fMałgorzata Musierowicz

 Małomówny i rodzina


 Wydawnictwo Akapit Press, Poznań  1990 r.


Słówko od autorki:

Drodzy Czytelnicy!
"Małomówny i rodzina" to był mój debiut. Wydała go w roku 1975 Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.
Niestety, nie o każdym pisarzu można powiedzieć, że zadebiutował dziełem genialnym. Co do mnie, czytając teraz "Małomównego" po latach, zdałam sobie sprawę, że zgrzytam zębami.
Kiedy więc zaproponowano mi wznowienie "Małomównego" postanowiłam, że książkę tę poprawię - i w rezultacie napisałam ją na nowo.
Jeśli istnieją czytelnicy przywiązani do pierwszej wersji, chcę ich tu przeprosić. Niechże mnie zrozumieją: nie każdemu w latach dojrzałych trafia się sposobność naprawienia błędów młodości. Mnie się trafiła. Musiałam z niej skorzystać.
Poznań, lipiec 1990


23 czerwca 1974, piątek

Ryknęła krowa. Jej ciepły, nabrzmiały uczuciem głos poniósł się łagodnie przez ciszę poranka i bez przeszkód osiągnął poddasze dużego, starego domu na wzgórzu.
Okno na poddaszu było szeroko otwarte i tęskna krowia wypowiedź wpłynęła tam na lekkim podmuchu wiatru. Mały pokoik zalany słońcem wypełniało smaczne posapywanie śpiących dzieci.
Było ich troje: dwaj chudzielce - czternastoletni Munio i młodszy 
o rok Tunio oraz ich pulchna, pyzata i rumiana sześcioletnia siostrzyczka, z oczywistych powodów zwana w rodzinie Rzodkiewką.
- Nie jedz z pełnymi ustami - odpaliła Babcia, powodując wybuch śmiechu.
- Klimkowie - przebiła się przez hałas Mama - Klimkowie już się ofiarowali z pożyczką. Będzie świetnie. Będzie wspaniale. Zobaczycie. Pensję będę miała taką, jak tu, ale o wiele mniejsze wydatki.
No i przecież nie muszę rezygnować z tych wszystkich tłumaczeń. Poradzimy sobie.
Munio przetarł okularki. - Zbulwersowany - rzekł. - Wstrząśnięty. Pod silnym wrażeniem nowin utracił właściwą mu równowagę ducha. Edmund Ptaszkowski musi teraz się namyślić.
- Zostawić kumpli z klasy? - Tunio uniósł jasne brewki nad czarnymi oczami, takimi samymi jak Mamine. Miał też jej jasnozłote
włosy i jej uśmiech, tyle że bardziej zawadiacki. - Wyjechać 
w nieznane?
- Będziemy tam ciągle razem - namawiała Mama. - Biblioteka mieści się na parterze naszego domu! A dom stoi nad jeziorem, a na jeziorze jest wyspa, a wokół takie wspaniałe lasy...
- Grzybki!!! - zakrzyknęła zelektryzowana Babcia.
- A łódka tam jest? - dla Munia to było najważniejsze. Ten wątły mózgowiec o wrażliwej, delikatnej twarzy i wielkich oczach przesłoniętych okularami, żywił tajemne uwielbienie dla sportu
i atletycznych wyczynów. - Bo rozumiesz, kochana, po co nam jezioro bez łódki?
Mama wyznała, że jakoś się za tym nie rozglądała.
- Ostatecznie, zbuduję łódkę sam - pocieszył się Munio z niezachwianą wiarą we własne możliwości. - Indiańską łódź z wydrążonego pnia.
- Naturalnie tratwę z bali - dorzucił Tunio z pełnymi ustami.
- Jadę! - zdecydował się Munio.
- Ja też! - pospieszył Tunio, rozsiewając okruszki. Rzodkiewka, wtulona w Mamę, wystawiła spod jej łokcia miłą, okrągłą buzię z miłą kluseczką nosa i miłymi szparkami burych oczu.
- Ja też! Mnie się bardzo podoba ta nazwa: Śmietankowe! Jest taka... słodziutka. - Oczywiście, wszystkich to strasznie rozśmieszyło. Nie zdążyła im wyjaśnić, że nazwa miasteczka skojarzyła się jej 
z pulchnymi, lśniącymi zwałami bitej śmietany, otaczającymi dom
• rozpływającymi się w czekoladowym jeziorze. Ale to może i lepiej, bo śmieliby się jeszcze bardziej, jak zwykle, gdy mówiła o jedzeniu.
No i właśnie wczoraj przyjechali do tego Śmietankowa. Munio i Tunio skończyli rok szkolny i długo się żegnali ze swymi niezliczonymi kolegami, więc oczywiście w ostatecznym pakowaniu pomogli dopiero 
w sam dzień wyjazdu. Pakowali się i pakowali, kierowca się niecierpliwił, wskutek czego wszystko wszystkim leciało z rąk - wreszcie ruszyli i dotarli do Śmietankowa około północy. Zasypiające na stojąco dzieci ułożono czym prędzej do snu i ledwie Rzodkiewka przyłożyła głowę do poduszki - już był ranek. Siódma rano, pierwszy dzień w Śmietankowie. Rzodkiewka wyskoczyła z łóżka, przeszła boso po skrzypiącej podłodze i wyjrzała przez okno.
Oczywiście nie było bitej śmietany. Dom otaczały rozłożyste
drzewa owocowe i to było równie piękne: skoro tylko Rzodkiewka wychyliła głowę z okna, uśmiechnęły się do niej złotoróżowe kulki dojrzałych czereśni, gęsto rosnących na wielkim drzewie. Ogród był duży, cienisty, szumiący i tajemniczy. Ktoś kiedyś zasiał tu piękną trawę, posadził irysy i krzewy róż - ale teraz wszystko ginęło 
w rozwichrzonej, pachnącej gęstwinie ziół i chwastów. Za rozwalonym płotem zieleniła się spadzista łączka, schodki z drewnianych bali wiodły na plażę. Dalej leniwie pluskało jezioro, a słońce nad nim
wyglądało jak świeżo wymyte.
Rzodkiewka poczuła, że nie wytrzyma w domu ani chwili dłużej.
Starając się nie skrzypnąć podłogą, przeskoczyła śpiących na materacach braci, ubrała się szybko i wyszła z pokoju.
Już na schodach stało się jasne, że to Mama wstała pierwsza. Jej radosne pogwizdywanie dobiegało z kuchni na parterze wraz
z zapachem jajecznicy na boczku.
- Słyszałam jak wstałaś - powiedziała Mama, roześmiana i bardzo
ładna w szafirowym szlafroczku. - W tym naszym nowym domu podłogi skrzypią ze starości. - Pocałowała córkę w rumiany policzek 
i postawiła przed nią jajecznicę, chleb z masłem i ogromną michę, aż po brzegi wypełnioną najpiękniejszymi czereśniami.
Tymczasem zapach smażonego boczku dotarł aż na piętro, przedostał się przez uchylone drzwi i kusząco połechtał dwa zgodnie
posapujące nosy. Munio i Tunio obudzili się jednocześnie. Munio sięgnął po okulary, które - pedantyczny jak zwykle - schował
wieczorem do kieszeni bluzy. Przez ich grube szkła rozejrzał się po otoczeniu i spytał leniwie:
- Jakiż mię anioł z łoża kwiatów budzi?
- Co to. Słowacki od rana?
- Szekspir, Szekspir, niedouczku.
Tunio odgarnął skudłaconą przez noc białą grzywkę. - Idziemy na łódki, mistrzu?
- Pytanie, czy tu w ogóle są łódki, mój malcze - rzekł 
z powątpiewaniem Munio, wciągając skarpetki na patykowate odnóża.
- Warto by rzecz zbadać.
- Coś pachnie bardzo milutko...
- Jakoby śniadanko.
- Wskazany jest pośpiech - oznajmił Tunio przezornie. - Rzodkiew już znikła.
Z łomotem zbiegli po schodach - cóż to były za schody! Nie żaden beton, skądże! Drewniane, dudniące pod stopami, okolone wyślizganą poręczą, zbiegały szerokim łukiem do mrocznego hallu. Stamtąd wchodziło się już do kuchni, wypełnionej bursztynowym światłem. 
W kuchni - oczywiście - urządziła się już Rzodkiewka. Siedziała za wielkim stołem z desek i pracowicie ruszała szczękami.
- Uszanowanko dla pięknych pań - rzekł szarmancko Tunio.
- Jak apetycik, luba Rzodkiewciu? Czyżbyś przez nieuwagę zostawiła nam jakieś ochłapy?
Rzodkiewka nadęła się, ale zanim zdołała wybuchnąć z całą
mocą, Mama postawiła przed chłopcami talerze. 
- Zostawcie niebożątko w spokoju. Lepiej sami jedzcie.
Munio poprawił okulary i przyjrzał się bacznie zawartości niebieskiego kubka.
- Czy to dalszy ciąg tego koszmaru, co mnie gnębił w nocy?
Skąd tu mleko o tej porze? A już się cieszyłem, że choć raz mi się uda nie pić paskudztwa.
- Mleko na wsi rzecz normalna - wyjaśniła Mama. - Jajka też. Przyniosła wszystko pani Adamska, która sprząta w bibliotece.
Mieszka niedaleko stąd i obiecała, że co rano będziemy mieć świeżutkie mleczko.
- Cóż, robię to tylko dla twego dobra - oznajmił Munio
męczeńsko, zatkał nos i wychylił kubek jednym haustem.
Przez chwilę siedział skrzywiony, z przechyloną głową, czekając, aż mleko spłynie do żołądka. Potem twarz mu się wygładziła. - Jednakże - rzekł - ten płyn smakuje tu jakoś inaczej.
- No i mamy czereśnie! - wrzasnęła jego siostra. - I w ogóle
wszystko w ogrodzie jest nasze!
Drewniane schody zaskrzypiały z respektem: jak zwykle elegancka,
spływała po nich Babcia: zgrabna, przytulna i niebieskooka.
- Cześć, rodzino - powiedziała. - Widzę, że okropnie zaspałam, wszyscy już na nogach. Co wam się śniło? Bo podobno pierwszy sen na nowym miejscu zawsze się sprawdza.
- Niemożliwe - orzekł Munio. - Mnie się śniło, że stworzyłem
teorię względności. To się nie może sprawdzić, bo już to zrobił
Einstein. No, chyba, żebym stworzył jakąś nową.
Rodzeństwo wpatrzyło się w niego z niemym podziwem. Ten
Munio - jakie on miewa sny!
- A mówiłeś, że koszmar cię gnębił! - zaśmiała się Mama.
- Bo gnębił. Jak już wymyśliłem teorię względności, to zgubiłem zeszyt, gdzie wszystko było zapisane i ktoś - nie wiem kto - wlepił mi dwóję. Nie mogłem tego strawić i męczyłem się całą noc.
- Mnie się śniło - wyznał Tunio - że sobie kupiłem jacht
i samotnie przepłynąłem ocean.
- No, nie wiem, to może się sprawdzi - powiedziała Babcia
pocieszająco.
Rzodkiewka przełknęła ostatni kęs chleba.
- To jednak mój sen był najlepszy. Śniło mi się, że leżę w łóżku.
- I zaraz ci się sprawdziło! - Tunio prychnął śmiechem.
- Ale to jeszcze nie koniec! - Rzodkiewka była bliska wybuchu. - Czego się czepiasz, czego? Nie przerywaj!... No więc, leżę sobie 
w łóżku, a przede mną na ścianie taka wielka szafa z szufladkami. Leżę sobie i przyciskam guziczek, a tu z szafy wyjeżdżają szufladki: tu iryski, tu miętówki, tu pralinki mleczne... czekoladki 
z orzechami... i ja sobie tylko wyciągam rękę i mogę wziąć cukiereczków ile chcę...
- I oczywiście bierzesz... - dorzucił Tunio. 
- Cicho, Tuniek, sen Rzodkiewki jest naprawdę najlepszy. I w dodatku zaraz się sprawdzi, popatrzcie wszyscy! - to mówiąc, Babcia wysunęła szufladkę kredensu i wyjęła z niej torebkę krówek. - Munio, weź tę łapę! Ty jeszcze nie jadłeś śniadania!
Niskie, szerokie okna kuchni wychodziły na jezioro i las. Przez cały czas śniadania Rzodkiewka miała je przed oczami, jak kolorowe zaproszenie. Może kogo innego już dawno wywabiłoby to na dwór, ale ona musiała przede wszystkim skończyć jeść. Dopiero gdy
pochłonęła ostatnią czereśnię ze swej porcji, zerwała się, rzuciła "dziękuję!" i wybiegła na ganek.
Chłopcy nie mogli być gorsi. Nasypali sobie czereśni do wszystkich kieszeni i pognali za nią. Już po chwili Mama ujrzała ich w oddali biegnących ku jezioru. Odwróciła się do Babci i roześmiała.
- No widzisz - powiedziała Babcia i zaczęła zbierać naczynia. 

*

Okazało się, że w zatoczce jest przystań z desek i dwie łodzie. Bracia, drętwiejąc ze szczęścia, wskoczyli do nich natychmiast 
i zaczęli je nieprzytomnie opukiwać. Rzodkiewka przyjrzała się temu 
z lekką pogardą i ruszyła dalej wzdłuż brzegu. Sąsiadująca z plażą soczyście zielona łączka usiana była gęsto złocistymi mleczami 
i jaskrami. Rzodkiewka nazbierała ich sobie niezły bukiet, nim natknęła się znienacka na autorkę porannej pobudki. Dorodna, czarno-biała krowa pasła się majestatycznie pod samym lasem. Za nią, pobrzękując, wlókł się łańcuch, którego koniec umocowano do wbitego 
w ziemię kołka. Prawdziwa krowa!
Rzodkiewka przystanęła zafascynowana. Po chwili rozważnego namysłu podeszła bliżej i ostrożnie podsunęła bydlątku swój złocisty bukiet, czując przy tym w ramieniu lekki skurcz strachu (a nuż bestia połakomi się na jej rękę?). Krowa jednakże spojrzała bardzo serdecznie i okrągłym ruchem szorstkiego jęzora wymiotła z małej łapki poczęstunek. Następnie przeżuła go z namysłem i podziękowała jeszcze jednym poczciwym spojrzeniem. Serce Rzodkiewki wezbrało falą miłości. Przytuliwszy się z całą ufnością do ciepłego boku zwierzęcia, zaczęła je głaskać po rogatym łbie.
- Jestem Monika - przedstawiła się uprzejmie. - W domu nazywają mnie Rzodkiewka, ale ja tego nie lubię. A jak ty masz na imię, króweczko?
- Krasula - odparł zakatarzony głos.
Rzodkiewka kwiknęła i podskoczyła. Mimo wszystko nie spodziewała się odpowiedzi. Właściwie miała ochotę uciec, zanim jednak doszło do tej kompromitacji, zza krzaka wyłoniła się ruda, kędzierzawa łepetyna 
i ten sam zakatarzony głos zapytał:
- Skąd się wzięłaś na naszej łące?
- A co? - spytała Rzodkiewka zaczepnie. - Nie wolno chodzić
po trawie?
Rudy łepek porzucił stanowisko za krzakiem.
- Jakby każdy głupek deptał po trawie, to by krowa nie miała co zryć!
Konflikt narastał.
- Zryć! - parsknęła wzgardliwie Rzodkiewka. - Jak ty się
wyrażasz?!
- Jak mi się podoba - pociągnął nosem rudy. - A bo co, ty
rzodkiewo jedna?
- Zabraniam ci! - wrzasnęła Rzodkiewka, zadraśnięta w godność.
- Hy-hy! - powiedział rudzielec z nieopisanym lekceważeniem.
- Dla ciebie jestem Monika, rozumiesz? - musiało być coś groźnego 
w minie Rzodkiewki, bo jej przeciwnik niespodziewanie skapitulował.
- No pewno... co krzyczysz? Może być Monika.
- No! Bo jak nie, to cię po prostu stłukę!
- No dooobra...
- A kto ty właściwie jesteś, co? - Rzodkiewka już miała przewagę.
- Ja? Adamski Waldemar - powiedział posłusznie rudy łepek. 
W najlepszej zgodzie zajęli się teraz opowieściami o swoich rodzinach i o sobie. Rzodkiewka była zadowolona. Waldemar okazywał się bardzo sympatyczny przy bliższym poznaniu i potulnie nazywał ją Moniką, ani razu nie używając obrzydłego przezwiska. Ale nagle Adamskiemu Waldemarowi znów odbiło. Oczy mu się zaokrągliły, spąsowiał.
- Wyłaźcie no lepiej z tej łodzi! - wrzasnął.
Munio i Tunio zamarli na swych pozycjach; starszy brat, naturalnie, 
w pozie władczej rozciągnięty był na rufie. Tunio, po kolana w wodzie (niestety, w wymarzonej łodzi nie było wioseł), występował 
w charakterze siły napędowej, pchając łódź wzdłuż brzegu. Obaj spojrzeli po sobie.
- Dziecko, jak mały aniołek w obrazku. Słowacki - powiedział Munio, kiwając głową z ubolewaniem. - Taki młody, a taki arogancki. Pójdź, dziecię, pogawędzimy chwilę.
Waldemar, nieco tylko zbity z tropu, przybliżył się śmiało. Za nim, jak kokosz, której odebrano pisklę, podążała niespokojna Rzodkiewka.
- Niby o czym? - rzucił młody Adamski.
- Na przykład o tym, dlaczego mielibyśmy wyłazić z tej łodzi? Waldemar siąknął niepewnie nosem.
- Zostawcie go w spokoju, dobrze? - zdenerwowała się Rzodkiewka, chwytając chłopczyka w opiekuńcze ramiona. - To jest mój przyjaciel, mój i tylko mój!
 - Ile też latek liczy sobie twój przyjaciel? - spytał pobłażliwie Munio.
- Pięć i pół! - rzekł twardo Waldemar, usiłując się wyswobodzić 
z uścisku Moniki, po czym natychmiast wziął odwet. - Łódka jest nasza. Tylko głupki pchają łódź, zamiast iść po wiosła do naszego taty! - udało mu się wreszcie oderwać od szyi zaborcze ramiona Rzodkiewki i odskoczyć na bezpieczną odległość. - Ale jak tata was zobaczy w łódce, to pożałujecie. Ja też nie mogę pływać, tylko sam tata może i Stefan, to mój brat, ale całkiem już duży.
- A gdybyśmy poprosili o wiosła? Przecież obaj mamy karty pływackie!
- Spróbować można - rzekł z namysłem Waldemar. - Ale ja bym musiał iść z wami. Beze mnie nawet nie zaczynajcie.
- Waldemar! -jęknęła Rzodkiewka, przeczuwając bliskie rozstanie.
- Idziemy? - spytał jednocześnie Munio.
- Możemy iść - rudzielec z godnością podciągnął spodnie. - Ale łódkę trzeba najpierw popchnąć do przystani.
- No, to jazda! - zerwali się chłopcy ochoczo.
Waldemar bez namysłu dołączył do nich, zapominając całkowicie 
o porzuconej na brzegu Rzodkiewce i o krowie. Ta ostatnia nie zareagowała na odejście opiekuna nawet kiwnięciem ogona, natomiast Rzodkiewka poczuła rozdzierający żal. Zajęci swoimi idiotycznymi sprawami bracia oddalali się z wolna, uprowadzając jej nowego przyjaciela. O niej zapomniano całkowicie.
Ale nie miała racji. Munio, jako najstarszy brat, pełen był poczucia odpowiedzialności. Obejrzał się teraz, a na widok osamotnionej, małej postaci z buzią w podkówkę, poczuł wyrzut sumienia.
- Hej, Rzodkiew! - krzyknął tonem wodza. - Do mnie! Mała postać uparcie rzuciła głową i patrząc w bok, nie ruszyła się z miejsca.
- No, chodź! - powtórzył Munio z tym samym rezultatem.
- Nie zostawiaj nas, Monisiu, bez opieki! - wtrącił Tunio, patrząc znacząco na brata. Tunio był przebiegły jak lis. Przyćmiewany nieco przez wybitną osobowość starszego brata, reprezentował, jako jedyna zresztą osoba w rodzinie, spryt i zaradność życiową. Specjalnością Munia za to były odkrywcze i oderwane od rzeczywistości pomysły.
- To idę - powiedziała łaskawie Rzodkiewka, z wolna ruszając ku chłopcom. - Tylko nie myślcie sobie, że wam pomogę pchać tę
głupią łódkę!

*

Dom Adamskich mieścił się niedaleko, po drugiej stronie piaszczystej drogi, biegnącej skrajem lasu, za biblioteką. Był to porządny, murowany, biały domek, wokół którego suszyły się sieci i biegało mnóstwo kur. Rzodkiewka przeżyła tu nagłe olśnienie, widząc rojące się wszędzie domowe ptactwo, dotychczas spotykane tylko na półmisku, w towarzystwie zielonej sałaty i kartofelków. Oszołomiona, potykająca się co chwila, podążała za chłopcami, którzy podchodzili już pod sam dom.
- Waldek! - rozległo się spod chlewika. - A krowa gdzie?
- Uwiązana - rzekł uspokajająco rudy. - Tata jest?
- Jest, jeszcze nie wyszedł - zza sieci wyjrzała tęga kobieta 
z koszem na ręce i nie dostrzegłszy gości, pieszczotliwie potargała Waldka za rudy loczek. - No, mów szybciutko, co ty jesteś mamusi?
- Mała różyczka - odparł Waldemar z pewnym zniecierpliwieniem. - Koledzy do mnie przyszli.
- Edmund, Antoni i Monika - kolejno zgadywała Adamska, z uśmiechem przypatrując się dzieciom. - Wasza mama opowiadała mi o was całe rano. A ja jestem mama Waldka. - Miała bardzo miły uśmiech, dołki 
w policzkach i wesołe oczy.
Waldek przytulił się do niej przekornie, po czym odstąpił z powagą.
- A czegóż wy chcecie od naszego taty? - spytała pani Adamska, usiłując poprawić Waldkowi koszulkę.
- Męska sprawa - rzekł Waldemar z godnością i siąknął nosem.
- No, to lećcie do domu, tata pewnie jeszcze je śniadanie. 
Tata Waldka wstawał właśnie od stołu i sięgał po czapkę, kiedy czworo dzieci wyrosło przed nim jak spod ziemi i stanęło rzędem w zbożnym milczeniu. Było na co popatrzeć! Pan Adamski był olbrzymem, z jego ogromnych ramion wyrastał gruby kark, na którym opierała się ruda głowa. Masywny tułów podpierały potężne słupy nóg, a cały pan Adamski piętrzył się jak góra, sięgając nieomal sufitu.
Bracia Ptaszkowscy milczeli, onieśmieleni całkowicie. Wobec tego Waldek, robiąc w ich kierunku minę, zdającą się wyrażać coś 
w rodzaju: "a nie mówiłem?", wyjawił ostrożnie:
- To moi kumple. Chcieliby czasem popływać łódką.
- Tylko ze mną albo ze Stefanem - padła krótka odpowiedź. - Żadnych topielców. Coś jeszcze?
- Nie, tata. To wszystko.
- To cześć - już od drzwi obejrzał się człowiek-góra i jego twarz
rozjaśniła się uśmiechem. - Dziś wieczorem zbieram sieci, możecie przyjść. Popływamy.
I odszedł, odprowadzany zachwyconymi spojrzeniami. Przed domem tymczasem zaszły pewne zmiany. Pani Adamska zniknęła w chlewiku, natomiast pojawiła się nowa postać: rudy olbrzym lat około dwudziestu, nieco zmniejszona kopia ojca, rąbał drewno na szczapki 
i składał je pod pochyłym daszkiem.
- To jest Stefan! - Waldek najwyraźniej był bardzo dumny ze swej rodziny. Zafascynowani Ptaszkowscy podsunęli się bliżej.
Stefan błysnął białymi zębami i machnął toporkiem. Polano rozpadło się ze stukiem na dwie równiutkie części.
Miny mieszczuchów wyrażały zachwyt.
- No, co? - odezwał się po chwili Stefan, odkładając na stos
nowe naręcze szczap. - Chcielibyście spróbować?
- Bardzo chętnie - rzekł Munio zarozumiale. - Przecież to
dziecinnie proste.
przyjął z rąk Stefana błyszczące narzędzie i bez śladu tremy
przystąpił do pracy. Wydawało mu się, że dokładnie podpatrzył kolejność czynności. K-u jego wielkiemu zdumieniu, efekt działania był zupełnie inny: polano, nie tknięte siekierą, spadło na ziemię, natomiast ostrze narzędzia wbiło się głęboko w pieniek. Munio poleciał do przodu, uderzył kolanem w pień, ocierając je do krwi, 
a następnie z impetem wjechał głową wprost w równiutko poukładany stosik drewna, rozsypując na wszystkie strony połupane szczapy.
Trudno było o większą kompromitację.
Munio podniósł się z ziemi z płonącymi uszami, oczekując straszliwych szyderstw. Jednak oblicze wspaniałego Stefana rozjaśniło
się pocieszającym uśmiechem.
- Nic, nic... jak na pierwszy raz, wcale nieźle. 
Od strony chlewika rozległ się okrzyk grozy.
- Stefan! Czyś ty zwariował!? Chcesz, żeby sobie dzieciak ręce
poobcinał?
- Eee tam! - machnął ręką olbrzym. - Zaraz poobcinał. To
przecie już nie dzieciak, mamusia, to już kawał chłopa. 
Obaj chłopcy pokochali go w tym momencie jak brata. Rzodkiewka patrzyła na drogę. Z trudem przebijając się przez piach, pedałując 
z wysiłkiem, jechał na rowerze młody człowiek, chyba listonosz. Miał kolorową koszulę, czapkę z daszkiem i skórzaną torbę na ramieniu. Skoro tylko przystanął przy furtce, pani Adamska wytarła szybko ręce i podeszła do płotu.
- Co pan ma dla nas dobrego, panie Luteczku?
- Ja mam same dobre rzeczy, pani Adamska - odparł pan Luteczek ze swawolnym chichotem i jął wydobywać z pękatej torby listy 
i przesyłki.
- Stefek! - zawołała pani Adamska. - Paczka do ciebie! 
Młody olbrzym ruszył niechętnie w stronę furtki, otoczony podskakującymi wielbicielami. 
- Gdzie podpisać? - spytał z widocznie złym humorem, a twarz pana Luteczka powlokła się wyrazem urzędowej powagi.
- Tu, tu, o - tutaj - postukał długim paznokciem w blankiet i z nieprzyjemnym uśmiechem dorzucił: - Pewnie pan zamówił prezencik dla ukochanej? - I w tej samej chwili, rażony spojrzeniem spod rudej grzywy, zawinął się w miejscu i oddalił pospiesznie, w biegu niezgrabnie dosiadając roweru.
- Błazen - mruknął pod nosem Stefan i już chciał się odwrócić, gdy listonosz z bezpiecznej odległości wypuścił zatrutą strzałę:
- Bo to wkrótce Haliny, nieprawdaż?... - nie skończył jeszcze
ostatniego słowa, gdy Stefan skoczył przez płot i złapał go pełną garścią za kołnierz.
- Do widzenia, drogi panie Luteczku - powiedział spokojnie i odrzucił przerażonego listonosza wraz z rowerem na odległość
ramienia. Następnie odwrócił się i najspokojniej powrócił na podwórko, tym razem używając furtki.
Podczas gdy zhańbiony pocztylion znikał za zakrętem, Stefan niedbale rozerwał paczkę. Interesująca wszystkich zawartość okazała się plikiem druków, do których załączony był list. Uśmiechając się, Stefan wyjaśnił, że w paczce są skrypty, które mu odsyła kolega
z roku. Waldemar natychmiast wyłonił się zza nogi brata i wyjaśnił swym kumplom, że Stefan studiuje.
- Przyjechał tylko na wakacje, odpocząć trochę, pomóc ojcu - dodała pani Adamska, spojrzała ukradkiem na syna i zamyśliła się głęboko.
Skrzypnęła furtka i na podwórze wpadła niewielka, chyba dwunastoletnia dziewczynka. Miała dwa grube, płomienne warkocze 
i jasnoniebieskie oczy.
- Aha! To wy tu jesteście! - powiedziała, wieszając na kołku pusty koszyczek. - Ty jesteś Rzodkiewka, tak?
- Monika - poprawił siostrę Waldemar.
- A który z was jest Munio?
- Ja nie - przemówił niedorzecznie Tunio, gapiąc się na dziewczynkę 
z zachwytem.
- To znaczy, że jesteś Tunio.
- Tunio - zgodził się chłopiec posłusznie. - A ty...? Kto ty jesteś?
- To jest nasza Tereska - Waldek tym razem ukazał się pod lewym łokciem Stefana, obejmując brata w pasie.
- Właśnie byłam u was w domu - informowała Tereska, trochę
się rumieniąc pod spojrzeniem Tunia. - Wasza mama was szuka i bardzo się martwi, żeście się potopili. Ale ja zaraz powiedziałam, że jak Krasula sama się pasie, to znaczy, że poszliście gdzieś z Waldkiem. Przyszła do was ciocia z całą rodziną. Siedzą wszyscy w ogrodzie 
i myślą, gdzie wy możecie być.
- To już chyba musimy wracać - powiedział Munio.
- Ano tak - westchnął Tunio i raz jeszcze z upodobaniem
popatrzył na Tereskę.
- Aha! - przypomniała sobie dziewczynka. - Pani Ptaszkowska
mówiła, że chce kupić kurczaka, bo goście chyba zostaną na obiedzie. To może byśmy go teraz wybrały, mamo, byłoby po kłopocie.
- Dobrze, dobrze, moja ty pociecho kochana - pogłaskała ją
matka. - O wszystkim pamiętasz, co ja bym zrobiła bez ciebie? To chodźmy po tego kurczaka - zwróciła się do dzieci. - Może sami
wybierzecie ładną sztukę?
- Na tym to my się nie znamy - rzekł bezradnie Munio w chwilę
później, patrząc na biegające bez sensu po podwórku chmary kur.
- To może złapiemy pierwszego z brzegu?
Pani Adamska machnęła ręką. 
- Sama wam wybiorę. - I już za chwilę trzymała w fachowym uchwycie trzepoczącego się, białego kurczaka. - No, ładny?
Chłopcy spojrzeli z powątpiewaniem na malutką główkę i bezdennie głupie oko, widoczne spod łokcia pani Adamskiej. Milczeli niezdecydowanie.
- Śliczny! - wykrzyknęła Rzodkiewka z entuzjazmem. - Cudowny!
Jedyny! On będzie mój! Tylko mój!
- No, dobrze - powiedziała pani Adamska, trochę zdziwiona. - Może 
być twój. To co, zarżnąć go?
Rzodkiewka zamarła.
- Nigdy! - krzyknęła wreszcie z mocą. - Nigdy!
- No, to wobec tego wasza mama będzie go musiała ukatrupić - stwierdziła pani Adamska, wzruszając ramionami.
- Nie dam?! - wrzasnęła Rzodkiewka, trzęsąc się z irytacji. - Taki śliczny kurczaczek, taka kochana ptaszyna! - bez namysłu porwała 
w objęcia drącego się kurczaka i krzyknęła tylko: - Do widzenia. - po czym jak najspieszniej wypadła za furtkę.
Bracia znaleźli ją za zakrętem, już blisko domu. Siedziała przy
drodze i z wniebowziętą miną obcałowywała kurczaka po głowie.
- Zlituj się. Rzodkiew - jęknął Tunio i to było wszystko, co zdołał powiedzieć.
- On się nazywa Franio - oznajmiła Rzodkiewka, wpatrując się nadal 
w kurczaka rozkochanym wzrokiem.
- Jak, jak?
- Franio. Franuś. Franciszek - powiedziała Rzodkiewka, nie zmieniając wyrazu twarzy.
- Litości! - wyszeptał Tunio. - Ona zwariowała.
- To nie może być Franciszek - rzekł zdecydowanie Munio, poddając oględzinom łebek kurczaka.
- Więc może Edmund? - zaproponowała ironicznie Rzodkiewka.
- Edmund też nie. Może Monika.
- Hę?!
- Ponieważ ten kurczak jest kurą. Kurczakiem płci żeńskiej.
- Ach, głupstwo, nie szkodzi - odparła pogodnie Rzodkiewka. - On już jest dla mnie Franusiem...
- Ona.
- ...ona jest już dla mnie Franusiem i pozostanie nią...
- Pozostanie nim...
- Pozostanie nim na zawsze.
- Temu zwierzęciu i tak wszystko jedno - zgodził się Tunio.
- Fakt. Patrzy jakoś głupio i jest małomówne.
- Słusznie, mój bracie. Franciszek Małomówny.
- Franciszka Małomówna, mój bracie.
- Najlepiej niech biega jako F. M. To pasuje niezależnie od płci. Munio parsknął śmiechem. 
- F. M. Zatwierdzam. - powiedział.

Tegoż dnia - popołudnie

F. M. wzbudził zrozumiałe zainteresowanie towarzystwa, zgromadzonego na trawniku przed domem. Szczególnie Babcia, odpowiedzialna za dzisiejszy obiad, podejrzanie długo - zdaniem Rzodkiewki - zajmowała się jej pupilem, w nieprzyjemny sposób obmacując i poszczypując Franusia. Na wszelki wypadek Rzodkiewka oświadczyła głośno, że Franuś jest jej syneczkiem i biada temu, kto go tknie.
Ciocia Lucynka, zażywna dama o dostojnym obliczu i posągowym podbródku, usłyszawszy to oświadczenie, rzuciła mężowi znaczące spojrzenie i subtelnie odkaszlnęła. Subtelne odkaszlnięcia stanowiły rodzaj kodu, którym państwo Klimkowie porozumiewali się w sytuacjach towarzyskich. Mama doskonale o tym wiedziała. Pani Lucyna Klimkowa, 
z domu Ptaszkowska, uważała bowiem od początku że jej brat palnął głupstwo, żeniąc się z tą postrzeloną Marią i niejeden już raz dawała temu wyraz przy pomocy subtelnych odkaszlnięć. Trochę z ich powodu, 
a trochę dlatego, że bardzo kochała swoje postrzelone dzieci, Mama wstała i udała się do domu, gdzie wydobyła ze swojej walizki powiewny, długi, połyskliwy szalik w pięknym kolorze fioletowym. Ten to szalik zawiązała następnie na szyi Franusia jednym końcem, drugi wręczając Rzodkiewce.
- Proszę - powiedziała - to jest smycz dla twojego syneczka. Nie może przecież biegać bez opieki, zanim nas wszystkich nie polubi.
- Muszę powiedzieć, droga Marysiu... - zaczęła pani Klimkowa, ale Babcia, jak zwykle taktowna, przerwała jej, mówiąc:
- Wspaniały ten pani tort, pani Lucynko. Zresztą, zawsze, jak pamiętam, piekła pani zupełne arcydzieła.
Mile pogłaskana ciocia Lucynka uśmiechnęła się wreszcie i wygodniej rozsiadła w krześle, specjalnie dla niej wykopanym spod stosu gratów w hallu. Pan Klimek, na co dzień urzędujący w białym kitlu za ladą apteki, dziś nosił piękny garnitur wizytowy. I dla niego wydobyto krzesło, gdyż był gruby, zasapany i godny. Wszyscy inni siedzieli po prostu na trawie: dwulatek Jacunio, zwany Dzidziusiem, zupełny aniołek; jego brat Witalis - tęgi trzynastoletni osiłek oraz Halinka, piękna dziewczyna o aksamitnym spojrzeniu i czarnych lokach, najstarsze i pełnoletnie dziecko państwa Klimków. Właśnie przysiadła na trawniku między Mamą a Babcią, wiła wianuszek ze stokrotek 
i prowadziła przy tym rozmowę na tematy zawodowe. Do wczoraj pełniła obowiązki bibliotekarki, dzieląc czas między tę pracę, a prowadzenie świetlicy w śmietankowskiej szkole.
- Mamy piękny księgozbiór - mówiła. - Pan Zieliński, który założył tę bibliotekę i przez wiele lat ją prowadził, to był prawdziwy bibliofil. Sprowadzał mnóstwo książek, często i za własne pieniądze, całą okolicę wciągnął do czytania. Po jego śmierci, zgodnie z jego życzeniem, wszystkie książki pana Zielińskiego stały się własnością biblioteki. Zobaczy ciocia, co my tutaj mamy! A ja już ledwie dawałam radę ostatnio, czytelnicy domagali się, żeby biblioteka była
czynna codziennie. Obsługujemy nie tylko miasteczko, ale i kilka
okolicznych wiosek.
- Pracowałaś jeszcze z panem Zielińskim, czy tak?
- On bardzo ciężko chorował - odparła Halinka. - Przez ostatnie miesiące przed śmiercią prawie się nie podnosił z łóżka. To wtedy zaczęłam tu pracować. Ale teraz to już za wiele dla mnie, zostawiam ciocię z tym kłopotem. Oczywiście z początku chętnie pomogę, w szkole teraz przecież wakacje. Tu jest tyle do zrobienia!
- Wszyscy ci pomożemy, kochana Marysiu! - wtrącił z uczuciem
wujcio Klimek. - Moim zdaniem, trzeba z miejsca zabrać się za
malowanie waszego mieszkania. Licz na mnie.
- Wszyscy mi pomagają - wzruszyła się Mama. - Ta pani
Adamska taka miła, przybiegła tu dziś rano z mlekiem i obiecała przysłać tu jutro swojego najstarszego syna. To podobno duży
chłopiec i chętnie nam pomoże.
Halinka nagle spuściła głowę i zaczęła majstrować przy klamrze
sandałka. Natomiast bracia Ptaszkowscy ryknęli śmiechem.
- Duży chłopiec! Oj, oj, nie mogę!
- O, rety. Mamo, ten Stefan wcale nie jest duży! On jest
wielkolud, Mamo!
- Student! Bary ma o, takie! - napompował się Munio.
- Taaaką klatę! - piał Tunio.
Halinka wciąż poprawiała klamerkę, a uszy, wyglądające spod
czarnych loków, zrobiły się jej purpurowe.
Pani Klimkowa przyglądała się jej podejrzliwie, ale tylko przez
chwilę. Jej uwaga została odwrócona, i to na dobre. Dzidziuś, którym jakoś nikt się nie zajmował, potuptał sobie po zielonej trawce 
w kierunku niskiego stolika, na którym stał przyniesiony przez Klimków tort hiszpański oraz dzbanek z kompotem. Dzidziuś popatrzył na wiśnie, czekoladę i mnóstwo kremu na torcie, zdjął sprawnie ze stołu talerz z hiszpańskim arcydziełem i zastanowił się. Jego serduszko wezbrało uczuciem sympatii ku owej miłej, starszej pani 
w ładnej szarej sukience. Siwa pani rozmawiała żywo z Halinką i - z uwagi na rosnącą tuż koło jej nosa okazałą brodawkę - stanowiła obiekt najbardziej interesujący. Wypinając mocno brzuszek dla uzyskania równowagi, Dzidziuś pomknął z tortem przez wysoką trawę, dotarł do celu i uśmiechnął się promiennie. Z bliska Babcia podobała mu się Jeszcze bardziej, więc już całkiem śmiało, z rozmachem, umieścił tort na jej kolanach, talerzem do góry. Zaledwie dwa razy zdołał przyklepać krem do kolan swej wybranki, gdy ta zerwała się 
z młodzieńczą żywością, -wznosząc piskliwe, bardzo zajmujące okrzyki. Oczywiście, niestety, tort odkleił się powoli od sukienki Babci 
i klapnął w trawę. Jacunio ruszył więc z kopyta ku stolikowi, 
z zamiarem uszczęśliwienia Babci również kompotem z dzbanka. Nie zdołał jednak wprowadzić w czyn swojego pomysłu, gdyż jego mama już biegła ku niemu z okrzykiem grozy; nie chcąc tracić tak dobrej okazji, Jacunio wylał zawartość dzbanka na własną głowę, piersi 
i brzuszek. Następnie spojrzał na rodzicielkę niewinnymi oczętami 
i uśmiechnął się rozbrajająco. Pani Klimkowej opadły ręce.
- Cuniopójdziemyciewodosiam! - powiedział Dzidziuś z szybkością karabinu maszynowego i zdawał się oczekiwać odpowiedzi.
- Witusiu! - jęknęła ciocia Lucynka. - Co on mówi?
Witalis, który jako jedyny w rodzinie rozumiał mowę Dzidziusia, przybliżył się z ważną miną.
- Jacunio pójdzie myć się wodą, sam - przetłumaczył biegle.
- Siam! Siam! - uradował się Jacunio. - Duzejduzejwodymycie!
- On chce się umyć w bardzo dużej wodzie - przełożył Witalis z wprawą zawodowca i niedbałą miną.
- W bardzo dużej wodzie? - przestraszyła się jego matka. - Chyba nie w jeziorze? Jacuniu, tylko nie to! Nie wolno!
- Tseba, tseba - rzekł stanowczo Jacunio i skończył z pustą gadaniną, pozostając przy własnej opinii.
Pan Klimek nie takie rzeczy widywał na co dzień. 
- Wracając do sprawy remontu, kochana Marysiu - powiedział, jakby nic nie zaszło - dziś w aptece zastępuje mnie kolega, mógłbym więc ci pomóc choćby zaraz. Zwłaszcza, że jak widziałem, do drogerii właśnie rzucili emulsję. Może poszlibyśmy i kupili parę puszek, za dwa-trzy dni byłoby już po malowaniu.
- Masz rację - zgodziła się Mama. - Od pierwszego zaczynam pracę, to ostatnia okazja, żeby w spokoju pomalować mieszkanie.
- Idziemy?
- Jazda! - zerwali się Tunio i Munio. - Trzeba zobaczyć to
nasze miasto!
- Chodź, syneczku - powiedziała czule Rzodkiewka i delikatnie
pociągnęła za fioletową smycz.
- Zostawcie mi Dzidziusia - zaproponowała Babcia, która już
zdołała odzyskać spokój ducha. - Umyję i jego, i siebie, a potem
zajmę się obiadem.
- A co będzie na obiad? - zainteresowała się Rzodkiewka, jak
zwykle pojawiając się tam, gdzie była mowa o jedzeniu.
- Franuś - odparła Babcia ponuro.
- Nie! Nie! - wrzasnęła Rzodkiewka. - Po moim trupie, po
moim trupie!
Ciocia Lucynka obejrzała ją sobie dokładnie i westchnęła, ze
współczuciem kiwając głową.
- Ja tylko żartowałam makabrycznie - wyjaśniła Babcia. - Odejdźcie oboje, odkładam topór wojenny.
Ciocia przeniosła wzrok na Babcię, lecz powstrzymała się od
westchnienia.
- Na obiad będą pierogi z czereśniami - zdecydowała Babcia. -I kompot z czereśni. I zupa czereśniowa, bo nie jesteśmy kanibalami
i nie zrobimy rosołku z Franusia.
- No, to w drogę! - rzucił komendę pan Klimek. Ciocia Lucynka zawahała się, nie wiedząc, czy powinna zostać z Dzidziusiem, czy podążyć za mężem i dopilnować, by nie dawał się wodzić za nos. Ostatecznie podjęła decyzję, ujęła męża pod ramię
i zarządziła.
- Ty, Halinko, zostaniesz. Pomożesz umyć Dzidziusia. - Po
czym uformowała czoło pochodu i ruszyła przed siebie, wsparta na ramieniu małżonka.

*

Słońce stało już wysoko na czyściutkim niebie, wiał świeży, pachnący kwiatami i miętą, wiatr. Ścieżka prowadząca przez las do miasteczka była sprężysta i wilgotna, przyjemnie szło się po niej w sandałkach. Monika westchnęła głośno i radośnie, i ciągnąc za fioletową smycz, na której drugim końcu wlókł się beznadziejnie Franuś, powiedziała smakowicie:
- Ale tu fajnie, co? Powietrze jest takie... landrynkowe!
- Już nie - zadowcipkował Munio. - Przeszłaś, pogadałaś wytchnęłaś dwutlenek węgla i skaziłaś atmosferę.
- Co, co ja wytchnęłam? - obraziła się Rzodkiewka.
- Dwutlenek węgla - powtórzył Munio przemądrzale. - Wypuściłaś go w powietrze w dużej ilości.
- Ja?! - krzyknęła Rzodkiewka, dotknięta do żywego. - Nie wypuszczałam żadnego butlenku!
- Mnóstwo.
- Całe chmury - dołączył Tunio.
- Przestańcie, wy podłe węże! - ryknęło niespodziewanie miłe dotąd dziewczątko. - Mundek, nie łżyj, bo ci odgryzę nos! - Z jej poczciwych zazwyczaj, brązowych oczek wyzierała wściekłość, dobroduszna gębusia poczerwieniała jak burak, a pulchna piąstka wywijała w powietrzu zamaszyste młyńce (z drugiej nie wypuszczała smyczy Franusia). Była w ogóle tak groźna, że obu braciom natychmiast odechciało się żartów. Rzodkiewka wpadała w furię raczej rzadko, lecz jeśli się już to zdarzyło, była to furia ślepa, wściekłość ostateczna nie licząca się z nikim i niczym. W takim stanie, o ile nie zostanie umiejętnie ułagodzona, Rzodkiewka mogła istotnie posunąć się do rękoczynów. Parę razy już tak się zdarzyło. Chłopcom nie wypadało bić się z młodszą siostrą, toteż obrywali od niej zdrowe cięgi.
Teraz Munio wyczuł, że moment krytyczny jest tuż-tuż. Albo udobrucha rozeźloną Rzodkiewkę, albo na oczach Witalisa rozegra
się przykra scena rodzinna. A to na pewno zniweczy ów podziw, jaki czytał Munio w oczach grubasa.
- Monisiu - zaczął dyplomatycznie. - Chyba nas źle zrozumiałaś...
- Zaraz ci wszystko wyjaśnię - wtrącił Tunio. - Otóż, kiedy wciągasz powietrze...
- Nic nie wciągam - zaznaczyła Rzodkiewka dobitnie i stanowczo. -I nic nie skaziłam. Mam was dość, żegnajcie - to mówiąc, porwała 
w ramiona oszołomionego Franciszka i tuląc go z całej siły, aż nieszczęsnemu kurczakowi oczka wyszły z orbit, odmaszerowała energicznie pierwszą boczną ścieżką, jaka się nadarzyła. Munio 
i Tunio stali z głupimi minami. Witalis patrzył na nich wyczekująco.
- Wariatka - powiedział wreszcie Munio dość niepewnie. - Co ją ugryzło?
- Nadepnąłeś jej na ambicję - domyślił się Tunio. - Ona
w takich wypadkach staje się niebezpieczna.                    
- Ty też jej nadeptywałeś - Munio był zirytowany. - Nie będziemy jej przecież gonić. To jest właśnie to, czego by chciała. Raz jej ustąpić - i już zawsze będzie stosowała te numery.
Z daleka dobiegł głos Mamy, idącej z przodu wraz z Klimkami.
- Dzieci, idziecie?
- Idziemy, idziemy! - odkrzyknął Tunio.
- Proponuję posiedzieć tu na trawce - powiedział Munio. -Tylko momencik. Zaraz z krzaków wyleci Rzodkiew z językiem do pasa i będzie nas gonić w okropnym pośpiechu.
- To pewne - zgodził się Tunio.
- Możemy posiedzieć - Witalis ociężale klapnął w trawę. Mijały chwile, a Rzodkiewka jakoś się nie pojawiała.
- Chyba się przeliczyłeś - bąknął Witalis do Munia. - A w ogóle,
głupio wyszło. 
Munio lubił być podziwiany. Krytyki po prostu nie znosił.
- Głupio? Co głupio? - zezłościł się. - Z własnej siostry pożartować już nie można? Pleciesz, przyjacielu. To nasza jedyna broń. Monika to straszna despotka. Leje nas, a my się nawet nie możemy bronić.
- Ani poskarżyć - użalił się Tunio. - Bo Mama i Babcia zawsze
są po jej stronie.
- A Mama to by zaraz płakała. I wszystko skrupia się na mnie,
bo Babcia zawsze w końcu wypomni, że obiecałem Tatusiowi opiekować się Mamą i Moniką.
- Obiecałeś? - zaciekawiony Witalis zerknął na Munia. - Jak
to było?
Munio milczał, zasępiony. Potem zerwał się nagle i poszedł
szybko ścieżką, którą poprzednio oddaliła się Rzodkiewka.
Uczynił to w samą porę. Rzodkiewka bowiem, która do tej pory
siedziała posępnie na polance, tuląc do piersi Franusia, popadła 
w niespodziewane tarapaty. Ni z tego, ni z owego, krzaczki otaczające jezioro rozchyliły się i wylazły zza nich dwie postacie, obarczone butelkami z piwem. Jedna z postaci, niedomyty szesnastolatek 
o konopiastej czuprynie i błyszczącym obliczu, wydał z siebie głos:
- Te! A ta co za jedna?
- To jest ta... - rzekł drugi. - Od tej... z biblo- biblo... teki.
- Te, mała, chodź no tu.
Rzodkiewka była przestraszona, chociaż sama nie wiedziała, czym.
- Nie! - powiedziała i nadęła się, przyciskając mocniej Franusia.
- Te! - zaśmiał się ten drugi. - Zobacz, Prokop, co ona ma.
- Kurę ma. Głupia czy co? Chodź no tu, mówię. Dawaj no tego kuraka.
- Idźcie sobie! - zawołała drżącym głosem Rzodkiewka. - Nie jesteście mili!
- Oddaj kuraka! Już!
- Nie oddam! - wrzasnęła dzielnie Rzodkiewka i pociągnęła nosem, 
a jej prześladowca wzniósł pięść. Drugi wyrostek psyknął ostrzegawczo.
- Co jest? - odwrócił się konopiasty. Młodszy kiwnął kciukiem
w kierunku ścieżki, skąd donosiło się pogwizdywanie Munia.
- Ktoś idzie...
- To idzie mój starszy brat! - powiedziała Rzodkiewka z błyskiem 
w oku - i on wam teraz pokaże!
Na te słowa obaj piwosze zdecydowanym krokiem opuścili polankę, bezpowrotnie przepadając w krzakach. Munio natomiast, który wyłonił się spoza leszczyny, doznał niemałego wstrząsu. Przygotowany na to, że będzie musiał długo i żmudnie Rzodkiewkę przepraszać, został całkowicie zaskoczony jej zachowaniem. Siostrzyczka mianowicie porzuciła Franusia, pędem rzuciła się ku Muniowi, zawisła mu na szyi i zaczęła go całować, co dawno już się nie zdarzyło, ponieważ Munio nie lubił "oślizgłych pieszczot".
- Jak dobrze, że po mnie przyszedłeś, mój kochany - wychlipała,
zraszając jego twarz łzami ulgi.
- O, Boże - powiedział Munio, który niespodziewanie się wzruszył. - Przestań mnie moczyć, moja droga. I zejdź już z mojej szyi, bo
pachniesz kurą.
- Franuś! - przypomniała sobie Rzodkiewka i zwolniła uchwyt. - Tacy dwaj pryszczaci chcieli mi go zabrać, wiesz?
- Uhm - powiedział Munio nieuważnie. - Spieszmy się, musimy
dogonić Mamę. Na pewno zaraz zacznie nas szukać.
Miał rację. Mama czekała już na nich przy wylocie ścieżki, wraz
z Klimkami i Tuniem.
- No i gdzie wy przepadacie? - spytała z wyrzutem.
- Moja Mario - odezwała się ciocia Lucynka. - Musisz jednak
im pozwolić na większą samodzielność. Tu im nic nie grozi.
Wuj Klimek chrząknął i zwrócił uwagę Mamy na biały, piętrowy budynek, wznoszący się za drzewami, po drugiej stronie pylistej drogi - tej samej, która biegła obok biblioteki i domku Adamskich.
- Tu jest nasz ośrodek zdrowia. Blisko, jak widzisz. W razie
czego - pięć minut drogi.
- Tylko lekarza mamy kiepskiego - westchnęła ciocia Lucynka.
- Wcale nie! - oburzył się wujek.
- Zupełnie nieodpowiedzialny - ciągnęła niewzruszenie ciocia. - Ma już pod czterdziestkę, a zachowuje się jak wyrostek. Jeździ jak wariat na motocyklu, zapuścił takie dziwne wąsy, a co najgorsze - wcale nie myśli o ożenku. Dziwaczny typ.
- Z tego, co mówisz - raczej sympatyczny - zaśmiała się Mama.
- Jeździ tu po wszystkich górkach na tych swoich nartach, skacze do wody z urwiska - no, co to za lekarz! Nigdy nie wiadomo,
kiedy mówi poważnie, a kiedy się śmieje.
- Nie plotkuj! - przerwał stanowczo wuj. - Bratek jest bardzo dobrym lekarzem, a ty go nie lubisz, bo ci powiedział, że jesteś zdrowa.
- Tego nie powiedział!
- Że serce masz zdrowe, tylko otłuszczone. Popatrzcie, dzieci,
tam dalej jest już apteka, a nad nią, na piętrze - nasze mieszkanie. Potem droga zakręca i już się zaczyna właściwe Śmietankowe.
Miasteczko było ładne i czyste. Pośrodku rynku czerwieniał klomb 
z szałwią, a wokół, jak zwyczaj każe, rozmieszczono sklepy i inne ważne instytucje. Punkt skupu wełny sąsiadował tu z komisem, którego okno wystawowe, zarzucone sweterkami, kosmetykami i gąbkami natychmiast przyciągnęło panią Klimkową. Mama i Munio wlepili wzrok 
w wystawę Domu Książki, porozumieli się kilkoma monosylabami 
i sprawnie dokonali zakupów w sklepie.
Rzodkiewkę natomiast zainteresowała wystawa pod okazałym szyldem "Europejska-Restauracja-Kawiarnia-Lody". Niestety, wszyscy członkowie bliższej i dalszej rodziny minęli obojętnie przybytek rozkoszy smakowych i nie dostrzegając wymownych spojrzeń dziewczynki, weszli do sąsiedniego sklepu, którym była drogeria. Pochód
zamykali Mama i Munio, którzy minęli Monikę obojętnie, wpatrzeni 
w kupione przed chwilą książki. Wobec tego Rzodkiewka wzgardziła ich towarzystwem i opierając się o nagrzaną słońcem barierkę, zaczęła podziwiać ułożone w oknie "Europejskiej" pomarszczone pączki 
i ciastka, zdobne w figlaski z żółtego kremu. Brzęczały muchy, słońce przygrzewało coraz mocniej, było sennie i przytulnie.
Wtem drzwi restauracji otwarły się z trzaskiem, wyrzucając
obłok pomieszanych, dziwnych woni oraz dwóch kłócących się panów,
- ...mówiłem, żeby załatwić jak najszybciej, prawda? - doleciał Monikę strzęp zdania. - Ale ty oczywiście zwlekałeś. Przeszkadzało ci, że dom nie jest pusty, co? To teraz masz lepszą sytuację? Kupa bab i dzieciaków, zawsze ktoś się będzie pałętał po domu!
- Nie moja wina! - zdenerwował się drugi. - Wczoraj przyjechali, 
a Prokop dawał głowę, że będą za tydzień!                    •
- Prawdziwy pech, że muszę jechać do Warszawy - złościł się pierwszy. - Musisz to załatwić sam. Najlepiej dziś w nocy. Im wcześniej, tym lepiej, skorzystaj z zamieszania, póki się jeszcze nie
urządzili na dobre. Zresztą, rób co chcesz, byle nie było kłopotów 
z milicją. Cześć!
Rzodkiewki nie zajmowała ta rozmowa. Słyszała każde słowo, ale uważała, że są to zwykłe bajdy, jakie zazwyczaj opowiadają sobie dorośli. Ziewając, obróciła się leniwie i ujrzała, jak jeden pan
skręca za róg ulicy, podczas gdy drugi znika znów w drzwiach restauracji. I żaden głos nie ostrzegł Rzodkiewki, że dzieje się coś ważnego. Z drogerii wypadli chłopcy, obładowani puszkami i pędzlami wszystkich rozmiarów i Monika momentalnie zapomniała o zasłyszanej
rozmowie.
- Co się dzieje, Rzodkiew? - zgorszył się Tunio. - Biegiem do
sklepu po swój przydział!
- Córeczko! - zawołała mama z głębi sklepu. - Bierz te dwie
torebki i włóż je do kubełka, o tak!
- Wybaczcie moi kochani - usprawiedliwiała się ciocia Lucynka. - Ja niczego dźwigać nie będę, ja mam chore serce.
Mama włożyła do swojej torby jeszcze dwie puszki. Co do Rzodkiewki, ulokowała ona F. M. w kubełku, obok torebek z gipsem i pobiegła z tym wszystkim za chłopcami. Wszyscy wytaszczyli się przed sklep i stanęli przed drzwiami restauracji akurat w momencie, gdy otworzyły się one ponownie. Wyszedł krępy, mocno zgrzany pan w średnim wieku, odziany 
w przepoconą, wiśniową koszulkę polo. Na widok państwa Klimków spłoszył się w sposób uderzający.
- Panie Wojtczak! - zdumiał się wujcio Klimek. A pan co tu robi?
- Ja... wpadłem tylko na małe piwko... - tłumaczył się gęsto zakłopotany pan Wojtczak, a jego oblicze pokryło się mocnym szkarłatem. - Wywiesiłem kartkę, że apteka na chwilę zamknięta - no 
i już, już wracam...
Wujcio aż zaniemówił ze złości. Pan Wojtczak czym prędzej zmienił temat.
- Nie mam przyjemności znać pani... - zwrócił się do Mamy 
z szarmanckim ukłonem. - Pani pozwoli, że się przedstawię, moje
nazwisko Wojtczak.
- Bardzo mi miło - uśmiechnęła się Mama. - Ptaszkowska.
- Ach! - rozentuzjazmował się pan Wojtczak - To pani! Więc to pani będzie teraz prowadzić bibliotekę! - wpatrzył się czule w Mamę. - Ja jestem, proszę pani, namiętnym czytelnikiem! - wyznał.
- Panie Wojtczak! - nie zdzierżył wujcio. - Jak Bozię kocham,
moja cierpliwość ma swoje granice...
Pan Wojtczak nie dał się zrazić. Był Mamą najwyraźniej zachwycony. Nie odrywał od niej oczu ani na chwilę, ucałował jej
rączkę, a następnie użalił się: 
- Och, jaka pani obładowana! Proszę mi dać te torby, pomogę pani.
- Panie Florianie! - zgrzytnął zębami wuj. - Ja też jestem obładowany, czego pan nie zauważył, i pocę się tu w słońcu słuchając pana treli. Ponieważ i tak idziemy w jedną stronę, niech
już pan niesie te paczki, ale tylko do apteki! A potem proszę wracać do pracy.
- Tak jest - zgodził się pan Wojtczak, obarczając się puszkami
i torbami. - Mam nadzieję, że pani pozwoli pomóc sobie przy remoncie.
Mama próbowała się wymówić, ale pana Wojtczaka trudno było zniechęcić i nalegał bez końca, aż wtrąciła się pani Klimkowa, pytając:
- Czy my wreszcie ruszymy? Muszę wracać do domu, czas gotować obiad.
- To już nie chcesz zjeść z nami, Lucynko? - spytała Mama. Ciocia Lucynka uśmiechnęła się z wyższością. 
- Nie będziemy ci robić kłopotu. Zjemy u siebie skromny obiadek, coś z drobiu.
Kiedy Mama i wujek dotarli do domu, dzieci siedziały już przy dużym stole, wystawionym do ogrodu. Dzidziuś, królujący w wyłożonym poduszką krześle, zanurzał obie rączki w kompocie i mył sobie nimi buzię oraz szyjkę. Pozostała czwórka zgodnie pałaszowała pierogi 
z czereśniami i śmietaną i nie zwracała na malca najmniejszej uwagi.
- A gdzie Babcia? Gdzie Halinka?
Okazało się, że Babcia poszła do kuchni, a Halinki nikt nie widział.
- Zaraz po waszym wyjściu - powiedziała Babcia, wyłaniając się 
z kuchni z nową porcją pierogów - Halinka pobiegła w stronę jeziora. O, tam.
- Utrapione dziewuszysko - mruknął wujcio. - Ostatnio wciąż znika. Witalis, poszukaj no jej! Niech wraca z Jackiem do domu. A jak będzie wciąż znikać, to złoję jej tyłek!
Witalis podniósł się ciężko, przełykając ostatniego pieroga. Po wysłuchaniu ojcowskich instrukcji flegmatycznie uraczył się szklanką kompotu i spytał kuzynów: 
- Idziecie ze mną?
Zbiegli z górki na złamanie karku, podczas gdy Witalis godnie niósł swój brzuszek po schodkach. Wyobrażali sobie, że będą musieli
rowadzić długie poszukiwania, tymczasem już po kilku minutach Witalis natknął się na rozkoszną, zalaną słońcem polankę.
- Halinka z chłopakiem! - Witalis psyknięciem przywołał kuzynów, którzy, wietrząc hecę, podkradli się bliżej. Zachowując ciszę, zbliżyli się do skraju polanki otoczonej leszczynami. Tłumiąc śmieszki, oddali się przyjemnościom podsłuchiwania.
- ...wśród milionów ludzi - dobiegły ich słowa. - ...kogoś
takiego jak ty, kochanie...
- Cśśś! - szepnął ze złością Witalis. - Tuniek, przestań się
drapać, bo nic nie słyszę!
- Kiedy mnie komar użarł!
- Ciiicho!
- ...jak dwie planety... po orbicie... - z żarem mówił wielbiciel
Haliny.
- Cicho!             
- Sam cicho, bulwieciu!
- Hi, hi, hi!
- No, dajcie posłuchać!
- Samotne gwiazdy... na wieki...
- O, rany! Chłopaki, to Stefan!
- Pokaż, pokaż!
- Rzeczywiście - szepnął wstrząśnięty Witalis. - Co taki świetny
facet widzi w mojej siostrze?
- Jak księżycowa królewna... - doleciało zza leszczyn.
- Księżycowa królewna! - wściekł się Witalis. - Nie wytrzymam! Ten biedny człowiek jest ślepcem! Żeby on ją, sierota, widział tego dnia, kiedy narysowałem czołg jej szminką "Diorella"! O mało mnie nie zabiła, a wrzeszczała tak ohydnie, że dom się trząsł! Rysunek mi zniszczyła, mój Boże, co to był za czołg!
- O! - powiedział Tunio, wskazując palcem.
- On ją całuje - stwierdził Munio autorytatywnie. - Zuchwalstwo takowe odpokutować usta me gotowe pocałowaniem pobożnym pielgrzyma.
- Co on bredzi?
- To z "Romea i Julii". Uważam, że dobry cytacik.
- Brzydka rzecz podglądać. Cytując Szekspira.
- Słuszna uwaga, maleńki. Idziemy.
- Momencik - wycedził Witalis i nim zdołali go powstrzymać przelazł przez leszczyny i stanął przed zakochanymi w całej swej krasie. Jak można było się spodziewać, jego przybycie nie wywołało burzy entuzjazmu. Stefan spojrzał na niego niechętnie, a w aksamitnych oczach Halinki zalśniły dwa szekspirowskie sztylety.
- Diorello! - rzekł złowieszczo Witalis, kiwając się na piętach.
- Zjeżdżaj stąd! No już! - warknęła księżycowa królewna.
- Przepraszam najmocniej - rozsłodził się Witalis w uśmiechu - że ci przeszkadzam. Masz wracać do domu z Dzidziusiem. Musi iść spać, ale przedtem trzeba go wysadzić na nocnik, bo dziś jeszcze nie robił kupki.
Romantyczny nastrój prysł ostatecznie, jak przekłuta bańka
mydlana.
- A tata powiedział, że ci złoi tyłek, jak będziesz tak ciągle znikać w lesie.
Księżycowa królewna miała żądzę krwi wypisaną wprost na twarzy.
- To ja polecę - swobodnie zakończył Witalis. - Do widzenia. - Ukłonił się bardzo grzecznie i - pękając ze śmiechu - znikł w zieleni leszczyn, jak przerośnięty elf.


Sobota, 24 czerwca

Ranek tego dnia był ponury, zimny i deszczowy. Nasza trójka, która wczorajszy wieczór spędziła na zbieraniu sieci z panem Adamskim, 
a potem pomagała w malowaniu kuchni, aż do późnej nocy, teraz pogrążona była w kamiennym śnie. Mama, co prawda, obudziła się jak zwykle o szóstej, ale ujrzawszy sunące tuż za oknem ciężkie, napompowane wilgocią chmury, przypomniała sobie, że nie musi zaraz biec do pracy, zamknęła czym prędzej oczy, otuliła się rozkosznie cieplutką kołdrą i - ukołysana monotonnym stukaniem wielkich kropli deszczu - zapadła w stan błogiej nieświadomości.
Tylko Babcia, nie zważając na pogodę, raźno zerwała się z łóżka. Pierwsze kroki skierowała do łazienki, gdzie zaaplikowała sobie zimny prysznic. Był to jej codzienny zwyczaj, który wpędzał w kompleksy pozostałych członków rodziny: nikt nie miał dość hartu, by dorównać Babci pod tym względem. Następnie, odziawszy się wytwornie 
i włożywszy świeży fartuszek, czcigodna staruszka udała się do kuchni pogwizdując bluesa. Stanąwszy w progu, rozejrzała się z uznaniem.
- Teraz to naprawdę nieźle wygląda - powiedziała sobie, tocząc
okiem po świeżutkich, kremowych ścianach - i zabrała się do gotowania kawy zbożowej. Kawa, jak to kawa, oczywiście wykipiała, napełniając cały dom zapachem wiejskiego śniadania. Tylko że dziś żadne, nawet najsmakowitsze zapachy, nie mogły nikogo wywabić z łóżka. Toteż Babcia zjadła śniadanie sama, a ponieważ nie musiała dzisiaj świecić przykładem, ograniczyła ilość spożywanego mleka do minimum. Ze stosu powiązanych w paczki książek wydobyła tom Gogola, w karygodny sposób podparła się łokciem i z lubością zaczęła czytać przy jedzeniu (czego najsurowiej broniła zarówno córce, jak i wnukom). Miłe to były chwile. Radio, które do tej pory mamrotało niewyraźnie na temat buraków, zaczęło nagle wyśpiewywać po angielsku. Na słuchaniu ulubionych piosenek i lekturze noweli "Płaszcz" zbiegł Babci miły kwadransik, aż wreszcie zdecydowała, że dalsze leniuchowanie byłoby już nieprzyzwoitością wobec panującego w kuchni nieporządku. Co prawda, Munio i Tunio zobowiązali się wczoraj wieczorem, że umyją dziś podłogę po malowaniu, a także, że powynoszą i spalą zachlapane farbą stare gazety; Babcia jednak była zbyt ruchliwa, by móc patrzeć bezczynnie na ten bałagan. Zebrała na początek gazety i zwinąwszy je w dużą paczkę, wyniosła do hallu.
Tu nagle zamarła, tuląc w ramionach poplamione papierzyska. Od drzwi wejściowych aż na schody biegły ślady zabłoconych, męskich butów odbitych wyraźnie jak pieczątki na porozkładanych gazetach. "Przecież na pewno zamykałam na noc drzwi wejściowe!" - pomyślała Babcia 
i podeszła bliżej schodów. Ślady prowadziły na piętro, gdzie spokojnym snem spali chłopcy, Mama i Rzodkiewka. 
Babcia rzuciła pęk gazet tam gdzie stała i nie dbając wcale o zachowanie ostrożności, pobiegła w górę po skrzypiących schodach. Od razu z ulgą dostrzegła, że drzwi od pokoiku, gdzie spały dzieci, są zamknięte, podobnie, jak drzwi pokoju, w którym dzisiejszej nocy spała ona sama z córką. Natomiast drzwi trzeciego pokoju, w którym "na tymczasem" zgromadzono różne paczki i meble, były lekko uchylone.
Babcia zatrzymała się. Nasłuchiwała. Wokół panowała cisza,
dopiero po chwili zza uchylonych drzwi dał się słyszeć przyciszony szmer, czy westchnienie. "Jest tam! - pomyślała Babcia. - Na pewno ma złe zamiary, bo po cóż by się włamywał? Co robić, co robić?"
Stała chwilę bezradnie. Biec po pomoc? Krzyczeć? Nie, nie może zrobić niczego takiego. No, tak, ale przecież nie rzuci się na złoczyńcę 
z gołymi rękami! Chwileczkę: przecież w hallu, na dole, jest telefon!
Zawróciła i ostrożnie postawiła nogę na stopniu.
Deski przeraźliwie pisnęły. Wobec tego Babcia zbiegła na dół, nie starając się już o zachowanie ciszy. Ujęła słuchawkę telefonu, postukała w widełki. Po dłuższej chwili, kiedy Babcia spociła się już ze zdenerwowania, w słuchawce
odezwał się znudzony głos:
- Słucham? Centrala.
- Proszę mnie połączyć z milicją! - gorączkowym szeptem
powiedziała Babcia, słysząc z przerażeniem skrzypnięcie podłogi na
piętrze.
- Głośniej proszę! - obraziła się dama w słuchawce.
Teraz skrzypiały już schody.
- Proszę mnie połączyć z milicją! - Babcia uznała, że nie ma
sensu mówić szeptem, skoro kroki zbliżają się już do zakrętu schodów.
- Nic nie rozumiem! - powiedział głos w słuchawce z wyraźną
pretensją. - Z kim połączyć? Halo! Halo!
Ale Babcia już nie odpowiedziała. Wypuściła z ręki słuchawkę
i osunęła się na podłogę, ogłuszona silnym uderzeniem w skroń. Trzasnęły drzwi wyjściowe, ktoś zatupał na ganku i zapanowała cisza.
- Jest godzina szósta pięćdziesiąt - powiedziało uprzejmie radio 
w kuchni.

*

Stefan Adamski wyminął wielką kałużę i zszedł z drogi na ścieżkę, prowadzącą do biblioteki. Deszcz lał potokami, bulgotał dzwonił, szeleścił i pluskał.
- Ani żywego ducha! - zaśmiał się Stefan, patrząc na drogę. - Dlaczego ludzie tak się boją deszczu? - On sam szedł z odkrytą głową, pozwalając deszczowi spływać po rudej czuprynie i wlewać się za kołnierz. Od rana był w świetnym humorze i kiedy matka poprosiła go, żeby zaniósł mleko pani Ptaszkowskiej, wybiegł na deszcz z prawdziwą radością. Świat był piękny, pachniało świeżością
i mokrą zielenią. Ziemia z wdzięcznością wchłaniała wodę, trawy 
i liście wyglądały, jakby się cieszyły.
Przeskoczywszy następną kałużę, Stefan gwizdnął przez zęby. Znajoma postać brnęła przed nim ku bibliotece: Luteczek, zmoknięty 
i nieszczęśliwy, pchał rower przez gęste błoto. Kiedy go Stefan dogonił, listonosz obdarzył go spojrzeniem wyrażającym jednocześnie podziw i niechęć. Stefanowi zrobiło się trochę żal. Luteczek ubrany był w płaszcz przeciwdeszczowy, ale i tak wyglądał jak zmokła kura. Spod kapturka wystawał smutno jego siny nos i zmoknięte wąsiki.
- Dzień dobry - rzucił Stefan. - Dokąd to tak wcześnie? 
Pan Luteczek spojrzał na niego bojaźliwie i wykręcił się odpowiedzią, że idzie sobie po prostu na skróty. Usunął się z drogi w popłochu, gdy rudy olbrzym zdecydował się go wyminąć.
W pobliżu biblioteki Stefan dostrzegł jakiegoś mężczyznę, idącego spiesznym krokiem. Przez strumienie deszczu niewiele było widać dopiero gdy Stefan podszedł bliżej, rozpoznał w osłoniętym parasolem dżentelmenie pana Wojtczaka z apteki. Na pozdrowienie Stefana pan Wojtczak zareagował zmieszaniem i ukrył za plecami długą,
herbacianą różę. Wreszcie, uporawszy się z różą i parasolem, spytał podejrzliwie:
- Pan do pani Ptaszkowskiej?
- A, tak. Mleko niosę, no i mam tam pomóc w remoncie. 
- To tak jak ja! - rzekł pan Wojtczak. - Ale wie pan, za wcześnie się wybraliśmy, oni jeszcze śpią. Stukałem nawet dość mocno, ale nikt nie odpowiada.
- Nie śpią chyba, na parterze pali się światło. W kuchni.
- No, to ja nie wiem - wyznał pan Wojtczak. Kiedy i tym razem nikt nie odpowiedział na pukanie, Stefan nacisnął klamkę. W mrocznym hallu słychać było dobiegającą z kuchni wesołą muzyczkę.
- O! - krzyknął nagle pan Florian. - Tam ktoś leży! Tam, przy
telefonie.
- Zemdlała - powiedział Stefan, trzymając Babcię za puls. - Chociaż nie - tu, na skroni, jest krew. 
Pan Florian krzyknął przejmująco.
- Krew! Lekarza! Lekarza!
- Spokojnie - mitygował go Stefan. - Po co straszyć resztę
rodziny. Niech no pan poda tę skrzynkę z kąta, posadzimy panią, 
o tak. Ja zadzwonię po doktora Bratka, a pan niech przyniesie
z kuchni zimnej wody.
Podczas gdy Stefan telefonował, pan Florian zdołał ocucić
Babcię stosując delikatne spryskiwanie zimną wodą czoła i twarzy. Przez chwilę wzrok Babci był nieco błędny. Wpatrywała się w pochyloną nad nią twarz pana Wojtczaka i zdawało się jej, że zna tę krwistą fizjonomię... że gdzieś już ją widziała... ale nagle wrażenie prysło. Ze schodów zbiegła pani Maria, obudzona niecodziennymi odgłosami, 
w biegu zawiązując szlafroczek.
- Co tu się dzieje? - przeraziła się na widok bladej Babci,
siedzącej pod ścianą. - Mamusiu, co tobie?
Schody zadudniły okropnie: komplet młodych Ptaszkowskich,
odziany w piżamy, zbiegał na dół, rześko pokrzykując.
- O rety! Znów coś się dzieje! - ucieszył się Tunio.
- Głupiście, chłopaczku - Munio przytłumił brata, dociskając go do poręczy. - Najpierw się rozejrzyj, a potem rozedrzyj. Babciu,
co tak siedzisz, biedna?
- Czy się źle czujesz? - troskliwie Spytała Rzodkiewka, z całą
ufnością składając F. M. na kolanach Babci.
- Babciu, dlaczego masz krew na czole?! 
- Mamo, czy ty nam wreszcie powiesz, co się właściwie stało? - włączyła się pani Maria.
Babcia poczuła, że dłużej zwlekać z odpowiedzią nie może. Ale co ma powiedzieć na temat wypadku temu całemu zgromadzeniu? Babcia nie rozpoznała napastnika i nie miała żadnej pewności, czy któryś 
z obecnych dwóch obcych mężczyzn nie jest owym włamywaczem. Stąd brała się niepewność i brak decyzji: czy przyznać się, że nie rozpoznała napastnika? Czy też, przeciwnie, dać do zrozumienia, że doskonale wie, kim on jest? Gubiąc się w myślach, Babcia siedziała 
z przymkniętymi oczami, nie odpowiadając na pytania. Na szczęście jednak przed domem rozległ się finalny ryk motocykla.
- Jest doktor! - powiedział Stefan i skoczył otwierać drzwi. Doktor Bratek, wysoki i barczysty, odziany był w podniszczone dżinsy 
i skórzaną kurtkę; w ręce dzierżył pakowną torbę. Zdziwionym wzrokiem ogarnął grupę, znieruchomiałą w centrum zagraconego hallu: jej ośrodek stanowiła miła, starsza pani o błędnym wejrzeniu, spoczywająca z gracją na obskurnej skrzynce z napisem "Bulgarexport Sofia" i piastująca na podołku białego kurczaka, zdobnego w fioletową kokardę. Obok, trzymając starszą panią za rękę, stała prześliczna blondynka o czarnych oczach, pełnych wzruszającej bezbronności, które natychmiast sprawiły, że doktor stracił dech. Opodal widniał pomocnik aptekarza i Stefek Adamski, a wokół tych wszystkich postaci roiła się większa ilość bardzo ruchliwych dzieci. Płeć ich trudno było określić z uwagi na jednakowe, rozciągnięte, trykotowe piżamy, w które dziatwa była obleczona.
- Dzień dobry - przemówił wreszcie doktor, z trudem odrywając wzrok od ślicznej pani. - Co tu się właściwie stało?
Wahająca się dotąd Babcia podjęła decyzję: nie może powiedzieć wszystkiego przy dzieciach. Jeśli powie prawdę, nastraszy je tak, że
nie usną spokojnie. A jeśli każe im odejść, tym bardziej będą podsłuchiwać.
- Ach, głupstwo - rzekła wobec tego. - Potknęłam się, uderzyłam 
w głowę i straciłam przytomność. Tu jest tak mroczno, a ja mam bardzo słaby wzrok...
Doktor oglądał babciną głowę. - No, uderzyła się pani dość mocno. Rana jest głęboka, dziwię się, że tak szybko przyszła pani do siebie. Proponuję, żeby się pani jak najszybciej położyła do
łóżka, zaraz zrobimy opatrunek. Gdzie jest pani pokój?
Wręczywszy torbę Muniowi, podniósł Babcię jak piórko i w asyście
dzieci oraz Mamy zaniósł starszą panią na górę. Dopiero na piętrze Mama wróciła do równowagi.
- Dzieci! Dlaczego jesteście boso i w piżamach?! Proszę się ubrać
natychmiast, i to ciepło! - i wepchnąwszy swoje potomstwo do
pokoiku, podążyła za Babcią.
Babcia już leżała w łóżku i przepraszała za bałagan.
- Wielkie rzeczy, bałagan - powiedział doktor Bratek. - Ja jestem strasznie porządny i pedantyczny, ale jak widzę bałagan, zawsze mówię sobie: ech, jakoś to zniosę. I znoszę. - Jego brązowa, pofałdowana twarz zmarszczyła się zabawnie w ujmującym uśmiechu, a małe oczka zmieniły się w wesołe przecinki. - Proszę pokazać głowę, trochę panią pomęczymy. Koniecznie musi pani zostać w łóżku przez kilka dni. Tak. Teraz zaszyjemy ranę i dostanie pani kilka zastrzyków.
- Czy ja naprawdę muszę leżeć?! - jęknęła Babcia. - Tyle roboty
w domu!
- Koniecznie! - powtórzył doktor. - Z zimnymi okładami na
głowie. Nie radziłbym się forsować, choć wygląda pani młodo i zdrowo.
Babcia spojrzała na niego ciepło.
- Wyglądam młodo?
- Jasne - rzekł doktor z przekonaniem.
- Lubię pana - zdecydowała Babcia. - Jest pan taki miły.
Doktor śmiał się, rozkładając torbę, pełną narzędzi. - Nie uważają mnie za miłego. No, a teraz proszę się przygotować na kilka ukłuć. 
I proszę mi powiedzieć, jak to było naprawdę z tym
upadkiem?
Zaskoczona Babcia spojrzała ze zmieszaniem.
- Jak to, więc pan się domyślił?
- Jasne. Uderzono panią od tyłu, ciężkim narzędziem, prawdopodobnie metalowym. Kto to zrobił?
- W tym sęk, że nie wiem - powiedziała Babcia i westchnęła
po czym zwięźle opowiedziała doktorowi i córce o wszystkim, co się wydarzyło od rana.
- I pomyśleć - szepnęła ze zgrozą pani Maria - że ja sobie
najspokojniej spałam, podczas gdy ten zbrodniarz mógł ciebie nawet zamordować!
- Głupstwa! - fuknęła Babcia. - Mnie zamordować, dobre sobie! Nie takie to proste, jak ci się wydaje! - zastanowiła się. - Powiedzcie mi tylko, czego ten typ szukał w domu pełnym ludzi? I co on nam chciał ukraść, przecież nie mógł podejrzewać wdowy z trojgiem dzieci i staruszką o posiadanie jakichś wielkich pieniędzy. Chyba, że ja wyglądam na kogoś takiego, kto ma w komodzie ze trzy pończochy wypchane złotem.
- Nie, nie wygląda pani - powiedział doktor, który przy słowach "wdowa z trojgiem dzieci" spojrzał uważnie na panią Marię, czując przy tym jakieś ciepło wokół serca. - On nie panie chciał okraść. Tu już się włamywano za czasów pana Zielióskiego. Chodziły słuchy, że pan Zieliński znalazł skarb, sam zresztą wspominał mi o tym. Leczyłem go, potem się zaprzyjaźniliśmy, więc miał do mnie zaufanie. Nie na tyle jednak, żeby powiedzieć mi coś bliższego na
temat tego skarbu. Bardzo tym był przejęty, zdaje się, że to była trochę taka mania.
- I włamywano się do niego, mówi pan? A skarb?
- Pan Zieliński twierdził, że przeszukiwano bezskutecznie cały parter i bibliotekę. Bezczelni rabusie robili to w jego obecności. Był ciężko chory i wtedy już nie mógł podnieść się z łóżka,
- No to miejmy nadzieję, że dzisiejsze przynajmniej włamanie się powiodło - powiedziała Mama. - Może znaleźli, co chcieli i już nam nie grożą dalsze atrakcje.
- A co milicja na te wszystkie włamania?
- Pan Zieliński nie zawiadamiał milicji, bo niczego nie ukradziono - wyjaśnił doktor.
- Ale my zawiadomimy - Babcia poprawiła się na poduszkach. - Marysiu, zadzwonisz po milicję. Ostatecznie, są tu dzieci i o nich musimy myśleć przede wszystkim.
Doktor przyznał jej rację.
- Dzieci! Ach, One nie mogą wiedzieć o niczym - powiedziała Mama pospiesznie. - Wszyscy troje są tacy wrażliwi, prawda o tym wypadku mogłaby bardzo zaciążyć na ich psychice. 
Babcia wyglądała, jakby nie była o tym przekonana.
- Młode nosorożce - mruknęła zagadkowo.
Doktor uśmiechnął się, obiecał wpaść po południu i ucałował
dłoń Babci na pożegnanie.
Zeszli z Mamą do hallu, gdzie wśród porozstawianych puszek
i drabin tkwiła Rzodkiewka, mieszając patykiem w kuble. Panowie
Wojtczak i Adamski zmywali ściany łazienki.
- Zaczęliśmy nie czekając na panią - oświadczył pan Wojtczak 
z zapałem. - Umieszałem już kolorek, proszę rzucić oczkiem, czy
odpowiedni.
- Tu masz ten kolorek - powiedziała Rzodkiewka z obrzydzeniem.
Patyk, który wyjęła z kubła, był przeraźliwie różowy.
Deszcz lał ciągle. Chłopcy stali pod okapem drewnianego ganku. Mimo przezorności Mamy i tak wiedzieli już wszystko na temat wypadku: panowie Florian i Stefan nie mówili o niczym innym przez ostatnie pół godziny. W ten to sposób Tunio i Munio poznali całą sprawę ze szczegółami. Nawet historia poprzednich włamań została im przekazana ustami pana Wojtczaka.
- A dzisiaj włamał się ten sam, ja wam to mówię - twierdził
dżentelmen z apteki.
- Jasna sprawa - zgadzał się Stefan. - Znowu szuka tego
skarbu.
Tunio uważał, że wszystko to jest podniecające. Stojąc teraz na
ganku z bratem, popuścił wodze fantazji, jednocześnie podziwiając potężny motocykl doktora, ustawiony pod ścianą domu. Było to istne cudo, błyszczące niklem i jasnoczerwonym lakierem, świecące jak purpurowa gwiazda na tle odrapanych ścian domu.
- Czy będziemy mogli przejechać się z panem? - usłyszał doktor,
gdy tylko pojawił się na ganku.
- Jasne! - rzekł doktor życzliwie i ze zrozumieniem. - Tylko
nie teraz, koledzy. Teraz bardzo się spieszę. Ale będę u was jeszcze po południu. - Wskoczył na siodełko ryczącego motoru, uśmiechnął się przyjaźnie i ruszywszy wspaniałym zrywem, zniknął w strumieniach deszczu.
- Miły człowiek - powiedział Munio, patrząc za nim życzliwie.
- Tak, sympatyczny facio. Coś jeszcze, panie Mundeczku?
- Cóż takiego, przyjacielu?
- O włamanku ani słowa? Trzeba by zająć jakieś stanowisko.
Osobiście jestem zdania, że powinniśmy sami przyłapać tego drania 
i sami znaleźć skarb.
- Och, och - mruknął Munio ironicznie. - I pewnie nie powiedzieć milicji ani słowa?
- Tak, właśnie, właśnie.
- Dziecino - rzekł Munio z odcieniem zniecierpliwienia. - Zawsze ubolewałem nad tym, że czytasz za mało. W każdej niemal powieści dla młodzieży dzieci szukają skarbu. Zawsze bez porozumienia z milicją, to reguła. Oczywiście, zbrodniarza demaskuje jakiś dzielny
kapitan, a skarb okazuje się fikcją w rodzaju nieciekawego rękopisu lub czegoś równie głupiego.
- Ale może w tym wypadku chodzi o jakieś brylanty? Albo złote monety? - zapalał się Tunio, szarpiąc w podnieceniu białą czuprynę. - Ja, gdybym znalazł skarb, zaraz bym sobie kupił rower z przerzutką.
- Odrażający dusigrosz. Składasz sobie do tej skarboneczki 
i Składasz. Nareszcie wiem, na co. Rower z przerzutką!
- No, co, a ty całe swoje kieszonkowe wydajesz na książki. I co? Książek i tak wszędzie pełno, a na rower sobie nie uskładasz.
- Rower, mój maleńki, jest mi zbędny, ponieważ i tak dasz mi pojeździć na swoim. Powiem ci tylko to: wybij sobie z głowy jakieś
naiwne śledztwa, przeprowadzane we własnym zakresie. To zbyt banalne. Jazda, wracamy.
Mamy nie było w hallu.
- Poszła na górę - poinformowała ich Rzodkiewka, mieszająca z zapałem jakieś dziwne kolory. Na policzkach miała ciemnowiśniowe
wypieki, grzywka stanęła jej dęba z przejęcia. Panowie Wojtczak 
i Adamski kończyli bielenie sufitu.
- My też chcemy malować! - zażądali bracia.
Stefan uświadomił im, że łazienka jest malowana farbą emulsyjną.
- Rozpuszcza się ją w wodzie, ale jak zaschnie - nie da się zmyć - uprzedził. - Lepiej zdejmijcie te ładne sweterki, bo na nie
kapnie. 
Bracia byli przekonani, że Stefan przesadza.
- Będziemy uważać - zapewnili.
Zabrali się do pracy z wielkim zapałem; łazienka była nieduża,
toteż zanosiło się na to, że przy takiej ilości rąk do pracy nie starczy ścian dla wszystkich chętnych. Munio i Tunio pracowali wydajnie, pokrywając ścianę obłędnym różem w tempie wcale niezłym, jeśli zważyć, że bokami obijali się o drabiny, a plecami 
o Rzodkiewkę, która coś tam mazała przy ścianie przeciwległej. Pełną skupienia ciszę przerywały tylko ostrzeżenia w rodzaju: - Uważaj na sweter, na drabinie jest kropla farby! Pan Wojtczak kończył bielenie sufitu. Odsapnął, zszedł o stopień niżej, odwrócił się na drabinie 
i nagle wrzasnął:
- Matko Boska!!! Co ty robisz?
Wszyscy obecni, wstrząśnięci, spojrzeli na Rzodkiewkę, która
kuliła się przy ścianie. W obu usmarowanych łapkach, sztywno wyciągniętych przed siebie, trzymała słoik z pomarańczową farbą 
i pędzel.
- Ma-maluję... sobie... - bąknęła, nieco zbita z tropu.
Oczy zebranych przeniosły się na ścianę, pod którą dotąd działała Monika. To, co ujrzeli, zaparło im dech w piersiach: na całej szerokości ściany widniał gigantyczny, płomienny kot. Białe źrenice jego wytrzeszczonych oczu rzucały fanatyczne spojrzenia. Jedno oko patrzyło na wannę, drugie w sedes. Rozłożysty zad potwora wypinał się znienacka ku górze, przechodząc płynnie w ogon, grubości rury od piecyka. Jeden kącik purpurowych ust wyginał się ku górze 
w złowieszczym uśmieszku, odsłaniając zęby aligatora i rozdwojony jak u żmiji język. 
Wrażenie było piorunujące. Twórczyni przyjęła to z zadowoleniem.
- Miałaś przecież - jęknął Stefan - malować ścianę na różowo!
- Ten kolorek mi się nie podoba - powiedziała pogardliwie
Monika. - Taki kolorek to dobry na majtki.
- Oooo! - powiedział pan Wojtczak ze zgrozą.
- Kotek jest pierwsza klasa - zawyrokował Munio. - Ale go
zaraz zmyjemy.
- Nie dam! - wrzasnęła Monika.
- Upiorny jest - przyłączył się Tunio. - Będę się bał sam tu
siedzieć - zachichotał dowcipnie.
Stefan przyznał rację Muniowi, ale radził spytać o zdanie panią
Ptaszkowską.
- Mamaaa!!! - wrzasnęła Monika od serca. Pantofle Mamy załomotały na schodach.
- Co tu się znowu stało? - spytała wystraszona.
- O! - pokazał palcem pan Wojtczak.
Mama spojrzała, wzdrygnęła się i powiedziała. 
- Ach, ach. Jaki śliczny! - Tak, jak zawsze, gdy chwaliła obrazki namalowane przez swoje dzieci. Ale to nigdy nie były obrazki malowane na ścianie.
- Czy ty naprawdę nie chcesz tego zmyć? Tego - ehm - kota?
- Mamusiu! - pisnęła z wyrzutem Rzodkiewka. - Jak to - zmyć!
Ja cię tak proszę! Zresztą to wcale nie jest kot! - dodała, jak gdyby ten fakt mógł cokolwiek zmienić.
- A co? Co to miało być? - zainteresował się Munio.
- Tygrys-ludojad. Tylko, że nie zdążyłam pomalować go w paski. Ja wszędzie chcę wymalować okropne rzeczy. W hallu będą dwa lwy 
i szubienica, a na ścianie przy schodach - dzika świnia zarażona wścieklizną.
- Na miłość Boską - zaczęła Mama, lecz Rzodkiewka nie dała jej dojść do słowa.
- To na postrach dla tego włamywacza, co uderzył Babcię. Jak on tu jeszcze raz przyjdzie, to się przestraszy i ucieknie od tych moich obrazów. Albo po prostu strach go zabije.
Mama stała przez chwilę z niezbyt mądrym wyrazem twarzy. "Młode nosorożce, młode nosorożce..." - tłukło jej się po głowie. Wreszcie otrząsnęła się.
- Skąd ty wiesz o włamywaczu, Rzodkiewciu? - spytała.
- No, jak to, no przecież go widziałam! - odparła Monika z prostotą, zdziwiona, że ktoś ją pyta o rzecz tak oczywistą.
- Ach! Ach! - dał się słyszeć nagły krzyk. Pan Wojtczak zachwiał się na szczycie drabiny, jakby nagle nogi mu odmówiły posłuszeństwa. Runął w dół, jak kamień i soczyście plasnął o posadzkę tylną częścią ciała. Po drodze zawadził ramieniem o piecyk nad nim. Z zawieszonego na ramieniu kubełka wylała się farba emulsyjna biała, bogatą kaskadą zlewając od stóp do głów obu braci Ptaszkowskich wraz z ich swetrami. Malownicze bryzgi osiadły także na twarzach i na odzieży pozostałych osób oraz na ścianach , na większości przedmiotów znajdujących się 
w łazience.
Nastała chwila strasznej ciszy, w której tym bardziej złowieszczo szemrała emulsja, ociekająca z Munia i Tunia. Pan Wojtczak, jak kupka białego nieszczęścia, mazał się powoli w kałuży farby na posadzce.
- To jak będzie, mamusiu, z moim tygrysem? - spytała Rzodkiewka 
z dużym wyczuciem sytuacji.
- Ech, co tam tygrys - odpowiedziała Mama słabym głosem. - Tygrys już mi zupełnie nie przeszkadza.

Tegoż dnia wieczorem

Eugeniusz Musiałek, sierżant Milicji Obywatelskiej, wiele już zdążył zobaczyć w swoim nie tak znów długim życiu. Nigdy jednak nie zdarzyło mu się widzieć czegoś podobnego.
- Potworne - rzekł wstrząśnięty. - Co to jest i dlaczego?
- Tygrys - powiedziała Monika.
Sierżant spojrzał raz jeszcze i znów go podrzuciło. Przerażająco wykrzywiona pomarańczowa bestia zajmowała niemal całą ścianę
łazienki, utrzymanej w tonacji różowo-białej. Dodać należy, że biało było głównie na posadzce.
- Tu właśnie - wskazał pedantyczny Munio - tu właśnie spadł
Wojtczak, kiedy Rzodkiewka to powiedziała.
- Co powiedziała rzodkiewka? - wyjąkał sierżant, całkowicie
zbity z tropu.
- Że widziała włamywacza!
Sierżant natychmiast stał się czujny. 
- Kto widział włamywacza?
- No, ja! - powiedziała Monika, nieco już znużona tym tematem.
- Gdzie? Jak?
- Już mówiłam Mamie.
- Musisz powtórzyć jeszcze raz.
- Ojejku. No więc on wszedł do naszego pokoiku. Chłopcy spali, ale ja się obudziłam.
- I co? - niecierpliwił się sierżant.
- I znów zasnęłam - odparła Monika, patrząc na niego ze
zdziwieniem.
- Ale mówisz, że go widziałaś?
- No, widziałam. Jak usłyszałam, że ktoś wchodzi, to się obudziłam. 
A jak on zobaczył, że się obudziłam, to szybko wyszedł. No, to ja znowu zasnęłam. Nie wiedziałam wtedy, że to złodziej.
- Czy potrafiłabyś go opisać? - spytał sierżant, za wszelką cenę
starając się nie okazywać zniecierpliwienia.
- Nie - oświadczyła Rzodkiewka. - Bo widziałam tylko jego
plecy, i rękę na klamce. Jak się panu podoba mój tygrysek?
- Szalenie - powiedział sierżant Musiałek w miarę spokojnie.
- Czy zauważyłaś coś szczególnego na tej ręce?
- Nie wiem - zbyła go Monika. - Chcieli go zmyć, wie pan?
Ale Mama im nie pozwoliła.
Sierżant zacisnął zęby. Kto wie, czy w tym momencie nie
pożałował, że nie posłuchał rad ojca, który widział jego przyszłość
w hodowli drobiu.
- Posłuchaj, moje dziecko - przemówił łagodnie. - Musisz na
chwilę zapomnieć o tym... tygrysie i postarać się skupić. Pomyśl, czy nie było w tej ręce czegoś szczególnego? Może była tatuowana? Może brakowało jej palca?
- Amator - mruknął Tunio do brata.
Monika rozpromieniła się.
- Było coś szczególnego w tej ręce! - ucieszyła się szczerze.
- No? No? - zemocjonował się sierżant.
- Miała zegarek - powiedziała Rzodkiewka tonem odkrycia.
"Niektórzy lubią dzieci" - pomyślał sierżant Musiałek. Westchnął głęboko.
- No, tak. Dziękuję ci, moje dziecko - powiedział. - Chyba nie
możemy spodziewać się zbyt wiele po twojej pomocy. - I wyszedł za Mamą do hallu.
Rzodkiewka spojrzała za nim z niechęcią.
- Nie podoba mu się mój tygrysek - orzekła. - Nie lubię go chyba. Sięgnęła po resztę czarnej plakatówki i zajęła się dorabianiem tygrysowi ponadnormalnych pazurów. Takimi pazurami mógłby od jednego razu rozerwać nawet słonia, cóż dopiero byle włamywacza.
- No, a cóż my, panie Mundeczku? - przeciągnął się Tunio.
- Może by tak mały bieg po plaży?
- Pada, synu. A poza tym nie zapominaj, że obiecaliśmy Mamie pozmywać po podwieczorku, żeby można było zjeść kolację.
- Ja nie zapominam. Ale czy to my musimy myć? Może Rzodkiew by mogła?
- Hę, hę! Ja przecież wszystko tłukę! - zarechotała radośnie siostrzyczka. - Mnie nie wolno nawet dotykać szklanek!
- Nieźle się urządziła - ponuro stwierdził Munio. - Że też nam pierwszym to nie wpadło do główek!
- Może się zdarzy coś nadzwyczajnego i nie trzeba będzie zmywać - zamarzyło się Tuniowi.
Jak na zamówienie rozległo się łomotanie do frontowych drzwi. Chłopcy rzucili się otworzyć, ale ubiegła ich Mama. Przed paroma minutami zamknęła drzwi za sierżantem i od tego czasu siedziała bez sił w hallu, na pamiętnej skrzynce z napisem "Bulgarexport Sofia".
Wszedł doktor, ociekając deszczem i wnosząc ze sobą atmosferę otuchy i męskiej siły. Zaraz potem poryw mokrego wiatru wcisnął w drzwi troje ludzi, opatulonych w kolorowe peleryny. Podczas gdy
uśmiechnięty doktor znikał za zakrętem schodów, Peleryniarze zbliżyli się do uśmiechniętej Mamy.
- Kwiatkowski jestem - przemówił pierwszy Peleryniarz cienkim głosem i złożył na dłoni Mamy mokry pocałunek. - Pani pozwoli, moja żona, moja córka.
Panie odsłoniły kaptury, ukazując dwie spiczaste twarzyczki. 
- Misiuniu, ukłoń się - szturchnął Peleryniarz swą latorośl, blade
dziewczę mysiej urody. Misiunia obdarzyła wszystkich powłóczystym spojrzeniem i skłoniła główkę.
- My do pani z wielką prośbą - przemówił ojciec Misiuni. - przyjechaliśmy na wakacje, a tu deszcz. Brak nam śledzi.
- Och - powiedziała Mama i zatrzepotała rzęsami. - Obawiam się że nam też brak. To jest... my też się właśnie sprowadziliśmy tutaj i mogę państwa poratować najwyżej paroma jajkami.
- Ależ nie, jakie jajka, my nie po jajka! - zaczął machać rękami
Peleryniarz.
- I jeszcze mamy makaron i mleko - powiedziała Mama prawdomównie.
- Droga pani, kiedy mówiłem o śledziach, miałem na myśli metalowe kołki do namiotu. Wiatr nam je powyrywał, no i namiot się wali.
- Och. - Mama zrozumiała, ale nadal była bezradna. - Ach.
Ale i tych śledzi nam brak. Mundeczku, może byś spróbował jakoś państwa poratować?
- Mogę spróbować - odparł Munio bez entuzjazmu i nie ruszył
się z miejsca.
- No, to szukaj, syneczku, jakichś śledzi, a ja państwa poproszę
tymczasem do kuchni. Przepraszam za nieład, ale zaraz po przyjeździe wzięliśmy się za malowanie...
- A może... - zaczął Peleryniarz, podążając za Mamą i za swymi
kobietami. - A może... mogłaby nas pani przenocować? Chociaż
przez tę jedną noc... póki się pogoda nie poprawi.
W hallu pozostali Munio i Tunio, którzy spojrzeli po sobie bez słowa.
Z kuchni dobiegł rumor przesuwanych stołków i Misiunia odezwała
się głosem kaczora Donalda: 
- Mamuniu, ja jestem głodna...
- Misiuniu - uspokajała ją Peleryniarzowa w podobnej tonacji. -To nie wypada. Przepraszam panią, Misiunia jest taka bezpośrednia.
- A... ten... proszę bardzo - odrzekła Mama, kompletnie zagubiona. - Zaraz coś przygotuję.
- No, skoro pani nalega... - zgodziła się mama Misiuni. - Rzeczywiście, taki deszcz... że tego.
Munio i Tunio, ukryci w ciemnym hallu, westchnęli zgodnie i pokiwali głowami.
- Brak tu Babci - westchnął Tunio raz jeszcze, głębiej. - Zjedzą nam naszą kolację.
- Wstydź się, ty sobku. Ale swoją drogą Mama jest za delikatna. Zginęłaby bez nas, biedactwo.
Z kuchni zapachniało, rozległ się brzęk talerzy i głos Mamy:
- Proszę bardzo, a może i państwo...
- Ach, tyle kłopotu! - zakrzyknął tatuś Misiuni, po czym bez wahania przysunął sobie talerz. Przez chwilę panowała cisza, po czym głosik Misiuni wyraził obrzydzenie:
- Mamusiu, jakie to niedobre... ja nie chcę tego jeść,
- Misiuniu! - rzekł Peleryniarz z pełnymi ustami. - Musisz grzecznie zjeść to wszystko, to nie wypada!
- Kiedy to takie niedobre... Napiłabym się herbatki.
- Ja tam chyba wejdę i uduszę Misiunię - powiedział Tunio, zgrzytając zębami.
- Lepiej chodźmy do Babci, spytajmy, co człowiek kulturalny powinien uczynić w takiej sytuacji.          
Babcia i doktor w najlepsze opowiadali sobie jakieś dowcipy z brodą 
i pękali przy tym ze śmiechu. Rzodkiewka, nic nie rozumiejąc,
rechotała także, dla towarzystwa, siedząc wraz z Franusiem w nogach babcinego łóżka.
- Co się stało? - spytała Babcia, kiedy obaj nasrożeni bracia stanęli w progu.
Widocznie ich opowieść nie wypadła wystarczająco dramatycznie,
bo kiedy skończyli, ujrzeli z rozczarowaniem, że Babcia i doktor znów się zaśmiewają do rozpuku.
- Nic się nie bójcie. Mama nie da wam umrzeć z głodu - powiedziała wreszcie Babcia.
- No, nie wiem - wyraziła powątpiewanie Rzodkiewka, patrząc na braci ze zrozumieniem i najwyraźniej podzielając ich uczucia.
- Ale, ale - spytała Babcia - Czy pomyliście naczyńka?
- Nnie... - zająknął się Munio. - Nie zdążyliśmy jakoś.
- Mama zapewne myje teraz szklanki, żeby w nich podać herbatkę - powiedziała Babcia, kiwając głową.
- Idziemy tam, idziemy! - obruszyli się bracia.
- Ja też - podniósł się doktor. - Spróbuję jakoś pomóc pani Marii. Zeszli we trzech do kuchni, Rzodkiewka za nimi. Już z daleka
słychać było bezczelny głosik:
- Ja takiej nie piję, dla mnie za mocna...
- O, słyszy pan doktor? - zdenerwował się Munio. - Ona tak
do Mamy, no nie!
- No, dla mnie to nie nowość - rzekł doktor, poklepując go
po ramieniu. - Uspokój się. Ja ich znam, przyjeżdżają tu co lato. Może jakoś ich zagadam i spróbuję stąd zabrać. Ostatecznie,
mogliby przenocować u mnie.
Zanim jednak doszli do kuchni, wyprzedziła ich Rzodkiewka.
Stanęła w drzwiach, oceniła sytuację i zsunęła groźnie brwi.
- Te, Misiunia - odezwała się od progu. Misiunia skierowała na nią zdziwione, małe oczka.
- Co jest z tą jajecznicą? - zadała Rzodkiewka pytanie podstawowe.
Misiunia odruchowo spojrzała na talerz, gdzie nietknięta jajecznica
pokrywała się zastygającą warstewką tłuszczu.
- Zjadaj! - zażądała Rzodkiewka. - Grzecznie i do końca. 
Misiunia zaśmiała się nerwowo. 
- Cha, cha! Co to za dziwna dziewczynka, mamuniu!
- Jazda, jazda - zachęciła ją Rzodkiewka. - Bo jak nie, to ci ją wsadzę na głowę.
- Ona to zrobi - uprzedził Misiunię najstarszy z rodzeństwa.
- Nie, nie zrobi - uśmiechnęła się Misiunia, założyła ręce na piersi i odchyliła się na oparcie krzesła, spod oka prowokująco
patrząc na Rzodkiewkę.
Rzodkiewka poczerwieniała gwałtownie, zacisnęła usta, po czym
zdecydowanym krokiem podeszła do stołu, błyskawicznie zawładnęła talerzem i w okamgnieniu, nim ktokolwiek zdążył zapobiec czemukolwiek, wyłożyła całą porcję jajecznicy na szczyt Misiuniowej fryzury. Zrobiło się cicho, jak makiem zasiał. Misiunia siedziała sztywno, wytrzeszczając oczy. Najwyraźniej odbywał się w niej jakiś przełom. 
- Jeszcze herbatkę - podsunął Tunio.
- Ona już chyba wypije herbatkę - powiedziała Rzodkiewka z żalem 
w głosie.
Misiunia bez słowa, pospiesznie, sięgnęła na oślep po szklankę 
i wypiła herbatę duszkiem.
Mama i rodzice Misiuni siedzieli bez ruchu, zapatrzeni w rozgrywającą się scenę, jak zahipnotyzowane króliki.
- Teraz powiedz ładnie "dziękuję" - podsunęła Monika.
- Dziękuję - powiedziała grzecznie Misiunia, patrząc na nią 
z respektem.
Za plecami chłopców rozległo się stłumione parsknięcie i po chwili niski śmiech doktora zahuczał pełną mocą.
- Coś podobnego! - zakrzyknęła mama Misiuni, wyrwana tym śmiechem ze stanu osłupienia. - Misiuniu, chodź, nie zostaniemy tu
ani chwili dłużej! I ty też stąd chodź, idioto, to jak zwykle twoja wina! - zwróciła się do męża.
Porwali peleryny i spiesznie opuścili progi domu, znacząc swą trasę kawałkami jajecznicy.
Mama bez ruchu siedziała przy kuchennym stole. Była blada.
- Zachowaliście się niedopuszczalnie - powiedziała ze znużeniem. - Powinnam ukarać Rzodkiewkę, ale nie mam już sił. Jestem strasznie zmęczona i chce mi się płakać.
Nastała chwila ciszy.
- Ja mogę - odezwała się Rzodkiewka - za karę umyć wszystkie naczynia, nawet, talerz po Misiuni.
- Nie, nie, zostaw - jęknęła słabo Mama - i tak mamy za mało szklanek.
- My zmyjemy - rzekł Munio.
- To ja zrobię kolację - pospieszyła Rzodkiewka. Mama jakby się przebudziła.                           
- Ach, kolację! Nie, poczekajcie, chyba ja to muszę zrobić. Chyba ugotuję makaronu z mlekiem, bo, wiecie...
- Bo Peleryniarze wszystko zjedli - dokończyli ponurym chórem Munio 
i Tunio.
- Tak, jak myślałam - ponuro rzekła Rzodkiewka.
- Nie zostawili nawet Odrobiny jajecznicy - kwiknął Tunio i nagle wszyscy spojrzawszy po sobie, wybuchnęli śmiechem szaleńców.
- Och! - jęknęła wreszcie Mama. - Ja już nie mogę - i wytarła oczy. - Co za okropne dzieci wydałam na świat. Nie pozwolą się
nawet przyzwoicie pogniewać!
- Bardzo dobre dzieci - wtrącił doktor, wciąż się śmiejąc. - Aha,
czy mogę zapytać... co by pani powiedziała... gdybym tak ja też
się zaprosił na kolację?
- O - ojej - powiedziała Mama bezradnie. - No to - makaron
z mlekiem!
- A, nie! - zaśmiał się doktor. - Chłopaki, przy siodełku motoru iest taka duża paczka. Przynieście no ją tutaj.
Mama zaczęła protestować. 
- Ani słowa - rzekł doktor. - Przecież nie wyrzuci mnie pani
na deszcz, skoro tak gościnnie podjęła pani Peleryniarzy.
- To ja postawię wodę na herbatę - zapaliła się Rzodkiewka. Munio 
i Tunio wkroczyli uroczyście, dźwigając wielką paczkę i co chwila wąchając jej zawartość przez papier. Robili przy tym na zmianę upojne miny i pocierali chude brzuchy. Doktor ułożył paczkę na stole, pieczołowicie przeciął sznurek. Po chwili z pogniecionych papierów wyłonił się bochen wiejskiego chleba i aromatyczna góra suchych kiełbas.
- Ha! - zakrzyknął Tunio.
- Dostałem to zamiast kwiatków od wdzięcznej pacjentki - rzekł doktor w zadumie. - Protestowałem pół godziny. Dzięki uporowi tej zacnej kobiety, głodne dzieci dostaną kolację. Dziwnie się to
wszystko plecie.
- Nie chciał pan tej kiełbasy? - zdumiała się Monika.
- Pewnie, co ja bym z nią robił na moim kawalerskim gospodarstwie?
Mama ożywiła się i zaczęła krzątać się po kuchni. 
- Chłopcy, myjcie szklanki. A co z Babcią? Czy musi wciąż leżeć? Nie mogłaby zjeść kolacji z nami w kuchni?
- Mogłaby - zawyrokował doktor, wznosząc palec w górę.
- To ja polecę! - zatupała Rzodkiewka i znikła.
Kiedy Babcia w podomce zjawiła się na progu kuchni, ujrzała swą córkę siedzącą bezczynnie, z mocnym rumieńcem na policzkach, doktora, przepasanego ręcznikiem i wymachującego, jak kijem, 
wiejską kiełbasą oraz Munia z Tuniem, którzy z niespotykaną dotąd werwą i zapałem myli wszystkie naczynia, jakie im wpadły w ręce. Kolacja była wspaniała. Rzodkiewka załadowała w pusty brzuszek
cztery kromki chleba z ową cudowną kiełbasą. Babcia zjadła tyle samo i oznajmiła, że życie jej wraca. Mama powiedziała, że nawet nie śniła o tak miłym zakończeniu tego ponurego dnia.
- A ja jestem zaskoczony tym, co się stało z tym domem - wyznał doktor z błogim uśmiechem. - Tak tu teraz ciepło i miło. Taki rodzinny wieczór, mruczy czajnik, deszcz stuka w szyby, wokół stołu dzieci... i pani, pani, pani, która... ach, która... - zacukał się 
i dokończył pospiesznie. - Która podaje mi herbatę - spojrzał na Mamę, potem w bok. - Jest świetnie - powiedział i w głosie miał coś jakby tęsknotę.
Bracia siedzieli obżarci, wyciągając patykowate nogi.
- Konieczny jest spacerek - sapnął Munio. - Czuję się jak nadziewana gęś.
- Mamo, możemy? 
- W taki deszcz?
- Już przestaje padać. Tylko mży. 
- Dżdży, dżdży. Mamo.
- No, dobrze. To na pół godzinki. A Rzodkiewka do wanny! Czas już na ciebie.
- Ojej, Mamo! - zaczęła dziewczynka swe zwykłe protesty. Munio 
i Tunio, pokrzykując dla kurażu, nieśli się kędyś za oknami.

Deszcz jeszcze kropił. Chłopcy dopadli brzegu jeziora i przystanęli. Jezioro lśniło jak kałuża rtęci, zwaliste chmury snuły się nisko nad
głowami. Nad powierzchnią gładkiej wody przelewały się mleczne mgły.
- Co to tam świeci za drzewami?
- Peleryniarze obozują.
- Wiesz co, chodźmy tam. Może mokną bez tych śledzi. Można by ofermom poszukać jakichś kołków w lesie.
- Chodźmy. Okażemy im wielkoduszność.
- Brawo, moje maleństwo.
Namiot Peleryniarzy, ustawiony za kępą niskich świerków, oświetlała kiwająca się na szczycie lampka.
- Nikogo nie ma - stwierdził Munio. A Tunio nagle zesztywniał. 
- Spójrz na odciągi!
- Co?
- Popatrz, flimonie. Śledzie!
- Co śledzie?
- Nie mieli ich, co? Powyrywało im?
- No!
- To dlaczego teraz są wszyściutkie?
- O! - powiedział Munio. - A może już znaleźli te kołki zastępcze?
- A kuku. Przyjrzyj się. Wszystkie śledzie aluminiowe. Fabryczne.
- Nic im nie powyrywało. Łgali.
- Z nas też naiwniaki. Przecież żeby powyrywało śledzie,
trzeba by...
- Huraganu, huraganu by trzeba.
- A wiatr był, że tak powiem, umiarkowany.
- I co ty na to, mój Mundeczku?
- A ja na to, żebyś nie popadał znów w nastroje śledcze. Peleryniarze, po prostu, przyszli do nas w innym celu, niż mówili. 
- Ale w jakim? Nocleg? Kolacyjka?
- Może jedno i drugie.
- Ktoś idzie.
Z tyłu namiotu zaszeleściło, rozsunęły się gałęzie świerków
i w krąg światła weszły dwie zmoknięte postacie.
Munio i Tunio zaszyli się w paprocie. Peleryniarz i Luteczek nurknęli pod wiatę namiotu, gdzie zasiedli przy składanym stoliku i napili się z płaskiego termosu.
- Ale zimno - rzekł Peleryniarz. - Jak to ładnie ze strony Alberta, że moje panie zaprosił do siebie. Misiunia taka delikatna, jeszcze by mi się przeziębiła w tym namiocie. Chyba powinienem im tam zostawić samochód.
- No, tak, to ładny kawałek drogi od miasteczka. Fajny pan ma ten wozik.
- Ford Mustang.
- No. I ten kolor taki niebieski - listonosz westchnął, zadygotał
i otulił się peleryną. - Wie pan co... - rzekł po chwili, niepewnie.
- To jakoś nieładnie wyszło. Starsza kobieta... rencistka...
- Głupiś! - zdenerwował się niespodziewanie Peleryniarz. - Co ja mogłem zrobić innego?
Tunio, przycupnięty w paprociach, ścisnął brata za ramię.
- Wie pan... ja niby rozumiem, ale jednak... - Luteczek westchnął 
i wysmarkał nos.
- Pewnie, że sytuacja się skomplikowała - przyznał Peleryniarz - Albert też nie był zadowolony. Ale to było jedyne wyjście, no a teraz znów klapa. Sam już nie wiem.
- Ja... ja to bym chciał się wycofać ze wszystkiego - pokornie
wyznał Luteczek. - Tak się jakoś zaczynam bać, wie pan... Przeczucie mam złe.
- Bzdury - oświadczył Peleryniarz pewnym głosem. - Ale proszę, idź 
z tym do Alberta, pogadaj.
- Chyba się nie odważę - jęknął Luteczek.
Posiedzieli jeszcze chwilę, potem Luteczek pożegnał się i odszedł.
Munio i Tunio wycofali się na bezpieczną odległość i dopiero wtedy zdecydowali się na rozmowę.
- I co ty na to? - Tunio aż drżał z przejęcia. - Chyba ślepy by zobaczył, że włamywaczem jest Peleryniarz!
- Ja nic na to - ziewnął Munio.
- Co prawda, nie powiedzieli niczego, co by nam dawało pewność - Tunio ostygł nieco i przebiegł myślą usłyszaną przed chwilą rozmowę.
- Fakt - powiedział po namyśle. - Mogli mówić o czymś całkiem innym. O jakiejś innej starszej pani... i tak dalej.
- No, właśnie - powiedział Munio obojętnie. - Wyobraźnia płata ci figle. Wracajmy do domu.
Wspięli się po zboczu krętymi schodkami. Właśnie na ganek
wyszły dwie postacie, oświetlone od tyłu snopem jaskrawego światła.
- Doktor wychodzi - stwierdził Munio.
- Aha. Świetny jest, nie?
- No. Udał nam się, zaiste, mój rekinku. 
Podeszli bliżej przez mokry, ciemny ogród.
- ...dobrze i miło, jak w domu -usłyszeli ostatnie słowa doktora.
- To proszę wpadać częściej... - śmiała się Mama miło.
- Serio?
- O tak - powiedziała Mama po chwili, poważnie. - Dla mnie ten wieczór był szczególnie miły. Po raz pierwszy od lat czułam się też dziś... całkowicie bezpieczna. Śmieszne, co?  
Doktor bez słowa ujął rękę Mamy i pocałował. Potem, wciąż
z jej ręką w swojej, nabrał tchu. Wydawało się, że coś chce powiedzieć, jakieś słowa zawisły w pachnącym jaśminem powietrzu. Mama spojrzała w oczy doktorowi i zatrzepotała rzęsami. On
uśmiechnął się nieśmiało. Był moment świetny na to, by ktoś kichnął. Zrobił to Munio. Całkiem zresztą mimo woli.
Doktor i Mama drgnęli i rozłączyli ręce.
- O - powiedziała Mama. - Już jesteście. No, to pożegnajcie doktora 
i jazda do wanny.
Kiedy warkot motoru ucichł za drzewami, Mama westchnęła
głęboko i spytała w zamyśleniu:
- Czy wy czujecie, jak mocno dziś pachnie ten jaśmin?
- Czujemy - rzekł Tunio z roztargnieniem. - Mamo, czy ja bym
mógł dziś wyjątkowo się nie wykąpać?
- Och! - jęknęła Mama. - Co wieczór zadajesz mi to samo
pytanie. I ja co wieczór odpowiadam cierpliwie, że człowiek kulturalny musi myć się codziennie. I niestety, już mi się znudziła ta zabawa. Róbcie sobie co chcecie, razem ze swoimi czarnymi nogami. Ja zajmuję się dziś wąchaniem jaśminu. Dobranoc.
- Hm - powiedział Tunio, całkowicie zaskoczony. - Zbiłaś mnie
z pantałyku. Wiesz gdzie to jest?
- Co?
- Pantałyk.
- Nie wiem.
- Chyba jednak się wykąpię. 
Mama uśmiechnęła się w ciemności.
- Jak uważasz.
- To dobranoc, kochana.
- Dobranoc, kochany - powiedziała Mama i zasiadła na ławeczce
pod jaśminem.


Niedziela, 25 czerwca

Upał. Cała rodzina wyległa nad jezioro. Mama postanowiła opalić się jak najszybciej i siedziała teraz w pełnym słońcu na pomoście; obok niej z całym poświęceniem tkwił doktor. Babcia i Monika z Franusiem rozważnie skryli się w cieniu sosen, chłopcy wypłynęli na jezioro na dmuchanym materacu. Dom był pusty.
Ni stąd, ni zowąd na plaży pojawiło się kilku wyrostków. Konopiasty nadjechał motorowerem i ustawił go pomiędzy schodkami a plażą.
- Czego oni tu szukają? - zastanowił się Tunio, leżąc na brzuchu.
- Przyszli sobie poleniuchować. Co w tym dziwnego,
- Ja uważam, że to podejrzane.
- Głupstwa - mruknął starszy brat. - Znowu zaczynasz być banalny - powiosłował dłonią. - O, rany, jaka cieplutka woda.
- Oni nas tu pilnują. A w domu ktoś jest. I szuka skarbu.
- Popatrz, popatrz - ironizował Munio. - Co za przenikliwość.
Co ci jeszcze przyszło do tej jasnej główki?
- Przyszło mi do tej jasnej główki, że można by sprawdzić, czy mam rację. I zaraz to zrobię. Podpłynę do brzegu boczkiem, wyląduję o, tam, przy tym cyplu i przejdę sobie lasem za ich plecami.
- Ciekawe, ciekawe... słucham dalej.
- I sprawdzę, kto jest w domu.
- Bądź jak lew śmiały, dumny, przedsiębiorczy - powiedział
Munio, ziewając. - Nie tknie Makbeta żaden cios morderczy...
- Szekspir! - powiedział triumfalnie Tunio. - Od razu poznałem.
Po Makbecie.
- Uszom nie wierzę.
Tunio zstąpił z materaca w rozkosznie ciepłe odmęty.
- Cześć.
- Czółko.
- Jak chcesz, to możesz ich poobserwować.
- Nie dla mnie te naiwne zabawy. Jak będziesz wracał, przynieś mi książkę, leży na brzegu, koło Rzodkwi.
- Być może wcale nie wrócę - powiedział ponuro Tunio, unosząc się na falach jak blady nenufar. I odpłynął.
W miarę, jak jasna głowa brata oddalała się w kierunku brzegu,
Munio czuł się coraz głupiej. Puścił Tuńka samego. A jeśli mu się coś stanie? Jeśli rzeczywiście włamywacz powrócił? To wcale nie
takie nieprawdopodobne...
Tuniek dopłynął i wyskoczył na brzeg, błysnął białymi plecami
i znikł wśród zieleni. Starszy brat odkaszlnął, zastanowił się 
i z nagłą determinacją powiosłował do przystani.
- Munio! - przeraziła się Mama na jego widok i nawet doktor
rozejrzał się niespokojnie. - Co się stało z Tuniem?
Trzej młodzieńcy, siedzący opodal na trawie, poruszyli się zaskoczeni - Poszedł do domu - odparł Munio. - Czy ty, Mamo, zawsze musisz się tak denerwować?
Wyrostek z konopiastą czupryną wstał i od niechcenia przycisnął klakson motoroweru. Rozległ się trzykrotny, przenikliwy dźwięk. Munio pobiegł po drewnianych schodkach do domu.
- Pst! - rozległo się z boku. Tunio stał pod krzakiem jaśminu i miał okrągłe oczy. - Ktoś jest w domu - wyszeptał.
- Skąd wiesz?
- Drzwi są otwarte. A przecież Babcia zamknęła je na klucz, wychodząc. Sam widziałem.
- Wielkie rzeczy! - zaśmiał się Munio. - Pewnie wróciła po coś i tym razem ich nie zamykała.
- A ja ci mówię, że ten facet tam jest. Ci z plaży go ostrzegli,
że ty idziesz. Nie słyszałeś trzykrotnego sygnału? Zobaczysz, on zaraz wyjdzie.
Jakby w odpowiedzi na proroctwo Tunia, na drewnianym ganku zaskrzypiały czyjeś kroki.
Munio ściągnął brwi i wystawił głowę za róg budynku. Na ganku stał mężczyzna w odświętnym garniturze. Odwrócony plecami do chłopców, trzymał rękę na klamce i zaglądał do wnętrza domu.
- Dzień dobry! - powiedział Munio.
Mężczyzna wydał lekki okrzyk przestrachu i odwrócił się. Był to pan Wojtczak.
- Aleście mnie nastraszyli! - zaśmiał się nienaturalnie. - A ja myślałem, że nikogo nie ma w domu!
- Bo nie ma - wyjaśnił Tunio. - Wszyscy nad wodą.     •
- A pan w jakiej sprawie? - chciał wiedzieć Munio, niewinnie mrugając oczkami.
Pan Wojtczak wyglądał, jakby miał coś do ukrycia. Manipulował
jakimś przedmiotem, trzymanym z tyłu. 
-Ja... tylko, hm. Czy jest mamusia?
- Mama jest na pomoście, o tam - widzi pan? Z doktorem.
- Ach! - zachłysnął się pan Florian. - Z doktorem. No, tak. To ja już pójdę - i odszedł, nie dbając już o ukrywany przedmiot: był nim okazały bukiet czerwonych różyczek.
- No i co? - szydził Munio. - Nie zbrodniarz, a adorator! kompromitacja, synu. Wyciągnij z tego.
- Co mam wyciągnąć?
- Nauczkę na przyszłość. Wracamy nad wodę.
Na plaży wpadli na Mamę, która wracała do domu, narzuciwszy bluzkę na kostium kąpielowy. 
- Opaliłam się już za bardzo - powiedziała, krzywiąc nos. - Wy też nie siedźcie za długo nad wodą. Tunio, coś ty taki nieswój?
- Smutek istnienia - wyjaśnił Tunio.
- Aha. No, czekaj. Zaraz cię pocieszę. Po pierwsze: na obiad
będzie kurczak z mizerią.
- Mizeria z kurczakiem - rzekł Tunio.
- Nie, kurczak z mizerią.
- To lubię, rzekłem, to lubię! Mickiewicz - zarżał Munio.
- Po drugie, po obiedzie, doktor przewiezie was motorem.
- Bosko!
- Po trzecie, pan Adamski zgodził się wypożyczyć wam łódź pod warunkiem, że doktor będzie pływał z wami.
- Doktor! O! Ten się stara! - zakrzyczał radośnie Tunio i wlepił
Muniowi kuksańca.
- Pójdź w me ramiona! - wrzasnął Munio i rzuciwszy się Mamie
na szyję, pocałował ją z uczuciem wprost w rozwarte oko. Tunio wpakował jej biały łepek pod ramię i zapytał czule:
- A teraz dokąd zmierzasz, serdeńko?
- Do domu idę, do domu, muszę ugotować ziemniaki i nadać
ostatni szlif kurczakowi.
- Czy to F. M.? - spytał Munio.
- Skąd. F. M. żyje. Popatrzcie tylko, jak mu dobrze! 
Spojrzeli z góry na Rzodkiewkę, która, siedząc w trawie u stóp drzemiącej Babci, z wielkim nakładem sił układała kurczaka do popołudniowego snu. Franuś, lekko osowiały wskutek jej burzliwych pieszczot, stawiał wszelako rozpaczliwy opór, usilnie pragnąc zachować pozycję stojącą.
Munio pokiwał głową. 
- A jak myślisz, czy ona zje dziś obiad? Mam na myśli tego
kurczaka z mizerią.
- Ona by czego nie zjadła!
Rzodkiewka jednak sprawiła im niespodziankę.
- Przepraszam najmocniej - powiedziała z godnością, kiedy już
wszyscy zasiedli do stołu w ogrodzie. - Ja zjem tylko mizerię 
i ziemniaki.
Bracia spojrzeli na nią, szczerze zaskoczeni. Rozpierała się 
w krześle z miną beznamiętną, a słońce, padające przez koronę wielkiego kasztana, zapalało w jej oczkach jakieś stalowe iskry.
- Monisiu, czy ty na pewno dobrze się czujesz? - zaniepokoiła się Mama. - Mówiłam, nie siedź za długo na słońcu...
- Czuję się dobrze - odparła Rzodkiewka, ze spokojną wzgardą mierząc wzrokiem gromadę ludożerców, wpijających zęby w kurze nóżki i piersi. - Ale nie będę jadła Franusiowego braciszka! On by mi tego po prostu nigdy nie wybaczył!
- Mniam, mniam! - dręczył siostrę Tunio, cmokcząc rumiane udko. - 
A cóż za pyszności mięsko!
Rzodkiewka łypnęła łakomym okiem, lecz za chwilę przybrała wyraz niesmaku.
- Ohyda - rzekła.
- Ale kiełbaskę będziesz jadać, co? - naigrawał się Tunio.
- Dobra kiełbaska, z czosneczkiem, pachnąca, cóż z tego, że ze świni!
- Ze świni! - powtórzyła z naciskiem Rzodkiewka i na chwilę zebrała się w sobie. - Nie ruszę kiełbaski - wydała oświadczenie. - Ani kotlecików, ani szynki, ani paróweczek, ani pieczeni. Nie, nie i nie. To wszystko z biednych jest zwierzątek i ja jeść ich nie będę!
- Nie wygłupiaj się - powiedziała krótko Babcia. - W twoim wieku trzeba jeść, a już mięso trzeba jeść koniecznie.
- Słyszałam w radio - nadmieniła Rzodkiewka - o jednym panu, co jadł tylko chleb razowy, jarzyny i ser. I był zdrowy i żył bardzo długo.
- Ten pan nie był w twoim wieku - włączył się autorytatywnie
doktor. - Ty teraz będziesz mocno rosnąć i dlatego mięso jeść musisz. Jest ci bardzo potrzebne.
Rzodkiewka grzecznie pokiwała głową, ale tylko dla świętego spokoju. Te żałosne argumenty nie przekonały jej zupełnie. I jeśli nawet zdarzyło się jej przełknąć ślinkę na widok złotobrązowych smakowitych kąsków, to natychmiast krwawa wizja Franusia z rozpłataną piersią, wołającego boleśnie "Mamo, mamo!" - odbierała jej
apetyt. Krztusząc się, przełknęła suchego ziemniaka.
- Biedactwo! - rozżaliła się Mama. - Poczekaj, mam w kuchni wafelki śmietankowe!
Natychmiast rozległy się protesty chłopców  ("Co, to ma być wyrzeczenie? Wafelki śmietankowe? Powinna jeść tylko korzonki!")
ale Mama przerwała im nerwowo:
- Nie wtrącajcie się, ojej, bo jeszcze ją namówicie, jeszcze
sobie zacznie odmawiać słodyczy!
Bracia zaśmiali się gorzko i wyrazili niedowierzanie, na co
wtrąciła się Rzodkiewka, zapewniając wszystkich dobrym głosikiem, żeby się nie denerwowali, będzie jadła słodycze, oczywiście. Po czym, widząc, że barbarzyńcy skończyli już obgryzanie kurzych zwłok, przywołała F. M. Do tej pory kurczak znajdował się w bezpiecznej odległości, mającej - zdaniem Rzodkiewki - uchronić go przed szokiem, jakiego mógłby doznać na widok upieczonego pobratymca. Uwiązany za szyję do ławki Franio podskakiwał, nudząc się niemiłosiernie. Rzodkiewka przyniosła go do stołu i usadziła sobie na kolanach z miną tak wymowną, że doktor poczuł się jak zbrodniarz. Zdawało mu się nawet, że w szklistym wzroku Franusia czyta wyrzut i żal.
Babcia najwidoczniej również odczuła coś podobnego, bo oznajmiła
znienacka: 
- Wszyscy powariujemy! - po czym, unikając wzroku
kurczaka, wstała od stołu i zasiadła na ławeczce pod lipą.
Munio i Tunio, z pomocą Rzodkiewki, zebrali ze stołu naczynia 
i odnieśli je do kuchni, gdzie bynajmniej ich nie umyli, tylko wzięli się do szukania wafelków śmietankowych. Potem, żując, wrócili do ogrodu i usiedli znacząco na trawie koło motocykla. Interesowało ich przede wszystkim, kiedy wreszcie pan doktor przestanie wpatrywać się w Mamę rozanielonym wzrokiem i przypomni sobie o obiecanej przejażdżce. Doktor jednak, wyciągnąwszy długie nożyska, rozparł się w swym krześle i podkręcał wąsa. Zupełnie zapomniał o motocyklu, który, ukryty w cieniu starej jabłoni, emitował zwodnicze błyski ze swych niklowanych części.
- Czy można jeszcze odrobinę kompotu? - spytał doktor, ciepło patrząc w Mamine oczy. Munio i Tunio westchnęli z rezygnacją. Oparli się 
z obu stron o pachnący, nagrzany motor i oddali się oczekiwaniu. Słaby wietrzyk kołysał główkami margerytek, w koronie lipy monotonnie śpiewały pszczoły. Pachnący, złoty upał przesiewał się przez migoczące liście. Babcia błogo pochrapywała na ławeczce od stołu dochodził szmer cichej rozmowy i brzęk szklanek.
Rzodkiewka pognała przez wysokie trawy, tuląc do piersi Franusia-dostrzegła Tereskę, zmierzającą z koszyczkiem do lasu.
- O, nareszcie sami - ucieszył się doktor, biorąc Mamę za rękę. - Teraz niech mi pani prędko powie, dlaczego nie wyszła pani ponownie za mąż? Taka śliczna kobieta, niech to licho! No, niech mnie diabli porwą, no naprawdę.
Pani Ptaszkowska oblała się gorącym rumieńcem.
Doktor patrzał na nią roześmianymi oczami. 
- No, jak, odpowie pani?
- Nie rozumiem, dlaczego pan o to pyta - odparła sztywno pani Maria.
- Ach, z prostej ciekawości - rzekł doktor i złapał jej drugą rękę. - Lubię pytać ludzi o ich życie. Takie różne i ciekawe bywają motywacje... wie pani. I tak dalej. Ja, na przykład, nie ożeniłem się dotąd z bardzo prostego powodu. Jestem okropnie wymagający. Nigdzie nie mogłem znaleźć odpowiedniej kandydatki, żeby była i piękna, 
i mądra, i dobra, i żeby umiała gotować, i żeby się śmiała z moich dowcipów, i żebyśmy lubili te same książki... - doktor
westchnął, po czym zrobił zarozumiałą minę i zerknął na Mamę spod kosmatych brwi. - No, a pani?
Mama posmutniała i usunęła ręce z jego dłoni.
- To też bardzo proste. Chłopcy pamiętają ojca. Tak go kochali. Nie chcę narzucać im kogoś... byłby to dla nich wstrząs, są tacy wrażliwi.
- Bez przesady - mruknął doktor, bardzo zadowolony. - Podoba mi się ta motywacja, bo taka motywacja to nie jest żadna motywacja.
Ciekawe, co by pani odpowiedziała, gdybym na przykład oświadczył się pani tu, o, tak jak tu stoję.
- Pan siedzi - sprostowała chłodno pani Ptaszkowska, odwracając oczy. - No i mówi pan trochę od rzeczy. Uprzedzano mnie, że nie wiadomo, kiedy pan mówi poważnie, a kiedy żartuje. Ja myślę, że pan wciąż żartuje.
- A może mówię serio? - zaśmiał się doktor.
- Ach, nie sądzę - uśmiechnęła się pani Maria. - Ale na wszelki wypadek powtarzam, że nie zamierzam wychodzić za mąż, ze względu na dobro dzieci.
- Ach, tak?! - doktor już się nie uśmiechał.
- Właśnie. Poza tym, uboga wdowa z trojgiem kłopotliwych dzieci, to nie jest najlepszą partią dla kogoś, kto jest bardzo wymagający.
- Ach, tak?! - powtórzył doktor basem, a brwi zjechały mu się
nad nosem w grubą, czarną krechę.
Pani Maria ciągnęła nieulękle: 
- I poradziłabym panu, żeby pan poszukał jakiejś odpowiedniej kandydatki.
- Ach, tak?! - doktor zerwał się zza stołu, wywracając szklankę. - Przepraszam - powiedział ostro, postawił szklankę bardzo energicznie i dodał, nie patrząc na Mamę: - Dziękuję za świetny obiad. A teraz czas już na mnie, muszę odwiedzić pacjenta. - To rzekłszy, ruszył
pod jabłoń, gdzie z wielkim hałasem zapalił motor.
Nawet nie zauważył, kiedy chłopcy wskoczyli mu na siodełko. Już
po chwili razem z nim pędzili w kłębach żółtego kurzu, ku miasteczku.
- No, nareszcie - powiedziała Babcia, podnosząc się z ławki. - Cała zesztywniałam od tego podsłuchiwania.
- O! - zakrzyknęła Mama i oblała się na nowo rumieńcem. - To ty 
nie spałaś?
- Nie mam zwyczaju sypiać w przełomowych momentach twego życia - uświadomiła jej Babcia.
- To nie był przełomowy moment.
- Był. Oświadczono ci się zupełnie serio. Nawiasem mówiąc,
rozsądnie postąpiłaś, nie godząc się tak od razu na ślub.
- Ja... ależ... - zdumiała się Mama. - Powiedziałam chyba
zupełnie wyraźnie, że nie wyjdę za mąż w ogóle!
- O? - mruknęła Babcia. - I mówiłaś to całkiem szczerze?
- No oczywiście!
- Ho, ho, ho - powiedziała Babcia, wzruszając ramionami,
i udała się do domu.

*

Po długiej, wariackiej jeździe doktor zatrzymał się w głębi wspaniałego lasu.
- Osioł ze mnie - zwierzył się potężnym sosnom. - Nie mogło być innej odpowiedzi. Pytanie zadane było głupio. Wysiadać - zwrócił
się do Munia i Tunia, zdziwionych wielce jego monologiem. - Mały antrakcik.
Chłopcy natychmiast zwalili się w cienką, suchą trawę i poczęli się zajadle mocować, tratując i walcując poszycie leśne.
- Kłopotliwe dzieci! - powiedział doktor z irytacją, zwracając się do sosen. - A ja lubię tych smarkaczy!
Munio i Tunio, sapiąc, legli wśród igliwia.
- Leśna młodzież - powiedział Munio, przecierając okularki.
- Głóg w objęciach kalin. Jeżyna, czarne usta tuląca do malin.
- Hm? - spytał Tunio.
- Adam Mickiewicz.
- Tak jest - upewniał doktor sosny. - Lubię ich. Mądre dzieci.
- Ty, zobacz - zaciekawił się Tunio. - Mrówka.
- Owad gospodarny - przypomniał sobie Munio. - Snuł się wkoło po trawie, ruchawy i czarny. Adaś.
- Chciałbym być mrówką - rzekł marząco Tunio.
- A ja nie.
- Tak bym sobie składał i składał, i gromadził...
- Nie robisz nic innego, mój maleńki.
- Jak mróweczka.
- Powiedzmy. A może nawet i gorzej.
- Wyczuwam przyganę - rzekł Tunio, po czym nagle się rozżalił: - A czy myślisz, że to łatwo być dusigroszem? Wszyscy sobie żyją swobodnie i rozrzutnie, a dusigrosz nic, tylko sobie odmawia.
- Nikt mu nie każe. Po co sobie odmawia?
- Ja sobie odmawiam, żeby mieć rower, jak ci wiadomo.
- Potrafiłbym - rzekł Munio, czyszcząc powalane piaskiem szkła - odmówić sobie wszystkiego. Ale nie po to, żeby mieć rower. O, nie. Musiałbym mieć jakiś wielki cel...
Doktor zaczął słuchać uważniej. 
- Jaki, na przykład? - zaczepnie spytał Tunio. 
- Coś z dużą klasą. Dobro ludzkości, ojczyzna, rodzina. Te rzeczy.
- Jakbym Mamę słyszał. Idealizm.
- Tak jest. 
- chłopaki - odezwał się doktor. - Wiecie co? Lubię was. Zerwał się 
z trawy. - Wracajmy. Odwiedzę jeszcze jednego pacjenta w tej wiosce obok, a potem... potem pojedziemy do domu.

*

Rzodkiewka i Tereska siedziały na łączce za płotem.
- Idzie Waldek - powiedziała Tereska. - Ojej, on wszędzie za
mną chodzi.
- Wcale nie - rzekł Waldemar, który odznaczał się znakomitym
słuchem.
- To po co tu przyszedłeś?
- Nie do ciebie. Do Moniki.
- A krowa gdzie?
- No, uwiązałem. Nudno mi na łące. A wy się tak fajno bawicie. - Waldek pociągnął nosem.
- Chodź no tu - zatroskała się jego siostra. - Dawaj ten
nos, wiecznie ci się z niego leje. Czy ty nie masz własnej chusteczki?
- Nie mam. W co się bawicie?
- W przychodnię stomatologiczną - objaśniła Rzodkiewka. - Ja jestem pani doktor, a Tereska zapisuje pacjentów.
Pacjenci: lalka Moniki, miś i przygodna gąsienica, czekali już
w kolejce. Na fotelu dentystycznym (koszyk Tereski odwrócony dnem do góry) siedział już biedny Franuś. Jego to przejmujące krzyki zwabiły Waldka z ławki pod lasem. Pani doktor podjęła przerwaną działalność.
- No, moje dziecko - powiedziała surowo do pacjenta - musisz jednak otworzyć buzię.
Franio ani drgnął.
- Ząbki ci wygniją - perswadowała mu pani doktor.
Franio się zaparł.
- No, dobrze! - zdecydowała się Monika. - Użyjemy siły! - Jednyn, stanowczym chwytem obezwładniła kurczaka i zastanowiła się.
- Trzeba mu podważyć dziób - doradził zainteresowany Waldek. - Ja będę pielęgniarzem.
Rzodkiewka spojrzała na niego w natchnieniu.
- Eee, nie! Ty będziesz pacjentem!
- Nie chcę! - przeraził się Waldek.
- Chodź no tu - wabiła go pani doktor. - Otwórz buźkę kochanie!
Waldek ryknął ze strachu i porwał się do ucieczki. Za późno. Pani doktor zręcznie szarpnęła go za kostkę, przewróciła, a następnie przysiadłszy na plecach nieszczęśnika, usiłowała przekręcić jego głowę, by wetknąć mu w usta wiertło, czyli po prostu patyk.
Wydawało się, że nic już nie uratuje Waldka przed zabiegiem, bo Tereska siedziała na trawie i skręcała się ze śmiechu, ale na szczęście dla biedaka, zza płotu wyjrzała Mama.
- Co to? - zakrzyknęła, przejęta okropnym widokiem.
- Służba zdrowia - wyjaśniła Rzodkiewka, sapiąc.
- Puść go natychmiast!
Waldek siedział bez ruchu na trawie i dysząc przychodził do siebie.
- Chodź, biedaku - ulitowała się Mama - dam ci czegoś zimnego do picia, wam też zresztą, służbo zdrowia zakazana. Chodźcie.
Waldek wyźłopał już pół litra wody z sokiem, kiedy zza lasu dał się słyszeć warkot motoru.
- Doktor wraca - powiedziała Rzodkiewka, oblizując łyżeczkę.
Mama wstała raptownie, zaczerwieniła się, następnie usiadła i ze spłoszonym wyrazem twarzy napiła się wody.
Motor ryknął przed furtką i ucichł.
- Jeść! - wrzasnął Tunio, hamując przy stole.
- Ach, jak mnie pragnienie pali, ach, wody choćby kropelkę - zajęczał Munio, wypijając kompot Rzodkiewce. - Mickiewicz - dodał dla porządku.
Mama wstała.
- To ja robię podwieczorek.
- No, to już poczekajmy na doktora. Coś tam poprawia przy sprzęgle.                                                  
Mama cicho westchnęła. 
- Nie sądzę, żeby doktor przyszedł. 
Ale przyszedł. Kiedy Mama, dźwigając tacę z podwieczorkiem, wróciła do ogrodu, doktor siedział już za stołem i opowiadał zasuchanym dzieciom, jak latał na szybowcach w Aeroklubie. Jednocześnie wycierał nos Waldkowi rozpartemu na jego kolanach. Na widok zbliżającej się Mamy doktor speszył się wyraźnie, schował chustkę i rzekł z obrażoną miną:
- Przepraszam, że się pani naprzykrzam, ale obiecałem chłopakom, że popływamy łódką, więc...
Mama spojrzała na niego, a potem opuściła wzrok na obrus
w kratkę.                                   •
- Ja się cieszę, że pan wrócił - powiedziała cicho, a doktorowi brwi podskoczyły radośnie aż do pół czoła. - No, jedzmy. Babcia chce sobie pospać, głowa ją boli. Mamy na nią nie czekać.
Nie minęło i pięć minut, kiedy cała babka piaskowa znikła bez śladu.
- To co, płyniemy? - Tunio w obecności Tereski stawał się
podwójnie energiczny.
- Panie doktorze... - spojrzał prosząco Munio.
- Tak zaraz? - spytał oczywiście doktor, który wolałby raczej
usiąść wygodnie i popatrzeć na panią Marię.
- A na co czekać?! - zakrzyknęli braciszkowie.
- Wiosła są w łodzi - pisnął Waldek. Doktor westchnął i niechętnie wstał od stołu.
- Idziemy.
- Ja zostanę z Babcią - powiedziała Mama w odpowiedzi na
jego pytające spojrzenie.
- Słusznie, słusznie - rzekł doktor, skrywając rozczarowanie.
- No, to chodźcie dzieci.
Tereska i Waldek musieli już wracać do domu, więc doktor
poszedł nad jezioro tylko z trójką Ptaszkowskich.
- Wracajcie szybko! Będzie burza! - zawołała za nimi Mama,
spoglądając na chmurzące się niebo.
- Gdzie tam! - doleciał z dala okrzyk Tunia. - Nie będzie!
Chmurzyło się rzeczywiście mocno. Słońce wysyłało już ostatnie rozpaczliwe błyski i wkrótce, pokonane, znikło za zasnuwającą niebo perłową szarością. Było cicho i parno.
- Mama miała rację - rzekł doktor. - Co za kobieta! Będzie burza, zobaczycie. Popływamy tylko chwilę i wrócimy.
Po kolei wskakiwali do łodzi. Rozkołysana woda pluskała głucho 
o drewniane boki, łódź kiwała się i chwiała pod nogami.
- Jak ja lubię ten plusk! Cudownie jest - powiedział Tunio sadowiąc się na wytartej, gładkiej ławeczce.
- Przed burzą bywa chwila cicha i ponura, kiedy nad głowy
ludzi przyleciawszy chmura stanie i grożąc twarzą, dech wiatrów zatrzyma. Mickiewicz.
- Ten znów swoje - jęknął Tunio. - Dziś Adam na okrągło.
- Kto wiosłuje? - chciał wiedzieć doktor.
- My oczywiście!
Z wysiłkiem poruszając ciężkimi wiosłami, każdy po jednym, chłopcy skierowali łódź na środek jeziora. Woda miała kolor ołowiu 
i marszczyła się w drobne, ciężkie fale. Drzewa na brzegu stały 
w zwartej masie, nie drgnął ani jeden listek.
- O, mój Boże, jak pięknie - powiedział Munio cichutko.
- Peleryniarz! - powiedział Tunio.
Munio spojrzał, wyrwany z zachwytu i zgubił wiosło. Ukosem przez jezioro przemykał mały, nadmuchiwany ponton.
- Ciekaw jestem, dokąd on płynie? - mruknął pod nosem Tunio. - Może do żony i córeczki?
- Zgubiliśmy wiosło - zwrócił mu uwagę doktor. - Trzeba je łowić, bo za chwilę w ogóle nam zniknie.
- Aha... -powiedział nieuważnie Tunio, goniąc wzrokiem ponton.
- I skręcajmy ku brzegowi. Zerwał się wiatr, a to znaczy, że burza tuż, tuż - zauważył doktor.
- Błysnęło! - zawiadomiła ich Rzodkiewka, spoczywająca wraz z Franiem na rufie.
Doktor powiosłował energicznie, spoglądając na niebo. Chmury
mocno zgęstniały, zrobiło się ciemno. Turkocząc groźnie, przetoczył się daleki grzmot.
- Płyną w kierunku wysepki! - powiedział Tunio, zrywając się na równe nogi. I w tej samej chwili stracił równowagę. Omal nie wypadł za burtę, doktor złapał go w ostatniej chwili.
- Uważaj, wariacie! - burknął, hamując się" by nie trzepnąć
wiercipięty w kark.
- Znów błysnęło! - ucieszyła się Monika.
Tym razem grzmot był okropny.
- Mam stracha - przyznał się Munio. - Jeszcze nigdy nie byłem na jeziorze w czasie burzy.
- To będziesz - mruknął doktor, wiosłując. - O, za chwilę lunie.
Czuję już krople na twarzy.
Dopłynęli do przystani w ulewnym deszczu, przemoczeni do nitki. Było już prawie zupełnie ciemno i w chwili, gdy łódź stuknęła o pale pomostu, zza drzew zamrugało do nich przytulne światełko z okna kuchni.
- Biegiem! - zawołał doktor. - Uciekajcie, ja tylko zacumuję
łódź i też lecę do domu! - I podczas gdy dzieci pędziły pod górę 
w strumieniach deszczu, doktor zdał sobie sprawę, że mówiąc "do domu", wcale nie miał na myśli swojego własnego pokoiku, tylko właśnie ten ciepły, mrugający światełkiem, pełen dzieci i śmiechu
dom na wzgórzu. Przywiązał łódkę do pala, roześmiał się, zrzucił sandały i na bosaka pobiegł przez kałuże.


Sobota, 1 lipca

Munio, naturalnie, zachorował. Mama wiedziała, że tak to się skończy. I rzeczywiście, nie pomogła ani aspiryna, ani smarowanie czosnkiem nosa. Munio, z zapaleniem ucha, z kaszlem i katarem,
zapakowany został w piernaty, by przez kilka dni pokutować za zmoknięcie. Dobrze chociaż, że pogody nie było: całymi dniami mżył dokuczliwy zimny kapuśniaczek. Ale i tak Munio pogrążył się w apatii. Tuniowi i Witalisowi deszcz nie wadził: znikali na całe godziny 
i Munio podejrzewał, że młodszy brat, bezwstydnie korzystając z jego choroby, oddaje się nielegalnym praktykom detektywistycznym.
Zwłaszcza że Witalis, ta prostoduszna istota, był skrajnie podekscytowany i robiąc tajemnicze miny kilka razy coś bąknął na
emat złoczyńców.
W sobotę Munio postanowił porozmawiać z nimi poważnie.
- Moi chłopcy - jak mawia sierżant Musiałek - powiedział, kiedy zasiedli przy jego łożu. - Zaczyna mi się to wszystko nie podobać. Czy chcielibyście oberwać po głowie, jak Babcia? Gdzie wy łazicie? 
W co się zabawiacie?
- Mundeczku, duszko - rozognił się Tunio. - Myśmy przyuważyli
rewelacyjne rzeczy, rozumiesz.
- Na przykład?
- Że Peleryniarz przepływa na drugą stronę jeziora, zostawia ponton na brzegu i znika w lesie.
- Może musi. Też mi rewelacja.
- Potem słychać warkot samochodu i Peleryniarz odjeżdża.
- No, co za dziecinada. Oczywiście, że odjeżdża. Przecież jego żona 
i córka mieszkają za miastem u jakiegoś Alberta. Być może właśnie po drugiej stronie jeziora. To chyba normalne, że facet
widuje się z rodziną, co?
- Och, w twoim wydaniu wszystko jest normalne. A ja czuję,
czuję przez skórę, rozumiesz, że ten skarb jest gdzieś obok nas i że
Peleryniarz ma z tym dużo wspólnego.
- No, dobrze - westchnął starszy brat. - Dajmy temu Spokój.
- Jak chcesz - burknął Tunio. - Witalis, idziemy!
- A... dokąd? - Witalis, bierne narzędzie, zamrugał oczkami.
Tunio nagle uśmiechnął się szelmowsko. 
- Musimy przekonać Mundeczka. Trzeba przedstawić mu fakty.
On je sobie rozważy i da się skaptować. To mózgowiec.
Wyszli. Munio leżał w pościeli i uśmiechał się do siebie. Ten Tuniek... może rzeczywiście coś ciekawego odkryje? Może ten skarb istnieje naprawdę? Teraz, kiedy był sam, Munio przestał być sceptykiem. Pozwolił sobie nawet na marzenia. Co by sobie kupił, gdyby znalazł skarb? Książki, oczywiście, masę najpiękniejszych książek. Mamie piękne suknie i wytworne pantofelki. Babci ciepły kożuszek zamiast tego płaszczyka, w którym zimą marznie. A jeszcze - żaglówkę. Tak, żaglówkę koniecznie. Munio wyprostował się na poduszkach. Poczuł nagle przypływ optymizmu i jednocześnie głodu.Zawsze czuł je jednocześnie. Kiedy był czymś przejęty lub zmartwiony tracił apetyt zupełnie. Odwrotnie było z Rzodkiewką, która apetyt miała zawsze i na wszystko, a jakiekolwiek kłopoty wpływały wyłącznie na jego wzrost. Za najlepszy sposób na odegnanie smutków
uważała skuteczne posiedzenie w kuchni, przy stole zastawionym czymkolwiek jadalnym.
Właśnie uchyliła drzwi i wsunęła do pokoju pyzatą buzię, pełną czegoś smacznego.
- A, nie śpisz - powiedziała niewyraźnie, poruszając miarowo czerwonymi pulpetami policzków. - Babcia upiekła kruche ciasteczka. Specjalnie dla mnie i dla ciebie, bo my będziemy dziś pokrzywdzeni.
- Niby dlaczego?
- Nie wiesz? Wszyscy idą dziś do Halinki na imieniny. Będą jeść pyszności, a my zostaniemy w domu - w głosie Rzodkiewki brzmiała gorycz.
- Halinki? To już dzisiaj pierwszy lipca?
- A ty co, nieprzytomny? Przecież Mama od dziś już pracuje! - Rzodkiewka szerzej otwarła drzwi na korytarz. Teraz dopiero
Munio usłyszał, że na parterze domu trwa ruch, skrzypią drzwi, ktoś się śmieje, ktoś przechodzi, tupiąc.
- Dużo ludzi dziś przyszło do biblioteki! Dobrze, że Mama pracuje tylko do pierwszej, jeszcze by nie zdążyła na te imieniny, albo 
w ogóle by nie poszła i straciła tyle pysznych rzeczy. A tak to pójdzie i przyniesie mi trochę tortu, obiecała.
- No, to leć do Babci - rozkazał Munio, któremu zaczęło już burczeć 
w brzuchu - i powiedz, że proszę o drugie śniadanie.
Monika skinęła głową i pomknęła w dół. W hallu natknęła się na Tereskę, która wychodziła z biblioteki, niosąc pokaźny stosik książek. Jakiś pan w szarozielonej marynarce stał przed tabliczką, na której wypisano godziny dyżurów.
Monika wsunęła się tylko do kuchni, by przekazać Babci życzenie Munia i porwać z blachy garść jeszcze ciepłych ciasteczek.
- Spróbuj, Tereska - podała ciastka przyjaciółce. - Babcia piecze, specjalnie dla mnie i dla Munia. Bo wszyscy dziś idą hulać,
tylko my zostajemy w domu. Ja jestem jeszcze za mała, a Mundek jest chory. 
Pan w szarozielonej marynarce obejrzał się szybko, po czym znów zaczął studiować tabliczkę.
- To niesprawiedliwe - orzekła Tereska. - Jak były imieniny taty, to nawet Waldek mógł z nami siedzieć do dziesiątej.
- O, oni wrócą później, może nawet po północy. 
Pan w szarozielonej marynarce upuścił długopis.
- A co robisz po południu? Przyjdź do mnie z Waldkiem, pobawimy się 
w okulistę! - ciągnęła Rzodkiewka poprzez przeżuwane ciasteczko.
Tereska z żalem odrzuciła tak kuszącą propozycję. Nie może,
musi pomóc mamusi w prasowaniu i w kuchni. Za to teraz ma czas aż do pierwszej. Pobiegły po schodach z piskiem i krzykiem, aż Babcia, zmierzająca z tacą do pokoju Munia, pokręciła głową z dezaprobatą. Dziewczynki znikły w pokoju. Babcia nawiedziła rozmarzonego Munia. Schody opustoszały. Ale tylko na chwilę. Ledwie bowiem zamknęły się drzwi za Babcią, pan w szarozielonej marynarce rozejrzał się ostrożnie, opuścił kolejkę i z nagłą decyzją wstąpił na schody. 
W gwarze wypełniającym hall, nie było słychać zwykłego skrzypienia desek. Pan bez najmniejszych przeszkód dotarł na piętro i - nie zauważony przez nikogo - wśliznął się na poddasze. 

*

Babcia obejrzała już sobie Munia i zmusiła do zmierzenia gorączki. Teraz wyjęła termometr spod pachy i powiedziała z zadowoleniem:
- No, zobaczymy, co powie doktor. Moim zdaniem, za jakieś
dwa dni już wstaniesz.
- Serio? - ucieszył się Munio. - A kiedy przyjdzie doktor?
- Pewnie wpadnie pod wieczór. On co dzień wpada. Mundek, kakao ci stygnie.
- Uhm - mruknął Munio z roztargnieniem. - Babciu, czy myślisz, że doktor smali do Mamy cholewki?
Babcię zatkało.
- Co, co, Mundeczku? - odezwała się po chwili. - Czy • gorączka podskoczyła? Co ty tu smalisz o jakichś cholewkach?
- Zdaje mi się, że użyłem właściwego określenia. Chodzi mi 
o uderzanie w konkury.
- Zdaje mi się, że zaczynasz mówić od rzeczy.
- Wcale ci się tak nie zdaje. Przecież ty też to zauważyłaś, co? Babcia uśmiechnęła się skromnie. 
- Pierwsza to wiedziałam.
- Interesuje mnie tylko, czy on ma poważne zamiary.
- Ma poważne - zapewniła go Babcia. - Sama słyszałam, jak się oświadczył waszej Mamie.
Munio był wyraźnie poruszony. 
- I co? I co?    
- Odmówiła. Powiedziała, że nie wyjdzie za mąż wcale, dla waszego dobra.
- Co tu ma do rzeczy nasze dobro? - zdziwił się Munio. - My przecież doktora bardzo lubimy. Tylko że, być może, nie znamy się na ludziach. Ja mu się jeszcze przyjrzę. To świetny typ, ale może na przykład pije zbyt wiele?
- Pst! Na razie nikomu ani słowa, dobrze?
-h- Jasne. Sprawa musi dojrzeć.
- O, to, to - powiedziała Babcia. - Barszczyk, czy jarzynowa?
- Proszę?
- Pytam, czy wolałbyś na obiad barszcz, czy jarzynową z kluseczkami.
- Barszcz - zdecydował Munio. - Z kluseczkami.
- To cześć, wnuku.
- Czółko.
O drugiej trzydzieści obiad był gotów. Witalis, który właśnie wrócił z Tuniem, równie jak on tajemniczy i zaaferowany, został poproszony do stołu i próżno usiłował wytłumaczyć, że czeka go posiłek w domu. Nie dopuszczono go do głosu i za chwilę już wędrował z Tuniem do łazienki, żeby umyć te czarne łapy. Munio, W ciepłym łóżeczku, zjadł już dawno swój barszczyk i teraz Babcia niosła dla niego talerz 
z makaronem w sosie pomidorowym. 
- Czas już najwyższy, żeby chłopaczysko ozdrowiało - burczała. - Wciąż tylko biegaj i biegaj do niego z tacą.
- Jak już Munio wstanie, zabierzemy się za ten ostatni pokoik - powiedziała Mama, podsuwając talerz z makaronem Rzodkiewce.  -Wyniesiemy stare meble po panu Zielińskim, przede wszystkim te olbrzymią szafę i tapczan. - Mama nałożyła po kopiastej porcji spaghetti na talerze chłopców i polała je gęstym, pachnącym sosem.
- I urządzimy tam wytworny pokoik dla Babci.
- Nawet Muniowe bicepsy wątpliwe tu nie pomogą - stwierdziła Babcia. - Nie zwleczemy tych gratów po schodach, mowy nie ma. Radzę ci, skrzyknij na pomoc doktora. On ma takie wspaniałe bary.
Mama nagle się zaczerwieniła, ale nikt tego nie zauważył, bo
Witalis zaczął wznosić protestacyjne okrzyki. 
- Oj, ciociu, oj, ja tyle nie zjem! 
Nikt go nie słuchał, więc Witalis nachylił się do ucha Tunia, tłumacząc mu coś zawile.
- On mówi, że musi oszczędzać miejsce w żołądku - oznajmił Tunio głośno. - Bo jego mama upiekła dwa torty na imieniny: jeden marcepanowy, a drugi cytrynowy. I bezy z kremem, i babeczki
z galaretką...
- Hy! - wyrwało się Rzodkiewce.
- I babkę piaskową, i biszkopciki - znęcał się Tunio. - I kręci
lody domowe w trzech smakach.
- Och!            
- Z bitą śmietaną.
- To prawdziwa uczta! - powiedziała Mama z podziwem, po czym spojrzała na córkę, z której oblicza biła nieutulona rozpacz.
- No, co się stało?!
- Ja chcę iść z wami na te imieniny! - wyznała boleśnie Rzodkiewka.
- Ty łakomczuchu! - powiedziała Mama z wyrzutem. - Przecież ci obiecałam, że przyniosę kawałek tortu!
- Na pewno dadzą tylko jeden kawałek - wyszeptała Monika.
- I na pewno to będzie cytrynowy, nie marcepanowy. I nigdy się nie dowiem, jak smakuje marcepan. A lody domowe? Nawet ich nie spróbuję!
- No i co, świat się wskutek tego nie zawali.
- Ale to niesprawiedliwe!
- Oj, ciociu, niech ciocia będzie człowiekiem! - włączył się Witalis ze zrozumieniem.
Babcia chichotała. 
- Weźmy ją, Marysiu - powiedziała. - Ja wrócę z dziećmi wcześniej, bo przyznam ci się, jakoś mi nieswojo pomyśleć, że Munio będzie sam przez cały wieczór.
- Masz rację. To ja z nimi wrócę.
- Nie, nie. To ja z nimi wrócę.
- Nie, nie. Ja się robię senna już o ósmej wieczorem - powiedziała Babcia przekonująco. - Co ze mnie za pociecha na przyjęciu.
A ty sobie posiedzisz, porozmawiasz z do... z ludźmi, rozerwiesz trochę.
- To jak będzie? - spytała Rzodkiewka, pilnie śledząc każde słowo.
- Pójdziesz! - postanowiła Mama.
I w ten właśnie sposób Munio został sam w domu. O piątej po południu Mama i Babcia, które przez ostatnią godzinę doprowadzały Tunia 
i Rzodkiewkę do stanu promiennej czystości, weszły do pokoju Munia.
- Idziemy, synku - oznajmiła Mama, ubrana w białą płócienną sukienkę z haftami i dużym kołnierzem do ramion. Bardzo ładnie to wyglądało przy jej świeżej opaleniźnie i Munio zaraz to Mamie powiedział.
- Dziękuję ci, mój drogi - odrzekła Mama, uszczęśliwiona. - A teraz posłuchaj: zamykamy główne drzwi na klucz, ale dla pewności zasuniesz jeszcze sztabę od wewnątrz. Wolałabym nie bać się o ciebie przez cały wieczór. Włóż teraz szlafrok i chodź z nami. Muszę usłyszeć na własne uszy, jak się zamykasz na trzy spusty.
Zeszli na dół. Tunio i Monika, dyskretnie eleganccy, stali 
w uroczystym nastroju, bojąc się mrugnąć powieką. Munio pozazdrościł im przelotnie, ale szybko pocieszył się myślą, że zaraz po ich wyjściu zażyje sobie do syta rozkoszy zakazanego owocu, spacerując 
w piżamie po domu. Ani myśli leżeć w łóżku, kiedy nikt nie będzie go zmuszał. Niestety, Babcia jak zwykle czytała w jego myślach.
- Mundeczku, daj słowo honoru, że grzecznie wrócisz do łóżka 
i będziesz leżał, póki nie wrócimy.
- Ale dlaczego, Babciu?!
- Żeby cię nie skusiło łazić po zimnych korytarzach i zarabiać na zapalenie płuc!
Munio spojrzał przeciągle i bez honoru.
- Dajesz słowo? Położysz się i nie będziesz wstawał?
- Daję słowo - mruknął Munio z rezygnacją. Na szczęście, w tej
samej chwili przyszło mu do głowy, że nie musi kłaść się natychmiast po wyjściu rodziny z domu. To mu nieco polepszyło nastrój.
- Synku, a nie będziesz się bał zostać sam? - nieśmiało spytała
Mama.
- O, rety, no! Czego miałbym się bać?! - Oburzające, doprawdy.
Traktują go jak niemowlaka! Munio nadął się, obrażony.
Nareszcie poszli. Munio starannie zamknął drzwi na sztabę i pokiwał Mamie z okna kuchni. Upewniwszy się, że kochana rodzinka zniknęła 
z pola widzenia, przeciągnął się z uczuciem wspaniałej swobody. Następnie zrobił sobie herbatę z miodem i zaopatrzywszy się w kruche ciasteczka oraz garść rodzynek, udał się do biblioteki.
Wielka sala była ponura i zdecydowanie zimna. Munio pogratulował sobie pomysłu z gorącą herbatą, po czym owinął się szczelnie szlafrokiem i zaczął błogo myszkować po półkach, zawierających dramaty.

*

Mijały miłe chwile. Słońce przesuwało się coraz dalej ku zachodowi,
było cicho. Z ogrodu dochodził daleki świergot ptaków, z kuchni
- tykanie zegara. Munio wybrał sobie stosik książek i w pełni zadowolony z życia, zdecydował się na powrót do łóżka. W tym momencie posłyszał skrzypnięcie podłogi. W starym domu zjawisko to nie było niczym niepowszednim. Oczywiście, pod warunkiem, że w domu znajdował się ktoś, czyje stąpanie wywoływałoby ten dźwięk.
Tylko, że Munio był sam, siedział bez ruchu, a podłoga skrzypiała mimo to. Wsłuchał się i ciarki przeszły mu po plecach. Skrzypiała podłoga na piętrze, nad jego głową. Kto mógł się znajdować na piętrze, kiedy drzwi frontowe zamknął Munio osobiście na żelazną sztabę? "Bzdury, bzdury, panie Ptaszkowski" - pomyślał. - "Dom jest stary, wyschnięte deski skrzypią same z siebie. Ma pan zwykłego  pietra, kochasiu, ależ Tuniek miałby uciechę!" Wyobraził też sobie sarkastycznie uśmiechniętą Babcię i to mu wybitnie poprawiło samopoczucie.
- No, to do łóżeczka - powiedział sobie na głos. Zabrzmiało to wcale dziarsko. Lecz nagle nad jego głową rozległo się nowe, przeciągłe skrzypnięcie, po czym nastąpił stuk, jakby upadło coś ciężkiego. Munio osunął się na krzesło, a serce mu zamarło.

*

W tym samym czasie wujcio Klimek wprowadzał reprezentację Ptaszkowskich do okazałego salonu, gdzie było już gwarno i wesoło.
Goście siedzieli już wokół stołu, zwieńczonego górą frykasów. Tort marcepanowy, ozdobiony pięcioma marcepanowymi różami, wyglądał jak cacko z kości słoniowej. Tort cytrynowy lśnił warstwą galaretki, na paterach wokół piętrzyły się piramidy ciast i ciasteczek. Rzodkiewce omal nie wypadły oczy na widok tych smakołyków. Doktor miał minę dość podobną, kiedy ujrzał nagle wchodzącą Mamę, w nowej fryzurze i białej sukience. Sam musiał na dzisiejszą okazję zrezygnować z ukochanych dżinsów i rozciągniętego swetra. W garniturze i krawacie wyglądał uroczyście i nieszczęśliwie zarazem. Nieco dalej siedział pan Wojtczak, także bardzo wytworny - choć może bardziej - i bawił rozmową dwie poważne damy w czerni.
Życzenia, całusy, ceregiele... wreszcie, ku radości Rzodkiewki, można było zasiąść do stołu. Ptaszkowscy, jako spóźnieni, zostali usadowieni przy najbliższym wejściu krańcu stołu. Po chwili jednak znalazł się przy nich doktor Bratek, a Babcia widząc, jak podaje Mamie to paterę, to półmisek, to cukierniczkę, przypomniała
sobie mimo woli, co mówił Munio o cholewkach. Ktoś jeszcze, prócz niej, pamiętał o Muniu. 
- A gdzie najstarsza pociecha? - spytał pan Wojtczak, wykonując piękny uśmiech w stronę Mamy, a jednocześnie przesycając swe spoirzenie podziwem oraz uwielbieniem. Ale Mama nawet go nie słyszała, zajęta wybieraniem ciasteczka z patery.
- Jeszcze chory, został w domu - odpowiedziała za Mamę Rzodkiewka, co wypadło nadzwyczaj zrozumiale, jeśli zważyć, że miała właśnie 
w ustach całą babeczkę śmietankową.
- Zupełnie sam? - spytał od niechcenia sąsiad pana Wojtczaka,   grubas o czuprynce przystrzyżonej na jeża. Był to pan Czapla, kierownik komisu, najbogatsza osoba w miasteczku. Pani Klimkowa marzyła po cichu, że ten wspaniały mężczyzna zostanie kiedyś jej zięciem. Kierowana tą myślą, usadziła pana Czaplę obok Halinki. Ale ona, bardzo śliczna w żółtej bluzeczce z kokardą w groszki, siedziała z miną naburmuszoną i krnąbrną, choć przecie były to jej własne imieniny.
- Sam - odpowiedziała Rzodkiewka panu Czapli, ładując w usta kolejną babeczkę - ja poproszę teraz o tort marcepanowy.

*

- No i co? Bzdura - powiedział do siebie Munio, wstając z krzesła. Minęło już pół godziny, odkąd usłyszał skrzypienie na piętrze. Przez te pół godziny czytał "Fausta" i usiłował sobie wmówić, że nie boi się niczego. Teraz wytężył słuch. Cisza.
"Panie Ptaszkowski, gardzę panem" - rzekł do siebie. - "Masz pan duszyczkę tchórzofretki. Bałeś się pan skrzypienia podłogi! Wstyd. Teraz do łóżeczka, i to migiem". - Zdecydowanie wyszedł do hallu 
i wstąpił na schody. Tupiąc twardo i pogwizdując oraz czyniąc wiele niepotrzebnego hałasu, dotarł do swego pokoju, przez cały czas gnębiony piekielnie głupim uczuciem, że ktoś mu się przygląda.
Z ulgą dał nura do łóżka i przykrył się po uszy kołdrą.
Poleżał tak chwilę, sięgnął po przyniesione z dołu książki. Czuł się już zupełnie dobrze, było mu ciepło i przyjemnie. Właśnie zaczynało go bawić wspomnienie obaw sprzed dziesięciu minut kiedy zauważył, że wchodząc - nie domknął drzwi od korytarza. I w tej chwili usłyszał, jak ze skrzypieniem uchylają się drzwi strychu. Ktoś wychodził stamtąd! - i wcale się nie starał zachować ciszy. Munio leżał pod kołdrą jak sparaliżowany, chuda buzia pobladła mu i wyciągnęła się jeszcze bardziej, oczy stały się okrągłe, ich spojrzenie utkwione było w nie domknięte drzwi pokoju. Więc to tak.
Był w domu sam na sam z włamywaczem. To było zupełnie oczywiste. Równie oczywisty był fakt, że dochodziła właśnie szósta, a rodzina powrócić miała wieczorem. A najbardziej oczywiste było, że wchodząc do swojego pokoju, odciął sobie możliwość ratunku: pomiędzy nim 
a telefonem lub drzwiami frontowymi znajdował się złoczyńca.

*

Rzodkiewka siedziała dokładnie naprzeciwko pana Czapli, a ponieważ Mama po jej prawej stronie, jak i Babcia, siedząca po lewej, były zajęte rozmową, wybrała sobie jego właśnie na pomocnika. 
- Proszę mi pomóc - poprosiła grzecznie. - Ja nie mogę dosięgnąć.
- A czego? - przyjrzał się jej z antypatią pan Czapla.
- Tortu marcepanowego.
Pan Czapla już chciał udać, że nie słyszy, ale dostrzegł, że śliczna panna Halinka jest świadoma sytuacji, więc - rad nierad - powstał 
i poszedł ku temu końcowi stołu, gdzie piętrzył się tort marcepanowy. Ukroił kawałek, położył go na talerzyku i przyniósł Rzodkiewce.
- Dziękuję - powiedziała dziewczynka bardzo światowym tonem. Pan Czapla udał, że jej nie widzi. 
- Wracając do naszej rozmowy - zwrócił się do Halinki - kiedy ostatnio byłem w Genewie...
- Przepraszam bardzo, ja już zjadłam i ja bym teraz chciała poprosić o kawałeczek tego cytrynowego - wtrąciła Rzodkiewka z uroczystym uśmiechem.                 •
- Już zjadłaś? Nie jedz tyle, bo będziesz za gruba! - warknął ostro pan Czapla, po czym, znów zdając sobie sprawę z obecności Halinki, wykrzywił twarz w uśmiechu.
- Trzeba dać dziecku torciku - powiedziała Halinka, patrząc
porozumiewawczo na Rzodkiewkę, czerwoną z urazy i nadętą.
pan Czapla pomilczał przez chwilę, usiłując się opanować. poczerwieniał tylko mocno na twarzy i karku. Wreszcie wstał i poszedł w drugi koniec stołu, gdzie polśniewał blado wielki tort
cytrynowy.
- Dziękuję, dziękuję jak najuprzejmiej - serdecznie powiedziała
Monika.

*

Munio odrzucił kołdrę. Starając się nie skrzypnąć podłogą, ostrożnie postawił nogę na dywaniku. Nie, nie pozwoli złodziejowi buszować bezkarnie po domu. Trzeba się okazać mężczyzną i stawić czoła niebezpieczeństwu. Nie wiedział jeszcze, na czym to stawianie czoła miałoby polegać, ale pewien był jednego: nie będzie biernie leżał 
w piernatach, pozwalając włamywaczowi robić, co mu się podoba.
Mylił się. Zanim zdążył wysunąć spod kołdry drugą nogę, kroki na korytarzu przybliżyły się i w jednej chwili plany Munia wzięły w łeb. Drzwi pokoju zostały zatrzaśnięte, a następnie ktoś zamknął je 
z zewnątrz na klucz. 
Munio był uwięziony.

*

Pani Klimkowa dwoiła się i troiła, obiegając stół z dzbankiem kawy. Dolewając, zachęcając i częstując, pani domu znalazła się
wkrótce przy panu Czapli.
- Może jeszcze kawki pan pozwoli? - spytała mile.
- Nie, nie, dziękuję bardzo.
- To może tortu? Próbował pan już tortu?
Pan Czapla poczerwieniał. - O, tak. Dziękuję bardzo.
- No, to chociaż babeczki...
- Nie, nie, dziękuję uprzejmie, nie chcę się przejadać.
- Co racja to racja - pochwaliła go Monika pełnym głosem. Kilka osób przerwało rozmowę i spojrzało na nią ze zgorszeniem. - Słodycze strasznie tuczą - wyjaśniła Rzodkiewka, ze smakiem oblizując łyżkę po lodach malinowych z kremem.
- Widzę, że ty się tym nie przejmujesz - przyciął jej pan Czapla.
- Bo ja jestem jeszcze młoda - wyjaśniła mu Rzodkiewka z prostotą.
Halinka omal nie prychnęła ciastkiem. Doktor zasłonił sobie
twarz chustką do nosa. Mama, skonsternowana, pochyliła się nad córką i upomniała ją ostrym szeptem.
Goście popadli w zakłopotane milczenie.

*

Munio siedział w pościeli i gryzł palce, a wstyd i poczucie klęski po prostu go obezwładniały. "Tchórz jestem, tchórz!" - myślał. "Co za haniebna sytuacja!". Włamywacz najspokojniej buszował sobie po poddaszu, nie krępując się zupełnie, przewalając jakieś paki 
i przesuwając meble. "Muszę coś wymyślić. Wołać ratunku przez okno? Co za upokorzenie... Nie, nie. Muszę sobie poradzić sam." Okno? Ależ tak! Wyskoczył z łóżka i wywiesił się przez parapet. 
Okno pokoju chłopców znajdowało się w płaszczyźnie skośnego dachu. Poniżej parapetu był więc stromy, pokryty dachówką odcinek, mniej więcej półtorametrowy. Uszczęśliwiony Munio rzucił się ku szafie, ubrał się w co popadło - i z pośpiechem dopadł okna. Usiadł na parapecie i postawił nogę na dachu. Dachówka pod jego stopą zachrobotała i drgnęła. Munio przełknął ślinę i postawił drugą stopę na dachu. To samo. Wyprawa nie zapowiadała się najłatwiej. Wolniutko przesunął się do narożnika domu, skąd jeszcze około pięciu metrów dzielić go będzie od daszku nad gankiem. Porzuciwszy dotychczasową chwalebną ostrożność, Munio ruszył energicznie naprzód. I od razu miał problemy: dachówka pod jego prawą nogą wykręciła się i ze stukiem wylądowała na ścieżce, pod okapem dachu. Munio stracił równowagę i - choć rozpaczliwie usiłował ją odzyskać - w jednej chwili poleciał w dół, szoruiąc pośladkiem po dachu, co zabrzmiało tak, jakby w ten niecodzienny sposób grał na olbrzymim ksylofonie. Kurczowo złapał pierwszą rzecz, jaką można było złapać. Rynna! Czas już był najwyższy, żeby się znalazło coś w tym rodzaju. Dzięki owej rynnie Munio nie gruchnął o ziemię z wysokości ośmiu metrów, lecz zawisł na wyciągniętych rękach, kołysząc się miarowo. Raz i drugi usiłował się podciągnąć tak, by choć piersią dosięgnąć dachu. Na próżno. Zawsze miał wątłe ręce, a teraz jeszcze był osłabiony chorobą. Należało oszczędzać siły. Znajdował się zbyt wysoko, by ryzykować skok na ziemię, pozostawał mu więc tylko jeden sposób: przesuwać się ku gankowi małpią metodą, po kawałeczku przekładając ręce. Nie było to proste. Ostry brzeg blaszanej rynny ciął palce aż do krwi. Munio - zacisnąwszy zęby - posuwał się naprzód.
Około ósmej wieczorem znalazł go sierżant Musiałek. Chłopiec leżał zemdlony na drodze wiodącej do miasteczka, pod lasem, Sierżant wziął go na plecy i zaniósł do ośrodka zdrowia.

*

Ptaszkowscy nie czekali już na podanie uroczystej kolacji, poszli U.U  
więc do domu. 
- Nie wytrzymałabym już tego napięcia - wyznała Mama. - Przez cały czas bałabym się, co znów Rzodkiewka chlapnie. Nie rozumiem, co ją dziś napadło?
- Tak, Rzodkiewciu, i ja, i Mama jesteśmy skompromitowane jako twoje wychowawczynie. - Babcia nie wyglądała jednak na specjalnie zmartwioną. - Cała pociecha z tego incydentu, to że będziemy w domu 
o dobrą godzinę wcześniej.
Tunio spojrzał na dom, piętrzący się malowniczo przed nimi. Szumiące drzewa otaczały go ze wszystkich stron, wyraźnie widać było tylko ganek i okna facjatek. W szybach błyszczało złote słońce.
Tunio nagle zatrzymał się jak wryty. 
- Stać! - syknął. - I cisza!
Przez otwarte okno pokoju chłopców wychylał się siwy mężczyzna 
w szarozielonej marynarce. Wyglądał na mocno zdenerwowanego, wypatrując czegoś w dole. Podniósł głowę, rozejrzał się po ogrodzie, osłaniając oczy ręką - i raptem znikł. Po małej chwili drzwi na ganek otworzyły się ze szczękiem żelaznych sztab i mężczyzna wybiegł z domu jak oparzony. Ruszył z kopyta w kierunku przeciwnym, niż ten, 
z którego nadchodzili Ptaszkowscy. Nie widząc ich znikł w lesie 
i tylko rozkołysane gałęzie małych świerczków znaczyły jego drogę.
- Munio - powiedziała głucho Babcia i pobiegła do domu gubiąc torebkę i szal.
Mama z dziećmi biegła tuż za nią.
Dopędzili Babcię dopiero na piętrze: stała bez ruchu nad pustym
łóżkiem Munia, ręce przyciskała do ust i wpatrywała się z trwogą 
w rozrzuconą pościel.
- Co tu się działo? - szepnęła bezradnie.
- Babciu! - pisnęła Rzodkiewka. - Gdzie Munio?
Mama, nic nie mówiąc, wypadła z pokoju i zbiegłszy po schodach, rzuciła się do telefonu.
- Proszę z milicją! - krzyknęła okropnym głosem. - Czy jest tam sierżant Musiałek?!
- Nie. Ja tu jestem - odezwał się od drzwi wejściowych dziarski tenor sierżanta. - A chłopaka opatrzyła pielęgniarka. Więc wszystko jest 
w porządku.
Mama odwróciła się gwałtownie, wypuszczając z rąk słuchawkę - i krzyknęła z radości.
Obok sierżanta - zmęczony, brudny, poowijany bandażami, ale bez najmniejszych wątpliwości żywy - stał Munio, jej najstarszy syn.


Niedziela, 2 lipca

Wyspany, odchuchany, opatrzony, Munio chodził od rana w glorii bohatera. Mama i Babcia, z powodu wczorajszych wypadków gnębione lękiem i poczuciem winy, adorowały go i rozpieszczały nieprzyzwoicie. Co chwila któraś z nich rzucała się na chłopca i - tuląc niechętnego do łona - wznosiła okrzyki:
- Ach, Muniu, jakiś ty dzielny!
- Ach, Muniu, że też zostawiłyśmy cię samego!
- Ach, Muniu, jak ty sobie wspaniale poradziłeś! 
Sierżant Musiałek zapowiedział się na dziesiątą, wobec czego Munio tylko ogólnikowo poinformował rodzinę o wczorajszych przygodach, uważając bardzo logicznie, że nie warto się powtarzać. Na razie cała rodzina zasiadła przy ogrodowym stole do spóźnionego śniadania.
- Czy doktor przyjdzie? - chciał wiedzieć Tunio. - Co z łódeczką?
- Popływacie, popływacie - uspokoiła go Babcia. - Doktor będzie na pewno. Obiecał, że pomoże nam dziś znieść do hallu te stare meble pana Zielińskiego. Nie muszę dodawać, że i na was liczę.
- Wiadomo, że liczysz.
- Milicja idzie! - wybełkotała Rzodkiewka, przełykając chleb 
z miodem.
Sierżant Musiałek trzasnął furtką i zmierzał ku nim przez ogród roztaczając solenną powagę. Natychmiast po przywitaniu został zmuszony do wypicia kawy i zjedzenia stosu kruchych ciasteczek. Kolejne chwile zużył na opędzanie się od przepełnionych wdzięcznością pań domu, które koniecznie chciały go nakarmić także kaszką na mleku, w słusznym przekonaniu, że mieszkającemu samotnie sierżantowi nie ma kto upitrasić zdrowego śniadanka. Kiedy wreszcie zdobył się na odwagę, by oświadczyć, że nic więcej zjeść już nie może, musiał powtórzyć to ze trzy razy, nim Mama i Babcia zdecydowały się mu uwierzyć.
Sierżant rozpiął kołnierzyk koszuli i poprosił Munia o dokładne streszczenie jego wczorajszych przeżyć. Wszyscy słuchali z zapartym tchem Muniowej oracji, gęsto przeplatanej cytatami.
- Ale nie ujdziesz cało po raz wtóry! - zakończył wreszcie Munio swe zeznanie. - Strzeże cię Styksu wierzchołek ponury, krew, która kapie z acheronckich szczytów, psy polujące na brzegach Kocytu i smok stugłowy, który cię rozszarpie! Arystofanes. 
Zamarł, z wyciągniętym przed siebie ramieniem. Sierżant patrzał na niego ze współczuciem i lękiem.
- Szkoda, że mu tego wszystkiego nie powiedziałeś osobiście
- mruknęła Rzodkiewka dosyć złośliwie. - Może byś nie musiał uciekać przez okno.
Munio się obraził.
- No, więc w końcu widziałeś go, czy nie widziałeś? - chciał się dowiedzieć Tunio. - Bo my możemy go opisać! Był wysoki, siwy, 
w szarozielonej marynarce!
- Brawo - zapalił się sierżant, nareszcie widząc jakiś trop. - Jakim jednak cudem on się dostał do domu, skoro drzwi były "ryglowane od środka? A może jednak nie zamknąłeś czegoś, mój chłopcze?
- Zamknąłem! - zaklinał się Munio. - Wszystko zamknąłem!
Monika wypluła niedbale pestkę czereśni.
- Myśmy tego siwego już widzieli, prawda, Franusiu, mój
chłopcze? - spojrzała czule na kurczaka i sierżantowi wydało się,
że ptak kiwnął głową.
- O, mamo - stęknął. - Widziałaś go, hę?
- Franuś też go widział. Ten pan był u nas w domu wczoraj w południe.
- Co takiego? - wszyscy spojrzeli na Rzodkiewkę ze zdumieniem.
- Ja rozmawiałam w hallu z Tereską, a on strasznie długo czytał tabliczkę. Chyba słyszał, że idziemy na imieniny i że Munio
zostaje sam.
- Tak jest! - wpadł na właściwy trop sierżant Musiałek. - Wszystko jasne. Przekradł się na strych i tam zaczekał, aż Munio będzie całkiem sam - chwilę pomyślał, zebrał się w sobie, po czym znów zwrócił się do Rzodkiewki. - Dziecinko - rzekł z naciskiem. - Zastanów się teraz dobrze i odpowiedz z całą odpowiedzialnością,
Czy potrafisz go opisać?
- Kogo? - spytała dociekliwie Rzodkiewka.
- Tego pana, który tak długo czytał tabliczkę.   
- A! Tego! - zrozumiała Rzodkiewka. Zastanowiła się dobrze
i powiedziała z całą odpowiedzialnością: - Potrafię!
Sierżant odetchnął, lecz bał się jeszcze poddać uczuciu ulgi.
- Czy możesz - rzekł ostrożnie, jakby bał się swym tchnieniem spłoszyć motyla - czy możesz nam powiedzieć, jak on wyglądał?
- Mogę - odparła Rzodkiewka krótko.
- No to... - sierżant westchnął w napięciu i pochylił się do
przodu - No to... po-powiedz, dobrze?
- Dobrze - zgodziła się Rzodkiewka. - Więc tak. Ten pan,
który tak długo czytał tabliczkę... ten, co potem był w oknie Munia...
- Tak, tak?... - przebierał nogami sierżant Musiałek.
- Był wysoki - powiedziała Monika tonem triumfalnym. - Był też siwy. I miał szarozieloną marynarkę.
- Jezu - szepnął sierżant. - Czy... to wszystko?
- Absolutnie - odrzekła Rzodkiewka z przejęciem. Sierżant wstał. Ręce mu się trzęsły.
- To ja już pójdę - powiedział słabo. - Do widzenia i żegnam panie 
i dziękuję za obiad.
- To było śniadanie - pospieszyła z poprawką Babcia,
- Nie ma znaczenia - rzucił nieprzytomnie sierżant i oddalił się ku furtce, niemal zbijając w niej z nóg doktora.
Doktor Bratek, w różowym nastroju i białej koszuli, pomachał
z daleka bukietem polnych kwiatów, który następnie wręczył Babci, patrząc przy tym na Mamę.
Natychmiast dopadli go Munio i Tunio i zaczęli nudzić o łódkę.
- Zgoda - rzekł doktor. - Ale pod warunkiem, że Mama też popłynie.
Pani Ptaszkowska zarumieniła się z lekka i wyraziła zgodę. 

*

Rzodkiewka wylazła z wody i leniwie wyciągnęła pulchne ciałko na deskach pomostu. Upał był coraz większy. Dziś przypadała jej kolej 
w pomaganiu Babci przy obiedzie, ale postanowiła jeszcze trochę poleżeć. Spod rondka płóciennego kapelusika popatrzyła na jezioro - łódka, którą popłynął doktor z chłopcami i Mamą była już całkiem malutka na rozmigotanej powierzchni wody. Usypiająca, słodka cisza panowała nad okolicą, było tak gorąco, że Rzodkiewce aż szumiało 
w uszach. Bezgłośnie przeleciały dwa aksamitne motyle, plotąc 
w powietrzu powikłane, niewidzialne ósemki. Na ramieniu Babci, która pod drzewem czytała sobie błogo "Sagę rodu Forsythe'ów" usiadła wielka szafirowa ważka. Babcia czytała nadal, wcale nie kwapiąc się do odejścia, więc Rzodkiewka przesunęła się w cień, na trawę 
i zaczęła sennie przyglądać się stokrotkom. 
- Więc to tak! - krzyknął ktoś z gniewem.         •
Rzodkiewka drgnęła i ocknęła się z lekkiej drzemki. Na końcu pomostu stali Stefan i Halinka. Kłócili się zajadle, było to widać z daleka. Było też słychać.
- Dlaczego mu nie powiesz, żeby szedł do diabła?! - to był głos
Stefana.
- No, jak ja mogę mu powiedzieć coś podobnego! - płaczliwy głosik Halinki.
- Coś podobnego można powiedzieć bez problemów, jeśli się ma kogoś dosyć! Chyba, że się go nie ma dosyć! To wtedy ma się
problemy!
- O czym ty mówisz, o czym ty mówisz!
- O tym, że pan Czapla przed chwilą ściskał cię za rączkę - a ty
byłaś zachwycona!
- Zaraz mu ją wyrwałam!
- Byłaś zachwycona! Aż się zaczerwieniłaś!
- Zaczerwieniłam się, bo się bałam zaczerwienić, bo ty jesteś
wstrętny zazdrośnik!
- Kokietka!       
Halinka umilkła, po czym wyprostowała się z godnością. 
- Dobrze - powiedziała spokojnie. - Sam tego chciałeś. Teraz to ja ci dopiero pokażę, co znaczy "kokietka"!
Odwróciła się na pięcie i odeszła. Stefan popatrzył za nią, po czym bynajmniej nie pobiegł, żeby ją dogonić i przeprosić, a wręcz przeciwnie, ruszył w stronę swego domu kopiąc sosnowe szyszki 
z okropną zajadłością.
- No, chodźmy do domu - powiedziała Babcia, podnosząc się,
z murawy. - Zakład, że zaraz tam wpadnie Halinka, żeby sobie
popłakać bez przeszkód.
- Spotkaliśmy tego Czaplę na szosie - szlochała Halinka w pięć
minut później, zlewając łzami biały kołnierzyk Babcinej sukienki. - Powiedział, że chce się pożegnać, bo musi nagle wyjechać. No to przytrzymał mnie za rękę, rzeczywiście. Ale na pewno nie miał żadnych takich... intencji.
- Na pewno miał - powiedziała Babcia ze znawstwem. - Chyba
twój chłopak słusznie zrobił ci awanturę.
- Ja się nie czuję winna - łkała Halinka. - A Stefan postąpił
podle, nazywając mnie kokietką!
- Ach, a jak to będzie miło wreszcie się pogodzić! - powiedziała
krzepiąco Babcia.

*

Po południu wszyscy leniwie przenieśli się na piętro. Pogoda była prześliczna i zarówno chłopcy, jak i Mama wyrazili wątpliwość, czy naprawdę jest to najlepszy moment na przenoszenie mebli.
Babcia nie chciała słyszeć o żadnej zwłoce. 
- Dość tego bałaganu - fuknęła. - Munio, Tunio, bierzcie się za 
te paki. Trzeba oczyścić przedpole.
Zaczęto wywlekać z pokoiku meble oraz inne "na tymczasem" powpychane tam kartony i ustawiać je pod ścianami korytarza. Wreszcie, po ciężkiej mordędze, pokój został opróżniony z przedmiotów i mebli, które przywieźli Ptaszkowscy. Oczom zebranych odsłonił się widok na obłażącą z farby szafę, przytuloną do olbrzymiego, zakurzonego tapczanu. Wszyscy stali, ciężko dysząc ze zmęczenia, jedna tylko Halinka, świeża jak pierwiosnek, fruwała wciąż ze ściereczką w dłoni i bezsensownie odkurzała wszystko, co się znalazło w jej polu widzenia.
- Szafę można by porąbać na klepki - zauważył doktor, ocierając pot 
z czoła. - Nie będzie z niej chyba pociechy.
- Jak to, jak to? - oburzyła się Rzodkiewka. - Ja już sobie obmyśliłam, że tam będzie schowanko Franusia!
- O, litości! - powiedział Tunio. - To dziecko ma hopla. Gdzie go, 
w szafie dusić będziesz? Zamęczysz zwierzę!
- No, skąd, sam zobacz! - wykłócała się Rzodkiewka. - Taka wielka, piękna szafa, nawet ja mogłabym tu mieszkać. O, tutaj - otwarła drzwi szafy, z której natychmiast wyleciały kłęby kurzu, papierzyska 
i sznurki - tutaj by miał sypialenkę. A tutaj, o na tej półeczce - ubikacyjkę. A tu salon.
Babcia wzniosła oczy do nieba.
- Dlaczego myśmy jeszcze nie zjedli tego kurczaka - zastanowiła się głośno. - O ileż prostsze byłoby życie...
Franio popatrzył na nią zbieżnym zezem i bez namysłu wlazł do szafy. Babcię przeszył dreszcz, a Rzodkiewka powiedziała tylko:
- Sama widzisz.
- Weźmy się więc za tapczan - zaproponowała Babcia, która nawet przed samą sobą nie przyznałaby się, że używa wybiegu. - A z tą szafą to... tego... zobaczymy. 
Tapczanisko było piekielnie ciężkie i doktor musiał dobrze
spiąć swoje imponujące muskuły, żeby ruszyć ów zabytek o parę centymetrów.
- O! Książka tu leży - rzekł, zaglądając w Szparę między
tapczanem a ścianą. Podkasał rękaw i wydobył na światło dzienne
niedużą, zakurzoną książeczkę.
- Leśmian "Wiersze" - przeczytał Munio.
Doktor spojrzał na pierwszą stronę.
- "Ex libris Józefa Zielińskiego" - przewrócił kilka kartek,
a z książki uniósł się pył. - Musiała tu leżeć całe lata.
- Nie, pół roku, tylko pół roku - odezwała się Halinka. - Pamiętam tę okładkę, pan Zieliński to właśnie czytał, nawet jeszcze w dniu swej śmierci...   
- Tu jest list! - odkrył doktor. Wysunął spomiędzy kart książki
białą kopertę. - "Halina Klimkówna" - przeczytał. 
- Co? Do mnie? List do mnie? - zdumiała się Halinka. Obejrzała kopertę podejrzliwie, wreszcie otwarła ją i przeczytała na głos:
- "Panno Halinko!" - O, mój Boże! Pismo pana Zielińskiego!  -Spojrzała na Mamę okrągłymi oczami, potem poszukała rady w oczach Babci.
- Ależ czytaj, czytaj! - ponagliła ją starsza pani.
- "Tak się źle czuję, że chyba nie doczekam pani przyjścia. Nie wiem, komu to powiedzieć - a Pani jednej ufam. Ja nie jestem maniakiem, ja ten skarb naprawdę znalazłem i ukryłem. Na parterze jest właśnie ktoś, kto mnie nie uważa za maniaka. Włamał się i przeszukuje wszystko. Słyszę go. Wiadomość o skarbie będzie w pewnej książce. Niech ją pani odnajdzie - Pani jedna to potrafi. "Taki ze mnie nędzarz, żem nawet w podzięki ubogi". Pamięta Pani? Powiedziałem to dziś rano, a Pani spytała, skąd ten cytat. Więc tę właśnie książkę proszę odszukać. Proszę zachować tajemnicę - nie ufać nikomu!" jest jeszcze podpis i jakieś cyfry. - Halinka podniosła wilgotne oczy 
i wytarła nos. - Biedny, biedny pan
Zieliński - szepnęła.
Wszyscy obecni milczeli, poruszeni.
- Ale ja nie mam pojęcia, co to za książka! - powiedziała nagle Halinka, bliska rozpaczy. - Zapomniałam! To było tak dawno
- Przecież Leśmiana zapamiętałaś! - zdenerwował się Tunio.
- To przez ten obrazek na okładce. Zresztą, Leśmian leżał na nocnym stoliku dłuższy czas - namyślała się przez chwilę. - Ta książka... 
z której jest cytat... - powiedziała - musiała też chyba leżeć na stoliku. Pan Józef zawsze czytał parę rzeczy naraz.
- Ha! - wrzasnął Tunio. - I co? Oto stolik nocny - a książki gdzie?
- Już po jego śmierci zebrałam je, wyniosłam do biblioteki 
i powkładałam na półki.
- Ale chyba nie wszystkie?!
- Właśnie wszystkie, bo jego własne książki też zostały włączone do biblioteki. Takie było jego życzenie.
- Szukajcie więc - zaśmiała się Babcia - igły w stogu siana!
- Wszystko przepadło - jęknął Tunio, strasznie zawiedziony.
- Mundeczku, mój ideale, a może tobie mówi coś ten cytat? 
Starszy brat w milczeniu pokręcił głową.
- No, cóż - powiedziała wreszcie Babcia. - Musimy w każdym razie skończyć z tym sprzątaniem. Wszystko porozrzucane, aż strach. Spójrzcie na te papierzyska.
- Nieporządek miły - zacytował Munio machinalnie. - Niestare były rączki, co je tak rzuciły. Mickiewicz.
- Idźże ty! - rozjuszył się nagle Tunio. - Cytaty i cytaty! Skończ
już z tym, nie drażnij mnie! Jak co do czego przyjdzie, okazuje się, że nic nie wiesz!
- Szukałeś wzroku mego - wyrzekł Munio jak w transie - teraz go unikasz, szukałeś rozmów ze mną, dziś uszy zamykasz, jakby w słowach, we wzroku mym była trucizna!
- Mickiewicz - powiedziała Mama.
- Ja mu dam w dziób! - wściekł się Tunio i zgrzytając zębami, rzucił się w pogoń za bratem. Dopadł go na schodach i wytoczyli się na dwór. Tu Munio uspokoił się nagle i z całkowitą powagą oświadczył:
- Przerwijmy teraz te niefrasobliwe młodzieńcze igraszki, bo
trzeba się naradzić. Moje dziecko! - jak mawia sierżant Musiałek. Znam ten cytat. Wiem, skąd pochodzi.
- Ooo! - zdębiał Tunio.
- Chodź za róg. Sprawa wymaga odosobnienia.
- Dlaczego mi o tym mówisz dopiero teraz?! 
- Myśl wielka zwykle usta do milczenia zmusza. Mickiewicz - rzekł Munio, ciągnąc brata w głąb ogrodu. - Chciałbyś, żeby
Halinka sprowadziła tu zaraz pół miasteczka?
- Dlaczego by miała sprowadzać? Pan Zieliński się tego nie
obawiał, powierzył jej sekret.
- Nie znal kobiet - orzekł Munio z wyższością. - Nasza kuzynka
to typ kobiety-plotkarki. Nawet nie celowo, a mimo woli wypaple
wszystko.
- Powiedz no lepiej, co z tym cytatem.
- Służę. "Taki ze mnie nędzarz, żem nawet w podzięki ubogi:
dziękuję wam jednak, chociaż to podziękowanie, wierzcie mi, kochani przyjaciele, nie warte i pół szeląga". Tłumaczenie Paszkowskiego. To mówi Hamlet do Rozenkranca.
- To... z Mickiewicza?
Munio skamieniał.
- Hamlet! - krzyknął. - Kto napisał "Hamleta"?
Tunio zbity z tropu, wyjąkał pokornie. 
- A... a.. a nie Mickiewicz?
Munio zakrył oczy i odwrócił się.
- Co za wstyd. Co za wyrodek z ciebie. Boże, Boże! Posłuchaj,
bracie i pamiętaj o tym do końca życia. "Hamlet" jest dziełem
Wiliama Szekspira. Nie kompromituj się więcej.
- Szekspira - powtórzył Tunio, czerwony i upokorzony. - No,
co się denerwujesz, pomyliło mi się jakoś. Hamlet z Hrabią.
- Dobrze, skończmy z tym - rzekł Munio. - Słuchaj, co należy zrobić. Trzeba przejrzeć księgozbiór, znaleźć wszystkie wydania Szekspira, zawierające "Hamleta". Ułatwi nam sytuację, że wiemy, kto jest autorem przekładu. Wyeliminujemy w ten sposób dobrych kilka wydań. 
W pozostałych egzemplarzach niechybnie coś znajdziemy.
- Chyba, że ten nasz został wypożyczony.
- Och, nie strasz mnie.
- To co robimy?
- Na razie pomożemy w sprzątaniu. Potem - w sprzyjającym momencie - pójdziemy powęszyć w bibliotece. Aha, i trzeba by może wydostać ten list od Halinki.
- List jest przecież do niej!
- Ona go pokaże absolutnie wszystkim.
- To idziemy do kuzyneczki.
Kuzyneczki nie było już na piętrze. Mama i doktor rozmawiali o czymś kameralnie, trzymając to samo krzesło i patrząc sobie w oczy. Babcia zamiatała, udając, że ich nie dostrzega. Rzodkiewka trenowała Franusia w skokach z nocnego stolika.
- Gdzie Halina?
- Już poszła - odpowiedziano im.
- A list? List zabrała?
- No, oczywiście - powiedziała Mama, marszcząc brwi. - Był pisany do niej, czyż nie?
Wybiegli przed dom.
- Nigdzie jej nie widać - Tunio rozglądał się gorączkowo.
- Sprawdźmy, czy nie poszła do domu.
- Mam najgorsze przeczucia - rzekł Munio. - Ja pójdę przez las, a ty idź szosą.
- Dobra. Spotkamy się przed apteką. 
Pobiegli.

*

Munio ujrzał kuzynkę w połowie leśnej ścieżki. Niestety, Halinka nie była już sama. Obok niej stał listonosz Luteczek, dziś bez służbowej czapki i torby, natomiast w różowej koszuli, luźno wyrzuconej na obcisłe, cywilne porteczki. Oparty siedzeniem o ramę roweru, balansował od niechcenia na piętach, całą swą postacią wydzielając uwodzicielski czar.
- Coś pani smutna dzisiaj, panno Halinko - rzekł, ujmując dłoń dziewczyny i całując ją w nadgarstek.
Halinka szybko cofnęła rękę.
- Oczka coś, widzę, mokre - kontynuował Luteczek, zaglądając Halince z bliska w twarz. - Pewnie przez tego Stefana.
Munio zatoczył łuk i poprzez zarośla przekradł się nieco bliżej,
chcąc w ukryciu przeczekać do chwili, gdy Luteczek się znudzi 
i pojedzie dalej.
Nie zanosiło się jednak na to.
- Nie, to nie przez Stefana - pospiesznie zaprzeczyła Halinka,
Luteczek przeszedł do ofensywy.
- Wie pani co... tak się składa, że mam na dzisiaj dwa bilety
do kina. Nie poszłaby pani ze mną?
- O! Ja... nie, ja... - zająknęła się Halinka.
- Wiem! Wiem, co pani myśli! Pani myśli, że pani nie może iść
ze mną, ze względu na Stefana. Ale pani nie wie, że on pani nie
wart. Pani przez niego płakała!
- Nie! To nie przez Stefana - upierała się lojalnie Halinka. - Ja się tylko tak wzruszyłam, bo nagle dostałam list od pana Zielińskiego,
Z dnia jego śmierci, niech pan sobie wyobrazi! 
Pan Luteczek najwyraźniej sobie wyobraził, bo wyglądał na
poruszonego. 
- List, mówi pani?
- No - tak... I tam było napisane, że...
- Uuuu! - zawył rozpaczliwie Munio, wypadając zza krzaków jak 
bomba. - Uuu, Halina! Nie! Nie!
Na ten nagły hałas listonosz podskoczył. Jego pośladki straciły
kontakt z ramą roweru, wskutek czego zwalił się z brzękiem i hałasem na ziemię, w sposób nadzwyczaj bolesny zawadzając
o kostkę pana Luteczka.
- Au! - wrzasnął Luteczek, wpijając w Munia spojrzenie grzechotnika. - Cholerny szczeniaku! Co to za cholerne zwyczaje! Ach, przepraszam, panno Halinko, przecież to ten pani milutki kuzynek. No, nic, nic, chłopczyku. Nic się nie stało. - Pan Luteczek wywołał na swym obliczu bohaterski uśmiech. - Panno Halinko, proszę na ramę. Podwiozę panią.
Halinka zastanowiła się nad tą niecodzienną propozycją, przypomniała sobie pewnego rudzielca, wołającego "kokietka!", po czym wysunęła naprzód dolną szczękę i niezłomnie zasiadła na ramie. Na oczach zrozpaczonego Munia pan Luteczek uwiózł swą zdobycz, promieniejąc 
z zadowolenia.
- Przecież nie mogę tej gęsi spuścić z oczu! - rzekł sobie Munio. - Luteczek wyciśnie z niej wszystkie informacje! - i kłusem ruszył za rowerem.
Listonosz obejrzał się nieznacznie i stwierdziwszy niewątpliwą obecność cholernego szczeniaka tuż za plecami, uśmiechnął się 
diabolicznie i przycisnął pedały z wielką energią. Rower śmignął wśród zieleni i wypadł na szosę. Kiedy zziajany Munio znalazł się tam również - już ich nie było widać. Sprytny Luteczek skręcił w którąś 
z licznych ścieżek, prowadzących z obu stron szosy w las. Zniknął bez śladu.
Munio rozglądał się bezradnie i łamał ręce, kiedy zza zakrętu wypadł Tunio, czerwony i zasapany.
- Nie ma jej! - oświadczył, dysząc.
Munio przywalił go kamiennym spojrzeniem. Kiedy po chwili
wymownego milczenia opowiedział wreszcie Tuniowi, co zaszło, ten aż zadygotał.
- Miałeś rację! Co za baba! Pierwszemu lepszemu, w dziesięć minut po wyjściu, wyśpiewała całą tajemnicę!
- Może jeszcze nie całą - Munio pokiwał złowieszczo głową.
- To będzie miało straszne skutki. Jestem pewny, że Luteczek 
i Peleryniarz są w zmowie.
- Ponure. Ponure.
- Co robić?
- No, co my możemy zrobić. Możemy tylko czatować na jej powrót pod apteką. Prędzej czy później Halina zjawi się w domu, a wtedy ją namówimy, żeby nam dała list.
- Rety, no, gdzie ona się podziewa! Każda chwila może być brzemienna w skutki, mój bracie.
- Tak jest, bracie. To bezmyślne dziewczę wypaple wszystko, zwłaszcza jeśli ją listonosz umiejętnie wypyta.
- On to zrobi, ten wątły Apollo, założę się. 
Spodziewali się wszystkiego najgorszego. I słusznie.

*

- Panno Halinko - powiedział bowiem Apollo z rowerem wkrótce
potem, jak zmylił pogonie i przepadł w lesie. - Może odpoczniemy sobie troszeńkę na trawce.
- Dobrze - zgodziła się Halinka chętnie, gdyż rama roweru nie należała do najwygodniejszych siedzisk na świecie. Z ulgą zasiadła wśród rumianków i stokrotek i poczęła się zabawiać wyobrażeniem, jaką minę miałby Stefan, gdyby ją widział w tej oto sytuacji.    ..
Pan Luteczek przysiadł się dośćblisko.       • 
- Może miętówkę? - zaproponował uwodzicielsko i wydobył
z kieszeni przybrudzoną rolkę dropsów. 
- A dobrze - zgodziła się Halinka na złość Stefanowi i wsadziła
w usta zielony krążek.
- To odświeża oddech - wyjaśnił pan Luteczek, po czym sam
również poczęstował się miętówką. Chwilę cmoktał bez słowa,
wreszcie, po namyśle, rzekł:
- Zaciekawiła mnie pani tym listem. Przecież - hę, hę - nie
dostała go pani pocztą!
- A skąd, był w książce, za tapczanem.
- Za tapczanem?!
- Tak, w dawnym pokoju pana Zielińskiego.
- To bardzo ciekawe - stwierdził szczerze pan Luteczek, któremu
zapaliły się oczy. - Chyba jakiś ważny list. Prawda?
- O, tak - odrzekła ufnie Halinka. - Na pewno ważny. Muszę
sobie tylko przypomnieć, skąd jest ten cytat.
- Cytat?!
- No, tak. O, ten - powiedziała Halinka wyjmując z kieszonki
list starego bibliotekarza. - Zaraz, gdzie to było: "Taki ze mnie
nędzarz, żem nawet w podzięki ubogi."
Uszy Luteczka poruszyły się niemal dostrzegalnie. 
- "W podzięki ubogi" - powtórzył, zezując na list i zapoznając się 
w okamgnieniu z jego treścią. - I co, nie może pani sobie przypomnieć?
- Ani rusz.
- Wie pani co? - spróbował Luteczek. - Proszę mi pożyczyć
ten list, a pod wieczór przywiozę pani gotowe rozwiązanie. Mam
znajomego, który dużo czyta.
Halinka spojrzała trochę zdziwiona. 
- Pożyczyć? No, nie mogę chyba. Pan Zieliński prosił o zachowanie tajemnicy.  
- Ale nie przede mną! - zakrzyknął Luteczek, robiąc minę jowialną. - Zresztą - dodał przebiegle - ma pani właściwie zupełną rację, maleńka. Skoro mi pani nie ufa, nie mogę się narzucać z pomocą.
Halinka zareagowała zgodnie z jego przewidywaniami:
- No, co też pan? Jak mogłabym panu nie ufać? Znamy się
przecież od lat. Zresztą, pan jest listonoszem, więc tajemnica
korespondencji to dla pana rzecz święta!
- Oczywiście - przyświadczył bezwstydnie Luteczek, po czym 
z uśmiechem prawdziwej skromności, przyjął z rąk Halinki list.
złożył go starannie i schował do kieszeni bluzy, starannie zapinając guziczek. Natychmiast potem stracił jakoś ów uwodzicielski czar 
i nawet wypluł miętówkę. Z pośpiechem zerwał się na nogi i oznajmił, że przypomniał sobie o swojej chorej mamusi. Mamusia mianowicie prosiła go o kupienie kropli na serce. W związku z tym on Luteczek, musi niezwłocznie udać się do apteki, a następnie do domu, gdzie mamusia już, być może, ledwie dyszy. Czy Halinka mu wybaczy?
Panna Klimkówna odrzekła, że oczywiście.
- Wrócimy razem, rzecz jasna - pan Luteczek już podnosił rower.
- Dobrze, ale może pieszo.
- Jak pani uważa.
Przed apteką warowali bracia Ptaszkowscy. Ujrzawszy nadchodzącą parę zerwali się na równe nogi i zesztywnieli w pozach wyczekujących.
- O - powiedział na ich widok Luteczek, zatrzymując się w miejscu. - Widzę, że kuzynkowie już czekają na panią. Opieka zapewniona. To ja już może pojadę do mamusi.
- A kropelki na serce? - przypomniała mu Halinka.
- Jakoś się staruszka obejdzie - rzucił niedbale listonosz, wskakując na rower. Przycisnął pedały i w okamgnieniu znikł w leśnej zieleni.
Chłopcy podbiegli do kuzynki pełni najgorszych przeczuć.
- Halina! Coś ty mu powiedziała?!
Halinka zrobiła zdziwione oczy. 
- Nic takiego...
- No, dobrze - uspokoił się Munio. - Słuchaj. Nic nikomu nie mów: my już wiemy, skąd pochodzi cytat!
- Obejdzie się bez was, dzieci - zlekceważyła ich kuzynka.
- A co, przypomniałaś sobie?!
- Nie, ale pan Luteczek obiecał mi pomóc. Wziął list, a wieczorem przywiezie rozwiązanie.
- Yyyy... - wyrwało się Muniowi. Zasłonił oczy rękami, oparł się 
o zmartwionego brata.
- Coś ty zrobiła! - jęczał Tunio. - Coś ty zrobiła! 
- Zostaw ją - Munio objął brata za ramiona. - Co ona winna, jest kobietą. Chodźmy stąd lepiej. Szkoda zdrowia.
Zgryzieni, powlekli się przez las.
- Słuchaj - rzekł nagle Munio, przystając w młodniaku dębowym. - Może jeszcze nie wszystko stracone! Listonosz pojechał gdzieś w lewo, ku jezioru. Może do namiotu Peleryniarza?
- Może! Trzeba to jak najszybciej sprawdzić!
- Gdybyśmy Luteczka tam przyłapali - zapalał się Munio - to
może by się i znalazł sposób na wykradzenie mu listu!
- Biegiem, bratku! Biegiem!
Zlani potem, przebiegli przez las i przeskakując po trzy schodki,
dopadli pomostu, omal nie rozdeptując Franusia, który wraz z Moniką zażywał popołudniowej kąpieli słonecznej.
- Patrz! Jedzie!
Na cyplu, gdzie żółcił się namiot, pojawił się pędzący rower.
Luteczek zahamował ostro przed opalającym się na leżaku Peleryniarzem, zeskoczył na ziemię i przykucnął przy nim, gestykulując z ożywieniem.
- Za późno - jęknął Tunio.
Peleryniarz zerwał się gwałtownie. Wsadził rower Luteczka do
namiotu i podniósł z trawy nadmuchiwany ponton. Spuścili go na
wodę i już za chwilę mknęli ukosem przez jezioro.
- Kryj się! - Munio przycisnął brata do pomostu. 
Rzodkiewka, niewiele myśląc, rozpłaszczyła się również na deskach, a przynajmniej usiłowała się rozpłaszczyć. Nie pojmowała zbyt wiele 
z wydarzeń dzisiejszego dnia. Jako istota niepiśmienna, nie miała najmniejszych szans na zrozumienie afery z listem. Ominęła ją także przyjemność uczestniczenia w dramacie pod apteką. Mimo to wyczuła bezbłędnie, że dzieje się coś ważnego i z wzruszającą gotowością przyłączyła się do działań braci.
- Peleryniarz płynie w tym samym kierunku co w niedzielę,
podczas burzy - zauważył Munio, z wysiłkiem wpatrując się w dal.
- Tak, kierują się na wysepkę. A, nie, minęli ją! O!
- No, co tam? - Munio zdjął okulary i przetarł bolące oczy.
- Mów, bo ja już ich nie dostrzegam.
- Wysiadają na brzeg. Ponton wyciągają na trawę. Już poszli.
- Dobra! - krzyknął Munio. - Teraz za nimi! Do łodzi! 
Bez zbędnych namysłów odcumowali łódkę i wrzucili do niej sznur. Odbili od pomostu, Tunio przy wiosłach, Munio na dziobie i dopiero po przebyciu kilkunastu metrów uprzytomnili sobie, że oprócz nich znajduje się w łódce i Rzodkiewka, która najspokojniej w świecie ulokowała się na rufie wraz z Franusiem.
- A ty tu czego?! - krzyknął na nią rozeźlony Munio.
Rzodkiewka dystyngowanym drgnieniem brwi dała mu do zrozumienia, co myśli na temat jego krzyków.
- Wracaj no do domu, smarkulo! Jeszcze nam tylko ciebie brakowało!
- Mam wracać wpław? - poinformowała się Rzodkiewka tonem damy.
- Przecież nie będziemy jej tarabanić z powrotem - perswadował bratu Tunio. - Czas nagli. Niech już płynie z nami.
Nie była to najszczęśliwsza decyzja. Najbliższa przyszłość miała tego dowieść. Tymczasem jednak Munio ustąpił, wbrew obawom, jakie go nękały. Tunio przyłożył się do wioseł i po niedługim czasie wyskoczyli na brzeg obok pontonu Peleryniarza.
Wokół było cicho. Szumiały tylko wielkie, rozczochrane sosny, pluskała fala, rozbijając się o kamienie przy brzegu. Słońce przygrzewało, a wielkie ważki polśniewały nad zieloną trawą, jak ruchome szafiry.
Munia przepełniał niepokój na myśl o tym, że Rzodkiewka bierze z nimi udział w tak niebezpiecznej akcji. Ale nie było już
czasu do namysłu, a zostawić jej w łódce samej też nie było można.
Zdecydowali, że biorą siostrę ze sobą.
Obejrzeli się jeszcze wszyscy troje na jezioro. Za jego lśniącą, ruchomą powierzchnią wznosiło się strome wzgórze, zwieńczone koroną drzew. Słońce, które chyliło się już z wolna na zachodnią stronę, zapalało gorące błyski w oknach ich starego domu. Wydawał się 
z daleka taki mały - i taki miły, ze swoim stromym, ciężkim dachem, wysokimi kominami i brązową dachówką. Przez chwilę patrzyli bez słowa. Na piętrze szyba błysnęła gwałtownie - kiedy się wytężyło wzrok, można było dostrzec Babcię, która wytrzepywała przez okno jakąś tkaninę. Potem jej mała sylwetka cofnęła się
i znikła.
- Chodźmy - rzekł Munio, odwracając się.
- Peleryniarz z Luteczkiem mają przewagę w czasie - odezwał się Tunio. - I to jeszcze jaką. A w ogóle nie wiadomo, czy nie
wyjechali na przykład do Warszawy.
- Chodźmy po ich śladach - rzekł Munio. - W tym piaseczku
wszystko widać bardzo wyraźnie.
Z nosami przy ziemi ruszyli przed siebie. Wkrótce wyszli na
niedużą polankę wśród sosen, na której stała drewniana szopa.
- W tej szopie był samochód - rzekł Tunio, badając ślady opon
na piaszczystej dróżce, poprzerastanej trawą. - O, tu skręcili. Żółta, piaszczysta droga, biegnąca przez las, położona była nisko między pagórkami. Wśród śladów końskich kopyt widniały wyraźnie charakterystyczne odciski opon. Wijąc się gwałtownymi skrętami, droga doprowadziła ich wreszcie do szosy. Tu ślad forda urywał się. Na asfaltowej powierzchni widniały tylko smugi piachu w miejscu,
gdzie koła samochodu zetknęły się z szosą.
- I co dalej?
- Nogi mnie bolą - miauknęła Monika. - I jestem głodna.
- Cierp - twardo rzekł Munio. - Sama chciałaś. Nie prosiliśmy
o twoje towarzystwo, to nam teraz nie przeszkadzaj.
Las się przerzedził i szosa wybiegła pomiędzy łąki i pola. Nie było widać żywego ducha, spokój i łagodna cisza rozlewały się
w żółtawym, pachnącym, przedwieczornym powietrzu.
- Tam! - wrzasnął nagle Tunio. - Mamy ich!
Daleko, na tle ciemnej ściany lasu, oświetlonej pomarańczowo
przez zachodzące słońce, lśniły czerwonym blaskiem okna willi. Jasnobłękitna plama, błyszcząca opodal jej białych ścian, mogła być
tylko Fordem Mustangiem.
- Co robimy? - spytał z ufnością Tunio, oczekując decyzji
starszego brata.
Munio zawahał się. Co robimy! Łatwo Tuńkowi czekać, aż ktoś
za niego zadecyduje. Munio czuł brzemię odpowiedzialności, jaka na nim spoczywała. Pamiętał też o tym, że powinni być w domu najpóźniej za godzinę, bo inaczej Mama i Babcia będą szalały z niepokoju. 
W ogóle, w obliczu tego dalekiego, milczącego, obcego domu Munio stracił zupełnie rozpęd śledczy i poczuł się tyranizowany, był naprawdę mocno przestraszonym czternastoletnim chłopcem który znalazł się przed wieczorem w całkiem sobie nie znanej okolicy i ma potężnego stracha przed spotkaniem z niebezpiecznymi ludźmi- złodziejami, a kto wie, czy i nie mordercami. Z drugiej jednak strony, należało przynajmniej spróbować odzyskać list. Znając już jego treść, Munio czuł się niemal zobowiązany do znalezienia skarbu, o co pan Zieliński tak gorąco prosił w liście te nieodpowiedzialną Halinę.
No, tak, ale właściwie - skoro Peleryniarz i Luteczek już mają list, skoro już go komuś pokazują... może nie ma sensu narażać
się na niebezpieczeństwo, tylko raczej szybko wracać do domu 
i spróbować ubiec wszystkich? Lepiej jednak, żeby listu nie mieli - zdecydował wreszcie.
- Dobra - powiedział. - Idziemy. Rozejrzymy się po cichutku 
i zobaczymy, co robić dalej. Rzodkiew, zostaniesz tu, przy szosie.
- Ależ skąd! - odparła Rzodkiewka.
- My zaraz wrócimy!
- Nie po to szłam z wami sto kilometrów, żeby teraz się tu nudzić. 
A jak mnie kto porwie, skrzywdzi albo udusi? Nie mogę
zostawać sama. - I poszła, oczywiście, krok w krok za braćmi, poklepując czule Franusia.
- Zachowuj się przynajmniej cicho - nakazał jej Munio. - Rób to, 
co my.
- Ojejku-jejku - wybrzuszyła się Rzodkiewka. - Też mi ważniaki.
Podeszli do ogrodzenia.
Willa, nowa, piętrowa i dosyć szpetna, otoczona była grzecznym ogrodem. Równiutko posadzone krzewy sztywnych róż zdobiły suche 
i wypielone do czysta grządki. Na rzadkim, przystrzyżonym trawniku wzbijał się z wyłożonego mozaiką zagłębienia pojedynczy strumyk fontanny.
Czuła na piękno Rzodkiewka przymknęła oczy. 
- Brzydko tu jakoś - szepnęła.
Munio badał możliwość wejścia.
- Furtka zamknięta na automatyczny zatrzask - stwierdził. - Przełazimy przez płot. Rzodkiew! Ty poczekasz tu. 
- Nie ma mowy - Monika już lazła za nimi.
Kute w żelazie, solidne kraty osadzone były mocno w betonowych rostopadłościanach. To nie był ten rodzaj ogrodzenia, jaki mógłby zniechęcić młodzież w wieku szkolnym. Już za chwilę sforsowano je bez najmniejszych trudności. Jeszcze moment - i cała trójka wraz 
z dziwnie niespokojnym Franusiem znalazła się pod oknami willi.
- Ktoś gada... - szepnął Tunio.
- Aha. Z drugiej strony domu. Zostańcie tu, ja podpełznę
i zobaczę. - Skradając się pod ścianami, Munio dotarł do narożnika 
i wystawił zza niego głowę.
Ujrzał rozległy taras, wychodzący na ogród i lasek brzozowy.
Na tarasie, usadowieni w plastikowych krzesełkach, siedzieli Peleryniarze i listonosz. Misiunia, w słomkowym kapeluszu na głowie, tkwiła pod pasiastą markizą.
- Może tobie coś to mówi? - pytał właśnie Peleryniarz żony.
Trzymała ona list i wpatrywała się w niego z uwagą.
- Nic, niestety - odrzekła wreszcie.
- A ja zawsze myślałem, że jesteś oczytana - gorzko rzekł
Peleryniarz.
- No chwileczkę, czy ja zaraz muszę znać na wyrywki wszystkie
cytaty?                                                                 
Munio uśmiechnął się z zadowoleniem. No! Jednak warto było
tu przyjść. Nic nie wiedzą. Nie mają pojęcia, skąd jest cytat!
Już chciał wracać, kiedy usłyszał Luteczka:
- Jaka szkoda, że pan Albert wyjechał. Obiecałem Halinie, że
oddam list jeszcze dziś.
- No, to oddasz - wzruszył ramionami Peleryniarz. - Zrobimy
kopię listu. Albert wraca jutro i niech on sobie nad tym łamie głowę.
- On sobie z tym na pewno poradzi! - z przekonaniem powiedziała
Peleryniarzowa.
W tym momencie Munio zrozumiał, że list należy odzyskać,
zanim zostanie wykonana kopia.
- Ale jak to zrobić, u licha?! - pomyślał.
- Co to za kura tu gdacze od jakiegoś czasu? - zdziwiła się
naglę Peleryniarzowa.
Munio poczuł, że drętwieją mu policzki. Przeklęty Małomówny Wydzierał się już faktycznie od dłuższej chwili, ale przyzwyczajony do jego uciążliwego gdakania Munio nie zwrócił na to uwagi.
- Pójdę ją przegonić - zaofiarował się Peleryniarz. - Ale by się pan Albert wściekał, gdyby mu jakaś kura rozdrapała klomby!
Jego głos się przybliżał - widać Peleryniarz zamierzał zejść do ogrodu po schodkach tarasu. Munio przywarł do ściany i począł się wycofywać najszybciej jak mógł. Czy Tunio słyszał całą rozmowę? Trzeba im dać znać, żeby wiali! Na palcach dotarł przed front domu 
i z ulgą ujrzał, że Tunio i Monika uciekają, co sił w nogach. Tylko dlaczego biegli ku szosie, oddalając się od zbawczej ściany lasu? Na płaskiej, zielonej równinie byli widoczni jak na dłoni. Munio już był przy ogrodzeniu, gdy usłyszał za sobą równocześnie szczęk otwieranych drzwi i głos Peleryniarza, który pędził do ogrodu:
- Stać! Stać! Cholerne bachory!
- To oni! - wrzasnęła Misiunia, wyskakując zza pleców matki, która stała w drzwiach willi. - To oni, ci od jajecznicy!
- Łapać ich! Lutek! - darł się Peleryniarz, sadząc susami przez ogród. Munio w panice szarpał nogą: stopa uwięzła mu między żelaznymi kratami i nie mógł jej wydostać. Peleryniarz zbliżał się z prędkością strzały. Dopadł ogrodzenia w chwili, gdy spocony jak mysz Munio uwolnił wreszcie stopę i przedostał się na drugą stronę.
Pobiegł, jak jeleń, widząc z przerażeniem, że Tunio i Monika stanęli i najwyraźniej czekają na niego.
- Uciekajcie! - wrzasnął, ale głos wychodzący z jego ust okazał się słabym skrzekiem. Munio ujrzał, jak jego brat zawraca i ciągnąc za rękę Monikę pędzi mu na ratunek,
W ten właśnie sposób ułatwił zadanie pogoni, złożonej z Peleryniarzowej, Luteczka i Misiuni, którzy, pędząc z groźnymi okrzykami na ustach, bez najmniejszych trudności dopadli zbiegów. Po obezwładnieniu Rzodkiewki pozostał im już tylko Tunio; Munio bowiem, widząc swą siostrę w rękach oprawców, rzucił się ku niej, zamiast
uciekać, i oczywiście został natychmiast pojmany przez dyszącego Peleryniarza. Tunio kluczył jeszcze chwilę gdzieś pod lasem, ale wnet dopadł go Luteczek i po krótkiej szarpaninie opasał chłopca ramionami unieruchamiając mu ręce. Ale nie nogi! Tunio, walcząc do ostatka, 
z całej siły wierzgnął w tył i kopnął listonosza w kolano. Luteczek wrzasnął cienko i padł na murawę, a Tunio przez krótki moment napawał się zwycięstwem, gdy niestety spotkała go porażka. Misiunia podkradła się z tyłu, skoczyła mu znienacka na plecy, zwalając Tunia z nóg, 
a następnie, niby niechcący, wraziła leżącemu palec w oko.
W pełnym zajadłości milczeniu doprowadzili Peleryniarze swoich
więźniów do pustego garażu i bez zastanowienia wepchnęli ich do środka, zamykając wjazd okutymi, masywnymi drzwiami. 
Dzieci posłyszały jeszcze szczęk zasuw, po czym zostały same.

Wieczór i noc z dnia 2 na 3

Doktor wrócił znad jeziora zdenerwowany.
- Nie ma jednej łódki, istotnie - oświadczył, starając się mówić normalnym głosem.
Pani Ptaszkowska zerwała się z parapetu, gdzie siedziała już od pół godziny, wpatrując się w furtkę. Była blada, przerażona i tak biedna, że doktor poczuł, jak ściska mu się serce.
- Ale to jeszcze nie powód do niepokoju - powiedział uspokajająco. - Po pierwsze, wcale nie wiadomo, czy to oni wzięli łódkę. Po drugie, jeśli nawet popłynęli, to najpewniej ze Stefanem, albo z jego ojcem.
- Czy Adamscy mają telefon? - pani Maria gryzła wargi, a jej
a czarne oczy robiły się coraz większe.
- Tak, niechże pani zadzwoni i od razu się uspokoi - uśmiechnął się doktor, usiłując przelać w nią trochę otuchy. Sam miał już pewność, że przedłużająca się nieobecność dzieci może oznaczać tylko jedno: popłynęły łódką, i to bez opieki. Co mogło się zdarzyć, wolał sobie nie wyobrażać. Była dziesiąta wieczór, o tej porze nawet najpiękniejsza wycieczka powinna dzieciom obrzydnąć: nie było ich już od sześciu godzin. 
Indagowany przez telefon Witalis oświadczył, że dziś nie widział się z kuzynami, ale Halina mówi, że rozmawiała z nimi około piątej po południu. Czy nie mówili dokąd się wybierają? Halina mówi, że nie mówili. A czy Witalis nie domyśla się, dokąd mogli pójść? Nie, Witalis nie ma o tym najmniejszego pojęcia.
- Stefan z ojcem są w domu - powiedziała Mama zgasłym głosem, wracając od telefonu. - Nie pływali dziś wcale.
- To znaczy, że... - Babcia nie miała odwagi dokończyć.
- Obaj Adamscy zaraz tu będą. - Mama usiadła i ukryła twarz 
w dłoniach i rozpłakała się nagle. - Popłyną drugą łódką... na
poszukiwania...

*

Munio, Tunio i Rzodkiewka z Franusiem leżeli w tej właśnie chwili na mokrej, cementowej posadzce pustego garażu, za jedyną podściółkę mając kilka starych szmat.
- Mokry cement - zauważył z troską Tunio. - Przeziębisz się
na nowo, kolego Ptaszkowski.
- Ja już jestem uodporniony, mój chłopcze - nadrabiał miną
Munio. - A dla was mam już łóżeczko.   
Podniósł się i poczłapał w kąt, skąd przywlókł po chwili dwie opony samochodowe. Ułożył je, przyrzucił po wierzchu szmatami i rzekł:       
- Chyba już pora pospać, co?
-Już po dziesiątej. Rzodkiew, kładź się! - zarządził Tunio
równie dziarskim głosem. - W domu o tej porze już dawno spałaś! 
Usta dziewczynki wygięły się w podkówkę na wzmiankę o domu, wobec czego Munio uznał za wskazane odwrócić jej uwagę:
- A Franuś? Gdzie będzie spał?
Rzodkiewka natychmiast powróciła do równowagi duchowo i zaczęła troskliwie zajmować się kurczakiem, moszcząc mu przytulne posłanko pod swoim bokiem.
- Gorąco mi - oznajmił Munio. - Rzodkiew, masz tu! Ubierz się! - zdjął frotową koszulkę i rzucił ją niedbale na kolana siostry.
- Oj, jak to dobrze! - ucieszyła się Monika - bo mnie jest jakoś zimno. - Nie podejrzewając niczego, wciągnęła koszulkę na plażówki, 
w których wyruszyła z braćmi na wyprawę.
- Też jestem cały spocony - ziewnął Tunio. - Masz tu i moją koszulę!
- O! To twoją się przykryję - powiedziała z zadowoleniem Rzodkiewka układając się do snu. Nagle coś jej przyszło do głowy i dźwignęła się na łokciu.
- A czy wy się przypadkiem nie poświęcacie dla mnie? 
- Też coś! - oburzyli się bracia. - Poświęcać się dla niej, jeszcze czego!
- Aha - uspokoiła się Rzodkiewka. - To nie będzie wam zimno, tak?
- Widzisz przecież, że mamy podkoszulki.
- No, tak. - Rzodkiewka narzuciła na siebie i Franusia różne
szmaty i okrycia, po czym ziewnęła: - Ale jutro nas wypuszczą, prawda?
- Oczywiście! - zapewnili chłopcy z przekonaniem.
- To dobranoc - zmrużyła oczy, westchnęła głęboko i już spała. 
Drżąc z zimna, bracia odczekali jeszcze z pięć minut, po czym Tunio rzekł: 
- Gotowe. Teraz jej i armatą nie obudzisz.
- Można wreszcie porozmawiać.
- Taaak. Jest o czym.
Zamilkli. Munio stukał paznokciem o zęby i myślał, że gdyby go słuchano, Rzodkiewka zostałaby w domu. I prawdopodobnie nie znajdowaliby się teraz w niewoli, a jeśli nawet, to w każdym razie bez sześcioletniego dziecka. Teraz, kiedy mała zasnęła, mógł przestać być taki dzielny, mógł dać upust swemu rozżaleniu i wygadać się nareszcie. Ale oto siedział, stukając paznokciem o zęby i milczał. 
W gardle czuł kłujący kłębek, lecz jedyna rzecz, na jaką miałby ochotę - to jest popłakanie sobie - w ogóle nie wchodziła w rachubę: młodszy brat patrzał na niego ufnie i jak zwykle oczekiwał decyzji. Jednakże Munio nie miał absolutnie żadnego pomysłu. I dlatego siedział w milczeniu.
Zupełnie niespodziewanie rozległy się kroki i otworzyły się boczne drzwi w ścianie garażu, wiodące do wnętrza willi. W drzwiach
stanęła Misiunia, oburącz trzymała tacę.
- Mama kazała przynieść wam kolację - powiedziała z miną
triumfatorki.
Chłopcy ożywili się. Bądź co bądź, nie mieli nic w ustach od
czasu, gdy wyszli z domu, a więc od południa.
- Są tu parówki - ciągnęła Misiunia z tą samą miną. - Sałatka
jarzynowa, jajka na twardo i ser.
Chłopcy przełknęli ślinkę.
- Ale ja wrócę z tym na górę, powiem, że nie chcieliście jeść.
Teraz zobaczycie, co ja potrafię! - tu Misiunia zaśmiała się krótko,
ze złością i zabrała się do odejścia. Na odchodnym nie mogła odmówić sobie małej przyjemności: obejrzała się, żeby zobaczyć miny więźniów.
Ale jeśli się spodziewała ujrzeć, jak płaczą, zawiodła się. Munio trącił brata łokciem i wskazując palcem Misiunię, zarechotał z całego serca. Tunio natychmiast pojął, o co chodzi, wydął policzki jak balony i parsknął śmiechem. Siedzieli obaj na mokrym cemencie - zziębnięci, głodni, zrozpaczeni - i zarykiwali się ze śmiechu,
•rącając się co chwila i pokazując sobie Misiunię. 
Misiunia stała bez ruchu w nieopisanym zdumieniu. Czuła się też dotkliwie obrażona, choć nie wiedziała, dlaczego.
- Milczeć! - wrzasnęła wściekła, - Jak śmiecie!
- Jak śmiecie się śmiać! - kwiknął Tunio, po czym obaj spojrzeli
na nią ze szczerym rozbawieniem i roześmiali się serdecznie.
- Przestańcie! Dosyć! Dosyć!
Apel Misiuni nie odniósł skutku. Półnadzy więźniowie zwijali
się w paroksyzmach wesołości.
- Jaka... ona... śmieszna! - wykrztusił Munio, trzymając się za brzuch.
- Oj... tak! - dorzucił Tunio, chichocząc cienko. 
Misiunia nie wytrzymała. Wyskoczyła za drzwi wraz z tacą. Dwukrotne przekręcenie klucza, szczęk zasuw i oddalające się klapanie jej sandałków obwieściły chłopcom koniec aktu pierwszego.
- Taaak - powiedział smętnie Munio. - A jednak gorzki jest smak zwycięstwa moralnego.
- Zmęczyła mnie ta scena - wyznał Tunio. - W dodatku głodny jestem jak pies.
- A ja jak bydlę.
- Dobrze, że Rzodkiew śpi. Przynajmniej nie czuje głodu.
- My też pośpijmy. Nie wiadomo, co nas jutro czeka.
- Tak, trzeba nabrać sił.         •            
- Popatrz! - Munio zerwał się i ruszył w kąt. - Tu leżą stare
dętki. Całkiem niezłe będzie posłanko, izolujące w każdym razie. Tunio westchnął.
- Cicho! Nie rozklejaj się - przerwał mu Munio surowo. - Nic Mamie nie pomoże, jeśli i ty zaczniesz rozpaczać. Lepiej ułóż sobie jakieś posłanie z tego starego paskudztwa. Dętki, opona, dwie przesycone smarami szmaty... któż by pomyślał, że to może być takie wygodne. 
Chłopcy objęli się ramionami dla rozgrzewki i próbowali zasnąć.
- Światło mi przeszkadza - mruknął po chwili Munio, wskazując dyndającą żarówkę. Wstał i rozejrzał się wokół. Kontakt był przy
drzwiach frontowych, więc Munio powlókł się tam niechętnie. Nagle przystanął.
- Tuniek! - powiedział olśniony. - Popatrz! Przecież tu jest cała kupa żelastwa, spójrz - narzędzia, lewarki, dłuta, młotki... stary, jeśli nas stąd jutro nie wypuszczą, uciekniemy.
- Co, co!
- Uciekniemy! Zrobimy podkop, albo i dziurę w ścianie - i zwiejemy!
- Pięknie! - zapalił się Tunio. - Zwiejemy! 
- Ech bracie! Zaraz się lepiej poczułem! - Munio zgasił światło 
i z otuchą w sercu wrócił do Tunia. Przytulił się do niego ciasno, 
a po chwili spali już obaj. 

*

- Znaleźliśmy łódkę - powiedział Stefan Adamski nieswoim głosem. Jego ojciec majaczył w ciemności jak wielka, czarna góra. Przed chwilą wrócili z jeziora i teraz stojąc na ganku rozmawiali z doktorem, który na odgłos ich kroków wymknął się z kuchni, niepostrzeżenie dla Mamy i Babci. Teraz stał w milczeniu. Stefan, który sądził, że doktor nie dosłyszał, powtórzył trochę głośniej: 
- Znaleźliśmy łódkę - głos mu się załamał. Odchrząknął i dodał: - Tylko  niech pan nic nie mówi pani Ptaszkowskiej: wioseł w łódce nie było.
- Nie było wioseł... - szepnął doktor i przypomniał sobie
czerwcową niedzielę, kiedy to pływał z dziećmi łódką. Wtedy także Munio zgubił wiosło. A Tuniek... Tuniek omal nie przewrócił łodzi. 
  Pan Adamski poruszył się i podał doktorowi jakąś długą i mokrą szmatkę. W słabym świetle lampki wiszącej nad gankiem doktor rozpoznał fioletowy szalik, który Monika wiązała na szyi kurczakowi.     - To zwisało z ławeczki na rufie - mruknął ojciec Stefana. - Do
połowy w wodzie.
- A gdzie była łódź? 
- Na środku jeziora - odparł głucho Stefan. 
- Czy... czy myślisz, że...
Stefan milczał dłuższą chwilę i wreszcie powiedział ze spuszczoną
głową:
- To moja wina... gdyby nie te wiosła w łodzi... to ja namówiłem
ojca, żeby je tam zostawił. Chciałem zrobić chłopakom przyjemność. 
A powinienem był przewidzieć, że nie wytrzymają i wypuszczą się
sami na głębinę...
W nie oświetlonym hallu za nimi rozległ się rozpaczliwy jęk.
Doktor rzucił się do wewnątrz, zapalając światło.
Mama stała pod ścianą, przyciskając do niej czoło. Obok stała
nieruchomo Babcia, z kamiennym wyrazem na zupełnie białej twarzy. 
- Tak, słyszałyśmy wszystko - odpowiedziała szeptem na pytające spojrzenie doktora.
- Furtka! - krzyknęła nagle Mama. - Furtka trzasnęła! - oderwała się od ściany z nieprzytomną nadzieją na twarzy.
W ogrodzie dały się słyszeć pospieszne kroki i po chwili na ganku rozległ się tupot chłopięcych nóg. Wszyscy zamarli.
- Czy to prawda? - wrzasnął Witalis z właściwym sobie taktem
wpadając do hallu jak bomba. - Powiedzcie, czy to prawda, że oni się potopili?
Mama zbielała jak płótno, wydała słabe westchnienie i zemdlała.

*

Munio drgnął i otworzył oczy. Snop jaskrawego światła wpadł do garażu przez otwarte wewnętrzne drzwi. Na żółtym tle sylwetka Peleryniarza rysowała się groźnie i potężnie.
- Wstawaj - skinął na Munia. - I chodź ze mną!
Ostrożnie, żeby nie obudzić rodzeństwa, Munio podniósł się i podszedł bliżej.
- Nigdzie nie pójdę bez brata i siostry - oświadczył. - O co chodzi?
- Nie wygłupiaj się - pojednawczo rzekł Peleryniarz. - Nic im
się nie stanie. Zresztą i tobie nic nie grozi. Napiszesz tylko list do domu i zaraz tu wrócisz.
- List do domu? - powtórzył zdziwiony Munio.
- Rzecz jasna, napiszesz tylko to, co ci każę. No, chodź. 
Munio pomyślał chwilę. List do domu! Napisze go, oczywiście! Musi tylko jakoś przemycić wiadomość o tym, że ich uwięziono i dać Mamie do zrozumienia, żeby się nie martwiła. Jak to zrobić? Potrzebny jest czas do namysłu.
- Nigdzie nie pójdę - powiedział, grając na zwłokę. - A papier 
i długopis może mi pan przynieść tutaj.
- No, dobrze - ustąpił Peleryniarz. Zamknął za sobą drzwi
i poczłapał gdzieś w głąb domu. Nim wrócił, Munio miał już gotowy plan działania.
- Wyjdźmy stąd - zaproponował Peleryniarzowi. - Tu jednak jest zbyt ciemno.                                
Spod oka rozejrzał się po malutkim pomieszczeniu, do którego został wprowadzony. Wąski korytarzyk prowadził z niego do jasno oświetlonego hallu na parterze. Gdyby w jakiś sposób udało się im przedostać do hallu, mogliby uciec stąd całkiem bez trudu. Zerknął spod oka na drzwi do garażu. Oj, kiepsko. Na drzwiach widniały od strony mieszkania skomplikowane zasuwy. Beznadziejna sprawa. 
- No, pisz! - burknął Peleryniarz, podsuwając mu pod nos blok listowy i długopis. - Tylko bez kawałów. Czujecie się dobrze, pojechaliście sobie do kolegi na parę dni, nie wiecie, kiedy wrócicie.
I żeby się nie martwili o was. Coś w tym rodzaju.    
Munio zaśmiał się w duchu. O, naiwności! Czy Peleryniarz naprawdę sądzi, że coś podobnego uspokoiłoby Mamę i Babcię? Dobrze, wyśmienicie, tekst proponowany przez Peleryniarza rozbudzi w nich tylko podejrzenia. Wielka szkoda, że nie wiadomo, kto jest właścicielem willi. Na pewno dałoby się to jakoś przemycić w liście. Ale to nic, trzeba teraz zredagować odpowiednio wyrazisty tekst,
a potem po prostu postarać się stąd zwiać. Już chciał zacząć pisać, kiedy coś nowego przyszło mu do głowy.
- Coś za coś - powiedział twardo. - Napiszę list, ale dopiero wtedy, kiedy dostaniemy trzy koce.
- Koce? - zdziwił się Peleryniarz. - Po co ci koce?
- Nie widzi pan, jak my tu śpimy? - spytał krótko Munio. Peleryniarz spojrzał w głąb garażu i jakby się zawstydził.
- Dobra - rzekł. - Załatwione. Pisz. Koce przyniosę.

* 

Pół godziny po przybyciu Witalisa pojawiła się pani Klimkowa.
- Jezus Maria - powiedziała, szczerze przejęta. - Od razu wiedziałam, że coś się musiało stać. Siedzieliśmy z Wojtczakiem przy telewizji, aż tu mąż mówi - popatrz, światła na jeziorze. Wyszliśmy na balkon - rzeczywiście. Witalis się obudził, poszliśmy na brzeg 
i posłyszeliśmy, jak ten tam... Adamski mówił, że coś
złego musiało się stać z dziećmi.
- Czy oni naprawdę się potopili? - chciał koniecznie wiedzieć
Witalis. - Proszę mi wreszcie powiedzieć!
Babcia wpatrywała się w niego intensywnie, 
- Co za bzdury! - odkryła wreszcie. - Wielkie nieba, czyśmy wszyscy powariowali? - pomaszerowała energicznie w głąb kuchni, gdzie Mama, fachowo ocucona przez doktora, łkała teraz w jego ramionach. - Słuchajcie wszyscy! Dość tych histerii! - uderzyła dłonią w stół. - Dzieci przecież mogły wysiąść gdzieś na brzegu, nie przycumowały porządnie łódki i już przygoda gotowa. Może zabłądziły w lesie, może teraz śpią gdzie pod drzewem, dlaczego od razu przypuszczać najgorsze? Chłopcy przecież pływają jak rekiny, niemożliwe, żeby utonęli - wszyscy troje, i to razem z kurczakiem!
Nie wiadomo dlaczego, dopiero ten kurczak na dobre przekonał Mamę.
- Tak, tak! - szepnęła drżąco, podnosząc na doktora oczy pełne łez. - Są żywi, zdrowi, tylko zabłądzili, prawda?        
Doktorowi serce stopniało z szybkością, z jaką rozpuszcza się masło na gorącej patelni.
- Oczywiście! - wyrzekł z mocą, a pani Maria uspokoiła się natychmiast. - Może siedzą na wyspie? Może wystarczy tylko zawołać! Stefek, płyniemy!
- Ja z wami! - zerwała się Mama.
- Ja też! - krzyknęła ciocia Lucynka.
Ale nikt w końcu nie wyszedł, bo w hallu zadudniły kroki pana Adamskiego, który wracał znad jeziora.
- Dziwna rzecz - rzekł potężnym basem. - W drzwiach był list. Jakem wychodził, to go nie było. Czyli, że ktoś go tam wetknął w ciągu ostatnich dziesięciu minut.
- Pięciu! - powiedziała ciocia Lucynka z niezwykłą bystrością. - Ja przyszłam przed chwilą. I też listu nie było.
Mama zerwała się i rzuciła przed siebie. Wzięła list od pana Adamskiego, rozerwała kopertę drżącymi palcami.
- "Kochana Mamo i Babciu" - przeczytała, a wszyscy obecni odetchnęli z ulgą.
- Ach tak - powiedziała Babcia. - Osobiście zerżnę Mundkowi tyłek za ten dzisiejszy kawał.
- "Pojechaliśmy sobie na wycieczkę, nocujemy u wujka Dantesa, nie wiemy kiedy wrócimy. Ale nie martwcie się o nas, wszystko będzie dobrze. Pozdrawiamy wszystkich i całujemy, a Wy pozdrówcie Eugeniusza. Mundek i reszta" - przeczytała Mama i bez sił osunęła
się na krzesło.
-Ja nic nie rozumiem - powiedziała Babcia, unosząc brwi ze
zdumienia. - Wujek Dantes?
- Czy to ktoś z rodziny? - spytał doktor.
- Skąd! Nie mamy żadnego Dantesa w rodzinie.
- "Hrabia Monte Christo"! - Mama zerwała się na równe nogi,
- Hrabia? W rodzinie? - zdziwiła się ciocia Lucynka.
- Czy nikt z was nie pamięta tej powieści Dumasa? - gorączkowała
się Mama.
- A tak, ja pamiętam - zaśmiał się doktor. -Tylko, że czytałem
to jednak dosyć dawno. Co by to miało znaczyć?
Mama była blada.                            
- Nie pamiętacie? Dantes był uwięziony w zamku If.
Zapadła cisza.
- Czy Mundek chciał nam dać do zrozumienia, że są gdzieś
uwięzieni? - spytała wreszcie Babcia niedowierzająco.
- Ależ tak, i to tłumaczy te pozdrowienia dla Eugeniusza.
- A to znów dlaczego? - chciała wiedzieć Babcia.
- Musiałek jest przecież Eugeniusz! - zahuczał pan Adamski.
- Innego nie znam.
- Czyli - innymi słowy - "zawiadomcie sierżanta Musiałka" - rzekł doktor. - I od tego w ogóle powinniśmy byli zacząć. Dziwię
się, że nikomu dotychczas nie przyszło to do głowy.
- Natychmiast dzwonię do sierżanta - oświadczyła Babcia.
- Czy to już koniec listu?
- Nie, jest jeszcze data - powiedziała Mama.

*

Tunio rozwarł drugie oko i spojrzał na zegarek. 
- Wpół do dziewiątej. A co Rzodkiew?
- Śpi jak zabita.       
- O, nieba, co ja widzę? - zdumiał się Tunio, dochodząc wreszcie do przytomności i niedowierzająco macając puszysty, piękny pled
w kratę, którym był okryty. - Co to? Skąd się wzięło? I dlaczego jesteś taki wesolutki, mój ideale?
Munio wyprężył dumnie pierś i opowiedział mu wszystko.
- Słusznie cię nazywam geniuszem - rzekł Tunio, rozwierając
oczy z podziwu i oglądając swego brata, jakby to była jakaś szczególna nowość.
- Nie słyszałem, żebyś mnie kiedy nazwał geniuszem - zaprotestował Munio.
- Bo ja to robię w myśli - wyjaśnił Tunio. - Słuchaj, czy myślisz, że oni tam się połapią w tym liście?
- Murowane - rzekł Munio. - Mama natychmiast wyczuje Dantesa, 
a sierżant Musiałek przegłówkuje sprawę w godzinę.
Uważam, że ogólnie rzecz biorąc - jesteśmy ocaleni. Naturalnie, wyłącznie dzięki mej pomysłowości.
- Bez wątpienia. Chyba, żeby Peleryniarz jednak nie wysłał tego listu.
- Czemu by miał nie wysłać?
- Bo mu się nie spodobał. Może wyczuł w nim podstęp.
- Hm. Nie można wykluczyć takiej możliwości - mruknął Tunio.
- Wiesz, tak czy inaczej... ja sobie obiecuję wiele frajdy po tym rozkuwaniu ściany.
- Albo robieniu podkopu.
- Więc wiejemy, nie czekając na ratunek?
- To jasne, moje dziecko.                        
- Ciekawe, czy słodka Misiunia ma zamiar dziś też nas morzyć głodem.
- Ze względu na Rzodkiewkę wolałbym, żeby tego nie robiła.
- A i my musimy nabrać sił - rzekł Tunio z powagą.
- Bez wątpienia. Czekają nas wielce odpowiedzialne zadania. Mam 
myśl - oznajmił Munio.          
- Czy genialną jak zwykle?
- jak zwykle, mój ty maleńki. Uważaj. Staniemy koło drzwi, igdy tylko ta ślicznotka tu wejdzie, zabierzemy jej tacę ze śniadaniem, jak gdyby nigdy nic. Przecież nie będzie nam jej wyrywać.
- Chyba, że nas ukąsi swoim jadowitym kłem.
- Idzie! - powiedział Munio, pilnie nasłuchując. - Do drzwi! 
Stanęli na wyznaczonych pozycjach i wstrzymali oddech. Kroki
Misiuni zbliżyły się i ucichły.
- Wy! - krzyknęła spoza drzwi. - Słyszycie mnie?
Munio spojrzał znacząco na brata i położył palec na ustach.
Misiunia pomilczała chwilę.
- Żadnego jedzenia nie będzie! - oznajmiła.
Cisza.
- Co jest, żyjecie?
Tunio wywalił język w stronę drzwi.
- Odezwijcie się!
Milczenie. Misiunia z brzękiem odstawiła tacę, a następnie zaczęła spiesznie odmykać kolejne zasuwy i zamki.
Drzwi otwarły się wreszcie. Misiunia stała w progu, a obok niej,
na podłodze, spoczywała taca ze śniadaniem. Nie widząc chłopców, zaniepokojona podeszła do głęboko uśpionej Rzodkiewki i szarpnęła
ją za włosy.
- Ty! - powiedziała. - Wstawaj no! 
Rzodkiewka mruknęła coś niezrozumiałego, naciągnęła sobie koc
na głowę i przewróciła się na drugi bok, przygniatając Franusia, który wydał z siebie wrzask protestu. W tejże chwili Munio zabierał właśnie tacę. Za plecami Misiuni, która teraz trącała Rzodkiewkę czubkiem pantofla, przemknęli w kąt i usiedli na posadzce.
- Ho, ho! - odezwał się Tunio. - I cóż my tu mamy?
Misiunia podskoczyła z piskiem przestrachu.
- Jajeczka. Kawa z mlekiem. Żółty serek - zachwycał się Tunio.
- Mniam, mniam. Pomidorki, po jednym na łebka.
- Orgia smakowa - włączył się Munio. - I to wszystko przyniosły
nam te maleńkie, urocze rączki.
Misiunia wrzasnęła i dopadła drzwi, jakby się bała, że ją chłopcy
stłuką na marmoladę.
- Piękności cudowna - rzekł Munio aksamitnym barytonem. - Owiała mnie przy tobie trwoga niewymowna, jak w Irydionie świętym. Słowacki.
- Już tu nie wejdę!- wrzasnęła Misiunia. - Oni zwariowali
- Głosek twój śklanny - deklamował Munio upojnie, przełykając jajko na twardo prawie w całości. - Wyuczył się harmonii od leśnych słowików, oczy twoje z błękitów całe i promyków od gwiazd się nauczyły być tak błękitnemi.
Misiunia wyskoczyła za próg i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi.
- Dajcie jeść - przemówiła Rzodkiewka z zamkniętymi oczami
- Czy ty mówisz przez sen? - poinformował się Munio.
- Bo ja wiem. Hałas był taki, że chyba się obudziłam, ale zdaje mi się, że nie całkiem.
- To może otwórz oczy. - zaproponował jej najstarszy brat. Rzodkiewka zrobiła to - i natychmiast zacisnęła powieki.
- Ojej - powiedziała płaczliwie. - A ja myślałam, że mi się to śniło.
- Spójrz prawdzie w oczy, siostro - poklepał ją Munio. - Garaż.
Niewola. Ale duch w nas nie podupadł i w dodatku mamy całkiem pożywne śniadanko.
- Tak? - ucieszyła się Rzodkiewka i otwarła ślepka. - To dawaj.
- Pomyślałem sobie - rzekł z wolna Munio, podczas gdy Monika
opychała się, podkarmiając na boku Franusia - że można by taką sytuację powtórzyć.
- Jaką sytuację? - nie zrozumiał Tunio.
- Zwabić Misiunię do garażu. Ja bym ją przytrzymał, a tymczasem wy moglibyście wyskoczyć na zewnątrz. Potem byśmy ją tu zamknęli,
a sami dali nogę. Stąd jest wyjście bezpośrednio do hallu, ucieczka byłaby dziecinnie prosta.
- Tak, tak, Mundeczku, tylko zapominasz o jednym. Chcieliśmy
odzyskać list pana Zielińskiego. I powinniśmy to zrobić jeszcze dziś, zanim powróci ten cały Albert.
- Masz rację.
- To co planujesz?
- Poczekaj - rzekł Munio. - Daj pomyśleć. - I gryząc pomidora Zatonął w rozmyślaniach.

*

- Chodź, bachorze! - Witalis aż się spocił. Dzidziuś natomiast był świeży jak stokrotka i z energią niesłychaną nawet jak na swój wiek, radośnie padał raz po raz plackiem w kłębiący się na drodze pył.
- Bam! - cieszył się z całego serca. - Bam!
- Chodź, mówię! - Witalis był bliski płaczu. I jak się tu zabierać
do poszukiwań, kiedy taki mały potwór ma własne plany na dzisiejszy dzień, a pozbyć się go w żaden sposób nie można?
- Bam! Ciunio żłobił bam!
Zrobił, a jakże. A tymczasem chłopaki i ta mała jęczą w niewoli.
Witalis widział już oczyma duszy te brzęczące okowy i zgniłe lochy pełne szczurów. Częściowo wtajemniczony w plan chłopców, miał niezbitą pewność, że zniknięcie kuzynów musi się jakoś wiązać 
z Peleryniarzem. Jedyne, co mu przyszło na myśl, to - udać się 
w okolice namiotu Peleryniarza i śledzić każdy krok przestępcy 
w nadziei, że ten doprowadzi go w końcu do uwięzionych.
Tymczasem jednak stał po kostki w piachu, niedaleko swego domu, 
i usiłował namówić braciszka, by kontynuował spacer.
- Chodź tu, Jacek!
- Mienienie, nie! - powiedział Jacunio szybciutko, ze szczerym
oburzeniem. - Ciunio tam idzie! - i machnąwszy ręką w kierunku akurat przeciwnym, niż pokazał starszy brat, potoczył się naprzód,
wesoło pokrzykując.
- Jacek! - wrzasnął srogo Witalis. - Wracaj natychmiast!
- Ciunio tam idzie! - zawiadomił go kochany braciszek i nie
przerywał sobie.
- Jacek!!! - No i co teraz? Przecież nie będę go gonił. - Witalis
pilnie dbał o to, by nie stracić autorytetu u młodszego brata, co 
z pewnością by nastąpiło, gdyby ulegał kaprysom samowolnego
stworzonka.
- Ciunioidziesiam! - dobiegał z daleka cienki głosik.
Witalis załamał się. Pobiegł co sił w nogach, tym bardziej, że
zza zakrętu dobiegał warkot samochodu.
- Jacek! Stój! - krzyczał.
Dzidziuś ani myślał go usłuchać. I w tym momencie zza drzew wyskoczył na pełnym gazie błękitny Ford Mustang. Z piskiem 
zahamował tuż przed nosem Jacunia i wyrzucił ze swego wnętrza rozwścieczonego Peleryniarza.
- Nie możesz, psiakrew, pilnować dzieciaka? Za chwilę bym z niego zrobił kaszkę!
Witalis policzył w myśli do dziesięciu, żeby się uspokoić. Potem rzekł: 
- Przepraszam najmocniej. Cicho, Jacuniu, nie rycz. 
Peleryniarz splunął i wsiadł gwałtownie do samochodu.
- Idę z nim do... chorej cioci - powiedział Witalis, huśtając brata na rękach. - Ale widzę, że sobie nie poradzę.
Peleryniarz nie zamierzał zrozumieć aluzji, więc Witalis spytał bez ogródek: - A pan w jakim kierunku jedzie?
- Na Wiry - burknął Peleryniarz i przekręcił kluczyk stacyjki.
- Ach! To bajecznie! - zachwycił się Witalis. - Bo ja też w tym kierunku. Czy moglibyśmy zabrać się z panem?
- No, dobra, wsiadajcie - zgodził się Peleryniarz niechętnie. - Tylko żeby mi ten szczeniak nie powalał obić!
- Wezmę go na kolana - obiecał mu Witalis.
Ford ruszył. Kołysząc się na skórzanej kanapie Witalis czuł, jak
bije jego mężne serce. Peleryniarz prowadził bez słowa, uważnie patrząc na wyboistą drogę.
- "Okrążamy jezioro z prawej" - pomyślał Witalis. - "Tuniek miał rację - to tam gdzieś się wszyscy spotykają. Ale pysznie się jedzie tym fordzikiem! Pytanie tylko, co ja mam dalej robić?"
- Daleko mieszka ciotka? - spytał Peleryniarz burkliwie.
- Aaa... jeszcze kawałek - powiedział wymijająco Witalis. - "Pojadę 
z nim tak długo, jak się da" - pomyślał. - "I w ten sposób dowiem się, dokąd on jedzie." Już dobry kwadrans jechali przez lasy, 
a Witalis wciąż nie zamierzał wysiadać. Przeleciało mu wprawdzie przez głowę, że będzie miał kłopot z pokonaniem drogi
w kierunku przeciwnym, ale postarał się o tym zaraz zapomnieć. Jakoś to będzie!
Wreszcie Peleryniarz zwolnił. Las się przerzedził, wjechali na otwartą przestrzeń. Witalis poznał okolicę, był tu już kiedyś. Pół kilometra dalej, w wiosce Wiry, mieszkała koleżanka Haliny.
Peleryniarz, który dotychczas milczał, zaprzątnięty własnymi,
niewesołymi sprawami, odezwał się nagle:
- Dalej musicie iść sami. Ja tu skręcam.                    
- Oczywiście, oczywiście - zgodził się skwapliwie młody Klimek. - Dziękuję bardzo za podwiezienie. - I czym prędzej wyskoczył z wozu. Ford ryknął i skoczył z miejsca jak pantera. Witalis ujął rączkę brata i dla niepoznaki poszedł jeszcze kilka kroków w kierunku wioski. Obejrzawszy się, stwierdził, że Peleryniarz skręcił istotnie i już dojeżdża do białej willi pod lasem. Witalis odczekał, aż facet zniknie za jej drzwiami, po czym pociągnął Dzidziusia śladem forda. 
początkowo zamierzał tylko rozejrzeć się, przewąchać, kto jest właścicielem willi. Przy furtce nie było tabliczki z nazwiskiem. Witalis postanowił sprawdzić, czy jest ona na drzwiach domu.
Ponieważ Peleryniarz w pośpiechu nie domknął furtki, Witalis miał sytuację ułatwioną o tyle, że nie musiał przełazić przez płot. Spokojniutko, wiodąc brata za rączkę, podszedł do schodków willi 
i nagle usłyszał dobiegający jakby spod ziemi głuchy, chóralny śpiew:
- Siedzi ułan na widecie siodło jego w tyłek gniecie, a szkapina-poczciwina nie chce jemu iść! Siedzi ułan na okopie, a śmierć pod nim dołki kopie, Granat trzasnął, ułan wrzasnął -
nie ma głowy już!
- Ostatnią zwrotkę trzeba śpiewać ponuro i żałośnie - powiedział daleki głos, na dźwięk którego Witalis podskoczył na pół metra. Munio! Teraz, kiedy się wsłuchał, zupełnie wyraźnie rozpoznał głosy Tunia i Rzodkiewki, wyjących smętnie razem z bratem:
Nieśli trumny przez dąbrowę. W jednej ciałko, w drugiej głowę...
Jednym skokiem Witalis znalazł się przy drzwiach garażu. Tak! To stąd dobiegał ów smętny, katorżniczy śpiew! Załomotał do drzwi
pięściami:
- Chłopaki! To ja, Witalis!
Śpiew urwał się, jak ucięty nożem. Za chwilę po drugiej stronie
drzwi coś zaszeleściło i głos Munia powiedział flegmatycznie:
- Nie bujasz?
- Ale skąd! - zaklinał się Witalis. - To naprawdę ja!
- Jak się tu znalazłeś?
- Przyjechałem fordem!
- Nie wygłupiaj się!
- Ach, wszystko jedno! - zniecierpliwił się Witalis. - Szkoda czasu! Lepiej powiedzcie, jak was stąd wydostać.
Po drugiej stronie zapadło krótkie milczenie.
- Słuchaj - rzekł wreszcie Munio. - Sam nie wiem, co robić. Bo widzisz... - i zaczął opowiadać kuzynowi wszystko, co się wydarzyło od niedzielnego obiadu.
Witalis słuchał zapamiętale, wydając od czasu do czasu przyciszone jęki i okrzyki. Nie dziwota, że nie mogło go zainteresować nic więcej, a już najmniej rodzony brat Jacunio.
Ów zaś, nudząc się niesłychanie u boku Witalisa, odkrył nagle, że ścieżka, oddzielająca dom od trawnika, jest wysypana ślicznym, złociutkim piaseczkiem. Oddaliwszy się nieco od starszego brata przetrenował ze trzy razy "bam!", ale ponieważ nikt mu tego nie zabraniał, ulubiona rozrywka straciła jakoś swój dawny wdzięk. Wobec tego począł posuwać się naprzód, wzbijając czubkami bucików piękne fontanny piasku. O, to już było coś! Zafascynowany nową
zabawą, Jacunio znalazł się na tyłach domu akurat w momencie, gdy Peleryniarz wkroczył na taras.
- A, tu jesteś - powiedział do małżonki. - Daj pić. - I opadł bezwładnie na fotel.
- Co się stało? - spytała Peleryniarzowa niespokojnie.
- Nic takiego - Peleryniarz był jakiś podenerwowany. - Byłem 
w miasteczku. Wiesz... wszyscy mówią o tych dzieciakach. Że zaginęły. I... ten... byłem W restauracji. Ten milicjant mnie zaczepił 
i wiesz... jakby to powiedzieć... przyglądał mi się tak jakoś dziwnie.
- Przestań się trząść - powiedziała krótko Peleryniarzowa. - Jak zwykle wszystko partaczysz. Dobrze, że Albert jeszcze tego nie wie, bo by cię wylał na łeb z interesów.
Dzidziuś, który dotąd przysłuchiwał się, nic nie rozumiejąc,
nareszcie pochwycił znajome słowo:
- Wylał! - ucieszył się głośno i wyjaśnił: - Ciuniowylałpompocik,
wies?
peleryniarze poderwali się na równe nogi, jakby w nich strzelił
piorun. Z osłupieniem wpatrywali się teraz w małego człowieczka, radośnie podskakującego u podnóża schodków na taras.
- Co to jest? - spytała Peleryniarzowa.
- Ten dzieciak! - wrzasnął Peleryniarz. - Co on tu robi! Jechali
ze mną wozem w tę stronę! Mieli iść do wioski!
- Coś ty znowu narobił? - krzyknęła ze złością jego żona.
- Skąd on tu się wziął?
W Peleryniarzu ocknął się nagle męski duch. Poderwał się i zbiegł
po schodkach, złapał Dzidziusia za rączkę. Jacunio, choć nieco wylękniony, dał się jednak prowadzić po swoich śladach aż przed dom.

Witalis wysłuchał Munia, po czym wstał i zbadał drzwi wjazdowe
garażu.
- Spróbuję otworzyć - powiedział. - Tu są rygle i zasuwy, ale
chyba nie zamknięto drzwi na klucz.
Natężył się i szarpnął za gałkę zasuwy. W tej właśnie chwili Peleryniarz wypadł zza węgła. Na widok
chłopca mocującego się z drzwiami garażu, znieruchomiał, a następnie
dopadłszy go znienacka, chwycił za kark.
- Aaaa! - wrzasnął Witalis z przerażeniem. - Mordują! 
Dzidziuś, którego Peleryniarz przez cały czas nie wypuścił z twardego uchwytu, rozryczał się boleśnie.
- Mów zaraz, coś ty za jeden! - krzyczał wściekle Peleryniarz,
potrząsając Witalisem, jak workiem gruszek. - Śledziłeś mnie!
Zakradłeś się tu podstępnie!
- Puść go! - pienił się Munio z drugiej strony drzwi. - To nasz kuzyn!
- Kuzyn?! Ślicznie! Chciałeś im pomóc zwiać, co? - Peleryniarz schwytał Witalisa za gardło, jednocześnie puszczając na swobodę
Dzidziusia. I wobec ogólnego zgiełku wrzeszczał Peleryniarz, rozwijając pełną skalę bohaterskiego tenorku, który najzupełniej niespodziewanie przeszedł w sopran: - Auuu! To Dzidziuś ugryzł go 
w udo.

*

Munio pokiwał głową.
- Nareszcie razem - powiedział beznadziejnie.
- Och, Jacek, Jacek! - trząsł głową Witalis.
Braciszek spojrzał na niego z przymilnym uśmiechem i zapewnił go:
- Ciuniokochanygzecny!
- AKurat! - mruknął Witalis. - Tylko przez ciebie, smarkaczu, zamknęli nas tutaj!
- Zostaw go - ujęła się za Dzidziusiem Rzodkiewka. - Przecież on nic nie rozumie, biedniutki. Chodź, kochany, chodź do Moniki - przytuliła chłopczyka, który chętnie poddał się pieszczocie i pocałowała go 
w główkę. F. M. stał w kącie, zapomniany i pokrzywdzony. Nowy podopieczny jego pani rozsiadł się wygodnie na oponie, opierając plecki o kolana Moniki.
- Gdyby nie on... - machnął Witalis. - Peleryniarz może by
mnie i puścił do domu. Albo sam bym mu nawiał... wszystko przepadło, kiedy go Jacek ukąsił.
- Przedziurkował mu nogawkę tymi swoimi ząbkami - śmiał się
Tunio - a jeszcze, jak was tu Peleryniarz wpychał, widziałem, że Jacunio wciąż mu się dynda u nogi.
- Jacek ma bardzo ostre ząbki - rzekł Witalis z niemal rodzicielską
dumą. - Ostatnio przegryzł na wylot pudełko czekoladek, od przykrycia aż po denko.
- Czekoladek... - westchnęła Monika marząco, - Ojejku, jaka jestem głodna.
- A, właśnie. Coś marnie dziś z posiłkami w tym pensjonacie.
Dzidziuś westchnął głęboko.
- Ciuniochcezupkęchyba - powiedział.
- Nie ma zupki, biedaku - pogłaskała go Rzodkiewka.
Munio patrzał na małego.
- Tak - przemówił wreszcie. - Trzeba wiać. Jacek nie może tu
siedzieć i głodować.
podszedł do wrót garażu. Były masywne i solidne, na pewno nie daliby rady ich wyważyć.
- Będziemy się podkopywać - powiedział - albo rozwalimy ścianę. - Postawił nogę na zawiasie drzwi i zaczepił się palcami o brzeg wąziutkiego okienka. Podciągnął się, wyjrzał na zewnątrz
przez zakurzoną szybkę.
- Oho! - Misiunia polazła w truskawki! - poinformował pozostałych więźniów. - Ależ się opycha, paskudnica! 
Z kąta dobiegł groźny pomruk Rzodkiewki:
- Żeby dostała wysypki na plecach!
- O, idzie jakiś facet - zauważył Munio. - Skręca tu!
- I co, i co?
- Dzwoni do furtki. O, rany, to pan Wojtczak!
Tunio zerwał się i podbiegł do okienka.
- Widzisz, nie mówiłem? Od początku mi się nie podobał,
podejrzany był, mówiłem! Och, jaki ty jesteś, Mundek, naiwny, to przechodzi ludzkie pojęcie! Pomachał ci bukietem kwiatów i zaraz
uwierzyłeś, że to nie on wtedy buszował po domu!
- Cicho! - syknął Munio. - Nie labiedź. Oni coś mówią!
- Kto?
- No, przecież Peleryniarz i Wojtczak. Peleryniarz mu nie
otwiera, chociaż Wojtczak usiłuje wejść... cicho!
Wszyscy zamienili się w słuch. Istotnie, od furtki dochodziły
słabe odgłosy rozmowy, ledwie słyszalne przez grube drzwi. Obaj
panowie mówili tonem raczej wrogim.
- Wyjechał... - mówił Peleryniarz. - Wynoś się pan, powiadam.
Nic nie wiem o żadnych bonach na sprzedaż...
- Może... poczekać... - brzęczał daleki głos pana Floriana.
- Ja tu nie jestem u siebie, nie będę obcych wpuszczać do domu. Chcesz pan poczekać, to proszę, ale na trawie. - Peleryniarz ryczał
ze złością, wreszcie, zdenerwowany, machnął ręką i poszedł do domu. 
Pan Wojtczak stał jeszcze chwilę przed furtką i ciekawym spojrzeniem zlustrował cały front willi, ogródek, garaż. Kiedy już sobie wszystko obejrzał (nie widząc tylko najważniejszego, to jest Munia, którego czubek głowy nie był zauważalny w okienku garażu), ruszył energicznie
przed siebie, podniósł rower, oparty o drzewo czereśniowe przy szosie i odjechał w siną dal.
- Jaka szkoda, facet jest swój i nic nie wie. Nie wie, że tu siedzimy
- Boś go niesłusznie podejrzewał, dziecinko, a mnie się udzieliło - burknął Munio. - A trzeba było narobić wrzasku i alarmu, walić 
w drzwi garażu, i tak dalej.
- A, trzeba było - zgodził się Witalis z kąta garażu. - Zróbmy to, kiedy jeszcze ktoś się pokaże.
- O, Już się pokazał! - ucieszył się Munio. - Jakiś samochód wali drogą!
- Ford?
- Nie, zwykły fiat.
Tunio podbiegł znów do drzwi i zawisł obok brata. Witalis też przykleił się do drzwi.
Fiat zatrzymał się przed bramą, od której pochyły zjazd betonowy wiódł wprost do garażu. Człowiek, który wysiadł z samochodu, wyjął 
z kieszeni klucze i otworzył szeroko bramę wjazdową.
- Hurra! - krzyknął nagle Tunio. - To pan Czapla!
Witalis, dla którego nie starczyło już miejsca w okienku, ryknął:
- Hop, hop! Panie Czapla, ratunku! Tutaj jesteśmy! Ratunku, 
ratunku! - i począł łomotać w drzwi nogami i pięściami.
- Pomocy, pomocy! - przyłączył się Tunio, waląc w drzwi czubkami butów. Munio, nie wiadomo dlaczego, nie wołał i nie stukał, tylko patrzył uważnie. Pan Czapla stanął jak wryty i z niebotycznym zdumieniem spojrzał na drzwi wjazdowe. Wąskie okienko nie było 
w stanie ukazać mu całej, jakże bogatej, zawartości garażu.
To jednak, co ujrzał, a zwłaszcza to, co usłyszał, sprawiło, że poderwał się i galopem ruszył ku gankowi willi.
- Jesteśmy ocaleni! - cieszył się Witalis. - Pan Czapla im pokaże!
Munio siedział na oponie i milcząc czyścił szkła okularów. Brat spojrzał na niego uważnie. 
- Co ci jest?
- Nic, nic... - burknął Munio. - Coś mi się tu po prostu nie
podoba.
- No? - Tunio również mimo woli zniżył głos.
- Wiesz, dziwi mnie, że ten Czapla wszedł tu tak pewnie, jakby
był u siebie... Miał też własny klucz...
Następna chwila wykazała, że Munio jest człowiekiem tyleż
spostrzegawczym, co przenikliwym. Daleki okrzyk, który dobiegł aż
do wnętrza garażu, sprawił, że wszyscy zamarli.
- Misiunia! - darł się Peleryniarz. - Zawołaj mamę! Pan Albert
wrócił!
Pan Czapla wbił w Peleryniarza twarde spojrzenie.
- Kto jest w garażu? - powtórzył.
- O - z ulgą zauważył Peleryniarz. - Idzie moja żona. Kochanie,
powiedz panu Albertowi...
- Ja? - zdziwiła się Peleryniarzowa. - Ty powiedz.
- Słucham - syknął pan Czapla, a Peleryniarz zbladł jak kreda
i zaczął pospiesznie:
- Oni tu łazili... węszyli... bo to było tak: Lutek zdobył list
Zielińskiego, gdzie jest napisane o skarbie!
Metoda, polegająca na komunikowaniu najpierw dobrej wiadomości, okazała się skuteczna, i to nad podziw. Czapla zerwał się bowiem 
z fotela, chwytając swojego rozmówcę za ramię.
- Co takiego?! - krzyknął.
- O skarbie - powtórzył Peleryniarz.
- Oszaleję - krzyknął Czapla. - To ja przez pół roku szukam
jakiegokolwiek śladu, włamuję się, węszę, wynajmuję półgłówków,
podglądam - a ten mi dopiero teraz mówi o liście!
- Jakie dopiero teraz, jakie dopiero teraz, powiedziałem od razu.
W pierwszych słowach! - bronił się Peleryniarz.
- Gdzie ten list?!
- O, o, tutaj jest - Peleryniarz zaplątał się we własną marynarkę,
po czym wydobył z portfela złożony arkusik. Pan Czapla niemal rzucił się na nią i zapominając o całym świecie zaczął czytać:
- Panno Halinko! - hę! Co to? Co to takiego? Do kogo to nis
- Do córki aptekarza.
- Oufff - sapnął Czapla. - Niech to diabli! - I powrócił do czytania. Czytał długo, z zastanowieniem, drapiąc się w łysinę i wzdychając. - Nic mi to nie mówi - rzekł wreszcie.
- Ooo - rozczarowali się Peleryniarze. - A myśmy myśleli, że pan to 
z miejsca rozgryzie.
- Na pewno rozgryzła to już panna Halinka - mruknął Czapla.
- Też nie - powiedziała Peleryniarzowa. - Lutek właśnie dlatego
mógł od niej wziąć list. Powiedział, że wieczorem jej list odda, wraz z rozwiązaniem.
- Wieczorem?
- Znaczy, wczoraj wieczorem. Myśleliśmy, że pan wróci wcześniej.
- No, to co? - zezłościł się Czapla. - Trzeba było list oddać, a dla nas zrobić kopię.
- Już zrobiłam - dumna z siebie Peleryniarzowa wyjęła kartki 
z szuflady zabytkowego sekretarzyka. - Proszę. Dokładna kopia.
- No, dobrze - udobruchał się Czapla. - Wobec tego niech Lutek zaraz rusza do Halinki, przeprosi ją i odda list. I ani słowa
o mnie! Aha, nie powiedziałeś mi jeszcze, kogo tam masz na dole? Zapadło milczenie.
- No?! - ryknął Czapla.
- O... otóż... - zaczął Peleryniarz, nabierając głęboko tchu. - To było tak, że...
- Kto jest w garażu?!
- Dzieci... tylko dzieci...
- Jakie znowu dzieci? - pan Czapla huknął pięścią w piękny, stary stół z intarsją. - Kto zamknął dzieci w moim garażu?
- No, my... - bąknął wreszcie Peleryniarz.
- Ale po co, na litość Boską?!
- No, kręciły się tutaj, słyszały za wiele... musieliśmy je przymknąć...
- Co słyszały, oszalałeś? Co one mogły słyszeć i zrozumieć? - wściekał się Czapla. - Trzeba było dać po lizaku i do domu -a nie zamykać! Skąd te dzieciaki, czyje? Sąsiadów?
- Nie. To są te trzy z biblioteki.
- Jezu! Te trzy?! - zląkł się Czapla.                  
- Ano właśnie, ano właśnie. To nie są takie zwykłe dzieciaki...
Na pewno by im lizak nie wystarczył. No i potem... przyszedł ten
gruby z małym.
- Ich kuzyn - dorzuciła wyjaśniająco Peleryniarzowa.
Pan Czapla zrobił się purpurowy i zaczął gwałtownie łapać
powietrze.
- K-uzyn Ptaszkowskich? - upewnił się bez tchu. - Gruby?
Z małym?                         
- Tak jest.
- Matko kochana - stęknął Czapla. - Dzieci Klimków.
Usiadł bez sił w fotelu.
- Kiedy... to się stało? - zapytał słabo.
- Z tą trójką to wczoraj, pod wieczór. A gruby z małym
przyszli dziś.
Czapla zrobił się siny i zaczął bić powietrze rękami.
- Co... co... co? Tych troje nie wróciło na noc do domu?
- No, tak... właśnie...
- Do cholery jasnej, czy wy sobie zdajecie sprawę... Jezu,
przecież ich już na pewno szuka milicja! Czy wy rozumiecie, coście
narobili?!
Peleryniarzowa wtrąciła łagodząco:
- Zaskoczyli nas. Nie było czasu do namysłu. Ciekawa jestem,
co by pan zrobił innego na naszym miejscu?
- Sam nie wiem... - Czapla uspokajał się z wolna. - Trzeba
teraz przede wszystkim zwrócić list Halince. No i rozejrzeć się po miasteczku. Dalej: te bachory trzeba wypytać i ułagodzić. A potem
- wypuścić. Ale wtedy ja już muszę być za granicą. Co za szczęście,
że jestem gotów do wyjazdu!
- A co z listem? Co z tym skarbem?
- Zaraz pojadę z tym do miasta. Mam tam kolegę szkolnego.
Zawsze był kujonem, on będzie wiedział, co to za cytat!
- Myśli pan? - Peleryniarze spojrzeli z nadzieją.
- Jasne. Czy jesteście zupełnie pewni, że nikt jeszcze nie rozgryzł
tego cytatu?
- Ano, nikt.
- No, to my będziemy pierwsi! - oświadczył Czapla. - A wiecie, tu chodzi o coś cennego. Przez jakiś czas Zieliński mówił, dopiero potem zdziwaczał i nabrał podejrzeń. Ale już z tego co mi powiedział, można się domyślać, że rzecz jest warta zachodu.
- Będziemy pierwsi! - powtórzył zachwycony Peleryniarz. Spojrzeli po sobie z żoną i wymienili radosne uśmiechy.
W tejże chwili otwarto drzwi i wszedł radosny pan Luteczek utykając na obie nogi. 
- Ale ich załatwiłem! - wrzasnął, dysząc
triumfalnie. - A panna Misiunia fajna babka. Od razu wykapowała o co chodzi i otworzyła szybko garaż!
Ogarnięty dziwnie złym przeczuciem, pan Czapla dźwigał się powoli 
z fotela.
- O! To pan! - zauważył go Luteczek. - Jak to dobrze, że pan wrócił!
- O czym ty mówisz? Kogo załatwiłeś? - spytał krótko Czapla.
- No, tych tam... Adamskich. Tę dziewczynkę i Waldka. Podjeżdżam pod dom, patrzę - a ci już przeleźli przez płot! Misiunia też ich dostrzegła i razem ich wepchnęliśmy do garażu. Panna Misiunia powiedziała, że tak trzeba, bo to cholerni szpiedzy. Ale naprawdę ten Waldek to jest przede wszystkim kawał wariata. Kopnął mnie w drugie kolano, o proszę, jakby nie dość, że dostałem
w pierwsze. Ale ja mu dałem w ucho tak, że popamięta. Hy! Panie Albercie, kochany, co z panem?
Pan Czapla stał nieruchomo, łowiąc otwartymi ustami powietrze 
i przyciskając rękę do piersi. Był sinopurpurowy.
- Krople... -jęknął. - Moje kro... ple... tam, w szufladzie... 
Wypił całą butelkę kropli, podaną mu przez Peleryniarza, westchnął przejmująco i zwalił się na ziemię, zemdlony.

Poniedziałek po południu 

- To ja! Ja! - darł się Waldek. - Ja pierwszy posłyszałem, że
przyszła panna Halinka!
- Niech ci będzie - zgodziła się Tereska, zakręcając na palcu
koniec długiego warkocza. - Chociaż to nieprawda. No, w każdym razie - przyszła i mówi, że ma coś strasznie ważnego do powiedzenia. No, to Stefek poprosił pannę Halinkę do środka, a tam była mamusia, więc ją przedstawił, że to jest, mamusiu, moja narzeczona
i czy się mamusi podoba.
- Coś podobnego! - Witalis klepnął rękami o kolana.
- No, a mamusia się wzruszyła, jak nie wiem i pocałował Halinkę, a potem pili herbatę i panna Halinka opowiadała Stefkowi wszystko po kolei, a my z Waldkiem siedzieliśmy w kuchni więc słyszeliśmy każde słowo. Stefan gniewał się na pannę Halinkę ale nie bardzo, bo zaraz potem się pogodzili.
- Całowali się, aż furczało! - wrzasnął zachwycony Waldek - Wszystko widziałem, wszystko widziałem, no!
- I co? - Tunio wpatrywał się w Tereskę ciepłym spojrzeniem.
Jeszcze u nikogo nie widział takich ślicznych dołeczków w policzkach.
- Jak tylko się dowiedzieliśmy, że listonosz zabrał Halince ten list o skarbie, to zaraz się domyśliliśmy, że on będzie wiedział, gdzie wy jesteście. A jeszcze w dodatku Waldek widział, jak Witalis z Jackiem jechali tym niebieskim autem.
- No, właśnie, no - wypiął pierś Waldek. - Ja jestem bardzo ważny, ja wszystko widziałem i to wszystko przeze mnie. 
Tereska potargała mu czubek ryżej czupryny.
- Najważniejszy - przytwierdziła, po czym podjęła opowieść: - Zaraz potem wyszliśmy z domu, bo mama nas posłała do jednej
pani, żebyśmy zanieśli jajka.
- I patrzymy, a tu listonosz zasuwa na rowerze - szybciutko wtrącił Waldek. - To my za nim. A tu jedzie pan Bańka.
- Kto? Kto to taki? - zaśmiał się Munio.
- No, pan Bańka. Tu ma sad, we Wirach. To my do niego na wóz i tak sobie za listonoszem jedziemy.
- Aż dojechaliśmy tutaj - powiedziała Tereska. - Zsiedliśmy z wozu 
i poczekaliśmy chwilę i poszliśmy ścieżką aż do tego tu domu.
- A na tej ścieżce to ja, ja pierwszy zobaczyłem ślady! - zachłystywał się Waldek.
- Czyje?
- No, Jacunia! Od razu poznałem, o tak, ja się na tym znam. On ma takie sandałki z kwadratowym czubkiem.
- I już wiedzieliśmy, że tu musicie być. Furtka była zamknięta, więc przeleźliśmy przez płot...
- Aż tu nagle wyleciała ta ropucha - powiedział Waldek ze wstrętem. - I zaczęła wrzeszczeć jak papuga.
- Listonosz się obejrzał, zobaczył nas, no i resztę już wiecie. - Tereska odrzuciła warkocz na plecy. 
- Ależ heca! - parsknął Munio. - Co oni wyrabiają? Czy wy coś
z tego rozumiecie? To jest dla mnie niepojęte, bo całkowicie nielogiczne. 
- Mają nas już tu siedmioro - zachichotał Tunio.
- Przeholowali.
- Teraz to nas już całkiem zagłodzą - wyraziła swą najskrytszą
obawę Rzodkiewka. - Dadzą po jednej fasolce. A ja taka jestem
głodna!
- Słuchajcie, przecież my tu mamy cały kosz jajek! Bierzcie,
jedzcie! - Tereska odsunęła bielutką serwetkę, okrywającą jaja,
poowijane w kawałki gazet.
- A co powie wasza mama?
- Jedzcie! - powtórzyła Tereska.
- Tak na surowo? - wahał się Tunio.
Waldek spojrzał na niego ironicznie, zrobił dziurkę w skorupce
jaja i wypił przez nią zawartość. Pozostali więźniowie rzucili się za nim do jedzenia i za chwilę wszyscy już poszli za przykładem Waldka, Wszyscy, oprócz Rzodkiewki.
- Co jest, siostro? - zdziwił się Tunio. - Przecież taka głodna byłaś!
Rzodkiewka spojrzała na niego z naganą.
- Jajka! - powiedziała znacząco.
- No, jajka. Co jajka?
- Przecież nie będę jadła małych Franusiów.
- O, nasza wspólna matko - jęknął Tunio. - Mundek, słyszałeś?
Ona chce umrzeć śmiercią głodową.
- Nie wygłupiaj się! - przykazał siostrze Munio, nieco bełkotliwie,
bo w ustach miał pełno płynnej masy jajecznej. - Te jajka są tylko
jajkami. Nie ma w nich przecież kurczaków.
- Ale będą - odparła Rzodkiewka pogodnie.
- Nie będą, bo je zjemy.
- Ale mogłyby być. Maleńkie, biedne, skurczone kurczaczki.
Z oczami.
Muniowi jakoś nagle zrobiło się w ustach za pełno. Nadto, coś
mu stanęło w gardle, a żołądek skręcił się w ósemkę.
- Ble - przestań! - wybełkotał.
- Nie zmuszaj mnie więc - powiedziała Rzodkiewka z godnością.
- Dobra. Głoduj. Twoja rzecz.
Tereska roześmiała się i oświadczyła, że na to nie pozwoli.
W koszyku był jeszcze kawałek twarogu, zawiniętego w białą wilgotną szmatkę.
- Podziel się z Jacuniem - powiedziała, wręczając Rzodkiewce woreczek z serem.
Jacunio spał, a Witalis powiedział, że martwi się o brata. 
- On na pewno się tu przeziębi. A poza tym, nic nie je, nie pije mleka, to dla dziecka niewskazane.
Wszyscy spojrzeli na Dzidziusia. Ułożony na oponie, przykryty kocem pojękiwał cichutko przez sen. Był mały, różowy i biedny, kosmyk włosków spadał mu na nos, pod rzęsami leżały cienie.
- Wcale nie jestem głodna - oświadczyła nagle Rzodkiewka
i stanowczym ruchem podała woreczek z twarogiem Witalisowi.
- Masz, to wszystko będzie dla Dzidziusia.
- A ty?
- A ja się będę odchudzać! - powiedziała dziewczynka bohatersko. - Zresztą, i tak będziemy uciekać. Albo nas odnajdą.
A dla małych dzieci najlepszy jest biały ser. Jacunio nie może być głodny.
Munio spojrzał na siostrzyczkę z uznaniem.
- Dobrze zrobiłaś - rzekł krótko. - I masz rację, że wkrótce uciekniemy. Dzieci muszą się znaleźć jak najszybciej w domu. Tunio zerwał się energicznie i poszedł w kąt garażu, gdzie
zgromadzone były narzędzia. - Cały komplet - powiedział radośnie. - Robimy podkop?
- Powoli, powoli - mitygował go brat. - Pozwól, że ja zdecyduję. Popatrzmy najpierw po ścianach. Od której byś zaczął?
- Od tej - Tunio bez wahania wskazał ścianę z drzwiami wjazdowymi.
- Błąd. Fatalny błąd. Ta ściana jest wykonana z żelazobetonu i jak widzisz, składa się z wielkich płyt. Zresztą, gdybyś miał nawet
sposób na to, by się przekopać przez żelazobeton, to i tak zwaliłbyś nam na głowy cały sufit: to jest ściana nośna.
- pleciesz.
- Nie plotę, bo czytałem książkę "Konstrukcje budowlane" oraz
poradnik majstra budowlanego".
- Czy to też napisał Szekspir? - zachichotał dowcipnie Tunio.
- Uspokój się, maleńki. Więc tak. Trzeba odnaleźć ścianę działową. - Munio wskazał na tę ścianę obok, w której były drzwiczki boczne, prowadzące do hallu. - Oto ona. Wykonana jest z płyt gipsowych. Za pomocą ostrych narzędzi i młotka możemy wyjąć jedną płytę
prawie bezgłośnie.
- Ślicznie, a co jest za tą ścianą? - Witalis opukiwał palcem gips.
- Przypuszczam, że piwnica. A piwnice miewają okienka. A przez
okienka bardzo stylowo i milutko ucieka się na wolność.
- Zaraz, a jak nie będzie okienka? - Tunia trapiły wątpliwości.
Munio się skupił.
- Będzie - oświadczył i to Tuniowi zupełnie wystarczyło.
- Widzę jakieś poruszenie - zameldował Witalis od okienka.
Tunio i Munio podciągnęli się na rękach i wyjrzeli na świat. Przez zakurzoną szybkę widać było słoneczne popołudnie. Szumiały drzewa, po radosnym niebie pędziły rozwichrzone, wolne, beztroskie
obłoki.
Do furtki zbliżali się pospiesznie Czapla i Peleryniarz.
- A my nie słyszymy, o czym oni mówią! - zakrzyknął z irytacją Munio, obserwując, jak żywo toczy się konwersacja pomiędzy grubym 
i rozzłoszczonym Czaplą, ubranym w biały garnitur, a zdenerwowanym Peleryniarzem, którego chude nogi sterczały z obszernych szortów. Obaj, sądząc po gestach, rozmawiali o zawartości garażu.

*

To, czego zawartość garażu nie słyszała, brzmiało następująco:
- Najbezpieczniej będzie przewieźć ich do Karwackiego - mówił Czapla. - Leśniczówka jest głęboko w lasach, kto by ich tam szukał. Zresztą, wsadzi się ich do tego szałasu dla drwali, na dwa - trzy dni, nie więcej. Potem ja wyjeżdżam do Genewy, wy znikacie,
a Karwacki udaje, że o niczym nie wiedział.
— On tu będzie, pod wieczór.
—- Dobra. Niech czeka, jak wrócę, to pogadamy.
- A jeszcze ma przyjechać Muller! Czy pan zapomniał?
- On też niech czeka. Teraz muszę załatwić ten cytat! - To mówiąc, Czapla trzasnął furtką i wsiadł do swego fiata. Już za chwilę samochód wytoczył się na szosę. Minął niepozorną budkę
pod czereśniowym drzewem i popełzał naprzód, jak lśniący, czerwony owad.
Peleryniarz patrzał za nim, dopóki samochód nie wjechał w las. Peleryniarzowa, ubrana wyjściowo, patrzała również.
- No, to ruszajmy - powiedziała.
- Masz ten list?
- Jasne - zaśmiała się z zadowoleniem Peleryniarzowa. - Co ty byś począł beze mnie? Zrobiłam przecież dwie kopie.
- Świetnie! - rzekł Peleryniarz. - Zaraz ruszamy. Czapla myśli,
że tylko on ma inteligentnych kolegów ze szkoły. No, zobaczymy, kto będzie pierwszy!
- Misiunia! Jedziesz z nami! - krzyknęła Peleryniarzowa,
- Daj spokój, kochanie - zaniepokoił się małżonek. - Albert kazał, żeby ktoś został na straży.
- Ale przecież nie Misiunia! - oburzyła się Peleryniarzowa. - Mogą zresztą posiedzieć trochę bez dozoru. A w Śmietankowie wstąpimy do Lutka i powiemy, żeby jechał ich pilnować. Przecież, jeśli nam dobrze pójdzie z cytatem, możemy już tu nie wracać!
- A wiesz! To mi nie przyszło do głowy. Zabierzmy wobec tego wasze rzeczy!
Peleryniarzowa uśmiechnęła się. - Już są w bagażniku. Nadeszła Misiunia, przepięknie ubrana, wymachując kapeluszem słomkowym. Obie 
z matką wsiadły do forda. Peleryniarz najstaranniej
sprawdził, czy zamknięte są frontowe drzwi willi, a potem zamknął na klucz bramę wjazdową.
- Jeżeli sprawdzi jeszcze furtkę - rzekł Munio, zwisając na rękach 
z okienka - to możemy być pewni niezbicie, że jesteśmy
sami w domu. Aha! Idzie do furtki! Sprawdza ją... tak jest, jeszcze
z... dobra, odjeżdżają!
Munio zeskoczył na ziemię.
- Damy ubrane były raczej wizytowo. Zakładając, że wybierają
się tylko do Śmietankowa, mamy minimum pół godziny czasu, licząc po kwadransie jazdy w tę i z powrotem. Myślę jednak, że spokojnie możemy sobie działać w okresie godziny. Dobra. Tuniek, ja i Witalis bierzemy się do przekopu. Kobiety i dzieci trzymają się z tyłu.
- To znaczy kto? - spytała Rzodkiewka, czesząc Franiowe piórka grzebieniem brata. - Ja nie jestem ani kobieta, ani dziecko.
Ja też będę kopała.
Ale szybko zmieniła zdanie, gdy ujrzała, na czym piękna zabawa
ma polegać.
- Jesteśmy gotowi - zameldował Tunio. Obaj z Witalisem stali
już pod ścianą w pozycjach bojowych, obładowani najprzeróżniejszym żelastwem. Miny mieli niby to obojętne, a nawet po męsku znużone, bardzo też starali się ukryć, jak okropnie im się podoba ta żmudna
praca, polegająca na rozwalaniu czystej, białej ściany.
- Tutaj - pokazał Munio. - Widzicie? Płyty gipsowe są spojone
w tym miejscu, widać to wyraźnie pod farbą. Musimy wydłubać to spoiwo i usunąć jedną płytę: powstanie wtedy spory otwór, w którym zmieści się nawet Witalis. - To mówiąc, Munio walnął w ścianę. Za chwilę Tunio i Witalis walili także, każdy na swoim odcinku.
Kurczak zaczął się spazmatycznie drzeć. Jacunio wznosił okrzyki 
i pękał ze śmiechu. Hałas był potworny. Chłopcy kuli
zapamiętale.
- Dobra! - powiedział wreszcie Munio, lekko popychając płytę.
- Ona już się chwieje.
- Co, co? - Witalis i Tunio nie dosłyszeli.
- Zamknij dziób! - wrzasnął Munio w kierunku Franusia.
Kurczak umilkł posłusznie i odwrócił wzrok.
- Mówię, że ta płyta już się chwieje. Weź no łom, Witalis,
i szturchnij porządnie.
Witalis wziął łom i szturchnął porządnie. Płyta pękła wzdłuż
Iz hukiem wypadła w głąb sąsiedniego pomieszczenia.
Zrobiło się cicho.
- No - i proszę! - powiedział Munio chełpliwie. - Oto droga do wolności. Ja wchodzę pierwszy, żeby zbadać sytuację. Kobiety i dzieci za mną. Mężczyźni zamykają pochód - to mówiąc, nachylił się i wlazł przez otwór.
Sąsiednie pomieszczenie okazało się piwniczką, zastawioną obrazami 
w starych ramach, drewnianymi rzeźbami oraz innymi przedmiotami, których charakter trudno było określić ze względu na zasnuwający wszystko półmrok.
- Co tu tak ciemno? - zaniepokoił się Tunio, który wlazł jako ostatni. - Czyżby nie było okienka?
- Powiedziałem, że będzie okienko - rzekł Munio autorytatywnie - 
i okienko jest.
- Aha - odezwał się Witalis głosem grobowym. - Jest okienko. Tylko że nic nam po nim.
Wszyscy spojrzeli na to, co Witalis wskazywał palcem i zgodnie jęknęli.
Okienko było zakratowane.
- Tędy to my nie przejdziemy - sarknął Tunio.
- Chwileczkę, nie upadajcie na duchu - nadrabiał miną Munio. - Przecież na pewno są tu jakieś drzwi do korytarzyka. O, proszę
- spróbował je otworzyć i zmarkotniał. - Hm. Zamknięte na głucho.
- To co? - zapytał Witalis. - Wracamy do garażu?
- Tyś chyba oszalał, kuzynie! - ofuknął go Munio. - Przekuwamy się dalej! Dokąd prowadzą te drzwi? Jak każde drzwi - do jakiegoś w końcu wyjścia. Kujemy więc obok nich.
Ta płyta gipsowa wyważona została w czasie o połowę krótszym.
- Kwestia wprawy - rzekł Munio, kiedy spadła z łomotem na drugą stronę. Wysunął głowę przez otwór i rozegnał dłonią biały pył. - Przyjaciele, otóż i kolejne rozczarowanie. Wybiliśmy dziurę w ścianie korytarzyka. Korytarzyk ma okienko również zakratowane, natomiast drzwi z korytarzyka do hali u są zamknięte. Zaczekajcie, idę sprawdzić - dobiegło zza ściany, po czym padło smętne stwierdzenie: - Są zamknięte całkowicie. I widzę klucz w zamku po tamtej stronie.
- I co teraz? - spytała bezradnie Tereska, huśtając na rękach Dzidziusia, który pobekiwał z cicha. - Co będzie dalej?
- Kujemy oczywiście! - Munio, bardzo niezadowolony z przebiegu
akcji, wlazł z powrotem do piwnicy. - Która godzina?
- Siedemnasta zero pięć - odparł Tunio. - Cała ta zabawa trwa
iuż trzydzieści osiem minut. 
- Trzeba się spieszyć - zdenerwował się z lekka głównodowodzący - Jazda, kujemy!
- Ale gdzie?
- Chwileczkę - zastanowił się Munio. - Ten korytarzyk, z którego
wracam, musi, po prostu musi wychodzić na hall. Chyba, że ja jestem nieuk i idiota.
Ze zrozumieniem przyjął zbiorowe protesty.
- Będziemy kuć - o, tu! - poklepał kolejną ścianę. - Tyle, że trochę wyżej. Na tym poziomie jest chyba podłoga hallu. Zaczynajmy! 
Zabrali się do roboty z wielką zajadłością i pośpiechem. Munio popędzał bezlitośnie, a tu sił było coraz mniej. Nic dziwnego, że tym razem nie mogło być mowy o precyzji. Chłopcy walili w gips bez opamiętania, byle jak, więc też rezultat ich działalności przeszedł nawet najśmielsze oczekiwania: jedna płyta wypadła z wielkim impetem, a za nią, jak domek z kart, runęło pół ściany, razem z wiszącym na niej od strony hallu olbrzymim lustrem. Naturalnie, lustro poszło 
w drobny mak, a w dodatku podobny los spotkał i szarą wazę w zielone smoki, która - spadając ze stolika pod fatalną
ścianą - nie mogła, niestety, ocaleć.
Rzodkiewka otrząsnęła się z pyłu, odchrząknęła i natychmiast
spytała: 
- Gdzie Franio?!
Małomównemu oczywiście nic się nie stało. Przezorny jak zwykle,
opuścił ramiona swej opiekunki w tym samym momencie, w którym przeczuł zbliżające się niebezpieczeństwo. Obecnie, nietknięty, siedział sobie w suchym i zacisznym kąciku, przypatrując się ironicznie Muniowi.
- Hę! - wrzasnął znienacka Waldemar. - Aleśmy narozrabiali,
co? - wylazł przez dziurę do hallu i z trwożnym zadowoleniem oglądał pobojowisko. - Ludzie! - zauważył nagle. - Tam jest kuchnia! 
Kuchnia pana Czapli była biała i lśniąca, królowały w niej
najróżniejsze przyrządy elektryczne. Młodzi włamywacze stali w progu, rozglądając się niepewnie. Tylko Witalis śmiało podszedł do potężnej lodówki i od niechcenia uchylił drzwiczki. To, co zobaczył zaparło mu dech w piersiach.                                         °
- Patrzcie! - zapiał nieswoim głosem i otworzył drzwiczki na całą szerokość.
Widok najwspanialszych delikatesów, zalegających półki lodówki poruszył nawet uduchowionego Munia.
- Rekwizycja - rzekł z mocą. - To jest właśnie to słowo.
- A co ono oznacza? - chciał wiedzieć Witalis. - Czy ono oznacza, że będziemy mogli zjeść coś niecoś z tego?
- Nikt nas, co prawda, nie zapraszał do stołu - odparł Munio 
z powagą. - Ale też i myśmy się tu nie wpraszali. Głodzono nas. Uważam, że mamy prawo się teraz najeść.
Na te słowa wszyscy ochoczo zabrali się do jedzenia. Lodówka pustoszała z chwili na chwilę. Jedzono szynkę, banany i galaretkę 
z rodzynkami, pieczeń na zimno, parówki i śledzika, kiełbasę salami 
i sardynki, sałatkę jarzynową w majonezie, raki z puszki i ogórki konserwowe ze słoika, dżem morelowy i bitą śmietanę z pomarańczami.
- Niestety - rzekł Munio, który skończył z pieczonym gęsim udkiem 
i właśnie zagryzał je ananasem. - Jedna rzecz nam umknęła:
nie odzyskaliśmy listu. Inna sprawa, że nic on łobuzom nie da. Nikt 
i tak nie rozpozna tego cytatu.
- Cy - cy! - cmoknął Tunio. - A może?
- Mam dziwną pewność, że nie - rzekł Munio skromnie. - Jestem chyba jedynym człowiekiem w województwie, który to potrafi.
Tereska szybko podgrzała mleko na płytce elektrycznej kuchenki. Zamierzała bowiem spełnić prośbę Dzidziusia ("Ciuniolubidudyń") 
i przyrządzić mu budyń śmietankowy. Póki co, postawiła przed malcem kubek z galaretką malinową. Dała mu też łyżkę i biszkopta i już musiała pędzić do własnego brata, który pożerał cały sznur serdelków i właśnie krztusił się jednym z nich. Dzidziuś, pozostawiony sam sobie, z fascynacją obserwował różową, trzęsącą się masę.
- Klups! - wyszeptał, zachwycony.
Tunio gryzł kawał szwajcarskiego sera, ale na widok kłopotów Tereski pospieszył jej na pomoc. Obciął serdelka nożem tuż przy ustach Waldka. Munio ze zdenerwowaniem zapytywał, która to godzina 
i popędzał wszystkich, żeby kończyli. Wśród ogólnego gwaru imlaskania Jacunio nabrał pełną łyżkę galaretki i z wyrazem
•większej rozkoszy na swej rumianej buzi - chlapnął zamaszyście
na posadzkę.
- Klups! - powiedział i cichutko zachichotał. - Klups!
Żadne z dzieci nie dosłyszało, że w drzwiach wejściowych zachrobotał klucz i że otwarły się one, wpuszczając kogoś, kto stanął jak wryty na widok przerażająco zniszczonego hallu. Odgłos kroków przybysza utonął w krzykach Tereski, która właśnie zauważyła, iak zabawia się Dzidziuś. Dopiero, gdy przybysz stanął w drzwiach kuchni, dostrzeżono go. Więcej nawet: Tunio zerwał się na nogi i z przerażeniem wlepił oczy w stojącego na progu mężczyznę. Był to ten sam siwy, wysoki człowiek w szarozielonej marynarce, który wieczorem pierwszego lipca wychylał się z okna pokoju Munia i Tunia.

Tegoż dnia wieczorem

- Przestań!
- Co przestać? - spytała Mama apatycznie.
- Pytać mnie ciągle, która godzina. Jest wpół do siódmej!
- Wpół do siódmej - powtórzyła Mama bez wyrazu. Ukryła znów twarz 
w dłoniach, łokcie oparła na kuchennym stole - i czekała.
- Ciekawa jestem - mruknęła Babcia znad "Przekroju" - co sierżant rozumie pod pojęciem "wieczór"? Czy to jest dla niego "o zmierzchu", czy "przed północą"? 
- Dlaczego ten Musiałek nie pozwolił nam działać?! - krzyknęła Mama uderzając w stół. - Dlaczego musimy tylko czekać i zadręczać się?!
- Może - powiedziała Babcia ze spokojem - nie zachwycała go myśl uganiania się z tobą po wszystkich okolicznych domach, bo tak zdaje się, wyglądał twój plan poszukiwań?
Mama wytarła nos.
- 29 poziomo - powiedziała Babcia, zerkając na nią spod oka.
- "Sieć włokowa złożona", sześć liter, ostatnia "d".
- Niewód - machinalnie odrzekła Mama. - Mamusiu, czy ty
naprawdę możesz rozwiązywać w takiej chwili krzyżówki?!
- Lepsze to, niż chlipanie w garść - odparła Babcia, skrupulatnie
wpisując nowy wyraz do diagramu. - A na pewno bardziej konstruktywne. Oczy masz już zupełnie zapuchnięte, lepiej byś pomyła
naczynia.
Mama wstała i bez słowa ruszyła do zlewozmywaka.
- Tak - powiedziała Babcia. - Ten sierżant wie, co robi. On tylko wygląda na takiego nierozgarniętego, ale - zwróć uwagę
- wyłącznie wtedy, gdy rozmawia z twoimi dziećmi. A to normalne. Więc, jeśli chcesz znać moje zdanie, to ci powiem: Musiałek nas jeszcze niejednym zaskoczy. A już dzieci odnajdzie
na pewno!
Weszła Halinka, która ofiarowała się dziś z pomocą i zastępowała
Mamę w pracy.
- Skończyłam. Czytelników było niewielu, ale wszyscy pytali
o dzieci. Nasze i wasze. Podobno całe miasteczko aż huczy.
- Dziękuję ci, Halinko, za pomoc, bardzo dziękuję - powiedziała
pani Ptaszkowska.
- E, nie ma za co. Ja to mam taką naturę, że jak się czymś
martwię, to nie mogę siedzieć i płakać - uśmiechnęła się Halinka.
- O! O! - wyrzekła Babcia z naciskiem. - Otóż to!
- Muszę się czymś zająć - dodała Halinka, zawahała się, po
czym ulegając swojej zadawnionej słabości, powiedziała coś, o czym mówić nie miała: - Był też Stefan. Bardzo zmartwiony, Tereska 
z Waldkiem wyszli w południe na pół godziny i do tej pory nie wrócili.
- Co takiego? - przeraziła się Mama, a Babcia zerwała się z krzesła, wołając:                                             
- To niesłychane! Co się, u licha, dzieje w tym miasteczku, Znikło już siedmioro dzieci i co? I nie można ich odnaleźć!
- No, co on robi, ten nieszczęsny Musiałek?
- Stefan był na milicji, ale Musiałka nie zastał. Dyżurny powiedział, że sierżant będzie wieczorem. I żeby się nie martwić.
- "Nie martwić" - prychnęła Babcia. - Oj, jeszcze chwila, a i ja zwątpię w tego młodzieńca. Wieczorem, co? A powiedział, o której.
- Nie, nie wiem dokładnie...
- No, właśnie. Och, jak mnie złości ten Musiałek! - zirytowała się Babcia i zasiadłszy na swoim miejscu, powiedziała: - "Szczapy płoną", siedem liter, druga "g".
- Ognisko - mruknęła Mama. - Która godzina? 
Babcia podniosła nagle głowę. 
- Telefon dzwoni! 
Wybiegły obie do hallu. Telefon dzwonił uparcie. Kiedy Mama
dopadła słuchawki, odezwał się głos sierżanta, zniekształcony, lecz
dziarski:
- Musiałek przy aparacie. Już wiemy, gdzie są dzieci.
- O, Boże! - zakrzyknęła Mama i usiadła na krześle, chwytając się za serce. - Gdzie są? Kiedy je zobaczę?
- Wieczorem - rzekł lakonicznie sierżant Musiałek.
- Och, sierżancie, ach, jaka jestem panu wdzięczna... -przemówiła Mama słabym głosikiem.
- Wdzięczność należy się komu innemu - skromnie odrzekł sierżant poprzez dalekie trzaski i poszumy. - Tak naprawdę to odnalazł dzieci pan Wojtczak.
- Pan Wojtczak!
- Tak jest. To on trafił na ślad. Widział, jak mali Klimkowie wsiadali do niebieskiego forda. Kiedy długo nie wracali, pojechał na rowerze po śladach samochodu. Zaczaił się jak tygrys i po długiej obserwacji wpadł na trop. Właśnie przesłał nam wiadomość. Wszystkie dzieci tam są, cała siódemka. Niedługo przystępujemy do akcji 
i wieczorem dzieci będą w domu. Do widzenia - to rzekłszy, sierżant wyłączył się.
Mama stała z dziwną miną, ściskając słuchawkę. 
- Co, co powiedział, co powiedział? - gorączkowo dopytywała
się Babcia.
- Właściwie to samo, co przedtem - odparła Mama i nagle
uśmiechnęła się promiennie. - Pan Wojtczak znalazł dzieci. Musiałek
już wie, gdzie one są.
- Gdzie są?!
- On wie, ale ja nie wiem - odparła Mama.
- Kiedy wrócą do domu.
- Wieczorem - westchnęła Mama.- Która godzina?
- Za kwadrans siódma. Myj lepiej te naczynia - burknęła
Babcia. - Najgorsza przy czekaniu jest bezczynność. Wiemy jedno;
wieczór dla sierżanta Musiałka nie zaczyna się o siódmej! Znajdź
sobie dużo, naprawdę dużo ciężkiej pracy.

* 

Pierwszy odezwał się Witalis.
- O! Jak to dobrze. Dzień dobry panu! - a widząc minę
Tunia, pospieszył z wyjaśnieniem: - To przecież pan Karwacki, leśniczy. Proszę pana, a jak pan tu wszedł? Przecież wejście było
zamknięte.
- Pan Karwacki otworzył drzwi własnym kluczem - wycedził
Munio, patrząc wymownie w oczy Witalisa i jednocześnie kopiąc
go w kostkę.
Leśniczy stał, lekko ogłupiały, nie mogąc wciąż się połapać
w sytuacji. Natomiast Witalis otworzył usta, zgasił w oku błysk
zrozumienia i powiedział pojętnie: 
- Aha.                   
- A... tego... - przemówił wreszcie pan Karwacki, otrząsając
się ze zdumienia. - A co wy właściwie robicie?
Tunio ubiegł wszystkich.
- Widział pan ten bałagan w hallu? - spytał brawurowo.
- Widziałem - odrzekł leśniczy zgodnie z prawdą.
- Ściana runęła - oświadczył Tunio, również zgodnie z prawdą. - Pan Czapla musiał wyjechać i -eee... zastanowił się, po czym zełgał 
w natchnieniu: - I kazał nam tu czekać, aż przyjdą murarze. Mamy ich wpuścić i iść sobie. Ale jak pan już tu jest, to pan nas zastąpi. 
A my już sobie pójdziemy, bo nam się spieszy do domu. - I skinął na dzieci, które patrzały na niego w niemym podziwie. 
Ruszyli ku wyjściu.
- Przepraszam - powiedział grzecznie Tunio do leśniczego, który wciąż stał w drzwiach. Pan Karwacki odruchowo usunął się z drogi.
Wyszli do hallu i przebyli już kilka kroków po zgrzytającej szkłem posadzce, gdy pan Karwacki ocknął się nagle.
- Chwileczkę - powiedział stanowczo, a dzieci struchlały.
Tunio, który zatrzymał się z jedną nogą w powietrzu, opuścił ją wreszcie i odwróciwszy się, spytał spokojnie.
- Tak, słucham?
- Skąd wy się tu wzięliście? - zadał Karwacki pytanie z gatunku podstawowych.
- Zostaliśmy zaproszeni - odparł Tunio z godnością hiszpańskiego granda.
- Hm. A to dlaczego byliście zamknięci na klucz?
- Dzieci zawsze zamyka się na klucz, jak zostają same w domu - odparł Tunio na fali natchnienia. - Dzięki temu nikt nie zrobi im krzywdy. No, to do widzenia. - I - nie wytrzymując już nerwowo
- wyszedł spiesznym krokiem, a za nim pozostała szóstka wraz 
z Franusiem.
- Udało się! - szepnął Munio, zbiegając ze schodków na ogrodową ścieżkę.
- Nie mów "hop" - sapnął Witalis. - Prędzej, za furtkę.
- Tylko nie biegiem! - powiedziała cicho Tereska. - Karwacki stoi 
w drzwiach i patrzy za nami.
- Daj mi Jacka - zaofiarował się Tunio. - Poniosę go. Za ciężki dla ciebie.
- Prędzej!!!
- O, rany! - Munio, który wiódł pochód, zatrzymał się jak wryty.
Po drugiej stronie furtki stał pan Czapla i uśmiechał się złowrogo.
- Dokąd to, dokąd, gołąbeczki? - spytał słodkim głosem. - Karwacki, ty gamoniu, zajdź ich od tyłu, żeby nam się nie pogubili! Do garażu, do garażu!
Leśniczy plątał się niepewnie pod nogami. 
- Proszę pana, ja nic nie wiedziałem - tłumaczył się, zaganiając stadko dzieci. - Oni mi powiedzieli...
- Dobra, wiem, że nie wiedziałeś - burknął pan Czapla. - Przyszykuj się, pod wieczór cała banda pojedzie do ciebie.
Dotarli wreszcie do garażu. Tu pan Czapla wyjął z kieszeni pęk
kluczy i otworzył jedno skrzydło drzwi wjazdowych. Następnie, wepchnąwszy do garażu Jacunia, odczekał, aż gromadka dzieci zniknie 
w ciemnościach za drzwiami. Zatrzasnął skrzydło, pozamykał
starannie wszystkie rygle, zamki i zasuwy.
Ledwie to uczynił, Munio i Tunio skoczyli do drzwi i zawiśli
w swej ulubionej pozycji obserwacyjnej.
- Nie widzę jej! - szepnął gorączkowo Tunio. - Żeby tylko się
jej udało!
- Uda się. O, jest! Stoi za słupem, koło furtki!
- Chłopaki - powiedział Witalis ze zdumieniem. - O czym wy
gadacie? Kto stoi za słupem?
- Rzodkiew stoi!!!
- To jej tu nie ma? - spytał inteligentnie Witalis, rozglądając
się po mrocznym wnętrzu garażu.
- On się pyta! - parsknął Tunio. - Czyś ty naprawdę nic nie
zauważył? Kiedy Czapla gadał z Karwackim, ona została w tyle,
niby to po Franusia.
- Ha! Moja szkoła! - pysznił się Munio. - Podczas, gdy myśmy
szli do garażu, ona się powolutku wycofywała i myk! - schowała się za ten betonowy słup przy furtce. Zobacz sam - ustąpił Witalisowi
miejsca na zawiasie drzwi.
- Teraz powinna wiać - denerwował się Tunio z nosem przyklejonym do szyby.
- Widzę ją! - ucieszył się Witalis. - Ale gdzie ona ma tę kurę?
- Franusia? Faktycznie, nie ma go przy sobie... - zauważył
Tunio. - A to ciekawe...
- Ten Franuś łazi po ogrodzie! - krzyknął Witalis. - A wasza
siostra jest wariatka, patrzcie, chce po niego wracać!
- O, rany, o rany - podbiegł Munio. - Pokażcie tylko, och!
Co ona wyrabia?
Rzodkiewka najwyraźniej walczyła z sobą, robiąc po pół kroku, to 
w tył - do ogrodu, to naprzód - na wolność. Widać było, że przechodzi potworną rozterkę. W końcu na jej okrągłym obliczu odbiło się postanowienie i Rzodkiewka, rzuciwszy na Frania spojrzenie typu "żegnaj na zawsze, mój maleńki ukochany" - wystartowała spod słupa.                                               
- Widzę ją! - wrzasnął Witalis. - Pobiegła!
W gasnącym świetle pochmurnego wieczoru niewyraźnie majaczyła sylwetka Rzodkiewki, biegnącej z desperacją w kierunku szosy.
- No, ma dobry moment na ucieczkę - powiedział Munio wsłuchując się 
w okropny krzyk, rozbrzmiewający gdzieś w głębi domu. - Pan Czapla odkrywa swe mieszkanie na nowo.

*

Już przed progiem w nozdrza Czapli uderzył jakiś wstrętny swąd. Zaniepokojony, pchnął uchylone drzwi i energicznie wkroczył do rzęsiście oświetlonego hallu. W pierwszej chwili szok został nieco złagodzony przez wrażenie, że wszedł do cudzego domu w stadium rozbiórki. Następna chwila jednak przyniosła Czapli refleksję, że choćby nawet w najbliższej okolicy były jeszcze jakieś domy, do których się wchodzi przez ogródek z fontanną, to jednak w żadnym 
z nich nie mogłaby się znajdować kosztowna, unikatowa, zabytkowa waza chińska z polewanej glinki. Jej to okruchy, zgrzytające pod stopami, sprawiły, że cios dosięgnął pana Czaplę z właściwą mocą. Gdzieś 
w okolicy jego żołądka zaczęło wzbierać uczucie grozy, które dotarło wreszcie do krtani i wyraziło się chrapliwym wybuchem:
- Aaaa!!! Co tu się stało.?
Karwacki spojrzał na niego ze zdziwieniem.
- No, ściana przecież runęła - powiedział, jakby to się rozumiało samo przez się.
-Jak... jak ty to zrobiłeś, bydlaku?! - pan Czapla złapał leśniczego za kark - I dlaczego? Po co?
- To przecież nie ja! - wrzasnął leśniczy. - Te dzieci mówiły...
- Waza! Lustro! Ściana! - krzyczał, nie słysząc go, Czapla. - Och!
Och? -jego wzrok, skierowany na fatalną ścianę, znieruchomiał nagle. - Ach, więc o to ci chodziło! - krzyknął z nową siłą i potrząsnął nieszczęsnym leśniczym, jak kurczakiem. - Mój magazyn!
- To nie ja! To nie ja! - krzyczał przerażony Karwacki. - To
one! Te dzieciaki!
- Ha! Dzieciaki rozwaliły pół domu, co? I to właśnie ścianę mojego magazynu?! Ty złodzieju! - Czapla zaczął okładać leśniczego kułakiem.
- Całe szczęście, że wróciłem wcześniej!

*

Uciekając przez łąkę, Rzodkiewka usłyszała daleki szum zbliżającego się samochodu. Natychmiast przezornie przyspieszyła, a kiedy dotarła do Szosy, obsadzonej drzewami czereśniowymi, schowała się za jednym 
z nich. Samochód zbliżał się z dużą szybkością, migocząc
pomarańczowym światełkiem kierunkowskazu.
- Skręca do willi! - domyśliła się Rzodkiewka. - Ojej, ojej.
Trzeba się jakoś schować! Za nic nie mogę dać się złapać. Przecież we mnie cała nadzieja - muszę sprowadzić pomoc!
Pod jednym z drzew stała budka, służąca w okresie owocowania czereśni za szałas dla stróża. Wydała się ona Rzodkiewce znakomitym schronieniem. Otworzyła koślawe drzwi i wśliznęła się do ciemnego wnętrza. Przywarła okiem do większej szpary między deskami i już miała zacząć obserwację, gdy nagle tuż za nią ktoś się poruszył
w mroku.

*

Leśniczy zdołał się wyrwać rozwścieczonemu Czapli, odskoczył na parę kroków i wyciągnął przed siebie rękę obronnym gestem.
- O, Jezu, no słuchaj pan! - krzyknął. - Gdybym chciał obrabować pana magazyn, to bym wszedł przez drzwi. Łatwiej rozwalić zamek, niż ścianę. Ale gdybym rozwalał ścianę, to bym zdjął lustro. Powiem panu, jak było: kiedy tu przyszedłem, te dzieciaki siedziały w kuchni, 
a ściana była rozwalona. Oni się przebili z garażu, mówię panu.
- Bzdury - warknął pan Czapla, ale już bez furii.
- No, to niech pan sprawdzi.
- Dobra - Czapla zajrzał do piwniczki. - Miałeś rację. - Zeskoczył 
w mrok i zarządził: - Daj no tu jakąś lampę.
Leśniczy sięgnął do kieszeni i rzucił mu latarkę. Żółty snop światła wydobył z półmroku zabytkowe rzeźby, obrazy i paki, by w końcu trafić na dziurę w ścianie koło drzwi, wiodąca z magazynu na korytarzyk.
Czapla wydał niewyraźny okrzyk i rzucił się w przód. Latarka oświetliła ścianę sąsiednią, a w niej kolejną dziurę. W dziurze podparci rękami, niby aniołki Rafaela, pogodnie uśmiechnięci, Tunio 
i Witalis podsłuchiwali sobie z upodobaniem.
Tego było za wiele dla pana Czapli. Ryknął, a potem umilkł z pasją, bez słowa wygramolił się z powrotem do hallu i wypadł na dwór. Na twarzy miał wyraz przerażający.
Dysząc z wściekłości, otworzył wrota garażu i rozkazał krótko:
- Wychodzić!
Nadbiegł zdyszany Karwacki.
- Wychodzić, wychodzić! - zawtórował gorliwie.
Dzieci, bardzo wylęknione, kolejno opuściły garaż. Tereska
niosła Dzidziusia, przytulając go mocno do siebie i szepcząc małemu do uszka uspokajające, czułe słowa.
- Żarty się skończyły - warknął Czapla. - W tej chwili do samochodu! Karwacki, wieziemy ich do ciebie!
- Do mnie? - zastanowił się leśniczy.
- No, już, ruszać się!
W tej chwili właśnie rozległ się melodyjny, figlarny dźwięk klaksonu.
Przed bramą stał wielki, lśniący mercedes.
- Muller - stwierdził leśniczy.
- Szwajcar! - syknął Czapla. - Właśnie tylko jego mi tu jeszcze brakowało, psiakrew. Wpuść go furtką, samochód musi zostać za płotem. Garaż jest w takim stanie, że...
- Dżen topry, Herr Tschapla! - powiedział wylewnie kościsty Wysoki blondyn, podchodząc z wyciągniętą ręką przez mroczniejący ogród, - Jak tam naszy interessy? O!... ile dżeczy! Skąd ich pan masz?
-To, hm... to moje dzieci - rzekł Czapla. -Synkowie...
córeczki. Meine Kinder, rozumiesz?
- Rozumiesz, ja rozumiesz. Wunderbar! - zachwycił się pan
Muller, dyskretnie oglądając brudną, skąpo przyodzianą gromadkę. - Szeszcz dżeczy to piękny sukces, chocz ja myszlałem, pan nie
masz ani jedno.
- Jak to: szeszcz dżeczy? - spytał Czapla. - Ich jest siedmioro!
- Nas jest siedmioro! - pospieszył Munio, po czym natychmiast postarał się odwrócić uwagę Czapli od niebezpiecznego tematu.
- Czy moglibyśmy przejechać się z tym panem?
Tak, jak Munio przewidział, Czapla podskoczył w miejscu i krzyknął: 
- Ooo, nie! - po czym słodko dodał: - Czas już spać, moje dziateczki, do łóżeczka, do łóżeczka! Karwacki! Zaprowadź pana Mullera do salonu, a ja tylko, hm, położę dzieci i już wracam.
- To z godżynkę trwacz będże? - zaniepokoił się Szwajcar.
- Ach, nie, nie! - zapewnił go Czapla, pobrzękując kluczami.
- Jedną chwilkę. Eine Minutę!
Zdziwiony pan Muller, ojciec dwojga dzieci, których układanie
do snu przeciągało się czasem i do dwóch godzin, pokręcił głową 
i mrucząc coś pod nosem, udał się za panem Karwackim, podczas gdy Czapla powiódł swą czeladkę do pralni, mieszczącej się pod tarasem. Zamknąwszy następnie solidne odrzwia na wszystkie możliwe zamki, pan Czapla udał się spiesznie w ślad za gościem.
Zastał go skamieniałego w progu hallu. Pan Muller wodził
przerażonym wzrokiem po okropnym rumowisku.
- Proszę dalej - pan Czapla nie miał ni sił, ni pomysłu na
jakiekolwiek wyjaśnienia. - Przede wszystkim napijemy się czegoś, 
a interesy poczekają... - W tym momencie odór spalenizny doleciał go nową, zgęszczoną falą. Tknięty złym przeczuciem, Czapla rzucił
się do drzwi kuchennych, pchnął je i zamarł.
Szeroko otwarta, splądrowana lodówka ziała pustką. Ogryzki kiełbas 
i nadgryzione owoce leżały dosłownie wszędzie, podobnie jak otwarte puszki, pokruszone ciastka oraz skórki od bananów. Na płytce elektrycznej kuchni skwierczała w rondelku okropna, zwęglona masa, zadymiająca pomieszczenie cuchnącymi kłębami. Na posadzce, na przewróconych stołkach, na rozrzuconych garnkach - wszędzie, wszędzie widniały trzęsące się kupki obrzydliwej, różowej mazi.
Stojąc w progu, pan Czapla zakwilił jak ranny sokół. Tego mu było za wiele na wytrzymałość jednego człowieka.
Pan Miiller, rozglądając się ciekawie, dotarł do kuchni i stanął
za plecami Czapli. Zajrzawszy do wewnątrz, stracił na chwilę dech po czym zapytał taktownie:
- Zgadywam, że gosposza odeszła, nie czy tak?

*

Samochód przejechał, a Rzodkiewka tylko dlatego nie wrzasnęła, że 
z przerażenia całkowicie ją zatkało.
Ciemna, niewyraźna sylwetka przesunęła się teraz i zastawiła sobą drzwi. Ucieczka stała się niemożliwa.
Dziewczynka stała jak sparaliżowana, a myśli mknęły przez jej głowę. Z żadnej jednak nie wynikło, co miałaby teraz zrobić. Znajdowała się sam na sam ze złowieszczą, milczącą postacią - zdana całkowicie na łaskę i niełaskę groźnego osobnika. Nikt, absolutnie nikt na całym świecie nie wiedział, gdzie ona się w tej chwili znajdowała. Jeżeli ten potworny typ udusi ją teraz - jej ciało
zostanie znalezione być może za pięćset lat i nikt nigdy się nie dowie, co naprawdę się z nią stało.
A, co najgorsze, żadna pomoc dla uwięzionych w garażu dzieci nigdy nie nadejdzie.
Rzodkiewka nie miała wyboru. Nabrała powietrza w płuca, sprężyła się i runęła naprzód, wystawiając głowę przed siebie i celując prosto 
w brzuch straszliwej istoty.
Aż ją w karku łupnęło. Ale warto było zaryzykować. Osobnik stęknął głucho i bez żadnego więcej dźwięku osunął się na ziemię, jak ciężki, bezwładny wór.
Udało się!!!
Rzodkiewka omal nie osłabła z ulgi.
Dobrze, a teraz należy jak najszybciej, opuścić szałas i uciekać, uciekać, uciekać co sił w nogach!
Wstrzymując oddech, przekroczyła bezwładne, rozciągnięte w mroku ciało, pchnęła drzwi i z ulgą wyjrzała na świat.
Nadciągał zmierzch. Niebo było jeszcze jasne, na zachodzie świeciły granatowe, czerwono podświetlone chmury, spiętrzone jak wysokie piramidy. Pola okrywała już fioletowa mgiełka, ale wciąż jeszcze było dosyć jasno, by widzieć zarówno drogę, jak i wszystko,
co się na niej znajdowało.
Rzodkiewka spojrzała ostrożnie za siebie. Okropna istota leżała
na brzuchu, tak jak padła. Był to mężczyzna dość młody, o bujnej
pszenicznej czuprynie, ubrany w bure portki i kapotę.
"Chyba oddycha" - pomyślała z ulgą Rzodkiewka, przyglądając się ciału. Zrobiło jej się trochę żal, a trochę nieswojo. Pierwsze uczucie, w pełni zrozumiałe, brało się stąd, że Rzodkiewka była dobrym dzieckiem i nie lubiła nikogo zaprawiać bykiem w żołądek. Drugie uczucie, wciąż się nasilające, miało za przyczynę fakt, że leżąca postać nie wyglądała wcale groźnie. Szczerze mówiąc, im dłużej się Rzodkiewka przyglądała, tym bardziej leżący wydawał się znajomy. Zmierzch odrobinę utrudniał ten proces poznawczy, lecz mimo to 
z chwili na chwilę zyskiwała przekonanie, że gdzieś już widziała te pszeniczne włosy oraz różowe, duże uszy.
Tak, zdecydowanie. Rzodkiewka poczuła, że jej leciutko zasycha w gardle, gdyż skojarzenia stawały się coraz bardziej natrętne. Nachyliła się ostrożnie nad ciałem i zajrzała mu w twarz, odwróconą ku wnętrzu szałasu.
Właściwie, to nawet nie była specjalnie zaskoczona, kiedy rozpoznała swą ofiarę. Był to sierżant Musiałek.

*

- Tym razem mam dla pana coś wyjątkowego - mówił Czapla, wnosząc do salonu dwie duże paczki. Wciąż jeszcze okropnie zdenerwowany, usiłował przybrać swój zwykły wyraz twarzy, okraszając ją na dodatek zachęcającym uśmiechem. - O, tutaj - rozwinął papier i podał Mullerowi ciemne malowidło na złoconej desce. - Ikona z piętnastego wieku, odziedziczyłem ją jeszcze po stryjence.
A to - wyłuskał z opakowania drewnianą, gotycką rzeźbę - znajdowało się kiedyś w naszej domowej kapliczce.
Szwajcar oglądał oba przedmioty w sposób fachowy i zdradzający duże zainteresowanie. Gdy wreszcie podniósł głowę, wyraz jego twarzy stanowił mieszaninę podziwu z kpiną.
- Pan muszałesz bycz - powiedział - dżeczę magnackiego rodu.
- Zgadza się - zapewnił go pan Czapla. - To wszystko resztki dawnej fortuny. Warte naprawdę duże pieniądze.
Pan Miiller skinął rzeczowo głową. 
- Ja sprawdzacz będę - rzekł. - Pan zawsze dajesz dobry towar, Herr Tschapla, ale ja potrzebowam ekspertyza. Ja płacę potem.
- W porządku - zgodził się Czapla bez oporów. - Wszystko
na moje konto w Szwajcarii, dobrze? Przenoszę się tam... 
w najbliższym czasie.

*

- A kuku, hallo, panie sierżancie złotko! - Rzodkiewka tarmosiła Musiałka za rękaw, łaskotała pod brodą i pod pachami. A on nic. Leżał jak nieżywy, aż zaczęła się bać. Żeby to chociaż strumyk jaki płynął opodal, to oblałoby się go wodą i musiałby się ocknąć. Albo żeby amoniaku mieć, choć trochę. Wlałoby mu się do nosa. Rzodkiewka świetnie wiedziała, jak się cuci zemdlonego, pokazywano to na wielu filmach. Przede wszystkim, zawsze się takiego odwraca na
plecy. To już zrobiła (ciężki był, biedaczysko!), ale teraz troszeńkę brakowało jej pomysłów.
O, to będzie dobre! W kieszeni Muniowej koszulki, w którą wciąż była przyodziana, znalazła malutkie, okrągłe lustereczko, więc przyłożyła je sierżantowi do ust. Na filmach tak to robili, osoba cucąca zemdlonego odwracała następnie lusterko, po czym stwierdzała: - No - żyje! Ale świetny ten sposób w przypadku sierżanta także nie skutkował. Z tym człowiekiem nic się jakoś nie udawało. Rzodkiewka zostawiła go z lusterkiem na ustach (może trzeba, by działało nieco dłużej?...) i spenetrowała wnętrze szałasu.
Wielka była jej radość, gdy znalazła parcianą torbę, a w niej
- pół zeschłego bochenka chleba i butelkę oranżady. Bez namysłu,
zręcznie pozbawiła butelkę kapsla i chlusnęła hojnie jej zawartością Musiałkowi w twarz.
- Hy-yyy! - zachłysnął się, biedaczysko, przy czym, niestety,
lusterko wpadło mu w usta, powodując dziwne komplikacje. Poderwał się sam, na szczęście, do pozycji siedzącej i bił rękami powietrze. póki kaszlał i charczał, Rzodkiewka bardzo sumiennie i mocno waliła go 
w plecy, ale kiedy było już po wszystkim, zajrzała mu w twarz. Musiałek - już tylko lekko siny - wywalił język, wytrzeszczył oczy 
i ciężko dysząc - spojrzał na dziewczynkę.
- Jezu! - powiedział i padł na wznak. - To ty!!!
- No, ja - uśmiechnęła się mile Rzodkiewka. - Panie sierżancie, jak to dobrze - nieprawdaż? - że spotkaliśmy się tutaj, w tym
szczerym polu.
- No, nie wiem - rzekł sierżant oględnie.
Rzodkiewka natychmiast pospieszyła z opowieścią, jak jej się udało wyrwać z okropnej niewoli, jaka jest dzielna i jakich okropnych cierpień doznaje obecnie sześcioro pozostałych więźniów. Musiałkowi jednak nie spieszyło się z pomocą, słuchał z lekko otępiałym wyrazem i dla jakichś tajemniczych powodów nie chciał w ogóle opuścić szałasu. Więcej nawet, na widok światełka, zbliżającego się szosą, wciągnął dziewczynkę do wnętrza budki, po czym żwawo przywarł do szpary w ścianie. 
- Listonosz - mruknął do siebie i zakaszlał. Wciąż jeszcze coś mu przeszkadzało oddychać.
Samotny cyklista skręcił w stronę willi. Natomiast mercedes, dotychczas zaparkowany przed ogrodzeniem willi, rozjarzył się nagle żółtym światłem. Wewnątrz wozu ukazał się właściciel, układając na tylnym siedzeniu jakieś pakunki i troskliwie otulając je pledem. Wreszcie zasiadł za kierownicą, pomachał ręką do stojących na ganku Czapli i listonosza, po czym ruszył powoli
sprzed domu.
- Teraz! - rzekł sierżant Musiałek i wyszedł z budki. Kiedy
mercedes powoli dotoczył się do skrzyżowania i wjechał na asfalt, sierżant zatrzymał go, machając ręką, po czym wylegitymował się
i przedstawił oficjalnie.
- Prosiłbym - dodał - żeby pan był łaskaw zgasić całkowicie
światła.
- Ja łaskaw będę - zgodził się pan Muller. - Lecz rozumiecy ja nie mogę, tajny milicjancze. Wszak ciemno już jest, prawda czy nieprawda?
- Chodzi mi o to - wyjaśnił sierżant oficjalnym tonem - żeby z willi nie dostrzeżono, że rozmawiamy. Czy pan mnie rozumie?
- Nie w całkowitoszczy, lecz nieważne to jest. Tam u Herr Tschapla cosz dżywne wydarzacz szę muszy. Szeszczoro sztuk dżeczynnych 
w nędznym ubranku biega, bardzo duży strach mając. Kolosalny demontaż wszędże w domu jest. Żeby pan łaskaw był iszcz, milicjancze, tam pomoc twoja potrzebna jest.
- Ja łaskaw będę - odparł sierżant, któremu kręciło się już w głowie od lingwistycznych popisów Szwajcara. - To jest, tfu, tfu, chciałem powiedzieć, że oczywiście zajmiemy się tą sprawą, i to zaraz.
Tuż obok, z cichym piskiem, zatrzymał się milicyjny radiowóz.
- Tymczasem zechce pan zamienić kilka słów z kapitanem Kłosowskim - powiedział grzecznie sierżant.
Z ciemności wyłonił się tęgi młody człowiek w mundurze.
- Jego specjalnością - dorzucił sierżant - są przestępstwa związane 
z nielegalnym wywozem dzieł sztuki.
Pan Muller otworzył usta, po czym zamknął je zdecydowanie. Kapitan Kłosowski zbliżył się krokiem odpowiedzialnym.
- Proszę - rzekł - jechać za mną do komendy w Śmietankowie. Mam kilka ważnych pytań.
Podczas gdy zmarkotniały pan Muller zapalał z rezygnacją motor, Rzodkiewka pociągnęła sierżanta za rękaw.
- Idźmy już... - poprosiła. - Ten biedny Dzidziuś tam płacze... a co do Franusia, ach! wolę nie myśleć, co on przeżywa...
Sierżant poklepał ją po ramieniu. 
- Teraz dopiero wolno nam zająć się tą sprawą - powiedział. - Z tym, że ty, moje dziecko, zostaniesz w samochodzie.
- W jakim samochodzie? - zdziwiła się Rzodkiewka, bo zarówno kapitan Kłosowski, jak i pan Muller oddalali się wmroczną dal, przechodząc do świata wspomnień.
- Moje dziecko - rzekł sierżant Musiałek. - Jakaś ty jednak mało spostrzegawcza. Spójrz za leszczynę. Przez cały czas stoi tam nasz radiowóz.

*

Czapla wyskoczył na ganek jak z procy, a ujrzawszy stojącego za ogrodzeniem Musiałka z ekipą, wyraźnie osłabł. Po chwili jednak
zebrał się w sobie i zbiegł po schodach.
- Witam, witam - rzekł, nie kwapiąc się jednak z otwieraniem
furtki. - Czym mogę służyć?
Sierżant Musiałek zasalutował.
- Otrzymaliśmy wiadomość - oświadczył tonem służbowym - że
w pańskim domu znajdują się zaginione dzieci.
- Co... co takiego? - zająknął się pan Czapla. - Ależ to jakieś
nieporozumienie!
- Podobno dzieci zatrzymywane są przemocą - rzekł sierżant
surowo.
- Nic podobnego! - oburzył się Czapla. - Nie ma u mnie
żadnych dzieci.
- O! - rzekł sierżant w zamyśleniu, kierując wzrok na gazon
z różami, oblany snopem światła. - To ciekawe. Tak jakbym już
gdzieś widział tego ptaszka. Co to za ptaszek?
- Hy! - wyrwał się Czapli okrzyk przestrachu, który natychmiast
zamaskował nerwowym kaszelkiem. Na rozdrapanej ziemi, okalającej krzew różany, kokosił się przybrudzony kurczak. - To moja kura
- oświadczył Czapla tonem niezbyt pewnym.
- Dużo pan ich hoduje?
- Eee, nie, niedużo - jęknął Czapla, podczas gdy Franio poderwał
się z miejsca, przebiegł kłusem parę metrów i przylgnął do nogi
sierżanta.
- I w dalszym ciągu utrzymuje pan, że nie ma u pana zaginionych
dzieci?
- Utrzymuję - rzekł Czapla z niewyraźną miną.
- Pozwoli pan, że sprawdzimy.
Przynaglony tonem sierżanta, pan Czapla otworzył wreszcie
furtkę, wciąż jednak wahał się, czy wpuścić przedstawicieli prawa.
- Właściwie - rzekł butnie - powinniście mieć nakaz rewizji!
Sierżant wyjął z kieszeni arkusik.
- Mamy go - rzekł z miłym uśmiechem.

*

Do dziesiątej wieczorem Mama zdążyła zrobić wielkie pranie, umyć naczynia, okna w kuchni oraz wyprasować wszystko, co się
wyprasować dało. Wreszcie stwierdziła, że nie jest w stanie kiwnąć palcem ze zmęczenia.
- Teraz będę już tylko czekać - powiedziała do Babci i doktora. Usiedli na schodach ganku. Doktor pykał fajeczkę. Mama i Babcia
okryły się jednym wielkim szalem i - trzymając się za ręce - patrzyły w ciemność.
Gdzieś w dole poruszało się ciemne jezioro, polśniewając niekiedy podłużnymi odbłyskami księżycowego światła. Było tak cicho, że głuche pluskanie fal, uderzających o boki łodzi, dochodziło z przestrzeni aż tutaj. Doktor pyknął mocniej fajką, czerwonawa poświata rozjaśniła na chwilę jego niespokojną twarz.
- To dziwne - rzekł - jak ja lubię te dzieci.  
Zapadła cisza.
•- Dlaczego Musiałek nie pozwolił nam ich szukać? - szepnęła nagle Mama głosem drżącym od łez. - Ja oszaleję. Już nie mogę znieść tego czekania. A co, jeśli mu się nie powiedzie? I trzeba będzie czekać jeszcze jutro... pojutrze...
Nikt już nie miał siły tłumaczyć jej i pocieszać. Doktor tylko wyciągnął rękę w ciemności i pogłaskał Mamę po głowie. I znowu zapadła cisza, słychać było tylko pojedyncze okrzyki nocnych ptaków za jeziorem. Niekiedy zrywał się wiatr i wtedy drzewa wokół domu
szeleściły niespokojnie, niewidoczne na tle pochmurnej części nieba.
- Która godzina?
- Dochodzi jedenasta - doktor wstał. - Spróbuję znowu zadzwonić do sierżanta, może go wreszcie zastanę. O! Jakiś samochód jedzie drogą od miasteczka! Widzę światło tam, daleko, na szczytach drzew!
Podbiegli wszyscy do furtki.
- Zatrzymał się... - nasłuchiwał doktor. - Może to ktoś do Adamskich, bo to jakby w okolicy ich domku...
- Wracajmy - zrezygnowała Babcia - znowu fałszywy alarm.
- A jednak... - w głosie Mamy pojawiła się nadzieja -jedzie dalej! Do nas!
Reflektory samochodu rozcięły ciemność białym łukiem i zaczęły
zbliżać się do domu na wzgórzu.
- To oni! Oni! - krzyknęła Mama i rzuciła się naprzód, potykając
się o korzenie drzew. Wybiegła za furtkę w momencie, gdy samochód zjechał z głównej drogi na prowadzącą do biblioteki dróżkę. Już wkrótce, kołysząc się dostojnie, stanął obok Mamy. W tej samej chwili ciemność wewnątrz radiowozu zakotłowała się, zawrzeszczała radośnie 
i wyrzuciła na ścieżkę Rzodkiewkę wraz z Franusiem, Tunia, Munia, 
a w końcu - okropnie zadowolonego sierżanta Musiałka.
Pochlipując z radości, Mama i Babcia wyrywały sobie dzieci,
obcałowując je i zraszając łzami, przy czym ofiarą tej eksplozji uczuć padł nawet Munio. Wycałowały go za wszystkie czasy, w słusznym przekonaniu, że taka niebywała okazja może się już więcej nie powtórzyć. Munio, niby niechętnie, nadstawiał jednak policzek, 
a w końcu, całkowicie rozklejony, zawisł na Maminej szyi razem 
z Rzodkiewką. Tunio zwisał z pleców Mamy, Babcia z doskoku głaskała 
i cmokała, a doktor stał z boku i chrząkał, bo go coś okropnie ściskało w gardle. Wreszcie cała rodzina, na kształt najeżonej łokciami i kolanami kuli, wtoczyła się do domu.
Nikomu nie chciało się spać. Siedzieli wszyscy przy kuchennym stole. Dzieci zajadały, opowiadając jednocześnie swoje przygody, Mama wpatrywała się w swoje maleństwa ze zgrozą i zarazem z uwielbieniem, doktor kibicował, wydając okrzyki niedowierzania i podziwu, 
a sierżant Musiałek cichcem kończył już trzecią filiżankę
ciemnoczerwonej, aromatycznej herbaty.
- Jedz, mój chłopcze, że tak powiem - Babcia podsunęła mu nową porcję kanapek z twarogiem i ogórkiem i sierżant zabrał się do nich ochoczo. Pokrzepiwszy się, rozpiął mundur, odchylił się w krześle, a następnie pozwolił długo się prosić o wyjaśnienie całej historii.
- Miałem ciężki dzień - certował się. - Od rana bieganina,
potem znów na czatach w tej budce... - jego spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Rzodkiewki. Sierżant zachłysnął się, nerwowo zamrugał, po czym odwrócił wzrok. - Tak się to wszystko ponakładało: uprowadzenie dzieci i przyjazd tego Szwajcara. Ten Czapla rozkręcił fantastyczny interes. Jego wspólnicy skupowali dzieła sztuki albo nawet kradli je po kościołach (mamy na to dowody!) a pan Czapla sprzedawał wszystko 
z ogromnym zyskiem. W oczach mieszkańców miasteczka uchodził za znawcę sztuki i kolekcjonera. Nic więc dziwnego, że pan Zieliński do niego właśnie się wybrał by mu powiedzieć, że znalazł skarb. I wtedy coś skłoniło go do podejrzeń. Wkrótce potem poprosił mnie do siebie - a był już chory i nie wychodził z domu - i powiedział, że trafił na ślad przestępstwa. Nie miał dowodów, więc nie chciał nikogo oskarżać, nie wymienił żadnego nazwiska. Dowiedziałem się tylko, że wykrył nielegalny handel dziełami sztuki, które są wywożone za granicę.
Rzodkiewka spała z nosem w kanapce z twarogiem, opierając czoło 
o twardy kant stołu.
- Czapla był strasznie zaintrygowany tą historią ze skarbem. Pan Zieliński nie chciał mu już niczego powiedzieć, więc Czapla sam się zabrał do poszukiwań. Włamywał się nawet do tego domu, nie zważając na obecność chorego gospodarza. - Sierżant popił herbatki i mówił dalej: - Po śmierci pana Zielińskiego znów zaczęły się włamania, choć nie było to proste - biblioteka działała nadal, otwarto czytelnię, przez pół dnia sprzątała tu pani Adamska - w efekcie dom był wciąż pełen ludzi. Czapla bał się ryzyka, zdecydował, że poczeka. Ten konopiasty wyrostek, Prokop, obserwował dom. Pani Ptaszkowska miała objąć posadę od pierwszego lipca i o tym właśnie Prokop doniósł Czapli. Ponieważ ten musiał właśnie wyjechać w interesach, zlecił działanie Kwiatkowskiemu, to jest - Peleryniarzowi. Dorobili klucz do drzwi wejściowych i czekali.
- A tymczasem my przyjechaliśmy o tydzień wcześniej! - zawołała Mama z przejęciem. - Byliśmy tu przecież już 22 czerwca wieczorem.
- No, właśnie. Ten Peleryniarz to wyjątkowa lebiega. Korzystając 
z zamętu przy remoncie i przeprowadzce, usiłował przeszukać piętro domu. Jakie to szczęście, że pani - tu sierżant spojrzał na Babcię 
z podziwem - wyszła z tego cało.
- A kto tu łaził następnego dnia? - zainteresował się Tunio. - No, tej niedzieli, kiedy Prokop z kumplami dawał sygnały znad jeziora?
- A, to już Czapla - odparł sierżant. - Pilnowany przez Prokopów
szukał pilnie, ale bezskutecznie. Z kolei w sobotę, 1 lipca, wybrał się tu leśniczy, Karwacki. Mimo że miał pełną swobodę działania, podczas gdy Munio siedział pod kluczem, nie znalazł nic. Munio zachował się bardzo dzielnie, no i w ogóle muszę przyznać, że wasza
rola w wyświetlaniu całej sprawy jest niebagatelna.
Munio i Tunio byli skromnie uśmiechnięci, lecz bardzo wyraźnie
zadowoleni.
- Nawet ten wasz przymusowy pobyt w willi pana Czapli miał
swoje znaczenie - dorzucił sierżant. - Przypuszczam, że Czapla nigdy nie przyznałby się do winy, gdyby nie wy. Rujnując jego wypieszczoną siedzibę zrujnowaliście zarazem jego odporność psychiczną. Był przez was kompletnie wykończony.
- Brak rutyny... - bąknęła nieuprzejmie Babcia.
- Widok Franusia, zapomnianego na klombie, wprawił go w panikę, 
a wiadomość o zatrzymaniu Mullera rozłożyła go zupełnie. Przyznał się do wszystkiego i bardzo wyczerpująco odpowiedział na
nasze pytania.
Mama, niezbyt pilnie słuchając sierżanta, wpatrywała się z zachwytem w swoje dzieci.
- To są po prostu osobniki wspaniałe! - powiedziała.
- Ba - nadął się Tunio. - To rodzinne. Aha, panie sierżancie, na tym jeszcze się nie kończą nasze zasługi dla ludzkości. Zapraszam pana na jutro. Na przykład - na dziewiątą rano. I zobaczy pan, co będzie.
- Co będzie? - zainteresował się sierżant Musiałek.
- Podejmuję się w ciągu godziny odnaleźć skarb pana Zielińskiego. Głośne: "Oooo!", jakie wyrwało się z ust zebranych, obudziło Rzodkiewkę. Podniosła umazaną twarożkiem buzię i nie otwierając oczu wymamrotała nieprzytomnie: - Dużo czeko... - po czym
ułożyła się do snu na nowo.
- Czekaj, to znaczy co? - chciała wiedzieć Mama. - Mów
szybko, bo muszę położyć Rzodkiewkę do łóżka. To znaczy, że rozpoznałeś cytat?
- "Taki ze mnie nędzarz, żem nawet w podzięki ubogi" - przypomniał doktor. - Rety, ile ja nad tym głowy nałamałem. Nikt z nas nie wie, skąd to pochodzi - wyjaśnił sierżantowi.
- Cóż, ja wiem - rzekł Munio chełpliwie.
- A, to! - powiedział w tej samej chwili sierżant. - Przecież to 
z "Hamleta".
I zerknąwszy spod oka na osłupiałego Munia, sięgnął po jeszcze jedną kanapkę z ogórkiem. 


Wtorek, 4 lipca

Poranek - słoneczny i świeży, z kroplami rosy na kwiatach, ze spokojnymi obłokami na czystym niebie, z lekkim poszumem wiatru 
w czuprynach drzew, z głośnym i dziarskim świergotem ptaków, 
z energicznym porykiwaniem jakiejś dalekiej krowy - ma to do siebie, że zdaje się składać człowiekowi jakieś miłe obietnice. W miarę, jak dzień upływa, siła tego wrażenia na ogół słabnie, zaś pod wieczór okazuje się najczęściej, że obietnice owe, jeśli w ogóle
miały miejsce, były zwodnicze.
Tego jednakże wtorkowego poranka wszelkie obietnice miały szansę się spełnić, oczywiście pod warunkiem, że się tym szansom nie pozwoli umknąć. Z tą właśnie myślą Munio nastawił sobie budzik na godzinę siódmą rano, a następnie wziął drugi budzik i nastawił go na godzinę siódmą piętnaście, też rano. Kiedy ten pierwszy zadzwonił, Munio, tak jak przewidywał uprzednio, cisnął w niego kapciem. Kiedy zadzwonił ten drugi, Munio dokonał niemałego wysiłku woli i obudził się, po sześciu zaledwie godzinach snu. Pospałby chętnie dłużej, ale na dziewiątą umówił się z sierżantem Musiałkiem. Miał zamiar udowodnić temu przemądrzałemu osobnikowi, że nawet przypadkowe odgadnięcie cytatu nie sprawi jeszcze cudu i że skarb odnajdzie osoba najbardziej do tego powołana, czyli on, Munio Ptaszkowski.
Wstał, ziewnął, wychylił się dla otrzeźwienia przez szeroko otwarte okno facjatki. Na pobliskim wzgórzu, widocznym za szczytami starych drzew, widniała już czarno-biała sylwetka Krasuli i rudy punkcik czupryny Waldka. Ten już nie spał od dawna, choć przecie, jak Ptaszkowscy, też poszedł spać dość późno. 
- Tuniek! - szarpnął Munio brata. - Tuniek, wstawaj! - oczywiście, bez Tuńka obejść się nie mogło. Zresztą, na udział w rozwiązywaniu zagadki zasłużyli i Witalis, i Halinka, toteż Munio jeszcze wczoraj umówił się z nimi, że przyjdą o wpół do ósmej.
Bracia ubrali się szybko, sprawnie i cicho. Na palcach, żeby nie budzić rodziny, zeszli do kuchni. Nastawili wodę na herbatę, po
czym, zapominając o niej dokumentnie, wzięli po pajdzie chleba 
i znikli w drzwiach biblioteki.
Była to sala niska i obszerna, pozastawiana prostymi regałami. Jak zwykle tam, gdzie duża ilość książek stoi w porządku na półkach, tak i w tym pomieszczeniu panował teraz nastrój tajemniczy. Munio przystanął na chwilę, skoro tylko otworzył drzwi. Bardzo lubił tak wchodzić znienacka do pustej jeszcze biblioteki; miał uczucie, że wskutek jego nagłego wejścia właśnie cichną setki i tysiące głosów, szeptów i śmiechów, płynących z książek, które żyją sobie na półkach. Stał jeszcze chwilę bez ruchu, wstrzymując oddech, jakby miał nadzieję, że coś usłyszy. Pomyślał też, że biblioteka jest może najpiękniejszym wynalazkiem ludzkości. Po książce, rzecz jasna.
potem się zmobilizował i energicznie podszedł do półki z napisem "DRAMATY".
Halinka i Witalis, zaintrygowani, przybyli o wpół do ósmej, w sam czas, żeby zdjąć z ognia pusty już czajnik. Natychmiast
potem skierowali swe kroki do biblioteki.
Ujrzeli Tunia, bezradnie przebierającego wśród porozkładanych tomów. Munio gorączkowo wertował książkę po książce.
- Nic nie ma - burknął na widok kuzynki. - Żadnej kartki, żadnego listu ani wskazówki. Słuchaj, czy to są na pewno wszystkie egzemplarze Szekspira, jakie mamy? 
- Sprawdź w katalogu, ale chyba tak. 
- Sprawdzałem - żachnął się Munio. - No, przecież od tego zacząłem. Pytam, czy jest może jeszcze coś, czego nie włączono do spisu.
Halinka zaprzeczyła.
- No, to koniec - zdenerwował się Munio. - Koniec. Nie będzie
żadnego skarbu. Musiałek pęknie ze śmiechu.
- Ano, trzeba było się nie przechwalać - burknął równie zirytowany Tunio.
- Wcale się nie przechwalałem!
- Owszem tak.
Munio pohamował się, żeby nie kopnąć brata w kostkę.
- Halina - rzekł. - Masz ten list? Mam nadzieję, że go zabrałaś i nie mów mi, że nie, bo chyba zemdleję, ponieważ jest za piętnaście
ósma i czasu mamy coraz mniej.
Halinka szeroko rozwarła swe aksamitne oczy i zaczęła się zastanawiać, czy aby na pewno zabrała list, potem otworzyła torebkę 
i oddała się poszukiwaniom. Munio ogryzał paznokcie u obu rąk naraz.
- O, jest - powiedziała.
Munio powstrzymał się, by nie wyrwać jej kartki.
- Wskazówka musi być w liście - powiedział. - Nie ma innej
możliwości.
Zaczął czytać uważnie, od początku, ze zmarszczonymi brwiami.
Zapadła cisza, pełna wyczekiwania.
- Yyyy! - zawył nagle Munio, podskakując na krześle -Jest! Jest.ł;
- Co? Gdzie?! - wszyscy rzucili się do niego.
- Ależ tu! Tu! - Munio tkał palcem w papier. - Ten, o, rządek cyfr
- Dlaczego nam o nim nie powiedziałaś? - zwrócił się do kuzynki 
z wyrzutem.
- Ależ... ja... no, cyfry jak cyfry. Nie wiedziałam, że to jest takie ważne.
- To jest szyfr, niemądra kobieto! - powiedział jej Munio prosto 
w oczy.
- Szyfr?! - zakrzyknęli obecni.
- No, a cóż by innego? Patrzcie: 247-32-4, 327-27-3... i tak dalej. Tunio spojrzał na brata sceptycznie.
- Jeżeli to jest szyfr, mój biedny bracie, to niestety bez sierżanta tu się nie obejdzie.
- A to znów dlaczego? - zirytował się Munio. - Pan Zieliński był to człowiek inteligentny.
- No, właśnie - rzekł Tunio. - To na pewno nie jest prosty szyfr.
- Mylisz się - prychnął Munio. - To na pewno jest prosty
szyfr. Przecież pan Zieliński napisał go dla Halinki, a nie dla biura szyfrów instytutu kryminalistyki.
- O, właśnie! - przytaknęła Halinka.
- Dajcie mi pomyśleć - rzekł Munio uroczyście i zatonął 
w rozważaniach.
Minęło parę minut. Wszyscy usiłowali myśleć wraz z nim, lecz ich wysiłki były całkowicie bezowocne.
- Mam! - wrzasnął Munio, łapiąc się za głowę. - Patrzcie! Założyłem, że każda trójka cyfr oznacza jeden wyraz. Pan Zieliński kazał odszukać "Hamleta" lub przynajmniej tom, w którym się "Hamlet" znajduje. Jeżeli tak, to szyfr musi mieć bezpośredni związek z tą książką. Co mogą w takim razie oznaczać cyferki, szyfrujące wyrazy?
- Numer strony? - odgadł Tunio.
- Tak jest!!! Numer strony, to pewne. Załóżmy teraz, że znajdujemy stronę 247... chwileczkę, to musi być tom dosyć gruby, musi mieć ponad dwieście stron. To będzie chyba jakieś zbiorowe wydanie.
- Tu masz jedyny zbiór z "Hamletem" - Halinka wprawnie
odszukała duży tom pod tytułem "Pięć dramatów". Munio otworzył książkę. 
- Tak. Tłumaczenie Paszkowskiego. Akt pierwszy "Hamleta" zaczyna się tu na stronie 233! To potwierdza moje przypuszczenia. Dobrze, znajduję więc stronę 247... - obejrzał dokładnie stronicę - Hm. Żadnych podkreśleń, znaków, niczego. Więc co może oznaczać ta druga cyfra w zestawie? - zastanowił się, skrobiąc paznokciem podbródek. - A! Tak! Linijkę, w której trzeba szukać słowa. Wobec tego trzecia cyfra wskazuje, o które słowo w tej linijce chodzi. Ha!
- To brzmi prawdopodobnie - powiedział Tunio z namysłem.
- Nic łatwiejszego, jak sprawdzić - mruknął Munio i nabrał tchu. - Uwaga, sprawdzam. 247-32-4. Strona 247, linijka 32... eee,
jest... i słowo czwarte. O!!!
- No, co, co? - rozgorączkowanymi głosami pytali obecni.
- To słowo brzmi: SKARB!
- Huraaa! - wrzasnął Tunio. - Szukamy dobrze!
- O, mamo, o mamo - powtarzał Witalis nabożnie.
- Dyktuj mi cyfry, ja będę szukał, a Tunio niech notuje - wydawał rozkazy podekscytowany Munio. - Dawaj następne! 
- Proszę: 327-27-3 - powiedział Witalis.        
- Tak. Jest. POGRZEBIONY! - Munio wertował strony.
- Chwileczkę...
- Skarb pogrzebiony?
- 254-12-6,7 - przeczytał Munio, wyrywając Witalisowi kartkę.
- Aha, tu będą dwa wyrazy, szósty i siódmy. Zaraz, zaraz...
W OGRODZIE!
Munio zerwał się z krzesła, po czym opadł na nie bezwładnie.
- Skarb pogrzebiony w ogrodzie. Mogli go sobie szukać! Mogli się
włamywać!
- Ale czytaj, szukaj, co dalej?!
Munio zagłębił się w szyfrze. 
- IDŹ... DO... RÓŻ - dyktował Tuniowi. - DWUNASTA... KRYJE... SKARB!!! Słyszycie? Słyszycie? I jeszcze: STRZEŻ... SIĘ... CZAPLI!
Witalis osłupiał.
- To w tym "Hamlecie" jest mowa i o Czapli? - spytał.
- A jakże - odparł Munio. - O, tutaj. "Szalony jestem tylko przy wietrze północno-zachodnim. Kiedy z południa wieje, umiem odróżnić jastrzębia od czapli."
- Ja to muszę przeczytać! - postanowił sobie Witalis.
- To wszystko - rzekł Munio.
I w jednej chwili wszyscy zerwali się z miejsc, pędem opuszczając bibliotekę.
Zarośnięta chwastami ścieżka obsadzona była po obu stronach kępkami różowych stokrotek. Przygłuszone pachnącym mocno piołunem, schowane 
w pokrzywach kwiatki doprowadziły ich na wschodni skraj ogrodu, gdzie wśród wysokiego zielska rosły rzędem krzewy róż.
- Dwunasta kryje skarb! - szepnął Witalis, któremu z emocji brakowało już tchu.
- To tu - rzekł Tunio grubym głosem.
- Gdzie łopata?
- Ja ją mam - rzekł Munio, blednąc i czerwieniąc na przemian. - Kto będzie kopać?
- Tylko ty! - odpowiedziano mu z przekonaniem.
Munio porwał łopatę i wbił ją w ziemię. Już po kilku uderzeniach ciężkim narzędziem pot wystąpił mu na czoło. Wyschnięta ziemia
nie poddawała się łatwo, poprzerastana mocnymi jak postronki korzeniami perzu.

*

Munio nawet się nie domyślał, że sierżant Musiałek nie wytrzymał 
z ciekawości i przybył do domu na wzgórzu o godzinę wcześniej, niż był umówiony. Trochę się obawiał, czy nie obudzi domowników, zażywających zapewne snu po tak wyczerpujących przeżyciach, lecz obawy jego prysły, skoro tylko wszedł do hallu. Pachniało tam kawą zbożową i jajkami na boczku, a z kuchni dobiegał wesoły gwar. Kiedy tam wszedł, ujrzał przy stole spory tłumek: Babcia
i Mama poiły doktora kawą, Rzodkiewka po prostu jadła i jadła, 
i jadła, Tereska, która przyniosła właśnie mleko, strofowała Waldka, że zostawił Krasulę samą i że jak zwykle nie ma przy sobie chusteczki. Doktor opowiadał kawały i co chwila wszyscy wybuchali śmiechem. Jeden Stefan Adamski zachowywał się spokojnie i tylko niecierpliwie spoglądał na drzwi, oczekując wejścia Halinki. Na widok sierżanta rozległo się kilka na raz okrzyków powitalnych, zaraz też nalano mu kawy i zaproponowano usmażenie jajeczka. A ponieważ sierżant wyznał, że w pośpiechu dzisiejszego poranka faktycznie zapomniał o śniadaniu, dostał od razu do ręki potężną
pajdę chleba z masłem.
- A gdzie nasz Munio? - zapytał, ale nikt go nie usłyszał, bo
właśnie drzwi się otwarły i do kuchni wkroczyła ciocia Lucynka 
z Dzidziusiem zapytując, czy są tu jakieś jej dzieci, czy też może znów je ktoś zamknął w jakimś ohydnym garażu. Posadzono ją zaraz za stołem i poczęstowano herbatą, ponieważ kawa zbożowa właśnie się skończyła.

*

- Poczekaj! - krzyknęła Halinka. - Nie niszcz tej róży. Pomyśl trochę, przecież jeśli ukryto pod nią skarb, to jakoś, żeby jej nie
uszkodzić.
- Słusznie - zastanowił się Munio i przestał walić łopatą.
- A poza tym, pan Zieliński był przecież ciężko chory.
Witalis się zapalił. 
- To musi być tak jakoś ukryte, żeby nie trzeba się męczyć przy wydobywaniu. Poczekaj, daj mi łopatę - ustawił narzędzie pionowo 
i zaczął ostrzem postukiwać w ziemię.
Okazało się, że jego metoda była słuszna: w jednym miejscu pod różą, bliżej ścieżki, ziemia odpowiedziała drewnianym stukiem.
- To tutaj! - zdecydował Witalis.
Tunio, nie panując już nad sobą, rzucił się na kolana i zaczął
rękami odgarniać ziemię. Pod jej cienką warstwą ukazała się pociemniała powierzchnia starej deski. Munio, pomagając bratu łopatą, także odgarniał ziemię. Wreszcie ukazało się kilka ułożonych obok siebie desek, wyraźnie skrywających jakiś otwór.
Tunio odrzucił deski, jedną po drugiej.
Teraz wszyscy ujrzeli dość głęboki dół, a w nim - okrągły żelazny garnek.
Rozczarowanie było ponad ich siły. Tunio omal się nie rozpłakał.
- Zardzewiałe paskudztwo - powiedział, strasznie zawiedziony. - Gdzie tu skarb? Ach, Mundek, miałeś rację, kiedyś mnie ostrzegał... Po co ja się tak cieszyłem?
- Idziemy do domu - burknął Witalis.
Mina Halinki wyrażała mniej więcej to samo.
Tylko Munio wpatrywał się w znalezisko badawczo i uparcie.
- Zaraz, zaraz - powiedział. - To nie jest zwykły garnek.
- Sięgnął do dołu i wyjął naczynie. - Ciężkie! - stęknął z nadzieją.
- Coś jest w środku! - Tunio schylił się i ujął garnek w obie ręce.
W środku tkwiło spore zawiniątko w folii plastykowej związane jak baleron grubym sznurkiem.
- Noża! - zażądał Tunio. Rozcięto sznurek.
W rozwiniętej folii znajdowała się paczka z grubego płótna
i kiedy ją otworzono, z ust dzieci wydarło się głośne westchnienie:
- Ooooch!!!
Na burym tle lnianego płótna rozsypały się błyszczące kawałki dziwnych ozdób - naszyjniki, wisiorki i łańcuszki, splątane w gruby
srebrny węzeł. Obok spoczywał plastykowy woreczek wypchany monetami.
- Więc jednak... znaleźliśmy skarb! - wyszeptał Tunio, bojąc się mrugnąć powieką.
- Coś starego, od razu widać - stwierdził Witalis z szacunkiem.
- Srebro - ocenił Munio, biorąc ostrożnie w palce wisiorek 
w kształcie strzałki. - Wiecie co, widziałem coś podobnego w Muzeum Archeologicznym. Pochodziło z wczesnego średniowiecza.
- Nic już nie ma w tym garnku?
- Jest! List w foliowym woreczku! - Tunio wyjął go i już chciał
niedbale kopnąć garnek, gdy jego uczony brat przytrzymał go za kolano.
- Zostaw, przecież i ten garnek może być zabytkiem. Bardzo
mi na to wygląda.
Zapakowali wszystko razem i pognali do domu.

* 

W kuchni tymczasem kończono śniadanie. Wśród miłego gwaru sierżant Musiałek domagał się, by Rzodkiewka przynajmniej spróbowała mówić mu "Gieniu". Swoją prośbę podpierał wspomnieniem wspólnie przeżytych 
w szałasie chwil. Rzodkiewka, wciąż jedząc, niezwruszenie odpowiadała mu, że nie śmie. Mama chichotała, Tereska usiłowała wyciągnąć Waldka do jego obowiązków, doktor i Babcia wybuchali śmiechem, opowiadając sobie najciekawsze zdarzenia w życiu, a ciocia Lucynka patrzała 
z ukosa na Stefana Adamskiego i zastanawiała się, co tutaj robi ten biedny studencina i czy on sobie przypadkiem nie wyobraża nie wiadomo czego. Wśród ogólnej beztroskiej gawędy zapomniano zupełnie o tym, że ktoś tu miał odnaleźć jakiś skarb.
Właśnie doktor podnosił się zza stołu, mówiąc, że na niego już
czas, bo zaraz otwiera się poradnia, gdy do kuchni wpadła gromadka ludzi podekscytowanych, brudnych, spoconych i zdyszanych, z obłędem 
w oczach i starym garnkiem w dłoniach. Kiedy po tajemniczych wstępach wysypali oni na stół zawartość garnka, wrażenie było
piorunujące.
- Rety!!! - wrzasnął sierżant Musiałek, zrywając się i przewracając
stołek kuchenny. - Wiecie, co to jest?!
Raz jeszcze Edmund Ptaszkowski był górą.
- Z grubsza się orientujemy - odparł skromnie. - Prawdopodobnie
jest to srebro z wczesnego średniowiecza.
Sierżant spojrzał na niego z podziwem.
- Ależ tak, moje dziecko! I spójrzcie, jak to wszystko wspaniale
zachowane!
- Tu jest jeszcze list! - Tunio wyjął kopertę z plastykowej
osłony, a Munio rozerwał kopertę i odczytał:
 - "27 października 1973. Przesadzając róże, znalazłem w ziemi
metalowe naczynie wypełnione srebrem. Znajdowało się dokładnie w tym miejscu, gdzie je dziś znów zakopię. Zawierało: naszyjnik srebrny 
z plecionego drutu, trzy srebrne wisiory, osiem srebrnych bransolet, pojedyncze łańcuszki, zausznice, spinki, kabłączki skroniowe oraz inne przedmioty, których nie umiem zidentyfikować - ogółem 32 sztuki oraz sto trzydzieści cztery monety ze srebra, dwie z nich bardzo stare. Nie mogę tego przechowywać w domu. Osoba, która odnajdzie ten skarb, powinna natychmiast zawiadomić Muzeum Archeologiczne - uwaga! z zachowaniem największej tajemnicy. Ja tego uczynić nie mogę - jestem otoczony wrogami i złodziejami. Nie ufam już prawie nikomu. Józef Zieliński."
- No, proszę - rzekł sierżant. - Niewiele brakowało, a nikt by już nigdy nie odnalazł tego skarbu. Gdyby nie Munia słabość do Szekspira, gdyby nie jego upór i inteligencja, że nie wspomnę o intuicji...
- Sukces jest zespołowy - rzekł Munio, skromnie spuszczając oczęta. Był w pełni, kompletnie, całkowicie usatysfakcjonowany.
- O, więc nagrodą podzielicie się równo? - uśmiechnął się chytrze sierżant.
- To będzie i nagroda?! - wrzasnął uszczęśliwiony Tunio. - To ja sobie wreszcie kupię rower z przerzutką?
- Ho - ho! - rzekł sierżant tajemniczo.
Wybuchły wrzaski i piski, wspaniali odkrywcy skarbu rzucali się na szyję sobie nawzajem oraz wybranym osobom spośród zgromadzonych. Witalis wrzeszczał, że trzeba zaraz lecieć pod tę różę i jeszcze pokopać, sierżant uświadomił mu, że tego właśnie czynić nie wolno, bo amatorzy-archeolodzy potrafią okropnie uszkodzić znalezisko. Mama 
i Babcia podziwiały biżuterię, doktor podziwiał Mamę, a Stefan 
i Halinka stali w kąciku, rozmawiając o czymś czule. Ciocia Lucynka przyglądała im się nieco podejrzliwie. Ale nie trwało to długo. 
- Mamo - powiedziała Halinka, zbliżając się do niej wraz ze Stefanem. Trzymali się za ręce, wzruszeni. - Muszę ci coś powiedzieć. Stefek właśnie, eee... tego, Stefek chce dać na zapowiedzi.
- Co takiego?! - krzyknęła ciotka. W kuchni zrobiło się cicho. - Jak to: na zapowiedzi? Co to? Dlaczego mnie nikt nie pytał o zdanie?!
- Właśnie... chciałem to zrobić - rzekł Stefan sztywno. - Zapytać, czy pani się zgadza, bo poza panią zgodzili się już wszyscy.    
- Tata też - dorzuciła Halinka z uśmiechem, kiwając głową.
- Wszyscy, co? - w oczach ciotki ukazały się łzy. - Matka oczywiście dowiaduje się ostatnia, co? Wstydu nie macie! To straszne,
straszne!
Długa chwila napiętej ciszy została przerwana przez Monikę.
- Ciotuniu!!! - ryknęła nagle, padając na kolana u stóp pani Klimkowej. - Błagam cię, zgódź się! Oni się tak kochają! Będą takim dobrym małżeństwem! A rodzina, ciociu, to podstawa życia
narodu!!!
- Hę? - zdziwiła się ciocia Lucynka na te niespodziewane słowa.
- Słyszałam w radio! - wyjaśniła Rzodkiewka. - Zgódź się, zgódź!
- Oczywiście, że się zgadzam - rzekła nieoczekiwanie ciotka. - Co ja mogę zrobić innego, skoro się już wszyscy zgodzili, hę?! Cieszmy się, że mnie w ogóle spytali o zdanie. Ciekawa jestem tylko, z czego będziecie się utrzymywać?! - załkała nagle. - Z poszukiwania skarbów?
Rzodkiewka zajodłowała radośnie, poderwała się z miejsca
i wypadła za drzwi.
- Ona jest taka wrażliwa - szepnęła Mama z rozczuleniem.
Ciocia Klimkowa odeszła wkrótce, wiodąc swą gromadkę, powiększoną 
o rozpromienionego Stefana. Doktor stwierdził, że powinien już iść, ale chyba poprosi o herbatkę, cała reszta oglądała skarb.
- Jakież to wszystko śliczne! - zachwycała się Mama.
- Przymierz! - zażądali Munio i Tunio.
Mama zawahała się, ale zachęcona przyzwalającym skinieniem
sierżanta, założyła na szyję srebrną ozdobę. Następnie sięgnęła po zausznice i przyłożyła do bluzki okrągły wisiorek w wypukłe,
błyszczące groszki.
- Ach, ach! - zachwycił się Tunio. - Mamo, jak ci jest ładnie
w wykopaliskach!
Mama szybko odłożyła zabytkowe srebra i zatrzepotała rzęsami.
Stuknęły drzwi i weszła Rzodkiewka, bez słowa zbliżyła się do zlewu
i napełniła wodą duży słoik. Następnie, nie spojrzawszy na nikogo, wyszła wraz ze słoikiem i wodą.
Nagle zawróciła, wsuwając przez drzwi zarumienioną buzię. 
- Kochajmy się! Mickiewicz - powiedziała i wyszła.
Babcia parsknęła śmiechem i podeszła do stołu ze świeżo zaparzoną herbatką dla doktora. 
- Ciekawa jestem - powiedziała - Jak wyglądała kobieta, która nosiła te ozdoby.
- Musiała być pleczysta i krzepka - z uznaniem ocenił Tunio
ważąc w dłoni naszyjnik. - I chyba lubiła się stroić - jeśli to wszystko należało do niej.
- Mama nie ma za wiele biżuterii - wyskoczył raptem Munio. - Tylko pierścionek zaręczynowy ze srebra i obrączkę ze złota. Ale nie nosi ich nigdy.
- A powinna? - spytał doktor z błyskiem w oku.
-Co powinna? - nie zrozumiał Tunio. Ale Munio rozumiał świetnie.
- To zależy - rzekł. - Gdyby się trafił ktoś przyzwoity...
- EDMUNDZIE!!! - powiedziała Mama z niespotykaną surowością.
- Co należy rozumieć pod pojęciem "przyzwoity"? - zainteresował się doktor.
- Alkoholicy wykluczeni - rzeczowo powiadomił go Munio,
zupełnie nie zwracając uwagi na protesty Mamy. - Szczery afekt - wymagany.
Babcia ze wszystkich sił starała się nie roześmiać.
- Tak, słucham dalej? - spytał nieco nerwowo doktor Bratek.
- No, ważną sprawą byłby jego stosunek do pasierbów - nadmienił Munio czyszcząc obojętnie szkła okularów. - Nie wchodziłby w rachubę jakiś brutal lub zrzęda.
- Coś jeszcze?
Munio nabrał tchu, lecz w tej chwili stuknęły drzwi i do kuchni wkroczyła Rzodkiewka. Z całej jej postaci biła radość życia i ogromne
zadowolenie z siebie. Pogwizdując, podeszła do kranu i starannie umyła sobie ręce oraz twarz.
- Wszystko słyszę - powiedziała znacząco do Munia. dalej. Rodzina to podstawa życia narodu. Mów. 
- Wracając do sprawy... - wtrącił Tunio. - Taki człowiek powinien mieć wiele wyrozumiałości, zwłaszcza dla chłopców.
- I dla dziewczynek! - wtrąciła Rzodkiewka. - Powinien być szlachetny i bardzo, bardzo, bardzo kochać kurczaki.
Pani Maria przestała protestować, natomiast poczęła się uśmiechać
z pewną złośliwością. 
- I żeby umiał jeździć na koniu! - wtrącił nagle z kąta nieproszony
Waldemar.
- Nikt cię nie pytał! - zgromiła go Rzodkiewka. - Przecież to
naszej Mamie się oświadczają!
- Kto? - chciał wiedzieć urażony Waldemar.
Doktor chrząknął i wstał. 
- Ja! - powiedział. - Rodzina to podstawa życia narodu. "Kochajmy się!" Mickiewicz. Koniec cytatu. Nie jestem alkoholikiem, brutalem, ni zrzędą. Jestem bardzo wyrozumiały dla chłopców i jeszcze bardziej dla dziewczynek. Postaram się być szlachetny i kochać kurczaki, choć osobiście nie lubię, jak się pętają po salonie. Jak się bardzo postaram, mam szansę się nauczyć nawet jeździć konno, a co do tych dzieci - będę je uważał za swoje do końca moich dni.
- Tak, to ładne oświadczyny - oceniła z uznaniem Rzodkiewka,
a Munio podszedł do doktora z wyciągniętą prawicą. 
- Ma pan inoją zgodę - oświadczył.
- My też się zgadzamy! - zapewniali Tunio i Rzodkiewka,
a Babcia podeszła i uroczyście cmoknęła doktora w czoło.
- No, doskonale to wyszło, doskonale. Bardzo się cieszę. Ślub zrobimy skromny, no i żadnych tam cudów, tylko najbliższa rodzina.
Tort upiekę sama, a co do ryby w galarecie...
- A!!! - krzyknęła Mama, zrywając się na równe nogi. - Czy
ja śnię? - chciała wiedzieć. - O czym tu się mówi?
- O waszym ślubie - odparła Babcia tonem zdziwionym. - Właśnie
wyraziłam swoją zgodę. 
- Ale ja jej nie wyraziłam! - krzyknęła Mama. - Dlaczego niktmnie nie pytał o zdanie?
- Dokładnie słowa Lucynki. - Babcia spojrzała na Mamę z potępieniem.- No wiesz, moja droga, nigdy bym nie przypuszczała,że możecie mieć ze sobą tyle wspólnego, ty i ona.
Mamę zatkało.   
- "Dlaczego mnie nikt nie pytał o zdanie?" - Babcia pokręciła głową 
z niedowierzaniem. - Cóż, moja droga, naucz się, że twoie zdanie niekoniecznie musi być najważniejsze.
- No, chyba, że chodzi o mój ślub, prawda?
- E, też nie - powiedziała Babcia lekko. - Więc uważaj na
pierwsze zrobimy wytworny bulion z kluseczkami francuskimi potem kurczaka w potrawce...
- Nie!!! - wrzasnęła odruchowo Monika.
- Ta znowu swoje - zirytowała się Babcia. - Trzeba ci będzie tego Franusia raz unieszkodliwić, bo zaczynasz dziwaczeć.
Małomówny wydał bolesny skrzek, a Rzodkiewka przycisnęła go do łona.
- Mamo! - ryknęła. - Kochasz go, prawda?
- Ależ tak - uspokajająco odpowiedziała Mama.
Rzodkiewka uspokoiła się momentalnie. 
- On ma takie mądre oczy, prawda?
- Bardzo - odpowiedziała Mama. - Bardzo ma mądre oczy. Nie płacz.
- I kochasz go naprawdę?
- Naprawdę.
- Marysiu! - krzyknął doktor i porwał ją w objęcia. - Nareszcie!
Kochana! - po czym, bez sekundy namysłu, pocałował Mamę prosto 
w usta.
Gwar w kuchni umilkł nagle i zapanowała zadowolona cisza. Dzieci, Babcia i sierżant Musiałek z pełną satysfakcją przyglądali się podniosłej scenie.
Lecz trwała ona tylko chwilę.
- Zaszło nieporozumienie. Ja mówiłam o Franusiu.
- Co, kochanie, mówiłaś o Franusiu? - spytał niezbyt przytomnie doktor, mrugając oczami.
- Że kocham Franusia.
- Ach, nie szkodzi - powiedział doktor wielkodusznie. - Wybaczam ci to - i z zapałem powrócił do przerwanej czynności. 
Munio westchnął.
- Miłość, przyjacielu - rzekł ze wzruszeniem - to dym, co z parą westchnień się unosi; to żar, co w oku szczęśliwego płonie; morze
łez, w którym nieszczęśliwy tonie. Czymże jest więcej? Istnym
ainalgamem, żółcią trawiącą i zbawczym balsamem.
 - Brzmi to raczej odstraszająco - zauważył Tunio.
 - To Szekspir - powiedział Munio na długim westchnieniu.
- Można u niego znaleźć cytaty dosłownie na każdą okoliczność.
- Więc to geniusz, mój bracie.
- Bezwzględnie.
Doktor nachylił się do ucha Mamy.
- Chodźmy do ogrodu - szepnął. - Jeśli uda się nam wykroić
choć pięć minut rozmowy bez świadków, oświadczę ci się w sposób
romantyczny.
- Aż pięć minut! To nie będzie łatwe! - ostrzegła go Mama.
I rzeczywiście. Ledwie cichcem opuścili progi kuchni, już wszystkie
dzieci odruchowo pociągnęły za nimi.
Dobrze się złożyło, bo przynajmniej było komu podtrzymać
Mamę w chwili, gdy zaczęła się słaniać.
- Och! Och! Nie! - jęknęła. - Co to znowu, litości? 
Na czołowej ścianie halki pyszniło się wielkie, pełne rozmachu malowidło, wykonane farbami plakatowymi i emulsją, w szczególnie zjadliwej gamie kolorystycznej. Przedstawiało pejzaż pełen nieokreślonej grozy, oświetlony przez trzy słońca; dwa zielone 
i jedno fioletowe. W głębi, wśród kikutów czarnych drzew, wznosił się niepewnie wysoki, purpurowy kościół, z którego wysnuwała się szmaragdowa ścieżynka. Po niej to kroczyła widniejąca na pierwszym planie para: ona, cała w bieli, rozdętą głowę przyozdobiła wianuszkiem, a bukietem maków przesłaniała niemal całkowicie swego partnera, drobnego eleganta w czerni.
- Co to ma być?! - spytała Mama raz jeszcze, tonem
strasznym.
- To ślub, Mamo, ślub - pospieszyła z wyjaśnieniem autorka.
- Ślub Stefana i Halinki.
- Eeee - powiedziała Babcia. - Musisz natychmiast zmienić
tytuł: Proponuję: "Ślub mojej Mamy".
- Zrobi się - uległa Rzodkiewka bez oporów.
- O, nie! - krzyknęła Mama. - Proszę wprowadzić poprawki.
Chcę mieć głowę naturalnych rozmiarów. A w ogóle, to nie będę miała sukni, tylko kostiumik.
- Tak, moi kochani- westchnęła z satysfakcją Babcia, podczas gdy Rzodkiewka gorliwie zmniejszała Mamie głowę, a Munio smarował nad malowidłem wielki napis: "KOCHAJMY SIĘ!!!"
- Mickiewicz. - Chcecie czy nie, musicie przyznać, że to wszystko co się stało, zawdzięczamy Franusiowi.
Kurczak zerwał się nagle i przydreptał z ożywieniem.
- Widzisz? - triumfowała Rzodkiewka. - On jest mądrzejszy niż się wam wydaje!
- No, tak - przyznał Munio. - Przez niego zostaliśmy uwięzieni, 
a w efekcie sierżant trafił na ślad Czapli.
- Naciągana teoria - obruszył się sierżant.
F. M. podszedł bliżej i spojrzał na niego chłodno.
- Zresztą, może ja się mylę - skapitulował sierżant, któremu zrobiło się troszkę nieswojo.
- Po drugie - rzekł Munio - Małomówny załamał psychicznie Czaplę, 
w odpowiednim momencie pojawiając się na klombie.
- I w pewien sposób doprowadził do obustronnych wyznań miłosnych - dorzuciła Babcia z powagą. - Ach, któż wie, czy bez niego doczekalibyśmy się ślubu?
- No, nie przesadzajmy - zaczął doktor, lecz w tej samej chwili kurczak dał głos. Rozdarł się tak jazgotliwie, że wywołał mimowolny grymas na wszystkich twarzach.
- Zamknij dziób! - wrzasnął Tunio.
F. M. zamknął dziób i oddalił się krokiem marynarskim.
- Jak ty go traktujesz! - oburzyła się Monika, chwiejąc się na szczycie drabiny. - Jeszcze mi nerwicy dostanie! Ta mała, biedna duszyczka!
- Kurczaki nie mają duszyczki! - stwierdził doktor. - Zresztą, może ja się mylę... - wycofał się zręcznie, widząc minę Rzodkiewki.
- Co mi tam, niech sobie mają i po dwie duszyczki, rodzina to podstawa życia narodu. Kochajmy się!!! - pocałował Mamę, uściskał chłopców, porwał z drabiny Rzodkiewkę i z okrzykiem radości podrzucił ją aż pod sufit.

(stron 184)