Agnieszka Hałas

WTYKA

Od rana do nocy trwam przy oknie z lornetką w ręku, za firanką w różyczki. 
Obserwuję sąsiadów. Wiem o nich wszystko. O której godzinie wychodzą z domu i 
kiedy wracają, jakie mają ubrania i samochody, co robią po lekcjach ich dzieci. 
Prawie wszystko.
Mieszkam w pełnej zieleni podmiejskiej dzielnicy białych domków przypominających 
konstrukcje z klocków. Z okna mogę objąć wzrokiem całą uliczkę. Punkt 
obserwacyjny opuszczam tylko wówczas, gdy jest to konieczne. Co zobaczę, 
natychmiast zapisuję w zeszycie, zwyczajnym, sześćdziesięciokartkowym szkolnym 
brulionie w kratkę. Moje pismo jest drobne i równe. Lubię tak pisać, opierając 
łokcie o parapet i kryjąc głowę za firanką. Zapełniam notatkami dwa zeszyty 
miesięcznie.
Raz na sześć tygodni mam gości. Tuż po zapadnięciu zmroku przychodzi dwóch 
młodych mężczyzn w eleganckich garniturach. Noszą duże okulary o przyciemnionych 
szkłach. Ich twarze są niemal identyczne. W rękach trzymają czarne skórzane 
aktówki. Zawsze są bardzo uprzejmi. Twierdzą, że to ich cecha gatunkowa.
Oddaję wypełnione zapiskami zeszyty, a oni wypłacają mi wynagrodzenie, odrobinę 
wyższe od średniej krajowej. Dzięki temu nie muszę podejmować innej pracy. 
Zresztą zależy im, żebym koncentrował się wyłącznie na moim zadaniu.
Zawsze proponuję, żeby zostali na kolację, ale niezmiennie odmawiają i wychodzą 
po niecałych dziesięciu minutach. Zaraz po wyjściu na ulicę rozwijają wielkie, 
srebrzyste skrzydła i wznoszą się pionowo w górę jak wypełnione helem baloniki. 
Odlatują bezszelestnie, by rozpłynąć się wśród czerni nocnego nieba.
Obiecali, że kiedyś zabiorą mnie ze sobą. Na swoją ojczystą planetę, której 
nazwy nie potrafię, niestety, wymówić.