Raymond E. Feist

KRÓLEWSKI BUKANIER

(Tłumaczył: Andrzej Sawicki)
Ethanowi i Barbarze
PODZIĘKOWANIA
Książka ta nie powstałaby, gdyby nie bujna wyobraźnia pierwotnych Czwartkowych 
Nocnych Marków, później zaś Piątkowych Nocnych Marków. Steve A., April, Jon, 
Anita, 
Rich, Ethan, Dave, Tim, Lori, Jeff, Steve B., Conan, Bob i tuzin innych, którzy 
wspomagali 
nas podczas kilkuletniej pracy, wzbogacili ją tak, jak nigdy by się to nie udało 
samotnemu 
autorowi. Dzięki Wam za cudowny świat zabawy.
Podziękowania należą się również Janny Wurts, za to, że pozwoliła mi uczyć się 
od 
siebie podczas blisko siedmioletniej współpracy. Donowi Maitzowi dziękuję za 
wizje, 
umiejętności, mistrzostwo, artyzm - i za popieranie pomysłów Janny.
W ciągu tych lat pracowałem z różnymi redaktorami z wydawnictw Doubleday i 
Grafion, później zaś z HarperCollins. Szczególnie gorące podziękowania należą 
się Jannie 
Silverstein z wydawnictwa Bantam Doubleday Dell za podjęcie pracy w miejscu, w 
którym 
przerwali ją jej poprzednicy - a zrobiła to, nie tracąc tempa. Podobnie było z 
tymi, których 
wymieniłem wcześniej, pracującymi w obu wydawnictwach - niektórzy pracowali nad 
czymś 
innym, ale pamiętam o wszystkich. Zajmowali się marketingiem, reklamą i 
doradztwem, 
niektórzy tylko czytali te książki i komplementowali je w gronie 
współpracowników - za co 
wszystkim dziękuję. Wielu z Was robiło co w ich mocy - niektórzy nawet więcej - 
by ta 
książka odniosła sukces.
Chciałbym też podziękować osobom, których nigdy wcześniej nie wymieniałem. Są to 
Tres Anderson i jego zespół, Bob i Phylis Weinbergowie, Rod Clark i jego ludzie 
- którym 
zawdzięczam znacznie więcej niż tylko sprzedaż książek - stworzyli bowiem 
atmosferę 
entuzjazmu i popierali nas od samego początku.
Jak zwykle dziękuję Jonathanowi Matsonowi i wszystkim z Harold Matson Company 
za znakomite doradztwo w interesach.
Najgłębsze zaś podziękowania należą się Kathlyn S. Starbuck, która bardzo mi 
pomogła wytrwać do końca. Nie mógłbym napisać tej książki bez Jej miłości, 
pomocy i 
mądrości.
Prolog
SPOTKANIE
Ghuda przeciągnął się leniwie.
Od drzwi gospody dobiegł go okrzyk kobiety:
- Wynoście mi się stąd zaraz!
Były najemnik siedział w fotelu, ustawionym na werandzie należącej do niego 
oberży, 
i przyglądał się swym leżącym na balustradzie stopom. Z tyłu dolatywały go 
zwyczajne 
odgłosy przedwieczornego ruchu. Podczas gdy zamożniejsi klienci zatrzymywali się 
w lepszych gospodach, położonych nad srebrzystymi plażami, oberża „Pod 
Zaśniedziałym 
Hełmem” miała starych zwolenników wśród woźniców, najemników, dostarczających 
żywność na miejskie targi wieśniaków i członków załogi miejscowego garnizonu.
- Mam wezwać straż miejską? - piekliła się kobieta za szynkwasem.
Ghuda był rosłym człowiekiem, którego żylaste mięśnie nie pokryły się warstwą 
tłuszczu dzięki fizycznej pracy przy prowadzeniu oberży - nie dopuścił też do 
tego, by 
zardzewiał oręż. Nie potrafiłby zresztą zliczyć okazji, kiedy musiał jednego czy 
dwu klientów 
wyrzucać za drzwi.
Z całego dnia najbardziej lubił wieczory, tuż przed kolacją. Siedząc w swoim 
fotelu, 
podziwiał zachód słońca w zatoce Elarial, i leniwie obserwował, jak rozżarzone 
niebo zaciąga 
się łagodnym błękitem, białe zaś budowle powlekają się odcieniami czerwieni i 
złota. Była to 
jedna z niewielu przyjemności, na jakie pozwalał sobie w swoim - skądinąd 
niełatwym i 
pozbawionym rozrywek - życiu. Wewnątrz rozległ się głośny łoskot i Ghuda 
postanowił, że 
jeszcze poczeka. Jego kobieta niewątpliwie go powiadomi, kiedy sytuacja dojrzeje 
do 
interwencji.
- Jazda mi stąd, ale już! Bijcie się na zewnątrz!
Ghuda sięgnął po jeden z dwu kordelasów, które stale nosił zatknięte za pas, i 
zaczął 
go czyścić, robiąc przy tym nieco roztargnioną i znudzoną minę. W głębi gospody 
rozległ się 
brzęk tłuczonych kufli. Zaraz potem rozwrzeszczała się jakaś dziewczyna, aż 
wreszcie 
najemnik usłyszał głuchy łoskot uderzeń.
Spojrzał na odbicie słońca w polerowanym ostrzu. Był człowiekiem niemal 
sześćdziesięcioletnim. Jego twarz poorana była siatką zmarszczek, których 
dorobił się 
podczas wielu lat ochraniania karawan, walk, znoszenia kaprysów pogody, 
pospiesznego 
zapychania żołądka kiepskim żarciem i tanim winem - nad całością zaś statecznego 
dziś 
oblicza oberżysty górował złamany nos. Często powtarzał, że niewiele rzeczy w 
życiu wyszło 
mu tak dobrze jak włosy - z których został mu tylko łysy czubek głowy i wieniec 
długich do 
ramion, siwych kędziorów nad uszami i na karku. Choć nikt nigdy nie nazwałby go 
urodziwym, miał w sobie spokojną godność, pewność siebie i szczerość, które 
sprawiały, że 
ludzie go lubili i darzyli zaufaniem.
Przenosząc wzrok na zatokę, przez chwilę sycił oczy widokiem srebrnych iskier 
słonecznego odblasku na błękitnych wodach i białych mew, które wrzeszcząc, 
nurkowały w 
poszukiwaniu jedzenia. Dzienny skwar odszedł już w niebyt i teraz dął chłodny, 
słony 
wietrzyk znad morza - Ghuda zaś przelotnie pomyślał, że niełatwo byłoby o lepsze 
życie dla 
kogoś o jego pozycji. Wtedy to właśnie zauważył, że ze słonecznego blasku 
wyłania się w 
perspektywie uliczki, ciągnąca uparcie ku oberży, jakaś niewysoka postać.
Początkowo była to tylko plamka na tle zachodzącego słońca, wkrótce jednak 
przybrała wyraźniejszy kształt. W sylwetce przybysza było coś, co wywołało za 
uszami 
byłego najemnika niemiłe świerzbienie. Ghuda osłonił oczy dłonią i przyjrzał mu 
się 
uważniej. Do oberży zbliżał się niewysoki, krzywonogi człowieczek w zakurzonej i 
spłowiałej, luźnej błękitnej szacie, odsłaniającej jego jedno ramię. Był 
Isalańczykiem, 
członkiem jednego z ludów zamieszkujących południe Wielkiego Kesh. Przez ramię 
przewiesił sobie dwudzielne biesagi, idąc zaś, opierał się na długim, sękatym 
kosturze.
Kiedy zbliżył się tak, że można już było rozpoznać rysy twarzy, najemnik stęknął 
ze 
zgrozą:
- Bogowie... wszyscy, byle nie on!
W głębi budynku rozległ się jękliwy wrzask wściekłości i Ghuda podniósł się z 
krzesła. Przybysz sięgnął do piersi i rozwiązał przedni worek biesagów. Wokół 
głowy 
nieznajomego kłębił się wieniec rzadkich kłaków, z sępiej zaś twarzy patrzyła na 
Ghudę para 
bystrych, ciemnych oczu. I nagle smagłoskóry przybysz uśmiechnął się szeroko, 
ukazując 
białe zęby. Nieznajomy sięgnął do worka i nieco zgrzytliwym, aż nazbyt dobrze 
znajomym 
Ghudzie głosem zapytał:
- Chcesz pomarańczę? - W przepastnego worka rzeczywiście wyjął dwa owoce.
Ghuda zręcznie złapał ciśnięty mu owoc.
- Nakor, skąd się tu wziąłeś, na Siedem Piekieł!
Nakor Isalańczyk, notoryczny oszust karciany i okazjonalny szalbierz, w pewnym 
znaczeniu tego słowa nietuzinkowy czarodziej, wedle oceny zaś Ghudy wariat i 
narwaniec 
jakich mało, był niegdysiejszym towarzyszem niegdysiejszych przygód 
niegdysiejszego 
najemnika. Przed dziewięciu laty, kiedy spotkali się przypadkowo, towarzyszyli w 
późniejszej podróży do stolicy Kesh pewnemu włóczędze, który namówił Ghudę na tę 
wędrówkę nie bez pewnych trudności. Podczas tej podróży musieli stawić czoło 
morderstwom, polityce i spiskowi. Włóczęga okazał się księciem Borrikiem z 
Królestwa 
Wysp, Ghuda zaś zarobił na tym przedsięwzięciu dostatecznie dużo, by nabyć od 
owdowiałej 
właścicielki oberżę z widokami na najpiękniejsze zachody słońca, jakie zdarzyło 
mu się 
oglądać w życiu. Tak czy owak, nigdy nie zamierzał wdawać się już w awantury, 
jakich 
doświadczył podczas tamtej podróży. Teraz z zamierającym sercem doznawał 
przeczucia, że 
jego postanowienie rozwiewa się jak poranne mgły w podmuchach rześkiej bryzy.
Krzywonogi tymczasem powiedział:
- Przyszedłem po ciebie, Ghuda.
Ghuda usiadł w fotelu i spojrzeniem pełnym nadziei powitał wylatujący przez 
drzwi 
oberży pusty kufel od piwa. Nakor jednak uchylił się zręcznie i dodał:
- Miewasz tu chyba niezłe bijatyki? Wozacy? Ghuda potrząsnął głową.
- Dziś nie ma gości. To tylko siedmiu chłopaków mojej baby. Rozrabiają jak 
zwykle 
w barze. - Wracając do polerowania sztyletu, Ghuda spytał: - Dokąd mnie 
zabierasz?
- Do Krondoru.
Ghuda na chwilę zamknął oczy. Jedyną osobą, którą obaj znali w Krondorze - a 
Ghuda znacznie bardziej ceniłby sobie tę znajomość, gdyby trwała krócej - był 
książę Borric.
- Nakor, życie, które tu pędzę, nie jest może najdoskonalsze, ale mnie w 
zupełności 
zadowala. Nigdzie się nie ruszam.
Mały człowieczek wgryzł się łapczywie w pomarańczę, żuł przez chwilę, wysysał 
soczysty kęs, po czym wypluł pestki. Potem otarł usta nadgarstkiem i spytał z 
przekąsem:
- To ma być szczyt twoich życiowych ambicji? - mówiąc to, wskazał dłonią ku 
otwartym drzwiom oberży, skąd dobiegał teraz głośny płacz jakiegoś berbecia, 
przewyższający swą siłą inne wrzaski, i brzęk tłuczonych naczyń.
- Może życie nie było dla mnie zbyt łaskawe - powiedział Ghuda - ale ostatnio 
rzadko 
ktoś próbuje mnie zabić; każdego dnia wiem, gdzie będę spał w nocy, dobrze jem i 
regularnie 
zażywam kąpieli. Dzieci zaś... - rozległ się kolejny wrzask podkreślany 
rytmicznym 
odgłosem klapsów. Ghuda spojrzał z ukosa na Nakora: - Może będę żałował tego 
pytania... 
ale po co nam jechać do Krondoru?
- Musimy zobaczyć się z pewnym człowiekiem - powiedział Nakor, siadając na 
poręczy werandy i zaczepiając jedną nogę o podtrzymujący ją słupek.
- Jedną rzecz muszę ci przyznać, Nakor. Nie zanudzasz człowieka zbędnymi 
szczegółami. Co to za człowiek?
- Nie mam pojęcia. Dowiemy się na miejscu.
- Kiedy widzieliśmy się ostatnio, miałeś wyjechać z Kesh i udać się na tę Wyspę 
Magów, do Stardock. Odziewałeś się w błękitną, pięknie tkaną szatę, dosiadałeś 
smolistego 
ogiera - a był to koń, za którego pustynny emir dałby roczny łup z grabieży 
karawan - i miałeś 
pełną sakwę złotych imperialnych dublonów.
- Koń najadł się mokrej trawy, dostał wzdęcia i zdechł - wzruszył ramionami 
Nakor. 
Przesunął palcami po brudnej, wyświechtanej błękitnej tunice. - Wspaniała 
opończa 
nieustannie o coś zaczepiała, więc ją w końcu wyrzuciłem. Została mi tylko ta 
szata... ale 
trochę się zużyła. Miała nieco za szerokie rękawy, więc je oddarłem. Była za 
długa i końce 
wlokły się po ziemi, no to przyciąłem poły sztyletem.
Ghuda łypnął okiem na niezbyt imponujący rezultat wysiłków Nakora.
- Powinieneś pójść z tym do krawca.
- A tam, za wiele z tym ambarasu. - Skierowawszy jedno oko w turkusowe niebo, na 
którym zachód barwił już pasma chmur czerwienią i szarością, dodał: - Wydałem w 
Stardock 
wszystkie pieniądze i zacząłem się tam nudzić. Postanowiłem udać się do 
Krondoru.
Ghuda poczuł, że wydarzenia zaczynają wymykać mu się spod kontroli:
- Nie mam przed sobą mapy, ale mógłbym przysiąc, że droga ze Stardock do 
Krondoru przez Elarial nie jest najkrótszym ze szlaków łączących te grody.
Nakor wzruszył ramionami.
- Musiałem cię odszukać. Wróciłem więc do Kesh. Powiedziałeś im, że osiedlisz 
się w 
Jandowae, pojechałem tam więc za tobą. Stamtąd skierowano mnie do Farafry, z 
Farafry do 
Draconi, potem udałem się za tobą do Caraly... i oto wreszcie jestem!
- Wygląda na to, iż rzeczywiście uparłeś się, żeby mnie znaleźć.
Nakor pochylił się do przodu i odezwał głosem, który Ghuda już u niego słyszał. 
Zrozumiał, że człowieczek chce mu powiedzieć coś ważnego.
- Ghuda... zbliżają się wielkie wydarzenia. Nie pytaj mnie, skąd wiem, nie mam 
pojęcia. Niekiedy po prostu zdarza mi się widzieć pewne rzeczy. Musisz udać się 
ze mną. 
Trzeba nam odwiedzić miejsca, w których było niewielu ludzi z Kesh. Bierz miecz, 
pakuj się 
i ruszaj ze mną. Jutro do Durbinu udaje się pewna karawana. Załatwiłem ci robotę 
strażnika; 
„karawaniarze” pamiętają jeszcze Ghudę Bule. W Durbinie zaokrętujemy się na 
statek do 
Krondoru. Trzeba nam się spieszyć.
- Dlaczego miałbym cię posłuchać? - spytał Ghuda. Nakor uśmiechnął się, a w jego 
głosie pojawił się znów ów charakterystyczny, na poły drwiący, na poły poważny 
ton:
- Bo się okropnie nudzisz... A może nie?
Ghuda przez chwilę nasłuchiwał głosu najmłodszego ze swoich przybranych dziatek, 
drącego się okropnie i klnącego w żywy kamień pozostałą szóstkę.
- No cóż... w istocie dzień jest podobny do dnia... - w tym momencie rozległ się 
krzyk 
jego kobiety, strofującej niesforne potomstwo - .. .i nie ma tu za wiele 
spokoju.
- Dalejże. Pożegnaj się z tą kobietą i ruszajmy.
Ghuda wstał, żywiąc mieszane uczucia - podobne do tych, których doznajemy, kiedy 
znienawidzony sąsiad utonie w naszej studni. Był jednocześnie zrezygnowany i 
przepełniało 
go podniecenie. Odwracając się ku frantowi, powiedział:
- Lepiej będzie, jak sam pójdziesz do karawanseraju i tam na mnie poczekasz. 
Muszę 
coś wyjaśnić mojej kobiecie.
- Ożeniłeś się? - Nakor wytrzeszczył oczy.
- No nie... ja tylko tak głupio wyglądam. Małżeństwo to jedna z tych spraw, w 
których 
nie osiągnęliśmy pełni porozumienia. ..
Nakor uśmiechnął się ze zrozumieniem.
- No to daj jej trochę złota - jeżeli ci jakieś zostało - powiedz, że wkrótce 
wrócisz... i 
zmiataj. Za miesiąc w tym krześle - i w jej łóżku - znajdziesz innego mężczyznę.
Ghuda przystanął na chwilę przy drzwiach, patrząc z osobliwym wyrazem twarzy na 
zachodzące słońce. Potem westchnął i mruknął:
- Będzie mi tego brakowało.
Isalańczyk, nie przestając się uśmiechać, zeskoczył z poręczy, podniósł biesagi 
i 
przełożył je sobie przez ramię.
- Ghuda, nad innymi morzami też zachodzi słońce. Przed nami wspaniałe widoki do 
podziwiania... i wielkie czyny. - Nie dodawszy już ani słowa, odwrócił się i 
ruszył ku miastu.
Ghuda wszedł do oberży, którą przez ostatnie siedem lat nazywał swoim domem, i 
przez głowę przemknęła mu przelotna myśl: Czy jeszcze kiedykolwiek ponownie 
przekroczę 
ten próg?
Rozdział 1
DECYZJA
Stojący na oku marynarz pokazał coś dłonią.
- Łódź na kursie!
- Co takiego? - wrzasnął zdumiony Amos Trask, admirał floty książęcej w 
Królewskiej Marynarce Krondoru.
Stojący obok admirała pilot portowy, który miał poprowadzić książęcy okręt 
flagowy 
ku pałacowej przystani, wrzasnął do swego pomocnika na dziobie:
- Każ im spływać!
Asystent pilota, ponury młodzian, odkrzyknął ku mostkowi:
- Wywiesili królewską banderę!
Amos Trask bezceremonialnie odepchnął pilota na bok. Był to mąż o beczkowatej 
piersi i byczym karku, który mimo swoich sześćdziesięciu lat ruszył ku dziobowi 
lekkim 
krokiem człowieka większą część życia spędzającego na morzu. Od ponad dwudziestu 
lat 
wprowadzał i wyprowadzał z tego portu flagowy statek Aruthy i mógłby to zrobić 
teraz z 
zawiązanymi oczami, przepisy wymagały jednak, by zostawiać to portowym pilotom. 
Amos 
nie cierpiał zdawania komendy nad statkiem komukolwiek - a już w szczególności 
nadętym i 
nie cierpianym przez resztę marynarskiej braci członkom Królewskiego Bractwa 
Pilotów. 
Admirał żywił silne przekonanie, że drugim z warunków koniecznych do zdobycia 
sobie 
miejsca w Bractwie był kłótliwy i nieprzystępny charakter. Pierwszym - choć nie 
wystarczającym - było wżenienie się w rodzinę niezwykle płodnego Zarządcy Portu.
Dotarłszy na dziób, spojrzał na rozciągającą się przed nim połać portu. I 
zmrużył 
oczy, gdy zobaczył, że niewielka, najwyżej piętnastostopowa łódź z żaglem 
usiłuje wejść do 
portu przed jego statkiem. Na maszcie łodzi powiewała kiepsko przymocowana 
bandera, 
będąca pomniejszoną wersją królewskiej bandery krondorskiej. Na pokładzie 
niewielkiej 
łodzi miotali się dwaj chłopcy - jeden rozpaczliwie usiłował zapanować nad 
rumplem i 
żaglem, drugi tkwił przy burcie z liną, gotów rzucić cumę, gdy tylko w jej 
zasięgu znajdzie 
się jakiś pachołek. Obaj zaśmiewali się do łez, uradowani wyścigiem.
- Nicholas! - ryknął Amos do chłopca przy burcie. - Ty bałwanie! Zaraz odetniemy 
ci 
wiatr! Zmiataj stąd! - Chłopiec przy sterze odwrócił się ku Amosowi i uśmiechnął 
zuchwale. - 
Powinienem był się domyślić! - sarknął Amos, zwracając się do pomocnika pilota. 
Do 
mocującego się zaś ze sterem ryknął: - Harry! Precz, ty kretynie! - Oglądając 
się wstecz, by 
sprawdzić, jak szybko załoga refuje żagle, zauważył: - Idziemy samym rozpędem 
prosto na 
molo. Nawet gdybyśmy chcieli, nie damy rady skręcić, bo nie ma tu miejsca. ..iż 
pewnością 
nie możemy się zatrzymać.
Wszystkie statki przybywające do Krondoru zarzucały kotwicę pośrodku portu, 
gdzie 
czekały na barki, które rozwoziły towary i pasażerów na przystanie. Amos był 
jedynym 
człowiekiem o dostatecznym autorytecie, który robił takie wrażenie na władzach 
portu, że 
pozwalały mu opuszczać żagle wedle uznania i przybijać do brzegu. Stary żeglarz 
był 
niezmiernie dumny z tego, iż zawsze dobijał na odległość wystarczającą na 
rzucenie cum i 
nigdy nie potrzebował holowników na wiosłach. Podczas ostatnich dziesięciu lat 
przybijał tu 
z setkę razy, nigdy przedtem jednak para zwariowanych dzieciaków nie pętała mu 
się przed 
bukszprytem. Patrząc na małą łódź, gwałtownie teraz zwalniającą, Amos spytał 
pomocnika 
pilota:
- Lawrence, zechciej mi powiedzieć, bo zżera mnie ciekawość... jakie to uczucie 
być 
człowiekiem na oku statku, który posłał na dno najmłodszego syna Księcia 
Krondoru?
Pomocnik pilota zbladł i odwrócił się ku łodzi. Energicznie, acz nieco 
piskliwie, 
zaczął wrzeszczeć na chłopców, by natychmiast zeszli z kursu.
Amos tymczasem, potrząsając głową, zajął się obserwacją rozgrywającej się niżej 
sceny. Musnął dłonią swą niemal łysą głowę i przygładził resztki włosów, kiedyś 
bujnych i 
kędzierzawych, dziś siwych, rzadkich i związanych nad karkiem w żeglarski 
warkocz. Przez 
chwilę usiłował się powstrzymać i w ogóle nie zwracać uwagi na to, co dzieje się 
przed 
dziobem, ale niedługo wytrzymał w obojętności. Odwróciwszy się, wychylił się za 
reling i w 
prawo, by zobaczyć, co dzieje się w dole. Nicholas napierał na wiosło, 
zaklinowawszy stopę o 
osadę masztu, a ściskanym kurczowo wiosłem usiłował odepchnąć łódź od kadłuba 
statku. Na 
twarzy chłopca malowało się przerażenie. Mimo wszystko krzyknął całkiem 
przytomnie:
- Harry! Skręć na lewą burtę!
Amos kiwnął głową. Rada była dobra, bo jeśli Harry dostatecznie skręciłby w 
lewo, 
mała łódka okrążyłaby idący teraz samym rozpędem statek, odbiłaby się od jego 
burty, może i 
poszłaby na dno, chłopcy jednak jakoś by się wykaraskali. Jeśli zaś zdryfują na 
sterburtę, łódź 
i jej pasażerowie zostaną zmiażdżeni pomiędzy palami pomostu i kadłubem statku.
- Książę wymusił pierwszeństwo - rzekł Lawrence.
- Ha! Jeżeli chcesz przez to powiedzieć, że pozwolił się wepchnąć na pomost, to 
zgoda! - Amos potrząsnął głową. - Składając dłonie w trąbkę, ryknął do sternika 
łodzi: - 
Harry! Ostro w lewo!
Jedyną odpowiedzią młodego giermka był radosny i dziki okrzyk wojenny - chłopak 
szarpał rumplem, usiłując utrzymać łódź na dziobie statku.
- To jak balansowanie piłeczką na ostrzu miecza - westchnął Amos. Znając 
szybkość 
statku i jego położenie, wiedział, że najwyższy już czas imać się cum. - Książę 
utrzymuje 
łódź na dziobie naszego statku - stęknął Lawrence. - Robi, co może, ale jakoś 
się trzyma.
- Gotuj cumy dziobowe! - ryknął Amos. - Gotuj cumy rufowe. - Żeglarze 
przygotowali liny, by rzucić je czekającym na nabrzeżu towarzyszom.
- Admirale! - kwiknął Lawrence.
- Lepiej nic nie mów! - Amos zamknął oczy.
- Admirale! Stracili kontrolę! Znosi ich na prawo!
- Powiedziałem, psia... żebyś się lepiej nie odzywał! - warknął Amos. Odwrócił 
się do 
pomocnika pilota, który słysząc odgłosy pękającego drewna i trzask łamanych 
klepek 
poszycia łódki, zrobił ze strachu rozbieżnego zeza. Odgłosom tonącej łódeczki 
towarzyszyły 
wrzaski marynarzy stojących na pomoście.
- To nie moja wina! - zakwilił Lawrence. Srebrnosiwą brodę Amosa rozdzielił 
poziomo nieprzyjemny uśmieszek.
- Owszem, i tak też poświadczę to w sądzie. Teraz każ rzucić cumy, albo 
wpakujesz 
nas na pomost! - Widząc, że jego uwaga nie wywołała żadnej reakcji u 
oszołomionego 
młodzieńca, ryknął na marynarzy: - Cumy dziobowe rzuć!
W sekundę później cumy poleciały ku czekającym niżej dłoniom. Statek stracił 
rozpęd, gdy zaś liny się napięły, znieruchomiał zupełnie.
- Zabezpieczyć cumy! - zawołał Trask. - Spuścić trap! Odwracając się ku 
pomostowi, 
spojrzał w dół, w kotłującą się pomiędzy pękatą burtą statku a palami pomostu 
wodę. Widząc 
wydobywające się spod wody pęcherze powietrza, zawołał do stojących na pomoście:
- Rzućcie jakąś linę tym dwóm idiotom, albo pójdą na dno! Kiedy zszedł ze 
statku, 
dwu mokrych młodzików wspinało się już na deski pomostu. Amos podszedł do nich i 
zmierzył obu surowym spojrzeniem.
Nicholas, najmłodszy syn Księcia Krondoru, stał lekko przechylony w prawo. Szewc 
podwyższył nieco obcas jego lewego buta, tak, by równoważył on deformację stopy 
młodzieńca, którą miał od narodzin. Pomijając tę niedoskonałość, Nicholas był 
dobrze 
zbudowanym szczupłym siedemnastolatkiem. Ostrymi, wyrazistymi rysami twarzy 
przypominał swego ojca, Aruthę, brak mu było jednak jego wytrwałości, choć mógł 
rywalizować z nim w szybkości ruchów i bystrości umysłu. Po matce odziedziczył 
jej 
łagodny charakter i uprzejme usposobienie. Oczy miał tej samej barwy, co ojciec, 
i w tej 
chwili malowało się w nich zakłopotanie.
Jego towarzysz zachowywał się zgoła inaczej. Henry, zwany na dworze Harrym - w 
odróżnieniu od swego ojca, earla Ludlandu (również Henry'ego) - uśmiechał się 
tak, jakby 
obaj właśnie spłatali komuś najpyszniejszego figla. Był chłopcem w tym samym 
wieku co 
książę, wyższym o głowę, miał zdrową, rumianą cerę i ecie rudą czuprynę - 
niektóre z 
młodszych dworek uważały go za urodziwego. Uwielbiał zabawy i nieraz pozwalał 
się 
porwać zamiłowaniu do niezwykłych przeżyć i przygód - a zdarzało się, że 
niekiedy 
przekraczał w tym miarę. Niejednokrotnie też wciągał w te - wykraczające poza 
granice 
zdrowego rozsądku - przedsięwzięcia Nicholasa. Teraz przesunął dłonią po mokrej 
czuprynie 
i wybuchnął śmiechem.
- Mogę wiedzieć, co cię tak bawi? - spytał Amos zwodniczo łagodnym tonem.
- Admirale... przykro mi z powodu tej szalupy - odparł giermek - ale gdybyś mógł 
zobaczyć gębę pomocnika pilota...
Amos zmarszczył brwi, ale nie zdołał ukryć uśmiechu.
- Widziałem. Rzecz w istocie godna pamięci. - Objąwszy Nicholasa ramionami, 
uściskał młodzika.
- Rad jestem, żeś wrócił, Amos. Szkoda, że nie zdążyłeś na Święto Letniego 
Przesilenia.
Odpychając księcia z udanym - i przesadnym - niesmakiem, Amos powiedział:
- Ha! Przemokłeś do nitki! Teraz, przed spotkaniem z twoim ojcem, trzeba mi się 
przebrać.
Wszyscy trzej ruszyli wzdłuż przystani ku pałacowi.
- Jakie przywozisz wieści? - spytał Nicholas.
- Wszędzie panuje spokój. Trwa morska wymiana handlowa pomiędzy Dalekim 
Wybrzeżem, Imperium Kesh, Queg i oczywiście przybywają statki z Wolnych Miast. 
To był 
spokojny rok.
- A już mieliśmy nadzieję na jakieś podniecające opowieści o przygodach - 
mruknął 
Harry lekko drwiącym tonem.
Amos trzepnął go po głowie z udaną złością.
- Dam ja ci przygody, ty wariacie. Coście sobie wyobrażali, tam na wodzie?
Harry potarł dłonią tył głowy i odpowiedział z urazą w głosie:
- Mieliśmy prawo pierwszeństwa!
- Prawo pierwszeństwa? Dobre sobie! - żachnął się Amos, jakby niełatwo mu było 
uwierzyć, że ktoś może być aż takim durniem. - Na otwartych wodach lub w 
rozległym 
porcie, gdzie jest sporo miejsca na zwrot... no... mógłbyś się spierać... ale 
żadne prawo nie 
zatrzyma trójmasztowca, który siłą rozpędu płynie prosto na ciebie i nijak nie 
można go 
zatrzymać! - Potrząsnął głową. - Prawo pierwszeństwa... akurat! - i spojrzawszy 
na Nicholasa, 
zapytał: - A w ogóle coście robili o tej porze w porcie? Myślałem, że w tym 
czasie masz 
lekcje.
- Prałat Graham naradza się z ojcem - wyjaśnił Nicholas.
- Popłynęliśmy więc sobie na ryby.
- I co, złapaliście coś?
- Największą rybę, jaką kiedykolwiek widziałeś, Admirale - roześmiał się Harry.
- No tak... teraz, kiedy ponownie znalazła się w wodzie, możesz tak mówić! - 
odpowiedział Amos.
- Nie złapaliśmy niczego godnego wzmianki - wyjaśnił Nicholas.
- Dobrze... idźcie i włóżcie coś suchego - poradził im Trask. - Ja też trochę 
się 
odświeżę i pójdę do waszego ojca.
- Zjesz z nami kolację? - spytał młody książę.
- Taką mam nadzieję.
- To dobrze. Babka jest w Krondorze.
- A... to przyjdę niechybnie - rozpromienił się Amos. Nicholas obdarzył Amosa na 
poły drwiącym uśmieszkiem, takim samym, jakim skwitowałby jego radość ojciec, i 
powiedział:
- Wiesz... chyba nikt nie dał się nabrać na to, że przypadkowo nachodzi ją 
chętka na 
odwiedziny u naszej matki... zawsze wtedy, kiedy ty tu przypływasz.
Amos tylko się uśmiechnął:
- Cóż poradzę na to, że jestem tak nieodparcie czarujący. - Trzepnąwszy lekko 
chłopców po plecach, poradził im: - Teraz zmiatajcie! Muszę zdać raport diukowi 
Geoffrey'owi, potem trzeba mi zmienić odzież na coś... odpowiedniejszego do 
kolacji z... 
twoim ojcem. - Mrugnął znacząco do Nicholasa i odszedł, pogwizdując jakąś 
melodyjkę.
Nicholas i Harry, którym mocno chlupało w butach, pobiegli żwawo do książęcych 
komnat. Harry zajmował niewielki pokoik obok apartamentów księcia, jako że był 
książęcym 
giermkiem.
Blanki książęcego pałacu górowały nad portem, ponieważ w nie tak znowu odległej 
przeszłości pałac był silnie umocnionym punktem obronnym nad Morzem Goryczy. Od 
reszty 
portu doki królewskie oddzielała otwarta przestrzeń i niezbyt rozległa plaża, 
którą kiedyś 
zamykały mury pałacu. Nicholas i Harry przebiegli szybko przez piasek i zbliżyli 
się do 
pałacu od strony wody.
Pałac wznosił się majestatycznie na szczycie wzgórza i jego budowle rysowały się 
teraz wyraźnie na tle nieba. Składał się on z kilkunastu budynków, 
przylegających do starej 
twierdzy, która pozostała sercem kompleksu. Podczas ostatnich stuleci dobudowano 
do niej 
kilka wież i iglic, które sięgały wyżej, ta jednak zachowała swój charakter - 
jak czujne, 
nieufne oko starego weterana przypominała swym wyglądem dni, kiedy świat nie był 
tak 
bezpieczny, jak obecnie.
Nicholas i Harry pchnęli starą metalową furtę, która umożliwiała łatwy dostęp do 
portu pracownikom zamkowych kuchni. Towarzyszące im dotąd zapachy ryb, słonej 
wody i 
smoły ustąpiły miejsca bardziej apetycznym woniom i aromatom kuchni. Chłopcy 
szybko 
przebiegli obok pralni i piekarni, przemknęli przez niewielki ogród warzywny i, 
zbiegłszy po 
kamiennych stopniach, zanurkowali pomiędzy chatki służby.
Wreszcie zbliżyli się do używanych przez służbę wejść na książęce pokoje - nie 
pragnęli w tej chwili natknąć się na któregoś ze znaczniejszych dworzan, lub - 
uchrońcie 
bogowie! - na samego Księcia Aruthę.
Nicholas otworzył drzwi w tej samej chwili, w której z drugiej strony weszły w 
nie 
dwie hoże dziewki, niosące naręcza pałacowej bielizny do pralni. Młody książę 
grzecznie 
ustąpił na bok - choć pozycja na dworze dawała mu pierwszeństwo w przejściu 
niemal przed 
wszystkimi - ze względu na niesiony przez nie ciężar. Harry wyszczerzył zęby do 
obu 
dziewek - starszych od niego zaledwie o kilka lat - częstując je swoją wersją 
uwodzicielskiego uśmiechu. Jedna zachichotała, druga spojrzała nań tak, jak 
zwykle patrzy 
się na szczura w spiżarni.
Obie dziewki pospieszyły dalej - świadome wrażenia, jakie zrobiły na 
niedoświadczonych młodzikach; Harry zaś uśmiechnął się jak basza w haremie i 
powiedział:
- Ona mnie pragnie.
Nicholas popchnął go w plecy, tak, że ten niemal wywrócił się w progu, i 
skwitował 
zarozumialstwo przyjaciela:
- Mniej więcej tak samo, jak pragnie zapaść na ostrą biegunkę. Śnij dalej...
Biegli już schodami w górę.
- Nie, ona naprawdę ma na mnie chrapkę. Ukrywa to, aleja wiem swoje - wysapał 
Harry.
- Oto Harry, pogromca niewieścich serc! - mruknął Nicholas. - Strzeż swoich 
dziewic, 
nieszczęsny Krondorze!
Korytarz, którym szli, tylko w południe jasno oświetlały promienie słońca - 
teraz 
przejście było dość mroczne. Dotarłszy do końca, skręcili ku schodom, te zaś 
wywiodły ich z 
kwater służby do apartamentów rodziny królewskiej. Na szczycie schodów otworzyli 
drzwi i 
ostrożnie zerknęli na drugą stronę. Nie ujrzeli żadnej z ważnych dworskich 
osobistości. 
Szybko więc pobiegli ku drzwiom umieszczonym w połowie korytarza. Po drodze 
minęli 
zwierciadło.
- Całe szczęście, że nie natknęliśmy się na ojca - mruknął Nicholas, zerknąwszy 
pospiesznie na swoje odbicie.
Trafili do prywatnych komnat młodego księcia. Składały się na nie dwie rozległe 
alkowy z ogromnymi szafami i oddzielną wygódką, dzięki której nie musiał 
opuszczać swych 
pokoi, gdy chciał sobie ulżyć. Młodzieniec szybko zdjął z siebie wilgotne szaty 
i zaczął 
wycierać się sporym ręcznikiem. Odwróciwszy się spojrzał w ogromne lustro - 
niesłychany 
zbytek w komnatach prywatnych - wykonane z posrebrzanego szkła importowanego z 
Kesh. 
Ciało Nicholasa było ciałem chłopca, wkraczającego właśnie w wiek męski, młody 
książę nie 
bez pewnej dumy spojrzał więc na swą szeroką, porośniętą ciemnym włosem pierś i 
bary. Ale 
jego twarz - którą musiał już codziennie golić - była jeszcze twarzą młodzika. 
Brak w niej 
było męskiej twardości i stanowczości - tych zaś mógł jej przydać jedynie czas.
Skończywszy wycieranie, spojrzał na prawą nogę - co czynił zresztą każdego dnia. 
Dobrze i prawidłowo uformowana kończyna przechodziła w niekształtną stopę, z 
której 
zamiast palców wyrastały poskręcane wałeczki mięśni i kości. Od pierwszych chwil 
jego 
życia zajmowali się nią liczni magowie i medycy, stopa jednak oparła się 
wszelkim kuracjom. 
Była równie wrażliwa na dotyk i ból jak prawa, Nicholas miał z nią jednak 
trudności - ścięgna 
nieprawidłowo przyrośnięte do zniekształconych kości nie pozwalały na 
wykonywanie zadań, 
jakie przeznaczyła im natura. Jak większość ludzi skazanych na wieczną ułomność, 
Nicholas 
kompensował ją sobie, nie zwracając na nią niemal uwagi. Chodził, nieznacznie 
tylko 
utykając, i mimo kalectwa był świetnym szermierzem - niemal dorównywał ojcu, 
zaliczanemu do pierwszych wśród fechmistrzów Zachodnich Dziedzin. Zamkowy Mistrz 
Szermierki uważał, że Nicholas był już znacznie lepszym zawodnikiem, niż starsi 
bracia w 
jego wieku. Dobrze też tańczył, czego wymagała jego pozycja społeczna - był w 
końcu synem 
władcy Zachodnich Dziedzin - nie umiał jednak pozbyć się okropnego uczucia, że 
jest kimś 
gorszym, i nie dorasta do stawianych przed nim zadań.
Wyrósł na chłopca łagodnego, przekładającego ciszę komnat ojcowskiej biblioteki 
nad 
hałaśliwą aktywność właściwą chłopcom w jego wieku. Był jednak doskonałym 
pływakiem, 
świetnie się sprawiał na końskim grzbiecie i z łukiem - całe życie jednak czuł, 
że ustępuje 
swoim rówieśnikom. Dość często popadał w posępne nastroje, wywołane dręczącym 
go, a nie 
dającym się ująć w słowa poczuciem winy. W towarzystwie umiał się śmiać, jego 
żarty był 
równie celne - a często celniejsze - niż kpiny innych chłopaków, zostawiony 
jednak samemu 
sobie nieuchronnie popadał w przygnębienie. Tak było, dopóki - rok temu - do 
Krondoru nie 
przybył Harry.
Myśląc o tym wszystkim podczas wciągania na grzbiet suchych szat, rozbawiony 
wspomnieniami Nicholas potrząsnął głową. Zostawszy giermkiem młodego księcia, 
Harry 
dość bezceremonialnie wtargnął w jego samotność, raz za razem wciągając 
towarzysza w 
jakieś idiotyczne przedsięwzięcia i awantury. Od chwili przybycia na dwór 
młodszego syna 
Earla Ludlandu życie Nicholasa stało się znacznie barwniejsze i pełniejsze. 
Pozycja społeczna 
- a także dwu zadziornych braci - wykształciły w Harrym wojowniczość i dążenie 
do 
dominacji, które powodowały, że często zapominał o różnicy, jaka dzieliła go od 
syna Księcia 
Krondoru. Nicholas niekiedy musiał uciekać się do wydawania rozkazów - i dopiero 
wtedy 
Harry raczył przypominać sobie, że młody książę nie jest bratem, po którym 
należy 
spodziewać się posłuszeństwa. Wziąwszy pod uwagę władczy charakter chłopaka, 
książęcy 
dwór był chyba jedynym miejscem, gdzie mógł go posłać ojciec w nadziei, że 
utemperują tam 
niedoszłego - ale już nieźle się zapowiadającego - tyrana.
Nicholas bezwiednie przesunął dłoń po swych jeszcze wilgotnych, długich, 
przyciętych na wprowadzoną przez jego ojca modę włosach. Zaraz też zaczął 
wycierać je 
energicznie ręcznikiem i układać, starając się nadać im przyzwoity wygląd. 
Zazdrościł 
Harry'emu jego gęstych, czerwonych i krótko przyciętych kędziorów. Przy takich, 
jak ta, 
okazjach, giermek zazwyczaj obywał się szybkim wytarciem czupryny i kilkoma 
machnięciami grzebienia.
Obejrzawszy się w lustrze, młody książę uznał wreszcie, że wygląda tak 
przyzwoicie, 
jak tylko można w danych okolicznościach - i wyszedł z komnaty. Na korytarzu 
znalazł 
czekającego już nań Harry'ego, który, nie tracąc czasu na jałowe gadki, usiłował 
skraść całusa 
kolejnej, tym razem starszej odeń o kilka lat służącej, przechodzącej tędy z 
jakimś posłaniem.
Harry odział się w zieleń i brąz - barwy sług pałacowych, co w praktyce stawiało 
go w 
szeregach Królewskich Paziów. Niesfornego młodzika jednak już po kilku 
tygodniach 
przebywania w pałacu przydzielono Nicholasowi. Starsi bracia młodego księcia, 
Borric i 
Erland, przed pięciu laty zostali wysłani na dwór królewski do Rillanonu - gdzie 
Borric miał 
się przygotować do dnia, w którym włoży na swe skronie koronę Królestwa Wysp. 
Jedyny 
syn króla Lyama utonął przed piętnastu laty i królewscy bracia zdecydowali, że 
jeśli Arutha 
przeżyje brata, tron przypadnie Borricowi. Elena, siostra Nicholasa, cieszyła 
się szczęśliwym 
małżeństwem z synem Diuka Ran. Zanim więc do Krondoru przybył Harry, w pałacu 
brakowało zupełnie młodych ludzi w odpowiednim dla książątka wieku i pozycji 
społecznej.
Nicholas przez chwilę stał nieruchomo, w końcu jednak nie wytrzymał i chrząknął 
głośno, co speszyło Harry'ego na tyle, że służąca zdołała wreszcie wyrwać się z 
jego 
uścisków. Zdążyła jeszcze uśmiechnąć się do księcia z wdzięcznością, ukłonić 
nisko i 
pomknęła do swoich obowiązków.
Młody książę przez chwilę patrzył w stronę, gdzie za zakrętem zniknęła służąca.
- Harry, nie powinieneś wykorzystywać swojej pozycji do nagabywania służebnych 
dziewek.
- Ona nie narzekała... - zaczął usprawiedliwiać się Harry.
- Mości giermku - uciął Nicholas - to nie była przyjacielska propozycja, to był 
rozkaz.
Nicholas nader rzadko podkreślał dzielącą ich różnicę społeczną, kiedy jednak to 
robił, Harry wiedział, że lepiej się nie sprzeciwiać. W takich chwilach młody 
książę do 
złudzenia przypominał swego ojca i bynajmniej nie żartował. Giermek wzruszył 
ramionami.
- Ha! Do kolacji mamy przynajmniej godzinę. Co robimy?
- Myślę, że trzeba nam wykoncypować jakąś historię.
- Jaką znowu historię?
- Taką, która wyjaśni ojcu, dlaczego nasza łódź pływa do góry dnem pośrodku 
królewskiego portu.
Harry spojrzał na Nicholasa z uśmiechem, charakterystycznym dla ludzi, żywiących 
niezachwiane zaufanie do własnej pomysłowości.
- Coś wymyślę.
- Nie zauważyliście ich? - spytał Książę Krondoru, patrząc surowo na swego syna 
i 
stojącego obok giermka z Ludlandu. - Jak, u licha, można nie zauważyć 
największej 
krondorskiej fregaty, odległej o zaledwie sto kroków? - Arutha, brat Króla Wysp 
i pierwszy 
po Królu najbardziej wpływowy człowiek w Królestwie, patrzył na obu młodzików z 
dezaprobatą - to spojrzenie obaj znali aż za dobrze. Arutha był dość skrytym 
człowiekiem i, 
sprawując władzę, rzadko okazywał emocje, ci jednak, którzy znali go bliżej, 
dawno już 
nauczyli się odczytywać nastroje Księcia z nieznacznych zmian wyrazu twarzy i 
sylwetki. 
Wszystko zaś wskazywało na to, że w chwili obecnej władca Krondoru był daleki od 
rozbawienia.
Nicholas łypnął okiem na współwinnego.
- Świetna historyjka, Harry - syknął cierpko. - Na pewno spędziłeś mnóstwo 
czasu, by 
wymyślić coś równie przekonującego.
Tymczasem Arutha odwrócił się ku żonie - na jej twarzy malowała się dezaprobata 
ustępująca już rezygnacji. Księżna Anita mierzyła syna spojrzeniem, w którym 
potępienie 
mieszało się z rozbawieniem. Zirytował ją niemądry postępek syna, ale zuchwała - 
pozbawiona zupełnie cech artyzmu - pretensja Harry'ego do niewinności mocno ją 
rozśmieszyła. Choć księżna miała przeszło czterdzieści zim, nadal potrafiła 
roześmiać się jak 
młodziutka dziewczyna - teraz zaś z trudem tłumiła ogarniającą ją wesołość. 
Czerwone włosy 
Anity naznaczyło już kilka pasm siwizny, lata trosk w służbie narodowi zostawiły 
też po 
sobie ślady w postaci paru zmarszczek na jej nieco piegowatej twarzy - ale oczy 
księżnej 
zostały bystre i czujne. Teraz uważnie i dość krytycznie mierzyła nimi swojego 
syna.
Kolacja miała być na poły prywatna, zaproszeniami zaszczycono jedynie kilku 
dworaków. Arutha wolał unikać pompatyczności tak często, jak tylko było to 
możliwe, i 
rygorom etykiety poddawał się dopiero pod naciskiem okoliczności. Przy długim 
stole w 
przeznaczonych na książęce apartamenty komnatach mogło bez trudu pomieścić się 
jeszcze 
kilkunastu ludzi. W wielkiej pałacowej sali biesiadnej rozwieszono liczne, 
zdobyte podczas 
toczonych przez państwa Zachodnich Dziedzin wojen, trofea wojenne i królewskie 
oraz 
książęce proporce. Rodzinna jadalnia pozbawiona jednak była pretensjonalnych 
łupów - 
ozdobiono ją portretami przodków i kilkoma niezwykle pięknymi pejzażami.
Na honorowym miejscu przy stole siedział Arutha, z Anitą u prawego boku. 
Geoffrey, 
Diuk Krondoru, pierwszy minister Aruthy tkwił na swoim miejscu po lewicy władcy 
- był to 
spokojny, uprzejmy człowiek, lubiany i szanowany przez podwładnych; zdolny 
administrator. 
Przybył do Krondoru przed osiemnastu laty, a od dziesięciu piastował obecne 
stanowisko.
Obok niego usadowił się prałat Graham, biskup Zakonu Dali, Tarcza Słabych i 
jeden z 
doradców Aruthy. Łagodny, acz stanowczy jako nauczyciel i wychowawca, prałat 
zapewniał, 
że Nicholas - jak przedtem jego bracia - wyrośnie na człowieka wszechstronnie 
wykształconego, wiedzącego równie wiele o sztuce, literaturze, muzyce i 
dramacie, co o 
ekonomi, historii i rzemiośle wojennym. Siedział teraz obok Nicholasa i 
Harry'ego, wyrazem 
twarzy dając do zrozumienia, że nie uważa ich porannej wycieczki za coś, czym 
można by się 
choć lekko ubawić. Poproszono go o udział w dzisiejszym posiedzeniu Rady, 
zwolnił rano 
chłopców z lekcji, spodziewał się jednak, że ci zajmą się pogłębianiem wiedzy, 
nie zaś 
rozbijaniem łodzi o wojenne okręty w porcie.
Naprzeciwko młodzików zasiedli matka Anity i Amos Trask. Admirał i księżna 
Alicja 
zaprzyjaźnili się bardzo w przeszłości, dworscy zaś plotkarze upierali się, że 
ich znajomość 
przekroczyła poza zwykły flirt. Alicja, wciąż urodziwa niewiasta w wieku 
zbliżonym do 
admiralskiego, rozkwitała pod jego pełnym zachwytu wzrokiem. Siedzącym przy 
stole łatwo 
było zauważyć rodzinne podobieństwo pomiędzy Anitą i Alicją - choć niegdyś 
płomienne 
włosy Alicji pojaśniały już od srebrzystych smug i na jej twarzy widać było 
wyraźnie 
zmarszczki, jakimi naznaczył ją wiek. Kiedy Amos szepnął jej jednak do ucha 
jakiś żart, 
twarz księżnej wdowy stanęła w pąsach, w jej oczach zaś pojawił się błysk. 
Przypominała 
teraz staremu żeglarzowi młodziutką, powabną dziewczynę.
Szepcząc coś do ucha wdowie, Amos delikatnie uścisnął ją za rękę, Alicja zaś 
zaśmiała się perliście, osłaniając twarz chusteczką. Na widok rozbawienia matki 
uśmiechnęła 
się z kolei Anita, pamiętała bowiem dobrze, jak bardzo rozpaczała jej matka po 
śmierci męża 
- dopóki na dworze Krondoru, po zakończeniu Wojny Światów, nie pojawił się Amos. 
Księżna z radością obserwowała rozbawienie matki - żaden mężczyzna nie potrafił 
rozbawić 
Alicji tak, jak Amos.
Na lewo od admirała zasiadł William, Konetabl Krondoru i kuzyn rodziny 
królewskiej 
- choć pokrewieństwo było czysto tytularne. Kuzyn Willie, jak zwali go wszyscy w 
rodzinie, 
mrugnął porozumiewawczo do chłopaków. Służył w pałacu od ponad dwudziestu lat, 
podczas 
których na wszelkie sposoby starał się łagodzić gniew, jaki w księciu Krondoru 
budziły 
niektóre postępki Nicholasa, przedtem zaś jego braci - Borrica i Erlanda. 
Ostatnio gniew 
Aruthy coraz częściej skupiał się na Nicholasie. Sięgając po kromkę chleba, 
William zwrócił 
się do Harry'ego:
- Doskonałe wytłumaczenie, giermku. Ma i tę zaletę, że nie wymaga obciążania 
pamięci szczegółami.
Nicholas usiłował przybrać skruszoną minę, nie bardzo mu się to jednak udało. 
Aby 
powstrzymać wzbierający w gardle wybuch śmiechu, ze stojącego przed nim talerza 
szybko 
wziął kawałek jagnięcia i wetknął sobie mięso do ust. Kątem oka spostrzegł, że 
Harry skrył 
uśmiech za pucharem wina.
- Musimy wymyślić jakąś karę dla tych dwu drapichrustów - odezwał się Arutha. - 
Ma 
to być coś, co każe wam się zastanowić nad wartością łodzi... i waszych własnych 
karków.
Zza pucharu Harry uśmiechnął się porozumiewawczo do Nicholasa - obaj wiedzieli, 
iż 
jest szansa, że w natłoku bieżących spraw Arutha zapomni o obiecanej karze.
Książęcy dwór w Krondorze ruchliwością i ważnością załatwianych spraw niewiele 
tylko ustępował królewskiemu. Jako oddzielny region, Zachód był skutecznie i 
sprężyście 
zarządzany z Krondoru, z Rillanonu zaś przychodziły jedynie ogólne wskazówki, 
dotyczące 
całości polityki Królestwa. W ciągu jednego dnia Arutha przyjmował przynajmniej 
tuzin 
znacznych panów, kupców i przedsiębiorców, przeglądał zaś tyleż samo dokumentów, 
podejmował też wszystkie ważniejsze decyzje dotyczące Księstwa.
Do komnaty godnie wkroczył chłopiec w pałacowej, purpurowozłotej liberii i 
zatrzymał się u boku Mistrza Ceremonii, Barona Jerome'a. Szepnął coś do ucha 
Baronowi, 
który z kolei przekazał wieści Anicie.
- Sire, u bram pałacu pojawiło się dwu ludzi, którzy domagają się, byś ich 
przyjął.
Arutha domyślił się, że nie są to zwykli interesanci - w przeciwnym razie 
gwardziści 
przy bramie nie przekazaliby ich w ręce Książęcego Stewarda, który z kolei nie 
niepokoiłby 
Księcia.
- Co to za jedni? - spytał.
- Twierdzą, że są przyjaciółmi księcia Borrica. Brwi Aruthy uniosły się lekko.
- Przyjaciele Borrica? - spojrzawszy na żonę, zadał następne pytanie: - Wyjawili 
jakieś 
imiona?
- Owszem - przyznał Mistrz Ceremonii. - Twierdzą, że nazywają się Ghuda Bule i 
Nakor Isalańczyk. - Jerome, dla którego godność i ostentacja znaczyły więcej niż 
woda i 
powietrze, wypowiadając następne zdanie, nadał mu ledwie uchwytny odcień 
dezaprobaty. - 
Obaj pochodzą z Kesh, Sire.
Arutha ciągle jeszcze szukał w pamięci obu imion, Nicholas jednak połapał się 
pierwszy:
- Ojcze! To ci dwaj, którzy pomogli Borricowi, kiedy wpadł w łapy durbińskich 
handlarzy niewolnikami. Pamiętasz chyba tę historię, opowiadał nam o nich!
Arutha zamrugał oczami i nagle przypomniał sobie wszystko.
- A... oczywiście. - Zwracając się zaś do Jerome'a, polecił: - Wprowadźcie ich 
natychmiast.
Jerome skinął dłonią paziowi, by ten zaniósł polecenie do bram pałacu. Harry 
tymczasem zaczął wypytywać Nicholasa: - Co to za historia z handlarzami 
niewolników?
- To długa opowieść - odparł Nicholas. - W kilku słowach rzecz miała się tak... 
Dziewięć lat temu mój brat został wysłany z dyplomatyczną misją do Kesh. W 
drodze zostali 
napadnięci przez pustynnych opryszków, którzy nie mieli pojęcia, że wpadł im w 
łapy 
członek rodziny władającej Wyspami. Borric zdołał im jednak zbiec i jakoś dotarł 
na dwór 
Imperatorowej... potem zresztą uratował jej życie. Ci dwaj zaś cały czas mu 
pomagali.
Wszyscy patrzyli teraz na drzwi, w których po chwili pojawił się paź, prowadzący 
parę brudnych i obszarpanych mężczyzn. Wyższy wyglądał na wojownika - miał na 
sobie 
lekki pancerz z grubo wyprawionej skóry i pogięty hełm. Zza pleców wystawała mu 
rękojeść 
dwuręcznego miecza, za pas zaś zatknął dwa kordelasy. Jego towarzysz był 
niewysokim, 
krzywonogim człowieczkiem, który niemal z dziecinnym zachwytem spoglądał na 
otaczający 
go przepych. Uśmiech nieznajomego miał w sobie coś dziecinnie ujmującego - choć 
wedle 
żadnych kryteriów przybysza nie można byłoby nazwać przystojnym.
Obaj podeszli do stołu i skłonili się: wojownik nieco sztywno i z godnością, 
niższy zaś 
przybysz niedbale - choć nie było w tym żadnej obrazy.
- Witajcie - powiedział Arutha, wstając z miejsca. Nakor, zapomniawszy o 
wszystkim, 
gapił się na ściany, obrazy i portrety, po chwili więc przeciągającego się 
milczenia głos zabrał 
Ghuda:
- Wasza Książęca Mość, wybacz, że cię niepokoimy, ale on... - wskazał kciukiem 
na 
zezującego we wszystkie strony Nakora - ... się... eee... upierał. - Mówił z 
wyraźnie 
słyszalnym keshajskim akcentem i powoli.
- Nie żywię urazy - odparł Arutha.
W tejże chwili Nakor nareszcie dostrzegł księcia. Przez chwilę uważnie 
przyglądał się 
Anicie i wreszcie zakonkludował.
- Borric nie jest do ciebie podobny.
Arutha zamrugał oczami wobec okazanego mu właśnie braku szacunku... nie był też 
przyzwyczajony do takiej bezpośredniości, kiwnął jednak tylko głową. Nakor 
tymczasem 
przeniósł wzrok na Anitę i jego smagła gęba pękła w uśmiechu, ukazującym niemal 
wszystkie, krzywo rosnące, ale niezwykle białe zęby. Wyglądał teraz jeszcze 
bardziej 
zabawnie, niż przed chwilą.
- Ale ty musisz być jego matką. Widzę spore podobieństwo. Księżno, jesteś bardzo 
urodziwa.
Anita roześmiała się i filuternie spojrzała na męża.
- Dzięki ci, panie.
Przybysz machnął niedbale dłonią.
- Mów mi Nakor. Kiedyś byłem znany jako Nakor Błękitny Jeździec, ale mój koń 
zdechł. - Rozejrzawszy się po komnacie, utkwił wzrok w twarzy Nicholasa. Przesta 
się 
uśmiechać i przez chwilę badał wzrokiem młodzika. Wpatrywał się weń tak długo, 
aż 
sytuacja zaczęła stawać się niezręczna... i nagle ponownie się uśmiechnął.
- Ten tu też jest podobny do ciebie!
Na tak niesłychane zuchwalstwo Anicie zabrakło niemal języka w gębie, zdołał 
jednak 
zadać pytanie:
- Czy można spytać, co was tu sprowadza? Oczywiście... jesteśmy wam radzi... 
oddaliście wielkie usługi Królestwu i mojemu synowi... ale to było przed 
dziewięciu laty.
- Sire, dużo bym dał za to, by móc ci odpowiedzieć! - wypalił nagle Ghuda. - 
Ponad 
miesiąc czasu przebywam w towarzystwie tego półgłówka i wszystko, co udało mi 
się z niego 
wydusić, sprowadza się do tego, że musimy zobaczyć się z tobą, panie, potem zaś 
trzeba nam 
się udać w następną podróż. - Ghuda wytrzymał jeszcze chwilę napiętej ciszy i 
dodał ze 
skruchą: - Przykro mi, Wasza Książęca Mość. Nie powinienem był tu przychodzić.
Arutha dostrzegł skrępowanie starego woja.
- Ależ skądże... to mnie jest przykro. - Spostrzegłszy, że obaj przybysze 
prezentują się 
nie najlepiej, dodał: - Czekajże! Obu wam należy się wypoczynek. Każę 
przygotować 
komnaty, kąpiel i czyste łoża. Znajdzie się też dla was odzież na zmianę. 
Rankiem zaś 
zobaczymy, co możemy dla was zrobić w misji, jakiej się podjęliście.
Ghuda zasalutował niezręcznie, nie był bowiem pewien, z jakim spotka się 
przyjęciem.
- Jedliście coś? - dopytywał się dalej Arutha. Ujrzawszy, że Ghuda pożądliwie 
łypie 
okiem na obficie zastawione stoły, polecił krótko: - Siadajcie, ot, tam! - i 
wskazał im puste 
miejsca za krzesłem Konetabla Williama.
Wzmianka o jedzeniu wyrwała Nakora z jego transu i mały szelma bezceremonialnie 
ruszył we wskazanym mu kierunku. Poczekał chwilę, aż sługa rozłoży przed nim 
mięsiwo i 
wino, po czym rzucił się na półmiski jak człowiek, któremu przed chwilą jeszcze 
zaglądała w 
oczy śmierć głodowa.
Ghuda okazał nieco lepsze maniery. Widać jednak było, że nie czuje się najlepiej 
w 
towarzystwie wielmożów. Amos odezwał się w jakimś dziwacznym języku i Isalańczyk 
wybuchnął śmiechem.
- Masz fatalny akcent - skwitował w mowie Krondoru. - Ale żart był przedni.
Teraz roześmiał się Amos.
- Myślałem, że nieźle znam isalański - zwrócił się do pozostałych członków 
towarzystwa, wzruszając ramionami. - No, ale minęło już ponad trzydzieści lat od 
czasu, jak 
odwiedzałem Shing Lai... i język chyba trochę mi zardzewiał. - Z tymi słowy znów 
odwrócił 
się ku księżnej wdowie.
Arutha usiadł i na chwilę pogrążył się we własnych myślach. Przybycie tych dwu 
dziwacznych gości - starego, znużonego wojownika i zabawnego jegomościa, o 
których 
opowiadali mu synowie - wzbudziło w nim jakiś niepokój. Poczuł się tak, jakby 
gdzieś 
niedaleko ktoś otworzył okno i w komnacie zrobiło się chłodniej. Przeczucie? 
Próbował się z 
niego otrząsnąć. Ale bez powodzenia. Skinął więc na sługę, by zabrał jego 
talerze - Książę 
Krondoru nagle stracił apetyt.
Po kolacji Arutha postanowił wyjść na balkon, z którego roztaczał się widok na 
port. 
Za zamkniętymi drzwiami służba pospiesznie przygotowywała apartamenty gościnne. 
Obok 
władcy przystanął Amos Trask i obaj przez chwilę wpatrywali się w niezbyt 
odległe światła 
portu.
- Chciałeś mnie widzieć, Arutha?
- Owszem. - Książę odwrócił się ku rozmówcy. - Potrzebna mi twoja rada.
- Pytaj.
- Co jest z Nicholasem?
Wyraz twarzy Amosa świadczył dowodnie, że admirał nie pojął pytania.
- Nie bardzo rozumiem, w czym rzecz...
- Nie zachowuje się tak, jak inni chłopcy w jego wieku.
- Stopa?
- Nie sądzę. Jest w nim przesadna...
- ...ostrożność - dokończył Amos.
- Nie inaczej. Właśnie dlatego nie będę się upierał przy tym, by on i Harry 
ponieśli 
konsekwencje porannego wyczynu. To jeden z niewielu momentów, w których ujrzałem 
Nicholasa podejmującego jakiekolwiek ryzyko.
Amos westchnął i oparł się o balustradę.
- Nie zastanawiałem się nad tym, mój Książę. Nicky to dobry chłopak, nie tak 
zuchwały ... i nie sprawia nam tylu kłopotów, co tamta dwójka łapserdaków w jego 
wieku.
- W istocie. Borric i Erland tak dali się nam we znaki, że z radością powitałem 
powściągliwość Nicholasa. Teraz jednak widzę, że przeradza się ona w unikanie 
podejmowania decyzji... i nadmierną ostrożność. A to niebezpieczne cechy u 
władcy.
- Arutha, obaj bywaliśmy w opałach i niejedno przeszliśmy razem. Znam cię... ile 
to 
już będzie? Dwadzieścia pięć lat, dobrze mówię? Najbardziej troskasz się o tych, 
których 
kochasz. Nicky to dobry chłopak i wyrośnie na godnego mężczyznę.
- Tego właśnie nie jestem pewien - usłyszał żeglarz zaskakującą odpowiedź. - Nie 
ma 
w nim krzty podłości, nie jest też małostkowy, ale z powodu nadmiernej 
ostrożności można 
równie łatwo popełnić błąd, jak szafując nadmierną odwagą i brawurą... a 
Nicholas jest 
zawsze ostrożny. W przyszłości zaś stanie się ważną dla nas osobą.
- Kolejne małżeństwo polityczne?
- Owszem - skinął głową Arutha. - Ni mniej, ni więcej. Imperator Diagai dał nam 
do 
zrozumienia, że możliwe jest dalsze zacieśnienie więzów z Królestwem. Małżeństwo 
Borrica 
z księżniczką Yasminą było krokiem we właściwym kierunku, ludy pustyni są jednak 
w Kesh 
wasalami. Diagai uważa, że nadszedł odpowiedni moment na małżeństwo z 
księżniczką z 
rodziny Imperatorów.
Amos potrząsnął głową.
- Małżeństwa polityczne to paskudna sprawa...
- Kesh zawsze był największym zagrożeniem dla Królestwa... pomijając oczywiście 
Wojny Światów - stwierdził Arutha. - Musimy z Imperium postępować rozsądnie i 
być 
ustępliwi. Jeśli Imperator ma kuzynkę, którą zamierza wydać za brata przyszłego 
Króla 
Wysp, powinniśmy się dobrze zastanowić, zanim mu odmówimy... przedtem zaś trzeba 
nam 
dobrze umocnić południowe granice.
- Nicky nie jest jedynym kandydatem, nieprawdaż?
- Owszem... Carline ma dwu synów, uważałem jednak, że byłby najlepszy, gdybym 
sądził, że się nada.
Amos milczał przez chwilę.
- To jeszcze młodzik - rzekł w końcu.
- I znowu masz rację. Nie dojrzał psychicznie do swego wieku - kiwnął głową 
Arutha. 
- A winie siebie...
- Jak zwykle! - przerwał mu Amos, wybuchając krótkim, nieco wymuszonym 
śmiechem.
- ...bo uważam, że byłem nadmiernie opiekuńczy. Ta jego zdeformowana stopa... 
łagodny i ustępliwy charakter...
Amos ponownie kiwnął głową i umilkł. Potem zaś powiedział:
- Zahartuj go więc.
- W jaki sposób? Wysłać go do pogranicznych baronii, jak wysłałem jego braci?
- No... myślę, że to byłaby nieco za ostra próba - mruknął Amos, gładząc swą 
brodę. - 
Nie. Pomyślałem po prostu, że mógłbyś go posłać na jakiś czas na dwór Martina.
Arutha nie odpowiedział, Amos jednak poznał po wyrazie twarzy Księcia, że pomysł 
mu się spodobał.
- Crydee - odezwał się po chwili miękko i łagodnie. - Tak... to byłaby dla niego 
odmiana...
- Razem z Lyamem wyrośliście tam na tęgich mężów, Martin zaś potrafi zadbać o 
bezpieczeństwo chłopaka bez okazywania przesadnej troskliwości. Tutaj zaś nie 
masz nikogo, 
kto ośmieliłby się choćby krzywo spojrzeć na „nieszczęsnego, kalekiego synka 
naszego 
Księcia Pana” - Oczy Aruthy błysnęły gniewem, kiedy Książę usłyszał to 
określenie, nie 
powiedział jednak ani słowa. - Wyślij Martinowi instrukcje, on zaś już zadba o 
to, by Nicky 
nie wykręcał się od obowiązków i nie zasłaniał swoją ułomną stopą. Książę Marcus 
jest 
chyba w wieku Harry'ego, jeśli więc wyślesz z synem i tego łobuza, Nicky będzie 
miał godne 
siebie towarzystwo... i to nieco surowsze niż to, do jakiego przywykł. Może uda 
mu się 
przejąć nad nimi komendę, ale z pewnością nie podporządkuje ich sobie bez 
reszty. Dalekie 
Wybrzeże nie przypomina Highcastle, nie jest też jak Żelazna Przełęcz... ale też 
nie 
ucywilizowano go aż tak dalece, by Nicky choć odrobinę się tam nie zahartował.
- Trzeba będzie przekonać Anitę - mruknął Arutha.
- Ona zrozumie - uśmiechnął się Amos. - Nie sądzę, byś musiał ją przekonywać. 
Wprawdzie pragnie chronić chłopaka, ale pojmie, dlaczego wysyłasz go do Crydee.
- Chłopak. Czy wiesz, że miałem tylko o trzy lata więcej niż Nicholas obecnie, 
kiedy 
musiałem objąć dowództwo nad garnizonem ojca?
- Byłem tam przecież i wszystko pamiętam. - Amos klepnął Aruthę po ramieniu. - 
Ale 
ty nigdy nie byłeś chłopcem.
Arutha mógł się tylko roześmiać.
- Masz rację. Należałem do osobników dość... poważnych.
- I wcale się nie zmieniłeś, mój Książę.
Gdy Amos odwrócił się, by odejść, Arutha zapytał:
- Zamierzasz poślubić matkę Anity?
Zaskoczony żeglarz zastygł w bezruchu, potem odwrócił się powoli, a na jego 
gębie 
pojawił się uśmiech.
- Co za pytanie? Z kim o tym gadałeś? - I wsparł się pięściami pod boki.
- Z Anitą - odpowiedział książę. - Ona zaś mówiła z matką. Od dwu lat w pałacu 
plotkuje się o tobie i księżnej wdowie. Masz odpowiednie tytuły i godności. 
Jeśli potrzebny ci 
jeszcze jakiś, mogę załatwić to z Lyamem.
Amos podniósł dłoń.
- Nie... nie chodzi o godności. - zniżył głos. - Mój Książę, prowadzę 
niebezpieczne 
życie. Za każdym razem, kiedy z pałaszem skaczę na pokład wrogiego statku, może 
się 
zdarzyć, że będzie to mój ostatni abordaż. Ustatkuję się dopiero wtedy, kiedy 
osiądę na 
lądzie. Zawsze istnieje możliwość, że gdzieś tam mnie zabiją.
- A myślisz o wycofaniu się z interesu? Amos kiwnął głową.
- Pałętałem się po różnych pokładach od dwunastego roku życia, potem zaś 
włóczyłem się tu i tam... z tobą i Guyem du Bas-Tyra podczas Wojny Światów. 
Kiedy się 
ożenię, zostanę w domu przy mojej pani.
- I kiedyż to nastąpi?
- Niełatwo mi rzec - odparł Amos. - Trudny to wybór... sam wiesz, co morze 
potrafi 
zrobić z człowiekiem. - W tej chwili obaj wspomnieli ich pierwszą wspólną 
podróż, kiedy 
podczas dawno minionej zimy zuchwale przedzierali się przez Mroczne Cieśniny. 
Podróż ta 
odmieniła Aruthę - nie tylko bowiem zajrzał wtedy na morzu w twarz śmierci i 
przeżył, ale po 
przybyciu do Krondoru poznał swą ukochaną Anitę. - Niełatwo jest zrezygnować z 
morza - 
ciągnął Amos. - Może... może raz jeszcze wypuszczę się w podróż.
- Martin poprosił o pomoc w obsadzaniu nową załogą forteczki Barran, leżącej nad 
morzem na północ od Crydee. „Bielik” stoi w porcie, gotów do wypłynięcia z 
ładunkiem 
oręża i rocznym zapasem żywności dla ludzi i koni. Dlaczego nie miałbyś przejąć 
nad nim 
komendy? Możesz odstawić Nicholasa do Crydee, popłynąć wzdłuż brzegu do nowego 
garnizonu, potem zaś, przed powrotem, złożyć wizytę Martinowi i Brianie.
- Ostatnia podróż... - uśmiechnął się Amos. - Do miejsc, w których zaczął mnie 
prześladować mój przeklęty pech..
- Przeklęty pech? - spytał Arutha.
- Spotkałem ciebie, mój książę. Od tamtego czasu nieustannie pozbawiasz mnie 
całej 
uciechy, jaką człowiek ma z życia.
Był to stary żart, którym Amos częstował Aruthę przy każdej nadarzającej się 
okazji.
- Jak na niepoprawnego pirata, radzisz sobie całkiem nieźle.
- Robię, co mogę - wzruszył ramionami Amos.
- Idź, pokłoń się swojej pani - zakończył rozmowę Arutha. - Ja posiedzę tu 
jeszcze 
przez chwilę.
Amos klepnął Aruthę po ramieniu i odszedł. Kiedy znikł za drzwiami, Arutha 
zapatrzył się w odległe światełka portu i pogrążył w rozmyślaniach.
Samotność Księcia przerwał niespodzianie natręt. Arutha odwrócił się i spojrzał 
w 
bystre oczka małego Isalańczyka.
- Chciałbym, żebyś poświęcił mi chwilę czasu - usłyszał.
- Jakim sposobem udało ci się zmylić strażników na korytarzu? - spytał 
zaintrygowany 
Książę.
- To było dość proste - Isalańczyk enigmatycznie wzruszył ramionami. Potem 
spojrzał 
ponad wodami, jakby ujrzał w oddali coś ważnego i ciekawego. - Wysyłasz syna w 
podróż. 
Arutha spojrzał z ukosa na Isalańczyka.
- Kimże ty jesteś? Prorokiem, jasnowidzem?
- Jestem graczem - wzruszył ramionami Nakor. Nie wiadomo skąd wydobył nagle 
talię przetłuszczonych kart. - W ten oto sposób najczęściej zarabiam na życie. - 
Dłoń franta 
drgnęła nieznacznie i talia znikła równie szybko, jak się pojawiła. - Niekiedy 
jednak zdarza 
mi się... widzieć pewne rzeczy. - Umilkł na chwilę. - Parę lat temu, kiedy 
natknąłem się na 
Borrica, coś mnie ku niemu popchnęło... polubił mnie, więc zostałem u jego boku.
Nie pytając nawet o pozwolenie, wskoczył niespodziewanie na niski murek i 
rozsiadł 
się na nim, krzyżując nogi. Spoglądając na Księcia z góry, kontynuował:
- Mości Książę, wielu rzeczy nie da się wyjaśnić. Nie potrafię na przykład 
powiedzieć, 
skąd wiem o niektórych sprawach, ani jak to się dzieje, że mogę robić pewne 
rzeczy... które 
nazywam sztuczkami. Ale ufam swoim umiejętnościom. Przybyłem tu, by zachować 
twego 
syna przy życiu.
Arutha potrząsnął głową. Jako zaciekły racjonalista nie mógł pozbyć się 
wątpliwości.
- Co to ma znaczyć?
- Czyhają nań niebezpieczeństwa.
- Jakie niebezpieczeństwa?
- Nie mam pojęcia - wzruszył ramionami Isalańczyk.
- W takim razie zatrzymam go tutaj - stwierdził Arutha.
- Nie możesz tego uczynić - potrząsnął głową Nakor. - Nie, to byłby wielki błąd. 
Nie 
wolno ci.
- Dlaczego?
Nakor westchnął, a uśmiech zniknął z jego twarzy.
- Przed wielu laty spotkałem twego przyjaciela, Jamesa. Opowiedział mi o tobie, 
twoim życiu... a także o tym, w jaki sposób zaskarbił sobie twoje zaufanie. W 
tych 
opowieściach ujrzałem człowieka, który był świadkiem zdumiewających spraw.
- Owszem... - westchnienie Księcia tylko o jedno uderzenie serca wyprzedziło 
takież 
westchnienie Nakora. - Widziałem, jak martwi wstają, by zabijać... byłem 
świadkiem 
używania przeciwnej naturze magii. Poznałem ludzi urodzonych na innych światach. 
Rozmawiałem ze smokami i widziałem nieraz jak to, co z pozoru niemożliwe, 
przeistacza się 
w rzeczywistość.
- Więc zaufaj mi - stwierdził po prostu Nakor. - Dokonałeś już wyboru, Trzymaj 
się 
tego, co postanowiłeś. Ale pozwól mnie i Ghudzie wyruszyć z twoim synem.
- A jaka rola w tym wszystkim przypadnie Ghudzie?
- On ma zadbać o to, abym przeżył ja - Nakor znów uśmiechnął się od ucha do 
ucha.
- Borric mówił, że jesteś czarodziejem.
- Owszem, pozwalam niekiedy innym tak myśleć. To bywa przydatne - wzruszył 
ramionami mały Isalańczyk. - Twój przyjaciel, Pug, wie jednak, że nie ma czegoś 
takiego jak 
magia.
- Znasz Puga?
- Nie. Ale on był już sławny zanim spotkałem Borrica. Dokonał wielu 
zdumiewających i cudownych wyczynów. Przez jakiś czas mieszkałem w Stardock.
Arutha spojrzał bystro ma rozmówcę.
- Nie widziałem go od wielu lat, ale dotarły do nas wieści, że nie życząc sobie 
dalszych kontaktów ze starymi przyjaciółmi, opuścił Wyspę Czarnoksiężnika. 
Uszanowałem 
to jego życzenie.
- Czas, by z tym skończyć - Nakor zeskoczył z murku. - Trzeba nam się z nim 
zobaczyć. Powiedz swemu kapitanowi, że po drodze na zachód musimy zatrzymać się 
w 
Stardock.
- Wiesz, dokąd posyłam Nicholasa? Nakor potrząsnął głową w geście przeczenia.
- Wiem tylko, że kiedy po wielu latach ponownie ujrzałem Ghudę, siedział na 
tarasie 
swej oberży i patrzył ku zachodowi. Zrozumiałem wtedy, że wypadnie nam ruszyć na 
zachód, 
za słońcem. - Nagle mały przechera ziewnął potężnie. - Mości Książę, chyba czas 
mi się 
położyć.
Arutha kiwnięciem głowy pożegnał dziwaka, który szybko zniknął w korytarzu. 
Książę Krondoru został sam i przed długą chwilę, wsparty o ścianę, rozważał 
wszystko, co 
zostało powiedziane. Usiłował uporządkować jakoś usłyszane wieści, a w głowie 
nieustannie 
dźwięczały mu słowa Nakora.
Jedno wiedział na pewno: spośród wszystkich osób, które darzył miłością, 
Nicholas 
najmniej był zdolny do zatroszczenia się o siebie, jeśliby przyszłoby mu 
wyruszyć w 
niebezpieczną podróż. Minęło wiele godzin, zanim Arutha uporał się ze swymi 
myślami i 
poszedł wreszcie spać.
Rozdział 2
PODRÓŻ
W całym pałacu panowały chaos i zamęt.
Arutha spędził ranek w towarzystwie małżonki i Anita do śniadania pogodziła się 
już 
z myślą, że rok lub dwa spędzone w towarzystwie Martina dobrze zrobią 
Nicholasowi. 
Ostatni rok Wojny Światów spędziła w Crydee, jako gość Aruthy, i polubiła nawet 
to 
skromne miasto na Dalekim Wybrzeżu. Choć życie w Crydee mogłoby się, wedle norm 
krondorskich, wydać komuś surowe i pozbawione wygód, było to miejsce, w którym 
poznała 
ukochanego Aruthę i gdzie nauczyła się cenić wartość mrocznych nastrojów na 
równi z 
jaśniejszymi stronami jego natury. Rozumiała troskę Aruthy o syna. Wiedziała, że 
mąż 
obawia się, iż chłopiec nie sprosta odpowiedzialności, kiedy los innych zależeć 
będzie od 
podjętych przezeń decyzji. Pojmowała też, że małżonek wini za to siebie i tylko 
siebie. 
Poddała się woli męża - choć wiedziała, iż bardzo jej będzie brakowało 
najmłodszego z 
synów - ponieważ domyślała się, że wszystko to było potrzebne Anicie równie 
mocno, jak 
Nicholasowi. Na przekór jej przekonaniom, mąż chronił Nicholasa przed wszelkimi 
niebezpieczeństwami, jakie mógł z sobą nieść surowy świat, w którym żyli. 
Głównym 
argumentem, jakim teraz się posłużył, był ten, że Nicholas jest trzecim z 
sukcesorów korony, 
że ustępuje tylko swoim braciom i jak do tej pory nic nie przygotowało go na 
ogromną 
odpowiedzialność, jaką los złożyłby na jego barkach, gdyby nieszczęście spotkało 
jego braci.
Anita wyczuła, że mąż trapi się czymś jeszcze. W tym wszystkim było coś więcej, 
niż 
zwykły niepokój o młodzika, któremu przyjdzie dłuższy czas spędzić poza domem - 
nie 
umiała jednak odkryć, w czym rzecz. Pojmowała wszak, że jej małżonek cierpiał, 
ponieważ 
musiał pogodzić się z utratą kontroli, możliwości udzielania pomocy, ochrony i 
wspierania 
Nicholasa - co było dlań trudniejsze chyba, niż dla niej samej.
Nie minęła i godzina od chwili, w której Nicholasa i Harry'ego powiadomiono o 
tym, 
że wespół z Amosem opuszczają Krondor, by udać się do Crydee, kiedy tysięczne 
czynności 
przygotowania do podróży wtrąciły zamczysko w stan bliski panice. Wsparłszy się 
jednak na 
doświadczeniu, zrodzonym przy wielu takich poprzednich okazjach, Królewski 
Steward i 
jego zespół giermków, paziów i posługaczy stanęli na wysokości zadania. Arutha 
wiedział, że 
kiedy jutro „Bielik” wypłynie w morze, wszystko, co potrzebne księciu i jego 
towarzyszowi, 
znajdzie się na pokładzie.
Okręt tkwił w porcie, gotów przewieźć wszystko, co dla nowego garnizonu uznał za 
potrzebne Diuk Martin. Komendę nad statkiem przejmował Amos i nazajutrz, z 
porannym 
przypływem, mieli odbić od kei. Wszystko szło piorunem, ponieważ Arutha nie 
chciał dawać 
sobie czasu na ponowne przemyślenie decyzji; nie bez znaczenia była też 
sprzyjająca 
podróżom pogoda. Niesławne Mroczne Cieśniny miały nadawać się do żeglugi jeszcze 
przez 
kilka miesięcy, trzeba było jednak wziąć pod uwagę fakt, że Amosowi wypadnie 
wracać 
właśnie pod koniec tego okresu. Podczas złej pogody cieśniny zalegające pomiędzy 
Morzem 
Goryczy i Morzem Bezkresnym były zbyt niebezpieczne, by ryzykować podróż bez 
najpilniejszej potrzeby.
Amos szedł długim korytarzem, wiodącym od kwater książęcych gości. Podczas wielu 
lat, jakie spędził w Krondorze, nigdy nie zadbał o to, by - jak inni członkowie 
najściślejszego 
zespołu doradców Księcia - zapewnić sobie jakiś majątek poza stolicą księstwa. 
Był też 
pomiędzy nimi jedynym, który pozostał kawalerem i nie poprosił o miejsce w 
mieście na 
wybudowanie pałacyku dla rodziny. Ponieważ jednak i tak z czterech części roku 
przynajmniej trzy spędzał na morzu, rzadko potrzebował kwater w pałacu.
Teraz jednak bił się z myślami, wiedział bowiem, że po powrocie z czekającej go 
podróży jego życie ulegnie nieodwracalnym zmianom. W pewnej chwili przystanął i 
po 
krótkim wahaniu zapukał do ozdobnych drzwi, które właśnie mijał. Tkwiący za nimi 
sługa 
szybko zareagował, ujrzawszy zaś stojącego na korytarzu admirała, otworzył drzwi 
na całą 
szerokość. Amos wszedł i znalazł Alicję siedzącą na kanapce przed szerokimi 
oszklonymi 
drzwiami, wychodzącymi na jej prywatny balkon. Drzwi były. otwarte i do komnaty 
wpadały 
ożywcze powiewy porannej bryzy. Ujrzawszy admirała, księżna wdowa wstała i 
podeszła doń 
z uśmiechem.
Amos ujął ją za rękę i ucałował w policzek. Służba doskonale wiedziała, że 
kochankowie spędzili noc razem, ze względu jednak na wymogi protokołu wszyscy 
udawali, 
że nic im nie wiadomo o nocnych poczynaniach księżnej wdowy. Amos przed świtem 
wymknął się do swoich komnat. Zdążył się jeszcze przebrać i przejść do portu, 
gdzie poddał 
„Bielika” szybkiej inspekcji przed podróżą.
- Drogi Amosie - powitała gościa księżna wdowa. - spodziewałam się ujrzeć cię 
dopiero przy kolacji.
Amosowi zabrakło słów - co zdumiało Alicję. Pojęła też, że ostatniego wieczoru 
zdarzyło się coś ważnego, bo goszcząc niedawno u niej, admirał wyglądał na 
zamyślonego i 
nieco roztargnionego. Kilka razy wydało się wdowie, że ukochany zamierza jej coś 
powiedzieć, zawsze jednak obracał to w żart i kierował jej myśli ku sprawom 
codziennym.
Teraz rozejrzał się niepewnie, a kiedy przekonał się, że są sami, usiadł obok 
niej. 
Ujmując jej dłonie w swe ciężkie łapy, zaczął:
- Alicjo, najdroższa. Wiesz... eee... ostatnio sporo myślałem...
- Nad czym? - przerwała mu.
- Daj mi skończyć - mruknął gniewnie. - Jeśli nie uporam się z tym teraz, 
najpewniej 
stracę głowę, podniosę żagle i odpłynę.
Alicja stłumiła uśmiech, bo waleczny admirał miał minę poważną i nieco 
strapioną. 
Domyśliła się już, o czym będzie mowa.
- Widzisz... zaczynam się starzeć...
- Skądże znowu... nie sprostałby ci niejeden młodzik - zaprzeczyła, drocząc się 
z 
kochankiem.
- Niech mnie gromy! Kobieto, niełatwo mi dziś obracać językiem w gębie i bez 
tych 
twoich pochlebstw! - W jego głosie było znacznie więcej desperacji niż złości i 
Alicja nie 
wzięła sobie wybuchu Amosa do serca. Usiłowała zachować powagę, w jej oczach 
jednak 
pojawił się łobuzerski błysk.
- Alicjo, mam na sumieniu wiele sprawek, które nie przynoszą mi zaszczytu i o 
niektórych z nich zdążyłem ci opowiedzieć. O innych wolałbym zapomnieć... - 
Przerwał, 
szukając odpowiednich słów. - Jeśli więc zechcesz się sprzeciwić, nie powezmę 
urazy i...
- A czemuż to miałabym się sprzeciwiać?
Amos poczerwieniał jak burak, przez chwilę pasował się ze sobą, aż wreszcie 
wypalił:
- Małżeństwu ze mną!
Alicja roześmiała się jak młoda dziewczyna i mocno uścisnęła dłonie przyjaciela. 
Pochyliwszy się ku niemu, pocałowała go delikatnie.
- Głuptasie! A kogóż miałabym poślubić? Kocham cię przecie...
Amos rozpromienił się jak niebo po burzy.
- No, to ustalone! - Objął Alicję swoimi niedźwiedzimi ramionami i mocno 
uściskał. - 
Nie pożałujesz tej decyzji!
- Amos... kobieta w moim wieku przeżyła już niejedno rozczarowanie i swoje 
zdążyła 
odżałować. Poślubiłam Erlanda, ponieważ był bratem króla, mój ojciec zaś był 
Diukiem 
Timons... osoba przyszłego małżonka była mi jednak zupełnie obojętna. Owszem, 
później 
nauczyłam się go kochać, bo był człowiekiem dobrym, łagodnym i takim, którego 
należało 
kochać...ale nigdy go nie miłowałam. Kiedy umarł, zaczęłam myśleć o miłości jako 
o 
sprawie, która przytrafia się innym, młodszym ode mnie. A potem pojawiłeś się 
ty... - Amos 
usiadł wygodniej, Alicja zaś ujęła go za brodę i kilkakrotnie szarpnęła za nią 
pieszczotliwie. 
Potem delikatnie pogładziła go po policzku. - Nie... nie miałam zbyt wiele czasu 
na to, by 
popełniać błędy. Owszem, jesteś trochę szorstki i nieokrzesany, masz jednak 
bystry umysł i 
szlachetne, dobre serce, to zaś, czego dopuściłeś się w przeszłości, niech ta 
przeszłość 
pogrzebie. Byłeś jedynym dziadkiem, jakiego miały moje wnuki - choć żaden z nich 
nie 
powie ci tego w twarz. Ale tak właśnie to odczuwają. Nie, nie sądzę, bym 
kiedykolwiek miała 
żałować tej decyzji - objęła go mocno i przytuliła do siebie. Amos westchnął jak 
niedźwiedź 
w obliczu dziupli pełnej miodu.
Alicja poczuła, że w kącikach jej oczu wzbierają łzy, otarła je więc grzbietem 
dłoni. 
Amos nie był najlepszy w okazywaniu swoich uczuć. Od kilku już lat ich związek 
był bardzo 
bliski, Alicja dopiero teraz jednak zrozumiała niechęć Amosa do oświadczyn - 
zaciekły 
żeglarz nie chciał zacieśniać żadnych stałych więzów na lądzie. Jasne było, że 
jest oddany 
Anicie i jego rodzinie, jakaś część jego osobowości wymykała się jednak Alicji. 
Wiedziała, że 
woli powstrzymywać się od konkretnych deklaracji i żadnej nie złoży dobrowolnie. 
Życie 
jednak nauczyło ją mądrości niedostępnej młodszym kobietom. Nie chciała stracić 
Amosa 
żądając, by wybrał pomiędzy miłością do niej i do morza.
Wreszcie Amos niechętnie i z ociąganiem wypuścił ją.
- Cóż... bardzo bym chciał jeszcze trochę tu zostać, ale mąż twojej córki 
powierzył mi 
pewną misję...
- Wyjeżdżasz? Znowu? Przecie dopiero co wróciłeś! - księżna wdowa była 
prawdziwie rozczarowana.
- Owszem, to prawda. Ale Nicholas udaje się na rok lub dwa na dwór Martina, by 
trochę się zahartować, a do nowego garnizonu w Barren, na północno-zachodnie 
wybrzeże 
trzeba dostarczyć broń i zapasy. - Spojrzawszy w zielone oczy księżnej, dodał: - 
To moja 
ostatnia podróż, miła. Wkrótce wrócę... i niedługo przyjdzie ci czekać, aż 
zamęczę cię swoją 
nieustanną obecnością.
Alicja potrząsnęła głową i uśmiechnęła się przekornie.
- O... niełatwo mi w to uwierzyć. Nie będziesz zresztą przy mnie próżnował. W 
moich 
majątkach znajdziesz dla siebie mnóstwo zajęć. Są tam lasy, które trzeba 
wykarczować, pola 
do obsiania... nie sądzę zresztą, by Arutha pozwalał ci opuszczać dwór na dłużej 
niż miesiąc. 
On bardzo sobie ceni twoją pomysłowość i rady.
Rozmawiali jeszcze przez chwilę, aż wreszcie Amos powiedział:
- Każde z nas ma swoją pracę. Ja muszę sprawdzić, czy okręt gotów jest do rejsu, 
ty 
zaś zechcesz pewnie omówić z Anitą przygotowania do wesela.
I tak się rozstali. Amos opuścił apartamenty swej przyszłej małżonki, doznając 
dziwnie rozbieżnych uczuć: z jednej strony czuł ogromną ulgę, z drugiej zaś 
żywił chętkę - po 
odstawieniu Nicholasa na miejsce - skierowania statku na zachód i zaklinowania 
sterów na 
głucho. Kochał Alicję jak nie kochał żadnej innej kobiety - ale perspektywa 
małżeństwa 
napawała nieprzejednanego dotąd starego kawalera lekkim przerażeniem.
Skręciwszy za róg korytarza, omal nie zwalił z nóg Ghudy Bule. Siwowłosy 
najemnik 
cofnął się szybko i skłonił niezbyt składnie.
- Wybaczcie mi, sir.
Amos zatrzymał się i zebrał myśli. Odezwał się po chwili w keshajskiej mowie:
- Nie ma potrzeby przepraszać...
- Ghuda Bule, sir.
- Ghuda... - powtórzył Amos. - Zamyśliłem się i nie uważałem. To moja wina.
Niespodziewanie oczy najemnika zwęziły się czujnie.
- Zechciejcie mi wybaczyć, panie, ale myślę, że gdzieś już was spotkałem.
- Bywało się w Kesh... i gdzie indziej - Amos potarł brodę. Ghuda uśmiechnął się 
nie 
bez ironii.
- Sir, ja byłem strażnikiem w eskorcie karawan... poza pustyniami i tańszymi 
karawanserajami reszta Kesh jest mi znana z głównie opowieści.
- No to musiało to być w jakimś porcie - stwierdził Amos. - Nigdy nie zaglądałem 
do 
Kesh głębiej, niż musiałem. Może spotkaliśmy się w Durbinie.
- Może. - Ghuda wzruszył ramionami i rozejrzał się dookoła. - Mój kompan gdzieś 
zniknął, co mu się dość często zdarza, pomyślałem więc sobie, że może trochę 
pogapię się na 
krondorskie cuda. - Znów potrząsnął głową. - Czekajże waść! Kilka lat temu 
zdarzyło mi się 
trafić do Imperialnego Pałacu w samym prześwietnym Kesh... to było wtedy, kiedy 
wędrowałem z synem waszego Księcia. - Spojrzał na wysokie okna, z których 
rozpościerał 
się rozległy widok na gród. - Wszystko tu wygląda zupełnie inaczej... Ale 
owszem... jest na 
co popatrzeć.
- Cóż - uśmiechnął się Amos. - Syć się widokami do woli. Wypływamy jurto o 
brzasku, by złapać poranny przypływ.
- Wypływamy? - Oczy Ghudy zwęziły się jeszcze bardziej. Uśmiech Amosa znacznie 
się pogłębił.
- Admirał Trask, do usług waszmości. Arutha powiedział mi, że wasza dwójka rusza 
razem z nami.
- Dokąd płyniemy? - chciał wiedzieć Ghuda.
- Ha! - sapnął Amos. - Więc ten twój dziwaczny kompan niczego ci nie powiedział? 
Ruszacie z nami do Crydee.
Ghuda odwrócił się powoli, mówiąc tyleż do siebie, co i do Amosa.
- Jasne, że mi nie powiedział. Nigdy niczego mi nie mówi. Amos walnął go 
przyjaźnie 
w plecy.
- Nie wiem dlaczego, ale rad jestem, że płyniesz z nami. Będziesz musiał dzielić 
kajutę z tym maluchem, ale chyba jakoś się pogodzicie. Staw się jutro przed 
świtem na 
dziedzińcu.
- Będę na pewno. - Gdy Amos się oddalił, Ghuda potrząsnął głową. - Ghuda, po co 
ci 
płynąć do Crydee? Nie mam pojęcia, mój drogi Ghuda. Ghuda, czy nie powinieneś 
poszukać 
Nakora? Oczywiście, Ghuda. A potem go będziesz dusić... długo i powoli, co 
Ghuda? - 
Kiwnąwszy energicznie głową, odpowiedział samemu sobie: - Z najwyższą uciechą, 
Ghuda.
Nicholas kroczył pospiesznie wzdłuż rzędów sprzątających stadion żołnierzy - 
popołudniowa musztra już się skończyła i na plac wkroczyli ostro trenujący 
gracze. Młody 
książę rozglądał się za Harrym.
Znalazł go tam, gdzie się spodziewał: giermek gapił się na przygotowania zespołu 
krondorskich piłkarzy, którzy szykowali się do meczu z przyjezdnymi z Ylith. 
Sport ów, 
uprawiany wedle zasad Księcia Krondoru, ustanowionych przez Aruthę jakieś 
dwadzieścia lat 
temu - stał się obecnie narodowym sportem Dziedzin Zachodnich. Pomiędzy 
najprzedniejszymi zespołami znaczniejszych miast regularnie rozgrywano mecze. 
Przed kilku 
laty jakiś przedsiębiorczy kupiec ustawił trybuny i siedzenia wokół pola w 
pobliżu pałacu. 
Podczas następnych sezonów powiększał wszystko i rozbudowywał. Obecnie stadion 
mógł 
pomieścić jednocześnie czterdzieści tysięcy kibiców. Tylu też spodziewano się 
podczas 
najbliższego Szóstku, kiedy na murawę wybiegną gracze. Drużyna gości, Ziomkowie 
Złotej 
Pomocy, mieli zmierzyć się z mistrzowskim zespołem Krondoru - Nieugiętymi 
Młynarzami i 
Piekarzami.
Nicholas przybył w samą porę, by zobaczyć trening napastników. Pięciu 
Nieugiętych 
runęło na trzech obrońców i bramkarza. Po kilku zręcznych zwodach, jeden z 
atakujących 
umieścił piłkę w siatce.
- Dużo bym dał za to, by zobaczyć ten mecz - mruknął Harry.
- Ja też - odpowiedział Nicholas. - Ale z drugiej strony, jak to pięknie 
brzmi... Podróż 
morska!
Harry spojrzał bacznie na przyjaciela i zobaczył, że młody książę niemal płonie 
z 
entuzjazmu.
- Hej! Tobie to się naprawdę uśmiecha!
- A tobie nie?
Harry wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Crydee jest chyba nudnym miejscem, gdzie o kradzieży dziewczynie 
całusa na zabawie rozprawia się chyba tygodniami. Zastanawiam się zresztą, czy w 
ogóle są 
tam jakieś dziewki? - Uśmiechnął się w końcu i Nicholas również błysnął zębami. 
Młody 
książę był w stosunkach z dziewczynami równie nieśmiały, jak Harry bezczelny. 
Lubił 
jedynie kręcić się w pobliżu, gdy Harry flirtował z młodszymi dworkami i córkami 
służących 
- sądził, że czegoś się zdoła nauczyć... no, przynajmniej do momentu, gdy - jak 
na przykład 
wczoraj - Harry nie zaczynał zachowywać się zbyt natarczywie. Giermek potrafił 
bywać 
prawdziwie ujmującym i czarującym młodym człowiekiem - choć niekiedy, wedle 
oceny 
Nicholasa, poczynał sobie zbyt obcesowo.
- Może tobie będzie brakować nauk, jakich udzielają ci pałacowe dziewczęta - 
stwierdził po chwili - ja jednak czuję się tak, jakbym wyrwał się z klatki.
Beztroski uśmiech Harry'ego natychmiast znikł bez śladu.
- Chyba nie było tu aż tak źle?
Nicholas odwrócił się od pola ćwiczeń i ruszył ku pałacowi. Harry szybko 
dołączył do 
jego boku.
- Zawsze byłem najmłodszym, najsłabszym i... kaleką. Harry uniósł brwi.
- Też mi kaleka! Podczas ćwiczeń szermierczych oberwałem od ciebie w łeb więcej 
razy, niż od wszystkich pozostałych chłopaków... a mnie udawało się trafić 
ciebie może raz w 
roku.
Nicholas uśmiechnął się krzywo - teraz wyglądał jak nieco młodsza kopia Aruthy.
- No... tak, trafiłeś mnie raz czy dwa.
- A widzisz! - zakonkludował Harry. - Nieźle sobie radzę, ale ty masz do 
szermierki 
wyjątkową smykałkę. Jaki tam z ciebie kaleka!
- Macie w Ludlandzie Święto Prezentacji?
- Nie - potrząsnął głową Harry. - To chyba zwyczaj zarezerwowany wyłącznie dla 
rodziny królewskiej?
- Nieprawda - zaprzeczył Nicholas. - Kiedyś było tak, że w trzydzieści dni po 
urodzeniu każde dziecko w rodzinie szlacheckiej przedstawiano poddanym, tak, by 
wszyscy 
mogli zobaczyć, że jest bez skazy. W Dziedzinach Wschodnich zwyczaj ten wygasł 
już 
dawno temu... ale nadal praktykowano go tu, na Zachodzie. Moich braci 
przedstawiono 
dworowi... moją siostrę też... wszystkich... dopóki na świecie nie pojawiłem 
sieja.
- No dobrze, zgoda... twój ojciec nie pokazał cię ludowi - kiwnął głową Harry. - 
I co z 
tego?
Nicholas wzruszył ramionami.
- Wiesz, nie w tym rzecz, za kogo ty sam się uważasz... sęk w tym, jak widzą cię 
inni. 
Zawsze traktowano mnie tak, jakbym był kimś gorszym. Niełatwo to znieść... 
czasami.
- Aaa! I myślisz, że w Crydee będzie inaczej? - spytał Harry, gdy docierali do 
pałacu.
Gwardziści w bramie oddali księciu honory, Nicholas zaś odpowiedział:
- Nie znam dobrze stryja Martina, podoba mi się jednak myśl, że w Crydee może 
być 
inaczej.
- A ja liczę na to, że inaczej nie będzie - westchnął Harry na widok 
przemykającej 
obok nich szczególnie urodziwej dziewki. Gapił się za nią, dopóki nie znikła za 
jakimiś 
drzwiami. - Nicky... tu jest tak wiele możliwości!
Na taką odpowiedź Nicholas mógł jedynie potrząsnąć głową.
Wioślarze naparli na wiosła, holownik żwawo skoczył ku przodowi, z wody zaś 
wydźwignęły się ku dziobowi okrętu dwie grube liny. Na pomoście stali Arutha z 
Anitą i 
grupką dworzan, którzy przyszli pożegnać się z Nicholasem. Oczy Anity błyszczały 
wilgocią, 
Księżna Pani jednak powstrzymywała łzy. Nicholas był jej najukochańszym synem, 
ale 
wcześniej już wyprawiła z domu troje dzieci i dzięki temu zdołała jakoś zachować 
twarz. 
Mimo to mocno zaciskała dłoń na ramieniu męża. W jego zachowaniu było coś, co 
lekko ją 
niepokoiło.
Nicholas i Harry stali na dziobie okrętu i pozdrawiali stojących na pomoście, 
energicznie wymachując dłońmi. Za nimi ulokował się Amos, wpatrujący się 
uporczywie w 
ukochaną Alicję. Nicholas przeniósł wzrok z sylwetki babki na Amosa i spytał:
- Czy nie powinienem zacząć nazywać cię dziadkiem?
- Zrób to choć raz i będziesz do Crydee płynął za rufą! - łypnął nań groźnie 
stary 
żeglarz. - A na morzu nazywaj mnie kapitanem! Jak powiedziałem twemu ojcu przed 
dwudziestu laty, na pokładzie nie masz innego pana ponad szypra, choćby obok 
niego stał 
tuzin książąt. Tutaj ja jestem najwyższym sędzią, królem i kapłanem... i radzę, 
byś o tym nie 
zapominał!
Niezbyt skłonny uwierzyć w to, że po wypłynięciu w morze Amos potrafi zmienić 
się 
w tyrana o kamiennym sercu, Nicholas uśmiechnął się porozumiewawczo do 
Harry'ego.
Załoga holownika, odholowawszy okręt od przystani, oddała liny. Amos rzucił 
szybkie spojrzenie pilotowi i ryknął:
- Panie pilocie, przejmijcie ster! - Zwracając się zaś ku załodze, zawołał: - 
Postawić 
żagle topowe! Przygotować groty i bramsle!
Gdy nad masztami zakwitły bielą płótna trzech pierwszych żagli, statek zbudził 
się do 
życia. Nicholas i Harry poczuli, że pokład drgnął pod ich stopami. Za sprawą 
pilota okręt 
lekko skręcił ku prawej. Amos zostawił chłopców ich własnej przemyślności i 
ruszył ku rufie.
Okręt powoli defilował przez cały port, mijając tuziny mniejszych statków. 
Nicholas 
bacznie się przyglądał wszystkiemu, co czynili marynarze, wykonując komendy 
pilota. Do 
portu właśnie wpływały dwa mniejsze kutry przybrzeżne. Na widok powiewającej na 
topie 
królewskiej bandery, oba stateczki odpowiedziały własnym salutem, wywieszając 
również 
barwy Królestwa. Nicholas pozdrowił oba kutry, machając ku nim dłonią.
- Pospolitujesz się, Wasza Wysokość - zauważył Harry z przekąsem.
- Guzik mnie to obchodzi! - młody książę dał Harry'emu kuksańca łokciem pod 
żebra.
Nie opodal wyjścia z portu statek obrócił się pod wiatr, stając niemal w 
miejscu. U 
jego burty pojawiła się mała łódeczka, pilot zaś wespół z jego asystentem szybko 
opuścili 
pokład, przekazując dowodzenie Amosowi.
Gdy tylko łódź pilota odbiła od burty, Amos ryknął, zwracając się do pierwszego 
oficera, jegomościa o nazwisku Rhodes:
- Zwinąć topsle! Postawić groty i bramsle!
Nicholas bezwiednie ścisnął dłońmi reling, bo gdy żagle wypełniły się wiatrem, 
okręt 
jakby skoczył do przodu. Gnany podmuchami rześkiej, porannej bryzy szybko pruł 
portowe 
wody.
Amos przez chwilę spoglądał na pozostający za rufą ląd, potem łypnął okiem ku 
słońcu.
- Panie Rhodes - zwrócił się do pierwszego oficera. - Kurs prosto na zachód. 
Płyniemy 
ku Wyspie Czarnoksiężnika.
Sześć dni walczyli z wiatrami, które dęły tu przeważnie z zachodu, aż wreszcie z 
bocianiego gniazda rozległ się okrzyk:
- Ziemia, ahoj!
- Gdzie? - zawołał Amos.
- Dwa rumby na sterburtę, kapitanie! To wyspa! Amos kiwnął głową.
- Panie Rhodes, kurs na wyspę. Na południowym zachodzie jest zatoczka, do której 
możemy zawinąć. Zechce pan przekazać załodze, że zabawimy tu dzień lub dwa. 
Wszyscy 
zostają na pokładzie i bez pozwolenia nikomu nie wolno zejść na ląd. Rhodes, 
który był 
małomównym człowiekiem, powiedział tylko:
- Tak jest, kapitanie. Bez rozkazu nikt nie postawi stopy na lądzie.
Amos kiwnął głową. Wiedział już, kto zamieszkuje wyspę. Niełatwo mu było jednak 
pozbyć się starych uprzedzeń. Od czasów Macrosa Czarnego wyspa uważana była za 
siedlisko demonów i duchów mroczniej szych niż dusza starego celnika. Przed 
dziewięciu 
laty osiadł tu Pug, mag i adoptowany krewniak Aruthy, który również miał swoje 
powody, by 
nie wszystkich gości witać przyjaźnie i z ochotą. Prawie bezwiednie Amos wydał 
kolejne 
polecenie:
- Panie Rhodes, zechce pan przekazać załodze, by zachowali czujność.
Rozejrzawszy się po pokładzie, Amos stwierdził, że jego polecenie było właściwie 
zbyteczne. Każdy z obecnych gapił się na maleńką, rosnącą szybko w oczach plamkę 
odległego lądu. Amos poczuł lekkie podniecenie - wiedział, że Pug nie przepada 
za gośćmi, 
wątpił jednak, by zechciał atakować okręt płynący pod królewską banderą 
Krondoru. Na 
pokładzie pojawili się Ghuda i Nakor. Mały szelma natychmiast podbiegł do 
relingu, gdzie 
tkwili już Harry i Nicholas. Ten ostatni uśmiechnął się do Nakora. Książę zdążył 
już polubić 
dziwaka, którego towarzystwo okazało się zabawnym urozmaiceniem nudnych skądinąd 
dni 
podróży.
- Teraz się napatrzycie - uprzedził Nakor.
- Patrzcie, zamek! - zauważył Ghuda.
W rzeczy samej, gdy podpłynęli bliżej, ujrzeli rysujące się coraz wyraźniej na 
kamiennym cyplu zarysy wyniosłego zamku. Wkrótce już mogli dostrzec szczegóły. 
Budowlę 
wzniesiono z czarnych głazów na wąskim półwyspie, który jak ostroga wdzierał się 
w morze; 
od reszty wyspy oddzielał go kanał, przez który przelewały się fale przypływu. 
Nad kanałem 
wzniesiono zwodzony i opuszczony teraz most, ale tak czy inaczej, miejsce to nie 
robiło 
miłego wrażenia. Wysoko na wieży z samotnego okna, błyskało złowrogo błękitnawe 
światło.
Okręt od południa opłynął rafy chroniące dostęp do cypla, na którym wzniesiono 
zamek, i wkrótce zbliżył się do brzegów wysepki. Skupione u relingu towarzystwo 
usłyszało 
ryk Amosa:
- Refować żagle! Kotwicę rzuć!
Po kilku minutach statek znieruchomiał i Amos pojawił się na dziobie.
- Kto schodzi na ląd oprócz was dwu? - spytał wskazując Nakora i Ghudę.
- Nie jestem pewien, czy wiem o co ci chodzi, Amos... eee... kapitanie - zdziwił 
się 
Nicholas.
- Ha! Wydaje mi się, że twój ojciec powiedział tobie jeszcze mniej, niż mnie - 
chłopiec byłby przysiągł, że, mówiąc to, Amos porozumiewawczo zmrużył oko. - Ja 
wiem 
jedynie, że miałem zawinąć do brzegów Wyspy Czarnoksiężnika, byś mógł odwiedzić 
swego 
kuzyna, Puga. Myślałem, że coś ci o tym wiadomo.
Nicholas wzruszył ramionami.
- Nie widziałem go od dzieciństwa. Właściwie to ledwie go znam.
- Ty pójdziesz - odezwał się Nakor. Wskazując na Harry'ego, dodał: - Ty też. - 
Do 
Amosa zaś powiedział: - Co do ciebie... nie mam pewności, ale myślę, że nie 
zaszkodzi, jak 
pójdziesz. Ghuda idzie ze mną.
Amos pogładził się po brodzie.
- Arutha polecił mi robić, co powiesz, Nakor, więc owszem, pójdę.
- To i dobrze - odparł mały człowieczek, uśmiechając się szeroko. - Jazda. Pug 
czeka.
- Wie, że tu jesteśmy? - spytał Harry.
- Nie... - zgrzytnął zębami Ghuda. - Śpi jak zabity i nie zauważył wielkiego 
okrętu, 
który już od kilku godzin zbliża się do Wyspy.
Harry zachował tyle przyzwoitości, by się zaczerwienić, gdy Nicholas parsknął 
śmiechem. Amos zwrócił się do załogi, której połowa przynajmniej wisiała przy 
relingach i 
gapiła się na światełko błyskające w niezbyt odległym zamku.
- Opuścić łódź! - rozkazał stary żeglarz.
Dziób łodzi zarył się w piasek, a dwaj majtkowie wyskoczywszy na brzeg i 
przeciągnęli łódź na płyciznę. Nicholas i Harry, brnąc po kostki w wodzie, 
ruszyli ku 
brzegowi. Zaraz za nimi podążyli Ghuda, Nakor i Amos.
Isalańczyk natychmiast skierował się ku ścieżce, która wiodła ku skalnemu 
cyplowi.
- Gdzie leziesz? - zawołał Amos.
- Tędy! - Nakor nawet nie raczył się odwrócić, tylko wskazał dłonią ścieżkę.
Ghuda spojrzał na towarzyszy, wzruszył ramionami i poczłapał za Nakorem. Chłopcy 
zawahali się na moment, ale ruszyli w ślad za najemnikiem.
Amos potrząsnął głową.
- Wracajcie na statek - polecił majtkom. - Powiedzcie panu Rhodesowi, by pilnie 
baczył na brzeg... Jeśli zechcemy, by nas zabrano, damy sygnał.
Dwaj marynarze zasalutowali sprężyście i zaczęli spychać łódź w wodę. Dwaj 
pozostali sięgnęli po wiosła. Wkrótce ich towarzysze wskoczyli do łodzi, która o 
czterech 
wiosłach szybko śmignęła ku względnemu bezpieczeństwu na pokładzie statku.
Amos pospieszył ku pozostałym członkom ekspedycji, którzy czekali nań na 
szczycie 
ścieżki. W tym miejscu od prowadzącej ku zamkowi dróżki oddzielała się druga i 
Nakor nią 
właśnie ruszył.
- Keshaninie - odezwał się Amos. - Do zamku idzie się inaczej!
- Jestem Isalańczykiem - odparł Nakor. - Keshanie to rosłe, ciemnoskóre chłopy, 
nie 
lubiące zbytnio obciążać skóry odzieżą. A do Puga... Tędy, jeśli łaska.
- Mości admirale, lepiej się z nim nie sprzeczaj - uprzedził Amosa Ghuda, który, 
popierając słowa czynem, ruszył za Nakorem. Pozostali ruszyli za nim. Nakor 
powiódł ich ku 
niezbyt głębokiemu jarowi, potem wspięli się na kolejny niewysoki grzbiet, z 
którego 
dostrzegli wąską dolinkę, gęsto porośniętą krzewami i wiekowymi drzewami. 
Ścieżka znikała 
w lesie u podnóża kolejnego pagórka.
- Którędy ty nas prowadzisz? - spytał Ghuda.
Nakor nawet się nie odwrócił, tylko stuknął kijem w uklepaną powierzchnię 
ścieżki.
- Tędy. To już niedaleko.
Chłopcy ruszyli pospiesznie i wkrótce wyprzedzili Isalańczyka.
- Nakor... - spytał Nicholas. - A skąd wiesz, że Pug gdzieś tu jest?
Mały kpiarz wzruszył ramionami.
- Och, to zwykła sztuczka.
Gdy dotarli do lasu, natknęli się na gęste, ponuro i nieprzyjaźnie wyglądające 
poszycie. Wydawało się, że przedarcie się wśród splątanych krzewów jest 
niemożliwe.
- Którędy teraz? - spytał Harry. Nakor uśmiechnął się szeroko.
- Popatrzcie tylko - i wskazał ścieżkę swoim kosturem. - Tutaj. Nie podnoście 
wzroku.
Ruszył powoli przed siebie, odwracając się jednocześnie, tak że po chwili szedł 
już 
tyłem, ciągnąc za sobą po ziemi koniec laski. Chłopcy poszli za nim, nie 
odrywając wzroku 
od końca wzbijającego ze ścieżki chmurę pyłu kija. Poruszali się dość wolno i po 
chwili 
Nicholas zdał sobie sprawę z faktu, że choć powinni byli już beznadziejnie 
ugrzęznąć w 
gąszczu, nadal mieli przed sobą wolną drogę.
- Nie podnoś wzroku - ponownie ostrzegł go Nakor.
Otaczał ich mrok, ale zupełnie dobrze widzieli ścieżką dotykaną końcem kostura. 
I 
nagle wszystko wokół nich się rozjaśniło, a Nakor powiedział:
- Teraz możecie się rozejrzeć.
Zamiast gęstej, nieprzeniknionej puszczy otaczał ich dość rozległy i dobrze 
utrzymany 
ogród, na przeciwległym jego końcu pasło się pod drzewami kilkanaście owiec. 
Nieopodal 
widać też było łąkę i parę luźno puszczonych koni. Obejrzawszy się za siebie 
Nicholas, ujrzał 
stojących i rozglądających się wokół ze zdumieniem Amosa i Harry'ego. Wyglądali 
na osoby, 
które beznadziejnie zagubiły się w leśnej głuszy.
- Szli za wolno - mruknął Nakor. - Zaraz po nich pójdę.
- Nie ma potrzeby - rozległ się jakiś łagodny głos obok nich. Obejrzawszy się za 
siebie, Nicholas ujrzał przed sobą odzianego w czarną szatę człowieka, nieco 
odeń niższego, 
który przyglądał się wszystkiemu z zagadkowym wyrazem twarzy. Książę otworzył 
niemal 
usta ze zdziwienia, kiedy przypomniał sobie, że nie było go tu jeszcze przed 
sekundą! 
Nieznajomy poruszył dłonią i Amos wespół z Harrym zaczęli toczyć wokół wzrokiem, 
z 
minami ludzi nagle obudzonych z głębokiego snu.
- Usunąłem iluzję - wyjaśnił nieznajomy.
- Mówiłem wam, że to zwykła sztuczka - puszył się Nakor. Mężczyzna spojrzał na 
obu chłopców i Nakora, potem przez chwilę przyglądał się zbliżającym Amosowi i 
Ghudzie. 
Po chwili na jego okolonej brodą twarzy pojawił się wyraz ulgi.
- Kapitanie Trask! Nie wiedziałem, że to ty!
- Mości Pug! - Amos wyciągnął dłoń do uścisku. - Dobrze jest cię zobaczyć 
ponownie. Wyglądasz nieco inaczej niż po bitwie pod Sethanon! - dodał, gdy obaj 
potrząsali 
dłońmi.
- Już mi to mówiono - odparł Pug z osobliwym rozbawieniem w głosie. - Kim są 
twoi 
towarzysze?
Amos wskazał dłonią księcia.
- Mam zaszczyt i przyjemność przedstawić ci, panie, twego kuzyna Nicholasa.
Pug uśmiechnął się ciepło i przyjaźnie.
- Nicky, kiedy ostatni raz cię widziałem, byłeś dzieckiem!
- A oto - ciągnął Amos - Harry z Ludlandu, giermek księcia... ci zaś dwaj... tam 
dalej, 
to Ghuda Bule i...
- Nakor, Błękitny Jeździec - dokończył prezentacji Isalańczyk.
Dość nieoczekiwanie dla wszystkich Pug wybuchnął śmiechem.
- To ty? Słyszałem o tobie! - i prawdziwie rozbawiony dodał: - Witajcie w Villa 
Beata.
Skinieniem dłoni wezwał wszystkich, by poszli za nim, i powiódł ich ku dziwnemu 
domostwu. Spory centralny budynek, biały, pokryty czerwonymi dachówkami otoczony 
był 
niskim białym murkiem, za którym widać było ogród porośnięty bujnym kwieciem. 
Pośrodku 
ogrodu stała marmurowa fontanna - trzy delfiny na trzy strony świata 
rozpryskiwały strugi 
ożywczej wody. Nieco dalej wznosiły się dachy innych zabudowań.
Idący obok Puga Nicholas nie mógł powstrzymać się od pytania.
- Co to jest Villa Beata?
- To właśnie miejsce - odpowiedział Pug. - W języku jego budowniczych znaczy to 
„błogosławione domostwo”. Tak mi przynajmniej powiedziano. Nie przeczę, że nazwa 
jest 
trafna.
- Skąd wiedziałeś, bratku, że nie należy iść do zamku? - spytał Trask idącego 
obok 
Nakora.
- Bo gdybym chciał się ukryć - uśmiechnął się szeroko mały przechera - to 
przyszedłbym właśnie tu.
- Gdybyście weszli do zaniku - dodał idący przodem Pug - przekonalibyście się 
wkrótce, że świeci pustkami i nikogo tam nie ma... może poza kilkoma żywymi 
pułapkami w 
najwyższej wieży. Odkryłem, że podtrzymywanie ponurej legendy o Czarnoksiężniku 
sprzyja... swobodzie i zachowaniu prywatności. Oczywiście, ustawiłem tam pewne 
czujniki, 
które ostrzegłyby mnie o waszym pojawieniu się w zamczysku, i zajrzałbym tam, po 
to, by 
przekonać się, co się stało. Ale stracilibyście przynajmniej pół dnia. - 
Spojrzał zagadkowo na 
Nakora i dodał: - Zanim stąd odjedziesz, powinniśmy porozmawiać.
Nakor żwawo pokiwał głową.
- Podoba mi się twój dom. Jest na swoim miejscu. Teraz kiwnął głową Pug.
Dotarłszy do drzwi w niewysokim murze, otworzył je dla pozostałych i przepuścił 
wszystkich przed sobą.
- Wiedzcie, że nie wszyscy z moich sług są ludźmi. Wygląd niektórych może was 
zaskoczyć, ale żaden z nich nie uczyni wam krzywdy.
Jakby na potwierdzenie jego słów, w głównych drzwiach domu ukazał się jakiś 
rosły 
stwór. Na jego widok Ghuda porwał za miecz, szybko się jednak opamiętał i puścił 
rękojeść. 
Przybysz przypominał wyglądem goblina, choć Keshanin musiał przyznać, że w życiu 
nie 
widział tak wysokiego przedstawiciela owej rasy. Zwykłe gobliny ustępowały 
wzrostem 
człowiekowi, choć prawda, że różnica nie była wielka. To stworzenie miało 
gładką, błękitną z 
zielonkawym odcieniem skórę i wielkie, okrągłe oczy o czarnych źrenicach na tle 
żółtawych 
tęczówek. Miało także znacznie szlachetniejsze rysy niż gobliny, z którymi dotąd 
Ghudzie 
przyszło się ścinać, choć grube łuki nad oczami i wydatny nos nie pozostawiały 
wątpliwości 
co do jego pokrewieństwa z tamtymi. Odzież przybysza była doskonale skrojona, 
nosił się też 
w sposób, który nieodparcie kojarzył się z dumą i godnością. Uśmiechając się, 
obnażył zęby, 
które długością niewiele ustępowały tygrysim kłom. Skłoniwszy się dwornie, 
oznajmił:
- Mistrzu, przygotowano już posiłek.
- Przedstawiam wam Gathisa, seneszala mojego dworu - odezwał się Pug. - Zadba o 
wasze wygody. - Spojrzawszy zaś w niebo, zwrócił się do sługi: - Sądzę, że nasi 
goście zjedzą 
z nami kolację i zostaną na noc. Zajmij się przygotowaniem ich komnat. - - Do 
gości zaś 
powiedział: - Mamy tu sporo miejsca i myślę, że należy wam się odpoczynek, Wasza 
Wysokość - dodał, patrząc na Nicholasa. - Przypominasz mi swego ojca, kiedy był 
w twoim 
wieku.
- Znałeś mojego ojca, kiedy miał tyle lat, co ja teraz? - żachnął się Nicholas.
- Owszem - odpowiedział młodzieńczo wyglądający mag. - Opowiem ci o tym przy 
okazji. Chodźcie - rzekł, zwracając się do reszty kompanii. - Musicie odświeżyć 
się przed 
kolacją. Mnie zaś trzeba się zająć kilkoma sprawami, których nie da się 
odłożyć... ale dołączę 
do was, kiedy odpoczniecie. - Z tymi słowami zniknął w bocznych drzwiach, 
zostawiając ich 
Gathisowi.
Dziwacznie wyglądający stwór przemówił do nich nieco syczącym głosem - który 
należało chyba przypisać sporej ilości zębów - acz dwornie i wyraźnie:
- Panowie, jeśli macie jakieś szczególniejsze potrzeby, zechciejcie mi je 
wyjawić, a 
natychmiast zajmę się ich zaspokojeniem. Tymczasem tędy proszę.
Ghuda ponownie omal nie porwał za miecz, kiedy zza jakichś drzwi wyszedł troll 
dźwigający naręcze bielizny pościelowej. Przybysz miał na sobie spodnie i 
kurtkę, ale 
niewątpliwie był trollem - o czym świadczyły jego podobne do małpich, niezwykle 
szerokie 
ramiona, przygarbione i zakończone zwisającymi niemal do ziemi łapami. Jego 
twarz również 
przypominała małpią - oczy niemal całkowicie ginęły pod potężnymi łukami 
brwiowymi, 
spod dolnej zaś wargi ku górze wystawały dwa potężne, typowe dla trollów kły. 
Przybysz 
przesunął się w bok, pozwalając gościom przejść.
- To Solunk, pełniący tu funkcję posługacza - przedstawił go Gathis. - Jeśli 
zapragniecie czystych ręczników lub nowej porcji gorącej wody, pociągnijcie za 
ten sznur, a 
Solunk postara się spełnić wasze życzenia. Nie mówi językiem Królestwa, ale 
pojmuje tyle, 
by wykonywać polecenia i prośby. Jeśli czegoś nie zrozumie, powiadomcie mnie. - 
Pokazawszy kompanom wszystkie komnaty, zostawił ich samych.
Nicholasowi przypadł dobrze, choć bez zbytniego przepychu urządzony pokój. Jeden 
jego róg zajmowało proste łoże z grubym materacem. Leżący na łożu mógł przez 
niewielkie 
okienko oglądać pozostałe budyneczki domostwa. Wyjrzawszy przez nie, książę 
zobaczył 
inne, podobne do Gathisa, choć nie tak rosłe stworzenie, które niosło wiązkę 
chrustu ku 
budynkowi wyglądającemu na kuchnię.
Odwrócił się, by obejrzeć resztę komnaty. Zobaczył biurko ze stojącym przed nim 
krzesłem, sporą szafkę i skrzynię. Otworzywszy skrzynię, znalazł w niej czystą 
pościel, w 
szafie zaś odkrył niewielki zestaw odzieży i bielizny rozmaitego kroju, 
wielkości i kolorów. 
Wszystko wyglądało tak, jakby pozostało po rozmaitych - i nieco roztargnionych - 
gościach.
Usłyszawszy pukanie do drzwi, pospieszył ku nim i, otworzywszy je, spojrzał w 
twarz 
stojącego na korytarzu Solunka. Troll skinieniem dłoni wskazał niesioną przez 
dwu rosłych 
łaziebnych wannę. Chłopiec otworzył drzwi szerzej, gapiąc się na nowych 
posługaczy, 
których skóra była czarna - nie ciemna, jak u Keshan - lecz zwyczajnie czarna, 
jakby ją 
pomalowano farbą. Nowi przybysze mieli też pozbawione jakiegokolwiek zarostu 
głowy i 
twarze, oczy zaś niebieskie, z ogromnymi tęczówkami i niemal całkowicie 
niewidocznymi 
białkami.
Ustawili wannę pośrodku komnaty i wyszli. Troll otworzył szafkę i bezbłędnie 
wybrał 
parę spodenek i koszulę jakby szytych na Nicholasa. Pogrzebawszy w skrzyni, 
wyjął z niej 
jeszcze gatki oraz skarpetki. Dwaj kolorowi wrócili tymczasem z wiadrami i 
napełnili wannę 
gorącą wodą, na jej krawędzi zaś położyli ręcznik, gąbkę i pachnące mydło.
Troll chrząknął pytająco i wykonał gest naśladujący mycie grzbietu, potem 
wskazał 
dłonią na plecy młodzieńca.
- Nie, dziękuję - mruknął Nicholas. - Dam sobie radę. Solunk chrząknął z 
satysfakcją, 
kiwnięciem dłoni odesłał czarnoskórych i wyszedł za nimi, zamknąwszy drzwi.
Nicholas potrząsnął głową, dziwiąc się tym wszystkim osobliwościom, potem 
ściągnął 
z siebie istotnie bardzo już brudną odzież i wlazł do wanny. Woda była gorąca - 
choć nie za 
bardzo - i młodzik usiadł ostrożnie. Wydawszy westchnienie niekłamanej 
satysfakcji, oparł 
się wygodnie. Po tygodniu życia w ciasnej kajucie gorąca kąpiel wydała mu się 
czymś bardzo 
zbliżonym do niebiańskich rozkoszy. Gdzieś za ścianą Harry podśpiewywał radośnie 
- acz 
niezbyt melodyjnie - i młody książę postanowił zająć się gąbką i mydłem, zanim 
woda za 
bardzo się nie ochłodzi. Wkrótce tonął w pianie i wtórował Harry'emu.
Sporo czasu minęło, zanim wreszcie wydobył się z wody, wytarł i odział - 
odkrywając, że nowe ubranie leży na nim niemal tak dobrze, jak jego własne. 
Wciągnąwszy 
buty, wyszedł z komnaty i postanowił pomyszkować trochę po okolicy. Zaczął od 
głównego 
budynku, przeszedł korytarzem i skręciwszy w bok znalazł się w ogrodzie. 
Podobnie jak w 
tym rozciągającym się przed budynkiem i tu dominowały drzewa owocowe i kwiaty. 
Obok 
fontanny wzniesiono małą, białą, kamienną ławeczkę, na której siedział teraz 
Pug, 
rozmawiający o czymś z młodą kobietą.
Nicholas podszedł bliżej i oto Pug podniósł się i powiedział:
- Wasza Wysokość, niechże wolno mi będzie przedstawić ci moją przyjaciółkę, Lady 
Ryanę. - Zwracając się zaś do towarzyszki, rzekł: - Ryano, oto książę Nicholas, 
syn Aruthy z 
Krondoru.
Kobieta podniosła się i dygnęła w dworskim ukłonie, utkwiwszy w księciu 
spojrzenie 
zdumiewająco zielonych oczu. Niełatwo byłoby określić jej wiek inaczej, niż 
mówiąc, że 
miała więcej niż kilkanaście i mniej niż trzydzieści lat. Miała pięknie 
rzeźbione, prawdziwie 
arystokratyczne rysy - ujrzawszy ją, Nicholas pomyślał, iż w porównaniu z nią 
wygląda jak 
prostak. Była też niezwykle urodziwa - ale w jej ruchach, zachowaniu i wyglądzie 
było coś 
obcego - jej włosy były jak ze złota, a skóra barwy kości słoniowej niemal 
lśniła w słońcu. Po 
krótkim, trwającym mgnienie oka wahaniu Nicholas skłonił się nisko:
- Pani...
- Ryana jest córką moich starych przyjaciół - powiedział Pug - i przybyła tu, by 
pogłębić swoją wiedzę.
- Pogłębić wiedzę?
Pug kiwnął głową, wskazując jednocześnie Nicholasowi miejsce obok siebie.
- Mam tu wielu sług i licznych przyjaciół, ale niektórzy z mieszkańców tego 
domostwa są moimi uczniami.
- Mówiono mi, - rzekł ostrożnie Nicholas - że ufundowałeś Akademię w Stardock.
Pug uśmiechnął się nie bez ironii.
- Akademia, mój drogi, nie ustrzegła się wad innych instytucji, które założyli 
ludzie. 
W miarę upływu czasu coraz bardziej kostnieje, jej członkowie przywiązują się do 
tradycji i 
niechętnym okiem patrzą na jakiekolwiek zmiany. Skutków takich tendencji 
doświadczyłem 
na własnej skórze i nie mam zamiaru przeżywać tego ponownie. Moje wpływy w 
Stardock są 
jednak ograniczone. Byłem tam przed siedmiu laty, rok wcześniej zaś osiadłem z 
moimi 
magami tutaj. Porzuciłem Stardock po śmierci żony. - Podniósł wzrok w niebo i 
przez chwilę 
milczał, pogrążony we wspomnieniach. - Moi starzy przyjaciele, Kulgan i Meecham, 
również 
odeszli. Moje dzieci dorosły już i pożeniły się... nie, nie masz w Stardock 
osób, które 
chciałbym odwiedzać. - Skinieniem dłoni objął całą okolicę. - Zebrałem tu 
wszystkich, którzy 
byli tego warci, w tym kilku z innych światów. Nie sądzę, by w Stardock 
przyjaźnie powitano 
niektórych... widziałeś ich i domyślasz się, w czym rzecz.
- Owszem - rzekł Nicholas, potrząsając głową. I siląc się na uprzejmość, zwrócił 
się 
do Ryany: - Czy ty, pani, pochodzisz z jednego z owych odległych światów?
- Nie, Wasza Wysokość - odpowiedziała głosem, w którym słychać było obce nutki. 
- 
Urodziłam się niedaleko stąd.
Nicholas poczuł dziwny dreszcz, choć nie potrafiłby powiedzieć, co obudziło jego 
niepokój. Dziewczyna była niezwykle piękna - wedle wszelkich norm - ale była to 
niezwykła 
uroda, taka, jaka doń wcale nie przemawiała. Nie mogąc na poczekaniu wymyślić 
odpowiedniego komplementu, uśmiechnął się tylko uprzejmie.
Pug dostrzegł chyba zakłopotanie młodzieńca, odezwał się bowiem:
- Czy nie zechciałbyś nam, książę, powiedzieć, czemu zawdzięczamy tę wizytę? 
Dość 
wyraźnie powiedziałem twemu ojcu, że wolałbym, by zostawiono mnie w spokoju.
- Pug, zapewniam cię, że nie mam pojęcia - Nicholas zaczerwienił się jak 
przyłapany 
na zalotach żaczek. - Ojciec wyjaśnił mi, że nalegał na to Nakor, i że z 
jakiegoś powodu 
poczuł, że powinien spełnić jego żądanie. Ja sam jadę na dwór Martina do 
Crydee... przez 
pewien czas mam być jego giermkiem. Myślę, że chodzi o to, bym trochę, jak to 
mówią, 
zmężniał.
Na wargach Puga pojawił się uśmiech, który w dziwny sposób dodał Nicholasowi 
otuchy.
- No... owszem, życie w Crydee nie jest tak uładzone jak w Krondorze, ale daleko 
mu 
do dzikości baronii z Pogranicza. Od czasów mojego dzieciństwa miasto rozrosło 
się prawie 
dwukrotnie - jak mi mówiono. Garnizon stanął też w Jonril, które samo stało się 
znaczniejszym grodem. Rośnie tam nowe księstwo. Myślę, że ci się tam spodoba.
- Też na to liczę - odparł Nicholas, który również się uśmiechnął, choć w głosie 
jego 
nie słychać było przesadnego zapału. Nie chciał się zdradzać z uczuciami, ale 
podczas paru 
minionych dni miewał niespodziewane ataki tęsknoty za domem. Podróż straciła już 
dlań 
urok nowości. Bezczynność i nuda, jakie dręczyły go, gdy całymi dniami nie miał 
niczego do 
roboty - oprócz przemierzania niewielkiego skrawka pokładu - zaczynały brać górę 
nad 
blednącymi już atrakcjami rejsu.
- Jak stoją sprawy na dworze twego ojca? - spytał Pug.
- Jak zwykle, mnóstwo zamieszania, które stało się już tradycją - odparł cierpko 
Nicholas. - Nie nękają nas wojny ani zaraza, ani inne klęski... jeśli o to 
chciałeś spytać. – 
Zajrzawszy w twarz maga, dostrzegł w niej jeszcze jedno pytanie. - Twój syn 
został 
Konetablem Krondoru - dopełnił odpowiedzi. Pug kiwnął głową i zamyślił się na 
chwilę.
- William i ja zaciekle się spieraliśmy, kiedy oznajmił mi, że chce poświęcić 
się 
wojaczce - mruknął wreszcie. - Jest wielce utalentowany, a jego zdolności są 
rzadkie i 
niezwykłe.
- Ojciec coś mi o tym mówił - odezwał się Nicholas - nie jestem jednak pewien, 
czy 
dobrze to pojąłem.
Uśmiech wrócił na twarz Puga.
- Ja też nie byłem pewien. Nicholasie. Mimo wszystkich moich umiejętności, 
ojcostwo - przynajmniej w przypadku Williama - trochę mnie przerastało. 
Nalegałem, by 
studiował w Stardock, on jednak uparcie się temu sprzeciwiał. - Mag potrząsnął 
głową i znów 
sposępniał. - Obstawałem przy swoim, aż w końcu wyjechał bez pożegnania. Arutha 
przyjął 
go do armii, ponieważ William formalnie jest jego krewniakiem. Rad jestem, że 
chłopak 
wyszedł w końcu na ludzi.
- Powinieneś go kiedyś odwiedzić - podsunął Nicholas.
- Może kiedyś... - uśmiechnął się Pug.
- Czekajże... - odezwał się Nicholas - chciałbym cię o coś zapytać. Wszyscy w 
rodzinie nazywają Williama kuzynem. Przed chwilą sam przyznałeś się do 
pokrewieństwa. 
Wiem jednak, że dziadek Borric miał jedynie trzech synów i żadnych kuzynów. To 
jak to 
jest?
- Aaa.. .rozumiem - rzekł Pug. - Oddałem kiedyś twojemu dziadkowi przysługę... 
kiedy należałem do jego domowników. Byłem sierotą, kiedy zaś uznano mnie za 
zaginionego, 
dodał moje imię do rodzinnych spisów w Rillanonie. Nie zostałem formalnie 
adoptowany, 
Król nie może mnie nazywać bratem, wydaje mi się więc, że słowo „kuzyn” 
najlepiej chyba 
oddaje istotę moich więzów z twoją rodziną. Nie rozgłaszam tego tutaj, bo nikogo 
tu nie 
obchodzą takie sprawy jak tytuły i nadania, w Krondorze jednak uważają mnie 
za... kogoś w 
rodzaju księcia.
Na twarzy Nicholasa pojawił się nieco przekorny uśmiech.
- Wasza Wysokość, niechże mi więc będzie wolno pogratulować ci urodzin trzeciego 
wnuka.
- Wnuka? - Pug uśmiechnął się prawdziwie ukontentowany.
- Nie inaczej - potwierdził Nicholas. - Wuj Jimmy ma już dwie córeczki, tym 
razem 
jednak naprawdę... oczekiwał syna.
- Nie widziałem ich od chwili ślubu - przyznał Pug. - Może powinienem jednak 
zajrzeć do Rillanonu, choćby po to, by zobaczyć wnuczęta. - Spojrzał przyjaźnie 
na 
Nicholasa. - Przy okazji zajrzę i na dwór twego ojca... może wreszcie uparty 
ojciec i równie 
uparty syn jakoś się dogadają.
U wejścia do ogrodu pojawili się Nakor i Ghuda. Wojownik miał na sobie pięknie 
wykończoną koszulę z jedwabiu i bufiaste spodnie, których nogawki zatknął sobie 
w cholewy 
swych mocno podniszczonych butów. Katowski miecz zostawił w komnacie, z daleka 
jednak 
widać było rękojeści wystających mu zza pasa sztyletów. Mały przechera odział 
się w krótką 
szatę pomarańczowej barwy - nieco zbyt jaskrawej wedle oceny Nicholasa - i 
wyglądał na 
ogromnie z siebie zadowolonego. Podbiegłszy do Puga, skłonił mu się nisko.
- Dziękuję za szatę.
Spojrzawszy na Ryanę, lekko wytrzeszczył oczy i szeroko otworzył gębę. 
Powiedział 
też kilka zdań w języku zupełnie Nicholasowi nie znanym. Teraz z kolei kobieta 
spojrzała na 
małego człowieczka ze zdumieniem, potem zaś, wyraźnie zaniepokojona, przeniosła 
pytający 
wzrok na Puga. Isalańczyk powiedział coś, co pozbawiło ją spokoju.
Pug podniósł palec do ust w geście, którym na całym świecie nakazywano milczenie 
i 
dyskrecję. Nakor łypnął oczami na Ghudę i Nicholasa. Uśmiechnąwszy się z 
zakłopotaniem, 
wybąkał:
- Przepraszam.
Nicholas spojrzał na Ghudę, który wzruszył ramionami.
- Nie mam pojęcia, o co mu chodzi.
- Zaraz tu będą Amos i Harry - przerwał niezręczną ciszę Pug. - Może przejdźmy 
do 
jadalni.
Jadalnia mieściła się w odległym od kwater gości skrzydle i okazała się sporą, 
kwadratową komnatą. Pośrodku ustawiono niski - również kwadratowy - stół, wokół 
którego 
rozmieszczono niskie sofy.
- Wolę posiłki podawane na modłę Tsurani - przyznał Pug w tej samej chwili, w 
której 
do jadalni weszli Amos i Harry. - Mam nadzieję, że nikomu to nie przeszkadza.
- Jakoś to zniosę... tak długo, jak długo na stołach będzie coś do zjedzenia - 
odezwał 
się Amos. Ujrzawszy Ryanę, umilkł, czekając, aż Pug ich sobie przedstawi.
Harry wpatrywał się na nieznajomą tak natarczywie, że podchodząc do Nicholasa, 
przewrócił się niemal o sofę.
- Kto to taki? - syknął, siadając obok księcia.
- Czarodziejka, a przynajmniej adeptka magii i uczennica Puga - objaśnił cicho 
Nicholas. - Przestań szeptać, to nieuprzejme. Harry zaczerwienił się i umilkł, 
tymczasem zaś 
w drzwiach ukazali się dwaj czarnoskórzy dźwigający tace z talerzami. Szybko 
rozłożyli 
zastawę i wyszli. Po chwili wrócili z pucharami na wino. Gdy wniesiono potrawy, 
Pug 
zwrócił się do wszystkich:
- Kiepski ze mnie gospodarz, zechciejcie mi więc wybaczyć, jeśli komuś czegoś 
brakuje.
- Nie powiadomiliśmy cię o naszym przybyciu - odpowiedział za wszystkich Amos - 
nikt więc nie powinien narzekać.
- Bardzo jesteś uprzejmy, mości admirale - uśmiechnął się mag.
- Sądziłem - odezwał się młody książę - że ojciec ma jakiś sposób, by się z tobą 
skontaktować.
- Owszem, Wasza Wysokość - odpowiedział Pug. - Ale umówiliśmy się, że będzie z 
niego korzystał jedynie w razie najwyższej konieczności. Taka zaś nie pojawiła 
się od czasu, 
kiedy opuściłem Królestwo. Wszędzie panuje pokój.
Od tej chwili biesiada przy stole potoczyła się gładko, choć rozmawiano o 
błahostkach. Jedynie Nakor milczał jak zaklęty i uporczywie gapił się na lady 
Ryanę. Pug - 
wbrew własnej opinii - okazał się doskonałym gospodarzem, który niezwykle 
zręcznie 
wciągnął obu chłopców do rozmowy.
Obaj pijali wino od czasów, kiedy pozwolono im zasiadać przy stołach rodziców, 
jednak wedle zwyczaju panującego w większości domów szlacheckich, trunek 
podawany 
młodzikom rozcieńczano wodą. Dziś uraczono ich świetnym winem keshajskim i po 
wypiciu 
dwu pucharów obaj wpadli w doskonały humor - głośnymi wybuchami śmiechu 
kwitowali 
wielokrotnie już wcześniej słyszane opowieści Amosa.
Kiedy stary żeglarz rozpoczął kolejną historię o niezwykłych przygodach, Pug 
nachylił się do Nakora:
- Przyjacielu, czy wolno mi prosić o rozmowę na osobności? Mały Isalańczyk 
podniósł się żwawo i ruszył ku drzwiom, które wskazał mu mag.
- Powiedziano mi, że ta wizyta to twój pomysł - rzekł Pug, gdy weszli do jednego 
z 
małych ogródków, jakich wiele być musiało w tej posiadłości.
- Nie sądziłem, że spotkam tu... - zaczął Nakor.
- Skąd wiedziałeś? - spytał gospodarz.
- Nie mam pojęcia - Nakor wzruszył ramionami. - Po prostu wiem i tyle.
Pug zatrzymał się obok niewysokiej ławeczki.
- Kim jesteś?
- Człowiekiem, jak wszyscy - odparł Nakor, siadając na ławeczce i krzyżując pod 
sobą 
nogi. - Wiem to i owo... znam parę sztuczek... to wszystko.
Pug przez chwilę patrzył nań badawczo i bez słowa. W końcu, siadając na krawędzi 
niewielkiego basenu, rzekł:
- Lud Ryany obdarzył mnie zaufaniem. Ona jest córką kogoś, kogo znałem przed 
dwudziestu laty. To chyba ostatni z... i większość ludzi uważa ich za istoty z 
legend.
- Widziałem kiedyś jednego - odezwał się nieposkromiony Isalańczyk - 
Podróżowałem górami z Toowomba do Injune. Ujrzałem go o świcie, z daleka, na 
szczycie 
góry, oświetlonego promieniami słońca. Pomyślałem, że to dziwne, iż siedzi tam 
samotnie. 
Potem jednak przyszło mi do głowy, że jemu może wydawać się niezwykłe, że 
samotny 
jestem ja. W końcu to sprawa punktu widzenia. Postanowiłem, że nie będę mu 
przeszkadzał 
w rozmyślaniu, ale przyglądałem mu się przez chwilę. Był wcieleniem piękna, jak 
twoja lady 
Ryana. - Potrząsnął głową. - Wspaniałe, niezwykłe istoty. Powiedziano mi, że 
niektóre ludy 
czciły je jako bogów. Chciałbym porozmawiać z którymś z nich.
- Ryana jest bardzo młoda - stwierdził Pug. - Przez wiele łat była dzikim 
stworzeniem 
i dopiero niedawno obudził się w niej rozum i inteligencja. Wedle pojęć jej 
rasy, na razie z 
trudem może zrozumieć własną naturę i niedawno obudzoną moc. Lepiej będzie, 
jeśli na razie 
ograniczymy jej kontakty z ludźmi.
- Jak wolisz - Nakor wzruszył ramionami. - Widziałem ją i to mi na razie 
wystarczy.
- Rzadko spotyka się takich jak ty - uśmiechnął się Pug.
- A co mi tam... - Nakor ponownie wzruszył ramionami. - Dawno już doszedłem do 
wniosku, że głupio jest trapić się sprawami, na które nie ma się wpływu.
- Jaki jest powód twej wizyty?
Niemal nieustannie uśmiechnięte oblicze małego przechery lekko się zasępiło.
- Są nawet dwa. Chciałem cię spotkać, ponieważ to twoje słowa sprowadziły mnie 
kiedyś do Stardock.
- Moje słowa?
- Powiedziałeś kiedyś człowiekowi o imieniu James, że jeśli spotka gdzieś kogoś 
takiego jak ja, powinien mu rzec: „Nie masz żadnej magii”. - Pug kiwnął 
twierdząco głową. - 
Kiedy więc usłyszałem to od niego, udałem się do Stardock, by cię odnaleźć. 
Opuściłeś 
Akademię wcześniej, ale ja tam trochę zabawiłem. Znalazłem tam wielu poważnych 
ludzi, 
którzy nie pojmują, że magia to tylko zwykłe sztuczki.
Pug nie mógł się nie uśmiechnąć.
- Powiadano, że mocno potrząsnąłeś Watumem i Korshem.
- Zbłąkane owieczki, które za bardzo wzięły sobie do serca swoje teorie. - Nakor 
uśmiechnął się równie szeroko. - Ruszyłem między żaków i zacząłem objaśniać mój 
punkt 
widzenia. Na moją cześć spora grupka przyjęła miano Błękitnych Jeźdźców i 
wszyscy razem 
zaczęliśmy dawać energiczny odpór obraźliwym uwagom, jakich nie szczędziły nam 
te dwie 
stare cioty, którym zostawiłeś zarząd uczelnią.
- Bracia Korsh i Watum... - parsknął śmiechem Pug. - Moi najzdolniejsi studenci. 
Ha! 
Nie sądzę, by nazywanie ich „starymi ciotami” przypadło im do gustu.
- Nie przypadło - przyznał Nakor. - Ale zachowywali się jak dwie stare cioty, 
wypisz 
wymaluj. Nie mów mi, że się ze mną nie zgadzasz. Oni po prostu nie wiedzą - i 
nie chcą 
wiedzieć - że nie ma żadnej magii.
- Owszem - westchnął Pug. - Kiedy spojrzałem wstecz na dziesięć lat mojej pracy 
w 
Stardock, zobaczyłem, że przeszłość się powtarza. Miałem przed sobą kolejne 
Zgromadzenie 
Wielkich z Kelewanu. .. grupę ludzi, którzy poświęcają się jedynie powiększaniu 
wpływów, 
wielkości, potęgi... Wszystko zaś kosztem innych.
- Uwielbiają tajemniczość - przytaknął Nakor - i udają, że są ogromnie ważni.
Pug wybuchnął śmiechem.
- Gdybyś wiele lat temu spotkał mnie na Kelewanie, rzekłbyś pewnie to samo... 
albo i 
coś gorszego.
- Spotkałem paru z tych twoich Wielkich - odpowiedział Nakor. - Portale jeszcze 
działają... ciągle handlujemy z Imperium Tsurani, im potrzebne są nasze metale, 
a nam 
niektóre z ich towarów. Władczyni Imperium jest bystrą negocjatorką, taką, która 
potrafi 
wszystkich zadowolić. Wszyscy mają udział w zyskach. Od czasu do czasu pojawiają 
się u 
nas Wielcy z Tsurani. I niekiedy ci obcy magowie z Chakahar. Nie wiedziałeś?
Pug potrząsnął głową.
- Jeśli w Stardock pojawili się magowie cho-ja z Chakaharu, oznacza to koniec 
władzy 
Zgromadzenia nad Imperium. - W jego oczach pojawił się smutek. - Wiesz, 
przyjacielu, nie 
spodziewałem się, że nastąpi to za mego życia. To koniec tradycji, która była 
dla nich czymś 
najistotniejszym, choć liczne filary, na których opierała się władza 
Zgromadzenia, okazały się 
osadzonym na strachu fałszem: fałszem była powszechna wiara w dobre intencje 
magów, 
fałszem przesycone było samo Imperium i fałszem okazały się ich opinie o krajach 
z nim 
graniczących.
Wyglądało na to, że Nakor doskonale rozumie to, co chciał powiedzieć Pug.
- Kłamstwa miewają twardy żywot, mości magu. Ale nie trwają wiecznie. Powinieneś 
tam wrócić i przekonać się o tym sam.
Pug potrząsnął głową - nie był zresztą pewien, czy mały Isalańczyk mówi o 
Kelewanie, czy o Stardock.
- Od dziewięciu już niemal lat wyrzekam się swojej przeszłości. Moje dzieci 
wyglądają teraz jak moi rówieśnicy, a wkrótce będą przypominać ludzi starszych 
ode mnie. 
Byłem świadkiem śmierci mej żony, patrzyłem, jak umierali moi nauczyciele. Moi 
starzy 
druhowie z obu światów dawno już wędrują przez komnaty śmierci. Nie chcę 
patrzeć, jak 
moje dzieci starzeją się i umierają.
- Wstał i zrobił kilka kroków. - Nie wiem, Nakor, czy to mądre, ale tego właśnie 
boją 
się ponad wszystko.
Nakor kiwnął tylko głową.
- Okazuje się, że nie tak znów bardzo różnimy się od siebie.
- O czym ty mówisz? - żachnął się Pug. Nakor uśmiechnął się szeroko.
- Spójrz na mnie. Żyję już na tym świecie trzykrotnie dłużej, niż jakikolwiek ze 
znanych mi ludzi. Urodziłem się w Kesh za czasów Imperatora Sajanjaro, który był 
praprapradziadkiem małżonki obecnie tam panującego Imperatora Diagai. Widziałem 
jego 
matkę, Imperatorową, kiedy była dziewięcioletnią dziewczynką. Opuściła tron jako 
stara 
kobieta, która władała Keshem ponad czterdzieści lat. A jednak pamiętam ją jako 
dziewczynkę, a wyglądałem wtedy dokładnie tak jak teraz. - Westchnął z 
przejęciem.
- Nie byłem człowiekiem godnym zaufania... może z powodu mojego fachu. - Nie 
wiadomo skąd wydobył talię kart, jedną dłonią rozłożył ją w wachlarzyk, potem 
strzepnął 
palcami i karty znikły. - Doskonale cię jednak rozumiem. Nie żyje już nikt, kogo 
znałem w 
dzieciństwie.
Pug ponownie przysiadł na krawędzi fontanny.
- A jaki jest drugi powód twej wizyty?
- Widzę pewne rzeczy... - zaczął Nakor. - Nie wiem, jak to się dzieje, zdarzają 
się 
jednak takie chwile, w których po prostu wiem. Nicholas wyruszył w podróż, która 
zawiedzie 
go znacznie dalej, niż do Crydee. Przyszłość tego chłopca kryje w sobie liczne 
niebezpieczeństwa.
Pug milczał przez chwilę, rozmyślając o słowach gościa.
- W czym mogę pomóc? - spytał wreszcie.
Nakor potrząsnął bezradnie głową.
- Nie należę do mędrców. Korsh i Watum nazywali mnie postrzeleńcem, ostatnio zaś 
nieustannie powtarza mi to Ghuda. - Pug uśmiechnął się ze zrozumieniem. - 
Niekiedy sam nie 
rozumiem moich zdolności... - westchnął ponuro. - Ty, wedle wszelkich miar, 
jesteś 
człowiekiem wielkiego rozumu, którego osiągnięcia są zdumiewające. Żyłeś wśród 
najdziwniejszych stworzeń i nie uważasz tego za coś niezwykłego. Widziałem twoje 
dzieła w 
Stardock... robią wrażenie... ani słowa. Udzielanie rad tobie uważałbym za 
zuchwalstwo.
- Zuchwalstwo czy nie... powiedz, co o tym myślisz?
- Myślę, - odpowiedział Nakor, przygryzając pierwej dolną wargę - że chłopiec 
stanie 
się węzłem, wokół którego splotą się przyszłe wydarzenia. - Wykonawszy dłonią 
nieokreślony gest, dodał: - Gdzieś tam gromadzą się ciemne moce i coś przyciąga 
je do niego. 
Nie można tego zmienić. Musimy więc być gotowi na to, by w odpowiedniej chwili 
przyjść 
mu z pomocą. - Pug milczał przez dość długą chwilę. - Ponad trzydzieści lat temu 
- odezwał 
się w końcu - takim węzłem okazał się ojciec Nicholasa. Jego śmierć z pewnością 
byłaby 
jednocześnie zwycięstwem sił mroku.
- Wężowy lud.
Pug spojrzał na Nakora, nie kryjąc zaskoczenia. Mały Isalańczyk wzruszył 
ramionami.
- Wieści o bitwie pod Sethanon rozeszły się daleko i szeroko. Ja dowiedziałem 
się 
znacznie później. Wśród rozmaitych pogłosek uderzyła mnie jedna, uporczywie 
powtarzana: 
że doradcą wodza najeźdźców był pantathiański mag i kapłan.
- Wiesz coś o Pantathianach?
- O, natykałem się na nich tu i ówdzie. - Nakor wzruszył ramionami. Podejrzewam, 
że 
niezależnie od tego, co sobie myślały te wasze mroczne elfy z Północy, tak 
naprawdę całą 
awanturę wywołali Pantathianie, ale co wydarzyło się później, to już przewyższa 
moje 
zrozumienie.
- Gdybyś rozumiał, byłbyś jeszcze bardziej zdumiony - mruknął Pug. - Dobrze 
więc, 
pomogę Nicholasowi.
- Trzeba nam udać się na spoczynek - rzekł Nakor, podnosząc się z ławki. - 
Pewnie 
chciałbyś, żebyśmy jutro odpłynęli.
- Ciebie wolałbym zatrzymać - uśmiechnął się Pug. - Myślę, że przydałbyś się tu. 
Rozumiem jednak, co to znaczy być związanym z losem innego człowieka.
Nakor spoważniał nagle i Pug pomyślał, że po raz pierwszy widzi Isalańczyka 
prawdziwie zasępionego.
- Z tej kompanii pięciu popłynie za morza, ale musimy jeszcze spotkać cztery 
osoby. 
Dziewięciu odpłynie, a niektórzy nie wrócą.
Na twarzy Puga pojawiła się troska.
- Wiesz którzy?
- Mam być jednym z tej dziewiątki - odparł Nakor. - Nikomu nie dano poznać 
własnych losów.
- Nigdy nie spotkałeś Czarnego Macrosa - stwierdził Pug. Nakor uśmiechnął się 
nagle 
i poweselał.
- Owszem, raz się z nim zetknąłem, ale to długa historia.
- Trzeba nam teraz wrócić do gości - rzekł Pug, również wstając. - Ale powiem 
ci, że 
chciałbym kiedyś usłyszeć tę opowieść.
- A co z chłopcem? - spytał Nakor.
- Z powodów, które ci podałem, nie uśmiecha mi się myśl o ponownym związaniu się 
z losami jakiegoś śmiertelnika - wyznał Pug. - Nawet jeśli to mój krewniak. - 
Potrząsnął 
głową nie bez irytacji. - Nie mogę jednak opuścić tych, których polubiłem. 
Pomogę 
Nicholasowi, kiedy przyjdzie pora.
- Niech i tak będzie - skwitował Nakor deklarację maga. - Dlatego właśnie 
powiedziałem jego ojcu, że trzeba nam się spotkać z tobą.
- W rzeczy samej, niezwykły z ciebie człowiek, Błękitny Jeźdźco - przyznał Pug.
Nakor roześmiał się i kiwnął głową.
Wrócili do jadalni w samą porę, by usłyszeć zakończenie kolejnej opowieści 
Amosa, 
który zabawiał Ghudę i Nicholasa. Ryana wyglądała na nieco skonfundowaną, Harry 
zaś 
gapił się na nią, z takim podziwem, że nie spostrzegłby nawet trzęsienia ziemi.
Pug polecił wnieść kawę, wytrawne wino, i skierował rozmowę na krondorskie 
ploteczki. Wkrótce wszyscy zaczęli potężnie ziewać, co dało sygnał do 
zakończenia 
skromnego przyjęcia.
Mag pożegnał gości, życząc im dobrej nocy i, podawszy dłoń Ryanie, wyprowadził 
ją 
z komnaty. Nicholas wespół z towarzyszami ruszyli do swoich sypialni. Dotarłszy 
do 
kwatery, młody książę odkrył, że łóżko już pościelono i zapalono świece w 
lichtarzu. W 
poprzek łoża leżała obszerna nocna koszula.
Położył się i wkrótce już zasypiał, kiedy poczuł, że ktoś szarpie go za ramię. 
Otworzywszy zdumione oczy, ujrzał stojącego nad nim Harry'ego. Giermek miał na 
sobie 
nocną koszulę - taką samą jak jego własna.
- Co tam znowu ? - spytał, zwalczając ogarniającą go senność.
- Nie uwierzysz! Chodź, zobacz!
Wygramoliwszy się z łóżka, Nicholas wyszedł za Harrym na korytarz i obaj 
skierowali się do sypialni giermka.
- Już zasypiałem - mówił tymczasem Harry - kiedy usłyszałem jakiś dziwny dźwięk. 
- 
Skinieniem dłoni wezwał Nicholasa do okna i powiedział: - Zachowaj ciszę.
Nicholas spojrzał przez okno i ujrzał stojącą nieopodal, na środku trawnika, 
lady 
Ryanę.
- To ona tak hałasowała, śpiewała czy co... choć to niezupełnie był śpiew.
Złotych włosów dziewczyny, które prawie płonęły własnym blaskiem w świetle 
midkemiańskich księżyców, nie można było pomylić z niczyimi innymi. Nicholas 
poczuł, że 
szczęka opada mu niemal do desek podłogi.
- Jest goła!
- Czekajże! - zdumiał się Harry. - Jeszcze przed chwilą miała na sobie suknie, 
niech 
mnie gęś kopnie, jeśli łżę! - Teraz jednak panna rzeczywiście stała na trawniku 
zupełnie bez 
szat, pogrążona w swego rodzaju transie. - Co ona wyprawia? - zdumiewał się 
Harry.
Nicholas z najwyższym trudem opanował drżenie łydek. Stojąca w blasku miesiąców 
kobieta była całkowicie naga, ale w jej wyglądzie nie było niczego, co 
obudziłoby erotyczne 
pragnienia obu - młodych przecież! - chłopców. Książę czuł się teraz nie tylko 
jak intruz - 
owiało go nagle tchnienie niebezpieczeństwa.
- Słyszałem opowieści o tym, jak to przy blasku księżyca wiedźmy oddają się 
demonom! - wystękał Harry.
- Patrz! - syknął jego towarzysz.
Złoty, otaczający dziewczynę nimb zapłonął nagle oślepiającym blaskiem, tak 
intensywnym, że podglądający chłopcy musieli zmrużyć oczy. Przez długą chwilę na 
trawniku świeciło miniaturowe słońce, po jakimś czasie jednak jego blask zaczął 
przygasać. 
Świetlisty nimb zaczął zwiększać swoje rozmiary do znacznie przekraczających 
poprzednie, 
dziewczęce. Pęcherz blasku rozdymał się szybko i wkrótce był wielki jak całe 
domostwo, po 
chwili zaś mógłby zamknąć w sobie cały okręt Amosa. Wewnątrz plamy światła 
pojawiło się 
jednak coś ciemniejszego... zrazu kształt był niewyraźny, z każdą jednak 
upływającą sekundą 
krzepnął i gęstniał. I nagle blask przygasł - równie niespodzianie, jak 
rozbłysnął - pośrodku 
zaś trawnika, tam gdzie jeszcze przed kilkoma momentami stała lady Ryana, 
pojawił się 
legendarny stwór, rozpościerający na setki stóp swe mocarne skrzydła. W świetle 
księżyców 
chłopcy wyraźnie widzieli każdą, najdrobniejszą złotą łuskę, długą, giętką szyję 
zwieńczoną 
grzebieniem i gadzi, zadarty w górę łeb. Smok wdzięcznie i lekko uderzył 
skrzydłami, zionął 
ogniem i wzbił się w powietrze.
Harry ścisnął dłoń Nicholasa tak silnie, że zrobił mu siniaka, żaden z chłopców 
jednak 
nawet nie drgnął. Kiedy smok zniknął w mroku, obaj spojrzeli na siebie. Łzy 
płynęły im z 
oczu, przepełnionych zachwytem i grozą. Takich smoków po prostu nie było! 
Owszem, na 
Midkemii trafiały się podobno mniejsze, latające gady zwane zwyczajowo smokami, 
tamte 
były jednak zwykłymi jaszczurami nie posiadającymi śladu inteligencji czy 
rozumu. Nie 
spotykano ich zresztą w Zachodnich Dziedzinach. Widywano je jakoby w górach na 
zachodzie Kesh. Złotych zaś smoków, które mogły mówić i uprawiały magię, po 
prostu nie 
było... nie było i już! Istniały jedynie w legendach. A jednak obaj byli przed 
chwilą 
świadkami, jak tu, w smugach księżycowej poświaty, kobieta - którą im 
przedstawiono! - 
przekształciła się we wspaniałe, majestatyczne stworzenie, by odlecieć i 
poszybować nad 
Midkemią.
Widok ten tak poruszył Nicholasa, że nie umiał powstrzymał łez. Harry zebrał się 
w 
garść nieco szybciej.
- Może powinniśmy obudzić Amosa?
- Nie. Trzymaj język za zębami! Zrozumiałeś? - potrząsnął głową Nicholas.
Harry kiwnął głową, bez zwykłej w takich wypadkach przekory czy chełpliwości. W 
tej chwili wyglądał jak zwykły, przestraszony, wiejski chłopak.
- Zrozumiałem.
Nicholas zostawił przyjaciela i wrócił do swej sypialni. Przekroczył próg... i 
serce 
wywinęło w nim kozła, gdy ujrzał siedzącego na jego łożu Puga.
- Zamknij drzwi.
Nicholas zrobił, co mu kazano, mag zaś zabrał się do wyjaśnień:
- Ryanie nie wystarczy to mizerne pożywienie, jakim ją tu karmimy, gdy udaje 
człowieka. W ciągu paru najbliższych godzin musi coś sobie upolować.
Twarz księcia pokryła się bladością. Po raz pierwszy w życiu poczuł, że jest 
daleko od 
domu, opieki ojca i miłości matki. Wiedział, że Pug jest uważany za członka 
rodziny... ale 
siedzący na jego łóżku człowiek zaliczał się też do najpotężniejszych magów 
Midkemii. 
Nicholas zaś ujrzał coś, czego nie powinien był widzieć.
- Nikomu nic nie powiem - szepnął cicho.
- Wiem - uśmiechnął się Pug. - - Usiądź proszę. Nicholas opadł na łoże obok 
maga, 
ten zaś nagle wyciągnął dłoń: - Pokaż mi swoją stopę.
Książę nie musiał pytać, którą stopę Pug ma na myśli, i podniósł lewą. Pug przez 
chwilę przyglądał się zniekształconej kończynie, aż wreszcie powiedział:
- Kilkanaście lat temu twój ojciec prosił mnie, bym zrobił coś z twoją nogą. 
Mówił ci 
o tym?
Nicholas przecząco potrząsnął głową. Nadal przerażało go to, czego niedawno był 
świadkiem i obawiał się, że jeśli odpowie, zdradzi drżenie głosu.
Pug przez chwilę jeszcze patrzył chłopcu w twarz.
- Wtedy to dowiedziałem się o tej deformacji i o próbach jej uleczenia.
- Było ich wiele. - - wyszeptał Nicholas.
- Wiem. - Pug wstał i podszedł do okna, gdzie zatrzymał się i spoglądał w usiane 
gwiazdami niebo. Odwróciwszy się po chwili do Nicholasa, ciągnął dalej: - 
Powiedziałem 
twemu ojcu, że nie mogę cię uleczyć. Nie było to prawdą.
- Dlaczego?! - spytał książę.
- Ponieważ niezależnie od tego, jak bardzo kocha cię twój ojciec - a Arutha 
kocha 
swoje dzieci ogromnie, choć niełatwo mu przychodzi okazywanie uczuć - żadnemu 
ojcu nie 
wolno zmieniać natury i charakteru swego dziecka - odparł mag.
- Nie jestem pewien, czy cię zrozumiałem - przyznał chłopiec. Obawa, którą 
żywił, 
jakoś znikła. - Dlaczego uważasz, że wyleczenie mojego kalectwa byłoby błędem?
- Nie jestem pewien, czy potrafię ci to wyjaśnić, chłopcze - odpowiedział Pug. 
Odszedł od okna i przysiadł obok Nicholasa. - Każdy z nas może sam uporać się ze 
swoimi 
problemami, może sam się przekształcić... jeśli tylko zechce. Ale większość z 
nas nie tylko 
nie podejmuje żadnych prób, wielu nie chce nawet przyznać, czy pogodzić się ze 
świadomością, że to potrafią, że mogą tego dokonać. Wedle mojej znajomości 
magii, praca, 
jaką w dzieciństwie wykonali nad tobą uzdrawiacze, powinna była przynieść 
rezultaty. 
Niestety... coś oparło się tym zaklęciom i nie poskutkowały.
- Nie pojmuję - zmarszczył brwi Nicholas. - chcesz powiedzieć, że to ja sam 
opierałem się ich dziełu? Że to ja nie chciałem, by mnie uzdrowiono?
- Mniej więcej - kiwnął głową Pug. - Ale to nie takie proste.
- Wszystko dałbym za to, by mieć normalną stopę! - żachnął się Nicholas.
- Czy na pewno? - spytał Pug, wstając. Nicholas umilkł.
- Chyba... chyba tak... - odezwał się po dłuższym milczeniu. Pug uśmiechnął się 
niespodziewanie, co dodało chłopcu otuchy.
- Prześpij się, chłopcze. - Wyjął coś zza pazuchy swej szaty i położył na 
stoliku obok 
łoża. - Pozwól, że ofiaruję ci ten amulet. Zawieś go na szyi i nie zdejmuj. Jest 
bardzo 
podobny do tego, który dałem twemu ojcu. Jeśli będę ci potrzebny, ściśnij go 
mocno prawą 
dłonią i trzykrotnie wymów moje imię. Przybędę niezwłocznie.
Nicholas podniósł talizman i, przyjrzawszy mu się w blasku świecy, przekonał 
się, że 
wyrzeźbiono na nim symbol trzech delfinów, który zdobił fontanny w całej 
posiadłości.
- Dlaczego mi to dajesz?
- Bo jestem twoim krewniakiem i przyjacielem. A w przyszłości będziesz 
potrzebował 
pomocy jednych i drugich. Również dlatego, że pokładam zaufanie w dyskrecji 
twojej i 
twojego przyjaciela.
- Lady Ryana?
- Jest bardzo młoda i nie powinna była pozwolić, by ją widziano. Członkowie jej 
rasy 
pierwsze lata życia spędzają nieomal jako bezmyślne zwierzęta. Co dziesięć lat 
każdy 
prawdziwy smok kryje się w jaskini, gdzie zmienia skórę i za każdym razem 
wyłania się 
inaczej ubarwiony. Wiele z nich ginie, bo leżące w mroku, pozbawione twardej 
skóry, są 
bezbronne. Jedynie te, które potrafią zachować życie podczas wszystkich 
przemian, które 
unikną wszystkich niebezpieczeństw, wyłaniają się po ostatniej przemianie jako 
smoki 
złotoskóre i posiadające zaczątki rozumu. Inteligencja, która pojawia się 
później, jest rzeczą 
wielce niepokojącą. Nagłe uświadomienie sobie własnej odrębności i rozeznanie 
ogromu 
otaczającego świata jest potężnym szokiem dla istoty starej już wedle miar 
ludzkich. W 
dawnych czasach jej przewodnikiem i nauczycielem byłby jeden z członków jej 
rasy. - Pug 
otworzył drzwi. - Mało już zostało wielkich smoków. Matka Ryany niegdyś pomogła 
mi w 
godzinie próby, ja więc pomagam jej córce. Ale źle będzie, gdy ludzie się 
dowiedzą, że mogą 
wśród nich żyć tacy, którzy ludźmi nie są.
- Ojciec mi kiedyś powiedział - stwierdził po prostu Nicholas - że z czasem będę 
dowiadywał się o rzeczach i sprawach, o których nie wolno mi będzie mówić z 
innymi. Ja to 
rozumiem.
Pug nie powiedział już nic więcej i zamknął drzwi. Nicholas legł na łożu, ale 
długo 
musiał czekać na sen.
Rozdział 3
CRYDEE
Kotwica z hukiem poleciała w dół.
Załoga „Bielika” zabezpieczała liny, port tymczasem kipiał zwykłą codzienną 
aktywnością. Nicholas bacznie przyglądał się swemu nowemu domowi. Ataki tęsknoty 
za 
domem powróciły zaraz po opuszczeniu wyspy Puga i dręczyły go przez cały czas, 
znikając 
dopiero podczas pokonywania Mrocznych Cieśnin - co zajęło bez mała półtorej 
doby. Potem 
popłynęli na północ, mijając Tulan i Carse, aż wreszcie przybyli do Crydee.
Podczas ostatnich dwudziestu lat miasto znacznie się rozrosło. Płynęli na 
północ, 
Amos zaś pokazywał chłopcom przylądek, zwany kiedyś Utrapieniem Żeglarzy, gdzie 
obecnie wyrosła rybacka wioska. Gdy okręt wpływał do portu, przybysze mogli 
podziwiać 
nowe budowle na odległych wzgórzach od południowego wschodu. Nieopodal urzędu 
celnego zatrzymało się kilka powozów i lekka karoca. Siedzący na koźle karocy 
stangret 
zeskoczył na ziemię i otworzył drzwiczki. Z karety wysiadła wysoka dama, zaraz 
zaś za nią 
ukazał się jeszcze wyższy mężczyzna. W tej godnie i dumnie noszącej się parze 
Nicholas 
rozpoznał stryja i ciotkę. Inne powozy również się zatrzymały i nagle na 
nabrzeżu zaroiło się 
od zaaferowanych i zajmujących pospiesznie swe miejsca ludzi.
Amos polecił spuścić trap. Nieopodal trapu czekali Nicholas i Harry, gotowi 
zbiec na 
ląd przy pierwszej sposobności. W dole stali już Diuk Martin i Diuszesa Briana 
oraz ich 
dwór, czekający na sposobność powitania księcia krwi i jego towarzyszy. Amos 
spojrzał na 
komitet powitalny i mruknął:
- No, to już wiemy, że z Ylith dotarł tu przynajmniej jeden gołąb.
Od dwudziestu ośmiu lat - to znaczy od czasu Wojny Światów - pomiędzy Krondorem 
i Dalekim Wybrzeżem utrzymywano stałą łączność - konnych posłańców i stacje 
gołębi 
pocztowych. Arutha podjął jednak decyzję o wysłaniu Nicholasa na północ dość 
niespodzianie, toteż wieści o zbliżającym się przyjeździe księcia krwi dotarły 
do Crydee 
zaledwie kilka dni wcześniej.
- Co to za dziewczyny? - spytał Harry, obserwujący pilnie brzeg, podczas gdy 
żeglarze 
dociągali ostatnie węzły mocujące trap.
Nicholas spojrzał na dwie stojące obok księcia i jego małżonki młode osóbki i 
powiedział:
- Jedna z nich to chyba moja kuzynka, Margaret. Nie wiem, kim może być druga.
- Już ja się dowiem - uśmiech Harry'ego przywiódł Nicholasowi na myśl lisa 
zakradającego się do kurnika.
Gdy umocowano ostatnie liny relingu trapu, Amos zwrócił się do księcia:
- Wasza Wysokość... - i wskazał dłonią zejście, dając do zrozumienia, że 
pierwszą 
osobą, która powinna postawić stopę na lądzie, jest Nicholas.
Niecierpliwy Harry wysunął się przed księcia, po to jedynie, by zostać 
zatrzymanym 
przez Amosa, kładącego mu łapę na ramieniu:
- Wedle godności, mości giermku - dodał stary żeglarz, nie bez nacisku w głosie.
Harry zaczerwienił się i cofnął.
Nicholas zszedł na brzeg, a wysoki mężczyzna wysunął się przed innych, by go 
powitać. Diuk Krondoru przyjął krewniaka ciepłym uśmiechem.
- Wasza Wysokość, z najwyższą radością widzimy cię w Crydee.
Martin przypominał nieco z wyglądu Aruthę, był jednak wyższy i mocniej 
zbudowany. Włosy Diuka już niemal całkowicie posiwiały, a jego twarz poorały 
liczne 
zmarszczki, rzeźbione przez słońce, wiatr i wiek, ale cała postawa 
niegdysiejszego Wielkiego 
Łowczego świadczyła o tym, że zachował on swą dawną krzepę. Nie był jednym z 
wielu 
arystokratów, którzy starzeli się, popijając wino i wydając służbie coraz 
głupsze polecenia. 
Patrząc na stryja, Nicholas pojął, że ma przed sobą człowieka, który mimo swego 
wieku nadal 
spędza liczne noce pod usianym gwiazdami niebem i który wraca do domu, sam 
dźwigając na 
grzbiecie upolowaną zwierzynę.
Młody książę uśmiechnął się z zażenowaniem - uroczyste powitanie zbiło go nieco 
z 
tropu.
- Stryju, i ja rad jestem, że cię widzę.
Amos, który zszedł na ląd zaraz za Nicholasem, klepnął mocno Martina po 
ramieniu:
- Wasza Miłość...
Martin, porzucając wszelkie formalności, porwał Amosa w objęcia i parsknął 
śmiechem.
- Ty stary piracie! - zawołał. - Ile to już lat... - Przez długą chwilę dawni 
druhowie 
poklepywali się po ramionach i potrząsali dłońmi. Wreszcie Amos kiwnął głową 
Nicholasowi.
Martin natychmiast ponownie zajął się księciem.
- Wasza Wysokość... Niechże mi będzie wolno przedstawić ci moją małżonkę, 
Diuszesę Brianę. - Nicholas ostatni raz widział tę kobietę, gdy był jeszcze 
małym szkrabem i 
niemal całkowicie zapomniał, jak wyglądała. Patrzył więc na nią, jakby spotykali 
się po raz 
pierwszy. Wysoka dama pochyliła przed nim głowę w ukłonie. Diuszesa miała siwe 
włosy z 
jednym, zaskakująco białym kosmykiem u lewej skroni, i czesała je do tyłu. Nie 
należała do 
kobiet, które zwykle nazywa się ładnymi, ale wywierała nieodparte wrażenie. 
Jedynie kilka 
zmarszczek wokół zdumiewająco błękitnych, bacznie patrzących na księcia oczu, 
świadczyło 
o tym, że ta kobieta przekroczyła już pięćdziesiątkę. Diuszesa miała na sobie 
bardzo 
praktyczny strój, na który składały się luźne spodnie wsunięte w wysokie buty, 
jedwabna 
koszula i narzucona na nią skórzana kurtka.
- Pani... - Nicholas ujął ją lekko za rękę i uścisnął dłoń z szacunkiem. 
Odpowiedziano 
mu zaskakująco krzepkim chwytem, młody zaś książę pomyślał, że opowieści o 
niezwykłym 
pochodzeniu małżonki jego stryja musiały być prawdziwe. Powiadano, że urodzona w 
Armengarze - gdzie kobiety walczyły u boku mężczyzn i były równie jak oni 
zaciekłe w boju 
- Lady Briana czy to na koniu, czy na łowach, czy w walce wreszcie, nie 
ustępowała niemal 
żadnemu z mężczyzn. Patrząc na nią teraz, Nicholas zrozumiał, że wszystko to 
musi być 
prawdą.
Martin tymczasem podjął dalszą prezentację:
- Oto mój syn, Marcus - Nicholas spojrzał na kuzyna z lekkim wahaniem bowiem 
krewniak kogoś mu przypominał. Orzechowe oczy i niemal takiej samej barwy włosy. 
Młody 
książę pomyślał, że kogoś podobnego musiał spotkać w Krondorze. Marcus był tego 
samego 
co on wzrostu i podobnie jak książę, przycinał włosy. Był jednak o dwa lata odeń 
starszy i 
mocniej zbudowany. Skłonił się teraz ceremonialnie i cofnął o krok.
- Kuzynie... - kiwnął głową Nicholas.
Stojący teraz obok Nicholasa Amos spojrzał na obu młodzików i zwrócił się do 
Martina:
- Wiesz...przypominam sobie ten dzień, kiedy to po raz pierwszy strzeliło mi do 
łba, 
że jesteś bratem Aruthy. Pamiętasz, kiedy to było?
- Jakże mógłbym zapomnieć? - uśmiechnął się Diuk. - To była moja pierwsza podróż 
morska, a ty niemal nas utopiłeś!
- Chciałeś powiedzieć, że dzięki swym niespotykanym umiejętnościom żeglarskim 
uratowałem wasze zupełnie bezwartościowe głowy - poprawił Amos. Wskazując dłonią 
obu 
młodzieńców, dodał: - Jeśli światu kiedykolwiek potrzebny byłby dowód na to, że 
ty i Arutha 
jesteście braćmi, wystarczy postawić ich obok siebie. - Pogładził się po 
brodzie, gestem tym 
naśladując udatnie strapionego mędrca. - Trzeba będzie chyba pomalować jednego z 
nich na 
zielono, inaczej zaczną się nam mylić.
Skonfundowany Nicholas łypnął podejrzliwie okiem ku Amosowi. Twarz Marcusa 
oblekła się w maskę absolutnej obojętności.
- Co za podobieństwo! - mruknął Amos.
- Jakie podobieństwo? - nie wytrzymał Nicholas.
- No... między wami.
- - Czekajże... - Nicholas odwrócił się i raz jeszcze spojrzał na kuzyna. - 
Uważasz, że..
- Nie śmiałbym, Wasza Wysokość - powiedział Marcus.
- Akurat! - parsknął Amos.
Diuk postanowił kontynuować prezentację.
- Wasza Książęca Mość, oto moja córka, Margaret. Jedna z dwu stojących obok 
niego 
dziewczyn dygnęła nisko.
Miała włosy ciemne jak ojciec, podobna jednak była do matki. Natura obdarzyła ją 
lekko zadartym noskiem i wysoko osadzonymi kośćmi policzkowymi, a na jej 
twarzyczce nie 
malowała się aż taka godność i powaga, jakie widać było w jej matce. Podobnie 
jak Briana, 
miała włosy do ramion i nie wplotła w nie żadnych ozdób. Spojrzawszy na młodego 
księcia, 
błysnęła oczami:
- Miło mi cię powitać, kuzynie. - Uśmiechnęła się przy tym, zyskując natychmiast 
w 
oczach Nicholasa.
Przeniósłszy wzrok na drugą stojącą obok Margaret osóbkę, Nicholas poczuł, że 
serce 
zamiera mu w piersi. Natychmiast też niemal utonął w ogromnych - nigdy przedtem 
nie 
widział podobnych - bławatkowych oczach patrzącej nań dziewczyny. I poczuł się 
niezgrabnym, głupawym wyrostkiem. Jak przez mgłę dotarły doń słowa Margaret.
- A oto moja przyjaciółka, Lady Abigail, córka barona Bellamy z Carse.
Szczupła dziewczyna dygnęła dwornie, Nicholas zaś gotów byłby przysiąc, że nigdy 
wcześniej nie widział równie wdzięcznych i gibkich ruchów u panny. W odróżnieniu 
od 
Margaret, Abigail ujęła swe złote włosy srebrną opaską z tyłu głowy, gdzie 
opadały na kark 
gęstymi splotami. Miała delikatną, jasną skórę i piękną twarzyczkę. Składając 
ukłon, 
uśmiechnęła się lekko i Nicholas nie mógł nie odpowiedzieć podobnie - choć po 
sekundzie 
usta rozjechały mu się w dość głupawym uśmieszku.
Oprzytomniał, gdy ktoś obok znacząco odchrząknął.
- P-pani... - zdołał jakoś wystękać, choć słowa wydobyły się z najwyższym trudem 
z 
jego ściśniętej młodzieńczą tremą krtani. Odwróciwszy się w bok, zdobył się 
jeszcze na drugi 
wysiłek: - Oto jest H-harry, mój giermek - w samą porę, by przedstawić 
zbliżającego się po 
trapie i uginającego się pod ciężarem bagażów przyjaciela. Świszczypała z 
Ludlandu cisnął 
wszystko na ziemię i skłonił przed Diukiem i Diuszesa. Na widok zaś księżniczki 
i jej 
towarzyszki uśmiechnął się szeroko i cokolwiek zuchwale.
Martin tymczasem zaprosił Nicholasa do pierwszej - jego i Diuszesy - karocy. 
Harry 
ruszył tuż za przyjacielem, ale znów zatrzymała go łapa Amosa.
- W pierwszym powozie jadą książę i gospodarze. W drugim ja i dzieci Diuka 
Martina.
- Ależ...
- Ty tymczasem możesz się upewnić, że książęce bagaże zostały sprawnie 
załadowane 
na tamten powóz. Kiedy skończysz, możesz wsiąść i pojechać za nami.
Po trapie schodzili właśnie Nakor i Ghuda.
- A co z nimi? - spytał Harry.
- My się przejdziemy - odparł uśmiechnięty Isalańczyk. - To niedaleko. - Wskazał 
dłonią górujący nad miastem i portem zamek.
- Mnie się nawet przyda taka przechadzka, chętnie rozprostuję nogi - dodał 
Ghuda.
Harry westchnął, jakby dziwił się beznadziejnej głupocie obu kompanów, i wziął 
dwie 
sakwy, by przerzucić je na pierwszy z powozów.
- Hej, chłopcze, a to co? - spytał opierający się o powóz woźnica.
Nie trafił na najlepszy humor młodzieńca.
- To bagaż księcia Krondoru! A ja jestem jego giermkiem! Woźnica zasalutował 
leniwie i niedbale, ale nie raczył nawet odkleić się od powozu.
- Gdzie więc chcesz zabrać tamto, mości giermku? - spytał.
Harry odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, że dwu marynarzy znosi właśnie z 
trapu jedną z ciężkich skrzyń z dobytkiem Nicholasa. Za nią pojawiły się trzy 
następne. Po 
chwili zaś ładownia statku - z jękiem lin i skrzypem wielokrążków - wypluła z 
siebie wielką 
sieć, wypełnioną kolejnym tuzinem skrzyń i jeszcze kilkunastoma workami. 
Natychmiast 
podbiegli ku niej tragarze, którzy zaczęli rozwiązywać liny.
- Spodziewam się, że wiesz, mości giermku, dokąd to ma trafić? - spytał wozak.
Harry westchnął z rezygnacją, sięgnął na powóz i zdjął zeń dwa worki, w których 
on i 
Nicholas na czas podróży okrętem złożyli odzież na zmianę i przedmioty osobiste. 
Najwyraźniej te właśnie rzeczy miały być załadowane na końcu. Potrząsnąwszy 
głową, 
spytał:
- A ja mam nadzorować załadunek?
Wozak mrugnął porozumiewawczo i oderwał się wreszcie od powozu.
- Szybciej i łatwiej się sprawimy, mości giermku, jeśli będziesz nas pilnował 
stamtąd - 
i wskazał kciukiem odległe o kilkanaście kroków drzwi. - Dają tam niezłe piwo, 
smaczne 
mięsne pierogi i możesz nas nadzorować przez okno.
Harry'emu, który od dawna musiał się obywać prostymi żeglarskimi racjami, na 
samą 
myśl o pierogach z mięsem napłynęła ślinka do ust. Przemógł się jednak i 
powiedział jak 
prawdziwy bohater:
- Nie, znam swoje obowiązki. Wozak potrząsnął tylko głową.
- Więc zrób nam wszystkim uprzejmość, mości giermku i racz nas nie denerwować... 
jeżeli pojmujesz, co mam na myśli.
Harry kiwnął głową i, odszedłszy na bok, patrzył bez słowa, jak pierwsza para 
skrzyń 
wędrowała ku powozowi. Znalazłszy sobie skrawek cienia pod okapem dachu urzędu 
celnego, oparł się o ścianę. Spojrzał ku wzgórzu i spostrzegł, że Ghuda i Nakor 
właśnie 
opuszczali rejon portu i wkraczali na szeroką aleję, która wiodła przez miasto w 
stronę 
zamku. Będą tam pewnie godzinę przed nim.
- A myślałem, że trafi mi się coś ciekawszego - mruknął Harry, przeklinając 
samego 
siebie.
Gdy pierwszy powóz wjechał na dziedziniec zamku, stojący przy bramie i ustawieni 
w 
dwa szeregi żołnierze wyprężyli się jak struny. Wszyscy przybrani byli w brąz i 
złoto - barwy 
Crydee - i nosili tarcze ozdobione godłem złotej mewy w brązowym polu. Nad nimi 
lśniły 
dwa rzędy spowitych w brązowozłote proporce halabard. Wszyscy gwardziści - na 
powitanie 
Nicholasa wywołano wartę pod broń - mieli wypucowane do słonecznego połysku 
napierśniki. Stangret otworzył drzwiczki karocy, a gdy na stopniach powozu 
ukazał się 
Nicholas, niewysoki, krzywonogi jegomość o siwych włosach i brązowej, pooranej 
zmarszczkami twarzy, ryknął zaskakująco głośno:
- Preee... entuj ...on!
Żołnierze sprężyście zwrócili głowy ku Nicholasowi. Wszystkie halabardy jak 
jedna 
pochyliły się w salucie i w następnej sekundzie gwardziści cofnęli je do pionu. 
Z powozu 
wysiedli Martin i pozostali członkowie rodu, po czym woźnice podcięli konie i 
powiedli 
powóz do stajen.
Dopiero teraz Nicholasowi trafiła się okazja, by obejrzeć nowe miejsce 
zamieszkania, 
które przez jakiś czas będzie musiał nazywać domem. Zamek w Crydee był niewielką 
forteczką w porównaniu do tych, jakie książę widywał wcześniej. Była to stara 
twierdza - cała 
budowla ograniczała się właściwie do jednego budynku, do którego dobudowano 
drugie 
skrzydło. Nicholas szybko ocenił odległości i z pewnym niezadowoleniem odkrył, 
że ten, kto 
wzniósł zewnętrzne mury, zostawił bardzo niewiele miejsca na dziedzińcu. Jeśli 
kiedyś ktoś 
je pokona, nic nie powstrzyma napastników przed wdarciem się do zamku.
- Mój prapradziad przejął tę twierdzę od stacjonujących tu żołnierzy z Kesh - 
odezwał 
się Martin, jakby czytając w myślach młodzika. - To on wzniósł mur wokół 
zameczku. - 
Uśmiechnął się skąpo, czym przypomniał Nicholasowi jego ojca - Diuk dodał: - 
Dziadek 
dobudował dwa skrzydła, ale zostało tu bardzo niewiele miejsca. Ojciec zamierzał 
odsunąć 
mury zewnętrzne, by stworzyć odpowiedni dystans pomiędzy nimi a zamkiem, ale 
nigdy nie 
zdążył się zabrać do dzieła. Ja też nie mogłem znaleźć na to czasu - dodał z 
westchnieniem, 
kładąc dłoń na ramieniu gościa.
Tuż za krzywonogim, którego ryk poderwał wartę, pojawił się jakiś wysoki, 
ciemnoskóry mąż o krótkiej, siwej bródce. Przeszedłszy wzdłuż szyku, zatrzymali 
się obaj i 
skłonili przed księciem.
Na widok niższego, Amos uśmiechnął się szeroko:
- Mistrz Miecza, Charles!
- Wasza Wysokość - przedstawił obu Martin - poznajże, proszę, Mistrza Miecza 
Charlesa i Mistrza Stajen Faxona.
Nicholas odpowiedział skinieniem głowy na wojskowe ukłony obu wojaków i 
pozdrowił Charlesa, mówiąc doń kilka słów w jakimś obcym języku. Mistrz Miecza 
skłonił 
się nisko i odpowiedział w tej samej mowie. Potem przeszedł na język Królestwa:
- Ekscelencjo, świetnie władasz tsurańskim.
- Znam jedynie kilka słów - zaczerwienił się Nicholas. - Ale wszyscy na dworze 
słyszeli o tsurańskim Mistrzu Szermierki stryja Martina. - Zwracając się zaś do 
ciemnoskórego, dodał: - I o jego Mistrzu Stajen, Faxonie.
- Wasza Wysokość... - skłonił się Faxon.
Martin przedstawił Nicholasowi pozostałych członków świty, a kiedy skończono z 
formalnościami, ujął młodzieńca pod ramię.
- Wasza Wysokość zechce pozwolić ze mną...
Obaj ruszyli ku zamkowi, a dzieci Martina wespół z Abigail skierowały się do 
swoich 
komnat. Amosem zajęła się Briana.
- Dziś wieczorem wydajemy ucztę, tymczasem zaś polecę komuś, by wskazał ci drogę 
do twojej kwatery, admirale.
- Powiedz mi tylko, pani, gdzie ona jest. Mieszkałem tu przez kilka lat i z 
pewnością 
się nie zgubię.
- Drogi Amosie - uśmiechnęła się Briana. - Umieściliśmy cię w twoich dawnych 
komnatach.
Amos zerknął ku głównej bramie zamkowej i zwrócił uwagę na dwu wartowników.
- Może zechcesz uprzedzić tych chłopaków, że wkrótce zjawi się tu dwu dość 
różniących się od siebie przybyszów. Jeden to niewysoki jegomość z Shing Lai, 
stuknięty 
człowieczek o imieniu Nakor, drugi jest rosłym najemnikiem z Kesh i nazywa się 
Ghuda 
Bule. Niech ich wpuszczą, bo to towarzysze Nicholasa.
Briana tylko uniosła w gorę brew. Odwróciwszy się do Charlesa, poleciła:
- Zechciej tego dopilnować, proszę.
Mistrz Miecza zasalutował i oddalił się ku bramie, by przekazać strażom 
polecenie 
pani zamku.
- Co to za ludzie, Amos? - spytała tymczasem Briana.
- Drugiej takiej pary nie znajdziesz nigdzie w świecie - odpowiedział były 
pirat, 
udając beztroskę.
Briana położyła dłoń na ramieniu gościa. Oboje służyli razem w Armengarze, 
ojczyźnie Diuszesy - Amos przyłączył się do obrońców grodu przeciwko armiom 
Bractwa 
Mrocznego Szlaku. - Znamy się zbyt dobrze, byś mógł mnie zwieść taką 
odpowiedzią. O co 
chodzi?
Amos potrząsnął głową.
- Nic takiego... Po prostu Arutha powiedział mi coś przed odjazdem. - Spojrzał 
na 
bramę zamku, którą właśnie mijali Martin i Nicholas. - Rzekł mi, że jeśli zdarzy 
się coś 
niebywałego, powinniśmy słuchać Nakora.
Briana umilkła.
- Niewątpliwie - odezwała się po chwili - mówiąc o „czymś niebywałym”, miał na 
myśli jakieś kłopoty.
- Raczej tak - odparł Amos, uśmiechając się niewyraźnie.
- Nie sądzę, by kazał nam słuchać czarodzieja, jeśli rzecz miałaby się 
ograniczyć do 
kilku niewinnych figlów towarzyskich.
Briana musiała się uśmiechnąć. Uścisnąwszy Amosa, ucałowała go serdecznie w 
policzek.
- Brakowało nam twego poczucia humoru, Amos!
Amos rozejrzał się dookoła, jakby wspominając dawne czasy.
- Briano, zbyt często widziałem tu konających ludzi i zbyt wiele dni spędziłem, 
broniąc tych murów, bym tęsknił za Crydee.
- Z tymi słowy objął Diuszesę i uścisnął swymi łapami. - Ale niech mnie 
powieszą, 
jeśli nie tęskniłem za tobą i Martinem!
Objąwszy się ramionami, wysoka Diuszesa i rosły wilk morski ruszyli razem ku 
zamkowi Crydee.
Wskazawszy Nicholasowi krzesło, Martin usiał za obszernym stołem. Gabinet Diuka 
nie sprawiał zbyt imponującego wrażenia, zwłaszcza w porównaniu z gabinetem 
Aruthy w 
Krondorze, młodzieniec jednak rozejrzał się z nie ukrywaną ciekawością.
Martin usiadł na tle rozpiętej za nim na ścianie bandery z mewą - godłem Crydee. 
Nad 
głową ptaka, tam gdzie wyskubano stary haft, widać było nikły zarys korony. 
Nicholas 
wiedział, że kiedyś na tym miejscu zasiadał jego dziadek, będący jednocześnie 
następcą tronu 
zajmowanego obecnie przez stryja Lyama. Martin - z racji nieprawego pochodzenia 
- został 
jednak pozbawiony praw do dziedzictwa i z rodzinnego godła usunięto wszelkie, 
świadczące 
o możliwych pretensjach, oznaki.
- Przez jakiś czas - odezwał się stryj - za Wojny Światów, ów gabinet i urząd 
należały 
do twego ojca. Przedtem zasiadali tu twój dziad, pradziad i ich przodkowie.
Nicholas szybko zauważył, że, pomijając sztandar, komnata została ogołocona z 
wszelkich osobistych pamiątek i trofeów - po lewej ręce Diuka, na gołej ścianie, 
wisiały 
jedynie mapy księstwa i Królestwa. Stół roboczy, przy którym siedział stryj, 
urządzony był 
równie oszczędnie i funkcjonalnie - obok kilku arkuszy czystego pergaminu leżały 
na nim 
jedynie gęsie pióra, zbiorniczek z inkaustem i laska czerwonego laku do 
zamykania pism 
książęcą pieczęcią. Dwa zwoje pergaminu wskazywały na jakąś nie dokończoną 
pracę. Poza 
tym jednak wszystko w komnacie wyglądało na porządnie ułożone i zorganizowane, 
jakby 
jego lokatorowi niemiłą była myśl o tym, że któregoś dnia będzie musiał go 
opuścić i 
zostawić jakąś rozpoczętą a nie dokończoną sprawę. Nicholas ujrzał w tym 
przypominające 
jego ojca zamiłowanie do porządku. W końcu chłopak spojrzał w oczy obserwującemu 
go 
bacznie stryjowi i mocno się zaczerwienił.
- Jesteś wśród członków rodziny - uśmiechnął się Martin. - Nigdy o tym nie 
zapominaj.
- Słyszałem, jak ojciec opowiadał o Crydee - wzruszył ramionami Nicholas - a i 
Amos 
bez przerwy mówi o tamtej wojnie, ale... - raz jeszcze rozejrzał się dookoła - 
nie bardzo 
wiedziałem, czego się spodziewać.
- Właśnie dlatego zostałeś tu przysłany - wyjaśnił mu Martin. - Twój ojciec 
pragnie, 
byś poznał część dziejów twego rodu. Mamy tu dość surowe obyczaje i warunki, 
przynajmniej wedle miar krondorskich - ciągnął. - W Rillanonie zaś, a tym 
bardziej w 
królestwach na Wschodzie, nazwano by je pewnie prymitywnymi. Wkrótce jednak 
odkryjesz, 
że w sprawach istotnych pozwalamy sobie na... pewne wygody.
- Co właściwie mam robić? - spytał Nicholas.
- Arutha pozostawił decyzję mnie - stwierdził Martin. - Myślę, że na pewien czas 
obejmiesz obowiązki mojego giermka. Jesteś już nieco za stary na tę funkcję, ale 
zostaniesz 
przy mnie, a potem może wynajdę ci odpowiedniejsze stanowisko. Twojego 
przyjaciela 
posłałem Marcusowi.
Nicholas otworzył już usta, by się sprzeciwić, Martin jednak uciął dyskusję:
- Nicholasie... giermkowie nie miewają swoich giermków. Młody książę nie mógł 
się 
z tym nie zgodzić.
- Dziś wieczorem wydamy na waszą cześć przyjęcie, które uświetni grupa aktorów 
bawiąca aktualnie w grodzie. Jutro obejmiesz swoje obowiązki.
- Co będzie do nich należeć? - chciał wiedzieć Nicholas.
- Niektóre z nich objaśni ci ochmistrz Samuel. Innymi zajmą się Mistrz Miecza 
Charles i Mistrz Stajen, Faxon. Codziennie będziesz otrzymywał różnorakie 
polecenia, choć 
głównie będziesz przebywał przy mnie, pomagając mi w sprawach oficjalnych. Może 
zauważyłeś kilka nowych budynków za południowymi murami i dalej. Crydee staje 
się 
znacznym miastem, nawet wedle miar Dalekiego Wybrzeża. Jest jednak jeszcze sporo 
do 
zrobienia. Teraz zaś jeden ze sług wskaże ci twój pokój.
- Dziękuję, stryju - Nicholas podniósł się z miejsca, Martin zaś wstał, okrążył 
stół i 
otworzywszy drzwi, wezwał sługę.
- Od jutra, Wasza Wysokość, będziesz się do mnie zwracał, nazywając mnie Waszą 
Miłością. - dodał Martin.
Nicholas kiwnął głową, czując lekkie zakłopotanie, choć nie umiałby powiedzieć, 
jakie jest źródło tego uczucia. Bez słowa ruszył za służącym.
Tego wieczoru Nicholas siedział między swym stryjem i kuzynem Marcusem. Podano 
smaczne, choć niezbyt wyszukane potrawy, wino było dobre i mocne, przedstawienie 
zaś 
całkiem udane. Większą część wieczoru Nicholas spędził, zezując ku miejscu, 
gdzie siedziały 
Abigail i Margaret. Obie dziewczyny nieustannie pochylały główki ku sobie, 
Nicholas zaś 
parę razy zaczerwienił się potężnie, choć nie bardzo umiałby powiedzieć, czemu 
zawdzięcza 
te rumieńce. Kilkakrotnie też usiłował nawiązać rozmowę z Marcusem, próby te 
jednak 
kończyły się niepowodzeniami. Młody książę zaczął podejrzewać, że kuzyn za nim 
nie 
przepada.
Amos, Nakor i Ghuda Bule siedzieli dalej i Nicholas nie mógł z nimi rozmawiać, 
nie 
powodując zamieszania. Świetnie się zresztą bawili, opowiadając coraz bardziej 
nieprawdopodobne historyjki z Charlesem i Faxonem.
Spoglądając wzdłuż stołu, Nicholas zauważył, że Harry usiłuje nawiązać rozmowę z 
jakimś spokojnie i godnie wyglądającym młodym człowiekiem. Młodzieniec ów mówił 
cicho 
i łagodnie, tak że Harry musiał się pochylać, by go słyszeć. Nieznajomy wyglądał 
na nieco 
starszego od obu przybyszów - niedawno chyba skończył dwadzieścia lat. Nicholas 
pomyślał, 
że gdyby zechciał się częściej uśmiechać, można by go nawet polubić.
- Kto to taki, kuzynie?
Marcus spojrzał w stronę, w którą patrzył Nicholas.
- Aaa... to jest Anthony, mag.
- Doprawdy? - spytał Nicholas, rad, że wreszcie udało mu się wydobyć z Marcusa 
więcej niż dwa słowa naraz. - Co on tu porabia?
- Kilka lat temu mój ojciec poprosił twojego, by namówił starszyznę ze Stardock, 
aby 
przysłali nam tu maga - wzruszył ramionami Marcus. - W jakiś sposób wiązało się 
to chyba z 
dziadkiem. - Odłożył żeberko, które przed chwilą obgryzał z zapałem, zwilżył 
palce w misce 
z wodą i wytarł je chustą. - Czy twój ojciec rozmawiał z tobą kiedyś o potrzebie 
zatrudnienia 
maga na dworze?
- Kilka razy i owszem - odpowiedział Nicholas, rad że wreszcie udało mu się 
wciągnąć Marcusa w rozmowę. - Mówił mi o Kulganie i Pugu. Puga już spotkałem.
Marcus nadal patrzył na maga.
- Anthony to porządny chłop, powiadam ci, i z pewnością go polubisz, jak się już 
poznacie bliżej. Ale jest zamknięty w sobie, ile zaś razy ojciec zapyta go o 
jakąś radę, 
Anthony udziela wymijających odpowiedzi. Podejrzewam, że magowie ze Stardock 
wysłali 
go tu dla kpiny.
- Doprawdy?
Marcus spojrzał na Nicholasa, obdarzając go kwaśnym spojrzeniem.
- Co ty tak z tym „doprawdy”? Uważasz, że się z ciebie nabijam czy co?
- Przepraszam - wybąkał Nicholas, znów się zaczerwieniwszy. - To taki głupi 
nawyk. 
Ale w istocie chciałbym wiedzieć, dlaczego uważasz, że magowie ze Stardock 
przysłali tu 
Anthony'ego na kpiny?
- Bo on nie jest zbyt biegłym magiem, jeśli cokolwiek znam się na tych sprawach.
Nicholas z najwyższym trudem powstrzymał się od ponownego „Doprawdy?”, 
zdoławszy je w ostatniej chwili zmienić na:
- To ciekawe... Chcę rzec, że magów w ogóle nie widuje się zbyt często, ci zaś, 
którzy 
przebywają na dworach jako doradcy, nie są tam, by popisywać się magią... no, 
przynajmniej 
nie publicznie.
Marcus wzruszył ramionami.
- Myślę, że będzie z niego pożytek, ale jest w nim coś, co skłania mnie do 
ostrożności. 
W sumie to dość tajemniczy jegomość.
Nicholas parsknął śmiechem. Marcus łypnął nań okiem, sprawdzając, czy nie śmieje 
się z niego, ale książę rzekł tylko rozbawiony:
- Ba! To chyba należy do jego fachu, czy nie tak? Wiesz... czyhanie w mroku, 
tajemnicze szepty i takie tam...
Marcus znów wzruszył ramionami i uśmiechnął się smętnie.
- Może i masz rację. Tak czy owak, jest doradcą ojca, choć nie ma z tym zbyt 
wiele 
roboty.
Nicholas za wszelką cenę chciał podtrzymać zamierającą już rozmowę.
- Wiesz, znałem ojca Mistrza Stajen, Faxona. Nie wiedziałem, że aż tak bardzo 
przypominał starego Diuka.
Marcus wydał z siebie jakieś nieokreślone chrząknięcie.
- Gardan był już dość stary, kiedy przybył tu z Krondoru. Jakoś tego nie 
zauważyłem.
- Przykro mi się zrobiło - rzekł Nicholas, czując, że rozmowa utyka w miejscu - 
kiedy 
dowiedziałem się o jego śmierci w zeszłym roku.
Marcus ponownie wzruszył ramionami, który to gest należał chyba do jego 
ulubionych.
- Właściwie tylko łowił ryby, albo opowiadał te swoje historie. Był stary i dość 
go 
lubiłem, ale... - znów wzruszył ramionami. - Ludzie się starzeją i umierają, 
prawda? Taka jest 
kolej rzeczy?
Teraz wzruszył ramionami Nicholas:
- No... ostatni raz widziałem go przed dziesięciu laty. Tak, chyba się 
zestarzał... - 
połapawszy się natychmiast, że ostatnia jego uwaga była dość głupia, przez 
resztę wieczoru 
zachował milczenie.
Pod koniec kolacji Martin wstał z miejsca.
- Witamy w naszym gronie kuzyna Nicholasa. - Zebrani goście i domownicy 
odpowiedzieli uprzejmymi oklaskami. - Od jutra będzie on przy mnie jako mój 
giermek. - 
Harry spojrzał na przyjaciela z niekłamanym zdziwieniem. Nicholas wzruszył tylko 
ramionami.
- Jego towarzysz, Harry z Ludlandu - ciągnął Martin - zostanie zaś giermkiem 
mojego 
syna.
Harry skrzywił się, jak ktoś, kto od samego początku wietrzył jakieś niecne 
zamiary, 
teraz zaś uzyskał potwierdzenie swych podejrzeń.
- A teraz - zakończył Diuk - życzę wszystkim dobrej nocy. Wyciągnął dłoń ku 
Brianie, która położyła na niej swoją i oboje uroczyście opuścili salę 
biesiadną. Za nimi 
ruszyły Margaret i Abigail, potem zaś wstał Marcus, który zwrócił się do 
Harry'ego:
- Jeśli masz być moim giermkiem, chcę, byś był na nogach godzinę przed świtem. 
Spytaj któregoś ze sług o moje kwatery i nie spóźnij się. - Nicholasowi zaś 
powiedział: - 
Ojciec pewnie zechce, byś i ty był gotów w porę.
Młodemu księciu nie podobał się ton, jakim zrobiono tę uwagę, odmowa jednak 
byłaby nie na miejscu.
- Nie martw się, będę.
Marcus raczył się uśmiechnąć i Nicholas szczerze się zdumiał, ponieważ na twarzy 
krewniaka po raz pierwszy od początku rozmowy ujrzał coś innego, niż obojętne w 
sumie 
zmarszczenie brwi:
- Spodziewam się. Pokażcie giermkom ich kwatery - dodał Marcus, zwracając się do 
służby.
Chłopcy ruszyli za dwoma pachołkami.
- Do zobaczenia, Anthony - pozdrowił Harry mijanego maga.
Mag mruknął coś w odpowiedzi, a Harry wyjaśnił, gdy wkraczali w długi korytarz:
- To książęcy mag twojego stryja.
- Wiem - odpowiedział Nicholas. - Marcus twierdzi, że nie jest najlepszy w swoim 
fachu.
Harry wzruszył ramionami, podkreślając swoją obojętność, po chwili jednak dodał:
- Wygląda mi na dość przyzwoitego jegomościa, choć jest chyba trochę nieśmiały. 
I 
niezbyt wyraźnie mówi.
W końcu pachołkowie wskazali obu młodzikom parę znajdujących się obok siebie 
drzwi. Nicholas otworzył jedne z nich i trafił do pomieszczenia, które jedynie 
przy ogromnie 
dużej dozie dobrej woli można by uznać za wygodniejsze od klasztornej celi. 
Komnata miała 
dziesięć stóp długości i osiem szerokości. Pod jedną ścianą na posadzce położono 
słomiany 
siennik, obok którego ustawiono niewielką skrzynię na przedmioty osobiste. 
Więcej niż 
skromnego umeblowania dopełniały mały stół, krzesło i dość prymitywna lampa na 
stole.
- A gdzie moje rzeczy? - spytał Nicholas, zwracając się do pachołka.
- W magazynku, mości giermku - odpowiedział sługa. Jego Miłość powiedział, że 
nie 
będą ci potrzebne aż do wyjazdu, kazał więc znieść je do piwnicy. W tej skrzyni 
znajdziesz 
wszystko, co ci się przyda do toalety.
W tejże chwili Harry klepnął Nicholasa po ramieniu:
- Giermku Nicky, idź lepiej i dobrze się wyśpij. Rano trzeba nam wcześnie wstać.
- Nie pozwól, bym zaspał - mruknął Nicholas, któremu trzewia ścisnęło 
nieprzyjemne 
uczucie.
- A co za to dostanę?
- Nie skręcę ci karku, na co teraz mam wielką ochotę - syknął Nicholas.
- Pojąłem tę dyskretną aluzję - odparł Harry po chwili udawanego namysłu. - Nie 
martw się - dodał z uśmiechem - Będzie z ciebie świetny giermek, musisz tylko 
przywyknąć. 
Spójrz na mnie... jakoś sobie radzę.
Harry zniknął za drzwiami swej kwatery w tejże chwili, w której Nicholas wznosił 
oczy do nieba, jakby chcąc je wezwać na świadka, że jego giermek wcale nie 
musiał się 
wysilać. Dręczony złymi przeczuciami wszedł do celi, zatrzasnął za sobą drzwi i 
zaczął się 
rozbierać. Zdmuchnąwszy lampę, po ciemku dotarł do legowiska i umościwszy się 
jakoś na 
wypchanym słomą materacu, naciągnął na głowę nieprzyzwoicie wprost cienki koc. 
Aż do 
rana wiercił się i obracał, a dręczące go paskudne przeczucia niemal nie 
pozwoliły mu 
zmrużyć oka.
Obudziło go stukanie w drzwi. Wstał z ciężkim sercem i zaczął szukać lampy. 
Dopiero teraz zdał sobie sprawę z faktu, że kładąc się spać, nie pomyślał o tym, 
jakim 
sposobem rano ją zapali. W końcu po omacku znalazł klamkę i otworzył drzwi. 
Stojący w 
drzwiach Harry spojrzał na księcia i spytał:
- Tak zamierzasz wyjść?
Nicholas, który stojąc u drzwi w samych gatkach, w istocie czuł się idiotycznie, 
mruknął gniewnie:
- Zapomniałem, gdzie położyłem hubkę i krzesiwo.
- Leżą na stole, obok lampy, tam gdzie ich miejsce. Czekajże, ja zapalę, ty się 
ubieraj.
W skrzyni książę znalazł zwykłą koszulę i spodnie w barwach brązu i zieleni, 
które, 
jak pojął patrząc na podobnie odzianego Harry'ego, musiały być zwykłym strojem 
giermków 
w Crydee. Założywszy jedno i drugie stwierdził, że leżą nawet nieźle.
- O co chodzi z tym budzeniem przed świtem? - spytał, wciągając buty.
- Wiejski zwyczaj - orzekł Harry, stawiając na stole zapaloną już lampę.
- Wiejski?
- No wiesz... kładą się spać razem z kurami i razem z nimi wstają.
Nicholas chrząknął gniewnie, szarpiąc się z butami. Jego lewa stopa lekko 
nabrzmiała, 
co sprawiało, że specjalnie wyprofilowany przez szewca but wzuwał się dość 
opornie.
- Do licha! - sarknął. - Tu musi być większa wilgoć w powietrzu.
- Nie do wiary, zauważyłeś! - zdumiał się Harry. - To znaczy, że pleśń 
pokrywająca 
kamienie tuż obok łóżka nie obudziła w tobie wrodzonej podejrzliwości?
Nicholas zamierzył się na przyjaciela żartobliwym ciosem, którego ten bez trudu 
uniknął.
- Chodźmy wreszcie! - zaśmiał się niedoszły dziedzic Ludlandu. - Nie przystoi 
spóźniać się pierwszego dnia.
Wkrótce obaj szli już długim korytarzem.
- Gdzie służba? - spytał Harry.
- To my jesteśmy służbą, ćwoku - rzekł Nicholas. - Czekaj, chyba wiem, gdzie 
sypia 
rodzinka.
Kilkakrotnie zabłądziwszy, w końcu dotarli do skrzydła, w którym sypiała rodzina 
Diuka. W porównaniu z książęcymi kwaterami w Krondorze było tu dość skromnie, 
nieporównanie jednak lepiej niż w celach giermków. Z dwu komnat wychodzili 
właśnie 
służący. Nicholas dowiedział się od nich, że tu właśnie sypiali Diuk Martin, 
jego małżonka 
Briana i młody Marcus.
Chłopcy zajęli stanowiska u drzwi i rozpoczęli oczekiwanie. Po kilku chwilach 
Nicholas zniecierpliwił się i zapukał. Drzwi otworzyły się, wychylił z nich 
głowę Diuk 
Martin i powiedział:
- Wezwę cię za chwilę, chłopcze - i zatrzasnął je Nicholasowi przed nosem, zanim 
chłopiec zdążył wystękać:
- Tak jest, Wasza Miłość.
Harry uśmiechnął się od ucha do ucha i podniósł dłoń, by zapukać do drzwi 
Marcusa. 
Nie zdążył ich dotknąć, bo otworzyły się szeroko.
- Spóźniłeś się, - rzekł młody panek ze skwaszoną miną.
- Idziemy! - i ruszył korytarzem tak żwawo, że Harry musiał niemal puścić się 
biegiem, by dotrzymać mu kroku.
Kilka chwil później ze swojej sypialni wyszedł Diuk Martin, który bez słowa 
ruszył 
korytarzem, oczekując widocznie, że Nicholas pospieszy za nim. Zamiast skierować 
się ku 
sali głównej - czego młodzieniec oczekiwał - Diuk ruszył przez jeszcze ciche 
sale ku wyjściu, 
gdzie z końmi czekali już stajenni. Marcus i Harry kłusowali już ku bramie. 
Jeden ze 
stajennych rzucił Nicholasowi wodze osiodłanego już rumaka.
- Jeździsz konno? - spytał Martin.
- Oczywiście... Wasza Miłość - dodał szybko.
- To dobrze. Nie brak nam tu nie ujeżdżonych koni, którymi trzeba się zająć.
Wspiąwszy się na siodło, Nicholas odkrył natychmiast, że dano mu wałacha, 
odznaczającego się jednak nielichym temperamentem. Szybkie szarpnięcie wodzami i 
uderzenie piętą uspokoiło rumaka. Był to młody jeszcze koń i prawdopodobnie 
niedawno 
dopiero wytrzebiony - - na co wskazywały jego krótka, właściwa ogierom grzywka 
na karku i 
nieco agresywne zachowanie. Nicholasowi nie bardzo też podobało się sztywne i 
przyciężkie 
siodło, utrudniające właściwe wyczuwanie i reakcje na ruchy zwierzęcia. Stryj 
nie dał mu 
jednak czasu na rozważania o sztuce jeździeckiej, skierował bowiem swego rumaka 
ku 
bramie. Nicholas trącił końskie boki piętami, odkrywając, że będzie musiał 
kierować 
zwierzęciem za pomocą usilnej pracy nóg. W sekundę później koń stanął dęba, 
opadł na 
ziemię i jak burza ruszył na oślep przez dziedziniec. Nicholas błyskawicznie 
przylgnął do 
jego karku, mocniej objął końskie boki nogami i skrócił mu wodze. Poprowadziwszy 
rumaka 
po łuku, uspokoił go i zmusił do wolniejszego biegu, aż koń przeszedł w kłus. 
Potem, gdy 
zrównał się z Diukiem, dostosował tempo do ruchów drugiego wierzchowca.
- Dobrze spałeś, mości giermku?
- Nie za bardzo, Wasza Miłość.
- Czyżby nie podobała ci się kwatera?
Nicholas spojrzał bystro na Diuka, podejrzewając, że stryj zeń kpi. Twarz 
Martina 
była jednak nieprzenikniona.
- Nie, jest w sam raz... - odparł, nie chcąc zostać przyłapanym na dziecinnej 
skardze. - 
Nowe miejsce, to wszystko.
- Przywykniesz jeszcze do Crydee - obiecał mu Martin.
- Czy Wasza Miłość rankiem niczego nie jada? - spytał Nicholas, któremu brzuch 
zaczął właśnie oznajmiać, że nadeszła pora śniadania.
Stryj uśmiechnął się kącikiem ust - czym przypominał Nicholasowi ojca - i 
odpowiedział:
- O... zjemy niebawem co nieco, ale przed obiadem trzeba nam solidnie 
popracować, 
giermku.
Nicholas mógł jedynie kiwnąć głową.
Kiedy wjechali do miasta, młodzieniec zauważył, że na ulicach panował już spory 
ruch. Okiennice i drzwi sklepów były jeszcze pozamykane, tragarze spieszyli już 
jednak do 
portu, robotnicy zaś kierowali się ku młynom i innym warsztatom pracy.
W szarym świetle brzasku widać było też wypływające z portu rybackie łodzie, 
choć 
słońce zaledwie wychylało się zza odległych gór. Powietrze wypełniały już 
smakowite 
aromaty unoszące się z piekarni, gdzie, gotując się na przyjęcie klientów, 
kończono wypiek 
rozpoczęty jeszcze wczoraj.
Gdy dotarli do portu, usłyszeli jakiś znajomy głos:
- Gotować sieci! - ryczał Amos.
Nicholas ujrzał, że admirał osobiście nadzoruje załadunek jakichś pak i skrzyń. 
Zza 
rogu wyłonił się Marcus, który towarzyszył jakiemuś powoli poruszającemu się 
wozowi. 
Obok niego, o pół kroku z tyłu, szedł Harry.
- To ostatni, ojcze - oznajmił Marcus.
Martin nie raczył objaśnić Nicholasowi, co tu się dzieje, młody książę jednak 
wywnioskował, że Diuk postanowił uzupełnić zapasy dla północnych garnizonów.
- - Amos, zdążysz z porannym odpływem? - zawołał stryj.
- Zostanie mi jeszcze kilka chwil! - zagrzmiał admirał. - Oczywiście, jeśli ci 
leniwi 
kretyni zdążą uwinąć się w pół godziny !
Tragarze, nie zwracając uwagi na admiralskie wrzaski, przyjmując je za coś 
oczywistego i koniecznego, sprawnie krzątali się przy pakach i sieciach. Gdy 
zapełniono te 
ostatnie, załoga pokładowa przeszła do bloków, za pomocą żurawia przeniosła 
ładunek nad 
pokład i w chwilę potem wszystko spoczęło w ładowni.
Amos podszedł do miejsca, gdzie stali Nicholas i Martin.
- Najtrudniej będzie to wszystko rozładować. Myślę, że na miejscu pomogą nam 
trochę żołnierze, ale i tak zajmie to ze dwa tygodnie, bo nie da się tego 
przewieźć na brzeg 
inaczej, jak łodziami.
- Zajrzysz tu do nas w drodze powrotnej?
- Nie inaczej - odparł Amos, uśmiechając się przebiegle. - Nawet gdybym miał tam 
siedzieć miesiąc, i tak mogę tu zostać na parę dni przed powrotem do Krondoru. A 
jeśli 
rozładunek pójdzie sprawnie, to nawet dłużej. Trzeba dać ludziom parę dni 
wytchnienia przed 
zapuszczeniem się w Cieśniny.
- Jestem pewien, że to docenią - orzekł Martin.
Sieć sprawnie opróżniono, a gdy ostatnie paki znikły w ładowni, Martin zwrócił 
się do 
Nicholasa:
- Skocz no do zamku i uprzedź ochmistrza Samuela, że za pół godziny zjawimy się 
na 
śniadaniu.
- Czy mam tu wrócić, Wasza Miłość? - spytał młodzik, zawracając wierzchowca.
- A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem na pytanie stryj.
- Nie mam pojęcia - odparł chłopiec zupełnie szczerze. W głosie Martina nie było 
nagany, ale nie było w nim także i śladu wczorajszej serdeczności.
- Jesteś moim giermkiem, a to oznacza, iż twoje miejsce jest u mego boku, chyba, 
że 
sam cię gdzieś odeślę. Wróć natychmiast, gdy tylko zrobisz to, co ci poleciłem.
Nie wpadłszy na tak prostą odpowiedź, młodzieniec poczuł się niezręcznie.
- Natychmiast, Wasza Miłość - powtórzył za Diukiem. Trąciwszy piętami końskie 
boki, ruszył w skok. Wpadłszy jednak w miejskie uliczki, musiał zwolnić do 
kłusa. Każdy 
jeździec był tu pewnie żołnierzem lub szlachcicem, większość więc przechodniów 
ustępowała 
z drogi na sam odgłos kopyt, Nicholas jednak wolał być ostrożny. W końcu zwolnił 
do stępa i 
zaczął przyglądać się mijanym sklepom. Teraz właśnie je otwierano - kupcy 
wykładali towar 
na wystawy, a uliczni kramarze rozstawiali kramy na widok zbliżających się 
pierwszych 
klientów. Kilka młodych kobiet w wieku Nicholasa pospiesznie wymienianymi 
szeptami 
skwitowało jego przejazd.
Crydee sprawiło na Nicholasie osobliwe wrażenie. Nie było tu bogatych dzielnic - 
jak 
w Krondorze - ale nie dostrzegł też nigdzie rejonów nędzy. Nigdzie też nie 
zauważył 
żebraków, od świtu już gnębiących przechodniów w Krondorze - podejrzewał też, że 
nie 
zobaczy tu i złodziejaszków. Wątpił również, czy wieczorami - jak w rodzinnym 
mieście - w 
pobliżu doków natknąłby się na każdym niemal rogu na sterczące i wyzywająco 
poubierane 
uliczne dziewki - choć pewnie ich wątpliwe wdzięki bez trudu mógłby kupić w 
portowych 
tawernach. Nie dostrzegał też warsztatów kołodziejów, farbiarzy, nigdzie nie 
widział 
garbarni, wielkich młynów i całej tej hałaśliwej i smrodliwej reszty, jaką się 
chełpili (często 
narzekając na związane z nią uciążliwości) krondorczycy. Chłopiec nie miał 
wątpliwości, że 
znajdzie w Crydee farbiarzy czy garbarzy - ich obecności nie mógł jednak 
wytropić po 
zapachu - co z łatwością przyszłoby mu w domu.
Nicholas doszedł do wniosku, że choć Crydee było miastem, nie można by jednak 
nazwać go metropolią - i nie zasługiwało na podziw, a tym bardziej nie budziło w 
nim obaw. 
Młodzik szybko doszedł do jedynie słusznego wniosku, że dręczący go osobliwy 
niepokój 
zawdzięcza zwykłej ciekawości nowego miejsca i ludzi.
Skierowawszy się ku wschodnim rejonom grodu, spiął ostrogi i ruszył szybciej. 
Pragnienie wykonania polecenia stryja ustępowało teraz innej przyczynie 
skłaniającej go do 
pośpiechu - poczuł niemal wilczy głód.
Rozdział 4
GIERMEK
Nicholas się potknął.
- Pospiesz się! - syknął Harry, mijając przyjaciela. - Albo Samuel powyrywa nam 
uszy!
Mniej więcej po tygodniu pobytu w Crydee obaj chłopcy zaczęli uważać starego 
ochmistrza za Maj z plag dręczących świat po Wojnie Światów. Liczący sobie ponad 
osiemdziesiątkę dziadyga był sługą rodziny książęcej jeszcze od czasów dziadka 
Nicholasa, a 
jednak całkiem żwawo potrafił wywinąć solidną lagą.
Rankiem w dniu odjazdu Amosa, spieszący z jakimś poleceniem Harry raczył się 
zatrzymać, by zawrzeć znajomość z kilkoma miejscowymi ślicznotkami, a wróciwszy 
po 
południu (i grubo po czasie), odkrył, że czeka nań Samuel z posępną miną i rózgą 
w dłoni. 
Widok narzędzia kary młodzik spróbował zbyć żartami - ostatni raz dostał baty 
dawno temu, 
na kobierczyku od ojca. Nie przejmował się też stanowczością ochmistrza, dopóki 
nie odkrył, 
że choć stary, Samuel nie stracił krzepy w ramionach i potrafi zaciąć tak, że 
świeczki w 
oczach stają. Nicholasowi jakoś udawało się uniknąć karzącej dłoni starca - 
dopiero trzeciego 
dnia popełnił drobny błąd, wykonując jedno z wielu poleceń stryja. Liczył 
jeszcze na to, że 
jego pozycja społeczna zapewni mu nietykalność zadka, Samuel jednak zauważył 
kwaśno:
- Chłoptasiu, swego czasu dawałem rózgi twemu stryjowi... temu samemu, co teraz 
zasiada na tronie - po czym zabrał się do sieczki, aż zadymiło.
Dwaj giermkowie gnali teraz korytarzem, by z pierwszym brzaskiem stanąć na 
posterunku u drzwi swego dręczyciela. Tam mieli czekać na polecenia ochmistrza, 
który 
zwięźle informował ich, co jeszcze mają do zrobienia oprócz normalnych 
obowiązków 
giermka. Zwykle zostawali w dyspozycji Martina i jego synalka, niekiedy jednak 
Diukowi 
udawało się wymyślić dla któregoś jakąś dodatkową robótkę, gdy leżał już w łożu 
- wtedy 
polecenie otrzymywali przez Samuela.
Do drzwi biura swego dręczyciela dotarli w tej samej chwili, w której ów je 
otwierał. 
Zasada była dość prosta - jeśli nie potrafili zdążyć do momentu, w którym 
rozsiadł się w 
swoim fotelu za biurkiem, znaczyło to, że się spóźnili i czekają ich rózgi.
Przemknąwszy korytarzem, obaj chłopcy wpadli do środka w tej samej chwili, w 
której chudy jak trzcina staruszek mościł się w fotelu. Podniósłszy jedną, 
niemal zupełnie 
białą brew, rzucił od niechcenia:
- Piękny dzionek nam się kroi, nieprawdaż, chłopcy? Harry usiłował się 
uśmiechnąć, 
nie bardzo jednak mu to wyszło.
- Czy ma pan dla nas coś szczególnego, sir?
Oczy starucha zwęziły się na chwilę w namyśle, po czym padła odpowiedź:
- Ty, mopanku, skoczysz mi do portu i sprawdzisz, czy w nocy nie nadeszła poczta 
z 
Carse. Szkuner, który ją miał przywieźć, powinien był pojawić się wczoraj i 
jeśli go tam nie 
będzie, Diukowi trzeba o tym wiedzieć. - Harry rzucił się ku drzwiom, nie 
czekając, by się 
przekonać, jakie osobliwe zadanie przypadło w udziale Nicholasowi. Kiedy 
ochmistrz 
rozkazywał, żaden mizerny giermek czy paź nie ośmielał się zwlekać. Samuel 
tymczasem 
zwrócił się do Nicholasa:
- Ty masz się stawić u pana.
Młodzieniec co tchu pognał ku kwaterom Diuka. Teraz, kiedy pędził tak przez 
mroczne wciąż korytarze, poczuł się nagle dogłębnie znużony. Z natury nie 
należał do 
rannych ptaszków. Wstawanie przed świtem zaczynało mu już dawać się we znaki.
Od poranka, który nastał po przyjęciu powitalnym, uczucie obcości w 
przygranicznej 
forteczce ustępowało z wolna otępieniu codziennymi czynnościami - chłopiec 
nieustannie 
albo gdzieś pędził z jakimś poleceniem, albo czekał na kolejne. I tak bez końca 
od brzasku po 
zmierzch... a i po kolacji znajdowała się dlań jakaś praca. Młody książę 
spodziewał się, że 
będzie tu nieco inaczej niż w Krondorze, ale zderzenie rzeczywistości z 
oczekiwaniami było 
miażdżące.
Dotarłszy do drzwi wiodących do komnat Briany i Martina, zatrzymał się, by 
zaczekać. Opierając się na doświadczeniach kilku minionych dni, oczekiwał, że 
Diuk i jego 
małżonka - którzy z pewnością zdążyli się już obudzić - za kilka chwil wyłonią 
się zza drzwi 
sypialni. Odwrócił się i oparł o ścianę. Pozwoliwszy wzrokowi zbłądzić leniwie 
ku oknu, 
spojrzał przez nie na dziedziniec i rozciągające się za murami zamku miasto. Nad 
wszystkim 
snuły się poranne mgły i choć Nicholas zdążył się już przyzwyczaić do 
osobliwości klimatu 
Crydee, światło wstającego dnia było jeszcze zbyt nikłe, by mógł rozróżnić 
szczegóły. Za 
godzinę wstanie słońce i gród skąpie się w blaskach - albo pozostanie szary i 
bezbarwny jak 
kryjące niebo chmury. Nicholas zdążył już zauważyć, że tutejszej pogody nie 
sposób 
przewidzieć.
Ziewnął potężnie i pomyślał, że dobrze byłoby wyciągnąć się na sienniku. Nie, 
poprawił się z niesmakiem... jak marzyć, to marzyć... dobrze byłoby znaleźć się 
we własnym 
łóżku w Krondorze. Przyznawał wprawdzie, że wieczorami bywał tak zmordowany, iż 
przymykał oczy na niedostatki siennika, nigdy jednak nie uzna czegoś takiego za 
łoże godne 
cywilizowanego człowieka. Nadal dręczyła go tęsknota za domem, jej ataki 
przydarzały mu 
się jednak tylko wówczas, gdy miał czas, by się nad sobą poroztkliwiać. 
Przeważnie był zbyt 
zajęty.
To stryj go tak urządził. Przed przyjazdem do Crydee chłopiec pamiętał Martina 
jako 
rosłego męża o łagodnych łapskach, który podczas pobytu w Krondorze chętnie 
nosił go na 
barana. Ale to wszystko dotyczyło czasów odległych o czternaście lat. Później 
Martin 
odwiedził Krondor jedynie raz, wtedy zaś Nicholas leżał chory w łóżku i stryj 
zajrzał doń na 
zaledwie pięć minut. Teraz zaś miłe i serdeczne wspomnienia o rosłym stryju 
znikły, starte do 
cna rzeczywistym obrazem niemal zupełnie mu obcego człeka.
Inaczej niż Samuel, Martin nigdy nie poddawał się emocjom i nie podnosił głosu. 
Potrafił jednak spojrzeć tak, iż obu chłopców ogarniała nagła chętka skrycia się 
choćby w 
mysiej norze. Jeśli Nicholas lub Harry nie potrafili sprostać zadaniu, jakim 
któregoś z nich 
obarczył, nie mówił nic - odchodził, zostawiając sprawcę rozczarowania z 
poczuciem winy. 
Chłopcy byli gotowi wyleźć ze skóry, by naprawić popełniony błąd.
Harry miał przynajmniej Marcusa, który z niemałą satysfakcją nigdy nie omieszkał 
powiadomić swego giermka, że pokpił sprawę. Niektórzy pachołkowie dość wyraźnie 
przebąkiwali zresztą o tym, że niechęć Marcusa do obu przybyszów brała się stąd, 
że tuż 
przed przybyciem obu Krondorczyków młodzieniec sam sługiwał jako giermek swemu 
ojcu i 
do wszystkich ich poczynań przykładał własną miarę. Nicholas popełnił kiedyś 
błąd, 
protestując, że nie jest szlachetną rzeczą drwić, gdy nie przynosili rzeczy, po 
którą ich 
posłano, ponieważ nikt pierwej nie raczył im powiedzieć, gdzie można ją znaleźć. 
Marcus 
skwitował to chłodną uwagą:
- Trzeba więc wam było dowiedzieć się tego wcześniej, prawda?
Drzwi otworzyły się i Nicholas natychmiast porzucił czcze marzenia. W progu 
stanął 
Diuk z małżonką.
- Witaj, mości giermku - uśmiechnęła się Briana.
- Pani... - młodzik skłonił się dwornie. Jego uprzejmość zawsze wzbudzała 
uśmiech, 
jakby ćwiczyli jakąś prywatną grę.
Martin zamknął za sobą drzwi.
- Nicholasie, Diuszesa i ja zapragnęliśmy dziś przejechać się konno. Zadbaj, by 
przygotowano nam konie.
- Wasza Miłość... - odpowiedział Nicholas, jednocześnie puszczając się biegiem 
wzdłuż korytarza. Samuel zdążył poinformować Nicholasa, że kiedy Martin i Briana 
wyjeżdżają o świcie, zwykle trwa to dwie do trzech godzin, giermek wiedział 
więc, że po 
drodze do stajen zatrzymają się w kuchni, by wziąć suchy prowiant. Pomyślał, że 
odrobina 
inicjatywy własnej będzie mile widziana i sam pobiegł w stronę kuchni.
Dotarłszy na miejsce, przekonał się, że wszyscy są zajęci przygotowywaniem 
posiłku 
dla niemal dwu setek ludzi, którzy mieszkali w zamku Crydee. Kuchmistrz Megar, 
krzepki 
jeszcze starzec, stał pośrodku, bacznie śledząc, wciąż jeszcze bystrymi oczyma, 
wszelkie 
poczynania podwładnych. Jego żona, Magya, usadowiła się nie opodal pieca i 
uważnie 
śledziła wszystko, co się na nim warzyło. Nicholas zwolnił i powiadomił 
kuchmistrza:
- Mości panie, Diuk i jego małżonka zaraz udadzą się na przejażdżkę.
Megar uśmiechnął się przyjaźnie i kiwnął chłopcu dłonią. Kuchnia okazała się 
jedynym miejscu w całym zamku, gdzie on sam i Harry byli mile widziani, ponieważ 
stary 
mistrz patelni i jego żona naprawdę polubili chłopaków.
- Wiem, mości giermku, wiem. - Po tych słowach pokazał księciu juki napełnione 
żywnością. - Ale pomysł był do rzeczy - dodał z uśmiechem. - A teraz ruszaj do 
stajen.
Odprowadzany przyjaznym śmiechem, Nicholas wybiegł na dziedziniec i pobiegł ku 
stajniom. Dotarłszy na miejsce, zastał je cichym i spokojnym, ponieważ starszy 
stajenny, 
jegomość o imieniu Rulf, spał jeszcze snem sprawiedliwego. Niedocieczoną 
tajemnicą 
pozostawała dla Nicholasa droga, jaką człowiek ten zdobył swą obecną pozycję, 
choć 
powiedziano mu, że przedtem zajmował ją ojciec Rulfa. Chłopiec śmignął mrocznym 
przejściem pomiędzy boksami, konie zaś witały go raźnymi parsknięciami, niektóre 
wytykały 
też łby ponad ogrodzeniem i łypały ślepiami za poczęstunkiem.
Dotarłszy do odległej ściany, niemal wpadł na człowieka, który stał tam jeszcze 
pogrążony w mroku. W tejże chwili nieznajomy zwrócił ku niemu kościstą twarz i 
chłopiec 
usłyszał cichy głos:
- Spokojnie, mości giermku.
Mistrz Faxon zerknął przez drzwi do wnętrza niewielkiego pomieszczenia, gdzie na 
prymitywnej pryczy leżał jeszcze Rulf, którego chrapanie wstrząsało niemal 
niebiosami - tak 
przynajmniej oceniał je Nicholas.
- Żal przerywać taką sielankę, nieprawdaż?
- Owszem... ale Diuk i jego małżonka pragną rano zażyć przejażdżki - odparł 
Nicholas, bezskutecznie usiłując ukryć uśmiech.
- No... w takim razie... - Faxon podniósł wypełniony wodą ceber i wkroczywszy do 
małego pomieszczenia, wylał całą jego zawartość na głowę chrapiącego. Rulf 
poderwał się 
niczym ranny mors i potoczył wokół wściekłym spojrzeniem.
- Aaagh! Co u...
- Ty bawole jeden! - ryknął Faxon, bynajmniej nie przyjacielsko. - Słońce już na 
niebie, a ty się wylegujesz i marzysz o dziewkach, co?
Rulf podniósł się, sapiąc wściekle, a kiedy zobaczył Nicholasa, jego oczy 
zwęziły się 
na moment, jakby w chłopcu zobaczył przyczynę przerwania sennych marzeń. W 
sekundę 
później ocknął się już całkowicie i, ujrzawszy Mistrza Faxona, natychmiast 
zmienił 
nastawienie do świata.
- Wybaczcie, Mistrzu.
- Diuk Martin i jego małżonka będą potrzebowali koni! Jeśli rumaki nie będą 
gotowe i 
osiodłane, zanim nasz pan i pani zejdą tu po schodach, przybiję cię za uszy do 
drzwi stajen!
Grubas spojrzał kwaśno, ale rzekł jedynie:
- Migiem się zrobi, Mistrzu Faxonie. - Odwróciwszy się w głąb stajen, ryknął 
ogłuszająco: - Tom! Sam! Leniwe draby! Wstawać! Mamy robotę, a wy mnie nie 
obudziliście, jak wam kazałem!
Gdzieś na górze rozległy się senne postękiwania i po chwili z wypełnionego 
sianem 
stryszku zleźli po drabinie dwaj synowie Rulfa. Obaj mieli nieco ponad 
dwadzieścia lat i 
wyglądali na młodsze kopie ojca, który, skląwszy ich siarczyście, posłał obu po 
konie.
- Migiem się zrobi, Mistrzu - powtórzył obietnicę, zwracając się do Faxona.
Odwróciwszy się ku Faxonowi, Nicholas zobaczył, że Mistrz Stajen przygląda się 
całej trójce podkomendnych.
- Widzisz, mości giermku, patrząc na nich, nigdy byś się tego nie domyślił, ale 
wszyscy mają niezwykłą smykałkę do koni. Kiedy byłem chłopcem, ojciec Rulfa 
pracował 
jako starszy stajenny jeszcze u Mistrza Algona.
- To dlatego trzymacie tu Rulfa? - spytał Nicholas.
- Nie tylko - odpowiedział Faxon. - Nigdy byś się pewnie nie spodziewał, ale 
Rulf 
wykazał się niezwykłym męstwem, kiedy zamek oblegali Tsurani. Wiele razy nosił 
żołnierzom wodę - ja też byłem wśród nich - i to prosto w zamęt bitewny, a 
zbrojny był 
jedynie w dwa wiadra.
- Doprawdy?
- Doprawdy - uśmiechnął się Faxon.
- Muszę się odzwyczaić - mruknął, czerwony jak burak Nicholas.
- Przejdzie ci - Faxon klepnął go po ramieniu. Spojrzawszy ku przejściu na 
padok, 
gdzie Rulf i jego synowie siodłali konie, dodał: - Żal patrzeć na Rulfa od 
czasu, kiedy umarła 
jego żona. Była jedyną osłodą jego życia. On i jego synowie mają nawzajem tylko 
siebie... i 
robotę w stajniach. Przydzielono im kwatery w skrzydle dla służby, ale 
przeważnie sypiają z 
końmi.
Nicholas kiwnął głową. W tejże chwili zrozumiał, że zawsze oceniał służbę 
powierzchownie - o tych, którzy usługiwali mu w Krondorze, nie wiedział 
praktycznie 
niczego. Podświadomie chyba uważał, że jakoś znikali po prostu w kwaterach 
służby, kiedy 
tylko przestawali być potrzebni.
- Muszę wracać do Diuka - powiedział, budząc się nagle z zamyślenia.
- Konie będą na czas - zapewnił go Faxon.
Nicholas pospieszył do kuchni i w rzeczy samej znalazł tam Brianę i Martina 
zajętych 
przeglądaniem prowiantu. Pochwalili wybór Megara, po czym Diuszesa skinieniem 
dłoni 
wezwała dwóch pachołków, by poszli za nią, a Martin ruszył do zbrojowni. 
Nicholas bez 
słowa podążył za stryjem. Stojący na posterunku wartownik zasalutował Diukowi i 
służbiście 
otworzył przed nim drzwi zbrojowni. Wewnątrz Martin zatrzymał się przy wejściu, 
a 
Nicholas pospiesznie skrzesał ogień i zapalił knot latarni, która miała 
rozjaśniać mroczne 
kąty. Światło rozbłysło tysiącem odbić od połyskliwego metalu. Pod każdą ścianą 
stały rzędy 
stojaków pełnych włóczni i hełmów. Nicholas żwawo podbiegł ku następnym drzwiom 
i 
otworzył je szeroko, uprzedzając polecenie stryja.
W tej znacznie mniejszej komnacie zgromadzono osobistą broń Diuka, który bez 
namysłu sięgnął po długi łuk wiszący na ścianie. Podał go Nicholasowi i wziął 
wiązkę 
jardowych strzał - zwanych tak dla ich trzydziestosiedmiocalowej brzechwy - 
miary, jaką 
krawcy znaczyli jard płótna. Nicholas nigdy nie widział skutków uderzenia takiej 
strzały, 
ponieważ w Krondorze używano kusz lub krótszych łuków, jakimi posługiwali się 
kawalerzyści. Słyszał jednak opowieści o strasznej mocy długich łuków. 
Zapewniano go na 
przykład, że wprawny łucznik może przeszyć na wylot stalowym grotem prawie każdą 
zbroję.
Wiedział też, że jego stryj służył u dziadka jako łowczy - było to wtedy, kiedy 
nikt, 
prócz paru najwierniejszych sług dziadka nie wiedział, że Martin jest jego 
synem. Lord Borric 
uznał w nim dziedzica tuż przed śmiercią i z człowieka niskiej kondycji uczynił 
wielmożę, 
który z czasem został Diukiem Crydee i dziedzicem ojcowskiego tytułu. Znacznie 
wcześniej 
jednak niemal wszyscy łucznicy w Zachodnich Dziedzinach uznali w nim swego 
mistrza.
Diuk tymczasem podał Nicholasowi kołczan na strzały. Potem spojrzał na szereg 
wiszących na ścianie głowni i wybrał dwa myśliwskie kordelasy. Potem zajął się 
wyborem 
łuku dla małżonki. Ten również podał Nicholasowi, na koniec zaś wybrał dla niej 
strzały - 
nieco krótsze od jego własnych - po czy m obaj opuścili zbrojownię.
Gdy wyszli na dziedziniec, znaleźli Lady Brianę stojącą obok dwu koni. 
Nicholasowi 
nie trzeba było mówić, iż szykuje się nie zwykła poranna przejażdżka, ale 
polowanie. Diuk i 
jego małżonka wyjeżdżają na cały dzień, albo i - jeśli zdecydują się na nocleg 
pod gołym 
niebem - na dłużej.
Na dziedziniec od bramy wpadł zdyszany Harry:
- Wasza Miłość! - wysapał. - Nie masz śladu po łodzi pocztowej z Carse.
Twarz Martina spochmurniała.
- Niech Marcus napisze do Lorda Bellamy'ego z Carse i spyta go, czy dla 
jakiegokolwiek powodu łódź zawróciła do Carse i... i wyślijcie to przez gołębia.
Harry skłonił się i odwrócił, by pobiec do Marcusa, stryj jednak jeszcze go 
zatrzymał:
- Mości giermku...
- Słucham, Wasza Miłość! - stęknął Harry.
- Następnym razem, kiedy wyślą cię do portu z jakimś poleceniem, weź konia.
Harry uśmiechnął się głupawo i pochylił w ukłonie:
- Tak jest, Wasza Miłość!
Briana skoczyła na siodło, nie czekając na pomoc - której zresztą wcale nie 
potrzebowała - a Nicholas podał jej łuk, kołczan i wiązkę strzał. Gdy i stryj 
znalazł się w 
siodle, giermek podał mu resztę oręża.
- Mości giermku, może wrócimy dopiero jutro o zmierzchu - oznajmił Diuk.
- Tak, Wasza Miłość.
- Dziś mamy Szóstek, jeśli umknęło to twej uwadze. - Umknęło. - Popołudnie masz 
dla siebie. Do naszego powrotu po instrukcje udawaj się do Samuela.
- Tak, Wasza Miłość!
Nicholas westchnął, patrząc w ślad za odjeżdżającymi. Szóstek - tradycyjne wolne 
popołudnie dla młodych w każdym zamku czy pałacu. Siódmek był dniem poświeconym 
na 
pobożne rozmyślania o bogach, choć w Krondorze Nicholas znajdował i w Siódmek 
zajęcia 
dla pachołków, którzy ze swej strony wykonywali je w ten dzień nad wyraz 
skwapliwie. On i 
Harry przybyli do Crydee w poprzedni Siódmek, nie miał więc teraz pojęcia, czym 
zająć 
pierwsze wolne chwile od momentu, w którym postawił stopy na nabrzeżu Crydee.
Wrzaski chłopców niosły się korytarzem aż do małego ogrodu, zwanego Ogródkiem 
Księżniczki. Była to dziedzina ciotki Nicholasa, Carline - kiedy ta żyła jeszcze 
w Crydee. 
Nazwa przyjęła się.
Rozgrywano tu właśnie zaciekły mecz piłki nożnej, jeden z żołnierzy pełnił rolę 
sędziego. Drużyny zebrano z synów zamkowej służby, kilku paziów i dwu młodszych 
giermków.
Grę obserwowali z jednej strony Nakor i Ghuda, usadowieni pośród grupki 
żołnierzy 
na jednym z pagórków otaczających boisko, naprzeciwko których na drugim wzgórzu 
rozsiedli się Margaret, Abigail i Marcus. Nakor i Ghuda pomachali dłońmi 
chłopakom, ci zaś 
również odpowiedzieli przyjaznymi kiwnięciami.
Nicholas od rana biegał na posyłki ochmistrza Samuela i wreszcie udało mu się 
przekraść do kuchni, gdzie pospiesznie pochłonął posiłek, jaki Magya 
przygotowała dla obu 
giermków. Tam uświadomił sobie, że reszta dnia należy do niego. Myślał właśnie o 
powrocie 
do swej komnaty, gdzie zamierzał odespać wszystkie zarwane świty, kiedy usłyszał 
odgłosy, 
które towarzyszyły grze w piłkę.
Margaret kiwnęła mu główką i obie dziewczyny uśmiechnęły się doń przyjaźnie. 
Przeskoczywszy niskie ogrodzenie, usiadł obok Margaret i pochylił się ku 
przodowi, by 
odpowiedzieć na pozdrowienie Marcusa. Potem spojrzał na Abigail, która 
uśmiechnęła się i 
odezwała:
- Wasza Wysokość, nie miałam okazji widywać was za często... cały czas 
biegaliście z 
miejsca na miejsce.
Wzrok Abigail sprawił, że Nicholasowi uszy zapłonęły czerwienią.
- Pani... Diuk nieustannie znajdował dla mnie jakieś zajęcie - odpowiedział i 
wrócił do 
śledzenia gry, której uczestnicy zapałem nadrabiali z nawiązką brak 
umiejętności.
- Grywacie w piłkę w Krondorze, mości giermku? - spytał Marcus, akcentując 
umyślnie ostatnie słowa. Jednocześnie pochylił się ku przodowi, kładąc dłoń na 
ramieniu 
Abigail. Poufałość oczywiście nie uszła uwadze młodego księcia.
Niespodziewanie przygnębiony młodzieniec odpowiedział:
- W Krondorze mamy drużyny zawodowe, utrzymywane i sponsorowane przez gildie 
kupieckie, kilku bogaczy i paru wielmożów.
- Ja pytałem, czy ty sam grasz?
- Nie, nie za bardzo - odpowiedział młodzik.
Marcus spojrzał na ułomną stopę Nicholasa i kiwnął lekko głową. Nicholas wcale 
nie 
poczuł wdzięczności - gest, pozornie usprawiedliwiający, był w istocie 
obraźliwy. Młody 
książę odkrył, że coraz bardziej nie lubi swego kuzyna.
Margaret przeniosła spojrzenie z twarzy brata na twarz Nicholasa - po minie, 
jaką 
zrobiła, widać było, że zastanowiła ją odpowiedź księcia:
- Ale kiedy wychodziłem na boisko, uważano mnie za niezłego gracza.
Marcus zmarszczył brwi:
- Nawet z twoją stopą?
Nicholas poczuł, że robi mu się gorąco:
- Owszem, nawet z moją stopą! - odparł, nie kryjąc gniewu. W tejże chwili 
pojawił się 
Harry, niosący w dłoniach spore kęsy chleba i sera, a Margaret spojrzała szybko 
w jego 
stronę. Syn Diuka zrozumiał, że Harry ma wolne aż do następnego ranka. Młodzik z 
Ludlandu powitał wszystkich przyjaznym kiwnięciem dłoni.
- Jak tam gra?
Nicholas zeskoczył z niskiego murku.
- Gramy!
Harry potrząsnął głową:
- Teraz jem.
- Stanę po przeciwnej stronie, by wyrównać szansę - uśmiechnął się lekko Marcus.
Harry uśmiechnął się zuchwale i skoczył żwawo, by zająć opuszczone przez księcia 
miejsce.
- Dołóż im, Nicky, niech gryzą piach! - zawołał za ruszającym na pole 
przyjacielem.
Nicholas zdjął koszulę i przez chwilę rozkoszował się ciepłymi promieniami 
słońca i 
tchnieniem ożywczej bryzy znad oceanu. Nie znał prawie graczy - oprócz owych dwu 
młodszych giermków - znał jednak zasady gry. Rozjuszony niedwuznacznym 
lekceważeniem, 
okazanym mu przez Marcusa, koniecznie musiał dać upust złości.
W chwilę później piłka wyleciała poza boisko. Marcus sięgnął po nią, i podnosząc 
powiedział:
- Jaja wrzucę.
Nicholas tymczasem przyglądał się graczom. Podszedłszy do kuchcika, spytał:
- Jak ci na imię?
- Robert, Wasza Wysokość.
Nicholas zmarszczył brwi i potrząsnął głową:
- Tu jestem tylko giermkiem. Kto gra po naszej stronie? Robert szybko wyliczył 
imiona i zalety siedmiu chłopców, którzy składali się na dość przypadkowo 
dobraną drużynę.
- Ja zajmę się Marcusem - zaproponował.
- Nikt nie zechce odebrać ci tego przywileju, giermku - odparł Robert z szerokim 
uśmiechem.
Nicholas ruszył nagle i przeciął drogę chłopcu, który spieszył, by przejąć piłkę 
od 
Marcusa. Książę padł na ziemię i niemal wytoczył się za boisko, ale zdołał wybić 
piłkę spod 
nóg zaskoczonego jego zagrywką przeciwnika i podać ją graczowi ze swego zespołu. 
Na 
moment wszyscy zamarli - a potem zapał gry wziął górę nad dyscypliną i rangami.
- Nicholas jest jednym z najlepszych wymiataczy, jakich widziałem - mruknął 
Harry, 
przeżuwając jednocześnie kęs chleba.
Margaret obserwowała przez chwilę kuzyna, który zebrał się w sobie, podniósł i 
skoczył, by włączyć się do gry.
- To chyba boli, prawda?
- O... on jest dość twardy - rzucił Harry od niechcenia. Spojrzawszy na obie 
siedzące 
przed nim panny, dodał: - Może zakładzik?
Dziewczęta spojrzały jedna na drugą:
- Zakładzik?
- No, kto wygra... - wyjaśnił Harry, gdy Marcus dopadł piłki długim ślizgiem, 
zapobiegając próbie przejęcia jej przez jednego z towarzyszy Nicholasa.
- Nie wiem, który jest lepszy - potrząsnęła główką Abigail. Margaret prychnęła z 
niesmakiem, wydając niezbyt wytworny dźwięk.
- Żaden z nich nie jest lepszy od drugiego - powiedziała - ale obaj się 
pozabijają, 
usiłując to udowodnić.
Abigail potrząsnęła głową, bo oto właśnie Nicholas został podstępnie zaatakowany 
z 
tyłu przez jednego z kompanów Marcusa. Napastnik zrobił to zręcznie, tak że 
sędzia niczego 
nie dostrzegł i nie ogłoszono rzutu wolnego. Nicholas, który dostał w kark 
przedramieniem, 
klęczał przez chwilę oszołomiony i usiłował zatrzymać dziko wirujący wokół niego 
świat. 
Widząc podnoszącego się po chwili księcia, Marcus potrząsnął głową z uznaniem i 
współczuciem. Chłopiec, który powalił Nicholasa, zdążył się już oddalić.
- Weź się w garść! - wrzasnął Marcus do kuzyna. - W tej grze nie ma miejsca na 
subtelności!
- Zdążyłem zauważyć! - mruknął Nicholas. Obaj chłopcy ramię w ramię skoczyli za 
piłką.
- Do licha! - powiedział Harry. - Popatrzcie, jak obaj są do siebie podobni!
- W istocie - przyznała Abigail - mogliby być braćmi.
Tymczasem znajdujący się w samym środku zawieruchy Nicholas i Marcus usiłowali 
zajadłymi kopnięciami wybić piłkę na pole; obaj odpychali się też wzajemnie, nie 
żałując 
sobie kuksańców łokciami.
Harry ponownie łypnął okiem ku dziewczynom.
- I jak będzie z tym zakładem?
- A jaka będzie stawka? - uśmiechnęła się przekornie Margaret.
- Niewygórowana - odpowiedział Harry, udając obojętność. - Powiedziano mi, że za 
dwa tygodnie macie tu jakieś święto. Będzie wam potrzebne towarzystwo.
- My dwie? - uśmiechnęła się znów Margaret, patrząc na Abigail.
- Czemu nie? - Harry przymrużył oko. - Obaj się wściekną.
- Co z ciebie za przyjaciel? - zaśmiała się Margaret. Harry wzruszył ramionami.
- Znam Nicholasa na tyle, by wiedzieć, że rozpoczęli właśnie z Marcusem 
długotrwałą 
i wielce obiecującą rywalizację. - Patrząc zaś wprost na Abigail, dodał: - Pani, 
myślę, że 
ugodziłaś obu. - Abigail miała tyle przyzwoitości, by się zarumienić, ale wyraz 
jej twarzyczki 
wskazywał, że Harry nie powiedział niczego, o czym by nie wiedziała.
- A ty, giermku, jakie masz ambicje? Bezpośrednie pytanie Margaret zbiło 
Harry'ego z 
tropu.
- Myślę, że nie mam żadnych - odpowiedział zmieszany. Margaret poklepała go 
poufale po udzie i chłopak nagle zaczerwienił się niczym burak.
- Cóż, musimy ci wierzyć, mości giermku - rzekła córka Diuka.
Harry poczuł, że jego ciało oblewa się żarem i pomyślał, że jego jedynym 
pragnieniem jest siedzieć bez końca przy tej dziewczynie. Nigdy przedtem nie 
miał kłopotów 
ze znalezieniem właściwych słów, gdy rozmawiał z młodymi kobietami, dworkami 
Księżnej 
Pani w Krondorze, dziewczętami służebnymi, nad którymi górował pozycją 
społeczną, czy 
córkami szlacheckimi, które przewyższał doświadczeniem. W zachowaniu Margaret 
nie było 
jednak niczego, co kazałoby mu myśleć o niej jak o nieśmiałej i niedoświadczonej 
dzieweczce. Miał przed sobą światową damę, nieznacznie tylko od niego młodszą.
Abigail śledziła grę, rozdarta pomiędzy uwielbieniem i lojalnością dla obu 
najzacieklejszych graczy, Margaret jednak niezbyt się przejmowała rywalizacją na 
polu. 
Rozejrzawszy się dookoła, spostrzegła Anthony'ego, który idąc ku nim, z daleka 
już kiwał 
ręką.
Młody mag podszedł do siedzących i ukłonił się niezbyt składnie.
- Witaj nam, Anthony - uśmiechnęła się doń dziewczyna. - Czemu zawdzięczamy 
twoją obecność?
- Dobremu nastrojowi, pani - odpowiedział łagodnie. - I chęci przechadzki, oraz 
ciekawości gry.
- Zechciej usiąść obok Abigail - poleciła Margaret, zabawnie marszcząc nosek. - 
Potrzebne jej wsparcie. Dwaj durnie rozlewają krew na jej cześć.
Abigail stanęła w pąsach i odparła głosem pełnym gniewu:
- Margaret, to wcale nie jest śmieszne.
Dziewczęta nie były przyjaciółkami od serca; w dzieciństwie Margaret większość 
wolnego czasu spędzała na zabawach z bratem i jego łobuzowatymi przyjaciółmi. 
Kilka 
dziewcząt z miasta - córek znaczniejszych kupców - wybranych dla dotrzymywania 
jej 
towarzystwa, zdumiało się równie mocno, jak jej wychowawcy, kiedy razem z nimi 
odkryły, 
że córka Diuka za nic ma dobre maniery i urodzenie. Jej matka, którą wychowano 
na 
wojowniczkę, nie widziała żadnego pożytku w tym, czego usiłowano nauczyć 
Margaret - 
pominąwszy oczywiście umiejętność czytania i pisania - i niejednokrotnie 
chroniła córkę 
przed karą, gdy ta zaniedbała lekcje szydełkowania, przedkładając nad nie jazdę 
konną czy 
łowy. Abigail dopiero niedawno została towarzyszką niesfornej córki Diuka i nie 
radziła 
sobie z nią lepiej od swoich poprzedniczek. Jedyna różnica pomiędzy nią a jej 
poprzedniczkami leżała w tym, że będąc spokojniejszą z natury, rzadziej 
okazywała irytację i 
niezadowolenie. Miała też zdrowe poczucie humoru, które Margaret teraz właśnie 
poddała 
próbie, rzucając beztrosko:
- Myślę, że jednak jest.
Harry uśmiechnął się, rad, że uwaga towarzystwa skupiła się na kim innym. 
Przyglądał się teraz profilowi Margaret, z zapałem obserwującej grę. Na pierwszy 
rzut oka 
wydawała się po prostu niezwykle urodziwą młodą panną, ale w jej sposobie bycia 
wyczuwało się coś niemal królewskiego. Nie była to próżność wyniosłej dworki, 
ale raczej 
odziedziczona po matce spokojna godność - Margaret zachowywała się jak kobieta, 
która zna 
swe możliwości, prawa i miejsce w świecie. Harry nagle poczuł, że jego własna 
pozycja 
społeczna jest żałośnie mizerna.
Gracze przebiegali pole wzdłuż i wszerz, Harry zaś zauważył, że podczas 
ostatnich 
pięciu minut ktoś rozbił nos Nicholasowi. Odnalazłszy wzrokiem Marcusa, giermek 
spostrzegł nie bez uciechy, że syn Diuka nie wyglądał lepiej od jego przyjaciela 
- lewe oko 
młodzika nikło niemal pod potężną opuchlizną.
W tejże chwili Harry złowił wzrok siedzącego po drugiej stronie pola Nakora - 
mały 
Isalańczyk wzniósł oczy do nieba i ruchem palca przy skroni wskazał, że ktoś tu 
zwariował. 
Harry spytał gestem, kto, Ghuda zaś, któremu nie uszła ta wymiana informacji, 
ruchem dłoni 
wskazał obu rywali. Harry parsknął śmiechem.
- O co chodzi? - spytała Margaret.
- Twardo tu grają, prawda?
Margaret zaśmiała się wesoło, dźwięcznie i szczerze - wcale nie tak, jak skromna 
panienka śmiać się powinna.
- Tylko wtedy, gdy muszą coś komuś udowodnić... albo się przed kimś popisać, 
Harry.
Harry w istocie nigdy przedtem nie widział, by Nicholas grał tak agresywnie. 
Młody 
książę nigdy nie tracił głowy i zawsze wykorzystywał swą przyrodzoną i wcale 
niemałą 
szybkość - co zresztą czynił w każdym sporcie, jakim przyszła mu ochota się 
zajmować, teraz 
jednak śmigał zawzięcie po polu, jakby zapomniał o całym świecie, i rzucał się 
na 
przeciwników jak szaleniec.
Marcus właśnie zdołał odepchnąć Nicholasa i runął, by przechwycić skrzydłowego, 
który gnał ku dalekiej bramce. Nicholas jednak był tuż, tuż i kibice głośnymi 
okrzykami 
dodawali ducha obu rywalom.
Margaret śmiała się beztrosko, Abigail zaś siedziała bez słowa ze splecionymi na 
podołku dłońmi i zatroskaną twarzyczką. Harry otworzył usta, by wrzaskiem 
wyrazić uznanie 
dla przyjaciela, i zamknął je, ujrzawszy, iż Nicholas wyraźnie utyka. Dziedzic z 
Ludlandu 
pojął, że młody książę nie doścignie rywala. Nicholas zmuszał się do biegu, ale 
utykał w 
sposób wskazujący wyraźnie na to, że stało się coś niedobrego.
Harry'ego jakby zmiotło z murku.
- Co się stało? - zawołała w ślad za nim Margaret. Harry nie zwracał uwagi na 
nic, 
tylko pędził ku odległemu krańcowi pola, gdzie Nicholas padł na trawę dokładnie 
w tej samej 
chwili, w której Marcus - ku entuzjazmowi towarzyszy i widzów - zdobył 
zwycięskiego gola. 
Nikt nie zajął się leżącym Krondorczykiem, bo sędzia odgwizdał właśnie koniec 
meczu i 
wszyscy stłoczyli się wokół Marcusa. Jedynym, który podbiegł do Nicholasa, był 
Harry.
- Co się stało? - spytał, klękając obok leżącego przyjaciela. Twarz młodego 
księcia 
była blada, skurczona z bólu i zroszona łzami. Młodzik oburącz ścisnął lewą 
stopę, stęknął z 
bólu i syknął przez zęby:
- Pomóż mi wstać...
- Nie, psiakość, zostań tutaj, a ja sprowadzę jakąś pomoc.
- Pomóż mi wstać, powiedziałem! - powtórzył książę, łapiąc Harry'ego za koszulę. 
Głos Nicholasa był stłumiony z bólu i z przepełniającej serce wściekłości. Harry 
już bez 
słowa sprzeciwu chwycił przyjaciela za ramię i dźwignął go w górę.
Tymczasem do obu przyjaciół podchodził Marcus i pozostali gracze, z drugiej zaś 
strony zmierzali ku nim Ghuda i Nakor.
- Co ci jest? - spytał syn Diuka.
- Drobiazg... skręciłem nogę w kostce - odparł Nicholas, uśmiechając się z 
wysiłkiem. 
Harry niemal nie poznał głosu przyjaciela, a zajrzawszy mu w twarz, przekonał 
się, że jest 
prawie kredowo biała. - Harry odprowadzi mnie do służbówki. Nic mi nie będzie.
Zanim Marcus zdążył cokolwiek powiedzieć, do rozmowy wtrącił się Nakor, który 
osadził go jednym, ostrym spojrzeniem.
- Złamałeś coś? - spytał Nicholasa.
- Nie. Mówiłem już, że nic mi nie jest!
- Chłopcze... - odezwał się Ghuda - widywałem już nieboszczyków, którzy 
wyglądali 
znacznie lepiej, niż ty w tej chwili. Pozwól, że ci pomogę i odprowadzę do 
twojej komnaty.
Zanim stary najemnik zdążył się ruszyć, u boku Nicholasa pojawił się nagle 
Anthony.
- Za waszym pozwoleniem, panie, ja się tym zajmę. Tymczasem u boku Marcusa 
pojawiły się dziewczęta, Margaret zaś spojrzała na kuzyna, zapomniawszy o 
niedawnej 
uszczypliwości.
- Dobrze się czujesz?
- Owszem - uśmiechnął się z przymusem Nicholas. Abigail milczała, ale w jej 
oczach 
widać było troskę i niepokój o Nicholasa, który oddalał się powoli, wsparty na 
ramionach 
Harry'ego i młodego maga.
Zdołał jakoś dobrnąć do granic ogrodu i skręcić za róg, i dopiero tam stracił 
przytomność.
Ocknął się, gdy dotarli do jego komnatki. Anthony i Harry ułożyli go na sienniku 
i 
młody giermek spytał księcia:
- Co właściwie się stało?
- Ktoś nadepnął mi na tę stopę i poczułem, jak coś w niej chrupnęło. - Na twarzy 
młodzika malował się ból, a na skronie wystąpiły mu grube krople potu.
- Trzeba będzie zdjąć ci but - stwierdził Anthony.
Nicholas kiwnął głową i zacisnął zęby. Towarzysze zajęli się trzewikiem, młody 
zaś 
książę poczuł, że świat staje dęba; udało mu się jednak nie stracić ponownie 
przytomności.
Anthony delikatnie i uważnie zbadał nabrzmiałą kończynę.
- Nie sądzę, by było tu jakieś złamanie, ale któraś kostka czy chrząstka 
wyskoczyła ze 
stawu... o, popatrz tutaj. - Nicholas podniósł się na łokciach i spojrzał na 
miejsce, które 
wskazywał Anthony - paskudna, purpurowa opuchlizna pokrywała niemal połowę 
śródstopia. 
Młody mag nacisnął obrzmienie i Nicholas jęknął z bólu. Anthony, nie zważając na 
nic, 
naciskał dalej i nagle rozległo się głośne chrupnięcie, a Nicholas stęknął 
raczej ze 
zdumieniem, niż boleśnie. Po chwili młody książę poruszył niepewnie stopą, potem 
spróbował ruszyć palcami. Anthony położył stopę na siennik i książę, 
westchnąwszy z ulgą, 
opadł na plecy.
- Poślę któregoś ze sług do portu po wiadro słonej wody. Mocz stopę przez jakieś 
pół 
godziny, potem zaś przez resztę wieczoru trzymaj ją wyżej i w cieple. Będzie ci 
trochę 
dolegała, ale powinieneś jakoś sobie poradzić. Poproszę Diuka, by jutro dał ci 
wolne, a i 
potem przez parę dni nie powinieneś się przemęczać. Będziesz utykał przez 
najbliższy 
tydzień, a może i trochę dłużej. - Młody mag wstał. - Jutro zajrzę do ciebie o 
świcie.
- Jesteś książęcym uzdrowicielem? - spytał Harry. - Myślałem, że służysz mu 
tylko 
radami.
- Owszem, niekiedy zajmuję się i leczeniem - kiwnął głową Anthony.
- Myślałem, że uzdrowiciele są kapłanami - przyznał Harry.
- Przeważnie tak jest - uśmiechnął się Anthony - ale niektórzy magowie też 
posiadają 
zdolności uzdrawiania. Do jutra, Nicholasie.
- Anthony... - odezwał się książę, gdy mag szedł ku drzwiom.
Wezwany zatrzymał się i obejrzał przez ramię:
- Słucham.
- Dziękuję.
Anthony nie odpowiedział od razu. Po chwili uśmiechnął się i obu chłopcom wydało 
się nagle, że wcale nie jest od nich starszy.
- Wszystko rozumiem.
Z tymi słowami wyszedł, Harry zaś odwrócił się do przyjaciela:
- Cóż on takiego rozumie?
Podciągnąwszy do siennika mały stołeczek, usiadł na nim i gdzieś spod kurtki 
wyciągnął jabłko. Rozłamał je na pół i podał kawałek Nicholasowi.
Młody książę położył się wygodniej i wgryzł w smakowity owoc.
- Rozumie, że Marcus i ja będziemy się przez jakiś czas trykali łbami.
- Nicky, to wcale nie była gra. Toczyliście wojnę. Podczas jednej połowy 
dzisiejszego 
meczu dostało ci się więcej kopniaków i ciosów w łeb, niż podczas całego sezonu 
- to znaczy: 
trzynastu pełnych meczy. Jeśli już o tym mowa, nie widziałem też nigdy, byś tak 
często i 
zajadle atakował barkiem lub łokciem. Wy dwaj wcale nie braliście udziału w 
grze. Zamiast 
tego chcieliście się pozabijać.
- Jak ja się w to wpakowałem? - spytał Nicholas z westchnieniem.
- No... śmiałeś zacząć starania o względy tej samej dziewczyny, którą raczył 
zainteresować się Marcus. On jednak wie, że choć zabawiasz się tu w giermka, w 
rzeczy 
samej jesteś księciem krwi i trzecim z kolei dziedzicem tronu, on sam zaś 
urodził się tylko 
synem Diuka.
- Tylko synem Diuka? Harry potrząsnął głową.
- Jako mój przyjaciel, możesz sobie drwić, ile chcesz. - Obrazowo ilustrując 
słowa 
gestami dłoni, objaśnił: - Gdyby zechciał pokazać się w którymkolwiek z miast 
Królestwa - 
oprócz Rillanonu i Krondoru, rzecz jasna - wszystkie dziewczęta powyłaziłyby ze 
skóry, by 
zwrócić na siebie jego uwagę. Tu, na Dalekim Wybrzeżu, jest najbardziej 
obiecującym 
kawalerem, krewniakiem królewskim i tak dalej. Ty jednak, mój poobijany 
przyjacielu, jesteś 
obecnie - jako że twoi bracia już się pożenili - najbardziej pożądaną partią na 
północ od 
Imperium Kesh, i bratem następcy tronu. Urocza Abigail do niedawna gotowa była 
fikać 
kozły na widok Marcusa, ale gdy ty pojawiłeś się na scenie, doszła do wniosku, 
że sprawę 
trzeba przemyśleć. - I wzruszając ramionami, Harry dodał z miną światowca: - Tak 
toczy się 
ten świat...
Przy wzmiance o Abigail twarz Nicholasa spochmurniała:
- Myślisz, że ona...
- Co?
- Kocha Marcusa?
- Nie mam pojęcia - Harry wzruszył ramionami. - Ale mogę się dowiedzieć - dodał 
z 
szelmowskim uśmieszkiem.
- Nie, daj spokój - zgasił go Nicholas. - Jeśli zaczniesz węszyć i zadawać 
pytania, 
dziewczyna szybko połapie się w czym rzecz.
- Tu cię mam! Boisz się, że ona się dowie, że ci na niej zależy! - zaśmiał się 
Harry na 
widok konfuzji przyjaciela. - Daj sobie spokój i nie próbuj się wypierać... 
zresztą już jest za 
późno.
- Tak sądzisz? - jęknął zrozpaczony Nicholas.
- Jestem pewien. Kiedy tylko spojrzy na ciebie, robisz taką minę, jakbyś miał 
zemdleć. Jak myślisz, czemu Marcus tak się na ciebie boczy? Jego to wcale nie 
bawi.
- Ten ci potrafi zachować zimną krew - powiedział Nicholas na poły z podziwem, 
na 
poły z niechęcią.
Harry przytaknął skinieniem głowy.
- Owszem. Jesteście do siebie podobni... tyle, że on jest chyba bardziej skryty 
niż ty.
- Wszyscy mi mówią, że jesteśmy do siebie podobni - burknął Nicholas - choć nie 
bardzo widzę, w czym.
Harry wstał.
- No dobrze, wymocz stopę, owiń ją w coś i wyśpij się porządnie. Jutro rano 
przyniosę 
ci z kuchni coś do jedzenia.
- Dokąd idziesz?
- Wracam do ogrodu, by pogadać z Abigail.
- I ty, łotrze? - jęknął Nicholas.
- Nigdy w życiu! - machnął dłonią niedoszły dziedzic Ludlandu. - Ja mierzę w 
Margaret.
- Wolno spytać, dlaczego ona? - zaciekawił się Nicholas, gdy Harry na moment 
zatrzymał się przy drzwiach.
- No cóż... choćby dlatego, że Marcus jest jej bratem... o ile zaś małżeństwa 
wśród 
królewskich kuzynów i kuzynek nie są czymś niesłychanym, wątpię, by wyszło coś z 
tego w 
twoim przypadku. Myślę zresztą, że chyba ją pokochałem.
Brwi Nicholasa skoczyły w górę, udatnie wyrażając przesadne zdziwienie i 
niedowierzanie.
- Aaaa... - powiedział z miną mędrca.
- Nie, mówię poważnie. Kiedy na nią patrzę, ściska mnie coś w dołku.
Nicholas padł na łoże, zataczając się ze śmiechu, jego wesołość jednak szybko 
zgasła. 
Doskonale zrozumiał, o czym mówi Harry: na widok Abigail jego samego ściskało 
coś w 
dołku... czego nie doświadczył nigdy przedtem.
Rozdział 5
INSTRUKCJE
Nicholas zmrużył oczy.
Cały poprzedni dzień wylegiwał się na sienniku i choć stopa jeszcze go bolała, 
chodził 
już wcale znośnie. Przed wschodem słońca zajął więc zwykłą pozycję u drzwi 
Diuka.
Drzwi komnat Marcusa otworzyły się i młody arystokrata wyszedł na korytarz, 
skinieniem dłoni wzywając Harry'ego. W chwilę potem w drzwiach komnat 
diukowskich 
pojawili się Martin i Briana.
- Nicholasie, jak tam noga? - spytała Diuszesa.
- Jakoś przeżyję - uśmiechnął się krzywo Nicky. - Trochę boli, ale dam sobie 
radę.
- Wypadki chodzą po ludziach - stwierdził Martin. - Dziś nie będziesz mógł 
biegać na 
posyłki. Idź zatem do Ochmistrza i spytaj go, czy nie miałby dla ciebie jakiejś 
lżejszej roboty.
- Wedle rozkazu Waszej Miłości - rzekł Nicholas i oddalił się, wyraźnie 
utykając.
Idąc korytarzami ku skrzydłu, w którym mieściły się kwatery służby i siedziba 
Samuela, młody książę rozmyślał o tym, że nie ma - jak na razie - powodów do 
odczuwania 
satysfakcji. Szóstkowa gra obróciła się w zwyczajną burdę. Przez cały poprzedni 
dzień 
rozmyślał o minionych wydarzeniach i doszedł do wniosku, że zachował się jak 
dureń.
Podczas wielu lat, jako najmłodszemu synowi Księcia Krondoru, niejednokrotnie 
zdarzały mu się sytuacje, które chciałby rozegrać inaczej. Nie sposób zniknąć w 
cieniu, nie 
sposób ujść uwagi publiczności, jeśli - na przykład - podczas wszelkich 
uroczystości protokół 
zmusza człowieka do przesiadywania na balkonie w orszaku królewskim czy 
książęcym. 
Najczęściej jednak Nicholas inicjatywę pozostawiał innym - ot, często zdawał się 
na 
Harry'ego. Grywając w piłkę, wyrobił sobie zasłużoną reputację podstępnego i 
przebiegłego 
obrońcy, zdolnego odebrać piłkę napastnikowi, zanim ten zdąży się połapać, co 
się stało - 
zdobywanie punktów młody książę zostawiał jednak innym. Tymczasem przed dwoma 
dniami sam wepchnął się pomiędzy napastników, nieustannie domagał się, by 
podawano mu 
piłkę i zachowywał się tak, jakby chciał narzucić współzawodnikom i rywalom 
własny styl 
gry. Marcus zaś go przewyższył.
Owszem, Nicholas miał pewną nikłą satysfakcję, ponieważ zdawał sobie sprawę z 
faktu, iż sam równie skutecznie niweczył wysiłki Marcusa, jak Marcus jego; 
wyszedł jakby 
remis - tyle, że pod koniec meczu doznał kontuzji kalekiej stopy, co pozwoliło 
Marcusowi na 
zdobycie zwycięskiego punktu.
Krocząc ostrożnie schodami w dół, czuł, iż kalectwo ciąży mu dotkliwiej niż 
kiedykolwiek przedtem. Jak większość ludzi, urodzonych z taką czy inną 
deformacją, 
pogodził się z nią i nauczył z nią żyć, nawet specjalnie o tym nie myśląc. 
Ponieważ był synem 
Aruthy, inne dzieciaki oszczędziły mu sporej części drwin i szyderstw, jakie 
dostałyby się 
komu innemu - choć i tak nie obeszło się bez spojrzeń i szeptów o karze bogów. 
Dziś jednak 
po raz pierwszy pomyślał o sobie jako o kalece. Pewien był, że gdyby nim nie 
był, nie dałby 
się pokonać Marcusowi. Zaklął cicho, wściekły na wszystkich, a najbardziej na 
samego 
siebie.
Dotarłszy do biura Samuela, otworzył je i spytał:
- Mogę, Mości Ochmistrzu?
Samuel kiwnięciem dłoni wezwał go, by wszedł do środka. Pół godziny temu w tym 
samym miejscu Nicholas dowiedział się, że nie ma dziś dlań żadnych 
szczególniejszych 
poleceń. Teraz jednak Ochmistrz rozejrzał się dookoła z miną człowieka, który 
szuka 
natchnienia, i wreszcie wystękał z niechęcią:
- Nie mam dla waści nic do roboty, mości giermku. Może wróć do łóżka i daj 
odpocząć stopie.
Nicholas kiwnął głową i wyszedł. Perspektywa spędzenia całego dnia w łożu wcale 
mu się nie uśmiechała. Wróciwszy jednak do swej komnatki, rzucił się na siennik. 
Ponieważ 
wylegiwał się przez cały poprzedni dzień, nie potrzebował teraz odpoczynku i 
wkrótce nie 
bez zdziwienia odkrył, że siennik nie jest wcale wygodny. Poczuł też głód.
Po kilku minutach zwlókł się więc z pryczy i ruszył do kuchni. Płynące z niej 
zapachy 
dotarły doń, gdy był w połowie drogi, i poczuł napływającą mu do ust ślinkę. W 
kuchni 
królowała Magya, nadzorująca kuchcików i krążąca pośród nich niczym generał na 
polu 
bitwy. Ujrzawszy Nicholasa, uśmiechnęła się ciepło i skinieniem dłoni zachęciła, 
by podszedł 
bliżej.
- Mam nadzieję, że dziś czujesz się już lepiej, mości giermku. - Magya była 
osobą 
dość już posuniętą w latach, ze skłonnością do tycia, ale mimo wieku i wagi po 
kuchni 
poruszała się szybko i sprawnie.
- Owszem, ale Diuk osądził, że nie jestem jeszcze zdolny do zwykłych zajęć.
- Apetyt jednak chyba ci dopisuje? - zaśmiała się mistrzyni patelni.
- Nie inaczej - odpowiedział Nicholas, również się uśmiechając.
- Myślę, że znajdziemy coś dla ciebie, zanim Diuk i jego małżonka zechcą coś 
przekąsić - rzekła Magya, poklepując Nicholasa po ramieniu.
Młodzik szybko wziął wskazaną mu tacę. Magya zaczerpnęła na talerz sporą łychę 
gotującej się w kotle owsianki, posypała ją obficie cynamonem, i dodawszy sporą 
porcję 
miodu, polała wszystko mlekiem. Umieściwszy to wszystko na tacy Nicholasa, 
położyła obok 
sporą kromkę świeżego, chrapiącego chleba i graby płat wędzonej szynki, po czym 
wskazała 
młodemu księciu odległy stolik w rogu.
Tymczasem do kuchni wkroczył godnie Megar z dwoma kuchcikami, dźwigającymi 
wielki kosz pełen jaj. Odesławszy chłopców do ich zajęć, podszedł do rogu, 
zajmowanego 
przez jego małżonkę i Nicholasa. Młody książę od pierwszego wejrzenia polubił 
starego 
kuchmistrza - rosłego człeka o łagodnym uśmiechu i przyjaznym usposobieniu.
- Witaj mi, mości giermku - odezwał się Megar z serdecznym uśmiechem, który 
pogłębił jeszcze zmarszczki na jego szczerym, otwartym obliczu.
- Widzieliście gdzieś może Ghudę i Nakora? - spytał Nicholas. - Przepadli zaraz 
po 
meczu i jeszcze ich nie spotkałem.
- Kogo? - spytali jednocześnie Megar i Magya, wymieniając zdziwione spojrzenia.
Młodzik opisał wygląd obu kompanów.
- A... to ci... - odezwała się Magya. - W ostatnim tygodniu kilka razy widziałam 
tego 
mniejszego, gadającego z Anthonym. Ten większy wczoraj rano wyszedł z jakimś 
patrolem, 
by zaznać trochę rozrywki, jak się wyraził.
Nicholas mógł tylko westchnąć. Tak naprawdę nie zaliczał członków hultajskiego 
duetu do swoich przyjaciół, byli mu jednak bliżsi niż ktokolwiek inny w zamku - 
oczywiście 
nie licząc Harry'ego. Kucharz i jego małżonka okazali się bardzo sympatycznymi 
ludźmi, nie 
znał ich jednak prawie wcale, wiedział też, że mają swoje zajęcia i towarzyszą 
mu teraz 
jedynie z grzeczności, a gdy skończy śniadać, zajmą się przygotowywaniem posiłku 
dla 
reszty dwora.
Tymczasem jednak rozmawiali, on zaś jadł. Gospodarze wypytywali, jak podoba mu 
się życie w Crydee, potem wyrazili zainteresowanie jego podróżą. Gdy wspomniał o 
Pugu, na 
twarzy obojga pojawił się uśmiech, na poły tęskny, na poły rzewny.
- Był dla nas jak syn - wyjaśniła Magya. - Wiesz, przed wielu laty 
wychowywaliśmy 
go jak przybrane dziecko.
Nicholas potrząsnął głową, okazując że o niczym nie wiedział, i Magya zaczęła mu 
opowiadać o Pugu i ich własnym synu, Tomasie - najbliższym przyjacielu 
przyszłego maga. 
Gdy historia życia obu druhów ożywała przed oczami młodego księcia - przerywana 
niekiedy 
zaciekłymi sporami o niezbyt dobrze zapamiętane szczegóły - książę zaczął 
dopasowywać ją 
do wcześniej usłyszanych opowieści.
Poznał już wcześniej z ust Amosa koleje Wojny Światów, niekiedy też udawało mu 
się namówić ojca, by dodał do niej swoje obserwacje i spostrzeżenia - ale 
sposób, w jaki 
przedstawiali przeszłość Megar i Magya, wydał mu się zajmujący. Mówili mu o 
wydarzeniach, w których sami uczestniczyli, i dodawali do opowieści własne 
komentarze - ile 
wiader wody wyniesiono z kuchni na mury, ile trzeba było przygotować dodatkowych 
posiłków, jak dokonano tego, przy braku tamtego czy owego, kiedy zdano się 
wyłącznie na 
zimne porcje, bo kuchcików i dziewki podkuchenne odesłano do pielęgnacji rannych 
- 
wszystko to przemawiało do wyobraźni młodego księcia znacznie bardziej, niż 
chełpliwe i 
barwne opowieści Amosa.
Nicholas zadał parę pytań i z opowieści obojga staruszków dość nieoczekiwanie 
wyłonił się obraz chłopca o imieniu Pug. Uśmiechnął się, gdy Magya zaczęła 
opowiadać 
długo i szeroko o tym, jak niełatwe było życie przyszłego maga, który okazał się 
najdrobniejszym ze swoich rówieśników w twierdzy i jak Tomas stał się jego 
obrońcą. Kiedy 
opowieści dobiegły końca, okazało się, że Nicholas pochłonął wszystko, co przed 
nim 
postawiono. Oczy Magyi lśniły z dumy, kiedy opowiadała, jak Tomas wyglądał w 
dniu, kiedy 
osiągnął wiek męski, podczas Wyboru, gdy zgodnie z prastarym obyczajem, chłopców 
oddawano mistrzom rzemiosł, u których mieli terminować.
Imię Tomas było księciu w jakiś sposób znajome, nie bardzo mógł jednak połączyć 
je 
z osobą.
- Gdzie teraz przebywa wasz syn? - spytał w końcu.
I natychmiast pożałował, że zadał to pytanie. Na twarzach obojga starych ludzi 
pojawił się wyraz smutku. Nicholas pomyślał, że młody człowiek poległ gdzieś na 
wojnie.
Ku swemu jednak zaskoczeniu usłyszał odpowiedź Megara:
- Żyje wśród elfów.
I nagle Nicholas połączył imię z osobą.
- Wasz syn jest księciem małżonkiem Królowej Elfów! Magya potwierdziła 
skinieniem głowy. Potem dodała z rezygnacją:
- Nie widujemy się z nim zbyt często. Odwiedziliśmy go raz jeden, po urodzinach 
synka... no i przysyła niekiedy listy.
- Synka?
- Naszego wnuczka - wyjaśnił Megar. - Calisa.
- Ten ci jest dobrym chłopcem - Magya wyprostowała się z dumą. - Zagląda do nas 
raz czy dwa razy do roku. Bardziej jest podobny do ojca niż do tych elfów, z 
którymi żyje - 
dodała z przekonaniem. - Często myślę, że dobrze by było, gdyby zamieszkał z 
nami w 
Crydee.
Rozmowa i posiłek dobiegły końca, Nicholas więc pożegnawszy się, wyszedł na 
dziedziniec. Rozmyślał o tym, co o ostatnich dniach Wojny Światów opowiadał mu 
wuj 
Laurie i o tym, co usłyszał od admirała Amosa. Z tych opowieści wynikało, że 
Tomas nie był 
już człowiekiem. Takie przynajmniej odniósł wrażenie - książę małżonek doznał 
przemiany: 
do jego ludzkich cech i umiejętności doszły inne - teraz więc był po trosze 
człowiekiem, po 
trosze elfem... i kimś jeszcze. Nicholas myślał jednak, że skoro tamten miał 
ludzkich 
rodziców, szczególnie tak serdecznych i przyjaznych, jak Megar i Magya, to 
musiał 
przypominać inne dzieci, urodzone w twierdzy. Co mogło go tak zmienić?
Na poły świadomie skierował się ku Ogródkowi, żywiąc w duchu nikłą nadzieję na 
to, 
że natknie się tam na Abigail i Margaret. O tej godzinie obie były pewnie w sali 
biesiadnej i 
jadły śniadanie, ale zawsze można było liczyć na szczęście.
Zamiast młodych dziewcząt znalazł tam Anthony'ego i Nakora. Zdziwiony książę 
przyglądał się dziwacznie dobranej parze - obaj leżeli na brzuchach w trawie i 
pilnie 
obserwowali coś pod kamienną ławą.
- O... widzisz? - wskazywał Nakor.
- Ten? - dopytywał się Anthony.
- Właśnie.
Obaj wstali i zaczęli otrzepywać się z rosy.
- Zbieraj tylko te z pomarańczowymi cętkami. Czerwone to silna trucizna, inne 
zaś są 
bezużyteczne - wyjaśniał Nakor.
Anthony pierwszy zauważył księcia i pochylił się w ukłonie.
- Wasza Wysokość...
Nicholas siadł na ławie, pod którą niedawno zaglądali obaj ciekawscy i ulżył 
przeciążonej stopie.
- Giermku... - poprawił.
Nakor uśmiechnął się swoim charaktery stycznym uśmiechem, który Ghuda określił 
kiedyś bardzo trafnie, mówiąc, że gdyby nie uszy, uśmiech Isalańczyka sięgałby 
dookoła 
głowy.
- Giermkiem jesteś chwilowo, ale księciem zawsze. Anthony zdaje sobie z tego 
sprawę.
Nicholas postanowił to zignorować.
- Czemu się przyglądaliście?
- Jest taki grzybek - zaczął wyjaśniać, nie wiedzieć czemu zmieszany, Anthony - 
który 
rośnie najczęściej w miejscach ciemnych i wilgotnych...
- .. .na przykład pod ławami - wtrącił Nakor.
- .. .i Nakor pokazywał mi, po czym go poznać.
- Potrzebny ci jest do magicznych napojów? - dopytywał się dalej Nicholas.
- Nie, do środka na sen - wtrącił Nakor. - Przygotowane właściwie sprowadzają 
mocny sen. Bardzo przydatny to środek, kiedy trzeba wyciąć komuś grot strzały 
lub wyrwać 
zepsuty ząb.
Nicholas przez chwilę rozważał to, co usłyszał.
- Sądziłem, że aby kogoś uśpić, wystarczy wam, magom, kilka razy machnąć dłonią.
Anthony wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że niezbyt wielki z niego 
mag, Nakor jednak podskoczył jak użądlony:
- Oto co się dzieje, kiedy nie kształci się dzieci i młodzieży. - Otworzył worek 
i wyjął 
pomarańczę. - Chcesz jedną? - spytał księcia.
Nicholas kiwnął głową, a Isalańczyk rzucił mu owoc. Wyjąwszy kolejną dla 
Anthony'ego, mały szelma podał wór Nicholasowi.
- Zajrzyj do środka - powiedział.
Książę uważnie obejrzał spory worek. Wykonano go z grubego, czarnego sukna, 
przypominającego wełniane. Wewnątrz książę nie znalazł niczego. Podając go 
Nakorowi, 
Nicholas oznajmił:
- Jest pusty.
Isalańczyk zanurzył dłoń w worze i wyjął zeń wijącego się wściekle węża. Anthony 
wytrzeszczył oczy, książę zaś z przestrachem odsunął się na krawędź ławy.
- Żmija!
- To? - spytał Nakor, niedbale machnąwszy dłonią. - Skądże, to zwykły kij.
I w rzeczy samej, trzymał w dłoni kij, który wetknął z powrotem do worka. Potem 
znów rzucił wór Nicholasowi. Książę ostrożnie zbadał worek.
- Pusty! Jakżeś to zrobił? - spytał, podając wór Nakorowi.
- To łatwe, jeśli znasz pewne sztuczki - odparł Nakor z uśmiechem.
Anthony z niedowierzaniem potrząsnął głową.
- Robi zdumiewające rzeczy i upiera się, że na tym świecie nie masz żadnej 
magii.
Nakor kiwnął głową.
- Być może, magu, objaśnię ci to pewnego dnia. Pug już wie. Nicholas obejrzał 
się 
przez ramię na wznoszące się za dziedzińcem ściany zamku.
- Wygląda na to, że cały dzisiejszy ranek zejdzie mi na wysłuchiwaniu opowieści 
o 
Pugu.
- Ależ on jest tu jakby legendą - odpowiedział Anthony. - W Stardock zresztą 
też. 
Odszedł stamtąd jednak, zanim wstąpiłem do bractwa.
- Więc chyba nie byłeś jego członkiem zbyt długo - rzekł Nicholas. - Mówiono mi, 
że 
opuścił Stardock przed ośmiu laty.
- Obawiam się, że niezbyt tęgi ze mnie mag - uśmiechnął się Anthony. - 
Mistrzowie 
powiadali...
- Mistrzowie! - prychnął pogardliwie Nakor. - Ci nadęci durnie Korsh i Watum! - 
potrząsając głową, usiadł obok Nicholasa. - To przez nich opuściłem Stardock. - 
Spoglądając 
na młodego księcia, wskazał dłonią Anthony'ego. - Ten chłopiec jest bardzo 
utalentowany, a 
tamte bałwany nazywają takich „pomniejszymi magami”! Gdybym został, zaliczyłbym 
go do 
moich Błękitnych Jeźdźców! - Uśmiechając się szeroko do Anthony'ego, spytał: - 
Narobiłem 
tam sporo zamieszania, prawda?
Anthony wybuchnął śmiechem i znów wydał się Nicholasowi rówieśnikiem.
- Owszem, narobiłeś! Błękitni Jeźdźcy są najliczniejszą frakcją w Stardock i 
toczą 
zaciekłe walki.
- Walki? - zdumiał się Nicholas. - Magowie walczą ze sobą?
- No, jak to zwykle wśród żaków - wyjaśnił Anthony. - Jest tam grupka starszych 
adeptów, którzy nazywają siebie Dłońmi Korsha - choć on wcale o to nie dba - 
którzy często 
wszczynają z tamtymi awantury po gospodach. Nikt nie odnosi poważnych ran, 
mistrzowie 
nigdy by na coś takiego nie pozwolili, ale niekiedy tu i tam ktoś dostaje w 
czerep. - Młody 
mag westchnął, przypominając sobie bójki. - Nie przebywałem tam dostatecznie 
długo, by 
opowiedzieć się wyraźnie po jednej ze stron, unikałem zresztą polityki, jak 
mogłem. Miałem 
dość problemów z nauką. Dlatego, na żądanie Diuka, wysłali mnie tutaj... bo 
kiepski ze mnie 
mag.
Nakor potrząsnął głową i okropnym grymasem dał poznać, co sądzi o opinii 
starszyzny Stardock.
- Nie jesteś taki jak oni i bardzo dobrze. - Wstał. - Ruszam do lasu, muszę 
czegoś 
poszukać. Zobaczymy się przy kolacji. - Wskazał Anthony'emu stopę Nicholasa. - 
Zrób mu 
okład i chłopak jutro poczuje się lepiej.
- Mam jakieś maści, które powinny przynieść mu ulgę - przyznał Anthony.
Nakor nie odpowiedział, tylko zdecydowanym krokiem opuścił ogród, zostawiając 
młodego księcia i maga samym sobie. Nicholas odezwał się pierwszy.
- Niech mnie powieszą, jeśli kiedykolwiek przedtem spotkałem większego niż on 
dziwaka.
- Spotkałem w Stardock kilku oryginałów - przyznał Anthony - ale żaden nie 
umywał 
się do Nakora.
- Czy on należał do twoich nauczycieli, zanim opuścił Stardock?
Anthony potrząsnął głową i usiadł na miejscu opuszczonym przez Nakora.
- Właściwie to nie. Nie wiem dokładnie, czym się zajmował, oprócz sprawiania 
kłopotów Korshowi i Watumowi. Powiadają, że po prostu pojawił się tam któregoś 
dnia z 
listem księcia Borrica i pretensjami, że Pug kazał mu przybyć do Stardock. 
Został tam może 
przez trzy albo cztery lata, robiąc różnorakie, dziwaczne rzeczy; przeważnie 
opowiadał 
żakom, że każdy może nauczyć się magii - upierał się zresztą, by wszystko 
nazywać 
„sztuczkami” - a fakt, że magowie nie wiedzieli, o czym mówił, miał wedle niego 
świadczyć 
o ich tępocie. - Młody człowiek westchnął przy tych słowach.
- Sam miałem wtedy własne problemy i nie chciałem zwracać na siebie uwagi 
starszyzny. Byłem zresztą dopiero początkującym studentem i wszystkiego 
widziałem Nakora 
dwa, może trzy razy.
- Czy to prawda, że przysłali cię tutaj, ponieważ nie uznano cię za specjalnie 
obiecującego maga? - spytał Nicholas.
- Tak myślę - przyznał Anthony. - Jest tam wielu bystrzejszych i bardziej niż ja 
uzdolnionych studentów i oczywiście znajdziesz w Stardock niemałą liczbę w pełni 
wyszkolonych i biegłych w sztuce magów.
- A wiesz... - twarz Nicholasa spochmurniała - że to graniczy z obrazą?
- Jak to? - żachnął się Anthony.
- Nie bierz tego do siebie, Anthony - speszył się Nicholas - Może jesteś 
bardziej 
utalentowany niż myślisz... tak przynajmniej utrzymuje Nakor - dodał 
pospiesznie. Obaj 
wiedzieli, że próba zatarcia niemiłego wrażenia, wywołanego poprzednią uwagą, 
nie wyszła 
księciu najlepiej. - Ale spójrz na to tak... oto brat Króla żąda maga na 
stanowisko, które 
kiedyś piastował nie kto inny, tylko nauczyciel Puga. Powinni posłać jednego z 
najlepszych, 
jakich tam mieli.
- Możliwe - rzekł Anthony, wstając z miejsca. Młody mag był nieco zmieszany i 
wyglądało na to, że nie umie się zdecydować - okazać gniew czy zakłopotanie. 
Kiedy 
przemówił, na jego policzkach pojawił się rumieniec: - Obawiam się, że 
starszyzna Stardock 
nie czuje przesadnych więzów lojalności wobec Królestwa. Za czasów Puga, 
krewniaka 
królewskiego, ziomka ludzi z Crydee, było chyba inaczej. Teraz jednak.... Korsh 
i Watum 
mają tam wielkie wpływy. A oni pochodzą z Kesh. Poczynili niemałe wysiłki, by 
utrzymać 
Stardock z dala od polityki i nie chcą się opowiedzieć po żadnej ze stron.
- Może i nie jest to zły pomysł - stwierdził Nicholas - • ale nadal uważam to za 
zuchwalstwo.
- Chodź ze mną, jeśli wola - zaproponował Anthony. - Mam maści, które nieco 
ułatwią i przyspieszą proces gojenia twej kontuzji... no, w najgorszym razie z 
pewnością ci 
nie zaszkodzą.
I Nicholas ruszył za młodym magiem. Rozglądając się dookoła, znów pożałował, że 
nigdzie nie dostrzegł dziewcząt.
Tydzień mijał za tygodniem z zaskakującą szybkością. Każdy dzień od świtu do 
zmierzchu obu chłopcom wypełniały rozliczne zajęcia - a Nicholas odkrył, że to 
zwariowane 
tempo zaczyna mu odpowiadać. Zajęcia sprawiały, że nie miał czasu na tęsknotę za 
domem - 
ten rys charakteru odziedziczył po ojcu. Nawał obowiązków, z których wiele 
wymagało 
fizycznego - i niekiedy wcale niemałego - wysiłku, sprawiał też, że nabierał 
krzepy. Młodzik, 
który dzięki zręczności i szybkości świetnie sobie radził z mieczem czy na 
koniu, zyskiwał 
teraz siłę, tej zaś przedtem mu brakowało. Po pierwszych zajęciach w zbrojowni, 
kiedy to 
kazano mu wynieść z niej cały pancerz, z napierśnikiem, naramiennikami, hełmem, 
nagolennikami i czym tam jeszcze, a po wypucowaniu tego żelastwa do blasku, 
zataszczyć je 
z powrotem, myślał, że padnie trupem. Teraz mógł wynieść naraz dwa i nie bardzo 
się przy 
tym wysilał.
Wyglądało na to, że i Harry jakoś przywykł do tej roboty, choć nie przestawał 
utyskiwać, kiedy tylko miał po temu okazję. Podczas trzech pierwszych tygodni 
chłopcy nie 
mieli zbyt wielu okazji spotykania Margaret i Abigail, choć Harry wpadał na nie 
nieco 
częściej niż Nicholas. Szaławiła z Ludlandu radował się na widok zakłopotania, 
jakie 
okazywał Nicholas podczas spotkań z młodziutką dworką i niekiedy drwinami 
doprowadzał 
księcia niemal do wybuchu. Większość czasu obaj jednak spędzali na wykonywaniu 
niezliczonych zadań, jakie wynajdywał im Samuel. Jedynymi okazjami do spotkań z 
Abigail, 
na jakie mógł liczyć Nicholas, były Szóstkowe popołudnia, i, ku jego utrapieniu, 
zawsze 
gdzieś w pobliżu pałętał się wtedy Marcus.
Obaj chłopcy zaczęli też zauważać indywidualnych członków załogi zamkowej i 
służby zamku Crydee. W kuchni obu przybyszom okazywano przyjaźń i sympatię, 
reszta 
służących jednak trzymała się od nich z dala, choć do obu odnoszono się z 
szacunkiem. 
Młodsze dziewki spoglądały na Harry'ego z rozbawieniem nie pozbawionym domieszki 
czujności - a kilka z nich otwarcie wzdychało do Nicholasa, co ten przyjmował z 
lekkim 
niepokojem. Mistrz Miecza Charles zawsze okazywał chłopcom uwagę, choć zwracał 
się do 
obu dość formalnie. Faxon był szczery i przyjazny, i Nicholas odkrył w nim 
wdzięcznego 
słuchacza. Rzadko widywał za to Nakora i Ghudę, którzy nieustannie przepadali 
gdzieś w 
miejskich zaułkach. Uczycie obcości, jakie opanowało Nicholasa po przybyciu, 
powoli 
ustępowało - i choć Crydee nigdy nie miało być mu domem, zaczynał się do niego 
przyzwyczajać. Abigail zaś zajmowała mu myśli częściej, niż jakakolwiek inna 
dziewczyna 
przedtem. Podczas tych rzadkich okazji, kiedy znajdował ją bez Marcusa, 
okazywała mu 
ciepło, zrozumienie, przychylność i zawsze zostawiała go z mieszanymi uczuciami, 
nie umiał 
bowiem rozstrzygnąć, czy dziewczyna naprawdę mu sprzyja, czy tylko wrodzona 
uprzejmość 
nakazuje jej się nie sprzeciwiać, kiedy on robi z siebie kompletnego idiotę.
Mniej więcej miesiąc po kolacji powitalnej Nicholas i Harry znów mieli okazję 
zjeść 
wieczerzę w sali biesiadnej z całym dworem. Bywali tam podczas kolacji już 
wcześniej, tego 
dnia mieli jednak wolne i nie musieli nikomu usługiwać. Usiedli na końcu stołu, 
daleko od 
Diuka i jego rodziny, tak że docierały do nich jedynie strzępki konwersacji. 
Przy książęcym 
stole zasiedli tego dnia wszyscy członkowie świty oraz kilkunastu znaczniejszych 
członków 
Rady Miejskiej i starszyzny cechowej, pod ścianami zaś usadowiono wielu 
bogatszych 
rzemieślników i bawiących w Crydee przejazdem kupców.
Nicholas nieustannie gapił się na Abigail, która siedziała dość daleko i 
słuchała z 
roztargnieniem tego, co mówi do niej Marcus. Dziewczyna co chwilę zerkała ku 
młodemu 
księciu, i, stając w pąsach, opuszczała wzrok, kiedy Nicky chwytał jej 
spojrzenie.
- Podobasz jej się - zauważył Harry.
- Skąd wiesz? - spytał Nicholas.
Harry uśmiechnął się szeroko i łyknął nieco wina z pucharu.
- Bez przerwy tu zerka.
- Może ją po prostu bawię? - odparł Nicholas nie bez obawy w głosie.
- E... nie... - parsknął śmiechem Harry. - Wziąwszy pod uwagę, jak bardzo 
jesteście z 
Marcusem do siebie podobni... i to, że jesteście obaj jedynymi mężczyznami, na 
których ona 
raczyła zwrócić uwagę, mógłbym rzec śmiało, że dziewczynie wyraźnie podobają się 
mężczyźni w pewnym określonym typie - i dodał, poklepując przyjaciela po 
ramieniu: - 
Podobasz jej się, głupku.
Podczas kolacji obaj młodzieńcy pogrążyli się w banalnej rozmowie ze swoimi 
partnerami, siedzącymi po drugiej stronie stołu. Jeden z nich był młodym 
poszukiwaczem 
szlachetnych kamieni, który pragnął zdobyć zgodę Diuka na wyprawę w góry Szarych 
Wież - 
utrzymywał, że są tam jeszcze złoża klejnotów, nietknięte przez ludzi ani przez 
krasnoludów. 
Nicholas wiedział, że czeka go rozczarowanie - jako że Królestwo nie rościło 
sobie żadnych 
praw do terenów za Szarymi Wieżami, poszukiwacz kamieni będzie musiał załatwić 
sprawę z 
Dolganem, królem krasnoludów Zachodu - też zaś mieszkał w Caldarze, leżącej w 
głębi kraju 
i oddalonej od wybrzeża o tydzień wędrówki.
Drugi z ich sąsiadów był kupcem z Queg. Przez całe niemal popołudnie zajmował 
uwagę dziewcząt: handlował jedwabiem i pachnidłami i pokazywał im swe towary, co 
było 
powodem, dla którego Nicholas nie mógł znaleźć ich wcześniej. Margaret - jak jej 
matka - 
wolała dobrze wyprawione skóry i proste kurtki, Abigail jednak i inne 
dziewczęta, córki 
bogatszych miejskich kupców, nabyły u niego dość pachnideł, by zapewnić mu 
niezły dochód 
z wyprawy.
Kupiec zwał się Vasarius i w jego zachowaniu było coś, co drażniło Nicholasa. 
Może 
chodziło o sposób, w jaki przyglądał się Margaret i Abigail, a który zapalczywy 
młodzik 
gotów byłby nazwać zaborczym i pożądliwym. Gdy Nicholas go na tym przyłapał, 
zuchwalec 
po prostu spojrzał gdzie indziej i uśmiechnął się do księcia, jakby nie czynił 
niczego 
zdrożnego.
Gdy po kolacji wszyscy kupcy zgromadzili się wokół Diuka i jego małżonki, którzy 
tworzyli im w ten sposób okazję do krótkiej, towarzyskiej pogawędki, Nicholas 
zauważył, że 
podczas gdy inni usiłowali zagadnąć jakoś stryja Martina, Vasarius niedbale 
gawędził z 
Faxonem i Charlesem.
Miał już zwrócić na to uwagę Harry'emu, kiedy zbliżył się doń Marcus.
- Wybieramy się jutro z ojcem na łowy - powiedział. - Wy dwaj macie zadbać o to, 
żeby niczego nam nie brakowało. Weźcie ze sobą kilku służących.
Nicholas kiwnął głową, podczas gdy Harry z trudem stłumił jęk sprzeciwu. Obaj 
szybko wyszli, wzywając gestami kilku służących. Młody książę obejrzał się przez 
ramię i 
zauważył, że jego wyjście nie uszło uwagi Abigail. Dziewczyna pomachała mu 
dłonią, życząc 
dobrej nocy, a gdy Nicholas przeniósł wzrok na Marcusa, ujrzał, że syn Diuka 
przygląda się 
temu wszystkiemu z kwaśnym wyrazem twarzy. I nagle książę poczuł przypływ takiej 
uciechy, jakiej nie zaznał jeszcze od chwili przybycia do Crydee.
Nicholas i Harry skończyli dobór sprzętu łowieckiego dopiero późnym wieczorem. 
Wyprawa miała potrwać dwa do trzech dni, a w jej skład wchodziło sześciu ludzi - 
Martin, 
Marcus, Nicholas, Harry, Nakor i Ghuda - trzeba więc było spakować sporo sprzętu 
i 
żywności.
Gdy wszystko było już gotowe, Nicholas i Harry wrócili do sali biesiadnej. 
Nicholas 
zostawił przyjaciela i podszedł do Diuka. Martin skończył właśnie rozmowę z 
miejscowym 
kupczykiem i na widok zbliżającego się księcia, spytał:
- O co chodzi, mości giermku?
- Wasza Miłość, wszystko już gotowe - oznajmił Nicholas.
- To dobrze. Nie mam dla ciebie zadań na resztę wieczoru. Ruszamy o brzasku.
Nicholas skłonił się i odszedł, zostawiając Martina jego gościom. Harry'emu 
również 
chyba zostawiono swobodę, ponieważ pospieszył do Nicholasa.
- Gdzie leziesz, u licha?
- Pomyślałem, że trzeba by się przespać. Wstajemy jutro bardzo wcześnie.
- Lady Margaret wspomniała przed chwilą, że zamierza się przejść po Ogródku.
- No to ruszaj! - mruknął Nicholas. - Oto twoja szansa! Harry uśmiechnął się 
przebiegle:
- Abigail poszła razem z nią.
- No to na co, u licha, czekamy? - błysnął zębami w uśmiechu Nicholas.
Okazując zaskakujący brak dobrych manier, obaj młodzi ludzie opuścili salę 
biesiadną 
z takim pośpiechem, że niewiele brakło, a puściliby się biegiem.
Gdy przeskakując po trzy stopnie naraz, zbiegli schodami w dół do Ogródka, 
Margaret 
i Abigail wymieniły spojrzenia i uśmiechy. Margaret była rozbawiona i pewna 
siebie, Abigail 
niezdecydowana, ale przepełniona skrywaną radością.
Obaj młodzieńcy zatrzymali się nagle i skłonili nisko, dwornie, lecz godnie.
- Dobry wieczór paniom - rzekł Nicholas, uśmiechając się porozumiewawczo.
- Dobry wieczór, mości giermku - odparła Margaret.
- Dobry wieczór Waszej Wysokości - odezwała się cicho Abigail.
Obaj młodzieńcy dołączyli do dziewczyn - Nicholas stanął przy Abigail, Harry zaś 
zatrzymał się obok Margaret. Przez chwilę milczeli, potem otworzyli usta jakby 
jednocześnie 
usiłowali rozpocząć rozmowę. Dziewczyny parsknęły śmiechem, chłopcy zaś okazali 
tyle 
przyzwoitości, że zrobili zawstydzone miny. Po kolejnej chwili milczenia znów 
obaj 
jednocześnie podjęli próbę zainicjowania pogawędki.
- Wiem, że wy dwaj nie możecie przeżyć chwili bez siebie - zlitowała się 
wreszcie nad 
nimi Margaret - ale może byś, paniczu Harry, zechciał przejść się trochę dalej w 
moim 
towarzystwie.
Spojrzenie, jakie Harry rzucił Nicholasowi, było osobliwą mieszanką zaskoczenia, 
radości i paniki. Dziewczyna zdecydowanym gestem ujęła go za rękę i powiodła ku 
małej 
kamiennej ławeczce, skrytej za krzewami kwitnących róż.
Tymczasem Nicholas i Abigail przeszli wolno na drugi kraniec Ogrodu, ku innej 
ławeczce, na której również usiedli.
- Wydaje się, że powoli przywykasz do życia wśród nas, Wasza Wysokość - 
powiedziała łagodnie Abigail.
- Obecnie jestem tylko giermkiem, pani - sprostował Nicholas. Zarumieniwszy się 
lekko, dodał: - Ale w rzeczy samej, zaczynam to lubić... no, nie wszystko, ale 
jednak. - 
Spojrzał na nią, podziwiając delikatność jej rysów, przypominających niemal 
porcelanową 
laleczkę. Skóra Abigail była gładka, czysta i pozbawiona zupełnie zwykłych w jej 
wieku, a 
szpecących inne dziewczęta skaz. Książę był pewien, że nigdy przedtem nie 
widział oczu tak 
błękitnych i tak przepastnych, które lśniły w nikłym świetle pochodni. Zebrane z 
tyłu włosy 
Abigail ujęła srebrną przepaską, .pozwalając, by opadały na ramiona falą 
złocistego jedwabiu. 
Chłopak opuścił wzrok i wyznał przytłumionym głosem: - Niektóre.. . zjawiska 
podobają mi 
się znacznie bardziej niż inne.
Dziewczyna spłonęła rumieńcem, uśmiechnęła się i spytała:
- Czy Jego Miłość nie przeciąża cię pracą? Rzadko widujemy cię w zamku. W ciągu 
paru tygodni zamieniliśmy zaledwie kilkanaście słów.
- Owszem, mam sporo zajęć, odkrywam jednak, że wszystko to jest bardziej 
zajmujące niż branie lekcji lub udział w dworskich uroczystościach ojca, podczas 
których 
jestem jedynie jakby... ozdobą... a w Krondorze niemal bez przerwy mamy jakieś 
święta, 
przyjęcia i parady.
- Myślę, że mnie bardzo by się to podobało - wyznała dziewczyna. W jej tonie 
zabrzmiało lekkie rozczarowanie. - Nie umiem sobie wyobrazić czegoś bardziej 
podniecającego niż uroczysta, dworska prezentacja na królewskim dworze. - W jej 
oczach 
zapłonął niekłamany zapał, ona zaś mówiła dalej: - Ci wielcy panowie, piękne 
damy... 
ambasadorowie z odległych krain... wszystko to musi być cudowne. - Nicholas 
spostrzegł, że 
mówiąc to, dziewczyna rozpromieniła się tak, że jeszcze bardziej wypiękniała - 
choć przed 
chwilą przysiągłby, iż jest to niemożliwa. Dbając o to, by w jego tonie nie 
zabrzmiało 
znudzenie, odpowiedział:
- Owszem, często bywa wspaniale... - W rzeczy samej jednak uważał, że wymagania 
dworskiej etykiety są straszliwie nużące i monotonne. Pewien był jednak, że 
Abigail chciała 
usłyszeć coś zupełnie innego - i za żadną cenę nie zamierzał jej rozczarować. 
Dziewczyna 
spoglądała nań oczyma, w których gotów byłby utonąć na wieki, od czasu do czasu 
przypominał więc sobie samemu, że człowiek musi oddychać - nabierał wtedy tchu i 
ponownie zamierał w zachwycie. - Może któregoś dnia zechcesz, pani, odwiedzić 
Krondor 
lub Rillanon.
Na twarzyczce Abigail uniesienie ustąpiło rezygnacji:
- Jestem córką drobnego szlachetki z Dalekiego Wybrzeża. Mój ojciec chciałby dla 
mnie jak najlepszego losu, wkrótce więc wyda mnie za Marcusa i na długo 
przedtem, zanim 
trafi mi się okazja odwiedzenia Krondoru, będę starą babą z gromadką dzieciaków, 
a 
Rillanonu pewnie nigdy nie zobaczę.
Nicholas oniemiał; coś jakby utkwiło mu w gardle, a gdy dziewczyna zaczęła mówić 
o 
poślubieniu Marcusa, poczuł się tak, jakby jakaś zimna dłoń kilkakrotnie - i 
bardzo boleśnie - 
ścisnęła mu żołądek.
- Wcale nie musisz - zdołał w końcu wystękać.
- Czego nie muszę? - spytała z nikłym uśmieszkiem.
- Wychodzić za Marcusa, jeśli go nie chcesz - wyjaśnił niezbyt składnie. - Twój 
ojciec 
nie może ci rozkazywać.
- Ale może sprawić, bym gorzko pożałowała odmowy - powiedziała, opuszczając 
główkę i spoglądając nań spod niewiarygodnie długich rzęs.
Czując, że zamiast dłoni ma dwie drewniane łopaty, Nicholas sięgnął i ujął 
dziewczynę za ręce. Zamknąwszy je w jednej dłoni, niezdarnie zaczął poklepywać 
je drugą.
- Ja... mógłbym...
Dziewczyna uniosła wzrok i utkwiła w jego oczach pełne błękitnej nadziei 
spojrzenie.
- Co mógłbyś, Nicky?
Dławiąc się każdym kolejnym słowem, zaczął:
- Mógłbym... poprosić mojego ojca...
- Nicky! Jesteś cudowny! - Abigail sięgnęła ku jego twarzy i ująwszy go dłonią 
za 
kark, przyciągnęła jego wargi ku swoim.
I nagle Nicholas odkrył, że jest całowany. Nigdy przedtem nie doznał tak 
łagodnego, 
zmysłowego i rozkosznego pocałunku. Jej wargi dotknęły jego ust... oddech 
dziewczyny był 
zaś tak rozkosznie słodki... Gdy zaczął oddawać pocałunek, doznał wrażenia, że 
świat ruszył 
z miejsca i wiruje wokół w dzikim tańcu. A gdy obie jego dłonie (same!) sięgnęły 
wyżej i 
poczuł pod nimi rozkoszne, krągłe miękkości, ogarnęła go fala gorąca. Dziewczyna 
przysunęła się bliżej i jakby wtopiła się w jego ramiona, które objęły ją 
namiętnym uściskiem.
Nagle odsunęła się gwałtownie.
- Marcus! - szepnęła i zanim Nicholas zdołał pozbierać myśli, przepadła gdzieś w 
mroku. Młodzik zamrugał oczami, doznając wrażenia podobnego temu, jakie przeżywa 
ktoś, 
komu znienacka wylewają na łeb ceber zimnej wody. W chwilę później w rzeczy 
samej 
pojawił się Marcus, który wszedł do Ogródka od tyłu, schodkami wiodącymi na 
boisko. 
Nicholas tak zatracił się w pocałunku, że zupełnie nie usłyszał jego kroków.
Na widok siedzącego samotnie na ławie Nicholasa twarz Marcusa spochmurniała.
- Mości giermku... - odezwał się zimnym tonem.
- - O co chodzi, Marcusie? - spytał Nicky dokładnie tym samym głosem.
- Czy gdzieś tu nie widziałeś Lady Abigail?
Nicholas odkrył, że absolutnie nie podoba mu się sposób, w jaki patrzy nań jego 
kuzyn. Jeszcze bardziej irytował go ton, jakim Marcus wypowiadał jej imię.
- Jak widać, tu jej nie ma. Marcus rozejrzał się dookoła:
- Ale mam podstawy do przypuszczeń, że była tu przed chwilą... chyba, że 
zacząłeś 
używać tych samych co ona perfum. - Zmrużywszy oczy, spytał: - Dokąd poszła?
- Gdzieś tam! - Nicholas wstał i wykonał dłonią gest, którym objął niemal cały 
świat.
Marcus ruszył z miejsca w takim tempie, że Nicholas musiał niemal puścić się 
biegiem, by dotrzymać mu kroku. Wkrótce obaj dotarli do przeciwległego krańca 
Ogródka, 
gdzie znaleźli siedzącego samotnie na ławie Harry'ego. Ludlandczyk płonął 
rumieńcem 
nieznacznie tylko ustępującemu głębokością barwy szkarłatowi otaczających ich 
róż.
Na widok Marcusa i swego księcia, poderwał się raptownie.
- Sądzę, że... zabawiałeś... moją siostrę. - syknął Marcus. Rumieniec Harry'ego 
pogłębił się tak, że zaćmił purpurę róż.
- Nie jestem pewien, kto kogo zabawiał - wybąkał. Spoglądając ku zamkowi, gdzie 
umknęły obie dziewczyny, dodał: - Masz wspaniałą siostrę, panie.
Marcus cofnął się o krok, stając twarzą do obu przyjaciół:
- Sądziłem, że starczy wam rozumu, by zorientować się w sytuacji, ale 
najwyraźniej 
się pomyliłem. Cóż, trzeba mi zatem wyłożyć wam sprawy jasno i bez ogródek. - 
Wymierzywszy oskarżycielski palec w pierś Harry'ego, zaczął: - Moja siostra 
oczywiście 
sama potrafi zadbać o swój honor, ale przeznaczono jej lepszy los, niż 
beznadziejny romans z 
synem jakiegoś drobnego szlachetki.
Twarz Harry'ego zbielała raptownie, a w jego oczach błysnął gniew, młodzik nie 
odezwał się jednak ani słowem.
- Co się zaś tyczy ciebie, kuzynie... - Marcus spojrzał na Nicholasa - Abigail 
nie 
potrzebuje, by jakiś dworny paniczyk zawracał jej głowę, a potem porzucił, gdy 
raczy wrócić 
do domu. Czy wyraziłem się jasno?
Nicholas nie wytrzymał i postąpił ku przodowi.
- Marcusie, zechciej, proszę, zakonotować sobie we łbie, że to, co robię, kiedy 
twój 
ojciec daje mi wolne, jest moją i wyłącznie moją sprawą. Z kim zaś Abigail 
spędza czas, jest 
jej i tylko jej sprawą.
Niewiele brakowało, a doszłoby do rękoczynów. Na szczęście pomiędzy obu 
rozjuszonych młodzików wkroczył Harry.
- Nic dobrego nie przyjdzie nikomu z tego, że zaczniecie tu bójkę - powiedział 
głosem, któremu tłumiona furia dodała chłodu i groźby. Mediator wyglądał tak, 
jakby sam 
zamierzał wyciąć kogoś w pysk. Ludlandczyk spojrzał wyzywająco na Marcusa: - 
Popraw 
mnie... mój panie... jeśli się mylę, ale sądzę, że Diuk chyba nie byłby z tego 
zadowolony.
Zdumieni interwencją Marcus i Nicholas łypnęli na Harry'ego i potem znów 
skrzyżowali spojrzenia.
- Wyruszamy o brzasku, mości giermku - warknął wreszcie Marcus. - Zadbaj o to, 
by 
niczego nie brakowało. - Z tymi słowy odwrócił się i ruszył przed siebie 
sztywnym krokiem.
- Będą z nim kłopoty - zauważył Nicholas.
- Jak do tej pory to ty sam jesteś ich źródłem - wytknął mu Harry.
- Ona go nie kocha! - zaperzył się młody książę.
- Co ty powiesz... tak ci powiedziała?
- No... nie tymi słowami, ale...
- Opowiesz mi o tym w drodze do naszych komnat. Musimy się wyspać, bo jutro 
czeka nas ciężki dzień.
- Ona wcale nie chce zostać tu z Marcusem, tego jestem pewien - zaczął 
przekonywać 
Harry'ego Nicholas, gdy obaj wychodzili z Ogródka.
- I myślisz, że zabierzesz ją do Krondoru?
- A dlaczegóż by nie? - żachnął się Nicky, w którego głosie zadźwięczały znów 
nutki 
gniewu.
- Sam wiesz, dlaczego - odparł Harry. - Poślubisz jakąś' księżniczkę z dworu w 
Roldem, córkę jakiegoś Diuka, albo jakąś krewniaczkę Imperatora Kesh.
Nicholas, który czuł jeszcze na wargach słodycz pocałunków Abigail, rzucił ze 
złością:
- A co będzie, jeśli chcę czegoś zupełnie innego?
- A co będzie, jeśli otrzymasz prosty i bezpośredni rozkaz od Króla? - spytał 
Harry z 
westchnieniem.
Nicholas poczuł, że tężeją mu mięśnie szczęk, nie odpowiedział jednak ani 
słowem. 
Płonęło w nim rozgoryczenie, wściekłość z powodu przerwanego spotkania i nie 
rozładowana 
solidnym ciosem w pysk nienawiść do Marcusa.
- A tobie Margaret co zrobiła, żeś tak się zaczerwienił? - zgrzytnął wreszcie.
I Harry ponownie stanął w pąsach:
- Ona jest... zdumiewająca. - Odetchnął z teatralną przesadą. - Zaczęła od 
wypytywania mnie, jak całujemy się w Krondorze, a potem poprosiła, bym jej to 
pokazał. No 
i tak... od słowa do słowa... - Umilkł, jakby nagle zabrakło mu tchu. Po chwili, 
czerwony jak 
burak, wystękał: - Ona jest bardzo... odważna... i... - znów przerwał, milczał 
przez chwilę i 
wreszcie wypalił: - Nicky, ona mnie spytała, czy kiedykolwiek miałem kobietę!
- Nie! - sapnął Nicholas, na poły ze zgrozą, na poły dusząc się ze śmiechu.
- Tak! A potem...
- Co?
- Potem spytała, co się wtedy czuje!
- Nie!
- Przestań się powtarzać! Owszem, o to właśnie spytała!
- I co jej powiedziałeś?
- No... powiedziałem, co się wtedy czuje.
- A ona?
- Wyśmiała mnie! A potem powiedziała, że kiedy już będę wiedział, mam przyjść i 
jej 
opowiedzieć. Wystaw sobie, że jest po prostu ciekawa! Potem zaczęła mnie całować 
i zajęła 
się mną tak żwawo, że myślałem, iż stanę w ogniu! A potem, psiakość, licho 
nadało Abigail, 
która zawołała, że nadchodzi Marcus, i obie uciekły.
- Ciekawe rzeczy opowiadasz... - mruknął Nicholas, którego gniew i niechęć do 
Marcusa ustąpiły zdumieniu nad niezwykłą osobowością jego kuzynki Margaret.
- Owszem, nie lada z niej panna - stwierdził Harry.
- Nadal uważasz, że się w niej kochasz? - spytał Nicholas, drocząc się z 
przyjacielem.
- Żołądek ściska mi jak nie wiem co, ale...
- Ale co?
- Ta twoja kuzyneczka potrafiłaby wywołać rumieńce na pysku stajennego.
Nicholas parsknął śmiechem i pożegnał przyjaciela, życząc mu dobrej nocy. 
Wróciwszy do własnej kwatery pogrążył się w słodkich rozmyślaniach o miękkich 
wargach, 
rozkosznej woni ciepłego oddechu Abigail i najbardziej błękitnych oczach, jakie 
widział w 
ciągu dotychczasowego - choć prawda, że krótkiego - życia. Wspomnienia te znów 
roznieciły 
mu płomień w żyłach. A jego żołądek wyprawiał zdumiewające harce.
Rozdział 6
NAPAŚĆ
Martin dał sygnał.
Cała grupa zatrzymała się, Diuk zaś powiedział:
- Zaczekajcie tu proszę. Coś tam jest przed nami.
Obaj chłopcy radzi byli z postoju. Bolały ich nogi i odczuwali znużenie. 
Opuścili 
Crydee o świcie. Martin postanowił zapoznać mieszczuchów, z niektórymi 
przynajmniej 
tajnikami leśnego kunsztu, obaj szli więc cały czas pieszo. Zmierzali ku 
odległym o następny 
dzień wędrówki brzegom rzeki Crydee. Teraz w towarzystwie Nakora i Ghudy 
zaczekali, aż 
Martin i Marcus bezszelestnie znikną wśród drzew.
- Jak oni to zrobili? - spytał Nicholas.
- Twego stryja wychowały elfy w równej mierze, jak mnisi z Opactwa Silbana, 
którzy 
go znaleźli. - objaśnił mu sprawę Łowczy Garret. - On zaś wszystkiego, co 
potrafi, nauczył 
Marcusa i mnie. - Wielkiego Łowczego Garreta Nicholas poznał dopiero poprzedniej 
nocy.
- Ktoś nas obserwuje - kiwnął dłonią Nakor, wskazując leśny gąszcz.
- Mniej więcej od pół godziny - dodał Ghuda, którego dłoń niedbale spoczywała na 
rękojeści miecza.
Żaden z nich nie wydawał się być szczególnie strapiony, Nicholas rozejrzał się 
więc 
dookoła, Harry zaś mruknął: - Nikogo nie widzę.
- Musisz się nauczyć, gdzie patrzeć - rozległ się jakiś głos z lewej.
Z lasu wyłonił się jakiś młodzieniec, który poruszał się równie bezszelestnie, 
jak 
Martin i Marcus.
- Gapię się już na was od blisko godziny - dodał. Nieznajomy odziany był w 
skórzaną 
kurtkę i obcisłe, zielone spodnie. Miał jasne włosy, ale nie takiej, jak 
Anthony, słomianej 
barwy - kędziory przybysza były niemal złote. Obcy rozpuścił je luźno do ramion 
i 
uwidocznił nieco wydłużone, ale poza tym zupełnie normalne uszy. Miał też 
jasnobłękitne, 
niemal przejrzyste oczy, a jego sprężyste ruchy świadczyły o niebywałej - i 
niezwykłej jak na 
kogoś tak smukłego - sile.
I nagle uśmiechnął się, co sprawiło, że jakby ubyło mu lat.
- To stara zabawa pomiędzy nami i Martinem.
- Nami? - spytał Nicholas.
Nieznajomy kiwnął dłonią i spomiędzy drzew wyszło jeszcze trzech innych, na 
widok 
których Nicholas żachnął się lekko:
- Elfy!
- Jestem Calis - przedstawił się młody człowiek.
Trzy elfy stały bez ruchu i słowa - i nagle jeden z nich odwrócił się w tej 
samej chwili, 
w której ukazał się Martin z towarzyszami. Marcus uśmiechnął się krzywo i 
powiedział:
- Nie sądzisz chyba, że daliśmy się zwieść tym fałszywym śladom?
Martin kiwnął nieznacznie dłonią ku elfom, które w odpowiedzi nieznacznie 
pochyliły 
głowy, jeden zaś uniósł brew.
- W razie potrzeby potrafią się porozumiewać bardzo dyskretnie i prawie bez słów 
- 
szepnął Garret Nicholasowi i jego kompanom.
- Oto jest Nicholas - odezwał się Martin głośno - syn mojego brata, Aruthy, i 
jego 
towarzysze, Harry z Ludlandu, Nakor Isalańczyk i Ghuda Bule z Kesh.
- Witajcie w lasach - skłonił się Calis. - Zmierzacie do Elvandaru?
- Nie - potrząsnął głową Martin. - Garret wrócił do zamku wczoraj i przywiózł 
nam 
wieści, że jesteście na południowym brzegu rzeki, pomyślałem więc, że dobrze 
byłoby, 
gdybyście na łowach poznali mojego bratanka. Może kiedyś, w przyszłości, 
odwiedzimy z 
Nicholasem wasz dwór.
- Ja też bym pojechał - wtrącił Nakor.
Calis uśmiechnął się i dotknął dłonią skroni, odsuwając włosy za ucho. Nicholas 
zdziwił się widząc, że młodzieniec wygląda i mówi zupełnie jak człowiek.
Martin zmarszczył brwi, ale wcale tym nie speszony Nakor powiedział:
- Nigdy przedtem nie rozmawiałem z Tkaczem Zaklęć, a bardzo bym chciał.
Calis i Martin wymienili spojrzenia, a Nakor ciągnął dalej:
- Owszem, słyszałem o waszych Tkaczach Zaklęć i nie, nie jestem magiem.
Wszyscy trzej stali przez chwilę w bezruchu, aż wreszcie Calis uśmiechnął się 
szeroko:
- Skąd wiesz tak wiele?
- Po prostu słucham tego, co ludziska mówią tu i tam - odparł Nakor, wzruszając 
ramionami. - Trzymając gębę na kłódkę, można się sporo dowiedzieć. - I spytał, 
sięgnąwszy 
do swego niezwykłego wora, z którym nigdy się nie rozstawał: - Chcecie 
pomarańczę?
Wydobywszy cztery, rzucił je Calisowi i elfom. Calis zręcznie złapał owoc, 
oddarł 
skórkę i wgryzł się w miąższ.
- Nie jadłem pomarańczy od ostatniej wizyty w Crydee. Pozostałe elfy również 
poczęstowały się owocami i skinieniami głowy podziękowały małemu człowieczkowi.
- Chciałbym wiedzieć, jak on mieści tyle owoców w tak małej sakwie? - mruknął. 
Harry.
Nakor otworzył usta, ale Nicholas odpowiedział za niego:
- Mogę ci odpowiedzieć. To zwykła sztuczka. Nakor parsknął śmiechem.
- Może któregoś dnia zdołam cię jej nauczyć.
- Dlaczego Królowa posłała was na południe do Crydee? - spytał Martin.
- Zaczynamy zaniedbywać patrole, Lordzie Martinie. Nasze granice od dość dawna 
są 
spokojne.
- Spodziewacie się jakichś kłopotów? - spytał Martin z nagłą czujnością.
- Na razie nie ma o czym mówić - wzruszył ramionami Calis. - Parę miesięcy temu 
moredhele przekroczyły rzekę na wschód od naszych granic. Podążały w wielkim 
pośpiechu 
na południe, ponieważ jednak nie wkroczyły na nasze ziemie, zostawiliśmy ich w 
spokoju. - 
Nicholas słyszał o tych ponurych elfich pobratymcach, zwanych przez ludzi 
Bractwem 
Mrocznego Szlaku. Ostatni ich zryw został stłumiony w wyniku bitwy pod Sethanon. 
- Tathar 
i inni Tkacze Zaklęć mówią o niejasnych echach mrocznych mocy, nie dostrzegają 
jednak 
niczego, co zagrażało by nam bezpośrednio. Ustanowiliśmy więc dodatkowe patrole 
i 
zapuszczamy się dalej niż podczas ostatnich kilku lat, to wszystko.
- Nic więcej?
- Było jedno doniesienie z miejsca, nie opodal waszej nowej forteczki w Barran, 
u 
ujścia Sodiny. Jakaś długa łódź wylądowała na plaży kilka tygodni temu. 
Znaleźliśmy ślady 
ludzi, którzy wysiedli, ruszyli w głąb lądu, a potem wrócili do łodzi.
Martin milczał przez chwilę, namyślając się i rozważając to, co usłyszał.
- Żaden przemytnik nie wylądowałby tak blisko garnizonu - rzekł w końcu. - Tak 
daleko na północy handel zresztą się nie opłaca.
- Może to zwiadowcy? - podsunął Marcus.
- Czyi? - spytał Nicholas.
- Na północy nie mamy żadnych sąsiadów, chyba że gobliny i moredhele - rzekł 
Martin. - A te od bitwy pod Sethanon siedzą cicho.
- No, tego bym nie powiedział - mruknął Calis. - Mieliśmy kilka potyczek na 
północnych granicach Elvandaru.
- Czyżby znów szykowały się do napaści? - spytał Marcus.
- Nic się z tego nie da wywnioskować - rzekł Calis. - Ojciec ruszył to 
sprawdzić. 
Twierdzi, że to tylko zaczepki wywołane nędznymi zbiorami i wojnami klanowymi. 
Posłał 
też wieści krasnoludom pod Kamienną Górę, że wkrótce mogą mieć niepożądanych 
sąsiadów.
I nagle Nicholas pojął, że ma przed sobą wnuka Megara i Magyi! Ojciec zaś, o 
którym 
ów mówił, to legendarny Tomas, wsławiony chlubnym udziałem w Wojnie Światów.
Martin kiwnął głową.
- Poślemy wieści Dolganowi, że może zechcą wrócić do Szarych Wież. Minęło ponad 
trzydzieści lat od czasów, kiedy opuściwszy swe siedziby, ruszyli na południe; 
ale teraz być 
może moredhele wracają do opuszczonej ojczyzny.
- Wedle rachuby elfów, trzydzieści lat to niezbyt długi okres - zauważył Garret.
- Gdyby Mroczni Bracia ponownie osiedlili się pod Szarymi Wieżami i w Zielonym 
Sercu... Ha! Mielibyśmy nie lada kłopoty - rzekł Marcus.
- Poślemy wiadomości do dowódcy garnizonu w Jonril - podjął decyzję Martin. - 
Jeśli 
w Zielonym Sercu znów wyrosną osady Mrocznych Braci, każda kupiecka karawana i 
każdy 
zaprzęg mułów od Carse po Crydee znajdą się w niebezpieczeństwie.
Marcus rozejrzał się dookoła.
- Powinniśmy rozbić obóz na noc, ojcze. Zaczyna zmierzchać.
- Calis, przyłączycie się do nas? - spytał Martin.
Calis spojrzał na mroczniejące w istocie niebo, potem na swych towarzyszy, 
którzy 
wedle oceny Nicholasa, nie wykonali żadnego ruchu, po chwili milczenia 
młodzieniec jednak 
powiedział:
- Miło nam będzie przysiąść się do ognia.
- Giermkowie, zacznijcie zbierać chrust na ognisko - zwrócił się Martin do 
Harry'ego i 
Nicholasa. - Rozbijemy tu obóz.
Obaj młodzieńcy spojrzeli na siebie, wiedząc, że darmo będą pytać, skąd 
wytrzasnąć 
suche gałęzie. Zeszli w otaczający polanę gąszcz i zaczęli bacznie się 
rozglądać. Od razu też 
dostrzegli liczne uschnięte gałęzie. Nicholas schylił się, by podnieść którąś z 
nich, gdy nagle 
poczuł na ramieniu dotknięcie czyjejś dłoni. Podskoczywszy jak oparzony i 
odwróciwszy się 
w miejscu, spojrzał na Marcusa, podającego mu toporek.
- Łatwiej ci będzie przedzierać się przez gęstwinę - stwierdził po prostu. - 
Drugi 
toporek podał Harry'emu.
Nicholas z dość głupim wyrazem twarzy patrzył przez chwilę w ślad za oddalającym 
się kuzynem.
- Jak tak dalej pójdzie, to naprawdę przestanę go lubić - mruknął w końcu.
- On chyba też za tobą nie przepada - zauważył Harry rąbiący już suche chojaki.
- Już prawie się zdecydowałem, że odbiorę mu Abigail i każę Amosowi wrócić do 
Krondoru.
- O tak! - parsknął śmiechem Harry. - A ja wiele bym wówczas dał za to, by jako 
mucha przysiąść na ścianie, kiedy będziesz tłumaczył się swemu ojcu.
Nicholas umilkł i zajął się rąbaniem drewna. Przygotowawszy sobie sporą wiązkę, 
dźwignął ją w górę i wrócił z nią na polanę. Martin rozniecił już ogień z 
suchego mchu i paru 
gałązek, teraz więc cisnął tylko wiązkę Nicholasa w niewielkie na razie ognisko.
- Dobrze, na początek wystarczy. Przynieście trzy razy tyle i powiem, że mamy 
dosyć 
chrustu na całą noc.
Brudny i zmęczony giermek z najwyższym trudem stłumił jęk sprzeciwu, bez słowa 
jednak wszedł w las.
Wartownik wychylił się za mury. Coś poruszało się po wodach u wejścia do portu. 
Jego posterunek, na szczycie latarni Długiego Cypla był najważniejszym 
posterunkiem w 
całym księstewku, ponieważ na Crydee łatwiej było napaść z morza niż od strony 
lądu. 
Lekcję tę mieszkańcy dobrze sobie zapamiętali od czasów Wojny Światów. Niewielu 
więcej 
niż trzydziestu Tsuranijczyków spaliło wówczas połowę wioski.
I wtedy zobaczył sześć niskich, smukłych kształtów bezszelestnie śmigających po 
wodzie. Każda z długich szalup napędzana była siłami dwunastu wioślarzy, drugi 
tuzin 
napastników stał pośrodku z bronią, gotowy do walki.
W razie zagrożenia wartownik miał rozkaz rzucić garnek osobliwego proszku do 
ognia, którego płomienie powinny wówczas nabrać jaskrawoczerwonej barwy, potem 
zaś 
miał imać się gongu. Do portu wdzierali się rabusie! Odwrócił się i wtedy z 
mroku cicho 
wyleciała lina obciążona na rozdwojonym końcu krągłymi kamieniami. Zanim 
nieszczęśnik 
zrobił choć krok, mocne szarpniecie skręciło mu kark.
Morderca skrył się pod oknem wieży, kucnąwszy pod belką podpory, która zaledwie 
na dwa cale wystawała z muru. Dokonawszy dzieła, podciągnął się ku oknu i zdjął 
metalowe 
haki, którymi posłużył się do wspięcia na kamienny mur. Szybko zbiegł po krętych 
schodach 
w dół, zabijając po drodze kolejnych dwu strażników. Każdej nocy w wieży czuwało 
trzech 
ludzi; następna trójka chroniła się w niewielkiej wartowni u jej podnóża. 
Dotarłszy do 
wartowni, zabójca ujrzał trzech strażników leżących bez życia twarzami na stole 
i umykającą 
w mrok parę czarno odzianych kształtów. Szybko do nich dołączył i cała trójka 
puściła się 
biegiem wzdłuż cypla ku miastu. Jeden z ubranych w czerń morderców spojrzał w 
stronę 
portu. Za pierwszą szóstką łodzi wpływał tuzin małych żaglowych szalup - wkrótce 
atak miał 
ogarnąć całe miasto. Wszystko rozwijało się zgodnie z planem, żaden dźwięk nie 
ostrzegł 
mieszkańców o nadciągającym nieszczęściu.
Cypel, po którym biegli zabójcy, rozszerzał się w miejscu, gdzie z jednej strony 
zbudowano przystań, z drugiej zaś wzniesiono kramy i magazyny. Wzdłuż mola stały 
milczące okręty, na pokładach których czuwali na poły śpiący wachtowi. Trzej 
zabójcy mijali 
właśnie drzwi gospody, gdy te otworzyły się nagle, wypluwając ostatniego 
klienta. Zginął, 
zanim zdołał wykonać dwa następne kroki. Zaraz po nim padł martwy oberżysta, 
który 
wypchnął go na uliczkę. Jeden z zabójców zajrzał do izby i zanim żona 
właściciela zdążyła 
się zorientować, że to nie jej małżonek stoi w drzwiach, również skonała z 
celnie ciśniętym 
przez mordercę nożem w krtani.
Doki i zakotwiczone statki miały stanąć w płomieniach, ale jeszcze nie w tej 
chwili. 
Pożar obudziłby czujność załogi w zamku, jeśli zaś napaść miała się powieść, 
trzeba było 
wpierw uporać się z doświadczonymi żołnierzami garnizonu, a do tego potrzebne 
było 
otwarcie zamkowych wrót.
Trzej zabójcy dotarli do przystani. Mijając ostatni z szeregu okrętów, 
dostrzegli jakiś 
ruch na pokładzie. Jeden z nich odchylił w tył ramię z gotowym do rzutu nożem, 
gotów zabić 
zbyt czujnego marynarza, dostrzegł jednak kiwnięcie dłoni odzianej w czerń 
sylwetki i 
kolejny morderca, ześlizgnąwszy się po linie cumowej, dołączył do swych trzech 
kompanów. 
Wachtowi na pokładach byli już martwi. Mordercy pomknęli cicho wzdłuż pomostów, 
do 
miejsca, gdzie znaleźli niewielkie, lądujące właśnie szalupy. Czekali tam już 
dwaj inni 
odziani w czerń ludzie. Wszyscy trzymali się z dala od zbrojnych, którzy właśnie 
w milczeniu 
wspinali się na pomosty z niskich łodzi. Ci byli zwykłymi łupieżcami; którzy nie 
wiedzieli, co 
to wierność, i żyli tylko dla jednego celu - morderstw i grabieży. Szóstka 
czarno odzianych 
zabójców nie żywiła żadnej sympatii do tych szakali.
Nawet nieustraszeni zabójcy cofnęli się jednak, by ustąpić z drogi zamaskowanemu 
i 
odzianemu w szatę z kapturem nieznajomemu, który wysiadł z ostatniej łodzi. Ten 
zaś bez 
słowa kiwnął dłonią, wskazując zamek, i mroczni mordercy pospieszyli ku 
twierdzy. Mieli 
wspiąć się teraz na ściany i otworzyć wrota. Wszyscy inni mieli czekać, dopóki 
nie padnie 
najważniejszy punkt oporu Crydee.
Zamaskowana postać kiwnęła dłonią i od głównej grupy odłączył się niewielki 
oddziałek. Ci mieli przedostać się przez bramę jako pierwsi. Ocenił, że podczas 
gorączki 
pierwszych utarczek, zachowają trzeźwość umysłu, zimną krew i będą skłonni do 
posłuchu. 
By jednak głębiej wbić im do łbów polecenia, powtórzył je jeszcze raz:
- Pamiętajcie o rozkazach. Jeśli którykolwiek o nich zapomni, wytnę mu wątrobę i 
pożrę na jego oczach, zanim jeszcze zgaśnie w nich życie. - - Mówiąc te słowa, 
uśmiechnął 
się tak, że dreszcz przeszył nawet największych twardzieli. Zęby miał spiłowane, 
wedle mody 
ludożerców z Skashakanu. Odrzucił kaptur i odsłonił gładko wygoloną czaszkę. 
Miał też 
jakby nienaturalnie wypchnięte ku przodowi i porośnięte gęstymi brwiami wały nad 
oczami, 
oraz wydatną, agresywnie wysuniętą teraz ku przodowi szczękę. W przekłute i 
rozciągnięte 
niemal do ramion płatki uszu wpiął złociste talizmany i fetysze. Nos również 
ozdobił złotym 
kółkiem, a jasną skórę policzków ubarwił purpurowymi tatuażami, kontrastującymi 
z 
błękitem oczu.
Obejrzał się ku portowi, skąd nadciągała właśnie trzecia fala małych żaglowych 
łodzi, 
na których kłębiło się kolejnych trzystu napastników. Tych nie miała już 
obowiązywać cisza, 
ponieważ spodziewał się, że i tak, zanim dotrą do pomostów, rozpęta się walka i 
zostanie 
ogłoszony alarm.
- Kapitanie Render, wszystko gotowe - odezwał się kolejny z pomniejszych 
dowódców.
- Ruszajcie - polecił herszt najbliższej grupce. - Kiedy dotrzecie do bramy, ta 
będzie 
już otwarta. Utrzymajcie wrota albo zdechniecie. Czy wszyscy pojmują rozkazy? - 
spytał 
tego, który zgłosił gotowość swojej grupy.
- Owszem - kiwnął głową zapytany. - Mają zabić każdego starego i każdą starą 
babę, a 
także dzieci zbyt młode, by wytrzymały podróż. Zdrowych i silnych nie zabijać, 
ci pójdą w 
łyka.
- A dziewczęta?
- Z tym będzie problem, kapitanie. Trochę gwałtów tu i tam, to zwykła część 
roboty - 
mruknął rozmówca. - Powiedziałbym, że ta przyjemniejsza - dodał z krzywym 
uśmieszkiem.
Dłoń kapitana wysunęła się nagle ku przodowi i zwarła na koszuli opryszka. 
Przyciągnąwszy go ku sobie, tak że tamten poczuł słodkawy odór jego oddechu, 
łysogłowy 
powiedział cicho i z groźbą w głosie:
- Vasariusie... słyszałeś rozkazy. - Nagłym pchnięciem odrzucił rozmówcę w tył i 
wskazał dłonią grupkę kilkunastu ludzi, którzy stali w milczeniu i obserwowali 
całą scenę. Ci 
odziani byli zaskakująco lekko, jak na chłód nocy. Mieli na sobie tylko krótkie, 
czarne, 
skórzane kilty, również skórzane rynsztunki z szerokich rzemieni złączonych w 
kształt litery 
H na piersiach i grzbiecie, oraz czarne maski na twarzach i lekkie, plecione 
skórzane sandały 
na stopach. Stali bez ruchu, ignorując chłód, który innym, odzianym jak oni, 
mocno by 
doskwierał. Byli to łapacze niewolników z Durbinu - ludzie o reputacji zdolnej 
uśmierzyć 
gniew nawet takich rzezimieszków, jakich zebrał pod swoją piracką banderą 
kapitan Render.
- O, ja dobrze wiem, kto podbechtał tych ludzi do narzekań - warknął Render. - 
Zbyt 
łapczywie spoglądasz na młode dziewczęta, żeby być dobrym handlarzem 
niewolników, 
Quegańczyku, więc zapamiętaj sobie i powtórz innym: Jeśli choć jedna z tych 
dziewcząt 
zostanie zgwałcona, zabiję sprawcę, a i twój łeb spadnie z karku. Twój udział w 
złocie 
pozwoli ci kupić tuzin dziewek w Kesh. A teraz przypilnuj swoich ludzi! - 
odepchnąwszy 
pirata z Queg, odwrócił się do pozostałych opryszków, którzy stali spokojni, ale 
gotowi do 
ataku.
Podniósł dłoń, uciszając ludzi przy dokach. Wszyscy czekali na odgłosy utarczki. 
Minęło kilka długich chwil i nagle rozległ się głos dzwonu, bijącego w twierdzy 
na alarm. 
Kapitan machnął dłonią i zebrani wokół niego rzezimieszkowie, ryknąwszy jak 
jeden mąż, 
rzucili się co tchu ku grodowi. Po kilku minutach noc rozświetliły pierwsze 
płomienie 
pożarów - zręcznie ciskane pochodnie rozniecały ogień w najważniejszych 
budynkach i 
punktach grodu.
Kapitan Render zawył z uciechą, wiedząc, że spokojne jeszcze przed chwilą Crydee 
pogrąży się zaraz w chaosie. Pirat znalazł się w swoim żywiole i, jak mistrz 
ceremonii 
podczas wielkiej dworskiej uroczystości, sycił się każdą chwilą rozwijającej się 
zgodnie z 
planem napaści i rzezi. Dobywszy miecza z pochwy, pobiegł za swoimi ludźmi, 
zamierzał 
bowiem osobiście wymordować tylu mieszczuchów, ilu tylko się da.
Briana otworzyła oczy. Działo się coś złego. Jako mieszkanka Armengaru, grodu, 
którego mieszkańcy nieustannie toczyli wojnę ze znienawidzonymi moredhelami, 
nauczyła 
się spać z mieczem pod ręką pierwej, zanim stała się kobietą. Niedawno stuknął 
jej szósty 
krzyżyk, ale wyskoczyła z łóżka tak, że sprężystości i szybkości ruchów mogłaby 
jej 
pozazdrościć kobieta dwukrotnie młodsza. Natychmiast też chwyciła za miecz, 
który wisiał w 
pochwie na ścianie tuż obok nocnej szafki. Odziana jedynie w nocną koszulę 
kobieta o 
rozwianych, siwych, długich do ramion włosach ruszyła jak lwica ku drzwiom 
sypialni.
W głębi korytarza rozległ się jakiś wrzask i Briana przyspieszyła. Gdy dotarła 
do 
drzwi, te otworzyły się nagle i Diuszesa odskoczyła w głąb komnaty, podnosząc 
jednocześnie 
miecz. Przed nią stał jakiś obcy z nagim, długim ostrzem w dłoni. Gdzieś w głębi 
korytarza 
słychać było wydawane ochrypłym głosem komendy i odgłosy walki. Briana widziała 
jedynie 
sylwetkę stojącego w drzwiach, ponieważ stojący za nim jego kompan trzymał w 
dłoni nad 
głową pochodnię, oblewającą pierwszego z obcych aureolą krwawego, migotliwego 
blasku. 
Briana cofnęła się jeszcze, przyjęła postawę do walki i znieruchomiała.
Mroczny jegomość postąpił krok do przodu i Diuszesa przekonała się, że ma przed 
sobą niewysokiego, krępego człowieka o związanych z tyłu głowy jasnych włosach, 
który 
uśmiecha się do niej z osobliwym, na poły szalonym błyskiem w oczach.
- Babunia z mieczem... - poskarżył się niemal płaczliwie. - Za stara na 
sprzedaż. 
Zabiję ją - pchnął nagle mieczem. Diuszesa sparowała bez wysiłku, zwodem minęła 
jego 
ostrze i pchnęła go morderczym sztychem w pachwinę.
- Zabiła Małego Harolda! - rozdarł się niespodziewanie głośno intruz z 
pochodnią. Do 
komnaty wpadło trzech nowych napastników, którzy natychmiast rozstawili się w 
wachlarz. 
Briana znów się cofnęła, bacząc pilnie na środkowego draba, nie spuszczała 
jednocześnie z 
oczu jego sąsiadów. Wiedziała, że środkowy upozoruje atak, podczas gdy prawdziwe 
natarcie 
podejmie jeden z jego przybocznych. Całą swą nadzieję opierała na tym, iż mało 
było 
prawdopodobne, by napastnicy ćwiczyli wspólne ataki i najpewniej będą sobie 
wzajemnie 
przeszkadzać.
Tak jak się spodziewała, środkowy skoczył ku przodowi, natychmiast jednak cofnął 
się o krok. Jednocześnie natarł opryszek z lewej. Z tej strony napastnicy 
spodziewali się 
najsłabszego oporu i napastnik runął na Diuszesę, dodając sobie odwagi wrzaskiem 
i unosząc 
w górę do cięcia ciężki kordelas. Briana zanurkowała pod jego ostrzem i 
przeszyła go na 
wylot. Gdy pod drabem ugięły się nogi, kobieta chwyciła go za rękę i szarpnąwszy 
go 
potężnie w prawo, cisnęła niemal na czającego się tam bandytę.
Teraz zajęła się środkowym, słusznie sądząc, że nie spodziewa się ataku - 
uważał, że 
staruszka ma dość kłopotów z jego kompanami. Miecz Briany śmignął płasko i 
napastnik 
odchylił się w tył, brocząc krwią z rozciętej krtani. Podnosząc dłoń, wycharczał 
coś 
niezrozumiale, zagulgotał dziwacznie i runął na grzbiet.
Trzeci zginął, gdy próbował zepchnąć z siebie ciało martwego już kompana - jego 
staraniom położyło kres cięcie w kark.
Sięgnąwszy w dół, Briana wyciągnęła sztylet zza pasa ostatniego z zabitych 
wrogów, 
wiedziała bowiem, że nie będzie miała czasu na włożenie zbroi czy przytroczenie 
tarczy do 
ramienia. Za drzwiami, w głębi korytarza czyhał rabuś z pochodnią, który 
spodziewał się, że 
jego trzej kompani żwawo i bez kłopotów uporają się z samotną kobietą w jej 
sypialni. 
Zginął, zanim zdążył się odwrócić i zorientować w sytuacji.
Padł na swoją pochodnię i płomień natychmiast zgasł. Briana jednak z 
przerażeniem 
stwierdziła, że w korytarzu nadal jest dość jasno. Po ścianach pełzały czerwone 
i żółte błyski 
ognia i Diuszesa odkryła, że w odległym krańcu korytarza szaleje pożar. Nagły 
okrzyk 
przerażenia zmusił Brianę do spojrzenia w przeciwną stronę i niegdysiejsza 
wojowniczka z 
Armengaru runęła ku sypialni córki.
Tupiąca bosymi stopami po nagich kamiennych płytach i pędząca z mieczem w dłoni 
Diuszesa wyglądała jak bogini zemsty. W drzwiach sypialni czaiła się Abigail, 
okryta 
narzuconą naprędce i rozdartą teraz koszulą nocną. Oczy dziewczyny pełne były 
grozy, która 
na widok Briany wyrwała się z jej ust okrzykiem. U stóp młodej szlachcianki 
leżał martwy 
kolejny napastnik, obok zaś kuliła się Margaret z długim sztyletem w dłoni. 
Jeszcze jeden, 
ranny, łypał na nią podejrzliwie, Margaret jednak nawet drgnieniem oka nie 
zdradziła się, że 
dostrzega matkę - nie chciała ostrzec napastnika, który zginął w sekundę 
później, gdy Briana 
ugodziła go z tyłu.
Margaret porwała za miecz zabitego draba i sprawdziła jego wyważenie. Abigail 
podniosła się i Margaret podała jej sztylet.
Młoda szlachcianka spojrzała na zakrwawioną broń i wyciągnęła rękę, by ją wziąć, 
potem chwyciła opadającą jej z ramion nocną koszulę.
- Do kata, Abigail! Wstydzić będziesz się potem! Jeśli przeżyjesz!
Abigail wzięła sztylet, a rozdarta koszula opadła jej aż na kibić. Lewym 
ramieniem 
zakryła piersi i niezgrabnie ścisnęła w dłoni zakrwawioną rękojeść. Potem znów 
chwyciła 
koszulę, usiłując jakoś się okryć.
- Jeżeli te draby wdarły się aż tutaj, znaczy to, że pozabijali już żołnierzy na 
dole - 
rzekła Briana, wskazując schody. - Może uda nam się wyjść z tego obronną ręką, 
jeśli 
zdołamy utrzymać wieżę do czasu, kiedy żołnierze z koszar wyrąbią sobie drogę do 
zamku i 
przyjdą nam z pomocą.
W trójkę pobiegły co tchu do drzwi, wiodących ku południowej wieży twierdzy. 
Zanim jednak przebyły połowę odległości, drogę zastąpiło im kilku nowych 
napastników. 
Briana zatrzymała się i skinieniem dłoni nakazała córce i Abigail, by cofnęły 
się do swoich 
komnat, sama zaś uniosła miecz.
Margaret zdążyła zrobić tylko jeden krok, kiedy z tyłu pojawili się inni 
najeźdźcy. 
Odwróciła się więc plecami do matki i powiedziała:
- Nic z tego.
Briana spojrzała przez ramię i zagryzła wargi.
- Spróbuj utrzymać się tak długo, jak tylko się da. Margaret pchnęła Abigail ku 
lewej 
stronie:
- Będą spróbowali dopaść mnie od słabszej strony. - Przekonawszy się, że Abigail 
nie 
wie, o czym mowa, warknęła gniewnie: - Od lewej! Nie martw się o prawą! Po 
prostu dźgaj, 
gdy ktokolwiek podejdzie z lewej.
Przerażona dziewczyna ścisnęła rękojeść sztyletu tak mocno, że zbielały jej 
knykcie. 
Lewym ramieniem przyciskała do piersi podartą nocną koszulę. Napastnicy zbliżali 
się wolno 
z obu stron korytarza, czujnie obserwując całą trójkę. Dotarłszy na długość 
miecza, obie 
grupy zatrzymały się, czekając na reakcję napadniętych.
Nagle ci, którzy stali naprzeciwko Margaret i Abigail, rozstąpili się, 
przepuszczając do 
przodu trzech rosłych mężów z czarnymi maskami na twarzach. Każdy z nich trzymał 
w dłoni 
ciężki i długi bicz. Przywódca całej trójki spojrzał na kobiety i rzekł:
- Zabijcie staruchę, nie wolno jednak wam tknąć młódek.
Jeden z zamaskowanych sieknął niespodziewanie szybko swoim biczem. Rzemień 
błyskawicznie śmignął ku dłoni, w której Margaret trzymała miecz. Dziewczyna 
zręcznie 
odparowała, niestety, nie miała do czynienia ze stalową głownią. Rzemień owinął 
się niczym 
wąż wokół jej ostrza i ramienia, a Margaret jęknęła z bólu, gdy cienki koniec 
bata ciął ją po 
mięśniach. Rosły łapacz szarpnął bat ku sobie i księżniczka - choć nie należała 
do słabych 
panienek - pozbawiona równowagi upadła, klnąc sążniście.
Briana odwróciła się gwałtownie, by zobaczyć, co się dzieje, i ujrzała obok 
siebie 
tylko Abigail, toczącą dookoła przerażonym wzrokiem. I Margaret, wściekle 
wierzgającą 
nogami, ale całkowicie bezsilną, gdy rosły napastnik w czerni ciągnął ją ku 
sobie. Diuszesa 
skoczyła ku córce, usiłując przeciąć rzemień.
- Tnij! - wrzasnęła Margaret do Abigail, przewracając się jednocześnie na plecy.
I nagle ujrzała, że oczy Briany otwierają się szeroko pod wpływem bólu. Jeden z 
napastników skorzystał z okazji i pchnął Diuszesę w plecy.
- Abby! Przetnij rzemień! - wrzasnęła Margaret, jej towarzyszka jednak tylko 
skuliła 
się bezradnie, przyciskając plecy do ściany korytarza.
- Mamo! - jęknęła księżniczka, widząc, że Briana osuwa się na kolana. Zza pleców 
Diuszesy wyłonił się kolejny drab, który szarpnął ją za włosy i odciągnął jej 
głowę w tył, by 
zadać morderczy cios. Briana zdołała jeszcze odwrócić ostrze i desperacko 
pchnęła w tył. 
Trzymający ją za włosy zawył nagle i zgiął się wpół, przyciskając obie dłonie do 
brzucha. 
Przez palce tryskał mu strumień krwi.
Ten, który pchnął Brianę z tyłu, bez wahania powtórzył uderzenie i raz jeszcze 
zatopił 
ostrze w plecach Diuszesy. Tymczasem na ręce Margaret zacisnęły się twarde 
paluchy, które 
boleśnie wykręciły jej ramię, zmuszając do puszczenia rękojeści miecza.
- Mamo! - jęknęła księżniczka ponownie, ujrzawszy, że w oczach Briany gaśnie 
ogień 
życia i jej matka pada bezwładnie na posadzkę.
Trzeci z łapaczy chwycił tymczasem Abigail za włosy i podniósł ją niemal w górę, 
zmuszając, by stanęła na palcach. Dziewczyna wrzasnęła ze zgrozą i sztylet 
wypadł jej z 
dłoni, gdy zaś wyprostowała się, by zmniejszyć ból rozciągniętego ciała, koszula 
znów opadła 
jej do bioder.
Na widok jej obnażonych piersi napastnicy zawyli z uciechy i aprobaty. Jeden 
nawet 
ruszył ku niej, przestępując ciało martwej Briany, pierwszy z łapaczy wrzasnął 
jednak 
ostrzegawczo:
- Dotknij jej tylko, a zginiesz!
Dwaj pozostali łapacze szarpali się tymczasem z Margaret, która wierzgała 
gwałtownie, nie zdołała jednak stawić skutecznego oporu i w końcu została 
podniesiona w 
górę. Szybko zawiązano rzemień wokół jej nadgarstków, potem zaś unieruchomiono 
nogi. 
Łapacz z biczem wsunął drewniane jarzmo za rzemienie, krępujące jej ręce i 
rozkazał dwu 
kompanom unieść je w górę. Margaret, podobnie jak Abigail, stanęła na palcach - 
co nie 
dawało jej niemal żadnych szans na opór. Przywódca łapaczy sięgnął i zdarł z 
niej koszulę. 
Dziewczyna plunęła mu w gębę, nie zrobiło to jednak żadnego wrażenia na noszącym 
czarną, 
skórzaną maskę drabie. Spokojnie sięgnął jeszcze raz i zdarł z niej resztę 
bielizny. Margaret 
została naga, łapacz zaś spojrzał na nią fachowym wzrokiem, potem dotknął jej 
niedużych 
piersi i przesunął dłoń po płaskim brzuchu dziewczyny.
- Odwróćcie ją! - polecił kompanom, którzy sprawnie wykonali rozkaz. Handlarz 
musnął jej plecy - ale w jego dotyku nie było niczego intymnego: badał 
dziewczynę tak, jak 
handlarz koni oglądałby klacz. Klepnął ją w pośladki i przesunął dłonią wzdłuż 
sprężystych, 
dobrze umięśnionych nóg dziewczyny. - Owszem, niezła - mruknął wreszcie, 
zadowolony. - 
Ale pod tą atłasową skórą kryje się stal. Jest zbyt na mocne dziewki, które 
potrafią się bić. 
Niektórzy klienci lubią, jak towar stawia opór. Albo może trafi któregoś dnia na 
arenę.
Kiwnął na Abigail. Jeden z jego pomocników zdarł z niej koszulę. Na widok jej 
obnażonego ciała wszyscy wydali obleśny ryk, kilku zaś zbolałymi głosami zaczęło 
się 
dopytywać, dlaczego nie wolno im zabawić się tu i teraz.
Oczy handlarza łypnęły lubieżnie ku nagiej dziewczynie, odpowiedział jednak 
beznamiętnym głosem:
- Jest niezwykle urodziwa. Jeżeli zachowała dziewictwo, dostaniemy za nią 
dwadzieścia pięć tysięcy złotych eskudów... może nawet pięćdziesiąt. - Niektórzy 
z 
opryszków parsknęli śmieszkiem, kilku innych świsnęło cicho na wzmiankę o sumie. 
- 
Okryjcie je czymś, tak żeby mi na skórze żadnej z nich nie było nawet 
zadrapania. Sprawdzę, 
czyście się o nie zatroszczyli i zabiję tego, który tknie je choćby jednym 
palcem.
Dwaj pozostali handlarze wyjęli skądś miękkie i niekształtne szaty. Tak 
skrojone, by 
można je było zawiązać nad ramionami i wokół szyi - dzięki temu można w nie było 
odziać 
więźnia bez konieczności uwalniania jego rąk czy nóg. Abigail łkała 
rozpaczliwie, Margaret 
zaś szarpała się gwałtownie, obie jednak szybko, sprawnie i szorstko zostały 
obleczone w 
nieforemne wory. Jeden z opryszków dość lubieżnie obmacywał Abigail już po 
okryciu jej 
owym worem.
- Hej ty! Zostaw dziewkę! - warknął łapacz. - Bo zacznie ci się coś roić i będę 
musiał 
cię zabić. - Wskazując palcem na ludzi blokujących drogę ku wieży, rozkazał: - 
Dokończyć 
poszukiwań!
Leżący na ziemi jęknął z bólu i łapacz spojrzał nań, gdy inni gapili się na 
Abigail, 
której dłonie przywiązywano właśnie do drewnianego jarzma na barkach.
- Nic już nie możemy dla niego zrobić. Zabijcie go.
- Przykro mi, Długi Johnie - rzekł jeden z kompanów rannego. - Wszyscy rzetelnie 
przepijemy twój udział, wspominając niegdysiejsze wspólne łajdactwa. - Z tymi 
słowy 
zręcznie poderżnął byłemu towarzyszowi gardło. Gdy wraz z krwią z leżącego 
uciekało życie, 
morderca spokojnie wytarł nóż o jego koszulę i rzekł nawet dość przyjaznym 
tonem: - Kiedyś 
i tak wszyscy spotkamy się w piekle.
Z odległego końca korytarza nadbiegł zostawiony tam człowiek, wrzeszczący teraz 
ostrzegawczo:
- Gore! Gore!
- Wynośmy się! - rozkazał handlarz. I ruszył ku wyjściu na czele wiodącej 
pojmane 
dziewczęta grupy opryszków. Margaret, choć dłonie miała przywiązane do jarzma, 
którego 
jeden koniec trzymał człowiek idący przez nią, drugi zaś dzierżył drab z tyłu, 
usiłowała nawet 
i w tym rozpaczliwym położeniu wierzgać. Kopnęła w tył i podciąwszy nogi 
opryszkowi, 
powaliła go na posadzkę. Sama jednak straciła równowagę i upadła. Idący na czele 
grupki 
łapacz skwitował tę potyczkę gniewnym okrzykiem:
- W razie potrzeby po prostu podnieście ją! - i jego kompani, przywiązawszy do 
jarzma nogi dziewczyny, ponieśli ją niczym myśliwi trofeum łowieckie. Głowa 
dziewczyny 
opadła w tył i księżniczka spojrzała w odległy już kraniec korytarza. Na zimnych 
kamieniach, 
w kałuży krwi, tężało tam ciało jej matki.
Nicholasa obudziło pełne niezadowolenia sapnięcie i jakiś głos pytający:
- Co tam, u licha?
Chłopiec podniósł się na łokciu i w nikłym, księżycowym blasku ujrzał Nakora, 
który, 
stojąc nad Martinem, szarpał go za ramię:
- Musimy wracać! Natychmiast!
Marcus i pozostali już się budzili, książę więc sięgnął dłonią ku Harry'emu. 
Przyjaciel 
natychmiast otworzył oczy:
- Co jest? - spytał kwaśnym głosem.
- No właśnie... Co jest? - powtórzył Martin.
Nakor odwrócił się i spojrzał ku południowemu wschodowi.
- Dzieje się tam coś złego. O, patrzcie! - i wskazał dłonią. Na tle nieba 
widniała łuna.
- Co to jest? - spytał Harry.
Martin był już na nogach i szybko zwijał śpiwór.
- Pożar! - powiedział zwięźle.
Calis tymczasem mówił coś szybko do trójki elfów. Jeden z nich kiwnął głową i 
zaraz 
potem wszyscy trzej zniknęli w mroku wśród drzew.
- Ruszam z wami - rzekł Calis, odwracając się do Martina. - Owa łuna może mieć 
coś 
wspólnego z tymi dziwacznymi wizjami.
Martin kiwnął głową, Nicholas zaś nagle zdał sobie sprawę z faktu, że Diuk - jak 
i 
Marcus - był już właściwie gotów do drogi. Szturchnąwszy Harry'ego, sarknął więc 
niecierpliwie:
- Jeśli się nie pospieszymy, zostaniemy tu sami!
Obaj giermkowie szybko zebrali swe rzeczy, ale gdy byli gotowi, okazało się, że 
Martin i Marcus w rzeczy samej znikają już wśród drzew. Stojący obok Calisa 
Garret 
odezwał się usprawiedliwiającym tonem:
- Zadbam o to, byście wrócili bezpiecznie, ale Lord Martin nie mógł czekać 
dłużej.
Nicholas pojął, że reakcja Martina na widok łuny była szybka i celowa. By 
oświetlić 
niebo tak, że blask widać było o połowę dnia drogi dalej, ogień musiał być 
ogromny - co 
oznaczało straszliwe zniszczenia w samym mieście albo w przylegających doń 
obszarach 
leśnych.
Ghuda i Nakor poczekali na chłopców, po czym cała piątka ruszyła śladem Diuka.
- Wszyscy trzymajcie się w jednym rzędzie za mną - polecił Garret. - Będziemy 
podążać szlakiem, ale jest tu sporo miejsc, w których, jeżeli nie będziecie 
uważać, możecie po 
ciemku nadziać się na jakiś konar lub wpaść w jakiś wykrot. Tempo, jakie 
zamierzam obrać, 
będzie zbyt duże, bym zdołał was ostrzec okrzykiem.
- Chcesz trochę światła? - spytał Nakor.
- Nie - odpowiedział Garret. - Pochodnia lub latarnia nie zdadzą się na nic, a 
blask 
mnie oślepi i nie będę dobrze widział w mroku.
- Ja mam na myśli prawdziwe światło - nadął się Nakor. Otworzywszy torbę, wyjął 
z 
niej kulę, którą cisnął w powietrze. Zamiast spaść na ziemię, kula zawirowała i 
zaświeciła - 
najpierw nikło, potem coraz bardziej jaskrawo. Równocześnie uniosła się i 
zawisła na 
wysokości mniej więcej piętnastu stóp nad ich głowami, oświetlając szlak na 
odległość setki 
jardów przed nimi i z tyłu.
Garret spojrzał, potrząsnął głową i powiedział:
- Ruszajmy.
Narzucił dość szybkie tempo, pozostali jednak dotrzymali mu kroku. Nicholas 
spodziewał się, że szybko dogonią Martina i Marcusa, ale nic z tego nie wyszło.
Wędrówka przekształciła się w na pozór nie połączone ze sobą obrazy jasno 
oświetlonej ścieżki wiodącej w mrok, przeplatane przypadkowymi przeszkodami - 
stromiznami, na które trzeba było się wspiąć, ruczajami, które trzeba było 
przeskakiwać, i 
pojedynczymi, wymagającymi żmudnego nieraz obejścia głazami. Zmęczony wczorajszą 
całodzienną wędrówką i niewyspany Nicholas nieraz zwalczał pokusę prośby o 
krótki choćby 
postój. Dygotał cały ze znużenia i niepokoju: niedawno widziane twarze Martina i 
Marcusa 
wydały mu się teraz nieruchomymi maskami, jakich nie widział nigdy przedtem - 
młody 
książę czuł, że wnętrzności skręca mu przeczucie okropnego nieszczęścia.
Minuty przeciągały się w godziny i w pewnej chwili Nicholas zdał sobie sprawę z 
faktu, że niezwykła sfera Nakora zgasła - las rozświetlały pierwsze promienie 
brzasku. 
Światło poranka rozpraszało się we mgłach, co oznaczało, że są blisko brzegu. 
Wiedział też 
jednak, że o tej porze mgły nie bywały tak gęste - chyba że dzień miał wstać 
wyjątkowo 
chmurny.
Nieco później Garret ogłosił chwilę odpoczynku i Nicholas oparł się o pień 
drzewa. 
Był spocony, zdyszany, a jego lewa stopa pulsowała tępym, choć niezbyt 
dokuczliwym 
bólem, jaki niekiedy zwiastował mu zmianę pogody.
- Nadciąga burza - oznajmił rzeczowo.
- Łupie mnie w stawach - zgodził się Garret. - Masz chyba rację, mości giermku.
Odzyskali dech niemal w tej samej chwili, w której mgły się rozwiały.
- Patrzcie! - zawołał Harry.
Na południu wznosił się ogromny pióropusz dymu - znak klęski i zniszczenia. 
Stary 
najemnik raz tylko rzucił okiem i powiedział:
- Sądząc po dymie, przynajmniej połowa grodu.
Garret bez słowa puścił się biegiem, pozostali zaś co tchu w piersiach ruszyli 
za nim.
Dopiero jednak w południe Nicholas i pozostali czterej wędrowcy dotarli na 
grzbiet 
łańcucha wzgórz, skąd mogli przyjrzeć się twierdzy i rozciągającemu się u jej 
stóp miastu. 
Pióropusz dymu rósł, w miarę jak się zbliżali, gdy zaś popatrzyli w dół, 
znaleźli 
potwierdzenie swoich najgorszych obaw.
Zamek stał niczym osmalona i wypalona do cna skorupa, z której ciągle jeszcze 
bił w 
górę słup czarnego dymu. To, co niedawno jeszcze było spokojnym, nadbrzeżnym 
grodem, 
teraz wyglądało jak rumowisko dymiących i płonących jeszcze gdzieniegdzie 
szczap, 
poczerniałych belek i kamieni. Kilkanaście nietkniętych budynków widać było 
dopiero na 
południowych rubieżach miasta.
- Zniszczyli cały gród - wyszeptał Harry ochrypłym głosem, a niełatwo byłoby 
orzec, 
czy młodzika dławi wściekłość, czy też dusi go unoszący się w powietrzu, gryzący 
nozdrza i 
krtanie dym.
Garret zapomniał o towarzyszach i puścił się biegiem ku zgliszczom. Pomknęli 
wprawdzie za nim, ale zostali daleko w tyle. Harry i Nicholas biegli jak we 
śnie; widok 
zniszczeń, jakie mieli przed sobą, poraził ich niby grom.
Nakor potrząsał głową i mruczał coś do siebie, Ghuda zaś rozglądał się wokół, 
jakby 
szukając okazji do rozładowania trawiącej go wściekłości. Nicholas dopiero po 
kilku 
minutach zdał sobie sprawę z faktu, że Keshanin wyjął miecz z pochwy i trzyma go 
w 
pogotowiu. Sam też zaraz wyjął myśliwski kordelas. Nie bardzo wiedział, po co to 
robi, ale 
świadomość, że trzyma w dłoni obnażone ostrze dawała mu pewność, że nie da się 
zaskoczyć 
komukolwiek lub czemukolwiek - gotów był na wszystko.
Gdy dotarli do przedmieścia i ruszyli drogą wijącą się pomiędzy dymiącymi 
stosami, 
które jeszcze niedawno były domostwami spokojnych rzemieślników i ich rodzin, 
odkryli, że 
smród gryzącego dymu, bijącego w górę z osmolonych belek jest prawie nie do 
wytrzymania. 
Z załzawionymi oczami przebiegli szybko uliczkę i dotarli do niewielkiego 
placyku, z 
którego szersza już aleja wiodła ku rynkowi grodu. I tu zatrzymał ich widok 
kilkudziesięciu 
ciał, zalegających bruk.
Harry przystanął, przez chwilę wpatrywał się na poczerniałe i porąbane okrutnie 
ciała, 
potem odwrócił się i zwymiotował. Nicholas przełknął ślinę i przez chwilę 
walczył, by 
utrzymać zawartość żołądka na miejscu. Harry wyglądał, jakby miał zemdleć. 
Ujrzawszy 
reakcję młodzika, Ghuda wyciągnął ramię i podtrzymał giermka mocnym uściskiem.
- Barbarzyństwo! - powiedział Nakor.
- Kto to zrobił? - spytał Nicholas ochrypłym szeptem. Ghuda puścił Harry'ego i 
zajął 
się oględzinami ciał. Przechodząc od jednego do drugiego, przyglądał się im 
uważnie, badał 
ułożenie zwłok, potem rozejrzał się po otaczającym ich rumowisku.
- To dzieło jakichś wyjątkowo okrutnych drani - powiedział wreszcie. Podniósł 
dłoń, 
powiódł nią dookoła, i wskazał na otaczające ich, dymiące jeszcze ruiny. - 
Podpaliwszy te 
domy, czekali na zewnątrz. Ci, co wybiegli natychmiast, zostali zarąbani, resztę 
zaś spotkał 
ten sam los, kiedy żar wygnał ich z budynków. - Otarłszy pot z czoła, dodał: - 
Niektórzy 
spalili się żywcem. Nicholas odkrył, że ma łzy w oczach. Nie umiałby powiedzieć, 
czy był to 
skutek dymu, czy może ogarniającej go zgrozy i wściekłości.
- Kto to zrobił? - powtórzył pytanie, które przed chwilą zadał Harry.
Rozejrzawszy się dookoła, Ghuda powiedział:
- Nie umiem powiedzieć. Wiem jedno... - dodał po chwili, gdy powiódł wzrokiem po 
leżących na bruku ciałach - Nie jest to dzieło regularnych oddziałów.
- A gdzie byli nasi żołnierze? - spytał Harry, który jakby ciągle jeszcze nie 
mógł 
uwierzyć własnym oczom.
- Tego też nie umiem rzec - odpowiedział Ghuda. Przestępując ostrożnie zwłoki, 
skierowali się ku wylotowi ryneczku i drodze na zamek. Paskudny, słodkawy, 
unoszący się 
wszędzie zapach drażnił Nicholasa, dopóki chłopak nie pojął, że to woń spalonych 
ciał. 
Straciwszy panowanie nad żołądkiem, odwrócił się i opróżnił go tak samo, jak 
przed chwilą 
Harry.
Ludlandczyk kroczył obok i toczył wokół oszołomionym wzrokiem, jakby jego umysł 
nie godził się na to, co ich otaczało. Ujrzawszy to, Ghuda rzekł spokojnie:
- Chłopcy, weźcie się w garść. Będziemy jeszcze potrzebni. Nicholas potrząsnął 
kilkakrotnie głową, potem odwrócił się i bez słowa ruszył za najemnikiem. Idąc 
ku zamkowi, 
na każdym kroku natykali się na dalsze zniszczenia. Nicholasa uderzył brak 
jakiejkolwiek 
reguły, wedle której można by ocenić celowość spustoszeń, dokonanych przez 
napastników. 
Pośrodku ulicy leżał błękitny, gliniany kubek, przez który książę przestąpił 
ostrożnie, sam nie 
wiedząc właściwie, dlaczego to robi. Nie opodal, pod resztkami ceglanej ściany 
leżała 
szmaciana lalka i szklanymi, nieruchomymi oczami przyglądała się wszystkiemu, 
niczym 
beznamiętny, milczący świadek ludzkiego szaleństwa.
Spojrzawszy na Harry'ego, książę zobaczył, że na bladej niczym karta pergaminu 
pod 
powłoką sadzy twarzy przyjaciela łzy wyżłobiły dwa rowki na policzkach. Rzucił 
okiem na 
Ghudę i Nakora - oni również byli bladzi, o ile mógł wnioskować, patrząc na nich 
przez 
zasłony własnych łez i wiszącego w powietrzu dymu. Spojrzał na swoje dłonie i 
przekonał 
się, że powleka je cienka warstewka sadzy. Poczucie bezradności wobec ogromu 
nieszczęścia 
i przejmująca go zgroza były tak silne, że odebrały mu niemal zdolność ruchu.
Oba uczucia pogłębiały się w miarę, jak zbliżali się do zamku. Większość 
mieszczan 
uciekała w stronę twierdzy, spodziewając się znaleźć w niej schronienie - i 
została bezlitośnie 
zarąbana pod jej murami. Na skrzyżowaniach uliczek leżały ciała najeżone lotkami 
licznych, 
tkwiących w nich strzał.
Pierwsze oznaki życia zobaczyli, przechodząc przez kolejny niewielki ryneczek. 
Obok 
ciała martwej matki, pod jedną ze ścian, siedziało oszołomione dziecko. Mały 
chłopczyk 
patrzył na wędrowców oczami pełnymi zastygłej w nich grozy. Twarz malca 
powleczona była 
zastygłą krwią.
Nakor przykucnął obok berbecia, który początkowo przyjął to zupełnie obojętnie.
- Cięto go w głowę. - W tejże chwili dzieciak oburącz objął kurczowym uściskiem 
dłoń Isalańczyka. - Nie jest tak źle, jak wygląda. Prawdopodobnie tylko dzięki 
temu ocalał... 
te dranie pomyślały, że maluch nie żyje. - Chłopczyk, który nie mógł mieć więcej 
niż cztery 
latka, patrzył uporczywie na małego przecherę, ten zaś po chwili położył dłoń na 
jego główce. 
Trzymał ją tak przez chwilę, kiedy cofnął rękę, malec zamknął oczy i oparł 
główkę o pierś 
dorosłego. - Niech śpi. Tak będzie lepiej. Jest za mały, by być świadkiem tych 
okropności.
- Nakor... - wykrztusił z trudem Harry. - Nikt z nas nie jest na tyle dojrzały, 
by 
pogodzić się z czymś takim.
Mały szelma podniósł dzieciaka i ruszył ku twierdzy. Obaj młodzi zaczęli zdawać 
sobie sprawę z faktu, że wokół nich są i inni, którzy przeżyli. Słyszeli teraz 
płacze i jęki.
Kiedy dotarli do głównej bramy zamkowej, stanęli jak wryci. Patrzyli bowiem oto 
jakby na dno piekieł - dziedziniec oświetlały ponure płomienie szalejącego 
jeszcze na 
szczytach wież pożaru. Wszędzie leżeli ranni, pomiędzy którymi krzątało się 
kilku ocalałych 
z pogromu, starających się pomóc i ulżyć towarzyszom w cierpieniach.
Przecisnąwszy się pomiędzy rzędami rannych i konających, dotarli do Martina, 
Marcusa i Calisa. Diuk klęczał obok leżącego na ziemi mężczyzny.
Podbiegłszy do nich, Nicholas zobaczył, iż leżącym był Mistrz Miecza Charles. 
Koszulę starego fechmistrza pokrywała zakrzepła krew. Bladą z umęczenia i 
wysiłku twarz 
niegdysiejszego wojownika Tsurani pokrywały grube krople potu. Nicholas od 
jednego rzutu 
oka pojął, że stary umiera. Rozcięty środek skrwawionej koszuli ukazywał głęboką 
ranę 
brzucha, a pałąkowate nogi wygi drgały niekiedy, wstrząsane dreszczami.
Twarz Martina była nieruchoma, niczym wyrzeźbiona w granicie, ból Diuka 
zdradzały 
jednak jego oczy. Pochyliwszy się nad Charlesem, zapytał:
- Coś jeszcze?
Stary przełknął ślinę. - Niektórzy z nich... byli... Tsurańczykami... - 
wycharczał 
wreszcie urywanym głosem.
- Renegaci z La Mut? - spytał Marcus, pochylając się, by lepiej usłyszeć 
odpowiedź.
- Nie... to nie byli wojownicy... nie żołnierze. Tong Brimanu. - Charles 
rozkaszlał się i 
na ustach wystąpiła mu krwawa piana. - Mordercy... Płatni zabójcy... Oni... nie 
znaj ą 
honoru...
- Stary zamknął oczy na chwilę, zaraz potem jednak je otworzył.
- To... nie był szlachetny bój... Rzeź... bezmyślna, okrutna rzeź... - jęknął, 
zamknął 
oczy i zaczął oddychać płytko i szybko.
Z głębi dziedzińca nadszedł Anthony, mocno utykający i z lewą ręką na temblaku. 
W 
prawej trzymał wiadro z wodą. Harry podskoczył ku niemu. Mag nie bez trudu 
klęknął obok 
Charlesa i zbadał go pobieżnie. Po chwili podniósł wzrok na Martina i potrząsnął 
głową:
- On już się nie ocknie.
Diuk wstał powoli, nie odrywając spojrzenia od swego Mistrza Miecza.
- A Faxon? - spytał w chwilę potem.
- Zginął w stajniach. Wespół z kilkoma żołnierzami próbował utrzymać budynki, 
podczas gdy Rulf i jego synowie wyprowadzali konie - odpowiedział Anthony. - Oni 
również 
polegli, broniąc zwierząt z młotami i widłami w dłoniach.
- Samuel?
- Jego nie widziałem. - Anthony rozejrzał się dookoła i Nicholasowi wydało się 
przez 
chwilę, że mag się załamie, ale młodzieniec przełknął ślinę i podjął wątek: - 
Spałem. Nagle 
usłyszałem wrzawę i odgłosy walki. Nie mogłem określić, czy dobiegają z zamku, 
czy z 
grodu. Podbiegłem do okna i wyjrzałem na zewnątrz. - Ponownie powiódł wzrokiem 
po 
otaczającym ich rumowisku. - Nagle ktoś wdarł się do mojej komnaty i rzucił 
czymś we 
mnie... myślę, że to był topór. - Zmarszczył brwi, usiłując przypomnieć sobie 
wydarzenia, o 
których mówił. - Wypadłem z okna... i na kimś wylądowałem. Był... martwy - dodał 
jakby 
zakłopotany. - Nie sądzę, bym sobie coś złamał, ale przez jakiś czas leżałem bez 
ducha. A 
potem się ocknąłem... i poczułem okropny żar. Jakoś zdołałem odczołgać się. I 
znów 
straciłem przytomność.
- Marcus... twoja rodzina! - - wybuchnął Nicholas.
- Matka jeszcze... tam jest... - odpowiedział kuzyn bezbarwnym głosem, wskazując 
na 
pożar szalejący w miejscu, które jeszcze wczoraj nazywał rodzinnym domem.
Przez duszę Nicholasa przemknęły błyskawicznie żal, wściekłość i niepokój.
- Margaret! Abigail?
- Ktoś widział, jak dziewczęta wyprowadzano na zewnątrz - odparł Anthony. - 
Zabrali 
też kilkanaście innych młodych kobiet. Z miasta też uprowadzono młode dziewczęta 
i 
chłopców - dodał zamknąwszy oczy, jakby zwalczając nagły atak bólu.
- Wasza Miłość... - odezwał się stojący nie opodal żołnierz, opierający się na 
drzewcu 
złamanej włóczni. - Widziałem, jak wiodą więźniów. - Wskazał dłonią mur. - 
Miałem służbę 
na blankach. Usłyszałem jakiś ruch na dziedzińcu, pochyliłem się, by spojrzeć i 
dostałem w 
łeb czymś z tyłu. Kiedy się ocknąłem, wisiałem zaczepiony pasem o kamień w 
połowie muru 
nad dziedzińcem... ktoś chyba chciał mnie zepchnąć. Krwawiłem z rany na łbie, 
ale jakoś 
zdołałem wciągnąć się z powrotem. Popatrzyłem ku miastu i zobaczyłem tych 
chłopców i 
dziewczęta, pędzonych jak bydło ku portowi.
- Widziałeś tych, co ich poganiali? - spytał Ghuda.
- Owszem. Było jasno niemal jak w dzień, gorzała połowa grodu. Było ich może 
czterech albo sześciu... rosłe chłopy... mieli czarne kilty, takiż rzemienny 
rynsztunek, maski 
na gębach i długie bicze.
- Łapacze niewolników z Durbinu - warknął Ghuda.
- O tym pogadamy później - uciął Martin. - Teraz zajmijmy się rannymi i 
okaleczonymi.
Nicholas i Harry kiwnęli jednocześnie głowami i już po chwili zobaczono ich, jak 
spieszą z wiadrami wody. Przez cały, ciągnący się w nieskończoność dzień nieśli 
też pomoc 
tym, którzy zdolni byli przejść ku jedenastu ocalałym na południowych rubieżach 
miasta 
budowlom. Innych przenoszono do rybackiej wioski leżącej o milę wzdłuż wybrzeża.
Z wolna i nie bez trudności, ci, którzy ocaleli z pogromu, zebrali się razem i 
choć 
przerażeni i wstrząśnięci, zaczęli jednak zabierać się do usuwania szkód i 
organizacji działań 
sprzyjających przetrwaniu. Tych, co skonali - a było ich wielu - przeniesiono na 
stos, który 
spiętrzono na rynku.
Pomagając żołnierzowi z obwiązanym łbem przenieść czyjeś zwłoki na stos, 
wzniesiony z bierwion ściągniętych przez innych z puszczy, Nicholas zauważył, iż 
niepostrzeżenie nastała noc. Nie opodal stanął inny żołnierz z pochodnią.
- To już ostatni - mruknął człowiek z pochodnią. - Rano pewnie znajdziemy 
jeszcze 
innych, ale teraz trzeba nam przestać.
Nicholas bez słów kiwnął głową i gdy do stosu przytknięto pochodnie, poczłapał w 
bok. Martwych ogarnęły żarłoczne płomienie, on zaś ruszył na kraniec Crydee, tam 
gdzie 
widać było światła i skąd rozlegał się gwar przytłumionych głosów. Nie miał sił, 
by 
odczuwać gniew, który - tak przynajmniej sądził - już się chyba wypalił. Kiedy 
jednak wlókł 
się pomiędzy osmalonymi resztkami kipiącego niegdyś życiem miasta, odkrył, iż 
przełyka 
łzy. Starał się odepchnąć od siebie wizje groteskowo poskręcanych ciał, które 
niedawno 
pomagał składać na stosie, porąbanych okrutnie korpusów dzieci, oraz trupów psów 
i kotów, 
bezsensownie najeżonych strzałami. W pewnej chwili stanął jak wryty, 
przypomniawszy 
sobie gorzką uwagę jednego z ocalałych, pracujących z nim przy wznoszeniu 
pogrzebowego 
stosu żołnierzy, który zauważył, że najeźdźcy oszczędzili im połowy roboty, 
ponieważ część 
mieszkańców została już przez nich spalona.
Zmuszając się niemal do stawiania jednej stopy przed drugą, doszedł w końcu do 
największego z ocalałych budynków. Miała to być w przyszłości - po ukończeniu 
budowy - 
kolejna oberża. Wzniesiono już ściany i pierwsze piętro (co pokrywało połowę 
zapotrzebowania na noclegi), brakowało jednak dachu, a i spora część izby 
biesiadnej 
znajdowała się jeszcze pod gołym niebem. Pod prowizorycznym zadaszeniem tłoczyła 
się 
teraz dość liczna gromadka przytłoczonych nieszczęściem mieszczan, Martin zaś i 
jego 
towarzysze zgromadzili się nie opodal, przy niewielkim, jasno płonącym ognisku 
„pod 
chmurką”. Nad ogniem zawieszono kocioł, w którym kilku rybaków warzyło zupę 
rybną, a 
ich żony kroiły wyniesione z pogorzeliska nieliczne bochenki chleba.
Nicholas przecisnął się jakoś do miejsca, gdzie siedzieli Harry i Marcus i 
potrząsnął 
odmownie głową, kiedy podano mu talerz zupy. Nie czuł głodu - sądził też 
zresztą, że chyba 
nigdy nie uda mu się uwolnić od wszechobecnej woni dymu i spalenizny.
- Wasza Miłość - przemówił Garret. - Jak do tej pory wróciło kilkunastu 
tropicieli i 
leśników. Reszta powinna zjawić się w mieście o świcie.
- Ponownie wyślijcie ich w lasy - polecił Martin. - Chcę, by w ciągu tygodnia 
upolowali tyle zwierzyny, ile się da. Nie mamy prawie żadnych zapasów 
żywności... za dwa 
najdalej dni będziemy tu mieli mnóstwo głodujących biedaków. Rybacy niewiele 
mogą 
złowić, bo w pożarze portu przepadła niemal cała flotylla ich łodzi.
- Niektórzy z żołnierzy znaj ą się na łowach - podsunął Garret.
- Nie... - Martin potrząsnął głową ponuro. - Zostało mi tu zaledwie dwudziestu 
ludzi.
- Ojcze... tu obozowało ponad tysiąc zbrojnych - zdumiał się Marcus.
- Nie inaczej - przytaknął Martin. - Niemal wszyscy spłonęli wraz z koszarami. 
Najeźdźcy zabili wartowników na murach, otworzyli bramy, zaparli z zewnątrz 
wszystkie 
wejścia do koszar i podpalili dach. Potem wrzucili przez okna dzbany z naftą. 
Wewnątrz 
rozszalało się piekło... i to zanim żołnierze zdążyli zerwać się na nogi. Kilku 
zdołało jakoś 
dotrzeć do okien... i zostali przeszyci strzałami. Resztę załogi wybito do nogi, 
zdobywając 
komnatę za komnatą - choć napastnicy okupili to pewnie sporymi stratami. Mamy 
około setki 
wojaków rannych, ale zdolnych do lżejszej służby... kiedy dojdą do siebie, będą 
mogli w 
rzeczy samej pomóc w łowach. Ale rok ma się ku końcowi i zwierzyna przenosi się 
na 
południe. Aby przetrwać zimę, trzeba nam wezwać pomoc z Tulan i Carse. - Diuk 
ugryzł kęs 
chleba. - Kolejna setka ludzi boryka się ze śmiercią. Nie wiem, ilu z nich 
przeżyje. Anthony 
twierdzi, że niemal wszyscy poważnie poparzeni poumierają, tak że przed 
pierwszymi 
śniegami zostanie nam około półtorej setki zbrojnych.
- Dwustu ludzi mamy w Barran - zauważył Marcus.
- Mogę ich odwołać - zgodził się Martin. - Przekonajmy się jednak pierwej, ilu 
zdoła 
nam tu przysłać Bellamy.
Harry podał Nicholasowi kromkę chleba, posmarowaną miodem oraz masłem, i 
młodzik machinalnie wbił w nią zęby. I nagle poczuł wilczy głód - zaraz też 
skinieniem 
głowy wezwał kobietę, nalewającą rybną zupę - postanowił jednak coś zjeść.
Jadł w milczeniu, przysłuchując się wysnuwanym przez towarzyszy przypuszczeniom, 
dotyczącym tego, co też wydarzyło się w Crydee poprzedniej nocy. Ktoś wspomniał, 
że 
Diuszesa zabita przynajmniej sześciu lub siedmiu napastników, zanim sama została 
zabita, 
usiłując obronić córkę i jej towarzyszkę. Jeden z rannych, który jakoś zdołał 
uciec z płonącej 
twierdzy, widział ją martwą przed komnatą Margaret. Żar ognia i jego własna rana 
uniemożliwiły mu wyniesienie ciała Briany z pożaru.
Nicholas czekał, aż ktoś zainteresuje się losem porwanych dziewczyn, ale Martin 
i 
pozostali rozprawiali jedynie o sprawach wymagających natychmiastowych 
rozstrzygnięć. Do 
ogniska podchodzili kolejni ludzie z meldunkami i w umyśle Nicholasa powoli 
zaczął 
powstawać prawdziwy i pełny obraz nieszczęścia. Z kwitnącego, 
dziesięciotysięcznego 
miasta ocalało niespełna dwa tysiące ludzi, w tym wielu poważnie rannych, którzy 
nie 
przeżyją najbliższego tygodnia. Z tysięcznej załogi zaniku ocalał co piąty - a i 
z tych nie 
każdy będzie w stanie ponownie służyć Królestwu. Wszystkie budynki od Cypla 
Latarni aż 
po południowe rubieże młodszej części miasta spłonęły lub legły w gruzach, z 
nowszych 
budowli zaś zrujnowano niemal połowę. Nie było ani jednego warsztatu, sklepu, 
kramu czy 
oberży, które zostałyby nietknięte. Spośród skupionych w cechach rzemieślników 
ocaleli 
tylko jeden kowal, dwu cieśli i jeden młynarz. Każdy z nich potrzebował 
przynajmniej 
jednego czeladnika i kilku terminatorów. Ci, co przetrwali, byli w większości 
rybakami i 
wieśniakami. Owszem, w razie potrzeby przyuczy się ich do jakichś zawodów, w 
dającej się 
jednak przewidzieć przyszłości Crydee pozostanie jedynie małą wioską i 
pozbawioną 
elementarnych wygód oraz znaczenia stanicą na Dalekim Wybrzeżu Królestwa.
- Musimy poprosić Bellamy'ego i Tolburta z Tulanu, by przysłali nam tu jakichś 
rzemieślników - usłyszał Nicholas słowa stryja. - Trzeba nam od razu przystąpić 
do 
odbudowy zamku.
I nagle Nicholas odkrył, że nie może już tłumić trawiącego go niepokoju.
- Co z dziewczynami? - spytał cicho.
Wszyscy nagle umilkli i wbili weń niemal wrogie spojrzenia.
- A co mamy, wedle ciebie, zrobić? - spytał Marcus ze źle skrywaną goryczą i 
wściekłością w głosie.
Nicholas nie znalazł odpowiedzi.
- Spalili wszystkie statki w porcie - dodał Marcus. - I niemal wszystkie łodzie. 
Co, 
może każesz nam płynąć do Durbinu na rybackich szalupach?
- Poślijcie wieści... - zaczął Nicholas.
- ...do twego ojca? - dokończył Marcus z goryczą w głosie. - W tych warunkach to 
prawie pół świata stąd! Jak myślisz, został nam choć jeden gołąb pocztowy? Mamy 
choć 
konia, zdolnego dojazdy stąd do Carse? Nie! - cały ból i gniew, jakie tkwiły w 
piersi 
młodzieńca, zwróciły się przeciwko jedynemu wrogowi, na którym mógł je 
wyładować. 
Przeciwko Nicholasowi.
- Pogadamy o tym jutro. - Martin stłumił wściekłość syna, kładąc mu dłoń na 
ramieniu. Zapalczywy młodzik umilkł, obrzucając jedynie Nicholasa wrogimi 
spojrzeniami.
Nicholas nie poprosił o pozwolenie odejścia, wstał po prostu i odszedł od 
ogniska. 
Znalazłszy względnie ciche i osłonięte przed wiatrem miejsce u podnóża schodów 
wiodących 
na piętro, wcisnął się w róg i skulił na ziemi. Po kilku chwilach naszła go 
nagła fala nostalgii 
- zapragnął znaleźć się w domu, przy matce i ojcu, siostrze i braciach... i 
nauczycielach, 
których jeszcze niedawno nienawidził za wyciskanie zeń siódmych potów. Wszyscy 
ci ludzie 
- widział to teraz wyraźnie - kochali go i otaczali opieką. Po raz pierwszy od 
wielu lat poczuł 
się znów jak mały chłopiec, który boi się rosiej szych drabów, szydzących zeń 
pod 
nieobecność obrońców. Przejęty wstydem i współczuciem dla samego siebie, 
Nicholas 
odwrócił twarz ku zimnym kamieniom i rozpłakał się serdecznie.
Rozdział 7
WYBORY
Burza uderzyła z całą siłą.
Nicholasa obudziła ściekająca mu po twarzy wilgoć. Spal głęboko i bez żadnych 
snów; obudził się sztywny i obolały. Potrzebował też chwili, by zorientować się, 
gdzie jest i 
co niedawno się wydarzyło.
Rozpacz uderzyła weń na równi z deszczem, który siekł nieubłaganie przez nie 
zadaszoną część sali biesiadnej. Śpiący pod gołym niebem szybko tymczasem 
przeciskali się 
pod pułap, będący jednocześnie podłogą pierwszego piętra. Zmoczonego do cna 
chłopaka 
przeszyły dreszcze, które pogłębiły się, gdy tylko przypomniał sobie wydarzenia 
poprzedniego dnia.
Spojrzawszy w górę, przekonał się, że mimo zasnuwających niebo deszczowych 
chmur, robiło się coraz jaśniej - widocznie wzeszło już słońce. Ostrożnie 
wybierając drogę 
pomiędzy tymi, którzy woleli zachować na grzbietach suchą odzież, zbliżył się 
doń Harry.
- No chodźże już, mamy robotę.
Nicholas kiwnął głową i wstał, nie okazując entuzjazmu czy zapału. Stopa bolała 
go 
nieznośnie, jakoś jednak zmusił się, by ruszyć w lejący się z nieba żywioł. W 
ciągu paru 
sekund przemókł do suchej nitki. Godzi się jednak rzec, że burza rozegnała 
dominujący 
wczoraj wszędzie smród pożarów - ale była to jedyna dobra rzecz, jaką dało się o 
niej 
powiedzieć.
Przez otwarte już drzwi chłopcy wydostali się na otwartą przestrzeń, gdzie 
czekał na 
nich Martin. Jedynym ustępstwem stryja na rzecz deszczu był pokrowiec z 
natłuszczonej 
skóry Jakim osłonił przed wilgocią swój łuk i strzały w kołczanie.
- Trzeba nam tyle suchego drewna, ile da się go znaleźć, mości giermku - rzekł, 
zwracając się do Nicholasa.
Nicholas kiwnął głową i odwrócił się ku miejscu, gdzie pod mizernym daszkiem, 
ofiarującym raczej złudzenie osłony niż rzeczywistą ochronę, kuliło się trzech 
mieszczan.
- Hola, wy tam! - krzyknął książę, przemagając szum ulewy. - Czy któryś z was 
jest 
ranny?
Wszyscy trzej potrząsnęli przecząco głowami, jeden zaś powiedział:
- Ale przemokliśmy do cna, mości giermku. Skinieniem dłoni Nicholas wezwał, by 
podążyli za nim.
- Nie zmokniecie bardziej przy robocie, a jesteście mi potrzebni.
Jeden z mieszczuchów spojrzał na Martina, który kiwnął głową, potwierdzając 
polecenie księcia. Wszyscy trzej dźwignęli się na nogi i ruszyli za Nicholasem.
Przez resztę dnia błądzili wśród rumowisk Crydee, znajdując to deskę, to kilka 
belek i 
znosząc wszystkie znaleziska do gospody. Zaznaczali też położenie większych 
bierwion - te 
mogły przydać się później.
W południe burza zaczęła się uspokajać. Nicholas wespół ze swoimi trzema 
podkomendnymi - wieśniakiem, którego zagroda stała na granicy miasta, i dwoma 
braćmi, 
pracującymi do niedawna w młynie - znaleźli pół tuzina beczek gwoździ, kilka 
nietkniętych 
przez ogień narzędzi ciesielskich i dość drewna, by można było z niego wznieść 
parę 
prymitywnych, ale solidnych baraczków. Ocalały z pogromu stolarz obejrzał 
narzędzia i 
oznajmił, że jeśli znajdzie się jeszcze kilka belek, z pomocą trzech ludzi zdoła 
skończyć dach 
nad oberżą. Martin orzekł też, iż szperacze powinni sprawdzić, czy nie ocalały 
gdzieś jakieś 
narzędzia, za pomocą których można by ścinać drzewa.
Podczas tego dnia Nicholas zrozumiał, iż stara tradycja, nakazująca, by każdy 
chłopiec, zanim podczas Dnia Wyboru zdecyduje się na konkretny fach, spróbował 
swoich sił 
w kilku przynajmniej rozmaitych rzemiosłach, okazała się ogromnie korzystna w 
krytycznych 
- takich jak ten - okresach. Jego podwładni nie byli murarzami czy cieślami, 
każdy jednak 
znał zasady posługiwania się podstawowymi narzędziami i szybko przypominał sobie 
to, 
czego nauczył się w dzieciństwie.
Do wieczora książę zgłodniał i zdążył się okrutnie zmęczyć. Żywność już wkrótce 
miała stać się problemem, na razie jednak rybacy dostarczyli dość zapasów, by 
przygotować z 
nich solidną kolację. Gdy Nicky pochłaniał smażoną rybę, do izby wszedł kulejący 
i 
opierający się na prowizorycznym szczudle żołnierz, który oznajmił, że nad rzeką 
znaleziono 
kilkanaście koni. Martin ucieszył się chyba na wieść o tym, że już wkrótce będą 
mogli 
zorganizować niewielki konny oddział zwiadowców i da się wysłać gońca do Baronii 
Bellamy. Jego posępna twarz nieco złagodniała. Przed kilkoma godzinami do Carse 
wysłano 
szybką łódź, zanim jednak szalupa dotrze do celu, płynąc wzdłuż brzegu, upłynie 
jeszcze 
kilka dni.
Obok Nicholasa przysiadł Harry z miską gorącej, zawiesistej zupy.
- Nie wiedziałem, że rybna zupa może być tak smaczna - mruknął pomiędzy jednym 
w drugim łykiem.
- Byłeś głodny - wyjaśnił mu Nicholas.
- Doprawdy? - zdumiał się Harry z przekąsem.
- Też nie mam nastroju do żartów - przyznał książę - ale nie odgrywaj się na 
mnie. To 
i ja ciebie zostawię w spokoju.
- Przepraszam - kiwnął pojednawczo głową Ludlandczyk. Nicholas wpatrzył się w 
pustkę i po chwili spytał lekko łamiącym się głosem:
- Jak myślisz... zobaczymy je kiedyś jeszcze?
Harry westchnął ciężko. Nie musiał pytać, kogo przyjaciel miał na myśli, zadając 
to 
pytanie.
- Słyszałem niedawno rozmowę Martina z Marcusem. Mówili, że jeśli Bellamy 
dostatecznie szybko prześle wieści do Krondoru, nasza flota zdoła zablokować 
Durbin przed 
powrotem łapaczy. Uważają, że twój ojciec da radę wymusić na gubernatorze 
Durbinu 
wydanie wszystkich więźniów.
- Chciałbym, żeby Amos już wrócił - westchnął Nicholas. - On wie, jak postępować 
w 
takich wypadkach. Sam był kiedyś kapitanem jednego z durbińskich okrętów.
- Też bym tego chciał - mruknął Harry. - Mnóstwo z tego, co tu się stało, nie ma 
żadnego sensu. Dlaczego zabili tak wielu i dlaczego wszystko niemal puścili z 
dymem?
Spojrzawszy na wynędzniałych, zgromadzonych w gospodzie ludzi, Nicholas nie 
mógł nie przyznać mu racji. I nagle coś sobie przypomniał.
- Gdzie jest Calis? Nie widziałem go od śmierci Charlesa.
- Wrócił do Elvandaru - odpowiedział Harry. - Oznajmił, że musi powiadomić matkę 
o tym, co się tutaj stało.
- O bogowie! - jęknął nagle Nicholas. - A co z jego dziadkami? - Nie mógł sobie 
przypomnieć, czy widział wśród ocalałych z pogromu Megara i Magyę.
- Wydaje mi się, że chyba widziałem Megara niedawno, na drugim krańcu tej 
rybackiej wioski - powiedział Harry. - Wyglądało, że to on. Nadzorował gotowanie 
i rozdział 
tej zupy... grzmiał na wszystkich i walił chochlą.
Nicholas parsknął śmiechem, po raz pierwszy od pospiesznego powrotu z łowów.
- Owszem... to do niego podobne.
Obok giermków usiadł Robin, paź pracujący dla Ochmistrza Samuela. Aby do nich 
dotrzeć, chłopak musiał przecisnąć się pomiędzy jedzącymi. Wszyscy trzej zaczęli 
porównywać swoje spostrzeżenia. Podczas napaści zginęli wszyscy członkowie 
służby - 
ocaleli jedynie Megar, Magya, jeszcze jeden kucharz i kominiarczyk, oraz dwaj 
inni 
giermkowie. Z ran odniesionych w walce umarło jeszcze kilku żołnierzy, wielu zaś 
mieszczan 
było chorych lub okaleczonych.
Posiliwszy się, obaj chłopcy podeszli wraz z Robinem do miejsca, gdzie Diuk 
Martin 
rozmawiał z Anthonym i Marcusem.
- Najedliście się? - spytał Diuk. Wszyscy trzej przytaknęli, kiwając głowami.
- To dobrze - rzekł książę. - Deszcz ugasił pożary, chcę więc, byście o brzasku 
poszli 
do zamku i pomogli mi sprawdzić, czy nie da się tam czego uratować. A teraz 
idźcie spać.
Rozejrzawszy się za jakimś miejscem do spania, Nicholas i Harry spostrzegli 
niewielki wolny placyk przy ścianie. Ostrożnie krocząc wśród śpiących, dotarli 
doń po chwili 
i jakoś zdołali się ułożyć. Nicholas legł pomiędzy Harrym i jakimś starym 
rybakiem, który 
potężnie chrapał. Książę jednak nie narzekał - przeciwnie, rad był ciasnocie, 
ponieważ była 
źródłem ciepła.
W miarę upływu dni do Crydee z wolna wracało życie. Cieśla ze swymi pomocnikami 
dokończyli krycie gospody dachem i oberża przekształciła się w książęcą 
siedzibę. Martin 
jednak uparcie odmawiał zajęcia któregoś pokoju na piętrze, zostawiając je 
rannym i chorym, 
którzy - jak twierdził - bardziej od niego potrzebowali ciepła i suchej 
pościeli. Pomimo 
połączonych wysiłków i umiejętności Nakora i Anthony'ego umarło jeszcze bez mała 
stu 
mieszczan. Wieści o tragedii tajemniczym sposobem dotarły do Opactwa Silbana na 
skraju 
Elvandaru i wkrótce do Crydee przybyło kilkunastu mnichów z tego zakonu.
Ponieważ właściciel oberży został zabity podczas napaści na gród, jego miejsce 
zajął 
(nieoficjalnie) Harry, który wydawał posiłki, rozstrzygał spory i utrzymywał w 
gospodzie 
porządek. Niedawny beztroski szaławiła okazał się utalentowanym rozjemca i 
mediatorem. 
Wziąwszy pod uwagę tajoną wściekłość, która trawiła niemal każdego, kto ocalał, 
Nicholas 
zdumiewał się zręczności i umiejętnościom przyjaciela. Okazało się, że Harry ma 
rzadki dar - 
potrafił skłonić do rozsądku ludzi, którzy bynajmniej wcale nie mieli ochoty 
zachowywać się 
racjonalnie. Książę zakonotował sobie, że kiedyś, kiedy będzie już po wszystkim 
i powrócą 
do domu, Harry może okazać się znakomitym rządcą i dyplomatą.
Razem z Marcusem i Martinem udali się do twierdzy odkrywając, że nic właściwie 
nie 
zostało nietknięte. Nafta, którą posłużyli się napastnicy, i materiały palne 
zgromadzone przez 
obrońców, stworzyły taką mieszankę, że wypaliło się do cna niemal wszystko, co 
stanęło na 
drodze.
Przecisnąwszy się przez rumowisko zalegające parter, dotarli na piętro, gdzie 
odkryli, 
że i tam wszystko spłonęło, zostawiając jedynie szczątki, których nie dało się 
rozpoznać. 
Martin i Marcus stali długo przy wejściu do komnaty Margaret, spoglądając na 
spękane 
kamienne płyty i powykręcane od żaru pozostałości po zawiasach. Nie znaleźli 
śladu tych, 
którzy tu zginęli - żar spopielił nawet kości na czarny pył. Kilka 
niekształtnych metalowych 
sztab leżało tam, gdzie zostały miecze i sztylety obrońców i napastników.
W piwnicach natomiast ocalało trochę dóbr - znaleźli płaszcze, opończe i koce, a 
choć 
śmierdziały dymem, nadawały się do użytku, podobnie jak kilkanaście par obuwia, 
skórzanych pasów i parę bel grubo tkanego sukna.
Harry badał zapasy oręża, Martin zaś skupił się na poszukiwaniu żywności. Odkrył 
takie, o których sądził, że złożono je tu za czasów Wojny Światów. Wędzona 
wołowina 
poczerniała już i była twarda niczym rzemień, suchary zaś przypominały 
konsystencją dobrze 
wypaloną glinę. Znalazł jednak kilka beczułek, które wyglądały na nieco młodsze 
- 
zapieczętowano je woskiem i papierem. Po odbiciu wieka jednej z nich okazało 
się, że 
wewnątrz leżą całkiem jeszcze jadalne jabłka. Znalezisko z odległego kąta 
wywołało uśmiech 
na twarzach poszukiwaczy - odkryto w nim bowiem kilkanaście antałków doskonałej 
keshajskiej gorzałki. Wszystko starannie oznakowano i pod nadzorem Nicholasa 
przeniesiono 
do miasta.
Gdy wychodzili z zamku, Nicholas czekał, aż Diuk i Marcus choć jednym słowem 
skomentują śmierć żony i matki, obaj jednak zawzięcie milczeli.
Dni mijały jeden po drugim i miasto powoli zaczęło leczyć swoje rany. Odbudowano 
jeden, potem drugi i trzeci budynek, a kiedy ranni zaczęli wracać do zdrowia, 
roboty ruszyły 
żwawiej.
Pod koniec pierwszego tygodnia wrócił Calis, wiodąc ze sobą kilkunastu elfów 
objuczonych upolowaną zwierzyną. Myśliwi na długich drągach nieśli trzy 
wypatroszone już 
jelenie, inni dźwigali powiązane w pęczki i przytroczone do pasów ptactwo i 
zające. 
Wygłodniali już mieszkańcy Crydee podziękowali serdecznie sprzymierzeńcom i 
natychmiast 
zajęli się do przygotowania pierwszego od kilku dni w miarę sutego posiłku.
Calis spędził godzinę z dziadkami, potem jednak przyłączył się do pożerających 
kolację ludzi Martina. Nicholas i Harry zajadali się właśnie dziczyzną, gdy 
młody elf 
powiedział:
- Matka i ojciec bardzo zaniepokoili się wieścią o napaści na Crydee, ja zaś mam 
dla 
was inne złe nowiny. Wasza forteczka w Barran również została zaatakowana.
- Amos? - spytał Martin, zrywając się z miejsca.
- I jego statek... choć udało mu się odeprzeć napastników, którzy usiłowali 
spalić okręt 
- kiwnął głową Calis. - - Stary wyga poczynił niezbędne naprawy i za dzień lub 
dwa powinien 
się tu zjawić.
- Im więcej się dowiadujemy, tym trudniej dopatrzyć się w tym jakiegoś sensu - 
orzekł 
Martin, potrząsając głową. - Dlaczego łapacze niewolników mieliby atakować obóz 
pełen 
wojska?
- Ojciec uważa, że chcieli zabezpieczyć się przed waszym pościgiem - podsunął 
Calis.
- Nie... - odrzucił sugestię Martin. - Dlaczego mielibyśmy stracić kilka 
tygodni, goniąc 
ich lądem, kiedy możemy wysłać od Bellamy'ego gołębie do Krondoru i odciąć im 
drogę za 
Mrocznymi Cieśninami?
- A czy mieliście jakieś wieści z Carse? - spytał Calis z widocznym niepokojem.
Martin odłożył ogryzane żeberko.
- Przebóg! Poczta z Carse! Ten stateczek, który nie przypłynął...
- Jeśli Bellamy również został zaatakowany... - odezwał się Marcus.
Martin wstał i rozejrzał się po izbie. Ujrzawszy wojaka z załogi twierdzy, 
wezwał go 
gestem do siebie.
- O świcie trzeba wyprawić dwu jeźdźców do Carse. Jeśli natkną się na jadących 
do 
nas z wieściami o napadzie ludzi Bellamy'ego, niech pojadą z nimi do Carse, tam 
zmienią 
konie i ruszają do Tolburta, do Tulan. Chcę jak najszybciej mieć wiadomości o 
tym, co tam 
się stało. - Wojak zasalutował i wyszedł.
Martin usiadł, do izby zaś weszli Ghuda i Nakor. Podszedłszy do miejsca, gdzie 
siedział zamyślony i posępny Diuk, mały Isalańczyk powiedział:
- Myślę, panie, że większość rannych dojdzie wkrótce do siebie.
- No, przynajmniej tyle dobrego - mruknął Marcus. Martin skinieniem dłoni 
zaprosił 
przybyszów, by usiedli i zajęli się jedzeniem.
- Mam paskudne przeczucie, że to, czego byliśmy świadkami, to dopiero początek 
czegoś znacznie większego niż zwykłe łupiestwo.
- Panie, widywałem już wcześniej robotę durbińskich łapaczy niewolników - 
odezwał 
się Ghuda. - To tutaj wygląda zupełnie inaczej. Tu dopuszczono się rzezi.
Diuk zamknął na chwilę oczy, jakby nagle rozbolała go głowa. Gdy je otworzył, 
powiedział osobliwym tonem:
- Ostatni raz czułem coś podobnego podczas Wojny Światów. Niesamowite 
wrażenie...
- Sądzisz, że to dzieło Tsurani, którzy znów zwracają na nas swoją uwagę? - 
spytał 
Marcus.
- Nie. - Martin potrząsnął głową. - Władczyni Imperium panuje nad wszystkim, co 
się 
tam dzieje, i nie dopuściłaby do czegoś takiego. Jej syn został Cesarzem, ona 
zaś okazała się 
przebiegłą i bystrą partnerką w rokowaniach, ale gra uczciwie.
Mógłbym nawet dopuścić myśl o kilku kupcach, którzy bez oficjalnego zezwolenia 
przemykają się jakoś przez istniejącą przetokę, by przehandlować to i owo za 
metale. Ale coś 
takiego... - zatoczył dłonią łuk obejmujący cały gród. - Nie... to bez sensu, 
nawet dla 
tsurańskich renegatów.
- Charles powiedział, że niektórzy z tych bandytów byli Tsurańczykami - 
sprzeciwił 
się Marcus.
- Jak on ich nazwał? - spytał Ghuda. - Tong?
- Brimanu Tong - odparł Nakor. - To znaczy Bractwo Złotej Burzy.
- Znasz język Tsurani? - spytał Martin.
- Trochę - kiwnął głową mały człowieczek. - To zabójcy. Mógłbyś ich porównać do 
Nocnych Jastrzębi: gildia najemnych morderców. Piętnaście lat temu Władczyni 
Imperium 
unicestwiła najpotężniejszą z nich, Tong Hamoi, ale zostały jeszcze inne.
Martin potrząsnął głową i potarł palcami nasadę nosa.
- Jaki z tego wniosek?
- Taki, że popadliście w tarapaty, przyjacielu - odparł znajomy głos od drzwi 
gospody.
Wszyscy jednocześnie się odwrócili i ujrzeli barczystego męża, który właśnie 
wkraczał do środka.
- Amos! - odezwał się Diuk. - Nie spodziewałem się, że wrócisz tak szybko.
- Wywiesiłem każdy skrawek płótna, jaki mogłem znaleźć, i pogoniłem ludzi tak, 
że 
zaparzyła im się woda w tyłkach - wyjaśnił Amos, idąc ku nim i zdejmując ciężką 
opończę. 
Cisnął ją na podłogę i usiadł obok Martina.
- Co wydarzyło się w Barran? - spytał Diuk.
Amos zdjął wełnianą czapkę żeglarską, wsunął ją do kieszeni i wziął podany mu 
przez 
Harry'ego kubek gorącej herbaty. Nikt nie wiedział, skąd Harty wytrzasnął 
herbatę, wszyscy 
jednak byli jej radzi.
- Napadnięto nas tydzień temu, co oznacza, że dzień wcześniej od was. - Martin 
kiwnął głową. - Od czasu wojennych utarczek z Tsurani zawsze w nocy trzymam na 
pokładzie dodatkową wachtę, gdziekolwiek rzucam kotwicę. I dobrze się stało, 
ponieważ 
niemal wszyscy wachtowi zostali zabici, zanim wszczęto alarm. Jeden z nich 
zdążył jednak 
poderwać ludzi i wybiliśmy wszystkich skurczybyków, którzy chcieli spalić mój 
statek. 
Chłopcy z garnizonu nie mieli jednak tyle szczęścia - westchnął ponuro. - 
Kończyliśmy 
wyładunek broni i zapasów... jeden dzień dłużej i wszystko znalazłoby się w 
magazynach. 
Twój porucznik, Edwin, wstrzymał prace przy palisadzie, by pomóc nam przy 
rozładunku... i 
wrota nie zostały skończone. Zanim ogłoszono alarm, najeźdźcy dostali się do 
środka i 
wymordowali ludzi w koszarach. No... ale drogo zapłacili, zanim podpalili fort.
- Fort spłonął? - spytał Martin.
- Do fundamentów - potwierdził Amos.
- A ludzie?
- Nie miałem wyboru. Przywiozłem ich tutaj. Martin kiwnął głową.
- Ilu ocalało?
- Przykro mi rzec, ale niewielu ponad setkę - westchnął Amos. - Edwin sprowadza 
ich 
teraz ze statku. Złoży ci dokładny raport, jak tu przyjdzie.
- Udało nam się zebrać trochę zapasów tego i owego ze zgliszcz, i oczywiście 
mamy 
to, czegośmy nie rozładowali... ale broń i zbroje w większości przepadły. Nie 
masz już tam 
forteczki, nadciąga zima, pomyślałem więc, że z osadzeniem tam garnizonu mądrze 
będzie 
poczekać do wiosny. - Amos przetarł twarz dłonią. - Wygląda zresztą na to, że 
każda para rąk 
przyda ci się tu, w Crydee.
- To prawda - potwierdził ponuro Martin. Opowiedział Amosowi o tym, czego 
dowiedział się o napaści na swój gród. W miarę trwania relacji, twarz starego 
żeglarza 
okrywała się coraz gęstszym cieniem.
Kiedy Diuk dotarł do opisu łodzi, w jakich pojawili się napastnicy - spostrzegł 
je 
jeden z rybaków - Amos nie wytrzymał:
- To nie ma sensu!
- Nie ty pierwszy to mówisz, Amos - rzekł Martin.
- Nie, chodzi mi nie tylko o napaść. Ale mów dalej. Martin podjął opowieść, 
cytując 
naocznych świadków, których zdążył wypytać po powrocie. Cała relacja zajęła 
około pół 
godziny.
Amos wstał i zaczął przechadzać się po gospodzie, ostrożnie przestępując 
leżących i 
siedzących. Pocierał przy tym brodę, jakby głęboko nad czymś się zastanawiał. W 
końcu 
powiedział:
- Wnosząc z tego, co mi mówiłeś, do tego kaperu trzeba było bez mała tysiąc 
chłopa.
- Kaperu? - spytał Harry.
- Roboty, przedsięwzięcia, zadania - wyjaśnił Nakor uśmiechając się krzywo. - To 
z 
żargonu przestępców.
- Aaa... - mruknął inteligentnie giermek.
- I cóż z tego? - spytał Marcus.
- Oznacza to - Amos odwrócił się ku niemu - że działało tu razem sześciu, a 
pewniej 
ośmiu kapitanów z Durbinu. Rzecz niesłychana za moich czasów!
- Doprawdy? - spytał kwaśno Martin. Znał on przeszłość Amosa i wiedział, że 
stary 
był niegdyś siejącym największą grozę i spustoszenie na Morzu Goryczy piratem. 
Znano go 
wówczas jako kapitana Trencharda, który zasłynął krwawo, daleko i szeroko pod 
przydomkiem Sztyletu Mórz. Z biegiem lat Amos łagodził opowieści o swojej 
przeszłości. 
Teraz lubił opowiadać o sobie jako o korsarzu, działającym z poręki gubernatora 
Durbinu.
- Nie inaczej! - zaperzył się Amos. - Kapitanowie Bractwa Wybrzeża to 
buntownicze 
plemię i niemal nigdy ze sobą nie współpracują. Jedyny powód, dla którego 
pozwala im się 
korzystać z portu, to ten, że utrzymują w szachu piratów z Queg, co zadowala 
Kesh, ponieważ 
Imperium nie opłaca się tam trzymać floty. - Spoglądając koso na Martina, dodał: 
- Jako 
admirał twego brata, osobiście wolę mieć do czynienia z kilkunastoma, zawsze 
chętnie 
nastawiającymi ucha brzęczącym argumentom, pirackimi kapitanami, których mogę 
znaleźć i 
stłamsić w Durbinie, niż z eskadrą floty Imperialnej. Polityka, mój drogi, może 
usprawiedliwić niemal wszystko... i dodać blasku szacowności każdemu prawie 
zajęciu.
- A więc mamy przyjąć, że odłożyli na bok spory i połączyli się na jedną, dużą 
akcję? 
- spytał Ghuda.
- Mało prawdopodobne - potrząsnął głową Amos. - Napaść na Carse i Crydee? I nową 
forteczkę w Barran? Przy okazji, założę się, że i w Tulan nie został ani jeden 
statek zdolny do 
dalekich rejsów. - Walnął pięścią w bar, o który się opierał. - Dałbym duszę za 
szklaneczkę 
gorzałki! - mruknął.
- No... - Harry sięgnął pod ladę. - Chciałem ją zachować dla Anthony'ego i 
Nakora, by 
zużyli to na potrzeby rannych i chorych, ale... - z tymi słowy wyjął małą 
butelkę keshajskiej 
wódki. Nalawszy porcję do solidnej szklanki, podał ją Amosowi.
- Chłopcze, to ci się zapamięta choćby w niebie! - huknął stary żeglarz, 
podnosząc 
trunek do gęby, po czym wrócił do Martina i jego towarzyszów, gdzie przyklęknął 
na ziemi. - 
Słuchajcie... To wcale nie byli piraci z Durbinu!
- Ci łapacze niewolników... - zaczaj Marcus. Amos podniósł dłoń.
- Zapomnij o tym. To fałszywy trop, synu. Łapacze niewolników mogą podkraść się 
chyłkiem do wioski i uderzyć na nią znienacka, uprowadzając potem dzieci i 
zdrowe, ładne, 
młode dziewczęta, oraz młodych, silnych mężczyzn. Ale nie podpalają wszystkiego, 
co 
znajdą w zasięgu wzroku. Nie atakują i nie wycinają w pień garnizonu... bo to 
się po prostu 
nie opłaca... a przede wszystkim nie porywają królewskich kuzynek, bo to 
sprowadza im na 
łby zbyt wiele kłopotów. - Potarł brodę. - Gdybym tylko wiedział, kto brał w tym 
udział... 
który z kapitanów...
- Jeden z żołnierzy utrzymuje, że dowodził nimi wysoki, jasnoskóry mężczyzna, 
który 
miał całą twarz pokrytą tatuażami.
- Spiłowane na ostro zęby, niebieskie oczy? - spytał Amos.
- Jakbyś zgadł - kiwnął głową Nicholas.
- Render! - szepnął Amos, którego twarz nagle spąsowiała. - Myślałem, że drań 
nie 
żyje.
- Kim jest ten... Render? - spytał Martin, pochylając się ku przodowi.
- Stuknięty... czarci syn... - odpowiedział Amos osobliwie cicho, jakby ciągle 
zdumiony. - Kiedy był jeszcze zwykłym marynarzem, zgubili się gdzieś wśród 
zachodnich 
archipelagów. On i reszta załogi zostali zaatakowani przez wyspiarzy z 
Skashakan. Render, 
co po naszemu znaczy Odpłata, w jakiś sposób zdobył sobie ich zaufanie i tamci 
przyjęli go 
do swego plemienia. Był jedynym członkiem załogi, który został przy życiu. 
Podczas 
rytualnej uroczystości, kiedy wyspiarze się z nim bratali, spiłowano mu zęby i 
całego 
wytatuowano... od stóp po czubek głowy. Podczas tej inicjacji musiał zjeść 
jednego ze swoich 
byłych towarzyszy. Wyspiarze z Skashakan są ludożercami. Po raz pierwszy 
spotkałem się z 
nim w Margrave's Port. - mówiąc to, usiadł obok Martina. - Był wtedy starszym 
bosmanem na 
statku kapitana Łaski.
- Łaski? - spytał Nicholas, parskając śmiechem.
- Kapitanowie z Bractwa Wybrzeża przeważnie działają pod fałszywymi nazwiskami 
albo przydomkami - żachnął się Amos. - Ja używałem miana Trenchard, co po 
naszemu 
mogłoby od biedy znaczyć Bruzda... Trevora Hulla znano jako Białookiego... A 
Gilbert de 
Gracie zasłynął jako kapitan Łaska, bo kiedyś odbył nowicjat w świątyni Dali 
Dawczyni 
Łask. Jasne, że nie miał powołania, ale przydomek mu się spodobał i przyjął go - 
Amos 
odwrócił się i lekko zmarszczył brwi.
- O co chodzi, Amos? - spytał Martin.
- Render nie gardził handlem niewolnikami, bo kiedyś zajmował się tym i Łaska, 
ale 
nigdy nie należał do bractwa durbińskich kapitanów. Kiedy go znałem, nie był 
nawet 
kapitanem. Ostatnią rzeczą, jaką o nim słyszałem, było to, że zaciągnął się pod 
banderę 
kapitana Avery, ten zaś zdradził Durbińczyków i poprowadził na nich flotę Queg. 
Jeśli 
Render kiedykolwiek pokaże się w Durbinie, zawiśnie na rei prędzej, niż szpak 
śwista!
- Racz wybaczyć, admirale - wtrącił się jeden z siedzących nie opodal żołnierzy 
- ale 
czy mówiłeś coś o Queg?
- O co chodzi? - spytał Martin, odwracając się ku niemu.
- Milordzie, przypomniało mi się to dopiero teraz, kiedy wspomniał o tym 
admirał, że 
tam był jeszcze jeden jegomość, który wydał mi się znajomy... choć w tym chaosie 
niełatwo 
było coś zobaczyć i zapamiętać... Ten kupczyk z Queg, który odwiedził nas kilka 
dni 
przedtem, zanim pojechałeś, panie, na łowy... On był jednym z nich.
- Vasarius! - splunął Nicholas. - Nie podobał mi się sposób, w jaki patrzył na 
Abigail i 
Margaret.
- I nieustannie wypytywał Mistrzów Miecza i Stajen o zamek i garnizon - dodał 
żołnierz. - Pytania były dociekliwe, on jednak udawał zatroskanego przyjaciela, 
ale teraz 
myślę, że szpiegował.
- W tej chwili jednak wszystko się komplikuje - wtrącił Amos. - Piracka brać z 
Durbinu nigdy nie podjęłaby się tego kaperu. To oznacza wszczęcie wojny. Swoją 
złowrogą 
reputację zawdzięczają po części właśnie temu, że starannie wybierają ofiary i 
nie zadzierają 
z tymi, którzy mogą odpłacić im pięknym za nadobne. Jedynym powodem napaści na 
taką 
skalę mogłoby być zapobieżenie pościgowi... bo to jedyna rzecz, jakiej się 
obawiają.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał Martin, który nie bardzo pojął 
znaczenie 
słów Amosa.
- Twoi ludzie zameldowali o tym, że wśród napastników znajdowali się łapacze z 
Durbinu. A jeśli nie byli to prawdziwi Durbińczycy? Może najeźdźcy chcieli, byś 
myślał, że 
zmierzają do Durbinu? Powinni wiedzieć, że mamy sposoby, by przesłać wieści do 
Krondoru, 
zanim oni dotrą na Morze Goryczy. Mógłbyś pchnąć gońców przez góry i do Wolnych 
Miast, 
a potem wynająć szybki statek do Krondoru i zablokować Durbin wojenną flotą, 
zanim oni o 
tej porze roku zdołaliby spłynąć wzdłuż brzegu i przedrzeć się przez Mroczne 
Cieśniny. Nie... 
oni nie płyną do Durbinu... i nie chcą, byśmy podążyli ich śladem.
- Jakże nam ich wytropić i podążyć za nimi? - spytał Nicholas. - Przecie na 
morzu nie 
zostają ślady?
- Nicky... ja wiem, dokąd oni popłynęli - uśmiechnął się szeroko Amos.
- Dokąd zabrali moją córkę? - porwał się na nogi Martin.
- Do Freeport, Wolnego Portu. Render przeniósł się na Wyspy Słonecznego 
Zachodu... takie przynajmniej miałem o nim ostatnie wieści - a przypominam 
sobie, że te 
łodzie, jakich wedle tego, coście mówili, użyto do napaści, mają mniej więcej 
taki właśnie 
zasięg.
- Nie pojmuję, co łodzie mają z tym wspólnego - zdziwił się Marcus.
- Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że to nie ma sensu? - spytał Amos Martina.
Martin kiwnął głową.
- Mówiłem o łodziach - wyjaśnił Amos. - To były pinaki. Małe, wąskie łodzie z 
jednym masztem, który w razie potrzeby można złożyć. Żaden większy okręt z 
tyloma ludźmi 
na pokładzie nie mógł zbliżyć się do Crydee niepostrzeżenie... zobaczyliby go z 
daleka ludzie 
na posterunku w Latarni i na Utrapieniu Żeglarzy. Z tego, coście mówili, 
wysnułem wniosek, 
że w napaści brało udział bez mała tysiąc ludzi, a na nasze statki w Barran 
uderzyły następne 
dwie setki. Jedyne miejsce, z którego mogły przypłynąć pinaki bez tego, by te 
łotry 
wyzdychały z głodu, to Wyspy Słonecznego Zachodu.
- Ale tamtejsi piraci od lat siedzieli cicho - sprzeciwił się Martin.
- Owszem... - kiwnął głową Amos. - Ktoś ich musiał podbechtać. Jest jeszcze 
jedna 
rzecz, która mnie trapi.
- Jaka mianowicie? - spytał Diuk.
- Byłem tam kiedyś... i gdyby każdy żyjący tam łotr zlazł na brzeg, razem ze 
swoją 
mamusią, tatusiem, babcią i jej kotkami, nie zebrałoby się więcej, jak pięć 
setek dusz. A tu 
ich było dwakroć więcej... nawet jeśli policzyć tych ćwiczonych w łajdactwach 
Tsurańczyków, kilkunastu prawdziwych łapaczy niewolników z Durbinu i tego 
quegańskiego 
renegata.
- Owszem... - kiwnął głową Martin. - Powstaje wiec pytanie, skąd przybyły te 
łotry i 
kto ich tu przysłał?
- Może za tym wszystkim kryje się ów... jakże mu tam... Render? - spytał 
Nicholas.
- Nie - potrząsnął głową Amos. - Chyba, że podczas ostatnich trzydziestu lat 
wyrósł na 
opryszka większego formatu, niż myślę. Ten kaper został zaplanowany i podjęty 
przez kogoś, 
kto we łbie ma więcej, niż Render. No i trzeba było wyłożyć spore, o tak! Spore 
pieniądze. 
Kontakt z tymi tsuranijskimi mordercami z Kelewanu... ściągnięcie ich tutaj 
przez Przetokę... 
niechybnie przekupiono znacznych ludzi... pewnie po naszej oraz po tamtej 
stronie. A 
durbińscy łapacze niewątpliwie zażądali gwarancji. Ha! Nawet jeśli każdego 
uprowadzonego 
stąd urodziwego chłopaka każdą ładniejszą dziewkę sprzedadzą po najwyższych 
rynkowych 
cenach, wątpię, czy uda im się odzyskać połowę gotówki, jaką trzeba było wyłożyć 
na takie 
przedsięwzięcie.
- Musimy ruszyć za nimi - rzekł Martin. Amos kiwnął głową.
- Owszem, ale przygotowanie statku zajmie parę dni.
- Dokąd popłyniemy? - spytał Nicholas.
- Na Wyspy Słonecznego Zachodu - odpowiedział Amos. - Tam, mój drogi, 
podejmiemy trop.
Tego samego wieczoru, choć znacznie później, Martin poprosił Harry'ego i 
Nicholasa, 
by wyszli na zewnątrz razem z Marcusem i Amosem. Kiedy oddalili się tak, że nikt 
nie 
zdołałby ich podsłuchać, Diuk odezwał się do młodego księcia:
- Nicholasie, postanowiłem, że ty i Harry zostaniecie tu w Crydee. Porucznik 
Edwin 
będzie potrzebował pomocy, kiedy zaś pojawi się tu jakiś statek z Tulan lub 
Krondoru, 
możesz wrócić do ojca.
Po tych słowach odwrócił się, jakby wszystko już zostało powiedziane, ale 
zatrzymał 
się nagle, usłyszawszy spokojne, niegłośne:
- Nie.
- Mości giermku, nie pytałem cię o zdanie - rzekł Diuk, odwracając się ku 
chłopcom.
Nicholas zebrał się w sobie, wytrzymał wzrok stryja, nabrał tchu w płuca i 
rzekł:
- Lordzie Martinie, kiedy do mnie mówisz, bądź łaskaw używać zwrotu Wasza 
Wysokość albo książę Nicholasie.
Marcus parsknął pogardliwym śmieszkiem i rzucił:
- Zrobisz to, co polecił ci ojciec, ty...
Nicholas nie podniósł głosu, ale ton, jakim przemówił, mógłby zmrozić wodę w 
szklance.
- Zrobię to, co będę uważał za stosowne, kuzynie... Marcus ruszył na Nicholasa, 
jakby 
chciał go uderzyć, ale powstrzymał go okrzyk Amosa:
- Stój! - Młodzik zatrzymał się jak wryty, Amos zaś zwrócił się do księcia: - 
Nicky, co 
ty znowu wymyśliłeś?
Powiódłszy wzrokiem po stojących obok niego krewniakach, Nicholas utkwił wzrok 
w twarzy Martina.
- Stryju, swego czasu złożyłeś pewną przysięgę... i ja też ją złożyłem. Kiedy 
skończyłem czternaście lat, ogłoszono mnie księciem, ja zaś przysiągłem wtedy 
osłaniać i 
chronić Królestwo. Jakże stanę przed Krondorczykami, jeśli teraz dam się odesłać 
do domu?
Martin milczał. Tym, który odpowiedział księciu, był Amos.
- Nicky, twój ojciec posłał cię tutaj, byś poznał różnicę pomiędzy życiem na 
dworze i 
na pograniczu, nie po to, byś szalał po oceanach, ścigając łapaczy niewolników.
- Mości admirale... - odparł Nicholas. - Ojciec posłał mnie tutaj, bym się 
dowiedział, 
co to znaczy być Księciem Królestwa. Jestem księciem krwi, tak samo jak Borric i 
Erland, i 
tak samo jak oni mam dbać o bezpieczeństwo i dobrobyt naszych poddanych. W moim 
wieku 
Borric i Erland mieli już za sobą rok walk na pograniczu pod dowództwem Lorda 
Highcastle. 
- Spojrzawszy na Martina, rzucił krótko: - Mości Diuku... ja nie prosiłem cię o 
pozwolenie. 
Wydałem ci rozkaz.
Marcus otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć. Martin jednak położył mu 
dłoń na ramieniu i zatrzymał go tym gestem.
- Nicholasie, jesteś pewien, że tego właśnie chcesz? - spytał cicho.
Nicholas popatrzył na Harry'ego. Niegdysiejszy kochający psoty młodzik z 
Ludlandu 
po całym dniu pracy w spalonym mieście był usmolony jak czort i miał podkrążone 
ze 
zmęczenia oczy, podchwyciwszy wzrok księcia, kiwnął jednak głową.
- Jestem pewien, stryju - odpowiedział wiec Martinowi. Martin ujął Marcusa za 
ramię 
i stwierdził spokojnie: - Obaj więc jesteśmy związani przysięgą... - i po 
sekundzie wahania 
dodał: - .. .Wasza Wysokość.
Oczy Marcusa zwęziły się, zwiastując wybuch gniewu, jednak nie rzekł ani słowa i 
odwrócił się, by pójść za ojcem. Amos odczekał chwilę, aż tamci odeszli, potem 
zaś rzekł z 
przekąsem:
- Nicky, myślałem, że udało mi się wpoić ci choć trochę sprytu...
- Amos... - uciął Nicholas - Margaret i Abigail przepadły gdzieś tam na morzu i 
jeśli 
istnieje jakiś sposób, by je odnaleźć, to je odnajdę, choćby mi przyszło 
przesiewać ocean 
grabiami.
Stary żeglarz potrząsnął głową. Potem potoczył wzrokiem po ruinach miasta i 
westchnął z rezygnacją.
- Nicky, kocham cię jak własnego wnuka... ale gdyby dano mi wybór, wolałbym mieć 
na pokładzie tego małego maga niż księcia oseska, który wydaje rozkazy.
- Puga? - spytał Nicholas.
- Właśnie, co z nim? - spytał Amos. Chłopiec sięgnął za koszulę.
- Dał mi coś, na wypadek, gdybyśmy go bardzo potrzebowali.
- Nie sądzę, byśmy mogli wpakować się w jeszcze większe tarapaty - orzekł Amos.
Nicholas ścisnął talizman i trzykrotnie powtórzył imię maga. Metal rozgrzał się 
w 
dłoni chłopca, ale było to jedyne magiczne działanie, jakim popisał się amulet.
Po chwili z oberży wyszedł Nakor.
- Co ty wyprawiasz? - spytał.
- Poczułeś? - zdziwił się Harry.
- Co miałem poczuć?
- Magię.
- Ba! Nie masz żadnej magii - odparł mały szelma, machnąwszy niedbale ręką. - 
Zobaczyłem, jak Martin i Marcus wracają do izby, a nie wyglądali na przesadnie 
uradowanych.
- W wojsku to się nazywa „poznanie swego miejsca w szyku” - mruknął Amos.
- Nasze młode książątko postanowiło, że popłynie z nami, choćbyśmy nie wiedzieć 
jak się sprzeciwiali.
- Tak miało być - rzekł Nakor.
- Co takiego? - zdumiał się Harry.
Isalańczyk wzruszył ramionami. - Nie umiem powiedzieć, skąd o tym wiem, ale 
nasze 
przedsięwzięcie nie uda się bez Nicholasa.
- On jest synem Władcy Zachodu - rozległ się czyjś głos z tyłu.
Wszyscy się odwrócili i ujrzeli wyłaniającego się z cienia Puga. Mag odziany był 
w 
opończę z kapturem, który teraz ściągnął w tył, odsłaniając wielce zatroskane 
oblicze.
- Chciałem właśnie spytać, po co mnie wezwałeś - rzekł, patrząc na Nicholasa. - 
Ale - 
dodał rozejrzawszy się dookoła - myślę, że powód jest oczywisty.
Pug i Martin rozmawiali dość długo, stanąwszy poza zasięgiem uszu innych. Na 
prośbę Puga Amos wywołał Diuka z gospody. Teraz on sam i inni, którzy byli 
świadkami 
przybycia Maga, czekali na koniec owej rozmowy.
- Jak sądzicie, czy on może sprowadzić je z powrotem, jeśli tego sobie zażyczy? 
- 
spytał Harry.
- On jest człowiekiem o wielkiej mocy - odpowiedział Nakor. - Ale nie wiem, czy 
cokolwiek w tej sprawie da się załatwić życzeniem. Pożyjemy, zobaczymy...
Gdy Pug i Martin wrócili do pozostałych, mag stwierdził:
- Spróbuję odnaleźć Margaret i jej przyjaciółkę. - I rozglądając się dookoła, 
dodał: - 
Będzie mi potrzeba trochę miejsca. Zostańcie, proszę, tutaj.
Po tych słowach oddalił się od gospody i stanął pośrodku rozległego placu, 
niedaleko 
miejsca, w którym powoli powstawało nowe targowisko. Teraz była to po prostu 
porośnięta 
chwastami działka, pośrodku której sterczał ku niebu spory głaz. Pug stanął na 
tym głazie i 
wzniósł ręce nad głowę.
Nicholas poczuł osobliwy dreszcz, jakby gdzieś w oddali rozległo się niskie 
buczenie. 
Spojrzawszy szybko na Harry'ego, dostrzegł, że przyjaciel kiwa głową - widocznie 
odczuł to 
samo. Po chwili z gospody wyszedł Anthony, który stanął obok innych.
- Czy to Pug? - spytał cicho. Nakor kiwnął głową.
- Szuka dziewcząt. To znakomita sztuczka... jeżeli mu się uda. Wibracje nasilały 
się, 
aż wreszcie Nicholas poczuł się tak, jakby coś pełzało po jego skórze. Z trudem 
oparł się 
nagłej chęci podrapania się po grzbiecie.
- A cóż to znowu? - spytał nagle Anthony. Nicholas spojrzał i zobaczył, że 
Anthony 
wskazuje na odległą, nikłą czerwonawą poświatę, widoczną w powietrzu na wysokość 
dłoni 
nad głową Puga. Wydało mu się też, że poświata z każdą chwilą przybiera na 
intensywności.
- Padnij! - wrzasnął nagle Nakor.
Anthony zawahał się, ale Isalańczyk szarpnął go za rękaw i obalił na trawę, 
zaraz też 
rzucił się ku Nicholasowi.
- Na ziemię! Zamknijcie oczy! Nie podnoście łbów! Już! Padłszy na ziemię, 
Nicholas 
zerknął w górę i zobaczył, że czerwona poświata zbliża się ku nim z przerażającą 
prędkością.
W tejże samej chwili na jego łeb opadła ręka Nakora, wciskając mu gębę w piasek.
- Nie patrz! Zakryj twarz!
Pogrążony w mroku Nicholas poczuł nagle nieznośne gorąco. Głowę i ramiona 
ogarnął mu żar, jakby leżał przed otwartym paleniskiem pieca. Upał wyssał niemal 
zupełnie 
dech z jego płuc. Otworzyłby oczy, gdyby Nakor nie powtórzył ostrzeżenia.
I nagle żar minął.
- Spójrzcie! - zawołał Isalańczyk.
Pug stał na kamieniu, nieruchomy, jakby zastygł wewnątrz szklanej bańki, 
otoczony 
przez syczący złowrogo nimb czerwonych błyskawic, które niczym żmije pełzały po 
niewidocznej, składającej się jakby z tysięcy białych iskierek powierzchni, 
otaczającej go 
niby płaszcz. Nakor tymczasem porwał się na nogi i skoczył ku magowi.
Reszta kompanii pozwoliła się wyprzedzić jedynie o parę kroków. Isalańczyk 
zbliżył 
się do Puga na odległość wyciągniętego ramienia, zatrzymał się i machnął 
ostrzegawczo ręką 
ku pozostałym.
- Nie zbliżajcie się!
Pug stał otoczony czerwonym nimbem niby posąg z podniesionymi rękoma. Nakor 
obszedł go dookoła i potrząsnął głową.
- Co to jest, u licha? - spytał Amos.
- Bardzo potężna magia, mości Admirale - odpowiedział mu Anthony.
Na te słowa Nakor machnął pogardliwie dłonią.
- Ha! Nie masz żadnej magii! To po prostu niezwykle wyraziste ostrzeżenie: 
Trzymaj 
się z daleka! - Kiwnął głową i dodał po chwili: - I jeszcze coś.
- Co takiego? - nie wytrzymał Marcus.
- Macie większe kłopoty, niż myśleliśmy. - Odwróciwszy się od Puga, ruszył w 
stronę 
gospody.
- Zamierzasz go tak tu zostawić? - zdumiał się Harry.
- A co? Nie mogę zrobić dlań niczego, czego sam już nie zrobił. Nie bójcie się, 
on 
potrafi zadbać o siebie. Nic mu nie będzie. Wydostanie się z tej pułapki zajmie 
mu trochę 
czasu, to wszystko.
- Może powinniśmy poczekać - spytał Nicholas.
- Nie krępuj się, jeśli masz ochotę - odparł szelma. - Ja jednak zmarzłem i 
chciałbym 
coś zjeść. Kiedy skończy, Pug pewnie i tak przyjdzie do nas.
- Skończy co? - dopytywał się Amos, ruszając za Nakorem.
- Skończy to, co robi tam w środku. Gdyby chciał, już byłby się uwolnił. Jestem 
pewien, że ma tam coś do załatwienia. - Powiedziawszy te słowa, mały szelma 
otworzył 
drzwi gospody. Pozostali - oprócz Anthony'ego, który postanowił zostać i 
popatrzeć - poszli 
w jego ślady.
Pug szedł przez mrok. Wszystkie swe zmysły skupił na południowym zachodzie i 
skierował je ku wyspom, o których Amos mówił jako o najbardziej prawdopodobnym 
miejscu uwięzienia Margaret i jej towarzyszki. Szybko odnalazł archipelag, 
ponieważ na 
jednej z wysp leżało spore miasto i skupisko energii życiowej mieszkańców 
jaśniało niczym 
ognisko na pustej plaży.
I nagle zabrzmiał alarm. Jakiś zmysł ostrzegawczy powiedział mu, że został 
zaatakowany. Wziął się w garść i zdążył postawić psychiczne osłony, zanim 
uderzyła weń 
purpurowa energia. Jego obrona była znacznie silniejsza niż atak. Oparł się 
jednak pokusie 
odpowiedzenia w ten sam sposób i ograniczył się do ochrony samego siebie. Mógł 
zniszczyć 
wiążącą go magię, czyniąc to jednak, ostrzegłby napastnika, że zdołał się 
uwolnić. Zamiast 
tego postanowił zbadać źródło napaści.
Jak zawsze w takich wypadkach, sprawcę można było wyśledzić magicznie. Pug 
zbadał intensywność zaklęcia, sprawdził kierunek, z którego je wysłano, 
przyjrzał się 
konstrukcji i stworzył swój cień.
W istocie nie był to cień, tak jednak właśnie Pug go widział, stwarzając to 
jestestwo. 
Cień ów był tworem magii, nierzeczywistym i istniejącym jedynie jako kanał dla 
świadomości jego stwórcy. Pug podejrzewał, że podświadomie uznał go za cień, bo 
ukrył ów 
twór w tych mrocznych i bezpostaciowych miejscach wzdłuż magicznego tropu, w 
których 
nieznany mu twórca zaklęcia nie powinien zauważyć jego dzieła.
Stworzywszy ów cień wysłał go ukradkiem wzdłuż magicznego tropu, każąc mu kryć 
się w owej bezwymiarowej pustce i wtapiać się w otaczający ją mrok. Poszukiwanie 
miało 
trochę potrwać, Pug jednak był pewien, że uda mu się odkryć źródło i określić 
tożsamość 
napastnika.
Świtało już, gdy Pug nagle uwolnił się z kręgu czerwonego nimbu. Nie opodal 
głazu 
drzemał Anthony, otulony w płaszcz z kapturem, który naciągnął na głowę. Młody 
mag 
szybko się ocknął, ujrzawszy, iż Pug wymyka się z kręgu światła. Migotliwa 
otulina pozostała 
jednak na miejscu, białe iskierki przeplatały się z czerwonymi błyskawicami, 
wewnątrz zaś 
tkwił nieruchomy cień, zachowujący kształt mistrza magii.
Anthony wstał szybko i złapał Puga za rękę.
- Nic ci nie jest?
Mag zamknął na chwilę powieki.
- Nic... jestem zmęczony, to wszystko. - Zaczerpnąwszy tchu, otworzył oczy. 
Przez 
chwilę przyglądał się szkarłatnemu obeliskowi nieznanej mu energii. - Gdzie 
podziali się 
pozostali? - spytał wreszcie.
- Są w gospodzie - odparł Anthony.
Pug kiwnął głową i musnął czerwony nimb palcem, przyglądając się jednocześnie 
swojemu nieruchomemu cieniowi.
- Na razie wystarczy - powiedział. Potem odwrócił się i ruszył do gospody.
- Czy ja cię znam? - spytał Anthony'ego, gdy młody człowiek się z nim zrównał. 
Anthony przedstawił się krótko. - A więc ty mnie tu zastępujesz? - spytał Pug.
- Mistrzu... - zaczerwienił się Anthony. - Ciebie nikt nie zdoła godnie 
zastąpić.
- Nazywaj mnie Pugiem - odparł starszy mag. - Jeśli czas pozwoli, przypomnij mi, 
bym ci opowiedział, jak fatalnie zawiodłem moich tutejszych nauczycieli... - 
Anthony 
uśmiechnął się z wyraźnym niedowierzaniem. - Mówię poważnie. Początkowo kiepski 
był ze 
mnie mag... bardzo kiepski.
Gdy Pug otworzył drzwi, pierwszy ocknął się Martin. Za nim porwał się na nogi 
Marcus i inni. Harry wstał niechętnie, przeciągnął się, ziewnął potężnie i 
rzekł:
- Myślę, że wszystkim przyda się kubek kawy. - I na poły jeszcze senny, ruszył 
do 
kuchni.
- Amos miał rację - rzekł Pug, kucając na podłodze obok Martina. - Ten najazd 
miał 
zamaskować coś znacznie gorszego.
- Czym była ta czerwień? - spytał Martin.
- Bardzo zręczną pułapką.
- I ostrzeżeniem - kiwnął głową Nakor. - Prawda?
- Owszem, to też - odparł mag.
- Gdzie są Margaret i pozostali uprowadzeni? - zapytał Diuk.
- Tam, gdzie podejrzewał Amos - stwierdził mistrz magii. - Niestety, nie mogę 
powiedzieć wiele więcej, bo gdy tylko to odkryłem, zostałem zaatakowany. Wiem 
jedynie, że 
są w jakimś mrocznym i rozległym pomieszczeniu. Wyczułem ich nastroje. Wszyscy 
są 
przerażeni i zrozpaczeni. - W tym momencie Pug uśmiechnął się nieznacznie. - 
Twoja córka 
zaś jest ogromnie wściekła.
Diuk nie umiał ukryć swej ulgi.
- Bałem się, że...
- Owszem... - kiwnął głową Pug. - Dziś w nocy nic jej się nie stało.
- Kim był ten, kto próbował cię pojmać? - spytał Nakor.
- Nie mam pojęcia. - Pug zamyślił się na krótko. - Ataku nie podjęto z miejsca, 
gdzie 
ukryto dziewczęta. Napastnik kryje się znacznie dalej i jest kimś o znacznej 
potędze i 
rozległej wiedzy. To była zresztą odpowiedź na moje poszukiwania...
- Aaa... - mruknął Nakor. - A więc ten, kto to zrobił, chce ci dać do 
zrozumienia, że 
powinieneś trzymać się od tej sprawy z daleka.
- Nie inaczej - kiwnął głową Pug. - Mój cień wewnątrz tego nimbu już niedługo 
się 
rozwieje. Kiedy tak się stanie, ja zdążę się już oddalić od was, jeśli więc 
zaatakują, nie 
ściągnę ich wściekłości na nikogo innego. Dam sobie radę... nie umiem jednak 
rzec, ilu z was 
zdołałbym osłonić, gdyby tamci wzmocnili atak.
- Musimy więc radzić sobie sami - zagryzł wargę Nakor.
- Nie bardzo rozumiem - spojrzawszy na szelmę, Diuk lekko zmrużył powieki.
- Mówię o tym ostrzeżeniu - odpowiedział Isalańczyk. - Pug wyraził się dość 
oględnie, bo nie chciał was dobijać. - Szelma spojrzał na brodatego maga i 
mruknął: - 
Powinieneś im powiedzieć.
- Co takiego powinien nam powiedzieć? - dopytywał się Martin.
Pug potrząsnął głową, wskazując na Harry'ego, który przyniósł tymczasem tacę 
zastawioną kubkami gorącej kawy. Kiedy napój został rozdamy, mag rozpoczął 
wyjaśnienia.
- Nie wiem, w jaki sposób wyczuł to ten tu nasz mały przyjaciel, ale z tym 
atakiem 
związano i ostrzeżenie. Jeśli spróbuję śledzić więźniów, jeśli posłużę się 
magią, by pomóc im 
w ucieczce, jeśli Królestwo podejmie jakąkolwiek próbę ich uwolnienia, 
dziewczęta i chłopcy 
zostaną natychmiast wymordowani, pojedynczo, dopóki ścigający się nie wycofają. 
Oni są nie 
tylko jeńcami, zrobiono z nich zakładników.
Amos nadął policzki i powoli wypuścił powietrze.
- Co oznacza, że jeśli zobaczą na horyzoncie choć skrawek bandery Królestwa, 
zaczną 
podrzynać gardła.
- Nie inaczej - rzekł Pug.
- Skąd wiedziałeś? - spytał Nakora Harry.
- Nie wiedziałem - Isalańczyk wzruszył ramionami. - Logika podpowiadała mi 
tylko, 
że oni powinni wiedzieć, że Pug jest krewnym Diuka i w razie czego ruszy na 
poszukiwanie 
jego córki. Groźba wymordowania zakładników była kolejnym logicznym domysłem.
- Ale kto rzucił to zaklęcie? - chciał wiedzieć Anthony.
- Ktoś obcy - odpowiedział Pug. - Nigdy przedtem z czymś takim się nie 
zetknąłem. - 
Spojrzawszy na Martina, dodał znacząco: - To zaklęcie bardziej niż wszystko inne 
potwierdza 
domysł Amosa, że to nie była zwykła napaść handlarzy niewolników.
Nakor kiwnął głową, a jego zwykle pogodną twarz okryła posępna chmura.
- Lordzie Martinie, ci handlarze mają potężnych sprzymierzeńców.
W izbie zapadła cisza.
I nagle twarz Amosa pojaśniała, a jego siwawą brodę rozdzielił prawdziwie 
szeroki 
uśmiech.
- Mam! - zakrzyknął tryumfalnie.
- Co masz? - spytał Martin.
- Mam sposób, żebyśmy wpłynęli do Freeport bez narażenia więźniów na represje.
- Jaki? - zapytał Pug.
Uśmiechnąwszy się jak chłopiec, który dostał właśnie nową zabawkę, Amos 
wyjaśnił:
- Panowie... z tą chwilą zostajemy bukanierami.
Na pokładzie „Bielika” kłębił się tłum gorączkowo pracujących portowców. 
Wykonując polecenia Amosa, robili, co się tylko dało, by zmienić wygląd okrętu. 
Admirał 
martwił się myślą, że niektórzy z łotrów, którzy uszli spod Barran po nieudanej 
napaści i 
próbie podpalenia „Bielika” mogli zapamiętać wygląd okrętu, jeśli zaś rozpoznano 
by ich 
przed dotarciem do Freeport, przedsięwzięcie mogło skończyć się klęską i rzezią 
jeńców.
Dwaj czeladnicy ciesielscy zmieniali figurę dziobową, zastępując orła 
jastrzębiem. 
Gdy cięli i ciosali, Amos wymyślał im tak, że fale się burzyły, oni zaś 
kilkakrotnie chcieli 
zrezygnować, w końcu jednak stary osądził, że rezultat jest do przyjęcia. Potem 
kazał 
białozłotą dotąd figurę pomalować na złowrogą czerń i dodać czerwone ślepia. 
Nazwę 
„Bielik” również usunięto z rufy i dziobu, malarz zaś starannie zamaskował 
wszelkie ślady 
dawnych liter.
Wszędzie gdzie się dało zmieniano takielunek i dodawano nowe jego elementy. Na 
śródokręciu wzniesiono nowy reling, który nie ostałby się przy bliższej 
inspekcji, Amos 
jednak nie zamierzał przyjmować na pokładzie żadnych gości. Z pomostu wyglądał 
jednak 
jak prawdziwy, a parę balist, które przedtem stały na dziobie, przeniesiono 
teraz ku obu 
burtom. Z masztów usunięto pomosty dla łuczników, jako że używały ich jedynie 
wojenne 
okręty Królestwa. Na ich miejscu pomiędzy masztami zawieszono uszyte z brezentu 
i lin 
hamaki dla kuszników, z których ci mogli zasypywać bełtami nieprzyjaciół. 
Bukszpryt 
uniesiono nieco w górę i osadzono ponownie; teraz mógł się pod nim schronić 
człowiek.
Inna grupa portowców dokładała starań, by - wedle określenia Amosa - nieco 
„usmolić stateczek”. Marynarze, którzy niechętnym okiem patrzyli na to, jak 
piękny i czysty 
okręt flagowy Królewskiej Floty przekształca się w piracką, brudną balię, 
musieli zdrapywać 
farbę, pozwalać, by metal zaczęła nadgryzać rdza i - ogólnie rzecz biorąc - 
sporo się napocić, 
by okręt nabrał wyglądu sugerującego, iż nikt tak naprawdę nie dba o to, czy ta 
brudna krypa 
utrzyma się jutro na falach. Pracowali tak wbrew własnym chęciom, dopóki Amos 
nie nabrał 
przekonania, że z pewnej odległości statek wygląda zupełnie inaczej niż przed 
podjęciem prac 
maskujących.
Martin, Pug i Nicholas stali na krańcu pomostu w jedynym miejscu, z którego 
mogli 
obserwować postęp prac, nie przeszkadzając robotnikom. Wszędzie leżały deski, 
belki i 
widać było szkody, wyrządzone portowi przez najeźdźców. Do obserwatorów zbliżył 
się 
Amos, z daleka już machający ręką.
- Jak idą prace? - spytał Martin.
- No, okręt zaczyna już bardziej przypominać ordynarnego draba niż arystokratę, 
jakim był wcześniej - odparł Amos. Odwróciwszy się, przez chwilę badał 
krytycznie wygląd 
okrętu, kręcąc dłonią brodę. - Gdybym miał jeszcze z tydzień, mógłbym zupełnie 
zmienić 
jego wygląd, ale wziąwszy pod uwagę, że te nieprawe syny, które nas napadły, 
oglądały mój 
statek w nocy, to chyba wystarczy.
- Najwyższy czas - mruknął Martin.
- Kiedy ruszamy? - spytał Nicholas. Amos potrząsnął głową.
- Nicky, wiem że się uparłeś, ale wolałbym, żebyś to jeszcze przemyślał.
- Dlaczegóż to? - spytał młodzieniec wyzywającym tonem.
- Wiesz chłopcze, że kocham cię niby własnego wnuka - westchnął admirał. - 
Musisz 
jednak zacząć myśleć jak książę krwi, nie jak zakochany smarkacz. - Podniósł 
dłoń, zanim 
Nicholas zdołał wybuchnąć protestem - Nicky... daruj sobie. Widziałem, jakim 
wzrokiem 
patrzyłeś na lady Abigail tego pierwszego wieczoru. W zwykłych warunkach 
życzyłbym ci 
szczęścia i jak najszybszej obłapki... teraz jednak sprawy wyglądają nieco 
inaczej. - 
Niegdysiejszy pirat położył dłoń na ramieniu księcia. - Kiedy ostatni raz 
patrzyłeś w lustro?
- A bo co? - spytał Nicholas.
- Bo jesteś niby młodsza kopia twego ojca. On zaś nie jest takim znów nieznanym 
człowiekiem, za jakiego chciałby niekiedy uchodzić. Tytuł Księcia Krondoru 
piastuje od bez 
mała trzydziestu lat i założę się, że niejeden z tych rzezimieszków na Wyspach 
Słonecznego 
Zachodu widział go raz czy dwa.
- Mogę zmienić wygląd - zmarszczył brwi Nicholas.
- Nicky... popatrz w dół - rzekł cicho Amos, odwracając wzrok.
Spojrzawszy w dół, Nicholas natychmiast pojął, o czym mówi stary pirat. 
Zdeformowany, dopasowany do ułomnej stopy but był jak bandera, pozwalająca 
ustalić jego 
tożsamość.
- Chłopcze, twoją nogę znają niemal równie szeroko i daleko, jak twarz twego 
ojca - 
rzekł Amos prawie szeptem - Dla nikogo nie jest tajemnicą, że młodszy syn Aruthy 
odziedziczył po ojcu wygląd... i że ma zdeformowaną stopę.
Nicholas poczuł, że jego uszy i policzki płoną jak sparzone żywym ogniem.
- Mogę...
- Chłopcze, tego ukryć nie możesz - mówiąc to, Martin położył mu dłoń na 
ramieniu.
Książę szarpnął się w tył. Popatrzył wrogo na Amosa, potem na Martina i wreszcie 
na 
Puga. W twarzy maga dostrzegł coś, co kazało mu spytać:
- O co chodzi?
Teraz Pug powiódł wzrokiem po wszystkich twarzach i zatrzymał spojrzenia na 
Nicholasie.
- Mogę ci pomóc... - powiedział spokojnie. Nastąpiła długa chwila milczenia, 
którą 
przerwał Nicholas.
- I co dalej? - spytał łamiącym się głosem.
- Mogę ci pomóc, ale tylko wtedy, kiedy zdobędziesz się na odwagę większą niż 
ta, 
której mógłbyś się po sobie spodziewać - dokończył Pug.
- Pokaż mi tylko, co mam zrobić - najeżył się młodzik.
- Trzeba nam pomówić na osobności - rzekł mag. Położywszy dłoń na ramieniu 
księcia, odprowadził go na bok. Zwracając się do Martina, wyjaśnił:
- Zabiorę go do zamku. Będę potrzebował pomocy. Czy nie zechciałbyś poprosić 
Anthony'ego i Nakora, by się tam do nas przyłączyli? - Diuk kiwnął głową i mag 
poprowadził 
Nicholasa ku osmalonym ruinom.
Książę szedł za Pugiem w milczeniu, dopóki nie dotarli prawie do wypalonego 
zamczyska. Nicholas miał czas zastanowić się nad swoją zuchwałością i nad tym, 
że jego 
zdeformowana stopa często dawała mu pretekst do pozbawionych rozsądnych podstaw 
wybuchów gniewu.
W bramie zamku Pug odwrócił się do idącego za nim chłopca.
- Poczekajmy na innych.
Nicholas milczał przez chwilę, potem odetchnął i poczuł, że jego gniew się 
ulatnia. Po 
kolejnej dłuższej chwili milczenia mag spytał go spokojnie:
- Co czujesz?
- - Mam powiedzieć prawdę?
Pug kiwnął głową. Nicholas spojrzał ku odległemu portowi, mało teraz 
przypominającemu urocze miasteczko, jakie oglądał z tego miejsca podczas 
pierwszego 
wieczoru swego pobytu w Crydee.
- Boję się.
- Czego? - spytał Pug.
- Tego, że zawiodę. Tego, że pojadę z nimi i stanę się przyczyną śmierci 
lepszych ode 
mnie ludzi. Tego, że przeze mnie dziewczęta zostaną zabite. I wielu innych 
rzeczy...
Pug kiwnął głową.
- A czego obawiasz się najbardziej?
Nicholas przez chwilę rozmyślał nad usłyszanym pytaniem.
- Tego, że nie sprostam oczekiwaniom... że nie okażę się tak dobry, jak 
powinienem.
- No to masz szansę - odpowiedział mag.
Nie podjęli już rozmowy, dopóki na zamkowym wzgórzu nie pojawili się Nakor i 
Anthony. Gdy dotarli do bramy, Anthony oznajmił:
- Diuk Martin powiedział nam, że mamy tu do was dołączyć.
- Owszem - kiwnął głową Pug. - Nicholas chciałby podjąć tu pewną próbę i będzie 
potrzebował naszej pomocy.
Nicholas potwierdził skinieniem, Anthony jednak rzekł:
- Nie rozumiem.
- Pug zamierza uleczyć moją stopę - wyjaśnił Nicholas.
- Nic podobnego - zaprzeczył starszy mag.
- Myślałem... - żachnął się książę. Pug podniósł dłoń.
- Nikt nie zdoła uleczyć twojej stopy, chłopcze.
- Możesz to zrobić jedynie ty sam - uzupełnił Nakor.
- My jedynie będziemy ci pomagali. Jeśli istotnie tego chcesz - skinął głową 
brodaty 
mag.
- Nic nie rozumiem - przyznał Nicholas.
- Wyjaśnimy ci to po drodze - obiecał Pug.
Weszli do wypalonej hali głównej i ruszyli ku północnej wieży, potem zaś wspięli 
się 
po okopconych schodach. Dotarłszy na pierwsze piętro, Pug powiedział:
- Kiedyś był tu mój pokoik. Mistrz Kulgan mieszkał nade mną.
- Teraz jest mój... a przynajmniej był, do minionego tygodnia - mruknął Anthony. 
- 
Wolałem ten niż górne, bo tu był taki dziwaczny komin. - Wskazał dłonią na 
przymocowany 
do ściany, wygięty teraz metalowy okap nad paleniskiem. - Lepiej trzymał ciepło.
- Sam to zbudowałem - rzekł Pug. - Rozejrzał się po okrągłej komnacie. Na koniec 
powiedział: - To miejsce po dwakroć zatem nadaje się do naszego celu. - 
Skinieniem dłoni 
wezwał Nicholasa, by wszedł głębiej. - Siądź przy oknie i zdejmij oba buty.
Usiadłszy na okopconej posadzce, książę ściągnął buty. Pug przysiadł naprzeciwko 
chłopaka, ignorując zupełnie sadze, zalegające kamienie, obok brodatego maga zaś 
zajęli 
stanowiska Nakor i Anthony.
- Chłopcze, musisz zrozumieć pewien element twojej osobowości, który dzielisz 
zresztą z innymi ludźmi - zaczął Pug.
- Jaki?
- Większość z nas przechodzi przez życie, nie mając okazji do poznania samych 
siebie 
- ciągnął Pug. - Wiemy, że pewne rzeczy lubimy, innych zaś nie cierpimy; mamy 
pewne 
pojęcie o tym, co może nas uszczęśliwić, najczęściej jednak umieramy nieświadomi 
tego, co 
tkwi w nas najgłębiej.
Nicholas kiwnął głową na znak, że rozumie.
- Są powody, dla których zdarzają się pewne rzeczy, takie jak deformacja twojej 
stopy 
podczas narodzin... - kontynuował cierpliwie mag - i powodów tych niekiedy nie 
da się 
wyjaśnić. Istnieje na ten temat wiele teorii, które możesz poznać, dyskutując z 
kapłanami 
różnych świątyń i wyznań. Nikt jednak nie wie na pewno, dlaczego tak się dzieje.
- Możliwe na przykład, że twoja stopa miała być dla ciebie swojego rodzaju 
lekcją, 
którą powinieneś zapamiętać na całe życie - rzekł Nakor.
- Wielu tak właśnie uważa - kiwnął głową Pug.
- A czego można się nauczyć dzięki ułomnej stopie? - żachnął się Nicholas.
- Wielu rzeczy - odparł Pug. - Poznajesz swe ograniczenia, uczysz się pokonywać 
przeciwieństwa, dowiadujesz się, co to duma i pokora.
- Ale może być i tak, że nie nauczysz się niczego - dodał Nakor.
- Wiem, że twój ojciec podejmował różnorakie próby uleczenia twej stopy, kiedy 
byłeś jeszcze dzieckiem - rzekł Pug. - Pamiętasz to?
Nicholas potrząsnął głową.
- Trochę, ale raczej niewiele. Zapamiętałem głównie ból. Pug położył dłoń na 
ramieniu Nicholasa.
- Tak myślałem. - Spojrzenie jego brązowych oczu zetknęło się ze wzrokiem 
księcia. - 
Musisz wiedzieć, że jedynie ty masz moc uzdrowienia tego, co w tobie ułomne - 
powiedział 
łagodnie. - Czy rozumiesz, czym jest strach?
Nicholas poczuł, że ciążą mu powieki, zdołał jednak odpowiedzieć:
- Nie rozumiem. Strach?
- Strach nas krępuje, więzi i powstrzymuje nasz rozwój - W głosie Puga pojawiły 
się 
nutki przejęcia. - Zabija nas stopniowo i po kawałeczku, każdego dnia. Utrwala w 
nas to, co 
już wiemy i przeszkadza nam w poznaniu granic naszych możliwości, w ten zaś 
sposób staje 
się naszym najzacieklejszym wrogiem. Strach nie objawia się bezpośrednio: 
przybywa do nas 
w przebraniu i jest bardzo przebiegłym graczem. Maskuje się pod postacią 
bezpiecznego 
wyboru; większość z nas zawsze potrafi znaleźć racjonalne argumenty na rzecz 
„unikania 
niepotrzebnego ryzyka”. - Uśmiechnął się, dodając tym chłopcu otuchy. - Dzielni 
ludzie też 
żywią obawy i wiedzą, co to strach, ale mimo to robią, co do nich należy. Aby 
odnieść 
sukces, musisz zaryzykować możliwość całkowitej klęski; bez tego niczego w życiu 
nie 
osiągniesz.
- Ojciec mówił mi kiedyś coś podobnego - uśmiechnął się Nicholas. Słowa, które 
wyszły z jego ust, były przytłumione i niewyraźne, jakby był senny.
- Nicholasie, gdybyś w rzeczy samej chciał być wyleczony, to ci uzdrawiacze i 
kapłani, których sprowadzał Arutha, gdy byłeś dzieckiem, dopięliby w końcu 
swego. Coś 
jednak w tobie trzymało się twego strachu, coś w tobie kochało ten strach i 
przywiązało cię 
do niego jak do matki lub kochanki. Musisz stawić mu czoła, inaczej pochłonie 
cię i zniszczy. 
Dopiero wtedy będziesz mógł go poznać i dopiero wtedy będziesz mógł się 
uzdrowić. 
Rozumiesz?
Nicholas odkrył, że nie może mówić, kiwnął więc głową. Poczuł, że jego powieki 
stały się zbyt ciężkie, by Je podnieść. Zamknął je i pozwolił, by tak zostało.
Głos Puga docierał doń już z ogromnej dali.
- Śpij zatem... i śnij.
Unosił się w jakimś mrocznym, ale przesyconym ciepłem miejscu. Wiedział, że nic 
mu nie grozi. I nagle odezwał się doń ktoś bezcielesny, przemawiający 
bezgłośnie:
Nicholasie?
Tak?
Jesteś gotów?
Gotów do czego ? - odparł nie bez pewnego zdziwienia.
Do poznania prawdy.
Poczuł ukłucie strachu i miejsce, w którym tkwił bez ruchu, przestało być ciepłe 
i 
przytulne. Po chwili odpowiedział jednak: Tak.
Oślepiło go przeraźliwie jasne światło i wpłynął do jakiejś komnaty. W dole, pod 
sobą, ujrzał małego chłopczyka zanoszącego się płaczem i wtulonego w ramiona 
czerwonowłosej kobiety, która coś mówiła. Nie słyszał słów, ale wiedział, jak 
brzmiały... 
słyszał je wcześniej. Kobieta mówiła dziecku, że dopóki kryje się w jej 
ramionach, nic mu nie 
grozi i nikt go nie skrzywdzi.
Poczuł nagły gniew. Kłamała! Skrzywdzono go wielokrotnie. Obraz rozpłynął się w 
nicość i zastąpił go inny. Znów widział chłopca, nieco starszego, który, 
utykając, niezręcznie 
kroczył korytarzem, wiodącym do jego komnaty. Minął dwu paziów, którzy 
natychmiast 
zaczęli wymieniać szeptem jakieś uwagi. Wiedział, co mówią, drwili z jego 
kalectwa. Pobiegł 
do swej komnaty, zanosząc się bezgłośnym płaczem. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, 
przysiągł 
sobie, że nigdy już ich nie przekroczy. Ogarnięty gniewem, bólem i wściekłością 
rzucił się na 
łoże i płakał w samotności, dopóki nie przyszedł doń paź, który oznajmił mu 
nadejście ojca.
Wstał wtedy z łoża i obmył twarz w misce, stojącej na szafce obok posłania. 
Zdąży] 
wziąć się w garść przed pojawieniem się Aruthy, bo wiedział, iż ojciec nie znosi 
płaczu. 
Arutha wezwał go, by poszedł za nim do wielkiej sali, gdzie odbywała się jakaś 
uroczystość, i 
chłopiec, jak zwykle, usłuchał. Jego obecność była niezbędna przy wszystkich 
oficjalnych 
okazjach i zapomniał o swojej przysiędze. Składał ją jednak setki razy od 
ukończenia 
szóstego roku życia i setki razy ją łamał.
Obraz znów rozpłynął się w nicość, zastąpiony przez kolejną wizję. Zobaczył dwu 
młodych ludzi o włosach tej samej, płomiennej barwy. Drwili zeń niemiłosiernie, 
udając, że 
go nie widzą, i nazywając „małpką”. On zaś znów uciekł, przeszywany lodowymi 
soplami 
wstydu, bólu i urazy.
Kolejna wizja: siostra zbyt zaprzątnięta swymi dziewczęcymi sprawami, by 
spostrzec 
problemy młodszego braciszka. Rodzice, poświęcający się polityce i sprawom 
protokolarnym, zbyt zapracowani, by zająć się nieśmiałym i przestraszonym 
dzieckiem. 
Słudzy, których pieczy go polecano, byli obowiązkowi, owszem... ale nie czuli 
sympatii do 
kalekiego dziecka swego pana.
Obrazy te wryły mu się w pamięć podczas wielu minionych lat, gdy zaś wrócił do 
teraźniejszości, usłyszał głos Puga:
- Czy jesteś gotów na stawienie czoła twemu strachowi? Nicholas poczuł 
przeszywający go ból. Na poły senny, wymamrotał niewyraźnie:
- Myślałem, że właśnie tym zajmowałem się do tej pory.
- Nie. - Cichy głos Puga w jakiś osobliwy sposób dodawał mu otuchy i przerażał 
go 
jednocześnie. - Wspominałeś tylko. Twój ból jest teraz z tobą. Musisz stawić mu 
czoła i 
wykorzenić go raz na zawsze.
Ciało księcia przeszył dreszcz.
- Muszę?
- Tak - odpowiedział mu głęboki głos i książę runął w głębszą niż poprzednio 
pustkę.
Usłyszał jakiś głos. Cichy, ciepły i jakby znajomy. Spróbował podnieść powieki, 
nie 
udało mu się i nagle stwierdził, że jednak widzi. Przez zamglony korytarz szła 
ku niemu 
młoda, złotowłosa kobieta. Miała na sobie przejrzystą szatę, która niewiele 
pozostawiała 
wyobraźni, ukazując pięknie ukształtowane, dojrzałe ciało. Gdy sięgnęła ku niemu 
ręką, jej 
twarz zarysowała się wyraźniej. Abigail?
Dziewczyna roześmiała się tak cicho, że poczuł raczej dźwięk niż go usłyszał. 
Jej głos 
wstrząsnął nim do głębi, był tak zmysłowy i kuszący. I nagle z jego oczu 
popłynęły łzy, bo 
młoda kobieta w jednakowym stopniu go kusiła, co przerażała.
Nieoczekiwanie stanęła przed nim jego matka, taka, jaką pamiętał z dzieciństwa. 
Pochyliła się nad nim, obejmując go i podnosząc ku sobie białymi, ciepłymi 
ramionami. 
Uniosła go, przytulając do łona, szepcząc jakieś zapomniane już przezeń słowa 
pociechy. Jej 
ciepły oddech musnął mu szyję i chłopiec pogrążył się w poczuciu absolutnego 
bezpieczeństwa.
Jednocześnie jednak usłyszał jakby dzwonek alarmowy i natychmiast się żachnął, 
odpychając matkę. Nie jestem dzieckiem! Pod palcami wyczuł twardość krągłej 
piersi. 
Spojrzały nań błękitne oczy, a pełne wargi rozchyliły się w uśmiechu. Odpychając 
od siebie 
Abigail, krzyknął: „Kim jesteś?”
I nagle znalazł się sam, w mroku. Jego ciałem wstrząsały zimne dreszcze. Nikt mu 
nie 
odpowiedział, ale wyczuwał czyjąś obecność. Usiłował dostrzec cokolwiek. Nic. 
Wszystkie 
zmysły mówiły mu, że tkwi tu sam, on jednak wiedział, że jest inaczej.
Zmusiwszy się do zachowania spokoju, spytał głośno:
- Ktoś ty? - Jego głos zabrzmiał mu w uszach niczym dzwon.
- To twój własny strach, chłopcze - głos Puga dobiegał doń jakby z ogromnej 
odległości. - Powód, dla którego się go trzymasz. Przyjrzyj mu się dobrze i 
przekonaj się, 
czym jest w istocie.
Nicholas poczuł ucisk w piersi.
- Nie... - wyszeptał.
I nagle ów tajemniczy byt znalazł się obok niego, to nieokreślone coś zbliżyło 
się i 
zawisło w mroku tuż przy nim. Było blisko, mogło wyrządzić mu krzywdę, mogło 
przeniknąć 
jego mury obronne i całkowicie go zniszczyć!
Mrok zebrał się wokół niego, zacisnął i zwarł w gęstą ścianę. Chłopiec 
bezskutecznie 
szarpnął się w jedną, potem w drugą stronę... wszechobecny nacisk ograniczał 
jego ruchy... 
wkrótce zresztą całkowicie utracił możliwość jakichkolwiek ruchów.
Poczuwszy, że się dusi, zaczerpnął tchu, ale jego płuca wcale nie wypełniły się 
powietrzem. W tejże chwili obezwładniła go świadomość własnej bezsilności i 
niemocy. 
Krzyk zamarł mu w piersiach i Nicholas załkał cicho, a po jego policzkach 
zaczęły spływać 
łzy.
- Nicholasie... - rozległ się gdzieś miękki, kojący głos. Poczuł na twarzy 
delikatne 
muśnięcie czyjejś dłoni... ujrzał matkę... nie! Abigail... zbliżała się do niego 
z obiecującym 
uśmiechem. Wystarczy, że się do mnie odwołasz... obiecywał ów cichy, kojący 
głos.
I wtedy dotarło doń pytanie Puga:
- Nicholasie... czym to jest w istocie?
Stojąca przed nim kobieta znikła nagle i znalazł się znów w swojej komnacie w 
wieży. 
Minął już dzień i nadciągała noc, zimna, obojętna i wzgardliwa. Był sam.
Wstał z ziemi i obszedł komnatę dookoła, nigdzie jednak nie mógł znaleźć 
wyjścia. 
Wyjrzawszy przez okno, przekonał się, że Crydee gdzieś przepadło. Nie został 
kamień na 
kamieniu, znikły gdzieś popioły i ślady pożaru, czas obrócił w nicość i resztę 
zamku. U 
podstawy wieży rozciągała się rozległa, jałowa równina, na którą składały się 
piach i skały. O 
pozbawiony jakichkolwiek charakterystycznych cech, wszędzie jak okiem sięgnąć 
taki sam 
brzeg morza uderzały czarne, tłustawo lśniące fale i leniwie łamały się na 
skałkach, których 
nie porastał nawet mech.
- Co widzisz? - spytał odległy głos. Nicholas z trudem znalazł słowa.
- Klęskę.
- Klęskę?
- Absolutną i ostateczną. Nie przetrwało nic.
- Zatem idź tam! - zagrzmiał Pug.
Natychmiast znalazł się na tej jałowej równinie. Wszechogarniającą ciszę 
zakłócał tu 
jedynie żałobny i ponury odgłos martwych fal, łamiących się na martwych 
kamieniach.
- Dokąd mam iść? - spytał z rozpaczą, podnosząc wzrok ku pustemu niebu.
- A dokąd chciałbyś? - spytał Pug.
I nagle pojął, że wie, gdzie chce się udać. Wskazując ku zachodowi, rzekł:
- Tam! Chcę iść tam!
- Cóż więc cię zatrzymuje? - dopytywał się Pug. Nicholas rozejrzał się dookoła 
siebie.
- Myślę, że wszystko tutaj...
W tejże samej chwili Pug stanął obok niego. • - Czymże jest więc twój strach, 
Nicholasie?
- Tym... - chłopiec powiódł wzrokiem wokół siebie. - Moją ostateczną i 
nieodwołalną 
klęską.
Pug kiwnął głową.
- Opowiedz mi o swej klęsce...
Nicholas nabrał tchu w piersi.
- Mój ojciec... - poczuł, że głos więźnie mu w krtani, do oczu zaś napływają 
łzy. - 
Wiem, że mnie kocha. - I poddając się oczyszczającemu bólowi, dodał: - Ale mnie 
nie 
akceptuje.
Pug ponownie kiwnął głową. - Co jeszcze?
- Matka... Ciągle się o mnie boi.
- I? - dopytywał się nieubłaganie Pug.
Nicholas uciekł spojrzeniem gdzieś ponad czarne jak sadze fale morza.
- Ciągle mnie krępuje...
- Dlaczego?
- Uważa... że nie podołam... - umilkł, bo słowa znów uwięzły mu w gardle.
- Czemu nie podołasz?
- Nie podołam temu, co mam zrobić i czego się po mnie oczekuje.
- A co musisz zrobić?
- Nie mam pojęcia! - Nicholas wybuchnął płaczem. I nagle niczym grom uderzyły 
weń słowa, jakie kiedyś usłyszał z ust marszałka dworu Samuela, a jego szlochy 
nagle 
przekształciły się w paroksyzm śmiechu. - Mam! Muszę się dowiedzieć, co mam 
robić!
Pug również się uśmiechnął i nagle Nicky poczuł się lekki niczym piórko. 
Spojrzawszy na maga, powtórzył:
- Muszę odkryć, co trzeba mi zrobić!
Pug kiwnął dłonią, wzywając młodzieńca, by podążył za nim.
- Nicky, dlaczego tak bardzo się boisz, że zawiedziesz?
- Myślę, że dlatego, iż mój ojciec najbardziej ze wszystkich nie cierpi tych, co 
sprawili 
mu jakikolwiek zawód - odparł chłopiec.
- Nie dano nam zbyt wiele czasu - odparł Pug. - Sprawy biegną swoim torem i 
wkrótce będę musiał cię opuścić. Zaufasz mi, kiedy zaproponuję ci pewną naukę?
- Chyba tak, mistrzu... - odparł chłopiec.
I ujrzał nagle, że stoi na krawędzi urwiska, wysoko nad poziomem morza. W dole 
widział skały i miarowo uderzające w nie fale. Poczuł zawrót głowy, słabość w 
kolanach i 
usłyszał głos Puga:
- Idź przed siebie.
- A złapiesz mnie? - spytał niemal dziecinnym głosikiem.
- Idź przed siebie, Nicholasie.
Zrobił to, co mu kazano i... poleciał w dół. Zdążył tylko krzyknąć.
Skały skoczyły w górę, by go przywitać, i zrozumiał, że zaraz zginie. Poczuł 
potężne 
uderzenie... obezwładniający ból... i jęknął okropnie, gdy uświadomił sobie, że 
leży na 
twardych głazach, obmywany przez zimne, obojętne fale.
Zakrztusił się, wypluwając z ust gorzką wodę, i stęknął nie bez zdziwienia w 
głosie:
- Ży...żyję!
Tuż przed nim pojawił się Pug.
- Nie inaczej - rzekł, wyciągając doń rękę.
Nicholas wczepił się w nią obiema dłońmi... i nagle znów znalazł się na szczycie 
urwiska.
- Naprzód! - polecił mu Pug.
- Nie! - sprzeciwił się Nicholas. - Myślisz, ze zwariowałem?
- Naprzód! - zagrzmiał mag.
Chłopiec zawahał się, zamknął oczy i zrobił krok przed siebie. Zamknięcie oczu 
wcale 
nie pomogło - i znów uderzył o skały. Na moment stracił przytomność, po chwili 
jednak 
ocknął się i stwierdził nie bez zdziwienia, że kości ma całe. I raz jeszcze 
ujrzał nad sobą Puga.
- Jesteś gotowy? - spytał mag.
- Co mówisz? - spytał oszołomiony chłopiec.
- Musisz spróbować jeszcze raz.
- Po co? - zaniósł się płaczem.
- Aby się czegoś nauczyć.
Chwycił podaną mu dłoń i znów znalazł się na skałach w górze.
- Naprzód - polecił mu łagodnie mag.
Ruszył przed siebie, ale stopa uwięzia mu pomiędzy kamieniami. Runął w pustkę... 
i 
zawisł do góry nogami.
Z bólu stracił niemal przytomność. Poczuł też ogromne upokorzenie - wisiał jak 
połeć 
dziczyzny na haku. Tuż przed nim pojawił się Pug.
- Boli, prawda?
- Co się dzieje? - jęknął zdezorientowany chłopiec.
- Oto twój ból, Nicky - Pug wskazał dłonią uwięzioną w skalnych sidłach stopę. - 
Miłość do twej matki... i do tej dziewczyny. Oto twoja wymówka. Dzięki niej 
możesz nie bać 
się zawodu.
- Cały moje życie jest jednym zawodem - stęknął Nicholas z goryczą.
- I masz po temu wymówkę, prawda? - uśmiechnął się bezlitośnie Pug.
Nicholas poczuł się tak, jakby ktoś lodowatym ostrzem pchnął go w brzuch.
- O czym ty mówisz?
- Powodem zawodu, jaki sprawiasz innym, nie jest jakiś wewnętrzny brak, ale 
twoje 
kalectwo - Pug unosił się w powietrzu tuż przed wiszącym chłopcem. - Masz przed 
sobą dwie 
drogi, książę krwi. Możesz tu wisieć, dopóki się nie zestarzejesz, ze 
świadomością, że mogłeś 
dokonać kiedyś wielkich czynów: uratować niewinnych, zdobyć kobietę swoich 
marzeń, 
ochronić poddanych... i dokonałbyś tego wszystkiego, gdybyś nie był kaleką. Albo 
możesz 
sam siebie pozbawić wymówki.
Nicholas usiłował zmienić pozycję i jakoś dźwignąć się w górę, nie starczyło mu 
jednak sił.
- Uderzyłeś o skały! - Pug wymierzył weń palec niczym oskarżyciel. - Wiesz, jak 
to 
jest!
- Będzie bolało! - wrzasnął chłopiec.
- Oczywiście, że będzie bolało - odparł mag. - Ale jakoś to przeżyjesz, nie bój 
się! Nie 
zginałeś i możesz to zrobić jeszcze raz. Nie ma sukcesu tam, gdzie brak 
ryzyka... nie 
wygrywa ten, kto nie podejmuje gry. - Wskazując na uwięzioną w skale stopę, 
dodał zimno: - 
Oto wymówka. Każdy znajdzie jakąś, jeśli tylko zapragnie. Masz wielkie 
zdolności, szkoda 
tylko, że taka drobna niedogodność nie pozwala ci się nimi wykazać.
I nagle Nicholas pojął.
- Co mam robić? - spytał.
- Sam wiesz - odparł Pug i zniknął.
Nicholas sięgnął w górę i chwycił za swą kaleką stopę. Krew uderzyła mu do 
głowy, 
ale wczepiwszy się palcami w skałę, cal po calu dźwigał się uparcie coraz wyżej. 
W końcu 
chwycił za krawędź i niemal płacząc z bólu i rozpaczy, przetoczył się poza 
urwisko.
Usiadł na skale ze stopą ciągle tkwiącą w pułapce. Sięgnął do boku i znalazł nóż 
- 
tam, gdzie przed chwilą jeszcze go nie było.
Zrozumiał wszystko. Ująwszy rękojeść zawahał się na chwilę, ale potem dzielnie 
zaciął się głęboko w kostkę. Ból znów przeszył mu nogę ostrym płomieniem, 
chłopiec jednak 
sapnął tylko i nie cofnął ostrza. Otwierał kostkę niczym bochen chleba - nie 
widział kości ani 
mięśni, czuł tylko ból, którego błyskawice niemal go oślepiały.
Przecinając ostatnie ścięgno, odkrył ku swemu zdumieniu, że stoi przed swoją 
matką i 
przykłada jej do krtani obnażony sztylet. Zamrugał oczami i cofnął się o krok. 
Anita, Księżna 
Krondoru, wyciągnęła dłonie do swego syna:
- Nicholasie! Dlaczego mnie krzywdzisz? Kocham cię!
I nagle zamiast matki pojawiła się przed nim Abigail w przejrzystej szacie. 
Wydymając zmysłowo wargi i opuszczając powieki, powiedziała kuszącym tonem:
- Nicholasie! Czemu mi to robisz? Przecież cię kocham! Młody człowiek poczuł 
ogarniającą go zgrozę i znieruchomiał na chwilę.
- Nie jesteś Abigail! - zawołał nagle. - Nie jesteś moją matką! Jesteś złem, 
które mnie 
wiąże i krępuje!
- Ale cię kocham - powiedziało widmo ze smutkiem. Nicholas wrzasnął 
niezrozumiale 
i ciął sztyletem. Ostrze przeszło gładko, gdyż widmo rozpłynęło się w nicość.
Przeszył go ból tak przenikliwy, jakby ugodził sztyletem we własną pierś. 
Wrzasnął 
okropnie, bo oto stracił coś niezwykle mu drogiego... i poczuł żal. I nagle 
lekki niczym piórko 
uniósł się w górę i raz jeszcze ogarnął go mrok.
Otworzył oczy, Nakor zaś i Anthony pomogli mu usiąść. Oparł grzbiet o zimny, 
kamienny mur twierdzy. Było już po zachodzie słońca.
- Jak długo tu jestem? - spytał chrapliwie, czując ból w wyschniętej krtani.
- Półtora dnia - odpowiedział Anthony, podając mu bukłak z wodą. Nicholas 
stwierdził nagle, że okropnie chce mu się pić.
Napiwszy się do woli, powiedział:
- Gardło mnie boli.
- Bez przerwy niemal krzyczałeś i jęczałeś - rzekł Anthony. - Musiałeś wiele 
wycierpieć.
Nicholas kiwnął głową i poczuł, że świat wokół niego zrywa się do lotu. - We 
łbie mi 
się kręci - sarknął.
- Musisz być głodny - z tymi słowy isalański szelma podał mu pomarańczę.
Młodzieniec oddarł kawał skórki i wgryzł się żarłocznie w soczysty miąższ, nie 
dbając 
o to, że sok ścieka mu po policzkach. Przełknąwszy przeżutą masę, mruknął:
- Czuję się tak, jakbym coś stracił. Anthony kiwnął głową, Nakor zaś powiedział:
- Ludzie kochają własne lęki. Dlatego właśnie tak się ich trzymają. Jako bardzo 
młody 
człowiek, mój książę, dowiedziałeś się czegoś, co rzadko pojmują nawet starcy. 
Wiesz już 
teraz, że strach nie jest okropieństwem, niekiedy wygląda pięknie i kusząco.
Nicholas kiwnął głową i w kilku kęsach rozprawił się z resztką owocu. Nakor 
podał 
mu następną. Oddzierając łupinę, młodzieniec wyznał:
- Zabiłem moją matkę... może Abigail... w każdym razie coś, co było do nich 
ogromnie podobne.
- To nie była twoja matka ani Abigail - wyjaśnił Nakor. - To był twój strach.
- Mam ochotę śmiać się i płakać jednocześnie. - I Nicholas zamknął oczy.
- Trzeba ci tylko trochę snu i solidnego posiłku - zaśmiał się Nakor.
- Gdzie podział się Pug? - spytał młody książę.
- Jego cień się rozpłynął, a ta czerwień znikła. Pug powiedział, że wkrótce 
przybędą za 
nim jakieś okropieństwa i nie chciał, by wtedy w pobliżu byli jacyś ludzie. 
Wziął twój 
talizman i dał go Anthony'emu. - Nicholas sięgnął za pazuchę, odkrywając, że 
rzemień i 
delfin znikły. Anthony rozchylił poły swej szaty, pokazując księciu, że teraz on 
stał się 
posiadaczem talizmanu.
- Nie wiem dlaczego, on jednak stwierdził, że teraz ja powinienem go zatrzymać, 
zabronił mi go jednak używać... chyba że w ostatecznej potrzebie.
- Potem się pożegnał i tyleśmy go widzieli - uzupełnił relację mały szelma.
Korzystając z nikłego światła, Nicholas spojrzał na swoją stopę. Z jego lewej 
kostki 
wyrastało coś obcego. Podjął próbę poruszenia palcami i odkrył, że poddają się 
jego woli!
- O bogowie! - szepnął, czując napływające mu do oczu łzy. Patrzył na zdrową, 
prawidłowo uformowaną stopę, lustrzane odbicie prawej.
- Transformacja była niezwykle trudna - odezwał się Anthony. - Nie wiem, co 
zrobił 
ci Pug, ale na wiele godzin popadłeś w dziwny trans. Patrzyłem, jak kości się 
przemieszczają, 
a muskuły i ścięgna wracają na swoje miejsca. To było zdumiewające. Musiałeś 
jednak czuć 
ogromny ból, bo płakałeś i krzyczałeś.
Nakor wstał i wyciągnął rękę. Nicholas chwycił podaną mu rękę, mały szelma zaś z 
siłą, jakiej książę nigdy by się po nim nie spodziewał, dźwignął go na nogi. 
Chłopiec 
spróbował stanąć na lewej nodze, po raz pierwszy w życiu opierając na niej cały 
ciężar ciała. 
Uczucie było dość niezwykłe.
- Będę musiał do tego przywyknąć - stwierdził po chwili. Nakor spojrzał z góry 
na 
prawidłowo ukształtowaną bosą stopę Nicholasa.
- Niełatwo ci to przyszło, prawda?
Książę objął małego przecherę za szyję i wybuchnął śmiechem Śmiał się tak, że 
poczuł ból w żebrach. Po dłuższej chwili odepchnął Isalańczyka i z załzawioną 
twarzą 
odpowiedział:
- To prawda... niełatwo...
Martin spojrzał w górę, na schodzących ku niemu Nicholasa, Anthony'ego i Nakora. 
Młody książę zręcznie kluczył pomiędzy skałkami, krzywiąc się od czasu do czasu, 
jakby 
następował na jakiś kolec.
Diuk otwierał już usta, by powiedzieć coś stojącemu obok żołnierzowi, kiedy 
spostrzegł, że książę kroczy na bosaka. Niezwykłe zaś było to, że obie stopy 
chłopca 
wyglądały normalnie!
Diuk Crydee zostawił żołnierza i co tchu w piersiach skoczył ku swemu 
bratankowi. 
Spojrzawszy mu głęboko w oczy, spróbował zrozumieć, co w nich widzi.
- Co mogę dla ciebie zrobić? - spytał w końcu. Nicholas skrzywił się jak 
przyłapany 
na figlu łobuziak.
- Przydałaby mi się jakaś para nowych butów.
Rozdział 8
WYPADEK
Nicholas parsknął śmiechem.
Marcus skoczył do tyłu, odparował cios, rozłączył klingi i zripostował. Książę 
bez 
trudu odparł atak i ponownie zmusił Marcusa do cofnięcia się o kolejny krok.
- Dość! - rzekł Nicholas, również się cofając. Obaj młodzi ludzie ciężko 
dyszeli, a po 
twarzach spływały im krople potu. Od kilku dni celowo zaniedbali golenie i 
wyglądali teraz 
groźnie i odpychająco.
Na placu ćwiczeń pojawił się Harry, który okręcił się na pięcie i spytał:
- No i jak?
Widok niezwykłego stroju młodego Ludlandczyka wystawił na ciężką próbę nawet 
stoika Marcusa. Harry miał na sobie czerwone obcisłe spodnie, wetknięte w długie 
buty z 
wysokimi cholewami, i ujęte w pasie żółtą, szeroką szarfą. Miał też zieloną 
koszulę ze złotym 
gorsem i bufiastymi rękawami, a całości jego stroju dopełniała skórzana, 
ceglastej barwy 
jednorzędowa kurtka zapinana na drewniane, ogromne guzy, niedbale zarzucona na 
jedno 
ramię, i oszałamiający, strzelisty kapelusz w czerwone i białe pasy, przechylony 
na bakier 
pod nieprawdopodobnie ostrym kątem.
- Twój wygląd... ee... zapiera dech w piersiach... - orzekł Nicholas.
- Za kogoś ty się przebrał? - stęknął Marcus.
- Za bukaniera! - odparł Harry. - Amos powiedział, że oni barwnie się ubierają.
- No to ci się udało, ani słowa - przyznał Nicholas.
Na placyku pojawił się Nakor, jedzący jak zwykle pomarańczę. Spojrzawszy na 
Harry'ego, zakrztusił się, a gdy opanował kaszel, wybuchnął śmiechem. Harry 
usiłował też 
zapuścić brodę, ta jednak rosła nikło i rzadko.
- A tak przy okazji, kim są ci... bukanierzy? - spytał Harry.
- To bardzo stare słowo - wyjaśnił Nakor - z prowincji Bas-Tyra. Kiedyś brzmiało 
boucanier i oznaczało człowieka, który zapalał na brzegu zwodnicze światła, by 
bezkarnie 
łupić rozbite statki. Bukanierzy to rabusie, gwałtownicy, piraci i 
złodziejaszki.
- Tak wiele słów, a to samo znaczenie - powiedział Harry. - Kaper, pirat, 
korsarz...
- Niegdysiejsza mnogość języków - wyjaśnił Nakor. - Królestwo jest podobne do 
Kesh. Zbudowano je na podbojach. W dawnych czasach ludzie z Darkmoor i z 
Rillanonu nie 
mogli się ze sobą rozmówić. - Kiwnął głową i zmrużył oczy, jakby cieszyło go 
wypowiadanie 
truizmów.
- Mam tylko nadzieję, że Amos nie będzie się upierał przy tym, byśmy wszyscy tak 
się odziali - mruknął Marcus. I zwracając się do Nicholasa, spytał: - Spróbujemy 
się jeszcze?
- Nie... - potrząsnął głową Nicholas. - Boli mnie noga i jestem zmęczony.
I nagle Marcus natarł podstępnie, zadając błyskawiczne cięcie na głowę księcia.
- A co się stanie, jeśli przeciwnik nie zechce czekać, aż odpoczniesz? - 
Nicholas z 
najwyższym trudem zablokował cięcie, które, gdyby doszło celu, rozpłatałoby mu 
pewnie 
głowę na dwoje. Marcus naparł na klingę księcia i Nicholas padł na plecy.
- Ludzie, którzy zechcą cię zabić, dołożą starań, by cię dopaść w najmniej 
dogodnym 
dla ciebie momencie! - zawołał Marcus, tnąc na przemian z góry i zadając niskie 
sztychy 
dołem.
Kuzyni mieli w dłoniach szable - oręż, którego żaden z nich nie znał na tyle, by 
uważać się za biegłego rębacza. Na rapiery nikt w Crydee nie potrafił sprostać 
Nicholasowi, 
ta broń była jednak cięższa i bardziej nadawała się do cięć. Marcus zaś był 
szybki i mocny w 
przegubach.
Nicholas stęknął z wysiłku, zablokował pchnięcie w brzuch i, wydając głośny 
okrzyk, 
przeszedł do natarcia. Powietrze zaśpiewało jękliwie, gdy seria błyskawicznych 
ciosów na 
przemian z góry i z dołu zmusiła Marcusa do cofnięcia się o krok i dwa, aż 
wreszcie Nicholas 
związał ostrza i zahaczywszy jelcem o jelec, wytrącił kuzynowi szablę z garści. 
Marcus oparł 
się o niedawno wzniesioną ścianę z cegieł i odkrył, że sztych szabli Nicholasa 
dotyka jego 
krtani. Cofnął się jeszcze, potknął o murek ł wywinął kozła, uderzając 
pośladkami o ziemię, 
Nicholas zaś pochylił się ku przodowi, nie odejmując głowni od grdyki kuzyna.
Harry postąpił krok ku przeciwnikom i zatrzymał się, niepewny, co czynić dalej. 
Oczy 
Nicholasa zwęziły się w szparki i widać było, że chłopak jest wściekły co się 
zowie.
- Zachowam to w pamięci, kuzynie... - powiedział w końcu zimno, opanowując się z 
trudem. Przez chwilę jeszcze milczał, wreszcie opuścił ostrze. - Bądź pewien, że 
dobrze to 
sobie zapamiętam - dodał z krzywym uśmieszkiem. Podając dłoń Marcusowi, pomógł 
mu 
dźwignąć się na nogi.
- Powinieneś już wiedzieć, Marcusie - zagrzmiał obok nich dobrze im znany głos - 
że 
irytowanie lepszego od siebie może się skończyć na cmentarzu!
Trzej młodzieńcy i Nakor odwrócili się i spojrzeli na wychodzącego z gospody 
Amosa. Admirał zrezygnował ze swego ciemnobłękitnego uniformu i lekkich, 
żeglarskich 
trzewików - miał teraz na stopach parę ciężkich, czarnych butów, ozdobionych 
górą 
szerokimi pasami czerwono wyprawionej skóry. Włożył też szerokie, luźne spodnie 
i krótką 
kurtkę z wypłowiałego, błękitnego sukna, bogato szamerowane srebrem - kurtka 
osobliwie 
świeciła się na wyłogach i mankietach rękawów. Niegdyś biała, teraz pożółkła 
jedwabna 
koszula z żabotem opinała ciasno jego szeroką pierś. Na głowę wcisnął 
trójgraniasty kapelusz 
bogato wyszywany złotem i ozdobiony pysznym, acz nieco nadwerężonym przez mole 
żółtym pióropuszem. Z przełożonego przez prawe ramię starego wygi pendentu 
zwisał 
solidnych rozmiarów i wagi kordelas. Od kilku dni Amos oliwił włosy i brodę, tak 
że teraz 
jego twarz otaczała fala niesfornych, tłustawo lśniących kędziorów.
Zdjąwszy kapelusz, Amos przetarł dłonią czubek swej łysiny i rzekł:
- Marcusie, lepiej zostań przy swoim łuku. Twój ojciec też nie miał tej smykałki 
do 
korda, z jaką urodził się Arutha, a Nicholas jest z was najlepszy. Jak stopa? - 
spytał, 
zwracając się do Nicholasa.
- Ciągle trochę boli - skrzywił się książę.
- To urojony ból - rzekł Nakor. - Jemu się tylko wydaje, że go boli.
Lekko utykając, Nicholas podszedł i usiadł obok Marcusa, który posunął się z 
ponurą 
miną.
- Urojony ból? - spytał Amos. - To przecież nie ma sensu.
- Doskwiera jak prawdziwy - rzekł Nicholas. - Nakor utrzymuje, że zniknie, kiedy 
w 
pełni zrozumiem lekcje, jakie zacząłem tamtej nocy w wieży.
- Nie inaczej - przytaknął mały przechera. - Kiedy w pełni wszystko zrozumie, 
przestanie go boleć.
- No to lepiej się postaraj - mruknął admirał. - Ruszamy jutro z rannym 
przypływem.
- Przepraszam was - wtrącił Marcus. - Mam kilka spraw do załatwienia.
Kiedy się oddalił, Amos spojrzał za nim i zwrócił się do Nicholasa:
- Wy dwaj naprawdę się nie lubicie.
Nicholas wbił wzrok w ziemię, odpowiedział za niego Harry.
- Nic na to nie poradzą, dopóki Abigail nie wybierze jednego z nich.
- Jeśli będzie mogła to uczynić - dorzucił z goryczą Nicholas. - Pójdę się 
zbierać. - Z 
tymi słowy odszedł.
- Mam takie przeczucie - zwrócił się Amos do Harry'ego - że jeśli jakoś się nie 
dogadają, któregoś dnia jeden zaciuka drugiego w jakimś ciemnym zaułku.
- Aż dreszcz człowieka przechodzi od takich myśli - mruknął Harry. Oparłszy się 
o 
stojący jeszcze kawał muru, ciągnął z miną filozofa: - Obaj są do siebie bardzo 
podobni, 
żaden nie ustąpi choćby na cal. - Spojrzał ku zamkniętym drzwiom gospody. - 
Admirale, 
znam Nicholasa od dość dawna i wiem, że zwykle to miły w obejściu i łatwy we 
współżyciu 
chłopak. Ty znasz go dłużej, aleja chyba wiem o nim więcej. - Admirał milczącym 
kiwnięciem głowy przyznał mu rację. - W Marcusie tkwi już coś takiego, co 
przekształca 
zgodnego skądinąd chłopaka w prawdziwy wrzód na tyłku.
Nakor parsknął śmiechem.
- Marcus też się zachowuje jak świniowaty wyrostek - przyznał Amos. I klepnąwszy 
Harry'ego po plecach, dodał: - A ty lepiej zacznij nazywać mnie kapitanem i nie 
tytułuj mnie 
admirałem. Znów jestem pirackim Trenchardem. - Uśmiechnąwszy się krzywo, 
wyciągnął 
nóż zza pasa i opuszkiem kciuka zaczął badać jego ostrze. - Jestem trochę 
starszy i 
wolniejszy, ale choć lata ujęły mi nieco sprężystości, wyrównały mi to 
doświadczeniem i 
pogłębieniem znajomości brudnych sztuczek... - I niespodziewanie podsunął nóż 
Harry'emu 
pod nos: - Są jakieś sprzeciwy?
- Nie, sir! - kwiknął Harry, odskakując w tył. - To znaczy, panie kapitanie! 
Sir!
- W moim poprzednim fachu - parsknął śmiechem Amos - kapitan był najbardziej 
złośliwym i podstępnym skurwielem z całej załogi. Tak właśnie zdobywało się to 
stanowisko. 
Trzeba było zastraszyć wszystkich, by oddali na ciebie głosy.
- I dlatego zostałeś waść kapitanem w tak młodym wieku?
- dopytywał się Harry, szczerząc zęby.
- I owszem... choć godzi się rzec, że pomogło mi w tym zabicie bydlaka, który 
pełnił 
funkcję zastępcy bosmana, kiedy ja byłem chłopcem okrętowym. - Oparłszy się o 
ścianę, 
wsunął kordelas do pochwy. - Kiedy pierwszy raz ruszyłem na morze, miałem 
dwanaście lat. 
Podczas drugiego rejsu zastępca bosmana, niejaki Barnes, pomyślał że może mnie 
bezkarnie 
sprać za coś, czego nie zrobiłem. No... pomylił się i wyprułem mu flaki. Kapitan 
bębnem 
zwołał załogę na sąd...
- Bębnem? - spytał Harry.
- A tak... na miejscu i bez zwłoki. Nie mieliśmy czasu na prawne formalności. 
Przedstawiałeś swoją sprawę, przyznawałeś się do winy albo nie, a decydowała 
cała załoga. 
Okazało się, że większość chłopaków szczerze nienawidziła tego Barnesa. 
Wyjaśniłem też, że 
zostałem pobity za coś, czego nie zrobiłem. Oskarżyciel wystąpił przed ludzi i 
powiedział 
kapitanowi, że nie jestem winien tego, o co mnie obwiniają. - W tej chwili 
zatopiony we 
wspomnieniach Amos spoglądał w dal, nie widząc nikogo z obecnych. - Wiecie, że 
to 
zabawne? Nie pamiętam właściwie, o co mnie oskarżono. Tak czy owak, dostał baty, 
choć 
kapitan obszedł się z nim dość łagodnie, bo jegomość okazał się na tyle uczciwy, 
że nie 
nastawał na moje życie. Mnie zaś mianowano drugim zastępcą bosmana. Po czterech 
latach 
spędzonych na pokładzie tego statku byłem już pierwszym oficerem. Zanim 
skończyłem 
dwadzieścia lat, Harry, byłem już kapitanem. Przed ukończeniem dwudziestu 
sześciu 
złupiłem prawie każdy port na Morzu Goryczy, no... godzi się rzec, że nie 
zaglądałem do 
Krondoru i nie tykałem Durbinu, który był w pewnym sensie moim portem 
macierzystym. 
Kiedy stuknęła mi trzydziestka, postanowiłem zająć się wreszcie uczciwym 
handlem. - 
Ponownie parsknął śmiechem. - Wyobraź więc sobie moje oburzenie, kiedy podczas 
pierwszej podróży, jaką podjąłem jako porządny, miłujący prawo kupiec, 
Tsuranijczycy 
spalili mój statek i zostawili bez grosza przy duszy w Crydee. To było ponad 
trzydzieści lat 
temu. Teraz zaś, ot... mam na karku szósty krzyżyk i znów przyszło mi zająć się 
piractwem. - 
Znów ryknął śmiechem. - Los bywa złośliwy, prawda?
Spojrzał na wypalone resztki budowli, nie tak dawno jeszcze będącej siedzibą 
książąt 
Crydee. Wczoraj z Carse przybyło kilku murarzy i kamieniarzy, którzy dziś rano 
zaczęli 
wstępne oględziny terenu przed rozpoczęciem odbudowy. Był z nimi Martin, który 
dawał im 
wskazówki dotyczące prac, tak by roboty można było zacząć, gdy tylko ustąpią 
śniegi, nie 
czekając na jego powrót z wyprawy.
- Kiedy pierwszy raz przybyłem do tej twierdzy, poznałem tu kilku zdumiewających 
ludzi. - Stary pirat spojrzał w dół. - Zmienili moje życie, wiele im 
zawdzięczam. Godzi się 
rzec, że przywykłem wytykać Anicie zdolność do odbierania życiu całej jego 
radości... - raz 
jeszcze spojrzawszy ku gospodzie, przyznał z pewnym zażenowaniem - ...ale na 
swój sposób 
to wspaniały człowiek i gdybym miał znów puścić się na wzburzone wody, jego 
pierwszego 
wybrałbym na kompana. Kocham go jak syna, ale niełatwo jest być jego synem. 
Borric i 
Erland mają wiele talentów, spośród których nie najmniejszymi są te, które mocno 
różnią ich 
od ojca. Nicholas jednak...
- Jest taki jak on - dokończył Harry.
- Nigdy nikomu tego nie mówiłem - westchnął Amos - ale Nicky był moim 
ulubieńcem. Jest łagodnym chłopakiem, odziedziczył wiele z wewnętrznej siły 
swego ojca, a 
po matce zaś wrodzoną delikatność charakteru. - Stary pirat odepchnął się od 
ściany. - Wiele 
bym dał, bym mógł zwrócić go rodzinie bez najmniejszej choćby ranki. Nie podoba 
mi się 
myśl o wyjaśnianiu jego babce, jak to się stało, że dopuściłem do tego, by ktoś 
skrzywdził jej 
wnuka.
- Kapitanie... - mruknął niechętnie Harry - czuję to samo, gdy rozważam rozmowę 
z 
moim ojcem.
- Nie zamierzam się żenić z twoim ojcem - uśmiechnął się krzywo Amos. - Ty, 
niestety, musisz radzić sobie sam.
Harry parsknął śmiechem, nie zabrzmiało to jednak zbyt szczerze. W tejże samej 
chwili obaj usłyszeli wrzask ze wzgórza i zobaczyli pędzącego w dół i 
wymachującego 
rękami jednego z kamieniarzy. Wykrzykiwał coś, czego obaj nie mogli zrozumieć. 
Amos 
spojrzał na Harry'ego.
- Co o licha? - spytał Harry. Kamieniarz powtórzył okrzyk.
- Bogowie! Tylko nie to! - jęknął Amos.
- Co się stało? - dopytywał się Harry.
- Jakiś wypadek! - odpowiedział mu Nakor, puszczając się biegiem ku zamkowemu 
wzgórzu.
I nagle Harry zrozumiał. Na wzgórzu było tylko trzech ludzi: Diuk Martin i dwaj 
kamieniarze.
- Pobiegnę po Marcusa i Nicholasa - rzekł i pobiegł co tchu ku gospodzie.
Amos skoczył za Nakorem, zdążył jednak przedtem ryknąć w ślad za Harrym:
- I znajdź Anthony'ego! Potrzebny nam będzie uzdrawiacz!
Kiedy wszyscy znaleźli się za wzgórzu zamkowym, odkryli, że Martinem zajął się 
już 
jeden z mnichów z Opactwa Silbana. Diuk, blady jakby stała już nad nim śmierć, 
leżał 
nieprzytomny na pospiesznie oczyszczonym z gruzu odcinku dziedzińca, zakonnik 
zaś badał 
jego obrażenia.
- Co się stało? - zawołał Marcus, biegnąc do ojca.
- Zawalił się kawał muru, na którym stał Jego Miłość - odpowiedział starszy z 
kamieniarzy. - Mówiłem mu, że tam w górze jest niebezpiecznie. - Wyglądało na 
to, że 
najbardziej ze wszystkiego interesuje go uniknięcie odpowiedzialności za 
wypadek.
- Źle z nim? - spytał Marcus mnicha.
Zakonnik kiwnął głową, a Nakor oraz Anthony niemal jednocześnie przyklękli obok 
leżącego. Poszeptali coś między sobą, potem zaś Anthony stwierdził:
- Trzeba go przenieść do gospody.
- Może zrobimy jakieś prowizoryczne nosze? - spytał Nicholas.
- Nie mamy czasu! - wybuchnął Anthony.
Harry, Nicholas i Marcus podnieśli Diuka i powoli ruszyli w dół, wybierając 
drogę 
tak, by przenieść rannego, oszczędzając mu wstrząsów.
Dotarłszy do gospody, wnieśli Martina do jednego z mniejszych pokoików na 
pierwszym piętrze. Anthony skinieniem dłoni wyprosił wszystkich na zewnątrz, 
Nakor zaś 
zamknął drzwi.
Przez chwilę stali bez ruchu, potem zaś odezwał się Amos:
- Nie ma sensu, byśmy sterczeli tu bez pożytku. Do jutra mamy jeszcze mnóstwo 
sprawa do załatwienia.
- Do jutra? - zdumiał się Marcus. - Chyba nie wiesz, co mówisz?
Amos, który zdążył już ruszyć schodami w dół, zatrzymał się i obejrzał przez 
ramię na 
młodzieńca:
- Oczywiście, że wiem. Ruszamy z rannym przypływem.
- Ojciec żadną miarą nie zdoła ozdrowieć na tyle, by móc jutro wypłynąć! - 
żachnął 
się Marcus.
- Młodzieńcze - odpowiedział stary wyga. - Twój ojciec może jakoś wygrzebie się 
z 
tego na wiosnę. Nie możemy na niego czekać.
Marcus otworzył usta, by wybuchnąć protestem, Nicholas jednak go uprzedził:
- Skąd wiesz? - spytał Amosa.
- Swego czasu widywałem wielu ludzi, którzy spadali z rej na pokłady. - 
Spojrzawszy 
zaś na Marcusa, dodał: - Chłopcze, twój ojciec zbliża się do siedemdziesiątki, 
choć godzi się 
rzec, że na tyle nie wygląda. Widywałem już znacznie młodszych od niego, jak 
przenosili się 
na tamten świat po takich upadkach. Nie będę łgał i nie będę ci mówił, że nic mu 
nie grozi, i 
że wyjdzie z tego bez szwanku. Ale twojej siostrze i innym jeńcom również grozi 
śmierć... a 
może i co gorszego. Jeśli będziemy tu czekać, nie pomożemy wcale twemu ojcu, 
każdy dzień 
zwłoki jednak zwiększy niebezpieczeństwo grożące tamtym nieszczęśnikom. Tak 
więc... 
ruszamy jutro rano.
Odwrócił się i ruszył schodami w dół, zostawiając trójkę młodych ludzi 
pogrążonych 
w ponurym milczeniu.
- Przykro mi, kuzynie - rzekł wreszcie Nicholas. Marcus łypnął nań wrogo i bez 
słowa 
ruszył za starym piratem.
Do gospody wpadł Calis, chroniąc się przed nagłym atakiem ulewy.
Zobaczywszy siedzących w głębi Nicholasa i Harry'ego, szybko ruszył w ich stronę 
i 
już po chwili siedział obok.
- Książę, mam wieści dla twego stryja.
Nicholas opowiedział mu o wypadku. Calis słuchał, nie zdradzając żadnych uczuć, 
potem jednak powiedział:
- Źle się stało.
U szczytu schodów pojawił się Anthony, który, zobaczywszy Nicholasa, szybko 
podbiegł do ich stołu:
- Jego Wysokość odzyskał przytomność. Gdzie Marcus?
- Pójdę i go poszukam! - poderwał się Harry.
Anthony kiwnął głową Calisowi, który stwierdził:
- Mam wieści dla Diuka.
- Możesz z nim spędzić nie więcej niż kilka minut - ostrzegł go Anthony.
Nicholas również się podniósł, by wejść do Diuka, i znów Anthony musiał ich 
powstrzymać:
- Po kolei, waćpanowie, po kolei...
Syn królowej elfów ruszył schodami za magiem, po kilku zaś minutach do oberży 
weszli Marcus i Harry.
- Odzyskał przytomność - powiedział Nicholas. - Teraz jest u niego Calis, który 
przywiózł jakieś wieści od Królowej Elfów. Możesz wejść, kiedy pół-elf odeń 
wyjdzie.
W tejże chwili na szczycie schodów ukazał się Calis i Marcus żwawo pobiegł do 
góry. 
Pół-elf zatrzymał go jednak, kładąc mu dłoń na piersi:
- Jego Wysokość chce pomówić z Nicholasem.
Oczy Marcusa błysnęły gniewnie, nie rzekł jednak ani słowa. Nicholas wszedłszy 
do 
komnaty gościnnej, znalazł Martina leżącego na niskiej kanapie i przykrytego po 
piersi 
kocem.
Obok stali Anthony, Nakor i zakonnik, który zajmował się obrażeniami Diuka.
- Stryju? - odezwał się młodzieniec.
Martin wyciągnął ku niemu dłoń i Nicholas uścisnął ją szybko i serdecznie.
- Muszę z tobą pomówić sam na sam - odezwał się Diuk zaskakująco słabym głosem.
Nicholas obejrzał się na pozostałych.
- Poczekamy na zewnątrz - zaproponował w ich imieniu Anthony.
Martin zamknął na chwilę oczy i złożył głowę na poduszce. Czoło Diuka pokrywały 
grube krople potu. Usłyszawszy odgłos zamykanych drzwi, stryj odezwał się do 
Nicholasa:
- Oto, co mi przyniósł Calis.
Podał bratankowi jakiś pierścień, który młodzik wziął i uważnie obejrzał. Rzecz 
wykonano ze srebrzyście czarnego metalu, który lśnił zimnym blaskiem. W rysunku 
i 
projekcie było coś odpychającego i w nieokreślony sposób złowrogiego - pierścień 
wykuto w 
formie dwu węży, wzajemnie pożerających swe ogony. Nicholas wyciągnął dłoń, by 
oddać 
ozdobę Diukowi, ten jednak rzekł:
- Nie, ty go zatrzymaj.
Młodzieniec włożył zatem pierścień do małej, noszonej u pasa sakwy.
- Czy ojciec mówił ci o bitwie pod Sethanon? - zapytał go tymczasem stryj.
Pytanie to lekko zdumiało księcia.
- Owszem... trochę mi opowiadał. Nie mówił o niej często i odniosłem wrażenie, 
że 
pomniejszał przy tym rolę, jaką w niej odegrał. Sporo jednak dowiedziałem się od 
Amosa.
- Nie wątpię - na ustach Diuka pojawił się nikły uśmieszek. - Podczas tej bitwy 
zdarzyło się jednak coś, o czym Amos nie ma pojęcia. - Skinieniem dłoni wezwał 
młodzieńca, by ten przysunął się bliżej. Nicholas zrobił, co mu kazano, wtedy 
zaś Martin 
powiedział: - Być może przyjdzie mi tu umrzeć...
Nicholas otworzył usta, by zaprotestować, Stryj jednak zbył go kiwnięciem dłoni:
- Bratanku, nie mamy czasu na pozbawione znaczenia formalności. Być może waży 
się przyszłość naszego świata. Jeśli bogowie zechcą, to umrę, jeśli nie, 
przyjdzie mi żyć dalej, 
choć bez Briany... - po raz pierwszy od napadu Nicholas ujrzał w oczach Martina 
prawdziwy 
ból. Potem twarz stryja znów zakrzepła w pozbawioną uczuć maskę. - Trzeba ci 
wiedzieć o 
pewnych rzeczach, mnie zaś braknie tchu. - Nicholas kiwnął głową i Martin umilkł 
na chwilę, 
zaraz jednak podjął wyjaśnienia: - W niezmiernie dawnych czasach naszym światem 
władali 
przedstawiciele potężnej rasy. - Zaskoczony Nicholas zamrugał oczami, Martin zaś 
ciągnął 
dalej: - Sami nadali sobie nazwę... Valheru... W naszych zaś legendach istnieli 
jako Władcy 
Smoków...
- Dlaczego wezwał do siebie Nicholasa? - kipiał z gniewu Marcus.
- Wiem dokładnie tyle, ile ty sam - wzruszył ramionami Harry. Podczas ostatniego 
miesiąca uważnie obserwował on człowieka, którego przyszło mu być giermkiem. Nie 
mógł 
rzec, że dobrze już poznał Marcusa, ale sporo o nim wiedział. Pojmował więc 
teraz to, że 
młodzieniec z najwyższym trudem powstrzymuje wybuch gniewu. Rywalizacja o 
względy 
Abigail, potem śmierć matki i uprowadzenie siostry, odmowa Nicholasa dalszego 
odgrywania 
roli giermka i jego powrót do tytułu księcia krwi, wszystko to razem sprawiało, 
że Marcus od 
tygodnia kipiał tłumioną furią. Na szczycie schodów ukazał się Nicholas i 
kiwnięciem dłoni 
wezwał na górę Anthony 'ego, Nakora i mnicha. Weszli do komnaty, gdy Marcus 
pokonywał 
schody, skacząc po dwa stopnie na raz.
- Ojciec chce z tobą mówić - rzekł Nicholas Marcusowi. Marcus minął go bez słowa 
i 
książę ruszył w dół.
- W czym sęk? - spytał Harry ujrzawszy zmarszczki na czole przyjaciela.
- Muszę odetchnąć świeżym powietrzem - odparł Nicholas. Gdy Harry wespół z 
towarzyszem opuścili progi gospody, Ludlandczyk, źle widać odczytawszy wyraz 
twarzy 
kompana, spytał z niepokojem w głosie:
- Co z Diukiem?
- Ma złamaną nogę... nad kolanem i niżej. Anthony mówi też coś o krwotoku 
wewnętrznym...
- Czy on... - niewiele brakowało, a Harry spytałby: umrze? - powstrzymał się 
jednak w 
porę i zmienił zakończenie: - ...wyzdrowieje?
- Nie mam pojęcia - odpowiedział Nicholas. - Jest starszy niż myślałem, ale 
świetnie 
się trzyma. - Młody książę nadal szedł ku morzu.
- Dowiedziałeś się czegoś nowego? - spytał Harry. Nicholas kiwnął głową.
- Czego?
- Nie mogę ci nic powiedzieć.
- Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! - żachnął się Harry. Nicholas zatrzymał 
się w 
połowie kroku i łypnął z ukosa na towarzysza.
- Owszem, Harry, jesteśmy. Ale są sprawy przeznaczone jedynie dla uszu członków 
rodziny królewskiej.
W głosie Nicholasa było tyle powagi, że teraz zamarł w pół kroku Harry.
- Mówisz serio? - spytał po chwili. Nicholas kiwnął głową.
- Mogę ci rzec jedynie, że istnieją pewne siły, które nie ustają w wysiłkach, by 
zniszczyć nas i wszystko - literalnie wszystko - co kochamy i co jest nam 
drogie. I być może 
one właśnie stoją za tym, co się tu wydarzyło.
- Nie inaczej - rozległ się jakiś głos z mroku.
Obaj przyjaciele odwrócili się jednocześnie, Nicholas zaś zdążył wyciągnąć 
rapier do 
połowy, zanim rozpoznał głos Calisa. Syn Królowej Elfów wysunął się z cienia 
mówiąc:
- Myślę, mój książę, że miałem z ojcem podobną rozmowę do tej, jaką ty odbyłeś 
ze 
stryjem.
- Wiesz zatem o wężach? - spytał Nicholas.
- Jedna z naszych grup zwiadowców nie opodal Kamiennej Góry starła się z bandą 
moredhelów. Przy ciele jednego z wrogów znaleziono ów wężowy pierścień. Mógł być 
pozostałością z czasów Wielkiego Buntu, kiedy to fałszywy Murmandamus powiódł 
swe 
armie na Sethanon. Jeśli tak jest w istocie, to nie ma się czego bać.
- Ale jeżeli sprawy mają się inaczej... - pokiwał głową Nicholas.
- To znów zaczną się kłopoty.
- A co proponują Tomas i twoja matka? - spytał książę.
- W tej chwili właściwie nic - wzruszył ramionami Calis. - Reagowanie na niezbyt 
konkretne podejrzenia nie leży w naszej naturze. Ponieważ jednak może być i tak, 
że gdzieś 
tam w mroku czyha zło, pojadę z wami.
- Dlaczego ty? - spytał, uśmiechając się, Nicholas.
- Ponieważ jestem człowiekiem w tym samym stopniu, co elfem - Calis również 
odpowiedział błyskiem zębów. - Mój wygląd nie zdradzi mnie tak, jak zdradziłby 
kogokolwiek innego z Elvandaru. - Spojrzawszy na ruiny miasteczka, dodał 
zawzięcie: - Poza 
tym, mam ochotę poznać ludzi, który zdolni są do czegoś takiego. I chętnie 
dowiem się 
czegoś o moim ludzkim dziedzictwie - dodał, odwracając się do księcia i jego 
kompana, i 
przekładając jednocześnie łuk przez ramię. - Myślę, że dziś wieczorem odwiedzę 
dziadków. 
Rzadko ich widuję i może minąć sporo czasu, zanim znów trafi się okazja.
Harry odczekał chwilę, w końcu jednak nie wytrzymał:
- Co jest z tym pierścieniem?
Nicholas wyjął ozdobę i podał ją Harry'emu. Ten obejrzał pierścień, który mimo 
otaczającego ich i szybko gęstniejącego mroku wydawał się lśnić własnym 
blaskiem.
- Złowroga ozdoba - skrzywił się Ludlandczyk.
- Może i coś więcej - odparł Nicholas. Włożywszy pierścień do sakwy, 
zaproponował 
bardziej raźnym tonem: - Chodźmy. Zanim wyruszymy, trzeba nam załatwić jeszcze 
kilka 
spraw.
Gdy statek wypłynął z portu, Amos kazał rozpiąć wszystkie żagle. Dzień wstawał 
ciepły i pod czystym niebem, co Nicholas poczytywał za szczęśliwą wróżbę.
Przyglądał się załodze i zdumiewał się zmianom, jakie nastąpiły w jej wyglądzie 
i 
zachowaniu. Podczas podróży do Crydee każdy z żeglarzy miał na sobie jedną z 
odmian 
powszechnie przyjętego we flocie Królestwa uniformu, na jaki składały się 
koszula w białe i 
błękitne pasy, niebieskie portki i błękitna, wełniana czapeczka. Teraz mieli na 
sobie tak 
zdumiewającą odzież, że od samego patrzenia na nich można było dostać oczopląsu. 
Rybacy 
wioski bardzo chętnie powymieniali brudne portki i koszule na ciepłe i mocne 
wyroby 
„rządowe”. Z kilkunastu ocalałych zamkowych skrzyń i kufrów wydobyto jedwabne 
koszule, 
obcisłe spodnie, pięknie tkane lniane koszule i najrozmaitsze kapelusze - 
niektóre ozdobione 
niesłychanymi pióropuszami, inne zaś pękami wstążek. Sądząc z kroju i kształtu, 
odzież 
pochodziła z czasów Lorda Borrica, dziadka Nicholasa i ojca Króla Lyama. Kilka 
sukni 
musiało leżeć kufrach księżniczki Carline lub jej matki, Lady Catherine - ale i 
z nich zrobiono 
użytek, ponieważ Amos oznajmił, że członkowie Bractwa Korsarzy - jak ich nazywał 
- znani 
byli z niesłychanej finezji w doborze stroju. Stało się więc tak, że zwykli 
królewscy żeglarze 
nosili obecnie koszule skrojone trzydzieści lat temu dla młodzieńca, który 
został Królem 
Wysp, oraz chełpili się koronkami i kołnierzykami, jakie niegdyś zdobiły jego 
siostrę, 
Diuszesę Saladoru.
Takie i podobne myśli sprawiły, że na usta Nicholasa wypełznął kpiący uśmieszek. 
Sam wybrał jeden ze strojów swego ojca: krój i rozmiar zdradzały, że 
niewątpliwie odzież 
musiała należeć kiedyś do Aruthy. Założył więc parę wysokich czarnych butów do 
konnej 
jazdy, mających półkoliste osłony na kolana. Dodał do tego czarne, dość luźne i 
pozwalające 
na sporą swobodę ruchu spodnie i białą koszulę z wykładanym kołnierzem i 
bufiastymi 
rękawami. Na to wszystko włożył skórzaną kurtę, zapewniającą niezłą ochronę 
przed ostrzem 
szpady czy floretu. Jedynym ustępstwem na rzecz zawadiackich strojów załogi była 
czerwona 
szarfa, którą się opasał. Z jego prawego ramienia zwisał mocny, skórzany 
pendent, 
wytłoczony we wzór pędów winorośli. Z pochwy wychylała się rękojeść szabli, choć 
gdyby 
książę mógł wybierać, wolałby rapier - sęk w tym, że szabla była w 
powszechniejszym 
użyciu, wszyscy zaś wiedzieli, że rapier był ulubionym orężem Księcia Krondoru i 
jego syna. 
Za pas zatknął sobie Nicholas długi sztylet. Głowę zostawił odsłoniętą. Długie 
włosy związał 
z tyłu czerwoną wstążką i zapuścił sobie - już dziesięciodniową - brodę.
Harry nadal nosił swój niezwykle barwny strój, ale pod wpływem namów Amosa 
pozwolił, by niezwykle żywe jego barwy przybrudziły się znacznie i wyblakły w 
słońcu. 
Trochę kwękał, stary wyga upierał się jednak przy swoim, utrzymując, że 
bukanierzy nie 
kochali się w czystości.
Gdy na pokładzie pojawił się Marcus, Ludlandczyk parsknął śmiechem. Syn Diuka 
odział się niemal dokładnie tak samo jak Nicholas - z tą jedynie różnicą, że 
szarfa okalająca 
jego pas miała kolor błękitny, włosy zaś puścił luźno i nakrył głowę błękitną 
wełnianą 
czapeczką. Do boku przypasał kordelas - ulubioną broń pirackiej braci, gdy 
przychodziło do 
abordażu lub rozpraw orężnych na pokładzie.
- Niech mnie gęś kopnie, jeśli obaj nie wyglądacie jak bliźniacy. - zaczął i 
umilkł 
nagle, gdy obaj młodzieńcy wbili weń sztylety spojrzeń.
- Co z twoim ojcem? - spytał Nicholas Marcusa.
- Niewiele mi powiedział - odparł kuzyn. - Uśmiechnął się, życzył mi powodzenia, 
potem zasnął. - Młodzieniec położył dłoń na relingu i mocno go ścisnął. - 
Zostałem z nim 
przez całą noc... i spał jeszcze, kiedy wychodziłem rano.
- Jak na jego lata, to krzepki z niego człowiek - rzekł Nicholas.
Marcus kiwnął jedynie głową. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili:
- Wyjaśnijmy sobie jedną rzecz. Nie mam do ciebie zaufania. Nie obchodzi mnie 
to, 
czego dokonałeś po przyjeździe do Crydee - kiedy przyjdzie do przelewu krwi, 
myślę, że 
wyjdzie z ciebie mięczak. Nie jesteś dostatecznie twardy, by stawić czoło temu, 
co nas czeka.
Nicholas zachował spokój, choć oskarżenie wywołało plamy czerwieni na jego 
policzki.
- Marcusie, pozwól, że ci powiem, iż nic mnie nie obchodzi, ufasz mi czy nie. 
Jak 
długo będziesz wykonywał moje rozkazy - z tymi słowy odwrócił się, by odejść.
- Nikt nie powie, że nie dochowałem przysięgi - krzyknął za nim Marcus - ale 
jeśli za 
twoją sprawą jakaś krzywda spotka moją siostrę lub Abigail... - nie ośmielił się 
jednak 
dokończyć groźby.
Harry, który był świadkiem rozmowy, pobiegł za towarzyszem.
- To musi się skończyć - rzekł stanowczym tonem.
- Co mianowicie musi się skończyć? - spytał Nicholas.
- Ta twoja rywalizacja z Marcusem. Jeśli nie przestaniecie, ktoś może przez nią 
zginąć.
- Dopóki Marcus mnie nienawidzi i dopóki nie zechce mnie obdarzyć zaufaniem, 
niewiele mogę wskórać - odpowiedział.
- Posłuchaj - rzekł Harry. - On nie jest wcale zły. Spędziłem sporo czasu w jego 
towarzystwie i wiem. Pod wieloma względami przypomina twego ojca. - Oczy 
Nicholasa 
zwęziły się po tej uwadze, Harry jednak wytrzymał spojrzenie przyjaciela. - 
Wiem, co mówię. 
Twój ojciec to człowiek szorstki, ale szczery i uczciwy. Marcus po prostu nie ma 
żadnego 
powodu, by ci ufać. Daj mu szansę zrobienia czegoś pożytecznego i potrzebnego, 
ręczę, że 
cię nie zawiedzie.
- Masz jakieś propozycje?
- Nie... ale powinieneś go jakoś przekonać, że nie jesteś jego wrogiem. 
Prawdziwy 
nieprzyjaciel jest tam - i machnął dłonią przez ramię, wskazując kciukiem na 
zachód.
Wspomniawszy zdumiewające rzeczy, o których dowiedział się w nocy od stryja, 
Nicholas mógł jedynie kiwnąć głową.
- Myślę, że zdołam coś wymyślić.
- Dobrze więc. Ja tymczasem spróbuję przemówić do rozsądku Marcusowi - odparł 
Harry. - Jeśli wpadnie ci do łba coś mądrego, nie zwlekaj z wprowadzeniem 
pomysłu w życie, 
bo coś mi się zdaje, że zanim to się skończy, będziemy zdani jedynie na siebie.
- Kiedyś ty tak zmądrzał? - uśmiechnął się Nicholas.
- Kiedy sprawy zaczęły się gmatwać - odpowiedział podobnym uśmiechem 
Ludlandczyk.
- Pogadam z Amosem - kiwnął głową książę. - Za kilka minut ściągnij Marcusa do 
jego kabiny, dobrze?
Harry kiwnął głową i pobiegł przodem, Nicholas zaś nieco wolniej ruszył ku 
kasztelowi. Dotarłszy do miejsca, gdzie stał Amos, zatrzymał się obok starego 
wygi i 
powiedział:
- Musimy pogadać.
Amos spojrzał na twarz młodzika i natychmiast spostrzegł malującą się na niej 
powagę. - Na osobności?
- Najlepiej byłoby w twojej kabinie.
- Niech pan obejmie dowodzenie, panie Rhodes - zwrócił się Amos do swego 
pierwszego oficera.
- Ay ay, kapitanie! - wrzasnął służbiście zastępca.
- Niech pan trzyma kurs. W razie czego będę w swojej kajucie. Kiedy już znaleźli 
się 
w kwaterze kapitana, Amos spytał:
- Nicky, o co chodzi?
- Poczekajmy lepiej na Marcusa.
Po chwili obaj usłyszeli pukanie do drzwi i książę je otworzył.
- Co się dzieje? - spytał Marcus, przekraczając próg.
- Siadaj - polecił mu Nicholas.
Marcus spojrzał na Amosa, kapitan zaś skinieniem głowy potwierdził powagę 
sytuacji.
- Wiem o Sethanon - odezwał się książę, przenosząc wzrok na Amosa.
- Sam ci to opowiadałem, Nicky - rzekł były pirat. - Co masz na myśli?
- Mam na myśli to, że stryj Martin wszystko mi wyjawił.
- Więc to tak... - Amos kiwnął głową. - Owszem, podczas tej bitwy miały miejsce 
wydarzenia, wiadome twemu stryjowi i ojcu, o których nie mają pojęcia nawet ci, 
co brali w 
niej udział. Ja... powstrzymałem się od zadawania pytań. Pomyślałem, że jeśli 
uznają za 
stosowne, to sami mi o nich opowiedzą, ale... - reszta zdania zawisła w 
powietrzu.
- Ile ci ojciec powiedział? - spytał Nicholas Marcusa. Marcus spojrzał nań koso:
- Wiem o Wielkim Buncie moredhelów. Wiem też o bitwie i pomocy, jakiej udzieliły 
nam Kesh i Tsurani.
Nicholas zaczerpnął tchu:
- Jest pewna tajemnica, wiadoma jedynie Królowi i jego braciom. Znają mój brat 
Borric, ponieważ to on będzie następnym Królem. Zna ją i Erland, bo będzie po 
ojcu 
Księciem Krondoru. Teraz poznałem ją i ja.
Oczy Marcusa zwęziły się nagle:
- Cóż to za sekret, o którym mój ojciec powiadomił ciebie, nie uznał zaś za 
stosowne 
zaznajomić z nim mnie?
Nicholas wyjął pierścień z sakwy u pasa i podał go Marcusowi, który zbadał 
ozdobę i 
podał ją Amosowi.
- Znów te przeklęte węże - mruknął niegdysiejszy pirat.
- Cóż to takiego? - spytał Marcus.
- Żądam, byście obaj złożyli mi przysięgę, iż to, czego się teraz dowiecie, 
zostanie 
tajemnicą. Zgadzacie się? - spytał Nicholas. - Jego rozmówcy kiwnęli głowami. - 
Dowiedzcie 
się więc - ciągnął młody książę - o tym, z czego zdaje sobie sprawę bardzo 
niewielu ludzi. 
Wielki Bunt, podczas którego fałszywy prorok Murmandamus najechał granice 
Królestwa, 
był w rzeczy samej dziełem innych.
- Innych? - spytał Marcus.
- Wężowych kapłanów... Pantathian... - rzekł Amos.
- Pierwsze słyszę - mruknął skonfundowany Marcus.
- Bo i niewielu słyszało - odparł Nicholas. - Murmandamus był fałszywą postacią 
na 
więcej niż jeden sposób. Nie dość, że wcale nie był dawnym przywódcą, który 
powstał z 
martwych, by powieść swój lud przeciwko nam... on nie był nawet mrocznym elfem. 
W 
istocie był wężowym kapłanem, którego w jakiś magiczny sposób przekształcono 
tak, by 
przypominał legendarnego wodza. Moredhelów oszukano, oni zaś nigdy nie 
dowiedzieli się o 
oszustwie.
- Rozumiem - rzekł Marcus. - Ale dlaczego ma to być aż taką tajemnicą? Myślę, że 
gdyby Bracia Mrocznego Szlaku dowiedzieli się, że przeciwko nam powiódł ich 
oszust, 
łatwiej by. nam było bronić naszych północnych rubieży.
- Ponieważ ryzyko jest zbyt wielkie - odpowiedział mu Nicholas. - W Sethanon 
znajduje się potężny artefakt. Jest to pewien kamień, stworzony przez członków 
starożytnej 
rasy znanych jako Valheru.
Oczy Marcusa rozszerzyły się nagle, Amos zaś kiwnął głową, jakby dopasował 
właśnie kolejny fragment pewnej łamigłówki.
- Smoczy Władcy? - spytał Marcus.
Marcus spojrzał na Amosa, który siedział nieruchomo, nie kryjąc zdumienia.
- Pantathianie są jakąś rasą jaszczuroludów, jak powiada twój ojciec, Marcusie. 
Oddają boską cześć jednej z Valheru i chcą zawładnąć Kamieniem Życia, by 
sprowadzić ją 
ponownie do naszego świata.
- Ale Sethanon stoi pustkami - rzekł Amos. - Ludzie powiadają, że nad miastem 
wisi 
klątwa. Nikt tam nie mieszka. Czyżby dla jakiegoś szczególniejszego powodu 
zostawiono ten 
artefakt bez nadzoru?
- Martin powiedział, że strzeże go niezwykły strażnik, wielki smok, który został 
również wyrocznią. Nie rzekł mi już niczego więcej... tyle, iż dodał, że 
któregoś dnia sam 
powinienem tam się udać. Kiedy wrócimy z naszej wyprawy, poproszę ojca, by 
udzielił mi 
zezwolenia na odwiedzenie wyroczni.
- Dlaczego ojciec sam mi niczego nie powiedział? - spytał Marcus.
- Ponieważ został związany przysięgą przez Lyama - odparł Nicholas. - O 
istnieniu 
tego kamienia i jego strażnika wiedzą jedynie Król, mój ojciec, twój ojciec i 
Pug.
- Macros też - mruknął Amos. - Gotów jestem się założyć.
- Macros Czarny po bitwie przepadł bez wieści - odpowiedział Calis, otwierając 
drzwi.
- Czy ty nie umiesz pukać? - zagrzmiał były pirat. Książę elfów wzruszył 
ramionami.
- Mam lepszy słuch niż inni, a te ściany nie są tak grube, jak sądzicie. Mój 
ojciec zaś 
wie o smoczycy, która strzeże kamienia, ponieważ była ona kiedyś jego 
przyjaciółką, on też 
opowiedział mi o bitwie pod Sethanon - dodał, opierając się o futrynę drzwi.
- Ale dlaczego ty złamałeś przysięgę, Nicholasie?
- Ponieważ Marcus jest moim krewniakiem, a w żyłach też ma królewską krew, choć 
jego rodzic wyrzekł się praw do sukcesji - odpowiedział młody książę. - Amos zaś 
ma 
poślubić moją babkę i wkrótce też wejdzie do rodziny. Ważniejsze jednak jest to, 
że im 
ufam... a jeśli mnie się coś przytrafi, inni powinni wiedzieć, o jaka stawkę 
toczy się gra. 
Wydaje się, że chodzi o rzecz większą niż życie porwanych, choćbyśmy nie 
wiedzieć jak 
bardzo ich kochali. Może dojść do tego, że trzeba się będzie wyrzec pościgu, a 
gdyby mnie 
zabrakło, wiem, że żaden z was nie przystałby na to. - Młodzik przerwał na 
chwilę, ważąc 
słowa w umyśle. - Twój ojciec - zwrócił się do Marcusa - nie jest człowiekiem, 
który traci 
słowa nadaremno, ale niełatwo mi przyszło uwierzyć w to, co rzekł na końcu. Ten 
artefakt, 
ów Kamień Życia, jest jakoś związany z każdym żyjącym na Midkemii stworzeniem. 
Jeśli 
wpadnie w łapy Pantathian, użyją go do uwolnienia swojej pani, tej, którą 
uważają za swą 
boginię, czyniąc to jednak, zabiją każde żywe stworzenie na tym świecie. Każdą 
żywą istotę... 
od najpotężniejszego smoka po najmarniejszego robaka. Cały nasz świat 
przekształci się w 
martwą, jałową pustynię, po której będą błąkać się duchy Smoczych Władców.
Źrenice Marcusa rozszerzyły się nagle i młody człowiek spojrzał na Calisa. Elf 
skinieniem głowy potwierdził prawdziwość tego, o czym mówił Nicholas.
- To samo mówił mi mój ojciec. On też nie jest skłonny do przesady. Wszystko to 
musi być prawdą.
- Dlaczego ci Pantathianie chcą zrobić coś tak złego? - spytał Marcus niemal 
szeptem. 
- Przecież oni też przy tym zginą.
- Wielbią śmierć - odpowiedział Nicholas. - Czczą Valheru, która dała im kształt 
i 
rozum, przedtem bowiem byli po prostu wężami. - Potrząsnął głową, jakby samemu 
trudno 
mu było uwierzyć w to, co mówił. - Dobrze by było, gdybym wiedział o tym 
wszystkim, 
zanim Pug nas opuścił. Chciałbym mu zadać kilka pytań. Tak czy owak, wierzą, że 
ona 
powróci, by władać światem, oni zaś zostaną wyniesieni nad inne istoty i będą 
władać nimi u 
jej boku, jako półbogowie. Wszyscy zaś, którzy żyli wcześniej, i którzy umarli, 
zmartwychwstaną i zostaną ich sługami. Nawet gdyby znali prawdę, śmierć nie ma 
dla nich 
znaczenia. Z radością powitają zniszczenie świata, ponieważ widzą w nim szansę 
na powrót 
ich „bogini”. Widzicie teraz, dlaczego nie wolno nam zrezygnować, choćby 
niektórzy z nas 
mieliby przy tym zginąć.
Ostatnie słowa zaadresował do Marcusa, który kiwnął głową:
- Rozumiem.
- Mądry ten, który wie, że ślepe posłuszeństwo bywa szaleństwem - uśmiechnął się 
Calis.
- Widzisz teraz, że pomiędzy nami nie może być rywalizacji?
- Owszem - odparł Marcus, wstając i wyciągając dłoń. Młodzi ludzie wymienili 
uścisk, Nicholas zaś nagle zdał sobie sprawę z tego, że jego kuzyn uśmiecha się 
dokładnie 
tak, jak w podobnych sytuacjach robił to jego ojciec, Arutha. - Kiedy jednak 
wszystko się 
skończy i Abigail wróci bezpiecznie do Crydee, strzeż się, choć jesteś Księciem 
Królestwa - 
dodał Marcus.
Wyzwanie było na poły żartobliwe, na poły poważne, i Nicholas odpowiedział w tym 
samym duchu:
- Kiedy wróci bezpiecznie z twoją siostrą i innymi porwanymi. Obaj ponownie 
uścisnęli swe dłonie i obaj opuścili kajutę.
Spojrzawszy na Amosa, Calis dostrzegł na jego twarzy nikły uśmieszek.
- Co w tym tak zabawnego, kapitanie?
- Przyjacielu - westchnął Amos - raduję się, kiedy widzę, jak chłopcy stają się 
mężczyznami. Los świata zależeć może od tego, jak sobie poradzimy, oni jednak 
znajdują 
czas na to, by się spierać o względy hożej dziewki. - I nagle jego twarz 
pociemniała z gniewu: 
- A tobie, mój paniczu, jeśli jeszcze raz bez pozwolenia wejdziesz do mojej 
kajuty, obetnę 
uszy i przybiję je sobie do ściany! Zrozumiano?
- Zrozumiano, kapitanie - odpowiedział Calis z uśmiechem. Siedząc samotnie w 
swej 
kajucie, stary żeglarz, Amos Trask, wrócił myślami do dni Wojny Światów i 
Wielkiego 
Buntu, który nastąpił potem. Podczas oblężenia Crydee wielu ludzi zginęło na 
pokładzie jego 
brygu, „Sidonii”, później zaś gobliny spaliły „Królewską Jaskółkę” i pojmały 
jego samego i 
Guya du Bas Tyra. Potem przyszły lata spędzone przezeń w Armengarze, w 
nieustannych 
bojach, jakie Briana i jej lud toczyli przeciwko mrocznym elfom z Północy, 
zakończone bitwą 
pod Sethanon.
Wspominając to wszystko, Amos westchnął do Ruthii, bogini szczęścia, dodając na 
koniec:
- Nie skazuj nas, przewrotna dziewko, na powtórne przeżywanie tego samego. - Na 
myśl o losie Briany posmutniał nagle. Miejmy nadzieję, powiedział sobie, że 
Martin jakoś się 
z tego wykaraska.
Wreszcie porzucił te ponure rozmyślania, wstał z krzesła i wyszedł na pokład. 
Miał 
pod stopami pokład statku i trzeba było zająć się dowodzeniem.
Rozdział 9
FREEPORT
Dziewczyna rozpłakała się nagle.
- Bądź uprzejma się zamknąć! - odezwała się Margaret. W jej głosie nie było 
groźby 
czy gniewu; domagała się tylko chwili wytchnienia od nieustannego płaczu i 
lamentów, 
jakimi zanosili się uprowadzeni chłopcy i dziewczęta.
Podczas całej drogi do portu i czekającej w nim łodzi córkę Diuka niesiono 
niczym 
myśliwską zdobycz, ona zaś walczyła jak szalona. Wyryty na zawsze w jej pamięci 
widok 
matki leżącej twarzą w dół na płytach korytarza rodzinnego zamku, który 
rozjaśniały coraz 
intensywniejsze płomienie wznieconego przez morderców pożaru, dodawał jej sił i 
wzmagał 
furię.
Następne dni zamazały się w jej pamięci, tworząc jeden, koszmarny wir twarzy, 
wydarzeń i przedmiotów. Więźniowie byli w różnym wieku - od siedmio-, czy 
ośmioletnich 
szkrabów po dwudziestokilkulatków. Większość jednak mieściła się w przedziale 
pomiędzy 
dwunastym a dwudziestym drugim rokiem życia - wszyscy młodzi, silni, zdrowi, 
tacy, za 
których można by otrzymać niezłą cenę na targu niewolników w Durbinie.
Margaret nie wątpiła, że ich ciemięzcy i mordercy natkną się na czekającą na 
nich 
królewską flotę gdzieś pomiędzy Durbinem a Mrocznymi Cieśninami. Ojciec z 
pewnością 
prześle wieści do Księcia Aruthy, ona zaś zostanie uratowana wespół z innymi 
więźniami. Do 
czasu zaś przybycia pomocy postanowiła zająć się ochroną innych.
Najgorsza była pierwsza noc. Wszystkich więźniów stłoczono w ładowniach dwu 
dużych okrętów, które czekały tuż za horyzontem Crydee. Kilka mniejszych łodzi 
odpłynęło, 
większość jednak zatopiono na głębi, ich załogi zaś zapełniły pokłady większych 
jednostek, 
które skierowano ku portowi przeznaczenia. Margaret znała się na sprawach 
morskich na tyle, 
by pojąć, że najpewniej nie popłyną zbyt daleko, ponieważ w pobliżu nie było 
portów, gdzie 
piraci mogliby zdobyć dość żywności dla samych siebie i więźniów.
Abigail na przemian albo zapadała w rodzaj śpiączki - jej umysł często odmawiał 
posłuszeństwa, uciekając przed okropnościami ostatnich wydarzeń - albo snuła 
przerażające 
rozważania dotyczące ich przyszłych losów. Niekiedy wracała jej dawna bystrość, 
szybko 
jednak ponownie pogrążała się we łzach i milczeniu. Minął dzień pierwszy i 
pośród 
więźniów, kiedy nauczyli się poruszać po zatłoczonej przestrzeni, zapanował 
pewien 
porządek. Wszyscy musieli pogodzić się z utratą prywatności - w razie potrzeby 
każdy musiał 
przepychać się do rogu, gdzie w wykopanej dziurze szybko rósł stos odchodów. 
Margaret 
szybko nauczyła się nie zważać na smród, który był najmniejszym z problemów. 
Podobnie 
zresztą stało się z innymi niedogodnościami - nieustannym skrzypieniem 
drewnianego 
kadłuba, płaczem i przekleństwami towarzyszy niedoli, oraz ich cichymi 
rozmowami. 
Poważnie natomiast trapiła się tym, że niektórzy z więźniów dostali już biegunki 
lub zapadli 
na inne choroby. Kiepsko im się działo w zimnej ładowni, księżniczka więc robiła 
co mogła, 
by jakoś ulżyć ich losowi. Poleciła, by zdrowsi odsunęli się na tyle, na ile 
było to możliwe, 
tak by chorzy mieli choć minimum wygód. Władcza natura dziewczyny i jej pozycja 
społeczna sprawiły, że usłuchano jej bez dyskusji.
- Tamci mają szczęście - mruknęła jedna ze starszych dziewek miejskich. - 
Niedługo 
poumierają. Resztę z nas uczynią niewolnikami albo poślą do domów rozpusty. 
Powinniśmy 
sobie rzec uczciwie: nie spodziewajmy się żadnej pomocy.
Margaret odwróciła się i na odlew uderzyła ją w twarz. Zmierzywszy zasłaniającą 
się 
w panice dziewkę płonącym spojrzeniem, warknęła gniewnie:
- Jeśli jeszcze raz usłyszę, że ktoś gada takie bzdury, wyrwę mu kłamliwy jęzor!
- Panienko... - odezwał się jakiś mężczyzna. - Wiem, że macie dobre chęci, ale 
sami 
widzieliśmy, co się stało! Nasi żołnierze zginęli... wszyscy, co do jednego! 
Skądże miałaby 
nadejść pomoc?
- Ojciec coś wymyśli! - powiedziała Margaret z mocą. - Wróci z wyprawy i 
natychmiast wyśle wieści do Krondoru. Zanim dotrzemy do Durbinu, w Cieśninach 
będzie na 
nas czekała cała książęca flota! - I złagodziwszy głos, dodała miękko: - Musimy 
się trzymać. 
To wszystko. Trzeba nam żyć i pomagać sobie nawzajem.
- Przepraszam, pani - odezwała się kobieta, która przed chwilą poddała się 
rozpaczy.
Zamiast odpowiedzi, księżniczka poklepała ją pocieszająco po ramieniu. Siadając 
na 
miejscu, podchwyciła spojrzenie Abigail.
- Naprawdę uważasz, że nas znajdą? - spytała szeptem młoda szlachcianka, w 
której 
oczach obudziła się nadzieja.
Margaret przytaknęła ruchem głowy, dodając w myślach: „Taką przynajmniej mam 
nadzieję”.
Księżniczkę obudził jakiś zgrzyt. Za dnia światło wpadało z góry przez 
zakrywającą 
luk kratę, która pozwalała też na wymianę zatęchłego powietrza. W nocy 
przenikało przez nią 
nikłe światło księżyca, reszta zaś ładowni pogrążona była w mroku. Margaret 
ponownie 
usłyszała zgrzyt i zobaczyła, że księżycową poświatę przesłania jakiś cień. W 
sekundę 
później do ładowni opuszczono linę i zjechała po niej w dół jakaś mroczna 
sylwetka. 
Pomiędzy śpiącymi więźniami wylądował trzymający sztylet w zębach jeden z 
napastników.
Podszedłszy do śpiącej niedaleko dziewczyny, zatkał jej usta szeroką łapą. Oczy 
leżącej rozszerzył nagły strach, usiłowała się też cofnąć, uniemożliwiał to 
jednak tłok i ciężar 
przygniatającego ją już napastnika. Ten zaś szeptał, uśmiechając się obleśnie:
- Kochanie, mam nóż. Piśnij tylko i już po tobie. Kapujesz? - Przerażona 
dziewczyna 
wytrzeszczała na napastnika oczy, błyskając dziko białkami w świetle księżyca. 
Opryszek 
przystawił jej do brzucha ostrze sztyletu. - Dźgnę cię tym albo czymś mniej 
ostrym, ale 
prawie tak samo twardym. No, to jak będzie? Mnie tam wszystko jedno.
Będąca niemal dzieckiem dziewczyna znieruchomiała z przerażenia. Margaret 
wstała, 
i kiwając się w rytm przechyłów statku, starała się zachować równowagę.
- Zostaw ją! - szepnęła do napastnika. - Ona nie ma pojęcia o potrzebach 
prawdziwego 
mężczyzny!
Rabuś odwrócił się ku księżniczce, kierując ku niej ostrze swego sztyletu. 
Wszyscy 
pojmani mieli na sobie tak samo skrojoną odzież: sztukę płótna z dziurą na 
głowę, 
przewiązaną w pasie kawałkiem postronka. Margaret rozwiązała sznur i zdjęła 
płótno przez 
głowę, odsłaniając się całkowicie i stając nago. Napastnik dostrzegł 
przygotowania 
dziewczyny mimo nikłego światła i zawahał się. Księżniczka uśmiechnęła się do 
niedoszłego 
gwałciciela i wstąpiła w pasmo miesięcznej poświaty.
- To jeszcze dziecko. Niczego nie wie. Chodź do mnie, a pokażę ci, jak osiodłać 
konika.
Księżniczka nie była pięknością, ale miała atrakcyjne ciało, któremu lata 
spędzone w 
siodle, na łowach i ćwiczeniach cielesnych dodały smukłości i sprężystości - co 
podkreślała 
jej dumna postawa. W nikłym świetle wyglądała niezwykle kusząco i uśmiechała się 
bardzo 
prowokacyjnie.
Napastnik uśmiechnął się szeroko, ukazując zepsute zęby. Puściwszy dziewczynę, 
którą zamierzał posiąść, zwrócił się ku księżniczce.
- Dobra nasza! - szepnął. - Zabiliby mnie, gdybym tknął dziewicę, ale ty, moja 
ptaszyno, chadzałaś już tą ścieżyną... - Podszedłszy bliżej, wysunął ku niej 
nóż: - Teraz 
zachowuj się cichutko, a stary Ned da ci wszystko, co ma najlepszego, i oboje 
nieźle się 
zabawimy. Potem wespnę się na górę i zejdzie tu mój przyjaciel, któremu też się 
coś należy.
Margaret uśmiechnęła się raz jeszcze i wyciągnęła dłoń, by czule poklepać go po 
policzku. I nagle chwyciła go za nadgarstek ręki, w której trzymał nóż, drugą 
zaś dłonią 
sięgnęła niżej i pełną garścią ścisnęła go za krocze. Ned zawył z bólu. Choć 
roślejszy od 
dziewczyny, nie przewyższał jej siłą na tyle, by poradzić sobie z nieoczekiwanym 
atakiem, i 
nie mógł się wyswobodzić z piekielnie bolesnego chwytu.
Więźniowie podnieśli wrzask, który błyskawicznie sprowadził na dół parę 
strażników 
i jednego z handlarzy. Nadzorcy szybko odciągnęli w tył niedoszłego gwałciciela. 
Handlarz 
rzucił tylko okiem na nagą dziewczynę, Neda, i rzekł obojętnie:
- Weźcie go na górę. Znajdźcie też tego, który otworzył mu kratę. Zwiążcie obu, 
natnijcie im ramiona i nogi, tak żeby mocno krwawili, i rzućcie ich rekinom. 
Trzeba, żeby 
wiedziano, iż każdy, kto sprzeciwi się rozkazom, umrze i nie będzie miał lekkiej 
śmierci.
Opuszczono jeszcze jedną linę i szarpiący się dziko Ned został wyciągnięty na 
górę 
przez inną parę strażników. Handlarz tymczasem zwrócił się do księżniczki:
- Skrzywdził cię?
- Nie.
- Wykorzystał?
- Nie.
- To się ubierz. - I handlarz odwrócił się ku linie. Wkrótce potem więźniowie 
zostali 
sami. Margaret spojrzała na wąską smugę księżycowego blasku, na tle której widać 
było 
przez chwilę wspinającego się po linie handlarza. Zaraz potem rozległ się głośny 
zgrzyt kraty, 
która trzasnęła, pieczętując jakby beznadziejne położenie więźniów.
W tydzień po napaści na Crydee statek rzucił kotwicę i w ładowni rozległy się 
wrzaski 
- to handlarze z góry polecili więźniom, by ci przygotowali się do wyjścia. 
Zaraz też 
odsunięto na bok klapę i na dół rzucono sznurową drabinkę. Tydzień spędzony w 
ogromnej 
ciasnocie, a także kiepskie pożywienie i racjonowanie wody zrobiło swoje: 
Margaret, 
pomagająca potykającym się i zataczającym więźniom w dobrnięciu do drabiny, 
zauważyła 
kilka nieruchomo leżących ciał nieszczęśników, którzy skonali w nocy. Każdego 
zresztą 
ranka na dół opuszczali się dwaj handlarze, którzy przesuwali ciała zmarłych do 
miejsca, skąd 
spod luku zwieszano linę. Oprawcy obwiązywali linę pod pachami zmarłych, których 
sprawnie wyciągano na górę. Kiedyś w jej obecności ktoś wspomniał o rekinach, 
stale 
towarzyszących statkom handlarzy niewolnikami - teraz księżniczka zrozumiała 
dlaczego.
Uklękła obok pary mieszczan, którzy byli zbyt słabi, by sami mogli wspiąć się po 
linie. Nagle na jej ramieniu spoczęła twarda łapa i usłyszała pytanie zadane 
ochrypłym 
głosem:
- Jesteś chora czy co?
- Nie, bydlaku! - odpowiedziała, nie usiłując nawet ukryć pogardy, jaką żywiła 
dla 
handlarzy. - Ale ci ludzie tak!
Handlarz szarpnął ją w górę i popchnął ku drabince.
- Jazda! Już my się zatroszczymy o tych dwoje! Wspinając się po giętkich 
szczeblach, 
spostrzegła, że drugi z oprawców ukląkł obok kobiety i szybkim ruchem zarzucił 
jej na szyję 
cienki rzemień. Szarpnąwszy mocno, skręcił kark swej ofierze. Kobieta drgnęła 
gwałtownie i 
znieruchomiała.
Księżniczka spojrzała w górę, nie chcąc być świadkiem śmierci mężczyzny. Po 
mroku 
ładowni niebo oślepiało wprost swoim nieskalanym błękitem i stojący na pokładzie 
nie 
zauważyli łez na policzkach księżniczki.
Abby trzymała się w pobliżu Margaret, obie zaś powoli przeszły do relingu. Na 
wodzie czekał tuzin szalup ze złożonymi masztami, każda z dwiema parami wioseł. 
Więźniowie schodzili ku szalupom, korzystając ze zwieszonych wzdłuż burt sieci, 
kiedy zaś 
w każdej z szalup zgromadzono dwie dziesiątki brańców, wiosła zanurzyły się w 
wodzie i 
szalupy ruszyły ku brzegowi.
Margaret zsunęła się po drabince, choć ręce i nogi drżały jej z wysiłku. Gdy 
dotarła do 
łodzi, pomagający jej żeglarz przesunął dłonią po jej udzie. Wierzgnęła 
gwałtownie, lubieżnik 
jednak z łatwością uniknął kopnięcia i roześmiał się bezczelnie. Obejrzawszy się 
przez ramię, 
księżniczka zobaczyła, że Abigail bezskutecznie szarpie się z innym, który przez 
koszulę 
obmacuje jej piersi.
- Hej, Striker, zostaw dziewkę w spokoju! - rozległ się ostrzegawczy okrzyk z 
góry.
- Ależ kapitanie... Nie uszkodzimy towaru! - zaśmiał się opryszek, machając 
niedbale 
dłonią. - Żałujesz nam odrobiny niewinnej zabawy? - Pod nosem zaś mruknął: - 
Szlag by 
trafił te bystre ślepia Wrednego Piotra! Ostatni raz płynę pod jego banderą. 
Najsłodsze 
dziewki, o jakich mógłby tylko marzyć szef zamtuza w Durbinie, a poklep tylko 
którąś po 
tyłeczku i fruniesz za burtę na przekąskę dla rekinów!
- Zamknij jadaczkę! - sarknął jego towarzysz. - Zarobisz tu więcej złota niż 
widziałeś 
w całym swoim pieprzonym życiu! Kupisz za nie tyle dziwek, że opadniesz z sił, i 
jeszcze ci 
trochę zostanie. Warto potrzymać Jasia na jego miejscu.
Łódź dotarła wreszcie do plaży i dziewczyny zobaczyły, że przywiezieni wcześniej 
zostali zagnani do dość prymitywnego baraku na pustej skądinąd wysepce. Margaret 
i Abigail 
znalazły się pomiędzy ostatnimi i, dostawszy się do środka, zaczęły badać 
otoczenie. Z 
zobaczyły jedynie grupę nędznie wyglądających ludzi - pomieszczenie było puste, 
w świetle 
promieni słonecznych wpadających przez szczeliny w dachu widać było jedynie 
brudną 
podłogę. Szybki rzut oka dookoła przekonał Margaret, że wielu jej towarzyszy 
było chorych. 
Zdając sobie sprawę z losu, jaki czeka okaleczonych lub chorych, odezwała się 
głośno:
- Słuchajcie mnie wszyscy!
Jej głos uciszył szlochy i niewyraźne szepty, jakimi usiłowali porozumieć się 
więźniowie, i wszyscy zwrócili na nią swe spojrzenia.
- Jestem Margaret, córka Diuka Crydee. - Rozglądając się dookoła, ciągnęła: - 
Niektórzy spośród was są chorzy. Ci, co zachowali zdrowie i choć trochę sił, 
muszą im 
pomóc. Przenieście ich pod tamtą ścianę: - Wskazała dłonią ścianę najdalszą od 
drzwi 
wejściowych. - Kilku więźniów ruszyło się nie bez wahań. - Do roboty!
Tym, którzy ledwie mogli chodzić, towarzysze pomogli przejść ku odległej 
ścianie, 
potem zaś Margaret zaczęła obchodzić pomieszczenie.
- Czego szukasz? - spytała Abigail.
- Jakiegoś nachylenia gruntu.
- Po co ci to?
- Będziemy potrzebowali jakiegoś miejsca na... odchody, żeby nie obudzić się w 
kałużach moczu. - Dotarłszy do przeciwległej ściany, ruszyła powoli wzdłuż niej. 
- O, tutaj! - 
rzekła wreszcie, wskazując na obniżenie gruntu, gdzie pod najniższą belką ściany 
prześwitywało światło z zewnątrz. - Kopcie w tym miejscu.
- Pani - odezwał się jeden z siedzących niedaleko mężczyzn - nie mamy żadnych 
narzędzi.
Margaret opadła na kolana i zaczęła pogrzeby wilgotną, piaszczystą glebę gołymi 
dłońmi. Mężczyzna przyglądał jej się przez chwilę, potem przyklęknął obok i 
zanurzył dłonie 
w ziemi. Wkrótce przyłączyło się do nich kilkunastu innych więźniów.
Widząc, że zadanie zostanie wykonane, Margaret wróciła do drzwi i zawołała:
- Straż!
- Co tam? - rozległ się ochrypły wrzask z drugiej strony.
- Potrzebujemy wody!
- Dostaniecie, kiedy kapitanowie wydadzą rozkaz.
- Powiedzcie kapitanom, że cenny towar zaczyna umierać.
- Akurat, już lecę!
- To ja powiem pierwszemu z oficerów, który tu wejdzie, że chciałeś zgwałcić 
jedną z 
dziewczyn!
- Ha!
- A tuzin ludzi temu przyświadczy!
Nastąpiła długa chwila ciszy, po czym rozległ się odgłos odsuwanego rygla i w 
drzwiach ukazała się szczelina, przez którą do środka wsunięto spory skórzany 
bukłak 
napełniony wodą.
- Dostaniecie więcej, kiedy przyniosą wodę dla wszystkich. Na razie tyle musi 
wam 
wystarczyć.
Margaret bez słowa podziękowania wzięła bukłak i ruszyła z nim w stronę grupki 
chorych więźniów.
W ciągu kilkunastu następnych dni tłoczyli się w zamknięciu, i nikt specjalnie 
się o 
nich nie troszczył. Dodawano tylko nowych więźniów, z opowieści których Margaret 
dowiedziała się, że napaści dotknęły także Tulan i Carse. Wedle tych relacji 
garnizon w 
Tulan, ulokowany w zameczku na wysepce u ujścia rzeki, oparł się najeźdźcom, 
zamek w 
Carse spotkał jednak ten sam los, co twierdzę Crydee, choć miastu powiodło się 
nieco lepiej. 
Abigail popadła w jeszcze głębszą rozpacz, ponieważ żaden z mieszkańców Carse 
nie umiał 
jej powiedzieć, czyjej ojciec przeżył napaść, czy też nie. Margaret czuła ból, 
wspominając 
śmierć matki, odsuwała jednak te myśli na bok, skupiając się na niesieniu pomocy 
innym. 
Wszyscy więźniowie byli brudni i w mizernym stanie. Kilkunastu skonało z udręki, 
a ich 
ciała wyniesiono. Wygrzebany przez więźniów rów na odchody zapobiegał 
rozprzestrzenianiu się chorób, smród jednak był trudny do zniesienia. Aby 
opatrzyć rany tym, 
którzy mieli niewielkie szansę na wyzdrowienie, księżniczka oddzierała pasma od 
skraju swej 
koszuli, zostawiając poniżej kolan same strzępy.
I nagle, jedenastego dnia, wszystko uległo zmianie.
O świcie do baraku weszło sześciu durbińskich handlarzy w towarzystwie dwunastu 
drabów w czerni, z zakrytymi twarzami, uzbrojonymi w imponujące różnorodnością 
zestawy 
broni. Handlarze przeszli na środek, gotowi do codziennej inspekcji więźniów.
Nagle odziani w czerń chwycili za łuki i na handlarzy posypał się niespodziewany 
grad strzał. Więźniowie zaczęli wrzeszczeć, i w strachu, że mordercy zaraz wezmą 
się za 
nich, cofnęli się pod ściany, gdzie znieruchomieli z szeroko rozwartymi oczami.
Tymczasem do środka wpadła inna grupa mężczyzn, a jeden z nich zagrzmiał:
- Więźniowie! Precz na zewnątrz!
Stojący najbliżej drzwi pobiegli co tchu, by wykonać rozkaz, Margaret zaś 
zaczęła 
pomagać tym, którzy byli zbyt osłabieni, by wyjść o własnych siłach. Znalazłszy 
się na 
zewnątrz, przez chwilę mrugała oczami, nie mogąc w jasnym świetle zorientować 
się w tym, 
co widzi. Ujrzała zaś grupkę mężczyzn niepodobnych do tych, jakich widziała 
kiedykolwiek 
przedtem. Na głowach mieli turbany, przypominające noszone przez pustynnych 
mieszkańców Jal-Pur, ale o wiele większe. Turbany owe były białe i ozdobione nad 
czołami 
klejnotami o zdumiewającej wielkości i kolorach. Jedwabne szaty wskazywały na 
to, iż 
nieznajomi należeli do ludzi majętnych i wpływowych. Mówili po keshajsku, ale z 
akcentem, 
jakiego księżniczka nigdy wcześniej nie słyszała, często też używali słów, z 
jakimi Margaret 
nigdy się nie zetknęła, choć uczyli ją najbieglejsi nauczyciele Królestwa. 
Pomiędzy nimi 
kręcili się uzbrojeni mężowie, w odróżnieniu jednak od obszarpanych piratów, 
którzy 
eskortowali więźniów podczas pierwszej części podróży, ci nosili się jak 
żołnierze, wszyscy 
jak jeden mąż odziani w czarne kurtki i spodnie, na głowach zaś mieli zawiązane 
czerwone 
opaski. Każdy zbrojny był w krzywą szablę i okrągłą, czarną tarczę, na której 
wymalowano 
złotego węża.
Odziani w czerń szybko zbadali więźniów, oddzielając zdrowych i zdolnych do 
dalszej podróży od chorych i osłabionych. Tych ostatnich był mniej więcej tuzin 
i, po 
zbadaniu całej grupy, cofnięto ich do budynku, skąd zaraz potem rozległy się 
rozpaczliwe, 
krótko trwające jęki i wrzaski.
Pozostałych więźniów zaprowadzono nad wodę, gdzie polecono im rozebrać się i 
umyć. Kąpiel w zimnej morskiej wodzie nie należała do szczególnie przyjemnych, 
Margaret 
rada jednak była temu, że może zmyć z siebie brud. Kąpiąc się, zwróciła uwagę na 
stojący na 
kotwicy statek.
Abigail tymczasem kuliła się w płytkiej wodzie, usiłując ignorować uwagi 
otwarcie 
gapiących się na nią strażników. Nawet brudna i z włosami w nieładzie, wyglądała 
na 
piękność, jaką była w istocie.
- Widziałaś kiedy przedtem taki statek? - spytała ją Margaret przyciszonym 
głosem.
Abigail otrząsnęła się jakoś z ponurych myśli, które dręczyły ją od dawna i 
przyjrzała 
się statkowi.
- Nie... nigdy - odpowiedziała w końcu.
Mimo iż dwukrotnie większy niż jakikolwiek statek z floty krondorskiej, okręt 
najeźdźców bez trudu unosił się nad przybrzeżnymi płyciznami. Był to czarny 
czteromasztowiec, z wysokimi kasztelem i forkasztelem.
- Wygląda jak galera quegańska, ale nie widzę ław wioślarskich. Jest ogromny.
Od statku tymczasem oderwało się kilkanaście łodzi, które o wiosłach ruszyły ku 
plaży. Margaret zrozumiała nagle, że wszyscy pozostali przy życiu więźniowie 
zostaną 
przewiezieni na pokład obserwowanego przez nią okrętu. Niektóre z szalup zdążyły 
już się 
uwinąć z załadunkiem „towaru” i płynęły ku burtom olbrzyma.
Załadunek trwał cały dzień, o zmierzchu jednak czarny okręt podniósł kotwicę i 
wypłynął w morze.
Margaret i pozostałe kobiety umieszczono na najniższym pokładzie. Każdej 
więźniarce przydzielono drewnianą pryczę, wokół której znalazło się nawet trochę 
miejsca. 
Ustawiono kobiety obok pryczy i kazano im zdjąć odzież. Margaret usłuchała, 
rada, że może 
w końcu ściągnąć z siebie brudne łachy. Abigail zawahała się, a kiedy wreszcie 
zsunęła z 
siebie szatę, podjęła próbę osłonięcia się choćby dłońmi.
- Abby! - odezwała się zgryźliwie księżniczka. - Jeśli okażesz im, że się 
wstydzisz, 
wskażesz tym bydlakom narzędzie, którym będą mogli cię dręczyć.
- Nie jestem tak silna jak ty! - odpowiedziała mocno wystraszona dziewczyna. - 
Przykro mi.
- Bzdura! Jesteś twardsza niż myślisz. Wyprostuj się! Broda do góry!
Abigail jednak niemal podskoczyła, kiedy podszedł do niej człowiek z tabliczką 
do 
pisania.
- Twoje imię? - spytał.
- Abigail - odpowiedziała z lękiem.
- Skąd pochodzisz? - spytał nieznajomy wysokim głosem, akcentując słowa tak, że 
Margaret gotowa byłaby przysiąc, iż gdzieś już słyszała podobnie mówiących 
ludzi.
- Jestem córką barona Bellamy'ego z Carse. - Nieznajomy spoglądał przez chwilę 
na 
dziewczynę, aż wreszcie polecił. - Przejdź pod tamtą ścianę.
Dziewczyna, okrywając się ramionami, przeszła bojaźliwie w głąb ładowni. 
Nieznajomy powtórzył to samo pytanie Margaret i księżniczka, nie widząc powodu, 
dla 
którego miałaby zatajać prawdę, powiedziała mu, kim jest. Podobnie jak Abigail 
odesłano ją 
w głąb ładowni. Stamtąd obserwowała dalsze przesłuchania. Każda z kobiet została 
dokładnie 
przepytana przez dwu mężczyzn, którzy zaznaczali odpowiedzi na tabliczkach. 
Badano też 
wszystkie, poddano je oględzinom niemal lekarskim, zmuszając do zniesienia 
wszystkiego w 
milczeniu i ciszy. Po skończeniu przeglądu każdej kobiecie podano czystą, nową 
szatę, potem 
pojawili się marynarze, którzy zaczęli zakuwanie kobiet w łańcuchy, łączące ich 
kostki z 
pryczami, tak, że mogły wprawdzie poruszać się wokół swych leży, nie było jednak 
mowy o 
tym, by zdołały wymknąć się z ładowni.
Potem podeszli do Margaret i Abigail, a jeden z nich powiedział:
- Wy za nami.
Dziewczęta wspięły się po drabinie na wyższy pokład i wiedzione przez strażników 
poszły wąskim przejściem. Teraz nawet Margaret usiłowała osłonić swoją nagość, 
bo wlepiło 
się tu w nie kilkanaście pożądliwych par męskich oczu. Weszły do jakiejś sporej 
kabiny, zaś 
mężczyzna, który je tu wprowadził, mruknął tylko:
- Znajdźcie sobie coś, co pasuje. Pod ścianami kajuty leżały stosy pięknie 
skrojonej i 
uszytej z kosztownych materiałów odzieży. Dziewczyny szybko znalazły coś dla 
siebie i 
ubrały się rade, że mogą osłonić nagość. Wdziały prosto skrojone suknie, które 
jednak były 
znacznie lepsze niż worki, jakie musiały nosić od chwili pojmania.
Potem odprowadzono je do sporej kabiny na rufie. Czekało tam na nie dwu 
mężczyzn. 
Wstali z szacunkiem na widok wchodzących dziewcząt, po czym skinieniem dłoni 
zaprosili 
je, by usiadły na poduszkach.
- Panie... - odezwał się jeden z nich z owym osobliwym akcentem. - Miło nam 
znaleźć 
wśród was osoby z towarzystwa. Może zechcecie napić się wina?
Margaret spojrzała nie bez zdumienia na mały stolik, zastawiony owocami, serem, 
kromkami chleba i płatami mięsiwa, obok których perliła się rosą chłodu karafa 
wina. 
Opierając się głodowi spytała:
- Czego od nas chcecie?
Nieznajomy uśmiechnął się równie przyjaźnie i ciepło, jak uśmiechnąłby się 
lodowiec.
- Informacji, pani. Wy zaś jej nam dostarczycie.
- Ziemia, ahoj! - wrzasnął marynarz na oku.
Amos spojrzał przed siebie, dłonią osłaniając oczy przed słońcem.
- Gdzie? - zawołał.
- Dwa rumby przed dziobem na bakburtę! - odpowiedział majtek.
Amos pospiesznie zsunął się po trapie z kasztelu na pokład główny i pobiegł ku 
nadbudówce dziobowej. Wspiąwszy się na górę, podbiegł do gniazda bukszprytu, 
gdzie 
skupili się już Nicholas i jego towarzysze. Zbierali się tam już od południa, 
ponieważ Amos 
rano oznajmił, że pierwsze z Wysp Słonecznego Zachodu powinni zobaczyć jeszcze 
przed 
wieczorem.
- Minęło ponad trzydzieści lat - mruknął niegdysiejszy pirat. - Trochę 
zboczyłem...
- Dwa rumby i masz do siebie pretensje? - uśmiechnął się Nicholas.
Amos machnął niedbale dłonią.
- Ta wysepka powinna znajdować się prosto na kursie. Teraz trzeba nam będzie 
skręcić na południe.
- A co, stwarza to jakieś problemy?
- Nie, ale drażni moje poczucie symetrii i elegancji. Hej ty!
- wrzasnął ku majtkowi na oku. - Widzisz szczyt?
- Tak jest, kapitanie! - sfrunęła z góry odpowiedź. - Jest tam przechylona góra 
z 
wierzchołkiem, który wygląda jak złamane ostrze miecza!
- Doskonale. - l zwracając się ku rufie, ryknął przez ramię:
- Pięć rumbów na bakburtę, panie Rhodes!
- Tak jest, kapitanie! - dobiegło od steru.
- Mości kapitanie... - odezwał się Harry. - Kto właściwie zamieszkuje te wyspy?
W miarę jak przed oczami jego duszy zaczęły przewijać się obrazy z przeszłości, 
Amos westchnął na poły tęsknie, na poły z rozrzewnieniem.
- Pierwotnie rezydował tu nikły keshajski garnizon, dwie czy trzy kohorty 
jednego z 
Psich Legionów, paru oficerów i kilka stateczków. Kiedy pradziadek Nicholasa 
podjął próbę 
podboju Bosanii, uradowana rozwojem sytuacji grupka tych rzezimieszków zaczęła 
napadać 
na nasze wybrzeża. Zresztą, po jakimś czasie przestało im robić różnicę, kogo 
łupią... 
najczęściej brali statki z keshajskiego Elarial, które zmierzały do lub z Queg, 
Królestwa albo i 
samego Kesh.
- Bywało - potwierdził Marcus - że najeżdżali i na Tulan.
- Ale dlaczego Król albo Imperator nie dali im łupnia i nie zniszczyli tego 
gniazda 
piratów? - spytał Harry.
- Ha! - parsknął śmiechem Amos. - Myślisz, że nie próbowali? - potarł dłonią 
policzek. - Spójrz na tamtą wysepkę przed nami - wskazał dłonią szczyt. - Za nią 
jest tuzin 
większych i około setki mniejszych wysepek. Ciągną się tak jedna za drugą po 
kilka w grupie 
aż do wielkiego archipelagu na zachodzie.
- Harry patrzył na Amosa, jakby niczego nie pojmował. - To wielki łańcuch wysp, 
jest 
ich więcej niż tysiąc, około miesiąca żeglugi stąd. Niektóre są wielkie i 
rozciągają się na parę 
setek mil. Nikt nie wie, kto zamieszkuje większość z nich. Inne, jak Skashakan, 
są znane aż 
za dobrze. Nasz przyjaciel Render właśnie tam rozbił swój statek. Stąd aż do 
tego archipelagu 
leży może pięć setek wysp. Niektóre są zwykłymi łachami piachu na oceanie... a 
tylko jedna 
ma zatokę dość głęboką, by przyjąć statek taki jak nasz: Freeport, co znaczy 
Wolny Port. Jeśli 
na horyzoncie pojawi się jakiś samotny wojenny statek pod flagą Królestwa, 
napotka bardzo 
ciepłe przyjęcie. Pamiętasz te pinaki, których użyli do napaści na Crydee? Mają 
bardzo 
płytkie zanurzenie, nie większe niż pięć stóp, gdybyśmy się więc tu zjawili z 
całą flotą, 
wszyscy tam zdążyliby się spakować i odpłynąć. Możemy spalić miasto do cna wedle 
woli... 
swego czasu robiła to nasza flota i Keshanie... ale tamci odbudowywali je, gdy 
tylko 
napastnicy znikali za horyzontem. Nie, piraci z Freeport są jak karaluchy... 
możemy ich tępić 
i zabijać tuzinami, ale nie sposób się od nich uwolnić całkowicie. - I 
odwracając się do 
pierwszego oficera, zawołał: - Panie Rhodes, zechce pan zebrać całą załogę!
Amos ruszył na śródokręcie, nad którym rozległ się krzyk:
- Wszyscy na pokład!
Rozkaz błyskawicznie przekazano, zaraz więc na śródokręciu zebrała się cała 
załoga, 
czemu przyglądali się i przysłuchiwali z forkasztelu Nicholas i jego 
przyjaciele. Amos 
tymczasem łypnął groźnie ku majtkom:
- Znacie mnie wszyscy, z wyjątkiem was, żołnierze z Crydee, którzyście zgłosili 
się na 
ochotnika, a do tej misji wybrał was osobiście wasz Diuk. Wszystkich was darzę 
zaufaniem. 
Gdyby było inaczej, nie stałbym teraz przed wami. Od tej chwili nie jesteście 
już ludźmi 
królewskimi. Jesteście piratami, ostatnio z Portu Margrave's. Ci, którzy nigdy 
tam nie byli, 
niech popytają innych; mała to mieścina i nie masz tam zbyt wiele do oglądania. 
Ci, co mają 
kiepską pamięć i nie potrafią zapamiętać paru szczegółów, niech we Freeport nie 
trzaskają 
dziobami. - Przerwał na chwilę i powiódł srogim spojrzeniem po otaczających go 
twarzach. - 
Niedługo spojrzycie w twarze ludzi, którzy, być może, zabijali waszych 
towarzyszy, żeglarzy, 
rybaków, wasze żony i dzieci. Będziecie mieli chętkę rzucić się do gardeł tym 
nieprawym 
synom, ale tego wam zrobić nie wolno! We Freeport włada prawo równie surowe jak 
w 
Królestwie. Prawem w mieście jest słowo szeryfa, od jego wyroków można się 
odwołać do 
rady Kapitanów, ale zdarza się to niezwykle rzadko. Spory rozstrzyga się ostrzem 
zimnej 
stali, nie wolno jednak wdawać się w bójki. Tak więc, jeśli któryś z was spotka 
nieprawego 
syna, który zabił waszego brata, niech się doń uśmiechnie i niech wie, że 
wcześniej czy 
później przyjdzie pora rozrachunku.
Nie przybyliśmy tu po to, by się mścić. Naszym celem jest odnalezienie córki 
Diuka 
Martina i pozostałych uprowadzonych z Crydee chłopców i dziewcząt. Mamy odnaleźć 
nasze 
dzieci albo dzieci naszych przyjaciół. Jeśli któryś z was uważa, że nie uda mu 
się utrzymać w 
ryzach, niech lepiej zostanie na pokładzie i nie schodzi na ląd. Przysięgam wam, 
że powieszę 
pierwszego, który zacznie bójkę, a jeśli nie uda nam się odbić dzieci, to drań 
spłonie w 
piekle!
Ostrzeżenie było zupełnie niepotrzebne, wszyscy byli zdecydowani uwolnić 
porwanych, choćby przyszło im zapłacić życiem.
- Dobra - uśmiechnął się Amos. - I jeszcze jedno. Biedne skurczybyki, pierwszy, 
który 
nazwie mnie admirałem, zostanie przeciągnięty pod kilem! Jasne?
- Nie inaczej, kapitanie! - odpowiedział któryś z żeglarzy wśród powszechnego 
śmiechu.
- Jestem kapitan Trenchard! - rzekł Amos, uśmiechając się tak, że mógłby 
przestraszyć krokodyla. - Sztylet Mórz! Przebyłem Mroczne Cieśniny w dzień 
zimowego 
przesilenia! Dowodzę statkiem „Drapieżca”, który poprowadziłem kiedyś do Siedmiu 
Niższych Piekieł, spiłem tam w trupa Kahooli i wróciłem na powierzchnię! - 
Przechwałki 
starego wywołały śmiech i wiwaty. - Moją matką była samica morskiego smoka, 
ojcem 
piorun, a ja sam tańczę na czaszkach moich wrogów! Biłem się z bogiem wojny i 
skradłem 
całusa śmierci! Mężowie drżą, gdy muśnie ich mój cień, kobiety mdleją, gdy 
usłyszą moje 
imię, i nie masz wśród żywych nikogo, kto zadałby mi kłam! Oto ja, Trenchard, 
Sztylet 
Mórz!
Załoga powitała przechwałki rykiem śmiechu i wiwatami.
- Teraz wywiesić mi Czarną Flagę i niech każdy zajmie swoje miejsce! - zakończył 
Amos. - Cały czas jesteśmy pod obserwacją - wskazał dłonią odległy szczyt.
- Dzienna wachta pod pokład! - zagrzmiał Rhodes. - Nocna wachta na stanowiska!
Jeden z ludzi skoczył pod pokład i wyniósł wielką, czarną banderę, uszytą 
jeszcze w 
Crydee wedle wskazówek Amosa. Wywieszono ją na rufie, gdzie dziarsko załopotała 
w 
podmuchach bryzy.
Nicholas przyjrzał się banderze, na której czarnym tle szczerzyła zęby biała 
czaszka, a 
za nią wyszyto srebrny sztylet z rubinową kroplą spadającą z ostrza. Potem 
zerknął ma 
Harry'ego, Calisa i Marcusa, odkrywając, że też spoglądają na proporzec. Nakor 
uśmiechał się 
beztrosko, Anthony zaś i Ghuda spoglądali na banderę z doskonałą obojętnością.
- Wiesz... - odezwał się Harry niepewnie - to dziwne, ale on chyba nie udawał...
Nicholas potrząsnął głową.
- Myślę, iż powiedziałby o sobie, że miał niełatwe dzieciństwo.
- Taa... - odezwał się Ghuda. - Wiecie, chyba go poznałem, wtedy, w pałacu.
- Czyżby? - spytał Nicholas.
- Nie inaczej - potrząsnął głową najemnik. - Byłem w Li Meth, kiedy ze swymi 
ludźmi 
zaatakował miasto. Widziałem go, że tak powiem, z drugiej strony barykady. - 
Ghuda 
potrząsnął głową. - Stare dzieje. - Obejrzał się przez ramię ku wysepce, którą 
statek mijał od 
bakburty. - Przed chwilą widziałem tam jakiś błysk - kiwnął dłonią ku szczytowi.
- Posterunek obserwacyjny - mruknął Marcus.
- Niewątpliwie.
- Ciekaw jestem, jak przyjmą nas we Freeport?
- Wkrótce się dowiemy - rzucił Nakor, jak zwykle beztroski i nie wiedzieć czemu 
uradowany.
Wejście do portu zobaczyli o zachodzie słońca. Amos polecił zrefować wszystkie 
żagle z wyjątkiem bramsli i Drapieżca majestatycznie wpłynął do Freeport. 
Przystań była 
szeroka, owalna, z nabrzeżami ujętymi w płyty wyłamane z raf koralowych - a 
zaraz za 
miastem wznosiły się stromo góry, niczym gigantyczna, kamienna, zwarta wokół 
niego pięść, 
przytłaczająca swoim ogromem port i pogrążająca go w liliowym cieniu. Jej 
wierzchołek 
kryły srebrnoszare chmury, szybko ciemniejące w miarę jak słońce znikało w 
morzu. Port 
otaczały też dość prymitywne kamienne budynki kryte gontami. Na rogach uliczek 
płonęły 
jasno latarnie - do pracy zabierali się ci mieszkańcy Freeportu, którzy woleli 
pracować nocą.
- Słyszałem o miejscach takich, jak ta wyspa - mruknął Ghuda.
- O czym ty mówisz? - spytał Nicholas.
- Widzisz, jak te góry otaczają miasto niemal doskonałym kręgiem? - spytał 
Ghuda.
- Tak... i co z tego?
- Tu kiedyś był krater wulkanu.
- Ogromnego wulkanu - przytaknął Nakor. Wydawało się, że ten fakt sprawia mu 
osobliwą przyjemność. - Miał niemal pół mili średnicy!
Na zboczach góry zapłonęły pierwsze światła i zafascynowany widokiem Nicholas 
patrzył, jak przed jego oczyma rozwija się migotliwa panorama miasteczka. W 
głębi wyspy 
słychać było jakieś nawoływania, w porcie jednak panowała niemal całkowita 
cisza.
- Tyle świateł, a taki tu spokój - zauważył Marcus.
- Myślę, że chcą sprawdzić, czy nie przypłynęliśmy tu pod fałszywą flagą, 
podszywając się pod kogoś innego - stwierdził Ghuda.
Po rzuceniu kotwicy Amos polecił opuścić na wodę szalupę, co zostało wykonane 
szybko i sprawnie. Kapitan klął, aż dymiło, i Nicholas zdumiał się ordynarnością 
i mnogością 
wyzwisk, dopóki nie pojął, że Amos po prostu odgrywa przedstawienie na użytek 
ukrytych 
obserwatorów.
- Wy dwaj, proszę na słowo - odezwał się Ghuda pod adresem Marcusa i Nicholasa. 
Młodzieńcy odwrócili się ku niemu, on zaś rzekł z powagą. - Wiecie... bywałem w 
miejscach 
takich jak to... nikt nas tu nie zna, a obcym się nie ufa. Wątpliwości zostaną 
obrócone 
przeciwko nam. Lepiej będzie, jeśli wcześniej ustalicie sobie swoje przybrane 
imiona, bo nie 
zdołacie się wyprzeć pokrewieństwa.
Nicholas i Marcus wymienili spojrzenia i po chwili milczenia młody książę 
powiedział:
- Mam prawo do tytułu po mająteczku nie opodal Esterbrook. Byłem tam kilka razy.
- Niechże więc będzie... - stwierdził Ghuda. - Marc i Nick z Esterbrook. Kim był 
wasz 
ojciec? - spytał niespodziewanie ostrym tonem.
- Matka nie była tego pewna - odpowiedział Marcus, uśmiechając się krzywo.
Ghuda parsknął śmiechem i klepnął go z rozmachem po ramieniu.
- Poradzisz sobie, Marc.
- A kim była twoja matka? - spytał z kolei Nicholasa.
- Meg z Esterbrook - odparł młodzieniec. - Obsługuje gości w karczmie 
prowadzonej 
przez gbura o imieniu Will... i ciągle jeszcze jest urodziwą kobietą... która 
nie umie odmówić 
prawdziwemu mężczyźnie.
- Dobrze powiedziane - Ghuda ponownie parsknął śmiechem.
Przeszedłszy na główny pokład, stanęli obok Amosa, który dawał właśnie 
mistrzowski 
popis przekleństw i bluźnierstw. Grupka żołnierzy usiłowała - nie bez powodzenia 
- mu 
sprostać, klnąc sążniście gapiów na przystani.
Gdy sadowili się w szalupie, Amos spytał:
- Chłopcy, uzgodniliście swoje historyjki?
- Owszem - odparł Nicholas. - Marc jest moim starszym braciszkiem. Pochodzimy z 
Esterbrook. Nie znamy swoich ojców.
- Nick jest trochę tępawy, ale znoszę jego obecność ze względu na matkę - dodał 
Marcus.
Nicholas rzucił swemu przyszywanemu bratu krzywe spojrzenie i mruknął:
- To dopiero nasza druga podróż. Zaciągnęliśmy się na wasz statek w... - zawahał 
się, 
po czym dokończył - Margrave's Port.
- Wy dwaj nie potrzebujecie nikogo udawać - mruknął Amos, zwracając się do 
Nakora 
i Ghudy. - Potem potarł z namysłem podbródek. Patrząc na Anthony'ego, który w 
spodniach, 
krótkiej skórzanej kurtce i pysznym kapeluszu na głowie nie wyglądał na 
przesadnie 
szczęśliwego, spytał:
- A kimże, u licha, masz być ty?
- Może twoim uzdrowicielem? - podsunął Anthony.
- Może być - kiwnął głową Amos. - Potrzebne ci coś do tego?
- Jest trochę ziół, przypraw korzennych i innych specyfików, które są przydatne 
przy 
leczeniu ran - odparł Anthony z powagą. - Dobrze będzie wyglądało, jak połażę 
trochę po 
mieście i kupię to i owo.
- Zgoda - odparł Amos. I zwrócił się do Calisa: - Udawanie myśliwego i łowcy z 
Yabon może być nieco trudne.
- Nie za bardzo - kiwnął głową pół-elf. - W razie potrzeby potrafię się rozmówić 
w ich 
języku.
- Dobra nasza! - uśmiechnął się szeroko Amos. – Teraz o mnie. Jeśli ktoś was 
spyta, 
jestem Trenchard i ostatnio żeglowałem po Morzu Goryczy. Przedtem podobno 
pływałem 
pod banderą Królestwa i Kesh, ale nikt z was nie wie niczego pewnego. Marynarze 
gadają, że 
lepiej mnie nie pytać.
Wszyscy kiwnęli głowami i umilkli. Podczas całej rozmowy dwaj majtkowie, tęgo 
wiosłując, prowadzili szalupę ku pomostowi. Po kilku minutach dotarli do niskiej 
przystani, 
gdzie u pachołków przymocowano kilka łodzi. Kiedy wysiadali, wiązali łódź i 
ruszali po 
kamiennych płytach wzdłuż nabrzeża, pozornie nikt ich nie obserwował.
I nagle rozległ się czyjś okrzyk:
- Hola wy tam! Coście za jedni?
Spomiędzy budynków wyłoniła się sylwetka samotnego mężczyzny. Był to łysy 
jegomość z dość wydatnym, ostro rzeźbionym nosem, smukły, ale szeroki w barach. 
Na jego 
twarzy malowało się osobliwe rozbawienie.
- Jestem ogromnie ciekawski. - Machnął niedbale dłonią, zakreślając nią szeroki 
krąg. 
- Takich jak ja ciekawskich jest tu więcej. - Zza beczek, skrzyń i z zaułków 
wyłoniło się 
jeszcze kilkunastu zbrojnych, którzy szybko otoczyli grupkę przybyszów.
- Zachować spokój! - syknął Amos, widząc w dłoniach miejscowych wymierzone w 
siebie i przyjaciół, a gotowe do strzału kusze.
Mężczyzna podszedł tak, by stanąć prosto przed Amosem, i powiedział zgryźliwie:
- Przyjacielu... wpłynąłeś tu pod dość znaną banderą, ale nikt jej nie oglądał 
na 
morzach od trzydziestu lat!
I nagle Amos ryknął śmiechem.
- Patrick z Duncastle! To jeszcze cię nie powiesili? - I niespodziewanie wyrżnął 
pięścią w pysk stojącego przed nim mężczyznę, który przeleciał w tył kilka 
kroków i 
wylądował ciężko na kamiennych płytach przystani. - Gdzie te dwadzieścia złotych 
dublonów, które jesteś mi winien! - zagrzmiał stary wyga, stając nad powalonym i 
oskarżycielsko mierząc weń paluchem.
Uderzony uśmiechnął się krzywo i zaczął pocierać dłonią podbródek.
- Khe... witaj, Amos. Myślałem, że nie żyjesz.
Amos odepchnął dwu towarzyszy Patricka, którzy wymierzyli weń broń, i 
pochyliwszy się nad leżącym, wyciągnął doń rękę. Podniósłszy go z ziemi, porwał 
go w 
objęcia, rycząc radośnie i ściskając tak, że Patrickowi oczy wyszły niemal z 
orbit.
- Co robisz w Wolnym Porcie? - dopytywał się, postawiwszy wreszcie na ziemi 
nieźle 
już podduszonego kompana. - Słyszałem, że zajmujesz się sprzedażą broni 
renegatom w 
Górach Trollhome!
Obejmując Amosa ramieniem, Patrick odpowiedział:
- Mocni bogowie, to było bez mała dwadzieścia lat temu! Teraz jestem szeryfem 
Wolnego Portu.
- Jesteś szeryfem? Myślałem, że jest nim ten mały skurczybyk rodem z Rodezji... 
zaraz, jakże mu było... Francisco Galatos.
- Bogać tam, od tego czasu minęły trzy dziesiątki lat. Nie żyje i dwu jego 
następców 
też. Od pięciu lat ja piastuję ten urząd. - I zniżywszy głos, spytał: - Gdzieżeś 
ty się podziewał 
przez te wszystkie lata? Ostatnie wieści, jakie miałem o tobie, głosiły, że 
zajmujesz się 
szmuglem broni z Queg na Dalekie Wybrzeże.
Amos potrząsnął głową.
- Skoro mowa o przeszłości, to powiem ci jedynie, że to długa historia... której 
najlepiej wysłuchać nad kuflem piwa lub pucharem wina.
Patrick zatrzymał się i spojrzał na byłego kompana.
- Amos... ee... od czasów twej ostatniej tu bytności kilka rzeczy uległo 
zmianie.
- Jakich? - spytał Amos.
- Chodźcie za mną. - Skinieniem, dłoni wydał swoim ludziom polecenie, by 
towarzyszyli kompanii Amosa, i wszyscy razem przeszli z przystani na wąską 
uliczkę, 
ciągnącą się równolegle do nabrzeża. Gdy tak szli, tkwiący w oknach i mijanych 
bramach 
miejscowi przyglądali im się uważnie. Kilka barwnie odzianych kobiet zaprosiło 
przybyszów 
do siebie, oczywiście, jeśli wcześniej uda im się uniknąć szubienicy. Uwagi te 
zostały 
powitane przyjaznymi śmieszkami i bez urazy.
- Tu akurat niewiele się zmieniło, mój stary - zauważył Amos. - Jak zawsze 
przyjaźnie 
i z uśmiechem obiorą cię tu z ostatniego grosza.
- Nie spiesz się z sądami - poradził mu Patrick. Docierali właśnie do szerokiego 
bulwaru. Kiedy skręcili za róg, Patrick z Duncastle wskazał dłonią to, na co 
chciał zwrócić 
uwagę starego kompana:
- Popatrz sobie...
Amos w istocie zatrzymał się i zaczął przyglądać. Jak daleko mógł sięgnąć okiem, 
widział frontony dwu- i trzypiętrowych kamieniczek, pięknie pomalowanych i 
zadbanych. 
Kłębiący się na ulicy tłum wskazywał na to, że Freeport w istocie było bardzo 
ruchliwym 
miastem.
- Patrick, nie wierzę własnym oczom - rzekł prawdziwie zdumiony.
Duncastle potarł machinalnie podbródek, w miejscu, w które niedawno ugodziła 
pięść 
Amosa.
- Lepiej uwierz, Amos. Od czasu twego ostatniego pobytu mocno porośliśmy w 
piórka. Nie jesteśmy już małą wioską zjedna karczmą i burdelem. To całe miasto. 
- 
Zwróciwszy się ku bulwarowi, skinieniem dłoni wezwał pozostałych, by poszli za 
nim. - 
Może i nie przestrzega się tu prawa tak ściśle, jak w Królestwie, ale pewnie nie 
więcej tu 
zepsucia i przestępstw niż w większości grodów w Kesh... a dam głowę, że mniej 
niż w całym 
Durbinie z przyległościami. - I wskazując dłonią budynki po obu stronach ulicy, 
dodał: - 
Wielu tutejszych kupców prowadzi interesy z Królestwem, w Kesh i Queg.
- Oczywiście unikają w ten sposób opłat celnych - parsknął śmiechem Amos.
- Niektórzy... owszem, tak - odparł Patrick, również się uśmiechając. - Inni 
jednak 
wolą odprowadzać opłaty celne do skarbu Kesh i Królestwa Wysp... Zbyt wiele 
mogliby 
stracić na konfiskacie ładunku po jego dotarciu na miejsce przeznaczenia. 
Niewiele zresztą 
trzeba, by załatwić certyfikat świadczący o tym, iż towar pochodzi skądinąd. 
Wolimy unikać 
rozgłosu i nie pragniemy, by świat dowiedział się o roli Freeport w tych 
transakcjach. W 
sumie działamy jako pośrednicy i zarabiamy na tym krocie. - Wskazując na jeden z 
wielu 
budynków, wokół którego uwijali się liczni interesanci, wyjaśnił: - Ten tu 
jegomość jest, na 
przykład, największym niezależnym kupcem korzennym na północ od stolicy Kesh.
- Niezależnym! - parsknął śmiechem Amos. - Dobre sobie! Ponieważ handel 
korzeniami jest w Imperium objęty monopolem państwowym, ten kupczyk nie może 
działać 
legalnie w Kesh.
- Owszem... - kiwnął głową Patrick. - Ma on jednak swoich dostawców w Imperium, 
a 
podejrzewam, że zyskał pewne wpływy i na samym dworze. Prowadzi interesy z 
kupcami 
zamieszkującymi krainy, o jakich ty i ja nigdy nie słyszeliśmy. Jego partnerami 
są 
Tsuranijczycy... i mieszkańcy Brijani... a to przeciwległy kraniec Imperium. - Z 
tymi słowy 
ruszył dalej, inni zaś poszli za nim.
Mijali budynek za budynkiem - wokół wszystkich, mimo późnej pory uwijali się 
interesanci.
- Niektórych powinieneś znać, Amos - odezwał się Patrick. - Tak jak my, byli w 
młodości piratami, później jednak odkryli, że zręcznie prowadzone 
przedsięwzięcia handlowe 
przynoszą większe zyski i są mniej ryzykowne.
Nicholas stwierdził, że oglądane przezeń miasto niewiele różni się tych, który 
widywał wcześniej - mieszkańcy tylko zachowywali się odrobinę bardziej swawolnie 
i 
hałaśliwie. Syn krondorskiego Księcia przekonywał się coraz bardziej dowodnie, 
że Freeport 
był miastem zamożnym i szybko się rozwijającym.
- Wiesz, Patrick, nie myślałem jednak, że na stare lata zrobi się z ciebie taki 
podejrzliwy drań - mruknął Amos.
- Nie można inaczej - odparł zagadnięty. - Dawno już minęły czasy, kiedyśmy 
uciekali 
na wzgórza i czekali, aż gorliwcy z floty krondorskiej czy z Elarial znudzą się 
i odpłyną. 
Teraz mamy zbyt wiele do stracenia.
- To dlatego czekałeś na nas z tuzinem łamignatów? - łypnął nań wrogo Amos.
Patrick kiwnął głową.
- A jeśli nie zdołasz przekonać Rady Kapitanów, że jesteś tym, za kogo się 
podajesz, 
będziemy musieli zająć twój statek.
- Po moim trupie! - rzekł Amos cicho i groźnie.
I nagle okazało się, że w Amosa i jego towarzyszy znów mierzy tuzin bełtów.
- Jeśli nie da się inaczej... - Patrick z Duncastle znacząco zawiesił głos.
Kapitanowie Wysp Słonecznego Zachodu spotykali się w domu na końcu ulicy. 
Nicholas i jego towarzysze mogli podziwiać po drodze egzotykę miejsca. Powietrze 
przepełniały głosy przekupniów mówiących najróżniejszymi językami, na każdym zaś 
rogu 
oczy gości porażała mieszanina barw i najdziwaczniejszych ubiorów. Obok domów 
handlowych i składów kupieckich stały tu zgodnie jaskinie hazardu i burdele. Nad 
każdymi 
drzwiami napisy w kilku językach objaśniały zakres i rodzaj świadczonych 
wewnątrz usług.
Na ulicy tłoczyli się sprzedawcy, pchający przed sobą wózki lub dźwigający małe 
straganiki na grzbietach; a zestaw ofiarowanych przez nich dóbr imponował 
różnorodnością, 
mieli bowiem niemal wszystko, czego mógłby zapragnąć wracający z rejsu żeglarz, 
od 
jedwabiu i klejnotów, po słodkie wypieki i bakalie. Nicholas rozglądał się 
przytłoczony 
ruchliwością miejsca: Freeport był miastem większym i bardziej światowym niż 
Crydee.
- Jak doszło do tego, że wszystko tu tak rozkwitło, i dlaczego my o tym nie 
słyszeli na 
Morzu Królestwa? - spytał Amos.
- A... to właśnie świadczy przeciwko tobie, Amos - odpowiedział Patrick. - 
Handel 
pomiędzy narodami toczy się wedle dwu ścieżek, prostej i krętej. Wszyscy, którzy 
wybierają 
tę drugą, dość szybko dowiadują się, gdzie są dziury w płotach, i gdzie można 
cichcem 
wyładować i sprzedać niektóre towary. Nie jest możliwe, byś pływał ostatnio pod 
tą twoją 
cieszącą się złą sławą banderą, nie dowiadując się jednocześnie, że Freeport 
jest obecnie 
światowym centrum zbywania łupów. Ba... wiedzą o nas i ci, co zajmują się 
uczciwym 
handlem.
- Jak ci już powiedziałem, Patrick, to długa historia - odpowiedział Amos i 
umilkł na 
dłuższą chwilę. Szli dalej, aż ujrzeli stojący na końcu traktu spory budynek, na 
którym 
widniał napis: Siedziba Gubernatora.
Amosa i jego towarzyszy wprowadzono po wiodących do wnętrza budynku schodach. 
Istniejące tu niegdyś ściany usunięto, tak że cały parter był jedną rozległą 
komnatą.
Pośrodku niej stał długi stół, za którym zasiadało teraz siedmiu mężczyzn. 
Okazując 
im szacunek, Amos zdjął kapelusz, a jego towarzysze uczynili podobnie. Jak się 
jednak 
okazało, było to jedyne ustępstwo na rzecz dobrych manier z jego strony, zaraz 
potem 
bowiem stary wyga ruszył butnym krokiem przed siebie i, zatrzymawszy się przed 
siedzącym 
pośrodku, zagrzmiał, jakby wydawał komendy w czasie sztormu:
- Na Siedem Niższych Piekieł, co ty sobie wyobrażasz, Swallow? Myślisz, że 
możesz 
witać równego ci rangą kapitana, wysyłając po niego zbrojnych?
- Pokorny jak zawsze - mruknął siwowłosy, siedzący pośrodku stołu kapitan.
Jeden z młodszych, siedzących za stołem ludzi, którego ciemne włosy spływały 
bujnymi kędziorami na ramiona, a twarz zdobiły pięknie przycięte wąsiki, spytał:
- Swallow, kim jest ten bufon?
- Bufon? - ryknął Amos, odwracając się ku ciemnowłosemu. - Morgan! Miarkuj się, 
bo nie wytrzymam! Słyszałem, że twój tatunio zapił się na śmierć i tylko dlatego 
udało ci się 
przejąć komendę nad statkiem! - Wbiwszy w zuchwalca złowrogie spojrzenie, 
ciągnął 
nieubłaganie: - Chłopczyku! Zanim ty opuściłeś stoczone durbińskim przymiotem 
łono twej 
mamusi, ja topiłem quegańskie galery i łupiłem keshajskie statki! Zamknąłem Port 
Natal, a 
flotę Lorda Barry'ego pognałem z powrotem do Krondoru jak stado szczeniąt. 
Jestem 
Trenchard, Sztylet Mórz i wypruję flaki pierwszemu, który temu zaprzeczy!
- Myślałem, że już nie żyjesz, Amos - odezwał się Morgan pojednawczo.
Niespodziewanie Amos wydobył spod kurty sztylet i zanim ktokolwiek zdążył 
mrugnąć powieką, przyszpilił nim rękaw młodego kapitana do stołu.
- Jestem lepszy niż kiedyś! - warknął.
Nicholas trącił Marcusa łokciem i starszy z kuzynów spojrzał w kierunku 
wskazanym 
przez księcia. Na końcu stołu siedział jasnoskóry drab, którego twarz pokrywały 
błękitne 
tatuaże. Miał też w nosie złoty pierścień, a jego błękitne oczy osobliwie 
kontrastowały z bladą 
cerą.
- Mości kapitanowie - odezwał się formalnym tonem Patrick z Duncastle - oto Amos 
Trenchard, kapitan statku „Drapieżca”, dawny mój znajomek.
- Słyszeliśmy, Amos, że ostatnio pływałeś pod banderą królewską - rzekł Swallow.
- I owszem, bywało - wzruszył ramionami Amos. - Przedtem trochę kaperowałem na 
północy. Robiło się mnóstwo rzeczy. Pływałem z Keshanami i przeciwko nim, 
pływałem z 
królewskimi i abordażowałem ich statki. Jak zresztą każdy w tej komnacie.
- A ja mówię, że jesteście szpiegami Królestwa! - wypalił jeden z kapitanów 
siedzących w głębi.
Amos odwrócił się ku mówiącemu i rzeki, parodiując jego ton i barwę głosu:
- Ja zaś będę się upierał przy twierdzeniu, że jesteś idiotą, Wredny Piotrze! 
Jak to się 
stało, żeś został kapitanem? Mercy umarł sam z siebie, czyście go z Renderem 
„zdymisjonowali”?
Obrażony zaczął wstawać, Patrick jednak rzucił ostrzegawczo:
- Żadnych awantur!
- Moi ludzie - odezwał się wytatuowany - twierdzą, że choć przypłynąłeś tu pod 
czarną banderą, w rzeczy samej jesteście wojennym okrętem Królestwa!
- Owszem, Render - rzekł Amos z przekąsem, zwracając się ku mówiącemu - to był 
okręt królewski... dopóki go nie przejąłem! - Stary wyga przez chwilę przeszywał 
Rendera 
surowym wzrokiem, potem łypnął na Wrednego Piotra i znów wbił wzrok w Rendera. - 
Wygląda na to, że diabli wzięli dawne wymagania, jakie stawiano kapitanom. 
Wredny i 
Render kapitanami? - potrząsnął głową. - Render, co się stało z twoim kapitanem, 
Averym? 
Zjadłeś go czy co?
Render ścisnął blat stołu i skrzywił się, jakby zamierzał splunąć, ale nie 
odezwał się 
słowem. Po chwili opanował się na tyle, by syknąć w stronę Amosa:
- „Bantamina” poszła na dno u brzegów Taroom dziesięć lat temu. Wtedy zostałem 
kapitanem!
- Amos - wtrącił się nagle Patrick - możemy tu tak stać do rana i obrażać się 
wzajemnie, ale w twojej sprawie nie posunęliśmy się o włos...
Stary pirat potoczył wzrokiem po komnacie.
- Byłem jednym z Kapitanów Wybrzeża, zanim którykolwiek z was postawił stopę na 
pokładzie... wyjąwszy Williama Swallowa. Kto mi odmówi prawa wejścia do 
tutejszego 
portu? Freeport był zawsze otwarty dla każdego, kto miał dość ikry, by tu 
przypłynąć. A 
może teraz macie tu poborców podatków? Czyżbyście się ucywilizowali, szlag by 
was trafił?
- Amos, mówiłem ci już, że sprawy nie wyglądają tak jak kiedyś. Mamy zbyt wiele 
do 
stracenia i nie pozwolimy na to, by węszyli tu jacyś królewscy czy keshajscy 
szpicle.
- Moje słowo nie wystarczy? - spytał Amos.
- Co was sprowadza do Freeport? - odpowiedział pytaniem jeden z milczących dotąd 
kapitanów.
Amos spojrzał na pytającego, krępego jegomościa o szerokiej piersi, płomiennej 
brodzie i czerwonych, sięgających mu ramion kędziorach.
- Ty jesteś Szkarłatny James.
- Owszem - kiwnął głową czerwono włosy. - Ścigał mnie kiedyś od Questor View na 
zawietrzną Queg statek, który wyglądał dokładnie jak twój, Trenchard.
- Taa... - uśmiechnął się szeroko Amos. - Na wiosnę będzie dwa lata. Dopadłbym 
cię, 
bratku, gdybyś nie zwiał na wody przybrzeżne i gdyby nasze igraszki nie 
zainteresowały tych 
quegańskich galer.
- Pracowałeś dla Króla! - ryknął Szkarłatny, uderzając dłonią w stół.
- A czy ja się wypieram? - zagrzmiał Amos. - Jesteście durniami czy uszy zarosły 
wam sierścią? Obiecano mi niezły grosz za każdego z was, bezbożne draby, którego 
uda mi 
się złapać... oprócz tego darowano mi dawne winy. Pytam się więc, który na moim 
miejscu 
nie byłby się zgodził? - Oparłszy się oburącz o stół i pochyliwszy tak, by 
spojrzeć 
Szkarłatnemu w oczy, dokończył cicho: - Szczególnie wtedy, kiedy alternatywą 
jest pętla na 
rei?
- No, to mamy problem - rzucił Patrick. - Wielu z nas cię zna z najlepszej 
strony, 
Amos, ale nie widziano cię w tych stronach dłużej niż mogę spamiętać... no i 
pływałeś z 
królewskimi. Powiadasz, żeś znów został piratem... ale jaką możemy mieć pewność, 
że przy 
pierwszej okazji nie sprzedasz nas temu, kto lepiej zapłaci?
- A wy, niecne rzezimieszki, ufacie jeden drugiemu? - zagrzmiał Amos, wskazując 
szerokim gestem całe zgromadzenie.
- Wszyscy mamy tu swoje interesy - odpowiedział Szkarłatny. - To najbardziej 
dochodowy interes na wyspach, a zyski stale rosną. Bylibyśmy idiotami, gdybyśmy 
chcieli 
zarżnąć kurę, znoszącą złote jajka.
Amos parsknął pogardliwie, dając wyraz swemu zaufaniu do rozsądku obecnych.
- Czego zatem chcecie? - spytał Patricka.
- Będziesz musiał trochę tu zostać.
- Jak długo?
- Dopóki się nie upewnimy, że flota królewska nie czeka gdzieś za widnokręgiem 
na 
twój sygnał - odpowiedział Szkarłatny.
- I dopóki nie zyskamy pewności, że kilku z was nie pożeglowało wcześniej do 
Krondoru, by sprowadzić dla was pomoc - dodał Swallow.
- Tak czy owak, Amos, potrwa to parę miesięcy - rzekł Patrick z Duncastle. - Ale 
nie 
dłużej niż rok. - Mówiąc to, uśmiechnął się, jakby roczny areszt był tylko 
drobną 
niedogodnością.
- Wy naprawdę jesteście głusi - rzekł Amos. - Ja tu przypłynąłem w określonym 
celu i 
mam pewną pilną sprawę do załatwienia.
- On jest szpiegiem - powtórzył Wredny.
- Jakąż to masz pilną sprawę? - spytał Patrick. Amos oskarżycielsko wymierzył 
palec 
w Rendera.
- Przybyłem tu, by zabić tego człowieka.
Render skoczył na nogi i porwał za rapier.
- Dość! - ryknął Patrick. I zwracając się do Amosa, spytał:
- Jaką masz sprawę przeciwko Renderowi?
- Przed miesiącem poprowadził bandę morderców, w tym durbińskich łapaczy 
niewolników, na Crydee. Spalili, psiakrew, całe miasto i wymordowali niemal 
wszystkich 
mieszkańców.
- Trenchard - parsknął drwiąco oskarżony. - Przed miesiącem żeglowałem wzdłuż 
wybrzeży Kesh. W Crydee nie byłem od czasów, kiedy pętałem się po pokładach jako 
chłopiec okrętowy. Tam nie ma niczego, co byłoby warte grabieży!
- Zaprzecza, że brał udział w napaści - mruknął Patrick. - A nawet jeśli w 
istocie 
spaliłby Crydee, dlaczego miałoby to być przyczyną waśni pomiędzy wami?
- Ponieważ w tamtejszym porcie, w pewnym magazynie na brzegu ukrywałem łupy, 
które gromadziłem od pięciu lat i miałem je właśnie przewieźć gdzie indziej, 
kiedy on je 
ukradł!
- W żadnym z magazynów nie znalazłbyś tam niczego, co byłoby warte zachodu! - 
wrzasnął Render.
Wszyscy obecni wlepili weń oczy, Amos zaś uśmiechnął się złowrogo.
- A skądże o tym wiesz, jeśli nie byłeś w Crydee?
- Łżesz o mnie i o napadzie, musiałeś więc zełgać i o łupie - stęknął 
zagadnięty.
Patrick powiódł wzrokiem po twarzach kapitanów, którzy kolejno kiwali głowami.
- Takie jest prawo Freeportu - stwierdził wreszcie. - Żaden kapitan nie 
podniesie ręki 
na drugiego, bo dojdzie do bójek pomiędzy załogami. Możecie rozstrzygnąć waśń, 
jeśli 
opuścicie port, ale gdyby którykolwiek z was zaczął bitkę, jego statek zostanie 
skonfiskowany, on sam zaś zostanie osadzony w lochu. Podczas wymiany zdań 
Nicholas 
uważnie przyglądał się Renderowi.
- On łże - powiedział cicho.
Marcus otworzył usta, by coś rzec, zanim jednak zdążył się odezwać, Patrick z 
Duncastle zwrócił się do księcia:
- Coś ty powiedział?
- Powiedziałem, że on łże. Miałem w Crydee przyjaciół. Render jest łajdakiem i 
mordercą, który ma na sumieniu krew kobiet i dzieci. Jeśli kapitan Trenchard 
niczego nie 
może zrobić, to ja wypruję mu flaki.
- - Render utrzymuje, że podczas ostatniego miesiąca był u wybrzeży Kesh - 
stwierdził Patrick. - To musiał być ktoś inny.
- A jest dwu pirackich kanibali o błękitnych oczach? - spytał Nicholas. - Nie... 
to był 
on.
Patrick tymczasem zwrócił się do Amosa.
- Kapitanie Trenchard... Ty sam i twoja załoga będziecie pilnie obserwowani. 
Możecie 
swobodnie poruszać się po mieście, ale jeśli którykolwiek z twoich ludzi zacznie 
jakąś 
awanturę, zajmiemy twój statek, załogę zaś sprzedamy na quegańskie galery. Masz 
pilnować 
swoich ludzi. Możesz apelować do Rady Kapitanów, kiedy tylko zechcesz, i jeśli 
przekonasz 
Siódemkę, że twoja historia jest prawdziwa, ponownie uznamy w tobie równego nam 
kapitana.
Amos nie odpowiedział ani słowem, kiwnął tylko głową, odwrócił się i ruszył ku 
wyjściu. Gdy schodzili po schodach, odezwał się półgębkiem do Nicholasa:
- Dobre to było.
- Owszem - wtrącił się Ghuda - teraz ten drań zrobi wszystko, by cię zabić.
- Tego właśnie się po nim spodziewam - odparł Nicholas. Kiedy zeszli na ulicę, 
Amos 
zwrócił się do towarzyszy:
- Kapitanowie sądzą, że zostaniemy tu parę miesięcy, ja jednak mam zamiar 
wynieść 
się stąd, gdy tylko odkryjemy, gdzie trzymani są więźniowie. Wróć do łodzi - 
zwrócił się do 
Harry'ego - i przekaż polecenie, by wszyscy, oprócz wachty dyżurnej, zeszli na 
ląd. Powiedz 
im, by zachowywali się spokojnie i mieli oczy otwarte. Chce, by każdy miał uszy 
otwarte na 
plotki. Niech nas szukają w gospodzie z czerwonym delfinem na szyldzie... 
mijaliśmy ją po 
drodze, idąc tutaj. - Harry pomknął wykonać polecenie. - Zajmij się zakupami - 
polecił Amos 
Anthony'emu. Anthony oddalił się szybko, Amos zaś kiwnięciem głowy polecił 
Ghudzie 
dopilnowanie, by młodego maga nie spotkała jakaś zła przygoda. Kiedy wszyscy się 
oddalili, 
Amos powiedział: - A teraz chodźmy, znajdźmy tę oberżę i zobaczmy, czy uda nam 
się 
zachować Nicka przy życiu.
Czerwony Delfin był oberżą skromną i względnie spokojną, której klientela nie 
wyróżniała się niczym szczególnym. Amos wynajął oddzielny pokój na tyłach, 
Nicholas zaś 
usiadł przy uchylonych nieco drzwiach, bacząc przez szczelinę na tych, którzy 
mogliby się 
zbliżać.
- Oczywistym jest - odezwał się Amos - że nie mamy czasu, by przekonywać 
kapitanów po kolei. Render i tak będzie przeciwko nam, co oznacza, że trzeba by 
nam było 
zmienić nastawienie czterech z sześciu. - Przez chwilę bębnił palcami po stole. 
- Tak, myślę, 
że w całą sprawę zamieszany był jeszcze jeden.
- Dlaczego tak uważasz? - spytał Marcus.
- Zbyt wiele rzeczy mi tu nie pasuje - odparł stary wyga. - Widziałeś te statki 
w 
porcie? - Marcus kiwnął głową. - Ktoś musiał sprowadzić tu skądś mnóstwo 
najemników, 
potem wywieźć je w tych flotyllach, które najechały Dalekie Wybrzeże. Wymagało 
to 
niezłego planu i wielu ludzi do jego wykonania. Sądzę, że do całej wyprawy 
potrzebowali 
przynajmniej dwu dalekomorskich statków, a to oznacza, że brał w tym udział 
przynajmniej 
jeszcze jeden, poza Renderem.
- No to musimy się pospieszyć - rzekł Nicholas.
- Mamy może z tydzień, zanim któryś z członków załogi popełni jakiś błąd albo 
się 
wygada i trzeba będzie wynosić się precz... wyrąbując sobie drogę do wyjścia z 
portu.
Nicholas usiadł przy nim za stołem, Marcus zaś stanął za Amosem.
- Jeśli więźniowie są tu jeszcze - rzekł książę - trzeba nam się pospieszyć, 
zanim ich 
gdzieś przeniosą.
- Niestety - potrząsnął głową Amos. - Szansę na to, że jeszcze gdzieś tu ich 
trzymają, 
są prawie żadne.
- Dlaczego tak uważasz? - spytał Marcus.
- Ponieważ kapitan Render zełgał we wszystkim - rzekł Nakor, odwracając się ku 
nim. 
- Powiada, że nie było żadnej napaści. Ale, wedle tego, co mówił Pug, więźniów 
przywiózł 
właśnie tutaj. Zbyt wiele tych kłamstw.
Amos przytaknął skinieniem głowy.
- Co oznacza, że ci, co stoją za napaścią Rendera, szybko pewnie usunęli stąd 
więźniów. - Zdjąwszy kapelusz, otarł pot z czoła. - Zapomniałem już, ile wilgoci 
wisi w 
powietrzu na tych wyspach. I dodał z westchnieniem: - Teraz, kiedy przekonałem 
się, jak 
wielkim portem stał się Freeport, rozumiem, w jaki sposób Render zorganizował 
swe 
przedsięwzięcie i jak zdołał je ukryć przed pozostałymi kapitanami. - 
Podkreślając słowa 
gestami, Amos ciągnął dalej: - W odległości połowy dnia żeglugi stąd jest 
przynajmniej 
kilkanaście wysepek, których można użyć jako bazy wypadowej. Mógł wypłynąć o 
świcie, 
twierdząc, że wybiera się do Kesh. Potem udał się tam, gdzie czekali jego 
rzezimieszkowie, 
wziął ich na pokład, rozebrane pinaki wpakował do ładowni obu statków i popłynął 
do 
Crydee, zatrzymując się w takiej odległości, by nie spostrzeżono go z wież... 
zmontował i 
opuścił na wodę pinaki i wysłał łotrów do roboty...
- Ale dlaczego zaatakowali stąd? - spytał Marcus. - Jeśli nie chcieli, by inni 
piraci się 
o tym dowiedzieli, dlaczego w ogóle zaczynali tutaj?
- Bo we Freeport cały czas pełno najrozmaitszych drabów, którzy przybywają i 
odchodzą - odpowiedział Amos. - A gdzie łatwiej zacząć rozmowy i zebrać 
najemników? 
Pytanie jednak brzmi: gdzie ukryto więźniów?
Twarz Nakora, który właśnie coś sobie przypomniał, stała się pochmurna:
- Pug wspominał coś o wielkim budynku. Wielkim, mrocznym budynku.
- Myślę, że nadszedł czas, byśmy się rozproszyli - rzekł Amos. - I patrząc na 
Marcusa, 
spytał: - Czy jesteś dobrym żeglarzem?
- No, daję sobie radę z małą łodzią na tyle dobrze, że nie poślę jej na dno - 
odpowiedział Marcus.
- To dobrze. Znajdź i kup jutro jakąś szalupę. Jeśli ktokolwiek cię zapyta, po 
co ci 
ona, odpowiadaj, że zamierzasz zbadać pobliskie wysepki, bo Trenchard chce na 
którejś z 
nich wybudować sobie dom. Niektórzy z kapitanów mają tu własne, małe księstewka. 
Weź ze 
sobą Harry'ego i sprawdź, czy i on potrafi żeglować na tyle dobrze, by się nie 
utopić.
Render nie bardzo może podjąć jakieś działania przeciwko nam. To dlań zbyt 
wielkie 
ryzyko: Nicholas i ja oskarżyliśmy go publicznie i powstrzymano nas przed 
otwartym 
konfliktem. - Amos uśmiechnął się niczym rekin i klepnął Nicholasa po ramieniu. 
- Na ciebie 
więc, dziecię szczęścia, spadło wdzięczne zadanie rozjuszenia Rendera do tego 
stopnia, by 
zapomniał o ostrożności i zrobił jakieś głupstwo. Wyślemy obserwatorów, którzy 
będą go 
pilnowali, ty zaś masz go nie odstępować... tak, by pomyślał, że jesteś jego 
cieniem.
Nicholas ochoczo kiwnął głową.
Amos zaś odszpuntował baryłkę piwa i rzekł jowialnie:
- A teraz najważniejsze... kto chce się napić?
Rozdział 10
ODKRYCIA
Gdzieś w górze zaskrzeczała mewa.
Marcus, Calis i Harry ruszyli do portu, gdy tylko słońce wstało nad horyzontem. 
Młodzikowi pół-elfowi, który, mimo iż liczył sobie dobrze ponad trzydziestkę i 
nie wyglądał 
na starszego niż Ludlandczyk, Freeport jawił się jako niezwykle różnorodna 
mieszanina 
widoków i dźwięków. Calis zachował spokój, pozostawiając towarzyszom prowadzenie 
niezbędnych rozmów, słuchał jednak, patrzył i zdumiewał się najróżnorodniejszymi 
przejawami życia wyspiarzy. Poprzedniej nocy Harry przyznał w rozmowie z 
Nicholasem, że 
gdyby nie to, iż ich kompan elf od czasu do czasu jednak odzywał się lub 
poruszał, 
zapomniałby o jego istnieniu, tak milczącym i cichym okazał się towarzyszem.
Ludlandczyk zamierzał go właśnie o coś spytać, kiedy zza jednej z przewróconych 
łodzi wysunęła się jakaś smukła sylwetka i zrównała się z nimi. Zanim inni 
zdążyli się 
odwrócić, Calis już miał w pogotowiu sztylet. Niespodziane pojawienie się 
przybysza tak 
przestraszyło Harry'ego, że niemal podskoczył w miejscu.
- Na wszystkich bogów! Czego chcesz, człowiecze!
- Ważniejsze jest to - rozległ się szept - czego chcecie wy trzej?
Nieznajomy odziany był w niekształtną koszulę i za długie portki, spod których 
widać 
było brudne palce bosych stóp. Chude rączyny, które wysuwały się z 
postrzępionych 
rękawów koszuli, brudne były niemal tak samo jak jego stopy, twarz zaś miał 
niewiele tylko 
czystszą. W twarzy tej, nad małymi ustami, drobnym podbródkiem i wysoko 
osadzonymi 
kośćmi policzkowymi, dominowały ogromne, błękitne oczy. Nad tym wszystkim 
kłębiła się 
strzecha płomiennie rudych włosów.
- Zmiataj stąd, chłopcze! - rzucił Marcus niecierpliwie.
- Dobre sobie, chłopcze! - kopnąwszy go złośliwie i boleśnie w goleń, dziewczyna 
odskoczyła w tył. - Zapłacicie za to podwójnie!
Marcus skrzywił się z bólu, Harry zaś niemal otworzył gębę ze zdumienia. Calis 
zaś, 
nie tracąc spokoju, odpowiedział:
- Odejdź więc, dziewczyno.
Poszli dalej, dziewczyna jednak podążyła za nimi, idąc obok Marcusa.
- Wiem o wielu sprawach. Spytajcie we Freeport kogo chcecie... wszyscy to 
potwierdzą. Każdy wam powie: „Chcecie się czegoś dowiedzieć? Spytajcie Brisy”.
- Autoreklamy nigdy za wiele. Mamy rozumieć, że Brisa to ty? - spytał Harry.
- Nie inaczej.
Marcus i Calis milczeli zawzięcie, Harry jednak powiedział:
- Nasz kapitan szuka wyspy, na której mógłby sobie wybudować dom.
Brisa zrobiła krok w bok i zastąpiła Marcusowi drogę.
- Akurat, już wam wierzę - rzuciła drwiąco.
Marcus musiał się zatrzymać, gdy inni przeszli prawą stroną. Wbijając wzrok w 
dziewczynę, powiedział:
- Uwierz, bo to prawda.
Dziewczyna się uśmiechnęła i Marcus nie bez zdziwienia zauważył, że ma wcale 
ładne dołeczki na policzkach.
- Prawda! - powtórzył ze złością, usiłując ją wyminąć. Dziewczyna zrobiła krok w 
bok, nadal go zatrzymując.
- Nie mam czasu na głupie zabawy! - sarknął Marcus, próbując ją wyminąć z 
drugiej 
strony.
Dziewczyna cofnęła się o pół kroku i utknęła piętą w zwoju niedbale rzuconej 
przez 
kogoś liny. Straciwszy równowagę, wylądowała na siedzeniu. Marcus się 
uśmiechnął, Harry 
zaśmiał drwiąco i tylko Calis nie okazał żadnych emocji. Brisa odpowiedziała 
dość 
nieprzyzwoitym dźwiękiem, a kiedy Marcus ją mijał, zawołała:
- Dobra! Kiedy znudzi wam się gonienie w piętkę, i tak do mnie przyjdziecie!
Marcus odwrócił się ku niej i zasalutował, tak udatnie parodiując honory 
wojskowe, 
że nawet Calis musiał się uśmiechnąć, a Harry aż się zatoczył.
Tego samego wieczoru, choć znacznie później, kiedy trzej towarzysze wrócili do 
miejsca, gdzie uwiązali swą łódkę, znaleźli Brisę siedzącą na kamiennym pachołku 
i 
pogryzającą jabłko.
- Macie dość? - spytała.
Wszyscy trzej spojrzeli na siebie nawzajem i ruszyli, by ją wyminąć, ona jednak 
zeskoczyła z kamienia i zatrzymała się przed nimi, założywszy ręce za siebie. I 
niczym 
bawiące się dziecko, zanuciła tajemniczo: - Wiem, czego szukacie... wiem, 
wiem...
- Mówiliśmy ci już... - zaczął Marcus.
- Wcale nie! - odparła śpiewnie.
- Co nie?
- Nie szukacie wyspy dla swego kapitana. - Odgryzłszy ostatni kęs jabłka, 
cisnęła 
ogryzek w morze. Mewy natychmiast z wrzaskiem rzuciły się ku wodzie.
- To czego, według ciebie, szukamy? - spytał Harry, który po całodziennym 
wiosłowaniu do kilku opustoszałych wysepek, niezbyt był skory do okazywania 
cierpliwości.
- A ile to dla was warte? - zapytała Brisa, krzyżując ramiona na piersiach.
- Dziewczyno... - Marcus potrząsnął głową. - My naprawdę nie mamy czasu na 
zabawy.
Wszyscy trzej ruszyli ku łodzi, wtedy jednak Brisa rzuciła niewinnie:
- Wiem, dokąd udali się handlarze z Durbinu.
Wszyscy trzej zatrzymali się nagle. Wymieniwszy ostrzegawcze spojrzenia, 
odwrócili 
się, a Calis podszedł do dziewczyny i złapał ją za ramię.
- Gadaj, co wiesz! - syknął Marcus.
- Oj! - jęknęła dziewczyna, usiłując się wyrwać z żelaznego uchwytu pół-elfa. - 
Puszczaj... albo nie powiem niczego!
Marcus położył dłoń na ramieniu Calisa.
- Niech tak będzie... puść ją.
Calis więc cofnął rękę. Dziewczyna pocierając ramię, łypnęła wrogo na 
Elvandarczyka:
- Czy twoja mamusia nigdy ci nie mówiła, że są i inne sposoby zwrócenia na 
siebie 
uwagi dziewczyny? - Potem jej gniew zwrócił się przeciwko Marcusowi: - Nie 
wyglądasz 
nawet w połowie tak paskudnie, jak powinieneś, chcąc uchodzić za brutala... choć 
gdybyś się 
ogolił, wyglądałbyś jeszcze lepiej. Chciałam być dla was uprzejma, ale teraz 
cena poszła w 
górę.
- Do rzeczy! - przerwał jej Harry. - Co wiesz i czego chcesz?
- Wiem, że około miesiąca temu pojawili się w mieście jacyś dziwni ludzie... i 
było 
ich wielu. Jeszcze więcej zebrało się na niedalekich wysepkach... i robili co 
mogli, by stali 
mieszkańcy Freeport nie spostrzegli ich obecności. Większość mówiła po 
keshajsku, ale z 
jakimś osobliwym akcentem, jakiego przedtem nigdy nie słyszałam. Zapasy w 
mieście 
kupowali jeszcze inni. Nie od razu, ale po jakimś czasie zwrócili na siebie moją 
uwagę. W 
zasadzie nie dzieje się tu nic, o czym bym prędzej czy później się nie 
dowiedziała. 
Postanowiłam więc trochę powęszyć. - Uśmiechnęła się niewinnie. - Jestem w tym 
dobra, 
wiecie? Harry nie umiał powstrzymać uśmiechu:
- Mogę to sobie wyobrazić.
- No to jak? Umowa stoi? - spytała.
- A jakie są twoje warunki? - odpowiedział pytaniem na pytanie Marcus.
- Pięćdziesiąt złotych suwerenów.
- No... takiej ilości złota przy sobie nie noszę - mruknął Marcus.
- A to może być? - spytał Harry.
Wyciągnął przed siebie dłoń ze złotym pierścieniem z rubinem.
- Skąd to masz? - zdumiał się Marcus.
- Roztargnienie - potrząsnął głową Ludlandczyk. - I zwrócił się do dziewczyny: - 
Słuchaj, to jest warte dwa razy tyle, ile zażądałaś.
- Zgoda. Posłuchajcie... Postanowiłam śledzić jedną z tych grup i zapamiętałam 
sobie 
ich kurs. Po zachodzie słońca wzięłam łódkę i dotarłszy na miejsce, zobaczyłam 
największy 
statek, jaki kiedykolwiek widziałam. Stał na kotwicy przy jednej z wysepek, był 
czarny i 
wyglądał jak jedna z tych quegańskich galer: miał wysokie nadbudówki na dziobie 
i rufie, 
wielkie żagle i mnóstwo rei. Unosił się dość wysoko na wodzie, w pierwszej więc 
chwili 
pomyślałam, że jest pusty, ale trwał nieustanny ruch pomiędzy nim a brzegiem. 
Nie mogli 
takiego wielkiego statku wprowadzić do portu, więc chcąc zwieść obserwatorów, 
zaopatrywali się za pośrednictwem tych łodzi. Sądząc z tego, co zobaczyłam na 
plaży, 
szykowali się do długiej podróży... może nawet na przeciwległe wybrzeża Kesh. 
Wszędzie 
porozstawiali patrole i musiałam się stamtąd wynosić. Parę tygodni później 
zauważyłam 
łodzie krążące pomiędzy wyspami, ale trzymające się z dala od Freeport. - W tym 
momencie 
Brisa uśmiechnęła się promiennie. - Nie wiem dlaczego, ale mnie to zaciekawiło, 
więc 
wróciłam na tamtą wyspę i zobaczyłam, że większość ludzi została przewieziona na 
pokład 
owego wielkiego statku. Tuzin zaś mniejszych łodzi przewiozło mnóstwo więźniów 
na 
wyspę. Całą operacją dowodziło sześciu łapaczy niewolników z Durbinu.
- A skąd wiesz, że o tych właśnie ludzi nam chodzi? - spytał Harry, który nie 
oddał 
jeszcze pierścienia dziewczynie.
- Przypłynęliście statkiem z Królestwa, a tamci więźniowie mówili waszym 
językiem. 
I trzeba trafu, że akurat teraz, po trzydziestu latach pojawia się tu sławny 
niegdyś kapitan. Jak 
dla mnie, za dużo przypadków na raz. Wasz kapitan jest prawdziwy, wy jednak 
jesteście za 
uprzejmi i za czyści... złoży wszy jedno z drugim i trzecim... Jesteście 
przedstawicielami 
królewskich i szukacie porwanych. Mam rację?
Harry podrzucił pierścień w górę, Brisa zaś chwyciła zręcznie ozdobę, która w 
sekundę później znikła.
- Dokąd zabrali więźniów? - spytał Harry.
- Dwie wyspy dalej na zawietrzną - odparła wszędobylska, która w tejże samej 
chwili 
zerwała się do biegu. - Kiedy będziecie mieli więcej grosza, powiem wam coś 
jeszcze! - 
zawołała przez ramię.
- A jak cię odnajdziemy? - wrzasnął za nią Harry.
- Po prostu spytajcie kogokolwiek o Brisę! - zabrzmiała odpowiedź znikającej już 
między budynkami dziewczyny.
Tej samej nocy kilku członków załogi „Drapieżcy” wyśledziło w mieście 
wytatuowanego kapitana i czym prędzej przesłano wieści do kwatery głównej. 
Skutkiem tego 
była niespodziana wizyta Nicholasa i Ghudy w ulubionej tawernie Rendera.
Obaj rozsiedli się dość blisko, by móc podsłuchiwać prowadzone przy sąsiednim 
stole 
rozmowy - a Render i jego towarzysze umilkli nagle jak zaklęci.
- To tylko kwestia czasu, prawda? - rzekł Nicholas dość głośno, by usłyszał go 
każdy 
obecny w izbie.
- Taa... wcześniej czy później... - Ghuda znacząco zawiesił głos. Nie miał 
pojęcia, do 
czego zmierza młody książę, ale postanowił nie psuć mu zabawy.
- Tylko patrzeć, jak dotrze tu jakiś statek z Dalekiego Wybrzeża, który 
przywiezie 
wieści o skutkach napaści. W najbliższych latach nie będzie żadnego handlu... i 
żadnych 
zysków. A wtedy wszyscy kupcy rzucą się na gubernatora z żądaniem, by zatknąć 
głowę 
sprawcy tego wszystkiego na palu przed wejściem do portu. - Patrząc zaś 
Renderowi prosto w 
oczy, zakończył: - Ja zaś z największą przyjemnością im ten łeb wydam. - Render 
usiłował 
odpowiedzieć zuchwałym spojrzeniem, po chwili jednak odwrócił wzrok i zaczął 
szeptać coś 
żywo do swoich towarzyszy, potem wstał i wyszedł. Jego kompani patrzyli uważnie 
na 
Nicholasa i Ghudę, jakby wyzywając ich, by poszli za kapitanem.
Ci zaś rozparli się wygodniej i czekali.
A następnego dnia o brzasku Anthony, Nakor i Amos wypłynęli z Marcusem, by 
zbadać wyspę wskazaną przez Brisę. Dotarli do niej po trzech godzinach żeglugi. 
Wysepka 
była podobna do tuzina innych, leżących w tych okolicach, uformowanych przez 
wieki 
aktywności wulkanów. Dopiero po opłynięciu wysepki dookoła - co trwało około 
godziny - 
znaleźli płytką zatoczkę po nawietrznej. Od razu też dostrzegli sporą, niską 
szopę stojącą nad 
brzegiem, tak jednak ukrytą wśród skał, że nie mógł zobaczyć jej nikt, kto nie 
nadpływał od 
zatoczki. W tej chwili nie widać tam było żadnych oznak życia.
Osadziwszy łódź na plaży, zaczęli się rozglądać, Amos zaś powiedział:
- Ostatnio lądowało tu i odpływało stąd mnóstwo łodzi. - Mówiąc to, wskazał 
ślady na 
piasku, powyżej linii przypływów. Ku szopie wiódł szeroki pas wydeptanego 
piachu. - Gdyby 
ostatnio była jakaś ulewa, albo choćby silny wiatr, niczego byśmy nie znaleźli.
Poszukiwacze podeszli do prymitywnie skleconej szopy. Pchnęli wielkie drzwi i 
weszli do środka. Miejsce przepełniał smród ludzkich odchodów i czegoś jeszcze 
gorszego. 
Wszędzie unosiły się chmary much, przybysze zaś szybko zobaczyli, na czym owady 
żerują.
Amos zaklął i policzył ciała.
- Jest tu ich ponad tuzin... Wnętrze szopy usłane było zwłokami.
Opanowując torsje, Marcus zacisnął zęby i pochylił się nad najbliższym trupem. 
Nieboszczyk leżał niemal tuż przy drzwiach i padające do środka światło 
ułatwiało zbadanie 
zwłok.
- Nie miał łatwej śmierci... - rzekł po chwili dziedzic Crydee.
- Owszem - mruknął Amos. - Widywałem takie twarze już wcześniej.
Nakor oglądał innego z nieboszczyków.
- To się stało trzy, może cztery dni temu. Ciała są nabrzmiałe, a owady zdążyły 
złożyć 
jaja.
Rozejrzawszy się po wnętrzu szopy, Amos zwrócił się do Marcusa:
- Chłopcze, nie ma tu nic miłego do oglądania. Może zechciałbyś poczekać na 
zewnątrz...
Marcus zrozumiał, że stary pirat pragnie mu oszczędzić oględzin ciała siostry, 
które 
mogli tu znaleźć lada moment.
- Zostanę - powiedział krótko.
Wybierając ostrożnie drogę pomiędzy zwłokami, dotarli do centralnej części 
pomieszczenia. Tutaj Amos zobaczył coś, co sprawiło, że zaklął.
- Na flaki Banatha! - syknął, odwołując się do boga złodziejów i piratów.
Przed nimi leżało na klepisku sześciu mężczyzn w strojach durbińskich handlarzy 
niewolników. Ich ciała naszpikowane były strzałami. Amos zmusił się, by klęknąć 
i obejrzeć 
jedne ze zwłok. Zdjął mu maskę i przyjrzał się tatuażowi na twarzy nieboszczyka.
- To są członkowie Gildii! - stęknął ze zgrozą. - Któż byłby na tyle zuchwały, 
by 
obrócić przeciwko sobie gniew tego bractwa?
Odpowiedź nasuwała się sama: byli to ci sami bezlitośni wrogowie, którzy 
przejęli 
kontrolę nad Stowarzyszeniem Zabójców w Krondorze, wykorzystując je do własnych, 
przewrotnych celów, i którzy jako autorzy największego oszustwa w historii 
Midkemii 
podburzyli do buntu Bractwo Mrocznego Szlaku i inne ludy Północy, goblinów i 
trolle, 
organizując ich natarcie na leżące na południu Królestwo. Tylko oni ośmieliliby 
się zabić 
sześciu udziałowców Gildii Handlarzy Niewolników z Durbinu... i Amos domyślał 
się nawet, 
dlaczego tak uczynili. Żaden z żyjących ludzi nie wiedział, gdzie jest siedziba 
wężowego ludu 
Pantathian... choć mówiono, że żyją na dalekiej ziemi, za wielkim oceanem.
Anthony przechadzał się pomiędzy trupami, a jego twarz nie wyrażała żadnych 
uczuć. 
Martwi więźniowie byli tymi, którzy okazali się zbyt słabi, by pokonać trudy 
dalszej podróży 
i pozbyto się ich, podrzynając im gardła.
- Jest tu tylko jedna dziewczyna... - bąknął Nakor. Wszyscy podeszli, ale to 
Anthony 
rozpoznał ją pierwszy:
- To Willa... służyła w kuchni.
Nakor wskazał innego trupa, tym razem mężczyzny, który skonał z portkami 
opuszczonymi do kostek:
- Ten był złym człowiekiem. Chciał posiąść tę chorą dziewczynę, zanim ją zabije 
- 
odpowiedział, jakby odczytując przeszłość - i ktoś go za to zabił. - Potrząsnął 
głową i 
rozejrzał się dookoła. - Wepchnąć tu dzieci, trzymając je jak bydło, to 
okrucieństwo, ale 
zostawić je tu na wiele dni z martwymi i umierającymi, to nieludzkie...
- Isalańczyku... - odezwał się Amos - kto ci powiedział, że to wszystko jest 
sprawą 
jakichś ludzi?
Anthony tymczasem krążył po wnętrzu szopy, jakby czegoś szukając. Amos miał już 
zarządzić odwrót, kiedy młodzieniec znalazł kilka strzępów kiepskiego drelichu, 
oddartych od 
koszuli lub sukni. Podniósłszy je, przyjrzał się im uważnie. I nagle wyciągnął 
dłoń ku 
Amosowi, podając mu skrawek, którego najwidoczniej użyto jako opatrunku - na 
materiale 
widać było zakrzepłe ślady krwi.
- Margaret - rzekł młody mag.
- Skąd możesz wiedzieć? - spytał kapitan.
- Po prostu wiem... - odparł młodzieniec. - To strzęp jej odzieży.
Marcus uważnie przyjrzał się śladom krwi.
- Była ranna? Te ślady...
- Nie - potrząsnął głową Anthony. - Myślę, że opatrzyła kogoś innego.
- Skąd wiesz? - spytał dziedzic Crydee.
- Po prostu wiem - mag udzielił Marcusowi takiej samej jak przed chwilą Amosowi 
odpowiedzi.
- Ta napaść została zaplanowana dobrze, starannie i na długo przed terminem - 
odezwał się Amos. - Rabusie przeważnie przybyli z Kesh, ale brała w tym udział 
przynajmniej setka drabów z Freeport. - Na jego polecenie wszyscy wyszli z 
szopy, w drodze 
zaś do łodzi stary wyga ciągnął rozważania: - Sęk w tym, jak odkryć, którzy z 
miejscowych 
byli w to zamieszani, i jak rozwiązać im języki. Kimkolwiek są ci, którzy 
zorganizowali tę 
napaść, płacili dobrze i - tu wskazał niedoszłego gwałciciela z poderżniętym 
gardłem - 
widzimy, że potrafią szybko i bezlitośnie karać nieposłusznych. Niewielu zechce 
zdradzić 
takich panów. - I zwracając się do Marcusa, dodał: - Znajdź lepiej tamtą 
dziewczynę i 
dowiedz się, czy nie ma dla nas innych wiadomości.
Podczas całej drogi powrotnej do Freeport wszyscy milczeli.
Do Czerwonego Delfina wrócili o świcie. Wkroczywszy do komnaty, Amos zastał 
czekającego nań już Harry'ego.
- Co się stało? - spytał stary wyga.
- Niewiele brakło, a Render wyzwałby dziś Nicka - odparł Harry z uśmiechem. - W 
południe postanowił zajrzeć do innej tawerny. Spostrzegł go jeden z naszych 
ludzi, Nick więc 
tam poszedł. Tamten wyszedł, a my za nim. W trzeciej oberży nie wytrzymał i 
wybuchnął 
przekleństwami. Wygląda na to, że zaczynają zawodzić go nerwy. Nasi ludzie 
rozpuszczają 
wieści o napadzie, mieszczuchy więc zastanawiają się, o co w tym wszystkim 
chodzi. Wielu 
domyśla się, że ostatnio miały tu miejsce tu jakieś niecne sprawki. Zaczynają 
nam wierzyć i 
wątpić w szczerość Rendera. - Harry potrząsnął głową. - Jeśli na domiar 
wszystkiego zdarzy 
się szczególnie burzliwy Szóstek, podczas którego ktoś zacznie stawiać napitki 
tym, co będą 
skłonni wysłuchiwać narzekań o tym, jak to podły Render, wiedziony nadmierną 
chciwością, 
zrujnował wszystkim interesy na kilka najbliższych lat... to mogę sobie 
wyobrazić, jak 
spokojni obywatele wywlekają go za łeb z jego oberży i bez sądu wieszają na 
pierwszej 
sposobnej belce. - W tym momencie spoważniał: - Tak, myślę, że dopiekliśmy już 
Renderowi 
do żywego. Na ulicach gadają, że jutro lub pojutrze wypłynie, by łupić wybrzeża 
Kesh i szuka 
dodatkowych członków załogi. Stary pirat podrapał się po brodzie.
- Szuka dodatkowych ludzi, co? No, to musi załatwić się z Nickiem dziś... jeśli 
w 
ogóle zamierza to zrobić. - Przez chwilę rozważał różne możliwości. - Może to 
rozegrać na 
kilka sposobów. Gdyby miał choć trochę mózgu między uszami, to wypłynąłby 
cichcem dziś 
w nocy i nigdy by już się tu nie pokazał. Ale Render nigdy nie był zbyt 
szczwany... 
podstępny, tak, przebiegły... i owszem... ale brak mu rozumu. Rozmyślał jeszcze 
przez 
chwilę, a potem podjął wątek: - Jak znam tego kanibala, zechce przy okazji zająć 
mój statek i 
do tego właśnie potrzebni mu są dodatkowi ludzie. - Zakończył, mówiąc cicho, 
jakby do 
samego siebie: - Zabije Nicka, na mnie zwali winę, zażąda, by mnie powieszono i 
zdobędzie 
dla siebie najlepszy statek na tych wyspach, a wszystko to jednej nocy.
- To co zrobimy? - spytał Marcus.
- Cóż, pozwolimy mu spróbować. - Znajdź Ghudę, Nicka i tylu żeglarzy, ilu 
zdołasz - 
zwrócił się do Harry'ego. - Ściągnij wszystkich tutaj.
Harry wybiegł, by wykonać polecenie, Amos zaś odezwał się do Anthony'ego:
- Zacznij szukać tych, którzy mogliby coś rzec o tamtej szopie na wyspie... może 
i 
przywieźli ze sobą własnych cieśli, ale wątpię, by ciągnęli drewno i belki. I 
nie wpakuj się w 
jakieś kłopoty.
A gdy mag wyszedł w towarzystwie Marcusa, Amos spytał Nakora:
- Skąd on wiedział, że ten strzęp płótna należał do Margaret?
- Jest magiem - uśmiechnął się szeroko Isalańczyk. - I w dodatku zakochanym w 
niej 
po uszy...
- Powiadasz? - zdziwił się Amos. - Uważałem go raczej za bezkrwistego 
wymoczka...
- Nie... - Nakor potrząsnął głową. - Jest po prostu nieśmiały, i tyle... Ale ją 
kocha. I 
dlatego to on ją odnajdzie, gdy przyjdzie pora.
- Znowu zaczynasz bawić się w te twoje tajemnice - źrenice starego pirata 
zwęziły się 
niebezpiecznie.
- Nie... tylko mam ochotę na drzemkę - wzruszył ramionami Nakor. - Ostatnio było 
tu 
sporo hałasu. - Przechylił krzesło w tył, aż oparło się o ścianę, i zamknął 
oczy. W chwilę 
później już chrapał.
- Ciekaw jestem, jak on to robi? - spytał sam siebie Amos, patrząc na śpiącego 
przecherę.
Statek zatrzeszczał i Margaret poleciła przyjaciółce:
- Słuchaj!
Abigail niezbyt się przejęła poleceniem przyjaciółki:
- O co chodzi?
- Zmieniamy kurs. Nie czujesz, że okręt kołysze się inaczej ?
- Nie. A zresztą co z tego? - spytała Abigail obojętnie. Nawet tu, w znacznie 
wygodniejszych warunkach (miały własną kabinę odpowiedniejszą dla osób o ich 
pozycji 
społecznej), przyjaciółka nie otrząsnęła się z ponurych myśli i nadal się 
zdarzało, że nagle 
wybuchała płaczem.
- Zmierzamy na południe - stwierdziła Margaret - oczekiwałam, że skierujemy się 
na 
wschód, ku Mrocznym Cieśninom. My jednak skręcamy na sterburtę - Abigail 
spojrzała na 
nią, nie pojmując żeglarskiego terminu - to znaczy w prawo! Płyniemy zatem na 
południowy 
zachód!
Młoda szlachcianka potrząsnęła głową, jak osoba zupełnie zbita z tropu. Potem 
jednak 
w jej oczach pojawiła się iskra zainteresowania.
- I co z tego wynika?
- Że nie płyniemy do Kesh - wyszeptała Margaret, która poczuła strach, jak osoba 
pozbawiona właśnie przez los ostatniej iskierki nadziei.
Dziwki wybuchały śmiechem, mężczyźni zaś przyjaźnie obrzucali się obelgami. 
Nicholas łyknął siódmą z zamówionych ośmiu szklanic wina. W przeciwległym rogu 
oberży 
siedział Render otoczony pięcioma kompanami, którzy mówili szeptem coś do 
siebie. Obaj 
mierzyli się wrogimi spojrzeniami prawie już od godziny, Ghuda zaś i Harry od 
niemal 
takiego samego czasu głośno namawiali księcia, by dał spokój piciu. Młodzik nie 
zwracał na 
nich uwagi. Przed godziną zaczął rzucać pogróżki pod adresem Rendera. Początkowo 
robił to 
po cichu, tak że tamci prawie ich nie słyszeli, teraz jednak grzmiał na całą 
oberżę.
Nagle poderwał się na nogi i chwiejnym krokiem ruszył na Rendera. Ghuda i Harry 
nie zdążyli go chwycić. Uczynili to dopiero wtedy, gdy Render i jego trzej 
ludzie - wszyscy z 
dłońmi na rękojeściach pałaszy - również wstali od swego stolika.
- Wytnę ci to twoje czarne serce, ty podły draniu! - wrzasnął Nicholas i w 
pomieszczeniu zapadła grobowa cisza. - Na wszystkich bogów, przysięgam, że 
zapłacisz za 
to, coś uczynił!
Render łypnął na młodzieńca, którego Ghuda i Harry odciągali teraz w tył.
- Uspokójcie tego bałwana - wrzasnął jeden z ludzi Rendera - bo jak nie, to my 
go 
uspokoimy!
- Wy? Za mało was! - parsknął Ghuda, wpadając tamtemu w słowo. - To mogłoby 
nawet okazać się interesujące! - Spokojne zachowanie najemnika i imponujący 
zestaw oręża, 
jakim się obwiesił, powstrzymały towarzyszy Rendera od dalszych gróźb.
Wytatuowany kapitan oskarżycielsko wymierzył palec w Ghudę.
- Wszyscy słyszeli. Ten człowiek kilkakrotnie mi groził. Jeśli zaczną się jakieś 
kłopoty, winien ich będzie on i kapitan Trenchard! Przysięgnę przed każdym, że 
podniosę 
dłoń jedynie wtedy, kiedy trzeba mi będzie się bronić!
Nicholas zaczął się szarpać, próbując dopaść Rendera, powstrzymali go jednak 
Ghuda 
i Harry. Na poły ciągnąc, na poły niosąc, wywiedli młodzieńca z tawerny. 
Eskortowali go 
przez całą długość bulwaru, aż dotarli do Czerwonego Delfina i weszli do środka. 
Podniósłszy go w górę po schodach, wkroczyli do komnaty na końcu korytarza.
Znalazłszy się wewnątrz, Nicholas natychmiast się wyprostował.
- Jak się czujesz? - spytał Harry.
- Nigdy wcześniej nie wypiłem tyle wody w takim tempie. Gdzie tu jest jakiś 
nocnik?
Harry wskazał mu naczynie i młody książę ulżył sobie wreszcie.
- Jak sądzicie, możemy ufać temu oberżyście?
- Nie... - odparł Ghuda. - Ale zapłaciłem mu sporo złota i dodałem tyle gróźb, 
że przez 
dzień lub dwa powinien trzymać język za zębami.
- Teraz więc pozostaje nam tylko czekać - rzekł Nicholas.
Tuż przed świtem do sali głównej Czerwonego Delfina wtargnęła dość liczna banda 
obszarpańców. Śpiący pod barem posługacz natychmiast się obudził. Do jego zadań 
należało 
między innymi powiadamianie oberżysty o przybyciu gości - niekiedy pojawiających 
się o 
dość dziwacznych porach - lub żebrakach czy złodziejach.
Ujrzawszy w dłoniach przybyszów nagie miecze i tasaki, chłopiec wcisnął się 
jeszcze 
głębiej pod bar. Nie zamierzał podnosić alarmu, mając na karku tylu 
rzezimieszków naraz.
Kiedy intruzi dotarli do wiodących na piętro schodów, nagle zaczęły się otwierać 
inne 
drzwi do sali głównej, przez które do środka wpadli zbrojni. Korytarze i pokoje 
natychmiast 
wypełnił jęk stali uderzającej o stal. W Czerwonym Delfinie rozgorzała zacięta 
walka.
Nicholas i Ghuda pilnowali drzwi w głębi sali i dwu napastników - bez 
szczególnego 
entuzjazmu - podjęło próbę ataku na ich pozycję. Kiedy zobaczyli za plecami 
swych 
niedoszłych ofiar kilkunastu innych, palących się do walki zbrojnych, serce 
upadło w nich do 
reszty. Jednocześnie od szczytu schodów, przemagając wrzawę walki, zagrzmiał 
władczy 
głos:
- Stać! W imieniu szeryfa Freeport, zaprzestać walki!
Zamknięci w sali głównej obszarpańcy natychmiast się poodwracali, kilku zaś 
podjęło 
desperacką próbę wywalczenia sobie drogi na zewnątrz. Szybko jednak zostali 
obezwładnieni 
przez grupkę ludzi nad wyraz sprawnie wywijających pałkami i mieczami. Dwu 
zginęło na 
miejscu, reszta złożyła broń. Ci, którzy zostali na środku komnaty, zbili się w 
ciasną grupkę, z 
wnętrza której rozległ się ponury głos:
- Poddajemy się!
- Render! - uśmiechnął się Nicholas do Ghudy.
Zza kolejnych drzwi wyłonili się Amos i Harry w towarzystwie Williama 
Swallowa... 
zza innych wyszli Anthony, Marcus i Nakor. Ci ostatni odprowadzili ludzi Rendera 
do 
schodów, gdzie czekało kilkunastu ludzi Patricka z Duncastle, którzy sprawnie 
wzięli 
obszarpańców w łyka.
Amos tymczasem podszedł do skulonego za barem chłopaka i podał mu kilka złotych 
monet.
- Dobrze się sprawiłeś. Powiedz twemu panu, że dziękuję mu za to, iż pozwolił 
nam 
skorzystać z jego oberży.
Chłopak wziął pieniądze i ponownie znikł pod szynkwasem, Amos zaś - niezbyt 
delikatnie - wepchnął Rendera do sporej sali na tyłach izby głównej. Siedzieli 
tam za stołem 
czterej kapitanowie Freeportu. Rendera rzucono na kolana przed nimi, ci zaś 
zmierzyli go 
surowymi spojrzeniami.
Za Amosem do komnaty wkroczył godnie William Swallow.
- Wszystko, co mówił Amos, to prawda, co do słowa. Render i jego ludzie przyszli 
tu 
z morderczymi zamiarami. - Zająwszy swoje miejsce za stołem, Swallow ciągnął 
niewzruszenie:
- Znasz prawo, Render. Twój statek zostanie zajęty, ty sam zaś pójdziesz do 
lochu.
- Nie! - wrzasnął Render. - To podły podstęp!
- Zanim wyniesiecie stąd tego śmiecia - odezwał się Amos - chciałbym mu zadać 
kilka 
pytań. Być może zainteresują was jego odpowiedzi.
Swallow spojrzał na pozostałych kapitanów. Byli tu obecni wszyscy, oprócz 
Wrednego Piotra. Wszyscy też zgodnie kiwnęli głowami.
- Kto ci zapłacił za napaść na Crydee? - spytał Amos. Render plunął pod nogi 
Amosowi, który natychmiast uderzył go w pysk dłonią w skórzanej rękawicy. 
Wytatuowany 
kapitan runął na podłogę, gdzie legł, krwawiąc obficie z rozbitej wargi. Amos 
klęknął przy 
nim i powiedział złowrogim tonem:
- Render, nie mam czasu ni ochoty, by traktować cię łagodnie. Jak myślisz, ile 
czasu 
zajmie mieszkańcom Freeport rozerwanie cię na strzępy, jeśli wyrzucimy cię na 
ulicę i 
rozpowiemy, żeś się sprzymierzył z durbińskimi łapaczami niewolników i na 
najbliższe pięć 
lat zepsułeś interesy z Dalekim Wybrzeżem, pozbawiając inne załogi i ich 
kapitanów 
spodziewanych zysków? Render wytrzeszczył oczy, ale nie wykrztusił z siebie ani 
słowa.
- Pomyśl o wściekłości tych, którzy nie zobaczą ani sztuki złota, teraz, kiedy 
ustanie 
handel z Crydee, Tulan i Carse. Pomyśl o ludziach z Freeport, którzy nie będą 
już mieli 
statków do łupienia. Uczciwi zaś kupcy najbliższe rynki zbytu znajdą dopiero w 
Elarial albo 
w Wolnych Miastach.
- Amos - odezwał się Swallow - wszyscyśmy słyszeli te pogłoski, ale czy to 
prawda?
- Prawda, Williamie - odparł stary pirat. - Miesiąc temu ten drań poprowadził 
ponad 
tysiąc ludzi na Dalekie Wybrzeża i spalił do cna zamek w Crydee. Zniszczono też 
fortecę w 
Barran, napadnięto Carse i Tulan. Nie wiemy, jakie zadano im straty, należy 
jednak 
spodziewać się, że poważne. W ciągu kilku najbliższych lat nie będzie tam 
handlu, a i na 
napaściach niewiele zyskacie.
William porwał się z miejsca z twarzą bladą od kipiącej weń furii.
- Durniu! - ryknął na Rendera, - Ściągnąłeś na nas zemstę królewskich! I za co?
Render milczał zawzięcie, Amos jednak chwycił go za jeden z kolczyków i wykręcił 
mu ucho. Wytatuowany kapitan zakwiczał z bólu, Amos zaś powiedział:
- Może dostał za tę robotę więcej złota niż mógł kiedykolwiek uczciwie 
zrabować... 
możecie posłać ludzi, by przeszukali ładownie jego statku... albo...
I nagle stary wyga jednym szarpnięciem oderwał sakiewkę, zwisającą z pasa 
Rendera i 
zajrzał do niej do środka. Spośród złotych monet i klejnotów wypadł na podłogę 
wężowy 
pierścień. Amos podniósł go i podał Williamowi.
- Widziałeś kiedyś coś takiego?
Swallow spojrzał i podał pierścień pozostałym. Żaden z kapitanów nie widział 
podobnej ozdoby nigdy przedtem.
- Czy ten drań jest tylko wynajętym sługą, czy pracuje dla tamtych z własnej 
chęci? - 
spytał Nicholas.
Amos chwycił Rendera za ramię i poderwał go na nogi:
- Na to, by być religijnym fanatykiem ten łajdak nie ma w sobie dość ikry ni 
stanowczości. Kupili go i tyle.
- Amos, dziękujemy ci za ostrzeżenie - odezwał się Swallow. - Trzeba nam się 
przygotować na zemstę ze strony Królestwa. - I wymierzywszy palec w Rendera, 
warknął: - 
O świcie zadyndasz na sznurze! A każdy członek twojej załogi pójdzie w łyka i 
zostanie 
sprzedany Durbińczykom!
- Z jego ludźmi róbcie co chcecie - powiedział Amos - ale Render jest mi 
potrzebny.
- Do czego?
- Chcę znaleźć jego mocodawców!
- Amos... - odezwał się pojednawczo Swallow. - Nie możemy go puścić. Jeśli 
uniknie 
kary za takie świństwo, cóż będą warte postanowienia Rady Kapitanów?
- Nigdy nie były warte zbyt wiele - wzruszył ramionami Amos. - Wszystko tutaj 
jest 
przymierzem opartym na chwiejnej równowadze strachu, chciwości i żądzy zysku. 
Żaden z 
kapitanów nigdzie nie dostrzegł przedsięwzięcia na tyle dochodowego, by zerwać 
umowę... 
aż wreszcie ktoś pokazał Renderowi tyle złota, że dureń stracił głowę. - 
Potoczył wzrokiem 
po komnacie. - A skoro zgadało się o durniach, gdzie jest Wredny Piotr?
- Powiadomiono go, że ma się tu zjawić, a bo co? - spytał Swallow.
- Roześlijcie wieści, by go odszukano - westchnął Amos. - Podejrzewam, że w tej 
napaści brało udział dwu idiotów. Czy Wredny kręcił się gdzieś tutaj podczas 
ostatniego 
miesiąca?
- Mówił, że szukał łupu wedle wybrzeży Kesh - odpowiedział Morgan.
- Znajdźcie go, zanim zdąży ostrzec swoich mocodawców, że wiecie o ich sprawkach 
- poradził Amos. - Zaproponuję wam pewną umowę.
- Jaką umowę? - zdziwił się Swallow.
- Jeśli pozwolicie mi pociągnąć Rendera za język, obiecam wam, że nie będzie 
żadnych represji ze strony Królestwa.
- A jakże możesz obiecywać takie rzeczy? - oczy Swallowa zwęziły się 
niebezpiecznie.
- Ponieważ jestem królewskim admirałem Zachodniej Floty - odparł Amos.
Kapitanowie wymienili pomiędzy sobą spojrzenia.
- No tak... - mruknął Szkarłatny. - Znaczy, wtedy wzdłuż wybrzeży Queg, goniłeś 
za 
mną nie z powodu łaski, jaką ci obiecano za moją skórę?
Amos przytaknął skinieniem głowy.
- Czekajcie... pozwólcie mi rzec wszystko do końca, a decyzję podejmiecie potem. 
Nie 
mamy czasu ni ochoty, by zajmować się waszymi sprawkami tutaj. Chcemy odzyskać 
uprowadzoną córkę Diuka Martina i innych, porwanych z Crydee. Ktoś podbechtał 
Rendera i 
Wrednego do tej roboty i posłał na nasze brzegi tysiąc morderców, włączając w to 
durbińskich łapaczy niewolników i zabójców z Tsurani. - I stary pirat 
opowiedział kapitanom 
wszystko, co było mu wiadome, zakończył zaś mówiąc: - Tak więc sami widzicie, że 
mamy 
na głowie pilniejsze sprawy niż położenie kresu waszej tutejszej działalności.
- A co nas powstrzyma przed zatrzymaniem was tu jako zakładników, Amos? - spytał 
Swallow.
- Jeśli chcecie zobaczyć tu za miesiąc lub dwa flotę Aruthy, która zacznie 
wizytę od 
spalenia wszystkiego do szczętu, to proszę bardzo... nie krępujcie się. Jedynym 
sposobem, 
byście tego uniknęli, jest dostarczenie mu jego kuzynki w jednym kawałku, 
idioci!
- ryknął Amos. - Mam wam to namalować czy co?
- Oprócz tego możemy sprawić, że to się wam opłaci - odezwał się Nicholas.
- Jakim sposobem? - spytał Swallow.
- Zawieranie umów handlowych nigdy nie było moją mocną stroną - zaczął Nicholas 
- 
ale widzę, że macie tu zyskowny interes, bo dostarczacie wszystkim, czego im 
trzeba. - 
Powiódł wzrokiem po pięciu kapitanach. - Mogę wam obiecać, że nie dotkną was 
żadne 
represje ze strony Królestwa, przez okres najbliższego roku. Potem przypłynie tu 
statek, na 
pokładzie którego przybędzie królewski przedstawiciel. Każdy, kto zdecyduje się 
zostać, jeśli 
złoży przysięgę na wierność Królowi i zobowiąże się do przestrzegania 
obowiązującego w 
Królestwie prawa, otrzyma wybaczenie dawnych zbrodni. Każdy, kto postanowi 
inaczej, 
będzie mógł odpłynąć i zacząć „działalność” gdzie indziej.
- I co będziemy z tego mieli? - spytał wyzywającym tonem Szkarłatny.
- Spokój ducha, na przykład - odpowiedział mu Marcus.
- I ochronę, na wypadek gdyby w Kesh lub Queg zaczęto myśleć, że wasze wyspy 
mogłyby ozdobić mapy ich posiadłości - dodał Amos.
- Kesh, Queg czy Królestwo, co dla nas za różnica? - mruknął Swallow. - Tak czy 
owak pojawią się gubernatorzy, prawo i poborcy podatków. I koniec z nami.
- Po części tak - rzekł Nicholas. - Na pewno koniec z piractwem.
- Williamie - uśmiechnął się szeroko Amos - czy przypadkiem nie jesteśmy już 
odrobinę za starzy na uganianie się po morzach za statkami, jak podniecone 
młodziki gonią za 
panienkami w Noc Letniego Przesilenia?
- Owszem - kiwnął głową William. - Jest coś w tym, co mówisz. Nadal jednak nie 
widzę powodu, by wchodzić w ten układ. Jeśli mamy stać się po prostu jednym z 
wielu 
portów Królestwa...
- A gdyby tak działalność we Freeport zwolnić od podatków? Co by się stało, 
gdyby 
każdy kupiec mógł tu handlować, nie płacąc taryf celnych?
- Aaa... to zgoła co innego - rzekł Swallow. - Wielu by tu przypłynęło, nie 
zważając 
na sporą odległość dzielącą na przykład Queg od Freeport i Krondoru, bo niektóre 
towary 
mogłyby zapewnić nieliche zyski.
- Nick, Król nigdy na to nie przystanie - odezwał się ostrzegawczo Amos.
- Myślę, że się mylisz - rzekł Nicholas. - Podczas kilku ostatnich tygodni stało 
się 
jasne, że Freeport jest dla nas zagrożeniem. Warto dla spokoju handlu stracić 
część 
dochodów. Zresztą pomyśl tylko... Jeżeli Kesh pozwala używać swoich portów 
kapitanom z 
Durbinu, dlaczego Królestwo nie ma postąpić podobnie w przypadku Wolnego Portu?
- W rzeczy samej, dlaczego by nie? - zgodził się Amos.
- Amos, czy możesz skłonić Króla, by na to przystał? - spytał Swallow.
- Ja pewnie nie... Ale jego bratanek... i owszem - odparł niegdysiejszy pirat, 
kładąc 
dłoń na ramieniu Nicholasa.
- Bratanek? - zdumiał się Szkarłatny.
- Przysięgniecie, że to zostanie w tej komnacie - rzekł Amos - a sami potem 
zdecydujecie, jak powiedzieć o tym ludziom, kiedy się dogadamy. Ten chłopiec to 
Nicholas, 
syn Księcia Krondoru i kuzyn Margaret, porwanej dziewczyny.
- Ja zaś - odezwał się Marcus - jestem jej bratem. I synem Diuka Crydee. - Na 
wspomnienie ojca źrenice Marcusa lekko się zwęziły, ale poza tym nie okazał 
żadnych 
emocji.
- Mamy jakiś wybór? - spytał William.
- Nie zasłużyliście na taką łaskę - przyznał Amos - ale wam ją damy. Macie rok 
do 
namysłu.
- Dajcie mi jakiś papier - odezwał się Nicholas - i gęsie pióro, a napiszę list 
do ojca 
lub tego, który przypłynie tu pewnie w jego imieniu wiosną, jeśli nie wrócimy. 
Ale przez rok 
musicie podjąć taką albo inną decyzję.
Swallow kiwnął głową na znak, że rozumie i zgadza się na propozycję.
- Patrick... - odezwał się Nicholas.
- Tak... Wasza Miłość? - szeryf wysunął się do przodu.
- Na razie wszystko ma zostać po staremu, ale jeżeli kapitanowie postanowią 
skłonić 
mieszkańców do przyjęcia naszych warunków, chciałbym, żebyś waść przyjął 
stanowisko 
królewskiego szeryfa Freeportu. Zgoda?
Patrick kiwnął głową i wstąpił pomiędzy swoich ludzi.
- Wy wszyscy - zwrócił się Nicholas do pięciu kapitanów - dostaniecie listy 
zapowiednie i będziecie mogli zaciągać załogi jako kapitanowie zachodniej 
eskadry Floty 
Królestwa. Kiedy zjawią się tu okręty mojego ojca, lepiej dla was będzie, jeśli 
na masztach 
waszych statków załopoczą królewskie proporce. Sami zdecydujcie, kto z was ma 
objąć 
dowództwo i wyznaczcie oficerów.
- A teraz ty... - zwrócił się Amos do Rendera. - Powiesz nam, bratku, to 
wszystko, co 
trzeba nam wiedzieć. Od ciebie tylko Render splunął Amosowi pod nogi.
- Żądam, by uszanowano moje prawa kapitana i członka Rady! Nie jesteśmy jeszcze 
częścią Królestwa, Trenchard! Nie masz na mnie wyroku! Domagam się, by oddano mi 
sprawiedliwość!
Amos spojrzał na pozostałych kapitanów:
- Zamierzacie pozwolić, by ten...
- Musimy, Amos - przerwał mu Swallow. - Dopóki ludzie nie przystaną na 
przestrzeganie praw Króla, nie ośmielimy się zerwać poprzedniej ugody. W 
przeciwnym 
wypadku...
- Powiedzieliście, że możemy przepytać Rendera w zamian za utrzymanie Królestwa 
z 
dala od waszych sprawek! - zagrzmiał admirał.
- Przedtem jednak przysięgliśmy na własną krew przestrzegać dotychczasowej 
ugody! 
- odpowiedział równie grzmiącym głosem Morgan przy aplauzie pozostałych. - Jeśli 
mamy w 
tym piekle trzymać się resztek honoru, to trzeba nam dotrzymywać słowa!
- Amos, dostatecznie długo byłeś jednym z nas, by wiedzieć, że to prawda - rzekł 
pojednawczo Swallow. - Możesz sobie być mordercą, złodziejem, bluźniercą... ale 
niech się 
tylko rozejdzie, że łamiesz raz dane słowo, a nikt już nie wypłynie pod twoją 
komendą.
- Sam bym chętnie poderżnął gardło temu draniowi! - warknął Morgan, łypiąc 
złowrogo na więźnia, - Ale wiąże nas jeszcze poprzednia umowa. Jeśli ją 
złamiemy, okażemy 
się takimi samymi łajdakami jak on.
- No dobrze, Render - kiwnął głową Amos, zdejmując kurtkę i kapelusz. - jeśli 
chcesz 
skorzystać z przywileju kapitanów...
- Nie! - odparł Render. - Nie ty. On! - i wskazał Nicholasa.
- To chłopak rzucił oskarżenie, a zresztą prawa Rady zabraniają walki kapitana z 
kapitanem - dodał Swallow.
- O co chodzi? - spytał Nicholas, zaskoczony rozwojem sytuacji.
- Jako kapitan, Render ma prawo bronić swego imienia w pojedynku - odpowiedział 
mu Amos, podchodząc doń bliżej. - Ty musisz go zabić!
- Amos... - odpowiedział mu cicho zmieszamy chłopiec.
- Ja nigdy w życiu nikogo nie zabiłem!
Obejrzawszy się na Rendera, który zdążył już zdjąć koszulę, obnażywszy purpurowe 
tatuaże na piersi i grzbiecie, Amos rzekł Nicholasowi:
- No... nie umiem sobie wyobrazić kogoś, do kogo mógłbyś żywić mniejszą 
nienawiść, chłopcze. To właśnie ten człowiek jest odpowiedzialny za śmierć twej 
ciotki, Lady 
Briany, i porwanie twej kuzynki... nie wspominając o tej dziewczynie, którą tak 
polubiłeś.
- Nadal nie jestem pewien, czy zdołam go ot tak sobie zabić - rzekł ciągle 
jeszcze nie 
przekonany Nicholas.
- Synu... nie będziesz miał zbyt wielkiego wyboru - mruknął Amos. - Jeśli 
odmówisz, 
on odejdzie stąd jako wolny człowiek.
- Ależ oni nie mogą...
- Mogą, oczywiście, że mogą, i co więcej, niewątpliwie to zrobią. Tu nie 
Królestwo i 
twoja pozycja nic tu nie znaczy. - Zniżywszy głos i położywszy obie dłonie na 
ramionach 
Nicholasa, dodał jeszcze: - Jemu z pewnością nie zadrży ręka i zabije cię, jeśli 
dasz mu 
okazję, więc uważaj. Jeśli zwycięży, odejdzie stąd wolny i z prawem odpłynięcia, 
dokąd 
zechce. Takie jest prawo kapitanów. Musisz go zabić.
- A co z dziewczynami? Nie wiemy przecie...
- Tych chłopców - Amos wskazał kapitanów - los więźniów obchodzi znacznie mniej 
niż ich własne karki. Daj im choć cień szansy, by rozważyli to wszystko jeszcze 
raz, a dojdą 
do wniosku, że wzięcie ciebie jako zakładnika przeciwko nadciągającej flocie 
twego ojca nie 
jest wcale złym pomysłem. O to, jak zdobyć informację, będziesz miał czas się 
martwić, jeśli 
wyjdziesz cało z pojedynku z tym czarcim synem. - W głosie starego wilka 
morskiego były 
prawdziwa troska i obawa. - Musisz go zabić i szkoda gadania.
Nicholas kiwnął więc głową, po czym zaczął zdejmować kurtkę i kamizelkę. Z 
pomieszczenia szybko wyniesiono stoły i krzesła. Kapitan Szkarłatny nakreślił na 
podłodze 
szeroki krąg kredą, Swallow zaś ustawił na schodach człowieka z kuszą w 
dłoniach, mówiąc:
- Zasady są proste. Obaj wchodzicie do kręgu, wychodzi zeń jeden. Ten, który 
spróbuje uciec, zostanie uznany za zwyciężonego i dostanie bełt w pierś.
Przeciwnicy weszli w krąg mający nie więcej niż dwadzieścia stóp średnicy.
- To tak jak walka w korytarzu do ćwiczeń - szepnął Harry Nicholasowi. - Patrz 
tylko 
na ostrze.
Nicholas kiwnął głową. Do ich zwykłych ćwiczeń należała walka w wąskim 
korytarzu, gdzie żaden z przeciwników nie mógł cofnąć się zbyt szybko ani 
uchylić, nie 
ryzykując rany. W takim pojedynku niewiele liczyła się praca nóg - istotna była 
gra kling.
Render wziął w dłoń ciężką szablę, przyjął pozycję i przeniósł ostrze za własną 
głowę. 
Nicholas wysunął własną głownię ku przodowi, wiedząc, że przeciwnik zechce 
jednym 
cięciem pozbawić go głowy albo zablokować jego atak.
- Niech Banath, bóg złodziejów i piratów da w tym starciu zwycięstwo temu, kto 
ma 
rację - rzekł Swallow.
I nagle gotów do walki Nicholas poczuł przeszywający ból w prawej stopie. 
Jednocześnie usłyszał świst powietrza pod ostrzem szabli Rendera i zaledwie 
zdążył unieść 
własną, by sparować cięcie. Przyjmując je na pióro, poczuł wstrząs aż w 
ramieniu. I pojął, że 
to nie trening, nie ćwiczenie z cywilizowanym przeciwnikiem, ale prawdziwa walka 
z kimś, 
kto rzeczywiście próbuje go zabić.
Serce młodzika przeszył skurcz strachu, ale codzienne wielogodzinne treningi 
ostatnich kilku lat zrobiły swoje i ocaliły mu życie. Nad sparaliżowanym obawą 
umysłem 
górę wzięły wyuczone odruchy i Nicholasowi udało się z powodzeniem odeprzeć 
każdy atak. 
W niecałą minutę Render wykonał ponad dziesięć pchnięć i cięć, które zostały 
przez księcia 
odbite i zablokowane. Za każdym jednak razem, kiedy opierał się na prawej 
stopie, 
przeszywał go coraz silniejszy ból.
Poczuł zapach własnego potu, strach jednak kazał mu kurczowo trzymać się życia. 
Nadal nie potrafił zdobyć się na atak. Harry okrzykami dodawał mu odwagi, ale 
jego 
pozostali towarzysze milczeli niczym zaklęci.
Render nacierał zaciekle, Nicholas zaś twardo już odpierał wszystkie jego ataki. 
Noga 
bolała go tak, że miał ochotę zawyć z bólu, paść na posadzkę i zwinąć się w 
kłębek, 
zaciskając na niej obie dłonie, dopóki nie ukoi przeszywających ją błyskawic - 
ale uczynić 
tak, znaczyło zginąć.
Render ciął - i tym razem Nicholas zdołał sparować i samemu zadać pchnięcie, 
które 
do tego stopnia zaskoczyło wytatuowanego kapitana, że zablokował je z najwyższym 
trudem 
i musiał się przy tym cofnąć. Nicholas nie poszedł za ciosem, obezwładniony 
przez kolejny 
atak bólu, od którego zadrżały mu aż kolana.
Książę cofnął się, spojrzał Renderowi w oczy i zmusił się do zachowania równego 
rytmu oddechu.
- Będzie bolało - ostrzegł sam siebie cicho - ale jakoś przeżyjesz. To tylko 
ból, a ty 
nauczyłeś się go ignorować.
Render natarł ponownie, znacznie ostrożniej niż poprzednio, bo przekonał się, że 
młodzik, którego początkowo lekce sobie ważył, potrafi być niezwykle szybki. 
Nicholas 
nawet nie drgnął, pilnie tylko bacząc na każdy ruch przeciwnika. Render natarł, 
tnąc z góry i z 
dołu, uderzając to szybciej to wolniej i zmuszając młodzieńca do przyjęcia jego 
tempa. 
Nicholas odparł każdy cios, skupiając swą uwagę na głowni wytatuowanego pirata. 
Usiłując 
utrzymać się w rytmie natarcia przeciwnika, zapomniał o wszystkim... o bólu w 
stopie i 
smrodzie własnego strachu w nozdrzach.
Nagle Render wychylił się o cal za daleko i Nicholas błyskawicznie wykorzystał 
okazję, zadając cięcie, które trafiło pirata w bark. Krew splamiła tatuaże i 
jego białą skórę, on 
sam jednak tylko lekko się skrzywił.
Nicholas postąpił krok ku przodowi i natychmiast się cofnął. I wtedy na ułamek 
sekundy zapomniał o koncentracji - ból przeszył mu stopę, aż chłopak jęknął. 
Zachwiał się 
nawet, co Render natychmiast wykorzystał, nacierając błyskawicznie, gdy ujrzał, 
że coś 
odwróciło uwagę jego przeciwnika.
Książę z najwyższym trudem zdołał sparować cięcie w szyję, ale odczuł cios aż w 
łokciu. Odciął się niemal na oślep - i poczuł, że jego ostrze grzęźnie w żebrach 
Rendera. Tym 
razem wytatuowany pirat aż jęknął z bólu i cofnął się o krok, ale Nicholas 
poczuł, że zaczyna 
mu drętwieć ramię. Przerzucił szablę do lewej dłoni i zamrugał gwałtownie, by 
odzyskać 
bystrość wzroku.
Render stał przed nim, przyciskając dłoń do żeber, i w tejże chwili książę 
usłyszał 
okrzyk Amosa:
- Odsłonił się, chłopcze! Odsłonił się! Bij!
Nicholas spróbował natrzeć i zatrzymał go kolejny skurcz bólu w lewej, 
wykrocznej 
teraz stopie. Cofnął się i w tejże samej chwili Render skoczył do ataku.
Nicholas zdołał jakoś zebrać się w sobie, odbił w bok ostrze przeciwnika i 
natychmiast odpowiedział pchnięciem, które tym razem gładko trafiło w 
wytatuowany 
brzuch. Render wytrzeszczył oczy, jakby nie wierząc w to, co się stało, i z jego 
ust i nosa 
popłynęły strugi krwi.
Przez chwilę patrzył jeszcze księciu w oczy z osobliwym, pozbawionym nienawiści 
wyrazem - jakby chciał spytać: Dlaczego? Potem runął na grzbiet.
Towarzysze skupili się wokół księcia, a Amos zapytał:
- Co z tobą?
Zrozumienie treści pytania zajęło chłopcu długą chwilę - i zaczęły trząść się 
pod nim 
nogi. Nagle załamały się i Nicholas byłby upadł, gdyby w porę nie chwycili go 
Harry i 
Marcus.
- Moja stopa... - wyjaśnił cicho książę. Przeniesiono go zaraz na najbliższe 
krzesło, na 
którym usiadł.
Pozwolił, by Harry ściągnął mu but, i aż zamrugał oczami, kiedy spojrzał na 
swoją 
stopę. Była blada, z czarnymi i purpurowymi odciskami.
- Wielcy bogowie! - stęknął Harry. - Wygląda to tak, jakby koń ci ją przydeptał!
- Co mu jest? - spytał Amos.
Nakor potrząsnął głową, ale nie odezwał się słowem.
Po chwili ból ustąpił i wszyscy zobaczyli, że stopie zaczyna wracać zwykły, 
zdrowy 
wygląd.
Nicholasowi tymczasem przestało wszystko tańczyć przed oczami.
- O co pytałeś, Amos?
- Pytałem, co ci jest.
- Och, moje ramię... - Nicholas spojrzał i nie zobaczył krwi. Podciągnąwszy 
rękaw, 
ujrzał jedynie czerwoną pręgę na łokciu, szybko ciemniejącą... nie dostrzegł 
jednak śladów 
rozcięcia skóry.
- Widziałem, jak godzinami ćwiczyłeś walkę z bronią w lewej ręce - odezwał się 
Harry. - Dlaczego miałeś kłopoty?
- Nie wiem - przyznał Nicholas. - To chyba przez stopę. Amos i jego towarzysze 
raz 
jeszcze spojrzeli na nogę chłopca i nie zobaczyli niczego złego.
- Teraz wygląda inaczej! - zawołał Ghuda.
Nicholas potrząsnął głową. Jego stopa wyglądała zupełnie normalnie.
- Bolała - wyjaśnił. - Za każdym razem, kiedy na nią stąpnąłem, przeszywał ją 
ostry 
ból. W miarę trwania walki było coraz gorzej.
- A teraz boli? - spytał Nakor.
Nicholas wstał, postawił stopę na ziemi i oparł się na niej.
- Tylko troszeczkę... o, już przestało.
Nakor kiwnął głowa, ale znów niczego nie wyjaśnił. Amos tymczasem odwrócił się 
do 
pozostałych kapitanów:
- I jak, czy to dla was dostatecznie sprawiedliwe? - Po czym wydał polecenie 
Marcusowi i Harry'emu. - Weźcie kilku chłopców i udajcie się z szeryfem. Chyba 
nie 
wyrazisz sprzeciwu? - spytał Patricka.
- Nie - odpowiedział zapytany.
- Posłuchaj - odezwał się Amos do Marcusa. - Kiedy już otoczycie załogę Rendera, 
powiedz im, że wykupię z niewoli każdego, kto może nam coś powiedzieć o tych, 
którzy 
zabrali dziewczęta z wyspy. Interesuje nas też, dokąd tamci odpłynęli. 
Wypytujcie ich 
oddzielnie, bo każdy z tych bezbożnych psów będzie łgał na potęgę, by ocalić 
skórę.
Marcus kiwnął głową i wyszedł razem z Harrym. Niegdysiejszy pirat odwrócił się i 
zobaczył, że Nicholas wpatruje się w trupa swego niedawnego przeciwnika. Twarz 
chłopca 
była blada i wyglądał tak, jakby zaraz miał dostać torsji. Stary wyga klepnął 
młodzika po 
ramieniu.
- Nie przejmuj się, chłopcze. Przywykniesz do tego. Oczy Nicholasa z wolna 
wypełniły się łzami.
- Mam nadzieję, że się mylisz - odpowiedział. Nie zwracając już uwagi na 
zdumione 
spojrzenia obecnych, podniósłszy kurtkę i kamizelkę, powoli ruszył ku schodom i 
swojemu 
pokojowi.
Obudził się dopiero następnego dnia i to dość późno. Pojmanie załogi Rendera 
okazało się łatwiejsze, niż myślano. Wszyscy jej członkowie byli na pokładzie 
statku, 
„Władczyni Mroku”, i czekali na rozkaz podpłynięcia do „Drapieżcy”, by go zająć. 
Okręt 
Rendera otoczono szalupami, po czym wystarczyło kilka groźnych okrzyków i 
obietnica, że 
„Władczyni” zostanie spalona pośrodku portu, jeśli jej załoga natychmiast nie 
złoży broni. 
Amos zwrócił uwagę, że piraci stawiali znacznie słabszy opór niż w podobnej 
sytuacji 
uczyniliby żeglarze Królestwa, co przypisał temu, że łotrzykowie zaciągają się i 
walczą dla 
łupu. Wszystko to załatwiono jeszcze pięć godzin przed świtem, a Nicholas był 
zbyt 
wyczerpany, by brać w tym udział.
Gdy otworzył drzwi, usłyszał, że ktoś biegnie po schodach w górę. W chwilę potem 
pojawił się ciężko dyszący Harry.
- Co się stało? - spytał książę przyjaciela.
- Lepiej chodź i sam się przekonaj. - Na takie słowa Nicholas skoczył w dół za 
Ludlandczykiem.
Dotarłszy do komnaty, w której swą kwaterę założył Amos, znaleźli go 
rozmawiającego z Williamem Swallowem i Patrickiem z Duncastle.
Ujrzawszy wchodzących, Amos powiedział:
- Nie żyją.
- Kto? - spytał Nicholas, obawiając się, że w odpowiedzi usłyszy wieści o 
śmierci 
Abigail i Margaret.
- Członkowie załogi Rendera. Wszyscy nie żyją.
Oczy księcia zwęziły się nagle, gdy młodzieniec pojął implikacje tej wiadomości.
- Wszyscy, co do jednego?
- Owszem - odparł Patrick, po którym widać było, że z najwyższym trudem 
powstrzymuje wybuch wściekłości. - I kilku z moich ludzi też. W nocy ktoś zatruł 
wodę w 
więzieniu i zabił wszystkich, którzy tam byli. Straciłem pięciu strażników i 
kucharza.
- Nikt nie przeżył?
- Nie... paskudna sprawa... Ktoś mocno dosolił kolację, wszyscy więc domagali 
się 
wody. Nie jesteśmy okrutnikami, i daliśmy im pić do woli. Strażnicy jedli to 
samo, co 
więźniowie, i teraz wszyscy są martwi.
- Jest coś jeszcze - dodał Amos.
- W różnych rejonach miasta znaleziono kilkunastu martwych ludzi - rzekł William 
Swallow.
- To pewnie ci, co brali udział w napaści na Crydee - stwierdził Amos.
- Głowę dam, że gdybyśmy chcieli poszukać Wrednego Piotra i jego załogę i 
znaleźlibyśmy ich na dnie morza. I pewnie razem z nimi moglibyśmy znaleźć tych 
zabójców 
z Tsurani. Ktoś zaciera wszelkie ślady.
- Wszyscy zostali otruci? - spytał Nicholas.
- Owszem - kiwnął głową Amos. - Nie jest to trudne, jeśli masz do dyspozycji 
religijnych fanatyków gotowych na śmierć. Zatrucie wody na statku jest nawet 
łatwiejsze niż 
w więzieniu. Założę się, że dziś w nocy kilka osób też zostanie otrutych. Nie, 
żebym żałował 
łajdaków, którzy brali udział w rzezi Crydee, ale chciałbym mieć choć jednego 
czy dwu, by 
wycisnąć z nich trochę informacji.
- Roześlę wieści po ulicach - zaproponował Patrick - że każdy, kto brał udział w 
rejsie 
na Dalekie Wybrzeża z Wrednym Piotrem albo Renderem polepszy sobie szansę na 
przeżycie, jeśli przyjdzie do nas i złoży zeznania.
- Nie spodziewaj się zbyt wielkiego tłumu skruszonych - rzekł Amos, wstając z 
miejsca. - Macie więzienie pełne trupów, które dość wymownie świadczą, że wasza 
obietnica 
nie jest wiele warta.
- Do kata! - żachnął się Patrick. - Zrobię wszystko, by do tych, co zechcą się 
przyznać, 
nikt nie miał dostępu.
- I ty twierdzisz, że to ja jestem naiwny, bo zbyt długo żyłem uczciwie! - 
potrząsnął 
głową Amos. - Co zrobiłbyś teraz, gdybyś wziął udział w tym łajdackim 
przedsięwzięciu? To 
samo, co ja. Wyprawiłbyś się w góry i żyłbyś owocami i jajami ptaków ... i nie 
wróciłbyś do 
miasta, dopóki byś nie osądził, że to, co chce cię zabić, opuściło wyspę.
Oczy Swallowa zwęziły się nagle.
- To? - ściszył nagle głos. - Co masz na myśli, mówiąc „to”?
- Uwierz mi, stary - rzekł Amos - że lepiej, żebyś nie wiedział. - I zwracając 
się do 
Marcusa i Harry'ego, spytał: - Wiecie, co macie zrobić?
- Owszem, mamy znaleźć tamtą dziewczynę - kiwnął głową Marcus.
Obudziło go nagłe przeczucie, że nie jest w komnacie sam. Ghuda skinieniem głowy 
nakazał mu spokój, jednocześnie sięgając po miecz. I nagle rozległ się znajomy 
im już głos:
- Mówiłam wam, że wystarczy o mnie popytać.
W nogach łóżka Marcusa siedziała Brisa i młodzieniec nagle poczuł, że jest 
niemal 
nagi. Szybko sięgnął po koszulę i spodnie.
- Czy wiesz dokąd zabrano więźniów?
Brisa przez chwilę obserwowała młodzieńca, który - bez powodzenia - usiłował się 
ubrać, nie wyłażąc spod koca.
- Jesteś tam całkiem nieźle zbudowany, mój wściekły panie. Jak masz na imię, bo 
zapomniałam?
- Marcus - odparł opryskliwie.
- Wiesz, kiedy jesteś zdenerwowany, to potrafisz być bardzo miły - dziewczyna 
uśmiechnęła się szeroko, co dziedzica Crydee zirytowało jeszcze bardziej.
Zamiast jednak zawrzeć gniewem, znieruchomiał na chwilę, potem zaś opanowawszy 
się nadludzkim niemal wysiłkiem, dokończył wciąganie spodni pod osłoną koca. 
Ignorując 
bezczelne spojrzenia dziewczyny, odrzucił pościel i sięgnął po buty.
- Czego się dowiedziałaś?
- Ile mi za to dacie?
- A ile chcesz? - spytał kwaśno. Dziewczyna udała obrażoną.
- Myślałam, że mnie lubisz.
Straciwszy wreszcie cierpliwość, Marcus sięgnął i złapał ją za szczupłe ramię.
- Może byś tak...
I odkrył, że ma sztylet przyłożony do krtani. Puścił dziewczynę.
- Tak już lepiej - usłyszał. - Nie lubię, kiedy mnie tak ściskają. Gdybyś dał mi 
szansę, 
pewnie bym ci pokazała, jak lubię być ściskana, teraz jednak zepsułeś cały 
nastrój i trzeba ci 
będzie sięgnąć po złoto.
I nagle Brisa poczuła, że teraz jej ramię chwyciło coś nieco tylko mniej 
twardego od 
imadła. Ghuda odciągnął ostrze sztyletu od krtani Marcusa.
- Dość tych zabaw, dziewczyno! - uciął najemnik. - I nie próbuj wyciągać tego 
drugiego noża z buta. Złamię ci rękę i to będzie twój cały zysk - Ghuda odczekał 
chwilę, po 
czym zwolnił chwyt.
- Niech będzie - skrzywiła się dziewczyna. - Tysiąc suwerenów i powiem, co 
chcecie 
wiedzieć.
- Dlaczego uważasz, że zapłacimy aż tyle? - spytał Marcus. Dziewczyna spojrzała 
nań 
ponuro.
- Bo zapłacicie.
Marcus zastanawiał się przez chwilę.
- Poczekaj tutaj.
Wyszedł, by wrócić po chwili w towarzystwie Amosa i Nicholasa.
- Ta dziewczyna twierdzi, że wie, co się stało z więźniami zabranymi z wyspy. 
Żąda 
za to tysiąc suwerenów.
- Niech będzie, są twoje - rzekł bez namysłu Amos. - A teraz gadaj, dokąd ich 
zabrano.
- Najpierw złoto.
Amos zgrzytnął zębami, ale rzekł:
- Zgoda. Idziemy - zwrócił się do pozostałych.
- Dokąd? - spytał Nicholas.
- Na statek. - Kapitan dał znak Ghudzie, który znów chwycił dziewczynę za ramię.
- Hej, co to ma znaczyć? - jęknęła Brisa.
- Dziewczyno, nie obnoszę się po pirackim porcie z tysiącami suwerenów w 
sakiewce. 
Mam je w kabinie. Nic ci nie grozi, masz na to moje słowo. Ale jeśli łżesz, 
wyrzucimy cię za 
burtę i do domciu będziesz musiała dotrzeć wpław.
Dziewczyna sarkała gniewnie, ale nie stawiała już oporu. Amos szybko zebrał 
pozostałych w oberży członków załogi i wszyscy razem ruszyli do portu. Większa 
część 
marynarzy była już na pokładzie „Drapieżcy”, a ci, których brakowało, 
nadciągnęli zaraz za 
Amosem.
Admirał przeszedł na wyżkę rufową, gdzie czekał już pierwszy oficer, któremu po 
cichu wydał jakieś polecenia. Potem powiódł dziewczynę i Nicholasa do swej 
kajuty. Marcus 
i reszta zostali na pokładzie.
Po wejściu do kajuty admirał skinieniem dłoni polecił dziewczynie, by usiadła, 
Nicholasowi zaś nakazał stanąć przed drzwiami.
- No więc, dziewczyno... Gdzie są więźniowie? - spytał.
- Moje złoto! - upomniała się Brisa.
Amos podszedł do stołu, za którym widać było klapę w podłodze. Otworzywszy 
skarbczyk, wyjął zeń ciężki worek i zważył go w dłoni. Rozległ się chrzęst 
wypełniających 
mieszek monet, Amos zaś położył worek na stole i rozwiązał zaciskający go 
rzemień. 
Wyjąwszy ze środka garść złota, pokazał je dziewczynie i rzekł:
- Oto twoje złoto. A teraz powiedz nam to, co chcemy wiedzieć.
- Dawaj złoto! - upierała się dziewczyna.
- Dostaniesz je, kiedy udowodnisz, że wiesz, dokąd zabrano więźniów.
Brisa zawahała się i obserwujący całą scenę książę pomyślał, że ugrzęźli w 
ślepym 
zaułku, w końcu jednak dziewczyna rzekła:
- Niech będzie. Kiedy opowiadałam waszemu przyjacielowi, że podążyłam za 
rzezimieszkami do miejsca, gdzie ukryli więźniów, nie powiedziałam mu 
wszystkiego.
Umilkła na chwilę i Amos ją ponaglił:
- Dalej, dziewczyno.
- Daleko od wyspy, na pełnym morzu, znalazłam zakotwiczony na płyciźnie statek. 
Nigdy wcześniej takiego nie widziałam, a zdarzyło mi się już widywać rozmaite 
okręty. - 
Opisała wygląd statku Amosowi. - Więcej niż kilkanaście łodzi przewoziło ludzi z 
wyspy na 
ten statek. Nie podpływałam za blisko, ale wiem, że zabrali wszystkich, którzy 
byli na 
wyspie.
- I dokąd popłynęli?
- Aż tak długo bałam się tam tkwić, ale wiem, że z tej płycizny jest tylko jeden 
kanał, 
którym musieli popłynąć na południe i to przez kilka dni. Tamten statek miał 
znacznie 
większe zanurzenie niż wasz... wiecie o czym mówię.
Amos kiwnął głową.
- Jeśli aż tak ciężko siedział na wodzie, będzie prawdopodobnie musiał żeglować 
z 
tydzień na południe, żeby wypłynąć spomiędzy raf zalegających morza pośród 
wysepek.
- Ale nie widziałaś, dokąd popłynęli - zauważył Nicholas. - Dlaczego sądzisz, że 
wypłacimy ci to złoto?
- Bo w dwa dni później przypłynął tu keshajski kupiec z Taroom. Jego statek 
sztorm 
zagnał na zachód i w końcu ruszyli na północny wschód, by schronić się we 
Freeport. Jeden 
żeglarz z tego statku opowiadał mi, że przez kilka dni tkwił w bocianim 
gnieździe i któregoś 
wieczoru, w promieniach zachodzącego słońca zobaczył żeglujący prosto w objęcia 
nocy 
największy okręt, jaki zdarzyło mu się oglądać.
- O zachodzie! - rzekł Amos. - O tej porze roku to znaczy południowy zachód!
- Ale Kesh leży na wschodzie! - zauważył Nicholas.
- A wszystkie wyspy ciągną się stąd prosto na zachód - dodała Brisa.
- Przecie tam nic nie ma! - zdumiał się Nicholas. - To Morze Bezkresne.
- Twój ojciec pokazał mi kiedyś kilka map - zaczął Amos.
- Od Macrosa Czarnego! - przypomniał sobie Nicholas. - Te mapy ukazywały inne 
kontynenty!
Amos milczał przez chwilę, a potem rzekł:
- Otwórz drzwi.
Kiedy Nicholas uczynił, co mu kazano, Amos ruszył ku stanowisku pierwszego 
oficera. Dotarłszy doń, rzekł:
- Panie Rhodes, zechce pan wysłać wieści na brzeg, że członkowie załogi jak 
najszybciej mają stawić się na pokładzie okrętu. Ruszamy z wieczornym pływem.
- Ay ay, kapitanie - odparł służbiście Rhodes.
- Moje złoto! - Brisa dopiero teraz zerwała się ze stołka.
- Dostaniesz je, dostaniesz - odparł Amos. - Kiedy wrócimy.
- Kiedy wrócimy! - rozjuszona dziewczyna parskała niemal niczym kotka. - A kto 
ci 
powiedział, że mam ochotę popłynąć z wami na koniec świata?
Amos uśmiechnął się tak złowrogo, że obserwujący go Nicholas w jednej chwili 
uwierzył we wszystkie pirackie opowieści starego wygi.
- Ja, moja panno, ja. A jeśli się przekonam, że kazałaś nam ścigać widma, 
spędzisz w 
wodzie nieco więcej czasu, niż gdybyś płynęła stąd do brzegu.
Dziewczyna błyskawicznie sięgnęła po sztylet, Nicholas jednak był na to 
przygotowany i jednym uderzeniem szabli wytrącił jej ostrze z dłoni.
- Bądź grzeczna! - ostrzegł, nie opuszczając wymierzonego w nią sztychu. - Nic 
ci nie 
grozi tak długo, jak długo nie będziesz sprawiać kłopotów. Bardzo nam zależy na 
tym, by 
odnaleźć naszych bliskich i jeśli skłamałaś... przestaniemy zachowywać się 
przyjaźnie. Lepiej 
od razu powiedz prawdę.
Oczy dziewczyny przez chwilę szybko badały otoczenie, szukając drogi ucieczki. 
Nie 
znalazłszy żadnej, dziewczyna rozluźniła się i rzekła:
- Nie kłamię. Tamten żeglarz opowiedział mi wszystko dość szczegółowo - to z 
pewnością był ten sam okręt. Znajdowali się wtedy o sześć godzin na południe od 
Rafy 
Bednarza, na zachód od Wyspy Trzech Palcy. Wiecie, gdzie to jest?
- Owszem - kiwnął głową Amos. - Wiemy.
- Godzinę przed zmierzchem weźcie namiar ze słońcem pięć rumbów na sterburtę, a 
będziecie prosto na jednym kursie z tamtym czarnym okrętem.
- Dziewczyno... - rzekł Amos - jeśli mówisz prawdę, dostaniesz swoje złoto i 
jeszcze 
coś ponadto. Teraz zaś masz tu kilka koców i urządź się jakoś w schowku na liny. 
Trzymaj 
się z dala od mężczyzn, bo jeśli narobisz jakichś kłopotów, to zakujemy cię w 
komorze 
łańcuchowej, a tam jest znacznie mniej wygodnie. Zrozumiałaś?
Dziewczyna ponuro kiwnęła głową. Zaraz potem wyzywająco uniosła podbródek w 
górę.
- Mogę już iść?
- Owszem. Czekajże! Nicholasie... - zwrócił się Amos do młodego księcia.
- Tak?
- Pilnuj jej, dopóki nie oddalimy się od brzegu na tyle, by nie dało się uciec 
wpław. 
Jeśli zrobi choć krok w stronę relingu, daj jej po łbie!
- Z najwyższą przyjemnością - uśmiechnął się posępnie Nicholas.
Dziewczyna niemal spopieliła go spojrzeniem, wyszła jednak z kajuty bez dalszych 
ponagleń i zupełnie spokojnie.
Rozdział 11
POŚCIG
Margaret wzdrygnęła się nagle.
- Co się stało? - spytała Abigail.
- Znowu to dziwne uczucie... - Margaret zamknęła oczy.
- I co jeszcze, powiedz? - dopytywała się przyjaciółka. Od miesiąca, raz albo 
dwa razy 
dziennie, Margaret doświadczała dziwacznych wrażeń. Niekiedy przypominało jej to 
dreszcz, 
kiedy indziej było jakby mrowieniem w całym ciele - nie bolesnym czy 
stwarzającym 
poczucie zagrożenia, ale dotąd jej nieznanym.
- Jest bliżej - rzekła Margaret.
- Co jest bliżej?
- To, co sprawia, że się tak dziwnie czuję. - Margaret wstała i podeszła do 
okna. Dano 
im kabinę na rufie okrętu, nad sterówką. Jako jedne z dwu na tym poziomie - pod 
kajutą 
kapitańską - okno nie było duże, znacznie jednak większe od maleńkiego luku w 
ich 
pierwszej kabinie. W nogach każdego z dwu zwróconych ku oknu łóżek byłe małe 
kanapki i 
stół pomiędzy nimi. Posiłki przynosił milczący sługa, który nie dawał się 
wciągnąć w 
najzwyklejszą nawet rozmowę. W zależności od pogody, dwa razy dziennie 
wyprowadzano je 
na pokład, gdzie mogły skorzystać ze słońca i rozprostować nogi.
Pogoda była zmienna, ale robiło się coraz cieplej. Margaret wydało się to 
dziwne, 
ponieważ zbliżał się początek zimy, członkowie załogi wcale jednak nie zwracali 
uwagi na 
coraz cieplejsze i bardziej duszne dni i noce. Dni zaś nieustannie się 
wydłużały. Margaret 
głośno zastanawiała się nad tymi anomaliami, ale na Abigail nie robiło to 
żadnego wrażenia.
Księżniczka wspięła się na łóżko i nie bez wysiłku otworzyła małe okno. Mogła 
wytknąć przez nie głowę i pogapić się na ster, wokół którego kłębiły się fale. 
Możliwość 
wietrzenia kabiny była przyjemną odmianą po dniach spędzonych w dusznej ładowni 
mniejszego statku. Często się zastanawiała, jak się wiedzie mniej szczęśliwym 
więźniom - 
one same miały własne koje, ale na pokładach niewolników było mało światła i 
żadnego 
przewiewu.
Drzwi się otworzyły i ukazała się w nich znajoma twarz. Arjuna Svadjian skłonił 
się 
na swój niezwykły sposób - składając obie dłonie przed twarzą i pochylając się 
ku przodowi.
- Ufam, że macie się dobrze. - Dziewczyny nie dały się zwieść pozornej 
troskliwości, 
teraz już wiedziały, że było to zwykłe powitanie.
Odwiedzał je codziennie i za każdym razem wciągał w pozornie bezsensowną i 
bezcelową rozmowę. W jego wyglądzie i zachowaniu nie znalazłoby się niczego 
złowrogiego 
- był człowiekiem średniego wzrostu, miał starannie przyciętą bródkę, jego 
odzież zaś, choć 
skrojona z drogiego materiału, była dość prosta. Wyglądał jak dość dobrze 
prosperujący 
przedsiębiorca i gdyby pojawił się w Królestwie, mógłby bez trudu ujść za kupca 
z jakiejś 
odległej części Kesh.
Pierwsza rozmowa okazała się miłą odmianą w monotonii podróży, gdzie jedna 
minuta podobna by lado drugiej. Kabina była oczywiście znacznie wygodniejsza od 
miejsc, 
gdzie zamykano je wcześniej, nadal jednak pozostawała więzieniem. Potem 
dziewczęta 
zaczęły z nudów kaprysić i dawać bezsensowne albo wzajemnie się wykluczające 
odpowiedzi. Rozmówca nie zwracał na to uwagi, po prostu słuchał bez komentarzy i 
tyle.
Zawsze towarzyszył mu człowiek, którego pierwszego dnia przedstawił imieniem 
Saji, a który niemal się nie odzywał. Niekiedy zapisywał coś na skrawku papieru, 
ale głównie 
ograniczał się do obserwacji.
- Dziś może zechcesz mi opowiedzieć coś o twoim stryju, Księciu Anicie - odezwał 
się Arjuna.
- Akurat! Po to, żebyście się dowiedzieli, jak najlepiej prowadzić z nim wojnę?
Przybysz nie zareagował na to oskarżenie. Zauważył jedynie spokojnie:
- Prowadzić wojnę przez tak rozległy ocean to sprawa wielce trudna. - I spytał: 
- 
Znasz go dobrze?
- Niezbyt dobrze - odpowiedziała Margaret.
Arjuna nie był człowiekiem, który zdradza się ze swoimi emocjami, w jego 
zachowaniu jednak pojawiło się teraz coś, co kazało Margaret pomyśleć, że jej 
odpowiedź 
przypadła mu do gustu.
- Ale chyba kiedyś się z nim spotkałaś?
- Owszem, kiedy byłam dzieckiem - odpowiedziała dziewczyna.
- A ty? - spytał Abigail. - Widziałaś kiedy Księcia Aruthę? Abigail potrząsnęła 
główką.
- Ojciec nigdy nie zabierał mnie na dwór.
Arjuna szepnął coś Saji'emu w obcym języku i mały człowieczek poczynił jakieś 
notatki na swojej tabliczce.
Przesłuchanie trwało dalej. Pytania - przynajmniej na pozór - wcale nie były 
związane 
z zadawanymi wczoraj i przedwczoraj. Trwało to i trwało, aż koło południa 
dziewczęta 
poczuły znużenie, frustrację i nudę. Arjuna jednak niewzruszenie zadawał 
pytania, jakby nie 
podlegał ludzkim uczuciom. W południe przyniesiono dziewczętom lekki posiłek, 
Arjuna 
jednak nawet nie tknął jedzenia, tylko zwolnił tempo zadawania pytań, tak że 
nadążały z 
odpowiedziami, jedząc jednocześnie suchary, suszone mięso i owoce, popijając to 
wszystko 
pucharem wina. Wiedziały, że muszą jeść, gdyż Abigail kiedyś odmówiła i 
skończyło się na 
tym, że przyszło dwu milczących ludzi, z których jeden chwycił ją z tyłu za 
ramiona, drugi 
zaś wmusił w nią jedzenie. Arjuna skomentował to zwięźle, mówiąc, że dziewczęta 
muszą 
zachować siły i zdrowie.
Po posiłku przeprosił je grzecznie i usłyszały, jak wchodzi do kabiny obok. 
Margaret 
podbiegła do okna i zaczęła nasłuchiwać, co robiła za każdym razem, gdy tamten 
wchodził do 
kajuty. Przebywał tam jakiś tajemniczy jegomość, z którym Arjuna niekiedy 
odbywał 
pospieszne konferencje - nikt inny do niej nie wchodził. Margaret kiedyś zebrała 
na odwagę i 
spytała o sąsiada, Arjuna jednak całkowicie zignorował pytanie i zadał swoje 
własne.
Teraz słyszała ciche odgłosy rozmowy, nie dało się z niej jednak niczego 
zrozumieć. I 
nagle znów doznała owego dziwacznego wrażenia, tym razem jednak było znacznie 
silniejsze. Jednocześnie w kajucie obok ktoś podniósł głos, jakby ostrzegając 
rozmówcę, i 
dziewczyna usłyszała odgłos kroków zbliżających się do tylnej ściany.
Wyjrzała przez małe okienko na lewo i ujrzała, że z okna obok wychyla się jakaś 
zakapturzona postać. Nieznajomy wysunął dłoń i wskazał morze za okrętem, wołając 
jednocześnie:
- She-cha! Ja-nisht souk, Svadjian!
Margaret szarpnęła się w tył. Jej twarz zbladła okropnie, oczy zaś niemal 
wyskoczyły 
jej z orbit.
- Co się stało? - spytała Abigail, ujrzawszy trwogę na twarzy przyjaciółki.
Margaret wyciągnęła rękę i ujęła jej dłoń. Ścisnąwszy ją mocno, powiedziała:
- Zobaczyłam naszego sąsiada. On... to stworzenie wysunęło rękę na zewnątrz. 
Była 
pokryta zielonymi łuskami.
Oczy Abigail niespodzianie znów zaczęły wypełniać się łzami.
- Jeśli mi się tu rozbeczysz - ostrzegła ją Margaret - dam ci w gębę i naprawdę 
będziesz miała powód do płaczu.
- Boję się, Margaret - wyszeptała Abigail drżącym głosikiem.
- A myślisz, że ja to nie? - spytała przyjaciółka. - Nie wolno dopuścić do tego, 
żeby 
oni dowiedzieli się o naszym strachu.
- Spróbuję - obiecała Abigail.
- Jest jeszcze coś.
- Co mianowicie?
- Ktoś nas śledzi.
Abigail znów otworzyła szerzej oczy i, po raz pierwszy od chwili porwania, 
pojawił 
się w nich błysk nadziei.
- Skąd wiesz? I kto to jest?
- Ta istota w sąsiedniej kajucie poczuła to samo, co ja ostatnio, i poskarżyła 
się, że 
ktoś nas śledzi.
- I ty to zrozumiałaś?
- Usłyszałam ton... ten stwór nie był zadowolony. W tym wszystkim, co ostatnio 
wyczuwam, jest coś znajomego, co mi sporo wyjaśnia.
- Co?
- Wiem, kto za nami podąża.
- Kto?
- Anthony.
- Anthony? - Abigail nie zdołała ukryć rozczarowania w głosie.
- Nie jest sam, o tym mogę cię zapewnić - potwierdziła Margaret. - Ja chyba 
wyczuwam jakoś jego magię. - Na twarzy księżniczki pojawiła się zmarszczka. - 
Zastanawiam się, dlaczego ja to czuję, a ty nie.
- Kto zrozumie magię? - Abigail wzruszyła ramionami.
- Jak myślisz, mogłabyś się przecisnąć przez to okno? Abigail oceniła wzrokiem 
szerokość otworu.
- Chyba tak... gdybym nie miała na sobie tej sukni.
- Trzeba nam będzie je zdjąć - rozmyślała Margaret.
- O czym ty myślisz? - spytała Abigail.
- Ten drugi statek jest niedaleko za nami, doszłam więc do wniosku, że będziemy 
mogły do niego dotrzeć. Dobrze pływasz?
Abigail potrząsnęła głową, jakby bała się odpowiedzieć.
- W ogóle nie umiesz pływać? - spytała Margaret z niedowierzaniem.
- No nie... na spokojnej wodzie potrafię utrzymać się na powierzchni.
- Dobre sobie - parsknęła Margaret. - Od urodzenia mieszka nad morzem i „potrafi 
utrzymać się na powierzchni”! No dobrze... - spojrzała na przyjaciółkę - ty 
utrzymasz się na 
powierzchni, a w razie potrzeby ja cię jakoś podciągnę. Jeśli ten statek płynie 
za nami, to i tak 
nie będziemy musiały pozostawać w wodzie zbyt długo.
- A jeśli nas nie zobaczą?
- Będziemy się tym martwić, gdy przyjdzie na to pora - odparła beztrosko 
Margaret.
I poczuwszy znajome mrowienie, dodała:
- Nadpływają, nadpływają...
Anthony pokazał kierunek, Amos zaś spojrzał wzdłuż jego ramienia i zawołał:
- Panie Rhodes, dwa rumby w lewo!
Nicholas, Harry i Marcus obserwowali maga przez chwilę.
- Nie wiem, skąd mu się bierze ta pewność, bo w Crydee wszyscy widzieli, że 
niezbyt 
biegły z niego mag.
- Może i niezbyt biegły z niego mag - odpowiedział Nicholas - ale Nakor 
utrzymuje, 
że on po prostu wie, gdzie... - już chciał powiedzieć „jest Margaret”, 
przypomniawszy sobie 
jednak o afekcie, jaki żywił dla dziewczyny Harry, zdołał zakończyć zdanie 
inaczej: - ...są 
dziewczęta. Isalańczyk jest tego pewien. Pug zaś powiedział, że powinniśmy się 
trzymać rad 
Nakora. - Amos skłonił Anthony'ego, by za pomocą swej magii określał kurs trzy 
razy 
dziennie - rano, w południe i wieczorem.
Nakor zaś stał na dziobie i rozmawiał z Calisem. Niedaleko zatrzymał się też 
Ghuda, 
pogrążony we własnych myślach.
- Absolutnie nie pojmuję - Harry łypnął okiem na morze - jak na tym 
nieskończonym 
bezmiarze wód ktoś potrafi określić położenie swojego albo cudzego statku.
Nicholas w duchu musiał przyznać mu rację. Oprócz kilku małych chmurek na 
północy, niebo było równie puste, jak otaczający ich ocean. Nic nie zakłócało 
spokoju 
nieustannie napływających skądś fal. Podczas pierwszych trzech tygodni podróży 
widywali 
niekiedy tu i ówdzie małe wysepki, wszystkie należące do łańcucha Wysp 
Słonecznego 
Zachodu, i to jakoś urozmaicało jednostajną podróż.
Kiedy jednak opadło podniecenie, spowodowane świadomością bliskości celu 
pościgu, załogę zaczęła dręczyć monotonia. Napięcie zaś pozostało; kiedy 
pozwalała na to 
pogoda, Marcus przemierzał pokład jak zamknięte w klatce zwierzę. Podczas 
szkwałów 
siedział w kajucie i nie odzywał się do nikogo. Nicholas i Harry usiłowali 
zwalczyć 
monotonię, przyłączając się do wszystkich możliwych czynności załogi na 
pokładzie i pod 
nim - i stali się w rezultacie ludźmi całkiem biegłymi w sztuce żeglarskiej. 
Nieustanna praca i 
skąpo wydzielane racje żywnościowe spowodowały, że obaj nieco zeszczupleli, 
Nicholas zaś 
opalił się na ciemny brąz. Harry miał znacznie jaśniejszą cerę, co mocno mu 
doskwierało, 
dopóki Anthony nie poradził mu, by smarował się maścią (której skład sam 
wykoncypował), 
w rezultacie czego chłopak opalenizną dorównywał teraz urwisom z plaż Crydee. 
Nicholas 
golił się dokładnie, podczas gdy Marcus zapuścił brodę i podobieństwo obu 
młodzików z 
wolna przestawało być tak wyraźne jak kiedyś.
Inni wynajdywali sobie własne sposoby walki z nudą. Nakor i Anthony na przykład 
spędzali wiele czasu, omawiając problemy związane z magią - albo, jak to 
określał Nakor - ze 
sztuczkami. Ghuda zadowalał się swoim własnym towarzystwem, niekiedy tylko 
nawiązując 
rozmowy z Calisem.
W miarę trwania rejsu pogłębiały się cienie na twarzach członków załogi, bo Amos 
rozkazał zmniejszyć racje żywnościowe. Kiedy wyruszali, uważał, że mają 
wystarczającą 
ilość prowiantu, teraz jednak, gdy nie wiedział, czy jakiś ląd leży tuż za 
horyzontem, czy 
trzeba im będzie jeszcze żeglować kilka tygodni, doszedł do wniosku, że wskazana 
jest 
oszczędność. A wraz z poczuciem niedosytu, jaki w oczywisty sposób towarzyszy 
racjonowaniu żywności, żeglarze zrozumieli, iż zapuścili się na zupełnie 
nieznane im wody.
Przez miesiąc już oto żeglowali, nie widząc za burtą skrawka lądu - a te 
ostatnie, które 
widzieli, były mizernymi łachami piasku i koralu, które trudno w rzeczy samej 
byłoby 
nazywać lądem. A kiedy przepadły za rufą, okręt otoczyły bezkresne wody.
Nicholas wiedział, że przed nimi jest jakiś ląd. Przyjął to za pewnik, bo tak 
powiedział 
mu ojciec. Teraz jednak stał oto na pokładzie okrętu żeglującego po wodach 
zwanych przez 
marynarzy Morzem Bezkresnym i płynął w rejony, do których nigdy nie dotarł żaden 
statek 
płynący pod flagą Królestwa. Chłopiec nie mógł oprzeć się wątpliwościom i 
głosowi, który 
szeptał mu w duszy: A może żeglarze mają rację, a te mapy są jedynie wytworem w 
czyjejś 
fantazji?
Dwie tylko rzeczy utrzymywały spokój wśród członków załogi i kazały im zajmować 
się obowiązkami: ostra zaprawa, jaką przeszli wcześniej w Królewskiej Marynarce, 
i pewność 
siebie, z jaką Amos wydawał rozkazy. Marynarze mogli nie wierzyć - i w rzeczy 
samej 
niektórzy nie wierzyli - że przy pomocy magii można wytropić jakiś okręt na tych 
bezmiarach, nie było wśród nich jednak nikogo, kto byłby wątpił, że jeśli jest 
jakiś człowiek 
zdolny do wyciągnięcia ich z tych opałów, to jest nim Amos Trask.
Nicholas spojrzał ku głównemu masztowi, gdzie w bocianim gnieździe tkwił 
wypatrywacz, choć książę nie bardzo liczył na to, że tamten dostrzeże okręt, za 
którym 
podążali. Z opisu Brisy Amos wywnioskował, że jest to galeon, okręt używany 
dawniej przez 
piratów z Queg. Galeony w pewnych okolicznościach posługiwały się wiosłami. W 
takim 
przypadku oceniał, iż tamci poruszają się wolniej niż jego własny statek i mimo 
ich 
dziesięciodniowej przewagi na starcie mogą dopędzić wrogów, zanim tamci zdołają 
schronić 
się w porcie macierzystym.
Młodzik skrycie liczył, że tak się stanie - nudził się na pokładzie „Drapieżcy” 
coraz 
bardziej i często odkrywał, że ni stąd, ni zowąd zaczyna rozmyślać o tym, jak 
też mogłoby się 
potoczyć jego spotkanie z Abigail. Od czasu do czasu dręczyły go też wspominki 
osobliwego 
spojrzenia, jakim obrzucił go konający Render, i choćby nie wiedzieć jak się 
starał, 
wspomnienie drgnienia rękojeści szabli w chwili, kiedy jej ostrze przeszywało 
brzuch pirata, 
przyprawiało go o mdłości. Nawet kiedy ćwiczył z Marcusem, Harrym lub Ghudą - co 
na 
nieustannie chyboczącym się pokładzie nie było wcale łatwe - przypominał sobie 
różnicę, bo 
owa niezwykła łatwość, z jaką ostra głownia weszła w ciało Rendera, 
przeciwstawiała się w 
jego wspomnieniach twardemu dźwiękowi ścierających się kling. A wspomnienie 
śmierci 
przeciwnika znów sprawiało, że dostawał torsji.
Rozmawiał o tym z Harrym i Ghudą, żaden z nich jednak nie potrafił pomóc mu w 
uporaniu się z osobliwym uczuciem zbrukania. Niezależnie od tego, jak usilnie 
próbował się 
usprawiedliwić, tłumacząc samemu sobie, że Render jest winien śmierci ciotki, że 
za jego 
sprawą zginęło setki ludzi, że kwitnące miasto zmienił w dymiące ruiny i 
zgliszcza, młody 
książę nie potrafił przekonać samego siebie, że postąpił słusznie i 
sprawiedliwie.
Był na tyle bystry, że nie podejmował tego tematu w rozmowach z Marcusem - jakże 
bowiem miał powiedzieć komuś, komu zamordowano matkę i porwano siostrę, że 
śmierć 
mordercy i sprawcy porwania wywołuje w jego sercu poczucie winy?
Z nikim zaś nie omawiał swej najgłębszej troski i obawy - że w razie potrzeby 
nie 
potrafi się zmusić, by jeszcze raz kogoś zabić.
Na pokładzie pojawiła się Brisa i młody książę uśmiechnął się pod nosem. Nigdy 
wcześniej nie spotkał takiej dziewczyny, a jej zachowanie osobliwie go bawiło. W 
pewien 
sposób przypominała mu wuja Jamesa, jednego z doradców Króla w Rillanonie, 
niegdysiejszego kompana i towarzysza przygód jego ojca. Teraz James był 
oczywiście 
szacownym baronem, który wespół z żoną i dziećmi dość regularnie bywał w 
Krondorze. W 
jego zachowaniu, pod pozorami ogłady i uprzejmości, było jednak coś z lekka 
wyzywającego 
- Nicholas słyszał plotki, że otoczony dziś powszechnym szacunkiem baron był za 
młodu 
krondorskim ulicznikiem i nie lada złodziejaszkiem. Ta sama dzikość i 
nonszalancja 
przejawiała się i w zachowaniu Brisy - choć w dziewczynie tkwiła jakby nieco 
głębiej i nie 
była tak widoczna. Uzewnętrzniała się jednak za każdym razem, kiedy w pobliżu 
pojawiał się 
Marcus.
Nicholas i Harry wymienili spojrzenia. Książę ujrzał, że Harry uśmiecha się 
szeroko 
na widok zmierzającej ku nim, wpatrzonej w Marcusa dziewczyny. Z powodów, 
których nikt 
nie umiał zgłębić, Brisa szczerze chyba polubiła często skwaszonego syna Diuka 
Crydee. 
Okazało się też, że wprost przepada za irytowaniem Marcusa przy każdej 
nadarzającej się 
okazji - choć Nicholas nie dałby głowy za to, iż było to wyłącznie irytowanie, 
niekiedy 
bowiem zbyt przypominało mu to prowokację. Dziewczyna potrafiła też zachowywać 
się w 
sposób, który gdzie indziej stałby się powodem skandalu. Doskonale radziła sobie 
z 
żeglarzami - bo choć była dziewczyną, a wielu z nich żywiło tradycyjne 
uprzedzenia wobec 
kobiet na pokładzie, potrafiła przekleństwami zapędzić w kozi róg największych 
ordynusów, 
wspinała się po takielunku niczym małpa i opowiadała najzuchwalsze ze wszystkich 
dowcipy. 
Obawy Amosa, że niektórzy z młodszych zechcą wykorzystać jej obecność na statku 
w 
sposób, jak się wyraził, „naturalny”, okazały się całkowicie bezpodstawne. 
Szczuplutka 
dziewczyna o zmierzwionej czuprynie i wielkich oczach potrafiła niemal 
wszystkich żeglarzy 
na statku zmienić w zastępców jej starszych braci - każdy z największą 
przyjemnością 
rozkwasiłby gębę temu, który obraziłby ich maleńką siostrzyczkę Brisę. Wszyscy 
zaś z 
ogromną uciechą obserwowali, jak dziewczyna wpędza Marcusa w coraz głębsze 
kompleksy, 
wyrażające się potężnymi rumieńcami, wypełzającymi na jego policzki po każdej 
słownej 
utarczce z Brisą.
Ot i teraz, psotnica podeszła do miejsca, gdzie dziedzic Crydee stał z miną 
pełną już 
rezygnacji i zaczęła:
- Hej, pięknisiu! Może zechciałbyś zejść ze mną pod pokład i nauczyć się kilku 
rzeczy?
Czerwony jak rak Marcus odpowiedział:
- Nie. Ale i tak muszę zejść na dół. Jeszcze nie jadłem - Dziewczyna ruszyła za 
nim, 
dodał więc wściekły: - Jadani sam! - Brisa wydęła wargi z udaną urazą, a 
zagryzający wargi 
Nicholas i Harry roześmiali się dopiero, gdy Marcus zniknął we wiodącym pod 
pokład luku.
- Dlaczego go tak prześladujesz? - spytał Harry.
- Och, dzięki temu mam jakieś zajęcie - wzruszyła ramionami figlarka. - Jest tu 
okropnie nudno. Poza tym, jest w nim coś takiego, co mnie irytuje. Myślę, że to 
ten jego 
całkowity brak poczucia humoru. On stanowi dla mnie pewne... wyzwanie.
Nicholas poczuł się tym szczęśliwszy, że łatwo mógł wyobrazić sobie siebie na 
miejscu Marcusa. Poczuł nawet rodzaj sympatii dla kuzyna: ulicznica z Freeportu 
była 
żywiołowa, niczym jedna z sił natury. Przyjrzawszy się jej dokładniej, odkrył, 
iż nie umie 
oprzeć się wrażeniu, że była całkiem ładna w pewien... chłopięcy sposób. Po 
kilku dniach 
podróży doszedł też do wniosku, że jej obszarpany przyodziewek i brudna 
powierzchowność 
były raczej rezultatem świadomego wyboru dziewczyny niż jej niechlujstwa - ładna 
dziewczyna we Freeport była narażona na liczne niebezpieczeństwa, a jeśli nie 
miał jej kto 
bronić, to zwykle padała ofiarą gwałtu i szybko trafiała do któregoś z zamtuzów. 
Niekształtne 
i znacznie za duże szatki, i brud pokrywający każdy cal obnażonej skóry były 
skutecznie 
kryjącym prawdę przebraniem, i w rzeczy samej chyba często brano ją za chłopaka.
Teraz, podchodząc do przyjaciół, Brisa założyła ręce za plecy i zaczęła 
pogwizdywać 
jakąś bezimienną melodyjkę. Nicholas parsknął śmiechem.
- Co cię tak bawi? - spytał Harry, znający zresztą odpowiedź.
- Po prostu zastanawiam się, jak szybko Marcus zdoła wrócić na pokład.
- No, któregoś dnia może ją zaskoczyć.
- A... wątpię, by coś zdołało zaskoczyć naszą maleńką ulicznicę - odpowiedział 
książę.
- A ja się zastanawiam, jak też ona by wyglądała, gdyby ją odpowiednio ubrać - 
mruknął Harry.
- Myślałem o tym samym - przyznał Nicholas. - Wiesz, ona wygląda całkiem miło... 
tylko te jej włosy... za to ma bardzo ładne oczy.
- O, to już zapominamy o Abigail? - spytał niewinnie Harry.
- Nie - odparł zimno Nicholas, którego nastrój zmienił się w jednej chwili.
- Przepraszam... to miał być żart.
- Kiepski żart - uciął książę.
- Jeszcze raz przepraszam - westchnął Harry. - Myślałem tylko, jak ona mogłaby 
wyglądać w jednej z tych sukien, jakie Margaret i Abigail miały na sobie podczas 
ostatniej 
kolacji, na przykład tej z koronkami tu, z przodu...
Wyobraziwszy to sobie, Nicholas nie mógł się nie uśmiechnąć.
- Myślisz o tej... eee... nisko wyciętej, jednej z tych, które moja mateczka 
uważa za 
skandalicznie bezwstydne?
- No... - Harry również uśmiechnął się szeroko - Brisa ma długą, piękną szyję i 
ładnie 
zarysowane ramiona.
- Wygląda na to, że nie ja jeden zapomniałem o tych, których szukamy - rzekł 
uszczypliwie Nicholas.
- Podejrzewam, że masz rację - westchnął Harry. - Może to ta nuda. Poza Brisą, 
od 
poznania Margaret i Abigail nie zwróciłem uwagi na żadną dziewczynę. We Freeport 
widziałem kilka całkiem niezłych, ale byłem zbyt zajęty.
Nicholas przytaknął ruchem głowy.
- Jedno mnie tylko trapi...
- Co takiego? - spytał książę.
- Zastanawiam się, czemu ona wybrała Marcusa, zamiast mnie?
Nicholas spojrzał bystro na przyjaciela i przekonał się, że ten żartuje tylko w 
połowie.
- Kapitanie! - rozdarł się w tej samej chwili wypatrywacz z bocianiego gniazda. 
- 
Ludzie za burtą!
- Gdzie? - wrzasnął Amos.
- Dwa rumby na sterburtę przed dziobem!
Amos skoczył do bukszprytu, a kiedy tam dotarł Nicholas, Harry i połowa załogi 
deptali mu po piętach. Daleko przed nimi na wodzie widać było unoszące się 
bezwładnie 
czarne figurki.
- Łapacze niewolników! - niemal splunął Amos, ogarnięty wściekłością. - Ci, co 
mają 
umrzeć, ciskani są na karmę rekinom!
- Jeden z nich żyje! - zapiał z góry wypatrywacz.
- Natychmiast opuścić łódź! - zakrzyknął Amos. - Przygotujcie się do wzięcia 
rozbitka 
na pokład! Żwawo, panie Rhodes!
Okręt postawiono w dryf i opuszczono łódź. Wioślarze naparli na wiosła, kiedy 
znów 
rozległ się okrzyk:
- Rekiny!
Amos spojrzał w kierunku, wskazywanym przez majtka.
- Kiepska sprawa... brązowa płetwa... to ludojad.
- Tam jest drugi - dodał Harry, wskazując inny trójkąt, przecinający fale ku 
nieruchomo unoszących się na nich ludziom.
- Czy nasi ludzie mogą dotrzeć do rozbitków przed rekinami? - spytał Nicholas.
- Nie - odpowiedział Amos - ale jeśli żarłacz złapie pierwej nieboszczyka, jest 
pewna 
szansa. Rekiny są na swój sposób dziwakami. Mogą godzinami krążyć wokół ciebie 
albo 
zaatakować w tej samej chwili, w której wpadniesz do wody. Nie sposób orzec, co 
zrobią - i 
potrząsnął głową.
- Może zdołam odwrócić ich uwagę - odezwał się Calis. Wyjął łuk z pokrowca i 
szybko założył nań cięciwę. Jednym płynnym ruchem osadził strzałę na majdanie, 
napiął łuk, 
wziął na cel bliższego rekina i zwolnił brzechwę. Stalowy grot błysnął w słońcu 
i ugodził 
bestię tuż pod płetwą grzbietową, powodując zauważalną fontannę krwi.
Natychmiast też trzy inne drapieżniki zmieniły kurs i zamiast ku unoszącym się 
na 
wodzie ciałom, ruszyły na miotającego się dziko żarłacza.
- Szczęśliwy strzał - stwierdził Amos. - Rekiny mają grubą skórę. Równie trudno 
byłoby przebić stalową zbroję.
Zdejmując cięciwę, Calis rzekł bez cienia chełpliwości:
- Szczęście nie miało z tym nic wspólnego.
Ludzie w szalupie wciągnęli zdradzającego słabe oznaki życia człowieka do środka 
i 
zaczęli wiosłować ku okrętowi.
- Przygotować nosze! - zawołał Amos.
Gdy łódź dotarła do burty „Drapieżcy”, czekały już nosze i dwu ludzi gotowych do 
wciągnięcia nieboraka na pokład.
Na pokładzie czekał Anthony. Zbadawszy skórę nieboraka, wywrócił mu powiekę i 
przyłożył ucho do piersi. Potem skinął głową i rzekł:
- Znieście go na dół.
Amos skinieniem głowy polecił dwu ludziom, by przenieśli nieboraka do kubryku. 
Potem zwrócił się ku sterówce:
- Panie Rhodes, zechce pan położyć okręt na poprzedni kurs.
- Ay, kapitanie!
- Jeśli któremuś udało się przeżyć.... - Amos podrapał się po brodzie.
- ...to znaczy, że nie zostaliśmy daleko w tyle! - dokończył z zapałem Nicholas.
- Najwyżej dwa dni - uściślił Amos. Przez chwilę szybko liczył coś w myślach, 
potem 
powiedział: - Jeżeli się nie pomyliłem, powinniśmy ich dopaść jutro o zmierzchu. 
- W oczach 
kapitana pojawił się paskudny błysk i Nicholas nie musiał zgadywać, o czym też 
myśli 
czcigodny admirał. Kiedy Amos schwyta odpowiedzialnych za napaść i morderstwa w 
Crydee, zapłacą z nawiązką za swe zbrodnie.
O zachodzie słońca Nicholas, Marcus i inni zebrali się na śródokręciu. Amos z 
Nakorem zeszli pod pokład, by sprawdzić, czy uratowany rozbitek odzyskał 
przytomność. 
Siedzieli tam dość długo, a ich towarzysze cierpliwie czekali.
W końcu na pokładzie pojawił się Amos, który skinieniem dłoni wezwał do siebie 
Nicholasa i jego bratanka. Zostawiwszy pozostałych, obaj przeszli z kapitanem na 
przedni 
pokład.
- Żyje, ale życie ledwie się w nim kołacze - zaczął Amos.
- Kim jest?
- Powiada, że nazywa się Hawkins i pracował jako czeladnik u kołodzieja w Carse.
- A więc był na tym czarnym okręcie! - rzekł Nicholas.
- Owszem - Amos kiwnął głową. - Powiedział też, że zanim go wyłowiliśmy, był w 
wodzie dwa dni. O świcie każdego dnia wraz ze śmieciami wyrzucają martwych lub 
tych, 
którzy są zbyt chorzy, by wyzdrowieć. On przylgnął do kawałka jakiejś rozbitej 
skrzyni i 
dlatego jakoś przeżył. Kaszle okropnie i Anthony podejrzewa, że właśnie dlatego 
ciśnięto go 
za burtę. To cud, że ten człowiek przeżył.
- Wie coś o dziewczynach? - spytał Nicholas.
- Tylko plotki. Już pierwszej nocy oddzielono je od innych więźniów. Wie zatem, 
że 
są na pokładzie, ale ich nie widział. Słyszał od kogoś, że jeden z marynarzy 
mówił drugiemu, 
iż ze względu na ich pozycję społeczną trzymają je w lepszych kabinach, ale nie 
wie niczego 
pewnego.
- Amos... - odezwał się Marcus. - czy zdołamy ich dopaść, zanim dotrą do portu 
przeznaczenia?
Stary pirat nie bez satysfakcji kiwnął głową.
- Owszem... chyba, że ląd jest bliżej niż myślałem. - I spojrzawszy na 
zachodzące w 
głąb morza słońce, dodał: - Kolor wód jest tu inny, wskazuje na głębię. Ale... - 
spojrzał w 
górę. - nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, nigdy bowiem przedtem nie widziałem 
tych gwiazd. 
Wiele znajomych skryło się podczas ostatniego miesiąca za północny skraj 
horyzontu, 
pojawiły się zaś nowe, które u nas z rzadka jedynie widuje się na południu. O 
ile dobrze 
pamiętam tamtą mapę, od portów, do których mogą zmierzać nasi przyjaciele, 
dzieli nas 
jeszcze spora odległość.
- Długa podróż - zauważył Marcus.
- Sądzę, że wedle tamtej mapy, ów tajemniczy kontynent od Krondoru dzielą cztery 
miesiące żeglugi. Freeport opuściliśmy ponad dwa miesiące temu... i mniemam, że 
do lądu 
mamy jeszcze ze dwa tygodnie. - Niegdysiejszy pirat potrząsnął głową. - 
Oczywiście, jeśli 
Anthony prawidłowo określił ich kurs. - I spojrzawszy na deski pokładu, jakby 
mógł przez nie 
zobaczyć nieboraka z Carse, dodał: - A nasz niemal martwy przyjaciel udowodnił 
nam, że 
młody mag miał rację.
- Aż powrotem jak się dostaniemy? - spytał Nicholas.
- Mogę odnaleźć kurs powrotny, zakładając, że będą nam sprzyjały wiatry. Każdej 
nocy zapisywałem kurs i szybkość, a robiłem to już dostatecznie długo, by 
wiedzieć, że mogę 
polegać na swoich zapiskach. Pojawiły się nowe gwiazdy, ale i te zaznaczałem na 
mapach. 
Może zajmie nam to trochę czasu, ale wracając, powinniśmy wylądować gdzieś 
pomiędzy 
Elarial w Kesh a Crydee.
I odwróciwszy się, poszedł na śródokręcie, zostawiając obu bratanków z ich 
myślami.
Kiedy Anthony pokazał się na pokładzie, wyglądał na mocno zmęczonego. Nicholas 
szybko podszedł do młodego uzdrowiciela.
- Co z nim?
- Nie jest dobrze - rzekł Anthony. I dodał z wściekłością: - Te bydlaki znają 
się na 
rzeczy. Nawet jeśli ów człowiek wróci do zdrowia, nigdy już nie będzie wesołym i 
serdecznym kompanem. Komuś, kogo miano sprzedać na targu, złamano ducha!
- Kiedy się dowiemy, czy on z tego się wygrzebie? - spytał Nicholas.
Anthony wymienił spojrzenia z Nakorem i rzekł:
- Jeśli przeżyje tę noc, będzie miał spore szansę.
- Wszystko zależy od niego samego - wzruszył ramionami Nakor.
- Nie rozumiem... - rzekł Nicholas.
- Wiem - uśmiechnął się szeroko Nakor. - Kiedy zrozumiesz, przestanie cię boleć 
stopa.
Niewysoki przechera ujął Anthony'ego za ramię i powiódł ku przeciwległej burcie, 
gdzie mogli porozmawiać bez przeszkód. Nicholas spojrzał na Harry' ego, który 
wzruszył 
ramionami i rzekł:
- Poćwiczmy trochę. - Wyciągając szablę z pochwy, dodał: - Jeśli wkrótce 
będziemy 
brali tamten statek, to chciałbym być tak ostry, jak moja głownia.
Nicholas kiwnął głową na znak zgody, potem wyznaczyli pewną przestrzeń na 
głównym pokładzie i zaczęli ćwiczyć wymianę ciosów.
Nakor przez chwilę patrzył na obu młodzików, potem zwrócił się do Anthony'ego:
- Dobrze się spisałeś.
Anthony, najwyraźniej zmęczony, przesunął dłonią po twarzy:
- Dziękuję. Ale wciąż nie wiem, jaka w tym wszystkim była twoja rola?
Nakor wzruszył ramionami:
- O, zrobiłem tylko parę sztuczek. Niekiedy to nie ciało potrzebuje uzdrowienia. 
Jeśli 
trochę poćwiczysz, będziesz umiał dostrzec w pacjencie i te inne rzeczy. Ja 
mówiłem z jego 
duchem.
Anthony zmarszczył brwi:
- Teraz przemawiasz jak jakiś kapłan. Nakor żwawo potrząsnął głową.
- Nie, oni mają na myśli duszę. - Mały frant wyglądał przez chwilę, jakby nie 
bardzo 
wiedział, co powiedzieć, a potem rzekł: - Zamknij oczy.
Anthony zrobił, co mu kazano.
- Powiedz mi teraz, gdzie jest słońce? Anthony wskazał dłonią kierunek ku 
dziobowi.
- No tak... - powiedział Nakor z rozczarowaniem w głosie. - Ja chciałem, byś 
powiedział, gdzie je czujesz.
- Na twarzy.
- To beznadziejne - mruknął Nakor z jeszcze większą niechęcią w głosie. - 
Magowie... 
Namieszali ci we łbie w tym Stardock i napełnili mózg bzdurami.
Dziwak zwykle bawił Anthony'ego, tym razem jednak młodzieniec był zbyt 
zmęczony.
- O jakich bzdurach mówisz?
Nakor skrzywił się jak aktor, który ma przedstawić głęboką zadumę.
- Czy gdybyś był ślepy, potrafiłbyś powiedzieć, gdzie jest słońce?
- Nie wiem - odpowiedział Anthony.
Okręt lekko zadrżał uderzony falą, bo z powody zmiany wiatru Amos nakazał nowy 
kurs.
- Ślepiec może poczuć na twarzy ciepło słońca i „spojrzeć” na nie - rzekł Nakor.
- Owszem - odparł Anthony. - Mogę się z tym zgodzić.
- Uprzejmy z ciebie człowiek - uciął Nakor. - Zamknij oczy ponownie. - Kiedy 
Anthony uczynił, co mu kazano, mały frant zapytał: - A teraz... czujesz słońce?
Anthony zwrócił twarz w stronę dziobu.
- Tak. Z tej strony jest cieplej.
- Doskonale... zaczynamy do czegoś dochodzić - i uśmiechnąwszy się szeroko, 
Nakor 
spytał: - Jak możesz wyczuć słońce?
Anthony zrobił minę zdradzającą zdziwienie:
- Nie wiem. Po prostu się je czuje.
- Ale ono jest tam, wysoko i daleko - Nakor wskazał dłonią miejsce, gdzie słońce 
w 
rzeczy samej wisiało nad horyzontem.
- Grzeje - odpowiedział Anthony.
- Aaa... - mruknął Nakor, uśmiechając się znowu. - A powietrze czujesz?
- Nie... - rzekł Anthony. - Chociaż, czekaj wyczuwam wiatr.
- Nie widzisz powietrza, ale możesz wyczuć wiatr?
- Czasami.
Nakor uśmiechnął się tak szeroko, że zawstydziłby dziadka do orzechów.
- Jeżeli mogą istnieć rzeczy, których ty nie widzisz, i wnioskujesz o ich 
istnieniu 
jedynie na podstawie swej wiedzy, czy nie może być i tak, że istnieją rzeczy, 
których ty nie 
widzisz... i niczego o nich nie wiesz?
- Przypuszczam, że tak - Anthony wyglądał teraz na prawdziwie zdumionego.
Nakor oparł się o reling i sięgnąwszy do swego wora, wyjął z niego pomarańczę.
- Chcesz jedną?
Anthony odrzekł, że w istocie, chętnie się poczęstuje.
- Jak ty to robisz?
- Co robię?
- Zawsze masz tam pomarańcze. Jesteśmy niemal nieustannie na wodzie od dnia, 
kiedy - bez mała cztery miesiące temu - wypłynęliśmy z Crydee... a ty, o ile 
wiem, żadnej 
nigdy nie kupowałeś.
Nakor wyszczerzył zęby.
- To taka...
- Wiem, sztuczka, ale jak to robisz?
- Ty byś to nazwał magią - rzekł Isalańczyk. Anthony potrząsnął głową.
- Ale ty nie...
- Nie ma żadnej magii - żachnął się Nakor. - Posłuchaj, jest tak, jak 
powiedziałem: 
istnieją rzeczy, których nie możesz zobaczyć, one jednak mimo to są. - Szybko 
zatoczył ręką 
szeroki łuk. - Zrób tak, a poczujesz powietrze. - Następnie potarł kciukiem o 
wskazujący 
palec. - Ale jeśli zrobisz tak, to go nie poczujesz. - Wpatrzywszy się w ocean, 
ciągnął dalej 
swój wywód: - Wszechświat jest zrobiony z bardzo dziwnego budulca. Nie mam 
pojęcia, 
czym jest ten budulec, ale przypomina słońce i powietrze w tym, że niekiedy 
można go 
poczuć, a nawet poruszyć.
Teraz Anthony był prawdziwie zaintrygowany.
- Mów dalej.
- Kiedy byłem chłopcem, mogłem robić rozmaite sztuczki - ciągnął Nakor. - 
Wiedziałem, jak robić rzeczy, które zabawią ludzi z mojej wioski. Zostałbym 
wieśniakiem, 
jak mój ojciec i bracia, ale pewnego lata zdarzyło się tak, że przez naszą 
wioskę przejeżdżał 
wędrowny magik, który sprzedawał leki i zaklęcia. Nie był wielkim magiem, mnie 
jednak 
zafascynowały sztuczki, które potrafił wykonać. Tego samego wieczoru poszedłem 
do niego 
i, pokazawszy mu niektóre z moich sztuczek, spytałem, czyby nie zechciał wziąć 
mnie na 
swego ucznia. Ruszyłem z nim w świat i nigdy już nie zobaczyłem moich bliskich.
Byłem z nim kilka lat, aż odkryłem, że moje sztuczki są lepsze niż jego, że 
umiem 
więcej niż on, ruszyłem więc ku swemu przeznaczeniu samotnie. Po wielu latach 
odrzuciłem 
pozory i wszelkie pretensje do magii, ponieważ odkryłem, że mogę wszystko robić 
bez 
śpiewów, ciskania proszków w ogień, bez kreślenia znaków na piasku i bez tych 
innych 
głupstw. Po prostu robiłem swoje i tyle.
- Ale jak to robiłeś?
- Nie mam pojęcia. - Mały frant uśmiechnął się szeroko. - Widzisz, myślę, że Pug 
jest 
bardzo mądrym człowiekiem, dlatego, iż wie, jak wiele jeszcze nie wie. Rozumie, 
że dawno 
już przekroczył granice tego, o czym uczono go w młodości. - Jednym okiem Nakor 
łypnął 
teraz ku Anthony'emu. - Myślę, że i ty możesz przekroczyć te granice, trzeba ci 
jednak 
zrozumieć jedną, podstawową prawdę.
- Jaką?
- Nie ma żadnej magii. Jest tylko budulec, z jakiego stworzono wszechświat, a 
magia 
jest nazwą, jaką mniej oświeceni ludzie nadają temu, co wyczyniają z tym 
budulcem.
- Nazywasz to budulcem. Czy nie możesz nazwać tego magicznym żywiołem?
- Nie - Nakor parsknął śmiechem. - Zawsze nazywałem to budulcem. I nie ma to nic 
wspólnego z magią. Wyobraź sobie taką niewielką odległość. Teraz wyobraź ją 
sobie dwa 
razy mniejszą. I podziel przez dwa... raz i jeszcze raz... Możesz sobie 
wyobrazić coś tak 
małego?
- Nie sądzę - przyznał Anthony.
- Mądry to człowiek, który zna swe ograniczenia - stwierdził filozoficznie 
Nakor. - 
Ale mimo to, wyobraź sobie tę przestrzeń, i wyobraź sobie, że tkwisz w niej w 
środku... i 
wyobraź sobie, że jest wielka... ogromna... większa niż największa z komnat, 
jakie 
widziałeś... i złóż tam tak swoje palce. - Znów wyciągnął przed siebie dłoń. - 
Potem zrób tak 
jeszcze raz... i jeszcze raz i jeszcze... W tej ostatniej komnacie - a będzie 
ona prawdziwie 
mała - znajdziesz ów maleńki budulec.
- W istocie... jest mały - przyznał Anthony.
- Gdybyś mógł go zobaczyć, to zobaczyłbyś go właśnie tam...
- A jak go odkryłeś?
- Jako mały chłopiec umiałem po prostu robić sztuczki. Byłem złośliwym 
dzieciakiem 
i potrafiłem rozlać wiadro wody albo przenieść śpiącego kota na szczyt chaty. 
Mój ojciec, 
który był szanowanym człowiekiem w naszej społeczności, posłał do Shing Lai po 
kapłana z 
zakonu boga Dav-lu, tego samego, którego wy w Królestwie zwiecie Banathem, a w 
prowincji, gdzie spędziłem dzieciństwo, zwano go Figlarzem. Przystawiłem 
kapłanowi do 
tyłka rozgrzane żelazo do piętnowania... i wszystko wyszło na jaw. Kapłan 
polecił ojcu, by 
sprawił mi cięgi... co też staruszek uczynił nie bez ochoty... a potem polecono 
mi, bym był 
grzeczny, co też czyniłem przez cały niemal czas. Tak czy owak, doświadczenie 
niemal 
całego życia nauczyło mnie, że mogę robić te swoje sztuczki, ponieważ umiem 
manipulować 
budulcem.
Anthony potrząsnął głową:
- Możesz nauczyć innych?
- To właśnie usiłowałem przekazać ludziom w Stardock: każdy może się tego 
nauczyć.
Młody mag potrząsnął głową.
- Myślę, że gdybyś spróbował ze mną, nic by nam z tego nie wyszło.
- Hej! Ja już cię uczę! - zaśmiał się Nakor. - Budulec, o którym mówiłem, jest 
też i w 
naszym pacjencie pod pokładem. Energia jest wszędzie, a ja potrafię nią 
manipulować. - 
Otwierając swoją sakwę, polecił Anthony'emu: - Sięgnij tu i weź pomarańczę.
Anthony włożył rękę do wora.
- Tu niczego nie ma.
- To taka sztuczka - rzekł łagodnie Nakor. - Zamknij oczy. - Anthony zrobił, co 
mu 
polecono. - Czujesz ten szew na materiale pokrywającym dno?
- Nie.
- Postaraj się. Ów materiał jest bardzo trudny do wyczucia. Spróbuj się skupić 
na 
koniuszku najdłuższego palca... tak jakbyś chciał zaczepić o gwóźdź tuż pod 
materiałem... 
Czujesz go tam?
Anthony skupił się jak nigdy w życiu.
- Myślę... myślę, że coś czuję.
- Delikatnie odsuń ten materiał w moją stronę.
- Chyba go gubię... nie, czekaj... mam!
- Kiedy odsuniesz ten materiał, sięgnij pod niego, a poczujesz pomarańczę.
Anthony sięgnął... i wyjął owoc. Otworzywszy oczy, gapił się nań przez chwilę, a 
potem rzekł:
- A... to na tym polega ta sztuczka.
Nakor zdjął wór z pleców i podał go młodemu magowi.
- Zajrzyj do środka - polecił.
Anthony dokładnie zbadał ciężki, wełniany wór, po czym rzekł:
- Nie widzę żadnego drugiego dna. - Potem dokładnie obmacał całość. - Żadnej 
ukrytej przegródki też tu nie ma.
- Bo i w rzeczy samej nie ma - parsknął śmiechem Nakor. - Odsunąłeś na bok 
budulec 
i znalazłeś wąskie przejście do innego miejsca.
- Dokąd?
- A... do składu owoców w Ashuncie, gdzie kiedyś pracowałem. - Należy do pewnego 
handlarza, a kiedy tam sięgasz, twoja dłoń zawisa nad wielką skrzynią, w której 
kupiec 
trzyma pomarańcze.
- No... - parsknął śmiechem Anthony. - Więc tak to robisz! To przetoka.
- Nie mam pojęcia - wzruszył ramionami Nakor. - Z tego, co wiem o przetokach 
pomiędzy światami, tamte działają nieco inaczej. To raczej szczelina w budulcu.
- Ale dlaczego wdarłeś się do składu handlarza owocami, a nie, na przykład, do 
czyjegoś skarbca?
- Bo za pierwszym razem, kiedy spróbowałem tej sztuczki, miałem ochotę na 
pomarańcze, a potem już nie mogłem przesunąć szczeliny.
- Brak ci dyscypliny umysłu - wytknął mu młody mag.
- Może i tak... ale te wasze zaklęcia są niczym więcej jak próbami wprowadzenia 
umysłu w stan, w którym możecie manipulować budulcem. Tyle, że nie wiecie, iż to 
właśnie 
robicie. Myślę, że Pug już się o tym dowiedział. Nie wiążą go i nie krępują 
Wyższa, ani 
Niższa Ścieżka... ani żadna inna bzdurna ścieżka. Wie, że wszystko, co trzeba 
zrobić, to po 
prostu sięgnąć i zabrać się za manipulacje budulcem.
- Czy ten kupiec nie odkrył, że giną mu pomarańcze? - parsknął śmiechem Anthony.
- To spora skrzynia, a ja biorę tylko kilka dziennie. Tragarze zaś pojawiają się 
tam 
tylko raz lub dwa w tygodniu. Jedyną trudnością jest ukrywanie rzeczy na 
szczycie tej 
skrzyni, tak, żeby sakwa wyglądała na pustą, kiedy ktoś ją przeszukuje. Raz 
włożyłem tam 
kilka złotych monet. Któryś z tragarzy miał chyba swój szczęśliwy dzień.
Anthony już miał coś powiedzieć, kiedy nagle nad pokładem rozległ się okrzyk 
wypatrywacza z bocianiego gniazda:
- Okręt, ahoy!
- Gdzie? - ryknął Amos ze śródokręcia.
- Na kursie, kapitanie!
Amos skoczył na dziób, gdzie zebrali się już inni.
- Tam! - rzekł Calis, wskazując dłonią.
Nicholas osłonił oczy dłonią i, mrużąc powieki, wpatrzył się w linię horyzontu, 
gdzie 
po chwili zobaczył maleńką, czarną plamkę.
- To oni? - spytał.
- Owszem - odparł Amos. - Chyba, że naszego przyjaciela Anthony'ego zawiodła 
jego 
magia.
- Kiedy ich dopadniemy? - spytał Harry.
- Niełatwo zgadnąć - stary wyga potarł dłonią brodę. - Zobaczymy, ile nam się 
uda 
nadrobić dziś w nocy... wtedy będę mógł coś rzec. - Odwróciwszy się ku rufie, 
zawołał: - 
Panie Rhodes, zechce pan posłać na górę jeszcze jednego obserwatora i drugiego 
na dziób! I 
niech pilnie wypatrują świateł.
- Ay ay, kapitanie - padła służbista odpowiedź.
- Teraz pozostaje nam tylko czekanie - zwrócił się Amos do towarzyszy.
Rozdział 12
KLĘSKA
Wypatrywacz wskazał coś dłonią.
- Statek, ahoy!
- Gdzie? - spytał Amos.
- Prosto na kursie, kapitanie!
Amos stał z innymi na dziobie, mając za plecami ospale wstające słońce. 
Zachodnią 
część horyzontu zakrywały mgły, ale kilka chwil po tym, jak obserwator 
zidentyfikował 
czarny okręt, Calis rzekł:
- I ja go widzę.
- Masz młodsze oczy niż ja, elfie - mruknął Amos. Calis nie odpowiedział, ale 
nazwany elfem lekko się uśmiechnął. A potem wskazał dłonią:
- Ot, tam!
W ledwie widocznej pośród błękitnoszarej mgły czarnej plamce okręt żaglowy mogli 
zobaczyć jedynie ci, którzy całe lata spędzili na morzu.
- Do kata! - zaklął Amos. - Nie nadrobiliśmy tyle, na ile liczyłem.
- Ile jeszcze zatem? - spytał Marcus.
Amos odwrócił się ku trapowi, wiodącemu na śródokręcie.
- W tym tempie będzie nam potrzebny tydzień! - I spojrzawszy w górę, zawołał: - 
Panie Rhodes! Trzy rumby na sterburtę!
- Okrzyk wywołały w jednakiej mierze konieczność i gniew. - Skrócić żagle! Chcę, 
by 
nasz statek poszedł tak ostro na wiatr, jak to tylko jest możliwe przy tym 
kursie!
- Ay ay, kapitanie! - ryknął Rhodes, żeglarze zaś, nie czekając na rozkaz, co 
tchu 
wspięli się na wanty, inni zaś sami skoczyli do knag, by zwolnić liny mocujące 
wielkie reje.
Nicholas dognał Amosa na śródokręciu.
- Myślałem, że jesteśmy szybsi.
- Bo jesteśmy. - Odparł Amos, wspinając się po trapie na kasztel rufowy. - Ale 
mamy 
różne statki. Tamci są najszybsi z pełnym wiatrem. My możemy iść ostrzej na 
wiatr, mamy 
większą swobodę manewru, ale, idąc tym samym kursem, nie jesteśmy wiele lepsi.
- A gdyby zmienić kurs i zajść ich z boku, a potem przeciąć im drogę.
- Nicky... - uśmiechnął się Amos - to nie jest wyścig łodzi na rzece. Wokół 
siebie 
mamy mnóstwo otwartej przestrzeni i kiedy znajdziemy się w spodziewanym miejscu 
spotkania, oni mogę zmienić kurs i być już o kilkanaście mil dalej. Nie. To 
pościg za rufą, 
choć wolałbym, by było inaczej.
- Ale pościg po psiej krzywej trwa znacznie dłużej! - wybuchnął Nicholas, 
powtarzając stary żeglarski dogmat.
- Gdzieżeś to słyszał? - parsknął śmiechem Amos.
- Sam to powtarzałeś za każdym razem, gdy częstowałeś nas opowieścią o tym, jak 
to 
ojciec i mateczka uciekali z Krondoru, a Jocko Radburn próbował was dopaść - 
uśmiechnął 
się Nicholas.
- A niech mnie! - Amos również się roześmiał. - A więc słuchałeś! - Obejmując 
chłopca ramieniem i dając mu żartobliwego kuksańca, dodał: - Będziesz ulubionym 
wśród 
moich adoptowanych wnuków! - Potem odepchnął chłopaka z udaną szorstkością.
- A teraz wynoś się z mojego mostka i nie ośmielaj się tu włazić, nie spytawszy 
mnie 
o pozwolenie, Wasza Wysokość!
- Taaaest, kapitanie! - odparł uśmiechnięty nadal Nicholas. Opuścił kasztel, rad 
z 
chwilowego złagodzenia napięcia, w jakim spędził niedawne godziny.
Wróciwszy na dziób znalazł tam tych samych, co poprzednio, wpatrzonych w 
niewielką, czarną plamkę przed nimi. Calis i Marcus stali nieruchomo, niczym dwa 
posągi, a 
Harry nucił jakąś melodyjkę. Brisa położyła dłoń na ramieniu Marcusa, ten jednak 
w ogóle 
chyba nie był tego świadom. Ghuda wyjął miecz i polerował go szmatką, jaką 
zawsze nosił 
przy sobie. Nakor i Anthony po prostu czekali na dalszy rozwój wydarzeń.
Nicholas zajrzał w twarz Anthony'emu. Młody mag skupił wzrok na czymś w oddali, 
jakby usiłując coś dostrzec poprzez dzielącą okręty odległość.
Margaret wzdrygnęła się nagle. Abigail wstała z kanapki i podeszła, by usiąść 
obok 
przyjaciółki.
- Czy oni... - zaczęła pytanie.
- Anthony... - kiwnęła główką Margaret. W jej oczach zalśniły łzy.
Abigail sięgnęła ku przyjaciółce i ujęła ją za rękę.
- Co się stało?
- Nie wiem, ale to uczucie... - Potrząsnęła głową i niespodziewanie się 
uśmiechnęła. - 
Nie potrafię go opisać. Chodzi o sposób, w jaki Anthony do mnie dociera... i 
tyle.
Wyraz twarzy Abigail mówił wyraźnie, że dziewczyna nie ma pojęcia, co ma na 
myśli 
jej przyjaciółka. Młoda szlachcianka wstała i podeszła do okna, spoglądając na 
ocean.
- Są więc gdzieś tam.
- Owszem. - Margaret podeszła do przyjaciółki. - I nagle jej oczy się zwęziły. - 
Tam! - 
powiedziała, z trudem opanowując ogarniające ją podniecenie. - To ta mała, 
czarna plamka!
Abigail przez chwilę patrzyła, potem szepnęła głosem pełnym nadziei:
- Tak, widzę. To oni!
Dziewczęta wbiły wzrok w niewielką plamkę, błagając los o przyspieszenie 
pościgu. 
Stały tak przez godzinę, usiłując dostrzec jakieś szczegóły: banderę, żagiel... 
aż usłyszały 
kroki na zewnątrz kajuty. Margaret zamknęła okno i zaraz potem weszli Arjuna i 
Saji.
- Dobry wieczór - przywitał się chłodno Arjuna. Usiadł na kanapce, podczas gdy 
Saji 
posłusznie stanął u jego boku.
- - Lady Margaret, co wiesz pani o mieście zwanym Sethanon? - spytał Arjuna.
W ciągu następnych trzech dni czujnie wpatrywali się w płynący przed nimi 
statek. 
Każdego ranka Nicholas i inni biegli na dziób, by zobaczyć, jakie postępy 
poczynili w nocy. 
Teraz mogli już wyraźnie zobaczyć zarys kadłuba i żagli. Był to wielki okręt, 
przecinający 
fale z prawdziwie królewskim majestatem, ale członkowie załogi „Drapieżcy” nie 
dostrzegali 
w nim niczego pięknego.
Gdzieś około południa nad pokładami popłynął okrzyk wypatrywacza:
- Kapitanie! Tamci zmieniają kurs!
- W którą stronę? - zagrzmiał Amos.
- W lewo!
- Panie Rhodes! Zechce pan skierować okręt odrobinę w lewo! - polecił Amos.
- Co oni szykują? - zawołał od dziobu Nicholas. Amos potrząsnął głową, dając do 
zrozumienia, że nie ma pojęcia. Potem ryknął do wypatrywacza:
- Hej ty! Bacz pilnie na rafy! - I dodał, zwracając się do pierwszego oficera: - 
Panie 
Rhodes, niechże pan wyśle dodatkowych obserwatorów na dziób i na górę. Zobaczmy, 
czy 
możemy pójść za nimi. Jeśli tamci idą przez płycizny, chcę, by wskazywali nam 
drogę.
- Kapitanie, woda zmienia kolor! - wrzasnął człowiek na dziobie.
Amos ruszył na dziób, gdzie wychylił się tak daleko, iż Nicholas musiał złapać 
go za 
pas.
- Zaczynają się płycizny - rzekł Amos, wracając do normalnej pozycji - ale dla 
nas 
niegroźne. - Inni zebrali się nie opodal i na ich użytek powiedział: - Myślę, że 
niedługo 
ujrzymy ląd. Będzie to wyspa, a może ten kontynent z mapy Aruthy. Hej ty! - 
zawołał do 
wypatrywacza w bocianim gnieździe. - Pilnie bacz na tamten statek! Melduj 
natychmiast, jeśli 
zmieni kurs lub skróci żagle!
- Taaaest, kapitanie!
Amos skinieniem dłoni wezwał Nicholasa i innych kompanów, by zebrali się wokół 
niego.
- Ghuda ma największe z nas wszystkich doświadczenie żołnierskie, radzę więc 
wam, 
byście się go trzymali. - Spojrzał surowo na Nicholasa, Marcusa i Harry'ego. - 
Nie popadajcie 
w przesadny zapał i nie próbujcie sami zdobyć tamtego statku. To diablo wielki 
okręt i ma 
pewnie setkę żołnierzy ponad zwykłą obsadę. Sytuacja może się zmienić zupełnie 
niespodziewanie. Jeśli coś zmusi ich do zmiany halsu, może się okazać, że 
dopadniemy ich 
szybciej, niż się spodziewacie, lepiej więc się przygotujcie. I życzę wam 
szczęścia.
Okręciwszy się na pięcie, odszedł, Nicholas zaś zwrócił się do Ghudy.
- Biłem się już na pokładach - mruknął stary najemnik. Spojrzawszy ponad 
ramieniem 
Harry'ego na odległy statek, dodał: - Spora bestia, ma pokład wyżej niż my. 
Kiepska sprawa. 
Możemy albo zeskoczyć z want, albo wdrapać się przy pomocy lin z hakami do 
abordażu. Z 
want będzie szybciej. Ci jednak, którzy przefruną na tamten pokład, będą musieli 
wrócić do 
burty i utrzymać reling, by wspinacze z hakami mogli wedrzeć się na górę 
bezpiecznie, 
inaczej dostaną po łbie. Trzymajcie się razem i pilnujcie sobie nawzajem 
grzbietów, bo 
podczas abordażu panuje zamęt i nie ma linii. Człowiek z tyłu może okazać się 
wrogiem. Wy 
zaś... - zwrócił się do Nakora i Anthony'ego - lepiej zostańcie na razie tutaj, 
dopiero potem 
będziecie mieli zajęcie przy rannych.
- Znam sztuczkę czy dwie, które mogłyby wam pomóc - rzekł Nakor.
- Nie wątpię - rzekł sucho Anthony, kiwając głową na znak, że zgadza się z 
propozycją Ghudy.
- Wy dwaj - zwrócił się Ghuda do Calisa i Marcusa - przydacie się najbardziej, 
jeśli 
wespniecie się na nasze reje i zrobicie użytek ze swoich łuków. Wybierajcie cele 
starannie, bo 
jeśli tamci mają oddział abordażowy, to z pewnością poślą na reje kilkunastu 
kuszników.
- Nasze łuki mają większy zasięg niż jakakolwiek kusza - rzekł Calis.
- Jeśli mają kusze, to załatwimy się z nimi, zanim tamci zdążą się do nas złożyć 
- 
przytaknął Marcus.
- Na koniec ostatnia rada - rzekł Ghuda. - Wiem, że nie będzie to łatwe, ale 
spróbujcie 
odpocząć teraz, kiedy możecie. Po rozpoczęciu bitwy będziecie musieli wytężyć 
wszystkie 
siły i zmysły, a zmęczony wojownik częściej popełnia błędy. - Powiedziawszy to, 
przysiadł 
obok burty, podciągnął nogi i otuliwszy się płaszczem, pogrążył w drzemce.
Harry i Nicholas odeszli na bok.
- Jak on zdołał zasnąć? - spytał zdumiony Ludlandczyk.
- By wał już w różnych opałach - kiwnął głową z uznaniem Marcus - więc niewiele 
rzeczy zdoła go przerazić.
- Może i masz rację... - pokręcił głową Harry - ale wątpię, bym ja kiedykolwiek 
potrafił zasnąć ot, tak sobie, jak on.
- Widziałem, jak w Crydee udało ci się to bez trudu - rzekł Nicholas.
Harry musiał przyznać przyjacielowi rację. Wspomnienie pozornie nie mających 
końca wysiłków, by ulżyć cierpiącym, jakie stały się ich udziałem po powrocie z 
łowów do 
spalonego grodu, przyprawiło wszystkich o ponury nastrój. Nawet Brisa, która 
podczas całej 
tej rozmowy stała z boku, zrezygnowała z żartów czy złośliwych komentarzy.
Nicholas patrzył na odległy okręt i zastanawiał się, co znajdą na jego 
pokładzie. W 
końcu odsunął od siebie niemiłe myśli i udał się do kabiny, by nieco odpocząć.
Margaret otworzyła okno. Kątem oka zauważyła jakiś ruch i szybko się cofnęła, 
zanim 
zdołał ją zobaczyć mieszkaniec sąsiedniej kabiny. Ostrzegawczo podniosła palec, 
by uciszyć 
Abigail, i zaczęła nasłuchiwać.
Usłyszała głos Arjuny mówiącego tym samym językiem, co ów jaszczurowaty stwór - 
pełnym gardłowych i syczących dźwięków.
Stwór odpowiedział - i jeśli Margaret mogła ocenić coś, co brzmiało tak obco, w 
jego 
głosie brzmiało niezadowolenie i gniew. Abigail podeszła i wyjrzała przez bulaj. 
Ścigający 
ich statek był teraz dobrze już widoczny i nawet nieobyta z morzem dziewczyna 
mogła się 
przekonać, że była to jednostka z Królestwa.
- Kiedy spróbujemy ucieczki? - spytała szeptem. Margaret potrząsnęła główką i 
wyciągnęła rękę, by zamknąć okno.
- Myślę, że rano będą dostatecznie blisko - wyszeptała w odpowiedzi. - Jeśli 
wszystko 
pójdzie tak, jak się spodziewam, spróbujemy właśnie wtedy. Będzie nas dzieliła 
odległość 
mniej więcej mili, a tyle powinnyśmy przepłynąć bez kłopotów.
Abigail nie była tego taka pewna, ale dziarsko kiwnęła główką. W tejże samej 
chwili 
otworzyły się drzwi i wszedł Arjuna.
- Panie... - rzekł, zwracając się do obu dziewcząt i kłaniając się na swój 
dziwaczny 
sposób, do którego zdążyły już przywyknąć.
- Niewątpliwie raczyłyście zauważyć, że ścigają nas... eee... jacyś natręci. 
Choć nie 
wywiesili flagi Królestwa, żywimy podejrzenia, że to statek z waszej ojczyzny. 
Kiedy się 
upewnimy, wyrzucimy za burtę jednego z więźniów, jako ostrzeżenie dla tamtych.
- Wyglądało na to, że peszy go nieco ów brak pewności. - Może być jednak i tak, 
że to 
piraci z Freeportu, i wtedy trzeba nam będzie uciec się do innych środków. 
Chciałbym was 
przekonać, że choć może się wam wydawać, iż ratunek jest blisko, w rzeczy samej 
sprawy 
mają się zupełnie inaczej. Żebyście nie popełniły jakichś głupstw, musimy 
przedsięwziąć 
pewne środki. - Odwróciwszy się, kiwnął dłonią i do kajuty weszło dwu członków 
załogi. 
Milczący marynarze odsunęli dziewczęta na bok, po czym wyjąwszy zza pasów młoty 
i 
gwoździe zaczęli wbijać te ostatnie w ramę okna.
- Kiedy uporamy się z natrętami, pozwolimy wam ponownie na otwieranie okna. - 
Żeglarze ukończyli dzieło i Arjuna wyszedł, zostawiając dziewczęta samym sobie.
- I co teraz? - spytała Abigail.
Margaret zbadała gwoździe i podjęła próbę wyciągnięcia jednego palcami, nie 
mogła 
jednak uchwycić dobrze główki. Zdesperowana zaklęła brzydko, potem zaś zaczęła 
rozglądać 
się po kajucie i jej wzrok padł na mały stolik. Był ciężki, tak by nie przesuwał 
się podczas 
chwiejby, na miejscu jednak trzymały go jedynie kołki przybite do podłogi. 
Margaret 
przyklękła na łóżku i skinieniem dłoni wezwała na pomoc Abigail. Działając 
razem, zdołały 
unieść stolik, choć nie przyszło im to łatwo.
- Dobrze, opuśćmy go - sapnęła księżniczka.
Gdy stolik znalazł się na swoim miejscu, Margaret mruknęła:
- Myślę, że rzucimy nim w okno.
- Uda się?
- Jeśli przedtem zdejmiemy te suknie, a potem rozwalimy okno stolikiem, 
wyłamiemy 
dość szkła i drewna, by przecisnąć się na zewnątrz. Może się trochę poranimy, 
ale 
powinniśmy się wymknąć, zanim tamci wbiegną i nas powstrzymają.
Abigail nie wyglądała na przekonaną, ale kiwnęła główką.
- Teraz pozostaje nam tylko czekać ranka.
Margaret usiadła i pogrążyła się w rozmyślaniach, w których sporo miejsca 
zajmowały płetwy, przecinające niekiedy wodę za okrętem.
Calis stał na dziobie i, zacisnąwszy jedną dłoń na linie mocującej bukszpryt, 
patrzył 
przed siebie. Młody pół-elf miał wzrok najbystrzejszy ze wszystkich i od dobrej 
już chwili 
wypatrywał czarnego okrętu, kiedy dołączył doń Nicholas.
- Są ciągle przed nami? - spytał książę.
- Owszem - odparł elf. - Wygasili w nocy światła i zmienili kurs, by nas zgubić, 
Ale 
Anthony co godzina podawał kapitanowi poprawki.
Nicholas wytężył wzrok, nie zobaczył jednak niczego. Minuta ciągnęła się za 
minutą i 
wkrótce młody książę odkrył, że tuż obok stoi Marcus, za którym widać było Brisę 
i 
Harry'ego. Brisa kuliła się, gdyż doskwierało jej chłodne powietrze poranka, i 
niespodzianie 
przytuliła się do Harry'ego, który objął ją ramieniem, robiąc minę jednako 
zdziwioną, co 
uradowaną.
W miarę, jak płynęli coraz dalej na południe, pogoda robiła się coraz cieplejsza 
- 
Amos niedawno osądził, że musieli minąć równik i teraz płynęli ku późnej 
wiośnie. Słyszał o 
odwróceniu pór roku w południowych rejonach Konfederacji Keshajskiej, nigdy 
wcześniej 
jednak nie zapuścił się tak daleko.
Wschodnią połać nieba rozjaśniło słońce, jednocześnie zaś Calis podniósł rękę:
- Tam!
Nicholas wytężył wzrok i rzeczywiście zobaczył okręt - czarną plamę na szarym 
tle 
przedświtu. Teraz można już było rozróżnić kadłub z wysokim forkasztelem i 
tylny, trójkątny 
żagiel. Wszystkie inne żagle były zwinięte, okręt zaś płynął pod wiatr.
Na dziobie pojawił się Amos, który przez chwilę przyglądał się wrogom, aż 
wreszcie 
rzekł:
- Paskudna balia, prawda?
- Ile jeszcze? - spytał Marcus. Amos łypnął okiem ku wrogom:
- Dopadniemy ich przed południem.
- Ziemia, ahoy! - ryknął wypatrywacz.
- Gdzie? - spytał Amos.
- Prosto na kursie!
Wszyscy wytężyli wzrok i zobaczyli, że szary półmrok zaczął się rozjaśniać. 
Powietrze stało się nagle przejrzyste, jakby wskutek uniesienia jakiejś zasłony, 
i zebrani na 
dziobie ujrzeli wyraźnie to, co przed chwilą jeszcze widział tylko obserwator.
- Do kata! - zaklął Amos. - A cóż to takiego?
Nad skalistą plażą wznosiło się gigantyczne, ciągnące się jak okiem sięgnąć 
urwisko. 
W najniższym punkcie miało przynajmniej cztery setki stóp, a najwyższym ze trzy 
razy tyle i 
wznosiło się stromo, niczym kamienna ściana. W promieniach świtu lśniło różowo i 
żółtawo, 
na szczycie zaś było pomarańczowe.
- Obserwatorzy, na reje! - zagrzmiał Amos. - Bo wpakujemy się na mieliznę! - 
Kilku 
żeglarzy natychmiast wspięło się na wanty i zaczęli wypatrywać oznak łach piachu 
lub innych 
grożących okrętowi na płytkich wodach niebezpieczeństw.
- Spójrzcie! - rzekł Amos, wskazując odległe zaledwie o sto stóp od okrętu, 
wystające 
z wody po prawej stronie zęby skał. Nad wodami niósł się teraz niezbyt donośny, 
ale wyraźny 
szum łamiących się na nich grzywaczy. - A niech to! Podczas minionej nocy 
mogliśmy 
przynajmniej tuzin razy wpakować się na skały lub mieliznę. Ruthia musi nas 
kochać!
- Czy oni umyślnie nas tu ściągnęli? - spytał Nicholas.
- Możliwe - odparł Amos. - Ale ich krypa ma większe zanurzenie niż nasza, muszą 
więc znać bezpieczny szlak. Zamknąwszy oczy, milczał przez chwilę. - Próbuję 
sobie 
przypomnieć tę mapę, którą pokazywał mi twój ojciec. Jeśli pamięć mnie nie 
zawodzi, 
patrzymy właśnie na kontynent zwany Novindus, a to są jego północno-wschodnie 
wybrzeża 
- Gestykulując żwawo, ciągnął dalej: - Gdzieś tam, na południe, odległy mniej 
więcej o 
tydzień żeglugi, powinien być półwysep, gdzie brzeg cofa się ku północy, ku 
jakiemuś 
miastu.
Nicholas również widział wspomnianą mapę, pamiętał z niej jednak mniej 
szczegółów 
od Amosa.
- Skręcają, kapitanie! - ostrzegł Calis.
Anthony, który w milczeniu obserwował wrogi okręt, żachnął się nagle i rzekł:
- Coś na nas idzie.
W tejże samej chwili rozległ się głośny grzmot, towarzyszący potężnemu 
wyładowaniu energii. Wymachujący bezładnie rękoma i nogami obserwatorzy, 
wrzeszcząc 
dziko, runęli z rej do wody. Nicholas poczuł się nagle tak, jakby jego ciało 
stało się 
przewodnikiem dla błyskawicy, która ugodziwszy go w głowę, przepłynęła przezeń 
ku 
piętom i pokładowi. Ponad okrzyki grozy wybił się przenikliwy wrzask Brisy, a 
kiedy książę 
odzyskał zdolność widzenia i rozejrzał się wokół siebie, ujrzał stojącego z 
wydobytym 
mieczem Ghudę i wypatrującego bezimiennego wroga oraz ponurego jak zwykle 
Calisa.
Nagle Nicholas ponownie poczuł coś niezwykłego: znów po jego skórze przebiegły 
dreszcze, a włosy stanęły mu dęba. W świetle rzucanym przez pajęczynę tańczących 
po 
pokładzie i takielunku błyskawic ujrzał, że włosy jego przyjaciół również 
sterczą im na 
wszystkie strony, otaczając ich głowy jakby wachlarzami.
Potem zapadła cisza.
- Co u li... - zaczął Amos.
Okręt zaczął nagle bezwładnie przetaczać się z burty na burtę.
- Niech mnie grom spali! - wrzasnął Amos, rzucając się ku relingowi. Spojrzawszy 
w 
wodę, zaklął prawdziwie paskudnie. - Nie mamy wiatru!
- Ależ to niemożliwe - żachnął się Nicholas. - Spójrz! Czarny okręt wrogów 
oddalał 
się coraz szybciej w lewo, idąc pod pełnymi żaglami i z wiatrem.
- Nie rozumiem jak...
- Magia - rzekł Anthony.
- Eee... zwykła sztuczka - sprzeciwił się Nakor. - Wyssali wiatr z powietrza 
wokół 
nas, pozbawiając je energii. Paskudna rzecz.
Amos poczuł się tak, jakby po raz pierwszy w życiu zawiodły go i zdradziły jego 
własne oczy. Na pięćdziesiąt jardów w każdym kierunku od okrętu wody były 
spokojne i 
nieruchome, a o krok dalej wiatr burzył pieniste fale. Stary pirat uderzył 
pięścią w reling.
- Prawie ich mieliśmy! - i nabrawszy tchu w płuca ryknął:
- Panie Rhodes! Zechce pan wydać rozkazy, by opuszczono szalupę! I niech 
przygotują tęgi hol!
- Zamierzasz nas holować i wydostać z tego kręgu magii?
- spytał Marcus.
- Utykałem już podczas sztilu! - warknął Amos. - Niekiedy nie masz innej rady, 
tylko 
brać się za wiosła.
Nicholas odwrócił się i spojrzał na kompanów.
- Chodźmy odpocząć - poradził Ghuda. Młodzieniec został jednak na miejscu i 
nienawistnym wzrokiem patrzył na coraz mniejszą plamkę umykającego okrętu 
wrogów.
- Zatrzymali się - powiedziała Margaret.
- Co? - spytała Abigail.
- Zostali z tyłu.
Abigail spojrzała ku małym szybkom okna.
- Och, nie, bogowie! - Oczy dziewczyny zaczęły wypełniać się łzami, młoda 
szlachcianka jednak opanowała chęć płaczu.
- I co teraz?
- Uciekamy! - powiedziała Margaret, zabierając się do zdejmowania sukni. 
Rozwiązała tasiemki z przodu i już miała zsunąć ją sobie z ramion, kiedy drzwi 
się otworzyły 
i do kajuty wszedł Arjuna.
- Radzę obu paniom, by nie zdejmowały sukien. Widok waszych nagich ciał może... 
eee... wywołać lekkie zamieszanie wśród moich ludzi. - Skinął dłonią i do kajuty 
weszli dwaj 
rośli, odziani w czerń żeglarze. - Będą mieli na was oko, dopóki odległość 
pomiędzy naszym 
statkiem a tymi natrętami nie powiększy się do tego stopnia, że nawet osoba tak 
zuchwała jak 
ty, Lady Margaret, nie zechce ryzykować jej pokonania w nawiedzanych przez 
rekiny 
wodach. Potem usuną gwoździe i znów będziecie mogły cieszyć się dobrodziejstwami 
świeżego powietrza.
Uśmiechnął się, odwrócił i wyszedł. Abigail siadła na łóżku i spojrzała 
bezradnie na 
przyjaciółkę. Margaret kiwnęła główką i uśmiechnęła się, bo wiedziała, że 
dziewczyna 
zwalcza gwałtowną chęć zalania się łzami. Księżniczka powoli zaczęła zawiązywać 
tasiemki, 
po czym wpatrzyła się w szybko znikający w oddali statek przyjaciół.
Brisa jęknęła oskarżycielsko.
- Kto powiedział, że trafiliśmy w strefę ciszy? - Łypnąwszy gniewnie na resztę 
towarzystwa, dodała: - Jeszcze trochę i zwariuję od tych szmerów.
Nicholas spojrzał porozumiewawczo na Harry'ego. Doskonale rozumieli - i 
podzielali 
- uczucia dziewczyny. Po kilku minutach działania magii, która odebrała im 
wiatr, wszyscy 
zaczęli zdawać sobie sprawę z tego, że otaczają ich dźwięki, których przedtem 
nie słyszeli. 
Przy rześkim wietrze odgłosy wydawane przez rozcinane dziobem fale, pojękiwania 
lin i 
hałasy wydawane przez krzątających się przy swoich zajęciach marynarzy były 
dźwiękami, 
na które nie zwracało się uwagi.
Teraz liny wisiały luźno, a i sflaczałe żagle nie wydawały żadnego głosu. Statek 
kołysał się leniwie, unosząc się na falach: kadłub stękał głucho, deski i belki 
trzeszczały i 
skrzypiały, luźne bloki głucho stukały o reje, zgrzytały zawiasy, a z dala 
dolatywał szum fal 
przyboju na skałach.
Wioślarze przeciągnęli okręt o dwie mile, ale ich wysiłek nie zdał się na wiele. 
Nakor 
doszedł do wniosku, że czar przesuwał się wraz z nimi, ale nie bardzo wiedział, 
jak mu się 
przeciwstawić.
- Bardzo dobra sztuczka - mruczał tylko i to było wszystko, co miał do 
powiedzenia.
Przez resztę dnia patrzyli bezsilnie, jak czarny statek oddalał się coraz 
bardziej. Amos 
polecił, by zmieniono załogę szalupy. Aktualnie „Drapieżca” kołysał się na 
falach, bo ludzie z 
łodzi wiosłowali ku statkowi, by można było dokonać zmiany. Admirał klął tak, że 
dymiły 
deski pokładu, i krążył po śródokręciu niczym pojmany tygrys, aż wreszcie 
dołączył do 
zebranych na dziobie przyjaciół Nicholasa.
- Możesz coś z tym zrobić? - zagrzmiał, zwracając się do Nakora.
- Może, jeśli jeszcze trochę pomyślę. Ale może i nie. Nie da się zgadnąć.
- Jest takie zaklęcie - odezwał się Anthony - którego się kiedyś uczyłem, ale 
nigdy go 
nie stosowałem. Czar kontroli pogody. Ostrzegam jednak, że może nie wyjść.
- I co jeszcze? - łypnął nań Amos.
- Jest niebezpieczne.
- Zajmowanie się sztuczkami, których się nie opanowało, jest zawsze 
niebezpieczne - 
rzekł sentencjonalnie Nakor.
Amos podrapał się po brodzie.
- Domyślasz się chociaż, jakiego rodzaju jest zaklęcie, które na nas rzucono?
- To podobna magia... - zaczął Anthony.
- Sztuczka! - wpadł mu w słowo Nakor.
- Której chcę spróbować i ja... Jeśli niczego nie zrobimy, zostaniemy tu 
uwięzieni na 
cały następny dzień, a może i dłużej. Jeśli mag, który rzucił to zaklęcie, jest 
szczególnie 
potężny lub utalentowany, czar może trzymać i tydzień.
Amos zaklął i spytał:
- Jaki mamy wybór?
- Jeśli dogonimy tamten statek, zanim dotrze do portu przeznaczenia lub niedługo 
potem - rzekł Nicholas - to istnieje dla nas nadzieja, że odnajdziemy więźniów. 
Ale jeżeli 
dotrą na miejsce kilka dni przed nami, odszukanie dziewcząt może okazać się 
niemożliwe.
Nie wyglądało na to, że odpowiedź spodobała się Amosowi, kiwnął jednak głową na 
znak zgody.
- Potrzeba ci czegoś? - spytał Anthony'ego.
- Tylko szczęścia - mruknął młody mag - ale tyle, ile tylko zdołasz go zebrać.
- Panie Rhodes! - ryknął niegdysiejszy pirat. - Wszyscy na pokład!
Kiedy cała załoga zebrała się wokół, Amos rzekł zwięźle i nie owijając w 
bawełnę:
- - Słuchajcie chłopy, spróbujemy przełamać zaklęcie, które nas wiąże. Nie 
wiemy, co 
z tego wyjdzie, chcę więc, by wszyscy przygotowali się do wykonania każdego 
rozkazu, jaki 
zostanie wydany. - Po przemówieniu admirała Rhodes wydał polecenia, jakie zwykle 
padają 
na statku gotującym się na sztorm.
Niektórzy z żeglarzy zatrzymali się jeszcze na chwilę, by w milczeniu zanieść 
modły 
do tego lub innego bóstwa, kiedy jednak Amos dał znak Anthony'emu, wszyscy już 
byli 
gotowi.
- Nakor, jeśli możesz mi w czymkolwiek pomóc, to właśnie nadeszła pora - rzekł 
Anthony.
- Nie znam tej sztuczki - wzruszył ramionami Nakor - skądże więc mogę wiedzieć, 
czy wykonujesz ją prawidłowo, czy nie. Lepiej będzie, jeśli zajmiesz się tym 
sam... i miejmy 
nadzieję, że nie uraziliśmy dziś żadnego z bogów.
Anthony zamknął oczy.
- Wzrokiem umysłu widzę matrycę, a w tej matrycy tkwi moc. Zamkiem do niej jest 
moja wola, która w tej matrycy staje się mocą. - Powtarzał zaśpiew coraz ciszej, 
aż w końcu 
Nicholas i inni nie mogli go usłyszeć. Wargi Anthony'ego poruszały się jednak i 
młody mag 
kołysał się rytmicznie.
Policzek Nicholasa musnął nikły powiew wiatru i książę spojrzał na towarzyszy. 
Brisa 
i Marcus patrzyli na maszty. Nicholas powiódł wzrokiem za ich spojrzeniami i 
zobaczył, że 
płótna zaczynają się wydymać.
Wiatr powiał, wydając dźwięk podobny do westchnienia ulgi, statek zaś drgnął i 
zaczął skręcać.
- Panie Rhodes! - zagrzmiał Amos. - Zechce pan wybrać żagle i wziąć kurs na 
czarny 
okręt!
Wypatrywacz z gniazda zameldował, że widzi jeszcze małą plamkę na południu i 
podał jej pozycję.
- Obserwatorzy na reje! - ryknął admirał. - I uważać na rafy! Anthony nie 
przerywał 
śpiewu i Nicholas spojrzał na Nakora.
Mały frant wzruszył ramionami.
- Mówiłem już, że nie znam tej sztuczki. Wiatr przybierał na sile.
- Panie Rhodes! - zagrzmiał ponownie Amos. - Niechże pan ma baczenie na pogodę!
Nicholas spojrzał w tył i zamarł w bezruchu.
- Spójrzcie! - zawołał.
Na północnym wschodzie na do niedawna jeszcze błękitnym niebie wzbierała 
kłębiąca 
się dziko masa czarnych chmur. Ściana mrocznej kipieli sunęła w stronę okrętu, 
jakby kto 
wylał czerń z gigantycznego pucharu.
Nicholas poczuł kroplę deszczu na policzku i ujrzał, że z chmur spadają strugi 
wody, 
które wzmagający się nieustannie wiatr niósł prosto na nich. Amos zdążył 
tymczasem wydać 
rozkaz, by żagle skrócono jak do sztormu, i żeglarze śmigali już po rejach, 
podciągając 
większe i skracając mniejsze płótna.
Na pokładzie też wrzało: jedni rozciągali sieci sztormowe, inni wyjmowali ze 
schowków i podawali wszystkim ciężkie, natłuszczone płaszcze z kapturami. Niebo 
mroczniało z minuty na minutę, czarne chmury ciągnęły prosto na statek, a 
podczas tego 
wszystkiego Anthony stał nieruchomo i z zamkniętymi oczami powtarzał swoje 
zaklęcie.
- Nakor! - wrzasnął Nicholas, przemagając wycie wiatru. - Czy nie powinniśmy go 
zatrzymać?
- Jak? - spytał. - Ja nawet nie wiem, co on robi!
- Niekiedy najprostszy sposób okazuje się najlepszy - wrzasnął Ghuda. - Najemnik 
złapał maga za ramię i ryknął mu w ucho jego imię. Anthony nie zareagował. Ghuda 
szarpnął 
silniej, nadal jednak nic nie docierało do jasnowłosego młodzieńca, który zdążył 
już 
przemoknąć do ostatniej nitki. - Jeśli burza nie zdołała zwrócić na siebie jego 
uwagi, to moje 
wrzaski na nic się nie zdadzą.
- To zróbcie coś innego! - wrzasnęła Brisa, która wyglądała już na mocno 
przestraszoną. Wiatr dął już, co się zowie, i wokół „Drapieżcy” przetaczały się 
potężne 
grzywacze, ciskając okrętem jak zabawką, od czego pokład tańczył tak, że ciężko 
było 
utrzymać się na nogach. - No, zróbcie coś!
Żeglarze na rejach gorączkowo usiłowali skrócić żagle, nie bardzo im się to 
jednak 
udawało przy nieustannie wzmagającym się wietrze. Reje i liny trzeszczały i 
skrzypiały, 
protestując przeciwko coraz silniejszemu obciążeniu.
Nicholas przyłączył się do Ghudy i obaj szarpali Anthonym, wykrzykując jego 
imię. 
Okrzyk dobiegający od rufy kazał im się obu odwrócić. Głos Amosa przemógł furię 
wiatru:
- Chroń nas, Banath!
Na północnym wschodzie z wód podnosiła się fala kilkakrotnie wyższa od innych.
- Na prawo, panie Rhodes, na prawo! I na wiatr! - Do najbliżej zaś admirał 
ryknął: - 
Złapcie się czegoś i nie puszczajcie! Jeśli ta fala uderzy od burty, pójdą 
maszty albo i co 
gorszego!
Nicholas chwycił reling i ogarnięty pełną grozy fascynacją patrzył na wznoszącą 
się 
coraz wyżej i pędzącą na nich ścianę wody. Fala gnała w ich stronę niczym 
ruchomy mur, 
załoga zaś rozpaczliwie usiłowała ustawić statek dziobem do niebezpieczeństwa.
Woda uderzyła, gdy okręt jeszcze wykonywał zwrot. Nicholasowi wydało się przez 
chwilę, że statek usiłował wspiąć się na stromą ścianę, jego dziób wznosił się 
coraz wyżej, 
skręcając jednocześnie na sterburtę. Brisa wrzasnęła rozpaczliwie, chwytając 
linę, która 
zwisała z bloku. Lina puściła, ale Marcus zdołał złapać dziewczynę za kibić i 
przyciągnął ją 
do siebie. Sam trzymał się liny umocowanej do pokładu.
Statek nadal usiłował wspiąć się na ścianę wody, a Nicholas oszołomiony patrzył 
na 
przechylający się wokół niego horyzont. Musiał się niemal położyć, podczas gdy 
statek 
mozolnie wspinał się do góry, i nagle cały świat pochylił się do przodu.
Raptowna zmiana położenia oderwała niektórych z ludzi od lin - ci z wrzaskiem 
polecieli za burtę - inni zaś, przeklinając, chwytali wszystko, cokolwiek 
znalazło się z zasięgu 
ich rąk. Nicholas zobaczył, że statek zsuwa się w dół pod takim samym niemal 
kątem, pod 
jakim wspinał się do góry - i zrozumiał, że magia zmieniła prawa mórz, bo 
przeciwległa 
stromizna fali była zawsze znacznie mniej pochyła. I wtedy zobaczył, że dziób 
„Drapieżcy” 
zanurza się w wodzie.
Statek dał nura i w tejże samej chwili młody książę zrozumiał, iż są zgubieni. 
Zdążył 
tylko zamknąć oczy i woda uderzyła weń niczym ściana, usiłując zmyć go z 
pokładu. 
Chłopiec objął reling rękoma - choć napór żywiołu niemal wyrwał mu je z barków - 
i nagle 
poczuł, że pokład pod nim wznosi się w górę.
Stracił grunt pod nogami, nie puścił jednak relingu, młócąc rozpaczliwie wodę 
nogami, i nagle znów wyniosło go na powierzchnię. Woda spływała na wszystkie 
strony, 
dziób statku zaś wyłonił się z kipieli.
Łapiąc potężnymi haustami powietrze, Nicholas otarł z oczu słoną wodę i 
rozejrzał się 
dookoła. Wszyscy wokół milczeli, skupiając wysiłki na trzymaniu się okrętu. 
Ghuda stał 
niczym skała wrośnięta w pokład - jedną ręką trzymał za pas Anthony'ego, dłoń 
drugiej jak 
cęgi zamknął na jednej z want. Statek przechylał się na sterburtę i kiedy 
wydawało się już, że 
zupełnie położy się na fali, ponownie pochylił się w prawo i wszyscy znów 
skupili wysiłki na 
trzymaniu się pokładu. Wreszcie okręt się wyprostował i przez moment wyglądało 
na to, że 
utrzyma się w pionie.
- Uwaga! - kwiknął ktoś w pobliżu.
Nicholas odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, że wali się na nich kolejna 
fala, 
wyższa jeszcze chyba od poprzedniej.
- Zrób coś! - wrzasnął do Ghudy, gdy dziób ponownie zaczął unosić się w górę.
Najemnik kiwnął głową i puścił Anthony'ego. Zanim mag zdążył ruszyć palcem, 
ciężka pięść Ghudy rąbnęła go za uchem i młodzieniec, ciężko niczym wór piachu, 
opadł na 
pokład.
Niebo natychmiast się rozjaśniło, ale ku przerażeniu Nicholasa ściana wody nadal 
parła na statek, którego dziób nie przestawał się unosić. Książę zdołał tylko 
wrzasnąć:
- Trzymać się, chłopcy! - i statek ponownie zaczął swą nieprawdopodobną 
wspinaczkę.
Powietrze rozdarły kolejne wrzaski, gdy ludzie po raz drugi zostali oderwani od 
swoich miejsc. Krzykom towarzyszyły trzaski i zgrzyty, gdy pękały lub darły się 
elementy 
takielunku, które zaraz potem uderzały o pokład lub maszty.
Statek wspinał się coraz wyżej, ale tym razem Nicholas doświadczył większego niż 
przedtem strachu, ponieważ mógł wszystko widzieć bardzo wyraźnie - nie oślepiał 
go, jak 
przedtem, deszcz. Powietrze wypełniała jedynie mgiełka wilgoci opadająca ze 
szczytu 
nacierającego wodnego wału, na który mozolnie wdrapywał się okręt. Nicholas 
słyszał też 
wrzeszczącą przeraźliwie Brisę i sypiącego obficie przekleństwami Harry'ego - 
nagle też zdał 
sobie sprawę z faktu, że w ostatniej fali przepadł gdzieś Calis.
Po nieskończenie długiej chwili, gdy już wydawało się, że jak bezradnego żółwia 
przewróci ich do góry kilem, okręt przeciął grzbiet fali. Natychmiast też runęli 
w dół i 
Nicholas przyłączył się do tych, co wrzaskiem wyrażali niewypowiedzianą grozę. 
Brak magii 
pozbawił wody ich poprzedniej, szalonej siły naporu, więc morze za wałem było 
spokojne. 
Wbrew temu, czego można było się spodziewać, szybko wróciło do poprzedniego 
stanu, tak 
więc okręt, który przetrwał pierwszą falę, niosło z większą niż poprzednio 
prędkością w dół 
ku płaskiej powierzchni. Nicholas mógł dostrzec rafy i łachy piasku, jakby 
patrzył przez 
zieloną, przejrzystą taflę. Wiedział na pewno, że nie uda im się przetrwać tego 
zderzenia, 
ponieważ wody nie były dość głębokie, by złagodzić upadek okrętu.
Dno oceanu skoczyło w górę i książę poczuł uderzenie, jakby od spodu w pokład 
uderzyła dłoń giganta. Zaraz potem pokład zapadł się w dół i rozległ się okropny 
trzask 
drewna łamanego na skale. Okręt jęknął jak żywa istota, a do zgrzytu żelaza i 
huku 
pękających belek natychmiast dołączyły wrzaski przerażonych żeglarzy.
Nicholasa ogarnęła biała kipiel. Natychmiast został wciągnięty pod wodę i 
zamknął 
usta, usiłując jak najdłużej utrzymać powietrze w płucach. Oślepiony przez wodę 
czuł tylko, 
że ciągnie go w dół z siłą, jakiej nigdy przedtem nie doświadczył. Cisnęło go w 
świat 
dźwięków i drgań oraz ruchów tak gwałtownych, że natychmiast niemal stracił 
orientację w 
przestrzeni. Wiedział jedynie, że musi ze wszystkich sił walczyć z prądem 
wytworzonym 
przez pustkę po zapadającym się w głąb kadłubie, który wszystko wciągał pod 
wodę.
I nagle poczuł, że kopie potężnie w drewno - jakby wylądował niespodziewanie na 
posadzce we własnej kajucie. Lewą stopę przeszył mu płomień bólu i chłopak 
jęknął. Usta i 
gardło księcia natychmiast wypełniły się wodą. Płuca, do których przemocą 
wdzierała się 
słona ciecz, zapiekły go potężnie. Chłopiec rozpaczliwie młócił wodę ramionami, 
wokół 
niego kłębiła się biała kipiel, która naciskała tak, że padł na kolana - i coraz 
gwałtowniej 
wlewała się do jego płuc. Z przerażającą jasnością Nicholas pojął, że przyjdzie 
mu tu umrzeć. 
Opanowało go poczucie spokoju i rezygnacji - łomot krwi w skroniach słyszał jak 
coraz 
bardziej odległy dźwięk, ból w płucach zaś zmalał szybko i po chwili był jedynie 
echem 
niedawnego parcia.
I nagle coś uniosło go w górę. Okręt odbił się od morskiego dna, zaś ku słońcu 
wyniosła go poduszka zamkniętego pod pokładem powietrza. I statek w jednej 
chwili pokonał 
pięćdziesiąt stóp dzielących go od powierzchni.
„Drapieżca” wyskoczył nad powierzchnię niczym latająca ryba i Nicholas pofrunął 
w 
powietrze. Zachłysnął się natychmiast, wypluwając słoną wodę z przełyku i płuc, 
potem zaś 
zaczął trzepotać ramionami, jakby miał zamiar ulecieć w górę. Niedługo to 
trwało, bo statek 
opadł na wodę i ciężko rąbnął o powierzchnię. Gdy okręt zaczął się prostować, 
Nicholas 
rzucił się ku relingowi i wczepił się w niego oburącz. „Drapieżca” niczym ranne 
zwierzę, 
przechylał się z burty na burtę, a wdzierająca się do ładowni woda utrudniała 
wytrymowanie 
statku.
Książę splunął, odkaszlnął, po czym odetchnął głęboko, i, kaszlnąwszy jeszcze 
raz, 
wyrzucił resztki wody z płuc. Wydmuchnąwszy wodę z nosa i otarłszy twarz dłonią, 
mógł 
wreszcie rozejrzeć się dookoła. Wszystkie trzy maszty poszły za burtę - fokmaszt 
złamał się 
nad gniazdem najniższej rei, pozostałe nieco wyżej. Pokład usiany był szczątkami 
lin, ciałami 
ludzi i zielonymi mackami wodorostów. Oszołomiony książę dopiero po dłuższej 
chwili 
zdołał ogarnąć jakoś całość sytuacji.
Marcus i Calis trzymali się resztek liny zwisającej z bukszprytu. Brisa trzymała 
się 
oburącz dziedzica Crydee. Ghuda nadal dzierżył Anthony'ego za pas, drugą ręką 
wczepiwszy 
się w kabestan. Twarz starego najemnika pokrywała krew spływająca z jakiejś 
szarpanej rany 
na jego łysym czerepie. Nakor utknął w resztkach takielunku fokmasztu i darł 
się, by ktoś go 
uwolnił.
I nagle Nicholas pojął, że kogoś brakuje.
- Harry! - wrzasnął co tchu w płucach. Zaraz potem poczuł mdłości i rzygnął 
słoną, 
wypełniającą mu żołądek wodą.
Statek zakołysał się i spod resztek złamanego bezami wydobył się Amos. 
Dźwignąwszy się na nogi, potoczył wzrokiem dookoła, jakby oceniając zniszczenia. 
Podszedłszy do Nicholasa, podał mu dłoń, pomógł się wyprostować i rzekł:
- Ależ bałagan. - Odwróciwszy się ku rufie, ryknął: - Panie Rhodes! - Nie 
doczekawszy się odpowiedzi, ruszył przed siebie, by obejrzeć statek, zaraz 
jednak wrócił do 
Nicholasa. - Zbierzcie wszystkich na śródokręciu i ratujcie, co się da. Przede 
wszystkim 
załadujcie do szalup każdą baryłkę wody i każdy bukłak, jaki znajdziecie. Potem 
zajmijcie się 
żywnością. „Drapieżca” idzie na dno.
- Można temu jakoś zapobiec? - spytał książę.
Amos potrząsnął głową i ruszył ku swoim zajęciom. Nicholas podszedł do Calisa, 
który właśnie uwalniał Nakora spośród plątaniny lin i bloków.
- Wszyscy na śródokręcie - przekazał rozkaz kapitana. - Opuszczamy okręt.
Rozkaz szybko dotarł do wszystkich i Marcus z Nicholasem pobiegli do swoich 
kabin 
- w których woda zaczynała się już przesączać przez deski podłogi. Młodzieńcy 
chwycili to, 
co się dało, i wybiegli na pokład. Calis zdołał jakoś ocalić swój łuk i strzały 
(wszystko 
chronione dodatkowo przez natłuszczony pokrowiec), ale łuk Marcusa gdzieś 
przepadł. 
Wiedząc, że los rzuci ich wkrótce na wrogie wybrzeże, Nicholas przedarł się 
przez 
rumowisko lin, fragmentów rei i bloków, minął jakoś zalegające pokład ciała i 
wszedł do 
kabiny Amosa. Otworzywszy klapę w podłodze, wyjął woreczek ze złotem, który 
pokazał mu 
Amos, kiedy na pokładzie pojawiła się Brisa. Już miał wybiec na zewnątrz, kiedy 
sobie coś 
przypomniał. Woda kłębiła mu się już wokół kostek i zewsząd napływało jej coraz 
więcej, 
młody książę przedarł się jednak do kapitańskiego biurka, otworzył je i wyjął 
zeń oprawny w 
skórę dziennik okrętowy. Woreczek wsunął za pazuchę, dziennik wetknął sobie pod 
pachę i 
wyskoczył na korytarz. Pełno tu było wody, statek coraz szybciej szedł na dno.
Nicholas skoczył ku drabinie, wiodącej na pokład i w tej samej chwili poczuł 
ukłucie 
bólu w stopie, tak silne, że niemal upuścił dziennik. Zdołał jednak jakoś się 
wydostać, w samą 
porę, by zobaczyć ostatnich rozbitków, którzy skakali przez reling w prosto w 
fale. Obok stał 
Amos, który go ponaglił.
Nicholas doskoczył do kapitana i podał mu dziennik.
- Wziąłem i złoto z twojej kabiny. Pewnie nam się przyda.
- Chłopcze, niech bogowie pobłogosławią twój szybki pomyślunek! - Niegdysiejszy 
pirat przycisnął dziennik do piersi. - Z tymi zapiskami będziemy mogli kiedyś 
wrócić do 
domu!
Nicholas wspiął się na reling i ujrzał, że szalupa czeka zaledwie pięć stóp 
niżej. 
Spojrzawszy za siebie, zawołał:
- Amos?
- Już idę, Nicky. - Stary żeglarz po raz ostatni spojrzał wokół siebie. - Już 
idę.
Obaj zeskoczyli do łodzi, gdzie Ghuda i pozostali wioślarze natychmiast naparli 
na 
wiosła, by oddalić się możliwie jak najdalej od idącego na dno okrętu.
Kiedy znaleźli się w odległości ćwierci mili, „Drapieżca”, noszący dawniej dumne 
imię „Bielika”, duma floty Krondoru, przewrócił się na bok i legł bezwładnie na 
fali.
- Do kata! - zaklął Amos. - Nie cierpię tracić statków.
Nicholasowi, nie wiedzieć czemu, uwaga ta wydała się okropnie zabawna i choć 
próbował ze wszystkich sił, nie zdołał opanować ogarniającej go wesołości. Po 
paru 
sekundach parsknął śmiechem. Amos najeżył się wściekle, do chichotu księcia 
zaraz jednak 
przyłączyli się Brisa i Ghuda, a nawet poważny zwykle Marcus. Nakor nigdy nie 
potrzebował 
zachęty do śmiechu i po chwili wszyscy w szalupie zataczali się radośnie. Nie 
śmiali się 
jedynie nieprzytomny Anthony i nadęty gniewnie admirał bez floty, Amos Trask.
- I co w tym, psiakrew, śmiesznego? - zagrzmiał Amos.
- A ile okrętów straciłeś? - spytał Ghuda. Twarz najemnika pokrywała warstwa 
zakrzepłej krwi, poza tym jednak wyglądał nienajgorzej.
- Trzy! - odparł Amos i nagle jego gęba pękła w szerokim uśmiechu. Po czym 
ryknął 
tak przeraźliwie, że niewiele brakło, a byłby zwalił się grzbietem do wody.
- Może przestalibyście się wygłupiać i ktoś zechciałby mi pomóc? - rozległ się 
czyjś 
ochrypły głos z wody.
Nicholas spojrzał ponad dulkami i ujrzał wczepioną w drzewce złamanej rei, 
miotaną 
przez fale znajomą sylwetkę.
- Harry! - wrzasnął radośnie i skoczył w wodę, by pomóc przyjacielowi dostać się 
do 
zatłoczonej szalupy.
- Myślałem, żeś utonął - rzekł do Ludlandczyka. Harry skrzywił się lekko.
- No... widzę, że ogromnie cię to zasmuciło.
- Po ucieczce ze statku opanowała nas chwilowa euforia - spoważniał Nicholas.
- Rozumiem - kiwnął głową giermek. - Ja wyleciałem za burtę. Widziałem, jak 
dziób 
odbija się od dna i pomyślałem, że już po was.
- Dziwi mnie - wtrącił Amos - że ocalało aż tylu. Spójrzcie. - Wskazał dłonią i 
wszyscy się odwrócili, by zobaczyć ciągnące ku nim dwie inne szalupy. Kiedy 
łodzie zbliżyły 
się do siebie na odległość głosu, Amos ryknął: - Czy jest z wami pan Rhodes?
- Kapitanie! - krzyknął w odpowiedzi jeden z wioślarzy. - Widziałem, jak luźna 
reja 
rozwaliła mu głowę. Z pewnością niczyje...
- Ilu was tam jest?
- W tej łodzi dwudziestu siedmiu, sir, a w następnej dziewiętnastu.
- Macie jakieś zapasy?
- W naszej nie, sir.
- My mamy beczułkę wieprzowiny i drugą, pełną suszonych jabłek, sir - zawołał 
marynarz z drugiej łodzi.
- Trzeba nam dobić do brzegu - rzekł Amos, rozejrzawszy się dookoła. - Za kilka 
godzin zapadnie mrok. Nie mam zamiaru błąkać się po nieznanych wodach i w 
pobliżu skał. - 
Dając znaki pozostałym łodziom, zawołał: - Za nami!
Ghuda i marynarz chwycili za wiosła, Amos zaś polecił Calisowi:
- Uważaj na skały przed nami. Patrz na grzywacze... jeśli zobaczysz gdzieś 
rozbryzgi 
wody, będzie to znaczyć, że pod powierzchnią są skały.
Gdy wiosłowali ku wyniosłej ścianie skalnej, Nicholas wypowiedział pytanie, 
które 
nurtowało wszystkich:
- Ciekaw jestem, co jest tam na górze.
- Może puszcza, równiny albo step... - rzekł Calis. - Mógłbym coś upolować.
- A może jakieś miasto - rozmarzył się Harry, który wciąż bardziej przypominał 
przytępionego szczura niż człowieka.
- Miejsce, gdzie mogłabym dostać czystą koszulę - westchnęła Brisa.
- Albo coś do jedzenia - mruknął Nakor, uśmiechając się niewyraźnie.
Ostrożnie przemykali wśród skał, i, usiłując trzymać się głębszej wody, 
ujeżdżali 
grzywacze. Za każdym razem, kiedy pokonywali kolejny grzbiet, zjeżdżali zeń ku 
plaży.
- Skały! - wrzasnął nagle Calis. - Skręt w prawo! - Ghuda, siedzący po lewej, 
potężnymi pociągnięciami zaczął zagarniać wodę za siebie, ale prawie 
jednocześnie rozległ 
się okropny trzask i łódź zatrzymała się nagle, jakby uderzyła w ścianę. Calis i 
Marcus 
polecieli przez dziób do wody, a Brisa wrzasnęła przeraźliwie.
Z dziobu wystawała wbita weń skała - nie więcej niż cal, ale już wokół niej 
wdzierała 
się do łodzi woda.
- Nadziało nas! - ryknął Amos. - Niech każdy łapie, co może i płynie do brzegu! 
- 
Odwracając się do pozostałych łodzi, wrzasnął ostrzegawczo: - Uważać tam! 
Utknęliśmy na 
skale!
Żeglarze na dziobie drugiej łodzi pomachali rękoma na znak, że pojęli 
ostrzeżenie i, 
skręciwszy w lewo, opłynęli niebezpieczne miejsce szerokim łukiem.
Nicholas porwał parę skórzanych gurd na wodę i skoczył za burtę. Bez trudu 
przepłynął do miejsca, gdzie mógł stanąć na dnie, a potem dobrnął do brzegu. 
Jego 
towarzysze również wylądowali bezpiecznie, dwie zaś pozostałe łodzie podjęły 
próbę dotarcia 
do plaży.
Druga z nich wślizgnęła się jednak bokiem na skałę i klnący obficie żeglarze 
musieli 
skakać za burtę. Trzecia, której załoga została w porę ostrzeżona, bez trudu 
dotarła do brzegu.
Amos wydał polecenie, by kilku marynarzy przepłynęło do drugiej łodzi. Mieli 
sprawdzić, czy nie da się jej bezpiecznie ściągnąć na brzeg.
- Inaczej fale rozbijają o skały - wyjaśnił.
Ponad tuzin ochotników, wszyscy do cna wyczerpani, ruszyło przez płyciznę ku 
drugiej łodzi. Pchając i ciągnąc, usiłowali ją poruszyć, niczego jednak nie 
wskórali.
W końcu Amos dał im znak, by wrócili. Kiedy dotarli na brzeg, marynarz, który 
niedawno rozmawiał z Amosem z dziobu owej łodzi, zwrócił się do admirała:
- Nabrała wody, sir. Trzyma się tej skały równie uparcie, jak sęp ścierwa 
zdechłego 
psa.
- Niech to licho! - Amos odwrócił się, by zbadać położenie. Cień padający od 
wyniosłej ściany sięgał już wody i stary żeglarz czuł chłód. - Zobaczcie, czy 
znajdzie się tu 
jakieś paliwo na solidne ognisko - powiedział, zwracając się do Nicholasa, 
Marcusa, Calisa i 
Brisy. - Wkrótce zrobi się zimno, my zaś nie mamy ani jednego koca. Szybko 
zrobił rachunki 
- ocalało czterdziestu dziewięciu żołnierzy i marynarzy oraz oczywiście Nicholas 
i jego 
towarzysze - w sumie pięćdziesięciu ośmiu rozbitków. Z Crydee wypłynęło ponad 
dwustu 
chłopa. Stary pirat pospiesznie poprosił Killian, boginię żeglarzy, o to, by 
miała litość dla 
zaginionych.
W końcu westchnął i zwrócił się do ocalałych:
- Rozstawcie się w dłuższy szereg i sprawdźcie, czy na brzeg nie wyrzuciło 
czegokolwiek, co może się przydać. - A rozejrzawszy się dookoła, dodał: - Do 
zmroku 
zostało nam jeszcze kilka godzin, przekonajmy się więc, gdzie nas zaniosło.
Ludzie posłusznie ruszyli wzdłuż plaży. Amos przez chwilę patrzył za 
odchodzącymi, 
potem zwrócił się ku miejscu, gdzie siedzieli Nakor i Ghuda, wciąż podtrzymujący 
nieprzytomnego Anthony'ego.
- Jeśli możecie, pomóżcie mu się ocknąć, ale rozglądajcie się dookoła. Mam 
przeczucie, że jeśli chcemy przeżyć, będzie nam potrzebna każda para rąk i każda 
para oczu.
Ghuda położył nieprzytomnego maga na piasku i potrząsnął nim kilkakrotnie, ale 
bez 
rezultatu. Po chwili najemnik wstał i przyłączył się do tych, co poszukiwali 
przedmiotów z 
rozbitego statku i łodzi. Nakor zaś zwrócił się do Amosa:
- Przykro mi, że twój okręt poszedł na dno.
- Mnie też - kiwnął głową Amos.
Nakor sięgnął do swego wora i nagle wyszarpnął zeń rękę, jakby go coś użądliło.
- Oj, niedobrze... - powiedział.
- Co się stało? - spytał Amos.
- Pewien kupiec w Ashuncie mocno się rozjuszy, kiedy odkryje, że jego skład 
owoców został zalany morską wodą. - Potrząsając głową z wyraźnym smutkiem, 
krzywonogi 
odszedł od kapitana i zajął się przeszukiwaniem plaży.
Zostawszy sam, Amos odwrócił się ku miejscu, gdzie jego statek leżał jeszcze na 
boku 
wśród fal. Czując żal i smutek, jakiego nawet nie umiałby wyrazić, patrzył na 
agonię swego 
okrętu, dopóki „Drapieżca” nie zniknął pod wodą.
Rozdział 13
WSPINACZKA
Ognisko dogasało.
Brisa objęła się szczupłymi ramionami w daremnym wysiłku ogrzania się ciepłem 
promieniującym przez nikło już pełzające płomyki. Inni kulili się wokół dwu 
pozostałych 
ognisk lub usiłowali się ogrzać, przechadzając się po plaży. Poprzedniego dnia 
zbadali 
wybrzeże wzdłuż i wszerz. Za każdym zakrętem urwiska znajdowali jedynie piasek i 
skały, za 
plecami zaś wszędzie mieli pozornie nigdzie się nie kończącą kamienną ścianę. 
Znaleźli też 
niewiele drewna, które właśnie się skończyło. Choć upalne dni były ciężkie do 
zniesienia, 
przeraźliwie chłodne noce dawały się rozbitkom we znaki znacznie bardziej. Na 
wybrzeżu 
było dość belek i desek, by zbudować prymitywne namioty z płótna przyniesionych 
przybojem żagli, drewno jednak było zbyt wilgotne i rzucone w ogień zaledwie 
dymiło. 
Solona wieprzowina również zaczęła się psuć, zostały im więc tylko suszone 
jabłka. Mieli 
wprawdzie dość wody, z rumowiska zaś wyłowiono sznury i liny, dzięki czemu kilku 
żeglarzy zajęło się łowieniem ryb. Kilkanaście sporych okazów schwytano też 
trzepoczących 
się w basenikach po odpływie, ale bez ognia, przy którym można by je było choćby 
upiec, 
ryby okazały się kiepskim pożywieniem. Morskich ptaków też nie było widać, te 
zaś, które 
latały nad głowami rozbitków, miały swe gniazda gdzie indziej.
Anthony odzyskał przytomność następnego ranka, choć niczego nie pamiętał, poza 
początkami próby przełamania rzuconego na nich zaklęcia. Ze zdziwieniem i 
przerażeniem 
dowiedział się, że okręt poszedł na dno, i opanował się jedynie dzięki temu, że 
- najwyraźniej 
- niejeden z rozbitków potrzebował jego umiejętności uzdrawiacza.
O świcie do Nicholasa podszedł Amos.
- Przyjdzie nam tu zginąć - stwierdził spokojnie. - Jeśli jest gdzieś na świecie 
jakieś 
mniej gościnne wybrzeże, to ja go nie widziałem.
- Co zamierzasz zrobić? - spytał książę.
- Jedna łódź nie uniesie pięćdziesięciu ośmiu ludzi. Mamy dwa wyjścia. Albo 
wybierzmy grupkę ludzi, którzy popłyną na południe i spróbują wylądować gdzieś 
poza 
zasięgiem tej ściany, znaleźć ślady jakiejś cywilizacji, i wrócą tu z pomocą dla 
reszty, albo 
spróbujmy wspiąć się na ten mur. Możemy zresztą zrobić jedno i drugie.
- Nie - postanowił Nicholas. - Musimy trzymać się razem. W pierwszej chwili 
wyglądało na to, że Amos zamierzał dyskutować, przemyślał jednak sprawę i rzekł:
- Masz rację. Jedno jest pewne: nie możemy zostać na tej plaży. Pomrzemy tu z 
głodu.
- No to zacznijmy lepiej szukać drogi w górę - rzekł Nicholas.
- Jestem w tym towarzystwie najstarszym człowiekiem - kiwnął głową Amos - i z 
tej 
racji nie przepadam za wspinaczkami, ale albo wdrapiemy się na górę, albo 
przejdzie nam tu 
sczeznąć.
- Ja też nigdy dotąd jakoś nie miałem okazji do wspinaczki.
- westchnął Nicholas. - Moja noga... - odwrócił się do Calisa i Marcusa. - Czy 
potraficie rozpoznać ścieżkę w górę, jeśli na jakąś się natkniecie?
Marcus zmarszczył brwi, Calis jednak kiwnął głową i wstał.
- Gdzie mamy szukać?
- Ty pójdziesz tam - rzekł Nicholas, wskazując pomocny zachód. - A ty w 
przeciwną 
stronę - zwrócił się do Marcusa.
- Nie zapuszczajcie się dalej niż o pół dnia drogi. Zawróćcie, kiedy słońce 
stanie wam 
nad głowami.
Obaj młodzieńcy kiwnęli głowami i ruszyli w drogę, ustalając niezbyt szybkie 
tempo, 
by zachować jak najwięcej sił, których nie mogliby odzyskać. Wszystkim 
doskwierał głód i 
Nicholas wiedział, że jeśli wkrótce nie znajdą świeżej żywności, przyjdzie im tu 
umrzeć. W 
katastrofie ucierpiało kilkunastu żeglarzy, jedni mieli obrażenia wewnętrzne, 
inni cierpieli 
wskutek zalania płuc słoną wodą. Nakor i Anthony robili, co mogli, by ulżyć ich 
cierpieniom 
- niestety, bez worka z ziołami, który młodemu magowi przepadł gdzieś w ogólnym 
rozgardiaszu, ich możliwości było mocno ograniczone. Nicholas współczuł 
wszystkim; jego 
własne skaleczenia i stłuczenia okazały się boleśniejsze niż te, których 
doświadczył 
kiedykolwiek przedtem, wiedział zaś, że najmniej poszkodowanemu z marynarzy 
dostało się 
przynajmniej tak, jak jemu. Dziwiło go, że nie było poważniej rannych, 
zastanowiwszy się 
jednak nad tym, doszedł do ponurego wniosku, że tym, którzy podczas katastrofy 
doznali 
silniejszych obrażeń, po prostu nie udało się przeżyć.
Gdy Calis i Marcus odeszli, pozostali na plaży zajęli się przeglądem skromnego 
dobytku, uratowanego z katastrofy i zgromadzonego teraz na piasku. Broni mieli 
niewiele, 
Nicholas i Ghuda zdołali zachować swoje miecze, Calis wyniósł na brzeg łuk, 
zgromadzili też 
niezbyt bogatą kolekcję różnorodnych sztyletów i noży. Dodać do tego należało 
worek 
twardych sucharów, który jakoś ocalał w wyrzuconej na piasek beczułce i 
oczywiście beczkę 
suszonych jabłek. Wszędzie widać było porozrzucane liny i książę wysłał ludzi do 
ich 
zbierania, potem zaś polecił im wybrać sznury, które mogły się przydać do 
wspinaczki na 
ścianę - trzeba było odrzucić te, które nie wyglądały na godne zaufania.
Nie bez pewnej irytacji stwierdził, że policzenie i sprawdzenie wszystkiego 
zajęło 
ludziom mniej niż pół godziny. Usiłując zapomnieć o dręczącym go coraz silniej 
głodzie, 
usiadł przy wypalonym już ognisku i oddał się czekaniu.
Po chwili podeszła doń Brisa, która usiadła obok i przez chwilę bez słowa 
przyglądała 
się Nakorowi i Anthony'emu, którzy postanowili oszczędzać resztki energii 
najprostszym z 
możliwych sposobów i pogrążyli się we śnie.
- Mogę cię o coś spytać? - zwróciła się do Nicholasa.
- Pytaj - kiwnął głową książę.
- Marcus... - i głosik ugrzązł Brisie w gardle.
- Co z nim?
- Znasz go chyba dość dobrze - i znów milczenie.
- Prawie wcale - uciął Nicholas.
- Myślałam, że jesteście braćmi.
- A ja sądziłem, że wiesz...
- Co...
- Kim jest Marcus.
- Jest synem jakiegoś Diuka... tak przynajmniej powiedział mi Harry. Nie wiem, 
czy 
dać mu wiarę.
- Owszem - kiwnął głową Nicholas. - Ale nie jest moim bratem, tylko kuzynem 
albo, 
jak mówiono kiedyś, bratem stryjecznym.
- A mówiłeś, że go prawie nie znasz.
- Bo w rzeczy samej nie znam. Pierwszy raz spotkałem go kilka tygodni wcześniej 
niż 
spotkałem ciebie. Nie mieszkam na Dalekim Wybrzeżu.
- A gdzie?
- W Krondorze.
- Liczyłam na to, że mi coś o nim opowiesz - rzekła Brisa ;co zawiedzionym 
tonem.
Nicholasowi zrobiło się żal dziewczyny, pojął bowiem, że jej nieustanne drwinki 
z 
Marcusa skrywają głębsze uczucia.
- Nie mam pojęcia, co ci rzec. Większość z nas pochodzi z Krondoru... Może 
któryś z 
żołnierzy...
- To zresztą nieważne... - dziewczyna wzruszyła ramionami. - Pewnie i tak się 
nie 
uratujemy.
- Nie chcę tego słyszeć! - rzekł Nicholas tonem rozkazującym i gniewnym.
Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona nagłym wybuchem, tym bardziej, że 
podniesiony głos księcia zbudził Harry'ego, który usiadł i spytał oszołomionym 
głosem:
- Co się dzieje?
Nicholas pojął, że niepotrzebnie się uniósł. - Nigdy tak nie mów, nawet jeśli 
tak 
myślisz. Rozpacz i desperacja są jak zaraza. Jeśli się im poddamy, w rzeczy 
samej 
przepadniemy. Nie mamy wyboru, musimy iść przed siebie.
Brisa położyła się obok chrapiącego już koncertowo Nakora.
- Wiem...
Nicholas spojrzał wzdłuż plaży, choć zdawał sobie sprawę z faktu, że jeszcze za 
wcześnie na powrót Calisa lub Marcusa. Rozbitkowie mogli tylko czekać.
Calis wrócił tuż przed zachodem słońca, po kilku zaś minutach z drugiej strony 
ukazała się sylwetka brnącego przez piach Marcusa.
- Nie natknąłem się na nic, co choć trochę przypomina ścieżkę lub miejsce, gdzie 
można by się wspiąć - oznajmił pół-elf.
- Ja też - rzekł zwięźle Marcus.
- To albo wspinamy się tutaj, albo ruszamy na południe - zdecydował Nicholas.
- Dlaczego na południe? - spytał Marcus. - Powiedziałem, że tam niczego nie ma.
- Bo i tak zmierzaliśmy na południe. Jeśli wszystko jedno, w którą stronę 
ruszać, to 
lepiej tam, gdzie leżał nasz cel.
- Owszem - kiwnął głową Amos. - Trzeba nam brać się do roboty, a sam nie 
wymyśliłbym niczego lepszego. Prześpijmy się trochę i zacznijmy o świcie.
- Niech będzie - zgodził się Nicholas. - Teraz zjedzmy to, czego nie da się 
zabrać ze 
sobą; każdemu będzie potrzebna energia i siła.
Do przyjaciół zbliżyli się Nakor i Anthony, dźwigający jakieś drewno.
- Zostawiliśmy to na skałach, by wyschło - rzekł mały frant.
- Jeśli zdołacie jakoś skrzesać ogień, to powinno się palić - dodał Anthony.
Calis zebrał resztki drewna z ognisk płonących na plaży poprzedniej nocy i 
porąbał je 
na drzazgi, budując niezbyt wysoki stosik szczap i połamanych polan. Wyjąwszy 
zza pasa 
nóż i krzemień, który zawsze miał w sakwie, sprawnie skrzesał iskry. Wkrótce już 
płonął 
nieduży ogień, który młody pół-elf podsycił większymi szczapami, aż rozgorzało 
solidne 
ognisko. Wtedy na samym szczycie umieszczono drewno przyniesione przez 
Anthony'ego i 
Nakora i wkrótce wielki płomień odpędził nocne chłody.
Nakor usiadł obok Nicholasa. Nikt nie był skłonny do pogawędki, większość ludzi 
pochłaniała skromne zapasy sucharów, suszonych jabłek i nie dopieczonych ryb. 
Nakor 
jednak bez żadnego wstępu wypalił:
- Problem będzie z wodą.
- Dlaczego? - spytał Nicholas.
- Nigdzie w pobliżu nie ma źródeł słodkiej wody - wyjaśnił Isalańczyk. - Mamy 
zabrane ze statku skórzane bukłaki, wody w nich zostało jednak niewiele, baryłek 
zaś nie da 
się ponieść za daleko.
- Na pewno nie da się ich wciągnąć na te skały - potwierdził Amos.
- No to co proponujecie? - westchnął Nicholas. Nakor wzruszył ramionami.
- Przed wyruszeniem w drogę niech każdy napije się tyle, ile zdoła. To pomoże. 
Jeśli 
znajdziemy miejsce do wspinaczki niezbyt odległe od punktu, gdzie Marcus 
zawrócił, 
możemy posłać kilku ludzi z powrotem, by napełnili bukłaki. Jeśli jednak trzeba 
nam będzie 
się oddalić... cóż, obejdziemy się tym, co mamy.
- A co z żywnością? - spytał Nicholas.
- I tak do jutra niewiele jej zostanie - odparł Anthony, siadając przy ognisku. 
Twarzy 
młodego maga mogłaby być posłużyć za model do obrazu „Zmęczenie”. - Przed chwilą 
skonał jeden z rannych.
Amos zaklął. Wezwawszy do siebie dwu żeglarzy, wydał polecenia:
- Znajdźcie jakieś płótno. Nie damy rady zaszyć go w całun, możemy jednak owinąć 
go i obwiązać liną. Jutro wyniesiemy go głębiej i pochowamy w morzu.
Majtkowie kiwnęli głowami i odeszli.
- Będą następni... - rzekł Amos głosem starego człowieka. Przy ognisku zapadło 
milczenie.
Przez cały dzień i połowę następnego cała grupa mozolnie szła wzdłuż wybrzeża. 
Nicholas regularnie zatrzymywał marsz, bo brak żywności, racjonowanie wody i 
upał robiły 
swoje. Drugiego dnia, mniej więcej pod wieczór, Marcus zatrzymał grupę i 
powiedział:
- Tu właśnie zawróciłem.
Nicholas czuł, że lada moment popadnie w rozpacz. Dwa dni niemal zajęło całej 
grupie dotarcie do miejsca, do którego Marcus sam doszedł w pół dnia. Odgoniwszy 
precz 
ponure myśli, zwrócił się do dziedzica Crydee:
- Ruszajcie z Calisem na zwiady.
Marcus i pół-elf odwrócili się i żwawo ruszyli wzdłuż skał. Reszta żeglarzy 
siadła, by 
odpocząć. Amos skinieniem dłoni wezwał Nicholasa do siebie i razem ruszyli 
niespiesznie 
wzdłuż plaży.
- Jutro rano trzeba nam będzie rozpocząć wspinaczkę, niezależnie od wyników 
rekonesansu - rzekł stary żeglarz, gdy oddalili się nieco od odpoczywających.
- Lada moment zaczniemy umierać - stwierdził Nicholas.
- Już zaczęliśmy - rzekł szorstko stary. - Za dwa lub trzy dni, nawet jeśli 
znajdziemy 
łatwe wejście na górę, połowa ludzi będzie zbyt słaba, by wspiąć się wyżej. - 
Rozprostował 
ramiona, jakby mu zesztywniały. - Może nawet ja będę jednym z nich. - 
Rozejrzawszy się 
dookoła, dodał: - Boli mnie bark. Idzie na nas front burzowy.
- Nawałnica?
- Zazwyczaj tak - kiwnął głową Amos. - Niekiedy zaś jest to po prostu zmiana 
pogody.
Spoglądając na mroczniejące niebo po wschodniej stronie horyzontu, Nicholas 
stwierdził tylko:
- Za kilka godzin zacznie zmierzchać. Zatrzymajmy się tutaj. Przyda się nam 
odpoczynek.
Amos kiwnął głową i obaj zawrócili ku pozostałym. Amos polecił, by zaczęto 
rozdzielać skąpe zapasy, Nicholas podszedł zaś do miejsca, gdzie siedział Harry, 
rozcierający 
swe obolałe stopy. Obok Ludlandczyka usiadła Brisa. Dziewczyna podciągnęła 
kolana i 
objęła je ramionami, jakby było jej zimno.
- Jak się czujesz? - spytał książę przyjaciela.
- Wiesz, jestem chyba wyjątkiem w całej grupie, bo bolą mnie nogi i zmarzłem - 
uśmiechnął się Harry.
Nicholas nie mógł powstrzymać śmiechu. Wiedział, że Harry będzie ostatnią osobą 
w 
towarzystwie, która straci dobry humor.
- Chciałbym, żebyś jutro ruszył jako ostatni - rzekł przyjacielowi. - Podejmiemy 
próbę 
wspięcia się na te skały i potrzebny mi ktoś, kto zadba o to, by nikt nie 
stracił ducha ani nie 
zawiódł.
- Zrobię, co się da - kiwnął głową niedawny giermek.
- A co z tobą? - spytał Nicholas, zwracając się ku dziewczynie.
- Bolą mnie nogi i jestem głodna - odpowiedziała cierpko.
- Jedno warte drugiego - parsknął śmiechem książę. Wstał i ruszył, by 
porozmawiać i 
z innymi ludźmi.
Brisa spojrzała za nim, milczała przez chwilę, potem zaś rzekła:
- Robi co może, prawda? I naprawdę wkłada w to całe serce.
- Chyba tak - odparł Harry. - Myślę, że to sprawa krwi. Urodziliśmy się po to, 
by 
służyć, szlachectwo zobowiązuje... i takie tam...
- A ty? - spytała Brisa drwiąco.
- Ja nie jestem księciem. Drugi syn drobnego szlachetki, do usług... co oznacza, 
że 
mam gorsze perspektywy niż przeciętny handlarz piwem. No, chyba że zwiążę się z 
jakimś 
możnym panem.
- Znaczy... z nim? - spytała Brisa z niedowierzaniem w głosie, wskazując 
siedzącego 
niedaleko księcia podbródkiem.
- Nie krzyw się - mruknął Harry. - Nicky jest kimś więcej, niż sobie wyobrażasz. 
Kiedyś będzie kimś wielkim i potężnym. Wiesz, jako brat Króla...
- Akurat - rzekła Brisa, nie kryjąc niedowierzania w głosie.
- Wcale nie żartuję - wyjaśnił Harry. - On naprawdę jest najmłodszym synem 
Księcia 
Aruthy. A Marcus jest synem Diuka Crydee.
- Banda obdartusów, jeśli raczyłbyś mnie zapytać.
- Możesz nie wierzyć, nikt cię nie zmusza. Ale pewnego dnia on będzie wielkim 
człowiekiem.
- Jeśli dożyjemy - prychnęła Brisa. Na to Harry nie miał odpowiedzi. Brisa 
pochyliła 
się ku Harry'emu.
- Niech ci przypadkiem nie przyjdą do głowy żadne kudłate myśli. Jest mi zimno i 
chciałabym się trochę ogrzać, to wszystko.
- Och, zraniłaś, pani, me uczucia - jęknął Harry. - Mam ci zastąpić Marcusa, czy 
nie 
tak?
- Nie - westchnęła Brisa. - Chcę się tylko do kogoś przytulić, a z tobą jest 
bezpiecznie.
- No... teraz to naprawdę czuję się dotknięty - żachnął się Harry. - 
Bezpiecznie?
Brisa szybko pocałowała go w policzek.
- Dzielny giermku, jesteś doprawdy czarujący na swój niezdarny, chłopięcy 
sposób. 
Nie przejmuj się, wyrośniesz z tego.
Dziewczyna wsunęła mu się pod ramię i Harry'emu zrobiło się cieplej na duszy. 
Nadal 
jednak czuł się urażony.
- Niezdarny?
Calis i Marcus nie wrócili tej nocy.
O świcie Nicholas poderwał wszystkich i zmusił do wymarszu.
W godzinę później w oddali pokazał się Marcus, machający dłonią nad głową. 
Nicholas skoczył mu na spotkanie.
- Coście znaleźli?
- Calis bada pewne miejsce, pół godziny stąd. Myślimy obaj, że będzie można się 
tam 
wspiąć na górę.
Zniżając głos, tak by nie usłyszeli go zbliżający się rozbitkowie, Nicholas 
rzekł z 
determinacją:
- Musimy spróbować dzisiaj. Wielu ludzi i tak nie da rady. Nie możemy czekać.
Marcus tylko spojrzał na zbliżającą się grupę i kiwnął głową.
Dotarcie do Calisa zajęło im trochę czasu, bo ranni i cierpiący dość wolno 
brnęli przez 
piaski. Gdy Nicholas podbiegł do miejsca, w którym czekał młody pół-elf, ten 
pokazał mu 
skalną półkę zawieszoną może na wysokości dziesięciu stóp. Calis zrobił siodełko 
z własnych 
dłoni i książę z jego pomocą wspiął się na górę, gdzie odkrył spory występ 
skalny, 
skrywający niewielką pieczarę wiodącą w głąb skał. Marcus podrzucił w górę 
Calisa, potem 
zaś Calis wyciągnął w dół rękę, którą Marcus chwycił z podskoku. Gdy wszyscy 
trzej znaleźli 
się na półce, Nicholas spytał:
- Tą jaskinią?
- Nie - odpowiedział Marcus. - Jest płytka i prowadzi donikąd. Po prostu mogą 
się w 
niej schronić ci, co zostaną.
- Nikt nie zostanie - sprzeciwił się Nicholas. - Każdy, kogo zostawimy, zginie 
tu bez 
ratunku.
Głos Marcusa przybrał szorstką barwę, ale powodem była rezygnacja, nie gniew.
- Nicholasie, niektórzy z naszych ludzi ledwie mogą chodzić... a i to nie bez 
pomocy 
innych. Nie dadzą rady wspiąć się na taką ścianę! - Pokazał dłonią, książę zaś 
powiódł 
wzrokiem za jego gestem.
Blisko wejścia do jaskini dwie skalne ściany stykały się tworząc literę V. 
Wzdłuż 
jednej z nich pięła się ku górze wąska ścieżka, która nikła za załomem skały. Z 
miejsca, w 
którym stal Nicholas, nie można było dostrzec, jak szlak wygląda wyżej.
- Byłeś tam?
- Owszem - odpowiedział Calis. - Pnie się do połowy zbocza, potem niknie, ale 
mniej 
więcej sześć stóp wyżej zaczyna się stromy komin. Z tego, co widziałem, da się 
tamtędy 
wspiąć na szczyt ściany.
- Jakim sposobem? - spytał książę.
- Przyznaję, że to niełatwe. Ale jeśli dwu lub trzech z nas zdoła się tam wspiąć 
bez 
żadnej pomocy, mamy dość lin, by opuścić je z góry aż na plażę i wciągnąć tych, 
którym 
można pomóc. - A potem dodał: - Niestety... poważniej ranni i chorzy nie 
pokonają tej ściany. 
Wysiłek będzie znaczny, nawet z pomocą lin. Nie damy zaś rady wciągnąć 
dziesięciu czy 
piętnastu ludzi wyżej niż trzysta stóp... nasze prowizoryczne w końcu liny tego 
nie 
wytrzymają.
Nicholas poczuł ogarniające go poczucie niemocy, ale gniewnie odepchnął je od 
siebie.
- Zrobimy, co się da. Pierwej jednak trzeba nam wciągnąć wszystkich tu, do tej 
jaskini.
Kamienie, na których stali, nagrzewały się coraz bardziej od słońca, książę 
polecił 
więc wszystkim schronić się w jaskini. Potem wziął Amosa na bok.
- Jak tylko ściana znajdzie się w cieniu, idę do góry, z Calisem i Marcusem...
- Dlaczego wy? - spytał Amos.
- Bo - chyba że się fatalnie mylę - my trzej najbardziej się do tego nadajemy.
- Ależ ty nigdy nie próbowałeś czegoś, co choć z daleka przypominałoby 
wspinaczkę! 
- zdumiał się Amos.
- Posłuchaj... wcześniej czy później ktoś musi spróbować, albo zgnijemy tu na 
tej 
plaży. Jeśli miałbym odpaść i rozpłaszczyć się na skałach, to równie dobrze mogę 
od razu 
zrezygnować z wypełnienia obowiązku wobec tych ludzi i kazać wciągnąć się na 
górę jak 
bezwładny tobół.
- Z każdym dniem zaczynasz mi coraz bardziej przypominać twego ojca - i Amos 
zaklął sążniście - Niech ci będzie, ale kiedy wespniecie się na górę i 
zabezpieczycie linę, 
chcę, by zaraz po was wlazł tam Ghuda.
- Dlaczego?
- Bo jego miecz tu na dole nie będzie nam potrzebny, a kto wie, co czeka nas na 
górze! - warknął Amos.
- Zgoda! Ale ty idziesz zaraz po nim.
- Nie... ja na końcu... najpierw moi ludzie. Nicholas położył mu dłoń na 
ramieniu.
- Niektórzy z nich zostaną. Wiesz o tym. Amos odwrócił twarz i spojrzał na 
ocean.
- Jestem ich kapitanem. Muszę iść na końcu.
Nicholas chciał się sprzeczać, coś jednak ostrzegło go, by tego nie robił.
- Niech tak będzie, ale idziesz z nami.
Amos kiwnął głową na znak zgody i odszedł na bok. Nicholas wrócił do wylotu 
jaskini, gdzie usiadł, czekając, aż ścianę ogarnie cień.
Po jakimś czasie do Nicholasa zbliżył się i usiadł obok Nakor. Książę obserwował 
długi może na cal cień, który odsuwał się powoli od ściany.
- Wkrótce ruszacie? - spytał mały frant. Nicholas kiwnął głową.
- Jeszcze parę minut... trzeba poczekać, aż cień pokryje całą powierzchnię. 
Skały są 
zresztą jeszcze dość rozgrzane.
- Jak się czujesz? Książę wzruszył ramionami.
- Jestem głodny, zmęczony i mocno strapiony.
- Strapiony?
Nicholas wstał i skinieniem dłoni wezwał Nakora, by poszedł za nim. Na zewnątrz 
jaskini, udając, że mierzy długość cienia, pochylił się i rzekł cicho.
- Sześciu przynajmniej ludzi nie wdrapie się na te skały. Może nawet więcej.
- Wszystkich nas czeka śmierć - westchnął Nakor. - Wiemy o tym, a jednak kiedy 
umiera ktoś obok nas, sprzeciwiamy się temu i nie godzimy, nawet jeśli jest to 
ktoś, z kim 
zamieniliśmy raptem kilka słów.
Nicholas odwrócił się od jaskini, patrząc na leżące w dole plażę i morze. 
Zbudził się 
właśnie popołudniowy, nadmorski wietrzyk, który musnął jego długie do ramion 
włosy.
- Ostatnio widziałem śmierć wielu ludzi. Nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam do 
tego 
przywyknąć.
- I niech tak zostanie - uśmiechnął się Nakor. - Można filozofować w ciepłej 
komnacie, ze szklanicą dobrego wina w garści, ale kiedy przychodzi czas 
działania, nie ma się 
co zastanawiać: trzeba robić to, co musi być zrobione.
- Myślę, że zaczynam rozumieć - kiwnął głową książę. Nakor położył mu dłoń na 
ramieniu.
- A wiesz, dlaczego niektórzy muszą dziś umrzeć?
- Nie... - odparł Nicholas. - A chciałbym.
- Dlatego, że jedni kochają życie, a innych już ono męczy.
- Nie rozumiem...
- Życie to budulec... - Nakor wykonał gest dłonią, obejmujący wszystko, co go 
otaczało.
- Budulec?
- Budulec, z którego stworzono wszystko, co istnieje. - Mały Isalańczyk spojrzał 
na 
morze. - Widzisz to, co nas otacza... wodę, chmury... czujesz na twarzy wiatr... 
na to 
wszystko składa się budulec, którego zobaczyć nie możesz. Ten budulec głupcy, 
tacy jak 
Anthony, nazywają magią. W rzeczy samej wszystko, poczynając od twoich butów a 
kończąc 
na najdalszych gwiazdach, zrobione jest z tego samego.
- I to jest ten, jak ty go nazywasz, budulec?
- Owszem - uśmiechnął się Nakor. - Mógłbym wymyślić bardziej elegancką nazwę, 
mógłbym nazwać go jakoś inaczej. Czymkolwiek jednak jest ów podstawowy budulec, 
nie 
możesz go dotknąć, on zaś, niczym klej, trzyma wszystko w kupie. Jedną z postaci 
jego 
istnienia jest to, co nazywamy życiem. - Nakor zajrzał Nicholasowi w oczy. - 
Podczas 
krótkiego czasu wiele przeszedłeś i nie jesteś tym samym chłopcem, który nie tak 
znów 
dawno temu wypłynął z Krondoru.
Ale jeszcze nie stałeś się człowiekiem, jakim masz być. Zrozum więc jedno: 
śmierć 
niekiedy przychodzi po ludzi niespodziewanie i ci, których ona spotyka, nie idą 
chętnie do sal 
Lims-Kragmy. Takie są jednak zrządzenia losu. Ale kiedy duch ma wybór, jak mają 
go ci 
tutaj, powinieneś ten wybór uszanować i pogodzić się z nim.
- Nadal nie rozumiem, ku czemu zmierzasz - powiedział Nicholas. Na jego twarzy 
widać było wyraźnie, że próbuje pojąć, o czym mówi mały frant.
Nakor kiwnął głową ku wejściu do jaskini.
- Niektóre z tych dusz gotowe są na śmierć. Nadszedł czas, by odeszły. 
Rozumiesz?
- Myślę, że tak. To dlatego niekiedy człowiek poważnie ranny wraca do zdrowia, a 
ten, co odniósł w boju lżejsze obrażenia, umiera?
- Owszem. Nie powinieneś czuć się winny. To wybór, jakiego każdy dokonuje sam... 
choć niekiedy może być tego nieświadom. Ani książęta, ani kapłani nic do tego 
nie mają. To 
sprawa pomiędzy duchem człowieka a jego przeznaczeniem.
- Myślę, że rozumiem - rzekł Nicholas. - Kiedy okręt zanurzył się pod wodę po 
raz 
drugi, zachłysnąłem się morską wodą. Nie mogłem oddychać i pogrążałem się coraz 
głębiej. 
Myślałem już, że przyjdzie mi tam umrzeć.
- I co czułeś?
- Bałem się okropnie, ale w końcu... tuż przed tym, jak wyniosło mnie w górę... 
ogarnął mnie dziwny spokój.
- To była lekcja, jaką nie każdemu dano przeżyć - kiwnął głową Nakor. - Po 
prostu nie 
nadszedł jeszcze twój czas. A dla niektórych z tych ludzi tak. Musisz się z tym 
pogodzić.
- Ale nie musi mi się to podobać...
- I właśnie dlatego - uśmiechnął się Nakor - któregoś dnia może być z ciebie 
dobry 
władca. W tej jednak chwili, tu i teraz, musisz wspiąć się na tę skałę, 
nieprawdaż?
- Owszem - uśmiechnął się Nicholas, na którego twarzy odmalowały się pospołu 
ulga 
i znużenie. - Muszę pójść przodem, bo jeśli tego nie zrobię, to nigdy się już na 
to nie zdobędę.
- Myślałeś o twoim amulecie? - spytał Nakor.
- Tak - kiwnął głową książę. - Pug powiedział, by dać go Anthony'emu i użyć 
jedynie 
w chwili największej potrzeby. - Spojrzał w stronę jaskini, jakby mógł zobaczyć 
w niej 
młodego maga, który pielęgnował rannych i cierpiących. - Ufam, że on będzie 
wiedział, kiedy 
taka chwila nadejdzie. Na razie uważam, że dopóki jakoś dajemy sobie radę, to 
nie ma 
potrzeby odwoływania się do Puga.
- Musicie już ruszać.
Nicholas spojrzał w górę i zobaczył, że słońce całkowicie skryło się już za 
skałą. 
Kiwnąwszy głową, podszedł do wylotu jaskini.
- Calis, Marcus... już czas.
Calis wstał sprężyście i zebrawszy spory kawał liny, zręcznie zawiązał pętlę, 
przez 
którą przesunął głowę i jedno ramię. Marcus i Nicholas poszli w jego ślady. 
Kiedy wszyscy 
trzej byli już gotowi, związawszy linę w jedną, opuścili ją na półkę. Harry 
spojrzał na 
Nicholasa.
- Chciałbym, żebyś pozwolił mi iść zamiast ciebie.
- Ty? - Książę uśmiechnął się i położył dłoń na ramieniu przyjaciela. - Dziękuję 
za 
dobre chęci, nie jestem jednak z tych, którym pocą się dłonie, kiedy staną na 
zamkowych 
murach. Ty nigdy nie przepadałeś za wysokościami.
- Wiem, ale jeśli któryś z nas ma polecieć na dół...
- Nikt nie poleci na dół.
Nicholas minął przyjaciela i podszedł do wylotu jaskini. Zwracając się do 
zebranych 
tam żeglarzy, powiedział:
- Powinniśmy znaleźć się na szczycie jeszcze przed zachodem słońca. Opuścimy 
wtedy linę i możecie zacząć się wspinać. - Amosowi zaś powiedział: - Ty ocenisz, 
w jakim 
porządku będą się wspinać, a także kto powinien komu pomagać. Chcę, by wszyscy 
zdążyli 
się wspiąć jeszcze przed zapadnięciem zmroku.
Amos kiwnął głową, choć obaj wiedzieli, iż żądanie było niewykonalne. Jeden z 
żeglarzy, mocno utykając, przecisnął się do przodu. Jego noga pękła w kostce, 
wokół której 
nabrzmiała już spora opuchlizna. Twarz nieboraka była blada jak giezło, ale 
powiedział 
śmiało:
- Wasza Miłość możesz być pewien, że wszyscy, którzy będą mogli, wespną się na 
górę.
Nicholas kiwnął głową i ruszył ku wyjściu. Spoglądając przez ramię, ujrzał, że 
Amos 
podaje owemu człowiekowi swój sztylet, i szybko odwrócił głowę. Wiedział, 
dlaczego 
żeglarz poprosił o broń. Śmierć z głodu i pragnienia nie jest najlepszym i 
najłatwiejszym 
sposobem na zejście z tego świata.
Nicholas ruszył w górę wąską ścieżką i dotarł do podstawy komina, gdzie czekali 
już 
Calis i Marcus. Tuż za nim szedł Harry.
- Ja pójdę pierwszy - odezwał się pół-elf - ponieważ mam najwięcej 
doświadczenia. 
Za mną idzie Marcus. Ty, książę, bacz pilnie, gdzie będziemy umieszczać dłonie i 
stopy. Coś, 
co wygląda solidnie, wcale takim być nie musi; w kamieniu są szczeliny, w 
których zbiera się 
woda. Kiedy woda zamarza, rozsadza kamień i skała pęka. Sprawdzajcie każdy 
uchwyt, 
zanim powierzycie mu cały swój ciężar. Jeśli któryś z was poczuje zmęczenie lub 
popadnie w 
kłopoty, niech zawiadomi pozostałych. Nie mamy się po co spieszyć.
Nicholas kiwnął głową, rad, że pół-elf przejął dowodzenie. Nie była to pora, 
kiedy 
należało upierać się przy respektowaniu rang. Odwrócił się więc ku Harry'emu i 
powiedział:
- Kiedy zrzucimy linę, wezwij innych i zacznijcie się wspinać. Położywszy zaś 
dłoń 
na ramieniu przyjaciela, dodał szeptem: - I koniecznie upewnij się, że Amos 
pójdzie przed 
tobą. Jeśli będzie trzeba, ogłusz go złomem kamienia i każ wciągnąć na górę jak 
tobół, ale nie 
pozwól, by został na dole przy rannych.
Harry kiwnął głową.
Calis wetknął dłonie w niewielką szczelinę i podciągnął się w górę, wciskając 
stopy w 
przeciwległe ściany komina. Sięgając wyżej, znalazł kolejny występ i znowu 
ruszył do góry. 
Marcus i Nicholas obserwowali go uważnie, a gdy pół-elf oddalił się o kilka 
sążni, jego 
śladem ruszył dziedzic Crydee.
Nicholas patrzył za Marcusem, a gdy ten wzniósł się już dość wysoko, sam wziął 
się 
do wspinaczki, umieszczając dłonie w ustalonych przez krewniaka uchwytach. 
Poczuł nagłą 
panikę, bo nie bardzo było czego się chwycić. Przez chwilę się wahał, potem 
podciągnął w 
górę, wciskając stopy tam, gdzie wtykali je Calis i Marcus. Nagły, tępy ból 
szarpnął jego lewą 
stopą i książę zaklął cicho:
- Niech to licho, nie teraz!
- Co jest? - dobiegło go z góry pytanie Marcusa.
- Nic - odpowiedział, zaciskając zęby. Odepchnął gdzieś w głąb umysłu świadomość 
bólu w sztywnej stopie, sięgnął do kolejnego występu i podciągnął się wyżej.
Niczym trzy mrówki wspinające się na skałę, przyjaciele mozolnie posuwali się 
coraz 
wyżej.
Nicholas stracił poczucie czasu. Wspinaczka przekształciła się dlań w serię 
kolejnych 
przerw, podczas których obserwował idących wyżej, i kolejnych ruchów ku górze. 
Niekiedy 
Calis ostrzegał o zwodniczym występie, którego należało się wystrzegać, a raz 
obsunął się w 
dół, obsypując Marcusa i Nicholasa lawiną drobnych kamyczków.
Nicholas kilkakrotnie zatrzymywał się dla nabrania tchu, odkrył jednak, że 
trzymanie 
się skały i pozostawanie w bezruchu wymaga takiego samego wysiłku, jak posuwanie 
się do 
góry. Był zmęczony i skupił się jedynie na umieszczaniu jednej dłoni nad drugą, 
przesuwaniu 
w górę stóp, zabezpieczaniu pozycji i podciąganiu odrobinę wyżej.
Choć cały czas wspinał się w cieniu, wysiłek spowodował, że jego twarz pokryła 
się 
potem, który, spływając w dół, oślepiał go, gdy spoglądał wyżej. Kilkakrotnie 
usiłował otrzeć 
twarz ramieniem, nie bardzo to mu się jednak udawało.
Mijał czas, on zaś skupił się na wysiłku, jakiego wymagało dotrzymywanie tempa 
Calisowi i Marcusowi. Z każdą godziną zbliżali się do szczytu, ale kiedy już 
zaczął się 
cieszyć, usłyszał głos Calisa:
- Mamy problem.
Spojrzał w górę, nie mógł jednak niczego zobaczyć, bo kuzyn zasłaniał mu 
miejsce, 
gdzie piął się pół-elf:
- Co się stało?
- Komin się rozszerza.
- I co zrobimy? - spytał Nicholas.
- Kiedy tu dotrzecie, przekonacie się, że lewa ściana odchyla się w tył. Wygląda 
na to, 
że wystarczy jedynie wyciągnąć rękę, ale to niebezpieczne. Lepiej odchylić się w 
prawo i 
przełożyć obie stopy na lewo, potem zaś oprzeć grzbiet o prawą ścianę, a stopy 
wcisnąć w 
lewą. I do góry. To się nazywa wspinaczka-zapieraczka. Rozumiecie?
- Myślę, że tak - odparł Nicholas. - Zobaczę, jak robi to Marcus.
Marcus przez długą chwilę tkwił w miejscu bez ruchu i książę poczuł, że lada 
moment 
dopadnie go skurcz w bezczynnych mięśniach nóg i ramion. Poczuł ukłucie strachu, 
kiedy 
jego lewa spocona dłoń zaczęła zsuwać się ze skały i chwycił mocniej. Opanował 
się, 
odetchnąwszy głęboko, i powiedziawszy sobie:
- Nie możesz pozwolić sobie na dekoncentrację.
Czas ciągnął się pozornie bez końca, Nicholas odczuwał boleśnie, że nigdy 
przedtem 
nie był tak zmęczony - aż nagle usłyszał głos Marcusa:
- Calis przeszedł przez szerszą część komina.
Spojrzał w górę i bacznie obserwował kuzyna, jak ten wspina się kolejne dziesięć 
stóp, potem przenosi prawą nogę i wciskają w ścianę z lewej, opierając się 
grzbietem o skałkę 
z drugiej strony. Usztywniając jedną nogę, podniósł drugą, a potem zapierając 
się dłońmi w 
ścianę za plecami, podniósł się wyżej. Wszystko działo się wolno, ale Nicholas 
stwierdził, że 
powinien sobie poradzić. Jakiś cichy wewnętrzny głosik ostrzegł go jednak: „Nie 
lekceważ 
trudności”.
Kiedy dotarł do miejsca, gdzie Marcus się odwrócił, poczuł nagle ukłucie bólu w 
lewej stopie.
- Do kata! - zaklął cicho, usiłując oprzeć się na niej całym ciałem. Stopa 
drżała i 
musiał zamknąć oczy, by skupić się na stopniowym zwiększaniu jej obciążenia. 
Instynkt 
mówił mu, że powinien się cofnąć, on jednak uparcie napierał. Wreszcie zdołał 
unieść prawą 
nogę i oprzeć stopę o ścianę i w ten sposób ulżyć lewej. Odetchnąwszy głęboko, 
spojrzał do 
góry.
Marcus wracał właśnie do pierwotnej pozycji, kiedy jego lewa stopa osunęła się w 
dół. Wrzasnął, usiłując gorączkowo znaleźć uchwyt, i nagle okazało się, że wisi 
na rękach, 
wymachując rozpaczliwie nogami i szukając dla nich oparcia na gładkiej ścianie.
- Trzymaj się! - wrzasnął Nicholas, opanowując skurcz żołądka. Zmusił się do 
zapomnienia o zbolałych nogach i gorączkowo zaczął piąć się wyżej.
- Cofnij się! - zawołał Marcus. - Jeśli zlecę... strącę... i ciebie! - Z 
sapnięć, dzielących 
słowa, Nicholas wywnioskował, że jego kuzyn rozpaczliwie usiłuje utrzymać uchwyt 
dłoni.
Nicholas zignorował ostrzeżenie, prąc niepowstrzymanie do góry. Było to z jego 
strony zuchwalstwem - mrugając oczami, ignorował kurz i żwir, lecące mu w twarz, 
gdy 
zbliżał się do Marcusa. Nie wiedział, gdzie podział się Calis.
Dotarłszy do miejsca tuż pod kuzynem, wrzasnął:
- Nie ruszaj się przez chwilę!
Marcus znieruchomiał, Nicholas zaś wsunął się pod niego. Delikatnie podparł 
dłonią 
jedną ze stop Marcusa.
- Nie kopnij mnie teraz, bo obaj zlecimy. - Z niemałym trudem oparł się niemal 
odruchowemu pragnieniu uszczypnięcia dyndającej tuż przed nim ciżmy kuzyna.
Wciskając się grzbietem w ścianę i usztywniając nogi w kolanach, podłożył dłoń 
pod 
prawą stopę Marcusa.
- Oprzyj się, ale ostrożnie! - zawołał.
Marcus oparł się na ręce kuzyna. Nicholas krzywił się z wysiłku i bólu, kiedy 
poczuł, 
że kamień przez koszulę zdziera mu skórę z grzbietu. Nogi mu drżały, lewa stopa 
bolała, 
jakby ją prażono w żywym ogniu, trzymał się jednak sztywno jak sztaba, bo 
wiedział, iż 
moment dekoncentracji oznacza, śmierć dla niego i Marcusa.
I nagle ucisk zelżał, Marcus zaś ruszył w górę o własnych siłach. Nicholas 
wszystko 
dałby za chwilę odpoczynku, wiedział jednak, iż teraz właśnie przeżywa 
najniebezpieczniejszy moment całej wspinaczki. Musi jakoś opuścić się w dół i 
dopiero 
potem trzeba mu podjąć wysiłek.
Czując ból w barkach i nogach, ześlizgnął się kilka cali i nagle zaklinował się 
na 
dobre.
- Calis! - wrzasnął co tchu w płucach.
- Co jest? - doszło go pytanie z góry.
- Mamy mały problem.
- Co znowu? - spytał patrzący nań z góry Marcus.
- Obsunąłem się grzbietem po ścianie i utknąłem. Mam nogi nad ramionami i nie 
dam 
rady ich opuścić, nie mogę też przesunąć grzbietu wyżej.
- Nie ruszaj się! - zawołał elf. - Jestem już prawie na szczycie!
Nicholas zrozumiał, że jeśli Calis wespnie się na szczyt, zdoła opuścić linę i 
podciągnie go w górę. Wbił wzrok w nieubłaganą powierzchnię tuż przed sobą, bo 
wiedział, 
że kiedy spojrzy w dół, poleci na łeb, na szyję.
Poczuł, jak budzi się w nim panika, a jego lewa stopa bolała teraz tak, jak 
przed 
kuracją w Crydee. Chciał rozmasować łydkę, by trochę ulżyć cierpieniu, nie mógł 
jednak tego 
zrobić bez ryzyka upadku. Zamknął więc oczy i zaczął rozmyślać o Abigail.
Przypomniał sobie, jak siedział z nią w ogrodzie tej ostatniej nocy i jak jej 
pierś 
wypychała suknię... przypomniał sobie barwę jej loków, złociście lśniących w 
świetle 
pochodni. Pachniała letnimi kwiatami, jakoś tak egzotycznie... a jej oczy były 
ogromnymi 
sadzawkami czystego błękitu. Przypomniał sobie ich pierwszy pocałunek i uczucie, 
jakie go 
ogarnęło, kiedy jej wargi dotknęły jego ust. Muszę dostać się na szczyt, 
powiedział sobie. 
Jeśli chcę jeszcze choć raz w życiu spojrzeć na Abigail, nie wolno mi spaść.
Poczuł, że coś trąciło go w twarz i jednocześnie usłyszał okrzyk:
- Obwiąż się w pasie!
Otworzył oczy i ujrzał zwisającą z góry linę. Chwycił ją lewą dłonią i pociągnął 
- 
trzymający ją w górze poluzowali, tak by mógł obwiązać się w pasie. Aby tego 
dokonać, 
musiał odepchnąć się od ściany i przełożyć linę do prawej dłoni - dopiero wtedy 
mógł zrobić 
węzeł.
- Nie wiem, czy wytrzyma!
- To już niezbyt wysoko. Po prostu trzymaj się oburącz, a resztę zostaw nam!
Złapał więc linę obiema dłońmi.
- Gotowi?
- Gotowi! - padła odpowiedź.
Stopy Nicholasa straciły kontakt z przeciwległą ścianą i nagle książę zawisł, 
czując, 
jak lina zsuwa się wyżej. Uderzył o skałę i podrapał sobie twarz. Wyglądało na 
to, że lina 
wytrzyma, zawołał więc:
- Ciągnijcie!
Pojechał w górę szybciej niż sądził, że jest to możliwe, choć podczas jazdy 
niemiłosiernie podrapał sobie skórę o szorstką powierzchnię skał. I nagle 
znalazł się na 
krawędzi, gapiąc się w dwoje wielkich, brązowych, wpatrzonych weń oczu.
Koza beknęła przeraźliwie i odskoczyła, Nicholas zaś szybko został przeciągnięty 
nad 
krawędzią. Pozwolił, by odtoczono go dalej, przeturlał się na grzbiet i spojrzał 
w błękitne 
niebo. Potem spróbował usiąść. Zabolał go każdy mięsień brzucha i grzbietu, aż 
jęknął.
- Nie ruszaj się - ostrzegł go Marcus. - Po prostu leż i odpoczywaj.
Odwróciwszy głowę, ujrzał Calisa, który opuszczał linę w dół.
- On sam mnie podciągnął?
- Owszem - kiwnął głową dziedzic Crydee. - Więcej w nim krzepy niż myślałem.
- Miałem niezwykłych rodziców - rzekł Calis tonem usprawiedliwienia. Bez 
dalszych 
komentarzy wziął linę od Marcusa i mocnym węzłem przyłączył ją do własnej. Potem 
przesunął całość w dłoniach, sprawdzając każdy cal i uważnie szukając rozdarć i 
uszkodzeń. 
Oceniwszy, że się nada, rzekł:
- Potrzebna mi trzecia.
Marcus pomógł Nicholasowi siąść, choć książę przez chwilę myślał, że grzbiet mu 
trzaśnie. Pozwolił Marcusowi zdjąć sobie linę z ramion i rozejrzał się dookoła. 
Znajdowali się 
na porośniętej szorstką trawą polance pod dziwacznymi drzewami, których pnie 
pokrywała 
łuskowata, kora. Na wysokości dwudziestu kilku stóp z pnia wyrastała korona 
ogromnych 
liści, przypominających pióra gigantycznego wachlarza i dających sporo cienia. 
Szmer wody 
zwiastował obecność niedalekiego strumyka, a w pobliżu krawędzi pasło się stadko 
kóz, 
wśród których była i ta, która powitała Nicholasa na szczycie.
Calis podszedł do krawędzi i pochylił się ku plaży.
- Hej tam! Słyszycie mnie?
Z dołu dobiegł słaby okrzyk, który pozwolił wysnuć wniosek, że czekający na 
plaży 
usłyszeli wezwanie. Nicholas nie mógł jednak zrozumieć słów. Skinieniem dłoni 
wezwał 
Marcusa, by ten pomógł mu wstać, a kiedy już się wyprostował, powiedział:
- Rad jestem, że mam to już za sobą.
Marcus uśmiechnął się i Nicholas po raz pierwszy spostrzegł, że kuzyn nie żywi 
już 
doń wrogich uczuć.
- Cieszę się, że byłeś za mną - rzekł dziedzic Crydee, wyciągając dłoń do 
uścisku.
- Chciałbym rzec, że cała przyjemność po mojej stronie, ale nie mogę, bo bym 
zełgał - 
odpowiedział, potrząsając ręką Marcusa. - Nie masz chyba na mnie cala skóry, 
który nie 
boli...
- Wiem - wyszczerzył zęby Marcus.
- Jak wysoko się wspięliśmy?
- Myślę, że nieco mniej niż trzy setki stóp.
- Tylko tyle? Myślałem, że kilka mil.
- Znam to uczucie - odpowiedział Marcus.
- Chłopcy... nie to, żebym chciał się wtrącać, ale może któryś zechciałby mi 
pomóc? - 
rzekł Calis, który czekał cierpliwie z liną obwiązaną wokół pasa.
- Ty jeszcze odpocznij - rzekł Marcus do Nicholasa i chwycił linę.
Nie minęło i pięć minut, kiedy nad krawędzią skał pokazała się twarzyczka Brisy. 
Dziewczyna sprawnie przewinęła się ponad kamieniami, wstała, otrzepała się z 
kurzu i 
uśmiechnęła do Marcusa.
- Swego czasu nieźle i często się wspinałam. Pomyślałam, że powinnam pójść 
przodem. Za mną idzie Ghuda.
Nicholas nie bez wysiłku podszedł do Marcusa, stanął za nim i ujął linę. Choć 
było ich 
teraz trzech, wysiłek, z jakim im pomagał, sprawił, że ponownie poczuł szarpiący 
ból w 
łydkach i barkach. Książę uparł się jednak, by pomóc przyjaciołom, i po paru 
minutach na 
krawędzi pokazał się Ghuda.
Rosły najemnik sam przeciągnął się przez brzeg urwiska i zaraz wstał. 
Spojrzawszy na 
Calisa, rzekł:
- Jeśli łaska, pozwól, że cię zmienię - i nie czekając na odpowiedź, odsunął 
pół-elfa w 
bok, zajmując jego miejsce. - Gdybyśmy mieli jeszcze setkę stóp liny, moglibyśmy 
ją owinąć 
wokół tamtej palmy daktylowej.
- To palma daktylowa? - spytał Nicholas, stękając z wysiłku.
- Owszem. Jeśli chcesz, pokażę ci, jak się na nią wspinać.
Powinna mieć owoce nadające się do jedzenia. W domu miało się ku jesieni, tu 
jednak 
zaczyna się wiosna.
- Nie sądzę, bym akurat dzisiaj miał jeszcze ochotę na wspinaczkę - odpowiedział 
Nicholas, gdy przez krawędź urwiska przełaził kolejny żeglarz. Calis zaś zwrócił 
się do 
wstającego: - Pomóż nam.
Żeglarz bez słowa podszedł do Nicholasa i zmienił go przy linie. Nicholas 
podszedł do 
stawu i ukląkł na brzegu, choć całe jego ciało protestowało gwałtownie przeciwko 
jeszcze 
jednemu wysiłkowi. Książę napił się do woli, wyprostował i rozejrzał dookoła. I 
nagle niebo 
nad nim wywinęło kozła, on sam zaś runął w czarną jamę.
Gdy odzyskał świadomość, okazało się, że leży w mroku. Ujrzał nad sobą 
oświetloną 
blaskiem padającym od ogniska twarz Harry'ego.
- Jak długo tak leżę? - spytał.
- Straciłeś przytomność kilka godzin temu. Ghuda polecił, by zostawić cię w 
spokoju.
Nicholas usiadł, odkrywając zaraz, że nadal kręci mu się w głowie i jest 
podrapany od 
stóp po barki, ustąpiły jednak okropne skurcze, które dręczyły go po odejściu od 
liny.
Harry pomógł mu wstać. Książę rozejrzał się dookoła i zobaczył, że ognisko 
rozniecono pośrodku polanki.
- Czy wszyscy dotarli na górę? - spytał.
- Wszyscy, którzy gotowi byli do wspinaczki - odparł Amos, który w tejże chwili 
podszedł doń z boku.
Nicholas policzył zebranych. Było ich czterdziestu sześciu.
- A pozostałych jedenastu?
- Sześciu było zbyt chorych, by mogli się wspinać - odparł Amos głosem pełnym 
goryczy. - A gdy wdrapywała się ostatnia piątka, lina pękła. Zbliżała się noc, 
wpadli w panikę 
i nie chcieli czekać na swoją kolej, sznur mógł utrzymać trzech, ale nie pięciu.
- Calis i Ghuda opuścili linę, jak tylko się dało najniżej - wtrącił się Harry - 
ja zaś 
wspiąłem się na górę z urwanym kawałkiem i zawiązałem solidnym węzłem, ale nikt 
nie 
wspiął się po mnie.
- Moglibyśmy opuścić trochę żywności - rzekł Nicholas.
- Czekajże... - odezwał się Ghuda. - Chodź ze mną. Nicholas spojrzał na Amosa, 
który 
kiwnął głową. Podszedł i Calis, i wszyscy trzej przeszli przez niewysokie 
zarośla i weszli na 
inną polankę. Tam się zatrzymali.
Przed nimi rozciągał się kolejny zagon trawy, szeroki na kilkanaście kroków, a 
potem 
zaczynały się piaski. Księżyc świecił dość jasno i widać było, że piaski sięgają 
horyzontu.
- Ludzie na dole są już martwi - rzekł Calis. - Musisz się z tym pogodzić. Cała 
żywność i woda, jaką mamy, będzie potrzebna nam samym i nie możemy się nią 
dzielić.
- Jak daleko ciągną się te piaski? - spytał Nicholas.
- Nie wiadomo - odpowiedział Ghuda. - Zobaczyłem je tuż po zachodzie słońca, 
zanim zrobiło się naprawdę ciemno, ale tak myślę, że ciągną się przynajmniej na 
trzy lub 
cztery dni wędrówki. Możemy tylko liczyć na to, że znajdziemy oazę.
- Trzeba ci wiedzieć coś jeszcze - odezwał się Calis.
- Co mianowicie? Odpowiedział mu Ghuda.
- Te kozy. Ktoś je tu zostawił. Starsze mają na uchu wytatuowany znak. Młodsze 
nie. 
- Pogładził się po siwej bródce. - Podróżowałem przez Jal-Pur. Jeśli jakieś 
plemię zostawia 
zwierzęta w oazie, znaczy to, że roszczą sobie prawa do wody. Inne plemiona 
zostawiają 
zwierzęta w spokoju. Zagarnięcie czyjejś wody może zakończyć się krwawą waśnią.
- Myślisz, że ktoś się tu pojawi? - spytał Nicholas.
- Wcześniej lub później niezawodnie tak - odparł najemnik. - Nie wiem, czy tych 
skałek nie używają przemytnicy, może są po prostu włóczęgami, którzy nie lubią 
obcych, nie 
mam pojęcia, dlaczego wypasają stada na końcu świata, ale nie będą zadowoleni, 
zastając 
wyrżnięte wszystkie kozy. Nie zostawiają ich tu na zbyt długo, bo inaczej kozy 
wyżarłyby 
wszystką trawę. To niewielkie stadko było czyjąś spiżarnią i wściekną się, że 
ktoś wyjadł ich 
zapasy.
- My zaś mamy jedynie dwa miecze, jeden łuk z kołczanem i strzałami i dwa tuziny 
noży na czterdziestu sześciu ludzi - zakończył Calis.
- Niezbyt liczna i zbrojna armia - przyznał Nicholas. - Jak stoimy z wodą i 
żywnością?
- Mamy dość daktyli, koziego mięsa i wody, by przetrwać pięć dni... oczywiście 
jeśli 
nie będziemy się obżerać - odparł Ghuda.
Przypomniawszy sobie zasady życia na pustyni, o których słyszał w dzieciństwie, 
spytał:
- Uważacie, że powinniśmy ruszyć w nocy?
- Biorąc pod uwagę stan zdrowia naszej grupki - odparł Ghuda - tak byłoby 
najlepiej. 
Pokażę wszystkim jak odpoczywać za dnia, wieczorem zaś ruszymy.
- Niech więc tak będzie - zdecydował Nicholas. - Dziś w nocy i jutro zostaniemy 
na 
miejscu i spróbujemy odzyskać siły. Jutro o zachodzie ruszamy w drogę.
Rozdział 14
BANDYCI
Nadciągnął wiatr.
Nicholas drzemał, leżąc na ziemi i trzymając w zgięciu łokcia kij, którym 
podpierał 
prowizoryczną osłonę nad głową. Ghuda uparł się, by każdy znalazł sobie jakiś 
sposób na 
osłonięcie przynajmniej głowy, używając dowolnego dostępnego materiału. Poszło 
na to całe 
płótno, jakie mieli - oczywiście z wyjątkiem spodni i koszul. Wszystkie kurtki, 
opończe, 
skrawki żagli - to, co poprzedniej nocy chroniło ich przed chłodem - pocięto na 
prowizoryczne nakrycia głowy. Zdjęto nawet ubrania z tych, co pomarli podczas 
pierwszej 
nocy na pustyni. Drugiego dnia, usiłując znaleźć osłonę przed niemiłosiernym 
skwarem, 
Nicholas zrozumiał, dlaczego doświadczony najemnik upierał się przy twierdzeniu, 
że 
ochrona żywych jest znacznie ważniejsza, niż troska o godność zmarłych. Wszyscy 
musieli 
szukać cienia dla głów i chronić stopy przed rozżarzonym niczym wnętrze pieca 
piaskiem. 
Książę nigdy w życiu nie pomyślałby, że coś może być aż tak gorące.
Pustynia była zjawiskiem, którego nie znał. Jak wielu mieszkańców Królestwa 
słyszał 
o pustyni Jal-Pur, rozciągającej się na północnych rubieżach Imperium Kesh i 
dzielącej je od 
Królestwa. Nigdy jej jednak nie widział. Wyobrażał ją sobie jako nieskończenie 
wielką połać 
piasku i tyle.
Ta pustynia składała się głównie z popękanych skał i solanek, z dzielącymi je 
obszarami piasku dostatecznie rozległymi, by książę mógł zanosić modły do bogów, 
dziękując im za to, że nie wszystko tu było piaskiem. Gdy docierali do obszaru 
piasku, 
przynajmniej połowa grupy wydawała z siebie jęk zawodu. Tempo wędrówki zwalniało 
się 
wtedy przynajmniej o połowę, gdyż znużone stopy wielu żeglarzy grzęzły w śliskim 
piachu, 
który skrzypiał przeraźliwie, nie dając jednak należytego oparcia.
Wiatr również okropnie działał Nicholasowi na nerwy. Był jak złośliwa istota, 
sucha, 
zimna, wszechobecna i wysysająca z ciała każdą kroplę wilgoci. I zawsze pełen 
pyłu, tak 
drobnego, że żadna osłona nie potrafiła utrzymać go z dala od oczu, ust i 
nozdrzy.
Wyruszyli dwie noce temu i powoli parli przed siebie. Ghuda podjął się 
utrzymania 
porządku w grupie i nieustannie krążył dookoła, upewniając się, że nikt nie 
spowolni tempa 
pochodu, nie napije się wcześniej, niż mu pozwolą i nie zaniecha marszu. Wszyscy 
wiedzieli, 
że ten, kto upadnie, zostanie w piaskach na zawsze. Nikt po prostu nie miał dość 
sił, by nieść 
drugiego.
Noce na pustyni były zimne i poruszanie się jakoś rozgrzewało wędrowców, ale 
chłód 
robił swoje. A potem, po wschodzie słońca, nacierały kolejne fale upału.
Nicholas przypomniał sobie poprzedni dzień. Początkowo niebo tylko się 
rozjaśniło, 
ale kiedy słońce wzeszło wyżej, zaczęło niemiłosiernie prażyć. Gdy tylko 
wzniosło się nad 
skały, Ghuda polecił, by wszyscy się zatrzymali. Następnie przykucnął, wziął 
jeden z kijów, 
które polecił wszystkim wyciąć sobie z porastających oazę krzewów, i pokazał, 
jak trzeba 
siedzieć, kryjąc głowę w cieniu płaszcza podtrzymywanego dzierżonym w zgięciu 
łokcia 
kijem, tworząc coś w rodzaju niewielkiego namiotu. Potem osobiście sprawdził, 
jak usadowili 
się wszyscy członkowie grupy.
Tuż po zapadnięciu zmierzchu kazał wszystkim wstać i zbadać horyzont, szukając 
oznak wody, ptaków w locie lub choćby zmian w strugach rozgrzanego, unoszącego 
się nad 
krawędziami patelni powietrza. Nie znaleziono żadnych... za to odkryto, iż 
trzech ludzi 
zmarło. Teraz zostało ich czterdziestu trzech. Nicholas wiedział, że kiedy 
wstaną do trzeciej 
nocnej wędrówki, prawdopodobnie kilku znów zostanie bez ruchu na piasku. Czuł 
tępą 
rozpacz, jako że nie mógł dla nich niczego zrobić.
Drzemał, choć nie mógł zasnąć. Kiedy niedawno pogrążył się na chwilę w głębszym 
nieco śnie, obudziło go drgnienie kija. Kilku jego towarzyszy usiłowało 
wygrzebać dziury w 
piachu, lub podeprzeć swe kije kawałkami kamieni, spieczona powierzchnia pustyni 
była 
jednak równie podatna na wysiłki zmizerowanych wędrowców, jak serce poborcy 
podatków 
na prośby o ulgę. Ghuda obiecał, że jeśli poczują się zmęczeni, całodzienny 
odpoczynek 
odtworzy ich siły na tyle, że będą mogli kontynuować marsz w nocy. Nicholas 
zaczynał 
jednak w to wątpić.
Usiłując zasnąć, pozwolił, by jego umysł zanurzył się w morzu wspomnień. 
Pustynia 
przypomniała mu opowieści jego brata, Borrica, który przebył Jal-Pur jako 
więzień - ale nic z 
tego, co brat opowiadał, nie przygotowało Nicholasa na to gorące piekło. Od 
opuszczenia 
oazy nie natknęli się na płaskowyżu nawet na ślad życia. Wspomniał braci i to, 
jak się 
zmienili od podróży do stolicy Imperium Kesh. Zostali zamieszani w spisek, 
mający na celu 
zdyskredytowanie rodziny Imperatorowej przez wciągnięcie Kesh w wojnę z 
Królestwem. 
Borrica porwali handlarze niewolnikami, zdołał jednak uciec, podczas zaś tej 
ucieczki poznał 
Ghudę i Nakora. Był ktoś jeszcze... chłopiec zwany Suli Abul, którego zabito, 
gdy pomagał 
Borricowi. To doświadczenie kazało Borricowi z większą sympatią i współczuciem 
odnosić 
się do młodszego brata, z którego przedtem drwił wprost niemiłosiernie. Nicholas 
poczuł 
ukłucie nostalgii i... obudził się. Nagle zapragnął, jak bardzo młodziutki 
chłopiec, wrócić 
natychmiast do domu i skryć się na łonie rodziny, gdzie przed surowością świata 
zawsze 
chroniły go łagodna, pełna ciepła matka i kryjący uczucia pod maską surowości, 
kochający go 
jednak głęboko ojciec.
Zamknął oczy i spróbował raz jeszcze zasnąć. Znów oddał się marzeniom i wkrótce 
zaczął wspominać Abigail. Nie potrafił jednak przypomnieć sobie jej twarzyczki. 
Wiedział, 
że była piękna, ale szczegóły jej urody mieszały mu się z rysami pewnej 
dziewczyny znanej 
mu z Krondoru... i jeszcze jednej, którą zobaczył w wiosce nie opodal Crydee.
I nagle przez jego marzenia przedarł się głos wołający:
- Już czas...
Otrząsając się ze snu, wyprostował się nie bez trudu i obciągnął opończę wokół 
ramion.
Rozejrzawszy się dookoła, zobaczył, że na piasku zostały dwie nieruchome 
sylwetki. 
Przełykając wzbierającą mu w krtani gorycz, podszedł bliżej i przekonał się, że 
jednym z 
leżących był Harry. Ukląkłszy obok przyjaciela, omal nie zapłakał z ulgi, kiedy 
usłyszał ciche 
chrapanie. Potrząsnął ramieniem leżącego i rzekł:
- Już czas.
Harry budził się powoli, mrugając opuchniętymi z braku wilgoci powiekami.
- Hę?
- Czas ruszać.
Harry wstał niechętnie, Nicholas zaś nie mógł powstrzymać się od zapytania:
- Jak, u licha, udało ci się zasnąć?
- Jak się dostatecznie zmęczysz, to zobaczysz - odpowiedział szorstko 
przyjaciel.
- Umarł jeszcze jeden - oznajmił podchodzący do nich Ghuda.
Teraz było ich czterdziestu dwóch. Zmarłego szybko rozebrano i przekazano jego 
odzież tym, którzy potrzebowali dodatkowej ochrony przed słońcem. Ghuda podał 
Nicholasowi bukłak z wodą, książę jednak odmówił, potrząsając głową.
- Pij! - polecił mu najemnik. - Zbrodnią jest wypić więcej ponad udział, ale 
odmawianie napoju to samobójstwo. Widziałem już ludzi, którzy odmawiali wypicia 
swej 
racji i konali po dwu godzinach, nie zdążywszy nawet poprosić o pomoc.
Nicholas przytknął gurdę do ust i zaczął pochłaniać płyn w tej samej chwili, 
kiedy ten 
musnął jego wargi.
- Tylko dwa łyki - ostrzegł najemnik.
Nicholas upił tyle, ile mu pozwolono, i przekazał bukłak Harry'emu, który 
wypiwszy 
swoją porcję, podał wodę dalej. Nicholas poczuł dumę, że wychowankowie 
Królewskiej 
Marynarki utrzymują dyscyplinę nawet w pozornie beznadziejnej sytuacji. 
Wiedział, że 
niejeden z chęcią opiłby się niczym bąk, każdy jednak okazał posłuszeństwo 
rozkazom i 
ograniczył się jedynie do dwu łyków.
Książę spojrzał na stojącego bez ruchu Amosa, obserwującego, jak ludzie układali 
kamienie nad ciałem martwego towarzysza. Wiedział, że stary żeglarz nieraz 
widział 
umierających podwładnych, teraz jednak czuł się podwójnie odpowiedzialny za 
śmierć ludzi, 
którzy w końcu wypłynęli z nim z Krondoru na zwykły rejs ku Dalekim Wybrzeżom, 
potem 
zaś mieli wrócić na weselisko swego admirała.
Zaczął się zastanawiać, co też powie na nieobecność Amosa jego babka. Wiedział, 
że 
do tej pory wiadomości o napadzie na Crydee z pewnością dotarły już do Krondoru. 
Jego 
ojciec najpewniej prowadził ku Dalekim Wybrzeżom flotę okrętów z zapasami, która 
podejmie próbę pokonania Mrocznych Cieśnin nawet o tej porze roku - późna 
jesień, a tym 
bardziej wczesna zima nie sprzyjała żegludze po tych piekielnych wodach. Pomoc 
miała 
nadejść i z Yabonu, przez Północną Przełęcz w górach Szarych Wież.
Zaczął się też zastanawiać, jak się miał stryj Martin. Czy w ogóle żyje? 
Pomyślawszy 
o Martinie, spojrzał na Marcusa. Od wspinaczki na skały Marcus zmienił swój 
stosunek do 
Nicholasa i choć nikt nie posądziłby go o wylewność, książę wyczuwał ową zmianę, 
kiedy ze 
sobą rozmawiali. Być może nigdy nie zostaną przyjaciółmi, ale przestali być 
rywalami. Obaj 
wiedzieli, że jeśli Abigail wybierze jednego z nich, drugi uszanuje wybór 
dziewczyny.
Ghuda dał sygnał do wymarszu i ruszyli.
Po godzinie powietrze wyraźnie się ochłodziło. Wszyscy zaczęli wyciągać zapasowe 
koszule, kurtki i opończe.
Usiłowali skracać do minimum przerwy na odpoczynek, nie mogli jednak iść bez 
przerwy przez całą noc. Z pozycji gwiazd oraz zmienności miejsca, gdzie 
wschodziło i 
zachodziło słońce, Amos wysnuł jeden wniosek - pory roku były tutaj inne i dni 
robiły się 
coraz dłuższe, wiosnę zastępowało lato, co oznaczało, że za dnia będą coraz 
większe upały. 
Nicholas zaczął podejrzewać, że jeżeli w ciągu dwu dni nie znajdą wody i 
schronienia przed 
słońcem, wszystkim im przyjdzie tu zginąć. Z tymi myślami borykał się całą noc.
Pozostało ich już tylko trzydziestu czterech.
Nicholas wiedział, że jeśli nie znajdą wody, dzisiejszy nocny marsz będzie 
ostatnim. 
Wędrowali zaledwie w połowie tak szybko, jak podczas pierwszej nocy. Ghuda 
ocenił, że 
przeszli około dziesięciu mil i że dobrze będzie, jeżeli dziś przejdą taką samą 
odległość.
Podniósł się spod swego maleńkiego namiociku i zawołał:
- Czas ruszać!
Wszyscy zaczęli badać horyzont i nagle jeden z żeglarzy wychrypiał:
- Woda!
Ghuda spojrzał w kierunku wskazywanym przez nieboraka, Nicholas zaś postąpił tak 
samo. Na zachodzie widać było nikłe, błękitnawe lśnienie.
- Ghuda, co ty na to? - spytał książę. Stary najemnik potrząsnął głowa:
- To może być miraż...
- Miraż? - spytał Harry.
- Gorące powietrze potrafi wyprawiać niezłe sztuczki - objaśnił Nakor. - 
Niekiedy 
działa jak zwierciadło i odbija niebo, pokazując patrzącemu błękit na poziomie 
gruntu. Z 
daleka wygląda to jak woda.
Ghuda ani drgnął, stał tylko i tarł zaciekle brodę. Spojrzał na Nicholasa, dając 
mu do 
zrozumienia, że decyzję pozostawia księciu. Jeśli to miraż, wszyscy trafią w 
objęcia śmierci. 
Jeśli to woda, a oni nie wykorzystają szansy, też zginą z pragnienia.
- Poczekajmy do zachodu słońca - zawyrokował Nicholas. Zobaczył je Calis.
- Ptaki. - Kiedy się odezwał, słońce znikało właśnie za zachodnią krawędzią 
horyzontu.
- Gdzie? - rzucił się Nicholas.
- Tam... na południowym zachodzie.
Nicholas wytężył wzrok i niczego nie zobaczył. Wszyscy utkwili spojrzenia tam, 
gdzie wskazywał młody pół-elf, ale żaden z żeglarzy nie potwierdził jego 
obserwacji.
- Masz doprawdy cudowny wzrok - wycharczał Amos głosem szorstkim od braku 
wilgoci w ustach.
Calis nie powiedział ani słowa więcej, wszyscy jednak ruszyli w kierunku, gdzie 
spostrzegł ptaki.
Po kilku godzinach dotarli na skraj pustyni. W ciemnościach niełatwo było 
cokolwiek 
zobaczyć, wszyscy jednak wyczuli zmianę stopami. Zamiast chrzęstu piasku, 
usłyszeli szelest 
rozgarnianej stopami trawy. Brisa opadła na kolana, powąchała i rzekła z 
zachwytem:
- Nigdy nie podejrzewałam, że zwykła trawa pachnie tak słodko. - Jej głos był 
szorstki 
i ochrypły.
Nicholas pochylił się i podniósł długie źdźbło szorstkiej, suchej trawy i 
roztarł je 
między kciukiem i palcem wskazującym. Jeśli była w nim jakaś wilgoć, od dawna 
pozostawała jedynie wspomnieniem.
- Calis, którędy teraz? - spytał.
- Tam - odpowiedział pół-elf, wskazując południowy zachód.
Wydostanie się z pustyni na tereny porośnięte trawą dodało całej grupie wigoru. 
Wszyscy ruszyli żwawiej. Nicholas wiedział jednak, że od śmierci dzielą ich 
nadal jedynie 
godziny.
Teren wznosił się nieznacznie, a piaszczystą glebę pod stopami zastąpił żwir. 
Wkrótce 
też Calis odezwał się znowu:
- Tam!
Ruszył lekkim truchtem, a reszta grupy podjęła wysiłek, by sprostać narzuconemu 
przezeń tempu. Biegnący chwiejnym, nierównym krokiem Nicholas zmusił swe 
zmęczone i 
obolałe nogi do pokonania niewielkiego wzniesienia gruntu i nagle ujrzał je w 
blasku 
księżyca! Źródło! Na poły biegnąc, na poły podnosząc się i padając, stoczył się 
niemal w dół 
po pochyłości. Kilka ptaków drzemiących wśród trzcin z wrzaskiem protestu 
poderwało się 
do lotu, gdy Calis szczupakiem dał nura w wodę.
Nicholas dał się wyprzedzić tylko o sekundę i zrobił to samo. Łyknął potężnie i 
już 
miał powtórzyć operację, kiedy potężna łapa Ghudy zamknęła się na jego kołnierzu 
i 
szarpnęła go w tył.
- Pij powoli albo wszystko wyrzygasz! - ostrzegł go najemnik.
Powtórzył ostrzeżenie na użytek reszty kompanów, którzy w ogóle go chyba nie 
usłyszeli. Nicholas opłukał twarz w ciepłej wodzie. Błotnista ciecz miała smak i 
zapach, nad 
którymi lepiej było się nie zastanawiać, ale - choć brodziły w niej ptaki - była 
to woda!
Wstał chwiejnie i zaczął przyglądać się drugiej oazie, jaką widział. Z trzech 
stron 
wodę osłaniały palmy, na wschód widać było pustynię. Wespół z Amosem i Ghudą 
przeszedł 
pomiędzy ludźmi, upewniając się, że żaden nie pije zbyt łapczywie. Po kilku 
łykach wszyscy 
niemal podporządkowali się rozkazom, paru jednak trzeba było od stawu odciągać 
siłą.
- Sprawdzę okolicę - zaproponował Calis.
Nicholas kiwnął głową i skinieniem dłoni posłał Marcusa w ślad za elfem. 
Ujrzawszy, 
że kuzyn jest nieuzbrojony, wyciągnął zza pasa spory nóż i podał go dziedzicowi 
Crydee. 
Marcus kiwnął głową w podziękowaniu i pospieszył za Calisem, kwitując milczeniem 
nie 
wypowiedziane na głos ostrzeżenie: niedaleko mogą być inni ludzie, na których 
trzeba 
uważać teraz, kiedy przestała im zagrażać pustynia. Zwiadowcy ruszyli na 
południowy 
wschód.
Niektórzy z ludzi odzyskali siły na tyle, że Amos zdołał zorganizować grupę 
zbieraczy i wystawić warty. Kilku sprawniejszych żeglarzy wdrapało się na palmy 
w 
poszukiwaniu daktyli. Nicholas kiwnął dłonią na Harry'ego, prosząc, by razem z 
nim 
przeszedł się nieco dalej. Po przejściu stu kroków obaj ujrzeli, że pustynia 
zmienia swe 
oblicze.
- Popatrz! - rzekł Harry.
Nicholas powiódł wzrokiem tam, gdzie pokazywał przyjaciel, i kiwnął głową. 
Głównym elementem krajobrazu były kępy dziwacznych roślin, a nieco dalej 
wyrastały jakieś 
nie znane im drzewa, niekształtne i pozbawione liści - nie wyglądające jednak na 
uschnięte.
- Może ich sposobem na ten skwar jest śpiączka - rzekł Nicholas.
- Może - odpowiedział Harry, który na roślinach znał się jeszcze mniej od 
przyjaciela. 
- Margaret wiedziałaby.
- Skąd? - zdumiał się książę.
- Ostatnim razem, kiedy byliśmy w ogrodzie, powiedziała mi, że spędzała sporo 
czasu 
w puszczy z ojcem, bratem i... matką.
- Boję się, Harry - rzekł Nicholas.
- A kto się nie boi? Jesteśmy daleko od wszystkiego, do czego przywykliśmy, ja 
zaś 
nie mam pojęcia, jak zabrać się do odszukania dziewczyn, a tym bardziej nie 
wiem, jak 
zawieźć je do domu, kiedy je już odbijemy.
- To pierwsze mnie akurat nie martwi - potrząsnął głową książę. - Jestem pewien, 
że 
Anthony jakoś nas do nich zawiedzie.
- Tak sądzisz?
Nicholas pomyślał, że lepiej będzie nie wspominać o uczuciach Anthony'ego wobec 
Margaret, nie dlatego, by uważał Harry'ego za poważnego rywala młodego maga, ale 
dlatego, 
że wolał oszczędzić przyjacielowi rozczarowania - głównym jednak powodem był 
ten, że był 
teraz zbyt znużony, by o tym dyskutować.
- Tak myślę - powiedział tylko.
- A co z powrotem do domu? - spytał Harry. Nicholas uśmiechnął się szeroko - co 
mocno zaskoczyło Ludlandczyka.
- Jakże możesz pytać, kiedy w naszej grupie znajduje się najsławniejszy - a może 
należałoby powiedzieć, cieszący się najgorszą sławą - pirat Morza Goryczy? Po 
prostu 
skradniemy jakiś okręt i tyle...
Harry uśmiechnął się również, choć jego uśmieszek był nieco wymuszony.
- Jeśli ty tak mówisz...
- Nie... czasami po prostu z obawą myślę, że mogę stać się przyczyną naszego 
niepowodzenia.
- Słuchaj - żachnął się Harry - jestem zwykłym sobie ladaco, jak mawiał mój 
ojciec, 
ale nie przespałem tych kilku rzadkich okazji, kiedy pozwolił mi pomóc sobie w 
zarządzaniu 
baronią. Na dworze twojego ojca widziałem zaś dosyć, by wiedzieć, że tym, co 
sprawia, że 
jeden człowiek nadaje się na władcę, drugi zaś nie, jest umiejętność 
zaakceptowania 
nieuniknionych sytuacji, w których popełnia się błędy.
- Tak myślisz? - spytał Nicholas, który nagle spoważniał.
- Nie inaczej. Myślę, iż sęk w tym, by po prostu umieć powiedzieć sobie: „Oto, 
co 
zrobimy, nawet jeśli to błąd”, a potem wziąć się do roboty.
- Może i masz rację - zgodził się książę. - Ojciec mawiał zawsze, że nie możesz 
mieć 
racji, jeśli nie zaryzykujesz popełnienia omyłki.
Okrzyk znad wody sprawił, że obaj odwrócili się i spiesznie pognali z powrotem. 
Wrócili Marcus i Calis, i pół-elf powiedział:
- Powinniście to sami zobaczyć.
Nicholas, Harry, Amos i Ghuda pospieszyli za Calisem i Marcusem po łagodnym 
zboczu doliny w dół, a potem w górę. Dotarłszy do grzbietu wyniosłości, znaleźli 
za nią 
następną, wyższą.
Gdy i ją pokonali, książę ujrzał, że znajdują się na południowo-zachodnim krańcu 
płaskowyżu, skąd teren opada szybko w dół ku coraz gęstszym płatom zieleni. Na 
północnym 
zachodzie rozpościerała się zaś pustynia, dalej, niż Nicholas mógł sięgnąć 
wzrokiem.
- Południe okazało się prawidłowym wyborem - rzekł młodzieniec.
- Niewątpliwie - odpowiedział Calis. - Gdybyśmy poszli na zachód, już byśmy 
konali.
- Jest coś jeszcze - dodał Marcus. - Popatrzcie tam... - Pokazał kierunek, 
Nicholas 
jednak niewiele mógł dostrzec w mglistym powietrzu.
- Co to takiego?
- Rzeka - odparł Calis. - I sądząc po oznakach, niemała.
- Jak daleko? - chciał wiedzieć Amos.
- Kilka dni, może więcej.
- Odpoczniemy przez pozostałą część dnia i jutro, pojutrze zaś wyruszamy - 
zdecydował Nicholas.
Odwrócili się i ruszyli ku oazie. Nicholas odegnał myśli o klęsce.
Trzydziestu czterech rozbitków z „Drapieżcy” posuwało się ku odległej rzece 
powoli, 
lecz uparcie, ostrożnie zstępując w dół po łagodnie pochylonym terenie. W drodze 
byli już od 
dwu dni i po niemiłosiernym skwarze pustyni cień rzucany przez drzewa sprawiał, 
iż nadal 
upalna pogoda wydała im się dość łagodną i łaskawą. Wody mieli pod dostatkiem, 
bo źródło 
tworzące staw na płaskowyżu zasilało również płynący na południe strumień, 
wypływający ze 
skalnej szczeliny, który odkryli niedługo potem, jak zaspokoili pragnienie. 
Calis poradził, by 
podążyć z biegiem strumienia, który i tak doprowadzić ich miał do rzeki, a 
przynajmniej będą 
mieli wodę.
Około południa zatrzymali się, by odpocząć, Calis zaś ruszył na zwiady. Nicholas 
coraz bardziej podziwiał wytrzymałość i siłę pół-elfa. Podczas gdy wszyscy w 
mniejszym lub 
większym stopniu nosili na sobie ślady katastrofy i wycieńczenia wędrówką przez 
pustynię, 
Calis wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy się poznali - miał tylko może 
brudniejszą 
koszulę.
Pół-elf wrócił prawie natychmiast i zgłosił się do księcia:
- Nicholasie, lepiej chodź i zobacz, co znalazłem. Gestem dłoni książę wezwał 
Marcusa i Harry'ego, by poszli za nim, i we czwórkę ruszyli wzdłuż niewielkiej 
doliny 
utworzonej przez strumień, a potem dotarli do grupki skał. Calis kiwnął dłonią, 
by wszyscy 
poszli za jego przykładem i wspiął się na grzbiet skalny, który wznosił się nad 
nimi na 
wysokość może kilkunastu stóp.
Nicholas zrobił, co mu kazano, i kiedy wdrapał się na górę i zatrzymał obok 
Calisa, 
zobaczył wyraźnie rzekę, teraz będącą cienką, niebieską wstążką przecinającą 
zielone stepy.
- Jak daleko? - spytał Calisa.
- Dzień, może dwa dni drogi.
- Damy sobie radę - uśmiechnął się książę.
Marcus błysnął zębami, jakby nie był o tym do końca przekonany, Harry jednak 
odpowiedział pełnym wiary w sukces uśmiechem.
- Idziemy w dobrym kierunku - rzekł Nicholas, kiedy wrócili do pozostałej grupy. 
- To 
proste stwierdzenie dodało wszystkim otuchy. Rozchmurzyła się nieco nawet Brisa, 
która 
podczas wędrówki przez pustynię popadła w nietypowe dla siebie milczenie. 
Nicholas prawie 
zatęsknił za jej drwinkami z Marcusa, wiedziałby wtedy, że wrócił jej dawny 
humor. Teraz 
nie wyglądała na przygnębioną, trzymała się jednak na uboczu i odpowiadała 
jedynie na 
pytania.
Calis wrócił do swych zwiadów, inni zaś zajęli się oczekiwaniem, odpoczywając 
podczas najgorętszych godzin dnia. Pół-elf tymczasem szukał najłatwiejszej drogi 
w dół.
Minęła ponad godzina i Nicholas zaczął się niepokoić. Na Calisie można było (jak 
dotąd) polegać. Książę gotów już był posłać za nim Marcusa, kiedy półelf 
nadszedł, niosąc na 
barkach tuszę jakiegoś zwierzęcia. Przypominało niewielką sarnę, miało jednak 
dwa kręte i 
wygięte ku tyłowi rogi.
- Jakiś rodzaj antylopy - chrząknął Ghuda - choć w Kesh takich nie widywałem.
Calis zrzucił brzemię i powiedział:
- Natknąłem się na niewielkie stado na skraju stepów. Ustrzeliłem to zwierzę i 
je 
oprawiłem. Wystarczy nam żywności... chyba że stadko odejdzie za daleko.
Szybko rozniecono ognisko i upieczono tuszę w całości. Nicholas byłby przysiągł, 
że 
w życiu nie jadł czegoś smaczniejszego i bardziej sycącego.
Byli mniej więcej o dzień drogi od rzeki, kiedy Nicholas zauważył dym na 
zachodzie. 
Calis i Marcus spostrzegli go w tej samej chwili, w której książę dał sygnał do 
zatrzymania 
się. Zaraz też skinieniem dłoni polecił Ghudzie i Harry'emu okrążyć dym od 
wschodu, 
Marcus i jeden z marynarzy mieli zaś podejść od zachodu. Calisa zabrał ze sobą i 
ruszył na 
wprost. Wędrowali teraz wśród wysokich już traw, które niekiedy sięgały im do 
piersi, i nie 
posuwali się zbyt szybko. Trzymali się blisko wody, słuszne też okazały się 
przypuszczenia 
Calisa o obfitości zwierzyny łownej. Łupy nie były przesadnie wielkie, jednak 
wystarczające, 
by wszyscy zacięli wracać do zdrowia i sił. Wszyscy byli brudni, obszarpani i 
wychudzeni, 
większość jednak otarć, zadrapań i niewielkich ran szybko się goiła.
Dotarłszy do niewielkiego wzniesienia, książę spojrzał w dół i ujrzał obraz 
zniszczenia i chaosu. W pobliżu rzeki ustawiono w krąg sześć krytych wozów, z 
których dwa 
płonęły. Inne dwa leżały na bokach. Kilkanaście koni w zaprzęgach było martwych, 
wszędzie 
też wokół leżały porozrzucane bezładnie trupy ludzi. Przerwy w kręgu wagonów 
wskazywały 
na to, że kilku przynajmniej wozom udało się ujść z pola bitwy.
- Idę na wprost - postanowił Nicholas. - Ty zajdź z drugiej strony i sprawdź, 
czy nikt 
tu się nie kręci.
Calis kiwnął głową, książę ruszył więc ku wozom, a pół-elf zniknął w wysokich 
trawach. Dotarłszy do pierwszego wozu, Nicholas rozejrzał się ostrożnie dookoła. 
Nieszczęśników napadnięto nie wcześniej, niż przed trzema, czterema godzinami - 
wozy 
wciąż jeszcze płonęły.
Pojazdy miały wysokie burty i spore żelazne wręgi, podtrzymujące płótno 
osłaniające 
je z boków i z góry. Płótno można było podnosić, zapewniając dostęp powietrza i 
światła 
(albo by ułatwić rozładunek), można też je było zaciągać mocniej, by ochronić 
wiezione 
towary. Wszystkie miały jeden rozmiar, dostosowany do przewozu sporego ładunku 
lub 
kilkunastu pasażerów. Tył każdego z nich zamykała okuta żelazem klapa, 
umieszczona na 
zawiasach, tak że można ją było opuszczać do ziemi niczym rampę. Umieszczono też 
w niej 
wąskie drzwiczki, ułatwiające wejście, kiedy była podniesiona. Długie dyszle 
wozów 
dostosowano do zaprzęgu dwu par koni.
Odwróciwszy pierwszego z brzegu trupa, książę ujrzał człowieka przeciętnego 
wzrostu, o skórze nieco tylko ciemniejszej od jego własnej, nie tak jednak 
smagłej, jaka - na 
przykład - trafiała się u większości mieszkańców Kesh. Nieboszczyk mógłby za 
życia 
uchodzić za obywatela Królestwa. Miał w piersi rozległą, poszarpaną na brzegach 
ranę od 
ciosu mieczem, który szybko położył kres jego życiu.
Kilka minut zajęło księciu stwierdzenie, że napastnicy zabrali wszystko, co 
miało 
jakąkolwiek wartość. Znalazłszy miecz pod jednym z martwych koni, wyciągnął go i 
obejrzał. Był to obosieczny miecz, taki sam, jakimi posługiwano się w 
Królestwie.
Do miejsca zagłady karawany zbliżył się Marcus z towarzyszącym mu żeglarzem i 
Nicholas podał mu miecz.
- Spóźniliśmy się.
- Albo mieliśmy większe szczęście niż to, na jakie zasługujemy - sprzeciwił się 
Marcus. Podniósłszy dłoń, wskazał na odległy kraniec kręgu. - Leży tam ze 
dwudziestu albo i 
trzydziestu ludzi. - Pokazawszy porozrzucane ciała, dodał: - Tę karawanę 
zaatakowała liczna 
banda - taka, która po naszej grupce przeszłaby jak stado byków po niskiej 
trawie.
- Może i masz rację - kiwnął głową Nicholas. - Nie mamy pojęcia, kim byli ci 
ludzie 
ani kto ich napadł.
Od wschodu nadeszli Ghuda i Harry i zaraz zaczęli badać zwłoki. Nicholas ruszył 
w 
ich stronę.
- Ghuda, co o tym myślisz? Stary najemnik potarł się po łysinie.
- To kupcy i wynajęci strażnicy. - Rozejrzawszy się dookoła, dodał: - Pierwsze 
uderzenie nadeszło stamtąd - i wskazał dłonią trawy, z których niedawno wyszedł 
książę. - 
Ale to byt podstęp. Główna grupa natarła od rzeki. - Wskazał leżące tam liczne 
ciała. - 
Walczono zaciekle, ale niezbyt długo. Ci tutaj - wskazał leżących przy wozie - 
to albo 
napastnicy, albo ci, którzy chcieli uciec z pola bitwy.
Zwracając się do marynarza, Nicholas polecił:
- Wracaj i sprowadź tu resztę grupy. - Marynarz zasalutował i oddalił się, by 
wykonać 
rozkaz.
- To byli bandyci? - spytał Marcus.
- Nie sądzę - potrząsnął głową najemnik. - Wszystko starannie zaplanowano i 
sprawnie wykonano. Rzekłbym, że to żołnierze.
- Nie mają jednakowych uniformów - sprzeciwił się Nicholas.
- Żołnierze nie zawsze występują w uniformach - stwierdził po prostu Ghuda.
Wtedy to właśnie na placu niedawnej potyczki pokazał się Calis, popychający 
przed 
sobą jakiegoś zgarbionego chudzielca. Był to niewysoki człowieczek, najwyraźniej 
okropnie 
przestraszony, który ujrzawszy Nicholasa, natychmiast padł przed nim na kolana i 
zaczął coś 
mówić - przeraźliwie szybko i błagalnym tonem.
- Co to za jeden? - spytał Nicholas.
- Myślę, że jedyny świadek rzezi - wzruszył ramionami pół-elf.
- Czy ktoś rozumie, co on plecie? - spytał Nicholas.
- A wsłuchaj się w to, co mówi - poradził mu Ghuda. Nicholas istotnie wsłuchał 
się w 
mowę nieznajomego i nagle odkrył, że ten mówi dziwacznie akcentowanym keshańskim 
lub 
językiem niewiele się od keshańskiego różniącym. Trudność w zrozumieniu tego, co 
mówił, 
kryła się raczej w ogromnej szybkości, z jaką człowiek ów wygłaszał swoją prośbę 
o 
oszczędzenie jego nędznego żywota niż w obcości języka.
- Gada jak te nicponie z Natalu - mruknął Marcus. Język, jakim mówiono w Natalu, 
należał do rodziny języków keshańskich, ponieważ Natal niegdyś był prowincją 
Kesh.
- Wstań - zwrócił się Nicholas do nieznajomego po keshańsku. Nie władał tym 
językiem biegle, ale potrafił się jakoś porozumieć.
I okazało się, że nieznajomy w rzeczy samej zrozumiał.
- Sah, Encosi. Nicholas spojrzał na Ghudę.
- Dla mnie zabrzmiało to jak „Tak, Encosi” - zawyrokował najemnik. Nicholas nie 
zrozumiał i Ghuda musiał uciec się do objaśnień. - Encosi to tytuł, taki jak 
„pan” czy 
„władca”. Używa się go w okolicach Pasa Kesh, kiedy nie wiadomo, jaka jest 
oficjalna ranga 
czy tytuł rozmówcy.
- Kim jesteś? - spytał Nicholas nieznajomego.
- Jestem Tuka, Encosi, nędzny woźnica.
- Czyje to dzieło? Nieznajomy wzruszył ramionami.
- Nie mam pojęcia, czyja to kompania, Encosi. - Sposób, w jaki łypał 
niespokojnie 
oczami, wodząc od jednej twarzy do drugiej, wskazywał na to, iż nie jest pewien, 
czy ci, z 
którymi rozmawia, nie są przypadkiem towarzyszami odpowiedzialnych za rzeź.
- Kompania? - spytał Harry.
- Nie mieli żadnych proporców - Tuka użył słowa, którego Nicholas nie zrozumiał 
- 
Encosi - wyjaśnił tubylec Harry'emu.
- Myślę, że chce nam rzec, iż nie nosili oznak - wtrącił się Ghuda.
Nazywający siebie Tuką człowieczek potrząsnął żwawo głową.
- O tak, bez wątpienia, była to banda nieprawych synów. Bandyci... któżby inny.
Coś w jego mowie kazało Nicholasowi zwątpić w szczerość tubylca. Książę skinął 
na 
Ghudę, by ten odszedł z nim na bok i spytał:
- Dlaczego on kłamie?
- Nie mam pojęcia - najemnik spojrzał na tubylca ponad ramieniem księcia. - Nie 
znamy żadnych zawiłości tutejszej polityki. Może wpakowaliśmy się w waśń 
pomiędzy 
dwoma magnatami? Albo dwiema kupieckimi firmami? Któż to może wiedzieć? Może być 
i 
tak, że on wie, kim byli napastnicy, uważa jednak, że jeśli będzie trzymał język 
za zębami, to 
jakoś się z tego wykaraska.
Nicholas wzruszył ramionami i wrócił do tubylca.
- Poza tobą nikt nie ocalał?
Człowieczek rozejrzał się dookoła, jakby się zastanawiał, co powiedzieć lub jaka 
odpowiedź posłuży mu najlepiej. Nie uszło to czujności Ghudy, który wyciągnąwszy 
nóż, 
stanął przed tubylcem:
- Nie kłam, łotrze!
Tuka padł na kolana i zaczął błagać, by oszczędzono jego nędzne życie przez 
wzgląd 
na liczne żony i nie dające się policzyć dziatki. Nicholas spojrzał pytająco na 
Marcusa, który 
skinieniem głowy poradził rosłemu najemnikowi kontynuować aktualną linię 
postępowania. 
Ghuda popisał się niemal zabawnie przesadną procedurą ostrzenia noża i 
przykładania go do 
grdyki Tuce, ten jednak nie wyczuł komizmu sytuacji. Zaczął czołgać się po 
ziemi, 
wyrzucając ręce w górę i wzywając niebo na świadka, że nie jest winien zdrady, 
czy tego, o 
co posądzają go szlachetni cudzoziemcy, zaraz zaś potem zaniósł się modłami do 
przynajmniej tuzina bóstw - nieznanych zupełnie Nicholasowi - by uratowały go 
przed 
brutalnością Ghudy.
W końcu książę skinieniem dłoni odwołał najemnika i rzekł, zwracając się do 
tubylca:
- Nie pozwolę mu na to, by cię skrzywdził, jeśli powiesz nam prawdę. Nie mamy 
nic 
wspólnego z tymi, co spalili te wozy. A teraz rzeknij mi, kim jesteś, dokąd 
zmierzaliście i kto 
was napadł?
Mały człowieczek rozejrzał się po otaczającym go kręgu twarzy, wezwał niebo na 
pomoc i zaczął:
- Encosi, miej nade mną litość. Jestem Tuka, sługa Andresa Rusolavi'ego, kupca o 
niezwykłych osiągnięciach. Mój pan ma patenty na handel w sześciu miastach i 
jest 
przyjacielem Jeshandi. - Nicholas nie miał pojęcia kim lub czym był (byli?) 
Jeshandi, ale 
kiwnął dłonią, zachęcając tubylca do dalszych wynurzeń.
- Wracaliśmy do domu z Wiosennego Jarmarku, wioząc wiele cennych dóbr, kiedy 
dzisiejszego poranka zaatakowała nas grupka jeźdźców, zmuszając karawanę do 
uformowania 
kręgu. Mój pan zawsze korzystał z usług Kompanii Jawan, której strażnicy 
walczyli całkiem 
nieźle i zwykle stanowili dostateczną ochronę przed opryszkami, potem jednak 
zaatakowali 
nas od strony rzeki... ludzie w łodziach. Byli znacznie liczniejsi i szybko nas 
pokonali. 
Wszyscy słudzy mego pana i strażnicy poszli pod miecz, zabrano także cztery 
pozostałe 
wozy. - Opowiadający był przejęty zgrozą wydarzeń, które przyszło mu oglądać. - 
Siedziałem 
na tamtym wozie - wskazał jeden z leżących na boku - i kiedy się przewrócił, 
cisnęło mnie w 
trawy. - Pokazał miejsce niedaleko tego, w którym znalazł go Calis. - Nie jestem 
bardzo 
dzielny... więc się schowałem... - powiedział to tonem mówiącym o tym, iż wstyd 
mu się 
przyznać do tchórzostwa.
- Wierzycie mu? - spytał Nicholas towarzyszy. Ghuda skinieniem dłoni poprosił go 
na 
stronę.
- Nie myślę, by teraz miał kłamać. Uważa, iż powinniśmy wiedzieć, kim są ci 
Jeshandi i ludzie Jawan, ponieważ w przeciwnym przypadku wyjaśniłby, co to za 
jedni. Nie 
oczekuje jednak, że będziemy znali jego pana, dlatego chełpił się, jaki to z 
niego ważny 
jegomość. - Wróciwszy do tubylca, spytał: - Jesteś sługą domu Rusolavi?
- Owszem! - Tuka przytaknął energicznym ruchem głowy. - Tak samo, jak mój 
ojciec. 
Jesteśmy ich sługami i służymy z własnej woli!
- Myślę, że lepiej będzie, jeśli na razie nie powiemy mu, skąd jesteśmy - 
osądził 
Ghuda.
Nicholas kiwnął głową.
- Przejdź się dookoła i przekaż wszystkim ostrzeżenie, by uważali na to, co 
mówią 
przy nim, a ja zadam mu jeszcze parę pytań.
Książę wziął małego człowieczka na przechadzkę ku wozom i podjął próbę 
dowiedzenia się, cóż to za cenny ładunek wiozły. Wkrótce podeszli do nich inni, 
ostrzeżeni 
wcześniej przez Ghudę, by ukrywali swoją tożsamość.
W pewnej chwili, gdy Nicholas wyrobił już sobie jakie takie pojęcie o zawartości 
juków karawany, Tuka spytał:
- Encosi, do jakiej kompanii należą ci ludzie? Nicholas spojrzał ku obszarpanej 
bandzie żeglarzy i żołnierzy, którzy przeżyli katastrofę, wspinaczkę oraz 
wędrówkę przez 
pustynię.
- To członkowie mojej własnej kompanii. Oczy Tuki rozszerzyło zdumienie:
- Czy możesz, Encosi, uczynić mi ten zaszczyt i podać swoje imię?
- Nicholas - odpowiedział książę. I niewiele brakło, a byłby dodał: Z Krondoru. 
W 
porę się jednak powstrzymał.
Na twarzy tubylca pokazało się zaskoczenie, opanował się jednak i rzekł:
- Oczywiście, o potężny. Twoja reputacja wyprzedza cię, dokądkolwiek się 
udajesz. 
Twoje czyny przeszły do legend i każdy kapitan drży z zawiści, kiedy usłyszy 
tylko twoje 
imię.
Nicholas nie bardzo wiedział, co rzec na te bezczelne pochlebstwa, kazawszy więc 
człowieczkowi iść za sobą, wyjaśnił:
- Nie jesteśmy stąd.
- Domyśliłem się już tego, Encosi, ujrzawszy waszą odzież i usłyszawszy wasz 
akcent. Wasze imiona znane są jednak w kraju.
- A skoro się już o tym zgadało... - przerwał książę potok wymowy gaduły - co to 
za 
kraj?
Pytanie zdumiało Tukę i widać było, że nie jest to kwestia języka czy akcentu. 
Nicholas postanowił zmienić kontekst.
- Jak daleko jesteśmy od miejsca waszego przeznaczenia? Tuka pojaśniał.
- Aaa... tylko cztery dni od Przystani Shingazi. Tam właśnie mój pan planował 
załadować towary na barki i popłynąć w dół rzeki.
- Dokąd? - spytał Nicholas, gdy dotarli do innych. Tym razem Tuka zdumiał się 
jeszcze bardziej.
- Dokąd? Ależ do Miasta nad Wężową Rzeką, a gdzieżby indziej? Dokąd jeszcze 
miałby się ktoś udawać we Wschodnich Ziemiach, Encosi? Nie masz innego miejsca.
Nicholas spojrzał znacząco na czekających towarzyszy.
Margaret wyciągnęła szyję, usiłując zobaczyć coś zza pióra wielkiego steru.
- To port - powiedziała wreszcie.
- Jakież to ciekawe! - rzekła sarkastycznie Abigail. Od chwili, w której 
zostawili za 
sobą statek pościgowy, przeszła od nastroju czarnej rozpaczy do gorzkiej ironii. 
- Wcześniej 
czy później gdzieś musieliśmy w końcu dopłynąć.
- Wiesz, Abigail, życie w dziczy nauczy cię przynajmniej jednej rzeczy... 
głupcem jest 
ten, który idzie przed siebie, nie znacząc drogi.
- Cokolwiek by to znaczyło - zgodziła się Abigail. Margaret odwróciła się i 
przysiadła 
na jednym z łóżek.
- To znaczy, że kiedy uciekniemy, powinnyśmy wiedzieć, jak wrócić do domu.
- Do domu! - sarknęła Abigail, zwracając teraz swój gniew przeciwko 
przyjaciółce.
Margaret chwyciła i ścisnęła ją za ramiona.
- Wiem, że jesteś wytrącona z równowagi - powiedziała, starając się mówić cicho. 
- 
Czułam dokładnie to samo, kiedy zgubiliśmy Anthony'ego i pozostałych. Ale 
przyjdą po nas. 
Może zostali jedynie dzień lub dwa za nami. Kiedy wyrwiemy się z łap tych 
morderców, 
trzeba nam będzie znaleźć drogę powrotną i wrócić tutaj... bo tu będzie na nas 
czekać pomoc.
- Jeśli się uwolnimy - mruknęła Abigail.
- Nie jeśli. Kiedy się uwolnimy!
Oczy Abigail wypełniły się łzami i dziewczyna porzuciła słowne utarczki.
- Tak się boję! - jęknęła, Margaret zaś objęła ją i przytuliła.
- Wiem - powiedziała kojącym tonem. - Sama też się boję. Musimy jednak zrobić co 
trzeba, niezależnie od tego, czy się boimy, czy nie. Nie mamy wyjścia.
- Zrobię, co każesz - rzekła potulnie Abby.
- To dobrze - odparła Margaret. - - Trzymaj się mnie, bo jeśli spostrzegę 
jakąkolwiek 
możliwość ucieczki, nie omieszkam z niej skorzystać. Ty tylko nie zostawaj w 
tyle.
Abigail odpowiedziała milczeniem.
W tejże chwili drzwi do kajuty otworzyły się nagle i weszli przez nie dwaj 
czarno 
odziani marynarze, zajmując pozycje po obu stronach wejścia. Zamiast jednak 
Arjuny do 
kajuty weszła jakaś kobieta. Miała niemal krucze włosy, co w połączeniu z jasną 
cerą i 
błękitnymi oczami nadawało jej osobliwie egzotyczny wygląd. Odziana była w luźną 
szatę, 
którą wewnątrz kabiny odsunęła na ramiona, ukazując, że niewiele pod nią nosiła 
- ot, lekki 
stanik i krótka spódniczka wokół bioder. Skąpa odzież nieznajomej była jednak 
pysznie 
skrojona i uszyta z najdelikatniejszego jedwabiu, a jej klejnoty warte były 
fortunę.
Margaret natychmiast poznała, że nieznajoma nie jest tancerką ani nawet wytworna 
kurtyzaną, a w jej oczach i spojrzeniu było coś przerażającego. Przybyła 
otworzyła usta i 
przemówiła w języku Królestwa:
- Ty jesteś córką Diuka?
- Owszem, jestem - odparła Margaret. - A ty ? Nieznajoma zignorowała pytanie.
- A ty jesteś córką barona Carse? - spytała, zwracając się do Abigail.
Dziewczyna zdobyła się tylko na skinienie głową.
- Zostaniecie przeniesione stąd gdzie indziej - odezwała się przybyła - i radzę 
wam, 
byście dokładnie wykonywały to, czego się od was będzie wymagać. Wiedzcie, że 
możecie 
żyć wygodnie albo nędznie... i przyjdzie wam patrzeć na to, jak wasi krajanie 
umierają 
powolną i bolesną śmiercią... a zapewniam was, że posiadamy sposoby na 
przedłużenie agonii 
w nieskończoność. Wybór jednak należy do was. Radzę, byście wybrały właściwie.
- Po chwili dodała obojętnie: - Ból i cierpienie waszych krajan nie ma 
oczywiście 
żadnego znaczenia, wy jednak, szlachta i możni Królestwa, macie silne poczucie 
obowiązku 
troszczenia się o to bydło. Mam nadzieję, że uda mi się przekonać was o 
konieczności 
współpracy.
Skinęła dłonią i z zewnątrz weszło jeszcze dwu strażników, ciągnąc za sobą młodą 
dziewczynę. Nie odrywając wzroku od twarzy Margaret, nieznajoma spytała:
- Znacie j ą?
Margaret poznała dziewkę, była to jedna z zamkowych podkuchennych o imieniu 
Meggy. Skinęła głową potwierdzając, że zna dziewczynę.
- Doskonale - rzekła kobieta. - Nie jest najzdrowsza, więc jeśli ją zabijemy, 
ubędzie 
nam tylko jedna gęba do karmienia.
- Odczekawszy chwilę, powiedziała do trzymających dziewczynę strażników: - 
Zabijcie ją!
- Nie! - jęknęła Margaret. Jeden ze strażników szybkim ruchem chwycił Meggy za 
włosy, wyciągnął sztylet i zręcznie przeciągnął jego ostrzem po gardle 
nieszczęsnej, bez 
najmniejszych trudności przecinając jej krtań. Wszystko stało się tak 
niespodziewanie i 
szybko, że ofiara zdążyła tylko westchnąć i jej oczy powlekły się mgłą. Padła na 
kolana, a z 
jej krtani buchnęła fontanna krwi.
- Nie musiałaś tego robić! - syknęła Margaret, podczas gdy Abigail stała 
przerażona z 
oczami pełnymi zgrozy.
- Demonstracja, nic więcej - rzekła spokojnie nieznajoma.
- Obie przedstawiacie dla mnie szczególną wartość i wolałabym nie krzywdzić was 
bardziej, niż to konieczne. Ale nie zawaham się przed zarżnięciem na waszych 
oczach 
najmłodszego z waszych dzieciaków... a jeśli będzie trzeba, upiekę je powoli na 
małym 
ogniu... a wy na wszystko będziecie musiały patrzeć. Czy wyrażam się dość jasno?
Margaret stłumiła gniew. Oczy łzawiły jej z wściekłości, panowała jednak nad 
głosem, gdy odpowiadała:
- Owszem... dostatecznie jasno.
- To dobrze - odparła spokojnie nieznajoma. Odwróciwszy się, otuliła ramiona 
opończą i wyszła. Strażnicy wyciągnęli bezwładne ciało dziewczyny, dwaj 
pozostali cicho 
zamknęli za nimi drzwi i w kajucie zapanowała cisza, jakby nic się nie stało, 
czemu przeczyła 
jedynie purpurowa plama na deskach podłogi.
Kiedy wszyscy członkowie grupy dotarli do miejsca, gdzie przed kilkoma godzinami 
wycięto w pień kupców, Nicholas polecił dokładnie przeszukać cały plac. Wkrótce 
znaleziono 
leżące w wysokiej trawie trzy miecze i kilka sztyletów. Odkryto też beczułkę z 
suszoną 
wołowiną i skrzynię z sucharami, które szybko otworzono i rozdano pomiędzy 
ludzi.
Przyglądający się bandzie obszarpańców Tuka powiedział:
- Encosi, wygląda na to, że na twoją kompanię przyszły ciężkie czasy.
Nicholas spojrzał na małego człowieczka i pomyślał, że nie jest on taki głupi, 
za 
jakiego pragnie uchodzić.
- Można by tak powiedzieć - zgodził się. - To samo można by rzec i o tobie.
Tubylec sposępniał.
- To prawda, potężny kapitanie. Mój pan będzie się bardzo trapił stratą tak 
cennej 
karawany. Jego znaczenie i wpływy w Dhiznasi Bruku zmarnieją... i niewątpliwie 
mnie 
obciąży się za to odpowiedzialnością.
Nicholas nie miał pojęcia o tym, czym było Dhiznasi Bruku, rozbawiła go jednak 
osobliwie ostatnia uwaga malca.
- A dlaczegóż twój pan, człowiek niewątpliwie majętny i wpływowy, miałby ciebie, 
mizeraka, nędznego woźnicę, uważać za odpowiedzialnego za to niepowodzenie?
- A kto jeszcze mu został? - wzruszył ramionami fatalistycznie nastawiony Tuka.
- Choćbyś nie wiem jak daleko podróżował - parsknął śmiechem Ghuda - niektóre 
rzeczy pozostają niezmienne!
- Tak to już jest - wtrącił się Nakor, wyłaniając się zza pleców Nicholasa. - 
Ale może 
być i tak, że ten niewątpliwie inteligentny człowiek poczuje wdzięczność za 
pomoc w 
odzyskaniu własności.
W oczach Tuki pojawił się błysk nadziei.
- Czy taki potężny kapitan, jak ty, panie, zechciałby przyjąć zlecenie od kogoś 
tak 
nędznego jak ja?
Ghuda potrząsnął głową przecząco i Nicholas odpowiedział:
- Nie, ale zgodziłbym się na przyjęcie zlecenia od twego pana, gdybyś był przez 
niego 
upoważniony.
- Tak się nie godzi - rzekł zdesperowany Tuka. - Robisz sobie, panie, zabawę 
kosztem 
mnie nieszczęsnego. Wiesz, że takiej władzy nie posiadam. W Bruku czekają mnie 
hańba i 
poniżenie, może już nigdy nie będzie mi dane zająć się uczciwą pracą, ale żadną 
miarą nie 
mogę podejmować zobowiązań w imieniu mojego pana.
Nicholas potarł brodę, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. W tym momencie do 
pertraktacji wtrącił się Ghuda:
- Cóż... myślę zatem, że możemy po prostu pójść tropem tych opryszków i odebrać 
im 
to, co oni zabrali twemu panu. I zatrzymać sobie.
Teraz Tuka zrobił minę, jakby poraził go grom.
- Och, potężny kapitanie, jeśli tak uczynisz, ja znów zostanę ciśnięty w odmęty 
rozpaczy i beznadziei. Nie. Jakoś musimy się ułożyć.
Rzecz rozstrzygnął Amos, który do tej pory przysłuchiwał się tylko 
pertraktacjom.
- Wiecie... prawa dotyczące uratowania czyjegoś majątku są niemal wszędzie takie 
same.
- Być może na morzu - odwrócił się doń Nicholas - ale w... u nas wieszamy tych, 
którzy przejmują skradzione dobra, pamiętasz?
- Aaa... zapomniałem - rzekł drwiąco niegdysiejszy pirat. - Prawne zawiłości 
cywilizacji.
- Postanowiłem - rzekł Nicholas. - Najpierw pójdziemy tropem tych opryszków i 
zobaczymy, co się da zrobić, a jeśli uda się cokolwiek odzyskać, weźmiemy zwykłą 
opłatę.
W oczach Tuki pojawiło się jednak coś na kształt nadziei.
- Encosi, ilu wojowników masz na twe rozkazy?
- Trzydziestu trzech, oprócz mnie - odpowiedział książę.
- Wliczając w to i dziewczynę? - spytał malec, wskazując na Brisę.
I nagle pomiędzy jego stopami wyrósł z ziemi drżący lekko sztylet. Brisa 
uśmiechnęła 
się chyba najpaskudniej, jak potrafiła.
- Wliczając dziewczynę - ucięła.
- Kobieta wojownikiem... - rzekł Tuka, uśmiechając się lekko drętwymi wargami. - 
Cóż, jestem człowiekiem postępowym. Trzydziestu trzech wojowników i ty, Encosi, 
stąd do 
Shingazi, z premią za walkę oczywiście. To będzie sześćdziesiąt sześć 
khajpurskich 
cerlanderów i...
Nie czekając, aż malec skończy, Ghuda okręcił go ku sobie, chwycił za koszulę na 
piersiach i podniósł w górę.
- Chcesz nas okpić!
- Nie! Ojcze uprzejmości, ja dopiero zaczynam rachunki! - Tuka wyglądał tak, 
jakby 
lada moment miał zemdleć. - Sześćdziesiąt sześć cerlanderów za każdy dzień, plus 
jedzenie, 
trunki i premia dla kapitana, gdy dotrzemy na miejsce!
Nicholas potrząsnął głową.
- Chciałeś rzec, kiedy dotrzemy do Miasta nad Wężową Rzeką i do twego pana.
Tuka zbladł i zrobił minę, jakby chciał złożyć inną ofertę, Ghuda jednak 
potrząsnął 
nim w powietrzu, jak brytan potrząsa szczurem, aż nogi malca zadyndały 
raptownie.
- Eeep! - wydobył z siebie pełne wyrazu sieknięcie. - Jeśli tak sobie życzysz, 
Encosi, 
to pewien jestem, że i mój pan się zgodzi.
- Ależ zgodzi się, zgodzi - rzekł dobrodusznie Ghuda. - Chyba, że nie chce 
odzyskać 
towarów.
Tuka wyglądał, jakby tańczył na gorących węglach. Przez chwilę przestępował z 
nogi 
na nogę, wreszcie jednak rzekł:
- Zgoda!
- Wyjaśnię wszystko Calisowi - podjął się Ghuda. Nicholas kiwnął głową. Zaraz 
potem zwrócił się do Marcusa:
- Przypilnuj ludzi, by raz jeszcze przeczesali te trawy i upewnij się, że nie 
zapomnieliśmy niczego, co może się przydać. - Tuce zaś zadał pytanie: - Czy 
pomiędzy 
Shingazi a miejscem, w którym teraz jesteśmy, znajdzie się jakiś zakątek, gdzie 
te opryszki 
mogą rozładować to, co zabrali na łodziach?
- Nie, Encosi. Zresztą były to małe łódki. Gdyby mieli większe, byliby już w 
Przystani 
Shingazi.
- To tam właśnie się udamy - postanowił Nicholas.
Podczas pospiesznej narady z Amosem książę ocenił siły podległego mu oddziału. 
Na 
uzbrojenie kompanii składały się obecnie jeden łuk, pięć mieczy i dość 
sztyletów, by 
każdemu dać po jednym. Wszyscy, którzy przeżyli katastrofę, byli doświadczonymi 
żołnierzami lub żeglarzami, którzy w niejednym abordażu udowodnili swą wartość.
Książę omówił z Amosem kilka rozmaitych planów, czynił to jednak głównie dla 
utrzymania w ryzach własnych nerwów, ponieważ niewiele wiedział o rzemiośle 
wojennym, 
wyjąwszy oczywiście to, co opowiadał mu niegdysiejszy pirat. W teorii był 
mocniejszy niż 
ktokolwiek z jego towarzyszy, nie miał jednak prawdziwego doświadczenia 
bojowego. 
Marcus ścierał się u boku ojca z goblinami, a nawet Harry, zanim przybył do 
Krondoru, ścigał 
z ojcem ludlandzkich opryszków.
Około południa wrócił Calis. Oparłszy się o łuk, wyjaśnił:
- Ghuda ma na nich oko. Był tam transport wina i piwa.
- Doskonałe trunki - wtrącił Tuka.
- I ci, którzy wzięli wozy, postanowili że - zanim dołączą do kompanów - wypiją 
niemal wszystko. Zjechali z drogi i rozpoczęli gigantyczną pijatykę. - Kiwnął na 
Nicholasa, 
by ten odszedł z nim poza zasięg uszu tubylca i dodał: - Jest coś jeszcze. Mają 
więźniów.
- Więźniów?
- Kobiety.
Nicholas rozmyślał przez chwilę o tym, co usłyszał, potem zaś wielce 
dramatycznym 
gestem wyciągnął miecz. Ruszył groźnie na Tukę, który, ujrzawszy idącego nań 
młodzika, 
zbladł jak giezło.
- Encosi? - kwiknął rozpaczliwie.
Przyłożywszy ostrze miecza do krtani malca, Nicholas rzekł tylko jedno słowo:
- Kobiety...
Tuka z płaczem runął na kolana.
- Oszczędź mnie, panie wielki i wspaniały, bom okazał się głupcem, usiłując 
zełgać 
tak podobnemu bogom jak ty kapitanowi. Powiem ci wszystko, jeśli zostawisz mi 
choć 
chwilkę czasu, zanim Pani Kał weźmie moje życie.
- Mów! - zagrzmiał Nicholas, robiąc co w jego mocy, by wyglądać przekonująco i 
groźnie.
Chyba mu się udało, bo Tuka wybuchnął potokiem słów. Kobieta była córką jakiegoś 
wielmoży o tytule Ranjana (Nicholas nie miał pojęcia, co to znaczy) i 
podróżowała w 
towarzystwie czwórki panien służebnych. Jechała z miasta Kilbar do kogoś zwanego 
Namiestnikiem, władcy Miasta nad Wężową Rzeką. Miała zostać jego żoną. Pan Tuki, 
Andres Rusolavi, otrzymał znaczna sumę pieniędzy jako swat tego mariażu. Miał 
też 
dostarczyć dziewczynę z Khajpuru do Miasta nad Rzeką Wężową.
Tuka przysięga, iż bandyci byli ludźmi wysłanymi po to, by zasiać zarzewie 
niezgody 
pomiędzy Namiestnikiem i Dhiznasi Bruku - Nicholas dopiero teraz domyślił się, 
że Bruku 
było czymś w rodzaju stowarzyszenia handlowego lub gildii kupieckiej - i wbicia 
pomiędzy 
nich klina.
- Komuż mogłoby na tym zależeć? - spytał Ghuda. Tuka zdumiał się głupocie 
pytania.
- Nie pochodzicie chyba z tak zapyziałej i odległej dziury, że nie wiedzą tam o 
tym, iż 
Namiestnik ma licznych i wpływowych wrogów? Najpewniej jest to dzieło Radży 
Maharty, 
władcy, z którym Namiestnik obecnie toczy wojnę.
- Cóż... - odparł Nicholas. - Uwierz nam na słowo. Pochodzimy z bardzo odległego 
miasta.
- Mój pan i jego wspólnicy poszukiwali sposobu, by zaskarbić sobie łaski 
Namiestnika. Posłali mu więc liczne dary... i małżonkę...
- Niewątpliwie - rzekł kpiąco Ghuda - posyłają dary i temu Radży...
Tuka uśmiechnął się szeroko.
- Mój pan znany jest szeroko jako człowiek, który niewiele zostawia przypadkowi, 
Sab.
Słowo Sab było terminem, którego Nicholas nie znał, ale domyślił się, iż oznacza 
„pana” lub „władcę”.
- Jeżeli więc uda się nam odbić te dziewczęta, zyskamy wdzięczność i twego pana, 
i 
owego Namiestnika - rzekł domyślnie.
- Pewne jest - odparł - że wdzięczny wam będzie mój pan, co się zaś tyczy 
Namiestnika... - wzruszył ramionami. - Ma już wiele żon.
- Zaatakowanie tamtych drani nie będzie żadnym problemem - wtrącił się Calis.
- Ale zachowanie dziewcząt przy życiu i owszem, będzie - uzupełnił Amos.
- Jak wyglądają ich stanowiska? - spytał książę, kucając nad piaskiem.
Calis szybko nakreślił coś sztyletem na ziemi.
- Mają cztery wozy i są bardzo pewni siebie... nie spodziewają się nijakich 
kłopotów, 
bo nie zadali sobie nawet trudu zrobienia najbardziej choćby prymitywnych osłon. 
Jedyne co 
zrobili, to zaciągnęli zasłony. - Nakreślił w piasku cztery prostokąty. - 
Dziewczęta są w 
drugim... o tym.
- Ilu ich jest?
- Po czterech na wóz i nieźle są uzbrojeni.
- Jak blisko możemy ich podejść?
- Jest tam sporo wysokiej trawy, która ciągnie się niemal do samej rzeki. Myślę, 
że 
sześciu z nas może zbliżyć się na odległość kilkunastu kroków od wozów.
- Ilu mógłbyś zabić z tej odległości? - spytał książę po krótkim namyśle.
- Wszystkich... gdybym miał dostateczną ilość strzał. Trzech czy czterech 
ustrzelę, 
zanim się zorientują, że zostali napadnięci. A może i więcej, bo przecież tęgo 
popijają.
- Spróbuję z Marcusem i kilkoma ludźmi zbliżyć się do nich, korzystając z tej 
trawy - 
postanowił Nicholas. - Natrzemy z tej strony, Ghuda poprowadzi zaś drugich 
dziesięciu z 
przeciwnej. Reszta niech naciera wzdłuż rzeki. Ty, Calis, dasz sygnał do ataku; 
ruszymy, gdy 
usłyszymy świst strzał.
Calis rozmyślał przez chwilę o wszystkim.
- Pewnie chcesz, bym przede wszystkim zabił tych, którzy są najbliżej kobiet? - 
spytał 
wreszcie.
- Nie sposób rzec, czego tamci spróbują... mogą zechcieć zabić dziewczyny albo 
użyć 
ich jako zakładniczek - odpowiedział Nicholas. - Możemy zabić wszystkich, ale 
nie zdołamy 
zapewnić bezpieczeństwa dziewczynom. To będzie twoje zadanie, elfie.
Calis kiwnął głową.
- Postaram się utrzymać ich z dala od drugiego wozu dostatecznie długo, byście 
mogli 
doń dotrzeć.
- Dobrze.
Następnie Nicholas wydał instrukcje ludziom, których wybrano do natarcia na 
opryszków. Potem zwrócił się do Nakora i Anthony'ego:
- Wy zostaniecie z tymi, którzy nie mają dość sił do walki. Gdy już wszystko 
ucichnie 
- ale nie wcześniej! - możecie dołączyć do nas. Może przydadzą się nam wasze 
umiejętności.
- Znalazłem tu kilka opatrunków - rzekł Anthony.
- Poczekamy - zgodził się Nakor.
Kilku innym również polecono zostać dla ochrony słabszych towarzyszy. Dołączono 
do nich Brisę, która zresztą nie przejawiała morderczych zapałów i wcale nie 
zależało jej na 
wzięciu udziału w walce.
Do miejsca, gdzie czekał Ghuda, dotarli prawie o zmierzchu. Najemnik leżał na 
grzbiecie wzniesienia, z którego miał widok na stojące niżej wozy. Gdy Nicholas 
dołączył do 
weterana, ten odwrócił się, unosząc lekko na łokciu i wskazując obozowisko 
opryszków, 
powiedział:
- Są już nielicho utrąbieni. Chyba nawet pobili się o dziewczęta. Popatrz.
Nicholas zobaczył leżące obok jednego z wozów ciało.
- Nie są skłonni do pokojowego rozstrzygania sporów.
- Zgadza się - powiedział Ghuda. - Jaki jest plan?
- Zamierzam wziąć kilku ludzi i zajść ich z tamtej strony - wyjaśnił Nicholas. - 
Calis 
będzie trzymał tych drabów z dala od dziewcząt, my zaś uderzymy jednocześnie z 
trzech 
stron.
- Proste jak stylisko siekiery - rzekł Ghuda - ale sam nie wymyśliłbym niczego 
lepszego.
Nicholas dał znak tym, którzy nie mieli pozostać przy Ghudzie, by ruszyli za nim 
i 
Calisem. Młody elf przejął prowadzenie i wszyscy ruszyli przeciwległym do drogi 
zboczem 
wyniosłości. Kiedy znalazł się naprzeciwko drugiego wozu, kiwnął Nicholasowi, by 
ten 
poprowadził swoją grupę jeszcze dalej.
Nicholas szybko ruszył przed siebie, na poły pochylony, a kiedy znalazł się na 
wyznaczonym miejscu, polecił ludziom, by się przygotowali. Wszystko zależało od 
zaskoczenia i szybkości natarcia. Jeśli bandyci zdołają wziąć się w garść, 
piętnastu 
uzbrojonych i walczących ramię w ramię ludzi będzie ciężkim przeciwnikiem dla 
kiepsko 
zbrojnych, choć liczniejszych krondorczyków.
Nagle rozległ się okrzyk wśród ludzi Calisa, Nicholas zaś poderwał się na nogi i 
skoczył do ataku. Nie obejrzał się nawet, by stwierdzić, czyjego ludzie ruszyli 
za nim - 
założył po prostu, że nie może być inaczej.
Kiedy później usiłował przypomnieć sobie przebieg utarczki, wspominał ją zawsze 
jako serię błyskawicznie się zmieniających i nieco rozmazanych obrazów. Tuż 
przed sobą 
ujrzał człowieka trzymającego niewielki bukłak i lejącego zeń wino prosto w 
swoją otwartą 
szeroko gardziel. Opryszek odwrócił głowę ku napastnikom i ujrzawszy ich, 
zastygł w 
bezmiernym zdumieniu, podczas gdy wino lało się na jego policzek. W końcu puścił 
bukłak i 
sięgnął po miecz, ale zza grzbietu księcia nadleciał ciśnięty przez któregoś z 
żeglarzy sztylet, 
który przeszył bandycie ramię.
Nicholas minął go w pędzie i szybkim ciosem zabił następnego, który właśnie się 
odwracał, by zbadać przyczynę jęku kompana. Potem przed księciem wyrósł jakiś 
jegomość z 
mieczem w dłoni i obaj zaczęli zajadły pojedynek.
Książę przestał zwracać uwagę na toczące się obok walki i skupił ją na swoim 
przeciwniku. Był w średnim wieku, doświadczony, ale atakował w sposób 
schematyczny i 
niezbyt wymyślny. Rozszyfrowanie jego stylu walki zajęło biegłemu w szermierce 
młodzikowi zaledwie minutę, po czym Nicholas zabił go szybko i bez ceregieli.
I nagle okazało się, że już po wszystkim. Nicholas rozejrzał się dookoła i 
stwierdził, 
że jego ludzie uderzyli na niezorganizowaną i pijaną bandę, a większość 
opryszków dała 
gardła, zanim zdążyła się zorientować, że ktoś ich napadł.
Nicholas dostrzegł obok siebie jednego z ludzi Amosa. Chwyciwszy go za ramię, 
powiedział:
- Zbierzcie wszystką broń i w ogóle to, co może się przydać. Zadbaj o to, żeby 
nikt nie 
wrzucił żadnego trupa do rzeki.
Wydawszy to polecenie, ruszył ku drugiemu wozowi, gdzie czekało pięć 
przerażonych 
kobiet. Dwie z nich miały podarte suknie i podrapane twarze. Nie bardzo wiedząc, 
co 
powiedzieć, spytał po prostu:
- Dobrze się czujecie?
- Żadna nie jest ranna - odpowiedziała jedna z dziewcząt, odziana w piękne, 
jedwabne 
szaty. Strach malujący się dość wyraźnie w jej wielkich, ciemnych oczach 
wskazywał, że 
biedaczki nie są pewne, czy zostały uratowane, czy po prostu przejęła je grupka 
bardziej niż 
poprzedni bezwzględnych drabów. Nicholas zaś zaniemówił na chwilę, bo poraziła 
go uroda 
dziewczyny.
Zdołał się jednak otrząsnąć w porę, by rzec:
- Teraz jesteście bezpieczne.
Rozejrzawszy się dookoła, odszukał wzrokiem Ghudę. Stary najemnik dokonywał 
oględzin pola niedawnej walki. Kiedy książę podszedł do niego, stary wyga 
powiedział:
- Nicholasie, ci tu nie byli doświadczonymi wojownikami. Książę rozejrzał się 
dookoła i stwierdził, że musi zgodzić się z tą opinią.
- Owszem. Rozbili obóz w miejscu najmniej chyba nadającym się do obrony i nie 
wystawili żadnych posterunków.
Ghuda podrapał się po brodzie:
- A może myśleli, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby im zagrozić.
- Albo oczekiwali nadejścia posiłków - wtrącił się Nakor, który, jakby nie 
wiedzieć 
skąd, pojawił się u boku księcia. - Lepiej więc będzie, jeśli się pozbieramy i 
wyniesiemy stąd 
tak szybko, jak to tylko możliwe - zakonkludował Nicholas. - Za późno - rzekł 
Isalańczyk, 
wskazując na grzbiet wyniosłości, za którą ludzie Nicholasa kryli się przed 
atakiem.
Na grzbiecie stał długi szereg jeźdźców, którzy obojętnie patrzyli w dół.
Rozdział 15
ODKRYCIE
Nicholas dał sygnał.
Krondorczycy szybko i sprawnie zajęli miejsca za wozami, podczas gdy ich 
towarzysze pozbierali wszelki oręż, jaki mogli znaleźć na pobojowisku. U boku 
księcia stanął 
Marcus dzierżący krótki, kawaleryjski łuk.
- Nie przepadam za takimi - mruknął, sprawdzając siłę naciągu - ale się nada.
- Jeshandi! - stęknął Tuka, wskazując na zebranych na wzgórzu kilkunastu 
jeźdźców.
- To przyjaciele? - spytał Nicholas. Pytanie najwyraźniej zbiło malca z tropu.
- Podczas Wiosennego Jarmarku ofiarują kupcom rękojmię pokoju i wszyscy mogą 
tam przybywać i handlować. Jarmark jednak się skończył, my zaś jesteśmy na ich 
brzegu.
- Ich brzegu? - spytał Harry sprawdzając wyważenie dobrze już zużytego, 
krótkiego 
korda. Tuka energicznie kiwnął głową.
- Od Przystani Shingazi na północ, potem ku zachodowi do miejsca, gdzie Wężowa 
Rzeka łączy się z Vedra, a stamtąd aż do pustyni... wszystkie stepy są domem 
Jeshandi. Nikt 
nie może przejechać bez ich pozwolenia. Bywa tak, że ich gościnność nie zna 
miary, niekiedy 
jednak przekształcają się w rabusiów niewiele tylko mniej srogich od pospolitych 
opryszków. 
Ten tam, przed szeregiem, na koniu z czerwonymi wstążkami przy uździe, to ich 
Hetman... 
bardzo ważna osobistość.
- Ha! - rzekł Nicholas. - Możemy czekać. Mamy tyle samo czasu, co oni.
Na północy i południu pokazali się kolejni i coraz liczniejsi jeźdźcy.
- Może trochę mniej...
Wspiąwszy się na wóz, podniósł miecz w górę, tak, by tamci mogli go wyraźnie 
zobaczyć, a następnie gestykulując przesadnie, schował go do pochwy. 
Zeskoczywszy z 
wozu, odezwał się do Ghudy:
- Chodź ze mną. Marcus i Calis, przygotujcie się, by dać nam osłonę, gdybyśmy 
musieli... eee... spiesznie wracać.
Ghuda zbliżył się do Nicholasa i we dwu podeszli do miejsca leżącego w połowie 
drogi pomiędzy grzbietem wzgórza i wozami. Jednocześnie od grupki jeźdźców 
oderwali się 
dwaj junacy i powoli ruszyli w dół, ku Krondorczykom.
W miarę jak się zbliżali, Nicholas uważnie przyglądał się jeźdźcom. Każdy z nich 
zbrojny był w łuk, oraz imponujący zestaw mieczów i kindżałów. Nosili długie 
opończe, pod 
którymi kryli kurtki i obcisłe spodnie. Głowy przykrywali stożkowatymi, 
błękitnymi lub 
czerwonymi kapeluszami, niektórzy zaś uzupełniali to wszystko jedwabnymi 
szarfami 
okrywającymi karki. Twarze - pewnie po to, by ochronić je przed wszechobecnym 
pyłem - 
przesłonili chustami, odsłaniając jedynie oczy.
Kiedy dwaj jeźdźcy dotarli do miejsca, gdzie czekali już Ghuda i Nicholas, 
zatrzymali 
konie. Książę skłonił się, przykładając dłoń do czoła, serca i brzucha, tak jak 
czynią to 
witający przybyszów mieszkańcy pustyni Jal-Pur.
- Pokój z wami - wyrzekł tradycyjną formułę powitalną.
Jeden z jeźdźców odpowiedział w nieco zmienionym keshańskim, który był chyba 
najpopularniejszym w tej części kontynentu językiem:
- Macie straszny akcent. - Zeskakując zaś z konia, dodał:
- Ale znacie dobre obyczaje. - Podobnie jak Nicholas kiwnął dłonią: - I z wami 
pokój. 
- Podchodząc bliżej, ukazał Nicholasowi parę spoglądających znad zasłony 
błękitnych oczu. - 
Co tu się stało?
Nicholas opowiedział mu o napaści i o tym, jak odbili dziewczęta. Kiedy 
skończył, 
dodał spokojnie.
- Opuszczamy ziemie Jeshandi i nie chcemy okazać wam braku szacunku. Ta 
karawana wracała z Wiosennego Jarmarku. - Liczył na to, że rękojmia pokoju trwa 
tak długo, 
dopóki jej podmiot nie opuści terytorium Jeshandi.
Jeździec odsłonił twarz i Nicholas ujrzał orli nos i wysoko osadzone kości 
policzkowe. Coś w rysach nieznajomego uderzyło księcia... i nagle zrozumiał, co.
Odwróciwszy się ku wozom, zawołał:
- Calis, przyjdź tu lepiej do nas!
Pół-elf zeskoczył z wozu, Ghuda zaś zapytał:
- O co chodzi?
- Przyjrzyj się jego twarzy - poradził Nicholas.
- Może się wam nie podoba? - spytał jeździec, po którym widać było, że gotów 
jest 
natychmiast powziąć śmiertelną urazę.
- Nie, po prostu nie spodziewaliśmy się znaleźć tu i w tych okolicznościach 
członków 
waszej rasy.
Calis dotarł do nich w samą porę, by usłyszeć ostatnią uwagę i szybko wtrącił:
- Mój towarzysz chciał powiedzieć, że nie spodziewał się tu znaleźć jednego z 
edhelów.
Jeździec zrobił lekko zaskoczoną minę:
- Cokolwiek znaczy to słowo, żądam, byście, zwracając się do mnie, używali 
mojego 
imienia i tytułu!
Calis z trudem ukrył zdziwienie:
- Twojego imienia i tytułu?
- Jestem Mikola, Hetman jeshandyjskich Jeźdźców Zakoshy! Nicholas skłonił się 
ponownie, oszczędzając Hetmanowi zastanawiania się nad powodami zdziwienia 
Calisa.
- Jestem Nicholas, kapitan tej wolnej kompanii, który nigdy nie okazuje wrogości 
ludziom, mogącym stać się jego przyjaciółmi.
- Dobrze powiedziane - stwierdził Mikola, uśmiechając się szeroko. - Nic mnie 
jednak 
nie obchodzą ludzie mieszkający w miastach. - Wskazując oskarżycielsko palcem na 
Nicholasa, dodał: - Natomiast ciekawi mnie, kto mi zapłaci za moje kozy?
- Kiedy to powiedział, uśmiech znikł z jego twarzy.
- Twoje kozy? - zdziwił się książę.
- A pewnie. Nie poznaliście tatuażu na uszach tych dorosłych sztuk? Nie mów mi, 
żeście go nie widzieli, kiedyście je zabijali. I co wy w ogóle robicie tu... tak 
blisko krawędzi 
świata?
- Nie czekając na odpowiedź, ciągnął dalej: - Rozbijemy obóz i wszystko omówimy. 
Ale przede wszystkim ustalimy cenę za nasze kozy.
Wskoczywszy na siodło, pogalopował ku swoim towarzyszom, wykrzykując po 
drodze jakieś rozkazy.
- O co w tym wszystkim chodzi? - spytał Ghuda.
- On jest elfem - wyjaśnił mu Nicholas.
- Nie spostrzegłem - odparł Ghuda - bo miał zakryte uszy. Nigdy zresztą nie 
spotkałem elfa... poza tobą, Calisie.
Calis kiwnął głową.
- Może nie spotkałeś wielu z ludu mojej matki, ale uwierz mi, wiem co mówię. On 
jest 
jednym z edhelów, co więcej, nie wie, co znaczy to słowo. - Calis spojrzał w 
ślad za 
oddalającymi się jeźdźcami z widoczną troską na twarzy.
Po zachodzie słońca umieszczono ich w namiocie Mikoli. Przez większą część 
wieczoru Calis zachował milczenie. Wodza Jeshandi może i zdenerwowały zabite 
kozy, ale 
jego gościnność niezaprzeczalnie przejawiła się w uczcie, jaką jego ludzie 
przygotowali dla 
rozbitków z „Drapieżcy”.
Do namiotu Hetmana zaproszono Nicholasa, Harry'ego, Ghudę, Nakora, Marcusa i 
Amosa, z którymi zabrał się i Tuka. Jeshandi nazywali swe namioty jurtami. Były 
to spore 
koliste konstrukcje wzniesione z koziej pilśni i owczej wełny rozciągniętych na 
drewnianych 
siatkowatych ramkach - jurta Mikoli mogła z powodzeniem pomieścić ze dwa tuziny 
gości. 
Wnętrze ozdobiono zwisającymi ze ścian i pułapu proporcami różnej barwy i kroju, 
czerwonymi płachtami, na których złotymi nićmi powyszywano rozmaite obrazy, i 
skórami 
zwierząt, zdobionymi na brzegach kolorowymi paciorkami. Powietrze gęste było od 
zapachu 
egzotycznych korzeni, ponieważ palono tu kadzidła, by jakoś zniweczyć ostry 
zapach 
końskiego i ludzkiego potu. Nicholas natychmiast pojął, że ci ludzie niezbyt 
często miewają 
pod dostatkiem wody na kąpiele.
Brisie - ku jej irytacji - powiedziano, że kobiety nie mają wstępu do jurty 
Hetmana. 
Jedynym wyjątkiem były jego żony, a i te mogły tam wchodzić tylko za jego 
pozwoleniem. 
Dziewczyna opanowała złość, jednak jej gniewnie zaciśnięte zęby wyraźnie 
wskazywały, co o 
tym wszystkim myśli. Nicholas zauważył cień uśmiechu na twarzy Marcusa, który 
podsłuchał 
przekleństwa miotane przez nią pod nosem. Książę był pewien, że jego kuzyn - 
podobnie jak 
on sam - rad jest, iż nieposkromiona dziewczyna odzyskuje swego buntowniczego 
ducha.
Gdy już nasycili się pysznym posiłkiem i popili go doskonałym winem, Nicholas 
pochwalił gospodarza:
- Hetmanie, twoja hojność nie zna granic. Mikola uśmiechnął się lekko.
- Prawom gościnności nie można uchybić. Zechciej mi teraz powiedzieć jedną 
rzecz: 
mam ucho wrażliwe na akcent i nigdy nie słyszałem takiego, jakim mówisz ty i 
twoi ludzie. 
Skąd jesteście?
Książę opowiedział stepowemu watażce o swojej podróży - Hetman nie wydawał się 
szczególnie poruszony twierdzeniem gościa, że przybysze przepłynęli wielki 
ocean.
- Jest wiele opowieści o tym, iż takich podróży dokonywano w dawnych czasach. - 
I 
patrząc prosto w oczy Nicholasa, spytał: - Jakiego boga wielbicie?
W tonie gospodarza pojawiło się pewne napięcie, Nicholas więc odpowiedział 
spokojnie:
- Członkowie naszej kompanii czczą wielu bogów...
- ... nad którymi króluje Al-maral - wtrącił się niespodziewanie Nakor.
Hetman wstał z miejsca.
- Jesteście cudzoziemcami, wasze wierzenia są więc waszą sprawą i zachowacie 
bezpieczeństwo, dopóki gościcie wśród Jeshandi. Wiedzcie jednak, że jeśli 
opuścicie nasze 
ziemie, będziecie musieli złożyć hołd Jedynemu Bogu, którego wszyscy inni są 
jedynie 
odbiciami... albo pożegnacie się z życiem. Nicholas kiwnął głową i spojrzał na 
Nakora.
- Hetmanie, co wiesz o starych opowieściach? - spytał Calis.
- Kiedyś żyliśmy na lądzie, z któregoście przyszli - odparł Mikola. - Tak mówi 
nam 
Księga, a ponieważ jest ona jedynym zapisem słów Boga, tak w rzeczy samej być 
musiało. - 
Spojrzawszy na Calisa, spytał: - Czy jest coś szczególnego, co cię interesuje?
- Jesteście krewniakami mojego ludu - rzekł Calis. Oczy Hetmana lekko się 
rozszerzyły.
- Należysz do długowiecznych?
Calis odsłonił ucho, pokazując jego ostro zakończoną małżowinę.
- Chwała Al-maralowi - rzekł nabożnie Mikola. Teraz on odsunął długie włosy z 
boku 
głowy i pokazał podobne ucho. - Ale twoje wygląda nieco inaczej. Dlaczego?
- Moja matka jest jedną z was - odpowiedział ostrożnie Calis. - Jest też Królową 
mojego ludu i panuje w Elvandarze.
Jeśli Calis spodziewał się jakiejś reakcji, nie doczekał się żadnej.
- Mów dalej - zachęcił go tylko Mikola.
- Mój ojciec jest człowiekiem, choć osobliwie obdarowanym magią.
- - Nie może być inaczej - przyznał Hetman - ponieważ jak sięga pamięć 
długowiecznych, nigdy przedtem taki związek nie został przez bogów 
pobłogosławiony 
potomstwem. - Klaśnięciem w dłonie wezwał służącą i umył ręce w przyniesionej 
przez nią 
misie. - Z tego też względu wśród Jeshandi takie małżeństwo to rzecz 
niesłychana... i 
zabroniona prawem.
- Wśród mojego ludu nie - odparł Calis - choć prawda, że były rzadkie i prawie 
zawsze nieszczęśliwe.
- A ty, należysz do długowiecznych? - spytał Mikola.
- To się jeszcze okaże - odpowiedział Calis, uśmiechając się skąpo.
- Księga powiada nam - odezwał się pouczająco Mikola - że długowieczni od 
niepamiętnych czasów wędrowali po tym kraju, do którego wierni dotarli zza 
morza. 
Toczyliśmy zaciekłe boje, aż długowieczni usłyszeli głos Boga i przyjęli wiarę, 
wielbione 
niech będzie miłosierdzie Al-marala. Od tamtych czasów żyjemy w zgodzie.
- Aaa... to wiele wyjaśnia - rzekł Calis.
- Księga objaśnia wszystko - odpowiedział Hetman z naciskiem w głosie.
Nicholas spojrzał na Calisa, który kiwnięciem głowy dał znak, że dowiedział się 
wszystkiego, czego chciał.
- Mikola, nigdy ci się nie wywdzięczymy za twoją gościnność - powiedział książę.
- Nie trzeba żadnych podziękowań. To dawca powinien być szczęśliwy, ponieważ 
napisano, że jedynie w dawaniu osiąga się prawdziwą szlachetność. - Mikola 
dłubał w zębach 
długą, cienką drewnianą drzazgą. - A teraz do rzeczy... jak zamierzacie zapłacić 
za moje 
kozy?
Rozpoczęły się targi. Nicholas wiedział, że nie ma najlepszej pozycji, ponieważ 
sprzedaż niejako się dokonała, teraz pozostało tylko uzgodnić cenę. W miarę 
upływu nocy 
cena kóz wzbijała się pod niebiosa i książę niewiele mógł wskórać poza złożeniem 
solennych 
zapewnień, że zwierzęta były drobne, żylaste, chude, ich mięso zaś okazało się 
pozbawione 
smaku. Jeśli nawet Mikolę zainteresowały stemple Królestwa na złotych monetach, 
jakie 
otrzymał od Nicholasa, dobrze to ukrył: monety miały dobrą wagę i kruszec dobrej 
jakości - 
to wystarczyło.
Potem Nicholas zaczął targi o broń i zapasy żywności - kiedy skończyli, kompania 
była nieźle zaopatrzona, sam książę jednak czuł znużenie. Złożywszy Hetmanowi 
życzenia 
dobrej nocy, wrócił z towarzyszami do wozów.
- Calis, co miałeś na myśli mówiąc, że ten fragment Księgi mówiący o przejściu 
wiele 
wyjaśnia? - spytał po drodze.
Calis wzruszył ramionami.
- Uczono mnie zawsze, że edhele, elfy, były kiedyś jedną rasą, skupioną pod 
panowaniem jednej Królowej i żyjącą w jednej ojczyźnie, w Elvandarze. Przedtem 
byliśmy 
sługami Valheru. Po Wojnach Chaosu rasa rozpadła się na trzy oddzielne grupy: 
jedną 
stworzyli eledhele, lud mojej matki, druga to moredhele, Bractwo Mrocznego 
Szlaku, trzecią 
zaś stanowili glamredhele, lub szaleni.
- Obejrzawszy się przez ramię, dodał: - Teraz zaś oto spotykam krewniaków, 
którzy 
nigdy nie widzieli Elvandaru. Nasza tradycja mówi jedynie o tych, co żyją na 
naszym 
kontynencie... tym samym, na którym rozciąga się wasze Królestwo. O tych tu nie 
wiemy 
niczego.
- Oni zaś nie wiedzą niczego o was - dodał Nakor.
- A co z tym Al-maralem? - spytał książę.
- Kiepska to sprawa - potrząsnął głową Isalańczyk. - To się wiąże z wojnami 
religijnymi i to tymi najzacieklejszymi. Setki lat temu w Kościele Ishap doszło 
do wielkiego 
rozłamu. Jedni wierzyli, że on sam jest Bogiem Stojącym Ponad Wszystkimi, inni 
zaś upierali 
się, że jest on Al-maralem lub Bogiem Jedynym, inni zaś są tylko rozmaitymi 
manifestacjami 
Jego bogatej osobowości. Jak to zwykle w takich wypadkach bywa, schizma była 
jedynie 
przejawem walki o władzę pomiędzy różnymi grupami kapłanów.. . w końcu jednak 
wyznawców Al-marala ogłoszono heretykami i wygnano precz. Legendy głoszą, że ci, 
którzy 
żyli w Kesh, uciekli na pustynię, gdzie pomarli z głodu i pragnienia, kilkuset 
jednak wsiadło 
na pokład jakiegoś statku i pożeglowało ku Bezkresnemu Morzu.
- To wyjaśnia, dlaczego ci ludzie mówią po keshańsku - mruknął Ghuda.
- Raczej tak, jak w Kesh mówiono kilka setek lat temu - sprostował Harry.
- Encosi przybył tu zza wielkiego morza? - spytał Tuka.
- Przecież mówiłem ci, że pochodzimy z odległego miasta - rzekł młody książę.
W oczach Tuki pojawił się błysk, który zdradził jego myśli:
- A więc musi to być niezwykle ważna sprawa, która tak dzielną kompanię 
sprowadza 
tu aż zza morza.
- Sprawa, którą mogę omówić jedynie z twoim panem - uciął Nicholas. Ujrzawszy, 
że 
sny o bogactwie, które zrodziły się w głowie małego człowieczka, rozwiewają się 
gwałtownie, dodał:
- Nie martw się, nie zapomnimy przy tym przemówić za tobą, gdy będziemy 
opowiadać o zwrocie Ranjany Namiestnikowi.
- Mój pan osądzi pewnie - rzekł markotnie Tuka - że moje wspaniałe osiągnięcia 
zaledwie wystarczą, by wyrównać zawód, jaki mu sprawiłem, tracąc karawanę.
- Zawiedź nas do swego pana, a zapewniam cię, że ci się to opłaci.
Wyraz twarzy małego człowieczka zmienił się po raz kolejny:
- Dziękuję... o, dziękuję, najszlachetniejszy Encosi.
- Musimy dowiedzieć się co nieco o tym, jak tu sprawy stoją, ty więc, w zamian 
za 
naszą uprzejmość, opowiesz nam o zwyczajach tej krainy.
- Nie omieszkam, Encosi, nie omieszkam...
Kiedy dotarli do wagonów, odkryli, że Brisa znajduje się pod strażą dwu 
marynarzy.
- Co się stało? - spytał Nicholas.
- Chciała udusić tę dziewkę z namiotu, Wasza Miłość - odparł jeden z marynarzy, 
mówiąc w języku Królestwa - i odciągnęliśmy ją z najwyższym trudem.
- Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj, przyjacielu - żachnął się Nicholas. - 
Jestem 
kapitanem tej kompanii i mów po keshańsku lub w języku Natalczyków.
Żeglarz posłusznie przeszedł na dialekt natalski:
- Nie mam pojęcia, o co poszło, ale próbowała zabić tę dziewczynę z klejnotami.
- Jakimi znów klejnotami?
- Tę, którą inne nazywają Ranjaną.
Klęknąwszy przy Brisie, Nicholas spytał niezbyt łagodnym tonem:
- Co tu się wydarzyło?
- Nikt nie będzie mnie tak nazywał! Uciszając ją gestem dłoni, Nicholas 
poradził:
- Zacznij może od początku.
- Zajmowałam się swoimi sprawami, kiedy tamten smoluch zawołał mnie i kazał 
przynieś jej skrzynkę z pierwszego wozu. - Zmrużywszy oczy, spojrzała wrogo na 
drugi z 
pojazdów. - Owszem, pomyślałam sobie, czemu by nie? Przyniosłam, a ta ją otwiera 
i 
zaczyna wkładać na siebie tę całą biżuterię. A potem każe mi nabrać wody w rzece 
i zagrzać, 
bo ona ma ochotę na kąpiel. Powiedziałam jej, by sama sobie nabrała, a ona 
nazwała mnie...
- I za to chciałaś ją udusić? - spytał Nicholas.
- Nie całkiem. Puściłabym przecież, zanimby zdechła... Książę potrząsnął głową.
- Myślę, że trzeba mi zobaczyć się z tamtymi dziewkami.
Podszedłszy do drugiego wozu, przekonał się, że pojazd oddzielały od reszty 
świata 
mocno zaciągnięte płótna boczne. Zatrzymawszy się przy tylnych drzwiczkach, 
grzecznie 
zapukał.
Jakiś głos ze środka spytał, kim jest, więc odpowiedział:
- Nicholas... kapitan Nicholas.
Drzwi uchyliły się nieco i ukazała się twarz jednej z dziewcząt.
- Moja pani jest zdegustowana atakiem tej dziwki - odpowiedziała władczym tonem. 
- 
Zobaczy się z tobą jutro. Nie zabijajcie jej, dopóki moja pani się nie obudzi, 
chce to wszystko 
zobaczyć.
I zatrzasnęła drzwi przed zdumionym księciem. Nicholas z najwyższym trudem 
powstrzymał się przed otworzeniem ich mocnym kopniakiem, pomyślał jednak, że 
trochę snu 
dobrze zrobi wszystkim zainteresowanym. Zresztą, w istocie nie bardzo wiedział, 
co rzec na 
taką bezczelność.
Wrócił do ogniska, przy którym siedziała Brisa.
- Wyjaśnię wszystko jutro rano.
- Ale ona nazwała mnie...
- Wiem, jak cię nazwała - przerwał jej książę. - Powiedziałem, że wyjaśnię 
wszystko 
jutro rano. Teraz się prześpij.
Kiedy przy jego ognisku zebrali się Tuka, Amos, Marcus, Ghuda i Nakor, Nicholas 
zwrócił się do małego tubylca:
- Tuka, możemy cię uczynić jeśli nie bogatym, to przynajmniej zamożnym 
człowiekiem. Jeśli jednak zechcesz nas oszukać, uważając, że więcej na tym 
skorzystasz, to 
ten tu przyjaciel - wskazał Ghudę, który z trzaskiem zaczął wyłamywać sobie 
palce - z 
przyjemnością skręci ci kark. A teraz powiedz nam o mieszkańcach i narodach tej 
krainy.
- Narodach? - wyglądało na to, że słowo to jest dla Tuki niezrozumiałe.
- Tej krainy. Kto tu rządzi?
- Po tej stronie rzeki prawa do wszystkich ziem uzurpują sobie Jeshandi.
- A po tamtej?
- Nikt, Encosi. Jesteśmy zbyt daleko od Miasta nad Wężową Rzeką i nie docierają 
tu 
żołnierze Namiestnika, a inne miasta są po drugiej stronie gór. Ci, którzy w 
nich mieszkają, 
mają własnych władców.
Rozmawiali długo, dowiadując się wielu rzeczy o kraju, w którym się znaleźli... 
a 
większość z nich było dla Nicholasa i jego towarzyszy zupełną nowością. Okazało 
się, że nie 
ma tu wielkich królestw czy imperiów, ani innych państw dość dużych, by Tuka 
choćby 
zrozumiał ten termin. Był to kraj państw-miast i niezależnych władców, z których 
każdy 
władał taką jego połacią, jaką mógł utrzymać orężną siłą. W Krainach Wschodnich 
dominującym grodem było Miasto nad Wężową Rzeką, a władzę do niedawna jeszcze 
sprawowała tam dość luźna konfederacja klanów i plemion spokrewnionych z 
Jeshandi. Teraz 
opanował je Namiestnik, człowiek, który do władzy doszedł przed dwudziestu laty 
i który 
utrzymywał swą pozycję, korzystając z niezgody pomiędzy klanami.
Podczas tych rozmów Nicholas pojął, że podróże z jednego miejsca do drugiego 
wymagały tu usług najemników - stąd wiara Tuki w to, że on sam był „potężnym 
kapitanem”, 
a jego ludzie byli grupą takich właśnie weteranów.
Kiedy wydobyli już z Tuki wszystko, co dało się wydobyć z niego po dniu pełnym 
niezwykłych wrażeń i potężnym posiłku, Nicholas polecił wszystkim, by udali się 
na 
spoczynek. Amos wybrał kilku ludzi do pełnienia warty, choć wydawało się, że nie 
jest to 
potrzebne w pobliżu tak licznego obozu Jeshandi. Oczywiście polecił, by wozu 
Ranjany 
pilnował również jeden zbrojny.
Po kilkunastu noclegach na gołej ziemi, materac, który nabył od Mikoli, wydał mu 
się 
bardziej miękki niż najlepsze puchowe poduszki w domu. Położywszy się, po raz 
pierwszy od 
wielu dni zasnął głębokim, dającym wytchnienie snem.
Ocknął się, słysząc przeraźliwy wrzask. Porywając się na nogi, chwycił miecz i 
zaskoczony blaskiem zamrugał oczami niczym sowa, usiłująca rozeznać się w 
sytuacji. Kilku 
żołnierzy również zerwało się ze snu, wszyscy mieli broń w dłoniach. Kolejny 
wrzask kazał 
im się odwrócić ku drugiemu wozowi. Nicholas odłożył miecz, gdyż we wrzasku 
słychać 
było wściekłość, nie strach czy ból.
Nicholas podszedł do wozu i znalazł tam jednego z żołnierzy zabranych z Crydee. 
Na 
widok wodza weteran wzruszył przepraszająco ramionami:
- Zechciej wybaczyć, kapitanie, ale ona chciała cię widzieć. Powiedziałem, że 
nie 
będę cię budził, więc natychmiast zaczęła wyć...
Nicholas kiwnął głową i skinieniem dłoni nakazał wartownikowi odejść na bok. 
Zapukał do drewnianych drzwi, zza których po krótkiej chwili czekania ukazała 
się jakaś 
twarzyczka.
- Spóźniłeś się! - powiedziała oskarży cielsko ta sama dziewczyna, która 
odprawiła go 
stąd w nocy.
- Powiedz twojej pani, że jestem - odparł Nicholas.
- Owszem, przyjmie cię za chwilę.
Książę był nieco poirytowany tym, że zbudzono go z głębokiego snu i niczego 
jeszcze 
nie jadł.
- Nie będę czekał! - rzekł i odepchnąwszy dziewczynę w bok, wszedł do wozu.
Znalazłszy się wewnątrz, odkrył, że wóz przemieniono w rodzaj sypialni na 
kołach. W 
głębi ułożono materace, miejsca zaś było tyle, że pięć kobiet mogło tu spać dość 
wygodnie. 
Tam gdzie stał, ustawiono po bokach skrzynie, spiętrzone jedna na drugiej - 
pewnie krył się w 
nich osobisty dobytek dziewcząt. Po lewej stronie podniesiono teraz luźną klapę, 
przez którą 
do wozu wpadały promienie słońca, tak że Ranjana mogła marszczyć nosek przed 
zwierciadłem.
Po raz pierwszy Nicholas mógł przyjrzeć się tej dziewczynie przy dobrym świetle 
i 
musiał przyznać, że zrobiła na nim wrażenie. Przedtem sądził, że jest zwykłą, 
ładną 
dziewczyną - teraz odkrył, że jest równie piękna jak Abby, choć różniła się od 
tamtej jak noc 
od dnia. Abby miała jasną skórę i włosy - cera Ranjany była smagła, a jej włosy 
zawstydziłyby barwą młodego kruka. Patrzące gniewnie na Nicholasa oczy były 
wprost 
ogromne, ocienione niemożliwie długimi rzęsami. Pełne usteczka wygięła teraz w 
osobliwie 
niemiłym grymasie. Na widok księcia szybko zebrała koszulę na piersiach - 
rozchylone przed 
sekundą jeszcze jej poły ukazywały czarną bieliznę, zaprojektowaną i uszytą tak, 
by 
podkreślić kształt dziewczęcej piersi. Nicholas zarumienił się lekko - na 
sekundę zapomniał o 
powodzie swego przybycia, ale szybko oprzytomniał, gdyż głos dziewczyny chlasnął 
go 
niczym bat.
- Ośmieliłeś się wejść bez mojego pozwolenia!
- Owszem - odpowiedział. - Może i jesteś pani ważną osobą tam, skąd pochodzisz, 
ale 
tutaj rządzę ja. Nigdy o tym nie zapominaj.
- Zgiął jedno kolano i pochylił się tak, by móc spojrzeć siedzącej w oczy. - 
Powiedz 
mi teraz, cóż to za bzdurne żądania, bym przychodził tu na twe rozkazy i dla 
zaspokojenia 
twego kaprysu?
W oczach dziewczyny raz jeszcze błysnął gniew.
- Nie mniej bzdurne niż twoje! Nie spodziewaj się po mnie posłuchu! Jestem 
Ranjana! 
Oczywiście, że masz przychodzić, kiedy cię wezwę, chamie!
Nicholas poczuł, że ogarnia go gniew. Nigdy przedtem nikt nie ośmielił się 
przemawiać doń takim tonem! Kusiło go, by wyjaśnić tej zarozumiałej pannie, że 
jego ojciec i 
on sam są książętami krwi, i niewiele brakło, a jego ojciec sam byłby został 
Królem... 
postanowił jednak, że wyjaśni wszystko w bardziej prostych słowach.
- Pani... jesteś naszym gościem, ale pozwól sobie powiedzieć, że doprawdy 
niewiele 
trzeba, abyś stała się na powrót więźniem. Nie wiem, jaki los gotowały ci draby, 
z łap których 
mieliśmy honor cię uwolnić, ale łatwo się można tego domyślić.
- Spojrzał uważnie na cztery służące. - Cała wasza piątka może nam przynieść 
niezły 
zysk na targu niewolników, wystarczający, by paru z nas żyło dostatnio po kres 
żywota. - 
Wymierzył oskarżycielsko palec ku dziewczynie. - Choć z pewnością mógłby być 
większy, 
gdyby nie twój paskudny charakterek, ale z tym da się coś zrobić! - Wstał. - 
Dobrze ci więc 
radzę, nie kuś mnie!
Odwróciwszy się, by odejść, usłyszał pełne wściekłości:
- Nie dałam zgody na to, byś odchodził!
Nie odwracając głowy, rzucił niedbale od drzwi:
- Pogadamy, kiedy nauczysz się choć odrobiny wdzięczności dla tych, którzy 
uratowali cię z łap tych rzezimieszków. Do tej pory pozostaniesz zamknięta w tym 
wozie!
Wychodząc na zewnątrz, zamknął za sobą drzwi i polecił strażnikowi:
- Nie pozwól żadnej nawet wychylić nosa.
Żołnierz zasalutował sprężyście i Nicholas wrócił do swojego posłania. Zwinąwszy 
je, 
skinął na stojących nie opodal Marcusa i Amosa, polecając im pójść za sobą. 
Oddaliwszy się 
nieco od reszty, rzekł:
- Tylko nas trzech i Calis, wie, o co naprawdę idzie gra... nie wolno nam też o 
tym 
zapominać. W sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, widzę otwierające się przed 
nami rozmaite 
możliwości.
- Jakie? - spytał Amos.
- Możemy odstawić tę wrzaskliwą dziewkę jej przyszłemu mężowi i zdobyć jego 
zaufanie, pokazawszy się w mieście z dość prawdopodobną historyjką: jesteśmy 
grupą 
wędrownych najemników i po prostu zdarzyło się, że znaleźliśmy się we właściwym 
czasie i 
miejscu.
Marcus wezwał Tukę, by zbliżył się do nich, a kiedy mały człowieczek przyłączył 
się 
do grupy, dziedzic Crydee spytał:
- Czego powinniśmy się spodziewać, gdy dotrzemy do Miasta nad Wężową Rzeką?
- Słucham, panie?
- On pyta, czy Namiestnik trzyma w bramie straże, albo czy powinniśmy 
poinformować władze o naszej obecności w mieście - wyjaśnił Nicholas.
Tuka uśmiechnął się szeroko.
- O... pewnie i tak zechcecie wynająć obwoływacza, który będzie głośno wychwalał 
wasze wielkie wyczyny. W ten sposób otrzymacie lepsze oferty pracy. Co się tyczy 
Namiestnika, wydarzenia w mieście niewiele go obchodzą, dopóki nic nie zagraża 
ogłoszonemu przezeń pokojowi.
- Bywałem już w takich miejscach - odezwał się Ghuda.
- Jeśli chcecie, możecie je traktować jako rodzaj zbrojnego obozu... i świetnie 
sobie 
poradzicie.
- Zanim zaczniemy się martwić o to, co nam trzeba czynić w mieście - wtrącił 
Amos - 
skupmy się może na nieco pilniejszej sprawie.
- Wiem, o czym myślisz - kiwnął głową Nicholas. - Przystań Shingazi, czy nie 
tak?
- Sądzisz, że będą tam czekali ci bandyci z łodzi? - spytał Marcus.
- Musimy przyjąć takie założenie, w przeciwnym razie może się zdarzyć, że 
niedaleko 
zawędrujemy. Czy wszyscy mają broń? - spytał Nicholas Amosa.
- Nie mamy jej aż tyle, bym był zadowolony - mruknął niegdysiejszy pirat. - Ot, 
pół 
tuzina kawaleryjskich łuków i po jakiej takiej szablinie na każdego. Brak nam 
tarcz, nawet tak 
kiepskich, jak te, które Jeshandi robią ze skór. Nie mamy też żadnych pancerzy. 
Jak na 
kompanię najemników, prezentujemy się nad wyraz kiepsko.
- Mamy jednak nad tamtymi pewną przewagę - orzekł Nicholas.
- Jaką, jeśli łaska? - spytał Harry.
- Oni nie wiedzą, że na nich idziemy.
W godzinę po tym, jak Nicholas wyszedł z wozu Ranjany, jedna z jej służących 
usiłowała opuścić wóz i naturalnie została zatrzymana przez wartownika. Wywołało 
to 
oczywiście dziką wymianę wrzasków pomiędzy strażnikiem i dziewczętami, co z 
kolei 
zmusiło księcia do interwencji. Ponieważ skończyła mu się cierpliwość, wepchnął 
po prostu 
siłą dziewczynę do środka, zatrzasnął drzwi i kazał je zamknąć od zewnątrz.
Odchodząc zauważył Brisę, która obserwowała całe zajście z wyrazem twarzy, dla 
którego najbardziej trafnym byłoby chyba określenie „dzika satysfakcja”. Mający 
w 
perspektywie walkę, Nicholas nie był w nastroju do subtelności.
- Daj mi tylko cień powodu, a wrzucę cię do środka, do nich... Brisa wyciągnęła 
sztylet i udała, że sprawdza jego ostrze brzuścem kciuka.
- Och, proszę... zrób to, dzielny kapitanie! Zrób to natychmiast!
Nicholas machnął dłonią, opędzając się od niej. W tejże chwili w obozie Jeshandi 
rozległ się okrzyk i nagle zaczął się jakiś ruch.
- Zwijają obozowisko - rzekł Amos, podchodząc do Nicholasa.
- My też lepiej się stąd zabierajmy - kiwnął głową młody książę. - Tuka powiada, 
że 
jeśli będziemy szli cały dzień i parę godzin w nocy, następnego dnia o zachodzie 
słońca 
dotrzemy do przystani.
Amos podrapał się po brodzie.
- Omów to z Ghudą, ale mnie się wydaje, że lepiej będzie, jeśli trochę 
wyciągniemy 
nogi i pokażemy się tam o świcie.
Nicholas w istocie zaczął się zastanawiać nad radą starego pirata. Jego 
nauczyciele 
kunsztu wojennego od najwcześniejszych lat wbijali mu do głowy starą prawdę - 
ludzie o 
świcie są w najgorszej formie. Zaspani albo zmęczeni długim nocnym czuwaniem o 
brzasku 
są najmniej czujni.
- Rzeczywiście, pogadam z Ghudą.
Parę minut po wydaniu rozkazu każdy namiot w obozie Jeshandi był zwinięty i cała 
grupa ruszyła w drogę. Nicholas podziwiał mobilność koczowników. Zanim jego mała 
karawana przygotowała się do drogi, po stepowych jeźdźcach zniknął już nawet 
kurz na 
horyzoncie.
Wędrującym wzdłuż rzeki upał nieco tylko mniej dawał się we znaki niż na 
płaskowyżu. Niewielką ulgę, jaką dawała im niższa temperatura, wyrównywały z 
nawiązką 
znacznie bardziej kąśliwe owady. Nicholas jechał na drugim wozie, należącym do 
Ranjany, 
obok trzymającego wodze Ghudy, który - jak się okazało - miał spore 
doświadczenie w 
powożeniu. Gdy cztery wozy ruszyły przed siebie, książę mógł usłyszeć dochodzące 
z głębi 
pojazdu skargi Ranjany. Wyglądało na to, że narzeczona Namiestnika zupełnie 
zapomniała o 
tym, że kilka godzin wcześniej była branką szesnastu opryszków, z których jeden 
gotów był 
dać gardło, by wykorzystać jej urodę.
Po kilku minutach Nicholasa zaskoczył dotyk dłoni na ramieniu. Niemal zeskoczył 
z 
wozu, zdołał się jednak opanować na tyle, by się spokojnie odwrócić i popatrzeć 
na miłą 
twarzyczkę, wychylającą się z okienka w płótnie zamykającym przód pojazdu.
- Moja pani skarży się na upał - wyjaśniła dziewczyna.
- Tylko tyle? - spytał z przekąsem. Ranjana irytowała go bardziej niż 
jakakolwiek inna 
dziewczyna, włączając w to jego starszą siostrę, która potrafiła stać się dla 
małego chłopca 
prawdziwym utrapieniem. Ale nawet Elena przeistoczyła się w ludzką istotę, gdy 
tylko sam 
przestał jej dokuczać.
Po chwili skarga się powtórzyła. Nicholas odwrócił się i zobaczył w okienku inną 
dziewczynę.
- Gdyby twoja pani była dostatecznie dobrze wychowana, sama by grzecznie 
poprosiła 
o podniesienie ścian wozu, wtedy mógłbym rozważyć jej prośbę.
Wewnątrz powozu rozległy się pospieszne szepty i ponownie pojawiła się pierwsza 
z 
dziewczyn.
- Moja pani prosi uprzejmie o podniesienie płócien, by wpuścić trochę powietrza.
Nicholas postanowił, że nie będzie się upierał, i tyłem zlazł z wozu. Poruszali 
się dość 
wolno, tak że pieszy mógł bez trudu dotrzymać tempa i książę bez kłopotów 
rozwiązał węzły, 
a potem, pociągając za odpowiednie rzemienie, podniósł boczne zasłony.
Z pojazdu wychyliła się panna szczególnie urodziwa:
- Moja pani dziękuje dzielnemu kapitanowi.
Nicholas rzucił na poły poirytowane spojrzenie przez ramię i ujrzał Ranjanę, 
stojącą 
przy burcie wozu, uparcie jednak go ignorującą. Doszedł do wniosku, że 
dziewczyna 
postanowiła być uprzejmą w imieniu upartej narzeczonej Namiestnika.
Dalsza część dnia minęła bez żadnych szczególniejszych wydarzeń, Nicholas zaś 
wykorzystał te chwile spokoju, omawiając rozmaite warianty rozwoju wydarzeń. W 
pewnej 
chwili doświadczony i bywały w świecie najemnik rzekł:
- Jedna rzecz mnie niepokoi, kiedy myślę o tamtych rzezimieszkach...
- Co mianowicie? - spytał młody książę. Ghuda lekko trzepnął lejcami.
- Oni nie byli tymi, za których chcieli uchodzić. Kiedy ich grzebaliśmy, dobrze 
im się 
przyjrzałem, i doszedłem do wniosku, że to nie byli żołnierze.
- A więc bandyci?
- I to nie. - Ghuda mówił powoli i z rozmysłem. - Jeżeli to, co mówi Tuka, jest 
prawdą, to napaść była dobrze zorganizowana, plan niezbyt wymyślny, ale 
skuteczny i dobrze 
wykonany. Zgodnie ze świadectwem Tuki, kompania wynajęta do ochrony wozów 
składała 
się z doświadczonych ludzi, którym starcie ze zwykłymi opryszkami to nie 
pierwszyzna. A 
tych piętnastu, których wyrżnęliśmy, to niedoświadczone durnie. Owszem, mieli 
jakie takie 
pojęcie o trzymaniu broni i potrafili ścierać się w pojedynkę, ale nie wiedzieli 
niczego o 
walce w kupie. Ani śladu porządku i organizacji. - Potrząsnął głową. - Połowa z 
nich miała 
zupełnie miękkie dłonie, i choć odziani jak bandyci, wcale nie wyglądali na 
biedaków. 
Przypominali mi raczej bogatych smarkaczy poprzebieranych za opryszków.
- Jakie więc wyciągasz wnioski? - potrząsnął głową Nicholas.
- Myślę, że te wozy miały być znalezione... może przez tych Jeshandi. - Najemnik 
podrapał się po brodzie. - Myślę, że widzieliśmy tylko część tego, co można by 
jeszcze 
zobaczyć.
- Myślisz więc, że w Shingazi może się okazać, że nikt na nich nie czeka? - 
spytał 
Nicholas.
- Może być i odwrotnie: czeka tam ktoś, kto ma się upewnić, że nawet jeśli tam 
dotrą, 
to nie pojadą dalej.
Nicholas kiwnął głową. Zsunąwszy się z wozu, podbiegł do pierwszego pojazdu, 
gdzie na koźle, obok Marcusa, siedział Tuka.
- Mam pytanie - zwrócił się do tego ostatniego. Maluch spojrzał nań z góry.
- Słucham, Encosi.
- Czy pomiędzy nami a Shingazi jest jakieś miejsce, które uznałbyś za dobre na 
zasadzkę?
Tuka zaczął się zastanawiać.
- Owszem, Encosi. Mniej więcej pół dnia drogi stąd jest doskonałe miejsce, gdzie 
mała grupka mogłaby zatrzymać armie.
- Doskonale - odpowiedział zadowolony książę. - Zatrzymaj się. - Dając dłonią 
znaki 
pozostałym woźnicom, podbiegł do trzeciego wozu, na którym jechali Calis i 
Harry. – Tuka 
powiada - zwrócił się do półelfa - że mniej więcej pół dnia drogi stąd jest 
doskonałe miejsce 
na zasadzkę. A Ghuda uważa, że tej możliwości nie można wykluczyć.
Calis kiwnął głową i nie mówiąc ani słowa, zeskoczył z kozła i ruszył truchtem. 
Podbiegłszy do czwartego wozu, na którym jechali Amos i Brisa, poinformował 
oboje o 
powodzie, dla którego się zatrzymali.
Niegdysiejszy pirat zeskoczył z kozła, mówiąc:
- No, dałbym głowę, że Ghuda zna swój fach.
W ostatnim wozie jechali Nakor i Anthony, którzy wieźli ludzi potrzebujących 
jeszcze 
ich opieki. Gdy podeszli bliżej, Nakor tak ocenił fachowość najemnika:
- Ghuda jest tak doświadczony, że gdyby zechciał, sam mógłby dowodzić własną 
kompanią.
I rozejrzawszy się dookoła, zwrócił się do Anthony'ego:
- Słuchaj, to miejsce jest tak samo dobre, jak każde inne.
- Na co? - spytał Nicholas.
- Na próbę ustalenia miejsca pobytu więźniów - objaśnił Anthony. - Nie robiłem 
tego 
od chwili katastrofy.
Nicholas kiwnął głową, a młody mag zamknął oczy. Po minucie pokazał dłonią na 
południe:
- Słabo je czuję, ale są tam.
- Tam właśnie zamierzamy się udać - ucieszył się Nicholas.
- Tam! - wskazał dłonią leżący na ziemi Calis. Nicholas zasłonił oczy ręką i 
spojrzał 
pod zachodzące słońce.
Leżeli w wysokiej trawie, na wschód od otoczonego niewysokim murkiem 
przydrożnego zajazdu. Nicholas usiłował przyjrzeć się grupie mężczyzn, którzy 
trzymali się 
w głębi niewielkiego dziedzińca. Skupiwszy się, policzył ich uważnie.
- Myślę, że będzie ze dwunastu.
- Sądząc z odgłosów hulanki, w środku jest ich znacznie więcej - poprawił go 
Ghuda.
To, co słyszeli, wskazywało na jakąś świąteczną ucztę; z gospody dobiegały ich 
śmiechy, okrzyki rozbawionych ludzi, muzyka i hałasy, jakie czynią bawiący się 
wespół 
mężczyźni i kobiety.
Nicholas pełzając, zsunął się ze wzgórza - tamci byli dostatecznie blisko, by 
nie chciał 
ryzykować zdradzenia swej obecności, nawet przy szybko zapadającym zmierzchu.
Gdy dołączyli doń inni, wszyscy pospiesznie wrócili do czekających milę z tyłu 
wozów. Ghuda zaproponował już Nicholasowi, by rozbili tu obóz bez rozniecania 
ognia, na 
wypadek, gdyby ktoś w gospodzie miał wzrok dostatecznie bystry, by z tej 
odległości 
dostrzec blask płomieni.
- Niepokoi mnie tych dwunastu, którzy zwlekają na dziedzińcu - rzekł Ghuda, gdy 
już 
się trochę oddalili.
- Dlaczego?
- O ile znam swój fach, ci są zawodowcami. To oni właśnie przewodzili podczas 
napaści, zdecydowali kiedy, gdzie i jak uderzyć. Reszta zaś... Nie mam pojęcia, 
co to za jedni. 
Ale kiedy tamci bawią się i piją na umór w oberży, zawodowcy nad czymś radzą, i 
to na 
osobności.
- Podejrzewasz zdradę? - spytał książę. Ghuda wzruszył ramionami.
- Przyznam, że ten pomysł przyszedł mi już do głowy. Ci, którzy mieli prowadzić 
wozy, zostali najwyraźniej porzuceni na pastwę losu. Jeśli zamierzali zepsuć 
stosunki 
pomiędzy Namiestnikiem i panem Tuki, dlaczegóż po prostu nie zabili dziewcząt? 
Albo 
dlaczego nie zabrali ich na targ niewolników? Mogliby też wziąć za nie okup. 
Dlaczego nie 
zabrali ich łodziami? I - przede wszystkim! - dlaczego tej... Ranjanie... 
zostawiono całą 
biżuterię? Jak na bandytów, ci ludzie są dziwnie obojętni na łupy. - Ghuda 
podrapał się po 
brodzie. - Same pytania i ani jednej odpowiedzi.
Podczas drogi powrotnej Nicholas był osobliwie małomówny.
Dotarłszy do ustawionych w kwadrat wozów, znalazł wewnątrz szyku Marcusa i 
innych, którzy jedli zimny posiłek. Kucając obok kuzyna, książę powiedział:
- Niemal wszyscy obżerają się w przydrożnej gospodzie.
- Kiedy na nich uderzymy? - spytał Marcus.
- Tuż przed świtem - odparł Nicholas. Siedząca obok Marcusa Brisa zauważyła:
- Powiedziałeś, że niemal wszyscy się obżerają.
- To prawda. Jest tam kilkunastu ludzi, którzy sprawiają wrażenie świetnie 
wiedzących, co robią, i ci mogą nam sprawić pewien kłopot.
- Jak wielki? - spytał Marcus.
- Wyglądają na weteranów - wtrącił się Ghuda. Rozejrzawszy się po wpatrzonych 
weń 
i otaczających go towarzyszach, dodał: - Jest i wśród nas paru twardzieli, ale w 
sumie mamy 
dość mało broni i kilku ludzi nie odzyskało jeszcze pełnej krzepy.
- Owszem - kiwnął głowa Nicholas. - Ale będziemy mieli przewagę, wynikającą z 
zaskoczenia.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz - mruknął najemnik.
- Jak to przeprowadzimy? - spytał Harry.
Nicholas wyciągnął sztylet i szybko nakreślił plan sytuacyjny na ziemi.
- Gospoda stoi obok przystani, prawą stroną zwrócona jest ku wodzie.
- Encosi - odezwał się Tuka. - Tam jest klapa w podłodze. Shingazi założył ją po 
to, 
by łatwiej było ładować piwo i żywność prosto z łodzi.
- Byłeś już tam?
- Wiele razy - odparł mały człowieczek.
- Gdybym miał oceniać na oko - odezwał się Ghuda - to bym powiedział, że 
właściciel 
nie spodziewa się żadnych kłopotów.
- Nie, Sab - odpowiedział Tuka. - Jeshandi sprzedali tę ziemię jego ojcu wiele 
lat 
temu, kupcy zaś i podróżni od dawna korzystają z tej placówki. Shingazi ma wielu 
przyjaciół 
i żadnych wrogów, ponieważ uczciwy zeń kupiec i oberżysta. Gdyby jakaś kompania 
zechciała wszcząć burdę w Przystani Shingazi, jej członkowie narobiliby sobie 
tylko 
mnóstwo kłopotów.
- Aaa... - wtrącił się Nicholas. - Więc jeżeli zaatakujemy tam tych opryszków, 
także 
ich sobie przysporzymy?
- Przykro mi to rzec, Encosi, ale to prawda.
- Jeśli się tam nie pokażemy, ktoś tu przybędzie, by poszukać tych jełopów, 
których 
wyrżnęliśmy. Ci, co zostali przy wozach, mogli być lubieżnymi leniwcami, ale 
dotarcie do 
oberży Shingazi nie mogło im zająć więcej, niż jeszcze pół dnia, najpóźniej więc 
jutro rano 
ktoś zacznie ich szukać.
- A my sprawimy mu niespodziankę - rzekł Calis.
- Nie inaczej. Marcus i Calis... niech każdy z was weźmie po pięciu ludzi. Chcę, 
by 
Marcus ze swoją grupą zatoczył łuk, dotarł do rzeki i ruszył z jej nurtem, a 
Calis niech zrobi 
to samo z drugiej strony i niech zajdzie oberżę, idąc pod prąd. My pójdziemy 
wzdłuż drogi, 
ale opuścimy ją, gdy tylko zobaczymy gospodę, i ruszymy przeciwległym zboczem 
wzgórz. 
Pójdziemy tak, aż znajdziemy się naprzeciwko bramy. - Rozmyślał o wszystkim 
przez chwilę, 
potem dodał: - Jeśli spili się tak, jak myślę, to zdołamy ich rozbroić, zanim 
się spostrzegą.
- Zakładając oczywiście, że tych dwunastu na zewnątrz będzie spało - wtrącił 
Ghuda.
- Nie, ale może zostawią tylko trzech lub czterech wartowników.
- Ten niski murek stanowi kiepską ochronę przed atakiem, ale i nie pozwoli nam 
zbliżyć się niepostrzeżenie - upierał się Ghuda.
- Mam pomysł na pewną sztuczkę - rzekł niespodziewanie Nakor.
Wszyscy zwrócili się do siedzącego obok Anthony'ego małego Isalańczyka. Nakor 
klepnął młodego maga po dłoni:
- On mi pomoże.
- Ja? - zdumiał się Anthony.
Mały przechera zaczął grzebać w worku, który od pewnego czasu znów nosił 
nieustannie ze sobą.
- Ha! - zawołał tryumfalnie. - Ten przekupień naprawił wreszcie swój magazyn! 
Chce 
ktoś jabłko? - i wyciągnął ku przyjaciołom dorodny owoc.
- Pewnie! - parsknął śmiechem Nicholas. Ugryzłszy solidny kęs, spytał: - Co to 
za 
sztuczka, o której mówiłeś?
- Podpłynę rzeką, wespnę się przez tę klapę w podłodze, o której mówił Tuka, i 
podpalę wiązkę wilgotnej trawy. Zrobi się mnóstwo dymu, a jak się dobrze 
rozpali, zacznę 
ryczeć!
- A ja myślałem, że chcesz uciec się do magii - parsknął śmiechem książę.
Nakor skrzywił się tak, iż książę pomyślał, że zaraz usłyszy: „Nie masz żadnej 
magii!” Zamiast tego mały Isalańczyk powiedział:
- A jak myślisz, jak sobie poradzę z dostaniem się do środka, kiedy klapa będzie 
zamknięta? Jak rozniecę ogień?
- Ghuda? - spytał Nicholas najemnika.
- Jeżeli uda nam się zdjąć wartowników na zewnątrz... Tam są tylko jedne drzwi i 
parę 
okien... kto wie?
- A więc spróbujemy - zdecydował książę.
- Może i jestem trochę głupia - odezwała się Brisa - ale po co atakujemy tamto 
miejsce? - Ton pytania dawał do zrozumienia, że dziewczynie nie podoba się sam 
pomysł 
napaści na śpiących. - Dlaczego po prostu go nie ominiemy?
- Bo tam są łodzie - odpowiedział jej Harry.
- Jakie łodzie?
- Te, na których popłyniemy w dół Wężowej Rzeki - odparł jej tym razem Nicholas. 
Spojrzawszy na Tukę, książę zapytał: - Jak długo trzeba by się telepać wozami?
- O, to prawie niewykonalne - odparł mały tubylec. - Na południe od Przystani 
szlak 
mogą przebyć tylko łowcy albo dobrzy jeźdźcy. Nie masz tam drogi. Nawet zresztą 
gdyby 
była, podróż zajęłaby kilka miesięcy, jeżeli nie więcej. Mój pan spodziewał się, 
że po 
załadowaniu ładunków i Ranjany na łodzie, ja z wozami wrócimy do Kilbar. Rzeką 
podróż do 
Miasta Namiestnika zajmie tylko parę tygodni.
- Sama widzisz - rzekł Nicholas. - Oni mają łodzie, które są nam potrzebne, nie 
chcemy zresztą, by każda grupa najemników w tym kraju zwróciła się przeciwko 
nam, trzeba 
nam więc tak się uwinąć, żeby nie zniszczyć gospody. Myślę, że uderzenie na 
skacowanych i 
zdezorientowanych łotrzyków, którzy za wszelką cenę pragną wydostać się na 
zewnątrz, bo 
słyszą tylko okropne ryki i nie widzą niczego z powodu obfitych kłębów dymu, 
jest tym, co 
zawodowcy lubią najbardziej.
Przez następną godzinę uzgadniali szczegóły planu, a potem zjedli posiłek na 
zimno. 
Nicholas miał właśnie zaproponować, by każdy wypoczął, kiedy nadbiegł jeden z 
wartowników:
- Kapitanie! - zawołał łapiąc oddech.
- Co jest? - spytał książę, widząc niepokój w twarzach żołnierzy.
- Gospoda stoi w ogniu!
Spojrzawszy ku południu, książę w rzeczy samej zobaczył wstającą nad horyzontem 
czerwonożółtą zorzę.
Na szczyt wzgórza dotarli w tym samym czasie, w którym ogień zdążył rozhulać się 
na dobre. Nicholas zabrał ze sobą dwudziestu pięciu najzdrowszych żołnierzy i 
żeglarzy - 
pozostali mieli pilnować wozów.
Ze swojego punktu obserwacyjnego mogli zobaczyć, że cały budynek ogarnięty był 
płomieniami. W świetle pożaru widzieli też doskonale rozrzucone po całym 
dziedzińcu trupy.
- Wygląda na to, że ktoś wpadł na ten sam pomysł, co my - odezwał się Ghuda. - 
Tyle 
tylko, że posłużył się prawdziwym ogniem. Na dziedzińcu leżą przynajmniej trzy 
dziesiątki 
trupów. Biedacy rzucili się do okien i drzwi... i bezlitośnie ich wymordowano. 
Taką samą 
taktyką posłużono się w Crydee.
Nicholas poczuł, że jeżą mu się włosy na karku.
- Masz rację.
Ruszyli w dół. W miarę, jak się zbliżali, dostrzegali coraz to nowe szczegóły 
przerażającego widoku. Przedostawszy się bez trudu przez niski murek, musieli 
przeciskać się 
wśród zalegających placyk zwłok. Tuka przyklęknął, by zbadać pierwszego z brzegu 
trupa, i 
po chwili poderwał się z okrzykiem:
- Encosi! To członkowie kilku tutejszych klanów! Wskazał dłonią na ozdobę w 
kształcie lwiej srebrnej głowy, jaką nieboszczyk miał na rzemieniu opasującym 
szyję. 
Przenosząc się szybko od trupa do trupa, mówił dalej podekscytowany:
- Ten tu należał do klanu Niedźwiedzia... a tamten był Wilkiem... Musiał powstać 
jakiś sojusz... wszyscy powstali przeciwko Namiestnikowi...
Ghuda zajrzał w najodleglejszy kąt dziedzińca i podszedłszy tak blisko do 
płomieni, 
jak tylko zdołał, odwrócił się ku Nicholasowi:
- Tutaj, kapitanie!
Do najemnika szybko podbiegli książę z Calisem i dwoma żołnierzami. Ghuda 
wskazywał dłonią stos ciał, z których kilka parowało od żaru bijącego z ognia.
- To są ci najemnicy, o których mówiłem! Nicholas przyklęknął, usiłując obejrzeć 
zwłoki.
- Chrońcie nas bogowie! - jęknął Amos, zobaczywszy, czemu przyglądał się książę.
- Co cię tak przeraziło? - zdumiał się Marcus.
- Spójrz na hełm, jaki ma jegomość pod tymi dwoma umarlakami!
- Ten czerwony? - spytał Marcus.
- Nie inaczej, ten właśnie!
- Co w nim takiego osobliwego?
- Widywałem już takie... choć tamte były czarne!
- Ojciec mi o nich opowiadał - odezwał się Nicholas. - Hełm z okapem na karku, 
zakrywający całą twarz, ozdobiony z góry podobizną smoka z opuszczonymi 
skrzydłami, 
osłaniającymi policzki i podbródek.
- A powiedział ci, kto je nosił?
- Owszem, powiedział - odparł książę. - Nosili je Czarni Zabójcy Murmandamusa.
- To jest hełm Czerwonych Zabójców - wtrącił się nagle Tuka.
- Co ci o nich wiadomo? - spytał Nicholas.
Mały tubylec zrobił dłonią nieokreślony gest, który - jak książę zdołał się już 
dowiedzieć - miał być ochroną przeciwko złu.
- To bardzo źli ludzie, Encosi. Są bractwem wojowników i służą jedynie 
Namiestnikowi Miasta nad Wężową Rzeką.
Nicholas spojrzał znacząco na Calisa, Amosa i Marcusa. Zwracając się pozornie do 
wszystkich, w rzeczy samej przemówił jedynie do nich:
- Zdążamy w dobrym kierunku.
Rozdział 16
RZEKA
Ktoś zacharczał.
Nicholas i pozostali szybko odwrócili się w stronę, z której dobiegał dźwięk. 
Leżeli 
tam dwaj ludzie oparci o zewnętrzny murek. Ghuda pomógł żołnierzom odciągnąć ich 
od 
ognia.
Jeden z nieznajomych miał na łbie ciętą, krwawiącą obficie ranę, drugiemu w 
barku 
tkwił bełt kuszy.
Ten z bełtem w ramieniu był nieprzytomny, ranny w głowę zaczynał się jednak 
ruszać.
- Migiem dawać tu wodę! - zarządził Ghuda.
Jeden z żołnierzy podał mu bukłak i najemnik skropił gębę rannemu, obmywając mu 
czoło i twarz.
- Bogowie! To chyba najpaskudniejszy pysk, jaki kiedykolwiek raczył mnie 
przestraszyć! - rzekł Amos, ujrzawszy oblicze rannego.
Ten zakrztusił się wodą, zacharczał, potrząsnął głową i gwałtownie zamrugał 
oczami.
- Oooch! - jęknął, przykładając dłoń do skroni. - To jakaś pomyłka! - 
Otworzywszy 
oczy, powiódł otumanionym wzrokiem po otaczających go twarzach. - Ty też nie 
jesteś moim 
ideałem piękności - mruknął oskarżycielsko, spoglądając na Amosa.
Nieznajomy miał nad oczami potężny wał, który wyglądał jak granitowy występ. Wał 
ten porastały gęste, czarne brwi, tworzące jedną ciągłą linię od skroni do 
skroni. Oczy 
rannego kryły się w głębokich oczodołach, rozdzielonych potężnym występem 
wielkiego 
nochala, który kiedyś i miał może określony kształt, tylokrotnie go już jednak 
złamano, że 
zupełnie zatracił pierwotną formę. Większą część szczęki nieboraka pokrywała 
rzadka, 
postrzępiona bródka, która miała wyglądać zawadiacko, ale była na to zbyt skąpo. 
Najdziwniejsze ze wszystkiego były wargi nieznajomego, nabrzmiałe tak, jakby 
stłuczono je 
do tego stopnia, że opuchlizna została na stałe. Całą skórę rannego - a raczej 
tę jej część, jaką 
dało się zobaczyć w świetle płomieni - pokrywały blizny i potężne piegi. Całości 
obrazu 
dopełniała spora - i również pokryta bliznami - łysina. Nicholas pomyślał, że 
Amos ma rację: 
nieznajomy był największym brzydalem, jakiego zdarzyło mu się widzieć.
Jego nieprzytomny towarzysz był za to urodziwy za dwu. W świetle szalejących w 
pobliżu płomieni wszyscy widzieli wyraźnie trefioną bródkę i wąsy oraz 
delikatnie rzeźbione 
rysy nieruchomej twarzy.
Ghuda podał rannemu dłoń i pomógł mu wstać na nogi.
- Co tu się stało? Nieznajomy przyłożył dłoń do czoła.
- Najpodlejsza zdrada... - A rozejrzawszy się dookoła, dodał: - Ale sądząc z 
tego, jak 
jesteście uzbrojeni, nie jest to chyba dla was niespodzianką.
Nicholas, który również spostrzegł, że jego ludzie trzymają oręż w pogotowiu, 
skinieniem dłoni polecił im schować broń.
- Kim jesteś? - spytał Marcus.
- Prajichetas, do waszych usług - odparł nieznajomy. - A to mój przyjaciel, 
Vajasiah. 
Nazywajcie nas Praji i Vaja.
- Należeliście do tych najemników? - spytał Ghuda.
- To nie tak, jak myślicie - odparł Praji. - Szukaliśmy brodu przez rzekę, 
zmierzaliśmy 
tam, gdzie toczą się walki.
- Walki? - wtrącił się Nicholas.
- Co to za jeden? - spytał ranny, zwracając się do Ghudy.
- Nasz kapitan.
- On? Wygląda mi na chłopczyka potrzebującego...
- Mów do mnie! - ostrzegł go Nicholas.
- Uwierz mi, on jest kapitanem - poparł przyjaciela Harry.
- Mogę uwierzyć, że jest twoim synem albo waszą maskotką, ale... - Praji ciągle 
jeszcze mówił do Ghudy.
Nicholas oparł ostrze swego miecza o krtań rannego.
- Jestem kapitanem - powiedział tonem zwodniczo łagodnym.
Praji popatrzył nań znad głowni, a potem delikatnie odsunął ją od swej 
gardzieli.
- Taaaest, kapitanie! - powiedział, zwracając się do Nicholasa. - Zmierzaliśmy 
do 
miejsc, gdzie toczą się walki...
- Jakie walki? - przerwał mu Amos.
Ranny odwrócił się ku Amosowi, ale zaraz potem przyłożył dłoń do skroni. 
Zamykając oczy, rzekł:
- Oouć! Kiepski to był pomysł! Czy mogę się czegoś napić?
- Przykro mi, ale mamy tylko wodę - usprawiedliwił się Nicholas.
- Nada się! - rzekł Praji. Wziął ofiarowany mu bukłak i pociągnął potężny haust. 
Anthony tymczasem badał jego przyjaciela, rozdarłszy mu koszulę.
- Nie jest tak źle - ocenił po chwili. - Miał pod kurtką kolczugę. Ona przyjęła 
niemal 
całą energię uderzenia bełtu. - Przeżyje.
- To dobrze - rzekł Praji. - Zbyt wiele przeszliśmy razem, bym mógł draniowi 
pozwolić zdechnąć samemu.
- Mówiłeś o jakichś walkach - przypomniał Marcus.
- Naprawdę? - łypnął nań koso Praji.
- Zmierzaliście w górę rzeki... - podsunął mu Amos.
- ...i szukaliśmy drogi do wioski zwanej Nadosa, leżącej w Vedra, pomiędzy 
Lanadą i 
Khajpurem. Zabraliśmy się z pewnym handlującym wełną i suknami kupcem, który 
podwiózł 
nas do miejsca leżącego stąd kilka mil na południe i resztę drogi przebyliśmy 
pieszo. 
Zmierzaliśmy ku rejonom położonym w zachodniej części dorzecza Wężowej Rzeki - 
zawsze 
tu można było złapać jakiś wóz do Khajpuru - ale w oberży natknęliśmy się na 
wesołą 
gromadkę rzezimieszków i członków rozmaitych klanów... kiedy zaś zaczęła się 
pijatyka... 
ha! przyłączyliśmy się do nich nie bez ochoty. Ktoś tam stawiał na koszt firmy, 
a ja nie należę 
do tych, co tracą okazje.
- Więc nie byliście członkami tej grupy? - spytał Nicholas.
- Gdybyśmy byli - odparł Praji - leżelibyśmy z tamtymi. - Wskazał dłonią dymiące 
pod ścianą ciała.
- Co tu się stało? - nalegał Nicholas. Brzydal westchnął ciężko.
- Siedzieliśmy tam sobie i popijaliśmy z tą grupką naiwniaków i kilkunastoma 
prawdziwymi rzezimieszkami, aż tu jegomość, który stawiał cały czas, podszedł do 
nas i 
szepnął nam, że ma dla nas robotę i powinniśmy się przyłączyć do prawdziwych 
zawodowców, którzy czekają na zewnątrz. Nie bardzo nam się to spodobało, bo 
zabrzmiało 
jakoś tak... ostatecznie... ale odsunęliśmy się od reszty, cały czas bacząc, by 
od człowieka, 
który chciał nas wyciągnąć z karczmy, oddzielał nas przynajmniej stół... I nagle 
rozległy się 
okropne wrzaski, a w powietrzu zrobiło się ciemno od bełtów z kusz. Vaja i ja 
zdołaliśmy 
wyskoczyć przez okno... potem zobaczyłem, że dostał, i pociemniało mi w oczach. 
Dosłownie. - Opowiadający zmarszczył brew i sięgnął nagle pod kurtkę. Pomacawszy 
wyciągnął spod niej pękatą sakiewkę. - No, choć tyle dobrego - mruknął 
rozluźniając 
rzemień. Wyciągnąwszy z mieszka wąski pasek zwiniętego ciasno pergaminu i 
pięknie 
zaostrzony kawałek drewienka, polizał jego poczerniały koniec. Potem rozwinął 
pergamin i 
spojrzał na otaczające go twarze. - Jak się pisze Namiestnik?
Choć większość trupów była niemal całkowicie spalona, nie starczyło drewna na 
stos i 
Nicholas kazał wszystkich pogrzebać. Kiedy skończono i podciągnięto wozy, było 
już 
południe. Człowiek nazwany przez kompana Vają odzyskał przytomność mniej więcej 
godzinę temu i potwierdził opowieść Prajia.
Nicholas zostawił obu, by odpoczęli, i wespół z Calisem, Marcusem i Harrym 
przeszukali okolicę. Okazało się, że mordercy najemników przepadli jak kamień w 
wodę.
Po powrocie czwórkę przyjaciół powitał Nakor, który miał dla nich dobre wieści. 
Większa część towarów i dóbr zamkniętych przez oberżystę w piwnicy, o której 
opowiedział 
im Tuka, ocalała z płomieni. Nicholas, wziął kilku ludzi i, wiodąc za sobą Tukę, 
Ghudę, 
Nakora i Marcusa, przecisnął się wśród pogorzeliska gospody i spuścił się na dół 
przez 
otworzoną wcześniej klapę.
Harry podał Marcusowi zapaloną pochodnię i przyłączył się do przyjaciół. 
Nicholas 
odwróciwszy się w miejscu, potknął się o ciało mężczyzny, którego twarz 
wykrzywiał 
okropny grymas bólu. Nieznajomy nie miał na ciele żadnych oparzeń. Tuka spojrzał 
na 
leżącego i rzekł:
- Shingazi. Próbował się tu ukryć przed ogniem...
Nakor zbadał nieboszczyka.
- Udusił się dymem. Paskudna śmierć.
- A jest jakaś dobra? - spytał Harry.
- Owszem - uśmiechnął się Nakor. - Jest na przykład taki środek odurzający, 
który 
niechybnie cię zabije, ale podczas kilku ostatnich minut życia przeżywasz 
niezwykłą rozkosz, 
wydaje ci się bowiem, że ogromnie urodziwa niewiasta...
- Dość - uciął Nicholas. - Sprawdźcie, czy coś z tego nam się nie przyda.
Wszyscy przez chwilę pilnie szukali i nagle odezwał się Marcus:
- Kapitanie, tutaj!
Nicholas przeszedł do tej części piwnicy, gdzie czekał jego kuzyn, i stwierdził, 
że 
patrzy na nieźle zaopatrzoną zbrojownię.
- Wygląda na to, że nasz nieżyjący gospodarz szykował się do wyposażenia całej 
armii.
Ujrzał przed sobą stosy kolczug, złożone jedna na drugiej tarcze bez żadnych 
oznak, 
wszelkiego rodzaju miecze, kusze, rozmaite łuki, wiązki strzał i bełtów, oraz 
mnóstwo noży.
- Przyślijcie tu kilku ludzi i niech wyniosą to wszystko na górę.
Ghuda tymczasem rozbił pokrywę jakiejś beczułki. Wyciągnąwszy połeć suszonego 
mięsa, ugryzł spory kęs, i przeżuwszy go nie bez wysiłku, orzekł:
- Trochę przywędzone, ale się nada.
- Czekajże - odparł Nicholas. - Weźmy wszystko na górę, a potem zobaczmy, co nam 
się przyda.
Odwrócił się ku otworowi w pułapie, Harry zaś podsadził go w górę. Wyszedłszy ze 
spalonej gospody, natychmiast usłyszał wrzaski z dziedzińca, od strony wozów. 
Uniósł głowę 
ku niebu i zaklął sążniście, poznał bowiem przenikliwy głosik Ranjany.
Dotarłszy do wozów, ujrzał dziewczynę stojącą przed Amosem w wyzywającej pozie 
z dłońmi na biodrach i wrzeszczącą na niegdysiejszego pirata niczym rozjuszona 
kotka.
- Co to znaczy, że nie ma łodzi! Za dwa tygodnie mam być w Mieście nad Rzeką!
- O co chodzi? - spytał książę.
Stojący w pobliżu strażnik, który przykładał dłoń do mocno podrapanego policzka, 
wyjaśnił:
- Usiłowałem zatrzymać ją w wozie, Wasza Mi... eee... kapitanie, ale ona zdołała 
usłyszeć, jak ktoś opowiadał o zniszczeniu gospody i...
- ... i sama przyszłam rozeznać się w sytuacji, w jaką mnie, durnie, 
wpakowaliście! - 
dokończyła Ranjana.
- Przedtem jednak - uciął Nicholas, którego cierpliwość miała się już ku końcowi 
- 
uratowaliśmy ci życie, cześć i majątek... skończmy więc z ty mi bzdurami... A 
teraz wracaj do 
wozu! Natychmiast! - ostatnie słowa były już krzykiem.
Dziewczyna odwróciła się wyzywająco i odeszła ku wozowi, usiłując utrzymać 
podbródek jak najwyżej, zezując jednocześnie ku ziemi, by nie upaść. Gdy dotarła 
w ten 
sposób do swego wozu, rzuciła groźnie:
- Kiedy Namiestnik usłyszy o tym, co musiałam znosić ze strony brudnego, 
bezczelnego i pozbawionego manier najemnika, pożałujesz, żeś nie urodził się 
niewolnikiem!
Nicholas spojrzał na nią nie bez podziwu dla uporu dziewczyny.
- Brudnego? - spytał Amosa.
- Nie wyglądasz na przyjemniaczka - uśmiechnął się admirał. - Jeśli już o tym 
mowa, 
żaden z nas nie wygląda...
Nicholas powiódł wzrokiem dookoła i w rzeczy samej zobaczył bandę paskudnie 
wyglądających opryszków. Przesunąwszy zaś dłonią po brodzie, przekonał się, że 
bródka, 
którą przestał golić na pokładzie „Drapieżcy”, przekształciła się w dziko 
rosnącą szczecinę.
- Ha! - orzekł. - Myślę, że przydałaby nam się kąpiel.
- Jeśli tak twierdzisz, mości kapitanie - uśmiechnął się Amos. Nicholas skrzywił 
się 
brzydko i przeszedłszy obok byłego pirata, krzyknął ku wynoszącym towary z 
piwnicy:
- A znajdźcie mi tak jakiś kawałek mydła!
Wśród innych dóbr w piwnicy znaleziono i zapas odzieży, wszyscy więc zabrali się 
za 
wymianę bielizny i wierzchnich ubrań.
Nicholas polecił, by znaleziska uprano - dla pozbycia się zapachu dymu - potem 
rozkazał wszystkim wziąć przed zmianą odzieży kąpiel. W popołudniowym skwarze, 
rozwieszone na rozciągniętych wśród powozów linach, ubrania szybko wyschły.
O zachodzie słońca wszyscy zdążyli się już wykąpać, a niektórzy nawet się 
ogolili i 
utrefili włosy.
Rzeczą, która szczególnie ucieszyła Marcusa, był znaleziony wśród innych długi, 
bojowy łuk. Kiedy wszyscy się odziali i wykąpali, Amos i Harry wezwali Nicholasa 
do 
znalezionej przez siebie, osmalonej, okutej w żelazo skrzyni.
- Zobacz, cośmy znaleźli - pochwalił się Amos.
Gdy ją otworzyli, książę ujrzał mnóstwo skórzanych woreczków. Rozwiązawszy 
jeden, przekonał się, że jest wypełniony klejnotami. W innych ukryto biżuterię 
oraz złote i 
srebrne monety. - Jesteśmy bogaci! - rzekł zachwycony Harry.
Książę wziął jeden z woreczków i poniósł go do miejsca, gdzie w cieniu wozu 
siedzieli Praji i Vaja. Obaj zdążyli już się posilić i teraz drzemali. Praji 
przebudził się i wstał, 
ujrzawszy zbliżającego się księcia. Nicholas rzucił mu trzymany w dłoni 
woreczek.
- To dla was.
Obdarowany potrząsnął woreczkiem i przez chwilę napawał się dźwiękiem 
brzęczących monet.
- Za co?
- Przydaliby mi się ludzie, którzy znają drogę do Miasta nad Rzeką. - Wskazawszy 
dłonią woreczek, dodał: - To za kłopoty i byście mogli udać się tam, dokąd 
zechcecie... nie 
będę się napraszał, ale jesteśmy kompanią najemników, która nie ma żadnego 
przewodnika, 
oprócz tego małego woźnicy. Chętnie przyjmiemy w swe szeregi dwu ludzi na tyle 
bystrych, 
że nie dali się zarżnąć tam, gdzie zginęli wszyscy inni.
Praji obejrzał się na swego przyjaciela.
- Cóż, nie jesteśmy teraz w najlepszej formie do pieszych wędrówek. Vaja zdąży 
wyzdrowieć akurat na czas, kiedy dotrzemy do miasta - stwierdził filozoficznie. 
- Ale mam 
jedno pytanie.
- Jakie?
- Popieracie Namiestnika czy jesteście przeciwko niemu? Wyraz twarzy pytającego 
wskazywał na to, iż odpowiedź ma dlań spore znaczenie, Nicholas więc 
odpowiedział:
Ani jedno, ani drugie... mamy na karku inne sprawy. Ale znaleźliśmy tu hełm 
jednego 
z Czerwonych Zabójców i wnioskuję stąd, że trzeba nam będzie stanąć po 
przeciwnej stronie, 
skoro oni popierają Namiestnika.
Praji potarł dłonią podbródek.
- Cóż... na razie możemy pojechać z wami, a kiedy dotrzemy do miasta, wszyscy 
podejmiemy odpowiednie decyzje. Nie zamierzamy zaciągać się do kompanii, dopóki 
lepiej 
was nie poznamy. Zgoda?
- Zgoda - odpowiedział Nicholas.
Praji uśmiechnął się tak, że mógł przestraszyć górskiego trolla i powiedział:
- Teraz, kiedy wciągnąłem Namiestnika na listę, nie bardzo mogę się sprzymierzać 
z 
ludźmi, co go popierają, nieprawdaż?
- O jakiej liście mówisz? - spytał Harry.
- Aaa... mam taką listę, na której umieszczam imiona tych, którzy kiedykolwiek 
zrobili mi jakieś świństwo, a ja nie mogłem załatwić sprawy od razu. Nie mówię, 
że 
wyrównam rachunki z każdym, ale nie zaszkodzi pamiętać.
Harry zamierzał już rzucić jakąś kąśliwą uwagę, kiedy pojawił się Calis, 
wbiegający 
do obozu od południa. Cały dzień przeszukiwał okolicę, teraz zaś powiedział:
- Mamy towarzystwo.
- Gdzie? - spytał książę.
- Cztery, może pięć mil z biegiem rzeki. Grupa jeźdźców, doliczyłem się 
dwudziestu 
dwu. Uzbrojeni po zęby i wiedzą, jak wystawiać warty. To regularne wojsko w 
czarnych 
barwach i z proporcami, też czarnymi ze złotym wężem. Wygląda na to, że zwiną 
obóz i ruszą 
gdzieś o świcie.
- To ludzie Namiestnika - odezwał się Praji opierający się o bok wozu. - Jak na 
regularny oddział, zapuścili się diablo daleko od miasta.
Nicholas kiwnął dłonią, wzywając Ghudę i innych, by się doń przyłączyli. Kiedy 
podzielił się z przyjaciółmi wieściami przyniesionymi przez pół-elfa, spytał 
najemnika:
- Co myślisz o tym wszystkim?
Ghuda wzruszył tylko ramionami.
- Widziałem dość przypadków parszywej zdrady, ale połowa z nich przypadła na 
ostatnie dwa dni. Sądzę, że są tu po to, by odnaleźć wozy, pozabijać winnych, 
uratować 
księżniczkę i powrócić w tryumfie do domu.
- Chcesz powiedzieć, że wszystko to było w jakimś sensie ułożone z góry? - 
zdumiał 
się Praji.
- A co byś powiedział, gdybym ci rzekł, że wozy zaatakowali plemieńcy? - spytał 
go 
Nicholas.
W oczach zapytanego pojawił się błysk, który świadczył, iż nie jest on 
człowiekiem 
miałkiego umysłu.
- Powiedziałbym, że klany próbowały narobić Namiestnikowi kłopotów w utrzymaniu 
traktatu handlowego z mieszkańcami północy. Co właściwie nikogo by nie zdziwiło. 
Zdziwiłby natomiast każdego fakt, że zrobili to tak głupio i zostawili świadków.
- A co byś powiedział na to, że i tych plemieńców pomordowano?
- Aaa... to już trudniejsze - odparł Praji. - Odpowiedź zależy od tego, kto ich 
pozabijał. 
Jeśli zrobili to ludzie Namiestnika. .. - przerwał. - Gdyby można było to tak 
przeprowadzić, 
żeby sprawa wyglądała na przypadkową napaść grupki młodych zapaleńców... o tak! 
Wówczas klany skoczyłyby sobie do gardła.
- Jak silna jest pozycja Namiestnika? - spytał Ghuda.
- Od dwudziestu lat na stepach gada się o buncie - wzruszył ramionami Praji. - 
On 
jednak wciąż pozostaje na swoim miejscu.
- Cóż - odezwał się książę. - Wpakowaliśmy się w spór, który nie powinien nas 
dotyczyć, ale ci, którzy biorą w nim udział, wcale na to nie będą zważali, 
bądźmy więc 
gotowi do walki. - Rozglądając się dookoła, dodał: - Jeśli ci żołnierze są 
kolejnym elementem 
spisku, oczekują, że w tych wozach będzie szesnastu plemieńców. Trzeba nam więc 
umieścić 
na wozach szesnastu ludzi. Niech przejdą za grzbiet. - Do Calisa zaś zwrócił się 
z poleceniem: 
- Chcę, byś jeszcze raz zbadał południe, sprawdź, czy nie zbliżają się ci konni. 
Ostrzeżeniem 
niech będzie strzała w środek czworoboku. Możesz to zrobić nie raniąc nikogo?
Calis spojrzał nań tak, jakby samo pytanie stanowiło powód do urazy. Nicholas 
pokazał mu dłonią, gdzie ma zająć posterunek, potem odwrócił się do Ghudy:
- Zostań przy mnie z kilkoma ludźmi, legniemy na dziedzińcu. Żołnierze 
spodziewają 
się ciał leżących na dziedzińcu i nie możemy ich rozczarować. Kiedy dotrą do 
wozów, 
znajdziemy się za nimi. - Ghuda kiwnął głową. - Amos, ty dowodzisz ludźmi na 
wozach. 
Kiedy znajdziecie się za grzbietem, rozpalcie niżej kilka ognisk, tak żeby ci 
żołdacy widzieli 
blask na niebie, ale nie ogień. I umieść je tak, by po przejściu przez grzbiet 
ludzie 
Namiestnika mieli je przed sobą. Chcę ich wyraźnie widzieć na tle ognia, kiedy 
ruszymy na 
nich z tyłu. - Amos zasalutował z uśmiechem i kiwnął dłonią na paru ludzi, by 
zajęli się 
wozami.
- Harry... - zwrócił się książę do przyjaciela. - Weź dziewczęta gdzieś nad 
rzekę, ukryj 
w wysokich trawach i przypilnuj, by siedziały cicho i bez ruchu.
- A co ze mną? - spytała Brisa.
- Pójdziesz z Harrym - zdecydował książę. - Jeśli Ranjana choć piśnie, możesz 
jej 
skręcić kark.
- Nie omieszkam... i dziękuję - uśmiechnęła się szeroko Brisa.
Gdy żołnierze i marynarze rozbiegli się do swoich zadań, Nicholas zwrócił się do 
Prajia.
- Jeśli chcesz nam pomóc, zabierz gdzieś swego przyjaciela. Nie wygląda na 
gotowego do walki.
- On nie... ale mnie nie zatrzymasz - odparł najemnik. - Umieszczę go na jednym 
z 
wozów i pojadę z tym twoim paskudnym druhem.
- Paskudnym... dobre sobie! - parsknął urażony do głębi Amos.
Zapasy wyniesione na dziedziniec szybko ukryto ponownie, wozy zaś ruszyły za 
wzgórze. Gdy słońce skryło się za horyzontem, wszyscy już byli na swoich 
miejscach.
Książę sam postanowił objąć dowodzenie nad grupą, która miała zostać na 
dziedzińcu, 
legł więc wraz z innymi i zaczął czekać na sygnał. W miarę upływu czasu odkrył, 
że boli go 
trochę lewa stopa. Bardziej go to zdenerwowało niż przestraszyło i postarał się 
zapomnieć o 
dolegliwości, rozmyślając o słabych i mocnych punktach całego planu.
Pogrążył się w myślach do tego stopnia, że zaskoczyło go łupnięcie strzały o 
grunt 
dziedzińca. Natychmiast wytężył wszystkie zmysły. Gdzieś z boku dał się słyszeć 
odgłos 
wydawany przez uderzające w ziemię końskie kopyta. Nicholas mocno ujął w dłoń 
rękojeść 
miecza.
Tętent spotężniał i pokazała się grupa jeźdźców.
- Gdzie, u licha, są te wozy? - zaklął któryś z nich.
- Nie mam pojęcia... Teraz już powinny być tutaj - odparł inny.
- Kapitanie - wtrącił się trzeci. - Tam jest jakiś blask na niebie... tak jakby 
za tym 
grzbietem palono jakieś ogniska.
- Tym leniwym draniom nie chciało się podjechać jeszcze ćwierć mili! - warknął 
głos 
należący do człowieka, którego drugi z jeźdźców tytułował kapitanem. - No 
dobra... zróbmy 
to, po co nas tu przysłano. - Książę usłyszał zgrzyt mieczów wyciąganych z 
pochew i ktoś 
stłumionym okrzykiem poderwał konie do galopu.
Nicholas odczekał chwilę, aż ostatni z jeźdźców opuścił gospodę i wydał rozkaz:
- Za nimi!
Jego ludzie natychmiast poderwali się i ruszyli biegiem, ci zaś z łukami zajęli 
pozycje 
wzdłuż drogi. Tak jak Nicholas się spodziewał, gdy jeźdźcy dotarli na grzbiet 
wzgórza, ich 
sylwetki zarysowały się wyraźnie na tle płonącego nieba.
- Teraz! - wydał rozkaz książę i łucznicy wypuścili strzały. Ludzie Amosa 
zrobili to 
samo z przeciwnej strony i połowę jeźdźców zmiotło z siodeł, zanim zorientowali 
się w 
sytuacji.
Zaatakowali ich bowiem z mroku nieznani ludzie i jeźdźcy, którzy byli pewni, że 
przyjdzie im mieć sprawę z kilkunastoma pijanymi i najpewniej niedoświadczonymi 
plemieńcami na wozach, poniewczasie pojęli, że mają honor ze świetnie 
wyszkolonymi 
trzema przynajmniej dziesiątkami napastników.
Jeden z jeźdźców podjął próbę szarży ze wzgórza w dół i natychmiast runął na 
ziemię 
z długą, sterczącą mu z krtani strzałą. Nicholas obejrzał się za siebie i 
zobaczył, że Calis 
umieszcza na majdanie łuku kolejny pocisk.
W tejże chwili kapitan przybyszów okropnym rykiem poderwał ich do ataku i 
pozostali jeźdźcy - w liczbie dziewięciu - runęli w dół, by ratować życie.
Niemiłosierne strzały zdjęły jeszcze z siodeł dwu, reszta jednak przylgnęła do 
końskich karków i rozpuściwszy konie, rwała jak stado jaskółek.
- Strzelajcie do koni! - wrzasnął Nicholas. - Nikt nie może ujść z życiem!
Dźwięk stali ścierającej się ze stalą powiedział księciu, że nie wszyscy z tych, 
co 
spadli z koni, byli martwi - niektórzy postanowili widać drogo sprzedać swoje 
życie. Przed 
młodym kapitanem pojawił się tymczasem pierwszy z jeźdźców i Nicholas musiał 
odeprzeć 
napaść. Młodzik ćwiczył pieszą walkę z konnymi, odpieranie jednak pozorowanego 
ataku 
człowieka, wiedzącego, że jego przeciwnikiem jest syn książęcy, było czym innym 
zgoła, niż 
obecna sytuacja.
Pot zebrał mu się na karku, jednocześnie zaś poczuł, że rękojeść miecza zrobiła 
się 
lepka i śliska. Zgiąwszy kolana, przybrał znaną mu pozycję i, unosząc wysoko 
miecz, 
wymierzył go w pierś jeźdźca.
Przeciwstawianie się atakującemu jeźdźcowi jedynie z mieczem w dłoni było 
głupotą 
i książę doskonale o tym wiedział. Gdyby miał miecz dwuręczny, taki, jakim 
posługiwał się 
Ghuda, mógłby - wykonując unik - ciąć konia po nogach. Dysponował jednak 
zwykłym, 
obosiecznym mieczem i jedyną rzeczą, jaką mógł zrobić było przestraszenie konia, 
by ten 
skoczył w bok, mając nikłą nadzieję na to, że uda mu się obronić jakoś przed 
szablą 
napastnika.
Jeździec był tuż tuż... wierzchowiec zarżał przeraźliwie, a jego przednie nogi 
nagle 
ugięły się pod nim... i koń padł na pysk. Napastnik wyfrunął z siodła i 
przekręciwszy się w 
powietrzu jak akrobata, przetoczył się po ziemi po to, by zamortyzować upadek. 
Ktoś wtrącił 
się w nierówny pojedynek i strzelił do konia z łuku albo przeszył go ostrzem.
Jeździec wylądował na ziemi z głośnym jękiem, szybko jednak porwał się na nogi. 
Nicholas skoczył nań natychmiast, nie dając mu czasu na wzięcie się w garść. Gdy 
wstawał, 
książę uderzył weń barkiem. Zaatakowany wrzasnął z bólu - Nicholas pomyślał, że 
przeciwnik złamał coś sobie podczas upadku. Niewiele myśląc ciął mieczem i 
trafił wroga w 
ramię. Miecz wypadł osłabionemu jeźdźcowi z bezwładnych palców. Nieznajomy 
uskoczył w 
tył i rzucił się do ucieczki - szybko jednak rzuciło się za nim dwu ludzi, 
którzy dopadli go po 
kilku krokach, i cisnąwszy na ziemię, związali mu z tyłu ręce. Nicholas 
rozkazał, by - w 
miarę możności - wziąć kilku jeńców.
Rozejrzawszy się dookoła, książę stwierdził, że utarczka dobiegła końca.
Rozkazał rozpalić ogień i sprawdził, co z ludźmi. Zaskoczenie było tak pełne, że 
żaden z jego podwładnych nie miał poważniejszych obrażeń... ot, jedna płytka 
rana ramienia, 
która dla biedaka stała się raczej przyczyną wstydu niż cierpień. Reszta obeszła 
się kilkoma 
zadrapaniami i siniakami.
Nakor zbadał rany dwu jeńców i zjawił się z meldunkiem u Nicholasa.
- Kapitan może wyżyje, choć ma głęboką ranę w ramieniu i kilka złamanych żeber; 
ten drugi jednak nie wymiga się od śmierci. Raniono go w brzuch, a przed walką - 
jak mi 
powiedział - najadł się do syta. Jest weteranem i prosił o łaskę szybkiej 
śmierci.
Nicholas wzdrygnął się na widok Ghudy, który ponuro kiwnął głową.
- Rana brzucha, to paskudny sposób umierania.
- Mógłbyś coś dla niego zrobić? - spytał Anthony'ego.
- Może, gdybym miał wszystkie swe zioła i leki, choć i wtedy sprawa nie byłaby 
prosta. Kapłan uzdrowiciel może byłby mu pomógł modlitwą i magią, ale w tych 
warunkach... z tym co mam... Nie. Żadną miarą nie mogę mu pomóc.
W tejże chwili Amos wziął księcia za łokieć i odprowadził na bok. Zniżywszy 
głos, 
odezwał się ponuro.
- Nicky, nie otwierałem gęby od chwili, kiedy przejąłeś dowództwo, bo przeważnie 
dokonywałeś właściwych wyborów, błędów zaś, jakie popełniałeś, nie ustrzegłby 
się i 
znacznie bardziej doświadczony wódz. Teraz jednak stoisz przed koniecznością 
podjęcia 
jednej z najcięższych decyzji, do jakich zmusza cię twoja pozycja.
- Chcesz mi rzec, że będę musiał pozwolić Ghudzie zabić tego człowieka?
- Nie, chcę ci rzec, że będziesz musiał wydać rozkaz zabicia obu!
- Crowe - rzekł Nicholas z rezygnacją.
- Co?
- To historia, jaką kiedyś opowiedział mi ojciec. W czasie, kiedy Królestwo 
najechali 
moredhele spod znaku Bractwa Mrocznego Szlaku, ojciec musiał udać się na północ, 
zanim 
znalazł ciebie i Guya du Bas Tyra w Armengarze. Tropiła ich banda Czarnych 
Zabójców. - 
Nicholas zamknął oczy. - Pewien renegat, Morgan Crowe, wpadł na ich ślad i 
ojciec kazał go 
zabić. - Książę potrząsnął głową, - Powiedział, że później bywało, iż musiał 
ogłaszać wyroki 
na ludzi zasługujących na karę, ten przypadek był jednak najtrudniejszy. - 
Spojrzawszy zaś w 
oczy byłemu piratowi, dodał: - Amos, ja nie mam tu za sobą cienia prawa. To nie 
Królestwo, 
a ten człowiek... owszem, próbował nas pozabijać, nie miał jednak innego powodu, 
niż rozkaz 
wydany mu przez jego pana. Nie jest zdrajcą, jakim był Crowe.
- Rozumiem - odparł Amos. - Tu jednak nie masz praw, chyba że takie, jakie sami 
sobie wyznaczymy. Jesteś kapitanem kompanii zagubionej w morzu traw i musisz 
działać tak, 
jakby pokład twego statku atakowali żądni łupu piraci. Kiedy wydobędziesz z nich 
wszystkie 
potrzebne ci informacje, musisz wydać rozkaz, by ich zabito!
Nicholas spojrzał w oczy człowieka, który w bardziej sprzyjających 
okolicznościach 
mógłby już być jego przybranym dziadkiem. I zaczerpnąwszy tchu w płuca, kiwnął 
głową.
Wróciwszy do kręgu zebranych przy ognisku, skinął głową Ghudzie, który cofnął 
się 
w mrok.
- Przyprowadźcie mi kapitana - polecił młodzieniec. Dwaj ludzie przywiedli 
rannego 
kapitana, który jęknął głośno, gdy ciśnięto go na ziemię do stóp Nicholasa.
- Jak się nazywasz? - spytał książę.
- Dubas Nebu - odparł zapytany. - Kapitan drugiej kompanii Przybocznych Jego 
Światłości.
- Psiakość! - odezwał się Praji. - To osobista straż Namiestnika.
- I co z tego? - spytał Nicholas. Praji podrapał się po policzku.
- Albo za tym wszystkim kryje się Namiestnik, albo wśród jego najwyższych 
urzędników jest jakiś zdrajca.
Praji sięgnął w dół i rozdarł koszulę jeńca, co wywołało jęk bólu.
- Zabierzcie ode mnie to zwierzę! - ryknął kapitan. Praji tymczasem zdjął mu coś 
z 
piersi.
- Sam zobacz! - odezwał się do Nicholasa. Książę zbadał podany mu talizman, 
najemnik zaś dodał: - To symbol klanu. - Potem jednak na twarzy Prajia 
odmalowało się 
zaskoczenie. - Ala taki, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem.
- Aleja, owszem, tak - odpowiedział Nicholas. Na symbol składał się wizerunek 
dwu 
splecionych węży, taki sam, jak na jego czarnym pierścieniu.
Amos otworzył już usta, by coś powiedzieć, książę jednak uciął stanowczo:
- Wszyscy precz! Chcę zostać sam z tym człowiekiem! Amos chciał jeszcze coś 
rzec, 
rozmyślił się jednak i kiwnął tylko głową. Skinieniem dłoni wezwał pozostałych, 
by za nim 
poszli, i wkrótce Nicholas został sam na sam z więźniem. Książę klęknął i 
nachylił się nad 
rannym.
- Durniu! - wyszeptał konspiracyjnie. - Jakie były twoje rozkazy?
Oczy jeńca przepełniało cierpienie, jego twarz pokrywał pot, kiedy jednak się 
odezwał, widać było, że doskonale panuje nad sobą:
- Nie mam pojęcia, o czym gadasz, renegacie. Nicholas sięgnął więc do swej sakwy 
i 
wyjął z niej pierścień, przyniesiony mu przez Calisa z Elvandaru.
- Nie pokazuję go nikomu, chyba, że muszę wyjawić swoją tożsamość - syknął 
jeńcowi w ucho. - A teraz powiedz mi, jaki dureń cię tu przysłał? To my mieliśmy 
zabić 
plemieńców i zabrać Ranjanę do miasta!
- Ależ... - wystękał zdumiony jeniec. - Dahakon mi powiedział... Tu nie miało 
być 
żadnej innej kompanii!
Nicholas wyciągnął sztylet i oparł go o krtań Dubasa.
- Powinienem cię teraz zabić, ale niech się w tym wszystkim rozezna ktoś 
mądrzejszy 
od nas obu.
- Kim jesteś? - spytał kapitan.
- Jakie miałeś rozkazy?
Twarz jeńca zdążyła już zbieleć z wysiłku.
- Miałem pozbyć się tych, co przybyli na wozach. Czerwoni Zabójcy wracali 
łodziami... Nie rozumiem...
- A co z więźniami?
- Nie miało być więźniów! - żachnął się Dubas. - Kazano mi zabić dziewczyny i 
zabrać ze sobą ich ciała!
- A reszta jeńców? Co z tymi ze statku?
- Ze statku? - zdziwił się Dubas. I nagle zrozumiał. - Wiesz o statku! - Zanim 
Nicholas 
zdążył cokolwiek przedsięwziąć, jeniec rzucił się nań całym ciężarem, 
nadziewając się na 
trzymany przez księcia sztylet. Jęknął tylko słabo, gdy ostrze przeszywało mu 
serce i 
natychmiast zwiotczał.
Ujrzawszy szamotaninę, do księcia podbiegli Amos i inni.
- Co się stało? - spytał admirał, odciągając trupa od Nicholasa.
- Zabił się! - sarknął książę wściekle. - Chciałem go przechytrzyć i sam wpadłem 
we 
własne sidła.
- Dowiedziałeś się czegoś?
- Wymienił pewne imię.
- Jakie?
- Dahakon.
- O, to mi dopiero nowina - rzekł Praji z przekąsem. - Nie ma co, kapitanie, 
kiedy 
dobierasz sobie wrogów, nie zadowalasz się drobiazgiem.
- Kim jest ten Dahakon? - spytał Marcus.
- To Pierwszy Doradca Namiestnika, co w praktyce oznacza, że jest najbardziej 
przebiegłym i zawziętym sukinsynem w Krainach Wschodnich, Nadrzecznych, i... tam 
do 
kata! W całym ś wiecie!
- Na dodatek - wtrącił Nicholas - zdradza swego pana.
- To być nie może - sprzeciwił się Praji.
- A to czemu? - spytał Harry.
- Bo to on jest człowiekiem, który utrzymuje Namiestnika przy władzy od chwili, 
kiedy tamten dwadzieścia lat temu przejął kontrolę nad miastem. W mieście 
naprawdę 
wszyscy się go obawiają.
- Czemu? - spytał Marcus.
- Bo jest magiem.
- Aaa... - mruknął Nicholas. - A czy w tym kraju jest to coś osobliwego?
- Ha! - żachnął się Praji. - Musieliście naprawdę przybyć z bardzo, bardzo 
odległych 
okolic. - I dodał już poważniej: - Kapitanie, w Krainach Wschodnich jest tylko 
jeden mag. 
Onże Dahakon właśnie. Pokazywał się tu i tam, ale jeśli w Mieście znajdą innego 
maga, 
znaczyć to będzie dlań śmierć. I z tego co mówią, nie będzie to śmierć łatwa. On 
ich podobno 
pożera żywcem. - Nicholas spojrzał na Nakora, Anthony'ego i lekko potrząsnął 
głową. Praji 
tymczasem ciągnął dalej: - Powiadają, że to on stworzył Czerwonych Zabójców, 
którzy tak 
naprawdę wykonują jedynie jego rozkazy i za nic mają Namiestnika. Rozmawia ze 
zmarłymi, 
za kochankę zaś ma kobietę, która odbiera ludziom dusze. To ona utrzymuje go 
przy życiu. 
On sam powinien być trupem już od setek lat!
- Bardzo niedobrze - nie wytrzymał Nakor. - Nekromancja to najbardziej 
obrzydliwa z 
magicznych praktyk.
Anthony kiwnął tylko głową, ale Nicholas widział, że jego przyjaciel jest 
wstrząśnięty.
- Nie masz się o co martwić - powiedział z naciskiem niby to do Prajia. - Wśród 
nas 
nie ma żadnych magów.
- To dobrze - kiwnął głową tubylec. - Nie... Dahakon nie może być zdrajcą... 
gdyby 
chciał, mógłby obalić Namiestnika jednym palcem.
- No cóż... - westchnął Nicholas. - Chyba nigdy nie dojdziemy, kto za tym 
wszystkim 
stoi. Jak najlepiej i najłatwiej dotrzeć do Miasta?
- Łodziami - odpowiedział Praji. - Skoro jednak to miejsce leży w gruzach, nie 
doczekasz się tu konwoju. Wszyscy wezmą nas za morderców, których należy 
powiesić za tę 
zbrodnię. Jeśli przypadkiem trafią tu Jeshandi, ani się spostrzeżesz, jak 
zadyndasz nad ogniem 
głową w dół, a wtedy będziesz musiał naprawdę szybko obracać językiem. Kiedy 
darowali 
ten kawałek ziemi ojcu Shingazi, objęli go swoją ochroną.
Rozejrzał się dookoła z niepokojem, jakby rozmowa o nieposkromionych stepowych 
jeźdźcach mogła ich wywołać z mroku. - Lepiej ruszajmy drogą wzdłuż rzeki na 
południe. 
Jeśli nie znajdziemy jakiejś łodzi, powinniśmy dotrzeć do miasta za jakieś dwa 
miesiące.
Nicholas nie rzekł ani słowa. Miał miesiąc... najwyżej miesiąc...
- Precz ode mnie! - wrzasnęła Abigail. Kopnęła rozpaczliwie i stwór się cofnął.
- Nie sadzę, by chciał cię skrzywdzić - odezwała się Margaret.
- Nic mnie to nie obchodzi! - żachnęła się Abby. - Te stwory są obrzydliwe.
Stwory o których mówiły dziewczęta, były humanoidami, które zamiast skóry 
pokrywały drobne, zielonkawe łuski. Tuż pod wysokim czołem miały dość szeroki 
wał 
ocieniający duże, gadzie, patrzące bez wyrazu oczy. W ustach stworzeń kryły się 
dziwaczne 
zęby - nie ostre, jak u większości gadów, ale i nie regularne, jak u ludzi. 
Jeśli posiadały jakąś 
płeć, na zewnątrz nie było widać żadnych jej oznak - piersi miały płaskie i 
zupełnie gładkie 
wzgórki łonowe. Margaret nie wiedziała, co to za stworzenia, wyczuwała jednak 
jakoś, że są 
związane z tym, które zajmowało kabinę obok na czarnym okręcie.
Dziewczęta zostały przewiezione z okrętu sporą łodzią, którą ku dokom skierowali 
odziani w czerń i noszący czerwone turbany wioślarze. Nie umieszczono ich - tak 
jak 
spodziewała się tego Margaret - w kwaterach niewolników, ale wraz ze sporą 
karawaną 
wozów wywieziono je za miasto, do sporej posiadłości otoczonej wysokim murem. 
Zaraz 
potem umieszczono je w komnatach, które zamieszkiwały aż do tej pory - Arjuna 
Svadjian 
kontynuował zaś swe przesłuchania. Margaret upewniła się, że była jakaś 
prawidłowość w 
jego zadawanych pozornie na chybił trafił pytaniach, nie potrafiła jednak jej 
wykryć. 
Wiedziała, że wiele pytań miało ukryć prawdziwe i istotne, będące celem badania 
- 
różnorodność ich tematyki utrudniała wykrycie tych naprawdę znaczących. Nigdy 
nie 
zobaczyły już owej tajemniczej kobiety, która kazała zabić niewinną dziewczynę, 
by 
zademonstrować im, że od ich posłuszeństwa zależy życie pozostałych więźniów. 
Margaret 
spytała kiedyś o nią Arjunę, ten jednak zignorował pytanie.
Aby zapobiec sytuacji, w której Abigail poddałaby się zupełnie desperacji, 
Margaret 
poprosiła ją o pomoc w odkryciu celu ich uwięzienia. Młoda szlachcianka była 
teraz wściekła 
i wyglądało na to, że przy kolejnej próbie ucieczki nie zostanie ani kroku w 
tyle. Księżniczka 
upierała się przy tym, by zrobić to przy pierwszej nadarzającej się okazji.
Ich sytuacja poprawiła się na tyle, że można było ustalić plan codziennych 
czynności. 
Poza przesłuchaniami Arjuny, zostawiano je samym sobie. Podczas śniadań, obiadów 
i 
kolacji obsługiwali je służący, którzy jednak nie odzywali się ani słowem. Po 
południu 
pozwalano im spędzić kilka godzin w ogrodzie, pod płócienną zasłoną, chroniącą 
je od 
ostrego blasku słońca.
I nagle sprawy potoczyły się inaczej. Tego ranka zamiast Arjuny do komnaty 
weszły 
dwa nieznajome stwory. Abigail natychmiast schroniła się w odległym kącie, 
Margaret zaś 
porwała krzesło, gotowa do obrony. Stwory tymczasem przysiadły na piętach i 
zaczęły 
przyglądać się dziewczętom.
Abigail nie bez oporów wróciła na swe łóżko, gdzie usiadła na brzeżku, i przez 
następną godzinę w komnacie panowała cisza. Potem jedno ze stworzeń, to które 
gapiło się na 
nią, spróbowało dotknąć jej ramienia.
- Słyszałaś kiedy o czymś takim? - spytała Margaret.
- Nie, nigdy - szepnęła Abby. - To jakieś demony. Margaret przyjrzała się 
uważnie 
stworowi, który gapił się na nią.
- Eee... nie sądzę. Nie masz w nich niczego magicznego. Ich skóra jednak wygląda 
dokładnie tak, jak skóra stwora, którego rękę widziałam na okręcie.
Otworzyły się drzwi i służący wnieśli poranny posiłek. Dziewczęta nie miały 
szczególnej ochoty najedzenie, wiedziały jednak, że gdy nie będą jadły, zostaną 
nakarmione 
siłą. Podczas posiłku ciekawość dziwacznych stworów wzrosła i usiłowały podejść 
bliżej. 
Abigail odstraszyła „swoją” bestię, rzucając w nią talerzem. Margaret zaś po 
prostu nie 
zwracała uwagi na gapiące się na nią stworzenie.
Po skończonym posiłku ukazał się Arjuna, ale zanim zdążył choćby otworzyć usta, 
gniew Margaret eksplodował okrzykiem:
- Co to za stwory?
- Te? - spytał Arjuna na swój niewzruszony sposób. - One są nieszkodliwe. Ot, 
towarzystwo dla was.
- Zabierzcie je stąd! - nalegała Abigail. - Nie chcemy ich!
- Zostaną. - Arjuna był nieubłagany. - Nie zrobią wam żadnej krzywdy. - Potem 
podciągnął ku sobie krzesło. - Co wiecie o legendzie Sarth?
Margaret spojrzała na gapiące się na nią stworzenie i przez chwilę wydało się 
jej, że w 
nieruchomych oczach mignęła iskierka inteligencji. Księżniczka wzdrygnęła się i 
odwróciła.
Łodzie wolno płynęły z leniwym prądem rzeki. Nicholas siedział na fordeku 
pierwszej, niezgrabnej krypy o wysokich okrężnicach, będącej na poły barką, z 
masztem 
złożonym teraz na całej długości, bo ku przeznaczeniu niósł ich nurt Wężowej 
Rzeki. Dwa 
długie wiosła leniwie mieliły nurt, utrzymując tempo nieco tylko od niego 
większe, tak by 
można było sterować. Tkwili na pokładzie tych łodzi już od tygodnia i wkrótce 
mieli dotrzeć 
do Miasta.
Książę raz jeszcze zaczął rozmyślać o ich sytuacji. Dodając do skarbczyka to, co 
uratowali z Przystani Shingazi, Kompania Nicholasa, jak zaczęli sami siebie 
nazywać, była 
nieźle wyposażona i dość zamożna. Jadąc wzdłuż rzeki, dotarli do wioski, o 
której opowiadał 
im Praji, i tam odpoczęli.
Wzięto ich za bandytów i wieśniacy w pierwszej chwili rzucili się do ucieczki, 
Nicholas jednak spokojnie poczekał z wozami - co trwało niemal cały dzień - 
dopóki jeden ze 
śmielszych kmiotków nie odważył się doń przemówić z pobliskiego drzewa. Aby 
przekonać 
wieśniaków, że nie zamierzają zrabować wszystkiego, co nie za gorące, nie za 
ciężkie i nie 
uciekło na drzewa (co zresztą i tak mogli uczynić podczas nieobecności 
gospodarzy), 
wystarczyło kilka uprzejmych słów (i sztuka złota).
Wieśniacy szybko więc wrócili, po czym przez ponad tydzień podejmowali kompanię 
ucztami i ranni jej członkowie zdążyli wrócić do zdrowia. Nicholasowi nie 
podobała się ta 
strata czasu, musiał się jednak pogodzić z tym, że przed wędrówką wozami na 
południe 
wszyscy musieli odpocząć. Podczas tego wszystkiego towarzysz Prajia, Vaja, 
doszedł do 
siebie na tyle, że mógł przyłączyć się do rozmów. Nicholas odkrył, że był to 
człowiek próżny, 
dumny ze swych regularnych rysów twarzy i krętych, bujnych kędziorów. Wysokie 
mniemanie o sobie podtrzymywały w nim młodsze mieszkanki wsi, które 
rozpieszczały 
przystojnego cudzoziemca, przynosząc mu za dnia owoce, chleb miodowy i wodę, w 
nocy zaś 
- jak podejrzewał Nicholas - dostarczając mu bardziej intymnych dowodów podziwu. 
Książę 
odkrył także, że szlachetna mowa urodziwego tubylca była tylko pozą, nie należał 
on bowiem 
do najbystrzejszych. Mózgiem pary przyjaciół był Praji, który jednak pozwalał 
wszystkim 
sądzić, że jest inaczej.
Gdy jego ludzie wracali do zdrowia, książę pobierał u Ghudy intensywne nauki 
dowodzenia kompanią najemników. Jeśli Praji i Vaja mieliby z nimi pozostać, 
grupa wespół z 
Brisą liczyłaby trzydziestu pięciu żołnierzy. Żeglarze narzekali na ćwiczenia z 
bronią i 
musztrę, żołnierze jednak tak długo bezlitośnie drażnili ich ambicję, aż 
poirytowane wilki 
morskie wyuczyły się na tyle, że mogły dotrzymać pola weteranom. Każdy zresztą 
musiał 
poddać się nieskończonym ćwiczeniom z łukiem i mieczem, aż opanował praktykę na 
tyle, by 
posługiwać się nimi w stopniu choćby zadowalającym. Praji i Tuka opowiadali, że 
trzydziestu 
pięciu chłopa to nieco za mało na kompanię o jakiej takiej reputacji, ale 
starczyło tego, by 
można w nich było uznać najemników.
Pod koniec tygodnia spostrzeżono na wodzie konwój łodzi i Praji podniósł biały 
proporzec świadczący o chęci negocjacji. Pierwsza łódź zbliżyła się do brzegu na 
tyle, że 
można się było porozumieć i po kilkunastu minutach wzajemnych przekrzykiwań 
książę 
polecił jednemu z ludzi wyprawić się wpław i dać złoto wodzowi wyprawy.
Wybrał do tego Harry'ego. Marcus, Calis i kilku innych łuczników stali na brzegu 
w 
gotowości, na wypadek, gdyby trzeba było osłonić odwrót Ludlandczyka albo ukarać 
zdradę. 
Okazało się to jednak niepotrzebne. Gdy tylko kapitan zobaczył złoto, wszystkie 
łodzie 
skierowały się do brzegu. Załadowanie kompanii zajęło im blisko dwie godziny.
Wspomnienia księcia przerwał widok ciemnej smugi na horyzoncie.
- Co to takiego? - spytał Prajia.
- Dymy znad Miasta, kapitanie. Przed nocą będziemy na miejscu.
Przez cały czas trwania podróży dyskutowali zaciekle i teraz mieli już gotowy 
plan. 
Przynajmniej za taki mógł być uważany - Nicholas jednak nie mógł oprzeć się 
wrażeniu, że 
wiedzie swoich ludzi w ramiona klęski. Jedyną rzeczą, która kazała mu 
kontynuować 
poszukiwania, była myśl o tym, że oto Margaret i Abigail cierpią gdzieś krzywdę, 
i pewność, 
że za tajemniczą zdradą sprzed dwu tygodni stoją wężowi kapłani Pantathian.
Rozdział 17
MIASTO
Nicholas poczuł ukłucie niepokoju.
Przez ostatnią godzinę płynęli wijącą się wśród rozległych moczarów Wężową 
Rzeką, 
teraz zaś przecinali rozległe jezioro. Załoga łodzi wzięła się ostro do wioseł, 
ponieważ wody 
jeziora miotane były licznymi i często przeciwstawnymi prądami. Sternik 
nieustannie napierał 
na rudel i łódź powoli skierowała się ku ujściu rzeki do jeziora, w jego 
wschodniej połaci. 
Nicholas wyprostował się, by lepiej zobaczyć miasto.
- Gdzie jesteśmy? - spytał Prajia.
- Na Jeziorze Królów.
- Dlaczego tak je nazwano?
Praji leżał niedaleko, wsparty niedbale o stos ładunków, podczas gdy Vaja 
chrapał jak 
niedźwiedź.
- Miastu dała początek niewielka osada, która bardzo dawno temu powstała na 
miejscu wybranym przez plemiona Krain Wschodnich na handel. Podczas minionych 
lat 
ogromnie się rozrosła i teraz nie powiedziałbyś panie, że jego mieszkańcy są 
krewniakami 
Jeshandi i innych plemion stepowych. - Brzydal zajął się czyszczeniem paznokci 
końcem 
sztyletu. - Każde plemię miało swego Króla i ustalono, że co roku innemu 
plemieniu 
wypadnie honor organizowania królewskich spotkań. Każdy z panujących w mieście 
Królów 
wyskakiwał więc co jakiś czas ze skóry, żeby odpłacić innym za to, co zrobili 
jego plemieniu 
podczas minionych trzynastu lat... bo plemion, panie, było czternaście.
- Tak czy owak, po kilku setkach lat ludziom mieszkającym w mieście na stałe 
wszystko to mocno już dojadło, zrobili rewoltę, a kiedy było już po wszystkim, 
czternastu 
Królów i sporą grupkę ich krewniaków utopiono w jeziorze. Od tego czasu jezioro 
zwie się 
Jeziorem Królów..
- I co stało się potem? - spytał Nicholas, gdy podeszli do nich Marcus i Harry, 
by 
posłuchać opowieści. Byli teraz pośrodku jeziora i z tej odległości wyraźnie 
widzieli inną 
rzekę wpływającą do pierwszej, która wiła się wzdłuż wschodniego skraju Miasta.
- No... przez jakiś czas mieli w Mieście władców, ale po kilku wielkich pożarach 
i 
buntach, w których zginęły setki ludzi, zdecydowali, że to głupi pomysł i że 
władzę powinna 
objąć rada wodzów klanowych. Ponieważ członkowie jednego klanu należeli niekiedy 
do 
kilku plemion, wszystko wydało się im proste i rozsądne i przez kilka setek lat, 
jak słyszałem, 
wszystko układało się po ich myśli.
- I wtedy pojawił się Namiestnik? - domyślił się Harry.
- No tak... jest tu już od pewnego czasu - rzekł Praji i podrapał się po 
brodzie. - 
Słyszałem kilka historii o tym, skąd się wziął i kim jest, nikt jednak nie wie 
niczego pewnego. 
I nie jest bezpiecznie zbyt natarczywie się o to dopytywać.
- Tajna policja? - spytał Nicholas.
- Nazywana Czarną Różą, jeśli cię to zbytnio nie razi. Kierowana przez kogoś, 
kogo 
nazywają Kontrolerem, ale nikt nie wie, co to za jeden. Niektórzy ludzie 
uważają, że on 
właśnie trzyma w szachu Dahakona, inni podejrzewają, że to Dahakon jest 
Kontrolerem. 
Faktem jest, że nikt nie wie niczego pewnego. - Praji sięgnął po nóż. - O 
Namiestniku zaś 
wiem, co następuje. Nazywa się Valgasha, i nie jest to imię jeshandyjskie. 
Nigdzie też o 
takim nie słyszałem. Jest to wysoki człowiek... widziałem go raz jeden podczas 
Igrzysk 
Schyłku Lata. Jest też zbudowany tak, że nie ustąpiłby szerokością barów waszemu 
przyjacielowi Ghudzie. Wygląda na człowieka, który niedawno skończył 
trzydziestkę, ale 
powiedziano mi, że dokładnie tak samo wyglądał, kiedy obejmował władzę w 
Mieście, a jeśli 
te historie o jego magu są prawdziwe, to kto wie... Ma oswojonego orła, który 
dlań poluje jak 
ułożony sokół. Ludzie powiadają, że to ptak magiczny.
- Jak długo jeszcze trzeba nam płynąc do Miasta? - spytał Nicholas.
- Już niedługo - odpowiedział Praji. Wskazał dłonią grupkę wysokich drzew na 
odległym brzegu. - Tam jest ujście rzeki, która wypływa z jeziora i okrąża 
Miasto. - Umilkł 
na chwilę, potem jednak dodał: - Kiedy dotrzemy na miejsce, lepiej będzie, jak 
znajdziecie 
sobie jakąś kwaterę. Kompania powinna zatrzymywać się tam, gdzie mogą ją znaleźć 
potencjalni pracodawcy. Macie coś przeciwko niezbyt wyszukanemu stylowi życia? - 
spytał 
na koniec.
- Nie - odpowiedział Nicholas. - A dlaczego pytasz?
- Cóż... - zaczął brzydal. - Z tego co widzę, masz, panie, dużo więcej złota niż 
rozsądku. Nieliczna kompania, która żyje ponad stan to napraszanie się o 
kłopoty. Wystarczy 
zająć najdroższą gospodę w mieście i drugiej lub trzeciej nocy przyjdzie wam 
złożyć 
niespodziewaną wizytę stu albo więcej drabów. Jeśli zaś będziecie żyć za 
skromnie, ludzie 
pomyślą, że odwróciło się od was szczęście albo jakość waszych usług jest 
kiepska. - 
Rozmyślał przez chwilę. - Myślę, że wiem o miejscu, które się wam nada wprost 
idealnie. 
Niedaleko bazaru, skromne, nie za brudne, a oberżysta nie zedrze z was zbyt 
wiele.
- Zakładam - uśmiechnął się Nicholas - że można tam usłyszeć o kilku 
interesujących 
sprawach.
- Możesz zakładać, co ci się, panie, żywnie podoba - uśmiechnął się Praji, 
ukazując 
swe przerażające zębiska. - Sęk nie w tym, by coś usłyszeć, ale w tym, by z 
usłyszanych 
rewelacji wyłuskać ziarno prawdy. - Ziewnął tak, że mógłby odstraszyć rekina. - 
Dwadzieścia 
już lat żyję na szlaku i nigdy nie widziałem drugiego takiego miasta, jak Miasto 
nad Wężową 
Rzeką. - Przez dłuższą chwilę Praji wyliczał złe i dobre strony najróżniejszych 
miast, które 
odwiedził podczas swego awanturniczego żywota, Nicholas zaś przyglądał się temu, 
do 
którego się zbliżali, a które dopiero teraz zaczęło przybierać przed jego oczami 
określone 
formy.
Wokół jeziora rozciągały się moczary porośnięte niską trzciną i niełatwo było 
orzec, 
gdzie się kończą i gdzie zaczyna się suchy ląd. Nieco dalej wznosiły się rzędy 
niskich 
kopców, zupełnie nagich, z wyjątkiem porastających je z rzadka kęp niewysokich 
krzewów. 
Na prawo, na zachodnim brzegu jeziora grunt wznosił się nieco wyżej. Jakieś 
ruiny 
świadczyły o tym, że ktoś kiedyś usiłował tu mieszkać, wszystkie jednak 
wyglądały na 
całkowicie opuszczone. Wyżej wznosiła się skalna ściana o wysokości może 
piętnastu stóp, 
na której szczycie można było zauważyć jakiś ruch, choć z tej odległości 
niełatwo było orzec, 
co to takiego.
- Farmy - odezwał się Praji, jakby czytając w myślach księcia. - W pobliżu 
miasta jest 
ich sporo, skupiają się tu dla obrony. Po drugiej stronie rzeki widać kilka 
spalonych. Niełatwo 
bronić tego terenu i żołnierze Namiestnika nie kiwną palcem, chyba że ktoś do 
cna zdumieje i 
zaatakuje mury. - Powiedziawszy to, splunął sążniście za burtę.
Wkrótce wpłynęli w nurty wschodniej rzeki i szybkość łodzi znacznie wzrosła, bo 
gnały ją sprzyjające prądy. Kiedy opływali kraniec miasta, ujrzeli na wschodnim 
brzegu 
spaloną posiadłość.
- Rozumiem, co masz na myśli - rzekł Nicholas.
- A nie... tego nie zrobili bandyci - sprzeciwił się Praji. Mówiąc to, wskazał 
dłonią na 
odległe o pół mili wzgórze, na którego szczycie wznosił się spory pałac otoczony 
wysokim 
murem. - To majątek Dahakona. Kiedy nie przebywa w pałacu Namiestnika, tam 
właśnie 
możesz go znaleźć, choć nie umiem wymyślić powodu, dla którego ktoś miałby go 
szukać. - 
Wykonał gest odpędzający zły los czy duchy. - Doszedł do wniosku, że tamta 
posiadłość była 
za blisko i Czerwoni Zabójcy ją spalili. Im dalej płynęli, tym na rzece robiło 
się tłoczniej. W 
pobliżu przystani Nicholas przekonał się, iż niektóre budynki nadrzeczne były 
stare, i 
wzniesiono je na wysokość dwu i więcej pięter. Na wysokich balkonach kilku z 
nich siedziały 
rozebrane kobiety, nie kryjące bynajmniej swych obfitych - i niekiedy mocno już 
przejrzałych 
- wdzięków i wykrzykujące swe imiona ku płynącym.
- Dziwki - mruknął obojętnie Praji.
Nicholas zarumienił się potężnie, kiedy jedna z młodszych zawołała go, 
proponując 
mu coś, o czym myślał niekiedy wcześniej - nie sądził jednak, by rzecz dało się 
zrobić w taki 
sposób, jaki sugerowała dziewczyna. Praji spostrzegł rumieniec młodzieńca i 
parsknął 
śmiechem.
- Ależ mości kapitanie...
Ujście rzeki rozszerzyło się wkrótce, wschodni brzeg cofnął się znacznie i łódź 
wpłynęła do portu. Sterując ku prawemu brzegowi płynęli szybko, aż trafili w 
rejon przystani 
i doków. Z boku wyskoczyła niewielka łódź zmierzająca ku większemu okrętowi, 
zakotwiczonemu na głębszych wodach. Sternik łodzi Nicholasa, zdradzając niemały 
kunszt, 
obsypał przekleństwami swego kolegę prowadzącego mniejszą łódeczkę, bo niewiele 
brakowało, a doszłoby do zderzenia.
Nicholas powiódł wzrokiem za mniejszą łodzią i jego spojrzenie trafiło na inny 
statek, 
stojący na kotwicy w głębi portu.
- Marcus! - zawołał cicho.
- Co się stało? - pochylił się ku przodowi dziedzic Crydee.
- Powiedz Amosowi, żeby rzucił okiem w tamtą stronę. - I pokazał kierunek.
Marcus spojrzał, kiwnął głową i przeszedł ku rufie. Odwracając się ku drugiej 
łodzi, 
gdzie na dziobie stał Amos, krzyknął:
- Hej tam! Nicholas powiada, że powinieneś to zobaczyć!
- Powiedz mu, że widzę! - ryknął niegdysiejszy pirat. - To ten sam!
Marcus wrócił do przyjaciela.
- Amos powiada, że to ten sam.
- Tak i myślałem - kiwnął głową książę.
Unosząc się wysoko na falach - pewnie z powodu pustych ładowni - tkwił przed 
nimi 
niczym latarnia morska czarny statek, za którym przepłynęli pół świata.
- No proszę... - zwrócił się Nicholas do Marcusa. - Jest nasza czarna 
ślicznotka.
Marcus bez słowa położył dłoń na ramieniu krewniaka i od niedawna - chyba - 
przyjaciela.
Po przycumowaniu do jednej z przystani, wszyscy zeszli z pokładu łodzi i ruszyli 
szeroką ulicą ku rozległemu wejściu na bazar. Praji i Vaja prowadzili ich wśród 
tłumu - 
ostrzegłszy pierwej wszystkich, by trzymali się razem, albo się pogubią.
Zmysły księcia zaatakowała egzotyczna mieszanina barw i zapachów. Nicholas po 
raz 
pierwszy w życiu ujrzał taką rozmaitość dóbr i ubiorów. Ludzie byli tu tak inni, 
jak 
mieszkańcy Krondoru różnili się od ludów pomocnego Kesh. Widział mężczyzn i 
kobiety 
najrozmaitszych kolorów - od jasnoskórych blondynów po ciemnych jak noc - i 
wszyscy 
ciągnęli w stronę bazaru, gdzie trwał nieustanny wrzask. Kramarze zachwalali 
swoje towary i 
targowali się zaciekle o ich ceny. Stroje miejscowych były tak różne, że dość 
niezwykłe w 
końcu ubiory księcia i jego towarzyszy nie zwróciły na siebie niczyjej uwagi. 
Najmodniejsze 
były tu jaskrawe barwy i Harry patrzył na niektórych tubylców z głuchą 
zazdrością.
Praji powiódł kompanię ku dość rozległemu skrzyżowaniu dwu pasaży, a potem, 
wybrawszy jeden, ruszył wzdłuż ciągu kramów i sklepików. Wkrótce wyszli z bazaru 
i 
wkroczyli na wąską uliczkę, potem skręcili w drugą i wreszcie trafili przed 
zajazd. Praji 
zaprosił Nicholasa na dziedziniec i wrzasnął:
- Keeler!
Z głębi wyszedł krępy jegomość z okropną blizną na policzku.
- Praji! - ryknął, chwytając potężny tasak. Wbijając go z rozmachem w blat 
szynkwasu, powiedział z przekąsem: - Miesiąc temu miałem nadzieję, że nie 
zobaczę już 
więcej twojej nędznej gęby!
Praji wzruszył ramionami:
- Dostałem lepszą ofertę. - Wskazując głową Nicholasa, dodał: - To mój nowy 
kapitan.
Keeler wlepił w księcia wyblakłe spojrzenie dwu błękitnych jak paciorki oczu, 
podrapał się po szczecinie porastającej mu podbródek i mruknął:
- No, dobra. Czego sobie życzysz... kapitanie.
- Kwater dla czterdziestu chłopa.
- Mam miejsce dla pięćdziesięciu - odpowiedział szynkarz. - Sześć oddzielnych, w 
których może spać po czterech, i jeden wspólny dla dwudziestu sześciu. Jeśli 
ludzie są 
zgodni, zmieści się i więcej - dodał z uśmiechem.
- Bierzemy wszystko - odpowiedział książę. - Szukam nowych rekrutów. - Wcześniej 
już uzgodnił z innymi, że taka historyjka pozwoli im przez kilka dni nie 
przedsiębrać 
dosłownie niczego. Kompanie najemników nie mogły za bardzo grymasić w wyborze 
ofert 
pracy. Gdyby zwlekali, nie podejmując żadnej, po kilku dniach zwróciliby na 
siebie 
niepożądaną uwagę. Teraz Nicholas i Keeler uzgodnili cenę i książę dał 
szynkarzowi 
niewielki zadatek w złocie.
Skinieniem dłoni dał książę znak stojącemu w bramie Harry'emu, który wezwał 
resztę 
do zajęcia miejsc. Obejrzawszy przeznaczony dla niej pokoik, Ranjana rzuciła 
księciu 
niewiele dobrego wróżące spojrzenie. Nicholas nie uważał za stosowne podzielić 
się z nią 
swymi podejrzeniami co do powodów, dla których żołnierze Namiestnika pojawili 
się w 
Przystani Shingazi. Dziewczyna oczekiwała, że powiodą ją prosto do pałacu, i 
ogromnie ją 
rozwścieczyła konieczność pozostania z ludźmi Nicholasa. Powierzenie jej 
czujnemu 
nadzorowi Brisy było świetnym wyjściem z sytuacji - ulicznica z Freeportu 
zagroziła 
zarozumiałej piękności, że jeśli ta wywoła jakąś awanturę, straci język.
Znalazłszy się pod dachem, książę obejrzał cały zajazd. Już wcześniej uzgodnił z 
właścicielem, że będą mogli korzystać ze wspólnej izby i dziedzińca - Nicholas 
uznał, że 
codzienne ćwiczenia pomogą ludziom utrzymać karność i sprawność - oraz stajni, 
pustych 
obecnie z wyjątkiem jednego boksu, z którego jakiś kudłaty osiołek spoglądał na 
przybyszów 
z doskonałą obojętnością. Tradycją było, że kompania wynajmująca gospodę sama 
decydowała, czy szynk miał być otwarty dla gości z zewnątrz, czy nie. Był to 
pierwszy temat 
dyskusji zespołu, który wybrano jako sztab, a w skład którego weszli Marcus, 
Ghuda, Amos i 
Praji. Nicholas wykoncypował historię o tym, że przybywają z bardzo odległego 
miasta po 
przeciwnej stronie kontynentu, którą Praji przyjął za dobrą monetę - ziemie 
pomiędzy 
miastami-państwami nie miały stałej przynależności, często przechodziły z rąk do 
rąk i ludzie 
rzadko podróżowali dalej, niż kilkaset mil od miejsca, gdzie się urodzili. Nawet 
doświadczeni 
żołnierze do wynajęcia, tacy jak Praji, najdalej bywali w Lanadzie, mieście 
Króla-Kapłana, 
który był przyczyną większości niepokojów w tej części świata, gdyż jednocześnie 
zaangażował się w trójstronną wojnę z Radżą Maharty i Namiestnikiem Miasta nad 
Wężową 
Rzeką.
Nicholas zasiadł więc we wspólnej izbie ze swoimi porucznikami, podczas gdy 
Harry 
zajął się rozdziałem ludzi po komnatach i ulokowaniem wyposażenia.
- Praji, jak sądzisz... - spytał książę. - Lepiej będzie wpuszczać miejscowych 
do 
szynku, czy go przed nimi zamknąć?
- Jeżeli każesz go zamknąć, panie - odparł ostrożnie Praji - to jako osoba 
niezbyt 
dobrze tu znana, wzbudzisz ciekawość. Jeśli zechcesz go otworzyć, to powinieneś 
liczyć się z 
tym, że już niedługo zapełnią go dziwki, złodzieje, kieszonkowcy, żebracy i 
mnóstwo 
szpiegów, którzy będą pracować dla rozmaitych klanów, gildii, stronnictw 
politycznych i 
innych kompanii.
- A co ty o tym myślisz, Amos? Były pirat wzruszył ramionami.
- Jako człowiek bywały w miejscach takich jak to, rzeknę tylko, że dwie są drogi 
zdobywania informacji: można jej szukać albo pozwolić, by sama do nas 
przeciekła.
- Dobrze więc - kiwnął głową Nicholas. - Oto, co zrobimy. Otwórzmy szynk dla 
wszystkich, zapowiedzcie jednak ludziom, że każdy, kto się upije i rozpuści za 
bardzo jęzor, 
odpowie osobiście przede mną. - Dołożył starań, by zabrzmiało to groźnie, sam 
jednak czuł, 
że zachowuje się głupio. Ale nikt z siedzących przy stole nie pozwolił sobie na 
uśmiech.
- Dlaczego inne kompanie miałyby u nas węszyć? - spytał, zwracając się do 
Prajia.
- Choćby po to, by podebrać nam jakiś kontrakt - odparł brzydal. - Jeżeli masz w 
planie jakiś niezły interes, może potrafią ofiarować lepsze warunki niż twoje, 
gdy dotrą do 
przyszłego pracodawcy... może być i tak, że oni sami mają na oku jakieś 
przedsięwzięcie, 
które dla nich jest za duże i szukają wspólników.
- Praji wbił wzrok w twarz Nicholasa. - Nie musisz mi mówić panie, czego tu 
szukacie. Wystarczy nam, że będziesz dobrze płacił i nie wmieszasz nas w coś, za 
co mogliby 
nas powiesić, bo z takimi przedsięwzięciami nie chcemy mieć nic wspólnego, ale 
jak na 
najemną kompanię jesteście trochę za mało... otrzaskani.
- Wskazał kciukiem na Ghudę. - On zna ten fach, i wie, jak zabierać się do 
rzeczy, 
reszta jednak - obejrzał się przez ramię ku drzwiom, przez które para marynarzy 
Amosa 
wnosiła jakiś tobół - to ludzie innego pokroju. Sądząc z tego, jak podrywają się 
na nogi, kiedy 
otrzymują rozkazy, i jak są powściągliwi... nigdy nie widziałem, by wszczęli 
jakąś bójkę, lub 
by kwestionowali polecenia... powiedziałbym, że są regularnymi żołnierzami.
- Nie jesteś głupcem - przyznał Nicholas.
- Nigdy nie mówiłem, że nim jestem. Pozwalam ludziom myśleć o mnie to, co chcą. 
Zwykle obraca się to na moją korzyść. - Kiwnąwszy dłonią ku innym, szykującym 
swoje 
kwatery, dodał: - Tamte chłopaki są prawdopodobnie dobrymi żołnierzami, jako 
najemnicy 
jednak nie są zbyt przekonujący. O, Ghuda tak... ten jest najemnikiem z krwi i 
kości. - Praji 
spojrzał Nicholasowi prosto w oczy. - Wśród dowódców można wyróżnić trzy typy: 
pierwsi 
to skurczybyki, którzy osiągają posłuszeństwo podwładnych postrachem, siłą i 
groźbami, 
drudzy mają autorytet, bo dzięki nim ich podwładni się bogacą, za trzecimi 
ludzie idą, bo ci 
kapitanowie dbają o nich i pod ich dowództwem podwładni rzadko tracą życie. Nie 
za bardzo 
przekonująco grasz waszmość rolę pierwszego. Przykro mi, ale nie przeraziłbyś i 
starej 
babuni. Nie rozsiewasz wokół złota i nie masz pierścieni na palcach, nikt więc 
nie pomyśli, że 
potrafisz zdobyć bogactwo dla swoich ludzi... musisz więc popracować nad tym, by 
przekonać innych, że należysz do tych ostatnich kapitanów.
- Praji - rzekł Nicholas - całe życie, prawda, że krótkie, studiowałem taktykę i 
sztukę 
operacyjną oraz strategię, i prowadziłem już ludzi w bój. - Nie uznał za 
konieczne dodać, że 
owo doświadczenie było całkiem świeże.
Tubylec wstał.
- Mówisz o dobrej walce. Kiedy zdecydujecie się powiedzieć mi, o co tu chodzi, 
powiem wam, czy ja i Vaja się na to piszemy. Zanim to nastąpi, pozwólcie, że się 
trochę 
prześpię.
- Czy możemy mu zaufać? - spytał książę po wyjściu brzydala.
- Nie jest ci on człowiekiem, od którego byłbym przyjął przysięgę niezłomnej 
lojalności koronie - odpowiedział Ghuda - ale będzie walczył za każdego, z kim 
się zwiąże 
słowem. Przeciwko każdemu - dodał z szerokim uśmiechem - kto trafił na jego 
listę.
- Co dalej? - spytał Marcus.
- Trzeba nam znaleźć miejsce, do którego zabrano więźniów. Przewiezienie na 
brzeg 
tak licznej ich grupy nie mogło zostać nie zauważone. Ktoś musiał być tego 
świadkiem i 
musiał widzieć, gdzie ich umieszczono. Musimy tylko zachować ostrożność przy 
wypytywaniu.
- Myślę - odezwał się Amos - że pomyszkuję trochę wśród doków i na przystaniach.
- Weź ze sobą Marcusa i przy okazji poszukajcie statku, który można będzie 
ukraść.
- Znów staniemy się piratami? - uśmiechnął się admirał.
- Jak tylko odkryjemy, gdzie trzymają Margaret i pozostałych, wracamy do nazwy 
bukanierów - odparł Nicholas, również się uśmiechając.
Gdy Amos i Marcus wyszli, książę zwrócił się do Ghudy:
- Możesz coś zrobić, by nasi ludzie bardziej zaczęli przypominać najemników?
Ghuda wstał, do izby zaś weszli Brisa i Harry. Kiedy zbliżyli się do stołu, 
stary wyga 
powiedział:
- Zbiorę ich w grupki po dwu i trzech i pogadam z nimi tak, by mieli jako takie 
pojęcie o zwyczajach i stylu życia najemników, bo teraz w rzeczy samej nie 
wiedzą, jak się 
zachowywać.
- Dziękuję - odparł książę i Ghuda wyszedł. Tymczasem Harry i Brisa usiedli, po 
czym Ludlandczyk zapytał:
- I co teraz?
- No, przede wszystkim muszę się zastanowić, co począć z Ranjaną - odpowiedział 
książę.
- Sprzedajmy ją komuś - podsunęła Brisa. Po szybkim spojrzeniu na jej 
uśmiechniętą 
twarzyczkę, Nicholas był prawie pewien, że dziewczyna żartuje.
- Możemy ją tu zatrzymać na jakiś czas i sprawdzić, czynie przyda nam się jakieś 
dojście do pałacu - rzekł Harry.
- Nie rozumiem - przyznał Nicholas.
- Posłuchaj - zaczął wyjaśniać Harry. - Niełatwo mi sobie wyobrazić, że statek 
taki jak 
tamten wpływa sobie do portu z setką więźniów i nie jest w to zamieszany nikt z 
władz. Może 
i sam Namiestnik maczał w tym paluchy. - Wzruszył ramionami. - A jeżeli tak, to 
jakiż jest 
lepszy sposób na dotarcie do niego, niż przyprowadzenie mu jego - odbitej przez 
nas dzięki 
szczęśliwemu trafowi - narzeczonej.
- Ależ on próbował się jej pozbyć - wytknął mu Nicholas.
- To było tam - Brisa kiwnęła dłonią ku północy. - Tutaj nie może kazać jej 
zarżnąć i 
zwalić winy na któryś z klanów, prawda?
Harry kiwnął głową.
- Pałac jest teraz najbezpieczniejszym dla niej miejscem w mieście. - Pochylił 
się do 
przodu. - Posłuchaj, zatrzymajmy ją tu jeszcze przez kilka dni, a jeśli się 
okaże, że nie będzie 
nam potrzebna, by dostać się do pałacu, zawsze możemy ją odesłać do jej ojczulka 
pierwszą 
karawaną, która się uda w górę rzeki. W razie czego, może być jednak naszą 
przepustką na 
wejście do siedziby wroga.
- Wygląda na to, że los dziewczyny wcale was nie interesuje - wytknął im 
Nicholas.
- Dziewczyny? - parsknęła Brisa. - Ta dziwka ma skórę twardszą niż stuletni żółw 
skorupę! Nie daj się zwieść tym jej wielkim oczom i wydętym usteczkom. Może i 
wygląda na 
zepsutą pieszczotami dzieweczkę, ale jest twarda jak stara podeszwa, co sam 
mógłbyś 
zobaczyć, gdybyś tylko zdołał opanować się na tyle, żeby spojrzeć trochę wyżej 
niż na jej 
szyję.
- Ejże! To już przesada! - żachnął się książę.
Brisa machnęła dłonią i zignorowała sprzeciw młodzieńca.
- Owszem, przyznam, że jest piękna... ale wcale nie jest taka, jaką ci się 
wydaje.
- Nie da się zaprzeczyć - poparł dziewczynę Harry. - Rozmawiałem z nią kilka 
razy i 
muszę przyznać, że jest w niej jakaś... twardość... i chłód...
Nicholas postanowił, że zignoruje niesłychane oskarżenia Brisy.
- Dobrze, dziś i tak nie podejmę decyzji. Wy zajmijcie się zbieraniem 
wiadomości. 
Brisa, wiesz, jak węszyć na ulicach... nie mogą się za bardzo różnić od zaułków 
Freeportu. 
Harry, ty też się rozejrzyj tu i tam. - Wyjął z sakwy kilka sztuk złota i pchnął 
je przez stół ku 
obojgu rozmówcom. - Kupcie to, co uznacie za przydatne, i niech Anthony uzupełni 
swe 
zapasy ziół i leków. - Rozejrzał się dookoła. - - A skoro się o nim zgadało, 
gdzie podział się 
on sam i Nakor?
- Anthony'ego widziałem w jednym z pokojów w głębi, kiedy oglądał ranę Vaja - 
odpowiedział Harry. - A Nakor gdzieś przepadł zaraz, jak tu weszliśmy.
Nicholas odprawił ich machnięciem dłoni i pogrążył się w rozmyślaniach. Wkrótce 
potem do komnaty wszedł Calis, usiadł i powiedział:
- Wyglądasz na strapionego.
Nicholas rozejrzał się dookoła, wstał i zaproponował:
- Chodź, przejdźmy się trochę.
Wyszedłszy na zewnątrz, zapuścili się w uliczkę wiodącą ku bazarowi.
Wmieszawszy się w tłum, minęli jednodniowe stoiska i zaczęli wsłuchiwać się w 
okrzyki kramarzy oraz oglądać biżuterię, tkaniny, słodycze, garnki i wszelkie 
inne możliwe 
do nabycia towary. Calis nie protestował, kiedy Nicholas zaczął udawać, że 
ogląda broń 
podsuwaną mu pod nos przez jakiegoś jednonogiego przekupnia. Kiedy w chwilę 
później 
przeciskali się obok wózka jakiegoś handlarza nowalijek, książę wyznał 
niespodziewanie:
- Czuję się tu trochę... nie na miejscu.
- Rozumiem - kiwnął głową pół-elf.
- Doprawdy? - zdziwił się Nicholas.
- Jestem trochę starszy od twoich starszych braci - odpowiedział jego towarzysz 
- ale 
wśród moich ziomków uznawany jestem zaledwie za dzieciaka. - Rozejrzał się po 
bazarze. - 
Wszystko to jest mi trochę obce. Wielokrotnie odwiedzałem Crydee, ale oprócz 
twego stryja, 
Martina, i Garreta oraz spotykanych przypadkowo myśliwych z Natalu, którzy 
niekiedy 
trafiali do Elvandaru, nigdy wcześniej nie rozmawiałem z żadnym człowiekiem. 
Owszem, 
dobrze wiem, jak to jest, kiedy ktoś znajdzie się wśród obcych... - 
Uśmiechnąwszy się 
niespodzianie, spojrzał na księcia i dodał: - Ale ty mówiłeś o czym innym, 
prawda?
- Prawda - Nicholas potrząsnął głową. - Sęk w tym, że czuję się trochę jak 
oszust, 
który udaje kapitana najemnej kompanii.
- A nie powinieneś - wzruszył ramionami Calis. - Tak przynajmniej uważam. Inni 
bez 
dyskusji uznali w tobie wodza i jak do tej pory nie dałeś im żadnych podstaw do 
rewizji 
oceny.
Przerwał, bo mijali właśnie wóz wypełniony niewolnikami. Nicholas przyjrzał się 
wszystkim uważnie, licząc na to, że rozpozna któregoś z nich. Niewolnicy wbili 
wzrok w 
ziemię i milczeli, jakby uznali, że o ich losach zawsze już decydować będą inni.
Po dłuższej chwili, kiedy wóz zniknął w tłumie, książę odezwał się do Calisa:
- Dziękuję ci. Myślę, że dopóki dobrze gram rolę, nie jest istotne, co czuję.
- Wiesz - uśmiechnął się lekko pół-elf - ogromnie mi przypominasz swego stryja, 
Martina. On też dużo się nad wszystkim zastanawia. To zabawne, ale w wielu 
sprawach jesteś 
doń podobny znacznie bardziej niż jego syn, którym przecie jest Marcus.
- Istotnie - uśmiechnął się Nicholas - to ironia losu.
Po okrążeniu całego placu trafili do rejonu, gdzie skupił się spory tłumek. 
Przecisnąwszy się pomiędzy ludźmi, znaleźli się na wprost platformy, wzniesionej 
nieco nad 
poziomem gruntu w połowie może drogi pomiędzy centrum bazaru i ścianą 
posiadłości 
Namiestnika. Tłum zajmował plac do odległości kilkunastu jardów od muru - i 
zostawiał 
wolne miejsce, spojrzawszy w górę, Nicholas ujrzał, że z muru zwisają klatki, w 
których 
tkwią ciała, szkielety, i jeden, słabo się już ruszający, człowiek. Calis 
spojrzał i rzekł 
stłumionym głosem:
- Lokalny zwyczaj. Śmierć od słońca, głodu i pragnienia.
- I wyraźny przekaz dla wszystkich: Nie sprawiaj nam kłopotów - dodał Nicholas. 
Odwrócił się i spojrzał ku stojącym na platformie.
Obwoływacz darł się właśnie, zachwalając zalety sprzedawanego niewolnika. 
Nicholas powiódł wzrokiem po twarzach więźniów, spodziewając się zobaczyć kogoś 
z 
Crydee, po kilku jednak minutach doszedł do wniosku, że wszyscy nieszczęśnicy 
byli 
mieszkańcami miasta. Zainteresowanie tłumu wzbudziło kilka młodych dziewcząt i 
jeden 
mężczyzna w średnim wieku, wyglądający na szczególnie mocnego chłopa. Reszta 
niewolników była zbyt stara, lub zbyt młoda, by przynieść nabywcy jakikolwiek 
pożytek.
Nicholas na wszystko to patrzył z niesmakiem.
- Chodź, wracamy do gospody - rzekł w końcu. Przecisnąwszy się przez tłum, 
ruszyli 
w drogę powrotną i mniej więcej w jej połowie zobaczyli, że tłum rozstępuje się, 
dając 
przejście maszerującemu oddziałowi. Na czele szedł mały dobosz, obok niego zaś 
jakiś rosły 
mężczyzna niósł zawieszony na wysokim drzewcu proporzec. Proporzec zwisał z 
poprzeczki 
przyczepionej do szczytu drzewca dwiema złoconymi linkami. Był to długi kawał 
szarego 
płótna, na którym wyhaftowano czerwonego jastrzębia nurkującego ku zdobyczy. 
Nicholas i 
Calis zeszli na bok i przepuścili obok siebie dwie przynajmniej setki zbrojnych. 
Kiedy 
przeszli, książę zwrócił się do stojącego obok mężczyzny:
- Co to za jedni?
- Czerwone Sokoły kapitana Hajia - zapytany spojrzał na księcia, jakby ten był 
niespełna rozumu, i ruszył swoją drogą.
- Wiesz - odezwał się Nicholas do Calisa - Tuka chyba nie przesadzał, kiedy 
mówił o 
tym, że musimy jakoś się przedstawić potencjalnym klientom.
- Przedtem jednak - zauważył Calis - trzeba nam zdecydować, jakie wiadomości 
dotyczące naszej kompanii chcemy rozpowszechnić.
- Masz rację.
Wróciwszy do gospody, odkryli, że wrócili już Marcus i Amos. Nicholas usiadł 
przy 
nich, a Calis udał się do swej komnatki.
- Szybko się uwinęliście - zauważył książę, zwracając się do admirała. - 
Znaleźliście 
statek?
Amos zniżył głos, tak by nie mógł ich usłyszeć krzątający się za szynkwasem 
Keeler:
- Teraz, kiedy wiemy, ile czasu może potrwać taka podróż, sądzę, że nada się 
sporo 
statków. Ale w tutejszym porcie są dwa okręty z Królestwa.
- Co takiego? - zdumiał się Nicholas.
- A jednym z nich jest „Drapieżca” - dodał Marcus.
Nicholas stał na końcu pomostu i gapił się na okręt z ustami otwartymi ze 
zdumienia.
- Zamknij gębę albo połkniesz jakąś muchę - poradził mu Amos.
- Jak to możliwe?
- Przyjrzyj się uważnie - poradził niegdysiejszy pirat. - Nie jest zupełnie 
taki, jakim tu 
przypłynęliśmy, widać pewne różnice. Nigdy bym też tak nie poluzował 
takielunku... nawet 
na kotwicy. Nagły powiew wiatru i tracisz reję. Niektóre z żagli nie są takie, 
jak być powinny. 
To kopia „Bielika”, którą ktoś spróbował przekształcić w „Drapieżcę”. - Wskazał 
dłonią na 
inny, nieco mniejszy statek. - To zaś jest albo dokładna kopia „Albatrosa” albo 
on sam.
- Myślałem, że dwa lata temu przepadł w burzy u keshańskiego wybrzeża - rzekł 
Nicholas.
- Ja też tak myślałem, ale może było inaczej.
- Owszem, ale to nie wyjaśnia nam głównego pytania - odparł Nicholas.
- Co one tutaj robią? - rzekł Amos.
Wszyscy trzej wrócili do oberży, milcząc jak zaklęci.
Znalazłszy się w gospodzie, Nicholas zaczął rozpytywać ludzi, czy nie widzieli 
gdzieś 
Nakora. Wszyscy odpowiedzieli przecząco - mały frant przepadł gdzieś wkrótce 
potem, jak 
zajęli oberżę. W końcu książę postanowił, że wróci do komnaty, którą 
zarezerwował dla 
siebie, i odpoczywając zastanowi się nad obecnością dwu tajemniczych okrętów w 
porcie. 
Kiedy mijał drzwi komnatki Ranjany, usłyszał wrzask, który kazał mu się 
zatrzymać.
Sięgał dłonią ku drzwiom, kiedy te otworzyły się od wewnątrz i przestraszona 
dziewczyna służebna dygnęła nisko:
- Racz, panie, wejść.
Wkroczywszy do pokoju, ujrzał trzy spłoszone służebne stłoczone w jednym rogu i 
Ranjanę, która rzucała w nie przedmiotami ze stołu.
- Nie zostanę tu ani chwili dłużej! - wrzała niczym wcielenie bogini słusznego 
gniewu.
- Pani... - odezwał się młody książę.
Zanim zdołał powiedzieć następne słowo, musiał wykonać unik przed lecącym nań 
trzyuncjowym grzebieniem ze szczerego złota. Zrobiwszy krok do przodu, chwycił 
rozjuszoną pannę za nadgarstek, co okazało się taktycznym błędem, bo druga jej 
rączka 
wycięła go w ucho, aż zadzwoniło.
- Przestań natychmiast! - zagrzmiał, chwytając i tę drugą. Dziewczyna 
odpowiedziała 
podstępnym kopniakiem w łydkę, odepchnął więc ją dość mocno, tak, że usiadła z 
rozmachem na podłodze.
- Dość! - syknął, wymierzając w nią palec.
Ranjana znów jednak rzuciła się na niego i ponownie wylądowała na podłodze. 
Drugi 
raz rąbnęła jednak mocniej i otworzyła ze zdumienia oczy.
- Ośmielasz się podnieść na mnie rękę?
- Porwę się i na więcej, jeśli natychmiast się nie dowiem, o co ta awantura!
- Żądam, by odstawiono mnie do pałacu! - warknęła Ranjana. - Wezwałam jednego z 
twoich pachołków i ten miał czelność kazać mi czekać, dopóki nie wrócisz! - 
Wstała z 
podłogi.
- Masz go powiesić! A teraz zaprowadź mnie do pałacu!
- Z tym będzie problem - mruknął książę.
- Problem! - wrzasnęła dziewczyna. Złożyła dłonie w szpony i rzuciła się na 
młodzieńca. Zdążył ją złapać za ręce i wrzasnąć jej prosto w twarz: - Przestań, 
psiakrew! - 
Dziewczyna szarpała się dziko, najwidoczniej zdecydowana wydrapać mu oczy. W 
końcu 
odepchnął ją jeszcze mocniej niż przedtem, tak że kiedy upadła tyłem na podłogę, 
pojechała 
na pośladkach aż pod ścianę.
Zanim zdążyła się poruszyć, przyskoczył do niej:
- Nie waż mi się wstać! - ostrzegł ją. - Siedź na tyłku i słuchaj, albo każę cię 
związać!
Została na ziemi, ale na jej twarzyczce malował się gniew.
- Dlaczego nie odeślesz mnie do pałacu?
- Miałem nadzieję, że uda mi się ci tego oszczędzić - westchnął Nicholas - ale 
widać 
konieczne jest, byś wiedziała. Nie odsyłam cię do pałacu, bo wszystkie znaki na 
niebie i ziemi 
wskazują, że człowiekiem, który kazał cię zabić, był sam Namiestnik.
- To bzdura! Miałam zostać jego żoną podczas najbliższych Letnich Ostatków!
Nicholas przekonał się, że opuściła ją już chęć walki, i pochylił nad nią, 
podając jej 
pomocną dłoń. Dziewczyna odepchnęła ją na bok i wstała sama. Obserwujący, jak to 
uczyniła 
- z wdziękiem, jakiego nie powstydziłaby się zawodowa tancerka - książę, musiał 
przyznać, 
że Brisa częściowo przynajmniej miała rację. Ubrana wedle życzenia - a życzyła 
sobie 
odsłonić niemal wszystko - Ranjana prezentowała z dumą swe ciało, a było to 
ciało 
wyjątkowo zgrabne i urodziwe. Charakter miała jednak równie paskudny, jak ciało 
piękne.
- Łżesz! - syknęła. - Chcesz mnie zatrzymać dla okupu!
- Gdyby to było prawdą - westchnął - zamknąłbym cię tutaj po prostu na klucz, a 
za 
oknem postawiłbym strażnika. Jeżeli zyskamy dowody na to, że to Namiestnik stał 
za tym 
wszystkim, odeślemy cię do twego ojca.
- Nie! - żachnęła się dziewczyna z prawdziwym przestrachem w oczach.
- Nie?
- Nie! Mój ojciec mnie zabije!
- Dlaczego miałby to zrobić?
- On ma trzydzieści dziewięć żon. Jestem najmłodszą córką siedemnastej. - 
Opuściła 
wzrok. - Jestem dla niego coś warta tylko wtedy, gdy uda mu się mnie wydać za 
kogoś, z kim 
zawrze dzięki temu przymierze. Jeżeli wrócę, wścieknie się i każe mnie ściąć. 
Stracę dla 
niego wszelką wartość, bo nie będzie mnie mógł wysłać komu innemu. Ofiarowanie 
komuś 
odtrąconej narzeczonej Namiestnika byłoby powodem śmiertelnej urazy.
- Cóż... może Namiestnik nie miał niczego wspólnego z napaścią na karawanę i w 
takim wypadku odstawimy cię do pałacu.
Nicholas był zbity z tropu, ponieważ dziewczyna po raz pierwszy zdradziła strach 
i 
słabość. Nieoczekiwanie dla samego siebie odkrył, że żywi dla niej cieplejsze 
uczucia. 
Poirytowany nagłym atakiem tkliwości warknął jeszcze:
- Zrobię, co się da! - i odwróciwszy się w tył, wyszedł z komnaty. Znalazłszy 
się na 
korytarzu, nie potrafił przypomnieć sobie, co też zamierzał zrobić przed 
wejściem do 
dziewczęcych pomieszczeń. Wrócił więc do wspólnej izby, by poczekać na Harry'ego 
i Brisę.
Dwie godziny po zachodzie słońca szynk pełen był ludzi Nicholasa i miejscowych. 
Książę rozsiadł się z przyjaciółmi przy stole niedaleko korytarza prowadzącego 
na tyły, gdzie 
znajdowały się sypialnie. Harry, Anthony i Brisa nie pojawili się jeszcze, nikt 
też nie miał 
pojęcia, gdzie podział się Nakor. Nicholas poczuł ukłucia igiełek niepokoju.
Dwukrotnie już jacyś ludzie pytali go, czy w jego kompanii jest miejsce dla 
nowych 
rekrutów. Uchylając się od odpowiedzi, wyjaśnił, że wszystko będzie zależało od 
nowego 
kontraktu, który miał nadzieję podpisać za kilka dni.
Dostarczony przez Keelera posiłek był sycący i ciepły - choć niezbyt smaczny - 
wino 
jednak okazało się lepsze, niż należało się spodziewać, co wszystkim wielce 
odpowiadało. 
Wszystko zresztą było dużo lepsze od podpłomyków i fasoli, jakimi karmiono ich 
na łodziach 
na przemian z zimną, soloną wieprzowiną. Kończyli posiłek, kiedy wrócili Harry, 
Anthony i 
Brisa.
- Co was zatrzymało? - spytał Nicholas, gdy maruderzy przysiedli się do jego 
stołu.
- To rozległe miasto - uśmiechnął się Harry.
- A ty, oczywiście, musiałeś zobaczyć całe pierwszego dnia - spytał Amos z 
uśmiechem.
- Nie widzieliśmy i dziesiątej części - odpowiedział Harry - ale znaleźliśmy 
kilka 
ciekawostek, a właściwie mówiąc, znaleźli je Anthony i Brisa.
- Niedaleko przystani spotkałem człowieka sprzedającego magiczne amulety - 
potwierdził Anthony. - Oczywiście jest oszustem, a jego zabawki są bezużyteczne, 
podzielił 
się jednak ze mną niektórymi plotkami o Namiestniku i jego Pierwszym Doradcy. - 
Nicholas 
musiał pochylić się ku przodowi, bo Anthony ściszył głos.
- Praji wcale nie żartował, mówiąc o zakazie uprawiania magii. Jedną z rzeczy, o 
których opowiedział mi ten przekupień, było to, że na miasto rzucono czar 
pozwalający 
Dahakonowi poznać, że ktoś stosuje magię. No, tak przynajmniej mówią. Przekupień 
utrzymywał, że osobliwą własnością jego talizmanów jest to, że działają bez 
budzenia 
czujności Dahakona. - Młody mag potrząsnął głową. - Ktoś chce skorzystać? - 
Wyjął z 
kieszeni dziwacznie wyglądający drobny przedmiot: figurkę człowieka z 
gigantycznym 
penisem. - Podobno sprawia, że kobiety nie mogą oprzeć się właścicielowi 
talizmanu. - Brisa 
parsknęła śmiechem, zakrywając usta dłonią, a Anthony stanął w pąsach.
- Anthony, och Anthony.... musisz być moim! - powiedziała z afektacją.
Żart dziewczyny nie rozbawił Nicholasa.
- Odłóż to! - polecił. - Czy to znaczy, że nie możesz użyć mocy, by odnaleźć 
dziewczyny?
- Dlaczego tylko dziewczyny? - zdziwił się Harry.
- Więźniów - rzekł Anthony, którego rumieniec jeszcze się pogłębił. - Przedtem 
potrafiłem odnaleźć Margaret i Abigail.
Nicholas zrozumiał, że młody mag naciąga trochę prawdę ze względu na fakt, iż 
Ludlandczyk interesuje się Margaret. I doszedł do wniosku, że teraz nie powinno 
to mieć 
znaczenia.
- Czegoście się jeszcze dowiedzieli?
- Jest w tym mieście coś na kształt złodziejskiej gildii - odezwała się Brisa. - 
Jesteście 
z Krondoru i musieliście słyszeć o Szydercach.
Nicholas kiwnął głową bez słowa.
- Tu jest coś podobnego... choć odniosłam wrażenie, że tutejsze opryszki są 
znacznie 
mniej skuteczne i wpływowe.
- Dlaczego? - zdziwił się książę.
- Nigdy wcześniej nie widziałam tylu zbrojnych w jednym miejscu, nawet we 
Freeporcie, a połowa z nich należy do tego lub owego klanu... albo do ludzi 
Namiestnika.
- Ona ma rację, Nicky - wtrącił się Harry. - Wszędzie kręcą się żołnierze, każdy 
ma 
przybocznych lub straż osobistą. Jest tak, jak powiedział Ghuda. To miasto to 
obóz wojenny.
Nicholas rozważył w myślach to, co usłyszał. W Krondorze oczywiście była pewna 
ilość straży i najemnych żołnierzy, na żołdzie kupców i niektórych wielmożów, 
większość 
jednak jego mieszkańców chodziła wszędzie bez broni - z wyjątkiem rzadkich wizyt 
w 
Dzielnicy Biedaków lub w dokach po nocy. Porządek w mieście utrzymywała straż 
miejska i 
żołnierze książęcego garnizonu, którzy narzucali pewne reguły nawet Szydercom. 
Od ojca 
dowiedział się też swego czasu, że i to złodziejskie stowarzyszenie wolało 
porządek, 
ponieważ zamieszki, a co gorsza ogłoszenie w mieście stanu wojennego, poważnie 
szkodziły 
jego interesom.
- Czego dowiedzieliście się na targu niewolników? - spytał.
- Niczego wartego wzmianki - odpowiedział Harry. - Rzecz zresztą była dość 
trudna. 
Jeśli pętasz się tam po targowisku i nic nie kupujesz, zaczynasz wzbudzać 
podejrzenia. 
Jeszcze jedno. Mur za targowiskiem niewolników jest oznakowany ciągnącą się w 
odległości 
dwunastu jardów od niego białą linią. Widziałeś to?
- Calis i ja byliśmy tam, ale nie zwróciliśmy na to uwagi - przyznał książę.
- To linia śmierci - rzekł Harry.
Nicholas kiwnął głową. Oznaczało to, iż skryci na murach łucznicy zabiją 
każdego, 
kto przekroczy biały pas.
- Namiestnik nie życzy sobie, by ktokolwiek uwalniał skazanych - powiedział.
- Albo nie lubi niespodziewanych gości - podsunęła Brisa inne wyjaśnienie.
- A ty byś lubił, gdybyś rządził tym miastem rzezimieszków? - spytał Amos.
- No, ja przede wszystkim rządziłbym inaczej - odpowiedział Nicholas.
- Nie jesteś pierwszym, który chciałby przejąć to stanowisko - parsknął śmiechem 
admirał. - Spytaj kiedyś ojca o układ, jaki zawarł z Szydercami na początkach 
swego 
panowania.
- Czy sądzisz, że można by się było jakoś dogadać z miejscowymi złodziejami? - 
spytał książę, zwracając się do Brisy.
- Owszem, ale to może potrwać kilka dni - odpowiedziała.
- Nie podoba mi się wygląd tych mizeraków. Przypominają mi zagonione psy. - 
Zniżyła głos. - W tym szynku może już siedzieć z pół tuzina szpiegów i 
informatorów. Nie 
jest to miasto, w którym można komukolwiek zaufać.
- Cóż - stwierdził filozoficznie książę. - Jedzmy zatem, pijmy, weselmy się i... 
- nie 
dokończył starego powiedzenia.
Margaret ocknęła się, czując gwałtowne bicie swego serca. Coś kazało jej 
odwrócić 
głowę ku sąsiedniemu łóżku. I zobaczyła w mroku nachyloną ku sobie figurę. 
Mrugając 
powiekami, spróbowała lepiej ją zobaczyć.
Usiadła raptownie i nagły ruch spłoszył nocnego gościa. Dziewczyna sięgnęła ku 
lampie, płonącej i w nocy, osłoniętej tylko, by światło nie raziło śpiących, i 
zsunęła osłonę. 
Na podłodze obok jej łóżka siedziało jedno z jaszczurowatych stworzeń. Stwór 
przesłonił 
oczy przed silnym światłem i cofnął się, wydając ciche dźwięki.
Margaret zamarła z przestrachu z otwartymi ustami. Bestia przemówiła ludzkim 
głosem:
- Nie. - Dziewczynę jednak przeraziły nie słowa, ale głos - był to jej własny, 
Margaret 
z Crydee, głos.
Rozdział 18
TAJEMNICE
Książę podniósł wzrok.
Z głębi komnaty nadchodził ku niemu Tuka, woźnica, wiodący ze sobą jakiegoś 
pulchnego na twarzy, otyłego jegomościa odzianego niesłychanie barwnie. 
Nieznajomy miał 
na sobie kaczeńcowej barwy koszulę, czerwone spodnie opasane zieloną, sukienną 
szarfą i 
szkarłatny, modny tu kapelusz z szerokim, podwiniętym z jednej strony rondem.
- Harry - spytał Ghuda. - Czy przypadkiem w nocy ktoś nie świsnął ci 
przyodziewku?
Książęcy giermek ziewnął okropnie, nieco oszołomiony wypiciem niezwyczajnej - 
jak 
dla niego - ilości mocnego piwa.
- Niewykluczone - stęknął boleśnie. - Choć moje szaty były w lepszym stylu.
Ghuda i Amos zrezygnowali z komentarzy, przypatrując się dziwacznie dobranej 
parze przybyszów.
- Encosi - rzekł Tuka. - Niechże mi będzie wolno, z całym szacunkiem, 
przedstawić 
twojej światłości czcigodnego Anwarda Nogosha Patę, tutejszego reprezentanta 
interesów 
mojego pana.
Przybysz - nie proszony - rozsiadł się na jedynym wolnym krześle przy stole i 
wyszeptał:
- Czy to prawda?
- Co mianowicie? - spytał Harry.
Nicholas zbył machnięciem dłoni pytanie Ludlandczyka i odpowiedział Anwardowi:
- Owszem, prawda. Mamy dziewczynę.
Przybysz wydął policzki, świsnął przez zęby, a potem zaczął bębnić palcami po 
stole.
- Znam Tukę od lat - rzekł wreszcie - i choć wiem, że nie odznacza się 
szczególnie 
wielką prawdomównością... bez urazy, mój dobry Tuka, bez urazy... nie jest dość 
bystry, by 
samemu wymyślić tak nieprawdopodobną historię o zdradzie i morderstwach. - 
Pochylając się 
ku księciu nad stołem, ponownie ściszył głos: - Czego chcecie? Okupu? Nagrody? 
Nicholas 
zmarszczył brwi.
- A czego się spodziewasz? - spytał. Faktor nadal bębnił palcami po stole.
- Nie bardzo wiem. Jeśli mój pan dał się wciągnąć, choćby i nieświadomie, w 
spisek, 
mający na celu wbicie klina miedzy stepowe klany - z których wiele ma silne 
handlowe 
powiązania z ważnymi domami kupieckimi w tym i w innych miastach - niewielu z 
tych 
plemieńców zechce w razie czego wspomnieć, że był jedynie pionkiem w czyjejś 
grze. - 
Rozłożył ręce i wzruszył ramionami: - I jeśli miałbym rzec prawdę, mojemu panu 
nie 
spodoba się fakt, że ktoś wykorzystał go niczym nieświadomego rzeczy osła, 
ponieważ mimo 
jego wspaniałych zalet, nie jest pozbawiony... eee... odrobiny próżności. Fakt 
ten zresztą tak 
czy owak nie pozostanie bez wpływu na jego dobre imię.
- A przecież - podsunął mu Nicholas - są sprawy, dotyczące mnie i moich ludzi, 
które 
mogą mieć pewne w tej kwestii znaczenie.
- Cóż więc waszmość proponujesz? - spytał Anward.
- Nie podejmujmy żadnych działań podczas kilku najbliższych dni - odpowiedział 
książę. - Podejrzewamy, że jeśli za tymi atakami kryje się Namiestnik, to życie 
dziewczyny w 
pałacu niewiele będzie warte, ale jeśli jest ona nagrodą w grze, której nie 
pojmujemy, może to 
być dla niej najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Pozwól, panie, że o coś cię 
zapytam: jak 
zareagowałby twój pryncypał, gdyby ktoś mu ją odesłał z powrotem?
- Nie byłby zadowolony, ale jego niezadowolenie wiązałoby się raczej z tym, że 
nie 
wyszło mu pewne przedsięwzięcie. Jeśli zaś okazałoby się, że było ono i tak 
skazane na 
niepowodzenie z powodu zdrady, chciałby pewnie odnaleźć winnego.
- Czy ukarałby dziewczynę?
- Cóż... ma wiele córek, ale wszystkie je ceni. Nie, z pewnością nic by jej nie 
zrobił. 
Dlaczego waść pytasz?
- Po prostu po to, by się upewnić, że dobrze pojąłem wszystkie aspekty rozgrywki 
- 
odparł Nicholas, wymyślając naprędce nieco naciągane tłumaczenie.
- Co z cennymi darami, które wysłano razem z dziewczyną?
- Wszystko odzyskaliśmy - odpowiedział Nicholas.
- Przyślę po nie powóz ze zbrojnymi. Książę podniósł dłoń.
- Jeśli łaska, wolałbym, byś panie zechciał się z tym wstrzymać. Nie sądzę, by 
ktoś 
powiązał nasze przybycie z morderstwami w górze rzeki, ale ostrożności nigdy za 
wiele. Jeśli 
ktoś nas obserwuje, wolałbym nie rozgłaszać wszem i wobec, że odbiliśmy z rąk 
opryszków 
Ranjanę i skarbczyk. Niechaj wszyscy sądzą, że nasze dziewczyny to zwykłe 
dziewki 
ciągnące za wojskiem. - Anward spojrzał nań podejrzliwie, Nicholas zaś wyjaśnił: 
- Masz 
waść moje słowo: gdy Ranjana stąd odjedzie, weźmie ze sobą całe złoto i 
kosztowności, co 
do sztuki.
Faktor wstał ze słowami:
- Postaram się zachować ostrożność, roześlę jednak ludzi, by rozpylali się o 
wszystko, 
co jest związane z tym napadem. Trzeba się dowiedzieć, kto się za tym kryje. 
Zostaniecie tu 
przez kilka dni?
- Przez kilka dni... tak.
- Życzę waszmości dobrego dnia - kupiec zgiął się w ukłonie i odszedł.
- Czemuż tak wzdychasz? - spytał Ghuda Tukę, widząc, że mały człowieczek nie 
poszedł za faktorem.
Woźnica wzruszył filozoficznie ramionami.
- Tak to już jest, Sab. Wyrzucono mnie z pracy za to, że nie potrafiłem ochronić 
majątku, ale dobre i to, że wróciłem z wieściami o obecności Ranjany w 
mieście... gdyby było 
inaczej, zostałbym zabity... a przynajmniej dostałbym zdrowe baty.
- Niełatwo tu chyba o pracę - zauważył Marcus.
- Nie może być inaczej - przyznał Amos - w przeciwnym razie robotnicy nie 
pozwalaliby się tak traktować.
- Trudno znaleźć robotę - rzekł z westchnieniem Tuka. Wyglądał teraz na 
człowieka 
prawdziwie przygnębionego. - Żeby wyżyć, może będę musiał kraść.
Nicholas nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok dramatycznej miny malca.
- Nie masz chyba do tego smykałki. - Tuka ponuro kiwnął głową. - Coś ci 
zaproponuję - ciągnął książę. - Dobrze nam się przysłużyłeś, zaproponuję ci więc 
pracę... 
przynajmniej na czas naszego pobytu w mieście. Z pewnością nie będziesz musiał 
głodować.
Twarz Tuki pojaśniała, jakby rozświetliło ją słonce:
- Encosi potrzebuje woźnicy?
- Sam wiesz, że nie - odpowiedział książę. - Widzisz jednak, że potrzebny mi 
ktoś, kto 
zna obyczaje tej krainy, bo nie znamy zamieszkujących ją ludów. Ile płacił ci 
pryncypał?
- Miedzianego pastoli na tydzień, wyżywienie i zgoda na spanie pod wozem.
Nicholas zmarszczył czoło.
- Nie bardzo wiem, jaka jest wartość tutejszej waluty. - Wyciągnął z sakwy kilka 
monet, tych zabranych ze skarbczyka znalezionego w gospodzie Shingazi. - Który z 
nich to 
pastoli?
Oczy malca omal nie wypadły z orbit.
- Ten! - rzekł wskazując na najmniejszy z miedziaków.
- A inne? - spytał Nicholas.
Jeśli nawet Tuka uznał za dziwne, że najemnicy nie znają wartości lokalnej 
monety, 
nie dał tego po sobie poznać.
- To jest stolesti - rzekł, pokazując większego miedziaka. - Wart dziesięć 
pastoli. - 
Pokazał też i inne: srebrny kathanri, o wartości dwudziestu stolesti i złoty 
drakmasti albo w 
skrócie drak. Inne monety pochodziły z rozmaitych miast, Tuka zaś objaśnił, że 
obca gotówka 
była również w obiegu, większość kupców miała swe wagi i kamienie probiercze, 
nie istniały 
tu zaś kantory wymiany waluty. Na koniec wykładu Nicholas rzucił mu stolesti i 
rzekł: - Kup 
sobie coś do zjedzenia i czysty przyodziewek.
Malec skłonił się do samej niemal podłogi i ze słowami:
- Encosi jest nad wyraz łaskaw - opuścił pospiesznie izbę.
- Myślałem - mruknął Marcus - że biedacy w Królestwie nie mają za wiele, ale 
tutaj.... 
to mi dopiero bieda!
- Woźnicy płacą mniej więcej dziesiątą część tego, co dostałby w Kesh - dodał 
Ghuda.
- Handel nigdy nie leżał w kręgu moich zainteresowań - odezwał się książę, 
zmarszczywszy czoło - ale coś mi się wydaje, że całe te waśnie i zamieszanie 
prowadzi do 
zmniejszenia zatrudnienia, co z kolei oznacza mniejsze zyski - wzruszył 
ramionami - Spada 
też wartość pracy.
Ghuda kiwnął głową.
- Dla nas to dobra nowina - wtrącił się niespodzianie Amos.
- Co masz na myśli? - spytał książę.
- Łapówkami wskóramy znacznie więcej, niż w takim choćby Kesh - rzekł wyga z 
uśmiechem. - Skarbczyk Shingazi sprawił, że jesteśmy tu bardzo, ale to bardzo 
bogaci.
- Dobrze, ale nie przybliża nas to ani o cal do więźniów - ostudził go Nicholas.
- I to prawda - zgodził się niechętnie Amos.
- Gdzie podziali się Harry i Brisa? - spytał niespodzianie książę. - Powinni już 
być z 
powrotem. - Posłał ich na bazar, by sprawdzili, czy Brisa nie zdoła nawiązać 
kontaktu z 
miejscowymi złodziejaszkami. - I gdzie u czorta jest Nakor?
- Pokaże się - Ghuda wzruszył ramionami. - Złego licho nie weźmie.
Nakor wszedł do pałacu. Przed kilkoma minutami, kiedy zastanawiał się właśnie, 
jak 
dostać się do środka, spostrzegł grupę mnichów. Zwróciwszy uwagę na ich stroje - 
żółte i 
pomarańczowe habity, obcięte przy łokciach i na wysokości kolan, z czarnymi 
przepaskami 
przeciągniętymi ukośnie przez barki - szybko podjął małą improwizację. 
Przyłączył się do 
szyku za ostatnim braciszkiem, przełożywszy biesagi tak, by wyglądały na nieduże 
zawiniątko i natychmiast przeistoczywszy się w jeszcze jednego mnicha z zakonu 
Agni, o 
którym wiedział, że był miejscowym odpowiednikiem Prandura, boga ognia, śmiało 
wkroczył 
do pałacu przez bramę strzeżoną przez dwu Czerwonych Zabójców.
Kątem oka łypnął na mijanego właśnie draba i porównał go z wyglądem 
murmandamusowego Czarnego Zabójcy z czasów Wojny Światów, którego opisał mu 
Amos. 
Jedyny w kompanii uczestnik tamtych wojen, który widywał Czarnych Zabójców, 
opowiadał 
o nich Nicholasowi i innym po znalezieniu hełmu jednego z nich w Przystani 
Shingazi. 
Stojący u wejścia tkwili tam w absolutnym bezruchu, okryci od stóp po głowę 
czerwoną 
kolczugą. Twarze kryli pod hełmami, które miały jedynie dwie wąskie szczeliny na 
oczy. Na 
szczycie każdego hełmu umieszczono misternie rzeźbioną figurkę smoka, którego 
opuszczone 
w dół skrzydła stanowiły osłonę policzków i podbródka. Oczy smoka wycięto z 
onyksów lub 
szafirów - Nakor nie był pewien i nie miał ochoty się im przyglądać. Każdy ze 
strażników 
miał na sobie czerwony płaszcz wkładany przez głowę, z czarnym, wyhaftowanym na 
piersi 
kręgiem, w którym złoty smok o czerwonym oku wyginał się w kształcie litery S.
Wejście do pałacu było długim korytarzem wybitym w czymś, co Nakor uznał za mur 
zewnętrzny. Kiedy znaleźli się pod otwartym niebem, okazało się, że wyszli na 
zbudowany w 
dawnym stylu dziedziniec, przed którym wznosi się właściwy pałac. Potem podeszli 
kilkanaście kroków po rozległych schodach ku wejściu, gdzie dwie wielkie kolumny 
podtrzymywały wysunięte drugie piętro. Piętro to wieńczyły blanki z ukryciami 
dla 
łuczników. Nakor zwrócił uwagę na fakt, że próba naśladowania dawnej 
architektury miała 
ukryć obronny charakter miejsca. W sumie ocenił, że pałac Namiestnika jest dość 
paskudną 
budowlą.
Weszli do rozległej sali, gdzie czekali już inni. Wzdłuż ścian rozstawiono tu 
żołnierzy, 
którzy - podobnie jak strzegący wejścia Czerwoni Zabójcy - odziani byli w 
płaszcze 
ozdobione jaszczurczymi emblematami. Na czele rozmaitych grup zakonnych stali 
Mnisi 
Ognia. Wokół braci i kapłanów kręcili się swobodniej bogato odziani mężczyźni, 
wyglądający na kupców lub członków starszyzny cechowej, zmieszani z wojowniczo 
wyglądającymi wodzami najemnych kompanii.
Nakor dostosował krok do ostatniego w szeregu mnicha Agni i stanął obok niego z 
boku rozległego dziedzińca. Akolici ustawili się tak, że sam Nakor zrównał się z 
dwoma 
strażnikami stojącymi przed ogromną kolumną z rzeźbionego misternie marmuru. 
Isalańczyk 
łypnął okiem w lewo i prawo, potem cofnął się o krok, stając za strażnikami. 
Uśmiechnąwszy 
się przyjaźnie do obserwującego go pilnie kupca, kiwnął nań dłonią, ustępując mu 
miejsca z 
lepszym widokiem. Kupiec wyszczerzył się radośnie i szybko zajął miejsce Nakora, 
ten zaś 
dał nura w mrok za kolumną, skąd mógł przyglądać się ceremonii niepostrzeżenie.
Tymczasem po przeciwległej stronie komnaty ukazało się kilkunastu mężczyzn i 
kobiet, którzy wyszli zza wielkich kotar i przeszli ku dość rozległemu podium - 
ostatni szedł 
mężczyzna, co się zowie. Był to człowiek mający ponad sześć stóp i sześć cali 
wzrostu, 
potężnie umięśniony, bez śladu tłuszczu - w rzeczy samej można by go uznać za 
dość 
żylastego. Miał pociągłą twarz, którą można by nawet nazwać przystojną, gdyby 
nie jakiś - 
widoczny nawet z miejsca, w którym stał Nakor - rys okrucieństwa w oczach i 
kącikach ust. 
Był to niewątpliwie Namiestnik. Miał na sobie prostego kroju purpurową togę do 
kolan, co 
pozwalało mu ukazać pyszne, potężne łydki. Zatrzymawszy się pośrodku podium, 
Namiestnik 
podniósł odzianą w rękawicę dłoń i świsnął przeraźliwie. Gdzieś spod sklepienia 
odpowiedział mu ptasi wrzask i z trzepotem skrzydeł na urękawicznionej dłoni 
osiadł młody, 
złoty orzeł. Nakor przyjrzał się drapieżnikowi - ptak był dość duży, by ciążyć 
na ręce nawet 
silnemu mężczyźnie. Namiestnik jednak trzymał ulubieńca z łatwością.
Zaraz po nim weszły dwie kobiety, odziane dość prowokacyjnie. Jedna była 
blondynką, która miała na twarzy jedwabny czarczaf, ozdobiony złotem i rubinami. 
Resztę jej 
przyodziewku stanowiła biała, na poły przejrzysta suknia zwisająca jej z kibici 
i spięta w 
biodrach jedynie złotą szpilą z rubinem. Włosy zebrane z tyłu i spięte złotą 
broszą rozpuściła 
luźno na ramiona. Miała jasną skórę i chyba błękitne oczy - czego jednak mały 
frant nie mógł 
stwierdzić z powodu odległości. Wedle wszelkich miar, była uderzająco piękna - 
choć może 
zbyt młoda, jak na gust Isalańczyka. Podszedłszy do Namiestnika, zatrzymała się 
o krok z 
tyłu.
Druga dama była równie urodziwa, choć starsza. Miała czarne włosy, choć skórę 
równie jasną, jak pierwsza. Nosiła krótką, czerwoną bluzę, częściowo rozchyloną 
z przodu, 
tak że ukazywała smukły brzuch i pełne piersi. Jej suknia była skrojona 
podobnie, jak suknia 
jasnowłosej, tyle że uszyto ją z czarnego jedwabiu. Nosiła też nie mniej od 
tamtej wyszukaną 
biżuterię, choć jej klejnotami były szafiry, a zapinkę jej sukni wycięto z 
jednego szmaragdu. 
Zatrzymała się obok odzianego w czerń mężczyzny, który w tej samej chwili 
odrzucił w tył 
kaptur, odsłaniając gładko wygoloną twarz i czaszkę. W jego nosie tkwił spory, 
złoty 
kolczyk. Jasnoskóra brunetka ujęła go poufale pod ramię.
- Nastawcie ucha i posłuchajcie, o święci mężowie i niewiasty! - zagrzmiał 
herold. - 
Nasz wspaniały Namiestnik żąda waszej rady, bo trzeba wyprawić ucztę! Bierze 
sobie za 
małżonkę Ranjanę z Kilbaru i podczas następnego Święta Wiosny odprawi się 
uroczystości 
zaślubin!
Wyraz twarzy jasnowłosej wskazywał wyraźnie, że nowina wcale nie jest dla niej 
radosna, powstrzymała się jednak od komentarzy i spokojnie stała za 
Namiestnikiem.
- Lady Vinella... - ogłosił herold.
Oczy wszystkich obecnych spoczęły na ciemnowłosej.
- Lord Dahakon prosi, byście wszyscy pobłogosławili ten związek i przygotowali 
uroczystości, jakie uznacie za właściwe dla uczczenia takiej okazji. - 
Mężczyzna, którego 
Nakor wziął za Dahakona (bo nie mógł być to nikt inny) stał milcząco i bez 
ruchu.
Niezwykle to ciekawe i pouczające - pomyślał Nakor.
Wódz otworzył usta, by przemówić, i mały Isalańczyk wsłuchał się uważnie w jego 
słowa. Jednocześnie zaczął przesuwać się za rzędem kolumn podtrzymujących 
galerię nad 
salą i przeszedł wzdłuż nich do rogu. Tam skrył się w jeszcze głębszym mroku i 
powoli, 
ostrożnie ruszył ku podwyższeniu. Musiał lepiej przyjrzeć się tym, którzy na nim 
stali.
Do izby weszli Harry i Brisa. Przecisnęli się przez tłum, podeszli do księcia i 
Ludlandczyk ruchem dłoni poprosił Nicholasa , by ten poszedł za nim do komnaty 
na tyłach 
gospody. Młody wódz skinieniem wezwał towarzyszy, by na chwilę zajęli dlań stół, 
i poszedł 
za przyjacielem.
Gdy weszli do komnaty księcia, Brisa odezwała się konspiracyjnym szeptem:
- Odkryliśmy, dokąd zabrano więźniów.
- Dokąd? - spytał książę równie cicho.
- Do tej posiadłości, którą widzieliśmy za rzeką.
- Jesteście pewni?
Harry uśmiechnął się szeroko:
- Zajęło to Brisie pół dnia i cały wieczór, ale w końcu odnaleźliśmy jednego z 
Obdartusów.
- Kogo, proszę?
- Jednego z bractwa złodziejaszków - wyjaśniła Brisa. - Tak ich tu nazywają. Nie 
ma o 
czym zresztą gadać, ot, paru żebraków i złodziejów kieszonkowych. Wszyscy 
naprawdę 
dobrzy złodziejaszkowie pracowali samotnie i zostali wyłapani przez ludzi 
Namiestnika i 
pozabijani.
- Harry - poprosił Nicholas - sprowadź Calisa i Marcusa. Harry wyszedł, książę 
zaś 
zwrócił się do Brisy:
- Masz jeszcze coś ciekawego? Dziewczyna wzruszyła ramionami:
- Nie znam się za bardzo na miastach. Całe życie spędziłam w Freeporcie, którego 
nie 
da się porównać z tym tutaj, ale coś mi się wydaje, że jeśli na całej Midkemii 
jest większa i 
bardziej obrzydliwie śmierdząca dziura, nie wykluczając Durbinu, to ja o niej 
nie słyszałam.
Zmarszczyła brwi, a książę zapytał:
- Co?
- No... przypomniało mi się coś, co powiedział jeden z żebraków. Kiedy 
usiłowałam 
odwołać się do lepszej strony jego natury, przekonując jednocześnie, że nie 
jestem członkiem 
Czarnej Róży Namiestnika, on cały czas mnie przekonywał, że kradł jedynie tam, 
gdzie to 
dozwolone.
- Dozwolone?
- Później spytałam o to jednego ze złodziejaszków i powiedziano mi, że istnieje 
pewien zestaw reguł, dotyczących tego, gdzie i kogo można okradać, i jeśli go 
nie 
przestrzegasz, wcześniej czy później wylądujesz w klatce. - Wzdrygnęła się. – 
Paskudny 
sposób zejścia z tego świata. Dyndasz tam i marzniesz w nocy, smażysz się w 
dzień... ani 
usiąść, ani się wyprostować... i widzisz wszystkich na placu, jak zajmują się 
swoimi 
sprawami, tak jakby to wszystko nie działo się naprawdę.
- Mówisz tak, jakbyś o tym sporo myślała - mruknął Nicholas.
- Pokaż mi złodzieja, który ci powie, że nie zastanawiał się nigdy, co będzie, 
jak go 
złapią, a ja ci pokażę półgłówka... - Skrzywiła się z niesmakiem. - Prawdę 
mówiąc, wszyscy 
jesteśmy półgłówkami. Zastanawiamy się nad konsekwencjami schwytania, ale nikt z 
nas nie 
pomyślał, że to jego mogą złapać.
- Niezwykła to samokrytyka - uśmiechnął się lekko książę.
- Ostatnio sporo kręciłam się w towarzystwie Harry'ego - wzruszyła ramionami 
niegdysiejsza ulicznica z Freeportu. - On usiłuje mnie reformować.
W tejże chwili otworzyły się drzwi i do komnaty weszli Harry, Calis i Marcus. 
Nicholas przekazał kuzynowi i pół-elfowi to, o czym się dowiedział, a potem 
rzekł:
- Zaczekajcie do nocy, a potem zobaczcie, czy zdołacie niepostrzeżenie 
przedostać się 
na drugą stronę rzeki. Nie wiem, jak blisko potraficie podejść bez tego, żeby 
was 
zauważono...
- Bardzo blisko - rzekł Calis.
- ... ale spróbujcie się dowiedzieć, czy nie trzymają tam naszych ludzi.
- Jeśli pójdę sam - zaproponował Calis - sprawie się lepiej.
Nicholas podniósł brew. Potem przypomniał sobie łowy w puszczy i spojrzał na 
Marcusa.
- Pewnie mówi prawdę - mruknął dziedzic Crydee. Spojrzał na Calisa, patrzącego 
nań 
z sardonicznym uśmieszkiem. - Nie wymądrzaj się... no, niech ci będzie. Mówi 
prawdę.
- Idź z nim przynajmniej do połowy drogi - polecił mu Nicholas. - Chcę, żeby 
ktoś był 
niedaleko w razie potrzeby, na przykład, gdyby szybko musiał się wycofać.
- Dziękuję za troskę - uśmiechnął się Calis. - Mam nadzieję, że nie będzie 
takiej 
konieczności. Powinniśmy już iść - zwrócił się do Marcusa - i szybko przedostać 
się do tamtej 
wypalonej farmy. Rozpocznę z tego miejsca.
Kiedy wyszli, Nicholas, odwróciwszy się ku stojącym nie opodal drzwi Harry'emu i 
Brisie, zobaczył, że Ludlandczyk poufałym gestem obejmuje kibić dziewczyny.
- Hę? - spytał książę podnosząc brew.
- Co, hę? - zdziwił się Harry. Potem zdał sobie sprawę z tego, gdzie trzyma 
łapę. - Oj, 
przepraszam! - żachnął się i cofnął ramię.
- Mości książę - odezwała się Brisa z drwiącym uśmiechem. - Nie masz się czym 
ekscytować. Postanowiłam poświęcić nieco swego dziewiczego wstydu na rzecz 
edukacji 
Harry'ego.
Wyszła z komnaty, zamykając drzwi za sobą i zostawiając Harry'ego czerwonego 
niczym burak, i Nicholasa, który przyglądał się przyjacielowi nie bez 
zdziwienia.
- Zdumiewasz mnie - rzekł wreszcie książę. Rumieniec Harry'ego jeszcze się 
pogłębił, 
choć przed chwilą wydawało się, iż rzecz jest niemożliwa.
- Eee... no wiesz... ostatnio sporo przebywaliśmy razem, a ona jest naprawdę 
ładna. 
Jeśli zapomnisz o tych jej łachmanach i brudzie...
- Nie musisz się tłumaczyć - książę podniósł obie ręce i spojrzał na drzwi, 
jakby były 
przezroczyste. - Wiesz, ostatnio stwierdzam, że coraz trudniej mi sobie 
przypomnieć, jak 
wyglądała Abigail - potrząsnął głową. - Zabawne, prawda?
- Wcale nie - Harry wzruszył ramionami. - Nie widzieliśmy dziewcząt od miesięcy, 
a... - znów wykonał ten sam gest.
- A Brisa w twoim łóżku jest bardziej realna, niż Margaret w twoich snach? - 
podsunął 
mu Nicholas.
- Coś w tym rodzaju - zgodził się niechętnie Harry. Wyglądało na to, że ta 
rozmowa 
zaczyna go irytować. - Nie, to trochę nie tak. Ona jest przyzwoitą dziewczyną, 
Nicky. 
Gdybyśmy, ty albo ja, musieli przejść w dzieciństwie choć połowę tego, co ona, 
gdyby życie 
potraktowało nas choć po części tak surowo jak ją, nie bylibyśmy ani w połowie 
tyle warci, 
co ona. I wiem, że potrafię ją skłonić do porzucenia złodziejstwa. - Nicholas 
znów podniósł 
ręce. - Zresztą - dodał Harry - Margaret ma Anthony'ego, który kochają 
prawdziwie i 
głęboko.
- Dotarło to już do ciebie?
- Trwało to trochę - uśmiechnął się Harry - w końcu jednak zrozumiałem, że to na 
jednej z dziewczyn koncentrował uwagę, kiedy rzucał swoje zaklęcie. A potem 
przypomniałem sobie, że przy Abigail czuł się swobodnie, a przy Margaret tylko 
wykręcał 
sobie palce i milczał jak zaklęty.
- Gdzie on się podział?
- Poszedł szukać Nakora.
- A gdzie jest Nakor? - rzucił oskarżycielsko Nicholas. - Przepadł już dwa dni 
temu.
Na to pytanie Harry nie miał odpowiedzi.
- Żeby już przestały! - rzuciła z pasją Abigail.
- Wiem - kiwnęła głową Margaret. - To bardzo irytujące.
Dwa stwory siedziały nie opodal i naśladowały ruchy dziewcząt, gdy te jadły 
kolację. 
Margaret cięła mięso nożem, stwór zaś robił to samo na wyimaginowanym talerzu.
Podczas dnia oba stwory trzymały się z daleka i nigdy nie podchodziły bliżej, 
niż na 
odległość ramienia. Nieustannie jednak obserwowały dziewczęta, teraz zaś zaczęły 
wykonywać te same, co one, gesty.
Margaret odsunęła opróżniony talerz.
- Nie mam pojęcia, dlaczego tyle pożeram, w końcu tkwimy tu prawie bez ruchu. 
Ale 
wygląda na to, że wcale nie tyję.
- Wiem - odpowiedziała Abigail - Ja wcale nie mam ochoty najedzenie, ale nie 
chcę 
być karmiona na siłę - Przeżuła kęs, przełknęła go i dodała: - A widziałaś, by 
one coś jadły?
- Nie - odpowiedziała Margaret. - Może karmią je, gdy śpimy?
- A ja nie widziałam, żeby one... no wiesz... - rzekła Abigail. Margaret 
uśmiechnęła 
się krzywo.
- Zaznacz kreskę na nocniku.
- I wiesz... - zamyśliła się Abby, nie zwracając uwagi na łagodną kpinę 
przyjaciółki - 
one chyba w ogóle nie śpią.
Margaret przypomniała sobie moment, kiedy obudziła się w nocy i ujrzała jedno ze 
stworzeń nad swoim łóżkiem.
- Masz chyba rację.
Wstała i odwróciła się ku stworzeniu, które - jak się tego spodziewała - zrobiło 
to 
samo co ona. W tejże chwili Abigail żachnęła się ze zdumieniem.
Margaret ujrzała, że ciało stwora lekko się zmieniło. Istota była teraz nieco 
wyższa - 
tak jak ona - i miała zaokrąglone biodra oraz zwężoną kibić.
- Co tu się dzieje? - wyszeptała księżniczka.
Nicholas podniósł wzrok w samą porę, by ujrzeć, jak drzwi do wspólnej izby 
otwierają się z łoskotem, i zanim którykolwiek z jego ludzi zdążył zareagować, 
wpadło przez 
nie trzech zbrojnych, za którymi do szynku wtargnęło kilku ludzi z gotowymi do 
strzału 
łukami.
Na końcu ukazał się siwowłosy mężczyzna o władczym wyglądzie, który bystro 
rozejrzał się po komnacie.
- Kto tu dowodzi? - spytał spokojnie.
- Ja - odpowiedział Nicholas, podnosząc się zza stołu.
- Opowiem o twej zuchwałości, chłopczyku, waszemu kapitanowi... - odparł 
przybysz, 
podchodząc do księcia i patrząc nań z góry - ale nie sprawiasz mu zaszczytu, 
ukrywając go 
przede mną.
- Cofnij się, dziadziu - odparł Nicholas - aż przyjemnością ci pokażę, że w 
rzeczy 
samej to ja dowodzę tą kompanią.
- Dziadziu? - zagrzmiał siwowłosy. - Ty smarkaczu! W tejże chwili Nicholas 
przyłożył mu do krtani ostrze miecza, a zrobił to tak szybko, iż żaden z 
łuczników nie zdążył 
choćby poruszyć powieką.
- Jeśli uważasz, że któryś z twoich ludzi zdąży mnie zabić, zanim przewietrzę ci 
gardło, to proszę, nie krępuj się... daj rozkaz...
Siwowłosy podniósł dłoń, dając znak łucznikom, by nie strzelali.
- Jeżeli waść jesteś kapitanem tej kompanii, tedy mamy pewne sprawy do 
omówienia. 
Być może za kilka sekund obaj będziemy trupami, nie próbuj więc łgać. Nie jest 
dobrze, gdy 
człowiek wkracza do królestwa Lady Kał z kłamstwem na ustach.
Podczas tego wszystkiego ludzie Nicholasa nieznacznie rozstawiali się po kątach 
i 
gotowali do walki.
- Niech nikt nie zrobi żadnego głupstwa! - zagrzmiał Amos. - Inaczej połowa z tu 
obecnych legnie martwym bykiem, zanim ktokolwiek się zorientuje w czym rzecz!
Siwowłosy zrobił zeza w stronę Amosa.
- Pewien jesteś, że to nie on jest kapitanem? - spytał księcia.
- Owszem, jest kapitanem... mojego statku.
- Statku? - spytał stary. - Macie statek? Nicholas zignorował to pytanie.
- Może byś tak zechciał, panie, powiedzieć mi, jakim prawem tu wpadasz na czele 
swoich ludzi, grozisz wszystkim bronią i żądasz widzenia się ze mną?
Stary człowiek powoli podniósł dłoń w rękawicy, ujął ostrze miecza Nicholasa i 
delikatnie usunął je na bok.
- Przyszedłem zobaczyć, czy są tu ludzie, którzy zabili moich synów.
Nicholas spojrzał uważnie na nieznajomego. Stał przed nim wysoki jegomość, nie 
ustępujący wzrostem jego stryjowi, Martinowi, i równie jak tamten szeroki w 
barach. 
Przybysz miał włosy związane z tyłu i puszczone luźno na kark, jak to ostatnio 
było modne 
wśród wojowników. Blizny na twarzy i ramionach świadczyły, że ten sposób 
wiązania 
czupryny nie był li tylko próżnością starego człowieka. Miał też miecz zwisający 
z biodra, 
stary, lecz dobrze utrzymany.
- Dziadku, nie pozbawiłem żywota aż tylu, iżbym ich nie pamiętał. Kim byli 
ludzie, 
którzy zabili twoich synów, i dlaczego sądzisz, że to ja jestem człowiekiem, 
który odpowiada 
za ich śmierć?
- Jestem Vaslaw Nacojen, wódz Klanu Lwa - odparł stary człowiek. - Moimi synami 
byli Pytur i Anatol, a myślę, że wiedziałeś o ich śmierci, ponieważ jeden z 
moich ludzi 
widział, jak wjeżdżaliście do miasta, i była z wami ta dziewczyna z Kilbaru.
Nicholas spojrzał na Amosa, Ghudę i schował miecz.
- To nie miejsce na takie rozmowy - powiedział, wskazując nieznacznym ruchem 
głowy na siedzących przy stołach klientów, którzy nie należeli do jego ludzi i 
nie przyszli z 
Vaslawem.
- Możemy porozmawiać na zewnątrz - przyznał stary człowiek.
Skinieniem dłoni Nicholas wezwał Amosa i Ghudę, by poszli za nim. Obaj wstali, a 
kiedy wszyscy zbliżyli się do drzwi, książę zwrócił się do krewkiego starca:
- Czy nie zechciałbyś, panie, zadbać o to, by nikt za nami nie poszedł?
Vaslaw polecił swoim łucznikom, by uważali na drzwi i wyszedł na zewnątrz. Na 
dziedzińcu czekało kilkunastu jeźdźców oraz przynajmniej drugie tyle pieszych 
knechtów.
- Wygląda na to, panie, że bardzo ci zależy na odpowiedzi, i przygotowałeś się 
na 
każdą ewentualność - rzekł Nicholas.
Stary człowiek chrząknął gniewnie, wydmuchując kłąb pary. Kiwnąwszy dłonią, 
poprosił księcia i jego towarzyszy, by weszli w krąg kompanii zbrojnych.
- Nie usłyszy nas nikt, kto nie jest mojej krwi - wyjaśnił - Czy wiecie coś o 
losie 
moich synów?
- Jeżeli brali udział w tej idiotycznej napaści na karawanę niedaleko gospody 
Shingazi, to owszem... wiemy - odpowiedział Nicholas.
- Żyją?
- Jeśli byli wśród napastników, to nie, nie żyją.
- To wyście ich zabili?
' Nicholas dość ostrożnie sformułował odpowiedź.
- Nie... nie sądzę. Zabiliśmy kilku plemieńców, którzy porwali wozy, ale tamci 
nosili 
jedynie talizmany Wilka i Niedźwiedzia. - Celowo pominął Węże. - Pozostali byli 
zwykłymi 
najemnikami, którzy nawet nie pomyśleli o tym, by wystawić straże. - I 
powiedział 
Vaslawowi o wszystkim - począwszy od znalezienia spalonych wozów i Tuki, a 
kończąc na 
natknięciu się na zwłoki plemieńców i najemników.
- Tak po prostu znaleźliście się tam przypadkiem? - spytał stary człowiek.
- Tak po prostu znaleźliśmy się tam przypadkiem... - rzeki z przekąsem.
Vaslaw nie wyglądał na przekonanego.
- Dlaczego miałbym ci wierzyć?
- A dlaczego nie? - spytał Nicholas. - Jakiż mielibyśmy powód do napaści?
- Złoto - szybko odpowiedział stary.
Nicholas westchnął z rezygnacją. Zdał sobie sprawę z faktu, że jako syn Księcia 
Krondoru zapomniał o tym, iż chciwość bywa równie silnym motorem działań 
ludzkich, jak 
inne namiętności.
- Powiedzmy, że złoto jest dość daleko na liście moich priorytetów. Mam inne 
zmartwienia na głowie - oznajmił krewkiemu staruchowi.
- Słyszałeś, przyjacielu - wtrącił się Amos - jak mówił, iż byłem kapitanem na 
jego 
statku? Ojciec tego młodzika jest właścicielem całej floty.
- Kim jest twój ojciec? - spytał Vaslaw.
- Władcą odległego miasta - odparł za księcia Ghuda. - Ten ci tu zuch jest jego 
trzecim 
synem.
Stary człowiek kiwnął głową.
- A ty udowadniasz, coś wart w boju. Rozumiem to lepiej, niż myślisz.
- Mniej więcej - odpowiedział Nicholas. - Dla ciebie jednak o wiele bardziej 
ważną 
sprawą jest odpowiedź na pytanie, kto mógłby skorzystać na śmierci twoich synów?
- Nikt - odparł stary. - To jest najdziwniejsze ze wszystkiego. Napaść była 
idiotyczną 
próbą rozeźlenia Namiestnika, którą podjęli moi synowie i kilku zapaleńców z 
innych 
klanów. Zabicie tych durniów nie przyniosło korzyści nikomu, nawet 
Namiestnikowi, a 
ktokolwiek tego dokonał, osiągnął jedynie tyle, że zwiększył nieufność pomiędzy 
Namiestnikiem i klanami, i ogólnie zmniejszył wśród plemieńców zaufanie do 
miastowych, 
które i tak zresztą nie było nigdy za wielkie.
- Cóż... - odpowiedział Nicholas - jest w tym wszystkim sporo niejasności. A co 
byś 
rzekł, gdybym ci powiedział, że napastnicy zostawili na miejscu dość złota, by 
wykupić za 
nie miasto? I co byś rzekł, gdybym dodał, że te draby zostawiły na miejscu i 
hełm... taki, jakie 
noszą Czerwoni Zabójcy?
- To być nie może! - żachnął się stary.
- Dlaczegóż to?
- Bo Czerwoni Zabójcy nigdy nie opuszczają miasta bez Namiestnika. Są jego 
najbardziej zaufanymi przybocznymi.
Nicholas starannie przemyślał następną wypowiedź. W starym człowieku były pewna 
szczerość i prostota, które świadczyły, że żyje on wedle kodeksu prostszych i 
bardziej 
uczciwych czasów, kiedy to ludzie byli jak Jeshandi: pasąc bydło na stepie, 
jeździli wszędy 
beztrosko w morzu traw i rozstawiali swe jurty, gdzie im się podobało. 
Członkowie klanów 
może i mieszkali od pokoleń w mieście, zachowali jednak tradycje swych przodków. 
Byli 
władcami i wojownikami, którzy nadal przykładali wielką wartość do raz danego 
słowa.
- A jeśli ci powiem, że na miejscu pojawił się kolejny oddział jeźdźców, którzy 
mieli 
zabić wszystkich, którzy przeżyli, nie wyłączając Ranjany, i byli to ludzie z 
osobistej straży 
Jego Światłości?
- Jaki waść masz na to dowód?
- Zabiłem człowieka zwanego Dubas Nebu.
- Znam to bydlę. Kapitan drugiej kompanii. Dlaczegoś go zabił?
Nicholas objaśnił szczegółowo, jaką sytuację zastali w gospodzie Shingazi, 
zatrzymując dla siebie jedynie historię wężowego talizmanu. Kiedy skończył, 
stary człowiek 
powiedział:
- Dałeś mi temat do rozmyślań, nad którym będę musiał pogłowić się z innymi 
wodzami klanu. Ktoś usiłuje nastawić jednych przeciwko drugim... i wszystkich 
przeciwko 
Namiestnikowi.
- A kto odniósłby korzyści z chaosu? - spytał Nicholas.
- To też muszę omówić podczas narady z innymi przywódcami klanu. Owszem, 
istnieje rywalizacja w ramach rozmaitych rodów w klanie i istnieją stare, 
tradycyjne urazy 
pomiędzy niektórymi klanami, ale taka zawierucha mogłaby zepsuć nasze stosunki z 
Namiestnikiem i trzeba by kilkunastu lat, by to odrobić!
- Zawarliście sojusz z Namiestnikiem? - spytał Nicholas.
- Owszem - odparł stary. - Czekajże... nie mogę opowiedzieć ci całej historii, 
stojąc tu 
na chłodzie. Przyjdź jutro wieczorem do mojego domu w Dzielnicy Zachodniej i 
zjedz ze 
mną kolację. Jeśli się obawiasz o swe bezpieczeństwo, weź ze sobą tylu ludzi, 
ilu zechcesz. 
Podczas kolacji opowiem ci więcej.
Kiwnął dłonią i podprowadzono mu konia. Mimo wieku z gracją wskoczył na siodło, 
podczas gdy jeden z piechurów otworzył bramę, inny zaś wezwał do odwrotu 
łuczników z 
izby.
- Przyślę ci jutro przewodnika. Do zobaczenia więc - rzekł Vaslaw, opuszczając 
dziedziniec na czele swych ludzi. Amos, Ghuda i Nicholas przez chwilę patrzyli w 
ślad za 
jeźdźcami Lwa, a potem wrócili do izby.
Kiedy usiedli za stołem, Harry nie wytrzymał:
- Co to było, u licha?
- Zaproszenie na kolację - odparł książę, a Ghuda i Amos parsknęli śmiechem.
Calis skinieniem dłoni zatrzymał Marcusa, każąc mu czekać. Od godziny już czaili 
się 
w wypalonej farmie i obaj milczeli zawzięcie, zachowując ciszę na wypadek, gdyby 
kręciły 
się tu jakieś patrole. Przedostanie się przez rzekę okazało się trudniejsze, niż 
myśleli, bo na 
moście stała drużyna straży. W końcu obaj przekradli się do przystani, skąd 
zabrali małą 
łódeczkę. Przepłynąwszy rzekę o wiosłach, ukryli łódź w krzakach.
Calis pokazał Marcusowi dwa palce, ten zaś kiwnął głową na znak, że rozumie. 
Jeśli 
pół-elf nie wróci za dwie godziny, Marcus może założyć, że został schwytany, 
albo, że coś go 
zatrzymało. Wtedy powinien o tym donieść Nicholasowi.
Pół-elf ruszył lekkim i pozornie wolnym truchtem wzdłuż drogi, która biegła obok 
farmy i kończyła się w niewielkim zagajniku. Szybko przebiegł pomiędzy pniami, 
ufając, że 
w razie potrzeby zdoła się skryć. Z lasami był obyty. Jego elfi wzrok dobrze 
sobie radził z 
mrokiem, dostrzegał gałęzie i krzewy, w których z pewnością byłby utknął 
człowiek. Calis 
niemal nie potrzebował światła, by widzieć. Bezradny stawał się tylko w 
absolutnym mroku.
Zatrzymał się, dotarłszy na skraj lasu. Zaczął nasłuchiwać, bacznie nadstawiając 
ucha. 
W pobliżu kręciły się jakieś zwierzaki - króliki lub wiewiórki. Wysłał przed 
siebie myśli o 
spokoju i szelesty ustały.
Calis był jedyny w swoim rodzaju wśród wszystkich istot żyjących na Midkemii. 
Jego 
matka była elfem, ojciec jednak urodził się jako człowiek, który odziedziczył 
wiele z mocy 
legendarnych Valheru, nazywanych przez ludzi Władcami Smoków. To dzięki 
ojcowskiej 
magii przyszedł Calis na świat i ojcu zawdzięczał umiejętności, których nie 
można było 
nazwać inaczej, jak tylko magicznymi. Uśmiechnął się lekko w ciemnościach, 
rozmyślając, 
co też powiedziałby na to Nakor. Na „Drapieżcy” podsłuchał rozmowę Nakora z 
Anthonym. 
Mały frant zapewniał, że nie masz żadnej magii i cały Wszechświat składa się z 
jednorodnego 
budulca. Calis wiedział, że Isalańczyk bliższy był prawdy, niż się domyślał. 
Pomyślał też, iż 
może nie od rzeczy byłoby zabrać malca do Elvandaru, żeby poznał się z Tkaczami 
Zaklęć. 
Oczywiście, jeśli w ogóle z tej przygody uda im się wynieść całe karki i wrócić.
Przemykał wśród drzew tak niepostrzeżenie, że ktoś obserwujący pilnie granice 
posiadłości zauważyłby może mignięcie cienia w smudze księżycowej poświaty. Pół-
elf 
poruszał się nienaturalnie cicho nawet jak na kogoś, kto znajomość leśnego 
kunsztu miał we 
krwi. Kiedy wreszcie zatrzymał się za solidnym, rosnącym tuż przy murze dębem, 
jego 
oddech był wciąż równy i miarowy - szybki bieg wśród drzew zostawił jedynie na 
jego czole 
cieniutką warstewkę potu.
Zbadawszy ścianę, przyczaił się i czekał. Na szczycie muru nie zauważył żadnego 
poruszenia. Wreszcie zanurkował pod nisko zwisającą gałęzią i przemknął pod 
ścianę. Był to 
pięciojardowy mur i niewiele znalazłoby się na nim miejsca, w które mógłby 
wczepić pazury 
ceniący swe zdolności wspinaczki kocur. Calis przełożył łuk przez plecy, po czym 
zrobił 
głęboki przysiad. I nagle wyprostował się jak sprężyna, odbijając się potężnie 
od ziemi, 
wzlatując do szczytu ściany i chwytając ją dłońmi.
Podciągnął się w milczeniu i zerknął ponad murem. Parapet był pusty. Podciągnął 
się 
więc jeszcze wyżej i prześlizgnął nad krawędzią, a potem przykucnął na blankach 
w cieniu 
wysokiego po pierś występu, tak by nie spostrzeżono go na tle nieba.
Spojrzawszy w dół, zrozumiał, dlaczego nie było żadnych strażników na murze. 
Posiadłość okazała się bardzo rozległa, pomiędzy ścianą zewnętrzną a budynkiem, 
leżącym 
pół mili w głębi, rozciągał się ogród poprzecinany ścieżkami. Budynek zaś miał 
jeszcze 
jeden, własny mur ochronny.
W naturze Calisa nie leżało przeklinanie nie sprzyjających mu okoliczności lub 
bogów. Przeszukiwanie terenu zajmie mu wiele nocy - chyba, że będzie miał 
szczęście. 
Wiedział także, że do powrotu została mu zaledwie godzina. Nie przejmowałby się 
koniecznością przepłynięcia rzeki - silny nurt wody nie zatrzymałby go 
skuteczniej od 
wysokiej ściany, którą niedawno pokonał bez trudu - troszczył się jednak o 
bezpieczeństwo 
Marcusa. Wedle miar elfów byli równolatkami i syn Diuka Crydee był jedynym jego 
przyjacielem. Podobnie jak Martin, Marcus zaakceptował pół-elfa bez żadnych 
warunków, 
podczas gdy wielu jego druhów w Elvandarze pod pewnymi względami zachowywało 
rezerwę. Calis nie czuł do nich żalu i wcale go to nie smuciło - takie były 
elfie obyczaje i 
basta. Jego ojciec również nie miał zbyt wielu przyjaciół, ale posiadł miłość 
małżonki i 
szacunek innych, jako wódz, który sprawdził się w niejednym boju. Calis 
wiedział, że los 
kiedyś każe mu opuścić Elvandar, co było jednym z powodów, dla których 
zdecydował się 
towarzyszyć w tej podróży Marcusowi.
Przyjrzawszy się ogrodowi z góry, zapamiętał meandry ścieżki, która wijąc się 
kreto, 
zmierzała ku głównemu budynkowi. Zeskoczywszy z muru, wylądował bezszelestnie w 
trawie i zaczął nasłuchiwać.
Margaret obudziła się nagle i usiadła, przebijając się nie bez trudu przez 
spowijającą 
jej myśli mgłę dezorientacji. Czuła osobliwe łomotanie w skroniach i dziwną 
suchość w 
ustach. Podobne samopoczucie miała, kiedy po raz pierwszy pozwolono jej 
skosztować wina 
przy ojcowskim stole - teraz jednak nie piła do posiłku żadnych trunków.
Był szary przedświt. Dziewczyna zmusiła się, by usiąść. Zaczerpnąwszy tchu w 
płuca, 
poczuła obecność dziwnej, korzennej woni w powietrzu... nie niemiłej czy 
odrażającej, ale 
obcej.
W nikłym świetle zobaczyła śpiącą na łóżku obok Abigail, której pierś podnosiła 
się i 
opadała miarowo pod kocem. Twarz przyjaciółki wykrzywiał grymas, jakby śniła 
jakiś 
koszmarny sen.
I nagle sobie przypomniała: ją też obudził zły sen. Śniło jej się, że 
uniemożliwiając jej 
jakikolwiek ruch, trzymają ją jakieś stwory, ale nie umiała sobie przypomnieć, 
jak wyglądały.
I nagle kątem oka zobaczyła jakiś ruch - to drgnęło jedno z owych dwu natrętnych 
stworzeń. Poruszyło dłonią, przesuwając ją wzdłuż skroni, i Margaret poczuła 
nikłe 
zdziwienie, jakby ów ból głowy tłumił zdolność odczuwania silnych emocji. 
Stworzenie 
zachowywało się tak, jakby czesało włosy.
Wstała z łóżka, zmuszając słabe, nieporadne nogi do posłuszeństwa. Nie bez 
sporego 
wysiłku przeszła w drugi róg komnaty, gdzie pochyliwszy ku sobie głowy, jakby 
plotkując 
szeptem, siedziały oba stwory. Poczuła drgnienie niepokoju. Stwory znów 
wyglądały inaczej. 
Do pokoju zaczęły właśnie sączyć się pierwsze promyki światła i w ich blasku 
dziewczyna 
zobaczyła, że skóra tajemniczych stworzeń wygładziła się znacznie i zbladła, na 
szczytach zaś 
ich głów rosły włosy! Margaret przystąpiła bliżej i podniosła dłoń do ust. Jedno 
ze stworzeń 
miało włosy jasne, jak Abigail, drugie zaś ciemne, jak ona sama...
Marcus napiął łuk, choć pewien był, że nadchodzącym jest Calis. Niewielu było 
ludzi 
- może jeszcze tylko jego ojciec i kilku pograniczników z Natalu - którzy w 
nikłym świetle 
poranka odkryliby nadejście pół-elfa.
- Zostaw łuk - szepnął Calis.
Marcus był już na nogach i parł przed siebie. Niewiele mieli czasu, jeśli 
chcieli 
przedostać się przez rzekę, nie zwracając na siebie uwagi. Jeśli przed świtem 
dostaną się 
pomiędzy inne, płynące rzeką łódki, zdołają ujść oczom obserwatorów, każda 
jednak nawet 
najbardziej mizerna krypa, która odbije od brzegu niedaleko majątku Pierwszego 
Doradcy, 
obudzi podejrzenia.
Znalazłszy się w łodzi, Marcus rzucił się do wioseł.
- Znalazłeś coś? - spytał.
- Niewiele. Zauważyłem za to dziwną rzecz: wygląda na to, że nie masz tam straży 
i 
tylko kilku służących.
- W posiadłości takich rozmiarów? - zdumiał się Marcus. Calis wzruszył 
ramionami:
- Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia, jeśli idzie o posiadłości zamieszkane 
przez 
ludzi. - Iz widocznym już w świetle świtu uśmieszkiem dodał: - Ta jest pierwsza.
- Jeśli miałbym sądzić po wysokości murów i rozległości zamkniętej w nich 
przestrzeni, to mogłyby kryć całe miasto - rzekł Marcus.
- A jednak nie. Są tam za to liczne ogrody, parę pustych budynków i dość 
dziwaczne 
ślady.
- Ślady?
- Odciski stóp, jakich nigdy wcześniej nie widziałem: mniejsze niż ludzkie, ale 
do 
nich podobne, i jakby ślady szponów przed palcami.
Marcusowi nie trzeba było dwa razy powtarzać:
- Ludzie-węże.
- Nie będę wiedział na pewno, dopóki któregoś nie zobaczę - sprzeciwił się 
Calis.
- Zamierzasz tam wrócić?
- Muszę, jeśli mamy znaleźć więźniów i odkryć, co tu się wyrabia, trzeba mi 
dokładnie zbadać to miejsce... i jeszcze parę innych. - Uśmiechnął się, by dodać 
przyjacielowi 
otuchy. - Nie bój się, będę ostrożny. Zanim zajrzę do wewnątrz, zbadam całą 
zewnętrzną 
część posiadłości. A zanim wejdę do środkowej budowli, też dokładnie wszystkiemu 
się 
przyjrzę.
Martin nie był przekonany do końca, wiedział jednak, że Calis jest szybki, 
bystry, 
krzepki i spokojny.
- Ile czasu ci to zajmie? - spytał.
- Jeszcze może trzy lub cztery noce. Krócej, jeśli znajdę wszystkich, zanim 
wejdę do 
tego wielkiego domostwa.
Marcus westchnął i już bez słowa powiosłował ku przystani po drugiej stronie 
rzeki.
Rozdział 19
POSZUKIWANIA
W oberży pojawił się przewodnik.
Marcus wybrał mu do towarzystwa Ghudę i Amosa, wysyłając Harry'ego i Brisę na 
miasto, gdzie mieli się czegoś dowiedzieć o losie więźniów. Raport Calisa 
zaniepokoił 
Nicholasa; nieobecność w posiadłości strażników była kolejną rzeczą, która nie 
miała sensu. 
W tym wszystkim, jak na gust księcia, było za wiele tajemnic. Jedyną w miarę 
pozytywną 
wieścią okazało się znalezienie śladu, który mógł należeć do jednego z wężowych 
kapłanów - 
co jednak mało Nicholasa cieszyło. Nie był także rad planowi Calisa, który 
postanowił wrócić 
do zamiejskiej posiadłości - nie potrafił jednak znaleźć powodów do sprzeciwu.
Anthony miał zostać w gospodzie z Prajiem, Vają i innymi, by posłuchać i 
zobaczyć, 
czy miejscowi nie rozsiewają jakichś interesujących plotek. Praji i Vaja 
postanowili zostać 
przy Nicholasie w zamian za godziwą opłatę, choć nie powiedział on najemnikom 
wszystkiego o swej podróży; tego, co słyszeli, było dość, by ich zadowolić. 
Praji był pewien, 
że wśród gości kręci się przynajmniej pół tuzina agentów innych kompanii, 
informatorzy 
tajemniczej Czarnej Róży, a także ludzie rozmaitych klanów; wszyscy płonęli z 
ciekawości, 
zadając - dyskretnie - tyle pytań, ile się dało.
Nicholas opuścił gospodę z dwoma towarzyszami. Piesza wędrówka do posiadłości 
Klanu Lwa zajęła niemal godzinę, co pozwoliło młodemu księciu lepiej się 
przyjrzeć Miastu 
nad Wężową Rzeką.
Bazar i otaczające go kwartały kupieckie wespół z portem stanowiły coś w rodzaju 
terenów użyteczności publicznej - ludzie należący do najrozmaitszych klanów 
przechodzili 
tam swobodnie, a spokój utrzymywali żołnierze z garnizonu Namiestnika. Wszędzie 
było 
widać ich czarne zbroje - chodzili po dwu, a gdzieniegdzie przez tłum 
przeciskały się całe 
drużyny.
Kiedy jednak wędrowcy opuścili centrum handlowe, zrozumieli natychmiast, że 
wkraczają do czegoś w rodzaju strefy wojennej. Na końcach uliczek wznosiły się 
tu barykady, 
zmuszające jeźdźców i powozy do powolnego ich okrążania i uniemożliwiające 
zorganizowanie kawaleryjskiej szarży. Ludzie wędrowali tu całymi grupami. 
Kobiety 
spacerowały w towarzystwie zbrojnej eskorty. Na widok Nicholasa i jego 
przyjaciół 
przechodnie woleli przekraczać ulice, nie wierząc widać w ich przyjazne 
nastawienie.
Książę zauważył, że mijani przez nich przechodnie mieli rozmaite oznaki i 
emblematy. Większość tych znaków przypominała stylizowane wyobrażenia głów 
zwierzęcych - Nicholas przyjął, że są to totemy klanów, o których opowiadali mu 
Tuka i 
Praji. Pozostałe wyglądały na znaki najemnych kompanii. Pomyślał, że dobrze 
byłoby 
opracować jakąś oznakę dla własnych ludzi, przypomniał sobie jednak, że powinni 
wkrótce 
wrócić do domu, i uznał, że to nie będzie potrzebne. I tak zresztą czuł, że 
tkwią tu za długo.
Kiedy zbliżyli się do rodowej siedziby Klanu Lwa, Nicholas ujrzał kolejny 
przykład 
tego, na co musieli godzić się ci, którzy zdecydowali się na życie w tym 
mieście: był to po 
prostu obóz wojenny, którego zbrojne posterunki wystawiono już kilka kwartałów 
wcześniej. 
Sam dom był trzypiętrowy, z wieżą obserwacyjną na trzecim piętrze. Na dachu 
umieszczono 
też gniazda dla łuczników, sam zaś zewnętrzny, ślepy mur miał siedem stóp 
wysokości. 
Kiedy weszli przez bramę, Amos rozejrzał się i powiedział:
- Forteca!
Wewnątrz zobaczyli bowiem kolejny mur - dwunastostopowy - oddzielony od 
pierwszego wolną przestrzenią o rozmiarach trzydziestu stóp.
- Dwieście lat temu - odezwał się przewodnik - Klan Szczura wespół ze 
sprzymierzeńcami wdarł się do środka. Władający Lwami wódz został przegnany 
precz w 
hańbie, a jego następca wzniósł ów drugi mur, żeby coś takiego nigdy się już nie 
powtórzyło.
Vaslaw Nacoyen powitał ich przy wejściu, gdzie czekał na nich w towarzystwie 
kilkunastu wojowników. Nicholas rad był, że spotykał się z Jeshandi już 
wcześniej, teraz 
bowiem mógł dostrzec pokrewieństwo tych ludów. Mieszkańcy miast nosili szaty z 
jedwabiu, 
kąpali się w nasyconych wonnościami wodach, nadal jednak przypominali stepowych 
jeźdźców krojem szat i noszonym przy sobie orężem. Ludzie na dachu uzbrojeni 
byli w 
krótkie łuki kawaleryjskie - nie znano tu widać śmiertelnie skutecznych 
krondorskich długich 
łuków bojowych i kusz. Czesali się dokładnie tak, jak Mikola w jego jurcie: 
upinali włosy w 
węzeł na czubku głowy, większość z nich też miała długie, zwisające po obu 
stronach ust 
wąsy i krótko przycięte bródki.
Vaslaw poprowadził gości do rozległej komnaty, bardziej przypominającą salę 
narad 
niż taką, w której odbywają się uczty. Pośrodku stał długi stół, zastawiony jak 
do wieczerzy, a 
pod ścianami czekali służący. Wódz skinieniem dłoni wskazał miejsce Nicholasowi 
i jego 
towarzyszom, a potem, gdy ci usiedli, przedstawił im swojego - jedynego 
pozostałego przy 
życiu - syna, Hatonisa, i dwie córki. Yngya, starsza, w mocno zaawansowanej 
ciąży, stała, 
trzymając za rękę mężczyznę, którego Nicholas uznał za jej męża. Młodsza Tashi, 
piętnastolatka, stała z oczyma wbitymi w ziemię i nieustannie się rumieniła. Na 
koniec 
prezentacji Vaslaw przedstawił gościom Regina, męża Yngyi.
Kiedy wszyscy zajęli miejsca, służący zaczęli roznosić rozmaite potrawy - 
niewielkie 
porcje na małych talerzach. Nicholas uznał, że należy skosztować każdej z nich. 
Z prawej 
strony każdego z biesiadników stał puchar, do którego służący, w zależności od 
potrawy, 
nalewali rozmaite wina.
Jedli, Nicholas zaś czekał, aż gospodarz zacznie rozmowę. Stary człowiek milczał 
uparcie. Wreszcie, gdy goście się już nasycili, odezwał się Regin:
- Daleko podróżowałeś, mości kapitanie.
- Bardzo daleko - kiwnął głową Nicholas. - Podejrzewam, że jestem pierwszym z 
mojego ludu, który odwiedził to miasto.
- Przybywacie z Zachodnich Krain? - spytała Yngya. Novindus można było w 
zasadzie podzielić na trzy części.
Krainy Wschodnie - w których znaleźli się przybysze z Krondoru - składały się z 
Patelni, jak nazywano pustynię, i Wielkich Stepów, będących ojczyzną Jeshandi, 
którzy 
zamieszkiwali też i miasta. Serce kontynentu zawierało Kraje Nadrzeczne - 
najgęściej 
zaludnioną część Novindusa. Z gór Sothu ku południowemu wschodowi spływała rzeka 
Vedra, wijąca się leniwie wśród większych i mniejszych gospodarstw rolnych i 
majątków 
ziemskich. Na zachód od rzeki zaczynały się Równiny Djams - dość niegościnny 
kraj, 
zamieszkały przez nomadów znacznie prymitywniejszych od Jeshandi. Dalej wznosił 
się 
gigantyczny łańcuch górski zwany Ratn'gary - Siedziby Bogów - ciągnący się od 
morza na 
północy do rozległej i nieprzebytej puszczy Irabek, leżącej pomiędzy Sothu i 
Siedzibami. 
Zachodnie Krainy leżały po drugiej stronie górskiej bariery. Przeciętny 
mieszkaniec Wschodu 
niewiele wiedział o Zachodzie i ludziach, którzy tam żyli. Jeszcze bardziej 
skąpe wiadomości 
posiadano na Wschodzie o wyspiarskim Królestwie Pa'jkamaka, leżącym o pięćset 
mil na 
zachód od wybrzeży Novindusa. Tamte odległe miasta widziała tylko garść 
najbardziej 
zuchwałych żeglarzy.
- Kiedy spodziewasz się, pani, potomka? - spytał Ghuda, oszczędzając Nicholasowi 
konieczności odpowiedzi.
- Już wkrótce - uśmiechnęła się Yngya.
Kiedy uprzątnięto talerze z pierwszymi daniami, Nicholas zwrócił się do 
gospodarza:
- Mości Vaslawie, wczoraj wieczorem mówiłeś o tym, że trzeba mi zrozumieć pewne 
sprawy.
Stary człowiek, który właśnie wysysał ostatnią ostrygę, odłożył ją na talerz i 
skinął na 
sługę, by go zabrał.
- Owszem - powiedział. - Wiesz coś waszmość o historii naszego miasta?
Nicholas opowiedział mu to, co usłyszał do tej pory, i stary wódz pokiwał głową:
- Przez kilka stuleci, po tym, jak obaliliśmy ostatniego Króla, miastem rządziła 
rada 
wodzów i panował w nim pokój. Zapomniano o wielu odwiecznych waśniach, często 
zdarzały 
się małżeństwa między członkami rozmaitych klanów i w miarę upływu czasu 
zaczęliśmy 
tworzyć jeden lud. - Stary przerwał, by zebrać myśli. - Jesteśmy bardzo 
przywiązani do 
tradycji - rzekł po chwili. - W moi rodzinnym języku nazywamy siebie Pashandi, 
co znaczy 
Ludzie Prawi.
- Jesteście krewniakami Jeshandi - zauważył Amos.
- To znaczy Ludzi Wolnych. Wszyscy jednak jesteśmy po prostu Shandi. Ludźmi. 
Niełatwo nam wyzbyć się starych nawyków. Nadal liczy się wśród nas sprawność 
łowiecka i 
na polu walki. Jestem kupcem, który dokonał niemałych rzeczy, co roku wyprawiam 
w 
podróże wiele statków i karawan. Dwukrotnie byłem w Krajach Zachodu... raz nawet 
dotarłem do Królestwa Pa'jkamaka. Widziałem każde miasto Vedry, ale moje 
bogactwo nie 
ma znaczenia na radzie klanu. Tam liczy się tylko moje celne oko i to, że nie 
przyszedł 
jeszcze na świat koń, który byłby mnie zrzucił z siodła, a władzę zapewnia mi 
krzepkie ramię 
i dobry miecz. - Podczas tej przemowy syn wodza pękał niemal z dumy, a córki z 
zięciem 
nadęły się jak pawie. - A przecie fakt, że ktoś jest najlepszy do korda czy 
łuku, nie oznacza 
jeszcze, że jest mądrym władcą - przyznał Vaslaw. - Podczas minionych lat wielu 
wodzów 
popełniało głupstwa dla zaspokojenie dumy i honoru i niejeden klan mocno na tym 
ucierpiał. 
Miastem rządziła rada, ale klanami władali wodzowie. - Potrząsnął głową. - A 
trzydzieści lat 
temu sprawy przybrały zły obrót.
- Zły obrót? - zdziwił się Nicholas.
- Rywalizacje między klanami przekształciły się we wrogość. Doszło do rozlewu 
krwi 
i klany zaczęły toczyć wojny. Trzeba ci wiedzieć, mości Nicholasie, że Pashandi 
dzielą się na 
czternaście klanów. Sześć z nich, klany Niedźwiedzia, Wilka, Kruka, Lwa, 
Tygrysa, i Psa, 
zwarło się śmiertelnie z pięcioma innymi - to znaczy z Szakalem, Koniem, Bykiem, 
Szczurem 
i Orłem. Łosie, Bawoły i Borsuki usiłowały trzymać się na uboczu, ale powoli i 
one były 
wciągane w zawieruchę.
- Kiedy walki były najbardziej zaciekłe, budynek rady zajął ze swymi ludźmi 
dowódca kompanii najemników, zwany Valgasha. Ogłosił, że działa w imieniu 
mieszkańców 
nie należących do żadnego klanu i objął protekcją bazar i przystań. Jego ludzie 
zabijali 
każdego członka klanu, który wkraczał tam z bronią. Niewiele brakło, a wszystkie 
klany jak 
jeden ruszyłyby na niego, zanim jednak zdążyliśmy się dogadać, rozesłał 
posłańców z 
propozycją rozejmu. Odbyło się więc spotkanie, na którym przekonał wodzów, że 
trzeba nam 
skończyć z walkami; potem przyjął tytuł Namiestnika. Od tego czasu odgrywa rolę 
arbitra 
waśni między klanami i rozsądza kłótnie; choć podczas tych trzydziestu lat ani 
jeden problem 
prawdziwie sporny nie został rozstrzygnięty i pod pozorami spokoju nadal tlą się 
żagwie 
wrogości.
- Przypuszczam, że został on absolutnym władcą miasta - stwierdził Nicholas.
- Owszem, ale wtedy wydawało się nam to rozsądniejsze i lepsze niż nieustanna, 
wszystkich wyniszczająca waśń. Gdy w mieście przywrócono pokój, jego władza 
oczywiście 
okrzepła. Przede wszystkim przekształcił swoją kompanię najemników w straż 
miejską 
patrolującą bazar, przystań i kwartały kupieckie. Potem powołał stałą armię, w 
której 
kluczowe stanowiska objęli oczywiście jego najwierniejsi oficerowie. A z 
najbardziej mu 
oddanych stworzył straż przyboczną - Gwardię Jego Światłości. Na koniec zaś 
przejął dla 
siebie pałac starego Króla. A potem pojawił się ten... Dahakon. - Vaslaw niemal 
plunął tym 
imieniem. - Podstępny drań bez serca i sumienia, odpowiedzialny za to, że Miasto 
przekształciło się w prywatne księstwo Valgashy. Stworzył Czerwonych Zabójców, 
fanatyków, których - by ich unieszkodliwić - trzeba rąbać w sztuki, bo raz 
wypuszczeni do 
boju nigdy się nie poddają.
- Kiedy zdążył tego dokonać? - zdziwił się Amos.
- Kłopoty zaczęły się dwadzieścia siedem lat temu, a władzę absolutną Namiestnik 
zdobył lat temu dwadzieścia cztery.
Nicholas spojrzał na Amosa, który kiwnął głową.
- A co z tym napadem, który częściowo udaremniliśmy? - spytał książę.
Vaslaw spojrzał na swego zięcia.
- Niektórzy z młodszych wojowników wpadli na pomysł - odezwał się Regin - żeby 
podkopać dominację Namiestnika przez zerwanie jego traktatu z północnym 
konsorcjum 
handlowym, ale działali bez zezwolenia wodzów klanów.
- Głupie szczeniaki - westchnął stary. - Nieważne, jak dzielnie walczyli. Coś 
takiego 
mogło Valgashę co najwyżej lekko zirytować.
- Myślę - odezwał się Nicholas - że mamy powody do zawarcia choćby czasowego 
sojuszu. I mniemam, że za śmierć twoich synów odpowiedzialny jest ktoś wysoko 
postawiony 
na dworze... może i sam Namiestnik. - Raz jeszcze opowiedział całą historię o 
napaści, 
znalezieniu hełmu Czerwonego Zabójcy i przybyciu gwardzistów Namiestnika, tym 
razem 
dodał tylko więcej szczegółów.
Pierwsze z ważnych pytań zadał Hatonis:
- Chciałbym wiedzieć dwie rzeczy. Skąd właściwie się tu wzięliście i co tu 
robicie?
Nicholas spojrzał na Ghudę, który wzruszył ramionami. Amos milczał, zostawiając 
księciu możliwość wyboru.
- Zechciejcie przysiąc - odezwał się książę - że to, co usłyszycie, nie wyjdzie 
poza 
ściany tej komnaty.
Vaslaw kiwnął głową.
- Jestem synem Księcia Krondoru - zaczął Nicholas.
- Ojciec już mi powiedział, że jesteś synem jakiegoś władcy - rzekł Hatonis. - 
Czy to 
jakieś księstwo w Krainach Zachodnich?
- Nie - zaprzeczył Nicholas. I przez następną godzinę opowiadał gospodarzom o 
Królestwie Wysp, Imperium Wielkiego Kesh, a także o napaści na Crydee i podróży 
przez 
Bezkresne Morze.
Kiedy skończył, okazało się, że obiad też dobiegł końca, podano więc wety i 
słodką 
kawę.
- - Mości Nicholasie - rzekł wreszcie Vaslaw - daleki jestem od tego, aby pod 
moim 
własnym dachem nazwać gościa łgarzem, ale trudno mi uwierzyć w twoją opowieść. 
Mogę 
sobie wyobrazić kraje takie, jakie opisujesz: rozległe, rządzone przez potężnych 
władców 
królestwa, armie liczące dziesiątki tysięcy ludzi, ale tylko w opowieści barda. 
Żeby jednak 
istniały naprawdę? W to nie mogę uwierzyć. Mieliśmy w przeszłości kilku 
ambitnych - i 
zapewniam cię, niedoszłych - zdobywców. Swego czasu były problemy z Królem-
Kapłanem 
Lanady, który usiłował podbić inne miasta nad Rzeką. Namiestnik dla zaspokojenia 
swych 
wrednych ambicji, sprzymierzył się z Radżą Maharty. Ale takich ludzi zawsze 
jakoś udawało 
się powstrzymać.
- Otóż nie zawsze - sprzeciwił się Nicholas. - Moi przodkowie byli bezwzględnymi 
zdobywcami, choć teraz oczywiście historia uważa ich za bohaterów. Ale to my 
pisaliśmy 
historię - dodał, spojrzawszy na Amosa.
- Mój książę mówi samą prawdę - roześmiał się Amos - Powinieneś waść wziąć 
statek 
i któregoś dnia wybrać się do nas, mości Vaslawie. Owszem, znajdziesz mnóstwo 
dziwów, 
zapewniam cię jednak, że wszystko to prawda.
Decydujące pytanie zadał Regin:
- Wszystko to piękne, ani słowa... ale jakiż możliwy do przyjęcia powód miałaby 
nieznana nam organizacja, by prowadzić wojnę za tym ogromnym oceanem - my 
nazywamy 
go Morzem Błękitu. Łupów i niewolników nie brak i tutaj, na miejscu.
- Powiedziałeś, panie - odezwał się Nicholas do Vaslawa - że było czternaście 
plemion 
i nazwałeś je wszystkie. A piętnaste?
Twarz starego nagle stężała. Skinieniem dłoni kazał służbie opuścić salę. Potem 
odezwał się do innych gości i córek:
- Was też poproszę o to, byście wyszli.
Tashi zrobiła minkę, jakby zamierzała się spierać, ojciec jednak spojrzał na nią 
i rzekł 
z naciskiem w głosie:
- Wyjdź!
Po chwili w komnacie zostali tylko Nicholas, jego towarzysze, i stary wódz ze 
swym 
synem i zięciem.
- Hatonis jest moim dziedzicem, a Regin będzie kolejnym wodzem po mojej śmierci. 
Inni jednak nie mogą niczego o tym wiedzieć. Miałeś zamiar coś wyjaśnić, książę?
Nicholas sięgnął do sakwy po swój wężowy talizman i podał go staremu. Ten 
przyjrzał mu się uważnie i rzekł:
- Znowu te Węże!
- Jakie Węże, ojcze? - zdumiał się Hatonis. Regin również zrobił minę świadczącą 
o 
tym, że nie ma pojęcia, o czym (lub o kim) mowa.
Stary człowiek odłożył talizman:
- Kiedy byłem chłopcem, mój ojciec, ówczesny wódz klanu, opowiedział mi o 
Wężach. - Milczał przez chwilę, a potem ważąc słowa, podjął opowieść. - Kiedyś 
był tuzin 
klanów. Trzy wymarły: Rosomaki, Smoki i Wydry. Dwa inne, Dziki i Sokoły, 
wytraciły się 
nawzajem w krwawej waśni. A tu, w Mieście, razem z nami, żyły Węże. I zdarzyła 
się 
zdrada, hańba tak wielka, że nikomu nie wolno było o tym opowiedzieć, a na Węże 
zaczęto 
polować, aż wytropiono ich wszystkich co do jednego - tak przynajmniej nam się 
wydawało - 
i pozabijano. - Stary człowiek zniżył głos. - Wiecie, co mam na myśli, kiedy 
mówię „co do 
jednego” - Nicholas milczał. - Każdy mąż, niewiasta i dziecko z krwi Węży byli 
ścigani po 
krańce świata i szli pod miecz... choćby nie wiem jak byli niewinni. Bracia 
zabijali swe 
siostry, zamężne z Wężami, ojcowie mordowali synów spłodzonych z żonami Wężowej 
krwi. 
- Stary człowiek umilkł na chwilę. - Jesteście tu obcy i wiele spraw, jakie 
dzieją się pomiędzy 
klanami, jest dla was niezrozumiałych. Stanowimy jedność z naszymi klanowymi 
totemami. 
Ci z nas, którzy praktykują magię, potrafią przybierać ich kształty i znają 
właściwą im 
mądrość. Przemawiamy do totemów, one zaś prowadzą naszą młódź podczas poszukiwań 
prawdy. Coś złego przydarzyło się klanowi Węża, ongi zaliczanego do 
najpotężniejszych. 
Coś sprowadziło ich z drogi ku światłu... coś powiodło ich w mrok... i stali się 
przekleństwem 
własnego ludu.
- Spójrz na to - Nicholas pokazał staremu wodzowi wężowy pierścień. - Zostało to 
odebrane moredhelów!: krewniakowi tych, których wy nazywacie tu 
„długowiecznymi”, 
niedaleko domu mojego stryja.
Vaslaw długo wpatrywał się w twarz młodego księcia:
- Jest coś, czego mi nie powiedziałeś... - rzekł wreszcie.
- I nie powiem nikomu, choćby to miało kosztować mnie życie - odparł Nicholas. - 
Złożyłem przysięgę, jak wszyscy członkowie mojej rodziny. Wiedz waść, że jest 
powód, dla 
którego powinniśmy działać razem, choć dzieli nas Bezkresne Morze. Mamy bowiem 
wspólnego wroga, i to on kryje się za wszystkim złem, które stało się tam i 
tutaj. Jestem tego 
pewien.
- Kto? - spytał Hatonis. - Namiestnik i Dahakon?
- Być może - odpowiedział Nicholas. - Choć i oni są tylko pionkami. Co wiecie o 
wężowych kapłanach Pantathian?
Reakcja Vaslawa była natychmiastowa:
- Bzdury! Teraz waść opowiadasz prawdziwe bajki. To stwory z legend. Mają żyć 
gdzieś na zachodzie, na tajemniczym kontynencie Pantathii... węże, które chodzą 
i mówią jak 
ludzie. Takie stwory istnieją tylko w bajkach, które matki opowiadają, by 
postraszyć 
niegrzeczne dzieci!
- Nie, nie są legendą - odezwał się nagle Amos. Vaslaw spojrzał ostro na 
kapitana. - 
Widziałem jednego z nich. - I niegdysiejszy pirat opowiedział zebranym o 
oblężeniu 
Armengaru, kiedy to Murmandamus powiódł swe armie na Królestwo.
- Znów mnie kusi, by zarzucić gościowi łgarstwo - mruknął Vaslaw.
- Oprzyj się pokusie, przyjacielu - uśmiechnął się Amos bez cienia wesołości. - 
Nie 
powiem, nie raz zełgałem... raz czy dwa przy dobrze zastawionym stole... ale 
teraz uroczyście 
ci przysięgam: wszystko to, com rzekł, to prawda. A nikt jeszcze nie nazwał mnie 
krzywoprzysiężcą i przeżył, by się tym chwalić.
- Jak sam raczyłeś, panie, rzec - wtrącił się Nicholas - niewiele wiem o waszych 
obyczajach. Ale czy nie jest możliwe, że za dawnych dni to właśnie jedność z 
totemem 
uczyniła Węży podatnymi na czary Pantathian?
- Żaden z żyjących obecnie nie wie, jakie okropieństwo spowodowało zagładę Klanu 
Węży, mości Nicholasie. Ów mroczny sekret przepadł razem z wodzami klanów, które 
starły 
Wężów z powierzchni ziemi.
- Cokolwiek to było - nastawa! Nicholas - mogło mieć coś wspólnego z 
Pantathianami, prawda?
Stary człowiek był wstrząśnięty.
- Jeżeli u korzeni naszych obecnych problemów kryją się potomkowie wężowego 
ludu, jak mamy im się oprzeć? Są jak widma i żaden człowiek od wieków ich tu nie 
widział. 
Czy mamy ich szukać na chybił trafił?
- Nie traćmy nadziei - odparł Amos.
- Jakże to?
- Na własne oczy widziałem, że umierają tak jak my.
- Są stworami podległymi śmierci - dodał Nicholas. - Nie mamy pojęcia, co knują. 
Wiem jednak, że powinienem przede wszystkim odnaleźć porwanych z mojego kraju i 
odwieźć ich do domu. Wierzę też, że jeśli tego dokonam, rozjuszę Węże tak mocno, 
że ruszą 
za mną w pościg.
- Czego waść oczekujesz od Klanu Lwa? - spytał Vaslaw.
- Na razie niczego. Zostawcie nas w spokoju - odpowiedział książę. - Choć godzi 
się 
rzec, że byłbym szczęśliwy, gdybym zdołał wam jakoś pomóc w wywarciu zemsty na 
tych, 
co zabili ci, panie, synów. I być może, będę potrzebował twojej pomocy.
- Zrobimy, co się da - zapewnił go stary wódz. - Przyjmując swoje stanowisko, 
każdy 
z wodzów składa wiele przysiąg. Jedna zaś z nich jest szczególnie wiążąca i 
ustępuje tylko 
przysiędze obrony klanu choćby za cenę życia. Przysięga ta każe ścigać i tępić 
Węże, 
gdziekolwiek byś się na nie natknął. Uważano ją za rytualną i od czterech 
pokoleń żaden z 
wodzów nie musiał się do niej stosować. - Stary człowiek powiódł palcami po 
wężowym 
talizmanie. - Aż przyszła pora...
Calis pochylił się za żywopłotem, który krył go przed obserwatorami, mogącymi 
tkwić w wielkim domu. Zbadał już kilka innych budynków, wśród których były 
zbrojownia, 
spiżarnie, zespół zabudowań kuchennych i kwatery dla służby. Wszystkie świeciły 
pustkami. 
Były jednak pewne oznaki wskazujące na to, że jeszcze do niedawna ich używano. 
Korzystano też z kompleksu kuchennego, gdzie przygotowano wielkie ilości 
pożywienia, co 
mocno zdziwiło pół-elfa, bo wielki dom również niemal cały był pusty. Tylko w 
kilku 
komnatach płonęło jakieś światło.
Trafił tu, idąc za parą odzianych w czerń mężczyzn, którzy nieśli z kuchni kotły 
z 
zupą. Weszli do budynku przez spore drzwi, strzeżone przez strażników z mieczami 
i łukami.
Ze swego punktu obserwacyjnego Calis przyjrzał się ścianie. Budynek nie miał 
okien. 
Wyglądał jak kolejny, spory magazyn. Pół-elf rozejrzał się ostrożnie, szukając 
ukrytych 
wartowników, i nie znalazłszy żadnego, śmignął ku ścianie. Skokiem, który byłby 
przyniósł 
zaszczyt gepardowi, rzucił się na jej szczyt.
I prawie przeleciał na drugą stronę. Budynek okazał się pusty wewnątrz - był 
jakby 
krytym korytarzem otaczającym spory dziedziniec. Dach, wąski, nie szerszy niż na 
piętnaście 
stóp, wykonano jako dwuspadzisty i z czerwonych dachówek. Najwyraźniej krył pod 
sobą 
jakiś magazyn.
Pochyliwszy się nisko, spojrzał w mrok, a jego bystrzejszy niż ludzki wzrok 
pozwolił 
mu dostrzec to, co działo się na dziedzińcu. Wychowanek elfów potrafił panować 
nad 
emocjami, a jednak wstrząsnęło nim to, co zobaczył. Zacisnął dłoń na majdanie 
łuku tak 
mocno, aż zbielały mu knykcie.
Na dziedzińcu, w ciężkich, drewnianych dybach tkwiło ponad stu mocno skutych 
ludzi. Mimo wiosennej pory, noce bywały zimne. Ci w dole byli wynędzniali, jakby 
cały czas 
trzymano ich na otwartej przestrzeni. Calis spoglądał na wychudzonych nieboraków 
w 
poszarpanych łachmanach. Wielu wyglądało na chorych.
Szok i odrazę poczuł jednak pół-elf na widok stworów, które uwijały się wśród 
więźniów. Były groteskową imitacją ludzi. Poruszały się, wykonywały podobne do 
ludzkich 
gesty, niektóre nawet usiłowały mówić, choć głosy ich były skrzekliwe, a 
wydawane przez 
nie dźwięki były bezsensownym zlepkiem sylab. Od wejścia zbliżało się zaś dwu 
ludzi, 
którzy wnieśli zupę - po talerzu na więźnia.
Calis zaczął powoli przesuwać się wzdłuż dachu, usiłując jak najwięcej zobaczyć, 
przede wszystkim zaś szukając Margaret i Abigail. Przyjrzawszy się 
nieszczęśnikom, 
stwierdził, że niełatwo będzie przyjść im z pomocą. Nie wyglądało na to, by zbyt 
wielu tu 
było strażników, ale by wydostać stąd mizeraków, trzeba byłoby pokonać sporą 
odległość - 
niektórzy zaś byli za słabi, by wstać, a cóż dopiero mówić o biegu.
Pół-elf obszedł dachem cały budynek, zapamiętując wszystko, co uznał za ważne. 
Przez chwilę przyglądał się dwu stworom, które przysiadły blisko więźniów. Jedna 
z bestii 
dotknęła włosów więźnia, ten zaś niemrawo spróbował się odsunąć. Gest stworzenia 
był 
prawie pieszczotliwy. I nagle Calisa coś tknęło: stwór był podobny do więźnia! 
Przyjrzawszy 
się uważniej siedzącym w dybach ludziom, odkrył, że każdy, mężczyzna czy kobieta 
miał 
jakby swego sobowtóra... który z grubsza go przypominał! Raz jeszcze okrążył 
budynek, by 
się upewnić, że nie popełnił pomyłki. Dotarłszy do miejsca, od którego zaczął, 
zeskoczył w 
dół i ukrył się za żywopłotem. Nigdzie nie dostrzegł śladu szlachcianek z 
Crydee.
Przez chwilę wahał się, niepewny, co począć: wrócić do Marcusa i powiedzieć mu o 
więźniach, czy kontynuować poszukiwania.
Ostrożność przemogła; nie miał we krwi niecierpliwości. Ruszył więc ku 
zewnętrznej 
ścianie i do miejsca, gdzie zostawił Marcusa.
Nakor patrzył z wielkim zainteresowaniem. Ponad pół dnia gapił się na nieruchomo 
tkwiącą w fotelu figurę i mimo iż ta w ogóle się nie ruszała, mały Isalańczyk 
wpatrywał się w 
nią jak zaczarowany.
Od chwili, w której wszedł do pałacu, absolutnie nie niepokojony krążył po 
salach i 
korytarzach. Wewnątrz nie było żadnych posterunków - z wyjątkiem sali głównej - 
a przed 
kilku służącymi, których dostrzegł, łatwo można było się skryć. Większości sal 
nie używano - 
nikt też w nich nie sprzątał, sądząc po grubych warstwach kurzu, zalegających 
posadzki i 
meble. Nakor odkrył, że bez trudu może się zakradać do pałacowej kuchni i brać 
stamtąd, na 
co ma ochotę. Zawsze zresztą miał swoje jabłka, choć odczuwał pewną tęsknotę za 
pomarańczami. Zdążył się do nich przyzwyczaić.
Spał w miękkich łożach, a nawet wziął kąpiel i włożył na siebie nową szatę, 
skrojoną 
na kogoś znacznie roślejszego. Teraz paradował w lawendowej barwy todze, 
zebranej pod 
kolanami i w łokciach. Przepasał się też ciemnoszkarłatną szarfą obrębioną 
złotymi nićmi. 
Zastanawiał się nawet, czy nie zmienić przydomka i nie przedstawiać się wszędy 
jako Nakor, 
Jeździec Purpury, doszedł jednak do wniosku, że nie brzmi to dostatecznie 
buńczucznie. Po 
powrocie do Królestwa trzeba będzie załatwić sobie jakąś nową, błękitną szatę... 
o ile 
wszystko dobrze się skończy.
Tego dnia rano spostrzegł ciemnowłosą Lady Vinellę, spiesznie podążającą 
korytarzem, i postanowił, że trzeba się przekonać, dokąd jej tak pilno. 
Tajemnicza dama 
skierowała się ku najgłębiej położonej, podziemnej części pałacu. Tam spotkała 
się z 
Namiestnikiem i przez chwilę oboje rozmawiali. Nakor był zbyt daleko, by 
usłyszeć, o czym 
mówili, ponieważ zaś się ukrywał, nie mógł czytać z ich warg - sztuczka 
pożyteczna, teraz 
jednak bezużyteczna. Kiedy Namiestnik ruszył swoją drogą, Nakor postanowił, że 
pójdzie za 
kobietą.
Ta tymczasem weszła w długi korytarz i Nakor musiał zostać z tyłu, by go nie 
zauważyła. Potem wędrował niemal pół godziny, zanim dotarł do drugiego końca 
przejścia, 
gdzie znalazł zamknięte drzwi. Otworzenie zamka wytrychem było dla Nakora sprawą 
dwu 
minut, a po przejściu przez drzwi odkrył wiodące w dół schody. Ruszył nimi bez 
wahania - 
przedtem jednak zamknął za sobą drzwi i znalazł się w absolutnym mroku. Na 
chwilę się 
zatrzymał. Nie bał się ciemności, nie miał jednak - jak Calis - elfiego wzroku 
czy słuchu. W 
tym lochu i elf byłby zresztą zupełnie bezradny. Nie miał też zamiaru używać 
żadnej ze 
swoich świetlnych sztuczek, bo mogłyby zostać wzięte za magię, a on nie chciał 
zostać 
pożartym przez Dahakona - jeśli ten rzeczywiście to robił. Mały Isalańczyk 
zaczynał jednak 
w to wątpić. Sięgnąwszy do wora, wepchnął weń rękę aż po łokieć, szukając innej 
mgiełki niż 
ta, którą stworzył, tworząc przejście do magazynu w Ashuncie. Wsunąwszy pod nią 
łapę 
zaczął macać po stole, który niemal skończył dwa lata temu, przed wyruszeniem na 
poszukiwania Ghudy. Przeniósł wtedy sporo pożytecznych rzeczy do pewnej jaskini 
w 
Landreth, nie opodal Stardock, i zrobił u wejścia skalny zawał, by nikt nie 
naruszył jego 
magazynu. I oczywiście ostrożnie dokonał rozdarcia w „budulcu”, na właściwej 
wysokości 
nad stołem, by w razie czego nie musiał nadwyrężać ramienia.
Znalazłszy to, czego szukał, ostrożnie wyciągnął z worka lampę. Zamknął mgiełkę 
i 
na chwilę zamarł w bezruchu. Zacisnąwszy powieki, wytężył swe zmysły wzdłuż 
linii mocy, 
które wyczuł w tym miejscu. Żadnego zakłócenia w strukturze budulca, żadna jego 
cząsteczka nie podniosła magicznego alarmu. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się 
do siebie 
jak lis wkraczający do kurnika. Opowieść o alarmie, powiadamiającym Dahakona o 
naruszeniu pól magicznych, musiała być kolejnym łgarstwem. Przeszukując pałac, 
natknął się 
na wiele fałszu, pewien był zresztą, że drugie tyle odkryje, zanim jego 
poszukiwania dobiegną 
końca. Wsunąwszy dłoń w biesagi, wymacał krzemień, krzesiwo i hubkę, wyjął je, 
skrzesał 
ogień i zapalił lampę.
Teraz, gdy mógł już cokolwiek zobaczyć, wyprostował się i rozejrzał po 
otoczeniu. 
Tunel biegł nieco w dół, a jego przeciwległy koniec ginął w mroku. Nakor szedł 
aż do 
miejsca, w którym korytarz się wyrównywał. Przyjrzawszy się ścianom, zobaczył, 
że 
pokrywa je zielonkawa pleśń, a kapiąca z pułapu woda pod jego stopami tworzy 
cuchnące 
kałuże. Zamknąwszy oczy, spróbował ocenić, jak bardzo oddalił się od pałacu, i 
domyślił się, 
że musi być teraz pod rzeką. Uśmiechnąwszy się przebiegle do samego siebie, 
doszedł do 
wniosku, że wie już, dokąd prowadzi to przejście. Myśl o własnej przemyślności 
sprawiła mu 
niemałą uciechę i spiesznie ruszył dalej.
Po prawie półgodzinnym marszu dotarł do drabiny wiodącej gdzieś w górę. Jej 
żelazne szczeble wbito w kamienne ściany tunelu, sama zaś drabina nikła w 
pionowej sztolni. 
Ponieważ mu się nie spieszyło, zdmuchnął latarnię i zaczął wspinać się po 
szczeblach. W 
pewnej chwili uderzył głową o jakąś twardą pokrywę. Zaklął po cichu, potarł 
dłonią guza, a 
potem ostrożnie zaczął macać dookoła ręką. Szybko odkrył zasuwę, pociągnął i 
usłyszał 
metaliczny szczęk, gdy odskoczyła sprężyna. Pchnął lekko ku górze i klapa 
uniosła się 
powoli. Wychylił ostrożnie łeb i po chwili, niemal oślepiony światłem - w końcu 
od dłuższej 
chwili poruszał się w kompletnym mroku - odkrył, że znajduje się w osłoniętej od 
góry studni 
na dziedzińcu spalonej farmy. Uradowany odkryciem opuścił klapę i wrócił na dół. 
Na 
wypadek szybkiego odwrotu zostawił tylko odsunięty rygiel.
Znalazłszy się ponownie na dole, znów skrzesał ogień, zapalił lampę i ruszył 
przed 
siebie. Wkrótce znalazł kolejne wiodące w górę schody, a kiedy nimi podążył, 
odkrył 
następne zamknięte drzwi. Ostrożnie otworzył je wytrychem i zajrzał (jednym 
okiem!) do 
środka. Nie dojrzawszy jednak żadnego ruchu, szybko prześlizgnął się na drugą 
stronę i 
zamknął za sobą drzwi. Zdmuchnął niepotrzebną już lampę, bo pomieszczenie 
oświetlały 
pochodnie wprawione w żelazne, tkwiące w ścianach lichtarze. Włożył ostrożnie 
lampę do 
sakwy, ponieważ w tej chwili był już pewien, że trafił do jakiegoś pomieszczenia 
w piwnicy 
leżącego za rzeką majątku Dahakona. Przepadał za takimi rzeczami jak ukryte 
przejścia i 
sekretne pomieszczenia - uznał więc, że ma przed sobą nad wyraz udany dzień. 
Zafascynowała go zresztą piękna kobieta, za którą tu przyszedł, a o której 
wiedział, że jej 
powierzchowność jest ogromnie myląca.
Przez dłuższą część poranka myszkował zaciekle, szukając tajemniczej damy, 
zaowocowało to jednak jedynie częstą koniecznością ukrywania się przed 
milczącymi 
sługami w czerni, z czerwonymi opaskami wokół skroni. W południe przypomniał 
sobie o 
posiłku i powęszywszy chwilę intensywnie, znalazł kuchnię w budyneczku na tyłach 
głównego kompleksu. Podkradłszy się bliżej, zobaczył wychodzących zeń trzech 
mężczyzn, 
którzy nieśli kotły z parującą żywnością. Nakor zręcznie dał nura do środka i 
skrywszy się za 
stołem, ujrzał zajętych swą robotą dwu kucharzy. W pobliżu drzwi leżał ciepły 
jeszcze 
bochen chleba, Isalańczyk porwał go więc zręcznie i szybko prysnął na zewnątrz. 
Pobiegł w 
drugą stronę i na chwilę ukrył za niskim żywopłotem.
Przeżuwając chleb, postanowił, że przed zbadaniem okolicy pomyszkuje trochę w 
głównym budynku. Kiedy wstawał, by wprowadzić decyzję w czyn, zauważył coś 
dziwnego 
w trawie. Był to odcisk stopy, ledwie widoczny, ponieważ źdźbła zdążyły się 
niemal 
całkowicie już wyprostować. Nakor zachwycił się zręcznością poprzednika, bo ten 
stąpał tak 
lekko, że nie skruszył żadnej grudki ziemi pod trawą i złamał tylko kilka 
łodyżek. Isalańczyk 
uśmiechnął się szeroko, bo do takiego wyczynu nie byłby zdolny żaden człowiek. 
Poprzedniej 
nocy musiał tu być Calis.
Mały przechera szczerze się tym odkryciem uradował, ponieważ zwalniało go ono od 
konieczności powrotu i poinformowania o wszystkim Nicholasa. Nie był zresztą 
właściwie 
pewien, co takiego odkrył, pomyślał więc, że przed powrotem do kwatery lepiej 
będzie 
dowiedzieć się czegoś więcej. Postanowienie to oczywiście stało się dlań 
kolejnym źródłem 
głębokiej satysfakcji, bo jak do tej pory, świetnie się bawił.
Znalazłszy się ponownie wewnątrz domu, odkrył szereg komnat, w nich zaś zobaczył 
ślady praktyk, przypisywanych Dahakonowi. Na wbitych w ściany hakach lub półkach 
widać 
było porozkładane jak trofea części ciał nieszczęśników. Jeden biedak zwisał ze 
ściany w 
całości - wbito mu hak w pierś i dokładnie obdarto ze skóry. W komnacie, gdzie 
powietrze 
zalatywało chemikaliami, kadzidłem i zgnilizną, ustawiono rozległy stół, pokryty 
rdzawymi 
plamami. Nakor znalazł tu też bibliotekę, na widok której jego serce drgnęło 
radośnie. 
Przejrzawszy pobieżnie tytuły, znalazł wiele takich, które były mu całkowicie 
obce. Księgi 
napisano w językach, z których większość dobrze znał - o paru jednak w ogóle nie 
słyszał.
Już miał sięgnąć po jedną z nich, kiedy ostrożność kazała mu zatrzymać dłoń w 
powietrzu. Skrzywił twarz i spojrzał na księgi przez zmrużone powieki, 
rozchylone na tyle 
jedynie, by przepuścić odrobinę światła. Nie bardzo wiedział, dlaczego to robi, 
w przeszłości 
jednak przekonał się, że czyniąc tak może przejrzeć niektóre sztuczki, 
przypisywane 
tradycyjnie magii.
I rzeczywiście, po chwili spostrzegł nikłe, błękitnawe lśnienie.
- Pułapki - szepnął sam do siebie. - I wcale niemiłe...
Odwróciwszy się plecami do książek, ruszył ku kolejnej komnacie. Kiedy otworzył 
drzwi, poczuł, że na widok siedzącego nieruchomo w fotelu mężczyzny serce 
podchodzi mu 
do gardła! Patrzył na Dahakona!
Właściciel tajemniczej posiadłości nawet nie drgnął. Nakor bezszelestnie 
prześlizgnął 
się przez próg, zamknął za sobą drzwi i spojrzawszy na nekromantę po raz drugi, 
przekonał 
się, że ten spoczywa w fotelu zupełnie nieruchomo, wbiwszy wzrok w jakiś punkt 
przed sobą. 
Nakor podszedł ostrożnie i zajrzał mu w źrenice. Coś się w nich tliło, to pewne, 
cokolwiek to 
jednak było, nie miało nic wspólnego z obecnością małego Isalańczyka.
A potem zobaczył drugiego Dahakona i uśmiechnął się do siebie. Podszedł żwawo do 
stojącej nieruchomo pod ścianą figury i zbadał ją ostrożnie. Pachniała ostro 
przyprawami, 
jakie zwykle nabywa się u sprzedawcy perfum i wonności. Dotknąwszy dłoni, 
natychmiast się 
cofnął: miał do czynienia z trupem. Zajrzawszy nieboszczykowi w oczy, 
przypomniał sobie 
to, co widział w dwu poprzednich komnatach. Zrozumiał też, gdzie podziała się 
skóra 
oglądanego przezeń wcześniej nieszczęśnika.
Obok prawdziwego Dahakona stał zasłany pergaminami i zwojami papirusu stolik, 
niepoprawny Isalańczyk zajął się więc systematycznym badaniem ich zawartości.
Po kilku godzinach zobaczył już wszystko, co w tej komnacie było godnego uwagi. 
W 
biurku odkrył kryształowe soczewki i spojrzawszy przez nie, zobaczył magiczną 
emanację 
związaną ze „sztuczkami”. Wokół książek w sąsiednim pokoju pojawił się błękitny 
nimb, 
widziany przez otwarte drzwi. Dahakona otaczała emanacja szkarłatu, z której 
cieniutka nitka 
wzbijała się ku sufitowi.
- Pug? - wyszeptał zdumiony Isalańczyk i nagle wiele niezrozumiałych dotąd spraw 
ukazało mu się w nowym świetle. Wiedział już teraz, co zajmowało uwagę Dahakona. 
Nie 
poczuł też żadnych wyrzutów sumienia, pakując soczewki do swej sakwy.
Wyprostował się żwawo, szybko przeniknął obok unieruchomionego maga i zaczął 
odwrót do miasta. Postanowił opuścić korytarz wyjściem przy spalonej farmie, 
choć wiedział, 
że trzeba mu będzie jakoś przepłynąć przez rzekę. Żałując szkód, jakie poniesie 
jego nowa 
szata, dał nura w mroczne przejście.
Margaret usiłowała biec, nie mogła jednak ruszyć nogą. Obejrzała się przez 
ramię, nie 
mogła jednak dostrzec prześladowcy. Daleko przed sobą zobaczyła ojca; otworzyła 
usta, by 
wezwać go na pomoc, nie potrafiła jednak wydobyć z siebie dźwięku. Poczuła 
przypływ 
grozy i znów podjęła próbę wezwania pomocy. To coś, co ją ścigało, było tuż za 
nią. W 
chwili, gdy całkowicie poddała się przerażeniu, udało jej się otworzyć usta...
Obudził ją jej własny krzyk. Odstraszył też oba stwory, które szybko cofnęły się 
pod 
ścianę. Margaret poczuła, że ocieka potem. Nocna koszula lepiła się do jej 
skóry, gdy 
odrzuciwszy pościel wstała i podeszła do łóżka Abby. Chwiała się na nogach, 
czuła jednak, 
że po raz pierwszy od dłuższego czasu może myśleć jasno i logicznie.
Usiadłszy na brzegu łóżka przyjaciółki, dotknęła jej ramienia.
- Abby! - zawołała przytłumionym głosem. Abigail drgnęła, ale się nie obudziła.
- Abby! - zawołała ponownie księżniczka i szarpnęła przyjaciółkę za ramię.
I nagle na jej własne ramię spadła czyjaś dłoń, serce zaś Margaret skoczyło 
niczym 
spłoszony zając. Odwróciła się, by odpędzić natrętne stworzenie i... spojrzała w 
twarz 
przyjaciółki. Obok niej stała Abigail! Margaret zerwała się na równe nogi i 
cofnęła pod 
ścianę, patrząc ze zgrozą na drugą, idealnie podobną do pierwszej, nagą Abigail. 
Księżniczka 
kąpała się z przyjaciółką dostatecznie często, by rozpoznać znamię nad pępkiem i 
bliznę na 
kolanie, która pozostała po wypadku w dzieciństwie, kiedy to niesforny brat 
nieszczęśliwie 
popchnął Abby.
Druga Abigail była idealną kopią - z wyjątkiem oczu. Te były martwe i puste.
- Wracaj do łóżka - szepnęła beznamiętnie druga Abby.
Księżniczka posłusznie ruszyła do łóżka, obejrzała się jednak po drodze przez 
ramię i 
ujrzała siedzącą w rogu swoją nagą kopię. I wtedy z jej ust wyrwał się prawdziwy 
krzyk.
Rozdział 20
PLANY
Nicholas podniósł wzrok. Do komnaty wkroczył Nakor, wciąż jeszcze ociekający 
wodą po przepłynięciu rzeki. Mały zuchwalec przeciął zatłoczoną izbę i usiadł 
przy stole 
obok Nicholasa, Amosa, Harry'ego i Anthony'ego. Przy sąsiednim stoliku rozsiedli 
się Praji, 
Vaja, Ghuda i Brisa.
- Macie coś do zjedzenia? - spytał, uśmiechając się szeroko Nakor.
Nicholas kiwnął głową:
- Harry, czy nie zechciałbyś przynieść naszemu kompanowi jakiegoś talerza? - 
Harry 
wstał i odszedł, książę zaś zapytał: - Gdzieś ty się podziewał?
- Trochę tu, trochę tam... Byłem w wielu miejscach. I widziałem sporo ciekawych 
rzeczy. Ale nie powinniśmy mówić o nich tutaj. Przedtem jednak muszę coś zjeść.
Nicholas kiwnął głową. Harry wrócił tymczasem z talerzem gorącej strawy i kuflem 
piwa, po czym całe towarzystwo zajęło się czekaniem, aż Nakor nasyci swój 
apetyt. Mały 
Isalańczyk nie wyglądał na skrępowanego tym, że wlepia się weń jednocześnie 
kilka par 
płonących niecierpliwością oczu. Skończywszy, wstał i powiedział zwięźle:
- Nicholasie, trzeba nam się rozmówić. Książę wstał również:
- Amos?
Niegdysiejszy pirat kiwnął głową i ruszył za nimi. Kiedy zamknęli się w komnacie 
Nicholasa, mały frant stwierdził:
- Myślę, że wiem gdzie trzymają więźniów.
- Calis znalazł ich wcześniej - rzekł Nicholas. I powtórzył Nakorowi to, co 
opowiedział mu pół-elf.
- Nie odkrył jednak, gdzie trzymają Margaret i Abigail - uzupełnił relację 
księcia 
Amos.
Isalańczyk kiwnął radośnie kanciastą głową, a na jego twarzy wykwitł kolejny 
szeroki 
uśmiech:
- Wiem, że Calis tam był. Widziałem odciski jego stóp. Jest bardzo zręczny. Nie 
znalazłby ich i dobry tropiciel, ja jednak leżałem z nosem oddalonym od nich o 
cal - 
zakończył z chichotem.
- A jak dostałeś się do posiadłości? - spytał książę.
- Znalazłem przejście z pałacu... pod rzeką...
Amos i Nicholas spojrzeli na siebie, otwarłszy pierwej gęby ze zdumienia.
- Jakże, u licha, dostałeś się do pałacu? - spytał po chwili Amos.
Nakor opowiedział im więc, a potem dodał relację o wszelkich dziwnych rzeczach, 
jakie zauważył podczas swych wędrówek:
- Ten Namiestnik to dziwny jegomość. Bardzo zajmują go różne głupie rzeczy: 
ceremonie i ładne dziewczęta.
- Połowa twojej oceny jest prawdziwa - zaśmiał się Amos. - Ceremonie w istocie 
są 
głupie.
- Wiecie co? - odezwał się Nakor. - Ja myślę, że on jest tylko figurantem. 
Uważam, że 
tak naprawdę władzę mają tu Dahakon i ta jego przyjaciółka. Namiestnik zachowuje 
się jak 
człowiek, któremu wyprano mózg; gra tylko swoją rolę i robi, co mu się każe. 
Natomiast 
wielce interesującą postacią jest ta towarzysząca Dahakonowi kobieta...
- Nic mnie ona nie obchodzi - uciął Nicholas. - Co z Margaret i Abigail?
- Muszą być gdzieś w tym wielkim domu - wzruszył ramionami Nakor. - Nie 
rozglądałem się za nimi. Mogę tam wrócić i poszukać.
Nicholas potrząsnął głową.
- Poczekaj, aż wróci Calis. Nie chcę, byście gdzieś tam na siebie wpadli.
- Nie wpadniemy - uśmiechnął się Nakor. - On jest wyjątkowo dobry, a ja wiem, 
jak 
się ukrywać.
- Tak czy inaczej - uciął Nicholas - poczekaj do jutra. Jeśli on je znajdzie, 
nie ma 
potrzeby, żebyś tam wracał.
Na twarzy Nakora pojawił się nagle wyraz powagi.
- Nie. Muszę tam wrócić.
- Dlaczego? - spytał Amos.
- Bo jestem jedynym na świecie człowiekiem, który może się spotkać z towarzyszką 
Dahakona i wyjść z tego żywy.
- Czyżby była wiedźmą? - spytał Nicholas.
- Gorzej - odparł Nakor. - A jak wrócimy do domu? Amos potarł dłonią podbródek.
- Są w tym porcie przynajmniej dwa statki, z których każdy się nada... kopie 
okrętów 
krondorskich...
- Wszystko to jest bardzo dziwne - stwierdził Nakor. - Wiecie, że Dahakon 
kopiuje 
ludzi?
- Jak to, kopiuje? - zdumiał się Nicholas.
- Owszem, kopiuje. Zrobił na przykład swoja własną kopię. Ją to właśnie 
widziałem, 
kiedy Namiestnik oznajmiał o swoim ślubie z Ranjaną. Z wyglądu to bardzo dobra 
kopia - 
jeśli nie podejdziecie zbyt blisko - ale dość głupia. Nie umie mówić, całą gadkę 
wykonuje za 
nią ta jego tajemnicza przyjaciółka. I paskudnie pachnie. Myślę, że już niedługo 
trzeba mu się 
będzie rozejrzeć za nową... kopią...
- A jak on robi te kopie? - spytał Amos. Wspomniawszy pełną trupów i części ciał 
komnatę, Nakor potrząsnął głową:
- Z ciał martwych ludzi. Uwierz mi, przyjacielu, na słowo i nie żądaj 
szczegółów.
- Jeńcy jednak nie są martwi - zastanawiał się Nicholas - więc po co mu oni?
- Owszem - kiwnął głową Nakor. - To właśnie jest zastanawiające. Działają tu 
różne 
sztuczki, Dahakon to nekromanta.
Calis zaś zobaczył nie zabawy z martwymi, ale - wzruszył nagle ramionami - coś 
jeszcze innego. Tamte sztuczki polegają na manipulowaniu istotami żyjącymi. 
Kopie nie będą 
głupie i nie zdradzi ich nieprzyjemny zapach. Ale to nie Dahakon stoi za tamtymi 
sztuczkami.
- Cóż - wtrącił Amos. - Jedna rzecz wydaje mi się oczywista. ..
- A mnie nie - mruknął Nicholas. - Cóż wywnioskowałeś?
- Zabierają ich niedługo do domu.
- Więźniów? - zdumiał się Nicholas.
- Nie - rzekł Nakor - Ich kopie. Amos jednak podrapał się po brodzie.
- A my nie mamy pojęcia, do czego im to potrzebne.
- Do szpiegowania? - podsunął Nicholas.
- Za wiele zachodu, a i zysk niewielki - sprzeciwił się Amos. - Jeśli Albatros 
ni z tego, 
ni z owego pojawi się w jakimkolwiek porcie królestwa, wzbudzi to mnóstwo pytań, 
a te 
kopie nie wytrzymają dokładniejszej inspekcji czy wypytywań. O wiele łatwiej po 
prostu 
wysadzić na brzeg pojedynczego człeka w Krondorze, Queg, czy choćby we 
Freeporcie... tak 
jak tego quegańskiego kupczyka tuż przed napaścią na Crydee. Nie, tu musi 
chodzić o coś 
innego.
- Dowiemy się prędzej czy później - mruknął Nakor. - To po prostu zajmie trochę 
czasu.
- Nie - rzekł Nicholas. - Myślę, że nie mamy go za wiele.
- Dlaczego tak uważasz? - spytał Amos.
- Mam po prostu takie przeczucie. Calis powiedział, że wielu z więźniów już 
umarło. 
Nie odróżnimy ich od tych kopii, jeśli więc mamy ich uratować, trzeba nam zrobić 
to szybko.
- Z tego, co mówił Calis - odezwał się Amos - wywnioskowałem, że ci więźniowie 
nie 
bardzo nadają się do ucieczki...
- Czekajże... Nakor, jak daleko jest do tunelu od miejsca, gdzie trzymają 
więźniów? - 
spytał książę Isalańczyka.
- Niedaleko - odparł zagadnięty. - ale to nie będzie łatwe. Więźniów trzeba 
jakoś 
przeprowadzić do wielkiego domu, obok kuchni i kwater Dahakona.
- Na ilu sług albo strażników się natknąłeś?
- Niewielu... to prawda, ale gdzieś tam blisko może być ich więcej.
- Calis twierdzi, że nie - sprzeciwił się Nicholas. - Jakkolwiek mogłoby się 
wydawać 
inaczej, Namiestnik i jego Doradca opierają władzę raczej na swej przerażającej 
reputacji, nie 
zaś na setkach zbrojnych mężów.
- Może nie chcą, aby zbyt wielu ludzi było świadkami ich łajdactw i nie mają 
dostatecznej ilości zaufanych sług - zaryzykował przypuszczenie Amos.
- Jak tylko Calis odnajdzie dziewczyny, trzeba nam się wynosić z tego miasta - 
postanowił Nicholas. - Jeśli zdołamy jakoś przeprowadzić więźniów do tej 
wypalonej 
posiadłości i opanujemy kilka łodzi, możemy ruszyć w dół rzeki i zabrać ludzi po 
drodze.
- Co oznacza, że trzeba nam będzie wykraść te statki - mruknął Amos.
- Potrafisz tego dokonać?
- Mamy za mało ludzi - niegdysiejszy pirat sposępniał. - Z trzydziestoma 
pięcioma... 
Potrzeba mi przynajmniej ze dwa tuziny, by zdobyć ten statek w porcie, a i tylu 
wystarczy z 
trudem, nawet jeśli tamci zostawią na okręcie tylko posterunki, a reszta załogi 
ruszy zabawiać 
się w mieście. Jeżeli zaś na pokładzie natkniemy się na kilkunastu... będzie 
ciężka rąbanina i 
mogę nie zdążyć opanować okrętu, zanim pojawi się reszta naszych.
- A mnie zostanie tylko jedenastu do uwolnienia więźniów - zwrócił mu uwagę 
Nicholas.
- Możecie poszukać pomocy - poradził Nakor.
- Może u Vaslawa? - zaczął myśleć na głos książę.
- Ci ludzie prawdopodobnie świetnie walczą, gdy przychodzi do bohaterskiej 
rąbaniny 
z nieprzyjacielskimi jeźdźcami - zwrócił im obu uwagę Amos - ale żeby wydostać 
więźniów z 
tamtej posiadłości, potrzeba nam paru doświadczonych łamignatów.
- Może Brisa mogłaby pogadać z miejscowymi złodziejaszkami? - zaproponował 
Nicholas.
Amos potarł twarz gestem znamionującym bezradność.
- Może. Ale z tego co o nich mówiła, wysnułem wniosek, że tchórzliwa to zgraja, 
niepodobna do naszych Szyderców. Czekajcież... Może Praji i Vaja mogliby znaleźć 
dla nas 
kilkunastu chłopaków, na których moglibyśmy polegać. Oczywiście dodawszy im 
pierwej 
ducha jedną czy dwiema garściami złota.
- Na pewno kogoś znajdziecie - zgodził się Nakor. - I dobrze... - z tymi słowy 
ruszył 
ku drzwiom.
- A ty dokąd? - spytał Nicholas.
• - Muszę się przespać - odparł mały przechera, uśmiechając się szeroko. - 
Wkrótce 
będzie tu mnóstwo gwaru i biegania. Kiedy wyszedł, Amos potrząsnął głową.
- To najdziwniejszy jegomość, jakiego w życiu spotkałem, a możecie mi wierzyć, 
że 
swego czasu los zetknął mnie z kilkoma tęgimi oryginałami.
- Ale dobrze jest mieć go przy sobie - parsknął śmiechem Nicholas.
Amos przypomniał sobie ostrzeżenie Aruthy o tym, by uważać na małego 
Isalańczyka, i uśmiech zamarł mu na ustach. Mieli oto zetrzeć się z siłami mroku 
i Amos 
przypomniał sobie, że miewał już podobne przeczucia, a wkrótce potem bywał 
świadkiem 
śmierci wielu zacnych ludzi.
Żaden z nich nie powiedział już ani słowa i wrócili do wspólnej izby.
- Nicholasie... - rzekł Anthony. - Czy mogę z tobą pomówić?
Wracający do swej komnaty książę kiwnął głową, wzywając dłonią młodego maga do 
pójścia za nim. Anthony zamknął drzwi swojej komnaty, przeciął korytarz i wszedł 
za 
Nicholasem do książęcej kwatery.
- O co chodzi? - spytał Nicky, tłumiąc potężne ziewnięcie. Czekał na powrót 
Calisa z 
takim napięciem, że ogromnie go to wyczerpywało. Usiadłszy na łożu, poprosił 
młodego 
maga, by ten zechciał usiąść w jedynym zdobiącym pomieszczenie krześle, które 
wstawił tu 
oberżysta.
Nicholasowi wydało się, że Anthony ma kłopoty z rozpoczęciem wyjaśnień, zmusił 
się więc do cierpliwości. Zdjąwszy but, spróbował rozprostować palce lewej nogi.
- Boli? - spytał Anthony.
- Nie - odpowiedział poruszając palcami Nicholas. - Tak. To znaczy... Nie 
naprawdę. 
Trochę zdrętwiały, to wszystko. To nie ból... Pamiętam, jak to jest, kiedy 
naprawdę bolało, na 
przykład gdy się zmęczyłem. To raczej... antycypacja bólu, jeśli to ma dla 
ciebie jakikolwiek 
sens, choć nie powiem, że nie sprawia mi to przykrości.
- Rozumiem lepiej niż myślisz - kiwnął głową Anthony. - Stare nawyki mają twardy 
żywot. A strach jest jednym z najstarszych.
Nicholas nie bardzo miał ochotę na roztrząsanie przyczyn własnych nastrojów.
- O czym chciałeś ze mną mówić?
- Czuję się niepotrzebny.
- Wszyscy tak się czujemy, bo tylko czekamy i nie podejmujemy żadnych działań - 
przerwał książę magowi.
- Nie, chciałem rzec, że kiedy nawet coś robimy, ja czuję się zbyteczny.
- Może ci przypomnę, że gdyby nie ty i twoja zdolność tropienia dziewczyn, 
„Drapieżca” mógłby tkwić jeszcze na morzu z martwą od pragnienia i wycieńczenia 
załogą.
- Tak... - westchnął Anthony. - Ale potem...
- Udało ci się przynajmniej trzech ludzi wyrwać śmierci. Mało ci jeszcze?
Młody mag westchnął przeciągle.
- Może i masz rację... - sięgnąwszy za pazuchę, wyjął talizman, który pierwotnie 
Pug 
dał Nicholasowi. - Czasami zastanawiam się, czy nie czas wezwać Puga. On 
powiedział, że 
powinienem wiedzieć.
- Jeśli nie jesteś pewien, to go nie używaj - ostrzegł go Nicholas. - Zgodnie z 
tym, co 
mówił Nakor, polecił użyć go tylko wtedy, gdy nie będziemy mieli innej 
możliwości ratunku.
Anthony przytaknął kiwnięciem głowy.
- Tak powiedział. Ale my nadal nie możemy znaleźć Margaret i Abigail.
Nicholas pochylił się i położył Anthony' emu dłoń na ramieniu.
- Wszyscy wieleśmy przeszli, by ocalić więźniów. Wiem co czujesz do mojej 
kuzynki.
Anthony spuścił wzrok i zrobił ogromnie zawstydzoną minę:
- Usiłowałem się z tym kryć...
- Co tylko dobrze o tobie świadczy - Nicholas cofnął dłoń i się wyprostował. - 
Ja też 
czułem coś do Abigail, choć teraz wydaje mi się to chłopięcym zauroczeniem. 
Widzę jednak, 
że twoje uczucia są głębsze - dodał, spojrzawszy na młodego maga. - Mówiłeś z 
nią o tym?
- Nie śmiałem - szepnął Anthony. - Ona jest córką Diuka.
- I co z tego? - uśmiechnął się Nicholas. - Miewaliśmy już magów w naszej 
rodzinie, a 
Margaret nie jest wzorem przykładnej dworki.
- Mam okropne przeczucie, że już nigdy nie będę mógł się rozmówić z Margaret - 
rzekł smętnie Anthony.
- Rozumiem - przytaknął książę ruchem głowy. - A przecież będziemy mogli rzec o 
sobie, że czegoś jednak dokonaliśmy, jeśli uda nam się odbić choć jednego z tych 
nieszczęśników i wrócić z nim na Dalekie Wybrzeża - dodał posępnie. - Mają oni 
prawo do 
tego, by szukać pomocy u Korony.
- Wymyśliłeś coś?
- Przecież nie miałem do roboty nic innego, jak tylko siedzieć i myśleć - 
westchnął 
Nicholas. - Myślę, że nie dano nam zbyt wiele czasu. Nie umiem ci rzec, 
dlaczego... ot, 
przeczucie i tyle.
- Intuicja?
- Może. Nie mam pretensji do żadnych magicznych zdolności. Wiem jedynie, że 
jeśli 
wkrótce nie podejmiemy jakichś działań, możemy się spóźnić.
- Kiedy zatem planujesz jakiś ruch?
- Zamierzam dziś rano pogadać z Prajim i Vają - rzekł Nicholas. - Nie chcę, by 
pomiędzy najęciem ludzi i walką upłynęło zbyt wiele czasu - im mniej czasu 
będzie miała 
Czarna Róża Namiestnika na odkrycie naszych planów, tym lepiej. Jeśli uda nam 
się 
zgromadzić ze dwudziestu zuchów godnych zaufania, jutro po zmroku ruszamy po 
tamten 
statek. Jeśli nie będzie dwudziestu... Ha! trzeba nam będzie zadowolić się tymi, 
których 
wynajmiemy, choć wtedy poczekamy jeszcze jeden dzień.
- Myślę, że tak będzie najlepiej - zgodził się Anthony.
Nicholas kiwnął głową. Anthony wstał i wyszedł, książę zaś legł na łożu i wbił 
wzrok 
w kasetony sklepienia komnatki. Czy w istocie wyczuwał, że już niedługo jakiś 
dramatyczny 
zwrot wydarzeń skieruje ich ku domowi? Czy w rzeczy samej groziło im jakieś 
niebezpieczeństwo? A może jego niecierpliwość okaże się złym doradcą i zaowocuje 
jakąś 
tragedią? Kiedy siedząc z Ghudą i innymi, ogłaszał im swoje decyzje, był pewien 
swego. 
Wiedział, że wyniesione z domu nauki dały mu najlepsze z możliwych umiejętności 
podejmowania trudnych decyzji, kiedy jednak leżał tak samotnie, wątpliwości 
powróciły, by 
zaatakować go ze zdwojoną siłą. W takich jak ta sytuacjach zawsze zaczynała go 
boleć stopa i 
wiedział, że żadne chęci nie usuną źródeł bólu. Musiał podjąć słuszną decyzję. 
Zależały od 
niej żywoty wielu ludzi. Miał ochotę się rozpłakać, jednak nawet na to był zbyt 
znużony.
Calis nasłuchiwał i cierpliwie czekał. W dole, wprost pod nim, chodziło dwu 
ludzi, 
którzy cicho ze sobą rozmawiali, zupełnie nieświadomi tego, że wróg wisi tuż nad 
nimi, 
bezpiecznie skryty w cieniu drzewa. Gęste listowie i mrok skutecznie kryły pół-
elfa przed ich 
wzrokiem. Poczekał jeszcze chwilę, aż znikną za rogiem i opuścił się na ziemię, 
lądując cicho 
wewnątrz obrębu murów. Znów się przyczaił i zaczął nasłuchiwać. Mógł sobie być 
po drugiej 
stronie, wcale to jednak nie oznaczało, że tamci go nie usłyszeli.
Ostrożność jego była oczywiście nadmierna i przesadzona - żaden człowiek nie 
byłby 
w stanie usłyszeć jego przejścia - i nie rozdzwonił się żaden alarm ani nie 
rozwrzeszczał 
żaden wartownik. Calis rozejrzał się po ogrodzie. Był niewielki, z jednym, 
służącym do 
kąpieli basenem pośrodku. Nad wodą rozpięto rzadko tkaną materię, która 
osłaniała 
zażywających kąpieli przed ostrymi promieniami słońca, wpuszczała jednak do 
ogrodu 
dostateczną dla rozwoju roślin ilość światła. Na to małe sanktuarium wychodziły 
spore okna i 
drzwi.
Pół-elf szybko przemknął przez otwartą przestrzeń i zajrzał do okna. Mimo 
zatrzaśniętych okiennic zauważył, że na łożu wewnątrz ktoś leży. W świetle 
latarni widać 
było jasne włosy leżącej, ale Calis nie mógł dostrzec rysów jej twarzy. Z opisu, 
który słyszał 
od kilku osób, wywnioskował, że - być może - odnalazł Abigail. Margaret znał 
osobiście, ale 
ta dziewczyna przybyła do Crydee po jego ostatniej wizycie w zamku i nie mieli 
okazji się 
poznać. Osobnik mniej ostrożny zaryzykowałby wejście do środka, zakładając, że 
leżąca na 
łożu dziewczyna jest tą, której poszukiwali, Calis jednak posiadł cierpliwość 
rasy, która 
żywoty rachowała stuleciami.
Tymczasem odszedł od okna i zbadał drzwi. Były drewniane, z jednym ryglem i bez 
zanika. Pół-elf znów zaczął nasłuchiwać i po kilku minutach upewnił się, że za 
nimi nie ma 
nikogo.
Sięgał już do rygla, gdy coś go powstrzymało. Wróciwszy do okna, ponownie 
zajrzał 
do środka. Przed chwilą słyszał jakieś westchnienie - choć nie zdawał sobie z 
tego sprawy. 
Teraz zobaczył, kto je wydał. Obok dziewczyny na łożu, siedziała druga i na jej 
widok Calis 
zmrużył oczy. Była bliźniaczo podobna do pierwszej.
Pół-elf cofnął się od zamkniętej okiennicy. Niedawno, zajrzawszy na ów zamknięty 
dziedzińczyk, był świadkiem przerażających widoków - podpatrzył, jak obce stwory 
jakąś 
mroczną, tajemniczą sztuką przekształcane są w kopie porwanych ludzi. 
Najwidoczniej to 
samo uczyniono Abigail.
I nagle pojawiła się Margaret. Bystrzejsze niż ludzkie zmysły pół-elfa 
natychmiast 
jednak mu powiedziały, że nie jest to córka Diuka. Stwór poruszał się inaczej 
niż prawdziwa 
Margaret.
Nie mając niczego pilniejszego do roboty, Calis przywarł do okna i rozpoczął 
żmudne 
oczekiwanie.
Nicholas podniósł się z łoża. Do świtu została jeszcze przynajmniej godzina, 
książę 
jednak miał już dość snu. Przeszedłszy do rozleglejszej komnaty, gdzie w dwu 
rzędach pod 
ścianami spało dwunastu ludzi, podszedł ostrożnie do pryczy, na której leżał 
Praji. Vaja spał 
naprzeciwko. Książę potrząsnął lekko ramieniem śpiącego i najemnik natychmiast 
się ocknął.
Nakazawszy leżącemu wstać i pójść za sobą, Nicky wyszedł z dormitorium. Praji 
wykonał polecenie, nie przejmując się brakiem butów czy kurtki. Nicholas zresztą 
również 
stąpał na bosaka i był niemal nagi. Gdy weszli do pustej o tej porze izby 
ogólnej, książę 
zwrócił się do najemnika:
- Obu nam trzeba podjąć pewne decyzje.
- Zamierzasz powiedzieć mi prawdę? - spytał Praji.
- To długa historia - odpowiedział Nicholas. - Lepiej usiądź.
Praji ziewnął, przeciągnął się i ciężko opadł na krzesło.
- Kapitanie, lepiej opowiedz mi coś ciekawego. Nie lubię, jak ktoś budzi mnie za 
wcześnie. Najczęściej oznacza to, że trzeba będzie zabić kogoś, kto wcale się 
tego nie 
spodziewa. - W nikłym oświetlenie przedświtu uśmiech Prajia nie był tym, co 
Nicholas 
określiłby jako zapowiedź miłego dzionka.
Opowiedział wiec najemnikowi wszystko - z wyjątkiem historii o Kamieniu Życia i 
Wyroczni Aal, która strzegła go w głębinach ziemi pod Sethanon. Opowiedział mu 
jednak o 
swoim ojcu, Królestwie i napaści na Crydee. Kiedy skończył, zaczęło już świtać i 
w 
komnacie pojawił się Keeler, który zajął się przygotowywaniem jej na przyjęcie 
codziennych 
gości i klientów. Ze znajdującej się o dwa domy dalej piekarni przyniesiono 
świeży chleb, 
wkrótce zaś dostarczono z targu owoce i ser. Nie przerywając krzątaniny, Keeler 
podał 
posiłek obu rozmówcom, nawet się przy nich nie zatrzymując, by nie zostać 
posądzonym o 
podsłuchiwanie. Miał dość doświadczenia z najemnymi kompaniami, by wiedzieć, że 
niewiedza pomaga niekiedy utrzymać się w interesie, a co ważniejsze - przy 
życiu.
Kiedy skończyli posiłek, Nicholas określił swoje żądania:
- Potrzeba mi z tuzin, a jeszcze lepiej ze dwie dziesiątki ludzi pewnych i 
godnych 
zaufania. Możesz im powiedzieć, że się opłaci. Muszą jednak być gotowi na to, by 
wypłynąć 
z nami i wysiąść gdzieś po drodze. Trzeba mi ludzi dość sprawnych i 
wytrzymałych, by dali 
sobie radę sami w drodze powrotnej. Możesz takich poszukać?
- O, mogę bez wątpienia. Pytanie czy znajdę. Jak bardzo to im się opłaci?
- Hmm... jaką zapłatę uznałbyś za właściwą, gdyby trzeba ci było określić koszty 
kradzieży czegoś, co bardzo sobie cenią Namiestnik i jego Doradca?
- Ja sam zrobiłbym to za darmo i jeszcze bym się cieszył z udziału w 
przedsięwzięciu 
- uśmiechnął się Praji tym swoim uśmiechem, na widok którego przechodzień w 
ciemnej 
uliczce oddałby mu bez słowa sakiewkę. - Ciągle mam imię tego drania na mojej 
liście. Jeśli 
nie uda mi się go zabić, mogę spróbować choć go rozwścieczyć. Ale moi kompani... 
dla nich 
starcie z jego żołnierzami, szczególnie z Czerwonymi Zabójcami, może mieć swoją 
cenę.
- Jaką?
- Myślę, że wystarczy roczna zapłata strażnika karawan. Powiedzmy sto złotych 
draksów. Może nieco ponad to.
Nicholas szybko przeliczył to na czysty kruszec, potem przypomniał sobie 
skarbczyk, 
który zagarnęli w Przystani Shingazi.
- Każdy, za którego poręczysz, otrzyma dwieście złotych draksów, a ty i Vaja 
dostaniecie dodatkowo po setce, ale trzeba mi ludzi godnych zaufania i takich, 
którzy potrafią 
słuchać rozkazów. I wystrzegaj się przy werbunku agentów Czarnej Róży.
Praji kiwnął głową.
- Z dawnych lat znam sporo prawdziwych twardzieli i żaden z nich nie okaże się 
agentem Czarnej Róży. Trzeba mi jednego dnia, by ich odszukać. Muszę też 
obmyślić jakieś 
łgarstwo dla tych, których nie chcę brać do kompanii, a którzy będą mnie 
nagabywać, kiedy 
się rozejdzie, że werbuję ludzi.
- Powiedz im - rzucił Nicholas - że szykujemy się do tego, by przewieźć bogatego 
kupca i jego rodzinę w górę rzeki. Wszystkiego dziesięć łodzi ze służbą. Kupiec 
jest nerwowy 
i żąda twojej osobistej gwarancji, nie możesz więc najmować tych, których nie 
znasz 
osobiście. - I niespodziewanie dorzucił: - Czy przyszło ci kiedykolwiek do 
głowy, że mógłbyś 
zostać kapitanem?
- Mojej własnej kompanii? - Praji podrapał się po brodzie. - Wcale bym się nie 
obraził...
- Dobrze. Mów więc każdemu, kto zapyta, że kupiec dał ci dość grosza, byś mógł 
powołać własną kompanię i że bierzesz tylko ludzi, których znasz z najlepszej 
strony.
Praji uśmiechnął się i kiwnął głową.
- Podstępny z ciebie drań, kapitanie. Niewielu ludzi zechce przyłączyć się do 
kompanii, która właśnie rozpoczyna działalność, chyba że będą to dobrzy 
przyjaciele. Niech i 
tak będzie. Powiedz mi teraz, gdzie mam kazać im się zebrać?
- Niech się trzymają gdzieś niedaleko. Umieść ich w pobliskich gospodach, po dwu 
i 
po trzech, i każ im gotować się do drogi na pierwszy znak.
- Dobrze. Lepiej pójdę i obudzę Vaję, żeby coś zjadł. Kiedy jest głodny, robi 
się 
swarliwy jak stara baba... co, możesz wierzyć albo nie, sprawia, że niełatwo 
znieść jego 
towarzystwo podczas oblężenia.
- Przyślij mi i Tukę - rzucił w ślad za odchodzącym Nicholas. Praji kiwnął 
głową, 
nawet się nie odwracając. Tymczasem we wspólnej izbie zaczęli pojawiać się inni 
i gdy z 
głębi gospody wyłonił się Tuka, drapiący się po zaspanym łbie, przy stole obok 
Nicholasa 
siedzieli już Amos i Harry.
- Będą mi dziś potrzebne twoje umiejętności - zwrócił się książę do małego 
tubylca.
- Co mam zrobić, Encosi? - spytał ochoczo Tuka.
- Jak trudno jest wynająć dziesięć łodzi na podróż w górę rzeki?
- Nietrudno, Encosi - odparł Tuka.
- Ile czasu może ci to zająć?
- Do południa, panie. Upewnienie się, że wszystkie wytrzymają trudy podróży, 
zajmie 
mi czas do wieczora.
- Spraw się dwa razy szybciej. O zachodzie słońca chcę mieć te łodzie na 
przystani, w 
pełni zaopatrzone i gotowe do podróży.
- Wyjeżdżamy? - spytał Amos, opierając policzek na dłoni.
- Już niedługo - odpowiedział książę. - Chcę, byś zrobił listę zakupów dla 
Harry'ego i 
Brisy. Idź, obudź Brisę - zwrócił się do Harry'ego. - Pójdziecie z Tuką. 
Zbadajcie z nim 
łodzie, potem idźcie kupić zapasy żywności. Chcę, by wszystko było gotowe do 
tego, by w 
razie potrzeby wyruszyć w ciągu godziny.
Harry kiwnął głową. Z jego smykałką do handlu i targów i umiejętnością 
poruszania 
się w ulicznym tłoku Brisy, powinni załatwić wszystko bez przyciągania uwagi 
niepożądanych obserwatorów.
- Jak tylko wrócą Marcus i Calis - zwrócił się tymczasem Nicholas do Amosa - 
chcę, 
żebyś wraz z Marcusem udał się na ryby.
Amos westchnął i ciężko dźwignął się z miejsca.
- Niech zgadnę... Chcesz, byśmy sprawdzili, jakie rybki biorą w pobliżu tych dwu 
okrętów, o których już mówiliśmy?
- Nie inaczej. Wszystko na nic, jeżeli nie zdobędziemy jednego z tych statków, 
na 
którym popłyniemy do ujścia rzeki, gdzie zabierzemy na pokład zapasy i więźniów 
z łodzi.
- Masz ludzi?
- Do zachodu słońca Praji zwerbuje nam jeszcze ze dwudziestu.
- I tak będzie ciężko - zauważył niegdysiejszy pirat. - Do wzięcia statku będę 
potrzebował prawie wszystkich ludzi z Crydee. Nie mogę liczyć na najemników, 
niewielu z 
nich zresztą ma jakiekolwiek doświadczenie w zdobywaniu statków.
- Zatrzymam przy sobie Ghudę, Marcusa i Calisa. Resztę możesz wziąć ze sobą - 
zgodził się książę. - Harry zaś będzie dowodził na łodziach.
Godzinę później do izby weszli Marcus i Calis.
- Znaleźliśmy je - rzekł pół-elf.
Nicholas kiwnięciem dłoni wezwał Ghudę, Amosa i dwu przybyszów, by poszli za 
nim do jego komnaty.
- Gdzie one są?
W tejże chwili otworzyły się drzwi i do komnatki wkroczył zaspany Nakor.
- Usłyszałem was z sąsiedniej komnaty. - Ziewnął okropnie i spytał: - A więc, 
gdzie są 
dziewczęta?
- W południowo-wschodnim rogu posiadłości jest mały apartament - odparł Calis. - 
Dwie komnatki i ogród. Jedna komnata jest pusta. W drugiej trzymają Abigail i 
Margaret.
- Nic im nie jest? - spytał książę.
- Trudno powiedzieć. Widziałem dwie Abigail.
- Znów te kopie - orzekł Nicholas. - Ale dlaczego dziewcząt nie trzymają z 
innymi?
Calis wzruszył ramionami.
- Może potrzebne im są do czegoś innego - rzekł Nakor.
- Dziewczyny czy kopie? - spytał Marcus.
- Albo jedno, albo drugie - Nakor wzruszył ramionami. - Mogę jedynie zgadywać. 
Ale 
one dwie są jedynymi szlachciankami wśród więźniów, prawda? - Wszyscy kiwnęli 
głowami. 
- To może obie zostaną poddane dokładniejszym badaniom?
- Trafiłeś w sedno - rzekł Nicholas. - Ale jak oni mogą się spodziewać, że nikt 
nie 
pozna, iż to odmieńcy?
- Mają dwie kopie wojennych okrętów Królestwa - rzekł z namysłem Amos. - Jasne 
jest dla mnie, że planowali przejęcie „Bielika” w Barran, potem zamierzali 
zabrać statek do 
Freeportu i gdzieś tam go zatopić.
- Czekajże... - przerwał mu Marcus. - Dlaczego nie mieliby przypłynąć aż tutaj? 
Po co 
ten cały kłopot z robieniem kopii?
- Może nie mieli dość ludzi, by przyprowadzić go aż tu, razem z tym czarnym 
okrętem? - rzekł Amos. - Wynajęli mnóstwo obcych, weszli nawet w konszachty z 
tymi 
tsuranijskimi zabójcami i łapaczami z Durbinu. Rekrutowali ludzi z Kesh i 
renegatów z 
Freeportu. Może nie mieli dość ludzi do tego przedsięwzięcia, a z pewnością nie 
życzyli sobie 
świadków z naszej części świata, którzy mogliby i tu rozpętać przeciwko nim 
zamieszki. - 
Podrapał się po brodzie. - Marcus, od ubiegłej zimy wiadomo było, że twój ojciec 
zamierzał 
ustanowić garnizon w Barran. Zakładając, że w normalnych warunkach ja 
patrolowałbym 
tamtejsze wody, i uwzględniając fakt, że nowym okrętem flagowym floty jest 
obecnie 
„Smok”, można się było założyć, że na Dalekie Wybrzeże zostanie wysłany 
„Bielik”. - 
Potrząsnął głową. - Nicholasie, to wszystko zaplanowano dawno temu. Do portu w 
Krondorze 
wpłynąłby „Bielik” lub „Albatros”, przy sterze z kimś, kto podałby się za 
zwykłego 
marynarza i twierdził, że wszyscy oficerowie zginęli. Ludzie z tego statku 
mogliby przekonać 
twego ojca, że uprowadzono ich do Kesh, a potem w jakiś sposób zdołali odzyskać 
wolność i 
wrócić. Mogliby też wymyślić jakieś inne wiarygodne łgarstwo. Arutha nie miałby 
powodu, 
by im nie wierzyć, a ponieważ większość z tych, którzy by powrócili, jest z 
Dalekiego 
Wybrzeża, któż byłby w nich rozpoznał uzurpatorów i odmieńców?
- Ale wcześniej czy później ktoś przybyłby z Carse lub Crydee, by zobaczyć się z 
Margaret i Abigail - sprzeciwił się Nicholas. Nie wymienił z imienia stryja, 
który mógł być 
już nieboszczykiem.
- Porwanie przez łapaczy niewolników zmienia osobowość - wtrącił się Ghuda. - 
Dziwaczne zachowanie nie wzbudziłoby podejrzeń. Widziałem ludzi, którzy po czymś 
takim 
nie poznawali członków własnej rodziny.
- Ale na dłuższą metę wszystko by się wydało - wytknął mu Marcus. - Prędzej czy 
później ktoś z nich byłby się w czymś pomylił i poznalibyśmy się na tym, że nam 
ich 
podstawiono - dodał z namysłem. - To zaś oznacza, że nie spodziewali się, iż te 
fałszywe 
wcielenia będą potrzebne dłużej niż parę tygodni... no, może miesięcy.
- I znów wróciliśmy do pierwotnego pytania: po co im to wszystko - zrezygnowany 
Nicholas machnął dłonią. - Choć z drugiej strony coś niecoś się wyjaśnia. Jeżeli 
brak im 
ludzi, to rozumiem, po co od dwudziestu lat trzymają prowincję na krawędzi 
wrzenia.
- Uważasz, że udając mediatorów, sekretnie podsycali wrogość pomiędzy plemionami 
i klanami? - spytał Marcus.
- Owszem, coś takiego przyszło mi właśnie na myśl - przyznał książę. - Jeśli ten 
Namiestnik ma własną siatkę oddanych mu ludzi, wywoływanie kłopotów przez 
zawieranie 
sojuszy i zdradzanie sojuszników ma sens. Udaje ofiarę spisku między klanami. 
Gdyby 
wszystko poszło zgodnie z jego planem, zginęłoby wielu młodych ludzi z różnych 
klanów, 
paruset najemników i Ranjana z dziewczętami. Sam straciłby tylko kilkunastu 
ludzi.
- książę potrząsnął głową z podziwu dla przebiegłości planu. - A przywódcy kilku 
klanów wyłaziliby ze skóry, by mu udowodnić, że to nie oni są odpowiedzialni za 
tę rzeź!
- Czekajże! - zapalił się Amos. - Jeśli przywódcy klanów doszliby do wniosku, że 
planuje przejąć władzę nad miastem, usuwając ich w niebyt, powitaliby z radością 
każdą 
wieść o jego porażce. Ale jeśli dojdą do wniosku, że kłopoty są dziełem kogoś 
innego, 
spróbują się z nim dogadać. Jemu zaś przez cały ten czas naprawdę wcale nie 
chodzi o 
majątek... - i nagle się rozpromienił: - Pozór potęgi i mocy jest niemal tyle 
samo wart, co 
prawdziwa potęga i moc.
- Wewnątrz pałacu nie ma zbyt wielu strażników – rzekł Nakor. - Widziałem paru w 
barakach, ale wewnątrz jest tylko kilku w wielkiej sali i to wszystko. Niewielu 
w ogóle tam 
mieszka: ot, parę sług i na tym koniec. Większa część pałacu świeci pustkami, 
jak posiadłość 
Dahakona.
- Ja widziałem to samo - mruknął Calis. - Tylko paru ludzi, żadnych zbrojnych... 
i 
większa część zabudowań jest tam pusta.
- Gdybym w istocie nie miał z nikim walczyć - odezwał się Ghuda - mógłbym tu 
rozkręcić interes, mając do dyspozycji zaledwie setkę ludzi. Wystarczyłoby tylko 
niekiedy 
przebierać ich w rozmaite uniformy i kilkunastu przebrać za Czerwonych Zabójców.
- Ale co oni właściwie robią? - zastanawiał się Nicholas. - Po co im te kopie 
naszych 
ludzi?
- Domyślać się będziemy później - uciął Amos. - Teraz zaś trzeba nam sprawdzić, 
czy 
zdołamy zająć choćby jeden z tamtych okrętów.
Nicholas kiwnął głową:
- Marcus, wiem, że padasz z nóg, może jednak zechciałbyś pójść z Amosem. Weźcie 
ze sobą Ghudę.
Kiedy wyszli, książę zwrócił się do Calisa:
- Ty trochę odpocznij. Potem, razem z Nakorem, zabierzemy się we trójkę do 
zaplanowania napaści na posiadłość Dahakona i uwolnienia więźniów.
- Dobrze - powiedział pół-elf i wyszedł.
- Ja już wypocząłem - odezwał się Isalańczyk. - Pójdę na zakupy.
- Po co?
- Potrzeba mi kilku rzeczy. Dahakon jest zajęty czarami Puga. Ale ta dama... 
Lady 
Vinella... sprawi nam spore kłopoty.
- Dlaczego?
- Słyszałeś to, co mówił o niej Praji, że wysysa ludziom dusze? Nicholas kiwnął 
głową, na jego twarzy zaś pojawił się wyraz powagi:
- To prawda?
- Nie, skądże. - Nakor żwawo potrząsnął głową. - To tylko takie gadki, by 
straszyć 
ludzi.
- Ulżyło mi - rzekł Nicholas z błyskiem w oku.
- Ona jest... kimś innym...
- Kim?
- Nie wiem. Domyślam się jednak. Pewność uzyskam dopiero, jak z nią pogadam.
- Zamierzasz się z nią rozmówić? - zdumiał się książę.
- Może. - Nakor uśmiechnął się kwaśno. - Wolałbym nie, ale może się okazać, że 
nie 
mam wyboru. Nigdy nic nie wiadomo. Ale zdaję sobie sprawę z tego, że to bardzo, 
ale to 
bardzo niebezpieczna osoba.
- Dlaczego?
- To ona, nie kto inny, kieruje tu wszystkim.
- Napaść to jej dzieło?
- Wszystko - potrząsnął głową Nakor. - Ona jest osóbką, która stoi za 
poczynaniami 
Namiestnika i Dahakona. To ona jest źródłem władzy w tym mieście. Ona odpowiada 
za 
wszystkie dziwactwa, jakich byliśmy świadkami. Jest prawdziwie niebezpieczna. I 
najpewniej 
ma kontakty z Pantathianami.
- Możesz stawić jej czoło? - spytał Nicholas.
- To najłatwiejsze - zaśmiał się niepoprawny Isalańczyk. - sztuką jest stawić 
jej czoło i 
przeżyć.
Nicholas musiał się roześmiać.
- Czego ci potrzeba?
- Paru drobiazgów. I towarzystwa Anthony'ego.
- Poproś go. Myślę, że chętnie z tobą pójdzie.
- Pewnie masz rację. Taki już jest - rzekł Nakor. - Wrócę przez zmrokiem.
Wyszedł z komnaty, Nicholas usiadł zaś i pogrążył się w rozmyślaniach. Zaczął 
też 
przypominać sobie, jak też elementy całego planu są zgrane w czasie. Zdobyty 
przez Amosa i 
jego grupę statek przepłynie do ujścia rzeki, gdzie na jego pokład wejdą 
pasażerowie, a także 
wniesie się zapasy i ładunki z łodzi. Łodzie trzeba przeprowadzić z przystani na 
plażę 
niedaleko wypalonej farmy, gdzie przyjmą na pokłady uwolnionych więźniów i 
popłyną na 
spotkanie okrętu. Więźniów zaś trzeba będzie uwolnić - wcześniej! - i 
przeprowadzić na 
brzeg, gdzie będzie się broniło pozycji do nadpłynięcia łodzi.
Opadłszy na łoże, zasłonił oczy dłońmi. Zaczęła go boleć stopa.
- To się nigdy nie uda! - jęknął głośno.
Ghuda stał na dachu oberży, na małej platformie używanej kiedyś jako posterunek 
wartowniczy, z którego wartownik ostrzegał mieszkańców kompleksu o zbliżaniu się 
wrogów. Praji i Nakor wspinali się ku niemu po wąskiej drabinie wiodącej tu ze 
strychu 
budyneczku.
- Co ty tam wprawiasz? - spytał Praji. - Nicholas chciał, byśmy zajęli się 
planami.
- Jedną chwilę - najemnik podniósł dłoń.
- Aaaa... - mruknął Nakor. Ghuda pokazał mu zachodzące słońce.
- Sam kiedyś powiedziałeś, Isalańczyku: Ghuda... nad innymi morzami też zachodzi 
słońce. Przed nami wspaniałe widoki do podziwiania. Pamiętasz?
- Chciałem, byś się wtedy zdecydował - uśmiechnął się Nakor.
- Nigdy wcześniej nie miałem sposobności przyjrzenia się zachodowi słońca - 
wyszczerzył zęby Ghuda. - Ta okazja może się już nie powtórzyć.
- Niedobra to mowa - rzekł Praji. Ghuda wzruszył ramionami.
- Nie jestem fatalistą ani przesądnym jegomościem, ale w naszym fachu...
Praji bez słowa kiwnął głową.
Złocistoczerwona kula opuszczała się coraz niżej, aż znikła, i w tej samej 
chwili 
wszyscy ujrzeli zielony błysk.
- Nigdy przedtem nie widziałem czegoś takiego - uśmiechnął się Ghuda.
- Rzadko się to widuje - rzekł Nakor. - Trzeba obejrzeć mnóstwo zachodów słońca 
nad wodą, by dostrzec to zjawisko. Chmury muszą być we właściwej pozycji, pogoda 
odpowiednia, a i wtedy możesz niczego nie zobaczyć. Ja osobiście widziałem 
zielony 
promień tylko raz.
- Warto było popatrzeć - mruknął Praji i parsknął śmiechem. - No, zabierajmy się 
do 
roboty. To ostatnia chwila uciechy, jaka była nam dana, a na następną przyjdzie 
nam 
poczekać.
Ghuda zwlekał jeszcze przez chwilę.
- Wspaniałe widoki do podziwiania - rzekł jakby do siebie, po czym odwrócił się 
i 
ruszył w dół za innymi.
Rozdział 21
UCIECZKA
Do komnaty wpadł Harry.
- Co się dzieje? - spytał Nicholas.
- Wali tu jak po sznurku oddział żołnierzy Namiestnika - wyjaśnił zdyszany 
Ludlandczyk.
- Do nas? - zdumiał się Marcus, wstając i odsuwając krzesło.
- Może. Nie mam pojęcia. Przepychają się przez bazar, ale nie wyglądają na 
uszczęśliwionych swoim zadaniem.
- Brisa, właź na dach i zawołaj, jeżeli zobaczysz, że idą na nas - polecił 
Nicholas. 
Wydał też rozkazy ludziom z Crydee, którzy szybko skoczyli zanieść je 
wykonawcom. Było 
południe i we wspólnej izbie siedziało kilkunastu obcych. - Każdy, kto nie chce 
mieszać się 
do awantury, niech się wynosi i to zarazi - zawołał książę, zwracając się do 
obecnych.
Kilku ludzi ruszyło co tchu ku drzwiom, inni zaś też się ruszyli, ale wolniej. I 
nagle 
Nakor rozdarł się na całe gardło:
- Nicholasie! Tamten człowiek! Nie pozwól mu wyjść!
Nicholas okręcił się na pięcie, w samą porę, by ujrzeć mizernego człowieczka w 
odzieży prostaka, który usiłował chyłkiem przemknąć ku drzwiom. Książę skoczył 
przed 
siebie, by z mieczem w dłoni przeciąć zbiegowi drogę. Nieznajomy błyskawicznie 
dobył zza 
pasa sztyletu, i chlasnął nim przed siebie ze sporą wprawą. Niewiele jednak miał 
czasu, by 
pokazać, jaki jest dobry, bo zaraz potem stanął tuż za nim Vaja, który zręcznie 
odwrócił w 
powietrzu własny kord i z rozmachem trzasnął zbiega rękojeścią w łeb. Uciekający 
natychmiast zwalił się na ziemię i wypuścił sztylet ze zdrętwiałych palców. 
Ghuda i Praji 
szybko poderwali go na nogi. Niedoszły zbieg krwawił lekko z rany na głowie.
- Wynieście go stąd - ryknął Amos. - I niech ktoś oczyści podłogę!
Ghuda i Praji wyciągnęli nieprzytomnego napastnika do komnaty na tyłach. Harry 
szybko i sprawnie zmył krew z podłogi mokrą szmatą, którą rzucił Keelerowi. Ten 
szybko 
skrył ją za szynkwasem.
- Co to ma znaczyć? - spytał Nicholas Nakora.
- Powiem ci, jak już będzie po wszystkim - odparł Isalańczyk, zmykając na tyły.
- Marcus, Calis i ty, Harry - odezwał się książę. - Poczekajcie na tyłach z 
Ghudą i 
Prajim. Vaja, trzymaj się mnie. Gdy wejdą żołnierze, udawajcie zaskoczonych, ale 
bądźcie 
gotowi na mój znak.
- Będziemy gotowi - skwitował tę przemowę Marcus, gdy z innymi szedł do komnat 
na tyłach.
Ci, którzy zostali we wspólnej izbie, rozsiedli się wygodniej, i, trzymając 
dłonie blisko 
rękojeści mieczy, zaczęli rozglądać się po komnacie, notując w myśli pozycje 
stołów i 
obmyślając, którędy najszybciej mogą skoczyć do walki, gdyby przyszło do 
rąbaniny z 
przybyłymi. Czterech zasiadło przy szynkwasie, gdzie gapiąc się ponuro w puste 
kufle, ukryli 
w rękawach sztylety. Keeler tymczasem schował pod blatem gotową do strzału 
kuszę.
W tejże chwili Nicholas usłyszał wrzask rozwścieczonej kobiety i pojął, że 
Ranjanie 
znów coś się nie spodobało. Podnosił się właśnie z krzesła, by zbadać przyczynę 
zamieszania, 
kiedy drzwi szynku otwarły się z hukiem i do izby wpadł oficer z czterema 
żołdakami. 
Dowodzący patrolem miał uniform, jaki Nicholas już raz widział - w Przystani 
Shingazi.
- Kto tu dowodzi? - wrzasnął przybyły.
Nicholas nie przerwał ruchu, jaki zapoczątkował wrzask Ranjany.
- Ja. Kapitan Nicholas.
Przybysz błyskawicznie przeniósł spojrzenie na jego stopy. Książę poczuł, że 
włos 
jeży mu się na głowie, zmusił się jednak do zachowania spokoju. W końcu dowódca 
patrolu 
mógł jedynie stwierdzić, że Nicholas ma na nogach zwykłe buty.
- Wiemy, że macie ze sobą dziewczynę - oznajmił przybysz głośno, mówiąc powoli i 
starannie dobierając słowa. - Jeżeli jest ona tą, której szukamy, może 
otrzymacie nagrodę.
- Dziewczynę? - Nicholas nie bez trudu zmusił się do uśmiechu. - Mylisz się 
waść, nie 
masz wśród nas żadnych dziewczyn.
Kapitan kiwnął dłonią, nakazując swym ludziom, by się rozproszyli:
- Przeszukać każdą izbę!
Nicholas szybko stanął pomiędzy gwardzistami a drzwiami wiodącymi na tyły:
- Mam tam kilku chorych i nie życzę sobie, by ich niepokojono. Powiedziałem już, 
że 
nie ma wśród nas żadnych dziewek. - Mówił głośno i wyraźnie. Jednocześnie 
pozwolił swej 
dłoni opaść ku pasowi z zatkniętym zań nożem.
Idący na tyły gwardzista obejrzał się przez ramię i zatrzymał, oczekując na 
rozkazy. 
Kapitan odwrócił się ku swemu stojącemu obok drzwi człowiekowi i kiwnął głową. 
Ten 
otworzył drzwi i do izby wtargnęło następnych kilkunastu żołdaków.
- Wolelibyśmy sprawdzić rzecz osobiście - wyjaśnił kapitan, gdy jego ludzie 
znaleźli 
się wewnątrz.
- Ja zaś bym wolał, byście zrezygnowali ze swojej, skądinąd chwalebnej, 
służbistości - 
rzekł głosem zwodniczo łagodnym Nicholas.
- Co to za hałasy? - kobiecy głosik, który rozległ się w nagle zapadłej po 
słowach 
księcia ciszy, zabrzmiał głośniej od gromu.
Nicholas odwrócił się jak kolnięty szydłem i ujrzał w tylnych drzwiach Brisę. 
Kątem 
oka spostrzegł, że i Amos z Anthonym gapią się na nią bezwstydnie - a było na co 
popatrzeć! 
Niedawna ulicznica nie miała bowiem na sobie swoich męskich portek i koszuli - 
zamiast 
nich odziała się w kusą koszulkę (a widać było, że pod nią nie ma niczego!), 
rozpiętą z przodu 
i ukazującą piersi. Oprócz tego Brisa prezentowała smukłą kibić i płaski 
brzuszek. Biodra 
okryła na poły przezroczystą - i znów kusą! - spódniczką, zebraną w węzeł 
podkreślający 
znakomicie łagodny łuk dziewczęcej kibici i smukłość nóg. Dziewczyna miała 
rozrzucone w 
nieładzie włosy i ziewała - przy tym wszystkim poruszała się wdzięcznie i tak 
giętko, że 
patrzącym oczy powypadały niemal z orbit. Doszedłszy do Nicholasa, objęła go 
wpół i 
przytuliła czule:
- Nicky... jaki jest powód tego całego zamieszania?
- Okłamałeś mnie! - stęknął kapitan.
- Powiedziałem, że nie masz wśród nas dziewek - odparł sucho Nicholas. - To nie 
dziewka, tylko moja kobieta. - Gwardziści ruszyli na tyły, co książę skwitował 
zimnym: - 
Wolałbym, byście się tam nie pokazywali.
- Och, niech sobie popatrzą - westchnęła Brisa. Do kapitana zaś rzekła: - W 
naszej 
komnacie jest straszny bałagan, nie przestraszcie się.
Nicholas spojrzał na nią bystro, co widząc, dziewczyna nieznacznie skinęła 
główką.
- No... niech będzie - rzekł kapitanowi.
Kilku żołnierzy, którzy zajrzeli na tyły gospody, wróciło w parę chwil później.
- Kapitanie, nie ma tam ani śladu innych dziewcząt - zameldował służbiście jeden 
z 
nich. - Znaleźliśmy tylko paru chorych, leżących w izbie na tyłach.
Kapitan rzucił Nicholasowi osobliwie przeciągłe spojrzenie, po czym odwrócił się 
i 
bez słowa wyszedł z izby. Nicholas kiwnął głową jednemu ze swoich ludzi, ten zaś 
zerknął 
przez okiennicę.
- Odchodzą, kapitanie - zameldował.
- Gdzie tamci? - rzucił się Nicholas ku Brisie.
- Na dachu - odparła dziewczyna, na której twarzyczce odmalowała się wyraźna 
ulga. 
- Pilnują ich Calis i Nakor.
- Świetnie to rozegrałaś - uśmiechnął się książę.
- To nie był mój pomysł! - warknęła, czerwieniąc się gwałtownie, gdy 
spostrzegła, że 
gapi się na nią każdy z obecnych w izbie mężczyzn. Szybko ściągnęła poły 
koszulki, i 
skrzyżowała na piersiach ramiona, niewiele w sumie zakrywając. - Nakor usłyszał, 
jak się 
przekrzykujesz z tym kapitanem. Ten mały skurczybyk ściągnął mnie z drabiny, na 
którą się 
wspinałam, by wykonać twoje polecenie. Następnie wepchnął mnie do komnatki 
Ranjany i 
kazał Calisowi, Marcusowi i Harry'emu zabrać dziewczęta na dach i wciągnąć za 
sobą 
drabinę. Potem złapał moją koszulę, rozdarł ją z przodu i w oka mgnieniu ją ze 
mnie ściągnął! 
A zanim zdążyłam mrugnąć powieką, zerwał ze mnie i spodnie. I nagle 
stwierdziłam, że stoję 
przed nim goła, jak przyszłam na świat! A potem wepchnął mnie w stos odzieży tej 
dziwki i 
kazał założyć coś kusego, żeby przyciągnęło uwagę każdego samca.
- Co, moja ty skromna... - zaśmiał się Amos - udało ci się nad podziw dobrze.
Dziewczyna znów zapłonęła czerwienią i ruszyła ku kwaterze Ranjany.
- Nigdy w życiu nie było mi tak wstyd! Zmusił mnie, bym paradowała na poły goła, 
jak nędzna keshańska tancerka! Zabiję tego kurdupla!
Nicholas patrzył, jak znika w głębi korytarza, i nie mógł nie zauważyć sposobu, 
jakim 
biodra dziewczyny tańczyły pod kusą sukienczyną. W tejże chwili na jego ramieniu 
spoczęła 
dłoń Amosa i usłyszał głos byłego pirata:
- Harry ma szczęście. Piękna młoda dama.
Nicholas uśmiechnął się przelotnie, zaraz jednak spoważniał.
- Wyruszamy dziś w nocy. Widziałeś, jak ten kapitan popatrzył na moją stopę, 
kiedy 
mu się przedstawiłem?
- Owszem. Szukają ciebie albo kogokolwiek, kto przybyłby tu za zbiegami z 
Crydee. - 
Amos potarł brodę. - Pamiętaj, że dopóki nie poślą kogoś, by to sprawdził, nie 
będą wiedzieli, 
że „Drapieżca”, czyli „Bielik”, zatonął. Każdego zaś dnia spodziewają się tu 
wizyty żądnych 
zemsty ludzi z Crydee. Jeśli Nakor ma rację i jeśli wszystkim kieruje tu ta Lady 
Vinella, 
mogła się domyślić, że byłeś na pokładzie statku ścigającego jej czarny okręt. 
Jej ludzie mają 
pewnie opis każdego znacznego pana Królestwa, choćby od tego Quegańczyka... 
Vasariusa. 
Wiedzą też, kogo nie zabili podczas tamtej nocy. Gdyby dowodził tu Martin... - 
niegdysiejszy 
pirat potrząsnął głową. - Kto wie, jakby się to zakończyło.
- A ja się cieszę, że nie widzieli Marcusa i Harry'ego - mruknął Nicholas. - 
Dwaj 
kuzyni, wyglądający jak bracia, i czerwonogłowy młodzian na dokładkę, to nawet 
dla idioty 
zbyt wiele przypadków na raz. Oni jeszcze mogą tu wrócić.
- I ktoś im powiedział, że Ranjana jest tutaj - zamyślił się Amos. - Może to ten 
Anward Nogosh Pata usiłuje uratować, co się da ze swych nadwyrężonych stosunków 
z 
Namiestnikiem...
Wrzask na tyłach kazał im obu co tchu udać się ku drzwiom wiodącym do komnat 
położonych głębiej, gdzie znaleźli Brisę, która jednocześnie usiłowała tłuc 
Nakora po łbie 
jedną dłonią, drugą zaś próbowała zebrać rozsuwającą się nieustannie na 
piersiach koszulkę. 
Mały Isalańczyk zwijał się ze śmiechu.
- Przyszywałem już guziki, dziewczyno! Zaraz zrobię to jeszcze raz!
W nie lepszym humorze była Ranjana. Zobaczywszy Nicholasa, rzuciła mu 
spojrzenie, obiecujące księciu śmierć w długich męczarniach.
- Ten człowiek ośmielił się mnie dotknąć! - Wskazywała przy tym podbródkiem na 
Calisa, który po raz pierwszy uśmiechał się szeroko i całą gębą. - Wepchnął mnie 
na tę 
drabinę i ośmielił się złapać mnie za tyłek! - wrzała gniewem egzotyczna 
piękność. - Każę go 
rozdeptać słoniowi!
Calis wzruszył ramionami:
- Grzebała się przy wspinaczce, a ja słyszałem rozkazy kapitana.
- Dziewczyno! - zgromił Ranjanę Nicholas. - Ci ludzie, tam w dole, zabraliby cię 
do 
pałacu Namiestnika i jeszcze przed wieczorem byłabyś trupem! Uspokój się, idź do 
swojej 
komnatki i zacznij się pakować.
Brisa tymczasem odepchnęła wreszcie isalańskiego przecherę.
- Sama je przy szyję, ty... Ale jeszcze się porachujemy! Znikła w głębi komnaty 
Ranjany i zatrzasnęła za sobą drzwi.
Nakor uśmiechnął się szeroko:
- Ależ to była uciecha!
Nicholas przez chwilę patrzył na zamknięte drzwi i przypominał sobie, jak 
urodziwą 
dziewczyną okazała się Brisa rozdziana ze swych męskich portek i koszuli.
- Mogę to sobie wyobrazić - rzekł w końcu.
- Dziwak z ciebie - zwrócił się do Nakora Amos, wybuchając jednocześnie 
śmiechem.
- Skąd wiedziałeś, że to właśnie tamtego jegomościa należy zatrzymać? - spytał 
Nicholas Nakora, gdy Marcus i Harry spuszczali w dół wiodącą na dach drabinę.
- Zwęszyłem go - rzekł Nakor, skinieniem dłoni wzywając go, by poszedł za nim. 
Poprowadził ich ku kwaterom dla chorych, gdzie Ghuda i Praji siedzieli na 
pryczach po obu 
stronach ciągle nieprzytomnego szpiega. Nakor podszedł do leżącego i wyjął mu 
coś zza 
pazuchy. Był to woreczek uwiązany do rzemienia zaciągniętego wokół szyi. - 
Widzisz?
Nicholas wziął woreczek i powąchał. Przypomniał sobie egzotyczny zapach:
- Wanilia!
- Owszem - kiwnął głową Nakor. - Wywęszyłem go już wcześniej, kiedy ujrzałem go 
we wspólnej izbie, dwa dni temu. Teraz zaś, gdy usiłował uciec...
Amos otworzył woreczek i wyjął garść wonnego proszku.
- O czym ty mówisz?
- Wanilia. Vinella. To oczywiste.
- Nadal niczego nie pojmuję - przyznał Amos.
- Wiesz, jaką nazwę ma wanilia w delkiańskim dialekcie?
- Nie - potrząsnął głową niegdysiejszy pirat.
- Czarna Róża. Spytaj każdego kupca korzennego w Królestwie. No, zajęło mi to 
trochę czasu, ale w końcu skojarzyłem - rzekł Nakor nie bez dumy. - Nie mogłem 
zrozumieć, 
dlaczego ten człowiek pachnie wanilią. Ale w końcu do mnie dotarło. - Wziął 
woreczek od 
Amosa. - Jeśli zostawiają jakąś wiadomość dla innego agenta, kładą woreczek 
wanilii w 
uzgodnionym wcześniej miejscu. To sygnał dla tamtego. Proste.
- Bardzo - dodał Nicholas.
- Za proste - pokręcił głową Amos.
- Dla podboju i zdobycia kraju - odpowiedział mu Nicholas. - Przypomnij sobie 
jednak, z kim naprawdę mamy do czynienia i jakie są ich motywy. Przyznasz, że 
działają 
dość skutecznie.
Amos kiwnął głową. Pamiętał to, o czym mówił mu Nicholas, i to, co widział 
podczas 
bitwy pod Sethanon. Pantathian nie interesował podbój i władanie podbitymi 
ziemiami. Byli 
członkami kultu śmierci opanowanymi jedną myślą: jak przy pomocy Kamienia Życia 
wezwać z zaświatów swoją władczynię. „Jeśli celem czyjegoś życia jest śmierć, 
nie trzeba mu 
za wielkiej mądrości”, pomyślał Amos.
- Co zrobimy z tym drabem? - spytał Amos, wskazując na ciągle nieprzytomnego 
szpiega.
- Zwiążcie go i zamknijcie w jakimś loszku - polecił Nicholas. - Niech go Keeler 
wypuści w dzień po naszym wymarszu. Będziemy wtedy bezpieczni, a jeśli nie, to 
ten tu i tak 
nam już nie zaszkodzi.
Pozostali kiwnęli głowami. Wszyscy dokładnie wiedzieli, co chciał rzec ich 
książę.
Brisa wciągnęła spodnie, zawiązała je w pasie rzemieniem i usiadła na podłodze, 
ignorując zupełnie ponure spojrzenia, jakie ciskała jej Ranjana. Nie chciała 
wyjść na poły 
rozebrana, uparła się więc, by przed opuszczeniem damskich kwater przyszyć do 
koszuli 
guziki. Groźbami wymusiła od służących igłę i nici.
- Może ty przywykłaś do tego, że cię obmacują tłuki z gminu i prostacy - 
wściekała 
się Ranjana - aleja nie!
- Wyładuj się na kim innym, moja panno - ostrzegła ją Brisa - bo nie zamierzam 
tego 
wysłuchiwać! - Odgryzłszy koniec nitki, sprawdziła, jak się trzyma pierwszy z 
guzików. 
Łypiąc zaś okiem na drugi, dodała: - A jeśli nie jesteś zupełną idiotką, to 
dawno już powinnaś 
zauważyć, że Calisa żadną miarą nie można nazwać kimś pospolitym!
Ranjana straciła już tyle wyniosłości, by przyznać:
- No... owszem, jest niezwykle silny. Nie jestem ciężka, ale nigdy bym nie 
pomyślała, 
że jakikolwiek mężczyzna podniesie mnie w górę tak łatwo...
- Zrobił to jedną ręką, bo sam wspinał się na tę drabinę. Służące, które były na 
dachu i 
wszystko to widziały na własne oczy, wymieniły pełne podziwu spojrzenia. Ranjana 
zaś 
niechętnie przyznała:
- Nie wygląda też najgorzej, choć jest w nim coś dziwnego.
- Więcej niż mogłabyś przypuszczać! - rzekła Brisa drwiącym tonem.
- I znacznie więcej niż chciałabym wiedzieć! - odcięła się Ranjana. - Moje 
służące 
znają uroki prostaków, jasne jest też, że i ty do nich przywykłaś, ja jednak 
byłam 
wychowywana do tego, by oddać się człowiekowi o wysokiej społecznej pozycji: 
bogatemu i 
wpływowemu!
- I oczywiście myślisz, że wszystko to osiągniesz, zostając piętnastą czy 
szesnastą 
nałożnicą Namiestnika? - spytała Brisa najsłodziej, jak umiała. Potrząsnęła 
głową: - 
Niektórzy to mają namieszane we łbach!
Uśmiech Ranjany był zupełną niespodzianką:
- Kapitan jest dość przystojny, na swój poważny sposób... i lubię patrzeć, jak 
się 
uśmiecha. - Spostrzegłszy, że Brisa gapi się na nią z otwartymi ustami, dodała 
szybko: - Ale 
jest zbyt pospolity dla kogoś takiego, jak ja!
Brisa parsknęła śmiechem.
- Co w tym zabawnego? - zagrzmiała Ranjana.
- O, nic! - odparła Brisa, sprawdzając drugi guzik.
- Masz mi natychmiast powiedzieć!
Brisa milczała przez chwilę, zawzięcie pracując nad trzecim guzikiem. Kiedy 
wzięła 
się do ostatniego, Ranjana nie wytrzymała:
- Dziewczyno... - poprosiła. - Co ja takiego powiedziałam? Brisa odłożyła igłę i 
włożyła na siebie męską koszulę. Wstała z namaszczeniem i dopiero wtedy 
wyjaśniła.
- Po prostu zauważyłam, że niektórzy ludzie mają dziwaczne pojęcia na temat 
szlachectwa i prostactwa. Nie poznałabyś księcia, choćbyś od tygodni mieszkała z 
nim drzwi 
w drzwi! - I wyszła, nie mówiąc ani słowa więcej.
Ranjana stała przez chwilę nieruchomo, wsparłszy dłonie na biodrach, potem zaś 
podskoczyła do drzwi i jednym szarpnięciem otwarła je na oścież. Na korytarzy 
stał jednak 
strażnik, który - kiedy usiłowała go ominąć - zatrzymał ją słowami:
- Przepraszam, panienko, ale macie zostać u siebie i zadbać o spakowanie waszych 
bagaży.
- Muszę pomówić z tamtą dziewczyną.
- Zechciejcie wybaczyć, pani - przerwał jej żołnierz - ale kapitan wyraził się 
jasno. Do 
kolacji macie być spakowane.
Ranjana cofnęła się w głąb komnatki i zamknęła za sobą drzwi. Odwróciła się z 
zamyśloną twarzyczką.
- Książę... - rzekła do siebie. Pomyślawszy chwilę, klasnęła żwawo w dłonie: - 
Żywo! 
Pospieszcie się! Na co czekacie? Do kolacji wszystko ma mi być spakowane!
Ujrzawszy, że służące zajęły się układaniem w kufrach klejnotów i odzieży, 
Ranjana 
położyła się na łóżku i oddała się rozmyślaniom.
- Książę... To ci dopiero. - Potem na jej twarzyczce pojawił się uśmiech i 
branka 
zaczęła cicho podśpiewywać.
Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy Harry stanął na czele szeregu wozów 
zmierzających ku przystani. Czekały tam już łodzie z wynajętymi ludźmi, gotowymi 
imać się 
wioseł o dowolnej porze dnia i nocy. Pilnował ich Tuka, który miał zadbać o to, 
by podczas 
oczekiwania żaden z nich nie nadużył trunków. Praji, Vaja i dwudziestu czterech 
wynajętych 
przezeń najemników czekało również, dbając o to, by nikt nie lekceważył wydanych 
rozkazów. Wkrótce mieli do nich dołączyć Calis i Marcus, których zadaniem było 
wydobycie 
więźniów z majątku Dahakona.
Harry odesłał czterech strażników na czoło małej karawany, a Brisie powierzył 
zadanie pilnowania Ranjany i jej służących. Nicholas zdecydował, że dziewczęta 
zostaną z 
nimi jeszcze trochę, potem zaś uwolni sieje i da im dość pieniędzy, by mogły 
wynająć eskortę 
do samych choćby źródeł rzeki. Wszystko to niepokoiło trochę Ludlandczyka; 
Ranjana 
zaczynała zachowywać się zupełnie przyzwoicie, okazując sporo kokieterii i miła 
była nawet 
dla Brisy.
Brisa początkowo jeżyła się, gdy szlachcianka zadawała jej jakiekolwiek pytanie, 
ale 
nie bez pewnej ulgi przyjęła odmianę zachowania Ranjany, sama bowiem miała inne 
problemy. Bez przerwy przeszukiwała wzrokiem gęstniejące cienie po bokach 
mijanych 
uliczek, szukając niespodzianych ruchów lub czegokolwiek, co zdradziłoby 
obecność 
szpiegów. Trajkotania Ranjany słuchała tylko jednym uchem. Egzotyczna piękność 
chciała 
dowiedzieć się jak najwięcej o Nicholasie, a niegdysiejsza ulicznica z Freeportu 
zbywała ją 
wymijającymi odpowiedziami.
Harry obserwował właśnie, jak ostatni wóz opuszcza bazar, kiedy usłyszał jakieś 
okrzyki i odgłosy zamieszania, dobiegające z północnej strony targowiska. Po 
chwili 
zobaczył oddział żołnierzy, którzy, wywijając biczami, spędzali wszystkich z 
drogi. Za nimi 
pojawiły się wozy, a na każdym siedziała grupka ludzi wyglądających na więźniów. 
Na ich 
widok Harry wytrzeszczył oczy.
Odwróciwszy się szybko do woźnicy, rzekł przyjaźnie:
- Dostaniesz dodatkową premię, jeśli zadbasz o to, by wszystkie wozy przed tobą 
dotarły na czas do przystani. Ja muszę bez zwłoki porozumieć się z moim panem.
- Ile tej premii? - wrzasnął woźnica. Harry nie słuchał, gnał już przez bazar, 
nurkując 
zręcznie wśród kramów i przekupniów. Kątem oka widział pióropusze na hełmach 
oficerów, 
kołyszące się nad głowami gapiów, zebranych by popatrzeć na widowisko. 
Rozpoznawał też 
twarze niektórych, siedzących na wysokich wozach więźniów.
Dla pewności przepchnął się bliżej i przyjrzał jeńcom z bliska, potem zaś nie 
dbając 
już o nic, śmignął przez tłum, zbijając z nóg tych, co mieli pecha i stanęli mu 
na drodze. W 
ślad za nim sypały się przekleństwa i groźby rychłego odwetu.
Po kilku chwilach wpadł jak bełt z kuszy do wspólnej izby, przebił się przez 
zaciekawionych nagłym wtargnięciem żołnierzy i skoczył ku drzwiom apartamentu 
Nicholasa. Otworzywszy jednym szarpnięciem drzwi, znalazł wewnątrz księcia, 
który w 
towarzystwie Ghudy, Amosa, Marcusa i Calisa omawiał z nimi plany na najbliższą 
noc. 
Anthony i Nakor zdążyli już wyjść, zajęci jakimiś tajemniczymi sprawami, które - 
jak orzekł 
mały przechera - były niezwykle ważne dla powodzenia całego przedsięwzięcia.
- Co się stało? - spytał Nicholas. - Miałeś być przy wozach...
- Przenoszą więźniów! - wypalił Harry, który biegnąc przez bazar, stracił niemal 
dech.
- Dokąd? - spytał Amos.
- Na południowy zachód - odparł Ludlandczyk, wciągając ze świstem powietrze w 
płuca. - Wygląda na to, że kierują się ku przystani!
- Niech to licho! - zaklął Nicholas, przepychając się wśród innych ku wyjściu 
(wszyscy zresztą natychmiast poszli za nim i za Harrym); znalazłszy się we 
wspólnej izbie, 
książę odwrócił się do Calisa: - Ruszaj z Marcusem ku dokom. Jeśli nie otrzymasz 
od nas 
żadnych nowych wieści, rób to, cośmy postanowili. Jeżeli cokolwiek się zmieni, 
powiadomimy was przez gońca.
Wypadłszy z gospody, rozdzielili się. Harry, Amos, Ghuda i Nicholas pobiegli ku 
wozom. Nurkując pomiędzy gapiami, szybko dopędzili ostatni pojazd, strzeżony 
przez dwu 
strażników.
- Poznaję tamtego więźnia - syknął książę. - To Edward, jeden z zamkowych 
paziów. - 
Pokazał podbródkiem młodzieńca, który siedział na tyłach ostatniego wozu i gapił 
się przed 
siebie pustym wzrokiem.
- Nie najlepiej mi wygląda - zauważył Amos.
- Wszyscy kiepsko wyglądają - stwierdził Ghuda. Nicholas przesunął się na 
pobocze, 
podbiegł wzdłuż kolumny wozów i znów podszedł ku wozom. Przy tym wszystkim wpadł 
na 
kobietę, która niosąc talerz owoców, również obserwowała przejazd więźniów. 
Oboje omal 
nie upadli, kobieta zaczęła wrzeszczeć i jeden ze strażników odwrócił się, by 
zbadać 
przyczynę zamieszania.
- Przepraszam - zwrócił się książę do przekupki.
- Uważaj, gdzie idziesz, baranie! - piekliła się baba.
- Kogo nazywasz baranem? - wrzasnął książę.
- On już nie patrzy - wtrącił się Ghuda, chwytając Nicholasa za ramię.
Odsunęli się nieco i Nicholas wykręcił szyję, by zobaczyć wozy. Szli za nimi aż 
do 
przystani. Na obrzeżach bazaru, gdzie ruch był mniejszy, musieli zostać nieco z 
tyłu, by nie 
spostrzeżono ich natręctwa. Kiedy wreszcie podeszli bliżej, spiesząc wzdłuż 
rzędu stoisk, 
jakby ktoś wysłał ich tu z poleceniem, zobaczyli, co się dzieje. Na przystani 
czekały łodzie, 
które miały przewieźć więźniów na stojący w porcie statek.
Amos wciągnął Nicholasa i Ghudę w pustą przestrzeń pomiędzy dwoma kramami.
- O co tu chodzi? - spytał.
- Nie mam pojęcia - odpowiedział Nicholas. - Ale z tymi ludźmi jest coś nie 
tak...
- Bo może to nie są nasi ludzie - odparł Harry. - Może to te kopie.
Nicholas zaklął sążniście.
- Trzeba by było dotrzeć do tamtej przeklętej posiadłości, by to sprawdzić. - 
Rozmyślał przez chwilę, po czym dodał: - Harry, biegnij z powrotem do doków i 
każ 
Marcusowi i Calisowi ruszać natychmiast za rzekę. Chcę, by Calis sprawdził, czy 
są tam nasi 
ludzie. Jeśli są, niech ich zabierze do Prajia i Vaji zgodnie z naszym 
pierwotnym planem. 
Jeśli ich tam nie ma albo jeśli nie żyją, nie ma się co mścić. Każ im trzymać 
łodzie nad rzeką, 
dopóki nie zmienię polecenia. Jeśli natkną się tam na naszych ziomków, ty 
dowodzisz 
łodziami. Przeprowadź je na miejsce spotkania, załaduj więźniów i ruszajcie do 
portu.
- Pojmuję - rzekł Harry, odwracając się, by odejść.
- Jeszcze jedno! - zawołał w ślad za nim książę.
- Co takiego?
- Nie daj się zabić!
Harry błysnął zębami w uśmiechu.
- Ty też, Nicky! - zawołał i pobiegł co tchu.
Trzej przyjaciele, którzy pozostali na miejscu, obserwowali wszystko, dopóki 
pierwsze łodzie nie dotarły do statku. Ujrzawszy co się dzieje, Amos zaklął 
bezbożnie.
- Zabierają oba statki!
- Kiedy? - spytał Nicholas.
Amos wypytywał uprzednio miejscowych o warunki żeglugi, nie mógł jednak 
zadawać zbyt drobiazgowych pytań bez wzbudzania podejrzeń.
- Myślę, że gdzieś pomiędzy północą w świtem, kiedy cofa się przypływ.
- Jest tu jeszcze jakiś okręt, który moglibyśmy ukraść? Amos rozejrzał się po 
zatoce.
- Wpływało tu i wypływało mnóstwo statków. Ale... - pokazał dłonią. - Tamta 
begala. 
- Wskazany przezeń statek był niedużym, zgrabnym dwumasztowcem o trójkątnych 
żaglach. - 
To okręt przybrzeżny, ale szybki. Jeśli wydostaniemy się z portu, zanim ruszą 
tamte dwa, 
możemy przechwycić jeden na płytkich wodach. Wychodząc z portu, będą musiały iść 
ostro 
na wiatr, dopóki nie zdołają ominąć tamtego półwyspu na wschodzie. My możemy 
wziąć się 
za drugi - pierwszy nie zdoła zawrócić w porę i przyjść tu z pomocą. Trzeba nam 
jednak ich 
dopaść, zanim wykonają zwrot, bo w przeciwnym wypadku oba po prostu sobie 
odpłyną.
- Czy na tym małym zmieścimy się wszyscy? - spytał Ghuda.
- Nie - odpowiedział niegdysiejszy morski rabuś. - Będziemy musieli zawrócić, 
załadować resztę i dopiero wtedy ruszymy za pierwszym okrętem.
- Najpierw zdobądźmy jeden - uciął dyskusję Nicholas. - O drugim pomyśli się 
potem. 
Wracajmy do gospody i poślijmy wieści nad rzekę o zmianie planów.
Odwrócili się, by odejść, i nagle Nicholas jęknął:
- O, bogowie!
- Cóż takiego? - spytał Amos.
- Nakor!
- Okrzyk „O, bogowie!” pasuje do sytuacji jak ulał - stwierdził Ghuda.
- Czy ktoś wie, gdzie go poniosło z Anthonym?
- Nie - odpowiedział Nicholas. - Możemy tylko mieć nadzieję, że cokolwiek robią, 
nie 
obróci to tego gniazda szerszeni przeciwko nam, zanim nie opuścimy miasta.
Wszyscy pognali co tchu do gospody.
Calis przeskoczył mur okalający posiadłość dopiero po zmroku. Pospieszył przed 
siebie, niezbyt się przejmując tym, że zostanie zauważony. Wiedział, że i w 
normalnych 
warunkach obowiązkowość straży pozostawiała tu wiele do życzenia, a otrzymawszy 
od 
Nicholasa wiadomość o tym, że więźniów przenoszą na okręt, uzyskał niemal 
pewność, że 
posiadłość zostawiono jej własnemu losowi.
Skręcając za róg sporego żywopłotu, okalającego zarosła chwastami część 
dziedzińca, 
wpadł jednak na wartownika. Zanim tamten zdążył zareagować, pół-elf uderzył go 
kantem 
dłoni w grdykę i zmiażdżył mu tchawicę. Wartownik runął na plecy i przez chwilę 
jeszcze 
miotał się w trawie. Calis pobiegł dalej, nie troszcząc się o swoją ofiarę.
Nie był zwolennikiem polegania na szczęściu lub przeklinania jego braku, ale 
wiedział 
jednak, że w tym wypadku pośpiech jest ważniejszy niż - nikła zresztą - 
możliwość 
wpakowania się na jeszcze jednego strażnika. Wygląd widzianych przezeń ostatnio 
więźniów 
wskazywał na to, że ich ciemiężyciele troszczą się o zdrowie i życie jeńców 
jedynie na tyle, 
by móc wykonać kopie, a ponieważ wszystko wskazywało na to, że próba się 
powiodła, ich 
życie nie było dla nich warte funta kłaków.
Zgrzyt żwiru pod butami powiadomił go o zbliżaniu się kolejnego strażnika i pół-
elf 
przylgnął do ziemi za niewielką altaną. Kiedy strażnik go minął, Calis wstał 
szybko i, 
sięgnąwszy dłonią ku jego karkowi, skręcił mu go jednym ruchem ramienia. Żołdak 
był 
martwy, zanim zdążył mrugnąć powieką.
Pół-elf pognał przed siebie. Dotarł do objętego murami dziedzińca, gdzie 
trzymano 
więźniów, i skoczył w górę. Wciągnąwszy się na daszek, zauważył, że ci nadal 
jeszcze leżą 
na swoich pryczach - sami, porzuceni przez strażników i stwory, które przybrały 
ich oblicza i 
kształty.
Calis przekonał się, że wszyscy - co do jednego - są nieprzytomni, ale żywi. 
Zeskoczywszy na ziemię, podbiegł do najbliższej pryczy, na której leżał pierwszy 
z 
więźniów, brudny teraz i chudy jak nieszczęście. Calis spróbował go podnieść. 
Więzień 
jęknął, ale się nie ocknął.
Podnosząc wzrok, pół-elf przekonał się, że od czasu, kiedy ostatnim razem 
widział 
obóz, coś się tu zmieniło. Wstał i pobiegł w przeciwległy róg, gdzie zobaczył 
naturalnej 
wielkości posąg istoty, podobnej przy pierwszych oględzinach do elfa. Kiedy 
jednak Calis 
przyjrzał się rzeźbie dokładniej, przekonał się, że patrzy na istotę całkowicie 
od elfów różną. I 
nagle poczuł, że jeżą mu się włosy na głowie, całe zaś jego ciało przeszywa 
dreszcz strachu.
Nigdy przedtem nie czuł takiej odrazy i nienawiści - ale też i nigdy przedtem 
nie 
natknął się na stwora, na którego podobiznę teraz patrzył. Posąg przedstawiał 
jednego z 
Valheru, dawno zaginionych panów i władców Midkemii. W sercu Calisa coś drgnęło 
i 
odpowiedziało na widok dawnego pana. Był elfem tylko na poły, a jednak 
odziedziczona po 
matce połowa sprawiła, że poczuł strach, jakiego nigdy wcześniej nie doznał - 
choć pewien 
był jednocześnie, że stwór, na którego patrzy, dawno już został starty z 
powierzchni planety 
przez korowód życia. O Valheru wiedział jedynie jego ojciec, Tomas, a i to 
dlatego, że coś po 
nich odziedziczył. Przez pewien czas w jego jaźni ścierały się ze sobą dwie 
osobowości - jego 
własna i jednego ze Smoczych Władców. Miał też wspomnienia i swoje własne, i 
istoty 
martwej od tysięcy lat.
Calis ostrożnie obszedł posąg dookoła. Przedstawiał kobietę w zbroi i hełmie. 
Głównym motywem zdobniczym były węże, wijące się zarówno na jej hełmie, jak i 
wokół 
tarczy. Calis zrozumiał, że znalazł potwierdzenie najgorszych obaw Nicholasa - 
za wszystkim 
kryli się wężowi kapłani Pantathian. Posąg przedstawiał sobą Alma-Lodakę, jedną 
z Valheru, 
która wiele tysiącleci temu stworzyła rasę wężoludów, przydając wężom 
inteligencji i budząc 
w nich świadomość. Pierwotnie Pantathianie byli jej sługami, zabawnymi, ale dość 
prymitywnymi stworzeniami. Podczas kolejnych tysiącleci, jakie nastąpiły po 
zniknięciu z 
Midkemii Valheru, wężoludy wykształciły wśród siebie coś w rodzaju kultu 
śmierci, uznając 
Alma-Lodakę za swoją boginię. Zaczęli też wierzyć, że gdyby udało im się 
przywołać ją z 
zaświatów, wszystkie żywe istoty na Midkemii byłyby umarły i stały się jej 
sługami, oni zaś 
sami, w nagrodę za wierną służbę, zostaliby wyniesieni do godności półbogów.
Otrząsnąwszy się z oszołomienia, szybko opuścił ogródek. Otworzywszy jedne z 
podwójnych drzwi, zajrzał do środka kwadratowego budyneczku. I ten był pusty, 
pół-elf 
zobaczył jedynie porzucone łańcuchy i trochę narzędzi.
Szybko wybiegł na zewnątrz, zrozumiał bowiem, że jeśli się nie pospieszy i zaraz 
nie 
przekaże wieści Marcusowi i Harry'emu, więźniowie niechybnie zginą.
* * *
Margaret walczyła, usiłując pozbyć się jedwabistych pasm, które niesione 
wiatrem, 
coraz silniej przylegały do jej kostek i nadgarstków, krępując ruchy. Chciała 
zawołać o 
pomoc, zawyć ze strachu i wściekłości, ale krzyk uniemożliwiło miękkie świństwo, 
które 
wdarło się do jej ust. Leżąca na plecach dziewczyna ujrzała zbliżającą się do 
niej w mroku 
jakąś postać.
- Ach! - westchnęła, siadając. Pościel na łożu była mokra od jej potu. W 
komnacie 
panował mrok. Głowa księżniczki pękała od najcięższego ataku migreny, jakiego 
dziewczyna 
kiedykolwiek doświadczyła.
Leżąca na łóżku obok Abigail poruszyła się niespokojnie przez sen, wypowiadając 
niewyraźnie jakieś pytanie.
Margaret zaczerpnęła tchu i wzięła się w garść. Serce waliło jej tak, jakby 
przed 
chwilą ukończyła długi bieg. Opuściwszy łóżko, stwierdziła, że ma niezbyt zborne 
ruchy i 
kręci jej się w głowie - w tym stanie odczuwany przed chwilą strach pomógł jej 
odzyskać 
sprawność umysłu. Oparłszy się dłonią o ścianę, odczekała chwilę, aż przestanie 
jej szumieć 
w uszach i minie nieznośne, tępe łomotanie serca, odzywające się echem pod 
sklepieniem 
czaszki.
Sięgnąwszy ku dzbanowi wody, stojącemu zwykle na stoliku pomiędzy łóżkami, 
odkryła, że jest pusty. „To dziwne”, pomyślała.
Podeszła do drugiego łoża i usiadła.
- Abigail? - odezwała się głosem, który w jej uszach zabrzmiał jak jęk kruka.
Potrząsnęła ramieniem przyjaciółki, która drgnęła i zaczęła mamrotać przez sen 
jakieś 
usprawiedliwienia.
- Abigail! - powiedziała raz jeszcze i głośniej księżniczka, jednocześnie z 
całej siły 
potrząsając ramieniem przyjaciółki.
Abigail usiadła.
- Co...
Spojrzawszy na twarz przyjaciółki, Margaret aż się zachłysnęła. Abigail 
wyglądała 
tak, jakby od tygodnia przynajmniej nie zmrużyła oka. Podkrążone oczy, znacznie 
bardziej 
niż zwykle blada cera, brudne, niechlujnie utrzymane włosy... Na domiar 
wszystkiego, Abby 
mrugała, jakby miała trudności z dojściem do siebie.
- Wyglądasz okropnie - rzekła wreszcie Margaret.
Abby raz jeszcze potrząsnęła głową i spojrzała przytomniej.
- Sama też nie wyglądasz dużo lepiej. - Dźwięczny niegdyś głosik młodej 
szlachcianki 
chrypiał okropnie, tak samo, jak głos Margaret.
Księżniczka zmusiła się, by wstać i przejść do lustra. Widok, który zobaczyła, 
przypomniał jej własną babcię. Twarz miała ściągniętą podobnie jak Abby, jakby i 
ona nie 
spała od tygodnia.
Jej nocna koszula była mokra i lepiła się do ciała. Margaret skrzywiła się 
okropnie.
- Śmierdzę tak, jakbym się nie kąpała od tygodnia. Abigail wciąż miała na 
twarzyczce 
wyraz świadczący o tym, że nie bardzo się orientuje w sytuacji.
- Co mówiłaś?
- Mówiłam, że... - i Margaret rozejrzała się po komnacie. - Gdzie one są?
- One?
Margaret podeszła do przyjaciółki, ujęła ją za ramiona i zajrzała jej w oczy.
- Abby?
- Co takiego? - spytała Abigail z irytacją w głosie, odpychając jednocześnie 
przyjaciółkę.
- Tamte stwory, gdzie się podziały?
- Jakie stwory?
- Nie pamiętasz?
- Co mam pamiętać? - Abigail przecisnęła się na środek komnaty. - Gdzie 
śniadanie? 
Jestem głodna.
Margaret cofnęła się od przyjaciółki i spojrzała na nią uważniej . Nocna koszula 
Abby 
była przemoczona, poplamiona od pasa w dół, a łóżko przyjaciółki okropnie 
śmierdziało.
- Wyglądasz, jakbyś wyszła ze śmietnika.
Abigail rozejrzała się dookoła, wciąż niezdolna do tego, by trzeźwo ocenić 
sytuację.
- Jakiego śmietnika?
Dopiero wtedy księżniczka zauważyła, że na zewnątrz również panuje mrok. Czuła 
się 
okropnie, łóżka były w nieładzie, i Margaret zrozumiała, że nie należało tego 
przypisywać 
faktowi, iż obudziły się za wcześnie. Przespały przynajmniej jedną pełną dobę, a 
bardziej 
prawdopodobne było, że dwie lub trzy. Nigdy wcześniej na coś takiego im nie 
pozwolono. 
Każdego dnia, godzinę po świcie, do komnaty wkraczał służący, który przynosił 
poranny 
posiłek. Margaret podeszła do okna i wyjrzała do ogrodu. Był pusty. Odczekała 
chwilę, ale 
nie usłyszała żadnego dźwięku. Każdej nocy mogła usłyszeć odgłosy wydawane przez 
krzątających się gdzieś nie opodal ludzi, a niekiedy słyszała odległe krzyki 
albo coś 
podobnego do jęków.
Podbiegłszy do drzwi, nacisnęła klamkę. Ustąpiły. Margaret wyjrzała na korytarz, 
ale 
i tam nie dostrzegła nikogo. Odwróciła się ku Abigail.
- Chyba jesteśmy tu same.
Abigail stała bez ruchu, ze wzrokiem utkwionym w pustce przed sobą.
- Abby! - napomniała księżniczka przyjaciółkę, stając tuż przed nią.
Młoda szlachcianka zamrugała powiekami, nie odezwała się jednak ni słowem. 
Abigail poruszała się jak otumaniona, ruszyła do łóżka, odwróciła się, zamknęła 
oczy i już 
siadała, kiedy dopadła ja Margaret. Walcząc z ogarniająca ją samą falą niemocy, 
potrząsnęła 
przyjaciółką i wrzasnęła jej prosto do ucha:
- ABIGAIL!
Bez rezultatu. Księżniczka przypomniała sobie o pustym dzbanie i zaklęła tak, że 
bezbrzeżnie zdumiałaby swe panny służące. Nie puszczając przyjaciółki, na poły 
wyciągnęła 
ją, a na poły przeniosła ku drzwiom wychodzącym na ogródek. Odsunąwszy rygiel, 
przepchnęła młodą szlachciankę przez drzwi i dźwignęła ją ku znajdującej się 
pośrodku 
ogrodu sadzawce.
A potem po prostu wepchnęła przyjaciółkę do wody. Abigail na chwilę skryła się w 
niej, natychmiast jednak usiadła parskając wściekle i krztusząc się wodą.
- Co znowu! - wrzasnęła. - Dlaczego mi to zrobiłaś? Margaret zdarła z siebie 
brudną 
nocną koszulę i, usiadłszy w wodzie obok przyjaciółki, zaczęła spokojnie zmywać 
z siebie 
brud i nieczystości.
- Bo śmierdzisz tak samo jak ja i nie mogłam cię dobudzić.
- To nasz... zapach? - Abby zmarszczyła nosek.
- Nasz - odpowiedziała jej Margaret, zanurzając się w wodę i mocząc włosy. Po 
chwili 
usiadła prosto i przedmuchała nosek. - Nie wiem, do jakiego stopnia zdołamy się 
tu umyć, ale 
jeżeli mamy się stąd wydostać, to trzeba nam się postarać, by nie znaleziono nas 
po zapachu.
- Wydostać? - spytała Abigail.
Margaret podjęła dość jałowy wysiłek namydlenia głowy czystą wodą.
- Drzwi są otwarte, nikt ich nie pilnuje, nie słyszałam też nikogo w pobliżu, a 
te dwa 
stwory gdzieś przepadły.
Abigail przesunęła się pod małą rzeźbę nosiwody i wetknęła główkę pod strumień, 
spłukując kurz z włosów.
- Ile to trwało?
- Nasz sen? Abigail kiwnęła głową.
- Nie mam pojęcia - odparła Margaret. - Wnosząc ze stanu naszych łóżek, 
rzekłabym, 
że co najmniej tydzień. Czuję się okropnie, ale najbardziej doskwiera mi głód i 
chce mi się 
pić!
Abigail napiła się wody z fontanny.
- Ja też się czuję... zbrukana. - Na chwilę ponownie wetknęła głowę pod chłodny 
strumień. - Umyję się jak się da, choćby i bez mydła - spróbowała wstać, ale 
kolana ugięły się 
pod nią i ponownie klapnęła w wodę.
- Uważaj! - ostrzegła ją księżniczka, podsuwając się do fontanny, bo i ona 
przypomniała sobie o pragnieniu. - Jesteś w dużo gorszym stanie niż ja.
- Ciekawam, dlaczego? - mruknęła Abigail, wyciskając wodę z włosów i podejmując 
kolejną próbę wstania w głębokiej do kolan sadzawce.
Margaret tymczasem zdążyła się już umyć i wyszła z sadzawki. Podała dłoń 
przyjaciółce i razem wróciły do komnatki.
- Nie wiem. Pewnie mocniej się opierałam tym... - i nagle zamarła z otwartymi 
ustami. 
- Oni zrobili nasze kopie! - wybuchła, gdy odzyskała zdolność mowy.
- O czym ty mówisz? - zamrugała powiekami Abigail.
- Te dwa stwory, które tu były z nami!
- A... te jaszczurowate? - spytała Abigail z niesmakiem malującym się wyraźnie 
na jej 
twarzyczce.
- One się zmieniały. Wyrosły im włosy, przekształciły się ich ciała, a pod 
koniec 
wyglądały i mówiły zupełnie jak my!
Na twarzyczce Abigail odmalowała się groza:
- Jak ktoś mógłby zrobić coś takiego?
- Nie mam pojęcia, ale trzeba nam się stąd wynosić. Gdzieś tam znajdziemy 
Anthony'ego... i innych... oni nas szukają, i musimy ich ostrzec przed tymi 
stworami, które 
mówią i wyglądają zupełnie tak, jak my!
Otworzyły wiklinowy koszyk, w którym trzymały swoją czystą bieliznę i Margaret 
wyciągnęła zeń długi podkoszulek. Rzuciwszy go Abby, mruknęła tylko:
- Wysusz się. - Sama chwyciła drugi i użyła go zamiast ręcznika, skończywszy 
zaś, 
cisnęła go na łóżko. Wybrała dwie z pozostałych sukien i podała jedną Abigail. - 
Nie zakładaj 
niczego pod spód - rzekła - bo może nam być potrzebna pełna swoboda ruchów. Być 
może 
też przyjdzie nam się wspinać na ściany.
Włożyła miękkie pantofle, a kiedy skończyła, obejrzała się, by sprawdzić, jak 
sobie 
radzi Abigail. Przyjaciółka poruszała się nieco chwiejnie, ale też już prawie 
była ubrana. 
Margaret pomogła jej wsunąć pantofle na stopy.
Potem wstała, podeszła do drzwi i zerknęła na korytarz, by się upewnić, że nikt 
się nie 
pojawił, kiedy one odzyskiwały przyzwoity wygląd. Nie zobaczywszy nikogo, 
pomogła 
przyjaciółce wyjść na zewnątrz. Na końcu korytarza otworzyła kolejne drzwi i 
ostrożnie przez 
nie wyjrzała.
- Nikogo. - Uciszywszy otwierającą już usta Abigail, ostrożnie wyszła z nią w 
noc.
- Naprawdę będzie mi to potrzebne? - spytał Anthony, wskazując niesiony przez 
siebie woreczek.
- Owszem - rzekł z powagą Nakor. - Nigdy nie wiadomo, co kiedy może się przydać. 
Ta kobieta, która samą siebie nazywa Lady Vinellą, jest niebezpieczna i zna 
rozmaite 
sztuczki. Może nie jest tak potężna jak Pug, ale umie dość, by zabić nas 
spojrzeniem. Musimy 
być gotowi na wszystko. Tego zaś, co masz w tym woreczku, z pewnością się nie 
spodziewa.
- Ale... - zaczął Anthony i nagle umilkł. Wiedział, że nie warto się sprzeczać z 
malcem, który niekiedy potrafił być irytująco tajemniczy. Zawartość worka 
zbijała go z tropu; 
nie umiał sobie wyobrazić sytuacji, w jakiej mogłaby im się przydać.
Szli mrocznym tunelem wiodącym od pałacu do posiadłości Dahakona. Nakor 
odczekał z wkroczeniem do pałacu do chwili, gdy spora grupa żołdactwa ruszyła w 
stronę 
doków. Wszedł na wewnętrzny dziedziniec, niosąc pustą skrzynię, a Anthony 
dźwigał wór 
jabłek. Zanim wartownik w bramie zdążył ich zatrzymać, bezczelny Isalańczyk 
spytał go o 
drogę do kuchni, oznajmiając, że przynoszą część spóźnionej dostawy.
Strażnik nie bardzo wiedział, o jaką dostawę chodzi, ale ponieważ żaden z 
przybyszów nie wyglądał na takiego, co może zagrozić staruszkowi, powiedział im, 
którędy 
dojdą do kuchni. Obaj nie omieszkali skorzystać ze wskazówek. Niepoprawny Nakor 
minął 
wejście do kuchni, okrążył pałac i szedł wzdłuż ściany, aż trafili na nie 
strzeżone drzwi. 
Wszedłszy przez nie do środka, złożyli pustą skrzynię na korytarzu, Nakor zaś 
ostrożnie 
przełożył jabłka z wora do swej przepastnej sakwy i poprowadził Anthony'ego do 
lochów, 
skąd przejście pod rzeką wiodło ku posiadłości Dahakona.
Kiedy dotarli do wiodących na górę schodów, Isalańczyk zwrócił się do młodego 
maga:
- Wiesz, co masz robić?
- Owszem... to znaczy nie mam pojęcia. Powiedziałeś mi, co w razie czego mam 
zrobić, ale nie wiem absolutnie, dlaczego, i czy to się na coś przyda.
- To nie ma znaczenia - uśmiechnął się Nakor. - Zrób to i już.
Dotarli do samego serca posiadłości, nie natknąwszy się już na żywego ducha. 
Było 
parę godzin po zmierzchu i Anthony wiedział, że jeżeli wszystko pójdzie zgodnie 
z planem, 
za kolejne dwie godziny w posiadłości powinien pojawić się Calis z ratownikami. 
Oni sami 
mieli zadbać o to, by ani złowrogi mag, ani jego pożeraczka dusz nikomu nie 
przeszkodzili.
Przedostali się jakoś przez szereg mrocznych korytarzy, nikło oświetlanych 
blaskiem 
pojedynczej lampy na każdym skrzyżowaniu, i w końcu Nakor wprowadził Anthony'ego 
do 
komnat Dahakona. Na widok gnijących ciał na ścianach młody mag wzdrygnął się z 
obrzydzeniem i zgrozą, a potem zastygł z otwartymi ustami, ujrzawszy siedzącego 
nieruchomo w fotelu nekromantę, który zamarł ze wzrokiem utkwionym gdzieś w 
pustce.
- Wciąż jest zajęty - rzekł Nakor, podszedłszy do okrutnika.
- To sprawka Puga? - spytał Anthony.
Nakor kiwnął głową. Wyłowiwszy z worka zabrane stąd wcześniej soczewki, podał je 
Anthony'emu.
- Popatrz przez to. - Anthony zrobił, co mu kazano, Nakor zaś dodał: - Toczą 
walkę. 
Myślę, że Pug mógłby bez trudu ją wygrać, ale to by oznaczało dla nas spore 
kłopoty. Lepiej, 
żeby ten jegomość za bardzo się nami nie interesował.
- A więc o to chodziło! - rozległ się jakiś głos za nimi. Anthony i Nakor 
odwrócili się 
błyskawicznie i ujrzeli Lady Vinellę, stojącą w drzwiach i bacznie się im 
przyglądającą. A 
potem na jej twarzy pojawił się błysk rozpoznania.
- To ty! - krzyknęła.
Oczy Nakora również się rozszerzyły.
- Jorna? - Gapił się na nią przez chwilę, aż kiwnęła głową. - Tak myślałem! Masz 
teraz nowe ciało.
Kobieta ruszyła ku nim i Anthony poczuł, że zasycha mu w gardle. Całą swą istotą 
oddziaływała na jego zmysły tak silnie, że musiał sobie nieustannie przypominać, 
że ona 
reprezentuje zło, że kryła się za każdym okropnym wydarzeniem, jakie 
gdziekolwiek i 
kiedykolwiek spotkało tych, których kochał. Była odpowiedzialna za każdą śmierć, 
każdą 
chwilę cierpienia, każdą stratę przyjaciela czy kochanej przezeń osoby. A jednak 
sposób, w 
jaki idąc kołysała biodrami, łagodna krzywizna jej brzucha, głębia czarnych, 
przepastnych 
oczu - wszystko to działało na zmysły... i jego ciało odpowiedziało na ten zew.
I nagle usłyszał głos Nakora:
- Natychmiast przerwij te wygłupy! - Mały Isalańczyk pochylił się ku Anthony'emu 
i 
mocno uszczypnął go w ramię.
Anthony jęknął i jego oczy wypełniły się łzami bólu. Natychmiast jednak 
pożądanie, 
jakie czuł do tej kobiety, rozwiało się jak nocne mgły pod tchnieniem poranka.
- Jorna - rzekł Nakor uszczypliwym tonem - Te zapachy, jakimi posługujesz się, 
by 
oszołomić mężczyzn, przestały już mnie wzruszać setki lat temu. - Niepoprawny 
Isalańczyk 
wyciągnął z sakwy krążek cebuli i rozgniótł go młodemu magowi pod nosem. - 
Mojego 
przyjaciela też nie podniecisz... - zaśmiał się rubasznie. - Nie wtedy, kiedy 
cieknie mu z oczu 
i nosa.
- Teraz jestem Lady Vinellą - odezwała się kobieta, patrząc wyniośle na Nakora. 
- Nie 
zmieniłeś się za bardzo przez te wszystkie lata.
- Lubiłaś sprawiać kłopoty - wzruszył ramionami Nakor - Ale na coś takiego nigdy 
byś się nie porwała. Kiedy przyłączyłaś się do węży?
Kobieta wzruszyła ramionami:
- Kiedy pokazali mi sposób na zatrzymanie młodości. - Odeszła nieco w bok i 
obnażyła swe ciało, jak doświadczona kurtyzana pokazuje się klientowi. - 
Zaczynałam się 
starzeć. Jakiego imienia używasz obecnie?
- Jestem Nakor.
- Nakor?
- Nakor, Błękitny Jeździec! - przedstawił się z dumą.
- A bądź sobie kim chcesz. - Wzruszyła ramionami i Anthony znów musiał uciec się 
do zapachu cebuli, by nie zagapić się na sposób, w jaki zakołysały się jej 
piersi, prawie 
całkowicie odsłonięte i widoczne spod skąpej koszuli, jaką miała na sobie 
wiedźma. - To 
nieważne. Kończę już to, co mnie tu sprowadziło, może zostanę jeszcze trochę i 
podtrzymam 
chwiejący się tron Valgashy, ale w końcu chyba rzucę go tym jego niezbyt 
litościwym 
klanom na pożarcie. A kiedy moi przyjaciele skończą już tu swoją działalność, 
odejdę.
- Cóż oni mogli ofiarować osobie o takiej, jaką ty miałaś, władzy? - spytał 
Nakor, 
przesuwając się powoli ku swemu towarzyszowi. - Masz bogactwo... a przynajmniej 
miałaś 
je, kiedy się rozstawaliśmy. Masz zdolności. Znasz wiele sztuczek. Wyglądasz 
młodo.
- Wyglądam młodo, ale młoda nie jestem! - słowa te poleciały ku Nakorowi niczym 
splunięcie. - Tylko po to, by nie starzeć się za szybko, muszę zabijać dwu lub 
trzech 
kochanków rocznie, a pięciu lub sześciu, by ująć sobie rok z wyglądu. A wiesz, 
jakie to 
trudne, kiedy musisz być wierną najpotężniejszemu magowi w okolicy? Dahakon 
okazał się 
zbyt użyteczny, by go drażnić, jest głupi w pewnych sprawach.
- Źle wybiera kobiety? - podsunął jej Nakor.
- Chociażby - uśmiech Lady Vinelli nie należał do najprzyjemniejszych. - Ale był 
na 
tyle przebiegły, że pilnował mnie prawie przez cały czas. To było dla mnie 
trudne 
dziesięciolecie... Nakor. Sam wiesz, że wierność nigdy nie należała do najwyżej 
przeze mnie 
cenionych cnót. - Niemal czule poklepała nieruchomego maga po głowie. - Czyś 
kiedy 
zauważył, że ci, którzy większość czasu spędzają z trupami, tracą bystrość 
spojrzenia? 
Dahakon potrafi dokonywać zdumiewających rzeczy z nieboszczykami, ale oni są 
takimi 
nudziarzami... nie mają żadnej wyobraźni.
- Co ci ofiarowano?
Kobieta parsknęła śmiechem, dźwięcznym, głębokim, pełnym odcieni i znaczeń.
- Nieśmiertelność! A nawet więcej... wieczną młodość! - Miała szeroko rozwarte 
oczy 
i Anthony pomyślał, że może mają do czynienia z osobą szaloną.
- I ty im uwierzyłaś? - potrząsnął głową Nakor. - Myślałem, że jesteś 
sprytniejsza. 
Zażądają więcej, niż możesz dać.
- Ty naprawdę wiesz, jaki jest ich ostateczny cel, czy usiłujesz wyłudzić tę 
informację 
ode mnie? - spytała drwiąco Vinella.
- Wiem, do czego zmierzają. Ty tego nie wiesz, bo w przeciwnym razie nigdy byś 
się 
nie sprzymierzyła z Pantathianami. Pug też wie, jaki jest ich cel.
- Pug! - odparła gwałtownie. - Dziedzic po Macrosie! Największy mag naszych 
czasów.
- Tak po władają - wzruszył ramionami Nakor. - Wiem, że mógłby skończyć tę 
śmieszną utarczkę, kiedy tylko uznałby to za stosowne. - Wskazał dłonią na 
Dahakona.
- To dlaczego tego nie robi?
- Bo trzeba nam się dowiedzieć, co Pantathianie znów wymyślili. Tak, żebyśmy 
mogli 
ich powstrzymać. Jeśli Pug zabiłby Dahakona, ty przejęłabyś sprawy i 
uprowadziłabyś 
więźniów gdzie indziej. A gdyby przybył tu osobiście, razem z Dahakonem 
zabiłabyś 
więźniów, żeby go powstrzymać. A my niczego byśmy się nie dowiedzieli. - Nakor 
zamrugał 
oczami. - No więc on zajmuje myśli Dahakona, a my przybyliśmy tu po więźniów i 
żeby się 
dowiedzieć, co knujecie. - Mówił to niemal przepraszająco. - - Nie ma w tym 
niczego 
osobistego.
Kobieta potrząsnęła głową.
- Ze względu na dawne czasy darowałabym ci życie, gdybym mogła... ale nie mogę.
- Nie zmuszaj nas do tego, byśmy zrobili ci krzywdę! - ostrzegł j ą Nakor.
- Wy? Mnie? - parsknęła śmiechem Vinella. - A to jakim sposobem?
Nakor wskazał dłonią na Anthony'ego, który stojąc z nabrzmiałym nosem i 
załzawionymi oczami, z najwyższym trudem powstrzymywał ogarniające go dreszcze.
- Oto jest prawdziwy spadkobierca Macrosa! - zagrzmiał Nakor.
- On? - kobieta spojrzała na młodego maga wielce sceptycznie.
- Anthony! - zagrzmiał ponownie Nakor. - Trzeba nam ją unieszkodliwić! Ukaż jej 
całą potęgę swej mocy!
Anthony kiwnął głową. Właśnie usłyszał zdanie, które było sygnałem do użycia 
małego woreczka. Vinella zaczęła śpiewnie snuć jakieś zaklęcie i młody mag 
poczuł nagle, że 
wzbierające magiczne moce jeżą mu włosy na głowie. Poznał zaklęcie. Kobieta 
wznosiła 
magiczną barierę przeciwko wszelkim mistycznym atakom. Wiedział też, że daleko 
mu do 
zręczności i wiedzy potrzebnych, by przełamać jej zaklęcie.
I nagle otoczyła ją srebrzysta poświata. Anthony zdążył jednak sięgnął do sakwy 
i 
wydobyć małą, papierową torebkę, którą dał mu Nakor na targu. Młody mag z całej 
siły 
cisnął ją na posadzkę do stóp kobiety. W powietrze wzniosła się i szybko je 
wypełniła chmura 
ciemnego dymu.
- Co się dzieje? - wrzasnęła Vinella. Ponownie podjęła zaśpiew i Anthony pojął, 
jakie 
to mroczne moce wezwała, by zniszczyć jego i Nakora. Modląc się żarliwie o to, 
by Nakor się 
nie pomylił, rozwiązał sakiewkę i cisnął jej zawartość w twarz Vinelli.
Przeciwniczka podniosła ręce, ale zawartość woreczka bez trudu przeszła przez 
otaczającą ją srebrzystą barierę i trafiła Vinellę w twarz, ogarniając ją chmurą 
czarnego pyłu. 
Wszyscy troje na ułamek sekundy zamarli w bezruchu, po czym Vinella potężnie 
kichnęła. 
Otworzyła usta, by coś powiedzieć, i znowu kichnęła. Kiedy zagrzmiała po raz 
trzeci, w jej 
oczach pojawiły się łzy. Zakrztusiła się okropnie, ale nie przerwała kichania. 
Anthony poczuł, 
że od samego patrzenia na Vinellę i jego wierci coś w nosie.
Spróbowała się opanować i ponownie rzucić zaklęcie, ale nic jej z tego nie 
wyszło i 
nadal kichała jak najęta. Tymczasem Nakor - spokojnie i bez pośpiechu! - sięgnął 
do swej 
sakwy i wyjął z niej spory, płócienny worek. Podniósłszy go w dłoni, zważył w 
powietrzu, 
zamachnął się potężnie i trzasnął nim kobietę w tył głowy.
Runęła, jakby zwaliła się na nią góra.
Anthony przedmuchał nos i spytał, ocierając wilgoć z ciągle jeszcze załzawionych 
oczu:
- Zwykły pieprz?
- Nie da się... aaapsik!... rzucać czarów, kiedy kichasz. Wiedziałem, że będzie 
się 
spodziewała ataku magią... aapsik!... i zaniedba ochronę przed czymś 
prymitywnym. Zawsze 
dbała o rzeczy wielkie i zapominała o drobiazgach. - Zamierzył się precyzyjnie i 
raz jeszcze 
trzasnął leżącą workiem po głowie. - Przez jakiś czas nie będzie nam 
przeszkadzała.
- Czym ją walnąłeś?
- Workiem jabłek. Założę się, że boli jak licho.
- Zostawimy ją tak? - spytał Anthony.
- Nie damy rady jej zabić, choćbyśmy nie wiem co robili. Jeśli obetniemy jej 
głowę, 
trochę ją tylko zdenerwujemy. Jeżeli się domyśli, że się jej wymykamy, strasznie 
się 
wścieknie, ale ona uważa, że już wygrała. Nie znajdzie powodu, by nas ścigać, 
dopóki się nie 
dowie, że skradliśmy jeden z jej statków.
Rozejrzawszy się po komnacie, podał worek Anthony'emu.
- Jak ruszy choćby uchem, walnij ją jeszcze raz. Wybiegłszy do komnaty obok, 
wrócił 
z niej po chwili, trzymając w dłoni nóż o poplamionej brązowymi plamami głowni.
- Myślałem, że nie możemy jej zabić - rzekł Anthony.
- Zabić nie. Ale możemy sprawić jej nieco... kłopotów. - Podszedłszy do fotela, 
na 
którym siedział Dahakon, chlasnął maga nożem po krtani. Na skórze pojawiła się 
cienka, 
szkarłatna linia, ale nie popłynęła z niej krew. Następnie Nakor odciął nożem 
sznury z 
okiennych zasłon i związał nimi ręce i nogi Lady Vinelli. Potem, cisnąwszy nóż 
na posadzkę, 
rzekł: - No, chodźmy. Calis i inni powinni już odnaleźć więźniów.
Gdy wybiegli z komnaty, Anthony spytał Nakora:
- Coś ty zrobił temu... Dahakonowi?
- Kiedy przerwie swą walkę z Pugiem, będzie miał jakieś zajęcie. Utrzymanie krwi 
w 
żyłach sprawi mu pewien kłopot. Nie mogę liczyć na to, że okaże się 
pragmatykiem, jak 
Jorna... znaczy, Vinella. Podejrzewam, że Dahakon i tak puści się za nami w 
pościg.
- A ją skąd znasz?
- Z Kesh, ale to było dawno temu.
- Byliście przyjaciółmi?
- Zależy, jak na to patrzeć - uśmiechnął się Isalańczyk. - Była moją żoną. No, 
prawie. 
Mieszkaliśmy razem.
- Mieszkałeś z tą morderczynią?
- Byłem młody - uśmiechnął się Nakor. - Ona zaś była niezwykle piękna... i 
bardzo 
dobra w łóżku. W młodości... eee... szukałem u kobiet... eee... innych walorów 
niż te, jakich 
wypatruję u nich dzisiaj.
- Ale jakżeś ją teraz poznał? - dopytywał się Anthony.
- Niektóre rzeczy u ludzi się nie zmieniają. Kiedy pogłębi się twoja znajomość 
sztuczek, będziesz umiał zobaczyć istotę ludzkiej osobowości, niezmiennej 
niezależnie od 
przebrania. Dobrze jest o tym wiedzieć.
- Myślę, że jeśli uda nam się unieść stąd swoje głowy, powinieneś wrócić do 
Stardock 
i nauczyć tamtejszych magów kilku swoich sztuczek.
- Mogę nauczyć ciebie, a ty już zadbaj o to, by ta wiedza dotarła do Stardock. 
Nie 
lubię tego miejsca.
Kiedy dotarli do korytarza wiodącego na dziedziniec, znaleźli leżącego na 
posadzce 
martwego sługę. Nakor rzucił nań okiem i rzekł:
- Miała trochę zajęcia, zanim nas znalazła.
Anthony odwrócił głowę. Ciało sługi było nagie i jakby zapadnięte. Wyglądało 
tak, 
jakby coś czy ktoś wyssał z niego każdą kroplę płynu. Powietrze wokół pachniało 
czarną 
magią i Anthony poczuł ogarniającą go falę wstydu. Przed chwilą jeszcze pożądał 
tej kobiety. 
Szacunek, jaki Anthony żywił dla niezwykłej odporności Nakora, podwoił się 
teraz.
Zbliżali się właśnie do ogrodzonego murem dziedzińca, gdzie trzymano więźniów, 
kiedy mały Isalańczyk zatrzymał towarzysza:
- Spójrz!
W mroku przed nimi kuliły się dwie figurki, zaledwie widoczne z miejsca, gdzie 
stał 
Anthony. Nakor kiwnął dłonią i młody mag ruszył za nim.
Podeszli bliżej i nagle Anthony poczuł przeszywający go znajomy dreszcz.
- Margaret! - sapnął na widok dwu, podrywających się na nogi dziewcząt.
Margaret odwróciła się i jej oczy nagle stały się okrągłe i wielkie niczym 
spodki.
- Anthony? - spytała i w dwu skokach rzuciła się w jego ramiona. Łkając niemal z 
radości, wyjąkała: - Ni... nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa!
Obok młodego maga stanęła teraz Abigail, która ostrożnie musnęła dłonią jego 
ramię, 
jakby chciała sprawdzić, czy ma do czynienia z prawdziwym człowiekiem.
- Gdzie inni? - spytała cicho.
- Powinni uwalniać właśnie pozostałych więźniów - odparł Nakor. - A wy chodźcie 
z 
nami, jeśli łaska.
Anthony trzymał Margaret w krzepkim uścisku i wcale nie podobała mu się myśl, by 
ją puścić i gdziekolwiek iść. Zmusił się jednak do rozsądku. Cofnąwszy się o 
krok, rzekł 
formalnie:
- Rad jestem, pani, że znajduję cię w dobrym zdrowiu. Dziewczyna obdarzyła go 
osobliwym spojrzeniem:
- Tylko tyle umiesz z siebie wykrzesać? - I sięgając obiema rękoma, objęła go za 
szyję, a potem pocałowała prosto w usta.
Młody mag stał przez chwilę nieruchomo, potem jednak znacznie się... ożywił. 
Kiedy 
jakoś zdołali się od siebie oderwać, dziewczyna spytała:
- Jak mogłeś sięgać ku mnie codziennie przez tyle czasu i pomyśleć, że nie 
zorientuję 
się w twoich uczuciach? - Po twarzyczce księżniczki popłynęły łzy. - Wiem... 
wszystko... 
Anthony. Znam twoje serce... i też cię kocham...
- Musimy iść - rzekł Nakor, rozgniatając kułakiem łzę, która nie wiedzieć skąd 
pojawiła się w kącie jego oka.
Wziąwszy Abigail za ramię, poprowadził ją ku zamkniętemu dziedzińczykowi. 
Rozlegał się stamtąd dźwięk młotków, a kiedy wbiegli do środka, ujrzeli 
najemników 
zaciekle rozkuwających okowy więźniów.
Abigail zobaczyła znajoma sylwetkę.
- Marcus! - zawołała radośnie. Wezwany jednym susem przefrunął nad dwiema 
dzielącymi go od celu pryczami. Objąwszy Abigail, ucałował ją serdecznie. Przez 
chwilę 
stopy Abigail dyndały w powietrzu. Dopiero potem stanęły na ziemi.
- Myślałem, że nigdy już cię nie zobaczę! - skwitował powściągliwy zazwyczaj 
dziedzic Crydee niezwykły u niego wybuch entuzjazmu. Objąwszy Margaret, i ją 
ucałował 
gorąco: - Ani ciebie!
- Zostawmy powitania na potem - odezwał się praktyczny Nakor. - Musimy działać 
szybko. Jak długo jeszcze?
- Z dziesięć minut - ocenił Marcus. - Mieli tam narzędzia - wskazał na drzwi, 
otwierające się na otaczający wszystko korytarz - ale znaleźliśmy wśród nich 
tylko dwa dłuta.
- Jak się czują więźniowie? - spytał Isalańczyk.
Usłyszawszy te słowa, Anthony wziął się w garść, niechętnie oderwał się od 
Margaret 
i spojrzał na nieszczęśników. Zbadawszy dwu, powiedział:
- Pozwólcie im pić tyle, ile zechcą, ale powoli. Niech piją łyczkami. A potem 
trzeba 
ich będzie przenieść na łodzie.
Przeszedłszy wśród leżących, zbliżył się do posągu. Poczuwszy dziwaczne 
świerzbienie, zawołał:
- Nakor!
Mały człowieczek podszedł do posągu. Okrążył go, uważnie się przyglądając, i 
wyciągał już dłoń, by go dotknąć, kiedy usłyszał ostrzeżenie Anthony'ego:
- Nie dotykaj tego!
Nakor wahał się przez chwilę, w końcu jednak kiwnął głową i cofnął rękę.
- Czy ktokolwiek z was dotykał posągu? - zawołał Anthony, zwracając się do 
więźniów.
- Nie - odpowiedział najbliższy mu człowiek. - Ale odmieńcy... tak... odmieńcy 
go 
dotykali.
- Odmieńcy?
- Te... wężowe stwory - odpowiadający rozkaszlał się i musiał na chwilę 
przerwać. - 
Trzymali nas tu w zamknięciu z tymi wężoludami. One zmieniały swe kształty, aż 
zaczęły 
przypominać nas samych... tych, znaczy, którzy nie poumierali... - dodał gorzko. 
Wyglądał na 
młodego - niegdyś! - człowieka, ale oczy miał mroczne i zapadnięte, a na jego 
twarzy widać 
było wyraz przedwczesnej dojrzałości. Włosy znaczyły pasma siwizny. - Wszystkie, 
co do 
jednego, podchodziły, obejmowały ten posąg i składały jakiś ślub w tym ich 
obrzydliwym 
języku. Potem każdy kłuł się głęboko w ramię i pocierał nim posąg.
- Dokąd zabierali tych, którzy umarli ? - krzyknął Anthony, na którego twarzy 
malował się wyraz bliski paniki.
Jego rozmówca pokazał drzwi przeciwległe do tych, przez które wtargnęli Calis i 
jego 
ludzie.
- Gdzieś tam. Zabierano ich gdzieś tam...
Anthony śmignął ku drzwiom, przeskakując nad pryczami. Pociągnąwszy za klamkę, 
odkrył, że drzwi są zamknięte.
- Możesz je wyłamać? - spytał, zwracając się do Marcusa. Marcus podszedł 
spiesznie 
z dłutem i młotkiem. Po kilku chwilach uderzania o zamek drzwi ustąpiły i 
Anthony odsunął 
na bok krępego najemnika, atakującego drzwi z Marcusem. Sam Marcus zajrzał do 
środka i 
nagle zakrył dłonią usta.
- Bogowie! - zawołał, po czym odwrócił się targany torsjami.
- Nakor! - wrzasnął Anthony. - Dawaj tu jakieś światło! Pozostali precz stąd!
Nakor wziął pochodnię z dłoni jednego z najemników i stanął obok Anthony'ego. 
Wewnątrz dość głębokiej niszy leżały ciała - ludzi i jaszczurowatych stworów, 
które miały 
zostać ich kopiami. Ludzkie ciała były w kiepskim stanie, prawdziwą jednak 
odrazę 
wzbudziły w Anthonym trupy wężoludów.
Były to napuchnięte, poczerniałe kadłuby, z popękaną skórą, spod której sączyła 
się 
jakaś ciecz. Spod zielonkawych warg wystawały pożółkłe kły, oczy zaś 
przypominały ciemne 
paciorki. Rysy zastygłych pysków wskazywały, że stwory umierały w męce, dłonie 
zaś miały 
palce w kształcie szponów - tyle, że same szpony starte były do krwi w daremnej 
próbie 
przedarcia się przez kamienny mur. Efekt był tym bardziej przerażający, że 
niektóre z nich 
były niemal całkowicie odmienne od ludzi, inne zaś w różnych stadiach przemiany, 
aż po 
takie, które niewiele się od ludzi różniły.
- Czujesz to? - wyszeptał Anthony.
- Owszem, czuję - odparł Nakor. - Coś mrocznego i złego. Anthony zamknął oczy i 
rozpoczął snucie zaklęcia. Wykonał kilka skomplikowanych gestów, wzywając na 
pomoc 
magię, i nagle otworzył oczy - tak szeroko, że Nakor mógł zobaczyć niemal całe 
białka.
- Cofnij się! - szepnął młody mag ochrypłym głosem. Nakor wyszedł z niszy, po 
nim 
zaś uczynił to samo Anthony.
- Wyprowadźcie wszystkich i spalcie to miejsce - polecił Marcusowi i Calisowi. - 
Władczym głosem, jakiego żaden z nich nie słyszał u niego wcześniej, dodał: - 
Spalcie i inne 
budynki... stajnie, kuchnie, pałac... wszystko.
- Wynosimy się! Wszyscy precz! - zawołał Marcus.
Gdy dziedziniec opuścił ostatni więzień, na stos gnijących ciał rzucono płonącą 
pochodnię. Wcześniej znaleziono olej i szmaty, te również ciśnięto na stos. 
Marcus polecił 
najemnikom podpalić inne budowle. Po kilku minutach wszyscy usłyszeli trzask 
stosu 
płonącego siana w stajniach. Potem podpalono kuchnie i kwatery służby, a na 
koniec 
pochodnie pofrunęły przez okna budynku.
Calis wrócił nieco osmalony - osobiście podpalił komnatę, w której trzymano 
Margaret i Abigail.
- Coś ty tam znalazł, Anthony? - spytał młodego maga.
- Ciała... - odpowiedział Anthony.
- To znaczy? - odezwał się Marcus.
Anthony zatrzymał się na chwilę, podczas gdy najemnicy pod przewodem Nakora 
wprowadzali więźniów do rozległego domostwa, gdzie było wejście do tunelu.
- Chcą zesłać na Królestwo plagę zarazy - wyjaśnił, przełykając łzy. - To 
magiczna 
zaraza, przy której zblakłyby wspomnienia wszystkich innych, o których 
słyszałeś, Marcusie. 
Musimy ich po wstrzymać!
Syn Diuka Crydee przełknął ślinę, po czym wziąwszy Abby za rękę, poprowadził ją 
ku głównemu budynkowi posiadłości. Anthony i Margaret ruszyli za nimi.
Rozdział 22
ZASADZKA
Harry wyciągnął dłoń przed siebie.
- Co tam? - spytała Brisa.
- Pożar - odparł Praji. - I niemały, sądząc z odblasku ognia na niebie.
Wszyscy tkwili na dziobie prowadzącej łodzi, która pruła fale ku wypalonej 
farmie, 
gdzie - jeśli bogowie okażą swą łaskę - mieli wziąć na pokład uwolnionych 
więźniów. Harry 
poczuł, że po grzbiecie spływa mu strużka zimnego potu.
- Niedługo będzie tu okropne zamieszanie.
- Niewątpliwie - rzekł Praji. - Wkrótce pojawią się żołnierze, by sprawdzić, co 
się tam 
wyrabia. Jeżeli zaczną węszyć po okolicy, trzeba będzie się bić.
Jeden z wioślarzy powiedział coś Tuce, który zwrócił się do Harry'ego:
- Sab, zbliżamy się do umówionego miejsca.
Harry kiwnął głową i dał sygnał następnej łodzi. Choć w mroku niełatwo było 
dostrzec cokolwiek, na dziobie każdej łodzi siedział bystrooki wypatrywacz, a na 
rufie 
człowiek od przekazywania sygnałów. Pierwsza łódź z cichym chrzęstem wcięła się 
w 
nadbrzeżny piasek, pozostałe skręciły w bok i powtórzyły manewr, aż wreszcie 
wylądowały 
wszystkie.
Harry zeskoczył na ląd i co tchu pobiegł ku farmie. Pokrywę studni zdążono już 
usunąć i właśnie wydobywał się z niej, nie bez trudności, jakiś człowiek. 
Ludlandczyk złapał 
go za ramię i pomógł mu stanąć na ziemi.
- Harry! - rozległ się cichy okrzyk spośród ruin i zza muru wysunął się Calis, 
machający dłonią. Harry przez chwilę jeszcze podtrzymywał osłabionego więźnia i 
posadził 
go na ziemi, kiedy dotarli do domku.
- Jesteście już wszyscy? - spytał Harry.
- Nie za bardzo - skrzywił się pół-elf. - Marcus i inni są jeszcze pod ziemią i 
pomagają 
więźniom, ale ci bardzo osłabli i posuwają się powoli. Niektórych trzeba wciągać 
na górę.
Do obu rozmówców podszedł Praji.
- Zdobądź jakąś linę - polecił mu Harry - i przyprowadź czterech krzepkich 
chłopów, 
którzy będą wyciągać słabszych więźniów ze studni.
Praji pospieszył wykonać polecenie, a Harry powiedział:
- Wóz albo przewóz... wszystko jedno, czekać tu czy w zatoce.
Calis kiwnął głową:
- Nicholas i Amos teraz chyba dobierają się do statku...
- Życzmy im szczęścia. - Harry spojrzał na niebo, gdzie właśnie wschodził drugi 
z 
miesiąców Midkemii. Trzeci miał pojawić się na nieboskłonie za godzinę. - 
Wkrótce zrobi się 
tam bardzo jasno. - Koniunkcja trzech księżyców była dość rzadkim wydarzeniem, a 
popularne powiedzenie „przy świetle trzech łun” było niemal synonimem określenia 
„jasno 
jak w dzień”. - Tej nocy nie poszczęści nam się przy skradaniu. Co to był za 
ogień?
- Obawiam się, że mam dla wszystkich złe wieści - rzekł pół-elf. - Anthony 
powiada, 
że to miejsce było wylęgarnią jakiejś zarazy, którą jedynie ogień mógł 
zniszczyć. Powiada 
też, że gdybyśmy nie podpalili posiadłości Dahakona, za miesiąc, najdalej za dwa 
każdy w 
mieście byłby nieboszczykiem, a uciekinierzy roznieśliby ją po innych krajach. 
Uważa, że ten 
mór mógłby przed wygaśnięciem wytracić przynajmniej połowę mieszkańców całego 
kontynentu.
- Bogowie! Cóż za podłość! - Harry potrząsnął głową. Spojrzawszy na odległy 
pożar, 
dodał: - Tak czy owak, niezadługo pojawią się tu wścibskie trepy. - Spojrzał na 
dwudziestkę 
wynędzniałych więźniów i w jednym z nich rozpoznał giermka, z którym grał w 
piłkę.
- Edwardzie... jak się masz? - klęknął, by spojrzeć w twarz mizeraka.
- Kiepsko się mam, mości giermku - odparł były więzień, usiłując się uśmiechnąć. 
- 
Ale teraz, kiedy już jesteśmy wolni, to się nie dam. - Biedak miał wynędzniałą 
twarz i Harry 
widział, że dziarskiemu niegdyś giermkowi złamano ducha. Został porwany i był 
świadkiem 
okropnych wydarzeń. Wielu starszych i bardziej odeń doświadczonych ludzi nie 
przetrwałoby 
i połowy tych nieszczęść. Uwolnienie z kajdan nie zatrze w jego pamięci tych 
złowrogich 
wspomnień.
- Mógłbyś mi trochę pomóc - zaproponował Harry. - Piszesz się na to? - Giermek 
kiwnął głową, Ludlandczyk zaś powiedział: - Zajmij się tymi, którzy są zbyt 
słabi, by szybko 
dotrzeć do łodzi. Zacznij od najdalszych... mości chwacie.
Chłopiec wstał i ruszył na pomoc dziewczynie, patrzącej przed siebie nieobecnym 
wzrokiem:
- Wstawać, wszyscy... słyszeliście, co mówił książęcy giermek. Musimy jakoś 
dostać 
się do łodzi. Wracamy do domu. - To ostatnie powiedział niemal z płaczem, ale 
dopiął swego.
Inni więźniowie zaczęli wstawać i chwiejnym krokiem ruszyli ku łodziom. Ze 
studni 
tymczasem wyłonił się kolejny zbieg i Harry skoczył mu na pomoc.
Potem nachylił się i krzyknął w głąb czeluści:
- Jesteśmy tu z łodziami! Nie możecie się pospieszyć?
- Próbujemy! - odparł gdzieś z daleka Marcus. - Ale ludzie są wymizerowani i nie 
mogą się wspinać.
- Na to coś zaradzimy. Robimy tu siodełko i wciągarkę dla tych, którzy są za 
słabi do 
wspinaczki!
- Dobra nasza!
Czas ciągnął się okropnie, a wymizerowani zbiegowie z trudem dźwigali się po 
drabinie. W końcu pojawili się Praji i Vaja z dwoma innymi ludźmi i zakończonym 
luźną 
pętlą sznurem, który zaraz spuszczono w dół. Zaraz też zaczęto wydobywać 
najsłabszych.
Tymczasem Harry przeszedł do łodzi i zwrócił się do Tuki:
- Kiedy dam ci sygnał, odepchniesz pełne łodzie i ruszysz z nimi do portu. 
Popłyńcie 
do ujścia zatoki i poczekajcie tam na Nicholasa.
- Co tam się dzieje w górze rzeki, Sab? - spytał mały człowieczek.
- Później, przyjacielu, później... - i dodał tonem, który mówił, że myśli 
Ludlandczyka 
zajęte są czym innym: - Trzeba nam będzie raz jeszcze się zatrzymać.
Przez chwilę obaj stali w milczeniu i podziwiali, jak pięknie pali się 
posiadłość 
Dahakona, Pierwszego Doradcy Namiestnika.
- A cóż to znowu? - spytał Amos.
- Wygląda jak pożar na drugim brzegu rzeki - odpowiedział Nicholas.
- Mam nadzieję, że nie oznacza to nowych kłopotów dla naszych przyjaciół - 
mruknął 
niegdysiejszy pirat.
- Tym nie powinniśmy się martwić - odparł Nicholas. - Spójrz!
Amos zobaczył, co wskazywał książę, i ryknął:
- Uwaga wszyscy! Przygotować się!
Begala była łodzią kupca, który używał jej zarówno do interesów, jak i dla 
przyjemności. W trzech niewielkich kajutach mogła pomieścić siedmiu, lub ośmiu 
pasażerów, 
miała też sporą ładownię niżej. Idąc pod wiatr, płynęła dość wolno, z wiatrem 
jednak śmigała 
po wodzie aż miło. Amos zawracał teraz, by dopaść drugiego statku wypływającego 
z portu.
Pierwszy - kopia „Albatrosa” - pojawił się chwilę wcześniej. Teraz mieli spaść 
na 
duplikat „Bielika” i Amos skierował begalę ku jej ofierze. Doświadczony w takich 
sprawach 
wykoncypował sobie, że świadomy swego fachu kapitan wyprowadzałby statek z 
portu, 
trzymając się ostro pod wiatr, by przemknąć wzdłuż niebezpiecznych skał przy 
wysuniętym 
cyplu, w który przekształcał się półwysep osłaniający wejście do portu od 
wschodu. Blask 
jasno świecących miesiąców przeszkadzał Harry'emu, okazał się jednak znacznym 
ułatwieniem dla Amosa.
Załoga wzięła się do dzieła. Ludzie nie znali tego okrętu, wszyscy jednak byli 
doświadczonymi żeglarzami i od momentu wejścia na pokład przyglądali się, 
poznając 
takielunek i ożaglowanie. Dwaj strażnicy, na których natknięto się zaraz po 
wspięciu się przez 
burty, zostali starannie związani, zakneblowani i odprowadzeni pod pokład - 
wszystko poszło 
napastnikom tak sprawnie, że wartownicy nawet nie zdążyli się porządnie 
wystraszyć.
Begala skoczyła przed siebie jak drapieżca na ofiarę. Na dziobie tkwił już Ghuda 
z 
linką i hakiem abordażowym, gotów do natychmiastowego działania, a w pobliżu 
stali trzej 
inni hakarze. W sumie około tuzina z trzydziestu ludzi Nicholasa gotowało się do 
ściągnięcia 
obu statków razem, a inni czyhali tuż obok. Nicholas mógł się tylko modlić, by 
zaskoczenie 
pozwoliło im przełamać opór, zanim załoga zdobywanego okrętu zdoła zebrać się w 
kupę. 
Nie wiedzieli, z kim przyjdzie im mieć honor, Amos jednak uważał, że powinni się 
przygotować na co najmniej trzydziestu żeglarzy i drugie tyle strażników, nie 
mówiąc o 
fałszywych więźniach.
Gdzieś przed nim, wyżej, rozległ się okrzyk zaskoczenia - wypatrywacz z 
bocianiego 
gniazda fałszywego „Bielika” spostrzegł zbliżający się stateczek. Łucznik z 
dziobu uciszył go 
natychmiast i w tej samej chwili Ghuda, zakręciwszy liną nad głową, rzucił hak 
ku burcie 
okrętu. W ślad za pierwszym natychmiast poleciały następne, pół tuzina zaś ludzi 
z want 
begali rzuciło się na nieco wyższy pokład. Wylądowawszy, natychmiast rozejrzeli 
się za 
przeciwnikami. Nicholas wspiął się na reling i skoczył ponad czterostopową 
przestrzenią 
wody ku takielunkowi fałszywego statku.
Zeskoczywszy na pokład, zaledwie miał czas się zastawić, gdyż rzucił się nań 
jakiś 
śmiałek z kordelasem. Książę niemal odruchowo zabił odzianego w czerń 
napastnika, 
przeszywając mu gardło. Wokół niego wrzała zaciekła walka i wydało mu się, że 
słyszy 
niezbyt głośne wrzaski, jakimi ludzie z pierwszego okrętu usiłowali dowiedzieć 
się, co też u 
licha wyprawiają ich towarzysze.
Ufając, że każdy z jego ludzi jakoś sobie poradzi, skoczył ku drzwiom do kabiny 
na 
forkasztelu. Jeśli na pokładzie byli jacyś Pantathianie lub ich sługusi, to z 
pewnością znajdzie 
ich tam. Otworzył kopniakiem drzwi i usłyszał głuche łupnięcie, z jakim we 
framugę wbił się 
pocisk z ciężkiej kuszy. Kapitan statku spokojnie odłożył bezużyteczną broń i 
sięgnął po 
miecz.
- Poddaj okręt! - zawołał Nicholas, tamten jednak bez słowa zaczął okrążać stół.
I nagle zaatakował z furią, zmuszając księcia do obrony. Nicholas cofnął się, 
sparował, związał ostrza i w kabinie rozgorzał zacięty pojedynek. Krondorczyk 
był młodszy i 
szybszy, kapitan jednak świetnie sobie radził, zdradzając spore doświadczenie. 
Nicholas 
skupił swe myśli na przeciwniku, nie umiał jednak poświęcić mu ich wszystkich, 
bo martwił 
się o to, jak sobie radzą jego ludzie. Układając plan, postanowił z Amosem, że 
dwaj 
wartownicy z begali zostaną przed samą napaścią uwolnieni, tak by mogli sami 
przeprowadzić stateczek przez skały, Amos zaś ze wszystkimi ludźmi runie na 
„Bielika”. 
Wóz albo przewóz: gdyby Krondorczyków odparto, nie mieliby dokąd wracać. Musieli 
zdobyć statek.
Ciął i trafił kapitana w ramię, zmuszając do wypuszczenia korda z dłoni. 
Nicholas 
przytknął mu ostrze swego rapiera do piersi.
- Poddaj się!
Tamten niespodziewanie wyciągnął zza pasa nóż i rzucił się na księcia. Nicholas 
pchnął niemal instynktownie i jego miecz przeszył serce napastnika, który 
westchnął tylko 
chrapliwie i runął na plecy.
Wrażenie, jakiego książę doznał, nie różniło się za bardzo od tego, jakie 
towarzyszyło 
mu przy zabiciu Rendera. I było tak samo nieprzyjemne. Kości mostka ustąpiły z 
głuchym 
chrzęstem, kiedy książę wyciągał swój miecz. Nicholas odwrócił się i rozejrzał. 
Na tym 
poziomie były jeszcze dwie kabiny z drzwiami umieszczonymi naprzeciwko siebie. 
Wybrał 
drzwi z prawej i kopnąwszy potężnie, natychmiast uchylił się w lewo: nie 
zapomniał lekcji 
sprzed paru zaledwie chwil. Nic nie uderzyło we framugę, więc ostrożnie zajrzał 
do środka.
Kabina była pusta. Kiedy jednak powtórzył procedurę z drzwiami po lewej, o mało 
nie 
zarobił bełtu w twarz. Gdyby się nie uchylił, tkwiłby teraz przyszpilony do 
framugi jak motyl 
u zbieracza owadów.
Odskoczył od drzwi tylko po to, by dać sobie wpakować czyjś bark w brzuch - to 
pierwszy oficer nieżyjącego już kapitana udowadniał swoją lojalność. Nicholas 
poczuł, że 
koszula pęka, coś ostrego chlasnęło go po żebrach, i z całej siły rąbnął 
napastnika rękojeścią 
miecza w tył głowy. Odpowiedzią było sieknięcie bólu i znów jego żebra liznął 
ognisty jęzor. 
Ponowił uderzenie raz i drugi, aż wreszcie napastnik zwiotczał i mógł go od 
siebie 
odepchnąć.
Wstał, czując piekący ból w lewym boku. Sięgnął ku ranie i poczuł wilgoć. 
Spojrzawszy w dół, zobaczył, że nóż pierwszego oficera ma zakrwawione ostrze. 
Zbadał 
koszulę i przekonał się, że rana nie była głęboka, choć dość długa. 
Zaczerpnąwszy tchu w 
płuca, spróbował zwalczyć ogarniający go zawrót głowy. Rana w boku zaczęła rwać 
pulsującym bólem.
Wróciwszy na pokład, zobaczył, że Ghuda i jego ludzie wypierają obrońców ze 
wszystkich pozycji. Czarno odziani żeglarze padli ofiarą zaskoczenia i większość 
z nich 
leżała już martwa.
Spojrzawszy w prawo, zobaczył, że Amos walczy z dwójką napastników, którzy ostro 
się doń dobierali. Skoczył mu na pomoc, ale jeden z drabów w czerni zdołał 
związać swoje 
ostrze z głownią Krondorczyka i podniósł ją ku górze, odsłaniając brzuch 
niegdysiejszego 
pirata na pchnięcie swego kompana.
- Amos! - wrzasnął książę, atakując i zabijając tego, który blokował miecz 
przyjaciela. 
Natychmiast też sparował atak jego kompana i w odpowiedzi wbił weń własne 
ostrze.
Kopnięciem odrzucił na bok rannego i klęknął obok Amosa. Ten leżał nieprzytomny, 
oddychając płytko i z wysiłkiem. Obejrzawszy się przez ramię, zobaczył, że Ghuda 
właśnie 
zabija kolejnego z napastników. Walka trwała i nie można było pozwolić sobie na 
chwile 
rozpaczy.
Rzucając się ponownie w jej wir, poczuł, że ktoś chwyta go za kostkę. Padł na 
pokład, 
przetoczył się w bok i kopnął drugą nogą, trafiając rannego marynarza w twarz. 
Usłyszał 
trzask pękającej kości i wrzask rannego.
Skoczywszy na równe nogi, pchnął natręta w szyję. Odwrócił się w samą porę, by 
usłyszeć okrzyk Ghudy:
- Są wspaniali! Żaden ani myśli o tym, by się poddać!
- Nie dawać pardonu! - odpowiedział posępnie Nicholas. Wiedział, że oznacza to 
śmierć każdego z czarnych. Poczuł w ustach gorycz żółci i splunąwszy, ruszył na 
kolejnego 
przeciwnika, który - mimo dwu ciężkich ran - wstawał za jednym z ludzi 
Nicholasa, by 
zaatakować go ponownie.
Wyglądało na to, że walka będzie trwać w nieskończoność - dwukrotnie książę 
gotów 
był przysiąc, że ściera się z człowiekiem, którego zabił przed chwilą. I nagle 
wszystko 
ucichło.
- To koniec - mruknął Ghuda.
Nicholas tępo kiwnął głową. Był spocony, zakrwawiony i z wysiłku trzęsły mu się 
kolana. Lewa stopa rwała go niemożliwie, a bok palił żywym ogniem. I nagle coś 
sobie 
przypomniał:
- Amos!
Podskoczył do miejsca, gdzie leżał powalony admirał, i z niemałą ulgą zobaczył, 
że 
ten jeszcze oddycha. Ghuda klęknął obok, rzucił okiem na rannego i mruknął:
- Kiepsko to wygląda. Przydałby się tu Anthony i jego cała sztuka.
- Weźcie go do kajuty kapitańskiej - polecił Nicholas. Dwaj żeglarze łagodnie 
podnieśli rannego i zabrali do kabiny.
Nicholas rozejrzał się dookoła i przekonał, że wszyscy gapią się wyłącznie na 
niego. I 
nagle pojął, że teraz, kiedy Amos nie może utrzymać się na nogach, jemu samemu 
przyjdzie 
dowodzić statkiem. Spojrzawszy na jednego z żeglarzy, spytał go krótko:
- Kto tu jest teraz najstarszy doświadczeniem?
- Myślę, że Pickens, Wasza Miłość - odparł zagadnięty.
- Panie Pickens! - zawołał książę i odpowiedział mu okrzyk z fordeku.
- Na rozkaz! - Pickens zbliżał się do czterdziestki i tyle na razie dało się o 
nim 
powiedzieć.
- Od tej chwili jest pan pierwszym oficerem. Zechce pan jakoś pozbyć się tych 
trupów.
- Tak jest, kapitanie! - odparł świeżo upieczony oficer. I odwróciwszy się do 
skrwawionej i wyczerpanej załogi, ryknął w najlepszej tradycji krondorskiej 
floty: - 
Słyszeliście, wałkonie? Na co czekacie? Za burtę z tymi nieboszczykami!
- Nic ci nie jest? - spytał Ghuda. Nicholas spojrzał na swą zakrwawioną koszulę.
- To drobiazg. Martwię się o Amosa.
- Wyliże się - odparł najemnik. - Jest twardszy od rzemienia. - Widać było 
jednak, że i 
Ghuda jest strapiony.
- Wiele się w tej podróży odeń nauczyłem - rzekł książę. - Pływałem też 
wcześniej. 
Mogę tylko mieć nadzieję, że nie zawalę sprawy.
Ghuda zniżył głos.
- Mów po prostu Pickensowi, co trzeba zrobić, i niech on troszczy się o resztę.
Nicholas na poły się uśmiechnął, na poły skrzywił:
- Może to niegłupia rada.
Na pokład wbiegł jeden z marynarzy:
- Wasza Wysok... Ehm... kapitanie, pod pokładem są więźniowie.
Nicholas skoczył za nim wołając:
- Panie Pickens!
- Na rozkaz, kapitanie!
- Kiedy już uporacie się ze sprzątaniem, zechce pan zadbać o to, by statek 
zawrócono i 
skierowano ku miastu!
- Ay, kapitanie!
- To może się udać - uśmiechnął się ponuro Nicholas do Ghudy.
Pospieszyli obaj do głównego luku, skąd spojrzeli w dół. Trzy pokłady niżej 
uniosło 
się ku nim kilkanaście twarzy. Żaden z więźniów nie odezwał się słowem.
- To nasi czy kopie? - spytał Ghuda.
- Nie umiem rzec - odparł Nicholas. Czując, że sytuacja go przerasta, polecił: - 
Zamknijcie ich tu. Rozeznamy się w tym później, kiedy zbierzemy się razem.
Wspiąwszy się po trapie, znalazł Pickensa, który stał przed żeglarzem dzierżącym 
koło sterowe.
- Skrócić żagle! - ryknął pierwszy oficer. A odwracając się do sternika, rzucił 
zwięźle: 
- Na sterburtę! - I znowu ryknął: - Do zwrotu!
Żeglarze ruszyli na wyznaczone miejsca.
- Ten statek to niesamowita kopia „Bielika”, sir. Pływałem na nim dziesięć lat i 
nie 
potrafiłbym ich rozróżnić.
- Jak wygląda sytuacja? - spytał książę.
- Sześciu rannych, trzech nie żyje, sir. Jeszcze parę minut i byłoby po nas. Ale 
jakoś 
poszło. Damy radę, sir.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz - rzekł Nicholas raczej do siebie niż do 
podwładnego.
Stojąc na pokładzie i poddając się kołysaniu, usłyszał okrzyk z góry - 
obserwator 
oznajmiał o zbliżaniu się innego statku. Nicholas poczuł, że serce uderza mu 
szybciej, ale 
jednocześnie tuż obok rozległ się spokojny głos Pickensa:
- Bez obaw, sir. Nie staranuję tej begali. - I podnosząc głos, ryknął do 
człowieka na 
górze: - Hej ty! Uważaj na wszystko!
Nicholas uśmiechnął się, a jego nowy pierwszy oficer zaproponował:
- Jeśli wolno... mógłby pan zejść na dół i kazać opatrzyć sobie tę ranę, sir.
- Statek należy do pana, panie Pickens - kiwnął głową Nicholas.
Opuściwszy rufę, przeszedł na śródokręcie, gdzie marynarze zebrali rannych. Na 
jego 
widok jeden z majtków bez słowa pomógł mu zdjąć koszulę. Książę odwrócił głowę, 
gdy 
samozwańczy sanitariusz badał ranę, a potem podniósł ręce, kiedy zaczęto mu ją 
ciasno 
owijać czystym bandażem.
W duchu zaczął też błagać wszystkich znanych mu bogów, by pozwolili Harry'emu i 
innym uporać się z ich zadaniami...
Gdy pierwsza strzała śmignęła mu nad głową, Harry kucnął za niskim nadburciem 
łodzi. Calis wstał szybko, wypuścił pocisk i natychmiast przysiadł za kabiną. 
Wrzask z brzegu 
potwierdził celność jego strzału.
- Tam jest ich tylko czterech - mruknął Praji. - Mogliby zrozumieć aluzję i dać 
sobie 
spokój.
Harry przemknął obok leżącego płasko Prajia do Tuki.
- Jak daleko jeszcze...
- Myślę, że nie więcej niż sto kroków, Sab.
Spływali powoli w dół rzeki, ostrzeliwani zaciekle przez grupkę jeźdźców, którzy 
zjawili się, by zbadać przyczynę pożaru. Pierwsza ulewa pocisków zabiła jednego 
z wioślarzy 
i wszyscy przylgnęli do desek.
- Marcus? - zawołał Harry ku następnej łodzi.
- Co jest? - odpowiedział mu okrzyk.
- Co z ludźmi?
- Mamy tu jednego rannego - nadeszła po chwili odpowiedź - ale da sobie radę.
- Marcus, tam na tle księżyca widać dwu z tych natrętów - zawołał Calis.
- Dobra. Biorę tego z lewej.
- Na trzy! - zawołał Calis. - Raz... dwa... trzy. - Wstał i puścił strzałę. 
Jednocześnie 
Harry usłyszał śpiew cięciwy łuku Marcusa. Dwa wrzaski rozdarły noc i ostrzał z 
brzegu 
urwał się jak ucięty nożem.
Harry policzył do dziesięciu.
- Do wioseł!
Wioślarze porwali za wiosła, które złożono, kiedy łucznicy zaczęli swą zabawę. 
Wetknąwszy wiosła w dulki, pociągnęli mocno, sternik zaś skierował łódź ku 
środkowi rzeki. 
Szybko zmieniono szyk i Harry spytał:
- Są jacyś ranni?
Pytanie przekazano z łodzi do łodzi i szybko przyszły odpowiedzi: jeden martwy, 
dwaj inni ranni. Harry przeniósł się na dziób pierwszej łodzi i spojrzał na 
ciągle skuloną za 
nadburciem Brisę.
- A co z tobą?
- Śmiertelnie się przestraszyłam - zgrzytnęła zębami. - Ale poza tym nic mi nie 
jest.
- Wkrótce wszystko się uładzi - przyklęknął na chwilę przy dziewczynie.
- Jeśli ten twój przyjaciel i jego wesoła banda zdołają opanować statek pod 
żaglami. 
Słuchaj, ja się wychowałam wśród okrętów... - potrząsnęła głową. - Nie 
chciałabym 
zapeszyć...
Położył dłoń na jej splecionych palcach.
- Wszystko się uda, zobaczysz.
- Mam taką nadzieję - na jej twarzyczce pojawił się nikły uśmieszek.
Wpłynąwszy do zatoki, ruszyli niezłym tempem i pękate łodzie rzeczne zaczęły 
kołysać się na falach.
- Rad jestem, że nie musimy wyprawiać się na tych łódeczkach na pełne morze - 
mruknął Harry.
Praji i Vaja stali, trzymając się relingu, który okalał dach niskiej kabiny.
- Niezła zabawa - rzekł Praji.
- Jeśli się jeszcze nie zorientowałeś - rzekł Vaja Harry'emu - to spieszę 
wyjaśnić, że 
ten tu mój przyjaciel ma spaczone poczucie humoru.
- Częściowo go rozumiem - przyznał Harry.
Wrzask z ostatniej łodzi kazał Ludlandczykowi się odwrócić. Okrzyk powtórzono, 
po 
chwili zaś usłyszał wyjaśnienie Marcusa:
- Za nami idą trzy łodzie.
- Do licha! - zaklął Harry, przeciskając się obok Praji do steru. - Jak daleko 
są? - 
zawołał do Marcusa.
Marcus przekazał pytanie w tył i po chwili niegdysiejszy giermek usłyszał 
odpowiedź:
- Kilkaset jardów za nami. To długie łodzie i pełno na nich zbrojnych.
Harry szybko rozważył wszystkie możliwości.
- Większość wojowników mamy na dwu pierwszych łodziach. Przesuń swoją łódź w 
lewo i niech inne ją miną! - zawołał do Marcusa. - Ty i Calis będziecie musieli 
jakoś 
zniechęcić naszych prześladowców.
Praji rozejrzał się dookoła.
- Nie masz tu miejsca do walki. Niech dziewczyna przeskoczy na inną łódź, kiedy 
będzie nas mijała.
- Niezły pomysł - przyznał Harry. I zanim Brisa zdążyła zaprotestować, zawołał 
do 
Marcusa: - Przekażcie Margaret i Abigail na mijające was łodzie, a z nimi 
każdego 
niezdolnego do walki!
Zignorował niezbyt miłą uwagę, jaką Margaret skwitowała jego ocenę jej bitewnych 
umiejętności.
- Jesteś zbyt słaba, by walczyć, wiec bądź uprzejma zamknąć buzię! - zawołał po 
prostu.
Odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, że Brisa idzie na niego niczym wściekła 
kotka. Zanim zdążyła powiedzieć słowo, wymierzył w nią palec:
- Ty też się przesiadasz! Nie mam czasu na sprzeczki! Dziewczyna zatrzymała się 
nagle, zamrugała oczami i zupełnie niespodziewanie objęła go za szyję i 
pocałowała. 
Następnie szybko wskoczyła na daszek kabiny i ruszyła w stronę mijanej właśnie 
łodzi.
- Kocham cię, ty głuptasie! Nie daj się zabić! - I skoczywszy przez kilka stóp 
dzielącej 
łodzie wody, wylądowała na pokładzie drugiej.
- Ja też cię kocham! - rzekł Harry.
Wyciągnąwszy miecz, skoczył na tył łodzi. Zobaczył Margaret i Abby na pokładzie 
mijanej łodzi, a potem usłyszał okrzyki z dziesiątej w rzędzie. Wkrótce 
przekazano treść 
wiadomości:
- Strzelają do ostatniej - zawołał doń Marcus. Calis wspiął się na dach kabiny:
- Nie mają długich łuków!
Marcus również wlazł na daszek, gdy mijały ich inne łodzie z zawzięcie 
wiosłującymi 
żeglarzami. Obaj łucznicy wypuścili strzały jak j eden i dwaj ludzie z łodzi 
pościgowych 
runęli w wodę. Wioślarze prześladowców natychmiast naparli na wiosła, cofając 
swe łodzie. 
Harry parsknął śmiechem, Calis zaś powiedział:
- To powinno ich trochę zniechęcić. - Poklepał swój kołczan. - Jeśli się nie 
domyśla, 
że wkrótce zabraknie nam strzał - dodał ciszej.
- Okręt! - rozległ się okrzyk z przodu. Harry odwrócił się i na widok 
wyłaniającej się 
przed nimi sylwetki statku doznał uczucia ogromnej ulgi. Okręt refował żagle i 
zawracał na 
wiatr, tak by zwolnić na przyjęcie łodzi. - Trzeba będzie powstrzymać tych 
drabów za nami, 
dopóki się nie załadujemy - rzekł Harry.
- Sab, a co z nami? - spytał Tuka.
- Nie martw się, zatroszczymy się o wasze życie, a potem wysadzimy was na brzeg 
- 
zapewnił go Ludlandczyk.
Tuka kiwnął głową, widać było jednak, że wcale nie cieszy go perspektywa utraty 
dziesięciu łodzi i zysków z obiecanej wyprawy w górę rzeki.
- Nie martw się - pocieszył go Harry. - Jakoś ci to wynagrodzimy. I oczywiście 
dostaniesz pieniądze od ojca Ranjany, kiedy mu ją odwieziesz.
Tuka nieco się rozchmurzył, widać było jednak, że nie całkiem pogodził się ze 
stratą.
Pierwsza łódź dotarła już do statku i z jego burty opuszczono sieć załadunkową. 
Najemnicy i wioślarze otworzyli pokrywy małych ładowni i zaczęli szybko ciskać 
ich 
zawartość do wody. Pracując jak szaleni, rozładowali zapasy na podróż, a kiedy 
ładownie 
zostały puste, wspięli się po linach na statek.
- Hej! - wrzasnął za nimi Harry. - Niech paru zostanie, by pomóc rozładować 
drugą 
łódź!
Dwaj majtkowie, którzy zwisali żałośnie na końcu lin, bo pierwsza łódź została 
tymczasem odepchnięta przez drugą, spuścili się w dół i zabrali do rozładunku.
Łodzie prześladowców odsunęły się nieco w tył, po czym jedna z nich ruszyła ku 
miastu.
- Rezygnują? - spytał Harry z niedowierzaniem.
- Nie sądzę - odparł Calis. - Myślę, że płyną po posiłki.
Łodzie zmieniały się przy burcie okrętu jak w korowodzie i cała operacja poszła 
nad 
podziw sprawnie. Na pokładzie nachmurzony Nicholas wysłuchiwał z uwagą relacji z 
ostatnich wydarzeń, przekazywanych mu przez lądujących na pokładzie. Pickens 
zapewnił go, 
że mogą odpłynąć w parę minut po wydaniu rozkazów, książę wiedział jednak, że 
dotarcie do 
wyjścia z portu zajmie im nieco czasu.
Wtedy to właśnie ujrzał Margaret i Abigail, wspinające się na pokład i 
pomagające 
słabszym więźniom. Skoczył, by im pomóc, i wciągnął obie dziewczyny przez 
reling. Obie 
uściskały go serdecznie, Abigail jednak odwróciła się i rozejrzała:
- A Marcus? - spytała z niepokojem. - Gdzie jest Marcus? Nicholas poczuł 
jednocześnie ukłucie zazdrości i sporą ulgę, obie jednak znikły, gdy usłyszał 
okrzyk:
- Kapitanie! Rusza na nas jeden ze statków z portu!
- Gdzie?
- Za rufą, sir!
Książę wspiął się na wyżkę rufową i skoczył ku sterowi. Rzeczywiście, jeden ze 
statków stojących dotąd na kotwicy ruszał z miejsca, co widać było wyraźnie w 
świetle 
księżyca.
- Ile mamy czasu? - spytał Pickensa.
- Odbiją od nabrzeża za jakieś dziesięć minut. Dopadną nas za dwadzieścia...
- Ile łodzi jeszcze zostało?
- Dwie.
Podbiegł do burty, gdzie najemnicy i wioślarze gorączkowo wyciągali z sieci 
skrzynie 
i pakunki, tak, by można ją było opuścić ponownie.
- Harry! - zawoła przez reling.
- Co takiego?
- Gdzie złoto?
- Tu, ze mną!
- Dawaj je na górę i zmiataj. Zostaw resztę i każ wszystkim wspiąć się na 
pokład. 
Wynosimy się stąd.
Okrzyk protestu, jaki rozległ się po jego poleceniu, poinformował go, że Ranjana 
też 
jest już na pokładzie.
- Kapitanie! Tam w dole są wszystkie moje rzeczy!
- Ejże! Kupimy ci nowe, jeśli wyjdziemy z tego cało - rzekł Nicholas. 
Spojrzawszy na 
Margaret i Brisę, rzekł: - Wiem, że mogę na was polegać. Margaret, to jest 
Brisa: Brisa, oto 
Margaret. Czy nie zechciałybyście wziąć Ranjany pod pokład i umieścić jej w 
kabinie obok 
kajuty Amosa?
Ranjana i jej służące znikły pod pokładem, wkrótce zaś na górę wspięli się 
Calis, 
Harry i Marcus. Wraz z nimi wjechała, wciągnięta na linie ciężka skrzynia złota, 
jaką 
zagarnięto jeszcze w Przystani Shingazi. Nakor i Anthony wspięli się ostatni, co 
ujrzawszy, 
książę wydał rozkaz:
- Panie Pickens! Zechce pan nas stąd zabrać! Zagrzmiały rozkazy, a Nicholas 
tymczasem rozejrzał się po pokładzie. Żeglarze i żołnierze z Crydee, których 
potrzeba 
zmusiła do zajęcia się morskim fachem, ruszyli do wykonania poleceń Pickensa. 
Najemnicy 
wynajęci przez Prajia stali zgromadzeni z jednej strony, podczas gdy wioślarze 
Tuki stłoczyli 
się przy przeciwległej burcie, w pobliżu luku głównego.
- Nie pętajcie się nam pod nogami - zwrócił się do wioślarzy. - Wy zaś - 
powiedział 
do Prajia i jego ludzi - możecie jeszcze mieć swoją walkę!
Niektórzy z nich zaczęli coś mruczeć, książę jednak uciął wszelkie spory:
- Za to wam się płaci, prawda? - i ruszył na śródokręcie. Wspiąwszy się na 
reling, 
spojrzał ku wrogiemu okrętowi. - Panie Pickens... damy radę?
- Ciężko będzie - odparł marynarz. Obejrzał się przez ramię, patrzył przez 
chwilę i 
odwrócił z uśmiechem do Nicholasa. - Ale owszem, damy radę. Zostaną za nami.
Nicholas zeskoczył na pokład, odwrócił się ku załodze, by coś powiedzieć, i 
runął na 
plecy, padając na jeden z pakunków.
Ocknął się w kabinie pierwszego oficera. Przez luki wdzierały się już promienie 
słońca. Spróbował usiąść i odkrył, że boli go zesztywniały do cna bok. Po 
szybkich 
oględzinach przekonał się, że ktoś go rozebrał, opatrzył i położył do łoża.
Wciągnął spodnie i otworzył stojący w nogach łóżka kufer.
Poprzedni lokator kabiny miał tylko czarną koszulę, książę musiał więc ją 
włożyć, 
stwierdzając, że pasuje nienajgorzej. Założył buty i nieco sztywnym krokiem 
wyszedł z 
kajuty.
Przed wyjściem na pokład otworzył drzwi do kwatery kapitana i podszedł do łóżka, 
na 
którym złożono Amosa. Stary pirat oddychał głębiej, ale Nicholasowi wciąż nie 
podobał się 
kolor jego twarzy. Książę stał przez chwilę, patrząc w twarz admirała, po czym 
odwrócił się i 
wyszedł na pokład.
Dotarłszy na śródokręcie, znalazł tam kilkunastu ludzi, stojących w luźnych 
grupkach. 
Inni porozkładali materace i spali, gdzie kto mógł znaleźć miejsce. Nie opodal 
trapu stali 
Marcus, Anthony i Ghuda, Praji i Vaja zaś po przeciwnej stronie pokładu 
rozmawiali z 
grupką najemników.
- Co się dzieje? - spytał książę, stając obok Marcusa.
- Mamy drobne problemy - wyjaśnił mu Harry.
- Na przykład?
- Cóż... - zaczął Ghuda. - Powinieneś wiedzieć, że Calis jest na wyżce za nami, 
na 
wypadek gdyby Praji i jego przyjaciele zaczęli usilnie nalegać, by wysadzono ich 
na brzeg.
Nicholas rozejrzał się dookoła, by zorientować się w położeniu statku.
- Kiedy minęliśmy tamten półwysep?
- Wczoraj, zaraz po świcie.
- To jak długo ja spałem?
- Z Miasta nad Wężową Rzeką wyruszyliśmy przedwczorajszej nocy. Teraz jest nieco 
po południu - wyjaśnił Marcus.
- Twoja rana była poważniejsza niż myślałeś - wtrącił Harry. - Opatrzył ją 
Anthony i 
kazał wpakować cię do łóżka. A w pięć minut potem zaczęły się kłopoty.
- Bądźcie łaskawi się streszczać - uciął Nicholas, pilnie obserwując najemników.
- Zaczęli wioślarze - odparł Ghuda. - Jęczeli okropnie, że opuszczają swe 
nieszczęsne 
rodziny i że nie godzili się na przepływanie morza.
- Dlaczegoście ich po prostu nie wysadzili za burtę po wyjściu z portu?
Marcus machnął bezsilnie dłonią:
- Chciałem, ale Anthony i Calis uparli się, by Pickens trzymał kurs za tamtym 
okrętem...
- Potem zaczęli utyskiwać najemnicy - podjął Ghuda. - Twierdzili, żeśmy ich 
uprowadzili. Wczoraj w nocy otworzyliśmy parę baryłek wina. Myśleliśmy, że 
pomoże to 
załagodzić spory, a tymczasem wszyscy zaczęli spierać się ze wszystkimi i 
porobili się 
wrażliwi jak byki z czyrakami w du... ehm... w tyłku.
- Czekajcie, muszę się w tym wszystkim połapać - mruknął Nicholas.
Wspiąwszy się na forkasztel, znalazł tam stojącego Calisa, który niedbale 
opierał się o 
swój łuk.
- Dlaczego nie pozwoliłeś wioślarzom i najemnikom zejść na brzeg?
- Wiesz, może ja zostanę tutaj, na wypadek gdyby ludzie Prajia przestali nas 
kochać... 
- odparł Calis. - Pod pokładem, w kubryku, znajdziesz Anthony'ego. Ten wyjaśni 
ci wszystko 
najlepiej.
- A Praji?
- On zachował się lojalnie. Myślę, że jego przyjaciele zaczęliby się awanturować 
dużo 
wcześniej, gdyby nie namawiał ich do cierpliwości. - Pół-elf uśmiechnął się 
skąpo. - Myślę, 
że uważa cię za dobrego kapitana i chciałby się przekonać, co masz mu do 
zaofiarowania.
Nicholas spuścił się po trapie i podszedł do Prajia.
- Kapitanie... - powitał go najemnik.
- Nie wiem, co tu się wyrabia, ale masz moje słowo: każdy, kto zechce zejść na 
ląd, 
jeszcze przed zachodem słońca znajdzie się w łodzi ze sporą sumką w złocie za 
dodatkowe 
kłopoty.
Ludzie, którzy zebrali się wokół niego w kręgu, natychmiast się odprężyli, 
Nicholas 
zaś odwrócił się i kiwnął dłonią Calisowi, prosząc go tym gestem, by się do nich 
przyłączył. 
Za pół-elfem ujrzał wymizerowaną twarz pierwszego oficera.
- Panie Pickens! - zawołał.
- Na rozkaz, sir!
- Pełnił pan służbę przez półtora dnia?
- Tak jest, sir!
- Zechce pan zejść pod pokład i trochę odpocząć. Proszę wybrać zastępcę - 
mianujemy 
go bosmanem - który przejmie pańskie obowiązki, dopóki pan nie odzyska sił. Ja 
zostanę tu w 
dole na jakiś czas.
- Tak jest, sir! - w głosie Pickensa brzmiała ulga.
- Harry! - zawołał Nicholas.
- Słucham, kapitanie.
- Skocz na wyżkę i popilnuj, byśmy nie wpakowali się na brzeg. Od tej chwili 
jesteś 
drugim oficerem.
- Tak jest, sir! - odparł Ludlandczyk, uśmiechając się. Książę zaprosił na dół 
Marcusa 
z Ghudą, którzy szybko doń dołączyli, zsuwając się po trapie. Po chwili całą 
grupą zeszli do 
kubryku, gdzie Anthony zajmował się niedawnymi więźniami. Większość z nich spała 
na 
kojach, niektórzy zaś wiedli niegłośne rozmowy. Po kubryku kręciły się Abigail i 
Margaret, 
które pielęgnowały słabszych.
- Jak stoją sprawy? - spytał Nicholas.
- Już wstałeś! - zdumiał się Anthony.
Nicholas zamierzał już rzucić cierpką uwagę na temat niezwykłej 
spostrzegawczości 
młodego maga, powstrzymał się jednak, spojrzawszy mu w oczy. Wyglądały niczym 
dwie 
czarne dziury otoczone sinymi obwódkami. Anthony miał też zapadnięte policzki.
- Kiedy ty ostatnio spałeś? Anthony wzruszył ramionami.
- Dzień czy dwa przed opuszczeniem Miasta. Nie pamiętam. Mam mnóstwo pracy.
- Powiedziałam mu, że ma trochę odpocząć, ale on w ogóle nie zwraca na mnie 
uwagi 
- powiedziała Margaret głosem, w którym brzmiało tyleż irytacji, co podziwu.
- Jaki jest stan więźniów?
- Niezły... całkiem niezły - odpowiedział Anthony. - Najgorsze mają już za sobą, 
teraz 
trzeba im tylko odpoczynku i pożywienia. Tego mamy na pokładzie dość, ale trzeba 
będzie 
uważać na racje.
- A co z Amosem? - spytał książę, zniżając głos.
- Kiepsko - odparł książę. - Zrobiłem co mogłem, paskudnie krwawił... i rana 
była 
głęboka, ani słowa... To jednak krzepki chłop, jak na jego wiek, a liczne blizny 
na ciele 
wskazują, że kilka razy wykaraskał się i z gorszych opałów. Jeśli ocknie się, za 
dzień lub dwa 
to myślę, że jakoś go z tego wyciągnę. Ale nawet wtedy nie będzie w stanie 
poprowadzić 
statku do domu i na najbliższy miesiąc jest to zadanie dla ciebie, Nicholasie. 
Nicholas kiwnął 
głową.
- A jaki jest powód, dla którego sprzeciwiłeś się wysadzeniu na brzeg najemników 
i 
wioślarzy?
Anthony i Calis wymienili spojrzenia.
- Nie wiem, jak zacząć - rzekł młody mag. Nicholas przez chwilę nie nalegał, 
pozwalając Anthony'emu zebrać myśli. - Nie wolno nam dopuścić do tego, by tamten 
statek 
nam się wymknął - odezwał się wreszcie Anthony. - Nie mogłem ryzykować zwłoki. 
Wysadzenie Novindyjczyków dałoby tamtym godzinę lub dwie przewagi.
Coś w jego głosie powiedziało Nicholasowi, że sprawa jest najwyższej wagi.
- Mów dalej, proszę.
- To gorsze niż wszystko, co mogliśmy wymyślić - rzekł młody mag zdławionym 
głosem. - Nakor opowiedział mi o sprawach, o których sądzisz pewnie, że są mi 
obce. - 
Spojrzał na Marcusa, który bez słowa kiwnął głową. - Nie wiem wszystkiego. Część 
jest 
znana tylko członkom rodziny królewskiej i tak być powinno. Ale to, czego się 
dowiedziałem, 
przeraża mnie bardziej niż wszystko, co mogłem sobie wyobrazić. Wiedz, że 
Pantathianie 
wyhodowali zarazę. Jest gorsza niż jakakolwiek choroba, z jaką się zetknąłem.
- Dlaczego?
- Bo nie masz na nią lekarstwa - odparł ochryple. - Aby stworzyć coś takiego, 
posłużyli się najczarniejszą magią. Te stwory... kopie... miały zanieść ją do 
Królestwa.
Nicholas zamknął oczy.
- Owszem, to wszystko ma swój przewrotny, przeciwny naturze sens. Oni są 
przedstawicielami kultu śmierci i dla zwycięstwa swej sprawy z chęcią oddadzą 
życie.
- Nie mam pojęcia, jaki jest przebieg choroby - ciągnął Anthony. - Widziałem 
rezultaty niektórych ich pomyłek. Były okropne.
- I wiesz z pewnością, że nie da się jej leczyć?
- Tak uważa Nakor, a on zna się na magii - w tym momencie na ustach młodego maga 
pojawił się nikły uśmieszek. - Albo tym, co nazywa sztuczkami... i wie o tym 
znacznie więcej 
niż ja. Może dałby sobie z tym radę Pug albo jeden z najbardziej doświadczonych 
kapłanów 
Dali lub Killian... może któryś z Ishapian... nie wiem... Ale nie sądzę, byśmy 
mieli tyle czasu.
- Dlaczego?
- Przeczucie, nic więcej. Myślę, że ta choroba szybko się rozwija. Z moich 
obserwacji 
wynika, że ci, którzy poumierali, mieli szybką śmierć. Stan skóry lub tego, co 
wyrosło im i 
pokryło ich własną, a także wygląd innych, wywołanych chorobą zmian w ich 
organizmach, 
dał mi podstawy do przypuszczeń, że od zarażenia do wystąpienia pierwszych 
objawów moru 
nie mija więcej niż parę dni... a potem już jest za późno na to, by podejmować 
jakiekolwiek 
działania. Nie mam pojęcia, jak ona się roznosi. Nakor zamknął się z tymi 
stworami i 
obserwuje, co się da z nich wyciągnąć.
- Czy jest bezpieczny? - spytał zaniepokojony książę.
- Bardziej niż ktokolwiek inny - odparł Anthony.
- Gdzie ich trzymacie?
- W ładowni. Można tam zajrzeć przez to przejście - dodał, wskazując niewielkie 
drzwi w przedniej grodzi.
Nicholas podszedł do wskazanych drzwi, otworzył je i znalazł za nimi krótki 
korytarz 
zakończony kolejnymi drzwiami. Otworzył je, słysząc, jak Anthony ostrzega jego 
towarzyszy, by trzymali się z daleka.
Okazało się, że stoi nad drugą ładownią. Oświetlenie (dość nikłe) zapewniała tu 
krata 
w klapie sklepienia, która wpuszczała trochę światła. Najniższy z pokładów 
przekształcono w 
coś w rodzaju magazynu. Z góry dostęp zapewniał otwarty luk. Zgromadzono tu 
większą 
część towarów dostarczonych na łodziach.
- A gdzie reszta ładunku? - spytał.
- Na górze - odpowiedział Anthony. - Nakor i ja nie zgodziliśmy się, żeby 
spuścić go 
na dół. To byłoby zbyt niebezpieczne.
- A... to ty, Nicholasie - rozległ się jakiś głos z dołu. Nicholas spojrzał i 
zobaczył, że 
Isalańczyk siedzi na pryczy, otoczony leżącymi na innych pryczach ludźmi. Leżący 
wyglądali 
zupełnie zwyczajnie i książę nie bez zdziwienia zaczął w niektórych rozpoznawać 
znajomych 
z Crydee.
- To zdumiewające - powiedział cicho.
- Widzę, że pojąłeś - odezwał się Anthony. - Te stworzenia mogłyby wrócić do 
Królestwa i żyć wśród nas, rozprzestrzeniając chorobę, dopóki nie zaraziłaby się 
połowa 
Zachodnich Dziedzin. Nawet jeśli wpływy twego ojca skłoniłyby Stardock i 
świątynie do 
zajęcia się problemem, w całym Królestwie zapanowałby chaos, który trwałby 
jeszcze wiele 
lat po tym, jak te stwory postawiłyby stopę na naszych brzegach.
- Nakor! - zawołał na dół Nicholas. - Dowiedziałeś się czegoś, co mogłoby nam 
się 
przydać?
- Owszem! - odparł mały przechera. - Rzućcie mi linę. Nicholas rozejrzał się po 
ładowni i zobaczył linę przywiązaną do haka wbitego w drewnianą grodź. Spuścił 
ją w dół i 
mały Isalańczyk sprawnie wspiął się do góry.
Stanął obok Nicholasa, wciągnął za sobą linę i powiedział:
- W zasadzie są nieszkodliwi, dopóki nie zaczną chorować.
Nicholas spojrzał w dół na zwrócone ku sobie twarze. Niektórzy nawet uśmiechali 
się 
doń nieśmiało. Kilku nawet powiedziało pierwsze słowa powitania. Książę odwrócił 
twarz:
- Nie mogę na nich patrzeć, to mnie zbija z tropu. - Spiesznie wrócił do 
kubryku, 
gdzie czekali nań Ghuda i Marcus. Widok prawdziwych - wynędzniałych i 
wyczerpanych - 
więźniów i wspomnienie tego, przez co kazano przejść tym ludziom, ukazał mu 
rzeczy we 
właściwym świetle.
- I mamy problem - rzekł Anthony.
- Jaki?
- Trzeba nam będzie zabić te istoty.
- Co takiego?
Nakor kiwnął głową, zgadzając się z opinią Anthony'ego.
- One już chorują. Choroba rozwija się powoli, bo ich twórcy niczego by nie 
zyskali, 
gdyby wybuchła, zanim dotrą do Królestwa, prawda? Ale już mogą być zdolne do 
zarażania 
ludzi. Nie wiem, jaką drogą przenosi się zaraza, wiem tylko, że jakoś się 
rozprzestrzenia. W 
niektórych świątyniach uważają, że to sprawka złych duchów, w innych kapłani 
upierają się, 
że to skażone powietrze.
- Po co zaraz je zabijać? - dopytywał się Nicholas. - Dlaczego po prostu nie 
wysadzić 
ich na jakiejś wyspie?
- Bo nie wiemy, czy nie idzie za nami pościg - odpowiedział Marcus. - Nie ma 
sensu 
wysadzać ich na jakimś brzegu, by ci, którzy płyną za nami, zdjęli ich zeń 
następnego dnia. 
Może nie zdołają wetknąć fałszywej Abby ani Margaret do pałacu twego ojca, ale 
przewiezienie do Krondoru trzydziestu nosicieli zarazy to inna sprawa.
- Jak to zrobimy? - spytał Nicholas.
- Niełatwa to sprawa - odpowiedział Nakor. - Ja jestem bardzo odporny na śmierć. 
Żeby się zarazić tą chorobą, musiałbym być poddany jej działaniu kilkakrotnie 
dłużej niż 
ktokolwiek inny na tym statku, a więc to ja muszę zejść do nich. Mogę im 
domieszać coś do 
wody, od czego zapadną w bardzo głęboki sen, a potem możecie spuścić sieć, do 
której ich 
zapakuję, a wy ich wyrzucicie za burtę.
- A nie możesz domieszać im do wody czegoś, od czego bezboleśnie poumierają? - 
spytał Nicholas.
- Nie, to zbyt niebezpieczne - odpowiedział Nakor. - Śmierć tych stworów na dole 
może uwolnić zarazę. Nie masz sposobu, by to przewidzieć. Trzeba nam zachować 
wielką 
ostrożność. Wolałbym spalić ciała, ale na morzu to niemożliwe.
- Ale to taki podły czyn! - żachnął się książę. - Utopić kogoś we śnie! Brr!
- Okrutne to, owszem - zgodził się Ghuda. - Ale życie też bywa okrutne. Jeśli 
koniecznie trzeba ci się zahartować, wspomnij tych pomordowanych i okaleczonych 
w 
Crydee.
- Wątpię, by te nieszczęsne stwory miały z tym coś wspólnego - westchnął 
Nicholas. - 
Ale owszem, przyznaję ci rację... - i zwrócił się do Nakora. - Zrób to.
Gdy Nakor wyszedł, Nicholas zwrócił się do pozostałych:
- Trzeba nam się zatrzymać, by wysadzić na brzeg wioślarzy i najemników.
- To stwarza pewien problem - rzekł Ghuda.
- Jaki znowu?
- Bez nich brak nam będzie ludzi, by obsadzić statek. A już z pewnością nie 
zdołamy 
zdobyć tamtego - wyjaśnił Marcus. - Ten zajęliśmy dość łatwo, bo jego załoga nie 
oczekiwała, że znajdzie się ktoś bezczelny na tyle, że odważy się na atak w 
porcie. Ale ci z 
fałszywego „Albatrosa” widzieli, jak zdobywaliśmy „Bielika”. Będą uważali, a 
wiedzą, czego 
się spodziewać. Czeka nas zaciekły pościg i ciężka walka.
- Pogadajmy z nimi - zaproponował Nicholas.
Idąc na górę, natknął się na Ranjanę i jej dziewczęta, które pod okiem Brisy 
zażywały 
powietrza na dziobie. Ranjana uśmiechnęła się słodko do Nicholasa i z niemałą 
troską w 
głosie spytała go o zdrowie. Książę machnął dłonią i mruknął coś, aby ją zbyć, 
potem zaś 
spiesznie ruszył na śródokręcie. Skinął na Tukę, by ten sprowadził tam 
wioślarzy, po czym 
ruszył ku najemnikom. Kiedy wszyscy zebrali się wokół niego, rozpoczął słowami:
- Jestem Nicholas, syn Księcia Aruthy conDoin z Krondoru. Wioślarze i najemnicy 
patrzyli nań obojętnie. Imiona te nie miały dla nich żadnego znaczenia. Praji 
zaś odchrząknął 
i wyłożył sprawę:
- Mości książę, mówiliśmy niedawno o wysadzeniu nas na brzeg i jakiejś 
nagrodzie...
- Wiecie, że ścigamy statek, bliźniaczy naszemu. Nie mamy czasu, możemy jednak 
zwolnić na tyle, by opuścić łódź dla tych, co zechcą nas opuścić. - Rozległy się 
pomruki, 
które uciął spokojny głos księcia: - Nagrodę, o jakiej mówiłem, wypłacimy bez 
zwłoki i od 
razu. - I zwrócił się przez ramię do Marcusa: - Przynieście tu tę skrzynię ze 
złotem.
Ghuda i Marcus odeszli, Nicholas zaś zwrócił się do Novindyjczyków:
- Tym, którzy zostaną z nami, dam znacznie więcej...
- Ile? - spytał Praji.
- Poczekajcie - odparł Nicholas. Po chwili wrócili Marcus i Ghuda uginający się 
pod 
ciężarem masywnej skrzyni. Gdy ją ustawiono na pokładzie, Nicholas podniósł 
wieko. Na 
widok złota i klejnotów wioślarze zaczęli przełykać ślinę, a najemnicy trącać 
się łokciami. - 
Tuka, weź z tej skrzyni to, co obiecałem twoim ludziom.
Mały woźnica się zawahał, po chwili jednak nachylił się i wyłowił ze skrzyni 
kilka 
małych srebrnych monet i dwie czy trzy najmniejsze ze złotych. W końcu wstał i 
podał 
Nicholasowi niewielką garstkę monet do sprawdzenia.
- Oto, co należy się wioślarzom, Encosi. Nicholas kiwnął głową.
- Praji, teraz ty weź to, co powinni dostać twoi.
Praji wahał się krócej, wziął ze skrzyni jednak nieznacznie tylko większą garść 
monet.
- Rozdajcie je - polecił Nicholas.
Wtedy książę wyłowił jeszcze dwie garści złota.
- Rozdajcie i to. - Praji wziął i przekazał nagrodę Novindyjczykom, którzy teraz 
wyglądali na bardzo zadowolonych.
- Praji, wyciągnij ręce - odezwał się książę.
Niezbyt urodziwy najemnik wykonał polecenie, a książę wypełnił jego dłonie 
monetami. Oczy Novindyjczyka zrobiły się wielkie jak spodki, pozostali zaś 
umilkli.
- To, co wam dano, to wasza nagroda. Każdy, kto zechce odejść, zabierze to ze 
sobą. - 
Po czym wskazał dłonie Prajia: - Każdy zaś, kto zostanie ze mną, dostanie 
tyle... i więcej!
Wioślarze i najemnicy zaczęli szeptać coś pomiędzy sobą.
- Gdzie jest ten twój kraj, mości książę? - spytał Praji.
- Za Morzem Błękitu, Praji. Ponad trzy miesiące żeglugi. Po drugiej stronie 
świata.
Od grupy Novindyjczyków oddzieliła się niewielka grupka.
- Encosi... - wyjaśnił Tuka. - Ci ludzie są zaszczyceni twoją szczodrością, mają 
jednak 
żony, dzieci, i poumierają, jeśli ich z nimi rozdzielimy. Proszą pokornie, byś 
dał im 
możliwość dotarcia do brzegu.
- Tak będzie. - I zwrócił się do pozostałych. - A wy?
- Z tobą, choćby na koniec świata, mości książę! - wypalił Praji.
Szybko wydano rozkazy i przygotowano łódź. Ruszając do Ranjany, książę zatrzymał 
się na chwile obok Prajia.
- Nie wiedziałem, że jest z nami tylu kawalerów...
- Nie ma aż tylu - odparł najemnik. - Po prostu niektórzy nie poumierają, jeśli 
rozdzieli się ich z żonami i dziećmi.
Nicholas potrząsnął głową i ruszył dalej. Ranjanę i jej służące znalazł 
pogrążone w 
rozmowie z Margaret i Abigail.
- Pani... - odezwał się spokojnie - Wysyłam łódź na brzeg. Do Miasta nad Wężową 
Rzeką wraca pięciu wioślarzy i trzech najemników. Będą twoim orszakiem i 
eskortą. Dam ci 
fundusze wystarczające na powrót do ojca...
- Nie - powiedziała dziewczyna.
Nicholas już się odwracał, kiedy dotarła doń treść odpowiedzi.
- Nie? - zatrzymał się w pół kroku.
- Nie pozwolę się wysadzić na brzeg w takiej dziczy. Zresztą... Jeżeli wrócę do 
domu, 
ojciec każe mnie siec batami i sprzeda poganiaczowi wielbłądów.
- Czekajże... - żachnął się Nicholas. - Nie wiem, co zamyślasz, ale agent kupca 
Andresa Rusolavi'ego, zacny Anward Nogosh Pata, zapewnił mnie, że twój ojciec 
jest 
łagodnym człowiekiem, który bardzo cię kocha, i że wróciwszy do domu, żadną 
miarą nie 
będziesz nijak sekowana.
Zachowanie dziewczyny nagle się zmieniło.
- Mówisz prawdę, książę. Skłamałam. Chcę zostać dla zupełnie innych powodów...
- Jakich? - spytał Nicholas bliski już utraty cierpliwości. I nagle ramiona 
dziewczyny 
owinęły się wokół jego szyi.
- Zdobyłeś moje serce, mój dzielny kapitanie. - Na ustach młodego księcia 
wyciśnięto 
gorący pocałunek. Bliski paniki i usiłujący bezskutecznie się uwolnić Nicholas 
usłyszał 
żarliwe: - Zostanę twoją żoną.
Obejrzawszy się przez ramię, ponad obejmującą go mocno rączką Ranjany Nicholas 
zobaczył, że Margaret, Abigail i Marcus zagryzają wargi, Ghuda zaś obgryza 
kułaki, by nie 
wybuchnąć śmiechem.
Rozdział 23
POŚCIG
W górze rozległ się głośny wrzask majtka.
- Okręt, ahoj!
Nicholas natychmiast zapomniał o gorących zapewnieniach Ranjany, która mówiła 
coś o miłości do samej śmierci.
- Gdzie? - ryknął w górę. - - Prosto za nami!
Przyłożywszy dłonie do dziewiczej piersi, książę odepchnął dziewczynę 
wystarczająco mocno, by zatoczyła się i wpadła w ramiona swych panien. On 
tymczasem 
rzucił się co tchu na rufę i wspiąwszy się do sternika, zatopił wzrok w 
horyzoncie. Po chwili 
ujrzał tam maleńką czarną plamkę.
- Panie Pickens! - zawołał. - Ile czasu zajmie nam wysadzenie na brzeg tych 
wioślarzy 
i najemników?
Pierwszy oficer zbadał wzrokiem horyzont.
- Jeśli zaczekamy na powrót łodzi, ponad godzinę, ale jeśli tylko zwolnimy, by 
spuścić 
ich na wodę i spuścimy tylko szalupę, to nie więcej, jak kwadrans.
- Ale czy wszyscy się w niej zmieszczą? - spytał Nicholas, wskazując zebraną na 
śródokręciu grupkę.
- Nie... i trzeba im będzie pokonywać przybój. Trzy lub cztery nawroty, 
kapitanie.
Nicholas zaklął sążniście.
- A jak szybko tamten statek dotrze tu do nas?
- Ciężko zgadnąć, sir - odpowiedział żeglarz. - Jeśli to ten sam, który próbował 
nas 
przyłapać przedwczorajszej nocy, upłynie przynajmniej godzina. Ale jeżeli to 
inny okręt... - 
Nie dokończył.
- Dobrze - Nicholas podjął już decyzję. - Zechce pan zatrzymać statek i stanąć w 
dryf, 
panie Pickens. - Do stojących zaś na śródokręciu zawołał: - Przygotujcie się do 
spuszczenia 
za burtę szalupy!
Żeglarze skoczyli, by wybić kliny trzymające na miejscu jedną z szalup, 
odwróconych 
do góry dnem niedaleko tylnego luku.
Przesunięto bom i szalupa szybko podjechała w górę, potem przetransportowano ją 
za 
burtę i opuszczono w dół. Najemnicy i żeglarze, którym najbardziej się 
spieszyło, zleźli w dół 
po sznurowej drabince, w towarzystwie dwu marynarzy. Znalazłszy się w łodzi, 
wszyscy 
porwali za wiosła i pognali ku brzegowi. Nicholas nie bez troski w oczach 
przyglądał się, jak 
wpływają na przybój i jak - wiosłując zaciekle - przebijają się do plaży. Dwu 
żeglarzy 
odepchnęło następnie łódź i marynarze naparli na wiosła, by wrócić do statku.
- Wszystko to trwa zbyt długo - sarknął Nicholas, oglądając się ku rosnącej na 
horyzoncie plamce okrętu prześladowców. Łódź tymczasem wróciła do „Bielika” i po 
linach 
ześlizgnęła się w dół druga partia wioślarzy i najemników.
- Kapitanie, widzę banderę tamtych! - zawołał obserwator w tej samej chwili, 
kiedy 
szalupa wylądowała na plaży po raz drugi.
Nicholas spojrzał na zbliżający się statek i rzeczywiście zobaczył powiewające 
nad 
nim czarne płótno.
- Jakie godło? - spytał człowieka w bocianim gnieździe.
- To czarna flaga ozdobiona złotym wężem!
- Namiestnik! - wrzasnął z dołu Praji.
Nicholas przez chwilę przyglądał się zbliżającym się coraz bardziej wrogom, 
oceniając kąt, pod jakim płynęli.
- Panie Pickens! Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w morskich sprawach, 
wydaje mi się jednak, że tamci płyną pod wiatr.
Żeglarz przez chwilę pilnie baczył na prześladowców.
- Owszem, kapitanie, w obu wypadkach ma pan rację, sir. Nie ma pan doświadczenia 
w morskich sprawach... i tak, tamci płyną pod wiatr.
W chwilę później obaj usłyszeli wrzask obserwatora.
- Kapitanie! Tamci podnoszą taran na dziobie!
- To galera bojowa. Mogą ignorować wiatr i pójść na nas niezależnie od jego 
kierunku 
- rzekł Nicholas. - To ciekawe, bo w porcie jej nie było.
- Namiestnik ma własny basen koło ujścia! - wrzasnął Praji z dołu. - Tam trzyma 
prywatną flotę!
- To droman - wyjaśnił Praji. - Dwa rzędy wioseł po bokach i taran na dziobie. 
Na 
wieży rufowej mają katapultę, a balistę przed masztem.
- Panie Pickens, zechce pan przygotować okręt do odpłynięcia - polecił Nicholas. 
- 
Nie pozwolę tamtym draniom zbliżyć się na tyle, by mogli do nas strzelać. - I 
podszedłszy do 
relingu nad śródokręciem, zawołał: - Kiedy szalupa podejdzie do burty, spuśćcie 
Ranjanę i jej 
dziewczęta, i kogo tam chcecie, a kto się zmieści... reszta będzie musiała 
popłynąć. 
Wynosimy się stąd!
Marcus rozejrzał się dookoła.
- Nicholas, dziewczyna! Nie ma jej tu!
- To ją znajdź! - zagrzmiał książę. - Nie mamy czasu na te jej wygłupy!
Marcus pobiegł co tchu ku dziewczęcym kabinom, a kiedy szalupa przybiła do burty 
okrętu, w dół ześlizgnęli się ostatni dwaj najemnicy i wioślarze. Z kajuty pod 
pokładem 
buchnęły nagle wrzaski i Calis oraz Ghuda pobiegli zbadać przyczynę zamieszania. 
Ta zresztą 
szybko pokazała się na pokładzie: Marcus niósł na plecach wrzeszczącą, 
wierzgającą na 
wszystkie strony i miotającą się Ranjanę, Brisa zaś, Abigail i Margaret otaczały 
troskliwie 
stadko j ej służących.
- Dajcie jej trochę złota, by mogła sobie kupić przejazd do domu, i wyrzućcie ją 
za 
burtę! - nie wytrzymał Nicholas.
- Nie wrócę do domu! - wrzeszczała Ranjana, szarpiąc się i usiłując wyrwać z 
uścisku 
Marcusa. - Rahajan mnie zabije!
- Tyle o miłości po grobową deskę - rzekła Brisa, rzucając Margaret złośliwy 
uśmieszek.
Okrzyk z szalupy i pluski w wodzie za burtą kazały marynarzom spojrzeć w wodę. - 
Kapitanie! - zawołał jeden z nich. - Najemnicy porwali szalupę!
Dwaj pozostali najemnicy Prajia zerknęli przez burtę i z okrzykami wściekłości 
skoczyli do wody za odpływającą łodzią.
- Kapitanie? - spytał Pickens. - Przygotować jeszcze jedną szalupę?
- Nie, nie mamy czasu - odpowiedział Nicholas, popatrzywszy na galerę, której 
złowroga sylwetka zbliżała się nieubłaganie.
- Wyrzucić ją za burtę? - dopytywał się Marcus.
- Nie! - zakwiczała Ranjana. - Nie umiem pływać! Nicholas ustąpił wobec 
okoliczności, które jakby sprzysięgły się przeciwko niemu.
- Nie. Zostaw ją na pokładzie. - Zgrzytnąwszy zębami ze złości tak, że 
zawstydziłby 
zardzewiałe od stuleci zawiasy, zwrócił się do pierwszego oficera: - Panie 
Pickens, zechce nas 
pan stąd zabrać. Postawić wszystkie żagle!
- Gotuj żagle i liny! - ryknął Pickens. - Kotwica w górę! Najpierw powoli, potem 
znacznie szybciej ruszył „Bielik”, przecinając grzywacze, a gdy wszystkie żagle 
wydęły się 
od wiatru, poszybował nad falami jak jego imiennik. Nicholas spojrzał na 
prześladowców.
- Czy z tej odległości mogą nas ostrzelać? - spytał Pickensa.
Jakby w odpowiedzi na jego pytanie z pokładu dromana wzbiła się kula ognia i 
zatoczywszy wysoki hak wylądowała z sykiem w odległości kilkunastu jardów za 
statkiem.
- No... - odparł Pickens spokojnie - pozostaje nam tylko żywić nadzieję, że 
prędzej im 
zabraknie krzepy w mięśniach niż nam nie stanie wiatru.
Nicholas usłyszał lecący nad falami dość cichy dźwięk uderzeń bębna, jakim na 
galerach nadawano wioślarzom tempo. Odwracając się plecami od prześladowców, 
zwrócił 
się do Pickensa:
- Nie mogą zbyt długo utrzymywać najwyższej prędkości. Niewolnicy zaczną padać 
przy wiosłach.
- Mają jeszcze żagiel, kapitanie - pokręcił głową Pickens. Nicholas obejrzał się 
i przez 
chwilę obserwował wielkie, złowrogo wyglądające, czarnozłote płótno wydęte na 
wietrze.
- Nawet gdybyśmy popłynęli z wiatrem i tak niewiele im to da.
- Owszem, kapitanie, ale mogą trzymać się dostatecznie blisko, by przy zmianie 
wiatru sprawić nam wcale niemałe kłopoty.
- No to niech się pan pomodli o silny wiatr, panie Pickens. Do domu mamy dość 
daleko.
- Ay, ay, sir.
Nicholas zeskoczył na śródokręcie i stanął oko w oko z Ranjaną. Dziewczyna 
przybrała wyzywającą pozę i wsparła wojowniczo dłonie na biodrach.
- Nie wyślesz mnie na brzeg!
Nicholas zatrzymał się, otworzył usta, by coś powiedzieć, zamknął je nagle, po 
raz 
kolejny zgrzytnął zębami i niespodzianie odwrócił się i wycofał do swojej 
kabiny.
Marcus tymczasem obejrzał swe podrapane przez Ranjanę ramię.
- Miałaś szczęście, dziewczyno, że nie kazał mi wyrzucić cię za burtę.
Ranjana odwróciła się nagle ku niemu, a w jej rączce pojawił się wydobyty 
błyskawicznie zza szerokiego pasa sukni sztylet.
- Owszem, miałam! - odpowiedziała, zręcznie przerzucając sztylet w powietrzu i 
chwytając go palcami za głownię.
Smukłe ramię mignęło niczym sprężyna i sztylet utkwił w deskach pokładu pomiędzy 
butami Marcusa. Ranjana odwróciła się i skinieniem dłoni wezwała swe dziewczęta, 
by 
poszły za nią do kajuty.
- Pełna niespodzianek, prawda? - parsknęła obserwująca zajście Brisa.
- Zdaje się, że Nicholasowi przyjdzie się o tym przekonać już niedługo - 
powiedział 
Harry.
Abigail i Margaret wymieniły zdumione spojrzenia.
- Mówiliście, że jest niebezpieczna, ale nikt nie powiedział, że jest zabójcza!
Abigail podeszła do Marcusa i powiedziawszy kilka uspokajających słów, obejrzała 
- 
ku jego zakłopotaniu - skaleczenia na ramieniu młodzieńca. A potem zapytała:
- Harry, co właściwie miałeś na myśli, mówiąc, że wkrótce Nicholas sam się o tym 
przekona?
Odpowiedziała jej Brisa:
- Powiedzmy, że ta dziewczyna potrafi skłonić Nicholasa, by zrobił to, czego ona 
chce. Jest w niej coś więcej niż można by sądzić z pozorów.
Harry kiwnął głową:
- A ponieważ Nicholas nie ma zbyt wielkiego doświadczenia z kobietami...
- I kto to mówi? - zdziwiła się niewinnie Margaret. - Chłoptaś, który stawał w 
pąsach, 
kiedy flirtowałam z nim w ogrodzie?
- Ejże, siostrzyczko - rzucił Marcus. - Podczas naszej rozłąki sporo się 
wydarzyło.
- Przyjacielu - mruknął Harry. - Można by rzec, że jesteś mistrzem niedomówień. 
- 
Parsknął śmiechem. Po sekundzie wszyscy, nie wyłączając poważnego Marcusa, 
zataczali się 
ze śmiechu.
Nicholas usiłował zasnąć: zrzucił buty ze stóp i rozciągnął się na koi w 
ubraniu. Choć 
był bliski zupełnego wyczerpania, nie potrafił przestać rozmyślać o kłopotach. 
Ścigał ich 
zajadle statek Namiestnika. Ktokolwiek nim dowodził, potrafił zręcznie korzystać 
z wioseł i 
żagla. Pickens powiedział, że mogliby uciec dromanowi, jeśli daliby sobie spokój 
z 
trzymaniem się brzegu i puściliby się na otwarte wody. Nicholas zjadł w swej 
kabinie 
samotny posiłek, przedtem posiedział chwilkę u Amosa. Potem podjął próbę 
rozszyfrowania 
admiralskiego dziennika pokładowego, rozgryzając zapiski niegdysiejszego pirata, 
dotyczące 
prądów i wiatru. Wiedział o sztuce żeglarskiej dość, by rozumieć, że nie zdołają 
dokładnie 
odtworzyć rejsu, który ich tu przywiódł - postanowił jednak wykorzystywać 
wskazówki 
dotyczące wiatru i prądów, uwzględniając oczywiście fakt, że teraz płyną w 
przeciwnym 
kierunku. W przeciwnym razie może ich znieść setki mil.
W końcu zdołał zasnąć... i obudziło go skrzypnięcie drzwi. Natychmiast się 
ocknął i 
sięgnął po miecz, wyciągając go ze zgrzytem z pochwy.
- Zostaw to! - polecił mu żeński głosik. Ktoś usiadł na łóżku obok niego.
- Abby? - spytał, sięgając ku lampie.
- Zamknęła się z Marcusem w schowku na liny. Powiedzmy, że... zaczynają się 
bliżej 
poznawać. - odezwał się głosik.
Nicholasowi udało się skrzesać iskrę i zapalić latarnię. Obok niego siedziała 
Ranjana.
- Co ty tu porabiasz? - spytał wściekły na dziewczynę, która przerwała mu sen.
- Musimy porozmawiać - odpowiedziała. Na rozmowę włożyła jedwabną suknię, 
świetnie podkreślającą wszystkie... krzywizny jej ciała, włosy zaś upięła 
złotymi i perłowymi 
szpilkami.
- O czym?
- O tym, dokąd płyniemy. Ty naprawdę jesteś Księciem?
- Ranjano... - stęknął Nicholas. - Jak ty masz właściwie na imię?
- lasha.
- Posłuchaj, lasho... Jestem Księciem. Mój stryj jest Królem. Po nim wstąpi na 
tron 
mój brat.
Dziewczyna spuściła oczy, jakby nagłe objawienie tożsamości Nicholasa wprawiło 
ją 
w zakłopotanie.
- Przykro mi, że sprawiłam ci tyle kłopotów... Rozmawiałam z Margaret. Nie 
miałam 
pojęcia o tych wszystkich zabójstwach, cierpieniach, jakie wam zadano, i 
trudnościach, jakie 
musieliście pokonać. Nie wiedziałam, że popłynąłeś aż tak daleko, by odzyskać 
Abigail...
Nicholas westchnął i uniósł się nieco, tak, że legł, oparłszy się grzbietem o 
grodź, i 
założył ramię za głowę.
- Gdybyśmy zaczęli tę rozmowę na początku naszej podróży, powiedziałbym ci o 
tym, 
jak bardzo kocham Abigail. Teraz wydaje mi się to głupie.
- Miłość nigdy nie jest głupia - wtrąciła lasha.
- Nie, wcale tego nie mówię... Myślę tylko, że głupie było, że brałem to za 
miłość.
- Doprawdy?
- Przyszłaś tu tylko po to, by mi powiedzieć, że jest ci przykro?
- Tak... to jest, nie... - dziewczyna westchnęła cichutko. - Wiesz, kiedy ci 
mówiłam, że 
cię kocham, chciałam cię powstrzymać przed odesłaniem mnie do Kilbaru.
- Wyobraź sobie, że jakoś się tego domyśliłem - rzekł Nicholas z irytacją w 
głosie.
- Ale wcale nie kłamałam mówiąc, że zapłacę za to życiem.
- Twój ojciec miałby cię zabić lub sprzedać w niewolę za to, żeś padła ofiarą 
niecnego 
spisku Namiestnika?
Dziewczyna znów westchnęła cichutko.
- Nie... za to nie... Ale zabiłby mnie za to, co zrobiłam. A właściwie za to, co 
zrobiła 
Ranjana.
- Co słyszę? - żachnął się Nicholas.
- Nie... nie jestem Ranjaną z Kilbaru.
- A kim, u licha?
- Jestem jej służącą o imieniu lasha. Inne służące też wzięły udział w tym 
spisku.
- Lepiej będzie, jak mi to wyjaśnisz - rzekł Nicholas, przełykając ślinę.
- Ranjanie nie podobała się myśl o tym, że ma zostać szesnastą żoną Namiestnika 
Miasta nad Rzeką Wężową. Od wspólnie spędzonego dzieciństwa kochała zresztą 
pewnego 
pomniejszego księcia z Hamsy. Przekupiła pośrednika, imć Andresa Rusolavi'ego, 
żeby 
podstawił Namiestnikowi mnie zamiast niej (Valgasha nigdy mnie nie widział), 
sama zaś 
uciekła do Hamsy, by tam sekretnie poślubić swego księcia. Ponieważ Hamsa i 
Miasto nad 
Wężową Rzeką prawie się ze sobą nie komunikują, rozwiązanie było idealne - ona 
dostawała 
swego księcia, ja zostawałam kolejną ładną buzią na dworze Namiestnika i miałam 
zapewnione życie w dostatku na jego dworze, gdzie wynagrodziłabym oczywiście 
inne 
dziewczęta za dyskrecję.
- A więc to kolejny podstęp? - zgrzytnął zębami Nicholas.
- Obawiam się, że tak, mój książę. Teraz muszę zdać się na twoje miłosierdzie i 
błagać, byś nie sprzedawał mnie i moich towarzyszek w niewolę.
Nicholas utkwił w niej baczne spojrzenie.
- Wiesz, to okropne, kiedy ktoś jest tak paskudnie podejrzliwy, jak ja. 
Pomyślałem 
sobie, że Margaret już ci powiedziała, iż nie mamy w Królestwie instytucji 
niewolnictwa.
Na usteczkach dziewczyny pojawił się nikły uśmieszek, uwagę Nicholasa skwitowała 
jednak jedynie wieloznacznym:
- Doprawdy?
Nie wiedząc, co rzec, książę przetarł znużone oczy i powiedział:
- Powinienem pójść i zajrzeć do Amosa.
Usiłował usiąść, kiedy lasha pochyliła się ku niemu i pocałowała go w usta. 
Nicholas 
ani drgnął, a kiedy dziewczyna się cofnęła, spytał chłodno:
- A to za co?
- - Ponieważ, mój dzielny kapitanie, chociaż cię nie kocham, pomyślałam sobie, 
że 
jesteś łagodnym, uprzejmym człowiekiem, który umie traktować służącą jak 
księżniczkę.
- Dobrze powiedziane - Nicholas wstał: - Wybaczysz jednak, pani, ale musi 
upłynąć 
sporo czasu, zanim nauczę się brać za dobrą monetę to, co mówi ktokolwiek z 
twojego kraju.
Teraz wstała lasha.
- Opowiedz mi o tym swoim Królestwie...
- Owszem... z chęcią. Przedtem jednak zajrzyjmy do Amosa - odparł książę. - 
Chodźmy.
Wziąwszy latarnię, zabrał dziewczynę do kabiny Amosa. Zatrzymał się u wezgłowia 
starego pirata i spojrzał z góry na jego bladą twarz.
- Wyjdzie z tego? - spytała dziewczyna.
- Mam taką nadzieję - odpowiedział Nicholas. - Po powrocie ma poślubić moją 
babkę. 
My... to znaczy cała moja rodzina, bardzo go kochamy - przez dłuższą chwilę 
wpatrywał się 
w nieruchomą twarz admirała.
Odwróciwszy się do schowka na mapy, postawił latarnię na stole. Zbadał pobieżnie 
te, 
jakie Pantathianie zostawili dla poprzedniego kapitana. Wykorzystując dziennik 
Amosa i te 
mapy, powinien jakoś odnaleźć drogę do domu. Wybrał jedną, na której 
przedstawiono 
Morze Goryczy, i rozwinąwszy ją, pokazał dziewczynie Krondor.
- Tam mieszkam... lasha zmrużyła oczy.
- Kapitanie... ja nie umiem czytać. Co tu jest napisane? Nicholas zaczął jej 
opowiadać 
o Krondorze, a potem pokazał jej, jak daleko odpłynęli od Miasta nad Wężową 
Rzeką i jak ta 
odległość wygląda na mapie. Porównawszy ją z wielkością Królestwa, dziewczyna aż 
westchnęła:
- To nieprawdopodobne, żeby taki ogromny kraj był własnością jednego człowieka!
- Królestwo nie jest własnością Króla - poprawił ją. - Później wyjaśnię ci to 
dokładniej, powinnaś jednak już teraz się dowiedzieć, że mój stryj został Królem 
z prawa 
urodzenia, ale zobowiązany jest bronić tych, którzy tam żyją. W moim kraju ze 
szlachectwem 
wiążą się nie tylko przywileje, ale i odpowiedzialność. Władamy i służymy...
Opowiedział jej co nieco o swojej rodzinie, a kiedy skończył, dziewczyna wydęła 
usteczka:
- Więc nie będziesz władał żadnym miastem? Nicholas wzruszył ramionami.
- Nie mam pojęcia, co planują dla mnie ojciec i stryj. Myślę, że ze względu na 
racje 
stanu czeka mnie małżeństwo z jakąś księżniczką z Roldem albo z Kesh. Może każą 
mi 
poślubić córkę jakiegoś ważnego Diuka... - westchnął. - A może poślą mnie do 
Rillanonu, 
żebym pracował na dworze dla Króla, kiedy zostanie nim mój brat.
- Gdzie jest ten Rillanon?
Rozwinął kolejną mapę i położył ją na pierwszej, by pokazać jej Morze Królestwa.
- O, ta wyspa, tutaj - wskazał palcem - jest kolebką mojego ludu. Stąd wszystko 
wzięło początek i dlatego nazywają nas Królestwem Wysp.
- Musisz mi pokazać ten wasz Rillanon - powiedziała dziewczyna, pochylając się 
nad 
mapą i obejmując go ramieniem. Nicholas poczuł napór jej piersi i zaczerwienił 
się jak burak.
- Niewykluczone - rzekł bliski paniki, uwalniając się i odkładając mapy. - 
Odnoszę 
jednak nieodparte wrażenie, że bez trudu znajdziesz sobie kogoś, kto pokaże ci 
wszystko, co 
zechcesz...
Dziewczyna skrzywiła buzię żałośnie i książę poczuł, że jego serce topi się jak 
wosk.
- Jestem tylko biedną służącą. Który z wielkich panów zechce na mnie choćby 
spojrzeć?
- Zaryzykowałbym stwierdzenie - uśmiechnął się książę - że paru by się znalazło. 
Jesteś niezwykle urodziwa.
- Naprawdę tak uważasz? - rozjaśniła się natychmiast.
- Owszem - podjął próbę obrócenia wszystkiego w żart. - Kiedy nie parskasz jak 
rozjuszona kotka albo nie próbujesz wydrapać Marcusowi oczu.
lasha uśmiechnęła się i zakryła mu usta dłonią.
- Tak zachowywała się Ranjana, mój kapitanie. Starałam się ją naśladować, żeby 
moje 
wcielenie było przekonujące.
Nagle zapadła cisza i Nicholas zdał sobie sprawę z faktu, że nie wie, co 
powiedzieć. 
Naprzeciwko niego, patrząc nań uważnie, stała piękna dziewczyna, oświetlona 
łagodnym 
blaskiem latarni. Ich spojrzenia się zetknęły i dziewczyna, postąpiwszy krok do 
przodu, 
ponownie go pocałowała. Tym razem inicjatywę przejęło zań jego ciało i objąwszy 
ją mocno, 
przytulił lashę do siebie.
Stali tak przez chwilę, dysząc cicho, kiedy tuż obok nich rozległ się z lekka 
poirytowany głos:
- Nicky, niech cię licho! Nie możesz po prostu zabrać tej dziewczyny do siebie?
- Amos! - zawołał książę.
Skoczywszy ku staremu piratowi, zatrzymał się nagle i odwrócił do dziewczyny:
- Natychmiast sprowadź tu Anthony' ego! - dziewczyna co tchu pobiegła szukać 
maga.
- Pomóż mi usiąść - zażądał admirał.
Nicholas podał Amosowi ramię, pomógł mu się dźwignąć i podparł mu grzbiet 
poduszkami.
- Ha! Ghuda będzie mi winien pięć suwerenów! - zachichotał stary.
- Za co?
- Założyłem się z nim, że dziewczyna przekona jednego z was, młode koguty, 
byście 
zabrali ją z nami. Więc to ty z nią sypiasz?
- Nie, nie sypiamy ze sobą.
- Mocni bogowie, chłopcze, co z tobą? - i Amos rozkaszlał się nagle. - Niech 
mnie 
licho, ależ boli...
- Masz szczęście, że uszedłeś z życiem!
- Nie jesteś pierwszy, który mi to mówi - odparł Amos. - Dalejże chłopcze, 
opowiedz 
mi, co się wydarzyło od chwili, kiedy tamten mnie przedziurawił?
Nicholas podjął relację, a kiedy skończył, pojawił się Anthony. Uzdrawiacz 
zbadał 
admirała i rzekł:
- Na razie powinieneś zostać w łóżku. Każę ci przynieść trochę rosołu. Rany 
brzucha 
są niebezpieczne, przez pewien więc czas trzeba ci będzie zachować umiar w 
jedzeniu.
- Ale kilka kropel wina pewnie mi nie zaszkodzi? - spytał Amos, uśmiechając się 
żałośnie.
- Owszem, mały puchar do rosołu - odpowiedział Anthony. - Łatwiej ci będzie 
zasnąć.
Po wyjściu Anthony'ego Nicholas zwrócił się do Amosa:
- Jutro trzeba nam będzie...
- ... zabić te stwory na dole - dokończył admirał. - Owszem. Zastanawiałem się, 
dlaczego tak zwlekałeś.
- Niełatwa to decyzja, Amos. Wiem, co mi powiedzieli Nakor i Anthony, pamiętam, 
co mówiły Margaret i Abigail, ale one wyglądają jak ludzie... Przypominają mi 
przyjaciół z 
Crydee.
- Ale nimi nie są - uciął Amos. - Jesteś księciem krwi, jak twój ojciec i 
bracia, i masz 
swoje obowiązki. Często oznacza to odbieranie życia innym, by chronić twoich 
poddanych. 
Nie jest to rzecz uczciwa, prawa, czy choćby sprawiedliwa... tylko konieczna. 
Tak to już jest.
Nicholas kiwnął tylko głową.
- Spróbuj teraz zasnąć. Jutro poproszę cię, być mi rozszyfrował te gryzmoły w 
twoim 
dzienniku, bo inaczej nie znajdziemy drogi do domu.
- A więc jutro - rzekł Amos, który był gotów zasnąć w tejże chwili. - Jeszcze 
tylko 
jedno...
- Co mianowicie?
- Ta dziewczyna. Nie pozwól, by stała ci się zbyt bliska.
- Przed chwilą pytałeś, co ze mną, a teraz...
- Nie, nie mówię o tym, byś jej w ogóle nie tykał. Pewnie cię nawet nauczy kilku 
rzeczy zupełnie dla ciebie nowych. Chcę tylko, byś pamiętał, kim jesteś i co 
jest twoim 
przeznaczeniem. Możesz sobie kochać, kogo ci się spodoba, ale żonę wybierze ci 
król i basta!
- Amos, powtarzano mi to przez całe życie - kiwnął głową Nicholas.
- Po prostu pamiętaj o tym, kiedy... da ci posmakować konfitur. Większość 
mężczyzn 
zapomina wtedy o reszcie świata. Ty jednak nie czyń żadnych obietnic. - I nagle 
uśmiechnął 
się szelmowsko, tak że książę w oka mgnieniu przypomniał sobie o łajdackiej 
przeszłości 
szanownego admirała. - Wiesz, jak to jest... to, że nie możesz jej pozwolić na 
kontrolowanie 
twojego życia, nie oznacza, że nie możesz jej dać spróbować.
Nicholas znów zaczerwienił się jak burak.
- Dobranoc, Amos. Zobaczymy się jutro.
Wróciwszy do swej kabiny, przypomniał sobie, że latarnię zostawił u Amosa. 
Zdjąwszy po ciemku spodnie i koszulę, usiadł na łożu. I podskoczył jak spłoszony 
królik, 
kiedy usłyszał, że w mroku ktoś się poruszył. A potem tuż obok rozległ się 
poirytowany z 
lekka głosik lashy:
- Właźże pod koce. Zimno tu!
Pobiwszy rekord Midkemii w szybkości przezwyciężania skrupułów, wślizgnął się do 
łóżka i położył obok dziewczyny. Poczuł ciepło jej skóry i jemu też zrobiło się 
gorąco. Przez 
chwilę leżał nieruchomo, nie bardzo wiedząc, co robić. Potem wargi dziewczyny 
odnalazły 
jego usta. Oddał jej pocałunek i parsknął śmiechem.
- Z czego się śmiejesz? - spytała zaniepokojona i rozbawiona jednocześnie. - 
Uważasz, że jestem zabawna?
- Nie... - odparł książę. - Po prostu przypomniało mi się coś, co powiedział 
Amos.
- A co powiedział?
- Powiem ci później - odparł, całując ją ponownie.
- Kapitanie, oni nadal tam są - powiedział Harry.
Nicholas wyszedł właśnie na pokład, by ucieszyć wzrok widokiem błękitnego nieba 
i 
poczuć na policzkach tchnienie chłodnej bryzy. - Jak oni mogą utrzymywać takie 
tempo? - 
spytał retorycznie. - Nie mogli przecie zabrać zapasów na tak długą podróż.
- Może wcale o to nie zadbali - odpowiedział Harry. - Posprzątałeś kajutę? - Z 
powodu 
przebywających na pokładzie kobiet, oficerowie i szlachta musieli dzielić swoje 
kajuty, 
podobnie jak Pickens i jego nowy bosman, Gregory, dzielili swoją. Harry i 
Nicholas pełnili 
także służbę na przemian (Harry obejmował dowodzenie w nocy ) i spali w kajucie, 
która 
pierwotnie należała do pierwszego oficera. Ranjana, Margaret, Abigail i służebne 
dziewczęta 
miały spać w dwu niewielkich kajutach, jakie na statkach Królestwa przeznaczano 
dla 
pasażerów lub kapitańskich gości. Nicholas zastanawiał się jednak, czy damy nie 
pozawierały 
ze sobą podobnych umów, jak on i Harry.
- Wiesz... - mruknął Harry. - Będziesz o wiele bardziej przekonujący w roli 
dowódcy, 
jeśli zdołasz jakoś zetrzeć z gęby ten durny uśmieszek.
- Jaki uśmieszek? - zdziwił się Nicholas.
- A... nieważne - kiwnął głową Harry. - Znam to uczucie - dodał i uśmiechnął się 
do 
Brisy, która wyszła właśnie na pokład.
- Czekajże... Może nie powinienem tego mówić, zważywszy...
- Co?
Nicholas potężnie się zaczerwienił.
- Zważywszy to, co się stało tej nocy. Powinniśmy zachować dyskrecję, jeśli 
idzie o 
nasze umowy, dotyczące korzystania ze wspólnych kajut...
- A to czemu? - spytał niewinnie Harry. - Ja mam Brisę, ty Ranjanę, Marcus 
dostał 
Abigail, a Anthony zajął się Margaret. Wszystko się pięknie ułożyło.
- Powiedz to pozostałym czterdziestu dziewięciu samcom na pokładzie - mruknął 
Nicholas. Harry spojrzał na grupkę najemników, którzy rozsiedli się na jednej z 
pokryw luku i 
gapili się na przechodzącą obok Brisę. Naszym ludziom możemy zaufać - to 
zawodowi 
żołnierze i królewscy poddani, ale co z tymi wynajętymi drabami? Chcę, byś miał 
oko na 
baryłki z winem i pilnie słuchał... na wypadek, gdyby miały się zacząć jakieś 
kłopoty... przed 
nami jeszcze trzy miesiące podróży.
- Masz rację - westchnął Harry. - Pogadam z innymi.
- Prawdziwym problemem będą służące - uściślił Nicholas. - Odrobina niewinnego 
flirtu to jedno, ale bójki na noże przez którą z nich to niedopuszczalne.
- Rozumiem - rzekł Harry. - Przekażę reszcie.
Na śródokręciu nagle ktoś sypnął przekleństwami, co skłoniło Nicholasa do 
zerknięcia 
w dół. Stał tam Amos, machnięciami dłoni zbywający sprzeciwy Anthony'ego:
- Możesz sobie być uzdrowicielem, ale to moje ciało i sam wiem, psiakrew, 
najlepiej, 
kiedy mi trzeba świeżego powietrza! Zmiataj! - Pogardliwie odrzucił ofiarowaną 
mu przez 
młodego maga pomoc i chwycił za reling.
Nicholas spiesznie zsunął się po trapie w dół:
- Dlaczego nie jesteś w łóżku?
- Leżałem już tak długo, że śmierdzę jak dno starego kufla. Trzeba mi świeżego 
powietrza i czystej odzieży.
Spod pokładu wyłonił się Nakor, który skłonił się wszystkim obecnym:
- Anthony... Kapitanie... I mości admirale! Rad jestem, że widzę cię w dobrym 
zdrowiu.
- I ja rad widzę ten twój głupi uśmieszek - odparł Amos.
- Te stwory na dole pozasypiały - zwrócił się Nakor do Nicholasa. - Napój 
powinien 
działać jeszcze jakiś czas, ale to nie ludzie, i nigdy nic nie wiadomo. Musimy 
zrobić to teraz.
Nicholas zamknął oczy i trwał tak przez chwilę.
- A więc zróbcie to - powiedział, nie podnosząc powiek. Nakor dał znak Ghudzie, 
który przejął dowodzenie całą operacją.
Jego ludzie odrzucili w bok pokrywę luku i przesunęli nad nią sporą sieć 
obciążoną 
ołowianymi dyskami. Nakor zręcznie wskoczył na sieć i trzymał się jej podczas 
opuszczania 
w dół. Czas ciągnął się niemożliwie, a wszyscy czekali, aż Isalańczyk skończy 
robotę w 
ładowni, bo zgodzono się już wcześniej, że tylko on sam zejdzie i załaduje 
trzydzieści 
nieprzytomnych stworów w sieć. Zaklinał się, że jest jedynym możliwym kandydatem 
do tej 
ponurej pracy - a to dla sztuczek, jakie zastosował, by uchronić się od 
tajemniczej zarazy. 
Ponieważ nikt nadal nie wiedział, jakimi drogami się rozprzestrzenia, Nicholas 
nie mógł 
odmówić słuszności jego rozumowaniu.
Wreszcie z dołu rozległ się okrzyk i Ghuda polecił wyciągnąć sieć na górę. 
Ludzie 
przy kołowrocie naparli na drągi i z ładowni powoli zaczęła wyłaniać się sieć z 
jej 
zawartością. Nakor tkwił uczepiony sieci z boku, zeskoczył jednak zręcznie, 
kiedy cały 
ładunek zawisł nad pokładem. Sieć dźwignięto jeszcze wyżej, aż wreszcie 
przesunięto ją 
ponad relingiem i zawisła nad falami. Wewnątrz widać było śpiących spokojnie 
młode 
kobiety i mężczyzn.
I wtedy, nie czekając na niczyje polecenie, Nakor wziął nóż i przeciął linę, 
trzymającą 
sieć. Sieć i jej zawartość z głośnym pluskiem wpadły do wody. Opanowany mdlącym 
uczuciem odrazy do samego siebie i do całego świata Nicholas patrzył, jak 
bezimienne stwory 
znikają cicho w głębinach wód, pociągnięte w dół ciężarem ołowianego balastu.
- To była konieczność - książę poczuł na swoim ramieniu dłoń Anthony'ego. - Nie 
było innego sposobu. Pamiętaj i to, że te nieszczęsne istoty stworzono po to, by 
umarły, 
zadając nam śmierć.
- To wcale nie usprawiedliwia tego morderstwa - odparł cicho książę.
- Zejdę na dół z Nakorem - odpowiedział mu (nie odpowiadając na ostatnie słowa) 
Anthony. - We dwu zdołamy się zorientować, czy nie zostały tam jakieś resztki 
zarazy. Jeśli 
nie, to najemnikom przybędzie jedna sypialnia, poza głównym pokładem.
Nicholas kiwnął głową, godząc się z tą decyzją.
- A co z tym statkiem, który idzie za nami? - spytał Amos.
- Praji nazywa go droman. Wygląda trochę jak quegańska birema z katapultą i 
balistą - 
odpowiedział Nicholas. - Ma też taran na dziobie. Na głównym maszcie rozpięli 
trójkątny 
żagiel i myślę, że mają jeszcze spinaker, choć nie pozwoliliśmy im zbliżyć się 
na tyle, by 
można to było wyraźnie zobaczyć.
- Ich kapitan jest bardzo dzielny... albo zwariował. Galera to nie statek na 
otwarte 
morza. W razie sztormu najpewniej pójdą na dno.
- Ba! Przypomnij sobie, z kim mamy sprawę - odparł książę.
- Wiem lepiej niż ty, chłopcze - odparł niegdysiejszy pirat. - Widziałem rzezie, 
do 
jakich podbechtali moredhelów - A spojrzawszy w górę, dodał: - Wygląda na to, że 
ludzie 
poważnie wzięli się do roboty.
- Pickens okazał się świetnym pierwszym oficerem, a Harry szybko się uczy - na 
ustach księcia pojawił się uśmieszek. - Ja zresztą też.
- Niekiedy to najlepszy sposób. Pickens zawsze był doskonałym żeglarzem i gdyby 
nie jego zamiłowanie do mocnych trunków, jakiemu folgował w każdym porcie, dawno 
już 
wydostałby się z kubryku. - Obejrzawszy się przez ramię na pierwszego oficera, 
Amos dodał: 
- Jeśli zachowa trzeźwość po powrocie, zatwierdzę mu ten awans.
Nagle Amos zachwiał się i musiał chwycić za reling, by nie upaść.
- Dobrze, dość na tym - uciął Nicholas. - Wracaj do łóżka. Z radością przekażę 
ci 
dowództwo, kiedy uznam, żeś wyzdrowiał, na razie jednak jeszcze do tego daleko.
Kiedy pomagał Amosowi w powrocie do jego kabiny, stary żeglarz zadał mu pytanie:
- Nicky, zrobisz coś dla mnie w imię dawnej przyjaźni?
- A co?
- Kiedy wrócimy do domu, nie wspominaj o tym wszystkim twojej babce. Po co ją 
denerwować?
- Sądzisz, że nie zauważy nowej blizny na twoim brzuszysku, stary wilku?
- Ha! Trzeba mi będzie coś wymyślić - jęknął Amos. Książę pomógł mu się rozebrać 
i 
zanim jeszcze wyszedł z kajuty, niegdysiejszy pirat chrapał, aż dudniło.
Czas mijał. Nie sprawdziły się obawy księcia dotyczące tarć pomiędzy załogą z 
powodu kobiet, a to dzięki widocznej często na horyzoncie ścigającej ich 
galerze. Niekiedy 
znikała na całe godziny i nagle pojawiała się tuż przed zachodem słońca lub 
przed świtem. 
Ponieważ nigdzie nie mogli zobaczyć „Albatrosa”, załoga łatwo popadłaby w 
rozleniwienie, 
dochodząc do wniosku, że do końca podróży obejdzie się bez walki. Widoczny na 
horyzoncie 
czarny kształt przypominał wszystkim, że bój może wybuchnąć lada moment.
Odbici więźniowie szybko odzyskiwali siły i wkrótce większość czasu spędzali na 
pokładzie. Tuzin dziewcząt z Crydee i cztery służące lashy wystarczyły, by 
ludzie nie poczuli 
zazdrości o przyjaciółki Nicholasa i jego kompanów. Dwukrotnie musiał przerywać 
zwady o 
dziewki pomiędzy najemnikami a wioślarzami - ocenił jednak, że nie były 
zacieklejsze niż 
zwykłe spory o kobiece względy, jakie wybuchały podczas świąt w Crydee.
Marynarze dbali o statek, ci zaś z wioślarzy, którzy zechcieli im pomagać, 
szybko 
stawali się sprawnymi żeglarzami. Żołnierze z Crydee wrócili do zajęć, o jakich 
zapomniano 
podczas poprzedniej podróży, Nicholas zaś wespół z Marcusem i Harrym uczył się 
sztuki 
żeglarskiej.
Książę każdego dnia naradzał się z Amosem, usiłującym wbić mu do łba odrobinę 
wiedzy nawigacyjnej. Zbliżali się właśnie do miejsca, w którym Amos spodziewał 
się 
odnaleźć sprzyjający im prąd, gdzie powinni byli oddalić się od Novindusa i 
ruszyć na skroś 
przez ocean. Dawno już zostawili ląd za horyzontem, woda zaś nieustannie 
przybierała coraz 
ciemniejsza barwę i widać było, że nurt zmierza w jednym kierunku. Nicholas nie 
potrafił 
jeszcze odczytywać takich znaków równie biegle jak Amos, ten jednak pływał o 
czterdzieści 
lat dłużej.
Życie na okręcie zaczęło toczyć się wedle określonego rytmu, choć wyczuwało się 
w 
nim pewne napięcie. Niewielu ludzi potrafi jednak martwić się nieustannie - na 
pokładzie 
zdarzały się chwile prawdziwie zabawne i pełne humoru. Harry i Brisa obrzucali 
się 
nieustannie żartobliwymi obelgami i groźbami, Nicholas jednak rzadko widywał tę 
parę 
oddzielnie.
Margaret i Anthony często przesiadywali na dziobie, szukając odrobiny 
samotności. 
Nie obnosili się ze swą zażyłością tak jak Harry i Brisa, ale tym niewiele par 
mogło 
dorównać.
Marcus i Abigail stale utrwalali łączące ich więzy, choć ilekroć Abby wspominała 
o 
swym odwiecznym pragnieniu odwiedzin w Krondorze czy Rillanonie, zawsze 
wywoływała 
tym chmurę na czole dziedzica Crydee. Nicholas doszedł do wniosku, że jego kuzyn 
należy 
do ludzi, którzy nie są zdolni do oddalenia się od domu dalej niż dzień jazdy - 
chyba że 
chodzi o coś naprawdę poważnego... na przykład o łowy.
Odkrył też, że jego własne życie toczy się nad wyraz przyjemnie, lasha okazała 
się 
nauczycielką pełną pasji i wymagającą, on zaś nigdy nie był niechętny nauce... 
jaką by nie 
była. Dowodzenie okrętem, nadzorowanie przygotowań do nadciągającej bitwy, 
narady z 
Amosem... wszystko to sprawiało, że jego umysł pławił się w stanie, jaki można 
było określić 
jedynie i najlepiej dwoma słowami: pełnia życia. Wiedział, że czeka go bój, 
który może 
rozstrzygnąć o przyszłych losach Królestwa, na razie jednak o tym nie myślał. 
Zbliżające się 
starcie wyostrzyło jedynie smak doczesnych uciech i przyjemności, jakie go 
spotykały. 
Dopóki było można, cieszył się życiem, towarzystwem dobrych przyjaciół i 
przychylnością 
pięknej dziewczyny.
Był człekiem zbyt praktycznym, by swoje uczucie do lashy uznać za miłość. Czuł 
do 
niej wielką sympatię - lasha okazała się bystrą młodą osóbką, wielce ciekawą 
życia i 
wykazującą ten sam zdrowy rozsądek, jakiego Brisę nauczyło życie na ulicach 
Freeportu. To, 
co Brisa określiła mianem chłodu - kiedy zetknęły się ze sobą po raz pierwszy - 
okazało się 
praktycznością i umiejętnością przetrwania, nieobcymi i Brisie. Brak formalnego 
wykształcenia lashy i jej niekiedy szorstkie maniery nie przesłaniały księciu 
jej inteligencji - 
choć kilkakrotnie miał kłopoty z odróżnieniem ignorancji od głupoty. Z drugiej 
strony, choć 
jak wszyscy młodzi chłopcy marzył o wielkiej miłości, od dzieciństwa wiedział, 
że jest 
księciem krwi, osobą na świeczniku i nigdy nie będzie mu wolno kierować się w 
życiu 
sercem.
Okręt tymczasem pruł fale, płynąc na północny wschód, przez gorące wody 
podzwrotnikowe. Ludzie na jego pokładzie czuli się coraz bezpieczniej i mieli 
wrażenie takiej 
swobody, jakiej młody książę nie czuł nigdy wcześniej.
Pewnej nocy, pod koniec drugiego miesiąca podróży, kiedy wpłynęli na znajome już 
im wody, na pokładzie pojawił się Amos i bacznie przyjrzał się niebu.
- Gwiazdy wyglądają tak, jak wyglądać powinny - rzekł z uśmiechem. - Zbliżamy 
się 
do domu. - W ostatnie zdane włożył uczucie, o jakie Nicholas nigdy by go nie 
podejrzewał: 
tęsknotę.
- Coś nie tak? - spytał książę.
- Nie - odparł Amos. Oparł się o reling i zapatrzył w mroczne wody. - Pomyślałem 
tylko, że to moja ostatnia podróż.
- Z pewnością nie... chyba że sam zechcesz zamknąć się w czterech ścianach - 
sprzeciwił się Nicholas. - Babka ma dość rozrzucone posiadłości i uwielbia 
podróże. Może 
zdołasz ją namówić, aby osiadła w Krondorze, pierwej jednak przewędrujesz z nią 
spory 
szmat Królestwa: Rillanon, Bas-Tyra... odwiedzicie i ciotkę Carline w 
Saladorze... potem 
zaciągnie cię do Darkmoor, gdzie skosztujecie świeżego wina... i oczywiście 
każdego roku 
zajrzycie do Yabonu.
- Posiadacz ziemski... - potrząsnął głową niegdysiejszy morski rabuś. - Nigdy 
chyba 
tego nie polubię.
- Polubisz - uśmiechnął się szeroko Nicholas.
- Dokładnie tak, jak ty ponownie polubisz dwór twego ojca?
- spytał Amos.
Uśmiech Nicholasa gdzieś zniknął.
- Tak właśnie myślałem.
- Sądzisz, że oni zmierzają do Krondoru? - spytał książę, zmieniając temat 
rozmowy.
Amos nie musiał pytać, kim byli „oni”, o których mówił Nicholas, i wiedział, że 
książę zna odpowiedź; dyskutowali już o tym kilka razy. Ale choć podczas 
ostatnich kilku 
miesięcy najmłodszy syn Aruthy zmężniał ogromnie, pod niektórymi względami 
pozostał 
niepewnym swoich sił i decyzji chłopcem.
Stary wyga udawał więc przez chwilę, że się namyśla, potem zaś odpowiedział:
- To najbardziej logiczny z domysłów. - Rozejrzawszy się dookoła i sprawdziwszy, 
że 
nikt ich nie podsłuchuje, ciągnął dalej:
- Wiemy obaj, dokąd zmierzają i jaki jest ich cel ostateczny. Kamień Życia w 
Sethanon. Zaraza ma być jedynie środkiem. Po rozpętaniu w Królestwie chaosu mogą 
mieć 
nadzieję na to, że uda im się jakoś dotrzeć do Sethanon i uwolnić ich „boginię”.
- Bardzo głupie stwory - ocenił Nakor. Obaj rozmówcy odwrócili się nagle.
- Nigdy więcej się tak do mnie nie skradaj - warknął Amos.
- Skąd się tu wziąłeś?
- Jak to skąd? - roześmiał się Nakor. - Płyniemy na jednym statku, 
zapomnieliście czy 
co?
- Co usłyszałeś? - spytał Nicholas.
- Sporo. Ale nic, czego bym nie wiedział wcześniej. Nicholas zrobił sobie w 
duchu 
wymówkę: nie wolno było nie doceniać rozległej wiedzy małego przechery. Z 
pewnością 
należał do nielicznej garstki mędrców wiedzących o istnieniu Kamienia Życia.
- Cóż więc myślisz o tym wszystkim?
- Węże to niezwykle dziwne stworzenia. Uważam tak od bardzo dawna.
• - Natknąłeś się na nie już wcześniej? - spytał Amos.
- Za czasów mojego ostatniego pobytu na Novindusie.
- Byłeś już na Novindusie? - spytali obaj jednocześnie.
- Owszem, raz kiedyś... choć wtedy nie wiedziałem, że to Novindus. To długa 
historia, 
w której zawiera się pewna sztuczka, która zadziałała nieco inaczej, niż się 
spodziewałem, 
kilka starych świątyń, o których sądziłem, że dawno je opuszczono, i pewien 
zakon, którego 
członkowie nie mieli za grosz poczucia humoru... Tak czy owak, ci Pantathianie 
to głupie 
stwory, które dla tej ich fałszywej bogini pchnęłyby cały świat w objęcia 
śmierci... ale koniec 
końców i tak ich plany spełzną na niczym.
Amos nie zastanawiał się nad tym, ile wie Nakor. Powiedział za to:
- Cóż, głupie powody nadają się do umotywowania zabójstwa równie dobrze, jak 
mądre...
- W tym sęk - przyznał Nakor. - - Równie dobrze mógłbyś mówić do trupa. Nie da 
się 
dyskutować z fanatykami religijnymi.
W pobliżu przechodził Ghuda, któremu wpadła w ucho ostatnia uwaga.
- Nie... da się, czemu nie - zaoponował. - Tyle, że to na nic. Znałem kiedyś 
pustelnika, 
który twierdził, że z równym powodzeniem można próbować wykopać dziurę w 
oceanie.
Wszyscy się uśmiechnęli.
- Jak idą ćwiczenia? - spytał Nicholas.
- Dobrze... całkiem dobrze. Niektórzy z byłych więźniów odzyskali już siły na 
tyle, że 
się do nas przyłączyli. Chcą mieć miecz w dłoni, kiedy dopadniemy tamten statek.
Nicholasowi niezbyt podobała się myśl o tym, by rozdać oręż paziom i czeladnikom 
- 
obawiał się, że w bitwie będą bardziej zawadą niż pomocą. Ghuda przekonał go 
jednak, że 
przyda im się każdy zdolny do noszenia broni, a ćwiczenia zajmowały czas, tak że 
najemnicy 
nie bardzo mieli sposobność na oddawanie się lenistwu.
Pod koniec wieczoru Amos poczuł się zmęczony i udał się do swojej kajuty. 
Nicholas 
zobaczył na śródokręciu Harry'ego i też postanowił wrócić do siebie. W kajucie 
zastał lashę 
rozmawiającą o czymś z Brisą. Na widok Nicholasa Brisa zerwała się na nogi i ze 
słowami:
- Właśnie wychodziłam! - wypadła na zewnątrz. Nicholas uśmiechnął się do 
przebiegającej obok dziewczyny.
Podczas coraz gorętszych dni dziewczęta zaczęły się nosić dość kuso, w czym 
celowała właśnie Brisa, która teraz ukazywała spory kawałek szyi, ramion, nóg i 
brzucha. 
Książę patrzył za nią przez chwilę, aż lasha prowokacyjnie chrząknęła. Nicholas 
odwrócił się 
ku niej z uśmiechem.
- Chodź no tutaj - zażądała lasha. - Przy mnie zapomnisz zaraz o tej chuderlawej 
dziewce.
Książę odpiął pas z bronią i zzuł buty. Rzuciwszy wszystko na podłogę, spytał:
- Brisa ma być chuderlawa?
lasha sięgnęła do swej koszuli, rozpięła ją i pozwoliła jej opaść do bioder.
- Nie inaczej! - uparła się.
Książę parsknął śmiechem i skrył twarz między piersiami dziewczyny. Potem ją 
pocałował i rzekł:
- O czym gadałyście? Nabierasz złodziejskich manier.
- Pomaga mi uczyć się waszego barbarzyńskiego języka, jeśli chcesz wiedzieć, mój 
panie - odparła, zdejmując koszulę. - Ona w istocie jest miłą dziewczyną. Kiedy 
się 
dowiedziała, że nie jestem szlachcianką, od razu zaczęła się zachowywać 
przyjaźnie.
- Bardzo się też zaprzyjaźniła z Margaret... jak na osóbkę, która nie lubi 
szlachty.
- Twoja kuzynka to niezwykła dziewczyna - spoważniała lasha. - Widziałam wiele 
bogatych księżniczek. Ona jednak nie jest podobna do żadnej z tamtych.
Nicholas westchnął i pieszczotliwie potarł policzkiem jej szyję.
- Szkoda, że nie poznałaś jej matki... – niespodziewanie dla siebie samego 
odkrył, że 
niełatwo mu przypomnieć sobie, jak wyglądała Briana. Poczuł nagły przypływ 
smutku.
- Co się stało? - spytała lasha.
- W rzeczy samej, nic - wzruszył ramionami. - Ludzie umierają, grzebiesz ich, 
przez 
jakiś czas nosisz po nich żałobę.... a życie toczy się dalej. Tak to już jest. 
To dobrze, że się 
uczysz języka Królestwa - dodał po chwili raźniejszym tonem.
- Muszę go znać, jeśli mam sobie znaleźć bogatego męża - uśmiechnęła się lasha.
- Męża! - Nicholasa aż poderwało.
- Twoja żona oczywiście nie będzie miała niczego przeciwko twoim kochankom, 
prawda? - spytała słodziutko. - A twój ojciec zaś bez trudu zgodzi się na nasze 
małżeństwo.
Nicholas już miał zaprotestować, ale nagle pojął, że lasha mówi głośno tylko to, 
o 
czym on sam myślał już kilka razy. Odkrył po prostu, że nie podoba mu się, kiedy 
mówi to 
ona.
- Aaa... zraniłam twoje uczucia - powiedziała lasha na poły żartobliwie, na poły 
z 
powagą. - Pozwól, że cię pocieszę... - dodała, rozwiązując pas trzymający 
spódniczkę i 
pozwalając całości opaść na deski podłogi.
Kiedy doń podeszła i wślizgnęła się w jego ramiona, mógł się tylko roześmiać.
Ścigającej ich galery nie widzieli już od tygodnia i Amos doszedł do wniosku, że 
w 
końcu pokonały ją trudy ciężkiej podróży. Pewnego dnia wyszedł na pokład i 
nabrał tchu w 
płuca. Było to niewątpliwie morskie, wiosenne powietrze.
Admirał podszedł do stojącego na śródokręciu Nicholasa i powiedział:
- Już niedługo poproszę cię o zwrot okrętu.
- Oddam ci dowodzenie, kiedy tylko zechcesz.
- Doskonale sobie radzisz - z tymi słowy Amos klepnął Nicholasa w ramię.
- Czułbym się znacznie lepiej - zasępił się Nicholas - gdybym wiedział, gdzie 
jest 
tamten statek.
- Jeśli ich kapitan zna swój fach - odpowiedział Amos - to są na południe od 
Skał 
Fregaty, i tydzień na południe od Wyspy Trzech Palców. Powinni tam skręcić i 
ruszyć proso 
ku Cieśninom.
- Przetniemy im drogę?
- Nie wiem - odpowiedział Amos. - Ten statek jest niemal tak szybki jak 
prawdziwy 
„Bielik”, a prawdziwy „Albatros” niewiele tylko ustępował mu chyżością. Niełatwy 
to 
wybór... a my nie znamy tych południowych wód tak, jak tamten kapitan. - 
Potarłszy brodę, 
dodał raźniejszym tonem: - Z drugiej strony nie masz na świecie kapitana, co 
lepiej ode mnie 
zna wody pomocne. Kiedy raz trafimy na Morze Goryczy, wykorzystam każdą falę, 
każdy 
prąd i każdy powiew wiatru. Dopadniemy ich, ani słowa.
- Kiedy najwcześniej powinniśmy się tego spodziewać-?
- Choćby i teraz - odparł Amos. - Mogliśmy ich wyprzedzić już dawno. Wszystko 
zależy od tego, jak wcześnie ich kapitan postanowił skręcić na wschód.
Minęły dwie godziny i nad okrętem poszybował okrzyk wypatrywacza:
- Statek, ahoj!
Nicholas natychmiast polecił rozpiąć wszystkie możliwe przy tym wietrze płótna i 
każdy człowiek skoczył, by dodać okrętowi chyżości. Po chwili wypatrywacz 
zameldował:
- Poznaję ich, kapitanie! To „Albatros”!
- Wszyscy na stanowiska! - zagrzmiał Amos.
- Nie! - sprzeciwił się Nicholas.
- Nie? - zdumiał się admirał.
- Na razie zostawimy ich w spokoju.
- Dlaczego, na wszystkich bogów?
Na pokładzie pojawił się Ghuda, Praji i Vaja, książę więc przemówił do 
wszystkich:
- Nie mamy pojęcia, ilu ludzi tamci mają na pokładzie i straciliśmy element 
zaskoczenia. Nie zamierzam ich atakować, zanim nie przedostaniemy się przez 
Mroczne 
Cieśniny i nie będziemy prawie w domu.
- Dlaczego? - spytał Harry, który dopiero teraz zeskoczył z fordeku.
- Bo nie zamierzam pozwolić na to, by choćby jeden z tych stworów dotarł do 
Krondoru. Jeśli będzie trzeba, staranuję ich statek i oba podpalę. A gdy 
będziemy musieli 
przedzierać się do brzegu wpław, wolałbym, by się to odbywało niedaleko 
przyjaznych 
brzegów.
Amos zaklął z całej duszy:
- No, dobrze... popłyniemy w ślad za nimi i mam tylko nadzieję, że ich 
kapitanowi 
zabraknie odrobiny wyobraźni.
- Przekażcie rozkazy - odezwał się Nicholas. - Jeśli tamci zawrócą do boju, 
uciekamy...
- Wcale mi się to nie podoba - zaczął wojowniczo Amos.
- Taka jest moja wola - uciął Nicholas. - Zaatakujemy tylko wtedy, jeśli tamci 
skierują 
się ku Kesh lub któremuś z Wolnych Miast. W przeciwnym razie podążymy za nimi aż 
do 
domu.
- Ay, sir - rzekł Amos salutując. Na jego twarzy malowała się osobliwa mieszanka 
dumy i wątpliwości.

Rozdział 24
BITWA
Nicholas pilnie obserwował nieprzyjaciół.
Na fałszywym „Albatrosie” skracano żagle - wrogowie zwalniali prowokacyjnie, by 
skusić „Bielika” do nagłego ataku. Amos stał na śródokręciu. W ciągu ostatnich 
dwu tygodni 
usadowił się tam na stałe, nadal jednak nie żądał od księcia, by przekazał mu 
dowodzenie.
Nicholas przyznawał, że brak mu wiedzy koniecznej do dowodzenia statkiem, szybko 
się jednak uczył i kiedy dodał swe doświadczenia w pływaniu małymi żaglówkami do 
tego, 
czego się nauczył pod opieką Amosa na „Drapieżcy”, i tego, co obecnie 
podpatrywał u 
Pickensa, okazało się, że jest materiałem na pierwszorzędnego żeglarza, któremu 
niestraszne 
są dalekie oceany. Amos powiedział mu z przekąsem, że wziąwszy pod uwagę tempo, 
w 
jakim przyswaja sobie wiadomości, już za rok czy dwa będzie z niego świetny 
chłopiec 
okrętowy. Książę wiedział, że stary żeglarz, którego sława na morzach Królestwa 
była niemal 
legendarna, żartuje - nieustannie jednak trapił się myślą, że choć jak dotąd 
wszystko mu się 
udawało, jego szczęście wkrótce się wyczerpie.
- Tak naprawdę wcale im chyba nie zależy na tym, byśmy zaczęli im się dobierać 
do 
tyłków - rzekł z namysłem Amos.
- I wiedzą, że my też nie mamy na to ochoty - dodał Nicholas. - To o co im 
chodzi?
- Hej, tam! Na oku! Widać coś od rufy? - zagrzmiał Amos w górę.
- Nic a nic, admirale!
Tydzień temu przedarli się przez Cieśniny i teraz żeglowali na północ od 
Durbinu.
- Chyba nie spodziewałeś się, że coś stamtąd nadpłynie? - rzekł książę.
- Nigdy nie wiadomo - odparł Amos, spluwając przez reling. - Węże opanowały 
magię 
na tyle, by stworzyć tych nosicieli zarazy i planowały to od lat; zaczęły pewnie 
zaraz po 
śmierci Murmandamusa pod Sethanon. Nie dałbym głowy, że nie znalazły jakiegoś 
sposobu, 
by przeprawić tamtą biremę przez ocean... - uśmiechnął się. - Bardziej jednak 
prawdopodobny byłoby, gdyby zostawiły jakiś statek na Morzu Goryczy, ot tak, na 
wszelki 
wypadek. W tej sytuacji, gdyby mogli się spodziewać pomocy, ich manewr, to 
znaczy 
zwolnienie, miałby sens.
- Takie ryzyko mogę podjąć - zgodził się Nicholas. W tejże chwili rozległ się 
okrzyk 
człowieka z gniazda:
- Żagiel, ahoj!
- Gdzie? - wrzasnął Nicholas.
- Na sterburcie, kapitanie!
Nicholas i Amos rzucili się do relingu... i rzeczywiście, po chwili obaj 
spostrzegli 
żagiel.
- Szybko idzie - ocenił Nicholas.
- Aha - mruknął Amos. - Keshański kuter. Pewnie jakiś kochający prawo prywatny 
przedsiębiorca z Durbinu. Czas wywiesić banderę.
Na imitacji „Bielika” w kapitańskiej skrzyni znajdował się pełen zestaw bander i 
proporców.
- Wywiesić banderę Królestwa i królewski proporzec! - polecił Nicholas.
- Jak już przy tym jesteśmy, wywieście i moją flagę admiralską - rzucił Amos.
Nicholas powtórzył rozkaz i wkrótce na bomstendze i bezanie załopotały kolorowe 
płótna.
Keshański kuter początkowo pruł prosto na nich i nagle przechylił się w bok.
- Biedaczek! - parsknął śmiechem Amos. - Żeby nadziać się na dwa królewskie 
patrolowce, z których jeden ma na pokładzie admirała floty i członka rodziny 
królewskiej. 
Zwieją od nas jak od zarazy!
Dzień mijał, Nicholas zaś dbał o to, by pomiędzy swoim statkiem a fałszywym 
„Albatrosem” utrzymywać stałą odległość. Pogoń przybrała formę osobliwego 
wyścigu, w 
którym celem nie było pierwszeństwo, a utrzymanie odległości, z której w każdej 
chwili 
można było zaatakować.
O zmierzchu na Albatrosie podniesiono więcej płócien.
- Te... nieprawej matki syny zechcą nam się wyślizgnąć po ciemku - mruknął Amos. 
- 
Czy im nie wpadło do durnych łbów, że ja za dobrze znam te wody? Wiem, jak muszą 
płynąć, 
jeśli chcą trafić do Krondoru.
- A jeśli oni nie chcą trafić do Krondoru? - spytał Nicholas.
- A gdzieżby mieli popłynąć? - zdumiał się Amos. - Mogliby oczywiście skierować 
się 
do Sarth albo na Kraniec Świata, ale po co? Twój ojciec najpewniej jest na 
Dalekim 
Wybrzeżu, gdzie próbuje zaprowadzić porządek po tej napaści. Myślę, że taki był 
właśnie 
zamysł tego, co uważaliśmy za bezsensowną napaść na Carse, Tulan i Barran. Przy 
zniszczeniach tego rodzaju Arutha musiał ściągnąć większą część floty i 
pożeglować prosto 
ku Dalekim Wybrzeżom, gdy tylko Cieśniny się otworzyły. A potem ruszy do 
Freeportu. - 
Stary admirał obliczał coś przez chwilę w myślach. - Teraz pewnie się 
zastanawia: wracać czy 
ruszać za nami.
- Tamci skręcają na pomoc! - zauważył Nicholas.
- Myślę, że w ten sposób chcą nas zwieść - odparł Amos. - Odczekaj chwilę, 
rozepnij 
wszystkie żagle, ruszaj za nimi, a gdy tylko zrobi się ciemno, na tyle by tamci 
nie mogli nas 
dostrzec, skręć na kurs do Krondoru. Założę się, że rano zobaczymy ich nie 
dalej, niż o milę.
- Wiem, że z tobą nie należy się zakładać - odparł Nicholas. I dodał, obejmując 
przyjaciela ramieniem: - Może coś przekąsimy?
- Czemu nie? - zgodził się Amos.
Pod koniec dnia stary admirał zwykle odczuwał zmęczenie w nogach, poza tym 
jednak Anthony ocenił, że w pełni odzyskał siły po sztychu w brzuch. Dawna 
krzepa wracała 
mu powoli, ale miał ją osiągnąć, kiedy wrócą do Krondoru. Schodząc po trapie, 
Amos 
pomrukiwał do siebie:
- Gdybyśmy popłynęli prosto, to za cztery dni bylibyśmy w domu. Ale takie 
wodzenie 
się po morzu, jak podczas regat w porcie, to tylko strata dobrego wiatru.
- Też wolałbym mieć to za sobą - zgodził się Nicholas - ale kiepskie są szansę, 
że ci 
maniakalni samobójcy zechcą wyjść naprzeciwko naszym życzeniom.
- Dym, kapitanie! - ryknął wypatrywacz.
- Gdzie?
- Za rufą!
Obaj szybko wrócili na wyżkę i zmrużywszy oczy, spojrzeli pod słońce. Na 
horyzoncie wznosił się pióropusz dymu.
- Ten keshański kuter na coś natrafił - rzekł Amos.
- Owszem, ale na co? - spytał Nicholas.
Domysły niegdysiejszego pirata okazały się trafne. O świcie okazało się, że 
Albatros 
kołysze się na falach niecałą milę na pomoc od nich. Nicholas obserwował przez 
chwilę 
rosnący w oczach statek nieprzyjaciół, potem zaś polecił skręcić w lewo, tak, by 
ich własna 
prędkość spadła. Te uniki w istocie zwalniały tempo pościgu. Na pokładzie 
pojawił się Amos.
Wspiął się na wyżkę i spytał:
- Coś nowego?
- Owszem - odpowiedział Nicholas. - Nic z tego, co robią, nie ma sensu... chyba, 
że 
grają na zwłokę. Zastanawiam się, czy nie zamierzają zawrócić i nas zaatakować.
Amos spojrzał na drugi statek.
- Jeśli chcieliby to zrobić, to powinni zawrócić teraz. O! Właśnie!
- Wszyscy na pokład! - zawołał Nicholas. - Panie Pickens! Skręt w lewo! Zechce 
pan 
sprawdzić, czy nie możemy pójść ostrzej na wiatr... Zanim tamci się obrócą i 
skrócą żagle!
I nagle na pokład wyskoczył Nakor, wrzeszcząc:
- Uwaga! Uwaga!
- Co się dzieje? - spytał go Nicholas.
- Nie wiem... - odparł mały przechera, podskakując w miejscu. - Jakaś 
sztuczka... 
Czuję przez skórę...
W chwilę później na pokładzie pojawił się Anthony:
- Książę, dzieje się z nami coś dziwnego. Czuję to...
- Wiecie choć w przybliżeniu, co? - dopytywał się Nicholas.
I nagle rozległ się dźwięk przypominający rozdzieranie gigantycznego płótna, a 
potem 
miarowy łoskot... monotonny, ale niesamowicie nieprzyjemny... jakby ktoś 
zgrzytał, pisząc 
ogromną kredą po niezbyt gładkiej tablicy.
Nicholas poczuł, że skórę marszczą mu zimne dreszcze i że braknie mu tchu. A 
potem 
Anthony pokazał coś na horyzoncie:
- Spójrzcie tam!
Z migotliwej mgły wyłonił się droman.
- To mi sztuczka! - zakwiczał Nakor. - Ukryli przed nami tamten, a ten tu miał 
nas 
opóźnić!
- Zaklęcie maskujące! - rzekł Anthony.
- Teraz już wiemy, na kogo natknęli się ci keshańscy korsarze - rzekł Amos.
- I wiemy, kto odniósł zwycięstwo - Nicholas ocenił okiem pozycję każdego 
okrętu. - 
Przygotować się do boju! - zagrzmiał z wyżki ku załodze. - Panie Pickens, na 
sterburtę 
proszę. Idziemy na „Albatrosa”!
Wydano rozkazy, po których Ghuda i Praji zebrali swe najemne kompanie - jedna 
usadowiła się na wantach, druga skupiła się na pokładzie. Obok stanęli murem 
więźniowie z 
Crydee - ci, którym pozwoliły na to odzyskane siły, wzięli w dłonie broń, reszta 
chwyciła za 
liny i abordażowe kotwiczki. Usadowieni w takielunku żeglarze zaczęli gorączkowo 
odwracać żagle, które przed chwilą gotowali do przeciwnego zwrotu - jedni 
opuszczali 
skracane płótna, drudzy skracali te, które przed chwilą opuścili.
Marcus i Calis z kilkoma towarzyszami wspięli się na umieszczone przy masztach 
gniazda dla łuczników. Wybrawszy cele, zaczęli swą morderczą robotę - ich długie 
łuki 
znacznie przewyższały zasięgiem kusze z „Albatrosa”. Żeglarze przeciwnika 
zaczęli szukać 
kryjówek - a gdy w krtani sternika utkwiła strzała Calisa, statek skręcił nagle 
i zakołysał się 
niebezpiecznie.
„Bielik” zbliżał się szybko do swego bliźniaczego statku, Amos zaś dawał 
wskazówki 
Nicholasowi, doświadczonym okiem oceniając kurs i odległość. Na śródokręciu 
uwijały się 
Brisa, Margaret i lasha, które wespół z kilkoma kobietami i wioślarzami 
roznieciwszy ogień, 
podpalały garnki z ognistą cieczą.
- Ostro w lewo! - wrzasnął Amos i Pickens z całej siły zakręcił kołem. „Bielik” 
dopadł 
„Albatrosa” i wszyscy chwycili się czegoś, spodziewając się wstrząsu przy 
zderzeniu. W tejże 
samej jednak chwili, w której dziób „Bielika” miał uderzyć w burtę przeciwnika, 
statek 
ciężko skręcił w lewo. Trzasnęła więźba dziobowa i uchwyty takielunku na 
forkasztelu, a 
drzazgi jak małe pociski frunęły na wszystkie strony. A potem zderzyły się 
kadłuby z siłą, 
która wystarczyła, by na „Bieliku” jeden z łuczników wyleciał z gniazda, inny 
zaś zawisł na 
końcu liny, a jego miecz uderzył o pokład.
Na pokładzie „Albatrosa” stało kilkunastu ludzi gotowych do odparcia ataku.
- Nakor! - wrzasnął książę. - Jeśli znasz jakieś sztuczki, które mogłyby nam 
pomóc, to 
najwyższa pora!
Mały Isalańczyk sięgnął do swych przepastnych biesagów i wyjął coś, co wyglądało 
jak kula dymu. Było czarne i wierciło się wściekle w ręku Nakora. Przyjrzawszy 
się lepiej, 
książę zobaczył, że jest to rój jakichś owadów.
Nakor cisnął rój na pokład nacierającego statku i chmura napęczniała nagle, 
wypełniając powietrze gniewnym brzęczeniem. W sekundę później na „Albatrosie” 
rozległy 
się wrzaski bólu i obrońcy zajęli się opędzaniem od rozjuszonych insektów.
- Pospieszcie się! - ponaglił Nakor. • - Długo to nie potrwa.
- Teraz! - wrzasnął Nicholas, dając sygnał swoim ludziom. Ku przeciwnikowi 
pofrunęły ciężkie, trójdzielne haki abordażowe. Dwa odbiły się od takielunku i 
wpadły w 
coraz węższą przestrzeń pomiędzy kadłubami, trzeci wprawdzie dotarł do celu, ale 
spadł na 
pokład, bo ciskający go Krondorczyk, nazbyt podniecony, wypuścił linę z dłoni. 
Inne jednak 
dotarły do celu i chwyciły - ludzie z drużyn abordażowych pociągnęli potężnie za 
liny i oba 
kadłuby zeszły się razem z ogłuszającym łoskotem.
Ludzie dzierżący liny błyskawicznie uwiązali je do uchwytów, a potem porwawszy 
za 
broń, dołączyli do drużyn abordażowych. Nicholas kazał wszystkim członkom załogi 
obwiązać sobie czoła czarnymi opaskami, tak, żeby w wypadku starcia z którąś z 
nieludzkich 
kopii, każdy Krondorczyk mógł rozpoznać fałsz, choćby uzurpator miał twarz jego 
brata czy 
przyjaciela. Każdego też ostrzeżono, że jeśli w zapale walki straci opaskę, może 
zostać zabity 
przez kompana - i najlepiej w takim wypadku paść nieruchomo i starać się 
wydostać z 
zawieruchy.
Na pokładzie kotłowali się żądni bitki najemnicy Prajia - Ghuda zaś ze swoją 
grupą 
czaili się wśród takielunku. Spojrzawszy w dół, Nicholas zobaczył, że na 
śródokręciu stoją 
już gotowi Tuka i jego wioślarze, a także kilka kobiet z Crydee. Były to drużyny 
ogniowe: 
ludzie ci mieli miotać na wrogów płonące pociski albo gasić te, które mogły 
trafić na pokład 
„Bielika”.
Przekonawszy się, że wszyscy są na swoich miejscach i gotowi do działania, 
książę 
wyciągnął miecz i skoczył na reling. Odbiwszy się jedną nogą, przeskoczył nad 
sześciostopową przestrzenią dzielącą oba napierające na siebie ze zgrzytem 
kadłuby i 
wylądował na forkasztelu „Albatrosa”. Żądlące owady Nakora już gdzieś przepadły 
- ale 
zrobiły swoje.
Statki zwarły się, stosując dzioby do ruf, a wiatr dmący w sczepione razem 
takielunki 
wytworzył moment obrotowy, pod wpływem którego oba kadłuby zaczęły wirować wokół 
wspólnej osi. Nicholas przeklął los, który zmusił go do takiego podejścia ku 
wrogom. 
Trudniej będzie rozdzielić statki - inaczej byłoby, gdyby zderzyły się dziobem 
do dziobu. 
Książę mógł tylko żywić nadzieję, że nie pogorszy to ich szans w walce z 
nadciągającym 
dromanem.
Nie miał zresztą czasu na rozmyślania, bo zaatakował go odziany w czerń oficer i 
książę sparował pierwszy cios. Napastnik miał skłonność do potrójnej sekwencji 
ataku i gdy 
zaczął ją po raz trzeci, Nicholas bez trudu przeszył mu pierś swoim mieczem.
Rozejrzawszy się spiesznie dookoła, zobaczył, że jeden z jego ludzi jest 
spychany 
przez przeciwnika za burtę. Książę zabił napastnika i pomógł swemu człowiekowi 
wrócić na 
pokład. Zobaczywszy, że są na forkasztelu sami, Nicholas wrzasnął:
- Tutaj, Amos, tutaj!
Amos chwycił beczułkę - z tych, w jakich zwykle przechowuje się okowitę - i 
rzucił ją 
Nicholasowi. Książę przechylił się w tył i wypuścił z jękiem powietrze z płuc - 
ale nie 
zwolnił chwytu, jakim złapał baryłkę.
- Otwórz tę klapę w podłodze... i uważaj na niespodzianki! - wrzasnął do 
stojącego 
obok żołnierza.
Krondorczyk odepchnął pokrywę stopą i odchylił się do tyłu - w samą porę, by 
uniknąć wystrzelonego z zewnątrz bełtu z kuszy. Nicholas, nie zwlekając, zrzucił 
beczułkę w 
mrok otworu. Nie bez satysfakcji wysłuchał trzasku pękającego drewna i ryku 
boleści.
- Dawaj drugą! - wrzasnął do Amosa.
Stary admirał rzucił mu następną beczułkę - ta poszła w ślady pierwszej, po czym 
pokrywę zamknięto i zaryglowano.
Nicholas podniósł swój miecz i spojrzał z góry na pokład główny, gdzie wrzał 
najbardziej zacięty bój - walki toczyły się na całej jego połaci i wszystko się 
pomieszało. Nie 
było widać żadnej wyraźnej linii oddzielającej przeciwników.
Błyskawicznie zsunął się po trapie i, lądując na dole, pchnął nogą w plecy 
wroga, 
który napierał na jednego z najemników Prajia. Odziany w czerń potknął się i 
najemnik bez 
trudu przeszył go kordem na wylot.
Unikając walki, książę przemknął do relingu przylegającego do jego własnego 
statku. 
Ghuda, Praji i Vaja utrzymywali tam wolny od wrogów kawałek pokładu i młody wódz 
dołączył do nich, po czym cała czwórka zaczęła przebijać się do centralnego 
luku. Gdy 
wreszcie znaleźli się nad nim, Nicholas odwrócił się i zawołał:
- Następna beczułka!
Amos i Harry przynieśli sporą baryłkę - musieli ją oprzeć o reling, kiedy 
Nicholas brał 
ją w objęcia. Zaraz też Harry przeskoczył przez poręcz i pomógł księciu dźwigać 
beczkę. 
Zawierała dziesięć galonów oleju i przy zwykłej na morzy chwiejbie niełatwo było 
ją 
umieścić nad lukiem. Nicholas odliczył do trzech i obaj puścili baryłkę, 
zrzucając ją na dół.
Olej w lampie był zwykłym olejem, który w normalnych warunkach nigdy nie 
zapłonąłby bez knota, Nakor jednak się upierał, że jeśli wokół baryłki 
rozgorzeje ogień, zapali 
się i wspomoże ogólny pożar, przedzierając się przez deski w kadłubie i albo 
spali go do linii 
wodnej, albo wytworzy w nim dość dziur, by przeklęty okręt poszedł na dno.
Odwróciwszy się od luku, Nicholas spostrzegł, że na chwilę zrobiło się pusto 
wokół 
trapu głównego.
- Dawajcie następną! - wrzasnął do Harry'ego, biegnąc w tamtą stronę.
Jakby znikąd pojawili się dwaj marynarze z „Albatrosa” i Nicholas musiał stawić 
czoła obydwu. Walkę z dwoma i więcej przeciwnikami naraz ćwiczył od chwili, 
kiedy po raz 
pierwszy stanął z orężem w dłoni na placu ćwiczeń, nigdy jednak przedtem nie 
walczył o 
życie. Teraz przypomniał sobie to, co wielokrotnie powtarzali mu jego ojciec 
wespół z 
instruktorem: dwaj przeciwnicy - o ile wcześniej nie ćwiczyli razem - będą sobie 
raczej 
przeszkadzać niż pomagać. Trzeba mu czekać, dobrze się osłonić i wypatrywać 
okazji.
Dokładnie tak, jak niejednokrotnie demonstrował mu ojciec, napastnik z lewej 
zastąpił 
drogę swemu towarzyszowi. Ten z tyłu wpadł nań, popchnął go niechcący, wytrącił 
z 
równowagi i popchnięty skonał na ostrzu książęcego miecza, zanim zdołał się 
podnieść. W 
ułamek sekundy później Nicholas sam pchnął drugiego napastnika i trafił go w 
gardło. W 
tejże samej chwili pojawił się Ghuda taszczący sporą beczułkę.
- To ostatnia! - wrzasnął najemnik księciu.
- Rozpalmy ogień i wynośmy się stąd! - zawołał Nicholas. Każdemu z ludzi 
wcześniej 
już powiedziano, że gdy tylko na wrogim statku zapłonie pożar, mają się wycofać 
i przebijać 
na pokład macierzystego statku.
Na „Bieliku” czekali już ludzie Tuki, którzy zebrali się wokół niewielkiego 
kociołka 
ustawionego nad trójnogiem paleniska. Nieco wyżej czaili się już kolejni z 
krzesiwami - 
czekano jeszcze, aż ludzie z drużyn abordażowych wywalczą sobie drogę powrotną.
Członkowie załogi „Albatrosa” nie wykorzystywali przewagi i kontentowali się 
oczyszczaniem pokładu z napastników.
- Teraz! - zawołał książę.
Calis, Marcus i ich ludzie zasypali nagle pokład - i luki! - Albatrosa ulewą 
ognistych, 
płonących strzał. Inni, sterczący na najniższych rejach, opuścili na linach ku 
wioślarzom Tuki 
puste garnki, które tamci szybko i sprawnie napełnili wrzącą masą zapalającą. 
Garnki szybko 
wciągnięto na górę, bo im gorętsza masa, tym łatwiej ją podpalić.
Nicholas drżał z napięcia - ryzykował wiele, bo ogień na pokładzie to 
niebezpieczna 
sprawa. Najgorsze to z nieszczęść, jakie może przytrafić się żeglarzowi, bo cały 
statek jest tak 
równie łatwopalny jak hubka. Wystarczy odrobina ognia zaprószona gdziekolwiek - 
i po paru 
chwilach cały okręt pada ofiarą płomieni. Większość materiałów wodoodpornych 
świetnie się 
paliła - smoła, olej, łój czy wszelkiego rodzaju tłuszcze - i nawet moczenie 
żagli przed bitwą 
niewiele pomagało. Trafione zapalającą strzałą lub garnkiem z płonącymi węglami, 
stawały w 
ogniu, który niełatwo było ugasić.
Książę stał przy sporym palenisku pomiędzy statkami, gotów do polania wodą węgli 
na własnym okręcie i podlania oliwą płomieni na statku wrogów. Gdyby nie udało 
się 
podpalić „Albatrosa”, gotów był oddać ogniowi oba okręty - rozkazując swej 
załodze i 
pasażerom opuścić statek.
Usadowieni na wantach ludzie z Crydee ostrożnie rozniecili ogień w krzesiwach - 
wszystko niezwykle uważnie, bo ich własne żagle były równie suche i podatne na 
płomienie 
jak rozpięte na kopii ich statku. Dotarłszy do końców rei, gdzie czekali ich 
towarzysze, podali 
im płonące żagwie, od których rozpalono natychmiast zawartość garnczków. Gdy te 
rozgorzały jak należy, ciśnięto je na pokład i w takielunek sąsiedniego statku.
Na pokładzie „Albatrosa” został jedynie Nicholas, który musiał się upewnić, że 
wszyscy jego ludzie bezpiecznie wrócili na własny okręt. Kiedy szykując się do 
skoku, 
postawił stopę na relingu, został zaatakowany przez dwu przeciwników i odkrył, 
że nie zdoła 
chyba uciec. W tejże chwili przyszedł mu w sukurs ktoś, kto przeskakując nad 
relingami i 
rzucając się na napastników, zbił z nóg obu drabów. Cała trójka runęła na 
pokład, wstał 
jednak tylko Ghuda. Rosły najemnik odwrócił się do księcia, uśmiechnął, otworzył 
usta i 
rzekł:
- Wynośmy się... - a potem zrobił zdziwioną minę. Postąpiwszy krok ku księciu, 
sięgnął za siebie, jakby chciał podrapać się po grzbiecie i rzekł:
- Niech mnie gęś kopnie!
Stojący już na pokładzie „Bielika” książę ujrzał, że najemnik pada twarzą na 
reling, a 
w jego szerokim grzbiecie tkwi rękojeść noża. Nicholas sięgnął i przeciągnął 
Ghudę na 
własny statek z siłą, o jaką nigdy by się nie podejrzewał.
Do obu przyjaciół podbiegł Tuka, trzymający w dłoni garnek z płonącą 
zawartością. 
Zamachnął się potężnie i już miał cisnąć pocisk na pokład „Albatrosa”, kiedy 
wroga strzała 
trafiła go w pierś. Mały Novindyjczyk zagulgotał dziwacznie, przechylił się 
przez reling i 
wpadł między kadłuby, które akurat w tejże chwili zeszły się z okropnym 
chrzęstem. Wrzask 
Tuki urwał się jak ucięty nożem.
Nicholas poczuł, że go mdli. Akurat podbiegł doń Anthony, książę zdążył więc 
powiedzieć tylko:
- Zobacz, co z nim! - i przechylił się za burtę.
Tymczasem najemnicy rąbali łączące oba kadłuby liny, uchylając się przed 
nadlatującymi z przeciwnej strony strzałami. Na pokładzie „Albatrosa” - 
niebezpiecznie 
blisko „Bielika”! - tańczyły już płomienie. Niedaleko księcia stały Margaret i 
lasha, 
trzymające już w gotowości wiadra z wodą i piaskiem. Ludzie na wantach 
powyciągali noże i 
gotowali się do odcinania lin, które zajęłyby się ogniem.
Załoga wrogiego statku uwijała się gorączkowo, usiłując gasić zarzewia pożaru - 
co 
zobaczywszy, książę rozkazał Pickensowi rozdzielić oba statki.
- Kapitanie! - wrzasnął Pickens. - Ugrzęźliśmy! Wiatr wieje od dzioba i nie damy 
rady 
ruszyć, dopóki nas nie obróci!
Nicholas zawołał do wioślarzy, by chwycili za wiosła szalup i przy ich pomocy 
odepchnęli „Albatrosa”.
Oba połączone statki, wolno obracały się na wietrze. W pewnej chwili kadłuby 
zaczęły się przesuwać obok siebie, czemu towarzyszyły okropne zgrzyty i trzaski.
I nagle „Bielik” obrócił się wokół osi, jaką stanowiła jego rufa, oba statki 
uderzyły o 
siebie po raz ostatni i Krondorczycy byli wolni.
Na pokładzie wśród takielunku pojawiły się niewielkie zarzewia ognia, szybko 
jednak 
zostały ugaszone.
Nicholas skoczył na wyżkę rufową, skąd bacznie obserwował mijany statek. Obok 
niego wylądował Marcus, który zeskoczywszy ze swego stanowiska, położył dłoń na 
ramieniu księcia, mówiąc:
- Udało się!
- Taką mam nadzieję - odparł Nicholas.
I nagle młody dowódca poczuł, że dłoń na jego ramieniu tężeje i zamyka się 
niczym 
kleszcze. Pośród płomieni ogarniających rufę „Albatrosa” ukazały się dwie 
znajome im obu 
postaci. Na pokładzie ogarniętego pożarem statku, obramowane dymem i deszczem 
iskier 
stały Margaret i Abigail wzywające ratunku.
Obaj młodzieńcy, którzy byli dość blisko, by wszystko widzieć i słyszeć, zamarli 
ze 
zgrozy. Nicholas spojrzał na śródokręcie „Bielika” - i zobaczył drugą Margaret, 
w kusej 
spódniczce. Księżniczka z pokładu płonącego statku odziana była w szaty 
książęce.
- Pomóżcie mi! - zawyła Margaret z „Albatrosa”.
- Nicholasie! - zawtórowała jej stojąca obok Abigail. - Ratuj nas!
Pod pokładem „Albatrosa” rozległo się jakby głośne westchnienie i ze wszystkich 
luków nagle buchnęły płomienie. Bogata suknia, jaką miała na sobie stojąca tam 
Margaret, 
zajęła się ogniem i księżniczka z wrzaskiem bólu zaczęła gasić płomienie rękoma.
Z pokładu „Bielika” śmignęła chyża strzała, która trafiwszy fałszywą Margaret w 
pierś, odrzuciła ją w tył i cisnęła w ogień. W sekundę później drugi pocisk 
zgotował podobny 
los stworowi udającemu Abigail.
Z rei, na której, mając na wszystko baczenie, tkwił aż do tej pory, zeskoczył 
Calis. 
Wylądowawszy obok księcia i Marcusa, rzekł sucho:
- Zdecydowałem, że nie trzeba przedłużać tej sceny. Oczywiście były wcieleniem 
fałszu, ale widok i tak był przerażający.
Kiwnięciem głowy wskazał Nicholasowi śródokręcie, gdzie ogarnięta zgrozą stała 
Abigail, patrząca szeroko rozwartymi oczami na własną śmierć. Obok niej bielała 
twarzyczka 
Margaret, trzymanej za obie dłonie przez Anthony'ego.
Nicholas skinął głową, potem odwrócił się i spojrzał w prawo, skąd nadpływał 
coraz 
bliższy i groźniejszy droman.
- Uwaga, wszyscy! - zawołał książę. - To jeszcze nie koniec! Panie Pickens, 
ostro na 
sterburtę!
- Patrzcie! - zawołał nagle Amos.
Na pokładzie rufowym pojawili się Praji i Nakor.
- Na co mamy patrzeć? - spytał Praji.
- Kto tam stoi na dziobie?
- Dahakon - odpowiedział Nakor, Nicholas zaś poczuł, że serce zamiera mu w 
piersi.
Na dziobie galery stał mąż w brązowej szacie, który skrzyżowawszy ramiona na 
piersiach, beznamiętnie patrzył na oba statki.
- Musiał przenieść tu swój statek, wykorzystując swą niecną sztukę - mruknął 
Praji.
- Nie - odparł Nakor. - Nie przywiódł go tu dzięki żadnym sztuczkom. Podążał za 
nami cały czas. Ukrył go tylko przed naszym wzrokiem.
- To niepodobieństwo! - sprzeciwił się Amos. - Na tamtym statku nie masz dość 
żywności, by wykarmić załogę i niewolników!
- No to popatrz! - mruknął Nicholas, wskazując dłonią. Obok Dahakona pojawił się 
następny pasażer galery. Valgasha, Namiestnik Miasta nad Wężową Rzeką. Miał 
bladą, 
wzdętą miejscami skórę, poruszał się zaś sztywno i jak marionetka. Na jego 
ramieniu tkwił 
trup orła, gnijąca parodia wspaniałej ptasiej żywotności.
- Nekromancja - rzekł Nakor. - Zły, podstępny skurczybyk...
Dahakon tymczasem podniósł dłoń i Nicholas poczuł, że po skórze przebiega mu 
dreszcz.
- On rzuca czar! - zawołał z dołu Anthony.
Calis osadził strzałę na majdanie łuku, napiął cięciwę i puścił grot w pierś 
maga. 
Pocisk zatrzymał się o cal od celu, jakby trafił w niewidoczną tarczę.
Na śródokręciu zebrali się przerażeni ludzie, którzy, widząc zbliżający się ku 
nim 
statek ożywionych trupów, zaczęli wzywać na pomoc swoich bogów. Na pokładzie 
galery stał 
nieruchomo oddział milczących, martwych napastników.
Nakor zamknął oczy, wykonał jakiś gest i otworzył je ponownie.
- Niedobrze - mruknął - bardzo niedobrze...
- I ty to mówisz? - żachnął się Nicholas.
- On używa potężnych zaklęć, by utrzymać ich w ruchu - odparł Nakor. - Ale 
najgorsze jest to, że one niosą w sobie zarodki zarazy...
- Nie zdołamy obronić się przed tamtym statkiem - wtrącił się Amos. - Zabraknie 
nam 
garnczków i oleju.
- No to ich staranujemy - zdecydował Nicholas.
- To na nic - sprzeciwił się Amos. Wskazał dłonią na galerę. Na dromanie 
opuszczano 
żagle, ruszyły natomiast wiosła. - Martwi czy żywi, wioślarze będą robić swoje.
- Wielkie to czary - rzekł Praji i splunął za burtę.
- Jak można walczyć z martwymi? - spytał Marcus.
- Tak samo jak z żywymi, cięciem i sztychem - odparł Nicholas, wyciągając miecz. 
Obejrzawszy się ku odległemu brzegowi, spytał Amosa: - Gdzie właściwie jesteśmy, 
admirale?
- Mniej więcej pół dnia żeglugi od Krańca Ziemi i trzy dni od Krondoru.
- Musimy pozwolić im podpłynąć bliżej i dać się staranować, a potem podpalimy 
„Bielika” i ci, co potrafią, niech ruszają wpław do brzegu...
- To ponad trzy mile - ostrzegł go cicho Amos. - Niewielu tam dotrze...
- Wiem - odpowiedział Nicholas jeszcze ciszej. Ze śródokręcia nadbiegł Harry:
- Mamy bić się z tym? Nicholas kiwnął głową.
- Anthony! - odezwał się Nakor naglącym tonem.
- Co takiego?
- Już czas! - odpowiedział Nakor, uśmiechnąwszy się szeroko.
- Na co? - spytał młody mag, mrugając oczami.
- Użyj amuletu!
Oczy Anthony'ego zwęziły się nagle i młodzieniec sięgnąwszy za pazuchę, wyjął 
talizman, jaki Pug dał przy rozstaniu Nicholasowi. Uzdrawiacz zamknął dłoń wokół 
amuletu.
- Pug! - zawołał, kierując twarz ku niebu. Nic się nie stało, więc po chwili 
Anthony 
ponownie zamknął oczy i wykrzyknął pod niebo imię pierwszego z magów Midkemii.
Gdy wymówił je po raz trzeci, w statek uderzył podmuch powietrza przypominający 
głośne klaśnięcie w dwie ogromne dłonie. „Bielik” zachwiał się lekko, ludzie zaś 
wrzasnęli 
jednym głosem i wszyscy bez wyjątku wbili wzrok w miejsce, gdzie przed dromanem 
pojawił 
się wiszący w powietrzu potężny stwór. Nie ustępujący wielkością biremie, 
leniwie młócił 
powietrze wielkimi skrzydłami z siłą wystarczającą do zepchnięcia wrogów w tył.
- Smok! - zawołał odkrywczo Amos.
I rzeczywiście, był to złoty smok ze srebrnym grzebieniem. W promieniach słońca 
świetliście połyskiwały rubinowe, nie ustępujące wielkością dwu tarczom oczy 
bestii, która 
niczym wielki kot wysuwała i cofała potężne, czarne jak heban pazury. Dahakon 
żachnął się 
zdumiony i przez chwilę stał bez ruchu, gapiąc się tylko na wspaniałe 
stworzenie. Smok 
tymczasem leniwie machnął skrzydłami, przesunął się nieco w bok, przed galerę i 
otworzył 
wielką paszczę.
Strzelił z niej płomień, oślepiająco biały jęzor, który ogarnął całą galerę. 
Pokłady i 
żagle buchnęły ogniem, jakim zajęła się też martwa załoga. Namiestnik i jego 
orzeł stali jak 
nieruchoma parodia majestatu i dostojeństwa, kiedy i ich ogarnęły płomienie. 
Ptak poczerniał 
i spadł z ramienia swego martwego pana, którego ogniste smocze tchnienie 
spopieliło w 
sekundę później. Tym razem władcę Miasta nad Wężową Rzeką diabli wzięli na 
dobre.
Przez jedną straszną chwilę załoga dromana stała bez ruchu, potem jeden po 
drugim 
jej upiorni członkowie zaczęli zajmować się ogniem, co było tym okropniejsze, że 
jednocześnie wszyscy jakby gotowali się do ataku. Martwi wojownicy, nieświadomi 
własnej 
śmierci, czekali na rozkaz nekromanty, by hurmem runąć na pokłady „Bielika”. Ale 
miecze 
wypadały już z popalonych palców... i ożywione trupy zaczęły się rozpadać.
„Bielik” tymczasem płynął pchany rozpędem, bo nikt nie podejmował wysiłku 
utrzymania go na kursie - wszyscy na jego pokładach jak zaczarowani gapili się 
na wiszące w 
powietrzu przed nimi w całej swej okazałości najpiękniejsze i najbardziej 
majestatyczne 
stworzenie na Midkemii, które jakby od niechcenia niszczyło statek żywych 
trupów.
- Patrzcie! - zawołał nagle Anthony.
W samym sercu najgorętszego żaru stał Dahakon, nieruchomy i otoczony nimbem 
ochronnego czaru, który osłaniał go przed smoczą furią.
- Możemy coś z tym zrobić? - spytał Nicholas.
Calis posłał kolejną strzałę, ta jednak ponownie odbiła się od rubinowej tarczy.
- Czekajże... - odezwał się niespodzianie Nakor. Wyjąwszy jeszcze jedną strzałę 
z 
kołczana pół-elfa, odłamał jej grot. - Jego magia zatrzymuje stal - powiedział, 
podając strzałę 
Calisowi. - Spróbuj tą...
- Czemu nie... - odpowiedział Calis, biorąc pocisk. Umieściwszy brzechwę na 
majdanie, dociągnął pióra aż do szczęki i puścił pocisk. Uszkodzona strzała 
trafiła 
nekromantę w pierś, po czym Dahakon wrzasnął okropnie, otaczający go rubinowy 
nimb 
zniknął i złego maga pochłonęły płomienie smoczej furii.
Nekromanta zaryczał tak, że wrzask usłyszano chyba aż na brzegu, i zwalił się do 
płonącej już ładowni galery.
Smok patrzył przez chwilę na płonący statek, potem załopotał skrzydłami i 
odleciał. 
Wzniósł się ponad falami ku zachodzącemu słońcu. Zatoczył krąg, przelatując nad 
„Bielikiem”, skierował się na północny zachód i przyspieszył.
- Ryana... - wyszeptał Harry. Nicholas kiwnął głową.
- Spójrz! - rzekł Ludlandczyk.
Aby dostrzec to, co pokazywał mu jego przyjaciel, książę musiał zmrużyć oczy i 
wtedy ujrzał na smoczym grzbiecie niewielką figurkę jeźdźca.
- Czy to Pug? - spytał Harry.
- Tak mniemam - odparł Nakor, uśmiechając się szeroko. - Już po wszystkim - 
dodał 
po chwili.
- Nakor! - zawołał Vaja ze śródokręcia.
Wszyscy spojrzeli ku niemu i zobaczyli, że klęczy nad Ghudą. Nicholas i inni 
rzucili 
się ku staremu najemnikowi. Ranny leżał z głową na worku piasku, z nosa sączyła 
mu się 
strużka krwi.
Anthony szybko przechylił go na bok i, zbadawszy ranę, spojrzał na księcia z 
bólem w 
oczach, bez słowa potrząsając przecząco głową.
- Co jest, stary druhu? - spytał Nakor, ujmując dłoń konającego przyjaciela.
Ghuda kaszlnął i z kącika jego ust znów wypłynął strumyczek krwi.
- Druhu? - spytał słabym, świszczącym głosem. - Leżę tu i umieram, pławiąc się 
we 
własnej krwi, wszystko dlatego, że poprosiłeś mnie, bym polazł za tobą na koniec 
świata, ty 
zaś nazywasz mnie druhem? - Mocno uścisnął dłoń małego Isalańczyka, a na jego 
pomarszczonych policzkach pojawiły się łzy. - Zachody słońca nad falami i 
cudowne widoki 
do podziwiania, pamiętasz... Nakor... - kaszlnął gwałtownie, spluwając krwią. 
Charcząc i 
usiłując złapać dech, którego już mu nie stało w piersiach, rzekł jeszcze: - 
Złoty smok! - 
ostatnim wysiłkiem spojrzał na Nakora. - Mój przyjaciel... - Wydał jeszcze z 
siebie osobliwy, 
zduszony dźwięk, szarpnął się, zadygotał i legł nieruchomo.
Stłumiwszy jakoś ogarniający go smutek i ból, książę rozejrzał się dookoła. 
Zobaczywszy, że w pobliżu leżą inni ranni, zwrócił się do uzdrowiciela:
- Anthony, zajmij się nimi.
Młody mag powiódł wzrokiem tam, gdzie leżeli cierpiący, i szybko ruszył im 
pomóc.
Nicholas poczuł, że na jego ramieniu spoczęła czyjaś dłoń, i spojrzawszy w górę, 
zobaczył, że obok niego zatrzymała się lasha. Gdy wstał, dziewczyna spytała:
- Teraz już popłyniemy prosto do twego domu?
Biorąc dziewczynę w ramiona, książę nie starał się ukryć łez, które spływały po 
jego 
policzkach. W pierwszej chwili bał się, że zawiedzie go głos, więc tylko kiwnął 
głową. Potem 
westchnął, na poły ze smutkiem, na poły z ulgą i rzekł:
- Owszem... popłyniemy prosto do domu. Zebrawszy się w garść, łagodnie odsunął 
lashę na bok.
- Panie Pickens! - zagrzmiał. - Kurs na Krondor!
- Na reje, szczury pokładowe! - zawtórował mu Amos. „Bielik” powoli odwrócił się 
niemal w miejscu, po chwili zaś, kiedy jego żagle wypełniły się wiatrem, zaczął 
wolno i 
statecznie odsuwać się od dwu płonących kadłubów. Nicholas patrzył przez chwilę 
pod 
słońce, przyglądając się jak droman i fałszywy „Albatros” idą na dno.
Obok księcia stanął Amos, który położył mu dłoń na ramieniu.
- Czy ci powiedziałem, że ostatnio coraz bardziej zaczynasz mi przypominać 
twojego 
ojca?
- Nie - odpowiedział ochrypłym głosem Nicholas, odwracając ku admirałowi twarz z 
oczami pełnymi łez.
- No więc tak - szepnął Amos, ściskając ramię Nicholasa. - Jestem z ciebie tak 
dumny, 
jakbyś był moim własnym wnukiem...
Nicholas nabrał tchu w płuca.
- Dziękuję... - powiedział, po chwili dodał zaś, uśmiechając się krzywo: - 
Dziaduniu...
Amos złapał żartobliwie za kark Nicholasa i z lekka nim potrząsnął:
- Dziaduniu! Do licha! Naprawdę jesteś zupełnie jak on! Odbierasz życiu całą 
jego 
radość!
Nicholas uśmiechnął się - tym razem serdecznie - i rzekł, kładąc dłoń na 
ramieniu 
niegdysiejszego pirata:
- Amos... jeszcze się taki nie urodził, co potrafiłby odebrać ci radość życia.
Amos uśmiechnął się melancholijnie.
- To chyba prawda... Dni takie jak dzisiejszy pozwalają ci zrozumieć, dlaczego 
radość 
życia jest tak ważna. - Niespodziewanie objął za ramiona i mocno uściskał swego 
przybranego wnuka. - Pochowajmy naszych zmarłych, wypijmy toast za ich pamięć i 
wracajmy do domu.
Na głównym pokładzie zebrała się grupka dość przygnębionych przyjaciół. Głęboka 
ulga mieszała się w ich sercach ze zdumieniem i zachwytem przy wspomnieniach o 
smoku, 
oraz smutkiem na myśl o śmierci przyjaciół.
Ghuda i Tuka nie byli jedynymi ofiarami starcia. Jedna z przyjaciółek i 
niedawnych 
sług lashy paskudnie się poparzyła, gasząc płonący garnek, który spadł na 
pokład, i ratując 
okręt od poważnego niebezpieczeństwa.
Zginęło też pięciu najemników i trzech wioślarzy z Novindusa. Oprócz nich 
dwunastu 
ludzi z Crydee oddało żywoty za swoje Królestwo. Było wśród nich sześciu z tych, 
którzy 
ruszyli z Nicholasem, by ratować porwanych ziomków. Spośród obecnych na statku 
sześćdziesięciu pięciu kobiet i mężczyzn z Crydee tylko dwudziestu siedmiu 
wypłynęło z nim 
i Amosem z Krondoru.
Gdy wszyscy zebrali się wokół niego, książę kazał odszpuntować baryłkę 
przepalania 
i powiedział:
- Niektórzy z was wiedzą, cośmy przeszli, bo towarzyszą nam od początku... inni 
są w 
naszej kompanii od niedawna. Nie wiem jednak, czy zdołalibyśmy dokonać tego 
wszystkiego, 
czym słusznie możemy się szczycić, gdyby zabrakło choć jednego z was. Korona na 
zawsze 
pozostanie wasza dłużniczką. Postanowiłem, że łup, jaki mamy w tej skrzyni pod 
pokładem, 
podzieli się równo pomiędzy wszystkich. - Najemnicy jak jeden wyszczerzyli zęby 
w 
uśmiechach, żeglarze zaś i żołnierze z Krondoru wymienili zdumione spojrzenia, 
ale zaraz na 
ich gębach też pojawiły się łakome uśmieszki. W służbie Królestwa rzadko 
trafiały się 
większe nagrody. - Straciliśmy paru dobrych przyjaciół - zakończył Nicholas, 
podnosząc w 
górę szklankę z trunkiem. - Pamięć o nich zawsze będzie z nami. Za Ghudę i 
innych! - 
Wszyscy spełnili toast, po czym Nicholas ciągnął dalej: - Zwracam się teraz do 
tych, co dla 
naszej sprawy porzucili ojczyznę i przepłynęli z nami rozległy ocean. Zrobimy 
wszystko, co 
w naszej mocy, byście wśród nas czuli się jak w domu. Nie wiem, jak zdołamy 
zapewnić 
wam powrót, któregoś dnia jednak znów zobaczycie ojczyste brzegi. Macie na to 
nasze 
książęce słowo. Aż do tej pory znajdziecie wśród nas uczciwą pracę i godziwą 
zapłatę.
Spojrzawszy raz jeszcze przez ramię na zachód, gdzie dwa płonące wraki zabarwiły 
niebo czerwienią, złotem i sepią, zawołał raźno:
- Kurs na Krondor!
Załoga skwitowała ten rozkaz rykiem radości i każdy żwawo skoczył do swoich 
zajęć 
- wszystkim było już spieszno do domów.
Do Krondoru dotarli w trzy dni później i gdzieś koło południa wpłynęli do portu. 
Amos polecił wywiesić królewski proporzec, co kompletnie zbiło z pantałyku 
pilota 
portowego, który wypłynął na spotkanie „Bielika”. Wspiąwszy się na pokład z 
dwoma 
asystentami, powitał Amosa i Nicholasa ze zdumieniem i niedowierzaniem.
- Amos, czy nie zechciałbyś po raz ostatni wprowadzić „Bielika” do portu? - 
spytał 
książę.
- To nie to samo - wzruszył ramionami stary żeglarz. - Gdybyśmy stali na 
pokładzie 
prawdziwego „Bielika” albo mojego „Królewskiego Smoka”... Ha! wtedy może... - 
uwaga ta 
spowodowała, że pilot niespokojnie łypnął okiem od jednego do drugiego. Admirał 
zaś 
uśmiechnął się złośliwie i rzekł: - Powinieneś poćwiczyć wchodzenie do portu pod 
żaglami. 
Najwyższy już czas...
Nicholas odpowiedział równie przewrotnym uśmieszkiem.
- Przygotować się do skrócenia żagli! - zawołał gromko.
- Wasza Miłość!... Eee... usilnie nalegam! - wystękał pilot. - Lepiej będzie, 
jeśli 
zwiniecie żagle i pozwolicie, byśmy wzięli was na hol...
- Harry! - zawołał książę.
- Co tam?
- Przejdź na dziób i upewnij się, że asystent pilota nie zemdlał! - i z radosnym 
wyzwaniem w głosie dodał: - Wchodzimy pod żaglami!
Żeglarze skoczyli do lin, pomniejsze zaś łódeczki umknęły na boki. Na wodach 
podległych Rillanonowi królewski proporzec dawał „Bielikowi” pierwszeństwo przed 
każdym innym statkiem (z wyjątkiem mniejszych łodzi, w wypadku, gdyby któraś z 
nich 
wywiesiła takie same barwy) - wszyscy zaś w Krondorze znali zwyczaj admirała, 
polegający 
na wchodzeniu do portu pod żaglami. Ponieważ pod jabłkiem topowym powiewała 
bandera 
Traska, nikt będący przy zdrowych zmysłach nie zechciałby teraz przeciąć kursu 
statku - 
jedyni dwaj ludzie, dość zuchwali, by to uczynić, znajdowali się teraz na jego 
pokładzie.
- Jesteśmy na linii! - wrzasnął Harry z dziobu.
- Refować żagle! - zawołał Nicholas. - Gotuj cumy! Żeglarze na rejach zaczęli 
gorączkowo zwijać żagle. Statek płynął pchany siłą inercji, która kierowała go 
ku przystani. 
Nicholas czekał na moment, w którym trzeba będzie rzucić cumy ludziom czekającym 
na nie 
przy molo.
Okręt zwalniał, Nicholas czekał, aż wreszcie usłyszał upragniony wrzask 
Ludlandczyka:
- Już... aaa... trochę za wcześnie, Nicky... Książę skrył głowę na łokciu 
opartym o 
reling.
- Panie pilocie... eee... zechce pan wezwać swą łódź, jeśli łaska...
Amos ryknął grzmiącym śmiechem, który niemal wstrząsnął masztami okrętu:
- Kiedyś się tego nauczysz, chłopcze... chyba, że wcześniej cię powieszą.
- I kto odbiera życiu całą jego radość? - spytał Nicholas, zezując znad łokcia.
Rozdział 25
WESELE
Goście ryknęli tryumfalnie.
Król Wysp, Lyam, wychylił toast, który właśnie wzniósł za pannę młodą i jej 
małżonka. Uśmiechniętego szeroko Amosa nie sposób było niemal poznać, jako że 
odział się 
modnie w koszulę z żabotem i porozcinaną kurtkę w wyłogami. Jedynie gorąca 
prośba jego 
ukochanej Alicji, która pragnęła, by na weselu zaprezentował się jak najlepiej, 
skłoniła go do 
wdziania tego, co nazywał „przyodziewkiem idiotów”. Mógł, co prawda, włożyć swój 
mundur admiralski - tego jednak nie cierpiał jeszcze bardziej i w końcu ustąpił, 
ubierając się 
wedle ostatniej mody.
Nicholas siedział wśród innych gości przy głównym stole sali biesiadnej 
książęcego 
pałacu w Krondorze. Po prawej miał swoją siostrę, Elenę, która w towarzystwie 
swojego 
męża bawiła rozmową Erlanda i jego małżonkę, księżniczkę Genevieve. Bliźniaczy 
brat 
Erlanda, Borric, mówił coś do swojej żony, księżniczki Yasminy - czemu 
przyglądała się ich 
babka, panna młoda, księżna Alicja.
Niewiele brakło, a matka Nicholasa byłaby się rozpłakała, kiedy kilka dni temu 
ujrzałam, jak jej syn wkracza do sali tronowej - dumny, gibki i bez utykania, 
które dotąd 
zawsze mu towarzyszyło. Podczas ostatniej bitwy Nicholas był zbyt zajęty 
wszystkim, co 
mogło się nie powieść, i w ogóle nie myślał o swojej stopie. Nawet jeśli go 
bolała, wcale tego 
nie zauważył. Nakor oznajmił mu po bitwie, że dopiero teraz może się uważać za 
wyleczonego.
Zaplanowanie weseliska i sprowadzenie gości do Krondoru trwało kilka miesięcy. 
Ze 
swego królewskiego dworu przybył sam Król, który pokazał się na dworze Aruthy 
przed nim 
samym. Wieści o powrocie syna dosięgły Aruthę we Freeporcie, dokąd Baron Bellamy 
posłał 
szybką łódź z Carse. Amos miał rację: Arutha postanowił popłynąć za Nicholasem 
dopiero po 
długiej i ciężkiej debacie z samym sobą.
Po powrocie Aruthy Nicholas i Amos opowiedzieli mu całą historię - od napaści na 
Crydee, do zniszczenia wrażych okrętów na północ od Krańca Ziemi. Lyam posłał 
gońca na 
Wyspę Czarnoksiężnika, by sprawdzić, czy nie da się tam odnaleźć Puga - do 
Sethanon zaś 
wybrali się Borric i Nicholas, ponieważ cel ich podróży mógł zostać wyjawiony 
tylko 
członkom rodziny królewskiej.
Nicholas i jego brat powrócili po dwu tygodniach, upewniwszy się pierwej, że 
Sethanon nic nie zagraża. Nicholas z zachwytem opowiadał o swoim spotkaniu z 
Wyrocznią 
Aal. Ku jego zdziwieniu, Kamienia Życia nie zobaczył, jako że Pug obłożył go 
zaklęciem 
zakłócającym wokół niego bieg czasu. Wiedza o tym, że Kamień tam jest i że można 
go 
uszkodzić, pozostała jednak w świadomości młodego księcia - wzmagało ją w nim 
zresztą 
doświadczenie całego minionego roku.
Posłaniec, który udał się na Wyspę Czarnoksiężnika, wrócił z wiadomością od 
Gathisa, przedstawiciela Puga - mag oznajmiał, że zjawi się na weselisku. 
Ceremonii 
dokonano, gdy zebrali się wreszcie wszyscy goście.
Uroczystość trwała w najlepsze, Nicholas zaś odkrył, że po raz pierwszy od nie 
wiedzieć jak dawnych czasów dobrze się bawi. Spojrzawszy na swoją towarzyszkę, 
uśmiechnął się mimo woli - lasha świetnie sobie radziła z zawiłościami 
dworskiego życia i 
coraz lepiej władała językiem Królestwa. Polubiły ją też damy dworu. Służąca, 
która 
ucierpiała podczas bitwy z wyznawcami Wężowej Bogini wyzdrowiała, dzięki zaś 
pomocy 
Anthony'ego wykpiła się kilkoma nieznacznymi bliznami. Pozostałe trzy panny 
nieustannie 
ściągały na siebie uwagę wszystkich młodzieńców na dworze. Wśród krondorskich 
plotkarek 
krążyła opowieść, że cała piątka przybyłych na książęcym statku dziewcząt to 
córki 
potężnego władcy z odległego kontynentu, a egzotyczne piękności oczywiście nie 
uważały za 
konieczne prostowania tych wiadomości.
Marcus usiadł obok ojca i siostry - która nie wypuszczała z paluszków dłoni 
Anthony'ego. Dziedzic Crydee udawał, że nie dostrzega, iż Abigail strzyże oczami 
ku 
najbardziej wyzywająco odzianym młodym dworakom. Nicholas zauważył, że Abby 
niemal 
otwarcie flirtuje z drugim synem Diuka Ran i szwagrem Eleny.
Martin mocno się postarzał - jego włosy pokryła siwizna, a smukła, wyprostowana 
postawa Diuka i dziarski krok należały już do przeszłości. Żal i smutek dokonały 
tego, co nie 
udało się wiekowi. Nicholas podejrzewał, że ze śmiercią żony życie straciło urok 
dla starego 
Diuka. Mówił już o tym, że wycofa się z życia publicznego, cedując prawa i tytuł 
na Marcusa. 
Nicholas wiedział, że zanim Król da na to zgodę, potrzebne będą długotrwałe 
dyskusje 
pomiędzy nim, Arutha i Martinem. Jego stryj z ogromną ulgą powitał powrót swych 
dzieci. 
Usiłował nawet jakoś wyrazić swą wdzięczność Nicholasowi, stwarzając dość 
niezręczną 
sytuację - książę doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jaką torturą dla Martina 
musiało być 
bezczynne czekanie na wieści. Książę mógł jedynie powiedzieć:
- Nie zrobiłem niczego ponad to, co i ty byłbyś zrobił na moim miejscu.
Martin zdołał jedynie skinąć głową. W jego oczach pojawiły się łzy i objął 
bratanka 
mocnym uściskiem. Nicholas wiedział, że stryj nie potrafił okazywać uczuć.
Wrócił do rzeczywistości, słysząc śmiech Abigail. Odchyliwszy się w tył, za 
plecami 
lashy, spytał Harry'ego:
- Jak sądzisz, długo Marcus z tym wytrzyma?
- Myślę, że rad będzie, jeśli ktoś uwolni go od Abby - odparł Harry, uśmiechając 
się 
szelmowsko.
Brisa kopnęła go pod stołem.
- Przestańcie plotkować!
- Abby po prostu udowadnia Marcusowi, że w tym życiu nie masz niczego pewnego - 
wyjaśniła lasha z uśmiechem. - Był jej pierwszym kochankiem, ale nie chce, by 
pomyślał, że 
poza nim nie ma na świecie innych mężczyzn. - Parsknęła śmiechem. - Wszystko to 
pewnie i 
tak skończy się małżeństwem. Ona go naprawdę kocha. - Przez chwilę przyglądała 
się 
Marcusowi. - Jest dość przystojny... na s woj posępny sposób... przypomina mi 
twojego ojca. 
- Zerknęła na Nicholasa. - Obu im brak twej łagodności. - Potem dodała kapryśnym 
tonem: - 
Twojemu kuzynowi brak też twojej... wyobraźni.
Nicholas miał na tyle przyzwoitości, by się zaczerwienić. A potem twarz mu 
spochmurniała:
- A skądże ty wiesz...
- Abby jest plotkarą - uśmiechnęła się Brisa. - Po pierwszym razie musiała z 
kimś 
pogadać. Wy, mężczyźni, macie dość osobliwe wyobrażenia na temat tego, o czym 
rozmawiają kobiety, gdy zostają same.
Nicholas przesłonił twarz dłonią.
- Nieszczęsny Marcus - jęknął z emfazą. I nagle w jego oczach pojawił się wyraz 
bliski paniki. - A wy dwie, o czym rozmawiałyście? - spytał, patrząc na lashę i 
Brisę.
Brisa uśmiechnęła się tylko i nie powiedziała ani słowa. Nicholas nie umiał 
oprzeć się 
temu uśmiechowi i odpowiedział tym samym. Dawna ulicznica wyglądała 
oszałamiająco. Jej 
pyszne, kasztanowe włosy odrosły dostatecznie, by Anita i jej służące mogły 
upiąć je wysoko, 
ozdabiając srebrem i perłami. Do tego wszystkiego Brisa włożyła specjalnie dla 
niej uszytą 
suknię z zielonego jedwabiu, znakomicie podkreślającą barwę jej skóry i oczu.
lasha włożyła suknię błękitną, która uczyniła z niej jedną z najpiękniejszych 
dam na 
dworze. Ciągle mówiła o potrzebie znalezienia sobie bogatego męża, Nicholas 
jednak 
zauważył, że nie spieszyła się z podjęciem stosownych kroków.
Pod koniec kolacji do Nicholasa podszedł Borric, który położywszy mu dłoń na 
ramieniu, szepnął:
- Braciszku, ojciec zaprasza ciebie i twoją panią na prywatne spotkanie w jego 
komnatach. - potem obejrzał się przez ramię na Harry'ego: - Ty też masz się 
stawić, mości 
giermku... z twoją damą.
Goście zaczęli się rozchodzić - jedni wracali do swoich kwater w mieście, inni 
udawali się do przygotowanych dla nich apartamentów w pałacu. Rodzina Aruthy 
zebrała się 
oczywiście w kwaterze królewskiej. Ze wszystkimi kuzynami, wujami, ciotkami i 
zięciami 
niewiele ustępowała liczebnością reszcie gości.
Wkraczając do rozległej komnaty, Nicholas skłonił się uprzejmie swej ciotce, 
Lady 
Carline, wciąż jeszcze pięknej kobiecie o srebrnych już włosach. Jej mąż, 
Laurie, Diuk 
Saladoru, uśmiechnął się i mrugnął doń porozumiewawczo. Nicholas wiedział, że 
zanim noc 
dobiegnie końca, Laurie stanie się ośrodkiem zainteresowania wszystkich, kiedy 
zacznie 
śpiewać, akompaniując sobie na lutni, z którą się nie rozstawał. Kiedyś Laurie 
był zuchwałym 
minstrelem, ale i teraz potrafił godzinami trzymać słuchaczy na uwięzi czaru 
swego 
głębokiego, pięknego głosu. Córka i dwaj synowie Carline i Lauriego siedzieli 
skromnie w 
kącie, zamierzając wymknąć się do miasta w młodszym towarzystwie przy pierwszej 
nadarzającej się okazji. Nicholas z trudem mógł uwierzyć, że cała hultajska 
trójka była w tym 
samym niemal wieku, co on - czuł się tak, jakby podczas ostatniego roku 
postarzał się o 
dziesięć przynajmniej lat.
Najstarszy syn Diuka Ran, Gunther, trzymał za rękę Elenę, która siadła przy 
swojej 
matce. Siostra Nicholasa oczekiwała pierwszego dziecka i promieniała radością. 
Anita 
rozkwitała w obecności wnucząt i prawdopodobnie snuła plany jak najdłuższego 
zatrzymania 
rodziny w Krondorze.
Ostatni zjawili się Borric i jego małżonka Yasminą, za którymi zamknięto drzwi. 
Brakło kilku mniejszych dzieci - Nicholas wiedział, że uważano je za zbyt małe 
na 
uczestnictwo w rodzinnych spotkaniach, podczas których wprowadzały tylko 
zamieszanie i 
niepokoje. Robiło się zresztą dość późno i wkrótce dwoje starszych potomków 
Borrica i 
Yasminy też miało udać się do łóżeczek.
Oprócz członków rodziny w zebraniu mieli wziąć też udział Harry i Brisa, lasha i 
Abigail z ojcem, Baronem Bellamy. Dwaj synowie barona nadzorowali odbudowę Carse 
i 
Crydee.
Po przeciwnej stronie komnaty otworzyły się drzwi, przez które wkroczył dumny 
jak 
paw Nakor w przepysznej błękitnej szacie obrębionej skomplikowanym haftem z 
białych i 
srebrnych nici. Obok niego szedł jakiś mąż w czerni, towarzyszący pięknej, 
złotowłosej 
damie.
Na widok tej pary Nicholas i Harry otworzyli gęby tak, że obaj mogliby łyknąć 
widelce w pionie.
- Pug. Ryana! - zdołał wystękać po chwili Nicholas. - Lady Ryano... to prawdziwa 
przyjemność... - powitał niezwykłych gości, gdy już jakoś pozbierał myśli.
Piękna, ale obco wyglądająca kobieta kiwnęła głową Nicholasowi i oboje wymienili 
uśmiechy. Za dwójką tych niezwykłych gości ukazali się następni - nadęty własną 
ważnością 
Prajichetas i elegancki Vajasiah. Na koniec wszedł Calis.
Przed ogromnym kominkiem, na którym w ten letni dzień nie rozpalono ognia, 
zatrzymał się wciąż krzepko wyglądający mimo swego wieku Król. W jego włosach 
niemal 
nie widać było siwizny, pojaśniały tylko niezwykle, choć twarz Lyama poorały już 
zmarszczki trosk wywołanych sprawowaniem urzędu. Z westchnieniem ulgi monarcha 
zdjął z 
czoła złoty krążek, będący oznaką godności. Spojrzawszy na swoją małżonkę, 
królową 
Magdę, rzekł:
- Nie dałoby się żyć, gdyby nie te rzadkie momenty wytchnienia... - Uśmiechnął 
się i 
nagle odmłodniał. - Nareszcie mogę, choć na krótko, odłożyć precz królewskie 
„my” i przez 
jakiś czas mówić o sobie „ja”. - Martin i Arutha podeszli, by stanąć obok brata. 
Diuk Crydee 
nadal jeszcze utykał.
Zaraz też drzwi się otworzyły i na czele procesji sług niosących dzbany z winem 
wszedł ochmistrz. Lyam odczekał chwilę, aż trunek podano każdemu z obecnych.
- Wielu z was wie co nieco o tym, co zdarzyło się podczas ostatnich miesięcy na 
Dalekim Wybrzeżu - zaczął wreszcie. - Jednak tylko kilka osób zna całą prawdę. 
Chciałbym 
jednak, byście wszyscy się dowiedzieli, że mój bratanek, Książę Nicholas, 
dokonał 
wspaniałych czynów. - Przerwał na moment, oczy zaś wszystkich zebranych 
skierowały się 
na młodego człowieka. - Zdążając na ratunek swojej kuzynce i innym uprowadzonym 
zuchwale z naszych wybrzeży, przepłynął pół świata... i wbrew wszelkiej nadziei, 
przywiózł z 
powrotem tych wszystkich, których można było uratować.
Chciałem wznieść za niego toast podczas uroczystości weselnej, tak, by każdy 
mieszkaniec naszych dziedzin dowiedział się o jego zdumiewającym wyczynie... ale 
tamta 
chwila należała do Amosa i Alicji. Pomyślałem więc, że lepiej będzie poczekać do 
chwili, 
kiedy my, członkowie rodziny i przyjaciele Nicholasa, zostaniemy sami. Teraz 
więc wznoszę 
toast za zdrowie Nicholasa, którym dom conDoin słusznie może się szczycić!
- Za Nicholasa! - powtórzyli wszyscy i spełnili toast. Kiedy służba wyszła, 
Nicholas 
spostrzegł, że wszyscy nań patrzą. Zaczerwienił się i stwierdził, że trudno mu 
przełknąć ślinę 
i że oczy ma pełne łez. Zdołał jednak jakoś odchrząknąć.
- Dziękuję - odezwał się osobliwie ochrypłym głosem. I dodał, ściskając dłoń 
lashy: - 
Niczego bym nie dokonał, gdyby nie pomoc wielu dzielnych mężów i kobiet. 
Niektórych z 
nich nie masz już wśród nas. - Podniósł kielich w kolejnym toaście: - Za 
nieobecnych 
przyjaciół.
- Za nieobecnych przyjaciół - powtórzono i spełniono toast.
Wkrótce zebrani porozdzielali się na niewielkie grupki, w których rozmawiano o 
przyjaciołach i dopytywano się o zdrowie członków rodziny i losy potomstwa. 
Nicholasa 
uderzyło, że - pominąwszy liczebność rodziny i potęgę oraz wpływy zebranych - 
niewiele to 
wszystko różniło się w gruncie rzeczy od narady rodzinnej każdego innego rodu w 
Królestwie.
W pewnej chwili do księcia podszedł Pug, który zabrał go na bok.
- Pierwsza to okazja do swobodnej rozmowy, Nicholasie. Zrobiłeś więcej niż to, 
czegośmy się spodziewali.
- Dziękuję za uznanie.
- Spodziewam się - ciągnął mag - że masz parę pytań.
- Co z Dahakonem?
- Nie żyje - odparł Pug. - Był to człowiek wielce niebezpieczny, ale udało mi 
się go 
osłabić, ściągając jego uwagę na siebie, na czas waszej podróży. Niemal całą 
pozostałą mu 
moc zużył na pościg za wami. Uporanie się z Ryana było ponad jego siły... 
szczególnie po 
tym, jak Calis trafił go tą drewniana strzałą.
- To Nakor pokazał mu, co ma robić - uśmiechnął się Nicholas. - Zaskoczyło mnie 
to, 
że przywiodłeś tu Ryanę.
Teraz uśmiechnął się Pug.
- To część jej edukacji - wyjaśnił. - Udawanie człowieka nie jest łatwe dla 
kogoś z jej 
rodzaju...
Nicholas spojrzał ku miejscu, gdzie z Ryana rozmawiał Vajasiah. Każdy gest 
Novindyjczyka obliczony był na to, by olśnić dziewczynę.
- Wygląda na to, że właśnie dowiaduje się czegoś nowego...
- Nie tyle - uśmiechnął się Pug - ile gotowa byłaby mu skraść... bez jego 
wiedzy... Są 
pewne niuanse ludzkiego zachowania, których ona jeszcze nie pojmuje. Mimo jej 
wieku i 
potęgi, pod wieloma względami jest jeszcze dzieckiem.
- Jedno pytanie - rzekł książę.
- Słucham.
- Ile z tego, co miało się zdarzyć, wiedziałeś, kiedy pierwszy raz pojawiłem się 
na 
twojej wyspie?
- Coś niecoś... - odpowiedział Pug. Zniżywszy głos, mówił dalej: - Otrzymałem 
ostrzeżenie od Wyroczni Aal. Powiadomiono mnie o tym, że nadchodzą ważkie 
wydarzenia. 
Wszystko mogło rozstrzygnąć się na kilka sposobów, zależnych od naszych 
poczynań.
Mogłem zniszczyć najeźdźców, gdybym wiedział dokładnie, gdzie uderzą, ale wtedy 
nie poznalibyśmy roli, jaką w tym wszystkim odegrali Pantathianie, i nie 
bylibyśmy świadomi 
tego, że szykują nam plagę zarazy. Gdybym ruszył za porwanymi, przepadliby i ci, 
którzy 
ocaleli, z pożogi i których ty ocaliłeś, a Węże i tak znalazłyby sposób na to, 
by skazić nasze 
kraje morem.
- Jednej sprawy nie pojmuję - rzekł Nicholas. - Po kiego licha zadali sobie tyle 
trudu? 
Dlaczego po prostu nie posłali kilkudziesięciu nosicieli zarazy na brzegi 
Krondoru?
- Pomyśl przez chwilę - odparł Pug. - Gdyby w mieście wybuchła zaraza, każdy mag 
w Stardock i każdy kapłan ze Świątyń podjąłby przede wszystkim działania 
zmierzające do 
zapewnienia bezpieczeństwa księciu i jego ministrom. W takich razach ważne jest 
uratowanie 
przywódcy, który potrafi zorganizować opór i ratunek. Jeśli jednak zaraza 
wybuchłaby w 
pałacu... Pomyśl o chaosie, jaki rozpętałby się, gdyby pomiędzy pierwszymi 
ofiarami był twój 
ojciec, jego doradcy, najwyżsi dowódcy, najznaczniejsi kupcy i starszyzna 
cechów...
- Więc dlatego pozwoliłeś, byśmy podążyli za nimi i odkryli prawdziwe ich plany? 
- 
kiwnął głową Nicholas.
- Pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli ja trzymał będę w szachu ich 
najpotężniejszego maga, a ty zajmiesz się zniweczeniem reszty ich planów. 
Wyczułem, że 
staniesz się węzłem, wokół którego skupią się najważniejsze wydarzenia, co 
zresztą 
potwierdził Nakor. - Pug obejrzał się przez ramię. - Zdumiewający umysł. Usiłuję 
go 
namówić, by na jakiś czas wrócił ze mną na Wyspę Czarnoksiężnika.
- A co z Lady Vinellą? - westchnął Nicholas.
- Jeśli miałbym sądzić z tego, co Nakor mi o niej powiedział, jest pewnie jak 
najbardziej żywa i gdzieś tam coś knuje. Pewnie jeszcze o niej usłyszymy.
- I o Pantathianach - mruknął Nicholas. Pug spojrzał bystro na młodego księcia.
- Znam ten wyraz twarzy. Widywałem go często na obliczu twego ojca. Posłuchaj 
mnie: ktoś kiedyś z nimi skończy... nikt jednak nie powiedział, że to musisz być 
ty. - 
Uśmiechnął się dość nieoczekiwanie. - Zrobiłeś już dość, by do końca życia 
pławić się w 
chwale, choćbyś niczego więcej nie dokonał. - Potem spojrzał na grupkę 
pogrążonych w 
rozmowie młodych kobiet i spytał: - Zamierzasz poślubić tę swoją panią?
- Czasami myślę, że niezły to pomysł, czasami zaś uważam, że jest wprost 
idiotyczny 
- • uśmiechnął się Nicholas. - Ona wciąż mówi o tym, że powinna poszukać sobie 
bogatego 
męża, ale to dlatego, że nie wierzy, iżby mój ojciec lub Król zgodzili się na 
nasze 
małżeństwo. - Książę ponownie ściszył głos. - Aby rzec prawdę, bywają chwile, 
kiedy 
chciałbym, żeby się zgodzili, a bywają i takie, że sam szukam jej bogatego 
staruszka.
- Znam to uczucie - parsknął śmiechem Pug. - Kiedy byłem bardzo młody, często 
się 
zdarzało, że przez twoją ciotkę, Carline, też popadałem w tak zmienne nastroje.
- Wuj Laurie o tym wie? - wytrzeszczył oczy Nicholas.
- A jak sądzisz, kto ich sobie przedstawił? - spytał Pug.
- Mam dla wszystkich pewną wiadomość - odezwał się dość głośno Król. Wszyscy 
zwrócili nań oczy, on zaś oznajmił: - Lord Henry z Ludlandu poinformował mnie, 
że jego 
syn, Harry, zamierza się ożenić.
W komnacie huknęły wiwaty i posypały się oklaski, kobiety zaś zebrały się wokół 
Brisy, by ją serdecznie wyściskać i wycałować. Nicholas i Pug przecisnęli się 
jakoś do 
miejsca, gdzie - czerwony jak burak - stał Harry przyjmujący gratulacje.
- Ty draniu - rzekł Nicholas, parskając śmiechem. - Nie pisnąłeś ani słowa.
Harry pochylił się ku księciu:
- Jestem tylko średnim synem pomniejszego earla – rzekł cicho, tak by mógł go 
słyszeć tylko przyjaciel. - Musiałem się pospieszyć, zanim porwie mija sprzed 
nosa jakiś 
bogaty chłystek. Pamiętasz, jak wyglądała, kiedyśmy spotkali ją po raz pierwszy? 
Dałbyś 
wtedy wiarę, że jest tak piękna?
Z tym argumentem książę nie mógł się spierać.
- Zresztą - szepnął Harry konspiracyjnym szeptem - będziemy mieli dziecko.
Nicholas parsknął śmiechem.
- Czy i o tym stryj Lyam ma powiadomić obecnych? - spytał przekornie.
Harry skrzywił się i machnął dłonią:
- Staruszek chyba by tego nie wytrzymał i byłby wyciągnął kopyta. Powiemy mu o 
tym z tydzień lub dwa po ślubie.
- A kiedy ten ślub?
- No... biorąc pod uwagę okoliczności... tak szybko, jak tylko się da.
Nicholas znów parsknął śmiechem.
- Mój brat, Arutha, chciałby rzec coś od siebie - oznajmił tymczasem Lyam.
Arutha zaczął z rzadkim u niego uśmiechem na twarzy:
- Mój syn oraz Harry - w tym momencie Amos odchrząknął znacząco - z pomocą 
admirała Traska, zdołali zapoczątkować podbój nowych ziem, co, jak dotąd, nie 
udało się 
nikomu od czasów mojego dziadka, który przyłączył do Korony Dalekie Wybrzeże. 
Nicholas 
i Harry dokonali tego bez rozlewu krwi, co miło mi dodać. - Podniósł puchar w 
salucie. - 
Ponieważ zaś wyłoniła się potrzeba zarządzania Freeportem, za pozwoleniem mojego 
brata 
mianuję Harry'ego, do niedawna jeszcze giermka mojego syna, nowym gubernatorem 
Freeportu i Wysp Słonecznego Zachodu.
- Ogłasza się też - dodał Lyam - że na dworze książęcym otrzymuje on godność 
Barona.
Kiedy wszyscy ponownie złożyli gratulacje Harry'emu, Arutha gestem dłoni wezwał 
Nicholasa do siebie.
- A co z tobą? - spytał najmłodszego z synów. - Pomyślałeś o tym, co z sobą 
zrobić? 
Nie bardzo mogę cię teraz odesłać do Crydee jako giermka.
- Owszem, ojcze - odparł Nicholas - trochę o tym myślałem. Chciałbym wrócić na 
morze. Potrzebny mi będzie okręt.
- Mówiłem Anicie - parsknął śmiechem Amos - że będziesz chciał przejąć moje 
stanowisko... teraz, kiedy ja osiądę na lądzie.
Nicholas też się roześmiał:
- Amos... nie jestem jeszcze gotów do tego, by tytułować siebie admirałem.
- Teraz, kiedy Freeport stanie się znacznym ośrodkiem handlowym - zaczął Amos - 
Carse też się rozrośnie. To najdogodniejszy i najobszerniejszy port na Dalekim 
Wybrzeżu. I 
oczywiście mnóstwo łotrów i łotrzyków zechce spróbować szczęścia w pirackim 
fachu, trzeba 
nam więc tam będzie dzielnych ludzi i śmigłych okrętów.
- We Freeporcie osadzimy całą eskadrę - rzekł Arutha. - Amos ma rację, po tej 
idiotycznej ugodzie o wolnym handlu, jaką zawarłeś z miejscowymi, każdy 
opryszek, 
przemytnik, pirat... każdy łotrzyk, co się urwał spod stryczka we wszystkich 
trzech 
prowincjach, popłynie ku tamtym wyspom. Ten wasz Patrick z Duncastle wydaje się 
odpowiednim człowiekiem, kiedy przychodzi do rozkwaszenia kilku pysków, i będzie 
doskonałym królewskim szeryfem, potrzebni nam też tam są jednak zdolni 
administratorzy... 
dlatego posyłam Harry'ego. Amos powiedział, że ma smykałkę do rozmów z kupcami i 
złodziejami, co niekiedy wychodzi na jedno.
- To prawda - mruknął Amos. - Gdybym miał jeszcze kiedykolwiek wypłynąć na 
morze, chciałbym go mieć na pokładzie mojego statku. Jest świetnym materiałem na 
łotrzyka 
pierwszej wody i ma talent do łagodzenia sporów. A Brisa wie wszystko, co można 
wiedzieć 
o tamtym mieście.
- A więc dobrze - rzekł w końcu Arutha. - Posyłam „Bielika”, by przyłączył się 
do 
dwu innych okrętów, które zostawiłem we Freeporcie. Zatrzymaj swój kapitański 
stopień i 
przejmij dowodzenie nad tą eskadrą rzezimieszków, jaką tam organizuje ten wasz 
William 
Swallow. Z tego co słyszałem, śpiewająco poradzisz sobie z opryszkami i 
piratami... jako że 
ostatnio miałeś w piractwie całkiem znaczne sukcesy.
- Można by tak powiedzieć - uśmiechnął się Nicholas.
- Po rezygnacji Martina Lyam zamierza mianować Marcusa Strażnikiem Zachodu, 
jemu więc będziesz zdawał sprawę ze swoich poczynań. - Następne słowa 
wypowiedział 
tonem na poły żartobliwym: - Zamierzałem podnieść cię do godności Barona 
książęcego 
dworu, co dałoby ci rangę pozwalającą powstrzymać Harry'ego, gdyby się kiedyś 
zbytnio 
zagalopował. Ale może lepiej będzie, jak namówię Lyama, by stworzył specjalnie 
dla ciebie 
nowe stanowisko i tytuł. Powiedzmy, stanowisko Królewskiego Bukaniera...
Nicholas parsknął śmiechem:
- Kapitański stopień zupełnie mi wystarczy, ojcze. Powiem ci, kiedy będę gotów 
do 
włożenia admiralskiego kapelusza.
Arutha roześmiał się i mocno syna uściskał.
- Wiesz, Nicky, jestem z ciebie dumny.
W tejże chwili podeszła do nich Anita, która wtuliła się w szerokie ramiona 
syna:
- Podoba mi się ta twoja pani, synku. Ma w sobie rzadko spotykany hart ducha.
- I owszem - rzekł Nicholas. - Jest nieco... inna. Wszyscy troje parsknęli 
śmiechem i 
przyłączyli się do reszty gości. Noc trwała, oni zaś wymieniali wspomnienia, 
plotkowali po 
trosze, wyrażali skrywane nadzieje i cała rodzina, której wszyscy członkowie 
dobrze 
wiedzieli, czym jest radość i smutek, zażywała przyjemności płynącej z tego, że 
choć na 
krótko są razem.