Martin Scott

Thraxas i wojowniczy mnisi

Przekład Anna Czajkowska
Tytuł oryginału THRAXAS AND THE WARRIOR MONKS
Wersja angielska 1999
Wersja polska 2000

1

Makri wkracza do tawerny „Pod Mściwym Toporem” z mieczem przy boku i 
notatkami z lekcji filozofii w ręku. Po szyi dziewczyny spływa pot.
- Na zewnątrz jest upalniej niż w orkijskim piekle - narzeka.
Chrząkam potakująco. Na nic więcej nie mam siły. W tawernie też panuje piekielny 
upał. Ledwo mi się udaje donieść piwo do ust.
Makri zaraz rozpoczyna zmianę. Zdejmuje męską tunikę, którą nosi, kiedy wybiera 
się 
do miasta, i rzucają za bar, a potem polewa twarz i szyję wodą z dzbanka. Woda 
ścieka po 
skąpym bikini z kolczugi, które ukazuje jej figurę niemal w całej okazałości. 
Strój ten 
zapewnia nieprzerwany strumień napiwków rzucanych przez dokerów, marynarzy, 
najemników-barbarzyńców i inne szumowiny, chlające w naszej tawernie.
Makri mieszka w małym pokoiku na górze. Kilka pokoi dalej w tym samym korytarzu 
mieszkam ja. Nazywam się Thraxas, i kiedy nie jest aż tak gorąco, że nie można 
się ruszyć, 
zarabiam na życie jako prywatny detektyw.
„Najlepszy Magiczny Detektyw w całym Turai”, głosi napis na moich drzwiach, No 
cóż, przyznaję, moje magiczne umiejętności są obecnie nadwątlone i 
systematycznie ulegają 
ograniczeniu, niemniej jednak, choć nie sprawiam się tak dobrze jak pałacowy 
czarownik, 
wciąż jeszcze znam parę zakląć. Nadal mam też doskonale wyostrzone zmysły, które 
wyrabiają sobie ludzie studiujący magię. Poza tym, kiedy prowadzę śledztwo, nie 
brak mi 
determinacji. Myślę więc, że ten napis jest dość celny.
Nie zawracałem sobie głowy dopisywaniem, że pobieram niskie opłaty. Wszyscy już 
i 
tak o tym wiedzą. Odkąd straciłem pracę w pałacu, nie mogę powiedzieć, żeby 
powodziło mi 
się najlepiej.
Unoszę niemal bezwładną dłoń i proszę o kolejne piwo Gurda, starzejącego się 
barbarzyńcę z Północy, właściciela tawerny „Pod Mściwym Toporem”.
- - Czyli nie masz zamiaru pracować? - pyta Makri. Lekceważąco macham ręką.
- - Zostało mi jeszcze sporo z poprzedniej zapłaty.
Sześć tygodni wcześniej wyciągnąłem z opałów pretora Cyceriusza, a Cyceriusz to 
w 
naszym mieście ważna figura, znacznie ważniejsza niż zwykły senator. A teraz 
ważniejsza 
nawet niż zwykły pretor, bowiem mój eksklient właśnie wygrał wybory na 
wicekonsula, 
dzięki czemu jest drugim najwyższym urzędnikiem państwowym po konsulu Kaliuszu, 
który 
odpowiada tylko przed królem.
- Tak rozmyślam na głos, podnosząc dzbanek. - Muszę przyznać, że stary Cyceriusz 
nie poskąpił pieniędzy. I nie bez powodu. Nie wygrałby tych wyborów, gdybym nie 
ocalił 
jego reputacji.
Makri prycha pogardliwie. Ta nieznośna dziewczyna kwituje pogardliwym 
prychnięciem wiele moich wypowiedzi. Zazwyczaj mi to nie przeszkadza. Po 
pierwsze, jest 
moją przyjaciółką, a ja mam niewielu przyjaciół w tym ohydnym mieście. Po 
drugie, często 
pomaga mi w pracy. Oczywiście nie w prowadzeniu śledztwa. Raczej w bijatykach. 
Tutaj, w 
portowej dzielnicy Dwanaście Mórz, ubogiej i pełnej przestępców, ludzie nie 
lubią być 
obiektem śledztwa. Gdy prowadzę dochodzenie, zwykle wiem, że prędzej czy później 
będę 
musiał użyć miecza. Nie przeszkadza mi to, bo nieźle sobie z nim radzę. Ale 
Makri, 
uciekinierka z orkijskiej stajni gladiatorów, to jedna z najbardziej 
niebezpiecznych 
wojowniczek, jakie kiedykolwiek chodziły po ziemi. Nie przesadzam. To co, że ma 
tylko 
dwadzieścia jeden lat i pracuje jako barmanka, aby zarobić na chleb i naukę w 
Kolegium 
Czcigodnej Federacji Gildii - dajcie jej do jednej ręki miecz, do drugiej topór, 
przed nią 
postawcie rząd nieprzyjaciół, a jatka będzie wręcz niewiarygodna.
Przez siedem lat walczyła jako gladiatorka w orkijskim więzieniu. Tam 
doprowadziła 
swą technikę niemal do doskonałości, a jednocześnie znienawidziła Orków. Wszyscy 
ludzie 
ich oczywiście nienawidzą, pomimo obowiązującego obecnie traktatu pokojowego, 
ale 
nienawiść Makri jest wyjątkowo zaciekła. Dlatego fakt, że sama ma w żyłach nieco 
orkijskiej 
krwi, staje się dla niej jeszcze trudniejszy do zniesienia. Makri jest też w 
części Elfem. 
Stanowi to mieszankę na tyle niezwykłą, że wywołuje nieprzychylne komentarze. 
Jednak gdy 
Makri podaje drinki, a jej długie czarne włosy opadają na brązowe ramiona, 
goście zazwyczaj 
zapominają o swoich uprzedzeniach.
- Utyjesz - oznajmia Makri.
Z satysfakcją klepię się po wielkim brzuchu.
- Daj mu spokój - mówi Gurd, uśmiechając się szeroko i nalewając mi kolejny 
dzbanek. - Podczas upału Thraxas nie lubi zbyt ciężko pracować. Pamiętam, że 
podczas 
wojny z Orkami nigdy nie udało nam się zmusić go, aby uczciwie walczył przez 
cały dzień, 
jeśli świeciło słońce.
Ignoruję tę kłamliwą obelgę. Podczas wojny z Orkami walczyłem ciężko jak 
cholera, 
mówię wam. Niech się ze mnie śmieją. Zasłużyłem na odpoczynek. W zeszłym roku o 
tej 
samej porze włóczyłem się po przystani w poszukiwaniu szalonego pół-Orka, który 
zabił 
ośmiu mężczyzn (mało brakowało, a ja byłbym dziewiątym). Teraz, suto opłacony 
przez 
Cyceriusza, mogę odpoczywać przez resztę upalnego lata, jestem więc szczęśliwy 
jak Elf na 
drzewie.
- Jeszcze jedno piwo, Gurd.
Gurd ma około pięćdziesiątki, ogorzałą twarz i niemal zupełnie siwe włosy. Z 
wiekiem jednak nie zmniejszyły się jego muskuły, które napinają się, kiedy 
nalewa mi piwo i 
podaje je ponad barem.
- Nie kusi cię, żeby się tym zająć? - pyta, wskazując artykuł w „Sławetnej i 
wiarygodnej kronice wszystkich wydarzeń światowych”, cienkiej gazetce o kiepskim 
druku, 
która specjalizuje się w opisywaniu zbrodni i skandali trapiących Turai.
Zerkam na tekst.’
- Śmierć czarownika? Nie, spasuję. To i tak był mało ważny czarownik.
Kronika donosi, iż wspomnianego czarownika, Taliusza Zielone Oko, znaleziono 
wczoraj martwego w jego domu w Thamlinie. Zrodziło się podejrzenie, że został 
otruty, więc 
jego służących aresztowano. Pamiętam Taliusza z czasów, gdy pracowałem w pałacu. 
Był 
niezbyt ważną figurą; bardziej interesował się stawianiem horoskopów młodym 
arystokratom 
niż poważnym uprawianiem magii. Co nie znaczy, że jego śmierć zostanie 
potraktowana 
lekko. Uprawianie zawodu czarownika okazało się ostatnio w Turai bardzo 
niebezpieczne. 
Zaledwie miesiąc temu Tas ze Wschodniej Błyskawicy został zabity razem z 
Miriuszem 
Jeżdżącym na Orłach (obaj mieli pewne związki ze sprawą, nad którą pracowałem). 
Ponieważ 
czarownicy są ważni dla każdego państwa, szczególnie tak małego jak Turai, a ich 
podaż jest 
ograniczona, sądzę, że strażnicy będą bardzo pracowicie zajmować się tą sprawą. 
Niech się 
zajmują. Jeśli stary Taliusz rozdrażnił swoich służących do tego stopnia, że go 
otruli, 
zapewne dostał to, na co zasłużył. Ci pałacowi czarownicy to degeneraci. 
Większość z nich to 
narkomani. Albo pijacy. Albo i jedno, i drugie.
- Nalej mi jeszcze piwa, Gurd.
Czytam kronikę do końca. Dużo w niej informacji o przestępstwach, ale tak to już 
jest 
w Turai. Jakiegoś pretora oskarżono o szmuglowanie do miasta dwa, wóz ze złotem 
został 
porwany w drodze do królewskiego skarbca, ktoś włamał się do domu simnijskiego 
ambasadora...
Odrzucam gazetę. Niech się tym zajmą strażnicy. Za to im płacą.
Drzwi otwierają się z rozmachem i do środka wkraczają dwaj nieznani osobnicy. To 
na pewno żołnierze, ale nie zwykli najemnicy, którzy przybywają do Turai, aby 
się zaciągnąć 
do królewskiej armii. Obaj podchodzą do baru i zamawiają piwo. Gurd nalewa im 
kilka kufli, 
a oni odchodzą do stolika, aby odpocząć od upału.
Wyższy z przybyłych, groźnie wyglądający osobnik z krótko ostrzyżoną głową i 
ogorzałą twarzą mijając mój stolik zatrzymuje się i wbija we mnie wzrok. 
Spoglądam na 
niego bez zainteresowania. Poznałem drania, ale mam nadzieję, że on mnie nie 
rozpozna. 
Życie byłoby wtedy o wiele łatwiejsze. Pod stołem moja ręka kieruje się 
automatycznie ku 
głowni miecza.
- - Thraxas - syczy nieznajomy.
- - Czy my się znamy? - pytam.
- - Dobrze wiesz, że tek. Przez ciebie spędziłem pięć lat na galerze.
- Przeze mnie? Ja cię nie zmuszałem, żebyś okradał tego elfijskiego ambasadora.
To fakt, rzeczywiście zebrałem dowody, które pomogły w posłaniu go na galery. 
Facet 
wyciąga miecz z łatwością świadczącą o długiej praktyce. Ten niższy idzie w jego 
ślady i bez 
dalszej dyskusji skaczą ku mnie, a w oczach mają mord.
Szybko unoszę się z krzesła. To co, że mam czterdzieści trzy lata i wielki 
brzuch - 
nadal potrafię się zwijać, jeśli zajdzie potrzeba. Pierwszy napastnik wymierza 
cios mieczem; 
odparowuję go, a moja riposta sprawia, że leci w tył i z jego piersi bucha krew. 
Potem 
odwracam się, aby stawić czoło drugiemu.
Drugi już jest martwy. W krótszym czasie niż mnie zajęło pozbycie się swego 
przeciwnika, Makri zdążyła chwycić miecz ukryty za barem, wskoczyć pomiędzy nas 
i 
wykończyć jego kolegę.
- Dzięki, Makri.
Gurd trzyma w dłoni swój stary topór i wydaje się rozczarowany, że nikogo nie 
zostawiliśmy dla niego.
- - Staję się powolny - mruczy.
- - O co poszło? - pyta Makri.
- - Jakieś pięć lat temu ograbili elfijskiego ambasadora. Zabrali mu pieniądze, 
kiedy 
leżał pijany w burdelu w Kushni. Strażnicy nie potrafili ich odszukać, ale mnie 
się udało. Z 
galer wrócili zapewne przed kilkoma miesiącami.
A teraz są martwi. Za każdym razem, kiedy kogoś wsadzę za kratki on zarzeka się, 
że 
mnie dopadnie, zazwyczaj jednak nie spełnia swojej groźby. To po prostu mój 
pech, że ta 
para wkroczyła dziś do tawerny „Pod Mściwym Toporem”. A raczej ich pech.
Z przyzwyczajenia obszukuję trupy, bez rezultatów. Nic nie łączy ich z żadnym z 
naszych gangów. Najprawdopodobniej po prostu rozkoszowali się wolnością przed 
ponownym wkroczeniem na przestępczą ścieżkę. Nie cieszę się, że zostali zabici, 
ale również 
niezbyt się tym przejmuję. I tak by ich powieszono, gdyby po raz kolejny coś 
nabroili. Jeden z 
nich ma na szyi sakiewkę, niestety pustą. Ani jednej monety. Następnej kradzieży 
zapewne 
dokonaliby gdzieś w pobliżu.
Krew sączy się na podłogę.
- Zajmę się tym bałaganem - mówi Makri i odnosi miecz za bar, gdzie zazwyczaj 
leży 
on obok zapasowego topora, kilku noży i gwiazdek do rzucania. Makri lubi broń.
Ściera krew, a potem schyla się, aby podnieść pustą sakiewkę, którą rzuciłem na 
podłogę.
- Ładny haft - ocenia. - Przyda mi się nowa.
Siedem lat spędzonych w stajni gladiatorów uodporniło Makri na kontakt ze 
śmiercią. 
Bez skrupułów zawiesza sobie na szyi sakiewkę zamordowanego człowieka, bo 
spodobał jej 
się haft.
Gurd i ja wyciągamy ciała na zewnątrz. Nikt nie zwraca na to większej uwagi. W 
Dwunastu Morzach zwłoki na ulicy to codzienność. Większość mieszkańców jest zbyt 
zajęta 
zarabianiem na życie, żeby zwracać na nie uwagę.
Łapię przechodzącego chłopca i daję mu monetę, aby zaniósł strażnikom wiadomość 
o 
tym, co się stało. Oni też zbytnio się tym nie przejmą, ponieważ jednak jestem 
licencjonowanym detektywem, lepiej współpracować ze stróżami prawa, niż się im 
narażać.
W tawernie Makri wyczyściła już podłogę, a teraz wyciera bar. Ja biorę sobie 
następne 
piwo i siadam, aby odpocząć. Z minuty na minutę robi się coraz upalniej. Tawerna 
zaczyna 
się zapełniać. W mieście ostatnio miały miejsce zamieszki i ponieważ wielu 
zniszczeń nadal 
jeszcze nie naprawiono, prace są w toku. W porze obiadowej tawerna pełna jest 
robotników 
spragnionych strawy po porannej zmianie spędzonej na rusztowaniu. Gurd dzięki 
temu 
zarabia. Zarabia też Tanrose, która przygotowuje i sprzedaje w tawernie 
jedzenie. Jest świetną 
kucharką, kupuję więc na obiad jeden z jej wielkich placków z dziczyzną. 
Ponieważ po 
ostatniej sprawie mam mnóstwo pieniędzy przysiągłem sobie, że przetrwam resztę 
piekielnie 
upalnego lata bez zajęcia. A dzisiejsza bijatyka nieprzyjemnie przypominała 
pracę.
- - Jak to się stało, że ambasador Elfów wylądował pijany w burdelu w Kushni? - 
pyta 
później Makri.
- - Chciał się zabawić. Zaraz potem musiał wrócić w niełasce na Południowe 
Wyspy, 
a cała sprawa została zatuszowana. Król nie zaakceptuje niczego, co mogłoby 
zepsuć nasze 
stosunki z Elfami.
Zamawiam następne piwo i zastanawiam się, czy nie wziąć kolejnego placka. 
Nieoczekiwany wysiłek fizyczny zazwyczaj bardzo zaostrza mój apetyt.
- Wszystko zaostrza twój apetyt - komentuje z szerokim uśmiechem czyszcząca 
stoły 
Makri.

2

Po zjedzeniu placka z dziczyzną obładowuję się ciastami Tanrose i kupuję kolejne 
piwo, aby je zabrać na górę.
- - Za dużo pijesz - zauważa Tanrose.
- - Po odejściu żony potrzebne mi jest jakieś hobby.
- - Znalazłeś sobie to hobby znacznie wcześniej. Nie mogę zaprzeczyć.
„Pod Mściwym Toporem” zajmuję dwa pokoje, jeden do spania a drugi do pracy. 
Biuro ma też drzwi zewnętrzne, z których schodki prowadzą bezpośrednio na ulicę, 
tak że 
klienci mogą mnie odwiedzać nie przechodząc przez tawernę. Zamierzałem przespać 
całe 
popołudnie, ale zanim zdążyłem się położyć, słyszę gorączkowe walenie w drzwi. 
Otwieram 
je i do środka wbiega młody mężczyzna. Wpada na mnie, odbija się i ląduje na 
środku 
pokoju, przerażony i zdezorientowany.
- - Oni mnie powieszą! - woła. - Nie pozwól im na to!
- - Co? Kto?
- - Ja go nie zabiłem! To kłamstwo! Pomóż mi!
Świdruję go wzrokiem. W moim pokoju panuje zwykły rozgardiasz, a jego obecność 
jeszcze pogarsza sprawę. Chłopak jest w strasznym stanie i przez dłuższy czas 
nie mogę 
zrozumieć, o co mu chodzi. Wreszcie popycham go na krzesło i rozkazuję, żeby 
gadał do 
rzeczy, albo wynosił się z mojego biura. Uspokaja się, ale ciągle nerwowo zerka 
na drzwi 
Jakby oczekiwał, że w każdej chwili mogą tu wpaść jego prześladowcy.
Podchodzę do drzwi i mamroczę kilka zdań, z których składa się standardowe 
zaklęcie 
zamykające. To popularne zaklęcie i nie trzeba szczególnie znać się na magii, 
aby je 
wykorzystać, jednak młodemu człowiekowi dodaje to otuchy.
- - A teraz powiedz mi, co się dzieje. Jest za gorąco, żebym tu stał i zgadywał. 
Kim 
jesteś, kto cię ściga i dlaczego?
- - Strażnicy! Twierdzą, że zabiłem Drantaaxa!
- Drantaaxa? Tego rzeźbiarza? Kiwa głową.
Drantaax to w naszym mieście znana osobistość. Nasz najlepszy rzeźbiarz. Jeden z 
najlepszych na całym świecie. Szanowany za swoje prace nawet przez arystokrację, 
która 
zazwyczaj patrzy z góry na rzemieślników. Jego posągi ozdabiają wiele świątyń 
Turai, a 
nawet sam pałac.
- - Drantaax został zeszłej nocy zamordowany. Ale ja tego nie zrobiłem!
- - Dlaczego ktoś miałby twierdzić, że to ty go zabiłeś? I w ogóle kim jesteś?
- - Jestem Grosex, czeladnik Drantaaxa. Zeszłej nocy pracowałem razem z nim. 
Mamy dużo pracy, bo kończymy właśnie nowy posąg św. Kwatyniusza do Sanktuarium. 
Pracowaliśmy nad nim od wielu dni... ale teraz Drantaax nie żyje. Dźgnięto go w 
plecy.
- - Gdzie wtedy byłeś?
Odpowiada, że w sąsiednim pomieszczeniu. Kiedy wrócił do warsztatu, znalazł 
Drantaaxa martwego, z nożem w plecach. Potem zjawiła się Kalia, żona rzeźbiarza, 
i zaczęła 
krzyczeć.
- Kalia wezwała strażników. Przez cały czas wrzeszczała na mnie, wołała, że to 
ja go 
zabiłem. Ale nie zrobiłem tego.
Zwiesza głowę. Chłopak trzyma się teraz tylko dzięki napięciu nerwów ale widać, 
że 
czuję się źle. Proponuję mu pałeczkę thazis. Thazis, łagodny narkotyk, nadal 
jest w Turai 
nielegalne, ale wszyscy i tak go używają - no, a przynajmniej wszyscy w 
dzielnicy Dwanaście 
Mórz. Kiedy Grosex wdycha dym, jego ściągnięta twarz się uspokaja.
Domagam się więcej szczegółów. Marszczę brwi, gdy dowiaduję się, że zamiast 
czekać na strażników uciekł z miejsca zbrodni. Chłopak podaje też interesujący 
fakt, że nóż 
wystający z pleców Drantaaxa był jego własnością. Unoszę brew. Nietrudno 
zrozumieć, 
dlaczego wszyscy myślą, że on to zrobił. Całą noc spędził kryjąc się po zaułkach 
i 
zastanawiając się, co robić - a teraz jest tutaj, aby zatrudnić detektywa, 
który, mówiąc 
szczerze, niezbyt ma na to ochotę. Nadal jest mi zbyt gorąco. Nie potrzebuję 
pracy, a on 
równie dobrze może być winny jak cholera.
Facet wygląda żałośnie. Chociaż przyzwyczaiłem się już niemal do wszystkiego, co 
zdarza się w Turai, prawie mi go żal.
Znów rozlega się walenie w drzwi.
- Otwierać, tu Straż Obywatelska!
Poznaję ten głos. To Toliusz. Jako prefekt dzielnicy Dwanaście Mórz sprawuje 
kontrolę nad Strażą w tym rejonie. Oczywiście pogardza mną. Strażnicy nie lubią 
prywatnych 
detektywów. To dziwne, że zjawił się tu prefekt we własnej osobie. Zazwyczaj 
uważa się za 
zbyt ważną figurę, aby wyjść na ulicę i odwalać policyjną robotę.
Ignoruje walenie, ale ono nie cichnie.
- - Thraxas, otwieraj. Wiem, że Grosex tam jest.
- - Nie ma tu nikogo oprócz mnie.
- - Nasz czarownik twierdzi inaczej.
Zerkam na Grosexa. Jeśli strażnicy uznali sprawę za wystarczająco poważną, aby 
szukać go przy pomocy urzędowego czarownika, ma naprawdę duże kłopoty.
Nadal staram się zdecydować, co robić, kiedy decyzja zostaje podjęta za mnie. 
Prefekt 
rozkazuje swoim ludziom wyłamać drzwi. Nie są one zbyt mocne, zaklęcie 
zamykające 
również. Ku mojej wielkiej irytacji drzwi łamią się pod ciężarem ciężkich butów 
strażników, 
którzy wpadają do pokoju.
Wybucham gniewem.
- Co wy sobie myślicie, żeby wpadać tutaj i siłą wdzierać się do pokoju?! Nie 
możecie 
tu wejść bez nakazu!
Prefekt Toliusz macha mi przed oczami nakazem i przepycha się obok mnie. 
Formularz najprawdopodobniej nie został wypełniony jak należy, ale nie tracę 
czasu na 
kłótnię.
- Jeśli zrobi jeden niewłaściwy ruch, aresztujcie go - rozkazuje strażnikom 
Toliusz.
Potem staje przed Grosexem. Czeladnik, wyczerpany, ubrany w zakurzoną roboczą 
tunikę, kuli się ze strachu przed ubranym w togę z żółtą lamówką prefektem.
- Masz poważne kłopoty - syczy Toliusz, chwytając Grosexa gwałtownie za tunikę. 
- 
Dlaczego zabiłeś rzeźbiarza?
Czeladnik bezradnie zapewnia o swej niewinności. Prefekt Toiiusz krzywi się 
szyderczo, a potem popycha go w ramiona dwóch potężnych strażników.
- Zabierzcie go. Gdyby próbował uciekać, zabijcie. A jeśli chodzi o ciebie, 
Thraxasie... - odwraca się do mnie. - Nie waż się znowu przeszkadzać 
przedstawicielom 
prawa. Jeżeli usłyszę choćby plotkę, że zajmujesz się tą sprawą, spadnę na 
ciebie jak klątwa.
Odwraca się, aby odejść, ale zatrzymuje się jeszcze przy zniszczonych drzwiach.
- Nie wahaj się zażądać od władz odszkodowania - mówi ze śmiechem. Każde takie 
podanie musi oczywiście zostać podpisane przez prefekta.
Po złapaniu podejrzanego i obrażeniu mnie prefekt jest szczęśliwy jak Elf na 
drzewie, 
więc oddala się z uśmiechem. Strażnicy odchodzą, ciągnąc za sobą Grosexa. Kiedy 
widzę go 
po raz ostatni, wpychają go właśnie do krytego wozu Straży, chociaż nadal 
żałośnie 
wykrzykuje, że jest niewinny.
Zamykam to, co zostało z moich drzwi. Kończę piwo, a potem schodzę na dół do 
Makri.
- - Pracuję - oznajmiam. - Mam sprawę.
- - Od kiedy?
- - Od chwili gdy prefekt Toliusz rozbił mi drzwi i zaciągnął mojego klienta do 
więzienia. Nie chciałem pracować, ale teraz wściekłem się bardziej niż zraniony 
smok i 
dlatego poruszę niebo, ziemię i trzy księżyce, żeby pokazać Toliuszowi, że nie 
jestem 
człowiekiem, którego można tak traktować. Idę prowadzić dochodzenie. Zobaczymy 
się 
później.
Wychodzę na ulicę Kwintesencji z mieczem przy boku i ponurą determinacją w 
sercu. 
Kiedy byłem starszym inspektorem śledczym w pałacu, ludzie traktowali mnie z 
szacunkiem. 
Od tego czasu powodziło mi się znacznie gorzej, aJe nie pozwolę, żeby jakiś mały 
tyran, taki 
jak prefekt Toliusz, łaził mi po głowie.
Na ulicy jest goręcej niż w orkijskim piekle; w powietrzu unosi się smród ryb 
napływający z targu przy przystani. Muszę się przedzierać przez kupy gruzu wokół 
jakiegoś 
nowego placu budowy, w miejscu, gdzie stare domy zostały zniszczone podczas 
zamieszek. 
Zamiast nich budowniczowie wznoszą po obu stronach wąskiej ulicy nowe kamienice 
czynszowe. Cztery piętra to w Turai prawnie dopuszczalne maksimum, ale te 
prawdopodobnie będą wyższe. Większe zyski dla budowniczych i właścicieli tych 
slamsów. 
A także dla Toliusza. Prefekci doglądają spraw budownictwa w swoim rejonie, a 
Toliusz 
zbiera niezłe łapówki, przymykając oczy na łamanie prawa. Jedna z korzyści, 
jakie przynosi 
ze sobą to stanowisko. Większość prefektów postępuje tak samo. Podobnie 
pretorzy. W tym 
mieście korupcja dotarła na same szczyty. Budowniczowie z kolei są w zmowie z 
Bractwem, 
przestępczą organizacją, która rządzi południową częścią miasta. Muszą być. 
Niewiele tu 
można zrobić, o ile nie jest w to wmieszane Bractwo.
W Dwunastu Morzach mamy dwa posterunki Straży Obywatelskiej. Główny, 
znajdujący się w pobliżu, kierowany jest przez prefekta Toliusza, w mniejszym 
zaś, przy 
przystani, rządzi kapitan Railee. Znam go dobrze, ale on uparcie zabrania swoim 
ludziom 
przekazywania mi jakichkolwiek informacji. Mam też swoją wtyczkę na głównym 
posterunku, strażnika Jevoxa. Jevox nie ma nic przeciwko temu, żeby od czasu do 
czasu 
zdradzić mi jakąś ciekawostkę, ponieważ kilka lat wcześniej uratowałem od 
stryczka jego 
ojca, ale nie mogę ryzykować, że tak szybko wpadnę na prefekta Toliusza. Toliusz 
nie spędza 
tu zbyt wiele czasu - częściej wyleguje się w jakimś burdelu lub barze w Kushni, 
wydając 
pieniądze z łapówek - ale być może nadal, przesłuchuje biednego Grosexa.
Sytuacja się wyjaśnia, kiedy z posterunku wychodzi strażnik Jevox i na mój widok 
zaczyna robić ostrzegawcze miny. Chowam się za rogiem. Wyglądam ostrożnie i 
dostrzegam 
Toliusza i dwóch strażników, którzy prowadzą skutego kajdankami Grosexa do 
krytego wozu. 
Wóz odjeżdża, Jevox zaś znajduje się w jego konnej eskorcie. Moje oficjalne 
źródła będą 
musiały zaczekać, trzeba więc pomyśleć o tych nieoficjalnych. Idę dalej, nie 
zwracając uwagi 
na żebraków. Jest ich zbyt wielu, żeby postępować inaczej.
Przy końcu ulicy Kwintesencji skręcam w ulicę Spokoju, żałosną, brudną alejkę 
pełną 
prostytutek i narkomanów. Prostytutki mnie ignorują. Narkomani wyciągają ręce i 
żebrzą. 
Odkąd dwa, potężny narkotyk, opanowało miasto kilka lat temu, coraz więcej 
narkomanów 
włóczy się po ulicach, przez co dzielnica Dwanaście Mórz stała się niebezpieczna 
dla ludzi 
wychodzących po zmroku, czy też o każdej innej porze.
Dalej na ulicy Spokoju znajduje się „Syrena”, tawerna ciesząca się tak złą 
sławą, że 
nikt, kto ma rozsądek, pozycję lub poczucie własnej godności nie zbliżyłby się 
nawet na 
kilometr do tego miejsca. Ja często tam bywam. W „Syrenie” można zazwyczaj 
znaleźć 
Kerka, mojego informatora, rozwalonego przy stole lub leżącego na podłodze, 
jeśli dwa 
właśnie go powaliło. Kerk handluje narkotykiem, żeby na niego zarobić, i zdobywa 
wiele 
przydatnych informacji, które sprzedaje również po to, aby zdobyć pieniądze na 
dwa.
Znajduję go przed taweraą, leżącego na spalonej słońcem ziemi. Przy jego stopach 
widzę pusty dzban po piwie, a powietrze wokoło nasycone jest łatwym do 
rozpoznania 
aromatem spalonego dwa.
Budzę go szturchnięciem nogi. Kerk spogląda na mnie swymi wielkimi oczami, które 
sugerują, że gdzieś tam na jego drzewie genealogicznym można znaleźć elfijskich 
przodków. 
Nie byłoby w tym nic dziwnego. Elfy odwiedzające miasta w Krainach Ludzi nie 
wzdragają 
się przed wizytami u pracujących tam prostytutek. Południowe Wyspy Elfów to może 
i raj na 
ziemi, ałe prostytucja jest tam rzadkością. Młode Elfy muszą jakoś zaspokajać 
swoje 
potrzeby.
- - Czego chcesz? - mamrocze Kerk.
- - Wiesz coś o Drantaaxie?
Narkoman automatycznie wysuwa rękę. Wkładam w jego dłoń małą monetę, jedną 
dziesiątą gurana.
- - Rzeźbiarz. Zabity zeszłej nocy.
- - Wiesz coś jeszcze?
- - Zadżgany przez swego czeladnika. Tak mówią.
Po jego oczach poznaję, że wie coś więcej. Wkładam w wysuniętą dłoń kolejną 
monetę.
- - Czeladnik sypiał z jego żoną.
- - Czy to plotka, czy też potwierdzony fakt?
- - Plotka. Ale wiarygodna.
Słońce pali. W wąskim przesmyku ulicy Spokoju upał jest nie do zniesienia. 
Maszerowałem przez pustynie, gdzie bywało chłodniej. Kerk nie wie nic więcej, 
ale będzie 
miał uszy otwarte. Daję mu jeszcze jedną monetę, a on się zbiera, ma już bowiem 
dość, aby 
kupić trochę dwa.
Odwracam się i odchodzę. Niewiele się dowiedziałem, ale informacja była ciekawa. 
Sytuacja zawsze staje się bardziej interesująca, kiedy czeladnik sypia z żoną 
majstra. Niestety 
zwiększa to również prawdopodobieństwo, że Grosex rzeczywiście zabił Drantaaxa, 
a ja nie 
chcę, aby to była prawda. Nie mam jednak żadnego rozsądnego powodu, aby wierzyć 
w jego 
niewinność, poza niejasnym wrażeniem, że nie kłamał. No i głęboką niechęcią do 
prefekta 
Toliusza.
Śmierdziuszki, małe czarne ptaszki, które opanowały miasto, siedzą zmęczone 
upałem 
na ścianach domów. Kilka z nich zrywa się w powietrze z ćwierkaniem, bo 
przestraszył je 
kamień rzucony przez chłopaka noszącego żółtą chustę, która jest odznaką Królów 
Koolu, 
miejscowego gangu młodzieżowego. Chłopak podnosi kolejny kamień.
- Rzuć we mnie, mały, a wtłoczą ci go do gardła, a potem dołożę takie zaklęcie, 
że 
kiszki ci zgniją.
Chłopak wycofuje się. Jako detektyw nie jestem zbyt popularny wśród Królów 
Koolu, 
wiedzą jednak, że nie powinni ze mną zadzierać. Kiedy prowadzę dochodzenie w 
dzień tak 
upalny jak ten, nie jestem w nastroju do żartów.
Kiedy przechodzę, krzywi się szyderczo. Ja odpowiadam tym samym. Dzieciaki. 
Dopóki nie pojawiło się dwa, kradły owoce na rynku. Teraz rabują z bronią w 
ręku, żeby 
zarobić na narkotyki. Turai schodzi na psy, i to szybko. Jeśli tutejsza ludność 
nie wykończy 
się sama zamieszkami, kradzieżami i narkotykami, król Lamarchus z Nioj nadejdzie 
z 
Północy i zetrze nas z powierzchni ziemi. Potrzebny mu tylko jakiś pretekst, i 
to 
niekoniecznie dobry.
Ponieważ zrobiłem pewne postępy, postanawiam odwiedzić tawernę „Pod Mściwym 
Toporem”, zanim pójdę sprawdzić, czego uda mi się dowiedzieć w pracowni 
Drantaaxa. 
Skoro mam przed sobą cały dzień pracy potrzebuję piwa, a może i trochę jedzenia. 
Chodzi mi 
też po głowie myśl, że powinienem znaleźć w książkach kilka zaklęć. Szczerze 
przyznaję, że 
obecnie kiepski ze mnie czarownik - męczy mnie nawet noszenie w pamięci 
standardowego 
zaklęcia obronnego - nadal jednak znam parę sztuczek. Nieźle mnie wkurzyło, że 
prefekt 
Toliusz mógł sobie tak po prostu wparować do mojego pokoju i zaaresztować 
Grosexa tuż 
pod moim nosem. Moja reputacja może ucierpieć, jeśli moich klientów będą 
spotykać takie 
przygody.
Tak się skoncentrowałem na przemykaniu wśród zalegającego ulicę gruzu, że 
dopiero 
po sekundzie lub dwóch dociera do mnie wygląd osoby, która wita mnie u drzwi 
tawerny. 
Jestem przyzwyczajony do dziwnych widoków na ulicach Turai: śpiewający 
pielgrzymi, 
potężni barbarzyńcy z Północy, czasem ubrany na zielono Elf. No i oczywiście 
sama Makri z 
jej czerwono-brązowym ciałem opiętym bikini z kolczugi. Na dodatek ostatnio 
przekłuła 
sobie nos, aby nosić w nim kółeczko, ozdobę bardzo rzadką w mieście, co nie 
uzyskało mojej 
aprobaty. Zrobili to dla niej Palax i Kaby, para wędrownych śpiewaków i muzyków, 
którzy 
wyglądają coraz bardziej malowniczo - włosy ufarbowane na krzykliwe kolory, 
ubrania 
jeszcze jaskrawsze i twarze poprzekłuwane w wielu miejscach. Pomimo to jednak 
nie byłem 
przygotowany na widok kobiety chodzącej na bosaka - co za śmieszny i 
niebezpieczny 
pomysł, biorąc pod uwagę stan naszych ulic! - ubranej w długą spódnicę ozdobioną 
znakami 
zodiaku i z girlandą kwiatów we włosach.
Mrugam oczami jak głupiec, kiedy ten cudak staje przede mną. Nie przychodzi mi 
do 
głowy żaden powód, dla którego ktoś mógłby chodzić na bosaka.
- Hej, Thraxasie - mówi Makr i, pojawiając się z tacą. - To Mniszek. Chce 
zaproponować ci pracę.
Zanim zdążyłem oświadczyć, że nikt nie może mieć na imię Mniszek, kobieta bierze 
mnie za rękę, patrzy mi głęboko w oczy i oznajmia, że na pewno przyszła do 
właściwego 
człowieka.
- - Widzę, że masz duszę pełną współczucia. Makri chichocze gdzieś z tyłu.
- - Chcesz mnie zatrudnić?
- - Tak. W imieniu delfinów.
- - Delfinów?
- - Delfinów mieszkających w zatoce.
- Tych, które potrafią rozmawiać z ludźmi - dodaje Makri. Chrząkam. Ludzie 
rzeczywiście gadają, że te delfiny potrafią mówić. Osobiście jakoś nie mogę w to 
uwierzyć.
- One także śpiewają - dodaje Mniszek wesoło. Z trudem udaje mi się zapanować 
nad 
sobą.
- Jestem zapracowanym człowiekiem. Czy ten wykład o faunie ma jakiś cel?
- - Ależ tak. Delfiny są w okropnych tarapatach. Ktoś ukradł ich uzdrowicielski 
kamień. Chcą cię zatrudnić, abyś go odzyskał.
- - Ich uzdrowicielski kamień?
- Dokładnie. Jest dla nich bardzo cenny, bo spadł z nieba. Mniszek uśmiecha się 
słodko, a ja porzucam wszystkie próby zapanowania nad sobą.
- Mogłabyś zejść mi z drogi? Jestem zapracowanym człowiekiem i właśnie prowadzę 
śledztwo. Prawdziwe śledztwo w sprawie morderstwa. Nie mam czasu stać tutaj i 
słuchać, jak 
jakaś wariatka z kwiatami we włosach bredzi o delfinach i uzdrowicielskim 
kamieniu, który 
spadł z nieba. A teraz przepraszam.
Przepycham się obok niej, Mniszek jednak znów zagradza mi drogę.
- Koniecznie musisz im pomóc!
- - Poszukaj innego detektywa.
- - Delfinom zależy na tobie. Uznały, że reprezentujesz ten sam poziom.
Ledwo się powstrzymuję, żeby jej nie uderzyć. Makri, jak widzę, uważa całą 
sprawę 
za bardzo zabawną. Niech sama idzie i pomaga delfinom. Ja muszę zająć się 
morderstwem. 
Ruszam na górę, nawet nie zatrzymując się, aby wziąć piwo. Potrzebuję czegoś 
mocniejszego. Wyciągam butelkę Hee> alkoholu pędzonego w górach za miastem. Po 
niedawnych sukcesach nabyłem lepszy gatunek niż ten, na który zazwyczaj mnie 
stać, ale i 
tak alkohol piecze mnie w gardle, kiedy przełykam. Potrząsam głową i nalewam 
sobie kolejny 
kieliszek. Gadające delfiny - akurat! Mam dość problemów z Orkami, Elfami i 
Ludźmi. Ryby 
mogą same się o siebie zatroszczyć.


Po spotkaniu z idiotycznym Mniszkiem i wysłuchaniu bredni o delfinach wracam do 
prawdziwego świata i ruszam do pracowni Drantaaxa. Już dość się nachodziłem w 
tym upale, 
łapię więc powóz, rozsiadam się i pozwalam, aby konny wóz wiózł mnie przez 
Dwanaście 
Mórz i dalej na północ, do Pashish. Pashish to spokojniejsza dzielnica, 
zamieszkana przez 
rodziny ubogich, lecz przyzwoitych robotników, którzy utrzymują nasze miasto. 
Nie ma tu 
przepychu, ulice są jednak nieco szersze i mniej obskurne niż w sąsiedztwie 
przystani. W 
pobliżu mieszka mój przyjaciel, czarownik Astrath Potrójny Księżyc, do którego 
zapewne 
później wpadnę.
W czasie jazdy rozmyślam o dwóch sprawach. Po pierwsze, kto zabił Drantaaxa? 
Kiedy nieco ochłonąłem z gniewu wywołanego wtargnięciem Toliusza, dostrzegam 
także, że 
zabrałem się do roboty bez żadnej zapłaty, co jak na mnie jest dość niezwykłe. 
Nie bawię się 
przecież w śledztwo dla przyjemności - ja tym zarabiam na życie. Oficjalnie nie 
mam nawet 
klienta. Grosex został zatrzymany, zanim zdążył mnie zatrudnić. Przychodzi mi do 
głowy 
niepokojąca myśl, że jako młody czeladnik nie śmierdzi groszem. Być może wydał 
swoje 
nędzne zarobki na prezenty dla żony rzeźbiarza.
Muszę po prostu wierzyć, że wszystko pójdzie dobrze. Chociaż nie narzekam na 
brak 
gotówki, nie znaczy to, że nagle stałem się altruistą. Biorąc pod uwagę pecha, 
który mnie 
ostatnio prześladuje, wkrótce znów będę biedakiem. Najprawdopodobniej zaraz po 
najbliższym wyścigu rydwanów.
Powóz staje na rogu, zatrzymany przez grupę śpiewających pielgrzymów śpieszących 
do Sanktuarium św. Kwatyniusza w zachodniej części miasta. Wyciągam rękę i biorę 
gazetę 
od ulicznego sprzedawcy. „Sławetna i wiarygodna kronika wszystkich wydarzeń 
światowych” zawsze chętnie opisuje drastyczne wydarzenia, a śmierć rzeźbiarza to 
doskonały 
temat. Morderstwa są w naszym mieście na porządku dziennym, jednak Drantaax był 
na tyle 
słynny, aby ta wiadomość stała się ważna. W Turai pracuje wielu różnych 
artystów, 
skuszonych mitem bogactwa, jaki nadal krąży wśród dekadenckich wyższych warstw 
naszego 
społeczeństwa, żaden jednak nie cieszył się taką sławą jak Drantaax.
Kronika wyjaśnia, że posąg, nad którym pracował - naturalnych rozmiarów figura 
św. 
Kwatyniusza na koniu - został w części sfinansowany przez Prawdziwy Kościół w 
Nioj. 
Gazeta opisuje wydarzenie dość ogólnie, bez bliższych szczegółów, a potem 
dodaje, że posąg 
zniknął. Zakładam, że to pomyłka skryby. W Turai mamy wielu sprytnych 
przestępców, ale 
nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł uciec niezauważony z posągiem z brązu 
przedstawiającym mężczyznę na koniu naturalnej wielkości. Bóg jeden wie, ile coś 
takiego 
może ważyć. Ale te pieniądze z Nioj to zła wiadomość. Nioj to państwo 
fundamentalistyczne. 
Król jest tam jednocześnie Naczelnym Pontyfikiem, a na dodatek to fanatyk 
religijny, ma 
więc teraz doskonały powód, aby gniewać się na Turai.
Dom Drantaaxa znajduje się na drugim końcu Pashish, gdzie mieszkańcom żyje się 
nieco mniej uciążliwie. Ulice są czyste, a chodniki w dobrym stanie. Wysiadam 
kilka domów 
wcześniej, płacę woźnicy i dochodzę pieszo. Domu i warsztatu pilnują dwaj 
strażnicy. Kiedy 
ich informuję, że jestem tu z powodu śledztwa, patrzą na mnie z kamiennymi 
twarzami i nie 
chcą się ruszyć.
- Tego mi tylko było trzeba - rozlega się głos za moimi plecami. - Thraxas 
wpychający 
swoje wielkie brzuszysko w sprawy Straży.
Odwracam się.
- Witam, kapitanie Rallee. Cieszę się, że to pan zajmuje się sprawą.
- To uczucie jest nieodwzajemnione. Czego chcesz? Kapitan Rallee i ja znamy się 
od 
dawna. Razem walczyliśmy podczas wojny z Orkami. We trójkę z Gurdem przeżyliśmy 
kilka 
mrożących krew w żyłach przygód, którymi nadal zabawiam słuchaczy podczas 
popijaw „Pod 
Mściwym Toporem”. Po wojnie, kiedy zostałem starszym detektywem w pałacu, 
kapitan 
Rallee również spędził tam wiele czasu, zanim stracił zaufanie Rycjusza, wówczas 
wicekonsula, i znów znalazł się na posterunku. Jego rewir przy przystani 
obejmuje jeden z 
najtrudniejszych rejonów miasta, a to nie byle co. Rallee nie przejmuje się tym, 
że bywa tam 
niebezpiecznie - nie jest to bowiem człowiek, który wzdraga się przed 
wypełnianiem swoim 
obowiązków - uważa jednak, że strażnik z jego doświadczeniem powinien już dostać 
jakąś 
lepszą posadę.
Chociaż kiedyś byliśmy niemal zaprzyjaźnieni i obu nas wyrzucił z pałacu 
Rycjusz, 
odsunęliśmy się od siebie przez ostatnie lata. Ja jestem wolnym strzelcem, 
Rallee zaś 
strażnikiem, a te dwa gatunki ludzi nigdy nie żyją ze sobą w zgodzie. Kapitan 
oddał mi już 
kilka przysług i wie, że nie jestem głupcem, jednak fakt, że to on zajmuje się 
sprawą nie 
stanowi gwarancji, że otrzymam pomoc Straży.
- Jak się żyje w Straży Obywatelskiej?
- Lepiej niż na więziennej galerze. Skoro jednak pojawiłeś się ty, może się to 
zmieni.
Mówię mu, że dobrze się trzyma, co jest prawdą. Kapitan starzeje się jakoś 
ładniej ode 
mnie. Włosy związuje w kucyk z tyłu głowy, tak jak ja, ale jego są jasne i 
lśniące. Podobnie 
wąs. Mój zaczyna już siwieć. Sądzę, że mój stary kompan nadal podoba się 
kobietom.
Kapitan ignoruje komplement.
- - Pracujesz nad tą sprawą, czy też po prostu wpychasz nos dla przyjemności?
- - Po prostu zarabiam na życie, panie kapitanie. Grosex zatrudnił mnie, zanim 
Toliusz 
go dopadł.
- - Ten czeladnik? Zatrudnił cię? A jak ci zapłacił?
- - Dał standardową zaliczkę - kłamię.
Kapitan prycha i informuje mnie, że Grosex nie miał grosza przy duszy, nie 
mówiąc 
już o trzydziestu guranach na zaliczkę potrzebną do zatrudnienia detektywa.
- Zatem to prawda, że miał romans z żoną Drantaaxa? Kapitan wzrusza ramionami.
- - Tak mówią. Służący zeznali, że Kalia z jakiegoś powodu była bardzo 
szczęśliwa.
- - Gdzie on jest teraz?
- - W więzieniu. A ty się z nim nie zobaczysz. Toliusz zamknął chłopaka na trzy 
spusty i nie zaryzykuje utraty uznania, jakie przyniosło mu szybkie zatrzymanie 
sprawcy. 
Straci je, gdy pozwoli ci porozmawiać ze swoim klientem. Kiepsko z nim, 
Thraxasie. 
Prawdziwy Kościół w Turai stracił wiele czasu, aby przekonać Kościół z Nioj do 
sfinansowaniu posągu. Zamierzali zaprosić kilku niojańskich kleryków na 
ceremonię jego 
odsłonięcia. Pewnie dzięki temu miały się poprawić stosunki między naszymi 
państwami. 
Teraz rzeźbiarz jest martwy, a posąg zniknął. Królowi Lamachusowi na pewno się 
to nie 
spodoba.
- - Gdzie jest żona Drantaaxa? Muszę z nią pomówić.
- Nie możesz. Zaczyna mnie to irytować.
- - Co pana ugryzło, kapitanie? Odkąd to detektywowi zabrania się porozmawiać ze 
świadkiem?
- - Nikt ci niczego nie zabrania. Nie możesz z nią porozmawiać, bo zniknęła. 
Uciekła, 
zanim tu dotarliśmy.
Kapitan wyjaśnia, że po znalezieniu ciała Kalia wysłała służącego, aby 
zawiadomił 
strażników. Kiedy przybyli, już jej nie było.
- Nikt nie widział, jak wychodziła. Kalia wymknęła się podczas zamieszania. Mamy 
więc teraz jednego martwego rzeźbiarza, jedną zaginioną żonę i jeden zaginiony 
posąg.
- - Posąg naprawdę zaginął? Jak ktoś mógłby go przenieść? Kapitan wzrusza 
ramionami.
- - Nie mam pojęcia. Ale naprawdę zniknął. Całe dwie tony.

- - Toliusz wytropił u mnie Grosexa przy pomocy czarownika. Czy ten czarownik 
nie 
może odnaleźć posągu?
- - Najwyraźniej nie. Uprzedzając twoje pytanie - nie, na miejscu zbrodni nie 
znaleziono żadnych oznak użycia magii. Nasi ludzie przeszukali cały dom i nie 
znaleźli 
najmniejszego jej śladu. Nie wiadomo, jak posąg zdołał zniknąć. Służący 
zarzekają się, że 
Drantaax pracował nad nim jeszcze tego samego ranka. Jego żona znalazła ciało 
tuż po 
zabójstwie, nie było więc czasu na to, aby przetransportować gdzieś posąg. A 
jednak zniknął.
- - Dlaczego Toliusz jest tak pewien, że rzeźbiarza zabił Grosex?
- - To jego nóż tkwił w ciele.
- - No i co? To nic nie znaczy. Każdy mógł użyć tego noża.
- - Być może. Zobaczymy, co powie nasz czarownik, kiedy zbada narzędzie zbrodni, 
sądzę jednak, że znajdzie na nim aurę czeladnika. A teraz jestem zajęty. Jeśli 
nie masz nic 
przeciwko temu, zajmę się pracą.
- - Muszę zajrzeć do środka.
- - Idź do diabła.
Kapitan Rallee był kiedyś oficerem łącznikowym pomiędzy Pałacem Sprawiedliwości, 
główną siedzibą straży, a Ochroną Pałacową. Miła, wygodna posadka, chociaż 
oczywiście po 
wielu latach spędzonych na walce z turajską przestępczością na pewno na nią 
zasłużył. A 
teraz z powrotem patroluje ulice i niezbyt mu się to podoba. Rzadko jest w 
dobrym nastroju.
- - No, o co chodzi? Mam prawo zajrzeć do środka.
- - „O co chodzi?” O to, że prefekt Toliusz siedzi mi na głowie, żebyśmy tę 
sprawę 
załatwili tak szybko, jak to możliwe, aby Prawdziwy Kościół i Niojanie byli 
zadowoleni. Z 
kolei konsul Kaliusz popędza mnie, abym szybko znalazł skradzione królewskie 
złoto, że nie 
wspomnę o milionie innych spraw, od pielgrzymów okradanych w sanktuarium do 
ośmiu 
zabójstw związanych z dwa, które popełniono w Kushni w ciągu ostatnich dwóch 
dni. Czy to 
ci wystarczy?
Chrząkam ze współczuciem, zauważam jednak, że jako prawny przedstawiciel 
Grosexa mam prawo obejrzeć miejsce zbrodni. Kapitan duma o tym przez chwilę. Nie 
chce, 
abym tam wchodził, jednakże trzeba mu oddać sprawiedliwość - nie jest to 
człowiek, który 
łamie prawo.
- Wobec tego zajrzyj. Jeśli zjawi się Toliusz i wsadzi cię do więzienia, nie 
przylatuj do 
mnie z płaczem.
W tym momencie, kiedy mamy właśnie wejść do domu, z wielu wież wznoszących się 
nad miastem rozlega się wezwanie do popołudniowych modłów, musimy więc uklęknąć 
i 
pochylić głowy ku ziemi. W Turai nie można się od tego wymigać. Trzy razy 
dziennie 
odbywają się oficjalne modły i każdy, kto nie uklęknie, będzie miał problemy z 
władzami. 
Klękam więc i modlę się obok kapitana Rallee i jego dwóch strażników, co jest w 
gruncie 
rzeczy zabawne, chociaż podczas pracy nieraz musiałem się modlić w dużo 
dziwniejszym 
towarzystwie. Raz zdarzyło się nawet, że z kimś walczyłem, kiedy rozbrzmiało 
wezwanie, 
musiałem więc uklęknąć obok faceta, a potem wstać i go zabić. No cóż, 
przynajmniej poszedł 
na spotkanie ze swoim Stwórcą dobrze przygotowany.
Upał jest okropny i muszę dobrze się starać, aby nie zasnąć. Kiedy rozbrzmiewa 
wezwanie do zakończenia modłów, ze znużeniem podnoszę się na nogi.
- - Robisz się powolny, Thraxasie - zauważa kapitan Rallee. - Czas, abyś zniknął 
z 
ulicy. Otwórz sobie tawcrnę.
- - Szybko bym przepił cały interes.
Wchodzimy do domu, gdzie zabieram się do badania miejsca zbrodni pod czujnym 
okiem strażnika, któremu nakazano chodzić za mną i pilnować, żebym nie robił 
nic, czego 
robić nie powinienem.
Dom Drantaaxa to standardowy budynek, być może nieco wykwintniej szy niż 
większość podobnych, ale bez przesady. Gdyby nie znakomite rzeźby zdobiące 
pokoje, ogród 
i centralny dziedziniec, można by go wziąć za mieszkanie średnio zamożnego 
kupca. Posągi 
są jednak piękne. Nawet niewyćwiczone oko, takie jak moje, dostrzeże od razu, że 
są 
znacznie lepsze, niż większość tych, które można zobaczyć w świątyniach i 
bibliotekach 
naszego miasta.
Duży warsztat Drantaaxa przylega do tylnej ściany domu, jednak na miejscu 
zbrodni 
niewiele jest do zobaczenia, za wyjątkiem bladej plamy krwi w miejscu, gdzie 
leżało ciało i 
wielkiej pustki tam, gdzie powinien znajdować się posąg. Skupiani się, żeby 
sprawdzić, czy 
zdołam wyczuć magię. Nie zdołałem. Jestem pewien, że nikt jej tu nie używał w 
ciągu 
ostatnich kilku dni. Według kapitana Rallee posąg na pewno stał tu jeszcze 
wczoraj. Widział 
go pontyfik Prawdziwego Kościoła, przysłany, aby zobaczył, jak idzie praca.
Posąg został wykonany z brązu. Drantaax kształtuje swoje dzieła w gipsie i 
wysyła 
modele do odlewni, która je dla niego odlewa i odsyła w sześciu kawałkach. 
Później rzeźbiarz 
składa wszystkie części, szlifuje je, dokonuje ewentualnych poprawek, no i 
proszę - powstaje 
posąg z brązu. Takie posągi są puste w środku, ale i tak święty, koń i cokół 
musiały razem 
ważyć kilka ton, ponieważ Drantaax złożył już całość.
A teraz posągu nie ma. Zniknął. Nikt niczego nie widział. Do przewiezienia 
gotowego 
dzieła potrzeba sześciu mężczyzn z podnośnikiem i specjalnym wzmocnionym wozem. 
Oglądam kołowroty zamocowane w warsztacie specjalnie do podnoszenia ciężkich 
dzieł 
sztuki. To z pewnością kłopotliwy proces. Nie da się go przeprowadzić w 
pośpiechu. Ktoś 
jednak przeniósł posąg i nikt niczego nie widział. Żaden z sąsiadów ani żaden z 
przechodniów, których zdołali odszukać strażnicy nie dostrzegł niczego dziwnego 
w domu 
lub w jego okolicy. Po drugiej stronie ulicy codziennie siedzi żebrak, który 
przysięga, że w 
dniu morderstwa z dziedzińca nie wyjechał żaden wóz.
- Nie mógł tak po prostu zniknąć.
Kapitan Rallee informuje mnie sucho, że sam już doszedł do takiego wniosku.
- A stary Hazjusz Wspaniały twierdzi, że nie używano tu magii? Bardzo dziwne.
W warsztacie znajdują się również inne dzieła sztuki - niektóre w trakcie 
tworzenia, 
inne już gotowe. Piękne i jak sądzę cenne dla kolekcjonerów. Żadne nie jest tak 
duże. Są 
wśród nich popiersia, które mógłby wynieść jeden człowiek. Dlaczego więc 
złodziej 
zdecydował się zabrać ze sobą coś tak masywnego? I na dodatek niemożliwego do 
sprzedania, nawet w Turai, ulubionym schronieniu nieuczciwych kupców.
Za domem jest grządka, gdzie mała marmurowa nimfa leśna spoczywa pośród 
czerwonych kwiatów. Kwiaty nieźle wytrzymywały szalony upał, ale już zaczynają 
więdnąć. 
Płatki pokrywają ścieżkę, tworząc małą plamę czerwieni. W środku dostrzegam coś 
żółtego. 
Schylam się, aby obejrzeć to z bliska. Wśród czerwonych płatków leży też kilka 
żółtych. 
Znów patrzę na grządkę. Nie ma na niej żółtych kwiatów. Dziwne. Może te kwiaty 
miały 
także po kilka żółtych płatków, które akurat wszystkie spadły? A może nie? 
Podnoszę 
tajemnicze płatki i wkładam je do sakiewki, którą noszę przy pasie na takie 
właśnie okazje.
Rozglądam się jeszcze przez jakiś czas, ale niczego nowego się nie dowiaduję. 
Kapitan Rallee twierdzi, że nie ma żadnych informacji o miejscu pobytu żony 
Drantaaxa. Jeśli 
coś wie, nie chce mi powiedzieć. Trójkę służących będzie trzymał pod kluczem do 
przesłuchania i nie wygląda na to, żebym w najbliższym czasie mógł z nimi 
porozmawiać. 
Dochodzę do wniosku, że czas odejść.
Muszę szybko zobaczyć się z Grosexem, ale ponieważ jestem w pobliżu domu 
Astratha Potrójnego Księżyca, postanawiam odwiedzić go najpierw. Astrath to 
czarownik, i to 
dobry, może więc będzie mógł mi pomóc.
Gdy idę ulicą, nagle dochodzę do wniosku, że jestem śledzony. Zawsze potrafię to 
wyczuć, to taki instynkt. W ten sposób między innymi manifestuje się wrażliwość, 
jaką 
wyrobiłem sobie jako czeladnik czarownika; a która służyła mi dobrze, kiedy 
byłem 
najemnikiem. Uczucie to nie opuszcza mnie, kiedy docieram do domu Astratha. 
Dzwonię do 
drzwi i rozglądam się szybko, ale nie dostrzegam nikogo.
Służący wprowadza mnie do domu, który jest o wiele mniejszy, niż można by 
oczekiwać w przypadku czarownika tak potężnego jak Astrath Potrójny Księżyc. 
Podobnie 
jak mnie, nie wiodło mu się najlepiej. Astrath wpadł w tarapaty kilka lat temu i 
ma szczęście, 
że w ogóle jest jeszcze w mieście. Pracował wtedy jako oficjalny czarownik na 
Stadionie 
Superbiusza, a jego obowiązkiem było pilnowanie, aby wszystkie walki i wyścigi 
rydwanów 
odbywały się uczciwie i bez użycia magii.
Obywatele Turai są na tym punkcie bardzo wrażliwi - nikt nie lubi, kiedy okazuje 
się, 
że na rydwan, na który postawił ktoś rzucił zły urok. Czarownik ze Stadionu ma 
więc ważne 
zadanie. Po serii podejrzanych wyników rozeszła się pogłoska, że Astrath w 
zamian za 
łapówki przymyka oko na magiczne oszustwa. Groził mu długi pobyt w więzieniu, a 
może i 
publiczny lincz, aleja namotałem trochę i oczyściłem jego imię. No, może 
niezupełnie 
oczyściłem, ponieważ był winny jak diabli, ale tak namąciłem, że w sądzie nie 
można było 
przedstawić żadnego dowodu. W wyniku tego Astrathowi udało się uniknąć 
wyrzucenia z 
Gildii Magów, ale musiał podać się do dymisji. Skandal zmusił go też do 
opuszczenia bogatej 
willi w Thamlinie, wylądował więc w Pashish, gdzie służy biedakom.
Często proszę go o radę. To co, że ma słabość do przyjmowania łapówek - kiedy w 
grę wchodzi magia, jest chytry jak simnijski lis. Szczodrze dzieli się też 
jadłem i napitkiem, i 
zazwyczaj cieszy się na mój widok. Nikt z jego dawnych przyjaciół z Gildii Magów 
nie 
zbliżyłby się teraz do niego na kilometr, odczuwa więc brak inteligentnej 
konwersacji.
Kiedy wchodzę, Astrath natychmiast nakazuje służącemu, aby przyniósł wino i 
owoce. Jego nieduży pokój pełen jest książek, eliksirów i innych magicznych 
akcesoriów, 
musi więc zrzucić kilka zwojów, żeby zrobić miejsce na karafkę.
- - Jak się żyje? - pytam.
- - Lepiej niż na więziennej galerze, ale niewiele. Jeśli będę musiał postawić 
następny 
horoskop tutejszej sprzedawczyni ryb, przysięgam, że zatruję jej następny połów. 
To mnie 
dobija, Thraxasie. Baba ma czternaścioro dzieci i chce wiedzieć wszystko, co 
każde z nich 
czeka w przyszłości. Niby jak mam zgadnąć, czy jej siódma córka dobrze wyjdzie 
za mąż?
Wzdycha i nalewa wino. Rozmawiamy przez chwilę o wydarzeniach w mieście i 
spekulujemy, czy sytuacja poprawi się teraz, gdy Cyceriusz został wicekonsulem, 
i czy zbliża 
się wojna z Nioj lub Mattesh.
- Słyszałeś o Drantaaxie? Słyszał.
- Świetny rzeźbiarz. Kiedy tylko dowiedziałem się o morderstwie, sprawdziłem 
koniunkcje, aby zobaczyć, czy będę mógł się czegoś dowiedzieć. Niestety jednak 
księżyce nie 
były dobrze ustawione.
Potężni czarownicy, tacy jak Astrath Potrójny Księżyc, potrafią czasem spojrzeć 
w 
przeszłość. Na szczęście dla jurajskich przestępców jest to bardzo trudne 
zadanie i zupełnie 
niewykonalne, jeśli nasze trzy księżyce znajdowały w niewłaściwych fazach w 
porównaniu z 
ich obecną pozycją na niebie. Od czasu do czasu czarownicy z Pałacu 
Sprawiedliwości 
dokonują niezwykłych wyczynów: rozwiązują trudne sprawy kryminalne, zaglądając w 
otchłanie czasu i dowiadując się dokładnie, kto gdzie był i co się stało. To 
jednak rzadkość. 
Zazwyczaj strażnicy muszą chodzić po ulicach i zadawać pytania, tak samo jak ja.
Opowiadam Astrathowi o wszystkim, co wiem, i pytam go o posąg.
- Jak sądzisz, w jaki sposób mogli go przenieść?
Gładzi brodę. Brody są rzadkością w Turai, ale lubią je czarownicy i członkowie 
kilku 
innych gildii, na przykład nauczyciele i bajarze.
- - Żadnych śladów magii?
- - Żadnych. Strażnicy ich nie znaleźli, a ja sam przysiągłbym, że nikt nie 
wypowiedział tam ostatnio żadnego zaklęcia. Chociaż byłem zaledwie czeladnikiem 
czarownika, w moim zawodzie człowiek uczy się takie rzeczy wyczuwać.
- - Dobry czarownik mógł ukryć ślady magii, Thraxasie. Który czarownik ze Straży 
badał to miejsce?
- - Hazjusz Wspaniały.
- - Sam stary Hazjusz, co? To musi być ważne, skoro strażnicy sprowadzili go z 
Pałacu Sprawiedliwości. No cóż, to zmienia postać rzeczy. Żaden czarownik nie 
zdołałby 
ukryć śladów swojej aury lub swoich zakląć przed starym Hazjuszem. To upierdliwy 
staruszek, ale zna się na magii. Posąg musiał zostać wyniesiony ręcznie.
- - Niemożliwe. Nie było na to czasu. Jeszcze rano posąg stał w warsztacie. 
Kilka 
osób przysięga, że go widziało. A warsztat Drantaaxa znajduje się na głównej 
ulicy w 
Pashish. Nie ma mowy, żeby ktoś nie zobaczył, jak posąg wyjeżdża na wozie. Do 
załadowania go potrzeba sześciu mężczyzn i dwóch godzin. Większa operacja. Ale 
nikt nic 
nie zauważył. Posąg po prostu zniknął. Wiem, że stary Hazjusz Wspaniały 
przeszukiwał 
miasto, nic jednak nie może znaleźć.
Astrath przyznaje, że cała ta sprawa jest bardzo dziwna, ale nie ma nic do 
zaproponowania.
- - A tak na marginesie, Thraxasie, czy to dla ciebie ważne, co się stało z tym 
posągiem? To znaczy, że chcesz uwolnić Grosexa od oskarżenia o morderstwo.
- - Dobre pytanie, Astrath. Może nie będzie to miało żadnego znaczenia, jeśli 
znajdę 
jakikolwiek inny punkt zaczepienia. Ale prefekt trzyma czeladnika pod kluczem i 
trudno mi 
znaleźć jakiś trop. Sądzę, że gdybym wiedział, gdzie jest posąg, prawdopodobnie 
dowiedziałbym się też, co się za tym wszystkim kryje. Posąg mógłby też pomóc 
strażnikom, 
gdyby zbadali jego aurę.
Astrath zgadza się przeszukać miasto; być może coś odkryje.
Przed odejściem pytam go, czy mógłby mi coś zaproponować, aby na przyszłość 
uniknąć takiej klęski jak ta, którą poniosłem dzisiaj, kiedy Toliusz po prostu 
wszedł sobie i 
zabrał Grosexa.
- - Zaklęcie wywołujące niewidzialność? - proponuje. - Aby twój klient stał się 
niewidzialny dla przedstawicieli władz?
- - Niestety, to znacznie przekracza moje możliwości. Nigdy bym sobie z tym nie 
poradził. Obecnie potrafię tylko stosować zaklęcie nasenne, którym odbieram 
przeciwnikom 
przytomność.
- Hmm.
Astrath bierze z półki księgę zaklęć i przegląda spis treści.
- A co powiesz o tym? Chwilowa dezorientacja. Proste krótkie zaklęcie. Dzięki 
niemu 
każda osoba przeszukująca twój pokój będzie nieco ogłupiona. Nie jest 
stuprocentowo pewne, 
oczywiście, jeśli masz do czynienia z kimś o bardzo silnej woli, ale powinno 
wystarczyć, abyś 
mógł kogoś ukryć przed wścibskimi strażnikami.
To chyba sposób, który mógłby poskutkować. Dziękuję czarownikowi, kończę wino i 
wychodzę. Jest już wieczór, ale po chłodzie panującym w domu Astratha na ulicy 
nadal jest 
trudno wytrzymać, a w drodze do domu ktoś znów mnie śledzi. Nie próbuję pozbyć 
się cienia, 
wolałbym bowiem raczej odkryć jego tożsamość, ale drań jest sprytny i nie udaje 
mi się go 
zobaczyć.
„Pod Mściwym Toporem” Makri skończyła już zmianę i zamierza właśnie zaszyć się 
w pokoju, aby wkuwać matematykę, która jest jednym z przedmiotów w Kolegium 
Gildii. 
Ambicją Makri jest wstąpienie na Uniwersytet Imperialny. To jest jednak 
niemożliwe, 
bowiem Uniwersytet nie przyjmuje kobiet. Wstępują do niego tylko synowie 
senatorów lub 
najbogatszych kupców, a już z pewnością nie przyjmą tam nikogo, kto ma w żyłach 
krew 
Orków. Pomimo to Makri nie daje się zniechęcić.
- - Do Kolegium Gildii też nie chcieli mnie przyjąć - zauważa. - A zobacz, jak 
dobrze 
sobie tam radzę.
- - W zeszłym tygodniu biłaś się z ośmioma studentami.
- - Obrażają moje uszy.
Niezwykły rodowód Makri daje o sobie znać między innymi tym, że ma ona spiczaste 
uszy. Zazwyczaj zakrywa je długimi i gęstymi włosami.
- - No i co? Ja obrażałem twoje uszy wielokrotnie.
- - TV jesteś zapijaczonym prostakiem, który nie wie, jak należy się zachować - 
ripostuje Makri. - Studenci powinni być uprzejmi. Poza tym nie nazwałabym tego 
bójką. 
Większość z nich po prostu uciekła. A zaraz potem zdałam egzamin z filozofii.
Dostrzegam, że Makri ukryła między papierami kilka pałeczek thazis zabranych zza 
baru. Biorę jedną, kiedy idziemy na górę.
- - Lepiej, żeby Gurd nie zobaczył, że podkradasz mu thazis.
- - Powinien mi więcej płacić. Dlaczego nie chciałeś pomóc delfinom?
- - Pomóc delfinom? Czyli pracować dla Mniszka? Chyba żartujesz. Jestem 
detektywem i zajmuję się sprawą morderstwa. Nie mam czasu, żeby biegać za jakimś 
cudakiem z kwiatami we włosach i słuchać tak zwanych mówiących delfinów, jak 
kwiczą o 
swym uzdrawiającym kamieniu. Ta kobieta jest ewidentnie szalona.
Makri śmieje się.
- - Ja ją polubiłam.
- - Tylko dlatego, że zawsze lubisz ludzi, którzy mnie doprowadzają do szału.
- - Na przykład?
- - Na przykład Hanamę Mistrzynię Zabójstw. Baba omal mnie nie zabiła, a ty 
teraz 
chodzisz razem z nią na spotkania.
Ten fakt jest źródłem pewnych napięć między mną a Makri. Moja przyjaciółka 
związała się z Ligą Kobiet Wyzwolonych, grupą zawiązaną w celu walki o prawa 
kobiet, 
które, muszę przyznać, są w Turai dość ograniczone. Nie mogą one na przykład 
wstępować 
do cechów, za wyjątkiem kilku bardzo wyspecjalizowanych, jak Gildia Magów i Cech 
Zabójców. Nie mogą też wstąpić do Szanownego Czcigodnego Stowarzyszenia, co 
poważnie 
ogranicza możliwość prowadzenia interesów. Nie mogą głosować, nie mogą zasiadać 
w 
Senacie. Nie wpuszcza się ich również do luksusowych łaźni i przybytków odnowy 
biologicznej w centrum miasta. Co, muszę przyznać, nigdy mi specjalnie nie 
przeszkadzało, 
dopóki Makri nie wstąpiła do Ligi Kobiet Wyzwolonych i nie zaczęła robić z tego 
wielkiej 
sprawy.
Ogólnie rzecz biorąc, nie zamierzam walczyć z jej poglądami. Zwisa mi to. Daję 
jej 
gurana lub dwa na jej zbiórki i odczepia się ode mnie. Jak się jednak niedawno 
na swoje 
nieszczęście dowiedziałem, liczba członkiń Ligi ostatnio wzrosła zastraszająco, 
Większość 
obywateli Turai byłaby bardzo zaskoczona na wieść o tym; że Ligę wspierają nie 
tylko 
kobiety takie jak piekarka Minarixa czy zielarka Chiaraxi, ale może ono również 
liczyć na 
dyskretne wsparcie księżniczki Du-Akai, trzeciej w kolejce do tronu. Król na 
pewno nie byłby 
zadowolony, gdyby się o tym dowiedział. Ani Prawdziwy Kościół, który uważa Ligę 
Kobiet 
Wyzwolonych za potworność.
Lisutaris Kochanka Niebios, bardzo potężna czarownica (w chwilach, gdy nie pali 
opium), to kolejna sympatyczka Ligi. Co najdziwniejsze, jestem całkiem 
przekonany, że 
Hanama, trzecia co do znaczenia osoba w Cechu Zabójców, również ją popiera. Myśl 
o Makri 
chodzącej na sekretne spotkania z tymi ludźmi niepokoi mnie, bo pewne osoby mogą 
w ten 
sposób dowiedzieć się o moich sprawach czegoś, czego wiedzieć nie powinny. Nie, 
żeby 
Makri świadomie zdradzała moje sekrety, ale mieszka w naszym mieście dopiero od 
roku i 
nadal nie jest obyta z cywilizacją. Wciąż ma trudności z używaniem sztućców, a 
ja ciągle 
jeszcze mogę ją bezkarnie okłamywać.
Makri odchodzi, aby się uczyć. Ja idę spać.

3

Następnego dnia budzę się tak wcześnie, że prawie zdążam na poranne modły, co 
nie 
zdarzyło mi się od lat. Jednak pomimo tak obiecujących początków poranek 
przynosi tylko 
frustrację. Jadę powozem do więzienia, ale nie udaje mi się zobaczyć z Grosexem. 
Wszystkim 
więźniom przepisy gwarantują możliwość spotkań ze swoimi przedstawicielami, ale 
w Turai 
prawo nie jest zawsze respektowane. W więzieniu informują mnie szorstko, że 
Grosex nie 
może się z nikim widzieć i odsyłają mnie z kwitkiem. Kiedy głośno i długo 
protestuję, 
urzędnik żąda, abym przedstawił dowód, że rzeczywiście Grosex zatrudnił mnie do 
przeprowadzenia śledztwa.
- Prefekt Toliusz zabrał go, zanim zdążył wypisać mi upoważnienie.
To oczywiście niewiele pomaga. Najwyraźniej władze chcą szybko zakończyć sprawę 
bez kłopotu, jaki mógłby im sprawić ktoś starający się wypracować rozsądną linię 
obrony. 
Proces Grosexa ma się odbyć w następnym tygodniu i jeśli tak dalej pójdzie, 
chłopak na 
pewno będzie wisiał. Drantaax był w mieście ceniony i opinia publiczna głośno 
domaga się 
krwi zabójcy.
Przeklinam swój brak wpływów u urzędników miejskich. Mam wiele kontaktów w 
półświatku, ale od czasu gdy wyrzucono mnie z pałacu, wiele potężnych 
osobistości 
zamknęło przede mną drzwi.
Przychodzi mi do głowy, że Cyceriusz, nasz nowy wicekonsul, mógłby udzielić mi 
pewnej pomocy ze względu na przysługę, jaką mu ostatnio oddałem. Cyceriusz 
jednak 
wyjechał z oficjalną misją do Mattesh, na razie więc jestem w kropce.
Skoro nie mogę zobaczyć się z Grosexem, powinienem porozmawiać z żoną 
Drantaaxa, ale wszystkie ślady prowadzą donikąd. Nikt nie widział, jak 
wychodziła, i nikt nic 
nie wie ojej obecnym miejscu pobytu. W mieście Kalia ma tylko jednego krewnego, 
brata, 
który pracuje w magazynach przy porcie. On też nic nie może mi powiedzieć, i 
najwyraźniej 
niewiele go to obchodzi. Nigdy im się nie układało.
- - Czy miała romans z czeladnikiem? - pytam.
- - Prawdopodobnie - odpowiada, dając mi do zrozumienia, że czas, abym sobie 
poszedł. Dalej mu się naprzykrzam, ale nie dowiaduję się niczego więcej oprócz 
rewelacji, że 
obecnie sprowadzamy dużo pszenicy drogą morską.
To ciekawe, że żona Drantaaxa, Kalia, pochodzi z rodziny pracowników portowych. 
Oznacza to, że wyszła za mąż poza swoją klasą. Drantaax nie był co prawda 
arystokratą, ale 
znany rzeźbiarz zajmuje wyższą pozycję niż zwykły robotnik. Wszyscy w Turai 
zdają sobie 
sprawę z takich różnic.
Odwiedzam posterunek Straży; Toliusz odjechał, ale strażnik Jevox nie wie, gdzie 
jest 
Kalia i nie sądzi, żeby Straż miała jakieś pomysły.
- - Niemożliwe żeby kobiecie bez rodziny tak łatwo udało się ukryć w tym 
mieście. 
Gdzie miała pójść? Służący twierdzą, że nie zabrała ze sobą żadnych pieniędzy. I 
dlaczego 
zniknęła?
- - Może go zabiła, żeby móc się zejść z czeladnikiem - podsuwa Jevox.
- - Jeśli jednak to zrobiła, użycie jego noża i w rezultacie posłanie go na 
szubienicę 
było nieostrożne.
Zastanawiam się nad sprawą Kalii i Grosexa. Jeżeli naprawdę mieli romans to 
dziwne, 
że wzięła nogi za pas i zostawiła go swojemu losowi.
Jevox mówi mi, że ją znał, kiedy jeszcze mieszkała przy przystani. Pamięta ją 
jako 
bardzo piękną młodą kobietę.
- Nic dziwnego, że wyszła za bogatego rzeźbiarza. Gdyby trochę poczekała, 
zapewne 
zaszłaby jeszcze wyżej.
Jevox jest zajęty. Toliusz zamęcza swoich ludzi, bowiem senator Lodiusz, lider 
partii 
opozycyjnej, Popularów, wykorzystuje najnowszą falę przestępstw jako bicz na 
Tradycjonalistów.
- Obrabowane domy ambasadorów! - krzyczy w Senacie. - Królewskie złoto 
skradzione! Uczciwi obywatele mordowani na ulicach! Dwa rozchodzi się po mieście 
jak 
zaraza! A co nasi przedstawiciele robią w sprawie tego kryzysu?
Jego mowa była jeszcze dłuższa - jak donosi kronika - i naturalnie spowodowała, 
że 
każdy urzędnik miejski od konsula Kaliusza w dół czuje się teraz niepewnie. 
Popularzy 
senatora Lodiusza wypadli nieco gorzej podczas ostatnich wyborów, jest on jednak 
nadal 
ważną osobistością w mieście i mógłby sprawić wiele kłopotów, jeśli pociągnie za 
sobą 
tłumy. Wszyscy strażnicy muszą więc stawać na głowie, żeby rozwiązać kilka 
największych 
spraw i wcale nie są z tego zadowoleni. Zostawiam Jevoxa wpatrzonego ponuro w 
stos 
zeznań świadków w sprawie morderstwa na tle dwa popełnionego przy przystani. 
Żaden 
świadek najwyraźniej nic nie widział Jak to zazwyczaj bywa, kiedy przestępstw 
dokonują 
potężne gangi narkotykowe.
Gdybym miał coś, co należało do Kalii, mógłym użyć zaklęcia, aby ją odnaleźć, 
ale 
niczego takiego nie posiadam. Wracam do domu rzeźbiarza. Dom jednak jest już 
zamknięty i 
pilnowany, i moje słowa nie odnoszą żadnego skutku. Przeklinam samego siebie za 
to, że nie 
wziąłem czegoś wcześniej, kiedy miałem okazję. Ale Mag Straży również nie 
posunie się 
dalej, bo księżyce ustawią się w odpowiednim złączeniu dopiero za kilka 
miesięcy. Grosex 
nie może czekać tak długo.
Skarżę się na to Astrathowi Potrójnemu Księżycowi.
- - Za każdym razem, kiedy chcę kogoś szybko znaleźć, księżyce są nieodpowiednio 
ustawione. Magia jest do niczego, kiedy chodzi o rozwiązywanie spraw 
kryminalnych.
- - Nie zawsze. W przeszłości kilka razy pomogłem ci uzyskać dobre rezultaty.
To prawda. Poza tym w gruncie rzeczy to dobrze, że magia nie wystarczy do 
zwalczenia przestępczości w mieście, bo wtedy straciłbym pracę.
Astrath szuka posągu, ale bez rezultatów. To dowodzi, że został on wywieziony 
bardzo daleko, ale jak - nadal pozostaje tajemnicą. Kiedy wreszcie wracam do 
tawerny „Pod 
Mściwym Toporem”, skarżą się Makri na brak wyników.
- - Jedyna nowość to fakt, że jestem śledzony.
- - Śledzony? Przez kogo?
- - Nie wiem. Nie udało mi się go zobaczyć. Ale czuję to.
- - Próbowałeś kuriyf!
Potrząsam głową. Kuńya, ciemny i tajemniczy płyn, pokazuje czasem obrazy w 
odpowiedzi na pytanie, pod warunkiem że pytający nauczył się, jak to robić. To 
sztuczka, 
którą nadal od czasu do czasu potrafię wykonać z dobrym rezultatem, po takim 
zabiegu czuję 
się ostatnio zupełnie wypompowany. Niestety, nie zawsze udaje się uzyskać 
odpowiedź, a 
płyn, importowany z dalekiego Zachodu, jest straszliwie drogi, więc będę mógł 
skorzystać z 
niego tylko raz. Wolę zdobyć informacje na temat Grosexa niż osoby, która mnie 
śledzi. 
Zajmę się nią osobiście, kiedy tylko się pokaże.
Kończę poobiednie piwo. Nie mogę się zobaczyć z Grosexem, nie mogę znaleźć 
żadnych świadków, a muszę wiedzieć, co się wydarzyło. Wracam myślami do żony 
Drantaaxa, Kalii. Może kuńya da mi jakąś wskazówkę. Warto spróbować. Bez niej 
nie dam 
rady.
Wprowadzenie umysłu w odpowiedni stan zabiera mi dużo czasu. Czarownik 
powinien pracować w spokojnym otoczeniu, ale w Dwunastu Morzach rzadko panuje 
spokój. 
Sprzedawcy ryb, handlarze dwa i prostytutki przekrzykują się nawzajem, 
zachwalając swój 
towar. Bezdomne psy wyją i walczą ze sobą; dzieci bawią się hałaśliwie w błocie, 
a kobiety 
krzyczana sklepikarzy, targując się o tanie warzywa. Do tego hałasu dołączają 
się odgłosy 
prac budowlanych. Niełatwo jest wprowadzić się w trans, ale robię, co mogę.
Przede mną stoi spodeczek wypełniony cennym czarnym płynem. Jedyny kupiec, 
który sprowadza go z dalekiego Zachodu twierdzi, że to krew smoka. To nieprawda 
(wiem, 
bo widziałem krew smoków), ale w ten sposób uzyskuje powód, żeby żądać tak 
zwariowanej 
ceny. Tak czy siak, kuńya potrafi dać odpowiedź przenikliwemu umysłowi zdolnego 
czarownika - a nawet takiego człowieka jak ja, chociaż nigdy nie byłem niczym 
więcej niż 
tylko czeladnikiem.
Zaciągam zasłony i oświetlam pokój wielką czerwoną świecą. Czarny płyn odbija 
światło. Koncentrując się na płomieniu, myślę o żonie Drantaaxa i jej obecnym 
miejscu 
pobytu.
Przez jakiś czas nic się nie dzieje. Trwa to długo; zaczynam już myśleć, że nic 
z tegtf. 
Nie wychodzę jednak z transu. Czas mija. W pokoju robi się chłodno i nie słyszę 
hałasów z 
zewnątrz. Wreszcie zaczyna powstawać obraz: to dom, duży dom... biała willa na 
zalesionym 
wzgórzu.
Staram się dojrzeć ją wyraźniej, kiedy przez moje skupienie przebija się słabe 
uczucie 
niepokoju. Nie wiem, o co chodzi. Usiłuję je ignorować. Niepokój nie znika. 
Staram się 
skoncentrować na wizji, jednak zaczyna mi się ona wymykać. Nadal pozostaję w 
głębokim 
transie, ale zdaję sobie sprawę, że w moim pokoju ktoś jest. Przeszywa mnie 
dreszcz strachu, 
okropny lęk wywołany świadomością, że jestem bezbronny w obliczu wroga. 
Wydostaję się z 
transu z rykiem przerażenia, skaczę na nogi i obracam się szybko, aby zobaczyć, 
kto to. Świat 
przez chwilę wiruje szaleńczo, a potem mój wzrok koncentruje się na dwóch 
postaciach 
znajdujących się kilka metrów od miejsca, w którym przed chwilą klęczałem. Jedna 
z nich 
przegląda papiery na moim biurku, podczas gdy druga stoi na czatach. Obaj 
intruzi mają na 
sobie czerwone szaty. Obaj mają ogolone głowy. Mnisi włamywacze?
- Kim do diabła jesteście?! - ryczą.
Odwracają się i ruszają do drzwi. Skaczę za nimi, łapię najbliższego za ramię i 
obracam go ku sobie.
- Co się dzieje?
Mnich odsuwa się. Nadal roztrzęsiony po nagłym wyrwaniu z transu, mam jeszcze 
mniej cierpliwości niż zwykle. Wymierzam cios, po którym mnich powinien był 
przelecieć 
przez ścianę. On go kontruje, Jestem zaskoczony. Próbuję znowu. On znów 
kontruje, 
automatycznie, bez widocznego wysiłku. Kiedy wymierzam kolejny cios w jego 
twarz, on 
dotyka tylko mojego ramienia i nagle stoję już zwrócony twarzą w drugą stronę, 
Bóg jeden 
wie jakim cudem. Potem lecę przez pokój, pchnięty potężnym uderzeniem pomiędzy 
łopatki. 
Uderzam w ścianę i osuwam się na podłogę.
Makri wpada do środka i znajduje mnie pod ścianą oszołomionego i 
zdezorientowanego. Biegnie do zewnętrznych drzwi, ale nikogo tam nie ma. 
Napastnicy 
odeszli tak szybko i tajemniczo, jak się pojawili.
- - Kto to był? - pyta Makri, pomagając mi wstać.
- - Po prostu dwóch mnichów wojowników szukających rozrywki - sapię i padam na 
kozetkę, wyczerpany zaglądaniem w kuriyę. Kiedy trzeba jeszcze stawić czoło 
mnichom 
wojownikom, to jak na mniejużzadużo.
- - Kto to są mnisi wojownicy?
- - Mnisi, którzy są również wojownikami. Połowę czasu spędzają na modlitwach i 
medytacjach, połowę na nauce sztuki walki. Wybacz mi, Makri, ale muszę się 
położyć.
Kręci mi się w głowie. To uderzenie pozbawiło mnie tchu. Polezę na kozetce, póki 
mi 
nie przejdzie. Makri przynosi mi piwo i powoli zaczynam wracać do prawdziwego 
świata.
- Przeklęci mnisi. Kiedy przyszli, właśnie zaczął mi się pojawiać obraz.
Staram się przypomnieć sobie, jak wyglądał dom, który zobaczyłem w kuńyi. Willa 
na 
zalesionym wzgórzu. To może być każdy dom na obrzeżach bogatego przedmieścia 
Thamlinu, gdzie teren wznosi się ku pałacowi. Ale willa może się też znajdować 
gdzie indziej 
- nawet w innym mieście.
Nie. Kalia nie zdążyłaby dotrzeć tak daleko. Gdyby popłynęła statkiem, strażnicy 
dowiedzieliby się o tym. Nie sądzę też, aby odjechała konno. Rallee powiedział 
mi, że 
dokładnie sprawdzali, kto tego dnia wypożyczał konie. Sprawdzali też 
opuszczające miasto 
wozy kupców.
Makri zastanawia się, dlaczego strażnicy tak się w to zaangażowali.
- - Zadają sobie zadziwiająco wiele trudu, jak na zwykłe morderstwo...
- - Być może. Senator Lodiusz znów jednak wygłasza przemówienia o tym, jak to 
nasze miasto popada w ruinę. Strażnicy pracują więc jak mogą, aby udowodnić, że 
wbrew 
temu, co twierdzi przywódca Popularów, na coś się w końcu przydają. Biedny Jevox 
cieszył 
się na tydzień urlopu, a zamiast tego siedzi zakopany po uszy w zeznaniach 
świadków i jest 
ponury jak dziwka z Nioj. Strażnicy nie mogą pokpić sprawy morderstwa Drantaaxa, 
i sądzą, 
że zrobili dobry początek, skoro tak szybko dokonali aresztowania. Nie chcą 
ryzykować, że 
sknocą proces zabójcy rzeźbiarza.
Powinienem udać się do Thamlinu i zobaczyć, czy uda mi się znaleźć tę willę. 
Przeklęci mnisi, dlaczego mi przerwali?
Gurd puka i wsadza głowę przez drzwi.
- Makri - mówi. - Powinnaś pracować. Thraxasie, na dole czeka ktoś na ciebie.
- Kto?
- - Chyba nazywa się Mniszek.
- - Powiedz jej, że wyszedłem - mówię, wstając szybko. - Ważne śledztwo. Makri, 
nie 
patrz tak na mnie. Nie zamierzam szukać uzdrowicielskiego kamienia delfinów, 
który spadł z 
nieba, i to jest moje ostatnie słowo. Jeśli tak się tym przejmujesz, zabierz 
Mniszka na jedno z 
tych spotkań Ligi Kobiet Wyzwolonych. Już one ją ustawią.
Chwytam miecz, biorę trochę pieniędzy, aby kupić bochenek chleba w piekarni 
Minarixy, i wychodzę.
Kiedy tylko znajduję się na ulicy znowu czuję, że jestem śledzony. Marszczę 
brwi. 
Mam już tego powoli dosyć. Wskakuję do powozu i nakazuję woźnicy, aby szybko 
zabrał 
mnie do Thamlinu. Robi, co może, ale przy tych wszystkich budowach, dziurach w 
jezdni i 
masie ludzi podążających na targ, posuwamy się wolno i nie udaje mi się pozbyć 
ogona. 
Żałuję, że wcześniej się tym nie zająłem.
Thamlin to inny świat w porównaniu z brudną dzielnicą Dwanaście Mórz. Tutaj 
ulice 
są czyste i wyłożone płytkami w kolorach bladozielonym i żółtym. Luksusowe wille 
stoją 
wśród zielonych ogrodów, otoczone białymi murami, wzdłuż których przechadzają 
się 
członkowie Gildii Ochroniarzy. Ulice patroluje wielu strażników, którzy pilnują, 
aby nie 
włóczyło się tu pospólstwo. Nikt nie zakłóca spokoju. Nawet śmierdziuszki, małe 
czarne 
ptaszki, które opanowały miasto, tutaj wyglądają na lepiej odżywione. Każdy kto 
przyjdzie do 
Thamlinu trochę pożebrać, wkrótce zostanie przepędzony, aby nie zakłócał spokoju 
naszej 
arystokracji.
Kiedyś sam tu mieszkałem. Teraz witają mnie tu jak Orka na weselu Elfów.
Nie mam pojęcia, gdzie rozpocząć poszukiwania zatrzymuję więc landus na ulicy 
Prawda jest Pięknem, przy której mieszkają czarownicy. Wchodzę po łagodnym 
zboczu 
przylegającym do terenów Pałacu Imperialnego. Wszędzie dookoła stoją domy 
podobne do 
tego, który widziałem w kuriyi. Staram sobie przypomnieć jakieś cechy 
charakterystyczne, ale 
nic mi nie przychodzi do głowy. Po prostu jeszcze jedna luksusowa willa, gdzie 
mieszkańcy 
mogą leżeć w cieniu, pijąc wino z własnych winnic i jedząc ryby z prywatnych 
stawów. 
Marszczę brwi. Ależ mi się udało to śledztwo!
Przed jedną z mniejszych willi nieco oddalonych od ulicy dostrzegam strażnika. 
Oprócz niego nie widać nikogo - żadnych służących strzyżących trawniki czy 
pielęgnujących 
grządki. Domyślam się, że jest to dom Taliusza Zielone Oko, czarownika, którego 
niedawno 
zamordowano.
To nie moja sprawa. Powinienem się trzymać z daleka... Podchodzę więc, aby się 
przyjrzeć. Strażnik nie zwraca specjalnej uwagi na swoje otoczenie. Nie 
dostrzega nawet, jak 
przełażą przez niski mur i dostaję się do ogrodu. Nie wiem, dlaczego to robię. 
Pewnie taką już 
mam naturę, że ciekawią mnie morderstwa czarowników.
Ogród jest dobrze utrzymany, ale pusty. Zapewne wszyscy służący zmarłego 
czarownika przebywają jeszcze w areszcie, przepytywani ze swojej wiedzy na temat 
trucizn. 
Przechodzę szybko między wysokimi drzewami i docieram do ozdobnego stawu na 
tyłach 
domu. W przeciwieństwie do niektórych bogatszych obywateli, Taliusz nie hodował 
w nim 
ryb. Dobrze zaopatrzony staw rybny to w Turai symbol wysokiej pozycji 
społecznej; 
arystokratycznamatronanie może zaprosić na obiad członka rodziny królewskiej, 
jeśli nie jest 
w stanie podać mu na pierwsze danie ryb z własnego stawu. Na utrzymanie takiego 
luksusu 
trzeba jednak sporo pieniędzy.
Jestem teraz blisko kuchennych drzwi, pomalowanych na żółto, z małym posągami 
świętego Kwatyniusza po obu stronach. W Turai uważa się, że żółte kuchenne drzwi 
przynoszą szczęście. Frontowe powinny być białe. Prawie wszyscy postępują 
zgodnie z tą 
zasadą. Nawet jeśli ktoś nie jest zabobonny, po co kusić los?
Zbliżam się właśnie do drzwi, kiedy słyszę jakiś dźwięk dobiegający z wewnątrz. 
Uciekam za duży krzew. Po kolejnym dźwięku zaszywam się głębiej w krzaki i 
patrzę z 
zainteresowaniem, które przeradza się w zdumienie. Najpierw drzwi się otwierają 
i na 
zewnątrz, bardzo cichutko, wychodzi trzech ogolonych mnichów w czerwonych 
szatach. 
Ostrożnie prześlizgują się przez portal i przed wyruszeniem dalej na teren 
posiadłości 
sprawdzają, czy nie są przypadkiem obserwowani. Wtedy z krzaków za mną wynurzają 
się 
czterej inni mnisi, również z ogolonymi głowami, ale odziani na żółto. 
Natychmiast rzucają 
się na tych czerwonych i atakują bez ostrzeżenia.
Cisza zostaje przerwana, bowiem zaczyna się bitwa i to na dodatek bardzo 
zacięta. 
Ludzie dużo gadają o bojowych umiejętnościach mnichów wojowników, ale ja sam 
nigdy 
jeszcze nie widziałem takiego pokazu. Patrzę zdumiony, jak wymierzają kopnięcia, 
skacząc 
na wysokość głów przeciwników i miażdżącymi ciosami odrzucają ich daleko na 
trawnik. 
Ofiary tych ciosów zrywają się jednak na nogi i znów rzucają się w wir walki. 
Większości 
uderzeń towarzyszą niezwykle intensywne okrzyki, cała okolica słyszy więc z 
pewnością, co 
się dzieje.
Nie mija wiele czasu, kiedy pojawia się strażnik, który stał przed domem. Widząc 
siedmiu walczących mnichów, roztropnie nie włącza się do walki, ale wzywa pomoc 
przenikliwym głosem gwizdka.
Na dźwięk gwizdka mnisi rozłączają się, mierzą nawzajem nienawistnym wzrokiem, a 
potem rozpierzchają się w różnych kierunkach, pomagając w ucieczce swoim rannym. 
Tym 
razem również demonstrują wielką zręczność, przeskakując przez mury i różne inne 
przeszkody w drodze ku wolności.
W każdej chwili może się zjawić więcej strażników. Ledwo mam czas zniknąć. 
Powinienem uciec stąd tak daleko Jak się da... Wracam jednak do drzwi i wchodzę 
do środka. 
Czasami zachowuję się jak głupiec. Niepohamowana ciekawość - lub wścibstwo - od 
urodzenia wpędzają mnie w kłopoty.
Wewnątrz przynajmniej mogę się ukryć przed palącym słońcem. W kuchni polewam 
sobie szyję wodą z dzbanka i idę dalej. W pierwszym pokoju, do którego wchodzę - 
obszernym, spokojnym, białym pokoju z pastelowymi gobelinami na ścianach - 
spotykam 
pijaną młodą kobietę z nożem w ręce. Stawia mi czoło z dużą energią i próbuje 
rozpłatać mi 
brzuch, ale potyka się o pustą butelkę Idee leżącą u jej stóp i pada na ziemię.
Kolejna niespodzianka. Marszczę brwi. Jestem pewien, że Taliusz nie był żonaty, 
ona 
jednak ma na sobie togę pani domu. Pewnie to jego córka.
Kobieta spogląda na mnie z podłogi i pyta groźnie, co tu robię.
- - Badam sprawę śmierci Taliusza - kłamię.
- - Nie jesteś strażnikiem - niepewnie zbiera się na nogi. - Ale to i lepiej. 
Strażnicy nie 
dowiedzą się, kto zabił mojego ojca. Tyle z nich pożytku, co z eunucha w 
burdelu.
Jestem zaskoczony, kiedy słyszę tak brzydkie słowa wypowiedziane głosem dobrze 
wychowanej osoby. Kobieta sięga po kolejną butelką klee stojącą na półce za jej 
plecami. 
Wypiła już dosyć, a nawet więcej, dochodzę jednak do wniosku, że to nie moja 
sprawa, i nie 
powstrzymuję jej. Wydaje mi się, że słyszę na zewnątrz głosy, co oznacza, że 
przybyło więcej 
strażników.
- Strażnicy będą tu lada chwila. Jestem detektywem. Pomogę ci, jeśli mi 
opowiesz, co 
się stało.
Zabrzmiało to całkiem szczerze. Może nawet i byłem szczery. Trochę mi żal tej 
dziewczyny, pijanej i samotnej, która niedawno pochowała ojca.
- - Co tu jest do opowiadania?
- - Kto zabił twojego ojca?
- - Pewnie handlarz, który dostarczał mu dwa.
To dla mnie zupełne zaskoczenie. Nie fakt, że Taliusz Zielone Oko brał dwa - 
nałóg 
ten spotyka się wśród przedstawicieli wszystkich klas społecznych, a czarownicy 
są nań 
szczególnie podatni. W raportach o zabójstwie nie było jednak żadnej wzmianki o 
narkotykach jako o motywie zbrodni.
- Myślałem, że otruł go służący.
Kobieta śmieje się głupim, pijackim śmiechem.
- Tak mówią. Nie chcieli, żeby kolejny narkotykowy skandal wstrząsnął pałacem. 
Za 
dużo ich już było. Mój ojciec nie został otruty. Zabito go strzałem z kuszy. Nie 
mógł zapłacić 
handlarzowi dwa.
Na zewnątrz słychać kroki i do domu wchodzą strażnicy.
- Zatrudnij mnie, abym znalazł zabójcę - mówię szybko, ale jest już za późno. W 
tej 
samej chwili, kiedy kobieta osuwa się nieprzytomna na ziemię, do pokoju 
wkraczają 
strażnicy, na czele z samym prefektem Galwiniuszem, ich szefem w Thamlinie.
Prefekt Galwiniusz dobrze mnie zna i nie znosi niemal tak samo, jak prefekt 
Toliusz. 
A może bardziej. Jedno spojrzenie na leżące ciało i już nakazuje, aby mnie 
natychmiast 
aresztowano, zostaję więc załadowany do wozu i odstawiony do więzienia.
Nie ma nic niezwykłego w tym, że podczas śledztwa trafiam do celi. Kiedy jednak 
myślę, że tym razem zostałem aresztowany z powodu sprawy, której w ogóle nie 
prowadzę, 
zaczynam dochodzić do wniosku, że nawet w tym wieku nie jest jeszcze za późno na 
ukrócenie mojej wrodzonej ciekawości.

Najgorszy w więzieniu jest upał. I smród. Oraz to, że nie można dostać piwa. 
Towarzystwo też jest paskudne. Wiele złego można powiedzieć o pobycie w 
więzieniu.
W mojej małej celi jest jeszcze drugi więzień, który nie chce nic mówić i leży 
na 
pryczy ponury jak dziwka z Nioj. Kiedy rozlega się wezwanie do modlitwy, to 
niemal ulga. 
Przynajmniej mam co robić.
Strażnicy rutynowo ignorują moje prośby o adwokata, do czego upoważnia mnie 
prawo. Tak naprawdę nie zatrudniam własnego prawnika (chociaż w tym zawodzie 
powinienem), jednak ponieważ jestem obywatelem Turai, państwo powinno mi 
zapewnić 
obrońcę z urzędu. Nie zapewnia. Jest już późny wieczór, kiedy wreszcie jakiś 
urzędnik 
zwraca na mnie uwagę. Dwaj strażnicy otwierają drzwi i zabierają mnie do pokoju 
przesłuchań, gdzie za biurkiem siedzi z kamienną twarzą prefekt Prazjusz.
Jego widok trochę mnie nawet ucieszył. Prazjusz nie czuje do mnie większej 
sympatii 
niż inni prefekci, ale nie jest tak głupi jak reszta. Jest młodszy niż jego szef 
Galwiniusz, i 
bardzo ładnie mówi, czego można się było spodziewać. W Turai, aby zostać 
wybranym na 
stanowisko publiczne lub otrzymać awans, należy być człowiekiem dobrze 
urodzonym, z 
imieniem kończącym się na - jusz. Imię takie jak Thraxas to oznaka niskiego 
urodzenia. Nie 
ma żadnych podstaw prawnych, żeby przedstawiciel klas niższych nie mógł zostać 
wybrany, 
ale arystokraci praktycznie podporządkowali sobie Senat za pomocą pieniędzy i 
patronatu, 
nowym ludziom niezwykle trudno jest więc się przebić.
- - No, Thraxasie. Zechcesz nam powiedzieć, co robiłeś w domu Toliusza?
- - A czy pan zechce mi powiedzieć, gdzie jest mój obrońca z urzędu?
Prazjusz odwraca się do strażników.
- On chce wiedzieć, gdzie jest jego obrońca z urzędu. Ktoś widział jego obrońcę?
Strażnicy potrząsają głowami, aż trzęsą się eleganckie frędzelki na ramionach 
ich 
tunik.
- - Wygląda na to, że nikt go nie widział.
- - Mam do niego prawo.
- - Masz prawo przestać pytać o prawnika i zacząć odpowiadać na pytania. Mów, co 
robiłeś w domu Taliusza? I dlaczego zaatakowałeś jego córkę Soolanis?
Pochylam się do przodu i wlepiam w niego wzrok.
- Prazjusz. Czy od każdego urzędnika rzeczywiście wymaga się, aby był głupi jak 
Ork? Naprawdę myślisz, że możesz mnie przestraszyć? Idź do diabła. Sprowadź mi 
prawnika, 
a wtedy może coś powiem. A może nie. Zależy, jaki będę miał nastrój. A tymczasem 
lepiej 
zaprowadź mnie z powrotem do celi. Jeśłi chcesz mnie przetrzymywać nielegalnie, 
proszę 
bardzo. Spodziewam się sowitej zapłaty, kiedy już zaciągnę cię do sądu.
Nie tak należy się zwracać do zastępcy prefekta, jeśli chcemy wydostać się z 
więzienia, ale ja nie zamierzam skapitulować wobec tych ludzi. Zabierają mnie z 
powrotem 
do celi. Mój współlokator nadal leży na pryczy, a nastrój najwyraźniej mu się 
nie poprawił.
Później płacę strażnikowi, aby przyniósł mi egzemplarz „Sławetnej i wiarygodnej 
kroniki wszystkich wydarzeń światowych”. Nie ma w niej nic ciekawego dla kogoś, 
kogo nie 
interesuje najnowsza skandaliczna plotka o żonie senatora i jakimś kapitanie, a 
ja jestem 
właśnie taką osobą. Wydawca poświęca nieco miejsca na wyśmiewanie nieudolności 
strażników, którzy nie potrafią odnaleźć nawet dwutonowego posągu. Posąg 
świętego 
Kwatyniusza miał być poświęcony w przyszłym miesiącu, podczas ważnej religijnej 
uroczystości, w obecności delegatów z różnych miast-państw. Gazeta wścieka się 
na myśl o 
tym, że można mieć kłopoty ze znalezieniem tak ogromnego obiektu, i wyraźnie 
sugeruje, że 
kryją się za tym łapówki i korupcja. To całkiem prawdopodobne. Jednak ja też nie 
zdołałem 
osiągnąć lepszych rezultatów niż strażnicy, a mnie nikt nie próbuje przekupić.
Na ostatniej stronie znajduję wzmiankę o dzielnicy Dwanaście Mórz - gazeta 
informuje, że spłonęła jedna z naszych tawera „Pod Głową Dzika”, a śmierć w 
płomieniach 
poniósł jej właściciel, Trineks.
Tawerna „Pod Głową Dzika” jest kiepska, zawsze pełno tam handlarzy dwa i 
egzotycznych tancerek. Nie będzie mi jej brakowało. Trinexa też nigdy nie 
lubiłem. W 
tawernie rządziło Bractwo, a Trinex należał do tej organizacji, co czyni sprawą 
interesującą. 
Bractwo nie lubi, gdy płoną placówki, na których zarabia. To źle wpływa na 
interesy.
Jestem przyzwyczajony do przebywania w celi - dość często mi się to przydarza - 
specjalnie się więc nie przejmuję. Męcząca jest jednak świadomość, że niczego 
nie odkryłem 
w sprawie Grosexa, a czasu zaczyna już brakować. Po wykonaniu standardowych 
testów 
magicznych mag Straży znalazł aurę czeladnika na nożu. Tylko jego aurę, nikogo 
innego. I to 
wystarczy, aby przekonać strażników, a być może również przysięgłych, że chłopak 
zabił 
rzeźbiarza. Sądy naszego miasta potrafią uporać się ze sprawą o morderstwo w 
ciągu pięciu 
dni, jeśli mają ochotę. O ile się nie dowiem, kto naprawdę zabił Drantaaxa, 
Grosex może 
zostać powieszony za niecały tydzień. Nie posunąłem się ani o krok dalej i to 
się nie zmieni 
nawet kiedy wyjdę z więzienia. Nie potrafię rozpoznać białej willi, którą 
zobaczyłem w 
kuriyi, A nawet gdybym mógł, nie mam gwarancji, że znajdę tam żonę Drantaaxa. 
Najwyraźniej zapędziłem się w ślepą uliczkę.
Zastanawiam się nad tym, co się wydarzyło w domu czarownika Taliusza. Chociaż 
nie 
jestem zaangażowany w tę sprawę, ciekawi mnie bieg związanych z tym wydarzeń. 
Dlaczego 
mówi się, że otruł go służący, skoro jego córka twierdzi, że został zabity przez 
handlarza 
dwa! I czy rzeczywiście zginął od strzały z kuszy? Kusza to bardzo rzadka broń w 
Turai. W 
obrębie murów miejskich noszenie jej jest nielegalne. Jakiś czas temu miałem 
jednak do 
czynienia ze śmiertelnie niebezpieczną morderczynią używającą kuszy, Sarin 
Bezlitosną, 
którą łączyły pewne powiązania z hadlarzami dwa. Zastanawiam się, czy wróciła do 
miasta? 
Nie mam nic przeciwko temu, żeby ją znowu spotkać. Rozesłano za nią listy 
gończe, a ja 
zawsze chętnie inkasuję nagrody.
Spośród wszystkich moich niedawnych doświadczeń najciekawsze było pojawienie 
się mnichów. Co oni tam robili? Może mają jakieś związki z handlem dwa! To nie 
stanowiłoby dla mnie zaskoczenia. Praktycznie każdy mieszkaniec Turai ma jakieś 
związki z 
dwa, odkąd opanowało ono życie tylu ludzi. Ale może też chodzić o coś zupełnie 
innego. 
Może Taliusz miał jakiś przedmiot kultu, który mnisi chcieli zdobyć? Ale Taliusz 
był 
poślednim czarownikiem i mało prawdopodobne, żeby wszedł w posiadanie jakiegoś 
przedmiotu o dużym znaczeniu. Może przyszli po prostu, aby im postawił horoskop.
Zastanawiam się, co to były za dwie grupy i dlaczego ze sobą walczyły. To dziwny 
zbieg okoliczności, że tego samego dnia dwaj mnisi włamują się do mojego pokoju, 
a 
niedługo potem trafiam na innych mnichów, którzy naparzają się na trawniku w 
Thamlinie. 
Zastanawiam się, w co tym razem wdepnąłem, ale nie przychodzi mi do głowy żadna 
hipoteza pasująca do faktów. Niewiele wiem o mnichach wojownikach. Ale z drugiej 
strony, 
kto o nich coś wie?
Noc spędzam w celi. Następnego dnia jest gorąco jak w orkijskim piekle. Jedzenie 
nie 
nadaje się dla ludzi, a ja okropnie tęsknię za piwem. Mam właśnie wyrazić swoją 
frustrację 
kopaniem w drzwi, kiedy otwierają się one i wkracza córka Taliusza. Mocniej 
trzyma się na 
nogach, ale i tak widać, że piła. Nie mnie ją za to potępiać. To już przesada, 
żeby nie można 
się było upić po tym, jak ojciec został zamordowany.
- Powiedziano mi Thraxasie, że naprawdę jesteś detektywem. Myślałam, że tylko 
kolejnym oszustem.
Kiedy obudziła się z pijackiego snu, stwierdziła, że mnisi w czerwonych szatach 
przeszukują jej dom. Nic dziwnego, że była wzburzona. Przeprasza, że próbowała 
mnie 
dźgnąć, a ja lekceważąco macham ręką.
- Spotkanie z mnichami, którzy włamali się do twego mieszkania, każdego by 
rozstroiło. Wierz mi, wiem, co mówię.
Kobieta szybko przechodzi do rzeczy. Strażnicy nie są w stanie niczego odkryć w 
sprawie śmierci jej ojca, chce więc zatrudnić mnie.
Oglądam się na swojego współwięźnia. Chyba śpi, ale i tak nie chcę niczego 
omawiać 
w jego obecności. Zastępca prefekta Prazjusz jest dość inteligentny, aby 
wprowadzić tu 
któregoś ze swoich ludzi, żeby mnie szpiegował.
- Wezmę tę sprawę, ale nie możemy o tym rozmawiać tutaj. Najpierw będziesz mnie 
musiała wydostać z tej celi.
Kobieta wyjmuje z torby flaszkę i pociąga łyk. Jest ładna, z szopą czarnych 
włosów i 
niezwykłymi zielonymi oczami. Na tyle urocza, że mógłbym jej powiedzieć 
komplement, 
gdybym nie był starym grubasem, któremu się w życiu nie wiedzie i któremu nie 
wypada 
podrywać młodych kobiet.
- - Mogę cię jakoś wydostać?
- - Jasne. Powiedz po prostu zastępcy prefekta, że wszedłem do waszego domu na 
twoje zaproszenie. Nic innego na mnie nie mają.
To odbywa się całkiem gładko. Zastępca prefekta Prazjusz każe mi czekać i 
konsultuje 
się z Galwiniuszem. Niezbyt im się to podoba, jednak skoro Soolanis twierdzi, że 
mnie 
zaprosiła, nic nie mogą zrobić. Żadnego innego przestępstwa nie popełniłem. W 
końcu mag 
Straży odprowadza nas do głównego wejścia, gdzie wypowiada zaklęcie otwierające 
drzwi. 
Wychodzę na palące słońce.
- Potrzebuję piwa.
Soolanis też. Zatrzymujemy się w tawernie na skraju Thamlina, znacznie lepszej 
niż 
te, do których zazwyczaj uczęszczam. Właściciel patrzy na mnie podejrzliwie, ale 
obecność 
niewątpliwie dobrze urodzonej Soolanis dodaje mu otuchy - dopóki moja 
towarzyszka nie 
zaczyna wlewać w siebie kolejnych szklanek klee w sposób, jaki zupełnie nie 
pasuje do damy. 
W końcu muszę ją zapakować do powozu i ruszamy na południe.
Skracając w ulicę Kwintesencji, mijamy nadal dymiące ruiny tawerny „Pod Głową 
Dzika”. Nie ostała się ani jedna belka. Ktokolwiek ją podpalił, wykonał dobrą 
robotę - 
chociaż oczywiście nie jest zbyt trudno podpalić rozklekotane drewniane budynki 
dzielnicy 
Dwanaście Mórz, wysuszone przez bezlitosne letnie słońce. Pożar w Turai to stałe 
zagrożenie. 
O wiele większych zniszczeń uniknięto zapewne tylko dlatego, że teren wokół 
tawerny został 
oczyszczony pod nową budowę. Kasax, tutejszy szef Bractwa, i Ixkar, wyższy rangą 
urzędnik 
w Cechu Karczmarzy, stoją obok ruin z ponurymi minami. Raczej nie omawiają 
planów 
niedzielnej wycieczki. Nie chciałbym być na miejscu podpalacza, kiedy ci dwaj go 
dorwą.
W drodze do tawerny „Pod Mściwym Toporem” Soolanis prawie zasypia. Z trudem 
udaje się jej wejść na schody. Wewnątrz osuwa się na moją kozetkę i zapada w 
sen. Patrzę na 
nią nieco zirytowany. Mogłaby zachować przytomność przynajmniej do czasu, kiedy 
da mi 
zaliczkę.
W sypialni mam wielki dzban wody. Wchodzę tam, aby obmyć sobie twarz. Dzban 
jest pusty, a na moim łóżku śpi młoda prostytutka. Wiem, czym się trudni, bo we 
włosach ma 
czerwone wstążki. Nigdy przedtem jej nie widziałem.
Idę szukać Makii Makri akurat poszła szukać mnie i spotykamy się przy moich 
drzwiach. Makri zerka na Soolanis rozłożoną na kozetce.
- - Wreszcie znalazłeś sobie przyjaciółkę, która pije tyle samo, co ty.
- - Bardzo śmieszne. Kto śpi na moim łóżku?
- - Na twoim łóżku? Aha, mówisz o Quen. To dziwka.
- - Wiem, że to dziwka. Widziałem wstążki. Czy to ma być jakiś dowcip?
Makri kręci się nieswojo.
- Nie spodziewałam się, że tak szybko wrócisz. Myślałam, że dłużej zostaniesz w 
więzieniu...
Wybucham gniewem.
- - Dobra z ciebie przyjaciółka, Makri! Ktoś inny starałby się coś zrobić, na 
przykład 
znaleźć prawnika, aby mnie wydostać z więzienia. Ale nie ty. Ty upychasz w moim 
pokoju 
dziwki i masz nadzieję, że jeszcze przez jakiś czas posiedzę. Zabieraj ją stąd!
- - Nie mogę - jęczy Makri ze zrozpaczoną miną. - Wszyscy jej szukają.
- - Kto to są wszyscy?
- - Strażnicy. I Bractwo. I Cech Karczmarzy.
Okropne podejrzenie zaczyna się budzić w moim umyśle.
- - Nie chcesz chyba powiedzieć, że...
- - To ona spaliła tę budę „Pod Głową Dzika”. Ale nie miała zamiaru zabić 
właściciela. Chciała mu tylko dać nauczkę.
- I dała niezłą, bez dwóch zdań. No dobra, teraz już wiem, kim ona jest, ale 
nadal nie 
wiem, co tutaj robi.
- Po prostu tu przybiegła. W panice. Szukała mnie. Poznałyśmy się wcześniej, na 
spotkaniu Ligi Kobiet Wyzwolonych.
Patrzę na Makri z przerażeniem.
- - Ty ją znasz? I przyszła do baru na dole? Po prostu weszła sobie tutaj tuż po 
tym, 
jak spaliła lokal „Pod Głową Dzika” kilkadziesiąt metrów dalej? A ty ją zabrałaś 
na górę? 
Dlaczego nie wystawiłaś po prostu wielkiej tablicy z napisem: Poszukiwana 
podpaiaczka 
ukrywa się w pokoju Thraxasa? Zabieraj ją stąd w tej chwili!
- - Ale ona jest tu bezpieczna.
- Wcale nie jest bezpieczna. Bractwo ma oczy wszędzie. Bóg wie, ilu ludzi 
widziało, 
jak tu wchodziła. A nawet gdyby nikt jej nie zobaczył, Bractwo wykorzysta 
czarownika. 
Dziesięć do jednego, że Kasax już jakiegoś zapędził do roboty.
Makri nie wiedziała, że taweraa „Pod Głową Dzika” należała do Bractwa. Zdaje 
sobie 
sprawę, że sytuacja jest poważna. Oczywiście, nie byłoby to też błahostką, gdyby 
dziewczyny 
szukali tylko strażnicy i Cech Karczmarzy. Podobnie jak większość cechów, 
karczmarze mają 
kilku potężnych popleczników.
- - Co możemy zrobić, aby jej pomóc?
- - Ty możesz robić, co chcesz, Makri. Ja nie robię nic. Po prostu wyrzuć ją 
stąd. I to 
szybko.
- - Ale właściciel tawerny rzucił się na nią!
- - Wyrazy współczucia. Życie egzotycznej tancerki musi być trudne. A teraz 
pytam: 
czy ty się jej pozbędziesz, czy też sam muszę ją wyrzucić?
Gurd stuka do drzwi i wsadza głowę do środka.
- Thraxasie, na dole są strażnicy i szukają ciebie. Chcesz, żebym ich trochę 
zatrzymał?
Kiwam głową i Gurd wychodzi.
Słychać gwałtowne walenie w zewnętrzne drzwi.
- Thraxasie - odzywa się głos, którego wolałbym nie rozpoznać. - To ja, Kasax. 
Muszę 
z tobą pomówić.
No to świetnie. Na dole są strażnicy, a przy zewnętrznych drzwiach tutejszy szef 
Bractwa. Mierzę Makri nienawistnym spojrzeniem. Ona wzrusza ramionami i wyciąga 
z buta 
długi nóż.
- Masz gdzieś jakiś topór?
Jedno trzeba Makri przyznać - zawsze jest przygotowana na tę ostatnią śmiertelną 
walkę. Osobiście wolałbym, aby mnie zawczasu uprzedzano.
- Powstrzymaj go trochę - mówię i zaczynam grzebać w torbie, szukając zaklęcia, 
które pożyczyłem od Astratha Potrójnego Księżyca.
Rzucanie zaklęcia po raz pierwszy to niełatwa sprawa. Wymaga czasu, namysłu i 
przygotowań. Jednak teraz, kiedy Gurd powstrzymuje strażników na dole, a Makri 
zwodzi 
Kasaxa udając, że kiepsko mówi w naszym języku, nie mam na to po prostu czasu. 
Wyciągam 
zwój, biegnę do sypialni i wyrecytowuję formułkę ponad śpiącą Quen. Nic się nie 
dzieje, 
powietrze nawet nie robi się chłodne, co jest typowe przy użyciu magii, trudno 
więc zgadnąć, 
czy zaklęcie zadziałało, czy nie. Kiedy wracam do biura, prefekt Toliusz wkracza 
już przez 
wewnętrzne drzwi z sześcioma strażnikami, a przed Makri stoi bardzo zirytowany 
Kasax z 
kilkoma ze swoich goryli.
Kasax jest szefem Bractwa w Dwunastu Morzach od niedawna. Był drugim zastępcą 
Jubaxasa i przejął kontrolę, kiedy tamtego kilka miesięcy temu zabiło 
Towarzystwo 
Przyjaciół. To gang rywalizujący z Bractwem, który rządzi w północnej części 
miasta. Kasax 
bardzo chce pokazać, że to on tu rządzi, i nie jest zadowolony, że kazano mu 
czekać.
- - Kim jest ta lala, która nie gada po naszemu? - pyta. Makri marszczy brwi. 
„Lała” to 
nie jest jej ulubione określenie.
- - To jego orkijska przyjaciółka - wyjaśnia Karlox. Karlox to goryl z Bractwa - 
wielki, głupi, agresywny i nieprzyjazny facet. Kasax, sam nie anioł, 
podejrzliwie rozgląda się 
po pokoju.
Tymczasem Toliusz nie bardzo wie, co dalej robić. Jako prefekt dzielnicy 
Dwanaście 
Mórz teoretycznie on tu rządzi, wie jednak, że w praktyce nie może dyrygować 
Kasaxem. Nie 
chce obrazić Bractwa, a jednocześnie nie chce przyznać się, że mniej znaczy od 
Kasaxa. 
Najwyraźniej jest w kropce.
Jak na razie Kasax nie wydaje się zdezorientowany. To niebezpieczny typ i na 
takiego 
wygląda: duży, muskularny, nigdy się nie uśmiecha. Ma około czterdziestki, 
długie, czarne 
włosy splecione w warkocz, nosi prostą brązową tunikę i duże złote kółka w obu 
uszach. W 
przeciwieństwie do niektórych bossów gangów nie przesadza z ozdobami i za 
wyjątkiem 
kolczyków nie nosi żadnej biżuterii, miecz zaś ma w prostej, czarnej pochwie. 
Wysoko 
zaszedł w szeregach Bractwa, co udaje się tylko tym, którzy są mądrzy i 
bezlitośni.
- - Szukamy kobiety o imieniu Quen.
- - Nigdy o niej nie słyszałem. Znasz kogoś o imieniu Quen, Makri?
Makri potrząsa głową. W ręce trzyma nóż i jest bardziej rozwścieczona niż 
szalony 
czarownik, bo Karlox nazwał ją Orkiem. Niewiele trzeba, żeby rzuciła się na nich 
wszystkich 
i do diabła z konsekwencjami. Jeśli znajdą Quen i będą chcieli ją zabrać, na 
pewno zaatakuje.
Kasax daje znak i jego goryle zaczynają przeszukiwać mieszkanie. Szef Bractwa 
wita 
prefekta Toliusza bez większego szacunku, i pyta, co go tu przyniosło.
- My również szukamy kobiety o imieniu Quen. Pod zarzutem morderstwa i 
podpalenia.
Kasax chrząka.
- - Kiedy my z nią skończymy, niewiele zostanie dla sądu.
- - Kto to? - pyta Toliusz, wskazując Soolanis nadal śpiącą spokojnie na 
kozetce.
- - Klientka.
- - Twoje klientki zawsze tu sypiają?
- - Tylko wtedy, gdy są zmęczone.
Ludzie Bractwa wchodzą do mojej sypialni; dwaj strażnicy podążają za nimi. Serce 
mi 
wali. W myślach obrzucam Makri przekleństwami. Skoro już musiała przyprowadzić 
tu jakąś 
morderczynię i podpalaczkę, dlaczego wybrała właśnie tę, która naraziła się tak 
wielu 
potężnym ludziom? Bractwo i Straż na spółkę doprowadzą do tego, że będę w 
mieście 
skończony. Nie mogłoby być gorzej, nawet gdybym wyzwał Kasaxa na pojedynek. 
Strumienie potu spływają po moim ciele.
Ukrywam swoje zdenerwowanie. Nie mniej niż Makri nie chcę płaszczyć się przed 
tymi ludźmi. Bractwo jest potężniejsze ode mnie, ale i tak nigdy nie będę 
traktował tych drani 
z szacunkiem. Biorę z półki flaszkę klee i pociągam potężny łyk, potem oferuję 
je Makri, jak 
gdyby nigdy nic.
Kasax wbija we mnie wzrok.
- - Za dużo pijesz, grubasie.
- - Czyżby?
Szukający wychodzą z sypialni. Jeden facet z Bractwa zaczyna mówić, ale chyba 
zapomina słów. Wyręcza go drugi.
- - Nikogo, szefie, ma nie tam.
- - Co to ma u diabła znaczyć: „Nikogo, szefie, ma nie tam”? - irytuje się 
Kasax.
Mężczyzna potrząsa głową.
- To znaczy nikogo tam nie ma, szefie.
Jeden ze strażników potwierdza skinieniem głowy.
- Przeszukajcie całątawernę - rozkazuje Kasax. Prefekt Toliusz nakazuje swoim 
ludziom to samo.
Kto by pomyślał? Zaklęcie zadziałało. Nikt obcy, kto wejdzie do pokoju nie 
będzie 
mógł tam znaleźć Quen.
Kasax podchodzi i staje przede mną. Jest ode mnie wyższy. Jego cera jest w 
kiepskim 
stanie.
- - Jeśli ukrywasz tę dziwkę, masz poważne kłopoty, Thraxasie. Spaliła jedną z 
naszych tawem. Zabiła jednego z moich ludzi. Bractwo nie może pozwolić na coś 
takiego.
- - Możecie jednak pozwolić, żeby jeden z waszych ludzi rzucał się na młodą 
kobietę - 
oznajmia Makri, która podchodzi i staje przed Kasaxem. Bandzior wzrusza 
ramionami.
- - Musi się z tym liczyć, skoro wykonuje taką pracę.
- - Naprawdę? Ja też pracuję w barze. Przyślij tu jednego ze swoich drani, niech 
spróbuje dobierać się do mnie - oczy Makri zwężają się lekko. Ciągle ściska w 
ręku nóż. 
Kasax jest zaskoczony, że młoda kobieta stawia mu czoło, ale niezbyt przejęty.
- - Słyszałem o tobie. Ty pewnie jesteś Makri. Po części człowiek, po części 
Elf, a po 
części Ork. Pod tymi włosami ukrywasz spiczaste uszy?
- - Dlaczego sam nie sprawdzisz? - pyta Makri, która z pewnością go wypatroszy, 
jeśli 
tylko spróbuje ją dotknąć.
Kasax uśmiecha się szeroko.
- Słyszałem, że dobrze walczysz. Świetnie sobie radzisz z mieczem. Ale nie 
próbuj 
robić rzeczy, które do ciebie nie należą. Marnujesz tutaj swój talent, wiesz? 
Chodź pracować 
dla mnie. Zarobisz kupę pieniędzy. Może starczy ci na studia.
Karlox wybucha śmiechem na myśl o Makri idącej na uniwersytet Ja jednak nie 
jestem całkiem pewien, czy oferta Kasaxa nie jest szczera.
Makri wydaje się nieco poruszona, że Kasax wie o niej tak dużo. Nie odpowiada. W 
ręce nadal trzyma nóż, a całą uwagę koncentruje na swoich przeciwnikach.
- - Czarownik twierdzi, że ślad dziwki prowadzi do tej tawerny, Thraxasie.
- - Może się pomylił. Bractwo rzadko używa magii, prawda?
- - Używamy jej, kiedy musimy. No więc gdzie jest Quen?
- - Nigdy jej nie widziałem.
Grymas gniewu wykrzywia twarz szefa. Kiedy poszukiwania w tawernie nie dają 
żadnych rezultatów, przychodzi chwila pełna napięcia; Kasax patrzy na nas tak, 
jakby chciał 
zdecydować, czy powinien rozkazać teraz swoim bandziorom, aby nas zaatakowali. 
Decyduje 
jednak, że nie.
Przed odejściem szef Bractwa informuje nas, że będziemy pod obserwacją i jeśli 
się 
okaże, że ukrywamy Quen, pozabija nas. Mówi to całkiem spokojnie.
- Niewątpliwie prefekt Toliusz osłoni mnie całą mocą prawa - podpowiadam.
Prefekt odchodzi bez słowa.
Kiedy wszyscy już odeszli, Makri dziękuje mi za pomoc i przeprasza, że 
sprowadziła 
na mnie te kłopoty. Lekceważąco macham ręką. Jestem zbyt znużony, aby się dalej 
gniewać.
- - No, a na dodatek miło jest zagrać na nosie Bractwu. Wkurza mnie, że zawsze 
zachowują się tak, jakby byli tu najważniejsi.
- - Myślałam, że są.
- - W każdym razie mnie to denerwuje.
Soolanis przespała to wszystko i nadal nie zdradza oznak szybkiego powrotu do 
rzeczywistości. Wyjaśniam Makri, kim jest śpiąca kobieta i zastanawiam się na 
głos, co 
zrobimy z Quen. Na razie nie możemy jej nigdzie wyprowadzić, ale i pozostawienie 
jej tutaj 
jest niebezpieczne. Moje zaklęcie nie oszuka na długo wścibskiego czarownika, 
chociaż to 
prawda, że Bractwo zazwyczaj najbardziej wierzy w skuteczność przemocy i 
zastraszania, 
najprawdopodobniej więc nie korzystają z usług fachowca dobrej klasy.
- Tak na marginesie, Makri, dlaczego położyłaś ją w moim łóżku? Czy nie byłoby 
jej 
wygodniej w twoim pokoju?
Zanim Makri zdążyła odpowiedzieć, otwierają się drzwi i pojawia się Mniszek.
- - Już go namówiłaś? - pyta.
- - Nie było czasu - wyjaśnia Makri. - Ja właśnie... mówiłam, że Mniszek może 
zostać 
na jakiś czas.
Jęczę. Mniszek zaczyna mówić o delfinach, ale ja już ruszam na dół.
- - Piwo, Gurd, i to szybko.
- - Kłopoty z Bractwem? - pyta Gurd, bo widzi, jaki jestem roztrzęsiony.
- - Z Bractwem mogę sobie poradzić - odpowiadam. - To te siostrzyczki mnie 
dobijają.
Tuszę wysłać do Astratha Potrójnego Księżyca liścik z pytaniem, Czy można jakoś 
wzmocnić zaklęcie, aby zatrzymać Quen w ukryciu do czasu, gdy się zdecydujemy, 
co z nią 
zrobić. Sam nie mogę iść. Gdybym wyszedł i udał się prosto do znajomego 
czarownika łatwo 
byłoby się domyślić, jakie mam zamiary. Podobnie w przypadku Makri - a poza tym 
ona nie 
chce opuścić wieczornego wykładu z retoryki. Gurd i Tanrose nie mogą odejść od 
baru, a 
Palax i Kaby grają na ulicach. Na tym kończy się lista ludzi, którym mógłbym 
zaufać.
- Mniszek może pójść - podsuwa Makii.
Rzucam parę obraźliwych epitetów pod adresem Mniszka. Dodaję, że kobieta, która 
chodzi po Turai na bosaka z kwiatami we włosach, w praktycznych sprawach jest 
równie 
przydatna jak jednonogi gladiator na arenie.
- Ona stawia horoskopy delfinom, do cholery. Bractwo nie będzie jej podejrzewać.
To prawda. Wysyłamy więc Mniszka z wiadomością.
- - Wiesz, Makri, dwa dni temu siedziałem sobie tutaj wolny jak ptak. Jak ja się 
w to 
wszystko wpakowałem?
- - Wściekłeś się, bo prefekt Toliusz wyciągnął Grosexa z twojego pokoju.
Rzeczywiście. Ale ze mnie głupiec. Niczego nie musiałem robić. Nawet mnie nie 
zatrudniono, żebym coś zrobił. A teraz szukam dwutonowego posągu i żony 
zamordowanego 
rzeźbiarza. Przez co wplątałem się w sprawy Taliusza Zielone Oko i jego 
zapijaczonej córki i 
to znowu wyłącznie z własnej winy.
- Ale Quen nie ma ze mną nic wspólnego. To ty mnie w to wplątałaś. Co ten 
karczmarz jej właściwie zrobił?
Makri nie chce podawać szczegółów, chociaż wydaje się przekonana, że spalenie 
tawerny i przy okazji samego karczmarza było odpowiednią zemstą. Ma nadzieję, że 
jeśli 
teraz uda jej się ochronić Quen przed niebezpieczeństwem, zajmie się nią któraś 
z bardziej 
wpływowych działaczek Ligi Kobiet Wyzwolonych, i być może dostarczy funduszy na 
opuszczenie Turai i osiedlenie się gdzie indziej.
Soolanis budzi się wreszcie, Makri właśnie wychodzi otulona w wielki płaszcz, 
który 
musi nosić w Kolegium Gilgii. Jej bikini z kolczugi nadmiernie rozpraszało uwagę 
zarówno 
studentów, jak i profesorów, najwyraźniej nawet męska tunika za mało zakrywała 
jej nogi.
- Co jest nie tak z tymi facetami? - narzeka Makri. - Jak nie to, to tamto. 
Teraz muszę 
siedzieć w ostatnim rzędzie opatulona jak mumia tylko dlatego, że oni nie mogą 
się skupić na 
nauce.
Soolanis musi się napić. Daję jej trochę wody. Jeśli chce się zapić na śmierć to 
jej 
sprawa, ale musi zachować trzeźwość na tyle długo, żeby mi podać parę szczegółów 
sprawy. 
Pije wodę z takim samym brakiem entuzjazmu, jaki ja wykazałbym w podobnych 
okolicznościach.
- - Skąd to masz? - pyta nagle, zrywając się na nogi i wskazując sakiewkę Makri.
- - Zdjęłam ją z szyi człowieka, którego zabiłam.
- - Należała do mojego ojca - oznajmia Soolanis. - Jest na niej wyhaftowane jego 
imię.
Oglądam sakiewkę. I rzeczywiście, jest na niej wyhaftowane imię „Taliusz Zielone 
Oko” małymi literami w jednym z tajemnych alfabetów, zazwyczaj zarezerwowanych 
dla 
zaklęć. Powinienem był to zauważyć wcześniej, chociaż napis jest bardzo mały i 
łączy się z 
resztą ozdobnego haftu.
Soolanis jest bardzo podekscytowana. Ja jestem zaskoczony. Co łączyło mężczyznę, 
który wkroczył do baru i chciał mnie zabić, z Taliuszem Zielone Oko?
Proszę Makri, aby pożyczyła mi sakiewkę, więc ją zostawia. Quen nadal śpi w 
mojej 
sypialni. Zostawiam ją na razie w spokoju, ale kiedy nadejdzie noc, będzie 
musiała się 
przenieść do pokoju Makri. Nikomu nie oddaję swojego łóżka. Z nikim go też nie 
dzielę.
- No dobra, Soolanis. Powiedz mi wszystko, co wiesz o śmierci twego ojca.
Soolanis opowiada, że Taliusz ciągle miał kłopoty z pieniędzmi. W Pałacu 
Imperialnym nie był zbyt szanowany, pozostawał w cieniu innych czarowników i 
nawet 
interes polegający na stawianiu horoskopów pomniejszym arystokratom szedł coraz 
gorzej. 
Mieszkanie w Thamlinie kosztuje i utrzymywanie willi przy ulicy Prawda jest 
Pięknem 
wkrótce wpędziło go w długi.
- Nie wiedział, gdzie się zwrócić, sięgnął więc po dwa. Dwa pomagało mu 
zapomnieć 
o finansowych problemach, ale jednocześnie je powiększało. Mniej pracy, więcej 
wydatków. 
W końcu nie miał nawet dość odwagi, aby pójść do pałacu, jeśli nie zażył sporej 
dawki 
narkotyku, ale wówczas, kiedy tam dotarł, nie był oczywiście w stanie postawić 
horoskopu.
- Po jakimś czasie dwa przejęło kontrolę nad jego życiem. Mam wrażenie, że mniej 
więcej w tym samym czasie alkohol przejął kontrolę nad życiem Sooianis. Kiedy 
sąsiedzi 
zaczęli plotkować o Taliuszu, nie potrafiła stawić czoła światu bez pomocy 
alkoholu.
Chociaż Taliusz tak się stoczył, nigdy nie zakazano mu wstępu do pałacu. Można 
więc 
przypuszczać, że zanosił tam coś, co było bardzo potrzebne jakiejś ważnej 
osobie. Książę 
Frisen-Akan miał już wcześniej kłopoty ze względu na swoje upodobanie do dwa.
- - Myślisz, że ojciec został zabity, bo nie był w stanie zapłacić handlarzowi?
- - Prawdopodobnie. Tak bywa, prawda?
Twierdzi, że nie wie, kim był ten handlarz. Ponieważ Taliusz został zabity 
strzałem z 
kuszy, wypytuję ją o Sarin Bezlitosną, ale Sooianis nie zna tego imienia, i nie 
rozpoznaje jej z 
mojego opisu. Przez ostatnie cztery miesiące była tak zamroczona alkoholem, że 
niewiele 
pamięta z tego, co się wokół niej działo.
Patrzy smutnym wzrokiem na sakiewkę.
- Lubił ją. Zawsze ją nosił przy sobie. Masz może wino? Potrząsam głową. Nigdy w 
nim nie zasmakowałem. Przynoszę jej piwo, które również zostaje przyjęte.
- Powiedziałbym, że to niezwykłe, żeby czarownik został zabity z powodu 
narkotykowych długów. Niemożliwe? Nie, jednak handlarz wolałby raczej dostać 
pieniądze, a 
w waszym domu na pewno były rzeczy, które twój ojciec mógłby sprzedać. Chyba że 
nie 
chodziło o mały dług za dwa na własne potrzeby. Może był winien o wiele więcej. 
Czy on 
nim handlował?
Na myśl o tym, że jej ojciec mógł handlować dwa, w oczach Sooianis pojawiają się 
łzy. Przyznaje, że to możliwe, ale nie wie, czy tak było.
Zastanawiam się nad tym wszystkim. Jeśli Taliusz był w handlu dwa większą 
figurą, 
niż sądzi jego córka, to mogłoby wyjaśnić, dlaczego strażnicy ukrywają szczegóły 
sprawy. 
Narkotykowe skandale otarły się już o pałac, szczególnie był zaangażowany w nie 
książę 
Frisen-Akan, i władze nie chcą nowych problemów. Konsul Kaliusz już wcześniej 
musiał 
ukrywać przed obywatelami ułomności księcia. Równowagę turajskiej sceny 
politycznej 
łatwo zakłócić, a senator Lodiusz, lider antymonarchistycznych Popularów, 
chętnie chwyta 
się każdego skandalu, który może wykorzystać dla swoich celów.
Książe Frisen-Akan lubi dwa i nie mam wątpliwości, że w swoim kółku nie jest w 
tym 
odosobniony. Jeśli Taliusz Zielone Oko dostarczał im narkotyk, wyjaśniałoby to, 
dlaczego nie 
wyrzucono go z pałacu i jakim sposobem tak się zadłużył, że go w końcu zabito. 
Przyjęcie 
dużej porcji dwa, za którą nie możemy zapłacić, to głupi błąd, który jednak 
popełniany jest 
zaskakująco często, z łatwym do przewidzenia skutkiem.
Rozważam właśnie możliwe konsekwencje faktu, że Taliusz dostarczał do pałacu 
dwa, kiedy przychodzi mi do głowy dziwna myśl. Dlaczego tak sobie cenił tę 
sakiewkę? 
Niczym specjalnym się ona nie wyróżnia. Każda rzecz może mieć wartość 
sentymentalną, nie 
spotkałem jednak nikogo, kto byłby wyjątkowo przywiązany do swojej sakiewki.
Oglądam ją. Mała, zawiązywana na dwa sznurki, ot, typowa sakiewka na kilka 
guranów. Nie ma w niej miejsca na nic innego. Mamroczę słowo w starym języku 
czarowników, popularne zaklęcie otwierające. Wyczuwam, że powietrze lekko się 
ochładza. 
Pociągam za sznurki, sakiewka się otwiera i nie przestaje się otwierać, aż otwór 
osiąga 
niemożliwe rozmiary.
Soolanis patrzy zdumiona, kiedy niewielki otwór sakiewki rozszerza się coraz 
bardziej 
i bardziej, aż wreszcie osiąga średnicę mego wyciągniętego ramienia.
- - Co to jest? - pyta, oszołomiona nieprawdopodobieństwem tego, co właśnie 
widzi.
- - Magiczna przestrzeń - wyjaśniam. - A raczej wejście do niej. To inny wymiar, 
cokolwiek to oznacza. To nie jest zwykła sakiewka, tylko magiczna kieszeń.
Zaglądam do wielkiej dziury, którą właśnie stworzyłem. Czuję chłód, kiedy 
zbliżam 
twarz do miejsca, gdzie zwykły świat przechodzi w magiczną przestrzeń. Wewnątrz 
wszystko 
ma kolor fioletowy i moje oczy muszą się przez jakiś czas przyzwyczajać.
Każda rzecz umieszczona w magicznej przestrzeni traci w praktyce swoją wielkość 
i 
ciężar. W ten sposób można na przykład bardzo wygodnie zabrać do pałacu dużą 
torbę dwa. 
Moje oczy przyzwyczajają się do dziwnego oświetlenia. Sięgam do sakiewki, 
wsuwając do 
niej całe ramię. Każdy, kto by się temu przyglądał, zobaczyłby, jak moja ręka po 
prostu znika. 
Oczekuję, że pod palcami poczuję miękki proszek dwa. Tymczasem natykają się one 
na coś 
twardego, chłodnego i metalicznego. Wyciągam rękę i znów zaglądam do środka. To 
głowa. 
Głowa z brązu. A za nią jest ciało. Ciało, które siedzi na koniu.
Cofam głowę z magicznej przestrzeni i patrzę na trzymaną w ręku sakiewkę. Nawet 
człowiek, który sam używa magii, czuje się nieco dziwnie, kiedy nagle zdaje 
sobie sprawę, że 
trzyma w dłoni dwutonowy posąg świętego Kwantyniusza.
- No, to wiele wyjaśnia - mruczę.
Jestem dość zadowolony z siebie. Strażnicy przetrząsają całe miasto w 
poszukiwaniu 
tego posągu. Szukają go czarownicy z Pałacu Sprawiedliwości. A tymczasem to ja 
go 
znalazłem. Co, jak sądzę, oznacza, że należy mi się teraz sowita nagroda. Dobra 
robota, 
Thraxasie. Nie tylko znalazłeś posąg, ale dzięki tobie będzie mogła się odbyć 
ceremonia 
religijna i załagodzony zostanie bardzo nieprzyjemny rozdźwięk w stosunkach 
między Turai i 
Nioj. Może nawet dadzą ci medal.
Co ważniejsze, prawdopodobnie znalazłem też zabójców Drantaaxa. Skoro dwaj 
mężczyźni, którzy zjawili się „Pod Mściwym Toporem” mieli ze sobą ten posąg, 
można 
założyć, że zabili rzeźbiarza, aby go zdobyć. Za późno, żeby ich przesłuchać, 
ale dzięki 
czarownikom z Pałacu Sprawiedliwości przesłuchanie nie zawsze jest konieczne. 
Jeśli 
mężczyźni byli w warsztacie Drantaaxa, najprawdopodobniej coś z niego wynieśli, 
na 
przykład kurz. Dobry czarownik potrafi to znaleźć, a tym samym połączyć ich ze 
zbrodnią. 
Muszę tylko kazać zbadać ciała.
Nie stracę czasu. Ciała pozostawione na ulicy Kwintesencji, zostały zabrane 
przez 
miejskich śmieciarzy. Poinfonnowałem strażników o tym, co się stało, ale pewnie 
nie przejęli 
się zbytnio śmiercią pary znanych przestępców. Zwłoki zostały zapewne wysłane do 
kostnicy 
w Dwudziestu Morzach w celu pochówku lub kremacji. Szczęśliwie się składa, że od 
czasu 
zamieszek kostnica ma opóźnienia. Żebracy, którzy umrą na ulicy, muszą teraz 
czekać na 
swoją kolej całe dwa tygodnie.
Kapitana Rallee znajduję na posterunku. Kiedy mówię mu, że w moim przekonaniu 
znalazłem zabójców Drantaaxa, zadaje wiele pytań. Na większość z nich odmawiam 
odpowiedzi.
- - Tak się więc zdarzyło, że dwaj faceci, któizy zaatakowali cię, Jod Mściwym 
Toporem” zabili również Drantaaxa? - mruczy podejrzliwie. - Jak to się stało, że 
dopiero teraz 
to odkryłeś?
- - Nie mogę zdradzać moich źródeł, kapitanie. Wie pan o tym. Zresztą to stanie 
się 
nieistotne, kiedy ciała zostaną zbadane i okaże się, że ci ludzie są zabójcami 
rzeźbiarza. To 
będzie dla pana duże osiągnięcie. No i uwolnimy Grosexa od podejrzeń.
Kapitan mówi, że uwierzy, kiedy zobaczy. Idziemy do kostnicy. Kapitan wysyła 
zatrudnionego tam urzędnika na zaplecze, żeby zajrzał do akt.
- - Nadal uważam, że zrobił to czeladnik.
- - Ten mały biedaczyna? Kapitanie, czy według pana on wygląda na mordercę?
- - Owszem.
Po jakimś czasie pracownik kostnicy wraca.
- Wczoraj skremowaliśmy ciała. Szczęka mi opada.
- - Wczoraj? Co to znaczy wczoraj? Macie dwutygodniowe opóźnienie!
- - Już nie. Prefekt Toliusz dał nam pieniądze na zatrudnienie nowych 
pracowników, 
Pozbyliśmy się zaległości. Konsul doszedł do wniosku, że najwyższy czas, aby 
doprowadzić 
miasto do porządku po zamieszkach.
Zwracam się do kapitana.
- Oni to naprawdę zrobili. Kapitan unosi brew.
- A teraz ich ciał już nie ma. Bardzo wygodne, Thraxasie. Słuchaj, wiem, że 
musisz 
próbować uratować swego klienta, ale ja jestem bardzo zajęty i nie mam na to 
czasu. Jeśli 
znowu będziesz się tłukł z innym bandytą, który jakimś cudownym sposobem okaże 
się 
zabójcą Drantaaxa, nie mów mi o tym.
Kapitan jest przekonany, że wszystko zmyśliłem. Prawdopodobnie podejrzewa, że 
najpierw sprawdziłem, czy już ich skremowano, a dopiero potem przyszedłem do 
niego ze 
swoją teorią.
- Byłeś dobrym żołnierzem, Thraxasie, ale jako detektyw radzisz sobie jak eunuch 
w 
burdelu.
Kapitan odchodzi, a ja zostaję, sfrustrowany, klnąc swego pecha; że też konsul 
akurat 
teraz musiał zdecydować, żeby dać więcej pieniędzy miejskim kostnicom. Jeśli ci 
dwaj 
naprawdę zabili Drantaaxa, wszystkie ślady zbrodni poszły z dymem. Wracam do 
tawerny 
„Pod Mściwym Toporem”. Co powinienen zrobić?
Nadal mam posąg, ale on sam niewiele mi pomoże. Przedtem myślałem, że mógłby 
być wskazówką, kto zabił Drantaaxa. Podczas przepychanki zabójca lub jego 
pomocnik 
zostawiliby ślady swojej aury, które mógłby odkryć czarownik. Teraz sytuacja 
wygląda 
inaczej. Po pobycie w magicznej przestrzeni takie ślady będą nie do odtworzenia. 
Z mądrości, 
których mnie uczono, zapamiętałem, że przedmioty materialne pozostają w niej 
nienaruszone, 
ale wszystkie magiczne energie, w tym aura, znikają. Choć to wspaniałe 
znalezisko, nie 
zbliżyłem się dzięki niemu do uratowania Grosexa. Skoro straciłem swoich 
głównych 
podejrzanych, nie jestem pewien, czy kiedykolwiek dowiodę jego niewinności.
- Będę po prostu musiał dalej szukać - mruczę do siebie, kiedy zamawiani piwo. 
Nawet jeśli ci dwaj świętej pamięci bandyci byli zamieszani w sprawę, wątpię, 
czy sami 
sterowali całą operacją.
Soolanis jest przy barze, zadaję jej więc jeszcze kilka pytań.
- Gdzie twój ojciec zdobył tę sakiewkę?
Soolanis nie wie. Sądzi, że przywiózł ją z podróży na zachód, kiedy był jeszcze 
młodym mężczyzną,
- To niezwykle rzadki przedmiot. Czy wiesz, że posiadanie czegoś takiego jest w 
Turai zabronione? O ile wiem, w mieście są tylko dwie i obie należą do króla. 
Gdyby 
Taliusza z nią złapali, skończyłby na więziennej galerze.
Są zakazane, bo na myśl o nich król robi się niespokojny. Zbyt łatwo byłoby 
uzyskać 
audiencję, a potem nagle wyciągnąć ukryty w magicznej przestrzeni miecz. Nie 
byłby to 
pierwszy przypadek, kiedy w ten sposób zginął jakiś władca. Myślę jednak, że 
Taliusz 
niczym nie ryzykował, używając sakiewki do przemycania dwa do Pałacu. Czarownicy 
potrafią wykryć takie przedmioty, ale z trudnością i tylko wtedy, gdy specjalnie 
ich szukają. 
Kto by się spodziewał, że taki hołysz jak Taliusz będzie miał tak rzadką i cenną 
rzecz?
Soolanis kończy piwo i rozgląda się za następnym.
- Tak więc, Soolanis, wygląda na to, że ktokolwiek zabił twojego ojca, 
zamordował 
również Drantaaxa. Miałem kilku podejrzanych, ale teraz znaleźli się poza moim 
zasięgiem. 
Może maczał w tym palce jeszcze ktoś inny. Czy ktoś wiedział, że on ma tę 
sakiewkę?
Soolanis nie wie. Ona w ogóle niewiele wie. Chce tylko pić. Tawerna „Pod Mściwym 
Toporem” jest dla niej jak drugi dom. Proponuję, że znajdę powóz, który zabierze 
ją do 
Thamlina, ona jednak odpowiada, że wolałaby tu zostać. Jako córka czarownika z 
Thamlinu 
nigdy jeszcze nie była w tawernie w gorszej dzielnicy miasta. Podoba jej się 
tutaj.
- Nigdy przedtem nie piłam piwa. W domu zawsze podawano wino.
Zostawiam ją przy piwie i wracam po schodach do swego biura. Kiedy wchodzę, ktoś 
puka do zewnętrznych drzwi. Pytam, kto tam. Okazuje się, że trzej mnisi. W 
przeciwieństwie 
do tych, którzy odwiedzili mnie ostatnio, grzecznie pytają, czy mogą wejść. Mają 
na sobie 
żółte szaty. Dochodzę do wniosku, że są w porządku. To ci w czerwonych mnie 
obrabowali. 
Wpuszczam ich. Dwaj młodzi, jeden stary i czcigodny. Młodzi stoją z szacunkiem, 
kiedy 
sprzątam jakieś śmieci z krzesła, żeby ich mistrz mógł usiąść. Pomimo bardzo 
podeszłego 
wieku porusza się szybko i bez trudności, a kiedy siada, jego plecy są proste 
jak kij od 
szczotki.
Wita mnie głosem o wiele mocniejszym, niż można by się spodziewać po takim 
starcu. Oto człowiek, który prowadził zdrowe życie. Wątpię, czy kiedykolwiek pił 
piwo czy 
palił thazis.
- Wybacz, że przyszliśmy nie zawiadamiając cię zawczasu o swoim przybyciu. Nie 
bywamy często w mieście i sądziliśmy, że najlepiej będzie po prostu sprawdzić, 
czy jesteś w 
domu.
Grzeczność zawsze budzi moje podejrzenia. Świdruję go wzrokiem.
- - Jak mogę wam pomóc?
- - Pragniemy cię zatrudnić, abyś znalazł posąg - oznajmia czcigodny mnich.
Ależ zbieg okoliczności! A ja mam ten posąg w kieszeni!
- Opowiedz mi o nim - żądam.

7

Stary mnich ma na imię Trezjusz. Czcigodny Trezjusz. Pozostałych mi nie 
przedstawiono. Nie jestem pewien, czy ci dwaj mnisi znajdowali się wśród tych, 
których 
widziałem walczących pod domem Taliusza. Z ogolonymi głowami i w żółtych szatach 
wszyscy wyglądają mniej więcej tak samo. Nie wspominam o tym wydarzeniu. Oni 
również.
Trezjusz opowiada mi interesującą historię melodyjnym głosem, który przywodzi na 
myśl miłego starego czarownika, mego dawnego nauczyciela. To on nauczył mnie 
lewitować. 
W wieku piętnastu - szesnastu lat potrafiłem unieść się w powietrze na dziesięć 
centymetrów. 
Niedługo się tym cieszyłem. Przypominam sobie, że utraciłem tę umiejętność zaraz 
po 
wypiciu pierwszego piwa.
- Jesteśmy członkami Świątyni Chmur. Mieszkamy i praktykujemy w klasztorze w 
górach.
Kiwam głową. W górach na północy, na granicy z Nioj, osiedliło się w izolacji 
wiele 
różnych grup religijnych. Minęło sporo czasu, odkąd tam ostatnio byłem - 
piętnaście lat czy 
coś koło tego - podczas ostatniej wojny z Niojanami. Budzą się wyraziste 
wspomnienia. Turai 
było wtedy potężniejsze i nie tylko dlatego, że ja służyłem wówczas w armii. 
Obowiązek 
służby wojskowej obejmował wszystkich obywateli. Kiedyś byliśmy z tego dumni. 
Ktoś, kto 
nie walczył za swój kraj, do niczego by w mieście nie doszedł. Teraz połowa 
obywateli 
wymiguje się od wojska dzięki łapówkom i król Reeth-Akan musi zatrudniać 
najemników. 
Wielu senatorów nigdy nie miało w ręku miecza. W poprzednim pokoleniu byłoby to 
nie do 
pomyślenia. Kiedyś wpędzi nas to w kłopoty.
Pamiętam ten dzień, wysoko w górach, kiedy powstrzymywaliśmy oddziały 
najeźdźców z Nioj, niszcząc jeden legion, a potem drugi. Stawiliśmy im czoło na 
przełęczy. 
Był tam również kapitan Rallee, wówczas młody żołnierz, tak jak ja. Staliśmy w 
naszej 
falandze, trzymając w rękach długie włócznie, a kiedy te nam połamano, 
odpieraliśmy atak 
mieczami. I przegnalibyśmy ich, gdyby następne legiony nie przedostały się przez 
inną 
przełęcz i nie zaszły nas od flanki. Potem był tylko krwawy odwrót i desperacka 
walka do 
samych bram naszego miasta. A jednak nawet tam udawało nam się ich powstrzymać 
pomimo wielkiej przewagi sił - już wtedy niojańska armia była cztery razy 
większa od naszej.
Wreszcie wepchnęli nas do miasta i rozpoczęli oblężenie, napierając z drabinami 
i 
wieżami oblężniczymi na każdy odcinek muru, podczas gdy my walczyliśmy o życie. 
Nasi 
czarownicy wyczerpali swoje zaklęcia i chwycili za broń, aby dołączyć do 
obrońców. 
Podobnie postępowały kobiety. Nawet dzieci się przyłączyły, ciskając z murów 
kamienie i 
dachówki na morze nieprzyjaciół, tłoczących się na dole. I wtedy właśnie, gdy 
tłum Niojan 
zaczynał już wlewać się przez nasze mury, nadeszła wieść, że ze Wschodu przez 
pustynię 
nadchodzi największa armia Orków, jaką kiedykolwiek widziano w historii świata. 
Orkowie, 
pół-Orkowie, Trolle, smoki i czarownicy, bestie bez nazwy, a wszystko to pod 
wodzą 
Bhergaza Zaciekłego, ostatniego wielkiego wodza Orków, który zdołał zjednoczyć 
wszystkie 
ich nacje, aby ruszyły na zachód z zamiarem starcia nas z powierzchni ziemi. W 
ten sposób 
wojna między Turai, Ligą Miast-Państw i Nioj zakończyła się nagle, niedawni 
wrogowie 
połączyli bowiem swe siły, aby w kolejnej desperackiej kampanii odeprzeć ogromną 
armię 
Orków. Kapitan Rallee i ja walczyliśmy ramię w ramię z Niojanami, którzy jeszcze 
dzień 
wcześniej próbowali nas zabić.
Wojna z Orkami była długa i krwawa. Przez całe miesiące toczyły się bitwy na 
naszej 
granicy i wokół naszych miast. Z pomocą Elfów w końcu ich przepędziliśmy, ale 
drogo nas to 
kosztowało. Populacja niektórych państw nigdy nie wróciła do normy, a kilka 
niegdyś 
pięknych miast zmieniło się w ruiny. Od tego czasu panuje niepewny pokój. 
Podpisaliśmy 
nawet traktat z Orkami i wymieniliśmy ambasadorów, ale to długo nie potrwa. To 
nigdy nie 
trwa długo. Orkowie i ludzie zbyt się nienawidzą. Teraz Orkowie marnują siły na 
walkę 
pomiędzy sobą, ale kiedy tylko pojawi się kolejny wódz dość potężny, aby ich 
zjednoczyć, 
znów tu wrócą.
Na terenach górskich ziemia jest nieurodzajna, ale jest tam chłodniej niż w 
mieście. 
To zapewne dobre miejsce na medytacje. Odpędzam do siebie wspomnienia wojenne i 
skupiam się na opowieści mnicha.
Większość tamtejszych społeczności religijnych należy do Prawdziwego Kościoła, 
państwowej religii Turai, kilka jednak nie podlega jego władzy. Ponieważ Turai 
jest bardziej 
liberalne w sprawach religii niż niektóre inne państwa, zazwyczaj nie ma z nimi 
problemu, 
pod warunkiem że ich przedstawiciele nie biegają po okolicy, głosząc herezje i 
wywołując 
rozruchy. Kiedy coś takiego ma miejsce, król wysyła tam batalion wojska i 
wypędza ich z 
kraju. Czyli chyba jednak nie jesteśmy aż tak liberalni w sprawach religijnych. 
Nigdy jeszcze 
nie słyszałem o Świątyni Chmur.
- - Istniejemy dopiero od niedawna. Do zeszłego rokują i inni mnisi byliśmy 
członkami Świątyni Gwiazd. Niestety, nastąpił rozłam. Nie będę wchodził w 
szczegóły - 
nasza dysputa była natury teologicznej. Choć dla nas miała wielkie znaczenie, 
nie ma związku 
z tą sprawą.
- - Pozwólcie, że ja zdecyduję, co ma związek, a co nie.
- - Proszę bardzo. Dysputa kręciła się wokół kwestii związanych z naturą 
współistotności, czyli sposobu, w jaki boskość wiąże się z substancją, z której 
zbudowany jest 
świat doczesny.
- - Dobra, daruj sobie te szczegóły. Co się wydarzyło, kiedy zaczęliście się 
spierać?
- - Dysputa wywołała wielkie rozgoryczenie, co doprowadziło do podziałów między 
nami. Pojawiło się nawet niebezpieczeństwo walk. Jak zapewne wiesz, jesteśmy nie 
tylko 
mnichami, ale również wojownikami. Nauka walki to część naszego duchowego 
treningu, 
przygotowującego nas do rygorów kultu i obrzędów religijnych. W końcu, aby 
zakończyć ten 
straszny spór, wraz z kilkoma innymi mnichami opuściłem Świątynię Gwiazd, aby 
stworzyć 
własny klasztor, daleko od naszych dawnych braci.
Trezjusz był drugą pod względem ważności osobą w klasztorze, którego opatem był 
Iksjal Jasnowidz. Z jego opowieści wynika, że rozstanie odbyło się dość 
spokojnie, ja jednak 
mam wątpliwości. Żaden opat - nawet taki, któremu niewiele brakuje do świętości 
- nie jest 
zadowolony, kiedy połowa jego mnichów nagle odchodzi, żeby sprawować kult gdzie 
indziej.
Mam też podejrzenia co do prawdziwego powodu tej schizmy. Moje doświadczenie z 
naturą ludzką - przyznaję, oparte na znajomości jej najpodlejszych form - 
podpowiada mi, że 
w każdej organizacji spory o drobne szczegóły to zwykle wymówka, za którą kryje 
się 
prawdziwa walka o to, kto tu naprawdę rządzi. Według mnie Trezjusz chciał 
odebrać 
Iksjalowi władzę, a kiedy mu się to nie udało, odszedł razem z połową mnichów.
Zaczyna mnie już nudzić ta saga o skłóconych mnichach, kiedy Trezjusz nareszcie 
dochodzi do bardziej interesującej części swojej opowieści.
- Podczas zmagań, które miały miejsce przed naszym odejściem, posąg świętego 
Kwatyniusza stojący na dziedzińcu naszego klasztoru został zrzucony ze swego 
piedestału i 
zniszczony. To był ciężki cios dla nas wszystkich. Posąg był bardzo stary i 
przepięknie 
wykonany, wyrzeźbiony z marmuru pochodzącego z kamieniołomów w Juval. Dla 
klasztoru 
mnichów wojowników posiadanie statui świętego Kwatyniusza to sprawa najwyższej 
wagi.
Kwatyniusz to bojowy święty, który zginął w wojnie z Orkami kilkaset lat temu. W 
rezultacie mnisi wojownicy uważają go za swego patrona.
- My ze Świątyni Chmur musieliśmy oczywiście założyć nowy klasztor, nie mając 
posągu. Zdajemy sobie z tego sprawę i zamówiliśmy już nowy. Ponieważ z Juval nie 
importuje się obecnie marmuru, zamówiliśmy u Drantaaxa posąg z brązu.
Unoszę brwi.
- Ukończenie go zajęłoby kilka miesięcy, ale teraz, kiedy Drantaax nie żyje, 
musimy 
zwrócić się do kogoś innego, co oczywiście oznacza dalszą zwłokę. Niewielu jest 
rzeźbiarzy 
o tak wielkim talencie, i zawsze mają oni dużo pracy. Dla naszego raczkującego 
klasztoru 
taka zwłoka to poważny cios. Czy zdajesz sobie sprawę, że za trzy tygodnie 
będzie miało 
miejsce Złączenie Trzech Księżyców?
Owszem, zdaję sobie sprawę. Z czasów, gdy uczyłem się na czarownika, nadal 
pamiętam dość, aby mieć rozeznanie w najważniejszych astrologicznych fenomenach. 
To 
wielkie wydarzenie, gdy trzy księżyce ustawią się rzędem na niebie, co zdarza 
się raz na 
jakieś dziesięć lat. Mamy wtedy święto. Wszyscy śpiewająhymny i upijają się na 
wyścigach. 
Zawsze mam z tego dużo przyjemności.
- - Jeśli nie zdobędziemy posągu na czas Złączenia, czeka nas poważna utrata 
twarzy.
- - Jak poważna?
Czcigodny Trezjusz zwraca się do swoich towarzyszy i daje im znak lekkim 
poruszeniem oczu. Mnisi kłaniają się i wychodzą. Kiedy zostajemy sami, Trezjusz 
pochyla ku 
mnie głowę.
- Niezwykle poważna. Bez posągu nie możemy odprawić ceremonii Złączenia. Jeśli 
do tego czasu Iksjal Jasnowidz naprawi ten w Świątyni Gwiazd, mnisi ze Świątyni 
Chmur 
mogą się znaleźć w trudnej sytuacji.
- Postawmy sprawę jasno: nie ma posągu, nie ma mnichów? Trezjusz potwierdza 
skinieniem głowy.
- - Jednak Iksjal ze Świątyni Gwiazd też nie ma posągu. Czy oni również zamówili 
nowy?
- - Sądzę że nie. Uważam, że to oni są odpowiedzialni za kradzież u Drantaaxa.
- - Twierdzisz, że Iksjal, który jest opatem, mógł przymknąć oczy na zabójstwo 
Drantaaxa tylko dlatego, że chciał zdobyć dla siebie posąg?
- - Bardzo prawdopodobne. Iksjal jest bezwzględny. Nie wierzę w to, że jego 
mnisi 
mogli wyprawić się do rzeźbiarza z zamiarem popełnienia morderstwa, ale kto wie, 
może coś 
poszło nie tak, kiedy próbowali ukraść posąg przeznaczony do sanktuarium? Iksjal 
mógł też 
wynająć innych ludzi, żeby ukradli posąg dla niego, i nie zdawał sobie sprawy, 
co się może 
wydarzyć. Tak czy siak, tymi dwoma przestępstwami - kradzieżą i morderstwem - 
Iksjal zadał 
mi druzgoczący cios. Śmierć Drantaaxa oznacza, że nasz święty Kwatyniusz nie 
będzie gotów 
na czas. Tymczasem Iksjal może zdobyć nowy wspaniały posąg dla swego klasztoru. 
Gdyby 
tak właśnie wyglądała sytuacja, kiedy nadejdzie święto Złączenia Trzech 
Księżyców, jego 
klasztor zdobędzie przewagę nad naszym.
- - To znaczy, że przegrasz?
- Dokładnie. A nie chcę, aby moi ludzie wrócili do Iksjala. Zastanawiam się nad 
tą 
opowieścią. Biorę piwo ze skrzynki na półce, wypijam je i zastanawiam się dalej.
- Po co właściwie chcecie mnie zatrudnić? Jeśli znajdę posąg, nie mogę wam go 
oddać. Miał stanąć w sanktuarium i należy do władz miasta.
Czcigodny Trezjusz zdaje sobie z tego sprawę. Nie przeszkadza mu, że posąg 
zostanie 
zwrócony władzom; po prostu nie chce, aby wpadł w ręce Iksjala. Najwyraźniej nie 
będzie 
tak źle, jeśli obie świątynie zostaną bez posągu. Jeśli jeszcze okaże się, że to 
Iksjal stał za 
zabójstwem Drantaaxa, a mnie uda się to udowodnić, za jednym zamachem 
pozbędziemy się 
również i jego. Trezjusz nie miałby nic przeciwko temu.
- - Jeżeli jednak on za tym nie stoi, a ty oddasz posąg miastu, każdy z naszych 
klasztorów będzie mógł się rozwijać tak, jak na to zasługuje.
- - Kiedy nikt nie odnajdzie posągu i trafi on do Świątyni Gwiazd, wtedy twoi 
młodzi 
mnisi wezmą nogi za pas?
Kiwa głową.
- - Wiesz, że już jestem zaangażowany w tę sprawę? Nie zatrudniono mnie jednak, 
abym znalazł posąg, szukam mordercy Drantaaxa.
- - Czy nie jest prawdopodobne, że podczas tego śledztwa odnajdziesz też posąg?
- - Jasne, że to możliwe. Wsadzę też Iksjala do więzienia, jeśli się okaże, że 
to on jest 
odpowiedzialny za zabicie rzeźbiarza.
Czcigodnego Trezjusza nie martwi, że Iksjal mógłby trafić do więzienia. 
Najwyraźniej 
uważa go za zdolnego do wszystkiego. Dysputa na temat współistotności musiała 
być bardzo 
zażarta.
Pytam go, czy domyśla się, gdzie teraz może znajdować się posąg. Mam go 
oczywiście w kieszeni, ale ciekawi mnie, ile Trezjusz wie o sprawie.
- - Nie, sądzę jednak, że nie dotarł jeszcze do Świątyni Gwiazd.
- - Dlaczego?
- - Mam tam swoje źródła informacji.
- To znaczy, że masz tam szpiega? Nie odpowiada.
- Chcesz zatem Trezjuszu, abym uniemożliwił Iksjalowi zdobycie posągu i 
zatrudniasz 
mnie, żebym go znalazł i oddał władzom?
Kiwa głową. Nie widzę powodu, aby nie przyjąć od niego pieniędzy. Kiedy skończę 
z 
tym posągiem, dokładnie to zamierzam zrobić.
Biorę swojązwyczajową trzydziestoguranowązaliczkę, a potem pytam Trezjusza, czy 
natknął się na mnichów ze Świątyni Gwiazd w czasie swego pobytu w Turai. 
Twierdzi, że 
nie. To kłamstwo, bo widziałem, jak ze sobą walczyli.
- Jeszcze jedno. Dlaczego Iksjala nazywają Jasnowidzem? Czy to jakiś prorok?
- Niezupełnie. Jego wzrok sięga jednak bardzo daleko we wszystkich kierunkach. 
Niewiele jest rzeczy, o których nie wie.
Trezjusz wychodzi. Na progu mija się z Mniszkiem.
- Ładna szata - mówi Mniszek, patrząc z podziwem na żółte płótno.
Trezjusz uśmiecha się spokojnie i odchodzi. Dzięki treningowi bojowemu ma dość 
siły wewnętrznej, aby nie wzdrygnąć się na widok Mniszka. Ja patrzę na te bose 
stopy i 
kwiaty we włosach i na nowo odżywa we mnie obrzydzenie.
- Astrath Potrójny Księżyc kazał ci powiedzieć, że na pewno będzie mógł pomóc - 
informuje mnie Mniszek.
Polubiła Astratha. Szczególnie spodobał się jej jego tęczowy płaszcz i kolorowy 
kapelusz, który zakłada na specjalne okazje.
- Nie jestem jednak pewna, czy dobrze zna się na gwiazdach. Nie uwierzył mi, 
kiedy 
powiedziałam, że wszyscy urodzeni w znaku smoka będą mieli szczęśliwy rok. 
Obiecałam, że 
wrócę i porozmawiam z nim o tym.
Biedny Astrath.
Mniszek zaczyna bredzić o delfinach. Najwyraźniej naprawdę cierpią bez swego 
uzdrowicielskiego kamienia. Nie rozumie, dlaczego nie chcę się tym zająć.
- - Bardzo się martwią, że odmawiasz pomocy.
- - Ach tak? A skąd to wiesz?
- - Powiedziały mi, oczywiście.
Defliny nie potrafią mówić. To tylko bajka dla dzieci. Oczami wyobraźni widzę 
Mniszka, jak stoi nad brzegiem morza i bełkocze coś w stronę zdumionych 
delfinów. Biedne 
zwierzaki. Mówię jej, że jestem zajęty i wypraszam z biura. Muszę się nad paroma 
rzeczami 
zastanowić.
Korzystając z rzadkiego momentu ciszy i spokoju, zaglądam do swej księgi zaklęć 
i 
wbijam sobie w pamięć zaklęcie nasenne. Magia ma tę nieszczęśliwą cechę, że 
zaklęcia nie 
utrzymują się w pamięci, niezależnie od tego, jak dobrym jesteś czarownikiem. 
Gdy raz ich 
użyjesz, znikają i trzeba ich się znowu uczyć.
Nauczyłem się wreszcie zaklęcia nasennego i czuję się nieco lepiej. Mam 
nieprzyjemne wrażenie, że wkrótce będę miał do czynienia z mnóstwem mnichów 
wojowników. Kiedy zobaczę, jak skaczą w powietrze, aby kopnąć przeciwnika w 
głowę, nie 
mam zamiaru wdawać się z nimi w walkę wręcz. Każdy, kto będzie chciał mnie 
kopnąć z 
wyskoku, zaśnie smacznie jeszcze zanim spadnie na ziemię.
Pojawia się Quen. Wyizucam ją, dając jej do zrozumienia, że w moim pokoju jest 
widziana równie mile jak Ork na weselu Elfów.
- Idź się ukryć w pokoju Makri. Jeśli zabraknie ci tam miejsca, usiądź na 
ramionach 
Mniszka. Spytaj, czy potrafi przewidzieć, w jaki sposób uciekniesz z miasta.
Rozsiadam się z kolejnym piwem i zaczynam się zastanawiać nad różnymi rzeczami.

8

Makri jest pod wrażeniem, kiedy mówię jej o Trezjuszu. - To idealna sprawa dla 
ciebie, Thraxasie. Ktoś cię zatrudnia, abyś znalazł coś, co już znalazłeś. 
Rozumiem, że 
rozciągniesz poszukiwania na kilka tygodni, żeby ci więcej zapłacił?
- Bardzo śmieszne, Makri. Nauka w Kolegium Gildii niezwykle wzmocniła twój 
sarkazm. Nie powiedziałem mu, że mam ten posąg, bo jeszcze z nim nie skończyłem. 
Pamiętaj, że nadal staram się oczyścić z zarzutów Grosexa. Posąg to dowód.
Makri jest jeszcze bardziej zdumiona, kiedy pokazuję jej wielki posąg w małej 
sakiewce.
- Podoba mi się ta magiczna przestrzeń. Wszystko fioletowe. Możemy tam wejść?
- Absolutnie nie. Wchodzenie do magicznej przestrzeni to bardzo zła rzecz. Mój 
nauczyciel tego zabraniał.
- - Myślisz, że ten Iksjal Jasnowidz rzeczywiście zabił Drantaaxa?
- - Nie wykluczam, że za tym stoi. Mnie to nie przeszkadza. Jeśli zdołam to 
udowodnić, wydostanę Grosexa z więzienia i zagram na nosie prefektowi 
Toliuszowi. Ale to 
nie wyjaśnia, jak posąg znalazł się w sakiewce. Jeśli bandyci, którzy próbowali 
mnie zabić, 
pracowali dla Iksjala, dlaczego nie oddali mu posągu?
- - Może nie mogli się doczekać, kiedy cię zaatakują.
- - Być może. Taki właśnie ze mnie facet. Ale jak to się stało, że mieli ze sobą 
sakiewkę z posągiem?
- Może to przypadek? - podsuwa Makri. - Może jąukradli albo kupili w jakiejś 
tawernie? Ktoś, kto zabrał jąTaliuszowi Zielone Oko, mógł przecież nie wiedzieć, 
co zawiera.
Możliwe. Byłby to zadziwiający zbieg okoliczności, jednak to całkiem 
prawdopodobne, że mój dawny wróg obrabował Taliusza, a potem ruszył do 
Dwudziestu 
Mórz, aby się tu zaszyć na jakiś czas. Nie jestem jednak przekonany. Dochodzę do 
wniosku, 
że Soolanis myli się, sądząc, że jej ojca zabito z powodu narkotykowych długów. 
Zapewne 
główną przyczyną była właśnie ta sakiewka. Co oznacza, że jego zabójcajest osobą 
bezwględną, skoro zamordował kogoś tylko po to, żeby mieć sposób na wywiezienie 
posągu z 
miasta bez niczyjej wiedzy.
- - Mam tu do czynienia z brutalnym mordercą, Makri. Zabił czarownika i głównego 
rzeźbiarza w mieście. Wiesz, że Taliusz zginął od strzału z kuszy?
- - Myślałam, że otruł go służący.
- - W ten sposób władze starały się zatuszować sprawę. Taliusz miał powiązania z 
hadlarzami dwa i prawdopodobnie dostarczał je księciu Frisen-Akan. Konsul 
Kaliusz nie 
chciałby ponownie przypominać ludziom o tym skandalu. Zaledwie dwa miesiące temu 
wieść 
o nałogu księcia o mało nie dostała się do wiadomości publicznej. Pamiętasz 
pewną 
bezwzględną morderczynię z upodobaniem do kuszy?
- Jasne. Sarin Bezlitosna.
Sarin Bezlitosna. Wykurzyłem ją z miasta wiele lat temu, kiedy jeszcze była 
mocna 
tylko w gębie. Niedawno jednak powróciła. W ciągu czterech lat spędzonych w 
klasztorze z 
grupą mnichów wojowników podszlifowała swe bojowe umiejętności i stała się dużo 
bardziej 
niebezpieczna. Przypominam Makri o jej powiązaniach z mnichami, a ona zgadza 
się, że być 
może mamy do czynienia z Sarin.
- I chcesz znów się z nią zmierzyć po tym, co było ostatnio?
- - A co mianowicie „było ostatnio”? - pytam.
- - Chyba wtedy wygrała? Prycham na samą myśl o tym.
- Wygrała? Ze mną? Litości! Pozwoliłem jej uciec tylko dlatego, że byłem zajęty 
innymi sprawami, na przykład ratowaniem Turai przed zagładą. Jeśli znów się tu 
pokaże, 
spadnę na nią jak klątwa. Poza tym puszczenie jej wolno było mądrym posunięciem. 
Dostanę 
większą nagrodę, jak ją teraz przygwożdżę. Żadna krótko ostrzyżona morderczyni z 
kuszą nie 
wymknie mi się dwa razy.
Makri zapala pałeczkę thazis, parę razy się zaciąga i podaje ją mnie. Nalewam 
nam 
obojgu Idee. Oczy Makri zachodzą łzami, bo Idee pali jej gardło.
- - Dlaczego pijesz to świństwo? - pyta. - W więzieniu dla niewolników 
wybuchłyby 
zamieszki, gdyby spróbowali nam dać coś takiego.
- - To jest pierwszorzędne Idee. Jeszcze szklaneczkę?
- - Dobra.
Na zewnątrz zaczyna się zamieszanie, bo murarz wdaje się w sprzeczkę z 
architektem. 
Majstrowie skarżyli się podobno swoim gildiom, że dostają kiepskie materiały, co 
nie jest 
niespodzianką. Król otworzył podwoje publicznego skarbca, aby opłacić remonty, 
ale kiedy 
pretorzy, prefekci, urzędnicy i Bractwo wzięli już swoje działki, wątpię, czy 
zostało coś na 
dobry kamień czy marmur.
- - Wiesz co, Makri, ta cała sprawa śmierdzi. Według czcigodnego Trezjusza 
Świątynia Chmur potrzebuje posągu, ponieważ młodzi mnisi uważają, że opat bez 
posągu 
świętego Kwatyniusza jest bezużyteczny jak eunuch w burdelu. Chyba jednak w to 
nie 
wierzę. Bo dlaczego Trezjusz o tym nie pomyślał, zanim uciekł i założył własną 
świątynię?
- - Trezjusz twierdzi, że zamówił posąg u Drantaaxa. Iksjal mógł zabić 
rzeźbiarza, aby 
uniemożliwić mu ukończenie posągu, albo żeby go ukraść dla siebie.
Zapomniałem o tym. Ale i tak wydaje mi się to wątpliwe.
- - Może to i prawda. Przecież czcigodny Trezjusz skłamał mówiąc, że nie spotkał 
się 
w mieście z czerwonymi mnichami. A jeśli po prostu chce zdobyć posąg dla swojego 
klasztoru i wykorzystuje mnie, abym go dla niego znalazł? To nie byłby pierwszy 
raz, kiedy 
przestępca próbuje mnie wykorzystać, abym coś dla niego znalazł. Nawet nie 
dziesiąty, jeśli o 
to chodzi.
- - Tak to jest, kiedy ktoś jest dobry w odnajdywaniu różnych rzeczy. Ale 
ponieważ 
masz już posąg, nie muszę się martwić o szczegóły. Pilnuj tylko, żeby Trezjusz 
go nie ukradł. 
A co robisz w sprawie Grosexa? Słyszałam, że proces zaczyna się za dwa dni.
Marszczę czoło. Nagle znów zwracam uwagę na upał i suche, duszne powietrze. W 
tym przeklętym mieście jest tak każdego lata. Właśnie kiedy myślisz, że już nie 
może być 
goręcej, żar się nasila. Dwa śmierdziuszki opadają na parapet, zbyt znużone, aby 
lecieć dalej. 
Wbijam w nie ponure spojrzenie. Nie lubię tych ptaków.
- Miałem nadzieję, że Astrath znajdzie na posągu aurę zabójcy, ale ponieważ 
rzeźba 
przebywała w magicznej przestrzeni, okazało się to niemożliwe. Dlatego pozostaje 
mi tylko 
powrót do przyziemnego zajęcia szukania świadków. Muszę porozmawiać z żoną 
Drantaaxa. 
Być może uda mi się połączyć jej wersję z tym, co powiedział mi Trezjusz, i 
dzięki temu 
łatwiej zdobędę dowody przeciwko Iksjalowi Jasnowidzowi.
To dziwne, że Kalia jeszcze się nie pojawiła. W naszym mieście nie jest tak 
łatwo się 
ukryć, chyba że ktoś dobrze zna się na zacieraniu śladów. Nie wyobrażam sobie, 
żeby ona 
była taką osobą. Nie ma tutaj oprócz brata innych krewnych i przyjaciół, gdzie 
zatem miałaby 
pójść? Wynajęcie mieszkania kosztuje. Poza tym strażnicy to sprawdzali.
- - Muszę z nią porozmawiać. Niewykluczone, że ona wie, kim był morderca, i boi 
się 
powiedzieć.
- - Skoro wiedziała, kim jest morderca, może facet doszedł do wniosku, że i ją 
warto 
zabić - podsuwa Makri. Muszę przyznać, że istnieje taka możliwość. Jednak obraz 
w kuriyi 
sugerował, że kobieta żyje i mieszka w białej willi. W Thamlinie takich willi 
jest wiele.
Ktokolwiek zabił Drantaaxa musiał mieć przy sobie magiczną sakiewkę do ukrycia 
posągu, co dowodzi, że wcześniej zabił Taliusza. W głowie mi się mąci. Zauważam, 
że znów 
zaangażowałem się w zbyt wiele spraw naraz - to taki mój niezdrowy zwyczaj.
- Nie pytaj mnie więc o delfiny. Nie mam czasu, żeby nawet o nich pomyśleć. I 
zabierz mi z oczu Quen. Bractwo wzmogło poszukiwania. Musimy mieć nadzieję, że 
Astrath 
Potrójny Księżyc naprawdę zdoła wzmocnić zaklęcie i utrzyma ją w ukryciu. Być 
może uda 
nam się przeprowadzić ją gdzieś za dzień lub dwa, jak będzie spokojniej.
Makri słyszała, że Cech Karczmarzy skarżył się wśród wysoko postawionych osób na 
to, że strażnicy nie zdołali znaleźć zabójcy.
- - Domagają się, aby Pałac Sprawiedliwości przydzielił do tej sprawy dobrego 
czarownika.
- - Świetnie. Gdzie to słyszałaś?
- - Na spotkaniu Ligi Kobiet Wyzwolonych. Jedna z naszych członkiń pracuje jako 
kucharka w Pałacu Sprawiedliwości.
Warczę. Karczmarze nie mają w Turai zbyt wysokiej pozycji społecznej, ale ich 
cech 
ma zadziwiająco dobre układy. A może nie jest to tak zaskakujące? Nawet pretorzy 
i 
senatorzy lubią sobie od czasu do czasu wyskoczyć na drinka. A ponieważ Cech 
Karczmarzy 
prowadzi różne wspólne interesy z Bractwem i Towarzystwem Przyjaciół, nie jest 
bezpiecznie z nimi zadzierać. Jeśli i Straż Obywatelska się do tego zabierze, 
znajdę się w 
niezłych tarapatach.
A są jeszcze mnisi. I być może Sarin Bezlitosna. Człowiek o mniejszym harcie 
ducha 
mógłby się załamać. Idę na dół po porcję gulaszu Tanrose i więcej piwa. Jeśli 
mam znaleźć 
żonę Drantaaxa, potrzebuję mnóstwa energii.
Makri ma wolne do następnego wieczora. Zamierzała spędzić ten czas na 
przygotowaniu przemówienia na lekcją retoryki. Jej wysiłki budzą pewne 
rozbawienie „Pod 
Mściwym Toporem”, gdzie różne indywidua bez serca (na przykład ja) zwracają 
uwagę, że 
głos Makri, doskonały do wykrzykiwania gróźb na arenie, nie jest przystosowany 
do pięknej 
sztuki oratorskiej. Makri ignoruje szyderstwa, ale zgadza się odłożyć naukę i 
wyjść ze mną. 
Mówi, że ostatnio brakuje jej ruchu i ocalenie mnie przed bandą niebezpiecznych 
mnichów 
wojowników będzie doskonałym ćwiczeniem.
Biorę miecz i wsadzam nóż do małej pochewki ukrytej po wewnętrznej stronie pasa. 
Makri ma przy boku swoje miecze, które nieco przysłania płaszcz, a do każdego 
buta wsuwa 
nóż. Jak zwykle nie czuje się całkiem pewnie bez swojego topora, ale on nazbyt 
rzuca się w 
oczy. Z prawnego punktu widzenia nie ma powodu, dla którego kobieta nie może 
chodzić po 
Turai z toporem, ale na co dzień raczej się tego nie widuje. Makri w pełnym 
rynsztunku - 
gibka, mocna, najeżona ostrzami - to bardzo niepokojący widok dla Straży 
Obywatelskiej. 
Często ją zatrzymują i zadają pytania, co nie jest wygodne, kiedy prowadzimy 
dochodzenie. 
Poza tym odmawiają nam prawa wstępu do bardziej eleganckich lokali.
Makri nadal narzeka, kiedy ruszamy przez wyboje, rybie głowy i inne śmieci 
zalegające ulicę Kwintesencji.
- - Nigdy nie wiadomo, kiedy może się przydać topór. Pewnego razu walczyłam na 
arenie z czterema Orkami; mój pierwszy miecz się złamał, a drugi zaklinował w 
klatce 
piersiowej jednego z nich. Pozostałych dwóch musiałam wykończyć nożem, a kiedy 
pchnęłam ostatniego, ostrze noża też się złamało. To się nazywa pech, nie? 
Właściwie to 
mogła być magia, bo w tym czasie byłam już Najwyższą Mistrzynią, więc niektórzy 
właściciele zaczynali być zazdrośni o moje sukcesy i źli, że tak zabijam ich 
gladiatorów. I 
właśnie wtedy, kiedy nie miałam już broni, wystawili tego ogromnego Trolla z 
trzymetrową 
włócznią i maczugą wielkości człowieka. Sam widzisz.
- - Co widzę?
- - Że nigdy nie należy wychodzić bez topora.
- - Będziemy po prostu musieli wierzyć, że na końcu ulicy Kwintesencji nie 
spotkamy 
gigantycznego Trolla. No i co dalej? Zabiłaś go gołymi rękami?
- - Nie. Trolle są na to zbyt silne. Wskoczyłam na górę, na balkon, gdzie 
siedział 
orkijski możnowładca. Jego ochroniarz rzucił się w moją stronę, zabrałam mu więc 
miecz, 
dźgnęłam go tym mieczem i skoczyłam z powrotem na arenę. Po tym wszystkim Troll 
był 
zdezorientowany i mogłam go posiekać na kawałki. Ten orkijski możnowładca 
wściekł się, że 
zabiłam jego głównego ochroniarza. Pozostali ochroniarze, ośmiu drabów w 
kolczugach, 
zaczęli zeskakiwać na arenę. Przez jakiś czas walka była ostra, bo wszyscy mnie 
ganiali, a ja 
miałam do obrony tylko jeden miecz. Ale kiedy wykończyłam kilku zdołałam zabrać 
jeszcze 
jeden, a gdy już miałam po mieczu w każdej ręce, po prostu ich wykosiłam. 
Szkoda, że nie 
widziałeś tego tłumu. Wszyscy po prostu oszaleli, zerwali się na nogi i dostałam 
najdłuższą 
owację w historii walk gladiatorów.
Zerkam na Makri kątem oka. Kiedy jakiś rok temu zjawiła się w Turai, w ogóle nie 
potrafiła kłamać. Ale w ostatnich czasach wiele się nauczyła, szczególnie ode 
mnie.
- - Ta opowieść na pewno jest prawdziwa? A może po prostu ćwiczysz swoje 
przemówienie na lekcję retoryki?
- - Oczywiście, że jest prawdziwa. Dlaczego nie? Myślisz, że nie jestem w stanie 
pokonać trzynastu Orków i Trolla? A wiesz, rzeczywiście byłoby z tego dobre 
przemówienie.
- - Na jaki temat macie przemawiać?
- - Pokojowe życie w pełnym gwałtu świecie.
- - Życzę szczęścia.
- - Będzie mi potrzebne. Nie poradziłam sobie najlepiej na ostatnim egzaminie z 
retoryki.
Jedziemy powozem przez miasto. Ulice są gorące jak orkijskie piekło i chociaż 
zbliża 
się wieczór, upał nie słabnie. Wpadamy do kamienicy, gdzie Grosex mieszkał 
samotnie w 
małym pokoiku. Żaden mieszkaniec budynku nic o nim nie wie. Sąsiedzi rzadko go 
widywali 
i nie sądzą, żeby gdzieś miał krewnych. Mają też nadzieję, że zostanie 
powieszony. Bądź co 
bądź, właśnie zamordował naszego najsłynniejszego artystę.
Przeszukuję jego pokój, bez rezultatów. Nie znajduję nic, co by mnie 
zainteresowało. 
Po prostu obskurny pokoik czeladnika, którego nie stać na nic lepszego. Podłoga 
jest goła, 
ściany zakopcone dymem ze świeczki. Z góry dochodzą wrzaski niegrzecznego 
dziecka i 
histeryczne krzyki zdenerwowanej matki. Przebiega mnie dreszcz.
- Wynośmy się stąd. To mnie dobija.
Biedny Grosex. Żadnych przyjaciół ani krewnych. Mieszka sam w tym żałosnym 
pokoiku. Nic dziwnego, że ucieszył się z urozmaicenia, jakim był romans z żoną 
Drantaaxa.
Ruszamy na Północ, aby spotkać się z Lisutaris Kochanką Niebios. Lisutaris to 
potężna czarownica, nie związana z żadną oficjalną instytucją w Turai. Posiada 
duże 
niezależne dochody, nie musi więc pracować w Pałacu Sprawiedliwości ani w Pałacu 
Imperialnym, stawiać horoskopów czy produkować amuletów dla osób prywatnych. Co 
się 
dobrze składa, bo Lisutaris przez cały dzień pali thazis w fajce wodnej i jest 
nieustannie 
zamroczona.
Kilka miesięcy temu udzieliłem jej pomocy, może będzie więc gotowa pomóc teraz 
mnie, choć niezbyt na to liczę. Makri jest nastawiona bardziej optymistycznie. 
Kilka razy 
widziały się na spotkaniach Ligi Kobiet Wyzwolonych i czarownica wydała jej się 
dość 
przyjazna, w przeciwieństwie do niektórych wysoko urodzonych kobiet, które Makri 
mogłaby 
wymienić. Nawet wśród członkiń Ligi znajdują się osoby uprzedzone wobec kobiet 
mających 
w żyłach krew Orków. Kilka żon senatorów odmówiło przebywania w tym samym pokoju 
co 
ona.
Nasz powóz zatrzymuje się w wąskiej uliczce, bo wielki wóz wypełniony warzywami 
zatarasował nam drogą. Woźnica wykrzykuje kilka obraźliwych słów pod adresem 
swojego 
kolegi. Bez rezultatu - facet zniknął, a wóz z warzywami nadal stoi tam, gdzie 
stał. Kiedy 
woźnica zastanawia się, czy zaryzykować nawrót w ciasnym zaułku, my rozglądamy 
się 
dookoła. Za nami stoi pięciu mnichów w czerwonych szatach, którzy dzięki temu 
prostemu 
manewrowi złapali nas w pułapkę. Patrzą na nas z zupełnym spokojem. Mnich 
stojący 
naprzodzie, mały człowieczek o chłopięcych rysach, macha ręką na powitanie. 
Makri i ja 
zeskakujemy z powozu, aby stawić im czoło.
- - Czego chcecie? - pytam.
- - Posągu świętego Kwatyniusza - odpowiada mały mnich całkiem spokojnie. 
Dostrzegam, że pomimo upału nie poci się tak jak wszyscy.
- - Co to ma wspólnego ze mną?
- - Wiemy, że ty go masz.
Zaczyna we mnie wzbierać złość. Co on sobie myśli, zatrzymując mój powóz, kiedy 
zajmuję się śledztwem? Mówię mu, żeby poszedł do diabła. Nie idzie. Stoi sobie 
po prostu 
spokojnie, co jeszcze bardziej mnie rozsierdzą. Staram się go zepchnąć z drogi, 
ale on w jakiś 
sposób unika mojego pchnięcia. Zupełnie tracę panowanie nad sobą i próbuję go 
walnąć w tę 
irytująco spokojną twarz.
Unika ciosu, a potem uderza - nie mnie, lecz grubą drewnianą deskę z tyłu 
powozu. 
Ku mojemu zdumieniu pod pięścią małego człowieczka deska łamie się na pół, aż 
drzazgi 
lecą w powietrze.
- Gdzie jest posąg? - pyta mnich.
Próbuję wyciągnąć miecz, ale zanim zdążyłem wysunąć go z pochwy, mnich wali 
mnie pięścią, a ja lecę w tył i wpadam na powóz. Jakiś drąg trafia mnie w żebra 
i przewracam 
się na ziemię, z trudem łapiąc oddech.
Makri dochodzi do wniosku, że to wystarczająca prowokacja, i wyciąga oba miecze. 
Mnisi wyjmują noże o dziwnym kształcie, z długimi zakrzywionymi gardami przy 
rękojeściach, aby blokować ciosy mieczów Makri. I rzeczywiście udaje im się 
przed nią 
obronić, czego nigdy jeszcze nie widziałem. Poruszają się z szybkością 
błyskawicy i wkrótce 
ją otaczają. Chociaż udaje jej się zranić jednego z przeciwników w ramię, pada 
na ziemię na 
skutek kopnięcia z tyłu, na uniknięcie którego nie miała dość miejsca. W jednej 
chwili zrywa 
się jednak na nogi, wymierza solidnego kopniaka jednemu z przeciwników, skacze 
ku 
najbliższej ścianie, aby już nie mogli zajść jej od tyłu, i zasłaniając się 
tarczą nie do przebicia 
złożoną z dwóch mieczy czeka, aż na nią ruszą.
Podnoszę się z ziemi i przechodzę kilka metrów dalej, aby Makri nie zasłaniała 
mi 
mnichów. W ręku trzymam miecz, a mając obok siebie Makri zawsze jestem gotów 
stawić 
czoło pięciu przeciwnikom naraz. Teraz jednak nie mam czasu, a poza tym jest za 
gorąco. 
Używam zaklęcia nasennego. Pięciu mnichów natychmiast osuwa się na ziemię.
Makri patrzy na mnie gniewnie - wiem, że uznaje magię za niehonorowy sposób 
walki 
- ale nie protestuje. Nie przywykła do zmagań z wojownikami, którzy są w stanie 
wymierzyć 
jej kopniaka i wydaje się nieco zdumiona.
Nasz woźnica jest więcej niż zdumiony. Biedak trzęsie się ze strachu.
Pytam go, czy potrafiłby usunąć wóz z warzywami, który blokuje nam drogę. 
Chętnie 
wskakuje na konia i chwyta lejce, podczas gdy ja obszukuję mnichów. Nie znajduję 
niczego. 
Ich ubrania nie mają kieszeni i żaden z nich nie nosi torby. Tylko te dziwne 
noże. Makri 
zabiera wszystkie pięć do swojej kolekcji.
Droga jest już wolna. Zostało nam tylko kilka minut do chwili, gdy mnisi się 
obudzą 
(może nawet mniej, jeśli mają silne organizmy, a tak zapewne jest), ruszamy więc 
tak szybko, 
jak to możliwe przez zatłoczone ulice.
Makri jest nadal wściekła.
- Złościsz się, bo ich uśpiłem? Potrząsa głową.
- Nie. Złoszczę się, bo ich nie doceniłam. Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam, aby 
ktoś mnie kopnął od tyłu.
Potem milczy ponuro aż do końca podróży.
- Nie przejmuj się - pocieszam ją. - Niewątpliwie wkrótce znów ich spotkasz. 
Będziesz miała wiele okazji, aby im się zrewanżować.

9

Lisutaris Kochanka Niebios jest mniej więcej w tym samym wieku co ja, ale lepiej 
się 
trzyma. Podejrzewam, że czarownice mają własne tajemne sekrety kosmetyczne, 
dzięki 
którym walczą z czasem, ale nigdy nie podzieliły się nimi ze mną. Lisutaris ma 
długie jasne 
włosy, splecione w warkocze udrapowane na głowie i spływające na plecy. Całą 
fiyzurę 
utrzymuje na miejscu tiara, srebrna, wysadzana perłami, w stylu preferowanym 
przez 
arystokratki.
Dobrze urodzone turajskie kobiety poświęcają swoim włosom dużo czasu i wysiłku. 
Makri, ze swoją ogromną niesforną grzywą, udaje, że tym pogardza. Nie można 
jednak 
zaprzeczyć, że fiyzura Lisutaris wygląda całkiem twarzowo, podobnie jak jej 
tęczowy 
płaszcz, lepiej skrojony i z lepszego materiału niż standardowy ubiór 
czarownika.
Ostatnim razem, kiedy tu byłem, na zewnątrz wyły tłumy pragnące spalić willę, a 
całą 
podłogę pokrywały ciała rannych czarowników. Lisutaris również leżała 
nieprzytomna na 
podłodze, ale nie z powodu ran, tylko pod wpływem thazis. W jej warsztacie 
znalazłem 
zaklęcie, które sprawia, że rośliny rosną szybciej. Wyjaśnia to, jak sądzę, 
dlaczego może ona 
spędzać większość czasu uczepiona wielkiej fajki wodnej, wdychając dym narkotyku 
ze 
swych specjalnie wyhodowanych zbiorów.
Thazis jest nadal nielegalne w Turai. Jeszcze jakieś sześć lat temu strażnicy 
gorliwie 
szukali takich palaczy, choćby tylko po to, aby skonfiskować narkotyk i wypalić 
go w 
ukryciu. Senatorzy wygłaszali płomienne mowy przeciwko używaniu thazis, winiąc 
je za 
moralny upadek młodzieży naszego kraju. Jednak odkąd dwa zalało miasto, nikt się 
już nim 
nie przejmuje. Większość ludzi uważa thazis za łagodny środek relaksujący i 
prosty sposób na 
codzienne kłopoty, chociaż niewielu jest takich entuzjastów jak Lisutaris. W 
pewnych 
kręgach słynie ona z tego, że wynalazła nowy rodzaj fajki wodnej. Ale mogło być 
gorzej. 
Przynajmniej nie jest uzależniona od dwa, co zdarza się często wśród naszych 
czarowników.
Kiedy przybywamy, jesteśmy powitani dość gościnnie. Służący prowadzi nas przez 
długie korytarze do dużego, przestronnego pokoju, gdzie na ścianach wiszą 
zielonozłote 
elfijskie gobeliny, a rośliny doniczkowe otaczają wykuszowe okno, za którym 
widać rozległe 
ogrody. W Thamlinie wszyscy mają rozległe ogrody i zatrudniają w nich brygady 
ogrodników. Kto tego nie ma, traci swój status. Kolejny służący przynosi nam 
wino i 
oznajmia, że Lisutaris zaraz zejdzie.
Sądząc po wyglądzie willi, Lisutaris poszła za panującą w Thamlinie modą i 
zatrudniła dekoratora wnętrz, prawdopodobnie z Attical. Pamiętam czasy, kiedy w 
domach 
czarowników wszędzie leżały porozrzucane różne magiczne przedmioty i nawet 
największa 
liczba służących nie była w stanie doprowadzić ich do porządku. Jednak modnej 
damie, takiej 
jak Lisutaris, to już nie wystarcza. Odkąd Turai zaczęło się bogacić na 
kopalniach złota, 
wszyscy mieszkańcy Thamiina o wiele bardziej zwracają uwagę na modę. Kiedyś 
senatorzy 
zdobywali prestiż dzięki odwadze na polu walki. Teraz osiągają go dzięki modnym 
bawialniom i świetnie utrzymanym ogrodom. Nie aprobuję tego, no, ale ja mam 
przestarzałe 
poglądy.
Nie jestem całkiem pewien, jak przedstawić Lisutaris mojąprośbę. Nie wypada 
prosić 
czarownika, aby kogoś znalazł, jeżeli nie wykonuje on takich usług odpłatnie, co 
jest 
rzadkością. Za wyjątkiem dziwaków i wyrzutków, którzy, tak jak ja, nigdy nie 
ukończyli 
nauki, albo tak jak Astrath Potrójny Księżyc popadli w niełaskę, czarownicy w 
Turai rzadko 
prowadzą prywatne interesy. Zawyczaj pracują oni dla króla lub konsula, albo 
prowadzą 
typowy tryb życia leniwego przedstawiciela klas wyższych, który w żadnej sferze 
nie musi się 
wysilać. Uważają się za zbyt ważne figury, aby prowadzić śledztwo - takie 
zajęcia zostawia 
się Straży Obywatelskiej. Albo mnie. Podobnie jak reszta obywateli, czarownicy 
bardzo 
zwracają uwagę na swoją pozycję społeczną.
Wbrew zapowiedziom oczekiwanie na Lisutaris wydłuża się. Wkrótce tracę 
cierpliwość. Wino jest doskonałe, ale zanadto mi się spieszy, żeby się nim 
rozkoszować. 
Makri sztywno siedzi na krześle i wciąż ponuro duma o tym, że pozwoliła, aby 
ktoś ją kopnął.
- Rozchmurz się, Makri. To, że jesteś świetnym wojownikiem nie znaczy, że musisz 
pozostać niezwyciężona. Było ich pięciu, wszyscy specjalnie wyszkoleni. 
Niektórzy z tych 
mnichów całe życie spędzają w klasztorze i nie robią nic innego, tylko modlą się 
i walczą.
- Będą mieli o co się modlić, kiedy następnym razem się spotkamy - obiecuje 
Makri, a 
potem mamrocze pod nosem kilka ponurych zapowiedzi, co mianowicie czeka mnichów.
Nareszcie pojawia się Lisutaris. Wzrok ma nieobecny. Służący prowadzi ją do 
krzesła, 
starając się ukryć fakt, że tylko dzięki jego pomocy kobieta trzyma się prosto. 
Wzdycham. Co 
takiego jest w pracy czarownika, że ci ludzie posuwają się do aż takich 
ekscesów?
- - Może państwu coś przynieść? - pyta służący. Dostrzegam, że mój puchar jest 
pusty.
- - Drugą butelkę wina, jeśli można.
Wzrok Lisutaris wreszcie koncentruje się na nas. Kiedy dostrzega Makri, uśmiecha 
się.
- - Witaj..?
- - Makri. - Witaj, Makri.
Czarownica patrzy na mnie. Widzę, że mnie nie pamięta. Przypominam jej o 
zamieszkach.
- - To ja dałem ci po twarzy. Nie zabrzmiało to najlepiej.
- - Aby cię otrzeźwić. Żeby zgasić ogień. Lisutaris patrzy na mnie pustym 
wzrokiem.
- A potem walczyłem z tłumem, który chciał nas zabić. To znaczy walczyliśmy 
oboje, 
ja i Hanama Mistrzyni Zabójstw. Pretor Cyceriusz określił to później mianem 
heroicznego 
wysiłku.
Spojrzenie Lisutaris nadal jest puste.
- Moje wspomnienia dotyczące tego dnia są nieco mgliste. Tyle się wydarzyło, i 
pożar, i zamieszki, ja po prostu...
Milknie i zaczyna błądzić wzrokiem po gobelinach. Obwieszona srebrną biżuterią 
elfijskiej roboty, bawi się bezmyślnie bransoletkami, które zdobią jej 
nadgarstki. Siedzimy w 
milczeniu, a Lisutaris odpływa w marzenia wywołane przez thazis i inspirowane 
scenami z 
gobelinów. Jako doświadczona i szanowana czarownica, Lisutaris Kochanka Niebios 
spędziła 
sporo czasu wśród Elfów. Nasi czarownicy w młodości zawsze odwiedzają Południowe 
Wyspy, aby tam studiować magię.
Sam byłem na Wyspach, czym niewielu Turajczyków może się pochwalić. Bardzo 
piękne. Niewiele przestępstw. Mają dobre wino, ale piwo trudno znaleźć. 
Lisutaris nadal 
patrzy na gobeliny, a ja zaczynam czuć się nieswojo i trochę się irytuję. Kilka 
miesięcy temu 
ocaliłem życie tej kobiecie. Nie obchodzi mnie, że zapomniała, ale w ten sposób 
trudniej mi 
będzie poprosić ją o przysługę. Mimo to właśnie mam zamiar to zrobić, kiedy 
wyręcza mnie 
Makii
- Czy mogłabyś nam pomóc kogoś znaleźć? - pyta. Kochanka Niebios odrywa wzrok 
od gobelinów i spogląda na Makri zaskoczona. Moja przyjaciółka naturalnie nie 
zdaje sobie 
sprawy, że jej pytanie było niegrzeczne.
- Znaleźć kogoś?
Grymas irytacji przebiega po twarzy czarownicy. Przez sekundę myślę, że nas 
wyrzuci. Potem wzrusza ramionami i uśmiecha się.
- Proszę bardzo. Kogo szukacie?
Pozwalam Makri wyjaśniać. To ciekawe, że znajomość zawarta w Lidze Kobiet 
Wyzwolonych wystarczyła, aby przełamać towarzyskie tabu. Pewnego dnia Liga 
naprawdę 
podpadnie królowi i Prawdziwemu Kościołowi.
Lisutaris Kochanka Niebios leniwie sięga ręką do jedwabnej linki i wzywa 
służącego. 
Każe mu przynieść kuriyę. Służący odchodzi, ale wkrótce wraca ze złotym spodkiem 
na 
srebrnej tacy i małą złotą buteleczką. Stawia stoliczek obok Lisutaris i 
umieszcza tacę tak, by 
mogła jej dosięgnąć.
Lisutaris wypija nieco wina i wylewa kuriyę do spodeczka. Bez żadnych 
przygotowań 
macha ręką nad czarnym płynem. W ciągu kilku sekund zaczyna się w nim pojawiać 
obraz.
Zazdroszczę jej takiej mocy. Mnóstwo czasu zabiera mi samo wprowadzenie się w 
stan, w którym mogę wywołać wizję, a ona potrafi to zrobić natychmiast, nawet 
oszołomiona 
narkotykiem. Powinienem był się więcej uczyć.
- Czy to ten dom, o który ci chodzi?
Przyglądam się obrazowi. Tak. Lisutaris koncentruje się przez kilka chwil.
- Należy do człowieka imieniem Ozykjusz. Znajduje się w pobliżu fontanny 
stojącej 
za południowym murem pałacu.
Wylewnie dziękuję czarownicy. Ona zerka raz jeszcze w czarny płyn.
- Widzę, że Ozykjusz ostatnio miał jakieś kłopoty. Aura domu jest wzburzona. 
Dostrzegam też, że znany jest pod innym imieniem.
Po raz pierwszy w jej zachowaniu widać oznaki wysiłku.
- - Akial? - mówi wreszcie. - A może Eksil?
- - Chyba nie Iksjal? - pytam głośno. - Iksjal Jasnowidz?
- Właśnie tak. Iksjal Jasnowidz. Ale mnie nie widzi, to jasne. Potężna 
czarownica 
wybucha bardzo niestosownym chichotem i zaczyna się tarzać w fotelu z 
histerycznej radości. 
Obraz w kuriyi powoli znika. Kiedy zastanawiam się nad nieoczekiwanym odkryciem, 
że 
żona Drantaaxa ukrywa się w domu Iksjala Jasnowidza, Lisutaris nadal się śmieje, 
powtarzając od czasu do czasu „mnie nie widzi, to jasne”, co wydaje się jej 
najśmieszniejszą 
rzeczą pod słońcem.
W końcu pociąga sznurek od dzwonka i rozkazuje służącemu, aby przyniósł jej 
fajkę 
wodną. Potem proponuje, żebyśmy i my spróbowali. Makri ma ochotę. Szeptem 
zwracam jej 
uwagę, że to będzie wyglądało dość śmieszne, jeśli pięciu mnichów wojowników 
pojawi się 
właśnie wtedy, gdy ona wybuchnie niekontrolowanym chichotem.
Na myśl o tym oczy Makri przybierają twardy wyraz i odmawia. Dziękujemy 
Lisutaris 
Kochance Niebios i wychodzimy. Na zewnątrz łapiemy powóz i ruszamy ku 
południowemu 
murowi pałacu. Oddalając się, słyszymy, że czarownica nadal uważa wszystko za 
bardzo 
zabawne.
- - Czy na spotkaniach Ligi Kobiet Wyzwolonych ona też się tak zachowuje? - 
pytam 
Makri.
- - Nie mogę nikomu opowiadać o naszych spotkaniach - odpowiada.
- Wiem. Jedziemy dalej.
- - Tak naprawdę zachowuje się jeszcze gorzej - wyjaśnia Makri. - Jestem 
zaskoczona, 
że taka dobra z niej czarownica. Bo musi być dobra, nie?
- - Bez wątpienia. Mnie nie udałoby się wywołać takich obrazów w kuriyi, nawet 
gdybym medytował przez miesiąc, Lisutaris to dekadentka, podobnie jak większość 
przedstawicieli klas wyższych, ale w sprawach magii jest chytra jak simnijski 
lis. I ma dobre 
wino. Następnym razem, gdy na nią wpadniesz podczas spotkania, dowiedz się, czy 
nie 
zaprosiłaby nas na obiad. Może podałaby wtedy wino z Elfich Wysp. A jeśli o to 
chodzi, to 
gdzie się spotykacie?
- - Nie wolno mi mówić.
- - Wiesz, że arcybiskup Kseriusz wygłosił w zeszłym tygodniu w Senacie 
przemówienie, w którym potępił Ligę Kobiet Wyzwolonych jako niegodziwą i 
bezbożną 
organizację?
Makri mówi coś niegrzecznego pod adresem arcybiskupa.
Jakieś ważne figury mijają nas w eleganckich powozach. Ulice tutaj są o wiele 
spokojniejsze niż w innych częściach miasta. A przy tym o wiele czystsze. Nawet 
śmierdziuszki wyglądają na lepiej odżywione. Makri zastanawia się na głos, 
dlaczego Iksjal 
Jasnowidz, opat klasztoru położonego gdzieś w górach, ma willę w Thamlinie. 
Dobre pytanie. 
I dlaczego Kalia tam uciekła?
Willa znajduje się dokładnie tam, gdzie wskazała Lisutaris. Przejeżdżamy obok, 
nie 
zatrzymując się. Nic ciekawego nie widać. Nie ma nikogo, nawet ogrodników. Nie 
widać też 
członków Gildii Ochroniarzy. Takich willi często pilnują prywatni strażnicy, ale 
tej chyba nie.
Mówię woźnicy, żeby nas wysadził nieco dalej. Makri i ja schodzimy z głównej 
ulicy 
i wchodzimy do parku, który, jak sądzę, doprowadzi nas na tyły ogrodów willi. 
Przedzieramy 
się przez kolczaste krzaki i wreszcie stajemy przed wysokim na dwa metry murem z 
metalowymi kolcami na szczycie.
- - No to jesteśmy. Dom jest po drugiej stronie tego muru.
- - Co zrobimy?
- - Rozejrzymy się.
Upał jest nieznośny, ale ja jestem w swoim żywiole. Męczę się, gdy sytuacja 
staje się 
zbyt skomplikowana, ale kiedy w grę wchodzą podstawy śledztwa - takie jak 
wystawienie 
głowy ponad mur, aby się dokładnie rozejrzeć - czuję, że panuję nad sytuacją.
W parku pełno jest nianek i nauczycieli wyprowadzających swoich podopiecznych na 
spacer, a także młodych wojskowych spotykających się z pannami w towarzystwie 
przyzwoitek. Odeszliśmy jednak tak daleko w gąszcz na jego obrzeżach, że nikt 
nas nie 
zobaczy. Makri proponuje, że pomoże mi wdrapać się na mur, decyduję jednak, że 
nie dam jej 
okazji do krytykowania mojej tuszy i podstawiam pieniek, aby na nim stanąć. W 
ten sposób 
mogę spojrzeć ponad murem.
- - Nikogo nie widzę - szepczę. - Chodźmy. Makri ma wątpliwości.
- - Jesteś pewien?
- - Oczywiście. O co chodzi?
- Nie wiem. Po prostu chyba nie jestem przyzwyczajona do przechodzenia przez 
cudze 
mury.
Zapomniałem o tym. Makri w bitwie jest nieustraszona, ałe nie przyzwyczaiła się 
jeszcze do postępków, które są podstawą pracy detektywa - takich jak wkradanie 
się tam, 
gdzie nas być nie powinno. Zapewniam ją, że nieustannie robię takie rzeczy, a 
potem kładę 
płaszcz na kolcach i przechodzę przez mur. Opuszczam się delikatnie i chowam za 
drzewem, 
gdzie dołącza do mnie Makri. Nadal nie widać nikogo. Robi się coraz ciemniej, bo 
słońce 
zniża się za dach pałacu; złote wieże iskrzą się w jego blasku.
- - Wejdziemy do samej willi? Co powiemy, jeśli ktoś nas przyłapie?
- - Wymyślimy jakąś wymówkę. Zawsze coś mi przychodzi do głowy. I nie wyjmuj 
mieczy z pochew. Jeśli kogoś zabijesz, sytuacja zrobi się jeszcze bardziej 
skomplikowana.
Schyleni przebiegamy od drzewa do drzewa, co jakiś czas chowając się i 
rozglądając 
przez całą długą drogę do willi.
- - Wielki ogród - szepcze Makri.
- - WThamlinie wszystkie są takie. Mój był ogromny. Nie byłem w stanie go 
obejść.
Szybko zapada noc. Na niebie jest tylko jeden księżyc, który wisi nisko nad 
wschodnim horyzontem i nie daje wiele światła.
W pobliżu willi wielka kępa krzaków stanowi doskonałe schronienie, kucamy więc 
za 
nią przed ostatnim biegiem do samego domu. Jest już ciemno, ale wewnątrz nie 
palą się 
światła. Bardzo dziwne. Nawet pod nieobecność właściciela zawsze zostają 
służący, którzy 
zajmują się wszystkim. Zaczynam czuć się nieswojo. Jeśli wewnątrz są same trupy, 
wolałbym 
nie być osobą, która je znajdzie. To mi się przydarza o wiele za często i 
strażnicy czepiają się 
mnie za to. „Thraxas Grabarz”, tak mnie nazywają.
Nagle tylne drzwi willi otwierają się i wychodzą jacyś ludzie ze świecami w 
rękach. 
Idą w milczeniu. Wysilam wzrok, aby dojrzeć w mroku, co się dzieje. Coś niosą. 
To wygląda 
na zwłoki. Thraxas Grabarz znów wkracza do akcji. Cały spięty zastanawiam się, w 
co tym 
razem wdepnąłem. Idą ku nam milczące cztery postacie niosące trupa.
- Mnisi - szepcze Makri.
Ma rację. Mnisi z ogolonymi głowami. Nie jestem w stanie rozpoznać koloru ich 
szat. 
Zbliżają się. Człowiek, którego niosą, zaczyna dawać znaki życia. Mnisi 
delikatnie kładą go 
na ziemi, gdzie klęka, jakby do medytacji. W końcu pozostali mnisi również 
klękają przed 
tajemniczym osobnikiem, i wpatrują się w niego w bladym świetle świec. Z ich 
pełnego 
szacunku zachowania wnoszę, że to Iksjal Jasnowidz.
Moje oczy przyzwyczajają się do mroku. Obok Iksjala jest ktoś jeszcze. To nie 
mnich. 
Ma za dużo włosów. Młoda kobieta. Pewnie Kalia.
Iksjal unosi powoli rękę, jakby zamierzał przemówić, coś jednak odwraca jego 
uwagę. 
Mnich przerywa i zwraca głowę w naszą stronę.
- Kto tam? - pyta.
Zastygamy nieruchomo. Przysiągłbym, że nie może nas dostrzec w ciemności.
- - Wychodźcie - rozkazuje. - Przed Iksjalem Jasnowidzem nie można się ukryć.
- - Dobra - mówię i wychodzę. - Już i tak zaczynało mi być niewygodnie. Masz 
doskonałe oczy. Ale pewnie należy się tego spodziewać po Iksjalu Jasnowidzu.
Czterej mnisi wstają szybko i ustawiają się pomiędzy mną a swoim przywódcą.
- Czego chcesz? - pyta Iksjal. - I co to ma znaczyć, że wchodzisz do mojego 
ogrodu 
bez zaproszenia?
W jego pozie dostrzegam coś dziwnego. Młoda kobieta zdaje się go podtrzymywać. 
Pierwszą rzeczą, jaka przychodzi mi do głowy jest myśl, że to kolejny miłośnik 
dwa, ale głos 
ma zbyt wyraźny i mocny.
- Czego chcę? Głównie porozmawiać z tą damą o Grosexie, niegdyś czeladniku jej 
niedawno zmarłego męża Drantaaxa. Grosex siedzi teraz w więzieniu, oczekując 
szybkiego 
procesu i egzekucji. Potem być może chciałbym zamienić kilka słów z tobą, żeby 
się 
dowiedzieć, dlaczego twoi mnisi chodzą za mną po mieście, włamują się do mego 
mieszkania 
i atakują mnie na ulicy.
Z domu wychodzi jeszcze kilku mnichów, którzy zbliżają się, żeby stanąć za 
Iksjalem. 
Zastanawiam się, ilu ich jeszcze tam jest. Wykorzystałem już zaklęcie i nie 
jestem pewien, z 
iloma mnichami wojownikami naraz Makri i ja moglibyśmy sobie poradzić.
Iksjal zaczyna mówić, ale milknie i wydaje słaby jęk. Twarz ma wykrzywioną. 
Najwyraźniej coś mu dolega i stara się zapanować nad bólem. Mnisi patrzą na 
niego z troską. 
Ten opat musi być poważnie chory. Kiedy Iksjal pochyla się do przodu, Kalia 
wyjmuje z 
torby małą fiolkę i zaczyna polewać jego czoło i usta jakimś płynem. Żaden z 
mnichów nie 
ma najwyraźniej pojęcia, co robić. Wszyscy są młodzi i wyczuwam, że cierpienie 
przywódcy 
napełnia ich strachem. Ruszam naprzód, przepychając się między mnichami.
- Co mu jest?
Kalia patrzy na mnie z rozpaczą w oczach. Nikt nie próbuje mnie powstrzymać, 
kiedy 
biorę świecę i sięgam ręką po koc, który przykrywa jego nogi. Nogi Iksjala są w 
strasznym 
stanie, połamane i pokręcone. Każdą chronią łubki i bandaże, ale wszędzie sączy 
się krew, a 
skóra przezierająca tu i ówdzie jest czarna i zgniła. Jeśli jeszcze nie wdała 
się gangrena, nie 
trzeba będzie na nią długo czekać. Według mnie Iksjal Jasnowidz ma pized sobą 
dwadzieścia 
cztery godziny życia, może mniej.

10

Czekamy na przybycie lekarzy - mówi Kalia. W jej głosie brzmi desperacja i 
rozpacz. 
Żaden medyk nie ocali Iksjala. Jego nogi są tak pokręcone i połamane, że według 
mnie tylko 
siła woli i twardy trening tak długo utrzymywały go przy życiu. Większość ludzi 
z takimi 
ranami dawno by się już poddała i umarła.
- Co mu się stało?
Kalia nie odpowiada. Patrzę na Iksjala. Na chwilę otwiera oczy, przez jakiś czas 
zmaga się z bólem, a potem jego głowa opada i traci przytomność.
Kolejne światła zapalają się w domu. To sygnał, że przybyli medycy. Do ogrodu 
zostają wprowadzone dwie kobiety, każda z zieloną płócienną torbą, w jakiej 
zazwyczaj nosi 
się leki, i mężczyzna w powiewnej szacie. Aptekarka, zielarka i lekarz. 
Powodzenia.
Wycofuję się do Makri nadal czekającej w cieniu. Mnisi zebrali się kręgiem wokół 
swego przywódcy, którego teraz badają medycy.
- Nie ma żadnych szans - mruczę. - Powinni byli przyprowadzić grabarza. 
Przynajmniej zaoszczędziliby czas.
Makri jest wobec mnichów podejrzliwa. Zaledwie kilka godzin temu śledzili nas na 
mieście. Teraz jednak są zbyt przejęci nieszczęściem swego przywódcy, aby się 
nami 
przejmować.
- Muszę porozmawiać z Kalią. Umierający opat to nie moja sprawa, ja jestem 
tutaj, 
żeby uratować Grosexa.
Dla medyków zapalono lampki oliwne. Kiedy wykonują swoje zadania, Kalia usuwa 
się na bok, w cień, ignorowana przez mnichów.
- - Nie wygląda na to, żeby miała chęć na rozmowę - zauważa Makri.
- - Nigdy się takimi rzeczami nie przejmuję.
- - Chcesz, żebym z tobą poszła?
- - Tak. Może Kalia poczuje się pewniej, kiedy obok będzie inna kobieta.
- - Nawet Ork ze spiczastymi uszami?

- - Jestem pewien, że nigdy tak o tobie nie mówiłem. Obchodzimy łukiem medyków i 
mnichów.
- - Muszę z tobą pomówić.
- - Nie teraz - protestuje Kalia.
Widzę, że w Dwudziestu Morzach zasłużenie cieszyła się opinią piękności, ale 
widać, 
że ostatnio żyła w wielkim napięciu. Jej męża zabito zaledwie kilka dni temu. 
Odnoszę jednak 
wrażenie, że to nie on przede wszystkim zaprząta jej myśli.
- Teraz, koniecznie. Chyba że chcesz, aby Grosexa powieszono.
Szybko podnosi wzrok.
- - Grosexa? Powieszono? Dlaczego?
- - Za zamordowanie Drantaaxa, oczywiście.
- - To śmieszne. On by go nie zabił.
- - Inaczej myślałaś, kiedy znalazłaś Grosexa stojącego nad ciałem. Podobno 
krzyczałaś, że to on go dźgnął.
Kalia wzrusza ramionami.
- - Nie myślałam rozsądnie. Nie wiem, kto zabił mego męża, ale jestem pewna, że 
nie 
czeladnik. On był zbyt lojalny.
- - Nóż należał do niego.
- - Musiał go użyć ktoś inny.
- - Strażnicy sądzą inaczej.
Potem pytam ją, kto mógłby być zabójcą, Kalia jednak twierdzi, że nie wie. Chyba 
jej 
nie wierzę.
- Powiedz mi, co się dzieje? Co się zdarzyło w warsztacie? I dlaczego tu 
uciekłaś? Co 
cię łączy z Iksjalem?
Nie dostaję odpowiedzi.
- - Poczujesz się lepiej, jeśli komuś o tym opowiesz - dodaję. Często taka rada 
okazuje 
się skuteczna, ale na Kalię nie podziałała. Zmieniam podejście.
- - Co się przydarzyło łksjalowi?
- Zaatakowali go, kiedy medytował. - Kto?
- - Trezjusz. Świątynia Chmur. Zakradli się, gdy się modlił i zrzucili go z 
muru.
- - A co z jego jasnowidzeniem?
- - Iksjal to człowiek religijny! - wybucha Kalia. - Nie patrzy w przyszłość, 
kiedy się 
modli.
Rozumiem. Nie tak przedstawiał to Trezjusz. Według Kalii, Trezjusz i jego 
poplecznicy odeszli zhańbieni, bowiem przyłapano ich na próbie kradzieży posągu, 
który 
wówczas spadł z muru i rozbił się. Jednak Trezjusz wrócił później z zamiarem 
zabicia Iksjala 
i odebrania mu zwolenników. Podczas walki mnisi ze Świątyni Chmur zostali 
odparci Jednak 
Iksjal, napadnięty z zaskoczenia, został zepchnięty z muru i okropnie 
okaleczony.
- Mnisi przywieźli go do miasta, żeby ocalić mu życie. Sądząc z rozpaczy 
malującej 
się na jej twarzy, Kalia dobrze wie, że to niemożliwe. Normalny człowiek już by 
nie żył. 
Wszyscy lekarze, zielarze i aptekarze w Turai razem wzięci nie będą w stanie 
poskładać 
połamanych nóg Iksjala. Nie zdołają też uleczyć gangreny, która go zabije, jeśli 
wcześniej nie 
umrze z upływu krwi. Nawet czarownicy nie radzą sobie z gangreną.
Kalia robi się bardziej rozmowna. Wyjaśnia nam, że spotykała się z Iksjalem 
dziesięć 
lat temu, kiedy był tylko ubogim studentem. Mieszkał na strychu w dzielnicy 
Dwanaście 
Mórz i czytał rozprawy filozoficzne przy świetle świecy. Kochała go wtedy i 
nadal kocha. 
Kiedy odszedł w góry, aby żyć tam jako mnich, straciła nadzieję, że kiedykolwiek 
będzie 
szczęśliwa. W końcu poślubiła Drantaaxa, bo nie miała lepszych perspektyw, a jej 
rodzice nie 
mogli się doczekać, kiedy położą łapę na posagu od słynnego i bogatego 
rzeźbiarza.
Opowiada mi, że spędziła z Drantaaxem dziesięć lat, podczas których jej życie 
było 
wygodne, ale rozpaczliwie nudne. I takim mogło pozostać, gdyby nie otrzymała 
wiadomości 
od Iksjala Jasnowidza. Prosił, aby spotkała się z nim w willi w Thamlinte.
Poszła na to spotkanie. I zapewne nawiązała romans, chociaż wprost tego nie 
mówi.
Ta opowieść może być źródłem kilku interesujących pytań. Na przykład skąd opat 
górskiego klasztoru miał pieniądze na zakup dużej willi w Thamlinie? I co w niej 
w ogóle 
robił? Mnisi wojownicy żyją w trudnych warunkach, trenując umysły i ciała za 
pomocą 
wyczerpujących ćwiczeń. Nie sądzę, żeby dla swoich opatów robili wyjątek. Nie 
powinni też 
przybierać fałszywych imion, udawać, że są arystokratami i mieszkać w willach w 
bogatej 
części miasta. Nie wydaje mi się też, że mogą mieć romanse z bogatymi 
ekskochankami, 
chociaż różne sekty mają różne poglądy na celibat i inne takie. Muszę jednak 
zostawić te 
pytania na później i skoncentrować się na Grosexie. Teraz, kiedy Kalia trochę 
się otworzyła, 
mówi mi wszystko, co wie. Po powrocie do warsztatu zobaczyła po prostu, że 
Grosex stoi nad 
ciałem Drantaaxa, a posągu nie ma.
To samo mówią strażnicy.
- - Dlaczego uciekłaś?
- - Wpadłam w panikę. Wiedziałam, że krążą plotki o moim romansie. Ludzie 
myśleli, 
źe spotykam się z Grosexem, kiedy naprawdę chodziłam do Iksjala. Przypuszczałam, 
iż 
strażnicy oskarżą mnie, że zabiłam męża, aby Grosex mógł przejąć jego warsztat. 
Dlatego 
uciekłam. Nie wiedziałam, że będą podejrzewać Grosexa. Lubiłam go. Nie chciałam 
mu 
zaszkodzić, ale musiałam zniknąć.
- - Wygląda na to, że ucieszyłaś się z tej okazji.
- - A jeśli nawet, to co?
Wkłada w te słowa wiele uczucia. Być może małżeństwo z zapracowanym 
rzeźbiarzem rzeczywiście było nie do zniesienia.
- - Nie wyglądasz na przytłoczoną żalem z powodu jego śmierci.
- - Jest mi smutno. Są też inne rzeczy, które sprawiają, że mi jeszcze smutniej.
- - Co się stało z posągiem?
Twierdzi, że nie wie. Jeśli zdaje sobie sprawę z istnienia magicznej sakiewki, 
nie 
zdradza tego. Zwracam jej uwagę, że złodziej posągu musi być też mordercą jej 
męża, zaś 
Iksjal i jego Świątynia Gwiazd stracili ostatnio swego świętego Kwatyniusza. 
Stawia ich to w 
rzędzie głównych podejrzanych.
Kalia potrząsa głową.
- - Iksjal nie skrzywdziłby mojego męża. Po co? A poza tym, kiedy zaginął posąg, 
Iksjal był już bliski śmierci. Przewiezienie go z gór do miasta zajęło mnichom 
cztery dni.
- - Nawet poraniony nadal mógł wydawać rozkazy, bo jego mnisi przeszukiwali 
miasto. A przynajmniej moje mieszkanie.
- - Nic o tym nie wiem.
Iksjal krzyczy z bólu i Kalia biegnie do niego. Patrzę na młodych mnichów, 
starając 
się ocenić ich stosunek do niej. Czy zdają sobie sprawę, co ją łączy z ich 
przywódcą, czy też 
zamydlił im oczy jakąś historyjką? Na ich twarzach nie widzę oznak dezaprobaty.
Zwracam się do Makri.
- - Co o tym sądzisz?
- - Mam mętlik w głowie - przyznaje. - Kto wobec tego zabił Drantaaxa? Kto 
ukradł 
posąg i ukrył go w magicznej sakiewce?
Przyznaję, że nie wiem
- - Nie rozumiem tej kobiety - ciągnie Makri. - Jeśli nie chciała wyjść za 
Drantaaxa, 
dlaczego to zrobiła? Nie potrzebowała męża. Mogła dostać pracę w piekarni 
Minarixy.
- - Kalia nie jest chyba typem kobiety, która chciałaby spędzać całe dnie w 
piekarni.
Medycy pracują dalej przy świetle lamp. Iksjal co i raz traci przytomność i 
odzyskuje 
ją na nowo. W końcu zapada w głęboki sen, a może śpiączkę. Lekarz, zielarka i 
aptekarka 
wymieniają spojrzenia, które nietrudno zinterpretować. Już wkrótce Iksjal będzie 
oddawał 
togę. Niektórzy młodsi mnisi mają łzy w oczach. Gdybym posiadał odrobinę 
wrażliwości, 
zostawiłbym ich samych z ich żalem. Ale nie posiadam. Łapię za rękaw mnicha, w 
którym 
rozpoznajęjednego z włamywaczy.
- Dlaczego myśleliście, że mam posąg?
Wyrywa mi rękaw i biegnie do swoich kolegów. Pytam drugiego z podobnym 
skutkiem.
- Niczego więcej się tutaj nie dowiesz, Thraxasie - mówi Makri. - Oni okropnie 
się 
martwią Iksjalem. Tak w ogóle złości mnie to. Sami winni walkę.
Jakby to był jakiś sygnał, cichy ogród nagle wybucha wrzawą. Ubrani na żółto 
mnisi 
wdzierają się przez mur i nie wygląda na to, że przyszli porozmawiać o 
współistotności. 
Ruszają ku mnichom ze Świątyni Gwiazd, wydając okrzyki wojenne, machając kijami 
i 
nożami o dziwnych kształtach. Mnisi ze Świątyni Gwiazd reagują szybko, tworząc 
ludzką 
tarczę wokół Iksjala. Ich bracia, którzy pozostali w domu, na odgłos wrzawy 
wybiegają na 
zewnątrz. Wkrótce około osiemdziesięciu mnichów walczy ze sobą w ogrodzie; biją, 
kopią i 
wyskakują w powietrze w dobrze już mi znany akrobatyczny sposób. To wspaniały 
widok. 
Makri i ja wycofujemy się w krzaki, aby popatrzeć, nieco oszołomieni takim 
obrotem sprawy. 
Zaczynam podejrzewać, że w całej tej historii nie ma żadnych innych motywów 
oprócz 
wzajemnej nienawiści mnichów z obu świątyń. Może i tak przez cały czas ze sobą 
walczą, a 
posąg to kwestia drugorzędna.
- Interesująca dysputa religijna - mruczę do Makri, kiedy jakiś mnich odbija się 
od 
drzewa i wpada w krzaki obok nas. - Powinni ją wypróbować w Prawdziwym Kościele. 
Niewątpliwie trochę by się tam ożywiło.
W ciemności trudno mieć pewność, ale wydaje mi się, że wśród walczących 
rozpoznaję czcigodnego Trezjusza. Jeśli to on, doskonale się trzyma jak na swój 
wiek-jeszcze 
lepiej, niż mi się wcześniej wydawało. Przysięgam, że potrafi wyskoczyć w górę 
na dwa 
metry, przeskoczyć nad przeciwnikiem, kopnąć go w przelocie, wylądować za 
następnym i 
tego z kolei powalić na ziemię uderzeniem obu nóg. Otacza go grupa czerwonych 
mnichów, 
on jednak wyrywa się z okrążenia i wrzuca dwóch z nich do stawu.
Okrzyki gniewu i bólu dobiegają ze wszystkich stron. Chociaż tu i ówdzie błyska 
nóż, 
większość walczy wręcz. Wszyscy najwyraźniej robią co mogą, aby podtrzymać 
reputację 
mnichów wojowników jako mistrzów walki wręcz. Krzywię się, kiedy potężne 
uderzenie 
rzuca w krzaki kolejnego nowicjusza, który pada nieprzytomny u naszych stóp.
- - Powinieneś bardziej uważać - mruczy Makri. Jak sądzę, z przyjemnością 
obserwuje 
ten pokaz.
- - Przyłączymy się? - pyta.
- - Oczywiście, że nie. Po co?
- - Nie wiem. Pomyślałam tylko, że może powinniśmy.
- - Sam fakt, że toczy się walka, to jeszcze nie powód, żebyś ty brała w niej 
udział, 
Makri.
- - Pewnie nie. Po prostu nie wydaje mi się to naturalne.
Ubrani na żółto mnisi ze Świątyni Chmur zdobywają chyba przewagę, głównie ze 
względu na obecność czcigodnego Trezjusza, który kładzie wszystkich pokotem. 
Żaden z 
młodych czerwonych mnichów nie jest w stanie sprostać jego technice. Ciała lecą 
przed nim 
przez powietrze, kiedy zwycięża jednego nowicjusza po drugim. Dociera do żywej 
tarczy 
Iksjala i prze dalej. Jego zwolennicy rozbiegają się na boki i zaczynają 
atakować ze 
wszystkich stron.
Lekarz, zielarka i aptekarka roztropnie uciekli z pola walki, ale wydaje mi się, 
że 
Kalia jest nadal u boku Iksjala, gotowa bronić go do końca. Oto potęga miłości, 
myślę. Nie 
sposób jej za to nie podziwiać.
Bracia ze Świątyni Gwiazd bronią się desperacko. Są odważni i niewzruszeni, 
jednak 
nie dorównują w walce Trezjuszowi, który spycha ich ze swojej drogi jak smok 
przedzierający się przez szwadron kiepsko opłacanych najemników. Zastanawiam 
się, czy 
zamierza zabić Iksjala. Jako detektyw, który przysięgał bronić prawa, powinienem 
starać się 
uniemożliwić popełnienie tak poważnego przestępstwa tuż pod moim nosem, ale tak 
naprawdę nie jest to przecież moja sprawa.
Nagle wyczuwam, że obok nas w krzakach ktoś jest. Makri też to czuje. Obracamy 
się 
jednocześnie ku miejscu, gdzie jakaś ciemna postać przemknęła w milczeniu. 
Intruz zauważa 
naszą obecność, ale nie zwraca na nas większej uwagi. Unosi jakiś przedmiot, 
którego nie 
mogę rozpoznać. Słychać brzęknięcie, krótki świst, i niespodziewanie jeden z 
żółtych 
mnichów pada na ziemię z okrzykiem bólu. Rozpoznaję ten świst. To kusza. Nikt 
już nie musi 
mi przedstawiać tej postaci w krzakach.
- Sarin Bezlitosna - szepczę do Makri.
Kusza to broń jednocześnie potężna i niewygodna. Dobrze nadaje się do obrony 
miasta lub ataku z ukrycia, ale na polu walki jest niezbyt przydatna, bo długo 
się ją ładuje. 
Nie widziałem jeszcze nikogo, kto wkładałby strzałę tak szybko, jak czyni to 
teraz Sarin. 
Kolejny strzał zabija kolejnego mnicha. Kiedy ten pada, mnisi zaczynają zdawać 
sobie 
sprawę, że coś jest nie tak, i powstrzymują atak, niepewni, co się dzieje. Leci 
kolejna strzała i 
kolejny mnich upada.
- W krzakach! - krzyczy czcigodny Trezjusz i wskazuje ręką. Ta przerwa w 
zmaganiach umożliwia mnichom ze Świątyni Gwiazd przegrupowanie się; ponownie 
tworzą 
solidny mur ciał wokół Iksjala. Mnisi ze Świątyni Chmur biegną teraz w stronę 
krzaków. 
Patrzę, jak Sarin Bezlitosna chłodno ładuje kolejną strzałę. Tym razem celuje 
uważniej i 
strzela do Trezjusza...
...który robi coś, czego człowiek po prostu nie jest w stanie zrobić: łapie 
strzałę w 
powietrzu, zanim zostaje trafiony. Chrząkam ze zdumienia. Strzała wystrzelona z 
kuszy ma 
dość energii, aby przejść na wylot przez dwie ściany, po kolei. Nie można jej 
pochwycić w 
locie. Nie można jej nawet zobaczyć. A jednak Trezjusz właśnie tego dokonał.
Jego zwolennicy docierają do krzaków. Ja odsuwam się o krok w cień. Sarin 
spokojnie 
powala najbliższego napastnika kolejną strzałą, a potem wdaje się z nimi w walkę 
wręcz. 
Dorównuje im techniką - to nie była czcza przechwałka, że spędziła cztery lata w 
klasztorze. 
Stawia czoło trzem przeciwnikom i dobrze sobie radzi: jednego odrzuca w tył, a 
potem krąży 
wokół pozostałych dwóch, nie dając im okazji do ataku.
W oddali słychać gwizdki. Ktoś zawiadomił Straż Obywatelską. W Thamlinie nie 
można odbyć większej bijatyki, bo sąsiedzi zaczynają narzekać, a kiedy w 
Thamlinie 
narzekają sąsiedzi, strażnicy biorą się do roboty. Słychać wrzaski, krzyki, 
gwizdki i odgłosy 
konnych wozów podjeżdżających pod front domu. W chwilę później mężczyźni ubrani 
w 
czarne tuniki strażników tłumnie wdzierają się do ogrodu.
- Czas uciekać.
Oddalamy się szybko, biegnąc ku dalekim murom w towarzystwie różnych mnichów. 
Wydaje mi się, że dostrzegam w cieniu inną postać, drobną, raczej nie mnisią. 
Przypomina mi 
kogoś, ale nie wiem kogo. Kiedy przechodzimy przez mur do parku, jesteśmy już 
sami.
- Ale noc.
- Świetna walka.
Z pośpiechem oddalamy się z pola bitwy. Ponieważ kiedyś tu mieszkałem potrafię 
znaleźć drogę nawet w ciemności. Prowadzę Makri mało uczęszczaną uliczką 
pomiędzy 
dwiema willami, aż wreszcie wrzawa cichnie w oddali. Czeka nas teraz długi 
spacer do domu. 
Nocą w Turai nie wolno jeździć konno. Spacer nie będzie przyjemny, bo nadal jest 
zbyt 
gorąco, a ja zdaję sobie sprawę, że od dawna nie jadłem ani nie piłem.
- - Czy dowiedziałeś się dosyć, aby uwolnić Grosexa od podejrzeń? - pyta Makri.
- - Nie jestem pewien. Potrzebuję czasu, żeby się zastanowić. A w tej chwili 
najbardziej brakuje mi piwa. Dlaczego nie ma tutaj więcej tawern? Wchodzę do 
pierwszej, na 
którą się natkniemy.
Jest już po północy. Ponieważ nocne życie w tej okolicy nie rozwija się zbyt 
bujnie, 
otwartątawernę znajdujemy dopiero na samych obrzeżach Thamlina, w dzielnicy o 
nazwie 
Pola Nefrytowej Świątyni, gdzie jest nieco bardziej wesoło. Dzielnica ta wzięła 
nazwę od 
starej świątyni z nefrytowymi kolumnami, którą Elfy zbudowały nam w prezencie 
trzysta lat 
temu, kiedy pomogliśmy im w wojnie z Orkami. Turai wysłało największy kontyngent 
statków ze wszystkich miast-państw należących do Ligi i zgniotło orkijską armadę 
w słynnej 
bitwie o Smoczą Wyspę. Na długi czas zniszczyło to morską potęgę Orków. 
Marynarka Turai 
była w owych czasach bardzo groźna, pomimo niewielkiego obszaru naszego kraju. 
Ale te 
czasy minęły. Kiedyś byliśmy liczącym się członkiem Ligi Miast-Państw. W teorii 
nadal 
jesteśmy, wszyscy jednak wiedzą, że nasza armia i marynarka nie są już takie jak 
kiedyś.
Liga też nie jest taka jak kiedyś. Przez ostatnie cztery stulecia chroniła ona 
mniejsze 
miasta-państwa przed większymi sąsiadami, takimi jak Nioj, ale od dwudziestu lat 
się 
rozpada. Teraz musimy trzymać wojska w nieustającym pogotowiu z powodu kopalni 
srebra 
na południu, przy granicy z naszym rzekomym sprzymierzeńcem Matteshem. Jeśli 
skończy 
się to wojną, Liga się rozpadnie, a Nioj zje nas wszystkich na śniadanie.
W dzielnicy Pola Nefrytowej Świątyni mieszkają pracownicy rządowi, pomniejsi 
urzędnicy i tym podobni. W końcu znajdujemy tawernę, gdzie nadal palą się 
światła. Makri 
patrzy na nią podejrzliwie.
- Będzie dobrze - zapewniam ją i wkraczamy do środka. Przy drzwiach staje przed 
nami wielkie indywiduum w zielonej tunice, członek Gildii Ochroniarzy, którego 
zatrudniono, aby nie wpuszczał byle kogo. Nie tak jest „Pod Mściwym Toporem”. 
Tam Gurd 
wpuszcza wszystkich.
Drzwi oświetla płonąca pochodnia. W jej migotliwym blasku skóra Makri wydaje się 
jeszcze bardziej czerwona niż zwykle. Ochroniarz jest wielki jak góra. Wyciąga 
ramię, aby 
uniemożliwić nam wejście.
- Z mieczami nie wpuszczamy - warczy i dodaje, patrząc na Makri. - I nie 
wpuszczamy Orków.
Makri zaś, bez najmniejszego wahania, zamierza się i wali go w szczękę. 
Ochroniarz 
osuwa się na ziemię. Wbijam w nią wzrok.
- Nie mogliśmy tego najpierw przedyskutować?
- - O czym mielibyśmy dyskutować? On mnie obraził. To prawda. Ale ja bardzo 
potrzebowałem piwa.
- - Znajdziemy inną tawernę - pociesza Makri.
Ochroniarz leży w drzwiach nieprzytomny. Kusi mnie, żeby przeskoczyć przez ciało 
i 
wpaść do środka na szybkie piwko, ale decyduję, że tego nie zrobię. Będą 
kłopoty, jeśli się 
ocknie zobaczy mnie przy barze.
Idziemy dalej w gorącą noc.
- - Naprawdę myślę, że powinnaś panować nad sobą, Makri.
- - Zacznę nad tym pracować jutro. Dobry cios, nie?
Makri poweselała i nie wyglądała już żałośnie jak dziwka z Nioj - a tak właśnie 
wyglądała od czasu, kiedy mnich ją kopnął. Prawdopodobnie dlatego rąbnęła 
wykidajłę. Po 
prostu chciała poćwiczyć na wypadek ponownego spotkania z mnichami.

11

Następnego dnia śpię do późna. Budzę się z obolałymi nogami i paskudnym kacem. 
Wyłażę z łóżka i ruszam prosto po swój mały zapas liści lesada. Liście pochodzą 
z Elfich 
Wysp i są doskonałe na kaca. Zabrałem je Elfowi, który mnie zatrudnił kilka 
miesięcy temu. 
Okazał się on zdradzieckim przestępcą i skończył martwy, ale przynajmniej 
zostało po nim 
coś użytecznego.
Elf i jego towarzysz zostali zabici przez Mistrzynię Zabójców Hanamę. To 
wspomnienie odświeża mi pamięć. Ta drobna figurka, którą dostrzegłem w ogrodzie 
zeszłego 
wieczoru, przypominała właśnie ją. Jeszcze tego mi trzeba, żeby w sprawę był 
zamieszany 
Cech Zabójców.
Liść lesada szybko zaczyna działać. Kiedy ból głowy się ulatnia, zdaję sobie 
sprawę, 
że cały jestem sztywny. To był daleki spacer, przerwany długim pobytem w 
tawernie w 
Kushni. Tam Makri nie miała żadnych problemów. To jest taka spelunka, że na 
pewno nie 
wyprosiliby stamtąd samego króla Orków, pod warunkiem że miałby w kieszeni kilka 
guranów.
Położona w centrum miasta dzielnica Kushni to wstrząsane przestępstwami i 
przesycone dwa zbiorowisko tawern, burdeli i jaskiń hazardu, którymi rządzą to 
które walczą 
Bractwo i Towarzystwo Przyjaciół. Odwiedzają te przybytki męty Turai. Moja praca 
często 
mnie tam prowadzi. Makri, która nie ma zbyt wiele czasu na zabawę, nie zna jej 
tak dobrze. 
Nie spodziewała się, jak sądzę, że alkohol jest tam taki mocny. Twierdziła, że 
nie jest pijana, 
ale przysięgam, że kiedy przybyliśmy do domu wdrapanie się na schody zajęło jej 
piętnaście 
minut, a w ogóle by tego nie dokonała, gdybym w końcu jej nie wciągnął.
Czuję więc, że wyszło na moje, kiedy Makri przypełza do mojego pokoju w porze 
lunchu i błaga o liść lesada. Opatulona w stary koc wygląda jak ofiara zarazy. 
Nie 
przeszkadza mi, że jest doskonałą wojowniczką i świetnie sobie daje radę z 
filozofią i 
retoryką, ale naprawdę bym się obraził, gdyby w piciu była lepsza ode mnie.
Makri trzęsącą się ręką podnosi do ust puchar z wodą.
- - Jesteś zielona jak ten liść - komentuję wesoło. - A mówiłem, że to klee z 
gór było 
dla ciebie za mocne. Na ten trunek potrzebny jest mocny żołądek, taki jak mój.
- - Z czego u diabła oni to pędzą? - jęczy Makri.
- - Winogrona, jamy, kukurydza... Kto wie? Tam w górach przerabiają na bimber 
wszystko, co im wpadnie w ręce.
Przez ciało Makri przebiega dreszcz.
- - A ty dobrze się czujesz?
- - Oczywiście. Żeby mnie powalić, trzeba czegoś więcej niż kilka butelek klee. 
Obudziłem się świeżutki w sam czas na poranne modły.
- - Nonsens - mówi Makri, krzywiąc się przy tym z wysiłku, jakiego wymaga 
wypowiadanie słów. - Po prostu pierwszy wziąłeś liście lesada.
Potem z pewną trudnością popija liść, rozkłada się na kozetce i ręką zakrywa 
oczy.
- Nie sądzę, żebym zdążyła na tę pierwszą lekcję teologii. Zrzucam śmiecie ze 
stołu. 
Makri zdejmuje dłoń z oczu i patrzy na mnie z gniewem.
- Przestań się tak krzątać. Po prostu próbujesz pokazać, że klee nie wywarło na 
ciebie 
żadnego wpływu, dobrze o tym wiem. Zabiję tego Mniszka.
- Co?
- Zabiję ją. Kiedy tylko poczuję się lepiej, przebiję ją swoim orkijskim 
mieczem.
Mniszek najprawdopodobniej znowu bredziła o delfinach. Makri, zazwyczaj pełna 
współczucia, w swym obecnym stanie nie mogła tego znieść.
- Chociaż teraz przydałby mi się ten uzdrowicielski kamień. Nigdy więcej nie 
pójdę 
pić w Kushni.
Potem milknie ponuro i czeka, aż liść zrobi swoje. Choć poranek jest upalny, 
kuli się 
żałośnie pod kocem i nadal jest zielona. Biedna Makri. Postanawiam, że nie będę 
jej 
przypominać, jak siedziała na kolanach młodego handlarza dwa i próbowała go 
pocałować, 
zanim wyrzucono ją z tawemy. Zostawię to do czasu, kiedy będzie zdrowsza.
Na dole Gurd i Tanrose już pracują. Przeglądam menu, aby wybrać kilka pozycji na 
posilne śniadanie. Decyduję się na ryby. Tanrose doskonale je przyrządza. 
Dostrzegam, że 
Gurd sztywnieje nieco, kiedy je zamawiam. Ryby zawsze psują mu humor. Tutejszemu 
sprzedawcy ryb, człowiekowi całkiem zamożnemu jak na naszą dzielnicę, już jakiś 
czas temu 
wpadła w oko nasza kucharka i zawsze się do niej zaleca, kiedy odbiera od niego 
towar. Gurd 
jest zazdrosny. Biedny stary barbarzyńca. Spędził większość życia, tułając się 
po świecie i 
walcząc dla każdego, kto gotów był mu zapłacić, a teraz, kiedy przyszedł czas na 
romans, 
zupełnie się zagubił. Kocha się w Tanrose i nic nie może na to poradzić. Ona nie 
ma nic 
przeciwko temu, ale niestety Gurd nie potrafi niczego w tej sprawie zrobić. Zbyt 
się 
przyzwyczaił do starokawalerskiego trybu życia. Teraz więc cierpi strasznie, 
kiedy 
przychodzi sprzedawca ryb i zaczyna dawać Tanrose duże zniżki.
Kiedy kończę śniadanie, pojawia się na dole Makri, szczęśliwa, z błyszczącymi 
oczami.
- - Liście drzewa lesada - oznajmia - mają cudowną moc. Ile ci jeszcze zostało?
- - Niewiele. A w Turai zdobycie ich jest niemal niemożliwe. Kiedy następnym 
razem 
będę pracował dla jakiegoś Elfa, muszę poprosić, żeby mi nimi zapłacił.
Makri zwraca uwagę, że liście nie były właściwie zapłatą od tamtego Elfa.
- - Po prostu zabrałeś je, kiedy znalazłeś go martwego.
- - Wychodzi na to samo.
- - Umykają mi szczegóły ubiegłej nocy. Czy spotkaliśmy Sarin, czy też mi się to 
przyśniło?
- - Spotkaliśmy. Zabiła ze swojej kuszy kilku mnichów. Staram się zrozumieć, co 
to 
znaczy. Najwyraźniej bierze stronę Świątyni Gwiazd. Zakładam, że kiedyś 
trenowała pod 
okiem Iksjala. Zastanawiam się, czy to ona zabiła Drantaaxa. Trudno by to było 
udowodnić, 
bo jest za sprytna, żeby zostawić jakieś ślady. Grosex ma dzisiaj proces. Po 
długich staraniach 
dostałem pozwolenie na to, aby się z nim zobaczyć, chociaż niewiele mi to 
pomoże.
- - Jakim cudem?
- - Wicekonsul Cyceriusz wreszcie wrócił do miasta. On mi to załatwił.
Kilka miesięcy wcześniej wyratowałem z kłopotów syna Cyceriusza.
- - Mądre posunięcie - ocenia Makri. - To jedyny wysoko postawiony przyjaciel, 
jaki 
ci się trafił od dłuższego czasu.
- - To prawda. Chociaż nie uznałbym go za przyjaciela. Cyceriusz jest zbyt 
surowy, 
aby mieć jakichś przyjaciół. Poza tym najprawdopodobniej pamięta jeszcze, że go 
obraziłem, 
kiedy byłem pijany. Ale przynajmniej dopilnuje, żebym w sądzie dostał to, co 
gwarantuje mi 
prawo. A Grosex niewątpliwie potrzebuje pomocy. Dostał obrońcę z urzędu, więc 
jeśli ja 
czegoś nie znajdę, równie dobrze mogą go od razu powiesić.
Makri też zamawia ryby. Biorę obiadowe piwo i rozważam sytuację. Nie potrafię 
zrozumieć całej tej awantury z mnichami. Najwyraźniej czcigodny Trezjusz nie był 
ze mną 
całkiem szczery. Na przykład nie raczył wspomnieć, że jego zwolennicy 
śmiertelnie ranili 
Iksjala Jasnowidza. Co powinienem zrobić? Nadal mam sakiewkę z posągiem. 
Trezjusz 
zatrudnił mnie, abym go znalazł. Może, jeśli chodzi o mnichów, nie jest 
właściwie ważne, kto 
co zrobił i komu. Sądzę, że tak czy siak dostanę zapłatę.
Martwi mnie jednak spotkanie z Sarin Bezlitosną. To niebezpieczna kobieta, bez 
dwóch zdań. Jeżeli Iksjal umrze, wtedy, jak sądzę, Świątynia Gwiazd zostanie 
rozwiązana i 
mnisi odejdą do Świątyni Chmur. Jednak jeśli tak sienie stanie i czerwoni mnisi 
znów ruszą 
na poszukiwanie posągu, będę musiał stawić czoło również Sarin. A jest jeszcze 
Taliusz 
Zielone Oko. Kto go zabił? Zginął od strzału z kuszy, co czyni Sarin główną 
podejrzaną, ale 
możliwe również, że ktoś inny próbował w ten sposób zatrzeć ślady.
- No cóż, zawęziłem liczbę podejrzanych o zabicie Drantaaxa do mnichów ze 
Świątyni Gwiazd, mnichów ze Świątyni Chmur, jego żony Kalii, Sarin Bezlitosnej i 
służących. Razem może ze sto osób. Gdyby Grosexowi udało się uniknąć stryczka 
przez jakiś 
rok czy dwa, może zdołałbym z tej grupy wybrać tylko kilka.
Palax i Kaby od rana grali na ulicy na mandolinie i flecie. Wyglądają tak 
dziwacznie 
jak zwykle. Nie dość, że noszą najdziwniejszą kolekcję jaskrawych i obdartych 
ubrań, jaką 
kiedykolwiek widziano w Turai, ale na dodatek ich włosy są niemal nie do 
opisania - długie, 
gęste, farbowane barwnikami spożywczymi i ziołami na jaskrawe kolory całkiem 
nieodpowiednie dla ludzkiej głowy. Na dodatek lubią sobie przekłuwać różne 
części ciała. 
Wielu Turajczyków ma przekłute uszy - w niektórych cechach to oznaka wysokiej 
pozycji - 
ale Palax i Kaby z jakichś tajemniczych powodów noszą też kółka w nosie i na 
wargach. Co 
jest najbardziej szokujące, mają też kółka na brwiach - ozdoby nigdy przedtem 
nie widziane 
w Krainach Ludzi, a być może zbyt dziwaczne nawet dla orkijskiego burdelu. 
Zapewne 
jednak uliczni grajkowie mają prawo do swoich dziwactw. Makri, która dorastała w 
orkijskim 
więzieniu dla niewolników, nie ma poczucia przyzwoitości, kilka miesięcy temu 
poprosiła ich 
więc, aby jej przekłuli nos. Okropność - co natychmiast dziewczynie wytknąłem, 
dodając, że 
nie jest to postawa, którą powinna przyjąć osoba pragnąca dostać się na 
Uniwersytet 
Imperialny. Ponieważ uniwersytet już ma dość powodów, aby jej nie przyjąć, nie 
warto 
dostarczać im jeszcze jednego. Makri, której podoba się to kółeczko w nosie, 
sądzi jednak, że 
uniwersytet będzie w stanie się do niego przyzwyczaić.
Młodzi grajkowie siadają zmęczeni przy stole.
- - Na zewnątrz jest jakiś czarownik - mówi Kaby. - I co robi?
- - Wygląda na zagubionego.
- - Przyszedł z nowym szefem Bractwa, Kasaxem.
Złe wieści. Podchodzę do drzwi i wyglądam na zewnątrz. Rzeczywiście, stoi tam 
czarownik, który wygląda na zagubionego. Jest młody, i chociaż tęczowy płaszcz 
wskazuje, 
że uzyskał pełne kwalifikacje, nie poznaję go, więc zapewne otrzymał je 
niedawno. Obok 
stoją Karlox, Kasax, i kilku innych członków Bractwa. Wszyscy patrzą na 
czarownika 
wyczekująco.
Kasax dostrzega mnie i rusza w moją stronę przez zakurzoną ulicę.
Witam go uprzejmie. On odpowiada lodowatym spojrzeniem.
- - Szukamy Quen.
- - Kogo?
- - Dziwki, która spaliła tawernę „Pod Głową Dzika”.
- - Sądzę, że do tego czasu już opuściła miasto.
- Oriusz Poskramiacz Ognia przypuszcza, że Quen nadal gdzieś tu jest.
Przyglądam się młodemu czarownikowi.
- Oriusz Poskramiacz Ognia? Jest nowy, prawda? Zapewne niedawno zdobył swoje 
kwalifikacje. Wiesz, Kasaxie, takiemu młodemu czarownikowi nie można 
bezgranicznie ufać. 
Właśnie skończył terminować i myśli, że wszystko wie, a tymczasem trzeba trochę 
czasu, aby 
przywyknąć do miasta takiego jak Turai. No tak, dotarł tutaj śladem aury Quen i 
co z tego? 
Wszyscy wiedzą, że tu była. Kiedy wszyscy mówią o jakiejś osobie, może powstać 
fałszywa 
aura. Tyle wystarczy, aby wprowadzić w błąd młodego człowieka, który dopiero 
zaczyna 
pracę. Quen już dawno uciekła. Jeśli chcesz ją odnaleźć, lepiej zatrudnij 
bardziej 
doświadczonego czarownika. Albo czarownicę. Lisutaris Kochanka Niebios jest 
podobno 
bardzo dobra.
Kasax nie ma zwyczaju rzucać pustych pogróżek. Patrzy na mnie chłodno i 
oznajmia, 
że Bractwo toleruje moją obecność w tym rejonie tylko dlatego, że nigdy naprawdę 
nie 
wszedłem im w drogę. Jednak jeśli się dowie, że miałem coś wspólnego ze 
zniknięciem Quen, 
spadnie na mnie jak klątwa.
- - Lepiej więc zastanów się, do którego miasta możesz uciec i weź nogi za pas.
- - Będę o tym pamiętał. Może wicekonsul Cyceriusz zaproponuje jakieś ciekawe 
miejsce.
Daję mu w ten sposób do zrozumienia, że nie brak mi potężnych przyjaciół.
- Zapytaj go jak najszybciej - radzi Kasax. Chce przez to powiedzieć, że nie dał 
się 
nabrać.
Młody Oriusz Poskramiacz Ognia nadal stoi na ulicy zdezorientowany. Jego 
umiejętności doprowadziły go aż tutaj, ale ulepszone zaklęcie sprytnego Astratha 
uniemożliwia mu dokładne zlokalizowanie Quen. Kasax wraca do niego i zamienia z 
nim 
kilka słów. Jest zbyt ważną figurą, aby tracić czas na wędrówki po ulicy 
Kwintesencji. 
Odchodzi więc, nakazując swoim zbirom, aby kontynuowali poszukiwania. Karlox 
patrzy na 
mnie groźnie - wielki, wredny i głupi jak Ork. Nie posiadałby się z radości, 
gdyby Kasax 
kazał mu wypędzić mnie z miasta. Niech spróbuje. Oddaję mu spojrzenie, a potem 
zamykam 
drzwi i wracam do Makri.
- Musimy coś zrobić z Quen. Bractwo jest tuż, tuż. Astrath zamydlił oczy ich 
czarownikowi, ale jeśli strażnicy przyprowadzą Hazjusza Wspaniałego, to leżymy.
- Nadal obserwują tawemę co noc? Kiwam głową.
- - Może jednak uda nam się jakoś wyprowadzić Quen. Gdyby tak Astrath 
przygotował dla nas zaklęcie niewidzialności... To byłaby jednak poważna prośba. 
Astrath ma 
własne życie. Nie mogę oczekiwać, że poruszy niebo, ziemię i trzy księżyce, aby 
pomóc 
młodej kobiecie, której nawet nigdy nie spotkał; szczególnie jeśli tym samym 
ryzykuje, że 
narazi się Bractwu.
- - Jeśli wyprowadzimy Quen - mówi Makri - czy zaklęcie dezorientujące nadal ją 
będzie chronić?
- Nie.
- - Nie możemy więc tego zrobić.
- - Niby dlaczego nie wolno nam tego zrobić? - protestuję, bo wzbiera we mnie 
gniew. 
- Ona nie może tu zostać na zawsze.
- - Po prostu nie możemy jej oddać Bractwu.
Chyba to prawda. Nie znaczy to, że przywiązałem się do Quen czy coś takiego - o 
ile 
wiem, to dość ponura młoda kobieta - ale oddawanie kogoś lub czegoś Kasaxowi nie 
jest w 
moim stylu. Nie mam już nic do powiedzenia, zmywam więc tylko Makri głowę za to, 
że 
wplątała mnie w tę sytuację.
Dostrzegam, że przy sąsiednim stole Palax zasnął nad talerzem. Życie ulicznego 
grajka nie jest łatwe. Dostrzegam też, że Kaby jest bardziej wściekła niż Troll, 
którego boli 
ząb, co zazwyczaj oznacza tylko jedno. Przypominam sobie, że Palax już jej nawet 
obiecał, że 
rzuci dwa, niełatwo jednak wyrwać się z nałogu. Biorę piwo i zabieram je na 
górę. Kładę się 
na kozetce i rozmyślając o mnichach i posągach odpływam w sen.
Budzi mnie lekkie stukanie do drzwi.
- - Kto tam? - pytam.
- - Soolanis.
Zastanawiałem się już, gdzie zniknęła. Idę otworzyć drzwi.
Za drzwiami czeka Soolanis... i Sarin Bezlitosna, która trzyma jej nóż na 
gardle. Sarin 
wpycha Soolanis do środka i wchodzi za nią.
- Mogłaś po prostu zapukać.
- Nie mogę znieść myśli, że ktoś mógłby mnie nie wpuścić - oznajmia Sarin, nadal 
trzymając w dłoni nóż.
Sarin Bezlitosna to wysoka kobieta z krótko przystrzyżonymi włosami, ubrana dość 
skromnie, jeśli nie liczyć wielu złotych i srebrnych kolczyków w uszach. Nosi 
męską tunikę, 
a jej oczy są niemal tak czarne jak oczy Makri, jednak brak w nich tej 
przyjacielskiej iskierki. 
Patrzy na mnie, jakby się zastanawiała, czy zadźgać mnie na miejscu. Trzymam 
rękę na 
głowni miecza, tak na wszelki wypadek.
- - Szukam posągu - mówi wreszcie.
- - Ostatnio jest to popularne zajęcie.
- - No więc? Gdzie on jest?
- - Nie mam pojęcia. Zakładam, że mówisz o posągu, który zniknął, gdy 
zamordowano Drantaaxa? Nikt nie wie, gdzie on się znajduje.
- - Sądzę, że ty wiesz.
- - Źle sądzisz.
- - Wiem, że zatrudniono cię, abyś go znalazł.
- - Zdumiewasz mnie, Sarin. Dlaczego uważasz, że będę o tym z tobą rozmawiał?
- - Bo inaczej cię zabiję.
Sanna nigdy nie planowała przesadnie subtelnych działań.
- - Chcesz go zdobyć dla Świątyni Gwiazd?
- - Owszem.
Przypominam jej, że Iksjal Jasnowidz niedługo umrze.
- Myślę że przeżyje. A nawet jeśli nie, wówczas pomogę jego zwolennikom.
Pytam, dlaczego chce to zrobić. Sarin potwierdza moje podejrzenia - uczyła się u 
Iksjala sztuk walki i medytacji, winna jest mu więc lojalność. Ja jednak mocno 
wątpię, czy 
Sarin Bezlitosna potrafi być wobec kogokolwiek lojalna.
- - Zabiłaś Drantaaxa?
- - Nie przyszłam tutaj, aby odpowiadać na twoje pytania. Przyszłam po posąg.
- Posąg ważył dwie tony. Jak to możliwe, żebym go miał? Obserwuję jej twarz, aby 
sprawdzić, czy coś wie o magicznej sakiewce, jednak twarz Sarin jest zimna jak 
serce Orka i 
nie sposób w niej nic wyczytać.
- - Zabiłaś mojego ojca? - wybucha Soolanis.
- - Czyli kogo?
- - Taliusza Zielone Oko.
- - Nie. I więcej mi nie przerywaj. Sarin zwraca się do mnie.
- - Chcę dostać posąg, bo inaczej cię zabiję.
- Dzięki za ostrzeżenie. Zawsze chętnie spędzam czas z tanimi zabójcami. A takim 
właśnie tanim zabójcą jesteś, skoro chowasz się po kątach ze swoją kuszą. 
Odstawiłbym cię 
do więzienia, gdyby wyznaczyli za ciebie nagrodę. A teraz spływaj.
Sarin nie zdradza gniewu. Po prostu odchodzi, a ja zwracam się do roztrzęsionej 
Soolanis.
- To kobieta prawdopodobnie zabiła twojego ojca i nie zawahałaby się przed 
zabiciem 
ciebie. Nie chodź więcej sama do żadnych tawem - ostrzegam. - Wracaj do domu.
- - Nie chcę iść do domu - mówi żałośnie.
- - No to upij się na dole.
Soolanis nie trzeba dłużej namawiać; odchodzi, aby to właśnie zrobić. Wyjmuję z 
kieszeni sakiewkę. Wewnątrz znajduje się wielki posąg, który wielu ludzi bardzo 
chce 
zdobyć. Można nawet pomyśleć, że za bardzo. No bo kogo może fascynować jakiś tam 
posąg? Coraz trudniej mi uwierzyć, że mnichom potrzebny jest do ceremonii 
religijnych. Na 
pewno istnieją łatwiejsze sposoby zdobycia posągu, nawet w tak krótkim czasie. 
Dlaczego 
więc wszyscy tak bardzo chcą znaleźć ten właśnie? To tylko kupa brązu. Brąz jest 
stosunkowo cenny, ale nie na tyle, aby zabijać dla niego łudzi. Po stopieniu i 
przewiezieniu 
okazałby się niewart zachodu.
Biorąc to wszystko pod uwagę, zaczynam mieć pewne podejrzenia co do tego posągu.

12

- - Co zamierzasz zrobić?
- - Rozbić posąg. Przynieś mi młot. Makri ma zatroskaną minę.

- - Wiem, że jesteś w ciężkiej sytuacji, ale nie musisz się wyżywać na posągu. 
Nie 
możesz po prostu z kimś porozmawiać?
- - Wcale nie zamierzam się na nim wyżywać. Chcę zobaczyć, co jest w środku.
- - Chyba jest pusty?
- - Być może. Ale zaczynam mieć wątpliwości. W porządku, to piękne dzieło 
sztuki. 
Klasztor pełen mnichów wojowników potrzebuje posągu świętego Kwatyniusza, bo 
inaczej 
narobiliby sobie wstydu wobec sąsiedniego klasztoru. Poza tym niedługo nastąpi 
Złączenie 
Trzech Księżyców. Ale dlaczego właśnie ten posąg? Prawdziwy Kościół nie wymaga, 
abyśmy odprawiali ceremonie przed wyjątkowo pięknym posągiem. Wręcz przeciwnie. 
Jest 
wyraźnie powiedziane, że wierni mogą się posłużyć każdą podobizną świętego. 
Biedacy 
świętują Złączenie przed tanimi posążkami z gipsu, które można kupić na rynku. 
Poza tym 
nie sądzę, żeby mnisi wojownicy, znani z surowego trybu życia, koniecznie 
musieli mieć 
drogi posąg wykonany przez najlepszego rzeźbiarza Turai. To nie ma sensu. Sarin 
Bezlitosna 
twierdzi, że chce go zdobyć dla Świątyni Gwiazd z lojalności wobec Iksjala. 
Jeśli uwierzysz 
w coś takiego, uwierzysz we wszystko. Ta kobieta ma w sobie tyle lojalności co 
wąż bokana.
- - Kiedyś na dużej arenie walczyłam z wężem bokana gołymi rękami.
- - Makri, czy mogłabyś się pozbyć nawyku opowiadania o swoich walkach za 
każdym razem, kiedy wspomnę o jakimś przedstawicielu fauny?
- - Przepraszam.
Im dłużej o tym myślę, tym bardziej narasta we mnie przekonanie, że to nie jest 
zwyczajny posąg. Muszę mu się bliżej przyjrzeć. Kiedy to zrobię, po raz kolejny 
złamię 
prawo, ponieważ majstrowanie w jakikolwiek sposób przy posągu świętego 
Kwatyniusza to 
herezja. Gdyby Prawdziwy Kościół wiedział, że zamierzam dobrać się do niego za 
pomocą 
młota, trafiłbym pod sąd religijny i wylądowałbym na galerze szybciej, niż 
biskup Gzekiusz 
wypija karafkę doskonałego elfijskiego wina.
- Nikt nie może nas zobaczyć, bo będą kłopoty. Upewnij się, że Soolanis, Quen i 
Mniszek nie wejdą nam w paradę, a ja znajdę odpowiednio ciężkie narzędzie.
Soolanis, Quen i Mniszek. Nawet samo wymawianie ich imion psuje mi nastrój. Jak 
to 
się stało, że goszczę u siebie trzy kobiety? A jeśli już, to czy to muszą być 
pijaczka, dziwka i 
wariatka? Czasami naprawdę nie wiem, co się dzieje z tym miastem.
- Kiedy byłem młody, za łażenie z kwiatami we włosach można było trafić do 
więzienia - narzekam, idąc na dół na podwórko za tawemą.
Na podwórku jest szopa, w której Palax i Kaby trzymają konia. Za nią stoi ich 
wóz. 
Wzdrygam się na jego widok. Normalni ludzie mają proste drewniane wozy 
pomalowane na 
biało, być może ozdobione, na szczęście, niewielkim obrazkiem świętego 
Kwatyniusza w 
żółtej ramce. Wóz Palaxa i Kaby zdobią freski przedstawiające, Bóg jeden wie co, 
w kolorach 
tak jaskrawych, że aż oczy bolą. Oni wszyscy zaczynają mnie już denerwować - te 
młode 
kobiety na górze i ta para dziwadeł. Maszerowałem dla nich przez pustynię i 
brałem udział w 
bitwach. Powinni okazać trochę szacunku. Na przykład ubrać się normalnie i 
znaleźć jakąś 
pracę.
Biorę potężny młot ze zbioru narzędzi Gurda i wracam na górę. Jestem teraz w 
odpowiednim nastroju, żeby coś rozwalić. Wielki posąg świętego Kwantyniusza na 
koniu 
doskonale nada się do tego celu.
Wchodzę do pokoju i ostrożnie rozsuwam otwór sakiewki. Z magicznej przestrzeni 
wygląda głowa świętego Kwatyniusza. Muszę wyciągnąć posąg na tyle, aby mieć w co 
uderzyć, ale jednocześnie muszę też pilnować, aby podstawa pozostała w magicznej 
przestrzeni. Gdyby posąg w całości stanął w moim pokoju, przy swoim ciężarze 
zapewne 
przebiłby się przez podłogę i zabił połowę gości na dole.
Makri nadal ma wątpliwości co do całej operacji.
- To piękny posąg - zauważa. - Sam mówiłeś, że to dzieło sztuki o dużym 
znaczeniu. 
Drantaax był świetnym artystą. Nie sądzę, żebyś miał prawo niszczyć jedno z jego 
dzieł. 
Szczególnie ostatnie, jakie wykonał przed śmiercią.
Ignoruję jej sprzeciwy. Pięć miesięcy studiowała w Kolegium Gildii i już myśli, 
że 
jest ekspertem.
- - Odsuń się.
- - Złamiesz sobie rękę.
O tym nie pomyślałem. Ale teraz już nie mogę się wycofać. Walę w głowę świętego 
Kwatyniusza, celując w prawie niewidoczną spoinę pod brodą, gdzie łączą się 
panele z brązu. 
Wymierzam potężny cios, wkładając w niego cały swój ciężar, a jest on przecież 
nie byle jaki.
Rozlega się potężny brzęk i pojawia się małe wgłębienie. Uderzam znowu. 
Wgłębienie się powiększa. Z wściekłością walę po raz kolejny, w końcu panel 
odpada i ląduje 
z wielkim hukiem na podłodze. Spod brązu, patrząc na nas niby anioł z nieba, 
wygląda 
pięknie ukształtowana złota twarz.
Wrzeszczę triumfalnie:
- Złoto! Posąg jest w środku złoty! Oto dlaczego wszyscy go szukają!
Jestem szczęśliwy jak pijany najemnik, że wreszcie udało mi się to rozszyfrować.
- To jest z pewnością owo zaginione złoto, które porwano w zeszłym miesiącu w 
drodze z kopalni do królewskiego skarbca. Czeka mnie sowita nagroda.
Oglądam złotą głowę. Poniżej, pod panelami z brązu, znajduje się z pewnością 
złote 
ciało. Wątpię, czy kiedykolwiek przedtem w Dwunastu Morzach znalazło się tyle 
złota. Nie 
potrafię nawet obliczyć, ile jest warte. I nikt nie wie, że je mam.
Makri i ja oglądamy posąg w zamyśleniu.
- - Nigdy już nie zobaczę takiej ilości złota - mówię.
- - Na pewno nie.
- - Król już i tak ma go dużo.
- I przez cały czas wydobywają go coraz więcej.
Wzdycham i zaczynam zaciągać otwór sakiewki. Pomysł jest kuszący, ale prędzej 
czy 
później i tak ktoś by się dowiedział. Jestem za stary, aby uciekać z miasta.
- Chyba jednak nie chciałabym teraz opuszczać Turai - oznajmia Makri. - Miasto 
jest 
do chrzanu, ale uniwersytet macie najlepszy na całym zachodzie.
Posąg zniknął w magicznej przestrzeni. Wkładam sakiewkę z powrotem do kieszeni.
- - A może, zanim go oddasz, udałoby się przynajmniej uciąć palec?
- - Nie ma mowy.
W zasadzie nie jest to taki zły pomysł. Sprawdzę, jak wygląda moja sytuacja 
finansowa. Oczywiście teraz należy mi się taaaaka nagroda. Król jest wściekły 
jak smok z 
powodu utraty złota, a pałac zaofiarował tysiąc guranów za informację, która 
pomogłaby w 
jego odzyskaniu. Mógłbym w tej chwili zabrać sakiewkę do pałacu i zażądać 
nagrody - tyle 
tylko, że nadal pracuję, aby uratować Grosexa i znaleźć zabójcę Taliusza, co 
oznacza, że 
święty Kwatyniusz wciąż jeszcze jest mi potrzebny.
- Sądzisz, że mnisi ze Świątyń Gwiazd i Chmur wiedzą, że w środku jest złoto?
- Tak.
- - Kto je tam umieścił?
- - Nie jestem pewien. Kimkolwiek jednak był ten człowiek, mnisi bardzo chcą je 
zdobyć. Sarin także. Teraz możemy więc oczekiwać, że rozpęta się piekło.
Makri nie ma nic przeciwko temu. Ja również, ponieważ jestem bardzo zadowolony z 
siebie, bo rozwiązałem przynajmniej część zagadki. Biorę nóż, podrzucam go tak, 
że obraca 
się w powietrzu, spadający łapię za rękojeść i jednym płynnym ruchem wsuwam do 
pochwy. 
Potem wyciągam księgę zaklęć i zaczynam wbijać sobie w pamięć zaklęcie nasenne.
- Jeśli chcą zdobyć złoto, będą musieli przyjść tu i je zabrać. Już ja im 
pokażę, kto 
tutaj jest mistrzem.
Biorę ze stołu butelkę klee. Jest pusta. Szybko je ostatnio opróżniam. Wyciągam 
następną z sekretnego schowka pod kozetką i wypijam kilka szklanek razem z 
Makri. Makri 
wzdryga się, bo płyn pali jej gardło.
- - Wpędzasz mnie w złe nawyki.
- - Jakie złe nawyki? A tak na marginesie, co jest niezwykłego w walce z wężem 
bokana? Zabiłem ich mnóstwo, kiedy maszerowaliśmy przez dżunglę. Nie są aż takie 
straszne.
- - W krajach Orków osiągają większe rozmiary, a ich jad jest mocniejszy.
- No jasne.
Słońce pali, a ja chętnie spędziłbym popołudnie w łóżku, mam jednak robotę. 
Przypasowuję miecz i wychodzę; przypominam sobie, jak przysięgałem, że tego lata 
nie będę 
już więcej pracował. No i co z tego wyszło? Jeśli dostanę sowitą nagrodę za 
odnalezienie 
skradzionego złota, zamierzam spędzić jesień i zimę, podpierając bar Gurda i 
wymieniając się 
opowieściami wojennymi z każdym, kto zechce się do mnie przyłączyć.
W okolicy dostrzegam kilku członków Bractwa, nadal poszukujących Quen, i faceta, 
w którym rozpoznaję detektywa z lepszej dzielnicy, prawdopodobnie zatrudnionego 
przez 
Cech Karczmarzy. Klnę. Brakuje jeszcze tylko Sarin wyskakującej zza rogu i 
walącej do mnie 
z kuszy.
Główny budynek sądu znajduje się w pobliżu centrum handlowego w dzielnicy Złoty 
Półksiężyc. To ważna część miasta, sam sąd zaś to wspaniały budynek z 
trzydziestoma 
kolumnami od frontu i portykiem ze lśniącego białego marmuru. Stoi on na wielkim 
publicznym forum ozdobionym fontanną i posągami najróżniejszych świętych i 
dawnych 
władców Turai. Forum zbudował kilkaset lat temu dla większej chwały naszego 
miasta król 
Sariusz-Akan, który pokonał Mattesh i wrócił do domu z dużą liczbą łupów. Często 
tu 
przychodziłem, kiedy byłem starszym detektywem w Pałacu Imperialnym. Za każdym 
razem, 
gdy wszedłem do budynku sądu, służący witali mnie grzecznie, a prawnicy z Pałacu 
Sprawiedliwości śpieszyli, aby się ze mną spotkać i dowiedzieć się, co nowego z 
moim 
śledztwem. Te dni dawno minęły. Jeśli ktoś tutaj mnie poznaje, nie okazuje tego. 
Nie ma 
sensu być grzecznym dla faceta, który stracił swoją pozycję - a nie można 
bardziej się stoczyć 
niż osoba wyrzucona z pałacu za pijaństwo i niesubordynację.
Wreszcie udaje mi się zobaczyć z Grosexem zamkniętym w podziemnej celi. Siedzi 
na 
drewnianej pryczy i wygląda tak, jakby od dłuższego czasu nie jadł i nie spał.
- - Jak poszedł pierwszy dzień procesu? - Źle.
- - Jak sobie radzi twój obrońca z urzędu?
- - Nadal zaznajamia się ze sprawą.
Grosex jest blady i wyraźnie chudszy niż tydzień wcześniej, kiedy go 
aresztowali. 
Widać, że to człowiek, który utracił nadzieję. Próbuję go pocieszyć mówiąc, że 
znalazłem 
wiele tropów i tak dalej.
- Oczekuję, że wkrótce złapię prawdziwego mordercę.
- - Wystarczająco szybko, żeby im uniemożliwić powieszenie mnie?
- - Oczywiście.
To kłamstwo. Proces nie potrwa dłużej niż dwa dni. Jeśli Grosex zostanie 
skazany, 
szybko wykonają wyrok. System sądowniczy Turai nie ociąga się, kiedy już uzna 
kogoś za 
winnego. Jako pełnoprawny obywatel, Grosex będzie miał prawo złożyć apelację do 
króla, 
jeśli skażą go na śmierć, ale król nie lubi drażnić opinii publicznej zbytnią 
pobłażliwością. 
Boi się, że przy tak wysokiej przestępczości w ten sposób sam ukręci na siebie 
bicz, który 
chętnie wykorzystają Popularzy senatora Lodiusza.
Przez godzinę intensywnie wypytuję Grosexa, ale niczego się nie dowiaduję. Dla 
niego był to po prostu zwykły dzień pracy, do momentu, kiedy znalazł Drantaaxa z 
nożem w 
plecach.
- Kiedy ostatnio używałeś tego noża?
Nie pamięta dokładnie, jednak podczas pracy używał go często, musiała więc 
pozostać 
na nim jego aura. Mówię mu, żeby się nie martwił.
- Jest mnóstwo sposobów na sfałszowanie aury. Dowiem się, co się za tym kryje.
Zastanawiam się na głos, czy Kalia mogła zabić swego męża, ale Grosex nie uważa 
tego za prawdopodobne. Wiedział, że była znudzona, ale nie czuła do męża 
nienawiści. 
Wręcz przeciwnie, była wdzięczna, że nie musi już mieszkać w dzielnicy Dwanaście 
Mórz.
- Czy wiesz coś o nielegalnym złocie?
Nie rozumie. Nie zdradzam mu wszystkiego, co wiem o złotym posągu, ale daję do 
zrozumienia, że Drantaax był zamieszany w kradzież złota.
Grosex gwałtownie zaprzecza, jakoby rzeźbiarz mógł brać jakikolwiek udział w tym 
przestępstwie. Jestem jednak pewien, że Drantaax nie wypełniłby posągu złotem w 
swoim 
warsztacie bez wiedzy czeladnika, mówię mu więc, żeby się nie silił na udawanie.
- Drantaax nie żyje, nie musisz go bronić. Tobie zaś zostało niewiele czasu. 
Kiedy się 
dowiem, skąd Drantaax wziął złoto, może będę mógł szybciej nakryć jego zabójcę, 
zatem 
jeśli coś wiesz, lepiej gadaj.
Biedny, blady, wychudzony Grosex całkiem się poddaje. Opada na twarde drewniane 
krzesło, ukrywa głowę w dłoniach i wlepia wzrok w gołą kamienną podłogę.
- Wiedziałem, że nigdy mu się to nie uda - wzdycha. - A teraz nie żyje. Jeśli go 
zdemaskujesz, nie pozostanie mu nawet dobra reputacja.
- Bardziej sobie cenisz jego reputację niż własne życie? Grosex zastanawia się 
nad 
tym pytaniem. Wreszcie dochodzi do wniosku, że wyżej jednak ceni sobie życie, 
ale 
rywalizacja była ostra. Nie ma już siły walczyć. Mam wrażenie, że chyba zaczyna 
już uważać 
stryczek za rodzaj wyzwolenia. Nie lubię, kiedy moi klienci mają takie 
nastawienie.
- - Zaczęło się od hazardu.
- - Od hazardu?
- Drantaax obstawiał, co się dało. W sezonie wyścigowym większość czasu spędzał 
na 
Stadionie Superbiusza. Po sezonie grał na wyścigach w innych miastach. Doszło 
już do tego, 
że miał trudności z kupnem marmuru, tak był wszędzie zadłużony.
Zaczynam lubić tego Drantaaxa. To był chyba całkiem niezły facet jak na artystę.
- Pił?
- O wiele za dużo.
Człowiek myśli, że ci artyści to nudziarze, a tu nagle okazuje się, że są 
całkiem w 
porządku.
- Zaciągnął nowy dług hipoteczny i wkrótce miał stracić dom. Kalia nic o tym nie 
wiedziała, a jemu bardzo zależało, żeby z nim została - śmieje się ponuro. - 
Chociaż pewnie 
by się tym nie przejęła. Biedny Drantaax szalał za nią, a ona miała go w nosie. 
Sądzę, że 
związała się z kimś innym, ale nie wiem z kim. Ludzie myśleli, że ze mną, ale 
byli w błędzie.
Tak więc Drantaax, zadłużony, oszołomiony alkoholem i desperacko szukający 
wyjścia z kłopotów, był bardzo zainteresowany, kiedy pojawiło się rozwiązanie w 
osobie 
gościa, który zadał niezwykłe pytanie, czy zdołałby ukryć dużą ilość złota 
wewnątrz posągu. 
Posągu świętego Kwatyniusza, mówiąc ściśle.
- - Dlaczego świętego Kwatyniusza?
- - Bo majstrowanie przy posągu tego świętego jest herezją. Nawet gdyby magowie 
z 
Pałacu Sprawiedliwości przeszukiwali miasto, nigdy nie zajrzeliby do wnętrza 
posągu. To by 
było blużnierstwo.
To prawda. Że też wcześniej nie przyszło mi to do głowy. Stosunki czarowników i 
Prawdziwego Kościoła nie układają się najlepiej. Żaden mag nie zaryzykuje gniewu 
Kościoła, 
majstrując przy jego najważniejszym symbolu religijnym.
- - Plan był taki: złoto miało pozostać w posągu do czasu, kiedy zostanie on 
umieszczony w kościele poza miastem. Stamtąd zabrano by je później, kiedy wrzawa 
by już 
przycichła. Drantaaxowi zapłacono tyle, że mógł spłacić długi i postawić swój 
interes z 
powrotem na nogi.
- - Kto za tym stał?
Grosex nie wie. Nigdy nie widział człowieka, który rozmawiał z rzeźbiarzem. 
Drantaax powiedział mu o tym, bo całej operacji nie dałoby się przed nim ukryć, 
ale kiepsko 
zna szczegóły. Nie ma pojęcia, kto mógłby zabić Drantaaxa. Najwyraźniej niewiele 
wie o 
czymkolwiek, i nie mogę z niego wydostać żadnych informacji o mnichach lub 
Sarin.
- - Kto jeszcze wiedział o złocie?
- - Nikt. Drantaax kazał mi zaprzysiąc milczenie. Nigdy nie pisnąłem słówka.
- - Nie miałeś nic przeciwko temu, że bierzesz udział w czymś takim? Nawet gdyby 
nie zamordowano Drantaaxa, bardzo prawdopodobne, że i tak wylądowałbyś w 
więzieniu 
jako wspólnik przy kradzieży królewskiego złota.
- - Co mogłem zrobić? Donieść władzom na swojego pracodawcę? Żaden rzeźbiarz 
nie zatrudniłby mnie już jako czeladnika. A i tak miałbym kłopoty z władzami, bo 
nikt by nie 
uwierzył, że nie maczałem w tym palców. Poza tym Drantaax był największym 
artystą w 
mieście. Jednym z największych na całym świecie. Nie chciałem być osobą, która 
będzie 
odpowiedzialna za wysłanie go na galery.
Do celi wchodzi strażnik, aby mi powiedzieć, że mój czas się skończył. Przed 
odejściem dyskretnie wsuwam Grosexowi kilka pałeczek thazis. Może go trochę 
rozweselą. 
Troszczę się o swoich klientów. Thazis jest oczywiście nielegalne, ale co mogą 
zrobić 
facetowi, którego i tak niedługo powieszą?
- Uwolnię cię, ani się obejrzysz - mówię na pożegnanie, głównie po to, aby 
zrobić 
wrażenie na strażniku. Na krótko ogarnia mnie depresja. Odkąd zobaczyłem ten 
żałosny 
pokoik w dzielnicy Dwanaście Mórz, gdzie mieszkał Grosex, i dowiedziałem się, że 
nie ma 
rodziny ani przyjaciół, bardzo się starałem, aby go nie żałować. Jednak kiedy 
zobaczyłem, jak 
siedzi w tej celi i czeka, aż go powieszą, moje wysiłki poszły na marne.
- Wyglądasz żałośnie jak dziwka z Nioj - rozlega się mocny głos. To kapitan 
Rallee. 
Patrzę na niego groźnie i staram się zrobić lepsze wrażenie. Nie pozwolę, żeby 
kapitan się 
dowiedział, iż zacząłem żałować swoich klientów. Mówi, że właśnie mnie szukał.
- - Nadal próbujesz udowodnić, że Grosex jest niewinny? Trochę się z tym 
spóźniłeś, 
nie sądzisz?
- - Nie spóźniłbym się, gdyby prefekt Toliusz nie uniemożliliwiał mi widzenia 
się z 
moim klientem.
Kapitan wzrusza ramionami.
- - Toliusz nigdy nie przejmuje się subtelnościami prawa. To głupiec. Głupi jak 
Ork, 
jeśli już o to chodzi. W tym przypadku jednak to nie robi żadnej różnicy, bo 
Grosex jest 
winny, o czym już pewnie wiesz.
- - Nie ma dowodów, że on to zrobił.
- - Nie ma dowodów? To był jego nóż, a na nim jego aura.
- - Pomyśl, Rallee. Istnieje wiele sposobów na sfałszowanie aury.
- - Nieprawda. Jest wprawdzie kilka sposobów, ale do każdego z nich potrzebne są 
wielkie czarnoksięskie umiejętności. Chcesz mi wmówić, że jakiś doskonały 
czarownik 
poszedł do warsztatu Drantaaxa tylko po to, aby wbić w niego nóż i obwinić 
czeladnika? 
Mało prawdopodobne. A poza tym nic takiego nie miało miejsca, bowiem stary 
Hazjusz 
Wspaniały twierdzi, że w warsztacie nie użyto czarów, a ja prędzej uwierzę jemu 
niż tobie. 
Podobnie jak sąd.
- - Jaki miałby motyw?
- - Prawdopodobnie chodziło o Kalię. Zabij pracodawcę i poderwij jego żonę. Plan 
niemądry, ale i nierzadki. Pamiętam, że ty sam zajmowałeś się kilkoma takimi 
sprawami, 
zanim wyrzucono cię z pałacu. Przyznaj, Thraxasie, postawiłeś na złego konia. 
Jeśli 
zaczynasz zniżać się do sztuczek tak głupich, jak próba przekonania mnie, że 
dwaj dranie z 
ulicy, którzy cię zaatakowali, zabili też Drantaaxa, nadszedł czas, abyś oddał 
togę. Ale nie o 
tym chciałem z tobą mówić. Co to za afera z tymi mnichami, którzy opanowali 
miasto?
- - Mnisi opanowali miasto? Nie zauważyłem.
- - Oczywiście, że nie, Thraxasie. Tyle tylko, że jeden z nich jest twoim 
klientem. 
Czcigodny Trezjusz. Lepiej się pilnuj, żebyś go nie rozgniewał, facet był 
mistrzem walki 
wręcz w Północnej Armii czterdzieści lat temu. Mówiono mi, że nie osłabł z 
wiekiem. Po co 
cię zatrudnił?
Kapitan Rallee powinien już wiedzieć, że nigdy nie omawiam spraw moich klientów 
ze strażnikami.
- - Nie zatrudnił mnie. Po prostu wpadł, aby porozmawiać o współistotności.
- - A co to jest, u diabła?
- - Skomplikowana kwestia religijna związana z rzeczywistą naturą boskości.
- - Śmieszne, Thraxasie, śmieszne. Czy o tym właśnie dyskutowaliście, kiedy 
przerzucałeś swój tłusty tyłek przez mur jakiejś willi w Thamlinie zeszłej nocy? 
Nie udawaj 
zaskoczonego. Nie tak trudno cię rozpoznać. Ani Makri. Strażnicy, którzy 
widzieli jak 
przechodzisz przez mur, twierdzą, że nadal dobrze się ruszasz, jak na takiego 
grubasa. O co 
tam poszło?
- - Przykro mi, kapitanie. Naprawdę nie wiem, o co poszło. Ja i Makri poszliśmy 
tam 
w prywatnej sprawie i przypadkiem natrafiliśmy na bójkę.
- - Zła odpowiedź, Thraxasie. Niezależnie od tego, w co wplątani są mnisi, ty 
też 
maczasz w tym palce. Wziąłeś ostatnio dużo spraw, co? Czcigodny Trezjusz, córka 
Taliusza... 
i Quen.
Omal nie podskakują na dźwięk tego imienia, ale udaje mi się zapanować nad sobą. 
Jestem przerażony, że kapitan wie o Quen. Może powinienem był się tego 
spodziewać - jako 
dobry fachowiec ma wiele kontaktów - jednak wieść, że łączy się mnie z Quen, to 
dla mnie 
cios.
- Jeśli jąukrywasz, Thraxasie, naprawdę napytałeś sobie biedy. Ona spaliła 
tawemę i 
zabiła karczmarza, należy jej się więc krótka podróż na szubienicę. A i tam nie 
zdąży, jeśli 
Bractwo znajdzie ją pierwsze. Podobnie jak ty. Po co się w to wplątałeś?
Nie przychodzi mi do głowy żadna mądra odpowiedź, więc zachowuję milczenie.
- Jeśli wiesz, gdzie ona jest, Thraxasie, i ukrywasz tę wiadomość, naprawdę 
radzę ci, 
abyś to przemyślał. Powiedz mi, a ja japo cichu zabiorę, żeby nikt nie łączył 
tego z twoją 
osobą.
W sercu Rallee zbudziły się zapewne stare wspomnienia o wspólnej walce z 
Niojanami i Orkami. Próbuje wyświadczyć mi przysługę. Nie chce, abym naraził się 
Bractwu. 
Jednak chociaż z chęcią pozbyłbym się Quen, nie mogę oddać przyjaciółki Makri 
władzom, 
żeby ją powieszono. W milczeniu zabieram się do odejścia.
- Myślę, że zachowałeś się niemądrze, Thraxasie. Już i tak za dużo masz na 
głowie. Ci 
mnisi rozrywają się nawzajem na kawałki. Niezależnie od tego, co cię z nimi 
łączy, sam 
pewnie też skończysz podobnie. Szczególnie teraz, kiedy Iksjal z powrotem stanął 
na nogi. 
Niebezpieczny facet, ten Iksjal Jasnowidz.
Otwieram usta ze zdumienia.
- - Iksjal Jasnowidz? Z powrotem na nogach? Kilka godzin temu był ledwie żywy.
- - Być może. Ale teraz chodzi sobie jak ta lala. Sam widziałem. Wzięliśmy go na 
przesłuchanie z powodu bójki w ogrodzie. I wiem coś jeszcze, co powiem ci za 
darmo. Cech 
Zabójców dostał zlecenie, aby go zabić.
- - Skąd wiesz?
- - Mamy swoje źródła.
- - Jeżeli macie szpiega w Cechu Zabójców niedługo będziecie się nim cieszyć. 
Czy 
naprawdę wynajęto ich, aby zabili Iksjala?
- - Tak. Na twoim miejscu trzymałbym się od tego z daleka, Thraxasie. Jeśli 
zdołasz 
odkryć, kto zabił Taliusza Zielone Oko, życzę ci szczęścia. Życzyłbym ci go 
nawet, gdybyś 
mógł odkryć coś, co pozwoli oczyścić Grosexa z podejrzeń, chociaż jest winny jak 
diabli. Ale 
tych mnichów powinieneś unikać. Pozbądź się też Quen, zanim Bractwo się 
zirytuje, albo 
Pałac Sprawiedliwości wyśle na poszukiwania porządnego czarownika.
Wychodzę z sądu zamyślony. Iksjal żyje. To niemożliwe - a jednak. A teraz ma 
zostać 
zabity. Kto to zlecił? I dlaczego? Przeklęci mnisi. Żałuję, że ich spotkałem. I 
przeklęta Quen. 
Jeśli już musiała spalić tawernę, czy nie mogła potem po prostu skoczyć na konia 
i uciec z 
miasta, zamiast biec do tawerny „Pod Mściwym Toporem”, żeby utrudniać mi życie?
Zamierzałem zapytać kapitana, jak sobie radzą strażnicy z poszukiwaniami 
zaginionego złota, ale zapomniałem. Jest gorąco. Znajduję w pobliżu tawernę, 
przepycham się 
pomiędzy skrybami, prawnikami i powodami, aby zdobyć jedno piwo dla ugaszenia 
pragnienia, i drugie, żeby mi było łatwiej myśleć.

13

Makri pada na moją kozetkę. Pot spływa po jej ramionach, a ona drapie się w 
miejscach, gdzie bikini z kolczugi otarło jej skórę w upale.
- Głupie ubranie - mruczy.
Niewątpliwie. W walce nie ochroni. Makri posiada wspaniałą lekką zbroję ze skóry 
i 
kolczugi, którą przywiozła z więzienia dla gladiatorów. Orkowie są uzdolnionymi 
kowalami i 
ich zbroje dorównująnaszym, choć ustępują wyrobom Elfów. Lekka zbroja Makri 
ochroni ją 
przed większością noży, ale nikomu nie zawróci w głowie ani nie pomoże w 
zbieraniu 
napiwków, dlatego właśnie w godzinach pracy zakłada bikini. Zapewne uwłacza to 
jej 
godności, ale ponieważ Makri uważa wszystkich mężczyzn z Dwunastu Mórz za 
hołotę, nie 
przejmuje się tym zbytnio. Zaczyna się natomiast przejmować tłokiem w swoim 
pokoju.
- - Wyrzuć Mniszka - podsuwam z nadzieją.
- - Nie. Powiedziałam, że może zostać.
- - Czy ona nie ma własnego mieszkania?
- - Chyba nie. Ostatnio sypiała na plaży.
- - To, przynajmniej była blisko delfinów.
Makri nie złamie raz danego słowa, więc Mniszek na razie zostanie, przyznaje 
jednak, 
że to zaczyna być męczące. Mniszek ciągle chce postawić jej horoskop, a Makri 
nie ma czasu 
na takie rzeczy. Zapaliła też perfumowane świeczki, które pobrudziły woskiem 
topór Makri. 
To denerwujące dla kobiety, która kocha swój topór.
- - Dlaczego to znosisz?
- - Bo jednak ją lubię. Nigdy przedtem nie spotkałam nikogo, kto by uważał, że 
drzewa są równie ważne jak ludzie. A poza tym nie mam w tym mieście przyjaciół. 
Może z 
wyjątkiem ciebie. Dobrze jest mieć kogoś, z kim można pogadać. Przynajmniej jest 
bardziej 
przyjacielska niż Quen - ta to w ogóle nic nie mówi. A powinna być bardziej 
uprzejma, skoro 
ocaliłam jej życie i pozwoliłam ze mną zamieszkać.
Zauważam, że Quen, jako egzotyczna tancerka, miała zapewne wiele doświadczeń, 
które zraziły ją do ludzi, i nie potrafi już zachowywać się przyjacielsko. A 
może zbyt boi się 
Bractwa, żeby myśleć o pogawędkach.
- - Możliwe. Ale ona przez cały czas siedzi w milczeniu. To trochę męczące. I 
jak się 
to stało, że wylądowała u mnie również Soolanis?
- - Myślę, że jest nieszczęśliwa, bo zabito jej ojca i nie chce wracać do domu. 
Pewnie 
w willi czuje się samotna.
- - Nie mogłaby sypiać tutaj?
- - Absolutnie nie. Potrzebuję kozetki, kiedy nie jestem w stanie dotrzeć do 
sypialni. 
Jesteś za miękka, Makri. Jeśli nie chcesz, aby u ciebie mieszkała, po prostu ją 
wyrzuć. Jej nikt 
nie próbuje zabić.
Makri mruczy.
- No, z nianie mam wiele kłopotu. Przez cały dzień leży pijana. Ciekawe, że tak 
zebrała wokół siebie grupę młodych kobiet w kłopotach. Mogłaby zacząć urządzać 
własne 
zebrania oddziału Ligi Kobiet Wyzwolonych. Pod warunkiem że Liga pozwala na 
swobodną 
interpretację pojęcia „kobieta wyzwolona”. Ale skoro Makii została przyjęta, to 
pewnie 
pozwala.
Makri przyszła, żeby przejrzeć notatki na następną lekcję, bo w jej pokoju jest 
za duży 
tłok, i nie może się skupić.
- - Czego się uczysz?
- - Języka Elfów.
- - Przecież już go znasz.
- - Tylko ten zwykły. Teraz uczę się królewskiego języka.
Nie jestem pewien, jak Makri udało się nauczyć elfijskiego. Oczywiście jest w 
jednej 
czwartej Elfem, sądzę jednak, że jej babka-Elf nie siedziała w więzieniu dla 
gladiatorów. 
Makri nigdy nie opowiada o swojej młodości, a ja nigdy nie pytam.
- - Co to? - pyta, dostrzegając, że na biurku przede mną leży kartka papieru.
- - Robię listę wszystkich spraw, którymi muszę się zająć. Tak zazwyczaj robię, 
kiedy 
mam za dużo rzeczy na głowie, żeby wszystko naraz spamiętać.
Podaję listę Makri. Czyta ją na głos.
- - Mnisi, posąg, kradzież złota, Drantaax, Grosex, Taliusz, Cech Zabójców, 
Quen, 
Sarin, Iksjal, Trezjusz. Racja. Naprawdę masz dużo rzeczy na głowie. Zabawne, że 
tego lata 
miałeś w ogóle nie pracować.
- - Boki zrywać.
- - Iksjala możesz w każdym razie wykreślić.
- - Nie mogę. Ozdrawiał.
- - Nie bądź śmieszny.
Zapewniam ją, że to prawda. Makri jest równie zdumiona jak ja. Oboje wiemy, że 
Iksjal powinien być już martwy. Nawet gdyby w jakiś sposób udało mu się oszukać 
śmierć, 
rekonwalescenta zajęłaby całe miesiące. To niemożliwe, żeby tak sobie po prostu 
chodził.
- Czary?
- Żadna znana mi odmiana magii nie jest w stanie uleczyć gangreny i obrażeń 
takich, 
jakie miał Iksjal. Po prostu nie wiem.
- - Skąd na liście wziął się Cech Zabójców?
- - Zlecono im zabicie Iksjala. Nie wiem, kto jest zleceniodawcą, ale to 
wiarygodna 
informacja. Sądząc z tego, czego się dowiedziałem, nie będzie łatwym celem. 
Jeśli to zadanie 
dostanie twoja przyjaciółka Hanama, niech lepiej uważa.
Makri sztywnieje na wzmiankę o Hanamie, niepewna, czy znów nie rozpoczniemy 
naszej zwyczajowej kłótni na jej temat, ale tym razem nie dochodzi do spięcia.
- I uważaj kiedy wyjdziesz na dwór. Sarin Bezlitosna grozi, że mnie zastrzeli, 
jeśli nie 
oddam jej posągu.
- - Będę uważać. Czy sądzisz, że wkrótce odkryjesz coś, co pomoże ci uratować 
Grosexa?
- - Raczej nie. Mocno podejrzewam tych dwóch drabów, z którymi walczyliśmy, ale 
ponieważ poszli z dymem, nie ma sposobu, aby powiązać ich z przestępstwem. Nawet 
jeśli 
naprawdę zabili Drantaaxa, sądzę, że zorganizował to ktoś inny. Gdybym zdołał to 
udowodnić i tak ocaliłbym czeladnika. Wszystko kręci się wokół tego posągu, co 
wskazywałoby na Iksjala i Świątynię Gwiazd. Teraz jednak, kiedy posąg okazał się 
pełen 
złota, skąd mogę wiedzieć, że ktoś inny nie jest za to odpowiedzialny? Może 
osoba, która 
zorganizowała kradzież, posprzeczała się z Drantaaxem i kazała go zabić. To może 
być zbieg 
okoliczności, że akurat w tym samym czasie mnisi ze Świątyni Gwiazd zaczęli 
poszukiwać 
nowego posągu. A jeśli Iksjal wie, że jest w nim złoto i od samego początku był 
w to 
zamieszany? Po prostu nie wiem. Nie mogę pojawić się w sądzie ze zwariowaną 
historyjką o 
mnichach i posągach. A gdyby konsul się dowiedział, że mam to złoto, pewnie 
powiesiłby 
mnie zamiast Grosexa.
Wypijam łyk piwa i połykam kęs placka, który kupiłem w świetnej piekarni 
Minarixy.
- - Potrzebna mi inspiracja. Albo hit szczęścia. Jedno lub drugie.
- - Ile masz czasu do dnia, kiedy powieszą Grosexa?
- - Dwa, trzy dni.
- No to przynajmniej nie ma pośpiechu. Wypij następne piwo. Dostrzegam, że Makri 
coraz częściej bywa cyniczna. Siada ze swoim manuskryptem, a ja pustym wzrokiem 
patrzę w 
okno, czekając na inspirację. Mam za wiele informacji. Nie mogę ich poukładać. 
Jestem 
zdezorientowany. Idę na dół po następne piwo.
Kilka godzin później nadal patrzę w okno, chociaż teraz mam już wokół siebie 
całą 
kolekcję pustych dzbanków. Makri, która przez cały ten czas czytała, wreszcie 
wstaje z 
podłogi i składa manuskrypt. Potem rzuca okiem na puste naczynia.
- To przyjemność patrzeć, jak pracujesz - mówi z szerokim uśmiechem, a potem 
rusza 
na dół, na podwórko za tawemą, aby poćwiczyć sztukę walki przed lekcją 
elfijskiego.
Wzdycham. Inspiracja się nie pojawiła. A przecież stworzyłem jej doskonałą 
okazję. 
Sądzę, że teraz powinienem wyjść i zobaczyć, czy uda mi się popchnąć sprawy do 
przodu. 
Pójdę odwiedzić Iksjala Jasnowidza. Jeśli nie dowiem się niczego nowego w 
sprawie 
Grosexa, może przynajmniej zdradzi mi sekret swego ozdrowienia.
Opróżniam wielki talerz gulaszu z warzywami przygotowanego przez Tanrose. Z 
zewnątrz dochodzą ledwo słyszalne odgłosy treningu Makri, która atakuje manekin 
toporem, 
nożami i mieczami.
- - Makri powiedziała mi, że dobrze sobie radzi w Kolegium Gildii - zauważa 
Tanrose.
- - Tak. Niedługo będzie mogła się zwrócić do elfijskiej rodziny królewskiej w 
ich 
własnym języku. Zastanawiam się, czyjej odpowiedzą?
Gulasz Tanrose nie daje mi takiej przyjemności jak zwykle. Biorę dodatkowy 
naleśnik, aby wytrzeć nim talerz, ale robię to bez entuzjazmu. W ponurym 
nastroju wychodzę 
w popołudniowy upał. Z nadzieją, że uda mi się coś odkryć.
- Pewnie to lepsze od wiosłowania na galerze - mruczę do siebie, idąc ulicą 
Kwintesencji.
Na pierwszym rogu stoi grupa Królów Koolu, którzy starają się wyglądać na 
twardzieli. Gapią się na mnie, a ja gapię się na nich. Wkrótce wszyscy wstąpią 
do Bractwa, 
gotowi wkroczyć w świat prawdziwej przestępczości, chyba że wybuchnie wojna i 
zostaną 
wcieleni do wojska, a wtedy większość z nich nie przeżyje. Albo przyjdzie 
zaraza, tak jak 
kilka lat temu - to kolejny dobry sposób na opróżnienie slamsów.
Szybko znajduję powóz i rozkazuję woźnicy, aby mnie zawiózł do tej willi w 
Thamiinie. Nie jestem pewien, czy zapukać do frontowych drzwi, czy też wkraść 
się od tyłu. 
Wybieram to pierwsze. W tej chwili mam już dość skradania się.
Jawność przynosi rezultaty. Kiedy podchodzę do drzwi i walę w nie tak głośno, że 
obudziłbym nawet starego króla Kibena, otwiera mi Kalia we własnej osobie. 
Dziwne, że nie 
zatrudniają tu żadnych służących. Najprawdopodobniej mnisi sami dbają o siebie. 
W każdej 
innej posiadłości w Thamlinie pani domu raczej by umarła, niżby miała sama 
otworzyć 
gościowi drzwi. Przypuszczam jednak, że Kalia, która pochodzi z dzielnicy 
Dwanaście Mórz, 
nie ma nic przeciwko temu.
Kalia informuje mnie, że nikogo nie ma. Ustawiła się w drzwiach tak, aby dać mi 
do 
zrozumienia, że nie pozwoli wejść i sprawdzić. Dostrzegam, że wydaje się 
bardziej 
zadowolona z życia.
- Dowiedziałem się, że Iksjal wyzdrowiał. Kiwa głową.
- Jak?
- Dzięki swym wielkim talentom.
- Zadziwiające talenty. Sam mam ochotę wziąć się za medytację. Gdzie jest teraz? 
Szuka Trezjusza?
Nawet jeśli Kalia coś wie, nie chce powiedzieć.
Mówię, że chciałbym ją zapytać o Drantaaxa. Nie ma ochoty ze mną rozmawiać, aż 
wreszcie muszę jej przypomnieć, że strażnicy nadal chcą ją przesłuchać, a ja 
mogę ją wydać 
bez skrupułów. Dzięki temu przechodzę przez drzwi, ale nie dalej. Kalia 
twierdzi, że nie wie 
nic ponadto, co powiedziała mi wcześniej. Nie wie, kto zabił jej męża i nie ma 
pojęcia o 
nielegalnym złocie.
- - Wiesz, że Drantaax był mocno zadłużony?
- - Nieprawda. Mój mąż był najpopularniejszym rzeźbiarzem w mieście. Miał 
zamówienia na lata, każde z nich dużo warte.
- - Być może, ale lubił też hazard. Dowiedziałem się, że zaciągnął drugą 
pożyczkę 
hipoteczną, aby opłacić bukmacherów, i miał wszystko stracić.
Po raz pierwszy Kalia jest zaskoczona, a potem zła. Upiera się, że nie mam 
racji.
- Drantaax nie uprawiał hazardu. Gdyby grał, może nie byłby taki nudny. Nie był 
też 
pijakiem. Nie wiem, z kim rozmawiałeś, ale to wszystko nieprawda.
Czyli Drantaax zdołał ukryć swoje długi przed żoną. A także swoje pijaństwo. 
Farciarz.
- Jeśli nie miał długów, dlaczego tak się martwił, czy uda mu się ukończyć ten 
posąg?
- - Nie martwił się - twierdzi Kalia. - Prace postępowały według planu. Niedługo 
przed zabójstwem spędziliśmy kilka dni na wsi. Oto, jak się martwił. A teraz 
przepraszam, ale 
mam coś do zrobienia.
- - Na przykład?
- - Pakowanie. Wyjeżdżam z Iksjalem.
- - Ty wyjeżdżasz, a Grosex będzie wisiał.
- - Nic nie mogę zrobić. Nic, co mogłabym powiedzieć strażnikom, nie oczyści 
jego 
imienia.
- - Aresztowanie Iksjala za morderstwo oczyściłoby je na pewno.
Kalia milknie i nic więcej nie mogę z niej wydostać. Prawdopodobnie nie ma już 
nic 
do powiedzienia. Przed odejściem ostrzegam ją przed zabójcami. Los Iksjala mnie 
nie 
obchodzi, ale Cechu Zabójców nienawidzę, bo to stado zimnych morderców, i 
chętnie im 
przeszkadzam, jeśli mogę. Poza tym jeśli zabiją Iksjala, nigdy nie stanie on w 
sądzie.
- - Iksjal Jasnowidz potrafi zadbać o siebie.
- - Z pewnością. Jednak przekaż mu tę informację. Cech Zabójców to nie żarty. 
Jeśli 
zlecenie weźmie Hanama, Iksjal nie ma dużych szans. Ona nie zawraca sobie głowy 
uczciwą 
walką, tak jak Trezjusz. Strzeli mu w plecy albo użyje zatrutej strzałki, kiedy 
będzie spał.
Kiedy opuszczam willę, mam niewyraźne wrażenie, że w pobliżu jest coś, czego tu 
być nie powinno. Coś lub ktoś. Nie wiem co, ale wrażliwość, jaką w sobie 
wytworzyłem, 
kiedy uczyłem się na czarownika, nawet teraz rzadko mnie zawodzi. Nie byłbym 
zaskoczony, 
gdyby w ogrodzie znajdował się zabójca. No cóż, ostrzegłem Iksjala. Jeśli to 
zignoruje, to 
jego problem.
Dochodzę do wniosku, że powinienem sprawdzić informację o długach Drantaaxa. 
Wpadam do Staroxa, bukmachera, który prowadzi interesy w nielegalnym biurze na 
granicy 
Pashish i dzielnicy Dwunastu Mórz. Starox należy do Bractwa, ale jesteśmy w 
dobrych 
stosunkach, głównie dlatego, że tak dużo pieniędzy u niego straciłem. Ku mojemu 
zaskoczeniu Starox mówi mi, że nigdy nie przyjął zakładu od Drantaaxa.
Nie rozumiem, jak to możliwe. Jeśli rzeźbiarz chciał trochę pograć, powinien 
udać się 
właśnie do Staroxa. Co więcej, Starox wyraża opinię, że gdyby Drantaax wiele 
stracił u 
jakiegokolwiek bukmachera w mieście, na pewno by o tym wiedział.
- Znam wszystkich hazardzistów w Turai i sadzę, że nie było wśród nich tego 
rzeźbiarza. To znana osobistość i o ile wiem, nigdy nie postawił żadnego 
zakładu.
Dziękuję Staroxowi. Przed odejściem stawiam też kilka zakładów. W Turai nie 
zaczął 
się jeszcze sezon wyścigowy - jest za gorąco, żeby rydwany mogły wystartować na 
Stadionie 
Superbiusza - ale dalej wzdłuż wybrzeża, gdzie dociera morska bryza, znajduje 
się niewielki 
amfiteatr i w tym tygodniu odbędą się tam wyścigi. Zamierzałem tam nawet 
pojechać, zanim 
wplątałem się w to śledztwo.
Mój następny przystanek to Archiwum Publiczne, niedaleko sądu. To kolejna 
instytucja, gdzie niegdyś witano mnie serdecznie, a teraz urzędnicy udają, że 
mnie nie znają. 
Do diabła z nimi. Znajduję młodego urzędnika, który ma trochę wolnego czasu i 
razem 
przeszukujemy zwoje, aż wreszcie znajdujemy dokument opisujący posiadłość 
Drantaaxa w 
Pashish.
- - Kto jest jej właścicielem?
- - Drantaax.
- - Ale kto udzielił mu kredytu hipotecznego?
- Nikt. Według akt miejskich posiadłość nie jest zadłużona. Sprawdzam sam. 
Chłopak 
ma rację. Posiadłość Drantaaxa ma czystą hipotekę. Z dokumentów nie wynika, żeby 
rzeźbiarz miał jakieś problemy finansowe.
Żadnych długów i żadnego hazardu? Dlaczego więc Grosex myślał, że jego 
pracodawca ma kłopoty? Sprawa wygląda coraz dziwniej. Ruszam do domu. Zatrzymuję 
się 
przy straganie, gdzie kupuję arbuza, którego zjadam w drodze do tawerny. Bardzo 
się przy 
tym brudzę.
Przychodzi mi do głowy, że jeśli Sarin Bezlitosna wykona swoje pogróżki, strzała 
z jej 
kuszy przejdzie przeze mnie tak łatwo jak przez ten arbuz. Niewiele na to mogę 
poradzić, 
mogę tylko zachować ostrożność i polegać na swoich zmysłach. W tym upale trudno 
przecież 
chodzić w zbroi. Wykończyłaby mnie szybciej niż kusza. Mógłbym wbić sobie w 
pamięć 
zaklęcie ochronne, ale jest ono długie i noszenie go ze sobą męczy mnie. Poza 
tym prowadząc 
dochodzenie, lubię mieć przy sobie zaklęcie nasenne, a obu zapamiętać nie mogę. 
To nie na 
moje możliwości.
Wreszcie udaje mi się znaleźć jednego ze służących Drantaaxa, stajennego. 
Strażnicy 
przetrzymywali go jako świadka, ale jego ojciec ma jakieś wpływy w Cechu 
Mistrzów 
Hippiki i udało mu się uwolnić syna. Stajenny powtarza tylko to, co już wiem, 
potwierdza 
jednak opinię Kalii, że Drantaax nie miał żadnych problemów. Prace nad posągiem 
szły 
zgodnie z planem, i nic mu nie wiadomo o żadnych długach. Stajenny towarzyszył 
Drantaaxowi i Kalii podczas ich krótkiego wypadu do Ferias, miasteczka na 
wybrzeżu, gdzie 
w lecie jest nieco chłodniej. Osoby zamożne często tam wyjeżdżają o tej porze 
roku. 
Farciarze, myślę sobie, kiedy pod tuniką spływa po mnie pot, a skórzane sandały 
zaczynają 
przypominać mokre szmaty.
Zastanawiam się, czy Drantaax miał konto w banku. Większość mieszkańców Turai 
nigdy nie ma dość gotówki, aby sobie zawracać głowę deponowaniem jej w banku, a 
drobni 
kupcy zazwyczaj mają własny sejf albo ukrywają swoje zarobki gdzieś w domu. 
Stosunkowo 
zamożny człowiek, taki jak Drantaax, mógł jednak założyć konto w dzielnicy Złoty 
Półksiężyc, gdzie klasy wyższe załatwiają swoje interesy. Mam w tym rejonie 
niewiele 
kontaktów, ale może zdołam dowiedzieć się, czy Drantaax miał długi. Tak jestem 
pochłonięty 
myślami, że nie dostrzegam Makri, dopóki nie wpada na mnie na ulicy 
Kwintesencji.
- - Hej, Makri, uważaj, jak chodzisz. Co się dzieje, upał cię wykończył?
- - Przepraszam.
Wyjaśnia, że właśnie wraca z lekcji elfijskiego, która była stresująca, bo 
profesor 
zawsze gapi się na nią tak, jakby nie miała prawa tam przebywać.
- Nienawidzę go. Ale posłuchaj!
I mówi coś w królewskim języku Elfów.
- Co to znaczy?
- - Witaj na moim drzewie. - Doskonale, Makri.
- - Zaimponowałam ci?
- Tak. Elfom też zaimponujesz, jeśli kiedykolwiek popłyniesz na południe i 
zaczniesz 
z nimi rozmawiać. Bardzo niewielu ludzi zna królewski język Elfów.
Niewielu ludzi zna którykolwiek z elfich języków, chociaż Elfy nie mają nic 
przeciwko temu, żebyśmy się ich uczyli. Makri posługuje się już biegle zwykłym 
elfijskim, ja 
też mówię w nim całkiem nieźle. Trochę uczyłem się jako czeladnik u czarownika, 
miałem 
też okazję go używać, kiedy odwiedziłem Wyspy Elfów.
Te odwiedziny na Wyspach to jedyna rzecz, jaką Makri naprawdę we mnie podziwia. 
Niewielu ludzi może się tym pochwalić. Handlujemy z nimi oczywiście, jednak poza 
załogami statków mało który obywatel wybiera się tak daleko, bowiem taka podróż 
uważana 
jest za niebezpieczną. Poza tym może się okazać bezowocna. My lubimy Elfy, ale 
one 
niechętnie przyjmują zbyt wielu gości.
- Popłynę tam kiedyś - oznajmia Makri. Jestem zaskoczony.
- - Skąd ta zmiana decyzji? Ostatni Elf, którego spotkałaś, zbladł jak chusta, 
gdy 
wyczuł twoją orkijską krew. Przysięgałaś wtedy, że nigdy więcej nawet nie 
spróbujesz z 
którymś z nich porozmawiać.
- - No cóż, kiedyś powitają mnie z przyjemnością.
Może i tak. Jak na wyrzutka społeczeństwa, Makri posiada zdumiewającą 
umiejętność 
zjednywania sobie ludzi. A także legendarnych bestii. Kiedy kilka miesięcy temu 
po raz 
pierwszy odwiedziliśmy Magiczną Polanę, Centaurowie nie mogli się nią nacieszyć. 
Oczywiście Centaurowie, mówiąc zupełnie szczerze, interesują się każdą kobietą 
tak dobrze 
zbudowaną jak Makri niezależnie od jej rodowodu.
- Kaby ma kółko na pępku - mówi Makri. - Podoba mi się to. Nie sądzisz, że 
powinnam sobie coś takiego sprawić?
Jestem zdezorientowany tą nagłą zmianą tematu.
- - Powiedziałeś mi, że dla Elfów przekłuwanie ciała stanowi tabu - wyjaśnia 
Makri. - 
Zmyśliłeś to?
- - Nie, to prawda.
- - No cóż, w końcu mogę je wyjąć, kiedy dojdzie do takiej podróży. Jak myślisz, 
czy 
powinnam sobie również założyć kółka na sutki?
- - Tylko jeśli chcesz, aby Elfy zupełnie spanikowały. I po co, do diabła, 
miałabyś to 
robić? Nikt ich i tak nie zobaczy.
Makri nigdy nie miała kochanka. Twierdzi, że mogłaby mieć na to ochotę, gdyby 
mężczyźni z dzielnicy Dwanaście Mórz nie byli tacy odrażający. Przyznaję, że ma 
rację.
- Kaby ma przekłute sutki. Pokazywała mi właśnie...
- Czy moglibyśmy zmienić temat? Chętnie posłucham o nauce w kolegium, ale 
intymnych szczegółów mogłabyś mi oszczędzić.
Makri jest zdumiona.
- Czy to też kwestia tej waszej „cywilizacji”? Nagle rozlega się wołanie na 
Sabav, 
wieczorne modły.
- No i widzisz, co narobiłaś, Makri. Gdybyś nie zaczęła pleść o tym 
przekłuwaniu, 
doszlibyśmy do domu przed modlitwą. Mógłbym sobie teraz siedzieć z piwem na 
kozetce. A 
tymczasem musimy uklęknąć i modlić się.
Większość obywateli, bardziej świadomych swego obowiązku niż ja i Makri, odeszła 
do świątyni lub do domu, żeby się modlić, lub ukryć, dopóki czas modłów się nie 
skończy. 
Zostało jednak kilku podobnych do nas maruderów. Klękamy więc wszyscy razem z 
żebrakami, którzy żyją na ulicach i nie mają dokąd pójść. To denerwujące, 
szczególnie w 
sytuacji, kiedy widać już tawernę „Pod Mściwym Toporem”, ale nic nie mogę 
poradzić. 
Makri szczególnie niechętnie przystępuje do tego aktu pobożności, ponieważ nie 
wierzy w 
Prawdziwy Kościół. Prawo nie dopuszcza jednak żadnych wyjątków i odmowa 
podporządkowania się oznacza areszt.
Mamroczę tekst wieczornej modlitwy. Słońce nadal pali, grunt pod moimi kolanami 
jest twardy jak kamień. Pocieszam się myślą o piwie Gurda, które wypiję za kilka 
minut. Po 
bardzo długim czasie rozbrzmiewa wezwanie do zakończenia modłów. W tej właśnie 
chwili 
odnoszę mocne wrażenie, że coś jest nie w porządku. Jakieś niebezpieczeństwo 
jest bardzo 
blisko. Prawie uniosłem się już na nogi, ale rzucam się na ziemię. Słychać świst 
strzały z 
kuszy, a ja czuję ostry ból w ramieniu, o które otarł się grot. Padając potykam 
się o Makri i 
przewracamy się oboje. Podnoszę głowę. Ramię mam zakrwawione, ale oprócz tego 
nic mi 
nie jest.
- Przeklęta Sann - mówię, wyciągając miecz.
Dostrzegam, że Makri się nie porusza i nadal leży z twarzą w kurzu. Obracam ją 
delikatnie. Z jej piersi wystaje strzała z kuszy. Sann używa 
dwudziestocentymetrowych strzał. 
Ta zagłębiła się na jakieś osiemnaście centymetrów. Z rany leje się krew. Kładę 
rękę na 
gardle Makri. Nie mogę wyczuć pulsu. Zbliżam twarz do jej ust; nic oddycha. 
Śmiercionośna 
strzała wymierzona we mnie przebiła jej mostek. Makri nie żyje.

14

Po raz pierwszy w życiu zamieram z przerażenia. Nie podnoszę nawet głowy, żeby 
zobaczyć, czy Sarin nadal jest w pobliżu. Nie próbuję się schować przed kolejnym 
strzałem. 
Po prostu gapię się na Makri, która leży martwa na ulicy.
Zbliżają się do nas jacyś ludzie, którzy modlili się w pobliżu. Nie zwracam na 
nich 
uwagi, tylko podnoszę ciało Makri i ruszam z powrotem do tawerny”Pod Mściwym 
Toporem”.
- Zawołajcie strażników - krzyczy ktoś.
Za późno na strażników; na nic się już nie przydadzą. Nie mogę uwierzyć, że to 
się 
stało. Ciało Makri jest lekkie w moich ramionach i zwisa bezwładnie, kiedy 
przechodzę 
ostatnie kilka kroków dzielących mnie od tawerny. Krew z jej rany spływa na moje 
ramiona. 
Jest wczesny wieczór i w tawernie panuje jeszcze spokój. Podchodzę do baru. 
Gurd, który 
właśnie czyści kufle, podnosi na mnie wzrok i ze zdumienia otwiera usta. Stoję 
jak głupiec i 
nie wiem, co teraz zrobić. Nawet mówienie przychodzi mi z trudnością.
Pojawia się Tanrose.
- Makri nie żyje - mówię wreszcie.
Tanrose bierze mnie za ramię i prowadzi do pokoju na tyłach, gdzie kładę ciało 
Makri 
na stole.
Gurd jest w szoku, tak samo jak ja, i też nie może mówić. Tanrose pyta, co się 
stało.
- Sarin ją zastrzeliła - wyjaśniam.
Zabiję tę Sarin. Ale nie jestem w stanie zostawić Makri.
Tanrose schyla się nad ciałem. Jej oczy napełniają się łzami. Kiedy mija 
pierwszy 
wstrząs, moje też wilgotnieją. Jest mi niedobrze. Gurd jęczy i siada 
zrozpaczony.
Patrzę na swoją przyjaciółkę.
- Ona nie może tak sobie umrzeć - mówię.
Nagle Makri kaszle, a z jej ust wylewa się krew. Jęczy słabo, potem jej ciało 
znowu 
wiotczeje.
- Żyje! - woła Tanrose.
Nie tracę czasu na gadanie. Natychmiast wypadam z tawerny i biegnę po lekarkę 
Chiaraxi. Ta zdolna kobieta kuruje ubogich mieszkańców dzielnicy Dwanaście Mórz, 
otrzymując w zamian niedużo pieniędzy, ale wielką wdzięczność. Biegnę tak, jak 
nie biegłem 
od czasu, kiedy byłem młodym żołnierzem. Przy wejściu do kamienicy, w której 
mieszka 
Chiaraxi, widzę kolejkę pacjentów. Przepycham się między nimi i docieram do jej 
mieszkania. W poczekalni siedzi młoda kobieta, która zapisuje na wizyty. Podnosi 
wzrok i 
otwiera usta, ale wymijam ją i wpadam do pokoju lekarki, zanim zdążyła wymówić 
słowo.
Chiaraxi schyla się nad pacjentem.
- Makii dostała strzałą z kuszy w pierś. Może umrzeć w każdej chwili!
Spodziewałem się dyskusji i jestem przygotowany na to, aby złapać Chiaraxi i 
siłą 
zanieść ją do tawerny „Pod Mściwym Toporem”. Ona jednak kiwa głową, mruczy do 
pacjenta, że przyjmie go jutro, chwyta torbę i wybiega ze mną na ulicę. 
Biegniemy z 
powrotem do tawerny, gdzie szybko prowadzę ją do pokoju na tyłach.
Makri nie zdradza oznak życia. Jej skóra przybrała dziwny odcień.
Chiaraxi, widząc strzałę wbitą głęboko w pierś Makri, zerka na mnie pytająco.
- Ona nadal żyje - oznajmiam. - Rób, co możesz. Ja sprowadzę Astratha Potrójnego 
Księżyca.
Wybiegam tylnymi drzwiami i siodłam starego konia Gurda tak szybko, jak 
przystało 
na starego żołnierza. Potem wskakuję na jego grzbiet, wsuwam stopy w strzemiona 
i pędzę 
ulicą Kwintesencji, nie zważając na przewracających się przechodniów, którzy 
wykrzykują za 
mnąobraźliwe epitety. W rekordowym czasie pokonuję odległość dzielącą Dwanaście 
Mórz 
od Pashish. Nie tracę czasu na rozmowę ze służącym Astratha, tylko odpycham go i 
wpadam 
do pokoju czarownika.
Po niecałej minucie pędzimy już z powrotem do tawerny „Pod Mściwym Toporem”. 
Astrath nie specjalizuje siew leczeniu, jak niektórzy czarownicy, ma jednak dużą 
wiedzę i 
moc. Modlę się, żeby był w stanie coś zrobić.
Koń protestuje, bo poganiam go bezlitośnie. Prawie już pada, kiedy docieramy do 
tawerny. Szybko prowadzę Astratha do pokoju, gdzie Makri leży bez ruchu, a nad 
nią stoi 
Chianuci. Udało jej się powstrzymać krwawienie.
- Żyje?
- - Ledwo ledwo.
- - To wręcz niemożliwe - mruczy Astrath, badając ranę. Chiaraxi przyznaje mu 
rację. 
Astrath wyjmuje niewielki przezroczysty kryształ. To kamień życia, noszony przez 
większość 
czarowników. Jedną z jego właściwości jest rozjarzanie się zielonym blaskiem, 
kiedy zbliży 
się go do ludzkiego ciała. Chyba że człowiek jest martwy. Wtedy w ogóle nie 
świeci. Astrath 
przyciska kryształ do czoła Makri. Wytężamy całą uwagę, aby zobaczyć, czy 
zmienia kolor. 
Najpierw nie widać nic; po chwili, boleśnie powoli, rozjarza się malutka zielona 
iskierka.
Astrath wstaje zafrasowany. Najwyraźniej wolałby milczeć. Mówię mu, żeby to z 
siebie wykrztusił.
- Z czegoś takiego się nie wychodzi - wyjaśnia, zerkając na kryształ, który na 
powrót 
stał się bezbarwny.
Wygląda na to, że tylko wielka wewnętrzna siła Makri, rezultat jej mieszanej 
krwi, 
trzymała ją przy życiu. A teraz nawet ona zaczyna słabnąć.
- Wyjmijcie tę strzałę! - wybucha nagle Gurd, wyrzucając z siebie tłumione dotąd 
uczucia.
Chiaraxi potrząsa głową. Strzała wbiła się w kość. Nawet jej poruszenie z 
pewnością 
skończy się śmiercią Makri.
- Podałam jej zioło amacia - mówi. - To ją wzmocni. Więcej zrobić nie mogę.
Astrath wypowiada nad ciałem Makri magiczną formułkę. Poznaję zaklęcie 
wzmacniające siły obronne organizmu. Bardzo przydatne, jeśli masz dżumę. 
Znacznie mniej, 
kiedy strzała z kuszy zagłębiła się w twoje ciało na osiemnaście centymetrów. 
Astrath i 
Chiaraxi nie robią mi nadziei. Zioło amacia i zaklęcie mogą tylko odsunąć 
nieuniknione, i to 
nie na długo. Nie są nawet w stanie ocenić, ile jeszcze Makri pożyje, ponieważ 
już powinna 
być martwa. Mogę więc tylko siedzieć tu i czekać, aż umrze, a potem iść i zabić 
Sann.
- Co się dzieje?
To Mniszek. Na widok Makri wrzeszczy z przerażenia. Jestem zbyt rozstrojony, 
żeby 
się nią przejmować. Rękawy mam nadal mokre od krwi.
Mniszek zwraca się do mnie.
- Uzdrowicielski kamień delfinów!
Sytuacja jest tak rozpaczliwa, że jestem gotów chwycić się słomki.
- - Uzdrowicielski kamień? On istnieje?
- - Oczywiście, że istnieje. Ciągle ci to powtarzam. Uleczy wszystko, ale go 
ukradziono.
Nawiedza mnie przebłysk intuicji, który powinien był pojawić się wcześniej. 
Iksjal 
Jasnowidz. Nie mógł wyzdrowieć, ale wyzdrowiał.
- - Jak wygląda ten uzdrowicielski kamień? - pytam.
- - Nie wiem.
- - Co to znaczy „nie wiem”?! - ryczę.
Mniszek kuli się, bo myśli, że zaraz ją uderzę. Niewykluczone, że to zrobię.
Chciałbym pobiec szukać Dcsjala, ale uspokajam się siłą woli, aby się 
zastanowić. Nie 
ma sensu biec na ślepo, skoro nie wiem nawet, czego szukam. Gadające delfiny 
mieszkają w 
zatoce. Jazda tam zajmie około dwudziestu minut. Za długo.
- Mogłabym spróbować je przywołać z przystani - mówi Mniszek. - Czasem 
przypływają dość blisko, żeby mnie usłyszeć.
Zgadzam się spróbować. Pytam też Astratha, czy mógłby dla mnie ustalić miejsce 
pobytu Iksjala.
- Gdybyś posiadał coś, co do niego należało... Jeśli nie masz nic takiego, to 
prawie 
niemożliwe.
Nie mam. Nie mam też niczego, czego by dotknął. Szukam inspiracji. W posągu jest 
złoto. Jeżeli za kradzieżą stał Iksjal, być może go dotykał.
Wyciągam magiczną sakiewkę i otwieram ją. Nikt z obecnych - przerażonych tym, co 
się przydarzyło Makri - nawet nie wstrzymuje oddechu, kiedy pojawia się posąg.
Astrath Potrójny Księżyc potrząsa głową.
- Nie dam rady, Thraxasie. Posąg przebywał w magicznej przestrzeni. Cała aura z 
niego zniknęła.
Wychodzę na zewnątrz i wracam z młotem, którym odłamuję kolejny kawałek brązu, 
odkrywając więcej złotej powierzchni.
- A teraz? To złoto pozostawało zakryte przez cały czas, gdy przebywało w 
magicznej 
przestrzeni.
Astrath przesuwa palcami po brodzie.
- - Może coś znajdę.
- - Zrób, co się da, a potem spotkaj się ze mną u wylotu Alei Księżyca i Gwiazd.
Koń Gurda nie wytrzyma kolejnej podróży z dwojgiem ludzi na grzbiecie. Szybko 
idę 
z Mniszkiem ulicą Kwintesencji, szukając powozu. W pierwszym, który nas mija 
siedzi jakiś 
drobny urzędnik. Chwytam lejce, zatrzymuję pojazd, a potem macham mieczem.
- Ten powóz jest mi potrzebny - mówię.
Urzędnik wyskakuje, wykrzykując pogróżki. Daję mu w zęby, a on pada na ziemię.
- Zabierz nas do przystani, i to szybko! - nakazuję woźnicy. Nadal mam w ręku 
miecz. 
Facet zabiera nas do przystani. Mniszek twierdzi, że kiedyś rozmawiała z 
delfinem z samego 
końca najdłuższego mola. Ruszamy tam, mijając triremy i biremy cumujące tu 
podczas 
załadunku i rozładunku. Wieczorem na pokładach statków panuje spokój; na każdym 
palą się 
tylko dwie lampy - na dziobie i na rufie. Kilku ochroniarzy, zatrudnionych przez 
władze 
portu, ma w nocy patrolować doki, ale biegnąc wzdłuż mola nie spotykamy żadnego. 
Z 
zasady nie biegam już na dłuższe dystanse. Czuję, jak serce wali mi z wysiłku, 
ale ignoruję to. 
Mniszek potyka się i upada. Podnoszę ją. Rozcięła sobie nogę na ostrym kawałku 
metalu i 
zostawia za sobą krwawe ślady, gdy biegniemy dalej. Na najdalej wysuniętym 
odcinku 
przystani znajduje się falochron, który wybiega daleko w morze, chroniąc 
przypływające 
statki przed wiatrem. Zatrzymujemy się dopiero wtedy, kiedy już dalej iść nie 
można.
- No? - popędzam.
Mniszek patrzy na ciemne morze. Słońce schowało się już za horyzont, a jego 
ostatnie 
promienie barwią wodę na czerwony kolor. Jak wino, powiedział chyba kiedyś jakiś 
elfijski 
poeta. Mniszek lekko przechyla głowę i wydaje bardzo dziwny dźwięk, wysoki pisk 
przerywany mlaskaniem i bulgotaniem. Czekamy. Nic. Mniszek znowu woła. Patrzę na 
nią z 
wściekłością. Jeśli to ma być jakiś żart, wrzucę ją do morza.
- Gdzie są delfiny? - prawie krzyczę.
Mniszek po raz trzeci wydaje ten dziwny dźwięk. Mam zamiar odwrócić się na 
pięcie 
i ruszyć na poszukiwanie Iksjala, kiedy nagle kobieta wydaje okrzyk i wskazuje 
coś palcem. 
Tuż pod nami jakiś delfin wysunął głowę ponad powierzchnię i patrzy na Mniszka 
wyczekująco.
- - Co mam powiedzieć?
- - Powiedz mu, że jestem tutaj, aby znaleźć ich uzdrowicielski kamień. I dodaj, 
że nie 
mam czasu do stracenia.
Delfin i Mniszek bulgoczą i gwiżdżą do siebie przez całą wieczność, chociaż 
zapewne 
idzie im to całkiem szybko, jak na rozmowę delfina z człowiekiem. Mniszek 
wreszcie zwraca 
się do mnie i wyjaśnia, że uzdrowicielski kamień ma kształt zbliżony do krzyża, 
jest czarny, 
wielkości ludzkiej ręki. Tyle informacji chyba mi wystarczy.
- - Leżał na ołtarzu w ich podmorskiej świątyni daleko w zatoce i jakiś nurek 
zabrał 
go, kiedy bawiły się w morzu. Świątynia jest...
- - Szczegóły podasz mi później - mruczę i ruszam z powrotem, zostawiając bosego 
Mniszka, aby dalej bratała się z delfinem.
Teraz wiem, czego szukam. Jeśli Astrath czegoś się dowiedział za pomocą ukrytego 
w 
posągu złota, być może powie mi, gdzie mam szukać. Czarownik czeka już na mnie w 
powozie na rogu ulicy Kwintesencji i Alei Księżyca i Gwiazd. Towarzyszy mu Gurd.
- No i?
- - Tak. Aura Iksjala jest na złocie. Zbadałem miasto i znalazłem go w dzielnicy 
Dwanaście Mórz.
- - Dwanaście Mórz? Jesteś pewien?
- Tak. Przebywa w oficjalnej rezydencji prefekta Toliusza. Prefekt Toliusz. 
Zapewne i 
ta informacja będzie miała jakiś sens, kiedy się nad nią zastanowię.
- Co zamierzasz zrobić? - pyta czarownik.
- - Znaleźć uzdrowicielski kamień. Zabić każdego, kto stanie mi na drodze.
- - Chodźmy - mówi Gurd.
Przy boku ma topór. Dobrze jest mieć ze sobą Gurda. Dawno już nie walczyliśmy 
razem. Mówię Astrathowi, że nie musi nam towarzyszyć. Jeśli wda się w awanturę z 
prefektem Toliuszem nigdy nie przyjmą go z powrotem do Gildii Magów. On jednak 
chce z 
nami pójść. Nie ma czasu na dyskusję, ruszamy więc szybko na ulicę Spokoju, do 
oficjalnej 
rezydencji Toliusza. Za wyjątkiem kościoła i publicznej łaźni jest to jedyny 
przyzwoity 
budynek w Dwunastu Morzach.
Staram się wymyślić najlepszy sposób załatwienia tej sprawy. Na żaden wyszukany 
plan nie mam po prostu czasu. Jeśli będę miał szczęście, Iksjal odda kamień bez 
oporu, ale to 
nie jest zbyt prawdopodobne. Po pierwsze, na pewno zechce zachować dla siebie 
tak 
pożyteczny przedmiot. Po drugie, oznaczałoby to publiczne przyznanie się, że 
ukradł go 
delfinom. Taka kradzież nie jest przestępstwem, stanowi jednak tabu; oznaczałaby 
koniec 
jego kariery jako głowy klasztoru.
Zwijam się z niecierpliwości, kiedy tłok uliczny blokuje nam drogę. Jedziemy w 
milczeniu, bo wiemy, że w każdej sekundzie naszej nieobecności Makri może 
umrzeć.
Kiedy docieramy do ulicy Spokoju i skręcamy w boczną uliczkę prowadzącą do 
oficjalnej rezydencji, los się do nas uśmiecha, bo oto pojawia się prefekt 
Toliusz idący ku 
nam w towarzystwie Iksjala Jasnowidza. Są sami, bez ochrony; bierzemy ich z 
zaskoczenia, 
zatrzymując się z piskiem kół i wyskakując z powozu.
Prefekt jest zaskoczony, kiedy staje nagle twarzą w twarz z detektywem, 
barbarzyńcą i 
czarownikiem, z których każdy jest wściekły. Chce wiedzieć, o co nam chodzi.
O uzdrowicielski kamień. Chcę go dostać natychmiast.
- - O czym ty mówisz? - pyta Toliusz. Ignoruję go i zwracam się do Iksjala.
- - Uzdrowicielski kamień.
Gurd wsuwa się zza niego i unosi topór. Iksjal przygotowuje się do obrony. 
Przypominam sobie jego reputację wojownika. Nie ma czasu na żadne bijatyki.
- Zabij ich zaklęciem wywołującym atak serca - mówię do Astratha Potrójnego 
Księżyca.
Czarownik unosi rękę.
- - Daj im ten kamień! - krzyczy prefekt, nerwowo chwytając się za pierś.
- - On nie ma ze sobą takiego zaklęcia - stwierdza Iksjal spokojnie, 
udowadniając swój 
talent do jasnowidzenia i rusza w stronę Astratha. Kiedy przechodzi obok mnie, 
walę go 
mocno w tył głowy, a on pada na ziemię nieprzytomny.
- Tego nie przewidziałeś - mruczę i zaczynam go obszukiwać, a tymczasem Guni 
trzyma topór przy szyi prefekta.
- Wiesz, że pójdziesz za to na galery? - charczy Toliusz z furią. Znajduję 
uzdrowicielski kamień. Mały, czarny, mniej więcej w kształcie krzyża.
- Do zobaczenia na pokładzie - odpowiadam. - Jeśli wejdziesz mi w drogę, 
doniosę, że 
masz coś wspólnego ze sprawą złotego posągu.
Toliusz otwiera szeroko oczy i nagle nie ma już nic do powiedzenia. Tak myślałem 
- 
miał jakieś konszachty z Iksjalem. To wyjaśnia, dlaczego tak mu zależało na 
pozbyciu się 
Grosexa. Wyjaśnia też wiele innych rzeczy, ale o tym pomyślę później.
Wskakujemy z powrotem do powozu. Gurd bierze lejce i ruszamy. Przekazuję kamień 
Astrathowi, a on go bada, kiedy pędzimy z powrotem na ulicę Kwintesencji. Kurz 
wznosi się 
ze spalonej słońcem ziemi, a przechodnie rozbiegają się przed nami.
- Odkryłeś, jak to działa? - pytam czarownika. Tawerna „Pod Mściwym Toporem” 
jest 
już bardzo blisko.
- Nigdy przedtem czegoś takiego nie widziałem. Delfiny twierdzą, że spadł z 
nieba? - 
obraca kamień w rękach i uważnie mu się przygląda. - Naprawdę nie wiem co to 
takiego. Ale 
czuję w nim moc.
Zapadła już zmrok, kiedy docieramy do naszej tawerny. Oceniam, że nie było nas 
najwyżej godzinę. Ślę ku niebu krótką modlitwę i biegnę do pokoju, gdzie Makri 
nadal leży 
na stole z okropną raną w piersi. Są przy niej Chiaraxi, Tanrose, Mniszek, 
Soolanis, Palax i 
Kaby. Brakuje tylko Quen. W powietrzu czuje się rozpacz.
- Mam kamień!
Sądziłem, że zobaczę w ich twarzach nadzieję. Nikt jej nie okazuje.
- Za późno - wzdycha Tanrose. - Makri umarła.
- Nie, nie umarła - protestuję. - Tylko sprawia takie wrażenie. Makri 
rzeczywiście 
wygląda na martwą.
- Ma silny organizm - mówię. - Krew Elfów. Krew Orków. Krew...
Chiaraxi potrząsa głową.
Astrath Potrójny Księżyc kładzie dłoń na czole Makri, a potem wyciąga swój 
kryształ 
i dotyka jej ciała. Nie rozjarza się w nim nawet najmniejsza iskierka.
- Spróbuj kamienia delfinów! - wrzeszczę.
Kładzie go najpierw na jej czole, potem na ranie i w miejscu tuż pod pępkiem, 
gdzie 
znajduje się ośrodek energetyczny. Nic się nie dzieje, tylko Kaby wydaje wielki 
jęk i osuwa 
się na podłogę.
Astrath rozgląda się bezradnie. Chwytam kamień i sam próbuję. Bez rezultatu, 
chociaż 
kiedy dotykam kamienia, czuję na palcach ciepło.
- Nie działa. Bezużyteczny śmieć.
Astrath, spokojniejszy niż ja, odbiera mi kamień. Dostrzegł, że stopa Mniszka 
nadal 
krwawi po wypadku na przystani, schyla się więc, aby dotknąć rany. Na naszych 
oczach 
zamyka się ona w cudowny sposób. W ciągu kilku sekund krew przestaje płynąć, a 
skóra się 
regeneruje.
Kamień zatem działa. A Makri nadal jest martwa.
- - Czy naprawdę...? - mówi Tanrose.
- - Obawiam się, że tak - odpowiada Astrath, a Chiaraxi potwierdza skinieniem 
głowy.
Znów biorę kamień i kładę go na ranie Makri. Bez rezultatu. Stoję tam jak 
głupiec 
przez dłuższy czas i czekam, aż Makri powróci do życia. Nie powraca. Nie wiem, 
co jeszcze 
mogę zrobić.
Biorę kufel, idę do beczki z piwem, napełniam go, wypijam, znowu napełniam, 
podchodzę do Makri i osuwam się na podłogę. Nikt się nie odzywa. Jedyny dźwięk 
to 
szlochanie Kaby, do którego przyłączają się inni. Soolanis spiła się tak, że aż 
wytrzeźwiała; 
siedzi sztywno na krześle z butelką klee i próbuje znowu się upić.
Przez głowę przelatuje mi niewyraźna myśl, że najprawdopodobniej wiem już prawie 
wszystko o tym, co działo się z posągiem i Drantaaxem, ale nie jestem w 
nastroju, aby 
poskładać w jedną całość elementy tej układanki. W głowie mam tylko dwie rzeczy. 
Po 
pierwsze, zamierzam się upić. Po drugie, zabić Sarin.
Na zewnątrz słychać kroki stóp odzianych w ciężkie buty. Wchodzi kapitan Rallee. 
Jeśli przyszedł się mnie czepiać, wybrał zły moment. Wstaję, żeby mu stawić 
czoło, gotów 
wyładować na nim swoją złość.
Nie przyszedł się czepiać. Dowiedział się o Makri. Ktoś zawiadomił strażników, 
że 
jakaś dziwna młoda kobieta została zastrzelona na ulicy Kwintesencji. Reszty się 
domyślił. 
Przyszedł złożyć kondolencje.
- - Przykro mi - mówi kapitan, patrząc ze współczuciem na ciało Makri. Kaby 
płacze 
niepohamowanie. Dostrzegam, że głowa jej chłopaka Palaxa chwieje się na 
ramionach, a jego 
oczy mają nieobecny wyraz wskazujący na dużą dawkę dwa.
- - Kto to zrobił?
- - Sarin Bezlitosna.
- - Co się za tym kryje?
- - Królewskie złoto - mamroczę. Nie widzę powodu, dla którego miałbym jeszcze 
coś 
przed nim ukrywać.
Prowadzę kapitana Rallee do głównej sali tawemy opróżnionej z gości. Tam wyjmuję 
z kieszeni sakiewkę i otwieram ją, odsłaniając posąg. Złoto iskrzy się w świetle 
pochodni.
- To jest złoto króla? - pyta. Kiwam głową.
Otwierają się frontowe drzwi.
- Poprawka. To moje złoto.
Iksjal Jasnowidz wchodzi do środka, a za nim podążają zmasowane siły mnichów ze 
Świątyni Gwiazd. Drzwi na górze otwierają się z hukiem
- Posąg jest mój - oznajmia czcigodny Trezjusz, który wkradł się po zewnętrznych 
schodach i wszedł do tawerny przez moje mieszkanie. Za nim podążają zmasowane 
siły 
mnichów ze Świątyni Chmur.
Żółci mnisi w milczeniu schodzą po schodach. Czerwoni formują szyk, aby stawić 
im 
czoło. Gurd usłyszał rozmowę, przyszedł wiec zobaczyć, co się dzieje. Kapitan 
Rallee patrzy 
na mnie pytająco.
Ktoś mocnym kopnięciem otwiera zewnętrzne drzwi i pojawia się w nich potężna 
postać Toliusza, prefekta dzielnicy Dwunastu Mórz, który wkracza do środka w 
otoczeniu 
uzbrojonych mężczyzn. W niektórych z nich rozpoznaję strażników, chociaż żaden 
nie nosi 
munduru. Toliusz też nie ma na sobie oficjalnej togi z żółtą łamówką. To zapewne 
prywatna 
wizyta. Przyszedł zabrać złoto i zabić wszystkich, którzy wiedzą, że maczał 
palce w jego 
kradzieży.
Toliusz szybko ocenia sytuację.
- Niech wszyscy wyjdą! - rozkazuje.
Nikt nie wychodzi. Jego ludzie wyjmują miecze z pochew. Iksjal Jasnowidz 
obserwuje 
prefekta, jakby chciał ocenić, czy nadal są partnerami. Sam mógłbym mu 
odpowiedzieć. 
Człowiek, który nie wzdraga się przed okradaniem biedaków z dzielnicy Dwanaście 
Mórz, 
nie podzieli się z mnichem złotym posągiem.
Na zewnątrz słychać zamieszanie i kolejni ludzie wdzierają się do środka. To 
grupa 
twardzieli pod wodzą Kasaxa. Przyprowadził największych swoich zabijaków i 
sądząc z 
wyglądu pozostałych, zapewnił sobie też pomoc szefów gangu z okolicznych 
dzielnic. 
Zastanawiam się, dlaczego. Jeśli wreszcie odkrył, że Quen jest „Pod Mściwym 
Toporem”, nie 
potrzebuje armii, żeby ją odbić.
Kasax zdumiewa się na widok mnichów, prefekta i kapitana Rallee, ale szybko się 
opanowuje. Nawet wybucha śmiechem.
- Przyszedłem odebrać ukradzione złoto - oznajmia zgromadzonemu tłumowi. - 
Widzę, że nie jestem pierwszy. No cóż, radzę, abyście sobie poszli, jeśli nie 
chcecie, żebyśmy 
wam zrobili krzywdę. - Mówiąc to, patrzy znacząco na prefekta Toliusza. Jako 
przedstawiciel 
rządu Toliusz powinien kontrolować sytuację, ale w praktyce większą władzą ma 
tutaj szef 
Bractwa. Jednak Toliusz zajął dobrą pozycję przy barze i nie zdradza chęci 
wyjścia. Mnisi 
również.
Kasax odwraca się do mnie z uśmiechem.
- Szukaliśmy tego złota, odkąd zostało skradzione. Dowiedzieliśmy się, że 
maczali w 
tym palce mnisi. Doniesiono nam również, że ty, Thraxasie, spotykałeś się z 
jakimiś 
mnichami.
Mierzy mnie ostrym spojrzeniem.
- - Powinieneś wiedzieć, że przede mną nie zdołasz ukryć nic, co dzieje się w 
dzielnicy Dwanaście Mórz. Pewnie dotarlibyśmy tu szybciej, gdybyś nie użył 
zaklęcia dla 
ukrycia Quen.
- - Zabrałeś ją? - pytam.
- - Czy ją zabrałem? Po co? Quen pracuje dla mnie, grubasie. I bardzo sprytna z 
niej 
dziewczyna. Doszliśmy do wniosku, że doprowadzisz nas do złota. Kiedy tylko 
zobaczyła, 
jak pokazujesz posąg, przybiegła, żeby mi o tym powiedzieć.
Kasax nie musi się chwalić, ale lubi informować ludzi o tym, że ich 
przechytrzył. Taki 
ma charakter.
- Słyszałem, że orkijska dziewczyna nie żyje - dodaje Kasax. - Przykro mi. Nie 
miałem z tym nic wspólnego. A teraz proszę, aby wszyscy się usunęli, a moi 
ludzie zabiorą 
posąg.
Kapitan Rallee staje przed szefem Bractwa.
- Dlaczego ci się wydaje, że zabierzesz posąg, Kasaxie? Ja tutaj reprezentuję 
prawo i 
zaaresztuję każdego, kto spróbuje go zabrać.
Kasax wybucha śmiechem na myśl o tym, że kapitan Straży mógłby wejść w paradę 
szefowi Bractwa, szczególnie w sytuacji, gdy ma on za plecami całą bandę 
zabijaków. 
Wszyscy bandyci się śmieją. Działa mi to na nerwy. Nie chcę tu słyszeć żadnego 
śmiechu, 
gdy Makri leży martwa za drzwiami. Staję obok kapitana. Zamierzałem zabić Sarin, 
ale 
śmierć w walce z tą hołotą również wydaje mi się w tej chwili niezłym wyjściem. 
Mam 
ochotę kogoś zabić i nie jestem wybredny.
- Chodź więc i weź sobie ten posąg - mówię, wskazując miejsce, gdzie stoi dzieło 
Drantaaxa, w połowie zanurzone w magicznej sakiewce.
Wszyscy czekają, kto zrobi pierwszy ruch. W tym momencie z pokoju na tyłach 
wytacza się Soolanis. Nie zwraca uwagi na swoje otoczenie. Dociera za bar bierze 
z półki 
butelkę Idee i zataczając się, wraca na tyły. Trudno nie podziwiać jej 
determinacji.
Kapitan Rallee znów domaga się, aby wszyscy odeszli i pozwolili przedstawicielom 
prawa zająć się sprawą. Na te słowa prefekt Toliusz rusza w jego stronę i 
gniewnie żąda, aby 
przestał się wtrącać.
- - Dzielnica Dwanaście Mórz podlega mojej jurysdykcji.
- - Owszem. Aleja pracuję dla Pałacu Sprawiedliwości, a kapitan Straży ma 
obowiązek pilnować przestrzegania prawa w każdej części miasta. Przyszedłeś tu 
oficjalnie? 
Jeśli tak, to dlaczego twoi ludzie nie są w mundurach?
Rallee zwraca się do Trezjusza, który czeka spokojnie u podnóża schodów.
- A czego ty chcesz?
Czcigodny Trezjusz zachowuje milczenie.
- - Oni wszyscy przyszli tu po posąg, kapitanie - wyjaśniam.
- - Nawet Toliusz?
- - Wiedział o nim od początku. To on dostarczył Iksjalowi Jasnowidzowi 
informację 
o przesyłce złota. On też udostępnił mu miły domek w Thamlinie, gdzie mógł się 
spotykać z 
żoną Drantaaxa i dowiedzieć się od niej wszystkiego, co było mu potrzebne.
- Zabijcie ich - warczy Toliusz. I rozpętuje się pandemonium.

15

Kiedy miałem dziewiętnaście lat, wyrzucono mnie ze szkoły dla młodych 
czarowników. Nie miałem rodziny, pieniędzy i niczego lepszego do roboty, 
dołączyłem więc 
do kompanii najemników wyruszających na wojnę pomiędzy małymi miastami-państwami 
Juval, Abelasi i Pargada, daleko na południowym wschodzie. Tam właśnie spotkałem 
Gurda, 
wielkiego dwudziestopięcioletniego barbarzyńcę, który przybył z mroźnej północy, 
aby 
poznać życie w krajach cywilizowanych. Tak przynajmniej twierdził wtedy, chociaż 
kilka lat 
później przyznał, że w rzeczywistości wypędzili go rozwścieczeni krewni pewnej 
młodej 
kobiety, z którą nazbyt się zaprzyjaźnił.
Wśród walczących ze sobą miast trudno było połapać się w sytuacji. Co gorsza, 
każde 
miasto miało przynajmniej dwóch pretendentów do tronu. Pewnego razu nasza 
kompania, 
opłacana przez pewnego księcia z Juval, w środku gęstego lasu złapała w zasadzkę 
wojska 
należące do innego juvalskiego księcia. W tym samym momencie Armia 
Demokratyczno-
Ludowa Abelasi wpadła na nas od tyłu. Kiedy ja i Gurd staraliśmy się zdecydować, 
w którą 
stronę skierować włócznie, połączone siły niedawno zdetronizowanego króla 
Abelasi 
przybyły razem z armiąjego sprzymierzeńca, Pargadana. Nikt nie wiedział, co się 
u diabła 
dzieje. W ciemnym, gęstym lesie kompanie kopijników szybko zostały rozproszone i 
cała 
masa mężczyzn walczyła wkrótce o życie z przeciwnikami, których ledwo było 
widać. 
Zapanowała panika; zdezorientowani żołnierze walczyli i z wrogami, i ze 
sprzymierzeńcami. 
Mnie i Gurdowi nie pozostało nic innego, jak tylko przedrzeć się przez tych, 
którzy stali nam 
na drodze i mieć nadzieję, że prędzej czy później znajdziemy jakieś puste 
miejsce, gdzie 
będziemy mogli pozbierać myśli, znaleźć kilka koni i wydostać się stamtąd. Co 
nam się 
wreszcie udało.
Przypomniałem sobie o tym dniu dwadzieścia cztery lata później, kiedy „Pod 
Mściwym Toporem” zaczęła się bitwa. Wszyscy chcą zdobyć posąg, ale zabierze go 
tylko 
ten, kto przeżyje. Mnisi ze Świątyni Chmur i mnisi ze Świątyni Gwiazd naparzają 
się jak 
furiaci, bo wzajemną wrogość wzmaga w nich żądza złota. Ludzie Bractwa, 
wściekli, że 
ktokolwiek mógł nawet pomyśleć o popełnieniu przestępstwa na własną rękę w 
należącej do 
nich części miasta, rzucają się w wir walki. Członkowie gangu nie są 
wytrenowanymi 
wojownikami jak mnisi, ale wielu z nich służyło w wojsku, a wszyscy mają duże 
doświadczenie w ulicznych walkach wręcz.
Tymczasem prefekt Toliusz zagrzewa swoich ludzi do walki. Ma chyba najwięcej do 
stracenia, ponieważ jego pozycja w mieście stanęła pod znakiem zapytania. Kiedy 
tylko 
rozniesie się wieść, że brał udział w kradzieży złota, ani mrugnie, jak zostanie 
pozbawiony 
urzędu i wysłany na więzienną galerę. Prefektom w Turai wiele się przebacza, ale 
nie 
kradzież królewskiego złota. Otoczony własną strażą przyboczną rozpoczyna 
gwałtowny atak, 
zdecydowany albo wykończyć wszystkich świadków swego przestępstwa, albo uciec z 
łupem 
do jakiegoś odległego kraju, gdzie będzie mógł żyć w luksusie poza zasięgiem 
praw Turai.
A ja po prostu znalazłem się w samym środku tej wojny. Nie chcę posągu. 
Zamierzałem tylko rozwiązać sprawę morderstwa, ale po śmierci Makri to również 
zniknęło z 
mojej listy priorytetów. Na myśl ojej zwłokach leżących w sąsiednim pokoju 
wzbiera we 
mnie krwawa furia, co mi się nie zdarzyło już od dłuższego czasu. Jestem 
zadowolony z 
szansy wyładowania na kimś swojego gniewu.
Kapitan Rallee, jako jedyny obecny tutaj oficjalny przedstawiciel prawa, znalazł 
się w 
niezłych opałach. Walczy ramię w ramię z Gurdem i ze mną, a częściowo widoczny 
posąg 
chroni nasze plecy. Wyjący mnich ze Świątyni Gwiazd pada pod mieczem kapitana. 
Widzę, 
że Rallee nie stracił swych bojowych umiejętności.
Czterej ludzie Bractwa przebijają się przez cały ten mętlik i rzucają na nas. 
Paruję 
uderzenie, wbijam miecz w udo mego przeciwnika, a potem patroszę go, kiedy się 
potyka. 
Gurd rozcina swego niemal na połowę, Rallee zaś zręcznie odbija uderzenie, a 
potem wbija 
miecz w pierś bandyty. Czwarty napastnik wycofuje się i mamy krótki moment 
wytchnienia 
pośrodku tego szaleństwa.
- Nie mogłeś przyprowadzić ze sobą kompanii strażników? - warczę do kapitana 
Rallee.
- - Przyszedłem tylko złożyć kondoiencje - odpowiada. - A kiedy to się skończy, 
chcę 
z tobą zamienić kilka słów. Co ty sobie myślisz, żeby ukrywać dowody? Ten posąg 
należało 
oddać Straży.
- - Właśnie miałem to zrobić - mruczę, a potem wracamy do walki. Wyposażenie 
tawerny ulega poważnym zniszczeniom, bo walczący łapią wszystko, co znajduje się 
pod 
ręką. Pochodnie, kufle, nogi od krzeseł i całe ławki latają dookoła. Sam Toliusz 
podnosi duży 
drewniany stół i rzuca go na nas, a potem każe swoim ludziom ruszyć w stronę 
posągu. 
Kapitan Rallee pada pod naporem wrogów. Gurd podnosi go na nogi, podczas gdy ja 
powstrzymuję dwóch napastników nożem i mieczem. Trudno się połapać w sytuacji. 
Tracę z 
oczu obu przeciwników, kiedy wtacza się pomiędzy nas kilku mnichów, którzy 
wrzeszczą i 
klną, bijąc się nawzajem do nieprzytomności. Widzę, jak młody mnich odbija 
uderzenie 
miecza gołymi rękami, potem łamie kark bandycie z Bractwa, a wreszcie sam pada, 
dźgnięty 
mieczem od tyłu. Jego towarzysz wrzeszczy z wściekłości. Przeskakuje ponad 
ostrzem 
miecza i wali stopą w twarz zabójcy tak gwałtownie, że jego szyja łamie się jak 
gałązka.
Iksjal Jasnowidz i czcigodny Trezjusz próbują dotrzeć do siebie, ale 
uniemożliwia im 
to masa ciał. Wreszcie Trezjusz, który ma już pewnie z siedemdziesiąt lat, 
wykonuje skok, z 
którego dumny byłby każdy młody atleta. Wybija się, robi w powietrzu koziołka, 
przelatuje 
przez połowę długości tawerny, lądując odpycha na bok kilku przeciwników i 
wreszcie staje 
tuż naprzeciwko Iksjala. Ten wymierza mu cios w twarz, a raczej próbuje, bo 
Trezjusz 
zgrabnie się usuwa. Potem rozpoczynają zadziwiającą walkę, w której każdy mistrz 
demonstruje w pełni bojowe umiejętności, jakie nabywał przez całe życie, ale 
żaden nie jest w 
stanie osiągnąć przewagi.
Kolejny stół leci na nas i tym razem to mnie przewraca na podłogę. Gurdowi udaje 
się 
odbić uderzenie włóczni, która już miała mnie przebić. Zrywam się na nogi i 
przystępuję do 
obrony, ale sytuacja szybko staje się beznadziejna. Jest nas tylko trzech, a 
teraz atakują nas z 
jednej strony ludzie Toliusza, z drugiej Kasaxa, między nimi zaś szaleją mnisi. 
Wszyscy 
odnieśliśmy już rany i podłoga pod nami jest śliska od krwi. Wszędzie dookoła 
leżą ciała; 
potykamy się o nie, kiedy pod naporem nieprzyjaciół cofamy się ku wielkiej bryle 
marmuru.
Przypominam sobie, że gdzieś na tyłach przebywa nadal Astrath Potrójny Księżyc i 
zastanawiam się, czy nie przygotowuje jakiegoś potężnego zaklęcia, żeby nas z 
tego 
wydostać. Prawdopodobnie nie. Wyciągnąłem go z domu tak szybko, że nie miał 
czasu 
zapamiętać żadnych zaklęć i musiałby mieć księgę, żeby przeczytać nowe. Jeśli ma 
rozum, 
powinien uciec przez tylne drzwi, zabierając ze sobą Soolanis i Mniszka. Musimy 
więc 
polegać tylko na sile mieczy, a ta zaczyna słabnąć. Używam swego do parowania 
ciosów 
przeciwników z prawej, podczas gdy ciosy z lewej desperacko odpieram nożem. 
Powalam 
kolejnego strażnika Toliusza, ale natychmiast atakuje mnie następny. Długo już 
nie 
wytrzymam.
- Przyznaj, Thraxasie, że kiedy trzeba używać dwóch ostrzy, radzisz sobie nie 
lepiej 
niż eunuch w burdelu - rozbrzmiewa jakiś głos koło mojego ucha.
Obracam się zdumiony. To Makri, z mieczem w jednej ręce i toporem w drugiej. 
Wygląda diabelnie zdrowo.
- - Co się stało?
- - Polepszyło mi się.
- - No, nie śpieszyłaś się. Sądzisz, że sam będę walczył z całym Turai?
Makri uśmiecha się szeroko i zaczyna siec wrogów mieczem i toporem. Dzięki 
umiejętnościom nabytym wśród gladiatorów oczyszcza przestrzeń wokół nas, co się 
akurat 
dobrze składa, bo kiedy Gurd ją zobaczył, tak się zdumiał, że rąbnął głową w 
uniesione 
przednie kopyto konia świętego Kwatyniusza i potrzebuje kilku minut, aby 
oprzytomnieć.
- - Makri! - woła, trzymając się za głowę. - iy żyjesz!
- - Jasne! - krzyczy Makri i zagłębia swój miecz w piersi odzianego na czerwono 
mnicha, który był na tyle niemądry, że próbował ją uderzyć kijem. Kapitan 
Rallee, Gurd i ja 
czerpiemy nowe siły ze świadomości, że Makri wróciła. Powstrzymujemy napierającą 
hordę i 
zaczynamy ją odpychać. Mnisi, gangsterzy i strażnicy padają pod toporem Makri, 
która 
kładzie ich pokotem jak demon wypuszczony z piekła w celu zabijania ludzi.
Mam wrażenie, że spotkanie ze śmiercią nie ochłodziło w niej gniewu wywołanego 
faktem, że jakiś mnich ją kopnął. Walczy z dziką furią, nigdy przedtem nie 
widzianą w Turai. 
Nic dziwnego, że na arenę przeciw niej wypuszczano smoki, tygrysy i całe 
szwadrony 
Orków.
Tymczasem trwa intensywna walka. Mnisi zmagają się ze sobą. Czcigodny Trezjusz i 
Iksjal Jasnowidz, godni przeciwnicy, przestali zadawać ciosy i teraz krążą 
czujnie wokół 
siebie. Wreszcie Toliusz wkracza pomiędzy nich, unosi ręce i krzyczy, jak umie 
najgłośniej. 
Prefekt, który jest do pewnego stopnia demagogiem i ma wiele doświadczenia w 
przemawianiu do wyjących tłumów, zdołał przyciągnąć uwagę otaczających go ludzi.
- Zaprzestańcie tej bezużytecznej walki! - ryczy. - Po prostu ułatwiamy im 
robotę! - 
Tu wskazuje na nas. - Pozbądźmy się ich, a wtedy będziemy mogli rozsądnie 
przedyskutować 
podział złota.
Pozostali mnisi przerywają walkę i zwracają głowy w stronę, gdzie nasza czwórka 
stoi 
przed posągiem. Ludzie Bractwa zerkają pytająco na Kasaxa. Ten kiwa głową, jakby 
zgadzał 
się z Toliuszera. Wszyscy zdają się przyznawać, że pomysł prefekta jest dobry. 
Teraz, zamiast 
rozgrywać jedną z wielu bitew odbywających się w tawernie, będziemy musieli 
stawić czoło 
skoncentrowanemu atakowi połączonych sił.
Napastnicy rozchodzą się, żeby nas otoczyć, i zaczynają się zbliżać. Nie mamy 
żadnych szans. Na tej ograniczonej przestrzeni nawet zdumiewające talenty Makri 
nie 
wystarczą do odparcia takiej liczby przeciwników atakujących ze wszystkich 
stron. Najszybsi 
mnisi już wspinają się na posąg, aby nas zaatakować od tyłu. Inni korzystają z 
okazji, żeby 
rzucić kilka gwiazdek, zanim stawią czoło naszym mieczom. Żadne z nas nie nosi 
zbroi i 
zarówno Makri, jak i ja, odnosimy bolesne rany.
Trzeba szybko coś wymyślić. Staję na wysokości zadania.
- Magiczna przestrzeń! - ryczę. - Wszyscy do środka! Wskakuję na cokół posągu, 
zrzucając mnicha, który właśnie zsuwa się z góry. Gurd i Rallee mają pewne 
wątpliwości, ale 
kiedy wielka fala napastników zaczyna nas zalewać, wdrapują się obok mnie. 
Ujmuję w dłoń 
brzeg sakiewki i włażę do fioletowej przestrzeni.
- - Zupełnie mi się to nie podoba - mówi Gurd, kiedy zaciągam otwór nad naszymi 
głowami.
- - A ja chciałam zobaczyć, jak tu jest - oznajmia Makri.
Potem zanurzamy się całkowicie w magicznej przestrzeni, wymiarze zupełnie innym 
od naszego, gdzie dzieją się dziwne rzeczy, żyją dziwne stworzenia, a ludzie w 
ogóle nie 
powinni przebywać.
Lecimy w dół przez gęstą fioletową atmosferę. Chmury śmieją się z nas, gdy 
spadamy. Lądujemy łagodnie na zielonej trawiastej równinie. Nad nami lśni 
wielkie 
niebieskie słońce. Obok nas stoi posąg, w całej swojej świetności, nie naruszony 
uderzeniami 
mojego młota. Na koniu z brązu obok świętego Kwatyniusza siedzi Mistrzyni 
Zabójców 
Hanama.
- - Witam w magicznej przestrzeni - mówi.
- - Cześć, Hanamo - odpowiada Makri. - Co tu robisz?
- - Słyszałam, że umarłaś - oznajmia Hanama. - Przyszłam złożyć kondolencje, ale 
okazało się, że żyjesz. To dobrze. Ponieważ w tawernie panował chaos, wśliznęłam 
się tu, aby 
poczekać, aż się uspokoi. Nie spodziewałam się, że do mnie dołączycie.
Patrzę na nią podejrzliwie. To już przesada, żeby Hanama znalazła się tu przede 
mną. 
Równie dobrze mogła tu siedzieć od wielu dni. Kto wie, może nosiłem ją w 
kieszeni.
- - Przyszłaś złożyć kondolencje, tak? Raczej szukałaś Iksjala Jasnowidza. Wiem, 
że 
dostaliście zlecenie, aby go zabić.
- - Cech Zabójców nie omawia swoich spraw z obcymi - oznajmia chłodno Hanama.
Spokojna z niej kobieta. Trudno ją poruszyć. Jest niewysoka i bardzo blada. To 
częsta 
cecha Zabójców. Są to jedyni bladzi ludzie w Turai, za wyjątkiem kilku 
arystokratycznych 
dam, które ulegając dyktatom mody, unikają słońca. Drobniutka, w czarnym 
płaszczu, kiedy 
siedzi na wielkim koniu wygląda jak dziecko podczas zabawy. A już na pewno nie 
sprawia 
wrażenia niebezpiecznej, chociaż jest trzecią co do znaczenia figurą w Cechu 
Zabójców. Oto 
kobieta, o której mówią, że tego samego dnia zabiła senatora, czarownika i 
orkijskiego 
możnowładcę.
Nie jestem zbyt zadowolony, że znów ją spotykam. Pogardzam wszystkimi 
Zabójcami, bo to zimni mordercy. Co gorsza, nieustannie unikają konsekwencji 
swych 
morderczych wyczynów dzięki poparciu bogatych polityków Turai.
Wchodząc do magicznej przestrzeni, postąpiła jednak pochopnie. Zastanawiam się, 
czy zdaje sobie sprawę, jak trudno się stąd wydostać.
- Jakim cudem żyjesz, Makri? - Gurd zadaje pytanie, które mnie też nurtuje.
Makri wzrusza ramionami. Po prostu obudziła się z kamieniem na piersi i strzałą 
z 
kuszy leżącą obok. Na jej ciele nie pozostała nawet blizna. Przypominam sobie, 
że 
zostawiłem na niej kamień. Dobrze zrobiłem. Zapewne uleczenie jej musiało 
potrwać dłużej 
niż w przypadku Iksjala; nic dziwnego, jeśli weźmie się pod uwagę, że nawet 
kryształ 
Astratha przestał na nią reagować, tak już było z nią źle. Ta mieszana krew to 
nie byle co, 
myślę sobie. Nigdy już nie uwierzę, że Makri nie żyje, dopóki nie zobaczą, jak 
spuszczają ją 
do grobu, a może i wtedy będę miał wątpliwości.
- - Zadziwiający przedmiot ten uzdrowicielski kamień delfinów. Zastanawiam się, 
czy 
muszę go oddać?
- - Oczywiście, że musisz. Delfiny zatrudniły cię, abyś dla nich pracował.
- - Nie umówiliśmy się o zapłatę. Jeśli zaofiarują mi ryby, odmówię.
Kapitan Rallee zauważa, że delfiny mogą posiadać jakiś zatopiony skarb, ale w 
zasadzie wszyscy się zgadzają, że przynoszą one Turai szczęście, nawet nie 
powinienem więc 
myśleć o tym, żeby na nich zarobić.
- I uleczyły mnie - zwraca uwagę Makri. - Czuję się świetnie.
- Prawdopodobnie i tak byś wyzdrowiała. Makri wznosi oczy do nieba.
- Fajne niebieskie słońce tu mają. Hej, właśnie zrobiło się zielone. Co jeszcze 
zdarza 
się w magicznej przestrzeni?
Marmurowy posąg świętego Kwatyniusza nagle zwraca się do Hanamy.
- Złaź z mojego konia - mówi.
Nawet Hanama, która doskonale potrafi się maskować i ukrywać uczucia, nie 
potrafi 
ukryć zdumienia, że posąg wydaje jej rozkazy. Zgrabnie zeskakuje z marmurowego 
konia i 
zerka podejrzliwie na świętego. Ten jednak zamilkł.
- - Czy on naprawdę przemówił? - pyta Gurd, który już nerwowo uniósł topór. Jako 
barbarzyńca nie jest przyzwyczajony do żadnych rodzajów magii i to wszystko jest 
dla niego 
bardzo dziwne.
- - Tak. Tutaj wiele rzeczy mówi.
Rozglądamy się po ciągle zmieniającym kolory krajobrazie.
- Czy to właśnie tu się trafia po zjedzeniu tych grzybów, które Palax zbiera w 
łesie? - 
pyta Makri.
Nic z tego nie rozumiem. Nic nie wiem o grzybach zbieranych przez Palaxa.
- - No cóż, skoro już tu jesteśmy, jaki będzie nasz następny ruch? - zastanawia 
się 
kapitan Rallee, człowiek praktyczny, który nie traci czasu na podziwianie 
widoków.
- - Tak na marginesie, czy sakiewka jest nadal widoczna w świecie zewnętrznym?
- Tak.
- - A my jesteśmy w środku? - Tak.
- - A co będzie, jeśli ktoś ją podniesie i wrzuci w ogień?

- - Kto by się odważył na coś takiego? W środku znajduje się złoty posąg.
- - Prefekt Toliusz mógłby zrezygnować z posągu, gdyby udało mu się pozbyć 
świadków swego przestępstwa.
Przyznaję, że to niepokojąca myśl.
- Możesz nas stąd szybko wydostać?
Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo obok przechodzi na dwóch nogach duża świnia i wita 
nas uprzejmie. Gurd chwyta topór Świnia reaguje oburzeniem.
- - Och! Chcesz mnie porąbać, co? Tacy właśnie są ludzie, posiekaliby świnię bez 
namysłu. Jak by ci się podobało, gdyby ciebie ktoś nagle pokroił i zjadł?
- - Rasie ludzkiej dano władzę nad lądowymi zwierzętami - oznajmia święty 
Kwatyniusz ze swojego konia.
Nadal się cieszę, że Makri żyje. Kiedy jednak pomyślę o tym, że zamiast spędzić 
to 
lato spokojnie, sącząc piwo gdzieś w cieniu, znajduję się teraz w magicznej 
przestrzeni i 
słucham teologicznej debaty pomiędzy świętym a gadającą świnią, podczas gdy na 
zewnątrz 
czekają na mnie turajscy zabójcy, wpadam w lekką depresję.
Świnia znika bez ostrzeżenia, a z nieba zaczynają spadać jakieś ciała. Z 
początku 
myślę, że to kolejne magiczne stworzenia. Jednak kiedy opadają na trawę - która 
teraz ma 
odcień jaskrawopomarańczowy - poznaję Toliusza, Kasaxa i mnichów. Ruszyli za 
nami w 
magiczną przestrzeń, bo żądza złota nie ma granic. Znużeni unosimy broń, aby 
znów ruszyć 
do walki.

16

Wasi adwersarze lądują nieco zdezorientowani, wkrótce jednak odzyskują 
świadomość, bo Trezjusz, Iksjal, Kasax i Toliusz przywracają porządek w 
szeregach.
- Zabić ich! - ryczy znów Toliusz.
W tym momencie grunt pod naszymi stopami pęka i wypływa spieniona rzeka, która 
oddziela nas od naszych prześladowców. Zanim zdążyli dojść do siebie, dzieli nas 
strumień 
szybko płynącej wody o szerokości kilkunastu metrów. Wybucham śmiechem. Bardzo 
satysfakcjonujący obrót wydarzeń. Leniwie podchodzę do brzegu.
- - Cześć, Toliuszu - mówię. - Masz ochotę popływać? Toliusz jest w kropce, ale 
Iksjal Janowidz nie traci rezonu.
- - Rzeka wkrótce zniknie.
- Nie Ucz na to, że i tutaj potrafisz przewidywać przyszłość, Iksjalu 
Jasnowidzu. 
Magiczna przestrzeń zmienia proporcje, nawet w przypadku takiego człowieka jak 
ty. 
Gratuluję powrotu do zdrowia. Teraz, kiedy twoje nogi są w lepszym stanie, 
będziesz już 
mógł wkroczyć na szubienicę. Tak na marginesie, to było niemądre z waszej 
strony, żeby tu 
wejść za nami. Widać, że w pogoni za złotem zapominacie o własnym 
bezpieczeństwie. Czy 
macie pomysł, jak się wydostać z magicznej przestrzeni?
Z wyrazu niepewności, jaki pojawia się na twarzach po drugiej stronie rzeki, 
wnoszę, 
że jest to ten aspekt sytuacji, nad którym się jeszcze nie zastanawiali. Naszą 
rozmowę 
przerywa krótka, ale gwałtowna ulewa żab.
- - Tak więc, Toliuszu - wołam, kiedy ostatnia żaba oddala się, skacząc wesoło. 
- Jaki 
masz plan?
- - Zabić ciebie! - ryczy w odpowiedzi.
- - Może to nawet niezły plan. Wszystko zależy od punktu widzenia. Mógłbyś także 
poddać się Kapitanowi Rallee, i stawić czoło konsekwencjom swoich nieprawych 
czynów.
Toliusz nie pali się do tego. Jego własny plan podoba mu się bardziej. Pomimo 
strat 
poniesionych w tawernie, Prefekt i Kasax nadal mają ze sobą wielu uzbrojonych 
mężczyzn. 
Podobnie jak Iksjal Jasnowidz i czcigodny Trezjusz. Najprawdopodobniej więc uda 
im się 
spełnić życzenie Toliusza Jeśli ta rzeka nagle zniknie. Udaję jednak, że czuję 
się zupełnie 
pewnie, i dalej dokuczam Toliuszowt z naszego bezpiecznego miejsca.
Kapitan Rallee drapie się w głowę. Denerwuje mnie, że jego włosy jeszcze nie 
posiwiały. Moje są równie długie, ale już poprzetykane siwizną. Mimo to nadal 
twierdzę, iż 
wąs mam ładniejszy i że zawsze taki był.
- - Posłuchaj, Thraxasie. Na wypadek gdyby jednak udało nam się ujść z życiem - 
i 
jeśli wtedy od razu nie zamknę cię w pierdlu za to, że znalazłeś się w 
posiadaniu 
królewskiego złota - może byś mi podał parę szczegółów? Ja tylko przyszedłem, 
żeby ci 
złożyć kondolencje z powodu śmierci przyjaciółki. Nie byłem przygotowany na 
spotkanie z 
połową szumowin z naszego miasta i stadem mnichów walczących o skradziony skarb. 
Gdybym o tym wiedział, przyprowadziłbym ze sobą kilku moich ludzi. Zakładam, że 
to 
wszystko ma związek z zabójstwem Drantaaxa?
- - Pewnie. To skomplikowana sprawa. Przedstawię ją jak najprościej. Te dwie 
grupy 
mnichów rywalizują ze sobą. Iksjal Jasnowidz jest głową Świątyni Gwiazd, a 
Trezjusz - 
Świątyni Chmur. Ci dwaj rozpoczęli konflikt, częściowo z powodów religijnych, 
głównie 
jednak chodziło o to, kto jest najważniejszy. Pewnie zaczynali już wariować, 
mieszkając tak 
wysoko w górach. Pamiętasz, jak tam było gorąco, kiedy walczyliśmy z Niojanami 
na 
przełęczy?
- - Mniejsza o Niojan na przełęczy. Co z tymi mnichami?
- - Najpierw spierali się ze sobą, a potem podzielili się na dwie grupy. Oba 
klasztory 
potrzebowały posągu. Podsunęło to Iksjalowi Jasnowidzowi bardzo dobry pomysł. 
Postanowił 
ukraść nowy posąg, który Drantaax rzeźbił dla Turai, aby wygrać z Trezjuszem i 
prawdopodobnie zmusić mnichów ze Świątyni Chmur do powrotu. A wtedy Sarin 
Bezlitosna, 
która studiowała u Iksjala sztuki walki, przyszła do niego z jeszcze lepszym 
pomysłem. 
Poznała ona prefekta Toliusza w czasach, gdy sprowadzała do miasta dwa. Brał od 
niej 
pieniądze za przymykanie na to oka, co jest normalnym zachowaniem urzędników w 
naszym 
mieście - z wyjątkiem ciebie, oczywiście. Czy pomysł był autorstwa Toliusza, czy 
Sarin, nie 
wiem, jednak komuś z nich przyszło do głowy, że transporty złota z królewskich 
kopalni 
przejeżdżają niedaleko klasztoru Iksjala.
Te transporty to pilnie strzeżony sekret. Trasy i czas przejazdu ustalane są w 
pokojach 
wyłożonych Czerwoną Tkaniną Elfów, która chroni przed magią. Prefekt Toliusz ma 
jednak 
najwyraźniej kontakty w pałacu i dowiedział się, kiedy pojedzie następny 
ładunek. Przekazał 
tę informację Sarin, która z kolei poinformowała o tym Iksjala. Świątynia Gwiazd 
obrabowała 
więc konwój, zabijając wszystkich strażników.
Tutaj dochodzimy do najlepszego z ich pomysłów. Zamiast zaszyć się ze złotem w 
górach, gdzie szybko znaleźliby ich czarownicy z pałacu, przywieźli je prosto do 
Turai i 
ukryli w nowym posągu. Rozumiesz, jakie to było sprytne?
- - Tak - mówi kapitan, który jest bystrym facetem. - Żaden czarownik nie 
zajrzałby 
do posągu świętego Kwatyniusza. To byłoby bluźnierstwo.
- - Właśnie. Plan przewidywał, że złoto zostanie tam do czasu, kiedy mnisi 
przewiozą 
statuę do sanktuarium. Gdy sprawa przycichnie, Iksjal zamierzał ją ukraść, 
otworzyć i wyjąć 
łup. Potem miałby dużo złota, a na dodatek nowy posąg. Bluźnierstwem zapewne 
niezbyt się 
przejmował.
Wtedy właśnie coś poszło nie tak. Czcigodny Trezjusz, który miał szpiega w 
Świątyni 
Gwiazd, odkrył, co się dzieje i od tego czasu chciał zdobyć dla siebie zarówno 
złoto, jak i 
posąg. Świątynia Chmur przypuściła zmasowany atak na Świątynię Gwiazd, podczas 
którego 
Iksjal omal nie stracił życia. Musiał przybyć do miasta, aby się wyleczyć. Do 
tego czasu 
Trezjusz dowiedział się już, że złoto znajduje się w Turai, prawdopodobnie 
ukryte w posągu 
wyrzeźbionym przez Drantaaxa. Przybył jednak za późno, aby je pizejąć, zatrudnił 
więc mnie, 
żebym je znalazł. Nie zdawałem sobie sprawy, że święty Kwatyniusz jest pełen 
złota, chociaż 
wiedziałem, że dzieje się coś dziwnego.
Zerkam w stronę rzeki. Mnisi nas obserwują. Czy naprawdę sądzą, że w ten sposób 
działają w interesie swojej religii? Prawdopodobnie tak, jeśli zapewnili ich o 
tym Iksjal i 
Trezjusz. Nad nami przelatuje stado srebrnych ptaków, które na naszych oczach 
zmieniają 
kolor na złoty, a potem biały. Boska muzyka dolatuje z nieba. Puchate króliki 
wychodzą, aby 
bawić się u naszych stóp. W magicznej przestrzeni zrobiło się cukierkowo.
- Największym błędem Iksjala i Toliusza było związanie się z Sarin Bezlitosną. 
Kiedy 
złoto znalazło się w posągu, a Iksjal leżał pokaleczony w górach, ona 
zdecydowała, że byłoby 
o wiele lepiej, gdyby nie musiała się z nikim dzielić.
Sarin to sprytna kobieta. Zupełnie bez serca, ale chytra jak simnijski lis. 
Wiedziała, że 
czarownicy z Pałacu Imperialnego i Pałacu Sprawiedliwości szukają tego skarbu. 
Sam stary 
Hazjusz Wspaniały odwiedził dom Drantaaxa. Nie mogła załadować posągu na wóz i 
wyjechać, bo od razu by ją dostrzeżono. Zaczęła więc szukać jakiegoś 
bezpiecznego sposobu 
na zabranie złota. I wtedy wpadła na pomysł z magiczną sakiewką. To rzadko 
spotykane 
zabawki, Sarin pamiętała jednak taką sakiewkę z czasów, gdy handlowała dwa. 
Przypomniała 
sobie, że Taliusz Zielone Oko, który już nie liczył się jako czarownik, w taki 
właśnie sposób 
szmuglował dwa do pałacu. Poszła więc, zabiła go i ukradła sakiewkę. Potem, jak 
sądzę, 
ukradła też posąg, zostawiając kilka żółtych płatków, aby wprowadzić w błąd 
detektywów. 
Mnisi ze Świątyni Chmur obsypują się żółtymi płatkami podczas swoich ceremonii. 
Sądzę, że 
to miał być taki żart.
Potem zdarzyło się coś niezwykłego. Sarin zachowała widocznie resztki 
człowieczeństwa, ponieważ, kiedy usłyszała, że Iksjala przywieziono do miasta w 
stanie 
agonalnym, poszła się z nim zobaczyć. Może odezwały się emocje, bo przecież była 
jego 
uczennicą przez cztery lata. Widziałem, jak próbowała zabić Trezjusza, co by 
przemawiało za 
tym, że czuje jakiś sentyment do Iksjala. Sarin zazwyczaj nie zabija dla dobra 
innych, musiała 
się więc przywiązać do swego dawnego nauczyciela. Nie na tyle jednak, aby 
zrezygnować z 
obrabowania go.
- Skoro Iksjal miał umrzeć, to tak naprawdę go nie okradała - przerywa Makii.
Marszczę brwi.
- Te lekcje logiki i retoryki wywierają na ciebie zły wpływ, Makii Powinnaś była 
pozostać dzikuską. Sarin omal cię nie zabiła kilka godzin temu. W każdym razie 
okazała się 
wystarczająco sprytna, aby nie brać ze sobą sakiewki z posągiem, kiedy poszła 
zobaczyć się z 
Iksjalem. To jasnowidz, mógłby więc wyczuć, że Sarin ma przy sobie złoto. 
Zostawiła ją u 
dwóch zbirów, których zatrudniła, aby jej pomogli załadować posąg do sakiewki. 
Sama nie 
była w stanie tego zrobić - można co prawda naciągnąć sakiewkę na posąg od góry, 
ale potem 
i tak trzeba przechylić cokół. Zapewne nakazała swoim pomocnikom, aby zniknęli 
na dzień 
lub dwa, a potem się z nią spotkali.
Niestety trafili oni do tawerny „Pod Mściwym Toporem”, która stanowiłaby całkiem 
niezłą kryjówkę, gdyby jeden z nich nie okazał się facetem, którego kilka lat 
temu wsadziłem 
do więzienia i który nadal szukał zemsty. Obaj zginęli w walce, co zresztą 
przyspieszyło ich 
zgon zaledwie o kilka dni, bo Sarin z pewnością pozbyłaby się ich, kiedy już nie 
byliby jej 
potrzebni.
W ten sposób ja wkroczyłem na scenę. Kiedy Sarin dowiedziała się, gdzie zabito 
jej 
pomocników, wiedziała, że brałem w tym udział i doszła do wniosku, że 
prawdopodobnie 
mam teraz sakiewkę. Od tego czasu mnie śledziła. Podobnie jak mnisi ze Świątyni 
Gwiazdchociaż nie wiem, czy Sarin opowiedziała Iksjalowi jakąś historyjkę, aby 
wyjaśnić, 
skąd mam posąg, czy też on sam się o tym dowiedział. Dzięki temu miałem na 
ogonie 
również żółtych mnichów, którym szpiedzy donieśli, co się dzieje.
Patrzę na królika siedzącego na moich stopach, a potem w górę na wielką kometę, 
która teraz świeci na niebie.
- Tak, kapitanie, kiedy Straż Obywatelska miotała się bezradnie, nie mając 
pojęcia, 
gdzie jest złoto, a ci ludzie usilnie go szukali, ja odzyskałem je dla króla. 
Proszę mi więc nie 
wciskać kitu, że niby jest pan oburzony, bo ukrywam jakieś dowody. Rozwiązałem 
sprawę, 
przez którą prawdopodobnie zostałby pan zdegradowany do stopnia szeregowca, bo 
nie robił 
pan żadnych postępów.
Kątem oka dostrzegam Toliusza. Chyba się zbliża. I to aż za bardzo.
- - Do diabła! Dlaczego nikt mi nie powiedział, że rzeka wysycha?
- - Byliśmy zbyt zaabsorbowani twoimi wyjaśnieniami - odpowiada Makri.
- - To nie czas na sarkazm.
- Nie, naprawdę. Bardzo lubię słuchać twoich wywodów. Rzeka ma teraz ze trzy 
metry szerokości i mnisi zaczynają przez nią przechodzić.
- Uciekajmy - mówi kapitan.
Uciekamy. Chociaż słońce jest zielone, i tak jest tu gorąco jak w orkijskim 
piekle. 
Wkrótce jestem bardzo spocony i z trudem łapię oddech. Jeśli dotrzemy do gaju 
żółtych 
drzew, będziemy mieli jakąś osłonę. Nagle gaj znika. Po prostu rozpływa się w 
powietrzu. 
Praeklęta magiczna przestrzeń. Zatrzymuję się przy posągu świętego Kwatyniusza.
- Rusz na heretyków! - żądam, wskazując ścigającą nas hordę. Posąg się nie 
porusza. 
To chyba nie był dobry pomysł, myślę ponuro i biegnę dalej.
W oddali pojawia się gigantyczny zamek.
- Biegnijmy do zamku! - krzyczy kapitan Rallee. Biegniemy do zamku. Kiedy się 
zbliżamy, znika.
- - Do diabła z tym - mówi Makii; wyjmuje miecz z pochwy i obraca się, aby 
stawić 
czoło napastnikom. - Więcej nie uciekam.
- - Proszę, Makii, nie teraz.
Makii jednak ustawia się w dogodnej pozycji i czeka, z mieczem i toporem w 
rękach, 
aż prześladowcy nas dogonią.
- - Dlaczego nie możesz po prostu uciekać jak normalny człowiek? - pytam.
- - To niehonorowe.
- - Ile honoru było w orkijskiej stajni gladiatorów, na Boga?
- Niewiele. Aleja nie uciekam i tyle. Wzdycham i wyciągam miecz.
- - No dobra, jestem zbyt zmęczony, żeby dalej biec. Nigdy się nie spodziewałem, 
że 
stoczę ostatnią w życiu walkę pod zielonym słońcem.
- - Zrobiło się fioletowe.
- - Albo pod fioletowym.
Kapitan Rallee i Gurd nie chcą, aby nas rozsiekano, kiedy zostaniemy sami. 
Zatrzymują się więc i stają u naszego boku.
- - Za stary jestem, żeby biegać - mówi Gurd z uśmiechem, który przypomina mi, 
jakim był dobrym, wesołym towarzyszem, kiedy razem walczyliśmy jako najemnicy.
- - Ja też - mówię mu. - I za gruby. No cóż, wydostawaliśmy się już z gorszych 
tarapatów.
- - Pewnie. Pamiętasz tę niojańską łódź? Żeglarze myśleli, że jesteśmy 
krokodylami.
Wybuchamy śmiechem na to wspomnienie, ale wątpię, czy ktokolwiek dał się nabrać. 
Toliusz i pozostali są już bardzo blisko. Teraz, kiedy się połączyli i wspólnie 
przypuszczają 
atak, wkrótce się nas pozbędą. Nie mamy żadnej osłony i nawet niezwykłe bojowe 
talenty 
Makri na nic się nie zdadzą, kiedy mnisi nas otoczą i naszpikują gwiazdkami. 
Makri ma na 
sobie tylko bikini z kolczugi. Żadne z nas nie nosi zbroi. Wielu z nich 
polegnie, ale to oni w 
końcu wygrają.
Gadająca świnia znów pojawia się u naszego boku.
- - Zaatakuj heretyków - proponuję bez większej nadziei.
- - Przykro mi bardzo, jestem na wakacjach - odpowiada świnia i znika.
- - To miejsce jest do chrzanu - mówię ze złością. - Mógłby na przykład pojawić 
się 
smok, przyleciałby z góry, aby nas obronić. Ale nie, mamy tylko świnię, która 
gada o teologii, 
a potem wybiera się na wakacje.
Na chwilę przestaję gadać głupstwa. Coś nagle przyszło mi do głowy.
- Makri, właśnie zdałem sobie sprawę, kto naprawdę zabił Drantaaxa.
W tym momencie czcigodny Trezjusz ląduje przede mną, w jakiś sposób odbija 
dłonią 
ostrze mojego miecza i kopie mnie tak, że wylatuję co najmniej na metr w 
powietrze. To boli. 
Przygotowuję się na to, że kiedy spadnę na ziemię, będzie bolało jeszcze 
bardziej; szalona 
burza ciosów unosi mnie i ciska na drzewo, które wyrosło znikąd. Drzewa 
pojawiają się 
wszędzie i nagle seria chaotycznych aktów magii uniemożliwia wszystkim walkę. 
Groźne 
owady w dziwnych kolorach pojawiają się, żeby się nad nami znęcać, podczas gdy 
wiatr 
pędzi nad naszymi głowami wielkie chmury fioletowych kulek gradowych. Na 
pobliskim 
drzewie dostrzegam spokojnie czekającą Hanamę. Zastanawiam się, czy Iksjal wie, 
że 
Zabójcy dostali zlecenie, żeby go zabić.
Ingerencja sił magicznych zmienia bitwę w farsę. Drzewa znikają, ale zanim 
ktokolwiek zdąży pomyśleć o ponownym podjęciu walki, z ziemi zaczyna wyrastać 
wulkan.
Wszyscy mają zaniepokojone miny, kiedy zastanawiamy się, czy groźnie wyglądający 
wulkan zniknie, zanim wybuchnie. Z wierzchołka góry wydobywa się dym i pierwsze 
strumyki lawy spływają po zboczach. Ziemia zaczyna drżeć.
Kapitan Rallee patrzy na rosnący wulkan, potem na mnie.
- Jak się stad wydostać? - pyta. Prefekt Toliusz powtarza to pytanie, kiedy 
grunt 
trzęsie się i jęczy, a ku nam płyną już nie strumyki, a rwące potoki lawy. 
Kasax, człowiek 
odważny, nie ustępuje ani na krok, ale bandyci z Bractwa zaczynają się 
niepokoić.
- Dobre pytanie. Prefekt Toliusz powinien był o tym pomyśleć, zanim tu za nami 
podążył. Ucieczka z magicznej przestrzeni to niełatwa sprawa. A ty? - wołam do 
Iksjala 
Jasnowidza. - Masz jakieś propozycje?
Wulkan zaczyna wybuchać.
- Wydostań nas stąd! - ryczy Toliusz.
- Niby dlaczego? Żebyś nas zabił, kiedy wrócimy do tawemy? Zwracam się do 
Kasaxa.
- Nie ma sensu, żebyśmy wszyscy razem wrócili do Dwunastu Mórz, jeśli Bractwo ma 
potem dobrać mi się do skóry, prawda?
Kasax nadal nie zdradza lęku. Zastanawia się przez sekundę lub dwie, a potem 
wzrusza ramionami.
- Prawdopodobnie nie, detektywie. Ale ja nie gniewam się za to na ciebie. Chcemy 
zdobyć złoto i nie odstąpię od tego, ale jeśli nas stąd wyciągniesz, zapomnę, że 
coś przed 
nami ukrywałeś.
Płynna lawa wylewa się z wulkanu, a dookoła nas zaczynają padać kamienie. W 
każdej chwili może nastąpić wybuch, a wtedy Thraxas, prywatny magiczny detektyw, 
nigdy 
już nie pojawi się w państwie Turai.
Wołam do Toliusza.
- A pan, prefekcie? Jest pan gotów opuścić tawernę „Pod Mściwym Toporem”, jeśli 
was wydostanę?
Toliusz nie jest tak twardy jak Kasax.
- - Tak! - wrzeszczy. - Wydostań nas stąd!
- - A jeśli chodzi o was, Iksjalu i Trezjuszu, lepiej przysięgnijcie na świętego 
Kwatyniusza, że po powrocie nie zrobicie nam krzywdy.
Iksjal i Trezjusz kiwają głowami. Z wyrazu oczu kapitana Rallee wnoszę, że nie 
bardzo wierzy te wszystkie przysięgi. Ja też nie, ale liczę, że nam się upiecze. 
Wulkan nie 
chce zniknąć, a tutaj można umrzeć tak samo jak gdzie indziej. Jeśli mam nas 
wydostać z 
magicznej przestrzeni, będę musiał zabrać ich wszystkich ze sobą, chociaż 
chętnie bym ich 
zostawił, gdybym mógł.
Odwracam się do Makri.
- Gdzie jest Hanama?
Nie wiem. Zabójczym zniknęła. Rozlega się ogłuszający huk; wierzchołek wulkanu 
wylatuje w powietrze i kamienie wielkości domów zaczynają padać wokół nas. 
Popiół leci z 
nieba. Trudno jest oddychać.
- - Wydostań nas! - woła mnóstwo głosów.
- - Dobra. Tylko wezmę kanapkę.
Grzebię w torbie i wyciągam jedną z kanapek, które Tanrose zrobiła mi na czas 
śledztwa. Po całej tej bieganinie i walce jest już nieco sfatygowana, ale 
nadałaby się na drugie 
śniadanie, gdybym był głodny.
Wszyscy patrzą na mnie z niedowierzaniem.
- - Thraxasie, to nie jest czas na myślenie o swoim brzuchu! - krzyczy z furią 
kapitan 
Rallee, kiedy płynna lawa zaczyna zbliżać się do naszych stóp.
- - On z nas szydzi! - warczy Toliusz. - Zabiję go, zanim wulkan zabije mnie!
Zachowując spokój, powoli zdejmuję kromkę chleba; pod nią ukazuje się plaster 
uwędzonego przez Tanrose mięsa. Z plasterka zdrapuję kilka ziaren soli. Wulkan 
wybucha 
jeszcze gwałtowniej niż przedtem. Dwumetrowa fala lawy przelewa się przez brzeg 
krateru i 
pędzi ku nam. Młodzi mnisi wrzeszczą i padają na kolana, aby się pomodlić.
Rzucam sól na ziemię. Słychać jeszcze głośniejszy huk i fantastyczne trzęsienie 
ziemi 
rozrywa cały magiczny świat. Nagle wstrząsy ustają, powietrze zaczyna wibrować i 
magiczna 
przestrzeń znika. Nieco ogłuszeni, ale poza tym zdrowi stoimy w tawernie „Pod 
Mściwym 
Toporem”. Wulkan zniknął. Żadne świnie nas nie pouczają. Gurd patrzy na mnie ze 
zdumieniem.
- Jak...?
- Sól. Magiczna przestrzeń jej nie znosi, To ją niszczy. Taka sztuczka, której 
nauczyłem się podczas zagranicznych wojaży. Nie ma już magicznej sakiewki. 
Przetrwać 
mogły tylko ciała obce, takie jak my i posąg. Wszyscy mają się dobrze?
Mnisi zaczynają się podnosić z podłogi, oszołomieni przygodą, ale szczęśliwi, że 
żyją. 
Wszyscy najwyraźniej są zdezorientowani. Kiedy tylko sekundy dzieliły cię od 
śmierci pod 
wulkanem, a potem nagle znajdujesz się „Pod Mściwym Toporem”, potrzeba trochę 
czasu, 
aby się przyzwyczaić.
Prefekt Toliusz pierwszy dochodzi do siebie. Sprawdza, czy jego poplecznik Kasax 
jest nadal w jednym kawałku, a potem, widząc, że zostało mu jeszcze paru ludzi, 
odwraca się 
i wskazuje na mnie.
- Zabijcie tego człowieka! - rozkazuje. Znudziły mi się już te słowa.
Mnisi stoją w miejscu, niepewni, czy powinni się przyłączyć. W momencie, kiedy 
ze 
znużeniem unosimy miecze, myśląc sobie, że naprawdę musi istnieć jakiś 
łatwiejszy sposób 
zarabiania na życie, prawie wszyscy obecni w tawernie padają nieprzytomni na 
ziemię.
Makri i ja patrzymy jak głupcy na masę ciał mnichów i gansterów, którzy 
najwyraźniej ucinają sobie popołudniową drzemkę. Jedyna osoba, która nadal 
trzyma się na 
nogach, to Kasax.
- - Co się stało?
- - Nadal jesteśmy w magicznej przestrzeni? - pyta Makri.

- - Jesteście z powrotem „Pod Mściwym Toporem” - oznajmia Astrath Potrójny 
Księżyc, który pojawia się na szczycie schodów. Zauważam, że wziął sobie dzban 
piwa.
- - Dobra robota, Thraxasie. Byłem nieco zaniepokojony, kiedy wszyscy 
zniknęliście 
w magicznej przestrzeni. To nie jest odpowiednie miejsce dla ludzi. Sądziłem 
jednak, że uda 
wam się wydostać. Sól?
Kiwam głową.
- Przeglądałem twoją księgę zaklęć.- wyjaśnia czarownik. - Nieco przestarzała, 
ale to, 
co w niej znalazłem, wystarczyło mi. Pomyślałem sobie, że potrzebna ci będzie 
pomoc, kiedy 
wrócisz, więc przygotowałem sobie zaklęcie nasenne.
Zerka na Makri.
- Widzę, że wasze amulety nadal dobrze działają.
Oboje nosimy na szyi amulety chroniące przed czarami. Astrath zrobił je z 
Czerwonej 
Tkaniny Elfów, która jest niezmiernie potężna, wyszył miedzianymi kulkami i 
drutami, i 
wzmocnił zaklęciem. Posiadanie takiego amuletu jest rzeczą najwyższej wagi dla 
kogoś w 
moim zawodzie. Kiedy zastawiłem swój poprzedni amulet, stałem się łatwym celem 
dla 
każdego złośliwego czarownika, na którego bym się natknął. Takie amulety są 
rzadkie i 
bardzo drogie, więc tylko najważniejsi urzędnicy miejscy, na przykład konsul, 
dostają je z 
urzędu. Dlatego właśnie kapitan Rallee śpi teraz u moich stóp, razem z Gurdem i 
pozostałymi.
- Biedny Rallee. Powinni mu lepiej płacić. Główka pracuje, Astrath.
Kasax, ważna osobistość w przestępczym świecie, również posiada taki amulet, nie 
stracił więc przytomności, widzę jednak, że nie ma pojęcia, co robić dalej. 
Proponuję, żeby 
się oddalił, zanim zawołam strażników, aby aresztowali wszystkich, którzy mają 
jakieś 
powiązania z kradzieżą królewskiego złota. Twarz ganstera nie zdradza emocji, 
ale tym razem 
musi przyznać się do porażki. Nie zdobędzie posągu, bo musiałby zmierzyć się ze 
mną, Makri 
i Astrathem Potrójnym Księżycem, a chociaż ma wpływy w mieście nie chciałby, aby 
go 
wiązano z kradzieżą złota. To by wywołało reperkusje zbyt poważne nawet dla 
Bractwa.
Kasax obraca się i wychodzi bez słowa. Teraz musimy tylko zdecydować, co zrobić 
z 
resztą, zanim zaczną się budzić. Makri proponuje, żeby zabić przywódców, póki 
śpią. 
Przyznaję, że jest to niezły pomysł, zastanawiam się jednak, czy nie ma jakiegoś 
mniej 
drastycznego sposobu, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo.
Za nami rozlega się bardzo cichy dźwięk i zza posągu wychodzi Hanama. Na szyi ma 
prosty czarny naszyjnik, standardowy amulet przeciw czarom noszony przez 
najważniejszych 
Zabójców. Ta kobieta doskonale potrafi znikać i pojawiać się na nowo w najmniej 
oczekiwanej chwili.
- - Cieszę się, że żyjesz - mówi do Makri spokojnie i idzie ku drzwiom.
- - Nawet nie próbuj mi dziękować! - wołam do Hanamy.
- - Za co? Wiedziałam, jak wydostać się z magicznej przestrzeni. Zabrałam ze 
sobą 
sól.
Cała przygoda najwyraźniej nie wywarła na niej najmniejszego wrażenia. Potrafi 
zachowywać spokój w sytuacjach kryzysowych, to jej trzeba przyznać.
- Czy to naprawdę królewskie złoto? - pyta, wskazując posąg.
Patrzę na status i kiwam głową. - Tak.
- Dobra robota - mówi Hanama. - Kolejna sprawa rozwiązana dzięki twoim 
detektywistycznym talentom.
Po czym znika za frontowymi drzwiami. Patrzę za nią podejrzliwie.
- - To było dziwne.
- - Powiedziała ci komplement - wyjaśnia Makri.
- - To właśnie najdziwniejsze. Dlaczego? Zabójcy nie tracą czasu na komplementy. 
No dobra, nieważne. Co teraz zrobimy? Mamy jakieś dziesięć minut, zanim wszyscy 
się 
obudzą. Naprawdę nie zniosę, jeśli będę musiał znowu uciekać. Znudziło mi się 
to.
Mam dość całej tej sprawy. Zaczęło się od tego, że po prostu chciałem uratować 
biednego Grosexa. I patrzcie, gdzie mnie to zaprowadziło. Jeśli jeszcze kiedyś 
jakiś prefekt 
mnie obrazi, powinienem dwa razy pomyśleć, zanim stacę panowanie nad sobą. Ale 
prawdopodobnie nie pomyślę.
Muszę szybko coś zrobić. Toliusz spadnie na mnie jak klątwa, kiedy się obudzi. 
Możemy wrócić do punktu wyjścia, a teraz, kiedy zniszczyłem magiczną przestrzeń, 
nie ma 
się gdzie ukryć.
- Mógłbyś opuścić tawernę, zanim się obudzą - proponuje Astrath Potrójny 
Księżyc. - 
Ukryłbyś się u mnie.
Nie podoba mi się ten pomysł. Nie mam ochoty się ukrywać.
- - Mógłbym znowu odczytać zaklęcie nasenne i uśpić ich, kiedy się obudzą.
- - To prawda. Ale wtedy siedzielibyśmy tu przez cały dzień. Strażnicy 
prawdopodobnie będą chcieli długo przesłuchiwać tych ludzi. Nie ma jednak sensu 
pójście na 
posterunek przy przystani. Tam rządzi Toliusz, więc po prostu zamknęliby nas w 
kiciu i 
wątpię, czy kiedykolwiek udałoby się nam wydostać. Moglibyśmy jednak spróbować 
na 
posterunku kapitana Rallee. Kiedy jego ludzie usłyszą, że ma kłopoty, przyjdą 
tu.
- - A co z posągiem?
- Bez magicznej sakiewki nikt nie zdoła go szybko zabrać. To oznacza, że musimy 
zostawić śpiącego Gurda, ale będzie bezpieczny, bo Astrath ma wszystko pod 
kontrolą. Im 
zresztą nie o Gurda chodzi. Makri i ja zbieramy się do wyjścia. Kiedy mijamy 
Iksjala, 
doświadczam dziwnego wrażenia. Bardzo dziwnego wrażenia. Schylam się, aby 
obejrzeć 
Jasnowidza. - Nie żyje.
- Nie żyje?
Z jego piersi sterczy cienka strzałka, zanurzona tak głęboko, że na pewno 
sięgnęła 
serca. Broń Zabójców. Potrząsam głową.
- Dlatego właśnie Hanama skierowała naszą uwagę na posąg. Trudno nie podziwiać 
umiejętności tej kobiety. W ciągu kilku sekund, odwróciwszy naszą uwagę, wbiła 
strzałkę w 
pierś Iksjala, zabiła go jakby mimochodem, kiedy przechodziła obok. I nikt nie 
może 
powiedzieć, że był świadkiem tego zabójstwa.
- Nikt się nie wymknie Cechowi Zabójców - wzdycham. - Chodź, wezwiemy 
strażników.
Znam większość strażników na posterunku kapitana Rallee, co nie oznacza, że 
jestem 
tam częstym i mile widzianym gościem. Kapitan Rallee zabrania im przekazywać mi 
informacje. Jednak kiedy wkraczam i oznajmiam, że ich kapitan śpi teraz „Pod 
Mściwym 
Toporem”, razem z ludźmi Bractwa, Toliuszem i mnichami z dwóch klasztorów, i 
wszyscy 
oni po obudzeniu będą chcieli go zaatakować, a ponadto w pobliżu znajduje się 
skradzione 
złoto Króla, posterunek szybko pustoszeje. Zatrzymuję się po drodze, aby wysłać 
wiadomość 
do wicekonsula Cyceriusza. Jeśli za odzyskanie złota wyznaczono nagrodę, nie 
chcę, aby 
moja działka dostała się jakiemuś chciwemu strażnikowi.
Powrót zabiera nam dwadzieścia minut. Kiedy wracamy, tawerna świeci pustką.
Astrath jest speszony.
- Przykro mi, ale nie miałem kolejnego zaklęcia, aby ich powstrzymać przed 
ucieczką.
Kapitan Rallee nadal ziewa. Patrzy gniewnie na Astratha, który go uśpił, chociaż 
przyznaje, że w tych okolicznościach nic innego nie można było zrobić.
- - Powiniem pan sobie kupić amulet, panie kapitanie.
- - Z mojej pensji?
Zaczyna wykrzykiwać rozkazy. Wysyła ludzi do Pałacu Sprawiedliwości i Pałacu 
Imperialnego z wieścią o tym, co się stało.
- - Myślisz, że prefekt Toliusz zostanie w mieście i będzie próbował utrącić 
oskarżenie 
dzięki swoim koneksjom?
- - Wątpię. Tym razem przesadził. Jego koneksje nie uratują go przed oskarżeniem 
o 
kradzież królewskiego złota. Sądzę, że do tego czasu już się spakował i uciekł z 
miasta. 
Podobnie jak mnisi. Czy Bractwo brało udział w kradzieży?
Potrząsam głową. Oni po prostu próbowali zdobyć, co się da. Kasax i tak 
najprawdopodobniej zdołałby się wykręcić od odpowiedzialności, biorąc pod uwagę 
ilość 
łapówek, jakie Bractwo może w razie potrzeby rozdać ławnikom. Poza tym nie 
wyobrażam 
sobie, żeby ławnicy mogli go skazać za to, że podążył za detektywem i kapitanem 
Straży do 
magicznej przestrzeni z zamiarem dokonania zabójstwa. W kręgach prawniczych 
Turai 
dawno już ustalono, że statuty miasta nie mają zastosowania do wydarzeń w 
magicznej 
przestrzeni.
Kilku strażników owija ciało Iksjala, aby przetransportować je do kostnicy. 
Kiedy 
kapitan zobaczył strzałkę, nie musiałem mu mówić, co się stało.
- - Hanama? Widziałeś, jak to zrobiła? Potrząsam głową.
- - Jest na to za sprytna.
- Nienawidzę tych morderców - mruczy kapitan. - Chętnie zobaczyłbym ich 
wszystkich na szubienicy.
Wie, że to mało prawdopodobne. Cech Zabójców jest pod niezłą ochroną, bo od 
czasu 
do czasu okazuje się całkiem przydatny dla Senatu. Plotka głosi, że również dla 
króla. Poza 
tym rzadko zostawiająjakieś ślady. Jeśli strażnicy poprosząjakiegoś czarownika, 
aby zbadał 
strzałkę, okaże się, że pokryto ją fragmentami Czerwonej Tkaniny Elfów albo że 
jest 
chroniona przez jakieś zaklęcie. Może też istnieć jakiś inny sposób znany tylko 
Zabójcom, 
aby nie można jej było z nikim połączyć. Próba skazania Hanamy za zabójstwo 
Iksjala to jak 
łapanie morskiej bryzy.
Rallee przyjmuje od Gurda piwo. To wbrew zasadom, aby strażnicy pili na służbie, 
ale 
oni nie zwracają większej uwagi na takie przepisy. Kapitan jest zadowolony, że 
odzyskał 
złoto. Widzę jednak, że coś go trapi.
- Sądzę, że teraz bezzwłocznie pójdziesz do sądu i zaprezentujesz dowody, że 
Grosex 
jest niewinny?
Kończę piwo.
- Zaraz idę do niego.
Soolanis i Mniszek pojawiają się wraz z Palaxem i Kaby. Ubywali się w wozie za 
tawerną. Kapitan Rallee patrzy na nich przenikliwie.
- Dwa cię zabije, jeśli nadal będziesz je brała - mówi.
- Albo ja to zrobię - dodaję.
Soolanis była wystarczająco nieznośna jako pijaczka. Jeśli weźmie się jeszcze za 
dwa, 
już teraz może sprzedać willę ojca i wyprowadzić się na ulicę. Z kolei Palax i 
Kaby wkładają 
tak wiele czasu i wysiłku w granie na ulicach, że nie rozumiem, dlaczego chcą je 
jeszcze 
tracić na bezużyteczny narkotyk. Jeśli chodzi o Mniszka, nic mnie nie zaskoczy. 
Wyjmuję 
uzdrowicielski kamień i wręczam go tej cudaczce, ale nawet teraz jej puste oczy 
nie stają się 
przytomniejsze.
- - Oddaj to delfinom, kiedy odzyskasz siły. Pytam Makri, czy pójdzie ze mną do 
sądu.
- - Myślisz, że Sarin nadal się tu kręci?
Potrząsam głową. Sarin na pewno już się dowiedziała, że złoty posąg znalazł się 
poza 
jej zasięgiem. Nie będzie nas więcej niepokoić.
- Może szuka zemsty, bo zabito Iksjala.
- Wątpię. Nie sądzę, aby posunęła się tak daleko w lojalności wobec dawnego 
nauczyciela. Sarin koncentruje się na własnych potrzebach. Poza tym to nie nasza 
wina, że 
Iksjal oddał togę. To Trezjusz zatrudnił Cech Zabójców. Wiesz, nie przypuszczam, 
żeby Sarin 
sprawiało przyjemność cokolwiek poza zabijaniem. Zastanawiam się, po co jej w 
ogóle złoto. 
Gdyby je już zdobyła, zapewne nie potrafiłaby się nim cieszyć. Ale i tak ją 
zabiję.
Makri daje mi do zrozumienia, że to nie będzie konieczne, jeśli ona pierwsza 
natknie 
się na Sarin. Potem idzie na górę, aby założyć tunikę przed wyjściem na ulicę.
- - Ładne ciało - ocenia kapitan Rallee, kiedy zostajemy sami.
- - Pewnie masz rację.
- - Pewnie? Dwadzieścia lat temu wyłbyś do księżyca, gdyby przeszła obok w tym 
bikini, i nie przeszkadzałaby ci jej orkijska krew.
- Dwadzieścia lat temu nie byłem stary, otyły i pełen piwa. Czuję się zupełnie 
wyczerpany. Kapitan Rallee zabiera nas do sądu powozem Straży. Jedziemy w 
milczeniu w 
świetle wczesnego poranka. W zasadzie powinienem być szczęśliwy jak pijany 
najemnik, bo 
zatriumfowałem, choć miałem małe szansę. Tak naprawdę jednak chcę tylko spać.

17

W sądzie zjawiamy się mniej więcej godzinę przed rozpoczęciem ostatniego dnia 
procesu. Słońce pali. Od tygodni miasto nie zaznało nawet jednego podmuchu 
wiatru. 
Śmierdziuszki słabo machają skrzydłami na posągach przy forum. Pod tuniką spływa 
po mnie 
pot. Mam dość upału. Mam dość tego, że mam dość upału. W swojej czarnej 
mundurowej 
tunice Rallee męczy się tak samo jak ja. Dostrzegam, że w sądzie strażnicy i 
urzędnicy nadal 
traktują go z szacunkiem. Rycjusz wprawdzie wywalił go z pałacu, ale wszyscy 
wiedzą, że 
kapitan jest dziesięć razy więcej wart od niego.
Na forum przy budynku sądu zbierają się wszyscy, którzy mają tu dziś coś do 
załatwienia: od drobnych złodziejaszków w drodze na galery do bogatych kupców z 
Czcigodnego Stowarzyszenia uwikłanych w skomplikowane procesy związane z prawem 
handlowym. Widzę nawet kilku złotowłosych, ubranych na zielono Elfów. Siedzą 
przed 
fontanną z adwokatem i doradcami prawnymi, czytając jakieś stare zwoje.
- Podjęli się przewieźć ładunek srebra i ich oskubano - wyjaśnia kapitan. - Nie 
pojmuję, jak Elfy mogą nadal liczyć na uczciwość turajskich kupców.
Makri przechodząc, wita ich w królewskim języku. Elfy z przerażeniem zrywają się 
na 
nogi w przekonaniu, że jakiś wielki elfijski możnowładca niespodziewanie pojawił 
się w 
mieście. Kiedy zdają sobie sprawę, kto ich powitał, prawie się przewracają ze 
zdumienia. 
Makri uśmiecha się szeroko i idzie dalej.
- Naprawdę myślałem, że Grosex zabił Drantaaxa - mówi kapitan Rallee, prowadząc 
nas do celi. - To taki smutny mały człowieczek. Było mi go żal, choć nie na 
tyle, aby go nie 
powiesić. Tym razem, Thraxasie, należą ci się brawa.
Określenie „smutny mały człowieczek” pasuje do Grosexa, kiedy do niego 
docieramy. 
To ostatni dzień procesu, chłopak wie, że zostanie uznany za winnego i wkrótce 
powieszony. 
Kiedy wkraczamy do celi, leży na pryczy. Na mój widok jego twarz rozjaśnia się 
nadzieją.
- - Thraxas! Myślałem, że spisałeś mnie na straty.
- - Nigdy nie spisuję na straty swoich klientów - mówię. - Nigdy ich też nie 
tracę.
Milknę, rozglądając się po celi. Jest zupełnie pusta. Za wyjątkiem Grosexa nie 
ma na 
czym zawiesić wzroku.
- - Chociaż, formalnie biorąc, nie jesteś moim klientem. Prefekt Toliusz 
wyciągnął cię 
z pokoju zanim zdążyłeś dać mi zaliczkę i nigdy nie sformalizowaliśmy naszej 
umowy. Pech.
- - Dlaczego?
- - Gdybyś był moim klientem, mógłbym o tym jeszcze pomyśleć. Nie lubię oddawać 
swoich klientów sądom. To nie w moim stylu. Nawet kiedy klient okazuje się 
winny, raczej 
wyślę go z miasta na szybkim koniu niż oddam władzom. Ale ty nie jesteś naprawdę 
moim 
klientem i rzeczywiście zabiłeś Drantaaxa...
Rozkładam ręce.
Grymas przerażenia wykrzywia twarz Grosexa.
- To nieprawda!
Jestem zmęczony. Ta rozmowa nie sprawia mi przyjemności. Chcę ją zakończyć jak 
najszybciej.
- - Przykro mi, Grosexie. Zbadałem wszystkie możliwości. Stawiałem czoło 
zabójcom, mnichom, Bractwu i Bóg jeden wie komu jeszcze. Makri o mało nie 
zabito, a wielu 
innych naprawdę straciło życie. Kiedy ktoś zaczyna się bawić taką ilością 
nielegalnego złota, 
sytuacja szybko wymyka mu się spod kontroli. Nie powinieneś był się w to 
mieszać. Tak czy 
siak, sprawa by cię przerosła.
- - Twierdzisz, że Grosex jest winny? - pyta kapitan Rallee.
- - Niestety tak. Drantaax nic nie wiedział o kradzieży złota. Nie miał powodu. 
Interesy szły dobrze. Nie miał długów ani problemu z piciem. To była historyjka 
wymyślona 
przez Grosexa, abyśmy uwierzyli, że rzeźbiarz miał motyw, żeby w to wejść. 
Jednak osobą, 
do której Iksjal zwrócił się z propozycją ukrycia złota w posągu nie był 
Drantaax, tylko 
Grosex.
Patrzę na czeladnika. Gapi się na mnie bezradnie jak królik.
- Dlaczego to zrobiłeś?
Biedny Grosex nie może wykrztusić słowa. Makri i kapitan Rallee przyglądają się 
z 
zainteresowaniem.
- Tak naprawdę nie obchodzi mnie, dlaczego to zrobiłeś. Może po prostu 
potrzebowałeś pieniędzy. Drantaax nie płacił ci dobrze. Widziałem pokoik, w 
którym 
mieszkałeś w dzielnicy Dwanaście Mórz. Może Kalia cię zachęciła. Nie byłbyś 
pierwszym 
czeladnikiem oszukanym przez panią domu, która chce się pozbyć męża. Ale jeśli 
ona jest to 
wplątana, wątpię, czy chciała, abyś zabił Drantaaxa.
Zwracam się do kapitana.
- Wyjechała z Drantaaxem na wakacje. - Co?
- Na wakacje. W czasie, gdy ukradziono złoto, odpoczywali od upału w Ferias. 
Jednak 
Grosex zjawił się w moim biurze i powiedział, że razem z Drantaaxem od wielu dni 
ciężko 
pracowali nad tym posągiem. Gdy Drantaax wyjechał, Grosex załatwił sprawę złota, 
To 
wszystko ułożyło mi się w logiczną całość dopiero wtedy, kiedy znaleźliśmy się w 
magicznej 
przestrzeni, gdzie coś mi o tym przypomniało.
Nie wspominam, że była to gadająca świnia.
- Tak jak powiedziałem, Drantaax nic nie wiedział o złocie. Grosex umieścił je w 
posągu, kiedy jego chlebodawca był w Ferias. Iksjal wszystko załatwiał z 
Grosexem. A kiedy 
ludzie Sann przyszli po złoto do warsztatu, rzeźbiarz dowiedział się, co się 
dzieje. Wrócił 
wcześniej z jakiegoś spotkania i przyłapał ich, kiedy zabierali posąg. Wtedy 
Grosex go zabił. 
Wbił w niego nóż. Takie proste. Miał jednak pecha, bo Kalia wróciła i zaczęła 
wołać 
strażników jeszcze zanim zdążył zabrać narzędzie zbrodni. Potem zdał sobie 
sprawę, że 
pozostawienie w ciele noża, na którym znajdowała się jego aura nie było 
najmądrzejsze, więc 
uciekł. Nie miał odwagi, aby próbować dostać się do bram miasta, zatem wylądował 
w moim 
biurze.
- I to była jedyna mądra rzecz, jaką zrobił - kończę ponuro. - W pewnych kręgach 
mam opinię osoby umiejącej uratować człowieka, który znalazł się w wątpliwej 
sytuacji.
Na tym kończą się wyjaśnienia, jakich jestem gotów udzielić. Zwracam się do 
wyjścia, ale kapitan Rallee łapie mnie za tunikę.
- - Chcesz powiedzieć, że rozpętałeś to wszystko bez powodu, Thraxasie? To 
Grosex 
zadźgał Drantaaxa? Tak właśnie od początku twierdzili strażnicy!
- - No cóż, od czasu do czasu musicie mieć rację.
- - Wielkie dzięki za to, że wciągnąłeś nas w magiczną przestrzeń i o mało nie 
zabiłeś!
- Odzyskałem złoto, tak? Kapitan Rallee nie jest zadowolony.
- Zapamiętam sobie, co powiedziałeś o wysyłaniu winnych klientów z miasta na 
szybkim koniu - mówi kwaśno. - Spróbuj tego raz jeszcze, a spadnę na ciebie jak 
klątwa.
Wychodzę szybko, aby nie patrzeć Grosexowi w oczy. Tak bardzo chcę wyjść z 
budynku, że gdy docieramy do wyjścia, prawie biegnę. Kiedy dogania mnie Makri, 
jestem już 
w drodze do najbliższej tawerny.
- Nie przejmuj się - mówi i bierze piwo, aby mi dotrzymać towarzystwa. - To nie 
twoja wina, że twój klient okazał się winny.
- I tak mnie to martwi.
- - Gdyby dał ci zaliczkę, czy rzeczywiście wydostałbyś go z miasta?
- - Być może. Nie lubię oddawać klientów w ręce władz. To źle wpływa na 
interesy. 
Ale Grosex na to zasłużył. Zamordował Drantaaxa z zimną krwią. Rzeźbiarz może mu 
dobrze 
nie płacił, ale nie zasłużył sobie na śmierć.
Wypijam piwo i zamawiam następne. Upał, znużenie i świadomość, że wszystkie 
moje wysiłki doprowadziły do tak smutnego finału, powodują, że nie jestem w 
najlepszym 
nastroju. Złoszczę się na Grosexa i jestem wściekły na samego siebie, że dałem 
się nabrać na 
jego smutne miny. Czuję się upokorzony, bo wyobrażam sobie, jak kapitan Rallee 
opowiada 
swoim kolegom w Straży, że przez cały czas to oni mieli rację, a stary Thraxas 
stracił nosa.
Ponadto kapitan Rallee złości się teraz na mnie, a jest w stanie utrudnić mi 
życie. 
Bractwo też nie jest ze mnie zadowolone. Niewątpliwie nabrali mnie z tą Quen. To 
było 
sprytne posunięcie ze strony Kasaxa, że umieścił u mnie szpiega. Podejrzewam, że 
knajpa 
„Pod Głową Dzika” spłonęła przez przypadek, a Kasax natychmiast dostrzegł w tym 
szansę, 
aby wprowadzić kogoś do tawerny „Pod Mściwym Toporem”. Główka pracuje. Mógłbym 
to 
uznać za komplement: kiedy usłyszał o złocie ukradzionym przez mnichów 
natychmiast 
doszedł do wniosku, że jestem człowiekiem, który może je odnaleźć. Tymczasem 
jednak 
czuję, że wyszedłem na głupka, bo niczego nie podejrzewałem. Przez cały ten czas 
członkowie Bractwa wraz ze swoim uległym czarownikiem włóczyli się po okolicy 
udając, że 
szukają Quen, podczas gdy w rzeczywistości szukali złota. Przeszkodziło im 
jedynie to, że 
Astrath chronił tawernę zaklęciem, ale ja musiałem wpaść na pomysł, żeby wyjąć 
posąg tuż 
pod nosem ich szpiega. Ta myśl sprawia, że zaczynam złościć się na Makii To ona 
zaoferowała Quen schronienie, kiedy ta udawała, że ucieka. Mam właśnie zamiar 
wyładować 
na Makri swój gniew, kiedy przypominam sobie, iż przecież jestem zadowolony, że 
nie 
umarła. Prawdopodobnie powinienem o tym wspomnieć.
- - Cieszę się, że nie umarłaś - mówię.
- - Dziękuję. Jakoś trudno to wyczuć w twoim tonie.
- - Naprawdę się cieszę. Jednak to nie było najmądrzejsze z twojej strony, żeby 
wprowadzić szpiega Bractwa do naszego domu.
- - Nie wiedziałam, że Quen jest szpiegiem.
Informuję Makri ostro, że wpędzi nas w kłopoty, jeśli będzie nadal przyprowadzać 
każdego nieszczęśnika, który szuka schronienia.
- - Na pewno będą to mniejsze kłopoty niż te, w które wpędzisz nas ty, biorąc 
sobie 
klientów winnych morderstwa - odpowiada Makri gniewnie. - W ogóle nie musiałeś 
brać tej 
sprawy. Po prostu zirytowałeś się, bo Toliusz uraził twoją wybujałą ambicję.
- - Wybujałą ambicję? A ja mam dość tej twojej głupiej obsesji na punkcie 
honoru. W 
magicznej przestrzeni mogliśmy przez ciebie zginąć, bo nie chciałaś uciekać 
przed 
przeważającą liczbą wrogów. Dobrzy wojownicy wiedzą, kiedy się wycofać.
- - Nie musisz mi wyjaśniać, jak się zachowuje dobry wojownik - mówi Makri. - 
Gdybym nie spędziła połowy życia, dzielnie walcząc u twojego boku, już dawno 
byłbyś 
martwy.
- - Czyżby? - pytam, waląc pięścią w bar. - Myślisz, źe skoro udało ci się 
pokonać 
kilku orkijskich gladiatorów, to już jesteś mistrzynią? Walczyłem na ulicach 
jeszcze przed 
twoim urodzeniem.
Makri jest wściekła. Upał ją również rozdrażnił. Goście odsuwają się od nas i 
zastanawiają się, czy wyciągniemy miecze.
- - Skoro masz już tyle lat, być może powinieneś pomyśleć o emeryturze - mówi 
Makri. - Skup się na piciu.
- - To mi się podoba. Następnym razem gdy ktoś strzeli do ciebie z kuszy, nie 
oczekuj, 
że ocalę ci życie.
- Gdybyś na mnie nie wpadł, uniknęłabym tej strzały i niepotrzebne by było żadne 
ratowanie życia.
Makri i ja stoimy teraz oko w oko, mierząc się groźnymi spojrzeniami.
- - Ach, tak! - ryczę. - Nie oberwałaś strzałą dlatego, że na ciebie wpadłem. To 
dwa 
osłabiło ci refleks.
- - Nie brałam dwa! - krzyczy Makri.
- - Nie? Widziałem, jak się potknęłaś, kiedy się spotkaliśmy na ulicy 
Kwintesencji. Ile 
czasu spędzałaś w wozie Kaby razem z Mniszkiem i Soolanis?
Makri jest sina z gniewu. Goście, którzy się ostrożnie odsuwali, teraz 
zostawiają 
wokół nas dużą wolną przestrzeń.
- - Ty zapity grubasie! - wrzeszczy Makri.
- - Nie nazywaj mnie grubasem, ty narkomanko o spiczastych uszach! - odparowuję.
- - Jak śmiesz coś takiego mówić!
- - Uraziłem twoje uczucia? Dlaczego więc nie pójdziesz i nie poskarżysz się 
swojej 
przyjaciółce Hanamie? Ona zawsze szuka sensacji.
Przez sekundę Makri ma minę, jakby naprawdę chciała wyciągnąć miecz. Zamiast 
tego wali kuflem w bar tak, że rączka się odłamuje, a potem wybiega z tawerny.
Krzyczę za nią coś niegrzecznego.
- Jeszcze jedno piwo - zwracam się do barmana. Przez chwilę ma minę, jakby 
chciał 
mnie wyprosić z tawerny, ale kiedy widzi wyraz mojej twarzy, zmienia zdanie i 
przynosi mi 
piwo.
Jestem zły jak zraniony smok. Nie mogę znieść, że Grosex okazał się winny, skoro 
ja 
zdecydowałem, że tak nie jest. Kończę piwo i biorę następne. Potem jeszcze 
następne. 
Wreszcie nudzi mnie towarzystwo, w którym się znalazłem, mówię więc parę 
obraźliwych 
rzeczy o prawnikach i ruszam do Kushni, gdzie upijam się spektakularnie w gronie 
trzech 
najemników z Misan i zawodowego gracza w kości z dalekiego zachodu. Dzięki temu 
udaje 
mi się zapomnieć, dlaczego właściwie jestem taki wściekły.

18

Budzę się pod krzakiem. W nocy wkradłem się do małego parku i usnąłem. 
Przynajmniej zachowałem dość rozsądku, aby się nie kłaść w rynsztoku.
Śmierdzę piwem, potem i różnym nieznanymi świństwami, w jakie wlazłem na ulicy. 
Ścigając mnichów po całym mieście, zapomniałem o myciu. Jeśli wkrótce nie 
odwiedzę łaźni, 
niedługo zamkną mnie, bo uznają za zagrożenie dla zdrowia mieszkańców. Kilku 
żebraków 
patrzy na mnie pustym wzrokiem, kiedy zbieram się na nogi. Szybko szukam 
sakiewki. Nie 
zginęła. Wesoło mówię im dzień dobry i ruszam z powrotem do Dwunastu Mórz.
Silę się na podsumowanie. Jestem w stosunkowo dobrej formie. Nie mam kaca. Już 
przedtem zauważyłem, że liść lesada chroni przed kociokwikiem przez kilka dni. 
Powinienem 
popłynąć na południe i przywieźć pełen statek. W tym mieście zbiłbym na nich 
majątek. 
Życie mniej mi doskwiera. Grosexa prawdopodobnie powieszą. Nie moja wina. 
Strażnicy i 
Bractwo siedzą mi na ogonie? Niech będzie. Dotąd radziłem sobie w Turai, chociaż 
miałem 
niewielu sprzymierzeńców. Sądzę, że i teraz sobie poradzę.
W stosunkowo optymistycznym nastroju docieram z powrotem do tawerny „Pod 
Mściwym Toporem”. Nie ma nic lepszego na odegnanie smutków, niż noc spędzona na 
obrzydliwym pijaństwie w towarzystwie najemników. Ich przywódca był wielki jak 
wół i 
głupi jak Ork, ale szczodry i chętnie stawiał piwo, kiedy się dowiedział, że 
jestem starym 
żołnierzem z dużym doświadczeniem bojowym. Przypominam sobie dowcip o mojańskich 
dziwkach i elfijskim możnowładcy, który opowiedział jeden z nich, i śmieję się w 
głos.
Przechodzę przez Pashish. Kiedy skręcam w Drogę Aniołów, wąską uliczkę między 
wysokimi domami, przypominam sobie, że ten właśnie adres podał mi Trezjusz. Nie 
jest to 
najzdrowsze miejsce, ale mnichom pewnie odpowiada. W górach przyzwyczaili się do 
gorszych warunków.
Zastanawiam się, czy Trezjusz nadal przebywa w mieście i czy powinienem do niego 
zajrzeć. Jest mi winien pieniądze, skoro już o to chodzi. Znalazłem posąg. Nie 
poszło tak, jak 
planował, ale to nie moja wina. Zdaję sobie sprawę, że to mało prawdopodobne, 
aby 
cokolwiek mi zapłacił. Bądę miał jednak okazję dać mu do zrozumienia, co myślę o 
ludziach, 
którzy mnie oszukują. A potem zatrudniają Zabójców, aby po nich posprzątali.
Kamienica nie jest tak obskurna, jak wiele podobnych w Turai, ale ściany z 
szarego 
kamienia sypią się, a wyblakłe od słońca drewniane bale trzymają się na słowo 
honoru. Nie 
chciałbym tu mieszkać. Na kamieniach dzieciaki wydrapały swoje imiona, a drzwi 
frontowe 
są obluzowane. Podobnie jak wszystkie drzwi frontowe w Turai zostały pomalowane 
na biało, 
ale wątpię, czy ten kolor przyniósł mieszkańcom szczęście. Otwieram je. Wewnątrz 
nie palą 
się pochodnie i na schodach jest ciemno. Wchodzę na górę. Trezjusz powiedział 
mi, że 
mieszka na poddaszu. Kiedy docieram na najwyższe piętro, jest tak ciemno, że już 
nic nie 
widzę. Macając rękami, trafiłem prosto na drzwi. Rozlega się przekleństwo, kiedy 
otwierają 
się i uderzają kogoś w środku; potem słychać odgłos ciała ciężko padającego na 
podłogę. W 
jednej chwili wpadam do środka z wyciągniętym mieczem. Rozpoznałem ten głos.
Tuż przy drzwiach na nogi gramoli się Sarin Bezlitosna. Opieram czubek miecza na 
jej gradle, jako zachętę, aby została tam, gdzie jest. Światło z pokoju oświetla 
korytarz. Patrzę 
na nią groźnie, a Sarin odwzajemnia mi spojrzenie. Kątem oka dostrzegam coś 
żółtego. 
Zerkam spod oka. Widzę coś, co wygląda jak kupka płótna leżąca na progu pomiędzy 
dwoma 
pokojami.
- Czcigodny Trezjusz, jak sądzę?
Sarin nie odpowiada. Ostrzegam ją, żeby się nie ruszała.
- - Ucieszyłbym się, gdybym mógł przebić twoją szyję na wylot.
- - Dlaczego więc tego nie robisz?
Właściwie nie wiem. Znów zerkam na odziane na żółto ciało.
- - Złota dawno już nie ma. Dlaczego go zabiłaś?
- - Zatrudnił Zabójców, aby zamordowali Iksjala.
- - No i co? Co cię to obchodzi?
Sarin nie odpowiada. Gdyby chodziło o kogoś innego, zrozumiałbym bez problemu. 
Kiedy ktoś zabija twego nauczyciela, nie możesz tak tego zostawić, jeśli 
spędziłeś kilka lat w 
górach, ucząc się pod jego kierunkiem. Nie spodziewałem się jednak, że Sarin ma 
uczucia. 
Ale przecież poszła go odwiedzić, kiedy umierał.
- - Pomściłaś więc Iksjala. A jednak byłaś gotowa go wyrolować i uciec z miasta 
ze 
skradzionym złotem.
- - Oczywiście.
- - Naprawdę jesteś zimna jak serce Orka, Sann.
Zastanawiam się, co zrobić. Los zrządził, że kobieta, którą zaledwie wczoraj 
przysięgałem zabić, znalazła się w moich rękach. Po prostu wszedłem sobie i 
przewróciłem 
ją. A ona najwyraźniej właśnie zabiła Trezjusza, mojego klienta. Co prawda 
kiepski był z 
niego klient. Nie czuję ochoty, aby go pomścić. Jest jednak jeszcze Soolanis. 
Obiecałem jej, 
że znajdę zabójcę jej ojca.
- I oto cię znalazłem. Być może nie zdołam udowodnić strażnikom, że zabiłaś 
Taliusza, jednak jego córka zapewne będzie usatysfakcjonowana, kiedy usłyszy, że 
morderczyni nie żyje.
Przyciskam czubek miecza do jej szyi. Sarin patrzy na mnie z pogardą. Wydaje się 
niezdolna do okazania lęku. Może nie potrafi go odczuwać. Chyba nie potrafi, bo 
chociaż leży 
bezbronna na podłodze o krok od śmierci, nie waha się mnie obrażać.
- - Thraxasie, jesteś beznadziejnym głupcem. Nie pojmuję, jak ludzie mogą cię 
zatrudniać, abyś prowadził dla nich śledztwo. Nie zabiłam Taliusza. Oczywiście 
zrobiłabym 
to, gdybym musiała. Nikt by za nim nie tęsknił poza córką-pijaczką. Ale nie było 
potrzeby. Po 
prostu ukradłam magiczną sakiewkę, kiedy leżał zamroczony dwa. Wiedziałam, gdzie 
ją 
trzyma, i to okazało się proste. Odkąd jednak Świątynia Chmur dowiedziała się o 
planach 
Świątyni Gwiazd, jej ludzie chodzili za mną po całym mieście. Sądzę, że 
czcigodny Trezjusz 
zabił Taliusza później tego samego dnia.
- - Oczekujesz, że w to uwierzę?
- - Nie obchodzi mnie czy wierzysz, czy nie. Jeśli jednak zajrzysz pod jego 
habit 
znajdziesz coś ciekawego.
Nadal trzymam miecz na gardle Sarin i po raz kolejny zastanawiam się, dlaczego 
ta 
morderczyni odziana w prostą męską tunikę i mająca krótko ostrzyżone włosy nosi 
tyle 
kolczyków. Z jakiegoś powodu wydaje mi się to niewłaściwe. Nogą zsuwam żółty 
habit z 
piersi Trezjusza. Wypada sakiewka, płaska, ale długa, kształtem dopasowana do 
piersi 
mnicha. Schylam się ostrożnie i oglądam ją. Jest pełna białego proszku.
- Dwa,
- - Właśnie. Nie zauważyłeś, że twój klient był narkomanem?
- - Nie. Przecież tak walczył i skakał...
- - A jednak był uzależniony. Dlatego właśnie Iksjal przejął klasztor i wyrzucił 
starego. I dlatego Trezjusz, kiedy poszedł za mną do domu Taliusza i zabił go, 
nie mógł się 
oprzeć pokusie obrobienia czarownika z jego zapasu.
Patrzę na Sarin. To bezlitosna morderczyni, całkowicie niezdolna do wyrzutów 
sumienia, wydaje mi się więc mało prawdopodobne, żeby zawracała sobie głowę 
opowiadaniem kłamstw. Nie podobają mi się jednak wnioski, jakie można z tego 
wyciągnąć. 
Wczoraj miałem troje klientów. Dzisiaj jeden klient ma zostać powieszony, a 
drugi okazuje 
się mordercą ojca trzeciej mojej klientki. Przekleństwo Thraxasa. Jeśli to się 
rozejdzie, moje 
interesy bardzo na tym ucierpią. Ale przynajmniej rzuca to pewne światło na 
postępowanie 
Sarin.
- - Wiedziałaś, że Trezjusz ma zapas dwa. Łatwo je sprzedać. Powetujesz sobie 
utratę 
złota. Niewąpliwie z tego właśnie powodu go zabiłaś, a nie żeby pomścić Iksjala.
- - Te dwie sprawy szczęśliwie się łączą.
Co za śledztwo. Dwa, złoto, mnisi wojownicy i Sarin Bezlitosna. Prawdopodobnie 
nigdy się w tym całkiem nie połapię. Sarin czeka na okazję, aby wysunąć się spod 
mego 
miecza, ale bardzo się pilnuję, żeby jej tego nie umożliwić.
- - Prawie zabiłaś Makri.
- - Strzałę wymierzyłam w ciebie. Zginąłbyś, gdyby nie zboczyła z toru przez 
twoje 
zaklęcie ochronne.
Nie mówię jej, że nie noszę takiego zaklęcia i tylko szczęśliwy traf pomógł mi 
uniknąć strzały. Sarin patrzy na mnie wyzywająco. Wydaje mi się, że w jej oczach 
dostrzegam ślad szyderstwa. Wie, że nie zabiję jej z zimną krwią. Nie mogę. Mam 
dość tego 
wszystkiego. Chowam miecz do pochwy. Sarin zgrabnie zrywa się na nogi.
- - Jesteś głupcem - mówi.
- - Już to słyszałem.
- - Jeśli jeszcze raz wejdziesz mi w drogę zabiję cię.
- - To też często mi mówiono,
- Czy Makri umarła? - pyta Sanna. - Nie.
Może nawet ucieszyła się z tej wiadomości. Trudno powiedzieć. Podnosi kuszę, 
potem 
zabiera dwa.
- Dzięki tobie, detektywie, nie wzbogacę się na królewskim złocie. Ten zapasik 
na 
razie wystarczy.
Nie próbuję jej powstrzymać. Sarin wymyka się za drzwi i ulatnia się.
Zerkam na ciało Trezjusza.
- Naprawdę zabiłeś Taliusza? - pytam i oczywiście nie otrzymuję odpowiedzi. - 
Zatrudnienie Zabójców, aby uśmiercili Iksjala, było dym pomysłem - mówię dalej 
do trupa. - 
Zatrudnianie Zabójców to zawsze zły pomysł. Zgładzą twojego wroga, ale na tym 
się nie 
skończy. Zawsze zostanie ktoś, kto pragnie zemsty.
W piersi Trezjusza tkwi głęboko strzała z kuszy, jednak pomimo tego jego 
pomarszczona twarz ma spokojny wyraz. Zastanawiam się, czy powinienem przeszukać 
pokój. Rezygnuję z tego. Niech ktoś inny rozwikła tę sprawę.
Mój optymistyczny nastrój zniknął. Thraxas-grabarz znowu w akcji. Wygląda na to, 
że nie potrafię przejść przez miasto, nie znajdując jakiegoś trupa. Nie byłoby 
to takie złe, 
gdyby nie chodziło o ludzi, z którymi pozostawałem związany w taki czy inny 
sposób. 
Grosex niedługo będzie wisiał. Iksjal i Trezjusz nie żyją. Trezjusz 
najprawdopodobniej zabił 
ojca Soolanis. Wzdycham i ruszam do domu. Jest gorąco jak w orkijskim piekle. Po 
kiego 
czorta zbudowano tutaj miasto? Żebrak wyciąga wysuszone ramię. Rzucam w jego 
dłoń małą 
monetę. Ze stacji Cechu Posłańców wysyłam anonimową wiadomość, informując 
kapitana 
Rallee o zwłokach Trezjusza.
Prawdopodobnie powinienem był zabić Sarin, kiedy miałem okazję. Kiedyś znowu się 
na nią natknę, prowadząc jakąś inną sprawę, i najprawdopodobniej wsadzi mi 
strzałę w 
brzuch. Uśmiecham się krzywo. Przynajmniej ona nadal sądzi, że noszę ze sobą 
zaklęcie 
ochronne. Wszyscy tak myślą. Bądź co bądź jestem magicznym detektywem, a 
przynajmniej 
za takiego mnie uważają. Obecnie nie mam już jednak dość siły, żeby nosić ze 
sobą to 
zaklęcie.
Ale i tak nie mogłem jej zabić. Nie potrafiłbym z zimną krwią dźgnąć ją w gardło 
mieczem. W ciągu ostatnich dni widziałem dosyć trupów.
Wpadam do łaźni i doprowadzam się do porządku, a potem przedzieram się obok 
budowy na ulicy Kwintesencji. Murarze klną swoich czeladników, którzy z 
wysiłkiem 
wciągają kołowrotem na rusztowanie ciężkie bloki; majstrowie wrzeszczą gniewnie 
na 
stolarzy i hydraulików, którzy męczą się w upale. To ulga wrócić do domu.
Makri czyści stoły.
- Hej, Makri, słyszałaś dowcip o elfijskim moźnowładcy i dwóch niojańskim 
dziwkach?
Makri rzuca mi nienawistne spojrzenie i odchodzi zagniewana.
Do diabła. Zapomniałem o tej kłótni. Wspomnienia powracają. Czy naprawdę 
nazwałem ją narkomanką o spiczastych uszach? Wzdycham. Teraz nie będę nawet mógł 
spokojnie wypić piwa, co pomogłoby mi w zmaganiach z losem.
Pojawia się Mniszek. Właśnie ta osoba, której nie chcę widzieć.
Mniszek uśmiecha się do mnie bardzo słodko i wręcza mi małą sakiewkę z taniego 
płótna. Wyhaftowała na niej moje imię.
- To od delfinów - wyjaśnia. - To znaczy sakiewka jest ode mnie, ale to co w 
środku 
jest od nich. Przyjmij podziękowanie za odzyskanie uzdrowicielskiego kamienia.
Otwieram sakiewkę. W środku znajduję pięć starożytnych złotych monet 
poczerniałych od długiego przebywania pod wodą i mały zielony klejnot. Wyciągam 
jedną 
monetę. Pochodzi z czasów króla Ferzjusza. Obecnie rzadko się je widuje, 
zwłaszcza w 
dzielnicy Dwanaście Mórz. Warta jest około pięćdziesięciu guranów. Pięć monet - 
dwieście 
pięćdziesiąt guranów. To dobra zapłata. Jako zaliczkę biorę trzydzieści. I 
jeszcze klejnot. 
Wycenie go u pasera Priso.
- - Podziękuj ode mnie delfinom - mówię Mniszkowi. - Powiedz im, że to hojna 
zapłata.
- - Wiedziałam, że jesteś odpowiednim człowiekiem, aby im pomóc - oznajmia 
Mniszek. Potem szczebiocze o tym, że mam jakieś gwiezdne aspekty dobrze 
ustawione w 
relacji z delfinami. Jestem zbyt wyczerpany, aby ją obrażać, więc po prostu 
żegnam się 
grzecznie i ruszam na górę do swojego pokoju. Siadam przy biurku i patrzę przed 
siebie. 
Potem zdaję sobie sprawę, że jestem głodny. Potrzebuję gulaszu Tanrose. Jeśli 
pójdę na dół, 
Makri prawdopodobnie rozpłata mnie szczotką do podłóg. Chyba już czas na jej 
lekcję 
retoryki. Może zaryzykują.
Tanrose nakłada mi dużą porcję gulaszu, dodaje stos naleśników do zbierania sosu 
z 
talerza, ale kiedy wybieram cztery czy pięć ciastek na deser, rzuca mi dziwne 
spojrzenie.
- - Makri jest rozdrażniona.
- - Zauważyłem.
- - Dlaczego powiedziałeś, że jest nadcomanką?
- - Miałem zły nastrój.
Wydaje mi się, że to wystarczające wyjaśnienie, ale Tanrose jest innego zdania.
- Nic dziwnego, że się obraziła. A już to twoje oskarżenie, że byłaby gotowa 
przekazywać informacje Cechowi Zabójców! Wiesz, jaka Makri jest lojalna.
Bezradnie unoszę ręce.
- - Wcale jej nie oskarżyłem. To była tylko insynuacja. Czułam się rozdrażniony. 
Właśnie wysłałem swojego klienta na szubienicę. Czego ode mnie oczekiwała - że 
będę 
wiwatował? Poza tym ona też nieźle mnie obraziła.
- - No cóż, jesteś jyż dorosły, Thraxasie - oznajmia Tanrose. - I znasz połowę 
mieszkańców Turai. Jest wiele miejsc, gdzie możesz pójść, aby zapomnieć o swoich 
kłopotach. Sądzę, że potrafisz przeżyć parę obelg. Makri z kolei jest młoda, 
nadal czuje się tu 
obco i ma mnóstwo kłopotów z powodu swojej orkijskiej krwi. Ona prawdopodobnie 
szuka w 
tobie oparcia.
- - Szuka oparcia? A co z tymi bogatymi paniami z Ligi Kobiet Wyzwolonych?
- - Wątpię, czy uważa je za przyjaciółki.
- - Fajnie. Teraz na dodatek czuję się winny. Co według ciebie powinienem 
zrobić?
- Daj jej kwiaty - natychmiast odpowiada Tanrose. Śmieję się.
- Tanrose, chyba zanadto wierzysz w uzdrowicielską moc bukietu kwiatów. 
Przyznaję, 
że ostatnim razem, kiedy Makri była zirytowana, zadziałały jak złoto, ale to 
jednorazowy 
środek.
Uśpiłem ją wówczas przypadkowo zaklęciem nasennym, w wyniku czego przewróciła 
się na oczach przeciwnika; naturalnie kobieta, która tak lubi walczyć jak Makri, 
była z tego 
powodu bardzo zirytowana. Poszedłem więc za radą Tanrose i ku memu zdumieniu 
Makri 
przyjęła jeden niezbyt duży bukiet. Potem rzuciła mi się na szyję, wybuchnęła 
płaczem i 
wybiegła z pokoju. Tanrose zinterpretowała później to zachowanie jako znak, że 
wszystko już 
jest w porządku. Wydaje mi się jednak, że po prostu nikt przedtem nie dawał 
Makri kwiatów. 
Nie jest taka głupia, żeby dwa razy się na to nabrać.
- Spróbuj - radzi Tanrose.
Wzdycham. Jeśli nawet Tanrose nie potrafi wymyślić czegoś lepszego sytuacja 
prawdopodobnie jest beznadziejna. Makri wpada przez frontowe drzwi.
- - Świetna lekcja retoryki - informuje kucharkę. Potem dostrzega mnie przy 
barze i 
przechodzi obok mamrocząc, że warto przewietrzyć to miejsce, aby się pozbyć 
przykrego 
zapachu.
- - Do diabła z tym - mruczę i wybiegam na zewnątrz, niezbyt uradowany zadaniem, 
jakie przede mną stoi. Kwiaciarz Baxos uprawiał swój zawód na rogu ulicy 
Kwintesencji 
przez trzydzieści lat i przez ten czas nigdy nic u niego nie kupiłem. Co się 
działo, kiedy 
pojawiłem się kilka miesięcy temu, szukając kwiatów dla Makri! Tym razem nie 
jest lepiej.
- - Hej, Rox - woła do sprzedawcy ryb. - Thraxas znowu kupuje kwiaty.
- - Nadal ma tę swoją przyjaciółkę, co? - pyta Rox, wystarczająco głośno, żeby 
usłyszała go cała ulica.
- - Tak trzymać, Thraxasie! - krzyczy Birix, jedna z najbardziej zapracowanych 
prostytutek dzielnicy.
- - To prawdziwy dżentelmen! - wrzeszczy jej koleżanka ku uciesze robotników na 
najbliższej budowie, którzy zaczynają dodawać własne niecenzuralne komentarze.
Szybko wracam do domu. Wiem, że to nie zadziała. Powiem Tanrose kilka ostrych 
słów, kiedy Makri spróbuje wepchnąć mi te kwiaty do gardła. Wpadam do tawerny 
„Pod 
Mściwym Toporem”, gdzie Makri właśnie opowiada Tanrose o lekcji. Wpycham jej 
kwiaty 
do ręki, nie mówiąc ani słowa i idę za bar. Walę pięścią w ladę i żądam piwa. 
Trzeba 
przyznać, że tym przeprosinom brakuje nieco wdzięku.
Niemal natychmiast ktoś poklepuje moje ramię. To Makri. Obejmuje mnie, wybucha 
płaczem, a potem wybiega z pokoju. Wspominam poprzedni raz i jestem przekonany, 
że to 
dobry znak, ale na wszelki wypadek pytam Tanrose.
- - Czy to znaczy, że wszystko już w porządku?
- - Oczywiście.
Wydaje mi się to bardzo dziwne.
- - Wiesz, Tanrose, uważam, że to niezwykłe. Co jest takiego wspaniałego, u 
diabła, w 
tym bukiecie kwiatów?
- - Mnóstwo rzeczy, jeśli połowę życia spędziło się w orkijskiej stajni 
gladiatorów. 
Nie mieli tam wiele kwiatów, jak sądzę. Makii prawdopodobnie nigdy przedtem nie 
dostała 
prezentu.
Pewnie nie.
- - Myślisz, że podziałałoby to na moją żonę?
- - Na pewno by nie zaszkodziło. Nigdy nie dawałeś jej kwiatów?
- - Oczywiście, że nie. Nie wiedziałem, iż powinienem. Żałuję, że cię nie 
znałem, 
kiedy byłem młodszy, Tanrose. To by mogło wszystko ułatwić.
Biorę piwo i gulasz, a potem siadam przy moim ulubionym stole, zastanawiając się 
nad tajemniczymi obyczajami kobiet. Pewnie to nie moja wina, że nigdy sobie z 
nimi nie 
radziłem. W szkole magów niczego nas na ten temat nie uczyli.

19

Sytuacja wraca do normy. Nadal panuje upał. Ulica na zewnątrz roi się od 
robotników 
budowlanych, a ja na resztę lata porzucam wszelkie myśli o pracy. Słynna 
„Wiarygodna 
kronika wszystkich wydarzeń światowych” poświęca artykuł za artykułem sprawie 
wypełnionego złotem posągu, opisując mnie całkiem pochlebnie, co dobrze wpływa 
na 
interesy.
Udaje mi się uzyskać część nagrody za odznalezienie królewskiego złota. Jest to 
mniej, niż mi się uczciwie należało. Kiedy strażnicy, prawnicy, urzędnicy 
pretora i inni 
kanceliści miejscy wzięli już swoje działki, niewiele zostało dla człowieka, 
który to złoto 
naprawdę znalazł. Musiałem stanowczo przedstawić swoje żądania wicekonsulowi 
Cyceriuszowi, żeby dostać choć tyle.
Siedzimy za tawerną. Palax i Kaby grają na flecie i na mandolinie. W tawemie nie 
ma 
już gości. Mniszek znów zamieszkała na plaży, a Soolanis wróciła do Thamlina, 
gdzie - jak 
twierdzi Makri - pije mniej i organizuje oddział Ligi Kobiet Wyzwolonych.
- - Kto to wszystko rozpoczął - Iksjal czy Trezjusz?
- - Nie wiem. Kiedy już jest po wszystkim, niełatwo się w tym połapać. Trudno 
powiedzieć, kto co zrobił albo kto był gorszy. Kiedy zaczynałem pracować jako 
detektyw, 
myślałem że każda sprawa zaczyna się od przestępstwa, a kończy prostym 
rozwiązaniem. 
Często jednak jest zupełnie inaczej. Istnieje po prostu grupa ludzi robiących 
różne rzeczy, a 
jeden zachowuje się gorzej od drugiego, tak że w końcu nie wiadomo nawet, kto 
popełnił 
jakie wykroczenie. Twierdzę, że wszyscy dostali to, na co zasłużyli, szczególnie 
Grosex.
Powieszono go w zeszłym tygodniu. Nie byłem obecny na egzekucji. Kalia wróciła 
do 
Pashish, i zapewne tęskni za Iksjałem bardziej niż za Drantaaxem. Przynajmniej 
zostały jej 
cenne posągi wyrzeźbione przez męża, które zapewnią jej utrzymanie na starość.
- - Wiesz, że żadne z nich nawet mi nie zapłaciło? Z wyjątkiem delfinów, 
oczywiście. 
Cała ta bieganina w magicznej przestrzeni, ryzykowanie śmiercią z rąk Sarin 
Bezlitosnej - 
wszystko za darmo. Chyba się starzeję. W tym tempie nigdy nie wydostanę się z 
Dwunastu 
Mórz.
- - To ci pomoże - mówi Makri i z sakiewki na szyi wyjmuje złoty palec. - 
Odłamałam 
go z ręki posągu, kiedy wróciliśmy z magicznej przestrzeni - wyjaśnia. - 
Sądziłam, że należy 
nam się jakaś nagroda. Podzielę się nim z tobą.
- - Dobrze pomyślane.
Patrzę na złoty palec. Połowa przyniesie mi niezłą sumkę. Tak naprawdę nie 
najgorzej 
mi poszło. Kilka prostych spraw w zimie, ewentualnie jakaś dobrze opłacana praca 
dla Cechu 
Przewoźników, być może nawet dla Czcigodnego Stowarzyszenia Kupców i 
niewykluczone, 
że jednak uda mi się wyrwać z tej dzielnicy. W lecie jest tu piekło, a w zimie 
nie lepiej. W 
czasie gorącej pory deszczowej, która zacznie się za miesiąc, ulice zmieniają 
się w rzeki i 
żebracy toną na naszych oczach. Nawet nie chcę o tym myśleć.
I nie muszę. Podnoszę wielki kufel piwa zwany „radością mistrza cechu” i kładę 
się w 
cieniu. Słucham muzyki Palaxa i Kaby, zapominam o mnichach, zabójcach i 
gangsterach. 
Wreszcie usypiam.