Józefowicz Tadeusz

Goście z nieznanej planety

I
Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki uleciał obraz senny i Paweł poczuł, 
że leży 
na swoim tapczanie. Jeszcze przez jakiś czas starał się zatrzymać w krainie 
marzeń sennych, 
jeszcze przez chwilę zaciskał powieki w nadziei, że zaśnie na nowo, ale był to 
daremny 
wysiłek. Wiedział, że sen już go opuścił. Mechanicznie sięgnął ręką po zegarek 
leżący na 
szafce nocnej i nacisnął przycisk. Głos z zegarka oznajmił, że jest pięć minut 
po północy. Tak 
było prawie każdego dnia. Koło południa odczuwał zmęczenie, które zwykle 
kończyło się 
krótką lub dłuższą drzemką. Wieczorami z reguły był tak śpiący, że kładł się do 
snu na pół 
drzemiąc. Najczęściej budził się około trzeciej w nocy i zasypiał nad ranem, a 
bywało i tak, że 
po trzech godzinach wieczornego snu budził się, jak tym razem, koło północy i 
nie spał aż do 
rana. Przewracał się z boku na bok, usiłując zasnąć. Włączał radio lub 
magnetofon, próbował 
czytać, wstawał co jakiś czas, aby pójść do toalety lub napić się herbaty i znów 
układał się do 
snu, by zdrzemnąć się kilka minut nad ranem. Również i tym razem, strząsnąwszy z 
powiek 
resztki snu, wstał z wolna i poszedł do łazienki. W mieszkaniu było ciepło i 
przytulnie, tym 
bardziej, że za oknem poświstywał wiatr. Podszedł do okna i lekko je uchylił. Na 
dworze było 
nieprzyjemnie. Wicher tłukł się pomiędzy bezlistnymi gałęziami, niosąc ze sobą 
strugi 
zimnego deszczu. Mimo to Paweł stał dłuższą chwilę, wsłuchując się w odwieczną 
muzykę 
żywiołów. Lubił groźne pomruki wichru, którym towarzyszył trzask suchych gałęzi, 
to znów 
żałosne kwilenie i świsty zmęczonej nawałnicy, pragnącej odpocząć wśród 
modlitewnego 
szeptu pluskającego deszczu. Z lubością czuł na twarzy zimny wilgotny powiew. Od 
kiedy 
stracił wzrok, rzadko opuszczał mieszkanie. Ze swoją uczelnią, z którą był 
związany przez 40 
lat najpierw jako student, potem jako asystent profesora, wreszcie jako 
profesor, rozstał się po 
przejściu na emeryturę, nie miał więc potrzeby odbywania codziennej wędrówki. 
Póki żyła 
żona, urządzali sobie małe przechadzki, a kiedy zmarła, skończyło się 
wychodzenie z domu. 
Wprawdzie lekarz zalecał mu spacery, ale on nie lubił bez celu samotnie błądzić 
po ulicach. 
We wszystko, co mu było potrzebne, zaopatrywała go córka lub wnuki. Również nie 
miał 
problemu z pujściem do lekarza czy fryzjera, ale nikt z członków rodziny nie 
miał czasu na 
spacery. Toteż z czasem całkiem się od nich odzwyczaił. Lubił natomiast stać w 
oknie i 
wdychać świeże, rześkie powietrze. Nie przeszkadzała mu nawet przykra pogoda. 
Gdy tak 
rozkoszował się orzeźwiającym powietrzem, posłyszał nagle lekkie uderzenie 
dzwonu na 
wieży pobliskiego kościoła. Co to mogło być? Wiatr przyczaił się w gałęziach i 
wkoło 
panowała chwilowo głęboka cisza. Paweł słyszał wyraźnie, nie mógł się mylić. 
Czyżby ktoś 
zakradł się na wieżę? ale po co? Trudno też było przypuszczać, że na wieży 
przeprowadzano 
jakiś remont. Gdy tak stał i cierpliwie wyczekiwał sam nie wiedząc na co, 
posłyszał jakby 
trzepotanie skrzydeł nadlatujących ptaków. Zrobiło mu się nieswojo. Skąd ptaki o 
tej porze. 
Pilnie nasłuchiwał, a szum skrzydeł dolatywał to z góry, to z boku. Począł 
zamykać okno, 
które jakoś dziwnie się zapierało. Równocześnie usłyszał przedzierający się 
przez szum 
wiatru głosik dziecięcy. Głos ten wydał mu się tak nienaturalny w tych 
warunkach, że uznał 
go za halucynację. Skąd głos dziecięcy o tej porze? Odgłos dzwonu, trzepotanie 
skrzydeł, 
wołanie dziecka, co to wszystko miało znaczyć? Ponownie przystąpił do zamykania, 
gdy 
powtórzyło się wołanie. Tym razem głos wyraźnie wdzierał się przez uchylone 
okno. Nie 
było wątpliwości. Za oknem był mały chłopiec, który prosił, by go wpuścić do 
mieszkania. 
Nie zastanawiał się, skąd się tam wziął i jak się tam dostał. Jedno było ważne - 
za oknem był 
mały chłopiec, któremu w każdej chwili groził upadek z pierwszego piętra. 
Mechanicznie 
otworzył okno i odsunął się na bok, by zrobić miejsce niespodziewanemu gościowi. 
Jak się 
zorientował, gości było dwóch. W mgnieniu oka byli już w pokoju i zamknęli za 
sobą okno. 
Teraz dopiero Paweł czuł, jak mu biło serce. Było w tym wszystkim coś tak 
niezrozumiałego, 
że czuł tylko jeden wielki zamęt. Mieszkał na pierwszym piętrze. Dokoła nie było 
żadnych 
rusztowań. Najbliższe drzewa w pobliskim parku były oddalone od budynku o jakieś 
200 
metrów. Praktycznie do okna dolecieć mogły tylko ptaki, które rzeczywiście 
niekiedy 
przylatywały. Po zewnętrznej stronie wzdłuż okien ciągnął się murek szeroki na 
20 
centymetrów. Zimową porą Paweł sypał tam często okruchy dla ptaków, które 
zlatywały do 
tej jadłodajni, ale żeby małe dzieci, w nocy i w taką pogodę?... Jak się tam 
dostały, jak 
utrzymały się na wąskim murku. Wszystkie te myśli wirowały w jego głowie. 
Zdumienie było 
jeszcze większe, kiedy usłyszał, że chłopcu towarzyszyła dziewczynka i dzieci te 
porozumiewały się w obcej, nieznanej mu mowie. Był wykładowcą na katedrze 
języków 
wschodnich, znał też kilka języków europejskich, a jeśli któregoś z nich nie 
rozumiał, to 
przynajmniej wiedział, do jakiej grupy go zakwalifikować. Ten, którym mówiły 
dzieci, nie 
był podobny do żadnego z nich. To nie była zwykła mowa. To był szczebiot 
składający się z 
potoku wyraźnych, dźwięcznych sylab zaczynających się od spółgłoski i kończących 
samogłoską. Nie było grup spółgłoskowych, jedynie niektóre spółgłoski powtarzały 
się 
podobnie jak w języku włoskim. Poza tym nie było żadnego podobieństwa. Cała mowa 
była 
urozmaicona jakimś dziwnym przyśpiewem. Nie wiedział, co robić, co powiedzieć i 
stał jak 
zahipnotyzowany. Z tej kłopotliwej sytuacji wyprowadził go chłopiec, który 
zakończył 
rozmowę ze swoją towarzyszką i odezwał się najczystrzą polszczyzną.
- Przepraszam, że mówiłem w obcym dla ciebie języku, ale musiałem porozumieć się 
z moją 
żoną, a ona nie zna polskiego.
W innym przypadku Paweł uznałby tę wypowiedź za żart lub zabawę małych dzieci, 
ale tu 
nie było miejsca ani na żarty, ani na zabawę. Zaczął się domyślać, że stał się 
uczestnikiem 
jakiegoś niezwykłego wydarzenia, które może mu wyjaśnić ten chłopiec, a może 
dorosły 
mężczyzna, który ma tylko figurę i głos chłopca. Tymczasem nieznajomy mówił 
dalej.
- Przede wszystkim żona i ja pragniemy ci podziękować, żeś nie zamknął przed 
nami okna i 
wpuściłeś nas do mieszkania. A teraz muszę ci powiedzieć, jak się nazywamy i 
skąd 
przybywamy.
- Chętnie posłucham, bo nie wiem, kim jesteście, ale przede wszystkim zdejmijcie 
płaszcze, 
bo na pewno przemokliście do suchej nitki.
- To nie takie proste. Najpierw musisz dowiedzieć się, kim jesteśmy, byś mógł 
zdecydować 
czy zechcesz i czy będziesz mógł nas przechować do następnej nocy. Ja nazywam 
się 
Doranno a moja żona - Wirulla. Oboje jesteśmy niskiego wzrostu i mówimy głosami 
małych 
dzieci. Na pewno zdziwiłeś się, co małe dzieci robią o tej porze za twoim oknem 
i jak się tam 
dostały. Otóż jesteśmy przybyszami z innej planety i wbrew wszelkim pozorom 
jesteśmy 
istotami dorosłymi.
Wszystko, co się zdarzyło do tej pory, było niezwykłe i niezrozumiałe, ale 
ostatnie słowa, 
jakie usłyszał Paweł, poraziły go całkowicie. Nim jednak zdołał cokolwiek 
zrozumieć, 
nieznajomy mówił dalej.
- Nasze obserwatoria krążą nad waszą planetą od tysiąca lat. O szczegółach 
powiem później, 
oczywiście jeżeli będziesz ciekawy i jeżeli będziemy mogli tu poczekać na nowy 
pojazd.
Paweł rzeczywiście był ciekawy i choć nie mógł uwierzyć w to co usłyszał, 
zachował się 
tak, jak przystało na gościnnego gospodarza.
- Miło mi was poznać, choć przyznaję, że nigdy w życiu czegoś takiego się nie 
spodziewałem. 
Ja na imię mam Paweł. Rad jestem, że mogę przyjmować u siebie tak niezwykłych 
gości.
- Również my jesteśmy radzi, że znaleźliśmy się u ciebie, zwłaszcza że mieliśmy 
pecha. Jakiś 
z waszych satelitów zboczył z wyznaczonego toru i uderzył w nasz pojazd. 
Satelita rozpadł 
się w kawałki i spłonął w atmosferze. Nam przy okazji stłukł świetlik i pozbawił 
nas 
powietrza. Ten przykry wypadek uniemożliwił nam poruszanie się w przestrzeni. 
Moglibyśmy latać na niewielkiej wysokości, ale jak tu się dostać na naszą 
planetę. Na domiar 
złego zauważyli nas z ziemi i zaczęli do nas strzelać. Wprawdzie nieraz widziano 
nasze statki, 
kończyło się to jednak na obserwacji, ale tym razem było co innego. 
Zniszczyliśmy 
ziemskiego satelitę, a potem krążyliśmy nisko nad ziemią. Nie byliśmy sprawcami 
tego 
wypadku, ale skąd wasi mieli o tym wiedzieć. Zresztą lepiej jest ogłosić, że 
satelita został 
zniszczony przez nieznanego agresora, niż że coś się w nim zepsuło. Nic 
dziwnego, że wzięli 
nas za terrorystów.
- Czy strzelaliście również?
- My nie używamy karabinów, armat ni żadnych śmiercionośnych narzędzi. Przecież 
nie 
jesteśmy mordercami. Moglibyśmy jeszcze przez dłuższy czas utrzymywać się w 
naszym 
pojeździe, ale byłaby to sytuacja bez wyjścia. Musielibyśmy poruszać się tylko 
na małych 
wysokościach, gdzie nie brakłoby nam tlenu, a więc bylibyśmy pod stałą 
obserwacją, jak 
zwierzę, na które polują. Wreszcie nie moglibyśmy powrócić na naszą planetę. 
Musieliśmy 
zatrzeć ślad, a nie było to takie proste. Zderzenie z satelitą nastąpiło nad 
Francją, a nad 
Niemcami wysłano w naszą stronę kilka pocisków. Krążyliśmy nad Niemcami, aż 
dotarliśmy 
nad Polskę. Kiedy zrobiło się ciemno, wylądowaliśmy na bezludnym polu, pustą 
rakietę 
wyprawiliśmy na naszą planetę, a sami w ptasich ubraniach polecieliśmy szukać 
schronienia. 
Po drodze widzieliśmy kilka samochodów jadących w kierunku naszego lądowania, 
ale nas 
nikt nie zauważył. Skąd mogli przypuszczać, że unosimy się nad nimi. Macali 
reflektorami po 
niebie i ziemi, a my lataliśmy w ciemności, bo widzimy w podczerwieni i 
ultrafiolecie. Może 
odnajdą nasze ślady, ale po nich nie trafią. Będą myśleli, że odlecieliśmy, a my 
tymczasem 
przedostaliśmy się na wieżę waszego kościoła, a kiedy otworzyłeś okno, 
przylecieliśmy do 
ciebie. Skoro już wszystko wiesz, powiedz szczerze czy będziesz mógł udzielić 
nam 
schronienia. U was teraz polowanie na terrorystów. Gdyby nas znaleźli u ciebie, 
to mógłbyś 
mieć duże nieprzyjemności, a my musielibyśmy uciekać lub zginąć, gdyby nam się 
nie udało 
ukryć.
Pod wpływem opowiadania Paweł począł nabierać przekonania, że rzeczywiście ma do 
czynienia z niezwykłymi istotami, toteż powiedział bez wahania:
- Wiem, że nie jesteście terrorystami, bo nie szukalibyście u mnie schronienia, 
tylko 
zagrozilibyście mi bronią. Tymczasem wy jej nie macie i, o ile mi wiadomo, 
terroryści nie 
potrafią latać jak ptaki. Kiedy mi zaufaliście, to i ja was nie zawiodę, ale 
dlaczego unikacie 
spotkania z ludźmi?
- Mówiłem ci, jak nas powitali, kiedy zobaczyli nasz pojazd. Na pewno wzięliby 
nas za 
terrorystów, a gdyby się wyjaśniło, kim jesteśmy, tym bardziej wasi militaryści 
zaopiekowaliby się nami. Wyobrażasz sobie, jaką świetną latającą fortecą byłby 
nasz pojazd?
- Rzeczywiście. O tym nie pomyślałem. Dobrze znasz ziemskie obyczaje. Tu wam 
jednak nic 
nie grozi. Tak się składa, że moja córka z mężem i dziećmi wyjechała do rodziny 
na kilka dni. 
Przez ten czas nikt do mnie nie przyjdzie. Możecie czuć się jak u siebie w domu 
i zawiadomić 
swoich, gdzie mają was szukać. Tylko jak wy to zrobicie?
- Z tym nie ma biedy. Mamy maleńki aparat nadawczo-odbiorczy. - To mówiąc, 
Doranno 
pokazał Pawłowi pudełko wielkości tabliczki czekolady.
- Dzięki temu aparatowi możemy nawiązywać łączność z naszą planetą. O zderzeniu 
już 
powiadomiliśmy i poprosiliśmy o nowy pojazd. Teraz podamy tylko, gdzie mają nas 
szukać. 
Za chwilę będziemy mieli połączenie. Tymczasem muszę powiedzieć żonie, że 
udzieliłeś nam 
gościny i możemy ściągnąć nasze mokre ubrania.
Po tych słowach Doranno pomanipulował coś przy aparacie, położył go na stoliku i 
począł 
zdejmować z siebie przemoczone ubranie. Równocześnie poinformował widocznie 
swoją 
żonę, o czym rozmawiał z Pawłem, bo i ona zaczęła pozbywać się ptasiego stroju. 
Tymczasem Paweł wydobył z szafy dwa wieszaki i, zwracając się do Doranna, 
powiedział:
- Jak zapewne się zorientowałeś, ja nie widzę i nie wiem jak wy wyglądacie i jak 
wygląda 
wasz ptasi strój. Wy, jak mi się wydaje, dobrze orientujecie się w ciemności. Ty 
coś mówiłeś 
na ten temat. Czy na tych wieszakach będziecie mogli zawiesić wasze mokre 
ubrania?
- Oczywiście. Można je teraz zawiesić jak firankę na oknie lub na drzwiach. Jak 
wyschną, to 
ci pokażę jak wyglądają. One szybko wyschną, bo są podgrzewane elektrycznymi 
bateriami. 
Teraz zobacz jak my wyglądamy.
To mówiąc, ujął ręce Pawła i położył je na swojej głowie, a potem na plecach i 
ramionach. 
Paweł nie widział od wielu lat, ale nigdy nie przeprowadzał takich oględzin, 
toteż poczuł się 
skrępowany. Przez cały czas odnosił wrażenie, że stoi przed nim mały chłopiec w 
koszulce, 
którego niepotrzebnie dręczy swym obmacywaniem. Kiedy jednak dotknął 
zarośniętych 
policzków Doranna i pogładził jego krótką bródkę, kiedy Wirulla również ujęła 
jego ręce i 
poczęła wodzić nimi po swojej twarzy, ramionach, plecach i pełnych, kobiecych 
piersiach, 
uświadomił sobie, że to naprawdę byli dorośli ludzie. Potem nasunęła się inna 
refleksja. Była 
to przecież kobieta. Wprawdzie małego wzrostu, ale prawdziwa dorosła kobieta. Co 
odczuwała, kiedy ukazywała mu swoje kształty. Wprawdzie miała na sobie jakąś 
koszulę, ale 
tak cienką, jakby utkaną z pajęczej nitki. Przecież musiała czuć przez nią jego 
dotyk, jak on 
czuł ciepło jej ciała. Kobieta ziemska jeśliby się zdobyła na coś takiego wobec 
nieznajomego 
mężczyzny, to chyba tylko we wiadomym celu, jako preludium do igraszki 
seksualnej. W tym 
wypadku nie wchodziło to w rachubę. Czyżby ci ludzie nie odczuwali pociągu 
seksualnego, 
nie mieli poczucia jakiegoś skrępowania? On krępowałby się stanąć w koszuli przy 
obcej 
kobiecie. Co innego u doktora, w szpitalu. Dalsze rozważania przerwał mu 
Doranno, który 
właśnie zakończył słuchanie jakiejś wiadomości ze swojego małego aparatu.
- Przekonałeś się chyba, że jesteśmy dorosłymi ludźmi. Również nasze drogi 
oddechowe, 
pokarmowe, narządy płciowe są takie jak wasze. Mamy też podobną budowę poza 
pewnymi 
szczegółami. Na przykład nasze głowy są może trochę za duże w stosunku do całego 
ciała. 
Mamy też daleko większą siłę i inną budowę kości niż wy.
- Skąd wy to wszystko wiecie, znacie budowę naszego ciała, skąd znasz nasz 
język, choć 
twoja żona włada tylko waszym językiem? To wszystko wygląda na bajkę. Chwilami 
wydaje 
mi się, że to tylko mój sen. Ale sen czy nie sen, jesteście chyba głodni i 
musicie się przespać. 
Trzebaby wam też wyszukać jakąś odzież, bo przecież nie będziecie cały czas 
chodzić w 
koszulach czy w waszych ptasich ubraniach. Przydałaby mi się pomoc twojej żony. 
Trzeba by 
zajrzeć do ubrań moich wnucząt. Chłopak ma 10, a dziewczynka 8 lat. W ich 
ubrankach 
powinno się coś znaleźć dla was. Poproś żonę o pomoc. Ja mógłbym ją poprosić po 
chińsku, 
japońsku, francusku, ale waszej mowy przecież nie znam.
- Jeżeli mówisz po francusku, to porozumiesz się z moją żoną, bo ona zna ten 
język. Ja znam 
polski, rosyjski czeski i inne słowiańskie. Francuski znam słabo. Za to moja 
żona jest 
specjalistką od języków romańskich.
II
Wirulla mówiła po francusku jak rodowita paryżanka, a że i Doranno, jak się 
okazało, 
nieźle sobie radził w tym języku, rozmawiali teraz wszyscy troje po francusku. 
Przyczyniło 
się to do większego zbliżenia między nimi. Zwłaszcza ożywiła się Wirulla. Nie 
była już teraz 
na uboczu, ale stała się prawdziwą panią domu. Spośród ubranek dziecięcych 
wyszukała 
jakieś spodnie i swetry dla siebie i męża, znalazła też pantofle domowe, a potem 
poprosiła 
Pawła, by pozwolił jej zakrzątnąć się w kuchni. Po godzinie dzieci, jak w 
dalszym ciągu 
Paweł nazywał w myśli swoich gości, wykąpały się i wszyscy siedzieli przy 
zastawionym 
stole. Paweł dziwił się, że taka mała dziewczynka potrafiła tak szybko się 
uwinąć. Po owych 
szczegółowych oględzinach nie wątpił już, że ma do czynienia z dorosłymi ludźmi, 
jednak 
jako człowiek pozbawiony wzroku i posługujący się słuchem, odczuwał mimo woli, 
że 
znajduje się w towarzystwie małych, inteligentnych dzieci. Miało to tę dobrą 
stronę, że czuł 
się całkiem swobodnie. Wiedział, że ich cywilizacja, ich technika jest o całe 
niebo wyższa od 
naszej ziemskiej. Na pewno mieli inną kulturę, kierowali się innymi wartościami. 
Choć w ich 
zachowaniu nie zauważył niczego, co odbiegałoby od ziemskich norm, to jednak 
niewątpliwie czułby się skrępowany, gdyby siedzieli obok niego ludzie takiego 
wzrostu jak 
on sam. Mimo woli obawiałby się, by nie popełnić jakiegoś czynu, by nie 
powiedzieć czegoś, 
co mogłoby ich urazić lub mogło być źle przez nich zrozumiane. Byliby dla siebie 
bardziej 
obcy. Tymczasem wobec małych osób nic takiego nie odczuwał. Toczyła się więc 
przyjazna 
rozmowa. Najaktywniejszy udział w niej brał on sam. Jego goście zdawali się 
wiedzieć o 
naszej planecie bardzo dużo. Tymczasem on nie wiedział o nich nic, poza tym że 
musieli 
mieć wspaniałą technikę i że byli pacyfistami. Toteż pytał o wszystko: skąd 
mieli wiadomości 
o ziemi i o jej mieszkańcach, jak doszło do tego, że poznali nasze języki, jak 
wygląda ich 
planeta, gdzie się znajduje i jak długo na niej zamieszkują. Jaki jest 
przeciętny wiek ich życia 
i tak dalej. Kiedy Paweł przedstawił całą litanię swoich pytań, Doranno zaśmiał 
się tylko i 
powiedział, że najlepiej byłoby, gdyby Paweł wsiadł do pojazdu, który przybędzie 
po nich, i 
razem z nimi pojechał na ich planetę. Wirulla gorliwie poparła propozycję męża, 
uznając, że 
Pawłowi należy się taka wycieczka choćby w rewanżu za jego gościnność. Takiej 
propozycji 
Paweł się nie spodziewał. Nigdy nawet w najśmielszych marzeniach nie wyobrażał 
sobie, że 
może znaleźć się na innej planecie, wśród innych ludzi, w zupełnie obcym 
świecie. Przeczytał 
kilka fantastycznych powieści o lotach międzygwiezdnych, o dziwnych zjawiskach i 
istotach 
niepodobnych do ludzi. Traktował to jednak jak czystą fantazję. Nasłuchał się 
wiadomości o 
latających talerzach, różnych ufoludkach, ale i te wiadomości zakrawały na 
sensacje. Zawsze 
te pozaziemskie istoty były jakieś inne, niezwykłe. Nigdy nie twierdził, że w 
całym 
niezmierzonym wszechświecie tylko na naszej ziemi istnieje życie, ale jakie to 
mogło mieć 
znaczenie dla ludzi. Jeżeli doleci do ziemi jakiś sygnał od obcej cywilizacji, 
która istniała 
przed milionami lat, to dziś jej już nie ma. Tymczasem spotyka istoty, które 
proponują mu 
wycieczkę na swoją planetę, a więc podróż na nią nie może trwać tysiące czy 
miliony lat. 
Poza tym te istoty to nie jakieś potwory budzące grozę, ale zwykli ludzie, tacy 
jak on sam. 
Nawet bardzo mili, bo przypominający grzeczne, inteligentne dzieci. A przecież 
muszą mieć 
potężną wiedzę, skoro przylecieli na ziemię, skoro odwiedzają nas od tysiąca 
lat. Znają nasze 
języki, są pokojowo nastawieni. Nie wiedział, co powiedzieć. Czy chciałby 
odwiedzić? Jasne, 
że by chciał. Tylko czy to możliwe. Znowu wyłoniły się wątpliwości. Może to 
ludzie z naszej 
planety. Jacyś wynalazcy, którzy przeprowadzają dziwne doświadczenia, próby 
swoich 
ptasich skrzydeł. Tylko po co udawaliby przybyszów z kosmosu? Wreszcie jak 
wytłumaczyć 
te zagadkowe okoliczności. Mały wzrost, możność unoszenia się w powietrzu, ta 
dziwna, 
nieznana mowa, swobodne poruszanie się w ciemności. On wprawdzie również obywał 
się 
bez światła, ale to było co innego. Oni przecież nie znali jego mieszkania, a 
poruszali się po 
nim, jakby wszystko dokoła widzieli. Potajemnie nie mogliby włączyć oświetlenia, 
bo po 
ciemku nie dostrzegliby kontaktu. Zresztą zauważyłby to, bo miał poczucie 
światła. Wreszcie 
ten mały aparat nadawczo-odbiorczy, z którego odzywał się miły głosik 
dziewczęcy, kiedy 
Doranno przy nim pomanipulował. Wszystkie te myśli biegały po głowie niczym 
błyskawice.
Paweł tak się pogrążył w swych rozważaniach, że nie zareagował na zaproszenie. 
Dopiero 
Wirulla doprowadziła go do przytomności.
- Czemu tak się zamyśliłeś? Czyżbyś nie chciał odwiedzić naszej planety?
- Przeciwnie, chciałbym jak najbardziej. Powiem jednak wam szczerze, że trudno 
mi w coś 
takiego uwierzyć. Na temat istot pozaziemskich jest u nas wiele fantazji, ale co 
innego 
fantazjować, a co innego przeżyć takie spotkanie. Nie dziwcie się więc, że 
zaniemówiłem, 
kiedy usłyszałem waszą propozycję. Wy od dawna krążycie nad naszą planetą, od 
lat nas 
obserwujecie, a ja tak naprawdę dowiaduję się o waszym istnieniu dopiero teraz. 
Wszystko to 
jest dla mnie zbyt nieprawdopodobne. Spotkanie z wami, wasz przylot do okna, 
wasza 
obecność i to że znacie nasze języki. Nie uwierzyłbym, gdybym sam tego nie 
przeżywał. 
Powiedzcie, jak to jest możliwe.
- Tego się nie da wytłumaczyć w kilku słowach - odezwała się Wirulla. - Pomału 
dowiesz się 
o wszystkim. Naszą planetę poznasz, kiedy się tam znajdziesz. Powiem ci tylko, 
że wbrew 
waszym wiadomościom znajduje się ona w naszym układzie słonecznym i jest bardzo 
mała. 
Wam i nam świeci to samo słońce.
- Jak uświadomisz sobie - wtrącił Doranno, - że znany nam wszechświat rozciąga 
się na 
przestrzeni kilkunastu miliardów lat świetlnych, to zrozumiesz, jak bliskimi 
jesteśmy 
sąsiadami i bardziej stanie się zrozumiałe nasze podobieństwo. Rakieta może 
przybyć po nas 
w ciągu trzydziestu godzin. Powinna być tu jutro o tej porze, bo wysłali ją 
zaraz jak się 
dowiedzieli o naszym wypadku. Zabawimy więc u ciebie cały dzień i kawałek nocy.
- Kiedy wracają twoi - spytała Wirula. - Chciałabym ich poznać.
- Moich spodziewam się trzeciego dnia rano, a więc już po naszym odjeździe. Nie 
będę więc 
mógł zapoznać was z rodziną. Tu jednak chodzi o wasze bezpieczeństwo. Zamówiony 
pojazd 
nie może czekać, a i wy będziecie czuć się bezpieczniej w waszym statku 
kosmicznym. 
Zresztą może i lepiej, że moi nie zdążą przed naszym wyjazdem.
- Dlaczego? czyżbyś nie chciał, żeby dowiedzieli się o naszym pobycie w waszym 
mieszkaniu?
- Nie o to chodzi. O moje dzieci i wnuki jestem spokojny, tylko oni baliby się o 
mnie. Mam 
już swoje lata i...
Paweł zaniemówił, jakby się zastanawiał nad dalszymi słowami. Nie czuł się 
ostatnio 
dobrze. Co będzie, jeżeli zasłabnie podczas tej niezwykłej podróży. Tu na ziemi 
był pod 
opieką zaprzyjaźnionego lekarza, a co będzie, jak zachoruje gdzieś w kosmosie, w 
zupełnie 
innych warunkach. Dzieci na pewno nie puściłyby go na taką wyprawę. Wreszcie czy 
ma 
prawo narażać tych miłych ludzi na kłopoty. Jak on da sobie radę w nieznanym 
miejscu, w 
nieznanych warunkach, bez przewodnika. Będzie przecież dla nich ciężarem. To 
miłe, że mu 
zaproponowali tę niezwykłą przygodę, ale czy ma prawo się na nią zdecydować. Z 
drugiej 
strony czy może odrzucić taką okazję, jaka nie zdarzyła się nikomu na ziemi. 
Wreszcie 
Wirulla, która jakby czytała w jego myślach, dokończyła za niego przerwaną 
wypowiedź.
- I boisz się, że nam gdzieś zasłabniesz po drodze. Ile właściwie ty masz lat.
- Skończyłem 70.
- To rzeczywiście nie należysz już do młodzieży, ale nie jesteś jeszcze 
staruszkiem. Przecież 
wielu ludzi na waszej planecie żyje dłużej. Nie musisz się obawiać, damy sobie 
radę. My 
żyjemy znacznie dłużej. Ja i Doranno mamy po 50 lat i zaliczamy się do młodych 
ludzi, 
którzy dopiero wchodzą w życie, tak jak ziemscy ludzie, którzy mają około 20 
lat. Pobraliśmy 
się przed miesiącem. Wchodzimy w najpiękniejszy okres naszego życia rodzinnego i 
naszej 
miłości. Ten lot nad ziemią to nasza podróż poślubna. Dostaliśmy ją w nagrodę za 
wyniki 
naukowe w naszych sekcjach. Przez najbliższe 50, 70 lat zajmiemy się 
wychowywaniem 
dzieci. Jak urodzę dzidziusia, będę miała 6 lat płatnego urlopu macierzyńskiego. 
Trzeba ci 
wiedzieć, że mamy duże szczęście, bo dostaliśmy zezwolenie na dwoje dzieci, co 
nie 
wszystkim się udaje. Tak więc ja będę miała 12 lat na wychowanie dzieci. Po tym 
okresie 
będę mogła przystąpić do jakiegoś nieczasochłonnego zajęcia. W tym czasie 
również i 
Doranno nie będzie miał pracy, która by go oddalała od rodziny. Kiedy nasze 
dzieci podrosną 
i się usamodzielnią, będziemy znowu mogli wylecieć w kosmos. Może wtedy nawet 
się 
rozstaniemy. Jak myślisz, Doranno, rozstaniemy się?
- Kto to może wiedzieć. Przed nami jeszcze przynajmniej 150 a może 200 lat. W 
tej chwili ani 
mi to w głowie.
- I mnie nie. Chciałam tylko powiedzieć Pawłowi, że u nas po usamodzielnieniu 
się dzieci 
małżeństwa nieraz rozchodzą się i to w zupełnej zgodzie i zawiązują nowe związki 
małżeńskie. Natomiast rzadko bywa tak, by małżeństwa rozchodziły się, zanim ich 
dzieci nie 
zaczną samodzielnego życia. Wtedy jest dużo kłopotu. Zdarza się też, że ludzie, 
którzy nie 
mogą lub nie chcą mieć dzieci, łączą się i rozchodzą bez żadnych formalności i 
nie uważa się 
tego za postępowanie godne potępienia. Nikt nikomu nie broni się kochać, 
natomiast nikt nie 
uznaje u nas płatnej miłości. Różne domy publiczne czy agencje towarzyskie nie 
mają u nas 
racji bytu. Po co płacić za coś, co można mieć za darmo. Z drugiej strony po co 
oddawać się 
za pieniądze, kiedy każdy może mieć odpowiednią pracę i nie musi zarabiać w taki 
poniżający sposób. U nas kochają się z miłości, a nie dla pieniędzy.
Paweł z zainteresowaniem przysłuchiwał się słowom Wirulli. Więc ci mali 
przybysze są 
młodsi od niego o 20 lat, a jak sami mówią, zaczynają najpiękniejszy okres 
swojej młodości. 
Są zakochani i szczęśliwi, choć nie wykluczają możliwości rozwodu. Tymczasem 
Wirulla 
przestała opowiadać i po chwili oznajmiła:
- Odłóżmy na jutro dalszą rozmowę, bo teraz chce mi się spać.
To mówiąc, zabrała ze stołu talerze i wyszła z pokoju.
III
Doranno również podążył za Wirullą. Wkrótce jednak powrócił, gdyż niespodzianie 
rozległ 
się w aparacie donośny gwizd. Doranno natychmiast go wyłączył i uruchomił 
krótki, urywany 
sygnał. Potem wyjaśnił:
- To nasi chcą nam przesłać jakąś wiadomość. Ja potwierdziłem, że ich słyszę. 
Teraz musimy 
poczekać pewien czas, aż sygnał doleci do nich, a ich wiadomość doleci do nas. 
Takie 
przerwy w łączności to prawdziwa udręka, ale na to nie ma rady. Ciekawe, co tam 
się 
wydarzyło.
Paweł również był ciekawy. Interesowało go jednak co innego.
- Jak to się dzieje - spytał, - że waszych sygnałów radiowych dotychczas nie 
zauważono na 
ziemi.
Doranno jakby spodziewał się tego pytania, bo natychmiast pośpieszył z 
wyjaśnieniem.
- Nasza radiofonia nastała zanim wylecieliśmy w kosmos. U was zresztą było tak 
samo, tylko 
o ponad 1000 lat później. Otóż przez ten czas mogliśmy nadawać bez obaw. Kiedy 
ruszyła 
wasza radiofonia, łatwo mogliście nas wytropić. Musieliśmy więc zastosować 
pewnego 
rodzaju kod, dzięki czemu wszelkie audycje brzmią jak trzaski atmosferyczne, 
których jest 
pełno w tak zwanym eterze. W naszych aparatach są dekodery przetwarzające owe 
szumy na 
właściwe dźwięki.
- Czy udało się wam przechwycić jakieś sygnały z kosmosu?
- Owszem i to nie raz, ale co z tego. Były to sygnały regularne, jakby przez 
kogoś 
opracowane, tylko nie wiadomo, co oznaczały, skąd były wysłane i kiedy to było. 
Toteż nasze 
badania poszły w innym kierunku. Wysłaliśmy kilka sond w okolice najbliższej 
gwiazdy i 
odkryliśmy tam piękną planetę, na której będzie można zamieszkać. Jest na niej 
powietrze i 
woda, planeta wielka jak wasza ziemia, porośnięta jest bujną roślinnością, w 
morzach i 
rzekach połyskują ryby, a w lasach roi się od zwierzyny. Jednym słowem planeta 
do 
zasiedlenia, zwłaszcza że nie ma na niej tak zwanych istot wyższego rzędu i 
śmiało możemy 
uznać ją za naszą własną. Po wielu latach przygotowaliśmy już statek do wyprawy. 
Możesz 
sobie wyobrazić, jakie musi być jego wyposażenie. To nie marny pojazd, jakie 
krążą po 
naszym układzie słonecznym. To po prostu małe osiedle z elektrownią,wodociągiem 
i stacją 
uzdatniania wody, a nawet ogrodem sztucznie oświetlanym. Zupełnie co innego 
wysłać kilku 
śmiałków, a co innego wyprawić międzygwiezdny statek z osiedleńcami, którzy po 
10 latach 
bez słońca mają wylądować na planecie, gdzie im zaświecą dwa słońca, inne 
gwiazdy, gdzie 
będzie inny czas, inna doba, gdzie będą im towarzyszyć inne rośliny i zwierzęta. 
Słowem, 
gdzie zacznie się całkiem nowe życie i wszystko będą musieli poznawać od nowa. 
Trzeba 
wysłać przynajmniej 50 osób, którym należy zapewnić na drogę pod dostatkiem 
powietrza i 
jedzenia. Muszą to być ludzie doświadczeni, wszechstronnie wyszkoleni, tak aby 
mogli na 
nowym miejscu odbudować to wszystko, co musieli zostawić w starej ojczyźnie, ale 
zarazem 
muszą to być osoby młode i obojga płci, zdolne do założenia rodziny na nowym 
miejscu i w 
całkiem odmiennych warunkach. Całe szczęście, że żyjemy dosyć długo.
- Czy ustalono datę wyprawy i wyznaczono, kto ma lecieć? i czy w ogóle warto 
ryzykować?
- My również zastanawialiśmy się nad tym, lecz nie mamy wyjścia. Do tej pory 
unikaliśmy 
spotkania z wami, ale przecież i tak kiedyś odkryjecie naszą planetę. Wciąż 
wysyłacie w 
kosmos swoje sondy. Zaczniecie nas cywilizować, nawracać na wasze religie, 
wprowadzać 
wasze obyczaje. My wiemy coś na ten temat. Nasze pojazdy latały już nad ziemią, 
kiedy biały 
człowiek odkrył Amerykę. Moglibyśmy się bronić, ale musielibyśmy z wami walczyć, 
a to 
jest niemożliwe. Jest nas mało, bo i nasza planeta jest maleńka. Najwyżej 
moglibyśmy 
zniszczyć życie na ziemi bombami atomowymi i po kilku tysiącach lat sami ją 
zagospodarować, ale nikt by się nie odważył na taką zbrodnię. Jak już chyba się 
zorientowałeś, prowadzenie wojny, nawet zwycięskiej, nie leży w naszym 
charakterze.
Paweł był przekonany, że ci mali przybysze nie byli wojowniczo nastawieni i 
wstyd mu 
było, że woleli omijać spotkania z ludźmi. Przyznawał też Dorannowi rację, że do 
takiego 
spotkania wcześniej czy później musiałoby dojść. Dziwił się nawet, jak do tej 
pory mogła 
skryć się przed ludźmi ich planeta. Toteż zadał Nowe pytanie.
- Powiedz mi, Doranno, gdzie znajduje się ta wasza planeta, że dotąd nie 
zauważono jej z 
ziemi i jak to jest, że nie utraciła atmosfery, skoro jest taka maleńka.
- To że żyjemy na naszej małej planetce od niepamiętnych czasów, jest prawdziwym 
cudem. 
Planeta znajduje się wśród planetoid, które krążą po orbicie biegnącej między 
jowiszem a 
marsem. Być może jest to jeden z okruchów po dużej planecie, jaka podobno kiedyś 
znajdowała się na tym torze. Może na tym okruchu zachowały się i rozwinęły 
szczątki 
dawnego życia. Różni różnie mówią. Faktycznie nikt nie wie, kiedy i jak 
znaleźliśmy się na 
naszej planecie. Jest maleńka, ale ma nieproporcjonalnie wielką siłę 
przyciągania, tak że nie 
tylko trzyma atmosferę przy sobie, ale i większą część promieni słonecznych, 
które się od niej 
nie odbijają. Jeżeli jeszcze weźmiesz pod uwagę, że cała powierzchnia pokryta 
jest drzewami 
i krzakami o listowiu prawie granatowego koloru, że powierzchnia naszego morza 
ma 
granatowy kolor nieba, to będziesz miał odpowiedź na swoje pytanie. Po prostu 
mała nasza 
planeta jest niezauważalna na tle nieba.
Doranno przerwał na chwilę, jakby sam zastanawiał się nad fenomenem istnienia 
swojej 
planety i historią swojego ludu. Tymczasem Paweł doznał niezwykłego olśnienia. 
Przecież 
wszystko, co słyszał, było niezwykłe. Życie od niepamiętnych czasów na takim 
skrawku 
wszechświata. Jak bardzo zahartowane musiało być to społeczeństwo, jak 
zdyscyplinowane, 
by przeciwstawić się tym trudnościom i dojść do takiej kultury. Jak oni się 
zorganizowali, jaki 
stworzyli ustrój? Z tym pytaniem zwrócił się do Doranna. Ten jednak nie od razu 
odpowiedział na pytanie, lecz kontynuował rozpoczęty temat.
- Jest jeszcze inna okoliczność, która zmusza nas do poszukiwania nowej 
ojczyzny. Otóż na 
naszej planecie żyje się nam wspaniale. I nic dziwnego. Od tysięcy lat nasi 
przodkowie 
pracowali nad ulepszaniem warunków bytowych, prawodawstwa, nauki i obyczajów. 
Wojen 
nie prowadziliśmy, więc nie musieliśmy co jakiś czas zaczynać od nowa. Nie ma 
bogaczy, ale 
i nie ma ubogich. Nie ma władców i nie ma poddanych. Wszyscy są równi. Całe 
nasze 
społeczeństwo żyje dostatnio, a osiągnęliśmy to dzięki wspólnemu wysiłkowi 
wszystkich 
mieszkańców. Można powiedzieć, że całą organizację naszego małego państwa 
urządzili nasi 
przodkowie, a my tylko przestrzegamy z dawna ustalonych praw i wprowadzamy 
aktualnie 
potrzebne zmiany. Trzeba ci bowiem wiedzieć, że obowiązują u nas prawa, których 
naruszenie grozi całkowitą zagładą. Musimy dbać o czystość atmosfery, wody, o 
wykorzystanie każdego kawałka ziemi, wszelkich surowców, a nawet odpadów. Tego 
powinniście zresztą przestrzegać i wy, ale wasza planeta duża, więc nie 
śpieszycie się z 
reformami. Obyście tylko się nie spóźnili z ich wprowadzeniem. Nas nasza mała 
planeta 
nauczyła, że trzeba ją szanować i za to jej chwała. Cóż kiedy żyjemy na niej, 
jak na wulkanie. 
Zawsze może w nią trafić jakaś planetoida. Dopóki nie mieliśmy rakietowego 
systemu 
ochronnego, nieraz ucierpieliśmy od meteorów. Teraz jesteśmy bezpieczni, ale 
różnie może 
być. Przy tym nie mamy możliwości rozwoju, a takie małe społeczeństwo, które nie 
może się 
rozwijać, musi zginąć. Nie możemy powiększyć liczby narodzin, bo nie mielibyśmy 
żywności 
dla wszystkich. W pewnych okresach mamy na przydział niektóre artykuły 
spożywcze, bo 
urodzaj nie dopisał, a zapasów nie było z czego zrobić. Próbujemy więc szukać 
szczęścia na 
nieznanej planecie. Kto i kiedy poleci, możemy dowiedzieć się w każdej chwili. 
Jak się uda 
wyprawa, za pionierami polecą inni i w ciągu jakiegoś czasu może uda się nam 
całkowicie 
opuścić starą planetę. Dla nas jest to sprawa życia i śmierci.
Paweł z uwagą słuchał słów Doranna. Pod ich wpływem czuł coraz większy szacunek 
i 
podziw dla tych maleńkich bohaterskich ludzi, którzy potrafili zorganizować 
swoje życie 
niemal nad brzegiem przepaści. Ciekawe, w jaki sposób rozwiązali ważną kwestię 
narodzin i 
zgonów. Za duży przyrost naturalny grozi zagładą, za mały przyrost - również. Na 
nowej 
planecie będą mieli warunki, ale to sprawa dalekiej przyszłości i olbrzymiego 
wysiłku. Jak 
sobie radzą teraz. Ta myśl nie dawała Pawłowi spokoju, toteż spytał Doranna.
- Powiedz mi jeszcze, jak regulujecie sprawę urodzin i czemu należy przypisać, 
że żyjecie bez 
porównania dłużej niż my. Czyżbyście rozmnażali się przez klonowanie, lub w 
jakiś inny 
sztuczny sposób?
- Na pewno żyjemy tak długo dzięki naszej służbie zdrowia, odpowiednim warunkom 
życia, 
odpowiedniej diecie i dzięki prawdziwemu sportowi, nie takiemu za pieniądze, jak 
u was. W 
żadnym wypadku nie rozmnażamy się w sztuczny sposób. Po co mielibyśmy to robić. 
Po co 
sobie utrudniać życie, kiedy zapładnianie naturalne jest najprostsze, no i 
daleko 
przyjemniejsze od sztucznego. Chyba co do tego nie masz wątpliwości. U nas 
narodziny 
dziecka to radość i szczęście w rodzinie. Słyszałeś, jak Wirulla się ucieszyła, 
że mamy 
zezwolenie na dwoje dzieci. Niektórzy nie chcą lub nie mogą mieć dzieci, więc 
odstępują 
swój przydział. Jak ci mówiłem, przyrost naturalny jest regulowany.
- A jak ktoś przekroczy normę?
- To pogarsza sobie warunki materialne. Jeżeli jest coś na przydział, to na 
dziecko 
nadplanowe trzeba reglamentowaną żywność nabywać po wyższej cenie. Ale nie jest 
tak źle. 
Ludzie są zdyscyplinowani i tych nadprogramowych dzieci nie jest tak dużo, więc 
jakoś się 
używią. Ponadto tym wielodzietnym rodzicom przychodzimy z pomocą w ten sposób, 
że 
wysyłamy na ziemię specjalne brygady zaopatrzeniowców, które dostarczają nam z 
ziemi 
potrzebną żywność. Oczywiście niczego nie kradniemy. Co się da, kupują nasze 
wielkoludy 
gdzieś na głuchej prowincji. Najczęściej polujemy w niedostępnych puszczach lub 
łowimy 
ryby na morzach arktycznych i w ten sposób uzupełniamy brakującą żywność, tak że 
nie 
musimy stosować aborcji czy przymusowej sterylizacji. Oczywiście są wyjątki. 
Bardzo 
rzadko, ale zdarza się, że kobieta zostanie zgwałcona i nie chce mieć tego 
dziecka. Wówczas 
nikt jej nie zmusi do przenoszenia ciąży. Jeżeli się znajdzie inna chętna 
kobieta, to 
przeszczepia się jej embrion i wychowuje dziecko na koszt gwałciciela. Jak 
widzisz, dzieci z 
probówki u nas nie ma. Zresztą czy poprawianie natury lub jak kto woli - boga 
jest takie 
dobre... Czy nie zdziwiło cię to, że na planecie, na którą zamierzamy lecieć, 
kwitnie bujnie 
życie, a nie ma istot rozumnych.
Dla Pawła było to rzeczywiście dziwne, ale był tak przytłoczony opowiadaniem 
Doranna, 
że nie miał czasu zastanawiać się nad tym. Tymczasem Doranno mówił dalej.
- Wiadomo, że każdy nieczynny organ słabnie, a jeśli to będzie się powtarzać, z 
pokolenia na 
pokolenie, to całkiem zaginie. Tak samo jest z każdą czynnością. Otóż u nas 
panuje hipoteza, 
że na tej tajemniczej planecie żyły niegdyś bardzo inteligentne istoty, które 
były tak leniwe, 
że troskę o rodzenie i wychowanie dzieci powierzyły specjalnym zakładom. Na 
skutek tego 
istoty te zatraciły instynkt i zdolności rodzicielskie. Kiedy okazało się po 
jakimś czasie, że 
metoda probówkowa daje coraz gorsze wyniki, za późno było wracać do naturalnych 
metod 
rozmnażania i tak wyginęło społeczeństwo, które chciało przechytrzyć naturę. Nam 
grozi to 
samo. Wprawdzie nie z niechęci, ale z niemożności rodzenia dzieci. 
Dalszą rozmowę przerwał delikatny głos dziewczęcy wydobywający się z aparatu. 
Doranno 
słuchał w skupieniu, po czym powiedział kilka słów w swoim języku i odstawił 
aparat. Paweł 
nie zadawał pytań, ale Doranno sam mu powiedział, że doniesiono mu o pojawieniu 
się 
jakiegoś ciała niebieskiego, które zbliża się z olbrzymią szybkością. 
Dokładniejsze 
wiadomości nadejdą za 8 - 10 godzin. Doranno jakby ożywił się pod wpływem tej 
nowiny, co 
Pawłowi wydało się dziwne, ale nie zatrzymywał dłużej swego gościa.
IV
W pół godziny później w mieszkaniu zapanowała cisza. Doranno i Wirulla widocznie 
szybko zasnęli, bo z ich pokoju nie dochodziły żadne odgłosy. Paweł się nie 
położył. 
Wiedział, że już nie zaśnie. Za dużo wrażeń jak na jeden raz. Poszedł do kuchni, 
by 
pozmywać po kolacji, ale okazało się, że uprzedziła go Wirulla w tej czynności. 
Pomyte 
talerzyki i szklanki stały na suszarce. Wrócił do pokoju i podszedł do okna, by 
je otworzyć. 
Wtedy natrafił na ptasi strój. Był już całkowicie suchy jak to przepowiadał 
Doranno. Więc to 
dzięki takiemu kombinezonowi ci przybysze unosili się w powietrzu. Prawda, że 
byli małego 
wzrostu, ale najlżejszy i najmniejszy ziemski człowiek nie potrafiłby latać jak 
ptak. 
Delikatnie pogładził tajemniczy strój i zauważył, że nie składał się z samego 
materiału. Pod 
cienkim płótnem dały się wyczuć jakieś pręty, a w jednym miejscu była płytka 
długa może na 
10 centymetrów. Było też kilka małych płaskich kwadracików. Nie oglądał dłużej. 
Ostrożnie 
zdjął oba wieszaki z okna i zawiesił w szafie. Kiedy ponownie podszedł do okna, 
usłyszał 
odgłos samochodu zatrzymującego się przed bramą. Z auta ktoś wychodził, bo było 
słychać 
trzask zamykanych drzwiczek. Kto by to mógł być. Odruchowo wycofał się w głąb 
pokoju. 
Na górze mieszkał tylko on z rodziną. Na dole było dwóch lokatorów. Samotny 
emeryt, 
Żurczyk, wracał nieraz później z pobliskiego baru, gdzie spotykał się z 
kolegami, ale o tej 
porze zawsze był w domu. Również nikt z członków rodziny zajmującej drugie 
mieszkanie 
nie wracał tak późno. Czyżby po kogoś przyjechało pogotowie? A może to 
niespodziewani 
goście. Byle nie do niego. W tej chwili goście byli jak najmniej pożądani. A 
jednak wprawne 
ucho usłyszało odgłosy kroków. Ktoś wspinał się po schodach i to nie sam. Przez 
moment 
zaświtała mu nadzieja, że to może z jakiegoś powodu wracały dzieci, ale 
natychmiast 
uświadomił sobie niedorzeczność takiego przypuszczenia. Dzieci wyjechały po 
południu i 
teraz musiały już być na miejscu. Zresztą miały klucz od mieszkania i nie 
potrzebowały 
dzwonić. To był ktoś obcy. Wkrótce obawa jego przemieniła się w prawdziwe 
przerażenie, 
kiedy usłyszał u drzwi ostry dźwięk dzwonka. Co robić? Może udać, że nikogo nie 
ma w 
domu. Kiedy nadjechał samochód, nie otwierał okna. Nikt go nie widział. Może się 
uda. Stał 
tak niezdecydowany, łudząc się, że nieproszeni goście odejdą. A jeśli się nie 
oddalą? Gdzie 
ma ukryć swoich podopiecznych? Z tego odrętwienia wyrwał go jednak ponowny 
dzwonek i 
łomotanie do drzwi. Nie było rady. Podszedł cicho do przedpokoju, by zorientować 
się w 
sytuacji, zanim podejmie jakąś decyzję. Nagle opadły wszelkie emocje, a miejsce 
obawy 
zajęła ciekawość. Ku swemu zdziwieniu i zadowoleniu usłyszał głos sąsiada z 
dołu.
- Dobrze mówiłem, że mu się coś przytrafiło. Trzeba by wywalić drzwi.
Paweł nie czekał dłużej. Zorientował się, że sąsiad przychodzi mu z pomocą. Nie 
rozumiał 
tylko, dlaczego uważał, że jemu, Pawłowi, coś się przydarzyło i przychodził w 
środku nocy i 
to nie sam. Kim mógł być ten drugi. Nie było jednak czasu na dalszą zwłokę. 
Podszedł do 
drzwi i sennym głosem zapytał:
- Kto tam się tak dobija po nocy?
- Sąsiedzie, to pan żyje? - ochrypłym, bełkotliwym głosem i trochę niewyraźnie 
odezwał się 
Żurczyk. - A ja tu władzę sprowadziłem, żeby iść panu na pomoc.
- Dlaczego bym miał nie żyć? Jaką władzę? Co niby miało mi się stać?
Z całej tej gadaniny Paweł niewiele zrozumiał, poza tym że sąsiad nie żałował 
sobie trunku 
tej nocy, co można było poznać po jego bełkotliwej mowie.
- Panie profesorze, poznaje mnie pan? Maliniak Wojtek, pański student. Teraz 
jestem w 
służbie jako policjant. Jest ze mną jeszcze jeden kolega. Pański sąsiad, pan 
Żurczyk 
zawiadomił policję, że był napad na pańskie mieszkanie. Czy ktoś się do pana 
dobijał?
Te słowa jeszcze bardziej zadziwiły i uspokoiły Pawła. A więc ta niespodziewana 
wizyta w 
niczym nie zagrażała jego gościom. Nawet było w tym coś zabawnego, a przy tym 
Paweł w 
dalszym ciągu nic z tego nie rozumiał. Wreszcie Maliniak, którego nie widział od 
wielu lat, 
był kiedyś jego najpilniejszym studentem, toteż byłoby niegrzecznie rozmawiać z 
nim przez 
zamknięte drzwi. Nie mógł jednak od razu otworzyć, bo był całkowicie ubrany, co 
mogłoby 
wywołać zdziwienie przybyłych. Dlatego, ziewnąwszy lekko, powiedział:
- Zaczekajcie panowie chwilę, niech się trochę przyodzieję.
To mówiąc, wycofał się do pokoju, gdzie czekał już na niego Doranno.
- Co się stało - spytał, kiedy Paweł przymknął drzwi do przedpokoju.
- Nie ma obawy. Sąsiad z dołu sobie popił i nie wiem, dlaczego umyślił, że coś 
mi się stało i 
zawołał policję. Na szczęście znam tego policjanta. Był kiedyś moim uczniem. Idź 
teraz do 
Wirulli i śpijcie spokojnie. Ja wszystko załatwię jak trzeba.
Kiedy Doranno zamknął za sobą drzwi, Paweł odczekał jeszcze pewien czas, jaki 
przypuszczalnie powinien mu być potrzebny na ubranie się i wpuścił 
nieoczekiwanych gości.
- Teraz możemy porozmawiać. Witam panów i chciałbym wiedzieć, czemu zawdzięczam 
te 
odwiedziny o takiej porze. Szczególnie cieszę się, panie Wojtku, ze spotkania z 
panem. Jak 
się pan znalazł w policji?
- To cała historia, ale nie na tę porę. Widzę, że niepotrzebnie zakłóciliśmy 
panu spokój. Nie 
było napadu, to nie jesteśmy potrzebni i możemy kończyć służbę.
Paweł był już całkiem spokojny, w dalszym ciągu jednak nie wiedział, czemu 
Żurczyk 
wezwał policję. Przecież nie uczynił tego bez powodu. Ta myśl nie dawała mu 
teraz spokoju, 
toteż postanowił ją wyświetlić. Nie chodziło o Maliniaka i jego towarzysza, ale 
Żurczyk 
musiał mieć jakieś podejrzenie, które należało z miejsca rozwiać. Postanowił 
więc 
zaimprowizować małe towarzyskie spotkanie.
- Skoro jednak już jesteście i to po służbie, nie będzie dziury w niebie, jak 
wstąpicie na 
kieliszek chleba i małą herbatę. Przy okazji dowiem się, co to było z tym 
napadem, panie 
Żurczyk. Proszę tu do kuchni. Będzie pod ręką wszystko, co trzeba.
Mimo woli pomyślał, że przydałaby się teraz Wirulla. Co by oni też powiedzieli, 
gdyby ją 
ujrzeli. Wszyscy zasiedli przy stole i potoczyła się swobodna rozmowa. Paweł 
tymczasem 
wydobył z lodówki wódkę i zakąskę oraz nastawił czajnik na herbatę, z czego 
najbardziej 
uradował się Żurczyk. Również Maliniak i jego kolega z zadowoleniem przyjęli 
poczęstunek, 
bo wymarzli podczas pełnienia czynności służbowych. Paweł mógł teraz popytać 
Żurczyka, 
co go skłoniło do wezwania policji.
- Nie wiem, jaki napad miał mi grozić, że pan, panie sąsiedzie, wezwał policję, 
ale że nie ma 
złego, co by na dobre nie wyszło, to dzięki tej pomyłce nadarzyła się okazja 
zobaczyć mojego 
dawnego studenta. Jak to było z tym napadem?
- Niech się pan nie śmieje, bo jakby pan widział to co ja, to też by się pan 
przestraszył. Panu 
dobrze się śmiać, bo pan nic nie widzi. Trzeba panom wiedzieć, że lubię 
wieczorkiem wpaść 
do baru. Spotykam się tam z kolegami przy piwku. Pogadamy i jakoś czas leci. 
Dzisiejszego 
wieczoru też poszedłem. Popiliśmy nieźle, nie powiem. Ale przecież nie byłem 
pijany. Ziąb, 
ciemnica, a tu jak na złość nogi odmawiają posłuszeństwa. Dobrze, że znalazłem 
się przy 
kościele. Oparłem się o parkan, żeby trochę odpocząć. Myślę sobie, jak już 
jestem przy 
kościele, trzeba się przeżegnać i zmówić wieczny odpoczynek za dusze w czyśćcu 
cierpiące. 
Nagle zrobiło się cicho, jakby kto makiem posiał i odezwał się dzwon na wieży. 
Raz tylko 
zadzwonił, cichuteńko, jakby go ktoś lekko trącił, a potem coś zaszumiało w 
górze, jakby 
przeleciało ogromne ptaszysko. Taki strach mnie ogarnął, że sam nawet nie wiem, 
kiedy 
znalazłem się koło domu. Panie profesorze, można jeszcze po kielichu, bo mi w 
gardle 
zaschło.
- Ależ tak. Po to postawiłem flaszkę, żeby ją opróżnić. I co dalej było, gdzie 
ci bandyci?
- Zaczekaj no pan. Stoję przy bramie i słyszę, że ktoś szarpie za pańskie okno. 
Patrzę ja do 
góry i widzę, że jakieś cienie skradają się do okna. Myślę sobie, nic tylko 
złodzieje chcą 
obrobić naszego profesorka. Jak mnie zauważą, to jeszcze spuszczą mi coś na 
głowę, żeby 
pozbyć się świadka. Czym prędzej wpadłem do domu, za słuchawkę i zadzwoniłem na 
policję. Czekałem przy oknie na władzę chyba ze trzy godziny.
Po tych słowach Paweł poczuł lekki dreszczyk na myśl, co by było, gdyby Żurczyk 
zatrzymał się pod bramą i zobaczył, jak otwiera się okno i owe cienie dostają 
się do 
mieszkania. Jak to dobrze, że policja miała inne zajęcie. Tymczasem Maliniak 
usprawiedliwiał się, dlaczego nie przybyli od razu na wezwanie.
- Myśmy jeździli po okolicy w poszukiwaniu terrorystów. W komisariacie był tylko 
dyżurny. 
Jak przyjechaliśmy, zameldował nam o napadzie. Myśmy się martwili, że 
przybędziemy za 
późno, a tymczasem przyjechaliśmy niepotrzebnie. Coś chyba jednak za dużo kufli 
pan 
przechylił i stąd takie widziadła.
- Niech i tak będzie, nie będę się sprzeczać z władzą, ale tak całkiem na próżno 
nie 
przyjechaliście. Siedzimy tu jak u pana boga za piecem. Pojadamy, popijamy, 
gawędzimy i 
dobrze jest. Tylko pański kolega nie przepłukał gardła. Pewnie pan prowadzi wóz. 
Ale 
kielicha mógł pan kropnąć. Kto tam w nocy będzie sprawdzać i to policjanta.
- Mam już taki zwyczaj, że jak siadam za kierownicę, nie wezmę do ust ani grama 
alkoholu i 
to nie dlatego, że mógłbym podpaść, ale po prostu taką mam zasadę. Jeżeli 
wymagamy od 
innych, by nie pili, kiedy prowadzą wóz, to musimy sami tego przestrzegać.
- To się chwali, choć ja bym nie był taki bojaźliwy. No jak pan nie pije, to 
pańska strata, ale 
może by pan pojechał ze mną po pół litra. Muszę się przecież zrewanżować mojemu 
sąsiadowi i panów przeprosić za tę pomyłkę.
- To kiedyś innym razem. My jesteśmy po ciężkiej służbie i chcemy zobaczyć, jak 
żyją nasze 
rodziny.
- Szkoda. To może jutro, bo jak boga kocham, przychodzę do pana, sąsiedzie, z 
flachą.
Paweł przeraził się nie na żarty. Co będzie, jeżeli Żurczyk zechce go 
rzeczywiście 
odwiedzić. Może nie potrzebnie urządził to spotkanie. Choć mieszkali w jednym 
budynku od 
wielu lat i utrzymywali dobrosąsiedzkie stosunki, to nie spotykali się przy 
butelce. Paweł 
nigdy nie myślał o takim zbliżeniu, tym bardziej teraz. Toteż pominął milczeniem 
zapowiedź 
sąsiada i zwrócił się do Maliniaka z zapytaniem.
- Jak to się stało, panie Wojtku, że pan został policjantem. Pan miał takie 
zdolności 
filologiczne. Myślałem, że pan mnie zastąpi na uczelni.
- Na uczelni reorganizacja, jak wszędzie i nie było etatu, a trzeba było z 
czegoś żyć. Było 
miejsce w policji, więc się załapałem. Ale to beznadziejna praca. Jak się złapie 
groźnego 
przestępcę, to sprawa ciągnie się latami, a człowiek żyje w strachu, by go 
gdzieś nie załatwili 
kumple tego bandyty. Staniesz w obronie napadniętego, to musisz uważać, żeby nie 
skrzywdzić bandyty, bo zamiast niego, ukarzą ciebie. Tacy kieszonkowcy i inni 
drobni 
złodziejaszkowie w ogóle nie boją się kary. Tu grasuje kilku takich, co są 
zakałą dla 
społeczeństwa, a nie ma na nich rady. Schwytasz takiego na gorącym uczynku, to 
ci się w nos 
śmieje i pyta, po co się trudzę. On się zajmuje kradzieżą o małej szkodliwości 
społecznej. 
Teraz cała praca nastawiona jest na terrorystów. Dziś była poważniejsza sprawa. 
O 
szczegółach się nie mówi, bo właściwie nie wiadomo, co to było. Co wszyscy 
wiedzą, to to, 
że krążył jakiś niezidentyfikowany obiekt latający. W Niemczech nawet strzelano 
do niego, 
ale co mu tam zrobili. Krążył, krążył i podobno spadł czy wylądował gdzieś w 
naszej okolicy. 
Myśmy właśnie poszukiwali jakichkolwiek śladów, ale musiał się wymknąć, a może 
to tylko 
jakieś niezbadane zjawisko. Na razie mamy spokój, bo poszukiwania przeniosły się 
na inny 
teren. Ale na nas już czas. Przepraszamy za niespodziewane najście i 
podziękujemy za 
gościnę. Trzeba wracać do domu.
Policjanci pożegnali się i opuścili mieszkanie, tylko Żurczyk jakoś się nie 
śpieszył. 
Wreszcie wstał i chwiejnym krokiem skierował się do łazienki.
- Pozwoli pan, sąsiedzie, że skorzystam z ubikacji, bo boję się, że nie doniosę 
do domu. - Po 
dłuższej chwili powrócił do kuchni jakoś dziwnie ożywiony i rozweselony.
- No no, sąsiedzie, nie spodziewałem się. Pogratulować. Starszy facet, chory na 
serduszko, 
wódki zaledwie kropelkę na język, a jak tylko rodzinka wyjechała, to w domu 
znalazła się 
cizia.
- Jaka cizia, co pan wymyśla?
- Przepraszam, że tak mówię, ale to z sympatii dla sąsiada. Kobitka dobra rzecz, 
a jak sąsiad 
może jeszcze w tym wieku, to dobrze. Musi być zgrabna bestyjka, bo majteczki 
takie 
delikatne, przezroczyste no i maciupeńkie jak na jakąś nieletnią. Czyżby sąsiad 
upodobał 
sobie jakąś małolatkę, co to majtki siusiu? ale nie. Małe dziewczynki nie noszą 
biustonoszy, a 
tam leży obok majteczek biustonosz. Zgrabne musi mieć piersiątka ta babka. A 
może to 
kandydatka na żonę? Niech się sąsiad nie gniewa, że tak pytam, ale to przecież z 
życzliwości.
Pawła zgniewała ta bezmyślna gadanina Żurczyka, ale ten tak się rozgalopował, że 
trudno 
było go powstrzymać. Kiedy jednak wspomniał o majteczkach i biustonoszu, 
wszystko stało 
się jasne. To Wirulla musiała wyprać swoją osobistą bieliznę i zawiesić w 
łazience, aby 
wyschła. Trzeba było wybrnąć z sytuacji. Wiedział, że jakieś pokrętne 
tłumaczenie o 
przybyciu kogoś z dalszej rodziny niczego nie wytłumaczy, a tylko zagmatwa całą 
sytuację. 
Toteż najlepiej będzie, jak potwierdzi przypuszczenia Żurczyka. Wyjaśnił więc że 
rzeczywiście zamierza się ożenić, że jego narzeczona jest młodą, bardzo drobną 
osóbką i 
przyjechała do niego, by razem z nim pojechać do rodziny. Ponieważ jest duża 
różnica wieku, 
Paweł nie chciałby rozgłaszać wiadomości o ich ślubie i przedstawiać narzeczonej 
przed 
zawarciem tego związku. Poprosił Żurczyka, żeby i on zachował w tajemnicy, co tu 
usłyszał i 
nie przychodził z butelką, jak to obiecywał.
- Sąsiedzie, u mnie jak w banku. Komu bym miał rozgłaszać. No i nie będę sąsiada 
zatrzymywać. Jak czeka w łóżku taka narzeczona, to szkoda tracić czasu. Dobranoc 
i 
przyjemnej zabawy w łóżku.
Po tych słowach Żurczyk pewnym krokiem opuścił mieszkanie, jakby w ogóle nie 
miał do 
czynienia z alkoholem tego dnia. Paweł zamknął za nim drzwi, zagasił światło i 
otworzył 
okno w kuchni, by ją przewietrzyć. Właściwie należałoby pomyć naczynia, ale czuł 
się 
zmęczony, toteż wstawił je tylko do zlewozmywaka. Posiedział jeszcze chwilę, by 
zaczerpnąć 
świeżego powietrza, zamknął okno i poszedł spać. Wprawdzie nie mógł zasnąć, z 
przyjemnością jednak leżał na tapczanie i na nowo przeżywał wydarzenia, jakie 
zaszły w 
czasie ostatnich godzin. Nie wątpił już, że wszystko to, co się zdarzyło, 
zdarzyło się 
naprawdę. A jednak czuł się tak, jakby stał na rozdrożu. Od tysięcy lat ludzie 
patrzyli w 
niebo, badali gwiazdy, układali horoskopy, ale zawsze niebo było niezgłębioną 
tajemnicą. 
Prawda, że wylądowali na księżycu, że wysyłają sądy kosmiczne, że od czasu do 
czasu 
wydzierają kosmosowi jakiś skrawek jego tajemnicy, ale przecież nawiązanie 
kontaktu z 
pozaziemską cywilizacją pozostawało w świecie fantazji. Tymczasem w drugim 
pokoju 
spokojnie spali jego mali goście, którzy przybyli z jakiejś innej planety. Byli 
takimi ludźmi, 
jak on. Znał ich od kilku godzin, a czuł, że są mu bliscy i jest odpowiedzialny 
za ich 
bezpieczeństwo, bo mu zaufali. Byli małego wzrostu, mieli inne właściwości, jak 
choćby 
posługiwanie się wzrokiem w ciemności, na pewno wyższą cywilizację, inne 
obyczaje, inny 
sposób życia. Jakie to jednak mogło mieć znaczenie. Jakakolwiek byłaby ich 
kultura, 
jakiekolwiek zwyczaje, na pewno były godne poznania i uszanowania, a może i 
naśladowania. Na ziemi żyje kilka miliardów ludzi, którzy dzielą się na setki 
narodów, tysiące 
plemion, mówią różnymi językami, dialektami, wyznają różnych bogów. Mówi się 
przecież, 
że co kraj to obyczaj. I choć niektóre z tych obyczajów i praw jakiegoś ludu są 
nie do 
przyjęcia dla innych, to jednak są przestrzegane i bardzo często bronione przez 
zwolenników. 
Z upływem czasu zmieniały się zwyczaje i prawa mieszkańców ziemi. To, co kiedyś 
było 
godne pochwały, dziś bywa potępiane, a to, co kiedyś było potępiane, dziś nie 
budzi odrazy, a 
nawet często jest popierane. Co przez jednych jest chwalone, przez innych bywa 
zwalczane. 
Ci przybysze z kosmosu mają również swoją kulturę. Kulturę niewątpliwie wyższą 
od 
ziemskiej. Paweł przypomniał sobie, jak Doranno zareagował na jego pytanie czy 
strzelali w 
swojej obronie. Powiedział, że nie są mordercami. A więc na ich planecie nie ma 
wojen. Jacy 
mądrzy i szczęśliwi ludzie. Czy na ziemi zapanuje kiedyś spokój? Jak zachowaliby 
się ludzie, 
gdyby któregoś dnia ci mali mieszkańcy kosmosu wylądowali i poprosili o 
zezwolenie na 
stały pobyt. Każde z wielkich mocarstw chciałoby ich przygarnąć i roztoczyć nad 
nimi 
opiekę. Tylko czy oni byliby wolni? Czy obawy Doranna nie były słuszne, kiedy 
mówił, że 
ludzie narzucaliby im swoją kulturę, obyczaje i religię. Myśli Pawła poczęły 
błądzić od 
przeżytych wydarzeń do filozoficznych rozważań, aż zatonęły gdzieś w głębokiej 
nieświadomości.
V
Pawłowi zdawało się, że tylko na chwilę zawisnął w jakiejś nieokreślonej 
przestrzeni, gdy 
natarczywy dzwonek u drzwi wyrwał go z tego omdlenia. Było pół do dziesiątej. 
Kto to mógł 
być. Paweł powoli założył pantofle, zarzucił szlafrok i poszedł do przedpokoju. 
Kiedy 
ponownie odezwał się dzwonek, zapytał poprzez zamknięte drzwi:
- Kto tam?
- Dzień dobry. Przychodzimy z dobrą nowiną. Będziemy żyć wiecznie. Czy może pan 
nas 
wpuścić?
Usłyszawszy znajomy głos, Paweł pozbył się wszelkich obaw. Były to dwie 
wysłanniczki 
miejscowego zboru świadków Jehowy. Co jakiś czas przychodziły z dobrą nowiną. 
Pawła nie 
interesowały te sprawy i za każdym razem to powtarzał, co nie przeszkadzało 
gorliwym 
krzewicielkom wiary przynosić dobre wieści. Nie chcąc być niegrzecznym, 
wysłuchiwał 
nieraz argumentów, które miały wpłynąć na jego przekonania. Tym razem nie mógł 
sobie na 
to pozwolić, więc z żalem oświadczył, że nie może otworzyć, bo jest chory i z 
trudem zwlókł 
się z łóżka. Panie zmartwiły się szczerze i spytały czy mogłyby mu w czymś 
pomóc, a kiedy 
podziękował, życzyły szybkiego powrotu do zdrowia i odeszły.
- Kto to był? - spytała Wirulla, która wyjrzała z kuchni.
- Nie musisz się chować. To nic groźnego. Później ci wytłumaczę. Teraz muszę się 
umyć i 
przyzwoicie ubrać, bo nie wypada wobec damy chodzić w szlafroku. Choć mówiąc 
prawdę, 
jakoś trudno mi wyobrazić sobie, że ty jesteś dorosłą kobietą. Nie gniewaj się, 
ale kiedy 
słyszę twój dźwięczny głosik, to wyobrażam sobie, że stoi przy mnie mała 
dziewczynka. 
Zresztą również i Doranno, sądząc z głosu, nie robi wrażenia dorosłego 
mężczyzny.
- Przyzwyczaisz się do tego, jak znajdziesz się na naszej planecie. My jesteśmy 
przyzwyczajeni do waszych głosów, bo często słuchamy audycji radiowych z ziemi i 
mamy 
nagranych dużo tekstów w waszych językach. Teraz szybko się ubierz i przychodź 
do kuchni, 
bo śniadanie stygnie.
Po kilku minutach wszyscy siedzieli przy stole i zajadali jajecznicę i popijali 
gorące kakao. 
Goście z nieznanej planety nie tylko wyglądali jak mieszkańcy ziemi, nie tylko 
znali ich 
języki, ale musiały im być nieobce potrawy i sposób ich przyrządzania. Wirulla 
gospodarowała w kuchni, jak u siebie w domu gdzieś na odległej planecie. Znał 
ich od kilku 
godzin i poczuł do nich sympatię. W dalszym ciągu nie mógł zrozumieć, w jaki 
sposób ci 
przybysze poznali tak dobrze warunki panujące na ziemi i potrafili się do nich 
dostosować. 
Kilka razy próbował skierować rozmowę na ten temat, ale dotąd niewiele się 
dowiedział. Tym 
razem również mu się nie udało, bo uprzedziła go Wirulla.
- Miałeś mi powiedzieć, co to były za panie, które chciały cię odwiedzić.
- Nie wiem, jak mam to wytłumaczyć, ale skoro macie o nas tyle wiadomości, to 
słyszeliście 
chyba o tym, że większość mieszkańców ziemi wyznaje jakąś religię, to znaczy 
wierzy w 
boga lub bogów. Tych religii jest bardzo dużo. Ja ich wszystkich nie znam. W 
naszym kraju, 
tak jak w całej naszej części świata panuje chrześcijaństwo, które dzieli się na 
wiele wyznań. 
Jednym z nich są świadkowie Jehowy. W porównaniu z innymi religiami stanowią oni 
nie tak 
liczną grupę, ale dość prężnie działającą. Nie tak dawno mogliście się o tym 
przekonać. 
Chodzą po domach i uświadamiają społeczeństwo. Według mnie, religia jak religia. 
Każda 
ma swoje zasady i każda jest najlepsza zgodnie z twierdzeniem swoich wyznawców. 
Jedno, 
co mi się podoba, to to, że świadkowie Jehowy są pacyfistami. Należą do 
chrześcijan, choć z 
innymi wyznawcami tej religii niewiele ich łączy. Głównie opierają się w swych 
wierzeniach 
na Piśmie Świętym. Przede wszystkim uznają Biblię. Wiecie, co to takiego?
- Owszem - potwierdził Doranno. - Stary Testament to historia Izraelitów i ich 
religii. 
Opisane tam dzieje mieszają się z wierzeniami i uzależnione są od woli ich boga 
Jehowy. 
Nowy Testament zawiera naukę chrześcijan.
- Skąd wy to wiecie?
- Z Biblii. Nawet mamy kilka egzemplarzy Pisma Świętego w naszych bibliotekach.
- Jak to zdobyliście? - Tak jak inne materiały. To jednak odrębna sprawa. Dla 
Żydów Stary 
Testament stanowi historię ich ludu, ale dlaczego cieszy się takim uznaniem 
wśród 
chrześcijan, tego nie rozumiemy. Co innego nowy Testament.
- Tak jest dlatego, że chrześcijaństwo wywodzi się z judaizmu. Chrystus był 
Żydem, tak samo 
jak jego uczniowie...
- To wiemy, ale w Starym Testamencie jest tyle mitów i nieprawdopodobnych 
historyjek, że 
trudno przypuszczać, by ktoś dziś traktował je poważnie.
- Więc wy nie wierzycie w boga?
- Tego nie powiedziałem, tylko nasze wierzenia wyglądają całkiem inaczej. My nie 
wierzymy 
w mity. Greckie, hinduskie czy żydowskie, jaka różnica. Chętnie je czytujemy, bo 
z nich 
poznaje się kulturę różnych ludów, ale trudno w nie wierzyć. U nas nie ma zawodu 
kapłańskiego. Nie ma pośredników między ludźmi a bogiem. Nie ma modłów i ofiar w 
intencji urodzaju, pogody, deszczu czy w intencji pomyślności dla ojczyzny. Bóg 
dał nam 
rozum i wolną wolę i od nas zależy, żeby te dary wykorzystać z pożytkiem dla nas 
i naszych 
bliźnich. Jeżeli mamy kłopoty z tak zwanymi klęskami żywiołowymi czy chorobami, 
to 
musimy nauczyć się je pokonywać. Albo jak można modlić się o pokój i 
równocześnie 
prowadzić wojny. Przecież Bóg nie każe ludziom wojować. Nie zsyła na nich tego 
nieszczęścia i nie czeka, aby go błagać o jego oddalenie. Ludzie wojują, bo sami 
tego chcą. 
My dziękujemy Bogu za to, że żyjemy, za cały świat, jaki nas otacza, a jeśli 
prosimy, to o siłę 
i wytrwałość w wypełnianiu swoich obowiązków. Bo w życiu są nie tylko 
przyjemności, ale i 
obowiązki. Życie to stała walka z przeciwnościami. Zwalczysz jedną chorobę, to 
ci wylezie 
nie wiadomo skąd inna. Walka ze złem jest stała i wymaga stałej czujności. Toteż 
każdy ma 
osobiste prośby i zwraca się z nimi do Boga, ale nie na zasadzie handlowej, to 
znaczy coś za 
coś. Żeby Bóg spełniał nasze życzenia, a my za to się pomodlimy, złożymy jakąś 
ofiarę, 
będziemy pościć lub się umartwiać. My uważamy, że Bogu niepotrzebne jest nasze 
cierpienie. 
Nie po to żyjemy, żeby się umartwiać, ale żeby usuwać cierpienie, rozwijać nasze 
charaktery, 
budować przyszłość dla naszych pokoleń, krótko mówiąc, żeby naszym postępowaniem 
nie 
przynosić wstydu bogu czy sobie.
- W takim razie na waszej planecie żyją tylko uczciwi ludzie.
- Dobrze by to było, ale tak nie jest. Nie wszystkim to się udaje. Są wśród nas 
oszuści, 
złodzieje, awanturnicy, a nawet zdarzają się mordercy. Oczywiście nasze 
społeczeństwo jest 
nieduże, a więc przestępców nie ma wielu, ale są.
- W każdym bądź razie więzienia nie są przepełnione.
- U nas nie ma więzień takich jak u was. Za drobniejsze przewinienia nakłada się 
kary 
pieniężne. Poważniejszych przestępców wysyła się do obozu pracy, gdzie muszą 
zarabiać na 
swoje utrzymanie i na opłacenie odszkodowania za nadużycie, jakiego się 
dopuścili. Jeżeli 
zdobyli majątek w nieuczciwy sposób, to się go konfiskuje. 
- Czy stosuje się u was karę śmierci?
- Owszem. Według naszych praw byłoby niesprawiedliwością utrzymywać mordercę na 
koszt 
społeczeństwa, gdy jego ofiara została pozbawiona życia. Co komu przyjdzie z 
tego, że 
zbrodniarz będzie siedział bezczynnie 100 czy 150 lat. U nas nie ma miejsca dla 
darmozjadów. Więzienie byłoby nagrodą za morderstwo. Jeżeli winowajca okaże 
skruchę i 
godzi się pracować na swoje utrzymanie i na rzecz rodziny zamordowanego, 
zamienia się 
wyrok śmierci na dożywotni obóz pracy. Jeżeli nie zechce, musi połknąć pigułkę, 
po której 
już się nie obudzi. Wybór należy do niego samego. W obozie pracy nie ma 
luksusowych 
warunków. Tam przecież jest miejsce odosobnienia i pokuty, a nie sanatorium, ale 
nikt nie 
znęca się nad skazanym. Po prostu odsuwa się w ten sposób niebezpiecznego 
osobnika od 
społeczeństwa, by więcej nie zagrażał, i daje mu możliwość zadośćuczynienia za 
wyrządzone 
krzywdy. Jak widzisz, nasze prawo ma przede wszystkim na uwadze pokrzywdzonego. 
Winowajca musi wyrównać krzywdę poszkodowanemu. U nas panuje przekonanie, że 
taki 
winowajca będzie musiał ponownie startować w życie z niższego szczebla.
- Czyli wierzycie w reinkarnację.
- Dobrze powiedziałeś. Takie jest przekonanie wśród większej części naszego 
społeczeństwa, 
ale tego nikt nie udowodnił. Dlatego nie wnikamy w to, czego nie potrafimy 
zbadać i 
trzynamy się jednej zasady, a mianowicie: żyj uczciwie, pomagaj w miarę 
możliwości innym, 
szanuj przyrodę, a co ma być, to będzie. W każdym razie nie dążymy do 
wymierzania kary, a 
do spowodowania zadośćuczynienia pokrzywdzonemu.
- To ciekawe, co muwisz i naprawdę sprawiedliwe. Chyba jednak nikt nie wybiera 
tego 
nasennego proszku, tylko każdy woli pracować.
- Prawda. Proszku najczęściej używają ludzie nieuleczalnie chorzy, bardzo 
cierpiący, którym 
nie można pomóc.
- Zezwalacie na eutanazję?
- My robimy wszystko, by nie trzeba było stosować eutanazji, ale jej nie 
zabraniamy, bo 
wychodzimy z założenia, że każdy jest panem swojego życia i może o sobie 
decydować. 
Słowa te wprawiły Pawła w zakłopotanie. Przez moment uczuł jakiś zamęt w głowie. 
Czyżby 
ci ludzie byli tak obojętni na los swoich bliźnich? Niemożliwe. Doranno mówił, 
że robią 
wszystko, aby nie stosować eutanazji, ale jej nie zabraniają. Może to właśnie 
jest dowodem, 
że ludzie ci nie są obojętni na cierpienie bliźnich? Na ziemi eutanazja na ogół 
uważana jest za 
morderstwo. Czyli człowiek nie ma prawa odbierać sobie życia, ale ma obowiązek 
zabijać 
innych, kiedy go wysyłają na wojnę. Tymczasem tam ma prawo rozporządzać swoim 
życiem, 
ale nie wolno mu zabijać innych. Czy właśnie taki sposób rozumowania nie oznacza 
prawdziwej wolności i sprawiedliwości?
VI
Doranno nie przeszkadzał Pawłowi w rozmyślaniu. Po chwili jednak rozpoczął na 
nowo 
rozmowę.
-Mówisz, że świadkowie Jehowy są pacyfistami, jak więc mogą czcić Jehowę, który 
rzekomo 
oddał Żydom krainę Kanan i zezwolił na wymordowanie jej mieszkańców. Jak bóg 
mógł 
postąpić w ten sposób? A tak przecież głosi Stary testament. Czy naprawdę 
wierzycie, że Bóg 
wszechmocny wybrał spośród wszystkich narodów świata naród żydowski i zawarł z 
nim 
przymierze? Czy Bóg potrzebuje zawierać z kimkolwiek jakieś układy? Przecież 
trudno 
pogodzić się z takim twierdzeniem. Dla Żydów jest to wygodne, bo stawia ich 
ponad 
wszystkie narody, ale kryje w sobie zarazę najgorszego nacjonalizmu. Wprawdzie 
chrześcijaństwo rozszerzyło opiekę boską na wszystkich ludzi, ale Żydów nazywa 
się nadal 
narodem wybranym. Wasi władcy oddali im wspaniałomyślnie część Palestyny, którą 
zamieszkują prawie od dwóch tysięcy lat Arabowie, i wzniecili w ten sposób 
ognisko wojny i 
nienawiści. Tłumaczenie, że Żydom należą się te ziemie, bo mieszkali tam przed 
tysiącami 
lat, jest nieporozumieniem. Przez ten czas wiele państw upadło i powstało wiele 
nowych. 
Gdybyście chcieli cofnąć historię o 2000 lat, to co zrobilibyście wtedy z 
ludnością Ameryki 
czy Australii.
- Więc uważasz, że trzeba zlikwidować państwo Izrael. Czyżbyś był antysemitą?
- Ależ skąd? U nas nie ma takiego pojęcia, a historii nie można zawracać. Skoro 
już 
utworzono państwo Izrael wśród Palestyńczyków, to trzeba zadbać, aby oba narody 
mogły 
żyć po sąsiedzku, jak równy z równym. Nie można poniżać żadnego narodu, ale też 
nie 
można żadnego wywyższać. Tymczasem Żydzi mają swoje państwo, a gospodarze tej 
ziemi 
żyją w jakiejś autonomii, w której faktycznie rządzą Żydzi i robią, co chcą. 
Palestyńczycy też 
chcieliby mieć swój niepodległy kraj, ale nie zgadzają się na to Żydzi, więc co 
oni mają 
robić? Nikt ich nie popiera, więc walczą jak potrafią. Ile już było zamachów 
samobójczych. 
Czy to nie jest poświęcenie dla narodu. I po co? Giną niewinni ludzie tak z 
jednej jak i z 
drugiej strony, a wasi władcy przyglądają się temu spokojnie. Jak można być 
obojętnym na 
taką niesprawiedliwość. Żydów uważa się za bojowników walczących w obronie 
narodu, a 
Palestyńczyków za terrorystów. Ilu w tych szaleńczych walkach zginęło Żydów, a 
ilu tak 
zwanych palestyńskich terrorystów? Kto tak naprawdę ponosi za to winę? My, jak 
ci już 
mówiłem, nie jesteśmy mordercami i nie prowadzimy wojen, ale gdyby jacyś bandyci 
wylądowali na naszej planecie i chcieli nam ją odebrać, to na pewno 
postępowalibyśmy jak ci 
nieszczęśni Palestyńczycy. Zresztą i Polacy także walczyli z hitlerowskim 
okupantem. 
Niemcy również uskarżali się na polskich bandytów, jak nazywali waszych 
bojowników.
- Masz rację, tylko że Polacy nie walczyli z cywilną ludnością.
- Polacy walczyli z okupantem niemieckim, a Palestyńczycy walczą z okupantem 
żydowskim. 
Jedni i drudzy okupanci postępują tak samo. Każdy z uciskanych walczy, jak 
potrafi. Zresztą 
w takiej walce zawsze wygrywa silniejszy, a słabszy nadaremnie przelewa krew. Co 
zyskaliście przez wasze powstanie warszawskie? śmierć ponad 100 tysięcy osób, 
nie licząc 
inwalidów. Tam również głównie ginęła ludność cywilna. Czy wolno było narażać 
piękne 
miasto i jego ludność na taką zagładę?
- To prawda, ale tego nikt nie przewidział. Chodziło o wyzwolenie miasta. Nikt 
walczącej 
Warszawie nie przyszedł z pomocą.
- Wiadomo, ale czy tak trudno było to przewidzieć. Stalin nie chciał, a może 
rzeczywiście nie 
mógł dać pomocy, po długich wyczerpujących walkach. Zresztą nikt tak naprawdę 
nie życzył 
sobie tej pomocy. Państwa zachodnie były zajęte swoim frontem. Na co więc 
liczyli 
przywódcy powstania? Tak samo Palestyńczycy dziś nie mają pomocy i kierują się 
desperacją, a nie rozsądkiem. Jaka właściwie jest różnica między walczącymi 
Palestyńczykami, a powstańcami warszawskimi. Mówi się o terrorystach 
palestyńskich, a 
czym było rzucenie bomby atomowej na Hiroszimę, Nagasaki, bombardowanie Londynu 
czy 
naloty dywanowe na Drezno. A co było w Afganistanie. Grupa fanatyków 
muzułmańskich 
zgotowała swojemu społeczeństwu prawdziwy obóz koncentracyjny. Ludzie żyli jak 
niewolnicy i to podobno z pobudek religijnych. Ilu niewinnych ludzi zginęło! 
Nikomu to się 
nie podobało, ale wszyscy przyglądali się obojętnie. Dopiero kiedy dokonano 
napadu na 
Stany Zjednoczone, poruszyło się wielu ich sojuszników. O co się biją w 
Irlandii? Jedni i 
drudzy to podobno chrześcijanie. Ładnie czczą swojego boga. Czy to w Wietnamie 
czy w 
Jugosławii, każda agresja przynosi nieszczęście, choć agresorzy każdą starają 
się 
usprawiedliwić. Ciekawe, że w wielu krajach ludzie żyją w nędzy, ale na 
zbrojenia zawsze 
znajdą się fundusze. Fabryki broni zarabiają, a ludzie mrą z głodu albo od kul. 
Jak można 
zezwalać na produkcję i rozprowadzanie narzędzi śmiercionośnych. My odnosimy 
wrażenie, 
że wasi przywódcy nie potrafią albo nie chcą przewidywać, jakie skutki będą 
miały ich 
posunięcia.
- Doranno daj spokój, - wtrąciła Wirulla. - Rozgadałeś się, jakbyś był na 
zebraniu 
dyskusyjnym. Przecież Paweł nie jest mężem stanu, a ty mu robisz taki wykład, 
jakby od 
niego wszystko zależało.
- Rzeczywiście rozgadałem się niepotrzebnie. Ja przecież nie zamierzałem niczego 
krytykować. Po prostu wykazuję różnice występujące między mieszkańcami ziemi, a 
nami. 
Nam wydaje się to niezrozumiałe może dlatego, że nasza technika, nasza nauka 
rozwijała się 
równocześnie z naszą kulturą duchową i obyczajami, a u was technika wyskoczyła 
znacznie 
do przodu. Macie olbrzymią wiedzę. Za kilkaset lat dorównacie nam, o ile pierw 
się nie 
pozabijacie. Cóż kiedy tej wiedzy nie potraficie wykorzystać. Jesteście jak małe 
dzieci, które 
dostały do zabawy noże, kostki trotylu i zapałki i...
Doranno nie rozwinął swej myśli, co zresztą nie było potrzebne, bo Paweł 
doskonale 
wiedział, co Doranno chciał powiedzieć. Toteż zwrócił się do Wirulli:
- Doranno ma rację. Ja myślę tak samo jak on. Tak myślących jak ja jest wielu, 
ale dużo 
jeszcze wody upłynie, zanim nasza kultura dorówna waszej. na razie na naszej 
ziemi rządzi 
pieniądz i jemu jest wszystko podporządkowane. Zresztą orientujecie się w tym 
nie gorzej 
ode mnie.
- Pewnie, że to nie nastąpi szybko, ale jestem optymistką i jestem przekonana, 
że kiedyś to 
nastąpi. Tylko musicie tego chcieć.
- Ja podziwiam, że mamy takie wspólne zapatrywania i skąd u was ta znajomość 
ziemskich 
stosunków.
- Później Doranno ci to wytłumaczy. Chodź teraz ze mną do łazienki, bym mogła 
popatrzeć ci 
w oczy.
- Po co? Czyżbyś była okulistką?
- Owszem.
- Nic tam ciekawego nie zobaczysz. Dno oka podobno czyste, ale mam tylko 
poczucie 
światła. Prawdopodobnie nastąpił zanik nerwów wzrokowych.
- Jak masz poczucie światła, to nie jest tak źle. Może jeszcze uda się coś 
zrobić, jak 
znajdziesz się w naszym szpitalu. Chciałam tylko zobaczyć dno oka.
- Bez lampki, bez lupki?
- Lupka mi nie potrzebna. Lepiej tylko będzie, jak przejdziemy do łazienki, 
zamkniemy drzwi 
i zapalimy żarówkę wiszącą u sufitu. My jesteśmy małego wzrostu, a więc oczy, 
choć są takie 
duże jak u was, widzą całkiem drobne przedmioty. Musisz wiedzieć, że gołym okiem 
widzimy nawet większe bakterie.
Pawła zaskoczyła ta informacja. Już możliwość poruszania się w nocy, jak przy 
pomocy 
noktowizera, była czymś niezwykłym, ale żeby widzieć gołym okiem bakterie, to 
przechodziło wszelkie wyobrażenie. Jak się człowiek czuje, kiedy wszędzie dokoła 
siebie 
widzi latający puch, a może mgłę. Nie zadawał jednak żadnych pytań, tylko stanął 
w łazience 
przed Wirullą, która zwinnie wskoczyła na pralkę, i poddał się jej badaniu.
VII
Doranno siedział przy stoliku i słuchał wiadomości ze swojej ojczyzny. Paweł, 
choć nie 
rozumiał, zdawał sobie sprawę, że informacje musiały być ważne, bo Wirulla 
również 
podeszła do aparatu i w milczeniu słuchała. Zbliżył się ostrożnie do stolika i 
włączył 
magnetofon. Odezwał się w nim dawny nawyk. Oto miał okazję usłyszeć mowę 
wygłoszoną 
w nieznanym języku. Słyszał już jak rozmawiali Doranno i Wirulla, a potem jakieś 
wiadomości z ich planety, ale tym razem aparat nadawczo-odbiorczy stał blisko 
magnetofonu. 
Nadarzała się okazja, by zarejestrować mowę, a w wolnej chwili zapoznać się z 
nią bliżej. 
Było to jakieś przemówienie, które trwało może z 10 minut, a potem zabrzmiała 
muzyka, a 
wraz z nią chóralna pieśń. Paweł nigdy nie słyszał czegoś podobnego. Wysokie, 
niby 
dziecięce głosy, a biła z nich taka potęga i pełnia wyrazu, że Paweł zdumiewał 
się, skąd w 
tych maleńkich ludzikach taka siła. Zwłaszcza niezwykle brzmiały górne tony. 
Niektóre z 
nich podobne do dźwięków fletu, łączyły się z instrumentami. Czasem było słychać 
głosy 
podobne do ptasich śpiewów. Paweł stał jak urzeczony jeszcze długo po tym, jak 
przebrzmiały ostatnie tony pieśni. Nie zwrócił nawet uwagi na rozmowę, jaką 
Wirulla i 
Doranno prowadzili ze swoją planetą. Kiedy ucichły ostatnie tony i ustała 
łączność, nikt nie 
przerywał milczenia. Paweł wyczuwał, że wieści, jakie otrzymali jego goście, nie 
były 
radosne, toteż nie śmiał o nic pytać. Wirulla w milczeniu poszła do kuchni, by 
przygotować 
obiad, a Doranno siedział bez ruchu, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. 
Wreszcie 
wyjął ze szafy swój ptasi strój i podszedł do Pawła.
- Tak się składa, że nie będziemy mogli cię zabrać ze sobą. Naszej planecie 
grozi wielkie 
niebezpieczeństwo. Zanim się rozstaniemy, przekażę ci jeszcze kilka wiadomości o 
nas. 
Właściwie mówiłem ci już o naszej sytuacji i nie zostało wiele czasu na 
szczegóły o naszej 
planecie, zwłaszcza, że może za parę godzin już jej nie będzie. Teraz muszę ci 
powiedzieć, w 
jaki sposób zdobywaliśmy wiadomości o ziemi i wszechświecie, bo tego byłeś 
ciekawy. 
Najpierw zobacz ptasi strój, bo obiecałem ci go pokazać.
Mówiąc to, Doranno założył kombinezon i, jak poprzednio, położył ręce Pawła na 
swoich 
ramionach, z których poczęły wyrastać jakby skrzydła. Pawła zaciekawiło to nowe 
zjawisko, 
tak że zapomniał o złowrogiej wiadomości, jaką usłyszał przed chwilą. Również 
Doranno 
zdawał się postępować tak, jakby nic się nie stało. Zatrzepotał skrzydłami, 
wzniósł się w górę, 
trącił z lekka o żyrandol, usiadł na szafie i zleciał obok Pawła, który ze 
zdumieniem 
nadsłuchiwał tych odgłosów.
- Że potraficie latać, udowodniliście dzisiejszej nocy, ale żeby z taką 
precyzją, w pokoju... Jak 
to jest możliwe?
- Na to składa się wiele czynników. Przede wszystkim budowa ciała, wzrost i mały 
ciężar. 
Kości w naszych ramionach i nogach nie są wypełnione szpikiem, tak samo jak u 
ptaków. 
Jesteśmy małego wzrostu, co umożliwia budowę skrzydeł o stosunkowo małej 
powierzchni. 
Nasz ciężar nawet na ziemi jest nieduży, a na naszej planecie jeszcze mniejszy. 
Cały 
skafander zrobiony jest z cienkiego, lekkiego materiału utkanego z jedwabiu. Na 
naszej 
planecie, tak jak na ziemi, żyje jedwabnik. Również tworzy kokony, tylko nici z 
nich są nieco 
krótsze, ale za to cieńsze, lżejsze i nieporównanie mocniejsze, niż nici 
ziemskiego 
jedwabnika. Lina zrobiona z takich nici udźwignie pięciokrotnie większy ciężar 
niż lina 
stalowa.
- To wszystko jest niezwykłe, ale jakoś da się wytłumaczyć. Nie wyobrażam sobie 
jednak, w 
jaki sposób odbywa się sam lot. Skrzydła mogą utrzymywać was w powietrzu, 
podobnie jak 
spadochron, ale żeby latać, trzeba nimi manewrować.
- To odbywa się za pomocą specjalnego programu, który mieści się w tym płaskim 
pudełeczku.
Doranno pokazał przy tym ową niedużą płytkę, którą Paweł już uprzednio zauważył, 
i 
wyjaśnił, że przedmiot ten działa podobnie jak pilot przy telewizorze.
- Naciskasz odpowiedni przycisk i wprawiasz w ruch sztucznego ptaka. Innymi 
przyciskami 
regulujesz szybkość, wysokość i kierunek lotu, a skąplikowanymi ruchami skrzydeł 
reguluje 
już program. Materiał tworzący skrzydła wspiera się na cienkich, elastycznych 
prętach, które 
wyginają się zgodnie z programem. Wszystko to zasilane jest małymi bateriami 
elektrycznymi, które wyglądają, jak małe płaskie kwadraty. Na naszej planecie 
ptasi strój jest 
najpopularniejszym środkiem lokomocji. Innym pomocnikiem często używanym w 
naszych 
badaniach jest kombinezon nazywany wielkoludem. Jest to manekin człowieka waszej 
wielkości z odpowiednim urządzeniem, którym kieruje nasz operator znajdujący się 
w 
środku. Taki manekin przypominający człowieka z powodzeniem nawiązuje kontakty z 
mieszkańcami ziemi, jeśli trzeba zrobić jakieś zakupy. Jeszcze jeden maleńki 
przedmiot 
oddaje nam nieocenione usługi w naszych badaniach. Jest to aparat do prowadzenia 
nasłuchu. 
Podobne macie zresztą i wy na ziemi, tylko nasze są niewątpliwie doskonalsze. 
Taki aparacik 
wygląda jak mały kamyk. Kiedy go się odpowiednio umocuje przy zewnętrznej 
ścianie 
budynku, to można usłyszeć każde słowo wypowiedziane w środku pomieszczenia. Ten 
mały 
przyrząd przekazuje sygnały do naszego pojazdu, który znajduje się gdzieś w 
dali, a stamtąd 
do satelitów krążących dokoła naszej planety. Dzięki sztucznemu ptakowi, 
wielkoludowi i 
aparatowi do nasłuchu poznawaliśmy ziemię od tysiąca lat. Nie było to łatwe, ale 
stopniowo, 
wytrwale udało się. Pytałeś, skąd mamy Biblię. Dokładnie nie wiem, ale 
najprawdopodobniej 
któryś z naszych wielkoludów kupił ją w waszej księgarni, a może sztuczny ptak 
znalazł ją 
gdzieś w jakimś rozbitym domu. Różne były sposoby zdobywania wiadomości. 
Oczywiście 
nie dokonalibyśmy niczego bez naszych sond kosmicznych. W taki to sposób na 
naszej małej 
planecie rozwinęła się kosmologia. Dzięki tej nauce poznaliśmy nieźle, jak sam 
zauważyłeś, 
waszą planetę. Aby podołać temu olbrzymiemu zadaniu, pracujemy w odrębnych 
sekcjach. Ja 
pracuję w sekcji słowiańskiej. Obowiązuje nas znajomość języków słowiańskich, co 
jest 
niezbędne do poznawania kultury, obyczajów, historii i wszystkiego, co dotyczy 
tej strefy 
narodowościowej. Wirulla należy do grupy romańskiej. Takich sekcji jest 
kilkanaście. 
Wypełniają one swymi badaniami cały obszar ziemi. Trudno w ciągu tak krótkiego 
czasu 
przedstawić historię naszych badań, ale, myślę, że masz teraz o tym ogólne 
pojęcie. Jak już 
wspomniałem, niczego nie dokonalibyśmy bez naszych sond kosmicznych. Dokoła 
naszej 
planety krąży cały szereg satelitów, dzięki czemu mamy stałe wiadomości o 
zmianach 
pogody, mamy uruchomioną sieć radiowo-telewizyjną, możemy odbierać programy 
radiowe z 
ziemi, przede wszystkim jednak możemy kontrolować kosmos. Jak ci już mówiłem, 
nasze 
sondy krążą po całym układzie słonecznym, a nawet poza jego granicami. Dostarcza 
to nam 
cennych wiadomości o całym wszechświecie. Dzięki temu przecież odkryliśmy tę 
wspaniałą 
planetę, która będzie naszą nową ojczyzną. Tymczasem jednak musieliśmy dbać o 
naszą starą 
ojczyznę. Jak wiadomo, planety wprawdzie krążą po wyznaczonych torach, ale w 
przestrzeni 
błądzą różne odłamki kosmicznego gruzu. Z małymi meteorytami nie ma biedy. Spali 
się to w 
atmosferze i popiół rozsypie się nawet nie wiadomo gdzie, ale bywają i większe 
meteory. 
Wasza ziemia jest duża i ma gęstą atmosferę, dzięki czemu nawet potężniejsze 
kawałki nie są 
tak niebezpieczne. Nasza jest mała i ma cienką atmosferę, toteż nie każdy meteor 
się w niej 
spali. Dlatego od wielu, wielu lat działa u nas obrona przeciwmeteorytowa. Jak 
się ukaże jaki 
większy meteor, który mógłby narobić szkód, wysyłamy mu rakietę i rozbijamy go w 
przestrzeni. Jest to działanie podobne do waszych prób obrony przeciwrakietowej. 
Czy taka 
obrona uda się waszym militarystom i czy nie okaże się bezużyteczną i kosztowną 
zabawą, to 
się przekonacie. Nasz system uchronił nas już nie jeden raz od klęski. Tym razem 
jest jednak 
poważniejsza sprawa. Nasze sondy wykryły, że z głębi kosmosu zdąża ku nam jakieś 
ciało 
niebieskie, o czym ci już mówiłem dzisiejszej nocy. Według astronomów jest to 
czarny 
karzeł, czyli potężna bryła żelaza, która pędzi, nie wiadomo skąd i dokąd. 
Występuje rzadko i 
trudno ją zauważyć, bo mknie szybko i świeci blaskiem podczerwonym. Zderzenie z 
nią 
będzie dla nas końcem świata. Dlatego nie możemy zabrać cię ze sobą.
Paweł słuchał słów Doranna jak czarodziejskiej baśni. Dopiero przy ostatnich 
wyrazach 
zrozumiał, jakie niebezpieczeństwo groziło jego małym przyjaciołom. Poczęła 
docierać do 
niego świadomość, że ta audycja, jakiej był świadkiem, była związana z 
niewyobrażalną 
tragedią. Nie tylko on, ale i oni nie powinni wracać. Żeby tak dobrowolnie się 
narażać? 
Niemal automatycznie powtórzył na głos swoją myśl. 
-Doranno, to i wy nie polecicie. Przecież nie możecie skazywać się na śmierć.
- Czy uważasz, że moglibyśmy tu czekać spokojnie, gdy tam ważą się losy całego 
naszego 
narodu. Tam przecież jest nasza rodzina, krewni, przyjaciele, tam jest nasz 
świat. Nie 
wiadomo zresztą czy wszyscy zginiemy. Może akurat będziemy potrzebni, by pomagać 
innym w nieszczęściu. Może wreszcie całą tragedię powstrzyma nasz dzielny pilot 
kosmonauta, którego pożegnaliśmy pół godziny temu uroczystym przemówieniem i 
hymnem 
narodowym.
- Jak chcecie tego dokazać?
- Sposób jest jeden. Dramatyczny, lecz nieunikniony. Wyleciała potężna rakieta z 
doświadczonym kosmonautą, który będzie tak manewrować, by zderzyć się z karłem, 
co 
powinno zmienić jego tor.
- ależ to samobójstwo. Czy nie mogliście wysłać rakiety bezzałogowej i 
odpowiednio ją 
nakierować. wasza technika stoi tak wysoko. Po co wysyłać na pewną śmierć 
doświadczonego kosmonautę? Na ziemi wprowadza się coraz częściej zakaz 
stosowania kary 
śmierci nawet wobec zbrodniarzy, a wy wysyłacie na niechybną zgubę niewinnego 
człowieka.
- To prawda, że w wielu waszych krajach groźni przestępcy są pod ochroną i żyją 
na koszt 
społeczeństwa, ale są też kraje, w których karze się śmiercią nie wiadomo za co. 
A za co giną 
wasi kamikadze? Giną samobójczą śmiercią, żeby zamordować innych. Nasz 
kosmonauta z 
własnej woli ofiarował swoje życie, żeby innych ratować. Trzeba ci wiedzieć, że 
zgłosiło się 
wielu ochotników, tak że ten został wybrany drogą losowania. Prawda, że zginie, 
ale zginie ze 
świadomością i nadzieją, że jego śmierć uratuje życie jego bliźnim. Gdyby nie 
znalazł się 
chętny do spełnienia tego czynu, wszyscy na naszej planecie zginęliby 
nieuchronnie, a dzięki 
niemu może ktoś się ocali. Gdybyśmy wysłali rakietę z naszej planety, nie 
powstrzymałaby 
ona pędzącego karła. Nastąpiłoby zderzenie czołowe i odłamki posypałyby się na 
nas. 
Wysłana rakieta uderzy z boku, co może wpłynąć na zmianę kierónku toru. Uda się, 
to 
dobrze, a jeśli nie, to widać tak musi być. My zrobiliśmy wszystko, co w naszej 
mocy. W 
każdym bądź razie ofiara kosmonauty nie pójdzie na marne, bo jeśli nawet rakieta 
nie zmieni 
toru komety, to przynajmniej bocznym uderzeniem znacznie zmniejszy jej szybkość, 
tak że 
będziemy mieli tyle czasu, by wyprawić statek z osiedleńcami. W statku znajdzie 
się także 
rodzina naszego bohatera. Choć tyle należy mu się za jego poświęcenie.
Ostatnie słowa Doranna wzbudziły w Pawle podziw i szacunek. Biła z nich 
determinacja, a 
zarazem poddanie się nieuchronnemu losowi i spokój.
VIII
Wirulla także była opanowana. Mimo całej tragicznej sytuacji, jaką zapewne 
przeżywała, 
przygotowała obiad, potem pomyła naczynia. Paweł chciał ją w tym wyręczyć, ale 
go 
odprawiła.
- Nie kręć się po kuchni i nie przeszkadzaj. Za kilka godzin, kiedy ja wyjadę, 
będziesz mógł 
urzędować w kuchni.
Prowadziła więc swobodną rozmowę, jak gdyby nie zaszło nic nadzwyczajnego, jakby 
nie 
było niebezpieczeństwa. Po skończeniu swojej roboty przysiadła obok Doranna i 
razem z nim 
czekała na wiadomości. Paweł rad by odpędzić natarczywe myśli, jakie złowrogo 
wdzierały 
się do jego świadomości i nie wiedział, jak ma się zachować. Nie potrafił 
prowadzić 
rozmowy, kiedy tych dwoje tak spokojnie oczekiwało na swój los. Z kłopotu tego 
wybawił go 
niespodzianie Doranno. 
- Dopóki nie ma wiadomości, powiem ci jeszcze kilka słów o naszej administracji 
i 
gospodarce. Odpowiednikiem waszego parlamentu jest Izba Delegatów. Wchodzi do 
niej stu 
delegatów, którzy wybierani są na 10 lat. Wybory zorganizowane są jednak w ten 
sposób, że 
odbywają się co dwa lata dla dwudziestu delegatów. Dzięki temu nie ma tej całej 
walki 
przedwyborczej, obietnic, wzajemnych oskarżeń, wydatków na propagandę i tak 
dalej. Przede 
wszystkim jest zagwarantowana ciągłość prac sejmowych bez gwałtownych zmian. 
Praca 
sejmu jest rozważna, systematyczna i nie ma charakteru walki. Ludzie wiedzą, 
któremu z 
delegatów kończy się mandat i spokojnie mogą zdecydować czy pozostawić go na 
nowe 10 
lat czy dokonać zmiany i na jakiego kandydata dać głos. Na czele Izby Delegatów 
stoi 
przewodniczący, który ma dwóch zastępców. Ponieważ nasze prawodawstwo jest 
uregulowane, posiedzenia Izby Delegatów odbywają się jeden raz w miesiącu, to 
jest 10 razy 
na rok według ziemskiego czasu. Izba jest najwyższą władzą. Uchwala ustawy, 
powołuje 
premiera rządu, komisję rewizyjno-prawną i naczelnego sędziego.
- U was nie ma prezydenta i drugiej izby, czyli senatu?
- Przewodniczący sejmu wybierany co 10 lat jest zarazem głową państwa. Jeżeli 
trzykrotnie 
zostanie wybrany, pozostaje na tym stanowisku dożywotnio. Jeżeli chodzi o drugą 
izbę, to 
uważamy, że jest niepotrzebna. Do Izby Delegatów wybieramy takich ludzi, którzy 
pracują 
dokładnie i nie potrzeba drugiej izby, która by wnosiła poprawki. Uważamy, że 
powołanie 
wyższej izby byłoby dyskwalifikacją Izby Delegatów, a zarazem zwalniałoby ją z 
obowiązku 
sumiennego wykonywania swoich czynności. Wszelkie uchwały są zresztą sprawdzane 
pod 
względem zgodności z konstytucją przez komisję rewizyjno-prawną, która 
przekazuje je do 
zatwierdzenia przewodniczącemu sejmu. Jak już ci mówiłem, gospodarować musimy 
planowo i oszczędnie. Nie ma podziału na pracodawców i pracowników. U nas panuje 
gospodarka spółdzielcza. Wszyscy pracują dla wszyst...
Doranno nie dokończył, bo niespodzianie odezwał się sygnał z aparatu. W pokoju 
zapanowała cisza i wszyscy troje zastygli w milczeniu. Sygnał jednak się nie 
powtórzył i 
milczenie trwało całą wieczność, jak się zdawało Pawłowi. Wreszcie aparat 
odezwał się 
ponownie. Tym razem głos był daleko silniejszy i jakby dochodził z bliska. 
Doranno 
natychmiast nawiązał rozmowę, która trwała krótko i była prowadzona jakby w 
pośpiechu. 
Uwagę Pawła zwrócił fakt, że nie było przerw powodowanych wyczekiwaniem, jak to 
działo 
się dotychczas. Wreszcie Doranno powiedział kilka słów i nastała cisza.
- Nadszedł czas pożegnania, - odezwała się Wirulla lekko drżącym głosem. Paweł 
spodziewał 
się tego, ale pojazd miał przybyć w godzinach nocnych, a była zaledwie godzina 
ósma 
wieczorem, jak mu zasygnalizował jego zegarek. Niepewność jednak rozwiał 
Doranno.
- Na pewno zauważyłeś różnicę w naszej łączności. Jest tak dlatego, że nie 
rozmawialiśmy 
tym razem z naszą planetą, oddaloną o dziesiątki milionów kilometrów, a z 
pojazdem, który 
przyleciał po nas i jest już nad nami.
- Czemu taki pośpiech? Mieliście odlecieć o północy. Co z waszą planetą?
- Nie wiadomo. Łączność z nią się zerwała. Słyszałeś ten cichy sygnał. Był to 
ostatni sygnał z 
naszej planety. Prawdopodobnie uderzył w nią karzeł i już jej więcej nie 
zobaczymy. Być 
może szczątki jej i naszych najbliższych podążają teraz wraz z karłem. 
Zyskaliśmy jednak, 
tak jak mówiłem, bo zdążyli wyprawić statek z osiedleńcami. Teraz czeka nas 
daleka droga 
do nowej posiadłości. Nie rozmawialiśmy długo, bo nie ma czasu. Dowiedzieliśmy 
się tylko, 
że zgodnie z rozkazem naszych władz wyleciał statek kosmiczny z osiedleńcami. 
Pojazd, 
który przyleciał po nas, dostał polecenie, by czym prędzej nas zabrać i połączyć 
się ze 
statkiem kosmicznym, ponieważ zostaliśmy włączeni do grupy osiedleńców. Stąd 
taki 
pośpiech. Wlecieliśmy oknem, to i oknem wylecimy. Usiądziemy na wieży kościelnej 
i 
będziemy nadawać sygnały naszym aparatem. Oni rzucą wiązkę podczerwieni i nas 
odnajdą. 
Kiedy usłyszysz dzwon na wieży, to będzie znak, że opuszczamy ziemię.
Pożegnanie trwało krótko. Paweł ucałował w czoło Wirullę i Doranna i pochylił 
się nad 
nimi, a oni objęli go za szyję, uścisnęli ręce i stali tak w milczeniu dłuższą 
chwilę. Nie mówili 
do siebie ni słowa, ale w tym milczeniu było więcej uczucia, serdeczności i 
żalu, niżby to 
mogło oddać najwznioślejsze przemówienie. Pierwsza ocknęła się Wirulla.
- Żegnaj Pawle. Upłynęło 20 godzin od chwili naszego poznania i za chwilę 
rozstaniemy się 
na zawsze. Nie wiemy, co nas czeka, ale o tobie będziemy pamiętać przez całe 
życie.
Ostatnie słowa Wirulla wymówiła ledwie dosłyszalnym, załamanym głosem. Paweł 
również 
był wzruszony. Toteż tylko wyszeptał:
- Ja was również nie zapomnę. Niech się wam szczęści w nowym życiu.
Tak jak zapowiedział Doranno, wylecieli przez otwarte okno. Paweł słyszał 
jeszcze przez 
chwilę trzepotanie skrzydeł, a potem zapanowała cisza. Nie wiedział, jak to 
długo trwało. 
Krążył na skrzydłach wyobraźni między wieżą i swoim mieszkaniem, jakby w jakimś 
sennym 
marzeniu, z którego wyrwał go nagle dźwięczny, srebrzysty głos dzwonu. W 
odczuciu Pawła 
był to dzwon pogrzebowy. Dzwon, który żegnał jego przyjaciół na zawsze.
37