Rafał Bryndal i Dariusz Hyska

Kompletna plaża

Dziennik Adama Zawodnego
Odcinek 1
Tak, jechałem na wakacje. O ile to, co się działo na drogach, można było nazwać 
jaz-
dą, a cel mojej podróży wakacjami. Prawda jest taka, że korek na drodze sięgał 
tam, gdzie 
wzrok nie sięga, ja zaś już dawno sięgnąłem finansowego dna, co zdecydowało o 
podjęciu 
posady ratownika w najmniej renomowanym kurorcie morskim. No, no, no, to nie 
jest jesz-
cze najgorsze, co może robić doktorant.
Wreszcie ruszyliśmy. Próbowałem nadrobić stracony czas, więc gaz do dechy i 
jazda: 
30... 40... 60... Po jakichś 5 kilometrach stabilne 90. Zresztą więcej byłoby 
trudno. Maluch 
bowiem posiada niespotykane w tej klasie inteligentne urządzenie, które 
nazwałbym hamul-
cem biologicznym. Powyżej 90 kilometrów na godzinę robi się taki hałas, że noga 
sama spada 
z gazu. Proste? Ba! A jakie tanie!
Więc kiedy już wysiłkiem 23 koni osiągnąłem upragnioną prędkość, nagle zobaczy-
łem ją. Stała z plecakiem u nogi. Miała długie włosy, wytarte dżinsy – bo chyba 
nie odwrot-
nie – i była niewątpliwie dziewczyną. Ze zdumieniem spostrzegłem jak moje 
stabilne 90 kur-
czy się aż do... zera! Usłyszałem przeraźliwy pisk. Pomyślałem: no nieźle, palę 
gumy 
w maluchu?! Ale to tylko ludzie. Jak zwykle panikujący, kiedy ktoś nagle zbacza 
z drogi. 
Nieważne. Czułem, że czeka mnie przygoda.
I każdej chwili szkoda.
Odcinek 2
Zatrzymałem się od niej jakieś 200 metrów. Jednak hamulce jeszcze całkiem, 
całkiem 
jak na 14–letniego malucha. Podszedłem, a jakże, uśmiechnięty. I pytam:
– Gdańsk? A ona:
– Gdańsk, ale ja nikogo nie biorę. – A nie, nie, pomyłka! – mówię. – To ja 
biorę.
Czułem, że patrzy na mnie dziwnie. A im dłużej patrzy, tym dziwniejsze stawało 
się 
to, co już i tak dziwne było.
– Ależ ja jestem cymbał! – strzeliłem się dłonią w czoło. – Biorę, to znaczy 
zapra-
szam.
I gestem pokazałem swojego malucha, po czym bez pytania wziąłem jej plecak. Na 
początku trochę protestowała, ale gdy powiedziałem, że o takiej sytuacji 
marzyłem przez cały 
rok, zawahała się. – Ja... jeszcze nigdy niczego nie robiłam przez cały rok – 
powiedziała 
skromnie. Hmm... wiedziałem, że jej zaimponowałem.
Gdy wsiadała do mojego samochodu, poczułem w brzuchu motyle. Miała tak długie 
nogi, że przez chwilę pomyślałem o wymontowaniu przedniego siedzenia, lecz wtedy 
mu-
siałbym zostawić fotel przy drodze, a na to nie było mnie stać. Trzeba przyznać, 
nie była zbyt 
rozmowna. Nawet jak na osobę z walkmanem na uszach. Przez pierwsze 50 kilometrów 
zdo-
łałem zaledwie ustalić, jak ma na imię. No ale to, które usłyszałem, 
zelektryzowało mnie zu-
pełnie.
Ona miała na imię M o n i k a!!!
– Kurcze! – pisnąłem. Ale mam fart! Ratownik i Monika!
Odcinek 3
Jeśli naprawdę na imię masz Monika – inteligentnie zagadnąłem, używając trybu 
wa-
runkowego. – To z nami może być jak w tej piosence, no wiesz: ratownik i 
dziewczyna ra-
townika, Monika. Rozumiesz?
– Nie rozumiem – powiedziała, ale tak przejmująco szczerze i otwarcie, że nie 
mo-
głem powstrzymać się od dalszych wyjaśnień.
– Widzisz, ratownik... – tłumaczę – to jest osoba, która ratuje ludzi. A jego 
dziewczy-
na z kolei ratuje... ratownika właśnie.
Nieco speszona poprosiła, abym zachował rezerwę. Faktycznie żółta lampka pod 
kie-
rownicą nieomylnie wskazywała, że rezerwa się kończy.
Właśnie mijaliśmy Mławę, a w niej kilka wytwornych pałacyków w stylu między Di-
sneylandem a domkiem Baby Jagi, kiedy wjechałem na stacje benzynową.
Tankowanie ma jednak w sobie coś z seksu. I to niezależnie, czy lejesz 
bezołowio-
wą, czy zwykłą. Oburącz demonstracyjnie chwyciłem wlew paliwa i podszedłem do 
malu-
cha. Poruszałem się przy tym z gracją, by w pełni zaprezentować muskulaturę 
swego ciała. 
No, ale co z tego!? Ona, jak na złość, czytała książkę. O tej Briget Jones.
Wszystkie to teraz czytają, ale żeby któraś wzięła sobie do serca. Nie!
Poszedłem zapłacić. Kiedy wróciłem, Moniki nie było. Ośmioletni chłopak myjący 
szyby powiedział, że odjechała czerwonym BMW. Wziął mnie potem na stronę i dodał 
lekko 
sepleniąc: „S babami tseba krótko, prose pana”.
Nad morze dojechałem mimo wszystko szczęśliwie. Po drodze nie wyprzedziłem żad-
nego czerwonego BMW.
Odcinek 4
Gdy wjeżdżałem do Dębowej Góry, słońce zachodziło na czerwono. Nabyta w trakcie 
wieloletnich studiów inteligencja podpowiadała mi, aby zapytać Tubylca, jak 
trafić do ośrod-
ka „Fala”.
Przydrożny Kaszub najpierw spojrzał nieufnie szklistym wzrokiem, jakby zaczadził 
się przy wędzeniu fląder, po czym machając rękami zalał mnie potokiem słów w 
jego ojczy-
stym języku. Język ten, tyleż piękny co oryginalny, brzmieniem przypominał 
ścieżkę dźwię-
kową brazylijskiej telenoweli puszczoną od tyłu. Jedynym słowem, które 
zrozumiałem, było 
powiedziane na koniec dobitne... jo!
Fakt, że po tych wyjaśnieniach do ośrodka „Fala” trafiłem jak po sznurku, 
jeszcze raz 
kazał pokłonić mi się własnej inteligencji i spowodował, że nabrałem do siebie 
jeszcze więk-
szego szacunku.
Przed ośrodek chciałem zajechać z fasonem. W końcu tablice na warszawskich nu-
merach do czegoś zobowiązywały. Zrobiłem wielki łuk i z całą szybkością 
wjechałem prosto 
w Szkodę. A konkretnie w cofającą właśnie Skodę Felicię. Cholercia! Cholercia! 
Cholercia! 
– po trzykroć przekląłem w duchu. No, a że duch we mnie duży, poniosło echem po 
wodzie 
aż do Helu.
Skoda miała nowe białe numery województwa pomorskiego. – A więc ktoś miejsco-
wy – spekulowałem. – Na pewno facet w kapeluszu albo kobieta, bo tylko ci 
potrafią tak co-
fać – odezwała się we mnie męska szowinistyczna świnia.
Nie lubiłem w sobie tej cechy i prawdę mówiąc miałem nadzieję, że moje proroctwo 
się nie spełni. Niestety.
Drzwi Skody otworzyły się powoli. Najpierw ujrzałem czubek damskiej, całkiem 
jeszcze młodej nogi, jednak każdy następny fragment nieubłaganie odkrywał 
prawdziwy wiek 
kierowcy.
Odcinek 5
Miała na sobie krótką niebieską sukienkę na wąskich ramiączkach. Mimo iż na oko 
była jakieś trzy razy starsza od mojego czternastoletniego malucha, głęboki 
dekolt przykuwał 
uwagę lepiej niż najbardziej nawet wyuzdany fragment Fiata 126 p.
Wydawała się bardzo energiczna. Na nodze w okolicy kostki miała złoty łańcuszek, 
co od razu mnie speszyło, gdyż zwykle obawiam się takich kobiet. No, może nie 
tyle samych 
kobiet, ile ich perwersji, które z niezwykłą skutecznością pozbawiały mnie 
silnej woli.
Przykro mi, że w panią wjechałem – powiedziałem uczciwie. – Jestem Zawodny.
– Każdy jest zawodny od czasu do czasu – próbowała pocieszać.
Ale nie każdy jest Adamem – zauważyłem błyskotliwie i jeszcze raz przedstawiłem 
się, tym razem pełnym imieniem i nazwiskiem. – Pani pozwoli: Adam Zawodny. 
Przyjecha-
łem tu, by ratować.
– A... to z panem rozmawiałam dwa dni temu przez telefon – uśmiechnęła się. – 
Je-
stem Chętna – dodała wyciągając rękę.
Zawahałem się. Byłem pewien, że zauważyła to od razu. Pozwoliła jednak na te 
chwi-
le niepewności, w której każdy szanujący się facet ma szansę na honorowe 
wyjście, po czym 
dodała:
– Alicja Chętna, kierowniczka ośrodka „Fala”.
Nie powiem, troszkę zbladłem, potem zzieleniałem, a na końcu poczerwieniałem ze 
złości na samego siebie.
– Znaczy, że ja... właśnie... – zacząłem się jąkać.
– Tak – przerwała mi. – Właśnie pan stuknął swoją szefową. – Ale proszę się nie 
przejmować, potrąci się z pierwszej pensji.
– No jasne... – udałem luzaka z trudem powstrzymując łzy.
Pierwsze wrażenie miałem za sobą.
Odcinek 6
Ruszyliśmy w stronę biura. Po 50 metrach wiedziałem o niej więcej niż niejeden 
psychoterapeuta po godzinnym seansie. Była rozwiedziona, miała dorosłego syna na 
studiach 
w Szczecinie, ojca, który kiedyś był kimś, a teraz jest emerytem i ślady po 
zębach na lewym 
ramieniu.
– To nic takiego – odparła. – Dwa lata temu jeden wczasowicz nie chciał opuścić 
na-
szego ośrodka.
Nagle zmieniła ton. – Matko, jaka ja się przy panu zrobiłam roztrzepana! 
Przecież 
o tej porze biuro zamknięte.
Zdziwiło mnie to trochę, bo przecież była kierowniczka i w każdej chwili mogła 
je 
otworzyć.
– Zapraszam pana do siebie – powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Na ko-
lację.
Dopiero teraz, w jasnym świetle sześciu jarzeniówek zauważyłem na głowie pani 
Ali-
cji misternie upleciona fryzurę, zapewne specjalność miejscowego fryzjera. Z 
łatwością roz-
poznałem ułożony z rudych loków kaszubski wzór ludowy, dokładnie taki sam jak na 
fajan-
sie, glazurze i firankach.
– Proszę się częstować – zachęcała gospodyni.
Żal było odmówić. Dobrze zmrożona wódka szroniła grubo rżnięte kieliszki, a 
śledzik 
a la minoga wypełniał nozdrza nader smakowitym aromatem. Nie mogłem oprzeć się 
wraże-
niu, że wszystko to przygotowane było specjalnie dla mnie.
– Panie Adamie, mówmy sobie po imieniu, jeśli mogę zaproponować – powiedziała 
unosząc do góry kieliszek. – Ala.
– Adam – odpowiedziałem równie zdecydowanie.
Wypiliśmy. Wypiliśmy i... no właśnie. Bruderszaft przecież piłem nie raz, 
wiedziałem 
co, kiedy i po czym. Alicja jednak wprowadziła do tego starego toastu zupełnie 
nowy, nie-
spotykany nigdzie element.
Odcinek 7
Bruderszaft powtórzyliśmy czterokrotnie. Za każdym razem karmin Alicji chętnej 
nieomylnie odnajdował moje usta kładąc nań ciężki od namiętności pocałunek.
– To jak ty kochany konkretnie masz na imię? Jasiu? Nie?! Już wiem: Marek. 
Ummm... Bzdura! Marek Był w zeszłym sezonie. Wiesz, co? Wypijmy brudzia...
Kręciło mi się już w głowie. Nie tyle z powodu 200 gramów czystej czy przejecha-
nych kilometrów, ile za sprawą upojnego dezodorantu Alicji. Alicja bowiem – 
zawierzywszy 
reklamie – spryskała się nim obficie, zyskując w zamian pewność, której i tak 
jej nie brako-
wało.
Aby ratować sytuację nieuchronnie zmierzającą do parteru, zapytałem o ośrodek 
wczasowy „Fala”. Moja kierowniczka w tym temacie okazała niezwykłą jak na obecne 
czasy 
erudycję. Nieopatrznie bowiem trafiłem w jej konika. Jak mówiła historia ustami 
Alicji 
Chętnej, „Falę” zbudowano w czynie społecznym dla hutników, którzy właśnie tu, 
nad mo-
rzem, mieli zapomnieć o wszystkim, a już na pewno o odlewaniu, spuście surówy 
czy 
ogrzewaniu wsadu. Po zmianach ustrojowych oczywiście całą „Falę”, jak i resztę 
hutników, 
sprywatyzowano, to znaczy kupił to jeden biznesmen za pieniądze innego 
biznesmena, który 
tak naprawdę dostał na to kasę od tego, kto z ramienia państwa całą rzecz 
sprzedawał.
Łatwość, z jaką przyswoiłem sobie mechanizm prywatyzacji, potwierdzała tylko re-
gułę o rzeczach, których „biez wodki nie razbnieriosz” (jak mawiają Rosjanie).
Odcinek 8
Kiedy jej rude loki przestały już przypominać kaszubski wzór ludowy i oscylowały 
w kierunku kupy wodorostów wyrzuconych przez morze na brzeg, uznałem, że czas na 
mnie.
– A ty dokąd?! – spytała twardo.
– Pora już chyba, bo zmęczony jestem – udawałem ziewając.
– Jo! Rozumiem... – powiedziała Alicja, choć więcej w tym było rezygnacji niż 
ro-
zumienia. Zmęczenie wszystkim widać dało się we znaki.
Alicja klasnęła w dłonie. Po chwili, ku mojemu zdumieniu, niczym wierny pies Tu-
chajbeja zza chińskiej makatki wyłoniła się „nibypostać”.
– Proszę odprowadzić pana Adama do jego domku – kierowniczka krzyknęła doń 
oschle.
Do mnie zaś zwróciła się miłym głosem, że „jakbym miał jakieś problemy, to mogę 
w każdej chwili... prawda... itd. Podała mi przy tym swoją wizytówkę. Może 
jestem zbyt 
przewrażliwiony w tych sprawach, ale zwrócił moją uwagę fakt, że na końcu numeru 
jej ko-
mórki było 96.
Na pierwszy rzut oka postać, za którą podążałem, nie miała płci ani wieku. 
Gorzej, że 
drugi i trzeci rzut też wiele nie wyjaśniły. Była niska, tęga, w okularach z 
grubymi szkłami 
przypominającymi szyby przeciwpancerne, w dodatku cały czas chodziła tak, jakby 
ślizgała 
się w muzealnych kapciach: szur, szur, sztur...
Jest zagadką losu, dlaczego właśnie ta postać prowadziła mnie do mojego pokoju. 
Mo-
jego wymarzonego, wyśnionego miejsca wyzwolonej od wszystkiego wakacyjnej 
miłości – 
miejsca cudownego nieumiarkowania, grzesznej rozwiązłości i dekadencji; krótko 
mówiąc, 
rozpasanego, niczym nieskrępowanego, wielkiego dymania.
Odcinek 9
„Nibypostać” zamruczała pod nosem coś, co od biedy można by uznać za przestawie-
nie się. Zabrzmiało to jak Maria, ale równie dobrze mogło być „Marian”. Nadal 
więc trakto-
wałem ją – to znaczy „nibypostać” – bezpłciowo. Szliśmy po żwirowej alejce. Było 
przeraź-
liwie ciemno, nie licząc siedmiu latarenek w kształcie krasnali z lubieżnie 
uśmiechniętymi 
buziami. Poczułem się jak Królewna Śnieżka przed gwałtem. Gdzie nie spojrzysz, 
krasnal, 
a poza tym ciemność.
Jak zwykle w takich sytuacjach moja wyobraźnia zaczęła intensywnie tworzyć. Był-
bym odleciał na dobre, gdyby nie „nibypostać”, która właśnie ponownie 
zamruczała.
– No, będzie tego – i wskazała ręką domek 21. Tym razem pracowała nad 
artykulacją. 
Głos miała wprawdzie jakiś dziwny, trochę jak Janis Joplin albo Leszek Miller, 
ale sens przy-
najmniej był jasny.
Domek, w którym hutnicy mieli zapomnieć o swym niełatwym życiu, był równie 
tandetny jak ich marzenia o wczasach. Poprzez ganek weszliśmy do pokoju, gdzie 
stało łóż-
ko, obok nocna szafka, w rogu zaś, za kolorową zawiestką, umywalka z sedesem 
tworzyły 
tzw. kącik higieny podstawowej. Położyłem torbę na łóżku i zacząłem się 
rozpakowywać. 
„Nibypostać” niby na coś czekała, lecz niby–na–co, nie wiedziałem. Chrząknąłem – 
ani 
drgnęła.
– Może trzeba jej dać napiwek? – pomyślałem.
Takie rzeczy przecież się robi na filmach, szczególnie francuskich. Wyjąłem więc 
z kieszeni jakieś monety i już chciałem jej dać, lecz nie zdążyłem. „Nibypostać” 
znikła 
w ciemności.
Odcinek 10
– A więc to mój pierwszy wieczór nad morzem – pomyślałem.
W głowie mi się trochę zakręciło. To pewno efekt szoku tlenowego. Tyle nagle 
świe-
żego powietrza. Padłem na łóżko, lecz zaraz wstałem.
– Trzeba przecież zobaczyć morze!
Wyszedłem z domku w kierunku, gdzie zdawało się najbardziej szumieć. Szybko 
jednak spostrzegłem, że to błąd. Natrafiłem po prostu na szumiące Wierzby, 
jakbym był ja-
kimś Chopinem. Poszedłem więc w drugą stronę. Po 20 minutach poczułem piasek 
w sandałach, byłem więc na plaży. Siadłem blisko morza i gapiłem się na fale.
Cudowne, tego człowiekowi nie zastąpi nawet najbardziej wyuzdane jaguzzi. Gdy 
już 
mój słuch przyzwyczaił się do szumu morza, wychwyciłem jakieś ciche, acz 
intrygujące kwi-
lenie. Jakby ktoś płakał obok za wydmą. Choć nie należę do zdobywców, poszedłem 
tam, 
jakbym właśnie wylądował na plaży w Normandii.
Oczom moim ukazała się „nibypostać”, czyli Maria lub Marian, szlochająca do 
księ-
życa. Osobnik, którego płeć tak skwapliwie natura ukryła przede mną, był 
niewątpliwe pija-
ny. Dwie puste butelki po piwie wbite szyjkami w piach dawały temu świadectwo aż 
nadto 
wyraźne.
– Co jest? – Zagadnąłem.
– Ach to pan? – żachnęła się. – Śledził mnie pan?
– No, na pewno... – wkurzyłem się trochę. – O niczym innym nie marzyłem tylko 
o tym, żeby...
I tutaj umilkłem, bo ciągle nie byłem pewny, jak mam się zwracać do 
„nibypostaci”. 
Postanowiłem zagrać w otwarte karty i zadałem, zdawałoby się, proste pytanie:
– Ale przepraszam, czy właściwie ty jesteś pan, czy pani?
– To pan też?!
Postać wpadła w spazmatyczny płacz. Zaczęła biadolić, złorzeczyć sobie i światu. 
Z tego szlochu jedno wyraźnie zdążyłem zrozumieć: że jest kobietą. Krzyknęła 
bowiem:
– O ja, nieszczęśliwa!
Odcinek 11
Nie! Nie! Nie! Nie cierpię jak dziewczyna płacze! Zwłaszcza brzydka. Z ładną nie 
ma 
problemu, człowiek przytuli, pogłaszcze... A zresztą ładne dziewczyny nie 
płaczą. Nie mają 
powodu. Może dlatego ładnych dziewczyn nikt nie żałuje?!
Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, co mam począć. Sytuacja stawała się trochę nie-
zręczna. Wyglądało na to, że ona szuka frajera, aby móc się wyżalić i że 
niestety znalazła go, 
gdyż w końcu zacząłem ją pocieszać. Teraz wiem, to był błąd, bo dziewczyna 
przylgnęła do 
mnie całym ciałem – i nie ma zmiłuj. Miałem wrażenie, jakbym przytulał fokę albo 
kogoś 
z rodziny Muminków.
Maria – jak się okazało – była siostrzenicą kierowniczki, choć byli i tacy, 
którzy 
wprost brali ją za siostrzeńca. Miała 20 lat. Cóż... w jej przypadku ten uroczy 
wiek był cał-
kowicie bez znaczenia.
Nominalnie powinna być recepcjonistką, ale praktycznie była wykorzystywana przez 
swoją ciotkę do rozmaitych zajęć. Czasami pracowała jako kelnerka, czasem jako 
sprzątacz-
ka, a gdy trzeba było jeździła na rowerze po zakupy do miasta. Była po pierwszym 
roku pe-
dagogiki w Olsztynie i chciała koniecznie zarobić na szkła kontaktowe.
– Nie mówiłam tego jeszcze bynajmniej nikomu (wyznała zanosząc się lekką czkawką 
po piwie), ale pan wydaje się być inny niż inne... samce.
Nie wiem, na czym miałaby polegać ta inność. I Bóg mi świadkiem, od niej dowie-
dzieć się tego nie chciałem. Przeszły mnie dreszcze.
– Zimno panu? Niech się pan mocniej przytuli...
– O, nie moja panno – pomyślałem – bo zaraz ja zacznę wyć. Przyjechałem tutaj, 
aby 
ratować tonących, a nie psychicznych.
Zaraz jednak wróciłem do roli pocieszyciela. Ma się – cholera! – to miękkie 
serce.
Odcinek 12
Obudziło mnie ostre słońce wpadające wprost na moje lewe oko. Byłem oślepiony, 
a właściwie na wpół oślepiony, gdyż prawe oko widziało umiarkowanie dobrze. I 
właśnie 
ono dostrzegło w oknie trzy przewiązane białymi chustami głowy. Nie należały do 
osób mło-
dych, bo w przeciwnym wypadku miałyby wszystkie zęby i z pewnością czas nie 
wyryłby na 
nich swego piętna; nie były też stare, gdyż szybkość, z jaką czmychnęły 
ujrzawszy mnie 
obudzonego, przypisać by można raczej ludziom w średnim wieku.
W stołówce znalazłem się później niż inni, co widać było po stertach 
niesprzątniętych 
ze stołów talerzy. Mimo wszystko czekała na mnie niespodzianka. Stolik dla kadry 
lśnił czy-
stością i w dodatku obficie był zastawiony: trzy rodzaje pieczywa, sery, 
wędliny, jaja, konfi-
tura.
– Tak jest codziennie? – spytałem zaskoczoną kelnerkę.
Zamiast odpowiedzi usłyszałem śmiech, po czym cała w pąsach uciekła na zaplecze. 
Na zapleczu śmiechom nie było końca. Starałem się zrozumieć, co je tak 
rozbawiło. Bo chyba 
nie ja?!
W połowie śniadania do stołówki wszedł młody mężczyzna w stroju kąpielowym. 
Rozejrzał się po sali i ruszył wprost na mnie. Od razu było widać, że wie, czego 
chce. Był 
nasmarowany oliwką niczym kulturysta przed pokazem, a szedł tak, by można było 
dostrzec 
jak pracuje każdy nawet najmniejszy jego mięsień. Mimo, iż nie byłem cherlawy, 
poczułem 
się jakoś tak niewyględnie.
– Cześć, jestem Stefan Kruszyna – wyznał rzucając rękę. – To ty jesteś tym 
narzeczo-
nym Marysi? – spytał bez ogródek. – Aleś se, chłopie, wybrał!
Z kuchni ponownie dobiegły śmiechy. Wściekłości, jaką odczuwałem, nie była 
w stanie wyrazić żadna, nawet najbardziej rozpaczliwa mina.
Masz za twoje dobre serce, kretynie – pomyślałem z goryczą.
Odcinek 13
Niebo było bezchmurne i tak wściekle niebieskie, jakby kto wałkiem sufit pomalo-
wał. Szedłem brzegiem plaży omijając poszukiwaczy bursztynu i budujących zamki 
z piasku, a fale co chwila obmywały moje stopy. No, cóż... woda była taka jak 
była. Po pro-
stu Bałtyk, ale za to nie było rekinów.
Nasz posterunek widniał z daleka. Wieżyczka z wywieszoną na maszcie białą flagą, 
pod nią dwa leżaki, dwa ręczniki na piasku i kilka kół ratunkowych. Wszystko to 
za grubą 
liną odgradzającą „nasz” teren od reszty plaży. W środku tego zaklętego rewiru 
stał mój 
partner. Krótko ostrzyżony prawie do skóry. Twarz inteligenta z Big Brother. Na 
czole okula-
ry przeciwsłoneczne tkwiły jakby przymocowane klejem na stałe. Przeżuwał coś, 
starannie 
rozcierając olejek na swym pozbawionym włosów i nad wyraz muskularnym ciele. 
Wyglądał 
jak marmurowy posąg przy fontannie z ogródka pewnej agencji towarzyskiej pod 
Warszawą.
Na pierwszy rzut można by sądzić, że jest młodym mężczyzną. Po bliznach na 
twarzy 
widać było jednak, że nie raz i nie dwa przyszło mu bić się z myślami.
Kiedy podchodziłem, wstała z leżaka mocno opalona blondynka o atrakcyjnie zary-
sowanych kształtach. Z tyłu miała tak wpite bikini, że na samą myśl o czymś 
takim, zaczą-
łem nerwowo przebierać nogami.
– Steve, wydaje mnie się, że bynajmniej ktoś do ciebie – rzuciła od niechcenia 
Magda.
– A, to ty, ledwo na mnie spojrzał, skupiony na rozcieraniu olejku.
– Ja. Ale nie wiedziałem, że ty to Steve – odpowiedziałem zaczepnie.
– Stefan Kruszyna vel Steve Kruchy. Ostatni playboy na północ od Jastarni. Tak 
piszą 
o mnie w miejscowej prasie.
No... to wszystko było jasne.
Odcinek 14
Podczas, gdy Steve ze wzrokiem utkwionym ponad horyzont obserwował sytuację, 
atrakcyjna blondynka rozcierała na jego plecach siódmą już warstwę oliwki. 
Robiła to bez 
słowa i tak zupełnie beznamiętnie jakby solą nacierała węgorza. Ja też się nie 
odzywałem 
czując, że obowiązki gospodarza należą w tym wypadku do Steva. Wreszcie mój 
partner 
odłożył lornetę i postanowił dokonać prezentacji.
– Magdy, przywitajcie się z naszym nowym kolegą – wydał rozkaz niczym kapitan na 
statku.
Dopiero teraz zauważyłem drugą dziewczynę, która właśnie podniosła się z leżaka. 
Była zupełnie taka jak pierwsza. Te same usta, kolor włosów, rozmiar biustu 
i charakterystyczny dla dziewcząt w tym wieku bardzo poważny wyraz twarzy.
– Bliźniaczki?! – zawahałem się – Tylko dlaczego macie tak samo na imię?!
– Nie jesteśmy bliźniaczkami niestety człowieku, gdyż różnimy się pod wieloma 
względami. Spójrz i oceń.
I tu niebliźniaczki zaczęły wyliczać pewne różniące je szczegóły. Co tu dużo 
ukrywać, 
wciągnęła mnie ta wyliczanka. Począwszy od tego co mają za uszami ruchem konika 
szacho-
wego posuwały się wzdłuż swoich jakże atrakcyjnych ciał. Nie miałem wyjścia, 
posuwałem 
się za nimi, a im dłużej to robiłem tym bardziej posuwać się chciało.
W końcu Steve przywołał je do porządku. – No, dziewczyny zachowujcie się. Jeste-
ście jakby nie było na posterunku.
Magdy skinęły główkami zupełnie jakby pełniły bardzo odpowiedzialną służbę na 
dworze swego pana. I w tym momencie Steve krytycznie spojrzał na mnie.
– Coś blady jesteś kolego, jak nie wypieczona bułka. No, dziewczyny chłopak 
potrze-
buje nacierania – zaordynował. – Dobre nacieranie to dla ratownika podstawa. 
Według 
wszelkich zasad BHP.
Wiele nas ze Stevem różniło, jednak w tym względzie bardzo się z nim zgadzałem. 
Ale to bardzo.
Odcinek 15
Obie Magdy umilkły i zaczęły nacierać mnie olejkiem, Steve zaś kontynuował wy-
kład o szkodliwości promieni słonecznych i o tym, że trzeba się nacierać, bo 
skóra jest bar-
dzo wrażliwa.
– Spójrz na mnie. Hę? Życzę ci, żebyś w moim wieku miał takie pośladki.
Dziewczyny zarechotały. Mnie zaś nie było ani do śmiechu, ani do płaczu. Mnie 
było 
w sam raz. Rozciągnięty na ręczniku czułem miłe ciepło od nagrzanego słońcem 
piasku; lek-
ka bryza przynosiła ze sobą zapach morza, a czworo delikatnych dłoni 
rozprowadzało oliwkę 
po moich plecach, ramionach i udach. W takich warunkach zaczynałem lepiej 
rozumieć 
niewolnictwo. Podziwiałem również legislacyjną zwięzłość prawa pierwszej nocy. 
W bigamii zaś nie widziałem nic, za co można by naprawdę człowieka skazać.
Steve podzielił plażę na dwa sektory, jeden rozciągał się na lewo, drugi na 
prawo od 
naszego posterunku. Za ten lewy odpowiedzialny byłem ja, za ten drugi on. On 
siedział na 
leżaku, ja na szczycie wieżyczki. Przez kilka dobrych godzin nic się nie działo. 
Gdzieś koło 
południa Steve swoim tubalnym głosem niespodziewanie zarządził:
– Dziewczyny, panowie ratownicy mają ochotę na lody...
No, to było mocne. Aż w gardle mi zaschło z wrażenia. Już chciałem coś głupiego 
powiedzieć, gdy Steve’a porosił o dwie kulki czekoladowych. W takim wypadku mnie 
już 
było wszystko jedno.
Dziewczyny poderwały się z miejsca i bez słowa sprzeciwu poszły w stronę budki 
z lodami. Gdy oddaliły się spytałem Steve’a, czy mu się nie mylą.
– Ej, co ty filozof...– zdziwił się – przecież już na pierwszy rzut oka widać, 
że jedna 
jest introwertyczka a druga ekstrawertyczką. A poza tym jedna z nich jest 
leworęczna, 
a druga wręcz odwrotnie. Więc naprawdę nie mamy ze sobą żadnych problemów.
Prostota tego wywodu poraziła mnie.
Odcinek 16
Wierzcie mi, jestem nowoczesnym facetem. Używam żelu do włosów, laptopa, regu-
larnie chodzę na manicure, a prezerwatywę nosze nawet w kąpielówkach. Są jednak 
rzeczy, 
które mnie zaskakują. Jedną z nich jest Steve i jego stosunki z nie – 
bliźniaczkami. Okre-
śliłbym je jako wyrafinowanie neo – feudalne o nie do końca uświadomionym auto 
seksuali-
zmie. Kiedy więc tylko znalazłem się sam na sam z Magdami, zapytałem jakbym był 
przy-
najmniej z organizacji walczącej o prawa człowieka i obywatela.
– Dlaczego dajecie się tak wykorzystywać temu facetowi?
– Co ty filozof!? – jednocześnie oburzyły się Magdy.
– No tak! Wydaje mi się, że trochę za bardzo mu ulegacie – upierałem się.
– A mamy inne wyjście?
– Nie rozumiem?
– To przecież nasz tato...
Zatkało mnie jak wannę, do której ktoś nagle wrzucił korek.
– To jednak miałem rację! – zawołałem – Jesteście bliźniaczkami?!
Okazało się, że nie miałem. Osiemnaście lat temu, młody jeszcze wtedy Stefan 
Kru-
szyna, właśnie tutaj na etacie ratownika spotkał dwie niezwykłej urody kobiety, 
w których 
zakochał się bez pamięci. Chodził więc od jednej do drugiej, a że mieszkały 
praktycznie do-
mek w domek, trudno było utrzymać sprawę w tajemnicy. Steve musiał uciekać 
najpierw 
z ośrodka, potem z miasteczka, na koniec z gminy i województwa. Los chciał, że 
obie pa-
nie po dziewięciu miesiącach miały bardzo konkretne wspomnienie po swoich 
wakacyjnych 
przygodach. Te wspomnienia to Magdy.
Zupełnie mimo woli poczułem przypływ nagłego wzruszenia, zupełnie jak 
w meksykańskiej wielowątkowej telenoweli, o nie możliwej do spełnienia miłości. 
Ach, 
czemu nie zapuściłem hiszpańskiego wąsika?! Ach czemu nie jestem pozbawionym 
skrupu-
łów brunetem i nie mam na imię Jose Gonzales?!
Odcinek 17
Wczasowa stołówka wypełniona była do ostatniego stolika. Mówiono głównie 
o pogodzie, o tym co będzie na kolację, albo o koncercie Krzysztofa Krawczyka, 
który za 
kilka dni miał wystąpić w tutejszej muszli koncertowej. Byłem w połowie drugiego 
dania, 
a konkretnie przy niezwykle apetycznym kotlecie mielonym, który różnił się 
wielkością od 
kotletów podawanych wczasowiczom i miał – cokolwiek to znaczy – ludzki wyraz 
twarzy. 
W tym momencie właśnie pojawiła się pani kierowniczka. Powinienem oczywiście 
powie-
dzieć Alicja, ale sposób w jaki mi się przyglądała skutecznie odwodził mnie od 
podobnych 
poufałości.
– Panie Adamie, pozwoli pan za mną.
Pozwoliłem, a jakże. Szedłem za nią wpatrując się z niedowierzaniem w jej opięte 
przez skórkową minispódniczkę pośladki, jawnie lekceważące krótkoterminowe 
prognozy 
meteo. Cóż... pomyślałem – trzeba być rzeczywiście demonem seksu, by w taki upał 
wbić się 
w coś podobnego.
– Panie Adamie, powiem krótko zawiodłam się na panu! – zaczęła bez ogródek.
– Przecież byliśmy już na ty – próbowałem przypomnieć upojny wieczór z Alicją.
– To bez znaczenia, gdyż sprawa ma charakter służbowy. Więc niech pan się nie 
śmie-
je, bo to poważna sprawa.
A teraz słucham, co ma pan na swoje wytłumaczenie?
Miałem nie wiele. Jedynie to, że byłem zmęczony drogą, odurzony alkoholem 
i świeżym powietrzem; że było ciemno i nie mogłem dostrzec z jakim to koszmarnym 
babsztylem przyszło mi zjeść kolację. Tego oczywiście jej nie powiedziałem.
– Przepraszam, jeśli może była pani... hmm – chrząknąłem – rozczarowana.
Alicja Chętna zrobiła się purpurowa. Jedynie miejsca, gdzie niedokładnie 
rozsmaro-
wała puder zachowały wstrzemięźliwy wyraz twarzy.
– Tu nie chodzi o mnie! – krzyknęła – Idzie o Marysię, zboczeniu.
Odcinek 18
Alicja Chętna zapaliła papierosa w sposób, w jaki zwykle robią to ludzie na 
krawędzi 
wyczerpania nerwowego.
– Zaufałam ci. Spojrzała na mnie bez cienia życzliwości.
– Wykształcony, pachnący i w dodatku ze stolicy. A tu już pierwszego dnia coś 
ta-
kiego... prowincjonalnego.
– Ale co? – Nie rozumiałem.
– Nie udawaj głupka... Zbałamuciłeś Marysię.
Poprosiłem, by wyrażała się jaśniej, gdyż wykładnia czasownika „zbałamucić” jest 
dosyć szeroka. Najpierw dostałem w gębę, potem dowiedziałem się, że chodzi o 
uwiedzenie. 
Nie wiem, co bardziej bolało – policzek czy plama na honorze.
Sprawa bynajmniej nie wyglądała dobrze. Biedna Marysia zakochała się we mnie na 
amen, nie wychodzi z pokoju, spazmatycznie płacze i powtarza, że jest ze mną w 
ciąży.
– Jak, na miły Bóg, przecież dopiero wczoraj przyjechałem?! – próbowałem używać 
rozsądnych i, wydawałoby się, oczywistych argumentów.
No, tak – ale oczywiste to one mogły być dla mnie. Jednak nie dla rozczarowanej, 
czterdziestoparoletniej kobiety, z ostro igrającą wyobraźnią i ciężarną 
siostrzenicą na gło-
wie. Na moje skromne pytanie: skąd Maria wie, że jest w ciąży, Alicja wyjaśniła, 
że podpo-
wiedziała jej to intuicja kobieca.
Matko Boska, tylko nie to – wyszeptałem. Nie raz bowiem miałem okazję poznać 
siłę 
intuicji kobiecej. Nie platońskiej, nie intelektualnej, lecz kobiecej właśnie. 
O, tak... ona potra-
fi przenosić góry, zakręcać bieg historii, wprawiać w osłupienia miliony ludzi 
przed telewi-
zorami, wreszcie – gdy potrzeba – dobrze zakisić ogórki.
Czułem, jak grunt osuwa mi się pod nogami. Cholera, a było już tak dobrze!
Odcinek 19
Spragniony rześkiego wiatru od morza i nade wszystko męskiej solidarności od 
Steva 
szedłem na swój ratowniczy posterunek. Nie musiałem nic mówić. Gminna wieść 
ciągle jesz-
cze była szybsza od Internetu, bo najlepsze łącza, przynajmniej na razie – to 
łącza między-
ludzkie. Czułem na sobie wzrok setek plażowiczów. Ich szepty niczym ruszająca 
się wydma 
podążały za mną krok w krok: „patrzcie to ten facet, co uwiódł Marysię. 
Patrzcie, to ten...”.
Zająłem stanowisko na wieżyczce, a w głowie kłębiły się różne głupie myśli. Mój 
partner w tym czasie asystował przy kąpieli grupie kolonistów. Widziałem, jak 
rozmawia 
z młodą i zgrabną wychowawczynią. Była w wieku niebliźniaczek, co chwila 
wybuchała 
perlistym śmiechem, a Steve czarował ją kolejno ciałem, mową i uczynkiem. Widać 
było, 
jak koniecznie chce zrobić na niej wrażenie. Przypominał samca ginącego gatunku 
obtańco-
wującego samice w wiadomym celu. Świadomie użyłem słowa „ginącego”, gdyż teraz 
czę-
ściej samice obtańcowują samców. W ciągu ostatniej doby doświadczyłem tego aż 
dwukrot-
nie. Raz z panią kierownik, raz z jej siostrzenicą – teraz, niczym modliszki, 
próbowały mnie 
zjeść.
Steve, widząc moją zmatkobożałą minę, zarządził wypłynięcie szalupą na morze. 
Gdy 
dotarliśmy do czerwonej boi, niezobowiązująco zagadnął:
– Słuchaj, filozof, ty się, chłopie, tak nie przejmuj, gdyż nie warto. Spójrz na 
mnie, 
konkretnie. Życie się toczy, lata jak ptaki przelatują, ludzie robią kariery, 
bankrutują, kobiety 
się starzeją, a ja jestem spokojny, bo ja się nie przejmuję.
Kruszyna stanął na łódce i dla dodania słowom właściwej rangi splunął, trafiając 
z pięciu metrów w sam środek boi.
– Czasami to chciałbym nawet się przejąć, ale nie mogę, taki już jestem.
Gdy skończył, usiadł na desce, założył ręce nad głowę i pogwizdywał. Może to 
dziw-
ne, ale jego słowa podziały na mnie jak kieliszek mocnej gorzałki. Wyprostowałem 
się 
i naśladując Steva próbowałem splunąć na boję. Niestety wiatr zmienił kierunek. 
Jeszcze 
musiałem długo trenować, żeby tak móc sobie pluć na wszystko.
Odcinek 20
Matko Boska, co za dzień – westchnąłem siadając na łóżku. Dopiero teraz poczułem 
prawdziwe zmęczenie. Próbowałem się położyć, jednak ból pleców po całodziennym 
opala-
niu natychmiast wyprostował mnie niczym prymusa w ławce szkolnej. Kimałem więc 
na 
siedząco starając się doprowadzić do takiego zmęczenia, że będzie mi już 
wszystko jedno. 
Z półsennego odrętwienia wyrwało mnie światło latarki bijące prosto w oczy.
BRAT 1: To On? – padło pytanie. Miałem jednak wrażenie – i słusznie – że nie 
było 
ono skierowane do mnie.
BRAT 2: Pewnie, że on – odpowiedział drugi głos.
– Panowie, ale o co chodzi?! – wydałem z siebie coś między łkaniem a jąkaniem 
się.
BRAT 2: Ty się, k****, w ogóle nie odzywaj! – usłyszałem w odpowiedzi. I tym ra-
zem wiedziałem, że to do mnie. Zamilkłem więc. Może niepotrzebnie, bo zrobiło 
się jakoś 
nudno i wręcz mało atrakcyjnie.
BRAT 1: Walnąć go? – zapytał po chwili ten pierwszy.
BRAT 2: Eeee... zostaw coś dla tatusia – odrzekł drugi. – Tatuś dziś jakiś 
taki...
BRAT 1: Ale mnie się chce – nalegał pierwszy.
W powietrzu wyczułem wahanie i niezbyt miły smrodek własnego strachu. Co się 
odwlecze, to nie uciecze – zagadnąłem. – Zawsze zdążycie mi dać kopa.
BRAT 1: Te, inteligent! Bajerować, to se mogłeś Marysie, ale nie nasz. – Uciął 
pierw-
szy.
BRAT 2: Braci się nie bajeruje – dodał drugi.
W tym momencie usłyszałem pukanie do drzwi z jednoczesnym ich otwarciem, co 
charakteryzowało ludzi pewnych siebie i na stanowisku. Nie pomyliłem się. Do 
domku 
wszedł Stefan Kruszyna. W prawej ręce miał bejzbola, a na lewej niklowany 
kastet. STEVE: 
Poszli won! – rzucił krótko w stronę intruzów. Ci zaś skłonili się lekko i tyłem 
jak raki wy-
cofali się z mojego domku bez żadnego słowa.
Poczułem ogromną ulgę. Ze wzruszenia, bo przecież nie ze strachu, chyba nawet 
ze-
mdlałem. Obudziłem się w ramionach Steva. Już drugi raz tego dnia podnosił mnie 
na duchu.
Odcinek 21
Wprost dla zaczerpnięcia świeżego powietrza postanowiłem wyjść na spacer. Dziw-
nym zbiegiem okoliczności – choć nie do końca ufam takim zbiegom – kiedy 
przechodziłem 
koło recepcji, z budynku wybiegła dziewczyna.
– Panie Adamie! Panie Adamie! – krzyczała machając do mnie jakąś kopertą. Biegła 
lekkim truchtem. Jej długie, opalone nogi zaledwie muskały ziemię, za to to, co 
się działo na 
górze, przyprawiało mnie o mocniejsze bicie serca. W ten ciepły lipcowy wieczór 
dziewczy-
na miała na sobie tylko cienką batystowa bluzkę, pod którą odbywał się taniec 
wolności. Gdy 
podchodziła do mnie jej oczy błyszczały, a lekko rozchylone usta jakby czekały 
na pocału-
nek.
– Boże mój, jednak życie jest piękne – pomyślałem.
Dziwne, ale wcale nie byłem ciekaw, co ma mi do powiedzenia. Nie interesowało 
mnie ani jej IQ, ani zdanie na temat redukcji transcendentalnej czy moralnych 
aspektów klo-
nowania ludzkich narządów. Jej fizyczność w stopniu doskonałym i wystarczającym 
przy-
kuwała moją uwagę.
Swoją drogą, to ciekawe, dlaczego każdą kobietę najpierw muszę oszacować pod 
względem jej aparycji, a zwłaszcza nóg, biustu i oczu. W dodatku zawsze w tej, a 
nie innej 
kolejności. No, cóż... może jestem właśnie w „takim” wieku? Chociaż z drugiej 
strony mój 
ojciec też się na tym łapie, a on już dawno przecież jest na emeryturze. I jak 
mi kiedyś wy-
znał przy niedzielnym rosole – właśnie „to” trzyma go przy życiu.
Kobietom – oczywiście – wydaje się, że my to robimy naumyślnie, i z 
premedytacją, 
że nie wspomnę o satysfakcji, zajmujemy się jedynie walorami ich ciała, 
zapominając 
o umyśle. Kochane! To przecież jest silniejsze od nas. Bo to wynika z naszej 
natury. Nawet 
nie wiecie, ba! – nie domyślacie się Nawet, jakie katusze musi przeżywać 
mężczyzna, żeby 
pozbyć się takich myśli. Próbujemy zająć się sportem, polityką, nauką, sztuką i 
co? I nic, bo 
tak Naprawdę, to ciągle o tym myślimy.
Nie bacząc na moje lubieżne myśli recepcjonistka podała mi kopertę. Pohamowałem 
się z bajerem, choć miałem go już na końcu języka.
Odcinek 22
Koperta była podłużna i pieczołowicie zaklejona – jakby ktoś się bał, że wpadnie 
w niepowołane ręce.
– Ho, ho! – pomyślałem. – Już dawno nie dostałem listu.
Ostatni raz chyba z 6 lat temu od mojej ówczesnej narzeczonej, która dorabiała 
sobie 
na truskawkach w Szwecji. Z oszczędności jedyną jej rozrywką było pisanie do 
mnie kilku-
nastostronicowych sprawozdań z tego, co robi, co czuje i co je. Była pedantyczna 
do tego 
stopnia, że opisywała mi nawet, jak na szwedzkiej ziemi zachowuje się jej 
woreczek żółcio-
wy.
Teraz wszyscy ograniczają się do e–maili i esemesów. Za kilkadziesiąt lat 
w księgarniach, jeśli w ogóle jeszcze ktoś będzie czytał książki, to takie 
pozycje jak listy 
znanych ludzi zastąpią ich esemesy. Ciekawe, jak by się teraz sprzedawały 
esemesy na przy-
kład państwa Iwaszkiewiczów?
Rozerwałem kopertę.
Na różowej kartce z kwiatkami niewiadomego gatunku w lewym górnym rogu, wid-
niało kilkanaście zdań napisanych równym, uczniowskim pismem. Jakby ktoś używał 
linijki. 
„Kochany Adamie...”
– No nieźle – spojrzałem od razu na podpis, chcąc się dowiedzieć, kto się 
pokusił na 
taki eufemistyczny początek. To od Marysi. Zauważyłem, że wszystkie studentki 
pedagogiki 
w sposobie pisania są infantylne... „Kochany Adamie. Piszę do ciebie, bo jesteś 
jedyną mi 
bliską osobą.
Gdy zamykam oczy, widzę twoje usta, oczy, zęby, ręce i nie potrzebuję nawet 
okula-
rów. Z twojego powodu zerwałam z Hugh Grantem... plakat znad mojego łóżka. Nie 
mogę 
myśleć o nikim innym, tylko o tobie. W różnych sytuacjach, nawet takich zwykłych 
jak 
choćby podczas strugania ziemniaków czy po prostu chodzenia wokół stołu. Moja 
przyjaciół-
ka powiedziała mi, że to po prostu jest miłość. A więc kocham cię! I jestem 
gotowa zrobić 
wszystko, by ciebie przy sobie zatrzymać. Niestety na naszej drodze, na drodze 
do szczęścia, 
stanęła moja ciotka, która jest złą kobietą. Wystarczy spojrzeć na jej zgryz.
To ona zmusiła mnie do wyjazdu. Nie rozpaczaj, kochany, proszę. Będzie mi 
łatwiej, 
gdy nie będę wyjeżdżała z myślą, że zostawiam cię w bólu. Chcę, żebyś wiedział, 
że będę 
cię kochać zawsze. Marysia.”
Odetchnąłem z ulgą. Spojrzałem w lustro i westchnąłem:
– Adam... ale z ciebie... Hugh Grant.
Odcinek 23
Pozbawiony ciążącego uczucia, wyrzutów sumienia i niepotrzebnych skrupułów, 
dziwnie lekki i niedwuznacznie wesoły, wybrałem się na wieczorny spacer po 
promenadzie. 
Nie miałem sprecyzowanych oczekiwań.
Nie wiedziałem nawet, co konkretnie mogłoby mnie zainteresować. To zupełnie tak 
jak z lataniem po kanałach telewizyjnych. Ot, po prostu chciałem się przejść, 
pospacerować, 
rzucić okiem na ludzi, którzy wyszli z tym samym zamiarem co ja: popatrzeć na 
innych. 
Nadmorskie reality show wyglądało mniej więcej tak...
Dominowały tanie kolorowe dresy, białe, przetarte na piętach skarpetki i lekkie 
chiń-
skie klapki. Brzuchaci panowie z wąsem kurczowo trzymali na pasku małe torebki, 
w których nierzadko były dokumenty całej rodziny i czekające na wydanie 
pieniądze. Na 
szczęście dookoła było wiele miejsc, w których mogli to zrobić. Oferowano gofry, 
frytki, 
rybki, szaszłyki i kebaby; wszystko na plastikowych tackach, z plastikowymi 
sztućcami 
i często również o plastikowym smaku. Piwo przelewało się w plastikowych 
kubkach, 
a ekspedientki miały plastikowe uśmiechy, tak jakby wszystkim zrobiono operacje 
plastycz-
ne, wyciskając na ich ustach uprzejmy wyraz twarzy.
Wieczorny nastrój reality show zmąciło mi nieoczekiwane spotkanie z Alicją. Niby 
od niechcenia, niby przypadkiem, wpadła na mnie, gdy wdychałem dodatkową porcje 
jodu. 
Od razu, bez najmniejszego zażenowania zaproponowała mi wspólny wypad. Owszem, 
użyła 
dokładnie tego słowa: wypad. W całości brzmiało to tak:
– Adamie, co byś powiedział na wspólny wypad na koncert Krzysztofa Krawczyka? 
Mam dwa bilety od organizatorów.
Trochę mnie to zaskoczyło. Pomyślałem, że po aferze z Marysią nasze – za 
przepro-
szeniem stosunki – ochłodzą się, a tu takie, dajmy na to, wyróżnienie. Więc choć 
twórczość 
Krawczyka była mi równie bliska co hejnał mariacki, nie mogłem tak od razu 
odmówić. 
W końcu Alicja to władza. A ja miałem do niej – znaczy do władzy – słabość. 
Zastanawia-
łem się więc, czego władza ode mnie chce.
Odcinek 24
Skwar był tak okropny, że nawet najbardziej zagorzali zwolennicy opalania kryli 
się 
pod parasolami. Ryby odpłynęły w morską otchłań, mewy nie otwierały dzioba, 
tylko nie-
zmordowane dzieciaki darły się jak potępione. Siedziałem na wieżyczce 
ratowniczej 
i właśnie brałem się za następnego ogórka małosolnego, gdy spostrzegłem kogoś na 
matera-
cu. Dobre sto metrów za czerwoną boją. Ponieważ na megafon było za daleko, 
zszedłem do 
łódki. Wiosłowanie w taki upał nie należy do przyjemności, jednak im bliżej 
byłem poten-
cjalnego topielca, tym mniej żałowałem swojej decyzji. Osobnik leżący na 
materacu był bo-
wiem kobietą. Świadczyły o tym niezbicie jej trzeciorzędne cechy płciowe, które 
w tym 
szczególnym przypadku – zważywszy na ich jakość – wysunęły się do pierwszego 
rzędu. Po-
stępując według własnej metody identyfikacji: nóżka, pierś, buźka – z radością 
rozpoznałem 
w niedoszłej topielicy Monikę. Tak! Tę samą, którą zgarnąłem na drodze z 
Warszawy do 
Gdańska. Czyżby i tu szukała okazji?! Wśród statków czekających na redzie? 
Monika spała.
– Skoro tak... – pomyślałem – to wezmę ją na hol. – Nim się spostrzeże, 
dopłyniemy 
do plaży.
– Nie. To jednak zły pomysł – wycofałem się. Nie mogę przecież zupełnie nagiej 
ko-
biety rzucić w tłum baraszkujących dzieci. A tam, pal sześć dzieciaki, ale 
starcy?! W taki 
upał mogłoby to się skończyć zawałem. Stanąłem więc na łódce, wziąłem do ręki 
megafon 
i zagadnąłem:
– Obywatelko, znajdujecie się w strefie przygranicznej. Czy posiadacie dowód 
osobi-
sty lub czynny paszport?!
Krzyk, jaki rozniósł się po wodzie, był na miarę sytuacji, w której śpiącej, 
nagiej ko-
biecie ukazał się nagle potwór z Loch Ness. Przerażony jej przerażeniem 
pośliznąłem się, 
wyrżnąłem głową o burtę i wpadłem jak siekiera do wody. Nagle zrobiło się cicho. 
Upał 
przestał doskwierać, a przez głowę przelatywały wspomnienia z dzieciństwa...
Odcinek 25
Ujrzałem syrenę. Płynęła w moim kierunku. Trochę zdziwiło mnie, że zamiast ogona 
ma nogi, lecz widząc, jakie to nogi, od razu przestałem myśleć o ogonie.
Syrena złapała mnie pewnym chwytem za głowę i zaczęła ciągnąć gdzieś 
w nieznane. Brakowało mi wprawdzie tlenu, ale niech tam! Z taką popłynąłbym na 
koniec 
świata. Nagle znów oblepił mnie żar palącego słońca. Zacząłem łapczywie wciągać 
powie-
trze, aż poczułem w płucach tysiące małych igiełek. W uszach trochę jeszcze 
szumiało, ale 
trzeźwiałem już z sekundy na sekundę. Przy pomocy Moniki i linki holowniczej 
wpełzałem 
do łódki niczym wielki 70–kilogramowy tuńczyk.
– No, jak tam, ratowniku? – spytała. – Już w porządku? Czy w porządku?! Ha! 
Stała 
nade mną – jak ją Pan Bóg stworzył – smukła i pięknie opalona dziewczyna, gotowa 
udzielić 
pierwszej, a kto wie, może nawet drugiej pomocy. To jak mogło być?! Oczywiście, 
że 
w porządku. Powiedziałem więc rzężąc jak potępieniec:
– Ooo... nie mogę złapać tchu. Musisz mi aaa... zrobić sztuczne oddychanie.
Uczciwie mówiąc, miałem nadzieję, że zrobi to metodą usta – usta. Ale w tej 
sytuacji 
– a była przecież nago – zadawalała mnie każda propozycja. Po jakimś kwadransie 
wyrów-
nywania oddechów na horyzoncie pojawił się całkiem spory jacht motorowy. Monika 
zaczęła 
machać w jego kierunku. Przez lornetkę zobaczyłem na pokładzie tej ekskluzywnej 
łajby 
zgrabną trzydziestoletnią kobietę. Wyglądała na dużą forsę i czerwone BMW.
– To Ingrid – wyjaśniła Monika. – Moja... nie ważne.
– Dziewczyno?! – zdębiałem. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że ty z nią!?
– Rzeczywiście, mówić to mi się nie chce – ucięła. – Ale jestem z nią.
– I ciebie to kręci? – nie odpuszczałem.
– Niespecjalnie, ale faceci są beznadziejni, a trzeciej płci nie ma – wyjaśniła 
całkiem 
rzeczowo.
Kiedy zobaczyłem, jak dwie zgrabne laski odpływają w kierunku Helu, zrobiło mi 
się 
serdecznie żal. Na eksperymenty z trzecią płcią nie miałem jednak ochoty. 
Przynajmniej na 
razie.
Odcinek 26
Może to dziwne, ale nigdy nie brałem pod uwagę dzieci jako naturalnej 
konsekwencji 
związku między kobietą a mężczyzną. Dziwiło mnie to tym bardziej, że przecież 
większość 
moich związków wprost mogło do tego doprowadzić.
A że tak się nie stało, cóż... po rękach się przez to całować nie będę.
Choć bywają chwilę, kiedy chętnie bym to uczynił.
Szedłem właśnie promenadą, a przede mną dwóch nadpobudliwych chłopców 
w wieku komunijnym. Obok nich wysoki jak tyczka, którą w każdej chwili mógł 
złamać 
byle podmuch, szedł tatuś.
Chłopaki niczym odkurzacz wciągali w siebie wszystko, co napotkali po drodze nie 
bacząc na sens i kolejność: najpierw gofry, potem rybkę, czipsy, kukurydzę, watę 
cukrową, 
frytki, hot doga, pańską skórkę lizaki i lody.
Popijali wszystko colą, a kiedy już popili, zobaczyłem, że te dwa pozbawione 
zupeł-
nie dietetycznych skrupułów smoki, mają chęć zacząć wszystko od nowa. W pewnym 
mo-
mencie wyczerpany finansowo i psychicznie ojciec zaczął protestować. Dzielni 
malcy naj-
pierw zanieśli się krzykiem przechodzącym w spazmatyczny płacz i rzucanie się na 
ziemię, 
a gdy to nie przynosiło efektu, zaczęli na cały głos wyliczać świństwa, jakie w 
ich rodzinie 
zdarzyły od czwartego pokolenia przed Chrystusem. Pod wpływem tej swoistej 
lustracji 
i niechętnych spojrzeń rzucanych przez spacerowiczów, ojciec skapitulował.
Na widok tak ponętnej perspektywy posiadania potomstwa, myśl o prezerwatywie 
rzuciła mi się tyleż samowolnie, co natrętnie. Próżno by jednak szukać wśród 
szerokiej oferty 
gastronomicznej miejsca, gdzie można by kupić stosowny sprzęt.
No oczywiście... nie wymagam, żeby człowiek sprzedający prezerwatywy stał niczym 
baloniarz w centralnym miejscu promenady z ofertą na druciku, jednak z 
handlowego punk-
tu widzenia, skoro jest sklep z napisem „Pamiątki z wakacji”, może utrzymałby 
się inny, 
który gwarantowałby brak pamiątek z wakacji. Swoją drogą, ciekaw jestem, który 
miałby 
większe wzięcie.
Odcinek 27
Pełen podziwu dla samego siebie i mistrzowskiego opanowania formy w kontaktach 
z kobietami szedłem wzdłuż głównego traktu spacerowego pogwizdując przebój lata. 
Nagle 
z drugiej strony promenady usłyszałem całkiem gromkie nawoływanie
STEVE: E, filozof! Filozof... pozwól do nas. W snack barze, gustownym lokalu 
z ośmioma krzesłami, dwoma stolikami i siatką maskującą zawieszoną na czterech 
drągach, 
siedział Steve. Nie był sam. Vis a vis, wsłuchana w poezję słów pierwszego 
playboya bał-
tyckich plaż siedziała wychowawczyni koloni, ta sama, którą widziałem dziś rano. 
Równo-
cześnie ze mną podeszła do nich jeszcze jedna kobieta o demonicznym bezzębiu, 
trzymająca 
na plastikowych talerzykach cokolwiek dziwny w kolorze bigosik. KELNERKA: 
Szanowny 
pan też sobie winszuję? Bo mogę służyć – spytała mnie kobieta z niepięknym 
obliczem. Za-
mówiłem wodę z cytryną i usiadłem. Steve nawijał.
STEVE: Wiesz, filozof, siedzimy tutaj tak sobie z Sylwią... A właśnie poznaj 
Sylwię, 
gdyż, jak sądzę, nie miałeś okazji.
Rzeczywiście nie miałem. Rzuciłem krótkie cześć i przystąpiłem do rzeczowej 
pene-
tracji wdzięków towarzyszki Steva. No... nie był to typ poezji śpiewanej, w 
przydługim swe-
trze, okularach i ogólnym znaczeniu tego terminu. Sylwia była blondynką z 
warkoczem gru-
bości ramienia dorosłego mężczyzny. Miała lekko skośne oczy, jakby za mocno 
ściągnęła 
gumką fryzurę, a skóra przesunęła jej się w tył głowy.
I to były z grubsza główne elementy różniące Sylwię od Steva. Reszta była 
niepoko-
jąco podobna: wyćwiczone bicepsy, umięśniony kark, nogi i ani jednego zbędnego 
włoska, 
nie mówiąc o wstydliwym tłuszczyku. Sylwia mówiła niewiele, za to Steve nawijał 
i nawijał. W pewnym momencie poczułem na swoim gołym udzie czyjąś ciężką i lepką 
z upału łapę. Nie subtelne muśnięcie, delikatne niby przypadkowe spotkanie dwóch 
ciał, ale 
konkretne – „cap!”. Pomyślałem – chyba się Steve pomylił i złapał nie tę nogę, 
co trzeba. 
Kiedy jednak zobaczyłem jego obie ręce w górze, zrozumiałem. Sylwia nie miała 
czasu na 
zbędne gadanie. Za godzinę musiała być z powrotem wśród kolonistów.
Odcinek 28
Tego popołudnia dowiedziałem się, co dwudziestoletnia wychowawczyni może uczy-
nić w gondolce z dojrzałym i w pełni odpowiedzialnym mężczyzną.
A wszystko zaczęło się tak.
Zupełnie niespodziewanie Steve zaproponował, abyśmy poszli do wesołego miastecz-
ka. Zachowywał się jak małe dziecko. Ledwie znaleźliśmy się wśród tych 
kolorowych ma-
szynerii, zaczął nerwowo przebierać nogami, a oczy zabłysły mu jak wypolerowane 
łyżeczki 
do kompotu. W wesołym miasteczku bowiem było wesoło i wszystko funkcjonowało na 
całego. Paliły się lampki, dzwoniły wagoniki kolejki górskiej, kręcił się 
czarodziejski młyn, 
a przede wszystkim na cały regulator, z przesterowanych głośników leciała 
muzyka. Coś na 
pograniczu techno, disco–polo i góralskiego folka.
Gdy podeszliśmy do wielkiego młyna Steve się zapalił:
STEVE: Uwielbiam to. Gdy tak windują mnie do góry, czuję się jakbym unosił się 
ponad tym wszystkim, co na ziemi. Słowo daję, tak powiedział. Niby prosto, ale 
ile w tym 
poezji...
Ja byłem o wiele bardziej prozaiczny.
– Przepraszam, ale mam lęk wysokości, więc jedźcie beze mnie – oznajmiłem. 
I wtedy stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Sylwia chwyciła mnie mocno za 
rękę i w 
oka mgnieniu znaleźliśmy się w gondolce.
SYLWIA: Ze mną możesz się nie lękać – rzuciła.
I wszystko na ten temat. Steve nie miał tyle szczęścia. Gondolka ruszyła, a on 
ze 
wzrokiem ratownika, który nie zdążył z pomocą, został na podeście. Zabrał się 
dopiero na 
szósty wagonik, tak że był od nas równo w połowie młyna. Robiłem, co mogłem, 
żeby nie 
patrzeć w dół i jednocześnie nie posyłać zbyt zobowiązujących spojrzeń w 
kierunku Sylwii.
Siedziałem skromnie na swoim siedzeniu, bacząc by przypadkiem nie dotknąć kola-
nem jej kolana. Cóż, kiedy w tym małym wagoniku gdziekolwiek się obróciłem 
trafiałem na 
obfite w kształtach ciało wychowawczyni. Na ucieczkę i tak było za późno.
Odcinek 29
Kiedy nasz pomalowany na czerwono wagonik osiągnął najwyższy punkt, we młynie 
coś chrupnęło, zaiskrzyło, światełka nerwowo zamigotały, po czym zgasły. 
Stanęliśmy i w 
ogóle wszystko jakby się zatrzymało.
– Proszę nie wpadać w panikę? – krzyknął ktoś przez tubę.
Łatwo powiedzieć. Obok siedzi Sylwia. Po dobrej chwili zakomunikowano, że to 
jed-
nak poważniejsza awaria i trzeba wezwać pogotowie energetyczne. Wśród 
karuzelowiczów 
poszła plotka, że może to potrwać nawet do północy. Zacząłem więc 
niezobowiązującą roz-
mowę.
Okazało się, że Sylwia uwielbia chodzić do „dżimnu”, czyli do fitness clubu. Na 
do-
wód pokazała mi swoją łydkę i – czego się obawiałem – natychmiast kazała jej 
dotknąć. Była 
twarda jak lekarska piłka. Po łydce konsekwentnie przeszliśmy do mięśnia 
czworogłowego 
uda. Aby prezentacja wyszła jak należy Sylwia położyła swoje umięśnione nogi na 
siedzeniu 
na wprost, tak że w jednej chwili znalazłem się między nimi. Poczułem dreszcze. 
Uniosłem 
się lekko, że niby chcę zobaczyć Steva, ale gdy tylko spojrzałem w dół, od razu 
zakręciło mi 
się w głowie. Siadłem więc i z obawą oczekiwałem, co będzie dalej. A dalej był 
już tylko 
mięsień dziewiczy. Powiedziałem, że tego nie dotknę, bo z zasady dziewic nie 
dotykam. Ale 
Sylwia uspokoiła mnie, że dziewicą nie jest już – ho! ho! – i tylko mięsień się 
tak nazywa. 
Właściwie szkoda, pomyślałem. Dobrą wymówkę szlak trafił.
Nie przewidziałem też, że Sylwia zainteresuje się moimi mięśniami. Nie były one 
mo-
że zbyt okazałe, za to w swoisty sposób podniecały wychowawczynię letnich 
kolonii dla nie-
letnich. Zaczęła coś o bicepsach, potem wzruszyła się moim barkiem i nagle – jak 
gdyby 
nigdy nic – bez najmniejszego uprzedzenia poczułem jej rękę... na pośladkach.
SYLWIA: O, jaka śliczna dupcia... – zapiszczała z rozkoszy. – A to cio? Pan Nie-
grzeczny? Ooo jeeny... Miałem wrażenie, że nasza gondolka – na przekór awarii – 
ruszyła 
i to w niespotykanym dotąd tempie. Jakby anieli święci postanowili pobujać nas, 
mimo 
wszystko. Słowo daję, na taką jazdę nie kupowałem biletu. Ale co? Przecież nie 
wyskoczę.
Odcinek 30
Na plażę szedłem w poczuciu winy. Owszem, dzieliłem je do spółki z Sylwią, ale 
i tak moja połówka wystarczająco mi ciążyła. Żeby koledze, partnerowi, 
ratownikowi 
z osiemnastoletnim stażem puknąć dziewczynę, w dodatku prawie pod nosem – tego 
się po 
sobie nie spodziewałem.
Wstydź się, Adasiu! Wstydź! No, bo żeby już naprawdę nie było czego wyhaczyć, 
ale 
to i Alicja Chętna i Magdy nacierają i recepcjonistka bezwzględnie niczego nie 
ukrywa.
I w ogóle pełno chciejstwa wałęsa się z nadzieją w oczach. Tak sobie szedłem 
i szedłem i wyrzekałem na samego siebie. Przygotowywałem się duchowo i fizycznie 
na 
spotkanie Steva. W końcu to on parę minut po północy, kiedy usunięto awarię, 
odprowadził 
Sylwię do domu.
Ciekawe, co mu naopowiadała? Więc szedłem sobie tak i wcale mi się nie 
spieszyło. 
Z daleka widziałem białą flagę i cały nasz okazały posterunek. Mój partner... 
Boże, jak to 
teraz brzmi?! Powiem lepiej:
Steve. Otóż Steve, zwykle zajmujący leżak na dole, siedział teraz na wieżyczce 
ratow-
nika, czyli dokładnie na moim miejscu. Nie wróżyło to niczego dobrego. Gdy tylko 
mnie zo-
baczył, z wysokości trzech metrów zeskoczył na równe nogi.
– Będziesz świadkiem – powiedział krótko.
A ja poczułem, jakby mnie zdzielił pięścią między oczy. Zaszumiało mi w głowie 
i zacząłem się jąkać.
– Wybacz, stary, ale to naprawdę zupełnie nieświadomie, przypadkowo, jakoś mimo-
chodem. No, sorry... cholercia! Co ci będę mówił?!
– Co ty bredzisz, człowieku?! – zdenerwował się Steve. – Chcę, żebyś był 
świadkiem 
na naszym ślubie!
– Na jakim naszym? – aż mnie zatkało ze zdumienia.
STEVE: No, na moim i Sylwii, człowieku! Taka jest prawda. Uuuu ła, ła... Sprawy 
miały się jeszcze gorzej niż myślałem. To już nie tylko dziewczynę koledze 
porysowałem, ale 
i narzeczoną. Ba! Żonę!
– Ale, Steve, czy ty się zastanowiłeś? Znacie się tak krótko...
STEVE: Nie filozuj, człowieku. – przerwał mi. – Nad czym tu się zastanawiać? Wi-
działeś jej muskulaturę? Mój Boże, Steve – pomyślałem – co ja widziałem, to ty 
się lepiej nie 
chciej dowiedzieć. Pękłoby ci serce.
Odcinek 31
W kultowej smażalni „Pod Flądrą”, tuż przy głównym deptaku, sączyliśmy ze Stevem 
piwo, którego jedyną zaletą było to, że było. To trochę tak, jak z pizzą: nawet 
zła jest dobra. 
Po prostu. Zresztą im więcej piwa wysączyliśmy, tym mniejsze wymagania mieliśmy 
nie tyl-
ko w stosunku do napoju, ale i do świata w ogóle.
Wkurzało nas tylko to, że kumple Steva nawalili. No, bo jak inaczej nazwać fakt, 
że 
na wieczór kawalerski Kruchego przyszedłem tylko ja, kilka dni wcześniej poznany 
koleś, 
z którym dzielił plażę na pół. Steve, jednak wierny swoim zasadom, nie potrafił 
przejmować 
się niczym ponad miarę i kiedy minęła godzina powiedział krótko:
– Zmywamy się, filozof. Zobaczymy jak dziewczyny się bawią, konkretnie. Tradycją 
bowiem stało się już, że nie tylko kawalerowie mieli swój wieczór, ale i panny 
również. Była 
to oczywiście nowa, świecka tradycja z misiem w roli głównej. Misiaczek musiał 
być rzecz 
jasna przystojny i musiał wzbudzać tak zwane emocje.
Sylwia swego misia zamówiła na dwudziestą i aby ten fakt skonsumować zbiorowo 
i zbiorowo się nim nacieszyć zaprosiła też Magdy niebliźniaczki. Zadanie takiego 
misia 
w istocie było proste. Musiał on panienki podkręcić, rozrajcować, zniewolić 
psychicznie 
i ubezwłasnowolnić cieleśnie, a nic do tego celu nie nadaje się lepiej niż 
striptiz.
Ciekawi, jak z tym wyzwaniem poradzi sobie miś Sylwii, skradaliśmy się na 
palcach 
pod domek, w którym miała być impreza. Przez uchylone okno zajrzeliśmy do 
środka. Na 
razie było cicho, nie licząc nerwowego chichotu niebliźniaczek, co chwila 
wymieniających na 
ucho jakieś uwagi. Dziewczyny we trójkę siedziały na tapczanie, miś natomiast 
stał na środku 
pokoju. Nie był to jednak zwykły miś, jakiego spotkać można na tego typu 
imprezach. Był to 
miś hokeista. I miał na sobie wszystko, co trzeba: kask, bluzę z napisem NHL, 
spodenki, 
łyżwy, a nawet kij. Nie miał tylko krążka, ale to wcale nie przeszkadzało, by 
nabrać apetytu.
– Pozwolą panie, że zacznę program? – spytał grzecznie.
– Wprost nie możemy się doczekać, panie Mariuszu – odpowiedziały chórem wszyst-
kie trzy.
Odcinek 32
Schowani ze Stevem za parapet okna obserwowaliśmy sytuację. Dziewczyny piszcza-
ły. Ilekroć striptizer–hokeista ściągał z siebie część garderoby, najpierw 
słyszeliśmy oklaski, 
potem – gdy rzucał nią w kierunku dziewczyn – rozlegał się całkiem nieludzki 
wrzask.
– Mariusz! Mariusz! Mariusz!
Najgłośniej piszczała Sylwia, zwłaszcza w momentach, kiedy chłopak napinał mię-
śnie niczym chippendale na pokazie w Sali Kongresowej. Swoją drogą, kto by 
przypuszczał, 
że kobiety mogą tak żywiołowo reagować na męskie wdzięki.
Zdarzyło mi się – owszem – na plaży, że któraś bardzo, ale to bardzo chciała, 
abym ją 
uratował, jednak to, co teraz widzieliśmy, przerastało wszystkie znane nam 
techniki ratowni-
cze. W końcu doszło do tego, do czego dojść musiało. Męskość hokeisty chronił 
już tylko 
skromny puklerz przypominający skorupę żółwia. I tego właśnie ostatniego 
elementu intym-
ności striptizer za nic nie chciał się pozbyć, mimo usilnych nalegań dobrze 
nakręconych 
dziewczyn. Ostatecznie jednak siła złego na jednego przyparła do muru i 
skapitulował.
– No dobra, pokażę – powiedział lekko stremowany. – Ale nie wszystkim na raz – 
do-
dał i głową wskazał pomieszczenie za cienką tiulową zasłoną. Pierwsza wstała 
Sylwia. Zła-
pała za rękę hokeistę i tanecznym krokiem oboje ruszyli w kierunku kącika 
higieny podsta-
wowej. Steve zamarł. Sądząc po jego minie, w umowie tego nie było. Kruchy zrobił 
się 
kompletnie blady, a cała zdobyta w pocie czoła opalenizna spłynęła nie wiadomo 
dokąd. 
Usta mu drżały, a ręce wykonywały szereg niezbornych ruchów. Wspiął się najpierw 
na pa-
rapet, potem nie bacząc na to, że psuje atmosferę, wpadł przez okno niczym 
niedźwiedź do 
gawry i szarpnął kotarę oddzielającą Sylwię i hokeistę.
– Obsługuję tylko panie – żachnął się striptizer.
W tym samym momencie niebliźniaczki podniosły straszny wrzask.
– Tato, daj spokój! – krzyczały. – To tylko zabawa!
Jednak Steve był już w wielkim pędzie i nie przejmował się byle krzykiem. 
Zapląta-
ny w resztki porozrzucanej garderoby runął jak długi pociągając za sobą Sylwię, 
mnie 
i hokeistę.
Odcinek 33
Co było do przewidzenia i czego z całych sił Stevovi życzyłem, Sylwia mu nie wy-
baczyła, gdyż według niej zrobił on obciach nad obciachami.
Najpierw więc wzrokiem pełnym pogardy zgromiła Kruchego, potem wzięła mnie na 
stronę i tak, aby wszyscy słyszeli, powiedziała, że... Cytuję:
a) mój zawodowy partner nie ma w ogóle klasy
b) zachował się jak prowincjonalny cham
c) brak mu obycia w świecie wyzwolonych emocji i że...
d) ona nie wyobraża sobie z takim człowiekiem dzielić czegokolwiek, a już na 
pew-
no nie łoża, choćby nie wiem, jak było szerokie.
Na koniec oddała mu wszystkie upominki, jakie od niego dostała, łącznie z 
hantlami 
do ćwiczenia bicepsów i nadmuchiwanym delfinem – kto wie, być może też do 
ćwiczeń, tyle 
że innych. Steve skomentował to krótko: – Cholera! A potem poszedł na chorobowe.
Nie było go przez tydzień. Nikt nie wiedział, gdzie przebywa. Może wyjechał 
z Magdami niebliźniaczkami, które po tym incydencie znikły bez jakiegokolwiek 
pożegna-
nia. Może pił z kolegami z Wałbrzycha, a może po prostu siedział w domu i 
oglądał pro-
gnozę pogody. Ja w każdym razie uwijałem się wówczas w dwójnasób, biorąc na 
siebie 
obowiązki tak z lewej jak i z prawej strony naszej wieży ratowniczej. Mój 
partner wrócił 
dopiero w niedzielę rano. Całe ciało miał ogolone, a gdy zwróciłem na to uwagę, 
odpowie-
dział, jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem:
– Stary, to dlatego, żeby był mniejszy, rozumiesz... opór.
– Opór? Udawałem, że go nie rozumiem. – Ze strony lasek?
– No co ty!? Opór powietrza i w ogóle wody, gdy płynę... Rozumiesz.
Po tym wyjaśnieniu wiedziałem już, że Steve jest bezpieczny i że wszystko 
wróciło 
na swoje miejsce. Kruchy ustalił priorytety i zastosował swoją ulubioną taktyk: 
niczym się 
nie przejmować. Do historii z Sylwią nie wracaliśmy już nawet po kilku piwach.
Odcinek 34
Mijał kolejny upalny dzień pracy. Pracy, w której – dodajmy – nie działo się 
nic, czyli 
występowało zjawisko, par excellance, kompletnej plaży. Tak więc na plaży 
mięliśmy kom-
pletną plażę, co dla każdego ratownika pełnomorskiego, i nie tylko, było 
szczytem marzeń 
i przykładem słodkiego nicnierobienia.
Wczasowiczom też jakby niczego do szczęścia nie brakowało, jednak 
w przeciwieństwie do mnie, nie mogli wprost bezczynnie uleżeć. Smarowali się 
różnego typu 
olejkami i kremami, a robili to tak dokładnie, jakby za chwilę miała przyjść 
inspekcja, 
i tych, którzy nasmarowali się źle miała rzucać mewom na pożarcie. Miałem 
zresztą wraże-
nie, że dla wielu małżeństw owo nacieranie było pierwszym kontaktem fizycznym od 
niepa-
miętnych czasów.
I właśnie wtedy, kiedy zupełnie nic się nie działo, a ja myślałem o niczym, z 
tej 
słodkiej półdrzemki, nagle obudził mnie kobiecy krzyk. Myślałem, że to sen, ale 
po chwili 
ujrzałem kobietę, która szła brzegiem i wykrzykiwała przeraźliwie jakieś imię. 
Chyba... Ja-
cuś? Przyjrzałem się jej. Była naturalną blondynką. To znaczy, nie używała 
farby.
Niektóre blondynki – jak wykazało moje bogate doświadczenie – same z siebie są 
blondynkami, inne się tylko pod nie podszywają. Po czym poznałem, że właśnie ta 
nie jest 
żadną podróbką? To proste.
Zachowywała się jak naturalna blondynka, właśnie.
– Proszę pana! Proszę pana! Mój synek się gdzieś zapodział! – Z troską w głosie 
wy-
rzuciła z siebie informacje.
– Ale gdzie? – spytałem pełen chęci niesienia pomocy.
– Tu na plaży!
– Ale w wodzie, czy gdzieś poza?
– No, tu... – mówiąc to zakreśliła łuk od Helu aż po Świnoujście.
– Aha, tu... – potwierdziłem ścisłą wiadomość. – No, to niech się pani nie 
niepokoi, 
zaraz go znajdziemy. Na pewno.
Mówiąc to poczułem się nagle kimś ważnym. Czułem, że mam w sobie coś 
z Supermena, Dona Johnsona, inspektora Halskiego i psa Huckleberry’ego razem 
wziętych. 
No co tu owijać w bawełnę, wydawałem się sobie bardzo męski.
Odcinek 35
Chodziłem z nią po plaży jakiś kwadrans. Przez ten czas zdążyliśmy zamienić ze 
sobą 
najwyżej trzy słowa: tak, nie, proszę – gdyż na okrągło przerywała nam jej 
komórka.
Raz dzwonił jej mąż, który w Warszawie za nic nie mógł sobie przypomnieć PIN–u 
do karty. Co gorsza, nie mógł przypomnieć sobie daty ich ślubu, która była 
zarazem numerem 
otwierającym wierzeje bankomatu.
Oczywiście zrobiła mu z tego powodu wyrzuty, że PIN–u to sobie może nie 
pamiętać, 
ale żeby zapomnieć, kiedy się pobrali, to świństwo z jego strony. Później 
zadzwoniła jej 
matka, która oczywiście najpierw musiała usłyszeć o tym, jak zięć nie pamięta 
daty ślubu, 
potem zaś z własnej inicjatywy dodała, że ma coś na wątrobie, że ojciec znowu 
pije, ale ona 
nie chce jej o tym mówić, bo przecież córka jest na wczasach i ma odpoczywać. 
Następny 
telefon był od kogoś o imieniu Zbigniew.
Tym razem moja blondyna nic nie mówiła, tylko się uśmiechała. Na koniec rzuciła 
coś 
w stylu: no to pa, kotku – i tyle. Jacusiem w tym czasie zbytnio się nie 
przejmowała. Widać 
nie pierwszy raz to się zdarza, że chłopak znika gdzieś, by się odnaleźć. Tym 
razem też tak 
było. Ośmioletni rudzielec siedział za jedną z łodzi rybackich i nie zważał 
zbytnio na to, co 
się dzieje dookoła. Był w lepszym świecie.
G rał w game–boya i nawet nie zauważył, kiedy go odnaleźliśmy. Dalej wlepiał 
wzrok śledząc figurki na małym ekranie i konsekwentnie wyrabiał sobie kciuki. 
Już miałem 
ich pożegnać, zadowolony z dobrze wypełnionej misji, gdy nagle kobieta zagaiła:
– Ale jestem samotna – niby od niechcenia powiedziała rozmarzonym głosem. Za-
brzmiało to jak hasło. I widać było, że czeka na odzew z mojej strony. Zawahałem 
się. Od 
kilku dobrych lat bowiem nie zadałem się z blondynką.
Ale zaraz pomyślałem: a co tam! W końcu życie na tym polega, że się w człowieku 
co chwila coś zmienia, a najczęściej przekonania.
– Jestem Anna – usłyszałem, gdy wyciągnęła rękę obwieszoną tysiącem różnych me-
talowych bransoletek przesuwających się od łokcia po nadgarstek. No, no. Lepiej 
z nią 
w czasie burzy na spacery nie łazić – ostrzegłem w duchu samego siebie. Ściąga 
pioruny.
Odcinek 36
Chłodnik był najgorszy, jaki kiedykolwiek udało mi się zjeść. Nie wiem i nie 
chcę się 
nawet domyślać, co trzeba z nim robić, aby go przypalić, ale Annie to się udało. 
Jadłem jed-
nak w milczeniu, ponieważ wiedziałem, że i bez tego moja „blondi” pełna jest 
sprzeczności.
Dodatkowo spokój owego letniego wieczoru zakłócał jej malutki aparat komórkowy. 
Gdy nieśmiało zaproponowałem, by wyłączyła to przeklęte urządzenie, usłyszałem, 
że nie 
może tego zrobić, bo w każdej chwili mogą do niej zadzwonić odnośnie do pracy.
– Wiesz, w tym fachu nie można wybrzydzać, bierze się wszystko, co się nadarzy. 
– 
Takie są prawa rynku – oznajmiła
No, no... Nie spodziewałem się tego. Przy całej swojej wybujałej 
powierzchowności 
Anna nie wyglądała przecież na taką. Prawdę mówiąc pierwszy raz miałem do 
czynienia pro-
fesjonalną call–girl. Tak przynajmniej mi się wydawało.
Kiedy ponownie zadzwonił telefon, odebrała z wyraźnym ociąganiem.
– Kochanie, znowu mam być świnką!? – udawała oburzoną. – Nie, wcale nie mówię 
„nie”, tylko, że tym razem wolałabym być psem... – Tak?! To cudownie! Stawka 
jest ta sa-
ma... Ok... Pa! Ponieważ w każdym mężczyźnie tkwi taka pokusa, by zepsutą 
dziewczynę 
wyciągnąć z tego świństwa, zapytałem niepewnie:
– Nie masz przypadkiem zamiaru z tym skończyć?
– Ale ja nie umiem nic innego – szczerze odpowiedziała.
– Zresztą nie po to kończyłam Szkołę Aktorską, żeby teraz pracować w innym zawo-
dzie.
Kolejny telefon nie pozwolił mi ochłonąć z wrażenia, że Anna nie jest 
wyrafinowaną 
prostytutką, ale aktorką podkładającą głos w filmach animowanych. Po krótkiej 
rozmowie 
okazało się, że musi wyjść na spotkanie, gdyż jakiś bardzo ważny reżyser jest 
niedaleko 
i chciałby się z nią widzieć.
– Sam rozumiesz, to moja wielka szansa – powiedziała rozbrajająco.
– Jak się Jacuś zbudzi, zaprowadzisz go do toalety i to wszystko – dodała 
poprawiając 
makijaż. Na pożegnanie pomachała mi ręką.
Co miałem zrobić? To przecież szlachetne pomagać artystom.
Z drugiej strony czułem się jak wielki nadmuchany balon.
Odcinek 37
Tego dnia musieliśmy wywiesić czarną flagę. Na morzu był sztorm. Fale waliły jak 
opętane zalewając całą plażę. Było mokro, zimno, a w tutejszym kinie remont. Nie 
bezzasad-
ne więc pozostawało pytanie: w co się bawić?
Ponieważ od kilku już tygodni nie opuszczałem Dębowej Góry, uznałem to za dosko-
nałą okazje do zmiany klimatu. Uruchomiłem – nie bez kłopotów – swojego malucha 
i... fru-
uu w Polskę.
Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, dokąd jechać. Ot, po prostu ruszyłem przed siebie 
bez wyraźnego celu. Może w duchu liczyłem trochę na spotkanie z Moniką, ale 
niestety. 
Widocznie tak samo, jak nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki, nie zdarza 
się, by kto-
kolwiek chciał wsiąść drugi raz do mojego malucha.
Droga była prosta, szeroka i prowadziła w nieznane, o czym mogło zaświadczyć 
znikające pole mojej komórki. W pewnym momencie wjechałem w las. Zrobiło się 
ciemno 
i jakoś tak trillerowato, żeby nie powiedzieć: makabrycznie. Atmosfera prosto z 
opowiadań 
Edgara Alana Poe. Deszcz walił z góry strumieniami, a złowrogie błyskawice co 
chwila 
srebrnymi strzałami przeszywały ołowiane niebo.
– Pora zawracać, Adamie! – odezwał się mój głos wewnętrzny, rzeczowy 
i dysponujący nienaganną dykcją, jak gdyby siedział we mnie sam Jan Suzin. Ale 
ja nie za-
ufałem mu od razu. Wiedziałem bowiem, że ma on swoje fanaberie i swoje gorsze 
dni.
Podejrzewam go nie tyle może o kontakty z diabłem, ile o jakieś układy 
z niektórymi partiami politycznymi. Na wszelki wypadek zatrzymałem samochód 
i obserwowałem. Kiedy deszcz nieco zelżał, w panującym półmroku dostrzegłem 
postać 
białego mercedesa.
Tak, dobrze mówię: postać, gdyż to, co zobaczyłem, trudno było porównać do 
pospo-
litych wydań tej marki. Merc był wielki, wspaniały i wyglądał jak rydwan z 
zupełnie innego 
świata. Drzwi otworzyły się z niezwykłym rozmachem. Ze środka buchnęła cała gama 
róż-
nych bodźców atakujących gremialnie moje zmysły, lecz przede wszystkim oślepiła 
mnie 
łuna bijąca od diamentowej kolii siedzącej z tyłu kobiety. Refleksy odbijały się 
tak intensyw-
nie, że przez moment sądziłem, że to jakaś aureola. – Święta? W takiej bryczce? 
– pomyśla-
łem. I oto kobieta odezwała się do mnie... i stało się.
– Co się stało, kochaniutki? Gdyż widzę, że stało się coś na pewno.
Odcinek 38
Była demoniczna. Miała tak wielkie oczy, że gdy poruszała rzęsami, robił się 
prze-
ciąg. Jej usta, z pewnością namiętne i sprawne, bez trudy mogły połykać w 
poprzek usta-
wione banany, szparagi i marchewkę.
Wreszcie długie, piękne włosy, z których można by zaplatać nie tylko warkocze, 
ale 
całe dywany.
– No chodź, młodzieńcze, gdyż... – zaprosiła mnie lekko ochrypłym głosem.
Opadłem na szerokim siedzeniu bez czucia. Byłem wyczerpany. Kobieta wamp, ko-
bieta demon, kobieta czarodziejka dała sygnał kierowcy, który wyglądał jak 
zapomniane sta-
dium przejściowe w ewolucji człowieka, gdzieś na poziomie schodzenia z drzewa 
z ostatniej gałęzi jabłoni.
Samochód ruszył. W zasadzie on nie ruszył w sensie fizycznym, on sunął jak wodo-
lot nieznanymi drogami województwa pomorskiego.
– Jestem Sybilla. Sybilla Lasvegas – przedstawiła się ciepło podając mi musujący 
i granatowy jak atrament napój.
Chciałem odmówić, ale chwyciła mocno za kark i sprawnym ruchem etatowej pra-
cownicy tygodniowego żłobka wlała we mnie całe to świństwo.
– Napij się kochaniutki – szepnęła i głęboko spojrzała w moje oczy, wcale nie 
czar-
ne. – Zaraz będzie ci lepiej – dodała ze sztuczną troską w głosie.
Co było dalej nie pamiętam, gdyż zapadłem w sen. Obudziłem się w nieznanym mi 
ekscentrycznie urządzonym pomieszczeniu. Cały pokój zawalony był różnego rodzaju 
bibelo-
tami i pamiątkami. Na komodzie stały pięknie oprawione zdjęcia pani Sybilli z 
różnymi bia-
łymi niedźwiedziami.
Jedno na Krupówkach, drugie w Sopocie, trzecie w Poznaniu. Pod lustrem pedan-
tycznie poukładano trofea i nagrody zdobyte przez moją wybawicielkę. Czasami 
wręcz nie-
wiarygodne – na przykład marmurowy amor z łukiem i strzałami, który na szyi miał 
meta-
lową tabliczkę z wygrawerowanym napisem: „Pani Sybilli Las za zdobycie II 
miejsca 
w mistrzostwach łuczników krótkowidzów.”
Jednak większość pamiątek dotyczyła kariery śpiewaczej pani S. Na ścianach 
wisiały 
pięknie oprawione plakaty anonsujące kolejne jej wcielenia. Niektóre z nich 
trochę już po-
żółkły ze starości.
Odcinek 39
Minuty mijały bezpowrotnie. Chodziłem dookoła przypatrując się dokładnie wszyst-
kim pamiątkom pani Sybilli, a czas sobie leciał i de facto nic się nie działo. 
Nikt nie pojawił 
się, by mnie przywitać, nie zaproponował drinka ani żadnej rzeczy, która jego 
jest.
– Może powinienem jej poszukać? – pomyślałem.
W tym momencie drzwi otworzyły się. Najpierw wszedł goryl–kierowca 
w tandetnym stroju lokaja, a za nim pani domu, ubrana w suknię balową z operetki 
Lehara, 
tak długą i szeroką, że można by sobie pod nią puszczać kolejkę elektryczną, a i 
tak nikt by 
tego nie zauważył. Zagaił lokaj:
– Zanim dojdzie do tego, do czego niechybnie dojdzie, moja pani chciałaby 
wielko-
dusznie, abyś znał powód, dla którego tu jesteś. Otóż jesteś tu przez 
przypadek...
– Anzelmie, przejdźmy do meritum – przerwała mu Sybilla.
– A tak, oczywiście – wyrzęził z siebie ten owłosiony potwór.
Anzelm opowiedział mi w kilku słowach, ze pani Sybilla to nieszczęśliwa diwa 
ope-
rowa, która miała tak mocny głos, że wszyscy ludzie z zachwytu padali – na 
szczęście nie na 
amen, tylko na pół, czyli mdleli... ale i tak na dłuższą metę było to męczące. 
Koszty utrzy-
mania personelu medycznego, który musiał doprowadzać widzów do przytomności, 
były zbyt 
duże. Zrezygnowano więc z usług pani Sybilli. Ona sama jednak nie mogąc pogodzić 
się 
z emeryturą, brakiem kontaktu z melomanami i widokiem omdlałych wielbicieli 
postanowi-
ła dawać koncerty dla ludzi ściągniętych tutaj siłą, bądź podstępem.
– Oto dlaczego tu jesteś. Możesz czuć się szczęściarzem, bo usłyszysz coś tak 
niesa-
mowitego, że padniesz – skończył swoją mowę Anzelm.
Ja jednak nie bardzo wierzyłem swemu szczęściu. Bąknąłem coś, że nie mam w ogóle 
zdolności muzycznych, że mój słuch jest przytępiony i nie chcę tracić 
przytomności tylko 
dlatego, że jakaś kobieta ma takie widzimisię – ale to najwyraźniej nie zrobiło 
na nich wraże-
nia. Mało tego, Sybilla przeszła wprost do ataku. Spełniły się więc wszystkie 
zasłyszane 
wcześniej przepowiednie.
Odcinek 40
Chciałem protestować, rzucić się do drzwi, krzyknąć: weto! – a nawet się 
obnażyć, 
byleby tylko przestraszyć moich oprawców, lecz za późno. Anzelem siadł za 
fortepianem 
i bez najmniejszej przygrywki ostro dał po klawiszach.
Sybilla zaś nie wiadomo skąd wzięła tak wysokie C, że padłem „bez czustwa”. 
Kiedy 
doszedłem do siebie, oboje pili szampana. Po ich minach widać było, że są 
zadowoleni. 
Zwłaszcza Sybilla, która przez nikogo nie proszona podśpiewywała sobie pod nosem 
frag-
ment powalającej pieśni.
Nie czekając, co będzie dalej, postanowiłem się zmyć. Skorzystałem więc z chwili 
muzycznego upojenia moich oprawców i przeczołgałem się do uchylonych drzwi, a 
stamtąd 
na korytarz. Dalej w dół po krętych schodach zszedłem na parter, tu jednak 
czekała mnie 
niemiła niespodzianka. Dwanaście różnej rasy psów i tyle samo kotów wpatrywało 
się we 
mnie bez cienia sympatii. Przywarłem do ściany.
Teraz centymetr po centymetrze przesuwałem się wzdłuż niej, w kierunku wielkiej 
jak gdańska szafa lodówki. Kiedy ją otworzyłem wszystkie 24 zwierzęta siadły 
pokornie na 
swoich tyłeczkach i z nadzieją w sercu patrzyły, co zrobię.
Dałem im to, czego oczekiwały. Nagle w błysku pioruna ujrzałem Anzelma. Wyglą-
dał jak Frankenstein po ożywieniu, tylko straszniej. Zwierzęta – najwyraźniej 
świadome tego, 
co może się zdarzyć – z podkulonymi ogonami oddaliły się pozostawiając jedzenie, 
Anzelma 
i mnie do wyjaśnienia. Chwilę później niczym biała dama na zamku w Nidzicy 
pokazała się 
Sybilla. Jedną ręką trzymała zapalony świecznik, drugą przeponę, a po minie 
widać było, że 
za moment znów zacznie brać swoje wysokie C, którym posługiwała się niczym 
rycerz mie-
czem.
– Teraz cię zaśpiewamy na amen – powiedział Anzelm i dał znak Sybilli.
Ta jednak, zamiast zapiać, jak to miała w zwyczaju, dostała przerażającej 
czkawki. 
Anzelm rzucił się z pomocą, a ja już bez kłopotów wydostałem się na podwórze, 
gdzie stał 
mój maluch. I tu stał się cud, o jakim nawet nie śniłem. Maluch zapalił od razu. 
Byłem go-
towy całować go po błotnikach, ale nie czas to był ani miejsce na czułości. 
Wyrwałem co sił, 
długo jeszcze oglądając się za siebie. Do Dębowej Góry dojechałem bez szwanku, a 
kiedy to 
zrobiłem, bezzwłocznie ucałowałem tę świętą kaszubską ziemię.
Odcinek 41
Przyszedł w końcu ten dzień, a konkretnie ten wieczór, kiedy miałem się wybrać 
z Alicją Chętną na koncert Krzysztofa Krawczyka. Zupełnie nie wiedziałem, jak 
się ubrać by 
jednocześnie zadowolić Alicję i wpasować się w konwencję muzyczną artysty.
Ostatecznie zdecydowałem się na T–shirt z angielskim napisem na piersiach: „Sex, 
drugs and GSM”. Z Alicją umówiliśmy się u niej w domu. Idąc tam powtarzałem 
sobie jed-
no mocne postanowienie: nie wdać się w jakąś niepotrzebną grę, która by 
doprowadziła do 
sytuacji dwuznacznych. Nie chciałem znowu poczuć się upokorzony. Poza tym nie ma 
nic 
bardziej niebezpiecznego niż bliższe stosunki z własnym szefem. Alicja otworzyła 
mi 
w halce. Po chwili jednak, gdy zobaczyłem, jak się w tym swobodnie zachowuje, 
zrozumia-
łem, że to jest jej kreacja na dzisiejszy wieczór.
– No, cóż... – pomyślałem. – Kobietom przydałaby się czasem w ich lustrze taka 
opcja jak replay, żeby mogły zweryfikować dokładnie swój wygląd.
Ostrożnie wszedłem do mieszkania. W powietrzu unosił się duszący zapach piorunu-
jącej mieszanki różnych markowych perfum i żadnej wody po goleniu. To wiele 
dawało do 
myślenia. Rzeczywiście wokół stołu na wysoki połysk siedziały same kobiety. 
Wszystkie 
w doskonałych już humorach, co niewątpliwie było zasługą piwa pitego wprost z 
butelek. 
Od razu wiedziałem, że mam do czynienia z paniami nowoczesnymi i wyzwolonymi.
– Dziewczyny, oto nasz dzisiejszy rycerz – zaanonsowała mnie Alicja.
Dziewczyny? Groteskowo to zabrzmiało, bowiem, jak się zdążyłem zorientować, żad-
na z nich nie miała mniej niż czterdziestkę. To świństwo z jej strony – 
pomyślałem. Tyle bab 
i ja jeden. A wszystkie prowokacyjnie ubrane, umalowane i w świetnych humorach.
Alicja zaczęła je po kolei przedstawiać: Cecylia, Iwona, Beata, Iza, Halina. 
Każda 
z nich, gdy podawała rękę, patrzyła mi prosto w oczy, jakby chciała mnie sobie 
zarezerwo-
wać na resztę wieczoru. Każda starała się być przy tym oryginalna, bym mógł 
zapamiętać 
właśnie ją przy planowaniu późniejszych wyborów życiowych. Aha! Niedoczekanie 
wasze!
Odcinek 42
Alicja Chętna powoli popędzała towarzystwo. Dziewczyny jednak opóźniały wyjście 
napoczynając co chwila nowe butelki i nowe wątki rozmów. Wynikało z nich, że 
prawie 
wszystkie mają jakieś prywatne biznesy w okolicy i że wszystkie, co do jednej, 
są rozwód-
kami. O swoich „byłych” wyrażały się raczej nieparlamentarnie, choć biorąc pod 
uwagę sy-
tuację w sejmie, nie wiadomo do końca, co naprawdę kryje się pod tym słowem. 
Jedno nie 
ulegało wątpliwości, miały bardzo złe zdanie o mężczyznach. Nic dziwnego, że 
czułem się 
w tym towarzystwie jak „byleco” i że zdeterminowany próbowałem znaleźć 
zrozumienie 
u chomika, którego Alicja przedstawiła z tak wyszukaną atencją, jakby był jej 
własnym mę-
żem.
– A oto moje rozpasione bydle, Kamikadze.
Kamikadze był nieco wyrośniętym chomikiem rasy transsyberyjskiej o mocno znie-
kształconej już płci. Podobnie jak jego pani nienawidził prawdziwych mężczyzn, 
czemu dał 
wyraz gryząc mnie tym swoim krzywym zgryzem w łydkę. Zawyłem niczym Zbyszko 
z Bogdańca w czasie walki z niedźwiedziem, lecz mimo to pierdolony chomik nie 
puszczał.
– Lubię zwierzęta – powiedziałem. – Ale niech któraś zabierze to bydle, bo sobie 
co 
zrobię!
– Masz szczęście, kotku, że nie dziabnął cię w coś innego – zarechotała 
blondyna.
– Bardzo śmieszne, rzeczywiście, boki zrywać – próbowałem się odgryźć.
Tylko Alicja doceniła powagę sytuacji.
– Nie denerwuj się – powiedziała. – Zaraz zawezwę lekarza. I wyszła. Doktor, 
a właściwie weterynarz, pojawił się w oka mgnieniu.
– Dzień dobry, gdzie pacjent? – zapytał miękkim, aksamitnym głosem i nim ktokol-
wiek zdążył odpowiedzieć, zajął się chomikiem.
– A ja? Co ze mną?! – wrzasnąłem zniecierpliwiony.
– Najpierw obowiązek, potem przyjemność – odpowiedział doktor i tak na mnie 
spoj-
rzał, że ciarki przebiegły mi nie tylko po plecach. Alicja i jej pięć 
przyjaciółek z wyrazem 
nieopisanego obrzydzenia spojrzały na mnie i doktora. Wiedziały już, że badanie 
potrwa dłu-
go i że z koncertu prawdopodobnie będą nici. Oczywiście wszystkiemu byłem winien 
ja, 
skromny doktorant ze stolicy na etacie ratownika. Cholercia!
Odcinek 43
Poruszony badaniem miejscowego weterynarza o aksamitnym głosie i powłóczystym 
spojrzeniu, wdałem się w umysłowe rozważania na temat homoseksualizmu, któremu 
już 
dwukrotnie podczas wakacji musiałem stawić czoła.
A wszystko to czyniłem w atmosferze zrozumienia i płciowego pojednania, przy ku-
flu pełnym piwa i przy żywej muzyce płynącej z ust przydomowej kapeli. 
„Pożegnania nad-
szedł już czas” śpiewali artyści dając do zrozumienia, że kto do tej pory nie 
znalazł sobie 
partnera na wakacje, to go już nie znajdzie.
Wszyscy więc, pchani magią szybkiego i byle jakiego seksu, rzucili się w wir 
tańca. 
W pewnej chwili zauważyłem, że przy barze dwie dziewczyny, zbyt może śmiało, jak 
na 
panujące stosunki, ubrane, zawzięcie się kłócą.
– Chłopaki w takiej sytuacji na pewno daliby sobie po ryju i wszystko byłoby 
okey – 
pomyślałem.
I ledwo urwałem wątek, zobaczyłem jak zwinięta pięść jednej osadza się na 
szczęce 
drugiej. Ta druga, zataczając ósemki w zgodnym rytmie walczyka, przeleciała 
przez salę 
balową i wylądowała, niczym Sojuz, na miękkich wodach mojego stolika. Oczom nie 
mo-
głem uwierzyć, ale to była Monika. Wglądała tak, że bez słowa zamówiłem jej i 
sobie na-
stępne piwo. Chciałem z nią pogadać jak facet z facetem, skoro się już tak 
ułożyło. Nic 
z tego. W miarę jak alkohol–zdrajca dostawał się do naszych żył, zaczęliśmy 
odczuwać do 
siebie coraz więcej ciepłych uczuć. Gdzieś po kwadransie poprosiłem Monikę do 
tańca, a już 
godzinę później doszło do pierwszych poważnych intymności w plażowym koszu...
Ostateczne rozstrzygnięcie – czy robię to z facetem, czy z dziewczyną – 
właściwie 
stało mi się obojętne. Koncentrowałem się jedynie na uczuciu, które z każdą 
chwila wzbiera-
ło. Przez moment przyszło mi nawet do głowy, że to ja może zmieniłem płeć. 
Jednak inne, 
tego wieczoru ważniejsze momenty, przyćmiły moje wątpliwości definitywnie.
Odcinek 44
Świt zastał nas na plaży. Lekka morska bryza pieściła nasze nagie ciała jeszcze 
deli-
katniej niż my sami. Nie wiedziałem, czy mamy się ubrać i pójść na śniadanie, 
czy zostać tu 
i rozpocząć kolejny, tym razem ostatni dzień pracy.
– Jestem horrendalnie głodna i spragniona, Adasiu – oznajmiła Monika.
– Skoro tak – powiedziałem – to zapraszam cię na najlepsze śniadanie w okolicy.
Zanim jednak ruszyliśmy, w oddali dostrzegłem sportową sylwetkę Stev’a Kruchego. 
Szedł kolebiąc się na boki, a w obu rękach niósł jakieś zawiniątka.
– Wiedziałem, że was tu zastanę – powiedział tonem detektywa i rozłożył na pisku 
olbrzymią serwetę, na którą kładł kolejno: jaja na twardo, wędzone flądry, ser, 
chleb 
i szynkę.
– Po takim sporcie chce się jeść – mrugnął do mnie porozumiewawczo. – Wiem coś 
o tym.
– Jeśli masz na myśli współżycie płciowe, to się zgadza. Po osiągnięciu orgazmu 
do 
krwi dostaje się duża dawka hormonów powodująca głód – wyjaśniła nazbyt może 
szczegó-
łowo Monika.
Rzeczowość tej wypowiedzi ździebko Steve’a zbrzydziła. Należał on bowiem do 
osobników, które mimo wszystko bardziej zdają się na intuicję niż na jakieś 
badania, za-
właszcza orgazmu. Zrobił więc nieco naburmuszona minę i położył się na piasku. W 
tym 
momencie przyszło mi do głowy, że ja też właściwie słabo znam Monikę i kto wie, 
jakie 
jeszcze niespodzianki mnie czekają. Nagle, nie wiadomo skąd, stanęła przed nami 
Alicja 
Chętna. Nie lubię takich niespodzianek, a szczególnie w wykonaniu lecących na 
mnie ko-
biet. Jak się jednak okazało, Alicja miała zupełnie inne plany. Podeszła do 
Steve’a i tonem 
nie pozostawiającym możliwości odmowy powiedziała:
– Popłynęłabym łódką... oczywiście nie sama.
– Ja mogę z Panią popłynąć – rezolutnie odpowiedział Steve.
– To świetny pomysł – podchwyciłem. – Tylko uważajcie na siebie – dodałem nie 
precyzując, o co mi konkretnie chodzi. Czy o żywioł, jakim jest o każdej porze 
morze, czy 
o nienasycone zachcianki Alicji Chętnej, które wydają się być równie 
niebezpieczne co wez-
brane fale Bałtyku.
Moje przeczucia okazały się słuszne. Kiedy zobaczyłem, jak po godzinie wracają 
ob-
jęci, wiedziałem, że jestem uratowany. A Steve? No cóż, właściwie do siebie 
pasują. Wieko-
wo.
Odcinek 45
Alicja Chętna przygotowała dla nas na drogę suchy prowiant, którego za nic nie 
mo-
głem zmieści do swojego malucha. Próbowaliśmy więc na zmianę z Moniką upchnąć 
to, co 
upchnąć się nie dało, ale trud był daremny. Dopiero Steve nadludzkim jakimś 
wysiłkiem do-
prowadził do zamknięcia wszystkich otworów naszego bolida.
Pożegnaniom nie było końca. Cały personel ośrodka wczasowego „Fala” wyległ gre-
mialnie przed recepcję. Były wśród nich kucharki, kelnerki, recepcjonistki, 
sprzątaczki, pan 
kotłowy, niebezpieczny doktor weterynarii, oczywiście Alicja Chętna i Steve.
Tych w każdym razie znałem. Co do reszty, miałem wrażenie, że widzę ich na oczy 
pierwszy raz. Być może ściągnięci euforią pożegnań postanowili skorzystać z 
okazji nie py-
tając, z kim i po co.
Najpierw powoli jak żółw ociężale... ruszyliśmy. Nie licząc tych kilku godzin 
w plażowym koszu nigdy z Moniką nie byłem tak blisko jak teraz. Prawdę mówiąc 
znaliśmy 
się bardzo mało, a podróż zapowiadała się na długą i pełną odkryć. Pierwsza 
zaczęła Moni-
ka.
– No to jak z nami będzie? – rzuciła niby od niechcenia.
– A jak byś chciała? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.
– Normalnie – powiedziała krótko – najnormalniej w świecie.
Trochę się tego przestraszyłem. Wszystko bowiem można by o moim życiu powie-
dzieć, ale nie to, że jest normalne. Poza tym czułem w powietrzu sidła, a tego 
nie znosiłem 
od dziecka.
– Wiele zależy od tego, jakie normy przyjmiemy – próbowałem mydlić.
– To nie wiesz?! – żachnęła się – Normalne normy! Najpierw oświadczyny, zaręczy-
ny, potem ślub i dzieciaki.
Czułem jak zasycha mi w gardle. Chyba pierwszy raz ktoś tak bezceremonialnie 
usi-
łował pokierować moi życiem. Zaraz jednak, po chwili strachu, nadeszło błogie, 
niczym nie-
uzasadnione odprężenie.
– A właściwie czemu nie?! – zapytałem sam siebie. W końcu kiedyś musiało to na-
dejść.
Spojrzałem na Monikę. Była jeszcze ładniejsza. Uśmiechała się zagadkowo, lecz 
nie 
patrzyła mi w oczy. Wiele bym dał, aby dowiedzieć się, co naprawdę myśli.
P.S. Do domu dojechaliśmy szczęśliwie, dziękuję. Po drodze minęliśmy popsute 
czerwone BMW.