stan 
dużych możliwości za cenę znacznej destabilizacji. Twoi 
zdrowi koledzy, mając więcej czasu dla siebie, szybko okażą 
niezadowolenie z twoich rządów.  
   - Co się stanie, jeśli po prostu ustąpię ze stanowiska?  
   - Prognozy na przyszłość zostaną drastycznie ograniczone.  
   Ekatarina skuliła się w sobie. 
   - No dobrze. Co w tej sytuacji staje się naszym 
najważniejszym problemem?  
   - Zdrowy personel będzie naciskał, żeby powiedzieć im 
więcej o wojnie na Ziemi. Zażądają natychmiastowego 
uruchomienia serwisów informacyjnych.  
   - Postawienie anteny odbiorczej nie sprawiłoby mi wiele 
trudu - zgłosił się na ochotnika Gunther. - Nie byłby to cud 
techniki, ale...  
   - Ani mi się waż! 
   - Jak to? Dlaczego? 
   - Gunther, wytłumaczę ci to tak: jakich narodowości mamy 
tu najwięcej?  
   - Cóż, wydaje mi się, że Rosjan i... mmm. 
   - Mmm - to właściwa odpowiedź. W tej chwili najlepiej 
będzie, jeśli nikt tak naprawdę nie będzie pewien, kto ma 
być czyim wrogiem. - Zwróciła się do Programu. - Jak mam 
zareagować?  
   - Zanim sytuacja nie ustabilizuje się, pozostaje ci tylko 
odwracanie uwagi. Pilnuj, żeby nie mieli czasu na myślenie. 
Ścigaj sabotażystów i potem urządź im publiczne procesy.  
   - Wykluczone. Nie będzie polowań na czarownice ani kozłów 
ofiarnych, żadnych procesów. Tkwimy w tym wszyscy.  
   Program odpowiedział bez cienia emocji: 
   - Przemoc jest lewą ręką władzy. Zbyt szybko odrzucasz 
jej potęgę.  Powinnaś to poważnie przemyśleć.  
   - Nie będę dyskutować na ten temat. 
   - Więc dobrze. Jeśli życzysz sobie odłożyć użycie siły na 
później, teraz możesz zawalczyć z bronią użytą w Bootstrap. 
Zlokalizowanie i zidentyfikowanie jej pochłonie całą energię 
bez mieszania w to kogokolwiek. Co więcej, zostanie to 
powszechnie uznane za potwierdzenie, że w końcu możliwe 
będzie uleczenie chorych, zwiększając tym samym ogólne 
morale bez potrzeby uciekania się do kłamstwa.  
   Sprawiała wrażenie, jakby przechodziła już przez to wiele 
razy. Powiedziała zmęczonym głosem: 
   - Czy naprawdę nie ma nadziei na ich uleczenie?
   - Wszystko jest możliwe. W świetle obecnych możliwości 
nie wydaje się to jednak zbyt prawdopodobne.  
   Ekatarina wyłączyła komputer, kończąc rozmowę z 
Programem. Westchnęła ciężko.  
   - Może rzeczywiście należy to zrobić. Rozpocząć 
poszukiwania broni. Powinniśmy być w stanie osiągnąć jakieś 
pozytywne rezultaty.  
   Gunther był zaskoczony. 
   - Przecież to była jedna z broni Sally Chang, nieprawdaż? 
Napęd schizomimetyczny, nie?  
   - Skąd to wiesz? - w jej głosie było kategoryczne 
żądanie.  
   - Cóż, Krishna powiedział... nie zachowywał się jakby... 
byłem pewien, że to powszechnie wiadomo.  
   Twarz Ekateriny stwardniała. 
   - Program! - rozkazała myślą.
   Program Obsługi Stanu Kryzysowego powrócił do życia. 
   - Gotowy.
   - Ustal położenie Krishny Narasimhan - zdrowy, Kadra 
Piąta. Chcę z nim natychmiast mówić. - Ekatarina chwyciła 
majtki i spodnie. Z furią zaczęła się ubierać. - Gdzie są 
moje cholerne sandały? Program! Przekaż mu, że spotkamy się 
w świetlicy. Natychmiast.  
   - Zrozumiałem. 
                              *
   Ku zaskoczeniu Gunthera Ekatarina potrzebowała ponad 
godzinę, by zmusić Krishnę do uległości. W końcu jednak 
młody naukowiec podszedł do elektronicznego zamka, pozwolił 
mu się zidentyfikować i otworzył pomieszczenia magazynowe.  
   - Tak naprawdę to nie jest dobrze zabezpieczone - 
powiedział usprawiedliwiająco. - Gdyby nasi sponsorzy 
wiedzieli, jak często dla wygody po prostu zostawialiśmy 
wszystko otwarte, byliby... nieważne.  
   Wyjął z szafy płaskie pudełko wielkości dłoni. 
   - Tego najprawdopodobniej użyto do rozpylenia broni. To 
bomba aerozolowa. Tu się ładuje środki biologiczne, a 
uruchamia się przy uderzeniu w tę ściankę. Wytwarza 
ciśnienie wystarczające do wyrzucenia zawartości na wysokość 
pięćdziesięciu stóp. Reszta należy do prądów powietrznych. - 
Rzucił pudełko Guntherowi, który wpatrywał się w nie z 
przerażeniem. - Nie bój się. Nie jest uzbrojona.  
   Wysunął niską szufladę, zawierającą poukładane rzędami 
wąskie chromowane cylindry.  
   - Natomiast tu są napędy we własnej osobie. Stanowią 
najnowsze osiągnięcie w zakresie broni nanotechnologicznej. 
Jak sądzę, jedyne w swoim rodzaju. - Przejechał po nich 
palcem. - Zaprogramowaliśmy każdy na inną mieszankę 
neurotransmiterów. Dopamina, fencyklidyna, norepinefryna, 
acetylocholina, metaenkefalina, substancja P, serotonina - 
jest tu niezły kawałek Nieba, a... - jego palec wskazał 
puste miejsce.  - Tu właśnie jest nasz brakujący kawałek 
Piekła. - Jego brwi uniosły się ze zdziwienia. - Ciekawe. 
Dlaczego brakuje dwóch cylindrów? - wymamrotał pod nosem.  
   - Co powiedziałeś? - spytała Ekatarina. - Chyba cię nie 
zrozumiałam.  
   - Aaa, nic ważnego. Mmm... Słuchajcie, może przygotuję 
kilka schematów biologicznych dróg rozprzestrzeniania i 
chemicznych podstaw działania tych substancji.  
   - Nie zawracaj sobie tym głowy. Mów dalej tak jak do tej 
pory - bez zbędnych szczegółów. Opowiedz nam o tych napędach 
schizomimetycznych.  
   Wykład trwał ponad godzinę.
   Napędy były fabrykami chemicznymi wielkości pojedynczej 
cząsteczki, o działaniu podobnym do automatów montażowych w 
mikrofabryczce. Dostarczyło je wojsko w nadziei, że 
zespołowi Sally Chang uda się wynaleźć cudowną broń, która, 
rozpylona na trasie marszu armii przeciwnika, spowodowałaby 
u żołnierzy zmianę orientacji. Gunther zdrzemnął się w 
czasie, gdy Krishna objaśniał, dlaczego to jest niemożliwe, i 
obudził się w chwili, gdy miniaturowe napędy dostały się już 
do mózgu ofiary.  
   - Tak naprawdę to jest sztuczna schizofrenia - 
wyjaśniał Krishna. - Prawdziwa schizofrenia ma ślicznie 
skomplikowany mechanizm. Te napędy powodują raczej coś w 
rodzaju upośledzenia zdolności mózgu do autoregulacji.  
Przejmują kontrolę nad chemią mózgu, wpompowując do niego 
dopaminę i parę innych neuromediatorów. To w zasadzie nie 
jest choroba "per se". Napędy utrzymują tylko mózg w stanie 
rozedrgania - zakaszlał. - Tak to wygląda.  
   - W porządku - odezwała się Ekatarina. - Dobrze.  Mówisz 
więc, że umiałbyś je przeprogramować. W jaki sposób?  
   - Używamy czegoś, co ma techniczną nazwę napędów 
modyfikujących. Są jak neuromodulatory - mówią napędom 
schizomimetycznym, co mają robić. - Otworzył kolejną szufladę 
i powiedział zgaszonym głosem. - Zniknęły.  
   - Proszę, trzymajmy się tematu. Potem będziemy się 
martwić naszym stanem posiadania. Powiedz nam więcej o tych 
napędach modyfikujących. Czy możesz upichcić ich cały 
garnek, żeby kazały schizomimetycznym się wyłączyć?  
   - Nie, z dwóch powodów. Po pierwsze, te cząsteczki 
wytworzono na niewielką skalę w Swiss Orbitals; nie jesteśmy 
w stanie tego zrobić, bo nie mamy ich urządzeń 
przemysłowych. Po drugie, nie można kazać schizomimetycznym 
się wyłączyć. Nie mają wyłączników. Są w większym stopniu 
katalizatorami, niż maszynami. Można je zrekonfigurować, 
żeby produkowały inne substancje, lecz...- Przerwał i 
zapatrzył się gdzieś daleko.  - Cholera. - Chwycił swój 
komputer i na ścianie pojawił się schemat migracji 
chemicznej. W chwilę potem wyskoczyła obok niego lista 
ważniejszych neurofunkcji. Wkrótce dołączył do nich trzeci 
obraz - blokdiagram pomazany behawioralnymi symbolami. Na 
ścianę wypełzało coraz więcej danych.  
   - Ahem, Krishna...? 
   - Och, idźcie sobie - odpalił. - To ważne.
   - Czy wpadło ci do głowy, że umiałbyś znaleźć antidotum?  
   - Antidotum? Nieee. Coś lepszego. Dużo lepszego.
   Ekatarina i Gunther spojrzeli po sobie. 
   - Potrzebujesz czegoś? - spytała. - Czy mogę wyznaczyć ci 
kogoś do pomocy?  
   - Potrzebuję napędów modyfikujących. Znajdźcie je dla 
mnie.  
   - Jak? Jak mamy je znaleźć? Gdzie szukać?
   - Sally Chang - odparł niecierpliwie Krishna. - Ona musi 
je mieć. Nikt inny nie miał tu dostępu. - Chwycił pióro 
świetlne i zaczął gryzmolić na ścianie skomplikowane wzory.  
   - Znajdę ją dla ciebie. Program! Powiedz... 
   - Sally Chang to schizol - przypomniał jej Gunther. - - 
Dosięgła ją bomba aerozolowa. - Którą na pewno sama 
podłożyła. Sprytny sposób pozbycia się dowodów na to, który 
rząd maczał w tym palce. Z pewnością była jedną z pierwszych 
ofiar.  
   Ekatarina zaczęła masować nasadę nosa, kręcąc głową z 
niedowierzaniem.  
   - Za długo już jestem na nogach - powiedziała. - W 
porządku, już wiem. Krishna, od teraz jesteś przypisany na 
stałe do prac badawczych. Program powiadomi dowódcę twojej 
Kadry. Znajdź dla mnie sposób na wyłączenie tej cholernej 
broni. - Ignorując sposób, w jaki ją zbył, zwróciła się do 
Gunthera. - Wyłączam cię z Kadry Czwartej. Od dziś podlegasz 
bezpośrednio mnie. Chcę, żebyś znalazł Chang. Znajdź ją i 
razem z nią te napędy modyfikujące.  
   Gunther był sterany jak wół. Nie pamiętał, kiedy ostatni 
raz złapał porządne osiem godzin snu. Jednakże udało mu się 
zdobyć na coś, co miał nadzieję było pewnym siebie 
uśmiechem.  
   - Tak jest - powiedział.
                              *
   Wariatka nie powinna być w stanie się ukryć. Sally Chang 
się udało. Nikt nie powinien był umknąć uwadze Programu, tym 
bardziej że coraz większa liczba chorych była do niego 
bezpośrednio podłączona. Sally Chang się udało. Program 
poinformował Gunthera, że żaden z chorych nie znał miejsca 
pobytu Chang. Przyjął polecenie, żeby przy ich pomocy 
rozglądać się za nią co godzinę, aż do chwili odnalezienia.  
   W zachodnich tunelach wyrwano ściany, żeby zrobić miejsce 
wielkości wnętrza fabryki. Przywieziono z powrotem zdalnych, 
których obsługiwała teraz prawie dwustuosobowa grupa 
chorych, porozstawianych od siebie nawzajem na odległość 
pozwalającą uniknąć nakładania się pól nadających 
indywidualne rozkazy. Gunther przechodził obok nich, słysząc 
szeptanie Programu: 
   - Czy zajęto się już wszystkimi buldożerami? Jeśli tak... 
Usuń wszystkie niesprawne maszyny; można je przenieść do... 
od pyłu, przyspawanego próżniowo do wierzchnich powierzchni 
szyn...  temperaturę redukcji, po czym sprawdź, czy dopływ 
tlenu odpowiada... -  Na samym końcu siedziała pojedyncza 
postać w kombinezonie - nadzorca na swoim stanowisku.  
   - Jak leci? - spytał Gunther.
   - Absolutnie doskonale. - Rozpoznał głos Takayuni.  
Pracowali kiedyś razem w mikrofalowej stacji przekaźnikowej 
Flammaprion. - Większość fabryk już pracuje.  Co więcej 
jesteśmy już w stanie uruchomić prawie wszystkie działa 
wyrzutowe. Nie uwierzyłbyś jakiego rzędu efektywność tu 
osiągamy.  
   - Pewnie dobrą? 
   Takayuni wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu; Gunther 
rozpoznał to w jego głosie. 
   - Małe przedsiębiorcze robaczki! 
   Takayuni nie widział Chang. Gunther ruszył dalej.
   Kilka godzin później siedział zmęczony w parku Noguchi, 
patrząc na wyrwaną murawę w miejscu, gdzie kiedyś rósł 
miniaturowy las. Nie oszczędzono ani jednej roślinki.  
Srebrna brzoza była już na Księżycu wymarłym gatunkiem.  
Martwy karp pływał brzuchem do góry w zapapranym olejem 
jeziorze; okalało je teraz ogrodzenie z siatki, żeby chorzy 
nie mogli się zbliżyć. Nie nadszedł jeszcze czas na 
zbieranie śmieci, więc było je widać dokładnie wszędzie.  
Był to smutny widok. Przypominał mu o Ziemi.  
   Wiedział, że trzeba się ruszyć, ale nie był w stanie.  
Głowa zaczęła mu opadać, podniósł ją gwałtownie, gdy 
dotknęła piersi. Mijał czas.  
   Nagły ruch na skraju pola widzenia kazał mu się odwrócić. 
Przemknął obok niego ktoś ubrany w pastelowo lawendowy 
kombinezon.  Kobieta, która kiedyś skierowała go do biura 
zarządcy miasta.  
   - Cześć! - zawołał. - Znalazłem wszystkich tam, gdzie 
mówiłaś. Dziękuję.  Zaczynałem się już trochę bać.  
   Lawendowy strój odwrócił się i spojrzał w jego stronę.  
Słońce odbijało się w czarnym szkle wizjera. Długą, milczącą 
minutę później odpowiedziała: 
   - Nie ma za co. - I ruszyła dalej.
   - Szukam Sally Chang. Znasz ją? Może widziałaś? To 
schizolka, taka mała kobietka, błyskotliwa, lubiła jasne 
ciuchy, ostry makijaż, coś w tym guście.  
   - Obawiam się, że nie jestem w stanie ci pomóc. -  
Lawendowa taszczyła trzy zbiorniki tlenu. - Spróbuj poszukać 
na pchlim targu. Tam jest masa jasnych ciuchów. -  Zniknęła 
w wejściu tunelu.  
   Gunther gapił się za nią nieprzytomnym wzrokiem, potem 
potrząsnął głową. Czuł się tak bardzo, bardzo zmęczony.  
                              *   
   Pchli targ sprawiał wrażenie, jakby przeszło przez niego 
tornado. Namioty zostały porwane, stragany poprzewracane, 
towary rozgrabione. Pod nogami chrzęściły okruchy 
pomarańczowego i zielonego szkła. Pomimo to wieszak z 
włoskimi szalikami, wart tyle, co miesięczna pensja, stał 
nienaruszony wśród bałaganu. To był czysty nonsens.  
   Na całym terenie targowiska uwijali się schizole.  
Schylali się i podnosili, zamiatali. Jednego z nich okładała 
postać w kombinezonie.  
   Gunther zamrugał. Nie wierzył własnym oczom. Kobieta 
schylała się pod ciosami, wrzeszcząc przeraźliwie i próbując 
przed nimi uciec. Jeden z namiotów postawiono z powrotem; w 
jego cieniu kolejne cztery kombinezony stały oparte o bar. 
Nikt z nich nie ruszył na pomoc bitej kobiecie.  
   - Hej! - zawołał Gunther. Poczuł przytłaczający fakt 
własnego istnienia, jak ktoś nagle postawiony na scenie w 
środku spektaklu bez znajomości tekstu, czy jakiegokolwiek 
pojęcia o przebiegu akcji i własnej w niej roli. - Przestań 
ją bić!  
   Kombinezon odwrócił się w jego stronę. W ubranej w 
rękawicę dłoni więził szczupłe ramię kobiety.  
   - Odejdź! - warknął przez radio męski głos.
   - Co ty wyprawiasz? Jak się nazywasz? - Mężczyzna ubrany 
był w uniform Westinghouse, jeden z około kilkunastu, 
należących do zdrowych ludzi. Lecz Gunther rozpoznał 
brązową, nerkowatą plamę na panelu brzusznym.  - Czy to ty, 
Posner? Puść tę kobietę.  
   - To nie kobieta - odpowiedział Posner. - Do diabła, 
spójrz na nią - to nawet nie człowiek. To schizol.  
   Gunther włączył nagrywanie. 
   - Nagrywam to - ostrzegł.  - Jeszcze raz uderzysz tę 
kobietę i Ekatarina to sobie obejrzy. Obiecuję ci.  
   Posner puścił kobietę. Stała w roztargnieniu przez 
sekundę czy dwie, zanim głos w głowie przejął nad nią 
kontrolę. Schyliła się po miotłę i wróciła do pracy.  
   Gunther wyłączył nagrywanie i spytał:
   - Dobrze. A więc co takiego zrobiła?
   Posner z oburzeniem wyciągnął przed siebie nogę.  Surowym 
gestem wskazał na nią palcem.  
   - Zasikała mi cały but!
   Ludzie w namiocie cały czas przyglądali się z 
zainteresowaniem. Teraz wybuchnęli śmiechem.  
   - Sam sobie jesteś winny, Will! - wykrzyknął jeden z 
nich. - Mówiłem ci, że przeznaczyłeś w grafiku za mało czasu 
na higienę osobistą.  
   - Nie przejmuj się tą odrobiną wilgoci. Wygotuje się 
sama, jak tylko wyjdziesz w próżnię!  
   Lecz Gunther ich nie słuchał. Gapił się na kobietę, którą 
Posner przed chwilą tak źle potraktował i zastanawiał się, 
dlaczego wcześniej nie rozpoznał w niej Anyi. Miała 
ściągnięte usta, wykrzywioną zmartwieniem twarz, jak gdyby w 
tyle jej głowy tkwił kluczyk, którym nakręcono ją trzy 
obroty za dużo. Teraz także jej ramiona skuliły się do 
środka.  
   - Przykro mi, Anya - powiedział. - Hiro nie żyje. Nie 
mogliśmy nic zrobić.  
   Anya wciąż zamiatała, nieobecna i nieszczęśliwa.
                              *
   Złapał ostatni zmianowy mikrobus do Centrum. Dobrze było 
być znów w domu. Miiko Ezumi zadecydował, że należy pozbawić 
zewnętrzne fabryki nadwyżek wody i tlenu, po czym wyrąbał w 
skale kabinę prysznicową. Pomimo ograniczenia czasu 
korzystania do trzech minut, ustawiła się długa kolejka. I 
choć nie było mydła, nikt nie narzekał.  Niektórzy umawiali 
się po dwóch, trzech, żeby razem dłużej korzystać z kabiny. 
Czekający na swoją kolej posyłali im sztubackie żarty.  
   Gunther umył się, znalazł czyste szorty i podkoszulkę 
Glavkosmosu, i podreptał w dół holu. Zawahał się na chwilę 
przed pokojem socjalnym, przysłuchując się grupie 
rozmawiających przy stole ludzi. Wymieniali się opisami co 
barwniejszych przypadków napotkanych schizoli.  
   - Widziałeś Łowcę Myszy?
   - Jasne, i Ofelię!
   - Papieża!
   - Kaczuchę! 
   - Wszyscy znają Kaczuchę! 
   Byli roześmiani i szczęśliwi. Z pokoju wypływało ciepłe 
uczucie jedności, które ojciec Gunthera zwykł w 
sentymentalny sposób nazywać Gemutlichkeit. Gunther wszedł 
do środka.  
   Liza Nagenda podniosła wzrok i zamarła. Jej szczęka 
zamknęła się jak na sprężynie.  
   - Któż to, jeśli nie osobisty szpieg Izmailovej!
   - Co? - Oskarżenie zaparło Guntherowi dech w piersiach.  
Rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu wsparcia. Nikt nie 
patrzył mu w oczy. Wszyscy nagle zamilkli.  
   Twarz Lizy poszarzała od gniewu. 
   - Słyszałeś! To ty doniosłeś na Krishnę, może nie? 
   - No, to już był cios poniżej pasa! Musisz dusić w sobie 
morze pieprzonej goryczy, skoro... - z trudem panował nad 
sobą. Nie było sensu konkurować z jej histerią. - Nie twój 
interes czym jest, a czym nie jest mój związek z Izmailovą. 
- Rozejrzał się wokół stołu. - Żadne z was nie zasługuje na 
to, żeby to wiedzieć, ale Krishna pracuje właśnie nad 
antidotum. Jeśli zrobiłem lub powiedziałem cokolwiek, co 
pomogło wepchnąć go z powrotem do laboratorium, to w 
porządku, niech tak będzie.  
   Na jej usta wypełzł głupi uśmieszek. 
   - A jak brzmi twoja wymówka na węszenie za Willem Posnerem?
   - Ja nigdy...
   - Wszyscy już o tym słyszeliśmy! Powiedziałeś mu, że 
pobiegniesz prosto do swojej drogiej Izmailovej z ze swoim 
małym wideo.  
   - No, Liza, tym razem... - zaczął Takayuni. Wymierzyła mu 
policzek.  
   - Czy wiecie, co robił Posner? - Gunther wycelował palec 
w twarz Lizy. - No? Wiecie? Bił kobietę - Anyę! Bił Anyę, 
zupełnie się nie przejmując, że ktoś na niego patrzy!  
   - No i co z tego? Jest jednym z nas, prawda? A nie jednym 
z tych odjechanych, martwookich, wrzeszczących i 
wydurniających się schizoli!  
   - Ty suko! - wydarł się na nią Gunther przez dzielący ich 
stół. - Zabiję cię, przysięgam! - Jedni rzucili się przed 
nim do ucieczki, drudzy ruszyli, by go zatrzymać, wywołując 
nieopisany chaos. Sam Posner stanął Guntherowi na drodze z 
rozstawionymi ramionami.  Gunther wymierzył mu cios w twarz. 
Posner upadł, wyglądając na zaskoczonego. Choć bolała go 
ręka, Gunther czuł się nadzwyczaj dobrze; jeśli wszyscy 
oszaleli, to dlaczego on miałby być wyjątkiem?  
   - No, spróbuj tylko! - skrzeczała Liza. - Wiedziałam od 
poczatku, co z ciebie za typ!  
   Takayuni odciągnął Lizę w jedną stronę, a Hamilton 
złapała Gunthera i pociągnęła w przeciwną. Dwóch kolegów 
Posnera trzymało także jego na bezpieczny dystans.  
   - Dostałem już wszystko, co umiesz dać! - wrzeszczał 
Gunther. - Ty tania cipo!  
   - Słyszycie go! Słyszycie, jak mnie nazywa!
   Wśród obopólnych wrzasków wyprowadzono ich przeciwnymi 
drzwiami.  
                              *
   - Już w porządku, Gunther. - Beth wcisnęła go do 
najbliższej niszy sypialnej, jaką napotkali. Roztrzęsiony, 
oparł się ciężko o ścianę i zamknął oczy. - Już w porządku.  
   Wcale nie było w porządku. Nagle dotarło do Gunthera, że 
poza Ekateriną nie miał już żadnych przyjaciół. Nie 
prawdziwych przyjaciół, lecz bliskich przyjaciół. Jak to się 
mogło stać? To tak jakby wszyscy naraz zmienili się w 
wilkołaki. Ci, którzy nie zwariowali, zostali potworami.  - 
Nie rozumiem.  
   Hamilton westchnęła. 
   - Czego nie rozumiesz, Weil?
   - Sposobu, w jaki ludzie... w jaki my traktujemy 
schizoli. Gdy Posner bił Anyę, obok stało czterech ludzi w 
kombinezonach i żaden z nich nawet nie kiwnął palcem, żeby 
go powstrzymać. Ani jeden! I ja to także czułem - nie ma 
powodu udawać, że jestem lepszy od nich. Miałem ochotę 
przejść obok udając, że nic nie widziałem. Co się z nami 
dzieje?  
   Hamilton wzruszyła ramionami. Jej krótkie, ciemne włosy 
wieńczyły zwyczajną, owalną twarz.  
   - Gdy byłam dzieckiem, chodziłam do dość drogiej szkoły. 
Pewnego roku mieliśmy jedno z tych ćwiczeń, które mają 
wzbogacać wewnętrznie. Wiesz? Lekcja życia. Podzielono nas 
na dwie grupy - Więźniów i Strażników. Więźniom nie wolno 
było opuszczać pewnego obszaru bez pozwolenia Strażnika, 
Strażnicy dostawali lepszy lunch i inne przywileje. Bardzo 
proste zasady. Ja byłam Strażnikiem.  
   - Niemalże od początku zaczęliśmy wyżywać się na 
Więźniach. Popychaliśmy ich, wyzywaliśmy, ustawialiśmy w 
szeregu. Niesamowite było to, że oni nam na to pozwalali.  
Przeważali nad nami liczebnie, pięciu na jednego. Nie 
mieliśmy nawet upoważnienia do takiego traktowania Więźniów. 
Pomimo to żaden z nich się nie skarżył. Żaden z nich nie 
sprzeciwił się i nie powiedział, że nie wolno nam tego 
robić. Grali w naszą grę.  
   - Pod koniec miesiąca układ rozwiązano i mieliśmy cykl 
seminariów na temat, czego się nauczyliśmy: korzenie 
faszyzmu, i temu podobne. Poczytaj sobie Hannah Arendt.  
Wtedy wszystko się skończyło. Poza tym tylko, że moja 
najlepsza przyjaciółka już nigdy się do mnie nie odezwała.  
Nie mogę jej winić. Nie po tym, co zrobiłam.  
   - Czego mnie to tak naprawdę nauczyło? Że ludzie będą 
odgrywać każdą rolę, jaką im przydzielisz. Będą to robić bez 
świadomości, że uczestniczą w grze. Weź jakąś mniejszość, 
powiedz im, że są wyjątkowi i zrób z nich strażników - 
zaczną odgrywać Strażników.  
   - Gdzie w takim razie szukać odpowiedzi? Jak uniknąć 
wpadania w rolę?  
   - Niech mnie diabli, jeśli to wiem, Weil. Niech mnie 
diabli, jeśli to wiem.  
                              *
   Ekatarina przeniosła swoją niszę na sam koniec tunelu.  
Jej pokój był jedynym, do którego prowadził ten tunel, więc 
miała mnóstwo prywatności. Gdy Gunther wchodził, do jego 
przekaźnika dotarł pełen trzasków głos spikera.  
   - ...donieśli o wstrząsie. Przedstawiciele 
.T:grifin04


                                 
 

rządu z Kairu odmówili... - Głos urwał się.
   - Hej, udało ci się przywrócić... - zamilkł. Gdyby 
przywrócono łączność, wiedziałby o tym. Mówiono by o tym w 
Centrum. Oznaczało to, że kontakt radiowy nigdy nie został 
kompletnie przerwany. Po prostu był pod kontrolą Programu.  
   Ekaterina spojrzała na niego. Płakała, ale już przestała.  
   - Orbitery Swiss Orbitals już nie istnieją! - wyszeptała. 
- Zaatakowali je wszystkimi środkami, od bomb 
konwencjonalnych po okruchy diamentowe. Obrócili w pył 
stocznię kosmiczną.
   Wizja tych wszystkich śmierci przysłoniła na chwilę to, 
co powiedziała. Usiadł ciężko obok niej.  
   - To przecież znaczy, że... 
   - Nie ma statku kosmicznego, który mógłby teraz do nas 
dotrzeć, masz rację. Chyba że jakiś właśnie do nas leci.  W 
innym wypadku jesteśmy tu uwięzieni.  
   Wziął ją w ramiona. Była zimna i rozedrgana. Miała gęsią 
skórkę.  
   - Kiedy ostatni raz spałaś? - zapytał ostro.
   - Nie... 
   - Używasz stymulatorów, prawda? 
   - Nie mogę sobie pozwolić na sen. Nie teraz. Później. 
   - Ekatarina. Energia, którą w ten sposób czerpiesz, nie 
jest za darmo. Jest tylko pożyczona od twojego ciała. Gdy to 
się skończy, ten cały dług na ciebie spadnie. Jak się za 
mocno podkręcisz, wpadniesz prosto w śpiączkę.  
   - Nie robiłam... - przerwała, zmieszanie i niepewność 
wkradły się jej do oczu. - Pewnie masz rację. Powinnam 
trochę odpocząć.  
   Wtedy odezwał się Program: 
   - Kadra Dziewiąta buduje odbiornik radiowy. Ezumi dał im 
wolną rękę.  
   - Cholera! - Ekatarina zerwała się na równe nogi - Możemy 
jeszcze temu zapobiec?  
   - Występowanie przeciwko przedsięwzięciu cieszącemu się 
powszechnym zainteresowaniem kosztowałoby cię twoją 
wiarygodność, a na to nie możesz sobie pozwolić.  
   - Dobrze, więc jak możemy zminimalizować... 
   - Ekatarina - zaczął Gunther. - Sen, pamiętasz?
   - Za sekundkę, dziecinko - poklepała materac. - Po prostu 
połóż się i poczekaj na mnie. Uporam się z tym, zanim 
zmrużysz oczy. - Pocałowała go delikatnie, pieszczotliwie. - 
Zgoda?  
   - No dobrze.-  Położył się i zamknął oczy, tylko na 
sekundę.  
   Gdy się obudził, była już pora iść na zmianę.  Ekatarina 
zniknęła.  
                              *
   Minęło dopiero pięć dni od Władywostoku. Jednakże 
wszystko uległo tak całkowitej przemianie, że czas przedtem 
był jak wspomnienia z innego świata. W poprzednim życiu 
nazywałem się Gunther Weil, pomyślał. Żyłem, pracowałem i 
miałem swoje radości. Życie wtedy było całkiem fajne.  
   Wciąż szukał Sally Chang, jednak z gasnącą nadzieją.  Do 
tej pory, gdy rozmawiał z ludźmi w kombinezonach, pytali 
czy mogą w czymś pomóc. Teraz coraz częściej nie.  
   Kaplica na trzecim poziomie była płytką misą pod ścianą 
tarasu. Teren wokół położonego na samym dole prezbiterium 
porastały kolorowe lilie, a turkusowe jaszczurki krzątały 
się po kamieniach. Na prezbiterium dzieci grały w piłkę. 
Gunther stał na górze, ucinając sobie pogawędkę z obdarzonym 
smutnym głosem Ryohei Iomato.  
   Dzieci odłożyły piłkę i zaczęły tańczyć. Bawiły się w 
"London Bridge". Gunther przyglądał im się z uśmiechem. Z 
góry wyglądały jak zgraja kolorowych plam, jak rozwijający 
się i zamykający pączek kwiatu. Stopniowo uśmiech zaczął 
znikać z jego twarzy. Te dzieci tańczyły za dobrze. Żadne z 
nich nie pomyliło kroku, nie wyłamało się, nie odeszło w 
złym humorze od grupy. Ich postacie zdradzały napięcie, były 
nieludzko, całkowicie pochłonięte sobą. Gunther musiał 
odwrócić wzrok.  
   - Program nimi steruje - powiedział Iomato. - W zasadzie 
nie mam wiele do roboty. Przeglądam nagrania wideo i 
wybieram dla nich zabawy, piosenki, jakieś małe ćwiczenia, 
żeby utrzymać je w zdrowiu. Czasem każę im rysować.  
   - Boże, jak ty to wytrzymujesz? 
   Iomato westchnął. 
   - Człowiek, którym byłem kiedyś, był alkoholikiem. Nie 
miał łatwego życia, więc pewnego dnia zaczął pić, żeby zabić 
cierpienie. I wiesz co?  
   - Nie zadziałało.
   - Właśnie. Uczyniło go jeszcze nieszczęśliwszym. Miał 
więc już dwa powody, żeby się upijać. Muszę mu przyznać 
jednak, że bardzo się starał. Nie był typem człowieka, który 
rezygnuje łatwo z tego, w co wierzy tylko dlatego, że to nie 
wychodzi tak, jak powinno.  
   Gunther milczał.
   - Myślę, że jedyną rzeczą, która powstrzymuje mnie od 
tego, żeby zdjąć hełm i do nich dołączyć, jest moja pamięć.  
                              *
   Związkowe Centrum Nagrań Wideo stanowiło wąski ciąg biur 
w najdalszej części tuneli. Składano tam wstępnie materiały 
reklamowe, i sporadycznie dokumenty handlowe, by potem 
wysłać je do lepiej wyposażonych ośrodków na Ziemi.  Gunther 
mijał kolejne biura, wyłączając migoczące ekrany, których 
nikt nie doglądał od czasu katastrofy.  
   Chodzenie po pustych pokojach, które zwykle kipiały 
życiem, wprawiało Gunthera w lekkie podenerwowanie. Biurka i 
konsole robocze porzucono w umyślnym nieporządku, jakby ich 
operatorzy dopiero co wyszli na kawę i mieli za chwilę 
wrócić. Gunther złapał się na tym, że co chwila odwraca się 
za siebie, by stwierdzić, że ten ruch to tylko jego własny 
cień. Wzdragał się na najcichszy dźwięk. Z każdym wyłączonym 
urządzeniem cisza za jego plecami rosła. Czuł się dwa razy 
bardziej samotny niż na powierzchni.  
   Zgasił ostatnie światło i wszedł do mrocznego 
przedpokoju. Z cienia wyłoniły się dwa kombinezony ze 
splecionymi literami H i A na piersiach. Aż podskoczył z 
wrażenia. Były oczywiście puste - wśród zdrowych nie było 
pracowników Hyundai Aerospace. Ktoś po prostu zostawił je 
tutaj tymczasowo przed nastaniem szaleństwa.  
   Kombinezony rzuciły się na niego.
   - AAA! - krzyknął z przerażenia, gdy złapały go pod 
ramiona i podniosły w powietrze. Jeden z nich odsłonił jego 
komputer i wyłączył. Zanim zdał sobie sprawę, co się dzieje, 
zrzucono go z niewielkich schodów prosto w jakieś drzwi.  
   - Pan Weil. 
   Był w wysokim pokoju, wyciętym w skale na instalację 
oczyszczania tlenu, której jeszcze nie zbudowano.  
Zawieszony pod sufitem ciąg roboczych lamp dostarczał 
słabego światła. Za biurkiem na drugim końcu pomieszczenia 
siedziała postać w kombinezonie, a tuż przy niej stały dwie
następne. Wszyscy ubrani w uniformy Hyundai Aerospace. Nie 
było sposobu, żeby ich zidentyfikować.  
   Zaciągnęli go przed biurko.
   - Co tu się dzieje? - spytał Gunther. - Kim jesteście?  
   - Jesteś ostatnią osobą, której moglibyśmy to zdradzić. - 
Nie umiał stwierdzić, kto z nich się odezwał.  Dochodzący 
przez radio głos był całkowicie zdepersonalizowany przez filtr 
elektroniczny. - Panie Weil, jest pan oskarżony o 
popełnienie zbrodni przeciwko współobywatelom. Czy chce pan 
powiedzieć coś w swojej obronie?  
   - Co? - Gunther popatrzył na kombinezony przed nim i przy 
jego bokach. Byli absolutnie nierozróżnialni. Nagle zaczął 
się bać tego, co ci ludzie mogliby chcieć uczynić, uzbrojeni 
w swą doskonałą anonimowość. - Słuchajcie, nie macie prawa 
tego robić. Jeśli macie wobec mnie jakiekolwiek zarzuty, 
istnieje przecież odpowiednia struktura władzy, do której 
możecie się zwrócić.  
   - Nie wszyscy są zadowoleni z rządów Izmailovej - 
powiedział sędzia.  
   - Ale to przecież ona steruje Programem. Nie 
uruchomilibyśmy Bootstrap, gdyby Program nie sterował 
schizolami - dodał drugi.  
   - Po prostu musimy nad nią popracować. - Być może 
powiedział to sędzia, być może kto inny. Gunther nie miał 
pojęcia.  
   - Czy życzysz sobie odpowiadać z wolnej stopy? 
   - Co właściwie mi zarzucacie? - zapytał zdesperowany 
Gunther. - Dobrze, może rzeczywiście coś zrobiłem źle, 
dopuszczam taką możliwość. Lecz może to po prostu wy nie 
rozumiecie mojej sytuacji. Wzięliście to pod uwagę?  
   Cisza.
   - Z jakiego powodu jesteście tacy wściekli? Z powodu 
Posnera? Nie czuję się winny w jego sprawie. Nie mam zamiaru 
przepraszać. Nie można katować ludzi tylko dlatego, że są 
chorzy. Są wciąż ludźmi, jak my wszyscy.  Mają swoje prawa.  
   Cisza.
   - A jeśli myślicie, że jestem czymś w rodzaju szpiega, i 
że chodzę i donoszę na ludzi do Ek... do Izmailovej, to 
krótko mówiąc, nie macie racji. To znaczy rozmawiam z nią, 
nie udaję, że nie, ale nie jestem jej szpiegiem ani nikim 
podobnym. Ona nie ma szpiegów. Nie potrzebuje ich! Po prostu 
stara się, żeby wszystko grało.  
   - Chryste, nie wiecie nawet przez co ona przeszła dla 
was! Nie widzieliście, ile ją to kosztuje! Niczego bardziej 
nie pragnie, jak ustąpić. Lecz musi tam tkwić, bo... - 
przerwał, bo w radiu pojawił się niesamowity, mroczny 
bełkot. Po chwili Gunther uzmysłowił sobie, że to oni się z 
niego śmieją.  
   - Czy ktoś jeszcze chce zabrać głos? 
   Jeden ze strażników Gunthera zrobił krok do przodu. 
   - Wysoki sądzie, ten mężczyzna twierdzi, że schizole to 
ludzie. Nie zauważa faktu, że nie mogliby żyć bez naszego 
wsparcia i nadzoru. Ich dobrobyt ma swoją cenę - jest nią 
nasza nie kończąca się praca. Oskarżony własnymi ustami 
potwierdził stawiane mu zarzuty. Zwracam się do wysokiego 
sądu o wymierzenie odpowiedniej do przewinienia kary.  
   Sędzia spojrzał na prawo, potem na lewo. Jego dwóch 
towarzyszy skinęło potwierdzająco głowami i wycofało się w 
cień. Biurko zaaranżowano w miejscu, gdzie miał być kanał 
poboru powietrza. Gunther akurat zdążył uświadomić to sobie, 
gdy tamtych dwóch wróciło, prowadząc kogoś w uniformie G5, 
identycznym jak jego.  
   - Moglibyśmy pana zabić, panie Weil - trzeszczał sztuczny 
głos. - Lecz to byłoby marnotrawstwo.  Potrzebujemy każdego 
umysłu i każdej pary rąk. Wszyscy musimy pracować razem w 
potrzebie.  
   G5 stał sam, nieruchomo, na środku pokoju.
   - Patrz.
   Dwa kombinezony Hyundai podeszły do G5. Cztery ręce 
zajęły się uszczelkami. Z rutynową skutecznością odpięli 
zatrzaski i podnieśli hełm. Stało się to tak szybko, że 
ofiara nie zdążyłaby zareagować, nawet gdyby chciała.  
   Spod kasku wyłoniła się przestraszona, zmieszana twarz 
schizola.  
   - Zdrowie psychiczne jest przywilejem, panie Weil, a nie 
prawem. Zostałeś uznany za winnego zarzucanych ci czynów. My 
jednakże nie jesteśmy okrutni. Tym razem poprzestaniemy 
tylko na ostrzeżeniu. Niestety żyjemy w zdesperowanych 
czasach. Przy następnym wykroczeniu - nawet tak nieznacznym, 
jak poinformowanie Małego Generała o niniejszym spotkaniu - 
będziemy zmuszeni wymierzyć sprawiedliwość bez kolejnej 
rozprawy - sędzia zrobił zamierzoną przerwę. - Czy wyraziłem 
się jasno?  
   Gunther niechętnie skinął głową.
   - Więc możesz odejść.
   Przy wyjściu jeden ze strażników oddał mu komputer.
                              *
   Pięciu ludzi. Był pewien, że tylko tylu uczestniczyło w 
tym przedstawieniu. No, może jeszcze dwóch lub trzech, to 
wszystko. Posner na pewno maczał w tym palce, Gunther był 
tego pewien. Nie powinno być trudno odgadnąć tożsamość 
pozostałych.  
   Nie odważył się zaryzykować.
   Pod koniec zmiany zastał Ekaterinę już śpiącą.  Sprawiała 
wrażenie wynędzniałej i niezdrowej. Ukląkł przy niej i 
delikatnie pogłaskał ją w policzek wierzchem dłoni.  
   Jej powieki zadrgały i otworzyły się.
   - Przepraszam. Nie miałem zamiaru cię budzić. Śpij sobie 
dalej, dobrze?  
   Uśmiechnęła się. 
   - Jesteś kochany, Gunther, ale i tak miałam zamiar 
zdrzemnąć się tylko na chwilę. Muszę wstać za piętnaście 
minut. - Jej powieki znów opadły w dół.  - Jesteś jedyną 
osobą, której mogę jeszcze ufać. Wszyscy mnie okłamują, 
wprowadzają w błąd, siedzą cicho wiedząc coś, o czym 
powinnam wiedzieć. Jesteś jedynym, na którego szczerość mogę 
wciąż liczyć.  
   Masz wrogów, pomyślał. Nazywają cię Małym Generałem i nie 
podoba im się sposób, w jaki rządzisz. Nie są gotowi, by 
bezpośrednio stawić ci czoło, ale mają już swój plan. I są 
bezwzględni.  
   Już głośno powiedział 
   - Śpij już.
   - Wszyscy są przeciwko mnie - wyszeptała. - Pieprzone 
sukinsyny.  
                              *   
   Cały następny dzień spędził na przeszukiwaniu pomieszczeń 
przeznaczonych pod nowe instalacje oczyszczania powietrza. 
Natrafił na pustelnię samotnego schizola, zbudowaną z 
podartych kombinezonów próżniowych, lecz po skonsultowaniu 
się z Programem doszedł do wniosku, że nikt tu nie mieszkał 
od wielu dni. Po Sally Chang nie było śladu.  
   Chociaż przeszukiwanie zamkniętych terenów przed procesem 
było wyjątkowo wyczerpujące nerwowo, to teraz wyglądało to 
dużo gorzej. Wrogowie Ekateriny zasiali w nim ziarno 
strachu. Rozsądek podpowiadał mu, że nie czyhają na niego za 
każdym rogiem, że nie ma się czego obawiać, dopóki znowu im 
nie podpadnie. Lecz podświadomość go nie słuchała.  
   Czas wlókł się ospale. Gdy w końcu wyszedł na światło 
dzienne pod koniec zmiany, długotrwała izolacja sprawiła, że 
czuł się lekko na bakier z rzeczywistością. Z początku nie 
dostrzegł nic niezwykłego. Potem jego radio wybuchło 
kakofonią głosów, a ludzie biegali w pośpiechu we wszystkie 
możliwe strony. W powietrzu wyczuwało się radosne drżenie. 
Ktoś śpiewał.  
   Złapał za rękaw przebiegającego obok kombinezonu i 
zapytał: 
   - Co tu się dzieje?
   - Nie słyszałeś? Wojna się skończyła. Zawarli pokój. A do 
nas leci statek!  
                              *
   "Jezioro Genewskie" przez całą długą drogę z Ziemi na 
Księżyc utrzymywało ciszę telewizyjną, w obawie przed bronią 
laserową dalekiego zasięgu. Dopiero wraz z nadejściem 
informacji o zawarciu pokoju nadali bezpośredni przekaz do 
Bootstrap.  
   Ludzie Ezumi, z pomocą schizoli, uszyli z kawałków płótna 
olbrzymi prostokątny ekran i wycięli nieco pędów winorośli, 
by móc go rozwiesić na zacienionej ścianie krateru. 
Następnie zgaszono główne światła i wyświetlono obraz wideo. 
Szwajcarscy kosmonauci przepychali się ze śmiechem przed 
kamerą, wszyscy ubrani w dżins i czerwone kowbojskie 
kapelusze. Opowiadali, jak udało im się uciec przed 
rakietami samonaprowadzającymi. Ich bezczelne młodością 
głosy przekrzykiwały się nawzajem.  
   Pod ekranem zgromadzili się najważniejsi oficerowie.  
Gunther rozpoznał ich kombinezony. Z nowo wzniesionych 
głośników buchnął głos Ekateriny:  
   - Kiedy do nas dotrzecie? Musimy zdążyć przygotować port 
kosmiczny. Ile godzin?  
   Wznosząc pięć palców, blondynka na ekranie odpowiedziała: 
   - Czterdzieści pięć!
   - Nie, czterdzieści trzy! 
   - Nic z tych rzeczy!
   - Prawie czterdzieści pięć! 
   Ponownie głos Ekateriny wciął się w zamieszanie:  
   - A co z orbiterami? Słyszeliśmy, że zostały zniszczone.
   - Zgadza się, zniszczone!
   - To bardzo niedobrze, bardzo niedobrze. Zabierze nam 
całe lata, zanim...  
   - Jednak większość ludzi... 
   - Otrzymaliśmy sześć ostrzeżeń; większość zjechała 
wahadłowcami na dół, była wielka ewakuacja.  
   - Także wielu zginęło. Było okropnie. 
   Tuż pod oficerami uwijała się grupka schizoli pod 
kierunkiem człowieka w kombinezonie. Montowali podest dla 
kamery. Teraz kombinezon zamachał ręką, żeby się odsunęli.  
W "Jeziorze Genewskim" ktoś zawołał i kilka głów odwróciło 
się w stronę monitora. Kombinezon obracał powoli kamerę 
wysyłając im panoramę miasta.  
   Jeden z kosmonautów zapytał: 
   - Jak tam jest u was?  Widzę, że niektórzy noszą 
kombinezony, a pozostali nie.  Dlaczego?  
   Ekatarina wzięła głęboki wdech: 
   - Trochę się tu pozmieniało.
                              *
   Gdy Szwajcarzy dotarli, w Centrum odbyła się niezła 
impreza. Przesunęły się pory snu i wszyscy, z wyjątkiem 
żelaznej obsady odpowiedzialnej za dozór nad schizolami, 
pognali witać kilkunastu gości na Księżycu. Tańczyli do 
upadłego, pijąc destylowaną próżniowo wódkę. Wszyscy mieli 
coś do powiedzenia. Wymieniano plotki oraz poglądy co do 
szans na trwały pokój.  
   Gunther wychodził w środku zabawy. Szwajcarzy 
przygnębiali go. Wszyscy byli tacy młodzi, wypoczęci i 
chętni do pracy. Przy nich czuł się zdruzgotany i cyniczny. 
Miał ochotę złapać ich i wstrząsnąć tak mocno, żeby się 
obudzili.  
   Przygnębiony wędrował wzdłuż pozamykanych laboratoriów. 
Gdy mijał pomieszczenie, które kiedyś zajmowały Badania nad 
Komputerem Wirusowym, ujrzał Ekaterinę z kapitanem "Jeziora 
Genewskiego" rozmawiających nad stosem skrzynek z 
bioflopami. Schylone nisko nad komputerem Ekateriny, 
słuchały Programu.  
   - Czy brałeś pod uwagę znacjonalizowanie tutejszego 
przemysłu? - spytała pani kapitan. - Dzięki temu mielibyśmy 
środki do zbudowania Nowego Miasta. Wtedy do zarządzania 
Bootstrap starczyłoby zaledwie kilka automatycznych urządzeń 
i ludzka obecność tutaj stałaby się zbędna.  
   Gunther był zbyt daleko, by móc usłyszeć reakcję 
Programu, lecz ujrzał, jak obie kobiety wybuchnęły śmiechem.  
   - Cóż - powiedziała Ekatarina. - W ostateczności będziemy 
zmuszeni renegocjować warunki z macierzystymi korporacjami. 
Mając tylko jeden sprawny statek kosmiczny, nie można łatwo 
wymienić załogi. Fizyczna obecność stała się cennym towarem. 
Bylibyśmy głupcami, nie korzystając z okazji.  
   Ruszył dalej, pogrążając się w cieniu korytarza.  Włóczył 
się bez celu. W końcu zobaczył przed sobą światło i usłyszał 
głosy. Jeden należał do Krishny, lecz mówił szybciej i 
dobitniej w stosunku do głosu, do którego Gunther przywykł. 
Zaintrygowany, zatrzymał się tuż przed drzwiami.  
   Krishna stał pośrodku laboratorium. Przed nim stała Beth 
Hamilton, przytakując mu z szacunkiem.  
   - Tak jest, sir - powiedziała. - Zrobię to. Tak jest. - 
Nagle dotarło do niego, że Krishna wydaje jej rozkazy.  
   Krishna podniósł wzrok. 
   - Weil! Właśnie miałem cię szukać. 
   - Mnie?
   - No chodź tu, nie ociągaj się - Krishna skinął na niego 
z uśmiechem i Guntherowi nie pozostało nic innego, jak 
posłuchać. Krishna wyglądał teraz jak młody bóg.  
Natchnienie tańczyło mu w oczach jak ogień. To dziwne, że 
Gunther wcześniej nie zwrócił uwagi, że Krishna jest taki 
wysoki. - Powiedz mi, gdzie jest Sally Chang?  
   - Nie wie... to znaczy, nie mo... - przerwał, by 
przełknąć ślinę. - Myślę, że ona nie żyje. - Dopiero potem 
zapytał: - Krishna? Co sie z tobą stało?  
   - Zakończył swoje badania - poinformowała go Beth.
   - Przerobiłem na nowo całą swoją osobowość - powiedział 
Krishna. - Nie jestem już taki nieśmiały, zauważyłeś? -  
Położył rękę na ramieniu Gunthera, który poczuł się nagle 
bezpieczny. - Gunther, nie będę ci opowiadał, ile trudu 
kosztowało mnie zebranie resztek napędów modyfikujących ze 
starych ekperymentów, w ilości pozwalającej na wypróbowanie 
tego na sobie. Ale to działa.  Dysponujemy już środkiem, 
który, poza innymi zastosowaniami, stanowi uniwersalne 
lekarstwo dla wszystkich w Bootstrap. Do tego celu 
potrzebujemy jednak napędów modyfikujących, których tu nie 
ma. A teraz powiedz mi, dlaczego sądzisz, że Sally Chang nie 
żyje?  
   - Cóż, hmmm, szukałem jej cztery bite dni. Także Program 
szukał na własną rękę. Byłeś tu uwiązany przez cały czas, 
więc pewnie nie znasz schizoli tak dobrze jak większość z 
nas. Planowanie nie jest ich najsilniejszą stroną. 
Prawdopodobieństwo, że któryś z nich będzie w stanie tak 
długo aktywnie unikać wykrycia, jest praktycznie zerowe. 
Jedyne rozwiązanie, jakie przychodzi mi do głowy, to takie, 
że zdążyła wyjść w próżnię, zanim dosięgnął jej efekt ataku, 
wsiadła do ciężarówki i kazała się wieźć jak najdalej, aż 
skończy się tlen.  
   Krishna pokręcił przecząco głową. 
   - Nie. To po prostu nie pasuje do jej charakteru. Mimo 
najszczerszych chęci nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że 
popełnia samobójstwo.  
   Otworzył szufladę. 
   - To może nam pomóc.  Pamiętasz, jak powiedziałem, że 
brakuje dwóch napędów mimetycznych, a nie tylko 
schizomimetycznego?  
   - Mniej więcej. 
   - Byłem zbyt zajęty, żeby się tym przejmować, lecz czy to 
nie dziwne? Po co Chang wzięła zasobnik, jeśli nie miała 
zamiaru go użyć?  
   - Co było w drugim zasobniku? - spytała Hamilton.
   - Paranoja - odparł Krishna - lub raczej wystarczająco 
dobry chemiczny analog. Choć w dzisiejszych czasach paranoja 
jest bardzo rzadką przypadłością, wciąż pozostaje niezwykle 
interesująca. Charakteryzuje się występowaniem rozwiniętego, 
wewnętrznie spójnego zespołu urojeń. Pacjentka paranoidalna 
dobrze funkcjonuje pod względem intelektualnym i jest 
bardziej jednolita od schizofrenika. Jej reakcje emocjonalne 
i społeczne są zbliżone do normalnych. Jest zdolna do 
celowego działania.  Jest więc możliwe, że w całym tym 
zamieszaniu osobnik paranoidalny byłby w stanie uniknąć 
wykrycia.  
   - Dobrze. Zbierzmy wszystko razem do kupy - powiedziała 
Hamilton. - Na Ziemi wybucha wojna. Chang otrzymuje rozkazy, 
uruchamia bomby programowe i jedzie do Bootstrap z 
zasobnikiem pełnym szaleństwa i małą strzykawką paranoi... 
Nie, to bez sensu. Nie układa się w całość.  
   - Jak to? 
   - Paranoja nie uchroniłaby jej od schizofrenii. Jak w 
takim razie chroniła się przed własnymi aerozolami?  
   Gunthera olśniło. 
   - Lawendowy! 
                              *
   Trafili na Sally Chang na najwyższym tarasie Bootstrap. 
Najwyższy poziom był dopiero w trakcie budowy.  Pewnego dnia 
- obiecywały broszury związkowe - daniele będą się pasły nad 
brzegami przejrzystych stawów, a wydry będą figlować w 
strumieniach. Lecz jak do tej pory nie wytworzono tu jeszcze 
gleby, nie wprowadzono do niej dżdżownic i kolonii bakterii. 
Był tylko piach, maszyny i kilka zabiedzonych, przypadkowo 
wysianych chwastów.  
   Obóz Chang znajdował się na brzegu strumienia, tuż pod 
lampą szczytową. Na ich widok zerwała się na równe nogi, 
rozejrzała szybko w obie strony i najwyraźniej zdecydowała, 
by nic sobie z nich nie robić.  
   Na podporze osi zaworu tamującego strumień widniał 
wytopiony spawarką napis: STACJA AWARYJNEJ OBSŁUGI KOPUŁY.  
Pod nim stała niska piramida pojemników z tlenem i 
aluminiowa skrzynia wielkości trumny.  
   - Bardzo sprytne - szepnęła przez przekaźnik Beth do 
Gunthera. - Śpi w skrzyni, więc każdy, kto tędy przechodzi, 
myśli, że to porzucony sprzęt.  
   Lawendowy kombinezon podniósł rękę na powitanie i odezwał 
się spokojnym głosem: 
   - Sie ma, koledzy. W czym moge wam pomóc?
   Krishna podszedł i wziął ją za ręce. 
   - Sally, to ja - Krishna!
   - Dzięki Bogu! - padła mu w ramiona. - Tak się bałam.
   - Już wszystko w porządku. 
   - Z początku, gdy zobaczyłam, jak tu idziesz, pomyślałam, 
że jesteś Najeźdźcą. Taka jestem głodna. Nie pamiętam, kiedy 
ostatni raz coś jadłam - uczepiła się rękawa Krishny. - 
Słyszałeś o Najeźdźcach, prawda?  
   - Myślę, że lepiej będzie, jak mi o nich opowiesz. 
   Ruszyli w kierunku schodów. Krishna dawał Guntherowi 
znaki, wskazując na pas kombinezonu Chang. Wisiał tam 
zasobnik wielkości piersiówki. Gunther wyciągnął rękę i 
odczepił go od pasa. Napędy modyfikujące! Trzymał je w ręku.  
   Z jej drugiej strony, Beth Hamilton równie szybko weszła 
w posiadanie prawie pełnego zasobnika z napędami 
wywołującymi paranoję, po czym zaraz sprawiła, że zniknął.  
   Sally Chang, pochłonięta wyjaśnianiem swojego 
rozumowania, niczego nie zauważyła.  
   - ... posłuchali mnie oczywiście. Ale coś mi w tym nie 
pasowało. Zastanawiałam się nad tym długo, aż w końcu 
zrozumiałam, o co w tym wszystkim chodzi. Wilk schwytany w 
potrzask odgryzie własną łapę, żeby się uwolnić. Zaczęłam 
szukać wilka. Jaki nieprzyjaciel był pretekstem do tak 
ekstremalnych poczynań? Z pewnością nie ludzki.  
   - Sally - zaczął Krishna. - Chciałbym, żebyś wzięła pod 
uwagę możliwość, że ta konspiracja - z braku lepszego słowa 
- może mieć swoje korzenie głębiej niż przypuszczasz. 
Mianowicie, że problem tkwi nie w zewnętrznym wrogu, lecz 
wytworach naszego własnego mózgu.  A dokładniej, że 
Najeźdźcy są produktem psychomimetyki, którą sobie 
wstrzyknęłaś, gdy to wszystko się zaczęło.  
   - Nie. Nie, jest zbyt wiele dowodów. Wszystko do siebie 
pasuje! Najeźdźcy potrzebowali sposobu, żeby się przed nami 
ukryć zarówno fizycznie, co osiągnęli dzięki kombinezonom 
próżniowym, jak i psychologicznie, co osiągnęli przez 
zbiorowe szaleństwo. Tak przebrani, są w stanie poruszać się 
wśród nas, unikając wykrycia. Czy ludzie byliby zdolni 
przekształcić całe Bootstrap w niewolników? Nie do 
pomyślenia! Są w stanie czytać nasze myśli, jak otwartą 
księgę. Gdybyśmy nie chronili się za pomocą schizomimetyki, 
mogliby odczytać całą naszą wiedzę, wszystkie tajemnice 
naszych wojskowych badań...  
   Słuchając jej wywodu, Gunther nie mógł się oprzeć 
wyobrażeniu, co Liza Nagenda powiedziałaby słysząc te 
wariactwa. Na wspomnienie jej osoby zacisnęły mu się 
szczęki. Uświadomił sobie, że podobnie jak jedna z tych 
maszyn, Chang nie jest w stanie nic poradzić, że bawi się 
własnym kosztem.  
                              *
   Ekatarina czekała na końcu schodów. Jej ręce wyraźnie się 
trzęsły, a w głosie dało się słyszeć nieznaczne drżenie.  
   - O co chodzi w tym wszystkim, co Program mówi mi o 
napędach modyfikujących? Krishna miał chyba wynaleźć jakieś 
lekarstwo?  
   - Mamy je - powiedział Gunther cicho. W jego głosie 
brzmiała radość. Podniósł zasobnik. - Już po wszystkim, 
możemy uleczyć naszych przyjaciół.  
   - Pokaż - rozkazała Ekatarina. Wzięła od niego pojemnik.  
   - Nie, stój! - krzyknęła Hamilton, lecz było za późno.  
Za nią Krishna dyskutował z Sally o jej interpretacjach 
ostatnich wydarzeń. Żadne z nich nie zauważyło jeszcze, że 
ci z przodu się zatrzymali.  
   - Nie zbliżajcie się! -  Ekatarina zrobiła dwa szybkie 
kroki do tyłu. Potem dodała groźnie: - Nie chcę sprawiać 
kłopotu. Musimy jednak jakoś to rozwikłać i do tego czasu 
nie życzę sobie mieć nikogo zbyt blisko. To dotyczy także 
ciebie, Gunther.  
   Zaczęli się gromadzić chorzy. Najpierw nadchodzili 
pojedynczo, po dwóch, potem tuzinami. Zanim stało się 
oczywiste, że Ekaterina wezwała ich za pomocą Programu, 
Krishna, Chang i Hamilton zostali już oddzieleni ścianą 
ludzi od niej i Gunthera.  
   Chang stała bez ruchu. Gdzieś poza swą niewidoczną twarzą 
próbowała zmodyfikować swoje teorie, by mogły pomieścić to 
nowe wydarzenie. Nagle jej ręce uderzyły w kombinezon, 
szukając zaginionych zasobników. Spojrzała na Krishnę i z 
przerażeniem powiedziała: 
   - Jesteś jednym z nich!
   - Oczywiście, że nie jestem... - zaczął Krishna. Lecz ona 
już się odwracała i za chwilę uciekała desperacko po 
schodach z powrotem na górę.  
   - Niech idzie - nakazała Ekaterina. - Musimy pomówić o 
dużo poważniejszych sprawach.-  Dwóch schizoli wtaszczyło 
właśnie między nich niewielki piec przemysłowy. Postawili go 
na ziemi, a trzeci podłączył wtyczkę do prądu. Wnętrze 
zaczęło się żarzyć. - Ten zasobnik to wszystko, co macie, 
nieprawdaż? Gdybym go upiekła, nie byłoby szans odtworzyć 
jego zawartości.  
   - Izmailova, posłuchaj - zaczął Krishna.
   - Słucham. Mów. 
   Gdy Krishna tłumaczył, Izmailova słuchała z założonymi za 
siebie rękami. Jej postawa wyrażała sceptycyzm. Gdy 
skończył, pokręciła przecząco głową.  
   - To szlachetny kaprys, lecz jest tylko kaprysem. 
Chciałbyś zmienić nasze umysły w coś zupełnie nie pasującego 
do dotychczasowej drogi ewolucji człowieka. Zamienić 
siedlisko myśli w fotel pilota odrzutowca. Na tym polega 
twój pomysł? Pożegnaj się z nim. W chwili otwarcia tego 
szczególnego pudełka nie będzie sposobu, żeby wepchnąć jego 
zawartość z powrotem do środka. A ty nie podałeś żadnych 
przekonujących argumentów, że powinniśmy je otworzyć.  
   - Ale ludzie w Bootstrap! - sprzeciwił się Gunther.  - 
Oni...  
   Przerwała mu.  
   - Gunther, nikomu nie podoba się to, co się z nimi stało. 
Lecz jeśli reszta ma zapłacić rezygnacją z własnego 
człowieczeństwa za tą dyskusyjną i etycznie wątpliwą 
kurację... to cóż, cena jest po prostu zbyt wygórowana. 
Szaleni czy nie, przynajmniej są jeszcze ludźmi.  
   - Czy ja jestem nieludzki? - spytał Krishna. - Czy nie 
będę się śmiał, jak mnie połaskoczesz?  
   - Nie masz prawa o tym decydować. Poprzestawiałeś sobie 
neurony i zatwardziale bronisz swojego dzieła. Jakie testy 
na sobie przeprowadziłeś? Jak sumiennie określiłeś wszystkie 
swoje odchyły od ludzkiej normy? Gdzie są twoje parametry? - 
Były to czysto retoryczne pytania; analizy, które miała na 
myśli, zajmowały całe tygodnie. - Nawet, jeśli okażesz się 
całkowicie ludzki - nie sądzę, że tak będzie! - kto nam 
powie, jakie będą długofalowe konsekwencje? Co nas 
powstrzyma od stopniowego, krok za krokiem, osuwania się w 
szaleństwo? Kto zdefiniuje, czym jest szaleństwo? Kto 
zaprogramuje programistów? Nie, to niemożliwe. Nie będę 
ryzykowała naszych umysłów.  
   - Ekaterina - powiedział łagodnie Gunther. - Jak długo 
już jesteś na nogach? Posłuchaj sama siebie. To narkotyk 
myśli za ciebie.  
   Zbyła go machnięciem ręki, nie udzielając odpowiedzi.  
   - Małe techniczne pytanie - zabrała głos Hamilton. - Jak 
uruchomisz Bootstrap bez tego? Istniejący układ zamienia nas 
powoli w małych faszystów. Mówisz, że obawiasz się 
szaleństwa - a jacy będziemy za rok?  
   - Program zapewnia mnie...
   - Program jest tylko programem! - krzyknęła Hamilton. - 
Niezależnie, ile ma w sobie interaktywności, nie jest 
elastyczny. Nie ma nadziei. Nie potrafi ocenić 
nieprzewidzianej sytuacji. Umie tylko wymuszać stare 
decyzje, stare wartości, stare zwyczaje, stare obawy.- 
   Ekaterina nagle się ocknęła.  
   - Zostawcie mnie w spokoju! - wrzeszczała. - Przestańcie, 
przestańcie, przestańcie! Nie chcę już słuchać!  
   - Ekatarina... - zaczął Gunther.
   Lecz jej ręka tylko zacisnęła się mocniej na pojemniku. 
Jej kolana powoli zginały się, chcąc uklęknąć przed piecem. 
Gunther widział, że przestała słuchać.  Narkotyki i 
odpowiedzialność wpędziły ją w ten stan, rozkręcając ją i 
ogłupiając sprzecznymi żądaniami, aż stanęła drżąc na skraju 
przepaści. Przespana noc mogłaby polepszyć jej samopoczucie, 
pozwolić na przeprowadzenie rozsądnej dyskusji. Lecz teraz 
nie było już czasu. Słowa nie mogły już jej zatrzymać. I 
była za daleko od niego, by był w stanie przeszkodzić w 
zniszczeniu napędów. W tym momencie poczuł tak silny 
przypływ uczuć w stosunku do niej, że nie sposób tego 
opisać.  
   - Ekatarina - powiedział. - Kocham cię. 
   Obróciła częściowo głowę w jego stronę i nieobecnym, 
nieco zirytowanym głosem powiedziała:
   - Co pow...  
   Wyciągnął kołkowiec zza pasa, wycelował i wypalił.
   Hełm Ekatariny rozpadł się na kawałki.
   Upadła.
                              *
   - Chciałem tylko rozbić hełm. To by ją zatrzymało. Lecz 
wydawało mi się, że nie uda mi się tak dobrze wymierzyć.  
Dlatego celowałem w środek głowy.  
   - Dość - powiedziała Hamilton. - Zrobiłeś to, co 
musiałeś. Przestań się zadręczać. Mów o bardziej 
praktycznych sprawach.  
   Pokręcił głową, wciąż pełen wątpliwości. Przez bardzo 
długi czas trzymano go na beta-endorfinach. Nie był w stanie 
odczuwać, dbać o cokolwiek. Był jak spowity miękkim całunem. 
Nic nie mogło go dosięgnąć. Nic nie mogło go zranić.  
   - Jak długo z tego wychodziłem?
   - Jeden dzień. 
   - Jeden dzień! - Rozejrzał się po skromnym pokoju.  
Łagodne, kamienne ściany, sprzęt laboratoryjny z jego 
gładkimi, nie zobowiązującymi powierzchniami. Na drugim 
końcu Krishna i Chang stali oparci o tablicę, sprzeczając 
się radośnie i niecierpliwie bazgrząc nawzajem po swoich 
gryzmołach. Podszedł do nich jeden ze Szwajcarów i odezwał 
się do ich pleców. Krishna skinął głową nie przerywając 
dyskusji ani nie obracając na niego wzroku. - Myślałem, że 
dużo dłużej.  
   - Wystarczająco długo. Uratowaliśmy już wszystkich 
związanych z grupą Sally Chang i dobrze nam idzie z resztą. 
Już niedługo przyjdzie czas, żebyś zdecydował, jak chcesz 
się przepisać.  
   Pokręcił głową. Czuł się martwy. 
   - Chyba nie mam na to ochoty, Beth. Po prostu nie mam do 
tego serca.  
   - Damy ci serce. 
   - Nie, nie ch... -  Poczuł, że znów wzbiera w nim czarna 
mgła. Powracała cyklicznie - za każdym razem, gdy zaczynał 
myśleć, że w końcu uda mu się to pokonać. - Nie chcę, by 
fakt, że zabiłem Ekatarinę został spłukany w ciepłym nurcie 
samozadowolenia. Na samą myśl robi mi się niedobrze.  
   - My też tego nie chcemy. - Posner przewodniczył 
siedmioosobowej delegacji, która właśnie weszła do 
laboratorium. Krishna i Chang wstali na powitanie i grupa 
rozbiła się na dwie kręcące się grupki. - Dość już tego. 
Nadszedł czas, żebyśmy wszyscy wzięli odpowiedzialność za 
konsekwencje...-  Wszyscy mówili jednocześnie. Hamilton 
skrzywiła się.  
   - Zaczęli brać odpowiedzialność...
   Hałas narastał.
   - Nie można tu rozmawiać - powiedziała. - Zabierz mnie 
stąd na powierzchnię.  
                              *
   Jechali na zachód drogą na Seething Bay. W kabinie 
panowało normalne ciśnienie. Przed nimi słońce prawie 
dotykało już zmęczonych ścian krateru Sommering. Od gór i 
kraterów rozciągały się cienie, kładąc się na promieniście 
rozświetlonej równinie Sinus Medii. Dla Gunthera był to 
boleśnie piękny widok. Nie chciał na niego reagować, lecz te 
surowe linie wywoływały w nim samotny ból, który w jakiś 
sposób sprawiał mu ulgę.  
   Hamilton dotknęła komputera. W ich głowach zabrzmiała 
melodia "Putting on the Ritz".  
   - A jeśli Ekatarina miała rację? - zapytał smutno. - A 
jeśli w ten sposób pozbywamy się wszystkiego, co ludzkie? 
Perspektywa metamorfozy w jakiegoś zadufanego w sobie, 
bezdusznego supermana zbytnio mnie nie pociąga.  
   Hamilton pokręciła głową. 
   - Pytałam o to Krishnę i odpowiedział "nie". Powiedział, że 
to coś w rodzaju...  Miałeś kiedyś krótkowzroczność?  
   - Tak, jako dziecko. 
   - Więc zrozumiesz. Powiedział, że to takie uczucie, jak 
po wyjściu od lekarza po pierwszym zabiegu. Wtedy wszystko 
wydaje się jasne, żywe i wyraźne. To, co kiedyś było plamą, 
którą nazywałeś "drzewo", zamieniło się w tysiąc 
pojedynczych, wyraźnych liści. Świat wypełnił się 
niespodziewanymi szczegółami. Na horyzoncie były rzeczy, 
których jeszcze nigdy nie oglądałeś. Coś takiego.  
   Gapił się przed siebie. Tarcza słoneczna niemal dotykała 
Sommering.  
   - Nie mamy po co dalej jechać.
   Wyłączył silnik.
   Beth Hamilton wyglądała na zdenerwowaną. Przełknęła ślinę 
i powiedziała szorstkim głosem.  
   - Posłuchaj, Gunther. Miałam powód, by cię tu zaciągnąć. 
Chciałabym zaproponować połączenie sił.  
   - Co?
   - Małżeństwo.
   Gunthera zatkało na dobrą chwilę, zanim pojął, co 
powiedziała.  
   - Och, nie... Ja nie...
   - Mówię poważnie. Gunther, wiem co o mnie myślisz: nie 
byłam dla ciebie pobłażliwa, ale tylko dlatego, że widziałam 
w tobie ogromny potencjał, z którym ty nic nie robiłeś. Cóż, 
teraz wszystko wygląda inaczej. Zrób dla mnie miejsce w 
swojej nowej osobowości, a ja zrobię to samo dla ciebie.  
   Pokręcił głową. 
   - To jest po prostu zbyt dziwne, jak dla mnie. 
   - Już za późno na tę wymówkę. Ekatarina miała rację -
siedzimy na czymś bardzo niebezpiecznym. To najbardziej 
niebezpieczna szansa, jakiej ludzkość musi dziś sprostać.  
Zresztą, to już bez znaczenia. Słowo się rzekło. Ziemia jest 
przerażona i zarazem zafascynowana. Będą nas obserwować. 
Powoli, bardzo powoli nauczymy się to kontrolować. Teraz, 
dopóki jest małe, można to kształtować. Za pięć lat wymknie 
się nam z rąk.  
   - Masz zdolny umysł, Gunther, i będziesz miał jeszcze 
lepszy. Myślę, że oboje chcemy stworzyć podobny świat.  Chcę 
mieć cię po swojej stronie.  
   - Nie wiem, co powiedzieć. 
   - Chcesz prawdziwej miłości? W porządku, masz ją.  Możemy 
uczynić seks tak słodkim lub brudnym, jak zechcesz.  Nic 
prostszego. Chcesz, żebym była cichsza, głośniejsza, 
delikatniejsza, bardziej pewna siebie? Możemy negocjować.  
Zobaczmy, a nuż uda nam się osiągnąć kompromis.  
   Nie odpowiedział.
   Hamilton wyprostowała się na fotelu. Po chwili 
powiedziała: 
   - Wiesz co? Nigdy przedtem nie widziałam księżycowego 
zachodu słońca. Nie wychodzę często na powierzchnię.  
   - Będziemy musieli to zmienić - odpowiedział Gunther.
   Hamilton popatrzyła twardo w jego oczy. Potem się 
uśmiechnęła. Przysunęła się bliżej do niego. Zakłopotany, 
objął ją ramieniem. Chyba tego właśnie po nim oczekiwano.  
Odkaszlnął w pięść, po czym pokazał palcem na horyzont.  
   - Zaczyna się.
   Księżycowy zachód słońca był nieskomplikowanym 
zjawiskiem. Ściana krateru dotknęła spodu tarczy słonecznej. 
Cienie odskoczyły od zboczy i ruszyły w pościg po równinie. 
Wkrótce połowa słońca zniknęła. Malało płynnie, bez 
zniekształceń. Ostatni brylantowy promień światła zapłonął 
na skale i przestał istnieć. Przez chwilę, zanim osłona 
dostosowała się do światła gwiazd, wszechświat wypełnił się 
całkowitą ciemnością.  
   Powietrze w kabinie stało się chłodniejsze. Panele 
strzelały i wybrzuszały się od nagłej zmiany temperatury.  
   Hamilton potarła go nosem po szyi. Jej skóra była nieco 
lepka w dotyku i wydzielała słabą, lecz wyczuwalną woń. 
Przesunęła językiem wzdłuż jego szczęki, kończąc gdzieś koło 
ucha. Jej ręka walczyła z zatrzaskami jego kombinezonu.  
   Gunther nie odczuwał ani krzty podniecenia, tylko lekki 
niesmak graniczący z odrazą. To było okropne, 
zbezczeszczenie wszystkiego, co czuł do Ekatariny.  
   Nie było to przyjemne, ale musiał przez to przejść.  
Hamilton miała rację. Przez całe życie rządziła nim 
podświadomość, sterując nim przez chemicznie wywołane i 
ślepo adresowane emocje. Był chłostany przez nią do utraty 
świadomości i zmuszany nosić ją ze sobą, gdziekolwiek 
chciała się znaleźć. Ten koszmarny galop przyniósł mu tylko 
ból i ogłupienie. Teraz, mając w ręku wodze, mógł 
poprowadzić tego konia, gdzie chciał.  
   Nie miał pewności, czego oczekiwać od przeprogramowania. 
Zadowolenia, być może. Na pewno seksu i namiętności. Ale nie 
miłości. Skończył z tą romantyczną iluzją. Przyszedł czas 
dorosnąć.  
   Ścisnął ramię Beth. Jeszcze dzień, pomyślał, i będzie mi 
wszystko jedno. Będę czuł to, co powinienem czuć, co będzie 
dla mnie najlepsze. Beth podniosła usta do jego ust. Jej 
wargi rozdzieliły się. Poczuł jej oddech.  
   Całowali się.
                           KONIEC




