Autor: R. Garcia y Robertson
Tytul: Not Fade Away

Z "NF" 8/92

            Buddy Holly'emu; również Fletcherowi Prattowi
            R.A. Heinleinowi, R.E. Howardowi i H. Beamowi
            Piperowi, którzy uważają, że ani przeszłość nie
            jest taka zła, ani przyszłość taka dobra, na 
            jakie wyglądają.

Postacie w płaskim krajobrazie
Janet słyszała ostrzegawczy krzyk mew. Mewy to żarłoczne, 
złośliwe darmozjady, które zawsze zwiastują najgorsze, mimo 
to jednak spojrzała w górę zostawiając łopatę w świeżo 
skopanej ziemi. Poranne mgły oblizały czubki traw 
sprasowując wszystko: morze, ziemię i wiszącą w powietrzu 
wilgoć w jeden płaski, nieruchomy krajobraz - pastwiska, 
piaszczysto-żwirowatą plażę, bagniste równiny i gładką, 
metalicznie połyskującą zatokę. Faliste wzgórze Maine i 
garbate wyspy majaczyły w mglistej dali jakby oderwane od 
ziemi.
   Z mgły wyłoniły się dwie postacie. Myśliwy i ofiara - 
nasunęło się natychmiast Janet. Pierwsza postać, smukła, 
drobna, cały czas się potykała. Była tak niematerialna 
i srebrzysta jak otaczająca ją mgła. Padała i podnosiła się, 
ślizgała w błocie i znajdowała oparcie dla nóg na żwirowatej 
plaży brnąc przez słone trawy i burzany. Druga postać, 
bardziej odległa, ale zarazem i bardziej materialna, 
starannie stawiała duże kroki idąc przez bagna i wymachując 
czymś długim i masywnym.
   Janet patrzyła, jak obie sylwetki oddzielają się od 
stojących nieruchomo mgieł i zmierzają w jej stronę. Oceniała 
odległość spoglądając na jeepa, który stał nie opodal w 
pogotowiu. W górze nad jej głową mewy dalej skrzecząc 
zataczały koła. Mogłaby wyjechać intruzon naprzeciw. 
Zobaczyć, co się dzieje. Jakoś się zaangażować. Ci ludzie 
byli już na ich ziemi, a kiedy ktoś pyta: "Izalim ja stróżem 
brata mego?" - tata mówił, że Biblia odpowiada "Tak". Ale 
Janet nie lubiła jeździć po terenie wykopalisk jeepem, 
którego ciężkie koła miesiły ziemię nad indiańskimi 
domostwami i cmentarzyskami sprzed setek lat. Szpadel to co 
innego. Janet uważała go za narzędzie szacowne, delikatnie 
odsłaniające warstwę gleby jedynie po to, by poznać jej 
tajemnice. Skorupy naczyń i groty strzał zabierała do domu, 
ale wielką stertę kości zostawiła na plaży nietkniętą. Prawo 
do ojcowizny to jeszcze nie prawo do ograbiania zmarłych.
   Z takim uczuciem, jakby ją ukąsił wąż, obserwowała 
zbliżające się postacie. Z bliska pierwsza wydawała się 
niezupełnie ludzka, podobna do na pół tylko przepoczwarzonej 
ważki, szczupłej i kobiecej w srebrzystym kombinezonie ni to 
z metalu, ni ze skóry. Tam gdzie kombinezon był rozdarty, 
łyskało bladoróżowe ciało, z czerwonymi szramami, twarz zaś 
przypominała jasną błyszczącą maskę z płytkimi zagłębieniami
w miejscu oczu, ust i nosa. Dziwny stwór wlókł za sobą po 
ziemi delikatne, mieniące się kolorami tęczy ciężkie od 
błota skrzydła.
   - O Jezu! - Janet wyciągnęła z ziemi ostry szpadel. Nie, 
na to nie jestem przygotowana - pomyślała. Srebrzysta 
kobieta-owad potknęła się na bruździe i wpadła do dołu. 
Szybko jednak stanęła na nogach i podciągnęła się do góry 
spoglądając Janet prosto w twarz i wyciągając ku niej 
błagalnym gestem lśniącą rękę zakończoną pięcioma metalowymi 
palcami. Zagłębienie ust otwarło się i kobiecy głos 
powiedział:
   - Pomóż mi. On chce mnie skrzywdzić.
   Ponad gołym metalowym ramieniem Janet widziała zbliżającą 
się drugą postać. Był to olbrzym o szerokich barach i 
czarnej brodzie. Wygolona górna warga ukazywała prostą, 
groźną krechę ust. Jedwabiste włosy spływały na kark, na 
którym spokojnie można by zaparkować półciężarówkę. 
Mężczyzna miał na sobie krótką tunikę, skórzane sztylpy i 
wełnianą pelerynę spiętą okrągłą miedzianą broszą. W jednej 
ręce trzymał topór o długim stylisku i nieprzyjemnym 
półkolistym ostrzu. Zbliżał się powoli, ale zdecydowanie, 
jak prymitywny kat, który odbył długą drogę i czekał zbyt 
długo.
   Obie postacie miały grube matowoczarne obręcze na rękach, 
ale poza tym różniły się między sobą, jak tylko mogą się 
różnić dwie ludzkie istoty. Z pewnością nie była to jeszcze 
jedna para zirytowanych turystów z Bay State* zagubionych w 
bagnistych równinach Maine.
   Srebrzysta postać sięgnęła ręką, złapała za materiał pod 
brodą i ściągnęła sobie przez głowę maskę. Spod maski 
ukazała się piękna twarz. Twarz kobieca. Jasnoszare oczy, 
wyraźne kości policzkowe, długi, prosty nos. Pełne wargi 
powiedziały:
   - Pomóż mi. On mnie porwał. - Głos zabrzmiał absurdalnie 
spokojnie. Srebrzysta postać równie dobrze mogłaby pytać, 
kiedy opadnie mgła albo jak się stąd dostać do Bar Harbor.
   Janet rzuciła szpadel, zerwała się na nogi i pomogła 
kobiecie wygramolić się z dołu. Metaliczna tkanina była w 
dotyku zimna, niemal elektryzująca. Janet czuła jakby 
kombinezon wyciągał z niej siłę.
   - Kto ty jesteś? Co się tu dzieje?
   - Jestem Deena. On mnie skrzywdził. I jeszcze może mnie 
skrzywdzić.
   - Chodź, wsiadaj do jeepa. - Janet poprowadziła kobietę 
do samochodu. Deena usadowiła się na krytym zielonym 
plastykiem siedzeniu bardzo zręcznie i fachowo.
   Janet obiegła wóz dokoła, żeby zająć miejsce kierowcy, i 
wsiadając nacisnęła klakson. Głośny sygnał przestraszył ją; 
poczuła się głupio. Kluczyki tkwiły w stacyjce. Tak daleko 
od miasta spokojnie zostawia się kluczyki w samochodzie. 
Jeszcze kilka kroków i szary, ponury olbrzym, który zbliżał 
się nieubłaganie, będzie przy nich. Janet zaczęła 
manipulować kluczykami, żeby jak najprędzej ruszyć. 
Mężczyzna ani nie przyśpieszył kroku, ani nie uniósł topora. 
Zachowywał się tak, jakby miał mnóstwo czasu.
   Srebrzyste palce pogłaskały Janet po ramieniu. Opuściła 
ją panika, spokojnie naciskając pedały uruchomiła jeepa.
   Buksujące koła opryskały skórzane sztylpy i wełnianą 
tunikę mężczyzny fontannami błota. Odjeżdżając z rykiem 
silnika Janet zdążyła jeszcze dostrzec w bocznym lusterku 
jego znikającą postać. Stał z szeroko otwartymi ustami, z 
kropelkami śliny lśniącymi na brodzie, jakby widok 
ruszającego samochodu wprawił go w osłupienie.
   Podskakując na wybojach Janet z trudem odnajdowała 
wiejską drogę, nie mówiąc o trzymaniu się jej. Poczuła się 
znacznie lepiej, kiedy wjeżdżając w zielony tunel świerków i 
sosen zobaczyła pod sobą asfalt szosy stanowej. Srebrna ręka 
dalej spoczywała na jej ramieniu. Janet spojrzała w chłodne, 
szare oczy. Tak, ta kobieta jest materialna. To wszystko 
dzieje się naprawdę. Wiatr szalał w otwartym jeepie z 
szybkością dwukrotnie przekraczającą prędkość jazdy, 
uniemożliwiając rozmowę. Zwolnij. To nie pora, żeby cię 
aresztowano. Dlaczego nie? Policja jest nam potrzebna. Czas 
najwyższy, żeby konna policja hrabstwa zaczęła na siebie 
zarabiać. Ta kobieta została skrzywdzona, pobita, grożono 
jej siekierą. Spojrzała na swoją pasażerkę. Jaka kobieta? 
Przecież ona wiezie białowłosą wróżkę ze zbrukanymi 
skrzydłami. W Eastport jest granica, a Janet dałaby sobie 
głowę uciąć, że Deena nie ma ważnej wizy.
   Instynkt domu kazał jej zjechać z asfaltu w żwirowany 
gościniec wiodący do farmy ojca, a następnie w drogę 
prowadzącą do samych drzwi. Potrzebne jej były własne cztery 
ściany i znajomy telefon, żeby się mogła połączyć z tatą. 
Podskakując na wybojach przydusiła pedał hamulca; jeep 
zatrzymał się gwałtownie, kiedy zdjęła nogę z gazu. Wnętrze 
drewnianej chaty stanowiło bezładne zbiorowisko rzeczy jej i 
ojca. Grzejniki naftowe, płaszcze nieprzemakalne i buty, 
wszystko to wisiało przy drzwiach. Na stole walały się 
porozrzucane papiery razem z wykopanymi kawałkami skorup, 
suchym chlebem i brudnymi naczynami. Stojące na dole łóżko 
pokrywały zmięte prześcieradła. Widać było, że ani ona, ani 
tata nie są domatorami. Wina mamy, że uciekła.
   Janet złapała za telefon i zaczęła nakręcać numer. Deena 
zapytała:
   - Czy to jest komunikator? - Jej głos zabrzmiał lekko, 
nawet z nutą rozbawienia, jakby była starą przyjaciółką 
zaintrygowaną nową zabawką Janet.
   - Tak. To zwykły telefon, nic szczególnego. - Stojąc ze 
słuchawką w ręku Janet stwierdziła, że na dobrą sprawę nie 
potrafiłaby właściwie dokładnie powiedzieć, czym jest 
telefon. Poza tym, że są to druty, przekaźniki, mikrofony i 
operatorka. To była cała jej wiedza na ten temat.
   - Proszę cię, nie porozumiewaj się z nikim. - Deena 
wyciągnęła rękę. I znów Janet poczuła lekki, zniewalający 
dotyk na ramieniu. Kombinezon sprawował nad nią jakąś dziwną 
władzę.
   - Zamierzałam zadzwonić do taty, do mojego ojca. - 
Położyła słuchawkę, ale nie wypuściła jej z ręki.
   Deena zaprosiła ją do stołu, za wszelką cenę starając się 
nie naruszać panującego na nim bałaganu.
   - Proszę cię, usiądź. Nie chciałabym wprowadzać 
zamieszania w twoje życie. - Uśmiechnęła się wiedząc, że jej 
słowa brzmią absurdalnie. Jak może nieznajoma o metalicznej 
skórze i tęczowych skrzydłach być czymkolwiek innym, jak 
tylko komplikacją? Jednak jej naturalny wdzięk i pogoda 
sprawiły, że to Janet poczuła się gościem, który wkroczył w 
świat Deeny. Unosząc białą brew nieznajoma głębiej wciągała 
Janet w konspirację. - Nie jestem upoważniona do 
nawiązywania kontaktów na większą skalę.
   Śmiech Janet był na granicy histerii.
   - Ja nie jestem nikim na większą skalę.
   - Dlaczego? - rzekła Deena. - Masz wielkie serce i jesteś 
szlachetna. Potrzebowałam pomocy i uzyskałam ją od ciebie. 
Jestem ci za to bardzo wdzięczna.
   Dłoń Janet dalej spoczywała na słuchawce. Wolną ręką 
zrobiła gest w kierunku drzwi.
   - Ten człowiek. Nie możemy pozwolić mu tak biegać w 
przebraniu Conana Barbarzyńcy i wymachiwać siekierą. 
Eastport to małe miasto. Ludzie  m u s z ą  to zauważyć.
   Roześmiały się obie. Napięcie prysło, błyskawicznie 
rozładowane. Denerwujący epizod wydał się nagle czymś 
humorystycznym. Janet przypomniało się, jak przekręciła 
kluczyk w stacyjce i jaką zaskoczoną minę miał mężczyzna, 
kiedy zobaczył, że jeep się od niego oddala. Wyobraziła 
sobie, jak olbrzym idzie przez miasto z siekierą w ręku, a 
ludzie pierzchają zamykając się w domach.
   - Ale powiedz mi, kim on jest? - Janet cisnęły się na 
usta tysiące pytań, mogła więc równie dobrze zacząć od tego.
   - Dzikus. Proszę cię bardzo, najpierw porozmawiaj ze mną. 
A zadzwonić zawsze zdążysz. - Deena podkreśliła subtelny 
kontrast pomiędzy dzikusem, który ją ścigał, a grzecznym 
zachowaniem, jakiego oczekiwała od Janet.
   Janet odłożyła słuchawkę i usadowiła się naprzeciwko 
Deeny, która wyglądała w sposób niezwykle realny z 
odrzuconym do tyłu srebrzystym kapturem i z uśmiechem na 
pięknej twarzy o delikatnych rysach. Wyciągnęła ręce przez 
stół i przykryła dłonie Janet swoimi w geście niemal 
modlitewnym, usprawiedliwiającym, znajomym. - Wiem, że muszę 
ci się wydawać niesamowita.
   - Ostatecznie w tym, że biegasz w srebrnych trykotach i 
ze skrzydłami i że cię goni kudłaty Schwarzenegger z wielkim 
toporem, nie ma jeszcze nic niesamowitego. To jest po prostu 
coś nie z tego świata. Coś, co się widuje na stoiskach w 
supermarketach.
   - Na stoiskach w supermarketach?
   - Rozumiesz, mam na myśli nagłówki w rodzaju: "Anioł 
przybywa w UFO - Najazd jaskiniowca na Maine - Dziewczyna 
prawie rodzi na plaży".
   Znów się roześmiały. Chichot Deeny zabrzmiał jak dzwonki 
na lekkim wietrze.
   - Nie, nie to, że nie z tego świata, ale tak dobrze jest 
być... - Deena jakby w zagraconej chacie szukała właściwego 
słowa. - W erze cywilizowanej.
   - Deena, musisz mi powiedzieć, skąd przychodzisz. 
Zapomnij o dzikusie z siekierą. Naprawdę ważne jest tylko 
to.
   - Szczerze mówiąc, pochodzę dokładnie stąd.
   - To niemożliwe. Ja znam prawie wszystkich w okolicach 
Eastport. Nie mogłaś tu być nawet przejazdem.
   Stąd, ale nie z  t e r a z  - odparła Deena powoli. - 
Urodziłam się trochę na północ od tego miejsca. Na terenach, 
które obecnie nazywają się Kanadą. Teraz jest dwudziesty 
pierwszy wiek, starego stylu, tak?
   - Ach nie, jeszcze nie - odrzekła Janet. - Musisz nam dać 
jeszcze trochę czasu. Do roku 2001 brakuje ładnych kilku
lat. - Janet sięgnęła za siebie, wyjęła czajnik i postawiła 
na piecu, ciepłym jeszcze od rana. Nie zdziwiła się 
specjalnie słysząc sformułowanie: "Na terenach, które 
obecnie nazywają się Kanadą". To pasowało do Deeny. 
Przynajmniej nie upierała się, że pochodzi z Wenus czy 
jakiejś Andromedy. Do cholery, kupa Kanadyjczyków z Quebecu 
i Nowej Fundlandii gada, że w gruncie rzeczy Kanada wcale nie 
jest Kanadą.
   - Kilka lat temu - westchnęła Deena - no cóż, miał mnie. 
Rządził bramą i jedyne, co mogłam zrobić, to uciec. Powiem 
ci coś: najlepiej będzie, jak po prostu sobie pójdę. Tak 
będzie dla ciebie najlepiej.
   - Chyba bym zwariowała, gdybyś coś takiego zrobiła - 
odparła Janet. Umierała ze strachu, że mogłaby się nigdy nie 
dowiedzieć, na czym polegała jej poranna przygoda.
   Deena ponownie westchnęła.
   - Ja mieszkam i pracuję bardzo blisko stąd. Ty byś 
nazwała to "przyszłością".
   - Aha. A ty jakbyś to nazwała?
   - Domem.
   Z czajnika buchnęła para. Obie dziewczyny zignorowały ten 
fakt. Deena poprowadziła srebrzystym palcem linię przez 
stół.
   - Jadąc tu z plaży - powiedziała - poruszałyśmy się z 
szybkością mniejszą niż prędkość światła.
   - Starałam się trzymać mniej więcej w granicach 
dozwolonej szybkości.
   Deena położyła drugi palec.
   - Przeniosłyśmy się z jednego punktu w czasoprzestrzeni 
do drugiego. Poruszając się z szybkością mniejszą niż 
prędkość światła, poruszamy się tylko w przestrzeni. Gdy 
przekraczasz prędkość światła, twój ruch staje się jakby 
"czasowy". Tracisz zasadę przyczynowo-skutkową przeskakując 
między punktami w czasoprzestrzeni, których światło nigdy 
nie łączy.
   - Proszę cię, tylko mi tego nie demonstruj. - Janet była 
przekonana, że Deena mogłaby zniknąć bez najmniejszego 
trudu.
   - Nie obawiaj się. Chciałabym, żeby to było aż takie 
proste. - Potrząsnęła głową. Był to gest naturalny i dobrze 
znany, który niewiele się zmienił. - Kanały do podróży z 
szybkością ponadświetlną trzeba dopiero zbudować. A do tego 
potrzebna jest ogromna moc, ale kiedy już zostaną otwarte, 
wytwarzają własną materię i energię. Najlepsze porównanie to 
dziury, jakie drążą robaki, albo może nadprzewodniki, 
chociaż fizyka jest zupełnie inna. Macie nadprzewodniki?
   - Nie przy sobie. Tata mówi, że władze federalne używają 
ich do podsłuchiwania naszych telefonów.
   - To jest jak droga, którą przybyłyśmy. Jedne trasy są 
łatwe, inne nieprzejezdne.
   - A ten mężczyzna z siekierą? - Janet wydał się on dość 
pierwotny. Nie wyglądał na kogoś, czyje zainteresowania 
wykraczałyby poza własny punkt w czasoprzestrzeni.
   - Jestem archeologiem prowadzącym wykopaliska w terenie. 
Badam okresy szczególnej dzikości. Zrobiono na nas zasadzkę, 
a on mnie porwał i zmusił, bym go zaprowadziła do bramy. 
Poradził sobie jakoś z ukradzionym kluczem i zawlókł mnie w 
ten czas i w to miejsce. Przypuszczam, że mnie wykorzystał 
specjalnie w tym celu, żeby się tu dostać.
   Janet dotknęła czarnej matowej bransolety na ręce Deeny.
   - To jest klucz do bramy, tak?
   - Skąd wiesz? - Po raz pierwszy Deena wydawała się 
zdziwiona czymś z dwudziestego wieku, starego stylu.
   - My, dzikusy, mamy swoje sposoby. On też miał taki na 
ręce. Zupełnie nie pasował do reszty jego stroju. Co 
zamierzasz z nim zrobić?
   Deena spuściła oczy.
   - Nie chciałabym go zostawiać w waszej erze, ale jestem 
za słaba, żeby zarzucić na niego sieć i wciągnąć z powrotem 
w jego czas. Gdybym tylko mogła dostać się do domu, 
przysłałabym brygadę, która by go wytropiła i pojmała. I my 
mamy swoje sposoby.
   - A możesz się dostać do domu?
   - Z tym właśnie jest pewien problem. - Deena uniosła w 
górę swoje lśniące, szare oczy. - Potrzebna mi będzie twoja 
pomoc.
   Wszystko, cokolwiek Deena mówiła czy robiła, wydawało się 
takie słuszne. Janet nawet nie wyobrażała sobie, by mogła 
zadzwonić na policję miasta Eastport i powiedzieć, że ma 
gościa z przyszłości. Ich pomoc w takich sytuacjach 
sprowadzała się do przekazania obcych przybyszów biuru 
imigracyjnemu. Deena znalazłaby się w rękach władz, a ojciec 
ostrzegał Janet, czym to pachnie. Cholerni faceci z władz 
federalnych z pewnością by ją pokroili na kawałki. A ona, 
Janet, znalazłaby się na jakimś ekskluzywnym oddziale 
psychiatrycznym, naszpikowana narkotykami dla zatuszowania 
sprawy. Nie, wszelkiej niezbędnej pomocy musi udzielić 
Deenie sama.
   - Na przykład jaka?
   - Muszę się dostać do bramy, a jeśli on tam czeka, trzeba 
go przechytrzyć. Konfrontacja fizyczna byłaby 
najprawdopodobniej nieskuteczna.
   Czajnik zaczął gwizdać. Ponury olbrzym z siekierą był 
chyba ostatnią osobą, z którą Janet chciałaby się spotkać. 
Może to mimo wszystko jednak było zadanie dla policji. 
Znalazła dwa niezbyt czyste kubeczki i mało co się nie 
oparzyła próbując nalać do nich herbaty.
   - A jak byśmy go miały przechytrzyć?
   Deena dotknęła zębów srebrnym palcem.
   - Przede wszystkim musimy się stąd wynieść. Twój pojazd 
zostawił głębokie ślady w piasku, a ty wcale nie próbowałaś 
ukryć miejsca, w którym zjechałaś z twardej nawierzchni.
   Janet postawiła herbatę.
   - To on mógłby przyjść  t u t a j?
   - Nie od razu. - Deena znów ujęła ją za rękę. - Jechałaś 
z lekkomyślnie dużą prędkością. Ale on w pogoni za mną 
pokonał piętnaście stuleci i ocean. To, że dotrze i tutaj, 
nie jest więc wykluczone.
   Janet pomyślała, że tata by wiedział, co robić w 
takiej sytuacji, i znów sięgnęła po telefon. Zawahała się 
jednak. Tata z pewnością wpadłby do domu ze strzelbą 
naładowaną najgrubszym śrutem. Tata atakował problemy jak 
cała cholerna dywizja pancerna. Może lepiej najpierw 
wysłuchać Deeny do końca.
   - Zostawimy mu fałszywe ślady, które go tak daleko 
odwiodą od bramy, że nie wróci przed zmrokiem. A po zmroku 
będę już miała nad nim przewagę. - Deena naciągnęła kaptur 
na głowę, tak żeby srebrne zagłębienia trafiły na oczy. - W 
ten sposób widzę po ciemku.
   Jeżeli odwaga jest umiejętnością zachowania elegancji w 
ogniu niebezpieczeństw, to Deena miała ją aż w nadmiarze. 
Pierwsza część planu wydawała się rozsądna, druga 
samobójcza, ale Janet aż się paliła do tego, żeby mylić 
ślady. Gdyby wezwała policję, to istniały równe szanse, że 
człowiek z siekierą zdąży na miejsce przed nimi. Janet 
krzątała się nalewając herbatę do aluminionwego termosu i 
szykując kanapki z serem. Przygotowała też ubranie i śpiwór 
na wypadek, gdyby przyszło im nocować pod gołym niebem, a 
następnie wrzuciła to wszystko do plecaka dodając jeszcze 
niezbędnik i jednopalnikową kuchenkę na butan. Pomyślała, 
czy by nie zrezygnować z kuchenki, ale ostatecznie parę kilo 
więcej czy mniej nie miało znaczenia, a gorąca herbata późną 
jesienią i do tego jeszcze w nocy, to naprawdę ważna sprawa.
   W liście, który zostawiła ojcu, napisała, że zamierza 
spać u przyjaciółki. A następnie zapędziła tę przyjaciółkę 
do jeepa. Na końcu piaszczystej drogi dojazdowej Janet 
zaparkowała samochód na żwirze i pobiegła zamazać ślady, 
jakie zrobiła jadąc do domu. Po czym ruszyła ku wzgórzom nie 
omijając ani jednego miękkiego miejsca, na którym można było 
pozostawić widoczne odciski opon.
   Po południu były już daleko na południe od Eastport, 
prawie na wysokości Bar Harbor, karmiąc po drodze kanapkami 
z serem żarłoczne wiewiórki i podziwiając, jak ukośne 
promienie słońca przebijają się przez rzędy świerków i 
srebrnych brzóz. Było to beztroskie popołudnie i Janet 
pozbyła się wszelkich podejrzeń co do tego, że Deena mogła 
być uciekinierką z jakiegoś stanowego szpitala. Wierzyła 
święcie, że ma do czynienia z kobietą, która była świadkiem 
budowy piramid i która suchą nogą przeszła przez Cieśninę 
Beringa. A do tego jeszcze widziała daleką przyszłość. Janet 
czuła, że każde słowo Deeny wypełnia luki, jakie pozostawiło 
wychowanie taty i edukacja szkolna.
   - A po co ci te skrzydła?
   Deena spojrzała na zwisające bezwładnie skrzydła.
   - To są ogniwa słoneczne, które stanowią napęd dla 
kombinezonu. A ten kombinezon to cudo, jeśli działa 
prawidłowo. Widzi w ciemności, grzeje w zimie i chłodzi w 
lecie. Bez niego ten człowiek zabiłby mnie z pewnością. - 
Pozawiązywała rozdarcia zapewniając Janet, że kostium 
również goi rany na ciele.
   - Ale nie może za ciebie zadzwonić do domu, co?
   - Dom nie będzie istniał jeszcze przez wiele wieków. - 
Deena poklepała ziemię. - To jest cały świat, jaki istnieje, 
tu i teraz. Myślę, że mogłabym wyryć na skale jakąś 
wiadomość podając obecną dokładną datę. Gdyby ktoś kiedyś 
znalazł ten kawałek skały, to z pewnością zgłosiłaby się po 
mnie jakaś drużyna.
   - W porządku - rzekła Janet. Wyglądało na to, że skała 
musi jeszcze jakiś czas poczekać. - A co to za historia z 
terenami, które "obecnie nazywają się Kanadą"? Przecież 
chyba nic złego z Kanadą się nie stało, nie ma mowy o żadnej 
wojnie, prawda? - Tata nauczył ją, że większość 
Kanadyjczyków to honorowi Amerykanie, którzy mówią po 
angielsku, ale nie płacą podatków.
   Deena zastanawiała się przez chwilę.
   - Pół Halifaxu wyleci w powietrze w wojnie światowej.
   - Ach, ale to się już stało. Wybuchł tam kiedyś statek z 
amunicją. Starzy ludzie do dziś wspominają ten huk.
   - Wobec tego Kanada nie ma się czego obawiać. Granice 
narodowe nie mają dla mnie większego znaczenia. Docieramy 
wszędzie i dlatego graniczymy ze wszystkimi.
   - Chryste - powiedziała Janet. - Całe szczęście, że cię 
nie przedstawiłam tacie. Uważa, że już samo graniczenie z 
Meksykiem jest wystarczającym złem. Mamy piwnicę zawaloną 
konserwami, na wypadek gdyby komuniści ogłosili rząd 
światowy albo demokraci oddali stan Maine Indianom.
   - Noga Sowietów nigdy nie postanie w Maine ani Indianie 
nie odzyskają tych terenów.
   - Tata w to nigdy nie uwierzy.
   - Czy twój ojciec jest takim niedowiarkiem?
   - Tata ma swoje poglądy, których się trzyma. Nie wierzy 
rządowi, odkąd z papierowych pieniędzy usunięto napis o 
równowartości w srebrze. Mam nadzieję, że nie będzie też 
żadnego kataklizmu nuklearnego?
   - W każdym razie o niczym takim nie słyszałam.
   - Do diabła. Straciliśmy masę czasu na te przygotowania. 
Całe weekendy spędzone w lesie tylko o jagodach i ziołach.
   - Zdaje się, że twój tata boi się cudzoziemców - rzekła 
Deena.
   Janet podniosła patyk i złamała go.
   - Ależ skąd. Niektórych wręcz podziwia. Na przykład 
takiego faceta, który powiedział, że Żydzi nie powinni żyć 
wśród innych narodów, tylko gdzieś się wynieść.
   - To twój ojciec popiera Hitlera?
   - Nie, ten człowiek nazywał się Mojżesz. Tata przypiął 
sobie na ścianie jego podobiznę. Wykapany Charlton Heston, 
tylko młodszy.
   Wzrok Deeny pobiegł gdzieś w dal pomiędzy brzozami.
   - I ty tak z nim jesteś w tej chacie przez całe życie? - 
spytała na koniec.
   - Przez całe życie. Od kiedy skończyłam dwadzieścia lat, 
sprawa stała się delikatna. Chciałam iść na studia i zostać 
archeologiem - Miała ochotę dodać: "Jak ty".
   Deena nie odwzajemniła jej uśmiechu.
   - A twoja matka?
    - Nie mam matki od czwartego roku życia. - Deena 
poruszyła bolesną strunę, ale rozmowa z tą przybyszką z 
przyszłości była stosunkowo łatwa. Jakby Janet rozmawiała z 
osobą dokonującą spisu ludności. Powiernica w srebrnym 
kombinezonie. Z wiekiem Janet odkryła, że jest coraz więcej 
spraw, o których nie może rozmawiać z tatą. - Mama od nas 
odeszła. Tata wziął mnie do pracy, bo mama powiedziała, że 
chce chociaż na jeden dzień zostać tylko z dwójką młodszych 
dzieci - Jimem juniorem i Sharon. Kiedy wróciliśmy, nie było 
żadnego listu, żadnego wyjaśnienia, nie było też mamy.
   - I nie wiedzieliście, dlaczego odeszła?
   - Wtedy nie. I przez długie lata nie. Teraz rozumiem, jak 
musiało jej być ciężko. Wyszła za mąż jako szesnastoletnia 
dziewczyna i w ciągu czterech lat urodziła trójkę dzieci. 
Tata uważa, że kontrola urodzin to spisek 
antychrześcijański. Jest zdania, że nie bez powodu w Biblii 
mówi się o tych wszystkich "zrodzonych". Mama rzeczywiście 
musiała potrzebować wytchnienia. Była swego rodzaju 
hippieską. Kłócili się jak wszyscy diabli, ale tata 
twierdzi, że rozwód to takie samo zło jak skrobanka. W ten 
sposób podzieliła się z nim rodziną. Widać nie zależało jej 
na mnie.
   - A chciałabyś się z nią zobaczyć? - Deena zapytała od 
niechcenia, jakby mówiła o zakupach w domu towarowym. - 
Chciałabym ci się jakoś odwdzięczyć. Jesteśmy bardzo dobrzy 
w tropieniu ludzi.
   Janet patrzyła wystraszona i zdziwiona. Było to coś 
bardziej realnego i osobistego od piramid czy nawet 
przyszłości Kanady. Porzucenie przez mamę i pozostawienie z 
tatą miało w życiu Janet decydujące znaczenie. Gdyby zdołała 
przebaczyć, to czy rzeczywiście chciałaby po tylu latach 
spotkać się z tą kobietą?
   - Nie mogę zmienić tego, że odeszła - rzekła Deena, jakby 
czytała myśli Janet. - Przeszłość to przeszłość. 
Doświadczony podróżnik w czasie nie próbuje tego, co 
niemożliwe. To tak jakbyś chciała wyjść przez okno na 
wysokim piętrze, żeby wypróbować prawo ciążenia. Nie można 
zmienić twego dotychczasowego życia. Ale możemy ją znaleźć 
dla ciebie teraz.
   Zabrzmiało to tak, jakby Deena miała na myśli jakieś 
czary. Jeżeli rzeczywiście chce coś dla niej zrobić, to czy 
jest sens, żeby traciła czas na wyśledzenie jej stukniętej 
matki? Przecież Janet nie jest adoptowanym dzieckiem, które 
poszukuje swojej "prawdziwej" mamy. Wie, że jej prawdziwa 
mama to zwykła szmata.
   - Może lepiej podaj mi numery wygranych na loterii.
   Deena spojrzała, jakby nie wiedziała, co to takiego 
loteria. Przez te podróże w czasie ci ludzie muszą tracić 
wiele przyjemności.
   - Ja naprawdę nie chciałabym ci komplikować życia. 
Najpierw pomóż mi dostać się do domu, a dopiero potem się 
nad tym zastanowisz.
   A jednak myśl o zobaczeniu matki jakoś Janet nie 
opuszczała. Może sprawiły to stanowczość i pewność w głosie 
Deeny, która mogła wiedzieć o przyszłości więcej niż mówiła, 
ale Janet postanowiła nie pytać.
   Przebyły kawał drogi, zanim dotarły, dobrze na południe, 
do autostrady federalnej nr 1, potem zaś z rykiem silnika 
pomknęły wzdłuż wybrzeża, już po ciemku, z zasuniętym dachem 
jeepa i podkręconymi oknami. Im bardziej zbliżały się do 
bramy, tym bardziej ożywiona i czujna stawała się Deena. I 
dobrze, bo perspektywa ponownego spotkania z wymachującym 
siekierą szaleńcem miała zupełnie odwrotny wpływ na Janet, 
która się nieźle spociła podczas jazdy.
   Srebrna ręka Deeny spoczęła na dźwigni biegów.
   - Nie masz się czego obawiać. Ze mną jesteś bezpieczna.
   - Deena, ja nie chcę opuszczać  t u  i  t e r a z.
   - Nie ma potrzeby. Ja tylko pójdę skontaktować się z moją 
podstacją i zaraz wracam. Mogę nawet zadzwonić do bramy, 
gdzie jest mój zespół, zanim przyjedziemy. Niewykluczone 
zresztą, że zobaczysz dwie Deeny. Ale tym się nie przejmuj.
   - Potrafisz to zrobić?
   - To nie jest niemożliwe. Rano mogłam nie pójść po prostu 
na plażę i się nie uratować. Ta scena jest już przesądzona; 
coś mnie zatrzyma.
   - Na przykład co?
   - Kto wie? Po prostu wiem, że się nie uratuję. A poza tym 
gdybym się uratowała, straciłabym to popołudnie z tobą.
   Skręciły z asfaltowej szosy i Janet pochyliła się nad 
kierownicą, z lękiem myśląc o tym, co się czai poza 
zasięgiem jej świateł. Deena, z naciągniętym na głowę 
kapturem, prowadziła ją zapewniając, że ta ciemność przed 
nimi to jasny dzień. W swoim pełnym kostiumie znów była 
bajecznym robotem-widmem. Może to i było konieczne, ale na 
pewno nie dodawało otuchy. A jednak spod tej maski Deeny w 
dalszym ciągu emanował spokój i pewność siebie, które 
przywiodły je aż tutaj.
   - O, tu, prosto. Ten kawałek gołej plaży.
   - Ta brama wydaje się piekielnie niepewna. A co się 
stanie, jak się wyłonisz i plaża będzie pod wodą?
   - My tak nawet wolimy. Wyjść pod wodą to znacznie 
bezpieczniejsze i bardziej prywatne. Dzięki temu 
kombinezonowi mogę oddychać pod wodą.
   Deena miała więc odpowiedź na wszystko. Janet 
zachichotała, trochę histerycznie, wyobraziła sobie bowiem, 
jak brama zostaje otwarta i jak wody Zatoki Fundy wdzierają 
się do środka zalewając przyszłość. Ale Deena nie wydawała 
się tym zatroskana. Nadświetlne metro nie może działać w ten 
sposób.
   Nie było ani śladu powracającego do domu zespołu Deeny. 
Janet skierowała długie światła jeepa tam, gdzie według 
Deeny miała znajdować się brama. W zdenerwowaniu złapała za 
plecak, gotowa rozwalić każdego barbarzyńcę, jaki jej stanie 
na drodze.
   Tata zawsze starał się rozbudzić w niej zainteresowanie 
bronią. Na Boże Narodzenie zaskoczył ją nawet kupując na 
czarnym rynku colta AR-15, przerobionego na ogień ciągły. 
Tata nie wierzył w żadne Uzi ani broń NATO czy inne 
zagraniczne bzdury. Kałasznikow był dla niego cholernie 
nieamerykański. Czy Wyatt Earp używałby chińskiej wersji 
rosyjskiej spluwy? Ni cholery - dla Wyatta był dobry akurat 
właśnie colt. Teraz żałowała, że kazała ojcu tego colta 
zabrać; jego nie zaspokojone pragnienie syna było aż nazbyt 
oczywiste. Matka zabrała mu jedynego potomka męskiego, 
zostawiając córkę.
   Wysiadając z jeepa Janet słyszała szum fal i widziała 
migotliwą powierzchnię Atlantyku. Mgła uniosła się, za nimi 
wznosiła się czarna ściana sosen i widmowe zagłębienia 
znaczące bezkres plaży.
   Deena przemierzała mroczną przestrzeń lśniąc srebrem 
kombinezonu. Wpatrywała się w ciemność.
   - Nie ma nikogo. Pewnie dzikus się nie pokazał i dlatego 
nie było sensu wysyłać drużyny, chyba że...
   Chyba że stanie się coś potwornego i to bardzo szybko. I 
tak nieoczekiwanie, że nikt nie zdoła tego powstrzymać. 
Janet zaczynała rozumieć całą tę historię z punktami w 
czasoprzestrzeni. Żadna drużyna nie zjawi się po to tylko, 
żeby być świadkiem rzezi, której nie będzie w stanie 
zapobiec.
   W promieniach reflektorów Deena przypominała rzucony na 
piasek gigantyczny srebrny znaczek z maski samochodu.
   - Jeszcze kawałek możesz ze mną iść. Byłoby to nawet dla 
ciebie bezpieczniejsze.
   Janet potrząsnęła głową. Nie była przygotowana na 
przyszłość; sama myśl o ewentualnym zobaczeniu się z matką 
już ją wystarczająco zniechęcała.
   - Przynieś ze sobą numery wygranych na loterii albo 
zwycięzców w przyszłorocznych rozgrywkach Suffolk Downs.
   W swojej srebrnej masce Deena robiła wrażenie już bardzo 
odległej.
   - Dobrze, do zobaczenia. Dla ciebie nie potrwa to nawet 
sekundy. Dla mnie trochę dłużej, więc na razie...
   Janet dostrzegła podnoszący się cień. Z najbliższego 
zagłębienia poderwała się ociekająca piaskiem gigantyczna 
postać. W blasku reflektorów zobaczyła grubo ciosaną twarz 
dzikusa z rozwichrzonymi włosami i czarną brodą. Szedł 
prosto na nie wlokąc połyskliwe ostrze osadzone na długim 
drzewcu.
   Panika na wszystkich frontach. Zanim zdołała przyzwoicie 
krzyknąć, została zwalona potężnym ciosem.
   - To nie ja, ty kretynie! Ja jestem osobą postronną, 
kibicem siedzącym za blisko bramki. Chwileczkę! - Ale pod 
wpływem odrętwiającego ciosu Janet zrobiła salto lądując w 
oślepiającym blasku reflektorów. Światło i ciemność wymazały 
plażę. Nie mogąc złapać tchu, Janet klęczała na piasku i 
pluła żwirem w oczekiwaniu na uderzenie siekiery. Pochłonął 
ją gigantyczny ciężar; reflektory zgasły.

Uczta umarłych
Dławiąca ciemność trzymała ją jakby w cielesnym uścisku. 
Następnie Janet poczuła, że ktoś ją wlecze po gorącym piasku 
oślepioną przez jaskrawe światło dzienne. Słyszała, jak pod 
prażącym słońcem fale uderzają o brzeg. Ale i ona uderzała 
kogoś swoim plecakiem z całej siły, co jednak nie robiło na 
tym kimś najmniejszego wrażenia.
   Gałązki krzewów łapały ją za dżinsy i kurtkę, ale dopiero 
gdy znalazła się w chłodnym mroku pod drzewami, znów mogła 
widzieć. Poprzez krzewy, przesłaniające jej widok, 
odróżniała garbate wyspy u ujścia zatoki. Było to ponad 
wszelką wątpliwość wybrzeże Maine, Janet miała jednak 
niemiłe uczucie, że znajduje się w punkcie czasoprzestrzeni 
odległym od Eastport, USA.
   Uwięziona w mocnym uścisku barbarzyńcy, potykała się o 
korzenie drzew, porażona świadomością, że znajduje się z 
dala od domu, w mocy olbrzyma, który mógł z nią zrobić 
dosłownie wszystko. Nie było nikogo, kto by przyszedł jej z 
pomocą - ani policji, ani armii, ani gwardii narodowej - 
tylko ciemne ścieżki lasu. A najgorsze, że nie było taty. 
Jakaż okazała się głupia. Przecież miała w ręku telefon. Już 
tata dałby temu Conanowi Barbarzyńcy powąchać śrutu, ale 
nie, ona Deenie. Ufaj w przyszłość. "Ja po ciebie 
wrócę". Do diabła, jest skończoną idiotką! Ma to, na co 
zasłużyła.
   Kiedy dotarli tam, gdzie powinna była znajdować się 
asfaltowa szosa hrabstwa, Janet darła się jak opętana:
   - Puszczaj mnie, ty długowłosy, stuknięty sukinsynu! - 
Ale najwyraźniej angielszczyzna nie miała tu żadnego 
zastosowania. Był to prawdopodobnie jeszcze jeden nielegalny 
imigrant, który przyjechał obmacywać dziewczyny, ale nie 
nauczył się języka. Przeklinanie i miotanie się było 
całkowicie bezcelowe, więc Janet trzymając go na odległość 
wyciągniętego ramienia zaparła się obcasami.
   Dzikus zatrzymał się, usiadł, ale nie puścił jej ręki. 
Oparty o pień drzewa, z idiotycznym uśmieszkiem zadowolenia 
na twarzy, wyglądał jak pół kamienicy. Był tak groźny, jakim 
go zapamiętała z pierwszego spotkania: wielkie bicepsy, 
broda i rozczochrane włosy. Przypominał członków gangów 
motocyklowych, którzy przyjeżdżali w lecie naćpani z 
Portland autostradą federalną nr 1 poszukując piwa i okazji 
do gwałtu. Broszka, którą spięty był płaszcz mężczyzny, 
przedstawiała węża połykającego własny ogon - symbol wybitnie 
nieprzyzwoity. W ciężkim płaszczu, wełnianej spódnicy i 
skórzanych sztylpach wyglądał jak przebieraniec. Janet 
dosłownie konała z gorąca i marzyła o oswobodzeniu ręki już 
choćby po to, żeby móc zdjąć kurtkę.
   Czuła jak narasta w niej przerażenie.  Po prostu było 
lato. W powietrzu roiło się od owadów, a słońce stało 
nieprawdopodobnie wysoko.  Drzewa okrywało gęste zielone 
listowie. Ogromne dęby i klony, pomieszane ze znacznie 
wyższymi jodłami i cyprysami.  Znikły młode sosny, wśród 
których się wychowała, znikły ciągnące się wzdłuż plaży 
równinne pastwiska. Patrzyła na wysoki las, który musiał 
mieć setki lat albo nigdy nie był karczowany.  
   Spojrzała na dzikusa.
   - Kim jesteś?
   Jeżeli tkwili głęboko w przeszłości, zanim pierwsi 
osadnicy wykarczowali lasy, to co robił tutaj Conan? Nie był 
bliższy Hiawacie niż ona sama. Jeśli zaś znajdowali się 
daleko w przyszłości, kiedy już lasy zdążyły odrosnąć, to 
wobec tego przyszłość była znacznie nędzniejsza niż Janet 
sobie wyobrażała.
   Mężczyzna odpowiedział na pytanie, ale nie na wiele jej 
się to zdało. Jego język, wprawdzie melodyjny, nie był 
jednak ani hiszpańskim, ani francuskim, nie przypominał też 
Janet żadnego ze znanych jej słów indiańskich. W każdym 
razie dzikus nie mówił po angielsku. Byłoby to za łatwe. A 
przecież wypowiadane przez niego słowa miały w sobie coś 
odlegle znajomego, jakby zapamiętanego z filmu. Choć 
wydawało się  to mało prawdopodobne. Tata uważał zagraniczne 
filmy za element zmowy antychrześcijańskiej. Monty Pythona 
musiała oglądać ukradkiem. Język mężczyzny wydał jej się 
jednak ładny, nie licujący z jego obrośniętą fizjonomią.  
   Te niby znajome dziwne dźwięki podkreślał fakt, 
że mężczyzna powtarzał w kółko coś jakby "Ja-nant", chociaż 
dźwięk "j" wymawiany nieprawidłowo brzmiał jak "dż".
   - Tak - poklepała się po piersiach. - Ja Janet, ty 
Tarzan. - Chociaż dzikus przypominał Tarzana bardziej z 
muskułów niż z czystych rysów Lorda Greystoke'a. Czyżby on 
rzeczywiście znał jej imię? To chyba niemożliwe. Była 
przekonana, że nie spędził popołudnia w barze Eastport 
popijając piwko i przepytując chłopaków, kto to jest ta 
dziewczyna, która kopie na terenie starej indiańskiej osady.
   Tym razem mężczyzna poklepał się po piersiach i 
powiedział coś, co zabrzmiało jak "Bran". A następnie 
wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. Przeraziło ją to nie 
na żarty, ale się nie cofnęła. Dotykając jej powiedział 
"Ban". Ten "Bran" i "Ban" najwyraźniej go rozbawiły, bo 
roześmiał się z własnego dowcipu. Wszystko wskazywało na to, 
że świetnie się dogadują  t e r a z. Mężczyzna był 
najwyraźniej przekonany, że nawiązali rozmowę... może nawet 
puści jej rękę...
   I rzeczywiście po chwili puścił, z taką miną, jakby 
chciał powiedzieć: "A teraz możesz sobie wrzeszczeć, ile 
wlezie, na cały las". Wstała niemal ze szlochem i 
rozglądając się dokoła stwierdziła w przerażeniu, że to, czy 
dzikus ją trzyma, czy nie, nie ma najmniejszego znaczenia, 
ponieważ i tak nie miałaby dokąd uciec. Mężczyzna bełkotał 
dalej usiłując ją uspokoić i nazywając "Ban-Ja-nant". W 
pewnym momencie sięgnął pod płaszcz, skąd wyjął coś w 
rodzaju skórzanego portfela wielkości mniej więcej damskiej 
torebki, otworzył go, wyjął coś ze środka i ofiarował jej. 
Janet spodziewała się chustki do nosa, ale był to kawałek 
naprawdę starożytnej suszonej wołowiny, znacznie gorszy niż 
te, które się widuje przy kasach sklepowych między 
czerstwymi pączkami a papierem toaletowym.
   - Zrób mi tę uprzejmość - powiedziała Janet. - Pocałuj mnie 
w dupę.
   Mężczyzna usiadł i zaczął żuć; Janet ocierając oczy 
bezwładnie osunęła się na ziemię.
   Wyciągnął w jej stronę do połowy zjedzoną wołowinę. 
Odepchnęła jego rękę.
   - Jedzenie starej końskiej skóry jest całkowicie w twoim 
stylu - rzekła Janet. - Ja jestem od trzynastego roku życia 
wegetarianką, a poza tym nie wezmę nic z twojej ręki, nawet 
gdybyś mi podawał najlepszy stek. Kto wie, w którym punkcie 
czasoprzestrzeni padła ta krowa? Jest w tym wystarczająco 
dużo złej karmy, żebyś dostał choroby pyska i racic.
   Bran nie wyglądał na takiego, co przebiera w towarach, 
więc Janet sięgnęła do plecaka i wyciągnęła kanapkę z serem, 
żeby mu pokazać. Na sam widok kanapki poczuła jednak 
potworny głód i zaczęła jeść. Od jej ostatniego posiłku 
musiały minąć całe wieki.
   Podczas jedzenia przeszukała swoje kieszenie i plecak. 
Solidnie przygotowała się do spędzenia nocy poza domem. 
Zabawne. Miała jeszcze jedną kanapkę z serem, nylonowy 
śpiwór, jednopalnikową kuchenkę gazową, niezbędnik, 
aluminiowy termos, małą wodoszczelną puszkę z zapałkami, 
parę gumiaków, zegarek na rękę, pięć dolarów w banknotach, 
trzy ćwierćdolarówki, dwie pięciocentówki, sześć pensów i 
monetę dolarową z głową Statui Wolności, na szczęście. To 
wszystko plus dżinsy i kurtka puchowa, nie licząc trykotowej 
bawełnianej koszulki, skarpetek i bielizny, stanowiło relikt 
cywilizacji przemysłowej, jaki jej pozostał. Jeśli ten 
koszmar miałby potrwać dłużej niż powiedzmy dzień, to z 
pewnością dostanie fioła.
   Powinna była przynajmniej wziąć derringera, którego tata 
dał jej specjalnie, żeby zabierała idąc na randki. Nie miała 
dosłownie nic, co by jej zapewniło bezpieczeństwo - ani 
penicyliny, ani prezerwatyw, ani nawet scyzoryka. Jeżeli 
Tarzan ją zgwałci, to po prostu będzie musiała urodzić jego 
dziecko. Przynajmniej AIDS jej nie grozi, no i może nie 
wynaleziono jeszcze syfilisu.
   Termos był już pusty i czerstwa kanapka z serem więzła 
jej w gardle. Bran przyniósł kudłaty bukłak, który kiedyś 
stanowił szatę zewnętrzną jakiejś kozy. Pociągnąwszy łyk 
poczęstował Janet. Kozia skóra miała tłuste wyłysiałe 
miejsca, tam, gdzie się ocierała pod pachą Brana, więc Janet 
wstrzymała oddech i szybko łyknęła z bukłaka. Ale równie 
szybko wypluła to, co miała w ustach. Nie była to bowiem 
woda. Napój przypominał wino, które właśnie zamieniało się w 
ocet.
   Bran roześmiał się. Co za szczęście, że trafił jej się 
porywacz, którego tak łatwo rozbawić. Pociągnął jeszcze raz 
i odwiesił bukłak na miejsce. Następnie wstał, wskazał ręką 
przed siebie, powiedział coś niezrozumiałego i zaczął iść.
   Zanim doszedł do trzeciego drzewa, Janet wrzasnęła:
   - Poczekaj, ty małpoludzie, idę z tobą! - W duchu 
powiedziała sobie, że nie idzie za nim, tylko za czarną 
obręczą na jego ręce. Klucz do bramy był jej jedyną nadzieją 
na powrót do domu.
   Las przypominał teraz park - drzewa rosły w znacznej 
odległości jedno od drugiego. W rzadkim poszyciu Janet 
widziała tłuste przepiórki i pomykającą drobną zwierzynę - 
być może, były to kuny. Idąc dalej natknęli się na dużego 
srebrzystego wilka. Nikt trzeźwy nie widział w Maine wilka 
co najmniej od pół wieku, ale zwierzę stało przed nimi 
namacalne i zupełnie nie spłoszone, gapiąc się, kiedy 
przechodzili.
   Kiedy minął szok, Janet zaczęła się martwić o różne 
głupstwa, jak na przykład o to, że zostawiła w jeepie 
zapalone światła. Rozładuje sobie akumulator. No cóż, będzie 
miała dość czasu, żeby coś z tym zrobić. Miną wieki, zanim 
ludzie wymyślą baterie, a co do samochodów, potrwa to 
jeszcze dłużej.
   Przeszli przez ostatnią strefę drzew i nagle otworzył się 
przed nimi widok na coś, co stanowiło połączenie ogrodu 
warzywnego z wykarczowanym lasem. Wszystkie drzewa, poza 
najwyższymi, zostały zredukowane do poczerniałych pieńków, 
pomiędzy którymi rysowały się wielobarwne wzgórki porośnięte 
kukurydzą, żółto-zielonym gąszczem słoneczników i dyni. 
Pośrodku tego wielkiego ogrodu wznosił się prymitywny 
ostrokół z cienkich pali poprzetykanych gałęziami, sponad 
którego łypały ku nim zaokrąglone dachy długich budynków z 
drewna i kory.
   Janet stała w palącym słońcu, oszołomiona widokiem 
obcego, a jednocześnie znajomego. Była to indiańska wioska, 
na której terenie jeszcze wczoraj prowadziła wykopaliska. 
Linia brzegu cofnęła się nieznacznie i nadłożyli kawał 
drogi, ale budynki nie budziły wątpliwości.
   Z osady dochodziła piekielna wrzawa - ludzie śpiewali i 
krzyczeli na całe gardło, ale Bran dalej szedł naprzód bez 
najmniejszego wahania. Janet szła za jego bransoletą. Przy 
bramie położył siekierę na ziemi i uniósł ręce przytykając 
wierzch dłoni do ust. Na ich powitanie wyszła grupa 
starszych mężczyzn, wymalowanych i wysmarowanych tłuszczem. 
Wygłaszali uroczyste mowy, których Janet zupełnie nie 
rozumiała. Ich poważny i dostojny sposób bycia nie licował 
ze strojami: okrywały ich jedynie naszywane paciorkami 
opaski biodrowe, które pozwalały wiatrowi igrać swobodnie z 
ich genitaliami.
   Żeby nie pozostawać w tyle, Bran wygłosił równie 
niezrozumiałą mowę w swoim własnym śpiewnym języku. 
Przekonawszy się, że strony nie mogą nawiązać porozumienia, 
nagi klub starszych panów zaprosił ich do środka. Ci 
dziadkowie o wytwornych manierach, spaleni na piernik, z 
kolczykami z muszelek w uszach i tatuowanymi ogonami, 
nadawali ton całej osadzie.  Jeśli nie liczyć opasek 
biodrowych, które się tu i ówdzie trafiały, całe zbudowane z 
drewna i kory miasteczko wyglądało jaka obozowisko punkowych 
nudystów świętujących Halloween.  
   Janet otoczył tłum podnieconych Indian: wzruszone 
kobiety, dzieciaki z oczami jak spodki, wychudzone psy i 
oswojone skunksy - wszystko to gapiło się na nią, jakby to 
ona była dziwolągiem. Po wygłoszeniu mów powitalnych 
wodzowie podjęli poważne próby nawiązania porozumienia. 
Ustawiwszy parę gości na zakurzonych trzcinowych matach 
mężczyźni zaczęli robić sugestywne ruchy oznaczające 
siadanie. Janet i Bran usiedli. Następnie starcy przeszli do 
pantomimy jedzenia i picia, brudnymi paluchami ładując 
wyimaginowane jedzenie do ust. Bran skłonił się lekko, co 
miało oznaczać przyzwolenie. Możliwe, że już wcześniej tu 
jadł.
   Kobiety postawiły przed nimi miski pełne delikatnej, ale 
sycącej papki z ziarna kukurydzy, z mięsem i suszonymi 
jagodami. W miarę jak Janet wyjadała mięso, nastrój 
świętowania wyraźnie się wzmagał. Wznoszono okrzyki i 
pojawiło się więcej nagich kobiet ze skórzanymi workami na 
plecach, pokrzykujących "Hajiii, haiii". Janet o mało nie 
zwróciła papki, którą i tak z trudem przełykała. Z każdego 
worka szczerzyła się czaszka.
   Skórzane worki zawierające ludzkie szczątki oparto 
rzędami w pobliżu mat tworząc w ten sposób galerię zmarłych. 
Następnie przed tymi nowymi gośćmi ustawiono miski z 
jedzeniem. Przerażona Janet siedziała skulona obejmując 
własne nogi. Całkowicie straciła zainteresowanie dla 
posiłku. Przeszłość jawiła jej się wielkim odrażającym domem 
wariatów, w którym silną ręką rządzą pacjenci.
   Bran jadł jak świnia. Uśmiechając się do wszystkich 
wymieniał niezrozumiałe dowcipy z obsługującymi ich nagimi 
kobietami. Kilka z nich miało na biodrach pasy naszywane 
muszelkami. Bezwstydne flądry. Odchodząc kręciły w stronę 
Brana wielkimi tyłkami. W tym samym czasie inne kobiety 
pochlipywały drąc się za włosy i rozbijając gliniane garnki, 
które Janet miała kiedyś wykopywać.
   Uczta umarłych trwała cały dzień, choć żaden z drogich 
nieobecnych nawet nie ruszył papki ani mięsa. W powietrzu 
dosłownie roiło się od niebieskich much, które obsiadły 
ciała i miski z jedzeniem. Niektóre usiadły nawet na porcji 
Janet. A, niech im będzie. Ogłupiała od upału i widoku 
tego, co się wokół niej działo, Janet powoli dostawała 
bzika.
   Późnym popołudniem zaprowadzili ją do dużej, chłodnej 
chaty, gdzie padła półprzytomna. Przebywszy okres od 
północy do południa w przeciągu kilku sekund Janet cierpiała 
na ciężki przypadek niedospania. Obudziła się, kiedy kobiety 
wtaszczyły na wieczór do chaty swoich zmarłych. Znów zaczął 
się ten sam koszmar, ale teraz już znosiła go lepiej. Spała 
dobrze, a jej zegarek wskazywał godzinę dziesiątą rano czasu 
wschodniego. Domyślała się nawet, dokąd wędrują kości 
zmarłych na noc. Zawsze zdumiewało ją wielkie cmentarzysko 
za wioską. Jakim cudem tyle osób mogło być pochowanych 
jednocześnie? Teraz już wiedziała.
   Całkowicie rozbudzona patrzyła, jak kobiety zamieniają 
chatę w jedną wielką koszmarną trupiarnię. W przyćmionym 
świetle ognisk czyściły i przystrajały całe pokolenia swoich 
zmarłych w różnych stadiach rozkładu, przemawiając do nich 
pieszczotliwie i popłakując. Wbrew swojej woli Janet 
zauważyła u siebie zrozumienie i akceptację dla tego, co 
robiły. Kobiety żegnały się z utraconymi rodzicami, dziećmi 
i kochankami, pełne współczucia i czułości, których nie były 
w stanie osłabić smród i robactwo. Oszołomiona, przyglądała się
jak ich myją, ubierają w futra i naszyjniki i stroją tak, 
że na tle reszty mieszkańców osady wyróżniali się elegancją. 
Zapdając w niespokojny sen Janet ze łzami w oczach 
przysięgała sobie, że jeśli kiedykolwiek wróci do domu, to z 
całą pewnością wyrzuci szpadel.
   Nazajutrz o świcie Bran był gotów do dalszej drogi. Bóg 
jeden wiedział, dokąd zamierzał iść, ale Janet  
postanowiła mu towarzyszyć. Tej nocy miała straszne sny: 
wszędzie widziała czaszki - w ciemnych kątach, w ziemi, 
poprzez warstwę ludzkiego ciała. Mieszkańcy wioski 
wyposażyli ich w jedzenie i wyprawili w podróż.
   Kierując się na północ, wzdłuż wybrzeża, Bran był w 
doskonałym nastroju; cały czas mówił do niej, nie zrażony 
barierą językową. Podczas pierwszego odpoczynku Janet 
rozebrała się do bielizny i weszła do zimnej wody, żeby zmyć 
z siebie trupi odór. Kiedy się kąpała, podszedł do niej 
ciekawski jeleń. Zjadła na brzegu ostatnią kanapkę z serem i 
starannie schowała do kieszeni plastikową torebkę. W tym 
zbieraniu opakowań był jakiś patos, ale przecież Janet 
znalazła się w świecie, gdzie plastyk był rzadszy od złota. 
Mijali ich idący na południe ludzie, którzy nieśli worki ze 
zmarłymi i pokrzykiwali "Hajii!". Następna osada wydawała 
się niemal zupełnie normalna: wymalowani Indianie, którzy 
bili w bębny, jedli psie mięso i tańczyli nago. Zatrzymali 
się tutaj na kilka dni.
   Włóczęga na północ w towarzystwie Brana Barbarzyńcy mogła 
być gorsza, ale nieznacznie. Przypominała weekendy spędzane 
z tatą w lasach na ćwiczeniach z obrony cywilnej, tyle
że trwała bardzo długo. W pewnym sensie był to "Dzień po". 
Czas i przestrzeń zmiotły Stany Zjednoczone z powierzchni 
ziemi lepiej niżby to zrobili komuniści. Patrzenie na puste 
miejsce po Eastport było niezwykle przygnębiające.
   Bran musiał jej nieskończenie wiele razy mówić, dokąd 
idą, ale Janet naturalnie nic z tego nie rozumiała. Powoli 
jednak zaczynała łapać poszczególne słowa. Zorientowała się 
na przykład, że "aber" w jego języku znaczy ujście rzeki, a 
"ab" zatoka. Niektóre słowa wydawały jej się nawet 
niepokojąco znajome, choć nie mogła dopatrzyć się w tym 
żadnej regularności. Na przykład "dor" znaczyło "duży", a 
znów "bak" "mały". Janet upodobała sobie słowo "sooigy" 
oznaczające miejsce, gdzie można było usiąść. Cały czas 
marzyło jej się sooigy.
   Nie miała ani dość siły, ani zapału, by uczyć Brana 
angielskiego. Pod jej kierunkiem opanował jednak zupełnie 
nieźle: "Bran jest sukinsynem". A także na powitanie 
"Pieprzę cię" i w porze lunchu "Żarcie gotowe". Ale w sumie 
było to niezbyt zabawne.
   Janet bez przerwy myślała o Deenie. "Przyjdę po ciebie". 
Zgoda. Ale w którym punkcie czasoprzestrzeni? Te bzdury o 
szybkości ponadświetlnej mogły być zwodnicze. Deena 
obiecała, że Maine nigdy nie zostanie oddane Indianom. Może 
to i prawda, ale osobista przyszłość Janet była gęsto 
zaludniona Indianami, którzy zachowywali się, jakby byli 
właścicielami tego kraju. Nic złego nie przytrafiło się też 
Kanadzie - po prostu przestała istnieć. Przynajmniej dla 
niej.
   Indianie nie tylko ich nakarmili, ale także przewieźli 
swoim sanoe przez zatokę do Nowej Szkocji. Janet zrozumiała 
teraz, dlaczego Indianie nie mogli sobie dać rady w 
nowoczesnym świecie. Żywili i wozili tę parę białych 
cudzoziemców nie pytając o pieniądze, nie przejmując się 
tym, że przyjdą jeszcze miliony takich jak oni, którzy wytną 
im lasy, wybiją zwierzynę i wymordują ich samych, a 
niedobitków wypędzą. Nie to, żeby Indianie z natury rzeczy 
byli tacy szlachetni. Janet widziała kiedyś, jak dostali w 
swoje ręce kogoś, kogo uznali za wroga. Przy tym, co wtedy 
zrobili, Teksaska Masakra Piłą Mechaniczną przypominała 
Muppet Show. Najbardziej ponure w tym barbecue połączonym z 
wiwisekcją było to, że w antraktach ofiara miała obowiązek 
zabawiać swoich oprawców śpiewem i opowiadaniem dowcipów na 
swój koszt. Ani jednak Janet, ani Bran nie odgrywali głównej 
roli w tym swoistym variete. Raz przynajmniej była 
zadowolona, że przyszłość jest szczelnie zamknięta.
   Jedyne niebezpieczne chwile zdarzały się wtedy, gdy dzicy 
okazywali im zbyt wielką przyjaźń. Którejś nocy Janet i Bran 
spali w chacie, należącej do pewnej grubej Indianki 
Pocahontas. Rano przyszła młoda kobieta i w języku znaków 
dała im do zrozumienia, że babcia jest chora. Czy nie 
zechcieliby zostać jeszcze dzień dłużej i pomóc w leczeniu 
staruszki? Trudno było odmówić, a Bran najwyraźniej kwapił 
się do pomocy. W filmach o Tarzanie biały, który wyleczył 
jakiegoś ważnego dzikusa, stawał się kimś w rodzaju boga. 
Janet nie czuła się na siłach, żeby wynaleźć penicylinę czy 
choćby aspirynę, ale znała się nieźle na ziołach, próbowała 
więc postawić właściwą diagnozę. Córki Pocahontas w języku 
znaków powiedziały, że coś złego nawiedziło starą kobietę we 
śnie, z czego można się było domyśleć, że po prostu źle 
spała. Żarłocznej staruszce należało więc wytłumaczyć, żeby 
się na noc nie obżerała niedźwiedzim mięsem.
   Wieczorem większość wioskowej młodzieży zebrała się w 
chacie chorej, która siedziała w wyplatanym wiklinowym 
fotelu. Pod jedną ścianą stali chłopcy w opaskach 
biodrowych, pod drugą dziewczęta w spódniczkach z trawy. 
Przypominało to studniówkę bez smokingów. Zaczęło się od 
chichotów i zamieszania, po czym dobierano się parami stając 
naprzeciwko siebie. Janet przypadł Bran. U boku chorej stało 
paru wodzów potrząsając grzechotkami ze skorupy żółwia i 
zawodząc jak lokalna orkiestra w repertuarze pieśni i tańców 
hawajskich.
   W pewnym momencie wodzowie uderzyli we właściwą nutę i 
rozpętało się piekło. Chłopcy opuścili opaski biodrowe, a 
dziewczęta uniosły spódniczki. Rzucając się sobie w ramiona 
zaczęli podskakiwać jak stado królików w upale, podczas gdy 
wodzowie wymachiwali grzechotkami, a chora przyglądała się 
widowisku. Istna dyskotekowa orgia. Tata twierdził, że 
terapia przez dotykanie to tylko inna nazwa rozpusty. Janet 
nie wierzyła mu aż do tej chwili.
   Bran za pomocą słodkich słówek i dość wulgarnych ruchów 
usiłował skłonić swoją Ba-Ja-nant, by się włączyła w ogólną 
zabawę, ale powiedziała "nie" tak głośno, że wywołało to 
ogólne poruszenie. Było oczywiste, że uważają ją za kogoś, 
kto w najlepszym razie psuje zabawę, a w najgorszym nie 
pragnie szczerze wyzdrowienia chorej. Pewnych aspektów 
zostania białą boginią Janet nie wzięła pod uwagę... Poszła 
więc na kompromis: rozebrała się do bielizny, podczas gdy 
Bran pieprzył jedną z wnuczek starej Pocahontas, która 
zgodziła się zająć jej miejsce. Reszta uczestników, która 
nigdy nie widziała bielizny na oczy, uznała najwyraźniej, że 
Janet jest naga, tylko nie wyposażona odpowiednio fizycznie 
do uprawiania tej grupowej terapii.
   Wnuczka Pocahontas nie mogła mieć więcej jak dwanaście 
lat i Janet w myśli dołożyła Branowi, do napaści i 
uprowadzenia, gwałt na nieletniej. Kiedy Bran skończył z 
Lilią Wodną, dumnie przeszedł w drugi koniec chaty i 
wypieprzył jeszcze staruchę, ot tak sobie, mimochodem. 
Wywołało to szaloną radość wśród Indian. W języku znaków 
powiedzieli, że babcia nie tylko czuje się znacznie lepiej, 
ale od czasu, kiedy zjadła swojego ostatniego męża, nie 
miała tak wesołej miny.
   Wszyscy bawili się świetnie wyganiając z babci złe sny, 
ale Janet obudziła się późno i zjadła resztki swojej papki 
bez entuzjazmu. Bran wstał radosny jak skowronek i do tego 
bardzo z siebie dumny.
   - No, ruszajmy - powiedziała Janet palcami imitując kroki 
i pokazując na północ. Czuła się kiepsko i nie chciała, żeby 
nad nią odprawiali swoje egzorcyzmy.
   Gdzieś w Nowej Szkocji zabrakło im Indian, chociaż do tej 
pory nie zauważyła deficytu. W dzikich bezdrożach, całe 
stulecia od apteki, nie mówiąc już o szpitalu, Janet 
poczuła, że traci siły. Po co komu AIDS, kiedy z powodzeniem 
można umrzeć w następstwie wybicia zęba czy zainfekowanego 
ukąszenia pluskwy? Przywalił ją ogromny ciężar czasu i 
przestrzeni. I do tego była sama z Branem.
   Robiło się coraz ciemniej. Z każdym krokiem ogarniało ją 
większe znużenie, straciła nadzieję, że kiedykolwiek dobrną 
do następnej wioski. Bran pogodził się z jej zmęczeniem. 
Oparłszy topór o drzewo sięgnął do swojej torby ze słowami: 
"Żarcie gotowe". Ale nieustępliwa biegunka, jaka dotknęła 
Janet, odebrała tej propozycji całą atrakcyjność. Infekcja 
najwyraźniej nie miała dostępu do Brana. Żył z bakteriami za 
pan brat.
   Janet rozwinęła śpiwór i wlazła do niego natychmiast. Jak 
długo była wewnątrz, czuła się bezpieczna - nylonowy śpiwór 
nie pomieściłby Brana, a tym bardziej ich dwoje. Leżąc na 
wznak i trzymając się za brzuch słyszała, jak Bran łamie 
suche gałęzie na opał. Na liściach nad sobą zobaczyła cienie 
rzucane przez płomienie ogniska. A potem zorientowała się, 
że Bran coś je. On się nie uskarżał na brzuch.
   Następnie doszedł ją odgłos kroków. Nie były to - pac, 
pac, pac - kroki typowe dla Indian, tylko stąpanie ciężko 
obutego barbarzyńcy. Kroki zatrzymały się za jej głową. 
Zamknęła oczy udając, że śpi. Chryste, czego on chce od 
takiego żywego trupa, jakim ona jest w tym momencie. Po tym 
jednak, jak widziała jego igraszki ze staruszką, uznała, że 
nie pogardziłby i młodą kózką. Złapała za brzeg śpiwora w 
nadziei, że Bran nie poradzi sobie z suwakiem.
   Słyszała jego cichy śpiewny szept. Zdanie, którego nie 
zrozumiała, kończyło się słowem "Ban-Ja-nant". Bran ukląkł 
koło jej głowy i wbił w ziemię coś twardego. Kroki oddaliły 
się.
   Janet otworzyła jedno oko i koło swojej głowy zobaczyła 
rękojeść noża. Zostawił jej nóż. Złapała za niego i 
pociągnęła, jak mogła najmocniej. Rękojeść wygięła się, ale 
ostrze dalej mocno tkwiło w ziemi. No cóż, ładny gest z jego 
strony. Prostak nawet nie znał swojej siły.
   Janet przewróciła się na bok i patrzyła, jak Bran układa 
się przy ognisku: ze swymi szerokimi barami i długą grzywą 
przypominał śpiącego lwa. A więc nie jest gwałcicielem. Może 
nawet miał swoje zalety. Tyle, że był głupi. Skąd wiedział, 
że jego Ban-Ja-nant nie poderżnie mu gardła jego własnym 
nożem i nie ucieknie z kluczem do bramy? Skąd mógł to 
wiedzieć?
   Rano Janet zaparzyła herbaty ziołowej. Mimo nieustannego 
obijania i wstrząsów kuchenka gazowa była w lepszym stanie 
niż ona sama. Powinna napisać do producenta - wyryć w 
twardej skale swoje podziękowanie. Dziś mieli leczniczą 
herbatę o zapachu dzikiej maliny, ale Janet wątpiła w jej 
terapeutyczne działanie, zwłaszcza że była to mieszanka 
zalecana przy kłopotach z macicą, a macicę Janet miała w 
porządku, Bran zaś nie miał żadnej. No cóż, najważniejsza 
jest wiara.
   Bran siadł, ziewnął, spojrzał na nią i uśmiechnął się.
   - Pieprzę cię, Ba-Ja-nant - powiedział.
   Janet wręczyła mu herbatę.
   - Przykro mi, Sir Galahadzie, ale już miałeś swoją 
szansę.
   Nie straciła cnoty w Nowej Szkocji. Stało się to na 
tylnym siedzeniu buicka electry pewnego alfonsa z Portland w 
pewnym szczególnie podniecającym punkcie jej życia. Przy 
akompaniamencie piosenki Buddy Holly'ego "Not Fade Away". 
(Czy może stanie się to dopiero kiedy nadejdą buicki o dużych 
kołach, z magnetofonami i nalepkami z króliczkiem oraz 
kondomy). Straciła natomiast swój wegetarianizm. W następnej 
wiosce wyrzekła się go na rzecz mięsa, ale nie byle jakiego 
- była to gotowana dziczyzna pływająca w tłuszczu z jelenimi 
kudłami, a do tego ozór i móżdżek w charakterze przystawki. 
Jej organizm najwyraźniej tego potrzebował. Janet wysysała 
kości Bambi, żeby się dobrać do szpiku. Po upływie dnia czy 
dwóch biegunka opuściła ją z najwyższym obrzydzeniem. W 
tłustym jelenim mięsie musiało być coś, czego brakowało w 
papce kukurydzianej.
   Janet była wegetarianką od chwili, kiedy na lotnisku łysy 
facet w żółtej todze wręczył jej "Wyższy smak: przewodnik po 
kuchni wegetariańskiej i diecie bez  k a r m y". Przeczytała 
dziełko od deski do deski, łącznie z przepisami, i książka 
wywarła na niej wrażenie. Ponieważ jednak autorem był 
jakiś obcy  s w a m i, musiała ją ukryć na strychu pod 
podłogą, razem z numerami "Cosmo" i starym zdjęciem mamy w 
towarzystwie młodszego rodzeństwa. Pełno tam było obcych 
nazwisk, jak Gandhi i Thoreau, i tata powiedział, że te 
żółte suknie i zgolone głowy to jedynie przykrywka dla tych, 
co się kręcą koło lotnisk i tylko patrzą, kto wsiada i 
wysiada z samolotu. Rząd prawdopodobnie dołożył im do 
zasiłków jakieś ekstra pieniądze. Czy widzieliście kiedy, 
żeby któryś z tych łysych piłował drzewo czy nalewał 
benzynę?
   Janet jednak w dalszym ciągu wierzyła w to, co mieli do 
powiedzenia ci żółci, i Swami Prabhupada: "Jesteście tym, co 
jecie"... ale kto chciałby być miską papki kukurydzianej z 
jagodami?
   Zdanie się na uprzejmość obcych zjadaczy mięsa miało 
swoje złe strony. Jeśli Indianie naprawdę kogoś polubili, 
poczęstunek składał się z niedźwiedziego mięsa i psich 
hamburgerów. Szczeniaki stanowiły specjalny przysmak, 
Indianie bowiem kochali swoje psy. Kobiety karmiły 
szczenięta prosto z ust, tak jak własne dzieci - najpierw 
przeżuwały mięso, a następnie zapraszały psiaki do 
francuskiego pocałunku, chichocząc, gdy poczuły w ustach 
mały różowy język. Danie z królika oznaczało tyle co 
wymówienie gościny.
   Następne plemię przewiozło ich łodzią przez Cieśninę 
Cabota do Nowej Fundlandii. Tam przekroczyli kolejną bramę, 
usytuowaną na nie odznaczającym się niczym szczególnym 
wzgórzu. Gdyby Bran nie zaczął zabawiać się kluczem, Janet 
nie zorientowałaby się, o co chodzi. Kiedy był już gotów, 
przycisnął ją do siebie blisko, przytrzymał i przekręcił 
obręcz na ręce. Powściągając w sobie chęć wyrwania mu się i 
ucieczki Janet śledziła każdy jego ruch. Dokoła nich 
zamknęła się ciemność. Czuła na sobie ramię Brana, który 
jednocześnie położył palce jednej swojej ręki na przegubie 
drugiej. Zorientowała się, że usiłuje zgrać swój ruch z 
własnym pulsem, i spojrzała na zegarek. Cyfry świeciły w 
ciemności. Oceniła, że upłynęło sto osiemdziesiąt siedem 
sekund, może niezbyt dokładnie, w każdym razie tyle mniej 
więcej według jego pulsu.
   Bran ponownie przekręcił obręcz na ręce i świat powrócił. 
Ale niezupełnie ten sam. W dalszym ciągu znajdowali się na 
wzgórzu, ale trawa była zieleńsza, a i drzewa się jakoś 
zmieniły. Wydało jej się też, że jest chłodniej, a powietrze 
wilgotniejsze i niebo pochmurne. Nie było to lato. W 
Eastport powiedziałaby, że to wczesna wiosna.
   Ale która wiosna? Nie spodziewała się, że są w 
dwudziestym wieku starego stylu. A nie mogła spytać Brana. 
Ten trik z pulsem świadczył o tym, że umiał liczyć, ale kto 
wie, jakiego używał kalendarza; może kierował się gwiazdami 
i księżycem. Janet usiłowała przypomnieć sobie wszystko, 
czego nauczył ją tata o gwiazdach. Według precesji bieguna 
niebieskiego mogłaby się zorientować, w którym są stuleciu. 
Hmm. Dużo by jej z tego przyszło.
   Czując się bardziej oddalona od domu niż kiedykolwiek, 
wlokła się potulnie za Branem. Późnym popołudniem poczuła 
lekki zapach morza i kiedy wyszli z lasu, roztoczył się 
przed nimi widok na zatokę. Janet zobaczyła coś, co 
napełniło ją otuchą: na niewielkim wzniesieniu tuż nad 
poziomem wody dostrzegła osadę składającą się z 
prostokątnych budynków ze spiczastymi dachami. Z pewnością 
nie zbudowali jej Indianie, a jeśli potrzebowała dalszych 
dowodów, to je miała: w zatoce na kotwicy kołysał się 
statek.
   Kiedy szli drogą w stronę wybrzeża, na myśl przychodziły 
jej najrozmaitsze możliwości. Osada robiła wrażenie 
europejskiej, ale starej, bardzo starej. Domy, zbudowane z 
torfu i drewna, miały krótkie, szerokie kominy, z których 
unosił się błękitny dym w jeszcze bardziej błękitne niebo. 
Grube strzechy z torfu okapami sięgały niemal ziemi. Statek 
miał dwa maszty - wysoki maszt główny i mniejszy skośny 
fokmaszt. Janet słyszała o osadach wikingów na Nowej 
Fundlandii, ale to nie był statek wikingów. Kto tu przybył 
pierwszy: Francuzi? Anglicy? Kto to był Cabot? Przebyła 
właśnie cieśninę nazwaną jego nazwiskiem. Jeśli to nawet 
byli pierwsi osadnicy, to i tak dzieliły ją od domu całe 
stulecia.
   Kiedy przekroczyli niewielki prymitywny mostek z bali 
przerzucony nad strumieniem, Bran wydał okrzyk. Z domów 
zaczęli się wysypywać ludzie. Opalone na brąz kobiety i duzi 
niezgrabni mężczyźni, wszyscy śpieszyli, żeby ich powitać. 
Byli ubrani tak samo jak Bran - w skóry i wełniane 
samodziały. Tłocząc się wokół nowo przybyłych, poklepywali 
Brana po plecach, ją zaś nazywali Ban-Ja-nant, choć mimo tej 
poufałości spoglądali na nią z nabożnym lękiem.
   Kim byli ci ludzie? Skąd pochodzili? Byli biali, mieli 
brody, hodowali świnie i kurczęta, ale nie przypominali
pielgrzymów z "Mayflower". Nie mieli broni ani Biblii - 
tylko łuki i harfy. Janet przestała się nad tym zastanawiać 
i dała się porwać życzliwej ludzkiej fali. Ugościli ją i po 
raz pierwszy od wielu miesięcy dostała normalne jedzenie, o 
ile naturalnie mięso wieprzowe z zieleniną, filet z ryby i 
ciasteczka owsiane można nazwać normalnym jedzeniem. Ludzie 
ci jedli palcami i dziwili się jej przyborom stołowym. Tej 
nocy Janet rozpostarła swój nylonowy śpiwór na klepisku 
przed paleniskiem drewnianego domostwa.
   O świcie wszyscy już byli na nogach, gotowi do wyjścia. 
Janet miała silne przeświadczenie, że czekali na nią i 
Brana. Nie po raz pierwszy czuła, że jest ponaglana, sama 
nie wiedząc dlaczego. Ale tym razem było inaczej. Tym razem 
Bran nie wlókł jej grożąc, że ją zostawi, bezradną i 
samotną, tym razem opadły ją kobiety dosłownie dusząc 
przejawami swojej serdeczności, jakiej Janet nie zaznała od 
czasu, kiedy miała cztery lata. Szczególnie troskliwie 
zajęła się nią Branwen, duża kobieta robiąca wrażenie matki 
Brana - ugotowała jej śniadanie i obsypała podarkami. Janet 
dostała od niej wełnianą pelerynę, ufarbowaną na zielono 
skórzaną kurtkę z miedzianymi zatrzaskami, kilka wełnianych 
spódnic i lnianych koszul.
   We wszystkim pomagała Branwen Gwyn, szczupła, rudowłosa 
kilkunastoletnia dziewczynka z bałwochwalczym wyrazem w 
błękitnych oczach. Gwyn z pewnością była córką Branwen, a 
tym samym siostrą Brana. Branwen okazywała małej 
macierzyńskie ciepło, Gwyn zaś odnosiła się do starszej 
kobiety z wielką rewerencją. Ban-Ja-nant była ulubienicą 
wszystkich. Kobiety obdarowywały ją na wyprzódki. Mężczyźni 
kłaniali jej się dotykając kosmyków włosów. Wszystko to 
razem wzruszało ją niemal do łez.
   Odpłynęli z pierwszą falą. Statek miał wspaniałą potężną 
rufę w kształcie łabędzia, dziób zaś zdobiła rzeźba bogini. 
Nad ich głowami wznosił się maszt główny, utrzymywany w 
pozycji pionowej przez więzi przednie, grube jak jej ręka w 
przegubie, i podtrzymujący reję dłuższą niż szerokość 
statku. Janet podziwiała lśniące złocenia, malowane listwy, 
czerwone topsle i pokładówkę o oknach z zasłonami i 
balkonikami. U steru tego ogromnego statku stał mały łysawy 
mężczyzna, który poruszał dwoma wielkimi bliźniaczymi 
sterami ze sterownicą nie grubszą od laski, i mówił coś 
ostro w dziwnym języku, który przypominał hiszpański albo 
włoski.
   Branwen i Gwyn przyprowadziły Janet na lewą stronę do 
wielkiej kabiny wymalowanej w kwiaty i gryfy pokładówki. Z 
balkonu pierwszego piętra Janet patrzyła, jak Nowa 
Fundlandia znika pod horyzontem pochłaniana przez 
butelkowozielone morze. Łóżko było wystarczająco duże, by w 
nim dokonywać morskich manewrów, przykryte błamem z 
jaskółczych skórek obramowanym białym gronostajem. Obawiała 
się, że ktoś zechce towarzyszyć jej w spaniu.
   Ale do snu otuliły ją Branwen i Gwyn. Gwyn wyjaśniła jej 
na migi, że będzie spała przed drzwiami kabiny. Gdyby Ban-
Ja-nant czegokolwiek potrzebowała, wystarczy, że zawoła. 
Branwen wygłosiła dłuższe przemówienie, bardziej 
macierzyńskie, a następnie wręczyła Janet ostatni dar. Był 
to cienki, obosieczny sztylet, inkrustowany srebrem w dzikie 
konie. Pokazała Janet, jak się go chowa do pochwy w cholewie 
buta, a następnie wsunęła jej sztylet pod poduszkę, tak żeby 
teraz, kiedy Janet była z nimi, czuła się bezpieczna. 
Nylonowym śpiworem wymościły jej wielką skrzynię i przykryły 
na noc stertami futer.
   Rankiem Janet widziała skaczące w tyle za statkiem 
delfiny, a wieczorami przez okna swego balkonu podziwiała 
zachód słońca. Na pełnym morzu złapał ich sztorm - 
straszliwy atlantycki huragan. Przerażona Janet włożyła 
futrzany płaszcz i wyszła na pokład, gdzie stwierdziła, że 
trzymają się tylko topsle, zaś maszt główny zakreśla we mgle 
i deszczu wielkie koła. Ulewa chłostała jej twarz, gdy 
patrzyła, jak grube liny pękają, a czerwone żagle drą się na 
strzępy. Wokół niej nie było nic bezpiecznego ani solidnego.
   Bran stał za sterem obok łysawego mężczyzny. Szare 
atlantyckie bałwany zawijały się zalewając rzeźbę łabędzia 
na rufie, a ich spryskując fontannami słonej wody. Mały 
mężczyzna przypominający teraz Chico Marksa naszpikowanego 
narkotykami wyrzucał z siebie w podnieceniu potoki słów w 
swoim niezrozumiałym języku. Bran podał Janet ramię. Z 
dwojga złego, bojąc się bardziej sztormu niż swego dzikiego 
towarzysza, poszukała schronienia pod jego wełnianym 
płaszczem - bliskość jego zwalistej postaci mimo wszystko 
podnosiła ją na duchu. Obejmując go w pasie patrzyła, jak 
fale rozbijają się o tańczący po rozszalałym oceanie statek.
   Bran stał na rozstawionych nogach, mocno wpartych w deski 
pokładu. Janet zauważyła, że palcami jednej ręki dotyka 
przegubu drugiej mierząc puls. W pewnej chwili przekręcił 
klucz do bramy i sztorm ustał, pozostawiając ogromny statek 
w objęciach ciemności.
   Po chwili poczuła, jak Bran ponownie obraca klucz 
przywracając morze i niebo. Sztorm zelżał; nastał świt i 
przed nimi ukazała się czerwona linia poranka. Pod strzępami 
żagli płynęli po bardziej już przyjaznym oceanie ku nowym 
dniom.

Na bezkresnym oceanie
Janet stała na kamiennym parapecie warownej wieży, ubrana w 
futrzany płaszcz, w wianku z kwiatów na głowie, i patrzyła 
na szare wody oceanu. Wieża wznosiła się nad głęboką fosą 
połączoną drewnianym mostem z otoczonym palisadą 
dziedzińcem. Poniżej stromo opadały ku morzu krzewy i usiane 
kamieniami wzgórza. Daleko w zatokę sięgały skaliste 
przylądki obejmując niby ramionami statek, którym przybyła.
   Janet nie miała wątpliwości, że duża zielona wyspa leżąca 
naprzeciwko Nowej Fundlandii po drugiej stronie Atlantyku 
jest Irlandią. Bran i jego rodzina nazywali ją na różne 
sposoby - najczęściej używając słów oznaczających "ziemię" i 
"matkę". Janet powoli uczyła się języka.
   Była to jednak Irlandia wczesnego średniowiecza, według 
starego stylu. Bran powiedział Janet, że za mniejszym 
morzem, na wschód, żyje król imieniem Artur. Nie miało to 
jednak większego znaczenia, jako że pierwszy lepszy lord 
uważał się tam za króla. Tego dnia Janet była podejmowana 
przez miejscowego królika, którego imię przypominało 
kichnięcie. Wszyscy uważali się za chrześcijan, ale i to 
znaczyło niewiele. Janet uczestniczyła w uroczystościach 
wielkanocnych w położonym bardziej na południe królestwie o 
nazwie Munster. Uroczystości te przypominały obrządki 
płodności i orgie narkotyczne. 
   Bran powiedział, że są już prawie w domu. Nawet Janet 
zaczynała tak do tego podchodzić. Straciła wszystkie 
torby plastykowe poza jedną i mniej więcej w połowie 
Atlantyku wyczerpał jej się zapas gazu do kuchenki, którą po 
prostu wyrzuciła do Golfsztromu. Nie mając możliwości 
odnowienia zapasu, nie zamierzała dźwigać dwukilogramowej 
pamiątki.
   Przestała myśleć o sobie jako o zaginionej, przestała też 
sobie wyobrażać swoją twarz na kartonach z mlekiem. Tutaj 
kartony z mlekiem były brązowo-białe i muczały. Nikt za nią 
nie tęsknił, ponieważ nie istniał stan Maine. Dla rodziny 
Brana było to Avalon; dla Indian ojczyzna. Do diabła, 
musiałaby się urodzić i przeżyć ze dwadzieścia lat, zanim 
ktoś by się o nią upomniał.
   - Ban-Ja-nant. - W płaszczu z kapturem i w butach z 
cielęcej skóry, cicho, na palcach, przyszła Gwyn.
   - Wiem, że jedzenie jest już gotowe. Ja tylko chciałam 
popatrzeć na morze. - Janet powiedziała to po angielsku, ale 
Gwyn zrozumiała, o co chodzi. Dziewczynka była samą 
dobrocią, pełną uwielbienia młodszą siostrą, którą Janet 
straciła, kiedy mama zabrała Sharon. Delikatnym ramieniem 
objęła w pasie Janet, szpcząc nowe słowo oznaczające 
miłość, i poprowadziła ją w stronę wiodącego na dziedziniec 
mostka. Z daleka słychać było ujadanie psów i pijackie 
śpiewy. To podochoceni myśliwi wracali z polowania wśród 
wzgórz.
   Branwen oczekiwała je u wejścia na most, troskliwie 
wygładzając płaszcz Janet; Gwyn poprawiła jej wianek na 
głowie. W czułej eskorcie kobiet Janet poszła do wielkiej 
wykładanej drewnem sali obwieszonej ogromnym łosim porożem. 
Obie kobiety były niezwykle dumne ze swojej Ban-Ja-nant. 
Branwen chciała być jej matką, Gwyn siostrą. Janet nazywała 
je matką i siostrą w języku, którego się właśnie uczyła. Na 
inne nazwy nie reagowały.
   Janet jako obiekt macierzyńskiej troski poczuła się nawet 
szczęśliwa. Uświadomiła sobie, jak wiele straciła mając
jedynie ojca. Jej dawne życie w lasach, wykopywanie domostw 
dawno zmarłych Indian i przygotowywanie się do zagłady atomowej
wydało jej się dziwną, nienaturalną egzystencją. 
Rzeczywistością stawało się tu i teraz.
   Kiedy weszła na salę, nawet mały tłusty król wstał ze 
swego dębowego tronu i wzniósł kielich. Był już mocno 
podchmielony, podobnie jak i Bran, ale pewniejszą ręką 
trzymał trunek. Na rożnie obracał się cały wół, z kopytami i 
ogonem. Prawdziwy organiczny wół - bez sterydów, pestycydów 
i - bez jąder.
   A więc król Gyfeochu był pijaczyną w koronie, zaś jego 
dziedziniec zwykłym gumnem. Tak czy siak, trwała uczta na 
jej cześć i wszyscy, od lorda do świniopasa, traktowali ją 
jak członka rodziny królewskiej, jak kogoś więcej niż ludzką 
istotę. Starcy skłaniali przed nią głowy, a piękni 
młodzieńcy zginali się wpół. Było to denerwujące, ale miłe. 
A nawet upojne.
   Po winie, wołu, bażancie i występach akrobatów Bran 
poprosił o harfę. Przyniesiono mu piękny instrument z kości 
słoniowej intarsjowany złotem. Siedząc na ławie, z jedną 
potężną nogą ugiętą w kolanie, Bran stroił harfę uśmiechając 
się do Janet. Był obdarzony pięknym, głębokim barytonem - 
wywodził się z rodu królewskiego, kraju, gdzie do znamion 
królewskości, obok balowania i picia, należał śpiew. Janet 
nie rozumiała połowy słów, ale to nie miało znaczenia. 
Wszystkie pieśni były mniej więcej jednakowe: mówiły o 
dzielnych mężczyznach i kobietach-czarodziejkach. Ban-Ja-
nant była jedną z nich. Przybyła przez Krainę Baśni z Kraju 
Dalekiego za Wyspami Zachodnimi. Żyła pomiędzy 
czerwonoskórymi Elfami z Avalonu. Kiedy Bran śpiewał, ludzie 
mu wierzyli. Nawet sama Ban-Ja-nant wierzyła mu po części.
   Wiedziała, że "ban" znaczy "jasna i piękna", wynikało to 
bowiem z pieśni Brana. Piła z czarodziejskiej posrebrzanej 
flaszy korzenne wino, gorące w najzimniejsze nawet noce. Na 
jej ręce lśnił runiczny kryształ, który odmierzał chwile 
dnia, nawet w ciemności. Obecnie jednak Ban-Ja-nant jest pod 
działaniem złego uroku, dlatego nie spodziewajcie się po 
niej, ludzie, wielu czarów.
   Janet wiedziała też, że ci obojętne jak nieprawdopodobnie 
mogłoby to zabrzmieć -Bran, Branwen, Gwyn i wszyscy inni 
rozmyślnie wyruszyli przez Atlantyk, poprzez czas i 
przestrzeń - po nią.  Przebycie Opasującego Świat Oceanu, 
znalezienie magicznej bramy, zaprzyjaźnienie się z Indianami 
i pojmanie Deeny złożyło się na podróż epicką. Całe lata 
poszukiwań zostały uwieńczone spotkaniem na plaży w pobliżu 
Eastport. To ją Bran ścigał tego dnia, nie Deenę.  
   Ale dlaczego właśnie ją? Nikt nie potrafił Janet tego jak 
dotąd wyjaśnić, a w każdym razie nie w znanych jej słowach. 
Była po prostu tą Ban-Ja-nant, którą Gwyn wielbiła, a Bran 
kochał. Wszystko to w sumie wyglądało na jedno wielkie 
kosmiczne nieporozumienie.
   Dziś Ban-Ja-nant popijała z prostego złotego kubka i 
poprzez ogień spoglądała w stronę Brana. Może ona nie była 
czarodziejką, ale Bran z pewnością był dzielny. Trwała u 
jego boku, kiedy walczył z nawałnicami i piratami u wybrzeży 
Cork. Mogło być gorzej. Ale tu i teraz nie mogło być lepiej. 
Bran chciał ją po prostu kochać dniem i nocą - miłość bez 
granic, jak mówi pieśń.
   Około północy niebo pojaśniało. Pod morzem gwiazd dwóch 
podpitych wioślarzy odstawiło ich z powrotem na statek. 
Janet siedziała na dziobie wraz z Branem i Branwen i 
wspólnie popijali z termosu grzane korzenne wino, w dalszym 
ciągu cudownie ciepłe. W ciemnościach wyczuwała jego silne 
ciało, słyszała szczery śmiech.
   Bran pobił na głowę tego alfonsa z Portland. Co do 
tamtego to Janet bardzo szybko się zorientowała, że facet 
próbował ją przyuczyć do zawodu. Jeszcze jeden stary piernik 
z głową do interesów i nosem do wiejskich talentów - 
prawdopodobnie zostanie kiedyś senatorem. Bran przede 
wszystkim okazywał jej szacunek - w pierwszym rzędzie 
przedstawił ją rodzinie. Jego matka traktowała ją jak córkę. 
Wszyscy inni jak królową. Pozycja Ban-Ja-nant była całkiem 
przyjemna, ale trapiło ją cały czas, że nie zrobiła nic, 
żeby sobie na nią zasłużyć, że ci ludzie zbyt łatwo jej 
zaufali. Zaczęła ostrzej popijać korzenne wino.
   Kiedy dopłynęli do statku, na dobre kręciło jej się w 
głowie, można nawet powiedzieć, że była rozkosznie pijana. I 
w nastroju do amorów. Bran przyniósł harfę i zaczął 
przygrywać, zaś Janet przy świetle pochodni czesała 
wspaniałą burzę rudych włosów Gwyn. Obserwowała silne palce 
Brana na strunach instrumentu. Muzyka powiedziała jej, jak 
to będzie. Jego stara podskakująca Pocahontas i Księżniczka 
Lilia Wodna nie były w gruncie rzeczy takie złe. W każdym 
razie nie była to czcza żądza, tylko terapia, na miłość 
boską, przyjacielski dyplomatyczny gest.
   W jakiś czas później leżała na swojej kołdrze obramowanej 
gronostajem. Lampy naftowe rzucały na belkowany sufit 
złocistą poświatę. Muzyka w dalszym ciągu brzmiała w jej 
głowie, to zanikając, to rozbrzmiewając głośniej, bliżej, 
jakby harfa znajdowała się w kabinie. Zasłony rozsunęły się 
i Janet zobaczyła na swoim malowanym balkonie Brana. 
Zachichotała.  B a l k o n. Ledwie mogła w to uwierzyć! Może 
w średniowieczu uważano to za coś oryginalnego.
   Janet pomachała i Bran wszedł. Szarpiąc struny usiadł na 
wielkim futrzanym łożu.
   Wydawało się to nieuniknione. Pewnego dnia czy nocy 
musiało się to stać. Nie mogła się oprzeć sile, z jaką 
przyciągała ją ta rodzina - matka i siostra - których tak 
bardzo było jej brak. Wszystko, co było do tej pory, 
odchodziło w cień. Żałowała, że sprawy nie mogą poczekać, aż 
zrozumie z tego coś więcej, aż pojmie,  d l a c z e g o  to
wszystko się dzieje, ale może po prostu człowiek nigdy tego 
nie wie.
   Bran przestał grać, odstawił harfę i uśmiechnął się do 
niej.
   - Pieprzę cię, Ban-Ja-nant.
   Znów zachichotała.
   - Chyba rzeczywiście to zrób.
   Był wyraźnie zaskoczony, ale gotów. Sięgnęła, by mu 
odpiąć broszę przedstawiającą nieprzyzwoitego węża ssącego 
własny ogon. Płaszcz opadł na podłogę i Bran porwał Janet w 
ramiona. Poturlali się spleceni w uścisku, ubrani od stóp do 
głów, a pod nimi kołysał się statek.
   I to też wydało jej się zabawne.
   - Wolnego, Conan, pozwól mi chociaż zrzucić te cholerne 
buty. - Ściągając buty i ciskając je na boki poczuła za 
cholewą sztylet. Ten ze srebrnymi końmi, ofiarowany przez 
Branwen. Niezłe zabezpieczenie, mamo. No cóż, Branwen 
zrobiła, co mogła, żeby Ban-Ja-nant czuła się bezpiecznie.
   Nie zdążyła rozebrać się do końca. Bran pieścił ją cały 
czas powtarzając słowo, które szeptała Gwyn, a które 
oznaczało miłość. A potem nagle wszedł w nią, gwałtownie, 
mocno. Naturalne narodziny, do tego się to wszystko 
sprowadza. Plątał jej się po głowie jakiś zapamiętany wers o 
tym, że miłość jest większa od cadillaca, ale nie mogła 
sobie przypomnieć, skąd ten wers pochodził.
   Janet obudziła się dobrze po północy. Lampy naftowe 
płonęły w dalszym ciągu, a obok niej spoczywała ogromna 
postać chrapiącego Brana. Poczuła się zaniepokojona, 
oszołomiona, ale jednocześnie jakoś dziwnie trzeźwa. Uniosła 
ramię Brana i zsunęła z niego klucz do bramy. Futrzane 
nakrycie leżało zmięte na podłodze. Owinąwszy się w nie 
wyszła na balkon. Morska bryza wzdymała zasłony i Janet 
poczuła ciężki, słony zapach morza. Ogromna rufa w kształcie 
łabędzia wznosiła się samotna pod księżycem, przesłaniając 
widok gwiazd.
   Mocno oparta plecami o nadbudówkę, odetchnęła głęboko. A 
więc tak to miało być? Będzie tu żyła mając Brana za 
kochanka, Branwen za matkę i Gwyn za siostrę? Dziwne. 
Obracała w rękach ciężki klucz do bramy. Kiedy będą mogli 
się lepiej porozumieć, skłoni go, żeby ją nauczył, jak się 
nim posługiwać. Ale czy i tak kiedykolwiek wróci do domu? 
Tata i Eastport wydały jej się odległe jak kraina z bajki. 
Nic dziwnego, że uważali Ban-Ja-nant za taką wyjątkową. Bez 
względu na to, kim była.
   Musiała się zdrzemnąć; kiedy się obudziła, pod wielkim 
łukiem rufy zobaczyła srebrzystą postać. Przed nią stała 
Deena z odrzuconym do tyłu kapturem. Robiła wrażenie bardzo 
ludzkiej.
   - Mówiłam ci, że po ciebie przyjdę.
   Janet złapała za klucz.
   - Jezu, Deena, ty masz wyczucie chwili.
   Deena spojrzała na nią z wyrazem jakby usprawiedliwienia. 
   - To był pierwszy punkt w czasoprzestrzeni, w którym 
mogłam po ciebie przyjść. Ta brama koło Eastport jest zbyt 
niebezpieczna. Pozastawiał pułapki i zasadzki jak ta, w 
którą wpadłam. Nie byłam w stanie ustalić okresu, w którym 
wyszedł, więc przybyłam tu do Irlandii. Wiedziałam, że 
prędzej czy później wróci do domu.
   - Wlókł mnie tutaj opętany kawał drogi - przez Nową 
Szkocję, Nową Fundlandię i Bóg jeden wie, którędy jeszcze. 
Do diabła, Deena, tyle czasu zwlekałaś... A ja właśnie... A 
my...
   - Nie zwlekałam ani chwili. Przybyłam tutaj, zobaczyłam 
statek i zaraz ukazałaś się ty, więc natychmiast 
zastosowałam środek usypiający. Będą spali do rana. A ty 
dostałaś antidotum.
   - W porządku. Gdybyś się zjawiła o jeden punkt w 
czasoprzestrzeni wcześniej, miałabyś nas oboje, wczepionych 
w siebie.
   Deena znów się roześmiała, co przypominało dzwonki na 
wietrze.
   - Mam nadzieję, że namiętność nie zawróci cię z drogi. 
Wracasz ze mną?
   - Do diabła, Deena. Właśnie doszłam do wniosku, że Bran 
nie jest taki zły. Pokochałam jego rodzinę. I oni mnie 
pokochali. Dzięki niemu zaznałam najlepszych pieszczot na 
dobranoc od czasu, kiedy się dowiedziałam, po co są chłopcy. 
A ty wparowujesz i mówisz mi: "Zbieraj się, Janet, idziemy, 
dosyć tego dobrego". Cholera. - Janet potrząsnęła głową, 
mocno ściskając rękoma poręcz balkonu, żeby przekonać samą 
siebie, że to wszystko dzieje się naprawdę.
   Deena obdarzyła ją swoim charakterystycznym chłodnym 
uśmiechem.
   - Nie chciałabym ci komplikować życia. Zostań więc i ródź 
mu dzieci, aż cię to wykończy. Aż zostaniesz 
trzydziestoletnią staruszką, która być może dożyje 
czterdziestki.
   Deena miała rację. Jak może zostać? Branwen rodziła 
dzieci i przeżyła czterdziestkę, ale Branwen to okaz 
zdrowia. Janet czuła się przy niej jak chuchro. Miesiącami 
żyła pod grozą biegunki, zapalenia wyrostka czy zwykłego 
bólu zęba. Wiedziała, co to średniowieczna stomatologia - 
żadnej tam nowokainy. Żadnych nitek do czyszczenia zębów. Po 
prostu dają ci wódki, a potem trzymają mocno i żelaznymi 
obcęgami wyrywają ząb.
   - Okay, idę. - Wśliznęła się do kabiny, żeby spakować 
plecak, starając się nie patrzeć na rozciągniętego w łóżku 
Brana, który dalej chrapał jak porwany żeglarz. Zdradza 
Brana, Branwen i Gwyn nie zostawiając im nawet listu 
pożegnalnego. A zresztą i tak nie umieją czytać. Porzuciła 
futrzaną narzutę biorąc jedynie zieloną kurtkę, najlepszą 
sukienkę, buty z nożem Branwen i portmonetkę, którą zrobiła 
jej Gwyn. Niech sobie resztę zatrzymają. Już i tak czuła się 
paskudnie.
   Janet, w dalszym ciągu zawstydzona, wręczyła Deenie klucz
do bramy.
   - Zatrzymaj go - rzekła Deena. - Klucz masz od niego, a i 
ja jestem ci coś winna. Nauczę cię, jak go używać.
   Z tymi słowy opuściły statek. Cała przyjemność 
towarzyszenia Deenie polegała na tym, że nawet w 
średniowieczu oznaczało to luksusy. U burty statku 
kołysała się do połowy zanurzona łódź podwodna, którą 
Deena nazywała "Krakan", a która przypominała szarego, 
plastykowego potwora z Loch Ness pławiącego się w zatoce. Na 
gładkim, garbatym kadłubie osadzony był smukły, przypominający 
linią brontozaura mostek kapitański, z szyją peryskopu.
   Wewnątrz wszystko było z ciepłego plastiku, który 
ustępował pod dotykiem i robił wrażenie miękkiego. Deena 
nie mogła się oprzeć pokusie wygłoszenia małego wykładu. 
Cichy napęd zamienia wodę morską w siłę dodatkowo 
wydzielającą tlen. Żadnych śrub. Kadłub pochłaniający 
dźwięki. Deena osiągnęła dno w Rowie Filipińskim i znalazła 
się tak blisko starych, rozklekotanych nuklearnych łodzi 
podwodnych, że było słychać, jak załoga onanizuje się w 
swoich kojach.
   Jedyną obsługę "Krakana" stanowił zwalisty szympans, 
którego Deena nazywała Superszympansem i który przeraził 
Janet swoim widokiem. Deena jednak ścisnęła ją za rękę.
   - Nie bój się. On jest na mnie specjalnie uwarunkowany. 
Musi mnie słuchać. - Gestem oddaliła szympansa 
obdarzając Janet filuternym uśmiechem. - Największy brak, 
jaki odczuwamy w domu, to brak ludzi.
   - Dlaczego? - Janet patrzyła, jak szympans odchodzi 
wypełniając sobą pół korytarza. - Mówiłaś, że nie było wojny 
nuklearnej.
   - Wojny nie było, ale przyrost naturalny spadł 
dramatycznie. My przez cały czas bawimy się i nie mamy czasu 
rodzić dzieci. - Poklepała Janet po brzuchu. - Mam nadzieję, 
że jesteś w ciąży. Chcesz sprawdzić?
   - Ach, jeszcze nie tak zaraz. Na razie mam dość silnych 
wrażeń. - Nie chciała być w ciąży, a zresztą wszystko 
wskazywało na to, że Deena nie zabiera jej bezpośrednio do 
Eastport.
   W tej chwili była po prostu szczęśliwa, że wróciła na 
łono cywilizacji, według nowego stylu. Cudowny też był 
powrót do normalnej diety. Kuchnia Deeny nie przewidywała 
żadnych zdechłych zwierząt. Ciasto drożdżowe, krem z 
ryżu, egzotyczne sery, przetwory owocowe, liofilizowane 
warzywa, które ożywały w garnku, i tofu w dwudziestu ośmiu 
smakach. Swami Prabhupada dostałby karmicznego orgazmu. 
Deena pokazała jej, jak obsługiwać kuchnię "Krakana" i już 
wkrótce Janet gotowała dla nich obu.
   Po kilku dniach spędzonych na morzu przeszli przez bramę 
środkowoatlantycką, której używał Bran. Była to ich 
największa brama, wyjaśniła Deena, służąca do przewożenia 
najpotężniejszych ładunków. Deena pokazała też Janet, jak 
się posługiwać kluczem, żeby znaleźć bramę i wybrać 
odpowiedni moment przejścia. Nalegała, żeby to załatwić 
jednym szybkim skokiem aż do końca średniowiecza, "dziesiąty 
wiek starego stylu". Miała do załatwienia ważne sprawy na 
Orkadach.
   Płynęły wzdłuż wybrzeży Irlandii, które mało się zmieniły 
w ciągu czterech wieków - pozostały te same gęste lasy i 
ciemne ostępy. Tempo życia w średniowieczu było jak gdyby 
zwolnione. W okolicy północnej Szkocji, w kanale Fair Isle, 
spotkały czerwony statek z uśmiechniętą głową smoka na 
dziobie. Załogę stanowili potężnie zbudowani, krzepcy 
mężczyźni - typowi wikingowie. Sądząc z tego, że na widok 
wynurzającego się "Krakana" nie okazali szczególnego 
ożywienia, musieli już wcześniej robić z Deeną interesy. W 
każdym razie patrzyli na nią z respektem, kiedy pojawiła się 
na pokładzie. W swoim bajecznym srebrzystym kostiumie mogła 
najodporniejszego wikinga przyprawić o zawrót głowy. Janet 
widziała, jak jedni się żegnają, inni zaś robią znaki 
palcami przywołując różnych bogów. W swojej wełnianej 
sukience i zielonej kurtce z miedzianymi napami czuła się 
niemal normalnie.
   Na pokładzie obcego statku były kobiety i dzieci, co 
zdziwiło Janet, która nie słyszała, żeby wikingowie brali ze 
sobą w morze rodziny. Kobiety siedziały zbite w ponurą 
gromadkę pod jedynym masztem, zbyt przestraszone lub znękane 
morską chorobą, żeby robić cokolwiek poza tuleniem się do 
siebie.
   Statek wpłynął w Cieśninę Północną i zakotwiczył w porcie 
pełnym łodzi rybackich i pękatych kupieckich  k n o r r ó w, 
gdzie mężczyźni wysadzili na brzeg kobiety i dzieci. Deena 
powiedziała, że Orkady i północna Szkocja stanowią część 
Norwegii, tu i teraz. Była w dobrych stosunkach z Jarlem 
Thorfinnem Rozpruwaczem, spokrewnionym z Audem Wielkogłowym, 
Ketilem Płaskonosym i wszystkimi najważniejszymi ludźmi w 
Norwegii.
   Rynek był podniecający na swój prymitywny rybny sposób. 
Nad otwartymi straganami, gdzie wypatroszony dorsz rozkładał 
się w słońcu, bzyczały roje much. Sam widok warzyw i mięsa 
niemal wystarczył, żeby Janet dostała biegunki. Wszędzie 
leżały sterty najróżniejszych przedmiotów - były to mosiężne 
misy, gliniane dzbany, sztuki materiału, pierścienie, 
spinki, miecze, kolczugi. Większość tych rzeczy musiała 
pochodzić z kradzieży, ponieważ małe rybackie miasteczko nie 
było w stanie wyprodukować nawet dziesiątej ich części.
   Janet miała w torbie pełno rzymskich monet, które dała jej 
Branwen. Nie mogąc się oprzeć potrzebie wydawania pieniędzy, 
zaczęła kupować absolutne śmiecie: sznurki czerwonych 
szklanych paciorków, pierścionki pozieleniałe wskutek 
starcia wierzchniej warstwy złota, ceramikę z "Dalekiego 
Wschodu", która tak się miała do prawdziwych chińskich 
wyrobów, jak to, co oferował dom towarowy w Eastport, i na 
koniec okrągłą miedzianą broszkę, która przedstawiała węża 
połykającego swój ogon i przypominała jej Brana. Nikogo nie 
obchodziło, że na jej złotych monetach była odciśnięta głowa 
jakiegoś zmarłego cezara. Wydawali jej reszty srebrnymi 
bizantami i dużymi miedziakami.
   A potem poszły na targ niewolników. Mężczyźni ze statku 
pousadzali kobiety i dzieci pomiędzy innymi istotami o 
pustych oczach, będących ludzkim towarem. Janet zorientowała 
się, że mężczyźni nie byli jedynie krzepkimi bandziorami, 
ale również handlarzami niewolników. W tym punkcie 
czasoprzestrzeni egzotyczna, cuchnąca wyprawa obróciła się w 
coś naprawdę odrażającego.
   Deena okazała zainteresowanie dwiema matkami z dziećmi.
   Janet była oburzona.
   - Co ty robisz?
   - Chcę je uratować - odparła. - Tutaj są źle traktowane. 
Istnieje u nas coś w rodzaju dozwolonego limitu imigrantów i 
w tych granicach możemy przyjmować pewną liczbę 
nieszczęśników z przeszłości.
   Janet popatrzyła po ludziach wystawionych na sprzedaż - 
chłopcach, dorosłych mężczyznach, kobietach z dziećmi. 
Uznała, że najstarsi z nich nie zarobiliby nawet na swoje 
utrzymanie. W pewnym momencie dostrzegła skuloną samotną 
dziewczynkę o szeroko rozwartych oczach i płomiennie rudych 
włosach. Była to jak gdyby młodsza wersja Gwyn, mniej więcej 
ośmioletnia. Janet nie mogła oderwać od niej wzroku.
   - Weź i ją.
   - Którą? - Deena spojrzała we wskazanym kierunku, a 
następnie potrząsnęła głową. - Nie. Wiem, że masz dobre 
serce, ale ja już wyczerpałam limit.
   Janet nie ustępowała.
   - Mówiłaś, że przyszłość potrzebuje ludzi.
   - Ale ona się nie nadaje. Jest za duża, żeby się szybko 
przystosować, a za młoda, na niańczenie dzieci. 
Najlepsze są matki karmiące. Ich uwaga jest całkowicie 
skierowana na potomstwo, które wzrasta już w naszej 
obyczajowości błyskawicznie chwytając język.
   Janet patrzyła na Deenę z niedowierzaniem. Handlarz 
niewolników poczuł interes i zaczął się koło niej kręcić.
   - Posłuchaj, jeżeli ją tak zostawimy, kupi ją jakiś 
napalony zboczeniec, który ją potrzyma aż do czasu, kiedy 
się będzie nadawała do pieprzenia. - Sądząc z wyrazu twarzy 
mężczyzn, nie czekaliby dłużej niż rok czy dwa. Janet 
widziała, jak kupujący rozbierali chłopców i dziewczynki do 
naga, jak podziwiali ich tyłeczki, wymieniając w 
staroskandynawskim na ich temat żarty, które nie wymagały 
tłumaczenia. Dlaczego Deena nie kupiła ich wszystkich na 
pniu?
   W łamanym języku gaelickim Janet zaczęła pertraktować z 
handlarzem. Żałowała, że nakupiła tyle śmiecia, bo w 
rezultacie skończyło się na tym, że musiała przebić 
kudłatego zboczeńca bełkoczącego nad przerażoną dziewczynką.
   Płacenie okazało się problemem. Musiała opróżnić całą 
swoją torbę zostawiając sobie jedynie miedzianą broszkę i 
klucz do bramy. Handlarz wziął rzymskie monety, greckie 
bizanty i duże miedziaki, ważąc je starannie na małej wadze. 
Zaprotestował tylko przeciwko amerykańskiej walucie. Żaden 
szanujący się wiking nie będzie podcierał tyłka papierowymi 
banknotami. Nie chciał też bilonu. Szydził z 
dziesięciocentówek i ćwierćdolarówek - uznał, że to 
miedziane krążki jedynie pokryte srebrem - co dowodziło, że 
średniowieczny ciemniak ma więcej zdrowego rozsądku od 
amerykańskiej mennicy. Janet poczuła się głupio kupując 
niewolnicę za dolary z posągiem wolności i pensy z głową 
Lincolna. Chociaż nawet nie w połowie tak głupio, jak mógłby 
się poczuć archeolog, który je być może znajdzie w skarbcach 
wikingów. Janet wiedziała, że jest to rodzaj znaleziska, o 
którym się nic nie mówi, tylko chowa do kieszeni. Wyobraźmy 
sobie na przykład, że wstajesz podczas konferencji i mówisz, 
że znalazłaś dolara z 1979 roku z napisem "W Bogu ufamy", 
wybitego przez Haakona Dobrego. Wprawdzie wieku miedzi nie 
da się określić metodą węgla radioaktywnego, ale za to łatwo 
stracić pracę pod zarzutem psychicznej niestabilności i 
niepoważnego traktowania zawodu.
   Janet jeszcze ciągle brakowało pieniędzy. Już-już Knut 
Gwałciciel Nieletnich miał wziąć rudowłosą dziewczynkę, 
kiedy Deena skinęła na jednego ze swoich kumpli, handlarzy 
niewolników, który sięgnął do swojej kiesy i pokrył różnicę.
   Deena objęła Janet srebrzystym ramieniem.
   - Masz aż za dobre serce, ale to dlatego wtedy mi 
pomogłaś. W dalszym ciągu mam wobec ciebie dług 
wdzięczności.
   Delikatny srebrzysty dotyk obudził w Janet poczucie winy. 
Nie miała odwagi zdradzić Deenie motywów swego postępowania; 
pozwoliła jej wierzyć, że jako Ban-Ja-nant była tylko 
nieświadomym niczego obserwatorem.
   Janet ujęła rudowłosą dziewczynkę za rękę i z jakimś 
dziwnym, absurdalnym uczuciem poprowadziła ją na statek. Co 
ona z nią zrobi? Kupiła ją przecież tylko z tego powodu, że 
mała przypominała jej Gwyn.
   - Czy wy kiedykolwiek zwracacie tych ludzi ich czasom? - 
spytała Deenę.
   Deena uśmiechnęła się smutno.
   - Nie możemy podróżować przez historię tylko po to, żeby 
naprawiać krzywdy. To beznadziejne zadanie nie miałoby 
końca, a uratowani cierpieliby jeszcze bardziej na skutek 
naszej ingerencji. Ci ludzie pochodzą najprawdopodobniej z 
miejsc, które już nie istnieją, dlatego obawiam się, że od 
tej małej się nie odczepisz.
   Dziewczyny wsiadły na "Krakana" i pożegnały wesołą załogę 
handlarzy niewolników. Janet wzięła przerażone dziecko do 
swojej kabiny. Małą najpierew sprzedano, potem zagłodzono, 
wreszcie kupiono z licytacji i zabrano w podróż morską dając 
do połknięcia plastykowemu smokowi. Janet uklękła przy niej 
częstując ją tofu. Staroskandynawski brzmiał jak 
pochrząkiwanie świni, spróbowała więc gaelickiego.
   - Mam na imię Janet. - Postukała się w pierś.
   Ze słabym uśmiechem dziewczynka wytarła z buzi 
truskawkowe tofu i powiedziała:
   - Gwyn.
   Po krótkiej wymianie zdań w łamanym języku gaelickim 
Janet dowiedziała się, że Gwyn pochodzi z Irlandii, że jej 
matka nazywa się Branwen, a brat Bran. Janet stwierdziła, że 
dygocze jeszcze bardziej niż mała. Zaprowadziła ją wraz z 
jej opowieścią do Deeny, która właśnie wytyczała dalszy kurs 
statku. Deena słuchała przez jakiś czas historii Gwyn, po 
czym powiedziała:
   - Zapytaj ją, jak się nazywała jej babka ze strony matki.
   Błękitne oczy małej zapłonęły.
   - Gwyn - odparła.
   - Widzisz? Te imiona występują przemiennie. Co drugie 
pokolenie mają w rodzinie Gwyn. Skoro jej matka ma na imię 
Branwen, to mała musi mieć także i brata Brana. Jest to 
wśród Celtów imię równie częste jak rude włosy.
   Janet wiedziała, że to prawda. Słyszała, że Bran 
wyśpiewywał te imiona w swoich staroirlandzkich pieśniach.
J e j  Gwyn i  j e j  Bran muszą już nie żyć od setek lat. 
Jakież to smutne. Zatęskniła za domem.
   Ale Deena nalegała, żeby najpierw zobaczyła przyszłość.
   - Przybyłam wprost po ciebie. Nawet nie odprowadziłam 
mojego kontyngentu ludzi. Chodź ze mną. Jak wypełnię swoje 
zadanie, odwiozę cię do domu - o ile w dalszym ciągu 
będziesz chciała wracać.
   Janet nie mogła odmówić. Deena przecież po nią przyszła. 
Tyle że chciała najpierw załatwić swoje sprawy, pozbyć się 
Gwyn i dopiero potem wziąć kurs na Eastport.
   Deena pozwoliła Janet wykonać długi skok przez bramę 
środkowoatlantycką za pomocą klucza Brana. Wyłoniły się na 
Atlantyku dalekiej przyszłości, o jedną bramę przed domem. 
Kiedy "Krakan" znalazł się u wybrzeży Maine, Janet 
stwierdziła, że przyszłość Eastport nie rysuje się zbyt 
różowo. Na głębokości peryskopu woda wibrowała zielonkawym 
światłem słonecznym, a łódź podwodna przemykała się wśród 
zatopionych budynków oblepionych rozgwiazdami. Obrośnięte 
glonami okna ziały ku Janet pustymi otworami. Widać było 
ulice, parkingi, przejścia nadziemne i - w płytkich 
miejscach na dnie morza - baseny pływackie. Wyglądało na to, 
że wybrzeże Maine tak zostało zbudowane, że musiało się 
zapaść.
   - Efekt cieplarniany - powiedziała Deena. - Lody polarne 
stopniały i zalały całe wybrzeże atlantyckie. - Największe 
budynki były w dalszym ciągu zamieszkałe: dolne piętra 
zostały zalane plastykiem, wyższe wznosiły się w górę ku 
światłu. Łodzie podwodne cumowały na poziomie ulicy, zaś ich 
ślady krzyżowały się na powierzchni wody powyżej. 
Zmniejszająca się populacja nie rościła sobie praw do 
niższych budynków tworzących mozaikę na dnie oceanu.
   - Na pewno spodoba ci się nowy, niemal tropikalny klimat 
- rzekła Deena. - No cóż, Maine nie zginie bez podrywaczy z 
narciarskich ośrodków wypoczynkowych, ale szkoda tych 
wszystkich miast od Portsmouth do Eastport. Nic dziwnego, że 
Indianom nie zależało na odzyskaniu Maine.
   Zacumowały przy cienkiej jak pajęczyna białej podstacji 
zbudowanej nad tą samą bramą, przy której całe wieki temu 
Janet zaparkowała swojego jeepa.
   - Jesteśmy prawie w domu - zakomunikowała Deena. - Już 
bliżej nie można przyprowadzić łodzi podwodnej. Wszystkie 
bramy prowadzące do okresu rodzimego są małe i położone na 
szelfach kontynentalnych. To rodzaj kwarantanny, która 
gwarantuje, że klucze do bram nie zostaną użyte przeciwko 
nam. W ten sposób ludzie nie mogą się przedostać do naszego 
rodzimego okresu, a statki nie mogą wpływać na nasze wody. 
Muszę jeszcze załatwić dla nas badania lekarskie: dla 
ciebie, dla mnie i dla tych wszystkich ludzi. Przeszłość 
nękają najrozmaitsze choroby, zupełnie nam niepotrzebne. - 
Przejechała palcami po swoich białych włosach, odgarniając 
je z czoła. Znalazłszy się niemal w domu, powinna czuć się 
zrelaksowana, zamiast tego jednak robiła wrażenie zmęczonej.
   - Ile ty masz lat, Deena? - Nigdy do tej pory nie 
przyszło Janet do głowy, żeby ją o to spytać.
   Na twarz Deeny powrócił chłodny uśmiech.
   - Nawet gdybym ci powiedziała, to byś i tak nie 
uwierzyła. Zresztą możemy o tym później porozmawiać. Masz 
przed sobą wspaniałą przyszłość. Weź swoje rzeczy. Najpierw 
przepuszczę tamtych, a potem wrócę po ciebie.
   Janet poszła do kabiny, żeby się spakować, ale Gwyn już 
tam nie zastała. Do licha, małpa musiała ją zabrać do komory 
drzwiowej razem z innymi. A Janet chciała wytłumaczyć małej 
wszystko, krok po kroku, żeby ta się nie bała. Widziała, że 
Deena ustanowiła bardzo wyraźną granicę pomiędzy nią a 
resztą. Niepokoiła ją myśl, że Deena ma ją za inną niż Gwyn, 
inną niż oni wszyscy.
   Dobrze, że przynajmniej Deena jej nie popędzała. Janet 
powrzucała rzeczy do plecaka i do torby, aż zostały same 
buty. Biorąc je do ręki poczuła nóż. Nóż Branwen z 
rozpędzonymi srebrnymi końmi na ostrzu. A jeśli mała Gwyn 
rozpozna nóż? I powie, że ten nóż należy do jej matki? Janet 
przyjęła wyjaśnienie Deeny. Ale co będzie  j e ś l i? Poczuła 
w torebce broszkę i klucz do bramy. Ożyły wspomnienia, jakby 
widziała rzeczy, które dopiero miały się zdarzyć.
   Naciągnęła buty, przewiesiła torbę przez ramię i 
specjalnym rękawem udała się do podstacji o białych 
ścianach. Nie było tam Deeny, ale w ślepych drzwiach 
sterczał Superszympans. To musi być komora drzwiowa, w 
której z pewnością czeka Gwyn. Czegóż innego mogłaby 
pilnować małpa?
   Idąc wolno Janet wskazała kciukiem łódź podwodną.
   - Hej, Cheeta, Deena cię potrzebuje, ale szybko. Ja 
popilnuję drzwi.
   Małpa poczłapała do rękawa. Jak tylko zniknęła jej z 
oczu, Janet uderzyła w małą zieloną płytkę. Biała ściana 
rozsunęła się. Komora zajmowała prawie całą podstację. 
Zarówno wygląd pomieszczenia, jak i jego zapach wydały się 
Janet aseptyczne i - poza żółtym matowym kręgiem stanowiącym 
samo przejście - olśniewająco białe. Jej oczom ukazali się 
ludzie Deeny, którzy w żałosnych gromadkach siedzieli poza 
obrębem pierścienia, znużeni i zatroskani.
   Naciskając wewnętrzną płytę, by zamknąć drzwi, Janet 
zawołała cicho "Gwyn". Wszyscy obecni spojrzeli w jej 
stronę. Co miała dalej robić? Dziewczynka podniosła się i 
ruszyła ku niej biegiem. Zanim jednak do niej dotarła, Janet 
skamieniała wpatrując się w drugi koniec komory.
   Po drugiej stronie żółtego kręgu siedziała kobieta w 
wieku Janet, o tym samym kolorze włosów i oczu. Kobieta była 
od niej tęższa i miała surowsze rysy, a jej młode, obfite i nie 
spętane stanikiem piersi obciskała kolorowa trykotowa 
koszulka. Długie, zaczesane do tyłu włosy przytrzymywała 
opaska, której tak bardzo nie lubił tata, twarz zaś kobiety 
wydała się Janet tak znajoma jak twarz ze zdjęcia, które 
ukryła pod podłogą na stryszku. Kobieta trzymała na ręku 
Jima juniora, a obok niej, uczepiona maminej minispódniczki, 
stała Sharon.
   Biała ściana za Janet zaczęła się rozsuwać. Janet 
błyskawicznie skoczyła w bok wlokąc za sobą Gwyn i obydwie 
przylgnęły płasko do ściany komory. W tym momencie weszła 
Deena. Janet mocno uderzyła w wewnętrzną płytę, 
przytrzymując ją tak, żeby zablokować przejście małpie.
   Deena obróciła się. 
   - To jest moja mama - powiedziała Janet wolną ręką 
wskazując kobietę. - A to mój brat. I młodsza siostra.
   Deena zagryzła wargę.
   - Nie byłam pewna - powiedziała wolno - ale 
podejrzewałam. Mówiłaś, że zniknęli w pobliżu tego miejsca, 
gdzie prowadziłam nabór ludzi. Nieźle się nad tą partią 
namęczyłam.
   - Nabór? Deena, to jest normalne kidnaperstwo.
   Szare oczy Deeny uciekły w bok. Janet w dalszym ciągu 
przytrzymywała płytę. Deena powiedziała:
   - Kiedy ją braliśmy, nie wiedziałam, że ty istniejesz. W 
przeciwnym razie wzięlibyśmy i ciebie. Pochodzisz z dobrego 
pnia.
   - Z dobrego pnia? - Janet mało nie zadławiła się tymi 
słowami. Mocniej uchwyciła Gwyn.  S w o j ą  Gwyn. Córkę 
Branwen. Teraz już nie miała co do tego wątpliwości.
   - Deena, ty jesteś najzwyklejszą handlarką żywym towarem, 
w srebrnym kostiumie. Nic dziwnego, że łączy cię przyjaźń z 
morskimi bandziorami i gwałcicielami Jarla Thorfinna. To jest 
Gwyn, prawda? Przepuszczałaś ich statki przez bramę 
atlantycką do czasów, kiedy te nabory były łatwiejsze.
   - Nam tak bardzo brakuje ludzi - pożaliła się Deena. - 
Przecież nie możemy pozwolić, żeby superszympansy 
wychowywały nam dzieci. To nie myśmy zrobili ze Skandynawów 
piratów. Wykorzystujemy materiał ludzki, który znajdujemy i 
ograniczamy się do minimum. Wierz mi, że służymy dobrej 
sprawie.
   Omijając wzrokiem Deenę Janet patrzyła na swoją matkę. 
Widziała przerażoną młodą kobietę tulącą do siebie dwójkę 
małych dzieci i odciętą od pierworodnej córki, którą 
przecież musiała kochać. W oczach Janet wezbrały łzy.
   - Ja chcę zabrać moją matkę do domu.
   Trzymała drzwi, ale gdyby je nawet puściła, to i tak 
Deena miała w pogotowiu swoją małpę. Żadna z nich się nie 
ruszyła. Obie dyszały ciężko. Pierwsza przemówiła kobieta w 
srebrnym kostiumie:
   - Daj szansę swojej przyszłości. Zabierzesz ich do ich 
czasu, to będą żyli i umrą w nędzy. Skrócisz wszystkim 
życie o całe dziesięciolecia.
   Janet z trudem zdobyła się na odpowiedź.
   - M n i e  już ty skróciłaś życie o więcej niż dziesięć 
lat. Pozwoliłaś mi wzrastać w świadomości, że matka mnie 
odtrąciła, że mnie nie chciała. I po co to wszystko? Po to, 
żebyście mieli niewolników do wychowywania waszych dzieci i 
wykonywania najróżniejszych posług, którymi sami już nie 
chcecie sobie zawracać głowy. Deena, ja nie jestem 
szympansem ani rasowym psem z papierami, którego można 
wykorzystywać do celów rozpłodowych, żeby wam przysparzał 
dalszych cholernych niewolników.
   Srebrzysta ręka Deeny złapała Janet za ramię. Chłodny 
kontakt był jakby obezwładniający. Dłoń Janet wypuściła 
płytę drzwi. Głos Deeny wydawał się bardzo spokojny, bardzo 
odległy.
   - Mój kontyngent został wyczerpany. A ty najwyraźniej nie 
możesz podjąć żadnej rozsądnej decyzji, więc ja ją za ciebie 
podejmę. - Sięgnęła obok Janet do zielonej płyty. 
Dwustukilogramowy szympans czekał tylko na rozkazy.
   Janet dosłownie uwiędła w uścisku Deeny. Wolną ręką 
sięgnęła do cholewy buta i namacała nóż, który dała jej 
irlandzka matka. Jej palce zamknęły się na rękojeści. 
Dobywając resztek opuszczających ją sił zatopiła nóż w dłoni 
Deeny przygważdżając ją do plastykowej ściany tuż przy 
płycie.
   Deena syknęła i puściła Janet cofając się jak przed
zarazą.
   - Ty dzikusko.
   Obydwiema rękami Janet złapała za klucz do bramy i 
ściągnęła go Deenie z przegubu dłoni.
   - Tak - rzekła - jestem właśnie dzikuską, więc się 
trzymaj z daleka ode mnie, od mojej rodziny, od Brana. 
Zostanie ci jeszcze i tak dużo czasu, z którym będziesz 
mogła sobie igrać. - Nie wiedziała, czy Deena zastosuje się 
do jej życzeń, ale co szkodziło spróbować. Janet widziała 
przed sobą przyszłość jako serię wyraźnych punktów w 
czasoprzestrzeni. Zabierze Gwyn do domu do Branwen. I wtedy 
odda Branowi klucz do bramy, żeby mógł chronić rodzinę. W 
rzeczywistości zrobiła to już dawno temu, zanim jeszcze 
spotkała Brana na plaży.
   Początek mieszał się teraz z końcem - Janet wprawiała 
właśnie w ruch wypadki, które miały doprowadzić do jej 
porwania. Kiedy wróci z małą Gwyn, zjawi się przed rodziną 
Brana nie wiadomo skąd: Ban-Ja-nant, która zwraca im córkę i 
daje klucze do bram. Nic dziwnego, że Gwyn ją wielbiła. Nic 
dziwnego, że kochał ją Bran. Nic dziwnego, że kierując się 
jej opowieścią tropili ją przez czas i przestrzeń: właśnie w 
ten sposób Bran znalazł ją na plaży.
   Nadświatło w niesamowity sposób igrało ze związkiem 
przyczynowo-skutkowym zamieniając czasoprzestrzeń w węża 
połykającego własny ogon. Przypuszczała, że odda również 
Branowi broszkę w torbie, którą dostała od Gwyn.
   Mocno przyciskając do siebie Gwyn Janet wkroczyła w żółty 
krąg bramy. A następnie ze słowami: "Mamo, to ja, Janet, 
przyszłam po ciebie" sięgnęła po siedzącą w drugim końcu 
pierściania kobietę.
   Matka wstała i tuląc do siebie dwójkę malców postąpiła ku 
swojej dorosłej córce. Janet patrzyła na nią cały czas 
wyciągając rękę. Boże, jaka ona jest do mnie podobna. Oto 
jesteśmy, w odległości zaledwie paru metrów od siebie, w tym 
samym wieku - jednocześnie. Janet usłyszała za sobą 
rozsuwające się drzwi - wiedziała, że to przechodzi 
Superszympans.  
   Ujmując matkę za rękę pociągnęła ją wraz z bratem i 
siostrą do koła, tam gdzie była już Gwyn.
   - Mamo, ja jestem Janet, twoja córka. Zabieram cię do 
domu. - W chwili gdy Superszympans ruszał do ataku, 
przekręciła klucz.
   Zapadła ciemność.
                        Przełożyła Zofia Uhrynowska-Hanasz

przypis do 4 strony maszynopisu
* Inaczej Massachusetts.

                    R. GARCIA Y ROBERTSON 
Dawniej wykładowca historii nauki na uniwersytecie w Los 
Angeles, dziś utrzymuje się już wyłącznie z pisarstwa. W 
jego opowiadaniach przeplatają się elementy SF i fantasy 
(zwłaszcza mitologii skandynawskiej). Nowy, ciekawy talent. 
Mieszka wśród lasów ze swoją żoną Michelle i dwiema córkami.
   "Not Fade Away" to tytuł piosenki, która pojawia się w 
opowiadaniu. W swobodnym przekładzie oznacza "Nie znikaj".
                                                          
                                                    D.M.