ANDRE NORTON



KLUCZ KEPLIANÓW

PRZEKŁAD: EWA WITECKA
TYTUŁ ORYGINAŁU: THE KEY OF KEPLIAN

Poświęcam tym,
którzy przyczynli się
do powstania tej książki

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Starzec konał. Kiedyś sądziła, że będzie żył wiecznie. Teraz była już starsza i wiedziała, że wszystko umiera, gdy nadchodzi pora. Właśnie przyszła jego kolej. Ze spokojem zajrzał jej w oczy. Zrozumiała, że chce coś powiedzieć.
Przyjrzał się dziewczynie uważnie, gdy przykucnęła obok niego. Była zbyt chuda, by uchodzić za urodziwą, ale on uważał ją za skończoną piękność. I bardzo, bardzo kochał tę córkę córki jego syna, ostatnią z rodu. Przybycie białej rasy drogo kosztowało Nemunuhów. Umierali licznie na choroby, których nie znali wtedy, kiedy swobodnie wędrowali po ziemi. Upodobali też sobie wodę ognistą, którą tak chętnie im oferowali biali ludzie.
Choroba zabrała syna, zły los wnuczkę i jej męża, pozostała mu tylko prawnuczka. W ciągu wielu pokoleń obca krew mieszała się z krwią Nemunuhów: jego własna matka była półkrwi Nawajo, po matce Indiance i białym mężczyźnie. Nie odrywał oczu od skulonej dziewczyny. Nazwał: ją Eleeri, imieniem ze starożytnego języka używanego tylko przez szamanów - władców mocy. Obecnie było ich tylko paru. Za rzadko się teraz tacy rodzili i wrodzony dar zaczął zanikać. Na szczęście w Eleeri odżył, rozwinął się w silną więź z końmi.
Dziewczyna patrzyła na niego ze smutkiem w wielkich szarych oczach. Długie czarne włosy spadały na jej chude plecy. Odgarnęła niecierpliwie ręką lśniące pasma. Kiedy podniosła dłoń, silne ścięgna napięły się w zagłębieniu nadgarstka. Jej szczupła sylwetka nie zdradzała obecności żelaznych muskułów. Dawno, bardzo dawno temu kobiety były wojowniczkami i Nemunuhowie to akceptowali. Wędrujący-w-Dal dobrze wytrenował swoją prawnuczkę. W tych zepsutych czasach żaden młodzieniec nie mógł jej dorównać we władaniu łukiem i nożem. I nikt, żaden mężczyzna ani żadna kobieta, nie umiał tak dobrze jeździć konno i polować. Starzec uśmiechnął się i przemówił cicho, lecz wyraźnie:
- Nazwałem cię Eleeri. Musisz teraz udowodnić, że to dobre imię.
Zdziwiła się. Zawsze wiedziała, że jej imię znaczy "Krocząca Obcymi Drogami". Jakąż drogą ma pójść? Pradziadek uśmiechnął się widząc zmarszczki na czole dziewczyny.
- Idź wysoko w góry i odszukaj tam początek drogi tych, którzy odeszli wcześniej. Pójdziesz tą drogą, strach musisz pozostawić za sobą. Krocz jak wojowniczka. Jesteś ostatnią z mojego rodu i jako taka wyruszysz wyposażona we wszystko, co mogę ci dać. - Ruchem głowy wskazał jakiś kształt w ciemnym kącie. - Gdy słońce stanie w zenicie, odejdziesz ze światłem. Niech Ka-dih ma cię w swojej opiece. - Westchnął cicho i mówił dalej: - Wolałbym, żebyś jechała konno, ale sprzedałem ostatniego konia. Nie wolno ci zwlekać. Kobieta, która się nami interesuje, przyjedzie dzisiaj. Musisz odejść na długo przed jej przybyciem.
Eleeri zadrżała. Przed losem nie ucieknie, mech więc tak się stanie. To pradziadek uratował ją przed sześciu laty. Przypomniała sobie okrucieństwo ciotki i wuja. Ojciec Eleeri nie gardził indiańską krwią swojej małżonki, ale jego siostra i ranczer, którego poślubiła, myśleli zupełnie inaczej. Kiedy Wędrujący-w-Dal umrze, ona sama, zgodnie z prawem białych ludzi, znów wpadnie im w ręce, gdyż nie ukończyła jeszcze szesnastu lat. Jeżeli w ogóle istnieje, jeżeli się nadarza jakakolwiek możliwość ucieczki, musi z niej skorzystać.
Droga tych, którzy odeszli wcześniej? Zabiło jej mocniej serce. Słyszała wiele opowieści o tym starożytnym plemieniu. Nawet nauczyciele w szkole, do której uczęszczała, znali tę prawdę. A przynajmniej jej część. Czytała w książkach o ludzie Tsoahów. Potwierdzały to, co Wędrujący-w-Dal usłyszał po raz pierwszy od swojej matki. Nigdy jednak nie słyszała o żadnej drodze czy szlaku.
Czarne oczy zaiskrzyły się w zrytej zmarszczkami twarzy pradziadka. Twarzy tak podobnej do wzgórz i wąwozów jego ojczyzny. Brązowej jak ziemia i jak ona żywej.
- Przynieś mi moją sakwę.
Przyniosła torbę wojownika z jeleniej skóry i czekała. Starzec wyjął płat białej skóry, którą tak długo garbowano, aż stała się miękka i giętka jak tkanina. Rozłożył ją na posłaniu przed oczami Eleeri.
- Tutaj... - Musnął skórę drżącymi palcami. - Tutaj jest ziemia naszego plemienia. Pójdziesz brzegiem strumienia wysoko w góry. Najpierw zobaczysz na zboczu biały pniak rażonego piorunem wielkiego drzewa. - Eleeri skinęła głową; widziała go już. - Jeszcze wyżej znajdziesz miejsce, gdzie dawno temu wzgórza runęły w dół. W skałach powyżej zobaczysz żyły kwarcu. - Przytaknęła w milczeniu. Znalazła już to miejsce polując. - Wtedy oddalisz się od potoku i kierując się mapą dotrzesz tutaj. - Dotknął palcami białej skóry. Zamilkł, by nabrać tchu. W zapadłej nagle ciszy do ich uszu dotarł przytłumiony warkot motoru.
- To nadjeżdża ta wścibska baba - warknął Wędrujący-w-Dal. - Musisz mnie zostawić i odejść jak najprędzej.
- Nie pozwolę ci umrzeć w samotności. - Wyjrzała za drzwi. W oddali mały czerwony punkcik mozolnie piął się stromą drogą. Eleeri zerwała klucz z gwoździa i wybiegła na podwórze. Szybko zamknęła bramę i wróciła do pradziadka.
- Jeśli będziemy cicho, może pomyśli, że nie ma nas w domu.
- Ta kobieta jest wszędobylska jak szczur, zajrzy w każdy kąt - zachichotał starzec. - Zamknięta brama nie zatrzyma jej na długo. Znasz zwyczaje białych. Kiedy tylko mnie zobaczy, ani się obejrzysz, jak cię stąd zabierze i zapakuje gdzieś, skąd nie zdołasz zbiec. Musisz uciekać, moje dziecko. Uciekać tak szybko, żeby nigdy więcej cię nie zobaczyła. Możesz się ukryć tylko na drodze, o której ci mówiłem.
- Nie pozwolę ci umrzeć w samotności. - Twarz dziewczyny znieruchomiała w uporze.
- Nie zamierzam umierać w samotności - odpowiedział cicho. - Przynieś mi mój łuk, nóż i farby wojenne, które przygotowałem.
Eleeri biegiem przyniosła wszystko, o co prosił. Przykucnąwszy na piętach patrzyła, jak starzec wstaje z łóżka. Kroplisty pot wystąpił mu na czoło. Widziała, że wielki to był dla konającego wysiłek, ale nic nie powiedziała. Żył jak wojownik i powinien umrzeć jak wojownik. Rozebrał się aż do przepaski biodrowej i powoli włożył uroczysty strój z jeleniej skóry. Pomalował twarz, wziął broń i wyszedł na dwór. Podniósł płonące oczy na słońce. Czerwony samochód zbliżał się nieubłaganie.
Wędrujący-w-Dal zaczął cicho śpiewać Pieśń Śmierci. Skończył pierwszą część pieśni i odwrócił się do Eleeri. Zrobił ręką jakiś gest, a potem inna pieśń popłynęła w czystym powietrzu. Pieśń-błogosławieństwo dla wojownika, który ma wyruszyć w drogę. Błogosławieństwo Ka-diha i całego plemienia. Następnie starzec zwrócił znów spojrzenie na góry. Śpiewał teraz głośniej, wyliczając swoje czyny, modląc się, by w Krainie Wiecznych Łowów uznano go za wojownika. Podniósł ręce w pozdrowieniu i postąpił krok do przodu.
Eleeri krzyknęła z zaskoczenia, gdy wypłynęło z niego światło. Wydało się jej, że potężne wichry runęły na dom. Wędrujący-w-Dal osunął się powoli na ziemię. Z jękiem doskoczyła do starca. Otoczył ich ciepły powiew, witający wojownika w jego nowym tipi, pocieszający tę, która pozostała. Dziewczyna pochyliła głowę. Dobrze się stało. Jej pradziadek, którego kochała z całego serca, wyruszył w ostatnią wędrówkę. Teraz ona musi pójść własną drogą, drogą, która jest jego ostatnim podarunkiem. W dole czerwony samochód podjeżdżał do ostatniego zakrętu górskiej szosy. Za jakieś dziesięć minut znajdzie się przed zamkniętą bramą. Dziewczyna przypomniała sobie nienawiść wuja, bicie i drwiny z niej, ćwierćkrwi Indianki. Umrze, a nie wróci do niego. Zacisnęła zęby i z siłą, o jaką nie posądziłby jej nikt, kto ją znał, podniosła ciało starca i zaniosła do domu. Pośpiesznie położyła je na łóżku, kładąc łuk i nóż w zasięgu ręki.
Na zewnątrz ucichł warkot samochodu, który zatrzymał się przed bramą. Rozległo się głośne wołanie. Zgrzytnęły zawiasy. Eleeri chwyciła plecak i wepchnęła doń przygotowany przez pradziadka stosik. Nie miała czasu na oglądanie czy przejrzenie wszystkiego. Musi ufać, że Wędrujący-w-Dal wiedział, czego będzie potrzebowała. Pocałowała go w pomarszczony policzek, włożyła do torby mapę z jeleniej skóry. Przed bramą kobiecy głos znów zawołał coś naglącym tonem. Dziewczyna uśmiechnęła się gorzko. Pradziadek miał rację. Tamta kobieta nie odjedzie, zanim nie postawi na swoim, a przynajmniej się czegoś nie dowie.
Eleeri cicho podeszła do tylnych drzwi i otworzyła je. Nigdy nie zadowalaj się jednym wyjściem, mawiał Wędrujący-w-Dal. A jeszcze lepiej to drugie ukryć. Złośliwy uśmieszek wypłynął jej na wargi. Usłyszała szczęk bramy i zbliżające się, coraz głośniejsze nawoływanie. Drzwi frontowe również były zamknięte. Na jakiś czas zatrzymają natrętkę. Eleeri przemknęła się wokół domu, kryjąc się za zburzonymi przybudówkami. Można było podnieść część płotu, gdy usunęło się dwa wielkie żelazne gwoździe. Spokojr nie wcisnęła je na dawne miejsce. To zbije z tropu białooką. Znowu dobiegło ją głośne wołanie, a potem odgłos rozbijanej szyby.
Zaraz potem rozległ się wrzask, hałas bieganiny i powtarzane z przerażeniem wołanie. Eleeri zrobiło się żal białej kobiety, gdyż wiedziała, że tamta miała dobre zamiary. Nigdy jednak nie pozwoli, by oddano ją pod opiekę krewnych, którzy nią gardzili. Gdybyż tylko Wędrujący-w-Dal nie uparł się, by pomagać jej wczoraj w pracach domowych. I nie tylko jej pomagał, ale w dodatku spędził kilka godzin w szopie za zamkniętymi drzwiami. Przypuszczała, że czując zbliżającą się śmierć przygotował zawartość plecaka, który teraz niosła. Pracownica socjalna przyjeżdżała tylko raz w tygodniu. Dotychczas Wędrującemu-w-Dal udawało się ukrywać przed nią swoją coraz większą słabość. Mieli nadzieję, że przeżyje jeszcze kilka tygodni, aż do szesnastych urodzin Eleeri. Wtedy pozwolono by jej zamieszkać w zbudowanym przez starca domu, na kilku pozostałych akrach ziemi. Uśmiechnęła się z zawziętością. Należąca do rodu Dwóch Piór ziemia dawno została sprzedana. Pozostały tylko przedmioty osobistego użytku, maleńka chatka i kilka akrów nie nawodnionego gruntu. Eleeri mogłaby tu wyżyć polując, ujeżdżając konie i uprawiając ogródek warzywny. Ale dla obcych jej dziedzictwo było bezwartościowe.
Wyjrzała zza drzewa i spojrzała na dziedziniec w dole. Dostrzegła kobiecą postać, biegającą niezdarnie od jednego zabudowania do drugiego. Eleeri pokiwała z politowaniem głową. Upłynie kilka godzin, zanim przybędzie grupa poszukiwawcza. Wiedziała, że przybędzie. Ta kobieta nie pozostawi jej w spokoju.
Przerzuciła plecak przez ramię i sprawdziła ekwipunek. Zatknięta za pas mapa zwisała w zasięgu ręki, by w każdej chwili można było po nią sięgnąć. Wspinała się pewnie, lecz powoli. Nie mogła sobie pozwolić na krótki oddech, przedwczesną utratę sił. Będzie ich potrzebowała, kiedy rozpocznie się pościg. Lepiej nie tracić zawczasu rezerw energii. Z ofiarowanej przez pradziadka mapy wynikało, że czeka ją długa droga przez góry. Jeśli poszukiwać jej będzie helikopter, to ocalą ją nabyte umiejętności, a nie siła czy szybkość.
Czerwony samochód mknął w dół górską drogą. Kierująca nim kobieta była równie zdeterminowana jak Eleeri. Dziewczynka musiała uciec w góry, myślała. Trzeba ją znaleźć i umieścić w bezpiecznym miejscu. Jej zwierzchnik postąpił głupio pozwalając temu dziecku zamieszkać ze starym Indianinem. Powinna była przewidzieć, że tak się to skończy. W dodatku jej zwierzchnik, jak typowy mężczyzna, zawsze przebywał poza biurem, gdy działo się coś ważnego. Zagryzła wargi w zamyśleniu: wiec teraz sama jest odpowiedzialna za wszystko. Jej przełożonego nie będzie w biurze prawie tydzień, ale do tego czasu odszuka się dziewczynkę. Nieważne, co powiedział. Ta mała nie ukończyła jeszcze szesnastu lat, a jej ciotka zawsze mówiła, że znów weźmie ją do siebie. Zignorowała zawarty w aktach raport opisujący, jak ta sama rodzina traktowała Eleeri przed sześciu laty. Co z tego, że ukarano ją raz czy ze dwa razy. Dzieci trzeba trzymać krótko. Jechała coraz prędzej, chcąc jak najszybciej wrócić do biura i zorganizować poszukiwania zbiegłej dziewczynki. Zabierze to trochę czasu, ale była pewna, iż zdoła przekonać swoich zwierzchników, iż Eleeri grozi niebezpieczeństwo. Może dobrze byłoby nawet wpaść w pewną przesadę? Zagubiona w górach dziewczynka, oszalała z rozpaczy, gotowa popełnić samobójstwo... Jeżeli jej nie znajdą, źle to wypadnie w raporcie. Nigdy nie przyznała się sama przed sobą, nigdy nie uzmysłowiła sobie, że nienawidzi Eleeri i jej pradziadka za ich dumę i za niechęć, z jaką witali jej obowiązkowe przecież wizyty.
W zachowaniu dziewczynki było coś, co budziło dreszcz niepokoju w kobiecie za kierownicą. Nie powinna pełnić tej funkcji w okolicy, gdzie nadal pamiętano o śmierci rodziny Eleeri, o zamordowanych krewnych. Ta zaś kobieta gardziła tymi, którymi się opiekowała. To, że odpłacano jej pogardą, doprowadzało ją do wściekłości. Odnajdzie dziewczynkę i odda na wychowanie przyzwoitej, cywilizowanej rodzime, która nauczy ją posłuszeństwa.
Tymczasem wysoko w górze zbiegłe "dziecko" pięło się brzegiem strumienia. Za nią połyskiwał w jasnych promieniach słońca stary, zmurszały pień rażonego piorunem drzewa. Przed sobą widziała pozostałości kamiennej lawiny, która runęła przed kilkuset laty. Przykryły je następne osypiska. Z jakiegoś powodu ta cześć urwiska osuwała się w przybliżeniu co sto lat. Eleeri, podchodząc do podnóża, spojrzała po sobie. Ubranie, które włożyła do wspinaczki było stare, ot, podarte łachmany, nadające się raczej do czyszczenia starej zardzewiałej rury pieca. Nie będzie już jej potrzebne, ale powinna odpocząć, gdyż wspinaczka bardzo ją zmęczyła.
Po jakimś czasie zaczęła się wspinać na osypisko. Niebawem była już na szczycie, uważnie się przypatrując kruchej,, rozpadającej się skale pod nogami. Uśmiechnęła się lekko. Wędrujący-w-Dal zawsze mawiał, że taki widok wart jest przebytej dalekiej drogi. Niebawem przeciągły grzmot odbił się echem od pobliskich wzgórz. Spod nowego rumowiska wystawał rękaw koszuli. Jeżeli zaczną kopać, znajdą głębiej inne strzępy. Umieściła je tam, zanim zepchnęła kamienną lawinę. Dalej poszła strumieniem. Niech szukają śladów w wodzie. Znała miejsce, gdzie można było wyjść nie pozostawiając łatwego do wykrycia zapachu. Śpieszyła się teraz; woda była lodowata.
Później odpoczęła na szlaku i zjadła posiłek przygotowany dla niej przez Wędrującego-w-Dal. Następnie z ciekawością zbadała zawartość plecaka. Ubranie, pudełko pełne stalowych igieł różnej wielkości, nici, haczyki na ryby i mnóstwo innych potrzebnych rzeczy. Pradziadek nie ofiarował jej byle jakiego plecaka. Ten był duży, na metalowym stelażu, w razie potrzeby z łatwością pomieściłby ładunek ważący pięćdziesiąt kilo - jeśliby tylko niosący zdołał go udźwignąć. Wydawał się teraz pusty. Podniosła plecak, by znów go zapakować. Dziwne, było tam jeszcze coś. Wywróciła go na drugą stronę i pod warstwą płótna znalazła skórzany pas ozdobiony podobiznami biegnących koni. Na kościanej klamrze wyrzeźbiono tańczące koniki o oczach z gagatu. Pas sporo ważył i zrozumiała, dlaczego pozornie pusty plecak wydał się jej ciężki. Zafascynowana, obróciła pas i przyjrzała się jego wewnętrznej stronie.
Ach! Był podwójny, zszyty jelenimi ścięgnami. Spruła kawałek i zajrzała do środka. Potem znów usiadła. Od jak dawna Wędrujący-w-Dal planował jej ucieczkę? Czyżby się obawiał, że umrze wcześniej, zanim będzie mógł zapewnić jej bezpieczeństwo? W pasie ukryty był prawdziwy skarb. Stopiony i odlany w cienkie krążki złoty pył, który wypłukał z potoku. Inni uważali, że gra niewarta jest świeczki. Tygodnie ciężkiej pracy nie wystarczyłyby do wydobycia złota na zaledwie piątą część każdego z tych krążków. A przecież jej pradziadek całymi latami szukał złotego piasku i przetapiał go. Tymczasem wszędzie, w każdej chwili można było znaleźć znacznie lepiej płatną i lżejszą pracę.
Podniosła plecak, ale dalej wydał jej się za ciężki. Ponownie sięgnęła pod podszewkę i wydobyła z niej małą sakiewkę z sarniej skóry. Wysypała zawartość na rozwartą dłoń. W blasku słońca zabłysł purpurowy ogień; wśród purpury migotały niebieskie i złociste iskry. Na Ka-diha, Wędrujący-w-Dal długo musiał to zbierać. Wprawdzie wśród okolicznych wzgórz znajdowano ametysty, lecz zazwyczaj miały one jakąś skazę. Te zaś były czyste. Choć małe, miały najpiękniejszą, najczystszą barwę, jaką Eleeri kiedykolwiek widziała w życiu. Były wiele warte.
Przyjrzała się kamieniom świecącym niebieskim blaskiem. To musiały być szafiry. Gdzie Wędrujący-w-Dal je znalazł? Nie występowały w ich ojczystych górach. Nie było ich wiele - naliczyła tylko pięć - ale i one wyglądały na cenne. Dostrzegła też dwa kawałki bursztynu z zatopionymi w nich nasionkami jakiejś rośliny.
Z zaciekawieniem podniosła jeden. Jej palce przekazały swoje ciepło bursztynowi, a ten się zaświecił! Zaskoczona, położyła go na dłoni. Możliwe, że pradziadek wiedział znacznie więcej o drodze, którą miała pójść. Wyczuła, że ametysty - i złoto - wolno jej sprzedać, ale bursztyn... Tak, mógł mieć inne przeznaczenie. Leniwie włożyła jedną grudkę do kieszeni koszuli, a potem, pod wpływem nagłego impulsu, wcisnęła drugą do kieszeni dżinsów. Starannie zapakowała plecak i wstała. Funkcjonariuszka opieki społecznej na pewno dotarła już do miasta. Wkrótce zacznie się polowanie.
Eleeri tylko częściowo miała rację. Policjanci nie chcieli się w to mieszać. Dopiero po kilku godzinach zgodzili się wysłać grupę poszukiwawczą, a wtedy zapadał już zmierzch. Odłożono polowanie do następnego ranka, dziewczyna zaś zyskała na czasie. Wykorzystała go dobrze, idąc szybkim, równym krokiem, co rusz rzucając okiem na mapę. Wędrowała aż do następnego wieczora; później rozbiła obóz. Ostrożnie odtoczyła na pół zagłębiony w ziemi duży kamień i rozpaliła w pozostałym dołku ognisko. Zaspokoiła głód i pragnienie, po czym się rozejrzała; drew starczy do świtu. Skały za nią będą odbijać ciepło do miejsca, w którym się położy, a upleciony z trawy parawan osłoni ją przed wiatrem.
Wstała o brzasku, zjadła śniadanie i napiła się gorącej herbaty. Następnie przetoczyła kamień na dawne miejsce, ukrywając pod nim popiół z ogniska. Przedtem jednak natarła spodnią część kamienia liśćmi o ostrym zapachu. Żaden .pies nie wytropi jej zapachu. Zarzuciwszy plecak na ramiona, zeszła na dół do maleńkiego strumyka. Tam rozebrała się i umyła. Później zapakowała starą odzież do plecaka i ubrała się w spodnie i kurtkę z jeleniej skóry. Nałożyła też ozdobny pas, przymocowała do niego z przodu sakiewkę z jej cenną zawartością oraz nóż w ozdobionej frędzlami pochwie. Łuk i kołczan zawiesiła na plecaku, w zasięgu ręki.
Długo i uważnie oglądała mapę. Po opuszczeniu tego miejsca znajdzie się w nieznanym terenie. Wprawdzie podczas polowań zapuszczała się głęboko w góry, ale jeszcze nigdy nie znalazła się w tych stronach. Odtąd musi polegać na mapie i swoim zdrowym rozsądku. Wyprostowała się i ruszyła ledwie widocznym jelenim szlakiem. Prowadził we właściwym kierunku i łatwiej będzie nim iść - przynajmniej przez jakiś czas. Maszerowała równym krokiem, a słońce wędrowało coraz wyżej po niebie. Późnym porankiem zatrzymała się, by zaspokoić pragnienie i odpocząć kilka minut. Potem ruszyła w dalszą drogę. W południe znalazła się w nieznanej partii gór, na perci, która biegła skrajem kanionu. Przez moment zastanawiała się, co teraz może robić pracownica socjalna, ale zaraz stanowczo przegnała tę myśl. Wędrujący-w-Dal zawsze mawiał, że ulec lękowi przed pościgiem to szczyt głupoty, gdyż osłabia to uciekającego, a dodaje sił ścigającemu. Jest dzieckiem tej ziemi, a ta nie wyda jej tak łatwo. Jest wojowniczką; nie podda się bez walki. Daleko za nią mężczyźni z grupy poszukiwawczej gorączkowo przekopywali świeże osypisko. Upłynie cały dzień, zanim się upewnią, że żadne ciało nie leży pod zwałami głazów i chłodnej ziemi. Lecz uczucie gniewu wywołane odkryciem, iż została wyprowadzona w pole, tylko wzmocniło determinację pracownicy socjalnej. Wróciła do miasta; wściekłość wykrzywiła jej twarz. Obiecano jej, że następnego ranka otrzyma helikopter.
Jeszcze jedna noc, jeszcze jeden obóz. Eleeri spała zdrowym snem, ale o świcie odeszła, kierując się mapą. Zbliżała się do celu podróży. Targały nią sprzeczne uczucia. Opuścić swoją ojczyznę, swój dom, nigdy już nie stanąć u boku Wędrującego-w-Dal... Wzruszyła ramionami. Bez względu na to, czy zostanie, czy odejdzie, i tak straciła już pradziadka i dom.
Wędrowała przez cały dzień. Doszła do wniosku, że ścigający już się przekonali, że to ona sama spowodowała lawinę, by wprowadzić ich w błąd. Zostać wystrychniętym na dudka przez młodą dziewczynę, prawie dziecko - to ujma na honorze dla każdego. Ale jakie to ma znaczenie, jeśli w ten sposób zyskała jeszcze jeden dzień?
Zbliżało się południe, gdy usłyszała warkot helikoptera. Natychmiast ukryła się w najbliższej szczelinie. Kiedy się w niej wyciągnęła, jej strój z jeleniej skóry zlał się w jedno z wyschłą, brązową ziemią. Nie poruszyła się, kiedy helikopter kołował w górze, nie zwróciła też ku niemu twarzy - Wędrujący-w-Dal ostrzegał ją przed tym.
Dawno temu walczył w wielkiej wojnie białych ludzi. Wtedy dowiedział się, że z samolotu można dostrzec ludzką twarz jako jaśniejszą plamę na tle otoczenia. Samoloty krążyły zatem powoli, by dostrzec ruchy przeciwnika. Eleeri leżała więc nieruchomo, twarzą do ziemi. Warkot motoru oddalił się na wschód. Wtedy dziewczyna podniosła się i pobiegła ukryć się w majaczących z przodu krzakach. Dalej szła rozglądając się na boki, czujnie, wciąż pilnie nasłuchując. Jeszcze dwukrotnie przeleciał nad nią prowadzący poszukiwania helikopter. Zaklęła na głos. Dlaczego szukali jej tutaj? Co naprowadziło ich na myśl, że ucieknie w tę partię gór?
Dziewczyna nie mogła wiedzieć, że ścigająca ją inspektorka zapewniła sobie pomoc pewnego ranczera, on zaś miał psy. Sforze zabrało to dużo czasu, ale w końcu odnalazła trop Eleeri w miejscu, gdzie wyszła ze strumienia. Ścigała ją teraz, a helikopter leciał nad nimi. Dwa razy lądował, żeby przewieźć ranczera i jego psy ponad trudnym do przebycia terenem.
Okrążają mnie, pomyślała Eleeri. W jakiś sposób poruszają się szybciej od niej. Zatrzymała się w ukryciu, by jeszcze raz spojrzeć na mapę. Tam! Miała pójść skręcającym w prawo odgałęzieniem dotychczasowego szlaku, ono zaś zaprowadzi ją do opisanej przez pradziadka skały. Jeśli ta skała nadal stoi, a ścieżka wciąż istnieje... Nie wątpiła teraz, że dana jej przez Wędrującego-w-Dal mapa była bardzo, ale to bardzo stara. Okolica zmieniła się od tamtego czasu. Eleeri pozostało jedynie spiesznie iść naprzód i modlić się, by zdołała rozpoznać opisane miejsce.
No, przynajmniej skała jest na swoim miejscu! Dziewczyna zatrzymała się na moment i odetchnęła z ulgą. Tak, to musi być ta zaznaczona na mapie turnia, gdyż kształtem przypomina sokoła. Po ścieżce nie pozostał nawet ślad, ale jeśli pójdzie w prawo, przedostanie się przez poszarpane skałki. Ka-dihu, spraw, żeby to była właściwa droga!
Usłyszała odległe ujadanie psów. Helikopter coraz częściej pojawiał się w bezpośredniej bliskości, wręcz krążył nad jej głową. Biegiem musiała pokonywać odległość dzielącą ją od najbliższej osłony, kiedy odlatywał na jakiś czas. Lecz jar, którym szła, doprowadził ją do następnego punktu orientacyjnego, wejścia do jaskini. Minąwszy je szybko, zatrzymała się na chwilę w cieniu, nasłuchując. Psy chyba były nie dalej niż o godzinę drogi, a więc bardzo blisko. Tyle, że w górach tylko wrony mogły podróżować w linii prostej. Zapadał zmierzch i wypatrujący zbiegłej dziewczyny helikopter odleciał.
Spojrzała z rozpaczą na mapę. Miała jeszcze do przebycia kilka mil. Osunęła się na ziemię. Bolały ją ramiona, nogi miała jak z ołowiu. Czuła głód. Musi odpocząć, posilić się i liczyć na cud. Pośpiesznie coś zjadła, napiła się i okręciła się miękkim, ręcznie tkanym kocem, który znalazła w plecaku. Przez kilka godzin spała głębokim snem. Obudziła się nagle. Usiadła i rozejrzała się dookoła. Choć ostatnie dnie były jasne, nocą chmury przesłaniały niebo. Teraz świeciły na nim gwiazdy.
Pochyliła głowę. Bogowie byli łaskawi dla swej córki: będzie mogła dalej wędrować, bo księżyc oświetli jej drogę. Oczywiście wolniej niż za dnia, gdyż cienie bywają zdradzieckie, ale da się iść -wiec zrobi to. Zarzuciła plecak na obolałe ramiona. Powoli powlokła się szlakiem, który ciągnął się przed nią, właściwym szlakiem, gdyż widniał na starej mapie. Jeżeli zdoła się dostatecznie oddalić, dotrze do celu, nim dogonią ją ścigający. Nie miała pojęcia, co ją czeka, wiedziała tylko, że Wędrujący-w-Dal był pewny, iż gdy już się znajdzie u celu, nikt nie zdoła jej doścignąć. Szła aż do zachodu księżyca. Później odpoczywała do chwili, gdy brzask rozjaśnił niebo. Wtedy wstała i ruszyła dalej, zmuszając się do szybszego kroku. Czuła, jak opuszczają ją siły. To już było nieważne. Dotrze do miejsca przeznaczenia i odpocznie lub zostanie pojmana. Tak czy owak, jej osłabienie się nie liczyło. Zacisnęła zęby i powlokła się dalej.
Manierka u pasa była prawie pusta. Sączyła resztę wody małymi łyczkami. Po raz ostatni wyciągnęła mapę - tak, to tutaj. Była prawie u celu. Zgarbiona ze zmęczenia, stała patrząc na ścieżkę. Łzy napłynęły jej do oczu. To?! To miało być jej schronienie?
Ścieżka kończyła się przy krawędzi urwiska. Dwie wielkie skały pełniły straż przed przepaścią. Trzecia upadła na ich szczyty jak nadproże drzwi prowadzących donikąd. Szemrzący wesoło strumyczek spływał po zboczu do miejsca, w którym stała. Jak we śnie opłukała w nim manierkę, napiła się, ponownie napełniła ją wodą i zawiesiła u pasa. Opanowało ją rozgoryczenie i rozpacz. To już koniec. Pokonała prześladowców, dotarła do celu - i co znalazła? Miejsce, w którym umrze? Z dołu dobiegał szum rzeki. Po chwili spoza turni wyłonił się helikopter. Dostrzegła inspektorkę i jej triumfującą minę.
Ogarnął ją zimny gniew. To jej plemię władało niegdyś tą ziemią. Nemunuhowie, wrogowie białych. Mają wiec ją schwytać jak szczura w pułapkę? Ją, córkę tego ludu, ostatnią z rodu, który oswoił konie i przemierzał prerię wzdłuż i wszerz? Wędrujący-w-Dal nie wysłałby jej na śmierć, Nie, to musiała być, to była droga mocy! Zaufa jej. Wstała i przeciągnęła się. Potem szybko, jak sprinter, rzuciła się przed siebie. Plecak podskakiwał na jej ramionach. Uczucie triumfu malujące się na twarzy inspektorki ustąpiło przerażeniu. Wrzasnęła na cały głos:
- Zatrzymajcie ją! Zatrzymajcie!
Eleeri resztkami sił dobiegła do skalnych strażników i skoczyła przed siebie. Przeszył ją zimny dreszcz, oślepiło jaskrawe światło. Nogi wciąż ją niosły, lecz biegła oto po zielonej, sięgającej kostek trawie. Zatrzymała się, oszalałym spojrzeniem omiotła otoczenie. Wreszcie kolana ugięły się pod nią i rozciągnęła się jak długa na miękkiej murawie. Za nią nie było żadnych skał, a góry ledwie majaczyły w oddali na horyzoncie. Słyszała śpiew ptaków, powietrze przesycała słodka woń kwiatów.
Usiadła i pochyliła głowę w milczeniu. Nie pomyliła się, ufając pradziadkowi. Odpocznie tu, a potem powędruje w stronę gór. Z głębokim zadowoleniem wyjęła prowiant i odczepiła od pasa manierkę. Jedząc dziękowała w mysi tym, którzy odeszli wcześniej, za ich miłosierdzie i za niezwykłą drogę wybawienia.
Helikopter zawrócił do miasta. Inspektorka gorączkowo szukała wytłumaczenia. Miała rację, dziewczyna chciała popełnić samobójstwo, należało więc ją ścigać, dało się znajdzie samo, rzeka wyrzuci je na brzeg. A nawet jeśli nie, to i tak już bez znaczenia. W biurze czekały na nią kolejne akta osób, którymi trzeba się zająć.
Towarzyszący jej mężczyzna milczał. Oczy go nie zawiodły, nie uległ też omamom. Pojmował jednak, że nie wolno mu rozpowiadać o tym, co zobaczył. A ujrzał w przelocie zieloną krainę i do końca swoich dni miał o niej rozmyślać. Coś go tani przyciągało, wzywało... Nie będzie jednak mówić o tym. Jeśli dziewczyna uciekła do innego świata, cóż go to obchodzi? Życzył jej powodzenia.

ROZDZIAŁ DRUGI

Jakiś ptak zaśpiewał głośno w pobliżu siedzącej Eleeri. Chłonęła wzrokiem otoczenie. Legenda głosiła, że nie było stąd powrotu, że nikt, kto poszedł drogą tych, którzy odeszli wcześniej, nigdy nie wrócił. Wzruszyła ramionami. Równie dobrze mogła zostać zabita tam, jak i tutaj. Przynajmniej nie było tu żadnej opieki socjalnej, no i wujostwo nie odnajdą jej tutaj. Trzeba jednak zachować ostrożność. A nuż się trafi na coś znacznie gorszego niż to, przed czym uciekła? Spakowała wszystko do plecaka z wyjątkiem niewielkiej ilości prowiantu. Zaczęła jeść w drodze.
Majaczące w oddali góry przyciągały ją jak magnes. Obliczyła, że do przejścia ma około dwudziestu mil, zanim dotrze do podgórza. Okrąży je i skieruje się na wschód; było tam coś, co powinna zobaczyć. Szła spokojnie w wesołym nastroju, bacznie się rozglądając i nasłuchując. Okolica sprawiała wrażenie opustoszałej. Dziwne, taka żyzna, taka bogata ziemia, a jednak nie zamieszkana. Musnęła spojrzeniem murawę. Te strony przypominają prerie, po których niegdyś swobodnie wędrowali jej przodkowie. A nuż spotka tu jakieś plemiona, może nawet wrogie?
Odpoczęła i posiliła się, gdy słońce stało w zenicie, a potem ruszyła w dalszą drogę. Poprzez fale rozgrzanego powietrza dostrzegła nagle wyłaniające się powoli budynki. Zwolniła kroku. Strwożyła ją cisza. Pracujący ludzie zazwyczaj hałasują, a tutaj panowało głębokie milczenie. Okrążyła zabudowania ostrożnie, nie śpiesząc się; w nieznanym terenie lepiej zachować czujność. Kiedy jednak zbliżyła się do domostw, dostrzegła przyczynę ciszy: zabudowania stały opuszczone. Dachy się zapadły, widać było ślady ognia. Skierowała się do drzwi najbliższego domu, które niegdyś broniły dostępu intruzom.
Wślizgnęła się do środka cicho jak cień, szybko rozglądając się dookoła. Skóra jej cierpła. Stało się tutaj coś złego i to niezbyt dawno. Drewniana ściana jeszcze pachniała spalenizną. Dotknęła jej ostrożnie i utkwiła wzrok w umazanych sadzą czubkach palców. Potarła je i powąchała. Cokolwiek tu się wydarzyło, miało miejsce niedawno. Powiew przyniósł ślad odoru do jej rozdętych nozdrzy. Znała go. Tak czuć rozkładającą się starą padlinę. Zadrżała i ruszyła powoli pod wiatr. Lepiej wiedzieć, z czym ma do czynienia.
Mdlący zapach doprowadził ją do sczerniałych od ognia schodów wspartych na kamiennych filarach. Idąc w górę, ostrożnie wypróbowywała stopą każdy stopień. W największym pokoju na górze z trudem powstrzymała okrzyk przerażenia. Za życia byli pewnie rodziną. Obecnie pozostały z nich tylko uczepione kości resztki wysychającej tkanki i strzępy odzieży. Przyjrzawszy się uważniej wywnioskowała, iż są to szczątki rodziców i ich trojga małych dzieci. Ten, kto tego dokonał, nie miał litości nawet dla maleństw.
Stojąc twarzą w twarz ze zwłokami, mogła lepiej określić czas zagłady domu i ludzi. Mogło się to stać z sześć miesięcy temu. Czy było to dzieło rozbójników, czy też tę nieznaną krainę niszczyła wojna? Eleeri ostrożnie obeszła wszystkie pokoje. W każdym znajdowała zwłoki ofiar, a przynajmniej ślady świadczące, że napastnicy czegoś szukali. Był to zamożny dom. Gospodarze mieli porządną odzież, a pokoje były dostatnio wyposażone. Mieli służbę w domu oraz robotników. Eleeri dotarła do zabudowań gospodarczych. Wszyscy zginęli, słudzy wraz z gospodarzami. Nie zauważyła jednak kości zwierząt. Nie znalazła też, aczkolwiek szukała dość pobieżnie, żadnych cennych przedmiotów. To domostwo zostało doszczętnie złupione. Ślady świadczyły, że stało się to, zanim ostygły ciała ofiar.
Postanowiła jak najszybciej ruszyć w dalszą drogę. Spotkanie ze sprawcami zniszczenia i dla niej mogło źle się skończyć. Szybkim marszem oddaliła się od pozbawionego dachu budynku. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy nic nie mogła dojrzeć w gęstym mroku. Zrezygnowała z ogniska: lepiej zamarznąć niż narazić się na atak.
Świt znów zastał ją w drodze. Okolica się zmieniła. Najpierw pojawiły się pojedyncze krzaki, potem rozrzucone całe kępy krzewów, wreszcie zbocza majaczących w oddali wzgórz przesłoniły zwarte zarośla. Duże drzewa sterczały jak skupiska skał lub wyspy w morzu krzewów i wysokiej trawy. .Mając gdzie się schronić w razie potrzeby, Eleeri poczuła się lepiej. W południe dała nurka w kępę drzew. Po krótkich poszukiwaniach znalazła mały strumyk. Umyła się, rozpaliła ognisko i przegryzła coś z zapasów. Sprawdziła je. Miała dużo herbaty, mleka w proszku oraz soli, lecz spożyła już większą część prowiantu. Musi znaleźć miejsce na dłuższy obóz i coś upolować. Ususzy lub uwędzi mięso, nazbiera warzyw i znajdzie konia.
Westchnęła, myśląc o koniu. Przez całe życie jeździła konno z wyjątkiem miesięcy spędzonych u wujostwa, gdzie jej na to nie pozwalano. Konia, konia, królestwo za konia! Zachichotała cicho, przypomniawszy sobie te słowa. Nie miała królestwa, ale gdyby tak było, chętnie by je oddała za naprawdę dobrego konia.
Tydzień później nadal jeszcze okrążała góry, które łukiem zwracały się ku wschodowi. Kilkakrotnie natrafiła na opuszczone zagrody i przeszukała je. Rezultaty skłoniły ją do przedsięwzięcia wszelkich środków ostrożności. Żadna z zagród nie została zniszczona w tym samym czasie. Znaczyło to, że albo wojny często pustoszą ten kraj, albo gdzieś w pobliżu kryją się wyjątkowo niebezpieczne bandy rozbójników. Ze śladów w jednym z domów zorientowała się, że napastnicy "zabawiali się" z kobietami tak samo, jak w świecie, który opuściła. Jeśliby wpadła im w ręce, na domiar nie znając nawet języka, w którym mogłaby prosić o litość, prawdopodobnie czekałaby ją śmierć. Dotknęła ręką łuku. Nie, nie da się pojmać tak łatwo. G, którzy podejmą taką próbę, drogo za to zapłacą. Odeszła już daleko na wschód od punktu, w którym się pojawiła w tym świecie. Silny wiatr o słonawym smaku wskazywał, iż wędruje w stronę morza. Obiecywał bogate połowy, naniesione przez fale drwa na ognisko i sól, którą uzupełni swoje szczupłe zapasy. Eleeri dotarła po dwóch dniach do brzegu morza. Weszła na pagórek. Stanęła zapatrzona w szare odmęty i zastanawiała się, kto po nich żeglował i jakimi statkami. Otrząsnęła się po chwili. Zawsze była samowystarczalna, dawniej jednak mogła liczyć na pomoc rodziców lub pradziadka. Teraz była zupełnie sama i choć jej to nie przerażało, tęskniła za towarzystwem. Chcę mieć konia, pomyślała z żalem, nie wiadomo który już raz. Konia! To byłoby cudowne!
Roześmiała się na głos. Zaczęła rozumieć swoich przodków. Właśnie tak musieli się czuć, widząc przed sobą rozległe równiny, mogąc tylko wędrować pieszo od jednego do drugiego źródła wody. Tutaj jest dość wody. Ale Eleeri miała wrażenie, że pełznie po ziemi. Na koniu podróżowałaby znacznie szybciej, łatwiej polowała i prędzej uciekała przed niebezpieczeństwem: Mogłaby rozmawiać ze swym wierzchowcem, troszczyć się o niego, upajać się obecnością przyjaciela.
Spojrzała przed siebie w zamyśleniu. Majaczące w oddali góry zdawały się zbliżać do morza. Jeśli tak, uniemożliwią jej dalszą wędrówkę na pomocny wschód. A przecież coś ją tam ciągnęło. Wzruszyła ramionami. Będzie szła tak długo, jak zdoła. Nie chciała piąć się wysoko w góry, opuszczać podgórza, które przemierzała. Te górskie szczyty dziwnie wyglądały. Sprawiały wrażenie, jakby ktoś skręcił je i wyżął jak prześcieradła.
Poszła brzegiem morza i nie zdziwiła się napotkawszy wpadającą do niego rzekę. Rzeki ze swej natury płynęły ku morzu. Podniosła nagle głowę - ludzie bowiem ze swej natury osiedlali się w takich miejscach. Kryjąc się w cieniu krzewów, skierowała się w górę rzeki. Może w tym odizolowanym od reszty świata zakątku znajdzie kogoś żywego. Z każdym krokiem coraz dalej zagłębiała się w góry. Cieszyło ją to. Pochodziła z plemienia, które niegdyś zamieszkiwało równinę, ale urodziła się w górach. Tutaj był jej prawdziwy dom. Następnego dnia stała na brzegu rzeki, wytężając wzrok i słuch. Patrzyła na ślady końskich kopyt, trzech ciężko objuczonych koni. Więc tak, dosiadało ich trzech wielkich, prawdopodobnie silnych mężczyzn. Wyglądało na to, że poza nimi nikt nie wędrował tędy od dawna. Byli albo włóczęgami, albo kupcami podróżującymi do jakiejś osady w górze rzeki. Coś jej jednak mówiło, iż nie jadą, by handlować. Zarzuciła plecak na ramiona i ruszyła szybkim krokiem, wciąż nasłuchując. Usłyszała niewyraźne krzyki, a potem wrzask mężczyzny. Rzuciła się biegiem w tamtą stronę. Wtem dobiegło ją rżenie konia. Zatrzymała się pod osłoną krzewów i spojrzała w dół.
Dostrzegła kotlinę, wyglądającą jak płaski talerz, a w niej niewielki dom i poletko ze zbożem. Obsypane jaskrawo ubarwionymi jagodami krzewy rosły rzędem pod jedną ścianą domu, po drugiej pięła się kwitnąca winorośl. Część muru leżała zwalona na ziemi. Dym osmalił dach. Także i tutaj dotarła wojna, ale mieszkańcy tego domu może powrócili, by rozpocząć życie od nowa?
Poniżej leżał nieruchomo jakiś mężczyzna. Obok niewzruszenie szczypał trawę kosmaty kuc. Przeniosła spojrzenie na dwóch mężczyzn, piechura i jeźdźca, którzy jeszcze ze sobą walczyli. Miecze zabłysły w słabych promieniach słońca i na jej oczach piechur zatoczył się i upadł. Napastnik i drugi jeździec, który nie brał udziału w walce, natarli na niego w ostatnim ataku, po czym zawrócili konie w odległości mniejszej niż sto metrów od kryjówki Eleeri. Widziała malujące się na ich twarzach okrucieństwo i żądzę krwi. Pokonany mężczyzna podniósł się z trudem. Krew ściekała mu po twarzy i spływała ze zwisającego bezwładnie ramienia. Odważny do ostatka, daremnie próbował podnieść znów miecz.
Na Ka-diha, to prawdziwy wojownik, pomyślała. Nie zastanawiała się ani chwili. Jej plemię zawsze najwyżej ceniło odwagę. Podniosła suchy patyk i złamała go z głośnym trzaskiem, który odbił się echem wśród drzew.
Napastnicy natychmiast się rozdzielili i zwrócili się w przeciwne strony, by stawić czoło niebezpieczeństwu. Doświadczeni w bojach, pomyślała dziewczyna. Jednakże byli uzbrojeni tylko w miecze. Nie zauważyła ani broni parnej, ani łuków. Uśmiechnęła się złowrogo, szeleszcząc gałęziami rosnących rzędem krzaków. Niech uwierzą, że ktoś obserwujący przestraszył się i ucieka. Zareagowali jak drapieżnik na uciekającą zdobycz. Pchnęli konie do przodu, zamierzając odciąć intruzowi drogę. Eleeri nie pobiegła jednak dalej. Po paru susach zawróciła i skręciła w bok. Jeźdźcy wpadli w gąszcz krzewów o kilka metrów od niej. Łuk dziewczyny raz i drugi zaśpiewał cicho pieśń śmierci i obaj mężczyźni z wrzaskiem runęli z koni. Pierwszy spadł i leżał nieruchomo, drugi zaś miotał się, próbując wstać, lecz mu się to nie udało. Otrzymał ciężką, choć nie śmiertelną ranę.
Eleeri rzuciła się ku niemu z nożem w dłoni. Musiała wszakże cofnąć się w krzaki, gdy nagle pojawiła się poprzednia ofiara napastników. Ranny skoczył z krzykiem, zamachnął się mieczem i ocalały bandyta znieruchomiał. Mężczyzna rozejrzał się wokoło. Kiedy Eleeri ujrzała wyraźnie jego twarz, z trudem zdławiła okrzyk zaskoczenia. Był bardzo podobny do Wędrującego-w-Dal. Równie stary, pomarszczony, z takimi samymi szarymi oczami, a jego siwe włosy musiały niegdyś być czarne. Zmrużyła oczy, gdy zachwiał się i miecz wypadł mu z trzęsących się rąk.
Osunął się na ziemię, zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch. No, cóż, nic mu się nie stanie, jeśli poleży tych kilka minut. Trzeba schwytać konie, bo zbytnio się oddalą. Zrzuciła plecak i pobiegła, by przeciąć im drogę. Wskoczyła na najbliższego wierzchowca i pchnęła go w stronę pozostałych. Rozpromieniła się na widok zdobyczy: trzy konie i cały ekwipunek, juki, śpiwory, pękate podróżne sakwy, broń, może nawet prowiant. Skierowała się w stronę rannego wojownika.
Zeskoczywszy szybko z siodła, przyjrzała się leżącemu mężczyźnie. Prawdopodobnie stracił przytomność z upływu krwi. Jego rany nie były niebezpieczne. Uniosła mu głowę i rozdarła koszulę, pod którą rysowały się potężne niegdyś muskuły. Howgh! Ten starzec był niegdyś wojownikiem. Nie, poprawiła się, przypomniawszy sobie scenę walki. Wciąż jest wojownikiem. Pomimo zaawansowanego wieku sprawił się lepiej, niż bandyci mogli się spodziewać. Mimo ich liczebnej przewagi, zabił jednego, zanim go pokonali. Pokiwała głową. Ekwipunek i koń zabitego rozbójnika należy do zwycięzcy.
Takie jest prawo wojny. Ona zdobyła dwa razy tyle i nie potrzeba jej więcej.
Opuściła wzrok, zastanawiając się, jak przetransportować rannego do schronienia. Może na ciągniętych przez konia indiańskich noszach? Sporządziła je szybko z długich gałęzi i już wkrótce starzec znalazł się przed zburzoną po części zagrodą. Eleeri odwiązała nosze i wytężając wszystkie siły przeciągnęła je przez drzwi. Odpoczęła lalka minut, a potem szybko przeszukała sakwy bandytów. Wyjęła koc i owinęła nim starca. Koc był brudny i prawdopodobnie roił się od robactwa. Zapewni jednak rannemu odrobinę ciepła, które było ważniejsze od kilku pcheł i smrodu.
Rany nieznajomego przestały krwawić; Przemyła je wodą zagrzaną nad niewielkim ogniem, który rozpaliła, posypała sproszkowanym antybiotykiem. Ż tego, co słyszała, członkowie prymitywnych społeczności najczęściej umierali od zakażenia. Poszukała prowiantu w jukach. Suszone mięso o wstrętnym smaku, spleśniały ser i zastała woda. Na Boga, gdyby osobiście nie zabiła zbójów, zrobiłby to ich własny prowiant. Oskrobała ser z pleśni i ugotowała bulion ze swoich zapasów. Później nakarmiła półprzytomnego podopiecznego. Osunął się na posłanie, gdy podała mu ostatnią łyżeczkę, i spał już mocno, gdy wstawała. Trzeba było zająć się zdobycznymi końmi. Następnie póki jeszcze jasno, zbadać otoczenie. Odprężyła się, chodząc wokół zwierząt, głaszcząc je i przemawiając do nich. Łzy napłynęły jej do oczu. Kiedyś zastanawiała się, co to znaczy zabić człowieka; teraz wiedziała. Czuła się... Przystanęła, by przeanalizować swoje odczucia. Nie zabiła, żeby przeżyć. Mogła była odejść i pozwolić starcowi umrzeć. Zamiast tego wybrała walkę.
Nie czuła się winna - napastnicy byli mordercami, torturowali i dręczyli mężczyznę, który mógłby być ich dziadkiem. Czemu wiec płacze? Postąpiła słusznie, nie doświadczała zatem wyrzutów sumienia z powodu swego czynu. Uznała, że są to łzy ulgi. Od wielu tygodni żyła w wielkim napięciu i tak objawiła się ulga; teraz może się bezpiecznie odprężyć i znowu stać tylko młodą dziewczyną, która nie ukończyła jeszcze szesnastu lat. Pomyślała, że w obecnej sytuacji płacz nie jest oznaką słabości. Przynajmniej tak długo, póki nikt tego nie widzi, ani o tym nie wie.
Wytarła oczy. Konie jako tako oporządzone, można wracać do rannego. Ten dom różnił się od innych widzianych w tym świecie. Przede wszystkim był zupełnie pusty. Nie znalazła w nim butwiejących gobelinów i odzieży w skrzyniach - ani ludzkich kości. Możliwe że mieszkańcy zdołali uciec przed napadem, zabudowania bowiem były oddalone od innych, jakby zagubione wśród wzgórz. Znalazła chyba miejsce, w którym przedtem sypiał nieznajomy starzec. Jedyny pokój na górze z nie tkniętym dachem wydawał się zamieszkany, i to od dłuższego czasu. Wyszła na dwór i przyjrzała się rosnącym pod ścianą krzewom. Znalezione naczynie napełniła jagodami. Spróbowała - kwaśne, lecz smaczne i soczyste. Zjadła całą garść jagód, odkładając resztę na później. Narzuciła jeszcze kilka koców na śpiącego przy ogniu starca. Dotknęła jego czoła. Nie miał gorączki. To dobrze. Dołożyła drew do ognia i na środku umieściła duże polano, by paliło się powoli. Otoczyła je mniejszymi gałęziami, żeby zajęły się później, gdy polano już się wypali.
Następnie zabrała swój koc i wyślizgnęła się na zewnątrz. Postanowiła spać w stajni. Przed wrotami leżała sterta staną. Podłożywszy złożony we dwoje koc, zagrzebała się w sianie. Możliwe że w pobliżu byli jeszcze inni bandyci. Nie chciała, by koc krepował jej ruchy, gdyby się pojawili. Warstwa siana ukryje ją i ogrzeje, a koc ochroni przed zimnem bijącym od kamiennej podłogi. Spała lekkim snem, lecz nic nie zakłóciło jej odpoczynku. Obudziwszy się jak zwykle o świcie, wróciła cicho do domu. Jej podopieczny musiał wstawać w nocy przynajmniej raz, gdyż garnek, do którego nazbierała jagód, był pusty. Podniosła go i wyszła na dwór. Przechodziła obok obsypanych jagodami krzewów, rozkoszując się blaskiem słońca, zanim znów napełniła naczynie.
Starzec przyglądał się jej uważnie, gdy weszła do środka. Powiedział coś powoli podnosząc na końcu głos, jakby pytał. Eleeri potrząsnęła przecząco głową i odparła:
- Nie mówię w tym języku, ale nauczę się go, jeśli mi w tym pomożesz. - Czekała.
Nieznajomy wyglądał na zaskoczonego. Znowu coś powiedział. Dziewczyna zorientowała się, ze słyszy inny niż poprzednio język, lecz i tego nie znała. Ponownie pokręciła głową. Trzecia próba i znów zaprzeczenie. Starzec leżał patrząc na nią z zakłopotaniem. Później poruszył rękami. Wskazał na garnek z jagodami, stuknął w niego, wymawiając powoli jakieś słowo. Eleeri powtórzyła je z uśmiechem. Poprawił jej wymowę i kontynuował lekcję.
Po tygodniu opanowała podstawowe słownictwo w dwóch językach. Od tej chwili lekcje odbywały się codziennie, ale nie trwały długo. Dwukrotnie wyruszyła na polowanie, więc mięso wędziło się w dymie ogniska. Poznawała nowy kraj stopniowo, w miarę jak powiększał się jej zasób słów. Karsten niegdyś był bogaty i słabo zaludniony, ale panował w nim pokój. Później przybyli najeźdźcy, którzy przekonali władcę kraju, by zaatakował część swoich poddanych, skazując ich na zagładę. Ogłoszono to trzykrotną grą na rogu. Cynan powiedział, że już wtedy był stary. Jeden z sąsiadów zdołał go ostrzec. Cynan przyłączył się do swoich krewnych, którzy zabrali to, co mogli ze sobą unieść, i uciekli do Estcarpu. Tam ocaleli z rzezi rozproszyli się. Bolejąc nad pomordowanymi swojakami, stary wojownik przemknął przez Góry Graniczne i zaczął polować na zabójców. Zapłacili wysoką cenę. Jeszcze raz powrócił do Karstenu w poszukiwaniu innych zbiegów i wraz z nimi znów powędrował do Estcarpu, gdzie tymczasem rozgościli się jego pobratymcy. Nie czuł się jednak tam dobrze, gdyż nie była to jego ojczyzna. Postanowił wrócić na stałe do Karstenu, ale... Eleeri nie była pewna, czy dobrze go zrozumiała. Cynan stwierdził, że czarownice w jakiś sposób zmieniły góry, aby wciągnąć w pułapkę karsteńską armię. Zadrżała. W szkole uczono ją, że przesady są wrogiem człowieka. Lecz kiedy spoglądała na majaczące w oddali szczyty, miała wrażenie, że tym razem nie ma do czynienia z przesądem.
Mijały tygodnie i miesiące, a ona nie opuszczała starca. Zbliżała się zima i trzeba było zacząć gromadzić zapasy żywności. Mieli już worek ziarna i siano na stryszku nad stajnią. Wędzone i suszone mięso wisiało w spiżarni, na półkach leżały jabłka, miejscowe owoce oraz jagody. Eleeri ulepiła ze znalezionej nad rzeką gliny talerze i wypaliła je w ognisku, podobnie jak garnki do gotowania i dzbany na wodę. Wyprane koce i wypchane sienniki zapewniały wygodę w nocy, a trzy zdobyczne konie spasły się tak, że aż lśniły. Uprząż błyszczała, zachowała też giętkość, gdyż Eleeri dbała o nią. Wszystkie trzy zwierzaki przychodziły do niej na wołanie i obwąchiwały ją przyjaźnie.
Cynan zauważył, że zwierzęta zaufały dziewczynie od samego początku. Mogła nic nie wiedzieć o magii, ale miała w sobie jakąś moc. Była najlepszym jeźdźcem, jakiego znał. Konie były jej dziwnie posłuszne. Przemawiała do nich, a one wykonywały wszystkie polecenia, jakby rozumiały jej słowa.
Pewnej nocy siedzieli razem przy ognisku. Po raz pierwszy spadł śnieg i z dala od ciepłego tchnienia ogniska powietrze było lodowate.
- Eleeri, uważaj, do kogo się zwracasz w tej krainie. Karsteńczycy nadal pamiętają, co nam wyrządzili.
- A co to ma wspólnego ze mną? - Dziewczyna uniosła brwi.
- Chodzi o twój wygląd - odparł otwarcie starzec. - Może nie jesteś czarownicą i, jak mówisz, nie władasz mocą, wyglądasz jednak tak, jakbyś należała do tej samej rasy, co one. Masz szare oczy i czarne włosy. - Wyliczał na palcach. - Wystające kości policzkowe i raczej ostry niż okrągły podbródek. Jesteś smukła tak jak my. - Skinął głową i ciągnął: - Wiem, że nie pochodzisz z naszej krwi, ale ktoś, kto tylko słyszał o nas, uzna cię za Estcarpiankę. Bądź ostrożna. Karsteńczycy zrzucają na czarownice winę za to, co stało się z ich krajem. Eleeri prychnęła i powiedziała ironicznym tonem:
- Och, ale przecież to ich książę oszalał i wydał rozkaz urządzenia tej masakry. O ile wiem, czarownice tylko broniły swojego kraju i ludu.
- Wiem o tym - westchnął jej przyjaciel. - Lecz po ruszeniu z posad gór, w tym kraju pozostało niewielu zdrowych na umyśle ludzi. Prawie wszyscy żołnierze zginęli podczas Wielkiego Poruszenia. A owdowiałe kobiety nie rozumują, tylko nienawidzą. Po śmierci większości naszych przywódców i zabójstwie księcia, ci, którzy przeżyli, często uciekali się do gwałtu, żeby zaspokoić swoje potrzeby. Ci zaś, którzy uciekli, wrócili, by się mścić. Karsten nie zdołał się jeszcze wyrwać z tego błędnego koła.
- Opowiedz mi coś więcej o tej masakrze. Dlaczego władca postanowił wymordować swoich poddanych? - zapytała.
- To długa historia - westchnął Cynan - ale opowiem ci pokrótce to, co wiem. Karsten zawsze był w pewien sposób podzielony. Mój lud, lud czarownic z Estcarpu, władał częścią tej krainy na długo przed przybyciem jej obecnych mieszkańców. My wszakże, żyjąc długo, rozmnażamy się powoli.
- Czy to pierwsze jest powodem drugiego?
- Nie. Chodzi o talent magiczny. Kobiety, które go mają, opuszczają dom i rodzinę jako małe dziewczynki. Czarownice uczą je posługiwać się mocą czarodziejską.
- Moc i talent są więc tym samym?
- Nie, moja droga, ale jedno rodzi drugie. Ty masz wrodzony dar. To jest talent magiczny, zdolność czarowania. Natomiast moc gromadzi się przez wieloletnią naukę i pracę nad sobą. Moc kryje się w wielu rzeczach i ci, którzy mają wrodzony dar, mogą z niej korzystać. Weźmy na przykład twój talent porozumiewania się z końmi. Gdybyś nigdy z niego nie korzystała, trwałby w tobie w uśpieniu do końca życia.
Lecz rozwijał się i rósł za każdym razem, gdy się nim posłużyłaś. Stąd wiesz, czego możesz dokonać używając go.
Eleeri zamyśliła się. To miało sens. Wróciła myślą do masakry pobratymców Cynana. Co podzieliło Karsteńczyków?
- Nasz lud osiedlił się tutaj, w Karstenie. Stolica, Kars, stała się wielkim portem, do którego przybywali Sulkarczycy. To rasa żeglarzy. Zabierają zawsze ze sobą swoje kobiety i dzieci, no, z wyjątkiem niebezpiecznych podróży, kiedy wyprawiają się na badania nieznanych krain. Później do Karstenu przybyli obecni mieszkańcy. Zajęli większą część ziem, których my nie używaliśmy. Przez wiele pokoleń żyliśmy obok siebie w pokoju.
- I co zmieniło ten stan rzeczy?
- Nic nie pozostaje niezmienne na wieki - odrzekł wzdychając Cynan. - Myślę, że wśród tych osadników byli tacy, którzy zawsze zazdrościli nam zdolności magicznych. Później przybyli Kolderczycy, ci posłużyli się nie taką jak nasza mocą, żeby zwrócić księcia Karstenu przeciw nam. Nie mogli nas złamać; z powodu talentu magicznego nasz lud mógł przeciwstawić się ich woli. Żeby zawładnąć Karstenem i innymi krajami, musieli zniszczyć całą naszą rasę. Dlatego sprawili, że książę oszalał. Skazano nas na banicję. Wszyscy zwrócili się przeciwko nam i nikt nie miał odpowiadać za to, co zrobiono z nami.
Eleeri zadrżała. Potrafiła sobie wyobrazić, przynajmniej w przybliżeniu, co mogło się wtedy dziać. Cynan, rozumiejąc przerażenie dziewczyny, dotknął jej ramienia.
- To wszystko stało się dawno temu. Wynikły z tego różne rzeczy, niektóre dobre, równoważące zło - rzekł.
Spojrzała na niego pytająco.
- Jedni Karsteńczycy bali się nas i nas oskarżali, drudzy byli naszymi przyjaciółmi. Stanęli przy nas w dniach, kiedy ginęliśmy tylko dlatego, że byliśmy tacy, a nie inni. Ukrywali nas, ryzykowali życie i majątek, by zapewnić nam bezpieczeństwo i przemycić przez góry do Estcarpu. Wszyscy pamiętamy, że nie każde ręce wyciągały się chciwie po nasze dobra. To jeszcze nie wszystko. - Uśmiechnął się do niej łagodnie. - Nie ty pierwsza przybyłaś do tej krainy przez bramę w czasie i przestrzeni. Na długo przed tobą pojawił się Simon Tregarth. Poślubił on kobietę obdarzoną talentem magicznym i wielką mocą.
- A ja myślałam, że czarownice muszą zachować dziewictwo!
- I robią to. Dlatego jest nas coraz mniej. Z tego też powodu wykluczyły ze swego grona małżonkę Simona. A przecież nie utraciła ona swojego daru. Może stało się tak dlatego, że jej mąż nie należał do naszej rasy.
Eleeri odchyliła do tyłu głowę i wybuchnęła śmiechem.
- Założę się, że nie były tym zachwycone!
- Rzeczywiście. Simon więc pojął za żonę czarownice Jaelithe. Później nastąpiło coś wyjątkowego. Jaelithe urodziła jednocześnie troje dzieci, dwóch chłopców i dziewczynkę. Nie słyszałem o drugim takim zdarzeniu wśród naszego ludu.
- Trojaczki!
- Właśnie. Ale to długa historia. Wystarczy, że powiem, iż ich córka również miała talent magiczny. Czarownice wysłały tę dziewczynę do swojego Przybytku Mądrości, lecz jej bracia ją uratowali. Uciekli razem w góry. Za górami na wschodzie leży starożytna kraina Escore. Żyją tam teraz i walczą ze złem.
- Jakim złem?
- Czy mam ci opowiadać dzieje wszystkich krajów? - westchnął starzec. - Wiele pokoleń temu Escore było naszą ojczyzną. Dzieliliśmy ją z wieloma stworzeniami i z innymi rasami. Lecz pojawili się wśród nas adepci. Posiedli wielką moc, a wraz z nią przybyło zło. Jedni zwrócili się o pomoc do Ciemnych Mocy. Drudzy walczyli o ocalenie Escore i jego mieszkańców. Jeszcze inni odeszli z naszego świata przez bramy, które stworzyli. W końcu moi przodkowie uciekli z Escore. Byli jednak i tacy, którzy woleli tam pozostać. - Powrócił myślą do zasłyszanych w dzieciństwie i młodym wieku opowieści. - Żyła tam inna rasa. Podobna do nas, ale silniej związana z ziemią ojczystą. To oni tam pozostali. Przewodziła im Pani Zielonych Przestworzy, stare legendy nazywają ją również Dahaun i Morquant, nadają jej tez inne imiona. Była bardzo uzdolniona i władała wielką mocą. Teraz ona sama, a może jej krewna rządzi Doliną Zielonych Przestworzy, gdzie dobro walczy ze złem uwolnionym przez wielu adeptów w zamierzchłych czasach.
- Powiedziałeś, że mieszkały tam inne stworzenia i rasy? Chciałeś powiedzieć, że jest ich więcej? Jakie one są? - Eleeri pochyliła się z zainteresowaniem.
- Na przykład Wilkołaki. Nie są ludźmi, ale istotami spokrewnionymi z wilkami. Nie walczą mieczami, lecz zębami i pazurami, a przecież są groźnymi wojownikami, obdarzonymi inteligencją.
- Jakie jeszcze?
- Kepliany i Renthany. Renthany są zarazem piękne i inteligentne. W razie potrzeby służą za wierzchowce mieszkańcom Doliny Zielonych Przestworzy. Zawsze walczą dla Światła. - Westchnął. - Niewiele wiem o tych pierwszych, Keplianach. Pod wieloma względami są podobne do pięknych czarnych koni. Ponoć przychodzą do jeźdźca, który stracił wierzchowca, i udają oswojonego rumaka. Jeśli się jednak takiego Kepliana dosiądzie, zaniesie do miejsca, gdzie człowiek zostanie pożarty przez zło. Adepci służący Ciemności często używali ich jako wierzchowców. Mówi się, że choć są tak piękne, jedyny dobry Keplian to martwy Keplian.
- A co się później działo w Karstenie? - dopytywała się dziewczyna. - Podczas wędrówki napotkałam wiele zniszczonych zamków i zagród. I stało się to niedawno. Powiedziałabym, że w tym roku.
- Kiedy sprawy przybrały zły obrót i wydawało się, że przegramy, czarownice ruszyły z posad góry - powiedział powoli Cynan. - Posłużyły się mocą, żeby nadać im nowy kształt. Ówczesny książę Karstenu i cała jego armia posuwała się górskimi szlakami w stronę Estcarpu. Podejrzewam, że ocaleli tylko nieliczni. Później różni wielmoże próbowali zająć książęcy tron. Za każdym razem musieli walczyć ze swymi przeciwnikami. Przez trzydzieści lat mieszkańcy tej krainy łupili swoich ziomków i sami byli przez nich łupieni. Tu i ówdzie niektórym panom udawało się wywalczyć spokój w swych dobrach, uratowali rodziny, zgromadzili wojowników. Ale tylko nielicznym. Słyszałem, że nawet w Karsie panuje bezprawie.
- Jak ludzie mogą tak żyć? - zapytała oszołomiona Eleeri. - To się musi skończyć ogólną zagładą!
- W wielu częściach kraju tak właśnie się stało. Ilu łudzi spotkałaś wędrując przez tę krainę?
- Nikogo.
- Sama widzisz. Na pomocy i na wschodzie kraj jest bezludny. Tylko na zachodzie i południu, na wybrzeżu, dokąd jeszcze przybywają kupcy, można znaleźć żywych Karsteń-czyków.
- Kupcy?
- Od czasu do czasu sulkarskie statki przypływają do ocalałych portów. Sulkarczycy przybywają uzbrojeni i przez cały czas zachowują czujność.
Dziewczyna skinęła głową, przypomniawszy sobie wszystko, co jej opowiedział o tej rasie żeglarzy.
- A co z Sokolnikami, o których wspomniałeś? Czy można jeszcze tu spotkać jakiegoś?
- Tego nie wiem - westchnął Cynan. - Opuścili oni Góry Graniczne przed Wielkim Poruszeniem. Rozproszyli się, przyjęli służbę u obcych. Myślę jednak, że przetrwają jako lud; to dumni, silni wojownicy. - Spojrzał jej w oczy. - Nie zawracaj sobie głowy pozostałymi. Co zamierzasz zrobić? Wiem, że zostaniesz tutaj tylko przez tę zimę. Nawet teraz wyczuwam twój niepokój. Mogłabyś przejść przez góry do Estcarpu. Opowiedziałbym ci o miejscach, gdzie dobrze by cię przyjęto, jeśli wystąpisz w moim imieniu.
- Czy w górach jeszcze istnieją jakieś drogi? - Zamrugała, a potem prychnęła z pogardy nad własną głupotą. - Oczywiście, że muszą być. Inaczej nie mógłbyś tutaj powrócić. Jak wygląda tu ukształtowanie terenu?
Cynan wyjął nadpalony patyk z ogniska i naszkicował na podłodze mapę.
- Rozumiem - powiedziała w końcu. - Jeśli wrócę skrajem gór na zachód i przejdę przez nie kierując się na pomoc, znajdę się w Estcarpie. - Smukłym palcem dotknęła pustego miejsca. - Co się tutaj znajduje?
Starzec milczał długo. Kiedy w końcu odpowiedział na jej pytanie, poczuła, że z całego serca pragnie poznać nie zaznaczoną na mapie nieznaną krainę. W tonie jego głosu i w samej nazwie Escore było coś, co ją nieodparcie pociągało. Takie samo uczucie przyprowadziło ją do tej odizolowanej od reszty świata doliny. W milczeniu przyjrzała się mapie.
- Nasza rzeka... - odezwała się w końcu - gdybym poszła jej brzegiem, czy dotarłabym do Escore?
- Tak myślę, ale nie jestem tego pewny.
Eleeri wstała i podeszła do ognia. Rozmyślała nad słowami Cynana dorzucając drew, by palenisko nie zgasło w nocy. Coś ciągnęło ją do Escore, czuła, że będzie to słuszna decyzja. Położyła się, pozwalając odprężyć się swemu ciału. Starzec obserwował jej twarz. Już zasypiała, kiedy przerwał milczenie:
- Już postanowiłaś, prawda?
- Tak. Na wiosnę wyruszę do Escore. Czy pojedziesz ze mną?
- Nie. Urodziłem się tutaj, w tym domu. Wróciłem, by tutaj umrzeć. Jeśli jednak tam, dokąd się udasz, spotkasz kogoś, kto mnie znał, powiedz mu, że nadal żyję.
- Powiem. - Pogrążyła się we śnie. Wybrała cel podróży. Escore... pojedzie do Escore.

ROZDZIAŁ TRZECI

Ta zima była dla Eleeri czasem przyjaźni i zbierania doświadczeń. Cynan nauczył ją wszystkich języków, które poznał w swym długim życiu. Tę wiedzę uzupełnił ostrzeżeniami, pogłoskami i wierzeniami o miejscach Dawnego Ludu, ich naturze i początkach. Jego matka miała niewielki talent magiczny, toteż rosnące umiejętności Eleeri nie zmartwiły go tak, jak mogłyby kogoś, kto nigdy nie miał z tym do czynienia. Sama dziewczyna prawie nie zauważała, że jej dar rozwija się i pogłębia w miarę, jak się nim posługuje. Zawsze umiała porozumiewać się z końmi; było to częścią jej istoty. Lecz w czystym powietrzu nowego świata wszystko się zmieniło. Przedtem umiała poskromić najbardziej rozhukaną klacz, uspokoić najdzikszego ogiera. Źrebaki szukały u niej pociechy. Od czasu, gdy ukończyła sześć lub siedem lat, Wedrujący-w-Dal używał jej do rozpoczęcia tresury powierzonych mu po to koni. Ułożone przez jego prawnuczkę zwierzęta były spokojniejsze, inteligentniejsze i bardziej wrażliwe niż inne. Eleeri kochała tę pracę i zarazem nienawidziła jej: każdy jej czworonożny przyjaciel opuszczał ją po pewnym czasie. Zdawała sobie sprawę, że właściciele będą te zwierzęta traktować jak tanie maszyny.
Kochała konie, lubiła dotykać ich twardych muskułów przesuwających się pod dłońmi, gdy je czyściła. Kochała ich szorstkie grzywy, zapach potu i końską mowę. Najbardziej wszakże umiłowała poczucie więzi, zaufanie i przywiązanie, jakim ją darzyły konie. Tej zimy nie uznała za dziwne, że jej kontakt z trzema zdobycznymi kucami stał się głębszy niż kiedykolwiek. Dawniej rzadko mogła obcować z końmi dłużej niż kilka tygodni potrzebnych do wytłumaczenia zwierzętom nowych obowiązków. Z tą trójką spędziła wiele miesięcy. To oczywiste, że porozumiewała się z nimi coraz lepiej. Tylko Cynan, który to obserwował, wiedział, że było w tym coś więcej. Czasami wydawało się, że umysły dziewczyny i zwierzęcia łączyły się w jedną całość. Pewnej nocy celowo poruszył ten temat.
- Eleeri, moc często przychodzi wtedy, kiedy zechce, a nie wówczas, kiedy ty tego pragniesz. - Podniosła na niego spojrzenie, ale nic nie odpowiedziała. - Mówisz, że w twoim kraju nikt nie ma wielkiej mocy, tylko niewielkie zdolności, które zmniejszają się z każdym pokoleniem. - Skinęła twierdząco głową. - Więc przemyśl to, co ci teraz powiem. Tutaj jest inaczej. Możliwe że twój wrodzony dar się rozwija. Nie wierzę, że jest tak niewielki, jak uważasz, a wiem, że zdolności magiczne mogą się stać niebezpieczne, jeśli się nie umie właściwie nimi posługiwać. Jeżeli spotkasz kogoś, kto będzie mógł cię tego nauczyć, nie przegap takiej okazji.
- Posłuchaj, nie sądzę, że mam tak wielką moc, jak uważasz, ale - uśmiechnęła się przyjaźnie do starca - obiecuję, ze jeśli spotkam chętnego nauczyciela, nauczę się wszystkiego, co będzie mógł mi przekazać. I - podniosła dłoń, zanim zdążył coś powiedzieć - przed rozpoczęciem nauki upewnię się, że służy Światłu, dobrze?
- Dobrze.
Cynan znów zajął się cerowaniem koszuli, a Eleeri szyciem spodni z jeleniej skóry. Z jesiennych łowów nigdy nie wracała z pustymi rękami. Podczas spokojnych zimowych dni i wieczorów wyprawiła wszystkie skóry. Nie zmarnowała ani jednego futra. Zamierzała pozostawić Cynanowi całe ubranie z jeleniej skóry i futrzaną opończę. Wiedziała, że przez cały czas bolą go z zimna stare kości. Planowała też uszyć dla niego parę specjalnych, sięgających kolan mokasynów. Podeszwa będzie miała trzy warstwy. Wnętrze butów podszyje futrem. Będzie mu ciepło i sucho w nogi następnej zimy, kiedy wyjdzie na śnieg, by oporządzić zwierzęta.
Zerknęła na niego spod oka. Niełatwo będzie opuścić starego przyjaciela. Zdawała sobie jednak sprawę, iż wpadłby w gniew, gdyby została. Domyśliłby się, że przyczyną jest jej obawa o niego i śmiertelnie by go tym uraziła. Rozumiała dumę wojownika. Nie zrani go uważając za słabszego niż jest w rzeczywistości. Wrócił do miejsca swego urodzenia, by tu umrzeć. Oboje o tym wiedzieli. Na cmentarzyku powyżej obejścia spoczywała jego żona i dzieci, rodzice i rodzeństwo. Od tak dawna była tu siedziba jego rodu, że jej początki ginęły w mroku dziejów.
Wróciła myślą do słów Cynana. Nie była pewna, ale może rzeczywiście jej talent się rozwija? Tylko dlaczego w ogóle miałaby mieć jakiś wielki dar? Prawda, że wśród przodków Wędrującego-w-Dal byli potężni szamani i szamanki. Zbyt wiele razy musiała z trudem powstrzymywać słowa oburzenia, kiedy w szkole o ich umiejętnościach mówiono jako o tubylczych przesadach. Nagle coś jakby drgnęło w jej pamięci i wypłynęło mgliste przypomnienie, jak dziadek żartował z babki. Tak... Skupiła się i wspomnienie stało się trochę wyraźniejsze.
Siedzieli przy stole: matka, Rozmawiająca-z-Wiatrem, ojciec i jego rodzice. Działo się to podczas jednej z Rzadkich wizyt dziadków w domu Eleeri. Dziadek opowiadał o kornwalijskich przesadach.
"... w wielu przypadkach jest to metoda kontroli.
- Więc nie sądzisz, żeby było w tym coś jeszcze? - To powiedziała matka.
- Nie chcę burzyć twoich wierzeń, moja droga, ale nie, nie sądzę. Uważam, że zazwyczaj był to sposób kontrolowania dużych grup ludzkich, przekonywania do stosownych działań. Na przykład w Nowej Zelandii kładzie się tabu na mięczaki, żeby umożliwić zwiększenie ich populacji po złym sezonie łowieckim. Tubylcy wierzą, iż spadnie na nich klątwa, jeśli tkną je, zanim tabu zostanie zdjęte. W ten sposób starszyzna kontroluje zarówno plemię, jak i zasoby żywności - Zachichotał nagle. - Gdybym wierzył we wszystkie stare opowieści, nigdy bym nie poślubił twojej teściowej.
- Tylko nie powtarzaj znów tej starej gadki, tato -jęknął ojciec.
Ale słowa teścia zainteresowały Rozmawiającą-z-Wiatrem.
- Czy kryje się za tym jakaś opowieść? - zapytała. John Polworth pochylił się nad stołem, trzymając w ręku kubek z kawą.
- Tak, to tylko opowieść, która jednak ukazuje siłę przesądów. Twoja matka, zanim się z nią ożeniłem, nazywała się Ree. Starzy ludzie mówili, że to niezwykła rodzina. Ponoć dawno temu kobiety z tego rodu były kapłankami innej wiary i poślubienie ich miało przynosić nieszczęście. Prababką Jane była lessie Ree. Mówiono, że potrafiła przywoływać burze i uspokajać je. To kupa bzdur, ale moi rodzice nie chcieli, żebym ożenił się z Jane.
Rozmawiająca-z-Wiatrem nachyliła się ku niemu.
- A mimo to pojąłeś ją za żonę.
- Istotnie, moja droga. Nie chcę mieć do czynienia z podobnymi bzdurami i tak im powiedziałem. Oświadczyłem, że pragnę tylko Jane Ree i że to moje ostatnie słowo. - Wypił łyk i głośno stuknął kubkiem w stół.
- I na pewno było to ostatnie słowo Johna - dodała z uśmiechem jego małżonka. - Jednakże jego rodzice nigdy mnie do końca nie zaakceptowali. John powiedział im wreszcie, że wyjeżdżamy. Zaoferowano mu dobrą pracę za oceanem. Dodał też, że może tamtejsi ludzie mniej się będą przejmowali przesądami, a bardziej tym, że on mnie kocha, a ja jestem dla niego dobrą żoną. Dlatego tu przybyliśmy i nigdy tego nie żałowaliśmy".
Eleeri przypominała sobie ciepło i miłość, jaka ją wtedy otaczała. W późniejszych latach słyszała też o innych przyczynach, które skłoniły Polworthów do pośpiesznego wyjazdu z Konwalii. Zbliżała się wojna, a John Polworth nie miał czasu na wojowanie. Nie planował śmierci w walkach z dala od swojego kraju, w sprawie, w którą tak do końca nie wierzył. Dlatego szybko poślubił Jane i przyjął obiecaną posadę w Ameryce. Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny, pracował już w zawodzie, który zwalniał go od poboru do wojska. Jane mogłaby wzgardzić nim jako tchórzem. Wiedziała jednak, iż nie był jedynym, który tak postąpił. Nie sprawdziłby się jako żołnierz i dobrze o tym wiedział.
Eleeri nie wiedziała, czy kiedykolwiek żałował tej decyzji. Bez wątpienia kochał swoją żonę. Sprawiał wrażenie zachwyconego pracą i nowym otoczeniem. Czy jednak nigdy nie zapragnął wrócić do swojej skalistej, otoczonej morzem ojczyzny? Wzruszyła ramionami. Może myślał o tym w ostatnich sekundach życia, kiedy zrozumiał, że zginie wraz z Jane.
Wydało się jej dziwne, że zarówno jej rodzice, jak i dziadkowie zginęli w wypadkach. Stało się to w rok po pamiętnej nocnej rozmowie. Urlop, katastrofa samolotu - i nazwisko jej dziadków wśród zabitych. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym w rok później, miała wtedy dziewięć lat. Przez całe sześć miesięcy mieszkała - wyszydzana, wzgardzana i poniżana - z Taylorami, swoją ciotką i jej mężem. W końcu zdołała przeszmuglować list do Wędrującego-w-Dal. Jednak zanim zdążył przybyć, wuj przyłapał ją, kiedy chciała wypuścić na wolność konia, którego tresował. Zmęczenie, ból i cierpienie zwierzęcia były tak wielkie, że musiała to zrobić. Taylor był porywczym i brutalnym człowiekiem, ona zaś pogardzaną Indianką. Zbił ją bezlitośnie, znacznie mocniej niż zamierzał, ale w końcu właśnie to ją uratowało. Tego popołudnia Wędrujący-w-Dal przybył na ranczo.
Jej krewni popełnili błąd nie pozwalając mu wejść. W czasie, gdy toczyła się walka o prawa Indian i rosła ich świadomość etniczna, było to większą głupotą niż przypuszczali. Jej pradziadek udał się do pewnego mężczyzny, którego dobrze znał. Ten porozmawiał jeszcze z kimś i Wędrujący-w-Dal nie wrócił na ranczo sam. Wyprowadzona z domu Eleeri zemdlała otoczona dorosłymi. Przyczyną był ból, ale i niejasna świadomość, iż omdlenie może być jakąś drogą ucieczki. Dalej sprawy potoczyły się szybko.
Zbadano jej sprawę, przesłuchano i założono akta. Wędrujący-w-Dal przyjął ją do siebie, a jego przyjaciele poręczyli za to, iż będzie o nią dbał. Mogłaby nawet uwierzyć, że odtąd już nic jej nie zagrozi, że znajdzie się poza zasięgiem człowieka przenikniętego nienawiścią do jej rasy, gdyby nie widok Taylora. Patrzył na nią oczami pełnymi nienawiści. Jego długie, badawcze spojrzenie powiedziało Eleeri, iż pewnego dnia wuj odpłaci za to poniżenie. Zrozumiała, że po śmierci pradziadka nigdzie nie znajdzie schronienia. Taylorowie znów ją zabiorą, a pomocy w tym udzielą pracownicy opieki socjalnej, przekonani, że jest to dla niej najlepsze wyjście. Przypuszczała, że lata, które upłynęły od tamtej pory, tylko wysublimowały nienawiść wuja. Że przez ten czas zdołał zbudować klatkę z kłamstw i uwięzi ją w niej, może na zawsze. Lecz ona dokonała wyboru i w rezultacie uzyskała wolność, o jakiej nie siniała nawet marzyć. Może czuwa nad nią Ka-dih, bóg wojny plemienia Komanczów?
Pochyliła się znów nad szyciem. Możliwe że połączenie obu niezwykłych rodzin wzmocniło jej talent. Wiedziała, że wielu jej indiańskich współplemieńców miało dar porozumiewania się z końmi, lecz własny wydawał się obecnie znacznie silniejszy niż zazwyczaj. Wzruszyła ramionami. Miała go i co z tego. Przestało ją ciekawić, jak doszło do tego.
Z drugiej strony ogniska Cynan obserwował ją nie zauważony. Czerwony blask ognia połyskiwał na wystających kościach policzkowych i orlim nosie dziewczyny. Szare zwykle oczy sczerniały w cieniu, a czarne włosy stopiły się z nocnym mrokiem. Wydawała się szczupła, tak jak drobnokostni członkowie jego rasy. Widział jednak siłę pod tym wprowadzającym w błąd wyglądem. To dziewczyna-wojownik. Spędził dużo czasu ucząc ją walki na miecze, ale nawet on nie mógł jej nauczyć niczego więcej ponad jej własne umiejętności w posługiwaniu się łukiem i nożem. Obserwatorowi jej ruchy wydawały się powolne, ale był to tylko pozór, płynność jej poruszeń wprowadzała w błąd. W rzeczywistości była szybka, opanowana i miała nadzwyczajny refleks. Z rzadkich wzmianek Eleeri wywnioskował, iż pradziadek trenował ją prawie przez połowę krótkiego życia. Można by pomyśleć, że wiedział, dokąd się uda i jakiego dokona wyboru. Cynan uśmiechnął się pod nosem. Wędrujący-w-Dal uczył prawnuczkę w taki sam sposób, jak uczono jego samego w odległej młodości. Trenując ją, podświadomie wracał do dni, kiedy życie było łatwiejsze dla jego ludu. Zapewnił jej przez to odpowiednie wychowanie dla świata, w którym teraz się znalazła. Możliwe, że jednak bogowie maczali w tym palce.
Spojrzał przyjaźnie na Eleeri. Była dobrym dzieckiem, dobrym i szczodrym. Musi ją przekonać, żeby odeszła, gdy tylko stopnieją śniegi. Jeżeli pozostanie zbyt długo, odkryje jego tajemnicę. Tylko dzięki jej pomocy przetrwał tę zimę. Jeśli Eleeri domyśli się tego, prawdopodobnie zechce pozostać. Wolałby, aby go opuściła z wiarą, że stary Cynan ma się dobrze. I tak było w istocie - w głębi duszy czuł, że przetrwa wiosnę, lato i jesień, nie przetrzyma jednak następnej zimy. Odejdzie wraz z pierwszymi śniegami. Uśmiechnął się: najwyższy czas. Nie chciał, by dziewczyna była przy tym obecna i opłakiwała jego śmierć. Widział, jak głęboko przeżyła utratę ostatniego krewniaka. Niech odjedzie myśląc, iż zostawia go dobrze przygotowanego na mrozy. Pod koniec jesieni pójdzie na groby swoich bliskich. Położy się tam i umrze, żeby połączyć się z ich duszami. Nie chciał, by Eleeri cierpiała, gdy to się już stanie. Nie można też dopuścić, aby spędziła samotnie następną zimę w opuszczonej zagrodzie.
Odsunął od siebie te myśli. Konie, tak, nie potrzebował ich. Dziewczyna musi zabrać całą trójkę. Pragnął również wręczyć jej pożegnamy dar. Wstał cicho i wielkimi krokami wszedł na starożytne kamienne schody. Przed powrotem do rodzinnego gniazda oddał swoim krewnym w Estcarpie prawie wszystko, co miał cennego. Pozostała mu jeszcze tylko jedna rzecz. Nacisnął jeden z kamieni w ścianie. W skrytce stała maleńka szkatułka z połyskliwego złoconego drzewa. Otworzył ją niezdarnie. Wieczko uniosło się, wypuszczając słodki zapach i miękki błysk światła. Zachichotał cicho. Właśnie to zatrzymał dla siebie. Nic nie ważyło. Eleeri i tak będzie miała dostatecznie ciężki ekwipunek. Na pewno spodoba się jej jego podarunek; należał się jej. Tamknął skrytkę i wrócił do szycia. Będzie gotów, gdy nadejdzie czas. Tymczasem dobrze by było nauczyć dziewczynę również pisać w przynajmniej jednym języku tego nowego dla niej świata. Wstał, chcąc przynieść potrzebne rzeczy.
- Co robisz? - zapytała Eleeri. - Przez cały wieczór nie usiedziałeś spokojnie nawet chwili.
Cynan spojrzał na nią w milczeniu.
- Znam coś, co może ci się przydać w przyszłości. Mogę cię tego nauczyć teraz, kiedy zima więzi nas w tej zagrodzie: czytania w języku Estcarpu i mowy znaków.
Eleeri wyprostowała się gwałtownie, jej oczy zabłysły czujnie.
- Twój lud ma język znaków?
- Widzę, że i twój ją posiada - uśmiechnął się Cynan. - Nasz rozwinął się dopiero wtedy, kiedy musieliśmy walczyć. Och, myśliwi zawsze posługiwali się własnymi znakami. Lecz okazał się bardziej niezastąpiony dla żołnierzy i zwiadowców. Uczysz się szybko i dobrze. Jeśli twój lud również miał taki język, myślę, że bez trudu opanujesz i nasz.
- Zatem dobrze, spróbuję się nauczyć czytania i pisania. Mój pradziadek mawiał, że zawsze trzeba się uczyć, jeśli ktoś chce się podzielić z nami swoją wiedzą, i że wiedza nigdy się nie marnuje.
- Był bardzo mądrym człowiekiem - zauważył Cynan. - Chodź, usiądź obok mnie. Pokażę ci te znaki. Mam wprawdzie tylko jedną książkę, ale wystarczy, byś nauczyła się czytać.
Czas mijał i wreszcie rozpoczęły się wiosenne roztopy. Po wielu miesiącach nauki Eleeri potrafiła porozumiewać się prostym językiem myśliwych i żołnierzy jak każdy, kto należał do rasy Cynana. Umiała również czytać, chociaż zająkiwała się, gdy napotkała nieznane słowa.
Teraz czuła się już gotowa do drogi. Uszyła mocną odzież ze skór upolowanych jesienią zwierząt. Naprawiła i natłuściła siodła i uprząż. Zamierzała po kolei objeżdżać każdego konia, gdyż odwykły od długich podróży i codziennego ruchu.
Woda spływała strumykami po ścianach zagrody, kapała z dachu gromadząc się w gęste błoto w drzwiach. Eleeri westchnęła ciężko. Nienawidziła tej pory, ale wszystko przeminie, gdy zrobi się cieplej.
Ku jej zaskoczeniu, Cynan również zamierzał opuścić zagrodę, kiedy tylko obeschnie ziemia.
- Błoto zniknęło i kości już mnie nie bolą tak bardzo jak w zimie. - Uśmiechnął się do niej. - Oprócz tego jest coś, co chciałbym ci pokazać. - Nie chciał nic więcej powiedzieć. Zagłębił się między wzgórza, a jej krzepki kuc posłusznie szedł tropem wierzchowca Cynana. Skręciwszy w bok, znaleźli się na skrawku wyjątkowo równego terenu. Zajmowało go...
- Czy to miejsce Dawnego Ludu, p którym mi opowiadałeś?
- Właśnie, moje dziecko. - Z trudem zsiadł z konia. - Siądź tu na trawie i posłuchaj. - Zaczekał, aż Eleeri usiądzie wygodnie. - Mój lud czci Gunnorę. Panią owoców, zbóż i płodności. Panią miłości i śmiechu. W jej imieniu świętujemy przemianę dziewczynki w kobietę. Kawałki bursztynu, które mi pokazałaś, są bardzo cenne. Zawierają w sobie ziarno. Mogłabyś je sprzedać jako amulety z jej symbolem. Myślę jednak, że nie otrzymałaś ich przez przypadek. Pilnuj ich dobrze. Nie pokazuj obcym. I jeśli potrafisz, módl się do Gunnory w razie potrzeby.
Eleeri rozważyła jego słowa. Wyglądało na to, że ta Gunnora była tym samym co Zbożowa Niewiasta, bogini wielu indiańskich plemion. W modlitwie do Zbożowej Niewiasty pod innym imieniem nie będzie więc nic niewłaściwego.
- Dobrze, będę się modliła i będę dbała o bursztyny. Co jeszcze?
- W Escore i podczas podróży będzie ci grozić wiele niebezpieczeństw. Nie tylko ze strony ludzi i zwierząt, lecz także sług złych mocy. Mogą oni zagrozić zarówno twemu ciału, jak i duszy. Chciałbym poprosić tych, którzy zbudowali to miejsce, żeby przyznali ci strażników.
Dziewczyna aż zamrugała oczami z zaskoczenia. Zamierzał prosić o widmowe psy, a może o magiczne miecze? Cynan dostrzegł jej zmieszanie i wyjaśnił:
- Widziałaś, jak kładłem przy drzwiach kamyki, które noszę ze sobą. Są one, na swój sposób, strażnikami. Kiedy leżą w jakimkolwiek wejściu, nie może go przekroczyć nic, co służy Ciemności. Źli ludzie to co innego.
- Czy tutaj jest świątynia tej Gunnory?
- Odkąd tu zamieszkaliśmy, moja rodzina zawsze się do niej modliła. - Cynan wzruszył ramionami. - Dawny Lud zbudował to miejsce, nie wiemy jednak, czy dla niej.
Eleeri rozejrzała się po niezwykłym otoczeniu. Miejsce kultu było proste, skromne. Gwiazda ułożona z wielobarwnych marmurowych płyt. Przy każdym ramieniu gwiazdy stała wysoka biała kolumna. Wszystko tchnęło spokojem, dodawało otuchy niczym bezpieczny port. Przyciągało ją, tak że bez wahania wstała i podeszła na skraj bruku.
- Co mam zrobić?
- Pomyśl o tym, że potrzebujesz ochrony przed złem. Potem, jeśli zdołasz, stań w środku gwiazdy.
Posłuchała. Początkowo nie było to łatwe. Wprawdzie Cynan opowiedział jej o stworzeniach walczących za Światłem, ale żadnego z nich nie widziała na oczy. Z trudem jej przyszło stworzyć w myśli ich obraz. Im dłużej próbowała, tym łatwiej jej szło.
Widząc je wyraźnie oczami wyobraźni, stanęła na gwieździe.
Mgła podniosła się między białymi kolumnami jak ściany i zasłoniła ją przed wzrokiem Cynana. Starzec odprężył się. To, co tutaj mieszkało, zaakceptowało Eleeri jako córkę Światła. Może wprawdzie odmówić jej prośbie, ale nic jej nie grozi.
Oddzielona mgłą od reszty świata dziewczyna weszła na środek gwiazdy. Potem pochyliła głowę na powitanie. Otoczyło ją ciepło. Więc jednak coś tu było. Poprosiła o pomoc. W odpowiedzi padło pytanie bez słów. Jak wysoko ocenia tę łaskę? Eleeri wydało się, że za chwilę głowa jej pęknie od nadmiaru napływającej informacji o sługach zła. Zobaczyła oszalałe Wilkołaki, zabijające i rozszarpujące wszystkich, którzy stanęli im na drodze. Zobaczyła dziwnie wyglądające małe istoty o długiej szorstkiej, podobnej do korzeni sierści, kopiące duszące podziemne pułapki na nieostrożnych wędrowców. Rozlewiska zła ukazały się jej jako plamy zgnilizny na ziemi. Ujrzała, jak ludzie bez swoich strażników zostali przez nie wchłonięci ciałem i duszą. Wzdrygnęła się.
Czego chcesz?-pomyślała. Rósł w niej strach, w miarę jak zalewały ją obrazy.
- Gębie! Zabij Cynana, a ja dam ci władzę nad wszystkim i wszystko, czego zapragniesz - usłyszała w odpowiedzi.
- Nie! - Eleeri cofnęła się z gniewem. - Miałaś należeć do Światła.
- On umiera.
- Jego życie należy do niego.
Odniosła wrażenie, że obejmują ją silne, kochające ramiona.
- Dobrze powiedziane, moje dziecko. Otrzymasz strażników, o których prosisz.
Przed Eleeri pojawiła się postać bardzo wysokiej kobiety o migotliwych włosach. Złotą ruchliwą falą, spływały po prostych plecach nieznajomej, pieściły jej zieloną suknię, unosiły się wokół głowy lśniącymi pasmami. Dziewczyna uklękła bezwiednie. Silne ręce pochwyciły jej ramiona i podniosły Eleeri z klęczek. Później kobieta złożyła w jej dłonie cztery gładkie kamyczki.
- Cynan pokaże ci, jak się nimi posługiwać. Niech los ci sprzyja, Eleeri, dziewczyno z innego świata. - Postać zaczęła już niknąć, gdy Eleeri pośpiesznie i niezdarnie otworzyła wiszący na szyi woreczek.
- Zaczekaj, och, proszę, zaczekaj! Nieznajoma znów stała się bardziej widoczna.
- O co chodzi, dziecko?
- Podarunek za podarunek. - Purpurowe i niebieskie ognie zabłysły w dłoniach dziewczyny. Wyciągnęła przed siebie drogie kamienie pozostawione jej przez Wędrującego-w-Dal. Wyczuła, że powinna je ofiarować złotowłosej niewieście. Ta nachyliła się ku niej. Zielone i złote barwy pogłębiły się, gdy wzięła w ręce jaskrawo ubarwione kamyki. Mgła zawirowała, dodając blasku postaci nieznajomej, która po chwili ponownie przygasła.
- Tak, to istotnie podarunek za podarunek, moje dziecko. Ty, która nosisz moich strażników, nosisz także moje symbole. Użyj ich w najgroźniejszej dla siebie chwili. Przywołaj mnie. Nie zapomnę cię. Oby Światło pobłogosławiło twoją ścieżkę.
Odeszła i Eleeri poczuła się jak osierocona. Powoli, tuląc swoje cztery kamyki, wyszła z kamiennej gwiazdy.
Cynan czekał. Nic nie powiedział na widok kamieni-strażników ani dziwnego wyrazu malującego się na twarzy dziewczyny. W milczeniu poprowadził ją do cierpliwie czekających kucyków. Tamtej nocy nauczył Eleeri, jak ma chronić się z pomocą kamyków Gunnory. Zainteresowała go szybkość, z jaką się uczyła magii. Niegdyś mówiło się dużo o takich przypadkach. Czy ci, którzy przybyli przez bramy, otrzymali w drodze talent magiczny? A może bramy przyciągały wyłącznie tych, którzy się z tym urodzili? Mówiono, że w swoim świecie Simon Tregarth miał tylko niewielki dar, który rozwinął się i umocnił dopiero w jego nowej ojczyźnie. Czy to możliwe, że za bramami moc była przytłumiona i rozkwitała po ich przebyciu? Miał się nad czym zastanawiać przez wiele długich nocy.
Eleeri wystarczył tydzień na naukę wszystkiego, co Cynan mógł jej przekazać o czterech magicznych kamykach. Wtedy i ona zaczęła się zastanawiać nad swoją mocą. Zawsze umiała porozumiewać się z końmi, od najwcześniejszych lat. Lecz od przybycia do Karstenu miała wrażenie, iż jej talent rozwija się i obejmuje coraz nowe dziedziny. Cynan podzielił się z nią swoimi przemyśleniami, więc miała podstawy podejrzewać, że wielu mieszkańców jej świata miało ukryte zdolności magiczne. Tak naprawdę, to wcale nie pragnęła władać mocą. Z tego, co wyjawił jej starzec, ktoś taki stawał się łatwym celem dla sług zła. A jednak otrzymane od Gunnory kamyki zastąpiły w woreczku, który nosiła na szyi, drogie kamienie Wędrującego-w-Dal. Przypuszczała, że staną się bronią, gdy znów wyruszy w drogę.
Tanim jednak to nastąpi, jest coś do zrobienia. W istocie, wiele rzeczy. Musi zapolować na roczne jelenie, wybierając co mniejsze i słabsze, i zostawić Cynanowi mięso. Starzec ukrywał bowiem rosnącą słabość. Mówił, że powinna odjechać, gdy tylko śniegi stopnieją w górach, a drogi obeschną. Wiedziała, dlaczego to mówi, ale to była jego sprawa, to on dokonał wyboru. Jeśli nie będzie obecna przy jego śmierci, zapamięta go na zawsze takim, jakim był dla niej: serdecznym przyjacielem i nauczycielem.
Polowania się udały i Eleeri przygotowała zapasy. Któregoś dnia postanowiła nazajutrz pojechać do grobów bliskich Cynana. Skosi trawę na mogiłach i położy na nich kwiaty. Podczas polowania znalazła krzewy o jaskrawych, słodko pachnących kwiatach i ostrożnie wykopała jeden. Nazbierała przy grobach kamieni, by ułożyć je w miejscu, gdzie Cynan zapewne chciałby spocząć na wieki. Posadziła rozkwitły krzak w kopczyku ziemi i rozkładających się liści, obok mogiły jego żony. Jeśli zechce tutaj umrzeć, będzie miał piękny nagrobek, a nikt nie postawi mu innego.
Miesiąc później pojechali nad morze. Nazbierali tam tyle soli, ile zdołali zeskrobać z nadmorskich skał. Napełnili nią zagłębienia w skałach poza zasięgiem fal. Po tygodniu resztka zawartej w niej wody wyparowała pozostawiając jeszcze więcej bezcennych kryształów.
Wraz z nadejściem cieplejszych dni Cynan poczuł się lepiej. Jego mięśnie pracowały wprawdzie płynniej, lecz nie opuszczało go przeczucie własnej śmierci. Odtąd każda pora roku będzie dla niego ostatnią. Często jednak zapominał o tym polując z Eleeri czy ścigając się na plaży, a konie przy tym ciężko cwałowały po piasku.
Wiosna ustępowała miejsca latu. Spiżarnia Cynana była pełna suszonego i wędzonego mięsa, worki pęczniały od owoców i orzechów, i dzikich warzyw zebranych na wzgórzach. W końcu powiedział:
- Górskie szlaki są suche. Musisz odjechać.
- Dobrze, w przyszłym tygodniu - przytaknęła Eleeri.
- Nie, teraz. - Cynan pokręcił głową i powiedział stanowczym tonem: - To samo powiedziałaś przed tygodniem i dwa tygodnie temu. Spędzisz ze mną jutrzejszy dzień, a pojutrze przygotujesz się do drogi. Odjedź trzeciego dnia. Już czas. - Dotknął jej dłoni. - Dziecko, dziecko, wszystko ma swój czas. Teraz dla ciebie nadeszła pora rozstania. Dla mnie również, ale nie będziemy o tym mówić. - Zmierzył ją surowym spojrzeniem i skinął głową widząc, że się z nim zgadza. To dobrze. Wstał i ziewnął. - Idę spać, i ty także śpij, dziecko. Rano ci udowodnię, że jeszcze mogę cię tak zmęczyć, że będziesz się przewracać z wyczerpania.
Zachichotała kpiąco i skierowała się do swojego posłania.
- Chciałabym to zobaczyć.
Spędzili razem cały następny dzień. Rozmawiali przechadzając się po górnych pokojach domu. Opowiadał jej, jak kiedyś tu było. Zbierali jagody, słodkie, ciepłe od słońca, śmiejąc się jak dzieci. Brodzili w wodzie przy brzegu rzeki, łowiąc małe rybki. Zjedli wspaniałą kolację z ryb doprawionych tylko solą morską i zebranymi na wzgórzach warzywami.
Na drugi dzień przygotowali konie do drogi. Eleeri chciała pozostawić Cynanowi najsilniejszego i najspokojniejszego kuca, ale starzec odmówił.
- Nie potrzebuje konia. Nigdy ich nie potrzebowałem przed twoim przybyciem i teraz też ich nie potrzebuję. Możesz je zabrać. Sprzedaj dwa lub przehandluj jednego za prowiant, nie obchodzi mnie to. Na nic mi się nie zdadzą. - Nie podał prawdziwego powodu odmowy, lecz oboje i tak znali go dobrze. Eleeri nie nalegała dłużej. Spokojnie napełniła plecak.
Przywiązała wysoko strzemiona przy siodłach koni, które przeznaczyła pod juki. Wybrała cisawego, krzepkiego kuca o czarnej grzywie i ogonie, i nakrapianych czernią nogach. Był to dobry wierzchowiec do podróży w górzystym terenie, mądry, pewnie stąpający, o maści stapiającej się z otoczeniem.
Przyjrzała się pozostałym. Oba wyglądały bardziej efektownie, jeden był kasztanem, drugi zaś siwkiem. Też miały wyczyszczoną do połysku uprząż i w razie czego powinna dostać za nie dobrą cenę. Wreszcie nie pozostało jej już nic do zrobienia, wróciła więc do domu. Cynan znalazł gdzieś wielki obrus. Rozesłał go na ogromnym starym stole. Zdołał jakoś przysunąć stół do kominka, ozdobił go zielonymi gałązkami 1 jagodami, i zapalił świece.
Stojąc w drzwiach Cynan złożył ceremonialny ukłon.
- Witaj w moim domu, Eleeri z Domu Wędrującego-w-Dal. Ucztuj ze mną, zanim znów wyruszysz w drogę. - Wziął ją pod rękę i podprowadził do ozdobnego krzesła.
Jadła z apetytem, śmiejąc się z jego żartów i skrzętnie notując wszystko w pamięci. Kiedy skończyli posiłek, Cynan wstał.
- Dawno temu chciałem córce mojego Domu ofiarować pewną rzecz. Sporządzono ją na moje zamówienie. Miała jak ty dar porozumiewania się ze zwierzętami i zamierzałem dać jej to na imieniny. Nastąpiło jednak Wielkie Poruszenie i wyjechała na wojnę. - W jego oczach pojawił się błysk bólu. - Nigdy nie wróciła i nikt nie przywiózł mi jej ciała. Spoczywa gdzieś wśród tych wzgórz, nadal pełniąc straż i wypatrując wrogów. Chciałbym ci to ofiarować, jeśli uznasz, że nie przyniesie ci pecha. - Podniósł wielki liść, wyjął spod spodu małą błyszczącą szkatułkę i podał Eleeri.
- Jaka ona piękna! -jęknęła.
- Podarowałem ci nie szkatułkę, dziewczyno, ale to, co jest w środku. Otwórz i zobacz sama.
Ostrożnie otworzyła rzeźbione wieczko. W jej oczach malował się zachwyt, kiedy owinęła wokół palców sznurek i wyjęła wisior. Wykuto go w jakimś czarnym kamieniu, jasne szafirowe oczy osadzono w maleńkiej, dziarsko uniesionej główce. Srebrną pętlę przymocowano do bujnej grzywy, a następnie przeciągnięto przez nią ozdobny sznurek, który Eleeri ściskała teraz w palcach. Wisior przedstawiał konia, ale niezwyczajnego: miał w sobie coś, co zdradzało wysoką inteligencję. Oczy zdawały się żyć własnym życiem i spoglądać śmiało na dziewczynę.
- Cynanie, to cudowne. Skąd pochodzi?
- Z tych wzgórz. Powiedziałem, że kazałem go sporządzić, ale to niecała prawda. Poleciłem przymocować pętlę i spleść sznurek oraz wyrzeźbić szkatułkę. Wisior znalazłem. W pobliżu było miejsce Dawnego Ludu, o godzinę drogi stąd. Od czasu Wielkiego Poruszenia nie ma tego miejsca. Po śmierci mojej żony chodziłem tam często w poszukiwaniu spokoju i pociechy. Pewnego dnia znalazłem tam wisior. Wyglądało to na dar pierwszych mieszkańców tej ziemi. Podziękowałem im. Powiedziałem, że ta, która będzie go nosić, włada mocą i będzie go szanowała. - Uśmiechnął się. - Przysięgam, iż zrobił się wtedy ciepły. Wziąłem to za znak, że rzeczywiście mam prawo wziąć ten niezwykły podarunek. A teraz daję go tobie.
- To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek otrzymałam. - Ścisnęła mocno konika. - Nigdy się z nim nie rozstanę, Cynanie, i patrząc na niego, zawsze będę ciebie wspominała. - Zawiesiła sznurek na szyi i przesunęła figurkę konika tak, by spoczęła na jej piersi. - A teraz... ja także mam coś dla ciebie:
Odeszła i wróciła ściskając w ramionach pakunek.
- Masz tutaj kurtkę i spodnie z jeleniej skóry oraz futrzaną opończę. Wiesz, jak dokucza ci zimno. Spójrz, uszyłam ci też mokasyny, będzie ci ciepło w nogi. Wewnątrz jest futro i mają potrójną podeszwę. - Zachichotała. - Włóż je. Chcę się upewnić, że zrobiłam je we właściwym rozmiarze.
Po kilku minutach starzec zszedł po schodach. W migotliwym blasku ognia wyglądał jak wojownik z plemienia Nemunuhów. Krocząc ku niej uśmiechał się od ucha do ucha. Obrócił się powoli.
- Nie martw się. Pasują jak ulał i są cieplejsze od jakiegokolwiek obuwia, w którym chodziłem tak dawno temu, że nie chciałbym liczyć tych lat. - Wyprostował się. - Włożę je jutro, gdy będę się z tobą żegnał. Połóżmy się teraz. Najlepiej jest wyruszyć w drogę wczesnym rankiem. W ten sposób nie stracisz ani godziny.
Może był to dar bogów, bo tej ostatniej nocy spali dobrze i zdrowo. Oboje lękali się bezsennej nocy świadomi bolesnego rozstania. Lecz ich sny były lekkie i przyjemne. Obudzili się o świcie. W milczeniu się posilili. Eleeri przyprowadziła kuce i dosiadła swojego wybrańca. Cynan stał obok, odziany w strój, który mu podarowała. Nachyliła się i wzięła go za rękę.
- Zawsze będę o tobie pamiętać. - Łzy zamgliły jej oczy. - Kocham cię. - Podniosła dłoń w pożegnalnym geście. - Z serca dziękuję za ucztę, którą wydałeś na moją cześć. Jestem ci wdzięczna za to, że przyjąłeś mnie w swoim domu. Oby los ci sprzyjał, a słońce oświetlało twoje dni.
Cynan podszedł jeszcze bliżej i uścisnął ją mocno.
- Niech los będzie łaskawy dla ciebie, wojowniczko. Oby broń nigdy cię nie zawiodła i oby Ka-dih zaprowadził cię w końcu do miejsca godnego jego córki. - Klepnął mocno kuca po zadzie. Wierzchowiec ruszył wąskim szlakiem. Tak długo, jak droga biegła prosto, Eleeri jechała odwrócona. Na zakręcie podniosła rękę i usłyszała, jak odbiły się echem jego ostatnie słowa:
- Żegnaj, moje dziecko. Niech moja miłość towarzyszy ci przez resztę życia.
Popędziła konia, oślepła od łez, wiedząc, że już go nigdy nie zobaczy ani nie usłyszy. Czekała ją nieznana przyszłość. Dotychczas towarzyszyła jej pomyślność. Co przyniesie jutro?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Jechała przez cały dzień. Cynan nauczył ją pomniejszych czarów, którymi zabezpieczyła swój obóz. Gunnora była bardzo podobna do Zbożowej Niewiasty, czczonej przez Nemunuhów, i Eleeri dobrze się czuła, mając przy sobie jej symbole. Z bursztynami w dłoniach obeszła swój maleńki obóz, prosząc Gunnorę o ochronę. Miejsce Dawnego Ludu, o którym mówił Cynan, zniknęło podczas Wielkiego Poruszenia, ale Eleeri miała teraz cztery kamyki podarowane przez boginię. Był to cenny dar. Świeciły w półmroku miękkim, dodającym otuchy niebieskim blaskiem. Umieściła je ostrożnie w czterech rogach obozowiska.
Powtarzała tę procedurę w następnych dniach. Nie wiedziała, czy chroniły ją bursztyny, czy magiczne kamyki, ale podczas podróży w górę rzeki nie spotkała nic groźnego, wyjąwszy może polujące drapieżniki. Mówiła wtedy do nich przyjaźnie w myśli. Jedynym godnym uwagi wydarzeniem było pojawienie się wspaniałej sokolicy. Ptak najwidoczniej był głodny i Eleeri przechwyciła obraz gniazda pełnego skrzeczących piskląt. Uśmiechnęła się ze zrozumieniem, przesłała przyjazną myśl i rzuciła w górę upolowanego wcześniej tłustego królika. Sokolica z ostrym krzykiem złapała go w powietrzu. Odlatując z podarunkiem, zgubiła pióro. Długie, w wyraźny czarno-biały wzór. Prawdziwy skarb. Eleeri ześlizgnęła się z konia, podniosła je i wsunęła za przepaskę na głowie. Dopiero wówczas dosiadła kuca. Wyprostowak się. Może w tym nowym świecie nie ma orłów, a sokole pióro to dobry talizman, zwłaszcza otrzymany w darze. Postanowiła nosić je z dumą przez pamięć o swoim plemieniu.
Mijały dni i tygodnie, a Eleeri wciąż wędrowała przez góry. Szlak, którym jechała, często tarasowały głazy lub po prostu znikał. Wtedy zawracała i szukała nowej drogi. Lecz cały czas coraz silniej ciągnęło ją na północny wschód. Miała wrażenie, że czekają tam na nią, że ktoś ją woła coraz głośniej. Podśmiewała się z tych myśli, ale nie zmieniała kierunku, gdyż zgadzał się z tym, co Cynan opowiedział o starożytnej krainie na nowo odkrytej przez jego pobratymców. Polowała w drodze, częstokroć dzieląc się zdobyczą z dzikimi zwierzętami. Kilkakrotnie widziała polującego sokoła i za każdym razem dawała mu jedzenie. Sokoły zaakceptowały ten podział pracy i chociaż nie podlatywały blisko, najwidoczniej uznały Eleeri za swoją przyjaciółkę.
Teren zaczął się obniżać i spłaszczać, a płynąca rzeka robiła się coraz płytsza i węższa. Dziewczyna jęła oddalać się od niej, wypuszczać na zwiady na rozszerzającą się równinę. Podczas jednej z takich wypraw zobaczyła w oddali wioskę. Pozwoliła koniom paść się, sama zaś ze szczytu wzgórza przepatrywała okolicę. Nie, tak naprawdę to była. zagroda podobna do tej Cynana. Składała się z głównego ufortyfikowanego budynku otoczonego mniejszymi zabudowaniami. W razie zagrożenia wszyscy chronili się prawdopodobnie w niewielkiej twierdzy czy forcie. Będzie musiała zachować ostrożność. Cynan mówił, że powinni powitać ją przyjaźnie, ale zawsze lepiej uważać.
Przywołała konie i wskoczyła na siodło. Zjechała ze zbocza i pozwoliła swemu kucowi pocwałować aż do bramy. Zza ogrodzenia na tyłach jednego z większych budynków dobiegała głośna wrzawa. Zgiełk ludzkich głosów zagłuszyło na chwilę głośne, bojowe rżenie konia, rzucający wyzwanie krzyk. Eleeri ścisnęła kolanami boki swojego wierzchowca, okrążyła budynek i zatrzymała się, czując, że porywa ją wściekłość.
W wysokiej zagrodzie jakaś klacz walczyła z ludźmi. Była czarna jak noc, a jej sierść połyskiwała w promieniach słońca. Za nią próbował się podnieść na nogi dopiero co narodzony źrebaczek, jeszcze pokryty śluzem i również czarny. Usiłował wstać,, przebierał rozpaczliwie nogami, ale nie miał jeszcze dość sił, by te go słuchały. Upadł znów z cichym sieknięciem, a klacz na ten dźwięk oszalała. Na widok tego nieszczęścia Eleeri pognała konie zapominając o wszystkim. Omal nie stratowała ludzi roztrącając krąg gapiów.
- Co tu się dzieje?! Co tu robicie? - krzyknęła gromkim jak dzwon głosem.
- To Keplian, pani. Gerae schwytał klacz - padły odpowiedzi.
- Dlaczego tak ją traktujecie? - Dziewczyna zauważyła, że liny uniemożliwiające klaczy zbliżenie się do źrebaka zwisły luźno, gdy trzymający je stanęli bez ruchu, by przysłuchać się rozmowie.
- Dlaczego? Ależ pani - przecież to Keplianica! - wykrztusił stojący przed nią mężczyzna. Widać uważał to wyjaśnienie za wystarczające. Ale nie było takim dla Eleeri.
- Nie obchodzi mnie, jak ją nazywacie. Czy wolno tak traktować zwierzę?! Czy kiedykolwiek zrobiła wam coś złego? - Zmierzyła wzrokiem mężczyznę, który najmocniej ciągnął liny. - Twierdzisz zatem, że ta klacz cię zaatakowała? Zabiła twojego krewniaka, zagroziła życiu twego dziecka? Za co płaci wraz ze swoim źrebięciem?
Widząc jej gniew, mężczyzna cofnął się o kilka kroków.
- Po prostu jest Keplianica. Zabija się Kepliany, jak tylko któregoś uda się schwytać. One są złe. - Wyprostował się dumnie. - Tak, one służą Ciemności.
Korzystając z poluzowania lin klacz zbliżyła się do źrebięcia, cichym parskaniem dodając mu otuchy.
- Nie widzę tu nic złego, tylko klacz, która usiłuje chronić
swoje młode. Z gwaru za sobą Eleeri wyłowiła strzępy zdań.
- ... jest z dala od zagrody.
- ... wyruszył do doliny. Nie będzie go przez kilka dni.
- Więc co zrobimy? A jeśli ta kobieta włada mocą... Dziewczyna powstrzymała uśmiech triumfu. Wyglądało na
to, że ich pan wyjechał na jakiś czas. Ta gromada już się jej boi, przynajmniej trochę. Wysłała w myśli rozkaz do swojego wierzchowca i wyprostowała się powoli. Koń i siedząca na nim dziewczyna przyjęli groźną postawę, budząc lęk wśród pieszych gapiów. Powoli - ze złowrogą miną - wyjęła amulet z kieszeni koszuli. Następnie zeskoczyła lekko z kuca i minęła trzymających liny mężczyzn. Musnęła nim mokre nozdrza, źrebaka. Bursztyn rozjarzył się miękkim światłem. Podniosła wysoko amulet ze słowami:
- Gunnora przemówiła: nie ma w nim nic złego. Nikogo nie skrzywdził. Musicie wypuścić go na wolność.
Stojący dotąd w tyle krzepki mężczyzna przepchnął się przez tłum. Jego jasne włosy lśniły w słońcu, grymas złości wykrzywiał twarz.
- Źrebak jest za młody, by mógł cokolwiek zrobić, ale wyrośnie na sługę Zła. Wszystkie Kepliany należą do mocy Ciemności. My tutaj zabijamy wszystko, co ma z nią jakikolwiek związek. Skąd przybyłaś, pani, że o tym nie wiesz?
- A skąd ty przybyłeś, człowieku, że chcesz ukrzywdzić klacz i jej nowo narodzone źrebię? - Eleeri odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Kto ci powiedział, że są złe, skoro sama Gunnora mówi, że przynajmniej źrebię jest niewinne?
- Niewinne?! - Ryknął na cały głos w odpowiedzi.--Słudzy Ciemności wymordowali moją rodzinę, gdy byłem dzieckiem. Minął rok od czasu, kiedy zabili mojego brata, który jechał z misją do Doliny Zielonych Przestworzy. Czy mamy stać biernie i patrzeć, jak ta kobieta usiłuje pozbawić nas zdobyczy, która nam się prawnie należy?! - Rozejrzał się i ruszył do przodu.
- Tak bardzo pragniesz zabijać, że nie obchodzi cię zapłata? - zapytała cicho Eleeri.
Mężczyzna stanął jak wryty.
- Zapłata?... -powtórzył.
- Tak. Gunnora powiada, że źrebię jest niewinne. Jeśli stwierdzi, iż jego matka również nie jest do gruntu zła, czy uwolnisz oboje w zamian za główszczyznę?
Zamrugał i zamyślił się, porzuciwszy na chwilę myśl o zabijaniu.
- Co proponujesz, pani?
Dobrze, znów była dla niego "panią".
- Nie mogę ci zapłacić odpowiednio wysokiej główszczyzny za zabitą rodzinę i brata, ale dam ci tę dwójkę. - Ręką wskazała osiodłane kuce.
Na jego twarzy pojawił się wyjątkowo złośliwy uśmiech.
- Zgadzam się, pani. - Już się nawet nie zainteresował, czy i jak Gunnora osadziła Keplianicę. Wyciągnął rękę i oba konie podeszły do niego na rozkaz Eleeri.
- Zabierzesz stąd te potwory przed zachodem słońca, pani. Masz na to jeden dzień. Potem znów na nie zapolujemy.
- Muszę kupić prowiant i napełnić bukłaki wodą.
- O, nie. Tutaj nic nie dostaniesz. My nie handlujemy z Ciemnością. Zabierz tych swoich "przyjaciół" i wynoś się, bo was ukamienujemy. - Ruszył ku Eleeri. Wściekłość i żądza mordu znów płonęły w jego oczach. Widziała, że jest zachwycony kucami, ale że zaatakuje ją, gdy tylko poczuje się dostatecznie bezpieczny. Już obrzucał pożądliwymi spojrzeniami jej juki. Nim zdążył się do niej zbliżyć, błyskawicznym ruchem naciągnęła cięciwę łuku.
- Cofnij się, człowieku. Pertraktowałam z tobą uczciwie i wezmę to, za co zapłaciłam. - Zawołała ostrym tonem do trzymających Keplianicę wieśniaków: - Uwolnijcie konia! - Zawahali się. Eleeri wycelowała w stojącego w środku mężczyznę, który gapił się na nią. - Uwolnijcie ją, natychmiast! Już!
Niechętnie wydał rozkaz i liny opadły. Klacz giętkim ruchem uwolniła się z więzów i podskoczyła do swego źrebięcia. Eleeri z ciężkim sercem zobaczyła na twarzy chciwca drapieżny grymas. Co dalej?
- W porządku. Teraz zobaczymy, jak przekonasz te czarty, żeby sobie poszły. Źrebak nie może jeszcze chodzić. - Zachichotał złośliwie. - Klacz zabije cię, jeśli się do niej zbliżysz. Sama sobie to będziesz zawdzięczać.
Dziewczyna skinęła głową, ale zrobiło się jej lżej na sercu. Pomylił się.
- Może tak, a może nie. Mogę zabić ciebie, jeśli zaraz stąd nie odejdziesz. Jesteś głupim, okrutnym i ciemnym człowiekiem. Jeśli inni .mieszkańcy wioski są do ciebie podobni, cieszę się, że tu nie zostanę. A teraz wynoś się, zanim stracę cierpliwość! - Po raz ostatni wyszczerzył zęby, ociężałym krokiem zniknął za progiem domu. Reszta mężczyzn stała przyglądając się scenie. Jeden z gapiów podszedł ostrożnie.
- Pani, jeśli Gunnora osądzi tych dwoje, nie będziemy kwestionować Jej wyroku. Ale Kepliany naprawdę służą Ciemności. Nie możemy sprzedać ci nic, czego brak mógłby zostać zauważony. Gerae dowie się o wszystkim i zatruje nam życie. Czy jest coś niewiele znaczącego, co moglibyśmy ci dostarczyć?
Eleeri poczuła w ustach ślinę. Kończył się zapas soli. Jeśli go uzupełni, bez trudu wyżyje z polowania.
- Sól. Czy możecie mi sprzedać trochę soli? - Mężczyzna skinął głową i pośpiesznie zniknął w głębi domu, a za nim pozostali. Wrócili niosąc skórzane woreczki nie tylko z solą, ale również z mąką i czymś w rodzaju słodzika. Eleeri zabitym rok temu przez siebie bandytom zabrała srebrne i miedziane monety. Podała je teraz, dodając spokojnie:
- Pochodzą z Karstenu, ale wciąż mają wartość. G, do których należały, do niczego ich już nie potrzebują, nawet do polowania na obcoplemieńców.
Po ich twarzach zorientowała się, że jej słowa zapadły im w dusze, a nawet dobiegł ją cichy szept:
- To szpieg... ona szpiegowała w Karstenie.
Podała im pieniądze, nie odrywając wzroku od ich twarzy. Byli zadowoleni z transakcji, nie tak jednak rozradowani, gdyby przepłaciła.
- Czy tu na pomocy są jeszcze inne osady? - Trzeba się wszystkiego wywiedzieć, póki są dobrze do niej usposobieni.
- Nie, pani. - Ktoś wskazał ręką. - W tej stronie znajduje się las Mchowych Niewiast. - Później palec przesunął się na północ. - Tam znów są góry. Między lasem i górami płynie rzeka. Gerae będzie cię ścigał. Lepiej zostaw te Kepliany i odjedź jak najprędzej, On je zabije, a ciebie zostawi w spokoju.
- Sam zginie, jeśli ruszy za mną w pościg - odparła ostro Eleeri. - A wam dziękuję za wszystko.
Mężczyzna, który przemawiał w imieniu pozostałych, skinął głową.
- Jedź w pokoju, pani. Strzeż się jednak tych bestii, one tak naprawdę nie są zwierzętami. Klacz zabije cię, jeśli zdoła, a Gerae zrobi to samo. Znajdujesz się pomiędzy morzem i górami. Nigdzie nie zdołasz się ukryć, jeśli zabierzesz Kepliany. - Odwrócił się i odszedł, a jego towarzysze za nim, obmacując i próbując w zębach karsteńskie monety. Eleeri odwróciła się do ocalonych zwierząt. Wprawdzie źrebak zdołał stanąć na nogi, ale dziewczyna zrozumiała, co tak bardzo rozbawiło Gerae'a. Źrebaka musiał ktoś uderzyć brutalnie po peanach. Jego tylne nogi były opuchnięte i nabrzmiałe. W żaden sposób nie zdołałby przejść niewielkiej nawet odległości. Na jej oczach osunął się na ziemię z żałosnym rżeniem. Keplianica przyjrzała się dziewczynie, stojąc nad nim w obronnej postawie. Eleeri ogarnął niewysłowiony gniew na ludzi, którzy tak okrutnie potraktowali nowo narodzone źrebię. Zanuciła cicho i ruszyła ku Keplianom.
Klacz zatupała ostrzegawczo i Eleeri sięgnęła myślą do jej umysłu. W tejże chwili poczuła, jak od ukrytego pod koszulą kamiennego konika płynie ciepła fala. Dotknęła wisiora palcami. Dziwne... był cieplejszy niż powinien po zetknięciu z jej skórą. Wyjęła go zza pazuchy. Keplianica utkwiła w nim wzrok, otwierając szerzej oczy. Dziewczyna zaczęła cicho wyjaśniać, skąd ma ten niezwykły wisior z gagatu. Klacz jakby słuchała. Usiłowała teraz skłonić źrebię, by znów wstało. Młode daremnie próbowało się dźwignąć.
- Musimy stąd odejść, KepKanico. Tamten człowiek wkrótce wróci i zabije twoje dziecko. - Wzmocniła słowa myślowym posłaniem, gdyż zainteresowała ją siła i wyrazistość obrazów, które nadawała czarna klacz.
- Położę go na moim wierzchowcu, sama pójdę pieszo i w ten sposób będziemy mogli opuścić to miejsce. Jeffi pozwolisz, bym wam pomogła.
Od Keplianicy napłynęła fala niedowierzania. Eleeri powoli wyciągnęła rękę i pogłaskała źrebię, przekazując klaczy swój podziw dla niego. Był taki piękny, taki silny i krzepki. Taki dzielny. Byłoby straszne, gdyby naprawdę musiał zginąć. Ona, Eleeri, podejmie każde ryzyko, żeby do tego nie dopuścić. Wróciła myślą do innych koni, które kiedyś znak, i ku swemu zaskoczeniu odebrała pełne pogardy i oburzenia myśli Keplianicy. Kepliany nie są końmi! Nie obchodzi jej, co człowiek o nich myśli.
Dziewczyna uśmiechnęła się, przekazując posłanie zgody do umysłu klaczy. Obojętne, czy są rumakami, czy nie, tamten zły człowiek wróci, by je zabić. Czy Keplianica chce być tutaj, gdy to się stanie? Nie, nie chce. Zatem musi pozwolić, by Eleeri pomogła jej synowi. Chyba że chce pozostać z nim tutaj i czekać, aż go zabiją. W odpowiedzi otrzymała obraz walczącej Keplianicy.
Wtedy dziewczyna nadała obraz śmierci matki nieszczęsnego malca, przeszytej włóczniami i strzałami, a później obraz źrebięcia związanego, zabitego, porzuconego jak padlina.
Kapitulacja. Keplianica pozwoli, by ta człowiecza samica jej pomogła. Poruszając się powoli, płynnymi ruchami, Eleeri podniosła zwierzę i ułożyła je na śpiworze rozesłanym na siodle. Ujęła wodze, podeszła do bramy i otworzyła ją. Klacz ruszyła za nią. Opuściły wioskę. Patrzyły za nimi pełne nienawiści oczy.
Gerae postanowił, że nie pojedzie za nimi ani zbyt wcześnie, ani zbyt ostentacyjnie, gdyż wielu słyszało jego obietnicę. Zaczeka dwa dni. Zbliżała się pełnia. Wyruszy jutro o wschodzie księżyca. Wtedy ta czarownica przekona się, czy zdołała ułagodzić go przekupstwem i gładkimi słówkami. Powrócił myślą do jej zgrabnego ciała, aroganckiego tonu w głosie. Z przyjemnością da jej nauczkę i uświadomi, że nie wolno nim pogardzać. W dodatku oddała mu swoje konie i to na nich ją dopędzi.
Eleeri dobrze wyuczyła się nauk o sztuce wojennej Indian i białych, jakich nie szczędził jej Wędrujący-w-Dal. Przekazał jej wiele mądrych powiedzeń i sentencji znanych wojownikom. Jedną można by przetłumaczyć tak: "Przyjmij, że zawsze ktoś będzie cię ścigać, i postępuj stosownie do tego". Przyjęła, uwierzyła i postępowała odpowiednio - ku oburzeniu Keplianicy.
Po godzinie szybkiego marszu dotarli do najbliższego dopływu bezimiennej rzeki. Tutaj Eleeri i jej towarzysze weszli do wody i brodzili pod prąd jeszcze lalka godzin. Pozostawili lalka oddalonych od siebie tropów na początku długiego, płytkiego rozlewiska. Później zawrócili i ruszyli z prądem. W miejscu, gdzie rzeka się rozwidlała, dziewczyna skierowała się w boczną odnogę, nie wychodząc z wody. Podejrzewała, że Gerae ruszy w pościg, gdy tylko zejdzie sąsiadom z oczu. Już na początku opóźni mu to poszukiwania, no, a gdyby tak wymknął się dopiero o zmroku... Przekazała swoje przemyślenia klaczy i odebrała pełną rozbawienia zgodę. Coś w tej odpowiedzi zwróciło uwagę Eleeri. To rozbawienie w myślowym "głosie" klaczy miało bardziej złożony charakter niż znane Eleeri zwykłe zwierzęce odczucie. Znów przemówiła, formując jednocześnie przekaz myślowy.
- Czy zechcesz podać mi imiona, którymi mogłabym nazywać ciebie i twoje dziecko?
Nieufność!
- To nie musi być twoje własne imię, ale takie, którego mogłabym używać. Ludzie czują się niezręcznie nie znając czyjegoś imienia.
Znów rozbawienie, zastanowienie. A potem:
- Jestem Tharna. Mój syn nazywa się Hylan. Dziewczyna zatrzymała się odruchowo. To nie było posłanie zwierzęcia, lecz wyraźna, zwięzła myśl inteligentnej istoty. Wyczuła śmiech w umyśle Keplianicy.
- Ach, ci ludzie! Uważają, że skoro mamy zwierzęcą postać, jesteśmy zwierzętami i to równie głupimi jak one. To prawda, iż nasze samce często zawodzą w tej mierze, ale pomijając nasz wygląd, jesteśmy czymś więcej niż zwierzęta. - Tharna ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że jej słowa sprawiły przyjemność Eleeri. - Dlaczego cieszy cię to? - zapytała.
Dziewczyna próbowała to wytłumaczyć. Po paru nieudanych wyjaśnieniach zrezygnowała, posyłając zamiast tego falę uczuć. Gniew z powodu złego traktowania Tharny i Hylana, przyjaźń, którą może pogłębić inteligentny umysł partnerki, podziw, jaki żywiła dla odwagi Keplianicy i piękna jej źrebięcia. Dopiero ta ostatnia myśl zmniejszyła nieco rezerwę klaczy.
- Mój syn jest pięknym źrebakiem. Zdumiewa mnie, człowiecza samico, że doceniasz go. Przypuszczam jednak, iż nawet niezbyt bystry człowiek dostrzeże jego urodę.
Eleeri gorąco ją zapewniła, że to widzi. Spojrzała na smukłe nogi Hylana sterczące nad zwiniętym jak gniazdo śpiworem i nowa myśl przyszła jej do głowy.
- Tamten człowiek będzie nas ścigał, jestem tego pewna. Dobrze znasz te strony? Jest tu jakieś miejsce, w którym Kepliany czują się bezpieczne?
- Jeśli wyruszy w pojedynkę, to możemy się schować, znam kilka kryjówek. Nic jednak nie zawróci go z naszego tropu. Moi pobratymcy na pewno się nie wtrącą. Nasz los ich nie obejdzie. Nie widzę żadnej możliwości pozbycia się tamtego człowieka, tylko zabicie go.
Eleeri szła w milczeniu, rozważając cały problem. Jeśli Gerae nie zostawi ich w spokoju, wtedy po prostu będą musieli się z nim rozprawić. Widziała, jak patrzył na nią i na jej ekwipunek. Jeżeli ich pozabija, zdobędzie dobrego wierzchowca, uprząż i sakwy z całą zawartością. Możliwe, że bardziej niż uśmiercenie Keplianów pociągała go właśnie myśl o łupach. W jego ostatnim spojrzeniu dostrzegła jeszcze coś. Jeśliby ją zaskoczył, też długo by umierała. Żadne skrupuły nie powstrzymały go przed męczeniem nowo narodzonego źrebięcia. Nic go zatem nie powstrzyma także i tutaj, nikt nie dowie się bowiem o jej śmierci. Broniąc się przed tą myślą, zaczęła wypytywać Tharnę.
- Co wiesz o Ciemności?
Po ciele Keplianicy przebiegł dreszcz.
- W stronach, gdzie pasie się mój lud, jest pewna wieża. Bardzo długo była pusta. Na pół zrujnowana. Później przybył tam pewien człowiek. Kepliańskie ogiery spełniają jego żądania. Stały się jeszcze okrutniejsze niż przedtem. Zawsze byliśmy wrogami tych, którzy razem z nami mieszkają. Zabijamy ich, tak jak oni nas zabijają. Teraz pan tej wieży żąda, żebyśmy tego nie robili.
- Jak wymusza posłuszeństwo?
- Może rzucić na nas zaklęcie. Na samym początku robił to często. Ogiery przywoziły do niego ludzi.
- Jak to możliwe?!
- Ludzie bardzo kochają konie. - Tharna parsknęła z pogardą. - A czyż moi pobratymcy nie są znacznie piękniejsi? Udajemy więc oswojone rumaki. Kiedy stwarzamy pozory uległości, żeby ludzie nas dosiedli, ci zaryzykują wiele, by to osiągnąć. A skoro znajdą się na naszych grzbietach, nie mogą zsiąść. I w ten sposób dostarczani są do wieży. - Z niesmakiem machnęła ogonem. - Nie aprobuję tego. A raczej nie aprobowałam. Teraz myślę, że dobrze by się stało, gdyby wszyscy ludzie trafili do pana tej wieży. To jego współplemieńcy. Niech ich używa do swoich celów.
- Co on z nimi robi?
- Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że tam wchodzą i już nigdy nie wychodzą.
Eleeri rozmyślała nad tym w milczeniu. Wróciła znów myślą do Gerae'a. Tharna również była przekonana, iż mężczyzna ruszy ich śladem. Jeśli będzie łgał dostatecznie przekonująco, może pomogą mu inni. Zwróciła wzrok na Hylana. Miał silnie obite nogi, a ona nie jest weterynarzem. Minie przynajmniej tydzień, zanim wyzdrowieje na tyle, by samodzielnie wędrować. Z drugiej jednak strony Gerae miał dwa dobre konie, które dała mu sama. Mógł zajeździć je choćby na śmierć, żeby ją schwytać - jeżeli w ogóle ich odnajdzie. Kto wie, może właśnie w tej chwili brnie mulistym brzegiem rzeki o wiele mil stąd. Żałowała, że oddała mu konie, które polubiła i o które tak długo się troszczyła. Gerae, starając się dognać zbiegów, będzie się źle z nimi obchodził. Gdyby jednak nadal stosowała dotychczasową taktykę zacierania śladów, Gerae będzie musiał wpatrywać się w ziemię, pojedzie więc wolniej. Niechcący oszczędzi niewinne zwierzęta, a uciekinierzy zyskają na czasie.
Tharna przyznała duszność Eleeri. Zaakceptowała jej postępowanie nie dlatego, iż obchodziły ją konie czy ludzie, lecz za najważniejsze uważała bezpieczeństwo Hylana. Jeżeli można w jakiś sposób utrzymać tamtego człowieka z dala od jej źrebięcia, zgodzi się na każdy plan, który ma szansę powodzenia. Ona także rozumiała grożące im niebezpieczeństwo. Ponieważ Hylan nie może iść, Tharna musi, choć niechętnie, korzystać z pomocy Eleeri. Drażniło ją to i złościło. Ale ta człowiecza samica przynajmniej rozmawiała z nią uczciwie i traktowała jak Keplianicę, a nie jak jednego z tych głupich zwierzaków, na których ludzie jeździli.
Posuwali się brzegiem rzeki przez dwa dni. Od czasu do czasu zatrzymywali się, by Tharna mogła nakarmić Hylana. Nocą czuwały obie, każda przez połowę nocy. Czuły, że Gerae ich ściga. Miały rację. Co gorsza, nie był sam, lecz zdołał namówić dwóch wieśniaków, by mu towarzyszyli. Jakoś wyjątkowo im się nie wiodło na tych łowach. Pojechali tropem prowadzącym w górę rzeki, znaleźli pozostawione celowo ślady kopyt i stracili więcej niż dzień badając brzegi. Potem w obawie, że miną miejsce, gdzie ich zdobycz opuściła rzekę, cofali się bardzo powoli. Dotarli wtedy do podnóża gór.
- Ona nie jechałaby tędy, Gerae. Wydaje mi się, że ruszyły wzdłuż drugiej odnogi.
- Ale dlaczego?
- Myślę, że nie zamierzają brać źrebaka w góry-prychnął gniewnie jego towarzysz. - Jeszcze przez wiele dni nie będzie mógł iść. Nie, będą trzymać się równiny. liczą, że wciągną nas w jakąś kepliańską pułapkę. Jeśli się rozdzielimy, będziemy mogli sprawdzić oba brzegi rzeki. To na pewno skróci poszukiwania.
I rzeczywiście skróciło, ale kiedy ponownie natrafili na ślady Eleeri, ta wraz z Keplianami właśnie okrążała górskie pasmo. Trzymali się podgórza. Tak długo, jak wędrowali powoli, mały Keplian niezbyt ciążył kucowi. Obrzęki i ślady bata sprawiały Tharnie wielki ból, ale w miarę upływu czasu powoli się goiły. Widoczna troska, jaką okazywała jej Eleeri, stosowane zabiegi lecznicze - zioła i okłady zaskoczyły kepliańską klacz. Nie nawykła do ludzkiej sympatii. Życzliwość i pragnienie przyjaźni, które barwiły każdą myśl dziewczyny, powoli zjednywały dla niej Keplianicę.
Dotychczas niewiele rozmawiały. Teraz Tharna zapragnęła porozmawiać z Eleeri, dowiedzieć się, dlaczego ta człowiecza samica tak bardzo różni się od innych dwunogów.
Krążyła wokół swego źrebięcia. Z każdym dniem Hylan czuł się coraz lepiej. Już niedługo będzie mógł, choć na krótko, stanąć na własnych nogach, zamiast jechać na końskim grzbiecie. Stosunek Eleeri do Hylana również zaskakiwał jego matkę. Źrebak najwidoczniej ufał dziewczynie i Tharna wcale nie była pewna, czy jej się to podoba. Lecz Eleeri wyleczyła poranione nogi Hylana, nacierając je sokiem ż ziół zmniejszającym obrzęki i usuwającym ból. Śmiała się do niego, głaskała i poklepywała przyjaźnie. Za każdym razem podnosiła go tak troskliwie. Keplianica obserwowała swego źrebaka i z czasem sama poczęła darzyć Eleeri zaufaniem.
Ścigający byli coraz bliżej. Spotkali ludzi, od których dostali świeże konie do dalszego pościgu, w zamian za ich własne, zmęczone do cna wierzchowce. Pozwoliło to trójce mężczyzn szybciej jechać tropem uciekinierów.
Mijały dni. Hylan coraz częściej i przez coraz dłuższy czas szedł na własnych nogach. Troskliwie pielęgnowany, z miłością, nabierał sił. Tharna czuła się dziwnie widząc go w ramionach Eleeri. Odbierała pełne miłości myśli, gdy dziewczyna go głaskała. I chociaż nie zrobiła tego w pełni świadomie, poprowadziła ich okrążając tereny Keplianów. Nic dziwnego więc, że dotychczas nie spotkali żadnego. Klacz obawiała się ich reakcji. Jak ją potraktują, kiedy się dowiedzą, że podróżuje w towarzystwie człowieka? Co gorsza, jak przyjmą przyjaźń miedzy kepliańskim źrebięciem, a tą człowieczą samicą? Znała odpowiedź na to ostatnie pytanie. Nie chciała, by zabili jej syna jako zdrajcę. Po raz pierwszy w życiu zaczęła kwestionować swoją dotychczasową lojalność wobec swego ludu. Pragnęła przedyskutować ten problem z dziewczyną, ale bała się rozmawiać. Przecież zachowanie Eleeri mogło być podstępem. Ludzie byli przebiegli i inteligentni. Możliwe, że dziewczyna ją oszukuje. Czas to wykaże, jeśli tylko Tharna nie zrobi teraz czegoś głupiego. Keplianica kroczyła dalej za koniem, który szedł na przedzie.
Eleeri nie była świadoma, że ktoś ich zobaczył. Zwiadowcy z dolin dostrzegli ich właśnie wtedy, gdy Eleeri okrążała odnogę gór, i śledzili, dokąd się udaje. Nie byli dostatecznie blisko i dostrzegli jedynie dziewczynę z trzema końmi, wspomnieli wszakże o tym następnym spotkanym podróżnym. A byli to Gerae i jego ludzie, którzy zbłądzili daleko na pomocny zachód. Usłyszawszy tę wieść, puścili się najszybciej jak mogły biec konie, by przeciąć Eleeri drogę.
- Myślisz, że pozostawiłyśmy ich za sobą? - zapytała z nadzieją Tharna, kiedy zwolniły kroku, by Hylan mógł ich dogonić.
- Obawiam się, że nie - westchnęła dziewczyna. -Ostatniej nocy miałam złe sny, sny o bólu i śmierci, o złej mocy, która rzuciła się na nas, by wypić naszą krew.-Wydłużyła krok, gdy źrebak zrównał się z nimi. - Myślę, że już wkrótce będziemy musieli odpocząć kilka dni. Hylan nabiera sił, ale podróż go męczy. Potrzebuje czasu, by rosnąć w spokoju, lecz gdzie znajdziemy takie miejsce? - Wędrując na wschód, wspięli się wysoko na podgórze. W oddali połyskiwała w promieniach słońca rzeka. - Może w górach za tą rzeką znajdziemy jakieś bezpieczne schronienie, gdzie Hylan będzie mógł dorastać - dodała z nadzieją w głosie.
Keplianica nic nie odpowiedziała, tylko ciężko wlokła się dalej. Ten kierunek wydawał się jej równie dobry jak każdy inny. Oby tylko źrebak był bezpieczny. Żeby zapewnić mu bezpieczeństwo, wędrowałaby z człowiekiem, przebyłaby całe terytorium własnego plemienia, zadawałaby się z demonami i mocami. Zrobiłaby wszystko, żeby tylko jej ukochany syn przeżył.
Była młoda, Hylan to jej pierwszy źrebak. Złączenie, w którym został poczęty, było dla niej wstrząsającym przeżyciem. Onieśmielił ją olbrzymi stary ogier. Zbuntowała się, broniła, ale uległa, gdy ukąsił ją w bark i dał kilka silnych kopniaków. Był w tym zew natury, lecz Tharna nie chciała powtórnie przeżyć takiego doświadczenia. W tej trudnej chwili nie potrzebowała podobnego towarzystwa innych Keplianów.
Kiedy tej nocy Eleeri rozbiła obóz, Hylan wyjątkowo czuł się dobrze. Przedtem zawsze na postojach odczuwał ból i zmęczenie. Jednak w miarę upływu czasu przyzwyczajał się do wędrówki i jego nogi goiły się powoli.
Gdy się zatrzymali, podskoczył po raz pierwszy w życiu. Eleeri podeszła do niego i delikatnie dotknęła jego smukłych nóg. Masowała i rozciągała po kolei każdą kończynę, podtrzymując pęcinę. Rżał cicho z zadowolenia, ciesząc się troską, jaką mu okazywała. Uwolniony, pogalopował w koło, brykając wesoło, gdy mijał matkę i człowieczą opiekunkę. Eleeri roześmiała się i zwróciła do Tharny, by dzielić z nią tę radosną chwilę.
- Wraca do zdrowia. Niebawem cię przegoni.
- Oddałabym za to życie - odparła ponuro klacz.
- Tak. - Eleeri wróciła myślą do rozmowy z któregoś z minionych dni. - Tharno, dlaczego ludzie tak bardzo was się boją?
Klacz milczała chwilę. Potem podrzuciła głowę.
- Może dlatego, że nigdy nie sprzymierzyliśmy się ze Światłem. Ogiery zazwyczaj rozmyślnie wybierają Ciemność i dlatego jesteśmy uważani za sługi Zła. Przybywają do nas szamani i ci, którzy chcą się spotkać z Ciemnością. Wszyscy ludzie wiedzą, że uwozimy ich gdzieś i że nigdy nie wracają. Wiedzą też, że ci, którzy służą Złu, używają nas jako wierzchowców. Kiedy jeszcze byłam młodą kłaczka, widziałam człowieka zabranego do tamtej wieży. Było to wkrótce po tym, jak przybył do niej ten, który objął ją we władanie. Tamten człowiek walczył dzielnie. Krzyczał głośno, przywołując moce i usiłując zeskoczyć z grzbietu ogiera. Nie udało mu się to. - Grzebnęła leniwie kopytem. - Ja nie pochwalam tego. Niech ludzie zostawią nas w spokoju, a my powinniśmy zrobić to samo.
Eleeri pokiwała potakująco głową. Rozmowa urwała się i obie znów zajęły się obserwacją Hylana, który nie miał czasu na poważne dyskusje. Zbyt był pochłonięty urokami ciepłego wieczoru.
Następnego dnia ruszyli przez równinę. Eleeri czuła jednak, że będą bezpieczni tylko w górach. Pokochała młodego Kepliana; walczyłaby za niego równie zaciekle jak jego matka. Me ufała w pełni Tharme, wyczuwając nurtujące ją wątpliwości co do ludzi. Jednak przestało to mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Nienawidziła okrucieństwa, z jakim potraktowano tych dwoje. Nie może pozwolić, by Tharna znowu wpadła w ręce ludzi takich jak Gerae. Za żadną cenę nie zgodzi się na to.
Była głęboka noc, a ona zastanawiała się, jak zachowaliby się jej towarzysze, gdyby ich wytropiono. Inne Kepliany, bez względu na to, czy służyły Ciemności, czy też nie, na pewno starałyby się zabić wszystkich prześladowców. Wstała wcześnie i jadła śniadanie, siodłając zarazem swego wierzchowca. Goś jej mówiło, że powinna się śpieszyć.
Minął dzień i noc. Następnego ranka ruszyli żwawo i skierowali się prosto do rzeki. Hylan podskakiwał obok, a słonce grzało w plecy. Lecz Eleeri wciąż dręczył niepokój. Miała wrażenie, że obserwują ją płonące nienawiścią oczy. Przyjrzała się krzakom z prawej strony. Czy stamtąd grozi im niebezpieczeństwo? Gdzie? Później z kępy drzew z lewa dotarły do nich dzikie wrzaski. Odwróciła się błyskawicznie i ujrzała, że dogania ich trzech jeźdźców. Na pierwszy rzut oka rozpoznała w jednym Gerae'a. Więc jednak ich odnalazł, a teraz przybywał, by schwytać i uśmiercić zdobycz.
Tharna pocwałowała w stronę prześladowców, by ich zaatakować, lecz zatrzymały ją włócznie. Ścigający śmiali się widząc krew płynącą z ran Keplianicy. Okrążą ją i zabiorą Hylana. Umrze pełna goryczy i żalu, że go zawiodła. Krzyknęła, wspinając się w górę. Będzie, co ma być. Lepiej zginąć w walce o życie syna niż patrzeć, jak umiera przed nią. Skoczyła do przodu.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Eleeri tymczasem zawróciła swego wierzchowca i kazała mu stanąć bez ruchu. Jej dłonie poruszały się szybko jak mysi, napinając łuk i wypuszczając strzałę. Zawsze miała celne oko, a lata praktyki pod okiem Wedrującego-w-Dal powiększyły jej umiejętności. Nałożyła na cięciwę następną strzałę i znów strzeliła. Mężczyźni, którzy zastąpili drogę oszalałej klaczy, osunęli się na ziemię. Żyli jeszcze kilka sekund, zanim ich dopadła. Na trawie pozostały stratowane ciała.
Gerae widział, jak zginęli. Uciekł, zmuszając swego wierzchowca do najszybszego biegu, do jakiego był zdolny. Lecz strzały mkną znacznie szybciej. Keplianica pognała za nim i kiedy runął z galopującego konia, rzuciła się na niego z zębami i kopytami. Nie odstąpiła, aż zamienił się w krwawe strzępy. Hylan stał obok. Małemu, nie znającemu życia źrebakowi, to wszystko wydawało się wprawdzie bardzo podniecające, ale tak naprawdę to chciał jeść. Zarżał z nadzieją. Tharna skoczyła ku niemu, przesuwając pyskiem po jego ciele. Nie odniósł żadnej rany. Stanęła przy nim bokiem, by łatwiej mógł ją ssać, i zamarła tak bez ruchu, zadowolona i spokojna. Zbliżyła się do nich Eleeri. Keplianica wydała wtedy dziwnie nieprzyjemny dźwięk, jakby rodzaj cichego warknięcia.
Dziewczyna spojrzała jej w oczy. Płonęły strasznym, czerwonym światłem. Nigdy tego dotąd nie zauważyła. Teraz jednak przypomniała sobie, iż oczy kepliańskiej klaczy zawsze miały czerwonawy odcień. No cóż, Tharna nie jest koniem, prawdopodobnie jest to właściwy Keplianom kolor oczu. Ruszyła nucąc cicho, by uspokoić źrebaka. Jednocześnie sięgnęła myślą do umysłu swojej przyjaciółki. Tharna nie panowała nad sobą. Po raz pierwszy umysł Eleeri przebił się przez powierzchniową warstwę myśli Keplianicy. Wstrząśnięta do głębi dziewczyna zachwiała się na nogach. Na Ka-diha, czy to tę istotę obdarzyła przyjaźnią? Jej zaskoczona myśl napotkała straszliwy wir emocji. Odmiennych niż ludzkie. Przerażających. Opanowała się. Przecież to Tharna. Razem wędrowały, razem opiekowały się Hylanem, walczyły, by go ocalić. Powiedziała sobie, że przyjaciółka jest Keplianica i nie może mieć nic wspólnego z końmi. Musi zaakceptować odmienność Tharny i cenić jej przyjaźń. Kiedy tak walczyła ze sobą, Keplianica wciąż stała bez ruchu, pełna czujności, jak czający się do skoku drapieżnik. Gwałtownym wysiłkiem woli Eleeri powściągnęła swoje obawy i zrobiła kilka kroków do przodu.
- Towarzyszko broni, czy Hylanowi nic się nie stało? Zatrzymała się, uderzona falą zaskoczenia i zdumienia.
Czyżby to były jej własne uczucia? Nie, to emocje Tharny. Podniosła powoli rękę i odsunęła grzywę znad oczu przyjaciółki.
- Dlaczego jesteś taka zaskoczona i czy Hylanowi nic się nie stało? - ponowiła pytanie.
Keplianica przyszła do siebie.
- Mój syn jest cały i zdrów dzięki tobie i twoim strzałom. Ale... - zawahała się - czy nadal chcesz ze mną wędrować?
- Dlaczego nie?
- Naprawdę dotknęłaś mojego umysłu! Wyczułam to, odebrałam szok, jakiego doznałaś, i twoje obawy. Inni ludzie również tego dokonali i wtedy zawsze próbowali nas zabić. Czy teraz nienawidzisz mnie i moich pobratymców, i chcesz nas uśmiercić? - Opuściła wzrok w zamyśleniu. - Kiedyś o tym myślałam, zastanawiałam się, że może ludzi, którzy dotknęli wnętrza naszego umysłu, napadało szaleństwo. Ludzie nienawidzą i boją się nas. Może poznawszy nas, jeszcze bardziej się nas obawiają. - Przebiegł ją dreszcz.
Eleeri znów sięgnęła do niej myślą. Tym razem jednak, wiedząc, co kryje się pod powierzchnią umysłu Keplianicy, zdołała opanować instynktowny strach. Stopniowo zrozumiała targające Tharną silne uczucia i uzmysłowiła sobie, że klacz powoli się uspokaja. Chyba dopomogła Keplianicy zwalczając swoje obawy. Skorzystała ze świeżo zdobytej wiedzy i uspokoiła siebie i ją. Rozmyślała nad tym wszystkim, podczas gdy źrebię spokojnie ssało matkę.
- Tharno, odniosłam wrażenie, że jakoś wpływamy na siebie nawzajem.
Tamta skinęła kształtną głową. Eleeri oparła się o jej ciepły bark, gładząc w roztargnieniu jedwabistą skórę.
- Pierwszy kontakt z wnętrzem twojego umysłu przeraził mnie. Kiedy jednak opanowałam strach i wróciłam, nie wydało mi się to takie straszne. Teraz, gdy mój umysł dotyka twego bez lęku, twój także jest spokojny. - Pogłębiła łączącą je więź i zapytała o coś, co ją lekko niepokoiło. - Czy służysz Ciemności, towarzyszko broni? Ja tak nie myślę, ale inni ludzie są o tym przekonani.
Keplianica potrząsnęła głową i grzebnęła kopytem, wywołując niezadowolony pisk Hylana. Jeszcze się nie najadł. Matka powinna stać nieruchomo!
- My, Kepliany, nie rodzimy się dla Ciemności, lecz dla cienia i półmroku. Niektórzy dobrowolnie wybierają Mrok, inni zaś nie. Stworzyli nas dawni adepci, którzy walczyli ze sobą. Nie wiemy po co ani dlaczego. Stworzyli też inne rasy. To głównie ogiery zwracają się do Ciemności, lecz rzadko klacze. Nasze samce są bardziej wojownicze. Myślę, że nie cierpią ludzi, bo ci boją się nas i nienawidzą.
- A ty sama przeszłabyś na stronę Ciemności? Keplianica oparła czoło o ramię Eleeri.
- Teraz już nie, towarzyszko broni. Zabiłaś swoich pobratymców, by ocalić moje źrebię. - Miękkim nosem musnęła jeszcze miększy policzek dziewczyny. - Nigdy dotąd nie chciałam zwracać się do ciebie po imieniu. Robię to teraz. Nazywam cię Eleeri. Ty zaś nazwałaś mnie towarzyszką broni. Czy nazwiesz mnie także przyjaciółką?
- Nazwę. - Dziewczyna drapała gładką skórę klaczy. - Nie jesteś nieprzyjaciółką, lecz prawdziwą przyjaciółką. Krewniaczką, jeśli się zgadzasz, krewną twojego malca.
Odebrała falę onieśmielenia i radości. Objęła szyję Tharny i przytuliła do niej twarz. Stały tak dłuższy czas, napawając się rozkosznym uczuciem wzajemnej bliskości. Eleeri kochała konie, ale dotychczas wypełniały one tylko jej wewnętrzną pustkę, głód uczucia. Teraz było zupełnie inaczej. Pokochała Keplianicę całym sercem, krewną i przyjaciółkę, z którą mogła się porozumiewać, bez przeszkód, która odwzajemniała jej uczucia. Wreszcie odsunęła się i wyjęła torbę z lekarstwami.
- Dobra siostra powinna opatrzyć ci rany. - Natarła ciało Tharny kojącymi ból sokami, pełna podziwu dla potężnych mięśni, gładkiej skóry, bujnej grzywy i ogona. Keplianica odprężyła się pod podwójną pieszczotą - dłoni i umysłu dziewczyny, rozkoszując się głębokim kontaktem umysłu z umysłem. Nigdy dotąd nie zetknęła się z czymś podobnym. Przyjaźń do Eleeri przeniknęła całą jej istotę. Darzyła talom uczuciem tylko swoją matkę. Zniknęły gdzieś gorycz i nienawiść do łudzi, którzy potępiali to, czego nie rozumieli. Ta człowiecza samica była inna. Stawiła czoło temu, na co się natknęła, i zaakceptowała to.
Tharnie jakby wyrosły skrzydła, jakby ufna i spokojna unosiła się w powietrzu. Mijały chwile. Kochała Eleeri, towarzyszkę broni, przyjaciółkę, krewną. Wieczny Mrok przemówił do niej, lecz odpędziła go. Komu potrzebna była noc, gdy mógł mieć słoneczny blask? Dobrze wiedziała, że Ciemność w końcu zawsze zdradzała swoje sługi. Tak wielu krewnych Tharny zostało znęconych jej podstępami i żyło wystarczająco długo, by tego pożałować. Ona nie popełni takiego błędu. Należała do cienia i półmroku, ale nie do Ciemności, zwłaszcza teraz, gdy zrozumiała, czym jest Światło.
W doskonałej zgodzie cała trójka przebyła ostatnią milę dzielącą ich od rzeki. Hylan nie rozumiał, co się stało. Wiedział tylko, że jego matka i przyjaciółka są szczęśliwe.
- Przejdziemy przez rzekę, czy ruszymy brzegiem? - Tharna z powątpiewaniem przyglądała się równinie. Eleeri dostrzegła w jej myślach obrazy Wilkołaków, które często krążyły w tej okolicy.
- Jeśli to ich ziemia, lepiej stąd odejdźmy. Widzę w twoim umyśle, że nie szanują ani twoich, ani moich współplemieńców.
Ruszyli pośpiesznie brzegiem rzeki. Nigdzie nie dostrzegli brodu, woda była głęboka, a prąd silny i szybki.
- Czy dobrze znasz te strony?
Tharna wstrząsnęła przecząco głową, aż zawirowały długie kosmyki.
- Myślę, że rzeka płynie bardzo daleko. Wypływa z gór zachodnich; słyszałam też, że na zachodzie jest jakieś jezioro. Wilkołaki unikają tamtych okolic; są tam nieprzyjazne im ruiny.
- Dobrze. W takim razie pójdziemy w tamtą stronę - oświadczyła zawsze praktyczna Eleeri. - Każde miejsce, którego Wilkołaki unikają, będzie dobre dla nas. - Skierowała swojego wierzchowca w górę rzeki, a Kepliany pośpieszyły za nią. Teraz podróż była czystą rozkoszą. Badały z Tharna swoje myśli i Keplianica dowiedziała się, jak różne mogą być światy. Otoczenie Keplianów pozostawało wciąż takie samo.
Dziewczyna miała teraz dość czasu, by zastanawiać się nad przechwyconymi z umysłu Tharny obrazami Wilkołaków i nad tym, co mówił o nich Cynan. Możliwe, że wrogość Keplianicy do tych istot do pewnego stopnia zabarwiła jej uczucia. Mimo to nie chciałaby widzieć w nich sprzymierzeńców. Potrafiły chodzić ociężale na dwóch nogach. Miały wąskie głowy, zębate paszcze i czerwone oczka błyszczące spod kudłatej, zlepionej brudem sierści. Ze wspomnień Tharny Eleeri dowiedziała się, że są rozumne. Wprawdzie mogły mówić, ale czyniły to rzadko. Ich przyzwyczajenia budziły wstręt większości inteligentnych stworzeń. Nie nosiły odzieży ani broni. Walczyły, kiedy je osaczono lub gdy napadł je bitewny szał. Zazwyczaj biły się tylko wtedy, kiedy miały przewagę. Jako słudzy Ciemności bały się przejść przez bieżącą wodę. Cofały się przed nią, chyba że zawładnęła nimi przemożna żądza krwi.
Dziewczyna trzymała teraz łuk w pogotowiu, gdyż zbliżali się do terytorium Wilkołaków. Mknąca obok niej Keplianica również rozmyślała. Zainteresował ją sposób, w jaki ona sama i ta człowiecza samica zgadzały się ze sobą. Kepliany nie przechowywały żadnych legend o swoim pochodzeniu, tylko niejasne wierzenia, iż zostały stworzone przez adeptów podczas starożytnych wojen szalejących niegdyś w Escore. Niektóre uważały, że ich przodkami były konie. Te, które odważyły się wypowiedzieć to głośno, zazwyczaj ginęły za sprawą współplemieńców. Żaden ogier nie mógłby tego ścierpieć. A przecież tak wygodnie było iść obok tej człowieczej samicy. Tak spokojnie.
Obserwowała stąpającego ciężko kuca. Jakby się czuła niosąc na grzbiecie człowieka tak jak on? Bez siodła i wędzidła, na gołym grzbiecie, wyczuwając każdy ruch ludzkiego ciała? Odpędziła tę myśl i skoncentrowała się na radości, jaką budził w Eleeri ten piękny dzień. Rozumiała część tych wrażeń. Kryształowo czyste wody rzeki pokryte drobnymi falami, szare kamienie, brązowa ziemia odsłonięta tam, gdzie nurt zmienił położenie kamieni. Krzaki i duże kępy drzew dawały cień i schronienie jaskrawo ubarwionym ptakom. Po raz pierwszy w życiu Tharna dostrzegła wokół siebie piękno i mogła dzielić z kimś radość, jaką sprawiało. Ich myśli spotykały się coraz częściej teraz, gdy znajdowały przyjemność w swoim towarzystwie. Hylan również jakby się stawał coraz bardziej inteligentny. Zastanawiało to Tharnę. Czy to możliwe, że taka wspólnota myśli różnych istot pozwalała mu odnaleźć potencjał niedostępny dla innych ogierów? Ogiery łączyły się z klaczami i walczyły - takie było ich przeznaczenie. Ale czy rzeczywiście? Biegnąc za koniem Eleeri, Keplianica roztrząsała nowe pomysły, które przyszły jej do głowy. Była pewna, iż żadna inna klacz nigdy nie zaprzyjaźniła się z człowiekiem i nigdy nie uznała go za krewnego i przyjaciela. A jeśli nawet, to działo się to tak dawno, że utonęło w niepamięci. Nie wspomniała o tym ani jedna legenda. Żaden człowiek nigdy nie obdarzył przyjaźnią Kepliana. Jeśli przypadkiem ich umysły się zetknęły, ludzie uciekali albo atakowali Kepliany. Lecz samica Eleeri dokonała czegoś większego. Tharnie wydawało się, że przyjaźń dziewczyny otworzyła w jej umyśle jakieś nieznane drzwi. Jak gdyby... jak gdyby powinny być przyjaciółkami. Wielcy Adepci z przeszłości stworzyli Kepliany. Czy po to, by stały się przyjaciółmi ludzi? Ta człowiecza samica - nie, Eleeri - podziwiała piękno i siłę Tharny. Powiedziała z dumą, że jej przyjaciółka może w każdej chwili prześcignąć konia, na którym ona jedzie. Zawsze przyjaźnie i z miłością zwracała się do Keplianicy i jej młodego. Czy właśnie tak to miało wyglądać? Może... Tharnie ta myśl sprawiała przyjemność. Jej współplemieńcy żyli samotnie. Klacz walczyłaby zaciekle w obronie swojego źrebięcia, ale tylko dopóty, dopóki go karmiła. Później całkowicie go ignorowała. Czy sama przestanie kochać Hylana, gdy ten dorośnie?
Dreszcz przebiegł przez całe potężne jej ciało, przegnała tę j myśl jak dokuczliwą muchę. Nie, nigdy. Będzie kochać swojego syna tak długo, jak długo będą żyć oboje. Podniosła głowę i czując na grzbiecie ciepło słońca podskoczyła wysoko w górę. Tak przyjemnie było rozprostować mięśnie. Skoczyła jeszcze raz. Hylan, rżąc z podniecenia, poszedł w jej ślady.
Eleeri obejrzała się i wybuchnęła śmiechem patrząc' na; podskakujące i brykające Kepliany. Teraz, gdy połączył ich węzeł prawdziwej przyjaźni, przyjemnie było patrzeć, jak Tharna się zmieniła. Jej syn również się rozwijał, zarówno fizycznie jak i psychicznie.
- Ścigajmy się do rzeki!
Tymczasem zdążyli oddalić się bowiem od rzeki, która skręcała na prawo. Zadudniły kopyta, kiedy Eleeri na swoim kucu i wyprzedzająca ją Keplianica pogalopowały w stronę drzew porastających brzeg rzeki. Hylan został w tyle, gdyż jego młode nogi nie mogły dorównać nawet końskim. Tętent kopyt zagłuszył jego oburzony okrzyk. Zatrzymały się nad rzeką i ugasiły pragnienie, potem Eleeri pojechała wolno brzegiem obserwując wartki nurt.
- Czy jakiś strumień łączy rzekę i jezioro, o którym wspomniałaś?
- O ile mnie pamięć nie myli, to tak - odrzekła Tharna.
- Dobrze więc, pozostaniemy z tej strony rzeki, aż go znajdziemy. Tam, gdzie będzie jezioro, strumień powinien być płytszy, rzeka też. Może wtedy znajdziemy bród.
Keplianica spojrzała na drugą stronę rzeki. Istotnie, nie mogli jeszcze zaryzykować przeprawy. Przy tym silnym prądzie Hylan nie dałby sobie rady, był na to za słaby. Ale rzeka płynęła coraz wolniej. Może wkrótce będą mogli przeprawić się na drugi brzeg. Wreszcie opuszczą tereny Wilkołaków. Pożarły niejednego kepliańskiego źrebaka, a nawet osłabione porodem lub okaleczone klacze. Nadała w myśli, że się zgadza, i samotnie zeszła nad wodę. Wtedy dogonił ją Hylan. Polizała go z miłością. Był taki silny i taki piękny. Miała tak wspaniałego syna - jeszcze nigdy się nie narodził taki jak on, równie mądry i bystry. Ruszyła z biegiem rzeki. Źrebak poszedł za nią. Wędrowali powoli. Brzegi rzeki porastały gęste zarośla. Nie chcąc się przez nie przedzierać, musieli je okrążać i za każdym razem oddalali się od wartkiego nurtu.
Te krzaki to prawdziwa niedogodność, pomyślała dziewczyna. Musiała jednak przyznać, że były naprawdę piękne, o srebrzystozielonych liściach, obsypane jagodami w tak wielkiej ilości, iż nie uszło to widać uwagi ptaków, których całe stada ucztowały w wesołym nastroju. Wychyliła się w siodle i zapytawszy Tharnę, czy są jadalne, rwała je całymi garściami. Dojrzałe kulki dosłownie pękały w ustach. Lekko kwaskowaty miąższ jednocześnie zaspokajał głód i pragnienie. Jadła tak długo, aż krzewy zaczęły rzednąć. Wtedy zsiadła z konia i ku zaskoczeniu Keplianicy zaczęła ryć ziemię obok jednego z nich.
- Co robisz? - zapytała Tharna.
- Te jagody są cudowne - odparła z uśmiechem Eleeri. - Nie wiem, dokąd się udajemy, ale pomyślałam, że dobrze by było je tam mieć.
Ostrożnie oddzieliła kilka maleńkich rozłóg od macierzystego krzewu. Wykopała darń, w której tkwiły, po czym wszystko owinąwszy starannie wsadziła do sakwy przy siodle. Tharna przyglądała się z zainteresowaniem i rozbawieniem. Ach, ci ludzie! Nic dziwnego, że zmieniali świat wokół siebie. Coś podobnego nigdy by nie przyszło do głowy żadnemu Keplianowi, nawet gdyby był w stanie dokonać czegoś takiego. Czyż nie dobrze jest mieć pożywienie tam, gdzie się tego chce?
Wędrowali dalej wzdłuż życiodajnej wody. Odpoczywali, gdy Hylan się męczył. Zasypiali o zmierzchu. Poza tym czas nic dla nich nie znaczył. Deszcz zapędzał ich do kryjówki; potem znów ruszali w drogę. Podczas jednego z takich postojów Eleeri zaczęła przygotowywać zapas strzał. Dwie strzały, które wystrzeliła w Gerae'a i jego towarzyszy złamały się podczas upadku. Trzecią uszkodziła Tharna, chcąc zgładzić go jak najprędzej. W przyszłości mogą zagrozić im inne niebezpieczeństwa; powinna więc mieć dostateczną ich ilość. Pracowała w drodze. Tharna szła na czele; koń Eleeri po prostu kroczył za nią.
Po dwóch dniach kołczan był pełny, lecz nie przerywała pracy. Praca sprawiała przyjemność, gdy rozmawiało się w jej trakcie z przyjaciółmi. Kiedy natkną się na wroga, będzie za późno na robienie pocisków. Później uważała, że coś musiało ją ostrzec, gdyż chęć uzupełnienia zapasu strzał była niezwykle silna. Gdy zostali napadnięci, miała parę tuzinów ukrytych w kołczanie i w śpiworze. Jechali nocą i właśnie o świcie mieli się zatrzymać na popas, kiedy Tharna nadała naglące przesłanie.
- Niebezpieczeństwo, siostro. Wiatr niesie zapach Wil-kołaków. Biegną naszym tropem!
Eleeri posłała kuca w wolny kłus.
- Jak daleko jest strumień wpadający do jeziora? - zapytała pośpiesznie.
- Był dość daleko, kiedy wiatr po raz ostatni wiał stamtąd. Ale to był dzień drogi stąd. Myślę, że teraz jest blisko, chociaż wiatr nadciąga z przeciwnej strony i zabiera jego zapach.
Eleeri myślała gorączkowo. Trzeba podejmować decyzje nawet wtedy, gdy dysponuje się niepełną wiedzą, i to słuszne decyzje. Przemówiła, a Kepliany jej posłuchały. Hylan pogalopował do przodu, wyprzedzając swoją matkę i jej przyjaciółkę. Mógł przekazywać wiadomości o tym, co znajduje się przed nimi. Przy odrobinie szczęścia ścigająca ich zgraja dostrzeże, że dorośli posuwają się spokojnym, równym krokiem, i uzna, iż źrebak po prostu się bawi.
Hylan wbiegł na niewielkie wzniesienie i się rozejrzał. Poniżej opadającego powoli długiego zbocza połyskiwały w słońcu wody wielkiego jeziora. Wpadał doń strumień płynący wolniej od wartkiej rzeki. Przekazał ten obraz i pomknął dalej. Można było przejść przez strumień w miejscu, gdzie ginął w jeziorze. Było tu głęboko, ale Tharna i Eleeri powinny przebyć bez większego trudu niezbyt bystry nurt. Hylan zaczekał na nie. Pozostawił je w tyle i nie mógł się z nimi skontaktować.
Skryte między drzewami Wilkołaki przyśpieszyły. Ich zdobycz marnowała czas. Dogonią ją prędko, a potem będą ucztować. Było ich spore stado. Pokonają każdego nędznego Kepliana tak samo jak człowieka. Ślina napływała im do pysków. Źrebak ma takie delikatne mięso. Rozpacz klaczy będzie najlepszą przyprawą. Biegły dalej.
Eleeri jechała wyciągniętym kłusem. Rzuciła szybkie spojrzenie za siebie i zobaczyła, że pościg jest coraz bliżej. Mimo to nie porzuciła niefrasobliwej pozy. Tharna wbiegła na szczyt wzniesienia i kiedy obie ruszyły w dół zbocza, odebrały wysłany przez Hylana obraz. Skoczyły przed siebie jednocześnie, złączone umysłami. Miały gotowy plan. Tętent kopyt zmusił Wilkołaki do szybszego biegu, ale Tharna i Eleeri wyprzedzały je o kilka minut w chwili, gdy dotarły do Hylana i strumienia. Dziewczyna błyskawicznie okręciła wokół brzucha źrebaka powiązane razem rzemienie od strzemion. Skierowała swego wierzchowca do wody; Hylan był obok niej. Zabezpieczenie pozwoli utrzymać głowę źrebaka nad powierzchnią wody, kiedy będą przepływali strumień.
Tymczasem Keplianica zatrzymała się na brzegu. Powstrzyma Wilkołaki, aż jej syn znajdzie się w bezpiecznym miejscu. Kiedyś mógł tu być bród, ale teraz albo poziom wody się podniósł, albo strumień zmienił bieg. Zrobiło się tak głęboko, iż Eleeri i jej kuc musieli płynąć, mieli jednak pewną przewagę nad ścigającymi. Krzaki gęsto porastały brzegi strumienia, tylko koło brodu była wolna przestrzeń. Możliwe, że gąszcz przerzedzał się też w innym miejscu, lecz Wilkołaki nie chciały go szukać. Tharna stała gotowa do wałki, z obnażonymi zębami. Eleeri ponaglała swego wierzchowca talk bardzo, jak na to pozwalały względy bezpieczeństwa. Keplianica miała zad osłonięty ciernistymi krzewami, groziło jej jednak wielkie niebezpieczeństwo. Te podobne do wilków stwory tak łatwo nie dadzą za wygraną. Eleeri z pluskiem wyszła na przeciwległy brzeg, uwolniła Hylana i zawróciła konia. Przez chwilę oceniała sytuację.
Tharna mężnie dawała sobie radę. Nie bez trudu, ale doskakujące Wilkołaki nie chciały zawierać bliższej znajomości z jej kopytami i zębami. Za to wyły coraz głośniej. Wkrótce wprawią się w bitewny szał i wtedy nie będą się niczego obawiać, nawet śmierci. Może uda się je przegnać, zanim to się stanie. Eleeri skierowała konia w dół strumienia, do miejsca, skąd mogła lepiej widzieć wilkoludy. Dobrze. Krzaki były tu niskie i będzie mogła strzelać ponad nimi. Wyciągnęła łuk, nałożyła strzałę, odetchnęła i zwolniła cięciwę. Zanim Wilkołaki zdążyły zareagować, powietrze przecięła druga strzała, a zaraz potem jeszcze jedna. Dzięki niech będą Ka-dihowi, że nakłonił ją do uzupełnienia zapasów. Wprawdzie niezgrabne, zrobione pośpiesznie, ale niosły daleko. Zabijały też bez trudu. Wilkołaki przekonały się o tym na własnej skórze. W ciągu kilku minut cztery zginęły na miejscu, a trzy zostały ranne. To wystarczyło. Wycofały się skowycząc i grożąc. Eleeri nie spuszczała oka z napastników, podczas gdy Tharna płynęła ku niej.
- Co z nimi zrobimy? Czy pójdą za nami? - zapytała dziewczyna.
Klacz parsknęła usuwając wodę z nozdrzy.
- Myślę, że nie. Zadałyśmy im duże straty, a one lubią walczyć tylko wtedy, gdy mają pewność zwycięstwa. Mogą wszakże zaalarmować swoich współplemieńców po naszej stronie rzeki. Powinniśmy jak najszybciej stąd odjechać i ukryć nasz trop, jeśli to możliwe.
Eleeri przyjrzała się przyjaciółce. Piana spryskała gładkie czarne boki, a krew pierś i przednią nogę.
- Jak się czujesz? Zdołasz dalej uciekać?
- Jeśli musimy, to musimy. Dotrzymam wam kroku. Dziewczyna prychnęła i powiedziała:
- Wolałabym najpierw cię obmyć. Odpoczywaj, ja to zrobię. Potem ruszymy w dalszą drogę. Wydaje mi się, że Hylan jest głodny.
Źrebak potwierdził prawdziwość tego przypuszczenia, gdyż natychmiast zabrał się do ssania. Eleeri ostrożnie przetarła powierzchowne skaleczenia na skórze Tharny. Przypomniała sobie coś.
- Tharno, czy te wilkoludy, hm, czy nie można czegoś złapać od ich ukąszeń?
Keplianica wyglądała na zakłopotaną, gdyż wraz z tym pytaniem odebrała bardzo dziwny obraz przedstawiający ją samą zamieniającą się w Wilkołaka.
- Czego się obawiasz? - zapytała.
Eleeri poczuła się głupio, uznała jednak, że lepiej jest pytać niż potem tego żałować.
- W moim świecie krążą opowieści o tym, że ktoś, kogo ukąsiła podobna istota, zamienia się w nią przy każdej pełni księżyca.
Tharna poczute bolesny ucisk w piersi. Zaczęte się dławić, a potem zarżała przeraźliwie. Zrozpaczona Eleeri skoczyła ku niej. To już się działo! O bogowie, może coś można zrobić?! Keplianica odepchnęła ją pyskiem i zwiesiła głowę. Dziewczynę ogarnęło oburzenie, kiedy nagle zdała sobie sprawę, że klacz się śmieje. Odprężyła się. Jeszcze nigdy nie słyszała takiego dźwięku. Uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy ich umysły się spotkały.
- Więc to się tutaj nie zdarza. Rozumiem.
- Och, siostro, to bardzo dobrze. Pomyśl, co by się działo, gdyby Wilkołaki mogły w taki sposób powiększać swoją sforę. Nie, ich ugryzienia zabijają, jeśli są dostatecznie głębokie. Zadały mi płytkie rany, raczej draśnięcia niż ukąszenia. Oczyściłaś je, więc nie będą ropieć. Hylan już odpoczął i zaspokoił głód. Ruszajmy w drogę.
Lekka mgła przesłaniała jezioro i coś jej mówiło, że powinni się jak najszybciej oddalić. Skierowała wierzchowca w górę rzeki i przyjrzała się uważnie. Rzeka była płytsza po utracie wód, które zabrał strumień. Trochę dalej będą mogli przebyć ją w bród. Teren podnosił się nieznacznie. Na horyzoncie majaczyły turnie jakichś gór, poprzerzynanych kanionami. Serce ciągnęło ją do nich. Odwróciła się do przyjaciółki.
- Czy myślisz o jakimś konkretnym miejscu?
- Nie. Podejmij decyzję za nas, towarzyszko broni.
Eleeri znów zwróciła wzrok na góry. Wzywały ją bez wątpienia. Może znajdą w nich schronienie. A jeśli nie schronienie, to przynajmniej będzie tam łatwiej odpierać ataki polujących Wilkołąków. Zdecydowała się: pojadą w góry. Tharna i Hylan ruszyli za nią. Dziewczyna podświadomie sięgnęła myślą do ich umysłów. Góry przyciągały teraz i ich. Szli ku nim, pozostawiwszy za sobą strumień i jezioro. Po prawej toczyła wartkie nurty rzeka, a jej fale połyskiwały na czarnych skałach niewysokiej katarakty. Już wkrótce przeprawią się przez wodę, zanim rzeka znów skręci w stronę nizin. O zmroku dotarli do miejsca, w którym się rozwidlała. Eleeri znów sięgnęła po strzemiona i przywołała Hylana.
- Dlaczego mamy przeprawiać się już teraz? - zapytała z konsternacją Keplianica.
- Stare przysłowie mówi: przepraw się, zanim zaśniesz.
Tharna wyglądała na jeszcze bardziej zakłopotaną i dziewczyna przesłała jej całą serię myślowych obrazów. O rzekach, które przybierały w nocy i których rano nie można było przebyć. Ó wrogach atakujących uśpiony obóz, odcinających drogę odwrotu przypartym do rzeki wojownikom, nie mogącym się wycofać w bezpieczne miejsce. Klacz skinęła głową w milczeniu. Kiedy Eleeri przywiązała źrebaka, przepłynęli przez płytką odnogę rzeki. Zapadał zmierzch i podeszli do następnej odnogi, by jej się przyjrzeć. I tam poziom wody był niski.
Tharna i Eleeri zawahały się. Mogły obozować bezpiecznie w rozwidleniu rzeki. Eleeri spojrzała w zamyśleniu na brzegi i na porastające je krzaki. Tamta kępa wysokich krzewów osłoni je przed wścibskim wzrokiem. Nad rzeką leżały stosy suchego drzewa wyrzuconego na brzeg po powodzi. Będzie można je rozpalić, gdyby zagroziło jakieś niebezpieczeństwo. Keplianica przyjęła jej propozycję i nawet Hylan pomagał zbierać polana. Poczuli się bezpieczni, gdy zapadła noc. Drewno było stare i suche jak pieprz. Zapali się od najlżejszej iskierki, a zapalniczka Eleeri zawsze była pod ręką.
Ciemny masyw majaczył na tle rozgwieżdżonego nieba. Dziewczyna leżała wpatrując się w odległe szczyty i rozmyślając nad wszystkim, co ją spotkało w minionym roku. Spojrzała na swój elektroniczny zegarek. Nadal chodził. Przyjrzała mu się i stłumiła śmiech. Dzisiaj miała urodziny. Skończyła siedemnaście łat. Oczy kleiły się jej do snu i uśmiech igrał na wargach. A to ci dopiero urodziny: ucieczka przed Wil-kołakami w towarzystwie pary gadających koni. Ten ostatni rok był wspaniały. Nie mogła się doczekać, co przyniesie następny. Na pewno nie będzie się nudzić... Zachichotała cicho i sen okrył ją płaszczem.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Znów blady świt rozlał się po niebie. Druga odnoga bezimiennej rzeki wydawała się płytsza. Przekroczyli ją ostrożnie, kierując się na przeciwległy brzeg.
- Udajemy się w góry?
Coraz bliższy masyw wciąż przyciągał Eleeri. Gdzieś w tym labiryncie turni znajdzie to, czego szuka.
- Tak, ale nie widzę powodu do zbytniego, pośpiechu. Wędrowali powoli, ciesząc się słońcem, pełnymi jagód krzewami, ptakami odmiennymi od tych, które spotkali na równinie, a śpiewającymi równie słodko. Hylan brykał, podskakując od jednej ku drugiej. Rósł w oczach; niebawem przestanie ssać i uniezależni się od matki. Tharna bała się tej chwJH. Jeszcze jako mała kłaczka widziała, jak zmieniały się młode ogiery. Tępiały, dziczały, stawały się coraz bardziej chętne do sprzymierzania się z Ciemnością, kończyły jako jej narzędzia. Uwielbiała swego pierworodnego syna, sama nigdy jednak nie była podobna do innych klaczy; zadawała pytania, kiedy one bezmyślnie akceptowały. Wspólna podróż z Eleeri dziwnie wpływała na nią i na jej syna. Wydawało się, jakby część inteligencji dziewczyny udzieliła się Hylanowi. Był bardziej bystry i ciekawy świata niż inne źrebaki w jego wieku. Więcej też myślał.
Kłusowali obok wysokich drzew zamieszkanych przez roz-wrzeszczane czerwone i niebieskie ptaki. Tharna zatrzymała się, by szczypnąć kępkę soczystej trawy; głowę miała nabitą myślami. Jadąca przed nią Eleeri szybko napięła łuk. Tłusty królik padł na ziemię. Ludzie jedzą mięso. Kepliany zaś trawę, myślała Tharna. Jednakże te, które służyły złu, równie dobrze mogły spożywać inny, mniej smaczny pokarm. A Eleeri jest jej siostrą-krewniaczką; czuła się jej bliższa niż komukolwiek ze. swego plemienia. Hylan kochał Eleeri. Kepliany były inteligentne, podobnie jak Wilkołaki, Flannany, Thasowie, Kroganowie - strzeliła jej do głowy niezwykła myśl. Czy to możliwe, że Kepliany miały być towarzyszami ludzi? Może jakiś człowiek, który bardzo kochał konie, zapragnął mieć myślącego przyjaciela, a nie sługę? Pasła się w roztargnieniu, roztrząsając tę kwestię. Czy przez to, że zaufała człowieczej samicy, która uratowała Hylana, że stała się jej przyjaciółką, mimowolnie wypełniła odwieczne przeznaczenie swojej rasy? Spodobała jej się ta myśl, ale nie chciała się nią dzielić, jeszcze nie.
Zapuścili się na podgórze, wędrując napotkanymi szlakami, badając zakończone ślepo kaniony i gasząc pragnienie w szemrzących wesoło strumykach. Lecz przez cały czas kierowali się do serca gór. Od czasu do czasu wracali nad rzekę, chociaż teraz niewiele różniła się od górskich potoków. Eleeri była niespokojna. Wydawało się jej, że coś ją wzywa do działania, nie wiedziała jednak, co ma zrobić.
Pewnego ranka przed świtem wygramoliła się ze śpiwora i poszła się przejść. Nogi same zaniosły ją wyżej, z wąwozu, w którym obozowali, na zbocze góry. Nagle od pomocnego zachodu napłynęła niewidoczna fala. Jakaś siła szarpnęła dziewczyną. Poczuła ciepło na szyi. Stłumiwszy okrzyk, nachyliła się do przodu i rozpięła koszulę. Wysunął się wisior z gagatu. Oczy konika zapłonęły ogniem, zaraz jednak zmieniły barwę na ciemnoszafirową. Eleeri przetarła oczy, lecz kolor ich się nie zmienił. To musi być jakiś znak! Ujęła wisior w dłoń i odwróciła się. Oczy rozjarzyły się czerwienią. Kiedy znów skierowała się w stronę, która ją przyciągała, błękit powrócił.
Cynan ofiarował jej wisior jako pożegnalny dar. Czy zdawał sobie sprawę, co właściwie podarował? Uznała, że nie. Pozwoliła, by wykuty w gagarie konik wysunął się z jej dłoni i zwisł swobodnie. Potem powiedziała szeptem:
- Czy musimy udać się w tym kierunku, żeby odnaleźć Światło? - Wisior tak się rozjarzył w odpowiedzi, że musiała zamknąć oczy. Otworzyła je ostrożnie. To były jakieś czary. Z opowieści Tharny o Escore wynikało, że nic, co miało jakikolwiek związek z Ciemnością, nie mogło naśladować Światła. Znaczyło to więc, że podarunek Cynana należał do dobrych mocy. Dotknęła czubkiem palca konika i pogładziła uniesioną dumnie główkę. - Zrobimy tak, jak nam radzisz. Wyruszymy na północny zachód w poszukiwaniu Światła. Strzeż nas podczas podróży, doprowadź bezpiecznie do celu. - Nie miała pojęcia, do kogo się zwraca, czuła jednak, że ta moc jest im przyjazna. Była pewna, że czeka tam na nią jakieś zadanie. Czyż bogowie nie szukali zawsze pomocy u ludzi? Źle jest wtrącać się w sprawy bogów, lecz jeszcze gorzej odmówić pomocy, gdy o nią poproszą. Wolnym krokiem wróciła do swojego śpiwora. Na pomocnym zachodzie rysował się samotny szczyt. Wyruszą tam o świcie. Miała nadzieję, że Tharna się nie sprzeciwi.
- Skąd wiesz, że nie wprowadzono cię w błąd? - zapytała podejrzliwie Keplianica.
Eleeri w milczeniu wyjęła wisior zza pazuchy. W blasku słońca oczy konika nadal płonęły niebieskim ogniem, barwą życia i światła. Zmusiły Tharnę do milczenia. Jej syn podskoczył radośnie. Dla niego była to nowa przygoda. Pragnął jak najszybciej ruszyć w dalszą drogę i już kłusował ledwie widoczną ścieżką prowadzącą we wskazanym przez Eleeri kierunku. Dziewczyna i klacz wymieniły pełne rozbawienia myśli i poszły jego śladem. Tajemniczy szczyt majaczył w oddali, ale wędrowcom się nie śpieszyło. Jak dotąd nie zauważyli wśród tych wzgórz ani Wilkołaków, ani innych sług Ciemności, należało jednak zachować ostrożność. Mogą się bowiem pojawić niebezpieczeństwa nie mające nic wspólnego z siłami Mroku.
Mieli już kłopoty z wyżywieniem. Keplianica musiała dłużej się paść, by zaspokoić głód. Eleeri wszakże znajdowała drobną zwierzynę i nie miała takich trudności. Wykorzystywała czas na wędrówki po okolicy, pozwalając swemu wierzchowcowi szczypać rzadką trawę wraz z Keplianami. Gramoliła się na strome skały, badała jaskinie, ciesząc się, że może rozprostować nogi po długiej jeździe. Powoli zbliżali się do wybranego przez Eleeri szczytu. Teraz tajemniczy zew był już tak silny, że czuli go wszyscy z wyjątkiem kuca.
- Dlaczego i nas to przyciąga? - Tharna rozejrzała się wokoło. - Nie nosimy wisiora; należymy do cienia, a to tutaj ma związek ze Światłem.
Eleeri zarzuciła ramiona na smukłą szyję klaczy, a potem poklepała źrebaka, który także domagał się pieszczoty.
- Wisior się przemienił - odrzekła powoli, czując prawdę własnych słów. - Może prowadzi nas do miejsca, w którym i wy będziecie mogli się zmienić?
Keplianica cofnęła się raptownie i uniosła przednie kopyta.
- A jeśli nie chcemy być inni niż jesteśmy?
- W takim razie nie będziecie - odparła stanowczo Eleeri. - Myślę, że coś wam zaproponowano. Od was zależy, czy przyjmiecie to, czy nie. Nie pozwolę, by zmuszono was do przemiany w coś, czym nie chcecie się stać. Przysięgam, siostro-krewniaczko.
Tharna uspokoiła się.
- Wędrujemy z tobą, ale jeśli uznam, że rzecz, której szukamy, stara się zmienić nas wbrew naszej czy nawet twojej woli, nasze drogi się rozejdą. Do tej pory będą wspólne. - Znowu zaczęła się paść. Eleeri nie uświadomiła Kepliamcy, że wtedy może być już za późno dla nich wszystkich, była bowiem zdecydowana walczyć ze wszystkim, co zagroziłoby wolnej woli Tharny. Wzruszywszy ramionami, przegnała tę myśl. Wiedziała, że to, czego szuka, należy do Światła. Kiedy jej przyjaciele zaspokoją głód, odnajdą źródło tego przyciągania. To niedaleko.
Lecz po długim, męczącym dniu daremnych poszukiwań musiała przyznać się do porażki.
- Jeśli to miejsce jest gdzieś w pobliżu, ja nie mogę go zobaczyć - powiedziała.
- Słyszałam, że takie miejsca bywają ukryte. Twój wisior wskazał ci kierunek. Czy nie powinnaś zaczekać, coś zjeść i odpocząć, zanim poprosisz go znów o pomoc? - Tharna była praktyczna. Eleeri osunęła się na trawę i wyjęła z sakwy zimne mięso oraz torebkę zgniecionych nieco jagód. Keplianica pasła się, zerkając spod oka na dziewczynę. Jeśli w godzinie próby będzie mogła jej w czymś pomóc, zrobi to dobrowolnie, bez żadnych dziwnych nacisków.
Eleeri zasnęła po jedzeniu. Dzień był męczący, a z pełnym żołądkiem sen przychodzi łatwo. Obudziła się wtedy, gdy świt rozpłomienił niebo. Wisior zupełnie naturalnie wsunął się jej do ręki. Popatrzyła na niego w zamyśleniu. Czy pomoże jej znaleźć to tajemnicze coś?
Prawdę mówiąc, nie bardzo pojmowała, dlaczego szuka źródła siły, która ją tak przyciąga. Wiedziała tylko, że me może się oprzeć. Początkowo było to wołanie bez słów, tęsknota za bezpiecznym miejscem, w którym będzie mogła zamieszkać. Później, gdy pokochała Tharnę i Hylana, zrozumiała, że potrzebują kryjówki. Muszą znaleźć schronienie, gdzie Hylan będzie mógł dorastać w pokoju, gdzie będą żyć bez strachu. Lecz tajemniczy zew zdominował jej uczucia. Jakby jakaś cząstka jej istoty tęskniła za domem, którego nigdy nie miała. Zdawała sobie sprawę, że to niemądre. Doskonale pamiętała dom Wędrującego-w-Dal. Ale tutaj pojawiło się coś innego. To głupie! Nie można przecież tęsknić za miejscem, w którym nigdy się nie mieszkało, prawda?
Rozejrzała się po okolicy. Teren był górzysty, lecz w niczym nie przypominał tamtych ruszonych z posad turni, które czarownice z Estcarpu wykręciły jak mokrą ścierkę do naczyń. Znajdowali się w całkiem zwyczajnych górach na granicy Escore. Daleko za horyzontem leżała Dolina Zielonych Przestworzy. Jej władczyni dowodziła siłami walczącymi ze sługami Ciemności. Eleeri zamierzała trzymać się jak najdalej od tajemniczej doliny. Możliwe, że zażądają, by się do nich przyłączyła. Przystosowała. Sprzeciwią się jej przyjaźni z Tharną i Hylanem.
Potrząsnęła głową. Lepiej poszukać schronienia tylko dla siebie. Przyjrzała się wisiorowi, który trzymała w dłoniach. Kiedy Cynan dowiedział się, że Eleeri ma dar porozumiewania się z końmi, nalegał, by nauczyła się czarów związanych z bursztynowymi amuletami i kamykami Gunnory. W zamyśleniu opuściła wzrok. Wisior już raz jej pomógł. Czy zrobi to teraz? Z tyłu dobiegło ją rozbawione parsknięcie. - Nie otrzymasz odpowiedzi bez pytania, siostro. Zapytaj! Eleeri skupiła uwagę na wisiorze. Otoczyło go miękkie, niebieskozielone światło, które z każdą minutą stawało się coraz jaśniejsze. Odruchowo sięgnęła myślą da umysłów Keplianów i przyłączyła je do swojego umysłu. Wisior rozbłysł tak jasno, że dziewczyna mimo woli zamknęła oczy. Poczuła szarpanie na szyi - coraz mocniejsze i mocniejsze. Raptem ustało i kiedy uniosła powieki, nie wierzyła własnym oczom.
Stał przed nimi wielki, czarny ogier! Eleeri wiedziała skądś, iż nie jest to prawdziwy koń, tylko duch koni. Miał; mądre szafirowe oczy, unosił dumnie głowę. Moc emanowała z każdego muskułu jego pięknego ciała, siła fizyczna a zarazem Moc Swiatła. Oddalił się jednym skokiem. Eleeri i Kepliany niezgrabnie pośpieszyły za nim. Jego kopyta zadudniły na l szlaku. Dziewczyna powstrzymała okrzyk irytacji. Przecież dopiero wczoraj przybyli stamtąd! Nic tam nie było. Spojrzała na ziemię pod kopytami swego kuca. Była dobrze ubita, prawdopodobnie natrafili na starą jelenią ścieżkę. Skalne ściany wznosiły się po obu stronach, jakby kiedyś, dawno temu płynął tędy potok. Potwierdzały to naniesione przez wody stosy kamyków w krętym parowie. Ale strumień dawno wysechł. Może zmienił kierunek, gdy wyżej zagrodziło mu drogę kamienne osuwisko?
Czarny ogier nagle zboczył, gdy wyschłe łożysko skręciło pod ostrym kątem. Duch koni zamarł w bezruchu. Wtem po obu stronach szczeliny, której Eleeri dotąd nie zauważyła, zapłonęły błękitnym światłem runy. Wpatrzyła się w nie, niektóre były jej znane. Cynan rysował je dla niej i nauczył ją posługiwać się nimi, tak jak otrzymanymi od Gunnory kamykami. Byli to magiczni strażnicy. W dole jarzyły się runy Światła, chroniące przed Ciemnością. Wzmacniały je inne, których nie znała. One też miały czarodziejską moc.
Odwróciła się w siodle i spojrzała za siebie. Sprytnie pomyślane: wejście było wąskie. Mógł wjechać weń za każdym razem tylko jeden jeździec. Jeśli było ich więcej, zmuszeni byli jechać kolejno. W dodatku szlak był bardzo wąski, kręty i stromo piął się w górę. Powyżej stawał się jeszcze bardziej stromy. Wszyscy, którzy chcieli tu dotrzeć z dołu czy z góry, musieli posuwać się powoli i ostrożnie. Jeżeli ta szczelina prowadziła do jakiegoś wąwozu lub kanionu, była to dobra kryjówka. Tylko bardzo potężny sługa zła zdołałby się przedrzeć przez wejście, którego strzegły magiczne runy.
Czarodziejski ogier stał za jarzącymi się symbolami. Obserwował ich uważnie.
- To jest to! - Eleeri była pewna, że znaleźli miejsce, którego szukali, lecz Tharna patrzyła niespokojnie na ogiera. - O co chodzi? Czemu się boisz?
- Ogiery często zabijają źrebięta, które nie są ich potomstwem. Boję się go - przemówiła cicho Keplianica.
- On nie jest Keplianem - odparła spokojnie dziewczyna. - Jest także czymś więcej niż zwykły koń. Nie sądzę, że skrzywdziłby Hylana lub nas.
Wielkie zwierzę podeszło do nich, jakby usłyszało jej słowa. Pochyliło majestatyczną głowę i musnęło nozdrzami miękkie chrapy źrebaka. Ogier stanął dęba, potem znów dotknął nosa Hylana, by go uspokoić, a następnie ponownie przebiegł przez strzeżone magicznymi runami wejście, czekając na decyzję pozostałych. Zanim Tharna czy Eleeri zdołały zrobić najmniejszy ruch, Hylan pobiegł za ogierem, naśladując jego dumną postawę. Runy rozbłysły jaskrawym światłem, gdy je mijał. Tharna patrzyła na nie z powątpiewaniem.
- A jeśli mnie nie przepuszczą?
- Wtedy poszukamy innego schronienia.
Eleeri wyczuwała strach przyjaciółki, ale Hylan czekał na nie niecierpliwie. Tharna ruszyła ku niemu, krok za krokiem. Runy rozjarzyły się jeszcze jaśniej, gdy się do nich zbliżała, zmieniając powoli barwę, nabierając srebrzystego odcienia. Keplianica poruszała się powoli, z wysiłkiem, jakby brodziła w głębokiej wodzie. Dziewczyna odruchowo dotknęła myślą jej umysłu, uspokajając ją, dodając otuchy. Kiedy ich umysły się połączyły, niewidzialna przeszkoda zniknęła. Uwolniona klacz podskoczyła do syna, pieszczotliwie dotykając chrapami jego nosa.
Runy ponownie rozbłysły, gdy Eleeri poszła w ślady Hylana i Tharny. Czarodziejski ogier wbiegł do rozszerzającego się wąwozu, a trójka przyjaciół za nim. Duch koni zatrzymał się w pobliżu przeciwległego końca wąwozu i stanął dęba. Jego władcze rżenie odbiło się echem od skał. Raz po raz ostrzegał ich bez słów: nie wolno im podchodzić do tego miejsca, póki ich nie wezwie. Potem zniknął. Zrozpaczona dziewczyna pobiegła za nim. Pokochała swój wisior, dar Cynana. Czyżby miała go stracić?
Wypatrzyła go pomiędzy źdźbłami bujnej trawy. Szafirowe oczy połyskiwały w słońcu. Eleeri z westchnieniem podniosła wisior i zawiesiła znów na sznurku. Czuła się trochę nieswojo ze świadomością, czym jest naprawdę. Pomyślała, że ogier nie wróciłby przecież do pierwotnej postaci, gdyby nie chciał tego.
Wytężyła wzrok, żeby przyjrzeć się zakazanemu końcowi kanionu. Przesłaniała go gęsta mgła, w której przebiegały ciepłe, złociste błyski. Emanowała stamtąd moc. Trzeba się trzymać z dala od tego miejsca, dopóki nie przyjdzie zaproszenie. Profani nie powinni się wtrącać. Eleeri rozejrzała się dookoła. To miejsce musiało kiedyś do kogoś należeć. W przeciwieństwie do otaczających kanion gór i wąwozów, tutaj trawa była bujna i gęsta. Owocowe drzewa i obsypane jagodami krzewy porastały stoki jaru.
Krzewy jagodowe! Widok ten przypomniał jej sadzonki ukryte w sakwie przy siodle. Wyjęła je ze śmiechem. Później wykopała kwadratowy otwór w darni i umieściła w nim swoje sadzonki na końcu szeregu. Potrzebowała wody. Zobaczyła, iż Hylan pochylił głowę i usłyszała, jak pije. Podeszła bliżej i ze zdumieniem ujrzała źródło skryte w sięgającej kolan trawie. Wpływało do wspaniale rzeźbionego kamiennego basenu. Ale nie to ją zdumiało. Woda chyba płynęła w górę?! Zamoczyła palce, by to sprawdzić. Nie myliła się. No cóż, tak długo, jak źródło w ogóle będzie biło, pozostawi je w spokoju. Wyjęła z sakwy kawałek suszonego mięsa. Szkoda czasu na polowanie, to miejsce jest zbyt interesujące. Zapragnęła poznać je jak najlepiej. Wędrowała po wąwozie, chłonąc go wzrokiem. Jeśli w samym środku lata jest woda i świeża trawa, to znaleźli swoje wymarzone schronienie. Ale po co ich tutaj wezwano? Może odpowiedź kryła się w złotej mgle. Zaczeka, dowie się prędzej czy później. Nie ma pośpiechu, pomyślała. Powoli przeniknął ją panujący w tym miejscu spokój i cisza. Okrążyła naturalną przyporę i znalazła się przed ludzką siedzibą. Cofnęła się z cichym okrzykiem.
Po chwili uśmiechnęła się do siebie. Zbutwiałe wrota były szeroko otwarte, zwisały z zawiasów, a w środku widziała naniesione wiatrem sterty liści. Ile czasu musi upłynąć, żeby drzwi się rozpadły? - zapytała się w duchu. Ale źródło nie wyschło. Przyjrzała się masywnym kamiennym blokom. Czary nie były potrzebne; mocne mury same z siebie oparły się upływowi czasu. Zawiodły tylko drewniane drzwi, a te bez wątpienia można zastąpić nowymi. Podeszła do wejścia. Czy zostanie tu dobrze przyjęta? Oparła dłoń na masywnej ościeżnicy. Magiczne runy zapłonęły znajomym niebieskim światłem. Nie umiała ich odczytać, ale popłynęło ku niej miłe, dodające otuchy ciepło, jak dłoń życzliwego gospodarza wyciągnięta na powitanie drogiego gościa. Stanęła w progu i przemówiła do tego, kto mógł ją usłyszeć i zaakceptować jej obecność.
- Dzięki składam panu tego domu za gościnę. Przyrzekam, że ani ja, ani nikt z moich nie wyrządzi krzywdy jemu ani jego domownikom. Przychodzę w pokoju.
Magiczne symbole rozbłysły jaśniej, a Eleeri uznała to za odpowiedź. Pewnym krokiem weszła do środka i znalazła się w wielkiej sali, której środkiem biegł ogromny stół pokryty grubą warstwą kurzu. Dziewczyna odgarnęła z jego skraju kurz - mebel wykonano z nie znanego jej, błyszczącego, czerwonozłotego drewna, którego słoje jakby się iskrzyły przed oczami. Krzesła z tego samego drewna ustawiono tylko z jednej strony, najdalej od wejścia. Za stołem zobaczyła dwa wielkie kominki. Zapatrzyła się na nie. Mężczyzna pracujący od świtu do nocy z trudnością zdołałby narąbać do nich drew. A może używano tu czarów? Woda spływała do misy w ścianie w pobliżu jednego z kominków. Wciąż stał tam kubek z rogu przymocowany srebrnym łańcuszkiem. Nachyliła się, by przyjrzeć się urządzeniu. Woda wpływała do misy, w której jednak nie było odpływu! Skąd wypływała, dokąd odpływała? Cichy plusk tylko powiększył dręczące dziewczynę pragnienie. Napełniła kubek wodą i wypiła do dna. Później podniosła naczynie, pozdrawiając zacienioną salę. Czy tylko coś jej się zwidziało, czy rzeczywiście coś się poruszyło w odpowiedzi na jej pozdrowienie?
Eleeri uznała, że nie będzie zadawała niepotrzebnych pytań. Była pewna, iż nic jej tu nie grozi. Dałaby dowód złego wychowania kwestionując istniejący stan rzeczy. Będzie zachowywała się grzecznie, jak przystało na gościa, i zaczeka, aż zostanie zaproszona do ukrytego za złotą mgłą miejsca. Dokuczał jej głód i ogarniało ją coraz większe zmęczenie.
Wróciła do swojego konia i wniosła bagaże do wielkiej sali. Wytarła wierzchowca, po czym lekkim klapnięciem po barku odesłała na bujną trawę. Szybko rozpaliła ogień w jednym z kominków i upiekła królika. Rożen też się tu znalazł. Podniósłszy wzrok dostrzegła też hak zwisający nad ogniskiem. Słyszała o czymś takim. Ucieszona zawiesiła na haku czajnik i patrzyła, jak gotuje się woda. Napiła się, najadła, oparła i o kamienną ścianę i westchnęła z zadowoleniem.
W jukach zdobytych na towarzyszach Gerae'a znalazła paczuszkę suszonych liści, które po zaparzeniu, smakowały jak } posłodzona cytryna. Ta herbata o cytrynowym smaku bardziej jej smakowała niż kawa. Wprawdzie zapasy prowiantu kurczyły się, ale wśród roślinności porastającej kanion zauważyła krzewy, których liście wyglądały tak samo. Sprawdzi to rano. Wróciła myślą do Cynana. Co teraz porabiał? Czy miał jeszcze dość sił, by sobie radzić z gospodarstwem? Polubiła tego samotnego starca, a przecież, gdy nadszedł czas, odjechała, pozostawiając go samego. Wiedziała, że tego sobie właśnie życzył, żałowała jednak, iż go posłuchała. Należał do rasy wojowników; sam wybrał czas swojej śmierci i jej rodzaj. Tylko biali odmawiali wojownikowi prawa do podejmowania tych decyzji. Zaciągali go do szpitala, by konał tam powoli, z gorzką świadomością, że niesprawne ciało odmawia posłuszeństwa. Wędrujący-w-Dal dokonał wyboru. Nie chciał umierać odcięty od nieba, od Matki Ziemi, od wszystkich jej zapachów i odgłosów.
Przypomniała sobie jego ostatnie chwile. Dobrze się stało, bardzo dobrze. Umarł tak, jak żył, w czystym powietrzu, na wolności. Chwyciła lewą ręką czarodziejski wisior.
- Spójrz na mnie, krewniaku. Nie zapomnij o tej, która zawsze będzie cię kochać. Niech twoja mądrość prowadzi mnie w tym obcym świecie tak jak w tamtym, który był naszym.
Poczuła, że niewidzialna dłoń pogłaskała ją po włosach. Pradziadek zawsze tak ją pocieszał i uspokajał, kiedy byłą jeszcze małą dziewczynką. Wyczuła teraz jego obecność i nabrała pewności, że kocha ją i pamięta o niej nawet na niebiańskich szlakach Krainy Wiecznych Łowów. Osunęła się na posłanie. Lekki uśmiech wypłynął na jej usta. Zasnęła i jeśli śniło się jej coś więcej, niż zapamiętała po przebudzeniu, to i tak wszystko było w porządku.
W nocy zaczął padać drobny deszcz. Kiedy Eleeri spała smacznie, Kepliany weszły do wielkiej sali i drzemały teraz pod dachem.
- To dobra kraina, siostro-krewniaczko - oświadczyła Tharna, gdy dziewczyna otworzyła oczy. - Rośnie tu więcej trawy, niż moglibyśmy zjeść, woda jest słodka, a żaden Wilkołak nie przejdzie przez wejście chronione runami.
- A co z Keplianami? - zażartowała Eleeri, ale Tharna odpowiedziała poważnie:
- Myślę, że kilku ogierów mogłoby przejść przez bramę. Może jeszcze niektóre klacze; ja też przecież przeszłam. Co do źrebaków, wydaje mi się, że przeszłyby wszystkie. Są niewinne, gdyż nie zrobiły nic złego.
Dziewczyna zastanowiła się.
- Uważasz, że czarodziejskie runy mierzą niewinność. Możliwe, że tak, lecz jakie złe czyny ty popełniłaś?
- Żadnego, lecz my, Kepliany, należymy do cienia. Magiczne symbole przepuściły mnie dopiero wtedy, gdy twój umysł dotknął mojego. Wówczas siła, która mnie powstrzymywała, zniknęła. - Jej myślowy "głos" złagodniał. - Długo się zastanawiałam, siostro, i myślę, że nasze spotkanie nie było przypadkowe. Razem pokonałyśmy to, co zawładnęłoby nami, gdybyśmy się temu nie przeciwstawiły jak jedna istota. Ja... ja czuję do ciebie to, czego nigdy w życiu nie czułam do nikogo, nawet do moich współplemieńców. Naprawdę jesteś dla mnie siostrą-krewniaczką. - Spojrzała pytająco na dziewczynę.
- Ja również darzę cię takim uczuciem - odparła Eleeri. Przez chwilę trwały nieruchomo; szare oczy zatopiły spojrzenie w płonących czerwonawym ogniem źrenicach klaczy. Potem dziewczyna zachichotała cicho. - Zgłodniałam od tego gadania. Chcę upolować ładnego, tłustego ptaka. - Lecz kiedy mijała Keplianicę, jej ręka pieszczotliwie przesunęła się po gładkiej szyi. Tharna była zadowolona. Jej siostra dobrze ją zrozumiała.
Odpoczywali przez kilka następnych dni, śpiąc, gdy się zmęczyli, jedząc, kiedy zgłodnieli. Eleeri stwierdziła, ze na polowanie musi się wyprawiać poza kanion, dyktował to zdrowy rozsądek. W przypadku oblężenia lub choroby będzie wdzięczna losowi mając nie przetrzebione ptactwo i drobną zwierzynę w zasięgu reja.
Czas płynął i wszystkim zaczęła dokuczać monotonia. Hylan już nie potrzebował mleka matki, szczypał bujną trawę, w której tonęły jego kopyta. Przebywali w zaklętym wąwozie już kilka tygodni, gdy Eleeri i Tharna poczuły jakieś wezwanie z zewnątrz. Naradziły się i później działały jak jedna istota. Dziewczyna wezwała swego konia, szybko osiodłała go i narzuciła nań juki.
Hylan pozostał w wąwozie, a. Tharna i Eleeri pośpieszyły J znajomym szlakiem ku nizinom. Przedtem wędrowały powoli, teraz bez namysłu skierowały się ku rzece. Dotarły do niej po' dniu forsownej podróży. Dziewczyna wdrapała się na skałę i rozejrzała po okolicy.
- Co widzisz?
- Nic, co mogło nas tutaj wezwać.
- Ruszamy więc dalej?
W odpowiedzi Eleeri zeszła w dół i wskoczyła na konia. W milczeniu posuwały się brzegiem rzeki, ponownie wkraczając na terytoria Wilkołaków. Obie były świadome niebezpieczeństwa, ale wciąż odbierały wezwanie. Zachowywały wprawdzie czujność, ale teraz, gdy nie towarzyszył im mały, słaby źrebak, Wilkołaki nie zdołałyby ich dogonić.
Wtem Tharna podniosła głowę. Eleeri jednocześnie zatrzymała kuca, rozglądając się za tym czymś, co zaniepokoiło klacz.
- O co chodzi?
- Śmierć... śmierć grozi moim pobratymcom. - Tharna nie musiała dodawać, że śmierć pełna bólu i strachu. Eleeri też to odebrała. Puściła swojego wierzchowca wolnym kłusem, a niepokojący zew nagle zniknął z jej umysłu. Ktoś z wzywających pomocy już nie żył, pozostali jednak słali wciąż wezwanie, aczkolwiek słabsze niż poprzednie. Przyjaciółki okrążyły zagajnik, kiedy zamilkło jedno nieme wołanie, a potem następne. Teraz płynęły ku nim tylko uczucia: przerażenie, poczucie utraty, panika. Myśli te przekazywała jakaś młoda istota, gdyż miały w sobie coś bezkształtnego, nie uformowanego, a to świadczyło, iż nikt z dorosłych nie pozostał przy życiu.
Eleeri chwyciła łuk, nałożyła strzałę na cięciwę i łagodnie dotknęła piętami boków kuca. Koń wynurzył się spoza krzewów, Tharna obok niego. Przed nimi stały trzy drżące młode Kepliany, otoczone przez Wilkołaki. Obok leżały martwe Keplianice. Krwiożercze stwory drażniły się, igrały z przyszłymi ofiarami. Ze złośliwą satysfakcją obserwowały przerażenie źrebaków. Raptem wszystko się zmieniło.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Eleeri usłyszała obok siebie pełne furii parskniecie i szybki tętent kopyt. Tharna pomknęła w stronę źrebiąt, rżeniem wzywając je do siebie. Jakiś Wilkołak chciał przeciąć jej drogę, ale odrzuciła go na bok celnym kopnięciem. Drugi spróbował złapać ją za tylne pęciny, lecz Keplianica w błyskawicznym zwrocie chwyciła go zębami. Złamała mu grzbiet i martwego cisnęła na bok. Kepliańskie źrebięta, krzycząc z przerażenia, skoczyły ku wielkiej klaczy. Były za młode, żeby formować myśli w słowa tak jak Tharna. Nie mogły też nadawać na większy dystans. Ponieważ jednak znajdowały się w niewielkiej odległości, po prostu ogłuszyły Keplianice i jej człowieczą przyjaciółkę. Eleeri policzyła nieprzyjaciół. Było dziesięć wilkołaków, a dwa już nie żyły.
Nie czekała na dalszy rozwój wypadków. Słała strzałę za strzałą. Wilkołaki wyły z bólu i strachu. Tharna rzuciła się do ataku. Podbiegły do niej zdesperowane źrebięta. Stała nad nimi, gotowa do odparcia każdego ataku. Eleeri krążyła wokół tej grupki przeszywając strzałami atakujące stwory, które polegały tylko na swoich zębach, pazurach i stadnym współdziałaniu. Strzelała raz za razem, Tharna zaś wycofywała się powoli. Źrebięta tuliły się do jej boków.
Oszołomione Wilkołaki wyniosły się chyłkiem, wyjąc z wściekłości i zawodu. Eleeri obserwowała je uważnie. Wyglądało na to, że wolały korzystniejszy dla nich układ sił. Zabezpieczała tyły, gdy jej przyjaciółka znów skierowała się nad rzekę. Z westchnieniem się rozebrała i zwinęła ubranie,! Męczyły ją te częste przeprawy przez rzekę. Uśmiechnęła siej do siebie. Lepiej nie mówić tego głośno. Przecież to szaniec, za który mogły się bezpiecznie wycofać, gdyż żaden Wilkołak nie przekroczyłby bieżącej wody. Puściła konia w galop za Keplianicą i ocalonymi źrebiętami.
Młode Kepliany bały się wody. Niezdecydowanie dreptały : na brzegu, ale Tharna nie zamierzała znosić dziecięcych fochów. Szybkim ukąszeniem posłała jednego ze źrebaków do przodu. Malec kwiknął bardziej z zaskoczenia niż z bólu i wskoczył do wody.
Eleeri pchnęła swojego wierzchowca z prądem, by osłaniał źrebię. Mały płynął odważnie, ograniczyła się więc tylko do trzymania go za grzywę i pomogła przy wyjściu na przeciwległy brzeg. Dwie młodsze, mniejsze kłaczki potrzebowały czegoś więcej. Wilkołaki tymczasem ochłonęły i odzyskały ufność we własne siły. Kiedy jednak skoczyły ku młodym Keplianicom, zasypał je deszcz strzał, tak że potoczyły się po ziemi, wyjąc i wrzeszcząc. Eleeri zdążyła zawrócić w porę. Osłaniając drżące ze strachu keplianie dzieci Tharna i Eleeri stawiły czoło pozostałym przy życiu wrogom.
- Czy przeprowadzisz je na drugą stronę, jeśli ich zatrzymam? - syknęła dziewczyna.
- Jeżeli nie wpadną w panikę - odparła Keplianicą. - Niełatwo będzie im wtedy pomóc.
Jej przyjaciółka zerknęła przez ramię na dwie kłaczki, które kuliły się w ich cieniu. Miały najwyżej lalka tygodni, gdyż kepliańskie źrebięta rodziły się mniejsze niż zwykłe konie. Zaczynały rosnąć, a wtedy działo się to szybko, jak na drożdżach, dopiero po ukończeniu trzech miesięcy. Lecz ta dwójka... Eleeri wysunęła stopę ze strzemienia.
- Uważaj na Wilkołaki - poleciła Tharnie. Jak dawno temu Hylana tak teraz kłaczki owinęła spiętymi i związanymi rzemieniami. Okazały się dostatecznie długie. To dobrze. Jeśli teraz któreś z młodych się pośliźnie, Keplianicą będzie mogła chwycić rzemień pyskiem i podtrzymać je.
Eleeri wskoczyła znów na swego wierzchowca. Wyjąca sfora podsunęła się tymczasem do przodu, licząc na to, że łuczniczka jest zajęta. Czując na sobie jej uważny wzrok, wycofała się teraz przezornie. Nie odrywając oczu od Wilkołaków Eleeri dała znak Tharnie.
- Przechodźcie! Po kolei. - Kątem oka obserwowała, jak Keplianica i jedna z kłaczek wskoczyły do wody.
Wydawało się, iż wśród wrogów wybuchła ostra różnica poglądów. Dziewczyna słyszała głośne ryki i warkliwe słowa. Nie myliła się: Wilkołaki były wściekłe, że zdobycz może im się wymknąć. Jednak zdawały sobie sprawę, iż w zmniejszonej liczbie nie pokonają Keplianicy i jej człowieczej przyjaciółki. Ich obecny przywódca próbował jak najlepiej wykorzystać sytuację.
- Obserwujcie je. Jeśli zdołamy, powalimy je na ziemię. Jeżeli nie, to i tak mamy trzy martwe Kepliany. Będzie co jeść - oświadczył. Lecz wyraz jego pyska nie wróżył nic dobrego przeciwniczkom. Gorączkowo sięgał pamięcią wstecz. Keplianicą i człowiecza samica... Mogła to być tylko ta para, o której usłyszał lalka tygodni temu. Jedno ze stad polowało na nie, ale okazało się, że to niedoszła zdobycz zapolowała na myśliwych. Stracili wielu towarzyszy, a ofiary' uciekły. Po powrocie musi się porozumieć ze wszystkuni stadami. Trzeba wspólnie obserwować Keplianicę i jej partnerkę, i zabić. Możliwe, że to jakaś sztuczka mieszkańców Zielonej Doliny. Pokaże im, iż Wilkołaków nie można tak łatwo pokonać ani wyprowadzić w pole. Warknął z irytacją, odsłaniając długie kły.
Jednakże jego towarzysze mniej interesowali się uciekającą zdobyczą. Przed nimi leżało dość mięsa, by mogli ucztować przez wiele dni. A może jeszcze dłużej, gdyż część stada zginęła w walce. Najsilniejsi odepchnęli słabszych i rannych, rwąc się do najlepszych kasków. Pozostała kłaczka zarżała z przerażenia. Eleeri przeklęła wrogów i uspokajająco pogładziła drżące źrebię.
- Nie martw się, maleńka, zabierzemy cię w bezpieczne miejsce, a twoja matka już nic nie czuje. - Kłaczka podniosła na nią oczy i Eleeri znów zaskoczyły czerwone ognie wirujące w oczach Keplianów. Zacisnęła w palcach magiczny wisior i poczuła, że stał się ciepły.
- Pomóż mi zabrać ją w bezpieczne miejsce - szepnęła cicho. - Mam też nadzieję, że te Wilkołaki zatrują się mięsem ofiar.
Przypomniała sobie, że w dawnych czasach polujący na wilki myśliwi zatruwali krowie tusze różnymi środkami, a przede wszystkim strychniną. Tamci wprawdzie zabijali trzebiące, ich stada drapieżniki, a nie Wilkołaki, lecz na Ka-diha, bardzo chciałaby zobaczyć te potwory ginące od mięsa Keplianic, które zamordowały. Kiedyś, kiedy była jeszcze dzieckiem, widziała słoiczek tego śmiercionośnego proszku. Teraz, ściskając w dłoni wisior, przypomniała sobie opowieści Wedrującego-w-Dal o zastosowaniu i działaniu strychniny.
Trzecie źrebię tymczasem bezpiecznie przepłynęło rzekę; i Tharna wzywała niecierpliwie:
- Towarzyszko broni... Eleeri! Przestań myśleć i chodź tutaj, zanim je sprowokujesz do ataku.
Dziewczyna nagłe wróciła do rzeczywistości. Bez słowa posłała konia w wodę, a potem poprowadziła znajomym: szlakiem powiększoną teraz grupę. Jedną ręką wciąż ściskała wisior, nie zwracając jednak uwagi na jego ciepło. Nie zauważyła też, że oczy miniaturowego konika zapłonęły złym ogniem. Dawno temu widziała w jakiejś książce rysunek molekularnej struktury strychniny. Teraz ta wiedza ledwie otarłszy się o jej świadomość znów rozpłynęła się w niepamięci.
Wilkołaki żarły bez opamiętania, a potem wyciągnęły się w cieniu. Kłapały leniwie zębami i powariowały, te poranione i słabsze czujnie obserwowały zdrowych pobratymców. Obecnie starczy mięsa dla wszystkich. Kiedy go jednak zabraknie, powinny się mieć na baczności.
Tharna, Eleeri i ocalone źrebięta znajdowały się już daleko poza zasięgiem słuchu i wzroku Wilkołaków, kiedy w stadzie powstało nagle zamieszanie. Ramiona i nogi jednego Wilkołaka zaczęły się trząść, następny dostał drgawek. Konwulsje nasilały się coraz bardziej. Tylko ranne, które odepchnięto od jedzenia, czuły się dobrze. Teraz, korzystając, że ich towarzysze są zajęci własnymi cierpieniami, zbliżyły się do jadła. Ich zadowolenie trwało krótko - po chwili pierwszy z nich również dostał drgawek. Niebawem wszystkie wiły się w boleściach i stękały, nie mogąc złapać tchu. W końcu znieruchomiały.
Daleko w górze szlaku Eleeri wciąż ściskała w dłoni magiczny wisior. Słyszała, że śmierć od strychniny jest straszna i bolesna. Wilki wprawdzie ginęły, ale wraz z nimi ginęły wszystkie zwierzęta, które zjadły choćby trochę zatrutego mięsa. Polujący na wilki myśliwi rzadko usuwali śmiercionośne szczątki. Postępowali źle. Nie, teraz, po namyśle, nie życzyłaby takiego końca nawet Wilkołakom, jeśli jego warunkiem byłaby śmierć niewinnych istot.
Kiedy Wilkołaki zastygły w ostatnich konwulsjach, jakiś ptak przysiadł na ziemi, podskoczył do padliny i zaczął ją szarpać i dziobać. Po chwili przyłączyły się do niego następne. Najadły się i odleciały. Zastąpiły je inne. Nic im się nie stało. Czasami życzenia mają większą moc, niż przypuszcza ten, kto je wypowiada.
Po godzinie młode Kepliany zmęczyły się i zwolniły kroku. Eleeri naradziła się z Tharna i zarządziła postój, by źrebięta mogły odpocząć. Potem odciągnęła je na bok.
- Czym je nakarmimy, siostro? Wszystkie są bardzo małe. Myślę, że źrebak wytrzyma o trawie i wodzie; jeszcze ssał matkę i już skubał trawę. Jest na to dostatecznie duży; Lecz źrebiczki są znacznie młodsze.
- Mam jeszcze mleko, a Hylan już go nie potrzebuje - odparła spokojnie Keplianica. - Karmiłam go, ponieważ sprawiało to przyjemność nam obojgu. Zamiast niego będę karmiła tę dwójkę.
Przyjaciółka przyjrzała się jej uważnie.
- To bardzo cię wyczerpie. Od miesięcy karmisz Hylana, a teraz równie długo zamierzasz dawać swoje mleko dwóm źrebiętom.
- To prawda, lecz jeśli pokarmię je jeszcze choćby pracz miesiąc czy dwa, może dostatecznie wyrosną, by zaczęły jeść trawę.
Eleeri pokręciła z powątpiewaniem głową i nic nie powiedziała. Widoku konających z głodu młodych Keplianów nie zniesie, nie chciała jednak patrzeć, jak jej przyjaciółka traci siły. Przeniosła spojrzenie na śpiące w trawie, wyczerpane przeżyciami Keplianiątka. Biedactwa! Kiedy trochę przyjdą do siebie, będą rozpaczały po stracie matek. Trzeba szybko ruszać dalej. Zmęczone drogą maluchy nie będą miały dość sił na żal i rozpacz.
I tak było, chociaż młode Kepliany raczej nie doceniły motywów, jakimi się kierowała. Hylan był zachwycony przyjaciółki wróciły i miał nowych towarzyszy zabawy. Jako j starszy, silniejszy i bystrzejszy, od razu stał się ich przywódcą. Nawet drugi źrebak mu ustępował. Okazywał Hylanowi taki szacunek i uległość, że wzbudziło to wątpliwości Eleeri.
- Ogiery łatwo zabijają - oświeciła ją Tharna.
- Hylan nie jest ogierem, nie sądzę też, by był zabójcą z natury. W tabunach bywa lalka ogierów. Ale tylko w dużych.
- Owszem, ale tak jest u koni - parsknęła Keplianica. - U nas ogiery zabiją każdego, w kim dojrzą choćby cień rywala, nawet klacze i źrebięta. - Dostrzegła, że Eleeri otworzyła szerzej oczy. - Tak, to prawda. Sama to widziałam. Dlatego odeszłam z terytorium Keplianów. - Zauważyła, że zainteresowało to jej przyjaciółkę i ciągnęła: - Złączyłam się z jednym ogierem, by mieć z nim młode. Zabił go inny, który pragnął ze mną spółkować, lecz ja już byłam źrebna. Gdyby moje dziecko umarło, natychmiast znalazłabym się w rui i mógłby spłodzić ze mną następne. Zabiłby więc moje źrebię tuż po urodzeniu, by nie przetrwał potomek jego rywala. Wiedziałam, że to zrobi. Zdawałam też sobie sprawę, iż jest niebezpieczny i okrutny dla klaczy, dlatego uciekłam z naszych ziem. Gdziekolwiek jednak chciałam się zatrzymać, trafiałam na teren już przez kogoś zajęty. Spychano mnie coraz dalej i dalej na południe. - Parsknęła i mówiła dalej bezgłośnie: - Wtedy znalazł mnie Gerae. Miałam się źrebić i tylko dlatego zdołał mnie spętać. Później zaciągnął mnie do swojej wioski, zamierzał najpierw poddać torturom, a potem zabić mnie i moje dziecko. - Podniosła głowę, a jej oczy zapłonęły czerwienią na te wspomnienia. - Właśnie wtedy urodził się Hylan. Dali mi godzinę, żebym mogła okazać mu moją miłość. Przeklęci, po dwakroć przeklęci mordercy! Potem chcieli uśmiercić go na moich oczach, ale podjęłam z nimi walkę. - Jej myśl złagodniała. - Wtedy ty tam przybyłaś, przyjaciółko. Wiem, że ludzie są okrutni, ale zawsze będę pamiętała, iż są wśród nich tacy jak ty. Początkowo nienawidziłam i ciebie. Przyjęłam twoją pomoc, lecz chciałam cię zabić, gdy tylko znajdziemy się w bezpiecznej odległości od wioski. - Dostrzegła drgające w uśmiechu wargi Eleeri i aż zamrugała z zaskoczenia. - Ty... wiedziałaś o tym!
- To było... hm... raczej oczywiste. Tharna wygięła dumnie szyję.
- Poznałam ciebie i zaufałam ci. Nie wstydzę się tego, że zmienił się mój sposób myślenia. Ocaliłaś nas oboje, ale obawiałam się, iż to tylko jakiś podstęp: że zrobiłaś to po to, by nas wykorzystać. Potem jednak znów walczyłaś ze swymi współplemieńcami i zabiłaś ich w obronie mojego dziecka. Naraziłaś dla. nas życie. Tak nie postępuje ktoś, kto ma źle, podstępne zamiary. Obserwowałam twój stosunek do Hylana, widziałam, że cię pokochał i ze ty też darzysz go miłością. Zaczęłam wierzyć w twoją dobroć. I ja sama także...
Myśl urwała się, bo Eleeri zarzuciła ramiona na ciepłą szyję klaczy, obejmując ją najmocniej jak mogła. Ujęła w dłonie miękki, aksamitny pysk i zachichotała, gdy wielkie zęby skubnęły je delikatnie.
- Wiem o tym. I ja kocham was oboje, ciebie i Hylana. Jesteście moją rodziną, tak samo trójka tamtych malców. Chyba się na to zgodzą? - zakończyła pytającym tonem.
- Źrebiczki pokochają nas wszystkich. Są młodziutkie, łatwo się przystosują i obdarzą miłością każdego, kto będzie dla nich dobry i miły. Nie mam takiej pewności co do źrebaka. Nie jest tak bystry, za to bardziej przebiegły i skłonny do gwałtu. Okazuje to, gdy wydaje mu się, że nic nie widzimy. - I dodała ze smutkiem: - Obawiam się, że już za późno, żeby nauczyć go kochać.
- Czy myślisz, że zapamiętał drogę do naszego kanionu?
- Na pewno nie, przecież szliśmy też nocą, a on był wyczerpany i nie miał sił, żeby się rozglądać. - Sapnęła w zamyśleniu. - Nie sądzę, by wiedział nawet, czy skierowaliśmy się na pomoc, czy na południe.
- W takim razie dopilnujmy, żeby się tego nie dowiedział. Jeżeli w przyszłości się okaże, że stwarza dla nas zagrożenie, będziemy musiały się na coś zdecydować... Zdajesz sobie z tego sprawę? - Eleeri westchnęła cicho. Nic nigdy nie jest proste. Ale takie jest życie.
Mijały tygodnie, miesiące. Na zewnątrz panowała mroźna zima, lecz w kanionie wciąż było ciepło. Kłaczki dorosły, przestały ssać przybraną matkę i ufnie wyznały swoje imiona,; Źrebak swoje również podał, ale w miarę upływu czasu jego; spojrzenie stawało się coraz dziksze. Eleeri skończyła osiem-naście lat i nauczyła młodzież obchodzić jej własne urodziny. Hylan dumnie zadzierał głowę, gdyż już wcześniej się dowiedział o znaczeniu dnia urodzin. Ta jego zadowolona poza i narastająca chęć dominacji popchnęła młodszego ogiera do działania.
Terlor rzucił się na Hylana, szczerząc zęby, z gotowymi do ciosu kopytami. Mimo zaskoczenia syn Tharny podjął jednak walkę. Choć większy i silniejszy, nie zamierzał jednak zranić swego pobratymca. Terlor wszakże nie miał takich hamulców. Zaatakował z tak wielką furią, że powalił Hylana na kolana. Tharna i Eleeri nadbiegły jednocześnie z przeciwnych kierunków.
- Przestań, Terlorze! Przestań!
Żaden z Keplianów nie zwrócił uwagi na jej słowa. Tharna zaatakowała młodszego ogiera. Bez cienia litości chwyciła zębami szyję Terlora i cisnęła go na bok. Potem stanęła pomiędzy nim a Hylanem, patrząc groźnie na napastnika.
Eleeri paroma susami podbiegła do dyszącego ciężko młodzika.
- Czy wiesz, co chciałeś zrobić?! - krzyknęła.
Terlor położył uszy, gwałtownie rzucił głową i wyszczerzył zęby. Uchyliła się zręcznie i uderzyła go w nos. Miała już do czynienia z kąsającymi końmi. Lecz ten ogier, choć niezbyt inteligentny, nie był koniem, tylko Keplianem. Atak miał na celu zmylenie dziewczyny, gdyż zaraz potem Terlor mocno kopnął ją w udo. Upadła na ziemię i odturlała się na bok tak szybko, że jego następny kopniak chybił.
Wtedy nadbiegła Tharna, napełniając kanion tętentem, a jej oczy płonęły wściekłością. Stanęła dęba i z całej siły uderzając młodzika wielkimi kopytami przewróciła go. Rżał i kwiczał z bólu i strachu, gdy go tratowała: Głośno dysząc cofnęła się, a na murawie pozostało martwe ciało. Smutek napełniał jej umysł.
- Nie miałam wyboru, siostro-krewniaczko. Chciał cię zabić. Był zbyt niebezpieczny, żeby pozostawić go przy życiu.
Czyhałby na moment, gdy któreś z nas byłoby same i nie mogło liczyć na pomoc.
Eleeri uklękła obok zwłok. Gładziła czarny bok, a łzy strumieniem płynęły jej z oczu.
- Wiem - odparła. Potem wstała i zapytała:- Ale co zrobimy z ciałem? Nie chcemy przecież, by tutaj gniło.
Odruchowo chwyciła magiczny wisior. Wypłynęły z mego kłęby srebrzystej mgły poprzecinanej miękkimi, złotymi lśnieniami. Mgła okrążyła i przykryła Terlora. Kiedy się rozwiała, nie było już zwłok, zniknęły. Tharna i Eleeri spojrzały po sobie.
- Automatyczne usuwanie śmieci - powiedziała oszołomiona dziewczyna.
- Co takiego?
- Nic. Posłuchaj, Tharno. Nie chciałam śmierci Terlora, ale miałaś rację: zabiłby mnie bez wahania. Gdyby nawet zaprzestał ataków i tak nigdy nie mogłybyśmy mu zaufać. Wyczytałam to wszystko w jego umyśle. Pragnął uśmiercić nas wszystkich: ciebie, mnie i Hylana. W ten sposób objąłby we władanie nasz kanion i klacze.
Nie powiedziała już nic więcej. Wzięła łuk i strzały, i odeszła. Polowanie przywróci jej spokój, a kilka tłustych ptaków zaspokoi głód. Idąc rozmyślała. Zdumiewali ją ogromna różnica pomiędzy Terierem a Hylanem. Syn Tharny nie tylko był duży i silny jak na swój wiek, lecz także znacznie inteligentniejszy od ocalonego niegdyś przez nie ogiera. Tharna nie wątpiła, że Hylan rozwinął się tak pod wpływem przyjaźni i miłości, jaką darzyła go matka i jej człowiecza przyjaciółka.
Keplianice zazwyczaj odpędzały od siebie młode ogiery, gdy te mogły się już same wyżywić. Robiły to w pewnej mierze ze względu na bezpieczeństwo własnych dzieci. Dorosły Keplian nigdy nie zawahałby się zabić obcego źrebaka. A sądząc z tego, co wiedziała od Tharny, nie wahał się długo, jeśli nawet było to jego własne dziecko.
W rezultacie młode ogiery, by przeżyć, musiały się uczyć dzikości i okrucieństwa. I z kolei same zabijały źrebięta i wykorzystywały klacze. Było to błędne koło i pod pewnym względem przypominało prawa, jakimi rządziły się stada
Wilkołaków. Ale co się stanie ze źrebakiem otoczonym miłością, nauczonym dobroci i łagodności przez kochającą matkę i człowieka, któremu ufał? Czy w końcu przejmie obyczaje innych ogierów, czy też spłodzi nową rasę łagodnych, inteligentnych Keplianów? Partnerów ludzkości, gdyż chyba taki był cel ich J twórców. Wisząca na szyi Eleeri figurka rozbłysła nagle, śląc falę ciepła. Podniosła wisior do oczu.
- Czy o to chodzi? Zostaliśmy wezwani, by zmienić istniejący stan rzeczy? Czy Tharna ma rację? - Szafirowe oczy rozbłysły tajemniczo, Eleeri zaś nagle nabrała pewności, że jej przypuszczenie jest słuszne. Uśmiechnęła się i ruszyła dalej ledwie widocznym jelenim szlakiem. Tak, to interesująca teoria. Lecz jeśli mieli dać początek nowej rasie tylko z Tharną, Hylanem i dwiema młodymi kłaczkami, zajmie to wiele czasu. Jej własne plemię napadało na sąsiadów, porywając dzieci, by zwiększyć swoją liczebność. Akceptowali każde dziecko jako Nemunuha, jeśli okazało, że tego pragnie i posiadało odpowiednie umiejętności. Do plemienia przyjmowano też nawet dorosłych.
Nowa myśl przyszła jej do głowy. Porozmawia z Tharną po powrocie z polowania. I jeszcze coś ją zastanowiło, gdy tek kroczyła pogrążona w myślach: jaką rolę miała odegrać ona sama? Czy to znaczy, że nie będzie miała dzieci, czy też ktoś, kto to wszystko zaplanował, przewidział partnera i dla niej?
Roześmiała się w głos odrzucając do tyłu głowę. Nie obchodził ją ewentualny partner. Będzie tak bardzo zajęta, że zabraknie jej czasu nawet na rozmyślania o kimś takim. Zabiła tłustą górską gęś i małego, podrośniętego jelenia. Jelenina się wysuszy w starym wielkim kominku, a pieczyste z gęsi przygotuje omawiając cały pomysł z siostrą-przyjaciółką.
Tharnę bardzo to zainteresowało. Niedługo nadejdzie wiosna i drogi na niziny znów staną się dostępne. Nie powinno im się nic stać, jeśli po prostu udadzą się na zwiady na ziemie Keplianów.
Miesiąc minął, zanim wyruszyły. Hylan pozostał, by zaopiekować się kłaczkami. Ten silny, młody roczniak umiał myśleć, czego inne Kepliańskie ogiery nie robiły od pokoleń. Kłaczki go uwielbiały. Na razie widziały w nim opiekuńczego starszego brata. Dopiero za parę lat sytuacja ulegnie zmianie. Syn
Tharny cieszył się, że zostaje sam w kanionie ze swymi podopiecznymi. Czuł się ważny i już nie smuciła go tak bardzo okoliczność, że nie pozwolono mu towarzyszyć matce i jej przyjaciółce.
Kiedy znalazły się na równinie, Tharna pocwałowała na brzeg znajomej rzeki.
- Znam wszystkie kryjówki, które mogą się przydać, gdy dotrzemy na ziemie Keplianów. Gdybyś tylko zdołała przekonać tego konia do współpracy ze mną.
Spojrzała na kuca z pogardą, a Eleeri uśmiechnęła się szeroko. Tak naprawdę Keplianica gardziła tym małym, wytrzymałym, cisawym konikiem jako nieudaną kopią Kepliana. Dziewczyna nigdy nie uraziłaby dumy swojej przyjaciółki zwracając jej uwagę na to podobieństwo.
Dwa dni później niespiesznie wędrowały skrajem kepliańskiego terytorium. Tharna dwukrotnie zbliżyła się do obcych klaczy, żeby poplotkować. Ponieważ jej rasa była bardzo egocentryczna, nikt nie pamiętał, że rok temu Tharna uciekła w dziwnych okolicznościach. Tharna i Eleeri były bezpieczne, póki tamte klacze trzymały się z dala od ogierów. Po kilku dniach dziewczyna zaczęła się nudzić.
- Czego się dotąd dowiedziałaś?
- Że nic się nie zmieniło.
- To bardzo pomocne. Kiedy coś z tym zrobimy?
Keplianica z rozbawieniem przyjrzała się przyjaciółce. Widziała narastające w niej znudzenie i spodziewała się, że Eleeri wkrótce zażąda, by przystąpiły do działania. Sama miała już pomysł i opowiedziała go dziewczynie.
- Chcesz powiedzieć, że pójdzie z nami ot, tak sobie? Skóra na łopatce Tharny zadrgała.
- Nie tak znowu obojętnie, jak to określiłaś. Ale pójdzie. Nie ma wyboru, gdyż nie chce, żeby zabito jej źrebię zaraz po urodzeniu. Jej stado żyje w pobliżu Ciemnej Wieży. Przewodnik jej stada został niedawno zabity przez rywala, który przejął po nim władzę.
- Więc zgodnie ze zwyczajem ogierów uśmierci każde źrebię, którego nie spłodził, zarówno te karmione już przez matki, jak i nowo narodzone. - Eleeri pokiwała głową.
- Już to zrobił. - Dziewczyna wyczuła smutek w myśli przyjaciółki. - Pozostała tylko ta młoda klacz, która późno poczęła młode i oźrebi się dopiero za miesiąc.
- Dlatego pójdzie z nami, żeby uratować swoje dziecko.
- Nie tylko. Obawia się, że jeśli nowy przewodnik zaatakuje źrebię, ona sama spróbuje małego bronić. Wtedy ogier zabije i ją.
Przez resztę tygodnia Tharna wymykała się z kryjówki na rozmowy z zamartwiającą się młodą klaczą. Wybrawszy czas, kiedy ogier-władca znajdował się w innej części swego terytorium, pocwałowały spokojnie do rzeki.
Pozostawiwszy nowo przybyłą w kanionie, przyjaciółki wróciły na ziemie Keplianów. Tej wiosny przygarnęły jeszcze jedną młodą Keplianicę i dwoje osieroconych źrebiąt. Eleeri była zadowolona z rezultatów tej akcji. Trzy dorosłe klacze, trzy roczniaki i trzy maluchy. Odpowiednie grupy wiekowe, ale jak dotąd Hylan był jedynym ogierem.
Dziewczyna wyciągnęła dwa wnioski. Po pierwsze, tylko ogier od dzieciństwa wychowany w miłości znajdzie miejsce w ich wspólnocie. Po drugie, skoro ogiery zabijały nawet maleńkie źrebaki, Terlor miał szczęście. Osierocone Keplianięta odłączały się od stada lub przymierały głodem. Padały wtedy ofiarą Wilkołaków lub zirytowanych dorosłych ogierów. Klacze i tak miały trudne życie. Nieliczne tylko przyjęłyby obce dziecko, odbierając tym samym część pokarmu swojemu. A przecież Eleeri wierzyła, że takie zachowanie było wyuczone, spowodowane okolicznościami. W atmosferze spokoju i obfitości pożywienia zwyczaje te mogły się zmienić za życia nawet jednego pokolenia.
Nadeszło lato, na nizinach gorętsze niż zazwyczaj, lecz w kanionie źródło wciąż tryskało, a trawa rosła zielona i bujna. Tharna i Eleeri spędzały dużo czasu towarzysząc z ukrycia stadom Keplianów, obserwując i nasłuchując. Dwukrotnie zdołały ocalić osierocone źrebięta i wrócić z nimi do kanionu. Dziewczyna odbyła nawet krótką podróż na południowy zachód poprzez kepliańskie terytorium. Udało jej się tam kupić kilka kóz i kozła. Kozie mleko nie smakowało źrebiętom tak jak matczyne, ale piły je, by zaspokoić głód.
Kiedy nadciągnęła zima, Keplianów było dwa razy więcej niż na wiosnę. Eleeri postanowiła zaniechać dalszego zwiększania liczebności stada i wzięła Tharnę na bok.
- Zanim przyjmiemy następne, musimy wszystko wziąć pod uwagę. Ile Keplianów wyżywi nasz kanion? Nawet jeśli nie przybędą nowe, stado zacznie się powiększać, gdy tylko Hylan dorośnie, a klacze uznają go za przywódcę. Od tej chwili nasze szeregi będą rosły w oszałamiającym tempie.
- Dotychczas zawsze znajdowałyśmy dobre rozwiązania. Odkryłam coś bardzo dziwnego, siostro-krewniaczko - odparła Keplianica. Eleeri czekała. - Początkowo z wielkim trudem przechodziłam przez runy chroniące wejście do wąwozu. Teraz robię to swobodnie. Nasze przyjaciółki także musiały w jakiś sposób łączyć się z tobą, zanim pozwolono im wejść. Teraz reszta klaczy wchodzi równie łatwo jak ja. - Zamilkła, a potem dodała nieśmiało: - Czy to możliwe, że moc władająca tym miejscem zaliczyła nas do sług Światła?
Spojrzała z nadzieją na dziewczynę. Eleeri nie potrafiła jej nic odpowiedzieć. Sama również to zauważyła i niejednokrotnie się nad tym zastanawiała. Nie chciała jednak robić Tharnie nadziei.
- Nie wiem. Próbowałam zapytać o to mój wisior, ale bez powodzenia.
Powróciły do rozważań nad liczebnością stada, lecz w oczach Keplianicy zagościł odtąd smutek. Późną nocą Tharna podeszła cicho do miejsca, gdzie wiła się i iskrzyła srebrzysta mgła. Co się za nią kryło? Co zasłaniała? Ta mgła przyciągała ją jak magnes. Jakąś cząstką swej istoty pragnęła stać się częścią Światła, należeć do niego. Nie wiedziała, kiedy obudziło się w niej to pragnienie, czuła wszakże, iż trwało w niej od zawsze, od kiedy mogła sięgnąć pamięcią istniało razem z nadzieją na zmianę stylu życia jej współplemieńców.
Parsknęła cicho, rozdymając nozdrza. Zobaczyła: tę przemianę tutaj, w tym wąwozie. Jeśli pożyje dostatecznie długo, może ujrzy ją jeszcze gdzie indziej? Tęsknota ścisnęła jej serce, kiedy srebrzysta mgła otuliła ją łagodnie. Gdyby ktoś ujrzał ten obraz, uznałby go za złudzenie optyczne wywołane blaskiem księżyca, gdyż na chwilę oczy Tharny zapłonęły niebieskim blaskiem. Potem mgła cofnęła się i księżyc srebrzył stojącą spokojnie ognistooką Keplianicę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Tego roku zima nadeszła powoli, jakby się ociągała. Śnieg nie padał, powietrze pozostało ciepłe i ziemia darzyła jagodami, orzechami i owocami jak nigdy dotąd. Wzbudziło to niepokój i podejrzenia Eleeri. Mądrość Nemunuhów twierdziła bowiem, że taka pogoda to ostrzeżenie Matki Ziemi: nadchodzą ciężkie czasy. Gromadź zapasy, jedz obficie i bądź przygotowany na najgorsze. Postąpiła zgodnie z tym, zbierając wszystko, co nadawało się do jedzenia, zapakowała w duże kosze, które sama wyplotła. Suszone mięso przechowywała w jednym z pomieszczeń nad wielką salą. Jeśli jednak zima będzie mroźna, powinna też pomyśleć o cieplejszym posłaniu. Miała więcej skór niż potrzebowała; mogła je wymienić na tkaniny w tej samej wiosce, w której kupiła kozy.
- Droga jest daleka i niebezpieczna - sprzeciwiła się Tharna.
- Masz słuszność - roześmiała się Eleeri - ale mądry wojownik słucha ostrzeżeń samej ziemi. Odprowadź mnie kawałek drogi. Hylan również, jeśli zechce.
W odpowiedzi młody ogier tylko zarżał, przyjaciółki zaś wymieniły rozbawione myśli. Dziewczyna wstała i przeciągnęła się, ciesząc się sprawnością wyćwiczonych mięśni. Prowadziła dziwne życie, ale była zadowolona. Miała przyjaciół, którzy stanowili jej rodzinę, siostrę-krewniaczkę i jej syna, dach nad głową i pożywienie. Woda i powietrze w kanionie były czyste i szczęściło jej się na łowach.
Naraz przez jej twarz przemknął cień niepokoju. Kogo usiłuje przekonać? Kocha swoje nowe życie z Keplianami, lecz brak jej towarzystwa innych ludzi. Nie, musi być ze sobą szczera, bo tylko ze sobą rozmawia. Czas nie stoi w miejscu. Ma prawie dwadzieścia lat i jej serce tęskni za małżonkiem. Obserwowała kepliańskie klacze i ich młode, dumnego, lecz łagodnego Hylana. Dokuczał jej głód, głód uczucia. Przegnała tę myśl. Będzie, co ma być. Trzeba cieszyć się takim życiem, jakie los jej dał, skoro odmówił innych uciech. Nic jej przecież nie zabrania odwiedzać ludzi mieszkających daleko od zaczarowanego kanionu.
Przypomniała sobie swoje pierwsze odwiedziny w forcie nad jeziorem. Jechała tam dwa dni w dół strumienia i brzegiem jeziora. Zbudowano obronny fort bardzo dawno temu, zbudowano starannie, z miłością. I opuszczono podczas wojen adeptów. Ci, którzy zamieszkiwali tam teraz, sprawili, że dom na nowo tętnił życiem.
Starannie wybrała podarunki. Za pierwszej bytności była pewna, iż jest uważnie obserwowana, lecz nie pojawił się ani pan zamku, ani jego małżonka. Zaproponowano Eleeri nocleg w tej samej stajni, w której umieszczono jej kuca. Traktowano ją obojętnie, z dystansem. A jednak bacznie się jej przyglądano. Następna podróż będzie prawdziwą rozrywką. Osada była niewielka. Składały się na nią fortyfikacje, wieża, wewnętrzny dziedziniec i krąg chat wokół. Mogło tam mieszkać ze czterdzieści osób. Pan zamku, jego rodzina, słudzy i drużynnicy zajmowali centralną wieżę. W chatach mieszkali ci, którzy uprawiali ogrody warzywne i hodowali zwierzęta. O ile mogła się zorientować, była to mała, lecz szczęśliwa społeczność.
Dotarła tam przed zachodem słońca. Cisawy kuc maszerował żwawo mimo brzemienia futer i skór. Tym razem stajenny przyniósł zaproszenie, gdy tylko zdjęła juki z wierzchowca.
- Pan Jerrany pyta, czy zechciałabyś, pani, spożyć kolację z nim i z panią Mayrin. Po posiłku pragnęliby zobaczyć to, co przywiozłaś.
To interesujące. Ostatnim razem potraktowano ją protekcjonalnie, lecz nieufnie. Och, mieszkańcy osady byli bardzo uprzejmi. Widać było jednak, że chociaż o nic nie pytali, zastanawiali się, kim jest ta samotnie podróżująca kobieta.
Ona sama zachowywała się ostrożnie i grzecznie, i pokazała tylko kilka gorszych futer, które wtedy przywiozła. Nie; należało budzić w ludziach chciwości. Dobrze więc zrobiła, zabierając teraz podarki odpowiednie dla miejscowego wielmoży i jego małżonki. Spodziewała się przecież zaproszenia.
Zaczekała na odejście stajennego, po czym umieściła przemyślnie i starannie dobrane podarunki na wierzchu worka z mocnego płótna. Zatrzymała się na chwilę w stajni, płynnymi ruchami czyszcząc kuca. Od Cynana wiedziała, że Escore to nawiedzana przez duchy kraina. Nawiedzali ją ci, którzy zginęli w wojnach adeptów, ofiary Cemności i jej słudzy. Lecz przybysze z Estcarpu tchnęli w nią nowe życie.
Cynan powiedział, że wraz z ich przybyciem siły Mroku znów przystąpiły do działania. Lecz jednocześnie takie dawno opuszczone miejsca odżyły. Rozejrzała się po stajni. Musiano ją odbudować. Dach był nowy, ściany zaś stare. Z jej własną siedzibą było tak samo. No cóż, szybko rzuci okiem na otoczenie. Poprzednim razem nie rozglądała się, bo a nuż wzięto by jej to za złe.
Stanęła we wrotach i wpatrzyła się w zapadający zmierzch. Dawny budowniczy starannie wybrał miejsce. Zabudowania stały w zakolu rzeki wpadającej do jeziora. Z drugiej strony wykopano w skalistym gruncie głęboką fosę, tak że całą wioskę otaczała bieżąca woda. Dziewczyna z doświadczenia znała już siłę takiej potężnej magicznej osłony.
Zeszła do rzeki. Przez wieki woda wyżłobiła głębokie łożysko, wiec aby dostać się do zamku, należało przejść przez most. Obejrzała mechanizm. Sprytnie pomyślane! Most się podnosił, a wtedy nie mógł się tu dostać żaden nieproszony gość. Przyjrzała się jeszcze uważniej i uśmiech rozchylił jej wargi. Zagradzającą dostęp sztabę wykuto z żelaza. Wiec gospodarze zamku znali i tę sztuczkę...
Zamieszkujący tę krainę byliby głupcami, gdyby się nie zabezpieczyli w każdy możliwy sposób.
Powiodła spojrzeniem wzdłuż mostu i zrozumiała, skąd się wzięło uprzejme zaproszenie na kolację. Przy wejściu na most, które tak beztrosko dzisiaj mijała, dostrzegła coś, czego przedtem nie zauważyła: cienkie żelazne pręty umieszczone w szparach pomiędzy deskami. Zrobiono to dopiero niedawno; zobaczyłaby je przy pierwszych odwiedzinach. Starożytne kamienne słupy strzegły dostępu do mostu i z miejsca, w którym opierała się o poręcz, widziała słaby niebieski blask ochronnych run umieszczonych w niewielkich wgłębieniach. Były niezauważalne dla zbliżających się do mostu, a nawet przechodzących przezeń. Dostrzegłby je tylko potężny sługa Ciemności, a wtedy runy rozjarzyłyby się ostrzegawczo. To dlatego była teraz mik widziana! Systemy obronne przepuściły ją jako tę, która choć może nie służyła Światłu, to przynajmniej nie związała się z Mrokiem. Słońce zachodziło. Pospieszyła z powrotem do stajni.
Zarzuciwszy na ramiona zapakowane futra, Eleeri ciężkim krokiem weszła do wielkiej sali. Przystojny mężczyzna w bogatym stroju - najwidoczniej pan Jerrany - wstał na jej powitanie i podał gościnną czarę.
- Witam pod mym dachem przybywającą z dala podróżniczkę. Oby los ci sprzyjał w twoich wędrówkach.
Dziewczyna zsunęła z pleców furta i powiedziała podnosząc rękę:
- Przyjmijcie moje dzięki za tak mile powitanie i za zaproszenie do stołu. Oby los sprzyjał gospodarzowi i gospodyni tego domu, a słońce jasno im świeciło w jutrzejszym dniu. - Mówiąc to powoli kreśliła w powietrzu symbole ochronne i znaki przynoszące pomyślność. Otworzyła przed nimi swój umysł i powietrze zaczęło świecić. Jerrany chciał już się rzucić na nią, gdy małżonka chwyciła go mocno za rękę.
- Nie! Spójrz na nie. Ona dobrze nam życzy.
Kiedy Eleeri cofnęła się o kilka kroków, symbole przybrały ciepłą niebieskozieloną barwę Światła. Uśmiechnęła się szeroko i rzekła:
- Teraz, kiedy wszyscy wiemy, kim jesteśmy, wolicie zasiąść do posiłku, czy najpierw obejrzeć moje futra?
Zaskoczeni gospodarze patrzyli na nią przez chwilę w milczeniu. Po chwili twarz Mayrin rozpromienił ciepły uśmiech zaskakująco podobny do uśmiechu Eleeri.
- Witamy cię pod naszym dachem. Podejdź, ucztuj z nami. Jeszcze zdążymy wszystko obejrzeć. -Przemknęła obok stołu i podeszła do dziewczyny: - Usiądź tutaj. - Odwróciła się; i skarciła służbę: - Nie gapcie się; przynieście jedzenie naszemu gościowi. A może chcecie zamarzyć głodem tę władającą mocą kobietę?
Słudzy szybko spełnili jej polecenie. Mayrin odwróciła się i jej wzrok padł na wisior Eleeri.
- Nie masz żadnych klejnotów. Czy nosisz to zamiast nich? Powiedziała to bez namysłu i zaraz zasłoniła usta ręką. Jej małżonek spojrzał na nią karcąco.
- Och, przepraszam, bardzo przepraszam. Wiem, że to niegrzeczne z mojej strony i że nie mam prawa zadawać takich pytań. Ale to... jest takie piękne i nie mogłam się wprost powstrzymać.
Eleeri roześmiała się cicho.
- Dlaczego nie? - Nie musiała wspominać o mocy wisioru. - To dar od przyjaciela. - Nowa myśl przyszła jej do głowy i dodała: - Czy któreś z was jest spokrewnione z Cynanem z Domu Niedźwiedzia?
- Cynanem? Nie, chyba nie, nawet nie znam tego imienia - odparł Jerrany - ale moja matka pochodziła z Domu Niedźwiedzia. Wszyscy musieli opuścić Karsten z powodu masakry zarządzonej przez księcia. Jej krewni bezpiecznie dotarli do Estcarpu, ale kiedy chcieli wrócić do Karstenu, było już za późno. - Eleeri spojrzała na niego pytająco: - Nastąpiło Wielkie Poruszenie. Wkrótce potem moi rodzice, pod naciskiem geas, wyruszyli do Escore.
- Czy twoja matka mogła znać Cynana?
- Nie wiem. Ale to możliwe, gdyż zamieszkujący nadgraniczne tereny Karstenu i Estcarpu rodacy utrzymywali ze sobą bliskie kontakty, zanim władca Karstenu nie oszalał. Wiesz, że istniały dwa Domy o tej samej nazwie? - Kiedy dziewczyna pokręciła przecząco głową, mówił dalej: - Było to tak. Pierwszy Dom założył pewien pozbawiony włości estcarpiański szlachcic. Osiadł w pobliżu granicy Estcarpu z Karstenem, gdyż Karsten pozostawał wtedy słabo zaludnionym pustkowiem. Wiele pokoleń później pewien jego potomek wrócił do Estcarpu. Tak powstał drugi Dom. Obie więc włości leżały w odległości lotu sokoła, dzieliła je granica.
Urwał, by skosztować postawionej przed nim pieczeni. Eleeri i Mayrin uśmiechnęły się do siebie, kiedy podjął:
- Zamieszkałej w Estcarpie gałęzi rodu dobrze się wiodło i przez wiele lat krewniacy z obu Domów odwiedzali się często i handlowali ze sobą. Moja matka pochodziła z Estcarpu. Później więzi między Domami osłabły, ale mówiła, że gdy krewnym groziło niebezpieczeństwo, jej ród stawał u ich boku, jak każe prawo. Myślę, że tym z karsteńskiego Domu udzielono w Estcarpie schronienia, ale oni później gdzieś się przenieśli. To w zasadzie wszystko, co wiem. Moja matka wyszła za mąż na krótko przed masakrą i nie przebywała razem ze swoimi rodzicami - zakończył, sięgając po używaną zamiast talerza deszczułkę z nakrojonym chlebem.
- Dziękuję ci i za te wiadomości. Czy pisujesz do swojej matki?
- Listy wędrują razem z towarami do różnych miejscowości. Mój Ust mógłby z czasem dotrzeć i do niej.
- Mam zatem prośbę. Pragnę, byś napisał jej, że Cynan z Domu Niedźwiedzia z Karstenu pragnął przekazać swoim krewnym, co następuje. - Wyprostowała się i zaczęła mówić bezosobowym, beznamiętnym tonem: "Ja, Cynan z Domu Niedźwiedzia, wróciłem do mojej siedziby, by w niej umrzeć. Przeżyłem, gdyż w Karstenie nadal panuje zamęt. Jednak gnębi mnie starość i spocznę w ziemi, która niegdyś do nas należała. Niech moi krewni pamiętają, że istnieją dwie gałęzie rodu i że pewnego dnia mogę powrócić do dawnej ojczyzny. Przesyłam tę wieść przez usta tej, którą nazywam krewną--przyjaciółką i towarzyszką broni. Nasz ród powinien w razie potrzeby udzielić jej pomocy, tak jak ona pomogła mi wtedy, gdy zostałem zupełnie sam. Ja, Cynan z Domu Niedźwiedzia, przysięgam, że jest to prawda i tylko prawda".
Wyjęła z worka dwa grube zawiniątka. Uroczyście położyła je na stole i rozwiązała spleciony z trawy sznurek. Później podniosła każdy na wysokość oczu gospodarzy.
- Panu i pani tego domu ofiarowuję te dary. Oby zostały przyjęte od tej, która pragnęłaby być przyjaciółką waszą i waszego rodu.
- Zostały przyjęte jako gościńce - Jerrany wstał, skłonił się i mówił powoli: - W tym kraju zawsze dobrze jest mieć przyjaciół, lecz ci, którzy idą za szybko, mogą się potknąć. A przecież i my mamy nadzieję, że zyskaliśmy twoją przyjaźń. Eleeri skinęła głową nie zdradzając zaskoczenia, że nie podniósł jej darów. Zawiązała sakwę i usiadła do następnego dania. Jedząc rozmyślała nad mocą, którą im zademonstrowała. Wydawało jej się, że ta siła wciąż rośnie. Przybyła do Karstenu jeszcze jako dziecko, które miało wrodzony dar porozumiewania się z końmi. Lecz pobyt w tym zniszczonym przez wojnę kraju zmienił ją nie do poznania. Przypomniała sobie spotkanie z Gunnorą w miejscu Dawnego Ludu. Otrzymane od niej kamyki strzegące przed mocami zła. Nauki Cynana. Wszystko to rozwijało jej magiczne zdolności.
Przybycie do Escore, spotkanie z kepliańskimi przyjaciółmi, znalezienie nowej siedziby jeszcze bardziej ją zmieniło. Opuszczony dom w kanionie przyjął ją ciepło. Wydawał się jej obcy i zarazem dziwnie znajomy. Jakby po długiej wędrówce powróciła do rodzinnego gniazda. Przyjrzała się Mayrin ze smakiem spożywającej wieczerzę. Ona też z pewnością miała talent magiczny.
Mayrin podniosła oczy, odpowiedziała jej spojrzeniem i uśmiechnęła się lekko. Później sięgnęła po leżące na stole zawiniątko. Rozłożyła je, z trudem powstrzymując niestosowny okrzyk zachwytu. Kaftan z futra rasti dla niej i taki sam dla Jerrany'ego! Z błyszczącymi radością oczami pogłaskała miękkie futro.
Jerrany sięgnął po swój podarek. Od pierwszego wejrzenia ocenił jego wartość i celowo powstrzymał się przez pewien czas od okazania zainteresowania. Teraz podniósł go ze stołu. Jednak nie dał nic po sobie poznać. Podał Eleeri talerz z następnym daniem i zaproponował wino. Upiła ostrożnie niewielki łyk; znała przecież tylko wodę.
Rozmowa przeszła na polowanie i dziewczyna z pewnym rozbawieniem zorientowała się, iż pan domu próbuje ostrożnie wybadać jej pochodzenie. Zadawał podchwytliwe pytania, raz zapytał, czy pewien rodzaj krzewów rósł w jej stronach, za drugim razem zaś, czy gnieździły się tam górskie gęsi. Odpowiadała zgodnie z prawdą. Było mało prawdopodobne, że odnajdzie jej siedzibę. Kanion znajdował się wysoko w górach i prowadziło tam zaledwie kilka szlaków. Niełatwo też było znaleźć wejście, nawet dla sługi Światła.
Po wieczerzy sięgnęła po worek. Rozwiązała go prędko i jęła wykładać futra na stół. Jedne, oślepiająco białe, należały do górskich skoczków, drugie zaś, ciemnobrązowe o srebrzystym połysku, do rzecznych rasti. Nieźle się napracowała przy nich. Rasti polowały stadami i jeśli dręczył je głód, atakowały wszystko, co się nadawało do jedzenia. Były szybkie, przebiegłe i śmiertelnie niebezpieczne. Obawiali się ich nawet najlepsi myśliwi. W dodatku kłopot sprawiało zdobycie ich skór: pozostałe przy życiu zwierzęta natychmiast pożerały martwych pobratymców. Pokazane przez nią futra stwierdzały wszem wobec, że niewielu łowców mogło się z nią równać.
Jerrany zamarł aż z wrażenia. Nie wątpił już, że ta kobieta służy Światłu, ale cóż z niej za łowczyni! Naprawdę musi napisać do swojej matki i krewnych. Prześle też wieść do władczyni Zielonej Doliny. Małżonka przechwyciła wzrokiem jego spojrzenie, przemawiając bez słów nieznacznymi ruchami, świecącymi nadzieją oczami. Skinął twierdząco głową, lekkim gestem dłoni dając do zrozumienia, iż powinna działać powoli. Kilka następnych godzin trwały targi o najpiękniejsze futra, jakie kiedykolwiek widzieli w życiu. Nie wątpili już, że nieznajoma dziewczyna przybyła z gór. Oślepiająco białe futra skoczków mogły należeć tylko do zwierząt żyjących w śniegu przez ponad pół roku.
Przesunął dłońmi po sierści rasti. Był jednocześnie zaintrygowany i zdziwiony. Te stworzenia były mieszkańcami nizin, żyły na brzegach rzek.
Eleeri odeszła już do swego pokoju, a Jerrany siedział wciąż przy stole i rozmyślał. Dziewczyna musi należeć do Światła. Przeszła przez osłonę z żelaza i ochronnych run, a potem sama przywołała symbole Światła. Lecz wisior, który tak spodobał się Mayrin, przedstawiał Kepliana. Te przeklęte sługi Zła w ostatnich latach zabiły wielu ludzi. Czy to rozsądne wspomnieć o zaginionym krewniaku?
Wzruszył ramionami i poszedł do swojej sypialni. Tam przekonał się, że Mayrin nie zamierzała przepuścić tej nadzwyczajnej okazji.
- Jak ci się zdaje, gdzie ona mieszka? - zapytała go, gdy przyznał się, że gość wprawia go w zakłopotanie.
- Nie wiem. Przywiozła futra zwierząt żyjących w górach i na nizinach. Albert twierdzi, że przybyła ze wschodu, jadąc brzegiem jeziora. Te futra pochodzą z rasti mieszkających nad rzekami; może jechała wzdłuż strumienia, który wpada do naszego jeziora. Nie mam co do tego pewności. Nikt z nas me zapuścił się daleko na wschód, gdzie znajdują się terytoria Wilkołaków i Keplianów.
- Ona nie jest zła - przypomniała szybko jego małżonka.
- To widać, tylko nie wyobrażam sobie, jak można'żyć w tamtych stronach.
Mayrin wzruszyła ramionami. Nie obchodziło ją, gdzie żyje łowczym, tak długo, jak była przekonana o jej niewinności. Była pewna jeszcze jednej rzeczy: Eleeri miała poczucie humoru. Zauważyła, że dziewczyna, przywołując moc swoich run, puściła do niej oko. Zupełnie jakby mówiła: - Widzicie, źle mnie osądziliście. Poczuła przypływ sympatii, gdy ich oczy się spotkały. Zapragnęła zaprzyjaźnić się z Eleeri i lepiej ją poznać.
Leżała skulona w ciepłym łożu, morzył ją sen. Przywołała wspomnienia i ból przeszył jej serce.
Kochała Jerrany'ego. Uwielbiała go od czasu, kiedy obudził się w niej podziw dla jego odwagi. On zaś okazywał dobroć młodszej dziewczynce, która wciąż deptała mu po piętach i nie odstępowała ani na krok. Opowiedział jej o swoich marzeniach i planach odbudowy swego domu. Jego ojciec zginął w jednej z estcarpiańskich wojen, a matka uciekła do Escore ze swym nowym małżonkiem, którego Jerrany nie znosił. Zamierzał sam zdobyć dla siebie nowe ziemie, a nie doglądać cudzych.
I dobrze się stało, pomyślała Mayrin. Ojczym i Jerrany też się wzajemnie nie lubili. Matka Jerrany'ego dała swemu nowemu mężowi kilkoro dzieci. To one miały odziedziczyć jego posiadłość położoną blisko włości rodu Mayrin, w pełnym niebezpieczeństw kraju. Mayrin obiecano innemu mężczyźnie, którego się obawiała. Lecz ojciec był nieugięty: - Cóż z tego, że go nie lubisz, głuptasku? Nic o nim nie wiesz, widziałaś go tylko z daleka. Poślubisz go i połączysz nasze domy. Lecz w Escore również toczyła się wojna i tamten mężczyzna
poległ - ku jej wielkiej, skrywanej uldze. Wkrótce potem Jerrany oświadczył, że zamierza szukać nowego domu. Była załamana: już nigdy go nie zobaczy. Był jej bratem, przyjacielem, obrońcą i zamierzał ją opuścić.
W wielkiej tajemnicy nauczyła się szermierki od Jerrany'ego. Teraz skupiła się na uzyskaniu innych umiejętności: rozróżniania trucizn, wyrobu strzał, umieszczania ochronnych run. Ojciec zaczął szukać dla niej innego kandydata na męża, gdy Jerrany wrócił, nie posiadając się z radości.
- Znalazłem nasz dom. Jest zrujnowany, ale większość ścian jeszcze stoi. Możemy go odbudować, Mayrin.
- A co ja mam z tym wspólnego? - zapytała gorzko. Napotkała jego zdumione spojrzenie.
- Przecież to jest nasz dom - powiedział po prostu. - Nie chcesz być ze mną?
Serce w niej zadrżało ze szczęścia. Nie dbając o powagę, skoczyła ku niemu, śmiejąc się i płacząc równocześnie.
- Oczywiście, że chcę! Dobrze o tym wiesz. Myślałam, że to ty mnie nie chcesz.
Ujął ją za ramiona i odsunął, by ich oczy się spotkały.
- Wydaje mi się... Zawsze sadziłem, że o tym wiesz. Kochani cię, Mayrin. Po cóż innego szukałbyrn ziemi i domu? Teraz, kiedy znalazłem dla nas miejsce, możemy się pobrać.
Ale nie było to takie łatwe. Ojciec Mayrin początkowo zabronił jej widywać się z "tym chłopcem", jak nazywał Jerrany'ego. Kiedy okazało się to niemożliwe do narzucenia, sam rozmówił się z Jerranym, lecz, ku swemu zdumieniu, natrafił na równego sobie przeciwnika.
- Kocham Mayrin i Mayrin mnie kocha. Możesz zaprowadzić ją z innym przed ołtarz. Nie zdołasz wszakże zmusić jej do wypowiedzenia małżeńskiej przysięgi, a gdybyś spróbował, narazisz się wszystkim.
Ojciec Mayrin wpadł w tak dziką wściekłość, iż próbował sprowokować jej brata do zaatakowania Jerrany'ego. Lecz Romar odmówił. Jerrany był jego przyjacielem od dnia, w którym przybyli do Doliny Zielonych Przestworzy. Byli prawie rówieśnikami, razem ćwiczyli się we władaniu bronią, walczyli i stali się sobie bliscy jak rodzeni bracia. Mayrin pomyślała wtedy, że jej ojciec dostanie ataku serca.
- Najpierw jeden szczeniak rzucił mi wyzwanie! - ryknął. - A potem drugi. Na wszystkich bogów, ruszaj więc własną drogą. Ale nie oczekuj ode mnie niczego. Ani ślubnych darów, ani pomocy, ani czegokolwiek, co posiadam. Ruszajcie jedno z drugim swoją drogą!
I tak zrobili. Mayrin oddano pod opiekę samej Dahaun, a jej brat i ukochany przez ten czas gromadzili wszystko, co potrzeba. Przyłączyli się do nich inni chętni, gdy myśl o nowych ziemiach przyciągała wszystkich. Ludzie z Estcarpu wciąż przybywali z rodzinami do Escore i takie trzy rodziny postanowiły wyruszyć razem z Jerranym. Niektórzy samotni mężczyźni również zdecydowali się szukać wspólnie szczęścia, wnosząc towary i ekwipunek. Później więcej przybyszów poszło w ich ślady.
Romar... Przypomniała sobie jego wesołość. Jego śmiech. Był wędrowcem, przemierzającym tę dziwną, starożytną krainę. Przyciągała jego serce, tak że czasami znikał na całe miesiące. Wydawało się, że szuka czegoś, sam o tym nie wiedząc, jakby pragnął coś znaleźć i nie mógł zaspokoić tego pragnienia. Nawet nie spojrzał na żadną dziewczynę, choć niejedna z zadowoleniem przyjęłaby jego zaloty. Gniew ojca był daremny. Q, którzy dowodzili przybyszami z Estcarpu, cenili, umiejętności Romara jako zwiadowcy, jego meldunki o terenach, z których powoli wypierano zło.
Mayrin kochała swego brata. Radość przepełniała jej serce, kiedy postanowił im towarzyszyć. I ten to człowiek zaginął gdzieś w nieznanych stronach, skąd, jak się obawiała, już nigdy nie wróci. A teraz z tego samego pustkowia przybyła nieznajoma kobieta. Wszystko jest możliwe; może Eleeri widziała coś lub słyszała o zaginionym. A jeśli natrafiła na ślad Romara? Mayrin postanowiła zachować ostrożność i działać powoli, zgodnie z zaleceniami Jerrany'ego. Jednak dowie się wszystkiego, co wie nowo przybyła. Dowie się!
Zasypiając zaciskała z uporem usta. Romar był jej ukochanym bratem. Nikt i nic nie odbierze go jej. Pozyska przyjaźń tej podróżniczki, wydobędzie z niej wszystkie tajemnice, posłuży się nią, jeśli będzie musiała, zrobi wszystko, by sprowadzić znów brata do domu. Ranek wstał jasny i piękny. Eleeri chciała już odjechać, gdyż dokonała transakcji i sprzedała wszystko, co przywiozła, ale Mayrin poprosiła ją o pozostanie przez jakiś czas. Widząc smutek w oczach gospodyni, dziewczyna wyraziła zgodę. Wiodły długie rozmowy, spowiadały z kobiecych przeżyć; zachowywały się jak dwie samotne kobiety, które nieoczekiwanie dla siebie połączyły się węzłem przyjaźni.
Szybko minął jeden dzień, a potem drugi. Widząc swoją ukochaną tak szczęśliwą, Jerrany również nakłaniał Eleeri do przedłużenia pobytu. Dziewczyna spędziła w zamku siedem dni, zanim poczuła gwałtowną potrzebę powrotu do swego kanionu. Ostatniego dnia Mayrin wzięła ją na bok. Mówiła zwiesiwszy ze wstydu głowę, ale Eleeri tylko się uśmiechnęła wybaczające.
- Nie rób takiej miny, Mayrin. Domyśliłam się, że chcesz mnie prosić o przysługę. Cokolwiek to jest, obiecuję, że spróbuję ci pomóc, chyba że będzie to godzić w mój honor.
- Nie godzi, przysięgam, że nie. - Mayrin lekkim krokiem wybiegła z komnaty i wróciła z czymś małym zawiniętym w skrawek pięknej tkaniny. Odwinęła go delikatnie.
- Rozmawiałyśmy o moim bracie Komarze. Wiele miesięcy temu wyruszył na wschód i dotąd nie powiódł. Boję się o niego. - Spojrzała ze smutkiem na portrecik wielkości dłoni
1 pokazała go Eleeri. - Namalowano go, nim opuściliśmy Dolinę Zielonych Przestworzy. Mam także moją podobiznę i mojego małżonka. Lecz ta jest mi droższa. Może tylko ona pozostała mi po Romarze?...
- O co chcesz mnie prosić?
- Dokądkolwiek wyruszysz, gdziekolwiek jest twój dom, szukaj, nie ustawaj w poszukiwaniach kogoś takiego. Zrobiłabym wszystko, by znów bezpiecznie wrócił do nas. - Rozpacz malowała się w jej oczach.
Eleeri pokiwała głową i odrzekła powoli:
- Ja rzeczywiście od czasu do czasu wędruję na wschód, tak jak robił to twój brat. Będę go szukała, uwolnię, jeśli wpadł w pułapkę, pogrzebię, jeżeli znajdę jego ciało, i przyniosę wieści, gdy czegoś się dowiem. Ale są tacy, którzy na mnie liczą. Nie zaryzykuję ich życia i bezpieczeństwa dla kogoś* kto może już nie żyje. Jednak bardzo ci współczuję. Postaram się ci pomóc, jeśli tylko zdołam.
Mayrin objęła ramionami smukłe ciało dziewczyny.
- O to tylko proszę. Wróć. Z nowinami o Romarze lub bez nich, zawsze będziesz tu mile widziana.
Eleeri odwróciła się już, gdy Mayrin chwyciła ją za ramię. Dziewczyna uniosła pytająco brwi. Mayrin wcisnęła jej do ręki portret brata.
- Masz, nie przyjrzałaś się uważnie. Popatrz teraz, zapamiętaj twarz. Mogła się trochę zmienić, jeśli słudzy Ciemności źle go traktowali. Proszę, zapamiętaj go, znajdź go dla mnie.
Na pierwszy rzut oka chłopiec nie wywarł na Eleeri szczególnego wrażenia. Teraz przyjrzała się jego podobiźnie tak, jak ją poproszono, uważnie. Romar mógł mieć około szesnastu lat, kiedy malowano ten portrecik. Był w tym samym wieku, co... Nagle wlepiła w namalowaną twarz wzrok. Nic dziwnego, że tylko musnęła ją spojrzeniem. Dlaczego miałaby przyglądać się bacznie? Przed nią też stał chłopiec, który patrzył na nią błagalnie.
- Jesteście bliźniętami! Ty wiesz, że on żyje, prawda? - powiedziała.
- Tak, to prawda - odparła cicho Mayrin. - Czuję, że grozi mu wielkie niebezpieczeństwo, ale śmierć jeszcze nie zadała ciosu. Jesteśmy bliźniętami. To jest rzadkie, bardzo rzadkie wśród ludzi ze Starej Rasy. W naszym rodzie niewielu miało jakikolwiek talent magiczny, lecz Romar umie porozumiewać się ze zwierzętami. Zwłaszcza z końmi. - Zaciskała i rozplatała gorączkowo palce, mówiąc spokojnym tonem. - Oboje mamy dar bliźniąt. Wiedziałabym, gdyby zginął. Zatem żyje. Znajdź go dla mnie, Eleeri.
Dziewczyna długą chwilę wpatrywała się w portret. Mayrin trochę się zmieniła, niewiele, odkąd go namalowano. Przedstawiał młodego chłopca, jeszcze nie doświadczonego przez los. Lecz jego oblicze tchnęło siłą, dumą nie będącą pychą, mocą, której nie użyłby w złej sprawie. Oczy wydawały się smutne, zapatrzone w siebie. Ktoś obcy uznałby, że nie ma dla kogo się narażać. Pociągła twarz o delikatnych rysach i energicznie zarysowanym podbródku. Oczy bardziej zielone niż szare, chyba że malarz przedobrzył- ale nie. Oczy jego siostry miały ten sam odcień. Usta pięknie, delikatnie wykrojone, lecz nikt nie dostrzegłby w nich słabości charakteru. Były to usta kogoś, kto działał i marzył jednocześnie.
Twarz zaginionego pociągała Eleeri w sposób, jakiego dotąd nie znała. Nie była dzieckiem, które zachwyca się pięknem rysów. Najchętniej pozbyłaby się co prędzej tego wrażenia. Wtedy jednak musiałaby sama przed sobą przyznać się do jej istnienia. Mayrin była miła; jej małżonek targował się uczciwie. Poprosili tylko o to, żeby zwróciła uwagę na ślady Romara. Nie żądali, by zdobyła szturmem którąś z twierdz Ciemnych Mocy. Znów spojrzała na malunek. Hmm... czyżby gra światła... Przez chwilę jej się wydawało, że namalowane oczy błagają ją o pomoc, patrzą na nią. Podniosła głowę, mierząc spojrzeniem Mayrin. Czary? Nie, chyba nie. To tylko światło. Tę podobiznę sporządzono dobre dziesięć lat temu, a może więcej. Z tego, co już wiedziała od Mayrin, Eleeri mogła zrekonstruować pewne fakty z dziejów tej rodziny. Romar musiał teraz mieć około dwudziestu siedmiu lat. Jerrany był o jakieś trzy lata od niego starszy. Z trudem powstrzymała pogardliwe prychnięcie. Ojciec Mayrin zachował się jak skończony idiota wyobrażając sobie, że szesnastoletni chłopiec stawi czoło starszemu od siebie, bardziej doświadczonemu młodzieńcowi, który w dodatku był jego najlepszym przyjacielem. Miał dwadzieścia siedem lat - o sześć "więcej niż ona sama teraz. Przegnała tę myśl. Jego wiek się nie liczył. Niechaj sobie będzie małym dzieckiem lub zgrzybiałym starcem-obiecała, że poszuka jego śladów. I zrobi to, ale nic więcej.
Odjechała przed południem. Mayrin i Jerrany pożegnali ją na moście, życząc szczęśliwej podróży. Kobiety uścisnęły się po raz ostatni jak prawdziwe przyjaciółki.
Pani domu nosiła z dumą kaftan z futra rasti, które połyskiwało w promieniach słońca. Od czasu do czasu sięgała do wewnętrznych kieszeni. Jakie to pomysłowe, jakie praktyczne! Teraz, kiedy poznała tę tajemnicę, rozkaże przyszyć je do wszystkich swoich sukni. Jerrany'emu także przydadzą się w jego kaftanach. Romarowi również... Ból ścisnął jej serce. Może brat już nigdy nie usłyszy tego, co chciała mu powiedzieć. Patrzyła za odjeżdżającą Eleeri, aż ta zniknęła jej z oczu na brzegu jeziora. - Znajdź go, proszę, znajdź go, przyprowadź go znów do mnie - szepnęła cicho. Eleeri okrążała jezioro. Sprzedała wszystkie futra i znów mogła jechać wygodnie, bez zawadzających w drodze pakunków. Sprawiało jej to wielką przyjemność. Piesza podróż z objuczonym kucem była długa i mecząca. Za dzień lub dwaj znajdzie się u siebie, w swoim kanionie z Tharną, Hylanemi i resztą Keplianów. Lecz gdy tak rozmyślała, oczami wyobraźni ujrzała twarz brata Mayrin. No cóż, rozejrzy się za śladami, chłopca, teraz już mężczyzny. Szarozielone oczy nie dawały jej spokoju, pełne nadziei i oczekiwania. Odsunęła ten obraz dużym wysiłkiem woli. Zbliża się zima. Ma coś innego do roboty niż poszukiwania głupca, który prawdopodobnie tylko zabłądził w nieznanym terenie.
Tej nocy spała pod ochroną magicznych strażników, lecz mimo to śniła o Romarze. Później zniknął z jej snu. Pomyślała o sobie z uznaniem. Jest panią swojego umysłu; odrzuci on niechciane obrazy, gdy mu rozkaże. Patrzące błagalnie oczy nadal mogą jej sobie szukać, ona je zignoruje. Powiedziała to sama do siebie i któż mógłby stwierdzić, że skłamała?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Dotrzymała jednak obietnicy. Choć rzadziej teraz zapuszczała się na terytorium Keplianów, to zawsze szukała wzrokiem chłopca podobnego do Mayrin. Wilkołaki obserwowały ją, lecz po kilku spotkaniach, które pociągnęły za sobą katastrofalne dla nich skutki, wolały odwracać oczy - chyba że było ich całe stado, jak pewnego jasnego, wiosennego poranka, kiedy zima opuściła nawet góry otaczające kanion Eleeri. Rzuciły się w pościg, bez wytrzymały kuc niosący lekkiego jeźdźca i silna Keplianica z łatwością im uciekły. Po dłuższej jeździe Eleeri ściągnęła wodze.
- Nieźle sobie pobiegały - powiedziała ze śmiechem.- Prawda, że miały zawiedzione miny?
Klacz odpowiedziała pełnym rozbawienia rżeniem, ale zaraz spoważniała.
- Siostro-krewniaczko, zauważyłaś, że tej wiosny znów zaczęły nas gonić? Przed zimą odwracały wzrok, gdy znalazłyśmy się w ich polu widzenia. Teraz ponownie na nas polują.
- To była cała wataha - zaoponowała dziewczyna.
- Zdawały sobie sprawę, że nas nie dogonią, a mimo to ścigały nas. Coś się dzieje. Wilkołaki nigdy nie polują, jeśli zdobycz wydaje się im bezwartościowa albo nieosiągalna.
- Nie powiedziałabym, że jesteśmy bezwartościowe - Eleeri uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Jeśli nie zdołają nas schwytać. Przedtem często próbowały nas złapać, dostawały po nosie i wreszcie zaprzestały prób. Dlaczego teraz znów je podejmują?
- Rozumiem, o co ci chodzi. - Dziewczyna się zamyśliła. Istotnie, to było dziwne. Przez większą część minionego roku Wilkołaki ignorowały je obie. Tharna mogła mieć rację. Coś się działo. Ale co - i dlaczego? Intuicyjnie skojarzyła ten fakt z zaginięciem Romara. Wedle słów Mayrin opuścił ich ostatniej wiosny. Oczekiwali jego powrotu późnym latem. Czyżby pojmały go Wilkołaki i - skoro żyje - znalazły dla niego jakieś... zastosowanie? Ale do czego mógł im się przydać, jeśli nie uznały go za smaczne danie? Torturowały go? -pojawiła się ponura myśl. Kuc przestał szczypać trawę. Eleeri zebrała wodze.
- Podejrzewam, że możemy mieć kłopoty. Odjedźmy stąd. Tharna skinęła twierdząco głową, a potem zesztywniała cała, gdy do jej nozdrzy dotarł powiew wiatru, który właśnie zmienił kierunek. Jej zaskoczone spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Eleeri. Wilkołaki wciąż je ścigały! Eleeri pociągnęła watahę nad rzekę. Niech te stwory wsadzą nosy w bieżącą wodę. To ochłodzi ich zapał. Poziom wody w rzece był wyższy niż się spodziewała i to zaniepokoiło Eleeri. Przebycie jej wpław mogło być niebezpieczne. Możliwe, że ostatniej nocy w górach spadł deszcz. Podjąwszy decyzje, skierowała konia w górę rzeki, w stronę strumienia wpadającego do jeziora. Tutaj woda też wezbrała, przebyły go więc z trudem. Zatrzymały się na odpoczynek, a zawiedzione stado warczało i ujadało wściekle na drugim brzegu.
- Lepiej stąd ruszajmy, siostro. Mam złe przeczucie, że jeśli zostaniemy na widoku, mogą zrobić coś głupiego.
Keplianica wykonała ruch będący odpowiednikiem wzruszenia ramionami.
- Zginą, jeśli spróbują przepłynąć na drugą stronę.
- A jeśli zdadzą sobie sprawę, że ten strumień gdzieś się kończy?
Tharna wyglądała na zaskoczoną. Znalazłyby się daleko poza swoimi ziemiami, ale rzeczywiście nic nie stało na zawadzie w okrążeniu jeziora i kontynuowaniu pościgu.
- To daleko stąd, wiele dni drogi, nawet dla nich.
- To prawda, ale jeśli wbiją to sobie do łbów, mogą się tym nie przejąć. Jest tam dość zwierzyny, na którą mogą zapolować, a kiedy okrążą jezioro, natkną się na ludzi.
Klacz potakująco potrząsnęła głową. Tak, ludzi nie mających pojęcia o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Rozmawiając tak, oddaliły się od strumienia. Kopyta uderzały głucho w skaliste podłoże. Wędrowały przez kilka godzin nic nie mówiąc. Każda rozpamiętywała wydarzenia tego dnia. Nie miały najmniejszych wątpliwości, że coś się dzieje w tych stronach. Tharnę ogarnął lęk; jej siostra-krewniaczka będzie nalegać, żeby wsadziły w to nos, cokolwiek to mogło być. Pragnęła, by Eleeri była lepiej uzbrojona. Nie tylko w łuk i strzały, lecz także w moce czarodziejskie. Posuwały się powoli, miała więc dość czasu na podjęcie decyzji. Myśl, która przemknęła przez umysł klaczy, obudziła czujność dziewczyny. Zrozumiała, że Keplianica chce, aby się nad czymś zastanowiła.
Eleeri wysłuchała Tharny. Przestała się interesować złocistą mgłą w kanionie. Zakazano jej tam wstępu; milczenie odpowiadało na wołanie z zewnątrz. Magiczny wisior przestrzegał ją przed próbą naruszenia tajemnicy, a zdrowy rozsądek nakazywał ostrożność. Czekało ją tyle przygód, było tyle dróg, którymi mogła podążać. Niemal zapomniała o tajemniczej mgle.
- Nadal nie wolno nam tam wejść-zaprotestowała teraz.
- A kiedy ostatni raz próbowałaś?
Tharna miała rację. Eleeri zamyśliła się. Minęły miesiące, wiele miesięcy. Ten ostatni raz musiał być - policzyła na palcach - na początku zeszłego lata. No cóż, może znów spróbować. Nie stanie się jej nic złego, póki będzie się dobrze zachowywać. Przynajmniej taką miała nadzieję.
Spróbowała więc znowu pokonać mgłę i w odpowiedzi ujrzała zamknięte drzwi. To, co kryło się w złocistej mgle, nie chciało jej dzisiaj widzieć. Odeszła wolnym krokiem. Czy kiedykolwiek zostanie tam wpuszczona? A może powinna zrobić coś, co będzie zapłatą za ten przywilej? Zachichotała cicho. Wcale tak bardzo nie pragnęła tam się dostać; po prostu powodowała nią ciekawość.
Tharna czekała w wąwozie. Zauważyła pozornie obojętną minę powracającej dziewczyny. Wyglądało na to, że tajemnicza brama nadal była przed nią zamknięta i że Eleeri nie zamierzała ponowić próby w najbliższym czasie. Keplianica, nic nie mówiąc, zabrała się do skubania trawy.
Eleeri zauważyła zarówno zainteresowanie, jak i udaną obojętność przyjaciółki. Dotknęło ją to tak silnie, że odwróciła się na pięcie i wróciła do tajemniczej mgły. Stała tam, formułując w myśli to, co chciała powiedzieć. O niezwykłym zachowaniu Wilkołaków, uczuciu niepokoju, że na nizinie coś jest nie tak. O przeczuciu nadciągającej burzy, nie mającej nic wspólnego z żywiołami, tylko z mocą i niebezpieczeństwem. Mając to wszystko w pamięci, uczyniła coś, co było w jej pojęciu odpowiednikiem pukania do zamkniętych drzwi. 
Wysłała swoje przesłanie potokiem myśli. Poczuła raptem, że ktoś skupił na niej uwagę i nagle ogarnęła ją radość. Zainteresowano się jej słowami!
Pytanie?
Znów przekazała swoje zdumienie faktem, że Wilkołaki goniły je tak uparcie. Tym razem opisała wszystko, dodając obrazy terenu. Pościg, aż na sam brzeg bieżącej wody. Impuls, nakazujący jej i Tharnie oddalić się jak najszybciej, chociaż przeprawiwszy się na drugi brzeg powinny się czuć bezpieczne - jakby udzieliło się im zdecydowanie Wilkołaków, które za wszelką cenę postanowiły je dopaść. Nagły strach, że napastnicy zechcą okrążyć jezioro i wkroczyć na nieznany teren. Obawę, iż zaprzyjaźnieni ludzie znajdą się wtedy w niebezpieczeństwie.
Eleeri odniosła nagle wrażenie, że jakaś siła przesiewa jej umysł. Zainteresowała się Keplianica. Są przyjaciółkami? Tak, są, a czy jest w tym coś złego? - odparła ostro Eleeri.
W odpowiedzi napłynęła fala rozbawienia: ależ wręcz przeciwnie. Mgła, czy ten, kto w niej się krył, był z tego zadowolony. Dziewczyna otworzyła szeroko oczy, posyłając własne pytanie: dlaczego? Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że komunikują się z nią dwie istoty, mężczyzna i kobieta. Odniosła wrażenie, że pod pewnymi względami są ludźmi, pod innymi zaś kimś obcym, znacznie potężniejszym. Czy są adeptami? - zapytała w myśli. Wtedy, ku jej zaskoczeniu, powrócił obraz zamkniętych drzwi. Uświadomiła sobie nagle, że krok za krokiem się cofa, a zaklęta mgła wije się i kłębi przed nią.
Wróciła pospiesznie do Tharny. Spojrzały na siebie, gdy skończyła opowiadać. Keplianica bez słowa znowu zaczęła szczypać trawę. Eleeri zaś nie chciało się zbytnio zagłębiać w sens całego wydarzenia. Była niezadowolona ze sposobu, w jaki nieznane istoty wtargnęły do jej umysłu. Nic jej się nie stało, ale przynajmniej mogły zapytać, czy się na to zgadza, pomyślała urażona. Przecież nawet nie należała do tego świata.
I ta myśl nagle ją zastanowiła. Nie należała? Ten świat pozwolił jej stać się sobą; dał jej schronienie, dach nad głową i przyjaciół. Tutaj została wojowniczką, co byłoby niemożliwe w świecie, który opuściła, a raczej z którego uciekła. Z własnej woli wstąpiła na drogę tych, którzy odeszli wcześniej. Na chwilę ogarnęła ją straszliwa tęsknota za Wędrujacym-w-Dal i za jego domem. Ale pradziadek umarł, a jego domek już do niej nie należał. Nawet gdyby mogła wrócić, nic nigdy nie byłoby już takie same. Nie zabrałaby ze sobą Tharny i Hylana, gdyż w jej świecie źle by ich potraktowano. Zacisnęła dłoń na rękojeści noża. Tam nigdy nie zostałaby wojowniczką. To jedno zdominowało jej wszystkie myśli.
Trudno jest żyć w krainie, którą wybrała na swoją nową ojczyznę. Musi walczyć, by przeżyć. Musix polować, żeby zaspokoić głód i handlować z innymi ludźmi. Odetchnęła głęboko pachnącym wiosną powietrzem. Później pomaszerowała do swojego domu. Należał do niej, miała do niego prawo, znalazła go i w nim mieszkała. Podjęła ostateczną decyzję. Przez cały ten czas żyła tak, jakby jej pobyt w tym świecie był tylko tymczasowy. Teraz ogarnęła ją wielka radość, gdy uświadomiła sobie, że to jest jej ojczyzna, jej dom, jej ziemia. Bez walki nikt jej tego nie odbierze. A to, dodała zawzięcie, dotyczy zarówno Wilkołaków, jak i ich panów.
Zamaszystym krokiem weszła do środka i zaczęła wywracać na drugą stronę zakurzone przez zimę futra. Zaniosła pościel do strumienia i wyprała w przeznaczonych do tego kamiennych misach. Po raz pierwszy dobrze im się przyjrzała. Pomysłowe: ktokolwiek tu kiedyś mieszkał, nie wyrzekł się wygód. Dorzuciła swoją odzież. Później rozłożyła pranie na trawie i wróciła do swojej twierdzy. Stanowczo za długo używała tylko wielkiej sali. W bardzo zimne lub deszczowe noce spały tam razem z nią Kepliany. Nigdy nie zadała sobie trudu przeszukania komnat na piętrze.
Prychnęła z irytacją. Skłoniły ją do tego opowieści Wędrującego-w-Dal. O tym, że niedobrze jest zamieszkać w domu, którego właściciele umarli. Nie wiedziała, czy umarli właśnie tutaj. Równie dobrze mogło to się stać daleko stąd. Możliwe, że panami były tu mieszkające w czarodziejskiej mgle istoty, a w takim razie nadal żyją. Stąpając ciężko weszła po schodach. Widać było, że tę twierdzę zbudowali ludzie oczekujący wojny. Schody nie miary poręczy i wiły się dając obrońcy swobodę ruchów.
Znalazłszy się na górze, weszła do wąskiego korytarza i zaczęła liczyć w myśli kroki. Biegł przez całą długość domu, nad środkiem wielkiej sali na parterze.
Po drewnianych meblach nie pozostał żaden ślad, jeśli w ogóle kiedykolwiek tu były, ale w kilku pokojach pozostały kamienne stoły. Dwie nisze o półkach z kamienia mogły niegdyś służyć jako bieliźniarki. Wędrowała po komnatach, obstukując leniwie ściany. Cynan pokazał jej w swoim domu małą skrytkę na klejnoty. Czy mieszkańcy zamku też mieli podobny schowek? Dotarła do końca korytarza i ku swemu zaskoczeniu przekonała się, iż stoi znów przed krętymi schodami. Szła wytężając wzrok i słuch, z dłonią na rękojeści noża. W dół, coraz głębiej. Chyba nawet dotarła już pod ziemię. Spojrzała w górę i nagle wszystko zrozumiała. Kiedyś musiała się tutaj znajdować dodatkowa podłoga z desek, ukrywająca dalszy ciąg schodów, prawdopodobnie z ukrytymi drzwiami zapadowymi. Zrobiło się ciemno i Eleeri potknęła się. Poczęła się cofać w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby oświetlić sobie drogę. Wróciła szybko do sali - tak, to się przyda. Ostatniego lata zamiotła ją tymi gałęziami. Były teraz suche jak pieprz; posłużą jako pochodnie. Spojrzała na trzymaną naręcz. Czy wystarczy? Powinno.
Pośpiesznie wróciła do miejsca, w którym panowały nieprzeniknione ciemności, i zapaliła jedną gałąź. Paląc się dawała niewiele światła, ale pozwalała trochę lepiej widzieć schody. Eleeri schodziła w dół, aż zobaczyła przed sobą jakieś drzwi. Wykuto je w kamieniu, ale tak przemyślnie, że można było je otworzyć silnym pchnięciem. Zajrzała przez szparę do środka.
Ujrzała tylko ogromną posadzkę ginącą w mroku. Zanotowawszy sobie w pamięci, że na przyszłość musi sporządzić lepsze pochodnie, ruszyła do przodu. Wykładana kamiennymi blokami podłoga, kamienne ściany i brak innego wejścia. To nie miało sensu. Po co zbudowano to zejście do podziemia, jeśli nie można było stąd wyjść? Może tu były tylko spiżarnie? Obeszła podziemną izbę, wysoko podnosząc przygasającą gałąź. Eleeri przypuszczała, że podziemia dorównują rozmiarami domostwu na powierzchni. Nagle dostrzegła na podłodze zardzewiały metalowy przedmiot. Nachyliła się i stwierdziła, że to sztylet. Otaczały go ozdobne gwoździe świadczące, iż niegdyś tkwił w skórzanej pochwie, po której został tylko ten ślad. Stanęła przed kamienną ścianą, rozmyślając. Czy upuszczono tę broń podczas ucieczki, czy też miała ona jakieś inne, donioślejsze znaczenie?
Cynan nauczył ją kilku słów-rozkazów otwierających ukryte w ścianach szafy i inne skrytki. Dziewczyna zwróciła się twarzą do ściany i powiedziała podnosząc głos:
- Aszlin! - Odpowiedział jej cichy zgrzyt i ściana się otwarła. We wnęce, chroniona przed upływem czasu, wisiała broń. Eleeri dostrzegła wyrwy w równych rzędach, jakby ktoś w pośpiechu zabierał część tego zbioru. Przyjrzała się uważnie. Były tam łuki, pełne strzał kołczany, miecze, sztylety, berdysze, topory, osełki, wszystko potrzebne do obrony tego miejsca. Uśmiechnęła się. Czy znajome słowo nadal będzie działać? Podeszła do skraju wnęki, a potem zrobiła jeszcze dwa kroki w bok - przecież szafy powinny stać obok siebie, pomyślała.
- Aszlin! - Tym razem mur nie zareagował. Powtórzyła rozkaz. Nadal brak odzewu. Ale po trzecim okrzyku ściana znów zadrżała i się otworzyła.
Tym razem były to zbroje. Zbroje z cudownego metalu połyskującego tęczą, jak olej na powierzchni wody. Podniosła jedną z nich, podziwiając wykonanie. Zbroja... Nie, przypomniała sobie słowa Mayrin - tę jakby koszulę z drucianych kółeczek nazywano kolczugą. Na pewno wykuł ją prawdziwy mistrz. Wisiała ciężko w jej dłoniach, ale była miękka jak aksamit. Dostrzegła też mniejszą, która jak magnes przyciągała jej oczy. Pasowała jak ulał, jakby starożytny kowal wykonał ją na jej właśnie miarę. Kiedy ją włożyła, prawie nie czuła ciężaru. Zapaliła ostatnią gałąź - miała dość światła, by wrócić na górę. Zwróciwszy się w stronę wnęk w murze rozkazała im się zamknąć. Zatrzasnęły się na jej oczach. Wróci tu. Na pewno zostało jeszcze wiele niezwykłości. Podsyciło to jej ciekawość. Czy słowa-rozkazy podziałają również w sypialniach na piętrze? Może przeoczyła jakieś tajemnice tego miejsca?
Wkrótce przekonała się, że tak istotnie było. Mayrin nauczyła ją rozkazów, które otworzyły przed nią szafy z ubraniami w kilku pokojach. Jęknęła z zachwytu na widok bogactwa jedwabi i aksamitów. Należały z pewnością do pana i pani zamku. Wyglądało na to, że kiedyś mieszkały tu też małe dzieci.
Przez resztę dnia snuła się od ściany do ściany po całym zamczysku, wypróbowując czarodziejskie słowa. Nawet w kuchni znalazła kredensy pełne garnków, rondli, gliniane i szklane naczynia oraz resztę wyposażenia. Wróciła do łoża, uradowana i zachwycona. Z żebraczki, która zamieszkała w cudzej siedzibie, po raz pierwszy poczuła się jej panią. Miała wrażenie, że zamek sam się przed nią otworzył, odsłaniając swoje najgłębsze tajniki.
Wczesnym rankiem następnego dnia zaopatrzyła się w pochodnie. Krążyła wokół murów, po kolei wypróbowując znane sobie słowa. Jedno otworzyło małe drzwi do stajni, o której istnieniu nie miała pojęcia. U schyłku dnia była już całkowicie wyczerpana. Wycofała się do wielkiej sali, wzięła spalony na węgiel patyk i duży płat białej kory. Spróbowała narysować plan zamku. Szkicując go, dziwiła się samej sobie. Dlaczego zdecydowała się obejrzeć go dopiero po tak długim czasie? Może dlatego, że czuła się tu jak intruz; że nie chciała - zajmując wyłącznie wielką salę na dole - rozgniewać poprzednich właścicieli.
W pewnym stopniu rozumiała swoje postępowanie. Wszystko zaczęło się od kanionu i dziwnej mgły. Obawiała się, że jeśli nadużyje gościnności, wszyscy zostaną stąd wypędzeni. Teraz wszakże, po upływie kilkunastu miesięcy, czuła, że stopniowo ją poznano i zaakceptowano. Domostwo należało do niej: przyjmie jego dary, schronienie i wygody, jakie zapewniały mocne mury i ochronne runy w bramie.
Przez kilka następnych tygodni była zajęta oględzinami swojej siedziby. Zaczęła spędzać noce w sypialni, która musiała należeć do gospodarzy zamczyska. W kuchni pojaśniało od wyczyszczonych garnków i rondli wiszących na ścianach. Z ukrytych szaf wyjęła gobeliny i klnąc siarczyście, zawiesiła na ścianach. Zaintrygowało ją, że szafy tak dobrze chroniły swoją zawartość. Przyszło jej do głowy, by przeprowadzić eksperyment ze świeżym mięsem i zamknęła je w szafce w swojej sypialni. Wyjaśniło to wiele, gdyż mięso zachowało świeżość przez wiele tygodni. Metodą prób i błędów odkryła, że im częściej szafa była otwierana, tym szybciej się psuła zawartość. Jakiś czar? Na pewno. Czary mające chronić zawartość szaf przed rozkładem. To dobrze. Kredensy, których nie potrzebowała, ochronią jej zapasy żywności przed letnimi upałami
Tymczasem Kepliany nie próżnowały. Hylan zaczął składać potajemne wizyty na terenach, które jego matka dobrze znała. Wracał z nowinami od swoich współplemieńców. Tharna towarzyszyła mu podczas ostatnich odwiedzin. Przybyła teraz, szukając Eleeri.
- Siostro-krewniaczko, mam wieści i nie podoba mi się to, co usłyszałam.
Dziewczyna wstała i pogłaskała aksamitne nozdrza Keplianicy. Czekała. Tharna przemówi, kiedy sama zechce.
- W środku naszych ziem przebudziły się złe moce. Zło znów gnieździ się w Ciemnej Wieży. Moi pobratymcy lękają się go, są mu posłuszni, a mimo to stają się jego łupem. Możliwe, że to właśnie dlatego Wilkołaki polują na nas tak zawzięcie. Coraz więcej Keplianów pada ich ofiarą.
Eleeri wiedziała o tym. Tabuny Keplianów zawsze były nieliczne, a główną przyczyną było traktowanie osieroconych źrebiąt przez ogiery, które je tak beztrosko zabijały, i przez klacze, które nie chciały im pomóc. Teraz Tharna i Hylan opowiadali o źrebakach i osłabionych porodem klaczach porywanych niemal pod nosem ogierów-przywódców stad. Nawet młode samotne samce padały ofiarą współdziałających ze sobą Wilkołaków.
- One oszalały. Zabijają i będą zabijać aż nasze ziemie opustoszeją. - Hylanowi z podniecenia aż grało w płucach. -
Atakują teraz nawet rasti, ale przez to ponoszą podwójne straty. Z rasti nie ma żartów. Giną więc jedne i drugie.
- Stare powiedzenie mówi, że kiedy źli giną, dobrzy na tym korzystają - Eleeri uśmiechnęła się szeroko. - Miejmy nadzieję, że wyrżną się wzajemnie i że żaden nie pozostanie przy życiu.
- To niemożliwe - zaprzeczył Hylan. - W naszych stronach powiadają, że mieszkaniec Ciemnej Wieży przemówił do nich grożąc, że jeśli znów rozpoczną wojnę, surowo ukarze jednych i drugich.
Eleeri podniosła wzrok.
- Niewiele to da. Rasti zupełnie nie przejmują się groźbami. JeHi Wilkołaki ich zaatakują, będą walczyć.
- Ale Wilkołaki się przejmują. - Tharna podrzuciła głowę. - Boją się pana Ciemnej Wieży. Nie rozpoczną walki bez jego pozwolenia. Obawiam się, że twoi przyjaciele mogą być ich następnymi ofiarami. Podobno stada Wilkołaków gromadzą się, by w wielkiej liczbie zapolować daleko poza granicami swych terytoriów.
Eleeri wychyliła się spod niskiej korony drzewa, pod którym stali. Nagle podjęła decyzję: pojedzie i porozmawia z mieszkańcami fortu nad jeziorem.
- To dobry pomysł, siostro-krewniaczko. Tylko bądź ostrożna! - ostrzegła Keplianica.
Eleeri dobrze się przygotowała do podróży. Osiodłała cisawego kuca i Kepłiany żegnały ją przyjazną mysią, gdy je mijała. Runy rozbłysły, kiedy między nimi przejeżdżała. Pod wpływem nagłego impulsu nachyliła się, kreśląc w powietrzu podstawowe symbole. W jej myślach pojawiło się nagle jakieś nieznane słowo, zupełnie jakby ofiarowane w darze. Wiedząc już teraz, że nie należy wypowiadać głośno magicznych rozkazów, zapisała je w pamięci na wszelki wypadek.
Opuszczając swoją stanicę, rozmyślała o runach chroniących wejścia do kanionu. Wiedziała, że wielu mieszkańców tego świata miało talent magiczny. Nawet ci, u których ten wrodzony dar był słaby, uczyli się nim posługiwać. Wszystkie zagrody, dworzyszcza i zamki, a zwłaszcza Dolinę Zielonych Przestworzy, chronili zaczarowani strażnicy. Zdolność władania mocą czarodziejską była naturalna dla jej nowych ziomków.
Wróciła myślą do Wilkołaków. Te odrażające istoty od niepamiętnych czasów były wrogami Kepttanów. Wyglądało na to, że wszelkie próby ich kontrolowania, może też pobierania czy ssania od nich mocy, doprowadzały je do szaleństwa. Pan Ciemnej Wieży mógł żądać, by zaprzestały walki, nie chciał bowiem tracić swych skromnych sił w wojnie, której nie pochwalał. W dodatku ginęli tylko jego słudzy. Szczęście mu jednak nie dopisało w tym względzie. To dobrze, pomyślała. Przyjaciele zyskują, gdy wrogowie się kłócą - mawiał Wędrujący-w-Dal. Jeśli Wilkołaki nadal będą drażnić rasti, mimowolnie wyświadczą jej wielką przysługę.
Zadrżała. Nie chciałaby zostać otoczona przez stado lądowych rasti. Przypominały długie na trzy stopy łasice o wspaniałym futrze. I polowały wielkimi stadami, łasice też tak robiły podczas surowych zim. Nie były naprawdę rozumne, lecz po zwierzęcemu przebiegłe. A kiedy jacyś intruzi wtargnęli na ich terytorium, nie zważały na liczbę zabitych członków stada, dopóki nie wygnały obcych. Zjadały ścierwa, zarówno własnych poległych, jak i intruzów. Wzdrygnęła się i z trudem odegnała te myśli.
Jechała równym kłusem w dół strumienia, a potem wokół jeziora. Ten nocy przyśnił jej się sen, jakiego nie miała od wielu miesięcy. Ciemnowłosy mężczyzna spoglądał na nią z niepewnością i nadzieją. Wyglądał dojrzalej niż chłopiec z miniatury, którą obejrzała w domu nad jeziorem. Poznała go jednak... To był Romar, bliźniaczy brat Mayrin. Grymas napięcia i wysiłku wykrzywił jego rysy, kiedy próbował dotrzeć do niej, przemówić, może ostrzec. Wyraźnie go to osłabiło i jego twarz zwiotczała. Eleeri nachyliła się do przodu, badając go wzrokiem. Był chudy, blady, jakby długo przebywał w zamknięciu. Lecz energicznie zarysowany podbródek i zaciśnięte usta wskazywały, że jeszcze rrie uległ wrogom. We śnie sięgnęła smukłymi palcami do szyi i ścisnęła wizerunek Kepliana. Wytężyła wzrok, by widzieć wyraźniej. Ciepło napłynęło od wisiora. Otoczenie Romara pojaśniało. Dostrzegła teraz okno, przestwór czystego nieba za oknem i otaczające je szare kamienne bloki. Brat Mayrin siedział przywiązany rzemieniami do wielkiego rzeźbionego krzesła. Wyczuwała jednak, iż krępuje go coś jeszcze ponad widzialne
więzy. Krzesło stało w kręgu czerwonych jak krew i buchających czarnym dymem run. Dziewczyna zadrżała. Romar był więźniem Zła, które starało się go wykorzystać dla swoich celów. Brat Mayrin znów otworzył oczy i spojrzał na nią z rozpaczą. Runy rozjarzyły się, popłynął z nich dym, który nawet w tych sennych majakach cuchnął wrogą i nieprzyjazną mocą. Eleeri cofnęła się. Obraz zaczął się rozpływać, lecz pojawił się następny. Dziewczyna patrzyła z góry, jak ptak, na wieżę w dole. Tak, to była ukryta w głębi terytorium Keplianów Ciemna Wieża.
Eleeri wyruszyła w dalszą drogę o świcie, wciąż wracając mysią do snu, który uznała za proroczą wizję. Obawiała się reakcji Mayrin, gdy jej o tym opowie. Przyjaciółka będzie się domagała jakichś działań, lecz Eleeri przeczuwała, że przyniosą one tylko śmierć. Tu trzeba raczej przebiegłości. Walczyć, zgoda, ale jak nocni złodzieje, nie jak wojownicy. Członkowie jej plemienia cenili niegdyś takie wojenne podstępy.
Przez jej twarz przebiegł złowrogi uśmiech. Decyzję podejmie sama, ale przekaże ostrzeżenia, które jej przyjaciele przynieśli z Kepliańskich ziem. Wystarczy, aby mieszkańcy mieli się na baczności. A co do Jerrany'ego... tak, też mu nic nie powie. Za bardzo kocha Mayrin, by móc coś przed nią ukryć. Gdyby tylko bowiem jego małżonka zaczęła coś podejrzewać, wyciągnęłaby z niego całą historię równie łatwo, jak foka ślimaki
Po kilku dniach dotarła nad jezioro. Jej przyjaciele nadbiegli mostem. Mayrin śmiała się szczęśliwym śmiechem.
- Och, jak dobrze znów cię zobaczyć! Co się wydarzyło od twojej ostatniej wizyty? Czy wiodło ci się na polowaniu? Nie jesteś zmęczona?
Jerrany chwycił wodze jej wierzchowca,
- Dopilnuję, by się nim zajęto. Idź z Mayrin, zanim pęknie od nadmiaru pytań. - Dotknął lekko ramienia żony. - Przemawia wszakże w imieniu nas obojga. Dobrze, że znów nas odwiedziłaś. Wezmę twoją sakwę. - Odszedł, prowadząc zmęczonego kuca.
Mayrin trzymała przyjaciółkę za rękaw. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że pod palcami ma coś twardego.
- Co to takiego? - zapytała. Wywróciła rękaw na drugą stronę. - Kolczuga! Nosisz kolczugę i jak pięknie wykonaną! Skąd ją masz? Czy znalazłaś inną osadę, z którą handlujesz? Co...
- Pozwól mi najpierw odpowiedzieć na pierwsze pytanie - Eleeri, śmiejąc się cicho, podniosła rękę powstrzymując Mayrin. - A co do kolczugi, to znalazłam ją, a me kupiłam. Kiedyś opowiem ci całą tę historię. Powiodło mi się na łowach i, tak, jestem głodna. Nie mam żadnych nowin o Romarze, przynoszę jednak wieści, które mogą dotyczyć ciebie i twojego domu. Nakarm mnie, a potem porozmawiamy.
Rozmawiali do późna w nocy. Jerrany wziął sobie do serca słowa Eleeri.
- Każę doprowadzić wszystko do porządku. Jesteśmy w każdej chwili gotowi do odparcia wroga, ale są jeszcze pewne drobiazgi. Załatwimy wszystko, zanim zacznie się atak lub oblężenie. - Jego twarz spoważniała. - Co przywiozłaś na sprzedaż?
- Tym razem nie proponuję wam żadnych zbytkownych towarów - zapewniła go Eleeri. - Wszystko dobre jelenie skóry, ścięgna i podarunki dla ciebie i dla Mayrin. - Sięgnęła do sakwy. - Nie pytaj tylko, skąd je mam. Są dla ciebie, to dary Światła. - Rozwinęła pierwszy pakunek, odsłaniając kolczugę, która pasowała na przyjaciółkę. Mayrin jęknęli, dotykając ze zdumieniem metalowej plecionki. Później Eleeri złożyła u stóp Jerrany'ego sześć mieczy z drugiego tobołka. Były wspaniale wykonane, choć pozbawione ozdób. Pan domu podniósł jeden, zacisnął w dłoni rękojeść i od razu wypróbował miecz zadając ciosy nie istniejącemu przeciwnikowi. Potem przemówił takim tonem, jakby składał uroczystą obietnicę:
- Nie zapytamy, skąd pochodzą. Wystarczy, że należą do Światła. - Obrzucił surowym spojrzeniem swoją żonę, która chciała coś powiedzieć, i Mayrin zamknęła usta. - Powinno się ich użyć przeciw złu, w obronie dobra.
Przez resztę wizyty Eleeri zachowywał większą powagę niż zwykle. Kiedy odjechała, patrzył, jak okrąża jezioro, stopniowo znikając im z oczu. Później wielkimi krokami wrócił do wieży i wezwał zaufanego drużynnika.
- Zawieź to do Pani Zielonej Doliny i oddaj do rąk własnych. - Tętent kopyt konia wysłańca ucichł na miękkiej murawie, kiedy Jerrany skierował się do zbrojowni, a stamtąd do spiżarni.
W jego rodzie nie pojawiali się osobnicy obdarzeni wielkim talentem magicznym. Teraz jednak przeszył go zimny dreszcz jak zapowiedź nadciągającej burzy. Uwierzył ostrzeżeniom Eleeri. Nie wspominał o tym żadnej z kobiet, ale pewien zamkowy myśliwy, oddaliwszy się bardziej niż zwykle, zobaczył Wilkołaki. Jerrany był pewny, że dziewczyna nie powiedziała wszystkiego. Może nie była w pełni przekonana o znaczeniu tych wieści? Bo na pewno źle im nie życzyła. To nie wchodziło w rachubę.
Mijając strzelnicę, rzucił okiem na otoczenie. Było tu pięknie: chciał tu mieszkać i wychowywać dzieci. Czy jego kości spoczną w tej ziemi przedwcześnie? A co z Mayrin? Ona go nie opuści, nawet gdyby próbował ją odesłać w bezpieczne miejsce. Przeniósł spojrzenie na zabarwione błękitem, majaczące w oddali szczyty gór. Przybyli stamtąd, by zbudować dom i założyć ród. Pozostaną tu żywi lub umarli. Dobrze, jeśli władczyni Zielonej Doliny przyśle im pomoc; jeśli nie, będą walczyć samotnie. Popatrzył na połyskującą w słońcu powierzchnię jeziora. Nie, nie całkiem sami. Eleeri również wyruszy w bój.
Westchnął. Romar zawsze był jego prawym ramieniem. Gdybyż tylko przyjaciel znalazł się teraz u jego boku! Ciężkim krokiem oddalił się od okna. W Estcarpie nie było nikogo, kto mógłby de o niego troszczyć. Jego matka już dawno przeszła na stronę swego drugiego męża i ich wciąż powiększającej się gromadki dzieci. Nie, tylko tutaj byli jego prawdziwi przyjaciele i ukochana kobieta. Bardzo brakowało mu Romara, mieczowego brata i powinowatego. Zdał sobie sprawę, że znów patrzy w okno ze środka swojej sypialni. Widział przez nie góry dzielące go od Doliny Zielonych Przestworzy. Westchnął. Wybrał na swoją siedzibę samotne, niebezpieczne miejsce. Lecz jak dotychczas Wilkołaki nie zapuszczały się tu. Ich pojawienie się było znakiem, że Ciemność rośnie w siłę i że wielkie niebezpieczeństwo zagraża wszystkim, którzy stoją po stronie Światła.
Przed wielu laty, mieszkający podówczas w Ciemnej Wieży sługa Mroku, spróbował zawładnąć sercem i umysłem pewnej panny-czarodziejki, córki Simona Tregartha. Uwolniono ją jednak i zło zwróciło się przeciwko porywaczowi. Lecz Ciemna Wieża była miejscem, które przyciągało pomniejszych zwolenników Wiecznego Mroku, chciwych jak największej mocy. Szkoda, że nie dało się rozebrać jej do fundamentów, by nikt ze sług Ciemności nigdy już tam nie zamieszkał i nie przejął dziedzictwa poprzedników. Zaproponował to kiedyś, ale sama Dahaun powiedziała mu, że to niemożliwe. Z jakiegoś powodu, związanego z obdarzonymi mocą przedmiotami. Nie zrozumiał nawet w połowie jej wyjaśnień, tyle tylko, że miała rację. Nie sposób zniszczyć Wieży, nie narażając samego Escore.
Daleko nad brzegiem jeziora błysnęły w słońcu okucia uprzęży, Eleeri właśnie okrążała zakręt strumienia. Ona także wspominała twarz o ostrych rysach, zmęczona ponad wszelkie wyobrażenie, i szarozielone oczy błagające o pomoc. Podjęła decyzję już kilka dni temu. Przychodzi taki czas na wojownika, że musi wyruszyć do boju. Oczami wyobraźni ujrzała, oprócz Romara, także Mayrin, Jerrany'ego oraz Tharnę, Hylana i innych Kepliańskich przyjaciół. Zbyt wiele niewinnych ofiar. Musi pomalować twarz barwami wojennymi i złożyć przysięgę pokutsi; przysięgnie walczyć dopóki nie zginą jej wszyscy wrogowie albo sama nie padnie w boju. Zdała sobie sprawę, że cicho nuci Pieśń Śmierci Wędrującego-w-Dal. Uśmiechnęła się do siebie. Będzie gotowa.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

W następnych tygodniach życie wróciło do normy, ale ten pozorny spokój nie zmylił żadnego z mieszkańców zamku nad jeziorem ani kanionu. Poczucie zagrożenia rosło, gdyż teraz coraz częściej widywano Wilkohki, które wciąż głębiej i głębiej zapuszczały się na cudze terytoria. Kiedy się pojawiały, Eleeri samotnie czekała z łukiem w dłoni, a jej kuc cierpliwie pasł się obok, w każdej chwili gotów do biegu. Wybijała z zasadzki pojedyncze Wilkołaki i mniejsze ich grupki, aż zaczęły się lękać okalających góry terenów.
Hylan zrobił wszystko, by zaalarmować inne kepliańskie ogiery. Dwukrotnie pokonał w walce oddane Ciemności Keptiany. Widział, jak traktowały klacze i źrebięta. Zrozumiał, dlaczego jego łagodna matka uciekła z ziem swego plemienia. Wszystko zawdzięczali jej siostrze-krewniaczce, która ich obroniła i wzięła pod swoją opiekę. Będąc źrebakiem, szanował Eleeri; jako podrostek słuchał jej; gdy dorósł, rozmawiał z nią jak równy z równym, lecz doceniał jej dar przewidywania, widział w niej przywódczynię, która układała plany i była w stanie przewidzieć ich efekty. A teraz po prostu kochał ją tak samo jak swoją matkę.
Służące Ciemności keplianskie ogiery były ucieleśnieniem mocy i majestatu zła. Hylan różnił się od wszystkich swoich współplemieńców. Był od nich większy, miał wspanialszą sylwetkę i emanowała od niego siła. W kanionie wszyscy ulegali jego woli, prócz Tharny i Eleeri. Omijały go nawet szerokim łukiem spotkane dorosłe Kepliany. W przeciwieństwie do nich nie musiał walczyć o pożywienie. Nie karmiła go wycieńczona ciągłymi porodami matka, która odegnałaby go jak najprędzej od siebie, chcąc ocalić mu życie. Wyrósł na wspaniałego ogiera i był też inteligentny. Zrealizowały się w nim w pełni możliwości jego rasy. Podniósł oczy znad soczystej trawy widząc mijającą go Eleeri.
- Dokąd udajesz się tym razem?
- Nad rzekę. Rasti znów kłócą się z Wilkołakami. - Uśmiechnęła się złowrogo. - Oszczędza mi to fatygi. Jeśli któregoś tylko zranię, nie muszę powtarzać strzału, bo przeciwnicy sami go wykańczają.
Jej słowa rozbawiły, ale i zaniepokoiły wielkiego ogiera.
- To dobrze, że nasi wrogowie walczą ze sobą, ale zachowaj ostrożność. Rasti są rozwścieczone ciągłymi wypadami intruzów na swoje terytorium. Nawet ja sam nie chciałbym się z nimi spotkać tam, skąd nie można uciec.
Eleeri przyznała mu rację. Stado rasti, to ucieleśnienie śmierci. Zbyt wiele widziała, by podejmować ryzyko. Wskoczyła na konia.
- Będę uważać - przyrzekła. - Ty miej oko na kanion i dom. Powinnam wrócić w południe.
Odjechała cwałem, a runy u wejścia do kanionu rozjarzyły się, gdy je mijała. Hylan odprowadził ją spojrzeniem, nasłuchując cichnącego w oddali tętentu kopyt. Później powoli ruszył w stronę magicznych symboli strzegących ich schronienia. Zamigotały, gdy się do nich zbliżał, a potem zapłonęły miękkim, niebieskozielonym światłem, które dodawało sił i otuchy. Przyjrzał im się z żalem. Należał do Światła; pilnujące wąwozu ochronne runy oznaczyły tak wszystkich jego mieszkańców. Pragnął jednak czegoś więcej. Dla kogoś, kto go nie znał, był Keplianem, sługą Wiecznego Mroku i Zła. Gdybyż jeszcze coś w jego wyglądzie odróżniało go od innych ogierów! Westchnął cicho i wrócił na pastwisko.
Po kilku godzinach podeszła do niego Tharna.
- Dokąd udała się Eleeri? - zapytała.
- Nad rzekę, podrażnić się z rasti. - Nagle zdał sobie sprawę ze znaczenia tego pytania. - Powiedziała, że wróci, gdy słońce będzie wysoko. A jest już znacznie później. Niepokoisz się o nią. - Nie pytał, lecz stwierdził fakt.
Tharna skinęła głową. Oboje znali zwyczaje Eleeri. Jeśli oświadczała, że coś zrobi, to robiła. Jeżeli nie, zawsze miała ku temu ważne powody. Matkę i syna nagle ogarnął lęk.1 Dlaczego nie dotrzymała słowa? Spojrzeli po sobie, razem opuścili kanion i pocwałowali kamienistym szlakiem w stronę rzeki. Nie ujrzeli tam Eleeri, lecz na trawie pozostał zapach jej konia. Ruszyli jego tropem, to bacznie rozglądając się, to węsząc przy ziemi, na zmianę. Wtem Tharna zatrzymała się jak wryta i aż stanęła dęba.
- Tutaj stało się coś złego!
Wyczuli przerażenie kuca. Jego podkowy zdarły darń, kiedy odskoczył w bok. Ale dlaczego? Kepliany opuściły nisko głowy, obwąchując otoczenie. Wilkołaki! Całe stado liczące może ze dwadzieścia sztuk; w dodatku wszystkie były samcami. To nie przypadkowe spotkanie, szły gdzieś w jakimś celu - a ich trop prowadził nad jezioro...
To znaczy przedtem, zanim spotkały Eleeri. Ślady skręciły w podgórze, kiedy Wilkołaki zawróciły, żeby zapolować na kobietę i jej konia. Eleeri uciekała, lecz wyraźnie oszczędzała siły swego wierzchowca.
Kepliany pocwałowały jej śladem. Znajdą ją. Trop był świeży; Wilkołaki musiały okrążyć ją gdzieś w pobliżu.
Tego ranka dziewczyna odjechała z zamiarem przetrzebienia nieprzyjaciół. W swoich potyczkach zachowywała ostrożność i zazwyczaj szczuła wrogów przeciw sobie. Przez ostatnie dwa miesiące odniosła sporo widocznych sukcesów. Zapuszczała się znacznie głębiej w stronę Ciemnej Wieży, niż mówiła o tym swoim kepliańskim przyjaciołom. Nie natrafiła na żaden ślad Romara, ale pewne oznaki wskazywały, że był więziony tam lub w pobliżu. Przekonała się, że siedziby sługi Ciemności strzegły złe moce. Już tylko to świadczyło, iż ukryto w niej coś, co wymaga ochrony. W ostatnich tygodniach raz po raz zbliżała się do Ciemnej Wieży, badając jej fortyfikacje.
Tego dnia wszakże słońce tak przyjemnie grzało, a niebo było takie błękitne. Nie myślała ani o wieżach, ani o więźniach. Rozzłości rasti i zabije lalka Wilkołaków, jeśli dopisze jej szczęście.
Pozwoliła kucowi wybierać drogę w dół zbocza, nad rzekę. Przez krótki czas obserwowała rasti, lecz dzisiaj jakby się miały na baczności. Dostrzegła jakiś ruch w oddali, na drugim brzegu bezimiennej rzeki. Ruszyła kłusem wzdłuż brzegu, a potem, zaintrygowana, przeprawiła się przez rzekę, by zbadać, co się tam dzieje. Raptem z wysokiej trawy, tuż spod kopyt kuca, podniosły się Wilkołaki. Oszalały ze strachu koń skoczył, odwrócił się błyskawicznie i pomknął z największą - jak na siebie - szybkością. Napastnicy pośpieszyli, by odciąć Eleeri odwrót nad bieżącą wodę. Ogarnięty paniką wierzchowiec unosił ją coraz dalej na południe, każdym krokiem oddalając się od zbawczej rzeki. Walczyła z nim zaciekle, targała i szarpała wodze, zaparła się w siodle, wtargnęła nawet do jego umysłu, czego dotąd zawsze unikała. Powodowała nią rozpacz; musi ponownie skierować go nad bieżącą wodę. Kątem oka zerknęła za siebie i zrozumiała, ze grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Goniło ją całe stado składające się wyłącznie z samców. Zdołała wreszcie nakłonić pokryte pianą i potem zwierzę, by zatoczyło wielki, łagodny łuk i wróciło nad rzekę. Ale to w niczym nie poprawiło jej położenia: na drugim brzegu czekały już na nią rasti, a na tym Wilkołaki były coraz bliżej. Kuc zdołałby je prześcignąć, lecz był mniej od nich wytrzymały. A jeśli przeszkodzą jej przebyć rzekę... Niech stado się tylko podzieli, a nie będzie dla niej ratunku. Ogarnięte szałem polowania Wilkołaki jeszcze nie wpadły na ten pomysł - jeszcze nie... Gorączkowo szukała wyjścia z sytuacji. Zacisnęła w dłoni magiczny wisior. Stado zawahało się i Eleeri zdołała wymknąć się z zamykającego się kręgu.
Popędziła opierającego się konia do rzeki. Poziom wody nadal był wysoki po wiosennych powodziach i zwierzę zaprotestowało. Rozumiała te obawy, ale nie miała innego wyjścia. Wysyłała przerażające obrazy do jego umysłu, aż znękany kuc skoczył do wody. Na brzegu czekał na nich jeszcze groźniejszy przeciwnik. Teraz rasti ruszyły w pościg, pozostawiając wyjące z bezsilnej wściekłości Wilkołaki na drugim brzegu. Kuc tracił siły. Eleeri wiedziała, jak zmniejszyć ciężar swego ciała podczas jazdy. Lecz jej wierzchowiec przebył z nadmierną szybkością zbyt długą drogę, a lęk odbierał mu siły i zmniejszał wytrzymałość muskułów.
Zaczął się potykać i przystawać. Rasti ich doganiały, koń jednak, choć chwiejnie, biegł nadal tak bardzo przestraszony, i że mógłby umrzeć w biegu. Eleeri co rusz odwracała się w siodle i strzelała, uważając, by z którejś strony nie przeciążyć wierzchowca. Każda jej strzała zabijała. Te rasti, które tylko raniła, ginęły pożarte przez swoich towarzyszy. Każda śmierć spowolniała pościg, więc wyczerpany koń wciąż wyprzedzał ścigających, ale jak długo?
Dziewczyna policzyła groty i zadrżała. Kuc bez ciężaru na grzbiecie ucieknie. Z nią -zginą oboje. Gdyby miała pewność, że rasti zostawią ją w spokoju, kiedy jej wierzchowiec padnie, i rzucą się do jedzenia, podczas gdy ona będzie uciekać... Była bardzo przywiązana do cisawego konika, który nosił ją tak chętnie, ale poświeciłaby go, żeby się ratować. Szybkie pchnięcie nożem oszczędziłoby mu cierpień. Nie miała jednak żadnych złudzeń. Rasti pożerały swoich pobratymców w ciągu kilku minut. Zawsze jednak kilka kontynuowało pościg, nie biorąc udziału w uczcie. Może jadły na zmianę? Czy większy łup je zatrzyma? Wątpliwe. Nie może zabić kuca, nie mając pewności. Koń nierównym krokiem biegł wciąż do przodu; o kilka metrów od wyszczerzonych zębów ścigających ich stworów.
Eleeri podjęła decyzję. Poczeka do chwili, kiedy kuc już nie będzie w stanie wyprzedzić rasti. Zabije go od razu, a potem ucieknie gdzieś, gdzie będzie mogła się bronić. Zabity kuc to dużo jedzenia, powinien odciągnąć większą część stada, nie sprzeda więc tanio życia. Hai! Stanie przed bogami jako wojowniczka. Grymas zaciętości wykrzywił jej usta. Niech atakują; pierwszy, który się do niej zbliży, zginie. Pozwoliła, by owładnęła nią wściekłość. Poczuła przypływ sił, gdy odwróciła się, aby wystrzelić ostatnie strzały.
Z najbliższego wzgórza dobiegł ją jakiś dźwięk. Kepliany nie zagłębiły się daleko na terytorium wrogów. Wiatr, który właśnie zmienił kierunek, wyjawił im, że polujący zmienili kierunek pościgu. Wraz z nim napłynęły zapachy: martwych rasti, odór krwi, potu i przerażenia. Tharna i Hylan wyczuli rosnące zmęczenie wierzchowca Eleeri. Dostrzegli uciekających i ścigających daleko w dole zbocza. Może jeszcze zdążą na czas?
Pogoń byki coraz bliżej. Tharna i Hylan zbiegali w dół zbocza ukosem, stopniowo zbliżając się do podnóża góry. Myśliwi i ścigana przez nich zdobycz tak byli pochłonięci biegiem, że żadne nie podniosło głowy, by sprawdzić, czy jeszcze ktoś nie zamierza uczestniczyć w polowaniu. Matka i syn dotarli na równy teren i pogalopowali, wytężając wszystkie siły. Ich wielkie ciała wyciągnęły się w biegu. Poruszając się znacznie szybciej niż rasti, wcześniej dobiegli do zakrętu, do którego zmierzały krwiożercze stwory. Midi dość czasu, by dostrzec i zrozumieć postępowanie Eleeri. Za kilka minut kuc padnie, a wtedy ona sama stanie do ostatniej walki.
Ogarnięty bitewną gorączką umysł dziewczyny przekazywał bez przerwy myślowe obrazy. Kepliany odebrały je w chwili, gdy ścigający skierowali się w ich stronę. Przez kilka chwil Tharna i Hylan porozumiewali się bez słów. Podjęli decyzję zaprzeczającą całej ich istocie, ale nie dbali o to. Przyjaciółka, siostra-krewniaczka zginie, jeśli jej nie pomogą. Ona zrobiłaby dla nich jeszcze więcej.
Kopyta Keplianów ryły ziemię, kiedy mknęły ku Eleeri. Ich umysły nawiązały kontakt z jej umysłem, przekazały ostrzeżenie, obrazy znacznie bardziej skomplikowane niż zwykła rozmowa w myśli. Tharna jednym skokiem znalazła się u jednego boku potykającego się konia, Hylan zaś u drugiego. Padł rozkaz. Eleeri zawahała się na chwilę... Czy jest tego pewny? Jest! Keplianica zwolniła biegu, wierzgając na wszystkie strony. Łapała obnażonymi zębami wybiegające na czoło rasti i zgniótłszy je, odrzucała na bok. Drapieżniki otaczały każde zabite zwierzę, pożerały je, a potem znów ruszały w pościg. Lecz Kepliany mknęły znacznie szybciej od najszybszego rasti. Uwolniony od jeźdźca kuc przyśpieszył, a strach dodał mu sił. Siedząc na grzbiecie Hylana Eleeri drżała z przejęcia. Skuliła się nisko na jego kłębie, pamiętając o równomiernym rozkładaniu swojego ciężaru, czuła pod sobą napinające się w rytmicznym wysiłku potężne muskuły. Sięgnęła myślą do umysłu Kepliana, szukając podświadomie jedności, którą zawsze znajdowała z każdym wierzchowcem.
Napłynęła fala obrazów pełnych mocy. Jakby sięgając po wodę, napiła się nie rozcieńczonego wina. Ta łączność, poczucie jedności, oszołomiło także Kepliana. Dla niego było to Światło, błysk, który dotarł do najdalszych zakamarków jego umysłu. Ukazał mu to, czego nie umiał określić słowami. Przeszył go jak miecz, oczyszczając, uzdrawiając. Przypomniał sobie swoje przerażenie przy porodzie, ból, zdumienie i nienawiść do tych, którzy krzywdzili go, trzymając z dala od matki. Teraz wszystko to zniknęło, rana się zagoiła. Zrozumiał ludzką ignorancję i strach. Zaakceptował myśl, że był dla tych istot jednym ze sług Ciemności, zabijanych przy każdej okazji.
Obok biegł słabnący kuc. Młody ogier czuł dla niego litość. Dotychczas pogardzał nim jako nędzną kopią Kepliana. Żałował tego teraz, gdyż tamten nigdy nie pozna tego co on, mocy i blasku Światła łączącego dwoje w jedno. Bał się wziąć Eleeri na swój grzbiet, obawiał się, iż poczuje się upodlony i poniżony. Hylan podrzucił do góry głowę i dzikie rżenie bojowego ogiera wyrwało się z jego piersi jak triumfalny zew. Jeździec go nie uwięził, przeciwnie, wyzwolił. Hylan nie zamienił się w bezduszne narzędzie, ale zrozumiał, że wypełnił swoje przeznaczenie, że jest tworem Światła.
Skręcili w górę zbocza ledwie widocznym szlakiem biegnącym w stronę kanionu. Tharna, połączona niewidzialną więzią z umysłem Hylana, odebrała słabe echo ekstazy, jaką Eleeri obdarzyła jej syna. Zastanowiła się ze smutkiem, czy tę rozkosz odczuwały również Kepliany noszące na grzbiecie sługi Ciemności. Jeśli tak istotnie było, to lepiej teraz rozumiała postawę ogierów. Odtrącone przez Światło, chciały jednak stać się czymś więcej niż mogły być same z siebie. Mknęła za Hylanem, a kopyta uderzały głucho w skalistą ścieżkę. Następnym razem to ona poniesie swą siostrę-krewniaczkę, która złączyła się teraz z jej synem w jedną istotę, stojącą po stronie Światła. Będzie jednak szczodra. Rozbawiła ją ta myśl. Tak, pozwoli Hylanowi nosić jeźdźca, na grzbiecie... czasami.
Dotarli do wejścia do zaczarowanego wąwozu, dawno pozostawiwszy za sobą rasti. Magiczne runy zapłonęły jaskrawym blaskiem, jarzyły się jak pochodnie widoczne nawet przy dziennym świetle. Niebieskozielona barwa ustąpiła powoli miejsca złocistej, srebrzyście żyłkowanej jak mgła w kanionie. Eleeri wyczuła delikatne przyciąganie, jakby witano ją radośnie. Wzruszyła ramionami. To kuc niósł ją w niebezpieczeństwie, dał z siebie wszystko. Czy może go teraz zlekceważyć?
Pokrytego pianą, robiącego bokami, ledwie trzymającego się na nogach? Zsunęła się z Hylana i oparła na chwilę głowę o jego bark. Potem przyciągnęła do siebie Tharnę. Stali tak przez chwilę razem, złączem silniej niż kiedykolwiek.
- Wiem, co zrobiłeś, Hylanie.
- Zrobił nie więcej, niż ja sama bym zrobiła. - Tharna poruszyła się lekko. - Następnym razem to ja cię poniosę. Jestem twoją towarzyszką broni. Tak być chyba powinno...
Do Eleeri dotarła ledwie wyczuwalna, pytająca myśl. Pośpiesznie posłała falę ufności i miłości.
- Następnym razem, przyjaciółko. Będziecie mnie nosić oboje, wedle waszego wyboru i woli. Któż chciałby jeździć na zwykłym koniu, skoro może mknąć razem z kimś bez porównania wspanialszym?
Nagle ta jedna myśl przemknęła przez ich umysły, gdy tak stali pochyleni ku sobie, dotykając się ciałami. Może właśnie w tym celu Wielcy Adepci stworzyli Kepliany? Eleeri raptem oderwała się od przyjaciół usłyszawszy cichą skargę.
- Kuc, muszę się nim zająć! - wyjaśniła. Niechętnie przyznali jej rację. Poszli za nią, kiedy zajęła się oporządzaniem zmęczonego zwierzęcia, wymieniając pełne rozbawienia komentarze. Wreszcie uznała ich żarty z niczego nieświadomego konika za zbyt złośliwe. Odwróciła się ku nim i powiedziała z powagą:
- Posłuchajcie mnie. Wiem, że nie jest Keplianem. Wtem, że nie ma tak bystrego umysłu, nie potrafi mówić, nie jest zbyt inteligentny, nie dorównuje wam ani urodą, ani szybkością. Jednak zawsze daje z siebie wszystko. Mógłby zginąć, gdy tak pędził co sił w nogach, by mnie ocalić. Doceniam jego łagodność, uczciwość i ciężką pracę. Nie znaczy to, że mniej cenię moich przyjaciół. - Utkwiła w nich spojrzenie i czekała.
Milczeli długo. Kuc oddalił się w poszukiwaniu trawy, Hylan zaś podniósł głowę.
- Masz rację. Cenisz go za to, czym jest, tek jak zawsze nas ceniłaś. My jesteśmy czymś większym od niego, ale...
- ... ale nie ignoruje się mchu tylko dlatego, że trawa jest bardziej soczysta - podchwyciła jego matka. - Oba są jadalne i cenne dla tego, kogo dręczy głód.
- Tak właśnie jest - skinęła głową Etoeri i po chwili
milczenia dodała: - Czy chcecie zataić przed resztą to, co się stało?
Kepliany naradziły się, dotknęły nosami. Tharna zwróciła na przyjaciółkę szare teraz oczy.
- Niech się dowiedzą. Czego mamy się wstydzić? Jeśli niosę na grzbiecie swoją siostrę-krewniaczke, to dlatego, iż obie tego pragniemy. - Rzuciła dumnie głową. - Nikogo nie proszę o pozwolenie; tak samo mój syn, który jest tu panem. Niech wszyscy to zobaczą. Nie obchodzą nas ich opinie!
Eleeri zdawała sobie sprawę, jak ważny był to krok. Wskoczyła lekko na grzbiet przyjaciółki. Na oczach zdumionych Keplianów przylgnęła do szyi Tharny, która pomknęła wyciągniętym galopem do przeciwległego krańca kanionu. Zbliżyły się do czarodziejskiej mgły, ta zaś zadrżała; rozjarzyły się złociste błyski, jakby zapraszając do środka. Keplianica cofnęła się, chcąc zawrócić na pastwisko. Eleeri zaś z pochyloną głową zanuciła starożytne słowa łączące jeźdźca i wierzchowca. Tharna nie znała mowy Nemunuhów, ale w pełni zrozumiała zawartą w nich miłość, troskę i przywiązanie. Ich umysły zetknęły się, zwarły mocniej niż kiedykolwiek dotąd. Właśnie to! Tak, takie jest przeznaczenie Keplianów! Ogarnęła je wspólna radość. Dziewczyna wyczuwała bicie wielkiego serca Keplianicy, radość z szybkości, z jaką mogły biec jej mocne nogi; była Tharna, a Tharna była nią. Keplianica również badała nową dla siebie sytuację. Miała wrażenie, że jej umysł jakby się rozszerzył. Nigdy dotąd nie rozumiała pojęcia odległości w czasie. Teraz pojęła to bez trudu. Ujrzała różne warianty przyszłości. Wszystkie przesłonięte mgłą światy, które mogłyby zaistnieć, gdyby... Nachyliła się ku nim, przyglądając się im uważnie, starając się przeniknąć je wzrokiem. Zdała sobie sprawę ze względnej słabości swojej przyjaciółki. Eleeri musi zgromadzić zapasy żywności na zimę, uszyć okrycia chroniące przed chłodem i mrozem. Nie może wędrować tak szybko jak Keplian. Ach, to dlatego tak wysoko ceni swego kuca! Tharna dopiero teraz to zrozumiała.
Ujrzała zachodzące między nimi podobieństwa i dzielące je różnice. Poczuła ciepłą falę omywającej je przyjaźni. Później w umyśle Tharny powstał obraz, który wiele wyjaśnił. Ludzie są słabi w porównaniu z Keplianami, Wilkołakami, a nawet zwykłymi zwierzętami. Dlatego zawsze myślą o przyszłości. Muszą wyrabiać broń, zmieniać miejsce, w którym mieszkają, w taki sposób, by mogli w nim przeżyć. Ponieważ rodzą się nadzy, bez schronienia, zmuszeni są znajdować lub budować domy, szyć odzież, gromadzić prowiant na czasy niedostatku.
Tharna poczuła się dziwnie, jej umysł wznosił się coraz wyżej, napełniał się nowymi myślami i pojęciami. Pojawiły się skądś całe ciągi logiczne, po chwili rozsypały się na części i ułożyły w nowe wzory. Stała ze zwieszoną głową, a powolne dreszcze wstrząsały jej ciałem, kiedy pogłębiała się więź łącząca ją z Eleeri.
Hylan delikatnie musnął ją chrapami.
- Czy wszystko w porządku? Ocknęła się z transu i cofnęła lekko.
- W porządku, mój synu. Dowiedziałam się tylu nowych rzeczy. Muszę to przemyśleć.
Śmiech dziewczyny połaskotał ich mózgi.
- Ja również dowiedziałam się rzeczy, których dotąd nie brałam pod uwagę. Twój umysł to prawdziwy skarb, siostro--krewniaczko.
W jednej chwili cała trójka pojęła tę prawdę. Lecz natężenie tej bliskości przekroczyło granice wytrzymałości Eleeri. Oderwała się od wspólnoty i zsunęła z grzbietu Keplianicy. Odeszła po gęstej murawie w stronę domu. Była głodna i spragniona. Naje się, napije i prześpi, potem spokojnie przemyśli wszystkie wydarzenia. Kepliany wiedziały, co zamierza. Bez dyskusji odeszły, by zaspokoić głód i pragnienie.
Tej nocy Eleeri spała jak zabita. Miniony dzień był bardzo meczący. Złączenie własnego umysłu z umysłem Tharny wyczerpało ją tak bardzo, że zdołała tylko spłukać gardło i byle co przegryźć, i natychmiast zasnęła kamiennym snem. Leżała bez ruchu na posłaniu, zupełnie zwiotczała.
Zobaczyła we śnie mężczyznę. Wysokiego, chudego, o szarozielonych oczach i czarnych włosach. Ostre rysy jego twarzy kłóciły się z delikatnym wykrojem ust, pasowały wszakże do energicznie zarysowanego podbródka. Wyglądał na wyczerpanego, a jego bladość świadczyła, że jest więźniem, lecz nadal dumnie unosił głowę i stąpał pewnym, sprężystym krokiem.
Wisior na szyi Eleeri ożył, rozjarzył się światłem. We śnie ścisnęła go w palcach. Mężczyzna otworzył usta i dziewczyna wytężyła słuch, ale nic nie usłyszała. Mówił coś, lecz do niej nie docierał żaden dźwięk. Jakby dzieliła ich gruba szklana przegroda, zagłuszająca wszystko, co miał do powiedzenia. Ona jednak pochodziła z ludu, który umiał wymownie przemawiać rękami. Bez udziału woli jej dłonie uniosły się, dając znaki. Blady, niebieskozielony ogień zawisł na chwilę w powietrzu i mężczyzna nakreślił jakąś runę. Ogień zrobił się jaskrawszy! Eleeri usłyszała tak ciche słowa, że z trudem je rozróżniają. Wiedziała przy tym, że wypowiedzenie każdego odbiera siły mężczyźnie ze snu. Eleeri szybko wskazała gestami, że powinien zwrócić się do niej w języku znaków, którego nauczył ją Cynan. Mężczyzna skinął głową i zaczął szybko "mówić". Zrozumiała, iż ma niewiele czasu, lada moment zauważą tę rozmowę ci, którzy go więżą. Znała jego imię, lecz nie chciała podać mu swego. Imiona miały moc w tej krainie ze snu, może jeszcze większą niż na jawie. Odczytał jej myśl i skinął głową. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Nie poda mu swojego prawdziwego imienia, tylko takie, które zwróci jej uwagę, kiedy on go użyje.
Dotknęła swojej piersi. - Tskup. - Było to słowo w języku jej plemienia oznaczające doświadczonego wojownika, który wie, dokąd leci strzała. Było to słowo, które mogło przyciągnąć jej uwagę, ale nigdy zbyt silnie, gdyż dotyczyło Nemunuhów, a nie jej samej. Później wpatrzyła się w niego, on też podniósł oczy i ich spojrzenia się spotkały. Poruszyła wargami, wypowiadając bezgłośnie jego imię. Popatrzył na nią pytająco. Zaczęła więc "mówić" płynnymi ruchami. Ach, znów skinął głową, zrozumiał, czego się o nim dowiedziała od jego siostry. Zdołali stopniowo wymienić pewną ilość informacji. Przez cały ten czas wiszący w powietrzu niebieskozielony znak wciąż bladł, aż wreszcie zniknął, a wraz z nim Romar. Na pożegnanie rzucił ostatnie, rozpaczliwe spojrzenie. Może zadawał sobie pytanie, co dobrego zrobili prócz obudzenia nadziei, którą i tak odbierze mu Ciemność.
Eleeri ocknęła się. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami i żaczek się zastanawiać nad tym, co ujrzała we śnie. Wiedziała teraz więcej o Komarze. Sportretowano go, kiedy był chłopcem, lecz tej nocy spotkała nie chłopca, ale mężczyznę, wojownika. Na twarzy chłopca malowała się pewna wrażliwość świadcząca o bujnej wyobraźni. Możliwe, że mężczyzna jeszcze zachował te cechy, ale - jeśli się nie myliła - kryły się bardzo głęboko.
Podsumowała wszystko. Rzeczywiście był więźniem w Ciemnej Wieży, ale nie chciał powiedzieć, co lub kto go więzi. Używano go jako... Jedyne słowo, które przyszło jej na myśl, to "przekaźnik" mocy. Wykorzystując energię życiową Ro-mara pan Ciemnej Wieży narzucał swoją wolę Wilkołakom i keptiańskim ogierom, które mu służyły. Ostatnio czerpał coraz więcej i częściej. Wysysano z Romara siły, posługując się nimi w złym celu. Jeśli nie odzyska wkrótce wolności, zostanie zeń tylko pozbawiona rozumu skorupa. Eleeri odebrała równie silnie zarówno jego rozpacz, jak i desperację.
Rozważyła wszystko gruntownie. Jej początkowe wnioski znalazły potwierdzenie, zwłaszcza że obecnie wiedziała znacznie więcej. Wywnioskowała, że pan Ciemnej Wieży mógłby wykorzystać również i Mayrin. Brat i siostra, złączeni w jedno, staliby się znacznie potężniejsi niż każde z osobna. Jednakże czarnoksiężnik nie zdołałby posłużyć się samą\Eleeri. Nie była bowiem krewną Romara, nie należała do jego rasy, co więcej, pochodziła z innego świata. Miała w sobie coś, co tutaj nazywano mocą. W jakiś sposób wyczuwała, że jej moc jest jednak inna i ów sługa Wiecznego Mroku nie zdołałby zwrócić tej siły przeciwko niej samej. Maszerowała w takt innego werbla. Jej pieśni należały do obcego świata. Do ludu związanego z odmiennymi mocami. Powinna jednak zachować ostrożność. Nie ujawnić wrogowi żadnej rysy, w którą mógłby wsunąć nóż. Musi zebrać jak najwięcej informacji. Od Tharny dowiedziała się już coś niecoś o tutejszych mocach. Trzeba często odwiedzać tę wieżę nad jeziorem. Mayrin ma niewielki talent magiczny. Eleeri na pewno dowie się od niej jeszcze więcej. Później, kiedy już będzie gotowa do walki, spróbuje wezwać Romara. Co dwie głowy to nie jedna, Dysponując większą wiedzą i odpowiednio przygotowana, może zdoła go uwolnić.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nie była jednak gotowa, kiedy Romar ponownie wtargnął do jej snu. Miał chudszą twarz i bardziej zmęczone oczy niż poprzednio. Skupiła uwagę na jego palcach, które poruszały się szybko, tworząc słowa. Dlaczego tak trwonił siły? Dopiero po chwili zza wojownika, który przestrzegał ją przed niebezpiecznymi ścieżkami, wyjrzał przestraszony człowiek. Był uwięziony, z dala od rodziny i przyjaciół. Skontaktował się z nią po prostu dlatego, że czuł się bardzo samotny, że pragnął porozmawiać z jedyną istotą, do której mógł dotrzeć. Jej ręce zaczęły się poruszać równie prędko, odpowiadając w języku znaków, który wspólnie tworzyli.
- Wilkołaki boją się ciebie - nadał Romar.
- Dopilnowaliśmy tego. Ale co z twoim panem? Czy czuje naszą wrogość wobec siebie?
Romar skinął twierdząco głową. Ten, kto go wykorzystywał, wiedział, że ktoś mu się przeciwstawia. Lekceważył to. Zabite Wilkołaki się nie liczyły. Było ich dużo.
- Pewnego dnia może ich zabraknąć. - Eleeri uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Zobaczymy, może tak zmniejszymy ich liczebność, że ten potwór zacznie się tym niepokoić.
- Masz szansę, póki nie skupiasz na sobie całej jego uwagi. Musisz go pokonać wtedy, gdy jest pewny siebie.
Przytaknęła w milczeniu. To miało sens. Utrzymać równowagę, nie alarmować zbytnio władcy, a zarazem zabijać tylu wrogów, ilu się da. Zmienili temat rozmowy. Romar chciał się dowiedzieć jak najwięcej o swojej rodzinie.
- Nie powiedziałaś im?
- To byłoby nierozsądne.
Zagryzł wargi, lecz nic nie odpowiedział.
- Bądź pewien, że w razie niebezpieczeństwa pojadę ich ostrzec. Stali się moimi przyjaciółmi. Po prostu chodzi o to, że... - Urwała, wzruszając ramionami.
- Że obawiasz się reakcji Mayrin - dokończył za nią. - Jesteś przekonana, iż zażąda, byś zaatakowała Ciemną Wieżę od razu i nie przygotowana do walki, prawda?
- Tak - przyznała Eleeri.
Romar pochylił lekko głowę, rozmyślając nad jej słowami.
- Chyba masz rację. Zachowaj więc tajemnicę, ale nie opuszczaj mnie, błagam cię. - Nie wypowiedział tych ostatnich słów w mowie znaków, lecz wykrztusił je drżącymi wargami. Dziewczyna poczuła wzruszenie, aczkolwiek nie dała nic po sobie poznać.
- Nawet o tym nie myślę. Przystanęłam, bo chcę zgromadzić wiedzę i wypróbować swoje zdolności. Już teraz możemy rozmawiać dłużej i znacznie łatwiej niż za pierwszym razem. To się może przydać, gdy przybędziemy cię uwolnić. Nie trwoń sił i czekaj. Dzień wyzwolenia może być bliski.
Postać Romara rozpłynęła się wraz z ostatnim błyskiem niebieskozielonego symbolu. Eleeri siedziała na łożu, pogrążona w myślach.
Miała nadzieję, że Romar przeżyje. Szaleństwem byłby atak bez rozpoznania istoty Ciemnej Wieży. Prawdę mówiąc nie była pewna, czy chce zaryzykować utratę wszystkiego, co zyskała. Brat Mayrin dziwnie ją pociągał, nie był wszakże krewnym, dla którego musiałaby przelać krew. Potrząsnęła głową. Widziała, że źle znosi niewolę. Mogła jednak nadal rozmawiać z nim, kiedy ponownie się u niej zjawi. Tyle może i tyle zrobi. Wyciągnęła się na łożu i niebawem pogrążyła w ożywczym śnie bez majaków. Obudziła się wypoczęta, gotowa do polowania.
Tej nocy spała spokojnie, lecz przez dwie następne odwiedzał ją Romar. Oboje stopniowo poznawali się coraz lepiej, aż wreszcie odważył się porozmawiać z nią o dręczących go najgorszych obawach. O bólu i poniżeniu.
- Zawsze tak sobie wyobrażałem gwałt. Wtargnięcie nie tylko do ciała, ale i do duszy. Za każdym razem, kiedy on posługuje się moją mocą, wycofuję się w głąb jaźni, ale miejsce to staje się coraz mniejsze. Pewnego dnia wyrwie mi tę ostatnią ostoję wolności, świadomości, łom jestem, i pozostanie ze mnie tylko chodząca i rozmawiająca skorupa.
Eleeri wyczuła w jego głosie dławiący strach. Odpowiedziała odruchowo, przywołując wspomnienia. Niech wie, że nie tylko on się boi. Ją także źle traktowano i kuliła się kiedyś z przerażenia. Opowiedziała o swojej ciotce i wuju. O ich nienawiści do jej rasy. Ta opowieść zaciekawiła Homara.
- Więc w świecie, który opuściłaś, byłaś inna niż pozostali?
- Za taką mnie uważali. A przecież jestem człowiekiem, tak samo wszyscy z mojego plemienia. Walczyli o swoją ziemię, o zachowanie trybu życia, który cenili. I tylko tym się różnili od białych. - Dodała, poruszając wolniej rękami: - Za dużo było tam nienawiści; zawsze ktoś kogoś nienawidził. Dlaczego ludzie nie mogą żyć w pokoju? Dlaczego zawsze pożądają tego, co mają inni?
Lekki uśmiech przemknął przez zmęczoną twarz Homara.
- Dlatego, że są ludźmi. Czasami myślę, że chęć posiadania i zawładnięcia tym, czego się pragnie, to wrodzona cecha nas wszystkich. Odmiana zwierzęcej potrzeby posiadania własnego terytorium. - Spojrzał na zawieszony w powietrzu czarodziejski symbol. - Jutro o tym porozmawiamy. Nasze rozmowy pozwalają mi zapomnieć o moich obawach - powiedział i zniknął ze snu dziewczyny.
Dwie noce później to ona do niego dotarła. Poprzedzające dni spędziła na rozmyślaniach. Teraz zapytała skwapliwie:
- W jaki sposób cię pojmano?
- Nie wiem. Uderzono mnie w głowę i niewiele z tego pamiętam. Polowałem. Przypominam sobie obozowisko, w którym ułożyłem się do snu; a potem znalazłem się tu, gdzie teraz przebywam. Myślę, że schwytano mnie we śnie. Nie wiedziałem, że sługa Zła zamieszkał znowu w Ciemnej Wieży. Dlatego nocowałem w pobliżu. - Wzruszył ramionami. - Postąpiłem głupio, ale powiodło mi się na polowaniu i mój koń był bardzo zmęczony. Rozbiłem obóz, by dać ma odpocząć. Obaj drogo za to zapłaciliśmy.
Wyciągnęła ku niemu ręce, a jej palce szybko kreśliły w powietrzu słowa.
- Nie obwiniaj się o to. Ale co z tą wieżą? Czy możesz mi więcej o niej opowiedzieć? I o tym, kto cię więzi?
Romar zmierzył ją wzrokiem.
- Wieża to miejsce przesiąknięte ogromną mocą Ciemności. Przyciąga ku sobie co pomniejszych sługusów Mroku, którzy chcieliby osiągnąć wielkość. Tracą wszystko i giną, ale zawsze przychodzą następni. Wołają mnie. śpij dobrze.- Zniknął i Eleeri zasnęła mocniej.
Noce nadchodziły i się kończyły. Czasami przyprowadzały ze sobą Romara. Wtedy roztrząsali problemy filozoficzne, opowiadali sobie o swoim życiu, a w miarę jak rosła i umacniała się ich przyjaźń, żartowali. Eleeri wiedziała, że jej towarzystwo dodaje mu sił i pozwala lepiej znosić niewolę. Może jakaś część jej energii sączyła się przez dzielącą ich niewidzialną zaporę i uzupełniała jego kurczące się zapasy. Może tak było, bo po spędzonych na przyjacielskiej pogawędce nocach wydawał się mniej zmęczony. Zostali przyjaciółmi i dobrze im było ze sobą. A przecież Eleeri nadal się wahała. Zdawała sobie sprawę, że w imię tej przyjaźni mógł w każdej chwili zażądać od niej pomocy. Lecz takie same obowiązki nałożyła na nią wcześniejsza przyjaźń z Tharną i Hylanem. Czy mogła narazić na ryzyko nie tylko tych dwoje, ale też pozostałe Kepliany, z którymi mieszkali w kanionie? Nawet ci, którzy przeszli na stronę Zła, lękali się pana Ciemnej Wieży, któremu przecież służyli. Jak zatem daleko powinni się od niego trzymać słudzy Światła?
A przecież w głębi duszy wiedziała, co ją powstrzymuje. To był strach - nie, nie przed śmiercią, tylko przed utratą wszystkiego, co tutaj znalazła. Im dalej przeganiała od siebie tę myśl, tym częściej pojawiała się na obrzeżach jej świadomości. Wreszcie podjęła decyzję: zaczeka. Kiedyś, dawno temu usłyszała żart o podejmowaniu tego rodzaju decyzji. Jeżeli się je odkłada, to problem albo rozrośnie się do takich rozmiarów, że trzeba będzie coś zrobić, albo sam się rozwiąże. Powziąwszy takie postanowienie, była bardziej rozluźniona, kiedy Romar znowu ją odwiedził. Nie zdawała sobie sprawy, że brat Mayrin widział jej wewnętrzne zmagania i zrozumiał jej stanowisko.
Nie zażąda od niej więcej, niż sama może mu dać. Już dawno temu uświadomił sobie, że Eleeri należy do tych, którzy chadzają własnymi drogami. Ponaglając dziewczynę wbrew jej woli, tylko umocni ją w niechęci. Zresztą nie miał do tego prawa. Nie należała nawet do jego rasy, nie mówiąc już o pokrewieństwie. Przyglądał się jej uważnie podczas rozmowy. Była piękna - och, nie wedle pewnych potocznych ocen, ale Romar nie należał do mężczyzn tęskniących za pulchnymi, bezmyślnymi ślicznotkami. Podziwiał sprężyste ruchy Eleeri, dumę bijącą z każdej linii jej smukłego ciała. Jej sprawność we władaniu bronią nie budziła w nim gniewu i nie rzucała wyzwania jego męskości. Taka kobieta to godna partnerka mężczyzny w pełnym niebezpieczeństw kraju, osłona jego pleców w boju. Z nią mężczyzna mógł być sobą, nie musiał gryźć się w język w obawie, że przerazi słabą kobietkę. Początkowo przyciągały go do niej straszliwa samotność i pragnienie jakiegokolwiek towarzystwa. To jednak się zmieniło. Może jest człowiekiem bez jutra, bez przyszłości, jeśli jednak ocaleje, chce spędzić życie właśnie z nią. Nadal jednak nie dawał nic po sobie poznać - ani tego pragnienia, ani zrozumienia jej postawy. Nie utrudni jej życia bardziej, niż ona sama sobie utrudnia. Obserwował, jak walczy z własnymi obawami i lekami. Patrzył, jak waha się pomiędzy chęcią zaatakowania Ciemnej Wieży i przyjścia mu z pomocą, a strachem, że utraci wszystko, co zyskała w tym nowym świecie.
Tymczasem sługa Ciemności zaczął znów częściej i głębiej czerpać z Romara siły witalne, wiele nocy musiał wiec spędzić samotnie. Eleeri odgadła powód, dla którego nie odwiedzał jej we snach. Na zewnątrz kanionu coraz częściej rozlegało się wycie Wilkołaków ruszających na polowanie. Rosło też okrucieństwo i dzikość rasti. Wojownik nie walczy z przeważającymi siłami wroga, pozostawiła więc wrogów na jakiś czas w spokoju. Lecz serce ją bolało, że ignoruje nauki całego swojego życia. Uspokajała samą siebie, przypominając sobie opowieści Wędrującego-w-Dal. Tak wiele ostrzeżeń przed porywczością młodości... A mimo to z całej duszy pragnęła ujrzeć twarz mężczyzny, który stał się jej przyjacielem. Dzielić się z nim myślami, dzielić się... Nie, jeszcze raz - md Wojownik nie walczy, kiedy nie ma żadnych szans na zwycięstwo. A co do jej serca, lepiej zachować je dla kogoś, kto miał więcej szczęścia w życiu.
Pogrążona w rozpaczy wyprawiała się wciąż dalej i dalej od kanionu. Raz spotkała kogoś, kogo uznała za zwiadowcę, chociaż mężczyzna nie wyjaśnił powodów, dla których przebywał na ziemiach Keplianów. Rozmawiała z nim uprzejmie, zanim ruszyła w dalszą drogę. Dostrzegła coś niepokojącego w jego oczach i zdwoiła czujność, trzymając swego kuca poza zasięgiem jego broni. Wkrótce potem Tharna przyłączyła się do niej.
- Jedzie za nami. Zirytowana Eleeri zaklęła szpetnie.
- Nie podoba mi się to. Czego on chce?
- On poluje. - Keplianica przekazała do umysłu dziewczyny zapach drapieżnika idącego tropem zdobyczy. Eleeri rozważała wszystkie możliwości, gdy kłusowały dalej. Rozejrzała się po terenie, który przemierzały, gdy, pojawił się ów nieznajomy mężczyzna. Wtedy zrozumiała wszystko i bez słów przekazała to swojej przyjaciółce. Tharna zatrzymała się i też się przyjrzała okolicy.
- Widział nas razem. Będzie więc uważał, że służymy Ciemności.
- Tak sądzę. Teraz chodzi o to, czy staramy się go zgubić, czy atakujemy?
Tharna nadała obraz będący odpowiednikiem wzruszenia ramionami. Eleeri skinęła twierdząco głową. Keplianica miała rację. Pozostało tylko czekać na dalszy rozwój wypadków. Postanowiła jedno: nie pozwoli, by nieznajomy zbytnio się zbliżył do kanionu. Jeśli jacyś ludzie tam trafią, wyciągną niekorzystne dla wszystkich wnioski. To za duże ryzyko...
Uświadomiła sobie, że Tharna wpadła w rozpacz na myśl, że została zaliczona do zwolenników Wiecznego Mroku. Pogładziła delikatnie bujną grzywę przyjaciółki i podrapała ją za niewielkimi, nastawionymi teraz uszami.
- To nie twoja wina, siostro-krewniaczko. Znajdujemy się na ziemiach Keplianów i w pobliżu Ciemnej Wieży. Uznałby, że służę Złu, nawet gdyby nie zobaczył nas razem. Nie zna mnie; jego lud się tak nie ubiera. - Spojrzała w dół na ogłowie kuca. - Nawet te wodze nie przypominają tych, które zna. Przerobiłam je na takie, jakie bardziej mi odpowiadają. Znalazł się blisko mnie i zauważył różnicę. Niech sobie poluje; zgubimy go szybko.
A jednak się pomyliła. Obojętne, kim ponadto był ten mężczyzna, lecz okazał się świetnym tropicielem. O zmierzchu pozostał w tyle, ale nadal uparcie trzymał się ich śladu.
- Chyba powinnyśmy wrócić? Milcząca zgoda.
Eleeri odwróciła kuca od wiodącego do domu szlaku i ruszyła dalej brzegiem strumienia. Lepiej nie zbliżać się do znanego im brodu. Tropicielowi niewiele trzeba, by przeszedł na drugą stronę i dotarł do podgórza. Eleeri wahała się, chcąc skrycie zawrócić i zabić go, kiedy będzie ją mijał. Ten mężczyzna był wrogiem wszystkiego, co było jej bliskie i drogie. Jeśli teraz trafi za nimi do kanionu, później na pewno przyprowadzi innych, by pozabijać wszystkich mieszkańców. A mimo to uważała jego śmierć za niepotrzebną. Walczyli w końcu po tej samej stronie w odwiecznej wojnie Światła i Ciemności. Indiańskie leki mogły zwrócić się przeciw temu, kto uśmiercał swoich.
- On ciągle idzie naszym tropem - zauważyła Tharna. Eleeri podzieliła się z nią swoimi wątpliwościami. Może zdołają szeroko okrążyć ziemie Keplianów i zgubić tropiciela pomiędzy wysokimi wzniesieniami na południowym wschodzie. To się może udać, jeśli mężczyzna okaże wytrwałość i będzie szedł za nimi przez wiele dni. Wtedy może zdołają oderwać się od niego nie zabijając go niepotrzebnie. Zgadzały się w tej ostatniej sprawie. Ruszyły wolniej, pozostawiając wyraźniejsze niż dotąd ślady. Niech je tropi, o to im chodziło. Mężczyzna szedł za nimi jeszcze przez dwa dni. Trzeciej nocy odniosły wrażenie, że zgubił ich trop. Eleeri i Tharna zatrzymały się na niewielkim pagórku, by przyjrzeć się swoim śladom.
- Nigdzie go nie widać. Ostatni raz widziałam jego ognisko w nocy.
- Sądzisz, że go zgubiłyśmy, siostro-krewniaczko? Dziewczyna miała jednak wątpliwości.
- Dlaczego? Szedł wytrwale za nami, kiedy trop był ledwie widoczny. Dlaczego miałby zgubić go teraz?
- Może się zmęczył?
- Możliwe, ale wyczuwam, że za tym kryje się coś więcej. Chciałabym wrócić po naszych śladach.
- Myślisz, że spotkało go jakieś nieszczęście. Na pewno coś byśmy usłyszały albo zobaczyły. - Eleeri zamyśliła się, przywołując wspomnienie ubiegłej nocy. Po zmroku wiatr zmienił kierunek i wiał od nich w stronę ścigającego je mężczyzny. Nasilał się coraz bardziej i o wschodzie księżyca dał już tak mocno, że zagłuszał wszystkie dźwięki. O świcie ucichł, ale jeśli tamten mężczyzna został napadnięty w środku nocy...
- Czy to my powinnyśmy go szukać? Zapuścił się na te tereny dobrowolnie. Ścigał nas.
- Wiem, ale jestem ciekawa, co się stało.
Tharna westchnęła głęboko, a potem zawróciła własnym tropem. Eleeri z uśmiechem stuknęła piętami boki kuca. Jej przyjaciółka też należy do ciekawskich istot. Wprawdzie nigdy by się do tego nie przyznała, ale interesowała się przyczynami tego, co się wokół nich działo. Posuwały się ostrożnie, wypatrując kryjówek, w których ktoś mógłby się zaczaić. Zobaczyły przed sobą kępę wysokich drzew, w których ścigający ich myśliwy zatrzymał się minionej nocy. Obie zatrzymały się nagle, gdy wiatr przyniósł mdlący zapach krwi, śmierci i Wilkołaków, i jeszcze czegoś...
- Teraz wiemy, co się stało. Ty masz lepszy węch. Czy jest tam ktoś?
- Nikt żywy. - Ruszyły powoli do przodu, wypatrując niebezpieczeństwa.
W zagajniku dziwny zapach stał się silniejszy. Eleeri podniosła nos.
- Co to za woń? To nie smród zgnilizny. Jeśli ten mężczyzna zginął, to za wcześnie na rozkład.
- Teraz cuchnie mocą. Bądź czujna! - KepUamca nerwowo przestąpiła z nogi na nogę.
Podkradły się bliżej, rozglądając się dookoła. Ku swemu zaskoczeniu przekonały się, że zagajnik nie jest bynajmniej zagajnikiem: potrójny krąg drzew otaczał polanę.
- Nie wiedziałam, że tu jest coś takiego, siostro. Ten lasek rośnie na skraju naszego terytorium, lecz rzadko tedy wędrowałam.
- Pachnie mocą, ale czy to niebezpieczne miejsce? - Dziewczyna z powątpiewaniem wzruszyła ramionami.
Tharna bezgłośnie przekazała jej swoje wątpliwości. W tej starożytnej krainie różne rzeczy sprawiały wrażenie nieszkodliwych, a okazywały się śmiertelnie niebezpieczne tak jak te znane, widoczne gołym okiem zagrożenia. Eleeri podjechała do spoczywających na ziemi ciał. Kimkolwiek był obcy myśliwy, walczył mężnie. Leżał nieruchomo na polanie, a obok niego cztery Wilkołaki. Coś ją powstrzymało przed zbliżeniem się do nich. Nadal nie wyczuwała niebezpieczeństwa, ale układ ciał budził w niej niepokój. Przyglądała się, nie zwracając uwagi na Tharnę, która jakoś nie mogła znaleźć sobie miejsca. Trawa na polanie była za niska, jakby przystrzyżona. A może to te drzewa, może były groźne? Zbadała je wzrokiem. Dlaczego rosły potrójnym kręgiem? Może to miejsce było kiedyś czymś w rodzaju świątyni.
- Wyczuwam moc, ale nie wydaje mi się, żeby groziło nam niebezpieczeństwo. Postójmy nieruchomo i pomyślmy - nadała Keplianica. Eleeri powróciła spojrzeniem do pięciu ciał i wtedy zrozumiała, co ją zaniepokoiło.
Mimo że trawa była wysoka zaledwie na cal, leżące zwłoki sprawiały wrażenie pogrążonych w niej do połowy. Przejechała na bok; widok był taki sam. Tharna również utkwiła wzrok w ciałach, gdy Eleeri przekazała jej to spostrzeżenie. Dziewczyna pchnęła kuca kilka kroków do przodu i schyliła się nisko, by podnieść miecz myśliwego. Cichy zgrzyt sprawił, że błyskawicznie się wyprostowała. Na zachodniej stronie polany powoli się rozwijało, jakby puchło coś, co początkowo wzięła za głaz. Zwróciły się ku nim zamglone czarne oczy.
- Moje! - oświadczył chrapliwy głos. - Nie brać mojego! Dziewczyna skłoniła się: grzeczność nic nie kosztuje, a tutaj mogła ocalić im życie. Wyprostowawszy się, rzuciła spojrzenie na najbliższe zwłoki. Czyżby jeszcze głębiej pogrążyły się w trawie? Wtedy wszystko zrozumiała. Tak, to coś w rodzaju świątyni, miejsce, w którym martwych chowano uroczyście w samopodtrzymującym się systemie. Ukłoniła się jeszcze głębiej.
- Strażniku Umarłych, przybyłyśmy tylko zabrać rzeczy osobiste tego mężczyzny. Nie szukamy niczego więcej. Czy oddasz je nam, a potem pozwolisz odejść?
- Nie zważaj na to wszystko. Po prostu opuśćmy to miejsce - nadała Tharna. Eleeri pokręciła lekko głową. Stwór, z którym się zetknęły, może wziąć im to za złe i uznać, że przybyły w złych zamiarach.
- Dać podarunek - wyrzekł powoli chrapliwy głos. Mając nadzieję, że dobrze zrozumiała, dziewczyna sięgnęła do łęku siodła. Polowanie było jej drugą naturą i nie zaprzestała łowów nawet podczas tej ucieczki. Związane splecionym z trawy sznurkiem wiozła za sobą trzy skoczki nizinne. Ostrożnie opuściła je na trawę przed Strażnikiem Umarłych.
- Ofiarowuję ci te trzy zwierzaki w zamian za rzeczy myśliwego i wolną drogę - zaproponowała.
Skoczki już zagłębiały się w trawie. Były tak małe, że Strażnik mógł je wykorzystać od razu. Zaniknął oczy i znów upodobnił się do głazu.
- Myślę, że zawarliśmy umowę. - Eleeri zeskoczyła z kuca.
Keplianica parsknęła cicho. Zawróciła w stronę otwartej przestrzeni, a kucyk posłusznie ruszył za nią. Eleeri podniosła miecz i sakwy nieznajomego. Co też się stało z koniem? Biedak, zapewne znajduje się w brzuchach Wilkolaków. Jednak wydało się jej dziwne, że nie napoczęły żadnego z ciał. Przyszła jej do głowy nieprzyjemna myśl. Może Strażnik Umarłych ma jeszcze jakieś inne systemy obronne. Dał jej jasno do zrozumienia, iż nie powinna niczego zabierać, nie dawszy czegoś w zamian. Stłumiła chichot. Możliwe, że Wilkołaki próbowały i źle na tym wyszły. Weszła pomiędzy drzewa i odwróciła się, by ostatni raz rzucić okiem na polanę. Ciała już prawie zniknęły w trawie. Nagle podbiegła do kuca, wskoczyła na siodło i puściła się galopem, omal przy tym nie wypychając Tharny z zagajnika. Ponaglała ją, aż znalazły się w znacznej odległości od potrójnego kręgu drzew.
- Dlaczego teraz tak się śpieszymy? - zaprotestowała Keplianica. - Nic nam się nie stało i jesteśmy już daleko.
- Wiem, ale zrozumiałam pewne sprawy.
- Na przykład...
- Na przykład to, że ciała znikały prawie na naszych oczach. Ale tylko ścierwa Wilkołaków. Jestem pewna, że ciało myśliwego pogrążało się wolniej i że coś je prostowało, jakby przygotowywało do pogrzebu.
- Nie rozumiem. Dlaczego cię to niepokoi? - Tharna spojrzała na nią z zakłopotaniem.
- Ponieważ wyciągnęłam z tego kilka wniosków. Po pierwsze: jeżeli Wilkołaki znikają tak szybko, to możliwe, że nie one zabiły tego mężczyznę. Nie widziałam na nich żadnych śladów walki i obrażeń. Gdyby walczyły z tym obcym i zostały zabite, na pewno odniosłyby rany. Po drugie: tamten stwór zażądał od nas podarunku, zanim pozwolił nam odejść. Ja miałam czym mu zapłacić, ale gdybym nic nie miała? Jaką ciężką karę mógłby nam wymierzyć za wtargniecie na jego terytorium?
- Uważasz, że Wilkołaki próbowały ograbić zwłoki i uciec - nadała spokojnie Keplianica. - I że Strażnik Umarłych zabił je za to.
- Nie mam dowodów, lecz tak właśnie myślę. Wydaje mi się, że w przyszłości powinnyśmy trzymać się z dala od tego zagajnika, chyba że będziemy miały kilka ciał na zbyciu, których nie da się inaczej pogrzebać. - Trąciła wodzami. - Wynośmy się siad. Jestem zmęczona, brudna i głodna. Jeśli dopisze nam szczęście, dotrzemy do domu o zmroku.
Ruszyły wyciągniętym cwałem w stronę gór. Kiedy ścigał je martwy już teraz myśliwy, zataczały szeroki łuk, obecnie ruszyły po cięciwie. Wieczorem, zmęczone lecz bezpieczne, były już w swoim wąwozie. Eleeri zapaliła świecę i otworzyła sakwę zabitego. Tharna i Hylan podeszli jak najbliżej, żeby zobaczyć, co znalazła w skórzanej torbie. Dziewczyna przestała w niej szperać i ugryzła kolejny kęs placka. Potem wyrzuciła zawartość sakwy na podłogę. Niewiele było tam interesującego, ot, po prostu rożne drobiazgi przydatne w wędrówce. Nigdzie nie znalazła ani imienia zabitego, ani jakiejkolwiek informacji o nim. To tylko w jej dawnym świecie wszyscy nosili przy sobie dokumenty, a torebki oznaczano imieniem i nazwiskiem właściciela. Obróciła miecz w dłoniach. Była to dobra, lecz niezbyt cenna broń, o którą właściciel dobrze dbał. Eleeri podniosła wzrok na swoich przyjaciół.
- Co powinnam z tym zrobić?
- Te rzeczy nie dostarczyły żadnych wiadomości o ich właścicielu - stwierdził jak zawsze praktyczny Hylan. - Mógł nawet służyć Ciemności. Przesuń wszystko przed runami u wejścia do kanionu. Jeżeli one cię nie ostrzegą, zachowaj te przedmioty. Może ci się przydadzą, gdy dojdzie do bitwy. Nie opowiadałbym jednak nikomu o tym człowieku, bo może ktoś by chciał się czegoś więcej dowiedzieć. On nie żyje i Strażnik Umarłych pogrzebał go. Niech spoczywa w spokoju.
Była to długa przemowa jak na lakonicznego zwykle ogiera i zanim ją skończył, obie słuchaczki już kiwały głowami na znak zgody. Runy wykazały, że rzeczy zmarłego są wolne od zła. Zostały schowane w jednej z szaf. Prędzej czy później się przydadzą.
Eleeri wycofała się do swojej sypialni, pogrążona w myślach o ostatnich wydarzeniach. Niepokoiła ją pewna okoliczność, o której nie wspomniała swoim przyjatiokttn. Była pewna, iż zmarły należał do tej samej rasy co Mayrin i Jerrany. Tak jak oni miał wystające kości policzkowe i szczupłe ciało, nosił jednak lichą odzież. Jego szeroko otwarte oczy były szare jak ołów, a włosy kruczoczarne. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy, na moment ogarnął ją popłoch, serce najpierw zamarło, a potem zaczęło walić jak młotem. Był tak podobny do Romara! Gdy jednak znów na niego spojrzała, zdała sobie sprawę, że po prostu miał te same cechy rasowe. A mimo to wstrząsnął nią zimny dreszcz. Nawet teraz, gdy to sobie przypomniała, ciarki przebiegły jej po skórze.
To wspomnienie nie dawało jej spokoju. Romar nie był jej krewnym. Nie miała wobec niego żadnych rodowych zobowiązań, ale stał się jej przyjacielem, a może kimś więcej?
Kiedy jej spojrzenie padło na twarz martwego myśliwego, zrozumiała, że kocha Romara. Długie nocne rozmowy, kiedy dzielili się myślami, nadziejami i marzeniami sprawiły, że się do niego przywiązała. Czy to dosyć, żeby dla uwolnienia go zaryzykować wszystko, co tutaj zdobyła? W końcu doszła do wniosku, ze tak. Przewróciła się na wznak i utkwiła wzrok w suficie. Ten nowy świat dał jej tak wiele, a teraz może podaruje jej też miłość. Wróciła myślą do Wędrującego-w-Dal. Pradziadek pokazał jej drogę tych, którzy odeszli wcześniej. Poszła nią wiedząc, że już nigdy nie wróci. A mimo to wciąż nie chciała zaangażować się całkowicie w tym tutaj świecie.
Wszystko rozważyła na zimno. Do uwolnienia Komara będzie potrzebowała mocy czarodziejskiej i pomocy innych ludzi. Pomoc uzyska łatwo. Mayrin i Jerrany pomogą, gdy tylko opowie o uwięzieniu Romara i o grożącym mu niebezpieczeństwie. Najwyższy czas, by podzielić się z nimi wszystkim, co wiedziała. Ale co do mocy...
Zaraz, przecież tutejsze moce odpowiedziały jej w sprawach mniejszej wagi! Wyskoczyła spod koców i równym krokiem ruszyła do wyjścia z kanionu. Tam oparła rozwartą dłoń na magicznych runach.
- Nie należę do waszej rasy - oświadczyła formując najpierw w myśli to, co zamierzała powiedzieć. -Walczę jednak ze sługami Ciemności, przed którymi nas chronicie. Nie jestem z wami spokrewniona, stoję jednak po stronie tych, którzy toczą bój ze złem. Nie pochodzę z waszego świata, ale postanowiłam w nim pozostać, na dobre i na złe. - Czekała, patrząc na runy, które rozjarzały się powoli. Ich światło gromadziło się jak lekka mgiełka na tle ciemnych skał. Ekeri nakreśliła w powietrzu symbole, które chroniły i strzegły.
- Pokażcie mi, co powinnam zrobić.
Odpowiedzią był oślepiający błysk, tak że musiała przymknąć oczy. Wydało się jej, iż moc skupia się wokół niej, spływa jak szal na ramiona, spada niczym klejnoty z jej rąk. Później światło przybrało kształt wielkiej strzały wyciągającej się ku przeciwległemu krańcowi wąwozu. Pod jej dotknięciem złota mgła rozproszyła się, otwierając drogę. Eleeri pochyliła głowę. Zadała pytanie i uzyskała odpowiedź. Drogę wskazała jej moc tego miejsca. Skierowała w stronę czarodziejskiej mgły.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Raptem pojawili się Tharna i Hylan. Stanęli po jej bokach i wszyscy razem ruszyli przez wąwóz. Nie płynął od nich strach, lecz rosnące podniecenie i oczekiwanie. W ich umysłach nie było nawet cienia obawy, tylko przekonanie, że wbrew wszystkiemu otrzymają dar, za którym tak długo tęsknili. Weszli w mgłę i podążali powoli ścieżką, którą wyrąbała w niej nieznana moc, Pogrążali się coraz głębiej i głębiej. Nie widzieli już swojego kanionu, tylko złocistą mgłę. Dziwnie się czuję, pomyślała Eleeri, jakbym znalazła się w miejscu, które nie całkiem należy do tego świata.
Przed nimi pojawiały się jakieś cienie i znikały, gdy tylko cała trójka zbliżała się do nich. Później pojawił się cień większy od innych, który nabrał większej jakby trwałości, i ten okrążał ich ze wszystkich stron. Eleeri wytężała wzrok, lecz wciąż szła równym, niespiesznym krokiem. Nie musi się niczego obawiać, nie okaże też lęku, gdyż moc tego miejsca mogłaby się obrazić. Obok niej kroczyły Kepliany, ich mocarne kopyta niemal roztrącały grunt. Rosła w ich sercach nadzieja. Mgła przed nimi pociemniała, zamajaczyły ściany, kolumny, stromy dach rzeźbiony w zwisające ciężko pędy i kiście winorośli. Zatrzymali się patrząc ze zdumieniem i lękiem.
Otoczyła ich fala ciepła, witając jak serdecznych przyjaciół, drogich gości. Eleeri poszła do przodu, a Kepliany czekały. Czyż jednak nie witano także i tych dwojga, matki i syna,
dzieci cienia i półmroku? Smuga złocistej mgły otoczyła ich jak kochające ramiona. Byli po dwakroć, po trzykroć mile widziani, niech wejdą tam, gdzie niegdyś przebywali ich przodkowie zaprzyjaźnieni z mieszkańcami tego miejsca. Eleeri odebrała radość swoich przyjaciół i jej umysł również się nią napełnił. Teraz wszyscy mogli iść znów razem.
Widzieli już wyraźnie całą budowlę i przystanęli, by się jej przyjrzeć. Nie przyzwyczajone do budynków Kepliany mogły ją tylko porównać do Ciemnej Wieży i starożytnego zamku stojącego w wąwozie. Eleeri jednak widziała ich znacznie więcej w rzeczywistości i na fotografiach. Przypominał jej zdjęcia zrujnowanych świątyń antycznej Grecji. Z pewnością nie była to żadna grecka budowla, lecz wyglądała podobnie i otaczała ją taka sama aura starożytności i odwiecznej mocy. Zbudowano ją z kamienia o ciepłej barwie miodu, przeszytego srebrzystymi żyłkami - jak mgła, która w końcu się przed nimi rozstąpiła i wpuściła ich do środka.
Czy to miejsce w ogóle jest tu i teraz? Czy mgła może nabrać takiej gęstości, by stworzyć przed nimi obraz czegoś, czego tak naprawdę tu nie ma? Eleeri wróciła spojrzeniem do wejścia, a potem podeszła bliżej, chcąc dotknąć stopni. Kamień sprawiał wrażenie prawdziwego! Podniosła głowę. Odkąd przybyła do zaczarowanego wąwozu, zastanawiała się, co się kryje za kurtyną z mgły. Teraz nie powstrzyma jej nawet własny strach. Ruszyła śmiało przed siebie, przez wielkie drzwi z brązu, ozdobione przedstawionymi w najdrobniejszych szczegółach scenami z życia Escore. Rzuciła na nie tylko kątem oka, choć bardzo pragnęła zatrzymać się przy nich i lepiej im się przyjrzeć.
Tharna i Hylan byli obok niej, gdy wchodziła do ogromnej sali. Kłębiła się tam mgła, tak że Eleeri z trudem dostrzegała ściany. Wiedziała raczej, niż widziała, gdzie się znajduje. Mgła iskrzyła się blaskiem, który stawał się coraz jaśniejszy w miarę jak trójka przyjaciół kroczyła do przodu. Otulała dwa owalne kształty na niskim podwyższeniu.
Eleeri, Tharna i Hylan zbliżali się powoli, z lekką obawą. Znów napłynęła fala ciepła, otuchy, przyjaźni. Tak, postępują właściwie. Niech podejdą, a zobaczą i dowiedzą się wszystkiego.
Wisior zaciążył na szyi dziewczyny. Zdjęła go. Gdy stracił kontakt z jej ciałem, też otoczyła go magiczna mgła i znów stanął przed nią czarny Keplian. Przepiękny ogier o szafirowych oczach lśniących w tym przedziwnym świetle. Wysunął szyję i dotknął nozdrzami Tharny i Hylana, a Eleeri wyczuła ich zdumienie i zachwyt. Wyciągnęła ręce, lecz nie do Kepliana, a do swoich przyjaciół. Ich umysły zetknęły się z mocą czarodziejską. Otaczający całą trójkę blask rozjarzył się nie do wytrzymania, a z podium rozległ się donośny okrzyk, który odbił się echem w ich mózgach.
- Witajcie! Witajcie i podejdźcie do nas! Krew z naszej krwi, dzieci naszych krewnych.
Nogi dziewczyny same poniosły ją po siedmiu niskich, szerokich stopniach podwyższenia. Zobaczyła tam dwie postacie leżące w kręgu ze złocistego kamienia. Szafirowooki Keplian również wszedł obok niej na podium i stanął dęba. Eleeri ujrzała w tej pozie wyraz szacunku dla obojga tam spoczywających. Dotknęła ręką kamiennego łoża i wyczuła pulsującą w nim energię. Uznała, że kimkolwiek byli ci dwoję, zaliczali się do Wielkich Adeptów Escore.
- Ach, miło nam to słyszeć, o krwi z naszej krwi, ale żaden z adeptów nie był tak wielki, by stać się niezwyciężonym, ani ci, którzy służyli Światłu, ani ci, którzy wspierali Ciemność.
Dziewczyna cofnęła się odruchowo. O Wielcy Adepci żyli! Chyba że... Czy w tej krainie umarli mogą nadal mówić? Odpowiedziała jej pełna rozbawienia myśl. Nabrawszy odwagi, zawróciła, by przyjrzeć się parze, która wyglądała na pogrążoną we śnie. Utkwiła w nich wzrok, zamknęła i otworzyła oczy i znów się w nich wpatrzyła. Jeśli odebrałoby się leżącej kobiecie tutejszy strój, piękne klejnoty, otaczającą ją wciąż aurę mocy, wyglądałaby jak... Eleeri dostatecznie często widziała w lustrze odbicie swojej twarzy. Mogłyby być matką i córką. Mężczyzna również wydał się jej znajomy. Przyjrzała się uważnie szczupłemu obliczu, wykrzywionym znużeniem ustom. Na Ka-diha, to jest Romar! Starszy o dwadzieścia lat i zmęczony życiem.
- Kim jesteście?! Czego od nas chcecie?! - zawołam.
W odpowiedzi popłynął potok obrazów, miała więc wrażenie, że widzi wszystko własnymi oczami. Nie słyszała żadnych dźwięków, ale to, na co patrzyła, tak ją pochłonęło, że stała; bez ruchu.
Leżąca na złocistym łożu para żyła, kochała się i radowała w świecie, który niegdyś istniał. Mieszkali tu, w tym budynku ze złocistego kamienia, kochali się, poślubieni sobie sercem; umysłem i ciałem, śmiali się... Tak, śmiali się razem ze swoimi dziećmi, bliźniętami, chłopcem i dziewczynką, tak małymi, że ledwie umiały chodzić. Nieprzyjaciel zobaczył ich szczęście, pozazdrościł i zaczął knuć i spiskować, aby unicestwić tych zwolenników Światła, którego obawiał się i nienawidził. Ich ziemie padły łupem zła, które wysłał. Początkowo chcieli go przekonać. Nie pragnęli wrogości, walki, rozlewu krwi. Do rozpoczęcia wojny wystarczy jednak tylko jedna strona, a ich przeciwnikiem był adept do cna oddany Ciemnym Mocom. Wreszcie pojęli, że ten wróg nie będzie miał dla nich litości. Łzy zastąpiły śmiech, kiedy patrzyli na śmierć przyjaciół i wszystkich, którzy uznawali ich za przywódców oraz szukali u nich porady. Stworzyli więc Innych. Sięgnęli do samej osnowy życia, by znaleźć przyjaciół, którzy mogliby walczyć po ich stronie. Przywołali moc czarodziejską i starożytne imiona mocy.
Otrzymali pomoc. Jako przyjaciele i towarzysze broni pojawiły się Kepliany. W razie potrzeby mieli wspólnie toczyć bój przeciw Ciemności po stronie Światła.
- Więc jak...
Pokazano jej. Zobaczyła sługę Ciemnych Mocy szykującego przeciwuderzenie. Kepliany stworzyła neutralna moc i można było nadać jej swoje piętno. Wrogi adept zrobił to. Istoty jednak, które powołali do życia słudzy Światła, mogły tylko dobrowolnie wybrać Wieczny Mrok. Kepliany należały odtąd do cienia i półmroku, ale Ciemności służyły jedynie z własnej woli. Te, które nie dokonały takiego wyboru, były w stanie powrócić do Światła.
Dziewczyną miotały gwałtowne uczucia. Tharna i Hylan oglądali to samo, co ona. Wielka czarna klacz przyklękła na stopniach obok Eleeri. Umysł dziewczyny wypełniał płynący z głębi serca okrzyk radości i tęsknoty:
- Pozwólcie im wrócić do Światła!
- Cierpliwości, dziecię naszej krwi, cierpliwości...
Obrazy cudzego życia jeszcze raz zawładnęły wyobraźnią Eleeri. Zobaczyła, jak siły Światła poniosły kieskę. Dobro me zawsze zwycięża, wiadomo, inaczej po cóż Zło podejmowałoby walkę? Oddziały mieszkańców zamku cofały się, aż tylko kanion stał się wyspą bezpieczeństwa. Ta ostatnia twierdza nie
chciała się poddać: nieprzyjaciel wiedział, że nawet gdy zaatakuje całą swoją mocą, nie wyważy bram. Mógł jednak wziąć ich głodem, więzić w nieskończoność. Tak zaplanował, ale żaden plan nie jest bezpieczny, gdyż można go odgadnąć lub poznać. I tak też się stało. Para pokonanych adeptów siedziała w wielkiej sali, a dzieci bawiły się u ich stóp. Wróg nie wiedział, że pojedynczo i parami odesłano w bezpieczne miejsce wszystkich, którzy byli tym dwojgu wierni. Odeszli ludzie, Kepliany i Flannany. Nawet konie, psy i dwa koty, których przyjaźń sprawiała pani zamku tyle radości. W ogromnej sali pozostało tylko tych czworo. Eleeri w jakiś sposób poznała treść ich rozmowy. Po prostu zrozumiała, co postanowili. Nadszedł czas, by odesłali dzieci w bezpieczne miejsce i sami opuścili swój ukochany dom. Przyłączyli się do przyjaciół, którzy również należeli do Światła.
Dziewczyna zobaczyła tęczową grę mocy, bramę, która się otworzyła, i małego chłopca, który spokojnie przez nią przeszedł. Lecz brama nagle zamigotała, zwinęła się i skręciła gdzieś w nieznany wymiar, gdy weszła w nią jego siostra! Pani zamku krzyknęła z przerażenia. Ryk wyzwolonej energii... Rodzice zrobili wszystko, by uratować swoje dziecko. Eleeri dostrzegła przelotnie brzeg morza i fale w nieustannej walce z nadbrzeżnymi skałami. Wiele razy pokazywano jej fotografie tego wybrzeża. Od tych, którzy przesłali jej te obrazy, napłynęła fala ciepła. Tak, właśnie tak! Pozwoliła, by prawda przeniknęła do jej umysłu. To Kornwalia! To kornwalijskie wybrzeże! Zrozumiała, co jej teraz pokazano, i dlaczego otworzyła się przed nią ścieżka tych, którzy odeszli wcześniej. Ale... dlaczego ją tutaj wezwano? W jakim celu? Czy ma coś zrobić?
- Gerpliwości. Patrz dalej! - odebrała bezgłośne polecenie.
Brama zgasła. Matka szlochała, zakrywając twarz rękami. Jej małżonek próbował ją pocieszyć. Ich córeczka żyje. Przeżyje nawet w obcym świecie. Ich syn również jest bezpieczny, z przyjaciółmi. Ale już wyczerpała się ich moc. Nie mieli dość i energii, żeby zbudować drugą bramę dla siebie lub brata--krewniaka pana zamku, wielkiego ogiera, który pozostał, by' w razie potrzeby zanieść ich w bezpieczne miejsce. Naradzili się. Jeśli nie mogą stąd odejść, nie odejdzie też wróg czyhający u wejścia do kanionu. Tak długo, dopóki żyją. Chcieli też uchronić przed zniszczeniem swój dom, który tak bardzo kochali. Rzucili czary i zamienili Kepliana w maleńki wisior. Coś niewielkiego, łatwego do przeoczenia, pozornie martwego. Reakcja nastąpi dopiero wtedy, gdy błahostka dotknie ciała jakiegoś krewniaka. Ogier malał, adeptka nachyliła się, by odciąć i zwinąć pasemko z jego grzywy, a potem dodała srebrną pętlę. Srebro, metal Światła. Każdy, kto znajdzie wisior, zrozumie, że figurka Kepliana nie ma nic wspólnego z Ciemnością. Małżonkowie posłużyli się resztkami mocy, by odesłać wisior w inne miejsce. Później stanęli ręka w rękę.
Eleeri wyczuła ich smutek i ból z powodu utraty wszystkiego, co kochali. Nigdy nie zobaczą, jak ich dzieci dorastają, jak roześmiane biegną w gorących promieniach słońca, by skoczyć do zimnej wody. Nigdy już nie przemkną przez równinę na grzbietach krewnych-przyjaciół, którzy nosili ich z własnej woli. Para adeptów odwróciła się powoli. Moc zapłonęła wokół nich i kamień jej uległ. Przekształcili go w podwyższenie, a później w podłużną płytką kołyskę, łoże, na którym oboje mieli spocząć. Położyli się. Mieniąca się wszystkimi barwami tęczy energia strzeliła w górę, zakrzywiła się tworząc lśniącą tarczę, a potem zniknęła. Choć niewidzialna, pozostała tam jednak.
Wróg wkroczył śmiało, kiedy zgasła. Nie mógł wejść otoczony własną, Ciemną Mocą, wykorzystał więc resztki energii pokonanych. Własnej mocy użyje po przejściu przez rany chroniące wejście do kanionu. To miejsce stanie się teraz jego twierdzą. Zobaczył podium, wszedł po stopniach i złośliwie się uśmiechnął nachylając się nad leżącymi. Zwyciężył! Roześmiał się na całe gardło. Śmiał się tak głośno, że jego rechot zakołysał milczącym zamkiem, odbił się dziwnym echem od wiszących na ścianach gobelinów. Zwyciężył! Zrobi z tą ziemią to, co zechce. Światło zostało pokonane. Pokonane! Ciemność triumfowała. Podniósł do góry ręce i zawył z radości.
Potem znowu się nachylił. Ostatnia rzecz: zniszczy bezsilnych przeciwników. Przyciągnął do siebie moc, uśmiechnął się i cisnął ku parze małżonków.
Fala energii zatrzymała się tuż nad leżącymi, nie spopieliła ich jednakże. Adept Ciemności odwrócony plecami oglądał zdobycz. Policzył i ocenił wzrokiem gobeliny i meble. W innych komnatach będzie tego więcej, wszystko przecież należy teraz do niego. Zszedł ze stopni, a za nim ruszyła moc. Swoją własną odrzucił, by wejść do zamku. Spróbował się posłużyć pozostałą tu resztką energii jego właścicieli. Chciał z niej uczynić narzędzie zniszczenia, lecz zbrakło mu siły. Zgromadziła się, a potem, gdy się odwrócił, zadała straszliwy cios. Krzyknął głośno i zachwiał się na nogach. Potykając się, chwiejnym krokiem uciekł w poszukiwaniu bezpiecznej kryjówki przed gniewem, który sam obrócił przeciw sobie.
Jego ciało rozpadło się w proch. Spoczywająca na podwyższeniu para usłyszała echo jego okrzyku, pełnego wściekłości i zawodu. Cienka warstewka kurzu spadła na złocistą posadzkę. Zerwał się wiatr, porwał ten kurz, wyniósł poza kanion i rozproszył wśród wzgórz. Jeden z Wielkich Adeptów Ciemności przegrał, więc Światło wzmocniło się w tych stronach. Lecz zło nie umarło wraz z czarnoksiężnikiem, który je krzewił. Wróci w innej postaci, chcąc zniszczyć tych, którzy wybrali Światło.
W zaczarowanym wąwozie panowała głęboka cisza. Jego mieszkańcy zrobili już wszystko, co mogli. Niech więc zapadną w sen na długie lata, czekając na wyzwolenie. Ciemność nie mogła tu wtargnąć. Światło wróci pewnego dnia, Światło, krewni i dziecię z krwi Adeptów Dobra. Do tego dnia pozostaną razem i to im wystarczy.
Opowieść jeszcze się nie zakończyła. Eleeri patrzyła, jak czas niszczy gobeliny, gdyż delikatne tkaniny pierwsze mu uległy. Później meble zbutwiały, rozpadły się w proch. Wiszące na ścianach miecze rdzewiały powoli i płatami rdzy opadły na podłogę. Pozostały tylko kamienie. Kamienie z zewnętrznego zamku i z wewnętrznej kryjówki. Twarze przemknęły przed oczami Eleeri. Para adeptów nie mogła ukazać dziewczynie jej przodków w innym świecie; teraz sama mogła sobie wszystko dopowiedzieć. Pokazali jej natomiast przodków Romara. Ich synowi powiodło się w życiu. Dorósł, ożenił się i spłodził synów z córką Domu, który udzielił mu schronienia. Inne twarze, inni mężczyźni, podobni do tego, który spoczywał przed nią. I córki z tego samego rodu, o twarzach jego małżonki. Ale wszystkie rody w końcu wymierają. Eleeri była ostatnią w prostej linii z rodu ich córki, która trafiła do obcego świata. Dziewczyna oniemiała z przerażenia. Czyżby tych dwoje kierowało jej życiem?
- Nie my to zrobiliśmy, moje dziecko. Twoje życie zawsze należało tylko do ciebie. Nie, my tylko otworzyliśmy bramę, gdy dotarło do nas wołanie twojej duszy.
- W jaki sposób? Myślałam, że moc opuściła was całkowicie.
Odpowiedź przeszyła ją jak miecz; łzy napłynęły jej do oczu. Użyli tego, co im pozostało. Magiczna energia przez wieki przechowała nietkniętymi ich ciała, a ich dusze wciąż czekały... Odebrawszy jej zew, oddali wszystko, co mieli. Eleeri to krew z ich krwi, kość z ich kości. Kiedy do niej przemawiali, .powoli, nieubłaganie rozpadały się ich ciała. Dusze zbierały się do odejścia. Zgromadzili resztki mocy i trwali w oczekiwaniu na jej przybycie. I oto jest i zna prawdę o swoim pochodzeniu.
- Znajdź potomków naszego syna, weź w posiadanie tę ziemię. Należy do naszego rodu, który zawsze służył Światłu. Zaprowadź również do Światła naszych krewnych-przyjadół.
Eleeri zapytała o coś. Otoczył ją ciepły śmiech.
- Klaczo, ogierze, podejdźcie bliżej. - Kepliany drżąc podeszły. - Drogie dziecko, spójrz teraz na swoją siostrę-krewniaczkę, na swoich braci-krewniaków. - Stojący za nimi ogier stanął dęba, ukazując srebrne podkowy. Tharna i jej syn podnieśli głowy i ich oczy rozbłysły szafirowym blaskiem. Eleeri spojrzała na nich ze zdumieniem.
Fala rozbawienia.
- Ciemność me może trwać tam, gdzie królują miłość i Światło! - zawołali triumfalnie Adepci. - Spójrz, oto nasi krewni-przyjaciele powrócili do Światła. Dziecko z krwi naszej córki powróciło do rodzinnego gniazda. O Wielkie Moce, pozwólcie nam teraz odejść i zaznać spokoju.
Łzy popłynęły po twarzy dziewczyny.
- Nie odchodząc, jeszcze nie! Nie miałam nawet dość czasu, by was poznać.
- Na wszystko jest odpowiednia chwila. Tak długo czekaliśmy, by odzyskać wolność. Czy chciałabyś nas tu więzić?
Eleeri pochyliła głowę.
- Nie, nie - odparła cicho. - Odejdźcie w pokoju, a ja odnajdę Romara. Jego również uwolnię; to miejsce w połowie należy do niego. Ale... - spojrzała na łoże ze złocistego kamienia - jak zdołam tego dokonać? Nie władam taką mocą jak wasza.
Otoczyła ją ciepła fala miłości.
- Pochodzisz z naszego rodu; znajdziesz sposób. A co do przyjaciół - tych dwoje, którzy przyszli tu wraz z tobą, będzie walczyć obok dębie. Jeszcze jeden będzie de nosił przez krótki czas. Myślę, że na zewnątrz czekają inni. Zaakceptuj ich, przewodź im. - Ręką dotknęła jej dłoni. - Oby to wszystko zakończyło się wspaniałą ucztą, moje dziecko. Ucztą dla umysłu, duszy i serca. Zawsze będziemy de kochali.
Ręka cofnęła się. Obie twarze uśmiechały się do niej przez moment. A potem otoczyły je płomienie. Zgasły... - i odsłoniło się puste kamienne łoże. Eleeri pochyliła głowę, płacząc w milczeniu. Została zupełnie sama.
Dwa ciepłe nosy szturchnęły ją z takim oburzeniem, że aż zachwiała się na nogach. Nagle poczuła się bardzo szczęśliwa. Nie. Nie jest sama i nigdy nie będzie. Objęła ramionami Tharnę i Hylana.
- Wiem... Znałam ich tak krótko, ale myślę, że zawsze będzie mi ich brak. - Pociągnęła nosem i otarła oczy. - No cóż, życie biegnie dalej. Musimy znaleźć Romara, uwolnić go, powiedzieć mu, iż należy do niego połowa tego wszystkiego, oraz uczynić szczęśliwymi Mayrin i Jerrany'ego. - Roześmiała się. - Drobnostka. Mogę zrobić to wszystko jutro.
Kopyto uderzyło w kamienną posadzkę, aż poszły iskry, a Eleeri podniosła wzrok. Ogier zamieniony niegdyś w wisior stał przed podium i patrzył na nią świecącymi miękkim szafirowym blaskiem oczami. Co powiedzieli adepci? Ach, tak. "Jeszcze jeden będzie cię nosił przez krótki czas". Powoli zbliżała się do niego. Dotknęła palcami chrapów. Kiedy jednak próbowała dotknąć jego umysłu, napotkała tam jedynie pustkę. Cofnęła się odruchowo. Ależ nie, w tym miejscu nie może przebywać żaden sługa Zła. Nie byłby przyjacielem jej przodków.
Potwierdzenie. Skinęła głową. W takim razie ten ogier po prostu pragnie trzymać się na osobności.
Potwierdzenie, a wraz z nim posłanie: on musi się tak zachowywać. Nie mogą otworzyć przed sobą umysłów jako przyjaciele, choć on też tego chce.
Pogładziła wzburzoną grzywę ogiera. Okaże mu zaufanie. Nie będzie czytać w jego myślach, chyba że wtedy, kiedy jej na to pozwoli. Tharna przepchnęła się do boku dziewczyny, a Hylan tuż za nią. Ogier się cofnął.
- Czy masz jakieś imię? - spytała zaciekawiona.
- Teraz już nie, nazywaj mnie, jak chcesz. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.
- W takim razie nadaję ci unię Pehnane, "szerszeń" w moim języku. Wyruszymy razem, by żądlić naszych wrogów.
- Właśnie tak, daleka krewniaczko.
Słyszała za sobą tętent kopyt, kiedy wracała ścieżką w złocistej mgle, która znów powoli rozwierała się przed nią. Przybyła do schronienia adeptów Światła wiedząc tak mało, a otrzymała prawdziwy skarb, którym wypełni umysł i serce. Czy będzie mogła jeszcze tu wrócić, czy też kryjówka jej przodków rozpadnie się teraz w proch? Wzruszyła ramionami. Jakie to na znaczenie? Kanion i zamek należą do niej. Niech adepci zachowają ukrytą we mgle siedzibę. Nie będzie ich niepokoić. Przyjaciele zaaprobowali jej decyzję. Nawet Pehnane dotknął lekko jej umysłu. Dobrze. W takim razie niech tak będzie.
W pewnej chwili mgła znikła i przed Eleeri rozciągnął się wąwóz. Stojące w szeregu kepliańskie klacze i źrebięta rozstąpiły się przed nią. W ich umysłach wyczuta zdumienie. Odwróciła się błyskawicznie i spostrzegła, że wpatrują się w Tharnę, Hylana i wspaniałego ogiera, który kroczył za nimi. Powstrzymując uśmiech pozwoliła, by przyjaciele wszystko im wyjaśnili. Dzień był męczący; z rozkoszą wykąpie się w strumieniu, a potem zaspokoi głód i pragnienie. Rankiem znów wyjedzie. Powinni przeprowadzić rekonesans na obrzeżach ziem Wilkołaków, by sprawdzić, jak daleko się teraz zapuszczają.
Lecz tej nocy znów zobaczyła Romara. W jego oczach malowała się rozpacz, twarz miał wyniszczoną, ciało wychudzone. Nakreślił w powietrzu magiczny znak i z trudem zrozumiała jego słowa:
- Jeśli wkrótce mi nie pomożesz, będzie za późno.
- Wiem, gdzie jesteś - odparła cicho. - Nie mam jednak pojęcia, jak cię uwolnić nie narażając życia przyjaciół. Nie zniosłabym tego.
- Opowiem ci o pewnych drzwiach. Mój pan.. - Grymas gniewu i bólu wykrzywił jego twarz - zamierza niebawem wyruszyć przeciw Światłu. Wtedy będziesz mogła działać.
- Czy ściągnę tym na nas całą jego uwagę? - zapytała praktycznie Eleeri. Tylne drzwi bardzo się przydają, ale nie wtedy, gdy mają dzwonki alarmowe.
- Może uda mi się odwrócić jego uwagę, gdy będziesz wchodziła. Wprawdzie jest silniejszy ode mnie, lecz jego moc niewiele przewyższa moją. Dlatego musi mnie wykorzystywać. Kiedy znajdziesz się w środku i zaatakujesz go, a ja również spróbuję się uwolnić, może nam się powiedzie. - Nie powiedział nic więcej, ale dziewczyna zrozumiała, co miał na myśli. Jeżeli zginie w walce, odzyska wolność; po prostu będzie to inny sposób wyzwolenia się. Ale co z nią, z Eleeri? Nie zamierzała umierać w potyczce ze sługą Ciemności. Ale przecież... przecież Romar jest bratem Mayrin, przyjacielem Jerrany'ego. Jej dalekim krewnym. W dodatku obiecała ich wspólnym przodkom, że podejmie próbę uwolnienia go... Zebrała całą swoją odwagę i determinację.
- Pokaż mi wszystko, co możesz.    . Nie odpowiadał przez chyba minutę i wydało się jej to wiecznością, lecz jego spojrzenie było dostatecznie wymowne. Później przemówił cicho i spokojnie. Tych drzwi nikt nie pilnuje. Niegdyś było to wejście sekretne, ale Romar, złączony z umysłem czarnoksiężnika, poznał je. Sługa Mroku mimo woli zdradził mu wiele swoich tajemnic. Odpowiednie słowo otworzy tajemne drzwi. Romar podał je Eleeri.
Ostrzegł ją również przed grożącymi tam pułapkami; ona i jej ewentualni towarzysze zostaną poddani próbom. Niech pamięta, że nie wszystko, co zobaczy, będzie iluzją. Na zewnątrz nie będzie żywych wartowników, lecz Wilkołaki krążą wciąż w pobliżu. We wnętrzu Ciemnej Wieży przebywają słudzy Wiecznego Mroku. Nie wszystka broń będzie widoczna. Podczas tej rozmowy wiszący miedzy nimi w powietrzu magiczny symbol gasł powoli. Wreszcie Romar przekazał, dziewczynie wszystko, co wiedział.
- Otwarcie tych drzwi będzie wymagało mocy - przestrzegł. - Nie wiem jak wielkiej. Idź do Mayrin i Jerrany'ego, błagaj ich o pomoc. - Westchnął i mówił dalej: - Nie chciałbym ich w to wciągać, ale siła Ciemności rośnie, gdy zwolennicy Światła walczą samotnie. Boję się o nich, grozi im niebezpieczeństwo, jeśli nie wezmą w tym udziału.
Eleeri szybko przekazała dłońmi odpowiedź:
- Przysięgam. Opowiem im o tobie i poproszę, żeby wyruszyli ze mną. Nie wątpię, że przybędą. Od dawna cię szukają, pełni obawy, że nie żyjesz.
Nie powiedziała nic o długich godzinach spędzonych na rozważaniu całej sprawy. Mayrin była smukłą, pozornie słabą niewiastą, ale miała żelazną wolę. Jerrany zaś, jako mieczowy brat Romara i zarazem jego szwagier, w pojedynkę zaatakowałby Ciemną Wieżę, gdyby nie można było w inny sposób uwolnić więźnia. A stanie się tak, jeśli opowie im o swoich snach. Już dwukrotnie postanawiała połączyć swoje siły z nimi. I za każdym razem, kiedy wracała do wąwozu i widziała keplianie źrebięta, rezygnowała. Jakże mogłaby narazić wszystko, co razem z przyjaciółmi budowali od podstaw? W minionych miesiącach prowadziła o tym długie dyskusje z Tharną, Hylanem i innymi Keplianami, które powoli poznawały radość, jaką dawała wolność od strachu i okrucieństwa. Teraz przyszła pora nauczyć tego innych, sprowadzić do kanionu współplemieńców, aby i oni nauczyli się dobroci. Wobec dorosłych ogierów byłaby to strata czasu, ale klacze i źrebięta mogą się uczyć. Czy miała porzucić te plany i wyruszać na wojnę? Może stracić wszystko, co zyskali, i zdobyć tylko jednego człowieka, którego nie potrzebowała.
W ciągu kilku sekund, gdy zastanawiała się nad odpowiedzią, podjęła ostateczną decyzję. Nie kupi przyjemnego życia za cenę śmierci Romara. Jest jej dalekim krewnym. Jest mu winna pomoc. Spojrzała na twarz, która z czasem stała się jej bliska i droga. Jeśli pozwoli, by Romar zginął, nigdy tego sobie nie daruje. I to wszystko. Jeżeli go ocali, Mayrin i Jerrany zrozumieją, dlaczego tak długo milczała i wybaczą jej to. A jeśli polegnie w walce, nikt się nie dowie, czemu nic im nie mówiła. No, może tylko Jerrany...
Niebieskozielony symbol rozpłynął się w nicość i Romar zniknął. Spojrzała w szary półmrok, przypominając sobie rozpacz i desperację brzmiące w jego głosie. Ten, kto wysysał z niego siły, wkrótce odbierze mu życie i Romar umrze zarówno ciałem, jak i duszą. Zanim do tego dojdzie, ona, Eleeri, musi wezwać pomoc i wejść na drogę, która wyprowadzi go na wolność lub przyniesie szybką śmierć. Zacisnęła pięści. Albo zdób go uwolnić, albo własną ręką zada mu śmierć. Żadna zła moc nie będzie go dłużej więzić. Uwolni chociaż jego duszę. Rano nie będzie czasu na śledzenie Wilkołaków. Trzeba o świcie ruszać w drogę. Przedtem jednak... Zajęła się obmyślaniem różnych planów działania. Zapadła w głęboki sen. I znów widziała twarz Romara. Prosił ją o uwolnienie, wierzył, że tego dokona. Jak mogła myśleć o wycofaniu się z walki? Jest wojowniczką, powinna razem z nim wyruszyć w bój. Romar zaakceptuje ją taką, jaka jest. Jej uśmiechnięta twarz upodobniła się do twarzy śpiącego dziecka. Trzymaj się krewniaku, przybywam z pomocą!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Eleeri obudziła się gotowa do działania. Zjadła śniadanie, a potem poszła na poszukiwanie swoich kepliańskich przyjaciół.
- Towarzyszko broni, musze porozmawiać z mieszkańcami fortu nad jeziorem. Udasz się tam ze mną? - Tharna spoglądała pytająco na dziewczynę, która ciągnęła: - Ostatniej nocy znów miałam sen. Zresztą przysięgłam przodkom, że pomogę Komarowi. Chyba nadszedł czas, żebym dotrzymała tej przysięgi.
- Miałaś sen?
Eleeri uśmiechnęła się ciepło. Tharna zawsze chciała, żeby jej opowiadano wszystko po kolei. Zaczęła więc wyjaśniać. Hylan stał obok w milczeniu, słuchając uważnie. Wpadł Eleeri w słowo. Urwała, by go wysłuchać. Przez ostatnie dwa lata syn Tharny przemierzał wzdłuż i wszerz ziemie Keplianów. Poznał je znacznie lepiej niż matka i ich człowiecza przyjaciółka. Był od obu młodszy i nie tak mądry, wiedział jednak o rzeczach, które powinny poznać. Słuchały, nie odrywając od niego wzroku, utrafił bowiem w samo sedno sprawy.
- Ale ja muszę pojechać nad jezioro i opowiedzieć o tym wszystkim Jerrany'emu i Mayrin.
- I co wtedy? Nie zdołasz obalić Ciemnej Wieży frontalnym atakiem. To wymaga chytrości. Chytrości i mocy - zauważyła Tharna.
Eleeri zaczęła znów mówić spokojnie. Keplianica i jej syn skinęli głowami na znak zgody. Uznali, że to ryzykowny, niebezpieczny plan, za bardzo uzależniony od przypadku, ale przypadek i tak odgrywa w tym wszystkim dziwnie wielką rolę. Wpływy Ciemnej Wieży rosły, w miarę jak zwiększała się moc jej nowego mieszkańca. Kiedy Romar umrze, sługa Zła poszuka na jego miejsce następnych łudzi. Niektórzy nawet mogą zgłosić się dobrowolnie.
- Dość gadania. Ruszam zaraz, natychmiast. Któreś z was uda się ze mną, czy mam jechać sama?
Zajęci rozmową nie zauważyli, że ciasnym kręgiem otoczyły ich klacze i źrebięta. One również słuchały. Eleeri aż podskoczyła, jakby zobaczyła je po raz pierwszy. Uniosła brwi i powiodła spojrzeniem po gromadce Keplianów. Wychudła, pokryta bliznami klacz postąpiła do przodu. Theela rzadko się odzywała. Blizny były pamiątką po daremnej próbie obrony własnego źrebięcia przed jednym z ogierów. Hylan znalazł ją błądzącą, krwawiącą i zrozpaczoną i przyprowadził do kanionu. Miała usposobienie samotnika, trzymała się z dala od innych Keplianów, ale jej źrebię, które spłodził z nią wybawcy było już wyrośnięte i należało do najpiękniejszych na ziemiach Eleeri. Podniosła teraz głowę.
- My pójdziemy - powiedziała lakonicznie, posyłając potok obrazów, by dziewczyna ją zrozumiała. Podczas gdy Eleeri, Tharna i Hylan odbywali naradę, pozostałe klacze również się naradzały. Każda miała osobiste porachunki ze służącymi Ciemności ogierami. Wymuszone spółkowanie, mordowane źrebięta, pokąsane dotkliwie przyjaciółki. W zaczarowanym wąwozie znalazły nowe, wspaniałe życie. Hylan. uwielbiał swoje dzieci, zniżał się do zabaw z nimi i traktował ich matki jak równe sobie. Może nie całkiem rozumiały, o GO się toczy gra i jak naprawdę wysoka jest stawka. Jedno pojęły bez trudu: ich życia w kanionie przeciwko życiu na równinach. One także przygotowały się do walki o zachowanie szczęścia znalezionego na ziemiach Eleeri. Dziewczyna musnęła palcami miękkie chrapy Theeli.
- A co z twoimi źrebiętami?
- Trochę podrosły; reszta tu zostanie.
Eleeri oparła się o bok klaczy i powiodła okiem po zgromadzonym wokół tłumie Keplianów. Rzeczywiście. Ponad
połowa maluchów osiągnęła wiek, kiedy na nizinie zostałyby przez matki wypędzone ze stada dla swego własnego bezpieczeństwa. W kanionie, na bujniejszych niż na ziemiach Keplianów pastwiskach, nawet mniejsze źrebięta wyrastały na większe i silniejsze niż ich rówieśnicy. Klacze miały dużo mleka. Gdyby jedna z tych, które będą towarzyszyć Eleeri, zginęła, pozostałe wykarmią jej dzieci. Jakiś młodziak przepychał się bokiem do dziewczyny. Przyprowadzono go w zeszłym roku. Rasti zabiły mu matkę, pokaleczyły mu nogi, a on nadal próbował walczyć. Napastnicy igrali z nim jak kot z myszą. Uratowało go przybycie Eleeri. Właśnie Sheun stanął teraz przed nią. Dostrzegła w jego czerwonych jak płomień oczach błysk rozumu. Wspiął się dęba, a potem ostrożnie opuścił kopyta.
- Ja udam się z tobą. Nie mam źrebięcia, matki ani partnerki. - Parsknął. - Poniosę człowieka na grzbiecie, jeśli w ten sposób wam pomogę.
Pozostałe Kepliany ze zdziwienia wstrzymały oddechy. Theek kiwnęła głową.
- Ja również wezmę na grzbiet człowieka. Zaniosę go do boju. Jeśli ludzie zostaną ranni, będę walczyć u ich boku. Znowu zaniosę ich do domu. - Stanęła dęba, po czym walnęła kopytami w ziemię. - Zabiję tych, którzy zamordowali mojego źrebaka, zabiję tych, którzy skrzywdzili moje przyjaciółki, zabiję tych, którzy chcieliby odebrać nam to miejsce. - Każdemu wypowiedzianemu w myśli zdaniu towarzyszył łoskot kopyt. Sheun pierwszy ruszył za Theelą, a pozostałe Kepliany podchwyciły jej słowa. Kopyta dudniły po ziemi, uderzały głucho w skaty. Oczy płonęły czerwienią, pot pokrył lśniące czarne boki. Źrebięta brykały podniecone myślowymi okrzykami dorosłych.
Głos Eleeri przeciął wrzawę jak nóż.
- Mówicie, że poniesiecie ludzi na grzbiecie - czy zaniesiecie ich do nor rasti i będziecie walczyć razem z nimi? Żeby ściągnąć na siebie uwagę sługi Ciemności, osłabić jego moc? Czy podejmiecie walkę ze swoimi współplemieńcami, którzy staną przeciw nam, a w razie konieczności zabijecie ich? Żeby przeklęli was, znienawidzili, a może nawet zaczęli na was polować?
Tym razem Theelą stanęła dęba. Brzuch Keplianicy zalśnił w słońcu, ujawniając blizny szpecące gładką skórę.
- Ja zrobię to wszystko. Jakie znaczenie ma ich nienawiść? A co do polowania - podrzuciła głowę, ciasno tuląc uszy - już na mnie polowano. Niech zapolują jeszcze raz. Może nawet mnie znajdą. - Wyszczerzyła zęby, w oczach miała błysk szaleństwa.
Jeśli wrogowie ją odnajdą, nie pożyją dość długo, by tego żałować, pomyślała Eleeri widząc jej dzikość. Theelą będzie walczyć, jakby złożyła przysięgę pukutsi. Może zginie, ale zabierze ze sobą wielu nieprzyjaciół. Odetchnęła głęboko.
- Idźcie i zastanówcie się nad tym wszystkim. Musimy opracować dobry plan. Potrzebna jest koordynacja działań, byśmy nie tracili na próżno sił.
Sheun pokiwał z zapałem głową. Pokryta bliznami klacz powtórzyła jego gest i pokłusowała na pastwisko. Eleeri zauważyła wszakże, że Theelą nie jest już sama. Sheun poszedł z nią i muskał teraz ciałem bok klaczy, pasąc się obok niej. Wzrok dziewczyny napotkał spojrzenie Tharny; wymieniły pełne rozbawienia myśli. Później zajęły się układaniem planów,
- Razem pójdziecie ze mną?
- Ja cię poniosę. - Tharna podeszła bliżej.
Eleeri wyczuła nutkę zazdrości w jej myśfi i poruszyło ją to. Hylan również się zbliżył.
- A ja mogę wieźć cię w powrotnej drodze? - zapytał z nadzieją i dziewczyna roześmiała się radośnie.
- Oczywiście, że tak, bracie-krewniaku. Będę jednak musiała zabrać kuca. - Usłyszała tylko zirytowane parskniecie; Kepliany nie zaoponowały. Szybko objuczyła zawsze chętne do podróży zwierzę, równomiernie rozkładając skóry t broń, które zamierzała zabrać ze sobą. Wskoczyła na grzbiet Tharny i razem pocwałowały w stronę wyjścia z kanionu. Pojawił się tam nagle Pehnane, jakby się zmaterializował na ich oczach. Szafirowy ogień bił z jego źrenic.
- Dokąd się udajecie? - zapytał.
Eleeri wyjaśniła sprawę w kilku słowach. Odgadła bowiem, że ogier chce to usłyszeć właśnie od niej, aczkolwiek z pewnością wiedział już o wszystkim. Wyczuła jego aprobatę.
- Ten plan może się powieść. A co z tamtymi, co powiadają, że oni też będą walczyć?
- Co z nimi? - zapytała gniewnie. - Mają prawo bronić tego, w co wierzą.
- Nie mam nic przeciwko temu - odparł łagodnie. - Ale czy walczą dla Światła? - zapytał z osobliwą intonacją.
Za Eleeri rozległo się parskniecie, to przyłączyła się do nich Theela.
- Słyszałam - nadała.
- I co odpowiesz? - Pehnane zwrócił ku niej głowę.. Keplianica opuściła w zamyśleniu szyję.
- Źle jest zabijać źrebięta. Spółkować z klaczami wbrew ich woli - to nie w porządku. Żyć tak, jak żyliśmy na naszych ziemiach, znaczy... - szukała odpowiedniego zwrotu.
- ...służyć Ciemności - dokończyła za nią Tharna.
- Tak. Jeśli tamto życie jest Ciemnością, a nasze obecne życie Światłem, będę walczyć po stronie Światła. Umrę dla Światła. - Przestała wypowiadać się słowami, ale jej umysł nadal nadawał pełne goryczy i bólu obrazy, od których serce się ściskało. - Walczę dla Światła - powtórzyła powoli, gdy Pehnane spojrzał na nią. Wyczuli w jej myślach ponurą satysfakcję. - Wiem, co mówię. Tamci też. - Ruchem głowy wskazała na pasące się Kepliany. - Oni nie czują tak wielkiej nienawiści, lecz staną do walki.
- Wierzę ci. Chodź za mną!
Pehnane ruszył powoli w stronę wyjścia. Theela za nim. Runy rozbłysły, gdy tylko się do nich zbliżyli. Wodząc pyskiem po skale Pehnane nakreślił jeden, drugi, a potem trzeci starożytny symbol.
- Zrób to samo! - rozkazał.
Theela patrzyła przez chwilę na świecące znaki. Potem wykonała polecenie. Runy rozjarzyły się jeszcze bardziej. Wydobywająca się z nich niebieska mgła gęstniała coraz bardziej, aż wreszcie przesłoniła głowę Theefi. Po chwili rozwiała się. Eleeri z trudem powstrzymała okrzyk zaskoczenia. Keplianica stała z dumnie podniesioną głową, jej oczy płonęły, ale... Tak, jej oczy stały się szafirowe! Sheun, który dotychczas stał za swoją przyjaciółką, wyminął ją i podszedł do skały. Podniósł głowę i przypatrzył się runom.
- Walczę razem z Theela. - Nie powiedział nic więcej, zanim jednak zdołali zareagować, zaczął kreślić pierwszy znak. Eleeri aż dech zaparło ze zdumienia. Niebieska mgła otuliła także Sheuna. Moc Światła i Dobra znała swoje dzieci i ich serca. W jednym ułamku sekundy osadziła go i wydała wyrok. Stał przed nimi wyrośnięty źrebak o szafirowych oczach, drżący lekko z obawy przed własną śmiałością.
- Jeśli już skończyliśmy - powiedział sucho Hylan - to czy możemy ruszyć w drogę? A może zaczekamy, aż wszyscy ustawią się szeregiem i zaczną pocierać nosami o skałę?
- Chciałbym pójść z wami. - Sheun grzebnął kopytem. Eleeri zsunęła się z grzbietu Tharny i podeszła do niego.
Odsunęła mu z oczu grzywę. Bezgłośnie posłała obrazy Mayrin roześmianej, bawiącej się ze swoimi dziećmi. Patrzącej na portret Romara pełnymi bólu oczami. Przekazywała wspomnienie jej lekkiego śmiechu, osobowości pełnej ciepła i radości. Sheun nastawił uszu.
- Poniósłbym ją. Jest podobna do ciebie.
Theela podeszła wolnym krokiem i czekała. Teraz dziewczyna słała obrazy Jerrany'ego, jego siły, iniłośti do żony i dzieci, gniewu, jaki budziło w nim okrucieństwo. Jego dobroci. Theela otarła głowę o ramię Eleeri.
- Wezmę na grzbiet tego, jeśli zechce. Jeśli mi zaufa.
- Więc chodź z nami. Spotkacie się i oboje podejmiecie decyzję. Pehnane? - Odwróciwszy się zobaczyła, że ogier znowu zniknął. - Wolałabym, żeby tak się nie zachowywał. Wciąż mi się wydaje, że jest duchem. - Odpowiedział jej bezgłośny chichot Tharny.
- Robi to, co chce. Nie potrzebujemy go. - Klacz ruszyła stępa, a za nią kuc oraz trzy Kepliany. Siedząc na grzbiecie swej siostry-krewniaczki, Eleeri rozmyślała. Nie może pojawić się nad jeziorem ot, tak sobie, z czterema KepUanami, bo wywoła co najmniej zaskoczenie. A może nawet sprowokuje atak mieszkańców, zanim zdąży wszystką wyjaśnić. Lepiej przyjechać do zamku na kucu, wytłumaczyć wszystko przyjaciołom, a dopiero potem wezwać Kepliany. Jerrany często zachowywał się niefrasobliwie i wesoło jak chłopiec. Lecz pod tymi pozorami krył się wojownik z krwi i kosa. W lot dostrzeże wszystkie dobre strony całej sytuacji i płynące stad korzyści.
Wystarczy opowiedzieć im obojgu o Komarze i o swoich snach. To przeważy szalę. Jeśli dowiedzą się, że istnieje szansa uratowania Romara i pokonania przy tym władcy Ciemnej Wieży-a więc zapewnienia sobie bezpieczeństwa na dłużej - na pewno chętnie pójdą do boju u boku sprzymierzeńców, którzy sami się zgłosili.
Zerknęła z ukosa na harcującego Sheuna, który jeszcze nie umiał zapanować nad radością. Znów zdumiały ją jego zaskakująco niebieskie oczy. Oznaka Światła. Nabrała nagle pewności, że dość będzie tylko porozmawiać z Jerranym, by powstrzymać go przed jakimś głupim wybrykiem. Zamku nad jeziorem strzegły runy. Kepliany na pewno przejdą przez magiczną zaporę i udowodnią tym samym, że są po stronie Światła. I wszystko będzie dobrze tak długo, jak długo ona sama zachowa ostrożność.
Przemierzali górskie szlaki, rozglądając się bacznie na boki. Wprawdzie znajdowali się z dała od ziem, na których buszowały Wilkołaki, ale góry miały różnych mieszkańców. Zdarzali się pomniejsi słudzy Ciemności, no i po prostu niebezpieczni drapieżcy. Kolonia rasti leżała wiele mil stąd, lecz pojedyncze osobniki często zbaczały w te strony. Jeden rasti nie zagrozi wprawdzie Eleeri i czterem Keplianom, ale ukąszenie w pędne może przysporzyć im kłopotu. Przez dwa dni podróży nie zobaczyli jednak ani nie spotkali nikogo i niczego.
Trzeciego dnia dotarli nad jezioro i gdy stanęli na niewielkim wzniesieniu, dostrzegli w oddali wieżę zamku. Wszyscy już wiedzieli, jak się mają zachować. Eleeri zsunęła się z grzbietu Tharny i przywołała do siebie kuca. Obecnie bez najmniejszego trudu posługiwała się swoim darem. W miarę jak razem z praktyką rosła moc, możliwości Eleeri osiągnęły poziom, o którym nigdy nawet nie marzyła. Wykorzystywała teraz w pełni nauki Cynana i wiedzę, które jej przekazał przez długie zimowe miesiące. Wskoczyła na swego ciska i już z siodła poklepała najpierw Tharnę, a potem Hylana. Następnie zebrała wodze i samotnie zjechała w dół zbocza. Wartownik gromkim głosem obwieścił jej przybycie. Mostem biegli już Mayrin i Jerrany.
- Witaj, Eleeri! Tak się cieszę!... - Mayrin urwała. - Masz taką ponurą minę. Stało się coś złego?
- Nie, bynajmniej. Ale musimy porozmawiać. Natychmiast i na osobności. - Oboje zwrócili ku niej twarze pełne zainteresowania, a jednocześnie zaniepokojenia. Weszli do najbliższej komnaty. Mayrin zatrzasnęła drzwi.
- Jesteśmy tu sami, mów szybko. Och, Eleeri, czy go znalazłaś? Znalazłaś Romara?
- Tak! - odparła śmiało dziewczyna.
Roześmiała się od ucha do ucha, kiedy Mayrin chwyciła ją za ręce i porwała w taniec. Zatrzymały się, dysząc ciężko, a Jerrany patrzył na nie z promiennym uśmiechem.
- Mów wszystko, co wiesz - poprosił. - Potem pomyślimy, co dalej.
Eleeri opowiedziała. Słuchali jej uważnie. Zakończyła relację opowieścią o swoich przodkach, którzy tak długo czekali w kanionie. Wtedy Jerrany zabrał głos.
- Nie możemy spodziewać się pomocy od nikogo z Zielonej Donny, nawet od jej władczyni. Przez cały czas informowałem Dahaun o wszystkim. Napisałem również, że zło rozprzestrzenia się w te okolice, gdzie dotąd go nie było. - Uśmiechnął się. - Listy fruwały jak ptaki między naszym ramkiem i Panią Zielonych Przestworzy. Razem obmyśliliśmy plany na taką okoliczność. Teraz me traćmy czasu i wprowadźmy je wżycie.
- Jakie plany? - zapytała sceptycznie Eleeri.
- Na początek dowiedz się, że mieszkańcy Zielonej Dottny nie mogą nam pomóc, gdyż sami walczą już gdzie indziej. Moce Zła urosły w siłę w pobliżu Lasu Mchowych Niewiast i większość oddziałów pilnuje samej Doliny oraz zamków położonych w jej pobliżu. Możemy jednak do Dahaun odesłać nasze dzieci. Przysłała nam na pomoc pięciu zbrojnych i jeszcze coś, pewien dar.
Ostrożnie podał go dziewczynie. Był to niewielki wisior, rzeźbiony odłamek kryształu, w którym wirowały wszystkie barwy tęczy.
- Co mamy z tym zrobić? - zapytała Eleeri.
Twarz Jerrany'ego rozjaśnił chłopięcy uśmiech.
- Nie wiem, co to jest, ale jeśH zwyciężymy, mamy' to stłuc. Napisałem Pani Zielonej Doliny, ze może będziemy musieli zaatakować Ciemną Wieżę. To jej odpowiedź na mój list.
- Innymi słowy, musimy zwyciężyć, by się nim posłużyć?
- Właśnie tak.
Mayrin wyjęła kryształ z ręki Eleeri. Spokojnie nawlokła go na łańcuszek i zawiesiła na szyi. Dziewczyna powstrzymała uśmiech. Zrozumiała, że pani domu zamierza jechać z nimi Mogła sobie wyobrazić te spory przed swoim przybyciem! Jerrany żywił najgłębsze przekonanie, że Romara uwięziono. Zaatakuje, jeśli tylko odkryje, gdzie jest więzień. Eleeri zdała sobie też sprawę, iż Mayrin nigdy się nie zgodzi pozostać w zamku. Bo i dlaczego? Umiała władać mieczem, świetnie strzelała i jeździła konno nie gorzej niż wszyscy tutaj. To prawda, że była dziesięć lat starsza od Eleeri, ale w dniach chwały Nemunuhów znacznie starsi od Mayrin doświadczeni wojownicy ruszali na wojnę. Z tego, co opowiadała, w Estcarpie kobiety często brały udział w walce. Po przybyciu do Escore wiele z nich wdziało spodnie i chwyciło za miecze. Eleeri wstała i mocno objęła Mayrin.
- Witam wojowniczkę, która ruszy do boju.
- Jerrany tego nie pochwala - odparła Mayrin zarumieniona z dumy i zakłopotania.
- Ależ pochwalam, pochwalam, moja droga - zaprzeczył szybko.-Chciałbym, byś walczyła po mojej lewicy, a Romar po prawicy. To o dzieci się obawiam. Kto się nimi zaopiekuje, jeśli zginiemy?
- Pni! - prychnęła niezbyt grzecznie jego małżonka. - A kto się nimi zaopiekuje, jeśli sam zginiesz, a słudzy Zła z wyciem będą krążyć wokół zamku? Nie, dzieci nie zostaną tutaj. Odjadą do bezpiecznej doliny Dahaun. Ja będę z tobą.
- Masz rację.-Eleeri uspokajająco poklepała Jerrany'ego po ramieniu. Mayrin wyszła z komnaty, żeby wydać polecenia niańce i zbrojnej eskorcie, która będzie towarzyszyć dzieciom. Eleeri zwróciła się do pana zamku: - Jak cię przekonała, że powinna wyruszyć z nami?
- Przekonała mnie, że nie zostanie w domu, chyba że ją zwiążę i zaknebluję - odparł uśmiechając się krzywo. - Po prostu powiedziała, że jedzie ze mną. Jeśli odmówię, to i tak ruszy moim śladem.
Nic nie wspomniał o gwałtownych słowach, sprzeczce, wręcz kłótni z żoną. Mayrin zachowała się bowiem bardzo niestosownie wobec męża, którego przecież uwielbiała. Przypomniała mu - nie przebierając w słowach - że poślubiając go sprzeciwiła się swemu ojcu. A potem przybyła z nim tu, do tego niebezpiecznego zakątka Escore, gdzie nie mogli liczyć na pomoc sąsiadów, gdyby siły zła ich tam znalazły. Walczyła obok niego, ramię w ramię, by oczyścić posiadłość z nieprzyjaciół i niebezpiecznych zwierząt. Nigdy na nic się nie skarżyła.
Na tym odludziu urządziła dom, urodziła dzieci i troszczyła się o ludzi. I przez cały ten czas jej brat był z nimi. Jej brat-bliźniak. Połowa jej serca. Jerrany kochał Romara jako mieczowego brata i powinowatego. Romar pomagał im przez te wszystkie trudne lata bitew i ciężkiej pracy. Zamek nie należał do niego. Nie miał swojego w nim udziału, a przecież polował, by zdobyć dla nich żywność i bił się u ich boku. Z płonącymi gniewem oczami zapytała, czy ma teraz zapomnieć o tym wszystkim.
Jerrany zaprotestował. Układali przecież tylko plany, ot, tak na wszelki wypadek. Romar może już nie żyje, albo znajduje się gdzieś, skąd nie zdołają go wyswobodzić. Nie ma żadnej pewności, że Eleeri kiedykolwiek wróci z wieściami o Romarze, a jeśli nawet, to nie wiadomo, czy zdołają go uratować. Jeżeli Mayrin stanie do walki u boku Jerrany'ego, dzieci mogą stracić oboje rodziców.
Mayrin zignorowała większość tych argumentów. Czyż ma być tylko klaczą rozpłodową? Uległą żoną i panią zamku? Własny ojciec wyrzucił ją z domu, bo me chciała poślubić mężczyzny, którego wybrał jej na męża. Ale na pewno przyjmie swoje wnuki i będzie o nie dbał. Podniosła głowę i spojrzała wyzywająco na Jerrany'ego. Ona nie pozwoli się lekceważyć! Zaakceptował ją przecież nie tylko jako małżonkę, lecz także jako towarzyszkę broni. W tamtych trudnych dniach nawet Romar uważał, ze powinna walczyć razem z nimi. Teraz więc znów stanie do boju - o swój dom, o brata i o przyszłość dzieci. No, niech tylko Jerrany spróbuje jej w tym przeszkodzić, jeśli mu starczy odwagi!
Nie starczyło. Zamiast tego wziął ją w ramiona, pełen dumy i obaw.
- Wolałbym raczej nie mieć nikogo u mojego boku - powiedział. I ta myśl zmroziła mu serce. W bitwie tak wiele może się wydarzyć. Musi się znaleźć jakiś sposób na zapewnienie jej bezpieczeństwa.
Kiedy Mayrin wróciła do komnaty, uśmiechnął się do niej, wziął za rękę i przyciągnął do siebie.
Eleeri narysowała im mapy, dokładne i szczegółowe. Kiedy skończyła, Jerrany zawołał drużynnika.
- Zabierz to do Ternana, powiedz mu, żeby skopiował. Chcę mieć dwie kopie, tylko dokładne. Nasze życie może zależeć od tego. - Spojrzał na Eleeri. - Ternan jest już za stary, by machać mieczem. Jego ojciec był skrybą i kopistą. Jako chłopiec Ternan nauczył się wszystkiego, co ojciec mógł mu przekazać. Teraz służy nam w ten sam sposób, jest też nauczycielem naszych dzieci. - Wstał i zaczął niecierpliwie chodzić po komnacie. - Jeden komplet zabiorą drużynnicy eskortujący dzieci. Drugi zostawimy tutaj, w archiwum. Trzeba jeszcze, by Ternan zapisał wszystkie nasze plany.
Zauważył, że Mayrin i Eleeri spojrzały po sobie.
- Nie, nie oszalałem. To prawda, że w razie naszej klęski -nastąpi tu Ciemność. Ale pomyślcie o innej ewentualności: że polegniemy, ale zabierzemy ze sobą w śmierć naszych wrogów. Możliwe, że oczyścimy ze zła te ziemie dla naszych dzieci i ich następców. Chciałbym, żeby wiedzieli, kto tego dokonał i w jaki sposób.
Eleeri skinęła głową. Dla niej było to naturalne. Nemunuhowie ginąc w walce starali się zwykle pociągnąć za sobą w objęcia śmierci swych zabójców. Posłużyć się resztkami sił do uśmiercenia wroga, to słuszna i chwalebna rzecz. Jeszcze raz powinna odwiedzić wielką salę-zbrojownię w podziemiach swego zamku. Musi poszukać jakiejś łatwej do ukrycia broni. Czegoś nieoczekiwanego i nie rzucającego się w oczy. Jeśli nadejdzie czas, by jej użyć, powinna być pod ręką. Ukryła dreszcz, który nią wstrząsnął. Gdyby nie mogła już dalej walczyć, lepiej zadać sobie śmierć, niż wpaść w ręce pana
Ciemnej Wieży. Oczywiście, dodała w myśli, jeśli to będzie głupi wróg, który niebacznie zbliży się do niej. Drapieżnie się uśmiechnęła odsłaniając mocne białe zęby. To nie ona zginie. Zaczęła znów przysłuchiwać się Jerrany'emu, który przeglądał mapy. Dwukrotnie wzywał swoich ludzi i wydawał im rozkazy. Mayrin też raz odesłał po kilka arkuszy tak rzadkiego tutaj papieru. Wreszcie wszyscy się zmęczyli. Ustalili podstawy planu; trzeba jeszcze tylko dopracować szczegóły.
Wstali o świcie. Mayrin i Jerrany stali między chroniącymi most runami patrząc, jak Eleeri siodła na dziedzińcu kuca. Dosiadła go i podjechała bliżej.
- Niedługo wrócę. - Przyjrzała się mieszkańcom zamku, którzy zgromadzili się na dziedzińcu. - Nie pozwólcie swoim ludziom działać w pośpiechu. Przysięgam, że ci, których tu przyprowadzę, są po stronie Światła i będą walczyć razem z nami. Jerrany podniósł oczy, uważnie wpatrując się w jej twarz.
- Ty zawsze służyłaś Światłu i swobodnie przechodzisz między magicznymi strażnikami. Nie sądzę też, by łatwo cię było wprowadzić w błąd. Cofniemy się wszyscy do zamku. Niech twoi przyjaciele przejdą tylko przez most, a powitamy ich ze wszelkimi honorami należnymi gościom.
Skinęła głową, szturchnięciem pięty ponaglając kuca. Mayrin z całej siły ścisnęła dłoń Jerrany'ego. Jeśli przyjaciele Eleeri są prawdziwymi sprzymierzeńcami, może razem zdołają uwolnić Romara... Wytężyła wzrok, gdy cisawy koń i jego pani zniknęii w oddali.
Czekali. W oddali pojawił się rosnący w oczach punkcik. Po krótkim czasie dostrzegli jeźdźca i cztery cwałujące wokół niego konie. Pomruk powątpiewania i zniechęcenia przeszedł przez tłumek czekających. Ściskając ją za rękę, Jerrany pociągnął Mayrin do tyłu, w cień bramy prowadzącej na dziedziniec. Goście zbliżyli się do mostu. Kurz opadł. Ujrzawszy Eleeri siedzącą na oklep na grzbiecie Keplianicy widzowie aż jęknęli z zaskoczenia. Klacz zatańczyła w miejscu, wyginając dumnie szyję i drobiąc nogami. Z lewej kroczył kepliański ogier; większego i piękniejszego nikt nigdy jeszcze nie widział. Kuc drobił pracowicie pilnując się prawego boku Tharny. Z tyłu biegła pokryta bliznami klacz i młody ogier, właściwie jeszcze źrebak, lecz już wysokości dorosłego konia. Zatrzymali się u wejścia na most. Eleeri niedbale zsunęła się na ziemię i sięgnęła ręką do najbliższego kamienia. Runy rozjarzyły się niebieskozielonym światłem. Odeszła na bok, pozwalając się zbliżyć swojej klaczy. Kiedy ta nosem powiodła po kamieniu powtarzając znak, runy zapłonęły jeszcze jaśniej. Teraz podszedł ogier. Wyciągnął szyję, a wraz z jego dotknięciem tryskające z czarodziejskich symboli światło zamieniło się w mgłę, która opadła na ziemię. Kiedy oba pozostałe Kepliany podeszły, żeby dotknąć run, mgła, dotąd otulająca kopyta ogiera, podniosła się jak fala przyboju i wchłonęła ich. Rozwiała się po chwili. Przed zdumionym wzrokiem mieszkańców wszystkie Kepliany stały całe i zdrowe. Eleeri wskoczyła na grzbiet Tharny, wyciągając miecz z pochwy. Błysnął w słońcu złotem i srebrem; niebieski płomień spłynął z ostrza na barki Keplianicy.
- Przybywam z przyjaciółmi, sojusznikami i krewnymi Światła. Czy zostaniemy powitani z otwartymi ramionami?
Pan i pani zamku ruszyli do przodu ręka w rękę.
- Serdecznie witamy! - rozległ się głęboki głos Jerrany'ego. Wyższy głos Mayrin powtórzył jego słowa.
Kopyta zadudniły na moście. Kiedy Kepliany dotarły na dziedziniec zamkowy, zatrzymały się i rozejrzały dookoła. Stojący na czele gromady swoich ludzi Jerrany podszedł do nowo przybyłych. Podniósł ręce; Mayrin stanęła u jego boku, unosząc gościnną czarę. Oboje wypowiedzieli chórem słowa powitania. I po raz pierwszy od tysiąca lat w umysłach ludzi zabrzmiała myśl przedstawicielki Keplianów. Tharna podniosła głowę.
- Dziękujemy za gościnę. Panu i pani tego domu życzymy pięknego dnia, szczęścia w życiu i jasnego słońca jutro rano. Zapadło głębokie milczenie, a po chwili podniosły się owacje.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Eleeri trzymała się z tyłu, obserwując to wszystko. Uśmiechnęła się na widok zaskoczenia i radości Keptianów. Potem odciągnęła Mayrin na bok.
- Masz talent magiczny. Czy zdołasz sięgnąć w głąb umysłu?
- Nie. Udaje mi się to tylko z krewnymi. - Mayrin potrząsnęła przecząco głową, potem się roześmiała. - Chociaż Jerrany i ja dzielimy się czasem myślami, zdarza się to zazwyczaj w najbardziej nie sprzyjających i nieodpowiednich momentach.
- Naprawdę?
- Stało się tak raz na uczcie wydanej na cześć pana Terne z Doliny Zielonych Przestworzy - zachichotała Mayrin. -To miły staruszek, ale bardzo nudny i napuszony. Byk) miło z jego strony, że przebył tak daleką drogę tylko po to, by obejrzeć nasze fortyfikacje. Lecz bez przerwy mówił o konieczności zapewnienia sobie drogi ucieczki. Powinniśmy mieć co najmniej dwa tunele, a jeden znany tylko nam. Udawaliśmy zainteresowanie, a on gadał i gadał. W pewnej chwili odebrałam obraz... - urwała i znów zachichotała, Eleeri zaś czekała cierpliwie. - To Jerrany go nadał. Przedstawił pana Terne jako kreta, ryjącego jak szalony tunele pod zamkiem, aż wszystko się na niego zawaliło. I ten kret siedział w pyle i gruzie z zaskoczoną miną. Nie mogłam się powstrzymać... - Ponownie wybućhnęła śmiechem, widząc to wszystko oczami wyobraźni. Eleeri także.
- Co zrobiłaś?
- Mruknęłam coś, że niby potrzebują mnie gdzieś koniecznie, i wybiegłam. Osunęłam się na podłogę w korytarzu i dusiłam się ze śmiechu. Podeszła niańka i stała patrząc na mnie ze zdumieniem. Znowu przypomniał mi się tamten obraz. Minęło prawie pół godziny, zanim mogłam wrócić do wielkiej sali. Niańka oświadczyła, że ona lepiej wychowuje nasze dzieci. Ale kiedy opowiedziałam jej o wszystkim, sama nie mogła powstrzymać śmiechu.
Tak jak Eleeri teraz. Dziewczyna niejeden raz widziała krety. Małe, grube zwierzątka, które rzeczywiście sprawiały wrażenie zaskoczonych, a jednocześnie nadętych. Chichotała wraz z Mayrin aż do powrotu Jerrany'ego.
- Co tam knujecie?
- Nic, jeszcze nic. - Jego żona uśmiechnęła się szeroko. - Po prostu opowiedziałam Eleeri o panu Terne.
- Pamiętam - Jerrany również wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Myślałem, że nie zdążysz wyjść, bo pękniesz ze śmiechu. - Potem jednak spoważniał. - Ponieważ Kepliany twierdzą, że są naszymi sojusznikami, układajmy plany razem z mmi. Zło rozprzestrzenia się i rośnie w siłę, chłonąc zewsząd moc. Jeśli mamy zdążyć na czas, powinniśmy się śpieszyć. - Nie padło imię Romara, ale wszyscy zrozumieli, co miał na myśli. Jerrany'ego bolało serce, gdy wspominał swojego przyjaciela, który zawsze przynosił ze sobą śmiech i Światło. Romara, który nie znosił zamknięcia, a teraz więziony był w sposób przewyższający najgorsze koszmary. Jerrany zadrżał.
- Plany już są gotowe - powiedziała Eleeri. - A przyjaciółmi, o których mówiłam ostatniej nocy, są właśnie Kepliany. To one zaatakują, by odciągnąć od nas uwagę wroga. Żaden zwyczajny wierzchowiec nie zbliżyłby się do Ciemnej Wieży, dlatego moi krewni-przyjaciele zgodzili się nas tam zawieźć. Ale tylko nas troje. Twoi ludzie, których zechcesz użyć, powinni towarzyszyć Keplianom na koniach i walczyć u ich boku.
- To rozsądny plan, ale czy tych dwoje poniesie nas dobrowolnie? Chciałbym usłyszeć to od nich samych.
Pokryta bliznami Keplianica podeszła do Jerrany'ego i trąciła jego ramię.
- Poniosę cię, by walczyć ze złem. Dobrowolnie zaniosę cię do boju z Ciemnością.
Sheun dmuchnął we włosy Mayrin.
- Ja również. Ja poniosę ciebie. - Cofnął się, stając dęba. - Ale nie włożymy sporządzonego przez ludzi ekwipunku. Musicie pojechać na nas tak, jak teraz stoimy.
- To wydaje się sprawiedliwe. - Eleeri nie zdradziła swoich myśli: jest jeszcze za młody na siodło i ogłowie, ledwie uniesie lekkiego nawet jeźdźca. - Odwróciła się do Mayrin i Jerrany'ego.
- Chciałabym powiedzieć wam jedno: nie próbujcie złączyć w pełni waszych umysłów z umysłami Keplianów. Ich mózgi są inne od naszych. Myślę, że właśnie ta różnica sprawiała, iż ludzie obdarzeni talentem magicznym dotychczas zawsze ich zabijali. - Gestem nakazała milczenie Jerrany'emu, który chciał coś wtrącić i ciągnęła: - Tak, ja dzielę się myślami z moimi przyjaciółmi, ale od samego początku nie uważałam ich za złe stworzenia. Kiedy nasze umysły zetknęły się po raz pierwszy, oszołomiło mnie to i wstrząsnęło. Potem jednak otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą tylko tych, których pokochałam. Nie obawiam się już głębokiego kontaktu. Lecz wasi ziomkowie odpowiadali na taki kontakt tak wielką nienawiścią, że powinniście unikać łączności. Tak myślę, zgadzacie się ze mną?
- Jeśli jesteś tego pewna... - odparł z wahaniem Jerrany. - W takim razie masz rację. Bezpieczniej będzie, jeśli nie podejmiemy takiej próby. Możemy jednak rozmawiać z nimi normalnie i
- Tak. Mówcie głośno, a Theela i Sheun odpowiedzą wam w myśli, tak jak przedtem.
- W takim razie sprawdźmy, czy wszystko jest gotowe. - Jerrany wezwał jednego z drużynników. Pośpieszcie się naradzali, wreszcie Jerrany znów odwrócił się do czekających cierpliwie kobiet. Większość jego rozkazów została już wykonana. O świcie będą gotowi do drogi. Eleeri uśmiechnęła się wesoło. Zaraz, zaraz, tak szybko? Musi wrócić do kanionu, by powiadomić mieszkańców, że ludzie zgodzili się im towarzyszyć. Dopiero potem przyjedzie z Tharną i Hylanem na spotkanie przy brodzie na strumieniu.
Przez kilka następnych godzin Kepliany z głębokim zainteresowaniem przyglądały się zaaferowanym ludziom. Przeniosły się przezornie na skraj dziedzińca na poły ukrytego w cieniu, gdyż zaczęło się ściemniać. Zza uchylonych drzwi wysunęła się wtedy dwójka dzieci. Najpierw dziewczynka w wieku siedmiu, ośmiu lat, a za nią chłopiec z sianem w ręku. Dziewczynka dźwigała wiadro z wodą. Ukłoniła się grzecznie.
- Pokarm i napój dla wędrowców w imieniu Światła. Tharna podeszła i napiła się z wdzięcznością.
- Dziękuję - nadała.
Sheun sięgnął po siano i z zadowoleniem przeżuł pierwszą garść. Chłopczyk zachichotał i pogłaskał Kepliana po aksamitnych nozdrzach.
- Jest piękny. Zapytaj, jak się nazywa.
- Jestem Sheun, człowieku.
- Ja nazywam się Kiren, a ona Shevaun.
Młody ogier zastanawiał się chwilę, gryząc pracowicie siano.
- Jesteście źrebiętami pani tego zamku? - zapytał śląc obraz Mayrin.
Dzieci zachichotały.
- Tak - potwierdziła dziewczynka - ale ludzie mówią "dzieci", nie "źrebięta". - Ona także pogładziła delikatnie nos ogiera. - Jesteś taki miękki. Czy wszystkie Kepliany mają takie miękkie futro?
Sheun wyprostował się; wyraźnie się wdzięczył. Theela parsknęła, dodając myśl, którą odebrały tylko Kepliany. Sheun ostrzegawczo podniósł kopyto. Ci młodzi ludzie przekraczali jego wyobrażenia. Czwórka Keplianów z rozbawieniem słuchała dziecięcej paplaniny. Że też tak od razu zostały potraktowane jak równe dziecion, jak przyjaciele. Nie wyczuwały w nich odoru strachu i nieufności do siebie. Theela wpatrzyła się w zarumienione z przejęcia dziecinne twarzyczki.
- Skąd wiecie, że jesteśmy dobrzy? Dziewczynka spojrzała na nią z zaskoczeniem.
- Bo nikt, kto nie jest dobry, nie mógłby przejść przez runy na moście.
- A ktoś bardzo potężny mógłby? Wielki sługa Ciemności? Dziewczynka pokręciła przecząco głową.
- Mógłby, gdyby był bardzo, ale to bardzo silny, lecz wtedy runy by nas ostrzegły. Słyszałam, jak mama opowiadała o was niani. Powiedziała, że runy zareagowały na wasze dotknięcie i że to dowód, że należycie do Światła.
Theela zamyśliła się. Ta człowiecza samiczka gotowa była bez namysłu obdarzyć ich zaufaniem, ale czyż nie miała racji? Zobaczmy, jak daleko więc zaszła...
- Chcielibyście pojeździć?
Odpowiedziały jej radosne okrzyki. Dzieci wgramoliły się na umieszczony na środku dziedzińca kamień, ułatwiający ludziom dosiadanie koni. Keplianica stanęła obok i maluchy wdrapały się na jej grzbiet Ostrożnie okrążyła dziedziniec, a Kepliany obserwowały to z rozbawieniem. Zza drzwi rozległ się odgłos ciężkich kroków i stanęła w nich oburzona niańka.
Burza rozszalała się nad głowami dzieci. Powinny już być w łóżku; szukała ich tak długo, aż rozbolała ją noga, a ma jeszcze dużo do zrobienia, ł»t»im będzie mogła się położyć do łóżka. Zbeształa nawet zaskoczone Kepliany. Nie powinny były zatrzymywać dzieci tak późno i nic ją nie obchodzi, jak same wychowują swoje potomstwo.
Wciąż mrucząc pod nosem, zabrała dzieci, ale Shevaun zdążyła jeszcze rączkami objąć szyję Theeli.
- Dziękuję za przejażdżkę - powiedziała i podreptała pośpiesznie za swoim bratem. Keplianica stała nieruchomo. A więc to są człowiecze źrebięta! Zdziwiło ją i zainteresowało jednocześnie, że nie zlękły się Keplianów. Może nawet uczono je bać się tych istot, lecz że zagrożenie było, jak dotychczas, raczej nie istniejące, więc spotkawszy Kepliany, zaufały im. Tharna zapamiętała przerażenie swojej siostry-krewniaczki, kiedy ich umysły zetknęły się po raz pierwszy. Przy drugim kontakcie, gdy Eleeri zaakceptowała jej odmienność, sytuacja uległa zmianie. Patrzyła i słuchała, kiedy dziewczyna ostrzegała swoich człowieczych przyjaciół przed myślowym kontaktem. Prawdopodobnie tamci dwoje będą mogli bezpiecznie czytać tylko powierzchniowe myśli Keplianów. Ale - zwróciła zamyślone spojrzenie na drzwi, za którymi zatknęły dzieci - może będzie do tego zdolne młodsze pokolenie, którego nie powstrzymają obawy rodziców... - skubnęła wargami ostatnie źdźbła siana. Nie musi się śpieszyć, jeszcze zdąży przemyśleć to wszystko.
Było późno w nocy, kiedy ukończono przygotowania do wyjazdu i Jerrany wrócił do komnaty, gdzie czekały na niego Mayrin wraz z Eleeri. One również były bardzo zajęte, świadczył o tym stos starannie wybranej broni i innych niezbędnych rzeczy leżący w kącie. Jerrany spojrzał na świece-zegar. Dochodziła pomoc. Jeśli mają wyruszyć wcześnie, powinni... Eleeri przerwała mu w pół zdania. To ona odjedzie, ale sama. Powinni pozostawić jej czas, musi dotrzeć do zaczarowanego wąwozu, zaalarmować grupę, która będzie działać jako wabik, i wrócić nad strumień, gdzie wszyscy się spotkają.
- Weźcie dwa juczne konie, załadujcie na nie wszystko, co waszym zdaniem może być potrzebne. Podczas bitwy zostaną z tyłu razem z resztą wierzchowców, przydadzą się jako luzaki, gdyby wasi ich potrzebowali. Kiedy potyczka się rozpocznie, pojedziemy jak najszybciej do wieży. Niech Światło nam towarzyszy.
Kiedy Jerrany i Mayrin kiwnęli głowami na znak zgody, Eleeri opuściła komnatę. Prześpi się, a potem dobrze naje. Wojownicy nigdy nie wiedzą, kiedy uda im się zjeść następny posiłek. Odjechała z Keplianami wśród narastającej, pełnej podniecenia wrzawy w zamku. Hylan nalegał, by tym razem to on ją niósł na grzbiecie. Pogalopował lekko po nierównym terenie, odczuwając niewiarygodną przyjemność płynącą z połączenia ich umysłów. Echo tej rozkoszy dotarło do biegnącej za nimi klaczy i młodego ogiera. Theeli zrobiło się przykro - nigdy nie będzie miała jeźdźca, który naprawdę byłby jej krewnym-przyjacielem. Podniosła jednak głowę. Kto wie, może kiedy zdobędą Ciemną Wieżę...

Dotarli do kanionu, przemknęli między runami i wpadli pędem w stado klaczy i źrebiąt. Eleeri zsunęła się na ziemię i zaczęła tłumaczyć swój plan. Kepliany zrozumiały go, rozważyły i wyraziły zgodę. Już dawno temu zdecydowały, kto będzie walczyć, a kto pozostanie, by troszczyć się o źrebaki. Teraz klacze, które dokonały wyboru, przepchnęły się do przodu. Dziewczyna policzyła je. Prawie dwadzieścia Keplianic będzie polować wraz z ludźmi. To dobrze. Kepliany radziły sobie tam, gdzie ludzie już mdleli od smrodu Ciemnośti. Spokojnie poszła do domu. Wzięła wiązkę pochodni z suchej trawy okręconej wokół rdzenia wystruganego ze smolistego, palącego się jasnym płomieniem drewna.
Zeszła do wielkiej podziemnej sali. Ukryte drzwi otworzyły się na jej rozkaz, ujawniając zawartość szaf. Znowu wybrała broń i kolczugę dla Jerrany'ego. Potem stanęła nieruchomo, .starając się uspokoić i oczyścić swój umysł z wszelkich ubocznych myśli. Przypominał teraz gładką powierzchnię jeziora, której nie mąciła najmniejsza nawet zmarszczka. Coś w głębi jej istoty poruszyło się niczym wielka ryba, która nigdy się nie wynurza. Pozwoliła, by ponownie opadło na dno, i czekała. Wynurzyło się i, zanim znów się zagłębiło, wykrzyknęła słowo, które przyszło jej na myśl.
- Ceeraran!
Światło trysnęło z kilkunastu punktów w starożytnym murze. Usłyszała za sobą cichy zgrzyt, kiedy otworzyły się ostatnie drzwi. Odwróciła się błyskawicznie. Nagle ogarnęła ją rozpacz. Cóż to takiego? Przyjrzała się uważniej. Wyglądało jak kupa mokrej gliny. Mokrej? Przecież leży tu od dnia, w którym pierwsi właściciele opuścili zamek! Jak długo glina może zachować wilgoć, nawet ukryta w tak niezwykłym miejscu? Przypomniała sobie zaczarowane szafy na górze. Może ta skrytka działa tak samo? Ale dlaczego jej przodkowie w takiej tajemnicy schowali glinę?! Wyciągnęła ręce, czując, że glina przyciąga jej drżące palce.
Z kamienną twarzą, poruszając dłońmi tak szybko, że ledwie je widziała, zrobiła to, co jej kazano, a później obwiązała chustą. Zabierze, to ze sobą. Nałożono na nią taki geas, ale nie próbowała z nim walczyć. Zrozumiała, dlaczego tak się stało, i wyczuła dotknięcie tej, która niegdyś była tu panią. Zaufa swojej pramatce. Niosąc chustę z jej zawartością ciężkimi krokami weszła na górę.
Do południa przejechała większą część górskiego szlaku. Obok niej kroczyły Kepliańskie klacze, a osiodłany kuc posłusznie stąpał z tyłu. Eleeri siedziała na grzbiecie Tharny, która harcowała z zadowoloną miną. Hylan wyprzedzał je daleko, prowadząc rekonesans. Bez przeszkód dotarli do podgórza i zatrzymali się na wypoczynek. Przeczekają tutaj następną noc. O świcie zejdą w dół, by spotkać się z przyjaciółmi przy brodzie. Podczas jazdy dziewczyna zdążyła upolować kilka skoczków spłoszonych tętentem kopyt. Teraz obdarła je ze skóry i wypatroszyła. Zagrzebała wnętrzności w ziemi, a wiązkę skór zawiesiła w rozwidleniu konarów i osłoniła silnie pachnącymi liśćmi. Zabierze je stąd, jeśli wróci. W tym kraju, chcąc przeżyć, nie można było niczego marnować. Szybko nabiła dwie małe tuszki na zaostrzone patyki i .ustawiła zaimprowizowany rożen nad ogniem, który trzaskał wesoło w kręgu z polnych kamieni. Resztę włożyła do garnka do połowy wypełnionego wodą, dodając różne warzywa i zioła. Nie chciała rano tracić czasu na gotowanie. Gulasz będzie się dusił przez całą noc. Kiedy mięso się upiekło, zjadła je, popijając czystą wodą.
Swój śpiwór rozłożyła w samym środku grupki drzemiących Keplianów. Tej nocy miała mgliste, ale złowieszcze sny. Zbliżał się do niej Wędrujący-w-Dal, robiąc ostrzegawcze gesty. Zobaczyła też Cynana i sięgnęła do niego myślą. Choć krótko się przyjaźnili, był jej przyjacielem. Co się z nim stało po jej odejściu? Czy jeszcze żyje? Nie, na pewno nie. Czy i on przyszedł ją ostrzec? Postać Cynana roztopiła się wśród wzgórz i Eleeri rozpoznała otoczenie jego karsteńskiej zagrody. Chwiejnym krokiem zmierzał do cmentarzyka, na którym spoczywała jego rodzina. Sięgnął ręką do rozkwitłego krzaka, który posadziła obok mogiły jego żony. W blasku słońca kwiaty wydały się dziewczynie jeszcze piękniejsze. Starzec bezgłośnie wypowiedział jej imię. Zdmuchnięte powiewem wiatru jaskrawe płatki opadły na szary kamień. Wyczuła spokój wędrowca, który wreszcie zakończył podróż. Nie wybuchnęła płaczem; nie powinna go opłakiwać. Sam wybrał szlak i porę. Wspomniał ją przed zgonem. Nigdy o nim nie zapomni. Zapadła głębiej w sen. Obudziła się rześka i wypoczęta. Jedząc rozmawiała z czterema najbliższymi jej sercu Keplianami.
Wiał ciepły wiatr; słońce grzało już mocno, zapowiadając upał w południe. Eleeri wskoczyła na grzbiet Hylana i cała grupa pocwałowała w dół szlaku, gdzie pieniła się i kipiała woda w niewielkiej kaskadzie. W miejscu, gdzie znajdował się bród, strumień ledwie szemrał. Czekali ukryci za kępą drzew, aż usłyszeli przybywających z daleka przyjaciół.
- Nie traćmy czasu - oświadczył Jerrany. - Wszyscy moi ludzie wiedzą, co zaplanowaliśmy. Zgodzili się walczyć razem z Keplianami.
Dziewczyna skinęła głową i przekazała to swoim towarzyszom. Dudniąc kopytami, skręcili do brodu. Przyłączyli się do nich jeźdźcy, a ostatni w szeregu prowadził trzy kuce, wzgardzone zarówno przez Jerrany'ego jak i Eleeri. Wszyscy zatrzymali się na brzegu. Eleeri zsunęła się z Kepliana i rozwinęła ciężki tobołek, który trzymała przy piersi.
- Jerrany, znalazłam ją u siebie. Jest identyczna z tą, którą podarowałam Mayrin. Proszę cię, włóż ją. Jej poprzedni właściciel walczył niegdyś z mieszkańcami Ciemnej Wieży. Spodobałoby mu się, że będzie miał swój udział w obecnym starciu. - Rozwinęła kolczugę, która zalśniła w słońcu. Metalowa plecionka połyskiwała wszystkimi barwami tęczy jak olej na wodzie.
Jerrany zeskoczył z wierzchowca, wziął kolczugę i włożył bez słowa. Jego własna kolcza składała się z kotek naszytych na skórzany kaftan. Ale to... to był wspaniały dar! Ciekawe, ile jeszcze kolczug ma Eleeri? Wiedział o trzech. Czy było ich więcej? Nie, nie zapyta. Wystarczy, że każde z nich nosi jedną. Ta kolczuga lepiej ochroni Mayrin. Tylko to powinno go obchodzić. Tymczasem Eleeri jeszcze nie skończyła z podarunkami. Przyszła kolej teraz na sztylety. Zalśniły w słońcu miękkim, srebrzystym blaskiem. Westchnął głęboko na ich widok.
- Srebro?
- Srebro, ale tak hartowane, że jest twarde jak stal - odpowiedziała z uśmiechem. - Noście je. Są podwójnie niebezpieczne dla sług Ciemności.
Zastąpił swój brzeszczot podarowanym. Mayrin zrobiła to samo. Jerrany powiesił na gałęzi swój naszywany kółkami kaftan, wsadziwszy za pas sztylety. Potem odwrócił się do czekających cierpliwie Keplianów. Ukłonił się i zrobił krok do przodu. Theela stała nieruchomo, gdy wskoczył na mą, a kiedy ścisnął jej boki kolanami, zatańczyła w miejscu, sprawdzając, czy dobrze siedzi. Roześmiał się i pogłaskał ją po grzbiecie.
- Wiem, że jestem tutaj tak długo, jak będziesz tego chciała. Nie zapomnę o tym. - Patrzył, jak jego małżonka wsiada na młodego ogiera, który ugiął nogi, by jej to ułatwić, nie najlżejsza bowiem kolczuga utrudniała nieco ruchy.
Eleeri wskoczyła na Hylana i ruszyli stępa w wartkie nurty strumienia. Za pazuchą miała to, co ulepiła z gliny pod wpływem geas. Pogładziła ukradkiem zawadzające trochę wybrzuszenie. Pozostawili za sobą bród i strumień, i skierowali się prosto do Ciemnej Wieży. Już niedługo wysłana jako wabik gromada Keplianów i ludzi zaatakuje rasti, odwracając uwagę sługusa Wiecznego Mroku. Muszą jak najlepiej wykorzystać ten czas. Jechali w coraz większym upale, z nadzieją w sercach.

Daleko, na północnym zachodzie dziesięciu zbrojnych i osiemnaście Keplianic podróżowało razem. Był tam młody chłopiec, który prowadził trzy luźne wierzchowce. Doświadczeni żołnierze denerwowali się jednak niecodziennym towarzystwem i rozglądali się czujnie. Nawet niebieskooki przywódca Keplianów nie zdołał ich całkowicie przekonać, że klacze wspierają Światło.
Pehnane milczał. Ludzie wierzyli w to, w co chcieli wierzyć. Tak długo, póki walczyli, nie obchodziło go, co myślą w skrytości ducha. Przyłączył się do oddziału tuż przed odjazdem. To on miał zaprowadzić ich do legowiska rasti. Zostawi ich tam, a sam przyłączy się do Eleeri. Kłusował spokojnie w stronę terytorium rasti. Wkrótce będzie z tymi, których kochał.
Dotarli do jam, w których ukrywały się samice mające wydać na świat młode. Kuc chłopca poszedł bokiem, unosząc wysoko kopyta i rozdymając chrapy. Tylna noga wpadła mu do jamy. Koń poślizgnął się i zarżał przeraźliwie. Zaskoczony chłopak zsunął się z grzbietu i spadł na plecy. Dwie Keplianice zawróciły w miejscu, gdy samice rasti z piskiem rzuciły się do gardła niezdarnie próbującego się podnieść chłopca. Zanim jednak krwiożercze stwory zdążyły zatopić zęby w jego miękkim ciele, nadbiegły ze spłaszczonymi mrami kepKańskie klacze. Chwyciły rasti, cisnęły z rozmachem na ziemię i stratowały na miazgę.
Jadący na czele kolumny wojownik odprężył się nieco.
Wprawdzie Kepliany to dziwni sprzymierzeńcy, ale udowodniły, że można na nie liczyć. Chłopcu udało się wstać. Ukłonił się niezgrabnie Keplianicom, które uratowały mu życie i ponownie dosiadł swego spoconego wierzchowca. Oddał im honory - wiedział, że ma wobec nich dług wdzięczności. Ruszyli dalej w lepszych humorach, gdyż przed chwilą nawiązały się wątłe jeszcze nici przyszłej współpracy w walce. Niedługo potem zbliżyli się do głównych legowisk rasti, gdzie ziemia była dosłownie podziurawiona norami.
Pan Ciemnej Wieży wpadł we wściekłość. Czyż nie rozkazał rasti, żeby nie traciły na próżno sił? Ukarze tych głupców w taki sposób, że nigdy tego nie zapomną. Zaczął chłonąć siły swojego więźnia, chcąc ukarać krnąbrne sługi i całą swoją uwagę skupił na zewnątrz Wieży, tam gdzie toczyła się walka.
Zarówno ludzie, jak i Kepliany posłuchali rady najstarszego, doświadczonego w bojach drużynnika i zbaczali teraz często do bieżącej wody, gdzie rasti nie mogły ich ścigać. Wychodzili z niej, by atakować raz po raz. Wielu było poranionych, lecz jeszcze nikt nie zginał. Rozwścieczony pan Ciemnej Wieży daremnie usiłował odkryć, kim jest nieprzyjaciel.
Tymczasem troje ludzi i cztery Kepliany dotarli do podnóża Wieży, gdzie przyłączył się do nich wielki ogier. Jego oczy rozżarzyły się niebieskim płomieniem, kiedy zatrzymał się i stanął dęba. Umysły całej siódemki przeszył okrzyk donośny jak głos trąbki.
- Teraz, teraz nadeszła dogodna chwila! Atakujcie! - Ogier jakby zwinął się w sobie, zmalał i... Eleeri zsunęła się na ziemię i podniosła czarodziejski wisior. Zaciskając w dłoni figurkę Kepliana podeszła do wieży, przesunęła kopytkiem po kamiennym bloku. Mamrocząc jakieś słowa nakreśliła świetlistą linię. Kamień pękł z trzaskiem i powoli odsunął się na bok. Zobaczyli szeroką, gładką ścieżkę prowadzącą w mrok. Dziewczyna odwróciła się do towarzyszy.
- Utrzymajcie dla nas tę bramę, póki nie wrócimy, albo póki nie dowiecie się, że polegliśmy.
Uścisnęła z miłością każdego Kepliana, potem wyprostowała się i weszła do wieży. Mayrin i Jerrany poszli za nią. Odgłos ich kroków ucichł w oddali, kiedy Kepliany stanęły na straży. Zaczekają na powrót przyjaciół.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Bój wrzał na brzegach rzeki. Teraz ludzie ufali już Keplianom. Zbyt wiele się wydarzyło, by nadal wątpili w dobrą wolę tych osobliwych sprzymierzeńców. Raz po raz jakaś Keplianica odrywała rasti od gardła człowieka, który do walki musiał zsiąść z konia. Odpłacał mężnej klaczy, wbijając włócznię w uczepionego jej boku krwiożerczego potworka, którego zaciśnięte zęby rozwierały się dopiero po śmierci. Łucznicy szyli strzałami z wysokości swych wierzchowców. Dobrze wykorzystali tę dogodną pozycję, zanim zabrakło im pocisków. Później włączyli się do walki, uderzając włóczniami. Po stronie Światła walczyło około trzydziestu ludzi i Keplianów przeciwko ponad dwustu sługom Ciemności. Wiele razy pośpiesznie wycofywali się do rzeki, ratując się przed zmasowanym atakiem. Rasti nie były inteligentne. Zawsze głodne, ogarnięte żądzą krwi, nie stosowały żadnej taktyki. Atakowały, chcąc pokonać przeciwnika samą przewagą liczebną, dzikością i okrucieństwem. Teraz zaś przeszkadzał im ślepy gniew i arogancja pana Ciemnej Wieży, który żądał, by zaprzestały walki. Nie wiedział bowiem, że rasti walczą ze swoimi prawdziwymi wrogami. Wręcz przeciwnie, uznał, że to Wilkołaki znowu przystąpiły do ataku. Skierował moc przeciwko rasti, spowolniając ich ruchy. Oszalałe z wściekłości, ignorowały rozkaz władcy. Lecz jego moc w końcu je powstrzymała.
Troje ludzi spiesznym krokiem szło tunelem ukrytym w masywnych murach wieży. Świecili sobie pochodniami; oszczędzali energię magiczną do chwili, gdy będą jej potrzebowali. Eleeri oczami wyobraźni widziała bezkrwistą twarz, napiętą w nieludzkim wysiłku. Oczy błagały ją o pośpiech i dała im posłuch, krocząc najszybciej jak mogła wzdłuż oślizgłych ścian. Mayrin i Jerrany biegli za nią gęsiego, ze sztyletami w dłoniach. Zatrzymali się na widok ogromnej pieczary
- Czyżbyśmy wędrowali w koło? - zapytał oszołomiony Jerrany. Z zewnątrz wieża sprawiała wrażenie istotnie wielkiej, ale nie tak ogromnej, jaką im się teraz wydała. Przez ponad pół godziny szli tunelem biegnącym w linii prostej. Tunel zaprowadził ich do pieczary, której sklepienie ginęło w mroku. Widzieli wydeptaną ścieżkę wiodącą w głąb. Po obu jej stronach magiczne rany połyskiwały słabo na kamiennych blokach.
- Romar pokazał mi tę ścieżkę. Był pewny, ze prowadzi do celu - odparła spokojnie Eleeri. - Uznał, że będziemy tutaj bezpieczni, gdyż pan Ciemnej Wieży obawia się tego miejsca. Może znajdziemy tu sojuszników?
Zsunęła drgający wisior ze sznurka. Ułożywszy Pehnane'a na ziemi, cofnęła się, gestem nakazując przyjaciołom milczenie. Mgła nadpłynęła od lśniących wilgocią ścian i otoczyła figurkę Kepliana. Później rozwiała się i znów stanął przed nimi wielki czarny ogier.
- Idźcie za mną.
Ponownie ruszyli w głąb jaskini. Runy, po których stąpali, rozjarzały się z każdym krokiem. Ich światło rozpadło się na wirujące połyskliwe drobinki, które przylgnęły do górnej części ścian. Eleeri była pewna, że stworzyły tam jakieś inne magiczne symbole. Miała przedziwne złudzenie, że sama coraz bardziej się zmniejsza. Jak gdyby pieczara się powiększyła, trójka zaś intruzów zamieniła w owady pełznące me kończącą się ścieżką ku jakiejś dziwnej przyszłości, której nie rozumieją. Ale przed nimi kroczył Pehnane i dlatego szli za nim ufnie.
Wtem punkty świetlne zlały się przed nimi obramiając szarą kamienną kolumnę. Zdenerwowana dziewczyna zatrzymała się w pół kroku. Spojrzała na Pehnane'a, który stał nieruchomo obok kolumny. Nie dał im żadnego znaku, czekała więc cierpliwie, nie odrywając oczu od pełzających po kamieniu iskierek. Zamrugała. Z kamienia wynurzyły się świecące znaki - a może to tylko jakaś sztuczka? Stojąca tuż za nią Mayrin : odetchnęła głębiej z zaskoczenia. Eleeri odwróciła się do niej.
- O co chodzi? - zapytała.
- Dawno temu, kiedy byłam jeszcze dzieckiem, Dahaun opowiedziała mi historię pewnego Wielkiego Adepta żyjącego na przeciwległym krańcu Escore. Nie był złym człowiekiem, tylko nieostrożnym. Nienawidził wojen i podjął próbę położenia im kresu. Skończyło się to niepowodzeniem, bo skrzywdził tych, których kochał. Wtedy odszedł, wycofał się w inne miejsce.
Eleeri natychmiast dostrzegła związek pomiędzy opowieścią Mayrin a tym, co się teraz działo na ich oczach.
- Ciekawe, czy znał moich przodków? Może oni mogliby stać się dla nas czymś w rodzaju przepustki?
- Nie wiem, ale Dahaun pokazała mi stary portrecik ozdobiony runami wzdłuż dolnej krawędzi. - Mayrin utkwiła wzrok w kamiennej kolumnie. - Zdaje się, że wyglądały tak samo jak te.
- Jak ten adept miał na unię?
Mayrin bez słowa przykucnęła, by napisać je na warstwie kurzu pokrywającej kamienie. Eleeri zrozumiała jej zachowanie. Już dawno temu poznała moc słowa mówionego w tej krainie. Zanotowała w pamięci imię adepta i powtórzyła je kilka razy w myśli, aż nabrała pewności, że go nie zapomni. Później wyprostowała się i zbliżyła do kolumny. Drobinki światła ułożyły się na niej w runy. Ostatnie było unię. Delikatnie powiodła palcem po tworzących je znakach. Potem odetchnęła głęboko i wymówiła głośno imię Wielkiego Adepta. Do pieczary wtargnęło oślepiające światło. Ogłuszył ich ryk i huk mocy. Wydało się im, że jakaś śpiąca istota otworzyła zaspane oczy i przewierca ich wzrokiem na wylot. Eleeri stała nieruchomo, pozwalając, by patrzyła na nią, by dowiedziała się, kun są i co robią w tym miejscu. Uczucie, że jest obserwowana, zniknęło, ale oto... Mayrin zachwiała się na nogach, a za nią Jerrany - ktoś niewidzialny szukał prawdy w ich umysłach. I wycofał się równie szybko jak wtargnął.
Runy u ich stóp rozjarzały się jedna po drugiej, wskazując drogę. Mieli wrażenie, że chociaż nie są źle widziani, niewidzialna istota wolałaby, żeby ich tu nie było. Ale Eleeri miała jeszcze coś do zrobienia. Postąpiła do przodu i powiedziała takim tonem, jakby rozmawiała z przyjacielem:
- O nic nie pytałeś, lecz powinieneś wiedzieć, że w moich żyłach płynie krew tych, których mogłeś znać. - Zbudowała w myśli obraz swoich przodków. Wyczuła nagły przypływ mocy i zainteresowanie. Ostrożnie przedstawiła w myśli wszystko, co wydarzyło się w dniu, kiedy złocista mgła rozstąpiła się przed nią. Podzieliła się swoim żalem, że nie poznała lepiej swoich przodków i że przebywała z nimi znacznie krócej, niż tego pragnęła.
Ukryta w jaskini moc ożyła, starając się poznać całą historię dziewczyny. Szybko przewertowała jej wspomnienia: przybycie do tego świata, spotkanie z Tharną i Hylanem. Potem wróciła do chwili, gdy przodkowie Eleeri uznali ją za swoją dziedziczkę. Przesiała jej sny o Romarze i dziewczyna wyczuła, iż niewidzialną istotę gniewa wieść, że zło zagnieździło się nad miejscem, w którym spoczywa.
Tak jak powiedział Romar, dzielenie się z kimś to droga w obie strony. Z kolei Eleeri dowiedziała się, że w grobowcu niewiele pozostało z dawno umarłego adepta, który opuścił swój świat w poszukiwaniu innego schronienia. Większość jego mocy rozproszyła się, ale jakaś jej cząstka pozostała w miejscu, które ukochał. Zmarły nie wróci, lecz że niegdyś władał ogromną mocą, jeszcze teraz mógłby coś podarować.
Eleeri pokręciła odmownie głową.
- Prosimy tylko, żebyś pozwoli nam przejść i nie życzył nam źle.
Jej duma rozbawiła go. Potem przesłał jej jakieś wspomnienie. Jej pramatka była jego krewną. Niech Eleeri przejmie prawa tamtej... W tymże momencie drobiny światła stworzyły powłokę na całym ciele dziewczyny, po czym zgasły. Eleeri usłyszała słowa. Wysłuchała ich, wyraziła zgodę. Jeśli zmarły rzeczywiście był jej krewnym, mogła przyjąć to, co zaofiarował. Podniosła pionowo sztylet i patrzyła jak lotne iskierki wsiąkają w ostrze. Spojrzała przez ramię.
- Jerrany, Mayrin, wyjmijcie broń!
Migoczące punkciki światła otuliły najpierw ich ciała,; a później obnażone sztylety.
Eleeri zwróciła się w stronę kolumny i skłoniła jak przystało wojowniczce.
- śpij dobrze, daleki krewniaku mojej pramatki. Zrobię, co będę mogła. - Zniżyła sztylet, aż wskazał na kamienny blok. - Ziemio Matko, usłyszałaś moją obietnicę. - Podniosła brzeszczot do góry i mówiła dalej: - Słońce Ojcze. Usłyszałeś moje słowa. Niech umrę w ciągu kilku miesięcy, jeśli skłamałam. - Uniosła dłoń pozdrawiając Moce. Robili tak wojownicy z jej plemienia. Odwróciła się i ruszyła do przodu.
Za nimi rozległ się głuchy odgłos - to kamienna kolumna rozpadła się w proch. Wprawdzie runy pod stopami wciąż świeciły, lecz troje ludzi i Keplian powinni się pośpieszyć.
Maszerowali szybkim krokiem. Tam, gdzie pozwalało na to podłoże, biegli, zwalniali zaś, gdy teren stawał się nierówny. Żadne z przyjaciół nie zapytało Eleeri, co miały znaczyć jej ostatnie słowa. Nie powinno ich to obchodzić, a mocy nigdy nie należało obrażać. Pehnane w ogóle się nie odzywał i teraz też tylko szedł z przodu. Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu. To prawda, że tworzyli dziwaczną grupę, ale może właśnie ta różnorodność wprowadzi nieprzyjaciela w błąd. Nagle droga skręciła pod górę. Przeszli jeszcze pod jakimś łukiem i nagle coś kazało im się zatrzymać. Odwrócili się jak na komendę: za nimi wyrosła nierówna skalna ściana.
- No, cóż - Jerrany przesunął palcem po szorstkim kamieniu. - Pora na wniosek, że nie będziemy tędy wracać. Nawet powietrze wydaje się tu inne.
Mayrin skinęła głową.
- To nie jest już miejsce spoczynku dalekiego krewnego naszej przyjaciółki, to dom wroga i nasze pole bitwy. Ruszajmy naprzód, gdyż nie możemy się już wycofać, nawet gdybyśmy tego chcieli. - Jej twarz stężała jak maska. - A tego ja nie chcę. Gdzieś tam jest Romar. Uwolnimy go albo sama zginę w walce o jego wolność. - Jej wzrok napotkał spojrzenie Jerrany'ego.
Przytaknął z ponurą miną.
- O wolność twojego brata, a mojego przyjaciela i mieczowego brata. I żadne z nas teraz nie zawróci. Ale co z tobą? - Popatrzył na Eleeri.
Szukała słów, by dobrze ją zrozumieli.
- Nałożono na mnie geas - rzekła wreszcie - i sama zobowiązałam się pod przysięgą do uwolnienia go. Lepiej zginać niż złamać geas albo splamić honor.
Poszła dalej, zanim padło następne pytanie. Obuta w miękkie, sięgające do połowy łydki mokasyny, stąpała bezgłośnie po gładkim podłożu. Jerrany i Mayrin pośpieszyli za nią i nikomu nie wydało się dziwne, że kopyta wielkiego ogiera, który ich prowadził, nie wydają żadnego dźwięku w zetknięciu z twardym marmurem. Zupełnie jakby się ślizgał z głową wciąż zwróconą do ściany. Zatrzymał się raptem.
- Czyżby jakieś drzwi? - Jerrany podszedł, by się przyjrzeć. Pchnął delikatnie, ale nic się nie stało. Badając wzrokiem ścianę, wsadził palce w rzeźbioną różę i pociągnął ku sobie. Drzwi otworzyły się i dostrzegli kłębiącą się mgłę, która natychmiast zaczęła pełznąć ku nim. Jerrany zadrżał i pozwolił, by drzwi same się zamknęły.
- Myślę, że to nie te. Rozejdźmy się. Poszukajmy innych - powiedział.
Atmosfera panująca w długim korytarzu kazała im zachować milczenie. Jeszcze raz otworzyli drzwi, które nie ukazały im nic istotnego. I jeszcze raz. Jedne wychodziły na rozległą, kamienistą i porośniętą krzakami równinę. Powietrze tam było suche i żar buchał jak z rozgrzanego pieca. Za drugimi wirował wielkimi płatkami śnieg pod czarnym, nieprzyjaznym niebem.
Eleeri idąc wiodła palcami po ścianie. Wyczuła jakiei nierówności. Przyjrzała się uważnie. Na drzwiach wyryto tańczącego w miejscu Kepliana. Ruchem ręki przywołała Pehnane'a. Spojrzał na wizerunek. W jego oczach malował się smutek, gdy dotknął chrapami swego wyrzeźbionego w kamieniu pobratymca. Drzwi się otworzyły.
Zajrzeli do środka. Mayrin na pewno z głośnym krzykiem wbiegłaby do środka, gdyby mąż nie powstrzymał jej w ostatniej chwili.
- Uspokój się, kochanie! To pułapka z przynętą. Lepiej dobrze się temu przyjrzyjmy, zanim wejdziemy w pajęczą sieć.
Odciągnął ją od drzwi, ruchem głowy nakazując Eleeri zbadać sytuację. Postać rozwalona w wielkim krześle wyglądała jak Romar, ale... Dziewczyna przyjrzała się uważniej: jakby tego Romara karmiono zbyt dobrze i lepiej traktowano niż w jej snach. Ubranie miał z dobrej tkaniny i wypielęgnowane, miękkie ręce. Pokiwała głową. Tak, były miękkie, ale nie tak jak u kogoś, kto ostatnio nie pracował, tych tutaj rąk nigdy w życiu nie splamiła praca. W nadgarstkach nie było widać mocnych ścięgien jeźdźca, dłonie leżały bezwładnie na kolanach siedzącego. Gchym głosem zwróciła na to uwagę Mayrin, kiedy ta szarpnęła się w objęciach Jerrany'ego.
- To nie jest Romar.
- Więc kto?
Jerrany wypowiedział myśl, która przyszła mu do głowy:
- Sporządzony z pomocą czarów sobowtór, przynęta mająca zwabić nas w pułapkę.
Jego żona potrząsnęła przecząco głową.
- Chyba nie. Słyszałam o takich podobiznach, pozbawionych rysów twarzy i innych cech charakterystycznych. Spójrz, jak jest ubrany. To ubiór zarówno dla mężczyzny, jak i kobiety.
- Odwróćcie szybko oczy! - rozkazała nagle Eleeri. - Nie patrzcie, aż wam pozwolę.
Na mysi jej przyszedł Cynan. Odszedł już na zawsze, a jego dusza przebywa w krainie, której tak poszukiwał za życia. Nie zdoła mu zaszkodzić, a pamięć o nim może im teraz pomóc. Powoli przywołała wspomnienia Cynana siedzącego po turecku, uczącego ją języków tego nowego świata. Cynana delikatnymi ruchami wielkich rąk oporządzającego kuce. Cynana, jakiego widziała po raz ostatni. Z podniesioną na pożegnanie ręką, odzianego w otrzymany od niej strój. Zatrzymawszy w pamięci ten ostatni obraz, pozwoliła, by ogarnął ją smutek. Potem weszła w otwarte drzwi. Cynan podniósł głowę, wzywając ją skinieniem.
Odwróciła się doń plecami. Ten tutaj stwór był kpiną z jej starego przyjaciela. Miała ochotę go zniszczyć, lecz nie wolno jej było zapomnieć o obowiązku względem przyjaciół. Chciała im już wszystko wytłumaczyć, ale sami odgadli wcześniej.
- Nosi teraz twarz tego, kogo przywołałaś?
- Tak.
- Mamy więc problem: spróbujemy to zniszczyć czy przejdziemy obok? - zapytał cicho Jerrany.
- Zostawmy to. Myślę, że to tylko przynęta, która nie ma własnej mocy. Jeśli nie przyciągnie nas, poczeka na innych - odparła Mayrin. - Chodzi mi o to, czy to coś może w jakiś sposób powiadomić swego twórcę, że pułapka zawiodła? Jeśli tak, lepiej się pośpieszmy.
Pehnane bez słowa ruszył dalej. Poszli za nim szybko, w milczeniu. Wprawdzie kręty korytarz nie miał okien, ale Jerrany był pewny, że wznoszą się z każdym zakrętem. Ogarniał go coraz większy lęk. Ściany wokół świeciły. Początkowo nie zauważyli tego; potem blask stał się jaśniejszy. Eleeri krzyknęła cicho - Pehnane zniknął raptem jej z oczu. Podbiegła i zabrała swój wisior.
- Dlaczego?! Dlaczego nas teraz opuścił? Jerrany rozejrzał się, szukając przyczyny.
- Ściany - powiedział spokojnie. - Popatrzcie na ściany.
Ogień pełzł po starożytnych kamieniach. Tam gdzie przeszedł, pozostawił tłuste czarne ślady, nad matowym, szkarłatnym światłem unosiły się kłęby dymu. Jerrany ostrożnie wysunął ku niemu rękę.
- To jest moc, a nie prawdziwy ogień; nie parzy. - Spojrzał przed siebie, a potem przeniósł wzrok na wisior, który Eleeri trzymała w dłoni. - Może on wiedział, że nie zdoła przejść we własnej postaci. Ale jako wisior...
- Być może - odparła zaniepokojona dziewczyna. - Ale to mi się nie podoba.
- Mnie też - dorzuciła Mayrin. - Możemy wybierać: zawrócić lub iść dalej. Ja nie odejdę stąd bez Romara.
- W takim razie idziemy dalej i oby Światło było z nami - powiedziała Eleeri i poszła do przodu, za nią Jerrany, Mayrin na końcu, trzymając w gotowości sztylety. KroczyM powoli, gdyż ogień i czarny dym rozprzestrzeniały się wokół nich, aż wreszcie cały korytarz stał się czarny, poprzecinany odstręczajacymi i ognistymi liniami run. Z podłogi podniosła się czarna w szkarłatne pasma mgła, a ich blask był teraz jedynym źródłem światła. Eleeri wyciągnęła sztylet i wsunęła wisior do pustej pochwy. Coś ją przyciągało. Kiedy się nad tym zastanowiła, zdała sobie sprawę, że to już trwa od kilku minut. Ten, kto ją przyzywał, znajdował się gdzieś przed Może to Romar? Sięgnęła ku niemu myślą, tak jak nat się postępować z Keplianami. Zew stał się jakby silniejszy, nie zyskała pewności. Przywołała z pamięci twarz Romara. j Potem zbudowała w myśli obraz sztyletu i dotknęła nim! twarzy brata Mayrin. Falą napłynęła moc.
Odebrała ostrzeżenie. Grozi im niebezpieczeństwo. Ponadto i w wieży czas płynie inaczej. Jeżeli będą szli nie zatrzymując! się, mogą jeszcze zdążyć na czas. Romar tracił siły; mieszkaniec Ciemnej Wieży wysysał jego energię życiową, by zatrzymać bitwę toczącą się daleko na północy. Tak łatwo nie odwrócą jego uwagi. Wiele zabezpieczeń wieży działa automatycznie. Jeżeli zdołają je pokonać, dotrą do serca tej budowli nie zauważeni.
Kontakt urwał się, ale Eleeri zdołała wyczytać zmęczenie i odrazę Romara wobec siebie samego. Tak, lepiej nie żyć niż być wykorzystywanym w ten sposób niewolnikiem Ciemności, uznała Eleeri. Jeżeli wszystko zawiedzie, pomodli się do Ka-diha, by mogła ofiarować mu szybką śmierć, będzie to jej pierwszy i jedyny dar. Odwróciła się do swoich przyjaciół, żeby im o tym powiedzieć, ale za nią nie było nikogo. Niesamowita mgła wiła się i kłębiła. Eleeri zaklęła szpetnie.
Pozwoliła sobie na rozproszenie uwagi. Czy skręciła gdzieś, a oni nie zdążyli? A może coś wypełzło ze ścian i wciągnęło ich do środka? W takim miejsca jak to, nigdy nic nie wiadomo. Powinna zawrócić, ale coś jej podpowiadało, że byłby to błąd. A może właśnie o to chodzi, żeby wróciła drogą, którą tutaj przyszli, i zapomniała o celu tej wyprawy. Zacisnęła zęby. Złożyła pewną obietnicę. W razie potrzeby sama pójdzie dalej, modląc się, aby przyjaciele znów ją odnaleźli. Ścisnęła mocniej sztylet i pomaszerowała zwrócona twarzą do ledwie wyczuwalnego wołania, które ją przyciągało.
Mgła zaczęła gęstnieć i przed nią sformowały się jakieś postacie. Eleeri na chwilę zwolniła kroku, ale na pomoc przyszedł jej zdrowy rozsądek. Oni byli martwi albo przebywali w innym świecie! Nie mogli więc być tutaj. To tylko straszydła mające sprawić, by zawróciła. O nie, nie da się tak łatwo oszukać. Widząc przed sobą Cynana, uśmiechnęła się gorzko.
- Kochałem cię jak córkę. Ufałem ci, a ty zostawiłaś mnie, żebym umarł w samotności.
To oskarżenie sprawiło jej ból. Długo się zastanawiała, rozważając wszystkie za i przeciw, zanim opuściła jego karsteński fort. Czy rzeczywiście chciała się od niego uwolnić? Podniosła głowę. Nie! Motywy, jakimi się kierowała, były słuszne, zarówno wtedy, jak i teraz. Sam Cynan się z tym zgodził i odesłał ją z własnej woli.
Zwróciła się teraz twarzą do jego podobizny.
- Jest mi smutno, że cię zostawiłam. Boleję, że umarłeś w samotności. Lecz nie tylko ja sama jestem odpowiedzialna za wybór, którego dokonałam. Ty także miałeś w tym swój
udział.
- Bo zrozumiałem, że nie zdołam cię zatrzymać.
- Nie, to dlatego, że mnie kochałeś. Miłość nie zamyka drzwi i nikogo nie więzi. Nie ja przywołałam cię tutaj. Odejdź teraz, zabierając ze sobą moją miłość i życzliwość. - Ruszyła stanowczym krokiem do przodu, choć łzy płynęły jej po policzkach. Postać Cynana zniknęła we mgle. Zastąpiła ją następna zjawa. Eleeri wzdrygnęła się, gdy spoczęło na niej złe spojrzenie wuja. Mgła stworzyła jeszcze jedna postać, która stanęła przy Taylorze: jej ciotkę. Eleeri kochała Cynana, wiec rozmawiała łagodnym tonem z jego widmem. Tych dwojga nienawidziła.
Szła przed siebie, nie zwracając na nich uwagi. Zejdą jej z drogi lub spróbują zatrzymać. Stanęła z nimi twarzą w twarz. Przeszył ją zimny dreszcz, kiedy chwycili ją za przeguby, sycząc zapamiętane z dzieciństwa obelgi. Gardzili nią. Ale Eleeri nie była już dzieckiem. To tylko sztuczka sługi zła, który pragnął zawrócić ją z właściwej drogi. Nie pozwoli, żeby przegoniły ją stąd te strzępy dawnego cierpienia. Siłą woli zmusiła pakę zjaw, by się rozwarły. Uniosła poziomo sztylet, rozdzielał ich teraz jak sztaba.
- Nie mam wobec was żadnego długu - powiedziała spokojnie. - Nie daliście mi nic, więc nic wam nie zawdzięczam. Nie ja was przywołałam i nie zatrzymuję was teraz. Uwolnijcie się ode mnie, tak jak ja uwolniłam się od was.
Mówiąc to zrozumiała nagle, że to jest prawda. Obawiali się jej siły. Nienawidzili jej, bo nie mogli złamać jej ducha. Przez cały czas była od nich silniejsza. Podniosła na nich wzrok i mimo woli poczuła litość. Postacie zachwiały się i zniknęły, gdy dotarło do nich to uczucie. Mogli stawić czoło strachowi lub nienawiści, wobec litości byli bezbronni.
Wtedy nadszedł ktoś, kogo Eleeri oczekiwała: Wędrujący-w-Dal, z orlimi piórami w warkoczach. Na jej oczach zamienił się w coś potwornego. Gnijące ciało zwisające w strzępach z brunatnego szkieletu. Cuchnący oddech buchnął z odsłoniętych zębów, kiedy syknął jej do ucha. Tuż za nim pojawiła się inspektorka służb socjalnych. Jej głos zagłuszył słowa Wedrującego-w-Dal.
- Teraz, kiedy cię znalazłam, będziesz musiała pójść za mną, dziewczyno. Prawo stanowi, że jako niepełnoletnia nie możesz mieszkać sama.
Eleeri powstrzymała gniewną odpowiedź. Moc zmarłego adepta ostrzegła ją, że uczucia mogą być bronią i zagrożeniem jednocześnie. Starała się uspokoić.
- Mieszkam tutaj od lat. Nie jestem już dzieckiem. Nie podlegam temu prawu, a pani nie ma tu żadnej władzy. - Ogarnął ją strach, kiedy widmowa kobieta chwyciła ją za ramię. - Prawo jest przeciwko pani - powtórzyła. - Prawo pani nie wesprze w tym przypadku. Jest pani sama.
Zdenerwowana kobieta zgarbiła się i spojrzała na dziewczynę z niedowierzaniem. Eleeri zebrała się w sobie i jak kamienie cisnęła w nią słowa:
- Przestrzega pani prawa. Czy chce pani teraz postąpić wbrew niemu?
Zjawa cofnęła się. Na jej twarzy malowało się zakłopotanie i gniew, kiedy potrząsnęła przecząco głową. Pracowała w opiece społecznej; kierowała się prawem.
- W takim razie niech pani odejdzie, albo stawi czoło faktowi, że łamie pani prawo.
Widmo zadrżało, skurczyło się i w końcu pozostał z niego tylko kłąb mgły.
Eleeri podjęła ostatnie wyzwanie ujmując w dłonie ręce pradziadka. Łzy popłynęły jej po twarzy, kiedy go objęła. Zignorowała straszny wygląd zjawy i bijący od niej smród. To był jej obrońca, jej nauczyciel, jej krewny. Wsłuchała się uważnie w jego słowa.
- Eleeri, nazwałem cię Eleeri, i rzeczywiście kroczysz dziwnymi drogami. Nie musisz jednak dalej walczyć. Chodź ze mną i odpocznij. Stań się znów córką mojej wnuczki.
- Muszę dotrzymać słowa.
- Dałaś je temu, kto nie miał prawa tego żądać od ciebie. Chodź ze mną - powiedział pełnym czułości głosem.
- Dałam słowo. Mam złamać przysięgę? Czy tego mnie uczyłeś?
Kiedy objął ją ramieniem, podniosła wzrok i zobaczyła dawną, kochaną twarz. W jego głosie brzmiała tęsknota.
- Brak mi ciebie, dziecię mojego serca. Czy pozostawisz mnie, żebym po wsze czasy przemierzał krainę duchów bez ciebie? Pozostaw tych, którzy nie są twoimi prawdziwymi krewnymi, i chodź ze mną.
Tak bardzo go kochała, że czar może nawet by podziałał, gdyby nie to ostatnie zdanie. Uwolniła się delikatnie z jego kochających ramion i cofnęła o krok.
- Jesteś moim krewnym i dlatego winna ci jestem pomoc. Złożyłam przysięgę wojowniczki komuś, kto mi zaufał. Moi przyjaciele są tutaj. Mam ich zostawić, porzucić, zdradzić? Nie opuszczę też mojego krewniaka, czeka go tu ^straszna śmierć.
- Jesteś sama. Twoi przyjaciele ucieka'. - Grymas gniewu wykrzywił jego twarz. - Zawsze byłaś głupia i uparta. - Teraz okazał lęk o nią. - Nie idź tą drogą. Chodź ze mną, a będziesz bezpieczna.
Poruszyła plecami, jakby chciała poprawić włożone na me ciężkie brzemię. Z płaczem poszła bez wahania naprzód.
- Nie mogę. Sam mnie uczyłeś, że nie wolno łamać przysiąg, że krewni wspierają w potrzebie krewnych, że choćby nawet zdradzili nas przyjaciele, dotrzymuje się raz danego słowa.
- Tak, ale więcej już nie będę mógł przyjść do ciebie.
- Teraz też nie przyszedłeś - otarła łzy. - Jesteś tylko moim wspomnieniem o człowieku, którego kochałam, a nie nim samym. - Stanęła naprzeciw dziada i przegnała z myśli jego postać, pozwalając mu odejść, tak jak on kiedyś to zrobił. Mgła zafalowała i zniknęła. Eleeri zobaczyła wokół siebie i przed sobą marmurowy korytarz, którego ściany nie nosiły żadnych śladów Ciemnej Mocy. Pod nogami miała kamienną posadzkę.
Usłyszała za sobą kroki i odwróciła się błyskawicznie - to zbliżali się jej przyjaciele. Twarze mieli pobladłe, ale w ich oczach malowała się determinacja. Wyciągnęli do niej ramiona. Trzymając się za ręce stali tak długie chwile, w milczeniu pełnym zrozumienia i ciepła. Poddano ich próbie i przeszli ją pomyślnie.
- Zobaczyłem tych, których kochałem, i tych, których nienawidziłem - powiedział spokojnie Jerrany. - Dano mi wybór.
- Tak jak mnie - potwierdziła Eleeri. - A przecież jesteśmy tu razem.
- Zaproponowano mi różne wspaniałe możliwości, ale nie było tam miejsca dla Romara - westchnęła Mayrin. - I musiałabym stracić tych, których kocham, nie mogłam tego zaakceptować.
Eleeri wysunęła ręce z ich dłoni i uśmiechnęła się do tych dwojga.
- Wygląda na to, że wszyscy dokonaliśmy wyboru. Ruszajmy dalej, przekonajmy się, co z tego wyniknie.
Ramię obok ramienia pomaszerowali szerokim korytarzem. Eleeri wiedziała, co pokonała, ale kiedy tak szli, zastanawiała się, jakie to próby przeszli jej przyjaciele. Czym były "wspaniałe możliwości", które zaproponowano Mayrin? Zerknęła na nią ukradkiem, a potem na Jerrany'ego. Co ofiarowała mu Ciemność w zamian za zdradę? Odrzucili wszystko to, co im pokazano. Paliła ją ciekawość. Uśmiechnęła się jednak i odegnała ją. To nie jej sprawa. Ma większe zmartwienia niż odpędzone już pokusy.
Mayrin również wspominała czas spędzony w magicznej mgle. W jednej minucie Jerrany szedł obok niej, a w następnej zniknął. Miała ochotę pobiec wykrzykując jego imię, lecz bała się zwrócić na siebie czyjąkolwiek uwagę. Ścisnęła rękojeść sztyletu, modląc się do Mocy Światła. A potem pojawiły się wizje.
Jerrany również przypominał sobie wszystko - i aż się zatrząsł z gniewu. Grożono mu, jednak się nie ugiął, ale na bogów, tak niewiele brakowało! Jeszcze chwila i by się poddał. Chwycił mocniej rękę Mayrin.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Nad rzeką muł zaczerwienił się od krwi poległych. Z dziesięciu drużynników walczyło jeszcze tylko sześciu. Szybsze od ludzi Keplianice uwalniały się od napastników i wycofywały, kiedy tylko ciężkie obrażenia uniemożliwiały im dalszą walkę. Z osiemnastu klaczy zaledwie połowa pomagała teraz człowieczym sprzymierzeńcom. Jedna leżała martwa i rasti rozszarpywały jej ciało; osiem porzuciło walkę i chwiejnym krokiem skierowało się do kanionu. Gdyby walczący wciąż ludzie mieli czas, zauważyliby, że teraz już wszystkie Keplianice miały szafirowe oczy istot służących Światłu.
Dowódca donośnym, dźwięcznym głosem wydał rozkaz. Keplianice posłuchały i ustawiły się w krąg, zwrócone głowami na zewnątrz. Rozstawieni między nimi ludzie atakowali włóczniami rasti, które usiłowały rozerwać ten obronny szyk.
Pan Ciemnej Wieży bez powodzenia kierował moc ku umysłom krwiożerczych stworów. Zapach zabitych towarzyszy, odór krwi doprowadziły tych równinnych łowców do szału - liczyła się tylko żądza zabijania i żarłoczność. Ich władca zaś zaciął się w uporze. Zmusi te stwory do posłuszeństwa. Owładnięty tą myślą, raz po raz przenikał umysły rasti, żądając i rozkazując zaprzestania walki. Bez opamiętania wysysał moc ze swojego niewolnika, który słabł coraz bardziej. Nawet to nie przywiodło do rozsądku jego pana, nie przestał bowiem czerpać jego energii witalnej. Mniejsi mają służyć większym od siebie. Na miejsce tamtego weźmie innych, gdy tylko znajdzie czas, aby się tym zająć. Na przykład tych dwoje, których zobaczył w sercu niewolnika. Są znacznie j silniejsi niż przypuszczają. Posłużą mu dobrze, kiedy ten się wykończy.
Na nowo zaatakował własne sługi, starając się wymusić posłuszeństwo. Lecz Romar zaoszczędził więcej sił, niż można by przypuścić. Ostrożnie powstrzymywał swego pana przed zaatakowaniem przeciwników rasti, których ten uznał za Wilkołaki. Zdołał też skierować dostatecznie dużo energii na starożytne drzwi, których tak się obawiał mieszkaniec Ciemnej Wieży, i otworzył je. W głębinach umysłu, które jeszcze do niego należały, zachował swoją nieugiętą duszę i resztki mocy. Wiedział, że zbliża się pomoc i z powodzeniem utrzymał to w tajemnicy. Wyczuł dotknięcie Światła, gdy ratownicy się do niego zbliżyli. Najpierw rozpoznał swoją siostrę-bliźniaczkę. Usiłował opanować ogarniający go strach. Na Władców Światła, żeby tylko nie wpadła w ręce tego potwora! A jeśli dostanie się w którąś z zastawionych pułapek? Nie miał aż tyle magicznych sił, żeby je unieszkodliwić. Przyjaciele muszą sami walczyć, by do niego dotrzeć.
Zapłonął w nim płomyczek nadziei. Wyczuwał, że wciąż idą ku niemu. Od czasu do czasu docierały do niego echa jakichś starć, zawsze jednak ruszali dalej. Kiedy podeszli jeszcze bliżej, rozpoznał pozostałą dwójkę. Jerrany, mieczowy brat! Na bogów, któż to mógł być jak nie Jerrany?
Znał też ich towarzyszkę. Czyż nie kontaktował się z nią w snach podczas długich miesięcy strasznej niewoli? Widywał ją w wizjach, a teraz przywołał z pamięci jej obraz. Wyglądała tak, jakby należała do jego rasy, ale jej dusza była inna, pochodziła z innego świata. Nie była zła, tylko po prostu odmienna. W głębi serca wiedział, iż też służy Światłu. Oczami wyobraźni ujrzał jej twarz: ostre rysy, oczy szare jak niebo przed burzą, spadające na ramiona czarne włosy, delikatne niczym pajęcza nić. Twarz pełna dumy i stanowczości. Jak złożone do pocałunku usta miały jednak delikatny wykrój, ale poniżej rysował się energiczny podbródek zdradzający upór, który każe przezwyciężać wszelkie przeszkody. Czyżby to była cecha charakterystyczna tych, którzy przechodzili przez bramy wiodące do jego świata? Przybywali od czasu do czasu i zawsze mieli nieugięte dusze. Może bramy rozpoznawały takie dusze? Nie wiedział. Lecz im częściej widywał tę dziewczynę z innego świata, tym bardziej za nią tęsknił. W mężczyznach ze Starej Rasy pragnienie budzi się późno, a w nim ocknęło się, kiedy po raz pierwszy zobaczył Eleeri. Pragnienie nie tylko ciała, lecz także duszy. Pragnął iść obok niej. Poznać jej myśli, obawy i radości. Poślubić ją i kochać przez resztę życia. To może być krótki czas, dodał gorzko w myśli. Czuł, że słabnie. A mimo to pielęgnował tę wizję w najtajniejszych zakamarkach swej istoty. Przyjaciel i siostra idą mu na pomoc, a ona, pani jego serca, jest z nimi. Nie wiedział, kun mogłaby się dla niego stać, ale walczyła, by mieczem zdobyć dla niego wolność. Skulił się w sobie, oszczędzając resztę sił.
Eleeri szła powoli korytarzem, który wydawał się bez końca. Mayrin zatrzymała się, by rozluźnić pas z mieczem.
- Może chodzimy w kółko w tym przeklętym miejscu? Chyba wieża, do której weszliśmy, nie była taka wielka?
Jerrany potrząsnął przecząco głową.
- To, co jest w środku, może być większe od tego, co się znajduje na zewnątrz; takie jest prawo mocy. Wieża po prostu unaocznia tę prawdę. - Popatrzył na rozciągający się przed nimi korytarz. - Zastanawiam się tylko, czy nie celowo prowadzi się nas w kółko? Może to iluzja wprowadza nas w błąd? - Dotknął policzka Eleeri. - Pomalowałaś twarz przed wejściem. Masz jeszcze trochę tego barwnika?
Wyjęła szybko z sakiewki u pasa kawałek czerwonej kredy, której pasma wietrzały i kruszyły się w ścianach skalnych w pobliżu kanionu. Podała mu go w milczeniu i odeszła na bok wraz z Mayrin, by widzieć, co zrobi. Jerrany ostrożnie narysował prostą linię wzdłuż tunelu. Uszedł kflka kroków, nakreślił drugą, znowu zrobił przerwę, a potem narysował trzecią. Stojące z tyłu kobiety zrozumiały, o co chodzi. Mayrin syknęła cicho i przywołała męża ruchem ręki. Wrócił biegiem.
- Co się dzieje?
- Korytarz się zakrzywia. Kiedy jesteśmy razem, wydaje się prosty, ale kiedy się oddalasz, znikasz nam z oczu za zakrętem.
- Więc to tak! - W jego spokojnym głosie zabrzmiała nuta triumfu jak w okrzyku polującego sokoła. - Jeżeli to 1 iluzja, co jeszcze przeoczyliśmy? To sztuczka, która ma nam uniemożliwić dotarcie do celu. Nie wiem tylko, czy już go minęliśmy, czy jest przed nami.
Eleeri wyjęła wisior i podniosła do góry.
- . Może Pehnane pokaże nam drogę. - Ale mimo wszelkich starań, wisior nie zareagował na zaklęcie.
- Może trzeba zaczekać, aż dotrzemy do serca wieży - skomentował Jerrany. - Wszyscy w jakiś sposób jesteśmy związani z tym, kogo szukamy. Połączmy nasze umysły i pomyślmy o nim, budując obraz takiego, jakim go znaliśmy.
- Tylko czy użycie mocy nie zaalarmuje nieprzyjaciela? - zapytała z powątpiewaniem Eleeri. - To jest serce Ciemnej Wieży.
- Możliwe, lecz co nam z tego przyjdzie, że nas nie zauważą, jeśli nie zdołamy odszukać naszego przyjaciela?
Mayrin położyła ręce na ramionach obojga.
- Posłuchajcie, wróg posługuje się mocą Ciemności. A co będzie, jeśli...
Posłuchali i przyznali rację. Teraz Mayrin stanęła na przodzie i wyjęła spinkę z włosów. Eleeri przyjrzała się ozdobie, kiedy Mayrin podniosła ją do góry, i też wyciągnęła ku niej dłoń - obie zacisnęły na niej ręce. Spinkę z jasnego drewna wydzielającego słaby i słodki zapach, wyrzeźbionego w kształcie jaszczurki o czaszce większej niż znane w jej świecie okazy. Oczy wykonano z wszczepionych odłamków jakiegoś złocistego kamienia, zaś ogon podwinięto tak, by przytrzymywał włosy.
- Ta spinka została wyrzeźbiona na moje osiemnaste urodziny - dodała Mayrin. Nie chciała w tym miejscu wymieniać imienia rzeźbiarza, gdyż imiona miały zbyt wiele mocy, ale Eleeri skinęła głową. Mayrin przyciągnęła do swoich dłonie Jerrany'ego. - Pomyślcie o nim. Zbudujcie w myśli jego obraz. Szukajcie, a wsparciem niech będzie ten oto jego dar, ofiarodawca winien go odnaleźć bez względu na to, gdzie sam się znajduje.
Posłusznie posłuchali jej polecenia. Nie była to prawdziwa moc, ale magia sympatyczna, dobrze znana Eleeri. W podobny sposób jej plemię zapewniało sobie udane polowania. Przywołała obraz Komara, ożywiła kolorami jego twarz, dodała iskierkę do głęboko osadzonych oczu i rozkazała im, by spotkały się z jej spojrzeniem. Wytężyła wolę, by do niego dotrzeć. Wyczuwała niejasno wysiłek swoich przyjaciół. Kroplisty pot wystąpił jej na czoło. Miała wrażenie, że coś ją odpycha od twarzy, którą zbudowała w myśli. Stawiła czynny opór. Traciła poczucie czasu i przestrzeni. Potem zdała sobie sprawę, że słabnie. Drobinki światła pokrywające dotąd ciało dziewczyny spłynęły wzdłuż ramion do jaszczurki, która zwróciła na nią złociste oczy. Zachwiała się na nogach, kiedy Mayrin wypuściła ożywione teraz stworzonko. Przebierając łapkami stworek pomknął w stronę, z której przybyli. Nie mieszkając pośpieszyli za nim.
- Skoncentrujcie się na nim. Zatrzymajcie w myśli jego twarz - szepnęła Mayrin.
Ruszyli już, trzymając sztylety w pogotowiu, kiedy Jerrany zatrzymał się nagle.
- To nie jest korytarz, którym szliśmy - powiedział z niezachwianą pewnością w głosie. - Spójrzcie! - Wskazał ręką na, jaskrawy fresk. Odwrócili od niego oczy z niesmakiem. -Owszem, to jest naprawdę ohydne, ale czy któraś z was widziała to przedtem?
Obie pokręciły przecząco głowami. Popatrzyły za siebie. Nie dostrzegły ani śladu sklepionego wejścia, żadnych drzwi ani zakrętów.
- Znowu iluzja? - zapytała Eleeri. Jerrany popatrzył na nią.
- Nie, myślę, że teraz widzimy rzeczywistość. Z iluzją mieliśmy do czynienia przedtem. - Świergot jaszczurki przypomniał mu, po co tu przyszli. - Lepiej chodźmy za naszą przewodniczką. Później porozmawiamy o naturze iluzji. - Pobiegł za jaszczurką. Mayrin i Eleeri dołączyły do niego. Powrotna droga chyba nie miała końca, byli już bowiem bardzo zmęczeni, ale przynajmniej teraz mieli pewność, że nigdy nie widzieli ani tych sali, ani korytarzy. Przewodniczka wyraźnie biegła coraz wolniej. I choć szli teraz szybkim krokiem, wciąż wolniej przebierała łapkami.
- Co się dzieje? - zapytała szeptem Eleeri.
- Moc działa tylko przez jakiś czas. Żadne z nas nie jest adeptem ani nie ma dużego talentu magicznego - mruknęła Mayrin, kiedy maszerowali za wędrującą powoli jaszczurką.
- Czy da się to jeszcze raz powtórzyć?
- Nie wiem. - Mayrin wzruszyła ramionami. - Jeżeli i znajdziemy tego, kogo szukamy, zanim moc się będziemy musieli.
Umilkły, nie odrywając oczu od małego przewodnika. Drewniana jaszczurka z ledwością się poruszała, ale wlokła się obok nich. Umożliwiała jej to jedynie marmurowa posadzka; na bardziej chropowatej musiałaby się zatrzymać. Wreszcie znieruchomiała. May powstrzymała okrzyk rozpaczy. Łzy napłynęły jej do Poczuła, że Eleeri mocniej ścisnęła ją za rękę.
- Nie, Mayrin, spójrz!
Mayrin otarła dłonią łzy i podniosła wzrok. Ja w ostatnim wysiłku zawróciła i oparła się o ścianę. Znów l tylko rzeźbioną spinką, a mimo to nachylała się jakby chcąc wcisnąć się w kamień. Jerrany przesuwał rękami po zimnych blokach marmuru.
- Nie mogę znaleźć żadnego wejścia.
Trzy pary rąk obmacywały spojenia miedzy blokami. Nic nie wyczuli, ani nic nie zobaczyli. Żadnych ukrytych drzwi. Lecz jaszczurka nie zatrzymała się na środku korytarza, co stałoby się, gdyby po prostu straciła resztę mocy. Gdzieś tutaj musiało być tajemne wejście. Nie zaprzestaną poszukiwań, aż je znajdą.
Wreszcie Eleeri zrobiła krok do tyłu. Iluzje już wcześniej wprowadzały ich w błąd. Może więc teraz wisior zgodzi się im pomóc. Przycisnęła go do ściany zagradzającej im drogę. Znów poczuła wypływ mocy, ale tym razem drobinki światła okoliły owalną przestrzeń i skupiły się na wysokości ramienia. Pod wpływem nagłego impulsu Eleeri oparła w tym miejscu rękę. Ściana zadrżała i kamienie przesunęły się pod naciskiem jej palców. Jerrany z okrzykiem triumfu chwycił za krawędź drzwi i otworzył je szerzej. Wślizgnęli się do środka. Drzwi cicho zamknęły się za nimi Spojrzeli po sobie, kiedy stwierdzili, że już się nie otworzą. Mayrin otrząsnęła z siebie lek.
- Sami chcieliśmy tędy pójść. Chodźmy więc. Eleeri podniosła wisior.
- Pehnane, proszę, czy możesz nam jakoś pomóc?
Z oczu figurki Kepliana trysnęło światło. Dotknęło ścian, budząc do życia runy. Było to pismo całkowicie im obce, ale wskazywało drogę.
- Pośpieszmy się. Nie wiemy, jak długo to potrwa - zauważyła Eleeri idąc szybko wąskim korytarzem. Szli jedno za drugim, rozglądając się na wszystkie strony. Dziewczyna czuła, że zbliżają się do celu wędrówki. Chwilami jej się zdawało, że przebywa w tej przeklętej wieży całą wieczność. Jeśli stąd wyjdzie, to nigdy już tu nie wróci, co do tego nie miała żadnych wątpliwości.
Runy skończyły się na następnej ścianie, ale tym razem drzwi były widoczne. Eleeri klepnęła dłonią wyżłobione dotknięciami miejsce. Wiedziała, że w ten sposób się je otwierało. Palący ból przeszył jej ramie. Krzyknęła, odrywając dłoń. Krew splamiła ścianę, a drzwi powoli się otworzyły. Czy każdy, kto otwierał to draństwo, musiał płacić w ten sposób? - zastanowiła się. Ale w końcu to było bez znaczenia. Wyssała rankę i zmarszczyła brwi, gdy przyjaciele przyłączyli się do niej już wewnątrz. Otoczyło ich niezbyt jasne światło. Brnęli w grubej warstwie pyłu. Jerrany cicho krzyknął z zaskoczenia, kiedy minęli zakręt i ujrzeli przed sobą wąskie okno. Stłoczyli się przy nim i wyjrzeli na zewnątrz.
- Spójrzcie na słońce. Prawie się nie poruszyło - powiedziała ze zdumieniem Mayrin.
- Czas... - przemówił cicho Jerrany. - W wieży czas płynie inaczej. Zastanawiałem się, jak to możliwe, że nasi przyjaciele nadal skupiają na sobie uwagę jej pana. Spójrzcie na słońce: odkąd tu weszliśmy, nie minęła nawet godzina. Może tylko pół godziny. Nasi ludzie przysięgli utrzymać się przynajmniej godzinę, dwie, jeśli zdołają. Mamy jeszcze dość czasu, żeby odnaleźć tego, kogo szukamy. Trzeba się tylko pospieszyć. Chodźcie. - Zbadał wzrokiem korytarz, od którego odchodziło kilka innych, a potem wskazał ręką: -Ta droga na pewno prowadzi do środka wieży. Ta jakby się wije wokół centrum, a tamta skręca pod kątem prostym do wnętrza. Idziemy?
Kobiety skinęły zgodnie głowami i cała trójka nachylając się weszła do korytarza. Był niski i wąski, i było w nim jeszcze ciemniej, ale wędrowcy, powodowani nadzieją, szfi szybkim krokiem. Eleeri zatrzymała ich na następnym zakręcie. Nie miała wątpliwości.
- Tędy.
Spieszyła się. Jej nogi wzbijały tumany kurzu pokrywającego starożytne kamienie. Nikt nie szedł tedy od wieków, pomyślała. Romar wyjaśnił, że poprowadzi ją drogami, których nie zna mieszkaniec wieży. A może pomagał im dawno umarły adept, który przeszukał jej umysł w jaskini na dole? Uśmiechnęła się. Jakie to ma znaczenie, jeśli znajdą brata Mayrin? Wtedy będzie czas na zadawanie pytań. Teraz powinna bez pytania przyjąć każdą pomoc. To czas działania, nie głodzenia. Zwolniła kroku, gdy dobiegło ją z przodu ostrzegawcze sykniecie Jerrany'ego.
- Są tu jeszcze inne drzwi, a za nimi coś się dzieje. Eleeri poczuła naglące szarpniecie u pasa. Wyjęła wisior
z pochwy sztyletu, ostrożnie położyła go na podłodze i cofnęła się.
- Co robisz?
- Myślę, że nadszedł czas, żeby nam pomógł - szepnęła w odpowiedzi. Mgła podniosła się z podłogi, a potem się rozwiała. Na jej miejscu stał Pehnane. Eleeri powstrzymała nerwowy chichot. Wyglądał dość śmiesznie, wtłoczony w wąski korytarz. Muskał bokami ściany, wyciągnął do przodu szyję, by nie uderzyć głową w sufit, ostrożnie unosił kopyta, aby nie wzbić tumanów kurzu. Spojrzał w jej oczy z rozbawieniem. Nosem wskazał zamknięte drzwi. Jerrany dotknął ich ostrożnie, nasłuchując. Mayrin i Eleeri kolejno przyłożyły ucho do kamienia. Jerrany machnięciem ręki kazał im się cofnąć do zakrętu.
- To nie są głosy. W każdym razie nie ludzkie. - Odwrócił się i podniósł wzrok na górującego nad nim ogiera. - Czy możesz coś o tym powiedzieć?
Myślowy głos Pehnane'a zagrzmiał jak piorun.
- To sługa mieszkańca Ciemnej Wieży. Mój odwieczny wróg. Waszym zadaniem jest stawić czoło panu wieży, by uwolnić jego niewolników. Ja zaś muszę stoczyć walkę z jego sługą i pokonać go ostatecznie. Długo na to czekałem. Pozwólcie mi odejść, żebym wreszcie mógł dołączyć do moich krewnych-przyjaciół i zaznać spokoju.
Ścisnęli się w wąskim korytarzu, robiąc mu przejście. Jerrany oburącz pociągnął drzwi i otworzył je przyciskając się do ściany. Keplian wskoczył do wewnątrz. Usłyszeli oddalające się ciche piski, widocznie jakieś małe stworzenia uciekały w popłochu.
- To Thasowie - mruknął z niesmakiem Jerrany. Wraz z przybyciem Pehnane'a światło w pomieszczeniu za drzwiami rozjarzyło się, a jego mieszkańcy próbowali uciec przed blaskiem raniącym ich oczy. Biegali tam i z powrotem. Mayrin opowiadała już Eleeri o tych żyjących w norach stworzeniach, ale wyglądały one znacznie dziwniej niż to sobie wyobrażała. Ostatni Thas zniknął w szczelinie ściany, która otworzyła się w odpowiedzi na jego rozpaczliwe łomotanie. W dużym pomieszczeniu o łukowym sklepieniu pozostały tylko dwie postacie. Keplian stał naprzeciw Kepliana, ogier naprzeciwko ogiera. Lecz oczy jednego świeciły błękitem Mocy Światła, podczas gdy drugi przewracał szkarłatnymi ślepiami. Jerrany i Mayrin chcieli zostać i przyjrzeć się wake, dodając odwagi wysłannikowi Światła, ale Eleeri chwyciła ich mocno za ręce.
- Taki pojedynek może zwrócić uwagę mieszkańca wieży. Jeżeli dostrzeże jednego wroga, czyż nie poszuka innych? Szukajmy tego, kogo musimy znaleźć, póki'jeszcze czas. - Kiedy jako ostatnia odwróciła się, by odejść, usłyszała w myśli głos Pehnane'a.
- Szukaj, daleka krewniaczko, i oby łoś ci sprzyjał. Ci, do których odejdę, będą pamiętać o dziecięciu z ich rodu.
Ruszyła biegiem, chcąc wyzbyć się uczucia, że opuszcza przyjaciela w potrzebie.

Nad rzeką dowódca drużyny zgromadził swoich lodzi. Wszyscy byli ranni, ale chcieli nadal walczyć. Przyjrzał się niebu i spochmurniał. Jego pan miał nadzieję, że jakieś niezwykłe zjawisko da im znak, iż mieszkaniec wieży poniósł kieskę. Wiedział, że żołnierze i Kepliamce powalczą jeszcze jakiś czas, lecz dalsze przedłużanie potyczki skończy się śmiercią wszystkich. Spróbuje jednak kilku podstępów.
Wydał rozkazy. Keplianice wycofały się biegiem. Jego zaś ludzie rozbiegli się w rzekomym popłochu, kierując się ku szczelinom w ziemi. Przeskoczyli przez nie, a zażarte rasti nie zauważywszy przeszkód powpadały do wewnątrz. Już się stamtąd nie wydostały. Manewr z powodzeniem powtórzono dwukrotnie.
Tymczasem w wieży toczyła się inna walka. Rywalizowały ze sobą moc i zwykła siła fizyczna. Kepliański ogier stanął dęba, krzycząc wściekle na innego ogiera. Moce rozjarzyły; się i starły między nimi. Przeciwnicy byli godni siebie. No cóż, będą więc walczyć na dawną modłę. Skoczyli ku sobie, wyciągając szyje i obnażając zęby, by szarpać i kąsać. Pehnane rozerwał ucho przeciwnika. Trysnęła krew. Drugi Keplian zarżał gniewnie, uderzając ostrymi jak brzytwy przednimi kopytami. Świecący szkarłatny strumyk jął się sączyć ze zranionego ucha. Niebieski płomień popłynął z draśniętego barku. Zwarli się, wymierzając sobie kopniaki, a potem znów się rozdzielili. Teraz wróg chwycił Pehnane'a za gardło, ale nim zdążył zacisnąć zęby, ten odrzucił go kopnięciem. Spotkali się na środku pomieszczenia niczym oszaleli zapaśnicy. Podnosząc się, osuwając, chwytając, by zaraz potem puszczać, pozostawiali zakrwawione płomienie tam, gdzie trafiły zęby i kopyta. Nieprzyjaciel dwukrotnie trafił Pehnane'a w okolice nerek, a taki cios, byle dostatecznie silny, mógł uśmiercić. Lecz za każdym razem niebieskooki Keplian uchylał się lekko i jego przeciwnik nie osiągał zamierzonego rezultatu. Pulsująca ogniem krew szkarłatnookiego ogiera spływała mu po przednich nogach. Słabł i wiedział o tym.
Teraz Kepliany jednocześnie wspięły się dęba, usiłując dosięgnąć i przegryźć gardło przeciwnika. Obu się nie powiodło i opadły znów na ziemię, wierzgając zawzięcie. Niebieski płomień przeorał pierś Pehnane'a. On również tracił siły, lecz w jego niebieskich oczach nie było lęku. Dlatego właśnie pozostał: żeby stawić czoło współplemieńcowi, który wybrał Moce Ciemności, a za swego pana sługę Wiecznego Mroku. Uchylił się, udając słabość. Drugi Keplian zarżał triumfująco, stając dęba, by zadać śmiertelny cios. Pehnane cofnął się w bok, a kiedy jego przeciwnik stracił równowagę, wysunął pokrytą niebieskimi płomieniami głowę do przodu i chwycił tamtego za gardło. Resztkami sił zacisnął zęby na tętnicy szyjnej. Nieprzyjaciel spróbował się poderwać, szarpnął całym ciałem. Daremnie - ugięły się pod nim nogi. Szkarłatne światło zgasło w jego oczach, kiedy walił się na posadzkę. Zapiekła nienawiść zapłonęła w ostatnim spojrzeniu. Wyboru dokonał dawno temu; nie wyrazi więc skruchy umierając.
Pehnane wspiął się nad nim niemal pionowo i wymachując przednimi kopytami zawołał bezgłośnie. W odpowiedzi otoczyło go srebrzyste światło, potem zmieniło barwę na złotą i oto nagle znalazł się pod gołym niebem. Czekali na niego ci, których ukochał najbardziej. W ostatnim wysiłku ruszył chwiejnym krokiem. Poczuł na sobie ich dłonie. Światło zgasło w wielkiej sali, kiedy brama zatrzasnęła się za rannym Keplianem. Ciało jego przeciwnika zamieniło się w czarny dym i rozwiało. Zadanie zostało wykonane.
Wieża zadrżała, kiedy jej sługa zginał. Niebieski blask pomknął wokół dachu. Dostrzeżono go hen, daleko nad rzeką. Dowódca drużyny ściągnął wodze i cofnął kosie przed ogarniętymi żądzą krwi rasti. Podniósł głos:
- Cofnąć się! Cofnąć!
Wszyscy wycofali się na pewną odległość od zwierząt, z którymi walczyli. Potem oficer machnięciem ręki wskazał na wieżę.
- To znak. Nasze zadanie skończone. Musimy odgonić te stwory od rannych. - Wydał odpowiednie rozkazy. Kiedy niezdolni do walki ranni ruszyli w górę zbocza, rasti zawarczały. Nie pozwolą odebrać sobie zdobyczy.
Daleko w wieży sługa Ciemności zorientował się, że grozi mu niebezpieczeństwo. Przestał atakować głupców, którzy walczyli wbrew jego rozkazom. Kiedy wycofał się z ich mózgów, rasti zawahały się i cofnęły nieco. Ich szał wynikał po części z reakcji na myślowy atak pana. Bardzo powoli, krok za krokiem dowódca drużyny odciągał swoich żołnierzy. Zbyt szybki bowiem lub niezdarny ruch mógł mimowolnie skłonić rasti do podjęcia walki na nowo. Później krwiożercze zwierzęta zawróciły w stronę swych legowisk.
Wówczas Hapwold rozkazał pośpiech swoim wojownikom. Keplianice oddzieliły się od jeźdźców i ruszyły z powrotem do domu. Dwie nigdy nie wrócą, jak również czterej Indzie, którzy polegli w boju. Wrogowie zapłacili za to rzeką krwi. Trudno byłoby żądać czegoś więcej.
Ludzie skierowali się do podgórza. Tam rozbili obóz. się opatrywaniem ran, podczas gdy woda gotowała się w: bryku, a gulasz dusił w kotle.
Keplianice powoli, z trudem, wspięły się górskim szlakiem. ^ W kanionie powitały je dzieci i przyjaciółki. Tylko dwa; źrebięta z rozdzierającym rżeniem biegały w poszukiwaniu; poległych matek. Otoczyły je pozostałe klacze. Runy strzegące i wejścia do wąwozu płonęły. Koło się zamknęło. Kepliańskie klacze i źrebięta stały w zdumieniu patrząc na siebie niebieskimi oczami.
Mieszkaniec Ciemnej Wieży wytężył swoją moc. Wróg był wewnątrz! Zamordowali mu sługę, ale nie zwyciężą!
Eleeri wbiegła po schodach i stanęła przed wielkimi brązowymi drzwiami pokrytymi kasetonami. Postacie na każdym kasetonie poruszały się, nie miała jednak czasu na zdumienie. Otworzyła ostatnią przeszkodę. Śmiało przekroczyła kamienny próg. Na przeciwległym krańcu komnaty stały kręgiem krzesła. Sześciu siedzących mężczyzn po kolei podnosiło głowy i spojrzało w oczy nowo przybyłym. Sześciu Komarów z nadzieją nachyliło się do przodu.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Eleeri stanęła jak wryta z wściekłością w oczach. Nawet teraz, u celu, wróg chciał poddać ich próbie.
- Jak odnaleźć prawdziwego? - zapytał stojący za nią Jerrany.
- To moja sprawa - warknęła jego małżonka. - Romar jest moim bratem. Poznam go. Eleeri pokiwała głową z powątpiewaniem.
- A jeśli wszyscy są prawdziwi? - spytała powoli. - Czyż nie byłaby to dopiero sztuka podzielić jego duszę między sześć osób?
Zamarli w drzwiach. Jeśli Eleeri ma rację, zabicie jednego z Romarów oznaczało, że prawdziwy straci część swego człowieczeństwa.
Co jeszcze mogli zrobić? Eleeri zamyśliła się, rozważając różne warianty. Będzie musiała posłużyć się gliną, która tak ciążyła jej u pasa - ale nie teraz. Zrozumiała jej możliwości w swoim zamku. Osamotniony Cynan poznał instrumenty pomocne przy rzucaniu czarów i przekazał swoją wiedzę uczennicy. Lecz czarodziejska glina musi poczekać, tak jak kryształ Pani Zielonych Przestworzy. Pozostało jej jednak światło ofiarowane przez zmarłego adepta.
Odwróciła się i przyjrzała Mayrin i Jerrany'emu. Czy zdołają posłużyć się tym światłem? Przemówiła cicho do przyjaciół, których twarze rozjaśniły się nadzieją. To Mayrin ruszyła do przodu. Chwyciła pierwszą postać za ręce. Blask otoczył złączone dłonie. Postać zawyła z bólu i rozpadła się w kupę glinianego pyłu. Mayrin podeszła teraz do drugiej, która próbowała się cofnąć, ale bez powodzenia. Złapała za dłonie i druga podobizna Romara wrzasnęła i rozpadła się, kiedy obramiło ich światło. Potem trzecia - ale wtedy Eleeri odwołała ją, gdyż zaczarowane światło prawie zgasło. Dotknięcie czwartej postaci mogło być dla Mayrin niebezpieczne. Teraz Jerrany wielkimi krokami podszedł do czwartej postaci i chwycił ją za ręce. Światło zapłonęło jeszcze raz. Postać rozpadła się, tak samo jak piąta i szósta. Przyjaciele spojrzeli po sobie ponad kupami glinianego pyłu.
- Nie był żadnym z nich - jęknęła Mayrin. - Po co ta iluzja?
- Żeby nas czymś zająć - odparł ponuro Jerrany. - Podejrzewam, że wszystko, co do tej pory zobaczyliśmy, było iluzją stworzoną za pośrednictwem mocy wyssanej z Romara. Jeżeli ten łajdak zużyje ją na takie sztuczki, może okazać się, że nie posiada własnej. Niewykluczone, że usiłuje nas zatrzymać, w nadziei, iż wpadniemy w pułapkę iluzji. Albo ucieknie, zanim dotrzemy do Romara. - Jego twarz stężała jak maska. Zacisnął wargi. - Ruszajmy!
Poszli szybko w dół korytarza. Gliniany pył zniknął z podłogi. Eleeri miała rację. Tylko zło rozpadło się pod dotknięciem Światła. Gdyby dusza Romara znajdowała się w którymś z sześciu wizerunków, zostałaby uwolniona i powróciła do swojego prawdziwego ciała. Teraz jednak moc ofiarowana im przez dalekiego krewnego Eleeri się wyczerpała.
Eleeri i Mayrin poszły za Jerranym, który miał już dość tych dziecinnych gierek. Gdzieś we wnętrzu tej budowli wróg więził jego mieczowego brata, wykorzystywał go i pozbawiał go sił. Odnajdzie Romara, uwolni i wróci z nim do domu. Ukazał zęby w złowrogim uśmiechu; bez względu na wynik walki, ten sługa Ciemności pożałuje wszystkiego, co zrobił. Idąca za nim Mayrin jęknęła nagle:
- Zaczekaj, zaczekaj!
Zwolnił kroku, by mogła go dogonić.
- Jerrany, Eleeri myśli, że znów nas coś przyciąga w niewłaściwym kierunku.
Ogarnęła go wściekłość. Ta kobieta zawsze musi się wtrącać w nie swoje sprawy. Gdyby nie jej przykład, Mayrin nigdy by nie nalegała, żeby z nim wyruszyć. To Eleeri narażała życie jego żony, Eleeri podstępnie ich tu zwabiła, gdzie może nimi zawładnąć zło. Eleeri... Grymas nienawiści wykrzywił jego twarz. Skoczył ku dziewczynie. Eleeri wszakże wcześniej dostrzegła narastające w jego oczach szaleństwo. Odskoczyła w tył, wyciągając sztylet z pochwy. Jerrany potknął się i zanim zdołał odzyskać równowagę, przyłożyła brzeszczot do jego czoła. Jęknął, gdy ból przeszył jego mózg. Oprzytomniał.
- Co ja zrobiłem? Na boga, Eleeri, tak mi przykro! Podała mu srebrny sztylet. Świecił miękkim blaskiem, który uspokajał i dodawał otuchy.
- Weź go do ręki i módl się do Światła.
Wyciągnął swoją własną broń, biorąc sztylet Eleeri w lewą rękę. Później przyłożył je do skroni tak, by ich czubki zetknęły się, tworząc trójkąt. Trysnęło z nich światło. Zamknął oczy i otworzył je po jakimś czasie. Milcząca dotąd Mayrin wskazała ręką na cienkie pasmo blasku, który się przed nimi rozciągał.
- Myślę, że zostało ci wybaczone.
- Czy to znak? - Spojrzał na Eleeri i powiedział ze wstydem: - Błagam o wybaczenie. Rozgniewało mnie to, co ten potwór zrobił z moim mieczowym bratem. Zdaje się, że ten gniew stał się przyczółkiem dla złej mocy, która tak przewróciła mi w głowie, że wydało mi się, iż to ty jesteś wszystkiemu winna.
Atak Jerrany'ego rozgniewał dziewczynę, ale miała dość rozumu, by zorientować się, jak do tego doszło. Nieprzyjaciel znów próbował skłócić ich ze sobą. Musi wybaczyć Jerrany'emu, inaczej to ona sama ich osłabi.
Ujęła go za ręce i powiedziała łagodnie:
- Rozumiem; to nie była twoja wina. Jesteśmy ta po to, by uwolnić bliską nam osobę. - Spojrzał na mą i nagle zmrużył z zainteresowaniem oczy. Nic nie rzeki ale Etoen zdała sobie sprawę, że zaintrygowały go jej słowa. Uniosła dumnie głowę. Jeżeli nawet przywiązała się do Romara, to co go to obchodzi?
Uśmiechnęła się. "Przywiązała się" - to mało powiedziane. Wiedziała bowiem, że uwolni Romara z niewoli albo zginie.
To coś więcej niż przywiązanie, ale nie pora teraz o tymi rozmyślać. Najpierw go uratuje, a potem dowie się, czyi odwzajemnia jej uczucia. Dopiero wtedy porozmawiają o przyszłości. Wiązka światła przez krótki czas wskazywała drogę, i potem zgasła. Próba ponownego jej uzyskania zawiodła. Mayrin wyjęła swój sztylet.
- Nie używaliśmy go dotąd. Spróbujmy. - Przytknęła broń do czoła, oczami wyobraźni oglądając Romara. Trysnęło słabe, lecz wyraźne światło. Znów mieli przewodnika.
Tym razem biegli. I choć to światło też słabło, zdołali przebyć sporą odległość, zanim zgasło ostatecznie. Stanęli przy jakimś skrzyżowaniu korytarzy.
- Wspaniale, i co teraz? - mruknęła do siebie Eleeri. Zajrzała do obu tuneli. - Spróbujmy czegoś innego. - Chwyciła ich za ręce. - Weźmy się za ręce. Pomyślcie o Romarze. Wyobraźcie sobie, że rzucacie mu linę i obwiązujecie go nią.
Stali tam, bladzi, pełni napięcia, starając się zbudować w myśli obraz więźnia Ciemnej Wieży. Wreszcie Romar pojawił się przed nimi. Eleeri uznała, że tym razem to prawdziwy wizerunek. Nie ten niedbale uśmiechnięty mężczyzna ze wspomnień Mayrin ani wojownik, którego wyobraziłby sobie Jerrany. Romar był blady, zmęczenie i ból zryły zmarszczkami jego twarz. Miał na sobie podarte i poplamione ubranie. Eleeri wyczula obrzydzenie, z jakim reagował na te brudne łachmany. Zapadnięte oczy poszukały jej spojrzenia. Przemówiła w języku znaków.
- Odwagi. Bądź silny. Czekaj, pomoc nadchodzi. Skinął głową i zniknął. Wszyscy troje czuli jednak, że połączyła go z nimi niewidzialna więź. Otworzyli oczy i bez słowa jednomyślnie skręcili w lewo.
- Tam jest ciemno. Jak znajdziemy drogę?
- Zaczekaj, na razie jeszcze coś widać. Potem coś wymyślimy - odparła w napięciu Mayrin.
Eleeri podeszła do najbliższych drzwi. Uchyliła je i zajrzała do środka. Potem cichym głosem przywołała przyjaciół.
- Tam są stare meble. Można je przerobić na pochodnie. Rozebrali i częściowo połamali mniejsze sprzęty. Zwłaszcza nogi od krzeseł nadawały się do ich celu. Mayrin zerwała ze ściany starożytny gobelin i podarła go na paski, którymi okręciła każdy kawałek drewna.
Niosąc po wiązce zaimprowizowanych pochodni, wyszli z pustego pomieszczenia. Korytarz był ciemny, ale teraz mogli-sobie przyświecać. Zatrzymali się tylko na czas potrzebny do zapalenia pierwszej pochodni i ciężkimi krokami ruszyli w ciemność, mocno trzymając się za ręce. Jerrany prowadził, aż wypaliła się pierwsza żagiew. Później Mayrin zapaliła swoją i objęła prowadzenie. Idąca na końcu Eleeri trzymała w wolnej ręce miecz. Miała nadzieję, że wystarczy im pochodni do chwili, gdy wyjdą z mroku. To kwestia szczęścia.
Odetchnęła głęboko. Nie zawróci, nawet gdyby musiała iść sama. Tymczasem wypalili już większość pochodni, pozostałe ogarki również. Mayrin w milczeniu wzięła następną żagiew i objęła prowadzenie. Nie dyskutowali; podjęli decyzję bez narady. Pozostały cztery pochodnie, kiedy Eleeri mruknęła szybko:
- Przed nami coś się porusza! Mayrin, oprzyj się plecami o ścianę i wysoko trzymaj pochodnię. Ty, Jerrany, i ja staniemy po bokach z mieczami i sztyletami w dłoniach.
Ustawili się w szyku, kiedy coś ciemnego pojawiło się i zatrzymało na skraju oświetlonej przestrzeni. Słyszeli ciężki oddech. Pochodnia wypalała się powoli, mrok podpełzał coraz bliżej i ogromna bestia majaczyła w ciemnościach. Mijały minuty, a oni czekali. Eleeri domyśliła się, że jest to część planu mieszkańca wieży. Zaczęła mówić jednocześnie z Jerranym, który doszedł do takiego samego wniosku.
- Wprowadza nas w....
- To znów jakaś sztuczka!
- Tak. -Mayrin również zorientowała się, co się dzieje. --Ten stwór ma sprawić, byśmy tracili czas i marnowali światło. - Zakręciła pochodnią, aż rozgorzała wyższym płomieniem. - Precz z drogi, sługo zła! - Zapaliła drugą i wymachując obiema śmiało ruszyła do przodu. Na poły widoczny potwór cofnął się przed oślepiającym blaskiem. Miecze zabłysły po bokach Mayrin. Teraz łńegia, a płomienie wyciągnęły się w powiewie. Zaskoczona bestia warknęła, skoczyła w jakiś boczny korytarz i zniknęła. Za ostrym zakrętem zobaczyli w oddali słaby poblask. Jerrany chwycił pochodnię i rzucił na kamienną podłogę.
- Spójrzcie, przed nami jest światło.
Przyśpieszyli kroku. Robiło się coraz jaśniej. Drugi zakręt i znaleźli się w oświetlonej świecami wielkiej sali. Na oknach wisiały ciężkie czarne kotary. Mayrin chwyciła jedną i odsunęła. Do wnętrza wpadły promienie słońca, niosąc ciepło i barwiąc wszystko złotem. Świece zgasły, kiedy salą wstrząsnął okrzyk bólu i wściekłości. Eleeri uśmiechnęła się złośliwie.
- Mam wrażenie, że tutaj coś nie lubi słońca. Wpuśćmy więcej światła i zobaczmy, co będzie.
Jak dzieci biegali od okna do okna, odsłaniając je i śmiejąc się, gdy za każdym razem rozlegał się wściekły wrzask. Nie zatrzymali się, póki nie odsunęli wszystkich zasłon.
Jerrany ciężko dysząc stał na środku sali. Przyszło mu coś do głowy, więc podszedł do drzwi, którymi tu weszli i wyjrzał na korytarz. Było tam teraz jasno, mrok zniknął. Czyżby ta wielka komnata kontrolowała inne pomieszczenia wieży? Tymczasem Mayrin i Eleeri z kolejnych okien oglądały widoki.
- Spójrz na to, Jerrany!
Posłuchał. Z każdego okna roztaczał się inny widok, a wszystkie wydały mu się dziwaczne, jeden tylko przypominał miejsce, które przez mgnienie oglądali otworzywszy zaczarowane drzwi. Powiedział to. Eleeri również zapamiętała tamto niezwykłe pustkowie. Niewątpliwie musiały to być bramy do innych światów. Przeciągnęła się. Była zmęczona, nogi bolały ją już od chodzenia, ale trzeba ruszać w dalszą drogę. Niebezpiecznie było tracić czas na odpoczynek. Opuścili wielką salę, ale przedtem połamali jeszcze kilka krzeseł i uzupełnili zapasy pochodni. Pozostawili odsunięte i podwiązane kotary. Jeżeli Jerrany się nie mylił, na korytarzach będzie jasno.
Okazało się, że jego przypuszczenie było słuszne. Wszystkie pozornie nie kończące się korytarze, którymi wędrowali, były oświetlone. A przez cały ten czas więź z Homarem nabierała mocy. Wreszcie Mayrin przystanęła.
- Czuję, że jesteśmy teraz bardzo blisko.
- Rozdzielmy się - cicho zaproponował Jerrany. - Pójdziemy po kolei. Jeżeli grozi jakieś niebezpieczeństwo, nie dosięgnie wszystkich. - W milczeniu wyjął miecz z pochwy. - pójdę pierwszy, potem Eleeri, a ty na końcu. - Zanim któraś zdążyła zaprotestować, ruszył bezgłośnie w stronę drzwi widocznych spoza płytkiego zakrętu. Były to ogromne, podwójne drzwi, bogato rzeźbione i ozdobione intarsją. Na wielkich kasetonach tańczyły, polowały, kochały się i żartowały ze sobą maleńkie postacie. Jedna wpadła Eleeri w oko. Istotka obserwowała ją ciekawie. Pod wpływem nagłego impulsu dziewczyna uśmiechnęła się, przykładając palec do ust. Postać odpowiedziała uśmiechem i identycznym gestem, a potem rozumiejące skinęła głową.
Jerrany zwrócił się twarzą do drzwi opierając na nich ręce. Wyczuł, że są zamknięte na głucho. Może z drugiej strony powstrzymuje je sztaba? Podniósł miecz. Eleeri zauważyła, że wszystkie miniaturowe postacie cofnęły się w popłochu. Chwyciła Jerrany'ego za ramię i odciągnęła do tyłu.
- Nie. Spróbuję czegoś innego.
Skinął głową i cofnął się o krok. Eleeri nakreśliła w powietrzu runy; starożytne runy, które ostrzegały i chroniły wejścia do jej kanionu. Ludziki na drzwiach zbiły się na chwilę w dumek, potem rozeszły się i jakby czujnie na coś czekały.
- Narysujcie w powietrzu runy strzegące waszego zamka podsunęła Eleeri. Mayrin posłuchała, a za nią Jerrany. Maleńkie postacie naradziły się, a potem dziewczyna, która wcześniej uśmiechnęła się do Eleeri, postąpiła do przodu. Podniosła ręce i powoli, z rozmysłem powtórzyła znaki, które nakreślili przybysze, ale nie poprzestała na tym. Znowu uniosła dłonie i choć wszczęła się tam jakaś szamotanina - część ludzików chciała się na nią rzucić, inni ich powstrzymywali-raz, drugi i trzeci narysowała starożytne runy otwarcia. Na ten sygnał stojąca przed drzwiami trójka przyjaciół trzykrotnie zrobiła to samo. Kiedy Eleeri ostatni raz podniosła ręce, poczuła moc, która jak fala uderzyła w zamknięte drzwi. Drzwi robiły się coraz cieńsze, zamieniły się wreszcie w świetlisty niebieski dym. Gdy już się rozwiewały, maleńka dziewczyna pomachała na pożegnanie ręką.
Eleeri wywnioskowała, że ludziki pozwoliły im przejść i umarły, by im to umożliwić. Ogarnięta gniewem wobec tego zbędnego poświęcenia, rzuciła się do przodu. Zza niechlujnie zastawionego stołu zerwała się jakaś postać, która z przerażenia wytrzeszczyła szeroko oczy na widok Eleeri. Dziewczyna, nie tracąc czasu, zaatakowała, uderzając nożem. Istota zginęła z jakimś przeraźliwym rechotem, daremnie próbując się osłonić. Spoza drzwi wyroili się jej pobratymcy. Eleeri się wzdrygnęła. Te stworzenia przerażająco łączyły w sobie cechy ludzi i ropuch. W ferworze walki przemknęło dziewczynie przez myśl, że chociaż wyglądają strasznie, na pewno nie są wojownikami - ginęły zbyt łatwo. Jerrany i Mayrin obok niej rozrąbywali nieprzyjaciół mieczami, aż ostatni osunął się na podłogę. Eleeri skierowała się do drzwi, z których wybiegli osobliwi strażnicy. Otwarła je szarpnięciem i jednym skokiem skierowała się na lewo.
Jerrany poszedł za nią, ale tuż za drzwiami skręcił w prawo. Trzymał miecz w pogotowiu. Nagle pojawił się przed nimi jakiś mężczyzna. Nie w pełni należał do ludzkiej rasy, jego oczy bowiem płonęły czerwienią, a i proporcje ciała były nieco inne. Jest dość przystojny, pomyślała Eleeri. Niski - mierzył najwyżej sto sześćdziesiąt parę centymetrów wzrostu - ale muskularny, o płynnych ruchach. Można by nazwać jego twarz piękną, gdyby nie mięsiste wargi i zimne, obojętne oczy. Złość i drażliwość wyryły już bruzdy wokół jego ust. Było to oblicze kogoś, kto ma wygórowane mniemanie o sobie oraz pobłaża swoim kaprysom i żądzom.
Miał na sobie obcisły strój z jakiegoś gładkiego, jedwabistego materiału, skrojony tak, by ukazywał jego gibkie, silne ciało, rozcięty z przodu prawie do pasa. Eleeri nie umiałaby powiedzieć, co było w nim nienormalnego; może miał za długie ręce i za krótkie nogi. W każdym razie, kiedy tak stał oceniając ich wzrokiem, a oni odpłacali mu tą samą monetą, poczuła się jakby po ciemku nadepnęła bosą stopą na coś wstrętnego. Siłą powstrzymała okrzyk obrzydzenia i lęku, chęć ucieczki. Nieznajomy rozchylił nienaturalnie czerwone wargi i rzekł:
- Och, spisaliście się tak dobrze, dotarliście tak daleko - i wszystko to na próżno! Myśleliście, ze tego, kogo szukacie, oddam wam za marne słowo? - Złośliwy uśmiech wykrzywił jego twarz. - Ale jeśli któreś z was odda mi się dobrowolnie w ręce, może okażę się wspaniałomyślny. Potrafię być... bardzo wspaniałomyślny. - Czekał na jakąś reakcję. Daremnie. - Nie? No cóż, nikt was tu nie zapraszał. Odejdźcie, a ja może nie skieruję Ciemności przeciw wam.
- Spotkaliśmy tę Ciemność. Jesteśmy tutaj - odparła lakonicznie Mayrin.
- Mógłbym zaproponować wam inne możliwości...
- Te również widzieliśmy i odrzuciliśmy je - oświadczyła małżonka Jerrany'ego.
- Mógłbym zabić tego, kogo szukacie. Jaką przyniesie wam to korzyść?
- Martwy odzyska wolność. A wtedy do czego ci się przyda?
Wściekłość wykrzywiła jego rysy.
- Więc walczcie i przegrajcie, pionki Światła. - Klasnął w ręce tak głośno, że dźwięk ten, jak łoskot gromu, obudził w pokoju echa. Trojka przyjaciół nagle znalazła się w'innym miejscu.
Chwycili się za ręce, w bitewnym szyku ustawili plecami do siebie, z obnażonymi mieczami w swobodnych dłoniach. Już po wszystkim Eleeri nie była pewna, czy to ich oczy przystosowały się do półmroku krainy cieni, czy też rozjaśniło ją światło płynące z jakiegoś nieznanego źródła. Stopniowo widzieli coraz lepiej, aczkolwiek wszystko tu miało szarą barwę cienia.
- Gdzie my jesteśmy? - Głos Mayrin drżał lekko.
- Nie wiem. - Jerrany wzruszył ramionami. - Może w miejscu, które stworzył ten sługa Ciemności. Może w jakimś prawdziwym świecie. Kiedyś pewien mędrzec z Lonntu opowiedział mi o krainie cieni, której część znajduje się w naszym świecie, a reszta w pustce. G, którzy są cali, mogą opuścić ten kraj, ci, których czegoś pozbawiono - nie. Czyż nie byłoby to najpewniejsze więzienie dla duszy Komara? Uwięziony, niezdolny do opuszczenia tej krainy i powrotu do miejsca, gdzie leży jego ciało? Kobiety z lekiem spojrzały na siebie.
- Nic dziwnego, że wysłał nas tutaj - powiedziała gniewnie Mayrin.- Co zrobimy?
- Ten potwór uważa to za żart. - Eleeri uśmiechnęła się złowrogo. - Mamy odnaleźć Komara, uwolnić go, a potem stąd odejść. Jeżeli Romarowi uda się stąd wydostać, pan tej wieży uzna to za niezwykle zabawne.
- Więc czemu się uśmiechasz? - zapytał z zakłopotaniem Jerrany.
Dziewczyna dotknęła wybrzuszenia na brzuchu. Cynan nauczył ją różnych czarów i odkąd zamieszkała w Escore jej magiczne zdolności stale się rozwijały. W tej próbie jej talentu wszystko, czego kiedykolwiek się dowiedziała, i rosnąca moc złączyły się w jedną całość.
- Najpierw odnajdźmy Romara - odrzekła spokojnie.. - Mam coś, co pomoże nam wyprowadzić go z tej krainy cieni.
Machnięciem ręki powstrzymała pytania, którymi chcieli ją zasypać.
- Trzeba znaleźć Romara, jeśli zdołamy. Uwolnimy go, a potem wrócimy tutaj. Wtedy będzie dość czasu na zadawanie pytań.
- Wybierzmy jakiś kierunek. Czy myślowa więź nadal łączy nas z Romarem? - zapytał Jerrany.
Milczeli chwilę, sprawdzając własne odczucia. Tak, wciąż czuli łączność. Jerrany ruszył pierwszy, kierując się w stronę niskich wzgórz pogrążonych w głębokim cieniu. Kobiety szły po bokach, o krok za nim, rozglądając się uważnie. Z kępy splątanych, ciernistych krzewów dobiegło ciche popiskiwanie. Mayrin zawróciła i padła na kolana przed krzakiem.
- Spójrzcie, co tu się zaplątało. - Wyciągnęła ręce ku cierniom, ale przyjaciółka gwałtownym szarpnięciem odciągnęła ją do tyłu.
- Stój! To może być jakaś pułapka! - krzyknęła Eleeri. Wyjęła sztylet, którego srebrne ostrze zalśniło w mroku.
Ostrożnie rozsunęła nim gałęzie jeżyn, uwalniając jakiś kształt, który wypełzł spomiędzy cierni.
- Jeśli nie jesteś na służbie Zła, dotknij tego! - rozkazała, podsuwając bliżej sztylet.
Dziwny kształt wykonał polecenie, wyprostował się i oczom przyjaciół objawił się mężczyzna trochę tylko od nich mniejszy.
- Uznaję mój dług wdzięczności wobec Światła - powiedział. - W czym mogę wam pomóc?
Przyglądali mu się uważnie, dostrzegli bowiem, że wraz z dotknięciem srebrnego ostrza przybyło mu wzrostu. Był mężczyzną, choć nie całkiem człowiekiem. Miał okrągłe oczy, długie uszy z pęczkami puszystych piór na końcach, dłonie o trzech krótkich, grubych palcach.
- Pochodzisz z tej krainy? - Jerrany wreszcie przerwał milczenie.
- Tak, ale ani ja, ani ten kraj nie należymy do Wiecznego Mroku. Mogą tu przebywać zarówno Światło, jak i Ciemność. - Zmarszczył brwi. - Niechętnie jednak widzimy służących którejś ze stron. Wolimy pokój.
Mayrin ruchem głowy wskazała na krzaki.
- Dlaczego znalazłeś się w jeżynach?
- Ponieważ jakaś moc znów się tu wtrąca - powiedział cicho, lecz gniewnie. - Zawładnęła mną i dałem się wplątać w te ciernie, by z kolei was w nich uwięzić. Wybrałem jednak inaczej. Widzieliście, że mogę dotknąć srebra. Nie służę Ciemności i nie zgad/am się, by mnie wykorzystywała. Jeżeli mi zaufacie, zaprowadzę was do tego, kogo szukacie. Piesza wędrówka trwałaby długo, lecz mogę skrócić ją do jednej chwilki.
Mayrin odetchnęła głęboko. Zanim Jerrany lub Eleeri zdołali ją powstrzymać, podeszła do nieznajomego i wzięła go za rękę.
- To mój brat jest tu uwięziony. Ufam, że zaprowadzisz nas do niego, pomożesz go uwolnić, a przynajmniej nie będziesz nam w tym przeszkadzał.
Obcy uśmiechnął się do Mayrin i oburącz uścisnął jej dłoń. Stracili na moment orientację, usłyszeli grzmot i znaleźli się na niskim brzegu czarnego jeziora. Czarna jak atrament woda falowała u ich stóp.
- Dokąd teraz? - Jerrany omiatał spojrzeniem brzeg. Trójpalczasta dłoń wskazała kierunek. Brnąc w miękkim, czarnym piasku dotarli do miejsca, gdzie stał niewielki budynek z czarnego marmuru. Jerrany zaczepił sztyletem o klamkę i nacisnął. Po chwili zamknięte szczelnie drzwi otworzyły się powoli.
Za nimi zobaczyli kogoś siedzącego nieruchomo w wielkim rzeźbionym krześle i przykutego doń łańcuchami. Rozpoznali odwróconą ku sobie twarz - to był Romar. Nie ów swego czasu wytworny, w barwnym stroju mieczowy brat Jerrany'ego, ani pogodny, roześmiany młodzieniec, jakim zapamiętała go siostra. Dla Eleeri zaś ich bliskość odżyła, gdy spojrzała w jego zmęczone oczy. Podeszła śmiało do Romara i wzięła w dłonie zimną, bezwładną rękę. - Witaj, Romarze. Przybyliśmy zabrać cię do domu.  Ścisnął mocno jej dłonie i w jego oczach pojawił się błysk nadziei. Eleeri zrobiło się cieplej wokół serca. Początkowo litowała się nad nim jako więźniem. Później zaprzyjaźnili się i dopiero niedawno zrozumiała, że bez tego mężczyzny jej cale życie będzie nie spełnione. Odetchnęła powietrzem krainy cieni. Uwolni go albo zginie. Odeszła na bok, kiedy Mayrin i Jerrany mijali ją, by uścisnąć Romara. Na twarzy Mayrin malował się spokój, ale łzy gradem płynęły po jej policzkach. Zakończyli pierwszy etap. Znaleźli tego, kogo szukali.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Mayrin na oślep, gorączkowo szarpała łańcuchy. " - Tu nie ma żadnych kłódek! Jak są połączone? Jerrany podniósł jeden łańcuch i trzymając go okrążał przyjaciela. Okrążył go razi drugi, aż wreszcie sprawdził przebieg łańcucha przez ramię i wokół krzesła. W końcu podniósł oczy.
- Rzeczywiście. Nie ma kłódek. Łańcuch nie ma końca.
- A niech to! - warknęła Eleeri. - Założono go przecież. Musi więc istnieć jakiś sposób, by go zdjąć.
- Zakładacie, że mój pan zamierza je zdjąć. - Więzień uśmiechnął się gorzko. - On chce wykorzystać mnie do końca, aż umrę. Wtedy nie będzie musiał otwierać kajdan. Zostaną puste.
Ale Eleeri pochodziła z rodu, w którym uważano, że nie istnieją niemożliwe do rozwiązania problemy i że wystarczy dobrze poszukać, a zawsze znajdzie się odpowiedni na nie sposób. Kiedy dotknęła sztyletami łańcuchów, te jakby się skurczyły, zacisnęły tak mocno, że Komarowi zabrakło tchu. Cofnęła srebrne ostrza i łańcuch znów się rozluźnił. Wreszcie wstała z klęczek.
- Romarze, jeżeli stworzył je sługa Ciemności, to muszą całkowicie do niej należeć. Stąd ta reakcja na dotknięcie srebra i wszystkiego, co ma jakiś związek ze Światłem. One są silniejsze od tego, co ze sobą mamy. - Urwała i zamyśliła się. A ich przewodnik? Może coś poradzi? - Co jest silniejsze od Wiecznego Mroku? - zapytała.
- Miłość - odszepnął trójpalcy mężczyzna.
- Co wyzwala z niewoli?
- Poświecenie.
Nachyliła się ku obcemu, badawczo utkwiła wzrok w jego oczach i uważnie wypatrywała najmniejszego wykrętu.
- Co zrywa łańcuchy, by uwolnić żywego więźnia?
- To, co jest wspólne wam wszystkim.
Wtedy znalazła odpowiedź, jakby w jej umyśle odsłoniło się okno wpuszczając promienie słoneczne. Pochwyciła sztylet i jednym ruchem rozcięła skórę na przedramieniu. Krew trysnęła na czarne kajdany. Zacisnęły się na moment - Eleeri niemal usłyszała, jak trzeszczą żebra więźnia- a potem zeschły, zamieniły w dym i się rozwiały. Podtrzymała Romara, kiedy robił pierwszy, chwiejny krok. Później wzięła go w ramiona, a jego siostra i mieczowy brat pochwycili ich oboje w objęcia. Nachylił ku niej twarz.
- Tsukup? - zapytał.
- We własnej osobie. - Łzy płynęły po roześmianej twarzy Eleeri. Romar starł palcem wilgoć z jej policzka.
- Płaczesz za mną? Nie, teraz nie pora na łzy. - Uścisnął ją mocno. - Dokonaliście niemożliwego. Wykorzystajmy to i spróbujmy opuścić to miejsce.
Ich przewodnik odchrząknął i powiedział:
- Mogę was przenieść do pewnego miejsca... jeśli mnie o to poprosicie.
Jerrany pierwszy zrozumiał sens jego słów. Wyprostował się i rzekł:
- Prosimy cię, zabierz nas czworo do bramy, przez którą będziemy mogli wrócić do naszego świata.
Przewodnik dotknął ich ręką i nagle znikł czarny budyneczek. Zamroczeni stali chwiejąc się na niskiej, rzadkiej trawie. Przed nimi lekka mgiełka to zasłaniała, to odsłaniała matowo-szarą konstrukcję bramy. Omszałe, zniszczone przez czas kamienne bloki. Mayrin cofnęła się o krok i spojrzała przewodnikowi w oczy.
- Dziękuję ci, dobry władco tej krainy, za twoją odwagę i za pomoc, jakiej nam udzieliłeś. Czy jest coś, czym moglibyśmy ci się zrewanżować? Twoja pomoc przekroczyła dług wdzięczności, który mogłeś zaciągnąć u nas za wyratowanie cię z tamtych jeżyn.
Zawahał się, a potem skinął głową. Jego wzrok spoczął na sztylecie świecącym miękłam blaskiem u pasa Mayrin. Ta odczepiła sztylet i wyciągnęła z pochwy ostrze.
- Oto broń Światła. Z własnej woli ci ją daję. Używaj jej z honorem. Oby służyła ci tak dobrze jak mnie. - Podała mu sztylet i pochwę. Obcy złożył niski ukłon i pomknął wielkimi skokami przez szare wrzosowisko. Kiedy się oddalał, jego postać znów uległa przemianie i czwórka przyjaciół wymieniła zdziwione spojrzenia.
Eleeri przez moment widziała kojota, który odwróciwszy głowę spojrzał na nią z rozbawieniem. Uśmiechnęła się w duchu. Wędrujący-w-Dal mawiał, że Kojot Odwieczny Kpiarz pojawia się w najróżniejszych postaciach. Oni wszakże postąpili z nim uczciwie i sami zostali dobrze potraktowani. Stało się tak, jak powinno się było stać. Przynajmniej tak twierdziły wszystkie legendy.
Jej przyjaciele przypatrywali się bramie. Górowała nad nimi szara, masywna, o groźnym wyglądzie. Za nią była tylko mgła.
- No co, wracamy? - Głos Romara brzmiał prawie że radośnie.
- My możemy, ty nie. Powiedziano nam, że tutaj przebywa tylko twoja dusza. Jedynie dusza połączona z ciałem może przejść przez tę bramę.
- Więc muszę tu pozostać?! - Romar spojrzał na Mayrin nic nie rozumiejąc.
Nagle Eleeri otworzyła szerzej oczy. Wreszcie zrozumiała wszystko. Nareszcie będzie mogła użyć gliny zabranej z kanionu. Rozejrzała się i szybko zgromadziła potrzebne jej rzeczy. Romar pierwszy pojął, co Eleeri zamierza zrobić. Skinął głową, wziął od niej sztylet, odciął nim sobie kosmyk włosów i napluł na glinę.
Dziewczyna splotła z zerwanej trawy cienki sznurek i szybko zaczęła zszywać skrawek odcięty od kaftana. Później podniosła ulepioną z gliny figurkę noszącą miniaturowy sztylet niezdarnie wyrzeźbiony ze srebrzystego drzewa, ubraną w skórzany kaftan i spodnie.
- I jeszcze coś od nas wszystkich - dodała, skrapiając glinę swoją krwią. Potem przywiązała sztylet wzdłuż rany, którą sobie zadała, by zniszczyć łańcuchy Romara. Mayrin dodała długie pasmo włosów, Jerrany zaś też splunął na glinę, jak przedtem Romar. Eleeri uznała, że wszystko gotowe i przywołała gestem Romara.
- Trzymaj to i w żadnym razie nie wypuszczaj z rąk. Prowadź nas, Jerrany.
Jerrany ujął rękojeść miecza i przeszedł przez bramę. Za nim Romar pomiędzy dwiema zdecydowanymi na wszystko kobietami. Otoczyło ich oślepiające światło, sparzył żar, chłód zmroził, ale Mayrin i Eleeri nie puściły Romara. Niewidzialna siła targała nimi, rzucała z boku na bok. Miały wrażenie, że coś za wszelką cenę usiłuje rozewrzeć ich uścisk. A.potem nastąpił koniec. Troje ludzi stało chwiejnie na kamiennej posadzce w wielkiej sali.
- Romar! Romar! Nie wrócił z nami! - krzyknęła Mayrin. Eleeri podniosła z podłogi glinianą figurkę.
- Wiesz, że wrócił. Teraz wystarczy pokonać mieszkańca Ciemnej Wieży. Przekazać duszę ukrytą w figurce do ciała Romara. Wtedy wreszcie wróci do domu. - Westchnęła z przesadą. - A wszystko w ciągu jednego dnia.
W chichotach, które teraz się rozległy, brzmiała histeryczna nuta, ale Eleeri wolała już to niż krzyki. Gliniana figurka poruszyła się w jej dłoni. Postawiła ją na posadzce i patrzyła, jak maszeruje.
- Dokąd on idzie?
- Chyba szuka swego ciała. Myślę, że łączy ich najsilniejsza z więzi.
Ruszyli powoli za figurką. W żadnym z korytarzy, które przemierzyli, nie było już ciemno. Runy iskrzyły się na ścianach, gdy je mijali. Maleńka postać kroczyła wciąż dalej niezmordowanie, a tymczasem Mayrin już się zmęczyła, Jerrany zaś i Eleeri zwolnili kroku. Mijając jakieś okno zdali sobie sprawę, że choć czas zatrzymał się dla nich w krainie cieni, to teraz znów płynął nieubłaganie, aczkolwiek wolniej niż na zewnątrz. Sądząc z wysokości słońca na niebie, weszli do Ciemnej Wieży nie dalej niż dwie godziny temu, a im się wydawało, że minęło już wiele dni. Wszystkim dokuczały też głód i pragnienie. Gliniany sobowtór Romara szedł coraz szybciej, wreszcie zaczął biec. Zatrzymał się przed jakimiś drzwiami. Eleeri jęknęła.
- Nie, nie mogę. Znowu drzwi. Co mamy zrobić tym razem?
Jerrany aż otworzył usta, kiedy ciężkie drzwi zadrżały i otworzyły się ze zgrzytem. Czerwone światło chlusnęło z pokoju na korytarz. Gliniana figurka przemknęła obok Eleeri. Dziewczyna krzyknęła w bezsilnym proteście i poszła za nią. Nagle zatrzymała się widząc długi, szeroki stół. Rozparty we wspaniałym krześle siedział pan Ciemnej Wieży, piorunując ich wzrokiem. Omdlały Romar wpół zwisał na drugim fotelu. Rzuciwszy szybkie spojrzenie, Eleeri zauważyła, że figurka ukryła się pod stołem. Przeszła więc na prawo, na siebie ściągając wzrok sługi Ciemności. Magiczny sobowtór biegiem ukrył się za nogą fotela. Płonące jak rozżarzone węgle oczy zatopiły spojrzenie w oczach dziewczyny.
- Nadużywasz zbytnio mojej dobroci, kobieto. Chyba muszę się uciec do ostrzejszych środków, by się pozbyć ciebie i twoich towarzyszy.-Wypowiedział słowo unieruchomienia. Stojący przy drzwiach Mayrin i Jerrany zastygli bez ruchu. Eleeri miała wrażenie, że niewidzialne łańcuchy oplatają jej ciało. Musi zyskać na czasie, żeby ciało i dusza Romara mogły się połączyć. Ziewnęła.
- Czemu tracisz siły na walkę z kimś, kto mógłby być twoim sprzymierzeńcem, panie? Przybyłam do tej krainy i przekonałam się, że jest opustoszała. Mam mało, a chciałabym mieć więcej. Czy jest coś, co tak potężny pan mógłby ofiarować tej, która na pewno by mu się do czegoś przydała?
W czerwonych oczach pojawił się błysk zainteresowania.
- Nie pochodzisz z tego świata. Czy przybyłaś tu przez którąś z bram?
- Tak.
Skinął głową i rozsiadł się wygodniej.
- To wyjaśnia, dlaczego tak trudno było cię pojmać, kobieto - powiedział w zamyśleniu. - Twoje myśli nie biegną takimi samymi drogami jak u mieszkańców tego świata. Czcisz innych bogów, wierzysz w co innego. Ale ja jestem potężny. Nie próbuj rzucać mi wyzwania.
- Nawet nie próbuję. - Jeszcze nie... dodała w myśli. - Po prostu pytam, ile ktoś taki jak ja mógłby być dla ciebie wart.
Zastanowił się. Eleeri dostrzegła kątem oka, że gliniany
człowieczek wspina się na krzesło Romara. Nagle jakieś osobliwe, lecz znajome uczucie zwróciło jej uwagę. Zachowała jednak obojętny wyraz twarzy. Gdzieś w tych murach są przyjaciele. Spieszą z pomocą. Uczucie to stawało się coraz silniejsze, aż wreszcie je rozpoznała...
Sługa Ciemności zamyślił się głęboko. Ta kobieta mogła okazać się bardzo użyteczna. Wykorzystując jej moc, zdołałby o wiele szybciej wprowadzić w życie swoje plany. Zaufać jej nie może, co to, to nie, ale ona jest przywiązana do swoich towarzyszy. Unieruchomił ich i w każdej chwili może zabić. Za cenę ich bezpieczeństwa podda się jego woli. Jeśli nie przyjmie tych warunków, są jeszcze inne czary.
Eleeri poruszyła lekko głową. Moc pana Ciemnej Wieży nadal więziła Jerrany'ego, ten jednak ściągnął wzrokiem jej spojrzenie i wskazał na drzwi. Zatem też wyczuł, że zbliżają się przyjaciele. Oboje popatrzyli na fotel, w którym siedział Romar. Na szczycie oparcia mignęła gliniana figurka, potem zsunęła się za kołnierz opończy Romara. To dobrze. Gdyby teraz zdołali jakoś odciągnąć uwagę sługi Zła na dosłownie lalka sekund, może szczęście się do nich uśmiechnie.
Kopyta zadzwoniły na posadzce korytarza, zbliżając się do drzwi. Eleeri przypatrywała się badawczo panu Wieży. Popełnił w stosunku do niej drobny błąd. Wprawdzie sam stwierdził, że jest inna i że jego moce nie zdołały całkowicie jej sparaliżować, ale nie przewidział, co z tego może wyniknąć.
Skupiła swoje myśli, skoncentrowała się, ujęła swą moc w wąską wiązkę i skierowała ją na swoich przyjaciół.
- Trzymajcie się! Czekajcie na mój znak.
Za drzwiami zrobiło się cicho. Zatopiony w myślach czarnoksiężnik niczego nie zauważył. Będąc osobą nadmiernie dumną i próżną, nie dopuścił nawet myśli, iż ktokolwiek ośmieliłby się sprzeciwić jego rozkazom. Wreszcie podniósł głowę i spojrzał na Eleeri. Poruszyła ręką, tym samym przyciągając znów jego uwagę. Krew! Ona jest ranna! Już teraz mógł ssać jej energię witalną i podporządkować ją sobie. Nie potrzebuje dawać jej żadnych głupich obietnic. Rozpierany dumą zaczął gromadzić siły.
Przypomniał sobie dzień, w którym stanął w kanionie, siedzibie swoich wrogów. Spróbował posłużyć się pozostawionymi tam resztkami mocy, ta zaś uderzyła w niego i go zabiła. Ale zabiła tylko jego ciało. Minęło jednak wiele pokoleń, zanim jakiś myśliwy znalazł się w zasięgu jego mocy. Do owej chwili zdołał zgromadzić dostatecznie dużo magicznej energii, żeby zawładnąć nieznajomym. Tamto ciało stało się nową siedzibą dla jego duszy. Lecz przez cały czas oczekiwania rosła w nim gorycz i nienawiść. Niegdyś był adeptem, później adeptem Ciemności, a w końcu bezcielesnym duchem wyjącym na wietrze. Wraz z nowym dałem odzyskał część dawnej mocy i stawał się coraz gorszy, ziejący nienawiścią i złością. Nie wyciągnął jednak wniosków z przeszłego życia. Nie chciał przyznać się sam przed sobą, iż jego obecna moc jest tylko cieniem dawnej.
Zwrócił się ku Eleeri. Ogarnęły go złe przeczucia, ale przegnał je wysiłkiem woli. Coś takiego, on, który stawał do walki na śmierć i życie z potężnymi adeptami, miałby się obawiać jakiejś kobiety z innego świata, pochodzącej z nieznanego ludu? Zagarnie jej duszę i podporządkuje ją swojej woli. Użyje jej mocy, by powiększyć swoją. Jej przyjaciele również się do tego nadadzą. Nie mogą się z nim równać. Wrócili do niego z pustymi rękami; jego więzień nadal siedział bezwładnie na krześle. Przyjrzał się dziewczynie w zamyśleniu. Miała w sobie coś znajomego. I co z tego? Ona jest nikim; oni wszyscy są niczym. Odzyskał przecież ciało i swoją Wieżę. Teraz zapłacą za wszystko, co go spotkało. Odchylił do tyłu głowę i wybuchnął śmiechem. Roznosiła go duma. Jest tutaj panem. Niech te nic nie znaczące ludziki pokłonią się przed nim - bo posłuży się mocą i zmusi ich do tego. Jego oczy napotkały spojrzenie Eleeri i znów ogarnęło go dziwne uczucie, że skądś ją zna. Spojrzał gniewnie na trójkę więźniów.
Jerrany wytężał siły, starając się poruszyć. Mayrin też spróbowała i jak on poniosła klęskę. Eleeri widziała to wszystko kątem oka. Zrozumiała, że właśnie na niej spoczęło zadanie. Może dlatego, że to jej przodkowie otworzyli przed nią drogę do tego świata. Czarnoksiężnik nie będzie mógł więzić jej w nieskończoność. A to, co sama zrobi, ostatecznie złączy jej serce i duszę ze światem, który pokochała. Skupiła się. Posunęła nogę do przodu.
Siedzący za stołem sługa Ciemności początkowo nic _ zauważył. Dopiero kiedy przebyła prawie metr, spostrzegł,«-, się poruszyła. Kiedy jednak chciał rzucić na nią następny czarci Eleeri przystąpiła do działania.
- Teraz! - zawołała bezgłośnie.
Cztery Keptiany walnęły kopytami w drzwi, uchylając je na chwilę. Dziewczyna zobaczyła ich głowy. Niestety, drzwi posłuszne zaklęciom ponownie się zatrzasnęły. Sługa Ciemności J aż podskoczył z zaskoczenia i ukrył ten ruch pochylając się do przodu.
- Widzę, że masz przyjaciół. I tak ci nie pomogą. Po prostu dostarczą mi więcej mocy, kiedy ich schwytam.
Kopyta znów załomotały, rozpraszając jego uwagę, pochmurniał, podnosząc ręce, by rzucić kolejny czar. Tak, uczyni drzwi nieprzeniknionymi. Najpierw rozprawi się z tą trójką intruzów w środku. Później wyładuje swój gniew na tamtych głupcach, którzy odważyli się zaatakować jego wieżę, siedzibę potężnego czarnoksiężnika.
Eleeri raptem poczuta, że czar, który ją więził, słabnie. Nieznacznie, ale wystarczająco, by odzyskała zdolność mówienia. Zaczęła cicho śpiewać. Przywołała z zakamarków pamięci potrzebne słowa: prośbę do bogów, żeby dodali sił wojowniczce, która stawia czoło siłom Ciemności.
- Matko Ziemio, pomóż swojej córce. Ojcze Niebo, pomóż wojowniczce. Ka-dihu, dodaj szybkości moim strzałom, nie dopuść, by łuk złamał mi się w rękach.
Wytężyła siły, żeby zerwać magiczne okowy. Krew pulsowała wybijając werbel gwiezdnej poświaty. W blasku gwiazd widziała tych, którzy ją obserwowali. Oto wojownicy o błyszczących czarnych oczach, dumnie siedzący na koniach. Wojownicy, którzy skinęli jej głowami na znak, iż ją poznają, podniesieniem tarcz i włóczni witający wojowniczkę ze swego ludu. Widząc to wszystko, otworzyła szerzej oczy ze zdumienia. Gwiezdne werble zadźwięczały głośniej, a duma rozparła jej pierś. G, którzy odeszli wcześniej, powrócili, by uznać ją za dziecko z ich krwi, prawdziwą Wojowniczkę Tshoahów. Bębny dudniły coraz głośniej i głośniej w skroniach dziewczyny. Jej ciało kołysało się w tym rytmie krwi i bębnów. Gdzieś, w głębinach jej umysłu, dokąd nigdy nie sięgnęła świadomie, otworzyły się jakieś drzwi. Popłynęły stamtąd słowa, nie rytualnej pieśni, ale pieśni stworzonej z tego, czym sama jest i czym była, a przez to pieśni najpotężniejszej.

Ujeżdżam pioruny,
ja, córka Ka-diha, dziecię Tshoahów.
Krocząca Dziwnymi Drogami,
krewniaczka wielkodusznej, czworonogiej siostry.
Nie uginam się przed niczyją wolą.
Niech Ka-dih spojrzy łaskawie na swoją córkę.
Nie zatrzymają mnie niczyje rozkazy.

Chwiejąc się w takt pieśni, przytupywała lekko. Pozwoliła, by z każdym tupnięciem stopy niosły ją nieco do przodu. Z każdym ruchem wpływał w nią strumyk siły.
Mieszkaniec Ciemnej Wieży rzucał na drzwi pasma czarów, by uczynić je niewrażliwymi na silne uderzenia kopyt, które mogły je roztrzaskać. Jego słowa na powrót złączyły drzazgi, unieruchomiły zawiasy, zatrzasnęły zamki. Eleeri śpiewała coraz głośniej, wzywając bogów swego plemienia. W odpowiedzi popłynął potok mocy. Przez chwilę odczuwała dumę tych, którzy niegdyś przemierzali prerie, którzy byli znani jako Tshoahowie, wrogi lud.
Podniosła głowę. Rzucający pracowicie czary mężczyzna nagle zaprzestał tej czynności. Skupiwszy uwagę na dziewczynie, wykrzyczał coś. Głos uwiązł w gardle Eleeri, ale przemogła czar i dalej śpiewała. Śpiewała coraz szybciej. Znów ruszyła naprzód; miecz kołysał się w jej dłoni. Nie wypuściła go, choć czarnoksiężnik cisnął w nią całą swoją moc. Nie zdołał jej zatrzymać. Osiągnął tyle tylko, że nieco zwolniła kroku. Widział swoją śmierć w jej oczach szarych jak niebo przed burzą. Wreszcie wpadł w panikę i smagnął biczem mocy ranę na przedramieniu Eleeri. Wysączy z niej krew i w ten sposób zakończy tę farsę! Lecz Eleeri przed opuszczeniem krainy cieni przywiązała do rany swój srebrny sztylet. Czarnoksiężnik, który mimo woli zaczerpnął zeń energię, skulił się z bólu na te kilka sekund, gdy duch srebra wdzierał się do jego umysłu. Krzyknął, tracąc koncentrację, a wtedy gliniana figurka zeskoczyła z krzesła i rozbiła się na posadzce.
Uwolniona w ten sposób dusza Romara weszła do ciała, które leżało zwiotczałe w rzeźbionym fotelu. Więzień poruszył się. Upłynie sporo czasu, zanim dusza znów się przyzwyczai do ciała, pozwoli, by siły powróciły do pustej niegdyś skorupy. Romar opuścił oczy i ponury uśmiech wykrzywił jego usta.
Miał na sobie pas z ukrytym w pochwie mieczem. Czarnoksiężnik pozwolił zachować ekwipunek wojownika ciału pozbawionemu duszy - bawiło go to. No cóż, możliwe, że odpokutuje tę nieostrożność, jeśli on, Romar, zdąży przyjść do siebie. Jeśli nie możesz nic zrobić, to nie rób. Niecierpliwiąc się, tracisz tylko na próżno siły - mawiał niegdyś jego nauczyciel szermierki. Zaczeka. Kopyta nadal głucho uderzały o drzwi, które drżały coraz silniej. Hałas wprawiał we wściekłość pana Wieży. A więc to jest kobieta, która się ośmieliła wystąpić przeciw niemu? Żadne wykrzyczane słowa mocy nie zatrzymały jej, choć poruszała się w żółwim tempie. Czarnoksiężnik odruchowo się cofnął, zdenerwowany jej ponurym uporem. Wytrącał go z równowagi zarówno fakt, że mimo wszystko posuwała się do przodu, centymetr za centymetrem, jak i ta po trzykroć przeklęta wrzawa za drzwiami. By spowolnić ruchy tej zuchwałej baby, zaczerpnął mocy z czaru, który unieruchomił przyjaciół Eleeri. Wyglądali na sparaliżowanych z przerażenia. Pozostaną nieruchomi. Ale osłabienie czaru pozwoliło im odzyskać głos, a Jerrany zdołał nawet zwrócić lekko głowę w stronę Mayrin.
- Bądź gotowa. Jeżeli on zginie, pamiętaj o podarunku. Opuściła oczy na niewielkie wybrzuszenie w kieszeni zdradzające obecność kryształu Dahaun.
- Dobrze.
Zwiększenie mocy nic nie zdziałało. Eleeri, śpiewając cicho, wciąż sunęła ku czarnoksiężnikowi. Komnata była szeroka, a dziewczyna przeszła ponad połowę. Krzesło czarnoksiężnika zgrzytnęło o posadzkę, kiedy cofnął je kolejny raz. Drzwi znów zadudniły. Zaklął ze złością. Uciszy ten dźwięk, nawet jest będzie to ostatnia rzecz, jaką uczyni w życiu. Ogarnięty wściekłością, zaczerpnął tym razem mocy od czaru, który powstrzymywał Eleeri. Cisnął go na drzwi. To powinno nauczyć zuchwalców, którzy odważyli się go niepokoić pomimo nakazu odrętwienia. W zapadłej nagle ciszy zabrzmiała pieśń Eleeri.

Nie zatrzymam się na cudzy rozkaz.
Jestem Tshoah, krew Wędrującego-w-Dal.
Niech bogowie dokonają wyboru,
tak jak ja to uczyniłam. Nie dam się nikomu poniżyć.

Ledwie trzymając się na nogach chwiejnie zrobiła duży krok naprzód. Pan Ciemnej Wieży gapił się na nią bez słowa. Miecz zabłysł w jej smukłych rękach.

Z własnej woli kroczyłam dziwnymi drogami.
Polegam tylko na sobie.
Nie podnoszę oręża na cudzy rozkaz.
Jestem sobą. Jestem panią siebie.

Zamachnęła się mieczem.
- Ahe! - wydała okrzyk bojowy swego plemienia. Czubek brzeszczotu dosięgnął czarnoksiężnika, rozciął tkaninę oraz skórę, i drasnął bezwłosą pierś. Popłynęła krew. Wstrząśnięty, rozwścieczony i śmiertelnie przerażony sługa Ciemności spojrzał na swoją krew. Ona go raniła! Ośmieliła się to zrobić! Rzucił się do tyłu, kiedy miecz znów zaświstał w powietrzu. Cofnął się jeszcze dalej, gorączkowo szukając sposobu powstrzymania atakującej dziewczyny. Jeśli ją usunie, bez trudu poradzi sobie z tą bezczelną hołotą. Tylko Eleeri naprawdę się bał.
Miecz znów pomknął ku niemu. Czarnoksiężnik jeszcze dalej ustąpił pola. Przypomniał sobie pewne słowo mocy. Było niebezpieczne, mogło go zgubić, ale nie miał wyboru. Przynajmniej wszyscy zginą razem z nim: nikt nie przeżyje, by cieszyć się zwycięstwem. Otworzył usta do triumfalnego okrzyku i... zakrztusił się. Straszny ból przeszył jego plecy. Znów się zakrztusił. Z trudem odwrócił głowę w bok, usiłując dojrzeć stojącą z tyłu postać.
Romar wyprostował się na całą swoją wysokość. Trzymając obnażony miecz, wbił go oburącz w plecy swego dręczyciela i osunął się bezwładnie na krzesło. Sługa Ciemności spojrzał na niego z nienawiścią i odetchnął po raz ostatni. Nie umrze sam; wymierzy tak okrutną zemstę, że długo będzie się o niej pamiętać. Otworzył usta do krzyku.
Lecz w tej samej chwili, gdy Romar zadawał cios wrogowi, Eleeri właśnie brała zamach. Miecz zaświszczał w powietrza i przeciął gardło sługi Wiecznego Mroku. Bębny zadudniły w głowie dziewczyny. Gdzieś poza tą komnatą uzbrojeni jeźdźcy wysoko unieśli włócznie o kamiennych grotach oddając cześć jej męstwu. Zniżając głos zaśpiewała triumfalnie ostatnie słowa pieśni.

Jestem sobą. Jestem panią siebie.
Jestem Tshoah - taki jest los naszych wrogów.
Dzięki skłąam bogom, i Ziemi, i Niebu, i piorunowi.
Ja, córka Ka-diha, dzięki mu składam.

Krew czarnoksiężnika strumieniem chlusnęła na posadzkę. Nienawistne spojrzenie zgasło, życie opuściło ciało, które powoli, jak pozbawione kośćca, osunęło się na zimną posadzkę. Oczy Eleeri napotkały wzrok Romara. Lekki uśmiech przemknął przez jego usta. Taki sam uśmiech pojawił się na wargach dziewczyny.
Uwolniona z niewidzialnych kajdanów Mayrin pierwsza przystąpiła do działania. Rozerwała wiązania kaftana i wyjęła z wewnętrznej kieszeni kryształ Dahaun. Uniosła go nad głowę i cisnęła z całej siły na posadzkę. Jasne odłamki rozprysnęły się na wszystkie strony. Wieża zaczęła dygotać. Rozpadało się wszystko, co było dziełem sługi Ciemności. Tylko Romar wiedział, jak wiele tego było. Chwycił za ręce Eleeri i swoją siostrę.
- Musimy stąd odejść, zaraz i to szybko! Kiedy władca mocy umiera, jego energia uderza we wszystko, co spotka po drodze. Chodźmy stąd, zanim zgromadzi się jej zbyt wiele. - Nadal był bardzo słaby, lecz przy pomocy obu kobiet zdołał zrobić kilka niepewnych kroków.
Eleeri chwyciła go za ramię.
- Nie. Spójrz!
Nad miejscem, w którym leżało ciało czarnoksiężnika unosiła się mgła. Z jej kłębów uformowała się twarz pana Wieży. Oczy płonęły wściekłością i nienawiścią, i była w nich niezmierna próżność, której rzucono wyzwanie i którą pokonano. Lecz z tęczowych odłamków kryształu zrodziła się inna mgła. Otuliła twarz sługi Ciemności, zacisnęła się wokół, zgniatała, zmniejszała ją, a kiedy się rozwiała, ze sługi Zła nie pozostało dosłownie nic. Romar odetchnął głęboko.
- Ten, kto tu mieszkał, odszedł na zawsze - powiedział łamiącym się głosem. -Wieża została oczyszczona. Pozostały jeszcze pułapki, musimy je ominąć. Ale mój władca przestał istnieć. - Ścisnął mocno dłoń Eleeri. - Oddaję honory wojowniczce. Witam przyjaciółkę.
Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.
- Zachowaj przemowy na później, kiedy opuścimy wieżę. - Odwróciła się szybko ku drzwiom - znów zadudniły. Cztery Kepliany wsadziły głowy do środka.
- Siostro, czy zamierzasz stać tu i gadać bez końca, czy też możemy opuścić to przeklęte miejsce? - nadała Tharna.
Eleeri uśmiechnęła się i podeszła do swoich przyjaciół. Romar nie wierzył własnym oczom. Podczas nocnych spotkań rozmawiali o Keplianach. Była przekonana, ze zostały stworzone, by stać się przyjaciółmi ludzi. Nigdy jeszcze nie spotkała u tych majestatycznych zwierząt szafirowych oczu. Eleeri obejmowała całą czwórkę jednocześnie, szukając wzrokiem obrażeń. Nie była pewna, czy ostatni czar, który miał uciszyć intruzów, nie wyrządził Keplianom krzywdy.
- Nic nam nie zrobił, siostro. Po prostu zabronił drzwiom wydawać dźwięki.
Romar roześmiał się.
- Zło często samo sobie zadaje klęskę - przez własną głupotę. Hałas tak go rozwścieczył, iż użył mocy. Osłabił w ten sposób czar, który cię więził, i twój miecz pchnął go na mój brzeszczot. - Wziął ją za rękę. - Znasz moje imię, ale ja jeszcze nie znam twojego. Wiem tylko, że nazwałaś się Tsukup. Czy wyświadczysz mi tę uprzejmość?
Spoglądał na nią ciepło i to podniosło Eleeri na duchu. Romar to wojownik, który mądrze rozdaje swoje zaufanie. Nie była teraz w stanie opowiedzieć mu całej historii. Jeszcze
me wiedział, że są dalekimi krewnymi. Ale nie o to zapytał. Zacisnęła palce na jego dłoni.
- Jestem Eleeri - odparła spokojnie. - A teraz chodźmy stąd. - Ze śmiechem wsparł się na jej ramieniu, kiedy przeprowadzała go przez drzwi.
- Będę czekał na całą opowieść. No i w Dolinie Zielonych Przestworzy muszą usłyszeć o wszystkim, co się tutaj stało. Ale... - Jego twarz spoważniała, gdy chwycił ją za ramię. - Wiem, co ryzykowałaś, żeby mnie ocalić. Moje podziękowania są niczym wobec twojego poświęcenia, ale mimo to dziękuję ci z całego serca.
- To nie jest konieczne.
- Pragnę, żebyś przyjęła moje serdeczne dzięki - nalegał łagodnie. - Chciałbym jednak, żeby połączyło nas coś więcej niż wdzięczność.
Podniósłszy oczy, napotkała spojrzenie, które sprawiło, że się zarumieniła. Odpowiedziała mu uśmiechem. No cóż, kiedyś nierzadko zastanawiała się, czy będzie jedyną bezdzietną mieszkanką kanionu. Coś jej teraz mówiło, że tak się nie stanie. Z lekkim sercem podparła Komara mocniej, gdy szli korytarzem. Jest jeszcze tyk do zrobienia, a jeszcze więcej w odległej przyszłości. Teraz jednak trzeba jak najprędzej opuścić tę pułapkę.
Krocząca za nimi Tharna pociągnęła nosem.
- Czuję zapach wody. Siostro, może byśmy się napili? Samiec, któremu pomagasz, osłabł z pragnienia.
Eleeri odwróciła się i gestem poleciła Kepliamcy poszukać źródła tego zapachu. Kopyta zadźwięczały na marmurowej posadzce, kiedy Tharna zrobiła kilka kroków w bok. Po chwili wskazała wilgotną plamę na ścianie.
- Tutaj.
Eleeri przytknęła tam swój sztylet. Ściana jakby się skręciła. Otworzyła się powoli, odsłaniając zlew z kranem. Kiedy dziewczyna wykonała w nim okrężny ruch srebrnym brzeszczotem, popłynęła woda.
- Nie odmieniła się. - Zapytała wzrokiem pozostałych: - Czy można ją pić bezpiecznie?
Romar skinął twierdząco głową, po czym nachylił się i pił chciwie trzymając sztylet w zlewie.
- Na to wygląda. Napijmy się trochę i ruszajmy dalej. Po kolei zaspokoili pragnienie, a zlew wciąż się napełniał wodą. Nagle od góry dobiegł cichy trzask, jakby pękanie czegoś. Wydawało się, że strop jęknął pod własnym ciężarem. Jerrany z niepokojem podniósł wzrok.
- Myślę, że powinniśmy już iść dalej. Czasami, kiedy właściciel został pokonany, jego siedziba się wali.
- W takim razie chodźmy stąd! - Eleeri zadrżała. - Wolałabym nie być pod tą masą kamieni, kiedy wszystko będzie się walić.
Ostatni Keplian zaspokoił pragnienie, mogli więc ruszyć dalej. Maszerowali przez nie kończące się korytarze. Eleeri podtrzymywała Romara, który nie mógł iść o własnych siłach. I chociaż czuła coraz większe zmęczenie, nie odstąpiła go, starając się przekazać mu swoją siłę. Dręczył ją głód - głód fizyczny i głód serca. Kontakt z ciałem Romara sprawiał, że przeszywały ją płynące od niego fale ciepła. Tak niewiele mogła mu dać. Był synem bogatego wielmoży, nawet jeśli ów wzgardził Komarem w swej głupocie. Przybyła tu z innego świata, nie należała w pełni do jego rasy. Czy to będzie coś dla niego znaczyło? Przypomniała sobie niedawną chwilę, kiedy ich oczy spotkały się ponad ciałem zabitego wroga. Wtedy nic nie miało znaczenia, Uczyło się tylko to, że czarnoksiężnik nie żyje, a jego więzień odzyskał wolność. Pomodliła się w duchu do bogów: niech to trwa. Sprawcie, byśmy stali się dla siebie czymś więcej niż dalekimi krewnymi.
Korytarz prowadził do wielkiej salt z wielkimi oknami w jednej ścianie. Wpadały przez nie promienie słońca, rozsiewając ciepło na zimnej posadzce.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Kiedy przechodzili obok okien, Romar pociągnął ku nim Eleeri. Wpatrywał się chciwie w krajobraz. Tyle czasu upłynęło, odkąd po raz ostatni widział trawę, czuł powiew wiatru, ciepło słońca, wdychał zapachy ziemi. Przechylił głowę, by spojrzeć na idącą przy nim kobietę. Nie wszyscy uznaliby ją za piękność, ale on sam był wojownikiem i łowcą: dla niego siła, zwinne, pełne gracji ruchy miały w sobie piękno równe pięknu twarzy o regularnych rysach i dumnie uniesionej głowie. Ta dziewczyna była jak piękny miecz, pełna gracji jak żbik. Nie tylko jej pożądał; podczas długich nocy niewoli, gdy jedynie rozmowy z nią sprawiały, że nie oszalał, pokochał ją całym sercem.
Przyjrzał się jej z żalem. Miał tak niewiele do dania. Był szwagrem Jerrany'ego, to prawda, ale zyskał tylko jego przyjaźń. Jeśli się ożeni, na pewno otrzyma od Mayrin dary, ale niczego mu nie da ponury starzec, który go spłodził. Ostatnio słyszał, że ich ojciec znów się ożenił z dziewczyną, której niedoszły małżonek zginął w boju. Urodziła mu już jedno dziecko. Mówiono też, że wkrótce przyjdzie na świat następne i że starzec obiecał za to żonie zamek jako nagrodę.
Bez względu na to, czy to prawda, czy nie, musiałby wrócić do zamku ojca, żeby domagać się należnych z urodzenia praw. Wyrzec się tej dzikiej krainy, którą tak bardzo pokochał. Nie, niech tamta dziewczyna z dziećmi zatrzymają to, co im obiecano. On znajdzie sobie własną posiadłość w Escore. Jeśliby tylko.... jeśliby tylko kobieta, której ciepłe ciało dotykało jego ciała, zgodziła się wyjść za myśliwego bez grosza przy duszy... Obserwował jej twarz; nie sadził, by się powodowała chciwością. Nie należy do takich. Ale wszystkie kobiety pragną mieć dom, a on nie mógł jej dać żadnego. Zastanawiał się przez chwilę, gdzie też Eleeri mieszka. Jakoś tak się stało, że w snach nigdy o tym nie rozmawiali. Prawdopodobnie obawiała się, że zdradziłby jej kryjówkę czarnoksiężnikowi, gdyby w końcu się załamał. Zdjęła go ciekawość. Gdzie mieszkała na tym dzikim pustkowiu? Zapyta, jak tylko opuszczą wieżę. Jeżeli ma dostatecznie duży dom, mógłby zamieszkać z nią. Mógł ofiarować jej swoje łowieckie i żołnierskie umiejętności, trochę ekwipunku i jakieś ruchomości.
Romar podniósł się o własnych siłach, kiedy Jerrany obwieścił koniec odpoczynku. O bogowie, przecież wystarczy, że są i będą wolni! Wędrówka była powolna, szli bowiem ostrożnie. Ale korytarze pozostały oświetlone, nie czyhały na nich pułapki, jeśli w ogóle były. Wyjście nie wydawało się też takie odległe. Tylko słabość Romara spowolniała marsz, jako że musiał często odpoczywać. Korzystał z tych chwil, żeby dowiedzieć się wszystkiego.
Tharna jak zwykle przemawiała w imieniu Keplianów.
- Czekaliśmy, a wy wciąż nie wracaliście. Zobaczyliśmy znak i zrozumieliśmy, że nasi krewni już nie będą skupiać na sobie uwagi sługi Ciemności walcząc nad rzeką z rasti. Kiedy nadal nie wychodziliście, zaniepokoiliśmy się bardzo. Drzwi do wieży były otwarte, więc weszliśmy do środka. Niektóre korytarze okazały się dla nas za małe, ale mogliśmy iść drugimi. Czuliśmy obecność naszej siostry i szliśmy, aż dotarliśmy do miejsca, gdzie walczyliście z czarnoksiężnikiem.
- Nie przechodziliście przez wielką pieczarę głęboko pod ziemią? Keplianica wyglądała na zaskoczona,
- Nie, zawsze szliśmy do góry. Szybko was znaleźliśmy. Ludzie spojrzeli po sobie z zaskoczeniem. To miejsce to prawdziwy labirynt, uznała Eleeri. Rzeczywiście można było się dostać stąd tam i jeszcze gdzie indziej. Ale to nie miało większego znaczenia. Będzie zachwycona, jeśli już nigdy w życiu nie zobaczy Ciemnej Wieży, nie mówiąc o przemierzaniu jej nie kończących się korytarzy. Dotarli właśnie do kolejnego, gdy nagle Romar potknął się i o mało nie pociągnął
Eleeri za sobą na posadzkę, kiedy spróbowała go podtrzymać. Odpoczęli trochę, a potem Tharna traciła Eleeri nosem.
- Ja poniosę jakiś czas twojego partnera, jeśli się zgodzi. - Nadała tę myśl nie tylko do Eleeri, więc wszyscy odwrócili się i spojrzeli najpierw na Keplianicę, a potem na zarumienioną dziewczynę.
- Ha, zdaje mi się, że wiosna przyszła wcześnie w tym roku. - Jerrany uśmiechnął się szeroko. Jego małżonka rzuciła się obejmować Romara i Eleeri. Czyniła to tak gwałtownie, że omal ich nie przewróciła. Jerrany podtrzymał przyjaciół w ostatniej chwili.
- Ostrożnie, Mayrin, bo nie będzie w stanie się ożenić. Eleeri zaczerwieniła się po same uszy.
- Hej, hej, jeszcze nikt nie pytał mnie o zdanie. Nie dzielcie skóry na niedźwiedziu.
- Jeszcze nikt nie pytał, co? Romar musiał się zestarzeć, skoro się zrobił taki powolny.
- Dziękuję ci, bracie. - Romar zdołał się wyprostować. - Mogę mówić za siebie. - Poszukał wzrokiem twarzy Eleeri i wyczytał z niej odpowiedź na swoje wątpliwości. Ostrożnie wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Czy zechcesz poślubić mężczyznę, który niczego nie posiada? Nie mam ani ziemi, ani bogactw. Władam niewielką mocą i nikt nigdy nie nazwał mnie przystojnym. Nie jestem też taki młody. Coś bym tam jednak dostał, gdybym wrócił do zamku mojego ojca i ukorzył się przed nim. Ale tego nigdy nie zrobię, nawet dla ukochanej kobiety.
- A ja nie chcę, żebyś to robił! - przerwała mu zapalczywie Eleeri. - Mayrin opowiedziała mi o wszystkim. Wasz ojciec jest głupcem, skoro nie poznał się na własnym synu.
Oczy Romara zabłysły.
- Nie mam nic - przestrzegł ją powtórnie.
- Masz siłę, odwagę, inteligencję i zdrowy rozsądek. Czego więcej potrzeba? - Odwróciła nieśmiało głowę. -Rozumiem, że w waszym kraju pobieracie się dla majątku. Mogę przynieść ci w posagu ziemie, ale one i tak należą już w połowie do ciebie. - Romar spojrzał na Eleeri ż oszołomieniem. - Przyjmij propozycję Tharny. Po drodze ci wszystko wyjaśnię - dodała Eleeri i ruszyli dalej. Opowiedziała o czarodziejskiej mgle w kanionie i powtórzyła usłyszane tam słowa. Kiedy skończyła, Romar odetchnął głęboko.
- Wiec ten kanion i zamek należą do nas z urodzenia?
- Tak powiedzieli nasi dalecy przodkowie. Wziął ją za rękę.
- Nie chciałbym mieszkać tam gam, ani wypędzać stamtąd ciebie. - Jego głos zadrżał lekko. - Mój ojciec postarał się, żebym nie był dobrą partią. Jeśli jednak zechcesz dzielić ze mną życie i wszystko inne, będę cię kochał. Ja... ja już cię kocham, pani mego serca, najodważniejsza z odważnych. - Wyduszał z siebie słowa. Przedtem często żartował z kobietami, lecz nigdy nie rozmawiał z nimi poważnie. Nigdy też przed nikim nie otworzył tak serca, jak przed tą smukłą, szarooką dziewczyną z obcego świata.
- Może naprawdę chodzi ci tylko o to, żeby nie mieć kłopotów? Zamek i tak w połowie należy do ciebie, i...
Chwycił ją za ramiona. Rozpacz dodała mu sił i udało mu się potrząsnąć nią lekko.
- Nie, nie chcę ułożyć wszystkiego wygodnie, żyć bez kłopotów. Ja cię kocham! Jeżeli mnie me kochasz, jeśli mnie nie chcesz, ziemie i zamek są twoje. Pozostanę z Mayrin i Jerranym. Wiem, że mam tak niewiele do zaofiarowania, wiem, że... - Teraz on z kolei urwał, gdyż zdał sobie sprawę, że w oczach Eleeri widać śmiech.
- Wierzę ci, wierzę. Tylko nie zatrzęś mnie na śmierć.
Byłby to zły początek.
- Chcesz powiedzieć, że... to znaczy, naprawdę chcesz...
Jesteś pewna, że... Eleeri czubkami palców zasłoniła mu usta.
- Chcę powiedzieć, ze cię kocham, poślubię cię, i czy mógłbyś przestać na chwilę mówić, i mnie pocałować?- Zapadła głęboka cisza. Raptem zerwały się oklaski i burza radosnych okrzyków. Kiedy Eleeri oderwała się od Romara, Tharna z ciekawością zbliżyła pysk do swojej siostry-krewniaczki.
- Czy to znaczy, że teraz się oziębisz? - zapytała. Eleeri zachichotała, a po chwili śmiali się już wszyscy.
- Daj mi szansę, Keplianico. - Romar odzyskał głos.
- Jestem Tharna.
- Dziękuję. Więc daj mi szansę, Tharno. Przyjmij też moje podziękowania za to, że niesiesz mnie na grzbiecie. Co zaś do źrebiąt - uśmiechnął się patrząc w oczy Eleeri - myślę, że niebawem będziemy mieli jedno źrebię lub dwa. Tylko nas nie popędzaj.
Tharna skinęła głową i ruszyła dalej. Eleeri szła obok niej, ściskając rękę Romara.
Wszystkie podróże się kończą, zatem i ta skończyła się w jasnych promieniach słońca. Romar osłonił ręką oczy i zsunął się z szerokiego grzbietu Tharny na słodko pachnącą trawę. Wbił pakę w ziemię i przyjrzał się brązowym, rozsypującym się grudkom. Obawiał się, że już nigdy tego nie zobaczy. Ale choć stracił nadzieję, przybył po niego ktoś, kto zabrał go z drugiego brzegu rzeki rozpaczy. Eleeri nie była sama, towarzyszyła jej Mayrin i Jerrany oraz, co wydawało się niewiarygodne, cztery Kepliany. Uśmiechnął się radośnie.
- Mam wrażenie, że to wszystko tylko mi się śni. Eleeri usiadła obok niego.
- Więc i to też ci się śni. - Pocałowała go gorąco. Uśmiechnął się szeroko, przygarnął ją i oddał pocałunek.
Właśnie wtedy krzyknął Jerrany. Kiedy odwrócili się, by powieść wzrokiem za jego spojrzeniem, zobaczyli, jak wieża powoli wali się w gruzy. Rozpadł się szczyt, a drzwi, przez które weszli i wyszli, zatrzasnęły się z hukiem. Słyszeli długi, głuchy łoskot spadających kamiennych bloków, który odbił się echem w takiej oddali, jakby pogłos brał się z niezgłębionych przestrzeni świata.
- Myślę, że dobrze zrobimy jak najszybciej opuszczając to miejsce - mruknął Jerrany.
Ludzie pośpiesznie wskoczyli na grzbiety Keplianów. Wyciągniętym galopem pomknęli przez równinę w stronę gór. Nie wahali się ani chwili: Romar powinien jakiś czas poleżeć w łóżku, uda się więc z Eleeri do wieży nad jeziorem i oboje tam zaczekają, aż wyzdrowieje i odzyska siły. Mayrin i Jerrany pojadą od razu dalej, do Doliny Zielonych Przestworzy, by zdać relację z przebiegu wypadków i przywieźć stamtąd dzieci.
Wrócili z jucznymi końmi i orszakiem jeźdźców. Eleeri wybiegła im na spotkanie, Romar tuż za nią.
- Dobrze znów cię widzieć, siostro. Ale co to wszystko ma znaczyć? Złupiliście czyjś fort?
- Nie, ale pojechaliśmy z wizytą do naszego ojca. - Roześmiała się, widząc żachnięcie się brata. - Napomknęliśmy o bogactwie narzeczonej Romara, o tym, że ma ziemie i zamek. Wtedy ojciec oświadczył, że nie będzie płonił się przed tobą ze wstydu. No i... och, przysłał kilka drobiazgów jako podarki ślubne. Eleeri z rozbawieniem i obawą przyjrzała się ciężko objuczonym kucom.
- Ile właściwie tego jest dla nas?
Jerrany również uśmiechał się od ucha do ucha.
- Wszystko. Nie są to żadne bogactwa i nie jest tego tak wiele. Pozory mylą. To, co przysłał, ma tylko duże rozmiary, myślę jednak, że na pewno wam się przyda. Oba kuce powinny wrócić; myślę też, że mogłabyś dorzucić kilka futer jako podarunek od siebie.
Eleeri skinęła głową na znak zgody. Ostatnim razem przywiozła skóry i z arsenału starożytnego zamku broń. Pozostawiła sobie wiele cennych futer różnej wielkości, dobrze wyprawionych i wygarbowanych. Dla niej miały tylko użytkową wartość, lecz w Zielonej Dolinie, otoczonej bardziej cywilizowanymi ramkami i zagrodami, z których pobliża dawno uciekły dzikie zwierzęta, były wiele warte. Wybierze najpiękniejsze, bieżnie ze skórami rasti. Niech sobie otwierają szeroko oczy.
Tymczasem Mayrin chwyciła brata za ramię.
- Jak się czujesz? Czy wyzdrowiałeś? Jesteś blady. Czy dobrze jesz?
Uścisnął ją mocno.
- Czuję się dobrze, jem jak śnieżny niedźwiedź i wkrótce zbrązowieję od słońca. - Odwrócił się w sam czas, jako że mógłby stracić równowagę, gdy spadła na niego lawina w postaci dwojga rozradowanych dzieci. Nie było go tak długo, a one nie zapomniały o uwielbianym wuju. Kiedy wszyscy już trochę się uspokoili, udali się na główny dziedziniec, aby pomóc rozładować kuce. Eleeri spojrzała na Mayrin.
- Kim są ci nowi ludzie? Czy dołączą do waszej służby?
- Nie, do twojej. Pozostaną tu przez kilka tygodni i zaznajomią się z tymi stronami. Później ci, którzy zechcą, pojadą do twojego zamku. Tutaj spotkają się też z Keplianami z kanionu. Muszą się przekonać, że te Kepliany nie mają złych zamiarów.
Eleeri zawahała się. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że powinna zrobić coś więcej, niż tylko obozować w odziedziczonym po przodkach zamczysku. Jeśli jednak obejmie we władanie należące do niego ziemie, muszą być odpowiednio zarządzane. Westchnęła cicho. Jej życie znów się zmieni. Ale ta ostatnia zmiana była dobroczynna. Znalazła nową ojczyznę, ukochanego mężczyznę, rodzinę, przyjaciół, wszystko, o co warto walczyć. Nie ma się co lękać nowego zwrotu w życiu. Spojrzała na Komara, który ściągał z kuca kolejny tobół. Jeżeli te wszystkie zmiany mają przynieść jej taką samą radość, gotowa jest biec im na spotkanie.
Romar musiał wyczuć, że na niego patrzy, gdyż zwrócił ku niej spojrzenie. Później podał sakwę Jerrany'emu, a sam podszedł do Eleeri, objął i przycisnął ją do serca. Podniosła na niego oczy, kiedy pochylił głowę, by ją pocałować. Nie, nie zlęknie się kolejnej przemiany; jest wojowniczką. I teraz nie będzie już sama. Obok niej stanie Romar - towarzysz broni, przyjaciel i ukochany. Uśmiechnęła się, tuląc się do niego. Odmówiła w duchu krótką dziękczynną modlitwę do tych, którzy odeszli wcześniej. Ich droga zaprowadziła ją do domu.

Tak ta historia została zapisana w kronikach Lormtu, dokąd te wieści dotarły po wielu miesiącach. Od czasu Wielkiego Poruszenia dziwne rzeczy działy się w zniszczonym przez wojnę Karstenie. Ta opowieść, to jeszcze jeden barwny kamyk do mozaiki. Na pewno nie ostatni. Albowiem kiedy budzą się moce, starożytne sekrety wychodzą na światło dzienne.