Jarosław Zieliński

      Namioty pośród zieleni 


      ...z tamtego podnieconego, wzburzonego, rozgadanego tłumu wymknął się 
      młody człowiek. Przeszedł na drugą stronę gaju, pod namiot Miłości. Minął 
      siedzących ludzi; niektórzy nawet nie odwrócili się, by zobaczyć, co się 
      dzieje, inni spojrzeli krótko, raz - po czym zwrócili się w stronę swej 
      bogini. 
      Młodzieniec dotarł do progu namiotu; było nim podwyższenie ze świeżo 
      ścietego drzewa, przywiezionego gdzieś spoza nierozegłego gaju; Miłość 
      zabroniła naruszać jego spokój. 
      - Znam odpowiedź - powiedział w głąb namiotu, okrytego czerwienią; 
      otwartego, ale ciemnością kryjącego wnętrze. 
      Panna wyszła na podwyższenie, niby ganek, niby ołtarz dla dziesiątków 
      wiernych. 
      - Więc powiedz - rzekła z uśmiechem. - I pamiętaj, co możesz stracić. 
      Pochylił się w jej stronę. 
      - Co robisz? - odsunęła się, cofnęła o krok. 
      - Chcę ci to powiedzieć. Tylko tobie. 
      Zatrzymała się, już bez niespodzianek pozwoliła mu się zbliżyć. 
      - Miłość jest... - dalsze słowa wypowiedział cicho, prosto do niej. 
      Cisza w pobliżu, bezwietrzna; nawet zgiełk u tamtego krańca zelżał nie 
      wiedzieć czemu. 
      Panna milczała, już bez uśmiechu. 
      - Czy znał odpowiedź? - padły pytania spomiędzy wiernych. - Jakie to 
      słowa? 
      - Tak - odpowiedział im młodzieniec. - I wystarczy, że ona je zna. 
      - Tak - powtórzyła za nim Panna, schodząc ku młodemu człowiekowi. Stanęła 
      blisko niego. 
      - Skąd wiedziałeś? - zapytała biorąc go za ręce. Jej Piękno, dotyk 
      spływały na młodzieńca, przyprawiały o zawrót głowy. 
      - Nie jest niczym innym, tym tylko. Byłem u Œmierci przed chwilą. Tam też 
      moje domysły okazały się słuszne. Swoją drogą, to chyba nazbyt proste... 
      - Więc masz śmierć? - przerwała mu ona. - Po cóż ci miłość i śmierć? 
      - Na cóż miłość, gdyby spotkał twoją siostrę następnego dnia? Teraz mogę 
      kochać o tym nie myśląc, mając Prawo Œmierci od niej pozyskane. 
      - Powiedz: dla kogo tu przyjechałeś? Dla Œmierci? Zyskać pewność, spokojne 
      życie... tak? 
      - Może miałem taki zamiar. Ale widząc ciebie... Zabierz mnie stąd. 
      - Gdzie? - zdziwiła się. 
      - Tam dokąd sięga potęga miłości. 
      Chwyciła mocniej jego ręce, zacisnęła dłonie w swoich - i znaleźli się na 
      wysokiej skale, wśród zimna gór, piękna setek metrów spojrzenia w dół. 
      - Jakaż by to była przyjemność zepchnąć cię teraz ze skały - usłyszał od 
      nadchodzącej wąską, stromą ścieżką panny w rozwianym czarnym płaszczu, 
      zaczesanych do tyłu kruczych włosach. 
      - Czy można pocałować śmierć? - zwrócił się do niej młodzieniec. 
      - Może: ale trzeba by umrzeć choć na chwilę. 
      - Nie, to zbyt wiele... - roześmiał się. 
      - Chodźmy - powiedział sam biorąc dłonie panny w czerwieni. 
      Znaleźli się na stromym brzegu, stopy tonące w piasku, suchym i gorącym. 
      Nie czekali też długo na Pannę w czerni. Szła samym brzegiem, jej ślady 
      ginęły w gwałtownych atakach fal. 
      - Nie spieracie się nigdy? - spytał patrząc na nie. 
      - O co mielibyśmy się spierać? - zapytała go Œmierć podchodząc. - Tam, 
      gdzie zaczyna się śmierć, kończy miłość. Popatrz tylko... 
      Na plaży, wolno wydawałoby się patrząc z oddali, biegli ku sobie chłopiec 
      i dziewczyna. Gdy byli już blisko, on upadł trafiony strzałą, wypuszczoną 
      gdzieś blisko, może z lasu czającego się za wydmami. Ona pochyliła się nad 
      już nieruchomym ciałem. 
      - Wiesz, chyba warto przeżyć i to - powiedział zbliżając się, dotykając 
      dłońmi jej policzków. Pocałował suche wargi, nieruchome w pierwszej 
      chwili. 
      Strzała trafiła, ale chłopiec podniósł się, wyrwał ją z ramienia. Uklęknął 
      na piasku, kryjąc głowę w fałdach jej sukni. 
      - To siła miłości - powiedziała do niego panna w czerwieni. - Masz wiele 
      jej w sobie. Dzięki mnie. 
      - Tylko kaprys śmierci - zaprzeczyła ta bliżej jego twarzy, o ramionach 
      czujących ciężar jego rąk. 
      - A prawda? Gdzie Prawda w tym wszystkim? 
      - Ach, nasza droga Prawda... daleko jest teraz i nieśpieszno jej do tego 
      zakątka - powiedziała Panna w czerwieni. Zresztą, tyle zabawy się przez 
      nią traci... 
      - Czyżbyś i ją chciał zdobyć? - spytała Œmierć w objęciach młodzieńca. 
      - Nie, bynajmniej - roześmiał sie. - Tyle straconej przez nią zabawy - 
      powtórzył za Œmiercią. 
      - Choćmy stąd - zaproponował. 
      - Gdzie? 
      - Do Miasta. Dosyć już tych historii - powiedział podajac im dłonie. 



      Pamiętał jeszcze, jak zniknęły w tłumie Miasta. 
      - Powiedź tylko - powiedziała Panna w czerwieni, gdy się rozstawali. - Po 
      co ci moje słowo? 
      - By zakończyć długą wojnę - powiedział. Trzymał w ręku małe plaskie 
      srebrne pudełko. Podał je Miłości ze słowami: 
      - Czy możesz potrzymać przez chwilę? 
      Otrzepał spodnie z piasku, przetarł dłonią wysokie buty z czarnej skóry. 
      Na ulicach Miasta należało zachować pewne pozory. 
      - Dziekuję - powiedział odchodząc ze srebrnym pudełkiem w dłoni. 



      W pokoju, pełnym drobnych kobiecych szczegółów i aż nazbyt młodzieńczego 
      bałaganu znów trzymał w rękach srebrne pudełko. Otworzył je, rozdzielając 
      na dwie części. W jednej delikatny mechanizm czasomierza, w drugiej - 
      portret młodej damy. 
      Popatrzył nań z lekkim uśmiechem i zamknął pudełko. Cicho wyszedł z 
      pokoju, do którego miała wrócić po leśnym spacerze. W gościnnym pokoju 
      wsunął pudełko do podróżnej sakwy oficera. 
      Dotkniecie Panny w czerwieni uzupełniło kosztowną zabawkę o coś więcej, 
      coś pomiędzy zegarem a portretem. 
      - Mam nadzieję, że nie stracicie tu czasu - powiedział, opuszczając dom 
      swej młodszej siostry. W podróży, którą właśnie rozpoczynał, miał nadzieję 
      spotkać jeszcze Siostry Losów. Musiał przyznać, że zasmakował w zabawie z 
      nimi. 
      Warszawa, styczeń 1990 


      Jarosław Zieliński



      01.01.90. Zmiany - 29.03.97 



      Strona Jaroslawa Zielinskiego | Historie | Settlers