DAYID WINGROYE

CHIG KUO
KSIĘGA V
POD NIEBIAŃSKIM DRZEWEM
II. Niszcząca fala

Przełożył Jan Pyka
Poznań, tel./fax 23-16-10
l\t\
Dla Petera Hammilla
z wyrazami zachwytu
Dom Chi'n wybudował Mur, aby się od nich odgrodzić,
Dom Han musi dbać, by latarnie wiecznie się paliły,
Paliły się i nigdy nie gasły,
Bowiem tym wyprawom nie ma końca:
W jednej linii, ramię w ramię, umrą tak samo,
A konie padną, wykrzykując Niebu swój ból.
Kruki i kanie wyrwą wnętrzności jeźdźców
I polecą na wyschłe drzewa z krwawymi strzępami w dziobach.
Li Po, Walczyliśmy na południe od murów, VIII wiek n.e.
„Gdy życie tanieje, mięsa nie brakuje",
popularne powiedzenie w roku 2210
WOJNA DWÓCH KIERUNKÓW
Wszystko zaczęło się od zabójstwa cesarskiego ministra
Lwo K'anga oraz grupy jego bliskich współpracowników, do
którego doszło mniej więcej trzynaście lat wcześniej. Biedny
człowiek został wysłany do lepszego świata w chwili, gdy
wygrzewał się właśnie w cesarskim solarium. Siedmiu władców
Chung Kuo odpowiedziało natychmiastowym aresztowaniem
jednej z głównych postaci frakcji Rozproszeńców, która po-
nosiła odpowiedzialność za śmierć ministra. Jednakże na tym
się nie skończyło. W kilka dni po publicznej egzekucji więźnia
przeciwnicy Siedmiu zadali kolejny, bolesny cios, zabijając Li
Han Ch'ina, syna T'anga Li Shai Tunga i dziedzica tronu
Miasta Europa, w dniu jego ślubu z piękną Fei Yen.
Wszystko mogłoby się skończyć wraz z decyzją Siedmiu, by nie
podejmować żadnej akcji represyjnej po śmierci księcia Hana —
by przyjąć politykę pokojowej bierności, wuwei — ale dla jednego
człowieka taki wybór był nie do przyjęcia. Biorąc sprawy we
własne ręce, generał Li Shai Tunga, Knut Tolonen, wkroczył do
Izby Reprezentantów w Weimarze i zabił przywódcę Rozpro-
szeńców, podsekretarza Lehmanna. Ten akt w zasadzie gwaran-
tował, że Chung Kuo pogrąży się w krwawej wojnie domowej.
Jedynym wyjściem z sytuacji były daleko idące ustępstwa ze
strony Siedmiu, które mogłyby załagodzić gniew Rozproszeńców.
Tak też zrobiono. Władcy zdecydowali się na ustępstwa
i utrzymano trudny pokój, ale rozdział między rządzącymi
a rządzonymi pozostał, a ich sprzeczne dążenia — Siedmiu
do stagnacji, a Rozproszeńców do zmiany — nie doczekały
się rozwiązania. W ramach swoich ustępstw Siedmiu zezwoliło
Rozproszeńcom na budowę statku kosmicznego ,,Nowa Na-
dzieja". W miarę jak budowa statku zbliżała się do końca,
Rozproszeńcy starali się uzyskać jeszcze więcej, stawiając
w stan oskarżenia tai — przedstawicieli Siedmiu w Izbie Re-
prezentantów — i faktycznie ogłaszając w ten sposób swoją
niezależność. W odpowiedzi Siedmiu zniszczyło „Nową Na-
dzieję". Wojna została wypowiedziana.
W wyniku pięcioletniej wojny-która-nie-była-wojną Rozpro-
szeńcy zostali złamani, przywódcy ruchu zabici, a ich przedsię-
biorstwa skonfiskowano. Stłumiono wielkie dążenie do zmiany
i w Chung Kuo znowu zapanował pokój. A przynajmniej przez
krótki czas tak się wydawało. Jednakże wojna poruszyła
pokłady znacznie starszego i silniejszego niezadowolenia, które
drzemało w społeczeństwie Państwa Środka. Z głębin Miasta
zaczęły wyłaniać się nowe ruchy, których celem była nie tylko
zmiana systemu, ale jego całkowite zniszczenie. Jedna z tych
organizacji, Ping Tiao, dążyła do zrównania z ziemią ogromne-
go, trzystupoziomowego Miasta i zdruzgotania imperium Han.
Przez pewien czas udawało się utrzymać status quo, jednakże
fakt, iż trzech najstarszych T'angów zmarło w czasie wojny,
osłabił Radę Siedmiu, pozbawiając ją głosu rozsądku wypływa-
jącego z długoletniego doświadczenia w sprawowaniu władzy.
Kiedy Wang Sau-leyan, najmłodszy syn Wang Hsiena, władcy
Afryki, został T'angiem, sytuacja przybrała szczególnie zły obrót,
gdyż zaczął on dążyć do zniszczenia harmonii panującej w Ra-
dzie. Przeciwstawił mu się Li Yuan, który po śmierci ojca wstąpił
na tron Miasta Europa. Zawarł on sojusz z trzema T'angami,
Tsu Ma, Wu Shihem i Wei Fengiem, by w najważniejszych
sprawach móc przegłosować Wanga w stosunku cztery do trzech.
W ciągu następnych lat ciągły wzrost liczby ludności Chung
Kuo zmusił władców do dalszych ustępstw. W zamian za
gwarancję poparcia polityki kontroli populacji złagodzono
postanowienia wielkiego Edyktu Kontroli Technologii — śro-
dka, dzięki któremu Siedmiu utrzymywało zmianę w ryzach
przez ponad sto lat — i zezwolono na ponowne otwarcie Izby
Reprezentantów w Weimarze.
Po raz pierwszy od pięćdziesięciu lat Siedmiu zabrało się
energicznie do rozwiązywania problemów świata, godząc się
z koniecznością przeprowadzenia ograniczonych zmian. Ale
czy nie jest już za późno? Czy wielkie fale niepokojów społecz-
nych wywołanych przez poprzednie wojny nie zaleją ich, nim
zdążą uspokoić sytuację?
GŁÓWNE POSTACI
Ascher, Emily — ta z wykształcenia ekonomistka była kiedyś
członkiem partii rewolucyjnej Ping Tiao. Po zniszczeniu
partii uciekła do Ameryki Północnej, gdzie jako Mary Jen-
nings podjęła pracę w gigantycznym koncernie farmaceu-
tycznym ImmVac należącym do „Starego" Levera i jego
syna, Michaela, którego ostatecznie poślubiła. Jej celem jest
doprowadzenie do zmiany i upadku skorumpowanych in-
stytucji społecznych rządzących Chung Kuo.
DeVore, Howard — niegdyś major w Służbie Bezpieczeństwa
T'anga, stał się wiodącą postacią w walce przeciw Siedmiu.
Ten wysoce inteligentny, chłodny i logiczny człowiek jest
reżyserem wszystkich wydarzeń w chwili, gdy „Wielka Woj-
na Dwóch Kierunków" przybiera nowy obrót.
Ebert, Hans — syn Klausa Eberta i spadkobierca ogromnej
Korporacji GenSyn. Mianowany generałem Służby Bezpie-
czeństwa Tanga był ogólnie podziwiany i cieszył się zaufa-
niem swoich przełożonych. Jednakże w tajemnicy zawarł
sojusz z DeVore'em, a następnie przyczynił się do zamor-
dowania własnego ojca. Zmuszony do ucieczki z Chung
Kuo, został zaocznie ogłoszony zdrajcą.
Kao Chen — niegdyś kwai, najemny morderca z Sieci, najniż-
szego poziomu wielkiego Miasta. Mimo skromnego po-
chodzenia wzniósł się wysoko i został majorem w Służbie
Bezpieczeństwa Tanga. Jako przyjaciel i pomocnik Karra,
był jednym z szeregowych żołnierzy w wojnie przeciwko
DeVore'owi, jednakże ostatnie wydarzenia pozbawiły go
złudzeń co do systemu, któremu służy.
Kennedy, Joseph — ostatni z długiej linii rodu Kennedy.
Został założycielem i światłem przewodnim Partii Nowych
Republikanów, której celem jest doprowadzenie do zmian
w życiu politycznym Miasta Ameryka Północna.
Lever, Michael — syn Charlesa Levera uwięziony przez Wu
Shiha za swój związek z Synami Benjamina Franklina, na
wpół rewolucyjną grupą utworzoną przez synów zamoż-
nych północnoamerykańskich przemysłowców. Zerwawszy
z ojcem, ożenił się wbrew jego woli z Mary Jennings.
Obecnie, po śmierci ojca, odziedziczył ogromną Korporację
ImmVac.
Li Yuan — T'ang Europy i jeden z Siedmiu. Tron odziedziczył
po śmierci starszego brata i ojca. Chociaż jest ponad wiek
dojrzały, jego chłodny i rozważny sposób bycia skrywa
namiętną naturę, czemu dał dowód w czasie swego krótko-
trwałego małżeństwa z piękną Fei Yen, wdową po starszym
bracie. Jego następne małżeństwa zakończyły się tragedią,
gdy jego trzy żony zostały zamordowane. Rozgoryczony
tym doświadczeniem, stał się samotnikiem.
Shang Han-A — szesnastoletnia córka ministra Shang Mu.
Jest utalentowaną, pełną życia młodą kobietą, która ma
duszę artystki i umysł rewolucjonistki.
Tolonen, Jelka — córka marszałka Tolonena, którą po śmierci
matki wychowano w bardzo męskich, pozbawionych ko-
biecego ciepła warunkach. Jej próby zmiany siebie samej —
znalezienia równowagi w życiu — dały tylko to, że znalazła
się w konflikcie, najpierw z młodym żołnierzem, a później
z własnym ojcem, który wysłał ją w wieloletnią podróż
do Kolonii Planetarnych, aby uniemożliwić jej kontynu-
owanie związku z Kimem Wardem.
Tolonen, Knut — były marszałek Rady Generałów i dawny
generał ojca Li Yuana. Jest wielkim, twardym mężczyzną
i najbardziej zagorzałym zwolennikiem wartości reprezen-
towanych przez Siedmiu, nawet w tym wieku narastającej
niepewności. Jednakże ta sama nieustępliwość i niezdolność
do zmiany poglądów, tak charakterystyczna dla jego natu-
ry, jest przyczyną powtarzających się konfliktów z córką.
Tsu Ma — Tang Azji Zachodniej i jeden z Siedmiu, Rady
rządzącej Chung Kuo. Porzucił swoją rozpustną przeszłość,
aby zostać w Radzie jednym z najbardziej zdecydowanych
sojuszników Li Yuana. Silny, przystojny mężczyzna po
trzydziestce jeszcze się nie ożenił, aczkolwiek w sekretnym
romansie z byłą żoną Li Yuana, Fei Yen, ujawnił swą
namiętną, nie ujarzmioną jeszcze naturę.
Wang Sau-leyan — młody Tang Afryki. Od czasu objęcia
tronu, po podejrzanej śmierci swego ojca i starszego brata,
poświęcił całą swą energię na osiągnięcie przewagi w Radzie
nad Li Yuanem i jego sojusznikami. Inteligentny i podstęp-
ny przeciwnik, a równocześnie irytujący, wyrachowany czło-
wiek o sybaryckich zamiłowaniach, jest zwiastunem zmiany
w Radzie Siedmiu.
Wu Shih — Tang Ameryki Północnej. Będąc mężczyzną
w średnim wieku, jest jednym z niewielu członków starej
generacji w Radzie Siedmiu. Mimo że jest zagorzałym tra-
dycjonalistą, wsparł Li Yuana i Tsu Ma w ich walce z bu-
dzącym odrazę Wang Sau-leyanem. Jednakże odrodzenie
się amerykańskiego nacjonalizmu stawia go przed koniecz-
nością rozwiązania problemu, z jakim nie musi się borykać
żaden z pozostałych Tangów. Wu Shih wie, że albo roz-
wiąże ten problem, albo utraci władzę.
SIEDMIU I RODZINY
An Hsi — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i piąty syn
An Shenga
An Mo Shan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i trzeci
syn An Shenga
An Sheng — głowa rodziny Am (jednej z dwudziestu dzie-
więciu Rodzin Mniejszych)
Hou Tung-po — Tang Ameryki Południowej
Li Kuei Jen — syn Li Yuana i następca tronu Miasta Europa
Li Yuan — Tang Europy
Mień Shan — pierwsza żona Li Yuana
Pei K'ung — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych
Pei Ro-hen — głowa rodziny Pei (jednej z dwudziestu dzie-
więciu Rodzin Mniejszych) i ojciec Pei K'ung
Tsu Ma — T'ang Azji Zachodniej
Wang Sau-leyan — T'ang Afryki
Wei Chan Yin — Tang Azji Wschodniej
Wei Hsi Wang — drugi syn Wei Chan Yina i następca tronu
Miasta Azja Wschodnia
Wei Tseng-li — najmłodszy brat Wei Chan Yina i sekretarz
Li Yuana
Wu Shih — Tang Ameryki Północnej
Wu Wei-kou — pierwsza żona Wu Shiha
Yin Chan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i syn
Yin Tsu
Yin Fei Yen — Lecąca Jaskółka, księżniczka z rodziny Yin,
rozwiedziona żona Li Yuana
Yin Han Ch'in — syn Yin Fei Yen
Yin Tsu — głowa rodziny Yin (jednej z dwudziestu dziewię-
ciu Rodzin Mniejszych)
PRZYJACIELE,
DWORZANIE I WSPÓŁPRACOWNICY
SIEDMIU
Althaus, Kurt — generał Służby Bezpieczeństwa Miasta Ame-
ryka Północna
Biały Kwiat — służąca Li Kuei Jena
Blofeld — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Brookes, Thomas — kapitan portu Tien Men K'ou na Marsie
Chang Li — osobisty lekarz Li Yuana
Chen So — kancelista Wewnętrznych Komnat w Tongjiang
Dehmel — major Służby Bezpieczeństwa, Miasto Afryka
Edsel — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Fan — piąty brat I Lunga
Fen Cho-hsien -- kanclerz Tanga Ameryki Północnej
Fuller — sierżant Służby Bezpieczeństwa
Graham — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Gray — kapitan w Hsienie Chang
Henderson, Daniel — tymczasowy gubernator Marsa
Hu Ch'ang — pierwszy sekretarz Nan Ho
Hung Mien-lo — kanclerz Afryki
I Lung — Pierwszy Smok, głowa Ministerstwa Tysiąca Oczu
Jacobson — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Johnson — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Kao Chen — major Służby Bezpieczeństwa
Karr, Gregor — major Służby Bezpieczeństwa
Kroi — sierżant Służby Bezpieczeństwa
Lauer — szeregowy żołnierz Służby Bezpieczeństwa
Liang Yu — sędzia w nowej osadzie w Mieście Kang Kua,
Mars
Lo Wen — mistrz wu shu i nauczyciel Li Kuei Jena
Lu — lekarz w Tongjiang
Nan Ho — kanclerz T'anga Europy
Nan Tsing — pierwsza żona Nan Ho
Pao En-fu — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wu Shiha
Powitanie Wiosny — służąca Li Kuei Jena
Rheinhardt, Helmut — generał Służby Bezpieczeństwa Li
Yuana
Rozkosz Serca — służąca Li Yuana
Schenck, Hung-li — gubernator Kolonii Mars
Seymour — major Służby Bezpieczeństwa, Ameryka Półno-
cna
Shang Mu — młodszy minister w Ministerstwie Tysiąca Oczu
Sheng Lo-yen — kapitan straży w Tongjiang
Shepherd, Ben — syn zmarłego Hala Shepherda; artysta
„muszli"
Steward — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Tolonen, Jelka — córka marszałka Tolonena
Tolonen, Knut — były marszałek Służby Bezpieczeństwa;
przewodniczący Komitetu Nadzorującego GenSyn
Wadę — porucznik Służby Bezpieczeństwa, Mars
Wells — kapitan Służby Bezpieczeństwa, podwładny Kao
Chena
Yang Shao-fu — minister zdrowia, Miasto Europa
Yang T'ing-hsi — kanclerz Azji Zachodniej
Yin Shu — młodszy minister w Ministerstwie Tysiąca Oczu
Yun — minister handlu Ameryki Północnej
INNE POSTACI
Andre — przyjaciel Hannah
Anna — pomocnica Mary Lever
Ascher, Emily — była terrorystka z Ping Tiao, obecnie znana
jako Mary Lever
Auden, William — były kapitan Służby Bezpieczeństwa
i przyjaciel DeVore'a
Bates — widąca postać w Federacji Wolnych Ludzi, Mars
Beresiner — przedstawiciel środków masowego przekazu
Bess — pomocnica Mary Lever
Britton — prywatny detektyw
Chamberlain, Geoffrey — głowa WesCorp
Chang Te Li — „Stary George", Wu albo wróżbita
Ch'en Li — współpracownik gubernatora Schencka
Chih Huang Hui — druga żona Shang Mu i przybrana matka
Shang Han-A
Christian — przyjaciel Hannah
Chung, Gloria — córka zmarłego Reprezentanta Chung Ye-
na i przyjaciółka Michaela Levera oraz Mary Lever
Cornwell, James — dyrektor korporacji AutoMek
Culver — pseudonim DeVore'a
Dawson — współpracownik gubernatora Schencka
DeValerian, Rachela — pseudonim Emily Ascher
DeVore, Howard — były major Służby Bezpieczeństwa i gło-
wa korporacji HoloGen na Marsie
Ebert, Berta — wdowa po Klausie Ebercie
Ebert, Hans — syn Berty Ebert ogłoszony „zdrajcą"
Ebert, Lutz — przyrodni brat Klausa Eberta
Echewa, Aluko — wódz plemienia Osu na Marsie
Efulefu — „Bezwartościowy człowiek", imię nadane Hanso-
wi Ebertowi przez plemię Osu
Egan — głowa NorTek
Elechi — szyfrant plemienia Osu na Marsie
Endacott — współpracownik gubernatora Schencka
Eva — przyjaciółka Mary Lever
Fairbank, John — głowa AmLab
Fisher, Carl — członek NRPE i członek Izby Reprezentan-
tów w Weimarze
Fung — Wu albo wróżbita Yin Tsu
Green, Clive — głowa RadMed
Hamsun, Torve — kapitan Louyang
Hannah — przełożone na angielski nazwisko Shang Han-A
Hart, Alex — Rozproszeniec i członek Izby Reprezentantów
w Weimarze
Hsia — Wu albo wróżbita / Lunga
Hsin Kao Hsin — prostytutka z najniższych poziomów
Hsu Jung — mistrz wei chi, Miasto Afryka
Ishida, Ikuro — japoński górnik na asteroidach
Ishida, Kano — najstarszy brat Ikuro
Ishida, Tomoka — drugi brat Ikuro
Ishida, Shukaku — ośmy brat Ikuro
Jackson — niezależny pośrednik zatrudniony przez Fairbanka
Jefferies — kierownik działu w Domu Aukcyjnym Hythe-
-MacKay
Jill — główna pomocnica Mary Lever
Johnson, Dan — osobisty asystent Michaela Levera
Kao Ch'iang Hsin — córka Kao Chena
Kao Jyan — najstarszy syn Kao Chena
Kao Wu — drugi syn Kao Chena
Karr, Marie — żona Gregora Karra
Karr, May — córka Marie i Gregora Karrów
Kate — system komputerowy w Hythe-Mackay
Kemp, Johannes — jeden z dyrektorów ImmVac
Kennedy, Jean — żona Josepha Kennedy'ego
Kennedy, Joseph — głowa Nowych Republikanów i Partii
Ewolucjonistów, członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Kennedy, Robert — starszy syn Josepha Kennedy'ego
Kennedy, William — młodszy syn Josepha Kennedy'ego
Latimer, John — pseudonim Hansa Eberta
Leckie, Andrew — jeden z dyrektorów ImmVac
Lehmann, Stefan — „Biały Tang", Wielki Szef Triad euro-
pejskich
Lever, Mary — żona Michaela Levera
Lever, Michael — głowa korporacji farmaceutycznej Imm-
Vac i członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Li Min — ..Dzielny Karp", pseudonim Stefana Lehmanna
Maszyna — sztuczna inteligencja
Marley, George — partner w interesach Charlesa Levera
Meng K'ai — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka
Munroe, Wendell — Rozproszeniec i członek Izby Repre-
zentantów w Weimarze
Nza — „Malutki Ptaszek", dziecko z plemienia Osu
Parker, Jack — członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Parry — agent DeVore'a w Mieście Tien Men K'ou na
Marsie
Pi Kung — zabójca
Richards — służący w rezydencji Levera
Rutherford, Andreas — przyjaciel i doradca gubernatora
Schencka
Sao Ke — przyjaciółka Hannah
Shang Ch'iu — syn Shang Mu i brat przyrodni Shang Han-A
Shang Han-A — córka Shang Mu
Shen — przyboczny Yin Tsu
Shen Li — pseudonim Ishido Ikuro
Song Wei — sprzątacz
Steiner — kierownik zakładów ImmVac w Aleksandrii
Stock — pracownik HoloGen
Tao-kuang — służący Kennedy'ego w Weimarze
Tian Ching — służąca w domu Kao Chena
Tong Chou — pseudonim Kao Chena
Tse — służący w rezydencji Shanga
Tuan Ti Fo — mistrz wei chi i mędrzec
Tu Ch'en-shih — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka
Tung Cai — buntownik z niskich poziomów
Underwood, Harry — Rozproszeniec i członek Izby Repre-
zentantów w Weimarze
Wang Ti — żona Kao Chena
Wang Tu — przywódca Marsjańskiego Sojuszu Radykalne-
go
Ward, Kim — urodzony w Glinie naukowiec
Wu Mao — właściciel kiosku z ryżem
Yu — Mistrz Ceremonii / Lunga
ZMARLI
An Liang-chou — książę z jednej z Rodzin Mniejszych
Anderson, Leonid — dyrektor Projektu Rekrutacji
Anna — zabójczyni z Yu
Barrow, Chao — sekretarz Izby Reprezentantów w Weimarze
Barycz, Jiri — naukowiec pracujący dla Projektu Kontroli
Myśli
Bercott, Andrei — członek Izby Reprezentantów w Weima-
rze
Berdyczow, Soren — głowa SimmFicu, a później przywódca
frakcji Rozproszeńców
Berdyczow, Ylva — żona Sorena Berdyczowa
Brock — strażnik w Domenie
Cherkassky, Stefan — były zabójca ze Służby Bezpieczeńst-
wa i przyjaciel DeVore'a
Cni Hu Wei — T'ang Australii, ojciec Cni Hsinga
Ch'in Shih Huang Ti — pierszy cesarz Chin (panował w la-
tach 221—210 p.n.e.)
Cho Hsiang — podwładny Hong Cao
Chun Heng — kwai albo zabójca do wynajęcia; wynajęty
przez DeVore'a
Chun Wu-chi — głowa rodziny Chun (jednej z dwudziestu
dziewięciu Rodzin Mniejszych)
Chung Hsin — „Lojalność"; wasal Li Shai Tunga
Clarac, Armand — dyrektor projektu „Nowa Nadzieja"
Coates — strażnik w Domenie
Cook — strażnik w Domenie
Cutler, Richard — przywódca ruchu „Amerykańskiego"
Deio — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Donna — zabójczyni z Yu
Douglas, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Duchek, Albert — administrator Łodzi
Ebert, Klaus — właściciel Korporacji GenSyn, ojciec Hansa
Eberta
Ecker, Michael — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Ellis, Michael — asystent dyrektora Spatza w Projekcie Kon-
troli Myśli
Endfors, Pięter — przyjaciel Knuta Tolonena i ojciec Jenny,
żony Tolonena
Erkki — ochroniarz Jelki Tolonen
Feng Chung - - Wielki Szef Triady Kuei Chuan (Czarnego
Psa)
Feng Lu-ma - soczewkarz.
Feng Shang-pao — „Generał Feng", Wielki Szef Triady 14K
Fest, Edgar — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Fu Ti Chang — trzecia żona Li Yuana
Gesell, Bent — przywódca organizacji terrorystycznej Ping
Tiao
Griffin, James B. — ostatni prezydent Imperium Amerykań-
skiego
Haavikko, Vesa — siostra Axela Haavikko
Heng Chi-po — minister transportu Li Shai Tunga
Henssa, Eero — kapitan straży na pokładzie orbitującego
pałacu Yangjing
Herrick — specjalista od nielegalnych transplantacji
Ho Chin — „Ho Trzy-Palce", Wielki Szef Triady Żółte
Sztandary
Hoffmann — major Służby Bezpieczeństwa
Hong Cao — pośrednik działający w imieniu Piotra Leh-
manna
Hou Ti — T'ang Ameryki Południowej; ojciec Hou Tung Po
Hsiang K'ai Fan — książę z rodziny Hsiang
Hsiang Shao-erh — głowa rodziny Hsiang (jednej z dwu-
dziestu dziewięciu Rodzin Mniejszych)
Hsiang Wang — książę z rodziny Hsiang
Hua Shang — jeden z zastępców Wong Yi-suna
Hui Tsin — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Triady
Zjednoczonych Bambusów
Hwa — „krwawy mistrz"; zawodnik w walkach wręcz pod
Siecią
Joan — zabójczym z Yu
KangJiang — „Suchy Strumień", marsjański osadnik i poeta
K'ang A-yin — szef tongu Tu Sun
K'ang Yeh-su — siostrzeniec K'ang A-yina
Kao Jyan — zabójca; przyjaciel Kao Chena
Kennedy, William — prapradziadek Josepha Kennedy'ego
Krenek, Henryk — główny reprezentant Kolonii Marsjańskich
Krenek, Irina — żona Henryka Kreneka
Krenek, Josef — głowa jednej z kompanii
Krenek, Maria — żona Josef a Kreneka
Kriz — przywódczyni oddziału zabójczyń z Yu
Kubinyi — jeden z zastępców DeVore'a
Kung Wen-fa — znany adwokat z Marsa
K'ung Fu Tzu — Konfucjusz (551—479 p.n.e.)
Kustow, Bryn — Amerykanin, przyjaciel Michaela Levera
Lai Shi — druga żona Li Yuana
Lao Jen — współpracownik ministra Lwo Kanga
Lehmann, Piotr — podsekretarz w Izbie Reprezentantów
i pierwszy przywódca frakcji Rozproszeńców; ojciec Stefana
Lehmanna
Lever, Charles — głowa gigantycznej Korporacji ImmVac,
ojciec Michaela Levera
Lever, Margaret — żona Charlesa Levera i matka Michaela
Levera
Li Chin — „Li Bez Powiek", Wielki Szef Triady Wo Shih Wo
Li Ch'ing — Tang Europy; dziadek Li Yuana
Li Han Ch'in — pierwszy syn Li Shai Tunga i dziedzic tronu
Europy; brat Li Yuana
Li Hang Ch'i — Tang Europy; pradziadek Li Shai Tunga
Li Kou-lung — Tang Europy; dziadek Li Shai Tunga
Li Pai Shung — siostrzeniec Li China i jego następca
Li Shai Tung — Tang Europy; ojciec Li Yuana
Lin Yuan — pierwsza żona Li Shai Tunga, matka Li Han
Ch'ina i Li Yuana
Liu Chang — sutener i zarządca burdelu
Liu Tong — zastępca Li China
Lo Han — szef jednego z tongów
Lu Ming-shao — „Wąsacz Lu", Wielki Szef Triady Kuei
Chuan
Lukę — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Lwo Kang—minister Edyktu za czasu panowania Li Shai Tunga
Maitland, Idris — matka Stefana Lehmanna
Man Hsi — szef jednego z tongów
Mao Liang — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych
i członek „Rady Pięciu" Ping Tiao
Mao Tse Tung — pierwszy cesarz z dynastii Ko Ming (pa-
nował w latach 1948—1976)
Meng Te — zastępca Lu Ming-shao
Mień Shan — pierwsza żona Li Yuana, matka Li Kuei Jena
Milne, Michael — prywatny detektyw
Ming Huang — szósty cesarz z dynastii Tang (panował w la-
tach 713—755 n.e.)
Mo Yu — porucznik Służby Bezpieczeństwa w Domenie
Moore, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Mu Chua — Madame „Domu Dziewiątej Ekstazy"
Mu Li — „Żelazny Mu", Wielki Szef Triady Wielki Krąg
Parr, Charles — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Pavel — młody człowiek z plantacji
Peck — jeden z zastępców K'ang A-yina (ying tzu albo
„cień")
Peskova — porucznik straży na plantacjach
Ross, Alexander — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Ross, James — prywatny detektyw
Sanders — kapitan Służby Bezpieczeństwa w Arsenale Helm-
stadt
Schwarz — jeden z zastępców DeVore'a
Shang — „Stary Shang"; nauczyciel Kao Chena z dzieciństwa
Shang Chu — pradziadek Shang Han-A
Shang Wen Shao — dziadek Shang Han-A
Shen Lu Chua — specjalista komputerowy i członek „Rady
Pięciu" Ping Tiao
Shepherd, Amos — prapraprapradziadek (i genetyczny „oj-
ciec") Bena Shepherda
Shepherd, August — brat Bena Shepherda (żył w latach
2106—2122)
Shepherd, Hal — ojciec (i genetyczny „brat") Bena She-
pherda
Shepherd, Robert — pradziadek (i genetyczny „brat") Bena
Shepherda oraz ojciec Augusta Shepherda
Shu San — współpracownik ministra Lwo Kanga
Siang — instruktor sztuki walki, nauczyciel Jelki Tolonen
Si Wu Ya — „Jedwabisty Kruk", żona nadzorcy Sunga
Spatz, Gustav — dyrektor Projektu Kontroli Myśli
Spentze, Leena — „Nieśmiertelna" i była kochanka Charlesa
Levera
Ssu Lu Shan — urzędnik w ministerstwie
Sun Li Hua — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wang
Hsiena
Sung — nadzorca na plantacji
Tarrant — głowa jednej z kompana
Teng Fu — strażnik na plantacji
Tewl — „Ciemność", wódz ludzi z tratw
Tolonen, Hanna — ciotka Knuta Tolonena
Tolonen, Helga — żona Jona Tolonena, ciotka Jelki Tolonen

Tolonen, Jenny — żona Knuta Tolonena i córka Pietra End-
forsa
Tolonen, Jon — brat marszałka Knuta Tolonena
Tong Chu — kwai, zabójca do wynajęcia
Tsao Ch'un — despotyczny założyciel Chung Kuo (panował
w latach 2051—2087 n.e.)
Tsu Tiao — T'ang Azji Zachodniej, ojciec Tsu Ma
Tu Mai — strażnik w Domenie
Vesa — zabójczym z Yu
Virtanen, Per — major Służby Bezpieczeństwa Li Yuana
Visak — zastępca Lu Ming-shao
Wang Chang Ye — pierwszy syn Wang Hsiena
Wang Hsien — T'ang Afryki; ojciec Wang Sau-leyana
Wang Lieh Tsu — drugi syn Wang Hsiena
Wang Ta-hung — trzeci syn Wang Hsiena; starszy brat Wang
Sau-leyana
Wei Feng — T'ang Azji Wschodniej, ojciec Wei Chan Yin
Weis, Anton — bankier, Rozproszeniec
Wen Ti — „Pierwszy Przodek" Miasta Ziemia/Chung Kuo,
inaczej znany jako Liu Heng (rządził Chinami w latach
180—157 p.n.e.)
Wiegand, Max — jeden z zastępców DeVore'a
Will — urodzony w Glinie przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Wong Yi-sun — „Tłusty Wong", Wielki Szef Triady Zjed-
noczone Bambusy
Wyatt, Edmund — przemysłowiec, Rozproszeniec i ojciec
Kima Warda
Yang Lai — współpracownik ministra Lwo Kanga
Yi Shan-ch'i — książę z jednej z Rodzin Mniejszych
Ying Chai — asystent Sun Li Hua
Ying Fu — asystent Sun Li Hua
Yue Chun — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Tria-
dy Wo Shih Wo
Yun Yueh-hui — „Nieboszczyk" Yun, Wielki Szef Triady
Czerwony Gang
Ywe Hao — terrorystka z Yu
Ywe Kai-chang — ojciec Ywe Hao
CZĘŚĆ 2- WIOSNA 2212
CIEMNOŚĆ
„Zmysłami przytępionymi, półczułymi
zaledwie muskamy powierzchnie rzeczy.
Widzimy strzępy obrazów
przedwcześnie obciętych przez mózg,
ale oddychając i żyjąc, wyczuwamy,
w jakimś stopniu przynajmniej,
duszę zakorzenioną w materii,
zarówno piękną, jak i ohydną..."
ROZDZIAŁ 10
Ciemność
Chen stanął w drzwiach kuchni i zajrzał do środka. Dzieci
gdzieś poszły i w mieszkaniu panowała dziwna cisza. Ubrana
w nowe szaty Wang Ti siedziała na krześle z wysokim opar-
ciem, a jej ręce spoczywały nieruchomo na kolanach, tam,
gdzie zostały położone. Za jej plecami stała nowa służąca,
Tian Ching.
Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z tego, że Chen się
jej przygląda. Nuciła coś cicho pod nosem i czesała włosy
Wang Ti, zaplatając je w warkocze. Swoją śliczną twarz
zmarszczyła w grymasie skupienia, usta lekko odęła i zręcznie
poruszając dłońmi, oddzielała i skręcała gęste, ciemne pukle.
A Wang Ti? Chen westchnął, przejęty do bólu jej widokiem.
Wang Ti wyglądała jak stara kobieta: zgarbiona, jakby zapa-
dła się sama w sobie, pozbawiona pamięci, o oczach, w któ-
rych nie było śladu myśli. A przecież nie zawsze tak było.
Kiedyś świeciła jak samo słońce, rozjaśniając jego dni i roz-
płomieniając noce. Jednakże każdy mijający dzień — każdy
dzień, gdy widział ją taką jak teraz — sprawiał, że coraz
trudniej było mu pamiętać, jak było kiedyś.
To smuga cienia, pomyślał. Moje życie weszło w smugę
cienia.
Westchnął znowu, tym razem głośniej, i Tian Ching, usły-
szawszy go, przerwała śpiew i raptownie się odwróciła za-
skoczona jego obecnością. Spojrzała w bok, na jej szyi pojawił
się lekki rumieniec, a ręce na chwilę zgubiły swój rytm.
Przyglądał się jej, wspominając, jak trudno było mu zasnąć,
jak gorąco, wręcz dziko jej pragnął i jak, w końcu, poszedł
do łazienki, napełnił miskę zimną wodą i mył się tak długo,
aż jego pożądanie zelżało. Ale nawet wtedy nie mógł zasnąć.
Nie mógł, gdyż męczyła go nie tylko zwykła fizyczna potrzeba,
ale przede wszystkim świadomość emocjonalnej i duchowej
samotności. I miało tak być nie tylko teraz, tej jednej nocy,
ale każdej, aż do końca jego dni. Czy będzie potrafił to znieść?
Patrzył na nią zafascynowany jej kształtami, tymi młodzień-
czymi okrągłościami, przebijającymi spod ubrania, i zastana-
wiał się, czy jednak nie pójść do niej w nocy. Czy nie przerwać
tego zaklętego kręgu bólu i samotności i nie poszukać odrobi-
ny pociechy w jej ramionach. Po chwili jednak, zły na samego
siebie i na to, że jego potrzeba sama się zdradza, odwrócił się.
Kiedy znalazł się w swoim pokoju, ściągnął tunikę munduru
i zaczął przyglądać się sobie w lustrze. Kim jesteś? Zapytał
się w duchu, próbując dojrzeć w sobie to, co było poza
mundurem, poza zgnębioną troskami twarzą majora Kao
Chena. Kim jesteś? Kiedyś, dawno temu, pod Siecią, był kwai,
zabójcą do wynajęcia, i prowadził życie ascety. Narkotyki,
kobiety, alkohol nie miały nad nim żadnej władzy, bowiem nie
było w nim żadnej słabości, żadnej miękkości. Został zahar-
towany jak ostrze noża; wyostrzony przez mistrza był jak
wyspa czystości na otaczającym ją morzu brudu. Ale teraz?
Zadrżał i zacisnął szczęki. Lata go rozmiękczyły i zbrukały,
a te dawne dni niewzruszonej, stalowej pewności wydawa-
ły mu się teraz snem albo opowieścią, którą od kogoś usłyszał.
Trudno było mu uwierzyć, że był tym mężczyzną.
Opuścił wzrok, uwalniając się od ciężaru własnego spoj-
rzenia. Odwrócił się i podniósł swoją teczkę z toaletki. W tych
dniach praca zdawała się jedyną odpowiedzią i, jak wielu
mężczyzn, których znał, pracował, aby uciec od tego wszyst-
kiego — od gehenny życia rodzinnego. Jednakże sama praca
nie dawała mu już satysfakcji. Była jak nurzanie się w błocie.
Podszedł do drzwi zewnętrznych, chcąc wyjść, ale zatrzymał
się i wrócił. Służąca już skończyła i gdzieś poszła, a Wang Ti
siedziała samotnie na środku kuchni niczym wielka lalka,
która została ubrana i zapomniana. Położył teczkę na pod-
łodze, podszedł do żony, ukląkł obok niej, przytulił na chwilę
i pocałował w czoło. Kiedy jednak się wyprostował, nie do-
strzegł w jej oczach niczego, nawet najmniejszego błysku
rozpoznania. Była jak martwa, a ciepło jej skóry wydało mu
się tylko okropnym złudzeniem.
— Wang Ti... — powiedział miękko i delikatnie, czując, że
cierpienie znowu rozdziera mu serce. Kiedy to się skończy?
Czy to się kiedykolwiek skończy? A może takie było jego
przeznaczenie? Może taką właśnie cenę wyznaczyli mu bogo-
wie za jego powodzenie? Związali na zawsze z tym żyjącym
trupem kobiety i wspomnieniami tego, jaką kiedyś była, spra-
wiając równocześnie, że nigdy, nigdy nie będzie w stanie
zaakceptować tego, czym się stała.
Patrzył jeszcze przez chwilę na koszmarną maskę jej twarzy,
po czym odwrócił się, podniósł teczkę i wyszedł na zewnątrz.
Na zewnątrz, gdzie czekał na niego kręcący się bez opamię-
tania wir spraw tego świata.
Kwatera Główna Służby Bezpieczeństwa w Bremie była jak
ul, a oficerowie, niczym zapracowane pszczoły wykonujące
rozkazy swej królowej, krążyli bez przerwy po korytarzach.
Chen, idąc w górę po schodach i przechodząc pod wielkim,
smoczym łukiem, pomyślał, jakie to dziwne, że jest częścią tej
machiny, że strażnicy przy bramie salutują mu i pochyliwszy
swoje ogolone głowy, przepuszczają przez barierę.
Innego dnia uśmiechnąłby się, rozbawiony taką refleksją,
ale dziś jego uwaga była rozproszona. Kiedy jechał windą
sześćdziesiąt poziomów w górę do swoich biur, zorientował
się, że myśli nie o Wang Ti, ani nawet o służącej, ale o córce
ministra, Hannah. Nie miał żadnego prawdziwego powodu,
by się z nią znowu zobaczyć. W rzeczywistości było wiele
powodów, by tego nie robił. Miałby piekielne kłopoty, gdyby
Shang Mu usłyszał, że Chen widuje się z jego córką. Najlepiej
zatem zapomnieć o tym — zakończyć dochodzenie i zamknąć
sprawę. Jednak w chwili, gdy podjął tę decyzję, stwierdził, że
ciekawi go, czego też dziewczyna może od niego chcieć. Był
dla niej bardzo wyrozumiały, to prawda, może nawet oddał
jej wielką przysługę, ale przecież równocześnie dał jasno do
zrozumienia, że nie jest mu nic winna. Dlaczego zatem szukała
kontaktu z nim? Co chciała mu pokazać?
Dzwonek zatrzymującej się windy i syk otwierających się
drzwi wyrwały go z zamyślenia. Był na swoim poziomie.
Wyszedł, skinął głową salutującemu windziarzowi, po czym
zatrzymał się jak wryty. Wejście do jego biur było prawie
zablokowane przez lektykę, która niczym porzucony tron
spoczywała na środku podłogi. Była to wielka, najwyraźniej
luksusowa konstrukcja, o czarnych i fiołkoworóżowych za-
słonach z jedwabiu oraz aksamitu. Jej drążki, ozdobione rzeź-
bami przedstawiającymi sceny z chińskiej mitologii, zrobiono
z doskonałej imitacji drewna. Pod ścianą przykucnęło ośmiu
tragarzy w liberiach odpowiadających kolorami barwom lek-
tyki. Chen przyjrzał się im i zrozumiał. Należeli do kompanii.
Podszedł do lektyki, odsunął jedną z zasłon i zajrzał do
środka. Siedzenie było tak duże, że mogłoby się na nim
zmieścić przynajmniej trzech ludzi, a jednak na poduszkach
odcisnął się ślad tylko jednego. Wciągnął nosem powietrze
i wyczuł zapach skóry oraz perfum. Znał te perfumy. Gdyby
sam odcisk na poduszkach nie powiedział mu, kto przybył,
zdradziłby to zapach. To był ten grubas, Cornwell. Dyrektor
AutoMeku, który ostatnio zawracał mu głowę sprawą nisz-
czonych maszyn.
Chen, z trudem panując nad rosnącym gniewem, przeszedł
szybkim krokiem obok dwóch strażników, którzy — zajęci
rozmową — siedzieli w takim miejscu, że lektyka przesłaniała
im widok zewnętrznych drzwi. Zaskoczeni, zerwali się na nogi
i zasalutowali, dopiero gdy ich minął.
Kiedy wpadł do swojego gabinetu, opasły mężczyzna pod-
niósł się z jego krzesła i opierając wydatny brzuch na biurku,
pomachał w jego stronę raportem.
— Co pan, kurwa, przez to rozumie, majorze Kao? Żad-
nego dalszego postępowania... Czy pan naprawdę się spodzie-
wa, że zaakceptuję takie gówno?
Chen położył teczkę obok siebie i odwrócił się w stronę
oficera służbowego, który pojawił się w drzwiach.
— Kto wpuścił tego człowieka do mojego pokoju? — za-
pytał, z najwyższym wysiłkiem kontrolując brzmienie swojego
głosu.
— Sierżant Fuller, majorze Kao.
— Wezwij tu natychmiast sierżanta Fullera i wyprowadź
tego ch'un tzu z biura.
Stojący za plecami Chena Cornwell pokięcił gniewnie
głową.
— Już się, kurwa, daję wyprowadzić! Nie wyjdę stąd, do-
póki nie podejmiecie jakiegoś działania! W ciągu ostatnich
dziewięćdziesięciu sześciu godzin zniszczono ponad sześćdzie-
siąt naszych maszyn, majorze Kao, a pan nic nie robi. Nic,
oprócz siedzenia na tyłku.
Chen odwrócił się i zmierzył wzrokiem otyłą postać Corn-
wella. Generał Rheinhardt rozkazał mu być maksymalnie
uprzejmym wobec tego człowieka, ale tego było już za dużo.
— Albo natychmiast wyjdzie pan stąd, Shih Cornwell, albo
każę pana aresztować za bezprawne wtargnięcie, rozumie pan?
A jeśli chodzi o tę drugą sprawę, to informuję pana, że nasze
dochodzenie jest w toku. Ponieważ jednak nie mamy żadnych
rozstrzygających dowodów, niewiele możemy zrobić.
— Żadnych dowodów? — Cornwell prychnął szyderczo. —
Nie ma pieprzonych dowodów, ponieważ nie chce wam się
ich poszukać! A kiedy wy gwiżdżecie sobie na wszystko, moja
firma traci prawie półtora miliona dziennie! To, co robicie, to
o wiele za mało, majorze. Albo złapiecie te szumowiny, albo
zostanę zmuszony wziąć sprawy we własne ręce.
Chen rzucił mu gniewne spojrzenie.
— Odradzałbym to panu, Shih Cornwell. Utrudnianie ofic-
jalnego dochodzenia Służbom Bezpieczeństwa wciąż jest prze-
stępstwem. Gdyby podjął pan działania mające na celu uka-
ranie tych „szumowin", jak pan ich nazywa, potraktowałbym
to z najwyższą powagą.
— Och, czyżby? — Cornwell obszedł biurko, stanął twarzą
w twarz z Chenem i naparł na niego z groźną miną. —
Posłuchaj... Han. Nie dbam o to, jaką oznakę nosisz na piersi.
Dla mnie jesteś tylko małym człowieczkiem, hsiao jen. Wejdź
mi w drogę, a zamiażdżę cię. Zdepczę jak robaka. Moja
kompania... — Jego usta wykrzywiły się w odrażającym
uśmiechu. — Mamy wpływy na najwyższym szczeblu i mam
tu na myśli osoby rzeczywiście wysoko postawione. A więc
nie groź mi, majorze Kao. Nie rób tego, jeśli wiesz, co jest
dla ciebie dobre.
— Panie majorze?
Chen odwrócił się. W drzwiach stał Fuller, a za nim,
w korytarzu, widać było małą grupkę zaciekawionych ofice-
rów. Chen opanował się i ignorując zapach lukrecji bijący
z ust Cornwella, wydał rozkaz:
— Sierżancie Fuller. Proszę odprowadzić Shih Cornwella
do jego lektyki. I proszę się upewnić, że bezpiecznie wydostanie
się z budynku.
Powiedziawszy to, spojrzał znowu w oczy Cornwella.
— A jeśli chodzi o ciebie, mój przyjacielu, na twoim miejscu
pomyślałbym dwa razy przed zadzieraniem ze mną. Możesz
lekceważyć sobie moją odznakę, ale moja władza jest władzą
Tanga. Zatem albo zostawisz tę sprawę, albo...
— Albo co? — Cornwell naparł jeszcze mocniej, a jego
mdląco-słodki oddech znowu dotarł do nosa Chena. — To
jest bardzo proste, majorze. Te szumowiny muszą być załat-
wione i jeśli pan tego nie zrobi, znajdę kogoś, kto się z tym
upora. A jeśli chodzi o pańskie groźby, no cóż, wie pan chyba,
gdzie może je wsadzić, prawda?
Z pomrukiem rozbawienia minął Chena, przecisnął swoje
rozlazłe cielsko przez drzwi i wszedł między przysłuchujących
się tej wymianie zdań oficerów. Na tym jednak nie skończył,
obrócił się i rzucił głośno:
— A tak poza tym, majorze Kao, jak się ma ta wariatka,
pańska żona?
Chen stał przez chwilę, patrząc na trzęsącego się ze śmiechu
Cornwella, po czym podszedł do wejścia i zamknął drzwi.
Jednakże śmiech wciąż rozbrzmiewał i dźwięczał wyraźnie
w jego głowie jeszcze długo po tym, gdy ucichł już na ze-
wnątrz.
Jak długo jeszcze? Jak długo jeszcze będę znosił to gówno?
Usiadł ogarnięty znużeniem, czując ciepło krzesła ogrzane-
go przez grubasa. Zawszetak było. Zawsze. Jedna obelga po
drugiej; jedna walka po drugiej. I nigdy chwili spokoju. Nigdy
żadnej prawdziwej nagrody za wszystko, co zrobił. A więc
dobrze. Ma już dosyć. Jeśli Cornwell jeszcze raz choćby zbliży
się do niego...
Rozluźnił zaciśnięte pięści, uświadamiając sobie, że znowu
myśli o gwałcie. Czy to była jedyna odpowiedź, którą mógł
wymyślić? Czy nie było innej możliwości rozprawienia się
z łajdakami pokroju Cornwella?
Wyprostował się na krześle, wyciągnął ręce, próbując się
rozluźnić, ale nie bardzo mu się to udało. Naprężone były nie
tylko jego mięśnie, stan napięcia ogarnął całe jego jestestwo,
był w każdym jego atomie. Westchnął. Być może takie było
przeznaczenie. Być może nie było niczego, co mógłby zrobić,
by zmienić przebieg wydarzeń. Mimo to nie mógłby żyć sam
ze sobą, nie mógłby czuć szacunku do siebie samego, gdyby
nie spróbował. Gdyby nie spróbował wykorzystać w dobrym
celu tego, co los dał mu do rąk.
Chen wstał i przebiegł wzrokiem po panującym w gabinecie
bałaganie. Podszedł do szafy, w której trzymał zapasowe
ubrania. Otworzył ją i wyjął jednoczęściowy kombinezon,
jeden z tych, które noszono na niskich poziomach. Miał
ogromne zaległości w pracy papierkowej, ale raporty będą
musiały jeszcze poczekać.
Zejdę na dół, myślał, przebierając się. Zobaczę wszystko na
własne oczy i zastanowię się nad tym, jakie działanie powin-
niśmy podjąć.
Kiedy szedł jednak korytarzem, mijając przyglądających mu
się z zaciekawieniem współpracowników, wiedział, że to tylko
pretekst, myślowy unik, gdyż tak naprawdę chciał się wydo-
stać z tego miejsca, uciec od tego wszystkiego.
Tak, pomyślał, uświadamiając sobie to po raz pierwszy
w życiu. Musi uciec. Natychmiast. Zanim straci kontrolę nad sy-
Utuaqą. Zanim ta cała szarada się rozleci, a jej szczątki spadną
mu na głowę.
Shang Mu pochylił się do przodu i poprzez wąską prze-
strzeń dzielącą ich siedzenia spojrzał na Pierwszego Smoka.
Daleko w dole, widoczne poprzez ozdobne iluminatory krą-
żownika, przesuwały się ogromne, podzielone na części o po-
wierzchniach dziesięciu tysięcy mu, pola Plantacji Zachodnio-
azjatyckich. Z tej wysokości wyglądały jak kwadraty jakiejś
gigantycznej planszy wei chi.
— Pierwsze spotkanie wyznaczono na dzisiejszy wieczór,
/ Lungu. Będzie książę An Mo Shan i czterej inni książęta
z Rodzin Mniejszych. To sympatycy. Ludzie, którym on ufa.
Na miejsce spotkania wybrano pałac Yin Tsu.
— Yin Tsu? — Pierwszy Smok otworzył szerzej oczy. —
A ja myślałem, że Yin Tsu jest niewzruszenie lojalny wobec
Li Yuana?
— I tak jest. Ale Yin Tsu tam nie będzie. Gospodarzem
ma być jego drugi syn, Yin Chan.
— Aha... Mimo to myślę, że to jest dosyć dziwne, Shang
Mu. Zawsze sądziłem, że Chan jest bardzo posłusznym i od-
danym synem.
— I nadal tak jest, / Lungu. Wydaje się jednak, że nigdy
nie wybaczył Li Yuanowi rozwodu ze swoją siostrą. Uważa,
że jego rodzina została zhańbiona, i pragnie zemsty.
— Zemsta... — Pierwszy Smok popatrzył w bok. — To
cholernie kiepski powód, by usunąć Syna Nieba, nie sądzisz?
Obserwuj go, Shang Mu. Sprawdź, czy pije i czy jest gadatliwy.
— A jeśli jest?
— Wtedy nie będziemy mieli wyboru. Yin Chan padnie
ofiarą wypadku.
Shang Mu spuścił wzrok i popatrzył z zakłopotaniem na
swoje dłonie.
— A co z listą, / Lungu!
Pierwszy Smok niespodziewanie się uśmiechnął.
— Tak, to jest dopiero dokument, prawda? Zastanawiałem
się, co Li Yuan by z nim uczynił. Czy zdaje sobie sprawę, jak
głęboko zakorzeniona jest ta wrogość? A jeśli nawet zdawałby
sobie z tego sprawę, to co mógłby zrobić? Jakie działanie
mógłby podjąć, aby równocześnie nie osłabić fundamentów
tronu, na którym sam siedzi?
Pierwszy Smok sięgnął w głąb swej szaty i wyciągnął spo-
rządzoną ręcznie listę, którą dostał od An Shenga. Było na
niej osiem tysięcy nazwisk, a wśród nich nazwiska prawie
wszystkich członków rządów Siedmiu, od szambelanów i mini-
strów aż do lokajów i parobków stajennych. Jeden człowiek
wzbudził jednak jego szczególne zainteresowanie: był to młody
amerykański polityk, Joseph Kennedy.
Uniósł głowę znad grubego pliku kartek i spojrzał w oczy
swojego młodszego ministra.
— Jak już powiedziałem, to jest bardzo ciekawe. Poza tym
An Sheng ma oczywiście rację. Nie wystarczy usunąć Siedmiu.
Musimy także usunąć wszystkich, którzy im służą. Nie możemy
jednak być niecierpliwi, Shang Mu. To dzięki cierpliwości tak
bardzo się rozwinęliśmy przez te wszystkie lata. Tak. Musimy
piłować miękkimi sznurami, jak mówi stare przysłowie. Musimy
także korzystać z doświadczeń przeszłości i być bardzo przezor-
ni. Wszystko powinno być zaplanowane co do najmniejszego
szczegółu. Tylko wówczas możemy mieć gwarancję sukcesu.
— A więc mam nic nie robić, / Lungul
— Wręcz przeciwnie, Shang Mu. Ty zaczniesz działać na-
tychmiast. Ale bardzo ostrożnie. Ostatnią rzeczą, której prag-
niemy, to zwrócenie na siebie uwagi.
Shang Mu uśmiechnął się blado, wyłowiwszy nutkę ironii
w głosie swego pana. Jeśli była jakaś umiejętność, którą Tysiąc
Oczu doskonaliło w ciągu wielu lat swego istnienia, była nią
sztuka nie rzucania się w oczy. Mimo to młodszy minister
poczuł, że na myśl o tym ostatnim poleceniu ogarnia go
głęboka niepewność.
— Będzie tak, jak rozkazałeś, / Lungu — powiedział, ski-
nąwszy głową.
— Dobrze — odparł stary człowiek, zamykając oczy. —
W takim razie zostaw mnie teraz. I sam się także trochę
prześpij, Shang Mu. Może upłynąć sporo czasu, zanim znowu
porządnie się wyśpisz.
o
— Gdzie jest twój mąż?
— Mój mąż? On... on wyszedł. Szuka pracy.
— Wyszedł? Dokąd poszedł?
Kobieta spuściła głowę, unikając wzroku Chena.
— Nie wiem, ja... ja nie widziałam go od jakiegoś czasu.
Dwa, trzy dni...
Chen popatrzył na nią, próbując nie stracić panowania nad
sobą, po czym odwrócił głowę. Podobnie jak inne żony, które
przesłuchiwał, wiedziała oczywiście, gdzie jest jej mąż, ale bała
się powiedzieć. Wiedziała, co robił jej mężczyzna i jaka za to
groziła kara. To wystarczyło, by zamknąć jej usta. Chen
zdawał sobie sprawę z tego, że będąc na jej miejscu, postąpiłby
dokładnie tak samo, ale ta świadomość wcale nie łagodziła
jego rozczarowania. Musiał porozmawiać z jednym z tych
mężczyzn i dowiedzieć się, czego chcą. Wiedział bowiem, że
są to uczciwi, ciężko pracujący ludzie. Ich jedyną zbrodnią
było to, że zostali wyrzuceni z pracy i zastąpieni przez ma-
szyny.
I kto nie czułby gniewu w takiej sytuacji?
Chen rozejrzał się po pokoju. Był taki sam, jak inne, które
widział: schludne, nieskazitelnie czyste pomieszczenie, którego
surową prostotę dodatkowo podkreślały nikłe przejawy luk-
susu, jak na przykład kolorowy holo-obraz wiszący na ścianie.
Podszedł do niego i zapomniawszy na chwilę o kobiecie,
uniesiony falą podziwu dla talentu mistrza Ku Hung-chunga,
zaczął przyglądać się jego dziełu. Następnie podniósł rękę,
włączył hologram i cofnął się, kiwając głową. Komputer dodał
głębi cudownie namalowanym przez Ku postaciom i można
było odnieść wrażenie, że obraz nagle ożył. Chen przyłożył do
niego rękę, przez chwilę rozkoszował się ciepłem emitowanym
przez pole, po czym wyłączył urządzenie. Stojąc wciąż plecami
do kobiety, popatrzył w dół. Przy ścianie poniżej obrazu stała
mała jak pudełko szafka na nogach, której do tej pory nie
zauważył. Przykucnął, otworzył malutkie drzwiczki, a następ-
nie odwrócił się i spojrzał w oczy kobiety.
— Wiesz, że to jest nielegalne?
Nie powiedziała nic, tylko patrzyła na niego jak złapane
w pułapkę zwierzę, nie mogąc wykrztusić ani słowa.
Ponownie zajrzał do środka czerwono-złotej szafki, przy-
glądając się nmlutkim figurkom, które w niej dojrzał. To była
miniaturowa świątynia podobna do tych, które można było
znaleźć w większości domostw. Jednakże podczas gdy więk-
szość z nich była poświęcona rodzinnym przodkom, ta była
inna. Nie widywał takich figurek zbyt często, ale wiedział dość
dużo, by rozpoznać w nich postacie starożytnych bogów. Już
posiadanie choćby jednej z nich było przestępstwem, za które
groziła kara zesłania w dół całej rodziny, a w szafce znaj-
dowało się ich kilkanaście.
Wziął jedną do ręki i pokazał kobiecie.
— Rozumiem, że to należy do ciebie, prawda?
Miała już odpowiedzieć, kiedy kurtyna przesłaniająca wej-
ście odsunęła się i do pokoju wszedł stary mężczyzna.
Chen wyprostował się, widząc starca, po czym pokłonił mu
się z szacunkiem.
— Lao jen...
Starzec zbliżył się do niego na krok, stanął i machnięciem
ręki odprawił swoją synową. Był to wysoki człowiek o szla-
chetnej twarzy, która wyglądała tak, jakby wyrzeźbiono ją
z kości słoniowej. Roztaczał wokół siebie atmosferę spokoju,
jakieś głębokiej pewności siebie, ale w tej chwili w jego oczach
malował się niepokój.
— Czego pan chce?
Chen prawie się uśmiechnął, zaskoczony bezpośredniością
tego pytania. Jednakże właśnie ono wskazywało, że starzec
rozumiał sytuację. Znacznie lepiej niż jego synowa.
— Proszę o wybaczenie, lao jen, ale szukam Song Wei,
sprzątacza.
Stary człowiek zmrużył oczy.
— Dlaczego pan o niego pyta? Kim pan jest i czego pan
chce od mojego syna?
Chen uśmiechnął się. Wiadomość o człowieku, który chodzi
od mieszkania do mieszkania i zadaje pytania, musiała się już
rozejść po okolicy, niczym fala wzbudzona przez wrzucony
do wody kamień. Nikt jednak nie wiedział, kim on jest.
W każdym razie jeszcze nie teraz.
Popatrzył na figurkę, którą trzymał w dłoni, i zacisnął palce,
po czym znowu spojrzał w oczy starca.
— Nazywam się Tong Chou i jestem przyjacielem. Chcę
tylko porozmawiać z Song Wei.
— Przyjacielem? — Stary człowiek pokręcił głową, a jego
spojrzenie stało się surowe. — Przykro mi, Shih Tong, ale ja
znam wszystkich przyjaciół mojego syna, a pana nigdy jeszcze
nie spotkałem. Poza tym mojego syna teraz nie ma. Nie wiem
także, kiedy wróci. Wyszedł w poszukiwaniu pracy. Wie pan,
jak to jest...
Chen pochylił nieznacznie głowę.
— Wiem i współczuję, mistrzu Song. Sytuacja jest zła. Nie
myli się pan także co do tego, że pański syn mnie nie zna.
Mimo to jestem jego przyjacielem i chcę mu pomóc. Jeśli
wróci w ciągu kilku następnych godzin, proszę mu powiedzieć,
że może mnie znaleźć w jadłodajni Wu Mao na Promenadzie.
Trudno mi powiedzieć, gdzie będę później. Jestem bardzo
zapracowanym człowiekiem.
W oczach starca dostrzegł powagę, z jaką rozważał jego
słowa, usiłując zgadnąć, co było jego celem i czy mówił
prawdę. Była w nich także nadzieja, malutki jej przebłysk.
Może to wystarczy, by skusić Song Wei do nawiązania z nim
kontaktu. A jeśli to zrobi? No cóż, nie miał pracy dla Song
Wei, ani żadnej nadziei na poprawę losu. lylko ostrzeżenie,
by skończył ze swoimi wypadami, zanim będzie za późno.
— Jadłodajnia Wu Mao — powtórzył, zbliżając się do
starca i podając mu figurkę. — Aha, i jeszcze jedna rada.
Proszę zniszczyć świątynię. Albo przynajmniej figurki. Życie
Song Wei nie poprawi się, gdy zostanie rozdzielony z żoną
i dziećmi.
Stary Song popatrzył z czułością na figurkę, a potem znowu
spojrzał Chenowi w oczy.
— Żyjemy w złych czasach. Ludzie potrzebują odrobiny
pociechy.
— Nie przeczę temu. Z drugiej jednak strony, to nie ja
tworzę prawa. Zrób, jak uważasz za słuszne, lao jen, ale
pomyśl także o synu. Jak najlepiej mu pomóc.
Chen ukłonił się, po czym minął starca i otworzył osłonięte
kurtyną drzwi, zaskakując synową, która właśnie podnosiła
się z klęczek, na których podsłuchiwała ich rozmowę. Skinął
jej głową i wyszedł na publiczny korytarz. Stojący tam tłum
kobiet oraz dzieci rozstąpił się przed nim i tylko ścigający go
szmer pełnych zaciekawienia głosów świadczył o sensacji, któ-
rą wzbudził w tym światku.
Zatrzymał się przy wejściu na Promenadę i rozejrzał wokół.
Dziesięć lat wcześniej była to zupełnie przyzwoita okolica:
dobrze oświetlona, uporządkowana, zamieszkana przez zamo-
żnych, pracowitych i praworządnych ludzi. Wszystko się jed-
nak załamało. Zmiana przetoczyła się przez te poziomy ni-
czym wielka fala niszczącego wszystko kwasu i przegryzła
fundamenty pewności, na których ci ludzie budowali od tak
dawna.
Mimo to czuło się tu jeszcze pewnego rodzaju jednolitość,
jakby te lata różnych oczekiwań odcisnęły się na charakterze
tych ludzi, ucząc ich pasywności i umiejętności akceptowania
swego losu. Przyszłość może wyglądać ponuro, ale oni są
Han — wytrzymają to i chi ku, „przełkną gorycz". A przy-
najmniej będą starali się wytrzymać dopóty, dopóki starczy
im sił.
Westchnął, wiedząc, co oni czują. Był taki czas, gdy w nim
także płonęła nadzieja na poprawę losu, gdy marzył o żonie
i dzieciach, i o szukaniu jasnej przyszłości na wyższych po-
ziomach. Ale to marzenie umarło, okazało się czymś w ro-
dzaju widmowej wizji nie bardziej materialnej od migoczącego
hologramu. Tak, to jasne, oślepiające światło, które go pro-
wadziło, przygasło, i teraz znowu wzywała go ciemność. Była
niczym głodne usta wsysające go głębiej i głębiej. W dół, jakby
nigdy nie wspiął się w górę.
Otrząsnął się i ruszając w stronę jadalni Wu Mao, spróbo-
wał pomyśleć o czymś pozytywnym, o czymś, co mogłoby
rozwiać ten mrok, który zdawał się ogarniać bez reszty jego
duszę. Nic takiego jednak nie przyszło mu do głowy. To było
tak, jakby ta ciemność ścigała go przez cały czas, rok po roku,
poziom po poziomie. Aby jej uciec, musiałby wspiąć się na
sam szczyt i przebić się przez cienką, a jednak nieprzeniknioną
skórę dachu Miasta. I nawet wtedy nie byłby wolny, gdyż
Miasto było w nim niczym choroba niszcząca jego krew,
mącąca wzrok.
A więc co? Co było odpowiedzią na to wszystko?
Zajął miejsce przy ladzie, popatrzył na ludzi siedzących po
obu jego stronach i zauważył, jak na każdej z tych twarzy
odbijała się jego własna niepewność. Jak na każdej z nich
można było odczytać zbliżanie się nowej ery. Ery lęku i ogar-
niającej wszystko ciemności.
A więc może lepiej umrzeć? Odejść w jednym błysku ośle-
piającej jasności? A może mówił to tylko mały przestraszony
chłopiec, którego zawsze nosił w sobie. Chłopiec, który nigdy
nie zaznał miłości matki ani nie mógł się wzorować na ojcu.
Zadrżał. Gdyby tylko Wang Ti była przy nim. Gdyby tylko
poczuła się znowu dobrze. Wtedy może mógłby dojrzeć w tym
wszystkim jakiś sens. Ale tak...
Wu Mao podszedł do niego i oparł się o ladę.
— Czego chcesz, przyjacielu?
Pokoju, odpowiedział w duchu Chen. I lepszego, mniej
szalonego świata. Ale co mógł w tej sprawie zrobić Wu Mao,
sprzedawca ryżu?
Uśmiechnął się zatem, patrząc z przyjemnością na szorstką,
brodatą twarz tego człowieka.
— Daj mi fasolę ma-po z kwaśnym mlekiem, jeśli jeszcze
jest. Jeśli nie, poproszę o trochę żebraczego ryżu z dużą ilością
cebuli.
Wu Mao roześmiał się.
— Fasola z mlekiem już się skończyła. Będziesz musiał się
zadowolić żebraczym ryżem, przyjacielu. I to chyba jest właś-
ciwe danie, prawda? W końcu wszyscy jesteśmy teraz żeb-
rakami.
Dwaj mężczyźni wyśliznęli się z cienia i, poruszając się
miękko, bezgłośnie po szerokiej, wyłożonej płytkami podło-
dze, podeszli do podium, na którym stał wielki fotel. Za-
trzymali się tam i, jak płynne, trudne do uchwycenia wzrokiem
plamy ciemności, uklękli, dotykając zakapturzonymi głowami
podłogi. Był to hołd złożony Pierwszemu Smokowi, który
siedział nieruchomo w fotelu. Twarz, zasłoniętą maską, zwró-
cił w ich stronę.
— Słuchajcie — powiedział, a jego głos zadudnił, niosąc się
echem po tej ogromnej, ciemnej niczym grób komnacie. —
Macie śledzić tego człowieka. Dowiedzcie się, co robi, kogo
widuje i co myśli, jeśli to możliwe. Raporty będziecie składać
tylko mi osobiście i nikomu innemu. Jeśli wasi przełożeni
zapytają, co robicie, nic nie odpowiecie, tylko skierujecie ich
do mnie. A tu...
Pierwszy Smok pochylił się nieznacznie do przodu i wyciąg-
nął prawą rękę. Jego palce poruszyły się i na płytkach przed
obu klęczącymi postaciami zadźwięczały kawałki metalu.
— To sygnety z moją pieczęcią. Umożliwią wam wejście
tam, gdzie normalnie by was nie wpuszczono. Jednakże nie
nadużywajcie związanej z nimi władzy. Mogą być wykorzys-
tane jedynie do celów związanych z przedmiotem tego do-
chodzenia. Rozumiecie?
Zakapturzone głowy pochyliły się w odpowiedzi.
— Dobrze. Ale bądźcie dyskretni. Shang Mu nie powinien
dowiedzieć się o tym, że jest obserwowany. Jeśli odniesiecie
wrażenie, że coś podejrzewa, musicie mi o tym natychmiast
powiedzieć. Nie zostaniecie ukarani, ale też nie dostaniecie
nagrody.
Pierwszy Smok przerwał, wyprostował się w fotelu i spojrzał
w przestrzeń ponad dwoma ciemnymi cieniami, jakby szukał
kogoś wzrokiem, pomiędzy tonącymi w mroku filarami. Jed-
nakże w sali audiencyjnej nie było nikogo, oprócz niego i tych
dwóch.
— Wasze wynagrodzenie wyniesie dwieście tysięcy yuanów.
Jedną trzecią dostaniecie teraz, a resztę w zależności od tego,
jak wykonacie zadanie. Możecie już odejść. Zaczynacie natych-
miast.
Skinięciu zakapturzonych głów towarzyszył szybki, prawie
wężowy ruch ręki podnoszącej leżące na posadzce sygnety, po
czym obaj mężczyźni wycofali się szybko i cicho, a ich ciemne
szaty przemknęły niczym gnana wiatrem mgiełka nad gład-
kimi, czarnymi płytkami.
Pierwszy Smok odprowadził ich wzrokiem i głęboko ode-
tchnął. Upłynęło już sześć lat od czasu, gdy po raz ostatni
musiał skorzystać z usług Gildii Zabójców i wcale nie był
przekonany, że dobrze robi, zwracając się do nich w tej
sprawie. Shang Mu był przecież dobrym człowiekiem. Jeśli
okazałoby się, że zdradził, to komu jeszcze mógłby zaufać?
Z drugiej jednak strony musiał mieć pewność, choćby tylko
dla własnego spokoju, gdyż nie barkach Shang Mu spoczywał
teraz nie tylko jego własny los, ale i los samego Ministerstwa
Tysiąca Oczu. Jeśliby Ministerstwo zawiodło — jeśliby upa-
dło — to dla Chung Kuo nie było już nadziei.
Zadrżał, przerażony taką perspektywą i samą wizją tego,
że nie byłoby już Oczu, które patrzą, i Ręki, która pomaga.
To było nie do pomyślenia. A jednak musiał o tym myśleć,
któż bowiem miał to zrobić? Siedmiu? Nie. Wszystkie wątp-
liwości, jakie żywił wobec nich, rozwiały się już zupełnie. Nie
było żadnej alternatywy. Musieli zacząć działać, i to działać
zdecydowanie, zanim Siedmiu całkowicie zmarnuje osiągnięcia
ostatnich dwustu lat. Zanim Hung Mao przejmą znowu lejce
i raz jeszcze pchną świat w chaos. Postęp. Ileż razy i z ilu
ust słyszał to przeklęte słowo w ciągu tych kilku ostatnich
miesięcy? Postęp. Jak jakaś mroczna litania recytowana
przez szaleńca.
Być może to nasza własna wina, pomyślał, schodząc wolno
po schodach. Nasza, ponieważ wykonaliśmy naszą pracę zbyt
dobrze. Ponieważ oni nie rozumieją już prawdziwego znacze-
nia Postępu i nie znają jego przerażającej ceny.
Nie znaczy to, że nie mieli racji. Nie, ich intencje były dobre
i szlachetne. Spróbowali zacząć wszystko od nowa — zbudo-
wać nowy świat, który miał być wolny od grzechów i błędów
starego. I przez jakiś czas to działało. Wszystko było dobrze.
Ale Człowiek jest tylko Człowiekiem. Nie daje się zmienić.
Można wymyć płytkę do czysta, a Człowiek znowu ją po-
brudzi. Co więcej, grzebiąc przeszłość w mrokach niepamięci,
pogrzebali także jej nauki. I rzeczywiście nowy człowiek pod
wieloma względami był gorszy od starego, mając bowiem te
same instynkty, pozbawiony był powściągliwości tamtego —
powściągliwości, która wyrosła z długich wieków doświadczeń.
Z historii. A może wcale tak nie było? Czy historia na-
prawdę uczyła ich czegokolwiek?
Raz jeszcze wielki człowiek zadrżał, uświadomiwszy sobie
nagle, jak daleko zawiodły go te rozważania, jak heretyckie
stały się jego myśli. Następnie owinął się swoim płaszczem
i ruszył żwawo w stronę wyjścia. Ogłoś jego kroków poniósł
się echem po ogromnej, mrocznej sali, a trzaśniecie wielkich
drzwi zabrzmiało jak łoskot wieka trumny. A potem zapadła
cisza.
* * *
Minęły dwie godziny i nikt nie przyszedł, ani Song Wei, ani
żaden z pozostałych. Chen zapłacił Wu Mao i przygnębiony
ruszył w stronę tranzytu międzypoziomowego. Niezależnie od
swych uczuć, będzie musiał coś zrobić w tej sprawie, zanim
Cornwell doprowadzi do tego, że ktoś inny przejmie od niego
to dochodzenie.
Ale co? Co mógłby zrobić? Mógłby ich wszystkich wy-
łapać, jasne, ale dokładnie w tej samej chwili straciłby kontrolę
nad dalszym biegiem wydarzeń. O ich losie zadecydowałby
trybunał i wszystko wskazywało na to, że zostaliby zesłani
w dół — oni i ich rodziny. A zdegradowanie w tych czasach,
zesłanie „Poniżej Sieci", jest równoznaczne z wyrokiem śmie-
rci. Nie. Musi ich jakoś ostrzec, uświadomić im wysokość
stawki. Ale jak? Jak dotrzeć z tą wiadomością do umysłów
wściekłych i zdesperowanych ludzi? Jak przekonać ich, że
niezależnie od tego, jak ciężkie jest ich życie, może stać się
jeszcze dziesięć razy gorsze?
Przejechał windą pięćdziesiąt poziomów w górę, a potem
jeszcze pięćdziesiąt, i ignorując ścisk panujący w wielkiej ka-
binie oraz smród nie mytych ciał, rozważał w kółko ten sam
problem. Ostrzec ich? Oczywiście. Ale jak? Może powinien
wybrać jednego i uczynić z niego przykład? Song Wei? Czy
jednak nie pogorszyłoby to sytuacji? Czy nie sprawiłoby to,
że staliby się jeszcze bardziej zatwardziali w swym oporze
wobec władz?
A zakładnicy...
Roześmiał się, zaskoczony tym, że wcześniej nie pomyślał
o takim rozwiązaniu. Zakładnicy. Dlaczego nie. Gdyby
zatrzymał ich żony i uczynił z nich gwarancję dobrego za-
chowania się mężczyzn, może udałoby się wybrnąć z tego pata.
Ale to musi być dobrze zaplanowane. Musi znaleźć jakieś
miejsce dla zatrzymanych kobiet i upewnić się, że nie będzie
zbyt gwałtownej reakcji mężczyzn. Ostatnią rzeczą, której
teraz potrzebował, to rozruchy. Kilka tygodni powinno wy-
starczyć. W tym czasie sprzątacze ochłoną i nabiorą rozsądku,
a on spróbuje coś dla nich załatwić — może jakiś rodzaj
kompensacji albo inną pracę.
Uśmiechnął się, po raz pierwszy myśląc z optymizmem
o całej sytuacji. Zajmie się tym jutro z samego rana. I być
może, kiedy wszystko zostanie załatwione, złoży wizytę temu
łajdakowi Cornwellowi i wypełni mu całą salę przyjęć funk-
cjonariuszami Służby Bezpieczeństwa.
Tak. Ale najpierw sprawdzi, jak rozwija się ta druga spra-
wa — poszukiwanie zaginionego Zbioru. A później, być może,
pójdzie na spotkanie z dziewczyną.
„Złoty Karp". Ósmy dzwon...
Pokiwał głową. Może jednak pójdzie. A potem?
Potem wróci do domu, do swych dzieci, do żony.
Zadrżał. Pomyśał o wielkim, trzęsącym się brzuchu śmieją-
cego się Cornwella i poczuł, że jego duszę znowu ogarnia cień.
Do swej szalonej żony...
* * *
Dzień dobiegał końca i ostatnie światła ukrytego już za
widnokręgiem słońca szybko gasły. Na wielkim, okrągłym
lądowisku stały już trzy statki z zakrytymi herbami Rodzin
Mniejszych. W chwili gdy w wielkim domu na środku jeziora
powoli zaczęły się zapalać lampy, nad leżącymi na wschodzie
wzgórzami pojawił się czwarty statek. Zrobił wielkie koło nad
jeziorem i podszedł do lądowania.
Zaczęło się, pomyślał z podnieceniem Yin Chan, który
śledził wzrokiem zniżającą się jednostkę. A kiedy się skończy,
ten człowiek będzie martwy, a jego rodzina wytępiona.
Była to bardzo słodka myśl. Już ona sama sprawiała, że
przeszywał go dreszcz spodziewanej rozkoszy. Stanąć nad jego
trupem i plunąć mu w twarz — to rzeczywiście byłoby nie-
biańskie uczucie.
Czekał niecierpliwie na wylądowanie statku, obawiając się,
że An Hsi wysłał kogoś innego w swoim imieniu. Kiedy jednak
pokrywa luku się otworzyła, w wejściu ukazał się sam An
Hsi. Zatrzymał się na chwilę, po czym rozłożył ręce w geście
powitania i zaczął schodzić w dół.
Yin Chan uśmiechnął się szeroko i podbiegł do niego.
— Przybyłeś — wyszeptał, przyciskając go mocno do pier-
si, a ulga i radość sprawiły, że roześmiał się głośno.
— A myślałeś, że nie przylecę? — odpowiedział ze śmie-
chem An Hsi i odsunął go na długość ręki. Yin Chan zadrżał,
czując silne dłonie starszego mężczyzny na swych ramio-
nach. — Jesteśmy jak bracia, Chan. Nigdy bym cię nie zawiódł.
Nie, pomyślał Yin Chan, patrząc na twarz swego byłego
kochanka. Przez sam fakt przybycia na to spotkanie spalili za
sobą mosty — cała ich piątka. Nie było teraz dla nich od-
wrotu. Żadnej drogi wyjścia, z wyjątkiem śmierci. Uśmiechnął
się, ujął ramię An Hsi i poprowadził go w dół ścieżki do
czekającej na nich łodzi.
Pięć lat temu on i jego brat Sung przewieźli przez jezioro
Li Yuana przybyłego na spotkanie z ich siostrą, która po
gwałtownej kłótni uciekła od swego ówczesnego męża. Młody
T'ang przyjechał, aby się z nią pogodzić. A przynajmniej tak
twierdził. Jednakże tego właśnie dnia wszystko, co istniało
między Li Yuanem a Fei Yen, skończyło się. Wtedy to odsunął
ją i jej nie narodzonego syna od siebie, okrywając rodzinę Yin
Chana hańbą, robiąc z niej pośmiewisko wobec pozostałych
Rodzin Mniejszych. Zadrżał, czując, jak ponownie ogarnia go
oburzenie, tak świeże, jakby to wszystko wydarzyło się zaled-
wie kilka dni temu.
Służący zaczęli wiosłować, a on poruszył kilka nieważnych
tematów z An Hsi. Jednakże myśl o tym, co zamierzali zrobić,
tak rozpraszała jego uwagę, że gdy wyszli na przystań znaj-
dującą się pod starą wierzbą, nie pamiętał nic z tego, o czym
rozmawiali.
An Hsi stał przez chwilę, podziwiając elgancką, dwupięt-
rową rezydencję o łagodnie wygiętym dachu i szerokich ok-
nach, a następnie spojrzał z uśmiechem na Yin Chana.
— Dużo czasu upłynęło od dnia, kiedy tu byłem po raz
ostatni, kuzynie. Powinieneś mnie zaprosić już dawno temu.
Była to bardzo delikatna przygana, a towarzyszący jej
uśmiech i lekko kpiący ton przypomniały Chanowi te dawne
dni, kiedy sprowadził An Hsi do swego domu rodzinnego.
Spojrzał mu w oczy, próbując rozszyfrować znaczenie jego
słów i zastanawiając się, czy może po spotkaniu zostaną tu
razem. Jednakże w ciemnych oczach An Hsi nie można było
niczego wyczytać.
— Chodź — powiedział, ujmując Chana pod rękę. — Cho-
dźmy spotkać się z naszymi kuzynami. Mamy wiele do omó-
wienia.
Kiedy Chen przepchnął się przez tłum zgromadzony przed
„Złotym Karpiem" i wszedł na szerokie schody prowadzące do
wejścia, zabrzmiał właśnie ósmy dzwon. Czuł się niezręcznie, nie
na swoim miejscu. Wszyscy wkoło niego byli młodzi i, delikat-
nie mówiąc, modnie ubrani, podczas gdy on czuł się stary ponad
swe lata, a jego prosty, jednoczęściowy kostium z taniego
jedwabiu nadawał mu wygląd handlarza albo służącego.
Stojąca za kontuarem młoda kobieta o twarzy pomalowanej
na złoto spojrzała na niego tak, jakby popełnił jakiś błąd,
i zmrużyła oczy.
— Słucham? Czego pan chce?
Odchrząknął, dziwnie zdenerwowany — on, który potrafił
w walce wręcz zabić człowieka. Mimo to rozumiał przyczyny
swej niepewności. Istnieją różne rodzaje strachu, a jego lękiem
przejmowało właśnie to — życie towarzyskie, jego blask i nie-
szczerość. Bał się tego, że zwróci na siebie powszechną uwagę
i zostanie uznany za zwykłego prostaka, niekulturalnego dur-
nia. Generał Rheinhardt osobiście napomniał go w tej sprawie,
przypominając mu, że do obowiązków majora należy także
prowadzenie życia towarzyskiego, ale on niewiele zrobił, by
skorygować tę wadę. Był żołnierzem, a nie dworakiem, i nic
nie mógł na to poradzić. Jeśli Rheinhardtowi to się nie podo-
bało, mógł go zdegradować. Tym razem jednak przywiodło go
tutaj coś innego — nie chęć wzięcia udziału w przyjemnoś-
ciach życia towarzyskiego, ale zwykła ciekawość.
— Czy mogę w czymś pomóc, proszę pana?
Uśmiechnął się z zakłopotaniem, wiedząc, że rumieni się jak
dziewczyna. Zupełnie zagubiony uniósł wzrok ponad recep-
cjonistkę, usiłując dojrzeć Hannah w gwarnym tłumie wypeł-
niającym wnętrze lokalu. Restauracja miała dwa poziomy,
oba były całkowicie zajęte przez klientów. Młodzi ludzie sie-
dzieli po sześciu, siedmiu przy stolikach, między którymi prze-
ciskali się kelnerzy w rybich maskach, ze stosami tac, które
bez wysiłku trzymali nad głowami. Chen powiódł wzrokiem
po stolikach, usiłując znaleźć ten, przy którym ona siedziała,
ale nic z tego nie wyszło. Będzie musiał o nią zapytać.
— Ja... ja mam się tutaj z kimś spotkać.
— Aha... — Złota głowa pochyliła się nad księgą rezer-
wacji, po czym się uniosła. Z pomalowanej twarzy Han
spojrzały na niego zielone oczy. Musi mieć soczewki kon-
taktowe, pomyślał ze zdumieniem. — Czy pan się nazywa
Kao Chen?
Roześmiał się, częściowo z ulgą, a częściowo z zakłopota-
niem, i przytaknął, patrząc z wyschniętymi nagle wargami, jak
recepcjonistka wzywa jednego z kelnerów.
— Stolik siedemnasty. Górne piętro. Zaprowadź tam ch'un
tzu...
Wydawszy polecenie, spojrzała znowu na Chena i przesłała
mu wąski, nieszczery uśmiech, który mówił, że nigdy nie
stanie się ch'un tzu— dżentelmenem— choćby próbował
nawet i przez tysiąc lat. Ale Chen był już do tego przy-
zwyczajony. Z jego twafzą trudno było udawać kogoś, kto
pochodzi ze starego królewskiego rodu. Mówiła ona wyraźnie:
w i e ś n i a k. I tak rzeczywiście było, i chociaż na ogół szczycił
się swoim pochodzeniem, zdarzały się takie chwile, jak ta
właśnie, kiedy zrobiłby wszystko, zapłacił każdą cenę, byle
tylko ta twarz była przystojniejsza, bardziej szlachetna.
Ruszył za kelnerem, mamrocząc cały czas przeprosiny. Był
tak zażenowany, że potknął się jeszcze, wchodząc po sześciu
niskich stopniach prowadzących na wyższe piętro. Kiedy tam
dotarli, kelner zostawił go, wskazawszy narożny stolik, przy
którym jadło czworo ludzi: trzech młodych mężczyzn i kobie-
ta. Przez chwilę Chen nie był pewny, bowiem kobieta siedziała
plecami do niego. Wahał się przez sekundę lub dwie, gotowy
odejść i zapomnieć o całej sprawie, ale w tym momencie
Hannah się odwróciła, jakby wyczuwając jego obecność. Ich
spojrzenia spotkały się, a jej radosny uśmiech, świadczący
o tym, że jego widok naprawdę ją cieszy, sprawił, iż wszelkie
myśli o wyjściu natychmiast go opuściły. Uśmiechnął się także
i skinął głową szczęśliwy, absurdalnie szczęśliwy, że znowu ją
widzi.
— Kao Chen! — zawołała, przekrzykując gwar, po czym
wstała i ruszyła w jego stronę, przeciskając się między stoli-
kami. — Kao Chen...
Kiedy zbliżyła się do niego, Chen poczuł, że przenika go
lekki dreszczyk zdziwienia. W tym całym zamęcie, który ostat-
nio ogarnął jego umysł, zapomniał, że ona była Hung Mao.
W swoich myślach widział ją jako Han. Shang Han-A. Ale to
było całkiem zrozumiałe. Jej wysoka, smukła sylwetka, jej
ciemne oczy i jeden długi, czarny warkocz; to wszystko spra-
wiało, że na pierwszy rzut oka wydawała się kimś, kim nie
była. Widząc ją znowu, przypomniał sobie także, ile ona ma
lat — szesnaście — i pokręcił głową. Przecież jego syn jest
zaledwie o dwa lata młodszy...
Kiedy przecisnęła się między dwoma ostatnimi stolikami
i stanęła naprzeciw niego, stwierdził, że wraca jego zakłopo-
tanie. Chciałby ją objąć, przywitać w jakiś fizyczny sposób,
ale wiedział, że zostałoby to źle zrozumiane. Tym bardziej
zdumiało go, gdy ujęła jego obie ręce i pocałowała w policzek.
— Kao Chen — powiedziała miękko, a zapach jej perfum
nadał tym słowom dziwnie romantyczny charakter. — Nie
byłam pewna, czy przyjdziesz.
— Ja także — wyznał i roześmiał się. Następnie spojrzał
nad jej ramieniem w stronę stolika i czując znowu, że serce
zaczęło mu szybciej bić, a usta wyschły, zapytał: — To twoi
przyjaciele?
— Chodź. Przedstawię cię. — Powiedziawszy to, zawahała
się, po czym przysunęła się do niego i wyszeptała mu do
ucha: — I proszę cię, nie reaguj. Tylko słuchaj, dobrze? Poroz-
mawiamy później.
Popatrzył na nią ze zdziwieniem i wzruszył ramionami.
— W porządku — wyszeptał bezgłośnie i dał się jej za-
prowadzić do stolika.
Trzy głowy odwróciły się, kiedy podeszli; trzy ciała zmieniły
pozycje przy stoliku, jakby reagując na samo pojawienie się
Chena. Zachowują się jak bokserzy, pomyślał, a zaraz potem
zaczął się zastanawiać, dlaczego to zrobił, wyglądali bowiem na
miękkich, słabych ludzi o kiepskiej, nie wykształconej muskula-
turze. Ich ubrania, tak różne od jego, były krzykliwie dekadenc-
kie. Mieli na sobie także tyle biżuterii —pierścieni, bransoletek
i naszyjników z czystego złota — że przypomniało mu to
sposób, wjaki ubierała się jego córka, Ch'iang Hsin, kiedy była
młodsza. Ich twarze były pomalowane, a paznokcie starannie
przycięte. Wszystko w nich mówiło: Pierwszy Poziom, Boscy.
— Sao Ke, Andre, Christianie... to jest Kao Chen.
Chen zdał sobie sprawę z tego, że zmarszczył czoło i spró-
bował się uśmiechnąć, ale jedyne na co zdołał się zdobyć, to
groteskowy grymas i pochylenie głowy. Należało się tego
spodziewać po prostaku, jakim jestem, pomyślał, czując na
sobie ich krytyczne spojrzenia.
— Kao Chen... — powtórzył w zadumie siedzący po dru-
giej stronie stolika Sao Ke. Wysączył łyczek wina ze swojego
kielicha i popatrzył w oczy Chena. — Jesteś studentem, o ile
rozumiem, prawda?
— Nie — odpowiedziała za niego Hannah, wysuwając
krzesło. Wskazała Chenowi, by zajął miejsce. — Kao Chen
jest starym przyjacielem rodziny.
Chen zerknął na nią, a potem popatrzył na pozostałych,
próbując zachować uśmiech na twarzy. Dwóch Hung Mao —
Christian i Andre — przyglądało mu się z uwagą, wyraźnie
go oceniając. I bez wątpienia uznają mnie za kogoś niegodnego
uwagi, pomyślał z zażenowaniem i przełknął z trudem ślinę.
Jednakże w tym samym momencie przysunęła się do niego
Hannah i jej zapach ponownie wprawił go w zakłopotanie.
— Czy chcesz się napić? — zapytała szeptem.
Zawahał się, po czym skinął głową.
— Dobrze. — Uśmiechnęła się i przechyliwszy dzbanek,
napełniła pusty, stojący przed nim kubek. Spróbował moc-
nego, czerwonego wina z sorga i pokiwał z zadowoleniem
głową. Kiedy znowu spojrzał na nią, zauważył, że obserwuje
go z uwagą i wyraźnie się cieszy z tego, że wino mu smakuje.
To było bardzo dziwne uczucie. Już od dawna nikt tego nie
robił; od dawna już nikogo nie interesowało, co on, Kao Chen,
tak naprawdę czuje i co mu się podoba. Zadrżał lekko i sta-
rając się ukryć zmiesznie, spuścił wzrok.
— A więc... — zaczął jeden z dwóch Hung Mao. Christian?
Andre? Nie był pewny. Zerknął najpierw na jednego, potem
na drugiego. Uśmiechnęli się do niego i podnieśli swoje kubki,
wznosząc toast, ale ich uśmiechy skrywały chłód i nieprzejed-
naną wrogość do ludzi jego pokroju.
— A więc, czym się zajmujesz, Kao Chen?
Pytający siedział na lewo od niego, po drugiej stronie
Hannah.
— Kao Chen jest garncarzem — odparła Hannah, zanim
on nawet zaczął zastanawiać się nad tym, co powiedzieć. —
Podobnie jak jego ojciec i ojciec jego ojca. I zanim o to
zapytacie, powiem wam, że garnki, które on robi, są bardzo
dobre. Niektórzy twierdzą, że ich kształt jest mało wyszukany,
warstwa gliny zbyt gruba, ozdoby zbyt proste, ale to tylko
świadczy o ignorancji tych ludzi. Naczynia te pokrywa naj-
delikatniejsza z glazur, a ich kolory... — Uśmiechnęła się
i mrugnęła porozumiewawczo do Chena, który patrzył na nią
z najwyższym zdziwieniem. — No cóż, te kolory są wręcz
doskonałe. Jest wśród nich taki błękit, który... który jest
niczym błękit samego nieba.
Chen wpatrywał się w nią jeszcze przez chwilę, po czym,
zrozumiawszy, co ona robi, odwrócił wzrok, próbując się
uspokoić. Wszystko to zmyśliła, oczywiście, ale po co? Co
chciała dzięki temu osiągnąć?
— Mnie interesują tylko ozdoby grobowców — odezwał się
Sao Ke i z błyskiem zainteresowania w oczach pochylił się
lekko do przodu — ale nasza młoda Hannah jest wielką
znawczynią sztuki użytkowej. Z jej pochwały można być
naprawdę dumnym. Ale powiedz mi, Kao Chen...
Hannah przerwała mu:
— Przepraszam, Ke, ale zadawanie pytań Kao do niczego
cię nie doprowadzi. Powinnam wam to powiedzieć wcześniej.
Mój drogi przyjaciel jest niemy. Wypadek, który miał w dzie-
ciństwie...
Niemy! Chen prawie wybuchnął śmiechem. Czy ta farsa
nigdy się nie skończy? A jednak był w tym jakiś sens. Wiedząc,
że jest artystą, nawet jeśli tylko garncarzem, będą bardziej
skłonni do swobodnej rozmowy w jego obecności. A jego
kalectwo, jego niezdolność do mówienia — ponownie omal nie
wybuchnął głośnym śmiechem na samą myśl o tym — było
idealnym usprawiedliwieniem tego, że po prostu siedzi wśród
nich i słucha. Zerknął jeszcze raz na nią. Zauważył, że go
obserwuje i spuścił wzrok z uśmiechem. Była kimś innym,
zupełnie innym, niż początkowo sądził.
Hannah pochyliła się i radośnie uśmiechnięta powiodła
spojrzeniem wokół stołu.
— Wracając do sprawy... rozmawialiśmy o zmianach, pa-
miętacie? Ty, Andre, mówiłeś coś interesującego o firmie
twojego ojca. O...
Początkowo Chen słuchał nieuważnie. Odurzająca atmo-
sfera panująca w „Złotym Karpiu" i wygląd tych młodych
ludzi wywarły na nim większe wrażenie niż treść toczącej się
przy stoliku rozmowy. Po chwili doszedł do wniosku, że Andre
i Christian są braćmi. A jeśli nie, to powinni nimi być, gdyż
ich rysy były uderzająco podobne. Zafascynował go jednak
nie tylko ich wygląd — ta ich kosmetyczna, zewnętrzna sko-
rupa. Chodziło raczej o coś w języku gestów, których używali;
coś, o czym do tej pory miał tylko bardzo mgliste pojęcie.
Byli aroganccy, można to było wyczuć nawet bez słów, ale
była to arogancja, z której nawet nie zdawali sobie sprawy,
zupełnie nieświadoma. Chen mógł zrozumieć arogancję książąt
i wielkich ludzi, ale zaskoczyła go u takich miernot, takich
hsiao jen. To, co wiedzieli i kim byli: to wszystko zdawało się
tylko cienką warstwą forniru pokrywającą wewnętrzną pust-
kę, tak ogromną, tak przerażającą, że musieli wciąż mówić,
aby ukryć swą mierność. Gdy rozmawiali, nie patrzyli sobie
w oczy, jakby byli całkowicie zamknięci w sobie. Ale jak
można być zamkniętym w sobie, jeśli tak naprawdę się nie
istnieje. Dziwiło to Chena coraz bardziej. Dziwiło go, że
Hannah mogła się zdobyć na słuchanie tych durniów, tych
eleganckich, pustych matołów.
Może sprawiło to wino, a może był to wynik jego świeżo
przyswojonego zwyczaju introspekcji, w każdym razie Chen
poczuł przemożną ochotę, by podzielić się z nimi swymi
spostrzeżeniami... by wyjaśnić im dokładnie, kim są. Ale
co dobrego mogłoby z tego wyniknąć? Co, w zderzeniu z tak
bezdenną ignorancją, można by osiągnąć zwykłymi słowami?
Mimo tych wątpliwości pochylił się w ich stronę. Zapomniał
na chwilę o swych rozważaniach i po raz pierwszy zaczął
uważniej przysłuchiwać się ich rozmowie.
Mówił właśnie Christian. Zmienił temat konwersacji z oma-
wiania zalet posiłku, który właśnie zjedli, na coś, co słyszał
0 mieszkańcach dolnych poziomów. Poruszył kwestię chemi-
kaliów, które przez te wszystkie lata były dodawane do ich
żywności.
— Chodzi o bardzo małe ilości — opowiadał. — Tak małe,
że nie wyczuwają ich nawet najwięksi, najbardziej wytrawni
smakosze, ale mimo to... wywołują określony skutek. Spra-
wiają, że ci ludzie stają się... potulni. Tłumią ich naturalne
instynkty agresji. A przynajmniej działo się tak przez jakiś
czas. Wydaje się, że teraz, po obniżeniu norm żywnościowych,
dostają za mało tych środków i efekt tego staje się... za-
uważ a 1 n y. To dlatego mamy obecnie tyle kłopotów na dole.
To z tego powodu jest tam tyle zamieszek i zakłóceń porząd-
ku. Oni się budzą i są coraz gorsi.
To prawda, pomyślał Chen, ale nie z powodu jakichś che-
mikaliów w żywności. Słyszał już podobne pogłoski. W ostat-
nich czasach były one dość rozpowszechnione. Nie było jednak
żadnego dowodu, a poza tym istniały przecież inne powody,
by ludzie odczuwali gniew. W gruncie rzeczy mieli aż nadto
powodów do buntu.
— Może właśnie dlatego jest tam teraz tylu rewolucjonis-
tów — dodał po chwili Christian.
To słowo wywołało natychmiast pełną kpiny reakcję Sao
Ke. Wykrzywił swą kulturalną twarz oświeconego Han w sar-
donicznym grymasie i cedząc pogardliwie słowa, odezwał się
głosem, który zdawał się głosem samej Pustki:
— Rewolucjoniści... kiedy się temu dobrze przyjrzeć,
widać, że każdy z nich jest kompletnym zerem. Są popieprzeni
1 z tego właśnie powodu chcą, aby świat był także popieprzony...
W tym momencie Hannah, jakby wyczuwając nagłe zain-
teresowanie Chena, wtrąciła się do rozmowy:
— Nawet jeśli niektórzy z nich są tacy, niech to będzie
nawet i większość, nie można tego powiedzieć o wszystkich.
Muszą być wśród nich tacy, dla których ideał rewolucji jest...
powiedzmy powołaniem.
Sao Ke odchylił się i ukazując swoje idealne, perłowe zęby,
wybuchnął szyderczym śmiechem.
— Słyszałem jak rozmaicie to nazywano, ale nigdy jeszcze
tak. Powołanie! — Pokręcił głową, po czym nalał sobie więcej
wina do kubka. — Nie daj się ogłupić, moja młoda, piękna
przyjaciółko. Całe to gaworzenie o altruizmie mieszkańców
dolnych poziomów, o uczciwych, ciężko pracujących ludziach,
których można tam znaleźć... to mit! To fikcja serwowana
przez kompanie telewizyjne, byśmy się lepiej czuli. Poza tym
tak zwana ideologia, którą ci rewolucjoniści sieją na lewo
i prawo, jest niczym innym tylko kamuflażem, cynicznym
bełkotem, którym ci łajdacy usprawiedliwiają zabijanie i oka-
leczanie niewinnych ludzi. Nie miej jednak złudzeń. Wszystko
sprowadza się do bycia Numerem Pierwszym. Myślą tylko
0 sobie, o własnym interesie, niezależnie od tego, jak ładnie
opakowane są te ich ideały!
Hannah pochyliła się nieco i spojrzała na Sao Ke.
— Nie jestem tego taka pewna. Myślę, że oni tam cierpią.
To musi być straszne...
— Bzdury! — Sao Ke machnął ręką, jakby już sam taki
pomysł był absurdalny. — To zwierzęta! A niektórzy z nich
są nawet czymś gorszym! Wszystko co robią, to jedzenie, picie
1 pieprzenie się! Lepiej by nam było bez nich.
— Wypiję za to — wtrącił się Andre, podnosząc niepew-
nym ruchem swój kielich wina. — Gdyby to ode mnie zale-
żało, zagazowałbym ich wszystkich. Wprowadziłbym im coś
do systemu wentylacyjnego i załatwiłbym tych pedałów we
śnie. To by rozwiązało wszystkie problemy, nieprawdaż? Skoń-
czyłyby się kłopoty z wyżywieniem.
Sao Ke, który wypił niewiele, uśmiechnął się i popatrzył
w dół. ,_
— Powiedziałbym, że ta sugestia jest nieco zbyt radykalna.
Z drugiej jednak strony, może właśnie nadszedł czas, by zrobić
coś radykalnego. Coś, co nie byłoby konieczne w... lep-
szych czasach. Wiecie co, podobno oni tam na dole mają
taki slogan: „Gdy życie tanieje, mięsa nie brakuje". No cóż,
może nadszedł czas, by nadać życiu większą wartość. Za-
stosować wobec niego prawa rynku.
Christian zwrócił głowę w stronę Sao Ke i zapytał:
— Co przez to rozumiesz?
— To proste. Prawa rynku mówią, że jeśli jakiś produkt
jest rzadkością, zazwyczaj ma wysoką cenę. I na odwrót, jeśli
coś jest powszechnie dostępne, łatwe do wyprodukowania
i zastąpienia, jego wartość jest minimalna. Problem jest bardzo
prosty. Za dużo ciał. Zbyt wiele ust do wyżywienia. Odpowiedź
jest oczywista.
— A kto będzie decydował?
Pytanie to zadała Hannah. Uśmiechała się do Sao Ke, jakby
zachęcając go, ale za tym uśmiechem była twardość, której
Chen przedtem w niej nie zauważył.
— Trzeba będzie nakreślić linię — powiedział Christian,
uderzając przy tym entuzjastycznie w stół. — Powiedzmy, że
każdy poniżej... na przykład górnej setki, dostanie w łeb.
— Górnej pięćdziesiątki! — zawtórował mu Andre.
Odpowiedział mu śmiech, długi, niezdrowy śmiech. Jednak-
że Hannah, jak to zauważył Chen, nie brała udziału w tej
wesołości, tylko zwróciła twarz w jego stronę i świadoma tego,
że ją obserwuje, powiedziała:
— To więcej niż osiemdziesiąt procent populacji. Trzydzie-
ści dwa miliardy ludzi lub coś koło tego.
— Milion w tę albo we w tę nie gra żadnej roli — odparł
Andre, wywołując nowy wybuch śmiechu.
— A co zrobilibyście z ciałami?
Sao Ke wzruszył ramionami i rozparł się wygodnie na
krześle.
— Och, to byłoby oczywiście zaplanowane. Wszystko na-
leżałoby starannie przemyśleć.
— Starannie przemyśleć... To mi się podoba! — powtórzył
Andre i znowu radośnie ryknęli, a ich śmiech zagłuszył roz-
mowy toczące się przy sąsiednich stolikach. Chen jednakże
miał już dosyć. Miał wrażenie, że żołądek zamienił mu się
w ognistą kulę, a napięte mięśnie pozrywają zaraz ścięgna.
Wiedział, że musi im coś natychmiast powiedzieć albo wybu-
chnie.
Pochylił się do przodu, mając zamiar odpowiedzieć Sao Ke,
wepchnąć mu z powrotem do gęby te ohydne plugastwa, które
z niej wypłynęły, ale Hannah czuwała. W chwili gdy otworzył
usta, kopnęła go pod stołem — mocno — w goleń.
— Mówi się... — powiedziała z ożywieniem, zmieniając
temat rozmowy — że tego lata w College Hali wystąpi Huang
Min-ye...
Wydawało mu się, że spędził tam cały wiek, ale w końcu
znalazł się na zewnątrz i odetchnął świeższym, czystszym
powietrzem. Stał przez chwilę na szczycie schodów, czując na
sobie wzrok obserwującej go Hannah i nacisk kłębiących się
wokół niego, młodych, elegancko ubranych ludzi, którzy wy-
pełniali wielki obszar zieleni leżący w sercu tego pokładu
Pierwszego Poziomu. Następnie niechętnie, z oporem, pozwo-
lił się jej ująć pod ramię i poprowadzić przez ten tłum w stronę
tranzytu międzypoziomowego. Milczał przez cały czas, stara-
jąc się opanować szarpiący nim gniew, ale gdy znaleźli się
w nieco spokojniejszym, mniej publicznym miejscu, zwrócił się
do niej i zapytał:
— To są twoi przyjaciele?
Hannah pokręciła przecząco głową.
— Nie, Kao Chen. To są ludzie, z którymi muszę spędzać
czas. Ludzie równi mi statusem społecznym. — Zawahała się
i spojrzała mu głęboko w oczy. — Chciałam, abyś sam to
zobaczył i zrozumiał, jak oni tu myślą. I... no cóż, chcę, żebyś
zrobił to samo dla mnie. Zabierz mnie na dół.
— Po co?
— Ponieważ muszę się dowiedzieć, muszę zrozumieć, jak
tam jest. Ponieważ... — Wzięła głęboki, drżący oddech. —
Ponieważ chcę, aby ludzie dowiedzieli się. Chcę... być głosem.
Donośnym, wyraźnym głosem, który powie ludziom, jak to
jest. Jak naprawdę jest.
Potrząsnął głową.
— To ci się nie uda.
— Nie? — Uśmiechnęła się. — Może nie. Ale mogę prze-
cież spróbować, prawda? Zawsze mogę spróbować.
ROZDZIAŁ 11
Ministerstwa śmierci
Chen pojechał z Hannah aż do strefy Erfut. Kiedy tam
dotarli, odprowadził ją do tranzytu i rozkazał młodemu straż-
nikowi z pobliskiego posterunku Służby Bezpieczeństwa, by
towarzyszył jej w drodze do domu. Od jego domu w strefie
Zachodniej Bremy dzieliła go zaledwie godzina jazdy pospiesz-
ną strzałą, ale w chwili, gdy został sam, zdał sobie sprawę
z tego, że nie chce tam wracać, że nie przetrzyma jeszcze jednej
nocy podobnej do tej ostatniej.
A zatem dokąd? zapytał sam siebie, zaskoczony przygnę-
bieniem, które go ogarnęło. Na dół. Tak, to mogła być od-
powiedź. Może, chociaż raz, powinien po prostu zaufać in-
stynktowi i trochę sobie odpuścić. W końcu sytuacja była już
tak zła, że nie mogła się wiele pogorszyć.
Bardzo dobrze, pomyślał, ale nie tutaj. Nie. Złapie strzałę
jadącą na południe, do Hsienu Monachium, tam, gdzie były jego
stare tereny. Ale najpierw skomunikuje się z biurem i zawiado-
mi ich, że bierze sobie wolne. Prawdę mówiąc, nie powinien tego
robić, ale komu go będzie brakowało? Rheinhardtowi? Nie.
Rheinhardt będzie się gdzieś zabawiał — on i reszta jego sztabu.
Ostatnio tylko on, Kao Chen, martwił się sprawami związany-
mi ze służbą, ale tej nocy i on miał już wszystkiego dosyć.
Wrócił szybko na posterunek Służby Bezpieczeństwa i wy-
słał wiadomość, podpisując się osobistym kodem.
Załatwione, pomyślał z zadowoleniem. Osiem godzin.
W ciągu ośmiu godzin nie powinno wydarzyć się nic ważnego.
A jeśli nawet się coś zdarzy, niech dla odmiany martwi się
tym ktoś inny. Niech ktoś inny chroni Chung Kuo przed
anarchią i ciemnością. On ma już dosyć.
Dworzec był pusty i rozbrzmiewał echem kroków nielicz-
nych podróżnych. Chen spojrzał na tablicę połączeń i stwier-
dził, że dziesięć minut wcześniej odjechała jedna z ekspreso-
wych strzał, ale za godzinę miała być następna. Wystarczająco
dużo czasu, by coś przekąsić i wypić drinka.
Bar dworcowy dawno już zamknięto, ale portier skierował
go do lokalu znajdującego się sześć poziomów niżej. Było to
wielkie pomieszczenie z parkietem do tańca i długim, zakrzy-
wionym kontuarem stojącym pod ścianą luster. Światła były
przygaszone i tylko przy jednej czwartej stolików siedzieli
goście. Ciche, delikatne dźwięki muzyki, którą słychać było
w tle, zdawały się dochodzić gdzieś z dołu.
Chen usiadł na jednym z krzeseł barowych i przywołał
kelnera.
— Czym mogę służyć?
Zwykle nie pił trunków, tym razem jednak czuł się już na
wpół pijany po winie, które wlał w siebie poprzednio.
— Yao Fan Te — odparł. Uświadomił sobie, że minęło już
ponad czternaście lat od chwili, gdy po raz ostatni wypił
butelkę tego piwa. Uśmiechnął się na to wspomnienie. Był
wtedy poszukiwanym przestępcą, kryminalistą i aby utrzymać
Wang Ti oraz małego synka, musiał podjąć pracę posługacza.
Wziął głęboki oddech i pokiwał głową. Tak, ostatni raz po-
smakował Yao Fan Te tego wieczoru, gdy wybrał się do baru
z kierownikiem Lo —wieczoru publicznej egzekucji Edmunda
Wyatta. Później, jeszcze tego samego dnia, przyszli do niego
Tolonen z Karrem i zmienili jego życie.
— Czy dobrze się pan czuje?
Chen uniósł głowę i uśmiechnął się.
— Jasne.
Położył banknot pięcioyuanowy obok otwartej butelki
i podniósł ją do ust. Po winie piwo wydało mu się gorzkie
i niezbyt smaczne, ale było zimne i drugi łyk nie był już taki zły.
Rozejrzał się wokół i zauważył, że wielu klientów siedziało
samotnie lub w milczących dwu, trzyosobowych grupkach.
Może wpływała na to atmosfera tego miejsca. Może przycią-
gało ono takich przejezdnych jak on. A może był to tylko
wynik późnej pory. Jakkolwiek by było, w porównaniu z pełną
ożywienia jasnością „Złotego Karpia", ten lokal zdawał się
wręcz martwy. Tam, na górze, słychać było głośne wybuchy
śmiechu i nieustanny gwar prowadzonych wszędzie rozmów,
podczas gdy tu...
Odwrócił się i spojrzał na swoje odbicie w zakrzywionym
zwierciadle.
No dobrze... Ale co ja mam zrobić ze swoim życiem?
Człowiek bardziej bezwzględny od niego kazałby zamknąć
żonę w zakładzie, ożeniłby się ponownie i zapomniał o wszys-
tkim. On jednak nie był takim człowiekiem. Poza tym, mimo
że Wang Ti stała się teraz dla niego kimś zupełnie obcym,
wciąż ją kochał, a przynajmniej kochał wspomnienie o niej
takiej, jaką była kiedyś. Nie mógł tak postąpić niezależnie od
tego, jak bardzo cierpiał. Nie, a poza tym jego dzieci nigdy
by mu tego nie wybaczyły.
Wysączył butelkę do końca i zamówił następną. Pełny
krąg, pomyślał, obserwując plecy kelnera, który pochylił się,
wyjmując piwo z szafy chłodniczej. Moje życie zatoczyło
pełny krąg.
Kiedyś był Wang Pen — kimś bez korzeni, sierotą, którego
rodzice byli nieznani. Nie mając innych możliwości, został
najemnikiem, człowiekiem, którego śmierci nikt by nie opła-
kiwał, nikt by tego nawet nie zauważył: maszyną z mięśni
i kości używaną przez wielkich tego świata do celów, których
nie rozumiał. Mógłby tak spędzić całe życie, tak je zmarnować.
Ale potem spotkał Wang Ti, swoją żonę i kochankę, i jego
życie się zmieniło. Mieli dzieci i przyszłość przed sobą. Zda-
wało mu się, że jest wybrańcem bogów, że słońce nie przestanie
rozjaśniać jego dni. Ale teraz?
Zadrżał i znowu zalała go fala goryczy. Ból, który czuł,
rozczarowanie i żal, gniew i frustracja, wszystko to zdawało
się przeżerać jego duszę, wszystko to było gorzkim jak żółć,
niezdrowym koktajlem, który musiał wypijać każdego ranka
po przebudzeniu i każdego wieczoru, gdy kładł głowę na
poduszce. Żal. Nie kończący się żal. „Przełknij gorycz", mó-
wiło przysłowie. Przetrwaj. Tak, ale czy to się kiedyś
skończy? Czy nastąpi kiedyś moment ulgi, chwila słodyczy?
Odwrócił się, gdyż nagle wyczuł czyjąś obecność za plecami.
— Przepraszam... Nie chciałam pana przestraszyć.
Patrzył przez chwilę w jej oczy, wdychając słaby, słodki
zapach jej perfum, po czym opanował-się i pochylił głowę.
— Proszę o wybaczenie, ja...
— Miał pan taką smutną minę — powiedziała, uśmiecha-
jąc się do niego. — Obserwowałam pana w lustrze. — Prze-
rwała, po czym dodała niepewnie: — Jeśli panu w czymś
przeszkadzam...
Pokręcił przecząco głową i przyjrzał się jej uważniej. Wy-
glądała młodo, może na dwadzieścia kilka lat. Miała czarne,
zawiązane do tyłu włosy i obcisłą, granatową sukienkę, która
odsłaniała ramiona.
Wbił wzrok w jej ramiona, dziwnie zafascynowany ich
kształtem, ich wyraźną siłą. Połyskiwały w półświetle, jakby
były wyrzeźbione z kości słoniowej.
Uśmiechnęła się.
— Podoba się panu to, co pan widzi?
Chen spuścił wzrok, rumieniąc się z zażenowania.
— Ja... ja nie chciałem...
Jej dłoń przesunęła się nad jego opartą na barze ręką
i przykryła ją. Była to silna dłoń z paznokciami polakierowa-
nymi na czerwono. Poczuł jej ciepło. Takie samo ciepło usły-
szał w jej głosie.
— Wszystko dobrze. Lubię, jak się na mnie patrzy.
Spojrzał na nią i skinął głową.
— Jest pani bardzo miła.
— Dziękuję. — Jej uśmiech był szczery i przyjazny. Nie
wiązały się z nim żadne warunki. Był jak uśmiech dziecka
wyrazem zwykłej przyjemności. Widząc go, Chen poczuł, że
coś w nim taje, że w jego sercu pojawia się ciepło.
— A więc? O czym pan tak rozmyślał?
Chen wzruszył ramionami.
— Czy rzeczywiście rozmyślałem?
Podniosła rękę i przesunęła palcami po zmarszczkach na
jego czole.
— To.
Roześmiał się.
— Myślałem... no cóż, myślałem o mężczyznach... i ko-
bietach.
— Aha... kobiety. Odwieczny problem, prawda?
— Ale przecież nie dla pani.
— Raczej nie.
Oboje wybuchnęli śmiechem.
— Proszę posłuchać — zaczął Chen, czując nagłe zakło-
potanie. — Czy... czy usiądzie pani ze mną? Może wypijemy
drinka?
Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
— Zastanawiałam się, kiedy pan o to zapyta. Nazywam
się Hsin Kao Hsing.
— Tong Chou — odpowiedział i pochylił lekko głowę,
świadomy tego, że ciągle trzyma jego rękę, że ani na chwi-
lę nie przerwała tego prostego, ciepłego kontaktu między
nimi.
— A więc, Shih Tong, co cię sprowadza w nasze strony?
Jak odpowiedzieć na takie pytanie?
— Moja żona... — Przerwał, zrozumiawszy nagle, że nie
chce z nią o tym rozmawiać.
— Aha. — Pokiwała głową, jakby wszystko rozumiała;
jakby nie było potrzeby dalszych wyjaśnień. — Miałam kiedyś
męża. Był małym mężczyzną. — Wyciągnęła rękę, pokazując
wysokość, do której sięgałaby głowa jej byłego męża.
Chen uśmiechnął się.
— Naprawdę musiał być bardzo niski.
— Tak, ale był bardzo silny... i wielki... no wiesz, tam,
gdzie to się najbardziej liczy.
Zmrużył oczy, a potem zrozumiał.
— Aha...
— I co z tym drinkiem? — Uśmiechnęła się przymilnie.
— Och, racja... — Odwrócił się, wezwał barmana i spojrzał
znowu na nią. — Co chcesz?
Pochyliła głowę, wskazując butelkę stojącą obok niego.
— Napiję się tego, co ty, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
Pokiwał głową i zamówił dwa dodatkowe piwa.
— Mieszkasz gdzieś w pobliżu? — zapytał, czując dziwną
suchość w ustach.
— Jeden poziom niżej — odpowiedziała, zbliżając się do
niego, tak że ich twarze dzieliła tylko szerokość dłoni. —Mam
własne mieszkanie. Jest czyste i przyjemne.
Skinął głową w milczeniu.
— A ty?
Chen odetchnął głęboko.
— Jestem tu przejazdem — odpowiedział, nie chcąc mówić
zbyt dużo. — Jadę...
Przerwał, ponieważ uświadomił sobie nagle, że wcale nie
chce mu się już jechać do Hsienu Monachium. Przecież równie
dobrze może zostać tutaj, wypić jeszcze kilka piw.
— Dokąd jedziesz? — zapytała, uśmiechając się z zacieka-
wieniem.
— Właściwie to donikąd — odpowiedział, podnosząc jedną
z butelek, które barman postawił przed nim, i podając ją
kobiecie. Następnie wziął do ręki drugą, otworzył ją i podniósł
do góry, jakby wznosił toast.
— Kan pei!
— Kan pei! — odpowiedziała, a jej oczy błyszczały z za-
dowolenia.
Wyprostował się lekko i wziął głęboki oddech. Jej perfumy
pachniały silniej niż te, których używała Hannah. Były mniej
subtelne. A także tańsze, pomyślał. Ale jakie to miało zna-
czenie? Byli do siebie podobni, ona i on, widać to było już na
pierwszy rzut oka — zbudowani z tego samego prozaicznego
materiału: chłopska, zwyczajna krew i żadnych ozdóbek. I my-
śląc o tym, uśmiechnął się do niej.
— No cóż... — powiedziała, odwzajemniając uśmiech —
oto tu jesteśmy. — Odłożyła butelkę na ladę i zbliżyła się do
niego, opierając mu delikatnie ręce na kolanach. — A więc,
Tong Chou, dlaczego nie opowiesz mi o sobie...
Książę An Hsi pochylił się w swoim fotelu i obrzucił
wzrokiem zebranych wokół stołu konspiratorów.
— Tak więc, kuzynowie, myślę, że doszliśmy do porozu-
mienia. Naszym pierwszym zadaniem będzie pozyskanie dla
naszej sprawy innych, myślących podobnie.
Odpowiedział mu pomruk zgody. An Hsi uśmiechnął się.
— To dobrze. Ale jedna sprawa musi być całkowicie jasna...
powinniśmy robić to z najwyższą ostrożnością. Niczym ogrod-
nicy musimy uprawiać naszą ziemię z cierpliwością i nad-
zwyczajną rozwagą. W żadnym wypadku nie wolno nam być
pierwszymi, którzy coś powiedzą. Nie, musimy nauczyć się
sztuki słuchania i zachęcania innych do mówienia. Wino... —
wskazał na kieliszki i butelki stojące przed nim na stole —
oraz dobre towarzystwo... tworzą warunki, w których roz-
wiązują się języki. Strzeżcie się jednak tych, którzy nierozważ-
nie zdradzają swoje myśli. Potrzebujemy tylko takich, u któ-
rych gniew i dyskrecja znajdują się w równowadze, takich,
którzy — podobnie jak my — rozumieją powagę i ryzyko tego
zamierzenia.
Przerwał, po czym dodał głosem nabrzmiałym powagą:
— Usunięcie Siedmiu... to nie jest mała sprawa. I nie-
zależnie od tego, jak bardzo Niebiosa będą nam w tym
sprzyjać, aż do osiągnięcia sukcesu będziemy w ogromnym
niebezpieczeństwie. Tak więc chociaż w naszych sercach
gorzeje gniew, nasze umysły muszą być chłodne. Bezwzglę-
dna konieczność zachowania ostrożności musi od tej chwili
kształtować każde nasze słowo i każde posunięcie. — Prze-
rwał ponownie i powiódł wzrokiem po twarzach wszystkich
siedzących przy stole mężczyzn, zatrzymując się w końcu
na twarzy Yin Chana. — Jeden błąd... jedna malutka po-
myłka... może zniszczyć szansę na osiągnięcie naszego wiel-
kiego celu.
Yin Chan skinął głową, a w jego oczach błysnął zapał.
— No cóż — dodał An Hsi, czując, że napięcie powoli go
opuszcza. — Myślę, że na tym skończymy. Muszę natych-
miast wyjechać. Mam jutro bardzo dużo do zrobienia i chciał-
bym zająć się tym z samego rana.
Yin Chan spojrzał na pozostałych. Widząc, że kiwają gło-
wami, zwrócił się ponownie do An Hsi:
— Jestem szczęśliwy, że przybyłeś do nas, kuzynie. Aż do
tej chwili... — Zadrżał i ze łzami wdzięczności w oczach
popatrzył na twarze swych towarzyszy. — Aż do tej chwili
nie wiedziałem... nie widziałem żadnego sposobu zgaszenia
tego ognia nienawiści i gniewu, który we mnie płonie. Ale
teraz... — Zacisnął pięść i uniósł rękę, a wyraz jego twarzy
nagle stwardniał. — Teraz możemy wypełnić wolę Niebios.
Ich odpowiedź była równie gorąca. Zaciśnięte pięści wznio-
sły się w górę, a łzy wzruszenia pojawiły się w oczach wszy-
stkich.
— Tak jest — powiedział cicho An Hsi, pochylając się w ich
stronę nad stołem. — Od tej chwili jesteśmy braćmi.
Kiedy wyszli na korytarz, z wiodących na górę schodów
dobiegł ich odgłos poruszenia: szelest jedwabiu, po którym
znowu zapanowała cisza.
— Kto to był? — zapytał cicho, podejrzliwie An Hsi.
Yin Chan patrzył przez chwilę na schody, po czym spojrzał
na niego.
— Nikt szczególny, kuzynie. To tylko moja siostra.
— Twoja siostra? — An Hsi wyglądał na zaskoczonego. —
Nie powiedziałeś mi o tym, że ona tu jest.
— Miało jej nie być, ale jej syn zachorował i postanowiła
nie wyjeżdżać z moim ojcem.
— Ale jeśli on coś usłyszała...
Yin Chan zbliżył się do niego i uścisnął mu rękę, uśmie-
chając się przy tym uspokajająco.
— Wątpię w to. Ale nawet jeśli tak było, to ona ma więcej
powodów, by nienawidzić Li Yuana, od większości z nas.
Jestem przekonany, że gdyby do tego doszło, sama zadałaby
pierwszy cios.
An Hsi patrzył przez chwilę na schody, a następnie, ułago-
dzony tymi słowami, odwrócił się z lekkim uśmiechem na
ustach.
— Tak bardzo cierpiała?
Yin Chan zniżył głos.
— Prawie się wściekła, kuzynie. Cały dom się trząsł
od jej gniewu. Wyobraź to sobie... została wygnana, a jej
jedyny syn wydziedziczony. Syn, który mógłby zostać Tan-
giem! Synem Niebios! A kim jest? Nawet nie księciem! Edykt
specjalny...
Tu przerwał, spuścił głowę, a tłumiony z najwyższym wysił-
kiem gniew sprawił, że zadrżał.
— Rozumiem... — powiedział cicho, współczująco An
Hsi. — Musi go nienawidzić, prawda?
Yin Chan pokiwał energicznie głową.
— No cóż... muszę jechać. Jak już mówiłem, jest wiele do
zrobienia. Ale niedługo spotkamy się znowu, kuzynie. Za dwa
dni, w mojej posiadłości. Do tego czasu zachowuj się bardzo
ostrożnie... Pamiętaj, co mówiłem. Nie ufaj nikomu, nawet
najbliższemu z twoich sług. Tylko tym, których wiąże z nami
wspólna nienawiść.
Yin Chan skinął głową w milczeniu.
— Dobrze. — An Hsi uśmiechnął się i pogładził Yin Chana
po policzku. Następnie pochylił się i pocałował go delikatnie
w usta. — I może tym razem zostaniesz na noc? Tak długo
na to czekałem, mój drogi Chanie. Długo, o wiele za długo...
* * *
Fei Yen stała za drzwiami swojego ciemnego pokoju. Wpa-
trywała się w srebrny prostokąt, który promienie księżyca
wpadające przez otwarte okno wycięły na przeciwległej ścianie,
oświetlając wejście do pokoju dziecięcego. Dobiegał z niego
kaszel chłopca i cichy śpiew niańki, ale nie to teraz zajmowało
jej myśli. Jej umysł ciągle był jeszcze porażony tym, co usły-
szała na dole, gdy zatrzymała się przed drzwiami gabinetu
ojca.
Yin Chan, myślała z rozpaczą, skręcając ciasno w dłoniach
jedwab swej koszuli nocnej. Co ty robisz? Co ty, na litość
boską, robisz?
To była zdrada. Zwykła zdrada. Karana śmiercią całej
rodziny aż do trzeciego pokolenia.
Mój syn, pomyślała nagle, czując łomotanie serca. Zabiją
mojego syna.
Przeszła szybko przez pokój, stanęła przy oknie i spojrzała
na hangar widoczny na drugim brzegu jeziora. Załogi stat-
ków krzątały się, przygotowując swoje jednostki do startu.
Chwilę później zobaczyła swojego brata i An Hsi, którzy
spokojnie rozmawiając, pojawili się na trawniku przed rezy-
dencją.
Głupota, pomyślała, widząc brata ściskającego dłoń star-
szego mężczyzny i pochylającego przed nim głowę w ukłonie.
An Hsi mogła jeszcze zrozumieć. Stracił trzech braci, którzy,
jako nosiciele „choroby wierzbowej śliwy", zostali zabici na
rozkaz Li Yuana. Ale Chan...
Wzięła głęboki oddech, opanowując rozszalałe myśli i zmu-
szając się do starannego rozważenia sytuacji.
Nigdy go o to nawet nie podejrzewała. Jej brat nigdy,
żadnym spojrzeniem, czy też uwagą, nie zdradził się z tym, że
tak bardzo nienawidzi Li Yuana. A co z nią?
Chan mylił się. Nie nienawidziła Li Yuana. Już nie. Teraz
rozumiała go lepiej i chociaż, wspominając życie z nim, nie
myślała o tym z czułością, to jednak odczuwała trochę żalu,
że nie próbowała mocniej związać go ze sobą. Kochał ją. Nie
miała co do tego żadnych wątpliwości. Zobaczyła to w jego
oczach, kiedy odwiedził ją po śmierci swych żon.
Ale to... to szaleństw o... Co może zrobić, by powstrzy-
mać Chana przed popełnieniem tej głupoty? Jak ma ochronić
przed karą głowy ich wszystkich?
Patrzyła, jak Chan pomaga An Hsi wsiąść do łodzi, a potem
odsyła służących i sam bierze się za wiosła. Wiedziała, co było
między nimi. Och, nie potrzebowała szpiegów, aby się tego
domyślić. Sądziła jednak, że to się już skończyło. Ale teraz
An Hsi wrócił i sączy jad w ucho jej brata, rozdmuchując
stare frustracje w palącą potrzebę zemsty. I po co?
Potrząsnęła głową, ogarnięta nagłym gniewem. Głupiec i nik-
czemnik... piękna para! Najlepiej by było, gdyby ta łódź teraz
zatonęła i pociągnęła ich ze sobą na dno... Wstrzymała od-
dech, uświadomiwszy sobie, gdzie zawiodły ją jej myśli. Jej
brat martwy. Ten drogi, chwiejny, głupiutki brat... martwy?
Zadrżała. Czy nie było żadnego wyjścia z tej matni? Zamknęła
oczy, przejęta do bólu tą myślą, przerażona tą alternatywą.
Słyszała ich tam na dole, gdy składali sobie przysięgi brater-
stwa i rozmawiali o śmierci T'anga. To był szalony, ale
zupełnie realny plan. Właśnie ta jego realność zagrażała życiu
ich wszystkich. Jej braci, syna, jej samej... I ojca, pomyślała,
zatrwożona perspektywą tego, że ten drogi i szlachetny czło-
wiek mógłby paść ofiarą głupoty jej brata.
Muszę mu o tym powiedzieć. Niech on zadecyduje.
Ta myśl, raz sformułowana, sprawiła jej ulgę. Ojciec. On
uporządkuje ten bałagan. W końcu był to jego obowiązek
jako głowy wielkiej rodziny. Nie do niej należała decyzja
o losie brata. To nie ona go spłodziła.
Odwróciła się i spojrzała na oświetlone przez księżyc drzwi.
Za nimi panowała już cisza. Kaszel się urwał, a niańka prze-
stała śpiewać. Słychać było tylko dobiegający znad jeziora
delikatny plusk zanurzających się w wodzie wioseł.
Śpij spokojnie, Hanie, pomyślała i przesłała pocałunek swo-
jemu synkowi. Nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić. Nikomu.
Było to małe, dwupokojowe mieszkanie, skromnie umeb-
lowane, ale czyste, jak sama powiedziała, z pojedynczą ścienną
lampą, która rzucała na wszystko jasnopomaranczowe świat-
ło. Kiedy zamknęła za nimi drzwi, Chen rozejrzał się wokół
i zauważył tanie, romantyczne obrazki na tylnej ścianie i jed-
wabne poduszki ułożone na jedynym łóżku. Zasłona z pacior-
ków oddzielała pokój od małej kuchenki. Wraz z Wang Ti
żyli przez rok w takim samym mieszkaniu, kiedy Jyan miał
trzy latka. Było tam ciasno, ale mimo to byli szczęśliwi.
Uśmiechnął się na to wspomnienie i lekko zachwiał. Piwo
uderzyło mu trochę do głowy i czuł się nieco ociężały.
Odwrócił się i spojrzał na kobietę. Stała przed niską toaletką
i zdejmowała kolczyki. Zauważyła w lustrze, że na nią patrzy,
odwróciła się i przesłała mu uśmiech.
— A zatem... co chcesz?
— Chcę?
— Chcesz seksu? A może czegoś bardziej wymyślnego?
Zwykły seks kosztuje pięć yuanów. Za coś ekstra musisz
zapłacić więcej.
Nagle zrozumiał.
— Ja... ja nie wiem. Myślałem...
Uśmiechnęła się i podeszła do niego. Oparła mu rękę na
piersi i zaczęła rozpinać guziki jego tuniki.
— Ile masz?
Sięgnął do kieszeni i podał jej banknot dwudziestojuanowy.
Zagwizdała cicho.
— Za to możesz mnie mieć, jak tylko zechcesz. Ale nic
ostrego, rozumiesz? A jeśli chcesz dać mi w tyłek, zrób to
delikatnie, dobrze? Jestem bardzo wrażliwą i delikatną damą...
Jej śmiech brzmiał tak samo jak poprzednio — był szczery
i czuły — ale teraz rozumiał go już zupełnie inaczej.
Patrzył na nią, na jej pomalowane wargi, na poróżowane
policzki, na cienkie linie wokół jej oczu i ust i zastanawiał się,
dlaczego nie zaskoczył wcześniej. Była kurwą. Barową dziwką.
A on myślał...
Zdjęła sukienkę, powiesiła ją i poszła do kuchni, bez wąt-
pienia po to, by schować gdzieś pieniądze. Kiedy wróciła, stał
ciągle w tym samym miejscu, w którym go zostawiła.
— No i jak? — zapytała, śmiejąc się cicho. — Rozbierzesz
się sam czy też to ja mam zdjąć z ciebie ubranie?
— Ja... — Popatrzył na nią i zauważył, jak na niego patrzy.
W jej wzroku nie było żadnego oceniania, tylko przyjazne
ciepło, czułość, jaką jeden nieznajomy może obdarzyć drugie-
go. Wzruszył ramionami. — Jeśli chcesz...
Podeszła do niego.
63
— Usiądź na łóżku. To nam ułatwi sytuację.
Usiadł i pozwolił jej ściągnąć sobie buty.
— To także — powiedziała, wskazując jego spodnie.
Uniósł się lekko.
— Gotowe — mruknęła i ułożyła je na krześle stojącym
przy ścianie. — Teraz jest znacznie lepiej, prawda?
Klęczała przez chwilę na podłodze, uśmiechając się do
niego. Następnie cofnęła się lekko i jednym, sprawnym ruchem
ściągnęła przez głowę górną część swej bielizny i rzuciła ją
obok siebie. W półmroku panującym w pokoju jej piersi
wyglądały jędrnie, a sutki dumnie sterczały. Patrzył na nią na
wpół wystraszony, na wpół zafascynowany. Dom, pomyślał,
ale nie było czegoś takiego. W domu czekała na niego tylko
pustka. Jęknął cicho.
— Wszystko dobrze — powiedziała, jeszcze czulej niż po-
przednio, a jej oczy patrzyły na niego uspokajająco. — Jesteś
tu bezpieczny, mój kochany. Nie przyjdzie tu żadna żona, by
zrobić ci krzywdę. Jestem tylko ja. — Przysunęła się bliżej,
położyła dłonie na jego udach, po czym oparła głowę o jego
piersi i pocałowała delikatnie, miękko w szyję. — Jesteś teraz
w krainie ciepła i miękkości, Tong Chou, a więc odpręż się,
dobrze? Po prostu odpręż się...
Obudził się i zaczął zastanawiać się, gdzie jest. To nie mój
pokój, pomyślał, wsłuchując się w ciche tykanie zegara. A to
powietrze... powietrze jest jakieś inne...
Przypomniał sobie. Kobieta. Poruszył się lekko i wyczuł ją,
leżącą za jego plecami. Odwrócił się powoli w jej stronę.
W kuchni paliło się nocne światło —perłowa biel przenikająca
przez zasłonę z paciorków. Dzięki tej poświacie widział zarys
jej ciała, powolny ruch podnoszących się i opadających piersi.
l*i/ysunął się do ściany i oparł o nią plecy. Obok niego
leżała naga kobieta. Spała na plecach z jedną ręką na brzuchu,
a drugą we włosach. Patrzył na nią, zdumiony tym, że się tutaj
znalazł i wspomnieniem tego, co między nimi zaszło.
Potrzeba... to go zaskoczyło. Niepohamowana siła jego
potrzeby, pożądania. To oraz jej ciepło. Była taka czuła... taka
delikatna.
Jak kochanka, pomyślał i zmarszczył czoło, ponieważ mó-
wiono mu, że nie można kupić miłości, tylko zasłużyć na nią.
Dziwki... były czymś normalnym w jego pracy. W swoim
czasie widział ich tysiące — w celach i w ich krzykliwie
urządzonych pokoikach — i nigdy nawet nie pomyślał o tym,
czym to dla nich było: gdzie żyły i czego chciały od życia.
Prawdopodobnie wygody i spokoju. Jak każdy. Widział je
martwe — ofiary morderstw lub nadużycia narkotyków — ale
nigdy nie zastanowił się nad tym, jak naprawdę to wszystko
wyglądało. Aż do tej chwili.
Westchnął. I ty myślisz, że masz problemy, Kao Chen... On
przynajmniej coś miał, podczas gdy ona...
Poruszyła się, po czym odwróciła głowę i spojrzała na
niego. Jej usta rozchyliły się wolno w uśmiechu.
— Nie możesz spać?
Uśmiechnął się do niej w odpowiedzi.
— Rozmyślałem...
— Nie powinieneś. To ci źle robi.
— Być może... — Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń zatopioną
w długich, czarnych włosach. Ich palce splotły się ze sobą. —
To było bardzo miłe...
Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, a następnie przysunęła jego
rękę do ust i pocałowała ją.
— ...ale powinienem już iść.
— O tej porze? Dokąd? Do domu i do tej twojej żony? —
Pokręciła głową. — Nie, Tong Chou. Przygotuję nam ch'a,
a potem zrobimy to jeszcze raz...
— Jeszcze raz? — Roześmiał się cicho, ale sama myśl była
nęcąca, a sposób, w jaki na niego patrzyła, rozpalał mu krew
w żyłach.
— Czekaj tutaj...
Odprowadził ją wzrokiem, rozkoszując się widokiem jej
nagiego ciała i jakąś prostą, zwykłą zmysłowością jej ruchów.
Ten pokój, ich dwoje... Oparł znowu głowę o ścianę, odetchnął
głęboko i zaczął słuchać odgłosów dochodzących z kuchni.
— Jesteś głodny?
Mruknął twierdząco.
— Masz... — Wychyliła się z drzwi kuchni i podała mu
talerz.
Uniósł się na łóżku i wziął go.
— Owsiane krakersy! — Roześmiał się. — Od lat nie jad-
łem owsianych krakersów!
— Nie smakują ci?
— Nie, nie... uwielbiam je. Tylko że... — Westchnął. Jak
to wytłumaczyć? Jak wyjaśnić jej tę dziwną mieszaninę smutku
i zadowolenia, która go ogarnęła? A może ona dobrze o tym
wiedziała? Może tak właśnie czuła się przez cały czas?
Oboje się prostytuujemy, pomyślał. Różnimy się tylko tym,
że jedno z nas jest bardziej uczciwe od drugiego.
Wróciła z kuchni, podała mu filiżankę i przykucnęła przy
łóżku obok niego. Zauważył teraz, że jest znacznie starsza niż
początkowo sądził. W gruncie rzeczy musiała być prawie jego
rówieśnicą. Jej twarz znaczyły drobne zmarszczki, a ciało
straciło już młodzieńczą jędrność. Mimo to wciąż była bardzo
atrakcyjną kobietą.
Uśmiechnęła się i przysunęła do niego.
— Lubię cię, Tong Chou. Kusi mnie, by pozwolić ci zostać
na całą noc. Interesy idą kiepsko, a więc...
— Chcesz więcej pieniędzy?
Podniosła brwi.
— Czy powiedziałam coś takiego? Nie... poza tym
zapłaciłeś mi dobrze i traktowałeś bardzo delikatnie. To nie
zdarza się zbyt często...
Dostrzegł pełną smutku zadumę w jej oczach i odwrócił
wzrok. Wypił łyk swojej ch'a.
— Lubisz swoją pracę? — zapytał po chwili.
— A czy ty lubisz swoją?
Pokręcił przecząco głową.
— A co ty właściwie robisz, bracie Chou? Jeszcze mi nie
powiedziałeś.
— Nie chciałabyś tego wiedzieć.
— Aż tak źle?
Roześmiał się, po czym spoważniał nieco i przytaknął.
— Tak źle.
— Opowiedz mi. Zaciekawiłeś mnie.
Zawahał się, walcząc z pokusą, by jej powiedzieć, ale w koń-
cu wyciągnął tylko rękę i dotknął delikatnie jej policzka.
— Naprawdę nie chciałabyś tego wiedzieć.
Hannah zamknęła delikatnie drzwi i podeszła do biurka
ojca. Usiadła w fotelu, popatrzyła na stosy papierów i teczek
rozłożonych na całym blacie i wzięła głęboki oddech. Musiała
być gdzieś tutaj. Widziała ją zaledwie dzień wcześniej. Czarna,
ręcznie zawiązana aktówka. Ale która z nich? Przed sobą
miała przynajmniej trzydzieści takich teczek. Oczywiście, jeśli
w ogóle jeszcze tu była. Jeśli nie skończył nad nią pracować
i nie odesłał z powrotem.
A więc... Od czego rozpocząć?
Wzięła zawiązaną złotą wstążką teczkę, która leżała na
pulpicie, i położyła ją na podłodze obok siebie. Następnie
sięgnęła do najbliższego stosu dokumentów, zdjęła pierwszy
plik, odwróciła go górą w dół i umieściła na pulpicie. Ważne
było, by zachować odpowiedni porządek — później będzie
musiała odłożyć wszystko idealnie tak samo, jak leżało na
początku. Znała swojego ojca. Zdawało się, że na biurku
panuje całkowity chaos, on jednak układał dokumenty według
własnego systemu i dokładnie wiedział, gdzie każdy z nich się
znajdował. Wiedział...
W pewnym momencie przerwała, zainteresowana czymś, co
przeczytała. Nie była to wprawdzie teczka, której szukała,
mimo to... Czytała dalej.
Pół godziny później uniosła wzrok, czując gwałtowne bicie
serca. Tajemnice... jej ojciec był strażnikiem tajemnic, ale coś
takiego...
Gwizdnęła cicho pod nosem.
Można zapomnieć o Nantes. Zapomnieć o wszystkim, co
tam się stało. To nic w porównaniu z t ym.
Wróciła na pierwszą stronę i ponownie przeczytała listę
osób, do których ten dokument został wysłany. Dziewięć
nazwisk. Siedem z nich było, jak wiedziała, nazwiskami Smo-
ków. Głów Ministerstwa w poszczególnych Miastach i braci
jej macochy, Chih Huang Hui. Na ósmym miejscu zobaczyła
nazwisko swojego ojca. Na dziewiątym... Zmarszczyła czoło,
zaskoczona. Dziewiątym był An Sheng, głowa potężnej Ro-
dziny Mniejszej i lennik Li Yuana, T'anga Europy.
— Bogowie... — szepnęła, wspominając, co przed zaledwie
kilku dniami powiedział jej ojciec. A więc to była ta ważna
sprawa, nad którą pracował. T o.
Wyprostowała się, czując, że kręci się jej w głowie i że ma
trudności z oddychaniem. Nie miała najmniejszego pojęcia, co
z tym zrobić. To była jedna z tych tajemnic, o których nikt
nie powinien wiedzieć, jedna z tych, którymi nie mogła się
z nikim podzielić.
Nie... nawet z ojcem.
Siedziała przez chwilę nieruchomo, wpatrując się pustym
wzrokiem w ścianę gabinetu, a potem wpadł jej do głowy
pomysł. Może powinna poradzić się dziadka, Shang Wen
Shao. Może on będzie wiedział, co robić. Z drugiej jednak
strony ta sprawa może być dla niego zbyt poważna. A zatem
pradziadek, Shang Chu?
Westchnęła. Nie. Wiedziała, co on jej odpowie. Czy jednak
rzeczywiście tak było? Po raz pierwszy nie wiedziała, co sądzić.
Nagle zmarszczyła czoło, a potem, usłyszawszy coś, zamar-
ła w bezruchu. Drzwi... drzwi były otwarte, a właściwie odro-
binę uchylone, zaledwie na szerokość dłoni, ale ona z całą
pewnością zamknęła je za sobą.
— Kto tam? — zapytała, zamykając teczkę i odsuwając ją
na bok. — Wejdź i pokaż się.
Drzwi wolno się otworzyły. W progu stał chłopiec; mały,
tłusty chłopiec o euroazjatyckich rysach. Jej przyrodni brat,
Ch'iu.
— Podglądacz — powiedziała, obchodząc biurko.
Spojrzał na nią, nie zmieszany.
— Co robisz w gabinecie ojca?
— Dlaczego nie leżysz w łóżku?
— Leżałem — odparł, a na jego pulchnej twarzy pojawił
się gniew. — Ale usłyszałem, jak skradasz się korytarzem,
i zacząłem się zastanawiać, co kombinujesz. Kiedy nie wraca-
łaś, pomyślałem sobie, że przyjdę tu i sam zobaczę.
Podeszła do drzwi, oparła ręce na biodrach i patrząc na
niego z góry, rzuciła:
— A więc teraz możesz już iść do łóżka, prawda?
— Dlaczego miałbym to robić? Poza tym ciągle nie od-
powiedziałaś na moje pytanie.
Pochyliła się nad nim z surowym wyrazem twarzy.
— I nie zamierzam. A teraz zmiataj stąd. Znikaj, zanim tak
skopię ci ten twój mały, tłusty tyłek, że polecisz aż do łazienki!
— Powiem mamie.
— Powiedz jej. Zobaczysz, czy mnie to obchodzi.
Patrzył na nią jeszcze przez chwilę z wyzwaniem w oczach,
po czym odwrócił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Hannah patrzyła na nie przez jakiś czas, a następnie wzięła
głęboki oddech.
— Cholera!
Wróciła do biurka i ułożyła wszystkie pozostałe dokumenty
na ich poprzednie miejsca. Podniosła teczkę, zamierzając wy-
nieść ją do swojego pokoju. Zrobiła jednak zaledwie dwa kroki
w stronę wyjścia, kiedy drzwi gwałtownie się otworzyły.
— Han-A?
Pochyliła głowę w ukłonie i przełknęła ślinę.
— Matko...
W progu stała Chih Huang Hui, a na jej bladej twarzy
wyzierającej z warstw czerwonego jedwabiu, który miała na
sobie, widać było wyraz dziwnej satysfakcji.
— Czy możesz mi wyjaśnić, co tu robisz, dziewczyno?
Hannah trzymała teczkę z tyłu, ukrywając ją przed wzro-
kiem macochy.
— Ja... — Myślała gorączkowo. — Szukałam czegoś, co
zostawił mi ojciec.
— Zostawił ci? — Twarz macochy wykrzywiła się
w grymasie niechęci. — Dlaczego w takim razie nie zostawił
tego w twoim pokoju, Han-A? Z pewnością nie zostawiłby
tego tutaj, między swoimi papierami.
Hannah uniosła głowę, decydując się nadrabiać bezczel-
nością.
— Tak właśnie myślałam. Ale kiedy na swoim biurku nic
nie znalazłam, pomyślałam sobie...
— Czy on w i e o tym, że weszłaś do jego gabinetu?
Hannah ponownie spuściła wzrok i pokręciła głową.
— A czy nie sądzisz, że gdyby się o tym dowiedział... —
uśmiechnęła się, wyraźnie rozkoszując się tą myślą — to mógł-
by być na ciebie zły, Han-A?
— Ja... ja nie wiem.
Chih Huang Hui wyprostowała się tryumfalnie. Zza jej
pleców wychyliła się wykrzywiona w złośliwym grymasie
twarz Shang Ch'iu.
— No cóż, Han-A. Rozczarowałaś mnie. Rozczarowałaś
w najwyższym stopniu. Obawiam się, że będę musiała o tym
powiedzieć twojemu ojcu. Zapewne będzie... — uśmiechnęła
się znowu i tym razem iskra prawdziwego okrucieństwa roz-
jaśniła jej rysy — niezmiernie zaskoczony, gdy dowie się, co
robi jego ukochana córeczka, kiedy on wychodzi z domu, nie
sądzisz? Bardzo, bardzo zaskoczony.
* * *
Chen, zażenowany jak jeszcze nigdy dotąd w całym swoim
życiu, ubierał się w pośpiechu. Jego oficer dyżurny, kapitan
Wilson, stał w kącie pokoju ze spuszczoną głową. Odwrócił
wzrok i czekał, aż Chen założy zapasowy mundur, który mu
przyniósł.
Zapinając tunikę, Chen zerkał przepraszająco na kobietę.
Obserwowała go w milczeniu, dziwnie obca, a łącząca ich do
tej pory atmosfera intymności i bliskości nagle prysła. Był
teraz dla niej po prostu kolejnym ciałem i to na dodatek
niemile widzianym.
— Gdybym wiedziała... — odezwała się nagle, prawie bru-
talnie. — Służba Bezpieczeństwa... pieprzona Służba Bezpie-
czeństwa! A ja myślałam...
Chen zapiął ostatni guzik, odwrócił się i spojrzał na swojego
kapitana.
— W porządku. Ruszajmy. Opowiesz mi o wszystkim po
drodze.
Popatrzył po raz ostatni na kobietę. Narzuciła kurtkę na
ramiona, ale poza tym wciąż była naga. Chciał coś powiedzieć,
ale gdy zauważył wyraz jej twarzy, powstrzymał się. Wzruszył
ramionami i poszedł w stronę wyjścia. Jednakże trudno było
mu od niej odejść. Przez chwilę...
Kiedy drzwi zamknęły się za nim, poczuł nagły przypływ
gniewu. Pierwszy raz od wieków znalazł spokój... na krótką
chwilę... a zaraz potem wytropili go jak najgorszego krymi-
nalistę.
— Jak mnie znalazłeś? — zapytał kapitana, świadomy tego,
że ich rozmowie przysłuchuje się czterech żołnierzy.
Zażenowany Wilson spuścił wzrok.
— Kiedy nie mogliśmy nawiązać z panem kontaktu, pomyś-
leliśmy, że coś się stało. Potem znaleźliśmy wiadomość, którą
pan wysłał z tej strefy, i... — zawahał się — wtedy, panie
majorze, kazałem prześledzić zapisy z kamer nadzoru. Nie
zrobiłbym tego, ale... to był jedyny sposób. Byłem pewny, że
chciałby pan dowiedzieć się o tym jak najszybciej.
Chen zatrzymał się i spojrzał na niego z niepokojem.
— Dowiedzieć o czym? Czy coś się stało mojej rodzinie?
— Nie, panie majorze. Chodzi o... Song Wei. Wie pan, tego
sprzątacza. Nie żyje.
Całkowicie zaskoczony Chen pokręcił głową.
— Nie żyje?
— Tak jest, panie majorze. Rozruchy ogarnęły cały pokład.
Nasi ludzie są już tam na dole i próbują opanować sytuację,
ale sądziłem, że pan wolałby zająć się tym osobiście. Chcę
powiedzieć, że w świetle tego, co się wydarzyło...
Chen skinął głową, uświadamiając sobie równocześnie, że
Wilson prawdopodobnie oszczędził mu znacznie większego
wstydu, niż przyczynił. Poza tym, jeśli Song Wei nie żył,
zaczynała się zupełnie nowa gra.
— Czy został zamordowany?
— Tak jest, panie majorze.
— Tylko on, czy są też inni zabici?
Wilson zawahał się.
— Mówiąc szczerze, panie majorze, jeszcze nie wiemy. Tam
na dole jest prawdziwy chaos i... no cóż, przeszukaliśmy cały
pokład i nie możemy doliczyć się czterech ludzi.
— Rozumiem. — Chen pokiwał głową, układając sobie
w myślach kawałki tej łamigłówki. — A więc ruszajmy tam,
dobrze? Im szybciej to wszystko wyjaśnimy, tym lepiej.
Żołnierze byli wszędzie. Cały obszar sąsiadujący z koryta-
rzem został odcięty od pozostałej części poziomu. Chen idący
na czele swej eskorty nie potrafił się oprzeć pokusie porów-
nywania tego, co widział obecnie, ze swoimi poprzednimi
spostrzeżeniami. Wtedy panowała tu atmosfera może tym-
czasowej, ale jednak normalności. Teraz wyglądało to jak
strefa wojenna, a napięcie było wręcz namacalne.
Owinięte w prześcieradło ciało Song Wei'a złożono na stole
kuchennym. Kiedy Chen wszedł do środka, jeden z członków
specjalnego zespołu medycznego, który oglądał właśnie głowę
ofiary, spojrzał na niego i uśmiechnął się.
— To wygląda na robotę zawodowca, majorze Kao. Jedna
kula tuż za prawym uchem. Rozniosła mu górną część czaszki.
Chen wziął cienkie, obcisłe rękawiczki, które mu podano,
założył je i podszedł do stołu. Kiedy lekarz odsunął się, aby
zrobić mu miejsce, zobaczył roztrzaskaną czaszkę i skrzywił
się. Nie wyglądała wcale na część ludzkiego ciała. Bardziej już
przypominała pękniętą miseczkę, której galaretowata zawar-
tość wymieszała się z kawałeczkami kości.
Wsunął ostrożnie rękę pod szyję trupa i nieznacznie ją
przekręcił.
— Tutaj —powiedział lekarz, wskazując na dziurę widocz-
ną tuż za prawym uchem. — Ślady prochu wskazują na to,
że ten, który to zrobił, przyłożył mu lufę do głowy. Musiała
to być broń o wielkim kalibrze. Kiedy znajdziemy kulę, do-
wiemy się jakim.
Chen zmarszczył czoło w zadumie, a potem zrozumiał.
— Gdzie został zabity?
— Po drugiej stronie strefy, cztery poziomy niżej. Znale-
ziono go w salce służb konserwacyjnych. Ściany i sufit były
zachlapane jego mózgiem. Wygląda jednak na to, że nikt nic
nie słyszał.
— Kto go tutaj przyniósł?
— Przyjaciele rodziny. My po raz pierwszy usłyszeliśmy
o tym w chwili, gdy zaczęły się kłopoty.
— Kłopoty? — Chen popatrzył pytająco na Wilsona, który
stał za sierżantem w drzwiach kuchni.
— Spalili posterunek Służby Bezpieczeństwa, panie majo-
rze. Nikt nie ucierpiał. Strażnicy w porę zauważyli, co się
dzieje, i podnieśli alarm. To było godzinę temu.
Chen pokiwał głową. Przed godziną był z tamtą kobietą.
W sąsiednim pokoju rozległ się nagle płacz, głośne, pełne
rozpaczy zawodzenie. Zaskoczony, podniósł gwałtownie głowę.
— Co to jest, do cholery...?
— To jego żona, panie majorze. Pomyślałem, że najlepiej
będzie, jeśli zatrzymamy ją tutaj. Histeryzuje, a atmosfera
panująca w tłumie i tak jest już bardzo napięta, tak więc...
Chen skinął głową. Jednakże dochodzące zza ściany jęki
działały mu na nerwy. Popatrzył jeszcze raz na roztrzaskaną
czaszkę, po czym opuścił ją delikatnie na stół i odsunął się
na bok.
Spojrzał na sierżanta, wyciągając równocześnie ręce w stro-
nę pomocnika medycznego, który zdjął mu rękawiczki i wy-
rzucił je do sterylnego worka.
— A więc... co jeszcze wiemy? Co pokazują zapisy z kamer?
Zamiast sierżanta odpowiedział Wilson:
— Miejsce, w którym został zabity, nie jest objęte nad-
zorem. W pobliżu znajduje się jedna kamera, ale w samym
korytarzu niczego nie ma. To w końcu taki nieważny zakątek...
w istocie małe przejście dla konserwatorów. A ta salka jest
zazwyczaj zamknięta.
— Co w takim razie znaleźliście w zapisach z tej kamery,
która jest w pobliżu?
Wilson popatrzył na sierżanta.
— Nie jesteśmy jeszcze pewni, panie majorze. Rozkazałem
zespołowi identyfikacyjnemu sprawdzić twarze i porównać je
z archiwami. Jest to jednak bardzo ruchliwy korytarz, a my
nie wiemy, jak długo leżało tam to ciało, zanim zostało od-
kryte.
Chen spojrzał pytająco na lekarza.
— Och... przynajmniej cztery, pięć godzin. Może więcej.
— W porządku —powiedział Chen i dodał: —Kiedy tylko
dowiecie się cokolwiek, dajcie mi natychmiast znać. Mam
własną teorię na temat tego, kto za tym stoi, i im prędzej
złapiemy naszego mordercę, tym lepiej. To znaczy, jeśli on
jeszcze żyje...
Przerwał. Z sąsiedniego pokoju dobiegły ich odgłosy szar-
paniny. Po chwili drzwi kuchni otworzyły się gwałtownie
i zobaczyli wykrzywioną w jakimś szalonym grymasie twarz
kobiety, która usiłowała wyrwać się strażnikowi i dostać się
do środka, po czym drzwi znowu zostały zamknięte. Krzyki
i rozpaczliwe zawodzenie rozległy się ponownie, głośniejsze
tym razem niż poprzednio.
Chen westchnął.
— Dobrze. Chcę, abyście identyfikację twarzy potraktowa-
li jako zadanie priorytetowe. W tym samym czasie macie
przeprowadzić dokładne i kompletne przeszukanie całego po-
kładu. Sprawdźcie każdy pokój, każde pomieszczenie. I pa-
miętajcie, że nie szukamy żadnych drobiazgów, zrozumiano?
Macie skoncentrować się na sprawach związanych z tym
zabójstwem... I tymi zaginionymi ludźmi.
Wilson oraz sierżant pochylili głowy.
— W porządku. A teraz ruszajcie. Ja porozmawiam z ko-
bietą.
Odprowadził ich wzrokiem, po czym stał przez chwilę bez
ruchu, rozważając sytuację. Postępując zgodnie z normalną
procedurą, jego ludzie sprawdzą zapisy z kamery z ostatnich
czterdziestu ośmiu godzin. Okaże się wtedy, że wczoraj złożył
tu wizytę. Będzie musiał odpowiadać na wiele niewygodnych
pytań, jego raporty zostaną poddane dodatkowej kontroli
i generalnie znajdzie się w wielce kłopotliwym położeniu.
Chyba że szybko wyjaśni tę sprawę. Chyba że znajdzie niezbity
dowód łączący zabójcę z tym łajdakiem Cornwellem.
Nie miał bowiem żadnych wątpliwości, że chodziło tu o Corn-
wella. Wiedział to od chwili, gdy po raz pierwszy usłyszał
o śmierci Song Wei'a. Nikt inny nie chciałby go zabijać. Nikt
inny nie skorzystałby na tym. Musi jednak tego dowieść.
Okrzyki rozgniewanego człowieka, który groził, że weźmie
sprawy w swoje ręce, to jeszcze za mało, by przekonać sąd. Musi
znaleźć związek i wykazać, że za tym wszystkim stał Cornwell.
Chen zadrżał. Jak wielu innych w tych czasach, Cornwełl
myślał, że jest nietykalny, że stoi ponad prawem. A kim byli
dla niego ludzie, których zabijał lub niszczył w inny sposób?
Nazwał ich szumowinami. Szumowiny...
Podszedł do drzwi i zapukał. W środku zapanowała nagle
cisza, po czym drzwi się otworzyły.

— Panie majorze... —Strażnik odsunął się, aby mógł przejść.
W środku obok malutkiej świątyni siedziała kobieta. Za jej
plecami stał starzec, ojciec Song Wei'a. Stary mężczyzna
przyjrzał się Chenowi, a następnie zmrużył oczy.
— To ty... —wyszeptał. —Powinienem się domyślić... Ty
łajdaku.
Chen odwrócił się, odprawił strażnika i podszedł do szlo-
chającej kobiety. Patrzył na nią przez chwilę, rozumiejąc jej
żal, po czym uniósł głowę i spojrzał w oczy starca.
— Nie miałem z tym nic wspólnego — powiedział cicho. —
Próbowałem ostrzec pańskiego syna i jego przyjaciół. Ale
to... — Wzdrygnął się. — No cóż... Złapię tego, kto to zrobił.
Obiecuję panu.
— Ty mi obiecujesz? — Głos starego człowieka ociekał
pogardą. Spojrzał z nienawiścią na Chena, po czym napluł
mu na pierś. Ślina trafiła w naszywki munduru i spłynęła
w dół. — To za pańskie obiecanki, panie majorze. Znam was.
Trzymacie się razem i chronicie własne interesy. Mój syn... —
Wziął głęboki oddech, próbując się opanować. — Mój syn
był dobrym człowiekiem. Ciężko pracował, był dobry dla żony
i dzieci i dbał o ojca, jak to powinien robić kochający syn.
I jakiej nagrody się doczekał? Wyrzucono go z pracy i zmu-
szono do żebrania o odpadki ze stołów bogaczy. A kiedy
próbował zaprotestować, został zabity. Jak najnędzniejszy
z owadów.
Starzec zatrząsł się z oburzenia, a palce jego zniekształ-
conych artretyzmem dłoni wbiły się w ramiona synowej, jakby
chciał równocześnie pocieszyć ją i ukarać. Jego twarz wy-
krzywił grymas gniewu i nieprzejednanej nienawiści.
— Obietnice... Paa! Czy można jeść obietnice? Czy pań-
skie obietnice mogą sprawić, że mój syn znowu będzie żył? —
Pokręcił głową. — Nie, majorze. Nie chcę pańskich obietnic.
Mdli mnie od nich.
— Ja...
— Niech pan po prostu idzie — przerwał mu starzec z twa-
rdym, nieugiętym wyrazem twarzy. — Niech pan rozgrywa swoje
gierki gdzie indziej. Niech pan idzie i udaje, że coś robi.
Chen odwrócił się, czując, że twarz pali go tak mocno,
jakby został właśnie spoliczkowany. Kiedy wychodził, słowa
starca wciąż brzmiały w jego uszach, a szloch kobiety zdawał
się rozdzierać mu serce.
Cornwell, myślał, przechodząc szybkim krokiem przez ku-
chnię, ledwie świadomy obecności salutujących mu i kłaniają-
cych się na jego widok żołnierzy. Przygwożdżę tego łajdaka,
choćby to miała być ostatnia rzecz, którą zrobię.
A jeśli ci się nie uda? zapytał jakiś cichy głos w głębi jego
serca.
Zatrzymał się, rozejrzał po pustym korytarzu i odpowie-
dział cicho sam sobie:
— Wtedy i tak go zabiję.
* * *
Hannah siedziała przy swoim biurku i czekała. Jej ojciec
wrócił jakiś czas temu i poszedł prosto do swojego gabinetu.
Słyszała trzaśniecie zamykanych drzwi, a później, za niecałą
minutę, usłyszała, że otworzyły się ponownie i do jej uszu
dotarł odgłos rozmowy, najpierw cichej, po czym głośniejszej.
Drzwi znowu trzasnęły... i zapanowała cisza.
Spojrzała na swoje szkice i wydało jej się nagle, że twarze
ludzi, których narysowała, zwrócone są w jej stronę, że wszys-
cy oni wpatrują się w nią, jakby nie byli tylko dziełem jej rąk
i umysłu, ale niezależnymi, samodzielnymi istotami, które ona
jedynie uwolniła z anonimowej bieli kartki. Jej szczególną
uwagę przykuła jedna z tych twarzy — twarz hua pen, którego
widziała tamtego pamiętnego dnia na dole. Miała teraz wra-
żenie, że rysując ją, znacznie wykroczyła poza zwykłą próbę
oddania fizycznego podobieństwa. Te wpatrujące się w nią
oczy, ten lekki, jakby pełen zrozumienia uśmieszek sugerowały
istnienie czegoś mrocznego —jakiegoś tajemniczego, skrytego
wnętrza, którego istnienia nawet nie podejrzewała, gdy słu-
chała tego człowieka.
Uniosła głowę i jej wzrok podążył w stronę migoczącego
ekranu, który wisiał na ścianie naprzeciw niej. Miała taki
zwyczaj, że w czasie pracy nigdy go nie wyłączała, zmniejszała
tylko natężenie dźwięku. Jej ciche okno na świat. Obrazy...
bardziej wierzyła obrazom niż słowom. W swej naturze były
mniej plastyczne, trudniej było nimi manipulować. Jed-
nakże obrazy także można było sfałszować albo źle odczytać.
Pod tym względem niewiele różniły się od słów. Mimo to
wydawało jej się, że ważniejsze jest widzieć niż mówić,
aczkolwiek wiedziała także, iż w przyszłości będzie musiała
robić i to, i to.
Na ekranie jeden obraz gonił drugi. Jej świat popadł w cha-
os, wolno rozdzierał się na kawałki, a jednak większość ludzi
tdi widziała żadnego związku między tym większym kręgiem
spraw a ich małymi, prywatnymi światami ograniczającymi
się do pracy i rodziny. Widzieli jedynie migoczący ekran
i słyszeli głos oficjalnego komentatora, który mówił im, co
mają myśleć. Oddzielone. Te dwa światy były od siebie od-
dzielone. A jeśli się spotykały, to zazwyczaj towarzyszył temu
wybuch nagłego, oszałamiającego gwałtu, który narzucał zro-
zumienie istoty sprawy swym ofiarom, nie wywierając żadnego
wpływu na obserwujące to miliardy.
Mmoże właśnie to było jej przeznaczeniem. Stać się siłą
łączącą, która zjednoczy ten większy świat z tym małym. Może
w tym świecie ścian i poziomów, akt i tajemnic, zamaskowa-
nych ludzi i obserwujących wszystko kamer, ona właśnie była
tym kimś, kto widzi wszystko jasno, kto otwiera teczki doku-
mentów, zagląda do zamkniętych gabinetów i opowiada
0 tym, co zobaczył.
Tak, ale nie można robić tego otwarcie. Zbyt wielkie wiązało
się z tym niebezpieczeństwo. Mówić otwarcie oznaczało opo-
zycję, zagrożenie dla tych wszystkich cieni, które kontrolowały
ich życia. Nie miała co do tego żadnych złudzeń. Zabiją ją,
aby temu przeszkodzić.

Hua pen... musi zostać hua pen nowego typu, opowiadają-
cym nie stare historie, lecz poruszającym tematy tego wieku
1 tego świata.
Wstała, czując, że jej wzburzenie staje się czymś wręcz
fizycznym, niczym swędząca skóra, którą chciałoby się po-
drapać. Odwróciła się, zrobiła dwa kroki i nagle się zatrzy-
mała, patrząc z zaskoczeniem w stronę drzwi.
Na progu, ukryty częściowo w cieniu, stał jej ojciec i ob-
serwował ją.
Odetchnęła głęboko i zapytała:
— Jak długo tu jesteś?
— Niedługo. — Podszedł do niej, rozglądając się wokół,
jakby nigdy przedtem nie był w tym pokoju. — Ja... — Wes-
tchnął, popatrzył na nią jeszcze raz, a w jego głosie pojawiły
się lekkie tony upomnienia. — Hannah... co ty właściwie
robiłaś w moim gabinecie?
— Nic. Ja tylko...
Ty tylko co? Szpiegowałaś go? Chciałaś coś ukraść z jego
gabinetu?
— Twoja matka mówi...
— Ona nie jest moją matką!
— Hannah... Proszę, moja kochana. Ja...
Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Jego twarz wykrzywiła
się w grymasie bólu, a w kącikach oczu pojawiły się łzy.
Głęboko przejęta objęła go ramionami i mocno uścisnęła.
— Tato! Tato!... Czy dobrze się czujesz?
— Ja... — Poczuła, że drży. — Ja nie mogę ci powiedzieć.
Pomogła mu usiąść na krześle, uklęknęła obok i spojrzała
mu w oczy.
— Nie musisz. Ja wiem.
Patrzył na nią osłupiały, powoli rozumiejąc, co chciała
przez to powiedzieć.
— Czytałam to. — Rozwiała resztkę jego nadziei. — Czy-
tałam dokumenty z tej teczki. Wiem, co się dzieje.
— I? — Był to raczej oddech niż szept.
Przyglądała się przez chwilę jego twarzy, odczytując z niej,
jaki był przerażony i zagubiony. Wszystkie jej lęki o niego
nagle wezbrały jak fala powodzi.
— Aiya — powiedziała cicho, ujmując jego dłonie w piesz-
czotliwym geście. — Jak to się stało, że zabrnąłeś tak daleko?
Chcę powiedzieć... że nie ma w tobie przecież żadnej bez-
względności, prawda? Tyle tajemnic... jak ty się w to
wplątałeś?
Odpowiedział jej spojrzeniem świadczącym o kompletnym
zagubieniu.
— Nie wiem. Ja... ja tylko wykonywałem to, czego ode
mnie oczekiwano.
Tak, pomyślała, i krok po kroku dotarłeś do tego miejsca.
— Co my teraz zrobimy? — zapytał jak dziecko pytające
matkę, a jego oczy błagały ją o jakąś odpowiedź. — Co my,
na litość boską, teraz zrobimy, Hannah?
— Musisz zobaczyć się z Li Yuanem — odparła, a lodo-
waty strach ścisnął jej serce. —Musisz poprosić o audiencję...
i opowiedzieć mu o wszystkim.
Chen postanowił wrócić do domu. Kiedy zmęczony, pode-
nerwowany i zakłopotany tym wszystkim, co mu się ostatnio
przydarzyło, dotarł tam, było kilka minut po siódmej. Za-
trzymał się przed drzwiami, zastanawiając się, czy to rzeczy-
wiście był taki dobry pomysł. Musiał wziąć prysznic, od-
świeżyć się nieco, przegryźć coś i zmienić ubranie, ale to
wszystko mógł zrobić w Bremie. Dlaczego tutaj? Nic dobrego
go tu nie czekało.
Miał się już odwrócić, kiedy przez cienką jak papier ścianę
usłyszał dziecięcy okrzyk, który zamienił się w śmiech. Zaraź-
liwy chichot sprawił, że serce gwałtownie mu zadrżało. Jak to
nic? Ciągle jeszcze były tu jego dzieci.
Wystukał szybko kombinację cyfr otwierającą zamek i wszedł
do środka. Ch'iang Hsin, której twarz pojaśniała na jego
widok, rzuciła się ku niemu.
— Tatusiu!
Przycisnął ją do piersi, a nagłe wzruszenie zalało go z wręcz
obezwładniającą mocą. Jak mógł zapomnieć? Jakie to trucizny
krążące w jego krwi sprawiły, że mógł przestać o nich myśleć
choćby na chwilę? Przykucnął i spojrzał jej w twarz.
— Jak się czuje mamusia?
Wzruszyła ramionami, po czym znowu się uśmiechnęła.
— Tian Ching uczy mnie szyć! Zrobię ci niespodziankę!
Uniósł głowę i zauważył dziewczynę, która stała w drzwiach
kuchni i patrzyła na niego. Czy wiedziała? Zastanowił się. Czy
z samego wyrazu jego twarzy mogła się domyślić, gdzie był?
Odwróciła się i wróciła do swych zajęć.
— Gdzie jest Wu i Jyan? — zapytał.
— Wu ciągle leży w łóżku, a Jyan jest u przyjaciół —
odpowiedziała Ch'iang, ciągnąc lewą ręką jego policzek,
jakby chciała sprawdzić, czy jest prawdziwy. — Czy zostaniesz
z nami?
— Przez godzinę lub dwie — odparł, zasmucony, że tym
razem nie może zostać odrobinę dłużej. Następnie ujął ją pod
ramiona, podniósł i przeniósł wzdłuż kuchni. Tulił ją do siebie
jeszcze przez chwilę, po czym posadził na krześle. — Posiedź
tu troszkę z Tian Chi, a ja pójdę zobaczyć mamusię, dobrze?
Skinęła głową i uśmiechnęła się do niego.
— Dobrze.
Zerknął na Tian Ching.
— Dziękuję ci — powiedział cicho i odszedł, zanim zdążyła
coś odpowiedzieć.
Pokój Wang Ti był ciemny i cichy, ale w jednym z naroż-
ników widać było migoczące światło, a w powietrzu unosił się
lekki zapach spalenizny. Spojrzał na łóżko. Było puste, kołdra
odrzucona na bok, a Wang Ti... Wang Ti klęczała na podłodze
przed źródłem chwiejnego światła, które wycinało z mroku
jej sylwetkę.
Poruszając się cicho i ostrożnie, podszedł bliżej. Kiedy
stanął nad nią, zauważył, ze jego żona klęczy przed malutką
świątynią, taką samą, jak te, które widywał na dolnych po-
ziomach. Drzwi były otwarte, ukazując czerwone wnętrze,
w którym stał tuzin figurek. Bogowie ogniska domowego,
pomyślał. Przed nimi płonęły trzy cieniutkie świeczki, wysy-
łając w górę pasemka wonnego dymu.
Popatrzył na nią. Oczy Wang Ti były otwarte. Wpatrywała
się w jasne wnętrze świątyni, a jej usta... Chen wstrzymał
oddech. Jej usta się poruszały.
Nagle wyczuł czyjąś obecność i odwrócił się. W drzwiach
stała Tian Ching.
— Jak długo to jest tutaj?
Speszona spuściła głowę.
— Dwa dni. Ja... ja myślałam, że to może pomóc.
Spojrzał jeszcze raz na Wang Ti, zobaczył, jak wpatruje
się w migoczące cienie, i zadrżał. Przez prawie trzy lata nie
było w niej niczego, najmniejszego śladu życia, a teraz...
Zwrócił się w stronę dziewczyny i pokiwał głową, dziękując
jej wzrokiem, po czym ukląkł obok żony i dotknął lewą ręką jej
prawej dłoni, która leżała grzbietem do dołu na kolanie.
— Jestem przy tobie, Wang Ti — powiedział miękko, słu-
chając jej cichego mamrotania. — Jestem tutaj.
Szczególnie utkwił mu w pamięci obraz kilku napastników,
którzy stali i patrząc prosto w obiektyw kamery, machali
rękami oraz uśmiechali się, jakby byli na wycieczce i nie mieli
żadnego powodu, by się ukrywać. A tymczasem za ich plecami
wielka rezydencja, pełna antycznych mebli i gobelinów, jed-
wabnych zasłon i grubych dywanów, płonęła niczym pudełko
zapałek, a krzyki jej niewidocznych mieszkańców, zbyt okro-
pne, by opisać je słowami, niosły się po całej posiadłości.
Zaatakowali tuż po drugiej. O trzeciej było już po wszyst-
kim. Dziesięć minut później obudzono Fen Cho-hsiena, który
z kolei wyrwał z łóżka Wu Shiha.
Nie było żadnych wątpliwości. To był punkt zwrotny —
nowy etap w tej podjazdowej „wojnie" z Czarną Ręką. Wu
Shih zrozumiał to natychmiast i dlatego zdecydował się przy-
jechać tu osobiście, aby zobaczyć wszystko na własne oczy.
Ludzie z T'ing Wei spisali się bardzo dobrze. Szybko odcięli
wszystkie źródła informacji i przycisnęli kilka stacji środków
masowego przekazu, do których dotarły jakieś pogłoski.
Utrzymanie tego w tajemnicy będzie jednak bardzo trudne.
Opierając się na dawnych doświadczeniach, można z dużą
pewnością założyć, że już w porze śniadania na Dole pojawią
się ulotki z tryumfalnymi doniesieniami i stamtąd wiadomości
dotrą na wyższe poziomy. Należało zatem to wyprzedzić —
uderzyć natychmiast na terrorystów i zamienić ich chwilowe
zwycięstwo w klęskę.
Wu Shih odwrócił się w stronę stojącego obok niego ge-
nerała.
— Generale Althaus... czy wiemy, skąd przybyła ta grupa?
Althaus stanął na baczność i odpowiedział:
— Mamy dość dobre informacje, Chieh Hsia. Od godziny
śledzi ich specjalny zespół. Jeśli jednak chcemy dostać które-
gokolwiek z tych łajdaków, musimy ruszyć natychmiast. Ich
terytorium jest bardzo silnie bronione, a to oznacza ciężką
walkę o każdy poziom, jeśli nie będziemy mieli po swojej
stronie przewagi wynikającej z zaskoczenia.
Wu Shih zastanawiał się przez chwilę, po czym skinął głową.
— A więc zrób to, generale. Użyj takiej siły, jaką uznasz
za niezbędną. Nawet Hei, jeśli będzie to konieczne. Ale dostań
ich i uderz z całą mocą. Jeśli mamy jakiekolwiek informacje
na temat ich organizacji, działaj w oparciu o nie, nawet gdyby
ROZDZIAŁ 12
Najstarsza Córka
Woda przeciekała przez zniszczony sufit rezydencji, zbiera-
jąc się w wielkich kałużach pośród dymiących zgliszczy wa-
lających się po całej podłodze wypalonej sali. Huojen podnieśli
czarne od dymu wizjery swoich hełmów i mrużąc zaczer-
wienione oczy, przeczesywali rumowisko, szukając dowodów.
Nie znaczy to, że jakiekolwiek dowody były tym razem po-
trzebne. Wszyscy wiedzieli, kto popełnił te okrucieństwa: było
to wymalowane tam, na bramie wejściowej, ponad ciałami
dwóch uduszonych garotami wartowników.
Wu Shih popatrzył na czarny odcisk dłoni i wzdrygnął się.
Huojen wynieśli już z domu kilkanaście ciał, ale ostateczna
liczba ofiar była najprawdopodobniej dwa, a może i trzy razy
większa.
Terroryści Ręki wyciągnęli właściwe wnioski ze swej ostat-
niej, nieudanej akcji. Tym razem uderzyli znacznie większą
siłą, przeprowadzając jednocześnie, dla odwrócenia uwagi,
atak na lokalny posterunek Służby Bezpieczeństwa. Łącznie
było ich kilkudziesięciu uzbrojonych w najnowocześniejszą
broń ludzi.
Po zlikwidowaniu małego oddziału domowej straży pojmali
właścicieli oraz ich służbę, zamknęli wszystkich w domu i pod-
łożyli ogień w ośmiu różnych miejscach. Potem rozstawili się
wokół płonącej budowli, strzelając do każdego, kto ośmielił
się zbliżyć do okien.
Wu Shih skrzywił się, wspominając. Wszystko, począwszy
od utarczki przy bramie, az do ostatnich chwil, kiedy terrory-
ści, pokrzykując radośnie i śmiejąc się, uciekali drogą prowa-
dzącą do tranzytu, zostało zarejestrowane przez kamerę.
81
nie były jeszcze potwierdzone. Chcę, aby wszyscy zobaczyli, że
podjęliśmy zdecydowaną i błyskawiczną akcję. Ja ze swojej
strony wystąpię z oświadczeniem, zanim oni będą mieli naj-
mniejszą szansę na wygranie tej wojny propagandowej. Tym
razem ugryźli więcej, niż zdołają przeżuć. Tym razem drogo
zapłacą za swoje zuchwalstwo!
— Chieh Hsia! — Althaus rozpromieniony z radości, że
dostał tak wyraźne rozkazy, odwrócił się i pospieszył w stronę
grupy wyższych oficerów, zamierzając natychmiast przystąpić
do wykonywania rozkazu.
Wu Shih odprowadził go wzrokiem, po czym jeszcze raz
popatrzył na rezydencję. Wcześniej, kiedy ratownicy wynosili
ciała ze środka wypalonego budynku, kazał przynieść jedno
z nich do siebie. Już chwilę później żałował, że to zrobił. To,
co widział przed sobą, w niczym już nie przypominało ludzkiej
istoty. Takie bestialstwo, pomyślał i zadrżał, nie mogąc pojąć,
jak ktokolwiek mógłby zrobić coś takiego innemu człowie-
kowi.
Jednakże coś w nim przyjęło z ulgą tę szansę na podjęcie
konkretnej akcji — nawet jeśli nie cieszyło go to w takim
samym stopniu, co Althausa i jego oficerów. Od prawie dwóch
dni rozmyślał nad sprawą Kennedy'ego i nie mógł podjąć
żadnej decyzji, a niepewność sprawiała, że był rozdrażniony
i niespokojny. W przypadku tej zbrodni nie dręczyły go przy-
najmniej żadne wątpliwości.
Kennedy... Czytał raport o tym, co wydarzyło się między
nim a Leverami. Widział Levera wygłaszającego swoje pełne
smutku oświadczenie i zaczął zastanawiać się nad tym młodym
człowiekiem. Czy przypadkiem nie pomylił się w ocenie i czy
nie powinien raczej obserwować jego, a nie Kennedy'ego?
Jednakże nie zmieniało to podstawowej sytuacji. W gruncie
rzeczy, jeśli już, to raczej ją pogarszało, gdyż w miarę jak
malała popularność Kennedy'ego, znikało także usprawied-
liwienie dla jakiejkolwiek akcji przeciwko niemu.
— Jeden syn — zasugerował mu Fen Cho-hsien, kiedy
przedstawił mu ten problem. — Zabij, panie, jednego z synów
Kennedy'ego i zagroź mu śmiercią drugiego, jeśli nie będzie
posłuszny.
Była to rozsądna rada, ale nawet sama myśl o czymś takim
zdała mu się barbarzyństwem. Pomyślał o własnych synach
i gdy wyobraził sobie, że traci któregoś z nich, poczuł para-
liżującą pustkę w sercu.
Jednakże były to barbarzyńskie czasy — ten incydent po-
twierdzał to w pełni — i jeśli nie miał stracić kontroli nad
sytuacją...
— Chieh Hsia...
Dowódca huojen stał obok niego z pochyloną głową i cze-
kał, aż zostanie zauważony.
— Czy wszystko gotowe?
— Tak jest, Chieh Hsia.
Włożył na głowę ochronny hełm podany mu przez tego
człowieka i ruszył w ślad za nim do rezydencji specjalnie
przygotowaną ścieżką. Oczyścili tę część domu z myślą o in-
spekcji T'anga i postarali się usunąć wszelkie niebezpieczeńs-
twa z jego drogi, mimo to obraz zniszczeń, który ukazał się
jego oczom, był wciąż straszny.
To jest nasza przyszłość, pomyślał, przerażony tym, co
widzi. Tak będzie wyglądał cały nasz świat, jeśli nie zacznę
działać.
Przez chwilę zastanawiał się, czy wezwać Kennedy'ego, by
pokazać mu to wszystko i podzielić się z nim swymi obawami.
Jednakże już po krótkim namyśle doszedł do wniosku, że nie
miałoby to większego sensu. Nawet gdyby Kennedy go zro-
zumiał, nie mógłby nic zrobić, miał bowiem związane ręce
i dawno już wybrał swoją drogę. Świadczyły o tym wyraźnie
propozycje, które przedstawił Izbie. Konfrontacja była nie-
unikniona, niezależnie od tego, czy on, Wu Shih, chciał tego,
czy też nie, a więc może najlepiej doprowadzić do niej natych-
miast.
Dziś w nocy, pomyślał, patrząc na popękane, poczerniałe
od ognia ściany. Tak... dziś w nocy podejmę decyzję.
* * *
Emily odwróciła się od wideofonu, podniosła rękę i wezwa-
ła swoją sekretarkę, po czym wróciła do przerwanej rozmowy.
— Tak jest. Dwanaście minut. Pierwszy raz puścimy to na
żywo, a potem powtórzymy cztery razy co godzinę.
Na pucołowatej twarzy Beresinera pojawił się grymas nie-
pewności.
84
— To będzie bardzo trudne, madame Lever. Jeśli pomiesza
pani ich plany, każą sobie słono zapłacić.
— Nie dbam o to — odpowiedziała. — Po prostu załatw
ten czas. Cztery główne kanały o zasięgu kontynentalnym.
I nie próbuj mnie wykiwać, Berry. Jeśli tylko spróbujesz, na
pewno się o tym dowiem, rozumiesz?
Beresiner westchnął.
— A dlaczego miałbym to robić? Proszę uważać sprawę za
załatwioną. Zakładam, że ekipa ma przyjechać do pani, tak?
Skinęła głową.
— W porządku. Proszę mi to zostawić. Skontaktuję się
z panią w czasie lunchu, dobrze?
— W porządku. — Przerwała połączenie, po czym wy-
stukała inny numer. Po chwili ekran znowu pojaśniał, ukazu-
jąc twarz pięknej kobiety o charakterystycznych, azjatyckich
rysach. Była to Gloria Chung.
— Mary?
— Glorio... co u ciebie? Mam nadzieję, że nie dzwonię zbyt
wcześnie.
— Nie, wcale nie. Jestem... jestem po prostu zaskoczona,
to wszystko.
— Dawno się nie widziałyśmy, prawda?
— Tak, to prawda. Co u ciebie? Jak się czuje Michael?
Emily uśmiechnęła się w odpowiedzi.
— U nas wszystko w porządku. Pomyślałam sobie... że
dobrze byłoby znowu cię zobaczyć.
Gloria także się uśmiechnęła.
— Tak, to mi się podoba. Kiedy?
— Może dziś? U nas.
— To byłoby wspaniale. Masz na myśli jakąś konkretną
godzinę?
— Około szóstej przyjedzie do mnie ekipa zdjęciowa...
może zatem w czasie lunchu? Mogłybyśmy nadrobić cały
stracony czas.
— Lunch? — Gloria zastanawiała się przez chwilę, po
czym uśmiechnęła się. — Świetnie. To byłoby bardzo miłe.
Ale o co chodzi z tą ekipą? Robisz pokaz mody, czy co?
Emily odpowiedziała jej tajemniczym uśmiechem.
— Można tak powiedzieć. Posłuchaj, opowiem ci o wszyst-
kim, kiedy tu przyjdziesz. Może być pierwsza?
— To mi odpowiada.
— Świetnie. A zatem do zobaczenia o pierwszej.
— Do zobaczenia.
Odetchnęła głęboko i spojrzała na swoją sekretarkę.
— Jill, czy ten raport już do nas dotarł?
— Jest tutaj. — Jill podała Emily wielką, brązową kopertę.
— Przejrzałaś to?
Sekretarka pokręciła przecząco głową.
— To dobrze. Może nawet i lepiej, że nie wiesz o knowa-
niach Kempa. Jeśli będziesz musiała się dowiedzieć, ja ci
wszystko opowiem, dobrze?
— W porządku.
— A teraz przynieś mi wszystko, co tylko będziesz mogła
znaleźć na temat głównych rywali Michaela. I mają to być
pełne akta, a nie podsumowania i streszczenia. Przyślij mi
także tego specjalistę od żywienia. Daj mi... powiedzmy dzie-
sięć minut. Muszę jeszcze przeprowadzić trzy rozmowy.
Popatrzyła na młodą kobietę, która pospiesznie ruszyła do
swoich zajęć, po czym ponownie zwróciła się w stronę ekranu,
czując, że wzbiera w niej uczucie ogromnej satysfakcji. Po-
chyliła się lekko do przodu, wystukała kolejny numer na tarczy
wideofonu i wyjęła z koperty ręcznie napisany raport. Czeka-
jąc na połączenie, przejrzała go pobieżnie i zamyśliła się.
A więc starcy myślą, że wygrają. No cóż, jeśli będę miała
coś do powiedzenia, nie uda im się!
— Eva? — powiedziała, gdy na ekranie pojawiła się twarz
o rysach surowej matrony. — Mam coś, co może cię zainte-
resować...
Kiedy Kennedy wszedł do środka, sala była już wypełniona
ludźmi, wśród których wyraźnie dominował nastrój goryczy
i gniewu.
— Zrezygnuj! — krzyknął ktoś z tylnych rzędów, a inni
podjęli ten okrzyk. — Zrezygnuj! Zrezygnuj!
Idąc w stronę stołu prezydialnego, rozglądał się wokół
siebie. Zauważył, że w oczach, w których jeszcze kilka dni
wcześniej widział szacunek i podziw, teraz była tylko pogarda
dla niego. Zajął swoje miejsce i spuścił głowę, starając się, by
nawet ślad burzliwych i chaotycznych myśli przelatujących mu
przez głowę nie ujawnił się na jego twarzy. Decyzja o głoso-
waniu nad wotum zaufania dla niego, podjęta tak niedługo
po scenie w rezydencji Leverów, była prawdziwym ciosem.
Ale może on po prostu był zbyt naiwny. Może już dłużej nie
nadawał się na przywódcę PNRE.
Przewodniczącym zebrania został wybrany Carl Fisher, re-
prezentant z Bostonu i jeden z najstarszych przyjaciół Micha-
ela Levera. Kiedy wstał, nawołując do spokoju, Kennedy
spojrzał na niego i zauważył, że szczęki tego młodego męż-
czyzny były zaciśnięte, jakby przygotowywał się do walki.
Dziwne, ale ten widok dodał mu odwagi.
Jeśli Fisher opowie się po mojej stronie...
— Panowie... —zaczął Fisher, dając podniesionymi rękami
znak, że prosi o ciszę. — Gdybyśmy mieli teraz chwilę spo-
koju, moglibyśmy wyjaśnić tę sprawę. — Odczekał chwilę,
dając zebranym czas na uspokojenie się, po czym odezwał się
ponownie, obrzucając wszystkich surowym spojrzeniem:
— Pozwólcie, że od razu przejdę do sedna sprawy. Pewna
grupa osób spośród tu obecnych wystąpiła z wnioskiem, który
postanowiła przedstawić na tym nadzwyczajnym posiedzeniu.
Oto jego treść...
Wyjął z kieszeni kurtki kartkę papieru, rozłożył ją i od-
chrząknął.
— W świetle ostatnich wydarzeń, mających istotne znacze-
nie dla ogólnej sytuacji Partii Nowych Republikanów i Ewo-
lucjonistów, proponuje się, by obecny przywódca partii, repre-
zentant Joseph William Kennedy, został usunięty ze swojego
stanowiska i odbyły się wybory jego następcy.
Fisher wypuścił wzgardliwie kartkę z palców i popatrzył
gniewnie na siedzących przed nim mężczyzn.
— No cóż. Zanim zaczniemy debatować nad tą sprawą,
chciałbym przypomnieć tym z was, którzy mają krótką pa-
mięć, naszą historię. Partia Nowych Republikanów została
utworzona zaledwie cztery lata temu w Filadelfii. W mniej niż
dwa lata stała się ruchem ogólnokontynentalnym, a w wybo-
rach do Izby zyskała sobie ogromne poparcie ludności i po
połączeniu z Ewolucjonistami zajęła drugie miejsce pośród
partii Miasta Ameryka Północna. Czy muszę wam przypomi-
nać, że jej założycielem, twórcą programu politycznego i przy-
wódcą w tym okresie niebywałego wręcz powodzenia był
wspomniany wyżej Joseph William Kennedy?
Przerwał, po czym odwrócił się i spojrzał na Kennedy'ego.
— Tak... Nie jestem głuchy ani ślepy. Słyszę, co powtarzają
środki masowego przekazu, i widzę, co jest napisane w gaze-
tach, ale wiem także, że i w przeszłości nasza partia kilkakrot-
nie znalazła się pod ogromną presją mediów. Wielu z was może
pamięta, co stało się po tym, gdy wygraliśmy pierwszą turę
wyborów. Jednakże nigdy, dosłownie nigdy, nie okazaliśmy
najmniejszych oznak nielojalnosci wobec siebie, aż do tej pory.
Wziął głęboki oddech, wyprostował się i przesunął wzro-
kiem po tych, którzy znajdowali się najbliżej niego.
— Szczerze mówiąc, uważam, że ten wniosek jest nie tylko
bzdurny, ale i obraźliwy w stosunku do wspaniałego człowie-
ka... człowieka, bez którego wizji i tytanicznej pracy żad-
ne g o z nas nie byłbby dzisiaj w tej sali!
Odpowiedział mu głośny aplauz, ale dały się także słyszeć
okrzyki protestu i niezadowolenia.
— Zanim skończę i otworzę dyskusję, pozwólcie mi jeszcze
coś dodać. Podobnie jak wielu z was jestem zasmucony, że
mój stary przyjaciel Michael Lever zdecydował się rozstać
z nami. Czuję rzeczywiście ogromny żal na myśl o tym, że
nasza partia będzie teraz pozbawiona jego pomocy. Jednakże
ci z nas, którzy znają Michaela, od dłuższego już czasu
zdawali sobie sprawę, że rozstanie z nim jest nieuniknione i nie
zaskoczyło nas, że bezpośrednim tego powodem stała się
sprawa subsydiów żywnościowych. Michael, jak wielu z tu
obecnych może potwierdzić, znajduje się pod coraz większym
wpływem swojej żony, Mary, której poglądy są... no cóż,
delikatnie mówiąc, sporne.
— Przynajmniej jest konsekwentna! — krzyknął ktoś ze
środka sali.
Fisher uśmiechnął się.
— Ja bym to nazwał brakiem elastyczności. Pozwólcie
jednak, że skończę. W ciągu kilku ostatnich dni słyszeliśmy
sporo krytycznych uwag dotyczących najnowszych zmian
w polityce naszej partii. Pozwólcie, że zajmę się przez chwilę
tymi zarzutami. Niektórzy z was uważają, że powinniśmy
realizować ten sam program dzień po dniu, miesiąc po mie-
siącu, rok po roku, niezależnie od okoliczności. Osobiście
sądzę, że takie dogmatyczne podejście jest nie tylko głupie, ale
i niebezpieczne.
Na sali dał się słyszeć szmer niezadowolenia i sprzeciwu,
ale Fisher, nie zważając na to, mówił dalej:
— Jeśli partia polityczna ma być skuteczna w swych dzia-
łaniach, musi wykazać się zdolnością do zmiany, do kwes-
tionowania swych nawet najbardziej umiłowanych ideałów
i ewentualnej rewizji programu z myślą o dostosowaniu go do
tego, co dyktują zdrowy rozsądek i konieczność.
— Bzdury! — krzyknął potężny mężczyzna siedzący na
prawo od Fishera. — To brzmi jak polityka burdelowa... to
podkładanie się Siedmiu i wystawianie tyłków armii!
Te słowa wywołały wybuch powszechnego śmiechu, który
zatrząsł salą. Fisher zamierzał coś odpowiedzieć, ale Kennedy
dotknął jego ramienia i gdy tamten usiadł, sam powoli wstał.
Zapanowała cisza.
— Panowie... — Kennedy popatrzył na swoich przyjaciół
i kolegów, a na jego twarzy, oprócz wrodzonej mu godności,
pojawił się smutek. Pokiwał lekko głową, jakby odpowiadając
sobie samemu na jakieś zadane w duchu pytanie, i ciągnął: —
Być może popełniłem błędy. Możliwe jest, jak twierdzą
niektórzy z was... że posunęliśmy się zbyt daleko, zbyt szybko
i w trakcie tego zapomnieliśmy o tym, co chcieliśmy osiąg-
nąć. — Westchnął i pokręcił głową. — Nie wiem. Może ze-
szliśmy z naszej drogi. Jeśli wolą tej partii będzie, bym usta-
pił... '
Wzruszył ramionami, a jego twarz wykrzywiła się w gry-
masie mówiącym: „niech tak będzie".
— Nie! — rozległy się krzyki, dobiegające ze wszystkich
stron. — Zostań, Joe! — Dały się jednak także słyszeć głosy
domagające się głosowania. Kennedy podniósł rękę, a kiedy
zapanowała cisza, zwrócił się do Fishera:
— Daj członkom to, czego chcą, Carl. Poddam się ich
decyzji.
Powiedziawszy to, usiadł i wbił wzrok w swoje zaciśnięte
dłonie.
Fisher westchnął, po czym wstał i popatrzył na przepeł-
nioną salę.
— W porządku — powiedział. — Głosujmy. Wszyscy ci,
którzy są za wnioskiem, niech podniosą ręce...
* * ¦
— Em?
Michael zrobił dwa kroki do środka pokoju i zatrzymał się
zaskoczony. Wszędzie, gdziekolwiek spojrzał, były biurka
i nieznajome kobiety, które obsługiwały telefony oraz komsety
albo pracowicie coś zapisywały.
— Em? Co tu się dzieje?
Emily, która właśnie omawiała coś z dwoma asystentami,
odwróciła się i powitała go uśmiechem.
— Michael! Co cię zatrzymało?
— Ja... — Roześmiał się, podszedł do niej i przycisnął ją
do piersi. — Co to wszystko ma znaczyć? I dlaczego nic mi
nie powiedziałaś?
Odsunęła się odrobinę i pocałowała go w nos.
— Chciałam zrobić ci niespodziankę. Poza tym byłeś zajęty.
Zmarszczył czoło i spojrzał na nią z udawaną surowością.
— A więc?
— A więc pomyślałam, że powinnam coś robić.
— Co takiego?
Spuściła głowę.
— Coś pozytywnego. Coś... Zresztą sam zobaczysz. Na
dziś wieczór wykupiłam czas antenowy w kilku kanałach.
Spojrzał na nią ze zdumieniem.
— Czas antenowy? Po co?
— Zobaczysz.
Roześmiał się, lekko zirytowany.
— Czy to wszystko, co zamierzasz mi powiedzieć? Wyda-
jesz wiele milionów moich pieniędzy i to ma być całe wyjaś-
nienie, które w zamian mam usłyszeć?
— Naszych pieniędzy. I tak to będzie wszystko, co
usłyszysz.
Spoważniał i opuścił głowę.
— Nie ma to chyba nic wspólnego z Kennedym, prawda?
— Nie bezpośrednio.
Spojrzał jej prosto w oczy i zauważył, że przygląda mu się
z uwagą.
— Muszę to zrobić, Michaelu. Długo o tym rozmyślałam
i doszłam do wniosku, że to jedyny sposób. A więc zaufaj mi,
dobrze?
.__W porządku. Ale po co to wszystko?
Roześmiała się.
— Nie poddajesz się łatwo, co?
— Nie... Aha, tak na marginesie, dziś rano odbyło się
głosowanie.
— Głosowanie?
— Zwołano nadzwyczajne posiedzenie kierownictwa partii
w celu przedyskutowania problemu przywództwa.
— Nie wiedziałam, że jest jakiś problem z przywództwem.
— No cóż, teraz już jest. Parker skontaktował się ze mną.
Okazuje się, że głosowali nad wotum zaufania. Kennedy
wprawdzie wygrał, ale zaledwie jedenastoma głosami.
Popatrzyła na niego ze współczuciem.
— Przykro mi. Nie z powodu Kennedy'ego, ponieważ on
na to zasłużył, ale z powodu ciebie. Wielu będzie uważało, że
to twoja wina, prawda?
— Tak sądzę.
— No to zignoruj ich. To nie ty nie dotrzymałeś swoich
obietnic. I to nie ty głosowałeś za obniżeniem subsydiów.
— Tak, to prawda. Mimo to nie potrafię przestać myśleć...
Ujęła jego twarz w dłonie i zmusiła go, by spojrzał jej w oczy.
— Wyjaśnijmy to sobie, Michaelu. To nie jest twoja wina.
Gdybyś myślał inaczej, byłoby to równie absurdalne, jak
przepraszanie za to, że zostałeś wtedy wysadzony w powietrze.
To nie byłeś ty. Nie rozumiesz tego? To nie byłeś ty.
Ale z wyrazu jego twarzy poznała, że był tylko w połowie
przekonany.
Gloria Chung, za którą podążał mały oddział służących
niosących pudełka, paczki i owinięty prezent pachnący róża-
mi, przybyła godzinę później.
Uścisnęła Emily, po czym odsunęła się nieco, a jeden ze
służących zdjął jej płaszcz.
— Jestem taka szczęśliwa, że mogłaś przyjść — powiedziała
Emily w pełni świadoma kontrastu, jaki obie tworzyły. Gloria
była taka wysoka i elegancka, taka kobieca, podczas gdy
ona zdawała się być uosobieniem surowości i oschłości.
— Nie bądź niemądra — odpowiedziała Gloria, rozgląda-
jąc się z zachwytem wokół siebie. Po chwili roześmiała się
cicho, ujęła Emily pod ramię i pozwoliła poprowadzić się
dalej. — Wiesz, kiedy przyszłam tu po raz pierwszy, miałam
osiem lat. To było jakieś wielkie przyjęcie, a ojciec Michaela...
no cóż, on już wtedy budził we mnie lęk. Był taki potężny, że
przypominał mi olbrzyma z bajki. A Michael... — Uśmiechnę-
ła się i ścisnęła dłoń Emily. — Cieszę się, że się pobraliście. Od
samego początku wiedziałam, że jesteście dla siebie stworzeni.
Emily spuściła wzrok i uśmiechnęła się.
— Michael powiedział mi o tym. Wygląda na to, że jestem
twoją dłużniczką.
— Bzdura! Powinnaś już na tyle znać Michaela, by wie-
dzieć, że nic nie jest w stanie skłonić go do zrobienia tego,
czego nie chce. Małżeństwo z tobą... trzeba go było tylko
lekko popchnąć, to wszystko!
— Może i tak... ale dwa miliony yuanów. To był doprawdy
niezwykły prezent ślubny!
Gloria nagle spoważniała i odwróciła wzrok.
— Gdyby to nawet miało być dziesięć razy więcej, i tak
pomogłabym Michaelowi. Wiesz przecież o tym, prawda?
Emily przytaknęła.
— Wiem. To dlatego jesteś teraz tutaj.
Gloria zatrzymała się, zmarszczyła czoło i spojrzała na nią
ze zdziwieniem.
— Co... pieniądze? Ty, najbogatsza kobieta w Ameryce
Północnej... ty chcesz ode mnie pieniędzy?
Emily roześmiała się.
— Nie. Nie tym razem. Ale potrzebuję twojej pomocy.
— Ty?
— Tak jest. Tym razem nie chodzi o Michaela, ale o mnie.
Jest coś, co muszę zrobić i jeśli mi to wyjdzie, będę po-
trzebowała pomocy, by to wszystko rozwinąć. Pomyślałam
sobie, że może będziesz chciała wziąć w tym udział. — Uśmie-
chnęła się i uścisnęła ramię Glorii. — Ale chodźmy dalej.
Porozmawiamy o tym podczas lunchu.
* * *
Kemp leżał na plecach, a młodsza z dziewcząt ujeżdżała go
wolno, cudownie, podczas gdy druga klęczała za jego głową
i pieściła mu szyję oraz brzuch. Jej nagie, ciepłe uda naciskały
lekko na jego ramiona, a malutkie piersi muskały mu policzki
i włosy. Był już bardzo bliski orgazmu i kiedy poczuł jego
pierwsze dreszcze, przyciągnął ją do siebie, jęknął i wbił zęby
w to miękkie, delikatne ciało, a krzyki dziewczyny spotęgo-
wały jeszcze falę rozkoszy, która go zalała.
Później, kiedy odpoczywał, obserwując wielki ekran stojący
w narożniku pokoju, poczuł, że przenika go dreszcz zadowo-
lenia. To była jedna z tych dobrych stron dojrzałego wieku.
Nie miało się już żadnych złudzeń co do świata, a więc
i żadnych zahamowań. Jeśli człowiek czegoś chciał, brał to
i nie czuł najmniejszych wyrzutów sumienia. Gdyby tylko
wiedział to wszystko przed laty, gdy był młodszy. Mieć taką
władzę i tę wiedzę!
Odwrócił się, popatrzył na młodszą z dziewcząt, która
opatrywała swoją przyjaciółkę, i uśmiechnął się. Obie były
bardzo dobre i hojnie je nagrodzi. W gruncie rzeczy po tym,
co się stało wcześniej, być może stać go będzie na to, by
wykupić je od Madame i umieścić w swojej rezydencji. W koń-
cu nieczęsto spotykało się teraz takie posłuszne i nie narze-
kające na nic dziewczyny.
Kiedy reklama pojawiła się ponownie na ekranie, podniósł
się i zaczął ją oglądać uważniej niż poprzednio.
— Cudownie... — wymruczał, zacisnął prawą dłoń w pięść
i uderzył nią w lewą. — Cholernie cudownie...
Plan, który wprowadził w życie w czasie posiedzenia rady
nadzorczej, powiódł się w stopniu wykraczającym poza jego
najśmielsze marzenia. Michael Lever nie tylko zaakceptował
ideę dalszego działania Instytutu, ale nawet ją rozwinął. Przez
ostatnie dwie godziny reklamy, które zapowiadały start nowe-
go projektu Nieśmiertelność 3000, ukazywały się na czterech
różnych kanałach. Dodatkowo z własnych źródeł w Instytucie
dowiedział się, że Lever się zgodził na szeroki program inwes-
tycyjny: pakiet finansowy, który, chociaż obecnie wygląda
zupełnie rozsądnie, w przyszłości spowoduje upadek ImmVa-
cu. Było to dla Kempa całkowicie pewne, wiedział bowiem, że
już teraz Lever rzucał na rynek duże sumy pieniędzy, próbując
bronić słabnącej pozycji giełdowej swej kompanii.
— M a m cię — powiedział rozradowany. — Mam cię, do
cholery!
Zaledwie godzinę wcześniej zadzwonił do niego człowiek
Fairbanka, Jackson, z informacją, że jego pracodawcy są
ogromnie zadowoleni z tego, co on, Kemp, zdziałał do tej
pory, i że premia została już przekazana na jego konto. Teraz
nadchodził czas na uruchomienie drugiej fazy planu — na
rozpoczęcie długiego, starannie przygotowanego procesu wy-
niszczającego, który w ciągu sześciu miesięcy powinien upo-
korzyć Levera i na zawsze zniszczyć wszystkie nadzieje mło-
dych ludzi.
Wstał i popatrzył wokół siebie. Kiedy to ostatnio czuł się
tak dobrze, jak teraz? Kiedy to życie niosło ze sobą aż tyle
obietnic? Nigdy. A kto wie... kiedy będzie już po wszystkim
i zaczną się dzielić resztkami wielkiego imperium ImmYacu,
może kupi udział w Instytucie i zafunduje sobie tę nową
kurację. Zyć wiecznie... nie wierzył, by to było możliwe... ale
dodatkowe dwadzieścia, trzydzieści, a może nawet i czterdzie-
ści lat warte było zachodu.
— Trochę szampana! — krzyknął, czując się wspaniale. —
Napijemy się teraz trochę szampana, dobrze, dziewczęta?
A potem? Potem weźmie jeszcze raz tę starszą. Może tym
razem zrobi to od tyłu, gdy ona będzie pieściła tę młodszą.
Uśmiechnął się, przyglądając się młodszej, która pobiegła, by
wypełnić jego polecenie. Podszedł do starszej i usiadł obok
niej. Przez chwilę głaskał opuszkami palców ranę dziewczyny,
po czym chwycił ją za kark i przycisnął jej głowę do swego
podbrzusza.
Stary... kto mówi, żejestem stary?
* * *
Steiner stał tam w milczeniu, czekając, aż jego gospodarze
obejrzą pilną holo-wiadomość, która właśnie nadeszła. Przy-
glądał się migoczącym obrazom, nie rozumiejąc podniecenia
swych gospodarzy, gdyż jego nienawiść do Michaela Levera
przesłaniała mu wszystko, co nie dotyczyło powodu, dla któ-
rego tu przyszedł. Kiedy jednak starcy zwrócili się w jego
stronę, zauważył wyraźną zmianę w ich zachowaniu, jakby te
nowe wieści sprawiły, że nagle stali się bardziej skłonni do
przyjęcia jego planu.
— No cóż... — zaczął z uśmiechem Fairbank, kiwając przy
tym głową. — Myślę, że wyrażę zdanie nas wszystkich, mó-
wiąc, że jestem zainteresowany. W rzeczywistości nawet bar-
dzo zainteresowany. Czy... czy omawiał pan to już z kimś
innym?
Steiner pokręcił przecząco głową.
__Przyszedłem prosto do was, panie Fairbank. Wiem, jak
bardzo panowie nienawidzicie Levera.
Egan pochylił się lekko do przodu.
— Nienawiść, to być może zbyt wielkie słowo, panie Stein-
er. Niechęć... nieufność... może pogarda. Ale postąpił pan
dobrze i jesteśmy panu wdzięczni. Bardzo wdzięczni. Zostanie
pan wciągnięty na listę płac NorTeku z tą samą co poprzednio
pensją. Oczywiście otrzyma pan także znaczną, jednorazową
premię.
Steiner uśmiechnął się.
— Dziękuję, panie Egan. A co z...?
— Z pańskim planem? — przerwał mu Fairbank. — To
niech pan już nam zostawi, panie Steiner. Natychmiast się tym
zajmiemy. Zorganizujemy cały zespół, którego zadaniem bę-
dzie opracowanie wszystkich szczegółów.
Steiner spuścił głowę. Miał nadzieję, że w najgorszym wy-
padku wspomogą go finansowo albo pozwolą mu zebrać
własny zespół spośród ich pracowników. Przełknął ślinę, pró-
bując ukryć rozczarowanie, po czym się ukłonił.
— Dziękuję panu, panie Fairbank... panowie.
— Dobrze — odparł Fairbank. — Może pan odejść.
Kiedy zniknął za drzwiami, Fairbank rozsiadł się wygodnie
w swoim fotelu, złożył palce obu dłoni i popatrzył na przy-
jaciół.
— Tego jeszcze, kurwa, było nam potrzeba, co? Jakiś
myślący kutasem, żądny zemsty dupek srający na nasze naj-
lepsze plany.
— Chcesz, aby został zabity? — zapytał Egan, podnosząc
brew.
— Och nie... — Fairbank pokręcił głową. — Może jakiś
wypadek... nawet fatalny wypadek... ale zabity? Nie...
Roześmiali się.
— Nie — ciągnął Fairbank. — Prędzej pozwoliłbym się
zerżnąć temu gnojkowi, niż przyjął jego wariacki pomysł.
Ostatnią rzeczą, jakiej chcemy, to zrobić z Michaela Levera
męczennika. Możemy go zniszczyć w inny sposób. Mówiąc
zaś o tym...
— Mówiąc zaś o myślących kutasem dupkach — przerwał
mu Chamberlain, który dłuższy czas milczał — to czy ufasz
Kempowi, John? Chcę powiedzieć, że on także nie stroni od
cipek.
Fairbank wzruszył ramionami.
— Może. Nie ma w tym nic złego. Problem zaczyna się
dopiero wtedy, gdy mężczyzna traci wszelkie proporcje. Jak
ten Steiner. — Uśmiechnął się w zadumie. — Czy nie chcie-
libyście tego zobaczyć? Nie przepadam szczególnie za Leve-
rem, ale to było mistrzowskie posunięcie, prawda? Przenieść
po fabryce gołego, przywiązanego do własnego biurka faceta.
Cudowne! Cholernie wspaniałe!
— Mówiono mi, że jest kaseta z zapisem tego wszyst-
kiego — wtrącił Green, mrużąc oczy. — Jeden ze strażników
był na tyle bystry, że włączył kamerę. Jeśli chcecie, każę
mojemu człowiekowi w ImmVacu, by zdobył dla nas kopię.
Fairbank wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Chciałbym. Jego twarz! Chciałbym tylko zobaczyć jego
twarz! Nic dziwnego, że chce śmierci Levera.
— A ty nie chciałbyś?
— Być może. Ale z drugiej strony nigdy nie złapałbyś mnie
pieprzącego własną sekretarkę na własnym biurku.
Egan uśmiechnął się.
— A gdzie ją pieprzysz, John?
— To nie twoja sprawa!
Chamberlain odchrząknął i przerwał im te przekomarzanki.
— Mniejsza z tym... mówiłeś coś, John. O Kempie.
— Kemp... — Fairbank zastanawiał się przez chwilę. —
Jasne. Ufam mu. Przez wiele lat był dla nas dobrym kontak-
tem. Dostarczył nam wielu ważnych informacji.
— Czy nie sądzisz, że ktoś mógłby go przekupić? Chodzi
mi o to, że gra ważną rolę w tym wszystkim. Sporo od niego
zależy. Gdyby Lever go podkupił...
Fairbank pokręcił głową.
— Kempa interesuje forsa, to oczywiste. Kogo nie inte-
resuje? Ale łapówka, szczególnie od Levera... Nie. On jest
pewny. Gwarantuję. Poza tym taki człowiek jak Kemp może
grać tylko po jednej stronie i to jest nasza strona. „Stary"
Lever przez połowę jego życia pomiatał nim i traktował jak
gnojka. Zawsze będzie o tym pamiętał. Tak jak pamiętalibyś-
my o tym ty albo ja. Tak więc zapomnij o Kempie. On jest
w porządku. Skoncentrujmy się na innych sprawach... na
obszarach, w których naprawdę jesteśmy wrażliwi.
— A jakie to obszary? — zapytał z zainteresowaniem
Egan. — Myślałem, że jesteśmy wszędzie solidnie zabezpie-
czeni.
— Na przykład te złe wierzytelności w naszym afrykańskim
handlu — odpowiedział Fairbank, kierując ich rozmowę z po-
wrotem na interesy. — Jak już mówiłem, zanim nam przer-
wano...
* * *
Tłum zebrany na środku Promenady wpadł w szał. Było
już wiele ofiar śmiertelnych i wyglądało na to, że zamieszki
zamienią się w rozruchy na pełną skalę. Sklepy, które nie
zostały w porę zamknięte, były rabowane, ich szyby wysta-
wowe rozbijane. Kapitan Służby Bezpieczeństwa przykucnął
za wzmocnioną barierką blokującą główną drogę do tranzytu
międzypoziomowego i krzyczał gorączkowo do mikrofonu
ręcznego komsetu:
— Przyślijcie mi wsparcie! Natychmiast! Oni tu wszyscy
powariowali!
W pewnym momencie dał się słyszeć przenikliwy zgrzyt,
a potem jeden z wielkich segmentów oświetlających pękł
z hukiem, zasypując chodniki deszczem odłamków. Kapitan
wystawił głowę ponad parapet i rozejrzał się. Jeśli ktoś tego
nie przerwie, w niedługim czasie ciemności ogarną całą Pro-
menadę. Zawsze myślał, że tych segmentów oświetlających nie
można zniszczyć, ale tamci zdobyli coś, co rozmiękczało lód
i sprawiało, że stawał się kruchy, i pryskali tym wszędzie,
gdzie się tylko dało. W ścianach i podłogach pojawiały się
dziury, kable kurczyły się i kto wie, jakie jeszcze inne uszko-
dzenia... Zauważył dwóch ludzi, którzy przeskakiwali z jed-
nego segmentu na drugi, czepiając się bez widocznego lęku
elementów sufitu znajdującego się pięćdziesiąt ch 'i ponad jego
głową. Czarna Ręka, pomyślał; pieprzona Czarna Ręka. Nie
mógł jednak nic zrobić. Gdyby ich zestrzelił, sam wystawiłby
się na strzał. A mając zaledwie dwa tuziny żołnierzy do
powstrzymania pięciu tysięcy szalejących ludzi, nie chciał do-
datkowo pomniejszać swoich szans.
Komset zapiszczał nagląco. Włączył odbiór i popatrzył na
malutki ekran. Tym razem pojawiła się na nim twarz majora
Seymoura, jego dowódcy.
— Kapitanie Wells? Co tam się, do diabła, dzieje?
Wells pochylił głowę, chroniąc ją przed ulewą odłamków
lodu, która runęła na barierę.
— Mieliśmy tu kilka wypadków śmiertelnych, panie majo-
rze. To jakaś niesamowita sprawa. Załatwiono niektórych
z lokalnych rozrabiaczy. Wydaje się, że okaleczono ich ciała.
Sprawa wyszła na jaw i wszyscy tu kompletnie powariowali.
Tłumy grabią i palą sklepy. Jakby tego było mało, dorwali
się jeszcze do jakichś chemikaliów, które przeżerają lód.
— Niszczą lód... — Major odwrócił się, rozmawiał z kimś
przez chwilę, po czym ponownie spojrzał na Wellsa. — W po-
rządku. Wyślę do was kilku ludzi. Mamy jednak bardzo
mało rezerw. Ta operacja przeciw Czarnej Ręce... — Wes-
tchnął. — Jasna cholera... pożeracze lodu, co? Tego nam
jeszcze brakowało!
— Panie majorze?
— Słucham, kapitanie.
— Mam tu aresztanta, panie majorze. Wyciągnąłem go
z tego zamieszania, zanim tamci się zorientowali.
— Aresztant?
— Tak jest, panie majorze. Nie chce zbyt dużo mówić, ale
trochę udało mi się z niego wyciągnąć. Twierdzi, że pracuje
dla człowieka o nazwisku Kemp. To ktoś z Pierwszego Po-
ziomu. Kiedy złapaliśmy naszego więźnia, znaleźliśmy przy
nim coś dosyć przerażającego.
— Co to było?
Wells przełknął ślinę.
— Zapieczętowany worek pełny obciętych penisów.
— Co takiego? Czy zrozumiałem pana właściwie, kapi-
tanie Wells?
— Obawiam się, że tak, panie majorze. Ten człowiek twier-
dzi, że płacą mu za nie.
— Cholera! Jak pan myśli, co to ma być? Jakiś rodzaj
delikatesów? Czy ten Kemp prowadzi restaurację?
__ Nie wiem, panie majorze. System komputerowy tu na
dole zupełnie padł, a więc nie mogłem niczego sprawdzić... —
Kolejny wielki segment oświetleniowy rozpadł się z hukiem.
Cienie pogłębiły się. — Och, i panie majorze... niech się pan
lepiej pospieszy z tym oddziałem wsparcia. Jeśli nie dotrą tu
szybko, znajdziemy się w całkowitych ciemnościach!
— Słusznie! Już ruszają. Wells...
— Słucham!
— Pilnuj tego skurwiela, dobrze? Chcę się dowiedzieć, co
kombinuje ten Kemp...
Przesyłkę dostarczono tuż po czwartej. Gloria już poszła,
a Michael odpoczywał po swoich popołudniowych ćwicze-
niach. Pewna tego, że jest sama, Emily zaniosła małą paczkę
do swojego gabinetu i rozpakowała ją. Usiadła za biurkiem
i przejrzała kasetę, oceniając to, co dostała za swoje pieniądze.
Godzinę później wciąż jeszcze tam siedziała, kiedy nagle
zdała sobie sprawę, że ktoś wszedł do pokoju. Obejrzała się
i zauważyła Michaela, który stał tuż za nią.
— Co to jest? — zapytał, wskazując głową na unierucho-
miony na ekranie obraz.
— Naprawdę chcesz wiedzieć?
— Obiecaliśmy sobie nie mieć żadnych tajemnic...
Pochyliła się, cofnęła kasetę o dziesięć minut i uruchomiła
maszynę.
Wydał z siebie cichy okrzyk zaskoczenia.
— Pornografia? Oglądasz pornografię?
Ale w momencie, gdy na ekranie pojawiła się twarz męż-
czyzny, zrozumiał.
— Cholera! Skąd to masz?
Cofnęła kasetę jeszcze bardziej i pokazała mu ten fragment,
gdy Kemp rozmawiał z Jacksonem, po czym znowu zatrzy-
mała obraz.
— Trochę sobie porozmyślałam — zaczęła, odwróciwszy
się w jego stronę. — I zadałam sobie pytanie, którzy z naszych
współpracowników są w stanie najbardziej nam zaszkodzić.
A potem, kiedy już przygotowałam listę, wynajęłam zespół
detektywów i oni dowiedzieli się, gdzie ludzie z mojej listy
spędzają swój wolny czas. Hotele, kluby sportowe i inne
podobne miejsca. I wiesz, czego się dowiedziałam? Dowiedzia-
łam się, że Kemp ostatnio złożył wizytę w Hsienie Denver.
A wiesz, kto mieszka w Denver?
— Fairbank.
— Słusznie. I nie tylko on. W wyniku krótkiego dochodze-
nia wyszło także na jaw, że nasi pozostali główni rywale
również byli w tym czasie w Denver: Green z RadMedu, Egan
z NorTeku i Chamberlain z WesCorpu. Dziwny zbieg okolicz-
ności, nie uważasz? Tak więc pokopałam trochę głębiej i do-
wiedziałam się, jak nasz przyjaciel Kemp spędza swój wolny
czas. To jest właśnie to. Nieletnie dziewczęta i tajemnicze
machinacje. Jackson jest wolnym strzelcem. Pracuje na własne
konto. Ostatnio jednak podpisał kontrakt z kompanią o na-
zwie VasChem. Można by pomyśleć, że nie ma w tym nic
podejrzanego, tylko że VasChem jest zależna od HygGelu,
który z kolei jest częściową własnością...
— AmLabu.
Skinęła głową.
— Wiedziałeś?
— Nie. Po prostu zgadłem. A więc Kemp pracuje dla
naszych przeciwników. — Westchnął ciężko. — Cholera! Ni-
gdy nie lubiłem tego człowieka, ale nigdy nie przypuszczałem...
Oderwał wzrok od ekranu i spojrzał na Emily.
— Co teraz zrobimy? Pokażemy mu to wszystko?
— Nie. Poczekamy — odpowiedziała i wyłączyła ekran. —
I będziemy gromadzić dowody. Teraz już wiemy, prawda?
Starcy. Jesteśmy w stanie wojny ze Starcami, Michaelu. I oni
zrobią wszystko, dosłownie wszystko, by nas zniszczyć.
— No dobrze... a teraz chcę wiedzieć, w co pan, do kurwy
nędzy, gra, Shih Kemp?
Osłupiały Kemp poruszył parę razy ustami, nie mogąc
wydobyć z siebie ani słowa.
— Ja... ja nie rozumiem, majorze Seymour. Przychodzi pan
tutaj... i zaczyna od obrażania mnie! Nie rozumiem tego...
po prostu nie rozumiem!
— Gówno prawda! — Seymour rzucił mu pełne wściekłości
spojrzenie, a potem wskazał stos mięsnych odpadków, które
rzucił na stół. — Chcę wiedzieć, co się dzieje... dlaczego płaci
pan bandzie szakali za to, że włóczą się na dole i obcinają
kutasy wszystkim, którzy im się nie spodobają! Przez pana
musiałem wysłać tam dodatkowe oddziały, które i tak mają
kłopoty z utrzymaniem spokoju. To jakaś pieprzona rzeźnia!
Jeśli stracę choć jednego człowieka... dosłownie jednego...
zapłaci mi pan za to.
— To nie ma ze mną nic wspólnego. Jak już powiedzia-
łem...
— To tłumaczenie zachowaj sobie dla sądu, przyjacielu. Ja
mam podpisane zeznania dwóch ludzi siedzących obecnie
u mnie w areszcie, którzy przysięgają, że zostali zatrudnieni
przez ciebie.
Kemp prychnął z oburzeniem.
— Nawet gdyby miał pan to wytatuowane na jajach, to
i tak nie ma to dla mnie żadnego znaczenia, majorze Seymour!
Dopóki nie przedstawi pan dowodu — prawdziwego do-
wodu, a nie słów jakichś brudnych liumangl — że byłem
w jakiś sposób związany z tym... z tą odrażaj ącą jatką,
prosiłbym uprzejmie, aby swoje oskarżenia zatrzymał pan dla
siebie. Jeśli pan tego nie posłucha... no cóż, wtedy z prawdziwą
przyjemnością pozwę pana do sądu i zedrę z pana ostatnią
koszulę!
Seymour roześmiał się chłodno.
— Niech pan uważa, komu pan grozi, Shih Kemp. Żyjemy
w bardzo trudnych czasach. Zgodnie ze specjalną procedurą
mam prawo aresztować każdego, ko wyda mi się podejrzany
o podburzanie do nieposłuszeństwa władzom. Sądzę, że pański
przypadek można tak interpretować, nie uważa pan?
— Pan mi grozi, majorze?
Seymour cofnął się o krok i pokręcił głową.
— Nie. Ja tylko pana ostrzegam. Jeśli coś takiego się
powtórzy, rzucę się na pana jak mucha na gówno. Moja praca
jest wystarczająco trudna bez tych dodatkowych problemów,
które pan stwarza, rozumiemy się? A więc niech pan da spokój.
Cokolwiek by pan chciał osiągnąć, niech pan sobie to odpuści,
dobrze? To moje ostatnie słowo.
Kemp otworzył usta, ale kiedy uświadomił sobie, co powie-
dział major, zamknął je i skinął głową.
— Dobrze. Cieszę się, że się zrozumieliśmy. To... to świń-
stwo, które tu leży... niech pan z tym zrobi, co pan chce. Ale
na tym koniec. Chyba że chce pan mieć ze mną do czynienia.
A następnym razem...
— Rozumiem.
— Świetnie. W takim razie żegnam pana, Shih Kemp.
I życzę panu smacznego!
Kemp odprowadził wzrokiem oficera, zastanawiając się, co
tamten miał na myśli. Podszedł do wideofonu i wystukał
specjalny numer, który został mu podany z myślą o takiej
sytuacji.
Po chwili przerwy na ekranie pojawiła się twarz jego roz-
mówcy.
— Generale Althaus... — zaczął Kemp, pochylając głowę
w pełnym szacunku ukłonie. — Proszę o wybaczenie, ale nasz
wspólny przyjaciel powiedział mi, że w razie jakichkolwiek
kłopotów mogę się z panem skontaktować...
* * *
Wu Shih stał na wysokim, kamiennym balkonie swojego
pałacu i patrzył na Ogród Manhattanu. Niebo było jeszcze
idealnie błękitne, ale w ciągu godziny pociemnieje. Słońce
zeszło już nisko nad odległym Miastem, a większość ogrodu,
który miał pod sobą, tonęła w cieniu. Przyjemny, wieczorny
wiaterek wiał od wschodu, niosąc ze sobą zapach kwiatów,
a dochodzący z dołu krzyk srok wzbijał się w górę, dziurawiąc
ciszę.
Wyciągnął szyję, podniósł rękę i zaczął masować zmęczone
mięśnie karku. W pewnej chwili usłyszał ciche kroki za sobą,
po czym poczuł, że jego ręka została delikatnie odsunięta, a jej
miejsce zajęła inna, wyraźnie bardziej wprawna w masażu.
Wiedział, że to przyszła jego pierwsza żona, Wei-kou.
— Pięknie tu, prawda? — wyszeptała miękko do jego ucha.
Uśmiechnął się.
— Mój ojciec mawiał, że jest to najwspanialszy widok na
świecie. Całkowicie się z nim zgadzam. Są takie dni, kiedy
wydaje mi się, że nie potrafiłbym już znosić dłużej tego wszyst-
kiego bez tych cichych ścieżek i zakątków. A także bez moich
żon... — dodał, zwracając się w jej stronę.
__Wyglądałeś na zmartwionego. Pomyślałam...
__Wszystko w porządku, Wei-kou. Te kilka ostatnich
dni miałem bardzo dużo pracy, ale teraz... teraz najgorsze
już minęło.
Podniósł rękę, pogładził delikatnie jej policzek, po czym
przycisnął jej głowę do piersi.
__Musi ci być ciężko, kiedy tak się zachowuję.
— Nie narzekam, mój mężu.
— Tak... A jednak czujesz się zaniedbywana, prawda?
— Nie...
Roześmiała się cicho, uświadomiwszy sobie, że chciała po-
wtórzyć ostatnie słowa. Uniosła głowę i spojrzała na niego.
Objął ją ramieniem, odwrócił się i znowu zwrócił wzrok na
rozległy, tonący już w półmroku ogród. W tym miejscu stało
kiedyś największe miasto Hung Mao — wyspiarska forteca,
świątynia ich ekonomicznej dominacji, bijące serce sześćdzie-
sięciu dziewięciu stanów Imperium Amerykańskiego. A jednak
miasto to upadło. Jego prapradziadek jednym uderzeniem
zmiótł je do morza i na zwolnionym w ten sposób miejscu
zbudował ten ogród — Ogród Najwyższej Elegancji. W rze-
czywistości był to raczej zespół ogrodów, kopii wspaniałych
pierwowzorów z Suchow, Wushi, Shanaghaju i Pei Ch'in, ale
gdy patrzyło się na nie z góry, łatwo można było odnieść
wrażenie, że jest to jednolita całość — jego „Zielony Sen",
jak to czasem nazywał.
— Posłuchaj — odezwał się. — Czy słyszysz krzyk sroki?
Uśmiechnęła się w odpowiedzi.
— Jej głos to dobry omen, mężu. Może przyleci tutaj
i usiądzie na twojej głowie...
Roześmiał się, wspominając tę opowieść. Zgodnie z nią
Nurhaci, założyciel wielkiej dynastii mandżurskiej, uciekał
właśnie przed swoimi wrogami, kiedy nadleciała sroka i usia-
dła mu na hełmie. Jego prześladowcy, widząc to, przerwali
pościg, a Nurhaci, z wdzięczności dla ptaka, ogłosił go
świętym.
Uścisnął jej ramię, a uczucie szczęścia, które go ogarnęło,
przesłoniło tylko na chwilę wspomnienie ostatnich wypadków.
— Potrzebujemy jej jajek, by leczyć naszych chorych,
prawda?
Odepchnęła go delikatnie.
— Za dużo bierzesz na siebie, mężu. Nie możesz sam zrobić
wszystkiego.
— Być może. Ale przecież jestem ich ojcem, Wei-kou. Jeśli
ja nie będę się o nich martwił, kto to zrobi?
— Tym razem niech martwią się twoi słudzy. Masz przecież
kanclerza, prawda? Niech on przejmie na siebie część twojego
ciężaru. Weź przykład z Li Yuana, który tak właśnie postąpił
z Nan Ho.
— Li Yuan pracowałby więcej, gdyby nie rozpacz, która
go przygniata. Stracił trzy żony. Gdy pomyślę o tym, że
mógłbym stracić chociaż jedną z was... —Uścisnął ją czule. —
No cóż... lepiej się nad tym nie zastanawiać. Wejdźmy do
środka.
Popatrzyła na niego ze zdziwieniem.
— Nie chcesz zobaczyć zachodu słońca, mężu?
Wu Shih pokręcił przecząco głową.
— To był bardzo ciężki dzień, moja kochana, a ja nie staję
się coraz młodszy. Najlepiej będzie, jeśli udam się na spoczy-
nek...
Odwrócił się, usłyszawszy za sobą jakiś dźwięk, i zmarszczył
czoło. W sklepionych na kształt łuku drzwiach stał z po-
chyloną głowę jego ochmistrz Wewnętrznych Komnat, Pao
En-fu.
— O co chodzi, mistrzu Pao?
— Chieh Hsia... kanały środków masowego przekazu po-
dały właśnie pewną wiadomość. Pomyślałem sobie, że może
to cię zainteresować, panie.
Wu Shih poklepał lekko żonę po ramieniu i powiedział:
— Wybacz mi, Wei-kou. Przygotuj mi łóżko. Przyjdę, kie-
dy będę mógł.
Skinęła głową i odeszła. Chwilę później ruszył śladem Pao
En-fu do górnego gabinetu. Solidne, zrobione z drewnianych
listewek żaluzje były już zaciągnięte na oknach, a znajdujący
się po drugiej stronie pokoju wielki ekran, włączony. T'ang
stanął przed nim, zalany światłem, które zdawało się spływać
z jego otulonej jedwabnym płaszczem postaci.
To była żona Levera. Zmarszczył czoło na jej widok, po
czym dał sygnał, by wzmocniono dźwięk. Miała na sobie
dziwne, surowe ubranie, które wyglądało jak strój żałobny,
a jej włosy były znacznie krótsze, niż je pamiętał. Słuchał jej
przez chwilę, a następnie odwrócił się i popatrzył na Pao
En-fu.
__ Cofnij taśmę. Chcę tego posłuchać od początku.
Obraz zmienił się prawie natychmiast i nagranie ruszyło od
początku.
— Czy to jest fragment wiadomości, mistrzu Pao?
— Nie, Chieh Hsia. Wygląda na to, że madame Lever
wykupiła czas antenowy. Czy mam się dowiedzieć czegoś
więcej?
Wu Shih skinął głową i odprawił go, po czym skupił uwagę
na nagraniu.
Przez chwilę ekran był czarny. Potem rozległ się dźwięk
dzwonu i w samym środku ciemności pojawiła się słaba po-
świata. T'ang dopiero po chwili zrozumiał, co to było. Lampa.
Zbliżająca się lampa. Migoczący krąg światła, który ją ota-
czał, ukazywał długi, bogato ozdobiony korytarz, o ścianach
udekorowanych gobelinami oraz starymi obrazami. Lampę
trzymała Mary Lever, której rysy w tym oświetleniu zdawały
się jakby wyrzeźbione z mroku.
Tang, wyraźnie poruszony, pokiwał głową. Kiedy zbliżyła
się do kamery, zatrzymała się i patrząc prosto w obiektyw,
postawiła lampę na stoliku.
— Chodźcie — powiedziała, wzywając gestem ręki kame-
rę. — Musimy porozmawiać.
Wu Shih poczuł przebiegające mu po grzbiecie ciarki. Robi
potężne wrażenie, pomyślał, obserwując obrazy przekazywane
przez kamerę, która podążyła za kobietą w ciemność, a potem
w nagłą, zaskakującą jasność malutkiego, otoczonego murem
ogrodu.
To była iluzja... oczywiście... ale na chwilę dał się nabrać.
Obraz zdawał się tak rzeczywisty, tak naturalny...
Odwróciła się. Za jej plecami widać było jabłoń. Korona
drzewa była wręcz jasna od liści, a gałęzie uginały się pod
ciężarem owoców. Pod stopami kobiety, nagimi stopami,
co uświadomił sobie ze zdumieniem, rozciągał się dywan trawy
w kolorze soczystej zieleni.
Miała na sobie brązową szatę. Brąz jesieni i żałoby.
— Znacie mnie — zaczęła, jakby zwierzając się kamerze. —
Przynajmniej znacie moją twarz. Wiecie, że nazywam się Mary
Lever i że mój mąż, Michael, został prawie zabity przez
¦
Starców, którzy rządzą naszym Miastem. Teraz jednakże mój
mąż, dla odmiany, jest bogaty i potężny, a więc i ja jestem
bogata. Tak przynajmniej mogłoby się zdawać, prawda?
Odwróciła się, zerwała jedno z jabłek, po czym zbliżyła je
do kamery, aby każdy mógł je zobaczyć. Połyskiwało w pro-
mieniach fałszywego dnia, świeże, doskonale ukształtowane:
ideał jabłka.
— To drzewo jest moje, podobnie jak i jego owoce. Mogę
je jeść, kiedy zechcę, a i tak urosną nowe, taki jest bowiem
porządek natury. Jednakże nie wszystko jest w porządku. Ja
mam wystarczająco dużo, więcej niż wystarczająco, by się
wyżywić, podczas gdy inni nie mają nic. Muszę zatem budo-
wać ścianę, aby się od nich oddzielić. Cały świat ścian.
Popatrzyła w dół i w tym samym momencie jabłko, które
trzymała w dłoni, zmieniło się w małą czaszkę, czaszkę
dziecka.
— Nasz świat umiera — ciągnęła. — Z góry, z miejsca,
w którym stoję, wydaje się zdrowym organizmem, ale drąży
go choroba. Jabłko gnije od środka.
Wu Shih zadrżał. Stojące za nią drzewo zmieniło się. Jego
liście były teraz brązowe i uschnięte, a owoce rozdęte, przeżar-
te przez robaki. Trawa pod jej stopami wyglądała na dawno
już zgniłą, a oświetlenie stało się wyraźnie nienaturalne.
— Żyjemy w świecie obarczonym skazą — mówiła dalej,
podczas gdy kamera robiła zbliżenie jej oczu, jej silnie wycię-
tych, pięknych ust — ... świecie, w którym cała jedna strona
ludzkiej natury została zapomniana. Mówimy o wielkim Ojcu,
który czuwa nad nami, ale gdzie jest Matka? Gdzie ona jest?
W tym momencie zaszumiał wiatr, poruszając wyschniętymi
liśćmi drzewa. Dźwięk pustki.
— Kto troszczy się o dom? Kto dba o nasze głębsze
potrzeby w czasie, gdy mężczyźni zajmują się swoimi spra-
wami?
Kamera powoli odsunęła się do tyłu.
— Nikt — odpowiedziała sama sobie, a jej głos zabrzmiał
tak wyraźnie i potężnie, jak bijący dzwon. — Jesteśmy puści,
niespełnieni. Wszędzie, gdzie patrzymy, widzimy ściany i oto-
czoną nimi pustkę, której nie można wypełnić żadną ilością
rzeczy. Tak, a w tym samym czasie tam, na dole, pod
naszymi stopami, skryte w głębinach tego wielkiego Miasta,
bije źródło naszej rozpaczy i poczucia wewnętrznej pustki,
praprzyczyna wszystkich naszych win.
Na jej twarzy pojawił się wyraz napięcia, a oczy zdawały
się płonąć jakimś płynącym z głębi duszy światłem.
Pokiwała głową, jakby odpowiadając na nieme pytanie
widzów.
__Tak... win. Z drugiej jednak strony, dlaczego to my
mamy się czuć winnymi? Czy to my zbudowaliśmy ten świat
poziomów? Czy to my stworzyliśmy te kłębiące się na dole
miliardy? Nie. A jednak oni tam są... i niczym duchy prze-
śladują nas, nawet teraz, przy stole, kiedy jemy...
Drzewo ponownie się zmieniło. Teraz, zamiast owoców,
z jego poczerniałych gałęzi zwisały głowy o wykrzywionych
w cierpieniu twarzach. Twarzach, których oczy prosiły, a usta
poruszały się w bezgłośnym błaganiu o pomoc.
A przed nim, tak nieruchoma i spokojna, tak pełna siły, że
zdawała się wręcz nierzeczywista, stała Mary Lever i patrzyła
na świat oczami, które wyglądały jak małe, czarne plamki.
— Droga przed nami się rozdwaja. Możemy albo podsycać
ten mroczny ogień rozpaczy płonący w każdym z nas, albo
spróbować wypełnić tę wewnętrzną pustkę. Wybór należy do
nas. Nie stworzyliśmy tego świata, ale możemy go zmienić.
Jeśli będziemy mieli odpowiednio silną wolę.
Ogród powoli rozpłynął się w nicość. Stała teraz w pokoju,
którego ściany zasłaniały rzędy książek. Za jej plecami widać
było portret jasnowłosego chłopca, w którym Wu Shih roz-
poznał ze zdumieniem młodego Michaela Levera.
— Zbyt długo żyliśmy bez czułej, matczynej opieki. Zapo-
mnieliśmy, jak to jest być całością. Nasz świat, to świat Yang,
twardy, oschły, męski. Świat szorstki, chropowaty. Ta właśnie
szorstkość sprawiła, że staliśmy się obojętni na cierpienia
innych. A przecież ich los jest także naszym losem. Ignorując
ich, ignorujemy sami siebie. Raniąc ich, ranimy siebie. Poma-
gając im... tak, pomagając im, pomagamy sobie. To jest nasza
Droga.
Ponownie zabrzmiało uderzenie dzwonu, a Wu Shih, słysząc
je, poczuł, że znów ciarki chodzą mu po plecach.
— Zwracam się do tych, którzy mnie słuchają. Do tych,
którzy zrozumieli to, co powiedziałam, i którzy czują to, co
ja czuję. Nie jest jeszcze za późno. Wybór nie został jeszcze
dokonany. Ciągle jeszcze możemy zmienić nasz świat na lep-
szy. Czasu jest jednak coraz mniej, a miejsce, w którym nasza
droga się rozdwaja, coraz bliżej.
Kamera znowu zrobiła zbliżenie, aż jej twarz wypełniła
ekran. Patrząc z powagą w obiektyw, kontynuowała:
— Istnieje stara tradycja, zgodnie z którą po śmierci matki
odpowiedzialność za rodzinę przejmuje najstarsza córka. Ona
ma dbać o swych małych braci i siostry... — Przerwała,
a wyraz jej twarzy złagodniał. — Wydaje mi się, że bardzo
brakuje nam takiej najstarszej córki. Kogoś, kto opiekowałby
się nami, zaspokoił potrzebę miłości i czułości, odpowiedział
na te głębsze, subtelniejsze potrzeby naszych dusz. Wy-
dobył je na zewnątrz.
— Zamierzam użyć całego mojego bogactwa, aby stać się
sumieniem tego Miasta, jego Najstarszą Córką, opiekuńczą
i czułą, kimś, kto swoim przykładem pokaże, jak powinniśmy
się wzajemnie do siebie odnosić.
Kamera cofnęła się.
— Widzicie, jak jestem ubrana. W proste, niedrogie szaty.
Tak jak powinna być ubrana każda porządna kobieta żyjąca
na dole naszego Miasta. Tak właśnie, poczynając od tego
wieczoru, będę już zawsze ubrana. Wszystkie pieniądze, które
zaoszczędzę w ten sposób, przekażę na specjalny fundusz.
Zostanie on wykorzystany, by karmić, ubierać i kształcić tych
spośród mieszkańców najniższych poziomów, którzy nie mają
własnych środków. Zamierzam także jeść znacznie skromniej
niż do tej pory: będą to niewielkie posiłki, pod względem
wartości odżywczych równoważne tym, które spożywane są
przez ludzi z dolnych poziomów. I ponownie to, co dzięki
temu oszczędzę, przeznaczę na fundusz.
Na jej poważnej twarzy pojawił się lekki uśmiech.
— Jednakże wysiłki jednego człowieka, niezależnie od tego,
jak potężny on jest, nie mogą przynieść zmiany, która musi
nastąpić. Sama nie zdołam tego dokonać. I dlatego właśnie
chcę, abyście się do mnie przyłączyli. Byście ubierali się tak,
jak ja się ubieram, i jedli to, co jajem, a wszystkie oszczędzone
w ten sposób pieniądze przekazywali na jeden centralny fun-
dusz, który będzie nosił nazwę „Najstarsza Córka".
Jej uśmiech się pogłębił, jakby chciała zachęcić swych wi-
dzów do reakcji.
__Te działania, gesty solidarności i podstawowej humani-
tarności, będą punktem wyjściowym. Budując na tych fun-
damentach, przeprowadzimy naszą wielką zmianę. Nie będzie
to zmiana w polityce tego wielkiego Miasta, ale w najbardziej
podstawowych postawach jego mieszkańców, w tym, jak oni
myślą o sobie i co czują w stosunku do samych siebie.
Pokiwała głową, a jej twarz przybrała wyraz pełnej deter-
minacji pewności siebie.
— Mamy coś do powiedzenia. Możemy przechylić szalę
na naszą korzyść. Ale tylko wtedy, gdy uświadomimy sobie
tę pustkę naszej egzystencji i obudzimy się z letargu, w którym
aż do tej pory pogrążone były nasze dusze.
Pokój zniknął. Nagle znowu była w ogrodzie, ale tym razem
nie było żadnych ścian. Skąpana w promieniach słońca trawa
ciągnęła się aż po horyzont. Mary Lever patrzyła przez chwilę
przed siebie, a następnie znowu zwróciła się w stronę kamery,
a jej twarz rozjaśnił uśmiech.
— Raz jeszcze wzywam was, byście się do mnie przyłączyli,
byście dzielili ze mną ten wielki moment i postawili pierwszy
krok na drodze do nowej przyszłości, nowego wzrostu. Wszyst-
ko, co musicie zrobić, to zapamiętać numer kontaktowy, który
zostanie podany na końcu tego programu, i przekazać nam
swoje nazwisko i kod strefy. Komplet informacji zostanie wam
dostarczony jeszcze przed końcem tego wieczoru. Nie czekaj-
cie, by być ostatnimi, którzy przyczynią się do zmiany. Dzia-
łajcie natychmiast, a będziecie potem mogli z dumą powie-
dzieć: „Byłem jednym z pierwszych". I pamiętajcie, że wasza
tzu} wasza Starsza Siostra liczy na was.
Światło stało się bardziej intensywne i przybrało barwę
miodowozłotą. Głos kobiety dochodził teraz ze środka tej
jaskrawej plamy i można było odnieść wrażenie, że to samo
słońce przemawia do widzów.
— Możemy sprawić, że nasz świat będzie nowym, wyjąt-
kowym miejscem do życia. Możemy. Musimy jednak działać
teraz, zanim będzie za późno. Przed nami droga się rozgałęzia.
Jedna ścieżka wiedzie w ciemność, druga w światło. Upewnij-
my się, że wybierzemy tę, która prowadzi do równowagi... tę,
którą podążymy prosto ku słońcu.
Głos umilkł. Pozostała tylko złota poświata, która wypeł-
niała cały ekran. Po chwili rozległo się uderzenie dzwonu,
a potem, powoli, w samym środku ekranu pojawił się numer
kontaktowy — czerwone jak krew litery oraz złote cyfry,
otoczone kręgiem malutkich, jasnoczerwonych piktogramów
powtarzających się w niekończącej się triadzie życzeń: „szczęś-
cia", „zdrowia" i „wielu dzieci".
Kiedy obraz zblakł, Wu Shih odetchnął głęboko i się od-
wrócił. W pokoju zgromadzili się już wszyscy jego najbliżsi
współpracownicy i czekali na to, co on powie.
— Do kogo to jest skierowane?
— Do górnej pięćdziesiątki, Chieh Hsia — odpowiedział
Pao En-fu. — Nadają to wszystkie cztery główne kanały.
Wykupiła po pięć dwunastominutowych wstawek w każdym
z nich. Liczba widzów oceniana jest na ponad czterysta mi-
lionów.
Wu Shih popatrzył w doł i pokiwał głową.
— Sprytne — powiedział. — I niebezpieczne. Musimy to
zatrzymać, Pao En-fu. Sprowadź mi tu właścicieli tych czte-
rech kanałów.
W tym momencie odezwał się kanclerz, Fen Cho-hsien:
— Czy to rozsądne, Chieh Hsial Coś takiego... czy jeśli
zabronimy pokazywania tego, nie przyczynimy się tylko do
nadania tej wiadomości wiarygodności, której ona potrzebuje?
W końcu cały ten pomysł jest całkowicie niedorzeczny. Ludzie
mają wysyłać pieniądze najbogatszej kobiecie Ameryki! Poza
tym dlaczego mieliby się przejmować tym, co się dzieje na
dole? Przez całe moje życie ani razu nie zdarzyło się, by
mieszkańcy Góry zrobili cokolwiek, by pomóc mniej szczęś-
liwym, mniej wyniesionym niż oni sami. Dlaczego, na
bogów, mieliby się teraz zmienić?
Wu Shih odpowiedział mu ostro, zły, że jego kanclerz nie
potrafi dojrzeć niebezpieczeństwa:
— Dlatego, że czasy się zmieniły, mistrzu Fenie! I dlatego, że
ta kobieta jest bardzo przebiegła. Rzeczywiście bardzo przebie-
gła. Czy nie widziałeś, jak ona to rozegrała? W jej przesłaniu nie
było ani słowa oskarżenia, nie powiedziała niczego o ich
chciwości i samolubstwie. Nie. Grała na ich uczuciach, mist-
rzu Fenie, jak najbardziej doświadczona z kurew. Strata i po-
czucie winy. Strach i nadzieja słonecznej przyszłości. Drzewa
i czaszki. Lampy i wykrzywione w cierpieniu twarze. Wszystko
to wrzuciła do jednego garnka i przyprawiła aluzjami o Drodze.
Skrzywił się.
__ Założę się, że ta lisica działa w imieniu swego męża.
Dlaczego miałby rozstawać się tak publicznie z Kennedym,
dlaczego miałby rezygnować z członkostwa w Partii Nowych
Republikanów i Ewolucjonistów, jeśli nie miałby własnych
ambicji? Tak... postawię pięć yuanów przeciwko każdemu,
którego oni zbiorą, że tak właśnie jest. Planuje nową kam-
panię, chce założyć nową partię i w taki właśnie sposób chce
to sfinansować.
Pao En-fu, który stał przy drzwiach i czekał na ostateczną
decyzję swego pana, ponownie się odezwał:
— Ale Lever jest przecież bardzo bogatym człowiekiem,
Chieh Hsia. Po co mu dodatkowe pieniądze?
— Ponieważ cały jego majątek jest już zaangażowny w in-
teresach, mistrzu Pao. Instytut Cutlera, kredyty, rozliczne
porozumienia handlowe. ImmVac jest w tej chwili osłabiony.
Każde dalsze obciążenie jego finansów może spowodować
upadek firmy. Nie. Lever nie jest ani naiwny, ani tak głupi,
jak sądzą niektórzy z jego krytyków. Zapewniam was, że to
on stoi za tym wszystkim.
Kanclerz Fen uśmiechnął się. Wu Shih spojrzał na niego
z ciekawością i zapytał:
— O co chodzi, Fen?
— Tak sobie tylko pomyślałem, Chieh Hsia... Czy może
być lepszy powód, by nie przerywać tych programów? Gdyby
udało nam się udowodnić ten związek. Gdybyśmy mogli po-
kazać, że fundusz „Najstarszej Córki" jest wykorzystywany
w celu utworzenia nowej partii, mielibyśmy wspaniały sposób
na zniszczenie Levera i jego ambicji.
— Myślałem, że uważasz, iż ten pomysł nie wypali?
— W dalszym ciągu tak uważam, Chieh Hsia. Myślę, że
naturalna chciwość Góry sama się ujawni. Ale dlaczego tego
nie sprawdzić? Chyba jedno zwycięstwo na dzień wystarczy
ci, panie?
Wu Shih roześmiał się, zadowolony z tego przypomnienia.
Jego błyskawiczne uderzenie zmiażdżyło Czarną Rękę. Upły-
nie wiele miesięcy, a może i lat, zanim zdołają ponownie
pozbierać swoje siły. Co więcej, ta akcja wzmogła jego popu-
larność na średnich i wyższych poziomach Miasta. Może
zatem Fen Cho-hsien ma rację? Może nie powinien mieszać
się w sprawę tego przekazu i pozwolić, by sama przebrzmiała.
A w tym samym czasie mógłby, jak to zasugerował Fen,
polecić przeprowadzenie dochodzenia i sprawdzić sposób wy-
korzystania pieniędzy z funduszu.
— Dobrze — powiedział w końcu, uśmiechając się do swo-
jego kanclerza. — Zrobimy tak, jak radzisz. Ale obserwuj to
bardzo uważnie, mistrzu Fen. Jak już powiedziałem, to bardzo
sprytna kobieta, a nie ma większego źródła kłopotów od
sprytnej kobiety, prawda?
Odpowiedział mu wybuch ogólnego śmiechu, jednakże wy-
chodzącego z gabinetu Wu Shiha gnębiło dziwne uczucie
niezadowolenia z własnej decyzji, jakby gdzieś w jego pod-
świadomości tkwiło przekonanie, że przeoczył jakiś naprawdę
istotny element. I nawet gdy Wei-kou zaczęła mu masować
kark, próbując usunąć napięcie z jego mięśni, jakaś część
jego umysłu wciąż rozważała ten problem, nie chcąc o nim
zapomnieć.
Oby szlag ją trafił! pomyślał, a następnie jęknął, gdy Wei-
-kou zaczęła okładać pięściami jego plecy. Jednakże oprócz
gniewu żyło w nim wspomnienie tego, jak potężne wrażenie
robiła ta kobieta, stojąc przed jabłonią z tą małą czaszką
w dłoni. Świat Yang. Tak powiedziała. Oschły, szorstki, męski
świat. Czy miała rację? Czy naprawdę stworzyli coś ta-
kiego?
Wei-kou nacisnęła zdecydowanie rękami jego ramiona.
— Odpręż się, mój mężu. Proszę, odpręż się...
Ale nagle się okazało, że bardzo trudno jest mu się od-
prężyć. Całe zadowolenie, które go przedtem wypełniało, całe
uczucie szczęścia, które go ogarnęło, gdy słuchał krzyku sroki
w ogrodzie — wszystko to teraz zniknęło, ustępując miejsca
przygnębieniu i wrażeniu wewnętrznej pustki. Jestem niczym
tamto martwe drzewo, pomyślał, wspominając wiatr szumiący
w jego poczerniałych gałęziach.
Jutro. Zajmie się tym wszystkim jutro. Jednakże, kiedy
Wei-kou skończyła go masować, wstał, nałożył szlafrok i prze-
szedł do gabinetu. Stanął przed ekranem i jeszcze raz spojrzał
w jasność, przyglądając się Najstarszej Córce i słuchając jej
opowieści o drzewie, które umarło.
ROZDZIAŁ 13
Ogień na Jeziorze
Spał nie więcej niż godzinę, gdy obudziło go pukanie do
drzwi sypialni.
— Panie Kao! — zawołała podniecona służąca. — Panie
Kao! Musi pan natychmiast wstać! Nadeszła pilna wiadomość!
Chen z trudem wydobył się z sennych głębin i usiadł na
łóżku. Po raz pierwszy od długiego, bardzo długiego czasu
czuł się odprężony. I szczęśliwy. Odwrócił się z uśmiechem,
świadomy obecności Wang Ti, która leżała obok niego w ciem-
ności. Przed snem kochali się. Po raz pierwszy od dnia, gdy
straciła dziecko, kochali się. Zadrżał, wspominając, jak ot-
worzyła oczy i miękkim głosem wymówiła jego imię.
Tak długo na to czekał. Tak długo...
Pochylił się, odsunął włosy z jej czoła i pocałował je delikat-
nie, starając się jej nie obudzić. Następnie odsunął kołdrę
i wstał.
Nałożył szlafrok i wyszedł z sypialni. Owinięta ciasno swoją
podomką Tian Ching czekała na niego za drzwiami. Na jego
widok pochyliła głowę w ukłonie i wskazała wideofon znaj-
dujący się w narożniku.
— To wiadomość z twojego biura, panie. Powiedzieli mi,
żebym pana obudziła.
Chen podziękował jej i podszedł do aparatu.
To był jego zastępca, kapitan Wilson.
— Majorze Kao... Pomyślałem sobie, że chciałby pan na-
tychmiast dowiedzieć się o tym. Mamy zabójcę!
— Żywego?
— Tak jest, panie majorze. I jak się wydaje chętnego do
zeznań.
Twarz Chena pojaśniała z zadowolenia.
— Wspaniale! Jak go złapaliście?
Wilson roześmiał się.
— Jak się okazuje, był to czysty przypadek! Jedna z na-
szych grup antynarkotykowych uderzyła na spelunkę hazar-
dzistów znajdującą się pod kontrolą Triad i tam im wpadł
w sieć. Mieli go właśnie wypuścić, kiedy jego twarz pojawiła
się na ekranie. Tak więc pański pomysł z listem gończym do
wszystkich jednostek zdał egazmin. Złapali go w Nordhausen
i zabrali do garnizonu w Kassel. Właśnie tam jadę.
— W porządku. Spotkam się tam z tobą. Będę tam za...
ile?... najwyżej półtorej godziny. Ale trzymaj go w izolacji,
dobrze? I weź ze sobą naszych ludzi, by go piklowali, ale
takich, którym możesz zaufać. Jeśli pewien ważny dyrektor
usłyszy, że mamy jego człowieka, a jestem pewny, że tak
będzie, zacznie się bardzo gorączkowo starać, by go usunąć,
a ja tym razem nie życzę sobie żadnych błędów. Chcę przy-
gwoździć tego łajdaka Cornwella!
— Tak jest!
Przerwał połączenie i ruszył pospiesznie w stronę sypialni,
ale zdążył zrobić tylko kilka kroków, gdy dzwonek widefonu
zabrzmiał ponownie. Odwrócił się i popatrzył na migający
ekran.
— Kto to jest, u diabła?
Wrócił do urządzenia, nacisnął klawisz i cofnął się ze zdu-
mieniem, widząc na ekranie twarz młodej kobiety.
— H a n n a h?
— Musisz tu przybyć, Kao Chen. Natychmiast. Stało się
coś ogromnie ważnego.
Patrzył na nią, zastanawiając się, co na tym świecie może
być tak ważnego, że dzwoni do niego o trzeciej nad ranem.
— Co się stało? Ktoś umarł?
— Nie. Ale umrze, jeśli nam nie pomożesz.
Westchnął.
— Posłuchaj, teraz nie mogę. Właśnie się dowiedziałem, że
w jednej z moich spraw nastąpił ważny przełom i muszę się
tym natychmiast zająć. Czy nie możesz trochę poczekać? Czy
nie mogę wpaść do was w drodze powrotnej?
Pokręciła przecząco głową.
— Nie rozumiesz. To jest tak ważne, że... nie mogę o tym
mówić przez wideofon, ale musisz przyjechać natychmiast. Po
prostu musisz!
Chciał odmówić, ale w twarzy dziewczyny dojrzał praw-
dziwy strach. Erfut... to było tylko piętnaście minut transpor-
towcem od Kasell. Gdyby wpadł do niej najpierw, by ją
uspokoić...
— Dobrze — powiedział w końcu. — Spróbuję. Ale przed-
tem muszę jeszcze coś zrobić w tej pierwszej sprawie, dobrze?
Pokiwała głową z wdzięcznością i przerwała połączenie.
Cholera, pomyślał, a następnie wziął głęboki, uspokajający
oddech, wystukał kod Wilsona i usiadł, czekając na połączenie.
* * *
Dwaj mężczyźni odsunęli się od ekranu i popatrzyli na
siebie.
— No i jak? Co o tym myślisz?
— Myślę, że nasz przyjaciel młodszy minister stracił pano-
wanie nad sobą. Myślę, że zwierzył się swojej córce, a ta
sprawiła, że wpadł w panikę.
— Zgadzam się.
— Co w takiej sytuacji zrobimy?
— Zrobimy to, co musimy zrobić, prawda? Instrukcje
/ Lunga są bardzo wyraźne.
— A co z dziewczyną?
— Ona także musi umrzeć.
— Pożar?
— To byłoby chyba najlepsze rozwiązanie. Żadnych świad-
ków... i można to tak przygotować, że będzie wyglądało na
nieszczęśliwy wypadek.
— To mi się podoba.
— Dobrze. Zajmijmy się tym, zanim nasz wścibski major
zdąży wszystko spieprzyć.
— A co z nim? Co go wiąże z tą młodą kobietą?
— Prawdopodobnie seks. Słyszałem, że jego żona zwario-
wała. Pewnie od lat już z nią nie spał.
— Jak do niego podejdziemy? Pieniądze?
— To zależy od siły tego związku. Jeśli zgłupiał na punkcie
tej małej... to może być trudne. Obawiam się, że będziemy
musieli go zabić.
— Trudne i potencjalnie niebezpieczne... Będzie śledztwo.
— Wiem. Ale nic na to nie można poradzić. Gdyby udało
nam się tak to zorganizować, by wydawało się, że zginął
z innego powodu...
— To nie powinno być zbyt trudne. Znany jest z tego, że
pakuje się w sprawy, które nie powinny go obchodzić.
— A więc tak zrobimy. Ale najpierw zajmiemy się dziew-
czyną i jej ojcem.
* * *
Minęło już pół nocy, a oni ciągle jeszcze rozmawiali, pró-
bując znaleźć rozwiązanie problemu. Sprawa była prosta. Li
Yuan musiał się o wszystkim dowiedzieć, ale aby się dostać
do niego — szczególnie w tych czasach — trzeba było przejść
przez niezliczoną ilość pośredników, a każdy z nich mógł być
na liście płac Pierwszego Smoka. Gdyby myśleli inaczej, daliby
wyraz skrajnej naiwności.
Iść bezpośrednio do niego, byłoby ideałem, ale wiedzieli, że
to jest niemożliwe. Nawet próba dotarcia do jego kanclerza,
Nan Ho, oznaczała konieczność negocjacji z całymi zastępami
biurokratów. W pewnym momencie na pewno odezwałby się
dzwonek alarmowy i / Lung dowiedziałby się, że gra skoń-
czona.
Co zatem mogli zrobić?
W końcu Hannah znalazła rozwiązanie. Spróbują pójść
okrężną drogą, wykorzystując pośrednictwo oficera Służby
Bezpieczeństwa, Kao Chena. Chen, jak sobie przypomniała,
miał możliwość dojścia do Li Yuana. Opowiedział jej o swoim
przyjacielu, majorze Karze, i o tym, jak tamten został mia-
nowany Chia ch'engiem — honorowym asystentem domu kró-
lewskiego. Gdyby Chen zdołał przekonać Karra, by poprosił
T'anga o prywatną audiencję...
Zajęła się przygotowywaniem ch'a, podczas gdy jej ojciec
krążył niespokojnie po pokoju. Dziwne, ale miała wrażenie,
że nigdy jeszcze nie byli tak bliscy sobie, jak tej nocy. Oma-
wiając z nim tę sprawę, po raz pierwszy pojęła, jak subtelny
był umysł jej ojca... i jakim polem minowym był świat, w któ-
rym on żył.
Marnował się, pomyślała. Marnował się przez te wszystkie
lata. Podobnie jak wiele innych rzeczy, jego talenty zostały roz
trwonione. Nie użyto ich w sensie pozytywnym, twórczym, nie
tchnęły one w ten świat żadnych nowych impulsów, ale służyły
cuchnącym kościom Wielkiego Kłamstwa: pomagały grzebać
pamięć tego starego, postępowego świata, który poprzedzał
ich epokę, pod grubą, tłumiącą wszystko warstwą lodu.
Położyła tacę na niskim stoliku stojącym na środku pokoju
i uklękła, by rozlać ch'a do filiżanek.
— Co zrobisz później?
Popatrzył na nią.
— Później? — Było jasne, że nie wybiegł jeszcze myślą poza
opowiedzenie swojej historii T'angowi. Zmarszczył czoło. —
To będzie koniec tego wszystkiego. Kłamstwo...
— Nas ono już nie dotyczy.
Ale z wyrazu jego twarzy wywnioskowała, że nie był wcale
tego pewny. Mogła to zrozumieć. Całe swoje życie poświęcił
ukryciu wielkiej tajemnicy ich świata — to był fundament jego
filozofii życiowej. A teraz miał to odrzucić: zdradzić wszystko,
w co wierzył do tej pory. Takich decyzji nie podejmowało się
łatwo.
Podniosła filiżankę i zaniosła mu.
— A co z twoją żoną?
Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, który ustąpił
miejsca zrozumieniu.
— Aiya\ Nie pomyślałem o tym!
Gdyby / Lung został uznany zdrajcą — a było prawie
pewne, że tak właśnie będzie, jeśli jej ojciec porozmawia z Li
Yuanem — wówczas ona, jako jego siostra, także poniesie
karę. Do trzeciego pokolenia. Takie było prawo.
Chyba że...
— Układ — powiedział, myśląc na głos. — Jestem pewny,
że uda mi się zawrzeć jakiś układ...
— Chcesz tego?
— Ja... — Popatrzył na nią, po czym odwrócił wzrok.
Widać było, że popadł w rozterkę. Wiedziała, że nigdy nie
kochał swojej drugiej żony. To małżeństwo zawsze było w swej
istocie związkiem politycznym, ujmując to brutalnie, gwaran-
cją jego lojalności wobec / Lunga. Miał jednak z nią dwoje
dzieci i chociaż rzadko je widywał, nie było mu łatwo je
odrzucić.
— Kiedy przyjedzie tu ten twój przyjaciel?
— Major Kao? Obiecał, że zjawi się tu tak szybko, jak
tylko będzie mógł. Kiedy usłyszy o tym, co się stało, pomoże
nam. Wiem, że tak zrobi.
— Czy ten major to porządny człowiek? Uczciwy?
Skinęła twierdząco głową.
— To dziwne. Zacząłem już myśleć, że na całym świecie
nie pozostał ani jeden uczciwy człowiek. Tak dużo widziałem,
Hannah. Och, nie mógłbym nawet opowiedzieć ci o tym.
Korupcja i chciwość, morderstwa i zdrady. Takie zachowania
są wręcz endemiczne. Gdziekolwiek byś się obrócił...
Westchnął i podniósł filiżankę do ust.
— Dobra ch'a— pochwalił ją, uśmiechając się przy
tym. — Nie byłem dla ciebie zbyt dobrym ojcem, prawda?
Wyciągnęła rękę, dotknęła delikatnie jego policzka i od-
powiedziała głosem znacznie łagodniejszym niż poprzednio:
— To nonsens. Byłeś najlepszym z ojców. Jeśli nawet spę-
dzałeś ze mną zbyt mało czasu, to nie była twoja wina. Zawsze
wiedziałam, że mnie kochasz.
Spoglądał na nią przez dłuższą chwilę, po czym pokiwał
głową.
— Kiedy patrzę na ciebie, rozumiem, dlaczego tak bardzo
kochałem twoją matkę. Ona była taka jak ty, Hannah. Dużo...
dużo straciłem, kiedy ona umarła.
Hannah zadrżała.
Tak, pomyślała, oboje dużo straciliśmy.
* * *
Pierwszy zabójca wyłonił się z cienia i przebiegł przez od-
kryty teren. Przez krótką chwilę był w polu widzenia kamer,
ale zaraz potem zniknął za drzwiami rezydencji Shang Mu.
Drugi ruszył jego śladem chwilę później.
W prawie całej sieni panował półmrok. Mała, nocna lampka
zawieszona na lewej ścianie dawała niewiele światła. Pod nią,
na niskiej kanapce, leżał służący. Mężczyzna wyczuł coś,
poruszył się i popatrzył wokół siebie zaspanym wzrokiem. Gdy
zarzucona z tyłu pętla zacisnęła się na jego szyi, otworzył
szerzej oczy i wydał z siebie cichy, zdławiony dźwięk.
— Ruszaj — wyszeptał bezgłośnie pierwszy zabójca, wska-
żując swojemu towarzyszowi drzwi po prawej stronie. Tamten
skinął głową i bezszelestnie pobiegł we wskazanym kierunku.
W pomieszczeniu wyglądającym na magazyn spało dwóch
następnych młodych służących. Napastnik podszedł do sze-
rokiego łóżka, na którym leżeli plecami do siebie, i szybko,
z dużą wprawą, zabił obu. Następnie wrócił na korytarz
i podniósł dwa palce, by pokazać partnerowi, który czekał
cierpliwie, przykucnąwszy obok wielkich, podwójnych drzwi
prowadzących do części mieszkalnej rezydencji, wynik swej
akcji.
Trzech zabitych. W takim razie w środku musi być jeszcze
dwoje służących. Chyba że Chih Huang Hui zabrała ze sobą
swojego przybocznego. Wówczas w rezydencji pozostałaby
tylko służąca córki.
Pierwszy z zabójców popatrzył w dół. Bardzo dobrze się
złożyło, że siostra / Lunga spędzała tę noc poza domem.
Niezależnie od tego, że ich działanie było podyktowane ko-
niecznością, żaden z nich nie miał ochoty tłumaczyć się z j e j
śmierci przed Pierwszym Smokiem.
Wyciągnął rękę i nacisnął klamkę. Powoli i bezszelestnie
ustąpiła. Weszli do środka.
Przed nimi ciągnął się długi, oświetlony przez cztery ścienne
lampy korytarz. Na jego końcu widać było kolejne drzwi. Te
po lewej stronie wiodły do pokojów Shang Mu, a te po prawej
do pokojów jego żony. Zrobili kilka kroków i nagle zamarli
w bezruchu. W połowie korytarza, na niskiej kanapie stojącej
przy drzwiach Chih Huang Hui, leżał kolejny służący. Przy-
boczny pani domu, jak można było wnosić.
Pierwszy z zabójców zmarszczył czoło, po czym wydał
gestem polecenie swojemu partnerowi. Przyglądał się potem,
jak tamten pochyla się nad śpiącym i wykonuje swoje zadanie.
Górna część tułowia ofiary lekko zadrżała, jej lewa noga
kopnęła kilka razy powietrze i po chwili ciało uspokoiło się.
Morderca uniósł głowę i spojrzał na swego dowódcę.
— Do środka — wyszeptał bezgłośnie tamten, wskazując
drzwi apartamentu Chih Huang Hui. Jego partner skinął
głową, odwrócił się i wyciągnął rękę w stronę klamki.
Nie można już było nic na to poradzić, ale przynajmniej ta
kobieta była inwalidką. Nie powinna sprawić większych kło-
potów.
W czasie gdy jego towarzysz wsunął się do ciemnego pokoju
po prawej stronie, pierwszy z zabójców stanął pod drzwiami
apartamentu Shang Mu i przycisnąwszy do nich ucho, zaczął
nasłuchiwać.
Tak jak się tego spodziewał, nie usłyszał niczego. Rozmowa,
którą podsłuchali, została przeprowadzona z pokojów córki
Shang Mu. Wszystko wskazywało na to, że oboje tam jeszcze
byli. Najlepiej jednak się upewnić.
Nacisnął klamkę i spróbował otworzyć drzwi. Były zam-
knięte. I to najwyraźniej na dwa zamki. Dobrze. Zostawi to
teraz i...
Odgłos wystrzału, który przerwał ciszę panującą w wielkim
domu, był jak grom z jasnego nieba. Odwrócił się, osłupiały
ze zdumienia. Nie...
Na dźwięk wystrzału Shang Mu uniósł gwałtownie głowę,
wypuszczając z rąk filiżankę.
Hannah, która właśnie nalewała ch'a do drugiej filiżanki,
zamarła w bezruchu, patrząc na drzwi wejściowe.
— Aiya... — wyszeptała. Przez chwilę zastanawiała się, czy
nie popełniła pomyłki w ocenie Kao Chena, ale zaraz potem
opanowała się, podeszła do wejścia, przekręciła klucz w zamku
i zaryglowała drzwi.
Skończywszy, odwróciła się i spojrzała na ojca.
— Uciekaj! — wyszeptała gorączkowo. — Pospiesz się!
Przełknął ślinę i zrobił, co mu kazała.
Nie, pomyślała. To nie Chen. To ktoś inny. Ktoś, kto zna
nasze plany.
Zadrżała. Tak, ale kto to może być?
Nagle zrozumiała. Ktoś wynajęty przez / Lunga... przez
Tysiąc Oczu.
Przeklęła własną głupotę. Powinna to przewidzieć! Pierwszy
Smok nigdy nie pozwoliłby sobie na nieostrożność. Jej ojciec
był na pewno uważnie obserwowany. W końcu tak się to
robiło: wysyłało się szpiegów, aby śledzili innych szpiegów.
Wszedł wolno, ostrożnie, macając nogami podłogę przed
sobą, przygotowany, by zareagować na najmniejszy dźwięk.
Na początku nie mógł niczego dojrzeć. Później, usłyszawszy
cichy jęk, zamarł i zmrużył oczy, wytężając przy tym wzrok.
Jego partner zdawał się siedzieć oparty o ścianę, tuż przy
drzwiach wejściowych do sypialni. Po chwili zakaszlał i osunął
się wolno na bok.
Zabójca, chciał się poruszyć, ale ponownie zamarł, gdy do
jego uszu dotarł inny odgłos — drżący i nieregularny. Ktoś
oddychał.
Chih Huang Hui...
Powoli, ostrożnie, starając się zrobić jak najmniej hałasu,
wyciągnął swój pistolet i pochylił się do przodu, próbując
w ciemnościach przed sobą zlokalizować źródło tego dźwięku.
* * *
W drzwiach swojego pokoju stała służąca i pocierała za-
spane oczy.
— Panienko? Co się dzieje?
— Wracaj do łóżka — odpowiedziała jej Hannah, wpycha-
jąc młodą dziewczynę z powrotem do jej pokoju. — Zamknij
drzwi i bądź cicho. W domu są obcy.
Oczy służącej rozszerzyły się ze strachu.
— Rób, co mówię — powtórzyła gniewnie Hannah. —
Naty chmi ast!
Dziewczyna pokiwała posłusznie głową, cofnęła się i zam-
knęła za sobą drzwi.
Hannah odetchnęła z irytacją, po czym odwróciła się. Byli
w pułapce. Co więcej, linie komunikacyjne rezydencji zostały
odcięte. Nie mogli prosić o pomoc.
I tak żadna pomoc by nie nadeszła, pomyślała z goryczą.
W każdym razie nie do nas.
— Hannah?
Spojrzała na ojca. Patrzył na nią wyczekująco, jakby myślał,
że może ich jakoś uratować. Jakby...
—Jesteśmy martwi —powiedziała spokojnie. —Jesteśmy...
Przerwał jej odgłos wystrzału. Kolejny. A potem usłyszeli
jeszcze jeden, trzeci.
Shang Mu zajęczał.
Patrzyła przez chwilę na niego i widok jego wykrzywionej
w grymasie strachu twarzy wyrwał ją ze stanu pełnej bezrad-
ności rozpaczy, który ją poprzednio ogarnął. Pokiwała głową,
wiedząc już, co powinna robić. Chen był już w drodze do
nich. Przybędzie tu... lada moment. Do tego czasu jej zadaniem
jest walka o każdą sekundę życia.
— Pomóż mi — powiedziała, podchodząc do ojca. — Mu-
simy przesunąć meble, tatusiu. Ustawić je pod drzwiami.
Musimy zbudować barykadę, aby przeszkodzić im w wejściu
do środka.
Popatrzył na nią przez chwilę i skinął głową.
— Dobrze. — Uśmiechnęła się do niego, próbując dodać
mu odwagi. — Pospieszmy się. Zostało nam bardzo mało
czasu.
Wyciągnął rękę, włączył nocną lampkę i w jej chorobliwie
żółtym świetle zaczął przyglądać się kobiecie.
Leżała na plecach na zakrwawionej pościeli, a pistolet
0 jadeitowej rękojeści, którego użyła, spoczywał obok niej. Na
jej twarzy widać było wyraz zaskoczenia, jakby spodziewała się
zupełnie innego wyniku tego spotkania. Od początku nie było
jednak co do tego żadnych wątpliwości. Jego pierwsza kula
strzaskała jej nadgarstek, druga rozniosła górną część czaszki.
Na podłodze po drugiej stronie łóżka leżał twarzą do dołu
chłopiec, którego plecy zamieniły się w lepką masę. Nie spo-
dziewał się tutaj chłopca. Sądził...
Odwrócił się, zły na siebie, że tak źle to wszystko ocenił,
po czym popatrzył w stronę, gdzie jego partner na wpół
siedział, na wpół leżał, oparty o ścianę. Szkoda, pomyślał,
zasmucony tą stratą. To był dobry człowiek. Szybko się uczył
1 był aż przesadnie posłuszny. I pomyśleć tylko, że jeden
przypadkowy strzał...
Pochylił się nad łóżkiem i plunął w twarz kobiety. Nie
oglądając się za siebie, wyszedł na korytarz.
Pora kończyć, pomyślał ponuro, pewny już, że nic dobrego
z tego nie wyniknie. Pora dać Wielkiemu Człowiekowi to,
czego chciał...
Gdy transportowiec zaczął zniżać lot, Chen, siedzący w fo-
telu drugiego pilota, pochylił się lekko do przodu, słuchając
komunikatu przesyłanego przez komset.
— Jest j a ka? — zapytał nagle zatroskany. — Chciałeś
chyba powiedzieć, że linia jest zajęta, prawda?
— Nie, panie majorze — nadeszła odpowiedź. — Jest głu-
cha. Na tym kanale nie ma absolutnie żadnych przekazów!
— Cholera! — przerwał połączenie i zwrócił się w stronę
pilota. — Otwieraj pokrywę luku, natychmiast!
— Ależ, panie majorze. Procedura...
— Pieprzyć procedurę! Muszę dostać się jak najszybciej
na dół!
— Tak jest, panie majorze! — Mężczyzna wyciągnął rękę,
nacisnął kilka guzików. Prawie natychmiast pokrywa luku
otworzyła się i zimne powietrze wdarło się do środka.
Chen odrzucił swój pas i przepchnął się między siedzeniami
na tył małej, czteroosobowej jednostki. W chwili gdy dotknęła
dachu Miasta, skoczył na dół, zrobił kozła do przodu i pom-
knął w stronę szybu wentylacyjnego.
* * *
Zabójca naciągnął maskę przeciwgazową na twarz i pod-
szedł do drzwi. Zatrzymał się tam na chwilę, kilka razy
głęboko odetchnął i osiągnąwszy odpowiedni stopień koncen-
tracji, kopnął z całej siły w drewnianą płytę. Zadowolony
z efektu, badał przez chwilę uszkodzenia. Drzwi wprawdzie
wytrzymały, ale płyta w wielu miejscach popękała. Jedno
dobrze wycelowane uderzenie i będzie w środku.
Zawahał się. Zgodnie z jego informacjami ani młodszy
minister, ani jego córka nie mieli broni. To samo jednak
dotyczyło Chih Huang Hui. Ona także nie powinna była mieć
pistoletu. Przynajmniej oficjalnie. Ten jeden błąd prawie zruj-
nował całą akcję. Najlepiej zatem działać ostrożnie i zamiast
pięści użyć raczej broni.
Westchnął, czując, że ogrania go czarna chmura pesymiz-
mu. To miał być kulminacyjny punkt długiej kariery — ostat-
nie zadanie, po którym chciał skończyć z tym wszystkim. Teraz
jednak, po śmierci siostry I Lunga, nawet jego własne ocalenie
było wielce wątpliwe. Zgodnie z tym, co mówiono, Pierwszy
Smok jest mściwym człowiekiem i na pewno nie przyjmie
takich wieści z radością. Och, dotrzyma słowa, oczywiście,
i zapłaci mu — może nawet doda premię, aby pokazać, że nie
żywi urazy — ale on sam będzie miał szczęście, jeśli przeżyje
jeszcze tydzień. Będzie miał szczęście, jeśli pożyje wystarcza-
jąco długo, by wydać choć dziesiątą część tych krwawo zaro-
bionych pieniędzy.
Pokiwał głową. Być może, ale trzeba było jeszcze wziąć pod
uwagę honor Gildii. Honor i tę szczególną dumę wynikającą
z dobrze wykonanego zadania.
Wyjął pistolet z kabury, podniósł go i dwukrotnie wystrzelił
w szparę, która powstała po jego kopnięciu. Następnie wcisnął
tam pięść i poszerzył dziurę. Schował pistolet do kabury, wziął
jeden z granatów, którymi był obwieszony, odbezpieczył go
i wsunąwszy rękę w otwór, wrzucił go do pokoju. Rozległo
się ciche puknięcie, a następnie dał się słyszeć ostry, świszczący
syk uchodzącego gazu.
Zabójca policzył do dziesięciu, po czym kopnął jeszcze raz
i przepchnął się przez powstałą w ten sposób szczelinę do
wypełnionego dymem pokoju.
Klęcząca za barykadą Hannah usłyszała metaliczny dźwięk
wydany przez odbijający się od płytek podłogi granat. Skuliła
się, oczekując eksplozji, i drgnęła zaskoczona, słysząc miękkie
puknięcie, które nastąpiło w zamian. Po chwili jednak zro-
zumiała. Ten syk... To był gaz. Jakiś obezwładniający gaz.
Spojrzała za siebie, po czym odczołgała się do tyłu, ściąg-
nęła jedwabne przykrycie z krzesła i rozerwała je zębami.
Podała połowę ojcu i pokazała mu, co ma z tym zrobić.
— Owiń to dookoła nosa i ust — dodała spokojnie.
Tak, ale czy to coś pomoże? Musieli przecież oddychać...
Rozległ się trzask pękających drzwi.
Są w środku, pomyślała. O bogowie, są w środku!
Odwróciła się ponownie i wpatrując się przed siebie, gorącz-
kowo starała się zmusić swój umysł do pracy. Czego mogłaby
użyć? Co, na litość boską, mogłoby posłużyć jej jako broń!
Nic... Nie było tam niczego takiego.
I w tej chwili jej wzrok padł na coś, co leżało blisko jej
ręki — coś, co było pośród tzeczy, które wypadły z jej toalet-
ki, kiedy ciągnęła ją przez pokój. Połyskujące srebrem noży-
czki do włosów.
Ujęła je w dłoń i równocześnie poczuła słaby jeszcze zapach
gazu.
Jak długo jeszcze? Ile jeszcze czasu nam zostało? Była to
jednak przelotna myśl. Skupiła uwagę na ważniejszych i bar-
dziej pilnych sprawach. Barykada będzie dla nich pewną prze-
szkodą. Trudniej będzie im się dostać do drugiego pokoju. Tak,
ale w końcu ją pokonają. Muszą tylko wybić dziurę. Granat
dokona reszty.
Potrząsnęła głową rozgorączkowana, wiedząc, że ta bariera
jest kluczem do wszystkiego, że musi jakoś wykorzystać tę
małą przewagę, jaką ona im daje. Ale jak?
Głuchy odgłos bliskiego uderzenia sprawił, że podskoczyła.
Drzwi zadrżały w swej ramie.
Myśl, nakazała sobie, patrząc na parę smukłych nożyczek
w swojej ręce. Po prostu pomyśl...
Ale czas, który im jeszcze pozostał, szybko się kończył.
* * *
Chen zatrzymał się przed drzwiami wejściowymi do rezy-
dencji Shang Mu, zaskoczony, że są otwarte. Kiedy ruszył
w ich stronę, za jego plecami odezwał się głos:
— Stój tam, gdzie jesteś, i nie ruszaj się!
Zamarł, po czym wolno podniósł ręce.
— Jestem ze Służby Bezpieczeństwa — powiedział, odwra-
cając się powoli, ostrożnie, pewny tego, że w głosie tego
człowieka brzmiał strach.
Mężczyzna miał na sobie piżamę, a pistolet, z którego
mierzył w Chena, był egzemplarzem zabytkowym, czymś, co
hobbysta miałby w swojej kolekcji.
— Moja karta identyfikacyjna jest w kieszeni koszuli. Czy
mogę ją wyjąć?
Mężczyzna zastanawiał się przez chwilę, patrząc na niego
niepewnie, po czym pokiwał głową.
— W porządku. Ale bardzo wolno.
Wszystko to niezmiernie go irytowało, ale zrobił, co tamten
mu kazał, poruszając się z wręcz bolesną powolnością.
— Oto ona — powiedział, wyciągając rękę w jego stronę.
— Rzuć ją na ziemię...
Aiya... Każda sekunda była bezcenna, a ten dureń... Rzucił
kartę na ziemię.
Mężczyzna przykucnął, ale ani na chwilę nie spuścił oczu
z Chena, cały czas mierząc do niego z pistoletu. Chen przy-
glądał się, jak tamten podnosi kartę, aż znalazła się nieco na
lewo od linii jego wzroku; widział, jak rzuca na nią króciutkie
spojrzenia, jakby obawiał się choćby na ułamek sekundy
stracić z oczu swego jeńca.
I całkiem słusznie, pomyślał Chen, życząc sobie, by jego
oficerowie byli choć w połowie tak czujni.
— Major, co?
— Tak... a teraz niech mnie pan, na litość boską, puści.
Zdarzył się jakiś wypadek. Rezydencja Shanga...
— Usłyszałem strzały — odpowiedział mężczyzna, rzuca-
jąc mu z powrotem kartę i opuszczając rękę z pistoletem. —
Najpierw jeden. Potem trzy, a jeszcze później dwa. Te ostatnie
słyszałem przed chwilą.
— Zgadza się — mruknął Chen. Sam także słyszał te dwa
ostatnie. — Wybaczy pan, ale muszę już iść.
— Potrzebuje pan pomocy?
Chen podniósł kartę i wyprostował się.
— Nie, ja... — Uświadomił sobie, że stracił już wiele cen-
nych sekund. Wyciągnął swój pistolet i ruszył biegiem w stronę
drzwi, modląc się w duchu, by nie było za późno.
Zabójca odsunął się od drzwi, wyjął zza pasa nowy maga-
zynek i załadował go do pistoletu. Kiedy skończył, rozejrzał
się wokół siebie, usiłując przebić wzrokiem gęstą chmurę
dymu, który wypełniał pomieszczenie. W pewnej chwili wydało
mu się, że coś usłyszał, zrobił więc trzy kroki w stronę
wewnętrznych drzwi. Coś zazgrzytało pod jego butem. Po-
chylił się i zauważył, że były to skorupy rozbitej filiżanki do
ch'a. Obok, na niskim stoliku, zauważył jeszcze jedną filiżankę
i czajniczek. Dotknął czajniczka. Był jeszcze ciepły. Doskona-
le To oznaczało, że na pewno byli w środku.
Podszedł do drzwi, zbliżył do nich ucho i nie usłyszawszy
niczego, odwrócił się. Dobrze. Nadszedł czas, by to wszystko
zakończyć. Zanim Służba Bezpieczeństwa wyśle kogoś, by
sprawdził przyczyny komunikacyjnej ciszy.
Podniósł pistolet i wystrzelił trzy razy w zamek, a następnie
wybił jego resztki kolbą.
To powinno wystarczyć, pomyślał, pochylając się i zaglą-
dając przez dziurę do środka. Pora kończyć...
— Hannah! — szepnął gorączkowo jej ojciec. — Nie!
Odwróciła się i patrząc na niego, wykrzywiła twarz i jedno-
cześnie przyłożyła palec do ust. Następnie wdrapała się na
szczyt barykady.
W uszach jej dzwoniło, każdy oddech przychodził jej z bo-
lesnym trudem, ale to była ich jedyna szansa.
Słyszała odgłos kroków w sąsiednim pokoju; zgrzyt filiżanki
pękającej pod czyimś butem. Jeden. Zadrżała, czując pierwszy,
słabiutki przebłysk nadziei. Tam był tylko jeden napastnik!
Tak, ale na co on czeka?
Kroki oddaliły się, po czym znowu zbliżyły. A potem
zapanowała cisza. Okropna, przerażająca cisza.
Poczuła, że ogarnia ją senność i mdłości. Gaz...
Odniosła wrażenie, że wszystko w polu jej widzenia stało
się niewyraźne, zamglone i zachwiała się, jakby za chwilę miała
zemdleć. Jednakże zaraz potem wszystko wróciło do normy.
Obraz był znowu klarowny i dzięki temu zauważyła srebrzysty
błysk tuż obok swego kolana, w miejscu, gdzie była dziura.
Uderzyła. Uchwyciła rękę, która trzymała pistolet. Pociąg-
nęła ją z całej siły na ostre drzazgi porozszczepianego drewna,
które obramowywały otwór. Równocześnie wbiła w nią noży-
czki. Z drugiej strony drzwi dobiegł głośny jęk bólu, a chwilę
później zabójca zaczął gwałtownie szarpać rękę, usiłując się
uwolnić. Ale Hannah przyciskała ją całym swoim ciężarem,
wiedząc, że jeśli ją wypuści, umrze.
Było to okropne uczucie, chyba najstraszniejsze w jej życiu.
Metalowe ostrza nożyczek wgryzały się w kości jego nadgars-
tka: gorąca, lepka krew tryskała z okaleczonej ręki. A jego
jęki...
Te dźwięki będące uosobieniem pierwotnego cierpienia, to
prawie zwierzęce, jękliwe chrząkanie szarpało jej nerwy i przy-
prawiało ją o mdłości. Zacisnęła jednak zęby i starała się go
utrzymać, ale wolno, bardzo wolno, ręka zabójcy zaczęła
wyślizgiwać się z jej uchwytu.
Gaz... Była taka słaba.
Ręka wyśliznęła się i znikła.
Przekręciła się, wiedząc, że musi zsunąć się na dół, zejść
z barykady, ale było już za późno. Gdy drzwi ponad nią pękły,
poczuła falę gorąca i bólu, która ogarnęła jej ramię. Zro-
zumiała, że została trafiona. Rozległ się jeszcze jeden strzał,
a potem jeszcze jeden.
Martwa, pomyślała. Jestem martwa. Jednakże myśli wciąż
jeszcze przelatywały przez jej głowę, a w ciszy, która potem
zapanowała, zamiast Boga Piekieł wymawiającego jej imię,
usłyszała przytłumiony, jakby dochodzący zza maski, głos
Kao Chena:
— Czy wszystko w porządku, Hannah? Żyjesz?
Yin Tsu popatrzył na córkę, pokręcił głową i gestem wezwał
służącego.
— Nie... nie, Fei Yen. Musiałaś coś źle zrozumieć. To tylko
młodzieńcza nierozwaga, nic więcej. Znasz tych chłopców...
trochę za dużo wina i przychodzą im do głowy różne głupie
pomysły.
Wpatrywała się w niego, próbując zachować spokój. Nie
słuchał jej! Najwyraźniej nie dotarło do niego ani słowo z tego,
co mu powiedziała.
— Nie... — ciągnął, uśmiechając się uspokajająco do niej,
podczas gdy służący zdejmował jego kurtkę. — Jestem pewny,
że to wszystko jest nieporozumieniem. Porozmawiam rano
z Yin Chanem i wszystko wyjaśnię. Jestem przekonany, że
będzie miał jakieś proste wytłumaczenie. A teraz idź do łóżka
i odpocznij. Musisz być zmęczona...
— Ojcze! — przerwała mu ostrym tonem. — Posłuchaj
mnie! Niczego nie wymyśliłam i nie jest to żadne nieporozu-
mienie. Wiem, co słyszałam, i wiem także, że jest to za-
grożeniem dla nas wszystkich. Nas wszystkich! Nie ro-
zumiesz tego?
Patrzył na nią przez chwilę, po czym chciał coś powiedzieć,
alo ona mu na to nie pozwoliła.
— Nie. Posłuchaj mnie choć raz. Ponieważ to moje dziecko,
a twój wnuk, ucierpi najbardziej, jeśli ta głupota potrwa dłu-
żej.
Starzec zaskoczony jej wybuchem, zmarszczył czoło, po
czym pociągnął nerwowo swoją brodę.
— Ale moja droga...
— Żadnych ale, ojcze. Musisz działać i to działać zdecy-
dowanie. Nie masz wyboru.
Jego głowa uniosła się gwałtownie.
— Nie mam wyboru?
Prychnęła z irytacją.
— Mówimy tu o zdradzie. Zdradzie, karanej śmiercią.
Do trzeciego pokolenia.
Jeszcze raz pokręcił głową.
— Nie... — Ale dostrzegła, że powoli zaczyna to do niego
docierać.
— Twój Wu — rzuciła pod wpływem nagłego natchnie-
nia. — Poradź się swojego Wu\ W końcu nigdy się jeszcze nie
pomylił.
Twarz starca pojaśniała.
— Mój Wu... Oczywiście!
— Zawołaj go. Natychmiast, póki mamy jeszcze czas. Każ
mu powróżyć, tutaj, abyśmy to mogli oboje zobaczyć. Prze-
konasz się. Mówię ci, że się sam przekonasz!
Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a uśmiech powoli znikał
z jego twarzy. Następnie skinął nieznacznie głową i zwrócił
się do służącego:
— Shen... Przyprowadź tu mistrza Funga. Powiedz mu, że
jest mi bardzo potrzebny.
— Tak jest, panie...
Yin Tzu, który nagle spoważniał, popatrzył na córkę i za-
pytał:
— Czy rozmawiałaś z kimś o tym... o tym, co słyszałaś?
— Nie, ojcze.
— To dobrze. — Pokiwał głową, ale na jego twarzy poja-
wiły się ślady goryczy, której nie było tam jeszcze przed
chwilą. Wyglądało to tak, jakby zaczął jej już częściowo
wierzyć. Uniósł wzrok i zerknął na nią. — A jeśli pałeczki
krwawnika niczego nam nie powiedzą?
Zadrżała, po czym pokręciła głową.
— Droga wytyczona przez Niebiosa jest jasna, ojcze. My,
śmiertelnicy, nie możemy jej zmieniać.
— Tak. — Ale kiedy ponownie pokiwał głową, na jego
twarzy widać było wyraz głębokiego niepokoju.
* * *
Hannah siedziała na krześle w narożniku pokoju, podczas
gdy lekarz sprawdzał opatrunek na jej ramieniu. Rana, w du-
żej mierze powierzchowna, nie była tak groźna, jak się po-
czątkowo wydawało, ale ból pękniętej kości obojczykowej
ogromnie jej dokuczał.
Oficerowie lokalnej Służby Bezpieczeństwa, wezwani przez
sąsiadów, pojawili się kilka minut po Chenie. Przesłuchali
pobieżnie ich troje, a potem sprowadzili specjalny zespół
kamerzystów, którzy przemierzali teraz pokój po pokoju,
robiąc filmową dokumentację rzezi. Hannah miała okazję
rzucić okiem na część tego, co pozostało w rezydencji po
wizycie zabójców i ten widok utwierdził ją tylko w przekona-
niu, że cała ta sprawa jest niezmiernie poważna. Muszą
powiedzieć o wszystkim Li Yuanowi.
Słyszała Chena, który w drugim pokoju kłócił się z kapi-
tanem miejscowej Służby Bezpieczeństwa.
— Powołaj się na swój stopień i stanowisko — poradziła
mu przedtem, ale wyglądało na to, że tym razem nie mógł tak
postąpić. W wypadku incydentów tej natury należało prze-
strzegać określonej procedury.
Wzdrygnęła się, przypomniawszy sobie minę Chena, kiedy
słuchał jej niewiarygodnej opowieści. Zdrada. Spisek obejmu-
jący całą górę Ministerstwa i wielu książąt z Rodzin Mniej-
szych. Trudno było w to uwierzyć. Chen jednak stał bez ruchu
i kiwał głową, jakby od dawna spodziewał się czegoś takiego.
A potem pojawiła się Służba Bezpieczeństwa i nie mogli dłużej
o tym rozmawiać.
Spojrzała na drugą stronę pomieszczenia i na widok ojca
poczuła ukłucie smutku. Siedział z rękami złożonymi na ko-
lanach, patrząc gdzieś w dal. Wyglądał jak zagubione dziecko.
Bardzo dużo stracił tego dnia. Żonę, syna i cel życia. Jutro
będzie musiał zaczynać od początku. Jeśli to będzie w ogóle
możliwe.
Jeśli dożyją do rana.
Chen wrócił do pokoju i zaraz podszedł do niej. Uśmiechnął
się, po czym popatrzył na lekarza.
— Przepraszam bardzo. Czy mógłbym zamienić słówko
z tą młodą damą?
— I tak już skończyłem — odpowiedział z uśmiechem le-
karz, po czym ukłonił się i odszedł.
— No i jak? — zapytała spokojnie.
— Możemy iść, jeśli jesteś gotowa. Skontaktowałem się
z moim zastępcą, kapitanem Wilsonem, a on ma przekazać
wiadomość generałowi Rheinhardtowi. Powiedziałem, że spot-
kamy się z nim za godzinę na Zachodnim Lądowisku w Bre-
mie. Jeśli uda nam się przekonać Rheinhardta, może dosta-
niemy się do Nan Ho.
Zmarszczyła czoło.
— A co z twoim przyjacielem... z majorem Karrem?
Chen pokręcił głową.
— Karr wykonuje jakieś specjalne zadanie na najniższych
poziomach. Upłynęło już kilka miesięcy od czasu, gdy po raz
ostatni skontaktował się ze mną. Gdybym wiedział, gdzie jest,
próbowałbym przede wszystkim dotrzeć do niego. Czy zdajesz
sobie sprawę z tego, kim oni byli, Hannah? Oni byli z Gil-
dii. To zawodowi zabójcy. Najlepsi ze wszystkich!
Zadrżała.
— Gdyby nawet byli demonami z piekła, nie poddałabym
się. Wiesz o tym...
Dotknął delikatnie jej zdrowego ramienia.
— Wiem. A teraz przygotuj ojca do podróży. Chcę, aby
Rheinhardt usłyszał o wszystkim od niego. Pospiesz się. Duma
Gildii została poważnie zraniona. Stracili dwóch ze swoich
ludzi i będą chcieli się zemścić. Poza tym mamy jeszcze Smoki
do pokonania, prawda?
Hannah roześmiała się, lecz po chwili spoważniała.
— Czy ty się nie boisz, Kao Chen?
131
— Czy się nie boję? — Pochylił się i dodał, mówiąc prosto
w jej ucho: — Prawdę mówiąc, Shang Han-A, jestem wręcz
sparaliżowany ze strachu.
* * *
Fei Yen stała w narożniku komnaty, obok klatek, i czeka-
jąc, aż Wu skończy rzucać pałeczki, patrzyła na pierzące się
ptaki. Cała procedura zajęła mistrzowi Fungowi znacznie
więcej czasu niż zazwyczaj. Kilkakrotnie powtarzał wszystko
i marszcząc coraz bardziej czoło, sprawdzał wyniki. W końcu
uniósł głowę i spojrzał na swego pana z wyraźnym niepokojem
w oczach.
— To jest Ko — powiedział. — Ogień na Jeziorze.
Yin Tsu wstrzymał oddech.
— Jesteś tego pewny, mistrzu Fung?
Wu pokiwał twierdząco głową.
— Dziewiątka jest na piątej pozycji. Dwa pierwotne trój-
kąty znajdują się w opozycji. Młodsza córka przeważa nad
starszą. Ogień na Wodzie. — Głos mu się załamał ze stra-
chu. — To rewolucja, książę Yin. Rewolucja!
Yin Tsu pokręcił głową, jakby nie chciał w to uwierzyć, ale
w jego szeroko otwartych oczach widać było przerażenie.
Spojrzał w kierunku córki i napotkawszy jej wzrok, spuścił
głowę.
— Aiya... — powiedział miękko. — Oby Kuan Yin miała
nas w swojej opiece!
Fei Yen podeszła do nich i stanęła przed Wu.
— Powiedz nam coś więcej, mistrzu Fung. Czy to jest...
nieuniknione?
— Nieuniknione? — Wzruszył ramionami, czując się wy-
raźnie nieswojo. — Nie... nie nieuniknione. Ale znaki są bar-
dzo wyraźne. — Wyciągnął swoją pomarszczoną rękę, wska-
zując na rozsypane pałeczki. — Nigdy jeszcze nie widziałem
tak wyraźnych układów. Tutaj jest Ogień, tam Woda... oba
żywioły są w konflikcie i próbują się zniszczyć. Gdyby pojawił
się Człowiek...
— Człowiek? — Yin Tsu poruszył się gwałtownie. — Co
przez to rozumiesz, mistrzu Fung?
Fung pochylił głowę.
__Czas już dojrzał, książę Yin. Wszystko czeka na Czło-
wieka. Tak mówi wyrocznia. Wielki Człowiek, który niczym
tygrys zmieni..-
__A jeśli Wielki Człowiek jest smokiem?
Wu uniósł głowę i spojrzał na Fei Yen.
— Smokiem?
— Mniejsza z tym... — Odwróciła się w stronę ojca. —• No
i jak? Czy pójdziesz teraz do niego?
Yin Tsu wahał się przez chwilę, po czym pokręcił głową.
— To nie jest takie proste, Fei Yen. Ja... ja muszę najpierw
porozmawiać z kuzynami. An Sheng musi się o tym dowie-
dzieć. Jego syn... — Przerwał i pochylił głowę. — Zostaw nas
na chwilę, mistrzu Fung.
Kiedy Wu odszedł, spojrzał znowu na nią. Wyglądał teraz
tak, jakby każde z jego osiemdziesięciu dwóch lat ciążyło mu
kamieniem.
— Dla ciebie to jest proste, Fei Yen. Musisz spełnić swój
obowiązek wobec syna. Ale ja... no cóż, ja mam trzech synów
i wnuka. An Sheng... Nie, działanie bez porozumienia z nim
nie byłoby właściwe.
Spojrzał pustym wzrokiem gdzieś przed siebie. Zadrżał,
a w jego głosie pojawił się nagle ból:
— Chan... jak on mógł postąpić tak głupio? Jak on mógł?
Podeszła do niego i objęła ramionami, próbując go jakoś
pocieszyć.
— Może powinniśmy twierdzić, że został wprowadzony
w błąd... że Ah Hsi go zwiódł. Może...
— Nie — odparł jej ojciec, odpychając ją lekko od sie-
bie. — Yin Chan nie jest dzieckiem. Jeśli dał się zwieść, to
znaczy, że chciał tego. — Westchnął ciężko. — Nie, moja
kochana, Chan jest dla nas stracony. Musi być tak... musi
być tak, jakby go nigdy nie było. Ja...
Jego usta zadrżały, a cała twarz wyglądała tak, jakby miała
za chwilę rozpaść się na kawałki. Odwrócił głowę, starając się
opanować, po czym znowu spojrzał na córkę.
— Pojadę teraz zobaczyć się z An Shengiem. Trzeba go
natychmiast powiadomić o tym, co tu się stało. A potem
pojedziemy razem do Li Yuana. I to dzisiaj, zanim wydarzy
się coś jeszcze gorszego.
— A Chan? Co się stanie z moim bratem?
Stary człowiek pokręcił głową i odpowiedział drżącym,
słabym głosem:
— Yin Chan jest teraz niczym. Niczym...
* * *
Pierwszy Smok roześmiał się zachwycony, kiwając głową
w stronę trzech mężczyzn — swoich braci — którzy siedzieli
wraz z nim, po czym odwrócił się w swoim fotelu i klasnął
w dłonie. Służący pojawił się prawie natychmiast i ukląkł
u jego stóp.
— Panie?
— Przynieś więcej wina. Najlepszego. Powiedz mistrzowi
Yu...
Przerwał, gdyż jego uwagę przykuł człowiek z szarfą służby
kurierskiej Ministerstwa na ramionach. Pojawił się w drzwiach
i pochyliwszy głowę, czekał, aż zostanie zauważony. Pierwszy
Smok odprawił służącego i skinieniem ręki wezwał posłańca
do siebie.
Wziął od niego czarną, jedwabną kopertę i otworzył ją
niecierpliwie. Co to było? Czy to, na co czekał przez ostatnie
trzy dni?
Przeczytał zapisaną ręcznie kartkę, złożył ją i uśmiechnął
się.
— Czy będzie jakaś odpowiedź, panie?
Pokręcił przecząco głową i wsunął kopertę do wewnętrznej
kieszeni swojego płaszcza.
— Nie. Nie będzie odpowiedzi.
Kiedy się odwrócił, poczuł, że po grzbiecie przebiega mu
lekki dreszcz. Jeśli się ma do czynienia z węgorzami, najlepiej
wbijać im haczyki w skrzela. A to... zobowiązanie podpisane
przez An Shenga... będzie właśnie haczykiem, z którego już
się nie uwolni.
— Dobre wiadomości, I Lungui — zapytał jego Drugi Brat,
podnosząc nieznacznie swój kubek z winem i mierząc go
zaciekawionym spojrzeniem.
— Zwykłe interesy — odpowiedział obojętnie.
— Nasza praca nigdy się nie kończy, prawda? — wtrącił
Piąty Brat siedzący na prawo od niego. — Ani na chwilę nie
możemy zamknąć oczu.
Odpowiedział mu śmiech pozostałych i w tej samej chwili
pojawiło się wino.
.__ cZy chcecie posłuchać muzyki? — zapytał Pierwszy
Smok, widząc, że jego dobry nastrój odbija się w oczach
każdego z nich.
__Wspaniały pomysł — odpowiedział mu Drugi Brat, po-
chylając się równocześnie do przodu, aby ułatwić służącemu
napełnienie swojego kubka. — Czy masz jeszcze tę mistrzynię
gry na ch'in, bracie?
Roześmiał się.
— Tak, mam ją. Podejrzewam jednak, że nie tyle gra tej
dziewczyny tak bardzo cię interesuje, ile raczej jej inne ta-
lenty.
— Słyszałem, że bardzo dobrze radzi sobie z jadeitowym
fletem — dodał Piąty Brat, mrugając przy tym żartobliwie —
chociaż jej szarpanie...
— Co bracie?
— Powiedziałem, szarpanie... praca jej palców...
Drugi Brat pochylił się lekko, wyraźnie rozbawiony tą grą.
— Praca jej palców? Co chcesz przez to powiedzieć?
— Och, nic szczególnego... tylko to, że mogłaby wydobyć
ton z najbardziej zużytego, starego instrumentu!
Ryknęli wszyscy głośnym śmiechem. / Lung, wciąż roze-
śmiany, wezwał gestem dłoni swojego Mistrza Ceremonii.
— Mistrzu Yu... Zastanawiałem się, gdzie się podziałeś.
Moi bracia...
Przerwał, zauważywszy dziwną powagę w zachowaniu Yu.
— Mistrzu Yu? O co chodzi?
Yu, który przez cały czas trzymał pochyloną głowę, wy-
prostował się i spojrzał na niego oczami, w których Pierwszy
Smok dostrzegł wyraźny strach.
— Panie... proszę o wybaczenie. Nadeszła właśnie wiado-
mość...
— Wiem. — Poklepał się po kieszeni. — Mam ją tutaj.
— Nie, panie. Specjalna wiadomość. Przez komset w twoim
gabinecie.
— Aha...? — Zmarszczył czoło. — I ty odebrałeś?
Mistrz Yu zgiął się w niskim ukłonie.
— Właśnie tam przechodziłem, panie, a ty byłeś zajęty
tutaj. Podszedłem do komsetu z myślą o tym, aby ją odebrać
i przynieść tobie. Ale... no cóż, na ekranie była już twarz. Ten
człowiek zauważył mnie i odezwał się. To był żołnierz. Ka-
pitan.
/ Lung poczuł, że ogarnia go chłód. Jego bracia umilkli
i z uwagą przysłuchiwali się ich rozmowie.
— Co on powiedział?
Yu przełknął ślinę i kontynuował:
— Powiedział, że ma tylko chwilę. Że nie może poczekać,
aż cię przyprowadzę, panie. Powiedział... — Yu zawahał się,
popatrzył niepewnie na pozostałych, ale Pierwszy Smok dał
mu znak, by mówił dalej. — Kazał mi przekazać, panie, że
twoi zabójcy zginęli. Twoja siostra także. I że Shang Mu
ocalał.
/ Lung wyprostował się. Uczucie zadowolenia, które prze-
pełniało go jeszcze przed chwilą, zniknęło, zastąpione przez
lodowaty chłód.
Wcześniej kazał sobie odczytać przepowiednię. To było
Ko. Ogień na Jeziorze. Potwierdzenie, jak sądził, słuszności
jego posunięć. Siedział potem na skąpanym w promieniach
słońca tarasie, podniecony treścią tego, co z księgi wyroczni
wyczytał mu Wu:
Rewolucja. W swoim czasie znajdziesz wiarę u innych.
Najwyższy sukces osiąga się dzięki wytrwałości.
Wyrzuty sumienia przemijają.
Zadrżał. Wyrzuty sumienia przemijają...
Wstał i spojrzał na braci. Patrzyli na niego, czekając na
jego decyzję. Odprawił Yu machnięciem ręki i podszedł do
wielkiego okna znajdującego się po drugiej stronie pokoju.
Spojrzał niewidzącymi oczami gdzieś na zewnątrz, poczuł, że
ogarnia go wielka fala rozpaczy. Było jeszcze za wcześnie,
dużo za wcześnie. Jeśli uderzą teraz, rezultat może być kata-
strofalny. Czy jednak mieli jakieś inne wyjście? Jeśli Shang
Mu ocalał...
— Bracie?
Odwrócił się. Tuż za nim stał jego Drugi Brat. Za nim
czekali w milczeniu Piąty i Ósmy.
— W porządku — powiedział, podjąwszy decyzję. — Za-
czynamy.
— Dziś w nocy?
Zawahał się, po czym skinął głową.
__ Shang Mu — dodał. — Musimy dostać Shang Mu.
— A co potem?
— Potem Tang — odparł, napotykając wzrok brata i wi-
dząc cień własnych wątpliwości odbity w oczach tamtego. —
Musimy zabić Tanga.
— Co pan o tym myśli?
Chen przebił wzrokiem ciemność i popatrzył na zalany
światłem, ogromny masyw Fortecy Brema, po czym znowu
zwrócił się w stronę młodego pilota.
— Gdyby chcieli nas zestrzelić, zrobiliby to już teraz. Nie.
Jeśli zaplanowali jakiś podstęp, zrobią to, gdy będziemy już
na dole.
Odwrócił się i spojrzał na Hannah i jej ojca.
— Kiedy wylądujemy, nie ruszajcie się. Wyjdę sam. Gdy-
bym napotkał jakieś kłopoty, porucznik wywiezie was stąd
tak szybko, jak tylko zdoła.
W oczach Shang Mu pojawił się niepokój.
— Myśli pan, że będą kłopoty?
— Mam nadzieję, że nie. Ale któż to może wiedzieć na
pewno. Cała ta sytuacja jest czymś całkowicie nowym. Wszyst-
ko zależy od tego, jak głęboko ta konspiracja sięga w Służbie
Bezpieczeństwa. Za Rheinhardta gwarantuję. Jest uczciwy
i niezłomnie lojalny wobec Li Yuana. Ale czy moża powiedzieć
to samo o wszystkich z jego otoczenia? Będziemy po prostu
musieli zaryzykować.
Odwrócił się i trącił młodego porucznika.
— Tam — powiedział, wskazując najdalszy skraj wielkiego
lądowiska. — Wyląduj na środku tej wielkiej, pustej prze-
strzeni. Nie chcę, by ktoś mógł niepostrzeżenie podkraść się
do nas.
— Tak jest!
Transportowiec wykonał łuk w lewo, po czym wylądował
dokładnie w tym miejscu, które wybrał major.
Chen zszedł na dół i rozejrzał się wokół. Niedawno padał
deszcz i pożłobiona drobnymi rowkami płyta lądowiska była
mokra i śliska. Za nim, około dwudziestu ch'i od miejsca,
w którym stał, była krawędź głębokiej na dwie li przepaści.
Przed nim, odległy o trochę więcej niż dwieście ch'i, stał
przysadzisty budynek centrum kontroli Zachodniego Lądowis-
ka, a jeszcze dalej wyrastała smukła, strzelista wieża komuni-
kacyjna Fortecy Brema, której szczyt znikał gdzieś wysoko
w ciemnościach nocnego nieba. Z lamp osadzonych na krawę-
dzi lądowiska i — w regularnych odstępach — na jego powie-
rzchni, wznosiły się w górę szerokie kolumny światła. Między
nimi rozciągały się wielkie plamy mroku. Chen uśmiechnął się
i ruszył w kierunku centrum kontroli, gdzie pod balkonem
obserwacyjnym zauważył jakieś poruszające się sylwetki.
To było jak marsz poprzez wielką salę, której filarami były
słupy światła, a sufitem niebo. W normalnej sytuacji wolałby
się trzymać ciemności i nie przechodzić przez te oślepiająco
jasne kolumny, ale tym razem zdecydował się iść prosto.
Ukrywanie się nie miało większego sensu. Gdy znalazł się
w odległości około dwudziestu ch'i od centrum kontroli, za-
uważył grupę mężczyzn, która na niego czekała. Światła pa-
dające z okien budynku utworzyły przed nim rodzaj jasnej
bariery, ale tamci stali za nią, w cieniu. Chen zmrużył oczy,
usiłując ustalić, kto był w tej grupie.
— Majorze Kao?
Rheinhardt wystąpił z cienia i stanął w świetle.
— Generale...
— Gdzie jest Shang Mu. Myślałem...
— Kim są pozostali?
Zauważył, że Rheinhardt drgnął, wyraźnie zaskoczony bra-
kiem szacunku w jego głosie. Generał zawahał się, nie wiedząc,
jak zareagować na pytanie Chena, po czym wzruszył ramio-
nami i odpowiedział:
— Przyprowadziłem trzech moich ludzi. Straż osobistą.
Ufam im całkowicie. Dwaj pozostali to pańscy współpracow-
nicy. Kapitan Wilson i pański sierżant.
Chen skierował wzrok za generała.
— Niech pan odeśle sierżanta.
Rheinhardt odwrócił się i skinął ręką. Jeden z mężczyzn
natychmiast odszedł.
— No i jak? Czy przejdziemy teraz do sprawy? — zapytał
generał.
__ Czy pan wie, co się wydarzyło? Co stało się...
__Wiem. To była Gildia, prawda?
Chen przytaknął, a następnie odwrócił się i machnął ręką
w stronę transportowca. Po chwili wyszło z niego dwoje ludzi
i ruszyło w ich kierunku.
Chen spojrzał na Rheinhardta i zauważył, że tamten jakoś
dziwnie patrzy na niego.
— O co chodzi? — zapytał.
— To... — Rheinhardt przerwał. — To, o czym pan opo-
wiadał, jest...
— Niewiarygodne?
Generał skinął głową.
Chen odwrócił się i obserwując dwie zbliżające się do nich
ludzkie postacie, poczuł, że w żołądku narasta mu niezwykłe
napięcie. Kiedy Shang Mu stanął obok niego, Rheinhardt
zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się przed nimi.
— Młodszy ministrze...
Chen napiął wszystkie mięśnie i z ręką na kolbie swojego
pistoletu, obserwował z jastrzębią uwagą generała. Ale Rhein-
hardt wyglądał na nieuzbrojonego.
— Generale...
Obaj mężczyźni ukłonili się, po czym w milczeniu zaczęli
się sobie przyglądać. Hannah, która także stanęła obok, do-
tknęła ramienia Chena, jakby oczekiwała, że ten prosty gest
w jakiś sposób ją uspokoi. Zerknął na nią i uśmiechnął się.
— No cóż... — przerwał ciszę Rheinhardt. — O ile rozu-
miem, ma pan nam coś ważnego do powiedzenia. Major Kao
twierdzi...
Przerwał. Chen poruszył się i z wyciągniętą bronią przeszedł
za jego plecy.
— Majorze Kao?
Rheinhardt odwrócił się i zrozumiał wszystko w jednej
chwili. Jeden z czterech towarzyszących mu ludzi odsunął
się od grupy i powoli zmierzał w prawo, idąc po szerokim
kręgu.
Chen ruszył w jego stronę, starając trzymać się między tym
człowiekiem a Shang Mu. Kiedy tamten wszedł w plamę
światła, rozpoznał go. Było to tak zaskakujące, że Chen
zawahał się, a jego ręka z pistoletem opadła w dół.
— W i 1 s o n? O co chodzi? Co ty, do diabła, robisz?
Rheinhardt obrócił się na pięcie i krzyknął:
— Na ziemię, Shang Mu! Padnij...
Rozległ się strzał, a potem drugi. Kapitan biegł teraz prosto
w stronę Shang Mu. Biegnąc, strzelał.
Chen ukląkł, wycelował i także zaczął strzelać. Raz, drugi
i trzeci jego kule trafiły biegnącego mężczyznę w piersi, od-
rzucając go do tyłu i ostatecznie powalając na ziemię. Wilson
upadł, przekręcił się i znieruchomiał, a jego pistolet, stukocząc,
przesunął się jeszcze kilka ch 'i po płycie lądowiska.
Chen spojrzał za siebie i osłupiał, przejęty zgrozą. Shang
Mu leżał na ziemi i jęcząc, trzymał się rękami za brzuch.
— Aiya\ — wyszeptał Chen. Wyprostował się i ruszył
w tamtą stronę chwiejnym krokiem. Ale było już za późno.
W chwili gdy dotarł na miejsce, Shang Mu zadrżał gwałtownie
i znieruchomiał. Chen uniósł głowę i napotkał spojrzenie
Hannah. W jej oczach dostrzegł szok i całkowite niedowie-
rzanie.
— Nie... — powiedziała głosem przerażonego dziecka. —
Nie...
Ale było już po wszystkim. Jej ojciec został zabity. A Rhein-
hardt... Rheinhardt po prostu patrzył gdzieś w dal z wyrazem
absolutnego przekonania na twarzy i kiwał głową.
* * *
— Kuzynie, co cię tu sprowadza? To doprawdy aiespodzie-
wana przyjemność!
An Sheng doszedł do połowy rampy transportowca, aby
powitać ojca Fei Yen. Uściskał go i odsunąwszy na długość
ramienia, przyglądał mu się z szerokim uśmiechem.
Yin Tsu próbował odpowiedzieć uśmiechem, ale stwierdził,
że nie może się na to zdobyć. Skonsternowany spuścił wzrok.
— O co chodzi? — zapytał cicho An Sheng, a w jego
oczach pojawiła się troska. — Mam nadzieję, że twoje dzieci
są zdrowe.
Yin Tsu pokiwał wymijająco głową.
— W środku... — odpowiedział. — Muszę z tobą poroz-
mawiać, An Sheng. Coś się stało...
An Sheng zamyślił się, po czym skinął głową.
— Chodźmy — rzekł, ujmując Yin Tsu pod ramię. — Pój-
dziemy do moich prywatnych komnat. Każę Mo Shan, aby
przyniósł nam coś do picia.
Wewnątrz rezydencji, w wielkiej komnacie górującej nad
bogato zdobionym stawem oraz ogrodem, Yin Tsu usiadł na
długiej otomanie wyłożonej poduszkami, podczas gdy An
Sheng stanął obok niego i oparł jedną stopę na kangu.
— A więc? — zapytał. — Co się stało?
Yin Tsu westchnął, nie wiedząc od czego zacząć. Nasi
synowie muszą umrzeć, pomyślał i przypomniał sobie słowa
Fei Yen o możliwości zawarcia układu z władzami. Ale nikt
nie będzie się układał ze zdrajcami. Może byli głupcami, ale
ich głupota oznaczała śmiertelne niebezpieczeństwo dla nich
wszystkich. Nie było żadnego wyjścia.
Podniósł głowę i spojrzał prosto w oczy swojego kuzyna.
— Twój syn i mój są zdrajcami, An Shengu. Spotkali się...
w moim letnim pałacu... i rozmawiali o rebelii... o zamor-
dowaniu Siedmiu.
An Sheng roześmiał się, zaskoczony, po czym spoważniał.
— Musisz być w błędzie, Yin Tsu. Nasi synowie?
Yin Tsu pokiwał twierdząco głową.
— Yin Chan i An Hsi. Och, byli jeszcze inni, ale nasi
synowie są przywódcami.
An Sheng podszedł bliżej. Stanął nad Yin Tsu i spojrzał
na niego z wyrazem niedowierzania i gniewu na twarzy.
— Musisz się mylić, Yin Tsu. An Hsi... to dobry syn
i człowiek w pełni lojalny wobec Siedmiu. A twój Chan... —
Pokręcił głową. — Nie. Nigdy w to nie uwierzę.
— Nasi synowie muszą umrzeć, An Sheng — powiedział
ponuro, ale i zdecydowanie Yin Tsu. — Musimy pójść do Li
Yuana i powiedzieć mu, co się stało.
— Powiedzieć mu?
Yin Tsu spojrzał w górę na An Shenga, zaskoczony jego
nagłym gniewem.
— Oczywiście...
An Sheng popatrzył na niego z wściekłością, po czym
zacisnął jedną pięść i odwrócił się.
— Czy masz jakiś dowód, Yin Tsu?
— Moja córka, Fei Yen... podsłuchała ich.
— Twoja córka! — An Sheng roześmiał się szyder-
czo. — Twoja piękna i bezcenna córka... żona T'anga!
Yin Tsu, wyraźnie zraniony cierpkością tej uwagi, uniósł
głowę.
— Ona by mnie nie okłamała....
An Sheng, którego twarz wykrzywiła się w ohydnym gry-
masie, pochylił się nad nim.
— Nie? I mam może także uwierzyć, że nigdy nie sypiała
ze stajennymi i służącymi? — Odwrócił się i prychnął z nie-
smakiem. — Jeśli to wszystkie dowody, które masz, Yin Tsu...
— Kuzynie, dlaczego mnie tak obrażasz?
An Sheng odwrócił się i spiorunował go wzrokiem.
— Kuzynie, a dlaczego ty mnie obrażasz?
— Ja... — Yin Tsu wstał. — Myślę, że lepiej już sobie
pójdę.
— Chcesz sobie tak po prostu odejść? — An Sheng
pokręcił głową. — Nie, Yin Tsu. Przychodzisz tutaj i po-
wtarzasz plotki i kłamstwa, które usłyszałeś od swojej kur-
wiącej się na prawo i lewo córki, i oczekujesz, że złożę ofiarę
z syna w oparciu o ten stek nonsensów? Nie, Yin Tsu. —
Wyciągnął nóż i zbliżył się do starca. — Przeprosisz mnie teraz
albo zapłacisz krwią!
Yin Tsu popatrzył z przerażeniem na ostrze.
— Kuzynie, ja...
An Sheng z dzikim, bezlitosnym wyrazem twarzy złapał
starego człowieka za jedwabie i przyłożył mu nóż do szyi.
— Niech cię diabli, starcze, przeproś! Przeproś!
Yin Tsu jęknął i spojrzał na niego szeroko otwartymi ze
strachu oczyma.
— Kuzynie... pamiętaj, kim jesteśmy...
Ale An Sheng zdawał się już być poza zasięgiem wszelkich
słów. Brutalnym, gwałtownym ruchem wbił ostrze w szyję
starego człowieka, wyrwał je i wbił jeszcze raz. Yin Tsu
krzyknął, po czym padł na kolana, kaszląc i dławiąc się krwią,
która wypełniła mu gardło.
An Sheng cofnął się, przyglądając się swej ofierze, a na-
stępnie wypuścił nóż z ręki.
— Niech cię diabli, staruchu... — powtórzył cicho. — Obyś
skończył w piekle!
ROZDZIAŁ 14
T'ieh pi pu kai
Gigantyczny hologram, stojący między smoczymi filarami,
wsparł ręce na biodrach i spojrzał w dół na tysiące więźniów,
którzy nadzy, z rękami związanymi z tyłu, klęczeli wewnątrz
Sali Wielkiej. Kiedy przemówił, jego głos zahuczał niczym
grom, a kiedy się poruszył, powietrze zaszumiało, jakby jakiś
ogromny żagiel został pochwycony przez wiatr.
Początkowo obraz miał twarz Li Yuana, ale potem wolno
zaczął się zmieniać, aż wszyscy rozpoznali w nim Tsu Ma.
Razem z twarzą powolnej transformacji uległo także ciało.
Ramiona i piersi poszerzyły się, a łydki oraz uda pogrubiały.
Nie zmieniło się tylko poczucie wielkiej godności, władzy
i potęgi, które emanowało z tej ogromnej postaci.
Wstępne przemówienie Li Yuana nadało ton całemu wy-
stąpieniu, a teraz Tsu Ma przedstawiał konkretne punkty
deklaracji. Ministerstwo zostało rozwiązane, podobnie jak Gil-
dia. W Służbie Bezpieczeństwa mają być przeprowadzone
czystki, a cała sieć jej powiązań z Rodzinami Mniejszymi
dokładnie zbadana. Wszyscy pracownicy Ministerstwa mają
być zatrzymani do dyspozycji sądów, a ci, którym już udowod-
niono aktywny udział w spisku, ścięci.
Pośród więźniów dał się słyszeć cichy pomruk strachu.
Większość z nich po raz pierwszy usłyszała o wszystkim
dopiero w chwili, gdy byli wyciągani z łóżek. To właśnie ci
patrzyli teraz w górę, mając nadzieję, że może ocaleją. Jed-
nakże dla pozostałych, tych, którzy mieli jakiś wgląd w plany
swych przełożonych i którzy dostrzegli choćby rozmazany,
niewyraźny cień spisku, jeśli nie jego całość, nie było najmniej-
szej nadziei. Zwiesili z rezygnacją głowy, wiedząc, że niezależ-
nie od wszystkich formalności czeka ich śmierć.
Chociaż raz Siedmiu uderzyło w swych wrogów szybko
i skutecznie. Centralne biura Ministerstwa zajęto na dwie
godziny przed świtem, skonfiskowano wszystkie dokumenty
i zabito każdego, kto próbował stawiać opór. W tym samym
czasie inne oddziały uderzyły na biura regionalne. Wszyscy
oficerowie Służby Bezpieczeństwa znani z powiązań z Minis-
terstwem zostali rozbrojeni i aresztowani. Uwięziono także
wszystkich podejrzanych o to samo członków Rodzin Mniej-
szych. Szybkość tej akcji zniweczyła, jak się zdawało, wszelkie
szansę powodzenia przewrotu, jednakże Pierwszy Smok i wielu
innych ważnych konspiratorów pozostało na wolności, a do-
póki to się nie zmieniło, było bardzo mało prawdopodobne,
by Rada Siedmiu zmniejszyła czujność.
Kiedy Tsu Ma skończył przemawiać, podniósł swoją ogro-
mną, większą od człowieka pięść i opuścił ją w dół, jakby
chciał nią, niczym młotem, uderzyć powietrze.
— T'ieh pi pu kail
Od trzech tysięcy lat słowa te kończyły każdą proklamację
rządową, jednakże tym razem zabrzmiały one dziwnie donioś-
le, złowieszczo.
Żelazne pióro się nie zmienia...
Żelazo... to był symbol trwałości, siły, stanowczości, prawoś-
ci i sprawiedliwości. Tak, a także narzędzie egzekucji.
Tsu Ma cofnął się, włożywszy ręce w rękawy swej jedwab-
nej, połyskującej żółto niczym słońce szaty, i powoli rozpłynął
się w powietrzu. W miejscu, gdzie stał jeszcze przed chwilą,
widać było już tylko ciemność obramowaną wielkimi, pokry-
tymi rzeźbami smoków filarami.
Z drugiego końca sali dobiegły odgłosy szamotaniny. To
strażnicy chwycili dwóch mężczyzn za włosy i ciągnęli ich
w stronę wyjścia.
Rozpoczęło się ścinanie.
* * *
Nan Ho popatrzył na listę, a potem znowu spojrzał na
siedzącego naprzeciw niego mężczyznę.
An Sheng wyglądał na odprężonego i można było odnieść
wrażenie, że prawie nie przejmuje się oskarżeniami. Zaprzeczył
im, oczywiście, i stwierdził, że zabójstwa Yin Tsu dokonał pod
wpływem ślepego gniewu, który był wynikiem zrozumiałego
w tamtej sytuacji oburzenia, ale Nan Ho mu nie uwierzył.
A lista?... No cóż, naturalnie zaprzeczył temu, by cokolwiek
o niej wiedział. Lista odnaleziona pośród rzeczy zabitego
Shang Mu nie została napisana ręką An Shenga — skryba,
który ją skopiował, był zapewne już od dawna martwy —
mimo to kanclerz nie miał wątpliwości, że wykonano ją na
polecenie An Shenga. Od czasu ostrej wymiany zdań z Li
Yuanem w sprawie jego postępowania wobec ofiar choroby
wierzbowej śliwy, An Sheng szukał okazji odegrania się na
młodym Tangu. Knuł cierpliwie w oczekiwaniu na dzień,
w którym będzie mógł zrewanżować mu się za tamto upoko-
rzenie, a ten zamach — jednoczesne unicestwienie nie tylko Li
Yuana, ale i tych wszystkich, którzy za nim stali — byłby
prawdziwym ucieleśnieniem idealnej zemsty.
Oczywiście trudno będzie udowodnić, że An Sheng brał
udział w spisku. Zrobił wszystko, by jego ręce były czyste,
a jeśli nie były, jak w wypadku zabójstwa Yin Tsu, dążył do
stworzenia z tego osobnej sprawy, powołując się równocześnie
na przysługujące mu prawo bycia sądzonym przez trybunał
złożony z równych mu rangą książąt. Jeśli zatem nie uda im
się znaleźć szczeliny w otaczającym go murze milczenia, to,
niezależnie od szczególnych okoliczności, nie zostanie on spla-
miony posądzeniem o zdradę. Poza tym, jeśli precedensy mogą
być podstawą do jakichkolwiek wniosków, było całkiem moż-
liwe, że uda mu się także uniknąć oskarżenia o morderstwo.
Niezależnie od ich osobistych uczuć, było mało prawdopodob-
ne, by inni książęta uznali go winnym w tej sprawie. Może
wystąpią przeciwko niemu z jakimiś drobniejszymi zarzutami,
to wszystko. Można się nawet spodziewać, że zawrą z nim
układ — uwolnią go od wszelkich oskarżeń pod warunkiem,
że ustąpi z pozycji głowy rodziny na rzecz swojego najstar-
szego syna, Mo Shana. Ale czy to cokolwiek zmieni?
Nic dziwnego, że ten łajdak jest taki spokojny.
Nan Ho odłożył listę i odchrząknął.
— Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co się stało, książę An?
An Sheng pokręcił lekceważąco głową, unikając wzroku
kanclerza.
— Wiem tylko, że niezgodnie z prawem zostałem zabrany
z własnego domu i zatrzymany tu bez żadnych wyjaśnień.
Chcę, aby zarejestrowano mój protest...
— Twoje słowa zostały zanotowane, książę An, ale okolicz-
ności są wyjątkowe. Odbyło się posiedzenie Rady Siedmiu, na
którym...
— Proszę o wybaczenie, kanclerzu, ale co to ma ze mną
wspólnego? Sprawa z Yin Tsu była... niefortunna... ale nicze-
mu nie zaprzeczałem. Niczego także nie ukryłem. Taśmy z tym
incydentem wręczyłem przedstawicielom T'ing Wei i zdałem
się na łaskę trybunału książąt. Co więcej mogłem zrobić?
Nan Ho pochylił głowę, by ukryć swoją irytację, i kon-
tynuował:
— Jak już powiedziałem, odbyło się posiedzenie Rady Sied-
miu, na którym uzgodniono treść edyktu specjalnego. Dziś
rano o dziesiątej w całym Chung Kuo wprowadzono stan
wyjątkowy. Toczy się także śledztwo w sprawie działalności
Ministerstwa, i to właśnie dlatego jesteś- tutaj, książę.
An Sheng wzruszył ramionami.
— Powtarzam to, co już powiedziałem. Jaki to ma związek
ze mną?
Nan Ho przysunął do siebie kartkę z raportem, po czym
nacisnął kilka przycisków swojej konsoli. Prawie natychmiast
na ekranie pojawił się spis dat wszystkich spotkań An Shenga
z Pierwszym Smokiem. Przy każdej dacie znajdowała się także
informacja o czasie trwania każdej wizyty.
— Czy dobrze znałeś / Lunga, książę An?
— Tak dobrze, jak wszystkie głowy Rodzin Mniejszych,
kanclerzu. Utrzymywanie z nim kontaktu należało do moich
obowiązków.
— To prawda... jednakże widzę tu, że spotkałeś go, książę,
zaledwie kilka dni temu. Przybył z wizytą do twojego pałacu.
Czy to nie jest dosyć... niezwykłe?
An Sheng przechylił lekko głowę.
— Wcale nie.
— Nie? — Zaskoczony Nan Ho podniósł brew. — Dwa
spotkania w ciągu ostatnich trzech lat, jak widzę, przy czym to
ostatnie zaledwie kilka dni przed próbą obalenia Siedmiu przez
Ministerstwo. Proszę mi powiedzieć, książę, czy Pierwszy Smok
wyglądał na kogoś, kto jest czymś... zaabsorbowany?
Obserwował go z uwagą. An Sheng nie zareagował na
wzmiankę o przewrocie, i to już samo w sobie było nie-
naturalne. Cały jego spokój miał w sobie coś z wielokrotnie
powtarzanej gry. An Sheng stąpał po cienkim lodzie i wiedział
0 tym.
__Ja... nic nie zauważyłem. Rozmawialiśmy o przyszłoro-
cznych mistrzostwach wei chi i zastanawialiśmy się, kto wy-
gra... Aha, i jeszcze wymieniliśmy trochę plotek o pani Fei,
ale poza tym... — Wzruszył ramionami i spojrzał na swoje
dłonie.
Nan Ho podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. Dłonie An
Shenga o palcach z długimi, pomalowanymi perłowym lakie-
rem paznokciami spoczywały na jego udach. W chwili gdy
kanclerz zaczął im się przyglądać, An Sheng odwrócił jedną
z dłoni i zgiął palce jak szpony. Jakby je ćwiczył.
...albo jakbyś szukał ujścia, dla tego całego napięcia, które
cię zżera.
Nan Ho milczał jeszcze przez chwilę, po czym nacisnął
klawisz konsoli i oczyścił ekran.
— To wszystko, książę An. Możesz teraz odejść. Ale pro-
szę, byś informował moje biuro o swoich ruchach. Jeśli będę
chciał z tobą znowu porozmawiać...
— Znajdziesz mnie w moim pałacu, kanclerzu — przerwał
An Sheng i wstał. Następnie skłonił nieznacznie głowę, było
to minimum tego, co musiał zrobić wobec człowieka o pozycji
Nan Ho, i wyszedł z pokoju.
Nan Ho oparł się wygodnie w fotelu i głęboko odetchnął,
próbując opanować irytację. Później uniósł głowę i spojrzał
w obiektyw kamery.
— No i jak, Chieh Hsicft
— Jest winny — odpowiedział Li Yuan. — Teraz jestem
tego pewny.
— A co z księżniczką Yin Fei Yen? Czy chcesz ją zobaczyć
1 wysłuchać jej zeznań, Chieh Hsial
— Nie... słyszałem już wystarczająco dużo. Teraz muszę się
skonsultować z moimi kuzynami. Dam ci znać o tym, co
zadecydujemy, mistrzu Nan. Ty tymczasem zajmij się organi-
zacją poszukiwań / Lunga. Jeżeli zdołamy go złapać...
— Tak jest, Chieh Hsia.
Delikatny ton elektronicznego gongu uświadomił Nan Ho,
że Li Yuan już się rozłączył. Kanclerz siedział jeszcze przez
chwilę, przyglądając się liście, a następnie wstał. Tym razem
polecenie T'anga nie było specjalnie potrzebne. Pierwszego
Smoka szukało już i tak więcej ludzi, niż było do tego po-
trzeba, ale jeśli jego pan chce, by wysłać dodatkowe oddziały,
Nan Ho je wyśle. Mimo to nie znajdą go, gdyż albo jest już
martwy, albo opuścił planetę — nigdy nie będą mieli co do
tego pewności. W najlepszym razie złapią któregoś z jego
braci, chociaż i to jest mało prawdopodobne.
I co teraz? zapytał sam siebie Nan Ho. Podszedł do okna,
spojrzał na skąpane w promieniach słońca ogrody. Kto, jeśli
zabraknie Tysiąca Oczu obserwujących poziomy, będzie
strzegł Wielkiej Tajemnicy ich wspólnej przeszłości? Kto utrzy-
ma lud w niewiedzy? Czy ten sekret pozostanie tam, skryty
w ciemnościach, czy też wypłynie, niczym krew przesączająca
się przez bandaże?
Zacisnął zęby. Niepewność, to wszystko, czego mogli się,
począwszy od tego dnia, spodziewać. Porzucili historię, a teraz
ona ich opuściła. Nie było żadnych precedensów, żadnych
pomocnych uchwytów na stromej ścianie przyszłości. Wszyst-
ko stawało się teraz improwizacją. Każdy człowiek miał dbać
tylko o siebie i uważać na tych, którzy spadali z góry.
Mimo to fakt, że udało im się przetrwać tę próbę, był jednak
czymś niesłychanym.
Wyszedł na zewnątrz, do ogrodu. Przechylił głowę do tyłu
i rozkoszował się przez chwilę świeżością tego słonecznego,
wiosennego dnia.
Tak, dotrzeć tak daleko...
Roześmiał się, po czym, otrzeźwiony myślą o tym, co go
jeszcze czekało, ruszył w dół szerokich, białych schodów.
Minął staw z karpiami i skierował się w stronę cel.
— No i jak, kuzynowie, co o tym myślicie?
Wu Shih zmarszczył czoło, po czym niechętnie pokiwał
głową.
— Nie podoba mi się to, Yuanie, ale zgadzam się z Tsu
Ma. Pozwolić mu żyć, jest czymś nie do pomyślenia... Nie.
An Sheng nie może stanąć przed trybunałem. Musi umrzeć.
Jak to zrobisz?... No cóż, szczegóły zostawiam tobie, kuzynie.
Ale zrób to jak najszybciej. Dopóki sytuacja jest jeszcze
zagmatwana.
Li Yuan popatrzył z ekranu na Wu Shiha i skinął głową.
__ Wygląda na to, że musimy zapomnieć o sumieniu, praw-
da stary przyjacielu? Powoduje nami konieczność.
__A więc bądźmy brutalni i skończmy z tym wszystkim.
Ja mam już wystarczająco wiele własnych problemów i nie
potrzebuję jeszcze tego dodatkowego ciężaru.
— Ta kobieta, prawda?
Wu Shih skinął głową.
— Tak, ta kobieta...
— No cóż, powodzenia, kuzynie. Będzie nam obu bardzo
potrzebne.
Wu Shih ukłonił się i przerwał połączenie. Ta kobieta...
— Mistrzu Pao?
— Chieh Hsicft
Odwrócił się i spojrzał na swojego ochmistrza Wewnętrz-
nych Komnat.
— Skontaktuj się w moim imieniu z Kennedym. Powiedz
mu, że musimy porozmawiać. I poproś Fen Cho-hsiena, by
także przyszedł. Pora byśmy zajęli się tą sprawą.
Pao En-fu ukłonił się nisko i pospiesznie opuścił gabinet.
Wu Shih usiadł za swoim biurkiem i pogrążył się w zadumie,
pociągając odruchowo brodę. Jeśli chodzi o Mary Lever,
fatalnie się przeliczył. Jej program nie tylko odniósł sukces,
ale spotkał się z wręcz niesłychanym odzewem. W tajemnicy
przed władzami utworzyła całą organizację „żon", kobiet,
z którymi pracowała poprzednio w różnych organizacjach
charytatywnych. One z kolei przygotowały przyjęcia i innego
rodzaju towarzyskie zgromadzenia, które odbyły się w całym
Mieście w czasie, gdy środki masowego przekazu transmito-
wały jej wezwania do ludności. Dzięki tak sprawnie prze-
prowadzonej akcji, udało jej się już w pierwszym podejściu
zdobyć poparcie blisko pięciu milionów ludzi. A potem, kiedy
ta cała afera z Ministerstwem zaprzątnęła ich uwagę, wy-
stąpiła znowu w kilku ogólnokontynentalnych kanałach, by
pochwalić się swoim sukcesem i omówić następne kroki.
Powinienem był od razu przerwać tę akcję. Powinienem...
— Chieh Hsial Mam reprezentanta Kennedy'ego na linii.
— Dobrze. Przełącz go do mnie. Najwyższy czas, by usły-
szał kilka słów prawdy...
* * *
Więzień zajęczał. Był to cichy, prawie niesłyszalny jęk, jakby
wycierpiał już tak wiele, że ta odrobina dodatkowej męki
nic już dla niego nie znaczyła, jednakże obserwujący go Nan
Ho dostrzegł, że tamten zbliża się już do granicy wytrzy-
małości. Albo przyzna się i będzie po wszystkim, albo jest
niewinny i oszaleje. Nie był to wybór, którego można by
mu pozazdrościć.
Nan Ho wyszedł na zewnątrz, by odetchnąć czystym po-
wietrzem korytarza. W celach leżało dwóch mężczyzn. Ich
ciała były porozdzierane i popalone ogniem, a kości połamane.
Jeden z nich został przekupiony, a drugi był całkowicie niewin-
ny. Jednakże który był który? Tylko ci dwaj, urzędnicy och-
mistrza Wewnętrznych Komnat, mieli dostęp do szczegóło-
wych danych personalnych obsługi pałacu w Tongjiang i tylko
jeden z nich mógł je przekazać An Shengowi, kiedy ten
przygotowywał swoją listę. Należało oczywiście rozważyć tak-
że możliwość, że obaj byli winni, ale zazwyczaj tak nie po-
stępowano. Przekupienie dwóch ludzi było zawsze czymś bar-
dziej ryzykownym, niż wynajęcie jednego; gdy jest ich dwóch,
jeden zawsze może pomyśleć o sprzedaniu drugiego lub wydać
go w porywie gniewu po jakieś kłótni, podczas gdy z jednym
szpiegiem...
Przerwał ten tok myśli, uświadomiwszy sobie nagle, jak
bardzo się zmienił. Pięć lat temu stał obok Tolonena w tej
samej celi, patrząc, jak niewinny człowiek rozrywany jest na
kawałki, i to po to, by uchronić nic nie wartą reputację żony
swego pana. Zwymiotował wtedy, zatrwożony widokiem mąk
zadawanych temu młodemu mężczyźnie; przerażony tym, że
mimo tak strasznego bólu, chłopiec ciągle się nie poddawał.
A teraz...
Prawdę mówiąc, nie czuł niczego. Może jedynie nieokreś-
lony żal, że to wszystko było konieczne. Czy tak bardzo
zmienił się w tak krótkim czasie? Czyjego skóra tak zgrubiała,
że nic nie mogło go już dotknąć? Czy władza uczyniła go tak
nieczułym? A może to świat się zmienił, a wraz z nim jego
wyobrażenia o tym, co dobre i złe. Nie znaczy to wcale, że
w tym wypadku miał jakiś wybór. Jeśli mieli pośród siebie
zdrajcę, a lista niedwuznacznie na to wskazywała, to jego
obowiązkiem było zdemaskowanie tego człowieka. Uczucia...
one nie mogły wpływać na jego pracę.
Nagle odwrócił się i zaczął nasłuchiwać. Z pierwszej celi,
która znajdowała się dalej, w głębi korytarza, dobiegły go
krzyki. Chwilę później drzwi otworzyły się z hukiem i na
zewnątrz wypadł jeden z oprawców. Twarz miał zaczerwie-
nioną, a jego nagą klatkę piersiową pokrywała warstewka
potu.
— Ekscelencjo! Myślę, że go mamy!
— Aha... — Podszedł do drzwi celi i zajrzał do środka.
Więzień uniósł głowę i patrzył na niego szeroko otwartymi
oczyma, w których widać było ból i rozpacz. — No i jak? —
zapytał Nan Ho. — Co masz do powiedzenia?
— Wybacz mi, mistrzu Nan... Ja nie chciałem... — Głowa
opadła mu do tyłu i zaczął szlochać.
— Tak, wiem. — Teraz, gdy było już po wszystkim, Nan
Ho poczuł, że ogarnia go fala współczucia dla nieszczęśnika.
Dał znak jednemu ze strażników, żeby poszedł do drugiej celi
i wstrzymał prowadzone tam tortury, po czym zbliżył się do
więźnia i delikatnie, prawie czule położył dłoń na jego czo-
le. — Powiedz mi, Chen So, jak to się stało?
Wyraźnie zawstydzony więzień przełknął ślinę i odwrócił
wzrok, nie potrafiąc się zdobyć na to, by spojrzeć Nan Ho
w oczy.
— To była dziewczyna, Ekscelencjo.
— Dziewczyna? — Nan Ho wstrzymał oddech. — Która
dziewczyna?
— Służka naszego pana... Rozkosz Serca... Była moją ko-
chanką. Ja...
— Aiyal
Nan Ho odwrócił się gwałtownie, wypadł na korytarz i po-
spiesznie ruszył w górę schodów. Gdy dotarł na ich szczyt,
pchnął gwałtownie drzwi, odrzucając na boki dwóch wartow-
ników, i zaczął biec ze ściśniętym z trwogi gardłem. Po chwili
zatrzymał się jednak i odzyskawszy głos, przywołał do siebie
wartowników, zastanawiając się gorączkowo, czy nie jest już
za późno.
Kiedy Kennedy odwrócił się od ekranu, w uszach ciągle
brzmiały mu słowa Wu Shiha:
— To jest pańska ostatnia szansa, panie
Kennedy. Ucisz tę przeklętą kobietę, dobrze?
Ucisz ją!
Jasne. Ale jak? Nie było niczego, co mógłby zaoferować
Mary Lever, i wydawało się także, że nie było sposobu, by ją
przestraszyć. Co zatem mu pozostało? Łagodna perswazja?
Uwiedzenie? Morderstwo?
Zadrżał, zaniepokojony tą ostatnią myślą, po czym uniósł
głowę, uświadomiwszy sobie, że jego żona stoi w drzwiach
i patrzy na niego.
— O co chodzi? — zapytała. — Wyglądasz na zmartwio-
nego...
Wzruszył ramionami, podszedł do niej i objął ją.
— Co byś chciała?... Chcę powiedzieć, co byś tak napraw-
d ę chciała, gdybyś mogła wybierać?
Spojrzała na niego i zmarszczyła czoło.
— Co to ma być? Zwariowałeś, czy co?
— Nie. Po prostu odpowiedz mi. Jedna rzecz...
Zastanawiała się przez chwilę, a następnie uśmiechnęła się.
— Już wiem. Chciałabym popłynąć łodzią wiosłową po
morzu... no wiesz, po prawdziwym morzu. Po prostu
wybrać się na wyprawę wzdłuż brzegu, jak w jednym z tych
starych filmów trójwymiarowych.
— W porządku. Zrobimy to. Jutro. I weźmiemy ze sobą
chłopców. Na cały dzień.
Roześmiała się.
— Teraz jestem już pewna, że zwariowałeś!
— Ale najpierw muszę się z kimś skontaktować i przygo-
tować spotkanie.
* * *
Nan Ho wpadł do apartamentu Li Yuana, nie przejmując
się ceremoniałami. Przebiegł przez korytarz, pełen obaw, co
zastanie w środku. Miał właśnie wejść do sypialni, kiedy stanął
twarzą w twarz ze swoim Tangiem, który wyszedł z jednego
z bocznych pokojów.
__ Chieh Hsial — krzyknął i padł na kolana, czując ulgę,
której nie mogłyby wyrazić żadne słowa.
__ O co chodzi, mistrzu Nan? Przez chwilę wyglądałeś tak,
jakbyś zobaczył ducha!
Nan Ho pochylił głowę.
— Wybacz mi, panie, ale przez jedną krótką chwilę oba-
wiałem się, że to będzie wszystko, co zobaczę!
Li Yuan spoważniał.
— O co chodzi?
— Twoja służka, Chieh Hsia... Rozkosz Serca...
— Co z nią?
— Jeden z urzędników Wewnętrzych Komnat... ona była
jego kochanką. Wygląda na to, że...
Li Yuan podniósł rękę.
— Rozumiem... I ty myślałeś... —Wzruszył ramionami. —
To dziwne. Poprosiłem ją tu wcześniej i jedna z pozostałych
służek powiedziała, że źle się poczuła i poszła do swojego
pokoju. Nie pomyślałem...
— Ja także, Chieh Hsia. — W głosie Nan Ho brzmiała
prośba o wybaczenie.
— Znajdź ją, mistrzu Nan. A potem przyprowadź ją tutaj.
Chcę wiedzieć dlaczego. Chcę... — Przerwał, wyraźnie przejęty
bólem, po czym pokręcił głową. — Trudno mi w to uwierzyć.
Spałem z nią, mistrzu Nan, nie raz, ale wiele razy. To taka
słodka i kochająca dziewczyna. Nigdy... — Znowu zadrżał
i dodał: — Przyprowadź ją, mistrzu Nan. Teraz!
Nan Ho pochylił głowę w ukłonie i pospiesznie ruszył na
poszukiwanie dziewczyny.
Wejście do korytarza zostało przyozdobione niebieskimi
i złocistymi materiałami. Grupa chłopców z ogolonymi gło-
wami — sierot wybranych z uwagi na ich fotogeniczność —
ustawiła się pod jedną ścianą w oczekiwaniu na datki. Przed
nimi, ubrana w prostą, brązową szatę Najstarszej Córki, stała
Emily. W pewnej chwili odwróciła się, by przepuścić kilka
ręcznie popychanych wózków, po czym cofnęła się i spojrzała
w obiektyw unoszącej się nad jej głową kamery.
— To jest pierwszy etap naszej pracy na dole. Jak widzicie,
do wykonywania prostych prac manualnych, takich jak łado-
wanie i dystrybucja żywności oraz ubrań, zatrudniliśmy robot-
ników z tych poziomów. Inni remontują magazyny, które już
kupiliśmy. Magazyny te będą wykorzystywane nie tylko jako
punkty dystrybucyjne, ale także jako ośrodki pomocy społecz-
nej i szkolenia zawodowego. Rozpoczęliśmy od pięciuset, ale
w miarę rozwoju naszej kampanii mamy nadzieję doprowadzić
do tego, że w każdej strefie Miasta Ameryka Północna będzie
przynajmniej jeden taki ośrodek rozprowadzający nie tylko
żywność i odzież, ale i broszury z użytecznymi poradami na
każdy temat. Wszystkie one będą łatwo rozpoznawalne, po-
dobnie jak nasze wozy i pracownicy, dzięki charakterystycz-
nym — złotym i niebieskim — barwom, które będą nosić.
Kolor złoty reprezentuje dające życie słońce, a niebieski wodę,
bez której życie jest niemożliwe.
Cofnęła się trochę, aby kamera mogła ująć szereg wózków
przesuwających się za jej plecami.
— Pozwólcie mi jednak jeszcze raz podkreślić, że naszym
celem nie jest niańczenie tych ludzi. Naszym celem jest przy-
wrócenie im poczucia własnej godności. Dając im pracę, bu-
dzimy w nich świadomość sensu życia, a dając im żywność,
sprawiamy, że mają siły, by posuwać się do przodu. Kiedy
już uśmierzymy ich obawy i poradzimy sobie z ich najbardziej
podstawowymi potrzebami, zaczniemy zmagać się z praw-
dziwymi problemami, które stoją przed wszystkimi mieszkań-
cami tego wielkiego Miasta. Chodzi tu o pytania o sens
i kierunek, w którym potoczy się nasze zbiorowe życie.
Stojący przy pulpicie kontrolnym Beresiner uniósł głowę
i przeciągnął palcem po szyi. Na ten sygnał światła przygasły
i kamery przerwały pracę.
— Świetnie! — powiedział. — Połączę to z obrazami ludzi
ładujących wózki i remontujących magazyny, a na koniec dam
ten kawałek, który nagrałaś wcześniej. Mamy czas o wpół do
drugiej, zaraz po południowych wiadomościach, i następny
o trzeciej. Wtedy to puścimy.
Emily pokiwała głową i patrząc na to, co się wokół niej
działo, poczuła, że ogarnia ją uczucie ogromnej satysfakcji.
Zaczęło się. W końcu, po tak długim czasie, robiła coś war-
tościowego. Może ta akcja nie była tym, czym początkowo
chciała się zajmować, ale wyglądało na to, że jest nie mniej
skuteczna. A może nawet w pewnym sensie i lepsza, gdyż
teraz mogła przynajmniej spokojnie spać po nocach.
— Czy Michael dzwonił? — spytała.
Beresiner pokręcił głową.
— O ile mi wiadomo, nie. Zapytaj Jill. Teraz ona obsługuje
wszystkie połączenia!
Emily ruszyła na drugą stronę Promenady, do pomiesz-
czenia, w którym znajdowało się ich centrum kontroli. Z tego
miejsca jej główna pomocnica, Jill, czuwała nad całością
przedsięwzięcia.
— Cześć! Czy Michael dzwonił?
— Jeszcze nie...
Emily zmarszczyła czoło, zaskoczona.
— W porządku. A co poza tym nadeszło? Było coś inte-
resującego?
Jill patrzyła na nią przez chwilę, uśmiechając się lekko,
jakby chowała jakąś wielką tajemnicę, po czym podała jej
karteczkę papieru.
Emily przeczytała ją i uniosła gwałtownie głowę.
— Kennedy? Prosi o spotkanie?
— Na to wygląda. Odebrałam to jakieś pięć minut temu.
Co mam zrobić? Powiedzieć mu, żeby się odpieprzył?
— Nie... — Ale Emily nie mogła powstrzymać uśmiechu.
Gdziekolwiek spojrzała, widziała tyle entuzjazmu. Tyle praw-
dziwej chęci do pracy. Westchnęła. — Dobrze. Zobaczę, czego
on chce. Ale wbij mu do głowy, że nie będzie żadnych kom-
promisów. Powiedz mu, że my nie musimy zawierać układów.
Jill uśmiechnęła się.
— W porządku, ale on i tak będzie próbował, wiesz o tym.
Ludzie jego pokroju już tacy są. Myślą, że nie znaczy tak.
Tak ich wychowano.
— Jasne. Ale to się zmieni. My sprawimy, że to się zmieni,
prawda?
— Prawda. Och, dzwoniła jeszcze Gloria. Powiedziała, że
liczba chętnych przekroczyła już piętnaście milionów. Będzie-
my musieli zatrudnić więcej ludzi, bo inaczej nie uda nam się
zapanować nad sytuacją.
— Dobrze. Zatrudnij ich. Czy masz coś jeszcze?
— Hythe-MacKay pozwali nas do sądu za przywłaszczenie
ich barw...
— Walcz z nimi.
— Zgłosił się także reporter z kanału Medfac Downline.
Chce przeprowadzić z tobą wywiad.
— Downline? — Zastanawiała się przez chwilę, po czym
skinęła głową. — W porządku. Możemy to zrobić tutaj.
— Jesteś przekonana, że to mądre? A jeśli to jakaś pułap-
ka? Może on chce cię upokorzyć?
Emily uśmiechnęła się.
— Niech tylko spróbuje. Gdy tylko zorientuję się, że chce
coś takiego zrobić, złamię mu szczękę!
Jill roześmiała się.
— To ci dopiero dziewczyna! Dobrze. Przygotuję wszystko
na szóstą. Odpowiada ci ta godzina?
— Może być. A teraz muszę już biec. — Zawahała się. —
Jesteś pewna, że Michael się nie odezwał?
— Sprawy wyglądają źle — powiedział Johnson, rzucając
plik staroświeckich teczek na biurko Michaela. — Osiągnęliś-
my zaledwie dwadzieścia procent wytyczonych celów. Jeśli
sytuacja będzie w dalszym ciągu rozwijała się w ten sposób,
pod koniec roku zbankrutujemy!
— Spokojnie — odpowiedział Michael, uśmiechając się do
niego. — To się zmieni. Może teraz są nieco wystraszeni, ale
nie potrwa to zbyt długo. A szansa wiecznego życia? Kto inny
może zaoferować coś takiego?
— Być może... ale ten program przynosi nam ogromne
straty, Michaelu. A tych ludzi, których usiłujemy przyciąg-
nąć... no cóż, tych ludzi zniechęca działalność Mary. Więcej
nawet niż zniechęca, niektórzy z nich są rozwścieczeni!
Michael wzruszył ramionami.
— A więc co sugerujesz? Masz ochotę pójść do niej i po-
wiedzieć, by przestała? Chcesz się tym zająć, Dan?
Johnson pokręcił głową i wyraźnie poirytowany odwrócił
wzrok.
__Wcale ci się to nie podoba, prawda? Mam na myśli to
podlizywanie się starym ludziom...
__Nie. Czuję się naciągaczem. Ale to jest konieczne, jeśli
mamy zrealizować resztę pakietu. Opieka zdrowotna i przy-
zwoita płaca dla naszych pracowników, to chyba dobry cel,
nie uważasz? Sto razy lepszy niż tępa pogoń za zyskiem! A jeśli
kilku bogatych łajdaków chce za to wszystko zapłacić, nie
zamierzam ich powstrzymywać!
— Teraz mówisz zupełnie tak samo jak Mary...
Roześmiał się.
— Doprawdy? Och, cholera... nie zadzwoniłem do niej...
W tej chwili kom set stojący na jego biurku zaczął błyskać.
— Może to ona...
Michael pochylił się i nacisnął klawisz.
— Słucham?
W odpowiedzi usłyszał głos swego sekretarza:
— Shih Lever? To reprezentant Kennedy.
— Joe... — Popatrzył na Johnsona i gestem dał mu znać,
że chce zostać sam. — Przełącz go tutaj.
Wstał i podszedł do ściany, którą przesłonił zsuwający się
z sufitu ekran. Po chwili pojawiła się na nim naturalnych
rozmiarów twarz Kennedy'ego.
— Witaj Michaelu... Co słychać? — zapytał ze smutnym
uśmiechem na ustach.
Michael uśmiechnął się i odpowiedział:
— Wszystko w porządku. A co u ciebie?
Kennedy wzruszył ramionami.
— Tak sobie. Wiesz, jak to jest.
— Ja...
— Nie. Nie przepraszaj. Miałeś rację, Michaelu. Ty i Mary.
Powinienem bardziej zawzięcie walczyć o naszą sprawę. Za
dużo im oddałem. Ja... — Ponownie wzruszył ramionami.
— Co mogę dla ciebie zrobić, Joe?
— Mówiąc szczerze, to nie z tobą chciałem porozmawiać,
ale z Mary. Ja... — Zza jego pleców dobiegł brzęczyk wideo-
fonu. Odwrócił się i spojrzał poza ekran. — Poczekaj chwi-
leczkę, moja sekretarka mówi coś do mnie. O co chodzi? Aha.
W porządku.
Ponownie popatrzył na Michaela.
— Wiesz, kto to był? To biuro twojej żony odpowiedziało
na moją prośbę o rozmowę.
Michael uśmiechnął się.
— Cokolwiek by to było, nie uda ci się jej przekonać.
— Nie? — Kennedy roześmiał się miękko. — Być może.
Wiesz, dobrze się ożeniłeś, Michaelu. Ona nie jest z twojej
klasy, ale nie rozumiem tego w sensie pejoratywnym. To
kobieta jedna na miliard. Teraz już to wiem.
— Oczywiście. Ale dlaczego chcesz się z nią spotkać?
— Ot, takie manewry. Wiesz, jak to jest. Polityka...
— Nigdy nie przypuszczałem, że usłyszę coś takiego od
ciebie.
— Nie? Ja także... Ale jestem taki zmęczony, Michaelu.
Zmęczony do szpiku kości. To życie... Nie sądziłem, że to
będzie takie ciężkie. Ten entuzjazm, który nas porwał, gdy
wygraliśmy, ten prawdziwy kop do przodu... wiesz, myślałem,
że tak będzie zawsze. Naprawdę tak myślałem... A teraz to
tylko historia, prawda?
— Wcale nie musi tak być.
— Nie. Już po wszystkim. Zamierzam ustąpić. Niech ktoś
inny przejmie ten ciężar. Może Parker. Albo Fisher. Ktoś
młodszy.
— Bzdury... masz dopiero trzydzieści pięć lat. Zostało ci
jeszcze przynajmniej trzydzieści!
— Próbujesz namówić mnie do zmiany decyzji, Michaelu?
Michael pokręcił głową.
— Nie. Wiem, jak się czujesz. Po śmierci Bryna... kiedy on
umarł, wszystko się zmieniło.
— Tak... No cóż, muszę teraz trochę popracować. Obie-
całem Jean, że zabiorę ją jutro na wycieczkę, powinienem
zatem uporządkować moje biurko. — Przerwał, jakby myśl
o skończeniu rozmowy sprawiała mu ból, po czym dodał,
patrząc na Michaela lekko zamglonymi ze wzruszenia ocza-
mi: — Brakuje mi ciebie. Brakuje mi naszej wspólnej pracy.
— Taak... uważaj na siebie, dobrze?
— Ty także...
Michael stał potem przez jakiś czas przed poblakłym ek-
ranem, próbując zrozumieć przyczyny dziwnego uczucia, któ-
re go nagle ogarnęło.
To, co powiedział Kennedy, było prawdą. Ludzie robili
różne rzeczy, myśląc, że zawsze będzie tak samo, ale sytuacja
się zmieniała. Zawsze się zmieniała. To był jedyny pewnik
w życiu
Leżała na plecach na łóżku, a jej nieruchoma twarz tonęła
w strumieniu słonecznego światła wpadającym przez pobliskie
okno. Wydawało się, że śpi, ale jej piersi nie poruszał żaden
oddech, a gdy Nan Ho dotknął jej ręki, przekonał się, że jest
zupełnie zimna.
Spojrzał na strażnika stojącego w drzwiach i rozkazał:
— Przyprowadź tu lekarza Lu. I powiedz mu, żeby wziął
zestaw reanimacyjny.
Prawdopodobnie było już za późno, ale...
Zaczął rozglądać się po pokoju, szukając jakichkolwiek
wskazówek, które mogłyby mu powiedzieć, jak ona zmarła.
Na jej ciele nie było widać żadnej rany, nie wyczuwał także
zapachu żadnego gazu ani jakiegoś innego medykamentu.
Jednakże coś tam było. List. Rozłożył kartkę, podszedł do
okna i przeczytał ją.
An Sheng... Wymieniła An Shenga!
Popatrzył ze współczuciem na dziewczynę. An Sheng poj-
mał jej matkę i młodszego brata i trzymał ich gdzieś w za-
mknięciu jako gwarancję jej posłuszeństwa.
Westchnął. To był bardzo ciężki dzień. Ale przynajmniej
teraz An Sheng był skończony. Podszedł do wyjścia, skinął
na jednego z dwóch strażników i podał mu list.
— Zanieś to T'angowi. A ty czekaj tu i pilnuj drzwi do
przyjścia lekarza Lu.
Potem rzucił jeszcze ostatnie spojrzenie na martwą dziew-
czynę i ruszył w stronę swojego gabinetu.
Nadszedł czas, by zająć się An Shengiem.
Emily spóźniła się, ale Kennedy czekał. Jego ochroniarz
przeszukał ją przy wejściu, po czym usatysfakcjonowany za-
stukał do drzwi i otworzył je przed nią. Pokój był zaskakująco
mały. Kennedy siedział przy biurku znajdującym się po prawej
stronie i mówił coś do niewielkiego komsetu. Kiedy weszła do
środka, uniósł głowę, uśmiechnął się i pospiesznie zakończył
rozmowę.
Wstał, obszedł biurko i podał jej rękę.
— Mary...
Uścisnęła jego dłoń i rozejrzała się wokół.
— A więc? O co chodzi?
Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
— Żadnych wstępnych pogaduszek, prawda?
Rzuciła mu chłodne spojrzenie.
— Oboje jesteśmy bardzo zajęci. Poza tym jestem przeko-
nana, że nie poprosiłeś mnie tutaj na dyskusję o moim zdrowiu.
Tym razem się roześmiał.
— Nie. No dobrze... Przejdę od razu do sprawy. Chciałbym
wiedzieć, czy nie przerwałabyś swojej kampanii Najstarszej
Córki?
— Dlaczego?
Wzruszył ramionami.
— Komplikujesz sytuację, to wszystko. Tak moją... jak
i Michaela...
— Michael może sam mówić w swoim imieniu.
— Jasne. W takim razie moją.
Potrząsnęła głową wyraźnie zaskoczona jego pytaniem.
— Nie rozumiem cię, Joe. Był czas, gdy głosiłeś, że prag-
niesz zmian. Mówiłeś, że chcesz pomóc mieszkańcom niższych
poziomów. Co się z tobą stało?
Westchnął.
— Rozumiem zatem, że odpowiedź brzmi nie?
— Z całą pewnością. — Patrzyła na niego przez chwilę,
oczekując czegoś więcej, po czym dodała: — Czy to wszystko?
Żadnych przekonywających argumentów, żadnych przemyśl-
nie podanych powodów, dla których miałabym zrezygnować?
Jestem zdziwiona, Joe. Nigdy tak łatwo się nie poddawałeś.
— Tak. Może nie. — Wyglądał na dziwnie zrelaksowanego,
jakby zdjęto mu z barków jakiś ciężar. — Musiałem spróbo-
wać, ale... no cóż, jestem zadowolony. Rób to, co musisz robić,
Mary. Podziwiam cię za to, naprawdę podziwiam. — Uśmie-
chnął się ponownie, ale tym razem był to uśmiech zabarwiony
bólem i może właśnie dzięki temu wydawał się bardziej szczery
od innych, które przywykła widzieć na jego twarzy. — Nigdy
nie byliśmy sobie bliscy, prawda? Myślę, że to moja wina.
Powinienem bardziej się starać. Ale miałaś rację. Te wszystkie
kompromisy... one są nic niewarte. Ta cała gra nie jest warta
jednego fenal
Popatrzyła na niego ze zdziwieniem i roześmiała się.
__ Nabierasz mnie, tak?
Pokręcił głową.
__Nie. I życzę ci szczęścia. Naprawdę. Może tobie uda się
doprowadzić do końca to, co mnie się nie udało. Aha, i dzię-
kuję ci za drugi prezent... wiesz, tę gazetę. Wygląda na to, że
rodzina Kennedy nie ma zbyt wiele szczęścia.
Zadrżała, zaskoczona.
— Podjąłeś już decyzję, prawda?
Skinął twierdząco głową.
— Ustępuję. Zamierzam to ogłosić jutro wieczorem. Wy-
kupiłem już czas w środkach masowego przekazu.
— Aha...
Wyciągnął do niej rękę.
— A zatem, do widzenia!
Popatrzyła na jego dłoń, zmarszczyła czoło i, ku jego
zaskoczeniu, objęła go ramionami i przycisnęła na chwilę do
piersi.
— Życzę ci powodzenia, Joe...
A potem odwróciła się i wyszła.
Popatrzył ze smutkiem na drzwi, za którymi zniknęła, po
czym westchnął i rozejrzał się wokół siebie. Stwierdziwszy, że
nie ma już nic do zrobienia, ruszył jej śladem.
Kiedy statek osiadł na ziemi, An Sheng rozpiął pasy i nerwo-
wo spojrzał przez prawy iluminator. Nic. Przebiegł na drugą
stronę i znowu wyjrzał na zewnątrz. Nic! Cholerne, kompletne
zero! Syknął z gniewu, odwrócił się i obrzucił wzrokiem kabinę.
Co się stanie, jeśli nie przylecą? Co...
Podszedł do wyjścia znajdującego się w tylnej części trans-
portowca.
— Otwórz! — warknął. — Natychmiast!
Strażnik uderzył dłonią rączkę zamka. Pokrywa luku za-
częła się otwierać.
An Sheng wbił wzrok w rozszerzającą się wolno szczelinę.
Bądź tam, powtarzał w duchu. Bądź!
Ale niczego tam nie było. Dach Miasta, płaski,
biały, pokryty kurzem, poznaczony tu i tam wystającymi
w górę sylwetkami kominów wentylacyjnych, ciągnął się aż
po horyzont.
Zszedł na dół, gryząc kłykcie palców. Ten łajdak obiecał.
Dał swoje pieprzone słowo!
W pewnej chwili odniósł wrażenie, że wiejący lekko wiaterek
przyniósł ze sobą słaby, odległy dźwięk. Coś jakby buczenie
bąka. Przesłonił oczy i wpatrując się w niebo, zatoczył pełen
krąg. Gdy mimo to niczego nie zauważył, popatrzył ponownie
w stronę swojego statku.
— Gdzie jest południe?
Strażnik wyciągnął rękę i wskazał za niego.
Odwrócił się, wytężył wzrok i w końcu go dostrzegł —
tam! — wysoko, na południowy zachód od miejsca, w któ-
rym stał.
Nadlatywał! Bogom niech będą dzięki! A więc Wang Sau-
-leyan dotrzymał jednak słowa!
Patrzył, jak wraz z narastającym rykiem silników rosła
sylwetka statku. A potem, gdy ta jednostka osiadła w pobliżu
jego statku, podbiegł do niej, czując, jak serce zalewa mu fala
ogromnej ulgi i uniesienia, zastępując przygnębienie — prze-
rażenie — które gnębiło go przez cały dzień.
Kiedy luk otworzył się z sykiem i z otworu zaczęła się
wysuwać rampa, zauważył straż honorową, która czekała na
niego w środku. A potem, gdy rampa ostatecznie się rozpłasz-
czyła, wszedł na nią człowiek, w którym An Sheng rozpoznał
jednego z wyższych rangą dworzan Wang Sau-leyana.
— Książę An — powiedział, składając niski ukłon. — Czy
zechcesz zostać naszym gościem...?
An Sheng odwrócił się, odprawił gestem ręki własny statek,
po czym wszedł po rampie do góry. Afryka... w Afryce będzie
bezpieczny.
Znalazłszy się w środku, zajął miejsce na miękkim, wyło-
żonym jedwabnymi poduszkami fotelu. Chwilę później piękna
dziewczyna zaczęła masować mu kark, a jeden ze służących
przyniósł kielich z winem.
Dzięki bogom za dobre wino, pomyślał, wspominając tę noc
z Piątym Bratem / Lunga, kiedy to po raz pierwszy usłyszał
0 „króliczej norze". I dzięki bogom za służki, gdyż bez nich
1 bez wina nigdy nie udałoby mu się pociągnąć tego skurwiela
za język.
Tak, jego widok będzie dla / Lunga prawdziwą niespodzian-
ką. To było jedyne spotkanie, którego oczekiwał z prawdziwą
niecierpliwością.
A Wang Sau-leyan? Wang będzie chciał go użyć, tego był
całkowicie pewny. Jak i do czego, nie miał pojęcia, ale było
to lepsze od śmierci, a już na pewno lepsze od konieczności
kłaniania się temu łajdakowi, Li Yuanowi.
— Czy jesteś usatysfakcjonowany przyjęciem, Ekscelencjo?
Uśmiechnął się i skinął głową.
— Wszystko jest doskonałe, dziękuję.
Zamknął oczy i odprężył się. Poczuł na klatce piersiowej
delikatne dotknięcie dziewczęcych dłoni i pomyślał, że wy-
gnanie nie musi być w końcu czymś bardzo złym.
Reporter podszedł do biurka Jill i pochylił się nad nim
w sposób, który zdawał się wyrażać groźbę.
— Jest spóźniona — powiedział.
— Tak — odparła Jill i spojrzała na niego ze znużeniem. —
Wiem. Czasem się spóźnia.
— To już pół godziny.
Popatrzyła na niego jeszcze raz.
— Przyjdzie tu na pewno. W porządku?
Odwrócił się, wyraźnie rozzłoszczony. Jednakże to nie gniew
reportera wzbudził jej podejrzliwość, ale raczej jego nerwo-
wość. Był bardzo wzburzony, przesadnie, jak na tak prozaicz-
ną przyczynę, jak spóźnienie Mary. Początkowo kładła to na
karb napięcia związanego z pracą — pewnie jakiś producent
dyszy mu nad karkiem, żądając szybkich rezultatów — ale
kiedy zapytała, wymamrotał coś o tym, że program zostanie
nadany następnego dnia. Zdziwiło ją to. Stacje takie jak
Downline nie przetrzymują zwykle materiału dłużej niż go-
dzinę, a tym bardziej całą noc. Jednakże jego dokumenty
wyglądały na prawdziwe, a dane, które szybko wyciągnęli
z centralnej kartoteki, potwierdziły to, że pracował na swoim
stanowisku od siedmiu lat. Skąd więc ta nerwowość? A może
chodziło tu o Mary? Czy to perspektywa spotkania z Mary
wprawiła go w taki stan?
Spojrzała na biurko. Może właśnie o to chodziło? Może to
była jego wielka szansa i bał się, że ją jakoś spieprzy. No cóż,
jeśli ma choć trochę rozsądku i wyczucia, powinien po prostu
zadać pierwsze pytanie, wymierzyć w Mary mikrofon i po-
zwolić jej mówić.
Jej rozmyślanie przerwał brzęczyk komsetu. Spojrzała na
zatopiony w biurku ekran i wcisnęła klawisz odbioru.
— Tak?
— To znowu Michael... chce wiedzieć, czy już wróciła.
— Jeszcze nie. Powiedz mu, że dam mu znać, gdy tylko się
tu pojawi, dobrze?
— Dobrze...
Przerwała połączenie i uniosła głowę. Reporter znowu zmie-
rzał w jej stronę.
— Czy to była ona?
Jill zawahała się, po czym skinęła głową.
— Tak. Powiedziała, że będzie tu za dziesięć minut.
Podziękował jej kiwnięciem głowy i wrócił na swoje miejsce.
Usiadł na krześle, wyciągnął z kieszeni swój podręczny komset
i wymamrotał do niego kilka słów.
Powtarza sobie pytania, pomyślała. Odwróciła się i wyjęła
z szuflady biurka ostatni wydruk. Dwadzieścia dwa miliony
i wciąż przybywają nowi. Jeśli to będzie przebiegało dalej
w tym tempie, pierwszy cel osiągną następnego dnia w godzi-
nach lunchu i będą mogli zacząć drugą fazę, o cały tydzień
wcześniej niż zakładali.
Oparła się wygodnie i uśmiechnęła. Przez całe życie szukała
szansy na robienie czegoś użytecznego, czegoś, co ma znacze-
nie, i nagle, jak grom z jasnego nieba, spadło jej to pod nogi.
Roześmiała się. To było jak cud. A Mary... uśmiechnęła się
jeszcze szerzej... Mary... ona jest niczym wcielenie samej Kuan
Yin, Bogini Miłosierdzia, Dawczyni Wszelkich Darów.
Mary... spuściła głowę i westchnęła. Była już na wpół
zakochana w Mary Lever.
Strażnik wyciągnął rękę, tarasując jej drogę.
__. Bardzo mi przykro, ale nie może pani zejść na dół.
__Ależ ja jestem Mary Lever. Ja...
__Wiem, kim pani jest, madame, ale tam zdarzył się wy-
padek. W tej chwili nasz zespół dochodzeniowy bada całe
miejsce, starając się ustalić, co zaszło.
— Wypadek?
— Ja... — Przerwał, widząc dziennikarzy z mediów, którzy
cisnęli się za nią. Odwrócił się i krzyknął w stronę grupy
strażników stojących w głębi korytarza: — Poruczniku!
Młody oficer podszedł do nich i rozpoznawszy Mary, nisko
się jej ukłonił.
— Madame Lever... — powiedział z głębokim szacun-
kiem — proszę pójść za mną do biura.
Podążyła za nim i usiadła za biurkiem naprzeciw niego, cały
czas zaciskając nerwowo dłonie.
— No dobrze. Co się stało?
— Obawiam się, że mam złe wieści. Pani ośrodek został...
napadnięty, jeśli można tak powiedzieć. Wygląda to na robotę
trzech, czterech ludzi. Przeglądamy właśnie zapisy z kamer. To...
Uniósł głowę i spojrzał w górę.
— Proszę, madame Lever. Niech pani usiądzie. Nic nie
może pani zrobić. Jak już powiedziałem...
— Muszę tam pójść — przerwała mu. — Nie rozumie pan
tego? Muszę zobaczyć, co się stało.
Przełknął ślinę w zakłopotaniu.
— Obawiam się, że nie ma tam wiele do oglądania. Oni...
oni nie zostawili zbyt wiele po sobie.
— Co pan przez to rozumie?
— Ja... sprawdzę, czy kapitan z panią porozmawia. Może
on... — Zawahał się, po czym pokręcił głową. — Proszę
posłuchać, to jest coś, czego pani naprawdę nie chciałaby
oglądać. To...
Pochyliła się nad biurkiem, zbliżając swoją twarz do jego
twarzy.
— Nie rozumie pan, poruczniku. Ja muszę to zobaczyć.
Muszę wiedzieć, do czego zdolni są moi wrogowie, co
zrobią, by mnie powstrzymać. Niezależnie od tego, jak źle to
wygląda, muszę to zobaczyć.
— Ja... — Pokiwał głową, wstał i podszedł do drzwi. —
Proszę dać mi minutę, madame Lever. Porozmawiam z kapi-
tanem.
Emily czekała, czując, że ogarnia ją zimna, całkowita pew-
ność. Kennedy. To było jego dzieło. Nic dziwnego, że nie
starał się nawet, by ją przekonać. Także to, że wyciągnął ją
stąd, by zaoszczędzić cierpień Michaelowi, było w jego sty-
lu — w stylu ludzi jego pokroju.
Zatrzęsła się z oburzenia i zaciętego, niepohamowanego
gniewu. Jeśli to był on, dostanie go. Zabije go własnymi
rękami.
Wiedziała, że oni wszyscy nie żyją. Jill, Anna, Eva, Bess
i pozostali, którzy zdecydowali się zostać dodatkową godzinę,
by na nią poczekać. Martwi, każde z nich. Zamknęła oczy,
starając się zapanować nad gniewem, próbując nie ulec wielkiej
fali żalu, która w niej wezbrała na myśl o ich śmierci.
Nie, powiedziała sobie. Musisz być silna, Emily. Płakać
będziesz później. Teraz masz być nieustępliwa i twarda jak stal.
Wzięła głęboki oddech, podeszła do drzwi i zatrzymała się
przy nich, czekając na powrót oficera.
ROZDZIAŁ 15
Hologramy
Kennedy klęczał przed malutkim ołtarzem, naprzeciw swe-
go prapradziadka. Aromatyczny zwitek papieru do zapalania
świec płonął w garnuszku stojącym między nim a figurą,
wysyłając dym, który unosił się w górę, przenikając przez jasne
płaszczyzny hologramu.
Stary człowiek patrzył z góry na swego potomka i z wyraź-
ną troską w oczach wyciągnął rękę, jakby chciał go pocieszyć.
— Problemy, które cię gnębią, są bardzo poważne. Jeśli
jednak poszukasz w głębi siebie, znajdziesz tam może wewnę-
trzną siłę, która pomoże ci je pokonać.
Kennedy, w którego oczach widać było mękę, spuścił
wzrok.
— To nie ma sensu, dziadku. Próbowałem już i nie mogę
znaleźć spokoju. Gdziekolwiek spojrzę, wszędzie widzę ściany,
tak na zewnątrz, jak i w głębi swej duszy. Nie mogę zasnąć,
a jeśli już mi się to uda, moje sny są koszmarami, w których
wszyscy podnoszą rękę przeciwko mnie.
Stary człowiek milczał przez chwilę, jakby ta sytuacja prze-
kroczyła możliwości jego programu, po czym westchnął.
— Jest tylko jedno rozwiązanie, Josephie. Musisz na jakiś
czas zrezygnować z życia publicznego. Zostań śpiącym smo-
kiem. Jednakże nawet w chwili, gdy daję ci tę radę, mam
wrażenie, że coś przede mną ukrywasz. Ludzie męczą się
światem i życiem, to prawda, ale ty jesteś młody i znajdujesz
się u szczytu swych możliwości. Nie potrafię zrozumieć...
— Pochodzimy z dwóch różnych światów, dziadku. W twoich
czasach było więcej pewności. Człowiek wiedział, czego się
od niego oczekuje. A teraz... no cóż, wszelkie reguły zmieniają
się prawie codziennie.
Starzec wzruszył ramionami.
— Może tak i jest, Josephie, ale bardzo mnie to dziwi. Jeśli
człowiek naprawdę jest niczym skała, to nawet jeśli ogarnie
go powódź, wody przepłyną obok niego i gdy opadną, on tam
ciągle będzie, masywny i nieporuszony, podczas gdy wszystko
inne zostało zmyte.
Jego wzrok zatrzymał się na chwilę na wnuku.
— Musisz sam zdecydować, jakim chcesz być człowiekiem.
Liściem czy też skałą.
Kennedy pochylił się w niskim ukłonie, po czym wyjął
zwitek papieru z garnuszka. Mglista postać prawie natych-
miast rozpłynęła się w powietrzu, a po jej zniknięciu w pokoju
zapanowała atmosfera chłodu i pustki.
Podniósł się powoli, czując ucisk w piersiach i ogromne
zmęczenie. Mylił się, sądząc, że znajdzie tu odpowiedzi na
gnębiące go pytania. Jednakże starzec miał rację co do jed-
nego — musiał dokonać wyboru, i to nie tylko w sprawie
swojej politycznej przyszłości. Stawka była znacznie wyższa.
Kiedy wyszedł z pokoju, zatrzymał się zaskoczony wido-
kiem swojej żony, Jean, która na niego czekała.
— O co chodzi?
— Przeprowadzono atak — odpowiedziała cichym, wy-
straszonym głosem. — Napadnięto na biuro Mary Lever.
— Aiya... Kiedy to się stało?
— Godzinę temu. Przed chwilą podano szczegóły. Nie są
pewni, kto to zrobił, nikt jeszcze się nie przyznał, ale krążą
pogłoski, że to mogła być Czarna Ręka.
Zadrżał, a potem ruszył za nią. Godzinę temu...
— Muszę zadzwonić do Michaela...
— Czy nie sądzisz, że ma teraz wystarczająco dużo zmar-
twień?...
— Nie. — Pokręcił głową. — Nie rozumiesz. Jestem praw-
dopodobnie ostatnim człowiekiem, który ją widział. Spotka-
łem się z nią... półtorej godziny temu. Ja... cholera! Oni pewnie
na nią czekali...
Spojrzała na niego ze zdziwieniem.
— Spotkałeś się z nią? Dlaczego?
— Na polecenie Wu Shiha. Chciał, żebym na nią wpłynął,
żebym ją przekonał do rezygnacji ze swojej kampanii. Wie-
działem, że to mi się nie uda, ale mimo to spotkałem się z nią.
Chciałem... chciałem jej powiedzieć, że ma rację. Że budując
mosty między ludźmi, robi coś dobrego. Ja... — Westchnął
ciężko, po czym podszedł do wideofonu i wystukał prywatny
numer Michaela. Czekając na połączenie, odwrócił się w stro-
nę Jean i popatrzył na nią ze smutkiem.
— Wu Shih poprosił cię o to?
Pokiwał głową.
— Powiedział, że to moja ostatnia szansa.
Zauważył, że jej twarz drgnęła i pojawił się na niej wyraz
zrozumienia. Podobnie jak on, również ona i ich dwaj synowie
zostali okablowani. W ich mózgach były cieniutkie elektrody,
które mogły kontrolować procesy myślowe. Gdyby Wu Shih
stracił cierpliwość, mógł wykorzystać te urządzenia do zadania
im bólu albo wręcz okaleczenia. Kennedy odwrócił wzrok,
boleśnie przejęty samą myślą o tym. Ta groźba, ta ciemna
chmura, wisiała nad nimi od ponad dwóch lat, ale mimo to
nie potrafił się do niej przyzwyczaić. Ani na chwilę. Gdziekol-
wiek by poszli, cokolwiek by zrobili — nigdy nie czuli się od
niej wolni. Zrobiła z nich wszystkich zakładników.
Kiedy ekran zabrzęczał, odwrócił się i spojrzał w twarz
Michaela Levera.
— Michaelu...
— Joe! A więc już słyszałeś...
— Przed chwilą. Ja... Czy Mary...?
— Nic się jej nie stało.
— Dzięki bogom! — Roześmiał się z ulgą. — Co się stało?
Michael zmarszczył czoło.
— Nie jest to jeszcze pewne, ale wygląda na to, że ich
celem była Mary. Cały atak został bardzo starannie przygo-
towany...
Kennedy patrzył przez chwilę na starego przyjaciela, po
czym skinął głową.
— Bardzo mi przykro. To musi być dla was prawdziwy
koszmar. Nie będę ci teraz przeszkadzał. Jeśli jest coś, co
mógłbym zrobić...
— Oczywiście. Dziękuję.
Przerwał połączenie i odwrócił się. Jean ciągle przyglądała
mu się z nieodgadnioną miną.
— O co chodzi? — zapytał, nie potrafiąc tym razem od-
czytać jej myśli.
Przeszła przez pokój i przywarła do niego z całej siły, jakby
bała się go wypuścić.
— Wyjedźmy stąd — powiedziała głosem, w którym
brzmiał prawdziwy lęk. — Teraz. Dopóki jeszcze możemy.
* * *
Wu Shih patrzył na ekran, obserwując rozwścieczoną Mary
Lever, która przemawiała do kamery, dzieląc się z miliardami
widzów całym swym bólem i rozgoryczeniem. Większość wyż-
szych urzędników Tanga stała za nim. Zebrali się w tym
pokoju, ponagleni serią wezwań, i czekali, zastanawiając się,
co on teraz zrobi.
Kiedy ten punkt programu dobiegł końca, Wu Shih od-
wrócił się i ledwie panując nad gniewem, zapytał:
— Czy ktoś z was ma jakiekolwiek informacje na ten
temat?
Fen Cho-hsien rozejrzał się wokół siebie i zdecydował się
wystąpić w imieniu wszystkich.
— Pierwsze ślady, Chieh Hsia, wskazują na Czarną Rękę.
Brutalność i bezwzględność ataku...
— ...taki atak mógł przeprowadzić prawie każdy — prze-
rwał mu Wu Shih. — Nie, mistrzu Fen, nie wierzę, by to było
takie proste. Poza tym sądziłem, że poradziliśmy już sobie
z tymi łajdakami. Czy chcesz mi powiedzieć, że po naszej akcji
przeciwko nim wciąż mogą w każdej chwili zmobilizować
sześcioosobowy oddział?
— Być może nie byliśmy tak skuteczni, jak nam się wyda-
wało. Trudno było ocenić, jak dużą część ich organizacji udało
nam się zniszczyć. Natomiast takie uderzenie byłoby z ich
strony najlepszym sposobem zademonstrowania, że udało im
się przetrwać naszą akcję.
— A czy wzięli na siebie odpowiedzialność za ten zamach?
Fen Cho-hsien spuścił głowę. Wszyscy obecni znali od-
powiedź na to pytanie.
— Nie, Chieh Hsia. Może to jednak wynikać z tego, że nie
chcą, by opinia publiczna wiązała ich z tą sprawą. Mają
przynajmniej tyle samo powodów, co my, aby obawiać się
tego, co ona robi, ale Mary Lever zyskała sobie ogromne
poparcie wśród tych, których oni uważają za swych natural-
nych zwolenników. Wieści o jej działalności dotarły na dół
i wiele z kanałów obsługujących najniższe poziomy podjęło
ten temat. Czarna Ręka na pewno chciałaby coś z tym zrobić.
Każde wzmocnienie pozycji Mary Lever jest równoznaczne
z osłabieniem poparcia, jakim się cieszą. Jedynym rozwiąza-
niem ich problemu jest zabicie jej. Ale zabić ją i przyznać się
do tego, to dwie zupełnie różne sprawy.
Wu Shih pogłaskał się po brodzie, rozważając te argumenty,
po czym zmarszczył czoło.
— W tym, co mówisz, mistrzu Fen, jest sporo racji. Mimo
to ciągle nie jestem przekonany. Czytałem raport generała
Althausa o akcji przeciwko Ręce i skłonny jestem zgodzić się
z jego wnioskami. Może nie udało nam się zniszczyć całej ich
organizacji, ale straty, które ponieśli, są na tyle duże, że
przeprowadzenie przez nich takiego uderzenia można uznać
za mało prawdopodobne, jeśli nie wręcz niemożliwe. Przynaj-
mniej przez jakiś czas. Ale jeśli to nie byli oni, to kto? Komu
jeszcze mogłoby zależeć na śmierci Mary Lever?
— Może Starym Ludziom, Chieh Hsia.
Wu Shih zwrócił się w stronę swojego ministra handlu.
— Starzy ludzie? Jacy starzy ludzie, ministrze Yun?
— Przepraszam, Chieh Hsia. Mam na myśli grupę osob-
ników, którzy utworzyli tajną organizację mającą na celu
doprowadzenie do upadku Michaela Levera. W większości są
to jego główni rywale handlowi, ale są wśród nich także inni,
w tym pewna liczba byłych partnerów ojca Levera.
— Rozumiem. I myślisz, że to prawdopodobne, by oni
maczali w tym palce?
— Więcej niż prawdopodobne, Chieh Hsia. Zabicie żony
Levera byłoby najskuteczniejszym sposobem osłabienia go.
Mówi się, że od czasu swego wypadku przywykł we wszystkim
na niej polegać.
Wu Shih pokiwał głową. To była bardzo interesująca moż-
liwość i im dłużej o niej myślał, tym bardziej wydawała mu
się prawdopodobna. Wiedział, oczywiście, że Michael Lever
narobił sobie wrogów, ale po raz pierwszy usłyszał, że stwo-
rzyli oni organizację. Jeśli mógłby to wykorzystać...
Podszedł do ministra handlu i powiedział:
— Dowiedz się o nich jak najwięcej, ministrze Yun, i jeśli
to będzie konieczne, zachęć do działania. Upewnij się jednak,
by żaden ślad nie prowadził do tych drzwi. Gdyby im się
powiodło, tylko oni mają być o to obwiniani.
— Chieh Hsial
— A teraz możecie już odejść... Chcę zostać sam.
Urzędnicy powoli opuścili pokój. Został w nim tylko kan-
clerz, Fen Chi-hsien.
— Słucham, mistrzu Fen?
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia, ale pozostała jeszcze
pewna drobna sprawa.
Wu Shih skinął głową, zrozumiawszy, o co chodzi kan-
clerzowi. Ciągle jeszcze czekała go konieczność podjęcia de-
cyzji w sprawie Kennedy'ego.
W gruncie rzeczy było to bardzo proste. Jego próby wykorzy-
stania Kennedy'ego do okiełznania północnoamerykańskich
radykałów nie powiodły się. Zagrożenie rodzinie reprezentanta
dało pewne pozytywne rezultaty, ale w miarę upływu czasu
Kennedy coraz mocniej szarpał wędzidło. Być może nóż już zbyt
długo spoczywał na jego szyi i na skutek nie używania, stępił się.
Być może nadszedł czas, by przypomnieć mu o jego ostrości.
— W porządku — odezwał się. — Chcę, abyś zrobił, co
następuje...
* * *
Michael usłyszał trzaśniecie drzwi i pospiesznie wstał od
biurka. Zmierzając do wyjścia, klął w duchu uprząż systemu
wspomagającego za spowalnianie jego kroków, mimo że wie-
dział, iż bez tych — coraz lżejszych zresztą — zewnętrznych
ąuasi-szkieletów, nigdy nie mógłby nawet marzyć o samodziel-
nym poruszaniu sie. Żyjemy, przypomniał sam sobie. Wciąż
jeszcze oboje żyjemy... trzymaj się tego!
Zatrzymał się za drzwiami, dostrzegłszy ją na drugim końcu
korytarza. Rozmawiała ze służbą, która zebrała się, by ją
powitać. Patrzył na nią, zwyczajnie ciesząc się jej widokiem,
szczęśliwy, że obrazy pokazane na ekranie nie były kłamstwem,
czego się trochę obawiał. Po chwili ruszył w jej kierunku,
wołając równocześnie:
— Em...
Odwróciła się, podbiegła do niego i objęła z całej siły,
przyciskając twarz do jego piersi.
__Em... Em... — szeptał i całował czubek jej głowy, czując
nagle, że jest bliski łez. — To takie straszne.
Uniosła głowę i spojrzała na niego.
__Muszę powiedzieć, Michaelu. Publicznie...
— Myślę, że zdążyłaś już całkiem dużo powiedzieć — od-
parł, uśmiechając się, ale ona przyłożyła mu palec do ust.
— Nie o to chodzi. Mam na myśli starych ludzi... i Ken-
nedy'ego. Ich wszystkich. Chcę powiedzieć o tym całym śmier-
dzącym bagnie. Ludzie muszą się o tym dowiedzieć.
Zmarszczył czoło, wyraźnie zdziwiony.
— Kennedy? Dlaczego Kennedy?
W jej oczach nagle pojawił się gniew.
— Dlatego, że to on stał za tym wszystkim.
— Nie... Mylisz się, Em. Joe... on nie zrobiłby czegoś
takiego. To nie...
— ...w jego stylu? — Zadrżała. Napięcie, które z niej ema-
nowało, było wręcz namacalne. — W takim razie, jaki był cel
tego spotkania? To nie ma sensu. Jedyne wyjaśnienie to takie,
że chciał usunąć mnie ze sceny, kiedy jego najmici mordowali
moich ludzi.
Michael patrzył na nią z rosnącym zdumieniem.
— Nie... Nie, Em. On nie jest taki. Poza tym zadzwonił
do mnie chwilę po tym, gdy podano tę wiadomość. Wyglądał
na prawdziwie wstrząśniętego. Był bardzo przejęty twoim
losem...
— Przejęty? Zmądrzej trochę, Michaelu. A cóż innego
miałby powiedzieć? Nie, to było ostrzeżenie. Najpierw spot-
kanie i uprzejma prośba, bym się wycofała, a potem atak...
— To zwykły zbieg okoliczności, nic więcej. Cholera... to,
że byłaś z nim, prawdopodobnie ocaliło ci życie!
— Co?
— Pomyśl, Em. Zastanów się. Co on by takiego zyskał,
zabijając cię?
— Nic. Ale ty mnie nie słuchasz, Michaelu. On nie chciał
mnie zabić, tylko odstraszyć.
— Ale dlaczego? Nie mogę zrozumieć, dlaczego.
— Może dlatego, że to, co robię, obnaża całą pustkę jego
postawy. A może dlatego, że wini mnie za to, co ty zrobiłeś.
Zamknął oczy.
— Aiya...
— To prawda, Michaelu. Tylko że ty nie potrafisz jej
dostrzec.
— Posłuchaj, wiem, że jesteś wściekła, Em... i cierpisz. To
może dlatego nie potrafisz rozsądnie i logicznie rozumować.
Powinnaś się uspokoić. Policz do dziesięciu...
— Nie... — Odepchnęła go od siebie, nagle zła także na
niego. — Mogłabym liczyć do miliona i nic by się we mnie
nie zmieniło. Oni muszą być powstrzymani, Michaelu.
Zanim zabiją nas wszystkich.
— Em... Kochanie...
Podniosła ręce, nie dając mu się znowu objąć.
— Nie, Michaelu. Posłuchaj. Mój gniew... to jedyne, co
posiadam. Muszę przemówić. Powiedzieć to, co nie zostało
powiedziane, i pokazać to, co nie zostało jeszcze nigdy po-
kazane. To mój obowiązek... czy nie potrafisz tego zro-
zumieć?
— Jasne. Rozumiem. Ale... ale musisz się na razie po-
wstrzymać. Tym razem po prostu musisz. Jutro. Zrób to jutro,
gdy będziesz w stanie myśleć o tym wszystkim trochę spokoj-
niej. Teraz... no cóż, to nie jest właściwy czas. Służba Bez-
pieczeństwa obiecała znaleźć winnych... i to szybko. A więc
pozwól im przedstawić wyniki śledztwa, a potem przemów.
Poprę cię... wiesz, że to zrobię. Ale nie rzucaj się na to bez
przygotowania. Efekt byłby wręcz przeciwny i wszystko ude-
rzyłoby w ciebie rykoszetem. A to sprawiłoby mi ogromną
przykrość.
Patrzyła na niego, uspokajając się z wolna, po czym skinęła
lekko głową.
— Dobrze — powiedział, przyciskając ją znowu do sie-
bie. — A teraz chodź do środka. Myślę, że nam obojgu należy
się po mocnym drinku.
Nan Ho wyprostował się i splótłszy razem palce, wziął
głęboki oddech. Yang T'ing-hsi, kanclerz Tsu Ma, przekazał
mu właśnie najnowsze wiadomości od swoich szpiegów w ale-
ksandryjskim pałacu Wang Sau-leyana. Znaleźli zdrajców!

An Sheng, / Lung i pewna ilość co ważniejszych konspiratorów
była gośćmi, jak należało zakładać, odrażającego Tanga
Afryki.
Nie było to dla Nan Ho zbyt wielkim zaskoczeniem. Prawie
się spodziewał, że gdzieś, w tle tego wszystkiego, znajdzie
odcisk tłustej dłoni Wanga. Tworzyło to jednak problem, i to
wcale niemały. Jeśli Wang Sau-leyan rzeczywiście wsparł tę
rebelię, będzie musiał być usunięty z tronu. Mogło się to
jednak okazać bardzo trudne do przeprowadzenia.
Nie jest zbytnio lubiany, tak przez swój lud, jak i książąt,
ale jest Tangiem, Synem Nieba. Dlatego też, zanim przed-
stawią mu publicznie te oskarżenia, będą musieli zdobyć nie-
zbite dowody jego knowań. Jeśli zaprzeczy temu, że dał schro-
nienie zdrajcom, będą musieli, być może, wyrwać ich siłą z jego
rąk. A to nie będzie łatwe zadanie. Nie. Tym razem nie
wystarczało wiedzieć. Musieli go jakoś zmusić do ustęps-
twa... albo z nim walczyć.
Nan Ho wstał i ruszył w stronę komnaty, w której, jak
wiedział, Li Yuan odbywał swoje ćwiczenia.
Kiedy kapitan straży pałacowej poszedł go zaanonsować,
pozostał pod drzwiami, powtarzając sobie w głowie zdania,
które zamierzał powiedzieć. Nie było to jednak potrzebne,
gdyż pierwsze pytanie Li Yuana, który wyszedł na zewnątrz,
wycierając się ręcznikiem, brzmiało:
— Czy znaleźliście ich, mistrzu Nan?
— Tak jest, Chieh Hsia.
— W Afryce?
Pokiwał głową.
— Którzy z nich?
Podał jedenaście nazwisk, An Shenga jako ostatnie. Zauwa-
żył, że Li Yuan, mimo wysiłków, nie zdołał ukryć zaskoczenia
na wieść o tym, jak wysoko sięgały macki tej konspiracji.
Młody Tang zamyślił się przez chwilę, po czym pokiwał
głową.
— A Tsu Ma? Co on mówi?
— Chce się z tobą skonsultować, Chieh Hsia.
— Oczywiście... — Odwrócił się, rzucił ręcznik jednemu ze
służących, który z pochyloną głową czekał tuż za nim, i wy-
ciągnął ręce przed siebie. Na ten znak drugi służący założył
Eiu tunikę i szybko ją zawiązał. — Jak sądzisz, mistrzu Nan?
Czy mamy już wystarczająco dużo, by rzucić wyzwanie na-
szemu kuzynowi?
Nan Ho skrzywił się.
— Nie sądzę, Chieh Hsia. W każdym razie nie publicznie.
— Tak. Ale prywatnie... — Uśmiechnął się, jakby był za-
dowolony, że ma coś konkretnego do zrobienia. — W porząd-
ku. Skonsultuję się z Tsu Ma oraz Wu Shihem i wysłucham
tego, co oni mają do powiedzenia. A potem porozmawiam
z naszym kuzynem, Tangiem Afryki. Ciekawy jestem, jak on
mi to wytłumaczy.
* * *
— Majorze Kao... Chen... Nie spodziewałam się ciebie.
Stojąca w drzwiach swego apartamentu Hannah miała na
sobie roboczy kitel. Włosy zawiązała do tyłu, a jej ręce i twarz
były zabrudzone popiołem. Dwaj służący pracujący za jej
plecami podnieśli na chwilę głowy, po czym powrócili do
swych zajęć.
— Musiałem tu przyjść. Musiałem się dowiedzieć, jak się
czujesz.
— Aha... — Spuściła wzrok, a jej twarz wykrzywiła się na
chwilę w bolesnym grymasie. — Jakoś to znoszę. Wiesz, co
się mówi. Jeśli znajdziesz sobie odpowiednio ciężką pracę,
zapomnisz o wszystkim.
Westchnął.
— Powinnaś trochę1 Zwolnić, Hannah. To twoje ramię... nie
powinnaś go forsować. Poza tym twój ojciec...
Popatrzyła na niego z lekkim wyrzutem w oczach.
— Zacznę żałobę po ojcu, kiedy będę gotowa. Na ra-
zie... — Wzruszyła ramionami. — No cóż, myślę, że jeszcze
nie jestem gotowa.
Przyglądał się jej przez chwilę, po czym pokiwał głową.
— A zatem zamierzasz tu pozostać... nawet po tym, co tu
się stało?
Skinęła głową.
— To jest mój dom. W każdym razie coś, co jest najbliższe
prawdziwemu domowi, jaki może kiedyś będę miała. To, co
tu się stało... to się już nie odstanie, prawda? Nie mogę tego
zmienić, a już na pewno nie będę przed tym uciekała. Tak
więc... zostanę tutaj. Oczywiście wprowadzę tu trochę zmian.
Pokoje mojej macochy...
Spuściła znowu głowę i przełknęła ślinę. Chen dobrze ro-
zumiał, co się działo w jej sercu. Wydarzyło się tak wiele, że
wciąż nie mogła sobie z tym wszystkim poradzić. Zginęła cała
jej rodzina — wszyscy, z wyjątkiem przyrodniej siostry, która
była dla niej kimś prawie obcym. Tak naprawdę nie miała
dokąd pójść. Jednakże to, by pozostała w tym miejscu sama...
wydawało mu się czymś złym, niewłaściwym.
— A dlaczego nie przeniesiesz się do nas? Wang Ti nie
miałaby nic przeciwko temu... mamy wolny pokój i...
Uśmiechnęła się.
— Dziękuję ci, Kao Chen. To bardzo miłe z twojej strony
i jestem ci wdzięczna za propozycję. Jesteś dobrym człowie-
kiem, ale... ale ja muszę zostać tutaj.
— Ale ten dom jest taki duży. Te wszystkie pokoje... Nie
będziesz się czuła samotna?
— Nie, ja... — Przerwała, jakby nagle przypomniała sobie
o czymś, i zniknęła za drzwiami. Chwilę później pojawiła się
z kopertą z jedwabistego papieru, którą trzymała ostrożnie
między palcem wskazującym a kciukiem lewej dłoni. Chen
wziął ją od niej i zauważywszy najpierw złamaną, cesarską
pieczęć na tyle koperty, wyjął list.
To był edykt. Specjalny edykt ułaskawiający jej ojca. Popat-
rzył na nią z szerokim uśmiechem, szczęśliwy, że jednak go
uzyskała, po czym oddał jej kartkę.
Wsunęła edykt do kieszeni kitla.
— Dużo rozmyślałam, Chen. Próbowałam... no wiesz, po-
układać sobie to wszystko. Mój ojciec poświęcił swoje życie
służbie idei. Była to zgniła, fałszywa idea, ale mimo to rozu-
miem, dlaczego to zrobił. Chciał mieć jakiś punkt oparcia,
jakiś cel w życiu... wszyscy tego potrzebujemy, prawda? Tak
więc podjęłam decyzję, że nie zmarnuję swojego życia. W pełni
je wykorzystam. Tak jak ta kobieta, którą pokazują w wia-
domościach. Wiesz, ta bogata kobieta, Mary Lever. — W jej
głosie słychać było zadumę, a w oczach pojawił się nagle
smutek. — Chcę być kimś takim, kim powinien być mój
ojciec.
Pokiwał głową.
— Rozumiem to. Ale ty masz dopiero szesnaście lat. Do
osiągnięcia pełnoletności brakuje ci jeszcze dziewięciu. Jak
przeżyjesz te lata?
Roześmiała się.
— Wygląda na to, że zostanę wzięta pod cesarską opiekę.
Wyznaczą kogoś, kto w moim imieniu będzie podejmował
wszystkie decyzje. Może Tolonena albo, co bardziej praw-
dopodobne, generała Rheinhardta. Ale to nie ma żadnego
znaczenia. To naprawdę nie jest takie ważne. Ważne natomiast
jest to, że będę pamiętała o tym, czego się dowiedziałam,
i dobrze to wykorzystam.
Zmarszczył czoło, nie bardzo wiedząc, co miała na myśli.
Widział jednak jej determinację, która robiła na nim duże
wrażenie. Tak było od samego początku.
— A ty?
Jej pytanie zaskoczyło go.
— Ja... ja mam pewną nie dokończoną sprawę. Wilson...
to wszystko było dla mnie prawdziwym szokiem. Dowiedzieć
się, że najbliższy ci człowiek jest na żołdzie Ministerstwa...
— I to nie tylko on, prawda? Wygląda na to, że w Służbie
Bezpieczeństwa roiło się od ludzi / Lunga.
— Tak... — Westchnął. Mimo to...
— Aha — dodała, zniżywszy głos. — Byli tu wcześniej
ludzie ze specjalnych oddziałów T'anga, z jego Shen Tse.
Myszkowali po całym domu i zabrali stąd wszystko, co może
obciążyć Pierwszego Smoka.
Zmrużył oczy.
— Czy zabrali Zbiór?
Słowo Arystoteles miał na końcu języka, ale nie wypowie-
dział go.

Skinęła głową.
— Co im powiedziałaś?
— Że należał do mojego ojca.
— I zaakceptowali to wyjaśnienie?
— A dlaczego mieliby w to wątpić? W końcu takimi właś-
nie sprawami zajmował się przez cały czas.
— Tak... — Ale na myśl o możliwych konsekwencjach
ogarnął go chłód. Stąpała po bardzo wąskiej kładce. — No
cóż, lepiej już sobie pójdę.
— Życzę ci powodzenia — powiedziała, podając mu rękę.
Uścisnął jej dłoń i pochylił głowę.
__Ja tobie też, Shang Han-A. Odezwij się od czasu do
czasu, dobrze?
— Dobrze...
* * *
Wang Sau-leyan odwrócił się w stronę kamery, a jego
pulchna, okrągła jak księżyc twarz zaczęła się przybliżać, aż
wypełniła cały ekran.
— Tak, kuzynie, czym mogę ci służyć?
Li Yuan wziął głęboki oddech i zaatakował:
— Doszły do mnie wiadomości, że pewne... pewne osoby
znalazły u ciebie gościnę.
— Osoby, kuzynie? Daj spokój... bądź bardziej konkret-
ny. Mam wielu gości. O kogo też może ci chodzić?
Li Yuan pohamował gniew, uświadomiwszy sobie, że Wang
wodzi go za nos.
— Chodzi mi o pewnych zdrajców... między innymi księcia
An Shenga oraz / Lunga.
— Aha... — Wang uśmiechnął się. — A więc doszły do
ciebie wiadomości, że są u mnie. Ale powiedz mi... nazywasz
ich zdrajcami. Przecież nie ma niezbitych dowodów ich zdrady,
prawda? Chyba że moi kuzynowie mają informacje, którymi
się ze mną nie podzielili.
Li Yuan zacisnął pięści znajdujące się poza polem widzenia
kamery.
— Jest wystarczająco dużo dowodów, kuzynie. Ci ludzie
są zdrajcami. Uknuli spisek, którego celem było obalenie
Siedmiu i wymordowanie naszych rodzin.
— Rozumiem. — Wang zamyślił się na chwilę, gładząc
swoje policzki, po czym uśmiechnął się. — I nasi kuzynowie,
Tsu Ma i Wu Shih, zgadzają się z tobą?
— Tak jest.
— W takim razie nie ma problemu, prawda?
— Nie ma problemu — powtórzył zdecydowanie Li Yuan,
zastanawiając się, co też Wang miał zamiar zrobić.
— No cóż — powiedział T'ang Afryki. — Ponieważ do-
szły już do ciebie wiadomości o nich, pozwól, że ci ich pokażę.
Cofnął się nieco i dał sygnał w stronę kamery. Ta powoli
odwróciła się, by ukazać w końcu rząd klęczących postaci.
— Czy to o nich pytałeś?
Li Yuan patrzył na ekran z rosnącym zdumieniem. Klęczała
tam cała jedenastka wymieniona przez Nan Ho. Ręce mieli
związane na plecach, a głowy ogolone. Patrzyli w obiektyw
kamery pustymi, nie widzącymi oczami. Przez chwilę spog-
lądał na nich, zastanawiając się, dlaczego są tacy milczący...
a potem zrozumiał. Ich zakrwawione usta były puste. Wang
Sau-leyan kazał wyrwać im zęby i poucinać języki!
— Tak, to są ci ludzie — powiedział w końcu Li Yuan,
czując, że przenika go dreszcz obrzydzenia.
— I ci ludzie są zdrajcami... to właśnie powiedziałeś,
prawda?
Li Yuan wziął głęboki oddech, po czym skinął głową.
— W takim razie... —Wang podniósł się z tronu, podszedł
do klęczących i zatrzymał się obok An Shenga. Następnie
uśmiechnął się i skinął na strażnika, który stał za nim. —
Zabij zdrajcę...
— Kuzynie! — krzyknął Li Yuan, ale było już za późno.
Strażnik wystąpił do przodu, odciągnął głowę An Shenga do
tyłu i poderżnął mu nożem gardło.
Kiedy nadeszła wiadomość, Wu Shih stał właśnie w dol-
nym ogrodzie. Pao En-fu złożył niski ukłon i z czymś, co
wyglądało jak czarny podnóżek, pod ręką, podszedł do swe-
go władcy.
— Chieh Hsia, twój kuzyn, Tang Afryki, pragnie poroz-
mawiać z tobą.
— Wang Sau-leyan? — Wu Shih roześmiał się z niedowie-
rzaniem. — Czego, na litość boską, może chcieć ten krętacz?
— Nie chciał mi tego zdradzić, Chieh Hsia. Powiedział
tylko, że to coś bardzo pilnego. Pozwoliłem sobie przynieść
przenośny odbiornik holograficzny.
Wu Shih skinął głową.
— Dziękuję, mistrzu Pao. Postaw go na ziemi, a potem
odejdź. Chcę być sam.
— Chieh Hsia.
Pao En-fu zostawił urządzenie i szybko się oddalił. Wu Shih
odczekał chwilę i wydał maszynie polecenie. Prawie natych-
miast w powietrzu zmaterializowała się postać jego kuzyna,
Tanga Afryki. Był odwrócony plecami do Wu Shiha.
__Kuzynie? Jesteś tam?
— Jestem tutaj, Wang Sau-leyanie. Czego chcesz ode mnie?
Wang odwrócił się w stronę, z której dochodził głos.
— Miałem nadzieję, że cię zobaczę, Wu Shihu. Gdzie jesteś?
W ogrodzie?
— Jestem tutaj — odpowiedział. Prędzej szlag go trafi, nim
powie temu łajdakowi, gdzie jest.
Wang wzruszył ramionami.
— Domyślam się, że słyszałeś już, co się stało?
— Słyszałem.
— A więc znów możemy spać spokojnie, prawda, kuzynie?
A przynajmniej tam mogłoby się wydawać...
Wu Shih popatrzył podejrzliwie na grubą, jakby nadętą
postać swojego kuzyna.
— Co chcesz przez to powiedzieć?
— Tylko to, że istnieje wiele sposobów zdrady własnych
towarzyszy... — Wang zanurzył rękę w jedwabiach swojej
szaty i wyciągnął złożoną kartkę papieru. — Kiedy / Lung
po raz pierwszy przybył do mnie, a było to wczoraj wieczorem,
pragnął kupić moje zaufanie i wdzięczność. Zaoferował mi
pewne dokumenty, które zdobył, zajmując się swoimi tajem-
niczymi i mętnymi sprawami. Między nimi było to. — Po-
stukał papierem w palce drugiej dłoni i uśmiechnął się. —
Powiedziano mi, że jest to autentyczne i że tę kopię zrobiono
bezpośrednio z oryginału. Ale takie coś bardzo trudno udo-
wodnić, prawda? W naszych czasach sfałszować można więk-
szość rzeczy, a pieczęcie i dokumenty łatwiej niż wszystko inne.
Jednakże jestem przekonany o autentyczności tego tekstu.
To... dźwięczy prawdą, jeśli można tak powiedzieć.
Wu Shih przesunął się nieznacznie w jedną stronę, schodząc
z linii drapieżnego spojrzenia swego kuzyna.
— Co to jest?
Wang znowu zmienił pozycję, zwracając się w stronę, z któ-
rej dochodził głos. Nie wydawał się zakłopotany koniecznością
prowadzenia rozmowy z niewidocznym partnerem.
— To porozumienie. Ściśle mówiąc, list napisany przez
naszego kuzyna Wei Chan Yina, w którym przysięga on swoją
wierność i lojalność Li Yuanowi.
— Wierność? Co masz na myśli? Nasz kuzyn Wei jest
samodzielnym T'angiem. Przecież...
Przerwał, zaczynając już coś rozumieć. Czy to właśnie
dlatego Wei Chan Yin był taki milczący na posiedzeniach
Rady? Czy to właśnie dlatego zawsze i bez wahania popierał
swego kuzyna Yuana podczas różnych głosowań?
Było to jednak zbyt niewiarygodne, aby mogło być praw-
dziwe. Wu Shih pokręcił głową.
— To m u s i być sfałszowane.
Wang przytaknął.
— W pierwszej chwili pomyślałem dokładnie to samo. Jed-
nakże I Lung nawet w czasie tortur upierał się, że dokument
jest autentyczny. Powiedział, żebym zapytał Wei Chan Yina,
ale... no cóż, on się do tego raczej nie przyzna. Zwłaszcza
teraz, prawda?
— Tak... —Wu Shih odwrócił się i głęboko zaniepokojony
tym, co usłyszał, kilkakrotnie przemierzył mały plac, na któ-
rym stał odbiornik. W końcu zwrócił się w stronę obrazu
Wang Sau-leyana i powiedział: — Pokaż mi ten dokument!
Wang wyciągnął rękę z kartką. Wu Shih pochylił się i zaczął
uważnie czytać. Charakter pisma rzeczywiście zdawał się
wskazywać na rękę Wei Chan Yian, ale...
— Czy zechcesz przysłać mi kopię, kuzynie?
Wang złożył kartkę i wsunął ją z powrotem do wewnętrznej
kieszeni swojej szaty.
— Oczywiście. Jedna jest już w drodze do ciebie. Pozwoli-
łem sobie wysłać specjalnego kuriera. Byłoby fatalnie, gdyby
coś takiego trafiło w niepowołane ręce.
Wu Shih wzdrygnął się.
— Kuzynie, jestem... jestem ci bardzo wdzięczny za zaufa-
nie. Trudno mi wyrazić, jak się teraz czuję, ale...
— Oczywiście — przerwał mu pospiesznie Wang. — Wszyst-
ko rozumiem. To musiał być dla ciebie prawdziwy szok. Jeśli
ci to choć trochę pomoże, chcę powiedzieć, że dobrze wiem,
jak się czujesz. To... no cóż, to osłabia nas wszystkich,
prawda?
Wu Shih spojrzał na trójwymiarowy obraz swego kuzyna,
który, z uwagi na to, że nie widział swego rozmówcy, wyglądał
na ślepca, po czym mruknięciem przyznał mu rację.
— A więc zostawiam to tobie, kuzynie Shih.
Zamyślony Wu Shih odpowiedział machnięciem ręki, a po-
tem dodał:
__Aha, i jeszcze raz dziękuję ci kuzynie...
__ Spełniłem tylko swój obowiązek. A zatem do jutra...
Obraz powoli rozpłynął się w powietrzu. Równie powoli,
jakby wracając gdzieś z daleka, jego miejsce zajęło światło
słońca.
Wu Shih odwrócił się i patrząc przed siebie, po raz pierwszy
nie widział naturalnej harmonii, zieleni ogrodu, ale gmat-
waninę nieregularnych kształtów, ogromne morze pogłębiają-
cych się cieni.
A jeśli to się okaże prawdą?
Jeśli to jest prawda, oznacza to koniec wszystkiego, co ich
łączyło. Takie sprzeniewierzenie się...
Pokręcił gwałtownie głową i jęknął. To kłamstwo. To m u -
s i być kłamstwo. Li Yuan... przecież on był mu prawie synem.
Nigdy nie splamiłby się czymś takim.
Nigdy, zapytał sam siebie, wspominając niektóre sformuło-
wania z dokumentu, i to, jak bardzo przypominały one spo-
sób, w jaki mówił Yuan. Nigdy, to bardzo długi czas. Li Yuan
jest młodym człowiekiem, a młodzi ludzie słyną z niecierp-
liwości.
Może i tak... jednakże nie było żadnego sensownego po-
wodu, dla którego Wei Chan Yin miałby podporządkować
się Li Yuanowi. Absolutnie żadnego. Podczas gdy Wang...
Wang mógłby tylko na tym zyskać.
Tak, pomyślał. Jednakże Wang nigdy nie wystąpiłby z tak
łatwym do zbicia kłamstwem. Co więcej, to, że / Lung pró-
bowałby zapewnić sobie bezpieczeństwo przy pomocy takiej
informacji, miało w sobie cechy prawdopodobieństwa. A więc
może...
Wu Shih ciężko westchnął, odwrócił się i krzywiąc twarz
z bólu, który nagle przeszył jego bok, ruszył długą ścieżką
w stronę pałacu.
Jeśli to okaże się prawdą...
Jean przestała płakać, ale to wcale nie poprawiło mu na-
stroju. Rozumiał już teraz, jak bezowocne były jego próby,
jak głupi był, myśląc, że uda mu się przechytrzyć Wu Shiha.
To było tak, jakby próbował przegonić Los.
A teraz, w końcu, został sam na sam z faktami. Jego synów
już nie było. Zabrano ich w czasie, gdy on i Jean siedzieli
sparaliżowani.
Tak... wszystko już świetnie rozumiał. Rozumiał, czym były
te elektrody. Doświadczył tego całkowitego zaniku woli, tego
zmiażdżeni a indywidualności istoty ludzkiej. To było
straszne, najokropniejsze uczucie, jakie kiedykolwiek przeżył.
Przestał być sobą. Patrzył — więzień własnej czaszki — jak
wiążą jego ukochanych synów i wyciągają ich krzyczących
z pokoju. To było niczym senny koszmar... koszmar, w którym
nie można nawet nic poczuć; w którym jest się zredukowanym
do poziomu maszyny pozbawionej wszelkich ludzkich cech —
rzeczy patrzącej na wszystko tępym, obojętnym wzrokiem.
A teraz pozostała mu już tylko pustka.
Kennedy odsunął się od swojej śpiącej już żony, zsunął
nogi na podłogę, wstał i powoli, cicho podszedł do drzwi.
Stanął na progu, odwrócił się jeszcze i popatrzył na jej wido-
czną w ciemności postać, a jego twarz wykrzywiła się w gry-
masie bólu. Potem, wiedząc, że nie ma już żadnego wyboru,
wszedł do łazienki i zaczął przygotowywać się do przemó-
wienia.
* * *
— Wstawaj! Rusz się, łajadaku, wstawaj!
Cornwell stęknął i przewrócił się powoli na plecy.
— Co...?
Chen szturchnął go w brzuch. Nie był przy tym nadmiernie
delikatny.
— Wstawaj! Natychmiast!
Cornwell otworzył oczy.
— Co do...? —I wtedy zobaczył, kto go budzi. —To ty!
Co t y, do diabła, tu robisz?
Chen rzucił mu na piersi nakaz.
— Przeczytaj to! A potem ubierz się. Chcę ci coś pokazać.
Cornwell, stękając z wysiłku, usiadł i mierząc Chena gniew-
nym spojrzeniem, naciągnął jedwabną szatę na swój opasły
brzuch.
__ Czy pan nie nabrał żadnych manier, majorze? Nie mógł
pan poczekać na zewnątrz?
Chen pokręcił głową.
__Przeczytaj to po prostu i zamknij się!
Oczy Cornwella rozjarzyły się z wściekłości. Jego głos za-
brzmiał jak syk węża:
— Załatwię cię za to, ty pieprzony dupku! Pójdę do Rhein-
hardta. Obetnie ci jaja, ty gówniany żółtku!
Chen uniósł brwi.
— Niech pan po prostu przeczyta ten nakaz, Shih Corn-
well. Aha, i niech pan zwróci uwagę na to, czyj podpis znajduje
się u dołu!
Cornwell podniósł nakaz, zerwał pieczęć, rozłożył go i prze-
czytał.
— Rheinhardt? — Popatrzył podejrzliwie na Chena. —
W porządku... ale o co tu, do kurwy nędzy, chodzi?
— Dowiesz się już niebawem. A teraz ubieraj się. Chyba
że chesz pojechać w tym stroju?
Godzinę później lektyka, w której siedzieli, stykając się
kolanami, stanęła.
— A więc? — zapytał Cornwell, pochylając się w stronę
Chena. — Gdzie jesteśmy?
Cornwell miał opaskę na oczach i kajdanki na rękach, ale
wydawał się bardziej odprężony niż na początku. Było jasne,
że nie spodziewał się, by ktoś nachodził go w jego rezydencji,
a widok nakazu dodatkowo zachwiał jego pewnością siebie.
Jednakże po upływie pewnego czasu, gdy strach go opuścił,
odzyskał panowanie nad sobą i zaczął znowu wymyślać Che-
nowi, grożąc mu najstraszniejszymi formami zemsty, kiedy ta
cała sytuacja „zostanie wyjaśniona". Chen siedział w milczeniu
i zadowalał się obserwacją więźnia, wiedząc, że żadne słowa,
żadne obelgi nie mogą go już dotknąć. Przez jakiś czas słu-
chanie przechwałek tego człowieka było nawet zabawne, ale
potem zaczęło go nużyć, dlatego z pewnym zadowoleniem
przyjął do wiadomości to, że dotarli już na miejsce.
— No i jak? — nalegał Cornwell. — Odpowiedz mi, ty
durny, krzywogęby żółtku!
Chen zignorował jego pytanie. Zamiast odpowiedzieć na
nie, pochylił się i rozpiął kajdanki. Cornwell poruszył głową,
zaskoczony, po czym podniósł ręce i zdjął opaskę z oczu.
— Najwyższy czas, do cholery! — warknął, mrugając po-
wiekami. — A teraz żądam wyjaśnień. O co tu chodzi?
— Żądasz? — Chen roześmiał się, ale w jego głosie nie
słychać było wcale wesołości. — Pan lubi żądać, prawda, Shih
Cornwell?
— Jasne. Dzięki temu dostaję to, czego chcę. A to, czego
chcę teraz, to wyjaśnienia. Włamujesz się do mojej rezydencji,
zakuwasz w kajdanki i wywozisz cholera wie dokąd, a wszyst-
ko to w oparciu o jakąś nieprecyzyjną instrukcję dotyczącą
pomocy w śledztwie. Jeśli natychmiast nie usłyszę konkretnej
odpowiedzi, narobię ci tyle kłopotów, że będziesz przeklinał
dzień, w którym przyszedłeś na świat.
Chen spojrzał na niego, nie zmieniając kamiennego wyrazu
twarzy.
— Musiałem mieć pewność, że pójdziesz ze mną.
— Tak? A po co to całe gówno z kajdankami i opaską na
oczach?
— Bo miałem na to ochotę...
Cornwell patrzył na niego przez chwilę, po czym roześmiał
się.
— Wie pan co... zaczynam pana lubić, majorze Kao. Jak
na żółtka jest pan zupełnie dobry. Rozumiem teraz, dlaczego
zrobili z pana majora. Ma pan jaja.
Chen poczuł, że ogarnia go chłód. Cieszyć się nienawiścią
takiego łajdaka, jak Cornwell, było czymś naturalnym i właś-
ciwym, ale być przez niego podziwianym... to było wstrętne.
Oczywiście pod warunkiem, że był to prawdziwy podziw, a nie
jedna z jego gierek.
— Może trochę sobie porozmawiamy — zaproponował,
siadając. — Mamy jeszcze trochę czasu, zanim wszystko zo-
stanie właściwie przygotowane.
— Przygotowane? O czym pan mówi?
— Wie pan, jak to jest, Shih Cornwell. Musimy przygoto-
wać parę rzeczy... — Uśmiechnął się zimno. — Pan także
musiał poświęcić sporo czasu na przygotowania, prawda?
Cornwell zmrużył oczy.
— Do czego pan zmierza, majorze? Czy to jakaś próba
wymuszenia? Czy oto chodzi?
— Coś takiego, a skąd to panu przyszło do głowy?
— Ponieważ wiem, jacy jesteście. Znam was. Do diabła,
przecież muszę wpłacać na wasze nieoficjalne „fundusze" zna-
cznie więcej, niż kiedykolwiek widział pan na liście płac. Pięć,
dziesięć razy więcej!
Chen pokiwał głową, jakby ta wiadomość wywarła na nim
wielkie wrażenie.
— Musiał pan pozawierać wiele podobnych układów, by
osiągnąć to, co pan ma. Przeszedł pan długą drogę...
Cornwell pochylił się ku niemu.
— To cholerna racja. Nie miałem bogatego tatusia, jak
większość z tych gnojków. Nie miałem niczego. Wspinałem
się w górę. I sam musiałem dbać o siebie. Zupełnie inaczej niż
te wymiękłe palanty, z którymi muszę pracować. To banda
miękkich w kolanach gówniarzy... gówniane łby! — Roze-
śmiał się. — W interesach trzeba być twardym. Nie można
sobie pozwolić na skrupuły. Wie pan, o czym mówię, majorze?
— Och, wiem, w jakim świecie przyszło nam żyć, Shih
Cornwell. Sam byłem sierotą i żyłem tam na dole, pod Siecią.
Cornwell popatrzył na niego z nowym zainteresowaniem.
— Pod Siecią? A jak... no wie pan, jak się pan wydostał
na górę?
Chen odpowiedział mu kwaśnym uśmiechem.
— Zabiłem ministra.
Cornwełl wpatrywał się w niego przez chwilę ze zdumie-
niem, po czym ryknął śmiechem.
— Zabiłem ministra... To mi się podoba. Cholernie dobre!
Ale mówiąc serio, co pan zrobił?
— Byłem kwai. Słyszał pan o tym?
Cornwell skinął głową, czując, że na przekór samemu sobie
zaczyna podziwiać tego człowieka.
— Zakładam, że był pan w tym dobry.
— Przetrwałem.
Gruby przedsiębiorca przysunął się bliżej, tak że jego wy-
perfumowane ciało prawie dotknęło Chena.
— A jak to było?
— Co?
— No wie pan, zabijanie dla pieniędzy... co się wtedy czuje?
Chen popatrzył na niego, mając równocześnie wrażenie, że
fala głębokiej, palącej odrazy, która go ogarnęła, płynie ni-
czym ognista lawa w jego żyłach. Chciał rąbnąć w tę tłustą
mordę i bić ją, aż zmieni się w krwawą masę, ale zdołał
utrzymać maskę obojętności na twarzy i nie pokazał niczego
po sobie.
— To było bardzo dawno temu... O wszystkim się za-
pomina.
— Zapomina? — Cornwell zagwizdał przez zęby. — Ja
z pewnością bym nie zapomniał. Cholera! Czy często pan t o
robił?
Chen skinął głową.
— Poznałem wszystkie oblicza zła, widziałem wszystkie
rodzaje nikczemności.
— Jasne... i założę się, że niektóre sprawiły panu przy-
jemność.
Chen popatrzył na rękę, którą grubas położył na jego
kolanie. Wolno, jakby pod wpływem jakiegoś nie wypowie-
dzianego rozkazu, Cornwell zdjął ją i oparł na swoim udzie.
— A więc? — zapytał po chwili milczenia przedsiębior-
ca. — Ile pan chce?
— Chcę? Czy powiedziałem, że coś chcę?
— Daj pan spokój... Jesteśmy tu sami, tak? To dlatego
przywiózł mnie pan w to miejsce. — Uśmiechnął się zachęca-
jąco. — A więc... ile będzie mnie kosztowało to, że zejdzie mi
pan z karku?
— A gdybym powiedział, że pieniądze mnie nie interesują?
— Odparłbym, że pieprzy pan jak pobity, majorze Kao!
Pieniądze to wszystko, co ma jakieś znaczenie w tym świecie.
Bez nich jesteś nikim. Ale mając je... no cóż, wtedy możesz
mieć wszystko, czego zechcesz.
— Być może. Ale mimo to ciągle ich nie chcę.
Cornwell zmierzył go uważnym spojrzeniem.
— A więc chce pan się dostać na listę płac?
— Czy ma pan na niej wielu oficerów, Shih Cornwell?
— Kilku... żadnych nazwisk. Wie pan, jak to jest.
— A Wilson? Czy on był jednym z nich?
Cornwell ostentacyjnie westchnął.
— Smutna sprawa z tym Wilsonem. Słyszałem, że się prze-
kręcił. Ale tak... on był na mojej liście. Był zresztą bardzo
pomocny, prawda? Ostatnim razem całkowicie pana wyrolo-
wał! Przez chwilę myślałem, że już wpadłem, ale... nie ma
dowodów, nie ma sprawy, nieprawdaż? — Uśmiechnął się. —
Tylko bez urazy, majorze. Pan i ja... uważam, że jesteśmy do
siebie podobni. Sądzę, że w przyszłości może nam się świetnie
współpracować.
__A ci robotnicy, których zwolniłeś z pracy... ci, których

kazałeś zabić. Co z nimi?
Cornwell zmarszczył czoło.
__Dlaczego, do jasnej cholery, ciągle zawracasz mi nimi
głowę. Zapomnij o tych gnojkach... ich życie nie ma żadnego
znaczenia. Ważne jest, czy chcesz dostać się między nas, a jeśli
tak, to za jaką kwotę.
Chen wstał i odciągnął zasłonę.
— Wyłaź!
— Co?
— Słyszałeś mnie. Wyłaź. Tam jest ktoś, kogo moim zda-
niem powinieneś poznać.
Cornwell przyglądał mu się przez chwilę z kwaśną miną.
W końcu wstał i przecisnął się przez wąskie wyjście lektyki.
Chen podążył za nim.
Okolica wydawała się zupełnie opuszczona przez ludzi.
Docierały tylko odgłosy wrzawy — w Mieście zawsze sły-
chać było wrzawę — ale tym razem dochodziły one z daleka.
Cornwell popatrzył dookoła i skrzywił się z odrazą na widok
zasłanej śmieciami podłogi.
— Gdzie my, do jasnej cholery, jesteśmy?
Chen nie odpowiedział, tylko zaczął popychać go do przo-
du, uderzając grzbietem prawej dłoni w jego plecy. Miał
wrażenie, że każde z tych uderzeń uwalnia część szarpiącego
nim gniewu i łagodzi trochę napięcie, którego nie mógł się
pozbyć od momentu, gdy zobaczył tego odrażającego grubasa.
— Tutaj — powiedział w końcu, zatrzymując się przed nie
oznaczonymi drzwiami. — To tutaj.
Cornwell odwrócił się i rzucił mu wściekłe spojrzenie.
— Załatwię cię za to, ty mały pierdołcu. Miałeś swoją
szansę, ale teraz... teraz cię zmiażdżę, rozumiesz? Będziesz miał
szczęście, jeśli po tym, jak z tobą skończę, pozwolą ci pilnować
kupy gówna!
Chen uśmiechnął się krzywo.
— Dosyć trafne określenie ciebie samego, nie sądzisz?
— Co...?
— Ty... to, jak traktujesz ludzi, to, co robisz... to kupa
gówna. Myślisz, że świat stworzony jest zgodnie z twoimi
wyobrażeniami... że wszystko można zagrabić i że największy,
najtłustszy z robaków pożre całość. Mam jednak dla ciebie
wiadomość. Wcale tak nie jest... przynajmniej nie dla każdego.
Ale ty... — Chen zdegustowany potrząsnął głową, po czym
wyciągnął pistolet — dla ciebie równie dobrze moglibyśmy być
hologramami. Nie mam racji?
Cornwell otworzył szerzej oczy.
— Nie rozumiem...
— Zapukaj. No już, zapukaj do drzwi.
Cornwell odwrócił się i zapukał bojaźliwie.
— Głośniej! Daj im znać, że tu jesteśmy!
Cornwell popatrzył na niego, teraz już naprawdę wystra-
szony.
— Kto? O kim mówisz?
— Szumowiny. No wiesz... A może już nie pamiętasz?
Drzwi otworzyły się. Na progu stała kobieta, a za nią stary
Han. Jeszcze dalej widać było kilkunastu innych, wielkich
mężczyzn o wyglądzie pracowników fizycznych. Cornwell ot-
worzył bezwiednie usta i patrzył na nich przez chwilę, a potem
odwrócił się z oczami płonącymi ze strachu.
— Nie... — wychrypiał, padając na kolana przed Chenem
i łapiąc go za tunikę. — Nie, Kao Chen... nie możesz. Cokol-
wiek zechcesz, będzie twoje. Tylko mi powiedz. Ja...
Chen przyłożył mu lufę do czoła, dokładnie między oczami,
i popchnął.
— Do środka. Już!
Cornwell powoli podniósł się na nogi i odwrócił się w stronę
drzwi. W tej samej chwili kobieta cofnęła się, jakby zapraszała
go do środka, ale jej zacięta w twardym wyrazie twarz wyra-
żała jakąś pierwotną, bezlitosną żądzę zemsty.
— Układy... —odezwał się Chen, a jego głos wręcz ociekał
odrazą. — Dlaczego nie pójdziesz tam i nie dogadasz się
z nimi...?
Oparł stopę na tłustym zadzie Cornwella i wepchnął go do
pokoju.
— Właśnie się zaczyna — powiedział Michael, dotykając
delikatnie jej ramienia. — Pójdziesz popatrzeć?
__Za chwilę... Chcę to tylko dokończyć... Ty idź już.
Siedziała tam, czując, że jej gniew wcale nie zmalał. Ken-
nedy... wszystko zawsze prowadziło do Kennedy'ego.
Ponownie dobiegł ją głos Michaela, tym razem z sąsiedniego
pokoju.
— Em...?
— Dobrze, już idę!
Niech będzie przeklęty! Niech będą przeklęte wszystkie jego
kompromisy i kłamstwa! I niech go szlag trafi za to, że jest
tak wymownym, czarującym oszustem.
Przeszła do drugiego pokoju, stanęła za fotelem, na którym
siedział Michael, i spojrzała ponad jego głową na ekran.
— Co on mówi?
— Ciii... to jest ważne. On...
Kennedy wyglądał dziwnie. Dopiero po chwili uświadomiła
sobie, dlaczego. Na jego twarzy ani razu nie pojawił się
uśmiech.
— Mieliśmy takie nadzieje — mówił. — Pragnęliśmy zmie-
nić nasz świat. Ale czasem nasze ręce były związane. Cza-
sem... — przerwał i widać było, że zadrżał. — Pozwólcie, że
coś wam opowiem. Dziś po południu T'ang Ameryki Północ-
nej, Wu Shih, zabrał moje dzieci... moich dwóch chłopców,
Roberta i Williama. Są teraz jego zakładnikami. Mówię teraz,
chociaż w rzeczywistości my wszyscy, Jean, ja i chłopcy,
byliśmy jego zakładnikami od dłuższego już czasu...
Emily słuchała z przerażeniem szczegółów jego opowieści
i powoli zaczynała wszystko rozumieć.
— I to jest właściwy powód — zakończył — dla którego
muszę tak postąpić. Zrobić ten drobny, może bezowocny gest,
by jakoś pomóc w próbach powrotu do normalności. Nasze
marzenie... — Przerwał i głęboko westchnął. — Mój dobry
przyjaciel, Michael Lever, powiedział prawdę w swym wy-
stąpieniu sprzed kilku dni. Wygląda na to, że nasze marzenie
umarło już dawno temu.
— W każdym razie... —Kennedy wyprostował się i spoj-
rzał w obiektyw kamery w sposób, który przypominał jego
dawną, zdecydowaną postawę — sytuacja wygląda następu-
jąco. Wykupiłem czas na ten „przekaz na żywo" wcześniej,
a ten tekst nagrałem około godziny temu. Tak więc to, co
widzicie, jest obrazem obrazu, hologramu. Prawdziwy ja, pra-
wdziwy Joseph Kennedy, już nie żyje. Albo umrze, zanim
upłynie czas tego programu.
— Co? — Emily zakryła dłonią usta. Michael stał już na
nogach.
— Wolność —ciągnął głos z ekranu. —To wszystko, czego
zawsze chciałem... być wolnym. A teraz...
Obraz zadrgał, popękał i w końcu zniknął, zastąpiony
przez jednego z prezenterów kanału. Człowiek ten spojrzał
w górę z miną wskazującą na całkowite zdezorientowanie.
Poruszył kilkakrotnie ustami, przełknął ślinę i zaczął czytać
wiadomości.
— Aiya... — zajęczał Michael. Jego twarz wyrażała mie-
szaninę rozpaczy i niedowierzania. — Nie... Nie...
Emily patrzyła na niego osłupiałymi oczyma, nie mogąc
wydobyć z siebie ani słowa. Myliłam się, myślała. Jak mogłam
się tak pomylić?
— Em...
Przylgnęła do niego z całej siły. Wyobraziła sobie, czym
taka egzystencja była dla Kennedy'ego, i poczuła, jak przy-
gniata ją ogromny ciężar żalu i współczucia. Żyć z czymś
takim każdego dnia. A teraz już go nie było...
Zamknęła oczy. Nagle to wszystko wydało jej się mniej
istotne, niż uważała jeszcze chwilę wcześniej. Nagle było bar-
dziej... puste.
Michael wsparł się na niej i szlochał. Pociesz mnie, zdawał
się mówić. Obejmij mnie i uwolnij od cierpienia. Ale tym
razem nie mogła nic dla niego zrobić, gdyż tym razem jej
cierpienie było większe. Było tak wielkie, jak sam świat.
— Co teraz? — wyszeptała głosem, który był wręcz prze-
sycony bólem. — Och, bogowie, co teraz?
ROZDZIAŁ 16
Płonące Miasto
Wu Shih krążył nerwowo po pokoju, czekając na połączenie
z kuzynem. Był zły, zmęczony i w nastroju, który nie sprzyjał
żadnym kompromisom. Miał za sobą długą, bezsenną noc,
a w ciągu kilku następnych dni można się było spodziewać
jedynie nowych zamieszek. Wszystkie wysiłki mające na celu
opanowanie rozruchów, które wybuchły po publicznym sa-
mobójstwie Kennedy'ego, spaliły na panewce. Nie pomogły
nawet apele o spokój wygłaszane przez Mary Lever.
— To wszystko jego wina — wymruczał, wpatrując się
z irytacją w ekran. — Gdybym tylko nie dał mu się przekonać
do użycia tych obrzydliwych elektrod...
To była prawda. W głębi serca winą za to wszystko obarczał
Li Yuana. Gdyby tylko zaufał swojemu instynktowi i zneut-
ralizował Kennedy'ego przy pomocy starszych, pewniejszych
metod.
Powinienem słuchać moich doradców, pomyślał. Powinie-
nem kazać go zabić i wtedy nie byłoby tej katastrofy.
Nie... ale czy wtedy mógłbym spokojnie spać?
Rozległ się miękki dźwięk elektronicznego gongu i ekran
rozjarzył się złociście. Chwilę później pojawiła się na nim twarz
zaniepokojonego Li Yuana.
— Kuzynie Shih... jak się czujesz?
— Witaj, Li Yuanie — odpowiedział Wu Shih chłodno
i oficjalnie. Młody T'ang zmarszczył czoło ze zdziwieniem.
— O co chodzi? Czy stało się coś jeszcze?
Wu Shih w milczeniu podniósł list, tak, by Li Yuan mógł
go zobaczyć.
— Aha... — powiedział.
W sercu Tanga Ameryki Północnej zgasł ostatni płomyk
wątpliwości — i nadziei.
— A zatem nie zaprzeczasz temu?
Li Yuan pokręcił głową.
— Nigdy nie miałem zamiaru tego wykorzystywać. To był
pomysł Wei Fenga. Miał wizję przyszłości. Mroczną, przera-
żającą wizję. Leżąc na łożu śmierci, zmusił synów, by mu to
przysięgli. Ja próbowałem...
— Ach... — Twarz Wu Shiha wykrzywiła się w grymasie
bólu i rozczarowania. — Jak mogłeś, Yuanie?
Li Yuan spuścił głowę i przez krótką chwilę wyglądał jak
syn łajany przez ojca. Kiedy jednak ponownie spojrzał na
swego rozmówcę, jego spojrzenie nie wyrażało poczucia winy.
— Pomyślałem, że to może być konieczne. Czasy...
— Trudne czasy nie są żadnym wytłumaczeniem, Yuanie.
Dobro i Zło nie zmieniają się wraz z upływem czasu. Moral-
ność jest czymś stałym. Poza tym T'ang musi być T'angiem,
a nie lalką w rękach innych ludzi. Jak ma rządzić, jeśli nie ma
wiary we własne możliwości i nie dysponuje całością swych sił?
Li Yuan popatrzył na niego i nic nie odpowiedział.
— A więc... doszło do tego, że nawet my nie możemy
sobie ufać.
— Ja wciąż jestem twoim przyjacielem, Wu Shihu. Takie
zaufanie, jakie istniało między nami, przetrwa wszystko.
Wu Shih pokręcił głową i wypuścił list.
— Nie, Li Yuanie. Między nami nie będzie już zaufania.
Nie możemy być już także przyjaciółmi. — Z jego ust wydo-
było się ciche westchnienie. — Zhańbiłeś pamięć ojca.
Twarz Li Yuana stwardniała i pojawił się na niej wyraz
oburzenia.
— Nie, Wu Shihu. Ja tylko próbowałem chronić nasz świat
przed chaosem. Mój ojciec... on dostrzegłby konieczność ta-
kiego postępowania i zaaprobowałby je.
— Są inne drogi...
— Są tylko takie drogi, które prowadzą do sukcesu, oraz
te, które gwarantują klęskę. Mówisz, że czas nie ma żadnego
znaczenia, ale ja się z tym nie zgadzam. Są takie sytuacje,
kiedy człowiek zmuszony jest postępować źle, aby osiągnąć
wielkie dobro. Na przykład Projekt Kontroli Myśli...
— Obrzydliwość! — przerwał mu gniewnie Wu Shih. —
Nigdy nie powinienem się na to zgodzić. W końcu jak człowiek
ma osiągnąć doskonałość, jeśli uniemożliwia mu się dokonanie
wyboru między złem a dobrem?
__Myślisz, że istnieje jeszcze możliwość wyboru, kuzynie?
Dla kogokolwiek z nas?
Wu Shih popatrzył na młodego Tanga, zaskoczony tym,
że takie pytanie wyszło z jego ust.
— Oczywiście. ..oczywiście, że istnieje. Gdybym myślał...
— Winisz mnie za śmierć Kennedy'ego, prawda?
Wu Shih zawahał się, a potem pokiwał twierdząco głową.
Li Yuan odwrócił wzrok i pogrążył się w zadumie. Po chwili
ponownie spojrzał na swego rozmówcę.
— Być może masz rację. Może rada, którą ci dałem, była
zła. Ale czy ty albo ja możemy wiedzieć, co przyniesie nam
przyszłość? Czy dwa lata temu przyszłoby ci do głowy, że on
odbierze sobie życie?
— Nie...
— Ja także nigdy bym o tym nie pomyślał. A kto może
dać ci gwarancję, że inne metody nie przyniósłby takiego
samego rezultatu? Jechałeś na grzbiecie tygrysa... myślałem,
że wiesz o tym.
— Może...
Li Yuan spuścił wzrok i westchnął.
— I co teraz? Zakładam, że chcesz, bym powiedział o ist-
nieniu tego listu moim kuzynom...
— Ja... — Wu Shih skinął głową. Cały ogień wypłynął już
z niego, a gniew przemienił się w gęstą zupę rozpaczy. Przy-
szłość rysowała mu się w barwach czerni i popiołu.
— Tak nawiasem mówiąc... Jak się o tym dowiedziałeś? —
zapytał spokojnie Li Yuan.
Tang Ameryki Północnej spojrzał na niego, zdumiony, że
czuje ukłucie wstydu.
— To był nasz kuzyn Wang — odpowiedział cicho.
— Aha... — Li Yuan uśmiechnął się ze smutkiem. — Po-
winienem był to zgadnąć...
Zaczęła opadać wolno, prawie bez ostrzeżenia, gdyż roz-
paczliwe wiadomości wysyłane przez jej załogę zginęły począt-
kowo pośród ogólnego chaosu panującego na dole. Kiedy
wreszcie zwrócono na nią uwagę, było już za późno. Uderzyła
jak gigantyczna bomba spadająca z szybkością dwudziestu
tysięcy ch'i na sekundę. Rezultat był straszny. Miasto zała-
mało się pod nią jak papierowy kubek zmiażdżony pięścią.
Więcej niż trzysta tysięcy stref zniknęło w ułamku sekundy,
a w promieniu pięćdziesięciu li zniszczenia były przerażające.
Ile dziesiątków milionów ludzi zginęło w tej pierwszej chwi-
li? Ile jeszcze padło ofiarą miażdżącej siły fali uderzeniowej
i żaru ognistej kuli, które wystąpiły zaraz potem. Zdarzyło się
coś niewyobrażalnego. Jedna z wielkich fabryk orbitalnych
spadła z nieba i wybiła w Mieście Północna Ameryka dziurę
wielkości Jeziora Górnego.
Miasto płonęło.
* * *
Zgromadzili się wokół ekranu w głównej sali. Byli tam
Michael, Emily i ta część służby, która przebywała jeszcze
w rezydencji. Pozostali opuścili już miejsce pracy, chcąc czas
kryzysu spędzić wraz z rodzinami, ale na pytanie, ilu z nich
dotrze do swoich domów, nikt nie potrafił odpowiedzieć.
Z każdą minutą wiadomości były coraz gorsze. Sytuacja
społeczna była napięta jeszcze przed katastrofą, a teraz wy-
glądało to tak, jakby puściły zawory kotła ciśnieniowego.
Miasto oszalało. Zdalnie sterowane kamery wysyłane na naj-
niższe poziomy przez Icanały mediów przekazywały sceny
straszliwych rzezi, po czym były prawie natychmiast nisz-
czone.
Emily wbiła wzrok w ekran i gryząc paznokcie, cicho ję-
czała, gdy jeden przerażający obraz był zastępowany przez
drugi, jeszcze gorszy. Wyglądało to tak, jakby w tych ludziach
coś ostatecznie pękło. Zachowywali się jak zwierzęta. Twarze
wykrzywione szaleństwem i strachem przewijały się przez
ekran albo zatrzymywały się naprzeciw obiektywów kamer.
Twarze chimer, ożywione nienawiścią i bezrozumnym szałem.
Twarze potworów gryzących, poszczekujących i wyjących
z wściekłości.
— Musimy coś zrobić — powtórzyła, nie wiadomo już
który raz. Jasne. Ale co? Jak można było stawić czoło czemuś
takiemu? Może jedyne, co im pozostało, to patrzeć na to...
tak, i modlić się, by cokolwiek ocalało, gdy skończy się to
ujadanie i do tych zdziczałych oczu powróci światło człowie-
czeństwa.
Miasto płonęło.
— Em...
Michael ujął ją pod ramię i odciągnął na bok, mówiąc
spokojnie, lecz z naciskiem:
— Posłuchaj, musimy wyjechać. Na górze czeka transpor-
towiec. Mamy miejsca w jednym z wahadłowców. Jeśli wyj-
dziemy teraz...
Odtrąciła jego rękę.
— Wyjechać? Jak moglibyśmy wyjechać? Popatrz na to!
Oni nas potrzebują, Michaelu...
— Potrzebują nas? Czy ty naprawdę myślisz, że mo-
żesz coś zrobić w tej sytuacji? Nie, Em... to wszystko przepad-
ło. Rozpadło się na kawałki. A my musimy się stąd wydostać,
bo jeśli tego nie zrobimy, zginiemy wraz z tym Miastem.
Spojrzała na niego tak, jakby patrzyła na kogoś zupełnie
obcego. Przepadło? Nie, to nie mogło przepaść. Nie tak
szybko.
Zwróciła się znowu w stronę ekranu. Teraz widać na nim
było Wu Shiha. Stał na skraju ogromnego krateru w otoczeniu
wysokich oficerów Służby Bezpieczeństwa, przyglądając się
jednej ze zniszczonych stref. Jego twarz poryły zmarszczki
żalu, a z oczu płynęły łzy.
— Przepadło... — wyszeptała, zrozumiawszy w koń-
cu. — To rzeczywiście przepadło, prawda?
— Tak — odparł, ściskając jej ramię. — Posłuchaj, Em...
Wiem, że chcesz pomóc, ale nic, zupełnie nic, nie możemy
zrobić. A przynajmniej nie stąd. Europa... polecimy do Europy
i... no cóż, może będziemy mogli tu wrócić, kiedy to wszystko
się trochę uspokoi. Może będziemy mogli pomóc w odbudo-
wie...
Popatrzyła na niego i pokiwała głową, mimo iż wiedziała,
że to kłamstwo. Nie będzie żadnej odbudowy. Nie po czymś
takim.
Miasto płonęło.
* * *
St Louis zniknęło, to samo spotkało Springfield i większość
obszaru aż do Peorii na północy i Evansville na zachodzie.
Wu Shih popatrzył na prowizoryczną mapę, która leżała
przed nim na stole, i pokręcił głową. Krater, zaznaczony na
mapie czarną farbą, był wielkim kręgiem z centrum w miejscu,
które kiedyś nazywało się Pana. Na zewnątrz tej czarnej plamy
znajdował się pas czerwieni o kształcie żółtka w jajku, wyciąg-
nięty bardziej na wschód, w kierunku plantacji, niż na zachód,
gdzie Miasto wzięło na siebie całą siłę eksplozji. On i jego
sztab znajdowali się teraz we wschodniej strefie Indianopolis,
na samym skraju tego zewnętrznego kręgu, tuż za pasem
czerwieni, ponad pięćset li od epicentrum, ale nawet tutaj
zniszczenia były niesłychane.
Lecąc tu, widział krajobraz tak zmieniony, że wydawał się
czymś wziętym z sennego koszmaru. Bliżej epicentrum wybu-
chu całe strefy stopiły się i ponownie zakrzepły w dziwacznych
kształtach... ale tutaj wszystko było prawie nietknięte. Nietknię-
te, ale niesamowicie ciche. Tylko trupy zaludniały te poziomy.
Odsunął się od stołu i rozejrzał po ogromnym, wypalonym
niczym skorupa wnętrzu sali, w której się znajdował. Pod
wieloma względami było tu nawet gorzej niż na krawędzi
krateru. Tam przynajmniej przemiana była tak wielka, że
przekraczała granice wyobraźni. Tutaj natomiast aż nazbyt
łatwo można było sobie wyobrazić ogrom cierpienia, który
spadł na mieszkańców. Wszystko było poczerniałe od żaru.
Popiół i gruzy skrzypiały pod nogami, gdziekolwiek by pójść.
A ciała...
Zadrżał i zamknął oczy, nie mogąc się pozbyć wspomnienia
dwóch ciał, jakby wyrytego na stałe gdzieś w głębi jego mózgu.
Leżeli razem, na plecach, z kolanami i rękami podniesionymi
do góry w niesamowitym, proszącym geście, prawie jak psy
pokazujące sztuczki. Kiedy przyjrzał się im bliżej, zauważył,
że ich rysy zostały jakby zmazane — żar nadał ich twarzom
anonimowość — i tylko sadza pokrywała te wyszczerzone
w ostatnim uśmiechu czaszki.
A ten smród...
Wydał rozkaz, by sprowadzono tu ludzi do zbierania zmar-
łych, ale to było beznadziejne zadanie. Zwłoki piętrzyły się
wszędzie, gdziekolwiek by spojrzeć, i spalenie ich...
Zakrył twarz dłońmi i zapłakał. To było podobne do tego,
co zdarzyło się na Marsie. Wszystko powtarzało się jak w złym
śnie.
Kara... to kara bogów. Zagłada... nie kończąca się dewas-
tacja. I nic nie pozostanie nietknięte.
Podszedł do niego generał Althaus i ukłonił się.
__ Czy jestem tu potrzebny, Chieh Hsial Jeśli nie...
Wu Shih uniósł głowę i spojrzał na niego, nie starając się
nawet wytrzeć swej załzawionej twarzy. Zauważył jednocześ-
nie, że popiół poznaczył jego ręce czarnymi plamami.
— Nie — odpowiedział ze znużeniem. — Najlepiej będzie,
jeśli zajmiesz się czymś innym. Tutaj nie mamy już czego
szukać. Ratujmy to, co może jeszcze zostać uratowane...
* * *
Kemp, łopocząc połami swej szaty i ciężko dysząc, biegł
wzdłuż korytarza.
Obudziły go głośne krzyki dobiegające z dołu i brzęk roz-
bijanych waz. Zamknąwszy za sobą drzwi, pospieszył do do-
mowego centrum łączności i z rosnącym przerażeniem zaczął
oglądać obrazy przekazywane przez kamery. W domu znaj-
dowali się intruzi, liumang — rzezimieszki — co można było
stwierdzić już na pierwszy rzut oka, widząc ich wychudzone
twarze i wyświechtane, jednoczęściowe kombinezony. Krzyki
dochodziły ze znajdującej się na dole zmywalni naczyń, gdzie
trzech młodych szubrawców, zmieniając się kolejno, gwałciło
jego najmłodszą służącą. Przyglądał się tej scenie przez chwilę,
czując, jak serce łomocze mu w piersiach, po czym przełączył
się na inną kamerę przekazującą obraz głównej bramy. Budka
wartowników była pusta...
— Aiya... — zajęczał cicho. Te sukinsyny go opuściły! Po-
tem, wiedząc już, że zostało mu bardzo mało czasu, podbiegł
do drzwi po drugiej stronie pokoju, wyjął z kieszeni klucz,
otworzył je, wszedł i zamknął drzwi z drugiej strony.
Łazienka była wielkim, przestronnym pomieszczeniem.
W ścianie naprzeciw drzwi, wysoko nad podłogą, było okno.
Podszedł tam z taboretem, stanął na nim i wyjrzał na ze-
wnątrz. Otwór był wąski, może nawet za wąski, a wysokość...
dziesięć, przynajmniej dwanaście ch'i, a może i więcej... Jeśli
spadnie, połamie nogi, a może i kark, jednakże zostać tutaj...
Wciągnął nosem powietrze. Ogień. Podpalili rezydencję.
Zaskomlił jak przerażone zwierzę i zaczął podciągać się do
góry, co było wysiłkiem prawie ponad jego możliwości. Strach
dodał mu jednak sił i po chwili balansował już na krawędzi,
w połowie na zewnątrz, w połowie jeszcze w środku.
Zza pleców dobiegło go stukotanie zamka u drzwi.
— Tutaj!... Ten skurwiel jest tutaj! — rozległ się tryumfal-
ny wrzask.
Krzyknął, ogarnięty jeszcze większą trwogą, i ze zdwojoną
siłą zaczął przeciskać się przez okno.
Utknąłem... Aiyal Utknąłem!
Drzwi załomotały, jakby ktoś się na nie rzucił. Potem
jednak, po kolejnej porcji wrzasków, zapanowała cisza. Chwilę
później zabrzmiał strzał. Usłyszał jeszcze brzęk metalu na
pokrytej kafelkami podłodze i drzwi otworzyły się z hukiem.
Nie mógł się odwrócić. Unieruchomiony w otworze okien-
nym mógł tylko wyobrażać sobie, jak zbliżają się do niego.
Zamknął oczy, czekając na kolejny strzał, ale nic takiego nie
nastąpiło. Zamiast tego rozległ się śmiech. Straszny, drwiący
śmiech.
— Lao jenl — powiedział któryś z nich urągliwie. —
Lao jenl
Staruch...
Usłyszał jeszcze trzask pękającego taboretu, na którym
stanął jeden z nich, a potem, pociągnięty gwałtownie za nogi,
wpadł do środka, łamiąc sobie przy okazji żuchwę.
Leżał na podłodze, oszołomiony, nie czując pleców. Gdy
jego usta wypełniły się krwią, spojrzał w górę i jakby przez
mgłę zobaczył trzy młode, wykrzywione w grymasach okru-
cieństwa twarze.
— Lao jen... — powtórzył jeden z nich łagodnie, prawie
czule i podłożył mu rękę pod kark, jakby chciał go pod-
trzymać. A potem spadł pierwszy cios, który zmiażdżył mu
nos. Jego mózg zalała fala paraliżującego bólu.
— Lao jen...
* * *
Dwie jednostki eskorty były już na swych odległych o pół
li pozycjach, kiedy cesarski statek zaczął wolno unosić się
w górę. Siedzący na swym miejscu Wu Shih wyjrzał jeszcze
raz przez iluminator i na widok rozciągającego się w dole
upiornego krajobrazu zmarszczył czoło, ciągle nie mogąc ogar-
nąć tego wszystkiego umysłem. Trudno było sobie wyobrazić,
że jeszcze niedawno żyli tu ludzie. Trudno uwierzyć...
Kiedy tak przesuwali się ponad ruinami, statek na chwilę
zawisł w powietrzu, by wznieść się ponad wystającą krawędź
zniszczonej strefy. W tej samej chwili z dołu wystrzeliła rakieta
i uderzyła go w okolicy ogona.
Eksplozja zakołysała statkiem, jednakże, jakimś cudem, gdy
chmura dymu przerzedziła się nieco, okazało się, że wciąż tam
jeszcze jest. Wolno, bardzo wolno zaczął wirować, zostawiając
za sobą smugę czarnego dymu wydobywającego się z rozprutej
wybuchem rufy, która uniosła się na chwilę, po czym z głu-
chym, okropnym trzaskiem odpadła i runęła na ziemię.
Siedzący w środku Wu Shih odwrócił się i spojrzał osłupiały
na ogromną dziurę, która pojawiła się tuż za jego fotelem.
Miał nieokreślone wrażenie, że w pobliżu ktoś krzyczy — był
to przejmujący, rozdzierający serce głos — ale wszystko za-
głuszało dzwonienie w jego uszach. Nagle stało się zimno,
przejmująco zimno, chociaż w samej kabinie szalał już pożar.
Kłęby dymu wirowały wszędzie niczym nieostre hologramy.
Wydostać się, pomyślał. Muszę się stąd wydostać...
Poruszając się jak we mgle, usiłował rozpiąć pasy, ale
z jakichś względów jego palce zdrętwiały i nie chciały wyko-
nywać poleceń mózgu. Spojrzawszy w dół, zobaczył plamy
krwi na swoich jedwabiach i błysk złamanej kości, która
przebiła mięśnie jego lewej ręki.
Nie, pomyślał. To niemożliwe...
Stojący na dole żołnierze patrzyli na opadający statek z ot-
wartymi ze zgrozy ustami. Chwilę później, gdy ze wszystkich
pobliskich wzniesień spadł na nich ogień moździerzy i broni
małokalibrowej, rozbiegli się w poszukiwaniu schronienia.
— To Ręka! — krzyknął ktoś. — To ta pierdolona Czarna
Ręka!
Łoskot wybuchów i odgłosy strzałów zmieszały się z wrzas-
kami rannych, a dwa znajdujące się w górze krążowniki
Służby Bezpieczeństwa manewrowały chaotycznie, próbując
wziąć udział w walce.
Statek T'anga uderzył dziobem w ziemię, a jego supermocna
konstrukcja zniekształciła się, ale wytrzymała uderzenie.
Uwięziony w swym fotelu Wu Shih jęknął i zamknął oczy.
Żyję. Ciągle jeszcze żyję. Ale teraz, gdy statek przestał się
poruszać, dym stawał się coraz gęstszy, a płomienie...
Otworzył jedno oko. Zalewały je dwa lepkie strumyki krwi,
przesłaniając mu pole widzenia. Zakaszlał i piersi przeszył mu
nagły ból. Miał wrażenie, że eksplodowała w nich jakaś mała
bomba.
Płomienie...
Przełknął ślinę, czując, że boli go także gardło. Jego jed-
wabie zaczęły się palić. A jego nogi... obie jego nogi były
zmiażdżone.
— Pomóżcie mi... na litość boską, pomóżcie mi. Jestem
Synem Nieba... — zajęczał.
Ale w chwili gdy żołnierze biegli już z pomocą, rozległa się
niewielka eksplozja i cały statek rozjarzył się oślepiająco.
Pocisk z granatnika trafił w sam środek.
Patrzący z góry kapitan drugiego krążownika zauważył, jak
rakieta uderza w cel, i skrzywił się boleśnie, wiedząc, że nie
ma najmniejszej szansy, by ktoś to przeżył.
— Och, cholera... — wychrypiał. — Jasna, pieprzona cho-
lera! Kuan Yin, miej nas w swojej opiece!
* * *
Luk był już zamknięty i silniki się rozgrzewały. Za godzinę
będą w Europie.
Emily siedziała w fotelu przy oknie, Micnael obok niej. Za
kilka minut ekrany izolacyjne zsuną się w dół i zostaną odcięci
od świata. Ameryka będzie jak sen. Czymś, co zdarzyło się
w innym życiu.
Nastała już noc, ale mimo to niebo nad odległym Miastem
było jasne. Rozeszły się pogłoski mówiące, że Wu Shih nie
żyje... zastrzelony przez zabójcę albo zamordowany w łóżku
przez jednego z członków swojej straży osobistej... szczegóły
były niejasne. Jedynym pewnikiem było to, że tak dla wiel-
kiego Tanga, jak i jego Miasta wszystko się skończyło.
Odbicia płomieni migotały w grubym szkle iluminatorów,
kłębiąc się niczym węże...
Była tak blisko... tak blisko zrobienia czegoś prawdziwego...
czegoś, co mogło zmienić stan rzeczy.
Marzenia, pomyślała. Nic, tylko sny i marzenia...
Odwróciła się, uścisnęła rękę Michaela i uśmiechnęła się do
niego, chcąc dodać mu odwagi. Dom... dla niej był to powrót
do domu, ale dla niego...
Dla Michaela był to koszmar, podróż w ciemność.
Kiedy ekrany zaczęły zsuwać się za oknami, pochyliła nisko
głowę, chcąc po raz ostatni popatrzeć na Amerykę.
Na Amerykę... i na płonące Miasto.
INTERLUDIUM LATO 2213
PRAWDZIWA
CNOTA
„Noc jest naszą matką. Pociesza nas, mówi, kim jesteśmy.
Matka Niebo jest wszystkim. Żyjemy i umieramy pod nią.
Ona widzi wszystko. Nawet tę ciemność,
która jest w głębi każdego z nas".
— Z podań ludu Osu
„Słyszałeś o mędrcach, którzy wiedzą, ale nigdy nie słyszałeś
0 mędrcach,
którzy nie wiedzą. Wejrzyj do tego zamkniętego pokoju,
do pustej komnaty, w której rodzi się jasność! Szczęście
1 błogosławieństwa boże gromadzą się tam, gdzie panuje cisza
i spokój".
— Chuang Tzu, W świecie ludzi
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
Prawdziwa cnota
Hans Ebert siedział na skalnej płycie i wpatrywał się w usia-
ną gwiazdami czerń marsjańskiego nieba. Był tak idealnie
nieruchomy, że zdawał się starożytnym posągiem wyrzeźbio-
nym z kamienia. Za nim, między skałami obramowującymi
wejście, przykucnął chłopiec, starając się zastygnąć w takim
samym bezruchu, jak Wędrujący.
Ndichie, starsi, już przybyli. Później, jeszcze tej nocy, zbiorą
się przed tą skalną płytą, by dyskutować o przyszłości ich
ludu. Zanim to nastąpi, muszą jednak odespać długą, męczącą
drogę przez pustynię. Tylko Wędrujący czuwa i komunikuje
się z Matką Niebo, rozmawiając z nią w duchu.
Chłopiec zadrżał, przejęty do głębi widokiem tej nierucho-
mej, milczącej postaci. Nazywali go Tsou Tsai Her. „Węd-
rujący w ciemnościach". I tak właśnie było. Kto wyszedł
z ciemności, kiedy zdarzył się wypadek i zginęli jego rodzice?
Kto wyłonił się z migoczącego dziwnym światłem powietrza
i przybrawszy ludzką postać, wyrwał go z płonącego ciągnika?
Wędrujący...
A więc czekał, naśladując swego wybawcę, i w oczekiwaniu
na właściwy czas, uczył się od niego wszystkiego, co tylko
mógł pojąć.
— Nza?
Przebiegł dzielącą ich przestrzeń i przykucnął obok siedzą-
cego mężczyzny.
— Tak, Efulefu?
— Powiedz mi. Czego ty chcesz?
Nza zawahał się. Ile to już razy był witany w ten sposób?
Ile to już razy prowadzili tę samą rozmowę? Sto? Więcej? Znał
właściwą odpowiedź. Nic. Nie chcę niczego. Ale to nie była
prawda. A Wędrujący chciał usłyszeć prawdę.
— Chcę być taki jak ty, Efulefu...
Żaden znak, żadne poruszenie nie świadczyły o tym, że
został usłyszany. I kiedy już zaczął myśleć, że nie będzie
odpowiedzi, Wędrujący powiedział:
— Musisz zrezygnować z wszelkich celów. Musisz się na-
uczyć wiosłować bez łodzi.
Nza zmarszczył czoło. Łodzie... Nigdy nie mógł tego zro-
zumieć, a Wędrujący nie kwapił się z wyjaśnieniami. Kiedyś
zapytał o to Aluko, ale tamten wymamrotał tylko coś o ziemi
i o morzach wody, na co Nza roześmiał się i powiedział, że
musi się mylić, wszyscy bowiem wiedzą, że istnieją tylko morza
piasku...
— Nza?
— Tak, Efulefu?
— Czy jesteś szczęśliwy, Nza?
Szczęśliwy? Czy jest szczęśliwy?
— Jestem zadowolony, Efulefu.
— To dobrze. Ciesz się każdą chwilą.
Znowu nie całkiem to zrozumiał. Bywały chwile, takie jak
ta, kiedy był zadowolony. Zdarzały się jednak także takie,
kiedy budził się ze snów, widząc jeszcze przed oczami ciągnik
i pęknięty wizjer hełmu swej matki. Płakał wtedy, czując ból
tak głęboki, tak niewypowiedziany...
— Nza?
— Tak, Efulefu? f
— Czy tęsknisz za matką?
[
Ebert zdjął hełm, powiesił go na wieszaku ponad swoją
pryczą, po czym odwrócił się i spojrzał w malutkie, kwad-
ratowe lustro. Jego pokój był mały jak cela, ale zupełnie mu
wystarczał. Nie potrzebował niczego więcej.
— A więc? — zapytał sam siebie.
Żył wraz z nimi już od dwóch lat. A przynajmniej tak
powiedziano by w jego starym świecie, na Chung Kuo. Tutaj,
na Marsie, upłynął tylko jeden rok; jedno długie okrążenie
dalekiego, zimnego słońca.
Uśmiechnął się i wypowiedział słowa, które przyszły mu do
głowy:
__Kiedy koło się obróci, wszystkie rzeczy staną się swoimi
przeciwieństwami.
Przed rokiem przysłali z Chung Kuo statki z zadaniem
oceny rozmiaru zniszczeń. Teraz pojawiły się nowe, tym razem
2 nowymi grupami osadników na pokładach. Mieli zamiar
odbudować miasto Kang Kua... zacząć od nowa.
To dlatego zwołano dzisiejszą naradę. To dlatego ndichie
z piętnastu plemion zebrali się w Iapygia, w miejscu, gdzie
zbudowano pierwszą osadę.
Jaką decyzję podejmą?
— Efulefu?
Spojrzał w stronę drzwi i zobaczył chłopca. Oczy malca
osadzone na idealnie czarnej twarzy lśniły niczym dwa małe
księżyce.
— O co chodzi, Nza?
— Wódz Echewa chce z tobą porozmawiać. W swojej
kwaterze. Pyta...
— Tak?
Zauważył, że chłopiec przełknął ślinę i rzucił krótkie, strach-
liwe spojrzenie na czarne pudełko, które leżało na pryczy.
— Pyta, czy nie mógłbyś przynieść tego... No wiesz, Ma-
szyny.
— Aha. — Skinął głową. — Powiedz mu, że zaraz przyjdę.
I jeszcze jedno, Nza.
— Tak, Efulefu?
— Nie musisz się tego obawiać. Maszyna daje nam moż-
liwość widzenia różnych rzeczy. Świat ludzi jest pełen takich
sztucznych urządzeń. Jakkolwiek dziwne mogą się wydawać,
wszystkie są częścią Tao.
Chłopiec pokiwał gorączkowo głową.
— Tak jest, Efulefu.
Ale widać było, że to go wcale nie przekonało. Dla niego
oraz wielu spośród Osu, Maszyna była źródłem jakichś potęż-
nych czarów i Ebert wiedział, że gdyby go tu nie było,
zniszczyliby ją przy pierwszej nadarzającej się okazji.
A bez niej...
Odwrócił się i podniósł pudełko. Było takie lekkie. Czasami
zdawało się zupełnie bez wagi.
— Idź, Nza — powiedział, wiedząc, że chłopiec wciąż jesz-
cze czeka za progiem. — Powiedz Aluko, że zaraz przyjdę.
— Tak jest, Efulefu...
Ebert uśmiechnął się. Nza, „malutki ptaszek", był dobrym
chłopcem. Z czasem może zostanie wodzem, a nawet ndichie.
Oczywiście, jeśli będą mieli ten czas. Jeśli nowi osadnicy
nie będą dążyć — jak ci, którzy byli przed nimi — do zni-
szczenia Osu.
Wyszedł ze swojego pokoiku i podążając wąskim, wykutym
w litej skale korytarzem, dotarł do kwatery Echewy.
Aluko siedział na swojej przyczy, sam w czteroosobowym
pomieszczeniu.
— Gdzie są pozostali?
— Poszli coś zjeść — odpowiedział potężny, czarny męż-
czyzna. — Oprócz tego pomyślałem sobie, że najlepiej będzie,
jeśli porozmawiamy tylko we dwóch.
— Aha... — Ebert odwrócił się, zamknął hermetyczne
drzwi i znowu popatrzył na swojego przyjaciela. — Chcesz mi
powiedzieć coś, czego oni nie powinni usłyszeć, prawda?
Echewa pokiwał głową i spojrzał na pudełko.
— Poza tym jest jeszcze to...
Ebert usiadł naprzeciw niego i położył pudełko na kolanach.
— Zapytają cię o to — odezwał się Echewa. — Będą chcie-
li to wykorzystać. Wiesz, że tak będzie, prawda?
— Wiem.
— I co im powiesz?.
— Powiem, że największa moc... te... może być uzyskana
tylko przez tych, którzy jej nie szukają. Że siłą nie można tego
osiągnąć.
Echewa westchnął.
— Może tak jest, mój bracie, ale tym razem mądre słowa
nie wystarczą. Pojawiła się nowa groźba...
— Było już wiele takich gróźb w przeszłości i jakoś prze-
żyliście.
— To prawda. Teraz jednak sytuacja wygląda inaczej. Ple-
miona spodziewały się...
— ...że Rada Siedmiu zapomni o nich? Że po wieczne czasy
będą żyć w spokoju? Nie, stary przyjacielu. To nie leży w ich
naturze. Oni muszą się wtrącać do wszystkiego. Tak jak teraz.

— Co zatem zrobisz?
— Ja? Ja nic nie zrobię. Nie jestem ndichie. Nie mogę
decydować o waszym losie, Aluko Echewa. Czy już zapom-
niałeś? Jestem Efulefu, „Bezwartościowy człowiek".
— Ach... — Ciemna twarz Echewy wykrzywiła się na krót-
ko w grymasie wyrażającym frustrację, po chwili jednak,
widząc, że Ebert patrzy na niego z lekkim, pełnym ironii
uśmiechem na ustach, roześmiał się. — W porządku. A teraz
powiedz mi, co naprawdę zamierzasz im powiedzieć.
Ebert uśmiechnął się szerzej.
— Będziesz musiał trochę poczekać, bracie Aluko. — Po-
klepał dłonią pudełko. — Obaj, ty i ja, musimy na to po-
czekać.
Siedzący naprzeciw Eberta stary Han patrzył na planszę wei
chi, głaszcząc przy tym swoją starannie zaplecioną brodę.
— Jesteś coraz lepszy — powiedział, nie unosząc głowy. —
Mimo to postawiłbym dużo pieniędzy na to, że Nza pobije
cię za każdym razem.
Ebert roześmiał się.
— Jestem aż tak zły?
Tuan Ti Fo spojrzał na niego.
— Zły? Czy powiedziałem, że jesteś zły? Nie... tak napraw-
dę, to chłopiec jest bardzo dobry. Ma wrodzony talent do gry.
Obserwuje i uczy się. Czy zauważyłeś, jak uważnie ci się
przygląda?
Ebert przytaknął.
— Tak... ale nie wiedziałem, że także gra.
— Często z nim gram.
— Naprawdę? — Ebert zmarszczył czoło ze zdziwienia. —
Jak... bez Maszyny?
Starzec roześmiał się.
— Czy myślisz, że ja w niej żyję?
— Nie, ja... — Spuścił wzrok. — Ja nie wiem, gdzie ty
żyjesz.
— Poza tym wszystkim między nie nazwanymi. — Tuan
Ti Fo położył biały kamień w punkcie Shang, Południe.
— Aha...
Stary Han zamrugał figlarnie oczyma.
— Czasem myślę, że traktujesz to wszystko zbyt serio,
Hansie Ebercie. Daleko zaszedłeś w ciągu tych dwóch lat, ale
mimo to ciągle jeszcze znajdujesz się na początku drogi. Jest
tak, jak to powiedziałeś młodemu Nza. Musisz się nauczyć
wiosłować bez łodzi. Wiedza to tylko połowa całości. Teraz
musisz opanować umiejętność zapominania. I śmiania się.
Zapomniałeś, jak się śmieje.
Patrzył na starca jjrzez długi czas, po czym pokiwał głową.
To była prawda. Śmiał się, oczywiście, ale z grzeczności,
czasem na skutek zaskoczenia, nigdy z radości i szczęścia.
Ciemność... wszystko, co poznał w ciągu ostatnich kilku lat,
było ciemnością, ale to także stanowiło tylko połowę całości.
Położył czarny kamień w punkcie Północ, Tsu.
— Aha... — wymruczał Tuan Ti Fo, chichocząc pod no-
sem. — Może jednak byłem w błędzie. Może jednak masz
jakieś poczucie humoru.
Upłynęło już sporo czasu od chwili, gdy używał Maszyny
do innego celu, niż rozmowa ze Starym Człowiekiem, i patrząc
teraz na rozjarzony ekran, czuł się dosyć nieswojo.
— Maszyno... Pokaż mi nowo przybyłych. Pokaż mi ich
przywódcę.
Na ekranie natychmiast pojawił się obraz. Wielki, kor-
pulentny mężczyzna — Han, oczywiście — przyglądał się
dwóm służącym, którzy napełniali ozdobną wannę. Ebert
otworzył szerzej oczy, zdumiony marnotrawstwem tak ogrom-
nej ilości wody.
— Daj zbliżenie jego twarzy. Chcę zobaczyć...
Nie skończył jeszcze mówić, gdy tłusta, jakby napuchnięta
twarz wypełniła ekran. Obraz nie był idealny, gdyż kamera
znajdowała się w górze i lekko na prawo od wanny, ale
wystarczająco dobry, by Ebert mógł stwierdzić, tak pewnie,
jakby to było wypisane na tym opasłym cielsku, że jest to
próżny i okrutny człowiek. Ktoś, kto nie zawaha się w wy-
konaniu rozkazów, niezależnie od ich treści.
— Kto to jest? — spytał, mrużąc oczy.
— Nazywa się Liang Yu i jest Hsien L'ingiem, szefem
magistratu nowej osady.
Pokiwał głową. W tej samej chwili na ekranie pojawił się
skrótowy opis kariery Liang Yu.
— Czy chciałbyś znać jego nałogi i słabości?
Ebert uśmiechnął się, pełen podziwu dla inteligencji i prze-
nikliwości Maszyny.
— Nie. To wszystko, co chciałem wiedzieć. A tak nawiasem
mówiąc... czy jesteś ciągle w kontakcie z Chung Kuo?
— Z Chung Kuo, Tytanem, Asteroidami... Dopóki kanały
łączności satelitarnej są otwarte, mogę dotrzeć, gdzie tylko
zechcę.
— Rozumiem. — Ebert zawahał się i odwrócił wzrok. —
Chodzi mi o córkę marszałka... czy dotarła bezpiecznie do domu?
— Jelka Tolonen? Chcesz ją zobaczyć?
Całkowicie zaskoczony spojrzał ponownie na ekran.
— Czy to możliwe?
Maszyna nie odpowiedziała, ale po chwili na ekranie poja-
wił się obraz młodej, jasnowłosej kobiety. Pokój, w którym
siedziała, był prawie całkowicie ciemny. Jedyne światło pocho-
dziło z małej lampki unoszącej się nad biurkiem, przy którym
Jelka coś pisała. Przyglądał się jej przez jakiś czas, zafascyno-
wany, czując ból i tęsknotę, których lata rozstania nie zdołały
w nim przytłumić, po czym ustatysfakcjonowany kiwnął gło-
wą. Maszyna wyczuła ten ruch i zgasiła ekran.
— Chcesz wiedzieć, co ona robiła?
— Nie. Ja... ja nie chcę podpatrywać.
— A co z dzisiejszą naradą? Pójdziesz na nią? Weźmiesz
mnie ze sobą?
Ebert zmarszczył czoło.
— A powinienem?
— Co mówi Stary Człowiek?
— Doradza cierpliwość.
— Aha... — Maszyna przerwała na chwilę, jakby zastana-
wiała się nad tą sprawą, po czym odezwała się ponownie: —
Może tym razem Stary Człowiek ma rację.
Po północy zebrali się pod półką skalną. Najstarszy z ndi-
chie stanął na jej krawędzi, podniósł rękę i spojrzał w dół na
umunna, starszyznę ludu Osu.
W swoich staroświeckich, ciężkich skafandrach, w hełmach,
których metalowe paski połyskiwały w słabym świetle dwóch
lamp jarzeniowych, wyglądali jak duchy albo załoga jakiegoś
dawno porzuconego statku.
— Bracia... — rozległ się w ich słuchawkach głos Najstar-
szego; był to niski, gruby głos o modulacji, jakiej się już teraz
nie słyszało. — Są tutaj. Wrócili. Co mamy zrobić?
— Zniszczyć ich — odpowiedział jeden z nich.
— Ukryć się — zaproponował drugi.
— Powitać ich — rzucił trzeci.
Odwrócili się, by spojrzeć na tego, który odezwał się jako
ostatni. To był Ebert.
Najstarszy zrobił krok w jego stronę i gestem ręki zaprosił
go na skałę. Ebert wspiął się na górę i stanął przy krawędzi,
patrząc na zgromadzonych w dole ndichie.
— Mów... — dało się słyszeć dziesięć, dwadzieścia mruk-
liwych głosów.
— Czego się boimy? — zapytał.
— Boimy się, że będą na nas polować — odpowiedział
ndichie stojący na lewo od niego. — Że pozabijają nasze żony
i dzieci. Że Osu przestaną istnieć.
— A jak możemy temu zapobiec?
— Niszcząc ich — odezwał się ten sam ndichie, co za
pierwszym razem.
— Czy to jedyny sposób? Czy ochu to jedyna odpowiedź,
jaką mają Osu?
Ochu... Morderstwo. Wreszcie powiedział to głośno i ot-
warcie.
— To samoobrona — upierał się ten sam głos. — Zabija-
my, aby żyć.
— Aha... — Ebert pokiwał głową. — I to jest słuszne,
tak?
— Może niesłuszne, ale konieczne. Albo my, albo oni.
— A gdybym mógł zapobiec temu, że zaczną polować
na Osu?
Odpowiedział mu cichy szmer głosów ndichie. Było oczywis-
te, że liczyli na coś takiego.
— Powiedz nam Tsou Tsai Hei\ — krzyknął jeden
z nich. — Jak to można zrobić?
— Posłuchajcie... — zaczął i w tej samej chwili obok niego
pojawiła się postać starego, pomarszczonego Han, którego
siwe włosy powiewały na wietrze, a oczy zdawały się błyszczeć
w tej pozbawionej powietrza atmosferze.
Liang Yu, najwyższy urzędnik nowej osady, usiadł tak gwał-
townie, że wzburzona woda przelała się przez krawędź wanny.
— Kim, do diabła, jesteś?
Tuan Ti Fo ukłonił się z lekkim uśmiechem na twarzy.
— Proszę o wybaczenie, sędzio Liang. Nie miałem zamiaru
pana wystraszyć. Jest pan jednak tak zapracowanym człowie-
kiem. Rzadko można zastać pana samego. Pomyślałem...
Twarz Lianga pociemniała z gniewu.
— Kto cię tu, kurwa, wpuścił?
— Ach... — Tuan Ti Fo rozejrzał się wokół siebie i wzru-
szył ramionami. — Ja... wygląda na to, że wpuściłem się sam.
Podobno jestem w tym dobry.
— Złodziej!... aha, rozumiem. — Z grymasem wściekłości
na twarzy Liang pochylił się do przodu i chwycił obu rękami
krawędzie wanny. — A więc, na litość boską, skąd się wzią-
łeś? Przyleciałeś z nami na gapę?
— Na bogów, nie. Ja tu żyję.
— Tutaj? Co... w Kang Kua? Ale ja myślałem...
— Och nie. Nie tutaj. Albo raczej tutaj, ale nie tylko
tutaj. Chciałem powiedzieć, że żyję na Marsie.
Wysunąwszy do przodu podbródek, Liang wstał i wyszedł
z wanny, rozchlapując wokół siebie wodę. Złapał ręcznik,
owinął się nim, po czym ponownie spojrzał na Tuana Ti Fo.
— To jest oburzające, lao jen... Takie wtargnięcie bez za-
proszenia i...
Przerwał oszołomiony i otworzył usta. Jego ręka, którą
zamierzał pchnąć Tuana Ti Fo, przeszła bez oporu przez piersi
starca.
— Aiya\... — krzyknął drżącym głosem. — Duch!
— Wcale nie — odpowiedział Tuan Ti Fo. Uniósł własną
rękę i odepchnął nią Lianga do tyłu.
Osłupiały Liang Yu wbił wzrok w miejsce, które dotknął,
a gdy znowu spojrzał na starca, jedna z jego powiek drgała
w nerwowym tiku.
— Kim jesteś?
Tuan uśmiechnął się i pochylił w lekkim ukłonie.
— Proszę o wybaczenie, sędzio Liang... pozwoli pan, że się
przedstawię. Nazywam się Tuan Ti Fo i jestem obywatelem
Marsa oraz przyjacielem Osu...
Echewa pokręcił głową z niedowierzaniem.
— Załatwiłeś to... Co masz na myśli, mówiąc, że to
załatwiłeś?
— Już po wszystkim — odpowiedział Ebert, uśmiechając
się przy tym.
— Ale skąd możesz o tym wiedzieć? Czy byłeś w
Kang Kua?
— Nie. Ale wiem, że nie grożą nam żadne kłopoty. Teraz
już nie. Począwszy od teraz, będziemy żyli w pokoju, Han
i my. Oni będą mieszkać w Miastach, a my na równinach.
— A czy osadnicy wiedzą o tym?
— Mamy ich słowo.
Echewa pokręcił głową.
— Jesteś pewny, że nie ruszą na nas?
— Jestem tego całkowicie pewny, bracie Aluko. Nie będzie
już żadnych kłopotów.
Kiedy Echewa wyszedł, chłopiec wśliznął się z powrotem
do pokoju.
— No i jak? — zapytał. — Czy ci uwierzył?
Ebert uśmiechnął się.
— Jeszcze nie. Ale uwierzy, gdy upłynie trochę czasu.
Roześmiał się, wyobrażając sobie, jak to było. Kiedy sędzia
Liang włączył swój komset, chcąc porozmawiać z oficerem
dyżurnym, zobaczył na ekranie twarz Tuana Ti Fo. Kiedy
próbował przełączyć się na międzyplanetarny kanał satelitar-
ny, znowu ujrzał uśmiechniętego Tuana. Gdziekolwiek patrzył,
zawsze trafiał na twarz starca.
Nowa osada została całkowicie odizolowana. Gdyby chcieli
wysłać wiadomość na Chung Kuo z informacją o tym, co
działo się na Marsie, zostałaby ona przejęta i zmieniona... i to
w jednej chwili. Bez wiedzy Maszyny nie mogli nic powiedzieć
T1C
i nic zrobić. A to, o czym wiedziała Maszyna, wiedział także
Tuan Ti Fo.
Przez jakiś czas będą urażeni. Może nawet będą czuć się
więźniami. Kiedy jednak w miarę upływu czasu przekonają
się, że nie grozi im żadna krzywda, zrozumieją, iż „duch"
starego Han jest dobrym, życzliwym duchem. A potem nadej-
dzie taki dzień, kiedy wyjdą ze swoich Miast i powitają Osu.
Dzień pojednania.
Popatrzył na chłopca i wskazał palcem planszę wei chi,
która leżała na półce w rogu pokoju.
— Masz ochotę zagrać, Nzu? Słyszałem, że całkiem nieźle
grasz.
CZĘŚĆ 3 — JESIEŃ 2213
ŚCIEŻKA
W PÓŁMROKU
Południowe Wzgórza, jakżeż ponure,
Gdy krople dżdżu roszą zwiędłą trawę!
Jakże wielu ludziom młodość uchodzi z wiatrem
W te jesienne noce w Ch'ang-an?
Niewyraźny kontur ścieżki wijącej się w półmroku
Wytyczają gałęzie czarnych dębów.
Drzewa rzucają gęste cienie, a księżyc w zenicie
Zalewa białą poświatą zbocza wzgórz.
Gasnące pochodnie witają nowych druhów:
Rój świetlików w najbardziej tajemnym z grobowców.
— Li Ho, Krytyki, IX w.n.e.
ROZDZIAŁ 17
Puste komnaty
Li Yuan stał przy oknie w tylnej części wielkiego gabinetu
i patrząc na Wschodni Ogród, przysłuchiwał się naradzie,
którą prowadził siedzący za jego biurkiem kanclerz Nan Ho.
Generał Rheinhardt przyszedł wraz z Tolonenem i tym
olbrzymem, Karrem. Ten potężnie zbudowany mężczyzna
wrócił właśnie z dolnych poziomów, gdzie spędził ostatnie
piętnaście miesięcy, zbierając informacje o panującej tam sy-
tuacji. Spoglądając na niego, Li Yuan zastanawiał się, jak
taki człowiek mógł w ogóle wykonać jakiekolwiek tajne za-
danie. Było więcej niż pewne, że jego sylwetka musiała przy-
ciągać wzrok wszystkich, na których natrafił w swych wę-
drówkach. Każde jego pojawienie się musiało budzić ogólne
zainteresowanie. A mimo to jego raport był bardzo dobry,
pełen konkretnych, wyczerpujących informacji. O tym samym
zapewne myślał Nan Ho, który często unosił głowę znad
pisemnej relacji Karra, by spojrzeć w jego błękitne oczy;
oczy Hung Mao.
— Z tego, co pan tu napisał, wynika, że ten... Li Min...
zbudował sobie na dole małe imperium. Twierdzi pan, że
obejmuje ono, ile?... dwadzieścia tysięcy stref, a może i więcej.
I pięćdziesiąt poziomów. Czy jest pan tego zupełnie pewny,
majorze Karr?
Karr, stojący na baczność z rękami założonymi do tyłu,
pochylił lekko głowę.
— Jestem całkowicie pewny, Ekscelencjo.
— Pisze pan także, ze, oceniając to ogólnie, ten człowiek,
Li Min, rządzi sprawiedliwie i że w tych obszarach, które on
kontroluje, panuje spokój.
Karr zawahał się.
— Nie powiedziałbym, że sprawiedliwie, Ekscelencjo. Bez-
względnie, to chyba lepsze słowo. Jego „urzędnicy", jak ich
nazywa, są skorumpowani i samowolni. W rzeczywistości jego
rządy oparte są na strachu, a nie poczuciu sprawiedliwości.
— Mimo to jest tam spokój, prawda? Podczas gdy wszędzie
indziej na dolnych poziomach panuje chaos podsycany żąda-
niami gwałtownych zmian.
— Może tak i jest, Ekscelencjo, ale...
Nan Ho podniósł rękę, uciszając wielkiego mężczyznę. Li
Yuan odwrócił wzrok, by ukryć rozbawienie. Nie widział
jeszcze i pewnie nieprędko zobaczy, by Nan Ho został zdo-
minowany przez kogokolwiek, a już najmniej prawdopodobne
było, by mógł onieśmielić go rozmiar ludzi, z którymi miał
do czynienia.
— To jest dla mnie najważniejsze, majorze Karr. Wysłałem
tam pana, ponieważ obawiałem się najgorszego. Obawiałem
się, że sytuacja zdestabilizowała się do tego stopnia, iż nie
będzie można nad nią zapanować. Jednakże to, co pan napisał
w swoim raporcie, uspokaja mnie.
Tolonen, który do tej pory milczał, wysunął się przed Karra.
Oparł obie ręce na biurku i spojrzał prosto w twarz Nan Ho.
— Uspokaja pana? Ależ to z całą pewnością jest coś
znacznie gorszego. Czy to, że w miejsce wielkiego T'anga
znalazł się inny władca, jest czymś dobrym, mistrzu Nan?
A może ja umarłem i obudziłem się w świecie, gdzie wszystkie
wartości są odwrócone? Czy wie pan, jak nazywają tego
człowieka tam na dole. Nazywają go Białym Tangiem i mó-
wią, że pewnego dnia usunie on naszego pana i obejmie swoją
władzą każdy zakątek tego Miasta. Czy to jest dobre? Czy
nie jest to przypadkiem coś absolutnie najgorszego?
Nan Ho wyprostował się i przesłał starcowi uśmiech pełen
pobłażliwości. Gdyby ktokolwiek inny odezwał się do niego
w podobny sposób, nie byłoby uśmiechu, a jedynie lodowata
wrogość.
— Nie zrozumiał mnie pan, marszałku Tolonen. Nie po-
wiedziałem, że sprawy wyglądają dobrze ani że pochwalam
to, co się stało, a jedynie, że w kontekście ogólnej sytuacji
taki obszar stabilizacji na dole jest czymś mile widzianym,
a nawet użytecznym. Czasy mamy bardzo ciężkie i pod-
jecie jakichś pochopnych działań w tej sprawie byłoby czymś
niemądrym.
— A co z t y m? — odparł Tolonen, rzucając na biurko
ulotkę z cienkiej bibuły; identyczną jak ta, którą Nan Ho
miał w leżącej przed nim teczce. — Czy to nie jest dobry
powód do podjęcia działania? A może zdrada już nie jest
przestępstwem?
Li Yuan, który czytał wcześniej tę ulotkę, dobrze rozumiał
przyczyny gniewu starego żołnierza. Była to deklaracja nie-
podległości, ogłaszająca utworzenie niezależnego państwa.
Państwa, które istniało w granicach Miasta i nie uznawało
władzy Siedmiu. Mimo to Nan Ho miał rację. Upadł Mars
i Północna Ameryka. Nie był to odpowiedni czas, by uderzyć
na Li Mina i jego hordy. W obecnej chwili należało skupić
całą uwagę na znacznie większych niebezpieczeństwach, które
zawisły nad Chung Kuo.
Nan Ho zamknął teczkę i nie zmieniwszy wyrazu twarzy,
popatrzył na Tolonena. Był wcieleniem spokoju i niczym nie
zmąconej pewności siebie.
— Zgadzam się, że to jest zdrada. I odpowiednie dzia-
łanie zostanie podjęte. Ale nie będzie to wojna, marszałku
Tolonen. Nie możemy sobie pozwolić na kolejną wojnę.
Tolonen wyprostował się i wziął głęboki oddech. Było jasne,
że wszystko w nim się burzy na myśl o porzuceniu tej sprawy.
Po chwili zwrócił się w stronę T'anga i zapytał:
— Czy to twoje ostatnie słowo, Chieh Hsia!
Li Yuan spuścił oczy. Kiedyś — kiedy zamordowano jego
starszego brata, Han Ch'ina — naciskano na Tołonena, by
nie podejmował żadnego działania, by przyjął postawę bierno-
ści, wuwei, postawę, która, jak się zdaje, była w całkowitej
sprzeczności z jego naturą. Zareagował wtedy źle — wdarł się
do wielkiej Izby w Weimarze i zabił człowieka, którego obar-
czył winą za śmierć młodego księcia. Tylko dzięki refleksowi
ojca Li Yuana nie doszło wówczas do wojny. Czasy się jednak
zmieniły. Gdyby teraz Tolonen zrobił coś nieprzemyślanego,
mogłaby nastąpić prawdziwa katastrofa. Nan Ho ma rację.
W innej sytuacji zdusiliby w zarodku tak zuchwałe dążenia,
wydzielając do tego zadania tyle sił, ile byłoby potrzeba, ale
mieli przed sobą bardzo ciężkie dni. Sprawa Li Mina była
tylko jednym z wielu zagrożeń. Wielkie imperium Chung Kuo
przeżywało oblężenie i każdy błąd, nawet jedno źle skalkulo-
wane posunięcie, mógł spowodować upadek całego, osłabio-
nego już gmachu państwa.
Uniósł głowę i zauważył, że wszyscy czterej patrzą na niego,
czekając na to, co powie; Nan Ho z wyraźną pewnością siebie,
trzech pozostałych z nadzieją, że przeciwstawi się swojemu
kanclerzowi. Uśmiechnął się, wiedząc, że jest prawdziwym
wybrańcem losu, mając takich wspaniałych ludzi w swojej
służbie.
— Jest tak, jak mówi mistrz Nan. Mamy związane ręce.
Nie możemy teraz działać.
— Ależ Chieh Hsia... Z każdym dniem ten człowiek po-
większa swoją potęgę, i to naszym kosztem. Dochody z"handlu
narkotykami pozwalają mu codziennie włączać stu nowych
ludzi do jego prywatnej armii. Już wkrótce wszystkie dolne
poziomy będą należały do niego, a wtedy...
Li Yuan podniósł rękę, uciszając Tolonena.
— Być może tak jest, Knut, ale nie zapominaj o tym, co
wydarzyło się na Marsie i w Mieście mojego kuzyna.
— To ostatnie, to był wypadek.
— Może. Ale był to wypadek, który nastąpił w bardzo
niekorzystnych okolicznościach, prawda?
Tolonen pokręcił głową, a na jego granitowej twarzy poja-
wił się wyraz żalu.
— Powinniśmy zmiażdżyć go, kiedy jeszcze mogliśmy. Po
jego wojnie z braterstwami.
Li Yuan uśmiechnął się ze smutkiem.
— Wydałem taki rozkaz. Pamiętasz? Ale wtedy właśnie
sztorm zniszczył Nantes. — Westchnął. — Tak to jest. Nie
możemy zajmować się każdym problemem w taki sposób,
jakby był on jedyny i niezależny od innych. Problemy nigdy
nie występują pojedynczo. Priorytety. Zawsze istnieje kwestia
priorytetów, a w chwili obecnej naszym priorytetem jest za-
chowanie pokoju, i to zachowanie go za wszelką cenę.
Przerwał i obrzucił ich surowym spojrzeniem.
— Nie mylcie jednak mojej powściągliwości ze słabością.
Kiedy będę musiał, uderzę. Ale jeszcze nie teraz. Jak przypo-
mina nam Sun Tzu, ostrożność także może być cnotą.
Kiedy już wyszli, Li Yuan spojrzał na swego kanclerza
i odetchnął z ulgą.
— Oni mają rację, oczywiście. Ta sytuacja jest na dłuż-
szą metę nie do zniesienia.
Nan Ho, który przez cały czas narady zachowywał powagę,
pozwolił siebie na luksus uśmiechu.
-— Nie jest aż tak źle, Chieh Hsia. Nie wszystko jest jeszcze
stracone. Mój plan...
— ...jest dobry i zanim powiesz następne słowo, powta-
rzam, że się zgadzam. Przygotuj spotkanie z tym człowiekiem
i zaproponuj mu układ. Ale najpierw zajmiesz się inną sprawą.
Między brwiami Nan Ho pojawiła się zmarszczka. Widać
było, że nie ma pojęcia, o co chodzi T'angowi.
— Inna sprawa, Chieh Hsia?
Li Yuan rozejrzał się wokół, wskazując na ciche, surowe
wnętrza.
— Puste komnaty, mistrzu Nan. Muszę wypełnić moje
puste komnaty. Najwyższy czas, bym znowu miał żonę.
Idąc długim korytarzem prowadzącym do jego gabinetu,
Nan Ho rozmyślał nad tym problemem. Po śmierci żon Li
Yuana nie naciskał go w sprawie nowego małżeństwa, wie-
dząc, jak bardzo młody T'ang cierpi po swej stracie. Ostatnio
jednak coraz częściej się zastanawiał, czy nie powinien poru-
szyć tego tematu.
Mieć tylko jednego syna — to niebezpieczna słabość. Ale
mieć pięciu lub sześciu...
Kiedy wielkie drzwi otworzyły się przed nim, strzelił pal-
cami, wzywając swojego pierwszego sekretarza.
— Hu Ch'ang, przynieś mi Księgę Smoka i Feniksa. I we-
zwij tu Pi Kunga. Muszę z nim natychmiast porozmawiać.
Usiadł w swoim fotelu, rozmyślając o tych ~ wszystkich
naglących sprawach, którymi musiał się jeszcze zająć. Od dnia,
w którym Li Yuan przekazał mu władzę, miał bardzo mało
czasu dla siebie. Fatalnie zaniedbał swoją rodzinę. Jego żona
i dzieci nie widziały go od... jak długo? Tydzień. Popatrzył na
leżące na biurku wielkie stosy oficjalnych dokumentów, po
czym przyciągnął do siebie jedną z grubych teczek. Było to
podanie o przyznanie obywatelstwa, które czytał przed naradą
u T'anga. Otworzył teczkę, sięgnął po swoją pieczęć i nasą-
czywszy ją tuszem, przyłożył u dołu formularza.
Oderwał papier, przełożył go na pulpit ze sprawami załat-
wionymi i popatrzył z uwagą na błyszczący odcisk pieczęci.
Już. To takie proste. Teraz musi jedynie przygotować spot-
kanie. Wyjął z szuflady kartkę, zanurzył pędzelek w tuszu
i z nietypowym dla siebie pośpiechem zaczął pisać zaproszenia.
— Dziś w nocy... — wymruczał pod nosem w chwili, gdy
do gabinetu wrócił Hu Ch'ang z ogromną księgą w rękach.
— Słucham, Ekscelencjo? — Hu Ch'ang zatrzymał się na
środku pokoju, patrząc pytająco na swego przełożonego.
— Och, nic takiego, Hu Ch'ang. Po prostu mówiłem coś
do siebie.
— Aha... — Unikając jego wzroku, Hu Ch'ang podszedł
do biurka i stanął, czekając, aż Nan Ho zrobi na nim miejsce
dla wielkiej księgi. Kiedy pierwszy sekretarz położył ją na
blacie, Nan Ho uniósł głowę i spojrzał na niego.
— Upłynęło już trochę lat, prawda? Czy rozumiesz, co to
oznacza?
Hu Ch'ang zarumienił się.
— Czy to, że zamierzasz wziąć sobie drugą żonę, Eks-
celencjo?
Nan Ho lekko się pochylił.
— Nie. Ja... — Ale sam pomysł nie był taki zły. Może Nan
Tsing ucieszyłaby się z towarzystwa młodszej kobiety? I może
on także poczułby się lepiej, mając w swoim łóżku nową żonę?
Popatrzył na księgę i przesunął palcami po inkrustacji
w kształcie smoka i feniksa nałożonej na czerwony aksamit
okładki. Pokiwał głową. Tak, to zupełnie nie najgorszy
pomysł.
— To nie ja potrzebuję żony, ale nasz pan.
— Wielki Tang... on chce się znowu ożenić?
— Tak, Hu Ch'ang. A naszym zadaniem, naszym świę-
tym zadaniem, jest wybranie mu partnerki na całe życie. Ma
to być kobieta rozumna, poważna i silna. Atrakcyjna, ale nie
piękna.
— Nie piękna, Ekscelencjo? Nie rozumiem...
Nan Ho otworzył księgę i spojrzał na wizerunek pierwszej
z wielu twarzy znajdujących się w środku — twarzy wszyst-
kich niezamężnych księżniczek z Rodzin Mniejszych — po
czym znowu popatrzył na Hu Ch'anga.
__Piękno przemija... Inne zalety... one wraz z upływem czasu
stają się coraz większe. Jeśli wielki Tang będzie pragnął piękna,
możemy znaleźć tuzin służek, by ogrzewały mu łoże i utrzymywa-
ły uśmiech na jego twarzy. Ale żona... żona, to ktoś zupełnie
inny. —Roześmiał się. —Żona jest jak dobry kanclerz, prawda?
* * *
Dwie godziny później, gdy rozesłano już do sześciu młodych
książąt oficjalne zaproszenia na naradę w pałacu Nan Ho,
kanclerz rozsiadł się wygodnie, czując, po raz pierwszy od
dłuższego czasu, przypływ optymizmu. Ostatnio coraz częściej
miewał wrażenie, że ciężar odpowiedzialności za rządzenie tym
ogromnym Miastem wręcz go miażdży. W innym czasie może
uznałby to zadanie za coś satysfakcjonującego, fascynu-
jącego, ale w obecnych warunkach przypominało to raczej
pracę nadzorcy tam w czasie powodzi. Jedyne, co mógł zrobić,
to ograniczyć zniszczenia i uratować jedno lub dwa pola.
Sprawy wyglądały źle — gorzej niż kiedykolwiek — i w głębi
serca nie uważał się za sternika jakieś wielkiej społecznej
przemiany, ale raczej za nadzorcę procesu upadku.
Rozległo się stukanie do drzwi. Chwilę później do pokoju
wszedł wysoki, szczupły mężczyzna. Zrobił dwa kroki do
przodu, po czym opadł na kolana i dotknął czołem grubego
dywanu leżącego na podłodze.
— Posłałeś po mnie, Ekscelencjo?
— Tak jest, Pi Kung. Mam dla ciebie zadanie. Jest pewien
człowiek, którego chcę widzieć martwym. To wielki człowiek.
Wyjątkowy, jak mi mówią. Czy jest ktoś... wyjątkowy,
komu mógłbyś powierzyć to zadanie?
Pi Kung uniósł głowę i uśmiechnął się szeroko.
— Ach, tak, Ekscelencjo. Znam takiego człowieka.
* * *
Karr odchylił się do tyłu i ryknął śmiechem, a płaską twarz
Chena, siedzącego po drugiej stronie kuchennego stołu, roz-
jaśnił grymas prawie bezmyślnej radości.
Karr pochylił się znowu nad stołem, oparł łokieć obok czarki
z ch'a i popatrzył na przyjaciela z właściwym sobie ciepłem.
— Ach, Chen, jak to dobrze zobaczyć cię znowu. Strasznie
brakowało mi twojego towarzystwa. Tam na dole... o rany...
trudno powiedzieć, jakie to wszystko było dla mnie obrzydliwe.
Ten człowiek, Li Min, to cholernie zimny skurwiel. Spotkałem
go dwa razy i szczerze mówiąc, na jego widok ciarki chodziły
mi po plecach.
Chen zmarszczył czoło, a jego głos przybrał przyjacielski,
lekko drwiący ton:
— Ciarki? Nie mogę w to uwierzyć, Gregor. Ty... prze-
straszony przez jakąkolwiek ludzką istotę?
— Przestraszony? Czy ja powiedziałem, że byłem
przestraszony? Nie, bracie Chen. Ale jest w tym człowieku
coś, co przywodzi na myśl Yen Wanga, Króla Piekieł. A ci
jego dwaj zaufani rzeźnicy, Soucek i Visak... to wypisz wy-
maluj Wołogłowy i Końska Twarz! Niu T'ou i Ma Mień we
własnych osobach! Tak... główni nadzorcy Piekła.
Chen roześmiał się, a potem spoważniał.
— A mimo to T'ang nic nie robi.
Karr wzruszył ramionami.
— Cóż możemy na to poradzić? Nawet gdyby miał taką
wolę, ujarzmienie dolnych pokładów wymagałoby zaangażo-
wania wszystkich naszych sił, a wtedy pojawiłoby się pytanie,
co dalej. Bez Li Mina, który utrzymuje tam spokój, musieli-
byśmy znowu robić to sami; stu ludzi na każdym pokładzie,
a może i więcej. A tymczasem nasi wrogowie, nasi prawdziwi
wrogowie, skorzystaliby z tej okazji, aby nas zniszczyć.
— Nasi prawdziwi wrogowie?
— Wang Sau-leyan...
— Aha... — Chen podniósł swoją czarkę, wypił tęgi łyk
ch'a i odstawił ją z powrotem na blat stołu. — Myślałem, że
jesteś za tym, by rozprawić się z Li Minem.
— Jestem. A przynajmniej jakaś część mnie opowiada się
za tym. Jeśli go tak zostawimy... no cóż, będzie tak, jak to
przepowiada Tolonen. Ten „Biały Tang" z każdym dniem
staje się coraz potężniejszy. I w końcu... tak, w końcu będzie
wojna. Znacznie bardziej odrażająca, jak podejrzewam, od
tych, jakie widzieliśmy do tej pory. A jeśli Li Min zwycię-
ży... — Znowu wzruszył ramionami.
-no
__. Mówisz, że na dole jest spokój.
Na twarzy Karra pojawił się lekki uśmiech.
— I to jest właśnie najdziwniejsze. Pod pewnymi względami
przypomina mi to sytuację z dawnych lat. Z czasów przed
Rozproszeńcami. Przed Ping Tiao, Yu i przed frakcjami.
Panuje tam wielki porządek. Czuje się strach, to prawda, ale
jest także nadzieja. Wielu ludziom na dole podoba się życie
pod rządami Li Mina. Mówią, że jest lepsze niż życie pod
rządami Li Yuana. I kto wie, może rzeczywiście nie ma między
nimi żadnej różnicy.
— Przyhamuj trochę. Uważaj, co mówisz, stary przyjacie-
lu. Różnica polega na tym, kto sprawuje rządy. Ten Li Min...
mówisz, że go spotkałeś i że na jego widok ciarki chodziły ci
po grzbiecie. A Li Yuan? Jego też spotkałeś, prawda? Czy on
przypomina ci Króla Piekieł?
— Nie.
— A więc może na tym właśnie polega różnica. Może
należy zajrzeć za kulisy systemu władzy i przyjrzeć się czło-
wiekowi, który ją sprawuje.
— Masz na myśli Nan Ho?
Chen roześmiał się.
— Mam na myśli to, że porządek to nie wszystko. Także
spokój nie jest oznaką szczęśliwości. Sytuacja jest zła, nikt
temu nie przeczy, ale może być jeszcze gorsza, a gdyby ten Li
Min przejął władzę, byłaby z całą pewnością dużo gorsza,
czyż nie?
— Może... A co u ciebie, Chen? Jak sprawy? Czy Wang
Ti... — Przerwał. — Czy ona wciąż jest taka sama, jak była?
Chen przez chwilę milczał, a potem jego usta rozchyliły się
w radosnym, prawie figlarnym uśmiechu.
— No cóż... chodź i sam zobacz.
Gestem ręki zachęcił Karra, by wyszedł za nim, i dopro-
wadził go do drzwi sypialni.
— Jest teraz dosyć słaba — wyszeptał. — Lekarze mówią,
że to jakiś wirus, ale wyzdrowieje. Te inne problemy... sam
zobaczysz.
Otworzył drzwi i wpuścił Karra do środka, a sam został
przy wejściu, przyglądając się, jak jego przyjaciel klęka obok
łóżka, wyciąga ręce i przyciska Wang Ti do piersi.
— Wang Ti... jak się czujesz? Upłynęły wieki...
Powiedziawszy to, Karr odsunął się nieco do tyłu, aby
nacieszyć się jej widokiem.
— Dziękuję ci — wyszeptała bezgłośnie, uśmiechając się do
niego, po czym lekko zadrżała, a po jej policzku popłynęła łza.
— Jak to dobrze widzieć, że czujesz się lepiej — powiedział
czule Karr. Pochylił się znowu nad łóżkiem i pocałował ją
wpoliczek. —Marie przesyła pozdrowienia. Mamy dziecko i...
— Dziecko? — powtórzył zaskoczony Chen.— Chcesz
powiedzieć, że urodziło wam się dziecko, a ja o tym nie
słyszałem? Przecież wystarczało, że Wang Ti zachorowała na
tydzień, a ty się zawsze o tym dowiadywałeś.
Karr odwrócił się i popatrzył na niego z powagą.
— To zdarzyło się wtedy, gdy mnie nie było. Ciąża miała
bardzo ciężki przebieg, a dziecko urodziło się przedwcześnie.
Nie myśleli, że przeżyje. Chcieli mnie wezwać z powrotem,
abym był z Marie, ale ona się na to nie zgodziła. Dziecko
przetrwało to wszystko. Przez dwa tygodnie leżało w specjal-
nym inkubatorze. Powiedzieli mi potem, że reanimowali je
przynajmniej kilkanaście razy. Ale przeżyło.
— Ono? — zapytała miękko Wang Ti.
— Dziewczynka — odpowiedział Karr, zwracając ku niej
swoją pojaśniałą ze szczęścia twarz. — Cudowna, mała dziew-
czynka. Nazwaliśmy ją May, z uwagi na miesiąc, w którym
się urodziła. A także dlatego, że może* okazać się kimś
wyjątkowym.
W oczach patrzącej na niego Wang Ti błysnęła radość z jego
szczęścia, a po jej policzkach znowu popłynęły łzy. Karr
spojrzał z bliska w jej twarz i zrozumiał, że wspomnienie
straconego dziecka wciąż rozdziera jej serce.
— Czy to ciągle boli? — zapytał łagodnie i chcąc ją pocie-
szyć, pogłaskał palcami grzbiet jej dłoni.
— Tak — wyszeptała cicho. — Ale teraz już mniej. Dużo
mniej.
* * *
Wang Sau-leyan, T'ang Miasta Afryka, rozłożył się wygod-
nie na sofie w swoim cesarskim pałacu w Aleksandrii i jedząc
* may — maj; może (przyp. tłum.).
truskawki, przyglądał się dwóm siwobrodym mistrzom wei
chi, którzy na zanurzonej w podłodze arenie rozgrywali kolej-
ną partię.
Gra zbliżała się do końca, a skomplikowane kształty utwo-
rzone przez czarne i białe kamienie wypełniły już prawie całą
planszę. Dwaj mistrzowie, siedzący ze skrzyżowanymi nogami,
pochylali się nad nią, śledząc z napiętą uwagą rozwój sytuacji.
Był to kulminacyjny punkt rozgrywki i jeden ruch mógł
zdecydować o zwycięstwie lub przegranej.
Siedzący u boku Wang Sau-leyana dworzanie w bogatych
strojach przyglądali się temu z pełną znużenia obojętnością.
Od czasu do czasu wybierali jakiś smakołyk z czar otaczają-
cych ich sofy lub sączyli wino z ozdobnych kielichów. Po
przeciwnej stronie dwaj pozostali finaliści — także siwobrodzi
starcy, zupełnie nieodróżnialni od tych, którzy właśnie grali —
zamarli w bezruchu niczym kamienne posągi i w napięciu,
zmrużywszy oczy, obserwowali przebieg rozgrywki, wiedząc,
że wynik tej partii zadecyduje o wszystkim.
Za nimi, obejmując wszystko swoim wzrokiem, stał Hung
Mien-li, kanclerz Miasta Afryka. Był bardzo zapracowanym
człowiekiem — jego próby zapanowania nad sytuacją zabie-
rały mu ostatnio więcej czasu niż kiedykolwiek przedtem —
ale że Tang nalegał, by przyszedł na finałową rozgrywkę, był
tam, mniej może znudzony od innych dworzan, ale tak samo
zmęczony. Zmęczony wybrykami swego władcy, jego podstęp-
ną naturą i brutalnym okrucieństwem. Zmęczony — bardziej
niż czymkolwiek innym — byciem jego chłopcem do bicia,
jego sługą.
Nic z tego, co czuł, nie widać było na jego twarzy —
ukazywała jedynie pełne uprzejmości zainteresowanie grą. Jed-
nakże od czasu do czasu odrywał wzrok od dwóch starców
siedzących nad planszą i obserwował swojego pana; te masyw-
ne, żarłoczne szczęki żujące kolejne łakocie.
Jakby mógł zjeść wszystko...
Jego zadumę przerwał ostry trzask i lekki ruch do tyłu
starego mistrza, Hsu Junga, na którego twarzy pojawił się
uśmiech zadowolenia.
Hung Mien-lo spojrzał na przeciwnika Hsu, zauważył, że
twarz tamtego zmarszczyła się w wyrazie konsternacji. Myślał
jeszcze przez chwilę, po czym pochylił gwałtownym ruchem
głowę, poddając partię. Było po wszystkim. Wygrał Hsu Jung.
A to znaczyło...
— Cholera! — zaklął pod nosem Hung Mien-lo, po czym
wkroczył w krąg areny.
— Skończone? — zapytał Wang Sau-leyan, unosząc głowę
i ukazując swój podbródek, po którym spływał sok z brzos-
kwini. — Czy mamy już mistrza?
Hung Mien-lo milczał przez chwilę, zastanawiając się, jak
to ująć w słowa, po czym pokręcił głową.
— Obawiam się...
— Obawiasz się, Hung Mien-lo? I tak być powinno, jak
sądzę. Obawiasz się, że utnę ci głowę, jaja albo jakiś inny
kawałek ciała, prawda?
Wang podniósł się do pozycji półleżącej, a jego ogromny,
pofałdowany brzuch zatrząsł się ze śmiechu. Zgromadzeni za
nim dworzanie, wszyscy co do jednego, śmiali się wraz z nim.
Ale ich oczy mówiły coś innego. Dobrze znali nagłe zmiany
nastroju swego władcy.
— No i jak? — zapytał jeszcze raz Wang, mierząc Hung
Mien-lo zimnym spojrzeniem. — Czy mam już mistrza, czy
też wszyscy traciliśmy tu czas?
Hung przełknął ślinę.
— Mamy wynik, Chieh Hsia. Niestety...
To „niestety" sprawiło, że Wang wyprostował się, a jego
twarz przybrała nagle twardy, nieprzejednany wyraz.
— Co ty, do kurwy nędzy, próbujesz mi powiedzieć, czło-
wieku? Mam swojego mistrza czy też nie?
Hung pokręcił głową.
— Zgodnie z tradycją Najwyższy Mistrz musi zostać wy-
łoniony spomiędzy czterech najlepszych graczy. Każdy zawo-
dnik musi rozegrać po dwa mecze z każdym z pozostałych,
a zwycięzcą zostaje ten, który wygrał najwięcej razy.
Wang odchylił głowę do tyłu, ukazując nie trzy, ale sześć,
a może i siedem podbródków układających się w kaskadę
mięsa i tłuszczu. W ciągu ostatniego roku przybierał na wadze
w zadziwiającym tempie. W tym samym czasie ciągle malejące
racje żywnościowe zamieniały większość z jego poddanych
w widma, chodzące szkielety, które nie miały nawet siły, by
protestować. Ale chociaż jego ciało stawało się coraz bardziej
miękkie i sflaczałe, jego sposób bycia wcale się nie zmienił.
A jeśli już można było mówić o jakieś zmianie, to na gorsze:
stał się jeszcze bardziej okrutny, niż był przedtem.
__A więc? — zapytał, a już samo łagodne brzmienie jego
głosu było ostrzeżeniem.
Hung Mien-lo po raz drugi przełknął ślinę, po czym od-
wrócił się w stronę czterech mistrzów, którzy stali teraz razem
i pochyliwszy głowy, czekali na to, co powie ich Tang.
— A więc... każdy z nich wygrał trzy razy i każdy...
— ...przegrał trzy razy — dokończył ze znużeniem Wang.
Pochylił się do przodu raz, drugi i dopiero za trzecim wyrwał
swoje cielsko z uścisku sofy. Przeszedł powoli kilka kroków
i zatrzymał się naprzeciw Hung Mien-lo. Jego głos ponownie
przybrał łagodny ton.
— Chcesz powiedzieć, że spędziliśmy tu ponad dwa tygo-
dnie, przyglądając się, jak... ci mistrzowie rozgrywają swoje
nie kończące się kombinacje, po to tylko, by dowiedzieć się,
że znowu jesteśmy w punkcie wyjścia?
— Tak jest, Chieh Hsia.
Zmiana była zaskakująco gwałtowna. W jednej chwili Wang
się uśmiechał, a w drugiej już wrzeszczał, piorunując Hung
Mien-lo wzrokiem i pryskając na niego śliną.
— Chcę mieć zwycięzcę! Nie chcę czterech mistrzów,
tylko jednego! Nie możesz tego zrozumieć, ty durniu?
Kanclerz pochylił głowę. Nie śmiał wytrzeć śliny Tanga
z policzków.
— Taka jest tradycja, Chieh Hsia...

— Pieprzyć tradycję! Wy, czterej, chodźcie tu! Natych-
miast!
Czterech starców pospieszyło w ich stronę i padło u stóp
Wang Sau-leyana.
— W porządku. A teraz słuchajcie, i to słuchajcie uważnie.
Tym razem zrobimy to inaczej. Pociągniecie losy, aby ustalić,
kto będzie grał z kim, a zwycięzcy obu pojedynków zmierzą
się ze sobą o zaszczyt reprezentowania mnie na turnieju.
Rozumiecie?
— Tak jest, Chieh Hsia — odpowiedzieli jednym głosem.
— To dobrze. — Wang odwrócił się, podszedł do sofy
i usiadł na niej z dziwnym, pełnym zadowolenia z samego
siebie uśmiechem na twarzy. — Aha... i jeszcze jedna dodat-
kowa zasada. Ten, który przegra, umrze.
* * *
Kiedy Hu Ch'ang wybiegł z pałacu, Li Yuan był w stajni,
gdzie przyglądał się, jak stajenny szczotkuje jego ulubionego
konia i zaplata mu grzywę w warkoczyki.
— Chieh Hsia — wychrypiał Hu Ch'ang, klękając tuż za
wrotami stajni i dotykając czołem podłogi. — Kanclerz Nan
prosi, abyś szybko przyszedł. Twój syn...
— Kuei Jen? — Li Yuan zmarszczył czoło, a w jego oczach
błysnął niepokój. — O co chodzi? Co się mu stało?
— Ja nie wiem, Chieh Hsia. Słyszałem tylko, że chłopiec
źle się poczuł i ma gorączkę. Wezwano już lekarzy...
Hu Ch'ang odwrócił się, ciągle klęcząc, kiedy T'ang minął
go biegiem, po czym, nie otrzepawszy się nawet z kurzu, wstał
i pospieszył za nim.
Gdy Li Yuan wpadł do sypialni syna, lekarze już tam byli.
Zasłony w oknach były zaciągnięte, a w powietrzu unosiła się
kwaśna woń wymiocin. Dwie służki Kuei Jena stały po drugiej
stronie łoża i z niepokojem przyglądały się swojemu pod-
opiecznemu. Li Yuan popatrzył na nie, a następnie gestem
ręki wezwał do siebie starszą, Powitanie Wiosny.
— Co się stało? — zapytał, nie odrywając wzroku od syna.
Chłopiec był blady, miał zamknięte oczy i zroszone kropel-
kami potu czoło. Jego przykryte prześcieradłami ciało poru-
szało się powoli, nie reagując, jak się zdawało, na dotknięcia
dłoni badającego je lekarza.
Dziewczyna uklękła"! pochyliła głowę.
— Ja... ja nie jestem pewna, Chieh Hsia. Początkowo wszyst-
ko było w porządku. Po obiedzie graliśmy w piłkę w Zachod-
nim Ogrodzie, a potem on nagle zaczął narzekać, że jest
zmęczony, wróciliśmy więc do domu. Położył się do łóżka, a ja
zostałam przy nim na tym krześle. Spał... godzinę, może
trochę dłużej, po czym nagle usiadł, jęcząc i trzymając się za
boki. Zapytałam, co mu jest, ale zanim zdążył odpowiedzieć,
zwymiotował. Wtedy posłałam Blady Kwiat po mistrza Nan.
Resztę już znasz, Chieh Hsia.
Li Yuan skinął głową i odesłał dziewczynę.
— No i jak? — zapytał stojącego obok niego lekarza. —
Czy wiecie, co mu jest? Czy to trucizna?
Mężczyzna popatrzył na niego z przestrachem.
__Trucizna, Chieh Hsia?
__ Spójrz na niego — zażądał Li Yuan. — Czy nie widzisz,
jak on cierpi?
Jakby na zawołanie czterolatek zajęczał, wywołując grymas
bólu na twarzy ojca.
__No i jak? Czy wiecie, co to jest?
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia — odpowiedział drugi
z lekarzy, odsuwając się od chłopca — ale postawienie właś-
ciwej diagnozy zabierze nam trochę czasu.
Li Yuan wyprostował się, a niepokój o syna sprawił, że
następne słowa wyrzucił z siebie z wyraźnym rozdrażnieniem:
— Bogowie, pomóżcie mi! Jeśli nie wiecie, przyznajcie
się do tego i wezwijcie kogoś, kto wie!
W tej chwili usłyszał za sobą szelest jedwabiu. Odwrócił się
i ujrzał Nan Ho, który stał w drzwiach, lekko pochylając
głowę.
— Dzięki bogom, że tu jesteś, mistrzu Nan. Ci głupcy nic
nie wiedzą. Gdzie jest mój lekarz? Gdzie jest Chang Li?
— Chieh Hsia, proszę... uspokój się. To nic poważnego.
Jeśli zechcesz wyjść ze mną na chwilę...
— Mam zostawić syna?
— Chieh Hsia... proszę.
Li Yuan niechętnie wyszedł za Nan Ho na korytarz. Weszli
razem do jednego z małych, przylegających do sypialni poko-
ików i kanclerz zamknął drzwi.
— No i jak, mistrzu Nan?
Nan Ho podrapał się po szyi, jakby to, co miał powiedzieć,
było czymś trudnym i niemiłym, po czym odchrząknął i zaczął:
— Przeprowadziłem własne śledztwo, Chieh Hsia. Przy-
znaję, że są to dopiero wstępne wyniki, ale sądzę, iż dotarłem
do sedna sprawy i znam przyczyny tego drobnego epizodu.
— I? — zapytał niecierpliwie Li Yuan.
— Kuan Jen jest chory, gdyż zbyt dużo zjadł na obiad,
Chieh Hsia. Ujmując to dosadniej, obżarł się jak prosię...
— Co?
— To prawda, Chieh Hsia. Przestrzegano go przed kon-
sekwencjami, ale temu chłopcu nie można nic powiedzieć. Jeśli
nie dostaje tego, co chce, wpada we wściekłość i rozbija różne
rzeczy.
Li Yuan roześmiał się.
— Mówisz poważnie, mistrzu Nan?
— Obawiam się, że tak, Chieh Hsia.
— Dlaczego zatem nikt mi o tym nie powiedział?
— To było... trudne, Chieh Hsia. Chłopiec potrzebuje cza-
sem... dyscypliny, a ty, panie, nie pozwalasz, by go ka-
rano.
— I słusznie. W końcu jest księciem.
— Być może, Chieh Hsia, ale ty także byłeś księciem,
a mimo to twój ojciec nigdy nie wydał rozkazu, że nie wolno
cię karać. Sam dobrze pamiętam, jak...
— Dosyć! — krzyknął nagle rozgniewany Li Yuan. —
Od kiedy to możesz mówić mi, co mam, a czego nie mam
robić?
— Od czasu, kiedy mianowałeś mnie swoim kanclerzem,
Chieh Hsia.
— Kanclerzem, może, ale Kuei Jen jest moim synem i będę
z nim postępował tak, jak uznam to za stosowne. On jest
księciem i pewnego dnia zostanie T'angiem.
— Tym bardziej zatem powinien uczyć się samodyscypliny.
— Zapominasz się, Nan Ho.
— Mówię to, co uznaję za słuszne, Chieh Hsia. Gdybym
tego nie zrobił, nie spełniłbym swego obowiązku. Widzę, jak
dobry chłopiec powoli zmienia się w złego. Wybacz mi śmia-
łość, Chieh Hsia, ale uważam, że jesteś wobec niego nad-
opiekuńczy. Strzeż go, oczywiście, ale nie zrób z niego po-
twora.
Li Yuan stał przez długą chwilę w bezruchu, patrząc ze
zdziwieniem na swojego kanclerza. Potem spuścił wzrok.
— Ja... ja nie zdawałem sobie sprawy. Może masz rację,
mistrzu Nan. Może... —Westchnął. — Powiedz mi, co zrobił-
byś, będąc na moim miejscu.
— Jest pewien człowiek, Chieh Hsia. Nazywa się Lo Wen
i jest mistrzem Wu Shu, sztuk walki. To wyjątkowo szanowa-
ny, honorowy człowiek i byłby znakomitym przykładem dla
chłopca. Gdybym był tobą, panie, zaprosiłbym go do pałacu
i powierzył mu wychowanie chłopca. Oczywiście, jeśli tego
chcesz.
Li Yuan westchnął.
— Ale czy on nie jest jeszcze zbyt mały? Przecież nie
skończył nawet pięciu lat.
Nan Ho rzucił mu surowe spojrzenie.
__ Nigdy nie jest się zbyt małym na naukę, Chieh Hsia.
Przecież przed ukończeniem pięciu lat sam miałeś niejednego,
ale pięciu instruktorów. Pamiętasz, panie?
— Aż za dobrze. Nienawidziłem tego.
__ Oczywiście. Kiedy jest się zbyt młodym, by rozumieć,
zawsze nienawidzi się tego, co jest dobre. A jednak później
zacząłeś szanować swoich wychowawców, prawda? Po upływie
pewnego czasu jednego z nich mianowałeś swoim kanclerzem.
Li Yuan uśmiechnął się.
— Nie musisz mi tego przypominać, Nan Ho. Mimo to
ciągle mam wątpliwości. Kuan Jen jest taki młody...
— Tak będzie najlepiej, Chieh Hsia. Gdybym uważał, że
przyniesie to chłopcu szkodę, nigdy bym o tym nie wspominał.
Wiesz przecież o tym, panie.
— Wiem... — Li Yuan wahał się jeszcze przez chwilę,
a następnie skinął głową. — Dobrze. Przygotuj to.
Kiedy kanclerz już wyszedł, stał jeszcze przez jakiś czas,
zastanawiając się nad tym, o czym rozmawiali. Nan Ho był
jego najstarszym przyjacielem i najbliższym z doradców. Przez
cały czas ich znajomości mistrz Nan nigdy go nie zawiódł
i zawsze robił to, co było dla niego najlepsze. Teraz też tak
było. Tylko on, zapewne, mógł mu powiedzieć tę nieprzyjemną
prawdę. Li Yuan nie miał bowiem teraz, gdy jego gniew
przeminął, żadnych wątpliwości, że to było konieczne. Ale od
jak dawna mistrz Nan wiedział o tym i nic nie mówił? Jak
bardzo zły obrót musiała przybrać sytuacja, by zdecydował
się poruszyć tę sprawę?
Potwór, pomyślał, wspominając słowa Nan Ho, i zadrżał.
Czy to prawda? Czy naprawdę było tak źle? A jeśli tak, to
czy to jest jego wina? Czy zawiódł jako ojciec? Niepokojony
takimi myślami ruszył z powrotem do pokoju Kuei Jena.
Może zawiódł. Ale nie jest jeszcze za późno, by zacząć od
nowa. By kochać, nie psując. By...
Zatrzymał się w drzwiach i zajrzał do środka. Kuei Jen
siedział na łóżku i patrzył na niego z figlarnym wyrazem
twarzy.
— Cóż to ja słyszę? — zaczął Li Yuan, odprawiając zarów-
no obu lekarzy, jak i służki. — Myślę, że nadszedł czas,
abyśmy sobie trochę porozmawiali.
Kiedy pojawił się posłaniec, Michael Lever brał właśnie
prysznic. Podniecona Emily zastukała tak głośno w przezro-
czystą ściankę, że drgnął wystraszony.
— Hej, co może być tak pilnego?
— Myślę, że właśnie to: jest na tym pieczęć Tanga.
Otworzył drzwi, zerknął na paczuszkę, którą mu pokazy-
wała, po czym cofnął się i zakręcił kurek. Kiedy wyłonił się
z kabiny, wyciągnęła ku niemu ręce z ręcznikiem.
— Chcesz, abym cię wytarła?
Roześmiał się.
— Nie teraz, kiedy się spieszę!
Mimo to nie protestował, gdy zaczęła go wycierać, kiedy
on sam w zadumie wpatrywał się w pakunek, który leżał na
stojącym obok krześle.
— Czy myślisz...? — zapytał po chwili.
— Co myślę? — odpowiedziała z uśmiechem, delikatnie
dotykając świeżo zabliźnionych miejsc na jego ciele. Od ostat-
niej operacji upłynęły zaledwie dwa miesiące i wciąż jeszcze
narzekał na bóle. Nie miało to jednak większego znaczenia,
gdyż teraz, kiedy wreszcie mógł się poruszać bez pomocy
skomplikowanych protez, stał się zupełnie innym człowiekiem,
który jakby otrząsnął się ze wspomnień o zamachu. Wiedziała
jednak, że nie była to do końca prawda. Jakaś część jego
umysłu na zawsze pozostanie zszokowana tym, co go spotkało.
— Czy myślisz, że wyraził zgodę? Po co wysyłałby paczkę,
gdyby odpowiedź była negatywana?
Podniosła się z kolan i patrząc, jak się ubiera, odpowiedziała
pytaniem:
— Sądzisz, że Nan Ho mógłby się nie zgodzić?
— Może. To znaczy, jeśli nasze podania w ogóle do niego
dotarły. Znasz to powiedzenie: „budynek ma dziewięć pięter,
a każde piętro dziewięcioro drzwi". Jest w tym trochę prawdy.
Istnieje osiemdziesiąt jeden szczebli na urzędniczej drabinie
i jeśli masz pecha, musisz pokonać każdy z nich.
— A więc nie spodziewasz się, by list polecający Glorii coś
tu pomógł?
Wzruszył ramionami i naciągnął tunikę.
— Nie wiem. Był taki czas, gdy myślałem, że to dobry
pomysł. Teraz nie jestem tego już tak pewny. Chcę powiedzieć,
że ona jest w takiej samej sytuacji, jak my. Albo była.
To prawda, pomyślała Emily. Oni i wielu innych, którym
udało się uciec po upadku Ameryki Północnej. Na tym,
ujmując to w skrócie, polegał problem. Nie można było tu
nic zdziałać, jeśli nie miało się obywatelstwa. Przede wszyst-
kim nie można było kupić rezydencji na Pierwszym Poziomie.
Popyt był tak duży, że w rzeczywistości trudno było nawet
którąś z nich wynająć. Oznaczało to, że oni, jak wielu innych,
musieli spędzić te miesiące, które upłynęły od upadku, jako
wieczni goście przenoszący się z jednej rezydencji do drugiej,
ciągle komuś zobowiązani, ciągle niezadowoleni i nigdy sami.
Jakby odgadując te myśli, Michael popatrzył na nią po-
sępnie.
— I to jest właśnie najgorsze, Em. Mam tu sześć firm,
które warte są w sumie ponad miliard yuanów, i ciągle jestem
uważany za uchodźcę.
— Może to się właśnie zmieniło. Dlaczego nie otworzysz
przesyłki?
Popatrzył ponad jej ramieniem na pakunek, po czym spoj-
rzał jej w oczy i uśmiechnął się.
— Zawsze byłem taki, nawet jako dziecko. Doprowadza-
łem ojca do szału. Mówił: „Dlaczego tego nie otworzysz,
chłopcze!", ale ja zwlekałem i zwlekałem. To było jak... Pre-
zent sam w sobie był niczym. Miałem już dużo rzeczy. Ciekaw-
sze było samo oczekiwanie i zgadywanie. To było najlepsze ze
wszystkiego.
Uśmiechnęła się, świadoma bólu, który jak zawsze, gdy
wspominał ojca, zabrzmiał w jego głosie.
— Wiem. Ale to coś innego, prawda? Jeśli odpowiedź jest
pozytywna, oznacza to zerwanie z przeszłością, z Ameryką
i wszystkim, co tam robiliśmy. A jeśli jest odmowna...
— Ależ nie może być.
— No cóż, może w takim razie otworzysz i dowiesz się.
A może chcesz, żebym ja to zrobiła?
Pokręcił głową.
— A więc? — Ale rozumiała jego wahanie. Tak samo czuła
się wtedy, gdy uciekała z Europy. W jej pamięci trwało ciągle
żywe wspomnienie tych chwil na kosmodromie, gdy myślała,
że po raz ostatni patrzy na swój dom. Ale teraz wróciła. Tym
razem to Michael jest tym, który udał się na wygnanie.
Objął ją na chwilę, pocałował w czoło, a potem podszedł
do krzesła i podniósł pakunek. Był ciężki, a pieczęć Tanga
odciśnięta na czerwonym wosku sprawiała, że wyglądał bar-
dzo oficjalnie. Michael rozerwał ją i otworzył paczkę.
— Co to...?
Podeszła do niego i spojrzała na to, co trzymał w rękach.
Była to bardzo ozdobna karta dań —menu „Nowej Nadziei",
uświadomiła sobie ze zdumieniem. „Nowa Nadzieja" była
restauracją w Weimarze, popularną wśród bardziej radykal-
nych członków Izby.
Michael otworzył menu i zmarszczył czoło. W środku zna-
lazł ręcznie napisany liścik — zaproszenie na kolację. To, samo
w sobie, nie było nazbyt zaskakujące, gdyż otrzymywali wiele
zaproszeń. Michael był popularnym młodym człowiekiem, nie
pozbawionym wpływów tak w Izbie, jak i w szerszym świecie
interesów. Nie zadziwiło go widniejące u dołu zaproszenia
nazwisko, które było napisane w poprzek krwawoczerwonego
odbicia drugiej pieczęci.
NanHo.
Emily cicho zagwizdała.
— Jak myślisz, czego on chce?
Michael wzruszył ramionami i odpowiedział pytaniem:
— A więc uważasz, że powinniśmy iść?
Popatrzyła na niego ze zdumieniem.
— Chciałbyś odmówić?
— To dosyć dziwne posunięcie z jego strony. Zapraszać
nas właśnie tam.
— Być może. Ale przecież nie możesz odmówić. Na zawsze
przekreśliłoby to nasze szansę na uzyskanie obywatelstwa.
— Mogłoby. Ale w razie, gdyby stało się to powszechnie
znane, mogłoby także postawić kanclerza w kłopotliwym po-
łożeniu, nie sądzisz? Pojawiłyby się pytania. Głównie o to,
dlaczego pierwszy minister Li Yuana zaprasza na kolację
byłego członka Nowych Republikanów. Chcę powiedzieć, że
tu musi chodzić o jakiś układ. Li Yuan czegoś od nas chce.
Uśmiechnęła się.
— Zaczynasz mówić jak polityk.
__No cóż, byłem przecież jednym z nich! — odpowiedział
ze śmiechem. — I być może jeszcze jestem.
Pokręciła głową.
__Mylisz się. Po świecie krąży wiele politycznych zwierząt
i wydaje mi się, że w ciągu ostatnich kilku lat spotkaliśmy je
wszystkie, ale ty jesteś inny. Ludzie darzą cię szacunkiem,
ponieważ zawsze myślisz i działasz jak człowiek, a nie jak
polityk. Nie znaczy to, że nie masz racji. Li Yuan z pewnością
chce czegoś od ciebie. A teraz... no cóż, zdałabym się na twój
instynkt. Spotkałabym się z nim i wysłuchała propozycji. Nie
musisz się przecież na nic zgadzać. W końcu to on wystąpił z tą
propozycją. Jeśli ktoś utraci twarz, będzie nim Nan Ho, a nie ty.
— A co z tobą? Ty także jesteś zaproszona.
Spojrzała na liścik jeszcze raz, po czym zaśmiała się za-
skoczona, gdyż Nan Ho rzeczywiście wymienił ją w tekście
zaproszenia, i to używając przydomka: Najstarsza Córka.
— Jak myślisz, czy to z jego strony ironia? — zapytała,
czując jednocześnie, że serce zaczęło jej nagle mocniej bić.
— Może. Wszystkiego się dowiemy, prawda? Jeszcze dziś
wieczorem.
— A więc idziemy?
Upuścił menu na podłogę, wziął ją w ramiona i spojrzał
prosto w twarz.
— Oczywiście. Ale to będzie wieczorem. A teraz...
— Co to za dom?
Karr stał przed wielką, ozdobną bramą i rozglądał się wokół
siebie z wyraźnym zakłopotaniem.
— To rezydencja Shang Mu — odpowiedział spokojnie
Chen, jakby bywanie w takich miejscach było tym, co czynił
regularnie.
— Shang Mu? Masz na myśli tego Shang Mu, który narobił
hałasu w sprawie tego, co działo się w Ministerstwie?
— Właśnie.
— Przyszliśmy, aby się z nim zobaczyć?
Chen pokręcił głową.
— Nie z nim. Shang Mu został zabity. Przyszliśmy z wizytą
do jego córki, Hannah.
Karr zmarszczył czoło.
— Kiedy powiedziałeś, że jest ktoś, kogo powinienem po-
znać, pomyślałem...
— Co pomyślałeś? — Chen popatrzył z uwagą na starego
przyjaciela, a jego ciemne oczy zapłonęły dziwnym blas-
kiem. — Wiele się tu wydarzyło, kiedy byłeś na dole, Gregor,
i nie o wszystkim donosiły media. Były chwile, gdy myślałem,
że zbliża się mój koniec. Ale teraz jesteśmy tu obaj, ty i ja.
Żyjemy, prawda? I to nie tylko w sensie fizycznym.
Karr miał zamiar zapytać, co właściwie Chen miał na myśli,
ale w tej chwili zamontowana nad ich głowami kamera obró-
ciła się, a brama z cichym brzęknięciem zaczęła się rozsuwać.
Za nią, na rozległym dziedzińcu przed rezydencją, stało
dwóch ubranych w liberie służących, którzy pochylili głowy
w ukłonach.
— Majorze Kao — odezwał się starszy z nich, po czym
zmienił lekko pozycję i zaprosił ich do środka. — Nie spo-
dziewaliśmy się pana.
— Proszę o wybaczenie, stewardzie Tse. Gdybym wcześniej
wiedział, że tu przyjdę... — przerwał, przypomniawszy sobie
o dobrych manierach. — Nawiasem mówiąc, to jest major
Karr z cesarskiej gwardii T'anga.
Steward pochylił głowę jeszcze niżej. Zerknął na Karra,
nawet nie kryjąc wrażenia, jakie zrobił na nim ten potężny
mężczyzna.
— Czy... czy to wizyta o f i ej a 1 n a?
Chen uśmiechnął sif.
— Nie. Absolutnie nie. Czy Nu Shi Shang jest w domu?
— Oczywiście. Właśnie pracuje, ale powiadomię ją, że pa-
nowie przyszli. Jeśli zechcecie panowie udać się za mną...
Weszli do wyłożonej marmurami sali wejściowej i tam
zatrzymali się, czekając na pojawienie się gospodyni. Aby
jakoś zabić czas, Chen zaczął przyglądać się karpiom pływa-
jącym w zanurzonym w podłodze basenie, ale nie trwało to
zbyt długo, Karr bowiem przerwał jego zadumę.
— A więc? O co tu chodzi? — zapytał cicho.
Chen odwrócił się i spojrzał na niego z uśmiechem.
— Przepraszam. Powinienem cię uprzedzić. Ale... no cóż,
sam zobaczysz.
— Co zobaczę?
— Coś, czego najprawdopodobniej nie widziałeś już od
dłuższego czasu. Coś, czego nie widać na pierwszy rzut oka.
Karr roześmiał się.
— Czy ty piłeś, Chen? A może w czasie, kiedy mnie nie
było, stałeś się jakimś zwariowanym mistykiem.
Chen uniósł jedną brew.
— A jeśli nawet? Czy to byłoby takie złe?
— Złe? Przecież...
Karr przerwał. W drzwiach po drugiej stronie sali ponownie
pojawił się steward.
— Ch'un tzul Czy zechcecie pójść za mną?
Karr rzucił Chenowi długie, twarde spojrzenie i kręcąc
głową, podążył za nim oraz służącym.
W środku było chłodno i ciemno. Długi korytarz prowadził
do wysokich drzwi, które się otworzyły, gdy się do nich
zbliżyli. Za nimi był salon, na środku którego stała młoda
kobieta. Miała długie, kruczoczarne włosy, które związała
w warkocz, oraz skromne, ale eleganckie ubranie. Tym, co
Karra natychmiast w niej uderzyło, to prawdziwe ciepło z ja-
kim uśmiechnęła się na widok Chena. Był to ten rodzaj
uśmiechu, którego nie można było udawać. Gdy drzwi zam-
knęły się za nimi, podeszła do Chena, ujęła jego dłonie i po-
całowała go w oba policzki.
— Chen! Jak to cudownie widzieć cię znowu! — Odwróciła
się w stronę Karra. — I pana także, majorze Karr. Jestem
szczęśliwa, że mogę wreszcie pana poznać. Chen dużo mi
o panu opowiadał.
Karr roześmiał się, czując, że wraca jego zakłopotanie.
— Doprawdy?
— Och, nie było to nic złego. A przynajmniej nic, co ja
uznałabym za złe.
Kiedy to mówiła, jej oczy rozbłysły figlarnie, a uścisk jej
ręki okazał się nadspodziewanie mocny.
— Chodźcie — dodała, wprowadzając ich do mniejszego,
bardziej kobieco urządzonego pokoju z meblami w miękkich,
pastelowych kolorach. — Każę, by przygotowano nam ch 'a. —
Odwróciła głowę i uśmiechnęła się do Karra. — Słyszałam,
że pan jest prawdziwym ekspertem, majorze. Mam nadzieję,
że zasmakuje panu nasza skromna kompozycja.
Karr pochylił nieznacznie głowę.
— Jestem pewny, że będzie zachwycająca.
— A jeśli nie? Czy powie mi pan o tym?
Popatrzyła na Chena, po czym wróciła wzrokiem do Karra.
— Nic panu nie powiedział, prawda? Po prostu przypro-
wadził pana tutaj, tak?
Karr skinął głową, a na jego ustach pojawił się lekki
uśmiech.
Pogroziła Chenowi palcem, jak teściowa strofująca zięcia.
— Kao Chen, to bardzo brzydko z twojej strony, że tak
długo trzymałeś majora Karra w niewiedzy. Powinieneś go
przygotować.
Chen roześmiał się.
— I popsuć sobie zabawę? Nie ma mowy!
Zwróciła się ponownie w stronę Karra.
— Pański przyjaciel jest nadzwyczajnym człowiekiem, ma-
jorze. Zawdzięczam mu bardzo wiele. Moją wolność i z pew-
nością moje życie.
Wypowiedziała te kilka zdań z takim uczuciem, że Karr
zmarszczył czoło i ponownie zaczął zastanawiać się nad naturą
ich związku. Przedtem sądził...
— Ja... ja nie rozumiem.
— Tak — powiedziała, uśmiechając się, i wskazała jedną
z sof. — Ale zaraz sobie wszystko wyjaśnimy. Pozwólcie, że
poślę po ch'a, a potem usiądziemy i porozmawiamy.
Kamienie pływały mu przed oczami, zamazane i przenika-
jące się nawzajem. Były niczym gęste linie wrogich oddziałów,
jak biały mur otaczający go ze wszystkich stron. Krople potu
spływały z jego czoła, padając na planszę, kap, kap, jakby
wolno się rozpuszczał; jakby, zanim zostanie postawiony osta-
tni kamień, miała z niego zostać tylko kałuża słonej wody.
Przełknął z wysiłkiem ślinę. To było niemożliwe. Nie było
wyjścia z tej pułapki. Mistrz Hsu miał przewagę przynajmniej
czterech kamieni i gdyby teraz stracił tę grupę, nie było już
dla niego nadziei.
Jego wzrok oderwał się na chwilę od planszy, przepłynął
przez komnatę i spoczął na dwóch ciałach, które leżały w na-
rożniku. Byli tacy nieruchomi. Tak idealnie, okropnie
nieruchomi. Podobno tylko wielki Tuan Ti Fo potrafił zamie-
rać w takim bezruchu.
Popatrzył znowu na planszę, próbując się skoncentrować,
czując równocześnie, że jest bliski zemdlenia. Duchota... Nagle
zrobiło mu się tak gorąco. Jakby...
Przypomniał sobie. Gra. Musi wygrać tę partię. Czarne.
Gram czarnymi, powtarzał sobie. Ale to nie miało sensu. Nie
potrafił się skupić. Napięcie. To napięcie niszczyło go. Ostat-
nim razem, gdy uświadomił sobie, że wygrał, zalała go fala
tak ogromnej ulgi. Takiego szczęścia! Ale teraz...
Uniósł głowę i spojrzał w oczy mistrza Hsu. Nic. Były jak
ściany zamykające go i odmawiające mu prawa do życia.
„To tylko gra!", chciał krzyknąć. „To tylko gra!". Ale
zasady zostały zmienione. I nagle zrozumiał.
O to właśnie chodzi w tej grze. Życie i śmierć. Walka. I tylko
jeden zwycięzca. A pokonany?
Tak. Wiedział.
Wyprostował się i rękawem swej jedwabnej szaty otarł pot
z twarzy. Jeszcze przez chwilę studiował sytuację na planszy,
po czym złożył swemu staremu przyjacielowi Hsu lekki ukłon,
akceptując to, co kamienie już wcześniej mu powiedziały.
Przegrał. Przegrał już sześć, a może siedem posunięć wcześniej,
i wiedział to już nawet wtedy. Grał jednak dalej, mając
nadzieję, że coś się może zmieni. Ale tym razem nadzieja nie
wystarczyła. Tym razem gra mogła mieć tylko jeden wynik.
Prawie się roześmiał, myśląc o tym. Ale nie był to czas
śmiechu. Był to czas, kiedy należało pokazać godność. God-
ność i wewnętrzną siłę.
Odwrócił się i spojrzał na T'anga. Wang Sau-leyan patrzył
gdzieś w bok, a jego wielkie szczęki właśnie coś przeżuwały.
W tej chwili, jakby wyczuwając, że coś się stało, T'ang popa-
trzył na mistrza.
— Czy już koniec?
Starzec skinął głową.
— To dobrze — powiedział Wang i najobojętniejszym z ge-
stów przywołał strażników.
Pokonany mistrz odwrócił się i rzucił ostatnie spojrzenie na
planszę. Po raz pierwszy uświadomił sobie jak głęboko, jak
intymnie splotło się jego życie z nieskończonym bogactwem
kształtów tworzonych przez pionki. Był czterolatkiem, kiedy
¦
trafił do szkoły gry, miał osiem lat, gdy wygrał swój pierwszy
zawodowy turniej, dwadzieścia sześć, gdy został mistrzem.
Przez całe życie szukał ideału, ale aż do tego dnia szukał go
bezskutecznie.
Przyjrzał się układowi kamieni i otworzył usta ze zdumienia.
Tak... żadna z gier, w których brał udział, nie toczyła się
w tak skrajnym napięciu. W żadnej z nich nie było nawet
śladu tego rzadkiego i delikatnego piękna, takiej wyrazis-
tości... takiej siły.
Zadrżał, popatrzył na Hsu i skłonił nisko głowę, chcąc go
uhonorować. Gdyby każda gra mogła być tak pełna znaczenia.
Gdyby miał tysiąc żywotów, które mógłby stracić. A może
nie. Może prawdziwe piękno poznaje się tylko raz.
Poczuł, jak chwytają go szorstkie, brutalne ręce, poczuł,
jak niosą go na bok, poczuł...
— Co za bałagan — odezwał się Wang Sau-leyan, a potem
wybuchnął śmiechem, w którym zawtórował mu chór dwo-
rzan. — Ale poskutkowało, prawda? Mam w końcu swojego
mistrza. Kogoś, kto będzie mnie reprezentował na turnieju. —
Podniósł się do pozycji siedzącej, a następnie przekręcił się
na sofie i zsunął nogi na podłogę. — Mistrzu Hsu, gratuluję ci.
Stary człowiek pochylił głowę, zachowując godność jeszcze
przez chwilę, po czym zwymiotował na planszę.
— Bogowie... — westchnął Wang Sau-leyan, a na jego
twarzy pojawiła się odraza. — Hung... zabierz go stąd
i oczyść, dobrze? Aha... i daj mu dziesięć tysięcy yuanów. Jest
godny tytułu mistrza.
Hung uniósł brwi, zdziwiony, że Wang w ogóle zauważył,
jak wspaniale grał Hsu Jung.
— A pozostali, Chieh Hsial
— Przegrani? — Wang uśmiechnął się. Wyglądało to
tak, jakby w jego nadętej niczym balon twarzy otworzyła się
wąska szczelina. — Rzuć ich sępom na pożarcie.
Ch 'a okazała się T'eh Kuan Yim, Żelazną Boginią Miłosier-
dzia, z gór Wu-I. Karr pogratulował Hannah, chwaląc wybor-
ny kwaśno-słodki smak napoju i jego trwały aromat, ale sama
ch'a była najmniejszą z przyjemności, których zaznał tego
wieczoru. Już po godzinie rozmowy stwierdził, iż jest oczaro-
wany tą młodą kobietą i kiedy, w chwili przerwy, spojrzał na
Chena, zauważył, iż przyjaciel przygląda mu się ze znaczącym
uśmiechem.
— Widzisz? — powiedział Chen. — A nie mówiłem?
— Nic nie mówiłeś, łachudro. Gdybym tylko wiedział...
— Gdybyś wiedział, popsułbyś nam obojgu zabawę. Czy
moja Hannah nie jest kimś wyjątkowym?
Karr skinął głową, a następnie, kierując się nagłym impul-
sem, pochylił przed nią głowę z szacunkiem. W odpowiedzi
przesłała mu promienny uśmiech.
— A twój pomysł... — odezwał się nagle Chen. — Nie
wspominałaś wcale o swojej idei.
Machnęła ręką, jakby nie było to coś ważnego, ale Chen
nalegał:
— Nie. Musisz opowiedzieć Gregorowi. Ja uważam, że to
cudowny pomysł.
Karr spojrzał na nią pytająco.
— A więc?
Spuściła głowę, po raz pierwszy lekko zakłopotana.
— To tylko coś, co chciałabym robić. Coś, o czym myślę.
Ale... — Popatrzyła na niego. — No cóż, to wszystko jest
takie niekonkretne. Nie mogę sobie wyobrazić, jak sprawić,
by stało się to realne.
— Opowiedz mi. Może ja coś wymyślę.
Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się.
— Dobrze. Chodzi o coś takiego. Mamy media, prawda?
Mówią nam o tym, co się dzieje w naszym świecie. Albo
przynajmniej tak nam się wydaje. W rzeczywistości mówią
nam tylko to, co w ich opinii powinniśmy wiedzieć. Widziałeś
to przecież na własne oczy. Wiadomości przekazywane miesz-
kańcom Góry są zupełnie inne niż te dla Dołów. Na każdym
poziomie sytuacja wygląda... inaczej. Oprócz tego są ciała
typu Ting Wei, odpowiedzialne za propagandę, i jest Minis-
terstwo Tysiąca Oczu — czy też to, co z niego pozostało po
ostatnim starciu z Siedmiu. Zadaniem tych wszystkich or-
ganizacji jest zniekształcanie ogólnego obrazu naszej rzeczy-
wistości. Są... barierami postawionymi na ścieżce prawdy. Moj
pomysł... moja wielka idea polega na tym, by jakoś znisz-
czyć te bariery. Albo je obejść. By znaleźć sposób powiedzenia
ludziom, co tak naprawdę się dzieje. Jak ta sprawa ośrodka
w Kibwezi, o której usłyszałam od Chena, czy też praw-
dziwa relacja o zniszczeniach po sztormie w Nantes, czy...
no cóż, istnieją setki różnych tematów do wyboru. Chodzi
o to, że Chung Kuo potrzebuje kogoś, kto będzie stał na
zewnątrz, poza kręgiem władzy i tej całej gry interesów.
Kogoś, kto będzie mówił prawdę o wszystkim, nie lękając
się utraty przychylności możnych tego świata. A ja chcę być
tym kimś.
Karr wyprostował się i wziął głęboki oddech.
— Aiya... to dopiero pomysł, młoda damo.
Skinęła głową z uśmiechem, ale w jej oczach malowała się
śmiertelna powaga.
— No i jak? Co o tym sądzisz, Gregor? Nie jestem tak
bogata, jak Mary Lever. Nie mam także żadnych wpływów.
Czy sądzisz, że jestem szalona, marząc o czymś takim?
Karr spojrzał w dół, po czym wyciągnął rękę i do swojej
czarki nalał trochę c/za.
— Nie. Prawdę mówiąc, sam od pewnego czasu czuję to
samo. Były takie chwile, gdy myślałem, że pęknę, jeśli natych-
miast nie opowiem komuś o tym, co widziałem i robiłem.
Ja... — Popatrzył na Chena. — Chen jest taki sam. Nie
jesteśmy szczęśliwi, służąc dwóm panom.
— Dwóm panom? — Spojrzała na niego ze zdziwieniem.
— Li Yuanowi i własnemu sumieniu. To jest w jakimś
sensie... niezdrowe. Ale gdyby był sposób, bym mógł pokazać,
co czuję, jakieś ujście dla tego napięcia, które jest we mnie,
to może poczułbym się lepiej.
— A więc?
Karr zaśmiał się i odpowiedział:
— A więc może znam sposób. Posłuchaj... — Rozłożył
ręce. — To może się nie sprawdzić, ale chyba warto spróbo-
wać, prawda?
Skinęła głową.
— W porządku. Otóż... chodzi mi o coś, co widziałem
przed laty. Coś, w czym wyspecjalizowało się Ping Tiao.
Ulotki. Proste teksty wydrukowane na cienkim papierze. Jed-
nokrotnie potrafili wypuścić sto milionów takich karteczek,
które potem krążyły między mieszkańcami dolnych pozio-
mów. O ile mi wiadomo, wytwarzali około dziesięciu tysięcy
matryc, przekazywali je sympatyzującym z nimi agitatorom,
którzy sami już to drukowali i rozpowszechniali. — Uśmiech-
nął się. — Może powinnaś zrobić coś podobnego.
— Nabierasz mnie, prawda? — odpowiedziała ze śmie-
chem.
— Wcale nie. To może się sprawdzić. Ty dostarczysz tekst,
a Chen i ja go rozpowszechnimy. A przynajmniej spróbujemy.
Hannah pokręciła głową.
— Ależ wy dwaj jesteście majorami... wyższymi oficerami
Służby Bezpieczeństwa Tanga. Nie możecie zostać wplątani
w coś takiego!
— Obaj jesteśmy także w służbach specjalnych — dorzucił
Karr, a uśmiech ani na chwilę nie zniknął z jego twarzy. —
Kto lepiej od nas może zaaranżować coś podobnego. W ciągu
ostatnich piętnastu miesięcy nawiązałem wiele pożytecznych
znajomości. Takich, które mogą zostać wykorzystane do dys-
trybucji tych ulotek. Do tego, by rozeszły się one daleko
i szeroko.
Przerwał, zauważywszy, że Chen wpatruje się w niego lekko
zmrużonymi oczami.
— Może to i dobry pomysł, ale ty masz dziecko, Gregor.
— A ty masz troje. Mimo to uważam, że warto podjąć to
ryzyko. A co ty sądzisz?
Chen wahał się przez chwilę, po czym skinął głową.
— Dobrze. Powiem ci, co masz robić, Hannah. Napisz coś,
może o tym, co wydarzyło się w Nantes, a my zajmiemy się
resztą. Zgoda?
Wyciągnął do niej rękę. Przez chwilę po prostu patrzyła na
niego, zdziwiona i oszołomiona, a potem z lekkim uśmiechem
wyciągnęła zdecydowanym ruchem swoją rękę i uścisnęła mu
mocno dłoń.
— Zgoda.
Przed wejściem do „Nowej Nadziei" było ciemno; świeciła
się tylko jedna zamontowana nad drzwiami lampa. Kiedy się
do nich zbliżyli, z mroku wyłoniło się dwóch strażników
i przyparłszy ich bez większych ceregieli do ściany, sprawdzili,
czy nie mają broni.
— Urocze — wymruczała przez zaciśnięte zęby Emily, gdy
ręka jednego ze strażników zbyt długo zabawiła na wewnęt-
rznej stronie jej uda.
— Czy to naprawdę jest konieczne? — zapytał Michael,
kiedy, brutalnie odwrócony, spojrzał w twarz drugiego straż-
nika. Tamten jednak nie odpowiedział mu, tylko wskazał, że
mają wejść do środka.
— No cóż — odezwała się Emily, biorąc męża pod rękę —
oto znika moje ostatnie złudzenie co do dobrych manier tych
ludzi. Jedyne, co rozumieją, to siła.
Michael wzruszył ramionami, po czym zatrzymał się i zaj-
rzał do wnętrza tonącej w mroku restauracji. W tej samej
chwili, jakby na zawołanie, w drugim końcu pomieszczenia
zapaliła się lampka, ukazując samotną postać kanclerza Nan
Ho. Gdy zauważył, że patrzą na niego, wstał i gestem ręki
zachęcił ich, by podeszli do niego.
— Reprezentancie Lever —powiedział, wstając, gdy dotar-
li do stolika. Następnie skłonił głowę przed Emily i dodał: —
Madame Lever... Proszę, usiądźcie państwo.
Michael pomógł Emily zająć miejsce, po czym usiadł na-
przeciw Nan Ho. Lekko kołysząca się lampa to zalewała ich
twarze światłem, to skrywała je w cieniu.
— O co tam chodziło? — zapytał Michael z zaciętą w su-
rowym grymasie twarzą, zdecydowany, jak mogło się wyda-
wać, nie ustępować w niczym ani o krok.
— Zwykłe środki ostrożności — odparł spokojnie Nan Ho.
Odwrócił się lekko w "bok i strzelił palcami. Prawie natych-
miast z mroku wyłonił się kelner i stanął u jego boku; nie był
to żaden ze stałych pracowników „Nowej Nadziei". Kanclerz
uśmiechnął się z kurtuazją do Michaela i zapytał:
— Czy macie ochotę na trochę wina przed jedzeniem?
Michael spojrzał na Emily, która skinęła głową.
— Tak — odpowiedział. — Ale nie to miałem na myśli.
Rozumiem konieczność zachowania środków ostrożności, ale
nie akceptuję niepotrzebnej brutalności, z jaką działali ci
strażnicy. Co oni mieli tym udowodnić?
Nan Ho uśmiechnął się jeszcze szerzej.
— Myślę, że zna pan juz odpowiedź. Ale samo pańskie
pytanie jest bardzo interesujące. Pokazuje, że przyszedł pan
tutaj z ustalonymi poglądami. Wydaje się panu, że wie pan,.
czego od niego chcę. A przecież nawet mnie pan jeszcze nie
wysłuchał. To dziwne. Spodziewałem się po panu czegoś wię-
cej, Michaelu Lever. Oczekiwałem pewnej... subtelności,
jeśli można to tak nazwać. Czegoś, czego pozbawieni są inni
ludzie waszego... rodzaju.
Emily spuściła głowę i zacisnęła swoje skryte pod stołem
ręce. Waszego rodzaju, powtórzyła w myślach, a brzy-
dota tych słów odbiła się głośnym echem w jej sercu. Co on
miał na myśli? Ich rasę? A może tylko Partię Nowych Re-
publikanów, do której kiedyś należał Michael?
— Wysłucham pana — powiedział Michael i splótł ręce na
stole przed sobą. — Ale nie przyszedłem tutaj, by zawierać
układy.
Nan Ho zachichotał.
— Układy. Czy to wszystko, o czym pan myśli?
Michael nie odpowiedział, tylko patrzył na niego w milcze-
niu, aż w końcu Nan Ho spuścił wzrok, wzruszając przy tym
ramionami. W tej samej chwili wrócił kelner z tacą, na której
stały kieliszki do wina i otwarta butelka. Kiedy napełnił
kieliszki i zanurzył się ponownie w otaczającej ich ciemności,
Nan Ho popatrzył z uśmiechem na swoich gości i wzniósł toast.
— Za najwspanialszą parę Ameryki!
Michael przesunął palcem po krawędzi kieliszka i zmrużył
oczy.
— A więc, czego pan chce, Ekscelencjo?
— Ja? — Nan Ho wypił łyk wina, po czym rozparł się
wygodnie na krześle, jakby był to zwykły wieczór spędzany
z przyjaciółmi poza domem, a on sam częstym gościem tej
restauracji. Rozglądał się przez chwilę wokół siebie, a następ-
nie znowu skupił wzrok na Michaelu. — Powiem panu. Chcę
pokoju.
— Pokoju? To wszystko?
Nan Ho pokiwał twierdząco głową.
— Tak, ale jest z tym drobny kłopot. Widzi pan, Izba chce
prawdziwej władzy, a jeśli ją uzyska, nie będzie pokoju. Tak
więc... — Wypił drugi łyk i uśmiechnął się. — Nie mogę
pozwolić, by zdobyli tę władzę. Czy rozumie pan, na czym
Polega mój problem?
Michael pochylił się ku niemu, a jego twarz nagle znalazła
się w kręgu światła rzucanego przez lampę.
— Rozumiem, ale nie bardzo wiem, jak mógłby pan temu
zapobiec. Sytuacja się zmienia. Izba uzyska realną władzę.
Jeśli nie w tym roku, to w następnym.
— Tak szybko? — Twarz Nan Ho zmarszczyła się na
chwilę w zadumie. A potem, niespodziewanie, roześmiał się. —
Może powinienem zacząć się już pakować, co?
Michael patrzył na niego przez jakiś czas, nie wiedząc, jak
zareagować, po czym, ulegając nastrojowi lekkiego rozbawie-
nia, który zdawał się emanować z tego człowieka, także się
uśmiechnął.
— Tak dużo lepiej — pochwalił go Nan Ho i pochyliwszy
się w jego stronę, dodał: — Przyszedł pan tutaj pełen wrogości,
napięcia i fałszywych oczekiwań. Ten pokaz siły przed drzwia-
mi, za który nawiasem mówiąc bardzo przepraszam, miał na
celu utwierdzenie pana w tym mniemaniu. Ale my wcale tacy
nie jesteśmy. Nie można nas traktować jak jakieś abstrakcyjne
siły. Jesteśmy ludźmi i chcemy tego, czego chcą ludzie.
Kiedy mówię o pokoju, nie mam na myśli jakiejś mętnej
i nieokreślonej idei. Rozumiem to dokładnie tak samo, jak
pan. Myślę o wolności od gwałtu, od tyranii i nędzy. O swo-
bodzie wyboru współmałżonka i prawie spokojnego życia
każdej rodziny. Wolności...
— Rozumiem, co pan chce powiedzieć — przerwała mu
dosyć obcesowo Emily — ale czy nie jest to w sprzeczności
z całą waszą polityką?
— Absolutnie nie. Problemów, które przed nami stoją, jest
wiele, a rozwiązań mało. Na Chung Kuo żyje zbyt dużo ludzi,
a więc musimy ograniczyć liczbę dzieci w każdej rodzinie.
Dostawy żywności z zasmucającą regularnością nie zaspoka-
jają potrzeb, a zatem należy albo produkować więcej — co
jest, z czym się pani zapewne zgodzi, prawie niemożliwe —
albo, znowu ten sam wniosek, ograniczyć liczbę ludzi. Jeśli
chodzi o przeludnienie, to... jestem pewny, że podziela pani
moje zdanie. Wszystkie trudności, z którymi się zmagamy,
mają tylko jedną przyczynę: jest nas za dużo. O wiele za dużo.
Jeśli pragniemy pokoju, a jestem przekonany, że pragniecie go
tak bardzo jak ja, to musimy coś z tym zrobić.
Michael chciał mu odpowiedzieć, ale Emily i tym razem
była szybsza.
— Tak, ale dlaczego te ograniczenia mają obowiązywać
tylko na dolnych stu pięćdziesięciu poziomach? Dlaczego nie
zrobić z tego prawa, które obowiązywałoby wszystkich? Tak
przecież byłoby sprawiedliwiej.
— Sprawiedliwiej? Może. Aczkolwiek nie za bardzo.
Nasz problem to właśnie te dolne sto pięćdziesiąt pozio-
mów. To tam populacja wzrasta w całkowicie nie kontrolo-
wany sposób. Jednakże wiąże się z tym wszystkim jeszcze
jeden czynnik, którego znaczenie, jestem tego pewny, dobrze
pani rozumie. Chodzi o naturalny opór przed odbieraniem raz
nabytych praw. I to w tym momencie... — przerwał, patrząc
to na jedno, to na drugie — na arenie pojawiacie się wy.
Emily wyprostowała się, nie wiedząc jeszcze, czy lubi tego
człowieka, czy też nie.
— Co pan ma na myśli?
Nan Ho spojrzał na nią z czymś na kształt szacunku
w oczach.
— Obserwowałem panią — zaczął z powagą. — Widzia-
łem, co pani próbowała zrobić w Ameryce. Była to bardzo
śmiała próba, prawdziwie nowatorska reakcja na trudną sy-
tuację. Co więcej, to mogło się udać, gdyby los dał pani więcej
czasu. Zmieniłaby pani stan rzeczy, Mary Lever. Jestem tego
pewny. Tak pewny, jak tego, że może to pani zrobić tutaj.
Możecie. Wy oboje, pani i Michael.
Michael roześmiał się.
— Ależ my nawet nie mamy obywatelstwa.
Nan Ho odwrócił się i strzelił palcami. Prawie natychmiast
pojawił się służący z pochyloną głową. W ręce trzymał lśniącą
teczkę. Nan Ho wziął ją od niego i podał Michaelowi.
Michael otworzył teczkę i pokazał Emily zapieczętowany
dokument.
— Łapówka? — zapytał, patrząc na kanclerza.
— Nie. I tak byście to dostali. Aha, i zanim zapytacie,
powiem, że możecie to zatrzymać niezależnie od tego, czy
zrobicie, co sugeruję, czy też nie. — Uśmiechnął się. — Po-
wtarzam, że chcę od was tylko, abyście powtórzyli jeszcze raz
to samo, co kiedyś zdecydowaliście się robić z własnej, nie-
przymuszonej woli, a mianowicie nakłaniali ludzi do czynienia
dobra.
— A to? — zapytała Emily, podnosząc kartkę, którą zna-
lazła w teczce. — Czy to także część umowy?
Michael wyjął kartkę z jej ręki i stwierdził, że była to
notatka na temat wystawionej na sprzedaż rezydencji.
— A więc? — zapytał, unosząc głowę.
Nan Ho uśmiechnął się, po czym wezwał kelnera, wziął od
niego menu i podał je Emily.
— Nie ma jej jeszcze na rynku, ale o ile mi wiadomo cena,
której żąda właściciel, jest bardzo rozsądna. — Uśmiech
kanclerza był bardzo łagodny i pełen sympatii, ale Emily
wyczuła, że jest on tylko maską skrywającą ostry jak brzytwa
umysł. — Jeśli macie przyjmować ludzi, taka rezydencja bę-
dzie wam potrzebna. A przecież musicie ich przyjmować, jeśli
macie wywierać na nich wpływ, prawda?
ROZDZIAŁ 19
Miasta zwykłych ludzi
Lo Wen zacisnął popręg, ściągnął w dół strzemiona, na-
stępnie skrócił lejce i włożył je w prawą dłoń chłopca.
— Czy jesteś gotowy, Kuei Jen?
Mały książę pokręcił głową z wyrazem prawdziwej złości
w oczach.
— Nie chcę... — wymamrotał.
Lo Wen wyprostował się, tak że jego twarz znalazła się na
wysokości twarzy chłopca.
— Nie chodzi o to, czego chcemy, książę Kuei, ale czego
potrzebujemy. Jeśli masz być dobrym jeźdźcem, musisz się
uczyć tej sztuki już od najmłodszych lat. Musisz stać się
częścią konia, zrosnąć się z nim.
Kuei Jen pokręcił się w siodle, na którym wyraźnie źle
się czuł.
— Siedź spokojnie, Kuei Jen! Niepokoisz konia.
Mały książę spojrzał w dół, zły i nieszczęśliwy. Jak ten
człowiek śmie mówić do niego w ten sposób. Jak on śmie!
— Nie zrobię tego — powiedział z uporem i znowu zaczął
się wiercić w siodle. Tym razem kucyk poruszył się pod
nim. — Nie chcę.
— Zrobisz, bo musisz. To rozkaz twojego ojca.
Kuei Jen spiorunował go wzrokiem, wysunął wyzywająco
podbródek i z całej siły uderzył piętami w boki kucyka.
Zwierzę zarżało i zaczęło kopać.
— Niech cię diabli, chłopcze! — wrzasnął Lo Wen, chwy-
tając uprzęz i starając się jednocześnie utrzymać księcia na
kucyku. — Co ty, na litość boską, wyrabiasz! Mógłbyś się
zabić!
— Nie pojadę! — krzyknął w odpowiedzi Kuei Jen. — Nie
chcę jeździć!
Lo Wen zdołał uspokoić konia, ale jego twarz aż pociem-
niała z gniewu. Ściągnął Kuei Jena z siodła, ustawił go z boku,
a następnie dał sygnał jednemu ze stajennych, by odprowadził
kucyka do boksu. Skończywszy, odwrócił się i spojrzał na
małego księcia.
Kuei Jen stał z rękami wspartymi na biodrach i patrzył na
niego wyzywająco.
— Nie będę jeździł — powtórzył. — Nie będę.
Lo Wen wziął głęboki oddech, a następnie pokiwał głową.
— Nie będziesz? Nie posłuchasz swojego ojca?
— On by mnie do tego nie zmuszał... To ty.
Lo Wen wyprostował się, teraz już naprawdę zły.
— Zrobisz to, co ci każę, Kuei Jen. Albo...
— Albo c o?
Lo Wen minął chłopca, podszedł do ściany i zdjął wiszący
na niej bicz.
— Chodź tu — rozkazał, kiwając na niego ręką.
Ale Kuei Jen potrząsnął głową i rzuciwszy mu ostatnie,
wyzywające, pełne buntu spojrzenie, odwrócił się i wybiegł ze
stajni.
— Tato! Tato!
Li Yuan poruszył się na swoim fotelu, zaskoczony tym
nagłym wtargnięciem. Patrząc na Kuei Jena, który biegł w je-
go stronę, rozpędzając po drodze zarówno dworzan, jak i pe-
tentów, wstał i zmarszczył czoło z niezadowoleniem.
— Kuei Jen! Co to ma znaczyć? Ile razy mam ci powta-
rzać...
Przerwał. Nowy wychowawca chłopca, Lo Wen, stał
w drzwiach gabinetu i pochyliwszy ogoloną głowę, czekał, nie
chcąc najwyraźniej wchodzić tam, gdzie nie został zaproszony.
Kuei Jen obszedł biurko i przylgnął do ojca.
— Tato! Tato! On chce mnie ukarać!
Li Yuan wziął głęboki wdech i spojrzał na swojego kuzyna
Tsu Ma, który siedział przy oknie. Tsu Ma wzruszył ramio-
nami, ale wyraz jego twarzy był bardzo wymowny.
Tang odwrócił się, odepchnął syna i przytrzymał go na
wyciągnięcie ręki od siebie. Ciężko mu to przyszło, gdyż
chłopiec nie skończył jeszcze pięciu lat i było to jakby złamanie
istniejącego między nimi zaufania, ale wiedział, że taki gest
jest konieczny. Kiedy jednak się odezwał, zrobił to miękkim,
ciepłym głosem, chcąc w ten sposób złagodzić cios:
— Kuei Jen... to nic nie pomoże. Wiesz, jak mają się
sprawy. Lo Wen... jego słowo jest moim słowem. To ja
wydałem taki rozkaz.
— Ale tatusiu — błagał Kuei Jen, którego oczy wypełniły
się łzami. — Ja nie zrobiłem nic złego. Nic...
Li Yuan przyglądał się przez chwilę synowi, a potem
spojrzał w stronę drzwi, gdzie czekał srogo wyglądający
Lo Wen.
— Lo Wen. Podejdź bliżej. Chcę z tobą porozmawiać.
Lo Wen ukłonił się energicznie, a następnie, z wyraźną
niechęcią, przeszedł między dworzanami i zatrzymacie przed
biurkiem T'anga.
— Chieh Hsia!
— Powiedz mi, dlaczego mój syn powinien zostać ukarany.
Głowa Lo Wena opadła prawie na jego piersi.
— Był nieposłuszny, Chieh Hsia. Kazałem mu jechać kon-
no, ale on odmówił. Gdy po raz drugi kazałem mu to zrobić,
spłoszył kucyka. A potem, kiedy chciałem go ukarać, uciekł.
— Byłem zmęczony, tatusiu! On każe mi tyle robić. Nigdy
nie pozwala mi odpocząć. Zawsze...
— Cicho, Kuei Jen! Jeszcze jedno słowo, a rozgniewam
się na ciebie.
Popatrzył znowu na Lo Wena. Twarz wychowawcy była
pozbawiona wszelkiego wyrazu, ale w jego pełnej gracji po-
staci widać było napięcie.
— Czy to prawda, Lo Wen? Czy zmuszasz mojego syna
do nadmiernego wysiłku?
— Nie, Chieh Hsia — odpowiedział wychowawca, poru-
szając przy tym nieznacznie głową. — To zdrowy chłopiec.
Może trochę zbyt ciężki jak na swój wzrost, ale krzepki. Ma
jednak zbyt mało rozwinięte mięśnie. Jeśli ma się nauczyć
prawidłowo jeździć i strzelać, musi wzmocnić łydki i ramiona.
Taka siła jest źródłem ch'i, wewnętrznej mocy i spokoju
potrzebnych wielkim ludziom.
— Może to i prawda, Lo Wenie, ale on jest jeszcze dziec-
kiem. Czy nie można by mu trochę pofolgować?
Lo Wen uniósł głowę i spojrzał młodemu T'angowi prosto
w oczy.
— Powierzyłeś mi chłopca, Chieh Hsia, i powiedziałeś, że
mam postępować z nim, jak uznam za stosowne, że mam go
ukształtować. A jak to zrobić, jeśli on za każdym razem
ucieka do ciebie.
— Ale jeśli to jest dla niego zbyt ciężkie...
Lo Wen wyprostował się nieznacznie.
— Czy pamiętasz, panie, opowieść o Sun Tzu i konkubi-
nach króla Ho-lu?
— Pamiętam.
Była to stara opowieść, prawdopodobnie apokryf, ale Li
Yuan natychmiast zrozumiał, o co chodziło jego rozmówcy.
Zgodnie z tą historią wielki Sun Tzu, po przejęciu dowództwa
nad armią króla Ho-lu, został poproszony o zademonstrowa-
nie swoich metod szkolenia. Aby to zrobić, Sun Tzu ustawił
na dziedzińcu pałacu konkubiny króla, które podzielił na dwie
grupy. Wręczył wszystkim miotły, a na czele obu „oddziałów"
postawił dwie faworytki króla. Wydał im rozkaz i kazał
przekazać go dalej, ale jedyne, co usłyszał, to kobiecy chichot.
Nie zmieszany tym, zwrócił się do króla i zapytał, czy jako
jego generał ma także pełnię jego władzy. Kiedy ten od-
powiedział twierdząco, Sun Tzu odwrócił się i oświadczywszy,
że obie „dowódczynie" nie spełniły swego obowiązku, kazał
je ściąć. Król Ho-lu sprzeciwił się, mówiąc, że są to jego
ulubione konkubiny, ale Sun Tzu jeszcze raz spojrzał mu
w twarz. „Czy nie powiedziałeś, że mówię w twoim imieniu
i mam całą twoją władzę?" — zapytał, a kiedy król skinął
głową, rozkazał przeprowadzić egzekucje. Potem nie było już
żadnych chichotów, a po godzinie ćwiczeń konkubiny dorów-
nały w musztrze starym weteranom.
Li Yuan spuścił wzrok, po czym pokiwał głową. Chciał
powiedzieć, jak jest mu przykro, wyjaśnić synowi, że tak musi
być, ale wiedział, że nawet to byłoby błędem. Zbyt długo
rozpuszczał chłopca, a takie folgowanie mu we wszystkim
mogło być źródłem fatalnej słabości. Jeśli prawdziwie kocha
syna, musi wychować go na mocnego człowieka.
— Masz rację, Lo Wen. Weź chłopca i zrób, co trzeba zrobić.
— Tatusiu! — krzyknął Kuei Jen, ale Li Yuan pokręcił
głową.
— Jesteś księciem, Kuei Jen, a więc zachowuj się
jak książę! — Obrócił zdecydowanie chłopca, może zbyt bru-
talnie, i pchnął go w stronę Lo Wena. — Wykonuj wszystkie
polecenia swojego wychowawcy. Jeśli jeszcze raz wpadniesz
tu tak, jak to zrobiłeś dzisiaj, sam cię ukarzę, rozumiesz, synu?
Kuei Jen rzucił mu gniewne spojrzenie, a potem z dumą,
która wydawała się czymś dziwnym po jego wcześniejszym
pokazie słabości, wyszedł wolno z gabinetu. Lo Wen podążył
jego śladem.
Wyczerpany emocjonalnie Li Yuan głęboko odetchnął. Zły,
że tak wiele osób było świadkami tej sceny, odprawił czeka-
jących petentów i dworzan jednym, pełnym niecierpliwości
gestem.
— Postąpiłeś słusznie — odezwał się Tsu Ma, kiedy już
wszyscy wyszli. Wstał, zbliżył się do Li Yuana i dodał: — I nie
bój się niczego. Teraz może cię za to nienawidzi, ale pokocha
cię, kiedy zrozumie, dlaczego to zrobiłeś.
— Może. Ale on jest wszystkim, co mi pozostało. Już raz
prawie go straciłem. Sama świadomość, że może myśleć, iż go
już nie kocham... — Zadrżał i ponownie spojrzał na kuzy-
na. — Dlaczego jesteśmy tacy uczuciowi? Dlaczego my, któ-
rzy urodziliśmy się, by rządzić, nie możemy mieć chłodniej-
szych, twardszych natur?
— Niektórzy z nas mają — odparł Tsu Ma, siadając na
krawędzi biurka. — Na przykład nasz kuzyn Wang. A pro-
pos, czy on przyjedzie na turniej? Słyszałem, że utył od czasu,
gdy go ostatni raz widzieliśmy.
Li Yuan pokiwał głową.
— Zobaczymy tego tłustego łajdaka. Tak przynajmniej
twierdzi jego kanclerz.
— Znalazł się w dosyć kiepskiej sytuacji, prawda? Podobno
jego Miasto pogrąża się w chaosie.
— Dziwi cię to, Ma? On nie urodził się, by rządzić. Przecież
gdyby nie zamordował brata... — Li Yuan przerwał i spojrzał
w oczy Tsu Ma. — Zakładam, że znasz te pogłoski, tak?
Tsu Ma pochylił się w stronę swojego kuzyna, a jego głos
nagle zabrzmiał znacznie łagodniej:
— Według wersji, którą ja znam, zabił ich wszystkich.
Trzech braci, ojca, dwóch wujów i przynajmniej pięć z żon
swojego ojca. Jeśli to prawda, to Tsao Ch'un w porównaniu
z nim był ucieleśnieniem łagodności i dobroci.
Li Yuan uśmiechnął się, ale zaraz potem spoważniał.
— A jeśli on upadnie? Jeśli zostanie usunięty i Afrykę
spotka los Marsa i Ameryki Północnej?
— Wtedy skoncentrujemy się na rządzeniu tym, co mamy.
Ty, ja i Wei Chan Yin. Do czasu aż sytuacja ulegnie poprawie
i będziemy mogli odzyskać to, co zostało utracone. Nie myśl-
my jednak teraz o tym. Rozerwijmy się trochę. Osiodłajmy
najlepsze z twoich koni i wybierzmy się na przejażdżkę. Co
ty na to?
Li Yuan zawahał się, myśląc o pracy, którą musiał wykonać
jeszcze tego dnia, ale widząc na twarzy kuzyna zapał i gorące
pragnienie, ustąpił.
— Dobrze. Ale musimy wrócić przed szóstą, bo inaczej
Nan Ho urwie mi głowę.
— Przed szóstą? Dlaczego... co ma się stać o szóstej?
Li Yuan oparł brodę na dłoniach i spojrzał na Tsu Ma.
— Powiem ci później, Ma. Podczas obiadu. A teraz ruszaj-
my, dopóki mamy jeszcze czas.
Wang Sau-leyan leżał na stosie jedwabnych poduszek,
którymi wyłożono jego łoże. Położył sobie kubek z winem na
swej opasłej, jakby wzdętej piersi i wpatrywał się w migoczą-
cy ekran. Oglądał stare, archiwalne taśmy, sceny z czasu
„Zasiewu", z tych dawnych dni przed zbudowaniem Miasta
w Afryce. Oglądał je, absolutnie nie poruszony obrazami
cierpienia, nieszczęścia i beznadziejności zapisanymi przez
kamery.
— Bankruci — powiedział nagle, zwracając się do swojego
kanclerza, który, ukryty w cieniu, czekał w pobliżu. — Oni
wszyscy są bankrutami. Zapomnieli, mistrzu Hung. Zapom-
nieli o swoich korzeniach.
Roześmiał się, po czym przesunął cielsko na poduszkach,
rozlewając przy tym wino, na co zresztą nie zwrócił wcale
uwagi.
— Oto te korzenie, fundamenty dzisiejszej władzy — po-
260
wiedział, wyciągając swoją tłustą, ciężką od pierścieni rękę!
w stronę ekranu. — Osiemset milionów zabitych w samej
Afryce. I dalsze dwa i pół miliarda w innych częściach globu.
A po co? Aby zbudować świat ścian i poziomów! Świat,
w którym brakuje wszelkiej przyzwoitości!
Hung Mien-lo spuścił wzrok, świadomy szyderczej ironii
brzmiącej w słowach jego Tanga, ale jednocześnie poruszony
tym, co widział na ekranie.
— To był tyran Tsao Ch'un, Chieh Hsia. To wszystko było
jego dziełem.
Wang Sau-leyan prychnął z niesmakiem i odwrócił się, by
popatrzeć na swego kanclerza.
— Tak właśnie chcieliby, abyś myślał. Ale mówię ci, Hung,
że to wcale tak nie wyglądało. To nasi przodkowie, nasi
prapradziadowie byli tymi, którzy wszystko wykonali. To oni
kierowali przygotowaniami, oni wydawali rozkazy. A te bzdu-
ry o tym, jak obalili tyrana... tak, rzeczywiście obalili go, ale nie
ze względów altruistycznych. Chcieli władzy. Byli aż chorzy
z rządzy władzy. I ten cały nasz świat jest zarażony tą chorobą.
A co z tobą? chciał zapytać Hung, ale nie zrobił tego. Nigdy
tego nie robił. Zamiast tego podał Wang Sau-leyanowi listę;
ostatnią listę zdrajców z ponad tysiącem nazwisk. Wang prze-
biegł ją szybko wzrokiem, a potem roześmiał się.
— Nienawidzą mnie, prawda, Hung? To dlatego tak ryzy-
kują... dlatego gotowi są położyć wszystko na jednej szali,
nawet swoje życie, byle tylko zabrać moje. Ale jaki sens ma
to całe knucie i spiskowanie. Gdyby chodziło o mnie, owinął-
bym się po prostu ładunkami wybuchowymi i jako chodząca
bomba rozwalił mojego wroga na strzępy!
— To nie byłoby takie proste, Chieh Hsia. Najpierw trzeba,
uzyskać audiencję. Poza tym moi strażnicy starannie prze-
szukują każdego, kto tu przychodzi.
Wang patrzył na niego przez dłuższy czas, po czym pokiwał
głową.
— Tak, Hung. Bardzo się o mnie troszczysz, prawda?
W tych ostatnich słowach zabrzmiała taka dziwna gorycz,
że Hung Mien-lo spojrzał na niego ze zdziwieniem.
— Daj mi pędzelek, Hung. Zaraz to podpiszę.
Hung wykonał jego polecenie, a potem odłożył listę na bok.
Kiedy się odwrócił, zdał sobie sprawę z tego, że Wang Sau-
I
-leyan ciągle go obserwuje. Widoczny za nim ekran w dalszym
ciągu migotał obrazami śmierci. Śmierci czarnego kontynentu.
Przed nadejściem Han.
. — Dostarczamy sporo pracy palaczom zwłok, ty i ja, praw-
da, Hung? Kontynuujemy dzieło naszych praojców.
Hung przełknął ślinę i spuścił wzrok, czując niepohamowa-
ną wręcz pokusę, by coś powiedzieć.
— Twoje milczenie jest bardzo wymowne, Hung. Och,
wiem, że ty także mnie nienawidzisz. Nie jestem zbyt miłym
człowiekiem, prawda? Ale nie jestem także hipokrytą. Nie
jestem taki, jak ci łajdacy, moi kuzynowie, którzy udają, że
to, co śmierdzi, pachnie. Wiem, kim jestem. I jeśli uczciwe
samopoznanie jest cnotą, jestem cnotliwy choćby pod tym
względem, jeśli nie możemy mówić o innych.
Wybuchnął śmiechem, a następnie przekręcił się i wrócił
wzrokiem do ekranu.
— To cię wprawia w zakłopotanie, prawda, Hung? Ta moja
szczerość. Wolałbyś raczej, abym był taki, jak oni i więcej
udawał. No cóż, potrafię udawać lepiej od nich wszystkich,
ale robię to tylko wtedy, gdy mam ważny powód. Nigdy
natomiast nie oszukuję samego siebie, nie wmawiam sobie, że
naprawdę jestem tym, kogo udaję. I tym się różnię od nich,
tych żałosnych głupców.
Hung czekał na ciąg dalszy, ale się nie doczekał. Wang leżał
z zamkniętymi oczami, jakby pogrążył się już we śnie. W koń-
cu kanclerz chrząknął i zapytał:
— A co z jutrzejszym turniejem, Chieh Hsial Czy poje-
dziesz tam?
— Być może — odparł Wang, nie otwierając oczu. — Zo-
baczę, jak się będę czuł. Rozumiem, że mój mistrz już tu jest,
prawda?
— Przyjechał wczoraj, Chieh Hsia.
— Czy myślisz, że może wygrać?
Wang zawahał się.
— Powiedziałbym, że... że to mało prawdopodobne, Chieh
Hsia.
Tang zachichotał.
— Może powinieneś mu napomknąć, że umrze, jeśli nie
zajmie pierwszego miejsca. Ostatnim razem taka zachęta wy-
dobyła z niego wszystko, co najlepsze, prawda?
__ Rzeczywiście, Chieh Hsia.
— A teraz chcę odpocząć. Możesz odejść, Hung. Aha,
i przyślij mi tę kobietę. Powiedz jej, że mam jedną z tych
moich migren. Powiedz jej... — Machnął ręką. — Po prostu
przyślij ją tutaj.
— Tak jest, Chieh Hsia. — Hung pochylił głowę w niskim
ukłonie i wycofał się. Jego twarz była jak kamienna ściana,
za którą ukrył wszystkie swoje myśli.
* * *
Kobieta stała naga w drzwiach i patrzyła na niego. Była
wysoka, nienaturalnie wysoka, a jej całkowicie białe ciało
miało w sobie coś z posągu antycznej bogini. Swoje gęste,
jasne włosy związała w cztery długie warkocze, w które po-
wplatała złote wstążki. Jej oczy były tak zimne i niebieskie,
że w porównaniu z nimi szare, północne morze zdawało się
prawie ciepłe.
Kiedy zauważyła, że zwrócił się w jej stronę, rozchyliła
swoje wąskie usta w uśmiechu. Była bez wątpienia piękna.
Zimną, zbijającą z nóg urodą. Jego słabość, jego jedyna
prawdziwa słabość.
Podeszła bliżej i wdrapała się na łoże, a jej pełne, ciężkie
piersi zakołysały się nad nim. Patrzył, zafascynowany, jak
rozpuszcza swoje warkocze, a jej włosy opadają w dół niczym
fala jedwabistego złota. A kiedy jej wargi musnęły jego pierś,
zamknął znowu oczy, zupełnie odprężony.
Później, gdy było już po wszystkim, zasnęła przy jego boku.
Pasma jej włosów spływały jak wachlarz po białych jak mar-
mur ramionach, usta lekko się rozchyliły, a błękit oczu prze-
słoniła cienka zasłona powiek. Światło stojącej po drugiej
stronie komnaty lampy, padając na jej nagie ciało, zamieniło
je w kompozycję krzywizn i cieni.
Oparł głowę na łokciu i zaczął się jej przyglądać, zdumiony,
że nawet teraz, po osiemnastu miesiącach, ciągle dostrzega
w niej coś nowego. Nie była taka, jak inne kobiety Hung Mao,
które znał poprzednio: te tanie, wyperfumowane dziwki uda-
jące wyrafinowanie. Nie podzieli także ich losu. Różniła się
od wszystkich. Odebrała właściwe wychowanie, a każdy jej
gest, każde słowo świadczyły o ogromnej kulturze. W jakiś
dziwny, paradoksalny sposób była dla niego niczym tsu kuo,
kolebka, której od dawna poszukiwał.
Wstał, wydobywszy się z jedwabnych głębin łoża. Wiedział,
że już nie zaśnie. Zawsze tak było, gdy tylko zaczynał o tym
myśleć.
Uśmiechnął się i spojrzał na nią jeszcze raz. Odwróciła się
we śnie i leżała teraz zwrócona w jego stronę, odsłonięta,
bezbronna, z lewą ręką na wewnętrznej stronie uda, a prawą
zaciśniętą w pięść tuż obok twarzy. Patrząc na nią śpiącą,
Wang Sau-leyan odniósł wrażenie, że jest ona znów dzieckiem.
Oczami wyobraźni zobaczył ją młodszą, znacznie mniejszą,
nierozwiniętą jeszcze i zapragnął nagle, by ten obraz stał się
rzeczywistością.
Nałożył szlafrok i rozejrzał się wokół. Na stoliku stojącym
pod jedną ze ścian leżały trzy malutkie statuetki, które dla
niej kupił. Podszedł tam i podniósł jedną z nich. Był to biały,
jadeitowy łabędź o rozwiniętych skrzydłach i długiej szyi,
wyciągniętej do przodu, jakby zrywał się właśnie do lotu.
Wang zadrżał, gdyż doskonałe, delikatne piękno tych kształ-
tów obudziło jego wspomnienia.
Pamiętał ten dzień tak wyraźnie, jakby to było wczoraj.
Odbywał się właśnie ślub jego najstarszego brata, Chang Ye,
a on miał wtedy zaledwie trzynaście lat i był o wiele za niski jak
na swój wiek. Krążąc między gośćmi zebranymi nad jeziorem
Tao Yuan, wszedł w pewnym momencie do pawilonu, w któ-
rym bawili się jego pozostali bracia oraz ich przyjaciele —
książęta spowinowaceni z ich rodem. Miał właśnie odwrócić się
i wyjść, kiedy jeden z nich krzyknął do niego drwiącym tonem:
— Sau-leyan? Czy to prawda, że masz słabość do hsuehpafi
Rzucił gniewne spojrzenie najmłodszemu z całej grupy,
drugiemu bratu, Lieh Tsu, i wypadł na zewnątrz, upokorzony
świadomością, że to, co powiedział mu w największej tajem-
nicy, tak szybko stało się powszechnie znane. Przebiegł przez
trawnik i ukrył się przed ich wzrokiem, ale obraz roześmia-
nych twarzy braci na zawsze wyrył się w jego pamięci.
— Hsueh pai... — powtórzył teraz miękko. — Śnieżki... —
To było pieszczotliwe przezwisko nadawane przez chłopców
kobietom Hung Mao, które spotykali na Górze. Nawet wtedy
fascynowały go one niezmiernie; pragnął ich bardziej niż kobiet
własnej rasy.
Nagle zrobiło mu się zimno. Owinął się ciaśniej swoim
jedwabnym szlafrokiem i wypuścił z sykiem powietrze. Słysząc
ten dźwięk, przypomniał sobie szum morskich fal rozbijają-
cych się na północnym wybrzeżu. A teraz, pomyślał, ich usta
są zimne i milczące.
Tak, żaden z tych, którzy wyśmiewali go tamtego dnia, już
nie żył. Ani jeden. Upewnił się co do tego.
Odwrócił się. Obserwowała go z łóżka. Jej niebieskie oczy
śledziły jego poruszenia z taką uwagą, jakby chciała odgadnąć
jego nastrój i myśli ze sposobu, w jaki stał. A kiedy ich
spojrzenia się spotkały, jej usta i oczy przesłały mu uśmiech
pełen miłości i ciepła.
— O czym myślisz, Sau-leyanie?
— O hsueh pai — odpowiedział, a potem, widząc, że to
słowo nic jej nie mówi, dodał: — To nic ważnego. Ot, takie
wspomnienie z dzieciństwa. Łabędzie mi o tym przypomniały.
Podeszła do niego i zaczęła przyglądać się jadeitowym
łabędziom, cesarska nawet w płaszczu swej nagości. Patrzył
na nią przez chwilę, po czym położył rękę na jej boku i drgnął,
zaskoczony, że jest jednak ciepła. Spojrzała w dół na jego rękę
i roześmiała się.
— Czy nie masz już dosyć, mój panie?
— N i g d y nie mam dosyć. Kiedy tu przychodzisz, to... —
Wzruszył ramionami. — No cóż, to jest jak powrót do domu.
Jakby cała reszta była tylko snem, a to...
Ujęła jego dłoń.
— Wiem.
Był to dziwnie czuły, delikatny gest, mający niewiele wspól-
nego z siłą, którą zwykł z nią kojarzyć. Ukląkł i przyciągnął
ją do siebie.
— To się zmieni — powiedział pod wpływem nagłego im-
pulsu. — Zrobię z ciebie moją cesarzową.
Odsunęła się do tyłu i rzuciła mu ostre, przenikliwe spojrzenie.
— To niemożliwe.
Pokręcił głową.
— Możliwe. Sprawię, że będzie możliwe.
Zadrżała.
— Myślisz, że Rada Siedmiu pozwoli ci na to?
— Te łajdaki... oni mi na nic nie pozwolą. Ale ja ciągle
jeszcze jestem Tangiem. Mogę robić to, co zechcę.
Patrzyła na niego przez jakiś czas w milczeniu, a z jej twarzy
nie można było niczego wyczytać. Potem, jakby dokonawszy
wyboru, spuściła wzrok i pokręciła wolno głową.
— Nie, Wang Sau-leyanie. Nie pozwolę ci na to. Zruj-
nowałbyś się dla mnie i w jakiej sytuacji byśmy się wtedy oboje
znaleźli?
Dotknęła jego policzka, zmuszając go, by znowu na nią
popatrzył.
— Obiecaj mi, mój panie. Obiecaj, że nie postąpisz nieroz-
ważnie.
Uśmiechnął się i pocałował ją czule.
— Obiecuję.
Ale w głębi ducha wyobrażał sobie, jak to będzie, gdy
Siedmiu stopi się w Jednego i gdy jako Syn Nieba weźmie ją
za żonę, by wraz z nią dać początek nowej, wielkiej dynastii.
Nikt nie będzie śmiał się z niego tego dnia. Nie, nie zniesie
żadnych drwin z siebie, gdy stanie się Huang Ti.
— Dobrze — powiedziała, przyciągając go do siebie i za-
nurzając twarz w fałdach jego brzucha. — W takim razie
chodźmy do łóżka. Pragnę cię...
Nan Ho uniósł głowę znad biurka i spojrzał z wściekłością
na siedzącego naprzeciw niego człowieka.
— Aiyal Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? Dlaczego
aż tylu ludzi musiało umrzeć, zanim zostałem o tym poinfor-
mowany?
Minister, wystraszony tonem głosu kanclerza, trzymał gło-
wę nisko pochyloną i unikał jego wzroku.
— Myślałem, że to samo przeminie, Ekscelencjo. Myśla-
łem...
— Myślałeś? Wydaje mi się, że raczej wcale nie myś-
lałeś. Ignorowałeś ostrzeżenia swoich młodszych ministrów,
marnując czas w burdelach!
Minister uniósł głowę, zaskoczony wybuchem kanclerza.
— Ekscelencjo! Ja protestuję!
— Miicz człowieku! — ryknął Nan Ho, którego
twarz pociemniała z gniewu. Wstał i dorzucił: — Czy nie
rozumiesz, co się dzieje, Yang Shao-fu? Mamy epidemię na
pełną skalę, coś, czego nie widzieliśmy od ponad stu lat, a ty
siedzisz bezczynnie na dupie przez cztery dni, mając nadzieję,
że „to samo przeminie"! Co ja mam powiedzieć Tangowi? Że
jego minister ignoruje fakty? Że jest tak niekompetentny, iż
musi umrzeć trzydzieści tysięcy ludzi, zanim on coś zauważy?
Minister Yang zwinął się prawie w kłębek i dotykając
czołem kolan, odpowiedział:
— To wszystko było takie... niewiarygodne, Eksce-
lencjo. Takie coś... —przełknął ślinę —jak sam powiedziałeś,
nie wydarzyło się od kilku pokoleń.
— Co sprawia, że jest to jeszcze bardziej niepokojące, czyż
nie? Dlaczego, na litość boską, nie przyszedłeś do mnie natych-
miast? — Kanclerz westchnął z irytacją i dodał: — A ze
wszystkich dni wybrałeś właśnie ten, kiedy jest tyle innych
spraw do załatwienia! — Odwrócił się w bok i przyłożył rękę
do czoła. — A więc... co zrobiłeś? Jakie środki zostały przed-
sięwzięte?
— Ekscelencjo?
Nan Ho popatrzył na niego i ze zdumieniem stwierdził, że
na twarzy ministra pojawił się wyraz całkowitego niezrozu-
mienia.
— Przecież podjąłeś jakieś działania, prawda? Zarządzenia
o kwarantannach i tym podobne?
Yang Shao-fu pokręcił przecząco głową.
— Bogowie, miejcie nas w swej opiece! — Wziął głęboki
wdech, po czym mówił dalej, próbując przy tym z całych sił
zachować cierpliwość: — Posłuchaj. Co wiemy? Czy wiemy na
przykład, gdzie jest źródło choroby?
— Gdzie jest źródło? Nie, Ekscelencjo. Tego nie wiemy.
Ale wiemy, gdzie to po raz pierwszy pojawiło się w Mieście.
— No to wiemy chociaż coś! Ach... Mów zatem, Yang
Shao-fu. Powiedz mi. Proszę.
— Pierwsze wypadki zostały zaobserwowane w południo-
wych portach. W Neapolu i Marsylii.
Nan Ho wyprostował się, zrozumiawszy wszystko w jednej
chwili. Jego głos zabrzmiał tak cicho, jak oddech:
— Afryka... to napływa z Afryki.
— Oczywiście — ciągnął pospiesznie Yang, szczęśliwy, że
jest wreszcie coś, co może przedstawić. — Nie jesteśmy jeszcze
całkowicie pewni, ale pierwsze doniesienia wskazują...
— Och, zamknij się człowieku! Pozwól mi pomyśleć!
Yang Shao-fu znowu się wyprostował i z otwartymi ze
zdumienia ustami popatrzył na kanclerza. Nigdy jeszcze w cią-
gu tych wszystkich lat, które spędził na stanowisku ministra,
nie został potraktowany tak grubiańsko, z takim... lekcewa-
żeniem.
— Tak — powiedział w zadumie Nan Ho, jakby mówił do
siebie samego. — Nie ma innego sposobu. Będziemy musieli
zamknąć porty i zawiesić handel między dwoma Miastami.
To poważny krok, ale nie ma innej możliwości. Jeśli chodzi
o samą epidemię, musimy podjąć działanie zmierzające do
izolowania dotkniętych nią obszarów.
— Zamknąć porty? — powtórzył osłupiały Yang. — Na
czyj rozkaz?
— Mój, wydany w oparciu o uprawnienia przekazane mi
przez Li Yuana! — odparł Nan Ho, pochylając się wyzywa-
jąco nad biurkiem. — Posłuchaj, ministrze Yang. Zmarno-
waliśmy już zbyt dużo czasu. Nie zamierzam dodatkowo tracić
nawet jednej godziny. Chcę, aby wszystkie obszary, w których
występuje choroba, zostały natychmiast odcięte od reszty
Miasta. Należy także wprowadzić w nich najsurowsze środki
bezpieczeństwa, a wszyscy ludzie, którzy tam przebywali,
powinni zostać odnalezieni i także izolowani. Co do jednego,
rozumiesz? Aha, i chcę, abyś mi co godzinę składał raporty
na ten temat. Począwszy od tej chwili, chcę wiedzieć owszy-
stkim, co się dzieje.
Minister wahał się przez jakiś czas, po czym pochylił głowę.
— Dobrze. A więc ruszaj, Yang Shao-fu. Natych-
miast! — Nan Ho wstał, odprawiając ministra w taki spo-
sób, jakby w najlepszym razie był drobnym urzędnikiem. —
Znikaj, człowieku! Idź i spróbuj się zrehabilitować... —A pod
nosem dodał: — Jeśli to w ogóle możliwe.
* * *
Emily rozejrzała się po ogromnej sali balowej, przebiegła
wzrokiem ściany udekorowane wielkimi flagami oraz drape-
riami z różnokolorowego jedwabiu i głęboko westchnęła. Trzy
dni ciężkiej pracy dobiegały końca i zostały jeszcze tylko
drobne poprawki, ale ciągle nie była zadowolona. Nigdy nie
lubiła takich wielkich przyjęć. Co prawda, gdy byli jeszcze
w Ameryce, nie mieli zbyt wielu okazji, by wydawać bale, ale
ona wcale nad tym nie ubolewała. Najwyraźniej nie przyszła
na ten świat po to, by się bawić, a przyjemność, jaką dawały
jej przyjęcia, nigdy nie przeważała uczucia skrępowania, które
zawsze przy tych okazjach jej towarzyszyło. W przeszłości
uczestniczyła w nich jedynie z uwagi na Michaela, ale tym
razem miał to być jej bal i nie będzie żadnej szansy, by
niepostrzeżenie zniknąć z sal, żadnej możliwości usunięcia się
z publicznego widoku aż do wyjścia ostatnich gości, gdzieś we
wczesnych godzinach rannych.
Odwróciła się, usłyszawszy odgłos kroków na korytarzu,
i uśmiechnęła się radośnie.
— Gloria! Dzięki bogom, że jesteś.
Gloria Chung podeszła bliżej, objęła przyjaciółkę, a następ-
nie cofnęła się i popatrzyła na salę, sprawdzając stan przygo-
towań do balu.
— Mary, wygląda tu wspaniale. Naprawdę. Kogo zatrud-
niłaś?
— To ludzie, których zarekomendowała mi Eva. Są bardzo
dobrzy. Nie wiem, jak dałabym sobie radę bez nich. Zwłaszcza
że pojawiło się jeszcze kilka dodatkowych problemów. Dziś
rano trzy z ich dziewczyn zgłosiły, że są chore i mieliśmy
okropne kłopoty ze znalezieniem zastępstwa. Nie wyobrażasz
sobie nawet...
Emily przerwała.
— Bogowie, posłuchaj tylko, co ja wygaduję... — Odwró-
ciła się i przebiegła wzrokiem po sztandarach oraz innych
dekoracjach, upewniając się, czy wszystko jest w porządku.
Trudno jej było pozbyć się przyzwyczajenia, które nabyła
w ciągu tych trzech dni. — Nie podoba mi się to. Całe to
udawanie. Ja...
Jeszcze raz przerwała i odwróciła się gwałtownie.
— Posłuchaj, a może ty będziesz gospodynią?
— Nie bądź niemądra, Em. Wiesz, że to niemożliwe. To
twój dom i twoje przyjęcie. Ludzie oczekują, że to ty będziesz
gospodynią. Nie... jakoś wytrzymasz, uwierz mi. Ale jeśli
chcesz, będę cały czas przy tobie i pomogę ci przetrwać.
Niektóre z żon z Pierwszego Poziomu mogą być trudne do
zniesienia. Prawdę mówiąc, większość z nich to prawdziwe
suki. Ale damy sobie z nimi radę, prawda? Jeśli już o to chodzi,
to z nas także są niezgorsze suki. A-me-ry-kańskie suki...
Emily roześmiała się z ulgą.
— Co ja bym bez ciebie zrobiła?
— Przetrwałabyś. A teraz powiedz mi, kto przyjdzie. Czy
wysłałaś zaproszenia do wszystkich z listy, którą ci przygoto-
wałam?
Emily skinęła głową.
— W porządku... a kto odpowiedział?
— Wszyscy.
— Wszyscy?— Brwi Glorii skoczyły do góry.— Na
przyjęcia na Górze nigdy nie przychodzą wszyscy. Przynaj-
mniej nie tutaj. Zawsze są jakieś inne, konkurencyjne imprezy,
a zwłaszcza teraz, w noc poprzedzającą początek turnieju.
Zawsze dostaje się pewną liczbę liścików z przeprosinami.
— No cóż, ja nie dostałam. Przyjdą wszyscy. Osiemset
sześćdziesiąt cztery osoby.
— Osiemset... — Gloria straciła oddech ze zdumienia. —
Aiya). Ależ oni się tu nie pomieszczą... A poza tym... będziesz
potrzebowała dodatkowych kelnerów, dodatkowych pięciu,
nawet sześciu kucharzy, więcej wina. Będziesz potrzebowała...
Emily położyła rękę na ramieniu przyjaciółki.
— To już załatwione. Wino, kelnerzy i dodatkowy tuzin
kucharzy!
Gloria wbiła w nią pełne niedowierzania spojrzenie swych
piwnych oczu.
— Wszyscy? Jesteś tego pewna?
— Tak, przyjdą wszyscy.
— W takim razie, oby bogowie nam pomogli, Mary, ale
zdaje się, że rozbiłaś bank. Jesteś niczym strzał w dziesiątkę.
Królowa Góry. Najstarsza Córka... A dziś w nocy... —
Uśmiechnęła się, a jej oczy pojaśniały z dumy. Pocałowała
Emily w policzek i dokończyła: — A dziś w nocy oni tu
przychodzą, aby złożyć ci hołd.
Wizyta była całkowicie nie zapowiedziana. Pei K'ung do-
wiedziała się o niej dopiero od swojego ojca, który przyszedł
do jej apartamentu i kazał jej się ubrać, i to szybko.
— Kto to jest? — zapytała, a kiedy jej odpowiedział, za-
marła w bezruchu na kilka sekund, osłupiała ze zdumienia.
Dlaczego wielki Tang miałby składać jej wizytę? Jej ojcu, to
zrozumiałe, ale jej?
Ubrała się w proste, skromne szaty zgodnie z jej zwyczajem,
po czym zeszła na dół, by zaprezentować się gościowi. Kiedy
dotarła do komnaty, w której przebywał wraz z jej ojcem,
uklękła przy wejściu i trzykrotnie dotknęła czołem zimnej,
marmurowej posadzki.
Zbliżył się do niej i kazał wstać, a następnie przez długi
czas, który zdawał się jej wiecznością, patrzył na nią z uwagą.
— Może być —powiedział w końcu z obcesowością, która
lekko ją ubodła, po czym odwrócił się i podszedł do swojego
kanclerza, Nan Ho.
— Pei Ro-hen — zwrócił się do jej starego ojca. — Czy
możesz zostawić nas na chwilę samych? Chciałbym zamienić
z twoją córką kilka słów.
Jej ojciec ukłonił się nisko i wyszedł, a ona czekała, nie
wiedząc, czego może się spodziewać. Czekała tak już od
trzydziestu ośmiu lat. Zwykła, nieciekawa dziewczyna, jak
mawiała jej matka, kiedy jeszcze żyła. Nic dziwnego, że nie
wyszła za mąż. Nie tak, jak jej siostry, które, jak to z a w s z e
podkreślano, były pięknymi kobietami.
— Popatrz na mnie! — rozkazał tonem, który nie dopusz-
czał żadnej możliwości sprzeciwu. A więc popatrzyła.
Był przystojnym mężczyzną, młodszym od niej o piętnaście
lat. A także potężnym, i ta siła zdawała się z niego promie-
niować. To było dziwne, ale w pewnej chwili zdała sobie
sprawę z tego, że się do niego uśmiecha.
— Dlaczego się śmiejesz? — zapytał, a w jego oczach doj-
rzała zaciekawienie.
— Dlatego, Chieh Hsia, że myślę, iż przybyłeś, aby się ze
mną ożenić.
— Tak myślisz? — Roześmiał się. — Tak, to jest dosyć
oczywiste. Ale musimy sobie już na samym początku wyjaśnić,
czego spodziewam się po tobie, jako swojej żonie.
Przerwał i w zadumie dotknął dłonią swojego gładko wy-
golonego podbródka.
— Nie chcę dzieci, Pei K'ung. W rzeczywistości będzie to
małżeństwo jedynie z nazwy. Nasz związek nie będzie miał
żadnej fizycznej strony. Oczekuję jednak od ciebie pomocy,
rozumiesz? Podzielimy obowiązki między siebie. Uwolnisz
mnie od obciążenia związanego ze wszystkimi obrzędami. Czy
to jest jasne?
Z jakiegoś powodu zmarszczyła czoło.
— Słucham?
— Dlaczego ja, Chieh Hsial-Jest przynajmniej sto księż-
niczek, spośród których możesz wybierać, i wszystkie ładniej-
sze ode mnie. A więc dlaczego ja? Czy chcesz się za coś ukarać,
Li Yuanie?
Roześmiał się.
— Mistrz Nan powiedział mi, że lubisz mówić prosto z mo-
stu. Podoba mi się to. Myślę, że będziemy się dobrze rozumieć.
Ale pozwól, że odpowiem szczerze na twoje pytanie. Wy-
brałem ciebie, gdyż nie masz braci, którzy komplikowaliby
moją sytuację, ani hordy knujących krewnych, którzy zamę-
czaliby mnie prośbami o przywileje. I dlatego, że jesteś stara.
Uśmiechnęła się, usłyszawszy to ostatnie.
— Stara, Chieh Hsial
Zamrugał oczami, zakłopotany.
— Chciałem powiedzieć...
— Och, twoje słowa wcale mnie nie zraniły, Chieh Hsia.
Wystarczająco często oglądam się w lustrze, by wiedzieć, jak
wyglądam. Jeśli zaś chodzi o twoje warunki... przyjmuję je.
Kiedy to ma się odbyć?
— W przyszłym tygodniu — odparł, spoglądając na swo-
jego kanclerza, który stojąc obok z kamienną twarzą, był
świadkiem całej rozmowy. — To będzie prywatna uroczystość
w Tongjiang. Tylko bliska rodzina, nikt więcej.
Czekała, myśląc, że jeszcze coś usłyszy, ale to było wszyst-
ko. Li Yuan wezwał z powrotem jej ojca i powiedział mu
o wszystkim, a ona uśmiechnęła się ponownie, bardziej szczęś-
liwa ze względu na starca niż na samą siebie. Jednakże cała
ta sprawa ogromnie ją intrygowała. Dlaczego on to robi?
pytała siebie. Czego on ode mnie chce?
Z czasem być może się dowie. Z czasem ta zagadka, ta
prawdziwie absurdalna zagadka, zostanie wyjaśniona. W tym
jednak momencie wszystko to wydawało jej się czymś równie
osobliwym, równie niewiarygodnym jak wizyta któregoś ze
starych nieśmiertelnych, który pojawiłby się, by spełnić jej
życzenie.
Moje życie było skończone, powtarzała sobie w duchu,
wracając po schodach do swojego pokoju. Godzinę temu nie
miałam żadnej przyszłości. A teraz...
Teraz jej życie miało się znowu rozpocząć. Stanęła na
zakręcie schodów i słysząc ryk silników cesarskiego krążow-
nika startującego z ich domowego lądowiska, roześmiała się,
zadziwiona. Teraz, po trzydziestu ośmiu latach, jej życie miało
się wreszcie rozpocząć.
Chen zatrzymał się i spojrzał na dziewczynę.
— A więc... to tu. Wejdziesz do środka?
Hannah pociągnęła kosmyk włosów, a następnie niepewnie
wzruszyła ramionami.
— Już jest późno. Właściwie to powinnam już wracać.
Chen uśmiechnął się i poklepał ją po ręce.
— Chodź. Wypijesz trochę ch'a i coś przekąsisz. A potem
wrócisz do domu.
— To twoja rodzina, Chen. Czułabym się... jak intruz.
— Nonsens. Polubisz Wang Ti. Poza tym jest tam także
Karr. Będzie chciał się dowiedzieć, jak nam poszło.
Wahała się jeszcze przez chwilę, zacisnąwszy niepewnie usta,
po czym ustąpiła.
— Dobrze. Ale tylko na pół godziny. Potem muszę wra-
cać.
Siedzieli wszyscy w kuchni. Kiedy Chen pojawił się w drz-
wiach, jego najmłodsza córka, Ch'iang Hsin, podbiegła do
niego i objęła ramionami w pasie.
— Tatusiu! Wróciłeś!
Uścisnął ją i rozejrzał się po kuchni. Oprócz Karra była
tam Marie, siedząca tuż przy mężu, i Wang Ti, która owinięta
szalem kołysała w ramionach dziecko Marie.
— Czyż ona nie jest cudowna? — powiedziała z szerokim
uśmiechem do Chena, gdy ten podszedł, by ją pocałować.
Przykucnął obok i spojrzał na zakutaną w kocyki malutką
dziewczynkę. Urodziła się przedwcześnie i nawet teraz, po
sześciu miesiącach, ważyła zaledwie połowę tego, co powinna
ważyć. Chen wziął głęboki oddech i spojrzał w stronę, gdzie,
obejmując ramieniem żonę, siedział jego przyjaciel. Trudno
było uwierzyć, że tak mała i delikatna istotka mogła być
owocem ich związku. Gdy kiedyś o tym myślał, wyobrażał sobie
raczej jakiegoś potężnego syna ulepionego z tej samej gliny co
Karr i jego towarzyszka życia, a nie ten... ten malutki cud.
— Jest taka piękna — powiedział, spoglądając jeszcze raz
na dziecko.
— Jest, prawda? — odparła miękko Wang Ti, a potem
popatrzyła za niego. — A to kto?
Chen odwrócił się i wstał.
— Przepraszam cię, to jest Hannah. Karra już spotkałaś —
dodał, zwracając się do dziewczyny — a to jest jego żona,
Marie, i ich córeczka, May. Tutaj zaś widzisz moją żonę, moją
drogą Wang Ti.
Hannah uśmiechnęła się i podeszła do nich.
— Jest przepiękna — powiedziała, pochylając się nad dziec-
kiem — i tak podobna do matki.
— Rzeczywiście tak myślisz? — zapytał Karr.
— Tatusiu! — krzyknęła głośno Ch'iang Hsin, ciągnąc
Chena za nogawkę spodni. — Jeszcze mnie nie przedstawiłeś.
— Och, prawda — odparł Chen, ustawiając ją przed so-
bą. — Oto moje małe kochanie, Ch'iang Hsin.
Hannah wyciągnęła rękę do dziewczynki.
— Mam na imię Hannah i bardzo się cieszę z naszego
spotkania, Ch'iang Hsin.
Ch'iang Hsin rozpromieniła się i złożyła trochę niezdarny
ukłon.
— Czy pracujesz z tatusiem?
— Czy ja...? — Roześmiała się i zapytała: — Kao Chen...
c z y ja z tobą pracuję?
— Oczywiście. — Pokiwał głową dla podkreślenia znacze-
nia tego stwierdzenia. — Hannah, moja mała, jest pisarką.
Bardzo dobrą pisarką, chociaż niewiele jeszcze opublikowała.
Wang Ti uniosła głowę.
— Naprawdę? Co piszesz?
Hannah popatrzyła na Chena, a potem na Karra.
— Ja... ja naprawdę nie wiem. Sądzę, że można to nazwać
doniesieniami.
— Esejami — stwierdził autorytatywnie Chen i rzucił żonie
znaczące spojrzenie. — Siadaj Hannah. Przygotuję ci trochę
ch'a. Musisz być bardzo spragniona.
Wang Ti spojrzała na Chena i zrozumiawszy wszystko,
spuściła głowę. Pochyliła się nieco i powąchała zawiniątko,
które spoczywało w jej ramionach, po czym zwróciła się do
Marie:
— Mogę się mylić, ale sądzę, że trzeba przewinąć May.
Przejdźmy może do mojego pokoju.
Marie popatrzyła na nią, a potem zerknęła na Karra, który
pokiwał głową.
— W porządku — powiedziała z krzywym uśmiechem. —
Wiem, kiedy nie jestem mile widziana.
— Musimy porozmawiać o sprawach zawodowych — od-
parł ze śmiechem Karr i klepnął ją delikatnie w pośladek,
kiedy przeciskała się obok niego. — Przyniesiemy wam trochę
ch'a, jeśli chcecie.
— Och, nie kłopoczcie się — odrzekła Wang Ti. — Razem
z Marie łykniemy sobie coś nieco mocniejszego od ch'a, prawda
Marie?
— Z całą pewnością!
Kiedy zamknęły za sobą drzwi, Hannah zwróciła się do
Chena:
— Ona nie jest taka, jak się spodziewałam. Kiedy mówi-
łeś...
— Ogromnie się zmieniła na lepsze — przerwał jej Chen.
Spojrzał z uśmiechem na miejsce, które właśnie opuściła jego
żona, i dodał: — Przez długi czas była jak martwa. Straciłem
już wszelką nadzieję. Ale teraz... — Roześmiał się. — Bardzo
dużo pomaga też kontakt z dzieckiem. Wang Ti ogromnie się
cieszy z wizyt Marie. To był wspaniały pomysł, Gregor. Po-
czątkowo trochę się bałem. Myślałem... obawiałem się, że
widok May sprawi jej ból, ale popatrz teraz na nią. Można
by pomyśleć, że to jej własne dziecko.
— Cieszę się z uwagi na nie obie — powiedział Karr,
pochylając się nad stołem. — Marie nie cierpiała swoich po-
przednich sąsiadek. Nie miała nic wspólnego z tymi oficers-
kimi żonami. Ale tutaj... tutaj jest jakby innym człowiekiem.
To, że są razem, bardzo dobrze wpływa na ich samopoczucie.
To jest lepsze od tuzina lekarzy.
Chen uśmiechnął się i pokiwał głową.
— A więc? — zaczął Karr, gdy Chen zajął się przygoto-
waniem ch'a. — Jak wam poszło?
— Bardzo dobrze — odparł Chen. — Ci ludzie, z którymi
nas skontaktowałeś... byli zainteresowani. Bardzo zaintere-
sowani. Wygląda na to, że dobiliśmy targu.
— Świetnie. A co z samym materiałem? — Karr popatrzył
na Hannah i uśmiechnął się. — Czy wywołał jakąś reakcję?
Hannah podeszła bliżej i usiadła naprzeciw niego.
— Już wcześniej krążyły różne pogłoski; mętne i nieokreś-
lone doniesienia na temat katastrofy w Nantes, ale nie było
to nic pewnego. T'ing Wei wykonało dobrą robotę, ale nie do
końca. Wygląda na to, że umknęło im dwóch naocznych
świadków. Ale nie było żadnych dowodów i wiesz, jak to jest
z tymi sprawami. Im więcej upływa czasu, tym bardziej obraz
staje się niewyraźny. Jednakże to, że były jakieś plotki na ten
temat, wystarczyło, aby ci ludzie zaczęli zadawać pytania.
— A co odpowiedziałaś, kiedy spytali, kto dostarczył ci tę
dokumentację?
— Powiedziałam, że została skradziona z rezydencji wyso-
kiego urzędnika. Co w pewnym sensie jest prawdą. Podobało
im się. Podobało im się, że przeciek jest... przypadkowy.
Karr wyprostował się i pokiwał z zadowoleniem głową.
— To brzmi bardzo dobrze. Ale jeszcze zobaczymy, praw-
da. Jeśli dobrze wykonają robotę, twoje ulotki już jutro wie-
czorem zaleją dolne poziomy. Jeśli nie...
— ...spróbujemy jeszcze raz — wtrącił Chen, stawiając na
stole czarki do ch 'a i talerz miękkich ciasteczek. — Aż w koń-
cu znajdziemy kogoś, kto będzie potrafił wypuszczać je w iloś-
ciach, które nas interesują.
Karr spojrzał mu w oczy.
— Czy ciągle cię to niepokoi, Chen?
Chen uśmiechnął się.
— Dziwne, ale nie. Czuję się... mam wrażenie, że w pewnym
sensie jestem wolniejszy, niż byłem przez lata. Jestem
prawie szczęśliwy. — Odwrócił się i poszedł po ch 'a. — Praw-
dę mówiąc, zdecydowałem się zrezygnować ze stanowiska.
Sprzedamy wszystko i wyniesiemy się na zewnątrz.
— Na zewnątrz?
Chen wrócił i postawił na środku stołu parujący czajnik z ch'a.
— Na plantacje. Ostatniej nocy rozmawialiśmy o tym
z Wang Ti. Zgodziła się. Prawdę mówiąc, bardzo się jej ten
pomysł spodobał.
— A dzieci?
— Ch'iang Hsin i Wu zdają się podzielać jej entuzjazm.
Jyan... no cóż, on jest w trudnym wieku. Wszyscy jego przy-
jaciele są tutaj. Ale przywyknie. Zamierzam go tam zabrać,
aby zobaczył wszystko na własne oczy. Jestem pewny, że...
Chen przerwał i odwrócił się. W drzwiach stał Jyan.
— Tato?
— Nie teraz, Jyan. Jesteśmy zajęci.
— Ale tato, to jest coś, co powinieneś zobaczyć. Ty i Gre-
gor. To komunikat specjalny.
Poszli za Jyanem do jego pokoju i stanęli przed wiszącym nad
łóżkiem chłopca ekranem. Pokazywane na nim obrazy i komen-
tarz odczytywany przez prezentera zmroziły im krew w żyłach.
„Pierwsze ogniska zarazy wystąpiły, jak się zdaje, w portach
Marsylii i Neapolu, gdzie jako pierwsi zaczęli chorować nie-
którzy pracownicy wielkich, międzykontynentalnych towarow-
ców".
— Aiya... — wyszeptał Chen, widząc małego, najwyżej
czteroletniego chłopca, którego trupio blade ciało pokrywały
pręgi i wrzody o dziwnych kształtach. — Biedny, mały pędrak!
— Ilzieje się coś ważnego — odezwał się dziwnie spokoj-
nym głosem Karr. — Popatrz na to. Czy widziałeś, by kie-
dykolwiek przedtem pokazywali coś takiego?
Chen pokręcił głową.
— Nie. T'ing Wei nigdy by na to nie zezwoliło. To wywoła
panikę na wszystkich poziomach.
— A więc dlaczego?
Odpowiedź nadeszła chwilę później. Była ilustrowana obra-
zami ogromnych urządzeń rozładunkowych, które stały unie-
ruchomione, i strażników w hełmach z opuszczonymi wiz-
jerami, blokujących wejścia na teren portów.
„Biorąc pod uwagę te bezprecedensowe i wyjątkowe oko-
liczności, kanclerz Nan podjął decyzję o zawieszeniu handlu
z Miastem Afryka i izolowaniu terenów portów do czasu, aż
sytuacja zostanie opanowana. Władze ostrzegają, że każdy,
kto zauważył u siebie jakiekolwiek objawy choroby, powinien
natychmiast zgłosić się do lekarza. Podkreśla się, że podjęte
w porę leczenie może choremu uratować życie".
— A więc tak — mruknął Karr, wypuszczając powietrze
z płuc. — Zamknęli porty.Wang Sau-leyanowi to się nie spo-
doba. Wcale mu się to nie spodoba.
— Tak. Ale będąc na miejscu Nan Ho, bardziej martwił-
bym się epidemią niż tą tłustą świnią. Ile lat upłynęło, odkąd
coś takiego zdarzyło się po raz ostatni? Sto, sto dwadzieścia?
Czy mamy jeszcze jakąś odporność? Jeśli ta zaraza się roz-
szerzy, to przejdzie przez poziomy jak...
Chen pokręcił głową, a przypomniawszy sobie, że jest tu
jego syn, odwrócił się w jego stronę. Jyan patrzył na niego
z wyrazem strachu na twarzy.
— Chodź tu — powiedział Chen, otwierając ramiona
i przyciskając go do piersi.
— Czy to będzie takie złe? — zapytał Jyan lekko drżącym
głosem.
— Nie wiem — odpowiedział, głaszcząc go po czole. —
Ale nam się nic nie stanie. Obiecuję ci.
— Ogłosili stan wyjątkowy — odezwał się Karr, wskazując
na ekran. — To ma sens. Myślę, że zamkną tranzyty i więk-
szość międzystrefowycK linii komunikacyjnych. Przez dzień
lub dwa będzie chaos.
Hannah, która aż do tej pory milczała, wtrąciła teraz:
— To mi przypomina o czymś, co czytałam w jednej
z książek mojego ojca. W jednym z tych zakazanych te-
kstów, które trzymał na swoich półkach. — Przerwała,
przypominając sobie słowa, po czym zacytowała: — ,,A wte-
dy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia
od Pana «z nieba». I zniszczył te miasta oraz całą okolicę
wraz ze wszystkimi mieszkańcami miast, a także roślin-
ność".*
¦ Pismo Święte, Księga Rodzaju, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań-
-Warszawa, 1980.
Przerwała, spojrzała z zakłopotaniem na Chena i spuściła
wzrok.
— Siarka i ogień, co? — powtórzył z ponurą miną Karr. —
Być może nie jest to zbyt dalekie od prawdy. No cóż... przez
kilka najbliższych tygodni musimy się skoncentrować na
ochronie naszych rodzin i ufać, że bogowie są dobrzy.
Z korytarza dobiegł ich regularny sygnał wideofonu.
— To na pewno Brema — odezwał się Karr, patrząc
w oczy Chenowi. — Odbierz, a ja opowiem o wszystkim
kobietom. Może się okazać, że będziemy musieli wyjechać na
jakiś czas.
Chen skinął głową. Odsunął delikatnie Jyana i poszedł, by
odebrać przekaz. W tej samej chwili z sypialni wyszły Wang
Ti i Marie, które chciały sprawdzić, co się dzieje. Karr wpro-
wadził je z powrotem do pokoju i zamknął drzwi. Dopiero
wtedy Chen nacisnął klawisz odbioru.
— Tak? — zapytał, patrząc na umundurowaną postać,
która pojawiła się na ekranie. — Jestem major Kao. O co
chodzi, kapitanie?
* * *
— Chieh Hsia.
Li Yuan oderwał wzrok od ciemności panującej za ekranem
krążownika i spojrzał na swojego kanclerza.
— Tak, mistrzu Nan?
— On jest na linii. Chce z tobą rozmawiać, panie.
Ten „on", to bez wątpienia jego kuzyn Wang. Powód, dla
którego chciał rozmawiać, także nie był żadną zagadką. Li
Yuan westchnął.
— Dobrze. Zaraz przyjdę i porozmawiam z nim. Daj mi
chwilę, abym mógł się do tego przygotować.
Nan Ho ukłonił się i odszedł.
Li Yuan zamknął oczy i zaczął szeptem odmawiać chen yen,
chcąc osiągnąć wewnętrzny spokój. Niewiele mu to dało, gdyż
w jego głowie ciągle szalała burza chaotycznych myśli.
Niezależnie od tego, co on powie, będę panował nad sobą
i nie powiem nic nie przemyślanego. Nie ma żadnego dowodu,
że to on przyczynił się do powstania tego kryzysu. Absolutnie
żadnego. Z drugiej jednak strony wszystko wskazuje na niego.
Od dawna chce nas zniszczyć, a czy mógłby znaleźć lepszy
sposób od tej epidemii?
Otworzył oczy i pokiwał głową, zdecydowany nie irytować
swojego kuzyna. Wiedział jednak, że będzie to dla niego
bardzo trudne. Zawsze, gdy był zmuszony patrzeć na tę
odrażającą, okrągłą jak księżyc twarz, w mniejszym lub więk-
szym stopniu tracił panowanie nad sobą.
Wstał, poprawił szaty, raczej, by się nieco uspokoić niż
z prawdziwej potrzeby, a następnie wziął głęboki oddech
i przeszedł do kabiny łączności.
— Kuzynie... — zaczął, zająwszy miejsce naprzeciw ekra-
nu. Nan Ho siedział obok niego, poza polem widzenia kame-
ry. — Czym mogę ci służyć?
Wang pochylił się ku niemu, tak że jego groteskowa twarz
wypełniła cały ekran.
— Możesz rozpocząć, kuzynie, od otwarcia portów.
I wypłacenia mi pełnej rekompensaty za straty, które poniosłem
na skutek zawieszenia handlu i załamania się rynków.
— Wybacz, kuzynie, ale to nie jest takie proste. W moim
Mieście szaleje epidemia. W twoim także, jak sądzę, aczkol-
wiek nic jeszcze o tym nie słyszałem od twoich ministrów.
Wang odsunął się nieco, a jego wykrzywiona gniewnie twarz
przybrała wyraz jeszcze bardziej złośliwy niż zazwyczaj.
— To idiotyczny nonsens, Li Yuanie, i ty o tym wiesz!
Gdyby w moim Mieście był choć najmniejszy ślad tej choroby,
wiedziałbym o tym! Nie! To zwykły pretekst... wymówka, by
mnie obrazić i przyczynić mi strat w interesach.
Li Yuan chciał coś powiedzieć, rzucić jakąś ciętą uwagę,
ale w porę się powstrzymał. Wziął głęboki oddech i starając
się zachować spokój, odpowiedział:
— To nie jest pretekst, kuzynie. Nie miałem także zamiaru
cię obrażać. Epidemia jest na tyle realna, że zagraża interesom
nas obu. Jeżeli okaże się, że choroba nie zaczęła się w twoim
Mieście, to, oczywiście, zrekompensuję ci wszystkie straty.
Nie chciałbym, aby mój kuzyn w jakimkolwiek stopniu ucier-
piał na skutek tych... koniecznych posunięć.
Wang mierzył go jeszcze przez chwilę gniewnym wzrokiem,
po czym, jakby nieco ułagodzony, pokiwał głową.
— Zakładam, że to oznacza także odwołanie turnieju. Czy
mam rację?
Li Yuan zawahał się, uświadomiwszy sobie, że jeszcze się
nawet nad tym nie zastanawiał.
— Nie. Sądzę... sądzę, że odwołanie rozgrywek nie byłoby
dobrym pomysłem. Dobrze będzie mieć coś, co dostarczy...
rozrywki naszym poddanym. Jak zapewne słyszałeś, wpro-
wadziłem stan wyjątkowy w całym moim Mieście. W tej
sytuacji warto dać ludziom coś, co oderwie ich myśli od
obecnych kłopotów.
Wang mruknął coś pod nosem.
— Mam nadzieję, że nie zmieniłeś zdania i przyjedziesz —
dodał po chwili przerwy Li Yuan.
— Och, będę tam, Li Yuanie. Możesz być tego całkowicie
pewny. — Powiedziawszy to, Wang pochylił się do przodu
i przerwał połączenie.
Do chwili, gdy ogłoszono dekret o stanie wyjątkowym,
przybyła prawie połowa gości. Pod wielkim ekranem, który
Michael kazał ustawić w głównej sali, zebrał się tłum ludzi
śledzących z napięciem rozwój wypadków.
Emily, która wraz z Glorią patrzyła na to z balkonu,
wzdrygnęła się, widząc ostatnią sekwencję obrazów. Nigdy
jeszcze nie czuła się tak bezsilna. To było j ej Miasto i właśnie
rozdzierało się na strzępy.
— To dzieje się znowu — powiedziała cicho, obserwując
pokazywane na ekranie sceny rozruchów i słuchając doniesień
mówiących, że Hsieny, jeden po drugim, pogrążają się w cha-
osie.
— Nie... Wszystko będzie dobrze — odpowiedziała Gloria.
Mimo to zacisnęła lękliwie palce na ramieniu Emily.
Na dole Michael krążył pośród tłumu dygnitarzy, usiłując
z całych sił uspokoić ich i odpowiadać na wszystkie pytania,
ale było to beznadziejne zadanie. Elitarne oddziały gwardii
zablokowały wejścia do międzypoziomowych tranzytów i nie
było szansy, przynajmniej przez najbliższe godziny, by ze-
zwolono komukolwiek na powrót do domu. Z obrazów po-
kazywanych na ekranie wynikało, że sytuacja pogarsza się
z każdą minutą i żadne z oficjalnych wezwań do spokoju nie
znajdują posłuchu. W ciągu ostatniej godziny pojawiły się
doniesienia o atakach na rezydencje z Pierwszego Poziomu.
Kilka z nich spalono, a ich właściciele, ważni urzędnicy pań-
stwowi, zostali wymordowani.
A co ze zwykłymi ludźmi? Co z nimi?
Jednakże media z Pierwszego Poziomu nie zajmowały się
losem mieszkańców Dołów. Co z tego, że zginie milion ludzi.
Albo że zginęło pięćset milionów, zabitych podobno w czasie
upadku Miasta Ameryka Północna. Co z tego? Interesowali
się tylko sobą; mieli mentalność obrońców oblężonej fortecy,
co najlepiej zademonstrował jeden z północnoeuropejskich
reprezentantów, który widząc na ekranie sceny rzezi, podniósł
kielich z winem i powiedział głośno:
— Miejmy nadzieję, że wykonają dobrą robotę.
To dlatego Michael wysłał ją na górę, zanim zdążyła po-
wiedzieć coś, czego by potem żałowała.
Nie znaczy to, że tak naprawdę żałowałabym ustawienia
kilku z tych łajdaków na właściwym miejscu!
— Czy dobrze się czujesz, Em?
Odetchnęła głęboko i pokiwała głową.
— Czuję się dobrze. Tylko... — Odwróciła się i spojrzała
na przyjaciółkę. — Tylko to wszystko przyprawia mnie
o mdłości. Ci biedacy tam na Dole... każdy z nich jest prze-
rażony. Ta choroba to coś nowego i tylko bogowie wiedzą,
czym się to skończy, a tymczasem ci ludzie tutaj... — Popa-
trzyła na tłum zgromadzony w sali pod nią. Przebiegła wzro-
kiem po bogatych, eleganckich strojach swoich gości i uświa-
domiła sobie, że każdyJ"z tych kostiumów jest wart przynaj-
mniej roczną pensję robotnika z Dołów. — Spójrz na nich,
Glorio. Martwią się tylko tym, czy nic nie zagrozi ich rezyden-
cjom i fabrykom. A jeśli chodzi o tych ludzi pokazywanych
na ekranie... nie dbają nawet, czy będą żyć, czy umrą. Wszys-
tko im jedno.
— A ty? Czy ty dbasz o to?
Popatrzyła ze zdumieniem na przyjaciółkę, zaskoczona, że
tamta pyta o coś takiego. Ale czy rzeczywiście było to takie
zaskakujące? Gloria w końcu także urodziła się w tych sfe-
rach. Ona także łatwo zapominała, jak dużo kosztują różne
rzeczy. Nigdy nie musiała zastanawiać się nad ich waitością.
Nad prawdziwą wartością rzeczy.
— Byłam tam— odpowiedziała z naciskiem, próbując
opanować gniew. — Wiem, jak oni się teraz czują. — Żach-
nęła się z niesmakiem i odeszła od bariery balkonu. — Źle
zrobiłam, wydając ten bal. Wiedziałam o tym. Ci ludzie... oni
są w głębi serca całkowicie obojętni na to całe cierpienie. Tak
długo, jak im jest dobrze, wszystko jest w porządku. Na
dolnych poziomach może się palić, ci nieszczęśnicy mogą
umierać tam milionami, ale dopóki małe enklawy bogaczy
pozostają nietknięte, jest tak, jakby nic się nie działo. Czy to
nie jest prawda?
Gloria, wyraźnie /alokowana, patrzyła na nią szeroko
otwartymi oczami.
— Nie mówisz chyba tego serio, Em? Tam, w sali na
dole, jest wielu porządnych i prawych ludzi. Twoich przyjaciół.
Przyjaciół Michaela. Przecież to wszystko nie jest im obo-
jętne...
— N i e? To dlaczego nie ruszą swoich tyłków i czegoś nie
zrobią? Są bogaci ponad wszelkie pojęcie i potrzeby. Dlaczego
nie wykorzystają tego bogactwa, by uczynić coś dobrego?
Dlaczego używają go do kupowania posągów, obrazów i in-
nych bezwartościowych śmieci? Dlaczego nie wydają tych
pieniędzy na ludzi? Mają w końcu wybór, czyż nie?
— Jesteś niesprawiedliwa. Wielu z nich przeznacza duże
sumy na dobroczynność.
— Dobroczynność? — Szydziła już otwarcie, nie dba-
jąc, czy to, co mówi, może być bolesne dla Glorii. — Cóż to
jest, jeśli nie pozoracja... wymówka, by nie działać, by nie
robić czegoś prawdziwego?
Gloria potrząsnęła głową, a jej twarz ściągnęła się w wyrazie
oburzenia i urazy.
— W głębi serca jesteś małą rewolucjonistką, prawda? My-
ślałam...
— Co myślałaś? Że można mnie okiełznać? Że dam się
przekształcić w idealną polityczną partnerkę Michaela? Ken-
nedy też tak sądził i pomyśl, gdzie go to zaprowadziło.
— To nie w porządku, Em, wiesz o tym.
— Nie w porządku? Cholera... to nie ja poszłam na
ugodę z Wu Shihem!
— Nie miał wyboru. Poza tym Michael opowiedział mi
o waszym spotkaniu z Nan Ho.
Emily zesztywniała.
— Opowiedział ci? Kiedy?
Gloria wzruszyła ramionami. Uświadomiła sobie, że nie-
opatrznie powiedziała za dużo.
— Ja... ja dokładnie nie pamiętam. Kiedyś w zeszłym tygo-
dniu. Mówi mi o takich sprawach...
— Mówi ci... — Emily spojrzała w bok z zaciśniętymi
ustami. — Widujecie się zatem, kiedy mnie nie ma?
— To nic ważnego — odpowiedziała pospiesznie Glo-
ria. — Ja...
Przerwała. W drzwiach za nimi stał Michael.
— Co się stało? Usłyszałem podniesione głosy...
— Zapytaj swoją żonę. Wydaje mi się, że chciałaby nam
wszystkim wypowiedzieć wojnę.
Spojrzał na Emily.
— Em?
Popatrzyła w bok, unikając jego wzroku.
— To się nie uda, Michaelu. Nie mogę być marionetką Nan
Ho, niezależnie od tego, jak luźne są sznurki. A to... ta farsa...
bogowie, to jest takie dekadenckie! Szerzy się choroba,
to prawda, ale nie tylko na Dole. Ona jest wszędzie!
— Em... To nie jest do ciebie podobne...
— Nie? — Rzuciła mu gniewne spojrzenie. — No cóż,
najlepiej zrobisz, jeśli przedyskutujesz to ze swoją przyjaciół-
ką. Wygląda na to, że wszystko z nią omawiasz.
— Ach... — Pokręcił głową. — Posłuchaj. Ja po prostu
przywykłem do dyskutowania z nią o różnych sprawach.
Znamy się od...
Ale Emily już nie słuchała. Minęła go szybko i wyszła.
Usłyszeli jeszcze odgłos jej kroków na marmurowych scho-
dach wiodących do jej pokojów, a potem głośne trzaśniecie
drzwiami.
— Ta sprawa... bardzo ją przygnębiła.
— Idź za nią. Ona cię posłucha, Michaelu.
— Sam nie wiem. — Popatrzył na wyjście, w którym znik-
nęła jego żona, i zmarszczył czoło. — Nigdy jej jeszcze takiej
nie widziałem. Ten gniew.
— Przykro mi. Nie powinnam jej wspominać o naszym
wtorkowym spotkaniu. Ona myśli... — Roześmiała się. —
Ona myśli, że mamy romans.
Michael popatrzył na nią całkowicie zaskoczony, a potem
jeszcze raz spojrzał na drzwi.
— O cholera!... A ja myślałem... — Westchnął. — Chyba
lepiej będzie, jeśli pójdę i porozmawiam z nią, prawda?
— Tak będzie najlepiej. I Michaelu...
Odwrócił się.
— Tak?
Uśmiechnęła się do niego.
— Jeśli będziesz mnie potrzebował, wiesz, gdzie mnie zna-
leźć.
ROZDZIAŁ 19
Znak Stwórcy
Kuei Jen leżał w łóżku z kołdrą podciągniętą pod szyję,
sam w wielkim, ciemnym pokoju. Słabe światło zbliżającego
się świtu sprawiło, że znajome kształy mebli zmieniły się,
nabierając nowego, groźnego charakteru. Długo płakał, ale
teraz łzy już wyschły i tylko oczy piekły go od nieustannego
pocierania. Przez większą część nocy słyszał hałasy: krzyki
i odgłosy biegnących nóg. Kiedy wołał, nikt nie przyszedł,
jakby ta część pałacu została opuszczona przez ludzi. A potem
zapanowała cisza, która była gorsza od poprzedzającego ją
zamieszania, gdyż wtedy naprawdę zaczął myśleć, że wszyscy
sobie poszli i zostawili go samego. Zostawili go, ponieważ był
złym chłopcem.
Wciągnął nosem powietrze i zadrżał, chcąc, mimo lęku,
który czuł, by ciemność jeszcze przez jakiś czas pozostała
w jego sypialni. Kiedy będzie jasno, przyjdzie ten człowiek
i znowu się to zacznie; ten okropny trening; te straszliwie
żmudne ćwiczenia, których nigdy nie potrafił właściwie wy-
konać.
Dlaczego, pytał sam siebie po raz nie wiadomo już który.
Dlaczego? A odpowiedź zawsze była taka sama. Ponieważ już
mnie nie kocha. Byłem zły i on mnie już nie kocha. Znowu
zadrżał i poczuł, że jest bliski łez. Ale jeśli ten człowiek
przyjdzie i zobaczy, że płakał, będą kłopoty. Zostanie za to
ukarany.
Walcząc ze strachem, odrzucił kołdrę, zsunął się na brzeg
łoża, a następnie przebiegł szybko, pełen lęku, przez ciemną
komnatę i dotarł do wyjścia. Szarpnął kilka razy wielką klam-
kę, aż w końcu ustąpiła i ciężkie drzwi nieco się uchyliły.
W korytarzu na zewnątrz było pusto. Z lewej strony, od
kuchni, dochodziły jakieś głosy, ale z prawej, od strony apar-
tamentów ojca, nie było słychać niczego. Pobiegł w prawo
szerokim, ciemnym korytarzem, klapiąc bosymi stopami po
zimnych płytkach podłogi. Zatrzymał się przed gabinetem ojca
i usłyszał cichy szmer prowadzonej w środku rozmowy. Przy-
pomniał sobie, że zaledwie dzień wcześniej ojciec zakazał mu
wpadania do siebie bez zapowiedzi. A przecież musiał z nim
porozmawiać; musiał powiedzieć mu, co czuje. Jeśli to miało
toczyć się tak dalej...
Zacisnął oczy, próbując powstrzymać łzy, próbując być
księciem, jak tego chciał ojciec, ale było to bardzo trudne.
Miał tak mało praktyki.
Przyłożył ucho do drzwi i zaczął słuchać. Ze środka do-
chodziły dwa głosy. Jeden należał do ojca, a drugi... wytężył
słuch... do Tsu Ma. Tak, teraz, gdy go rozpoznał, jeszcze
wyraźniej usłyszał niski, głęboki śmiech wujka Ma. Uradowa-
ny chciał odetchnąć z ulgą, ale zaraz przypomniał sobie, że
to także należało już do przeszłości. Cała radość i szczęście —
wszystko to już minęło. Ten dzień, jak i każdy następny, spędzi
z tym ponurym Lo Wenem, ucząc się, jak być księciem.
Wyciągnął rękę, dotknął klamki i zamarł w bezruchu, gdyż
nagle uświadomił sobie, o czym mówił ojciec. Żona... jego
ojciec bierze sobie nową żonę.
Odszedł wolno od drzwi, nie zamykając otwartych ze zdu-
mienia ust. A potem prawda uderzyła go z całą mocą. T o
dlatego. Żona. Ojciec bierze sobie nową żonę i w jego sercu
nie będzie już miejsca dla Kuei Jena. Z ust wydobył mu się
cichy jęk bólu. Brzmiało to jak skowyt rannego zwierzęcia.
On mnie już nie kocha. Tatuś już mnie nie kocha.
— Kuei Jen?
Drgnął, przestraszony, i odwrócił się. To był kapitan straży
pałacowej, Shen Lo-jen. Patrzył na chłopca ze zdziwieniem,
zaskoczony, że go tu zastał.
— Czy dobrze się czujesz, młody panie?
Ale Kuei Jen nie czuł się dobrze. Zaskomlał jak pies,
odwrócił się i pognał z powrotem. Minął swoją sypialnię i biegł
dalej; przez kuchnie na zewnątrz, do Zachodniego Ogrodu,
a potem, przeskakując w pośpiechu po dwa, trzy stopnie
marmurowych schodów, aż zabolały go bose stopy, w dół,
w stronę wąskiej ścieżki prowadzącej do bramy w murze...
i dalej, tam, gdzie czekała na niego kojąca, przyjazna ciemność
drzew.
Mtr
Li Yuan spojrzał gorączkowo na swojego kanclerza, kiedy
ten wszedł do gabinetu.
— Czy już go znaleziono, mistrzu Nan?
Nan Ho uśmiechnął się uspokajająco.
— Wszystko w porządku, Chieh Hsia. Znaleźliśmy go w sa-
dzie, schowanego za jednym z drzew. Był trochę zmarznięty,
ale poza tym nic mu się nie stało. Twoje służki właśnie się
nim zajmują.
— Dzięki bogom! — powiedział Li Yuan, a z piersi wy-
rwało mu się westchnienie głębokiej ulgi. Następnie popatrzył
na swojego kuzyna i dodał: — Gdyby kapitan Shen nie pod-
niósł alarmu, nie wiadomo, co mogłoby się zdarzyć. Ale dla-
czego? Dlaczego to dziecko miałoby tak uciekać?
Tsu Ma wzruszył ramionami.
— Nie jestem osobą, której można zadawać takie pytania,
Yuanie. Moje doświadczenie z dziećmi jest, delikatnie mówiąc,
ograniczone.
Nan Ho chrząknął.
— Tak, mistrzu Nan?
— Sądzę, że powinieneś z nim porozmawiać, Chieh Hsia.
O swoim przyszłym małżeństwie. Trzeba chłopca... uspo-
koić. Dobrze byłoby także, gdybyś zwolnił go z dzisiejszych
ćwiczeń.
— Zwolnić go? Ale sam mi przecież mówiłeś, jakie to
ważnie, by przestrzegał określonego rytmu treningu.
Nan Ho ukłonił się.
— I tak jest, Chieh Hsia. Ale dzisiaj mamy wyjątkowy
dzień, prawda? Poza tym dobrze by wyglądało, gdyby twój
syn zasiadł obok ciebie na cesarskim podium.
Li Yuan uśmiechnął się.
— Czy zawsze musi być jakiś polityczny powód tego, co
robię?
— Jesteś Tangiem, Chieh Hsia. Wszystko, co robisz, wiąże
się z polityką.
— Wszystko?
— No cóż... prawie wszystko. Rozumiem, że nowa służka
spełniła twoje oczekiwania, Chieh Hsial
— A gdyby jej się to nie udało?
— Znalazłbym inną, lepszą, Chieh Hsia.
— I jedną dla mnie, mam nadzieję — wtrącił ze śmiechem
Tsu Ma.
Nan Ho spojrzał na niego.
— Czy takie jest życzenie wielkiego T'anga?
Tsu Ma mrugnął do Li Yuana i znowu się roześmiał.
— Trzymam cię za słowo, mistrzu Nan... oczywiście za
zgodą mojego kuzyna.
— Masz ją.
Nan Ho ponownie chrząknął.

— Tak, mistrzu Nan. O co jeszcze chodzi?
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia, ale teren, na którym
odbędzie się turniej, jest już gotowy do inspekcji.
— A więc prowadź.
Kiedy stanęli na szczycie schodów, patrząc w stronę wiel-
kiego Południowego Trawnika, słońce było jeszcze nisko nad
horyzontem. Dokładnie przed nimi, w odległości pół li, widać
było nowo wybudowane lądowisko, udekorowane flagami sie-
dmiu Miast, wielkimi, jedwabnymi sztandarami, które powie-
wały w porywach porannego wiatru. Bliżej pałacu rozbito
tuzin dużych, łowieckich namiotów, między którymi krążyły
gromady służących wnoszących do środka wielkie, srebrne
tace. Przed namiotami wydzielono zamknięty obszar z wznie-
sionymi w półokręgu platformami, na których umieszczono
wielką liczbę sof dla książąt z dwudziestu dziewięciu Rodzin
Mniejszych i ich krewnych.
W centrum półokręgu utworzonego przez platformy wi-
dzów znajdowała się platforma turniejowa, wielka, okrągła
scena ozdobiona dziesięcioma tysiącami czarnych i białych
płytek, które tworzyły dwa splecione ze sobą wiry światła oraz
ciemności, na kształt gigantycznego t'ai chi. Na środku tej
sceny znajdowały się dwie plansze wei chi. W trakcie gry
obrazy z każdej z nich będą rzucane za pośrednictwem lata-
jących kamer na kilkanaście wielkich ekranów, które rozmiesz-
czono w najbardziej widocznych miejscach.
Na lewo od schodów, przed frontem ogromnego namiotu
i
ze złocistego jedwabiu, umieszczono lożę cesarską. Tam za-
siądzie pięciu wielkich T'angów, podczas gdy ich mistrzowie,
a także mistrzowie Północnej Ameryki oraz Australii, będą
rozgrywać swoje partie.
— Doskonale — powiedział Li Yuan, kiwając z zadowole-
niem głową. —To będzie wspaniały spektakl dla mas, prawda?
— Mamy taką nadzieję, Chieh Hsia — odparł z posępną
miną Nan Ho.
Li Yuan popatrzył na niego z niepokojem.
— Czy sytuacja ciągle jest zła, mistrzu Nan?
— Och... — Nan Ho pociągnął w zadumie brodę, a potem
z grymasem niepewności na twarzy wzruszył ramionami. —
Jest znacznie lepiej niż było, Chieh Hsia. Odzyskaliśmy więk-
szość obszarów, które straciliśmy w nocy. Ale wciąż jeszcze
pozostaje kilka nie rozwiązanych problemów. Prawdziwa pró-
ba nastąpi dziś w nocy. Nasi ludzie nie mogą walczyć czter-
dzieści osiem godzin bez chwili przerwy na sen.
— Rozumiem... — Zirytowany Li Yuan wziął głęboki od-
dech. — Czy nie ma nic, co można by zrobić dla rozładowania
napięcia?
Nan Ho westchnął.
— Zrobiliśmy wszystko, co w ludzkiej mocy, Chieh Hsia.
Tylko czas może pokazać, czy odnieśliśmy sukces.
— Czekając, będziemy patrzeć, jak nasi mistrzowie zaba-
wiają się kamieniami?
— To najstarsza z gier — przypomniał mu Tsu Ma. —
Jeśli chodzi o mnie, nie przychodzi mi do głowy nic bardziej
odpowiedniego. Nie ma już nic, co ty lub ja moglibyśmy
uczynić. Przynajmniej raz sprawy są w rękach bogów i nikogo
innego. — Uśmiechnął się. — Znasz opowieść o drwalu
Wang Chin?
Li Yuan zmarszczył czoło.
— Przypomnij mi.
— A więc... zgodnie z tą opowieścią Wang Chih poszedł
w góry, by naciąć drewna, i w drodze powrotnej natknął się
na dwóch starców grających w wei chi na wielkim, płaskim
kamieniu. Nie wiedząc, że są to nieśmiertelni, zaczął przy-
glądać się grze, a kiedy partia dobiegła końca, ruszył w dalszą
drogę. Jednakże na dole, w dolinie, wszystko uległo zmianie.
Jego wioska nie wyglądała już tak, jak ją pamiętał, a wszyscy
sąsiedzi dawno już zmarli. Kiedy spojrzał na siekierę, zauwa-
żył, że jej rękojeść całkowicie spróchniała, a kiedy spytał o rok,
zdziwił się, słysząc, iż minęło ponad tysiąc lat.
Li Yuan uśmiechnął się, rozbawiony opowieścią.
— Zdziwił się? Chyba przeraził.
— Może to i to.
— A jaki wniosek ma wypływać z tej historii, kuzynie Ma?
Tsu Ma uśmiechnął się szeroko.
— Czy z każdej opowieści musi wypływać jakiś wniosek?
— Nie z każdej. Ale z twoich na ogół coś wynika.
— A więc co powiesz na coś takiego: ze wszystkich roz-
rywek, żadna nie potrafi oczarować człowieka w takim stop-
niu, co gra wei chi.
— Chyba że jest to gra polegająca na tym, że czerwone
wnika w biel, twarde penetruje miękkie...
Tsu Ma ryknął śmiechem, a siedzący obok Nan Ho pozwolił
sobie na uśmiech.
— Służka, kuzynie Ma. Musisz wziąć sobie jedną z moich
służek.
— A jeśli ją zamęczę?
— Dostaniesz następną.
To rzekłszy, Li Yuan poklepał kuzyna po plecach i po-
prowadził ich z powrotem do pałacu.
* * *
Chen przystanął, rozejrzał się po wypalonej ruinie głównego
korytarza, po czym machnięciem ręki posłał swój oddział do
przodu. Miał na sobie pełny uniform bojowy, a do specjalnych
uchwytów na jego piersi był przyczepiony wielkokalibrowy
pistolet maszynowy — standardowa broń oddziałów uderze-
niowych Służby Bezpieczeństwa. Od piętnastu godzin byli już
w akcji i oczyścili w tym czasie większą część dwudziestu stref.
Straty, na szczęście, ponieśli niewielkie — dwóch zabitych
i sześciu rannych — ale ta noc kosztowała ich wiele pod innym
względem. To, co widzieli, zmieniło ich. To, że musieli ranić
dzieci — aczkolwiek było to konieczne, by je powstrzymać —
był czymś nowym, czymś, czego nie chciałby robić jeszcze raz.
Nie chciałby także oglądać ponownie tego szaleństwa, które
widział na twarzach ludzi rzucających się na jego żołnierzy.
Chen podniósł wizjer swojego pękatego hełmu i pomasował
szyję. W przeszłości wielokrotnie brał udział w tłumieniu róż-
nych rozruchów i widział już, jak całkowicie normalni w zwyk-
łych okolicznościach ludzie zapominają o wszelkich zasadach
i zachowują się w tłumie jak dzikie zwierzęta, nic jednak nie
mogło go przygotować na tę ostatnią noc. Wyglądało to tak,
jakby poruszyli jakieś głębsze, mroczne pokłady ludzkich
dusz, jakby samo Piekło otworzyło się w tym świecie pozio-
mów. Groźba choroby, niezależnie od stopnia jej realności,
wyzwoliła w ludziach najgorsze instynkty, i w tym strachu
posunęli się oni do czynów wykraczających swym bestialst-
wem poza wszystko to, co widzieli najbardziej doświadczeni
i zahartowani weterani z jego oddziału.
Teraz ponownie zapanował spokój, przynajmniej na jakiś
czas, i mogli wreszcie spróbować oszacować rozmiary znisz-
czeń. Z tego, co już widział, sytuacja była zła. Z trudem można
było znaleźć korytarz, który pozostał nietknięty, a wiele —
jak ten, w którym właśnie się znajdował — było całkowicie
wypalonych. Jeśli w całym Mieście sprawy miały się podobnie,
koszt tych nocnych zamieszek będzie niewyobrażalnie wysoki.
Polizał wargi, zastanawiając się, jak to wszystko może
wpłynąć na jego plany; czy będzie mógł teraz przenieść swoją
rodzinę na plantacje. Czy to szaleństwo rozszerzyło się rów-
nież na wschodnioeuropejskie pola upraw? Jeśli tak się stało,
to w przyszłości można się było spodziewać nowych kłopotów,
gdyż brak żywności z pewnością podsyci tę falę buntu. Za-
drżał, uświadamiając setne po raz pierwszy w życiu, jak kru-
chym i wrażliwym tworem jest Miasto.
— Panie majorze!
Uniósł głowę. Dwóch z jego ludzi stało na progu jakiegoś
pomieszczenia w połowie korytarza i wyraźnie pobladli wzy-
wali go gestami rąk. Szybko podszedł do nich.
— O co chodzi?
— Wydaje nam się, że powinien pan to zobaczyć, panie
majorze!
Chciał wejść do środka, ale sierżant powstrzymał go.
— Lepiej będzie, jeśli opuści pan swój wizjer, panie majo-
rze. Widać tam ślady choroby.
— Aha... — Opuścił przesłonę, zapiął zatrzaski, a następ-
nie wziął dwa głębokie wdechy, upewniając się, że filtr wciąż
działa. Potem, usatysfakcjonowany wynikiem próby, podążył
za sierżantem.
__Tutaj, panie majorze.
To był gabinet chirurgiczny — stwierdził to na pierwszy
rzut oka — ale urządzenia zostały porozbijane, a po podłodze
walały się najrozmaitsze narzędzia do przeprowadzania za-
biegów.
— Pokój z tyłu, panie majorze.
Wszedł do środka i zobaczywszy, co leżało na nagiej, wy-
łożonej płytkami podłodze sali operacyjnej, zachwiał się, z tru-
dem opanowując szok.
— Aiya... — wyszeptał, zarówno wstrząśnięty, jak i prze-
rażony. W kałuży skrzepniętej krwi leżały pozbawione głów,
rąk i nóg ciała trojga dzieci. Zadrżał, po czym zmuszając się
do tego, zrobił kilka kroków do przodu i przykucnął nad
zwłokami, chcąc się im przyjrzeć z bliska. Cięcia były czyste,
jakby dokonano ich ostrym toporem: nie było w nich nic, co
by świadczyło o szaleństwie mordercy. Na ciałach nie zauwa-
żył żadnych ran kłutych ani śladów przemocy, które tak często
widział w ciągu tej nocy. Nie. Głowy, ręce i nogi zostały
starannie odcięte od tułowi, dłonie od rąk, stopy od nóg,
a wszystko to potem ułożono starannie wzdłuż ciał, jakby
w jakimś upiornym rytuale.
Ofiary były Han i patrząc na nie, nie mógł uwolnić się od
wrażenia, że to jego dzieci leżą na tej podłodze. Przez chwilę
to wrażenie było tak potężne, tak obezwładniające, że poczuł
zawrót głowy. Najstarsze z tej trójki miało nie więcej niż sześć
lat, a najmłodsze — z jego piersi wyrwał się cichy jęk bólu —
zaledwie dwa, najwyżej trzy.
— Dlaczego? — zapytał z pozornym spokojem. —Kto,
na litość boską, mógł zrobić coś takiego małym dzieciom?
— Niech pan popatrzy na skórę, panie majorze — odezwał
się sierżant i tylko brzmienie jego głosu zdradzało, że on także
z najwyższym wysiłkiem woli zmuszał się, by spojrzeć na te
małe okaleczone ciałka. — Niech pan popatrzy na tę drobną
wysypkę. Czy to panu czegoś nie przypomina?
Chen przełknął ślinę i pochylił się nad iednym z korpusów.
— To dziwne. — Spojrzał jeszcze raz, po czym poczuł, że
po grzbiecie przebiegają mu ciarki. Nie były to zwykłe, czer-
wone krostki, ale z całą pewnością znaki. Jeden piktogram
powtarzany w nieskończoność na skórze. Dla niewprawnego
oka wyglądał on jak krzywo napisana cyfra dziewięć i małe
„t", przy czym oba znaki łączyła pociągnięta górą linia, która
spoczywała na nich niczym pokrywa grobowca.
To był piktogram Si. Ś m i e r ć.
Chen odwrócił się i spojrzał pytająco na sierżanta. Męż-
czyzna skinął głową i odwrócił wzrok.
Chen zrozumiał wszystko w jednej chwili. To nie był wypa-
dek ani jakaś pokrętna forma zemsty. To zostało zaplano-
wane. A wysypka... była rodzajem wizytówki. Ale czyjej?
— Weź ich odciski palców i zbadaj wszystkie inne ślady,
a następnie spal to — rozkazał, wskazując zwłoki. — A potem
chcę, aby wszyscy na tym pokładzie zostali zatrzymani i prze-
słuchani. Znajdziemy tych, którzy to zrobili.
A co później?
Wyprostował się, czując, że na myśl o tym wszystkim, co
widział tej nocy, ogarnia go zmęczenie i odraza. Nie będzie
żadnych sądów tego dnia, żadnych zesłań i degradacji. Kiedy
dowie się, kim byli ci, którzy to zrobili, weźmie ich na stronę
i zabije. Jeśli, oczywiście, nie byli już martwi.
Strach. Strach sprawiał, że ludzie dopuszczali się takich
czynów. Ale strach nie był żadnym usprawiedliwieniem. Czło-
wiek nie przestawał być człowiekiem tylko dlatego, że się bał.
Ciągle był odpowiedzialny za swoje czyny.
Chen, poleciwszy swoim dwóm podwładnym, by przystąpili
do tej makabrycznej pracy, wyszedł na zewnątrz. Odczepił
przenośny komset od paska, wystukał zastrzeżony numer
generała Rheinhardta. Nadszedł czas, by złożył raport; czas,
by władze się dowiedziały, co się właściwie działo na dolnych
poziomach.
Statek powoli dotknął ziemi. Obserwowały go kamery,
które unosiły się w pewnej odległości od małej grupki ludzi
skupionych wokół stojącego na trawniku przed lądowiskiem
Tanga.
Kiedy pokrywy luków otworzyły się ze szczękiem, a drzwi
z sykiem uniosły się do góry, Li Yuan wyciągnął rękę, wska-
zując drogę swojemu sekretarzowi.
— Idź, Tseng-li. Powitaj starszego brata!
Młody mężczyzna uśmiechnął się, złożył pełen szacunku
ukłon, a następnie na wpół idąc, na wpół biegnąc, ruszył
w stronę statku. Kiedy z jego wnętrza wysunął się elastyczny
pomost, Tseng-li zatrzymał się, po czym upadł na kolana
i pochylił głowę.
— Chieh Hsia — powiedział, gdy na końcu pomostu po-
jawiła się sylwetka jego brata.
Wei Chan Yin pospieszył w dół rampy, podniósł go i mocno
uścisnął.
— Jak się masz, mały braciszku? Czy dobrze służyłeś na-
szemu kuzynowi?
Tseng-li odsunął się trochę, a następnie, z pewnymi opo-
rami, ale nie bez czułości, także objął brata. Przez chwilę
patrzyli sobie w oczy, po czym Tseng-li znowu spuścił wzrok.
— Robiłem wszystko, co w mojej mocy, Chieh Hsia. — Po
czym dodał, ciszej i bardziej miękko: — Cieszę się, że tu jesteś,
Chan Yin. Zbyt długo się nie widzieliśmy.
— O wiele za długo — zgodził się Wei Chan Yin, ściskając
ramiona brata. — Ale pozwól, że przywitam się z kuzynami.
Tseng-li odsunął się na bok, przepuszczając brata, który
podszedł do małej grupki T'angów i przywitał się najpierw
z Li Yuanem, potem z Tsu Ma, a na koniec z Hou Tung-po,
młodym władcą Ameryki Południowej. Zrobiwszy to, rozejrzał
się wokół siebie i powiedział:
— Sądziłem, że będę ostatni. Gdzie jest Wang Sau-leyan?
Przyjedzie tu, prawda?
— Tak przynajmniej mówi — odparł spokojnie Li Yuan,
odwracając przy tym głowę, aby kamery nie uchwyciły
jego słów.
— Nie spóźniłbym się — ciągnął zniżonym głosem Wei
Chan Yin, który także zdawał sobie sprawę z tego, że są ciągle
obserwowani przez liczne kamery — ale coś się wydarzyło.
Opowiem wam o tym później.
— Nic się nie stało... — odparł Li Yuan. — Musimy jed-
nak zadecydować, czy będziemy jeszcze trochę czekać, czy też
rozpoczniemy. Nie chciałbym zbytnio opóźniać początku tur-
nieju. Ludzi ogarnie zniecierpliwienie.
— Słusznie — zgodził się Wei Chan Yin — ale mimo to
powinniśmy dać szansę naszemu kuzynowi, by był obecny
w chwili otwarcia zawodów. Może wyślemy Tseng-li, aby
zapytał kanclerza Wanga o plany jego pana.
Li Yuan odwrócił się.
— Tseng-li? Słyszałeś?
— Tak, i już idę, Chieh Hsia. — Ukłonił się kolejno każ-
demu z czterech T'angów. — Wrócę tak szybko, jak to tylko
będzie możliwe.
— W porządku. — Li Yuan uśmiechnął się i rozglądając
się wokół, dodał: — Proponuję, abyśmy spędzili czas oczeki-
wania owocnie, dobrze?
Odwrócił się i strzelił palcami. Główny steward natychmiast
podbiegł do niego, padł na kolana i tak nisko pochylił głowę,
że prawie dotknął nią piersi.
— Stewardzie Ye... powiadom głowy Rodzin, że ich T'an-
gowie dołączą do nich na czas oczekiwania na naszego kuzyna
Wanga. I Ye... zrób coś z tymi kamerami, dobrze? Przynaj-
mniej do momentu rozpoczęcia turnieju...
Hung Mien-lo odwrócił się od pociemniałego ekranu i spoj-
rzał na trzech mężczyzn, którzy z pochylonymi głowami ocze-
kiwali na jego rozkazy.
Oddychał głęboko, próbując zapanować nad mięśniami
twarzy i nie pokazać po sobie burzy, która wrzała w jego
głowie. Pięć minut wcześniej wszystko było krystalicznie jasne,
ale teraz sytuacja uległa zmianie. Zapytanie Wei Tseng-li
sprawiło, że uświadomił sobie to, czego w innym wypadku by
nie wiedział. Wang Sau-leyan był w drodze do Tongjiang.
Czy on wie, zapytał sam siebie, wstając i obchodząc swoje
biurko. Ostatniej nocy bowiem, kiedy bezpośrednio go o to
zapytał, stało się jasne, że T'ang nie ma zamiaru jechać na
turniej — nie po tym, gdy Li Yuan tak bardzo go obraził.
— Niech czekają — warczał gniewnie. — Niech stoją tam
wszyscy przed kamerami jak wypchane kukły, aż w końcu
dotrze do nich, że nie przyjeżdżam.
Ale teraz wyglądało na to, że zmienił zdanie i poleciał.
To niezwykłe, myślał Hung, idąc w stronę czekających
mężczyzn. Od lat Wang Sau-leyan nie uczynił niczego, nie
konsultując się najpierw z nim. A teraz nagle, dziś...
Musi wiedzieć. Musi. Czy mogło być coś innego, co skłoniło
by go do tej podróży?
Z drugiej jednak strony, gdyby wiedział, to on, Hung Mien-
-lo, byłby już zabity, a ci trzej mężczyźni z podciętymi gard-
łami i rozprutymi brzuchami karmiliby swymi wnętrznościami
sępy Wanga.
A więc o co tu chodziło? Dlaczego Wang mimo wszystko
pojechał, nie mówiąc o tym swojemu kanclerzowi?
Patrzył przez chwilę na mężczyzn, a następnie gwałtownym
ruchem ręki odprawił ich. Może kiedy indziej. Jednakże są-
dząc z tempa, w jakim rozwijała się sytuacja, wydarzenia
mogły pokrzyżować wszystkie jego plany.
Odetchnął głęboko, z drżeniem.
Tym razem ci się udało, Wang Sau-leyanie. Gdybyś bowiem
nie wyjechał, moi zabójcy znaleźliby cię w twoim łożu — ciebie
i tę odrażającą kobietę.
A teraz wyglądało na to, że przez przynajmniej kilka tygo-
dni nie będzie żadnej nowej okazji. Strażnicy, których prze-
kupił, już niedługo zostaną przeniesieni na inne posterunki,
a przekupienie nowych pochłonie trochę czasu — to skom-
plikowany proces, obfitujący w różne niebezpieczeństwa.
Szpiedzy Wanga...
Wrócił do biurka i podniósł z niego ostatnią z list. Każdego
ranka była nowa; każdego ranka kolejny tysiąc mężczyzn
i kobiet traciło życie. A szpiedzy Wanga wciąż krążyli między
poziomami niczym zaraza i kierując się zwykłymi zachcian-
kami, wybierali zarówno winnych, jak i niewinnych. A Wang
beztrosko podpisywał wszystko, co mu podsuwano.
Hung Mien-lo oparł się o biurko i zauważył, że trzęsą mu
się ręce. Krok po kroku doprowadził Wanga nad krawędź
przepaści. Krok po kroku sprawił, że ludzie zaczęli nienawi-
dzić swojego ohydnego władcy. A wszystko po to, by, gdy
w końcu uderzy, wydawało im się, że do działania przystąpił
sam Ch'eng-huang, wielki Bóg Miasta. Oczami wyobraźni
widział to wyraźnie: widział siebie stojącego przed kamerami
z odciętą głową tyrana w ręce i oświadczającego, że Mandat
został złamany, a w Mieście Afryka zaczyna się nowa, lepsza
era. Był tak bliski tego. Tak bardzo bliski.
On musi wiedzieć. Musi...
Przełknął ślinę, czując, że niepewność przeżera go jak rak.
Może nadszedł czas, by uciekać? Może wyja.'i ić do Europy
i zdać się na łaskę Li Yuana i jego kanclerza? Z drugiej jednak
strony, czy nie przypieczętowałby w ten sposób swojego losu?
Nie. Musi mieć pewność. Musi dowiedzieć się w ten czy inny
sposób, czy Wang go podejrzewa. Ale jak?
Kobieta. Hsueh pal Gdyby mógł z nią porozmawiać, prze-
konać się, czy wie...
Pokręcił głową. Nie. Ryzyko byłoby zbyt wielkie. To by
tylko utwierdziło Wanga w jego mrocznych podejrzeniach.
Hung Mien-lo ciężko westchnął. Cóż, do jego powrotu nie
mogę nic zrobić. Ale gorzkie rozczarowanie — frustracja wy-
wołana zawiedzionymi nadziejami — paliło go niczym roz-
żarzony węgielek. W odruchu wściekłości chwycił listę skazań-
ców i rozdarł ją trzykrotnie, a strzępy papieru rozrzucił na
powierzchni biurka.
Stojący między głowami Rodzin Li Yuan uniósł wzrok, gdy
na szczycie marmurowych schodów pojawił się Tseng-li. Mło-
dy mężczyzna rozejrzał się i zauważywszy swojego T'anga,
ruszył w jego stronę.
— Proszę o wybaczenie, ch'un tzu — powiedział z uśmie-
chem Li Yuan, zadowolony, że może uwolnić się od ich
towarzystwa. — Jest pewna sprawa, którą muszę się zająć.
Pochylili się w ukłonach i odsunęli na bok.
— No i jak, Tseng-li?"— zapytał, spotkawszy się z młodzień-
cem przy wielkiej platformie. — Co powiedział mój kuzyn?
Tseng-li ukłonił się i odpowiedział:
— Rozmawiałem z jego kanclerzem, Chieh Hsia. Powie-
dział, że statek Wang Sau-leyana będzie tu za czterdzieści
minut.
— Czterdzieści minut... — Li Yuan pogładził w zadumie
podbródek. — Nie możemy tak długo opóźniać zawodów.
Porozmawiam teraz z moimi kuzynami i zobaczę, czy się ze
mną zgadzają. A ty tymczasem każ przygotować dla nas
poczęstunek w cesarskiej loży. Zrobimy to, co jest tu do
zrobienia, i przyjdziemy tam.
Tseng-li ukłonił się i chciał odejść, ale przypomniawszy
sobie o czymś, dodał:
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia, ale przyszli marszałek
Tolonen i generał Rheinhardt. Chcą z tobą pilnie rozmawiać.
Li Yuan westchnął.
— Dobrze. Powiedz im, że zobaczę się z nimi zaraz po
wygłoszeniu mowy otwierającej turniej.
Tseng-li ukłonił się i odszedł.
Li Yuan odprowadził go wzrokiem, a potem odwrócił się
i ruszył w stronę swoich kuzynów, którzy rozmawiali z przed-
stawicielami Rodzin.
— Kuzynowie — zaczął, wzywając ich gestem ręki, by
skupili się koło niego. — Nasz kuzyn Wang przybędzie do-
piero za czterdzieści minut. W tej sytuacji sądzę, że p o w i n -
niśmy rozpocząć turniej bez niego. Jest dużo partii do roze-
grania i uważam, że zachowalibyśmy się źle wobec naszych
mistrzów, gdybyśmy jeszcze bardziej ograniczyli im czas.
— A więc przyjeżdża — powiedział z ironicznym uśmie-
chem na ustach Tsu Ma. A następnie, szepcząc do ucha Li
Yuana, dodał: — Zapewne mieli kłopoty ze znalezieniem odpo-
wiednio dużego statku, który uniósłby tego tłustego skurwiela!
Li Yuan zdusił śmiech, wyprostował się i jeszcze raz spojrzał
na pozostałych T'angów.
— Jeśli zechcecie pójść za mną, zaraz rozpoczniemy, ch'un
tzu — zwrócił się do głów Rodzin stojących tuż za małym
kręgiem władców. — Porozmawiamy później, w czasie uro-
czystości. A tymczasem bawcie się. Jeśli będziecie chcieli cze-
gokolwiek, moja służba zrobi wszystko, aby zaspokoić wasze
potrzeby.
Odpowiedział mu pomruk zadowolenia, po czym starcy
rozeszli się w stronę swoich sof. Li Yuan zerknął na T'angów,
odwrócił się i poprowadził ich do cesarskiej loży.
Chen stał na platformie wieży dzwonu i patrzył w dół, na
Promenadę. Na całej jej powierzchni zgromadzili się wszyscy
mieszkańcy pokładu. Siedzieli ze skrzyżowanymi nogami, męż-
czyźni, kobiety i dzieci, trzymając ręce na głowach, podczas
gdy jego ludzie, z karabinami skierowanymi w podłogę, ob-
stawili tłum z zewnątrz. Na balkonach otaczających ten ogrom-
ny plac czuwali inni żołnierze, z bronią wycelowaną w tłum.
Wezwał specjalny zespół dochodzeniowy, który przeczesał
salkę chirurgiczną w poszukiwaniu śladów, i jednocześnie za-
żądał materiału z kamer nadzoru. Nie zdało się to na wiele,
gdyż większość z nich została zniszczona w pierwszych godzi-
nach zamieszek. Mimo to udało się znaleźć kilka interesują-
cych fragmentów. Na jednym z nich widać było wysokiego
Han o wąskiej twarzy, który biegnąc na czele kilkudziesięciu
wrzeszczących ludzi, wywijał czymś, co wyglądało na zakrwa-
wiony topór.
Chen odwrócił się i krzyknął do sierżanta:
— W porządku. Zaczynajmy. Rozdajcie portrety tego czło-
wieka naszym ludziom i niech kilkunastu z nich przejdzie przez
ten tłum. Jeśli on tam jest, mają go wyciągnąć. Jeśli okaże
się to konieczne, wytłuczemy z niego przyznanie się do winy.
— A jaki jest wynik poszukiwań komputerowych, panie
majorze?
Nie rozstrzygający, brzmiała odpowiedź. Kompu-
ter wyrzucił ponad dwadzieścia nazwisk mężczyzn o podob-
nych twarzach, ale żaden z nich nie mieszkał na tym pokładzie.
— Zajmij się po prostu swoją robotą — odpowiedział, po
czym odwrócił się i jeszcze raz spojrzał na zgromadzone na
dole masy.
Teraz bardziej niż kiedykolwiek był zdecydowany, by skoń-
czyć ze swoim zajęciem. Jeśli nawet nie wiedziałby tego wcześ-
niej, ostatnia noc nauczyłaby go, co to znaczy być w służbie
wielkiego T'anga. Ta praca dehumanizowała człowieka bar-
dziej niż jakakolwiek irfna. Bycie częścią wielkiego łańcucha
dowodzenia oznaczało rezygnację z samodzielnego myślenia;
było równoznaczne z tym, że stawało się rzeczą, narzędziem,
czymś niższym nawet niż kwai, którym był kiedyś.
Tak, pomyślał, ale od czasu do czasu ma się jednak okazję,
by zrobić coś dobrego. By użyć tej władzy w szlachetnym celu.
Sięgnął do kieszeni i wyjął zmiętą w kulę kartkę papieru.
Natykali się na nie wszędzie. Znajdowali w kieszeniach trupów
i walające się w pustych, zniszczonych pokojach. Na górze
kartki znajdował się napis: CO NAPRAWDĘ ZDARZYŁO
SIĘ W NANTES, a niżej zdjęcie dostarczone przez Hannah.
Ulotka Hannah. Rozpowszechnili ją we wczesnych godzi-
nach rannych. Użyli do podsycenia nastrojów.
Zadrżał, myśląc o tym, ilu ludzi zginęło z jej powodu.
To nie o to nam chodziło...
Jasne. Ale właściwie o co im chodziło? O spowodowanie
lekkiego poruszenia. O to, by sprawić, że ludzie zaczną zada-
wać pytania. Ale wybrali zły czas: to, co miało tylko poruszyć
sumienia, zostało wykorzystane przez innych, by podburzyć
tych biednych durniów do podrzynania sobie gardeł i palenia
sobie domów. Czy to była i c h wina?
Przynajmniej raz nie był pewny. Wiedział tylko, że to, co
widział, było piekłem. I że im prędzej wraz z rodziną opuszczą
Miasto, tym lepiej.
W napięciu, pełen oczekiwania przyglądał się swoim żoł-
nierzom, którzy przechodzili wzdłuż rzędów siedzących ludzi.
Przez jakiś czas nie było żadnej reakcji, ale potem jeden z jego
podwładnych odwrócił się i krzyknął w stronę wieży:
— Panie majorze! Myślę, że to on!
Żołnierz odwrócił się z powrotem i wywlókł jakiegoś czło-
wieka z tłumu, zmuszając go, by wstał. Dziwne, ale pojmany
nie walczył i pozwolił się odprowadzić na bok bez oporu. Jego
głowa zwisała na piersi, a cała postawa świadczyła o rezyg-
nacji. Był wysoki i chudy, podobnie jak mężczyzna na taśmie,
ale niekoniecznie musiał nim być.
— Szukajcie dalej! — rozkazał Chen, zauważywszy, że po-
zostali żołnierze zatrzymali się i patrzą w jego stronę. —
Schodzę na dół.
* * *
Po zalanym jaskrawym światłem Południowym Trawniku
sala audiencyjna wydawała się ciemna i zimna, a odgłos
wydawany przez ich wojskowe buty niósł się echem po ka-
miennych płytach podłogi. Odprawiwszy straże, Li Yuan pod-
szedł do obu mężczyzn i powitał ich:
— Marszałku Tolonen... generale Rheinhardt...
— Chieh Hsia — odpowiedzieli obaj, pochylając swoje krót-
ko ostrzyżone głowy.
— Macie jakieś wiadomości?
Tolonen spojrzał na Rheinhardta i odpowiedział:
— Jest cos, o czym musisz wiedzieć, Chieh Hsia. Coś
istotnie związanego z naszymi obecnymi kłopotami.
Oczy Li iguana rozbłysły.
— Dotarliście do źródła, tak? Wiecie, skąd się wzięła ta
choroba!
Tolonen zawahał się, po czym ujął teczkę, którą trzymał
pod ręką, i podał ją Tangowi.
Li Yuan otworzył ją i zmarszczył czoło.
— Co to jest?
— To fotografia, Chieh Hsia — odpowiedział Rhein-
hardt. — Fotografia fragmentu skóry jednej z ofiar.
— Ale to jest... — Li Yuan patrzył osłupiały. — Si —
wyszeptał w końcu. — Tu jest napisane Si,
— Tak jest, Chieh Hsia — potwierdził Tolonen, a jego
jakby wykuta z granitu twarz była jeszcze bardziej ponura niż
zwykle. — Ta choroba została wyprodukowana.
Li Yuan uniósł głowę.
— Wang Sau-leyan...
Tolonen przełknął ślinę i pokręcił przecząco głową.
— Obawiam się, że nie, Chieh Hsia. Tym razem ręce twojego
kuzyna są czyste. To nasze dzieło, zaprojektowane w laborato-
riach GenSynu. Wirusy... wydostały się na zewnątrz. Wysłaliś-
my je do jednej ze stacji doświadczalnych w Północnej Afryce...
— Wysłaliśmy? — Nie mógł uwierzyć w to, co usły-
szał. — Taka zabójcza, straszliwa choroba, a my to tak sobie
wysyłamy?
Tolonen speszony spuścił wzrok, jakby to była jego wina.
— To był błąd urzędniczy, Chieh Hsia. Nieporozumienie.
— Błąd urzędniczy! — krzyknął Li Yuan. — Bogowie, po-
móżcie nam! A co z tym urzędnikiem?... Czy został ukarany
za to... nieporozumienie?
— Kiedy zrozumiał, co się stało, odebrał sobie życie,
Chieh Hsia.
— Aha... — Li Yuan w zadumie spuścił głowę. — Czy to
znaczy, że mamy szczepionkę?
Twarz Tolonena trochę pojaśniała.
— Mamy, Chieh Hsia. I już kazałem rozpocząć szczepienie
ludzi we wszystkich obszarach objętych chorobą.
-7- A więc jest i trochę dobrych wieści, prawda? — Ale
w jego głosie brzmiała gorycz. Potrząsnął głową. Taka nie-
kompetencja! Taka zbrodnicza głupota! Trudno uwierzyć, by
ktokolwiek mógł być tak nieostrożny! Westchnął cięż-
ko. — Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Rozumiecie?
Gdyby wiadomość o tym... — Zawahał się i spojrzał kolejno
każdemu z nich w oczy. — Cokolwiek trzeba by zrobić, by
zachować tę sprawę w tajemnicy, zróbcie to. I aby nie było
żadnych wątpliwości. Istnienie naszego Miasta zależy od tego.
Chen założył ręce na plecach i stał po drugiej stronie pokoju,
naprzeciw tego człowieka. Więzień został rozebrany i pobity.
Teraz odpoczywał, na kolanach, pochylony, z rękami przy-
wiązanymi do drążka, który umieszczono mu na karku. Jeden
z żołnierzy Chena stał za nim i podtrzymywał go. Twarz
więźnia była zakrwawiona, a na prawej stronie jego klatki
piersiowej, w miejscu, gdzie został bardzo mocno kopnięty,
widniała wielka pręga. Mimo to nic nie powiedział.
Z drugiej jednak strony, prawdziwe przesłuchanie miało się
dopiero rozpocząć.
Chen spojrzał w stronę ekranu wiszącego na ścianie po
jego lewej stronie i wskazał go palcem. W tej samej chwili
pojawił się na nim nieruchomy obraz — powiększenie zdjęcia
z taśmy kamery nadzoru — pokazujący mężczyznę trzyma-
jącego topór.
— Czy to ty, Tung Cai?
Żołnierz szarpnął głowę więźnia, zmuszając go, by spojrzał
na ekran. Tung popatrzył i pokręcił głową.
— To jesteś ty, Tung Cai. Widzisz, zrobiliśmy jeszcze
większe powiększenie i komputer porównał wzory siatkówki
z tymi, które są w twoich aktach. I mam dla ciebie nie-
spodziankę. Pasują do siebie. A teraz odpowiedz mi, Tung
Cai, czy to, co trzymasz w ręce, jest toporem?
Tym razem Tung uniósł głowę bez przymusu. Patrzył przez
chwilę na ekran, a potem skinął głową.
— A to pomieszczenie, w którym teraz jesteśmy? Przypo-
minasz je sobie? Byłeś tu już kiedyś? Może dziś rano?
Tung patrzył na niego w milczeniu, a jakiś mięsień pod jego
okiem zadrgał w nie kontrolowany sposób, po czym uspokoił
sie. Pokręcił przecząco głową.
— Myślę, że kłamiesz. Myślę, że byliście tu, ty i twój topór,
Tung Cai. Myślę...
— Ja tego nie zrobiłem! — krzyknął. —Wiem, co pan chce
powiedzieć, ale ja tego nie zrobiłem! Mówiłem im, że to
szaleństwo! Błagałem ich...
Chen wziął głęboki wdech, starając się uspokoić.
— A więc wiesz, o czym ja mówię, Tung Cai?
Tung spojrzał w bok i skinął nieznacznie głową.
— I wiesz, kto to zrobił?
Znowu odpowiedziało mu prawie niewidoczne poruszenie
głowy.
— A więc? — ryknął nagle Chen, sprawiając, że Tung
podskoczył ze strachu. — Nie jestem cierpliwym człowiekiem,
Tung Cai, i jeśli nie podasz mi szybko nazwiska tego człowie-
ka, pokażę ci, jak bardzo mogę być niecierpliwy.
Tung wymruczał coś, cicho i niewyraźnie.
— Jeszcze raz, Tung Cai. I wyraźniej tym razem, aby
wszyscy mogli usłyszeć.
— To był Wu — powiedział Tung, patrząc przy tym na
niego z prawdziwym strachem w oczach. — Powiedział, że
przeklnie każdego, kto o tym powie. Powiedział...
— Wul Jak on się nazywa, Tung Cai? Chcę znać jego
nazwisko.
Tung zajęczał, jakby przeszył go ból.
— Stary Chang — wykrztusił w końcu.
— To były dzieci, ty skurwysynu! Chore, małe dzieci!
Wyciągnął nóż.
— Kao Chen! — krzyknął zaalarmowany sierżant. —
Pomyśl, co robisz!
Ale Chen w i e d z i afl, co robi. Oczy przesłoniła mu krwawa
kurtyna i jedyne, co widział, to tylko te trzy drobne ciałka.
Czuł jednocześnie to samo, co w pierwszej chwili, gdy je
zobaczył — niczym niepohamowaną wściekłość na myśl, że to
mogły być jego dzieci. Stanął nad więźniem i chwycił go za
włosy. Następnie gwałtownym ruchem odchylił jego głowę do
tyłu i przeciągnął mu nożem po gardle. Ignorując dobiegające
zewsząd krzyki, przytrzymał swoją kopiącą ziemię ofiarę do
chwili, aż znieruchomiała.
— Jest już tutaj...
Odgłos silników zbliżającego się do lądowiska krążownika
słychać było w całej dolinie. Czterej Tangowie powstali, opuś-
cili lożę i ruszyli mu naprzeciw.
— Miało być czterdzieści minut — powiedział spokojnie
Tsu Ma, zerkając na wielką tarczę czasomierza zawieszoną na
boku platformy. — A zrobiło się z tego ponad półtorej go-
dziny. Gdzie do diabła podziewał się ten tłusty łajdak?
— Tsu Ma... — wyszeptał kątem ust Li Yuan. — Uwa-
żaj na to, co mówisz... kamery są wszędzie.
— Powinieneś zakazać im wstępu, Yuanie — odparł Tsu
Ma. — A jeśli już przy tym jesteśmy, powinieneś także zaka-
zać występu mistrzowi Wanga. Jest o wiele za dobry dla
naszych biedaków. Widziałeś, jak sprał mojego człowieka.
Nigdy nie widziałem jeszcze czegoś podobnego!
Li Yuan uśmiechnął się.
— To prawda. Gra jak natchniony.
— Miejmy nadzieję, że jego pan dobrze go wynagrodzi.
Aczkolwiek nasz kuzyn nie słynie ze zbytniej hojności.
— Nie może nic na to poradzić. Jego Miasto jest biedne.
Tsu Ma zbliżył się do niego.
— Być może. Ale kogo należy za to winić? Jego ojciec,
Wang Hsien, doprowadził to Miasto do potęgi. Uczynił je
silniejszym, niż kiedykolwiek było. Ale ten utracjusz... — Pry-
chnął z odrazą.
Li Yuan, zachowując uśmiech na twarzy, odpowiedział mu
szeptem:
— Świat nas obserwuje, kuzynie. Dla dobra naszych pod-
danych udawajmy przynajmniej, że go lubimy.
— Dla nich najlepiej by było, gdyby ta gruba ohyda zdechła.
Li Yuan spojrzał mu w twarz.
— Mówisz serio, Ma?
Tsu Ma odwrócił wzrok.
— Wszyscy tak myślimy. Nawet Hou Tung-po, gdyby go
przycisnąć. Pomyśl, Yuanie. Cóż takiego dał nam ten człowiek,
oprócz kłopotów i waśni?
To była prawda. Mimo to słowa Tsu Ma zaszokowały Li
Yuana, zwłaszcza że wypowiedział je całkowicie otwarcie,
w publicznym miejscu. Oczywiście wszystkie obrazy przeka-
zywane przez kamery były starannie przeglądane, a ich emisja
opóźniona o minutę. W pokoju kontrolnym, znajdującym się
w samym sercu pałacu, przez cały czas pracował zespół eks-
pertów ustalających, co może być pokazane ludom Chung Kuo,
a co należy wstrzymać. Mieli ścisłe rozkazy, by nie transmito-
wać ani jednego słowa z tych, które padły między T'angami. Li
Yuan wiedział jednak, jak bardzo wymowne mogą być same
gesty, a możliwość, że słowa Tsu Ma dotrą do Wang Sau-leyana,
także nie była tak bardzo nieprawdopodobna.
Na ich widok głowy Rodzin, ich synowie, córki, żony
i dworzanie wstali i z pochylonymi głowami czekali, aż czterej
Tangowie przejdą między nimi.
Kiedy wyszli na rozległy trawnik przed hangarem, statek
Wanga zaczął właśnie opuszczać się na ziemię. Straż honoro-
wa, pod wodzą wyszczekującego rozkazy kapitana, ustawiła
się na brzegu lądowiska.
Li Yuan chciał podejść bliżej, ale Tsu Ma chwycił go za
rękaw.
— Nie, Yuanie! — zawołał, przekrzykując ryk silników. —
Ten skurwiel kazał nam czekać. Niech teraz o n przyjdzie
do nas.
Li Yuan odwrócił się i popatrzył pytająco na pozostałych
T'angów, ale oni, podobnie jak Tsu Ma, wyglądali na całkowi-
cie przekonanych, że powinni czekać w tym miejscu na kuzyna.
Wzruszył w duchu ramionami. Zachowujemy się jak dzieci.
Ale być może Tsu Ma ma rację. Może to Wang sprawił, że
jesteśmy tacy. Z pewnością nie płakałbym, gdybym usłyszał
o jego śmierci.
Patrzył, jak statek T'anga Afryki osiada pośród innych
cesarskich jednostek, a jego podpory uginają się nieco, niczym
nogi gigantycznego pająka, przejmując na siebie ciężar. Przez
krótką chwilę silniki wyły jeszcze pełną mocą, po czym ich
głos umilkł. Cisza, która nagle zapanowała, była tak głęboka,
że słyszeli łopotanie flag powiewających na wietrze.
— Miejmy nadzieję... — powiedział cicho Tsu Ma — że
zdołają wypchnąć go przez drzwi. W innym wypadku możemy
tu czekać jeszcze bardzo długo.
Rozległ się metaliczny dźwięk otwieranych automatycznie
zamków, a potem długi syk, gdy pokrywa luku zaczęła pod-
nosić się do góry.
— Uśmiechnij się, kuzynie — wyszeptał Li Yuan do Tsu
Ma, który stał na lewo od niego. — Pamiętaj... świat nas
obserwuje.
— I co ten świat zobaczy? Jaką reklamą dla Siedmiu jest
nasz opasły kuzyn Wang?
Li Yuan zerknął na Tanga Azji Zachodniej, jeszcze raz
zaskoczony goryczą przebijającą przez jego słowa.
— O co chodzi, kuzynie? — zapytał cicho. — To jest
zupełnie do ciebie niepodobne.
Zamiast odpowiedzi Tsu Ma wysunął podbródek do przo-
du, wskazując unoszącą się pokrywę luku.
— To on, Yuanie. Przez niego jesteśmy pośmiewiskiem.
Pomyśleć tylko, że ktoś taki może być Tangiem.
Li Yuan spojrzał na lądowisko. Luk był już całkowicie
otwarty, nadając statkowi wygląd owada z jednym rozwinię-
tym skrzydłem. Wytężył wzrok, usiłując przeniknąć ciemności,
ale trudno było powiedzieć, co właściwie dzieje się w środku.
— Ten łajdak ciągle każe nam na siebie czekać — warknął
gniewnie Tsu Ma. — Możesz być tego pewny. Maksymalnie
wykorzysta sytuację...
Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa, kiedy usłyszeli niski,
głuchy odgłos i coś przeleciało nad ich głowami.
— Co to?...
Eksplozja była ogłuszająca. Ziemia zatrzęsła się pod ich
nogami. Li Yuan odwrócił się przerażony. Po drugiej stronie
Ogrodów, w miejscu, gdzie stał wielki, cesarski namiot, wzno-
siła się chmura czarnego dymu. Nastała chwila pełnej grozy
ciszy, a potem, już w pobliżu, wybuchła strzelanina.
— Ko Mingl — krzyknął Tsu Ma, rzucając Li Yuana na
ziemię. — Pieprzone Ko Mingl
A potem ziemia blisko nich eksplodowała.
Chen ze związanymi rękami siedział w prowizorycznej celi,
pilnowany przez dwóch strażników stojących przy drzwiach.
Rozebrali go do bielizny i ostrzegli, by nie robił nic nie-
przemyślanego, po czym zostawili na godzinę, w czasie której
czekali na instrukcje.
Wyczuwał, że strażnicy są zakłopotani, ale milczał i nie
patrzył na nich, nie chcąc bardziej utrudniać im i tak trudnego
zadania. To nie ich wina, że system jest zgniły i zły.
Kiedy wrócił kapitan Jacobson, wstał i zapytał:
— No i jak?
Jacobson spuścił wzrok, nie mogąc wytrzymać spojrzenia
Chena.
— Mamy pana zabrać do Bremy. Generał Rheinhardt chce
pana osobiście przesłuchać.
— Rheinhardt... Aha... — Chen pokiwał głową. — Czy...
czy na zewnątrz wszystko jest w porządku?
Jacobson zerknął na niego, po czym znowu spojrzał w dół.
— Jest spokój. Usunęliśmy ciało, ale na wszelki wypadek
podwoiłem straże.
Chen skinął głową. Sam postąpiłby dokładnie tak samo.
— Przykro mi, kapitanie. Napiszę w swoim raporcie, że nie
miał pan nic wspólnego z tym, co zrobiłem.
Jacobson uniósł głowę.
— Dziękuję, panie majorze. — A następnie dodał niepora-
dnie: — Rozumiemy, dlaczego pan to zrobił, panie majorze.
Wielu z naszych ludzi ma dzieci. Oni... — Przełknął ślinę
i ciągnął dalej: — Chcę powiedzieć, że jeśli potrzebowałby pan
świadectwa swoich współpracowników lub jakiejkolwiek opi-
nii, przemówię na pańską korzyść. I są jeszcze ze dwa tuziny
innych, którzy postąpią tak samo.
Chen spuścił głowę, głęboko wzruszony tą niespodziewaną
ofertą. Przez cały czas, gdy stał na czele tej Chorągwi Służby
Bezpieczeństwa, ani razu nie czuł bliskiego związku ze swoimi
ludźmi. Dopiero teraz, gdy właśnie miał być pozbawiony
dowództwa, poczuł nagle... że coś ich łączy. Powstały między
nimi więzy przelanej wspólnie krwi i cierpienia, które czuli.
Trzeba było jednak śmierci trojga dzieci i tych dwóch zbrod-
niarzy, aby tak się stało. Śmierć — Si — znaczyła najwyraź-
niej wszystko.
Spojrzał na Jacobsona i uśmiechnął się.
— To bardzo miłe z twojej strony, Danie Jacobson, ale ja
sam muszę toczyć własne boje. To, co zrobiłem, zrobiłem
z własnego wyboru. A za takie decyzje trzeba płacić, prawda?
Niezależnie jednak od tego, co się ze mną stanie, jestem
zadowolony, że mogłem służyć z tobą. Jesteś znakomitym
oficerem.
Jacobson uśmiechnął się, zasalutował i cofnął się o kilka
kroków.
— Uwolnijcie majora i oddajcie mu jego mundur. A potem
go wyprowadźcie. Za dwie godziny musimy być w Bremie.
Li Yuan odtoczył się na bok, a potem usiadł i rozejrzał się
wokół. Tsu Ma leżał niedaleko. Jęczał głośno, ale najwyraźniej
był przytomny i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się
w niebo. W pobliżu leżał martwy Hou Tung-po, z którego
szyi, barków i ramion sterczały pokrwawione kawałki metalu.
Obok niego Li Yuan zauważył Wei Chan Yina, złowieszczo
nieruchomego i cichego.
— Aiya... — wyszeptał i wciągnął z drżeniem powietrze
w płuca. Strzelanina się skończyła, ale gdzieś zza jego pleców
dochodziły krzyki, a z drugiej strony lądowiska słychać było
trzask płomieni, które ogarnęły grupę stojących tam statków.
Gęsty całun czarnego dymu, który spowił je na chwilę, unosił
się teraz w górę, wprost ku błękitnemu niebu.
Tuż przed nim, w odległości nie większej niż dwadzieścia ch 'i
od miejsca, gdzie siedział, ziała szeroka, ale płytka jama wyrwana
w trawniku przez skaczącą minę z, ,żabiego" moździerza. Gdyby
wykonała jeszcze jeden skok, eksplodowałaby pośród nich.
Ziemia i najrozmaitsze szczątki pokrywały wszystko dookoła.
— Chieh Hsial — krzyczał ktoś w oddali. — Chieh Hsial
Szybko sprawdził, czy nie jest ranny. Jego jedwabie były
z boku poszarpane, ale to najwyraźniej było wszystko. Przy-
łożył ręce do szyi, a potem pomacał czaszkę, obawiając się,
że pierwotne odrętwienie mogło sprawić, że nie zauważył jakieś
rany. Na policzku poczuł wilgoć, ale kiedy przesunął po nim
palcami, okazało się, że to tylko ziemia.
Otrząsnął się, po czym znowu spojrzał na swego leżącego
kuzyna. Tsu Ma, co tym razem natychmiast zauważył, bardzo
cierpiał. Jego twarz była wykrzywiona z bólu, a jego stopa...
Li Yuan wstrzymał oddech. Jego stopy nie było!
— Tsu Ma. — Pochylił się i delikatnie głaszcząc rannego
po policzkach, próbował mu dodać otuchy. —Tsu Ma, jestem
przy tobie. — Uświadomił sobie, że z rany wciąż tryska krew,
więc ściągnął tunikę i owiązał ją ciasno wokół kikuta, starając
si? zatamować krwotok.
— Zaraz sprowadzę pomoc — powiedział, kucając obok
kuzyna. — Trzymaj się. To nie potrwa długo.
Odwrócił się i spojrzał w stronę pałacu. Grupa ludzi biegła
do niego przez trawnik. Zamachał rękami, przynaglając ich.
— Szybko! — krzyknął. — Spieszcie się! On może się
wykrwawić na śmierć!
Wiedząc już, że pomoc nadchodzi, zaczął przeszukiwać
wzrokiem trawę w najbliższym otoczeniu. Tam... zauważył
to. Leżała nie dalej niż dziesięć ch'i od niego i wyglądała jak
porzucony but. Podszedł tam i ostrożnie, nie dotykając po-
szarpanych mięśni i ścięgien, podniósł oderwaną stopę i przy-
niósł ją z powrotem.
Przykucnął ponownie przy Tsu Ma i spojrzał na jego wy-
krzywioną z bólu twarz.
— Wszystko będzie dobrze, Ma. Uratują ją. Oni są bardzo
dobrzy.
Ale Tsu Ma ledwie go rozpoznał. Jęknął, po czym zamknął
oczy, z których popłynęły łzy.
Li Yuan zadrżał. Ludzie! Gdzie są ci ludzie?
Odwrócił się, gotów znowu krzyknąć, ale oni byli już przy nim.
— To jego stopa — powiedział, pokazując im to, co trzy-
mał w ręce. — Stracił stopę.
Pierwszy z nich pochylił się nad szeroką piersią Tsu Ma,
słuchał przez chwilę, a potem z poszarzałą twarzą zwrócił się
do swych kolegów i coś wymruczał.
— O co chodzi? ¦—zapytał Li Yuan, który zauważył tę
wymianę spojrzeń. — Co mu jest?
— Chieh Hsia — powiedział jeden z nich, zwracając się do
niego. — Musisz poddać się badaniu. My zajmiemy się
T'angiem. Jest teraz w dobrych rękach.
— Co mu jest? — powtórzył pytanie, tym razem z więk-
szym naciskiem.
Lekarz wziął głęboki oddech, po czym odpowiedział:
— Chodzi o jego klatkę piersiową, Chieh Hsia. Ma uszko-
dzoną klatkę piersiową.
Li Yuan zmarszczył gniewnie czoło.
— Nie. To jego stopa. Popatrzcie! — Uniósł rękę i pokazał
im.
— Chieh Hsia — usłyszał głos dochodzący z tyłu. — Mu-
sisz zrobić to, co mówi lekarz. Musisz dać się zbadać.
Odwrócił się i zobaczył Nan Ho.
— Mistrzu Nan — powiedział z ulgą, szczęśliwy, że kan-
clerzowi nic się nie stało. A potem nagle przypomniał sobie,
od czego rozpoczął się atak.
— Kuei Jen...— krzyknął, wypuszczając z ręki ode-
rwaną stopę. — Gdzie, na litość boską, jest Kuei Jen?
Tolonen nadleciał od północy i kazał młodemu pilotowi
przelecieć powoli oraz nisko nad pałacem. Nawet na pierwszy
rzut oka można było stwierdzić, że zniszczenia na Południo-
wym Trawniku były ogromne. Pożary zostały już ugaszone,
ale wraki przynajmniej dwudziestu statków ciągle jeszcze dy-
miły po drugiej stronie lądowiska. Poza tym widać było potęż-
ny krater po wybuchu, a z liczby przykrytych prześcieradłami
ciał, leżących na trawie przy wypalonym namiocie, można
było wnosić, że straty były przerażająco wysokie.
Syknął przez zęby, wiedząc już, że spełniły się jego najgorsze
obawy. Tylko elitarny oddział Służby Bezpieczeństwa mógł
spowodować tak wiele zniszczeń w tak krótkim czasie.
— Usiądź przy Bramie Wschodniej — powiedział, pokazu-
jąc młodemu porucznikowi miejsce lądowania. — I połącz
mnie z Rheinhardtem, gdy tylko będziesz mógł go złapać. Chcę
natychmiast znać wszystkie jego informacje na ten temat.
Poklepał chłopca po ramieniu, po czym odszedł do tyłu
i stanął przy wyjściu, czekając, aż statek osiądzie na ziemi. Byli
pół godziny drogi od Tongjiang, kiedy nadeszły pierwsze
wiadomości. Natychmiast zawrócił i pognał z powrotem. Pół
godziny... to niezbyt długo, ale może także ciągnąć się jak całe
życie, zwłaszcza kiedy wszystkie kanały łączności są przez
większość czasu zagłuszone, a jedyne doniesienia, które dotarły
do nich z Tongjiang, pełne sprzecznych i mętnych informacji.
Kiedy pokrywa luku zaczęła się podnosić, schylił się, wy-
szedł pod nią i ruszył biegiem w stronę Bramy Wschodniej.
Przed bramą stali wartownicy. Podnieśli karabiny, chcąc go
zatrzymać, ale kiedy go rozpoznali, cofnęli się i pochylili
głowy. Przebiegł obok nich. Dotarł do wyłożonej marmurem
ścieżki, która wytyczała granice Południowego Trawnika, za-
trzymał się i spojrzał na drugą stronę pola.
Zauważył natychmiast Li Yuana i na ten widok poczuł, że
przepływa przez niego fala ogromnej ulgi. Młody Tang sie-
dział obok ruchomej jednostki medycznej. Na jego kolanach,
przytulony do ojca, siedział Kuei Jen.
— Dzięki bogom — odetchnął Tolonen.
Naprzeciw Li Yuana, na składanym, polowym krześle sie-
dział Tsu Ma, trzymając w górze rękę, którą opatrywał jeden
z medyków. Na jego łokciu widać było plamy krwi, a przez
dziurę w kurtce połyskiwała bielą kość. Oprócz tego jego
prawa noga znajdowała się w specjalnych szynach, jakby
uległa złamaniu. Mówił coś do Li Yuana, śmiejąc się mimo
wyraźnego bólu, jaki spowodowały odniesione rany. Próbował
żartami złagodzić szok wywołany wydarzeniami. Ale Tolonen,
który go dobrze znał, wiedział, że nadejdzie jeszcze czas gnie-
wu, czas zapłaty.
Zbiegł szybko po schodach i przemierzył trawnik. W od-
ległości dziesięciu ch'i od swego Tanga zatrzymał się, padł na
kolana i pochylił głowę.
— Chieh Hsia — powiedział, ciężko oddychając, głosem
drżącym ze wzruszenia. — Jestem niezmiernie szczęśliwy, wi-
dząc cię zdrowym i bezpiecznym. A młody książę...?
— Czuje się dobrze — odpowiedział Li Yuan, przyciskając
Kuei Jena jeszcze mocniej do piersi. — Kiedy poszliśmy po-
witać naszego kuzyna Wanga, poczuł się znudzony i uciekł.
Ale tym razem jestem bardzo szczęśliwy, że był nieposłuszny.
Gdyby został...
Tolonen odwrócił się i spojrzał na wielki krater widoczny
w miejscu, gdzie przedtem była cesarska loża. Następnie zaczął
się rozglądać, szukając jeszcze kogoś. Po chwili ponownie
spojrzał na Li Yuana.
— A Wei Chan Yin?
Li Yuan spuścił wzrok, a na jego twarzy pojawiła się
chmura smutku.
— Mój drogi kuzyn nie żyje. Nie żyje także Hou Tung-po.
Zginęli jednocześnie w wyniku drugiej eksplozji.
Tolonen wpatrywał się w niego przez jakiś czas z przera-
żeniem. Jego głos obniżył się do szeptu:
— A co z Rodzinami Mniejszymi?
Zamiast Li Yuana odpowiedział mu Tsu Ma:
— Zginęło dziewięć głów Rodzin Mniejszych i ponad czter-
dziestu książąt. A tylko bogowie mogą wiedzieć, ilu jeszcze
jest poważnie rannych!
Tolonen jęknął. Nigdy w ich historii nie wydarzyło się coś
równie katastrofalnego. Nigdy jeszcze tak wielu nie zginęło
w tak krótkim czasie.
— Ale kto to mógł zrobić, Chieh Hsial
Głos Li Yuana był twardy i zimny:
— Chociaż raz nie musimy zgadywać. Łajdacy, którzy to
zrobili, pochodzą z jednego z elitarnych oddziałów Wang
Sau-leyana; z jego Lan Tian, dywizji „Błękitne Niebo".
— „Błękitne Niebo"... — Tolonen pokiwał głową. To
wszystko wyjaśniało. To znaczy wszystko z wyjątkiem mo-
tywu.
— Tak — dodał Tsu Ma i zaśmiał się lekko, ale zaraz
przestał, krzywiąc się z bólu. — No cóż... dzisiaj rzeczywiście
spadli na nas jak grom z błękitnego nieba, prawda? Byli
niczym chmura diabłów. Gdyby straż honorowa nie walczyła
z takim poświęceniem, wszyscy byśmy zginęli.
Tolonen popatrzył na niego, a potem przeniósł wzrok na
Li Yuana.
— Ale jeśli o tym wiemy...? — Przerwał i zmarszczył czoło
w głębokiej zadumie. — Czy coś mi umyka, Chieh Hsial Jeśli
to był ten bękart Wang, to droga, która stoi przed nami, jest
jasna, prawda? To musi być wojna. — Podniósł głos, nalega-
jąc: — Tym razem musi tak być.
Li Yuan zmierzył go zimnym, rozumnym spojrzeniem, które
przypomniało Tolonenowi ojca T'anga, Li Shai Tunga. Tak
właśnie ten stary władca patrzył na niego, kiedy nalegał na
przeprowadzenie różnych nieprzemyślanych akcji. I tak właś-
nie stary władca siedział w obliczu niebezpieczeństwa, niepe-
ruszony niczym kamień.
Czując się złajany jak sztubak, marszałek pochylił głowę.
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia. Będę oczekiwał twoich
rozkazów.
— I otrzymasz je. Ale najpierw Tsu Ma i ja musimy
porozmawiać. Najpierw musimy się zastanowić, jak działać.
ROZDZIAŁ 20
Pod Niebiańskim Drzewem
Li Yuan cofnął się o kilka kroków, przyglądając się przez
chwilę statkowi szpitalnemu, który startował z porytego lejami
pola, a następnie zwrócił się w stronę Nan Ho i Tolonena.
Teren wokół pałacu roił się od żołnierzy. Przewieziono całe
bataliony, które okopywały się teraz wokół ogrodów i traw-
ników, wzmacniając swoimi bateriami obronę pałacu. Jeśli
zdarzy się następny atak, będą przygotowani.
— Wiadomości są bardzo złe — zaczął bez wstępów Nan
Ho. — Wei Hsi Wang nie żyje, postrzelony w plecy przez
jednego z członków własnej straży osobistej. Zginęła też cała
rodzina Hiu Tung-po. Jedna bomba zabiła ich wszystkich.
Li Yuan przełknął ślinę.
— A więc zostało nas tylko trzech. Tsu Ma, Wei Tseng-li
i ja. — Uniósł głowę i śledził przez chwilę wzrokiem statek,
który przechylił się w Skręcie i przeleciał nad nimi. Na po-
kładzie był Tsu Ma, którego odwożono do specjalistycznego
szpitala w Pei Ch'ing, gdzie, jak miano nadzieję, lekarze mogą
ocalić mu nogę.
— A moje Miasto? — zapytał, patrząc na Tolonena.
— Rheinhardt nad wszystkim panuje, Chieh Hsia. Stan
wyjątkowy jest w mocy i wszędzie jest spokój, przynajmniej
jak dotąd.
— Tak jest, Chieh Hsia — dodał Nan Ho, zerkając przy
tym na Tolonena — ale jak długo to jeszcze potrwa? Pomyśl,
panie, jak to wygląda. Transmisja z turnieju została raptownie
.przerwana i nie podano ludziom żadnych wyjaśnień. Będą
obawiali się najgorszego. Są zszokowani i przerażeni. Zaczną
się zastanawiać, co ich czeka. Musimy wybrać odpowiedni
moment i podjąć akcję, zanim ich strach zmieni się w gniew,
a gniew doprowadzi ich do rewolty.
— A ty, Knut? Czy podzielasz zdanie kanclerza?
— Tak jest, Chieh Hsia. — Pociągnął nosem. — Jednakże
musimy być bardzo ostrożni i zastanowić się nad sposobem
działania.
— Ostrożni? — Li Yuan był prawie zadziwiony. — Czy to
mówi ten sam marszałek Tolonen, którego znałem przez całe
moje życie? Czy ty naprawdę doradzasz rozwagę, Knut? Co
cię do tego skłoniło?
Tolonen parsknął śmiechem.
— Wiem, jak to musi wyglądać, Chieh Hsia, ale proszę,
byś mnie wysłuchał. W ciągu ostatnich godzin dość długo
myślałem o tej sprawie.
— A więc mów, ale najpierw wróćmy do środka, dobrze?
Jest coś, czym muszę się zająć.
Cała trójka zawróciła i ruszyła w stronę pałacu. Tolonen
szedł po lewicy Li Yuana, a Nan Ho po jego prawicy.
— Z taktycznego punktu widzenia obraz sytuacji jest moc-
no niejasny, Chieh Hsia — kontynuował Tolonen. — Choroba
i jej skutki bardzo ją skomplikowały, stała się niestabilna.
Nasza Służba Bezpieczeństwa musi się przeciwstawiać ogrom-
nemu naciskowi. Prawdę mówiąc, Miasto twojego kuzyna Wu
Shiha upadło pod znacznie mniejszym naciskiem. Nasze siły
napięte są do granic możliwości. Jeszcze trochę i wszystko
może rozsypać się na kawałki.
Li Yuan pokiwał głową.
— A pozostał nam jeszcze Li Min... — Popatrzył na Nan
Ho. — Czy słyszeliśmy coś od naszego „lojalnego podda-
nego"?
— Nic, Chieh Hsia. Wygląda na to, że czeka na stosowną
chwilę.
— Jak modliszka, prawda? — Westchnął głęboko. — Po-
winienem zająć się nim wtedy, gdy miałem okazję. Niezależnie
od Nantes. Powinienem go wtedy zmiażdżyć jak owada.
Tolonen, który, jak Li Yuan doskonale wiedział, miał swoją
dawno ustaloną opinię na ten temat, nie powiedział nic, tylko
pochylił nieznacznie głowę.
— Nie możemy toczyć wojny na trzech frontach, Chieh
Hsia — odezwał się po chwili — co oznacza, że musimy
z ogromną rozwagą wybrać właściwą drogę działania. Gdybyś-
my mogli wywołać rebelię w jego Mieście...
Li Yuan popatrzył na Tolonena i zauważył, że na jego
twarzy pojawił się wyraz ponurej zawziętości.
— Ile czasu by nam to zajęło?
— Trudno powiedzieć... Nienawidzą tego łajdaka, to pew-
ne, ale także bardzo się go boją. Z ogromną bezwzględnością
tłumi wszelkie zarzewia buntu w swoim Mieście. Mówiono
mi, że tylko w ciągu ostatnich dwóch miesięcy skazał na śmierć
ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi.
— Też o tym słyszałem. Mimo to może warto byłoby
spróbować.
Nan Ho odchrząknął.
— Proszę o wybaczenie, Chieh Hsia, ale z najwyższym
przekonaniem odradzałbym takie posunięcie. Rewoltę łatwo
wywołać, ale trudno stłumić. Jeśli rozszerzyłaby się na nasze
Miasto... nasze obecne problemy byłyby niczym w porów-
naniu z tym, czemu musielibyśmy stawić czoło. Poza tym
pozostaje jeszcze pytanie, czy chcemy zachować kontrolę nad
Miastem Afryka, czy też jesteśmy gotowi zostawić je swojemu
losowi, jak to zrobiliśmy z Ameryką Północną. Gdy raz
zostanie stracone, trudno będzie je odzyskać. To może po-
trwać... no cóż, nawet wiele dziesiątków lat.
Otrzeźwiony słowami Nan Ho, Li Yuan pokiwał głową.
Weszli na mały trawniczek znajdujący się przed schodami
pałacu. Li Yuan zatrzymał się i spojrzał na swojego kanclerza.
— Co w takim razie'radzisz, mistrzu Nan?
— Wojnę, Chieh Hsia. Totalną wojnę przeciwko twojemu
kuzynowi, Wangowi.
T'ang roześmiał się, zaskoczony.
— To dziwny dzień, prawda? Najpierw Knut doradza mi
ostrożność, a teraz ty, mój wielce ostrożny kanclerz, mówisz
mi, bym ruszył na wojnę.
— Mam powody, Chieh Hsia. Jak powiedział Knut, nie
możemy toczyć wojny na trzech frontach. Z drugiej jednak
strony, być może nie będzie to konieczne. Jeśli rozpowszechnimy
szeroko wieści o tym, co zrobił dzisiaj twój kuzyn, większość ludzi
ogarnie oburzenie i wściekłość namyśl o tak tchórzliwym akcie.
Instynktownie będą chcieli, by uderzyć na sprawcę, zwłaszcza
gdy jest nim ktoś tak fizycznie odrażający, jak Wang Sau-leyan.
— Być może. Ale czy możemy mieć pewność, że masy wciąż
darzą nas zaufaniem? Czy nie potraktują tego nieszczęścia jak
okazji do obalenia władzy Siedmiu? Czytam twoje raporty,
mistrzu Nan, i muszę przyznać, że nie są one zbyt zachęcające.
Poparcie, którym cieszyliśmy się na Dole, bardzo zmalało
i podjęcie teraz takiego ryzyka...
— Jakkolwiek byśmy postąpili, zawsze będzie to ryzykow-
ne. Naszym zadaniem jest zminimalizowanie tego ryzyka. Ale
wysłuchaj mnie do końca, Chieh Hsia. Uważam, że nie wy-
starczy tylko pozyskać sobie życzliwość i przychylność ludzi.
Takie uczucia są niestałe i szybko przemijają. Musimy do-
prowadzić do tego, by twoi poddani, panie, aktywnie włączyli
się do tego przedsięwzięcia.
— Włączyli się? — Tolonen zasępił się. — Nie rozumiem.
— Mam na myśli armię, Chieh Hsia. Musimy utworzyć
armię z ludu.
— To niemożliwe! — odparł Tolonen, obrażony, jak się
zdawało, taką sugestią. — Nie można zamienić tego motłochu
w armię!
— Wybacz mi, Knut, ale nie zrozumiałeś mojej idei. Na-
szym celem nie byłoby stworzenie z nich w ciągu jednej nocy
sprawnej siły bojowej, ale skanalizowanie całej agresji, która
drzemie w sercach mieszkańców najniższych poziomów nasze-
go Miasta. Skierowanie jej na zewnątrz, tak, by nie ude-
rzyła w nas.
— Mimo to... — mruknął w odpowiedzi Tolonen.
— Nie, Knut — przerwał mu Li Yuan. — Podoba mi się
ten pomysł. Ale wiążą się z nim problemy, prawda, mistrzu
Nan? Gdy raz taka siła powstanie, kto nad nią zapanuje?
I gdy, albo powiedzmy raczej jeśli, groźba ze strony Wang
Sau-leyana zostanie zażegnana, w którą stronę skierujemy tę
agresję?
— Przeciwko Li Minowi...
Li Yuan uśmiechnął się.
— Aha...
Odwrócił się i zaczął wchodzić po szerokich, marmurowych
schodach. Tolonen i Nan Ho pospieszyli za nim.
— A więc, Chieh Hsial — zapytał zdyszany Nan Ho, kiedy
weszli na górę.
Li Yuan odwrócił się i patrząc ponad ramieniem swojego
kanclerza, jeszcze raz przebiegł wzrokiem po zniszczeniach,
których dokonano na Południowym Trawniku.
— To wielki krok, mistrzu Nan. Nieodwracalny, jak mi się
wydaje. Nie chciałbym robić czegoś takiego w pośpiechu i bez
namysłu.
— Mamy mało czasu, Chieh Hsia.
— Wiem — odpowiedział z powagą. — Mimo to muszę
być pewny. Kiedy w końcu przejdę do działania, nie mogę
mieć żadnych wątpliwości. Muszę wiedzieć, j ak mam działać
i dlaczego.
Dotknął dłonią podbródka, a następnie niespodziewanie się
roześmiał. ,
— Prawie mu się udało! Zdajecie sobie z tego sprawę? Ten
sukinsyn omal nie wygrał!
Popatrzył prosto w oczy swojego kanclerza.
— Mistrzu Nan... skontaktuj się z Benem Shepherdem.
Powiedz mu... powiedz mu, że muszę z nim porozmawiać.
Nan Ho ukłonił się.
— Rozmawiałem z nim wcześniej, Chieh Hsia. Jest już
w drodze do nas.
Li Yuan uśmiechnął się.
— A co z wojną, mistrzu Nan? Czy wiesz także, jak ona
się skończy?
— Jak się skończy wojna, Chieh Hsial Nie wiem. Wiem
tylko, że musi wybuchnąć.
Wang Sau-leyan wyciągnął swoją mięsistą rękę i wspierając
się na trzech służkach, które z wysiłkiem dźwigały jego ciało,
wygramolił się z wielkiej, zanurzonej w podłodze wanny.
W pobliżu czekała czwarta służka z wielkim stosem złocistych
ręczników w rękach.
W chwili gdy z pomocą dziewcząt wchodził po marmuro-
wych schodach, rozległo się gwałtowne stukanie do drzwi.
— Zobacz, kto to jest — rozkazał jednej ze służek, ponag-
lając ją ruchem ręki. — Ale nie wpuszczaj nikogo. Niech
poczekają, aż będę gotowy.
Usiadł ciężko na sofie, rozstawił nogi i łapał przez chwilę
oddech, zmęczony wysiłkiem. Następnie spojrzał w dół. Jego
rozgrzane przez gorącą wodę ciało było prawie różowe —
góra różowych fałd. Roześmiał się i podniósł ręce, które jedna
z dziewcząt zaczęła natychmiast wycierać.
— Podoba ci się to, co widzisz? — zapytał ją, wiedząc, że
jak zawsze okłamie go. Kto bowiem powiedziałby prawdę
Tangowi? Kto ośmieliłby się powiedzieć: „Jesteś tłusty i od-
rażający". W każdym razie żadna z tych słodkich istotek.
— Mój pan jaśnieje jak noworodek — odpowiedziała,
uśmiechając się do niego tak, jakby go kochała.
Dobra odpowiedź, pomyślał, ponieważ czuję się dziś jak
nowo narodzony.
Uśmiechnął się i poklepał ją, a następnie spojrzał w stronę
drzwi, przy których służka prowadziła cichą, ale pełną napię-
cia rozmowę.
— Kto to jest?! — krzyknął do niej. I czego chcą, mógłby
dodać, ale wiedział, czego chcą. Od trzech godzin niczego
więcej nie pragnęli, jak porozmawiać z nim.
— To kanclerz Hung, Chieh Hsia. Mówi, że chciałby z tobą
porozmawiać.
Wang uśmiechnął się i zamknął oczy, rozkoszując się deli-
katnymi dotknięciami rąk swoich służek.
— Powiedz mu, że przyjdę. Za godzinę.
Zaśmiał się cicho, myśląc o tym, jak wścieknie się Hung
Mien-lo, gdy usłyszy taką odpowiedź. Może nawet zacznie
mnie w duchu przeklinać albo spróbuje zabić... znowu.
Przejrzyści... tak łatwo ich wszystkich przejrzeć.
— Aha, i powiedz mu, że ma przyjść do Sali Wielkiej —
dodał, odchylając lekko głowę do tyłu. — Przekaż mu, żeby
ubrał się w uroczyste szaty.
* * *
— Niech pan usiądzie, majorze Kao. Musimy porozma-
wiać.
Chen ukłonił się i usiadł naprzeciw generała Rheinhardta.
Generał przez jakiś czas czytał raport, a potem zmierzył
Chena surowym spojrzeniem. Był chłodny i oficjalny; Chen
przeczuwał, że może się tak zachowywać, ale nigdy go takim
nie widział. Patrzył przez chwilę w milczeniu na swojego
podwładnego, po czym odchrząknął i zaatakował:
1
— Powiedzmy sobie prosto z mostu, że ostatnią rzeczą,
jakiej właśnie w tej chwili potrzebuję, to jeden z moich wyż-
szych oficerów, który dostaje bzika na dolnych poziomach.
Oprócz wpływu, jaki to może mieć na reputację naszej służby,
jest jeszcze kwestia zachowania dyscypliny w naszych szere-
gach. To sprawa przykładu. Jeśli ludzie widzą, że ich dowódcy
zachowują się nieodpowiedzialnie, zaczynają pytać sami siebie,
dlaczego oni mają zachowywać się odpowiedzialnie. A kiedy
zaczyna się dziać coś takiego...
Rheinhardt pokręcił wolno głową, po czym wyprostował
się, patrząc na Chena w taki sposób, w jaki patrzy się na
nieposłuszne dziecko, z mieszaniną żalu i surowości w oczach.
— Nigdy pan nie był ideałem oficera, Kao Chen. Wyniki
pańskiej służby są dobre, do pewnego stopnia, ale sposób,
w jaki spełniał pan obowiązki towarzyskie, pozostawia wiele
do życzenia. Nie wystarczy, by oficer wykonywał tylko swoją
pracę. On ma jeszcze do wypełnienia rolę społeczną. Lepiej
byłoby dla pana, gdyby był pan podobny do...
Rheinhardt przerwał, szukając w myślach odpowiedniego
nazwiska.
— Może Hansa Eberta, panie generale?
Rheinhardt najeżył się.
— Nie ma potrzeby dodawać impertynencji do listy pańs-
kich grzechów, majorze Kao! — Wyraźnie zesztywniał na
swoim krześle. — A teraz przejdźmy do sprawy. Śmierć tego
Wu... Chang Te Li.
— Pluję na jego przodków!
Generał spojrzał ze zdziwieniem na Chena.
— Co?
— To był prawdziwy łajdak, panie generale. Zły człowiek,
który terroryzował i przerażał wszystkich wokół siebie. Ab-
solutnie nie żałuję, że go zabiłem. To, co zrobił tym dzieciom...
Rheinhardt uniósł rękę. Chen natychmiast umilkł i pochylił
głowę.
— Wygląda na to, że mamy dwie możliwości — powiedział
po chwili Rheinhardt. — Mogę pana albo zdegradować do
stopnia kapitana, z czym będzie wiązała się utrata twarzy,
albo zdecyduje się pan na opuszczenie służby.
W odpowiedzi Chen sięgnął do kieszeni swej tuniki, wyjął
złożoną kartkę i podał ją generałowi. Rheinhardt przeczytał
ją i pokiwał głową z zadowoleniem. Miał ją właśnie odłożyć
do teczki, kiedy jakiś szczegół przykuł jego uwagę.
— Ale tu jest przedwczorajsza data, majorze Kao.
Chen spojrzał mu prosto w twarz.
— Już wtedy podjąłem tę decyzję, panie generale.
Rheinhardt zmrużył oczy i przyglądał mu się przez chwilę.
— A ta pańska decyzja? Czy wpłynęła ona na to, jak pan
się tam na dolnych poziomach zachowywał?
Chen zamyślił się, a potem wzruszył ramionami.
— Mogło tak być, panie generale. Nie wiem. Ale od dłuż-
szego już czasu źle się czułem w służbie. Jeśli chodzi o Wu,
to był on mordercą dzieci, przyznał się do tego, i ja prze-
prowadziłem tylko egzekucję. Wiem, że to nie była moja rola,
ale mogę ponieść konsekwencje swego czynu.
Rheinhardt pokiwał głową.
— Nie jestem hipokrytą, Kao Chen, i nie powiem, że będzie
mi pana brakowało. Nigdy nie wyróżniał się pan aktywnością
na odprawach, a pańskie sprawozdania były... no cóż, powie-
dzieć, że pisał pan je opieszale, to o wiele za mało. Mimo to
życzę panu szczęścia. Czy ma pan już jakieś plany na przy-
szłość?
— Zamierzam zabrać moją rodzinę na plantacje, panie
generale.
— Plantacje? — Rheinhardt uniósł brwi. — Coś takiego...
Jest pan pewny, że to dobry pomysł?
Chen pokiwał głową.
— Czy zdaje pan sobie sprawę z tego, co się dzieje?
— Jadąc tu, słyszałem raporty. O ile rozumiem, plantacje
są względnie nietknięte.
— To prawda. Aczkolwiek nie mogę w pełni zrozumieć,
dlaczego w sytuacji, gdy reszta Miasta pogrążyła się w cał-
kowitym chaosie, na plantacjach miałby panować spokój.
Może to zależy od rodzaju ludzi, których tam mają.
Albo rodzaju życia, pomyślał Chen.
Rheinhardt wziął głęboki wdech.
— No cóż, Kao Chen. To chyba wszystko. Każę przygo-
tować panu oficjalne zwolnienie ze służby. Zachowa pan swoją
pensję, aczkolwiek na obniżonym poziomie, i będzie panu
wolno zachować tytuł honorowego kapitana. Życzę panu...
wszystkiego najlepszego.
Generał wstał i wyciągnął rękę. Chen zerwał się na nogi,
pochylił się nad biurkiem i uścisnął jego twardą dłoń. Jednakże
jego uśmiech był tylko sztucznym grymasem warg. Tak na-
prawdę nigdy się nie lubili.
— Dziękuję, panie generale — powiedział, wypuszczając
dłoń Rheinhardta. Cofnął się o dwa kroki, stanął na baczność
i po raz ostatni złożył formalny ukłon swojemu byłemu już
dowódcy. Następnie odwrócił się i wymaszerował z gabinetu.
* * *
— Mary! Mary! Musisz stamtąd wyjść!
Drzwi otworzyły się gwałtownie i Emily stanęła naprzeciw
swojego męża. Miała starannie uczesane włosy, ubrana była
w strój do podróży, a w ręce trzymała małą torbę z rzeczami.
— Co ty robisz? — zapytał, patrząc na nią ze zdziwieniem.
— Wyjeżdżam, Michaelu. Opuszczam ten dom.
Syknął z niedowierzaniem.
— Ależ nie możesz. Chcę powiedzieć, że to nie miało
żadnego znaczenia. Gloria i ja... jesteśmy przyjaciółmi, to
wszystko. Jesteśmy przyjaciółmi od czasu, gdy mieliśmy po
dwa, trzy lata. I nigdy nie łączyło nas nic więcej, przysięgam
ci, Em. Nigdy nie pomyślałbym nawet...
Przerwał, zauważywszy, że ona wcale go nie słucha.
— O co chodzi? — zapytał miękko. — Dlaczego musisz
wyjechać?
Wzruszyła ramionami.
— Po prostu muszę, to wszystko.
— Ależ nie możesz — powtórzył. — Ja ci nie pozwolę.
— Nie?
Na jego twarzy pojawił się wyraz pełnej bólu irytacji; mina,
którą żywo przypominał swojego ojca.
— Posłuchaj... czy nie możemy porozmawiać o tym? Jeśli
jesteś nieszczęśliwa...
— Nieszczęśliwa? — Roześmiała się z goryczą. —
Nic nie wiesz, Michaleu. Po prostu nic nie wiesz!
— Ale ja myślałem... — Teraz na jego twarzy widać było
zarówno ból, jak i oszołomienie. Spuścił głowę jak skarcone
dziecko. — Myślałem, że mnie kochasz.
Westchnęła.
— Kocham. Bogowie są mi świadkami, że cię kocham
Ale...
Spojrzał jej znowu w oczy, szukając w nich zapewnienia,
że nie wszystko jest skończone.
— A więc dlaczego? — zapytał. — Jeśli mnie kochasz, to
dlaczego musisz wyjechać? Dlaczego nie spróbujemy się po-
rozumieć? To była tylko zwykła kłótnia. Wszyscy się kłócą
od czasu do czasu. Nie jest to jednak powód do zerwania,
naprawdę. Kocham cię, Em. I jeśli jest coś złego, coś, co
chciałabyś zmienić... powiedz mi. A ja spróbuję. Wiesz prze-
cież, że spróbuję.
Patrzyła na niego przez chwilę, a wyraz jej twarzy złagod-
niał. Mimo to nie zmieniła decyzji.
— Tu nie chodzi o ciebie, Michaelu. Spróbuj to zrozumieć.
Jesteś dobrym człowiekiem. Okazuje się, że lepszym, niż moż-
na się było spodziewać, biorąc pod uwagę twoje pochodzenie.
Ale... — Ponownie wzruszyła ramionami. — To chyba moja
wina. To życie... Nie urodziłam się, by tak żyć.
Zmarszczył czoło, ale ciągle nie rozumiał. Czy to jednak
było takie dziwne? Nie znał jej. I być może nigdy nie pozna.
Przynajmniej nie w ten sposób, w jaki chciała być znana.
— Wciąż cię kocham, Michaelu, ale to już mi nie wy-
starcza.
— Dlaczego?
Zadrżała. Czy nie było możliwości uniknięcia tego? Dlacze-
go nie chciał po prostu odsunąć się na bok i pozwolić jej
odejść? Pokręciła głową.
— Nie chciałbyś tego wiedzieć.
— Co? Jak możesz tak mówić? Jak, do cholery, możesz
mówić coś takiego?
To był pierwszy raz, gdy zaklął w jej obecności. Pierwszy
raz, prawdę mówiąc, gdy stracił panowanie nad sobą z jej
powodu. Uniósł rękę przepraszająco.
— Posłuchaj... ja nie chciałem...
— Tak — odpowiedziała miękko. — Ja także. Chcesz wie-
dzieć dlaczego?
Skinął głową, nie odrywając od niej wzroku, próbując
zrozumieć, o co jej może chodzić.
Wypuściła z ręki torbę i odetchnęła głęboko.
— Trudno to powiedzieć. To... — Poczuła wzbierający
w niej ból, poczuła, że mięśnie jej twarzy napięły się w wyrazie
zaciętości, ale zabrnęła już zbyt daleko, by mogła się wycofać.
— To zaczęło się wiele lat temu...
Zauważyła, że otworzył szerzej oczy, i pokręciła energicznie
głową.
— Nie, Michaelu. Tu nie chodzi o innego mężczyznę.
Nie, pomyślała. To nie jest coś tak prostego.
— To uczucie... które mnie prześladuje. Wiara. To... to
chyba kwestia tego, kim naprawdę jestem. Dobrze mi było
z tobą, Michaelu. Nigdy w to nie wątp. Lepiej, niż mogłam
sobie wymarzyć. Ale to mi nie wystarcza. Przez te wszystkie
lata... — Przełknęła ślinę i cała jej frustracja skupiła się w geś-
cie ręki, którą nagle uniosła, zaciskając pięść. — Zapierałam
się siebie samej, zapierałam, aż w końcu nie mogłam już tego
dłużej robić. Codziennie spoglądałam w lustro i pytałam się
w duchu, kim ja, do diabła, jestem. A ostatniej nocy...
Wstrzymała oddech, starając się nie poddać bólowi, który
ją przenikał, i opanować szarpiący nią gniew.
— Ostatniej nocy czara się przelała. Popatrzyłam na tę salę,
a potem na siebie i powiedziałam sobie: „Co ty, do jasnej
cholery, robisz? Kim jesteś?" No cóż... nadszedł czas, by się
dowiedzieć. Czas podjąć to, co kiedyś zostawiłam. — Prze-
rwała i spojrzała na niego, mając nadzieję, że zrozumie. —
Muszę zjechać na dół, Michaelu.
— Na dół! — Popatrzył na nią tak, jakby zwariowa-
ła. — Ależ nie możesz.
— Dlaczego? — zapytała spokojne, starając się zapanować
nad sobą. — To stamtąd właśnie przyszłam...
Zmrużył oczy.
— Co ty wygadujesz?
— Mówię... że mnie nie znasz, Michaelu Leverze. Mówię...
Rozchylił wolno usta.
— Kim ty jesteś?
Patrzyła na niego przez długi czas w milczeniu, próbując
przypomnieć sobie, jak to było, gdy go nie znała. Próbując —
ponad wszystko inne — nie wyobrażać sobie, jak by było bez
niego.
— Emily... — powiedziała w końcu, zdziwiona, jak obco
to słowo zabrzmiało w jej ustach. — Emily Ascher.
— Em... — powiedział miękko, zaskoczony. A potem jego
twarz wolno się zmieniła. — A więc to wszystko było kłams-
twem. Od samego początku.
Pokręciła przecząco głową, zasmucona jego oskarżeniem.
— Nie. Ja naprawdę cię k o c h a ł a m. I naprawdę próbo-
wałam się dopasować do twojego świata. Ale nie udało mi się
Michaelu. Twoi przyjaciele...
Przerwała, zdumiona i przerażona. Michael płakał.
Zadrżała. Nie, pomyślała. Proszę, nie. A następnie, szybko,
bojąc się, że opuści ją zdecydowanie, podniosła swoją torbę
i minąwszy go, zbiegła po schodach.
* * *
Li Yuan stał pod Niebiańskim Drzewem i patrzył na sma-
ganą wiatrem powierzchnię długiego stawu. W pobliżu, osa-
dzona w czarnej ziemi Chin Północnych, leżała tablica jego
rodziny, wielki prostokąt z kremowego kamienia, na którego
powierzchni wyrzeźbiono nazwiska wszystkich jego przodków.
Spojrzał na nią, usiłując objąć myślą to, co reprezentowała;
wyobrazić sobie te wszystkie nadzieje i strachy, radości i smu-
tki, nienawiści i namiętności splecione z każdym z tych na-
zwisk.
Kamień. Wszystko w ostatecznym rachunku sprowadzało
się do kamienia.
Był już wieczór i ukojony spokojem otoczonego murem
ogrodu wrócił myślą do przeszłości, oczami wyobraźni zoba-
czył znowu tę obsypaną kwieciem gałązkę, którą wyjął z pysz-
nych, czarnych włosów brata tego dnia, gdy go chowali.
A wiatr wiał. I połowa trzonka siekiery już spróchniała...
Uniósł głowę i spojrzał na gałęzie drzewa. Księżyc był już
wysoko na niebie, przebity wpół przez najwyższą z gałęzi.
— Duchy... — wyszeptał, posyłając to słowo szybko ciem-
niejącemu niebu. — Ten świat jest pełen duchów.
Nawet to, że stoi w tym miejscu, zdawało się czymś nie-
rzeczywistym. To, że w ogóle żyje... było dziwne, niespo-
dziewane i nie mógł pozbyć się wrażenia, iż za chwilę
obudzi się z życia. Obudzi się i stwierdzi, że leży, zimny
i nieruchomy, w cichym grobowcu obok ojca i brata.
Duchy... tej nocy krążyły one po tym otoczonym murem
sanktuarium.
Uniósł znowu głowę i zauważył, że drewniana bramka
w murze po drugiej stronie ogrodu powoli się otwiera. Na tle
niezupełnie jeszcze pociemniałego nieba pojawiła się ludzka
postać.
— Ben? Czy to ty?
Shepherd zamknął bramkę i podszedł do niego. Był wyższy,
niż go Li Yuan pamiętał, a także szerszy w ramionach.
Zapuścił brodę; krótką, ciemną, żeglarską brodę. To go zmieni-
ło, ale oczy pozostały takie same. Zielone niczym dwa szmarag-
dy, płonęły na tle doskonałej w swym pięknie, opalonej twarzy.
— Prosiłeś, bym przyjechał, Yuanie.
— A gdybym tego nie zrobił?
— I tak bym przybył.
Yuan uśmiechnął się.
— Jak się dowiedziałeś?
— To nie było trudne. Kiedy ekrany pociemniały, zro-
zumiałem, że coś się stało. Połączyłem się z pałacem i poroz-
mawiałem z mistrzem Nan.
Yuan uniósł jedną brew, zaskoczony.
— A więc patrzyłeś na to?
— Chodziło o grę... Nie licząc mojej pracy, jest to jedna
z niewielu rzeczy, które mnie jeszcze interesują.
— Nie wiedziałem. Zaprosiłbym cię.
Ben uśmiechnął się, nie odrywając ani na moment wzroku
od twarzy Li Yuana.
— No to jestem zadewolony, że tego nie zrobiłeś. O ile mi
wiadomo, w miejscu, gdzie była cesarska loża, jest teraz wielka
dziura.
Tang skinął głową.
— A więc? — Ben po raz pierwszy spojrzał w bok, a jego
oczy, jak kamery, chłonęły wszystko: staw, drzewo, tablicę
i dalej, zapieczętowane wejście do grobowca.
— Chcesz porozmawiać? — zapytał po chwili, wróciwszy
wzrokiem do Li Yuana.
— Chcę... uporządkować sprawy, wyjaśnić sobie sytuację.
— Ach... wyjaśnić sytuację!— Ben roześmiał się.—
A ile na to mamy czasu? Jakieś mętne przybliżenie obrazu
może udałoby nam się osiągnąć, ale pełną jasność? — Jego
uśmiech zmienił się w lekko drwiący grymas. — Podjąłeś
kiedyś decyzję, prawda, Yuanie? Wiesz, co musisz zrobić.
Ale chciałbyś, żeby ktoś ułatwił ci sytuację. Chcesz, abym ja
rozwiał ostatnie, gnębiące cię wątpliwości i sprawił, że będziesz
mógł dobrze o sobie myśleć, czyż nie?
To ostatnie zdanie sprawiło, że Yuan odwrócił się i spojrzał
mu prosto w oczy.
— Muszę żyć w zgodzie z samym sobą. Umrze dużo ludzi...
— Ludzie umrą i tak, Li Yuanie. Nie jesteś Bogiem. To nie
ty stworzyłeś Ludzkość. I nie ty sprawiłeś, że składa się ona
z takich paskudnych i kłótliwych stworzeń. Oni już tacy są.
Nie, Yuanie... ty jesteś Królem. A więc porozmawiajmy o kró-
lach, dobrze?
Li Yuan popatrzył na niego z wdzięcznością. Początkowo
sam do końca nie rozumiał, dlaczego prosił Bena o przybycie,
ale teraz już wiedział.
— Co czujesz? — zapytał Ben.
— Ulgę... że Kuei Jen i Tsu Ma ocaleli... i Tseng-li.
— A co poza tym?
Yuan zawahał się, szukając w myślach odpowiedzi, ale nic
nie znalazł. Wzruszył ramionami.
— A więc nie ma w tobie żadnego gniewu? Żadnej palącej
chęci zemsty?
Pokręcił głową. To dziwne, ale nie czuł niczego. Ludzie
zginęli, jego pałac został zaatakowany, a on... nie czuł niczego.
Teraz, gdy się nad tym zastanowił, doszedł do wniosku, że
w pewnym sensie jest poza wszelkimi emocjami. Nie odręt-
wiały, ale jakoś odseparowany od wydarzeń.
Może zbyt wiele wycierpiał w ciągu tych kilku ostatnich
lat, a może wyrósł już z takich uczuć — uodpornił się na
nie. Jakkolwiek by było, wyglądało to tak, jakby opadł jakiś
ekran i odciął go od tej części samego siebie.
Ben odwrócił się, przykucnął i włożył rękę do ciemnego
stawu.
— Mistrz Nan powiedział, że po tym wszystkim mówiłeś
o Wangu prawie z podziwem. Że śmiałeś się. Nie potrafił tego
zrozumieć. Nie mógł zrozumieć, jak mogłeś śmiać się po tym,
co Wang próbował ci zrobić. Ale ja powiedziałem mu, że to
naturalne. Strach i śmiech są dwiema stronami tej samej
monety.
Yuan obserwował kręgi rozchodzące się po ciemnej powie-
rzchni wody.
— Czy wiesz, że się znowu żenię?
— Znowu? — Ben uniósł brwi ze zdziwieniem, a potem
pokiwał głową. — To dobrze, Yuanie. Tang potrzebuje żony.
Ale nie zawsze w swoim łożu.
Yuan uśmiechnął się. Jak zwykle Ben trafnie odczytał sy-
tuację.
Ben odwrócił się i spojrzał mu w oczy.
— Czy tęsknisz za swoimi żonami, Yuanie? Czy dużo o nich
myślisz?
— Ja... ja śnię o nich.
Nikomu o tym jeszcze nie powiedział. Nikomu.
Ben pokiwał głową w zadumie.
— Sny... wiesz, Yuanie, czasem śnię o tym, że jestem tobą.
— Mną?
— Tak... W moim śnie siedzę na tronie, a przede mną
klęczy tuzin ministrów czekających na to, co powiem. I wiesz,
co ja robię?
Yuan patrzył na niego jak zahipnotyzowany.
— Nie...
Ben podniósł się i przyjął taką pozycję, jakby siedział na
tronie. Wyglądał tak sztywno i królewsko, że Li Yuan wybuch-
nął śmiechem.
— „Ty!" mówię, wskazując jednego z nich. „Przynieś ce-
sarski nocnik!" I patrzę, jak on truchta po cesarski nocnik.
Wstaję i zwracam się do drugiego. „Ty!" mówię, podchodząc
do miejsca, gdzie on klęczy. „Rozepnij cesarskie spodnie".
— I? — zapytał ze śmiechem Li Yuan.
— No cóż... kiedy ten biedak rozpina moje spodnie, od-
wróciwszy wzrok, naturalnie, zobaczenie bowiem cesarskiego
tyłka jest przestępstwem karanym śmiercią, ja toczę wokół
siebie władczym spojrzeniem. A potem, po powrocie tego
pierwszego, siadam na nocniku... — Ben przykucnął, udając,
że siada, a jego twarz wykrzywiła się w grymasie największego
wysiłku — i wyciskam z siebie przeogromnego knota.
Li Yuan chichotał, nie potrafiąc się pohamować.
— Następnie, kiedy już wstałem, każę im wszystkim oddać
pokłon cesarskiemu knotowi i mianuję go premierem.
Li Yuan zgiął się wpół z uciechy.
— A co się dzieje dalej?
Ben wyprostował się i spojrzał na niego roziskrzonymi oczami.
— Składają pokłony... z wielkim poczuciem godności,
oczywiście, i przysięgają wierność mojej kupie, a potem...
budzę się. I uświadamiam sobie, że jestem zwykłym człowie-
kiem, a moje g... to po prostu g...
Li Yuan głęboko odetchnął i pokiwał głową.
— Rozumiem... ale ciągle myślę, że... bycie Królem jest...
czymś innym. To, co on robi, jak się zachowuje, wpływa na
losy ogromnej liczby ludzi.
— Nie wątpię w to, Yuanie. Mimo to królowie są także
ludźmi. Dopiero wtedy, gdy o tym zapominają i próbują
zachowywać się jak bogowie, sprawy zaczynają toczyć się
w złym kierunku. Weźmy na przykład ciebie.
— Mnie?
— Tak... przez te wszystkie lata żyłeś, kierując się pseudo-
boskimi, niepraktycznymi ideami. Myślałeś, że świat jest spa-
czony, podczas gdy w rzeczywistości dotyczyło to ciebie.
Li Yuan popatrzył na niego ze zdumieniem.
— Obserwowałem cię, Yuanie. Wyglądało to tak, jakbyś
przez całe swoje życie miał na sobie ciasny gorset. Ta cała
sprawa z Fei Yen... twoja wiara, że może istnieć idealna,
niczym nieskalana miłość, jest tego rodzaju nonsensem, na
który może się nabrać tylko ktoś, kto nigdy nie zaznał miłości
matki. A także to twoje przekonanie o dobrze tkwiącym
w ludziach, którego trzymasz się uparcie do chwili, gdy ktoś
unurza ci nos w gównie... — Ben wzruszył ramionami i zwró-
cił w stronę Li Yuana swoją bielejącą w świetle księżyca
twarz. — Nie jest to złe samo w sobie. W istocie są to dosyć
miłe cechy... u dziecka lub głupca, ale w wypadku dojrzałego
mężczyzny... no cóż, Li Yuanie, szczerze mówiąc, jest to dosyć
żałosne, a jeśli ten mężczyzna jest Królem... rezultat musi być
katastrofalny!
Zraniony i oburzony Li Yuan zmierzył go twardym spoj-
rzeniem.
— Czy to jest twoja rada, Benie Shepherdzie? Mówisz, że
powinienem być takim łajdakiem, jak mój kuzyn W^g. i spra-
wić, by wszyscy mnie nienawidzili i gardzili mną?
Ben uniósł głowę i przez chwilę przyglądał się oświetlonej
przez księżyc twarzy T'anga.
— Źle mnie zrozumiałeś, Yuanie. Nie powiedziałem tego,
by cię obrazić. Jesteś miłym człowiekiem, ale nie jest to cecha,
która może być zaletą Króla. Pragniesz być dobrym wyznawcą
zasad głoszonych przez Konfucjusza, i pragniesz postępować
moralnie, ale z mojego doświadczenia wynika, że moralność
i polityka rzadko chodzą w parze. A jeśli już to się zdarzy,
jest to raczej małżeństwo z rozsądku, a nie z miłości. —
Spojrzał ponownie w oczy Li Yuana. — Świat jest taki, jaki
jest, Yuanie, a nie taki, jaki chcielibyśmy, żeby był.
Li Yuan patrzył na niego przez chwilę, a potem skinął
nieznacznie głową.
— To t y powinieneś być T'angiem, Benie Shepherdzie,
a nie ja.
— Być może, ale jest, jak jest. Rozmyślanie o tym, co by
było, gdyby sprawy wyglądały inaczej, do niczego nas nie
doprowadzi. Począwszy od teraz, podstawą twojej polityki
musi być stan rzeczywisty.
— Co zatem powinienem zrobić?
Ben uśmiechnął się.
— Musisz przestać bać się śmierci. Co więcej, musisz przy-
jąć ciemność, Li Yuanie, zaakceptować ją. Tylko wtedy
będziesz mógł w niej wyraźnie widzieć.
— Mówisz tak, jakbyś był z nią dobrze zaznajomiony.
Ben roześmiał się.
— Są takie dni, kiedy myślę, że tak właśnie jest. Wiesz,
zszedłem do Gliny, Yuanie. Prosto w tę nieprzeniknioną ciem-
ność. I było to... to było niesamowite. Ta surowość...
czystość wszystkiego, co jest na dole!
Li Yuan przytaknął rspuścił wzrok. Od czasu śmierci swych
żon żył w narzuconej sobie separacji, dystansując się od spraw
tego świata. Ale Ben miał rację. Ponieważ świat runął w ciem-
ność, on także będzie musiał się z nią zaznajomić. Życie, jakie
prowadził do tej pory, było już po prostu niemożliwe.
Westchnął. Tak było. Tak musiało być. Mimo to bał
się — ogromnie się bał — tego, kim może się stać. Pierwszy
krok wydawał się prosty. Musiał tylko powiedzieć słowo lub
dwa i stanie się. Będzie wojna. Ale... gdy już ruszy tą drogą,
gdzie go ona zaprowadzi? Do jakiego mrocznego końca do-
niosą go nogi?
Wytężył wzrok, popatrzył na bielejącą w świetle księżyca
rodzinną tablicę i pokręcił głową.
Ben miał rację. Noc już zapadła i musi nauczyć się żyć
w ciemności. Widzieć w niej wszystko spokojnym, chłodnym
okiem. Konieczność musi stać się od teraz jego hasłem prze-
wodnim. Ale uchroni część swojej duszy przed mrokiem
zachowawniej iskierkę światła. Przyjdzie bowiem z pew-
nością jeszcze taki czas...
Spojrzał jeszcze raz na Bena.
— Mam się stać mniej ludzki... czy tego ode mnie oczeku-
jesz, Ben?
Ale Ben nie odpowiedział. Stał po prostu pod Niebiańskim
Drzewem i... uśmiechał się. Jego blada twarz lśniła jak
księżyc, a oczy były niczym drzwi prowadzące w nieprze-
nikniony mrok.
Hung Mien-lo przebył szybko długi, podobny do krypty
korytarz i zszedł w dół po szerokich schodach. Idąc, garbił
się i kulił, jakby był zmarznięty do szpiku kości. Cztery
godziny kazał mu czekać ten łajdak! Cztery godziny! A w tym
czasie całe Miasto rozpadało się na kawałki!
Wartownicy na jego widok rzucili się pospiesznie do ot-
wierania wielkich drzwi, ale on machnięciem ręki odsunął ich
na bok i darowując sobie wszelkie formalności, przecisnął się
przez wolno rozszerzającą się szczelinę do Sali Wielkiej. Zrobił
dwa kroki... i przy trzecim zamarł, osłupiały.
Po drugiej stronie sali, pod wielką ścianą czerwonych, jed-
wabnych chorągwi stał Wang Sau-leyan wraz z tą kobietą
Hung Mao. Dwaj nowokonfucjańcy oficjałowie kończyli właś-
nie wypowiadać ostatnie słowa znajomego rytuału.
Hung Mien-lo patrzył, skonsternowany, rozpoznając sym-
bole smoka i feniksa, którymi była udekorowana cała sala.
Widząc jasnoczerwone jedwabie, w które była ubrana para,
oraz sposób, w jaki stał Wang, zrozumiał, że przyszedł za
późno.
— Chieh Hsia... — wysapał, z trudem łapiąc oddech.
Wang zwrócił się w jego stronę.
— O, kanclerz Hung. Podejdź bliżej. Już prawie skoń-
czyliśmy.
Podszedł powoli, jak we śnie i stanął obok pary młodo-
żeńców.
— Na co czekasz, Hung? — powiedział Wang z niecier-
pliwością. — Na kolana przed swoją cesarzową!
Hung popatrzył na księży, którzy zamknęli już swoje księgi
i zamilkli. Szukał u nich wsparcia, ale obaj mężczyźni od-
wrócili wzrok.
Bogowie, pomyślał. Ten skurwiel oszalał!
Wang odwrócił się i ujął rękę swojej wybranki. Wyglądał
jak opasły pająk tańczący ze świerszczem.
— A więc, człowieku?
Hung padł na kolana i pochylił głowę przed kobietą.
— Wasza... Wysokość!
Uniósł lekko głowę. Wang patrzył na swoją żonę z wyrazem
dziwnego upojenia na twarzy. Czy on wie, jak groteskowo
wygląda? Hung zadumał się. A potem, przypomniawszy sobie,
po co przyszedł, zerwał się na nogi.
— Chieh Hsia... musimy porozmawiać. Wszędzie szaleje
chaos... absolutny chaos!
Wang uśmiechnął się tolerancyjnie.
— Za chwilę, mistrzu Hung. Czy nie masz żadnego po-
czucia... przyzwoitości? Jestem teraz żonatym człowie-
kiem. Nie pogratulujesz mi?
— Moje gra... gratulacje —wyjąkał, bardziej niż kiedykol-
wiek przekonany, że Wang całkowicie oszalał. Najpierw te
wieści o ataku, a teraz to.
— Dobrze. A teraz chodź z nami. Wypijemy po kielichu
wina. Nie każdego dniawielki Tang bierze ślub.
Hung cofnął się, czując zamęt w głowie. Jeśli Wang jest
szalony... Kłaniając się, cofnął się jeszcze bardziej, by zrobić
miejsce przechodzącej parze. Podążył za nimi, zaciskając go-
rączkowo dłonie. Jeśli raporty mówiły prawdę, już stracili
kontrolę nad południem Miasta, a Piątą Chorągiew...
— Chieh Hsia\ — odezwał się, z trudem panując nad
głosem. — Musisz zacząć działać!
Wang zatrzymał się i zwrócił ku niemu pociemniałą z gnie-
wu twarz.
— Nigdy mi nie mów, co powinienem, a czego nie powi-
nienem robić, kanclerzu Hung! Nie rób tego, jeśli cenisz swoje
życie.
Przerażony Hung stał przez chwilę jak wryty, a potem rzucił
się na podłogę i przycisnął do niej czoło.
.— Wybacz mi, Chieh Hsial Jestem tylko nędznym roba-
kiem u twoich stóp!
Uniósł lekko głowę, czekając na odpowiedź, a potem usły-
szał, że Tang odwraca się i ciężko stąpając, powoli odchodzi.
Westchnął głęboko z ulgą, podniósł się i pobiegł za swoim
panem, całkowicie już przekonany, że tamten zwariował.
* * *
— Chen? Czy to ty?
Ubrana w szlafrok Wang Ti wyszła z kuchni i ujrzawszy
stojącego w drzwiach Chena, podbiegła do niego i mocno go
objęła.
— Chen? — zapytała, całując go, a potem odsunęła się
trochę, aby mu się przyjrzeć. — Jak się czujesz?
• — Dobrze — odpowiedział, uśmiechając się i odwzajem-
niając pocałunek. — Martwiłaś się o mnie?
» — Słyszałam... — Odwróciła się i widząc dzieci, które wy-
glądały przez drzwi kuchni, roześmiała się. — Zmykajcie
', stąd... Zostawcie nas samych. Będziecie mieli jeszcze dużo
czasu, aby powitać ojca.
Odwróciła się ponownie w stronę męża i usłyszawszy trzask
zamykanych drzwi, zapytała:
— A więc, Kao Chen... co się stało?
I — Wręczyłem generałowi Rheinhardtowi moją rezygnac-
ję — odparł. — Zrobiłem to, Wang Ti. Opuściłem służbę.
« — A co on na to powiedział?
Chen spojrzał w bok, zadumał się na chwilę, a potem znowu
f popatrzył na nią.
— Życzył mi szczęścia...
— Szczęścia?
— ...i obniżył pensję!
— Ach... — Roześmiała się. —Mniejsza z tym. Tam, gdzie
się udajemy, i tak trudno byłoby nam wydać te pieniądze,
prawda?
, Uśmiechnął się i ponownie ją pocałował, tym razem namięt-
nie. Odpowiedziała mu tym samym.
. — Może pójdziemy...?
Pokręciła głową, uśmiechając się czule do niego.
- Nie teraz. Później. Najpierw zobacz się z dziećmi. Po-
wiedz im, co zrobiłeś. Potem... potem może poślę je z wizytą
do ciotki Marie, dobrze?
Roześmiał się i przycisnął ją mocniej do siebie.
— Bardzo mi się podoba ten pomysł... aha, Wang Ti...?
— Słucham, mężu?
— Czy mówiłem ci ostatnio, że cię kocham?
Wang usiadł ciężko na swym tronie i gestem przywołał
kanclerza.
— A teraz, Hung, powiedz mi, dlaczego tak bardzo chcia-
łeś się ze mną zobaczyć?
Hung potrząsnął głową, nie mogąc pojąć, jak Tang może
być taki spokojny. Patrzył, jak Wang wybiera brzoskwinię
z czary, ogląda ją, szukając skaz, a potem wpija się w nią
zębami tak łapczywie, że tryska z niej sok, który spływa po
jego wielu podbródkach.
— Chodzi o atak, Chieh Hsia... atak na posiadłość Li
Yuana w Tongjiang.
— I co z tym?
Co z tym? Znowu zaczął się jąkać:
— Tt-y wwi-esz o ttym, panie?
— Oczywiście. Wwiem o t-tym, ty idioto. Jak myślisz, kto
to zaplanował i rozkazał przeprowadzić? — Ugryzł jeszcze raz
i kontynuował z ustami pełnymi miąższu brzoskwini: —
A więc? Jak poszło? Czy dostałem ich wszystkich?
— Chieh Hsial
— Moi kuzynowie... czy udało mi się ich zabić?
Hung stał z otwartymi ustami i nie mógł wykrztusić ani
słowa.
— Ja... — Potrząsnął głową i odpowiedział, próbując za-
chować racjonalny ton rozmowy: — Nie sądzę, Chieh Hsia.
Było bardzo mało pewnych wiadomości. W ciągu ostatnich
czterech godzin media były całkowicie zablokowane. Ale... no
cóż, myślę, że nie wszyscy zginęli.
Wang spojrzał na niego z zaciekawieniem,
— Dlaczego?
Hung spuścił wzrok. Teraz, gdy został o to zapytany,
zrozumiał, że sam nie wie, dlaczego tak myśli. Jednakże nie
było to tylko przeczucie. Sprawował swoją funkcję zbyt długo,
by nie potrafił odczytać znaków. Oni żyli. A przynajmniej
niektórzy z nich. Chyba że to było po prostu działanie Tolo-
nena, który uchwycił wszystko żelazną dłonią, próbując ocalić
co się da z ruin. Jednakże to wydało mu się mało praw-
dopodobne. I im dłużej myślał o tym, tym bardziej był prze-
konany, że ma rację.
— Nie wiem, Chieh Hsia — odpowiedział w końcu, pró-
bując z największym wysiłkiem zapanować nad sobą. — Taka
jest po prostu moja ocena sytuacji.
— Twoja ocena... — Wang wypluł pestkę, a potem znowu
wrócił wzrokiem do Hunga. — A twoi szpiedzy, Hung Mien-
-lo? Czy oni nie mogą się czegoś dowiedzieć?
— Moi szpiedzy nie żyją, Chieh Hsia.
— Aha... — Wang uśmiechnął się. — W takim razie mu-
simy poczekać, prawda?
— Poczekać, Chieh Hsial — Myśl o dalszym czekaniu
absolutnie mu nie odpowiadała. Miał właśnie powiedzieć
T'angowi, że powinien przejść do działania, ale przypomniał
sobie w porę, co się stało, gdy zrobił to ostatnim razem. —
Gdybyśmy... gdybyśmy mogli zająć się teraz sprawami nasze-
go Miasta, Chieh Hsia — zaczął.
— Jeśli oni nie żyją — Wang powiedział to tak, jakby go
w ogóle nie słyszał. — Jeśli oni naprawdę nie żyją, odzie-
dziczę wszystko. Wiedziałeś o tym, Hung.
— Chieh Hsial
— To było śmiałe posunięcie, prawda? Bezpośrednie.
Hung skinął głową, widząc to nagle w tym samym świetle,
co Wang Sau-leyan.
— Potrzeba do tego zuchwałości, mały Hungu. Trze-
ba mieć także wizję i wolę. To trzy cechy, których nie
posiadają moi kuzynowie.
Oraz zimną, gadzią naturę...
Hung odczekał, aż uspokoi się jego oddech, a myśli prze-
staną wirować w szalonym tempie.
— A jeśli oni żyją, Chieh Hsial
Wang wziął następną brzoskwinię, obejrzał ją, wyrzucił, po
czym wziął jeszcze jedną. Potem popatrzył na Hung Mien-lo,
uśmiechnął się i przez tę krótką chwilę wyglądał prawie jak
jego przyjaciel.
— Zaryzykowałem, Hung. I wiesz co? Prawie mi wyszło.
Może nawet mi się udało. Kto wie?
— Ale jeśli oni żyją, Chieh Hsicft
Wang uśmiechnął się i jeszcze raz wbił zęby w brzoskwinię.
Wydawało się, że jest prawie z siebie zadowolony.
— No to poczekamy... — Żuł przez chwilę, po czym prze-
łknął. — Poczekamy i zobaczymy, czy moi kuzynowie mają
w sobie wolę walki, czy też nie.
— A jeśli mają?
— W takim razie nie będziemy mieli nic do stracenia,
prawda, Hung? — Uśmiechnął się i stękając z wysiłku, stanął
na nogach. — Ale chodźmy, Hung Mien-lo. Wyjdźmy i prze-
mówmy do naszych ludzi. Musimy ich usp o ko i ć. Ty i ja.
Wyszczerzył zęby i oparł rękę na ramieniu Hung Mien-lo.
— Ty, mój najbardziej zaufany człowiek, i ja...
* * *
Emily wsunęła moneię w szczelinę automatycznego zamka
i pchnięciem otworzyła drzwi. W środku kabiny było względ-
nie czysto. Lepiej w każdym razie niż w większości innych,
które widziała w swoim życiu. Zamknęła drzwi, położyła
swoje torby na małej ławeczce, a potem rozejrzała się po
wnętrzu. Była tam umywalka i małe lustro. Dzbanek gorącej
wody stał obok pustej, plastykowej miski. Ściany pokryte były
typowym graffiti, a także napisami, które były czymś zupełnie
nowym. Czytała je z uwagą przez chwilę, wiedząc, że czasami
jest to dobry sposób na zrozumienie sytuacji panującej na dole.
„Li Min to palant", głosił jeden z napisów, a zaraz pod nim
widać było odpowiedź: „Sam byś chciał mieć takiego", wraz
ze zwykłą serią pornograficznych rysunków. Najbardziej jed-
nak zainteresowało ją odbicie czarnej dłoni. Symbol ten był
powtórzony pięć, sześć razy na całej ścianie. Wewnątrz każdej
z tych dłoni były slogany: „Rozwalić ściany!", „Gdy życie
tanieje, mięsa nie brakuje!", „Wypnij się na Siedmiu!" i „Zabij
tych, którzy ci się przeciwstawiają!".
Wiedziała o Czarnej Ręce — działali bardzo aktywnie
w Północnej Ameryce — ale uważała tę organizację za zjawis-
ko lokalne. Jeśli byli tutaj...
Zrzuciła buty i przystąpiła do pracy. Otworzyła małą torbę
i szybko przejrzała używane ubrania, które kupiła na wyprze-
daży. Wybrała takie, w których, jak sądziła, będzie wyglądała
w miarę anonimowo, i odłożyła je na bok. Następnie zerknęła
w lustro i zaczęła zdejmować swoje drogie szaty damy z Pierw-
szego Poziomu. Wkładała je kolejno do pustej torby.
Gdy była już naga, podeszła do lustra. Napełniła miskę
gorącą wodą i zaczęła zmywać makijaż.
Kiedy skończyła, obejrzała się ponownie. Ciągle jeszcze ja,
pomyślała. Ale nie na długo. Podeszła do swojej podróżnej
torby, sięgnęła do wewnętrznej kieszonki i wyciągnęła elek-
tryczną golarkę oraz małe, plastykowe pudełko. Położyła je
obok miski i znowu stanęła naprzeciw lustra.
Ogoliła się, po czym odwróciła lekko głowę i studiowała
przez chwilę gładki kształt swojej nagiej czaszki. Była eleganc-
ka, prawie posągowa. Gdybyś tylko mógł mnie teraz zobaczyć,
Michaelu Leverze, zadumała się, czując jednocześnie lekkie
ukłucie żalu. Ale nie zobaczy. Nigdy się nie dowie.
Spojrzała w dół, głęboko westchnęła i wróciła do pracy.
Pudełko ślizgało się jej w rękach. Odłożyła je, po czym pod-
niosła jedną z używanych tunik, którą uznała za niepotrzebną,
i wytarła w nią dłonie. Następnie wyjęła z pudełka soczewki,
położyła je obok miski i, kolejno, włożyła je ostrożnie pod
powieki.
Gotowe, pomyślała, czując, jak wślizgują się na swoje miej-
sca nad źrenicami. Teraz już lepiej.
Jej brązowe oczy zmieniły się w zielone. Uśmiechnęła się.
Co więcej, w razie kontroli siatkówek, zostanie zidentyfiko-
wana jako Rachela DeValerian, a nie Mary Lever.
Podeszła do torby i wyjęła z niej perukę z długich, czarnych
włosów oraz specjalną taśmę samoprzylepną.
— Ile razy robiłaś to już w przeszłości? — zapytała cicho
samą siebie, wróciwszy do lustra. — Ile razy?
Dziesięć, może piętnaście, odpowiedziała sobie w duchu,
czując, że fala dawnego podniecenia krąży w jej żyłach jak
narkotyk, i uświadamiając sobie jednocześnie, jak bardzo jej
tego brakowało.
Peruka zmieniła ją. Ubrała się szybko i stanęła przed lust-
rem, oceniając efekt.
Włosy były trochę za długie. Będzie musiała je przyciąć.
Poza tym...
Uśmiechnęła się.
— Żegnaj, Mary Lever —wyszeptała. Odwróciła się i spoj-
rzała na odbicie czarnej dłoni widniejące na ścianie. Witaj,
Rachelo DeYalerian.
* * *
Nan Ho przyszedł do niego po odejściu Bena. Zatrzymał się
przy stawie i czekał cierpliwie — smukła postać zalana światłem
księżyca. Po chwili odezwał się, a w tym otoczonym murami
zakątku jego pełen powagi głos zabrzmiał wręcz złowieszczo:
— A więc, Chieh Hsial Czy podjąłeś już decyzję?
Li Yuan pokiwał głową.
— Wezwij marszałka Tolonena i przełącz Tsu Ma oraz
generała Rheinhardta do mojego gabinetu. Zaraz tam przyjdę.
Nan Ho patrzył przez chwilę w milczeniu na młodego
Tanga, po czym ukłonił się i odszedł.
Li Yuan odprowadził go wzrokiem, westchnął i po raz
ostatni rozejrzał się wokół. W promieniach księżyca staw
wyglądał jak lustro, a tablica...
Wszedł na białą powierzchnię tablicy, patrząc na nazwiska
widniejące pod jego butami. Ojciec i brat, dziadek i pradzia-
dek, i tak dalej, przez jedenaście pokoleń.
Ukląkł i muskając palcem biel kamienia, nakreślił na nim
własne imię. Przejęty falą sprzecznych emocji spojrzał w górę.
Czy t o właśnie czyniło go kimś innym niż pozostali ludzie? —
ta jego odrębność, to dziwne uczucie, że prześladują go dni,
które dopiero nadejdą. Czy tylko on miał takie wrażenie?
A może to jego chorobliwe wręcz przygnębienie było produk-
tem tych czasów?
Zadrżał, częściowo z zimna, częściowo w wyniku intensyw-
ności tego, co właśnie czuł. Pewnego dnia przyjdzie tu czło-
wiek, uklęknie na poduszce i wyryje w kamieniu imię Li Yuana,
wydobywając je z marmuru z pełną czułości miłością. A co
będzie myślał ten człowiek? Czy będzie dumał o śmierci kró-
lów? A może, co bardziej prawdopodobne, będzie myślał
o swoim brzuchu lub służce, która wpadła mu w oko.
Uśmiechnął się dziwnie pocieszony tą myślą, a następnie
wstał i ruszył przez trawnik w kierunku otwartej bramy,
wiedząc już z całą pewnością, co musi zrobić.
Wang Sau-leyan stał na balkonie i patrzył w okno, obser-
wując ją, gdy krzątała się wewnątrz komnaty. Na zewnątrz
było chłodno, a wiszący wysoko księżyc zalewał całą okolicę
srebrnym światłem.
— Chodź tutaj, mój ukochany — zawołała, uśmiechając się
do niego, a następnie odsunęła jedwabne przykrycie łoża.
— Za chwilę... — odpowiedział, rozkoszując się tą krótką
chwilą doskonałości, w którą zmieniła się noc. Wkrótce wszyst-
ko przeminie niczym pył na wietrze. Wszystkie rzeczy. Pozo-
stanie tylko pamięć i obrazy.
Wziął głęboki wdech i w chłodnym, nocnym powietrzu,
które wciągnął do płuc, rozpoznał słabiutki zapach. Jej
zapach.
Jeden moment, pomyślał. Jedna cudowna chwila doskonało-
ści, a potem... uśmiechnął się... nic.
Odwrócił się i wkroczył do środka, do przesiąkniętej zapa-
chem jej perfum, tonącej w czerwonych i złotych jedwabiach
sypialni.
— Tutaj, mój kochany... — odezwała się spomiędzy stosów
krwawoczerwonych poduszek, na których tle jej nagie ciało
wyglądało jak ideał nieskazitelnej bieli. — Tutaj...
Ruszył do niej.
Od strony zewnętrznych drzwi dobiegł ich głuchy odgłos
walenia, natarczywego stukania.
Odwrócił się i spojrzał w kierunku źródła tego dźwięku.
Stukanie powtórzyło się, jeszcze bardziej natarczywe.
— Mój kochany...
Podniósł rękę.
— Chwileczkę... To nie potrwa długo.
Przeszedł przez komnatę i stanął naprzeciw zaryglowanych
drzwi.
— Kto tam?
— To ja, Chieh Hsia\ Twój kanclerz, Hung Mien-lo!
Oczywiście... Wyciągnął rękę i odciągnął ciężki rygiel za-
kończony rzeźbą smoka. Cofnął się, gdy drzwi powoli ot-
worzyły się do środka.
Byli tam żołnierze jego straży osobistej i kilku ministrów,
na których czele stał kanclerz.
— A więc, człowieku, o co chodzi?
Zobaczył ich oczy. Były szeroko otwarte, przerażone jak
oczy wystraszonych dzieci.
— A więc?
— Jesteśmy w stanie wojny, Chieh Hsia\ — odpowiedział
Hung Mien-lo, którego twarz miała kolor popiołu. — Li
Yuan wypowiedział nam wojnę!
ROZDZIAŁ 21
Niszcząca fala
Spakowali już wszystkie rzeczy i sprawdzili pokoje, aby
• upewnić się, że nic nie przeoczyli. Byli gotowi do drogi. Chen
stał w głównej sypialni i patrząc na otaczającą go pustkę,
' wspominał wszystko, co przeżył w tym miejscu.
Pod pewnym względem wyglądało to jak sen. Sen, który
się właśnie skończył i powoli tracąc cechy realności, zamieniał
się we wspomnienie. Cała ta radość i cierpienie, których doznał
• w tych pokojach, gdzie one teraz były?
„ Uśmiechnął się krzywo, zdziwiony, że nagle ogarnął go tak
ponury nastrój. Wzywało go nowe życie, o którym marzył od
• chwili, gdy przed dwunastu laty po raz pierwszy zobaczył
plantacje, a on tu sterczy jak kołek i duma o przeszłości.
" Dwanaście lat... Zmarszczył czoło. Dlaczego to tak długo
trwało? Dlaczego przez tak długi czas pozwalał się nieść
prądowi? Rozumiał jednak dlaczego. Życie nigdy nie toczy się
. zgodnie z planami. Człowiek idzie określoną drogą i trudno
jest mu z niej zejść, by wkroczyć na inną. Praca w służbie
Y Tanga, dzieci, kłopoty z Wang Ti, wszystko to opóźniało go
w jego wędrówce.
— Chen...?
Odwrócił się i zauważył Wang Ti, która stała w drzwiach
p i patrzyła na niego.
— Rozmyślałem — odpowiedział na jej nie zadane pyta-
• nie. — Wspominałem.
Przeszła przez pokój i stanęła przy mężu, objęła go ramie-
niem i przycisnęła głowę do jego piersi.
— Będzie ci tego brakować?
— Nie wiem. Tak wiele z nas ciągle tu jest. Przenosimy
,
nasze rzeczy, ale coś pozostaje, prawda? — Umilkł, a na jego
twardej, chłopskiej twarzy pojawił się smutek. — Ciągle myś-
lę: „Nasze dzieci tu wyrosły..."
— Tak... — Poczuł, że przez jej ciało przebiegł lekki
dreszcz, ale gdy popatrzył na nią, uśmiechała się do niego.
Roześmiał się.
— A t o za co?
— Myślałam o tym, co było najlepsze. O dobrych cza-
sach. — Stanęła na czubkach palców i pocałowała go
w nos. — Jesteś dobrym człowiekiem, Kao Chen. Niewielu
mężczyzn przetrwałoby to tak jak ty.
Popatrzył na nią, ciesząc się widokiem tej słodkiej, tak
znajomej twarzy.
— Zrobiłem, co musiałem zrobić. Nie miałem żadnego
wyboru.
— Tak... — Zauważył, że była wzruszona. Przez chwilę
tulił ją mocno do siebie, rozkoszując się ciepłym dotykiem jej
ciała.
Nie ma w tym żadnej tajemnicy, pomyślał. To dlatego to
zrobiłem. Dlatego.
— Czy dzieci są już gotowe? — zapytał, muskając nosem
czubek jej głowy.
— Marie je przygotowała.
— Aha...
Usłyszeli pukanie do drzwi.
— ToGregor —powiedziała. —Mówił, że spróbuje przyjść.
Chen przytaknął i puścił ją, aby mogła otworzyć drzwi.
Tego wieczoru ostatecznie znajdą się tam, na plantacji
w Kosowej Górze. Nad głowami będą mieli otwarte niebo,
miękką ziemię pod nogami i wszystko to, ten świat ścian
i poziomów, zostanie daleko za nimi. Uśmiechnął się. Tak, nie
mogę się doczekać widoku słońca, marzę o tym, by znowu
zmoknąć na deszczu.
Wyszedł do przedpokoju i przywitał się z Karrem, obej-
mując go mocno. Karr był w pełnym uniformie bojowym.
Tego wieczoru także wyjeżdżał, ale do Afryki.
— Wszystko już gotowe? — zapytał Karr, patrząc na pięt-
rzące się w korytarzu skrzynie.
— W końcu. — Chen roześmiał się. — A co z tobą? Wiesz
już, gdzie cię wysyłają?
— Na Złote Wybrzeże — odparł Karr. — Podobno toczą
się tam bardzo zacięte walki.
— Aha... — mruknął Chen, otrzeźwiony nagle tą wiado-
mością.
Karr został mianowany dowódcą pierwszej z „Armii Ludo-
wych", jak je nazwały media. Przez ostatni miesiąc ćwiczył
nieopierzonych rekrutów, wbijając w nich podstawy żołniers-
kiego rzemiosła, ale z tego, co powiedział Chenowi, wynikało,
że potrzebują jeszcze przynajmniej sześciu miesięcy, zanim
będą gotowi.
— Nie podoba mi się to, Chen, ale nie mam wyboru. —
Uśmiechnął się i dodał: — Rozkaz mojego Tanga.
— Powinieneś wyjechać z nami, Gregor. Ty, Marie i mała
May.
Wielki mężczyzna uśmiechnął się i pokręcił głową.
— Nie, Chen. Na jednej plantacji nie ma miejsca dla dwóch
nadzorców. A co innego miałbym tam robić? Możesz wyob-
razić sobie mnie gracującego motyką ziemię?
Chen wybuchnął śmiechem.
— Nie. Masz rację. Ale będzie mi cię brakowało, Gregor.
Kiedy skończy się wojna, przyjedź do nas z wizytą, dobrze?
Pokażemy ci, co tracisz, żyjąc tutaj.
Karr ujął jego dłonie i mocno je uścisnął.
— Będę na to czekał z wielką niecierpliwością.
— I powodzenia, mój najstarszy przyjacielu. Uważaj na
siebie, dobrze?
Karr pokiwał głową i spojrzał ponad barkiem Chena w kie-
runku wejścia do kuchni, gdzie obok Wang Ti stała jego żona,
kołysząc w ramionach jego dziecko.
— Będę — odpowiedział miękko. — Bogowie wiedzą, że
teraz mam powód.
Generał Rheinhardt odsunął się na bok, kiedy z góry
opuszczono wielki, prowizoryczny ekran. Sprawdziwszy, że
jest on właściwie ustawiony, a kamery działają, dołączył do
swoich oficerów stojących z jednej strony długiego stołu.
Naprzeciw niego, po drugiej stronie stołu, stał major Deh-
mel z Piętnastej Chorągwi Miasta Afryka. Za nim ustawili się
oficerowie sztabowi. W wielkiej sali, poniżej platformy, na
której się spotkali, zgromadzono resztki Piętnastej Chorą-
gwi — w sumie ponad trzydzieści osiem tysięcy ludzi. Otoczeni
podwójnym pierścieniem żołnierzy Rheinhardta, pozbawieni
broni i zrezygnowani, siedzieli, oczekując decyzji dotyczących
ich losu. Przez trzy tygodnie cofali się na południe, od Beni
Suef do Asyut, prowadząc desperacką walkę obronną, tracąc
strefę po strefie, aż w końcu ulegli przewadze wroga. Ponad
czterysta tysięcy z nich poległo lub dostało się do niewoli.
Teraz nadszedł czas, by i oni poprosili o pokój.
Kiedy rozjaśnił się wielki ekran, oficerowie z obu grup
zwrócili się w jego stronę i pochylili głowy.
Siedzący na smoczym tronie gigantyczny Li Yuan, wysoki
na pięćdziesiąt ch'i i szeroki na dwadzieścia, spojrzał na nich
z góry.
— Generale Rheinhardt... — zaczął z powagą. — Majorze
Dehmel... Czy możemy rozpocząć?
— Chieh Hsia... — odpowiedział Rheinhardt, po czym wy-
ciągnął rękę, wskazując Dehmelowi i jego oficerom, że mogą
usiąść.
Wielki stół został tak wypolerowany, że aż lśnił. Na jego
ciemnej powierzchni z drewnianego forniru nie było niczego
z wyjątkiem dwóch dokumentów oraz pojemniczków z tuszem
i pędzelków. Jeden z dokumentów podsunięto Rheinhardtowi,
gdy zajął swoje miejsce, a drugi, duplikat warunków kapitu-
lacji, położono przed majorem.
— Zanim rozpoczniemy ceremonię —zaczął sztywno wypro-
stowany Rheinhardt, zwracając się do siedzących po drugiej
stronie ludzi — pozwólcie mi powiedzieć, że mam ogromny
szacunek dla żołnierzy i oficerów Piętnastej Chorągwi. Okazując
niezwykłą odwagę i poświęcenie, walczyliście z przeciwnikiem,
który dysponował wielokrotną przewagą tak w ludziach, jak
i w środkach. W tym, co dzisiaj robicie, nie ma żadnego wstydu.
Zauważył, że kiwają z zadowoleniem głowami, słuchając
tych słów, i kontynuował:
— A więc... zaczynajmy. — Odwrócił się i spojrzał na
ekran. — Chieh Hsia! Czy chcesz coś powiedzieć, zanim za-
czniemy podpisywać dokumenty?
Li Yuan skinął głową i w tej samej chwili kamera skupiła
się na jego twarzy, która wypełniła cały ekran.
— Majorze Dehmel, Ch'un tzu... pragnę potwierdzić to, co
powiedział generał Rheinhardt. Widziałem, jak świetnie wasza
Chorągiew zachowywała się w obliczu ogromnego i ciągłego
naporu przeciwnika. Mimo przerażających strat i niezmiernie
trudnych warunków walczyliście do końca. Dobrze spełniliście
swój obowiązek wobec waszego władcy i w pełni mu spłaciliś-
cie swój dług lojalności. Jednakże teraz... teraz sytuacja się
zmieniła. Czeka nas trudne zadanie ponownego zjednoczenia
oraz odbudowy i będzie mi w tym potrzebna pomoc takich
dzielnych i lojalnych ludzi, jak wy.
Młody T'ang przerwał i wydawało się, że patrzy w oczy
każdego człowieka w wielkiej sali.
— Biorąc pod uwagę te okoliczności, jestem skłonny za-
oferować patent oficerski każdemu oficerowi Piętnastej Cho-
rągwi, który zechce służyć mi w nadchodzącej kampanii.
I podobnie, każdy z szeregowców Chorągwi, który zgodzi się
nosić broń w moim imieniu, będzie miał taką możliwość.
Odpowiedział mu pomruk zdziwienia. Li Yuan dał im tro-
chę czasu na uspokojenie. Przez chwilę po prostu patrzył na
nich; uosobienie surowości, ale i współczucia, siły i łaskawości.
— Ci z was, którzy nie mają ochoty na dalszą walkę,
zostaną internowani do końca kampanii. Przez ten czas będą
oni otrzymywać pół racji żywnościowej dziennie. Ci zaś, któ-
rzy są gotowi złożyć mi dzisiaj przysięgę wierności, otrzymają
dwa tygodnie urlopu, pełne racje żywnościowe i... — zrobił
pełną znaczenia przerwę — całość zaległych poborów.
Tym razem na dole zawrzało.
Twarz Tanga powoli się cofnęła. Raz jeszcze ekran pokazał
go siedzącego na tronie. Był chłodny i odległy, jak bóg cze-
kający na ich odpowiedź.
Rheinhardt spojrzał na Dehmela i zauważył, że mowa Li
Yuana zrobiła na nim ogromne wrażenie. Dostrzegł, jak major
patrzy na swoich oficerów, porozumiewając się z nimi wzro-
kiem, i jak oni kiwają głowami, zgadzając się z nim.
Kiedy Dehmel spojrzał ponownie na niego, Rheinhardt
stwierdził ze zdziwieniem, że uśmiecha się do tego człowieka,
zadowolony, że po miesiącu ciężkich walk może wreszcie
pojawi się coś dobrego.
Dehmel pochylił się nad stołem i zapytał:
— Czy mogę porozmawiać z moimi ludźmi, generale?
— Oczywiście... — Rheinhardt wstał, a jego oficerowie
zerwali się na nogi razem z nim.
Dehmel także wstał, a potem, gdy jeden z jego kapitanów
odsunął jego krzesło do tyłu, odszedł od stołu i zatrzymał się
na krawędzi platformy.
— Żołnierze! — zaczął, zwracając się do siedzącej masy
ludzi, a jego głos, przeniesiony przez przyczepiony do klapy
munduru mikrofon, rozbrzmiewał echem wewnątrz ogromnej
sali. —Wysłuchaliście wielkiego Tanga. Słyszeliście jego wiel-
koduszną i całkowicie niespodziewaną propozycję. Wiecie tak-
że, co czeka tych, którzy zdecydują, że nie chcą już dłużej
walczyć.
Przerwał i z lekkim uśmiechem na ustach pokiwał głową.
— A więc... Jesteście wspaniałymi wojownikami. Dowied-
liście tego tysiące razy. Wykonywaliście każdy mój rozkaz,
a nawet więcej... — Jeszcze raz pokiwał głową, a jego twarz
pojaśniała z dumy. — Sam Wu Song byłby dumny, mogąc
każdego z was nazwać swoim bratem!
Odpowiedziały mu śmiechy, ale i głośny pomruk aprobaty.
— Co zatem powiecie? Czy przyjmiemy wspaniałomyślną
ofertę wielkiego Tanga? Czy też podwiniemy pod siebie ogony
jak pobite psy i będziemy lizać rany?
Rozległy się okrzyki „Nie!". Żołnierze podnosili się na nogi.
— A więc? — powtórzył Dehmel, wypinając pierś. — Co
myśli Piętnasta?
Zaczęło się powoli, najpierw było to tylko kilka głosów, ale
w ciągu kilku sekund Skrzyk podjęła cała sala. Dwa słowa,
początkowo przytłumione jeszcze szuraniem nóg powstającej
Piętnastej, a potem wzmocnione grzmotem tysięcy wojsko-
wych butów, wybijających rytm.
— Li YuanL. Li YuanL. Li YuanL. Li YuanL.
Dehmel podniósł obie ręce. Powoli zapadła cisza. Odwrócił
się i spojrzał w stronę ekranu, a potem pochylił głowę. Stojący
za nim tłum trzydziestu ośmiu tysięcy mężczyzn — pozostało-
ści niegdyś wielkiej armii — zrobił to samo.
— Chieh Hsia... — powiedział Dehmel głosem drżącym
z emocji. — Piętnasta należy do ciebie!
Li Yuan zszedł ze smoczego tronu i przywołał gestem
swojego kanclerza.
— Mistrzu Nan, przekaż moim kuzynom dobre wiadomo-
ści, a potem przyślij mi Tolonena. Muszę z nim porozmawiać.
Nan Ho pochylił głowę.
— Chieh Hsia...
Li Yuan odprowadził go wzrokiem i uśmiechnął się, zado-
wolony, że dzień przebiegł tak dobrze, a potem podszedł do
wielkiej mapy.
Był dumny z tej mapy. Była rezultatem pomysłu, który
przyszedł mu do głowy, gdy kiedyś siedział przy biurku,
ślęcząc nad raportami i rozmyślając o postępach wojny. Nie
cierpiał takiego przesiadywania. Myśląc, lubił chodzić. Dla-
czego zatem nie zbudować wielkiej mapy, po której mógłby
spacerować? Nan Ho natychmiast podjął tę ideę i sprowadził
specjalistów, którzy zaprojektowali i wykonali całość, dodając
przy okazji parę drobiazgów, które sam im zasugerował.
Spoczywająca między filarami na drugim końcu sali audien-
cyjnej mapa była wielką konstrukcją. Wznosiła się na wyso-
kość człowieka ponad kamienną podłogą. Jej kontury ob-
ramowywała ukośnie pochylona rampa, która umożliwiała
wejście na powierzchnię. Od góry oświetlały mapę punktowe
reflektory.
Li Yuan wspiął się na rampę i zatrzymał na południowej
krawędzi mapy, patrząc na odległą o jakieś dwadzieścia kro-
ków północ.
Afryka... była tak rozległa, że cała Europa zmieściłaby się
na masie lądu tworzącego jej północną część, między Dakarem
na zachodzie a Asmerą na wschodzie.
Zrobił kilka kroków i stanął nad Asyut, rozstawiwszy nogi
po obu stronach miejsca, gdzie poddała mu się Piętnasta
Chorągiew. Następnie odwrócił się i chyba po raz tysięczny
zaczął wpatrywać się w szczegóły ukazane na mapie. Jej
powierzchnia była przezroczysta i widać było na niej nie-
zliczoną ilość geograficznych detali, których człowiekowi nie
udało się zmienić. Poniżej znajdowała się druga, na wpół
przezroczysta warstwa przedstawiająca granice Miasta, ob-
szary upraw i inne obiekty o znaczeniu społecznym: porty
morskie, kosmodromy, garnizony wojskowe i pałace. Jeszcze
1
	
	i
\
	
	
	
	
1
	
	
niżej — i to był pomysł Nan Ho — był ekran pokazujący
nieustannie uaktualniane dane o ruchach wojsk sprzymierzo-
nych oraz o ich zaopatrzeniu, a także informacje o decyzjach
sztabów i siłach przeciwnika. Co więcej, wystarczyło, by nacis-
nął powierzchnię czubkiem buta, a komputer natychmiast
przedstawiał mu dokładny raport o danym obszarze. Mapa
ta była cudownie pomocnym narzędziem i spędził wiele nocy,
studiując ją zawsze, gdy przed rozmową z kuzynami chciał
uzyskać jasny obraz sytuacji.
Rozejrzał się wokół siebie. Miasto Afryka pokrywało mniej
niż dwadzieścia pięć procent wielkiego lądu. W niektórych
miejscach, takich jak Złote Wybrzeże, Afryka Północna czy
wybrzeże wschodnie, dochodziło aż do oceanu, obramowane
przez pustynie i górskie pasma, a w innych, jak starożytny
Egipt, Kongo, Nigeria i cała południowa część kontynentu,
tworzyło ogromne bloki, połączone wąskimi korytarzami.
Trzydzieści osiem procent powierzchni pokrywały tereny
upraw, wielkie plantacje, które tradycyjnie były podstawą
potęgi Afryki. Resztę, ponad jedną trzecią całości — więcej
niż na jakimkolwiek innym kontynencie z wyjątkiem Azji
Wschodniej — zajmowały pustynie i góry.
To było wielkie Miasto. A przynajmniej było nim jeszcze
przed czterema tygodniami. Teraz zostało w zasadzie rozbite
na sześć osobnych Miast.
Jego własne siły kontrolowały szeroki korytarz od wybrzeża
Morza Śródziemnego wokolicy Aleksandrii, aż do Asyut nad
Nilem, tysiąc li dalej. Był to obszar obejmujący połowę staro-
żytnego Egiptu i dużą część tego, co kiedyś było Libią. Dodat-
kowo musiał utworzyć drugi front we Freetown, a poza tym
jego armie zajęły pas Miasta przylegający do wybrzeża i ciąg-
nący się od Dakaru na północy do Tiassale na wschodzie.
Tam właśnie, dwieście li od stolicy prowincji, Abidjanu, jego
Czwarta Chorągiew toczyła z Dwunastą Chorągwią Wang
Sau-leyana walki, które z każdym dniem stawały się coraz
bardziej krwawe.
Odwrócił się i przeszedł kilka kroków na południe. Oddziały
Tsu Ma były w Kongo, a Wei Tseng-li na wybrzeżu Mozam-
biku. Żaden z nich nie mógł pochwalić się większymi suk-
cesami. Odkryli, że utrzymanie wrogiego Miasta było znacznie
łatwiejsze w teorii niż w praktyce. To było jak rozgrywanie
partii wei chi w trzech wymiarach. Jeśli nie zniszczyło się
obszarów, które się zajęło, i nie zamknęło mieszkańców w obo-
zach koncentracyjnych, można było z dużą pewnością założyć,
że w chwili, gdy wojsko znajdzie się dziesięć stref dalej, ludzie
wzniecą bunt na tyłach armii. Można było zostawiać gar-
nizony, oczywiście, i tak Tsu Ma, jak i Wei Tseng-li robili to,
ale kosztem ogromnych ubytków w siłach. A to dodatkowo
komplikowało i tak już horrendalne problemy logistyczne.
Regularne zrzuty zaopatrzenia na dach Miasta nie wystarczały
i w najbardziej krytycznych momentach ciągle brakowało
żywności oraz amunicji. Jedna większa porażka którejś z armii
i będą musieli się wycofać.
Sytuację pogarszało jeszcze to, że wielkie obszary na połu-
dniu już wcześniej ogarnęła rebelia i uniezależniły się od
władzy Wanga. Powstały dwa nowe królestwa i chociaż wy-
glądało na to, że królowie tych państw pożyją dość krótko,
a ich obdarte armie nie stanowiły bezpośredniego zagrożenia
dla Sojuszu, sam przykład był bardzo szkodliwy. Pogrążone
w chaosie wojny Miasto Afryka zdecydowało, że ma dosyć
władzy Siedmiu i na powierzchnię wychynęły wszelkiej maści
ruchy rewolucyjne, tak długo tłumione przez Wanga.
Nie był to zresztą jedyny problem. Tak jak wtedy, gdy padła
Ameryka Północna, uchodźcy z afrykańskiej Góry zalali inne
Miasta. Jednakże jeśli poprzednio było wystarczająco dużo
miejsca, by poradzić sobie z tym nagłym napływem, obecnie
sytuacja stała się niezmiernie trudna do opanowania. Wielu
z tych, którzy uciekli, zostali zmuszeni do zadowolenia się
mieszkaniami, które uznali za niegodne ich statusu, głównie
z tego względu, że były dziesięć, piętnaście poziomów poniżej
Pierwszego. Niepokoje, coś niesłychanego na Górze jego Mia-
sta, doprowadziły do kilku obrzydliwych incydentów i musiał
użyć siły, aby zapewnić spokój. Teraz była tam cisza, ale jak
długo to potrwa?
Wielkie drzwi komnaty otworzyły się wolno i do środka
wkroczył Tolonen. Starzec spojrzał w stronę swego władcy
i pochylił głowę.
— Chciałeś mnie widzieć, Chieh Hsial
— Tak, Knut. Przyłącz się do mnie. Chcę z tobą poroz-
mawiać.
Tolonen wdrapał się na mapę i ruszył w stronę Tanga. Li
Yuan zauważył, że stary człowiek, idąc, patrzy z uwagą na
mapę, chłonąc przedstawione na niej szczegóły.
— Słyszałeś już o Piętnastej Chorągwi?
Tolonen uśmiechnął się szeroko.
— To wspaniała wiadomość, Chieh Hsia. A teraz, gdy siły
Karra wesprą Czwartą w Abidjanie, powinniśmy usłyszeć
dobre wiadomości także z tamtego frontu, prawda?
Być może, pomyślał Li Yuan, zatrzymując swoje wątpliwo-
ści dla siebie. Ale to nie dlatego poprosił Tolonena do siebie.
Jeszcze raz stanął nad Asyut, po czym odwrócił się i spojrzał
prosto na starego marszałka.
— Gdzie on jest, Knut? Gdzie jest ten łajdak?
Tolonen wzruszył ramionami.
— Może nie żyje, Chieh Hsia. Upłynął już ponad tydzień,
odkąd pokazał się publicznie. A więc, może...
Ale Li Yuan pokręcił głową.
— Gdyby nie żył, wiedzielibyśmy o tym. Nie, on żyje.
Dowodzi tego fakt, że jego armie wciąż walczą. Nie stawaliby
takiego oporu, gdyby był martwy.
To była prawda. Zaskakująca prawda. W pierwszym okre-
sie był wręcz zaszokowany informacjami o tym, jak zawzięcie
biły się Chorągwie Wanga. Powoli jednak zaczął rozumieć.
Oni nie walczyli o Wanga, ale bronili T'anga Miasta Afryka,
Syna Nieba. Taka lojalność jest zakorzeniona bardzo głęboko.
Bez niej życie żołnierza nie miałoby żadnego sensu. Tak więc
bili się i ginęli — za Afrykę i swojego Tanga.
Li Yuan rozejrzał się wokół, po czym ruszył wolno po
mapie, stąpając po kolejnych pałacach Wanga: w Aleksandrii,
Casablance, Ibadanie, Kinshasie, Kimberley, Lusace... uderzył
już na nie wszystkie. Pozostał tylko Luksor. Ale wieść głosiła,
że Luksor został opuszczony.
— Gdybyśmy go znaleźli — rozmyślał na głos, tak że
Tolonen mógł go słyszeć. — Gdybyśmy go wytropili i zabili...
no cóż, wtedy może moglibyśmy zakończyć te jatki.
Uniósł głowę i spojrzał z bliska w oczy Tolonena.
— Luksor — powiedział marszałek. — Musisz uderzyć na
Luksor, Chieh Hsia.
— A jeśli go tam nie ma?
— Wówczas będziemy walczyć dalej. Nikt nie mówił, że to
będzie łatwe. Taka wojna, jak ta... może trwać wiele lat.
Li Yuan skinął głową. Tego właśnie się obawiał. Długie lata
wojny — czym to będzie dla Chung Kuo? A jeśli w ostatecz-
nym rozrachunku Afryka zostanie utracona, co się stanie
z Europą i pozostałymi kontynentami? Czy ciemność ogarnie
wszystko?
— Niech więc będzie Luksor — powiedział w końcu.__
I módlmy się, abyśmy go tym razem znaleźli.
* * *
Cisza w sali była tak głęboka, że zdawała się wręcz dźwię-
czeć. Wang Sau-leyan siedział na wysokim tronie i pełnym
nienawiści spojrzeniem swych przekrwionych oczu mierzył
ośmiu więźniów. Siedząca obok niego kobieta patrzyła w bok,
z lękiem — a może była to odraza? — w oczach.
Więźniowie klęczeli. Ich głowy były pochylone, bardziej
z wyczerpania niż szacunku, a ręce mocno związane na plecach.
Tak mocno, że sznury były ciemne od krwi. Za ich plecami stał
rząd cesarskich gwardzistów z wydobytymi mieczami.
Na znak T'anga ekran wiszący na ścianie rozjaśnił się,
pokazując całą ósemkę siedzącą za zastawionym bogato sto-
łem. Ich jedwabie — teraz poszarpane i brudne — były świeże
i czyste, a twarze — obecnie pokrwawione i posiniaczone —
roześmiane.
Wang pochylił się lekko do przodu i zacisnął dłonie na
poręczach tronu.
— Czy ciągle zaprzeczacie? Po tym, co widzieliście?
Po tym, co wam pokazałem? — Machnął ręką w stronę
ekranu, nie patrząc na niego. — Czy ta ósemka, która tam
siedzi i śmiejąc się, rozmawia o mojej śmierci... knuje spisek...
to jacyś inni ludzie?
Wyprostował się i otarł ślinę z warg.
— Zdradzieckie gnojki! Traktuję was jak braci, a wy
tak mi się odpłacacie! Tak!
Otrząsnął się, a na jego twarzy pojawił się wyraz pełen
odrazy. Uniósł rękę i wskazał jednego z więźniów.
— Kapitanie, poderżnij gardło temu sukinsynowi!
Wszyscy spojrzeli w górę, a ten, który stwierdził, że znajduje
się na przedłużeniu wyciągniętej ręki Wanga, wydał z siebie
skowyt strachu.
— Nie, Chieh Hsia... ty źle zrozumiałeś...
Kapitan uchwycił go z brutalną siłą, zamknął mu głowę
w ciasnym uścisku swojego lewego ramienia i przeciągnął
ostrzem noża po jego szyi. Krew trysnęła prawie natychmiast,
a puszczone ciało osunęło się na podłogę.
— I temu! — warknął wściekle Wang, wskazując nastę-
pnego.
Kapitan posłusznie wykonał rozkaz.
Żyjąca jeszcze szóstka dygotała z przerażenia. W powietrzu
unosił się zapach fekaliów.
— Nędzne, małe ludziki... — prychnął z pogardą Wang,
po czym wstał, zachwiał się i zanim w pełni odzyskał równo-
wagę, zsunął się trzy stopnie w dół. — Jesteście... gnojem.
Zszedł po pozostałych stopniach. Wyjął z ręki kapitana
zakrwawiony nóż i stanął nad jednym z pozostałych sześciu
więźniów.
— Błagaj... — powiedział miękko, pochylając się nad tym
człowiekiem. — Błagaj o swoje nędzne życie.
Więzień rzucił się na ziemię, wyciągając się u stóp Wanga.
— Ch-chieh Hs-sia — wyjąkał. — Bogowie wiedzą...
Stęknął, przywalony ciężarem Wanga, który wepchnął mu
nóż w plecy aż po rękojeść.
— A ty? — zapytał następnego, podniósłszy się na nogi.
Mężczyzna zemdlał.
— Ugotować ich — rozkazał gwardzistom, po czym wytarł
dłonie w swoje jedwabie. — Ustawcie kotły i ugotujcie ich
żywcem. I zróbcie to gdzieś blisko. Chcę słyszeć ich krzyki.
Odwrócił się i spojrzał na żonę. Spuściła głowę i wpatrywała
się w swoje dłonie. Jej ciało było tak blade, że wydawało się,
iż jest wręcz przezroczyste. W ciągu ostatnich dni nie czuła
się dobrze. Prawie nic nie jadła, a w nocy słyszał, jak wymio-
towała. Nerwy, pomyślał, idąc po schodach w jej stronę.
— Już dobrze — powiedział miękko, pochylając się nad
nią. — Nigdy bym cię nie skrzywdził. Wiesz, że to prawda.
Nigdy.
A potem odwrócił się i krzyknął w stronę swoich gwardzis-
tów, którzy ciągnęli więźniów do wyjścia:
— Gdzie jest Hung Mien-lo? Gdzie jest ten skurwiel?
* * *
Hung Mien-lo przebiegł szybko przez korytarzyk i przypiął
się pasami. Zrobił to w ostatniej chwili, gdyż prawie w tym
samym momencie mały, czteroosobowy stateczek zakręcił
gwałtownie w prawo i pomknął nowym kursem.
Wyjrzał na zewnątrz, obserwując dach Miasta, który poja-
wił się w iluminatorze w czasie zakrętu, a potem zniknął, gdy
statek wyrównał lot, kierując się w stronę morza. Odwrócił
się i wyjrzał przez tylny iluminator, w którym widać było
wielką, białą ścianę Miasta, malejącą z wolna i oddalającą się
w miarę, jak nabierali prędkości.
Rozsiadł się wygodnie, czując, jak przyspieszenie wciska go
w fotel. Zamknął oczy, rozkoszując się myślą, że po raz
pierwszy od ponad czterech tygodni jest bezpieczny.
Afryka, którą zostawił za sobą, z każdą chwilą stawała się
coraz mniejsza, jak zły sen znikający w świetle poranka. Przed
nim leżały równiny Bliskiego Wschodu, a za nimi Azja Środ-
kowa i jego cel.
Odetchnął tak głęboko, że zabrzmiało to prawie jak wes-
tchnienie, a następnie wybuchnął śmiechem, zastanawiając się,
co też jego były pan może teraz robić. Opiekuje się żoną, bez
wątpienia, pomyślał i poczuł, jak ogarnia go fala mrocznej
satysfakcji.
Otrucie samego Wanga było czymś całkowicie niemożli-
wym. W ciągu ostatnich lat w wyniku rozmaitych prób umarło
kilkunastu próbowaczy potraw. Ale jego żona... Hung ponow-
nie się roześmiał, a jego śmiech trwał i trwał, jakby nie miał
się nigdy skończyć. To było takie proste. Nawet podanie jej
tego na łyżce nie mogło być prostsze.
Miała przed sobą dzień życia, najwyżej. A co z samym
Wangiem? Hung Mien-lo wydał z siebie głośne, wzmocnione
śmiechem westchnienie. Dni Wang Sau-leyana były policzone.
Wiedział to od samego początku: od tego momentu w kom-
natach Wanga, kiedy — w chwili olśnienia — zrozumiał, że
to on zamordował własnego ojca. Mimo to przetrwał bardzo
długo. Znacznie dłużej niż on, Hung, się tego spodziewał. Ale
teraz gra dobiegła końca. Jego ministrowie uciekli, a genera-
łowie otwarcie mu się sprzeciwiali. Za dzień lub dwa będzie
po wszystkim.
Odwrócił się znowu w stronę okna. Tam, pod najbardziej
błękitnym z niebios, lśniło morze. Było niczym zwierciadło
ciągnące się aż po horyzont. Skończona doskonałość, pomyś-
lał, wspominając, nie wiedzieć dlaczego, błękit oczu tej kobie-
ty. I w tej samej chwili usłyszał szczęknięcie mechanizmu
zegarowego, cichy warkot zębatek detonatora wykonującego
pół obrotu, a potem bomba znajdująca się pod jego fotelem
eksplodowała.
Żołnierze wyskoczyli ze statku, jeszcze zanim wylądował,
i rozbiegli się po dachu wielkiego pałacu, zmierzając ku wy-
lotom wentylatorów.
Spodziewali się silnej obrony, ale baterie pałacu milczały,
a posterunki obserwacyjne były opuszczone. Mimo to zajęli
pozycje w sposób, który wcześniej przećwiczyli, powtarzając
procedury wbijane im do głów setki razy. Potem rozległ się
głuchy huk wybuchających granatów i znaleźli się w środku.
Opuszczając się szybko i cicho w dół szybów wentylacyjnych,
dotarli na najwyższy korytarz.
Na szczycie wielkich schodów dowódca oddziału sił specjal-
nych stanął, powęszył przez chwilę, po czym podniósł rękę,
nakazując swoim ludziom, by się zatrzymali. W powietrzu
unosił się dziwny zapach, który przypominał trochę swąd
nadmiernie wygotowanego mięsa. Zaczął się wsłuchiwać w ci-
szę. Nic. Pałac zdawał się opuszczony. A potem, gdzieś z głę-
bin budynku, dobiegł ich stłumiony przez odległość jęk.
Schodzili w dół, wolniej niż poprzednio, sprawdzając każde
pomieszczenie, każdy korytarz. Przebyli w ten sposób pięć
pięter, aż w końcu weszli do Sali Wielkiej, za którą znajdowała
się Sala Tronowa.
Tam, przy wejściu do Sali Wielkiej, pod wyblakłymi sztan-
darami ślubnymi, znaleźli pięć ustawionych w rzędzie kotłów,
pod którymi żarzyły się jeszcze resztki węgli. Trupy leżące
w środku były czerwone jak gotowane kraby, wzdęte i grotes-
kowo pocętkowane. Powierzchnie kotłów były jeszcze ciepłe,
a woda — albo to, co z niej pozostało — letnia.
Dowódca oddziału pokiwał głową, po czym machnięciem
ręki rozkazał swoim ludziom, by posuwali się do przodu. Za
Salą Tronową były gabinety T'anga, a nad nimi...
W tej chwili znowu usłyszał jęk, tym razem głośniejszy.
Wielkie drzwi Sali Tronowej były częściowo zamknięte i prze-
słaniały widok tego, co było w środku.
— Tam! — wydał bezgłośnie rozkaz, wskazując kierunek
jednemu ze swoich ludzi. Żołnierz natychmiast ruszył wzdłuż
sali, wykorzystując jako ochronę cienie rzucane przez masyw-
ne filary.
— Stój, gdzie jesteś! — krzyknął ktoś ze środka Sali Tro-
nowej.
Dowódca zauważył, że jego człowiek zamarł prawie w bez-
ruchu, a potem zaczął się wycofywać.
Rozległ się pojedynczy strzał. Jego żołnierz upadł, wypu-
szczając karabin, który zabrzęczał na kamiennych płytach
podłogi.
Spojrzał w stronę wejścia. Wielkie drzwi zaczęły się za-
mykać.
— Teraz! — krzyknął, ponaglając swoich ludzi. Odczepił
granat od paska i, biegnąc, rzucił go w kierunku szybko
malejącej przerwy między skrzydłami drzwi.
Eksplozja odrzuciła go do tyłu.
Zerwał się na nogi i ponownie skoczył do przodu, strzelając
w stronę dymiących szczątków drzwi. Jego ludzie biegli obok,
a huk wystrzałów z ich karabinów maszynowych prawie go
ogłuszył.
W środku Sali Tronowej, tuż za rozwalonymi drzwiami,
zauważyli sześć leżących nieruchomo ciał. Kaszląc, przeszedł
przez rumowisko i rozejrzał się wokół. Tron był pusty, a w sali
nie było nikogo z wyjątkiem trupów.
Odwrócił się i wydał rozkazy:
— Steward, Blofeld, zabezpieczcie schody do kwatery
T'anga! Edsel, Graham, sprawdźcie przedpokoje!
Odetchnął głęboko. Jeśli Wang był tutaj, musiał przebywać
na górze, w swoich prywatnych komnatach. Teraz był tego
zupełnie pewny. Ci ludzie — pochylił się i aby mieć całkowitą
pewność, przyjrzał się ich mundurom — byli z Lan Tian,
elitarnej dywizji „Błękitne Niebo", tej samej, która przepro-
wadziła atak na Tongjiang. Bez powodu nie broniliby tych
drzwi.
Znowu usłyszał jęk, który tym razem zabrzmiał jeszcze
głośniej niż poprzednio. Rozdzierający, okropny krzyk, który
trafiał w samo serce. Głos śmierci.
Na górze. Dźwięk dochodził z góry.
Stąpając ostrożnie pomiędzy leżącymi na podłodze szcząt-
kami i ściskając pistolet w dłoni, podszedł do tronu. U stóp
schodów zatrzymał się i spojrzał na trzy trupy, które tam
leżały w wielkiej, lepkiej kałuży zakrzepłej krwi. To musiało
być dzieło Wanga, nie miał co do tego wątpliwości. Wykrzywił
twarz w grymasie odrazy i odwrócił się, wzywając swoich ludzi
do siebie. Następnie spojrzał w stronę drzwi prowadzących do
przedpokojów.
— Czysto — odpowiedział Edsel na jego nie zadane pytanie.
— Dobrze. — Odczekał, aż skupią się wokół niego, po
czym powtórzył spokojnie rozkazy: — Wiecie, co macie robić.
Li Yuan chce, abyśmy pojmali jego kuzyna żywcem. Chce,
aby stanął przed sądem za to, co zrobił w Tongjiang.
Pokiwali z powagą głowami, a potem, gdy machnął ręką,
ruszyli do przodu, zajmując stanowiska przy drzwiach prowa-
dzących do komnat Wanga.
Wysłał jeszcze czterech żołnierzy, by sprawdzili gabinety.
Były puste. Kiedy już to wiedział, wyszeptał modlitwę do
Kuan Ti, Boga Wojny, i z wycelowanym przed siebie pis-
toletem zaczął się wspinać po schodach.
* * *
Wang Sau-leyan siedział na krawędzi łoża i przyglądał się
kobiecie. Jej oczy były zamknięte, a powieki stały się teraz
prawie przezroczyste. Krople potu pokrywały jej nagą czasz-
kę, a żółknąca skóra była napięta i poznaczona małymi krost-
kami. Zafascynowany jej męką patrzył, jak wije się w cier-
pieniu, a kiedy z jej ust znowu wyrwał się głośny jęk, coś
w nim odpowiedziało na ten dźwięk. Prawie pragnął, by to
jeszcze raz powtórzyła.
Śmierć. Tak wygląda śmierć. Czuł ją. N a p r a w d ę ją czuł.
Wyciągnął rękę, podniósł leżący na nocnym stoliku pistolet
ze srebrną rękojeścią i wstał. Słyszał ich. Słyszał ich szepty
i cichy odgłos kroków. Za chwilę będą w środku.
Chodźcie, pomyślał, nie czując na chwilę przed śmiercią
żadnego lęku. Możecie mnie najwyżej zabić. Aleja i tak jestem
ponad wami. Nie będę czołgał się przy drzwiach. Jestem
T'angiem — Synem Nieba!
¦
Roześmiał się i w tej samej chwili zaczął się zastanawiać,
co oni pomyślą o jego śmiechu. Czy uznają, że oszalał? No
cóż... niech sobie tak myślą. Jakie znaczenie miały myśli hsiao
jerf! To nie im pisano śmierć, która miała być zapisana w dzie-
jach świata.
Stanął przed lustrem, przyglądał się sobie przez chwilę,
a następnie, usłyszawszy cichutki warkot w powietrzu, spojrzał
za siebie. W pierwszej chwili nie mógł dostrzec jego źródła,
a potem zobaczył: zdalnie sterowana, malutka kamera leciała
powoli pod sufitem komnaty. Zwolniła jeszcze bardziej, a po-
tem zawisła nie dalej niż dziesięć ch'i od miejsca, w którym
stał, a jej mikroskopijny obiektyw skupił się na nim. Uśmiech-
nął się, zrozumiawszy wszystko, po czym wrócił do łoża
i usiadł na jego krawędzi. Pistolet położył sobie na udach.
Pierwszy żołnierz wszedł powoli, ostrożnie i klęknął po lewej
stronie drzwi, za wielką, stojącą na podłodze wazą. Drugi był
bardziej nerwowy. Nisko pochylony wpadł do komnaty i zajął
pozycję po prawej stronie. Obaj wymierzyli swoje karabiny
maszynowe w Wanga. Patrzył na nich, nie zmieniając kamien-
nego wyrazu twarzy; zauważył, jak bardzo starają się obser-
wować go, nie patrząc mu jednocześnie w oczy, i uśmiechnął
się w duchu. Jakiekolwiek mogły być rozkazy, które otrzymali,
zabicie Tanga było czymś, co uderzało w najgłębiej zakorze-
nione prawdy ich życia.
Wyciągnął szyję, po czym usłyszał, że kobieta poruszyła się,
i spojrzał na nią. Jej szczęki były zaciśnięte, prawie zesztyw-
niałe, ale ciągle jeszcze żyła. Przez chwilę łapała z sykiem
powietrze, a potem znowu się odprężyła.
Już niedługo, pomyślał i odwrócił się w stronę drzwi, w któ-
rych pojawił się kapitan.
— Chieh Hsia...
Wang Sau-leyan mierzył go przez jakiś czas wzrokiem,
a potem, starając się zachować królewską postawę, podniósł
się z łoża.
— Nie jest pan tu mile widziany, kapitanie. To moje pry-
watne komnaty.
Oficer pochylił nieznacznie głowę i zrobił dwa kroki w stro-
nę Wang Sau-leyana.
— Ja...
Wang uniósł pistolet i wymierzył w niego.
T
Kapitan przełknął ślinę.
— Proszę odłożyć broń, Chieh Hsia. Nie przybyliśmy tu,
aby cię skrzywdzić. Moje rozkazy...
Wang nacisnął spust. Rozległ się ogłuszający huk wystrzału,
a potem zapanowała cisza. Dwaj żołnierze przy drzwiach
patrzyli w osłupieniu na Wanga, ale ciągle nie strzelali.
Kapitan leżał w miejscu, gdzie upadł, jęcząc i przyciskając
dłonie do swego rozszarpanego kulą brzucha. Pod nim, na
lśniących płytkach podłogi, powoli tworzyła się kałuża krwi.
Wang Sau-leyan spojrzał w obiektyw kamery i uśmiechnął
się.
— No i jak, kuzynie Yuanie? Czy tego właśnie chciałeś?
Popatrzył znowu na żołnierzy przy drzwiach, mierząc to do
jednego, to do drugiego.
— Ty!... A może ty?— Opuścił rękę z pistoletem, za-
stanawiał się przez chwilę, a potem przesadnym gestem
wymierzył w tego z prawej strony drzwi. — Myślę, że to
będziesz ty.
— Mężu...
Głos był tak słaby, jak szept. Wang odwrócił się i spojrzał
na kobietę. Siedziała na łożu, a jej oczy, które zdawały się
wypływać z przeżartego chorobą ciała, patrzyły na niego jak
oczy samego piekła.
— M ężu...
Strzał wstrząsnął nim. To było tak, jakby został przeszyty
rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem. Spojrzał w dół i od
razu zauważył, gdzie kula weszła w jego ciało. W tej samej
chwili pojawiła się tam plama czerwieni i zaczęła się roz-
szerzać. Fala piekącego bólu przetoczyła się przez jego ciało
niczym ognisty walec. Wypuścił z ręki pistolet i powoli osunął
się na kolana. Odwrócił głowę, usiłując zrozumieć, co się stało.
Dwaj żołnierze stojący przy drzwiach byli jak skamieniali.
Lufy karabinów opuścili w dół, a ich twarze wyrażały cał-
kowite osłupienie. Leżący między nimi kapitan trzymał jeszcze
w górze swój pistolet. Wang zauważył, że z jego lufy wy-
pływają ledwie widoczne pasemka dymu.
— Ach... — wymamrotał, uśmiechając się, witając nadcho-
dzącą ciemność. — Ach...
— Chieh Hsia — odpowiedział kapitan i padł twarzą w lep-
ką kałużę, która go otaczała. — Chieh Hsia...
EPILOG — ZIMA 2213
SŁOŃCE
I DESZCZ
„Zrozumieć innych, to znaczy posiąść wiedzę;
Zrozumieć siebie samego, to znaczy być mądrym.
Pokonać innych, to znaczy mieć siły;
Pokonać siebie samego, to znaczy być silnym.
Wiedzieć, kiedy ma się dosyć, to znaczy być bogatym.
Podążać tam, gdzie prowadzi cię siła, to znaczy być am-
bitnym.
Nie stracić swego miejsca, to znaczy trwać długo.
Umrzeć i nie zostać zapomnianym — to prawdziwie długie
życie".
— Lao Tzu, Te Tao Ching, Rozdział 33
jr
SŁONCE I DESZCZ
Chen siedział na ogrodzeniu obok drewnianego mostu i patrzył
na leżącą po drugiej stronie pól wioskę. Za nim, na przecięciu
dwóch wielkich kanałów irygacyjnych, stał budynek nadzoru,
którego trzy smukłe wieże widoczne były z odległości dziesięciu li.
Był rześki, pogodny dzień i z miejsca, gdzie się znajdował,
mógł dostrzec sylwetki ludzi poruszających się po szerokich,
trawiastych alejach, ciągnących się między budynkami.
Kosowa Góra była największą plantacją w rejonie moskiew-
skim. Oprócz zwykłych zabudowań gospodarczych stało tam
kilkanaście wielkich domów, większość zamieszkana była
przez pojedyncze rodziny — po trzy pokolenia rozmieszczone
w dwunastu przestronnych pokojach. Jako nadzorca, Chen
został umieszczony w jednym z takich domów. Kiedy Wang
Ti zobaczyła te wnętrza, pokręciła głową. „Utrzymać to wszyst-
ko w czystości...", powiedziała, niby gderając, ale jej oczy
mówiły coś zupełnie innego. Rozglądała się wokół siebie,
szczęśliwa jak dziecko i nawet Jyan! — nawet Jyan uśmiechał
się, widząc, jak będą teraz żyć.
— To wszystko jest takie duże, tato — powiedział. —
Niebo... — Umilkł, ogarnięty zachwytem. — Nigdy nawet
sobie nie wyobrażałem...
Chen spojrzał w dół. Rano padało i trawa na brzegu kanału
była wciąż mokra. Zeskoczył z ogrodzenia, przykucnął i po-
łożył prawą dłoń na czarnej, miękkiej ziemi. Wyrwał źdźbło
trawy, włożył je do ust i zamknął oczy.
To wszystko jest tak prawdziwe, że wydaje się snem...
Uśmiechnął się. Zajęło mu to dwanaście lat. Dwanaście lat
wygnania. Z dala od ziemi... i od siebie samego.
Otworzył oczy i spojrzał na lśniącą powierzchnię wody,
a potem na źdźbło, które trzymał w ręce. Słońce i deszcz, to
wszystko, czego zawsze pragnął. Teraz to rozumiał. Słońce
i deszcz.
Wstał i zrobił pełny obrót dookoła siebie, chłonąc wszystko
wzrokiem. Na północy i wschodzie, w odległości dwóch, trzech
li, stały magazyny — masywne, zakryte zborniki pełne ryżu
i zboża. Bliżej znajdowały się kwatery straży nadzorcy, trzy
jednopiętrowe bunkry ustawione w nierównej linii. Na południu,
poza zabudowaniami gospodarczymi, były baraki robotników;
dwanaście długich, niskich chat, osadzonych głęboko w ziemi.
A Miasto?
Chen uśmiechnął się. Z Kosowej Góry nie można było
zobaczyć Miasta. Człowiek mógł wytężać wzrok w nieskoń-
czoność, a i tak nie dostrzegłby ani śladu ścian i poziomów.
Roześmiał się i popatrzył w stronę wsi.
Dwie małe, ludzkie sylwetki oderwały się od innych i biegły
poprzez pole w jego kierunku. Z uwagi na popołudniowe
słońce, które ciągle jeszcze przygrzewało, musiał zmrużyć
oczy, aby rozpoznać, kim są, a kiedy mu się to udało, uśmiech-
nął się i ruszył im naprzeciw.
Przywitał go przenikliwy okrzyk radości zakończony długim
pohukiwaniem. Ten ostatni dźwięk wydał jego dwunastoletni
syn, Wu, ale to Ch'iang Hsin dopadła go pierwsza.
— Tatusiu! — krzyczała, z trudem łapiąc oddech. — Wy-
dają przyjęcie! Przyjęcie powitalne! Dla nas!
Uśmiechnął się, podniósł ją i zakręcił dookoła siebie.
— Wiem — odpowiedział, przyciskając dziewczynkę do
piersi. — Będą ciastka i różne napoje.
Kiedy Wu dobiegł do nich, podniósł go drugą ręką. Umieścił
sobie chichoczącą i piszczącą parkę pod pachami i ruszył,
śmiejąc się, w stronę domu.
Później, siedząc na schodkach przed gankiem z Ch'iang
Hsin wtuloną w jego bok, przyglądał się wieśniakom, którzy
ustawiali stoły na dziedzińcu. Drzwi za nim były otwarte,
a z okna kuchni dobiegał go śpiew myjącej podłogę Wang Ti.
— No i jak? — zapytał ośmioletnią dziewczynkę, obejmu-
jąc ją ramieniem. — Czy myślisz, że będzie ci się tu podobało?
Pokiwała w milczeniu głową, a jej oczy lśniły, zachwycone
magiczną innością tego świata.
Uśmiechnął się.
— Pięknie tu, prawda? Ale powinnaś zobaczyć to miejsce
latem...
Odwrócił się, próbując raz jeszcze objąć wzrokiem obez-
władniającą wręcz otwartość tego zakątka, bezmiar nieba
Było takie niebieskie, nawet teraz, gdy od pierwszych śniegów
dzieliły ich tylko tygodnie.
Moje drugie życie, pomyślał i zadrżał, nie tyle z zimna, co
na skutek wspomnienia tego lata sprzed dwunastu lat. Zmru-
żył oczy, przypominając sobie czarowne dźwięki fletu i innych
instrumentów rozbrzmiewających w księżycową noc; wieśnia-
ków wirujących wokół ogniska, ich błyszczące twarze i ciemne
oczy śmiejące się w blasku płomieni.
I inne wydarzenie. Przypomniał sobie Pawła, młodzieńca
z garbem, i wszystko to, co mu się przydarzyło. Był już
prochem, a jednak na jedną krótką chwilę znowu ożył w gło-
wie Chena. Jego podłużna twarz uśmiechnęła się w ciemno-
ściach, a miękko wypowiedziane słowa zabrzmiały smutnym
echem:
„Dziękuję ci, Kao Chen... ale myślę, że ja tu umrę. Nie ma
pól, otwartej przestrzeni ani wiatru. Nie ma płynącej wody,
słońca, księżyca i zmieniających się pór roku. Nie ma niczego.
Są tylko ściany".
Twarz powoli rozmyła się w ciemności, a głos umilkł. Był
już tylko prochem...
Chen pochylił się nieco do przodu i przycisnął mocniej
Ch'iang Hsin do siebie. Paweł miał rację. W Mieście nie było
niczego.
Przez jakiś czas siedział bez ruchu, wsłuchując się w dźwięki
swojego nowego życia — szum wiatru buszującego wśród traw,
miękkie, melodyjne głosy wieśniaków, syk pary i brzęk naczyń
dochodzący z kilkunastu kuchni, w których kobiety przygoto-
wywały dania na przyjęcie. Ale jeden z głosów dominował nad
wszystkimi. Był to śpiew pracującej Wang Ti, który brzmiał jak
trel wolnego ptaka siedzącego na gałęzi wysokiego drzewa.
Westchnął i pocałował córkę w czubek głowy.
— Jesteśmy tutaj — powiedział cicho, tak do siebie, jak
i do niej. — W końcu naprawdę jesteśmy tutaj.
— Tak — odpowiedziała spokojnie. Pochyliła się do przo-
du, wskazując palcem rozciągające się ponad dachami domów
niebo. — Popatrz tatusiu... chmury... popatrz na chmury!
OD AUTORA
Po raz pierwszy transkrypcji języka mandaryńskiego na
alfabet europejski dokonał w siedemnastym wieku Włoch
Matteo Ricci, który w 1583 roku założył i aż do swej śmierci
w roku 1610 prowadził pierwszą misję jezuicką w Chinach.
Od tej pory dokonano kilkudziesięciu prób przełożenia orygi-
nalnych chińskich dźwięków, reprezentowanych przez kilka-
dziesiąt tysięcy różnych piktogramów, na zrozumiałą dla ludzi
Zachodu formę fonetyczną. Od dawna dominują jednak trzy
systemy — używane w trzech wielkich zachodnich mocarst-
wach, które w dziewiętnastym wieku rywalizowały o wpływy
w słabym i skorumpowanym Cesarstwie Chińskim: w Wielkiej
Brytanii, Francji i Niemczech. Są to systemy Wade'a-Gilesa
(Wielka Brytania i Ameryka — znany także jako system Wa-
dę^), system Ecole Francaise de l'Extreme Orient (Francja)
oraz system Lessinga (Niemcy).
Natomiast sami Chińczycy od 1958 roku pracowali nad
stworzeniem standardowej formy fonetycznej opartej na sys-
temie niemieckim,Tctórą nazwali hanyu pinyin fangan (Sche-
mat Chińskiego Alfabetu Fonetycznego), a w skrócie pinyin;
pinyin używa się we wszystkich obcojęzycznych książkach
wydawanych w Chinach po 1 stycznia 1979 roku, a także uczy
się go obecnie w szkołach obok tradycyjnych chińskich zna-
ków. Ja jednak postanowiłem korzystać w mej książce ze
starszego i moim zdaniem bardziej eleganckiego systemu trans-
krypcji Wade'a-Gilesa (w zmodyfikowanej formie). Dla tych,
którzy się przyzwyczaili do twardszej postaci pinyin, podaję
kilka przykładów (wziętych z tomiku Na Drugim Brzegu Rzeki
Edgara Snowa; Wydawnictwo Gollancz, 1961), które mogą
posłużyć jako ilustracja niektórych sposobów wymowy:
'Chi wymawia się jak ,,dżi", natomiast Ch'i brzmi jak „czi".
Chu brzmi jak „dżu", natomiast Ch'u jak „czu".
Tsung — „dzung"; tsung — „tsung".
Tai— „dai"; Faz —„tai".
Pai — „bai"; P'ai — „pai".
Kung — „gung"; Kung — „kung".
J jest równoważne r, ale wielokrotnemu jak w rrrun
H przed s, jak w hsi, jest wymawiane z przydechem. Często
jednak jest opuszczane i wtedy zamiast Hsian mówi się Sian.
Chińskie samogłoski są na ogół krótkie. Nigdy nie brzmią
długo i płasko. Dlatego słowo Tang wymawia się jak „dong",
a nie „tang". Natomiast Tang, to „tong".
Mam nadzieję, że używając systemu Wade'a-Gilesa, udało
mi się oddać bardziej miękką i poetycką stronę oryginalnych
wyrazów mandaryńskich, którym, jak sądzę, źle przysłużył się
współczesny pinyin.
Mój wybór, nawiasem mówiąc, pokrywa się z wyborem
dokonanym przez autorów większości głównych, zachodnich
opracowań na temat Chin. Mam tu na myśli następujące
dzieła: zakrojoną na 16 tomów Historię Chin Denisa Twitchet-
ta i Michaela Loewe'a z Uniwersytetu Cambridge; gigantycz-
ną, wielotomową Naukę i cywilizację w Chinach Josepha
Needhama; Chiny, tradycja i transformacja Johna Fairbanka
i Edwina Reischauera; Imperialną przeszłość Chin Charlesa
Huckera; Historię cywilizacji chińskiej Jacąuesa Gerneta, Chi-
ny.Krótka historia kultury C. P. Fitzgeralda; Sztuka i architek-
tura Chin Laurence'a Sickmana i Alexandra Soprera, klasycz-
ne studia socjologiczne Fanshen i Shenfan Williama Hintona
oraz Eseje o chińskiej cywilizacji Dereka Bodde'a.
Cytaty z / Ching albo Księgi Zmian pochodzą z wersji
przełożonej na angielski przez Cary F. Baynesa i opubliko-
wanej przez wydawnictwo Routledge & Kegan Paul (Londyn
1951). Wszystkie te cytaty zostały użyte w niniejszym tekście
po uzyskaniu zgody tego wydawnictwa.
Cytat przytoczony przez marszałka Tolonena w Prologu
pochodzi z II części („Siewy Vainamoinena") Kalevala: Ziemia
herosów, przełożonej przez W. F. Kirby'ego i po raz pierwszy
opublikowanej przez wydawnictwa J. M. Denta w 1907 roku.
Czytelnikom zainteresowanym tym cudownym dziełem pole-
cam jego wydanie, które ukazało się nakładem Atholone Press.
Cytaty z Lao Tzu zostały zaczerpnięte z Tao Te Ching
(rozdziały 33 i 70 nowego przekładu Roberta G. Hendricksa
opartego na niedawano odkrytych tekstach Ma-wang-tui) wy-
danego przez Bodley Head (Londyn 1990). Wszystkie cytaty
zostały użyte za ich zgodą.
Cytat z Śmierci poety Duo Duo pochodzi z jego zbioru
Patrząc zza śmierci przełożonego przez Gregory Lee i Johna
Cayleya i wydanego przez Bloomsbury Press w 1989 roku.
Został wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.
Cytat z Księgi V Analektów Konfucjusza pochodzi z prze-
kładu D. C. Lau opublikowanego przez Penguin Books
w 1979 roku i został użyty za ich zgodą.
Wiersz Krytycyzm Li Ho został przetłumaczony przez A.
C. Grahama i pochodzi z jego nieocenionego i cudownego
zbioru Wiersze zmarłego T'anga wydanego przez Penguin
Books (Londyn 1965).
Fragment z Walczyliśmy na południe od murów Li Po
pochodzi ze zbioru Li Po i Tu Fu przełożonego przez Arthura
Coopera i wydanego przez Penguin Books w 1973 roku.
Został tu wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.
Utwór Bandyci z bagien (Shui Hu Chuan albo Kroniki
bagien) wspomniany w Rozdziale VIII, został napisany przez
Shi Nafana i Lo Kuan Chunga (autora Trzech Królestw).
Obecnie dostępna jest jego skrócona wersja, wydana w formie
kieszonkowej przez Unwin. Tym, którzy są na tyle wytrwali,
by przeczytać pełną wersję (1279 stron), polecam Wszyscy
ludzie są braćmi laureata nagrody Nobla, Pearla S. Bucka.
Istnieje także komputerowa wersja o tytule: Bandyci anty-
cznych Chin.
W tekście wielokrotnie wspomina się o chińskim mędrcu,
Chuang Tzu. Zbiór Chuang Tzu: Podstawowe prace w tłuma-
czeniu Burtona Watsona został wydany przez Columbia Uni-
versity Press (1964 rok). Cytaty przytoczone przeze mnie
pochodzą z Części IV, Świat ludzi, i zostały użyte za uprzejmą
zgodą wydawców. Gorąco polecam to dzieło każdemu, kto
jest nieco głębiej zainteresowany taoizmem. Uwaga o jesien-
nym włosie, która występuje w moim tekście, pochodzi z Dys-
kusji o robieniu wszystkich rzeczy równymi i wynika z wiary,
że jesienią włosy zwierzęcego futra stają się szczególnie delikat-
ne i cienkie. Z tego też względu zwrot „koniuszek jesiennego
włosa" jest chińskim określeniem czegoś bardzo małego.
Mam ogromny dhig wobec Chinua Achebe, jednego z naj-
lepszych pisarzy dwudziestego wieku, za słownik języka Ibo
umieszczony na końcu jego powieści Rzeczy się rozpadają,
słownik, z którego czerpałem bez opamiętania, pisząc moje
marsjańskie rozdziały.
Wspomniana w tym tomie gra wei chi, bardziej znana pod
swą japońską nazwą Go, jest nie tylko najstarszą, ale i naj-
bardziej elegancką grą na świecie.
Wreszcie inną postać motywu „drzewa, które umarło",
czytelnik może znaleźć w Człowieku, który zażartował Philipa
K. Dicka (Ace Books, 1956 rok).
Czerwiec 1993
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
	
PODZIĘKOWANIA
Jak zwykle dziękuję moim redaktorom za ich cierpliwość
i nie malejący entuzjazm: Carolyn Caughey z NEL (za mó-
wienie „Nie"), Jeanne Cavelos z Dell (kolejna fanka przemie-
niona w redaktorkę), Alyssie Diamond (super mama i redak-
torka!) i Johnowi Pearce z Doubleday (Kanada). Dziękuję
także moim dwóm byłym redaktorom i dobrym przyjaciołom,
Brianowi DeFiore i Nickowi Sayersowi.
Za uważne przeczytanie wczesnych wersji (i za piwo oraz
przyjaźń) muszę podziękować Vikki Lee France, Steve'emu
Jeffery'owi, Anndy'emu Sawyerowi i Mike'owi Cobley'owi.
Dziękuję także Sylvie i Nicolasowi Chapuis, Michaelowi
Iwoleit i wszystkim pozostałym tłumaczom oraz Stewartowi
Robinsonowi, Robertowi Gilliesowi i Alanowi Martinowi —
znanymi pod wspólną nazwą Tranceport — za kawałek
z „Wiosennego dnia na krawędzi świata". Niecierpliwie ocze-
kuję na ukazanie się albumu!
Robertowi Carterowi, najlepszemu z przyjaciół, życzę, by
Talwar odniósł taki" sukces, na jaki z pewnością zasługuje.
Natomiast Andy'emu Muirowi dziękuję za taśmy. Andy, do
zobaczenia w barze Księżyc na Zielonej!
Brianowi Griffinowi, mojemu pierwszemu krytykowi, wielkie
merci zsl to, co zrobił tym razem. Twoje uwagi są nieocenione,
Brian.
Ogromne podziękowania należą się także zawodnikom i kie-
rownictwu Queens Park Rangers Football Club — Rayowi,
Lesowi, Andy'emu i reszcie chłopaków — za wielki wkład do
Tao mego życia. Do zobaczenia w sobotę!
Pisanie wielotomowej powieści, takiej jak ta, wiąże się długo-
trwałym siedzeniem i rozmyślaniem. Co bym począł w ciągu tych
godzin bez muzyki? Tym razem szczególnie dziękuję zespołom
Tangerine Dream, Tranceport, The Guo Brothers oraz H. P.
Zinkerowi.
Na koniec, szczególne pozdrowienia dla Johna Patricka Ka-
vanagh, kumpla i współpracownika. Wielkie Kanpeń dla IMPE-
RIUM LODU. Do zobaczenia na plaży...
^SŁOWNICZEK „
WYRAZÓW MANDARYNSKICH
tekście można domyślić się z kontekstu, Ponieważ jednak częsc
nich używana jest bardzo często, uznałem, że warto je krótko
viaśnić_
ai ya\ — wyrażenie potoczne używane w wypadku zaskoczenia
lub konsternacji;
ch'a — herbata. Warto tu zaznaczyć, że ch'a shu, sztuka pa-
rzenia herbaty, wspomniana w tej książce, jest antycznym
przodkiem japońskiej ceremonii herbaty, chanoyu;
chen yen — „prawdziwe słowa"; chiński odpowiednik mantry;
ch'i — chińska stopa; około 37 cm;
ch'i — „wewnętrzna siła"; jedna z dwóch „rzeczy", z których
składa się wszystko, co istnieje. Li jest „formą" albo „pra-
wem", albo (aby zacytować Josepha Needhama) „zasadą
organizacji" istniejącą w tle wszystkich rzeczy, podczas gdy
ch'i jest „materią^energią" albo „duchem" wewnątrz material-
nych rzeczy, luźnym odpowiednikiem greckiej pneumy i prany
starożytnych Hindusów. Jak powiedział mędrzec Chu Hsi
(1130—1200 n.e.), „li jest Tao, które odnosi się do tego, «co
jest ponad kształtami» i jest źródłem wszystkich rzeczy. Ch'i
jest materialne (dosłownie instrumentem), odnosi się do tego,
«co jest wewnątrz kształtów», i jest tym, którego mocą rzeczy
powstają... W całym wszechświecie nie ma ch'i bez li ani li
bez ch'i";
Chieh Hsia — zwrot oznaczający „Wasza Wysokość" pocho-
dzący od wyrażenia „Pod Stopniami". Tak oficjalnie zwracano
się do cesarza, poprzez jego ministrów, którzy stali „pod
stopniami";
ch'in — długa (120 cm), wąska, polakierowna cytra o gładkiej
górnej powierzchni, otworach dźwiękowych z dołu, siedmiu
strunach z jedwabiu i trzynastu progach oznaczających pozy-
cje harmoniczne na strunach. Najstarsze egzemplarze ch'in
odkryto w grobach z piątego wieku przed naszą erą, ale
prawdopodobnie robiono je już w trzynastym, a nawet czter-
nastym wieku przed naszą erą. To najbardziej ceniony z chiń-
skich instrumentów, szczególnie lubiany dla swego miłego,
łagodnego tonu;
ching — dosłownie „lustro"; w powieści używam tego słowa
także dla określenia idealnych kopii ludzi wytwarzanych przez
GenSyn (zgodnie z Edyktem Kontroli Technologii była to
ograniczona liczba kopii rządzącego aktualnie Tanga). W Chi-
nach wierzono także, że lustra mają pewne niezwykłe właś-
ciwości, z których jedną było to, iż można było w nich
zobaczyć duchy. Kapłani buddyjscy używali specjalnych „ma-
gicznych zwierciadeł", by pokazać wiernym postać, jaką przyj-
mą w następnym życiu. Co więcej, wierzono, że jeśli człowiek
patrzący w takie lustro nie rozpozna swojej twarzy, jest to
znak jego bliskiej śmierci;
chung — porcelanowa czarka z wieczkiem służąca do podawa-
nia ch'a;
ch'un tzu — dawne chińskie określenie z okresu walczących
Królestw, opisujące pewną klasę szlachty kierującą się zasa-
dami rycerskości i moralności zwanymi li, czyli obyczaje.
Tłumaczę to słowo niedokładnie, czasami ironicznie, jako
„dżentelmeni". Ch'un tzu to zarówno sposób postępowania —
zdefiniowany przez Konfucjusza w Analektach — jak rze-
czywista klasa w Chung Kuo, aczkolwiek do członkostwa
w niej wymagany jest pewien poziom materialnej niezależności
i wysokie wykształcenie;
erhu — instrument strunowy z pokrytym skórą węża pudłem
rezonansowym;
fen — jednostka monetarna; sto fenów równa się jednemu yu-
anowi;
han — „czarnowłosi"; słowo, którym Chińczycy określają własną
rasę. Pochodzi ono z okresu Dynastii Han (210 p.n.e. — 220
n.e.). Szacuje się, że około dziewięćdziesiąt cztery procent
ludności współczesnych Chin należy do rasy Han;
Hei — dosłownie „czarny"; chiński piktogram tego słowa
przedstawia wytatuowanego mężczyznę w barwach wojen-
nych. W tej książce określam tak genetycznie wyprodukowa-
nych (przez GenSyn) półludzi używanych jako policja sztur-
mowa do tłumienia rozruchów na niższych poziomach;
hsiao jen — „mały człowiek / małe ludziki". W Księdze XIV
Analektów Konfucjusz pisze: „Dżentelmen dociera do tego, co
na górze; mały człowiek dociera do tego, co na dole". Owo
rozróżnienie „dżentelmenów" (ch'un tzu) i „małych ludzi-
ków"{hsiao jen), nie stosowane nawet w czasach Konfucjusza,
rzuca jednak światło na perspektywę społeczną w Chung Kuo;
Hsien — dawniej okręg administracyjny o zmiennych rozmia-
rach. Tutaj słowa tego używam na określenie bardzo konkret-
nego okręgu administracyjnego, obejmującego dziesięć stref po
trzydzieści pokładów każda. Każdy pokład to sześciokątna
jednostka mieszkalna składająca się z dziesięciu poziomów,
o średnicy dwóch li, czyli około jednego kilometra. Strefęmożna
opisać jako jeden plaster miodu w gigantycznym ulu Miasta;
Huang Ti — zgodnie z tradycją starożytnych Chin był to ostatni
z „Trzech Suwerenów" i pierwszy z „Pięciu Cesarzy". Huang
Ti, Żółty Cesarz, był pierwszym z władców wymienionych
przez historyka Ssu-ma Ch'iena (136—85 p.n.e.) w jego wiel-
kiej pracy, Shih Chi. Wszyscy następni władcy Chin (albo
pretendenci do władzy) utrzymywali, iż są potomkami Żółtego
Cesarza, „Syna Niebios", który przyniósł czarnowłosym cy-
wilizację. Jego imię jest obecnie synonimem słowa „Cesarz";
huapen — dosłownie „korzenie opowieści". Były to streszczenia
opowieści używane przez ulicznych opowiadaczy w Chinach
przez ostatnie dwaftysiące lat. Huapen tworzono z myślą o tych
opowiadaczach, którzy nie opanowali jeszcze w pełni swojej
sztuki i zapisywano w nich główne wątki historii. W okresie
dynastii Yuan albo Mongolskiej (1280—1368 n.e.) hua pen
rozwinęły się w sztuki teatralne, a później — w czasie dynastii
Ming (1368—1644 n.e.) — przybrały postać popularnych
powieści, z których Shui Hu Chuan albo Bandyci z bagien jest do
dzisiaj najpopularniejszą;
Hung Mao — dosłownie „czerwonogłowi", nazwa nadana przez
Chińczyków holenderskim (i później angielskim) żeglarzom,
którzy próbowali nawiązać stosunki handlowe z Chinami
w siedemnastym wieku. Z uwagi na piracki charakter ich
wypraw (często sprowadzały się one do plądrowania chińskich
statków i portów) słowo to oznacza również pirata;
huojen — dosłownie „ludzie ognia";
kang — chiński piec, służący także jako piekarnik, a w czasie
chłodnych zim jako platforma do spania.
Kan peil — „na zdrowie" — toast;
Ko Ming — „rewolucyjny". Tien Ming jest Mandatem Nieba
wręczanym jakoby przez Shang Ti, Najwyższego Przodka,
swemu ziemskiemu odpowiednikowi, Cesarzowi (Huang Ti).
Ten Mandat jest ważny dopóki Cesarz jest jego wart, a rebelia
przeciwko tyranowi—który pogwałcił Mandat swą niesprawie-
dliwością, złymi uczynkami i nieuczciwością — nie uchodzi za
czyn kryminalny, lecz właściwe wyrażenie gniewu Niebios;
KuanYin — bogini miłosierdzia. Han brali wielkie piersi buddyjs-
kego męskiego bodhisattvy Avalokitsevary (co Han tłumaczą
jako „Ten, co słucha dźwięków świata", czyli „Kuan Yin") za
atrybut kobiecości i od dziewiątego wieku czczą Kuan Yin jako
boginię. Wizerunki Kuan Yin przedstawiają ją zazwyczaj jako
Madonnę Wschodu piastującą w ramionach dziecko. Czasami
uważa się ją za żonę Kuan Kunga, chińskiego boga wojny;
kwai — skrót od kwai tao, czyli „ostry nóż" albo „szybki nóż".
Może również znaczyć szybkość lub ostrość, a także grudkę
ziemi. Tutaj słowo to oznacza specjalną grupę wojowników
spod Sieci, którzy górowali umiejętnościami i samodyscypliną
nad zwyczajnymi nożownikami do wynajęcia;
laojen — stary człowiek; normalnie zwrot wyrażający szacunek;
li — chińska „mila", w przybliżeniu pół kilometra albo jedna
trzecia mili angielskiej. Przed rokiem 1949, kiedy przyjęto
w Chinach system metryczny, wartości li zmieniały się w zależ-
ności od regionu;
maotai — silny napój alkoholowy otrzymywany z sorga;
men hu — dosłownie, „stojąca w drzwiach"; najnędzniejsza
z prostytutek;
mou — chiński „akr" o powierzchni około 674 metrów kwad-
ratowych. Sześć mou równa się w przybliżeniu 0.4 ha, a pole
10 000 mou to około 666 ha;
Nu Shih — kobieta niezamężna; panna;
pau — prosta, długa szata noszona przez mężczyzn;
Pień hua — dosłownie „Zmiana";
Ping Tiao — zrównywanie (z ziemią). Tutaj ta nazwa używana
jest jako nazwa organizacji terrorystycznej, której celem jest
zniszczenie (zrównanie z ziemią) Miasta;
Shen Ts'e — specjalne, elitarne oddziały wojskowe. Nazwa po-
chodzi od „armii pałacowych" z czasów dynastii Tang;
shih — wielmożny pan. Tutaj zwrot grzecznościowy w zasadzie
odpowiadający naszemu „pan". Oryginalnie określano tym
słowem najniższą warstwę urzędników, dla odróżnienia od
znajdujących się poniżej nich pospolitych „panów"(hsiang
sheng) i dżentelmenów (ch'un tzu) ponad nimi;
tai — „kieszenie"; w tej książce nazywam tak Reprezentantów
kupionych (a zatem siedzących w „kieszeniach") przez roz-
maite grupy nacisku (początkowo przez Siedmiu);
tai ch'i — Początek lub Jedność, z której, zgodnie z chińską
kosmologią, rozwinął się dualizm wszystkich rzeczy (yin
i yang). Generalnie kojarzymy tai ch'i z symbolem Tao przed-
stawiającym wirujący krąg mroku i światła reprezentujący
jakoby jajko (może Hun Tuń), w którym żółtko i białko
rozdzielają się;
T'ing Wei — Superintendentura Sądownictwa, instytucja, któ-
rej istnienie datuje się od czasów dynastii T'ang. W drugiej
części księgi III Chung Kuo („Biała Góra") opisano, jak ten
urząd — odpowiedzialny za propagandę — funkcjonuje;
ti yu — „ziemskie więzienie" albo piekło z chińskiej mitologii.
Istnieje dziesięć głównych Chińskich Piekieł, z których pierw-
szym jest sala sądowa, gdzie grzesznik jest sądzony, a ostat-
nim miejsce gdzie ponownie rodzi się on jako człowiek.
Pomiędzy nimi jest ogromna ilość podpiekieł, każde z włas-
nym Sędzią i oddziałem okrutnych strażników. W Piekle
zawsze jest ciemno — nie ma żadnych różnic miedzy dniem
a nocą;
wei chi — gra okrążeniowa, bardziej znana na Zachodzie pod
swoją japońską nazwą Go. Wymyślił ją jakoby legendarny
Cesarz Yao w roku 2350 p.n.e., aby ćwiczyć umysł swojego
syna, Tan Chu, i uczyć go, jak powinien myśleć władca;
Wu — wróżbita. Zgodnie z podaniami były to „media" (zarów-
no mężczyźni, jak i kobiety) obdarzone szczególnymi zdolnoś-
ciami psychicznymi;
Wu — „niebyt". Jak mówi Lao Tzu: „Dopiero gdy Bryła zo-
staje wyrzeźbiona, pojawiają się nazwy". Ale Tao jest niena-
zywalne (wu-ming), a przed Byciem (yu) jest Niebyt (wu).
Nieistnienie, brak kształtu i nazwy, oto czym jest Wu;
Wushu — chińska nazwa sztuk walki odnosząca się do każdej
z kilkuset szkól. Kung Fu, czyli „sprawność ktpra sięga poza
granice zwykłego piękna", jest jedną z tych szkół;
wuwei — bierność; stara koncepcja taoistyczna mówiąca o ko-
nieczności zachowania harmonii i dostosowania się do biegu
rzeczy — nie czynienie niczego, co mogłoby zakłócić ten bieg;
yang — męski pierwiastek w chińskiej kosmologii, który wraz ze
swym dopełniającym przeciwieństwem, żeńskim jot, tworzy t'ai
chi, wywodzące się z Początku. Z połączenia się yin i yang
powstało „pięć elementów" (woda, ogień, ziemia, metal, drewno),
a z nich „dziesięć tysięcy rzeczy" (wan wu). Yang to Niebiosa
i Południe, Słońce i Ciepło, Światło, Wigor, Męskość, Penetracja,
liczby nieparzyste i Smok. Także góry są yang;
yin — żeński pierwiastek w chińskiej kosmologii (patrz hasło
yang). Yin to Ziemia i Północ, Księżyc i Zimno, Ciemność,
Bezruch, Kobiecość, Wchłanianie, liczby parzyste i Tygrys. Yin
leży w cieniu góry;
yu — dosłownie „ryba", ale z powodu fonetycznej zbieżności
z określeniem obfitości, ryba symbolizuje także bogac-
two. Jednakże istnieje także powiedzenie, że kiedy ryba płynie
w górę strumienia, grożą niepokoje społeczne i rebelia;
yuan — podstawowa jednostka monetarna w Chung Kuo (i współ-
czesnych Chinach). Pospolicie (choć nie używam tu tego
słowa) zwany także kuai — „kawałek" albo „bryłka".
Jeden yuan jest równy stu fenom;
Ywe Lung — dosłownie „Księżycowy Smok, wielkie koło sie-
dmiu smoków, symbol władzy Siedmiu w Chung Kuo".
Pyski królewskich bestii spotykały się w środku, tworząc
rozetkową piastę, a w ich oczach płonęły wielkie rubiny.
Ich zwinne, mocne cielska wywijały się na zewnątrz niczym
szprychy gigantycznego koła, na brzegu zaś splecione ogo-
nami tworzyły obręcz [fragment „Księżycowego Smoka",
z czwartego rozdziału PaństjytZ
SPIS TREŚCI
Wojna dwóch kierunków
Główne postaci
Część 2 Wiosna 2212 — CIEMNOŚĆ
10. Ciemność
11. Ministerstwa śmierci
12. Najstarsza Córka
13. Ogień na Jeziorze
14. T'iech pi pu kai
15. Hologramy
16. Płonące Miasto
Interludium Lato 2213 — PRAWDZIWA CNOTA
Prawdziwa cnota
Część 3
Jesień 2213 — ŚCIEŻKA W PÓŁMROKU
17. Puste komnaty
18. Miasta zwykłych ludzi
19. Znak Stwórcy
20. Pod Niebiańskim Drzewem
21. Niszcząca fala
Epilog
Zima 2213 — SŁONCE I DESZCZ
Słońce i deszcz
Od Autora
Podziękowania
Słowniczek wyrazów mandaryńskich
7
9
23
25
53
81
113
143
167
193
205
207
219
221
255
286
314
341
359
361
364
368
370