Lucius Shepard
Ojciec Kamieni (1)

(The Father of Stones)

przełożył Sławomir Kędzierski

W "Nowej Fantastyce" nr 11/91 przedstawiliśmy Państwu 
opowiadanie Luciusa Sheparda "Człowiek, który pomalował 
smoka Griaule'a" rozgrywające się w świecie rządzonym przez 
starożytnego i wszechpotężnego smoka. Akcja mikropowieści 
"Ojciec Kamieni" jest osadzona w tej samej, przesyconej 
magią scenerii i choć sam smok nie jest bohaterem, 
świadomość jego obecności rzutuje na wszystkie działania 
postaci tej przewrotnej historii.
   Utwór otrzymał nagrodę  "Locusa" oraz nominację do Hugo 
w 1990 roku.
                                                    D.M.

To, w jaki sposób Ojciec Kamieni znalazł się w posiadaniu 
szlifierza kamieni szlachetnych, Williama Lemosa, w dalszym 
ciągu stanowi temat dyskusji prowadzonych przez mieszkańców 
Port Chantay. Nie ulega wątpliwości, że Lemos kupił go od 
Henry'ego Sichiego, Sichi zaś nabył kamień za kilka 
bel surowego jedwabiu od krawca w Teocinte.  I choć sam 
zainteresowany nigdy tego nie potwierdził, świadkowie 
mówili, że krawiec odebrał siłą klejnot swojej siostrzenicy, 
która znalazła go w kępie paproci rosnących pod wargą smoka 
Griaule'a. Przedmiotem dyskusji pozostaje natomiast, w 
jaki sposób kamień znalazł się i we właściwym miejscu i 
czasie.  Niektórzy utrzymują, że jest naturalnym wytworem 
Griaule'a, rezultatem powolnego wydzielania jego ciała - 
może rodzajem guza - i że posłużył do urzeczywistnienia jego 
życzeń. Sprawił, że Lemos, który żył w zasięgu jego wpływów, 
spełnił rozkazy Griaule'a w sprawie kapłana Marda Zemaillego 
i Świątyni Smoka. Inni skłonni są twierdzić, że choć 
istotnie Griaule jest cudownym zjawiskiem, istotą wielkości 
góry, unieruchomioną przed tysiącleciami w czasie magicznego 
pojedynku, która za pośrednictwem subtelnego narzucania swej 
woli sprawuje dyskretną kontrolę nad mieszkańcami Doliny 
Carbonales i potrafi manipulować najbardziej oderwanymi 
zjawiskami, najbardziej złożonywmi wydarzeniami... Ale 
twierdzenie, że jego guzy lub kamienie nerkowe posiadają 
właściwości słynnych drogich kamieni...  no cóż, wydaje się 
to dość naciągane. Mówi się, że Lemos po prostu próbował 
posłużyć się uznanym faktem wpływu Griaule'a, aby 
usprawiedliwić swoją zbrodnię i że niewątpliwie Ojciec 
Kamieni stanowi część skarbu smoka, upuszczonego
najprawdopodobniej pod wargą przez jednego z tych żałosnych 
półgłówków, którzy zamieszkują jego wnętrzności. Zgadzają 
się z tym również oponenci.  Czyż sądzicie, że Griaule nie 
jest w stanie polecić jednemu ze swych sług, by zostawił 
kamień w określonym miejscu i o określonej porze?  Jeżeli 
chodzi zaś o proweniencję kamienia, to mamy tu do czynienia 
z olbrzymią, tajemniczą i niemal nieśmiertelną inteligencją, 
zamkniętą w cielsku, na którego powierzchni znajdują się 
lasy, wioski i pasożyty tak wielkie, że mogą zniszczyć 
miasto. Jeżeli weźmiemy wszystko pod uwagę, to czy 
możliwość, że Griaule mógł wytworzyć Ojca Kamieni w jakimś 
ciemnym zakątku swojego wnętrza, jest rzeczywiście aż tak 
nieprawdopodobna?  
   Jeżeli zaś pominiemy wszelkie te spory, fakty będą 
przedstawiały się, jak następuje. Pewnej mglistej, lutowej 
nocy, kilka lat temu, do siedziby straży miejskiej w Port 
Chantay wtargnął młody chłopak z wiadomością, że Mardo 
Zemaille, kapłan Świątyni Smoka, został zamordowany, i że 
jego zabójca, William Lemos, oczekuje przybycia strażników u 
wrót świątyni. Gdy strażnicy przybyli do chramu położonego 
kilkaset jardów od nasady cypla Ayler, zastali Lemosa, 
bladego mężczyznę w wieku czterdziestu trzech lat, o rudawo-
blond włosach, miłej, choć nie odznaczającej się niczym 
szczególnym powierzchowności, szarych oczach i roztargnionym 
wyrazie twarzy, spacerującego tam i z powrotem przed 
świątynią. Po nałożeniu mu więzów strażnicy pośpieszyli na 
niezwykle pusty teren świątyni. W narożnym budynku odnaleźli 
Zemaillego, który leżał skulony obok ołtarza z czarnego 
marmuru. Miał strzaskaną czaszkę.  Śmiertelny cios zadany 
został szlachetnym kamieniem o mlecznym 
zabarwieniu. Jedną stronę miał nieobrobioną, co przy rzucie 
dawało poręczny chwyt, drugą zaś oszlifowaną w fasetowy wzór 
o ostrych krawędziach. Strażnicy odnaleźli również Miriellę, 
córkę Lemosa, leżącą nago na ołtarzu i kompletnie 
oszołomioną narkotykiem. Wprawdzie Port Chantay był dość 
dużym miastem, nie tak jednak wielkim, by strażnicy nie 
zdawali sobie sprawy z konfliktu, jaki istniał między 
Lemosem i Zemaillem. Żona Lemosa, Patrycja, która trzy lata 
temu utonęła niedaleko przylądka Ayler (krążyły plotki, że 
płynęła do kochanka, bogatego szlachcica, mieszkającego na 
czubku cypla), zapisała swój udział w warsztacie obróbki 
drogich kamieni córce Mirielli. Miriella zaś, która była 
niezwykle silnie powiązana ze smoczym kultem i samym 
Zemaillem, scedowała go na kapłana. Zemaille miał zwyczaj w 
niektórych swoich rytuałach używać drogocennych kamieni i 
wkrótce zasoby warsztatu zaczęły drastycznie się zmniejszać. 
Wyglądało na to, że nieuchronna groźba bankructwa, jak 
również odejście córki, jej rozpustne życie i bezmyślna 
pokora wobec kapłana stały się źródłem rozpaczy, jaka 
ogarnęła Lemosa i popchnęła do zabójstwa. Strażnicy 
uzyskawszy przyznanie się do winy wsparte wyraźnymi motywami 
i mnóstwem dowodów rzeczowych, byli głęboko przekonani, że 
sprawiedliwość zostanie wymierzona szybko i obiektywnie. Nie 
wzięli jednak pod uwagę przyjętej przez Lemosa linii obrony. 
Podobnie zresztą jak jego adwokat, Adam Korrogly.  
   - Chyba pan oszalał - oznajmił Lemosowi, gdy szlifierz 
opowiedział mu swoją wersję wydarzeń.
   - To jest prawda - rzekł ponuro Lemos. Siedział skulony na 
krześle w pozbawionej okien rozmównicy. Oświetlała 
ją przywieszona do sufitu misa wypełniona kawałkami 
świecącego mchu. Szlifierz przyglądał się swoim dłoniom
spoczywającym na drewnianym blacie stołu, jakby nie mogąc 
pogodzić się z myślą, że go zdradziły.
   Korrogly, wysoki, szczupły mężczyzna o ostrych rysach 
twarzy, sprawiających wrażenie jakby wycięto je w gładkim, 
białym drewnie, podszedł do drzwi i stojąc przed nimi
powiedział: 
   - Rozumiem, co mi chce pan wmówić.
   - Nie próbuję niczego panu wmawiać - odparł Lemos. - Nie 
dbam, co pan o tym myśli. To jest prawda.
   - A powinien pan dbać, co o tym myślę - stwierdził Korrogly 
odwracając się w jego stronę. - Przede wszystkim wcale nie 
muszę przyjmować pańskiej sprawy. Po drugie, moje działania 
będą o wiele skuteczniejsze, jeżeli panu uwierzę.
   Lemos uniósł głowę i spojrzał Korrogly'emu w oczy z 
wyrazem takiej beznadziei, że adwokat przez chwilę miał 
wrażenie, że wzrok uderzył weń z namacalną siłą. 
   - Niech pan robi, co pan uważa - rzekł szlifierz. - A 
skuteczność pańskich działań niewiele mnie obchodzi.  
   Korrogly podszedł do stołu i pochylił się w przód, 
opierając się w ten sposób, że rozczapierzone palce jego 
dłoni niemal stykały się z palcami Lemosa. Szlifierz nie 
poruszył się. Sprawiał wrażenie, jakby wcale nie dostrzegł 
bliskości rąk adwokata i wszystko wskazywało na to, że 
jego przygnębienie jest szczere, nie zaś udawane. Jeśli nie,
pomyślał Korrogly, to ten człowiek ma system nerwowy 
ślimaka.
   - Chciałby pan, abym przyjął linię obrony, jakiej nikt 
dotąd nigdy nie stosował - powiedział. - Teraz, kiedy o tym
myślę, dziwi mnie dlaczego żaden oskarżony nie próbował do 
tej pory z niej skorzystać. Wpływ Griaule'a - w każdym razie 
na Dolinę Carbonales - nie podlega dyskusji. Ale utrzymywać, 
że realizował pan jego wolę, że jakiś fluid zawarty w 
kamieniu nakazał panu wystąpić w roli jego 
przedstawiciela...  wykorzystać to jako linię obrony w 
sprawie o przestępstwo kryminalne... No nie wiem...  
   Lemos jakby go nie słyszał. Po chwili zapytał: 
   - A Miriella... czy wszystko u niej w porządku?  
   Korrogly odparł z irytacją: 
   - Tak, tak, ma się dobrze. Czy słyszał pan, co 
powiedziałem?  
   Lemos spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem.
   - Wydaje się, że pańska historia - rzekł Korrogly - 
wymaga przyjęcia nigdy dotąd nie stosowanej linii obrony. 
Nigdy. Czy wie pan, co się z tym wiąże?
   - Nie - odparł Lemos, opuszczając wzrok.
   - Sędziego wcale nie uszczęśliwia perspektywa tworzenia 
precedensu i ktokolwiek będzie przewodniczyć sądowi w 
czasie pańskiego procesu, bardzo będzie się przed tym
wzdragał. Jeśli bowiem precedens zostanie ustanowiony, Bóg 
jeden raczy wiedzieć, ilu łajdaków spróbuje z niego 
skorzystać, aby uniknąć kary.  
   Lemos milczał przez parę sekund, po czym rzekł: - Nie 
rozumiem. Co chce pan przez to powiedzieć?
   Korrogly spojrzał mu w oczy i poczuł się niezręcznie 
- rozpacz Lemosa sprawiała wrażenie wszechogarniającej. 
Działał już w imieniu całej rzeszy klientów pogrążonych w 
apatii, ale nawet najbardziej oszołomieni w pewnym momencie 
nagle uświadamiali sobie powagę sytuacji i okazywali lęk, 
desperację.  Przez chwilę pomyślał, że Lemos musi być 
inteligentnym człowiekiem, skoro zdołał wymyślić tak 
subtelny wybieg, jeżeli istotnie był to wybieg.  
   - Nie musi pan niczego mówić - powiedział Lemosowi. - Po 
prostu chcę, żeby pan zrozumiał moją sytuację.
Gdybym prosił sąd o wyrozumiałość, o uwzględnienie wiążących 
się z tą sprawą namiętności, wzięcie pod uwagę niegodziwego 
charakteru zmarłego, jestem pewien, że pański wyrok byłby 
łagodny. Zemaille nie cieszył się zbytnią sympatią i 
znalazłoby się wiele osób, które uznałyby pański czyn za akt 
sprawiedliwości.  
   - Nie, to nie tak - odparł Lemos głosem tak pełnym bólu, 
że Korrogly na chwilę uwierzył mu całkowicie.
   - Z drugiej jednak strony - ciągnął dalej - gdybym 
przyjął linię obrony podsuwaną przez pana, może 
się okazać, że stanie pan w obliczu o wiele surowszego 
wyroku, być może nawet najwyższego wymiaru kary. Jeżeli 
będzie pan chciał bronić się w taki sposób, dla sędziego 
może to oznaczać, że zbrodnia była popełniona z 
premedytacją. Mógłby odrzucić możliwość zabójstwa w afekcie.
   Lemos roześmiał się z przygnębieniem.
   - Bawi to pana? - spytał Korrogly.
   - Uważam za uproszczenie myśl, że namiętność i 
przeznaczenie muszą się nawzajem wykluczać.
   Korrogly odsunął się od stołu, skrzyżował ramiona i 
spojrzał na świetlistą kulę wiszącą nad głową. 
   - Oczywiście, nie zawsze tak się dzieje. Nie wszystkie 
zbrodnie namiętności uznane są za działania pod wpływem 
afektu. Jest zawsze furtka pozostawiana dla obsesji, dla 
niepohamowanego impulsu. Chciałem tylko zwrócić pańską 
uwagę, że sędzia pragnąc uniknąć precedensu, w swoich 
pouczeniach dla ławy przysięgłych może wykluczyć ewentualne 
złagodzenie wyroku.  
   Lemos ponownie zamyślił się.
   - Czy podjął pan decyzję? - nalegał Korrogly. - Nie mogę 
zrobić tego za pana, mogę tylko zalecać.
   - Mam wrażenie, że chciałby mi pan zalecić kłamstwo - 
rzekł Lemos.
   - Skąd ten pomysł?
   - Mówi mi pan, że prawda jest ryzykiem, że najlepsze
byłoby bezpieczne rozwiązanie.
   - Po prostu ostrzegam pana przed zagrożeniami.  
   - To doskonały tekst, nieprawdaż? Coś pośredniego między 
zaleceniem a radą.
   - Również między winą i niewinnością - rzekł Korrogly w 
nadziei, że może tym poruszy Lemosa. Szlifierz 
jednak wbił wzrok w blat stołu i odrzucił kosmyk swych 
rudawych włosów.
   - Dobrze - Korrogly podniósł z podłogi teczkę. - 
Widzę, że chce pan, abym postępował w tej sprawie tak, jak 
pan to przedstawił.
   - Miriella - odezwał się Lemos. - Czy poprosi ją pan, 
żeby przyszła mnie odwiedzić?
   - Dobrze.
   - Dzisiaj... Czy poprosi pan dzisiaj?
   - Mam zamiar zobaczyć się z nią po południu i poproszę ją 
o to. Ale biorąc pod uwagę, co mówią strażnicy, może nie 
zgodzić się na cokolwiek, o co będę prosił w pańskim 
imieniu. Sprawia wrażenie pogrążonej w głębokim smutku.
   Lemos mruknął coś, a kiedy Korrogly poprosił go, by 
powtórzył, odparł: - Nic.
   - Czy mogę coś jeszcze dla pana zrobić?
   Lemos pokręcił głową.
   - Wrócę jutro - rzekł Korrogly. Chciał dodać Lemosowi 
otuchy, ale częściowo zdając sobie sprawę z rozmiarów jego
rozpaczy, częściowo zaś pod wpływem nie opuszczającego go 
ciągle uczucia zażenowania, zrezygnował z tego.

Warsztat szlifierza drogich kamieni znajdował się w 
dzielnicy Almintra, w tej części Port Chantay, która leżała 
na brzegu oceanu, dotknięta - ale nie opanowana do końca - 
ubóstwem i rozpadem. Tuziny sklepów i warsztatów mieściły 
się na parterach starych, pokrytych łuszczącą się farbą 
domów z pruskiego muru o niesamowicie wyglądających, 
spiczastych dachach i mansardach. Między nimi Korrogly mógł 
dostrzec domy bogaczy rozsypane na cyplu Ayler - przestronne 
dwory o rozległych werandach i pozłacanych dachach, 
usytuowane wśród gajów palmowych. Morze wokół cypla było 
gładką przestrzenią koloru jadeitu, pożyłkowaną kremowymi 
paskami przyboju. Natomiast fale, które pieniły się na 
plażach Almintry, niosły ze sobą wodorosty, odpadki i 
kawałki drewna. Tutejsi mieszkańcy, pomyślał Korrogly, muszą 
być przerażeni. Do niedawna uważali się za wyjątkowych, 
mając przed oczyma świadectwo sukcesu i piękna, a teraz, gdy 
odwracają się, by spojrzeć na swoje życie, widzą szczury 
buszujące w stertach odpadków, kraby biegające po 
piaszczystych ulicach, żebraków, postępujące zniszczenie 
domów. Zastanawiał się, czy miało to wpływ na sprawę 
morderstwa. Nie mógł wprawdzie dostrzec żadnych korzyści 
wynikających z przestępstwa, ale tyle było tu ukrytych 
elementów, że nie chciał tracić z oczu możliwości istnienia 
takiego motywu. Nie wierzył Lemosowi, ale z drugiej strony 
nie mógł w całości odrzucić wersji opowiedzianej przez 
szlifierza. To była największa zaleta tej historii - jej 
nieuchwytność, sposób, w jaki oddziaływała na przesądną 
naturę obywateli, jak wykorzystywała rozległe i subtelne 
metody Griaule'a po to, by siać zamęt w umyśle człowieka 
powołanego do wyrokowania w tej sprawie. Trybunał będzie 
miał ciężki orzech do zgryzienia. I ja też, pomyślał. Nie 
mógł zlekceważyć wyzwania, przed którym stanął. Tego rodzaju 
sprawa trafia się bardzo rzadko i jej materiały tak zgrabnie 
dostosowane do prawniczej rozgrywki, do kuglarskich 
sztuczek, które zmieniały prawo w grę, dawały mu szansę na 
sławę. To, że nie był w stanie odrzucić opowieści Lemosa, 
mogło wynikać z nadziei, że szlifierz mówił prawdę i że 
istotnie zaistniał precedens. Zaczynał sobie 
uświadamiać, że potrzebował czegoś widowiskowego, czegoś 
wyjątkowego i poruszającego, by przebudzić swoje stare 
nadzieje i entuzjazm, by ożywić poczucie własnej wartości. 
Przez dziewięć lat, od chwili przyjęcia do palestry, 
poświęcił się w pełni praktyce adwokackiej i wyrobił 
sobie nazwisko. Było to zresztą wszystko, czego mógł się 
spodziewać, on - syn biednego rolnika. Widział mniej 
uzdolnionych adwokatów, którzy zdobyli o wiele większe 
powodzenie i zrozumiał to, co powinien był zrozumieć od 
samego początku - że  Prawo podlega niepisanym prawom 
pozycji społecznej i powiązań rodzinnych. W wieku 
trzydziestu trzech lat był idealistą, którego ideały 
zaczynały się chwiać, ale którego fascynacja prawną grą 
wcale nie uległa zmniejszeniu. To sprawiało, że groził mu 
niebezpieczny cynizm - niebezpieczny przez to, że tworzył w 
nim mieszankę starych cnót i nowych, na wpół uświadamianych 
przymusów. Ostatnio opary tej mieszanki wywoływały u niego 
zmienność nastrojów aż po depresję i odstępowanie od dawnych 
zasad. Znajduję się, pomyślał, w tym samym stanie co 
Almintra. Uformowane na fundamencie trwałych wartości, 
pracujące społeczeństwo, które niegdyś miało nadzieję na 
lepszą, pomyślną przyszłość, teraz zaś staczało się w nędzę.  
   Mieszkanie szlifierza znajdowało się na drugim piętrze 
jednego z budynków z pruskiego muru, bezpośrednio nad 
warsztatem, i tam właśnie Korrogly przeprowadził rozmowę z 
Miriellą. Była szczupłą, dwudziestoparoletnią kobietą, miała 
długie, czarne włosy, orzechowe oczy i twarz w kształcie 
serca, ale na jej urodę nakładało się jednak piętno 
rozpusty. Ubrana była w czarną suknię z koronkowym 
kołnierzem, lecz swobodna poza niezbyt zgadzała się z 
żałobnym charakterem ubrania, czy też z okazywaną boleścią.  
Policzki miała nabrzmiałe od płaczu, zaczerwienione oczy, 
ale mimo to paliła powyginane, zielone cygaro leżąc na sofie 
z jedną nogą na podłokietniku, a drugą na oparciu, wcale nie 
kryjąc przed oczami Korrogly'ego zacienionej szczeliny 
między udami. Zdawało się, że żałoba dała jej możliwość 
sięgnięcia po inną formę wyrażenia rozwiązłości i Miriella 
skorzystała z niej w pełni.  
   Jesteśmy dumni z naszego maleńkiego skarbu, prawda? -
pomyślał Korrogly, i bardzo lubimy go wietrzyć.
   Ale Miriella Lemos mimo całej swej rozwiązłości była 
niezwykle atrakcyjną kobietą i choć Korrogly oceniał ją dość 
ostro, to jako człowiek samotny czuł też do niej pociąg.
   Powietrze pełne było zastarzałych zapachów z kuchni i w 
środkowym pokoju panował typowy dla kawalera bałagan  - 
brudne talerze, skłębione stosy ubrań i książek  
porozrzucane na meblach pamiętających lepsze czasy. Stała 
tam sofa, dwa fotele o wyświechtanych i zatłuszczonych 
obiciach, wytarty brązowy dywan z wyblakłym niebieskim 
wzorem, mały porysowany stolik z kilkoma szkicami w ramkach. 
Jeden z nich przedstawiał podobną do Mirielli kobietę 
trzymającą w ramionach dziecko - blade  światło zimowego 
słońca rzucało refleksy na szkło, nadając rysunkowi mistyczną  
mglistość. Na ścianach wisiało kilka obrazów. Największy 
przedstawiał Griaule'a na wpół pogrzebanego pod wiekowymi 
nawarstwieniami ziemi i traw, spod których widoczny był 
jedynie fragment skrzydła i cała masywna głowa wielkości 
wzgórza.  Obraz ten, jak zauważył Korrogly, sygnowany był W. 
Lemos.  Odsunął na bok brudne ubrania i przysiadł na 
krawędzi fotela odwrócony twarzą w stroną  Mirielli.  
   - A więc to pan jest adwokatem mojego ojca - stwierdziła 
wydmuchując strumień siwego dymu. - Nie sprawia pan wrażenia 
zbyt kompetentnego.
   - Może być pani pewna, że jestem - odparł Korrogly, który 
spodziewał się jej wrogości. - Jeżeli oczekiwała pani 
jakiegoś siwowłosego starca z wysmarowanymi atramentem 
palcami i zmiętymi notatkami sterczącymi z kieszeni 
kamizelki, to...
   - Nie - powiedziała. - Miałam nadzieję, że będzie to ktoś 
taki jak pan. Ktoś o znikomym doświadczeniu i niewielkich 
umiejętnościach.
   - O ile się nie mylę, oczekuje pani, że ojciec
otrzyma surowy wyrok. Jest pani rozgoryczona.
   - Rozgoryczona? - Roześmiała się. - Zanim zabił Marda
pogardzałam nim. Teraz go nienawidzę.
   - Mimo że uratował pani życie?
   - Tak to panu przedstawił? - Znowu się roześmiała. - To 
wyglądało nieco inaczej. 
   - Była pani pod wpływem narkotyku - rzekł. - Leżała 
naga na ołtarzu. Przy ciele Zemaillego znaleziono nóż.
   - Spędziłam również i inne noce leżąc na ołtarzu 
dokładnie w takim samym stanie - odparła - i nigdy nie 
spotkało mnie nic poza przyjemnością. - Uśmieszek kogoś 
dobrze zdającego sobie sprawę z tego, co mówi, wyraźnie 
zdradzał charakter tej przyjemności. - A jeżeli chodzi o 
nóż, to Mardo zawsze był uzbrojony. Ciągle zagrażali mu tacy 
durnie jak mój ojciec.  
   - A czy pamięta pani samo morderstwo?
   - Pamiętam, że słyszałam głos ojca. Myślałam, że mi się 
to śni. Potem usłyszałam trzask, odgłos pękania. Spojrzałam 
do góry i zobaczyłam, jak Mardo pada z zakrwawioną twarzą. - 
Jej ciało napięło się, gdy spojrzała w sufit. Wspomnienie 
wyraźnie sprawiało jej przykrość, potem jednak, jakby nim
podniecona, przesunęła dłonią po brzuchu i udzie. Korrogly 
odwrócił wzrok, czując narastający żar w dole brzucha.
   - Pani ojciec twierdzi, że było tam dziewięciu świadków, 
dziewięć zakapturzonych postaci. Wszystkie uciekły z 
komnaty. Żadna z nich potem się nie zgłosiła. Czy wie pani, 
kto to mógł być?  
   - Po co miałyby się zgłaszać? By doświadczyć dalszych 
prześladowań ze strony ludzi, którzy nie mieli najmniejszego 
pojęcia, co Mardo chce osiągnąć?  
   - A co chciał osiągnąć?
   Bez słowa wydmuchnęła kolejny strumień dymu.
   - To pytanie zostanie pani zadane również w sądzie.
   - Nie zdradzę naszych tajemnic - odparła. - Nie dbam o to, 
co się ze mną stanie.
   - Podobnie jak pani ojciec... tak przynajmniej twierdzi. 
Jest bardzo przygnębiony i chciałby panią zobaczyć.
   Parsknęła pogardliwie. - Zobaczę go na szafocie.
   - Proszę pani - rzekł Korrogly. - Bez względu na to, co 
pani ojciec uczynił, on naprawdę wierzy, że zrobił to, by panią 
ocalić.
   - Nie wiem, w co on wierzy - powiedziała siadając i 
wbijając w niego nieruchome, pełne jadu spojrzenie. - Pan 
wcale go nie rozumie. Udaje pokornego rzemieślnika, 
rękodzielnika, dobrego, uczciwego poczciwca. Ale w głębi 
duszy uważa się za kogoś lepszego. Często powtarzał, że 
życie wciąż rzucało mu kłody pod nogi, uniemożliwiając 
zajęcie odpowiedniej pozycji społecznej. Uważa, że cierpi z 
powodu swojej inteligencji. Jest kunktatorem, człowiekiem 
przebiegłym. A jego pech wynika z tego, że wcale nie jest 
tak inteligentny, jak sądzi. Wszystko partaczy.  
   Pierwsza część jej wypowiedzi tak dokładnie zgadzała się 
z opinią Korrogly'ego o Lemosie, że aż odebrało mu mowę.
To, że usłyszał swoje wrażenia wypowiedziane przez 
Miriellę, z jednej strony umocniło jego uczucia, z drugiej 
zaś - ponieważ w tak oczywisty sposób była wrogo nastawiono 
do ojca - zaprzeczało tym wrażeniom.
   - Być może - odparł i starając się ukryć swoje 
zmieszanie zaczął przekładać papiery. - Ale wątpię w to.
   - Och, przekona się pan - powiedziała. - Jeżeli jest 
jedna cecha mojego ojca, o której w końcu się pan przekona,
to jest nią zdolność do oszustwa. - Odchyliła się ponownie na 
oparcie sofy, jej suknia podwinęła się wysoko odsłaniając 
udo. - Chciał zabić Marda od pierwszej chwili, gdy się z nim 
związałam. - W kącikach jej ust pojawił się uśmieszek. - Był 
zazdrosny.
   - Zazdrosny? - zapytał Korrogly.
   - Tak... Tak jak zazdrosny bywa kochanek. Uwielbiał mnie 
dotykać.
   Korrogly nie odrzucił natychmiast możliwości kazirodczego 
pożądania, ale przejrzawszy w myśli to, co zgromadził na 
temat Lemosa, postanowił nie brać pod uwagę oskarżeń 
Mirielli. Była tak głęboko związana z Zemaillem i jego 
stylem życia, że nie można było wierzyć w nic, co mu 
powiedziała. Była zgubiona, pogrążona bez reszty w 
rozwiązłości. Smród panujący w tych pokojach, pomyślał, jest 
prawie nie do odróżnienia od odoru jej zepsucia.  
   - Dlaczego pogardza pani swoim ojcem? - zapytał.
   - Z powodu jego pompatyczności - powiedziała. - I 
nudziarstwa. Jego zapleśniałej koncepcji szczęścia, 
nieumiejętności korzystania z życia, jego nudnego istnienia, 
jego...
   - Wszystko to brzmi niezbyt dojrzale - stwierdził. - 
Przypomina reakcję upartego dziecka, któremu odmówiono 
ulubionej zabawki.
   Wzruszyła ramionami. - Być może. Wyganiał moich 
adoratorów, przeszkodził mi zostać aktorką... a mogłabym być 
dobrą aktorką. Wszyscy tak mówili. Ale to, czym jestem, czym 
byłam, nie ma żadnego wpływu na to, co powiedziałam. I nie 
ma żadnego wpływu na to, co zrobił mój ojciec.  
   - Wpływu... być może. Ale dowodzi, że nie jest pani w 
najmniejszym stopniu zainteresowana udzieleniem mu pomocy.  
   - Nie robiłam z tego tajemnicy.
   - Nie, nie robiła pani. Ale opowieść o pani emocjach 
pomoże mi wykazać, że jest pani mściwą dziwką i że dla pani 
prawdą jest to, co może zaszkodzić ojcu. Nie ma to żadnego 
związku z tym, co się stało naprawdę.  
   Próbował ją rozzłościć. Chciał ustalić stopień jej 
wrażliwości.  Była to informacja, która mogła się przydać w 
czasie procesu. Ale Miriella tylko uśmiechnęła się jeszcze 
szerzej.  Skrzyżowała nogi i końcem cygara nakreśliła wzór w 
powietrzu. Jest bardzo opanowana, pomyślał, bardzo. Ale w 
sądzie będzie to działać przeciwko niej. Postawi to Lemosa w 
korzystniejszym świetle, ukaże go jako cierpliwego, 
dbającego ojca, ją zaś jako niewdzięczną żmiję.  Oczywiście, 
byłoby to bardziej przydatne, gdyby taktyka obrony opierała 
się na wewnętrznym przymusie, na źle ukierunkowanym afekcie. 
Korrogly jednak wierzył, że zdoła ubarwić swą obecną linię 
obrony tymi szczegółami i dzięki nim zdobędzie sympatię 
sądu.  
   - No cóż - powiedział wstając. - Być może, później będę 
miał jeszcze parę pytań, ale nie widzę powodu, żebyśmy 
obecnie dalej ciągnęli tę rozmowę.
   - Uważa pan, że już mnie pan złapał, prawda?
   - Złapał? Nie rozumiem, co pani ma na myśli.
   - Wydaje się panu, że mnie pan rozgryzł?
   - Prawdę mówiąc, tak.
   - I będzie pan chciał odpowiednio przedstawić mnie w sądzie?
   - Jestem pewien, że musi pani się z tym liczyć.
   - Och, ale chciałabym to usłyszeć.
   - Dobrze. Nakreślę obraz zepsutej, samolubnej istoty, 
która do nikogo nie żywi żadnych prawdziwych uczuć. Nawet 
jej ból po kochanku wydaje się być zaledwie swoistą ozdobą, 
dodatkiem do czarnej sukni. A w swoim zwyrodnieniu, 
oszołomiona narkotykami i czarną magią, zdeprawowana
rytuałami smoczego kultu, potrafi wzbudzić w sobie tylko 
takie uczucia, które w jej pojęciu mogą 
posłużyć jej własnym celom. Może chciwość. I żądza zemsty.
   Zachichotała leniwie.
   - Czy uważa to pani za nietrafne?
   - Wcale nie, adwokacie. Bawi mnie tylko, że wiedząc to 
wszystko, ma pan nadzieję, że zdoła wykorzystać tę wiedzę na 
swoją korzyść. - Odwróciła się na bok, opierając głowę na 
dłoni.  Suknia owinęła się wokół niej, odsłaniając jeszcze 
większy kawałek bladego, jędrnego ciała. - Będę oczekiwała 
na nasze następne spotkanie. Być może, do tej pory pański 
pogląd na stan rzeczy skomplikuje się jeszcze bardziej i 
będzie pan miał do mnie ciekawsze pytania.  
   - Czy mogę zadać jeszcze jedno pytanie już teraz?
   - Ależ tak, oczywiście. - Przetoczyła się na plecy, 
zezując w jego stronę.
   - Ten pani pokaz, ta suknia podwinięta do pasa i 
wszystkie inne gierki... Czy ma to mnie podniecić?
   Skinęła głową. - Mhmm. Działa?
   - Po co? - zapytał. - Jaką, według pani, przyniesie to
korzyść? Czy przypuszcza pani, że dzięki temu będę bronił 
pani ojca z mniejszym zapałem?  
   - Nie wiem... A byłoby tak?
   - Na pewno nie.
   - W takim razie starałabym się na próżno - odparła. - Ale nic 
nie szkodzi.
   Nie mógł oderwać spojrzenia od jej nóg.
   - Naprawdę, to nic nie szkodzi - powtórzyła. - Potrzebuję 
obecnie kochanka. I lubię pana. Jest pan śmieszny, ale mimo 
wszystko, lubię pana. 
   Wpatrywał się w nią, czując jak gniew przeplata się z 
pożądaniem. Świadomość, że mógłby ją mieć, zaniepokoiła go.  
Mógł do niej iść już teraz, w tej właśnie chwili i nic by to 
nie zmieniło, nie miałoby wpływu na proces, byłoby jedynie 
poddaniem się słabości. Ale wiedział jednocześnie, że ta 
zwiększająca się podatność na pokusy świadczyła o grożącym 
mu upadku moralnym. Odepchnięcie jej nie będzie gestem 
pruderii, ale obrony.  
   - Będzie nam dobrze - powiedziała. - Mam wyczucie w tych 
sprawach.
   Jego oczy przesunęły się po linii uda do białego, 
przypominającego muszlę wygięcia biodra. Palce jej były 
długie, smukłe i wyobraził sobie, jak go nimi dotyka.
   - Muszę iść - powiedział.
   - Tak, chyba tak będzie lepiej. - Jej głos pełen był 
szyderczego jadu. - Niewiele brakowało, co? Naprawdę, mógłby 
pan mieć frajdę.

W ciągu następnego tygodnia Korrogly przesłuchał wielu 
świadków. Był wśród nich również Henry Sichi, który zeznał, 
że Lemos kupując kamień, był nim tak pochłonięty, tak 
zaabsorbowany, że aby dobić targu, Sichi musiał 
szturchnięciem przywołać go do świadomości. Rozmawiał z  
licznymi członkami cechu Lemosa i wszyscy oni wyrazili chęć 
świadczenia o jego łagodności i uczciwości.  Mówili o nim 
jako o człowieku pochłoniętym pracą, tak, że stawał się 
niemal roztargniony i kreślił przy tym sylwetkę całkowicie 
odmienną od tej, jaką przedstawiła Miriella. Korrogly znał 
sporą liczbę osób, które w życiu publicznym sprawiały 
wrażenie wzorowych członków społeczeństwa, ale prezentowały 
całkowicie odmienne oblicze w domowych pieleszach, nie miał 
jednak wątpliwości, że zeznania braci cechowych wywrą lepsze 
wrażenie niż te, które  złoży Miriella... W gruncie rzeczy 
cokolwiek Miriella powie w swych zeznaniach, nawet zawarta w 
nich wrogość, przyniesie korzyść sprawie Lemosa, wszyscy 
bowiem zwrócą uwagę na ich niegodziwą treść. Odszukał 
biegłych zajmujących się historią Griaule'a i rozmawiał z 
ludźmi, którzy osobiście doznali wpływu smoka. Jedyne 
zeznania sprzeczne z linią obrony złożył stary człowiek, 
pijak, który miał zwyczaj sypiać na wydmach na południe od 
cypla Ayler i kilkakrotnie widział Lemosa miotającego 
kamieniami w drogowskaz. Rzucał je raz za razem, jakby 
ćwiczył swój śmiercionośny rzut. Alkoholizm starca mógł 
oczywiście obniżyć wagę jego zeznań, ale mimo to miały one 
swoje znaczenie.  
   Kiedy Korrogly powtórzył to Lemosowi, szlifierz wyjaśnił: 
- Często popołudniami spaceruję aż za cypel i niekiedy 
rzucam kamieniami, żeby się zrelaksować. Był to jedyny 
talent, jakim odznaczałem się w dzieciństwie i sądzę, że 
szukałem w tym zajęciu ulgi, kiedy świat stawał się zbyt 
trudny do zniesienia.  
   Korrogly uświadomił sobie, że jak każdy element materiału 
dowodowego, podobnie i to zeznanie da się rozmaicie 
interpretować. Na przykład w ten sposób, że Griaule wybrał 
Lemosa jako wykonawcę swojej woli ze względu na jego 
umiejętność rzucania kamieniami i że szlifierz został przez 
smoka skłoniony do przygotowania się do aktu przemocy. 
Spojrzał na swojego klienta siedzącego po drugiej stronie 
stołu. Odniósł wrażenie, że Lemos zaczął w więzieniu szarzeć. 
Jego skóra, aura jego uczuć nabierały odcienia szarości i 
Korrogly czuł, że on sam również jest nią dotknięty, że 
szarość jest kolorem całej tej sprawy, wszystkich jej 
niejasnych konstrukcji i nieokreślonych prawd, że przenika 
go i niszczy. Ponownie zapytał, czy może uczynić coś dla 
Lemosa i ponownie usłyszał, że szlifierz chciałby zobaczyć 
Miriellę.  
   W niedzielę pod koniec marca Korrogly przesłuchiwał 
starszą, zamożną kobietę, która niemal do samego morderstwa 
aktywnie praktykowała w Świątyni Smoka. O kobiecie tej 
wiedziano jedynie, że nazywa się Kirin. Cała jej przeszłość 
okryta była tajemnicą. Sprawiało to wrażenie, jakby do 
chwili swego pojawienia się w kręgu wyznawców kultu w ogóle 
nie istniała, a po jego opuszczeniu wiodła tajemnicze życie, 
dając o sobie znać społeczeństwu jedynie za pośrednictwem 
listów, które od czasu do czasu pisywała do gazet, atakując 
w nich kult smoka. Przy drzwiach spotkała adwokata tęga, 
flejtuchowata dziewka, najwidoczniej służąca, i zaprowadziła 
go do pokoju, który sprawiał wrażenie, jakby wręcz wyrósł z 
zielonej, liściastej magii. Cały sufit skonstruowany był z 
fasetonowych świetlików, a pomieszczenie przedzielały 
rzeźbione, drewniane parawany, całe spowite pnączami i 
poroślami.  Najrozmaitsze rośliny zapełniały przejścia 
między parawanami, a ich listowie było tak bujne, że 
zupełnie skrywało doniczki. Słońce oświetlało to bogactwo 
rozmaitych tonacji zieleni - soczystej bladotrawiastej, 
morskiej, szmaragdowej, szarozielonej - rzucając na parkiet 
skomplikowane cienie. Kępy szablastych paproci kołysały się 
w podmuchach wiatru jak czułki olbrzymich owadów.  
   Korrogly błądził po tym przypominającym dżunglę pokoju 
prawie pół godziny, czując ogarniającą go coraz silniej 
irytację, aż wreszcie usłyszał, jak melodyjny kobiecy głos 
prosi, by się odezwał i pomógł odnaleźć się wśród roślin. 
Chwilę później stanęła obok niego siwowłosa, wysoka kobieta 
ubrana w długą do ziemi suknię z szarego, lejącego się 
jedwabiu. Jej twarz, koloru starej kości słoniowej, była 
pobrużdżona i jak spostrzegł Korrogly, malowała się na niej 
surowość i podejrzliwość.  Zrywała najbliżej położone 
liście, jej dłonie poruszały się bez przerwy, jakby 
przesuwała paciorki różańca jakiejś medytacyjnej religii. 
Mimo podeszłego wieku promieniowała energią i Korrrogly 
odniósł wrażenie, że wystarczyło zamknąć oczy, by pomyśleć, 
że znajduje się w towarzystwie młodej, pełnej życia kobiety. 
Skierowała go w stronę ławki w kącie pokoju i usiadła obok 
niego patrząc na soczystą zieleń sanktuarium. Bez przerwy 
zrywała i oskubywała łodyżki i liście.  
   - Nie ufam adwokatom, panie Korrogly - powiedziała. - 
Powinien pan o tym wiedzieć.
   - Ja również, proszę pani - odparł w nadziei, że wywoła
uśmiech i jakoś złagodzi jej surowy sposób bycia, ale 
kobieta tylko zacisnęła wargi.  
   - Gdyby reprezentował pan jakiegokolwiek innego klienta, 
nie zgodziłabym się pana przyjąć. Ale człowiek, który 
uwolnił świat od Marda Zemaillego, zasługuje na wszelką 
pomoc z mojej strony... choć nie bardzo wiem, co mogę 
zrobić.  
   - Miałem nadzieję, że dostarczy mi pani informacji na 
temat Zemaillego, szczególnie zaś jego stosunków z Miriellą 
Lemos.  
   - Aha - powiedziała. - O to chodzi.
   - Sama Miriella nie jest zbyt pomocna, a pozostali 
uczestnicy kultu zeszli do podziemia.
   - Boją się.
   - Czego?
   Prychnęła z rozbawieniem. - Wszystkiego, panie Korrogly.  
Mardo zaraził ich strachem. I oczywiście teraz, kiedy już go 
nie ma, kiedy porzucił ich na pastwę strachu, który sam 
zaszczepił, uciekli. Świątynia nigdy już nie rozkwitnie. - 
Oderwała pasek zieleni z palmowego liścia. - Jedyną prawdą 
Marda było to, że dobrze zaszczepiony strach może stać 
się podstawą egzystencji. Jest to prawda, która stanowi 
fundament wielu religii. Miriella wie to równie dobrze.  
   - Proszę mi o tym opowiedzieć.
   Stara kobieta przesunęła palcami po miotełce bambusowych 
liści. - To nie jest zła dziewczyna... a przynajmniej nie 
była taką. To Mardo ją zdeprawował. Deprawował wszystkich.  
Łamał i zatruwał. Kiedy spotkałam Miriellę po raz 
pierwszy - było to pięć lat temu - uznałam ją za typową 
neofitkę. Kiedy przyszła do świątyni, była podnieconą 
dziewczyną. Żywe srebro, ani chwili nie stała spokojnie. 
Przypuszczałam, że Mardo ją weźmie - brał wszystkie, które 
miały ładne buzie - a potem kiedy wypadnie już z jego łaski, stanie 
się zwykłą wyznawczynią. Ale nie doceniłam Mirielli. Miała w 
sobie coś, co fascynowało Marda. Początkowo przypuszczałam, 
że może wreszcie spotkał partnerkę, która zadowalała go 
seksualnie, bo jak wiedziałam od innych współwyznawców, 
była... - Kirin zdawała się szukać właściwego słowa - 
zachłanna. I, być może, kryło się w tym również i to. Ale 
o wiele istotniejszy, jak sądzę, jest fakt, że kierowały nią 
te same pobudki. I że w równym stopniu nie można jej było 
ufać.  
   - Co ma pani na myśli, mówiąc o pobudkach?
   Stara kobieta wbiła spojrzenie w podłogę. - Trudno 
wytłumaczyć, kim był Mardo, komuś, kto go nie znał, a jest 
to zupełnie zbędne, jeżeli się go znało. Kiedy rozważa się 
dokładnie wszystko, co powiedział, widać, że to doktrynalne 
bzdury, abrakadabra, zbiór niedojrzałych koncepcji 
przemieszanych z pustymi, górnolotnymi słowami. Ale mimo to 
przez cały czas wierzyliśmy, że on coś wie, albo że coś 
posiada, zna jakieś zaklęcie, które pomoże mu wiele 
osiągnąć. Nie mówię tu o charyzmie... choć pod tym względem 
niczego Mardo nie brakowało. Mam na myśli coś bardziej 
konkretnego. Odnosiło się wrażenie, że kierują nim jakieś 
zewnętrzne siły, których nawet w pełni nie był w stanie 
pojąć.  
   - I powiedziała pani, że Miriella również sprawiała takie 
wrażenie.
   - Tak, tak, coś nią kierowało. I tu również nie wiem, czy 
sama pojmowała naturę tego zjawiska. Ale ono kierowało nią w 
równym stopniu co Mardem. Dostrzegł to w niej i dlatego 
darzył takim zaufaniem.  
   - Ale jednak wszystko wskazuje na to, że miał zamiar ją 
zabić.
   Westchnęła. - Opuściłam świątynię z powodu... Nie, może 
lepiej wyjaśnię panu powody, dlaczego do niej przystąpiłam.  
Uważałam się za osobę poszukującą, ale to było tylko 
oszukiwanie samej siebie, wiedziałam, że jestem tylko 
znudzona. Znudzona i stara... Zbyt stara na inne rozrywki. 
Świątynia była dla mnie mrocznym, pełnym przemocy romansem, 
którego postacie ciągle się zmieniają.  Pochłonęło mnie to 
całkowicie. I przez cały czas miało się uczucie, że Griaule 
jest tuż, tuż. Jego mrożące krew, łuskowate jestestwo... Ta 
straszliwa, zimna moc. - Zadygotała. - W każdym razie dwa 
lata temu wyczułam, że sprawy przybierają poważny obrót, że 
wielkie dzieło, o którym Mardo od dawna mówił, wreszcie 
dokona się. Przeraziło mnie to. A strach otworzył mi oczy na 
fałsz i zło świątyni 
   - Czy wie pani, co to było za... wielkie dzieło?
   Zawahała się. - Nie.
   Przyglądał się jej, przekonany, że coś przed nim ukrywa.  
   - Nie mam nikogo, kto mógłby mi to wyjaśnić - powiedział. - 
Członkowie kultu zeszli do podziemia.  
   - Być może, istotnie zeszli do podziemia, ale nawet 
obecnie niektórzy z nich mnie obserwują. Jeżeli zdradzę 
tajemnicę, zabiją mnie.
   - Mogę wezwać panią do złożenia zeznań przed sądem.
   - Może pan - potwierdziła. -  Ale nie powiem nic więcej.  
A poza tym nie będę zbyt wiarygodnym świadkiem. Prokurator 
może zapytać o moją przeszłość, a na to pytanie nie 
odpowiem.  
   - Domyślam się, że owe wielkie dzieło miało jakiś związek 
z Griaulem.
   Wzruszyła ramionami. - Wszystko miało z nim związek. 
   - Nie może mi pani udzielić jakiejś wskazówki? Jakiejkolwiek.
   - Powiem panu tylko jedno. Musi pan zrozumieć istotę kultu.  
Nie tyle czcili oni Griaule'a, ile wynieśli swój strach 
przed nim do rangi kultu. Mardo uważał, że istnieje pewien 
szczególny związek między nim a Griaulem. Uważał, że jest 
duchowym potomkiem pierwszego czarnoksiężnika, który dawno 
temu prowadził walkę ze smokiem... swego rodzaju rytualnym 
przeciwnikiem, zarówno czcicielem jak i wrogiem. Tego 
rodzaju dwoistość pociągała Marda, uważał ją za szczyt 
wyrafinowania.  
   Korrogly starał się ją naciskać dalej, ale nie chciała 
powiedzieć nic więcej i wreszcie poddał się. - Czy Miriella
wiedziała, co on zamierza?
   - Wątpię. Zaufanie, jakim Mardo ją obdarzał, ograniczało 
się jedynie do spraw materialnych, dzieło natomiast było 
czymś innym, czymś magicznym. Poważnym. I to mnie 
niepokoiło. Nie chciałam, żeby sprawy stawały się poważne.  
Zaczęłam się bać. Ludzie znikali, rozmowy prowadzono tylko 
szeptem. Ciemność, jaka panowała w świątyni, zdawała 
przesączać się wszędzie. W końcu nie mogłam już tego znieść. 
Poczęłam spostrzegać pewne rzeczy. Być może, zawsze je 
dostrzegałam, ale wolałam udawać, że ich nie widzę. W każdym 
razie uświadomiłam sobie, jak niebezpieczna stała się moja 
nuda, jak pozwoliłam jej sobą kierować. Zrozumiałam, że 
Mardo Zemaille ze swoją energią i siłą jest złym 
człowiekiem... złym w najgorszym znaczeniu tego słowa. 
Próbował opanować sztukę czarnoksięską, która obumarła dawno 
temu, zabrakło bowiem wyznawców wystarczająco zepsutych, by 
zechcieli kopać w mrocznym podglebiu, gdzie ukryte są 
korzenie takiej mocy.  
   - Co pani zauważyła?
   - Rytualne tortury... Ofiary.
   - Ofiary z ludzi?
   - Być może... Nie mam pewności. Ale wierzę, że 
Mardo był do tego zdolny.
   - A więc przypuszcza pani, że chciał złożyć Miriellę w 
ofierze?
   - Trudno mi w to uwierzyć. Uwielbiał ją do szaleństwa.  
Ale owszem, być może, uznał, że aby ukończyć wielkie dzieło 
musi poświęcić coś dla niego najcenniejszego. Może ona o tym 
nie wie, ale sądzę, że Mardo mógł o tym myśleć.  
   Korrogly patrzył, jak cienie liści drżą na zalanej 
słońcem podłodze. Czuł się zmęczony, wyobcowany. Co ja tu 
robię, pomyślał, rozmawiając z tą starą damą o złu, usiłując 
udowodnić, że to smok popełnił morderstwo, co ja tu robię?  
   - Wspomniała pani o wzajemnym zaufaniu, jakim się 
darzyli.
   - Tak. Mardo wyraźnie wszystkim oznajmił, że jeżeli coś 
się z nim stanie, ona ma zostać przywódczynią świątyni. To 
było coś...  
   - Co? - spytał Korrogly.
   - Chciałam powiedzieć, że zawsze podejrzewałam istnienie 
między nimi tajnej więzi. To był jeszcze jeden powód 
zaufania Marda. W każdym razie przypuszczam, że spisał 
dokumenty, które mogły zapewnić jej jakiś rodzaj prawnej 
sukcesji. Bardzo przywiązywał wagę do tego rodzaju 
szczegółów. - Pochyliła głowę na bok, jakby próbując 
odczytać z jego twarzy coś nieokreślonego. - Wydaje się pan 
być zaskoczony. Nigdy dotąd nie spotkałam adwokata, którego 
wyraz twarzy byłby tak przejrzysty.  
   Nie udało się, pomyślał. Nawet moja twarz mnie zdradza.
   - Nie miałem pojęcia, że związek między nimi został w 
jakiś sposób uprawomocniony - wyjaśnił.
   - Być może, nie został. Nie jestem pewna. Ale jeśli 
mam rację i tak się stało, będzie pan miał nie lada kłopoty z 










.N:27
                       

odnalezieniem tych dokumentów. Mardo nigdy nie poszedłby do 
adwokata. Jeżeli istnieją, najprawdopodobniej zostały ukryte 
gdzieś w świątyni.
   - Rozumiem. 
   - Co pan sądzi?
   Roześmiał się z zakłopotaniem. - Sądziłem, że będzie to 
prosta sprawa, ale gdziekolwiek się obrócę, natykam się 
na jakieś nowe komplikacje.
   - To  j e s t  prosta sprawa - powiedziała. Jej 
pomarszczona twarz ściągnęła się ponuro. - Proszę mi 
wierzyć, bez względu na to za jak wielkiego łajdaka uważa 
pan Lemosa, jego czyn uniewinnia go całkowicie.

Pewnej nocy, tuż przed rozpoczęciem procesu, Korrogly 
odwiedził posterunek straży miejskiej, by jeszcze raz 
spojrzeć na narzędzie zabójstwa - Ojca Kamieni, jak nazwał 
go Lemos. Stojąc w składzie dowodów rzeczowych i patrząc na 
kamień spoczywający pośrodku bibułkowego gniazdka 
umoszczonego w blaszanym pudełku, poczuł zmieszanie, które 
ogarniało go zawsze przy zetknięciu z jakimkolwiek elementem 
tej sprawy. Przez chwilę wydawało się, że w kamieniu 
zamknięte jest światło, że jego powierzchnia jest zamglona i 
tajemnicza, stanowi mleczne wybrzuszenie cuchnące schowanym 
w jej wnętrzu tysiącletnim jajem. W następnej chwili światło 
wydawało się piękne i delikatne jak delikatna kwintesencja 
jakiejś przerażającej filozofii. A w jego wnętrzu widniała 
czarna skaza przypominająca człowieka z uniesionymi rękami.  
Podobnie jak sam Griaule, był to przedmiot o nieskończonej 
liczbie odcieni, tysiącu możliwych interpretacji i Korrogly 
bez trudu mógł uwierzyć, że miejscem jego powstania było 
jakieś zagłębienie w ciele smoka. Mimo to jednak wciąż nie 
był w stanie uwierzyć w opowieść Lemosa. Ona również miała 
swoją skazę, wystarczającą, by zaprowadzić szlifierza na 
szafot. Po prostu nie było żadnego sensownego powodu, 
przynajmniej żadnego, jaki byłby w stanie odnaleźć Korrogly, 
dla którego Griaule chciałby, aby Lemos zabił Zemaillego.  
Nawet sam Lemos nie był w stanie wynaleźć motywu, po prostu 
w dalszym ciągu zapewniał, że tak było w rzeczywistości, a 
samo zapewnianie nie mogło go ocalić. A jednak istniała ta 
sama skaza, widoczny w relacji brak spójności, który zmuszał 
Korrogly'ego do złagodzenia swojego sądu, do poddania się 
pokusie uwierzenia. Cóż to za sprawa, pomyślał. Kiedyś 
marzył o podobnej, a teraz gdy ją  prowadził, wszystko co 
robił, męczyło go, zmuszało do zastanawiania, czy zmarnował 
życie.  
   Uniósł Ojca Kamieni i podrzucił go na dłoni - był 
nadspodziewanie ciężki. Jak smocza łuska, jak starożytna 
myśl.  
   Do diabła, pomyślał, do diabła z tym wszystkim.  
Powinienem oddać sprawę i ogłosić jakąś nową religię. Tam, 
na zewnątrz, istnieje wystarczająco dużo durniów, żeby paru 
z nich uznało mnie za mądrego i wspaniałego.  
   - Zastanawiasz się, kogo by tu zamordować - usłyszał 
dobiegający z tyłu głos. - Może swojego klienta?
   Był to prokurator, Ian Mervale, szczupły mężczyzna o 
arystokratycznym wyglądzie, ubrany w elegancko skrojony 
czarny garnitur. Jego czarne włosy, sczesane do tyłu ze 
szlachetnie wyglądającego czoła, przetykane były siwizną, a 
przymglone, wodnisto-niebieskie oczy, ukryte pod sennie 
opuszczonymi powiekami zdawały się zaprzeczać bystremu i 
agresywnemu umysłowi.  
   - Bardziej prawdopodobne, że zajmę się tobą - odparł 
sucho Korrogly. 
   - Mną? - Mervale udał pełne zaskoczenia zdziwienie. - 
Jestem z pewnością twoim najmniejszym zmartwieniem. Jeżeli 
nie chcesz zamordować swego klienta, to może sędziego 
Wymera. Zdaje się, że nie bardzo podoba mu się linia obrony.  
   - Nie mogę mieć o to do niego pretensji - mruknął 
Korrogly. 
   Mervale przyglądał mu się przez chwilę, a potem pokręcił 
głową i roześmiał się cicho. - Kiedy stajemy naprzeciwko 
siebie w sądzie, zawsze dzieje się to samo. Wiem, że jesteś 
uczciwy, że nie próbujesz niczego lekceważyć. Ale choć zdaję 
sobię z tego sprawę, kiedy tylko rozpoczyna się proces, 
zaczynam wierzyć, że jesteś fałszywy, że masz w rękawie 
jakiś niszczący atut.  
   - Nie ufasz samemu sobie - stwierdził Korrogly. - Jak 
więc możesz ufać komukolwiek?
   - Sądzę, że masz rację. Moja największa siła jest również 
moją największą słabością. - Zaczął odwracać się w stronę 
drzwi, zawahał przez chwilę, a potem rzekł: - Czy nie 
napiłbyś się czegoś?
   Korrogly po raz ostatni podrzucił na dłoni Ojca Kamieni.
Wydawało mu się, że stał się on jeszcze cięższy. - Sądzę, że 
to dobrze by nam zrobiło.
   "Ślepa Dama", pub na Chancrey's Lane, był jak zazwyczaj 
zatłoczony urzędnikami sądowymi i młodymi adwokatami. Od 
ciepła ich ciał lustra wiszące na ścianach zaszły parą.
Strzałki, które chybiły celu, tkwiły w białym tynku albo 
poczerniałych belkach, a hałas przekrzykujących się głosów 
czynił spokojną rozmowę niemożliwą. Korrogly i Mervale 
przecisnęli się przez tłum unosząc wysoko kufle, by im ich 
nie rozlano i wreszcie znaleźli wolny stolik z tyłu. Gdy 
usiedli, grupa stojących nie opodal urzędników zaczęła 
śpiewać sprośną piosenkę. Mervale skrzywił się, a potem 
gestem toastu podniósł kufel w stronę Korrogly'ego.  
   Śpiewacy przeszli do przedniej części pubu. Mervale 
usiadł opierając się wygodnie i spojrzał na Korrogly'ego z 
czułą protekcjonalnością. Było to przyzwyczajenie wynikające 
raczej z nawyków społecznych, nie odnoszące się do pozycji 
jego przeciwnika. Mervale był synem właściciela stoczni, 
zajmującego się również pożyczaniem pieniędzy i w sposobie 
prowadzenia przez niego rozmowy zawsze dawała o sobie znać 
pewna klasowa drażliwość. Drażliwość, którą starał się 
osłabić udając, że istnieją podstawy do obopólnego szacunku.  
   - A więc co sądzisz? - spytał Mervale. - Czy Lemos 
kłamie? Jest szalony? 
   - Szalony? Nie. Kłamie? - Korrogly upił łyk rumu. - Za 
każdym razem, kiedy uważam, że mam na to pytanie odpowiedź, 
zaczynam dostrzegać wszystko z innej strony. Nie chciałbym 
na tym etapie podejmować ryzyka i zgadywać. A co ty myślisz?  
   - Oczywiście, że kłamie! Ten człowiek miał wszystkie 
możliwe motywy, by zabić Zamaillego. Córka, interesy. Mój 
Boże! Przecież nie mógł postąpić inaczej, tylko go zabić. 
Choć muszę przyznać, że jego historia jest pomysłowa. 
Wspaniała.  
   - Rzeczywiście? Mógłbym doprowadzić do tego, że wyszedłby 
po kilku latach, gdyby  stwierdził, że działał w stanie 
ograniczonej poczytalności.
   - Tak, ale właśnie dzięki temu, że wszyscy o tym wiedzą 
 jest to tak olśniewające. I mówią do siebie: "Mój Boże! Ten 
człowiek musi być niewinny, bo w przeciwnym razie nie 
trzymałby się tak naciąganej historii".
   - Nie nazwałbym jej naciąganą.
   - Nazwijmy ją więc natchnioną, dobrze?
   Zaczynasz być poirytowany, pomyślał Korrogly, ty 
pompatyczny sukinsynu. Tym razem cię pokonam.
   Uśmiechnął się. - Jak sobie życzysz.
   - Aha - stwierdził Mervale. - Widzę, że nagle opanował 
cię duch przekory.
   Korrogly pociągnął ze szklanki. - Nie jestem dziś w 
nastroju, Mervale.  Jaką informację chcesz ode mnie 
wyciągnąć? 
   Na twarzy Mervale'a pojawiło się niezadowolenie. 
   - Co się stało? - zapytał Korrogly. - Psuję ci zabawę?
   - Nie mam pojęcia, co w ciebie wstąpiło - stwierdził 
Mervale. - Może jesteś przepracowany.
   - Te rytualne podchody wędkarskie zaczynają mnie nudzić, 
to wszystko. Zawsze doprowadzają do jednego. Do niczego. Są 
jedynie sposobem, by przypomnieć mi o mojej pozycji.  
Przyprowadzasz mnie tu i usiłujesz obłaskawić swoim 
uśmiechem kumpla z ławy szkolnej oraz opowieściami o 
przyjęciach, na które mnie nie zaproszono. Sądzę, że wierzysz 
w psychologiczną przewagę, którą ci to daje, ale uważam że 
fałszywe poczucie wyższości osłabia raczej twoją siłę. 
A będziesz potrzebował wszystkich sił, jakie zdołasz zebrać. 
Po prostu nie jesteś wystarczająco wybitnym prokuratorem.  
   Mervale wstał sztywno i rzucił pogardliwe spojrzenie na 
Korrogly'ego. - Jesteś błaznem, wiesz? - powiedział. - 
Męczące popychadło bez iskierki życia i z kodeksem karnym w 
łóżku zamiast dziewczyny. - Rzucił na blat stolika kilka 
monet. - Kup sobie parę kolejek. Może jak się upijesz, 
będziesz w stanie bawić się w swoim własnym towarzystwie.  
   Korrogly patrzył, jak Mervale przeciska się przez tłum, 
przyjmując pozdrowienia od otaczających go urzędników. No i 
po co, pomyślał, po co ja to wszystko robię?  
   Poczekał, aż Mervale zniknie mu z pola widzenia, a potem 
wstał i zamiast udać się prosto do domu poszedł na zachód po 
Biscaya Boulevard. Nie kierował się właściwie w żadnym 
konkretnym kierunku, wędrował bez celu przez gęstniejącą 
mgłę, czując jak zapada w pełne wątpliwości otępienie.  
Wilgotne, słone powietrze wydawało się przypominać jego 
własną ociężałość. Wilgotne i ciemne brzemię tkwiące w jego 
głowie. Nawet nie wiedział, kiedy się znalazł w dzielnicy 
Almintra. Dopiero kiedy stanął przed warsztatem szlifierza, 
zaczął podejrzewać, że oszukiwał sam siebie, że przez cały 
czas chciał przyjść właśnie tutaj. Albo, pomyślał, może 
zostałem zmuszony do przyjścia przez jakąś 
siłę, której kwintesencja przemówiła do 
mnie z Ojca Kamieni. Choć myśl tę sformułował z czystej 
przekory, poczuł jak włosy na karku stanęły mu dęba i zaczął 
rozważać, czy w przypadku, gdyby historia Lemosa była 
prawdziwa, on również byłby podatny na polecenia 
Griaule'a? Cisza wymarłej ulicy denerwowała go. Zwieńczenia 
spiczastych dachów wyglądały jak czarne, pojedyncze góry 
piętrzące się z płaskowyża oparów, a nieliczne, 
nie zniszczone jeszcze lampy uliczne jarzyły się przez mgłę 
jak złe, świetliste kwiaty. Witryny sklepów wyglądały jak 
wykonane z obsydianu, lśniły jak lustra, ukrywając swe 
tajemnice. Było jeszcze dosyć wcześnie, ale wszyscy dobrzy 
rzemieślnicy i kupcy poszli już do łóżek... wszyscy poza 
lokatorką mieszkającą nad warsztatem Lemosa. U niej światło 
wciąż płonęło. Spojrzał do góry, zastanawiając się, czy to 
nie obraźliwa i celna opinia Mervale'a na temat jego życia 
skłoniła go do odwiedzenia Mirielli, choćby po to, by opinii 
tej zaprzeczyć. Postanowił odejść, wrócić do domu, ale stał 
w dalszym ciągu przed warsztatem, zupełnie jakby uwięziło go 
w tym miejscu światło lampy i wilgotny łoskot fal przyboju 
rozbijających się w ciemności na dole. W pobliżu zaczął 
szczekać pies, gdzieś z oddali dobiegły go śpiewy, dźwięki 
skrzypiec i rogów, niosąc ze sobą melancholijną melodię, 
która zdawała się współbrzmieć z jego samotnością.  
   To szaleństwo, powiedział do siebie, najprawdopodobniej 
zrzuci mnie kopniakiem ze schodów, ostatnim razem tylko się 
mną bawiła, czego u diabła właściwie chcę... Czy po prostu 
pragnę choć na chwilę wyrzucić to z myśli, bez względu na 
to, jak krótko będzie działać to lekarstwo?  
   Tak jest, właśnie tak.
   - Do diabła! - rzucił w mrok, zwracając się do całego 
głuchego i obojętnego świata. - Do diabła, a właściwie 
dlaczego nie?  
   Kobieta, która otworzyła mu drzwi, choć fizycznie niczym 
nie różniła się od tej rozwalonej bezwstydnie na sofie, była 
jednak pod każdym względem całkowicie odmieniona.  
Roztargniona, nerwowa, blada, że aż niemal bezkrwista,  miała 
rozpuszczone i rozczochrane czarne włosy, ubrana zaś była w 
białą suknię z jakiegoś grubego, szorstkiego materiału. Na 
jej twarzy nie widać było śladu rozwiązłości i wydawało się, 
że odmłodniała o klika lat, przekształcając się znowu w 
zakłopotaną dziewczynę. Patrzyła na niego przez chwilę, 
jakby nie rozpoznając, a wreszcie rzekła: - Och... to pan.  
   Chciał przeprosić ją za tak późną wizytę i wycofać się, 
ale zanim otworzył usta, usunęła się na bok i zaprosiła go 
do środka.  
   - Cieszę się, że pan przyszedł - powiedziała idąc za nim 
do wysprzątanego saloniku. - Nie mogłam usnąć.
   Opadła na sofę, przez chwilę szukała czegoś na stoliczku 
koło zagłówka, wzięła cygaro i popatrzyła wyczekująco na 
Korrogly'ego.  
   - No cóż, proszę usiąść.
   Zrobił, jak mu poleciła i przykucnął na krawędzi tego 
samego fotela co poprzednio. - Przyszedłem w nadziei, że nie 
będzie pani miała nic przeciwko udzieleniu odpowiedzi na 
kilka dodatkowych pytań.  
   - Pytania... Chce pan... No, dobrze. Pytania. - 
Roześmiała się szaleńczo i zaczęła nerwowo szarpać frędzle 
na oparciu sofy. - Proszę pytać.
   - Słyszałem - powiedział - że Mardo miał zamiar po swojej 
śmierci  przekazać pani przywództwo nad świątynią. 
Czy to prawda?
   Skinęła głową i kiwała nią dalej bez przerwy. Było to 
zbyt gwałtowne jak na zwykłe potwierdzenie i wyglądało 
raczej na próbę uwolnienia się od bolesnych myśli.  
   - Tak, rzeczywiście - powiedziała. - Miał takie plany.
   - Czy sporządzono w tej sprawie jakieś dokumenty?
   - Nie... Tak, może... Nie wiem. Mówił o ich sporządzeniu, 
ale nigdy niczego nie widziałam. - Kołysała się, siedząc na 
krawędzi sofy. Jej dłonie szarpały brzeg starego, 
wyszywanego wzoru. - Teraz to już bez znaczenia.  
   - Dlaczego?... Dlaczego bez znaczenia?
   - Nie ma już świątyni.
   - Co to ma znaczyć?
   - Że już nie ma świątyni! Po prostu. Nie ma wiernych, nie 
ma ceremonii. Tylko puste budynki.
   - Co się stało?
   - Nie chcę o tym mówić.
   - Ale...
   Zerwała się na równe nogi i przeszła w koniec pokoju. Tam 
odwróciła się i spojrzała na niego, odgarniając włosy z 
policzka. - Nie chcę o tym mówić! Nie chcę w ogóle mówić...  
nie o tym... o niczym... ważnym. - Przyłożyła dłoń do czoła, 
jakby sprawdzając temperaturę. - Przepraszam, przepraszam.  
   - O co chodzi? - spytał.
   - Och, nic ważnego - odparła. - Całe życie mi się 
rozsypało, mój kochanek nie żyje, a ojciec jutro rano stanie 
przed sądem za morderstwo. Wszystko jest cudownie.
   - Nie wiem, dlaczego los ojca miałby panią obchodzić. 
Sądziłem, że go pani nienawidzi.
   - Mimo wszystko jest moim ojcem. Posiadam przecież 
uczucia, których nienawiść nie zniweczy. To zupełnie 
odruchowe, sam pan rozumie. Ale mają swoją siłę. - Wróciła 
do sofy i usiadła ponownie, zaczynając od nowa skubać 
wyszyty wzór. - Proszę posłuchać, w niczym nie mogę panu 
pomóc. Nie wiem nic, co mogłoby dopomóc panu w czasie 
procesu. Nic. Bo przypuszczam, że gdybym wiedziała, to 
jednak powiedziałabym panu... W każdym razie takie teraz 
odnoszę  wrażenie. Ale nie wiem nic, dosłownie nic.  
   Wyczuł, że szczelina w skorupie jej cynizmu sięga o wiele 
głębiej niż chciałaby przyznać i to również, oprócz jej 
niepokoju, może świadczyć, że wie coś ważnego i trzyma to w 
tajemnicy. Postanowił jednak nie nalegać.  
   - Dobrze - stwierdził. - A o czym chciałaby pani 
porozmawiać?
   Rozejrzała się po pokoju, jakby usiłując znaleźć jakiś 
temat do podtrzymania rozmowy.
   Zauważył, że jej wzrok zatrzymał się przez chwilę na 
oprawionym szkicu przedstawiającym kobietę z dzieckiem. 
   - Czy to pani matka? - zapytał.
   Pytanie ją wyraźnie poruszyło.
   - Tak - mruknęła, odwracając szybko spojrzenie od 
rysunku.
   - Jest bardzo do pani podobna. Miała na imię Patrycja, 
prawda?
   Miriella skinęła głową.
   - To straszne - powiedział - gdy taka piękna kobieta 
ginie przedwcześnie. Co się stało? W jaki sposób utonęła?
   - Czy nie potrafi pan z nikim rozmawiać, nie 
przesłuchując go przy okazji? - spytała ze złością.
   - Przepraszam - rzekł dziwiąc się gwałtowności jej 
reakcji. - Ja tylko...
   - Moja matka nie żyje - stwierdziła. - I niech to panu 
wystarczy.
   - Próbowałem tylko podtrzymać rozmowę. Niech pani 
wybierze temat, dobrze?
   - Dobrze - odparła po chwili zastanowienia. - 
Porozmawiajmy o panu.
   - Właściwie nie ma o czym mówić.
   - Tak jest zawsze z ludźmi, ale nic nie szkodzi. Nie będę 
znudzona, obiecuję.
   Z pewnymi oporami zaczął mówić o swoim życiu, 
o swoim dzieciństwie, maleńkiej farmie wśród wzgórz 
górujących nad miastem i maleńkim sadzie bananowym, 
zagrodzie i trzech krowach - Różyczce, Alvinie i Esmeraldzie 
- a kiedy tak opowiadał, całe to dawne, niewinne życie 
zdawało się zmartwychwstawać, oddychać tuż za ścianami 
mieszkania. Korrogly wspominał, jak siadywał na szczycie 
pagórka i spoglądał w dół na miasto, marząc o posiadniu 
jednego z tych pięknych domów.  
   - I teraz ma go pan - stwierdziła.
   - Nie, nie mam. Prawo tego zakazuje. Piękne domy należą 
do tych, którzy posiadają odpowiednią pozycję.
Są prawa wymierzone przeciw takim ludziom
jak ja, prawa, które dbają, byśmy znali swoje miejsce.
   - Oczywiście - przytaknęła. - Wiem o tym.
   Opowiadał jej o swoim pierwszym zainteresowaniu prawem.  
Wydawało mu się, że jego konstrukcja logiczna i porządek 
stanowią dźwignię, dzięki której można usunąć każdą 
przeszkodę, ale jak wkrótce przekonał się, istnieje tak 
wiele dźwigni i przeszkód, że kiedy usunie się jedną, inna 
spadnie i zmiażdży cię. Cała zaś sztuka polega na tym, by 
znajdować się w ciągłym ruchu, stale poruszać tymi 
dźwigniami i stale usuwać się z drogi niebezpieczeństwa.  
   - Czy zawsze chciał pan być adwokatem?
   Roześmiał się. - Nie, moim pierwszym pragnieniem było 
zostać człowiekiem, który zabije smoka Griaule'a, zdobyć 
nagrodę wyznaczoną w Teocinte i kupić matce srebrne miski, a 
ojcu nową gitarę.
   Na jej twarzy, jeszcze przed chwilą pełnej radości,
nagle pojawił się wyraz znużenia i roztargnienia. Zapytał 
Miriellę, czy dobrze się czuje.
   - Niech pan nigdy nawet nie wymienia jego nazwiska - 
powiedziała. - Nie wie pan. Nic pan nie wie.
   - Czego nie wiem?
   - Griaule... Boże! Czułam go w świątyni. Być może, uważa 
pan, że to tylko moja wyobraźnia, ale przysięgam, że to 
prawda. Wszyscy byliśmy skupieni na nim, śpiewaliśmy mu, 
wierzyliśmy w niego, przywoływaliśmy go w naszych myślach i 
wkrótce mogliśmy go  c z u ć. Zimnego i wielkiego. 
Nieludzkiego. Ten wielki, łuskowaty chłód, do którego należy 
świat.
   Korrogly'ego uderzyło, że stara kobieta o imieniu Kirin i 
Miriella użyły właściwie tych samych słów, kiedy mówiły o 
swoim odczuwaniu Griaule'a i pomyślał, że musi o tym wspomnieć. 
Miriella ciągnęła jednak dalej i zarzucił tę myśl.
   - Wciąż czuję w moim mózgu jego dotknięcie. Ciężkie i 
nasycone czernią. Każda z jego myśli kształtuje się przez 
stulecia, zawiera całe tony nienawiści, obejmuje całą 
wieczność. Wystarczy, by otarł się o mnie, a na wiele godzin
ogarnia mnie zimno. Dlatego...
   - Co?
   - Nic. - Wyraźnie dygotała obejmując się ramionami.
   Podszedł do sofy, usiadł tuż obok niej i po paru 
sekundach wahania przygarnął ją do siebie. Jej włosy pachniały 
świeżymi pomarańczami. 
   - O co chodzi? - zapytał.
   - Wciąż go czuję. Zawszę będę go czuła. - Spojrzała na 
Korrogly'ego a wreszcie gwałtownie wykrztusiła. - Chodź ze 
mną do łóżka. Wiem, że mnie nie lubisz, ale chcę tylko 
ciepła, nie zaś uczucia. Proszę, ja nie...  
   - Lubię cię - zaprotestował.
   - Nie, nie możesz, ty... nie.
   - Ależ tak - powiedział wierząc we własne słowa. - Dziś 
w nocy lubię cię, dzisiejszej nocy jesteś kimś, kim mogę się 
zaopiekować.
   - Nie rozumiesz, nie możesz wiedzieć, jak mnie zmienił.
   - Myślisz o Griaule'u?
   - Proszę - wyszeptała obejmując go w pasie. - Nie 
zadawaj już pytań... nie teraz. Proszę, ogrzej mnie tylko.

Gdy Korrogly rozpoczynał swoje wystąpienie w imieniu obrony, 
częścią swych myśli przebywał jeszcze w mieszkaniu 
szlifierza wraz z Miriellą, w objęciach jej białych ramion, 
pieszczony różowymi czubkami jej piersi, opleciony długimi, 
smukłymi nogami. Przekonał się wtedy, że pod maską 
deprawacji ukrywa się kobieta pełna cnót i słodyczy, a teraz 
przywoływał w pamięci radości kunsztu i poddania. Jednak 
żadna z tych myśli nie rozpraszała jego uwagi, ale raczej 
inspirowała go, nadawała jego przemowie bardziej namiętny, 
niż to początkowo planował, charakter. Kiedy przechodził 
koło ławy przysięgłych, w której siedziało dwunastu 
ziemistolicych, wzorowych przedstawicieli społeczeństwa 
wybranych spośród gromady innych, mniej godnych istot, czuł 
się jak kapitan na pokładzie swego statku. Przyszło mu na 
myśl, że sala sądowa jest właściwie skrzyżowaniem świątyni i 
statku. Okręt państwa płynący w stronę brzegu 
sprawiedliwości, białe ściany zastępują żagle, podzielone 
przegrodami z czarnego drewna sektory sali stają się 
ładowniami mieszczącymi świadków, przysięgłych i gapiów, a 
nad wszystkim piętrzy się stół sędziowski - potężny blok 
drewna tekowego rzeźbiony we wzór przypominający smocze 
łuski. Zasiadał tam głoszący wyroki galion tego magicznego 
statku - Czcigodny Ernest Wymer, białowłosy i rumiany - 
stary, przesycony alkoholem potwór o okrutnych ustach, 
krzaczastych brwiach i błyszczącym, czerwonym nosie 
przypominającym dziób sępa. Siedział tam, owinięty w swą 
czarną togę, gotów w każdej chwili runąć na jakąś prawniczą 
myszkę, która przypadkiem znalazła się w polu jego widzenia. 
Korrogly nie obawiał się Wymera, to on, a nie sędzia, 
sprawował tu dziś władzę. Znał sposób myślenia przysięgłych, 
wiedział, że chcą oni wierzyć, iż wszystkiemu winny jest 
Griaule. Odpowiadało to mistycznym skłonnościom ich dusz i 
posługując się wszystkimi swoimi podstępami sprawił, że 
skłonności te przerodziły się w dążenia. W jego głosie dało 
się słyszeć naleganie, nie było ono jednak ani zbyt 
natarczywe, ani uniżone - stanowiło doskonałe połączenie mocy 
i potoczystości. Czuł, że ta harmonia zamierzeń i możliwości  
ma swoje źródło w nocy spędzonej z Miriellą.  Nie kochał 
jej, a może jednak... ale miłość nie była tu sprawą 
najważniejszą. Najbardziej inspirowało go to, że znalazł coś 
niezepsutego - w niej, w sobie, i bez względu na to, czy 
była to miłość, czy też tylko jakaś cząstka nieskażona 
światem, wystarczała, aby odrodzić jego dawny entuzjazm.  
   - Jesteśmy świadomi - stwierdził na zakończenie swego 
wystąpienia - że moc Griaule'a istnieje. Pozostaje pytanie, 
czy jest ona wystarczająco silna, aby z Carbonales dosięgnąć 
nas tu, w Port Chantay. Jest to pytanie, którego nie 
powinniśmy zadawać w tym miejscu. - Spójrzmy tutaj. - 
Wskazał stół sędziego i wyrzeźbione na nim smocze łuski. - I 
tu. - Wyciągnął rękę w stronę topornych rzeźb 
przedstawiających smoki, owijające się się wokół pilastrów 
na tylnej ścianie sali. - Jego podobizna znajduje się 
wszędzie w Port Chantay i jest symbolem jego bliskości, 
dowodem na to, że macki jego woli przeniknęły do naszego 
życia. Być może, nie jest on zdolny manipulować nami z taką 
łatwością jak tymi, którzy zamieszkują Teocinte, ale nie 
wyszliśmy na tyle poza zasięg jego myśli, abyśmy byli od 
niego całkiem wolni. Wie, że tu jesteśmy. Postrzega nas, ma 
nas w swej pamięci i jeżeli istotnie chce od nas czegoś, to 
czy rzeczywiście wierzycie, iż nie jest w stanie wpłynąć na 
nas w wyraźniejszy sposób? Jeżeli Griaule jest do czegoś 
zdolny, to właśnie do tego. Stanowi nieśmiertelną, 
niezgłębioną istotę, która wywiera taki wpływ na nasze 
życia, jak koncepcja Boga. I podobnie jak w przypadku Boga, 
nie jest w naszej mocy określenie zakresu jego możliwości. - 
Korrogly przerwał i przez chwilę pozwolił swemu spojrzeniu 
zatrzymywać się na kolejnych urzeczonych twarzach. 
Dostrzegał w nich dozę niepokoju i rozumiał, jak ma ją 
rozgrywać. W padających skośnie promieniach zimowego słońca 
twarze te wyglądały chorobliwie, jak u pacjentów 
na łożu śmierci, którzy jednak mają nadzieję wyzdrowieć. - 
Griaule jest tutaj, panie i panowie przysięgli. Obserwuje 
ten proces. Być może, sam bierze w nim udział. Spójrzcie we 
własne dusze. Czy możecie mieć całkowitą pewność, że jego 
wzrok nie spoczywa obecnie na was? A to... - uniósł Ojca 
Kamieni ze stołu prokuratora. - Jak możecie być pewni, że to 
nie jest jego okiem? Prokurator powie wam, iż to tylko 
kamień, ale to o wiele więcej niż kamień. - Trzymał go na 
wysokości ich twarzy, gdy  przechodził wzdłuż ławy 
przysięgłych i z przyjemnością spostrzegł, że zaczynają się 
cofać. - Jest to instrument oddziaływania Griaule'a, 
ucieleśnienie jego woli, czynnik, za którego pomocą jego 
wola została spełniona tutaj, w Port Chantay, w odległości 
wielu mil poza jego zwykłą sferą oddziaływania. Jeżeli 
wątpicie, że mógł stworzyć ten przedmiot i nasączyć go swoją 
wolę i pragnieniami, proszę, dotknijcie go. Wypełnia go po 
brzegi zimna siła życia. I tak jak wy go postrzegacie, tak 
samo on postrzega was.  
   Stanowisko prokuratury było proste. Strażnik potwierdził 
prawdziwość zeznań Lemosa. Wezwano kilku świadków, aby 
zeznali, że widzieli, jak szlifował Ojca Kamieni.  Stary 
pijak opowiedział historię o tym, jak Lemos rzucał na plaży 
kamieniami. Inni twierdzili, że widzieli go wdzierającego 
się do świątyni. Korrogly ograniczył swoje krzyżowe 
przesłuchanie świadków do ustalenia faktu, że nikt z nich 
nie znał myśli szlifierza. Nie potrzeba było nic więcej. 
Sukces lub niepowodzenie obrony zależy tylko od niej samej.  
   Później tego samego dnia do złożenia zeznań wezwano 
Miriellę.  Jej wyjaśnienia, choć nie odznaczały się taką 
zawziętością, jakiej mógł się spodziewać Korrogly, były 
niezwykle korzystne dla Lemosa. W oczywisty sposób wynikało 
z nich, że do swojego ojca żywi sprzeczne uczucia. Pogardza 
nim, ale jednocześnie dręczy ją poczucie winy, że składa 
obciążające go zeznania - z jej relacji wynika, że Lemos to 
dobry ojciec, a wrogość córki z całą pewnością jest 
rezultatem deprawującego wpływu Zemaillego. Stało się też 
oczywiste, że nie jest do końca szczera. Stwierdziła, że nic 
nie wie o wielkim dziele Zemaillego, a istniały również inne 
sprawy - Korrogly był tego pewien - które starała się 
zachować w tajemnicy. Kiedy prowadził jej przesłuchanie, 
otrzymał szereg wymijających odpowiedzi. Jedna z nich 
dotyczyła powodów, którymi kierowała się wstępując do 
świątyni.  
   - Nie jest to dla mnie do końca jasne - powiedział. - 
Przecież z pewnością nie wstępowała pani do tak tajemniczej 
grupy kierując się jedynie kaprysem?
   - To było wiele lat temu - odparła. - Może był to kaprys, 
a może po prostu chciałam uciec od ojca.
   - Tak - rzekł - od ojca, który chciał tylko oszczędzić 
pani okrucieństw tego kultu. Zaiste, był to z jego strony 
nadmiar surowości. 
   Mervale zerwał się z krzesła. - Jeżeli obrona mogłaby 
nadać swym uczonym uwagom charakter pytania, proponuję, by 
tak postąpiła.
   - Przyjmuję - oznajmił sędzia Wymer i skinieniem głowy 
upomniał Korrogly'ego.
   - Proszę o wybaczenie - Korrogly skłonił się z 
szacunkiem. - Świątynia - ciągnął z namysłem. - Co panią w 
niej pociągało? Czy Zemaille?
   - Nie wiem... Owszem, tak sądzę.
   - Czy był to pociąg fizyczny?
   - To bardziej złożona sprawa.
   - W jaki sposób?
   Przez twarz Mirielli przebiegło drżenie, dziewczyna 
zaczęła przygryzać dolną wargę. - Nie wiem, jak na to 
odpowiedzieć.  
   - Dlaczego? To proste pytanie.
   - Nic nie jest proste! - odparła. W jej głosie narastały 
ostre nuty. - Pan nie będzie w stanie tego pojąć. 
   Korrogly zastanawiał się, co ją powstrzymuje przed 
opowiedzeniem o rzekomym napastowaniu ją przez ojca. Nie 
obawiał się tego tematu, ale nie chciał, by się rozpłakała, 
a w tej sytuacji było to nader prawdopodobne. Nie miałby nic 
przeciwko jej wybuchowi wściekłości, lecz nie chciał, żeby z 
jakiegokolwiek powodu zaczęła wzbudzać współczucie.  
Wiedział, że zawsze będzie mógł wezwać ją ponownie.  
   Kiedy ją przesłuchiwał, choć był w tym momencie jej 
przeciwnikiem, czuł dziwną więź, jaka wytworzyła się między 
nimi - zupełnie jakby stanowili parę spiskowców. Trudno mu 
było zachować zawodowy dystans. Wyglądała tak pięknie w 
czarnej, koronkowej sukni i kiedy stał obok miejsca dla 
świadków, wdychając ciepły zapach pomarańczy, zaczynał 
wierzyć, że jego uczucia do niej stają się coraz głębsze, że 
spod warstwy lat niepowodzeń i zawodów zaczyna kiełkować coś 
niezwykle silnego.  
   Koniec zeznań Mirielli zamknął również wystąpienie 
prokuratury i sędzia Wymer ogłosił przerwę do rana. Lemos, 
przez cały dzień trwania procesu siedział jak szary symbol 
rozpaczy, nie okazując żadnych emocji. Nic, co Korrogly 
mówił, nie było w stanie go pocieszyć. W więzieniu 
ostrzyżono mu włosy, obcięto rudawy kosmyk spadający na 
czoło, jego uszy były całkowicie odsłonięte, co wraz z 
utratą wagi i pogłębiającą się bladością nadawało mu wygląd 
ofiary długotrwałego i upodlającego prześladowania.  
   - Wszystko dobrze się układa - odezwał się Korrogly, gdy 
siedzieli później przy stole obrony. - Przed dniem 
dzisiejszym nie byłem pewny, jak sędziowie przysięgli 
zareagują na naszą taktykę. Obawiałem się, że nie 
dysponujemy wystarczającymi szczegółami. Teraz jednak nie 
wiem, czy będziemy ich potrzebowali. Chcą panu wierzyć.
   Lemos mruknął coś, przesuwając palcem po szczerbie w drewnie 
stołu.
   - Mimo to bardzo by nam pomogło, gdybyśmy mogli 
przedstawić powód, dla którego Griaule chciał doprowadzić do 
śmierci Zemaillego - ciągnął Korrogly.  
   - Miriella - odezwał się Lemos. - Sprawiała wrażenie nie 
tak wrogiej, jak poprzednio. Zastanawiam się, czy mógłby pan 
znowu ją poprosić, żeby przyszła mnie odwiedzić?
   Korrogly poczuł nagły impuls wstydu. - Tak, poproszę ją 
dziś w nocy.
   - W nocy? - Lemos spojrzał na niego pytająco.
   - Tak - odparł Korrogly próbując pospiesznie zatuszować 
swoje przejęzyczenie. - Specjalnie pojadę, żeby się z nią 
zobaczyć.  Chętnie zrobię wszystko, żeby tylko pana 
przebudzić. W tym procesie stawką jest pańskie życie, 
człowieku!  
   - Wiem o tym. 
   - Z pańskiego postępowania wcale to nie wynika. Poproszę 
Miriellę, żeby pana odwiedziła, ale radziłbym zapomnieć 
o niej na jakiś czas i skoncentrować się na procesie.
Kiedy znajdzie się już pan na wolności, przyjdzie czas na 
ułożenie waszych stosunków.
   Lemos spoglądał za okno, w czerwieniejące 
zachodem słońca niebo. - Dobrze - rzekł głuchym tonem.
   Poirytowany Korrogly zaczął zbierać papiery.
   - Wiem - oznajmił Lemos.
   - Co? - spytał zaabsorbowany Korrogly.
   - Wiem o panu i Mirielli. Zawsze potrafiłem powiedzieć, z 
kim sypia. Spogląda na nich inaczej.
   - Niech pan nie będzie śmieszny! Ja...
   - Wiem! - odparł Lemos, wyraźnie poruszony, spoglądając 
na adwokata roziskrzonym nagle wzrokiem. - Nie jestem głupcem!
   Zaskoczony Korrogly zaczął się zastanawiać, czy 
zawoalowane oskarżenia Mirielli na temat ojcowskiej 
namiętności nie mają przypadkiem podstaw. - Nawet gdybym 
był...
   - Nie chcę, żeby pan spotykał się z nią w taki sposób! - 
Lemos schwycił krawędź stołu. - Niech pan przestanie!
   - Porozmawiamy znowu, kiedy pan ochłonie.
   - Nie zgadzam się! Od momentu, kiedy stała się dość 
dorosła, wykorzystywali ją mężczyźni tacy jak pan. Tym 
razem...
   Korrogly z trzaskiem postawił teczkę na stole. - Niech 
pan teraz mnie posłucha. Czy chce pan umrzeć? Bo jeżeli tak, 
zrażanie swojego adwokata jest doskonałym pociągnięciem. 
Obiecuję, że jeżeli pan natychmiast nie przestanie, zacznę 
traktować pańską sprawę z takim samym brakiem 
zainteresowania, jakie pan mnie okazuje. Wydaje się, że wcale 
nie dba pan o swoje życie... albo może to tylko gra. Jeżeli 
tak, ostrzegam, że musi pan być w stosunku do mnie bardziej 
powściągliwy.  
   Lemos opadł znowu na krzesło. Sprawiał wrażenie 
przegranego i Korrogly pomyślał, że wreszcie zdołał przeniknąć jego 
maskę. Szlifierzowi  z a l e ż a ł o  na życiu, jego poza 
człowieka, którego nic nie obchodzi, była oszustwem, jego 
historia - kłamstwem. A to czyniło Korrogly'ego wspólnikiem. 
Pomyślał, że może wycofać się ze sprawy, ponieważ natknął 
się na nowe informacje.  Jeżeli jednak weźmie pod uwagę 
wrogość, jaką sędzia Wymer żywi do obrońcy, musi liczyć się 
z ewentualnością, że w każdym przypadku mogą zostać 
wysunięte przeciwko niemu oskarżenia. A przecież nie mógł 
mieć pewności, w tej sprawie nie mógł mieć w ogóle żadnej 
pewności. Był tak zdezorientowany sprzecznymi elementami 
sprawy, że nie był w stanie ufać swemu własnemu osądowi. 
Perwersyjna żądza, jaką czuł Lemos do swojej córki - skoro 
nie było to oszustwem - mogła pobudzić go w 
wystarczającym stopniu, by zaczął reagować na grożące mu 
niebezpieczeństwo.  
   Po tym jak strażnik odprowadził Lemosa do celi, Korrogly 
poszedł wolno przez pogrążające się w zmierzchu miasto w 
stronę dzielnicy Almintra, nie zwracając uwagi na wieczorny 
ruch uliczny. Czuł zamęt w myślach. Jego podniecenie w 
większej części wynikało nie z komplikacji sprawy, ale z 
faktu, że zagroził wystąpieniem przeciwko swojemu klientowi.  
Był to ostateczny upadek jego ideałów, ostateczne 
pogwałcenie umowy, jaką zawarł z praworządnością. Jak mogło 
do tego dojść, myślał. Czy to Miriella i jej wpływ? Nie, nie 
mógł jej tego zarzucić - cała wina spadała na niego. Jedynym 
wyjściem, jakie mu pozostało, było od tej chwili dalsze 
prowadzenie obrony szlifierza najlepiej, jak umiał, bez 
względu na swoją opinię o jego winie czy niewinności. I 
będzie musiał zerwać z Miriellą. Nie mógł dalej świadomie 
martwić Lemosa. Od dawna nie czuł się tak swobodnie z 
kobietą. Będzie jednak musiał usunąć się, powiedział sobie. 
Nie może pozwolić, by sprawa ta doprowadziła do zniszczenia 
resztek jego sumienia.  
   Kiedy jednak dotarł do mieszkania szlifierza, 
postanowienie zaczęło słabnąć. Miriella była jeszcze 
bardziej ognista niż ubiegłej nocy i dopiero o wiele później 
Korrogly pomyślał znowu o Lemosie. Nawet wtedy była to 
jednak ulotna myśl wywołana ulotnymi wyrzutami sumienia.  
Miriella leżała na boku, wciąż z nim zespolona. Jedną nogę 
zarzuciła na jego biodro, a jej niewielkie i białe piersi 
lśniły w zamglonym świetle lamp ulicznych mleczną perfekcją 
Ojca Kamieni. Pod skórą drobne, niebieskie żyłki rozwidlały 
się ku górze, znikając w zagłębieniu u dołu szyi, między 
obojczykami. Zbadał ich przebieg końcem języka, sprawiając, 
że jej oddech stał się przyspieszony. Ujął dłońmi jej 
pośladki, przyciskając ją do siebie, podczas gdy jego biodra 
poruszały się gwałtownie w tył i w przód. Jej paznokcie 
wbijały mu się w plecy, rytm jej ruchów stawał się coraz 
szybszy, aż wreszcie ochrypłym okrzykiem dała wyraz swym 
uczuciom.  
   - Boże! - zawołała. - O Boże, jesteś wspaniały! - A on 
nie zastanawiając się nad swoimi słowami, powiedział, że ją 
kocha.  
   Miał wrażenie, że po jej twarzy przemknął cień. - Nie mów 
tak.
   - Co w tym złego?
   - Po prostu nie mów tak.
   - Obawiam się, że to prawda - odparł. - Nie mam 
specjalnego wyboru.
   - Nie znasz mnie, nie wiesz o rzeczach, które robiłam.
   - Z Zemaillem?
   - Oddawałam się innym ludziom. Tym, których wskazał mi Mardo. 
Robiłam rzeczy...- Zamknęła oczy. - Nie tyle to, co  j a  
robiłam, ale to, że stałam, podczas gdy Mardo... - Przerwała, 
wtulając twarz w jego ramię. - Boże, nie chcę ci o tym 
opowiadać.
   - To i tak nie ma znaczenia.
   - Ma - odrzekła. - Nie można przeżyć tego, co ja i wyjść 
bez szwanku. Możesz wierzyć, że mnie kochasz, ale...
   - A co ty do mnie czujesz?
   - Nie oczekuj, że powiem, że cię kocham.
   - Nie spodziewam się niczego poza prawdą.
   - Och! - Roześmiała się. - I to wszystko? Gdybym znała 
prawdę, wszystko byłoby o wiele łatwiejsze.
   - Nie rozumiem, co masz na myśli.  
   - Posłuchaj. - Ujęła jego twarz obydwoma dłońmi. - Nie 
każ mi nic mówić. Jest nam razem dobrze, to pomaga. Czasami 
chciałabym ci o pewnych sprawach opowiedzieć, ale jeszcze 
nie jestem gotowa. Mam nadzieję, że to kiedyś nastąpi, ale 
jeżeli już teraz zmusisz mnie do mówienia czegokolwiek...  
Jestem przewrotna. Odmówię ci tego. Nauczono mnie tak 
właśnie postępować z czymś, co przynosi szczęście.  
   - To wiele wyjaśnia.
   - Doprawdy? Mam nadzieję.
   Pocałował jej usta, dotknął piersi czując jak sutki 
tężeją między jego rozsuniętymi palcami.
   - Jest jednak coś, co chciałbym, żebyś dla mnie zrobiła. 
Chcę, żebyś odwiedziła swojego ojca.
   Odwróciła się od niego. - Nie mogę.
   - Dlatego... że cię napastował?
   - A jak myślisz?
   - Chyba istnieją pewne dowody, że tak było.
   - Napastował. - Wypowiedziała starannie to słowo, jakby 
je smakując, a po chwili milczenia dodała: - Nie mogę o tym 
mówić, nigdy nie byłam w stanie o tym mówić. Po prostu nie 
mogę się zmusić... żeby opowiedzieć, co się zdarzyło.
   - A więc? - zapytał. - Czy odwiedzisz go?
   - Nie przyniesie to nic dobrego. Wcale nie uczyni go 
szczęśliwszym. A o to właśnie ci chodzi, prawda?
   - Można tak powiedzieć.
   - Moja wizyta tylko go zmartwi, uwierz mi.
   - Chyba muszę - stwierdził. - Nie mogę cię do tego 
zmusić. Po prostu chciałbym, żeby bardziej włączył się w tę 
sprawę.
   - Wciąż uważasz, że jest niewinny, prawda?
   - Nie jestem pewny... Może. Ty też nie masz pewności.
   Spojrzała na niego, jakby chcąc odpowiedzieć, ale tylko 
zacisnęła wargi i milczała przez długą chwilę. Wreszcie 
rzekła: - Jestem pewna.
   Otworzył usta, ale przyłożyła mu palce do warg.
   - Nie mów już o tym, proszę.
   Położył się na wznak, patrząc na delikatne smugi mgły 
wijące się pod białym sufitem i myślał o Lemosie. Nie mógł w 
nic wierzyć, nic uznać za pewne. To, że szlifierz napastował 
swoją córkę, wydawało się zarówno oczywiste, jak i 
niemożliwe, podobnie jak to, że był winny lub nie.  Miriella 
niewątpliwie wierzyła, że ojciec ją wykorzystał, ale nie 
miał pewności, chociaż ją kochał, czy jest ona osobą 
zrównoważoną - a tym samym, prawdziwość tego, w co wierzyła, 
stawała się problematyczna. Podobnym znakiem zapytania można 
było opatrzyć motywy, jakimi kierowała się będąc z nim.  
Trudno mu było uwierzyć, że jej reakcje nie są szczere. Opory 
przed wyrażeniem uczucia zdawały się dowodzić toczącej się w 
niej wewnętrznej walki, której był powodem. Mimo to wciąż 
nie był w stanie do końca odrzucić możliwości, że go 
wykorzystuje... Choć nie miał pojęcia w jakim celu. Poruszał 
się po lotnych piaskach, w mroku, a niewyraźne głosy wzywały 
go ze wszystkich stron.  
















.N:51
                       

   - Martwisz się czymś - powiedziała. - Nie rób tego... 
Wszystko się ułoży.
   - Między nami?
   - Czy to właśnie cię niepokoi?
   - Także i to.
   - Nie mogę obiecać, że spodoba ci się to, co się zdarzy - 
odparła. - Ale spróbuję z tobą.
   Zaczął pytać, co takiego ma zamiar spróbować, co 
chciałaby z nim dzielić.  Przypomniał sobie jednak, że 
ostrzegała go przed natarczywością.  
   - Wciąż się martwisz - stwierdziła.
   - Nie mogę przestać.
   - Tak, możesz. - Jej dłoń przesunęła się po jego piersi, 
brzuchu, wzniecając powolny żar. - To jestem w stanie ci obiecać.

Pomimo sprzeciwów Korrogly'ego następnego ranka otwarto 
ponownie postępowanie prokuratorskie i Miriella znowu 
została wezwana do składania zeznań. Mervale złożył wniosek 
o włączenie do dowodów rzeczowych całego pliku dokumentów 
prawnych podpisanych przez Mardo Zemaillego i poświadczonych 
przez Miriellę. Były to ostatnia wola i testament, które po 
śmierci kapłana  czyniły Miriellę właścicielką świątyni i 
parceli, na której ona stała.  Mervale wykopał te papiery w 
archiwach miejskich i przedstawił przekonywające dowody, że 
podpisy są autentyczne, a dokumenty w pełni prawomocne.  
   - Na ile mogłaby pani określić wartość nieruchomości 
wymienionych w ostatniej woli? - spytał Mervale Miriellę, 
ubraną w niebieską, atłasową suknię z wysokim kołnierzem. 
   - Nie mam pojęcia.
   - Ale można chyba powiedzieć, że jest to znaczna
suma pieniędzy? Pokaźny majątek?
   - Świadek już odpowiedział na to pytanie - zaprotestował 
Korrogly.
   - Istotnie - stwierdził sędzia Wymer rzucając surowe 
spojrzenie na Mervalego. Prokurator wzruszył ramionami, 
podszedł do stołu i przedłożył jako dowód rzeczowy wycenę 
nieruchomości dokonaną przez rzeczoznawcę podatkowego.
   - Czy pani ojciec wiedział o tym testamencie? - zapytał 
Mervale po wciągnięciu dowodów rzeczowych do rejestru.
   - Tak - szepnęła Miriella.
   Korrogly spojrzał na Lemosa, który zdawał się niczego nie 
słyszeć.
   - A w jaki sposób się dowiedział?
   - Powiedziałam mu.
   - Przy jakiej okazji?
   - Przyszedł do świątyni. - Ze świstem nabrała powietrza w 
płuca, a potem wypuściła je gwałtownie, jakby starając się 
nad sobą zapanować. - Chciał, abym opuściła zgromadzenie 
wiernych, powiedział, że Mardo znudzi się mną, a potem cała 
rodzina zostanie bez grosza. Sklep przepadnie... wszystko. - 
Ponownie odetchnęła głęboko. - Rozzłościł mnie. Powiedziałam 
mu wtedy o testamencie, powiedziałam, że Mardo zadbał o mnie 
lepiej niż on. Wtedy ojciec stwierdził, że postara się, by 
uznano mnie za niepoczytalną. Oznajmił, że pójdzie do 
adwokata i zabierze wszystko, co Mardo mi pozostawi.  
   - Może orientuje się pani, czy ojciec kiedykolwiek 
widział się z adwokatem?
   - Owszem, widział.
   - Czy adwokat ten nazywał się Artis Colari?
   - Tak.
   Mervale wziął ze stołu dalsze dokumenty. - Pan Colari 
występuje obecnie w innym procesie i nie może uczestniczyć w 
naszej rozprawie. Mam jednak jego pisemne zeznania, w 
których stwierdza, że dwa tygodnie przed zabójstwem podsądny 
nawiązał z nim kontakt w celu ubezwłasnowolnienia córki 
Powodem miała być niepoczytalność wywołana nadużyciem 
narkotyków. - Uśmiechnął się do Korrogly'ego. - Pański 
świadek.  
   Korrogly poprosił o możliwość naradzenia się ze swoim 
klientem i kiedy zostali wyprowadzeni do osobnego 
pomieszczenia, zapytał Lemosa: - Czy wiedział pan o 
testamencie?
   Szlifierz skinął głową. - Ale wcale nie dlatego poszedłem 
spotkać się z Colarim. Nie obchodzą mnie pieniądze, nie chcę 
niczego, co dotykał Zemaille. Bałem się o Miriellę, chciałem, 
żeby stamtąd odeszła i myślałem, że jedynym sposobem, w jaki 
zdołam to osiągnąć, będzie uznanie jej za niepoczytalną.
   Nietypowa emocjonalność jego wypowiedzi zaskoczyła 
Korrogly'ego. Był to pierwszy przejaw ożywienia, jaki Lemos 
okazał od chwili swego aresztowania.  
   - Dlaczego mi pan o tym nie powiedział?
   - Wyleciało mi to z głowy.
   - Dość dziwne, że zapomniał pan właśnie o tym.
   - Właściwie trudno powiedzieć, że zapomniałem... Niech pan 
posłucha. - Lemos usiadł prosto i przygładził włosy. - Zdaję 
sobie sprawę, że sprawiam same kłopoty, ale ja... to było... 
nie mogę wytłumaczyć, czym to dla mnie było. Nie 
przypuszczałem, że mi pan uwierzy. Wciąż nie jestem tego 
pewien. A to dodatkowo pogłębia rozpacz, którą czuję.  
Przepraszam. Wiem, że powinienem lepiej z panem 
współpracować.  
   Mimo więziennej fryzury i kombinezonu oraz niezdrowej 
cery po chłopięcemu pełen ożywienia Lemos wydawał się 
przykładem gorliwej skruchy i Korrogly nie wiedział już, 
czy ma czuć radość czy obrzydzenie. Nie do wiary, pomyślał.  
To bardziej niż niewiarygodne, trudno temu człowiekowi 
wierzyć, chyba że w jakiś sposób ta jego niewiarygodność 
wydaje się być najbardziej wiarygodna. A jeżeli chodzi o 
Miriellę, w jaki sposób mogła przed nim to ukryć? Co to 
oznacza dla ich stosunków? Czy jej nienawiść do ojca była 
tak potężną skazą, że potrafiła odrzucić wszelkie inne 
zasady? Czy aż tak źle ją ocenił?  
   - Nie wygląda to dobrze, prawda? - spytał Lemos.
   Korrogly z trudem zapanował nad sobą, by się nie 
roześmiać. - Wciąż mamy naszych świadków i nie zamierzam 
rezygnować z podważenia zeznań Mirielli.
   - Co chce pan zrobić? 
   - Spróbuję przeciwdziałać skutkom pańskiego upadku ducha 
- odparł Korrogly. - Chodźmy.  
   Gdy wrócili na salę rozpraw, Korrogly obszedł miejsce 
zeznań świadka, przyglądając się uważnie Mirielli, która 
sprawiała wrażenie zdenerwowanej i skubała szwy sukni. 
Wreszcie zadał jej pytanie: - Dlaczego nienawidzi pani ojca?
   Wyglądała na zaskoczoną.
   - To przecież nie jest trudne pytanie - rzekł Korrogly. - 
Przecież dla wszystkich tu obecnych jest jasne, że chce 
pani, by uznano go winnym.
   - Sprzeciw! - wrzasnął piskliwie Mervale.
   - Proszę ograniczyć się do pytań, panie Korrogly - 
pouczył sędzia Wymer.
   - Dlaczego nienawidzi pani ojca?
   - Bo... - Miriella patrzyła na niego błagalnie. - Bo...
   - Bo uważa go pani za rodzica, który ogranicza pani 
swobodę?
   - Tak.
   - Bo próbował rozdzielić panią z jej kochankiem?
   - Tak.
   - Bo czuł, że pogardza nim pani z powodu jego ociężałości 
i staroświeckiego stylu życia?
   - Tak. 
   - Czy możemy założyć, że miała pani inne powody, by go 
nienawidzić?
   - Tak - zawołała. - Tak! Dlaczego pan o to pyta?
   - Ustalam, że nienawidziła pani swojego ojca, panno 
Lemos. Że nienawidziła go pani wystarczająco silnie, by 
próbować przekształcić ten proces w melodramat i w ten 
sposób doprowadzić do skazania oskarżonego. Że ukrywała pani 
materiał dowodowy przed sądem po to, aby można go było 
przedstawić w szczególnie dramatycznym momencie. Może 
korzystała pani przy tym z pomocy utalentowanego dramaturga,
pana Mervale'a...
   - Sprzeciw! 
   - Panie Korrogly! - upomniał go sędzia Wymer.
   - Dwulicowość wszystkich pani zamierzeń, wszystkich 
działań podjętych przed tym sądem!
   - Panie Korrogly! Jeżeli pan natychmiast nie 
zaprzestanie...
   - Proszę o wybaczenie, Wysoki Sądzie.
   - Porusza się pan po cienkim lodzie, panie Korrogly. Nie 
mam zamiaru pozwalać na takie agresywne zachowanie.
   - Zapewniam, Wysoki Sądzie, że to się już nie powtórzy. - 
Podszedł do ławy przysięgłych i oparł się o barierkę. Miał 
nadzieję, że zaskarbi ich sobie i dzięki temu
uznają jego pytania za własne.
   - Panno Lemos, dowiedziała się pani o testamencie 
przed dzisiejszym rankiem... Prawda?
   - Tak.
   - Czy wspomniała pani o tym prokuratorowi?
   - Tak.
   - Kiedy mu pani o tym powiedziała?
   - Wczoraj wieczorem.
   - Czemu nie wcześniej? Z całą pewnością musiała pani 
zdawać sobie sprawę ze znaczenia tego dokumentu.
   - Ja... Przypuszczam, że umknęło to mojej pamięci.
   - Umknęło pani pamięci - powtórzył Korrogly z głębokim 
sarkazmem w głosie. Odwrócił się 
do przysięgłych kręcąc ze smutkiem głową. - Czy jest jeszcze 
coś, o czym zapomniała pani powiedzieć?
   - Sprzeciw!
   - Uchylam. Niech świadek odpowie.
   - Ja... Nie.
   - Dla pani własnego dobra, mam taką nadzieję - rzekł 
Korrogly. - Czy ojciec kiedykolwiek przyznał się pani, że
chciał uznać panią za niepoczytalną w celu zerwania pani 
więzi ze świątynią i by zapobiec zniszczeniu pani przez 
Zemaillego?
   - Och, mówił to, ale...
   - Proszę odpowiedzieć tylko tak lub nie.
   - Tak.
   - Jeżeli chodzi o testament - ciągnął Korrogly - to 
wiedziała pani, co zawiera... Chodzi mi o to, że znała pani 
jego treść, jego szczegóły.
   - Tak, oczywiście.
   - A rozmowa, w czasie której powiedziała pani ojcu o 
testamencie była jak sądzę, dość ożywiona, prawda?
   - Tak.
   - A więc w czasie bardzo ożywionej rozmowy, czy też 
gwałtownej sprzeczki, opowiedziała pani ojcu o treści 
niezwykle skomplikowanego dokumentu. Zakładam, że przekazała 
mu pani wszystkie szczegóły.  
   - No cóż, nie, nie wszystkie.
   - Ooo! - Korrogly uniósł brew. - A co konkretnie mu 
pani powiedziała?
   - Ja... Ja nie mogę sobie przypomnieć. Niezbyt dokładnie.
   - Chwileczkę, może wyjaśnijmy to sobie, panno Lemos.  
Pamięta pani, że mówiła mu o testamencie, ale nie pamięta, 
czy poinformowała o jego treści. Możliwe więc, że jedynie 
burknęła coś pani o tym, że Mardo zadbał o pani przyszłość.  
   - Nie, ja...
   - Albo powiedziała pani...
   - Wiedział, o co mi chodzi! - krzyknęła zrywając się z 
krzesła. - Wiedział! - Spojrzała z pogardą na Lemosa. - 
Zabił go dla pieniędzy! Ale on nigdy...
   - Proszę usiąść, panno Lemos! - polecił sędzia Wymer. - 
Natychmiast! - Kiedy posłuchała go, stanowczo nakazał jej 
panować nad swoim zachowaniem.  
   - A więc - ciągnął dalej Korrogly - podczas kłótni 
burknęła pani jakieś niejasne...
   - Sprzeciw!
   - Przyjęty.
   - Burknęła pani coś, czego pani nie przypomina sobie w 
pełni, na temat testamentu. Czy jest to dokładne 
stwierdzenie, panno Lemos?  
   - Pan przekręca moje słowa!
   - Wręcz przeciwnie, panno Lemos. Po prostu powtarzam, co 
pani powiedziała. Wszystko wskazuje na to, że jedynymi 
osobami, które dokładnie znały treść testamentu, były pani i 
Mardo Zemaille.  
   - Nie, to...
   - To nie było pytanie, panno Lemos. To tylko wstęp do 
pytania. Ponieważ wszystko zdaje się świadczyć, że odniesie 
pani duże korzyści ze skazania ojca, gdyż w istocie 
uniemożliwi mu wszczęcie postępowania w sprawie swego 
ubezwłasnowolnienia, to czy fakty nie nadają pani działaniom 
znamion chciwości?  
   - Nigdy nie chciałam niczego poza Mardo.
   - Ufam, że wszyscy, którzy to słyszą, zgodzą się, że 
uznała właśnie pani Marda Zemaillego za rzecz.
   - Nie musi pan zgłaszać sprzeciwu, panie Mervale - 
stwierdził sędzia Wymer, a następnie zwrócił się do 
Korrogly'ego. - Dałem panu bardzo wiele swobody. Tym razem 
jednak przekroczył pan miarę. Czy to jasne?
   - Tak, Wysoki Sądzie. - Korrogly podszedł do stołu 
obrony, wziął notatki i kartkując je wrócił do miejsca dla 
świadków. Stanął przed nim spoglądając na Miriellę. Jej 
twarz była ściągnięta złością. - Czy wierzyła pani w Mardo 
Zemaillego, panno Lemos?
   - Nie wiem, o co panu chodzi. 
   - Pytam, czy wierzyła pani w to, co mówił w swoich 
publicznych wystąpieniach, w jego doktryny teologiczne? W 
jego dzieło?  
   - Tak.
   - Co to było za dzieło? Jego wielkie dzieło?
   - Nie wiem... Nikt tego nie wiedział poza Mardo.
   - A mimo to pani mu wierzyła?
   - Wierzyłam, że Mardo był natchniony.
   - Natchniony... Rozumiem. I wtedy przyjęła pani jego 
nauki jako nakazy, którymi kierowała się pani w swoim życiu.
   - Tak.
   - A więc byłoby niezwykle kształcące zapoznać się z 
niektórymi jego naukami, nieprawdaż?
   - Nie wiem.
   - Och, sądzę, że na pewno tak. - Korrogly przewrócił 
stronę.  - Aha, znalazłem. - Odczytał z notatek. - Czyń, to 
co chcesz, oto całe prawo. Czy pani w to wierzy?  
   - Ja... Tak, wierzę.
   - Hmmm. A to? Czy w to również pani wierzy? Jeżeli do 
wielkiego dzieła niezbędna jest krew, krew będzie 
zapewniona.
   - Ja nie... Nigdy nie wiedziałam, co miał na myśli.
   - Doprawdy? Ale przyjęła to pani jako element 
jego natchnionej doktryny, prawda?
   - Tak sądzę.
   - A to? Żadna zbrodnia, żaden grzech, żadne złamanie 
zasad, którym podporządkowane jest zachowanie zwykłych 
ludzi, nie będą uznane za takie, dopóki służyć będą 
wielkiemu dziełu.
   - Tak - skinęła głową.
   - Przypuszczam, że w kategorii grzechów zawierać się 
będzie również grzech kłamstwa?
   Jej spojrzenie było ostre i palące.
   - Czy rozumie pani pytanie?
   - Rozumiem.
   - A więc?
   - Tak, sądzę, że tak. Ale...
   - A w kategorii przestępstw zawarte będzie również 
krzywoprzysięstwo?
   - Tak, ale nie wyznaję już tych zasad wiary.
   - Doprawdy? Słyszano niedawno, jak twierdziła pani, że
Mardo Zemaille jest człowiekiem nieskazitelnym. 
   Jej wargi zacisnęły się. - Wszystko się zmienia.
   Korrogly zdawał sobie sprawę, że wkracza na niebezpieczny 
teren, że Miriella może zacząć mówić o zmianach, jakie on 
sam poczynił w jej życiu, ale uznał, że zdąży zrobić to, co 
zamierza i wycofać się, zanim dojdzie do czegoś niedobrego.  
   - Uważam, panno Lemos, że nic się nie zmieniło. Uważam, 
że wielkie dzieło, bez względu na jego naturę, będzie 
kontynuowane pod pani egidą. Uważam, że wszelkie niegodziwe 
zasady związane z owym dziełem wciąż są aktualne i że użyje 
pani każdego kłamstwa, popełni...  
   - Ty draniu! - krzyknęła. - Ja...
   Sala sądu napełniła się gwarem. Mervale zgłaszał 
sprzeciw, sędzia Wymer łomotał młotkiem.
   - Popełni każde przestępstwo - ciągnął Korrogly - aby 
tylko zapewnić jego kontynuację. Uważam, że wielkie dzieło 
jest pani jedyną troską i że prawda najmniej panią obchodzi.
   - Nie możesz tego robić! - zawołała przenikliwym głosem. 
- Nie możesz przychodzić do mojego...
   Ryk sędziego Wymera zagłuszył ją całkowicie.
   - Nie mam więcej pytań - oznajmił Korrogly obserwując z 
mieszanymi uczuciami, jak woźni sądowi wyprowadzają wciąż 
krzyczącą Miriellę z sali.
                                                      cdn.






















.N:62
                   











powieść

Lucius Shepard

Ojciec Kamieni (2)

(The Father of Stones)

przełożył Sławomir Kędzierski

Wkrótce po rozpoczęciu przesłuchania pierwszego świadka 
zgłoszonego przez obronę, specjalistki w zakresie historii 
i biologii Catherine Ocoi, frapującej blondynki w wieku 
około trzydziestu pięciu lat, Korrogly został przywołany do 
stołu sędziowskiego na przeprowadzoną szeptem rozmowę z 
sędzią Wymerem. Sędzia pochylił się nad stołem i wskazał na 
rozmaite tablice przyniesione przez Catherine, ze 
szczególnym naciskiem zwracając jego uwagę na ustawiony obok 
stołu obrony olbrzymi obraz przedstawiający wielkiego jak 
góra smoka. 
   - Ostrzegałem pana, żeby nie przekształcać tego procesu w
cyrk - oznajmił.
   - Nie sądzę, by to wyobrażenie Griaule'a...
   - Pańskie wstępne wystąpienie było arcydziełem 
zastraszenia - oznajmił Wymer. - Nie ganię pana za to, ale 
od tej pory nie pozwolę na zastraszanie ławy przysięgłych. 
Chcę, żeby usunięto ten obraz.
   Korrogly zaczął protestować, ale wtedy dostrzegł również, 
jakie zalety płyną z wykonania tego polecenia. To, że uznano 
obraz za wystarczająco ważny, by domagać się jego usunięcia, 
jedynie podkreślało znaczenie wygłoszonej przez niego tezy.  
   - Jak pan sobie życzy - przytaknął. 
   - Niech pan będzie ostrożny, panie Korrogly - rzekł 
Wymer. - Bardzo ostrożny.
   Gdy wynoszono obraz, oczy sędziów przysięgłych podążały 
za nim, a kiedy malowidło zniknęło, na ich twarzach zaczęła 
malować się wyraźna ulga. Ta ulga, pomyślał Korrogly, może 
być o wiele cenniejsza niż ciążąca nad nimi obecność obrazu. 
Będzie mógł to wykorzystywać, przypominać im o Griaule'u, 
pozwoli im się wahać między ulgą i niepokojem, zdobywając w 
ten sposób coraz większą kontrolę nad nimi.
   Pokierował składaniem zeznań Catherine Ocoi.  
Opowiedziała w nich o tym, jak Griaule swoimi manipulacjami 
doprowadził ją, by żyła we wnętrzu smoka przez dziesięć lat 
po to tylko, aby sprawować nadzór nad pojedynczym zjawiskiem 
zachodzącym w jego organizmie. Następnie opowiedziała o 
cudownych rzeczach, jakie można odnaleźć wewnątrz smoka, o 
lekach, które udało się jej wydestylować z najrozmaitszych 
produktów wewnętrznego wydzielania smoka, o dziwnych i pod 
pewnymi względami niezwykłych pasożytach oraz roślinach, 
jakie tam żyły. Nic nie wiedziała o Ojcu Kamieni, ale po jej 
zeznaniach, że sędziowie przysięgli nie mieli już właściwie 
żadnych wątpliwości, że kamień jest wytworem Griaule'a. 
Wśród przyniesionych przez nią eksponatów, pochodzących bez 
wyjątku z wnętrza smoka, znalazły się na przykład szklana 
gablota z pająkami, których pajęczyny sprawiały wrażenie 
wytworów nieprawdopodobnej fantastycznej wyobraźni, były też 
kawałki z niezwykłej rośliny zdolnej do tworzenia replik 
zwierząt, które zasnęły w jej splotach, a także - 
szczególnie odnoszące się do tej sprawy - guzy z 
przypominającego bursztyn materiału o niemal mineralnej 
budowie, które, według niej, powstały w wyniku petryfikacji 
kwasów żołądkowych Griaule'a.  
   - Nie mam wątpliwości - stwierdziła - że Griaule mógł to 
wytworzyć. - Uniosła Ojca Kamieni. - A gdy obecnie go 
dotykam, wiem, że jest to dzieło Griaule'a. Przez dziesięć 
lat dokładnie nauczyłam się rozpoznawać jego twory. Ten 
kamień należy do niego.  
   Mervale niewiele mógł uczynić, żeby osłabić wagę jej 
zeznań. Opinia Catheriny Ocoi była nienaganna, jej 
działalność i odkrycia cieszyły się uznaniem w całej 
okolicy. Natomiast z następnymi świadkami, filozofami i 
kapłanami, którzy przedstawiali swoje opinie na temat 
zdolności Griaule'a w manipulowaniu ludźmi, Mervale nie 
obchodził się już tak łagodnie. Perorował zawzięcie i 
szyderczo oskarżając świadków o wygłaszanie wyssanych z 
palca domysłów, Korrogly'ego zaś o deprecjonowanie wymiaru 
sprawiedliwości.
   - Odnoszę wrażenie, że proces przeradza się w jakąś 
dyskusję metafizyczną - oznajmił Wymer wezwawszy obu 
prawników do stołu sędziowskiego.
   - Metafizyczną? - spytał Korrogly. - Być może, ale jest 
to zrozumiałe w przypadku dyskusji dotykającej 
fundamentalnych zasad prawa. Nasze prawo oparte jest na 
kodeksie moralnym, który ukształtowany został przez zasady 
religii i wiary. Czyż nie jest to metafizyka? Metafizyka 
znajduje swój wyraz w prawie opartym na wspólnie uznanym 
poglądzie moralnym. Ukształtowanym przez religię 
i powszechnie uznanym w naszym społeczeństwie poglądzie na temat 
właściwych i słusznych ograniczeń, którym powinno być 
poddane zachowanie człowieka. Dążę przede wszystkim do 
ustalenia, że istnieje wspólne uznanie faktu wywierania 
wpływu przez Griaule'a. Mógłbym wyjść na ulicę i nie 
znalazłbym tam ani jednego człowieka, który w mniejszym lub 
większym stopniu nie wierzyłby w Griaule'a. Tego rodzaju 
jednomyślności nie bylibyśmy w stanie odnaleźć nawet w 
przypadku wiary w Boga.
   - To śmieszne! - stwierdził Mervale. 
   - Po drugie - kontynuował Korrogly - na podstawie zeznań 
biegłych staram się ustalić zasięg wpływu Griaule'a, 
dalekosiężność i ograniczenia jego woli. To prosta i 
zasadnicza sprawa. Zasadnicza nie tylko w przypadku 
ustalania wiarygodności twierdzenia mojego klienta, że jest 
człowiekiem niewinnym, ale również ważna dla tworzonego 
precedensu. Jeżeli pan na to nie zezwoli, odrzuci pan tym 
samym wniosek obrony o uznanie podsądnego niewinnym. A 
ponieważ pan przyjął już ten wniosek, musi jednocześnie 
pozwolić na jego umotywowanie.  
   Wymer przez chwilę przetrawiał to co usłyszał. Potem 
spojrzał pytająco na Mervale'a, który tylko westchnął.
   - Dobrze - oświadczył sędzia. - W trosce o szybki i 
sprawny przebieg rozprawy skłonny jestem uznać istnienie 
wywieranego przez Griaule'a wpływu i...
   - Obawiam się, że troska o szybki i sprawny przebieg 
rozprawy nie pokrywa się w pełni z troską o interes mojego 
klienta - odparł Korrogly. - Dążąc do ustalenia precedensu, 
chcę dać temu odpowiednie podstawy. Mam zamiar zwrócić 
uwagę ławy przysięgłych na dzieje Griaule'a i najrozmaitsze 
przejawy jego wpływu. Uważam, iż jest absolutnie konieczne, 
aby w całości pojęli subtelności jego działania i dzięki 
temu ogłosili sprawiedliwy werdykt.
   Wymer westchnął głęboko. - Panie Mervale?
   Mervale otworzył usta, potem zamknął je, podniósł ręce w 
geście rezygnacji i powędrował do stołu prokuratora.
   - Proszę kontynuować, panie Korrogly - oznajmił Wymer. - 
Niechże pan jednak spróbuje ograniczyć teatralne występy do 
minimum, dobrze? Wątpię, czy zdoła pan przedstawić coś, co 
mogłoby podważyć materiał dowodowy, jakim jest testament.
Nie ma sensu tracić na próżno czasu.
   Zrobiło się już późno, ale Korrogly nie poprosił o 
przerwę. Chciał, żeby Lemos opowiedział swoją historię i by 
jego zeznania przez całą noc zapadły w pamięć przysięgłych. 
Naprowadzany pytaniami Lemos złożył zeznania naświetlające 
tło sprawy. Oswajał się przy okazji z miejscem dla świadków 
i ławą przysięgłych. Potem Korrogly poprosił go, aby 
własnymi słowami opowiedział, co zdarzyło się od dnia, kiedy
kupił Ojca Kamieni od Henry'ego Sichiego.  
   Lemos oblizał wargi, spojrzał na balustradę wyznaczającą 
miejsce dla świadków, westchnął i - zgodnie z instrukcjami 
swego adwokata - patrząc w oczy sędziom przysięgłym rzekł: - 
Pamiętam, że starałem się jak najszybciej dotrzeć z 
kamieniem do domu. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy dlaczego, 
po prostu wiedziałem, że chcę go dokładniej zbadać. Kiedy 
dotarłem do pracowni, podszedłem do warsztatu i usiadłem na 
chwilę. Część, którą państwo obecnie widzicie, była pokryta 
czymś, co przypominało pazury z pomarańczowej, jakby
przerdzewiałej, substancji. Dotykając jej 
zabrudziłem swoje palce. Była miękka, łuszcząca się i 
przypominała raczej stare drewno, czy w każdym razie coś 
pochodzenia organicznego. Natomiast od samego kamienia nie 
mogłem wprost oderwać oczu. Jego zamglona powierzchnia była 
tak piękna, tak tajemnicza. Ogarniała mnie coraz większa 
pewność, że w jego wnętrzu uwięzione jest jeszcze większe 
piękno, piękno, które - byłem tego pewien - potrafiłem 
wyzwolić. Zazwyczaj nie przystępowałem do obróbki kamienia, 
dopóki nie spędziłem z nim tygodni, a nawet miesięcy. 
Znajdowałem się jednak w jakimś transie, ogarnięty 
dziwną pewnością, że znam ten kamień, że znałem go od 
zawsze, że jego wewnętrzna struktura jest dla mnie tak 
przejrzysta jak bieg moich własnych myśli. Oczyściłem kamień 
z pomarańczowej substancji, umocowałem go w imadle, 
założyłem okulary ochronne i przystąpiłem do obróbki.  
   Przy każdym uderzeniu dłuta odnosiłem wrażenie, że 
światło wewnątrz kamienia rozpada się, bryzgając promieniami, 
które wnikają do moich oczu, a promienie te z kolei wywołują 
w moim mózgu fontanny obrazów, jakby on również stał się 
szlachetnym kamieniem poddawanym obróbce. Pierwszym widokiem
był Griaule, jednak nie taki jak obecnie, ale żywy, zionący 
ogniem w kierunku maleńkiego człowieczka w szatach 
czarnoksiężnika. Szczupłego, śniadego mężczyzny o wąskim 
nosie. Potem ukazał się następny obraz, na którym zarówno 
smok jak i człowiek zostali unieruchomieni w wyniku tej 
walki. A później zaczęły przesuwać się kolejne wizje, lecz
pojawiały się zbyt szybko, abym mógł je zarejestrować. 
Światło ożywiało mój umysł, dzwonienie w uszach było muzyką 
światła i każdym fibrem mojego jestestwa zdawałem sobie 
sprawę, że poddaję obróbce jeden z najwspanialszych 
klejnotów. Nazwę go Ojcem Kamieni, pomyślałem, bowiem 
stanowić on będzie wzorzec piękna minerału. Kiedy jednak 
odłożyłem wreszcie dłuto i zacząłem zastanawiać się
nad tym, co zrobiłem, poczułem rozczarowanie. Kamień 
był efektowny, pełen błysków i wewnętrznego ognia, ale nie 
posiadał głębi ani subtelności zabarwienia. Odnosiło się 
wrażenie, że jest pusty w środku. Gdyby nie jego 
waga, można by go było uznać za efektowny bibelot z
dmuchanego szkła.
   Byłem zmartwiony, że wyrzuciłem pieniądze na ten kamień.  
Nie mogłem sobie wyobrazić, czego się po nim spodziewałem.  
Powinienem poznać, że jest bezwartościowy, powtarzałem 
sobie. Sklep był już na granicy bankructwa i w żadnych 
okolicznościach nie należało dokonywać tego zakupu. 
Ostatecznie postanowiłem ofiarować kamień Zemaillemu. Męczył 
mnie o coś niezwykłego do jednego ze swoich obrzędów i być 
może, myślałem, zewnętrzna efektowność kamienia ukryje jego 
brak wartości. Miałem również nadzieję, że uda mi się 
zobaczyć Miriellę. Owinąłem kamień w kawałek aksamitu i 
pospieszyłem do świątyni. Kiedy jednak przybyłem na miejsce, 
zastałem bramę zamkniętą. Stukałem wielokrotnie, nikt jednak 
nie odpowiedział. Nigdy nie uważałem się za człowieka 
niezrównoważonego, ale to, że broniono mi wstępu po tak 
długiej wędrówce, odebrałem jako straszną obrazę. Chodziłem 
tam i z powrotem przed bramę, zatrzymując się od czasu do 
czasu, aby krzyknąć i mój gniew przeradzał się w coraz 
gwałtowniejszą wściekłość. Wreszcie, nie mogąc już nad nią 
zapanować, zacząłem wspinać się na mur, chwytając się 
porastających go pnączy. Przedarłem się przez ogród - jeżeli 
można tak nazwać kawałek ziemi porośnięty chwastami - czując 
narastający we mnie gniew. I kiedy usłyszałem dobiegające z 
narożnego budynku śpiewy, pobiegłem w jego stronę. Ogarnięty 
wściekłością postanowiłem cisnąć kamień pod nogi Zemaillego, 
spojrzeć z pogardą na Miriellę, a następnie wyjść, 
pozostawiając ich perwersjom, którym się oddawali.  Kiedy 
jednak znalazłem się wewnątrz budynku, osłupiałem na widok 
barbarzyńskiej sceny, jaką ujrzałem.  Komnata, do której 
wszedłem, miała kształt pięciokątu i otoczona była 
parawanami z rzeźbionego hebanu.  Pokryta czarnym mchem 
podłoga opadała w kierunku wgłębienia ze znajdującym się w 
nim wyrzeźbionym na podobieństwo Griaule'a ołtarzem z 
czarnego kamienia. Otaczały go pochodnie umieszczone w 
wykonanych z kutego żelaza podstawach o groteskowych 
kształtach. Odziany w czerń i srebro Zemaille -smagły 
mężczyzna o orlim nosie stał koło ołtarza z uniesionymi w 
błagalnym geście rękami i śpiewał razem z dziewięcioma 
zakapturzonymi postaciami otaczającymi ołtarz. Parę chwil 
później drzwi z tyłu komnaty otworzyły się i wyprowadzono z 
nich Miriellę. Była całkiem naga, miała na sobie jedynie 
naszyjnik z polerowanych łusek smoka. Była wyraźnie 
nieprzytomna. Jej głowa kołysała się bezwładnie, oczy miała 
wywrócone tak, że widać było półkola białek.  
   Przeraziłem się widząc moją córkę w tak żałosnym stanie. 
Stałem oszołomiony, niezdolny do działania. W tym momencie 
dostrzegłem całą beznadzieję mojego życia i przez chwilę 
uważałem nawet, że zasłużyłem sobie na taki los.  
   Patrzyłem jak Miriellę kładziono na ołtarzu. Jej głowa 
kołysała się na boki i wydawało mi się, że moja córka nie 
może zdawać sobie sprawy z tego, co się z nią dzieje. Śpiew 
stawał się coraz głośniejszy i Zemaille unosząc ręce jeszcze 
wyżej zawołał: "Ojcze! Wkrótce będziesz wolny!" A następnie 
zaczął mówić w języku, którego nie znałem.  
   W tym właśnie momencie poczułem obecność Griaule'a. Nie 
wiązały się z tym żadne wspaniałe, fizyczne zjawiska ani 
uderzające efekty... może poza zwiększeniem uczucia 
dystansu do wszystkiego, czego byłem świadkiem. Nic mnie nie 
obchodziło i to wydawało mi się szczególnie osobliwe, nigdy 
bowiem nie podchodziłem beznamiętnie do spraw związanych z 
Miriellą. Mimo wszystko byłem jednak pewien jego obecności i 
gdy stałem tak patrząc na ołtarz, dokładnie wiedziałem, co 
się ma zdarzyć i dlaczego nie można do tego dopuścić. 
Przekonanie to nie było tak prostym uczuciem, jak świadomość 
grożącego mojej córce niebezpieczeństwa. Odczuwałem raczej
obecność czegoś starego, gwałtownego i mistycznego. Do tej 
pory czuję ślad, jaki pozostawiło to w moim mózgu, choć 
szczegóły już zatarły mi się pamięci.
   Ruszyłem do przodu wykrzykując imię Zemaillego. Odwrócił 
głowę. Dziwne... Nigdy dotąd nie okazywał mi niczego poza 
lekceważeniem, a teraz na jego twarzy pojawiło się 
straszliwe przerażenie. Zupełnie jakby wiedział, że to nie 
ja, lecz Griaule jest jego przeciwnikiem. Przysięgam przed 
Bogiem, że jeszcze przed chwilą nie miałem zamiaru go zabić, 
kiedy jednak ruszyłem w jego kierunku, wiedziałem że muszę 
go zgładzić i to natychmiast. Zapomniałem już, że trzymam w 
dłoni kamień, aż nagle, nie myśląc, nawet nie podejmując 
żadnego świadomego działania, cisnąłem nim w Zemaillego. Był 
to niesamowity rzut. Kapłan stał w odległości co najmniej 
pięćdziesięciu stóp ode mnie, ale kamień ze strasznym 
trzaskiem uderzył go w sam środek czoła. Zemaille upadł nie 
wydając najmniejszego dźwięku.  
   Lemos na chwilę opuścił głowę i zacisnął dłonie na 
balustradce. - Oczekiwałem, że te dziewięć osób 
zgromadzonych wokół ołtarza zaatakuje mnie, ale 
wszyscy uciekli w mrok. Być może, oni również dostrzegli 
w tym działanie Griaule'a. Byłem wstrząśnięty swym czynem. 
Jak już zeznałem, świadomość celu rytuału uleciała, zniknęła 
z mego umysłu, rozwiała się jak mgła. Wiedziałem tylko, że 
zabiłem człowieka... może nikczemnego, ale jednak człowieka. 
Podszedłem do Zemaillego w nadziei, że może jeszcze żyje. 
Obok niego leżał Ojciec Kamieni. Uświadomiłem sobie, że coś 
w nim uległo zmianie i kiedy go podniosłem, zobaczyłem, że 
środek nie jest już pusty. W sercu kamienia znajdowała 
się skaza, którą sami możecie teraz zobaczyć, skaza w 
kształcie człowieka z uniesionymi rękami. - Odchylił się do 
tyłu i westchnął. - Całą resztę znacie.
   Przesłuchanie przeprowadzone przez Mervalego było 
drobiazgowe, złośliwe, a jednak, gdyby nie sprawa 
testamentu, Korrogly miałby wspaniałą szansę uzyskania 
uniewinnienia swego klienta. Ciężar materiału dowodowego nie 
wywarł na sędziach przysięgłych większego wrażenia niż 
zeznania jego świadków i Lemosa. Ale Lemos nie potrafił 
podać żadnego powodu, dla którego Griaule mógł pragnąć 
śmierci Zemaillego, wydawał się przechylać szalę na korzyść 
prokuratury. Tego dnia Korrogly pozostał do późna w gmachu 
sądu przywołując w myśli szczegóły sprawy i wreszcie, tuż 
przed jedenastą, jeszcze bardziej sfrustrowany, zebrał 
papiery i ruszył w stronę Almintry w nadziei, że uda mu się 
załagodzić swoją słowną potyczkę z Miriellą. Może przekona 
ją o swoich dobrych intencjach, pomoże zrozumieć, że jego 
brutalność była konieczna.  
   Kiedy wreszcie dotarł do Almintry, ulice opustoszały i 
mgła odcięła rozsypujące się domy od plaży, nieba i reszty 
świata, przekształcając światła lamp ulicznych w rozmyte, 
białe plamy. Fale uderzały leniwie o brzeg i dźwięk ten 
przypominał odgłosy klapsów zadawanych gigantyczną dłonią. 
Powietrze było tak bardzo przesycone wilgocią, że Korrogly 
podniósł kołnierz i ruszył szybciej, zgrzytając podeszwami 
butów o naniesiony wiatrem piasek. Dostrzegł swoje odbicie w 
witrynie sklepowej - blady, zaniepokojony człowiek, ze 
zmarszczonym czołem, zaciskający jedną ręką płaszcz pod 
szyją i śpieszący przez lśniącą, czarną przestrzeń... 
   Wyobraził sobie, że jest to przestrzeń Griaule'a, 
przestrzeń winy i niewinności, każdego ludzkiego problemu. 
Zaczął iść szybciej, pragnąc rozważyć swe wątpliwości w 
pełnej ciepła obecności Mirielli. Przed sobą dostrzegł nagle 
spowitą mgłą nieruchomą postać. Stała, ale w jej bezruchu 
kryło się coś groźnego. Idiota, skarcił samego siebie i 
szedł dalej. Kiedy jednak postać stawała się coraz 
wyraźniejsza, jego niepokój zaczął narastać. Okryta była 
płaszczem albo czymś w rodzaju peleryny. Spojrzał w mgłę. 
Płaszcz z kapturem. Zatrzymał się przy wylocie zaułka.  
Przypomniał sobie historię Lemosa i dziewięciu 
zakapturzonych świadków. Znowu powiedział sobie, że jest 
głupi, ale nie mógł pozbyć się uczucia, że oddalona od niego 
o jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt stóp postać czeka 
właśnie na niego. Przycisnął teczkę do piersi i zrobił kilka 
niepewnych kroków do przodu. Postać pozostała nieruchoma.  
   Nie ma sensu ryzykować, pomyślał Korrogly.
   Cofnął się nie spuszczając z niej wzroku, a potem 
popędził zaułkiem. Zatrzymał się na skraju plaży i kryjąc za 
stosem przegniłych desek popatrzył w stronę ulicy. W chwilę 
później u wylotu zaułka pojawiła się postać i ruszyła jego 
śladem.  
   Poczuł, jak mróz przebiega mu po grzbiecie, moszna kurczy 
się, nogi dygocą i uginają. Trzymając kurczowo teczkę 
pobiegł przez mrok, ślizgając się na miękkim piasku.  
Potknął się i omal nie przewrócił o leżącą do góry dnem 
łódkę.  Nic nie widział. Miał wrażenie, że pędzi przez 
lśniący mrok, jaki dostrzegł w głębi witryny sklepowej. We 
mgle pojawiały się nagle różne przedmioty oświetlone słabym 
blaskiem padającym z okien domów - szkielety ryb, wiadro, 
kawałki wyrzuconego przez morze drewna - a nierówny odgłos 
przyboju przypominał lepki dźwięk wydawany przez jakieś 
wielkie, astmatycznie dyszące płuca.  
   Biegł przez kilka minut, zatrzymywał co jakiś czas i 
rozglądał, próbując dostrzec pościg. Obracał się w koło 
podrygując przy każdym dźwięku i wpatrywał w zamgloną 
ciemność. Wreszcie wpadł prosto na coś, co przypominało 
grubą, kleistą pajęczynę i upadł plącząc się w jej zwojach.  
Ogarnięty paniką, krzyknął zduszonym głosem, zaczął szarpać 
obezwładniające sploty i dopiero gdy się uwolnił, zobaczył, 
że pajęczyna była w istocie siecią rybacką suszącą się na 
drągu. Znowu zaczął biec kierując się w stronę ulicy 
widocznej jako widmowo biała poświata majacząca wśród domów. 
Kiedy tam dotarł dostrzegł, że jest w odległości niecałego 
kwartału od warsztatu szlifierza. Pobiegł w tym kierunku, 
dysząc dotarł do drzwi i oparł się o nie jedną ręką, 
usiłując złapać oddech. A potem zdarzyło się coś 
przerażającego. Dłoń przeszył mu ból i Korrogly krzyknął 
przeraźliwie. Z przerażeniem spostrzegł, że jego dłoń 
przebił na wylot sztylet o długim ostrzu, którego rękojeść 
wykonana w kształcie smoczych splotów wciąż jeszcze drży. 
Z rany spływała krew, ściekając po nadgarstku i 
przedramieniu. Pojękując cicho zdołał wyciągnąć ostrze.  
Towarzysząca tej czynności fala bólu omal nie odebrała mu 
przytomności. Udało mu się jednak utrzymać na nogach i przez 
moment stał patrząc na równy otwór w dłoni i sączącą się z 
niego krew. Rozejrzał się dziko po zasnutej mgłą ulicy - 
nikogo w polu widzenia nie było. Uderzył w drzwi zdrową ręką 
i zaczął wołać Miriellę. Nikt nie odpowiedział. Zastukał 
ponownie i teraz stukał już bez przerwy. Co ją zatrzymuje 
tak długo? W końcu na schodach rozległy się kroki i 
usłyszał, jak Miriella pyta: 
   - Kto tam?
   - To ja - odparł patrząc na swoją rękę. Widok krwi sprawił, 
że było mu niedobrze, czuł zawroty głowy. Rana pulsowała 
bólem. Zacisnął przegub, usiłując w ten sposób złagodzić 
cierpienie.
   - Odejdź!

















.N:75
                        

   - Pomóż mi! - powiedział. - Proszę, pomóż mi!
   Drzwi otworzyły się do wewnątrz.
   Odwrócił się w stronę Mirielli, czując ogarniającą go 
coraz bardziej słabość, wyciągał w jej stronę zranioną 
rękę, jakby dziewczyna mogła mu coś wyjaśnić. Jej twarz
ściągnięta przerażeniem przypominała maskę. Poruszała 
ustami, ale do Korrogly'ego nie dobiegał żaden dźwięk. A 
potem nagle, nie wiadomo dlaczego, leżał
na piasku i patrzył na jej stopę. Nigdy dotąd nie
widział stopy pod tym właśnie kątem i wpatrywał się w nią 
wzrokiem oszołomionego estety. Potem zamiast stopy pojawiło 
się nagie kolano. Mlecznobiałe. O tym samym mglistym 
zabarwieniu co Ojciec Kamieni. Miał wrażenie, że na jego
tle dostrzega różne odcienie bieli ułożone przed nim 
jak sceny, które podobno jawią się przed oczyma umierającego 
człowieka. W chwili gdy tracił przytomność, zaczął wierzyć, 
że właśnie miał zrozumieć coś ważnego.  

Korrogly'emu ze względu na ranę przyznano jednodniowe 
zwolnienie z udziału w procesie, a ponieważ na kolejne dwa 
dni przypadało święto kościelne, miał prawie siedemdziesiąt 
dwie godziny na ustalenie jakiejś taktyki bądź 
znalezienie dowodów rzeczowych, które byłyby w stanie ocalić 
życie Lemosowi. Nie był pewien jak ma postępować dalej, nie 
był też przekonany, że  c h c e  postępować dalej. Okazało 
się, że nie był jedyną ofiarą minionej nocy. Kirin, 
stara kobieta, z którą rozmawiał przed procesem, zniknęła, a 
na jej progu znaleziono zakrwawiony sztylet, identyczny jak 
ten, który przebił dłoń Korrogly'ego. Najwidoczniej 
wyznawcy kultu próbowali doprowadzić do skazania Lemosa 
uciszając wszystkich, którzy mogliby mu pomóc.
   Cały pierwszy dzień spędził przeglądając notatki i był 
niemile zaskoczony widząc, jak wiele możliwych wariantów 
śledztwa pominął. Tak bardzo zajął się Miriellą i wszystkimi 
komplikacjami wiążącymi się z tą sprawą, komplikacjami 
prowadzącymi właściwie do nikąd, że nie wykonał wielu 
czynności, które normalnie uznałby za podstawowe działania 
przedprocesowe. Na przykład, poza odszukaniem świadków, 
którzy znali Lemosa, nie uczynił 
nic, aby zbadać jego przeszłość. Uświadomił sobie, że 
powinien był sprawdzić historię małżeństwa szlifierza, 
utonięcia jego żony, dzieciństwa Mirielli, jej przyjaciół... 
Istniało tyle rutynowych spraw, które powinien wykonać, a nie 
wykonał, że mógł poświęcić pozostałe dwa dni jedynie na 
sporządzanie ich listy. Miał przecież zamiar ponownie 
przesłuchać Kirin, bo z całą pewnością stara kobieta 
wiedziała o wiele więcej niż mu powiedziała, ale jego 
szaleńcza namiętność do Mirielli sprawiła, że zapomniał o 
tych planach. A teraz stara kobieta odeszła, zabierając ze 
sobą swoje tajemnice.
   Po upływie dnia, nocy i następnego dnia uświadomił sobie, 
że nie ma dość czasu, aby przeprowadzić dalsze poszukiwania 
i że zaniedbał swoje obowiązki wobec sądu i Lemosa. W 
rezultacie, jeżeli nie wydarzy się jakiś cud, jego klient 
będzie zgubiony. Och, może oczywiście składać apelację. 
Wtedy uzyska czas na zbadanie wszystkiego. Ale jeżeli 
precedens zostanie odrzucony przez obecnego sędziego, będzie 
musiał przedstawić niezbity dowód niewinności, aby wygrać tę 
apelację. A znając istotę sprawy, pojawienie się takiego 
dowodu wyglądało na mało prawdopodobne. Kiedy to sobie 
uświadomił, zamknął notes, odsunął papiery i siedział w 
ponurym zamyśleniu patrząc przez okno gabinetu na Przylądek 
Ayler i ocean zalany blaskiem zachodzącego słońca. Jeżeli 
pochyliłby się do przodu i przekrzywił głowę, mógłby 
zobaczyć wśród palm czarne, przypominające pagodę dachy 
świątyni smoczego kultu oraz morską winorośl rosnącą na 
plaży kilkaset metrów przed cyplem. Nie miał jednak na to 
ochoty, nie miał ochoty na nic co przypominałoby mu o jego 
niepowodzeniu. Lemos istotnie mógł być winien popełnionej 
zbrodni, ale nie zmieniało to faktu, że zasługiwał na lepszą 
obronę, niż zapewnił mu ją Korrogly. Nawet jeżeli był 
złoczyńcą, to z całą pewnością nie tak wielkim jak Mardo 
Zemaille.  
   Nad Port Chantay zapadła pogodna noc. Mgła, 
typowa dla tej pory roku, nie pojawiła się, gwiazdy 
pobłyskiwały między bladymi kłębami chmur i światła domów 
przebijały się przez mrok zagęszczony wokół cypla Ayler. 
Białe grzywacze przesuwały się w stronę plaży u stóp półwyspu,
a potem, w miarę jak następował odpływ, przesuwały się w 
bok, by wreszcie rozbić o koniec przylądka. Korrogly obserwował 
je, ogarnięty przeczuciem, że w tym zjawisku zawarta jest 
jakaś mądrość, że obserwacja ta uczy go czegoś. Ale jeżeli 
istotnie zawierała się w tym jakaś nauka, nie był w stanie jej 
pojąć. Czuł, że coraz bardziej męczy go siedzenie
w miejscu i z narastającą frustracją i pożądaniem myślał o 
Mirielli. Wreszcie postanowił iść do "Ślepej Damy" na 
kieliszek... albo może na parę kieliszków. Zanim jednak 
wybrał się ostatecznie do knajpy, rozległo się stukanie do 
drzwi i kobiecy głos zawołał jego imię. Pomyślał, że to 
Miriella, pospieszył więc do drzwi i otworzył je na oścież. 
Okazało się jednak, że kobieta, która stała na progu, jest 
o wiele starsza od córki szlifierza. Głowę miała owiniętą 
ciemnym szalem, a jej ciało ukryte pod luźną bluzą i spódnicą 
sprawiało wrażenie ciężkiego i niezgrabnego. Cofnął się o 
krok na widok szala przypominającego mu zakapturzoną postać, 
która go zaatakowała.
   - Mam coś dla pana - oznajmiła kobieta z wyraźnym 
akcentem ludzi z północy. Podała mu kopertę. - Od Kirin.
   Wtedy dopiero zorientował się, że jest to służąca Kirin, 
kocmołuch, który parę tygodni temu wpuścił go do jej domu. 
Biuściasta i tęga, o tak nalanej twarzy, że wyglądała jak maska. 
   Podsunęła mu kopertę. - Kirin powiedziała, że mam to dać 
panu, jeżeli coś się jej stanie.
   Korrogly otworzył kopertę. Znajdowały się w niej dwa 
ozdobne klucze i nie podpisany list.

   Panie Korrogly.
   Jeżeli czyta pan ten list, to oznacza, że nie
żyję. Jeżeli nie wie pan, z czyjej ręki zginęłam, to oznacza, 
że nie jest pan tak przebiegły, za jakiego pana uważałam. 
   Klucze otwierają zewnętrzne wrota do świątyni i drzwi do 
prywatnych pokoi Marda w głównym budynku. Jeżeli chce pan 
poznać istotę wielkiego dzieła, niech pan idzie z Janice do 
świątyni natychmiast po otrzymaniu tego listu. Będzie panu 
bardzo pomocna. Niech pan nie zwleka pod żadnym pozorem, 
inni bowiem mogą dowiedzieć się tego, o czym wiem ja. Niech 
pan nie informuje policji, są wśród nich wyznawcy kultu. 
Wierni zaczęli obawiać się świątyni, tego co się tam stało i 
większość z nich nie chce nawet zbliżać się do tego miejsca. 
Mimo to jednak fanatycy będą dążyć, by tajemnica 
Marda nie wyszła na jaw.
   Gdy znajdzie się pan już w mieszkaniu Marda, niech pan 
rozejrzy się uważnie, a znajdzie to, czego szuka. Być może, 
wystarczy to panu, by ocalić swojego klienta.
   Niech pan działa dokładnie, ale szybko.

   Korrogly złożył list i spojrzał na Janice, która 
patrzyła na niego z cielęcym spokojem. Nie 
mógł sobie wyobrazić, w jaki sposób może być mu pomocna. 
   - Czy ma pan jakąś broń? - zapytała.
   Ponurym gestem pokazał obandażowaną dłoń.
   - Kiedy dojdziemy do świątyni - rzekła - pójdę przodem. 
Ale proszę trzymać się tuż za mną.
   Miał właśnie zamiar zapytać, w jaki sposób ma to mu pomóc, 
kiedy kobieta wyciągnęła zza pazuchy swojej kurtki długi 
nóż. Ten widok kazał mu ponownie przemyśleć całą sprawę. Mógł 
to być podstęp, pułapka zorganizowana przez wyznawców kultu.
   - Dlaczego mi pomagasz? - zapytał.
   Zrobiła zaskoczoną minę. - Kirin mnie o to prosiła.
   - Narażasz się na niebezpieczeństwo tylko dlatego, że cię 
poprosiła?
   Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, aż wreszcie 
powiedziała: - Nie kocham smoków. - Szarpnęła bluzę 
wyciągając ją zza paska spódnicy, a potem odwróciła się do 
niego tyłem, pokazując nagie plecy. Na gładkiej, bladej 
skórze pod jej łopatkami widniał wypalony żelazem znak 
wyobrażający zwiniętego smoka. Ciało wokół niego było 
spuchnięte i odbarwione.
   - Czy zrobił ci to Zemaille? - spytał Korrogly.
   - To i wiele więcej.
   Adwokata to nie przekonało. Niektórzy, bardziej 
fanatyczni wyznawcy kultu, mogli specjalnie
poddawać się takiemu oszpeceniu.
   - Idzie pan? - spytała Janice, a kiedy wciąż się wahał, 
rzekła: - Pan się mnie boi, prawda?
   - Jestem ostrożny - odparł.
   - Nie obchodzi mnie, czy pan pójdzie, ale trzeba się
zdecydować szybko. Jeżeli mam iść do świątyni, musimy zrobić 
to po ciemku.
   Rozejrzała się po pokoju, a potem podeszła do stolika na 
którym stała karafka z brandy i szklanki. Nalała alkohol
i podała mu. 
   - Odwagi - powiedziała.
   Zawstydzony, wychylił brandy do dna, potem nalał sobie 
następną szklaneczkę i pił drobnymi łykami, zastanawiając 
się nad sytuacją. Wypytał Janice o jej panią i choć 
odpowiedzi służącej były ogólnikowe, wytworzył sobie na ich 
podstawie obraz starej, dzielnej kobiety, która zrobiła 
wszystko co w jej mocy, aby zniweczyć groźne ambicje 
Zemaillego. To również napełniło go uczuciem wstydu. Jakiż 
ze mnie adwokat, pomyślał, skoro nie chcę podjąć ryzyka dla 
dobra mojego klienta? Może zadziałał alkohol, może pogarda 
do siebie, że nie zdołał zapewnić Lemosowi odpowiedniej 
obrony. Bez względu jednak na przyczynę poczuł się odważny i 
zdecydowany. Ogarnęło go głębokie przekonanie, że jeśli nie 
uczyni wszystkiego, aby dopomóc Lemosowi, nigdy już nie 
będzie w stanie pracować w swoim zawodzie.  
   - W porządku - powiedział zdejmując płaszcz z wieszaka. - 
Jestem gotów.
   Spodziewał się, że Janice okaże radość z tego powodu, 
pochwali jego decyzję, ale służąca tylko mruknęła w 
odpowiedzi: 
   -  Miejmy nadzieję, że nie czekaliśmy zbyt długo.

Droga prowadząca do świątyni wyłożona była gigantycznymi 
płytami szarego kamienia i ciągnęła się kilka mil wzdłuż 
brzegu. Potem zakręcała w głąb lądu, w stronę Doliny 
Carbonales, nad którą władał Griaule. Powiadano, że miejsce 
to zostało wybrane dlatego, że znajdowało się w zasięgu 
wzroku smoka. Jego oczy mogły wciąż spoczywać na miejscu 
kultu. Obok świątyni droga rozszerzała się wyraźnie, jakby 
jej budowniczowie chcieli dać podróżnym możność ominięcia 
jej z daleka. Niezwykle silnie przemawiało to do 
Korrogly'ego. Kiedy stał przed bramą i patrzył na potężny, 
mosiężny zamek wykonany w kształcie smoka, na czarne mury 
spowite pędami bluszczu o kwiatach przypominających orchidee 
i barwie surowego mięsa, na przypominający pagodę dach 
piętrzący się jak niesamowite, stylizowane góry, miał ochotę 
zrezygnować z pozorów, że jest człowiekiem moralnym i pełnym 
poświęcenia sługą sprawiedliwości i jak najszybciej powrócić 
do bezpiecznego zacisza własnego pokoju. Nawet pogodna noc 
nie mogła stłumić groźnego wrażenia, jakie robiła na nim 
świątynia, i każde uderzenie fali przypływu, rozkołysanej 
nierównymi powiewami wiatru sprawiało, że wzdragał się z 
lękiem. Gdyby był sam, nic nie powstrzymałoby go przed 
ucieczką. Tylko tępe spojrzenie Janice, w którym widział 
odbicie pełnego zwątpienia wzroku Lemosa, powstrzymywało go 
przed takim krokiem. Czuł, że ta kobieta go onieśmiela i 
chociaż ciągle sobie powtarzał, że odwaga jej zrodzona jest 
z niewiedzy, a więc wcale odwagą nie jest, nie mógł 
wytłumaczyć sobie, iż ma to jakiś związek z jego własnym 
brakiem  hartu ducha.  
   Drżącą dłonią otworzył bramę. Otworzyła się do wewnątrz 
zadziwiająco lekko, zupełnie jakby miejsce to albo władająca 
nim siła przyjmowały go chętnie. Idąc tuż za Janice 
trzymającą nóż w pogotowiu, ruszył ścieżką wijącą się między 
krzewami obwieszonymi przejrzałymi jagodami i między 
rozłożystymi drzewami o czarnozielonych liściach. Listowie 
było tak gęste, że widział jedynie szczyty dachów budynków.  
Nie docierały tu powiewy wiatru i panowała taka cisza, że 
każdy szelest wywołany otarciem się o krzew wydawał się być 
niezwykle głośny. Miał wrażenie, że słyszy nawet bicie swego 
serca. Światło księżyca sprawiało, że liście błyszczały jak 
polakierowane i tworzyło koronkowy wzór na płytach chodnika.  
Czuł, jak zagłębiając się w tę wrogą, zatykającą mu płuca 
cieplarnianą atmosferę, traci oddech. Wiedział, że to tylko 
objaw strachu, ale świadomość ta w najmniejszym nawet 
stopniu nie wpłynęła na ustąpienie tych symptomów. Wbił 
spojrzenie w szerokie plecy Janice i próbował uporządkować 
swoje myśli. Kiedy jednak podeszli do gmachu, w którym 
znajdowały się pokoje Zemaillego, odniósł wrażenie, że ktoś 
ich obserwuje... I że obserwator ten nie jest zwyczajną 
istotą, ale kimś zimnym, olbrzymim i potężnym. Przypomniał 
sobie, jak Kirin i Miriella opisywały swoje odczuwanie 
obecności Griaule'a i myśl o tym, że oko smoka może teraz 
spoczywać właśnie na nim, wprawiła go w przerażenie. Dłonie 
zwinęły mu się w pięści, zacisnął zęby, z trudem przełykał 
ślinę. Cienie zdawały się nabierać ciała i wyobraził sobie, 
że w ich mrocznych granicach materializują się straszliwe 
istoty, gotowe rzucić się na niego i rozszarpać na strzępy.  
   Kiedy przeszedł przez drzwi prowadzące do korytarza 
oświetlonego mozaiką mchu, przypominającą żyły świetlistego, 
niebiesko-zielonego minerału wijące się po tekowych 
boazeriach, jego strach zaczął wzmagać się jeszcze bardziej.
Był już pewien, że czuje Griaule'a, z każdym krokiem wrażenie 
obecności smoka stawało się coraz wyraźniejsze. Otaczała go 
aura ponadczasowości albo raczej uczucie, że czas sam w sobie 
nie jest zjawiskiem aż tak wielkim i elementarnym jak smok. Że 
jest to coś co Griaule zdołał ogarnąć, nad czym zapanował. A 
ściany, wzór tworzony przez mech... miał wrażenie, że deseń
stanowi odbicie myśli smoka. Poczuł się tak,
jakby znajdował się wewnątrz smoka, wędrował jakąś 
jego wewnętrzną arterią. Uświadomił sobie wtedy, że może tak 
być w istocie. Budynek i spełniane przez niego funkcje od tak 
dawna związane były z Griaulem, że mogły w pełni 
zharmonizować się ze smokiem, stać się w gruncie rzeczy  
analogiem ciała, poddanym jego nieograniczonej władzy. Myśl 
ta wywołała w nim uczucie straszliwej klaustrofobii i z 
trudem zapanował nad sobą, by nie krzyknąć. To śmieszne, 
powiedział w duchu, zupełnie śmieszne, przestałem zupełnie
panować nad wyobraźnią. Mimo to jednak nie mógł pozbyć się 
wrażenia, że został zamknięty, uwięziony pod tonami zimnego 
ciała i kości, z których każda ma rozmiary okrętowej stępki.
   Gdy wreszcie Janice wskazała mu drzwi do pokojów 
Zemaillego, Korrogly ze straszliwą ulgą wsadził klucz do 
zamka. Chciał jak najszybciej opuścić korytarz w nadziei, że 
w mieszkaniu Marda panować będzie mniej przytłaczająca 
atmosfera. Jednak pokój, który ukazał się jego oczom, choć 
był dobrze oświetlony kulami mchu, jeszcze bardziej rozpalił 
jego wyobraźnię. W alkowie znajdowała się sypialnia 
urządzona niezwykle dziwacznie. Jej ściany pokryte były 
tapetami o głębokiej, szkarłatnej barwie i z karmazynowymi 
pasami. Na ścianach pomieszczenia znajdowała się płaskorzeźba 
przedstawiająca ogon i nabrzmiałe cielsko gada. Te wykonane 
w brązie sploty, na których zręcznie przedstawiono każdą 
łuskę, zakończone były sterczącą na odległość dziewięciu 
stóp smoczą głową z otwartą i szczerzącą kły paszczą, w 
której mieściło się łoże przypominające aksamitny, czerwony 
jęzor. Oczy smoka były prawie całkowicie przysłonięte 
powiekami, spod których widniały jedynie opalizujące 
półksiężyce, a jego wyciągnięte łapy tworzyły nogi łoża. Nad 
jego głową zwisał z sufitu fragment wypolerowanej łuski o  
szerokości czterech i długości pięciu stóp. Łuska pochylona 
była nieco ku dołowi, dzięki czemu każdy, kto wchodził, mógł 
dostrzec - tak jak właśnie widział to Korrogly - swoje 
mroczne odbicie. Stał jak wmurowany przebiegając wzrokiem od 
łuski do smoka, głęboko przekonany, że za pośrednictwem 
jakiejś mistycznej aparatury postrzegany jest obecnie przez 
Griaule'a. Stałby tak zapewne długo, gdyby nie słowa Janice:
- Szybko! To nieodpowiednie miejsce, żeby marudzić!
   Umeblowanie pokoju było skąpe. Znajdowało się tu biurko, 
niewielki kuferek i dwa krzesła. Korrogly przeszukał 
pospiesznie kufer i biurko, ale znalazł tu jedynie odzież i 
bieliznę. Potem odwrócił się w stronę Janice i zapytał: - 
Czego właściwie mam szukać?
   - Chyba jakichś papierów - odparła kobieta. - Kirin 
powiedziała mi kiedyś, że Mardo prowadził notatki. Ale nie 
jestem pewna.
   Korrogly zaczął badać dotykiem ściany, próbując odnaleźć 
zamaskowany schowek, podczas gdy Janice stała przy drzwiach 
na czatach. Myślał, gdzie Zemaille mógł ukryć to, co było 
dla niego cenne. I nagle olśniło go. Gdzieżby indziej? 
Patrzył na łoże w smoczej paszczy. Myśl, że Miriella kiedyś 
tu spała, odrzucała go i nie mniej odstręczającą była 
konieczność zbadania mrocznej przestrzeni pod łożem. 
Wszystko jednak wskazywało na to, że nie ma wyboru. Klęknął 
na łóżku. Nogawka spodni zahaczyła o jeden z pazurów 
sprawiając, że serce zamarło mu w piersi, potem jednak 
wczołgał się w ciemność, odrzucając na bok poduszki. Nisza 
sięgała na głębokość sześciu stóp i wyłożona była gładkim 
materiałem przypominającym w dotyku kamień. Przesunął po nim 
dłońmi szukając jakiejś szczeliny, wypukłości, jakiegoś 
śladu skrytki. Wreszcie jego palce napotkały niewielkie 
wgłębienie... nie, pięć wgłębień, z których każde miało 
wymiary czubka palca. Nacisnął je, ale niczego nie osiągnął. 
Postukał w kamień i usłyszał jak zadudnił głucho.
   - Znalazł pan? - spytała Janice.
   - Jest tu coś, ale nie mogę tego otworzyć.
   W chwilę później wczołgała sią obok niego, przynosząc ze 
sobą delikatny, skądś znajomy słodkawy zapach. Pokazał jej 
wgłębienia i zaczęła je naciskać.
   - Może istnieje jakaś kolejność - powiedział. - Może 
trzeba naciskać je pojedynczo w jakimś porządku?
   - Czuję coś - powiedziała. - Drgania. Tutaj, niech pan 
oprze się o ścianę z całej siły. 
   Zaparł się ramieniem w mur, nacisnął i poczuł, że kamień 
się przesuwa. Chwilę później ustąpił całkowicie i Korrogly 
poleciał głową do przodu. Usiadł przerażony i zobaczył, że 
znajduje się w niewielkim, okrągłym pomieszczeniu, którego 
jasne ściany pożyłkowane jak marmur świeciły czerwonawą 
poświatą. W głębi pokoju znajdowało się pudełko z czarnej 
laki. Wyciągnął w jego kierunku rękę, ale gdy tylko uniósł 
je, żyłkowania kamienia zaczęły się wić, stawały się coraz 
grubsze, spływały ze ścian na podłogę, przekształcając się w 
żmije o nabrzmiałych woreczkach jadowych na podgardlach. Za 
ścianą natomiast pojawił się, jakby uwięziony w czerwonawym 
żelu, obraz Marda Zemaillego, smagłego mężczyzny o 
haczykowatym nosie, odzianego w czerń i srebro. Z jego dłoni 
ułożonych w skomplikowane mudry tryskały maleńkie 
błyskawice.
   Korrogly wrzasnął i uderzył w ścianę. Spojrzał za siebie 
i zobaczył, że węże owijają się wokół siebie, a niektóre 
posuwają się w jego kierunku. Zemaille zaintonował słowa w 
jakimś gardłowym języku, wbijając w niego demoniczne 
spojrzenie, a rozbłyski tryskające z jego palców 
tworzyły kule bladego światła, które z sykiem i 
trzaskiem rozlatywały się we wszystkich kierunkach. Korrogly, 
dysząc głośno, usiłował przesunąć ścianę, w każdej chwili 
spodziewał się ukąszenia żmii albo uderzenia kuli ognia. 
Poczuł palący ból w kostce i zobaczył, że jedna ze żmij 
zatopiła głęboko swoje zęby. W jego krzykach zaczęły 
rozbrzmiewać nutki szaleństwa. Machnął nogą, strącając żmiję, 
ale następna ukąsiła go w łydkę, a potem jeszcze jedna... 
Ból stawał się prawie nie do zniesienia. Czuł, że jad 
przepływa jego żyłami jak czarny lód. Do jego nóg przywarło 
już pół tuzina węży i krew strumykami spływała z ran. 
Zaczął dygotać, prawą nogą targały konwulsje. Czuł, że jego
serce jest wielkie i pęcznieje wciąż jeszcze bardziej, 
nabrzmiewając trucizną. Miał wrażenie, że w piersi 
jakaś pięść zaciska się na tkwiącym tam kolcu. Jedna z kul 
ognistych uderzyła go w rękę i przylgnęła do niej, wżerając 
się w przedramię, zwęglając materiał i ciało. Głos 
Zemaillego rozbrzmiewał echem. Głos zagłady, tak nic nie 
znaczący i potężny jak odgłos gongu. A potem ściana wreszcie
ustąpiła na zewnątrz. Wydostał się z pomieszczenia padając, 
podnosząc się na klęczki, w końcu rzucił się niezgrabnie na 
łóżko. Janice schwyciła go.
   - Spokojnie - powiedziała. - Spokojnie, to tylko jedna z 
iluzji Marda.
   - Iluzja? - Korrogly czując jak serce łomocze mu 
gwałtownie, spojrzał w kierunku pomieszczenia, z którego się 
wydostał. Było puste, zalane jedynie tym czerwonawym 
światłem. Uświadomił sobie, że ból ustąpił. Nie było ran ani 
krwi.
   Janice wzięła upuszczone przez niego pudełko, podniosła 
do ucha i potrząsnęła. - Brzmi tak, jakby znajdowało się tu 
coś solidnego. To nie papiery. Może to nie to.
   - Tam nic innego nie ma - odparł Korrogly. Wyrwał jej 
pudełko, rozpaczliwie pragnąc znaleźć się jak najdalej od 
tego miejsca. - Chodźmy!
   Na czworakach podszedł do skraju łóżka, ruszył w stronę 
drzwi, a potem spojrzał do tyłu, by sprawdzić, czy Janice 
idzie za nim. Opuszczała właśnie nogi z łóżka i już miał 
zamiar powiedzieć jej, żeby się pośpieszyła, gdy jego
wzrok przyciągnął jakiś ruch nad łóżkiem. W polerowanej 
łusce wiszącej nad łożem zobaczył swoje własne odbicie... i 
coś jeszcze. W głębi łuski materializowała się inna postać - 
leżącego na plecach człowieka odzianego w szaty czarownika. 
Początkowo Korrogly pomyślał, że musi to być Zemaille, 
bowiem człowiek ten był bardzo do niego podobny - również 
smagły i z haczykowatym nosem. Potem jednak uświadomił 
sobie, że postać jest przygarbiona i stara, niewiarygodnie 
stara, a w jej na wpół przykrytych powiekami oczach nie widać 
ani białka, ani tęczówki czy źrenicy, tylko czerń 
przeszywaną splotami niebiesko-zielonego ognia. Po sekundzie 
obraz zniknął, ale wrażenie, jakie wywarł, było tak 
uderzające, że Korrogly w dalszym ciągu wpatrywał się w 
łuskę oczekując, że pojawi się coś jeszcze, że jest to 
zaledwie fragment przesłania. Janice pociągnęła go za rękaw, 
przypominając mu o grożącym niebezpieczeństwie i 
pobiegli razem korytarzem w kierunku drzwi.
   Wiatr nasilał się. Szczyty krzewów kołysały się, konary 
drzew unosiły leniwie w aprobującym geście. Po ciszy 
panującej w budynku szum wiatru i fali przyboju atakował 
gwałtownie zmysł słuchu i Korrogly, tracąc orientację, 
pozwolił Janice, która zachowywała się jakby nic
nie robiło na niej wrażenia, aby poprowadziła go w stronę bramy. 
Pokonali już połowę drogi prowadzącej przez kołyszące się 
zarośla, kiedy kobieta zatrzymała się jak wryta. Przez 
chwilę nasłuchiwała z głową pochyloną na bok.
   - Ktoś nadchodzi - powiedziała.
   - Nic nie słyszę - odparł. Ona jednak złapała go i 
pociągnęła za sobą z powrotem drogą, którą przyszli. Zaufał 
całkowicie wybranemu przez nią kierunkowi.
   - Tam jest tylna brama - wyjaśniła. - Wychodzi na 
urwisko. Jeżeli będziemy musieli się rozdzielić, niech pan 
idzie wzdłuż brzegu i ukryje się na wydmach.
   Korrogly pospieszył za nią, przyciskając do piersi 
pudełko z laki. Zerknął raz do tyłu próbując zobaczyć 
prześladowców i gotów był przysiąc, że kiedy zakręcał, 
dostrzegł ciemne, zakapturzone postacie. Dotarli do drugiej 
bramy w niecałą minutę, kilka sekund zajęło Janice jej 
otwarcie i już wędrowali po miękkim piasku na szczycie 
urwiska kierując się w stronę cypla Ayler. Pod nimi 
oświetlone księżycem fale uderzały z boku, poddając się sile 
odpływu. Kiedy wyszli ze świątyni, Korrogly poczuł, że 
ogarnia go ulga i czuł się bardziej zdezorientowany niż 
przestraszony. Pomyślał, że Janice mogła się mylić, 
twierdząc, że coś słyszała, a on tak naprawdę wcale nie 
widział zakapturzonych postaci. Biegł lekko, czując się 
zadziwiająco silny. Miał wrażenie, że w świątyni istniało 
coś co stępiało jego zmysły, zmniejszało siłę. Wkrótce 
zaczął wyprzedzać Janice, a kiedy zwolnił, aby mogła go 
dogonić, gestem kazała mu biec dalej. Jej twarz wykrzywiona 
była strachem i widok ten sprawił, że zdwoił wysiłek. Kiedy 
tylko dotarł do zbocza prowadzącego w dół urwiska na plażę - 
pasa białego piasku wijącego się wśród wysokich traw - 
usłyszał za sobą pełen bólu krzyk. Kiedy obejrzał się, 
dostrzegł Janice z szalem rozwianym jak chorągiew na wietrze 
i rozpuszczonymi włosami, chwiejącą się na krawędzi urwiska 
z rękami przyciśniętymi do piersi, a pomiędzy jej dłońmi 
widniała zakrwawiona rękojeść sztyletu. Wywróciła oczy 
białkami ku górze, przechyliła się za krawędź urwiska i 
zniknęła.  
   Wszystko odbyło się tak niespodzianie, że Korrogly 
przestał biec, nie mogąc uwierzyć w to, co widział przed 
chwilą. Jednak po ułamku sekundy słysząc przebijający się 
przez odgłos wiatru krzyk, popędził jak oszalały ścieżką w 
dół. Kiedy przebył już trzy czwarte drogi, potknął się i 
przekoziołkował pozostałą część zbocza. Na dole zaczął po 
omacku szukać pudełka, znalazł je i ogarnięty strachem 
pomknął w stronę wydm, które jak blade hałdy soli piętrzyły 
się za wąskim pasem brudnego piasku. Kiedy dotarł na szczyt 
wydmy, nie mógł prawie nabrać tchu. Dysząc stał i patrzył na 
pofalowany krajobraz traw i pagórków.  Zagłębienia między 
nimi pogrążone były w mroku. Pobiegł dalej, potykając się, 
padając na klęczki w miejscach, gdzie grunt opadał nieco, 
zahaczając nogami o odsłonięte korzenie. I wreszcie, będąc
już u kresu wytrzymałości, rzucił się w niszę za maleńkim 
wzniesieniem i przykrył się jak mógł najlepiej piaskiem i 
trawą.  
   Przez jakiś czas nie słyszał nic poza wiatrem i 
stłumionym łoskotem przyboju. Przez tarczę księżyca zaczęły
przesuwać się obłoki, których krawędzie zajmowały się 
srebrnym ogniem. Patrzył na nie modląc się, by zgęstniały i 
okryły ziemię zasłoną ciemności. Po jakichś dziesięciu 
minutach usłyszał okrzyk i w chwilę później następny. Nie 
rozróżnił słów, ale w zawołaniach tych rozbrzmiewała, jak mu 
się wydało, nuta pełnej gniewu rozpaczy. Pochylił głowę i 
zaczął przysięgać Bogu, że będzie przestrzegał wszystkich 
świętych dogmatów, spełniać dobre uczynki, jeżeli tylko 
sprawi, że uda mu się przeżyć tę noc.
   Wreszcie okrzyki zamilkły, ale Korrogly nie ruszył się z 
miejsca, obawiając się nawet unieść głowę. Spojrzał na 
chmury. Wiatr osłabł i obłoki przepływały obok księżyca jak 
wielkie, strzępiaste, błękitne galeony, jak kontynenty, jak 
cokolwiek, co chciał dostrzec w ich nieokreślonych 
kształtach. Na przykład smok. Potężny, mglisty kształt z 
groźnym łbem i jednym wytrzeszczonym okiem, płonącym 
srebrzyście, wijący się splotami przez niebiosa, którego 
krawędzie łusek błyszczą jak gwiazdy na tle granatowej 
skóry, szpiegujący go, pilnujący albo tylko obserwujący, 
tylko śledzący poczynania swojego przerażonego pionka. 
Korrogly widział, jak gad rozpostarł skrzydła, nurkował i 
zakreślał w locie łuki, pętle, wzory, które wciągały, 
więziły szlifierza jak diabła pentagram i wreszcie 
wprowadzał w hipnotyczny, pełen majaczeń sen.  
   Poranek, który nastał, był szary i dżdżysty. Chmury 
przypominające góry brudnych mydlin piętrzyły się na 
horyzoncie. Korrogly'ego bolała głowa jak po całonocnym 
pijaństwie, był obolały, brudny... miał wrażenie, że nawet 
oczy ma brudne. Rozejrzał się wokoło i ujrzał jedynie 
pagórki, szarpaną wiatrem trawę, rozkołysany ocean barwy 
łupku, przecinające z krzykiem niebo mewy. Oparł głowę o 
piasek zbierając siły na marsz z powrotem do miasta i nagle 
przypomniał sobie o pudełku. Było otwarte.  Zemaille sądził 
prawdopodobnie, że jego iluzje zniechęcą ewentualnych 
intruzów. Otworzył je ostrożnie, obawiając się czyhających w 
środku innych niespodzianek. W pudełku znajdował się oprawny 
w skórę dziennik. Zaczął go kartkować, zatrzymując się od 
czasu do czasu, by przeczytać jakiś akapit. Kiedy przejrzał 
jedną trzecią, wiedział już, że zdoła wywalczyć 
uniewinnienie, ale mimo to nie czuł triumfu, satysfakcji, w 
ogóle niczego. Być może, pomyślał, to dlatego że wciąż nie 
był pewien, czy wierzyć Lemosowi. Być może dlatego, że 
zdawał sobie sprawę, iż powinien ustalić ten motyw 
wcześniej. Kirin podpowiadała mu to, ale on, zdezorientowany, 
zlekceważył jej słowa. Być może, śmierć Kirin i 














.N:92
                       

Janice stępiły jego odczucia. Może... Roześmiał się gorzkim, 
cichym śmiechem porwanym natychmiast przez wiatr. 
Próby zrozumienia czegokolwiek nie miały chwilowo sensu. 
Potrzebował kąpieli, snu i jedzenia. Potem może wszystko 
zacznie się wyjaśniać. Wątpił w to jednak.

Następnego dnia, mimo sprzeciwów Mervale'a, Korrogly 
ponownie wezwał Miriellę na miejsce dla świadków. Miała na 
sobie brązową suknię z dyskretnym dekoltem - strój 
nauczycielki - i fryzurę starej panny. Wyglądało na to, że 
zrezygnowała z żałoby. Korrogly zastanawiał się, dlaczego 
nie nosi już czerni. Mogło to oznaczać jakieś 
niezdecydowanie z jej strony, zmianę jej stosunku do ojca.  
Ale bez względu na motywy nie miało to większego znaczenia.  
Kiedy patrzył na nią, nie odczuwał żadnych emocji. Wydawała 
mu się znajoma, ale odległa jak ktoś, kogo wprawdzie znał, 
ale krótko i dawno temu. Wiedział, że potrafi przełamać ten 
dystans, przebudzić uczucia, które do niej żywił, ale nie 
czuł takiej potrzeby. Zdawał sobie bowiem sprawę, że uczucia 
te są wciąż silne, nawet bardziej niż silne, ale nie był 
pewien, czy przejawiłyby się jako miłość, czy jako 
nienawiść.  Wykorzystała go, wprowadziła zamęt w jego 
myślach swym erotyzmem, rozproszyła jego skupienie i niemal 
udało się jej zabić swojego ojca, który najprawdopodobniej 
był niewinny.  Powiedziała mu, że mogła zostać dobrą aktorką 
i rzeczywiście okazała się niezrównana w udawaniu miłości. 
Zagrała rolę w sposób doskonały. Uwierzył głęboko, że na 
zawsze zdobyła część jego serca. Była jednak również i 
krzywoprzysięzczynią albo może nawet kimś gorszym i do jego 
obowiązków należało zdemaskowanie jej przed sądem - bez 
względu na cenę.  
   - Dzień dobry, panno Lemos - powiedział.
   Spojrzała na niego badawczo i odpowiedziała na jego 
powitanie.
   - Czy dobrze pani spała minionej nocy? - zapytał.
   - O Boże! - jęknął Mervale. - Czy obrońca ma jeszcze 
zamiar zapytać o śniadanie tej pani albo może o jej sny?
   Sędzia Wymer spojrzał posępnie na Korrogly'ego.
   - Po prostu chciałem, żeby świadek poczuł się swobodniej 
- wyjaśnił Korrogly. - Troszczę się o dobre samopoczucie 
panny Lemos. Na jej sumieniu bowiem spoczywa olbrzymi 
ciężar.  
   - Panie Korrogly - rzucił ostrzegawczym tonem sędzia.
   Korrogly skinął ręką, jakby jednocześnie przyjmował 
pouczenie do wiadomości a zarazem minimalizował jego 
znaczenie. Oparł obie dłonie na poręczy miejsca dla 
świadków, pochylił w stronę Mirielli i rzekł:
   - Czym było wielkie dzieło?
   - Świadek odpowiedział już na to pytanie - oznajmił 
Mervale i jednocześnie padła odpowiedź Mirielli: 
   - Nie wiem co jeszcze mogłabym panu powiedzieć. Ja...  
   - Prawda byłaby tu przyjemną odmianą - stwierdził 
Korrogly. - Widzi pani, posiadam dowód, że nie była pani 
szczera wobec sądu.
   - Jeżeli obrona może przedstawić taki dowód - powiedział 
Mervale - to proponuję, żeby to uczyniła i zaprzestała 
dręczenia świadka. 
   - Zrobię to - Korrogly zwrócił się do ławy przysięgłych.  
- W odpowiednim czasie. Uważam jednak za niezwykle ważne dla 
pełnej prezentacji tej sprawy, bym uzyskał możliwość 
dokładnego wykazania, do jakiego stopnia i w jakim celu 
pewne fakty zostały ukryte.  
   Wymer westchnął z rezygnacją. - Proszę kontynuować.
   - Pytam panią ponownie - zwrócił się Korrogly do 
Mirielli. - Czym było wielkie dzieło? I ostrzegam panią, 
proszę mówić prawdę, w przeciwnym bowiem razie nie uniknie 
pani odpowiedzialności karnej za każde wypowiedziane od tej 
chwili kłamstwo.
   Na twarzy Mirielli odmalowało się zwątpienie, ale 
odpowiedziała tylko: 
   - Powiedziałam panu wszystko, co wiem. 
   Korrogly obszedł miejsce dla świadków i stanął zwrócony 
twarzą do przysięgłych.  
   - Jaki był cel ceremonii odbywającej się w noc zabójstwa 
Zemaillego?  
   - Nie wiem.
   - Czy była to część wielkiego dzieła?
   - Nie... To znaczy, nie sądzę.
   - Wydaje się, że jak na kogoś, kto był tak blisko 
związany z Zemaillem, wie pani o nim bardzo mało.
   - Mardo był tajemniczym człowiekiem.
   - W rzeczy samej. Czy kiedykolwiek rozmawiał z panią o 
swoich rodzicach?
   - Tak.
   - A więc w sprawach swojego pochodzenia nie był 
tajemniczy?
   - Nie.
   - Czy rozmawiał z panią o swoich dziadkach?
   - Nie jestem pewna. Sądzę, że wspominał o nich raz czy 
dwa razy.
   - A inni krewni... Czy kiedykolwiek mówił na ich temat?
   - Nie przypominam sobie.
   - Czy kiedykolwiek wspomniał odległego przodka, 
człowieka, który podobnie jak on sam związany był z 
okultyzmem?
   Mięśnie jej twarzy napięły się. 
   - Nie.
   - Wydaje się, że jest pani tego pewna, choć przed chwilą 
twierdziła pani, iż nie przypomina sobie, aby Mardo 
kiedykolwiek mówił o innych krewnych.
   - Pamiętałabym coś takiego.
   - Istotnie, wierzę, że pamiętałaby pani - Korrogly 
podszedł do stołu obrony. - Czy imię Archiochus z czymś się 
pani kojarzy?
   Miriella siedziała nieruchomo, jej oczy rozszerzyły się 
lekko. 
   - Czy mam powtórzyć pytanie?
   - Nie, usłyszałam je... Próbowałam sobie przypomnieć.
   - I czy skończyła już pani sobie przypominać?
   - Tak, słyszałam to imię.
   - I kimże był ów Archiochus?
   - Sądzę, że czarownikiem.
   - Czarownikiem z pewnymi dokonaniami, prawda? Który żył 
jakiś czas temu... Parę tysięcy lat?
   - Tak sądzę. - Miriella zdawała się nad czymś 
zastanawiać. - Tak, teraz sobie przypominam. Mardo uważał go 
za swego ojca duchowego. Nie był żadnym prawdziwym 
krewnym... W każdym razie tak przypuszczam.
   - I to wszysto, co pani wie na ten temat?
   - Wszystko, co mogę sobie przypomnieć.
   - Dziwne - stwierdził Korrogly, bawiąc się klapą teczki. 
- Powróćmy do ceremonii odprawianej w noc zabójstwa 
Zemaillego. Czy miało to coś wspólnego z Archiochusem?
   - Możliwe.
   - Ale nie jest pani pewna?
   - Nie.
   - Pani ojciec zeznał, że w pewnym momencie Mardo zawołał 
zwracając się do swego ojca: "Wkrótce będziesz wolny!" Czy 
nie mógł zwracać się w ten sposób do swego  d u c h o w e g o
ojca?
   - Tak - Miriella siedziała wyprostowana, całą swą postawą 
okazując chęć pomocy. - Teraz, kiedy pan o tym mówi, wydaje
mi się prawdopodobne, że istotnie próbował nawiązać więź z 
Archiochusem. Mardo wierzył w świat duchów. Często 
organizował seanse.
   - A więc sugeruje pani, że ceremonia, o której mowa, była 
czymś w rodzaju seansu?
   - To zupełnie możliwe.
   - Aby skontaktować się z duchem Archiochusa?
   - To możliwe.
   - Czy jest pani pewna, panno Lemos, że nie wie pani nic 
więcej o Archiochusie? Na przykład, czy miał on coś 
wspólnego z Griaulem?
   - Ja... Chyba tak.
   - Chyba - powtórzył Korrogly ze zdziwieniem. - Chyba tak.
Mam wrażenie, że miał sporo do czynienia z Griaulem. Prawdę 
mówiąc, czy to nie czarownik Archiochus, człowiek, z którym 
Zemaille czuł duchowe - jeżeli nie faktyczne - powinowactwo, 
przed tysiącami lat walczył ze smokiem Griaulem?
   Wśród widzów na sali wybuchł gwar, który Wymer uciszył 
łomotaniem młotka.
   - A więc? - Korrogly spytał Miriellę.
   - Tak - odparła. - Sądzę, że to był on. Zapomniałam.
   - Oczywiście - przytaknął Korrogly. - Znowu dała o sobie 
znać pani ułomna pamięć. - Ściągnął na siebie wzrok sędziów
przysięgłych i uśmiechnął się. - Zgodnie z legendą Griaule 
leży uśpiony i podobny los spotkał czarownika, który go 
unieruchomił... Czy słyszała już pani o tym?
   - Tak.
   - A Mardo?
   - Sądzę, że tak.
   - Pomówmy przez chwilę o pracy. Nie o wielkim dziele, ale 
o takim sobie, codziennym trudzie. Czy to prawda, że 
uczestniczyła pani w seksualnych rytuałach z Zemaillem, które
odbywały się w tej samej komnacie, w której zginął?
   Żyłka zaczęła pulsować na jej skroni. - Tak.
   - I czy rytuały te obejmowały również stosunki z 
Zemaillem?
   - Tak!
   - A z innymi?
   Mervale stanął przed stołem sędziowskim. - Wysoki sądzie. 
Nie widzę celowości tej linii postępowania.
   - Ani ja - stwierdził sędzia Wymer. 
   - Mam w tym swój cel - odparł Korrogly - który 
wkrótce stanie się jasny.
   - No dobrze - oznajmił ze zniecierpliwieniem Wymer. - Ale 
proszę ograniczyć pytania do minimum. Niech świadek odpowie.
   - Jak brzmiało pytanie? - spytała Miriella.
   - Czy uczestniczyła pani w stosunkach seksualnych o 
charakterze rytualnym z innymi osobami poza Zemaillem? - 
powtórzył pytanie Korrogly.
   - Tak.
   - Dlaczego? Czemu miała służyć taka rozpusta?
   - Sprzeciw.
   - Sformułuję to inaczej. - Korrogly oparł się o stół 
obrony. - Czy seks odgrywał jakąś szczególną rolę w tych 
rytuałach?
   - Sądzę... Tak.
   - Jaką?
   - Nie jestem pewna.
   Korrogly otworzył teczkę i zaczął się bawić dziennikiem 
Marda. Otworzył tę niewielką książeczkę. - Co ma oznaczać 
zwrot "przygotować ciało"?
   Miriella zesztywniała.
   - Czy mam powtórzyć pytanie?
   - Nie. Ja...
   - Co to znaczy, panno Lemos, "przygotować ciało"?
   Pokręciła głową. - To wiedział Mardo... Ja nigdy nie 
byłam w pełni zorientowana.
   - Czy stosowała pani jakieś środki kontroli urodzin 
przed przystąpieniem do tych rytuałów? Czy na przykład piła 
pani pewne napary z korzeni i ziół, czy też w inny sposób 
zabezpieczała się pani przed zajściem w ciążę?
   - Tak.
   - Ale w nocy śmierci Zemaillego nie zastosowała pani 
żadnych środków.
   Miriella zerwała się z miejsca. - Skąd pan... - 
Przygryzła wargę i ponownie usiadła. 
   - Sądzę, że Zemaille uważał, iż ta noc jest rocznicą 
walki między Griaulem i Archiochusem. Czyż nie tak?
   - Nie wiem.
   - Przedstawię dowody - Korrogly zwrócił się do ławy 
przysięgłych - że Zemaille tak właśnie uważał. - Odwrócił 
się ponownie w stronę Mirielli. - Czy chciała pani zajść tej 
nocy w ciążę?
   Siedziała w milczeniu.
   - Proszę odpowiedzieć na to pytanie, panno Lemos -  
polecił sędzia Wymer.
   - Tak - szepnęła.
   - Dlaczego chciała pani zajść w ciążę właśnie tej nocy? 
Czy spodziewała się pani urodzić zupełnie szczególne dziecko?
   Spojrzała na niego z nienawiścią.
   Korrogly wyjął dziennik z teczki. - Czy dziecko, które 
spodziewała się pani urodzić miało nosić imię Archiochus?
   Wpatrzona w dziennik, otworzyła bezwiednie usta.
   - Czy zamiarem Zemaillego, dalekosiężnym celem jego 
wielkiego dzieła, nie było uwolnienie za pośrednictwem 
jakichś niegodnych zabiegów magicznych duszy Archiochusa? I 
czy w tym celu nie potrzebował ciała, które dzięki swemu 
zbrukaniu i deprawacji było naturalnym schronieniem czarnej 
duszy tego złego człowieka? Pani zbrukanego ciała, panno 
Lemos. Czyż nie było pani zadaniem dostarczyć grzeszne łono, 
dzięki któremu dusza tego obrzydliwego czarnoksiężnika 
odrodziłaby się w niewinnym ciele? I czy dziecko to, po 
dojściu do pełnoletności i uzyskaniu pełni sił nie 
spróbowałoby z pomocą Zamaillego ponownie zniszczyć smoka 
Griaule'a?  
   Zamiast odpowiedzi Miriella krzyknęła z takim bólem i 
rozpaczą, że w sali sądowej zapanowała pełna oszołomienia 
cisza. Opuściła głowę, opierając ją na balustradkę. 
Wreszcie wyprostowała się. Jej twarz stężała w maskę 
nienawiści.
   - Tak! - Odparła. - Tak! I gdyby nie on - wyciągnęła rękę 
wskazując Lemosa... - zabilibyśmy tego przeklętego 
jaszczura! A wtedy musielibyście nam podziękować... Wy 
wszyscy! Wynosilibyście Marda pod niebiosa jako 
wyzwoliciela! Stawialibyście mu pomniki, wy...
   Sędzia Wymer kazał jej zamilknąć, ale Miriella szalała w 
dalszym ciągu. Każdy mięsień jej twarzy drgał, oczy jej 
biegały, dłonie ściskały poręcz.
   - Mardo! - krzyknęła podnosząc twarz ku górze, jakby 
przenikała wzrokiem przez sufit w jakieś królestwo umarłych. 
- Mardo, usłysz mnie!
   W końcu, nie mogąc jej uciszyć, sędzi Wymer nakazał 
zabrać Miriellę pod strażą do pokoju przesłuchań, odesłał 
Lemosa z powrotem do celi i zarządził przerwę. Po opróżnieniu 
sali Korrogly usiadł przy stole obrony, kartkując dziennik 
i spoglądając ponuro przed siebie. Jego myśli zdawały się 
strzelać w górę jak rakiety - rozbłyskiwały na chwilę, ale 
potem gasły w mroku.
   - No cóż - rzekł Mervale przysiadając na skraju stołu. - 
Chyba powinienem ci pogratulować.
   - To jeszcze nie koniec.
   - Ależ tak! Obecnie już go nie skażą i dobrze o tym 
wiesz.
   Korrogly skinął głową.
   - Nie wyglądasz na szczególnie uszczęśliwionego z tego 
powodu.
   - Po prostu jestem zmęczony.
   - To wkrótce minie - stwierdził Mervale. - Odniosłeś 
wspaniałe zwycięstwo. Trafiłeś swoją złotą żyłę.
   - Hmmm.
   Mervale wstał i wyciągnął rękę. 
   - Bez urazy - rzekł. - Wiem, że tamtej nocy byłeś 
przemęczony. Zapomnijmy o tym.  
   Korrogly ujął jego dłoń. Zaskoczył go malujący się na 
twarzy Mervalego wyraz prawdziwego szacunku. Zaskoczenie to 
wynikało z faktu, że sam do siebie wcale takiego szacunku 
nie czuł. Nie mógł przestać myśleć o Mirielli, pragnąć jej, 
chociaż zdawał sobie wciąż sprawę, że wszystko, co zaszło 
między nimi, było jedynie grą pozorów. I czuł się
niezadowolony. Cała sprawa zaczęła mu przypominać układankę, 
w której wszystkie części doskonale do siebie pasowały, ale 
obraz, który tworzyły nie miał najmniejszego sensu.
   - Masz ochotę na kieliszek? - spytał Mervale.
   - Nie - odparł Korrogly.
   - Daj spokój, człowieku. Może w tym, co mi tamtej nocy 
powiedziałeś, było trochę prawdy, ale nawróciłeś mnie 
całkowicie. Już nigdy nie będę protekcjonalny w stosunku 
do ciebie. Pozwól, że postawię ci kielicha.
   - Nie - odparł Korrogly. Ale potem uniósł głowę i spojrzał 
na Mervalego z uśmiechem. - Możesz postawić mi kilka.


Niezadowolenie Korrogly'ego nie minęło wraz  z upływem 
czasu. W dalszym ciągu nie był całkowicie przekonany o 
niewinności Lemosa i wszystko, co się zdarzyło w rezultacie 
jego uniewinnienia, jeszcze bardziej potęgowało jego 
niesmak. Miriellę ubezwłasnowolniono, świątynia zaś i jej 
tereny zostały przekazane Lemosowi, który natychmiast 
sprzedał je za gigantyczną cenę. Budynki świątynne zostały 
zrównane z ziemią i planowano wybudować w tym miejscu hotel. 
Lemos z ogromnym zyskiem odsprzedał również Ojca Kamieni z 
powrotem Henry'emu Sichiemu. Kamień uznano bowiem za relikt 
związany z Griaulem i dlatego bezcenny.  Zgodnie z życzeniem 
Sichiego kamień miał stać się eksponatem w muzeum, które 
specjalnie w tym celu wybudował.  Lemos zainwestował 
większość zdobytego majątku w zakłady produkcji indygo i 
kopalnie srebra oraz nabył dwór na cyplu Ayler. Tam też, za 
zgodą sądu, wraz z zespołem pielęgniarek zajął się 
przywracaniem Mirielli do zdrowia. Niezbyt często pokazywali 
się w publicznych miejscach, ale krążyła opinia, że jej 
rekonwalescencja przebiega doskonale i ojciec z córką 
pogodzili się całkowicie.  
   Choć dzięki procesowi praktyka adwokacka Korrogly'ego 
stawała się coraz rozleglejsza i bardziej dochodowa, 
wykorzystywał on każdą wolną chwilę, by zająć się 
zaniedbanymi czynnościami przedprocesowymi i w dalszym ciągu 
badał okoliczności towarzyszące śmierci Zemaillego. Nie 
poczynił w tym prawie żadnych postępów i sytuacja zmieniła 
się dopiero mniej więcej półtora roku później w czasie 
rozmowy prowadzonej z byłym wyznawcą smoczego kultu na plaży 
pod urwiskiem, na którym niegdyś stała świątynia. Łysiejący 
nieco mężczyzna, którego niewinnny wygląd stał w 
sprzeczności z burzliwą przeszłością, zachowywał się nerwowo 
i Korrogly musiał mu dobrze zapłacić, by zapewnić sobie jego 
szczerość. Właściwie niewiele mógł pomóc adwokatowi i 
dopiero pod koniec rozmowy dostarczył informacji, które 
potwierdziły żywione przez Korrogly'ego wątpliwości.  
   - Wszyscy uważaliśmy związek Mirielli z Mardem za bardzo 
dziwny - powiedział. - Zwłaszcza, jeżeli weźmie się pod 
uwagę to, co stało się z jej matką.  
   - O czym pan mówi? - zapytał Korrogly.
   - O jej matce - odparł mężczyzna. - Patrycji. Pewnej 
nocy przyszła do świątyni. Tej nocy, kiedy zginęła.
   - Co?
   - Nie wiedział pan?
   - Nie. Nic o tym nie słyszałem.
   - No cóż. Nie sądzę, że było to powszechnie znane.
Przyszła tam tylko raz i tej samej nocy utonęła.
   - Co się stało?
   - Któż to może wiedzieć? Krążyły słuchy, że Mardo miał ją 
w swoim łożu. Pewnie oszołomił ją narkotykiem. Może mu się 
sprzeciwiała. Zamaillemu mogło się to nie spodobać.
   - Chce pan przez to powiedzieć, że ją zabił?
   - Ktoś to zrobił.
   - Dlaczego nikogo o tym nie powiadomiliście?
   - Baliśmy się.
   - Czego?
   - Griaule'a.
   - To śmieszne.
   - Czy teraz też pan tak sądzi? Przecież pan jest 
człowiekiem, który doprowadził do uwolnienia Lemosa i musi 
pan zdawać sobie sprawę, do czego Griaule jest zdolny.
   - Ale to, co pan mówi, rzuca całkowicie odmienne światło 
na całą sprawę. Być może, Lemos i Miriella ułożyli ten
spisek, żeby się zemścić, być może...
   - Nawet jeżeli tak było - odparł mężczyzna - to i tak 
pomysł należał do Griaule'a.
   Po tej rozmowie Korrogly sprawdził, jak przebiegały prądy 
pływowe w nocy śmierci Patrycji Lemos i zorientował się, że 
płynęły one od urwiska ze świątynią w stronę cypla Ayler i 
gdyby jej ciało znalazło się w wodzie wczesnym rankiem, 
mogłoby, jak to się naprawdę stało, zostać wyrzucone na 
plażę cypla. To jednak było wszystko, co udało mu się 
ustalić. Mimo że badał wszelkie ewentualności, nie mógł 
zdobyć żadnego dowodu na to, że Lemos lub jego córka knuli 
przeciwko Zemaillemu. Sprawa wciąż go dręczyła, powodowała 
bezsenność, a kiedy udawało mu się zasnąć, dręczyły go 
koszmary. Ponieważ został wykorzystany, czuł przemożne 
pragnienie pojęcia istoty tego, co zaszło.  To pomogłoby mu 
ogarnąć myślą wszystko, co się stało i dzięki temu poznać 
specyfikę losu, który go spotkał.  Trudno było mu się 
zorientować, czy w gruncie rzeczy chciałby bardziej wierzyć, 
że manipulował nim Griaule, czy też Lemos i jego córka. W 
czasie niektórych nocy myślał, że właściwie wolałby 
zaakceptować działanie pod wpływem wolnej woli, sądzić że 
stał się ofiarą ludzkich występków, nie zaś stworzenia tak 
niepojętego jak Bóg. Podczas innych nocy łudził się, że 
wygrał sprawę uczciwie i przyczynił się do uwolnienia 
niewinnego człowieka. Jednego tylko był całkowicie pewien - 
chciał  w i e d z i e ć.  
   Nie mogąc podjąć żadnego działania, wyruszył wreszcie do 
źródła, do dworu Lemosa na cyplu Ayler i oznajmił, że 
chciałby się widzieć ze szlifierzem. Pokojówka poinformowała 
go, że pana nie ma w domu, ale jeżeli zechce poczekać, to 
dowie się, czy jest panienka. Wróciła po krótkiej chwili i 
zaprowadziła go na wychodzącą na morze, osłonecznioną 
werandę, z której rozpościerał się zapierający dech w piersi 
widok dzielnicy Almintra. Ostre światło słońca rzucało 
diamentowe rozbłyski na powierzchnię wody, rozpraszając je 
na większej przestrzeni, kiedy wiatr marszczył morze w 
drobniutkie fale.  Widniejące na brzegu domy o spiczastych 
dachach sprawiały wrażenie malowniczych i uroczych. Z tej 
odległości trudno było dostrzec stopień ich zapuszczenia. 
Ubrana w beżową, jedwabną suknię Miriella na wpół leżała na 
sofie.  W zasięgu jej dłoni na małym stoliczku znajdowała 
się fajka o długim cybuchu i sporo małych, ciemnych 
kuleczek. Korrogly podejrzewał, że to opium. Oczy miała 
jakby lekko zamglone i chociaż wciąż wyglądała czarująco, 
piętno rozpusty rozmyło delikatne linie jej urody. Pot 
przylepił do jej policzka czarny lok i cała skóra miała 
niezdrowy połysk.  
   - To cudowne, że znowu cię widzę - rzekła leniwie, 
wskazując mu stojące obok krzesło.
   - Naprawdę? - odparł czując, jak znowu wzbiera w nim 
dawne pożądanie i dawna gorycz. Boże, pomyślał, wciąż ją 
kocham. Mogłaby zrobić wszystko i kochałbym ją mimo to.
   - Oczywiście. - Roześmiała się czarująco. - Wątpię, czy 
mi uwierzysz, ale cię lubiłam.
   - Lubiłaś! - W jego ustach zabrzmiało to jak epitet.
   - Uprzedzałam, że nie będę mogła cię pokochać.
   - Powiedziałaś, że spróbujesz.
   Wzruszyła ramionami. Jej ręka drgnęła w kierunku fajki. 
   - Sprawy nie ułożyły się, jak należy.
   - Och, nie powiedziałbym. - Wskazał ręką pełne luksusu 
otoczenie. - Twoje sprawy ułożyły się zupełnie nieźle.
   - I twoje również - odparła. - Słyszałam, że odniosłeś 
wspaniały sukces. Wszystkie damy chcą, żebyś został ich... - 
Zachichotała. - Ich adwokatem.
   Wielka fala rozbiła się na brzegu pod werandą, 
rozściełając koronkę piany do połowy plaży. Dźwięk ten 
zdawał się usypiać Miriellę. Jej powieki opadły trzepocząc, 
westchnęła głęboko i pod wpływem tego oddechu jej suknia 
rozchyliła się, odsłaniając bladą, kołyszącą się pierś.
   - Usiłowałam być z tobą uczciwa - powiedziała. - I 
byłam. Tak uczciwa jak nigdy przedtem. 
   - To dlaczego nie powiedziałaś mi o swojej matce i 
Zemaille'u?
   Jej oczy otworzyły się szeroko. - Co?
   - Przecież mnie słyszałaś.
   Usiadła, otulając się szczelniej i spojrzała na niego ze 
zmieszaniem i irytacją. 
   - Po co tu przyszedłeś?
   - Żeby uzyskać odpowiedzi. Potrzebuję odpowiedzi.
   - Odpowiedzi! - Znowu się roześmiała. - Jesteś większym 
głupcem niż sądziłam. 
   Podrażniony jej słowami odezwał się: - Może jestem 
głupcem, ale nie dziwką.
   - Adwokat, który uważa, że nie jest dziwką! Czyż to  nie 
cudowne?
   - Powiedz mi - zapytał. - Już nic ci nie grozi. Twój 
ojciec nie może być ponownie postawiony przed sądem. To 
byłaś ty, prawda? Wszystko to było planem, spiskiem, żeby 
zabić Zemaillego i pomścić twoją matkę. Nie wiem, jak to 
osiągnęłaś, ale...  
   - Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
   - Miriello - powiedział. - Muszę to wiedzieć. Nie zrobię 
ci krzywdy, obiecuję ci. To, co musiałem zrobić ci w sądzie, 
niemal mnie zabiło.
   Przez długą chwilę patrzyła mu w oczy. - To było łatwe. 
Byłeś łatwy. Dlatego właśnie ciebie wybraliśmy... Dlatego, 
że byłeś tak samotny, taki naiwny. Musieliśmy po prostu 
zmusić cię do działania. Miłością, strachem, skierowaniem na 
fałszywy trop. I wreszcie narkotykami. Zanim ja... a raczej 
Janice... zaprowadziłam cię do świątyni, dodałam ci do 
brandy narkotyk. Sprawił, że stałeś się bardzo podatny na 
sugestie.
   - To właśnie wywołało moje halucynacje?
   - Masz na myśli kryjówkę Marda? Nie, to jego iluzja. Była 
wystarczająco realna. Narkotyk sprawiał jedynie, że 
wierzyłeś w to, w co chciałam, żebyś uwierzył. Że jesteśmy w 
niebezpieczeństwie, że nas ścigają. To wszystko. 
   - A co powiesz o łusce?
   - Łusce?
   - Tak. O wiszącym nad łóżkiem Zemaillego, utrwalonym w 
łusce obrazie martwego maga. Chyba Archiochusa.
   Zmarszczyła czoło. - Byłeś tak przerażony, że musiałeś 
mieć halucynacje. 
   Wstała, zatoczyła się, przytrzymała poręczy werandy, aby 
odzyskać równowagę. Pomyślał, że dostrzegł, jak jej twarz 
łagodnieje, że pojawia się na niej wyraz pragnienia równego 
jego pragnieniu. Ale wydało mu się, że dostrzega również jej 
szaleństwo, niezrównoważenie psychiczne. Musiała być 
szalona, aby uczynić to, co uczyniła, jednocześnie kochać i 
nie kochać, przekonywająco odgrywać jednocześnie obie te 
role, kłamać i oszukiwać z tak obsesyjną precyzją.
   - Gdybyśmy przedstawili nasze dowody w bezpośredni sposób 
- powiedziała - tatuś mimo wszystko mógłby zostać skazany. 
Musieliśmy zharmonizować proces jak orkiestrę, manipulować sędziami 
przysięgłymi. Należało więc wybrać dyrygenta. I okazałeś się 
cudowny! Uwierzyłeś we wszystko, co ci podsuwaliśmy. - 
Odwróciła się. Obsunęła suknię z ramion odsłaniając swe
idealne plecy i powiedziała z północnym akcentem: - Nie
kocham smoków.
   Był to głos Janice.
   Patrzył na nią, nic nie rozumiejąc. - Ale przecież ona 
spadła z urwiska - rzekł. - Widziałem to. 
   - Siatka - wyjaśniła. - Umocowana tuż poniżej krawędzi.
   Powiedziała to melodyjnym głosem starej kobiety, Kirin.
   - Mój Boże! - westchnął.
   - Niewielka charakteryzacja może sprawić cuda - oznajmiła. 
- A ja zawsze dobrze udawałam głosy. Planowaliśmy to przez 
wiele lat.
   - Wciąż nic nie rozumiem. Było tyle zmiennych czynników. 
W jaki sposób mogliście nad wszystkimi panować? A
dziewięciu świadków? Skąd mogliście wiedzieć, że uciekną?
   Spojrzała na niego z politowaniem.
   - Och - zawołał. - Rozumiem. Nie było żadnych świadków.
   - Tylko Mardo i ja. I oczywiście tatuś wcale nie rzucał 
kamieniem. Nie mogliśmy ryzykować, że spudłuje.  
Obezwładniliśmy Marda, a potem tatuś zdruzgotał mu czaszkę. 
Potem zażyłam narkotyki, aby wszystko sprawiało wrażenie, że 
położono mnie na ołtarzu. No bo wiesz, kult został już 
rozwiązany. Wszyscy obawiali się wielkiego dzieła. Właściwie 
kiedy przyłączyłam się do wyznawców, wszystko zaczęło się 
rozpadać. To było sedno naszego planu.  Odizolować Marda. 
Poświęciłam wiele godzin na dodawaniu mu otuchy w jego 
wielkim dziele. Wiedziałam, że inni opuszczą go, jeżeli 
uwierzą, iż istotnie może je doprowadzić do końca. Obawiali 
się bardziej Griaule'a niż kapłana.  
   - A więc część tego była prawdą?
   Skinęła głową: - Mardo miał obsesję zabicia Griaule'a. Był 
szalony!
   - A co z nożem, zakapturzoną postacią?
   Pochyliła głowę. - Nie miałam zamiaru skaleczyć cię w 
rękę, tylko przestraszyć. Bardzo martwiłam się, że cię 
zraniłam. Musiałam obiec dom, dostać do tylnego wejścia 
do warsztatu i wejść kuchennymi schodami, abyś myślał, że
przez cały czas byłam w domu. Prawie zapomniałam o całym 
planie. Chciałam tylko pobiec i zaopiekować się tobą.
Przykro mi. Bardzo mi przykro.
   - Przykro ci! Na Boga!
   - Nie masz powodu do narzekania! Żyje ci się lepiej niż 
kiedykolwiek. A jak sam powiedziałeś, śmierć Marda nie była 
wielką stratą dla kogokolwiek. Był złym człowiekiem. 
   - Nie wiem, czy to słowo ma jeszcze jakiekolwiek 
znaczenie.
   Sięgając pamięcią wstecz, dostrzegał teraz poszlaki, 
które powinien był zobaczyć o wiele wcześniej: podobieństwa 
nerwowej gestykulacji Mirielli i Kirin, jej przesadną 
reakcję, kiedy próbowała mówić o swojej matce, wszystkie 
drobne niekonsekwencje, zbyt zazębiające się wzajemne 
powiązania. Jakim był idiotą!
   - Biedny Adam. - Podeszła do niego i zaczęła gładzić jego 
włosy. - Oczekiwałeś, że świat będzie prosty, a jest... nie 
taki, jakim go chciałeś.
   Jej zapach, zapach rozgrzanych pomarańczy, podniecił go.
Posadził ją sobie gwałtownie na kolanach, zarazem zły i 
pełen pożądania. Częścią swojej świadomości próbował ją 
odtrącić, gdyby bowiem jej pragnął, usankcjonowałby tym 
samym wszelkie fałsze i jeszcze bardziej osłabił swoje i tak 
już nadwątlone morale. Jednak silniejsza część jego 
osobowości pożądała jej i pocałował ją w usta smakujące
przydymioną słodyczą opium. Jego wargi przesunęły się po 
wygięciu jej szyi, w kierunku wypukłości piersi. Początkowo 
reagowała leniwie, potem jednak z całkowitym 
zapamiętaniem. 
   - Tak bardzo mi cię brakowało - szeptała. - Kocham cię. 
Naprawdę cię kocham.
   Wydawało się, że jest taka jak dawniej, otwarta, pełna 
oddania, łagodna. Z zaskoczeniem uświadomił sobie, że skryta 
pod wyuzdaniem wrażliwość nie jest grą, wątpił bowiem we 
wszystko, co się z nią wiązało. Ponownie pocałował ją w usta 
i zapewne wziąłby ją od razu, w tej chwili i w tym miejscu, 
gdyby nie przerwał im  męski głos:
   - Wolałbym, żebyś była nieco bardziej dyskretna, 
kochanie.
   Korrogly zerwał się, zrzucając Miriellę na podłogę.
   W drzwiach stał Lemos. Uśmiechał się lekko kącikami ust. 
Wyglądał kwitnąco, szczęśliwie, zupełnie inaczej niż ten 
wyszarzały pechowiec, którego Korrogly bronił. Ubrany był w 
kosztowną odzież, na palcach widniały pierścienie. Roztaczał 
wokół siebie atmosferę zdrowia i dobrobytu, która wydawała 
się równie nieprzyzwoita jak rumiana cera nasyconego 
wampira. Miriella wstała i podeszła do niego. Objął jej 
ramiona.
   - Jestem zaskoczony widząc tu pana, panie Korrogly - 
stwierdził Lemos. - Ale chyba nie powinienem. Moja córka 
jest szalenie ponętna, nieprawdaż?
   - Powiedziałam mu, tatusiu - odezwała się Miriella, 
słodkim dziecięcym głosikiem. - O Mardo.
   - Doprawdy?
   Korrogly z przerażeniem zobaczył, jak Lemos pieści ukrytą 
pod beżowym jedwabiem pierś swojej córki. Wyprężyła tors, 
aby wzmóc nacisk jego dłoni, ale wydało mu się, że w wyrazie 
jej twarzy dostrzega pewne napięcie.
   Lemos najwidoczniej zauważył na twarzy Korrogly'ego 
obrzydzenie i zapytał: - Ale nie powiedziałaś mu wszystkiego, 
prawda?
   - Nie powiedziałam o mamie. On sądzi...
   - Mogę sobie wyobrazić, co sądzi.
   Lemos wciąż się uśmiechał, ale poza tym uśmiechem w jego 
szarych oczach kryło się coś, co napawało Korrogly'ego 
lękiem. 
   - Sprawia pan wrażenie zmieszanego - rzekł Lemos. - Z 
całą pewnością człowiek o pańskim doświadczeniu może 
wyobrazić sobie miłość rodzącą się między mężczyzną a jego 
córką. Co prawda, spotyka się to z potępieniem. Ale 
potępienie społeczne, z jakim spotykają się takie związki, 
wcale nie musi zmniejszać siły tych uczuć. W naszym przypadku 
sprawiło, że sięgnęliśmy do rozpaczliwych środków. 
   Ostatnie fragmenty łamigłówki zaczęły do siebie pasować. 
   - To nie Zemaille zabił pańską żonę, ale pan.
   Lemos prychnął z rozbawieniem. - Miałby pan piekielne 
kłopoty z udowodnieniem tego. Ale żeby prawdzie stało się 
zadość, przyznaję, że ma pan rację. Powiedzmy, że aby... 
nacieszyć się sobą w pełni, Miriella i ja potrzebowaliśmy 
więcej prywatności, którą Patrycja nam uniemożliwiała. Czyż 
można było znaleźć lepszego łajdaka, który posłużyłby naszym 
celom niż Mardo Zemaille? Wtedy świątynia była zawsze 
otwarta dla ciekawskich. Ktoś taki jak ja mógłby
niezmiernie łatwo przekonać Patrycję, że byłoby zabawne 
odwiedzić pewnej nocy to miejsce.
   - Zabił ją pan... I teraz usiłuje oskarżyć o jej śmierć 
Marda?
   - Uznano, że jej zgon nastąpił w wyniku wypadku - odparł 
Lemos. - Nie ma potrzeby kogokolwiek oskarżać.
   - Wtedy dostrzegł pan, jakie możliwości stwarza dla pana 
Zemaille.
   - Mardo był słabym człowiekiem obdarzonym władzą. Takimi 
ludźmi łatwo manipulować. Zajęło to nieco czasu, ale wynik 
był przesądzony. 
   Dłoń Lemosa przesunęła się niżej i zaczęła pieścić brzuch 
Mirielli. Korrogly miał wrażenie, że mimo pozorów
jest ona właściwie niewolnicą, nie zaś kochanką, że 
okazywana przez nią przyjemność jest wynikiem raczej 
przymusu i dezorientacji. Na jej twarzy pojawił się 
bezwolny wyraz, jakiego nie dostrzegał w czasie, kiedy  o n  
ją dotykał.
   - Nie sądzę, czy we właściwy sposób wyraziłem już panu moją 
wdzięczność - ciągnął dalej Lemos. - Gdyby nie pan, mógłbym 
w dalszym ciągu przebywać w Almintrze. Jestem na zawsze 
pańskim dłużnikiem.
   Korrogly wciąż patrzył na niego, niepewny, jak ma 
postąpić.
   - Być może, zastanawia się pan, dlaczego jestem z panem 
tak szczery - rzekł Lemos. - Doprawdy, nie ma w tym żadnej 
tajemnicy. Jest pan upartym człowiekiem, panie Korrogly. 
Żywię do pana wiele szacunku. Kiedy tylko znajdzie się pan 
na tropie, a zdaję sobie sprawę, że od jakiegoś czasu złapał 
pan trop, będzie pan nim dążył dopóty, dopóki nie dowie się 
wszystkiego. Domyślałem się, że prędzej czy później będziemy 
musieli odegrać tę scenę. Mógłbym kazać pana zabić, ale jak 
już powiedziałem, jestem panu wdzięczny i wolę pozwolić panu 
żyć. Wydaje mi się, że w żaden sposób nie zdoła mi pan 
zaszkodzić. Ale chcę też pana ostrzec. Będę miał pana na 
oku. Jeżeli przyjdzie panu do głowy sprawiać mi jakieś 
kłopoty, będzie to jeden z ostatnich pańskich pomysłów. A 
jeżeli pan w to wątpi, to proszę przemyśleć wszystko, co pan 
tu dziś usłyszał i uświadomić sobie, do czego jestem zdolny, 
co zdołałem dokonać, kiedy nie posiadałem władzy i wyobrazić 
sobie, co mogę zrobić obecnie, gdy jestem potężny. Czy pan 
mnie rozumie?
   - Tak - odparł Korrogly.
   - No cóż - Lemos puścił Miriellę, która chwiejnym krokiem 
wróciła na sofę. - Nie pozostaje mi nic innego, tylko pana 
pożegnać. Może zechce pan znowu do nas wpaść? Na przykład na 
obiad. Oczywiście zawsze może pan odwiedzać Miriellę. Ona 
pana lubi, naprawdę, ja zaś nauczyłem się nie być zazdrosny. 
Bardzo bym nie chciał pozbawiać jej tych przyjemności, które 
pan może jej zapewnić. Obawiam się, że to, co na moją prośbę 
dla mnie robiła, okaleczyło ją psychicznie i może pan 
pozwoli jej to przezwyciężyć. - Oparł dłoń o plecy 
Korrogly'ego i zaczął prowadzić go przez pokoje w kierunku 
drzwi wyjściowych. - Przyjemność jest czymś rzadkim. Nie 
chciałbym nikogo jej pozbawiać. Kiedy zostałem bogaty, 
zacząłem to właśnie pojmować. I to jeszcze jeden powód, by 
czuć do pana wdzięczność. A więc... - Otworzył frontowe 
drzwi. - ... kiedy mówiłem, że to co moje, należy również do 
pana, rozumiałem to w najgłębszym i najbardziej intymnym 
sensie. Proszę korzystać z naszej gościnności. Zawsze.  
   Z tymi słowami na ustach pomachał mu dłonią i zamknął 
drzwi. Korrogly znalazł się w jaskrawym świetle 
słonecznym, ogarnięty uczuciem, że został uwięziony na 
kamiennej wysepce wśród niezbadanego morza.

Kiedy zaczął już zapadać zmierzch, Korrogly po całodziennym 
spacerze i równie długich przemyśleniach znalazł się 
wreszcie w Muzeum Henry'ego Sichiego i stanął przed szklaną 
gablotą z zamkniętym w niej Ojcem Kamieni. Lemos miał rację 
- w żaden sposób nie zdoła osiągnąć sprawiedliwości i 
Korrogly musi pogodzić się z faktem, że został wykorzystany 
przez kogoś bardziej nawet potwornego od Griaule'a. 
Najlepszym roziązaniem, uznał, byłoby opuścić Port Chantay i 
zrobić to możliwie jak najszybciej. Możliwe, że Lemos 
wszystko co powiedział, mówił szczerze, ale równie dobrze 
mógł zmienić zdanie i uznać Korrogly'ego za zagrożenie. Ale 
choć był w niebezpieczeństwie, nie ono go przejmowało. Wciąż 
był człowiekiem na tyle moralnym - Lemos powiedziałby 
głupim - że dalej pragnął osądzenia Lemosa i nic nie było w 
stanie pozostawić go na pastwę ponurych nastrojów oraz 
impulsu samozniszczenia, zapatrzonego w porozbijane szczątki 
swego wymarzonego, uporządkowanego wszechświata.  
   Spojrzał na Ojca Kamieni. Spoczywał, mrugając do 
niego w swym gnieździe z błękitnego aksamitu - zamglony 
kawałek tajemnicy, rzucający widmowe refleksy, w 
którego wnętrzu dziwny, przypominający człowieka skrzep 
ciemności wydawał się wić, poruszać jakby istotnie był duszą 
uwięzionego w jego wnętrzu czarnoksiężnika. Korrogly wbił 
wzrok w tę ciemność i nagle otoczyła go ona całkowicie. 
Znalazł się jakby w małym wycinku nocy i spoglądał na 
leżącego na ziemi człowieka. Starego, bardzo starego 
człowieka o zapadniętych policzkach i haczykowatym nosie, o
czarnych oczach pożyłkowanych niebiesko-zielonym ogniem, 
odzianego w szaty czarnoksiężnika. Widok ten trwał zaledwie 
kilka sekund, ale zanim rozwiał się, wyczuł obecność tego 
samego zimnego, potężnego umysłu, z którym zetknął się już 
przedtem w świątyni. Kiedy wreszcie ponownie zorientował 
się, że stoi przed szklaną gablotką i spogląda na Ojca 
Kamieni, nie poczuł strachu, wstrząsu, ale radość. Uświadomił 
sobie, że to jednak  b y ł  Griaule. Wizja świadczyła 
wyraźnie, że Zemaille był poważnym niebezpieczeństwem, które
Griaule musiał wyeliminować. A on, Korrogly, istotnie 
widział tej nocy w świątyni umierającego czarnoksiężnika, to 
wcale nie była halucynacja. Smok usiłował go w ten sposób 
oświecić. Roześmiał się i klepnął w udo. O, Lemos 
rzeczywiście opracował swój plan, ale jak powiedział dawny
wyznawca kultu, był to jednak mimo wszystko pomysł Griaule'a, i 
to on zainspirował działania Lemosa... I uczynił to za 
pośrednictwem tego odłamka mlecznobiałego kamienia.
   Radość Korrogly'ego nie wypływała wcale z faktu, że Lemos 
właściwie był niewinny - "niewinny" nie było słowem, które 
pasowałoby do szlifierza - ale z nowego zrozumienia całej 
subtelnej precyzji działania Griaule'a. Przemawiało to do 
niego, rozkazywało mu, wskazywało mu nowy rodzaj prawa, 
które zaniedbywał w całym swym dotychczasowym życiu. Prawo 
wolnej woli. Zrozumiał, że tylko ono może zapewnić 
sprawiedliwość. Jeżeli pragnie sprawiedliwości,  m u s i  je 
stosować. Nie jako system, nie w sądzie i było to coś, do 
czego czuł się w pełni przygotowany. Zaskakiwało go, że nie 
doszedł do tego wniosku wcześniej, ale uznał, że zanim 
nastąpiła ta chwila, był zbyt zdezorientowany, zbytnio 
pogrążony w złożonościach procesu, aby pomyśleć o podjęciu 
bezpośrednich działań. I być może, nie był jeszcze 
przygotowany do działania, być może jego motywacje nie były 
jeszcze wystarczające. 
   No cóż, teraz miał tę motywację.
   Miriellę.
   Możliwe, że w żaden sposób nie można już jej ocalić, że 
zbytnio pogrążyła się w perwersjach, by móc się z nich 
teraz wyzwolić. Przez tę chwilę jednak, gdy znajdowała się w 
jego ramionach, znowu była kobietą, którą kochał. To nie 
było oszustwo. W ostateczności mógł wyzwolić ją od 
człowieka, który zdominował ją i przywiódł do grzechu. To, 
że przysłuży się również sprawiedliwości, nadawało jedynie 
jego działaniom słodyczy. 
   Wyszedł z muzeum i stanął na stopniach spoglądając na 
ocienioną wodę koloru lawendy koło cypla Ayler. Wiedział 
dokładnie, jak ma postąpić. Sam Lemos wspominając o Mardo, 
podpowiedział mu metodę skutecznego działania:
   - Mardo był słabym człowiekiem obdarzonym władzą. Takimi 
ludźmi łatwo manipulować.
   I oczywiście sam Lemos wcale nie był inny.
   Miał mnóstwo słabych punktów. Jego inwestycje, Miriella, 
jego zbrodnie, jego złudne uczucie panowania nad sytuacją. 
To ostatnie było największą słabością. Był zakochany  we 
własnej władzy, wierzył, że jego ocena sytuacji jest 
nieomylna i nigdy nie mógłby uwierzyć, że Korrogly jest inny 
niż on go sobie wyobraził. Będzie przypuszczał, że adwokat 
albo nie uczyni nic, albo zacznie działać poprzez sądy. Nigdy 
nie zaświta w nim podejrzenie, że Korrogly może zacząć 
działać przeciwko niemu w ten sam sposób, w jaki on działał 
przeciwko Zemaillemu. Zemaille najpewniej myślał tak samo o 
Lemosie.
   Korrogly uśmiechnął się. Zrozumiał, jak cudownie złożony 
był ten łańcuch następujących po sobie iluminacji, kiedy 
jednego człowieka po drugim nakłaniano do podejmowania 
zdecydowanych kroków. Energicznym krokiem zszedł po 
stopniach i ruszył po Bulwarze Biscaya, kierując się w 
stronę "Ślepej Damy" na kufel piwa i chwilę spokojnej 
kontemplacji, w czasie której zaplanuje swoją przyszłość i 
los Lemosa. Zanim minął  kwartał, miał już opracowany 
zalążek planu.  
   W tej samej chwili jednak przyszła mu do głowy 
niepokojąca myśl.
   A jeżeli spełnia swoimi działaniami wolę Griaule'a, jeżeli 
Ojciec Kamieni miał wpływ i na niego? Jeżeli wcale nie 
bierze przeznaczenia w swoje ręce, a jedynie spełnia 
życzenia Griaule'a i stanowi element jakiegoś straszliwego 
planu? Jeżeli odrzucając zwykłe środki i moralne sposoby 
działania ma szansę stać się takim samym potworem jak Lemos 
i w rezultacie również zostanie wyeliminowany przez 
kolejnego pionka, którym posłuży się Griaule? Nie mógł tego 
wiedzieć. Równie dobrze jego nagłe postanowienie, że zacznie 
działać, mogło być rezultatem długich, wewnętrznych rozważań. 
Wynik procesu Lemosa mógł stać się tym ciężarem, pod którym 
zawaliło się jego niestabilne morale.
   Stał przez długą chwilę zastanawiając się nad tym. Zdawał 
sobie sprawę, że nigdy nie zakończy tych rozważań, ale 
poszukiwanie rozwiązań może dopomóc mu w odsunięciu od 
siebie takich niepokojów, uprości analizy i próby 
kwestionowania biegu wydarzeń. Uświadomił sobie wreszcie, że 
stało się to dla niego sprawą wyboru - zupełnie jakby decyzja 
podjęcia działań uwolniła go od dawnych więzów, od 
krępujących pęt ideałów i zapoznała go z nową, i choć może 
mniej moralną, to jednak o wiele skuteczniejszą magią. Cóż go 
w gruncie rzeczy obchodzi, kto kontroluje to działanie, kto 
pociąga za sznurki? Prędzej czy później człowiek musi 
przestać myśleć i zacząć być, musi przestać martwić się 
złożonością i zmiennością życia, i zacząć żyć. Nie było 
pewności, bezpiecznej ścieżki, jakiejś absolutnej moralności. 
Czyń najlepiej, jak potrafisz dla pożytku samego siebie i 
tych, których kochasz i miej nadzieję, że będzie to stanowiło
wystarczająco szeroki zakres problemów, aby utrzymać 
twe sumienie w dobrym zdrowiu. Jeżeli nie... No cóż, nie ma 
sensu martwić się tą ewentualnością. Po co kłopotać się 
grzechem w świecie, w którym każdy jest grzeszny?
   Ruszył znowu przed siebie. Szedł twardym krokiem i
uśmiechał się do przechodniów, ukłonił się uprzejmie starej 
kobiecie zamiatającej ganek, zatrzymał na chwilę, aby 
pogłaskać po główce chłopczyka i przez cały czas planował
swoje działania przeciwko Lemosowi, wyobrażał 
sobie rozmaite odmiany jego ruiny i klęski, przedstawiał 
sobie Miriellę w swoich ramionach, puszczał wodze 
wyobraźni pozwalając jej ulatywać swobodnie przez obszary 
rozmaitych możliwości. Widział się w szatach sędziego, 
sprawującego pełne obiektywizmu rządy prawa, sprawiedliwego, 
lecz nieugiętego, pełnego niezgłębionej mądrości. Widział 
się również na słonecznej werandzie dworu na cyplu Ayler, na 
białym jachcie, w błyszczącej od złota sali balowej, w 
najrozmaitszych, pełnych luksusu otoczeniach, wśród 
lojalnych przyjaciół, pięknych kochanek oraz nieprzyjaciół, 
których tajemnicami władał. Życie, które do niedawna 
wydawało się być tak odległe jak skarb poza jego zasięgiem, 
teraz zdawało się go otaczać, obejmować, oszałamiało go 
swymi bogatymi aromatami i obrazami. Czyż to ważne, zapytał 
się w duchu, kto włada tym światem? Przecież nie jest on 
przez to mniej cudowny, nie daje nam przez to mniej 
przyjemności. Roześmiał się głośno, mrugnął do ładnej 
dziewczyny i planował przemoc i oszustwo, to wszystko, co 
przynosiło mu radość.
   Tak czy inaczej, w Port Chantay smok był już na swobodzie.

                           KONIEC