WYPRAWA
Autor : Paweł A. Kowalski
HTML : ARGAIL
 
                Promienie słońca otaczają mnie z każdej strony. Ich niesamowicie 
            przenikliwy żar spada na mnie nieustającymi kaskadami. Pogda jest 
            potworna, żarowi lejącemu się z nieba wtóruje niczym diabelskie 
            skrzypce potworny zaduch i stęchlizna. Miasto jak zawsze pełne jest 
            ludzi - śmierdzących, przepoconych, gnających jak zwykle gdzieś, po 
            coś, za czymś... Ja w śród nich - popychany, szturchany, również 
            gdzieś pędzę, gnam... Tylko gdzie? 
                Zwalniam, idę powoli, mijam zapyziałe budki z hamburgerami, 
            zapiekankami... w pewnym momencie staje, czuje się niczym skała 
            opierająca się nawałnicy rozszalałego sztormu... wspaniałe uczucie 
            wyłączenia przez chwile ogarnia mnie do reszty... tak błogo 
            spokojnie.
                Ktoś mnie popycha, zachwiany wpadam na pędzącą z naprzeciwka 
            kobietę, po chwili wyalienowania znów jestem z powrotem wśród mdłych 
            zapachów, miliona anonimowych przechodniów. Przyspieszam gnany swym 
            pragnieniem lub być może tylko zbiorową manią szybkości, nie wiem i 
            nie staram się dowiedzieć.
                Schodzę po schodach, wchodzący na górę koleś potrąca mnie 
            jeszcze silniej niż kobieta. Przed upadkiem ratują mnie tylko 
            zgarbione plecy babci która mimo swej laski z zawrotną prędkością 
            gna na dół.
                Rozpoznaje znajomy zapach - mieszanina pieczonych gofrów, moczu 
            i czegoś jeszcze. Czego jednak nie wiem. Ta woń dolatująca do mnie z 
            każdej strony uzmysławia mi że już niedaleko, już dochodzę. Mijam 
            ostatni zakręt, kilka metrów... Tak, jestem.
                Siadam wygodnie. Błoga aura tego najcudowniejszego zakątka na 
            ziemi pochłania mnie, a ja z chęcią się w niej zatracam. Powolnym 
            ruchem ręki wyciągam strzykawkę, zakładam igłę, o żyły już nie musze 
            się martwić - bez ściągania ich gumką są na wierzchu. Spokój, 
            wszechobecny spokój - teraz on jest najważniejszy. 
                Pośpiech byłby bluźnierstwem.