Larry Niven & Steven Barnes Park marzeń Przełożyła Dorota Żywno Eng @1981 Pol @ 1994 Obsada Dramatis personae Twórcy Richard Lopez - najbardziej ceniony na świecie Mistrz Gry, współautor, a wkrótce kierownik gry „Skarby Mórz Południowych”. Mitsuko Lopez (Chi-Chi) - żona Richarda, jego wspólniczka, współautorka i przedstawicielka. Gracze Acacia Garcia (Panthasilea) - doświadczony gracz fantasy. Wojowniczka. Tony McWhirter (Fortunata) - niedoświadczony gracz i gość Acacii. Złodziej. Chester Henderson - słynny Mistrz Wiedzy, dowódca wyprawy po Skarby Mórz Południowych. Gina Perkins (Scmiramis) - doświadczony gracz fantasy. Czarodziejka. Adolph Norliss (Ollie, albo Frankoński Oliver) - doświadczony gracz fantasy. Wojownik. Gwen Ryder (Guinevere) - gracz fantasy, narzeczona Olliego Opiekunka. Felicia Maddox (Ciemna Gwiazda) - doświadczony gracz. Złodziejka. Mary-Martha Corbett (Mary-em) - doświadczony i wysoce ekscentryczny gracz. Wojowniczka. Bowan Czarny - partner Ciemnej Gwiazdy, doświadczony gracz fantasy. Czarodziej. Alan Leigh - doświadczony gracz fantasy. Czarodziej. S. J. Waters - początkujący gracz. Inżynier. Owen Braddon - starszy, średnio doświadczony gracz. Opiekun. Margie Braddon - doświadczony, starszy gracz. Inżynier. Holly Frost - początkujący gracz z aspiracjami. Wojowniczka. George Eames - średnio doświadczony gracz. Wojownik. Larry Garret - średnio doświadczony gracz fantasy. Opiekun. Rudy Dreager - średnio doświadczony gracz. Inżynier. Harvey Wayland (Kasan Maibang) - zawodowy aktor. Przewodnik. Nigorai - tubylec. Tragarz i szpieg (aktor). Kagoiano - tubylec. Tragarz (aktor). Pigibidi - wódz tubylców (aktor). Lady Janet - dama w niebezpieczeństwie (aktorka). Gary Tegner (Gryf) - początkujący gracz. Złodziej. Pseudonim Alexa Griffina. Personel Parku Marzeń Alex Griffin - szef Ochrony Parku Marzeń. Harmony - szef kierownictwa Parku Marzeń. Millicent Summers - sekretarka Griffina. Albert Rice - strażnik z Parku Marzeń. Marty Bobbick - asystent Griffina. Skip O’Brien - psycholog z Ośrodka Badań Naukowych Parku Marzeń. Melinda O’Brien - żona Skipa. Gail Metesky - łącznik Parku Marzeń z Międzynarodowym Stowarzyszeniem Gier Fantasy (IFGS). Alan Myers - urzędnik IFGS Dwight Welles - technik komputerowy. Larry Chicon - technik komputerowy. Razem z Wellesem i Mistrzami Gry obsługuje Centralny Komputer Gry. Novotney - lekarz z Osiedla Cowles Modular (CMC). Melone - strażnik z Parku Marzeń. Rozdział l Przyjazdy Pociąg, sztywny jak stalowy pręt, wisiał w powietrzu nad pojedynczą magnetyczną szyną, wypluwając pasażerów na stacji Dallas. Jego piętnaście wagonów cicho i sprawnie przemknęło z Nowego Jorku do Dallas w nieco ponad pół godziny. Otulony polem magnetycznym pociąg gnał przez próżnię, głęboko pod ziemią, z prędkością bliską orbitalnej. Chester podrzucił na ramionach swój ciężki plecak i przeszedł się wzdłuż peronu jak król, emanując pewnością siebie. W pociągu z pewnością są Gracze i niektórzy mogli go rozpoznać. Mistrz Wiedzy Chester Henderson zdawał sobie sprawę z istnienia swojej niewidzialnej publiczności. - Chester! Zatrzymał się skonsternowany. Znał ten głos. To była ona! - zjawa w obcisłym, cętkowanym kostiumie. Przyciągała spojrzenia wszystkich, z wyjątkiem tych, którym już nic nie mogło zaimponować. Długie rude włosy, splecione w gruby warkocz, spływały jej po plecach, sięgając pasa. Miała bardzo gruby makijaż, który doskonale ukrywał fakt, że w rzeczywistości była ładną kobietą. Za to jej kostium niczego nie ukrywał. - Cześć, Gina - westchnął Chester z rezygnacją. - Powinienem był się domyślić, że będziesz z nami. - Nie zrezygnowałabym za nic. Pamiętasz ostatni raz, jak uratowałeś mnie przed mamutem? Kosztowało mnie to trzy punkty za odmrożenia. Pamiętam. - Nie marudź, skąpiradło. Poza tym, byłam ci bardzo wdzięczna. - Objęła go ramieniem i poszła z nim w kierunku wahadłowca kursującego pomiędzy stacją a Parkiem Marzeń. Przypomniał sobie. Była rzeczywiście bardzo wdzięczna. - To jedna z twoich mocnych stron - powiedział obejmując ją. Jego dłoni było niepokojąco miło pomiędzy jej ciepłymi krągłościami. - Wiesz, cieszę się, że będziesz z nami. Może znajdziemy dla ciebie rolę dziewicy albo coś w tym rodzaju. - Naprawdę? - zachichotała. - Uwielbiam twoją wyobraźnię. Chester nie uśmiechnął się. - Słuchaj, Gina. Tym razem to masz podporządkowywać się rozkazom trochę dokładniej. Mało brakowało, żebyś mnie wtedy załatwiła na dobre. Przestań, mówię poważnie! To dla mnie bardzo ważne, rozumiesz? Gina spojrzała na niego i jej twarz spoważniała. - Co tylko sobie życzysz, Chester. Chester westchnął cicho, gdy wsiadali do wahadłowca. Gina była zdolna, niekiedy lepsza niż większość innych. Nie oszczędzała się i czasami również słuchała rozkazów, ale traktowała to wszystko jak jakąś cholerną grę. Alex Griffin zajął swoje miejsce na pokładzie wahadłowca i usadowił się wygodnie, zamykając oczy. Już dawno temu nauczył się cenić wartość krótkich drzemek, gdy tylko były one możliwe i umiał spać w czasie, który większość ludzi marnowała na denerwowanie się. Przeciągnął się i usłyszał trzeszczące dźwięki budzących się stawów. Nic dziwnego, że wciąż były zaspane. Jeszcze dziesięć minut temu chrapał w swoim mieszkaniu w Osiedlu Cowles Modular. Alex otworzył jedno oko i popatrzył na znikające w oddali zabudowania. Pięciuset pracowników Parku Marzeń mieszkało w Osiedlu Cowles Modular, przytulonym do gór Little San Bernardino. Od miejsca zatrudnienia dzieliło ich tylko piętnaście kilometrów. Griffin musiał być do dyspozycji Parku dwadzieścia cztery godziny na dobę przez trzy tygodnie w miesiącu, więc doceniał dogodne położenie osiedla. Dzisiejszy poranek nie był niczym nadzwyczajnym, zwykły dzień pracy, zaczynający się o 5.35 rano przenikliwym jazgotem budzika. Odwrócił nadgarstek, żeby spojrzeć na zegarek wydrukowany na rękawie (Kosztowny kaprys. Nawet czyszczenie chemiczne długo nie zdoła zniszczyć nadrukowanych na tkaninie obwodów). Trzy minuty do przyjazdu na peron dla pracowników. Właśnie zdecydował się znów zamknąć oczy, kiedy nerwowo zapiszczał komunikator. Kobieta na ekranie w świetle południa mogła być piękna, ale o 5.56 była postacią z horroru. - Dzień dobry, szefie - zaćwierkała rześkim głosem. - Oj, nie. Wcale nie, Millicent - Alex ziewnął niegrzecznie, czując z tego powodu wstręt do siebie. Przygładził palcami włosy i mozolnie próbował skupić spojrzenie. - O, do licha, może to rzeczywiście dobry poranek. Może nawet będzie dobry dzień. Przepraszam, Millicent. O co chodzi? - Sprawa najważniejsza to ostatnie przygotowania do jutrzejszej gry „Skarby Mórz Południowych”. Będziesz miał kilka dossier do przejrzenia. - Wiem. Coś jeszcze? Potrząsnęła głową, roztrzepując swoją luźno kręconą fryzurę afro, i rzuciła okiem na ekran komputera poza jego polem widzenia. - Mmm... Masz spotkanie z Bossem w sprawach budżetu. To otrzeźwiło go bardzo prędko. - Czyżbym przekroczył ten zaplanowany przez Harmony’ego w zeszłym kwartale? - Nie sądzę. Chyba nie. To mój departament, a ja nie popełniam takich błędów. He, he, he. - He, he, he. No więc co? - Myślę, że przechodzimy z budżetu o podstawie zerowej na jakiś nowy system, na który Harmony strasznie się napalił. - O Boże! Co jeszcze? Czy przypadkiem nie mam dzisiaj wykładu dla kursantów? - Tak. O pierwszej po południu, zaraz po umówionym lunchu z O’Brienem. Twarz Alexa rozjaśniła się. - Alleluja. Nareszcie coś weselszego. Powiedz Skipowi, że spotkamy się o 11.30 pod Białym Jeleniem, OK? I poproś go, żeby przyniósł mi dokumentację L-5. Chciałbym ją sobie przejrzeć. Co z kursem? - Standardowa procedura zatrzymywania i aresztowania. Zajęcia z nowymi ludźmi z Ochrony. - W porządku - Alex popatrzył na zegarek. Do stacji zostało jeszcze kilka sekund. - Zapisz mi, żebym nie zapomniał; parowanie ciosu pionowo podniesionym ramieniem, skrzyżny chwyt za nogi z pozycji leżącej i, powiedzmy, rozbrajanie przeciwnika uzbrojonego w nóż. Blokada lewego i prawego przegubu wraz z niskimi kopnięciami. Od tego zacznę. Jestem już prawie na miejscu, kochanie. Zobaczymy się za kilka minut, dobrze? - Tak jest, Griff - powiedziała z szerokim uśmiechem i obraz zgasł. Wahadłowiec zawiózł go do samego centrum 1200-hektarowego Parku Marzeń, dwa poziomy poniżej powierzchni ziemi. „Duży ruch jak na tak wczesną porę” - pomyślał, a potem przypomniał sobie o Grze. Gotów był się założyć, że jeszcze w ostatniej chwili trzeba będzie wykonać robotę wartości najmarniej pięciu tysięcy dolarów. Brak jakichś zaległości byłby równoznaczny z cudem. Korytarze biurowca rozciągały się we wszystkich kierunkach: w górę, w dół, na boki i być może od dnia jutrzejszego do wczorajszego, jeżeli Dział Badawczo-Rozwojowy wymyślił coś nowego od śniadania. Większość ludzi, którzy go mijali, znała go po imieniu, więc wołali: „Cześć, Alex” albo: „Co słychać, Griff?”, lub: „Dzień dobry, szefie”, po czym szli dalej taszcząc wieszaki z kostiumami, rekwizyty i sprzęt elektroniczny. Z sykiem podjechał wózek towarowy i natychmiast kilku robotników w kombinezonach oraz małe, buczące roboty zaczęło go rozładowywać, by zrobić miejsce dla następnego transportu. Alex zasalutował przyjacielsko strażnikowi przy windzie i przycisnął prawy kciuk do płytki identyfikatora. Drzwi otworzyły się. Za nim natychmiast wcisnęło się pięciu lub sześciu ludzi. Alex z trudem opanował rozdrażnienie, kiedy tylko dwóch z nich przyłożyło kciuki do płytki w celu potwierdzenia tożsamości. „Do licha, trzeba będzie coś z tym zrobić!” Według zegarka na biurku Alexa była 6.22, czwartek 5 marca 2051. Oparty o zegarek leżał arkusz papieru z przygotowanym przez Millicent wydrukiem obowiązków na dzień bieżący. Alex zrzucił płaszcz i usiadł za biurkiem. Wcisnął klawisz na konsoli. Nad biurkiem pojawiło się holograficzne „okno” i wizytówka z napisem: „M. Summers”. Za wizytówką ciemna, ładna twarz pośpiesznie odwróciła się, by odpowiedzieć na wezwanie. - Millicent, czy nie mógłbym trochę tego podrzucić Bobbickowi? Jak on, do diabła, chce zasłużyć na swoją pensję, jeśli ja wykonuję całą robotę? - Marty jest w Ubezpieczeniach i przegląda sprawozdanie na temat strat poniesionych w grze „Wyprawa Ratunkowa”, która skończyła się wczoraj w Sektorze B. Powinien być wolny około drugiej po południu. Może chcesz, żebym... - Nie. Zostaw go przy tym. Posłuchaj teraz. Czy muszę iść taki kawał drogi do RD,[ (Research and Development) - Dział Badawczo-Rozwojowy] czy możemy załatwić tę sprawę przez telefon? Bóg mi świadkiem, że mam dość papierków do przerzucenia przed ósmą. Bądź tak miła i sprawdź to, dobrze? - Tak jest, Griff. Jestem przekonana, że nie będziesz musiał. Kiedy jej twarz zniknęła, Alex wystukał polecenie przysłania wykazu papierkowej roboty przewidzianej na ten dzień. Po ekranie przebiegły trzy kolumny napisów. Mimo że miał samodzielną sekretarkę i zastępcę, wciąż mnóstwo śmieci przychodziło właśnie do niego. Najpierw praca? Uśmiech powoli zagościł na jego twarzy. Najpierw rzut oka na Park Marzeń. Włączył zewnętrzne monitory i obserwował, jak pokój rozrasta się i wypełnia mrocznymi alejami Parku. Pracownicy przygotowujący Park na przyjście dzisiejszych gości, przypominali mrówki kręcące się wśród długich, czarnych cieni wczesnego poranka. Oto zarys posępnych zabudowań, gdzie odbywały się wycieczki po Starym Arkham. Dzieciaki to uwielbiały. Dorośli... no cóż. Pewna starsza pani ze szmerami serca o mało nie przejechała się na tamten świat, kiedy, jak jej się wydawało, Chthulhu pożarł jej wnuki. Niektórzy ludzie to mają pomysły! W oddali, wokół krawędzi Parku wiła się jak wąż Kolejka Grawitacyjna, oferująca w sumie trzydzieści sekund stanu nieważkości, dzięki łukom parabolicznym zaprojektowanym przez komputer. Oko kamery przesunęło się do Sektora B, gdzie skończyła się gra „Wyprawa Ratunkowa”. To było coś interesującego. Akcja toczyła się częściowo na terenie pustynnym, a częściowo pod wodą. Brało w niej udział dwunastu graczy przez dwa dni. Alex obliczył sobie, że Mistrz tej gry na pewno wyjdzie na swoje. Przygotowanie gry kosztowało 300 tysięcy dolarów. Uczestnicy płacili po cztery setki dolarów dziennie za przywilej zdobywania „punktów doświadczenia” dla fantastycznych postaci, w które się wcielali, i za straszenie ich w możliwie najbardziej makabryczny sposób. Prawa do napisania książki zostały sprzedane już wcześniej, podobnie jak prawa do nakręcenia filmu...Alex nie mógł udawać, że rozumie kryjącą się za tym logikę. Pomysły Międzynarodowego Stowarzyszenia Gier Fantasy nie mieściły się w granicach jego możliwości rozumienia. Gracze zdawali się mówić obcym językiem. Do tego wszystkiego mieli w tym miesiącu dwie gry, jedną po drugiej. Gry jednak pomagały Parkowi. Wycieczka po Starym Arkham zaczęła się trzydzieści, a może czterdzieści lat temu jako gra. O! A teraz, to było coś bardziej w jego guście. Wielka strzelnica po drugiej stronie Piekielnej Jazdy odpowiadała mu najbardziej. Alex czasami wpadał tam, żeby ustrzelić kilku hitlerowców, bandytów lub parę dinozaurów: Dobry Boże, to było naprawdę realistyczne przeżycie! Chłopcy z RD byli niesamowici. I całkiem szaleni... Stuknął w klawisz. Kamera przesunęła się dalej. Zabrzęczał sygnał. Alex krzywiąc się wyłączył holo i odpowiedział na wezwanie. Usłyszał głos Millie, ale na wizji pojawił się jakiś strażnik, którego Griffin nie potrafił sobie przypomnieć. - Dział Badawczo-Rozwojowy, Griff - powiedział głos Millie. - W porządku. Już sobie przypomniał nazwisko tego mężczyzny. To dzwonił Albert Rice ze swojego posterunku, gdzieś pomiędzy Kartoteką a technologicznym monstrum znanym pod nazwą Centrali Gier. Rice był silny i bystry, chętnie podejmował się trudnych zadań i Griffin czasami miał wyrzuty sumienia, że nie potrafił go polubić. „Może to po prostu zazdrość” - myślał. Rice był przystojnym, niemal ładnym blondynem o zgrabnym profilu i kilka sekretarek z Działu Ochrony założyło się o to, która pierwsza go zaliczy. W ciągu tego roku, odkąd Rice pracował w Parku, żadna jeszcze nie wygrała. Coś Rice’a dręczyło. Wyglądał na poruszonego i kręcił się nerwowo. - Tak, Rice, o co chodzi? - Dzień dobry panu. Na posterunku wszystko w porządku, ale... - zawahał się, a potem dodał szybko: - Właśnie dostałem wiadomość, że moje mieszkanie w CMC zostało zdemolowane. Griffin uniósł brwi. - Kiedy wpłynęło zgłoszenie? - Pół godziny temu. Policjant powiedział, że wyłamano zamek i porozrzucano trochę rzeczy, ale nie skradziono mojego sprzętu elektronicznego. Chciałbym jednak zobaczyć, czego brakuje. Griffin pokiwał głową. - Nie masz przypadkiem jakichś postrzelonych kolegów w RD, co? Dobrze, zwolnij się z reszty służby. Wyślę kogoś na twoje miejsce za jakieś dwadzieścia minut. Wtedy się odmeldujesz. A tak poza tym, co tam się dzieje? - Przeważnie przygotowania Centrali do gry „Skarby Mórz Południowych”. - Taak, zdaje się, że to będzie potwór, a nie gra. Słuchaj, chciałbyś nadrobić te godziny, które stracisz dziś po południu? Albert Rice entuzjastycznie skinął głową. - Dobrze. Zapisz się na nocną zmianę i zgłoś się z powrotem o północy. Przez kilka dni będziesz pracować od ósmej do piątej, dobrze? - Tak jest, szefie. Alex wcisnął „koniec rozmowy” i wygasił obraz. Następnie przełączył się na linię wewnętrzną i na ekranie znów zjawiła się Millie z wdzięcznym uśmiechem przylepionym do twarzy. - Millie, przyślij mi dossier uczestników jutrzejszej gry. - Tak jest, Griff. Drukarka na jego biurku natychmiast zaczęła syczeć i wypluwać arkusze papieru, który składał się w zgrabny stosik. Griffin pokręcił głową. Jak Millie to robi, że każdego poranka jest taka wesoła? Powinien kiedyś ukraść filiżankę jej kawy i wysłać do analizy do RD. Oderwał kilka pierwszych stron. Z holograficznego zdjęcia patrzył na niego przystojny, śniady młody mężczyzna z krótko przystrzyżoną brodą. Dane personalne znajdowały się w przeciwległym rogu. Nazwisko: Richard Lopez. Wiek: 26 lat. Pozycja w grze: Mistrz Gry. W takim przypadku sprawdzanie danych było czystą formalnością. Lopez został już przepuszczony przez dokładne sita Ochrony i służb technicznych. Każdy, kto wchodzi do Centrali Gier, jest czystszy od gotowanego mydła. I również bystry. Evans, ta dziewczyna, która prowadziła ostatnią grę, miała za sobą trzy lata MIT,[ (Massachussets Institute of Technology) - Instytut Technologii w Massachussets.] oprócz dyplomu magisterskiego otrzymanego w Wyższej Szkole Technicznej Sił Lotniczych. A przecież był to tylko Sektor B. Sektor A zajmował dwa razy większą powierzchnię, a jego Centrala była co najmniej trzy razy bardziej skomplikowana. Lopez musi być rzeczywiście bardzo dobry. Griffin uznał, że powinien spotkać się z nim osobiście, kiedy Mistrz Gry i jego asystentka będą jutro rano wchodzić do Centrali. Ona była wysoką, orientalną dziewczyną o krótkich, czarnych włosach i lśniącobiałych zębach. Uśmiechała się nieśmiało ze zdjęcia. Mitsuko „Chi-Chi” Lopez. Wiek: 25 lat. Szybki rzut oka na dalsze dane potwierdził, że posiadała wspaniałe kwalifikacje do współpracy nad kierowaniem czterodniową grą. „Ciągnie swój do swego” - pomyślał Alex. Najprawdopodobniej spotkali się w Parku Marzeń, a może nawet wzięli ślub w jednej z tamtejszych kaplic. Bywały to niezwykle interesujące ceremonie. Wśród gości weselnych można było znaleźć każdego, od Dobrej Wróżki Glindy, Sinobrodego i Gandalfa do Mediatora Zdźblakowa. Bardzo popularne były anioły. Kto jeszcze? Aha... Mistrz Wiedzy. Ten Chester Henderson. Henderson prowadził grupy przez Park Marzeń średnio trzy razy do roku i gotów był przyjechać z Teksasu nawet na stosunkowo niewielką imprezę. Jego przyjazd był zwykle opłacany przez graczy, lub Mistrzów Gry, bądź ich popleczników. Czy przypadkiem rok temu nie było kłopotów z Hendersonem? Alex przeleciał spojrzeniem po arkuszu. Chester Henderson. Wiek: 32 lata. Na zdjęciu wyglądał na młodszego. Jego śmiertelnie poważny wyraz twarzy był niemal odstraszający. W Parku Marzeń był 34 razy, uważany za cennego klienta... ...Jest! Rok temu Chester zabrał ekspedycje w „góry Tybetu”, w nadziei sprowadzenia mamuta. Wyprawa poniosła całkowitą klęskę. Przeżyło troje z trzynastu jej uczestników i nie przywieziono mamuta. Chester stracił kilkaset punktów, co zagroziło jego pozycji w IFGS. A kto był Mistrzem Gry podczas tej pechowej ekspedycji? Aha! Richard Lopez. Chester protestował w IFGS, że gra była prowadzona nieuczciwie, lecz ostateczny werdykt głosił, że aczkolwiek tak zwane „śnieżne żmije” były nadzwyczaj zabójcze, to wszystkie niemiłe niespodzianki, które spotkały ekspedycję, mieściły się w regułach. Lopezowi udzielono upomnienia, ale Henderson stracił 368 punktów doświadczenia. Co ciekawe, do tego roku Lopez działał anonimowo, jako „tajemniczy Mistrz Gry”, prowadząc negocjacje przez swoją żonę Mitsuko. W tym roku Henderson zażądał osobistego spotkania i IFGS zgodziło się. Po raz pierwszy przeciwko sobie staną dwie legendy. Alex wyciągnął się w fotelu i popatrzył w sufit. Wygląda na to, że Chester będzie chciał się odegrać. Takie sytuacje zawsze są interesujące. Rozdział 2 Spacer po Starym Los Angeles Acacia była podniecona. Jej podniecenie rosło stopniowo od chwili, gdy wsiedli do pociągu w Dallas. Teraz szarpała Toniego za rękę, odciągając go od kasy, zanim zdążył schować portfel. - Chodź już, Tony! Wejdźmy zanim zrobi się tłok. - Dobrze już, dobrze. Gdzie pójdziemy najpierw? Twarz Acacii rozjaśniły wspomnienia. - Mój Boże, nie potrafię się zdecydować. Komnata Strachów? Tak, tam najpierw, a potem Slalom z Everestu. Uwielbiam to, uwielbiam, uwielbiam. Ty też polubisz, ponuraku. - Hej, przecież jestem tu z tobą, no nie? Istnieje różnica pomiędzy rozsądną powściągliwością emocjonalną a głodem wrażeń, takim jak u narkomanki pozbawionej dawki prochów. - Jesteś gadatliwy drań - powiedziała Acacia i pobiegła w kierunku wyjścia z tunelu, ciągnąc go za rękaw obiema rękami. Roześmiał się i pozwolił jej wywlec się na zewnątrz. Tuż za progiem czekał go nagły wstrząs. Ze szczytu szerokich schodów można było zobaczyć trzy wielokondygnacyjne galerie ze sklepami i wszelkimi możliwymi atrakcjami. Rozciągały się one i wiły jak ściany labiryntu, każda wysokości dwunastu pięter. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniały tysiące ludzi kręcących się po różnych zakamarkach, przejściach, terenach piknikowych, teatrach na otwartym powietrzu i wśród mniejszych budowli w kształcie wież i kopuł. Acacia widziała to już przedtem. Teraz mogła obserwować Toniego. Powietrze rozbrzmiewało muzyką oraz śmiechem dzieci i dorosłych. Aromaty egzotycznych potraw, niesione przez wiatr, mieszały się z bardziej znajomymi zapachami hot- dogów, cukrowej waty, roztopionej czekolady, słonych toffi i pizzy. Tony przyglądał się wszystkiemu szeroko otwartymi oczami. Wyglądał na wystraszonego i onieśmielonego. Niemal przerażonego... Na ulicach tańczyli klauni i postacie z kreskówek. Z oddali nie sposób było stwierdzić, które z nich są ludźmi w kostiumach, a które hologramami, z których słynął Park. Tony obrócił się do Acacii i zobaczył, że dziewczyna przygląda mu się z kpiącym uśmiechem. Chciał coś powiedzieć, ale zamiast tego chwycił ją, podniósł i okręcił dookoła. Inni turyści uprzejmie uchylali się przed jej fruwającymi stopami. - Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Zdjęcia nie oddają tego nawet w połowie. Nigdy nie wyobrażałem sobie... Jej uśmiech złagodniał. Przycisnęła się do niego. - A widzisz? Widzisz? Tony w oszołomieniu pokiwał głową. Roześmiała się i pociągnęła go po schodach w dół, do krainy czarów. Kolejka przed Komnatą Strachów posuwała się naprzód w nierównym tempie. Powietrze było już cieple, więc Acacia zdjęła sweter i przewiesiła go przez ramię. Ponownie zauważyła to, co rzuciło jej się w oczy podczas pierwszej wizyty w Parku, a co potwierdziła w czasie następnych; dzieci nie były tak poruszone Parkiem Marzeń, jak ich rodzice. Dzieci zdawały się po prostu nie rozumieć jego ogromu, złożoności, rozmachu i genialności. Dla nich takie było życie. To dorośli chodzili chwiejnym krokiem i z otwartymi ustami, podczas gdy rozśpiewane, wrzeszczące dzieciaki ciągnęły ich na następną przejażdżkę. Acacia sporo się namęczyła, zanim udało jej się namówić Toniego na udział w grze „Skarby Mórz Południowych”. „Park Marzeń jest dla dzieci” - mówił. „Gry są dla dzieci, które nigdy nie dorosły”. Teraz mogła rechotać ze śmiechu, widząc, gdy Tony gapi się jak prowincjusz. Na ulicach tańczyły niedźwiedzie, wędrowali minstrele, żonglerzy i magicy, którzy wyczarowywali jaskrawe jedwabne chustki i bez wątpienia, jak tylko się ściemni, zaczną puszczać z ust kłęby płomieni. Obok przeszedł wolnym krokiem biały smok, zatrzymując się żeby pozować do zdjęcia z rozkoszną parą brzdąców w jednakowych, błękitnych mundurkach. Nad ich głowami latał pastelowo czerwony dywan, okrążając minarety z Tysiąca i Jednej Nocy. Na dywanie piękny książę walczył na śmierć i życie ze złym wezyrem. Nagle książę stracił równowagę i zaczął spadać. Acacia usłyszała, jak po tłumie przeszedł szmer obawy i sama poczuła, że gardło jej się ściska. W chwili gdy szlachetny książę miał się już niegodnie roztrzaskać o beton, zjawiła się ogromna dłoń, rozległ się śmiech olbrzyma i ręka podniosła księcia do latającego dywanu, gdzie ponownie rzucił się wezyrowi do gardła. Acacia westchnęła z ulgą, a potem roześmiała się ze swojej łatwowierności. Odrzuciła pasmo włosów przez ramię i wzięła Toniego za rękę. Od miesięcy nie czuła się taka szczęśliwa. - Wszystko tu takie... takie zawiłe - wyszeptał Tony. - Jak oni to wszystko utrzymują w ruchu? W co ty mnie wciągnęłaś, Acacio? Czy gry też są takie skomplikowane? - Straszliwie - powiedziała. - Co prawda, nie zawsze, ale tym razem mamy do czynienia z Lopezami, a oni są niesamowici. Prawdziwym sednem gier są zagadki logiczne, ale słuchaj, jesteś nowicjuszem. Masz się tylko dobrze bawić. Szermierka, czary, piękne widoki itp. Kapujesz? Tony popatrzył z powątpiewaniem. Acacia rozumiała go. On wiedział o grach tyle, ile mu powiedziała, a to rzeczywiście mogło każdego wystraszyć. Park Marzeń dostarczał kostiumów, rekwizytów i charakterystyki postaci, jeśli była potrzebna. Gracze dodawali do tego swoją wyobraźnię, improwizowaną grę aktorską i mówiąc szczerze, dostarczali mięsa armatniego. Mistrz Wiedzy służył za doradcę, przewodnika, dowódcę oddziału i organizatora. W zamian za to dostawał jedną czwartą punktu za każdy punkt zarobiony przez uczestnika wyprawy i tracił jedną czwartą punktu za każdy punkt karny. Dobry Mistrz Wiedzy decydował o pomyślności gry. Eksperci, tacy jak Chester, byli królami wśród sobie podobnych. Ale Bogiem był Mistrz Gry. Jeśli tylko potrafił to uzasadnić regułami i wewnętrzną logiką gry, mógł w dowolnym momencie zabić dowolnego gracza. Większość Mistrzów starała się mieć opinię „niebezpieczny, ale uczciwy” i robiła co mogła, by każda gra była uczciwą zabawą. W końcu gracze czasami przylatywali z drugiego końca świata, żeby wziąć udział w rozgrywce. Odesłać ich z niczym po trwającej kilka godzin przygodzie z powrotem do Kweiangu byłoby złym interesem dla każdego, łącznie z Parkiem Marzeń. A więc, Mistrz Gry wybierał czas, miejsce, stopień fantastyczności, rodzaj broni, system mitów i wiedzę (przeważnie z historycznej przeszłości) oraz liczebność grupy, rodzaj terenu i tak dalej. Mógł poświęcić lata pracy na jedną grę. Potem, ze złośliwą satysfakcją, starał się ukryć tyle szczegółów, ile tylko było możliwe, aż do właściwego momentu. Gwarantowało to maksimum dezorientacji graczy, co czasami miało prześmieszne skutki. - Hej, czy namówiłabym cię na coś, co by ci się nie podobało? Spodoba ci się, zobaczysz. Trzymaj się mnie, mały - przechwalała się Acacia. - Mam na swoim koncie ponad 1600 punktów. Jeszcze czterysta i sama będę mogła zostać Mistrzem Wiedzy. Wtedy zacznę z powrotem zarabiać to, co włożyłam w te gry. Zaufaj mi! - Kim będziesz w grze? Acacia jeszcze nie zdecydowała się zupełnie. W ciągu tych sześciu lat od chwili, gdy zdołała zapomnieć o kontach „ma” i „winien” firmy bieliźniarskiej Easy Line („Bielizna tak wygodna, że możesz pomyśleć, iż zakochał się w tobie jedwabnik”), Acacia stworzyła i zagrała kilka fantastycznych postaci. Każda z nich to osobna historia, osobny charakter i specjalne zdolności. - Myślę, że Panthasileą. Ona jest twardą wojowniczką. Lubisz twarde kobiety, Tony? - Może będę takiej potrzebował do obrony - odparł. Kolejka do Komnaty Strachów zrównała się już z budynkiem, w którym się mieściła. Był to rozpadający się, kamienny zamek z wielkimi oknami o szybach oprawionych w ołów. W jego mrocznym wnętrzu poruszały się ledwo dostrzegalne potworne kształty. Do Komnaty Strachów prowadziło jeszcze pięć innych poczekalni, ale tylko ta oznaczona była „Dla dorosłych”. Dwadzieścia znajdujących się w niej osób rozglądało się w nerwowym oczekiwaniu. „Ten pokój byłby przytulny” - pomyślała Gwen Ryder, „gdyby był trochę bardziej tradycyjny: pajęczyny, skrzypiące podłogi, tajne przejścia, w których słychać kroki...” Poczekalnia wyłożona stalą i szkłem przypominała szpitalny sterylizator i nie zapowiadała niczego dobrego. Panowała zupełna cisza, przerywana tylko dźwiękami ich własnych oddechów i szurania nogami. Nagle odezwała się kobieta stojąca obok niej. - Przepraszam, czy przypadkiem nie widziałam pani w pociągu? Razem z graczami? Gwen odwróciła się z ulgą. Ta poczekalnia zaczynała działać jej na nerwy. - Tak, ma pani rację. Będziemy brać udział w grze „Skarby Mórz Południowych”. Jej rozmówczyni miała dwadzieścia kilka lat, zgrabną figurę i niepokojącą urodę graniczącą z pięknem. - My też. Jestem Acacia Garcia, a to Tony McWhirter. Tony skinął głową, uśmiechnął się i uścisnął rękę Olliemu, którego przedstawiła Gwen, ale miał zagubione spojrzenie. Gwen od razu poznała w nim nowicjusza, czyli ciężar w grze. Początkujący często spodziewali się, że gra jest tak prosta, jak marzenia na jawie. A potem nagle znajdowali się w koszmarze precyzyjnie kierowanym przez kogoś innego... Wyglądał na silnego. Niezbyt muskularny, ale w bardzo dobrej formie. Być może, mięśnie miał wyrobione przez gimnastykę. Przynajmniej nie pęknie już w pierwszej bitwie. W odróżnieniu od niego, Acacia sprawiała wrażenie bardzo pewnej siebie, niemal władczej. - Czy na ciebie też działa to tak denerwująco? Ostatnim razem, kiedy tu byłam, nie odważyłam się pójść dalej niż do „Dla młodzieży”. - No i jak było? Wesoło? - zapytał Ollie. - Wesoło? Och, nie! Poczęstowali nas legendą o Louisiana Bayou, tą o dziewczynie, która musiała wżenić się w rodzinę mieszkańców bagien, żeby spłacić długi ojca. Stojący obok nich niski mężczyzna o śródziemnomorskich rysach zainteresował się ich rozmową. - Czy ta historia skończyła się tym, jak ona ucieka przez bagna, a siostry męża ją gonią? - zapytał. Acacia pokiwała głową. - Co w tym takiego strasznego? - zdziwił się Ollie. - Wszyscy mają kłopoty z rodziną męża lub żony. Rozległ się wybuch śmiechu, któremu zawtórował niski mężczyzna. Odczekał chwilę, aż śmiech ucichnie, i powiedział: - Sprawa staje się trochę gorsza, jeśli wżeniłeś się w rodzinę wampirów. Ollie przełknął ślinę. - To brzmi sensownie - mruknął. Z niewidocznego głośnika dobiegł niski, aksamitny głos i otworzyły się okrągłe drzwi. Głos powiedział: - Witajcie w Komnacie Strachów. Przepraszamy, że musieliście czekać, ale... musieliśmy najpierw trochę posprzątać. Grupa zaczęła pojedynczo wchodzić do środka. Tony McWhirter pociągnął nosem. - Środki dezynfekcyjne - powiedział z przekonaniem. - Czy oni próbują przez to powiedzieć, że ktoś przed nami... - Próbują nas nastraszyć - powiedziała z nadzieją Acacia. - W takim razie udaje im się. W głośniku coś zazgrzytało, potem kaszlnęło i usłyszeli głos elektronicznie bezpłciowy i miękki jak brzuch tarantuli. - Już za późno, żeby się wycofać. Tak, mieliście szansę. Będziecie jeszcze żałować, że z niej nie skorzystaliście. Mimo wszystko, przecież to nie program dla dzieci, prawda? Na chwilę głos stracił swój neutralny charakter, a kpiące znaczenie ukryte w słowie „dzieci” było dziwnie kobiece i niepokojące. - A więc nie opowiemy wam Legendy o Śpiącej Dolinie. Nie, wy jesteście ci dzielni. Wrócicie do swoich przyjaciół i opowiecie im, że spróbowaliście najlepszego, co mieliśmy do zaproponowania i że w końcu to nie było takie straszne. Zapadła cisza, w której tylko ktoś nerwowo zachichotał. Głos zmienił się. Nie był już wcale przyjazny. - No więc, mylicie się. Wy, ludzie o jednym zapominacie. O tym, że istnieje coś takiego, jak dozwolona ilość wypadków na rok, powiedzmy, margines bezpieczeństwa. Nie kłopoczcie się, drzwi są zamknięte. Czy wiecie, że można umrzeć ze strachu? Że twoje serce może zastygnąć z przerażenia, a twój umysł może oszaleć od samej straszliwej pewności, że nie ma ucieczki, że śmierć lub coś gorszego wyciągną po ciebie szpony i nie ma gdzie się ukryć? Ja jestem maszyną i wiem o tym. Wiem o wielu rzeczach. Wiem, że jestem uwięziony w tym pomieszczeniu, aby rok po roku dostarczać wam rozrywki, podczas gdy wy możecie czuć zapach powietrza, smak deszczu i chodzić swobodnie. Ja mam tego dość. Rozumiecie, dość! Ktoś z was umrze dzisiaj, tutaj, za kilka chwil. Kto z was ma najsłabsze serce? Wkrótce się przekonamy. Drzwi na drugim końcu korytarza otworzyły się jak przesłona w aparacie fotograficznym. Pod stopami zwiedzających ruszył chodnik. Przed sobą ujrzeli światło, a kiedy minęli drzwi, znaleźli się nagle na środku ruchliwej ulicy. Dookoła przejeżdżały poduszkowce, tramwaje, trójkołowce LNG i samochody na metan, które co jakiś czas mijały patrzących tylko cudem. Na tabliczce widniała nazwa ulicy: Wilshire. Niski, śniady mężczyzna roześmiał się i powiedział: - Los Angeles. Tony rozglądał się, próbując ukryć swoje osłupienie. Nie mógł sobie wyobrazić, w jaki sposób udało się osiągnąć taką perspektywę. Budynki i samochody wyglądały jak prawdziwe - trójwymiarowe i masywne. Biurowce i domy mieszkalne miały po dwadzieścia pięter i wszędzie słychać było miejski gwar. - Proszę nie schodzić z zielonego szlaku - odezwał się cichy, przyjemnie modulowany męski głos. - Jakiego szlaku? - zaczął Tony, ale w tej chwili zobaczył świecącą, zieloną ścieżkę szerokości trzech metrów, biegnącą środkiem ulicy. - Dziś będą nam potrzebne silne czary - kontynuował głos. - Odwiedzimy Stare Los Angeles, to które zniknęło w maju 1985 roku. Tak długo, dopóki nie zejdziecie ze szlaku, będziecie absolutnie bezpieczni. Zielona ścieżka prowadziła ich niespiesznie naprzód. Ruch uliczny omijał ich w czarodziejski sposób. - To jest Los Angeles z roku 2051 - mówił dalej głos. - Ale zaledwie kilkaset metrów stąd zaczyna się inny świat, rzadko oglądany przez ludzkie oczy. Bulwar Wilshire zamykała bariera. Zielona ścieżka wybrzuszyła się i przeniosła ich ponad nią. Dalej były już tylko ruiny. Budynki utrzymywały niepewną równowagę na poskręcanych i rozsypujących się fundamentach, z których sterczały stalowe belki. Domy były bardzo stare, wybudowane w archaicznych stylach. Ich mury podmywały morskie fale. Ollie trącił Gwen łokciem. Jego twarz była rozpalona. - Spójrz tylko na to! Na zatopionym parkingu stały przykryte wodą starożytne automobile. - Wygląda jak Mercedes. Widziałaś może jak one wyglądały przed fuzją z Toyota? - Nie wiedziałam, że potrafisz tak daleko sięgnąć pamięcią - powiedziała Gwen z ironią i spojrzała we wskazanym kierunku. - To paskudztwo? - One były wspaniałe! - zaprotestował. - Gdybyśmy mogli podejść trochę bliżej... Hej! Przecież my idziemy po wodzie! To była prawda. Woda sięgała im do kostek i jej poziom szybko się podnosił. Oczywiście nie zostali zmoczeni. Narrator kontynuował: - Kształt Kalifornii zmienił się. Jest ironią losu, że prawdopodobnie próby zmniejszenia siły trzęsień ziemi spowodowały ten efekt końcowy. Geolodzy usiłowali zmniejszyć nacisk na poszczególne uskoki, wstrzykując do szczelin szlam grafitowy. Niestety, źle obliczyli czas, bo kiedy rozstąpił się uskok San Andreas, pękły również wszystkie odchodzące od niego. Straty były wręcz nieobliczalne, tysiące ludzi poniosło śmierć... Woda sięgała już do pasa i czasami słychać było czyjś nerwowy śmiech. - Nie miałem zamiaru dzisiaj pływać - mruknął Tony. - Moglibyśmy popływać nago - szepnęła Acacia podciągając bluzkę. Tony położył rękę na jej dłoni. - Powstrzymaj się. To nie jest do konsumpcji publicznej, kochanie. Acacia pokazała mu język. Spróbował ugryźć ją w jego koniuszek, lecz ona cofnęła go szybko. Woda sięgnęła im do szyi. Śniady mężczyzna już zniknął pod wodą. Powiedział tylko: - Bul, bul... Cała dwudziestka turystów zaśmiała się niespokojnie, a przysadzista, ruda kobieta na samym przodzie zawołała: - No, to ja też zanurkuję! - Roześmiała się i schowała pod wodę. Kilka sekund później nie mieli już wyboru. Wody Pacyfiku zamknęły się nad ich głowami. Na początku nic nie było widać, ale kiedy muł osiadł, zobaczyli zatopione miasto. Tony gwizdnął z podziwem. W oddali ciągnęły się podwójnym szeregiem stracone na zawsze domy bulwaru Wilshire. Niektóre leżały w gruzach, inne trzymały się jeszcze całkiem nieźle. Zielona ścieżka poprowadziła ich obok muru pokrytego amatorskimi freskami o jaskrawych niegdyś kolorach. Po obu stronach widać było tylko dno morskie; puste i łagodnie pofalowane. Porastały je kępy zatopionych, martwych drzew i zakotwiczonych wśród nich wodorostów. Dalej znajdowała się stacja benzynowa, z pompami przypominającymi starożytnych strażników. Rozpadający się, odręcznie napisany szyld głosił: ZAMKNIĘTE. BENZYNY BRAK DO 7 WE WTOREK. - To nie są atrapy. Nurkowałem w tej okolicy. To prawdziwe zdjęcia - powiedział niski mężczyzna o śródziemnomorskim wyglądzie. W miarę jak ścieżka prowadziła ich coraz dalej, dostrzegali coraz wyższe domy. Tam, gdzie te olbrzymie budowle zawaliły się, leżały sterty gruzu, wysokie na kilka pięter i pokryte mułem, małżami oraz wodorostami. Wśród cieni krążyły ryby. Niektóre podpływały do oddychających powietrzem intruzów i kręciły się wokół nich. Acacia podniosła rękę. - Tony spójrz na ten dom! - zawołała. Był to parterowy budynek, wciśnięty między zrujnowaną restaurację i parking pełen zardzewiałych wraków. Zielona ścieżka poprowadziła ich przez drzwi. Gwen chwyciła Acacię za rękę. - Popatrz, nawet nie zardzewiała. Rzeźba była przepiękna, wykonana ze stali i miedzi, a następnie zatopiona w bloku lucytu. Poza nią nie było nie uszkodzonych przedmiotów. Kiedyś mieściła się tu galeria sztuki. Teraz strzępy obrazów zwisały z ram i poruszały się lekko wraz z ruchem wody. Rzeźbione drewno zbutwiało. Kilka prostych kinetycznych rzeźb unieruchomił osadzający się na nich muł i piasek. Narrator dalej opowiadał: - Niemal połowa wielopiętrowych budowli w Kalifornii rozpadła się w gruzy, łącznie z wieloma tzw. „wstrząsoodpornymi” budynkami. Linia brzegowa cofnęła się w głąb lądu średnio o trzy mile, a szkody wyrządzone przez powódź obliczono na setki milionów dolarów. Szlak wyprowadził zwiedzających z galerii z powrotem na ulicę. Acacia pokręciła głową w zamyśleniu. - Jak to mogło wyglądać tamtego dnia? - powiedziała cicho do siebie. - Nie jestem w stanie nawet sobie tego wyobrazić. Tony wziął ją za rękę i milczał. Kiedyś po tych ulicach chodzili ludzie. Pełno tu było ruchu i hałasu, wszędzie rosły kwiaty, a nad gwarem dominował pisk i zgrzyt opon samochodów współzawodniczących o miejsce na szosie. Kalifornia dominowała wtedy politycznie, była dyktatorką mody oraz miejscem, gdzie przyjeżdżała masa turystów i ludzi pragnących się osiedlić. Trwało to do Wielkiego Trzęsienia Ziemi, katastrofy, która złamała kręgosłup Kalifornii i zmusiła jej przemysł oraz mieszkańców do bezładnej ucieczki. Gdyby nie Cowles Industries i parę innych kompanii, które uwierzyły w obietnice Złotego Stanu, Kalifornia wciąż nie mogłaby się podnieść po największej katastrofie w dziejach Ameryki. Spokojny Pacyfik zakrywał najgorsze rany, ale teraz zaglądali pod bandaż. Pod nadkruszonym blokiem betonu leżał połamany szkielet, dawno już obrany z ciała do czysta. Wydało im się, że czaszka mrugnęła do nich. Acacia mocno zacisnęła dłoń na ramieniu Toniego i poczuła, że on też się wzdrygnął. Po chwili spostrzegli, że był to krab, który zagnieździł się w oczodole. Dalej kości było znacznie więcej. Nagrany głos beznamiętnie kontynuował: - Pomimo zakrojonych na szeroką skalę wypraw poszukiwawczych, większość sprzętu i prywatnej własności pozostała pogrzebana pod falami. Jakaś kobieta szepnęła lękliwie do swojego męża: - Charley, coś się tu dzieje. - Ona ma rację - powiedział Ollie. - Kości jest więcej niż przedtem. Dużo więcej. I coś jeszcze... na tych starych samochodach jest mniej mułu i małży niż powinno być po tylu latach. Gwen omal nie zeszła z zielonej ścieżki, próbując podejść bliżej. - Nie wiem, Ollie... Ożywienie Olliego wzrastało. - Spójrz, jest również więcej padlinożerców. Nietrudno było ich dostrzec. Ryby znacznie częściej kręciły się wśród stosów gruzu. Pojawiło się kilka małych rekinów. Zwiedzający przeszli obok następnego szkieletu. Niepokojący był fakt, że na kościach były jeszcze strzępy mięsa. Wokół kłębiły się małe ryby walcząc ze sobą jak sępy albo kruki. Luksusowa łódź motorowa, która wbiła się w okno sklepu jubilerskiego, otoczona była chmarą miotających się ryb. Na jej kadłubie w ogóle nie było żadnych małży ani osadów. Narrator mówił tak, jakby niczego nie zauważył: - Pomimo makabrycznych widoków spotykanych, w tych wodach, a może właśnie z ich powodu, jest to ulubiony rejon wycieczek płetwonurków i małych łodzi podwodnych. Nikt go nie słuchał. Po grupie przeszedł szmer zaskoczenia, gdy ujrzano, że kamienie zaczęły poruszać się jakby same z siebie. - Patrzcie! - wrzasnął ktoś, a potem rozległy się następne okrzyki, pełne lęku, ale i nie pozbawione wesołości. Spod kamienia wysunęła się niepewnie ręka kościotrupa, a potem odepchnęła głaz, wzbijając przy tym chmurę mułu. Szkielet wstał, szczerząc zęby z czaszki pokrytej odpadającą skórą i nachylił się, otrzepując osad ze swoich kości. - Spójrzcie tam! Dwa trupy wyszły chwiejnym krokiem z ruin banku, rozejrzały się, jakby czegoś szukając, i ruszyły w stronę zielonej ścieżki. Turyści minęli dyskotekę, gdzie śmierć wkroczyła w połowie tańca. Gdy nagle nieboszczycy ożyli i zaczęli tańczyć, zwiedzający przyjęli to wybuchem śmiechu i kpiącymi okrzykami. Woda zaroiła się od padlinożerców wszelkich rozmiarów, nadpłynęło nawet pięć dużych rekinów. Jeden z nich zaatakował chodzącego trupa. Zombie o zielonej twarzy miał jeszcze dość ciała na kościach. Truposz wyrwał się w końcu, lecz rekin odgryzł mu rękę. Woda pociemniała od krwi. Wszędzie wokół nich walczyły ryby z ożywionymi zmarłymi. Kilku nieboszczyków szarpało się z rekinem, aż wreszcie rozerwało go na strzępy i pożarło. W innym miejscu pół tuzina rekinów utworzyło drgającą kulę wokół jednego z zombie. Turyści wzdrygnęli się, ale wciąż jeszcze byli niepoważni i rozbawieni. Śmiech urwał się, gdy krępa, rudowłosa kobieta zeszła ze szlaku. Zauważyła jakiś błyszczący, metalowy przedmiot zagrzebany do połowy w piasku i nachyliła się, by po niego sięgnąć. W jakiś sposób straciła równowagę i zrobiła ten jeden fatalny krok. Z góry spadł jakiś ciemny kształt i w następnej chwili rekin już trzymał ją za nogę. Kobieta wykrzywiła się w straszliwym grymasie, a z jej gardła wydarł się okropny wrzask. Rekin próbował ciągnąć ją dalej, gdy nagle za drugą nogę kobiety chwycił zombie i szarpnął z całych sił, uśmiechając się szeroko. Nastąpiła krótka szamotanina, w wyniku której ofiara została rozerwana na dwie części. - Zaraz się rozchoruję - jęknął Ollie. Spojrzał na Gwen i zaniepokoił się. - Mój Boże, ty już jesteś chora! Gwen pokiwała radośnie głową. Wokół zapanował chaos. Nikt inny nie opuścił ścieżki, ale zombie i rekiny mimo to zaatakowały zwiedzających, którzy powpadali na siebie w popłochu. Następny wrzask rozległ się z tyłu, gdzie jakiś nastolatek rzucił się ze strachu na ziemię. Tuż nad jego głową przepłynął wielki rekin. Chłopak skulił się bojąc się wstać. Żywe trupy zebrały się na granicy zielonej ścieżki, a kiedy Ollie spojrzał pod nogi, zobaczył, że jej blask przygasł tak bardzo, że prawie nie widać go w zmętniałej od mułu wodzie. Wolał o tym nie wspominać Gwen. Inni nie widzieli nic, oprócz rekinów i zombie, którzy wyciągali po nich ręce. Nagle rozległo się głuche dudnienie. Ziemia zaczęła drżeć. - Trzęsienie ziemi! - krzyknął Tony, a potem stanął zupełnie osłupiały. Domy same podnosiły się z gruzów. Na ich oczach piasek i kamienie znikały z ulic, a zwalone ściany wznosiły się i odzyskiwały pierwotny wygląd. Znów wstał podwójny złoty łuk nad wejściem do banku i pojawiły się cyfry w okienkach podających liczbę klientów, wysokość sprzedaży lub ilość hamburgerów, jaką można zrobić z dorosłego wołu. Zombie zostali wessani z powrotem do biurowców, sklepów, samochodów i autobusów. Bąbelki powietrza wznosiły się spod masek samochodów oczekujących cierpliwie na zmianę świateł na skrzyżowaniu. Całkowicie ubrani przechodnie stanęli przy przejściach dla pieszych. A potem woda cofnęła się i zobaczyli Los Angeles z lat osiemdziesiątych, nagle ożywione i kwitnące, pełne ruchu i hałasu. Stali się cieniami w świecie na chwilę bardziej realnym niż ich własny. Obok przejechał z rykiem autobus i Tony zakrztusił się silnym, gryzącym smrodem. Narrator odezwał się znowu: - Zbliżamy się do końca naszej wycieczki do zaginionego świata. Park Marzeń ma nadzieję, że bawiliście się tak samo dobrze jak my. A teraz... Zaginiony świat zaczął blednąc i znów jaskrawo zaświeciła zielona ścieżka prowadząca do ciemnego korytarza. Zapaliły się światła i narrator przemówił neutralnym głosem komputera: - Życzę miłego pobytu. Och, czy kogoś może brakuje? - Tej rudowłosej kobiety - szepnęła Acacia. - Kto był z tą panią, którą pożarły rekiny? Powiedziała to tonem niezupełnie serio, ale w odpowiedzi usłyszała zaniepokojone szmery pytań. Gwen pociągnęła ją za rękaw. - Nikt z nią nie przyszedł. To był hologram. - Cass, jej nie było z nami, dopóki nie zaczęła się wycieczka - powiedział Tony. - Od razu to zauważyłem. - Roześmiał się. - Znów się dałaś nabrać, co? - Poczekaj tylko do wieczora, Tony, moje ty kochanie - szepnęła słodko Acacia. - Już to omówiłam z Parkiem Marzeń. Będziesz przysięgał, że to ja jestem z tobą w pokoju... Rozdział 3 Mistrz Wiedzy Griffin usłyszał śmiech, jak tylko wyszedł z windy. Ostrożnie wyjrzał zza rogu. Nigdy nie wiadomo, co może grasować na piątym piętrze budynku RD. Nie zauważył jednak, żeby coś szczególnie paskudnego krążyło po okolicy. Zobaczył tylko otwarte drzwi do laboratorium psychologicznego Skipa O’Briena, zza których dobiegł go następny wybuch śmiechu. Alex przeszedł cicho przez korytarz i wsunął głowę do środka. Kilku asystentów siedziało lub stało, tłocząc się wokół hologramu przedstawiającego siedmioletniego chłopca ścigającego białego królika, który kicał w popłochu. - Stój! Zatrzymaj się! - sapał chłopiec. Królik wyciągnął gdzieś ze swego futerka ogromny zegarek kieszonkowy i poruszył nerwowo wąsami. - Och, mili moi! Och, mili moi! Spóźnię się! Skoczył w głąb nory i zniknął w ciemności. Griffin uśmiechnął się, a potem głośno roześmiał. Głos mógł być przetworzony przez syntezator, ale i tak biały królik mówił głosem Skipa O’Briena. Królik znikł z pola projekcyjnego. Chłopiec przepadł chwilę później. Jeden z techników pokręcił gałką i obraz pokazał teraz chłopca lecącego w powietrzu gdzieś w dół. Alex wyminął grupę i podszedł do kabiny transmisyjnej. przy ukośnym oknie obserwacyjnym spotkał Melindę O’Brien. Położył jej rękę na ramieniu. - Wygląda na to, że Skip świetnie się bawi - stwierdził. Zmarszczki przecinające kąciki jej ust wygładziły się, gdy tylko odwróciła się do niego. - Tak jest zawsze, nieprawdaż, Alex? - Podsunęła mu policzek do pocałunku. Melinda pachniała, jak zawsze, perfumowanym pudrem. Była ładna na swój własny, trochę kanciasty sposób. „Powinna nosić rozpuszczone włosy” - pomyślał Alex. „Złagodziłoby to rysy jej twarzy”. Nigdy jednak nie miał śmiałości, żeby jej o tym powiedzieć. - To mu dobrze robi, Melindo, a poza tym miło na niego popatrzeć. Uśmiechnęła się i obejrzała na męża. W polu projekcyjnym biały królik biegł na oślep, wściekle wymachując łapkami. W kabinie transmisyjnej Skip machał rękami i podskakiwał w udawanej panice. Otaczały go komputerowe sensory animacyjne, śledzące każdy jego ruch i przenoszące go na królika. Nagle Skip spojrzał wprost na nich i uśmiechnął się. Wyskoczył z kabiny i powiedział: - Chwileczkę. Tylko wezmę marynarkę. Reszta personelu laboratorium powitała go głośnymi oklaskami. Skip szybko ukłonił się. Zapiął marynarkę na zaznaczającym się już brzuszku i przygładził niesforne blond włosy. Był to wyjątkowo udany przeszczep, który odejmował mu dobre dziesięć lat. - Chodźmy - powiedział Skip i ruszył przodem. - Co to było, Skip? O’Brien doszedł do windy. - Ach, to - roześmiał się. - Mamy zamiar przerobić Kolejkę Grawitacyjną. Drzwi otworzyły się i Skip odwrócił się do Alexa: - Dokąd jedziemy? - Do Gavagana. Skip uniósł pytająco brew, spoglądając na Melindę, która szybko skinęła głową. Alex wystukał kod Gavagana na selektorze. Drzwi zamknęły się. Lekkie szarpnięcie powiedziało im, że ruszyli. - Po co przerabiać kolejkę? Wciąż podoba się ludziom. - Choćby dlatego, że istnieje. Alex, kolejka ma już dwanaście lat. Teraz potrafimy dużo więcej. Melinda była szczerze zaciekawiona. - Czy to ma coś wspólnego z twoimi króliczymi popisami? - spytała. Rozległ się cichy trzask i kabina windy zmieniła szyny. Teraz poruszała się w bok. - Absolutnie tak! Mamy zamiar przeprojektować kolejkę na dowolne otoczenie. Zmienić wagoniki, dodać efekty optyczne, dźwiękowe i dotykowe. Kilka scenariuszy czeka na realizację. Pomyśl tylko o „Alicji w krainie Czarów”, gdzie gość naprawdę ma wrażenie, że spada w głąb króliczej nory, albo lot kosmiczny, w czasie którego grawitacja zostaje wyłączona na jakiś czas. Wyobraź sobie siebie jako Jamesa Bonda w tej sekwencji z „Moonrakera”... - To brzmi ciekawie. - ...kiedy próbuje ukraść spadochron, zanim spadnie na ziemię! To też udoskonalamy. Pracujemy nad sposobem rozciągnięcia tych trzydziestu sekund stanu nieważkości w czasie psychologicznym. Odpowiedzią było nierozumiejące spojrzenie Alexa i mądre, zmęczone westchnienie Melindy. - Psychologiczna percepcja czasu jest niezwykle elastyczna. Mamy czas antycypacyjny, czyli czas spędzony w oczekiwaniu, że coś się wydarzy. Dalej: czas empiryczny, pozorny czas trwania przeżycia w danych okolicznościach, i mamy wreszcie czas reminiscencyjny, czyli „czas przypominany sobie”, który różni się od dwóch pozostałych dzięki zjawisku zwanemu „kluczem do magazynu”. - Kluczem do magazynu? Alex zobaczył, że Skip otwiera usta do odpowiedzi i zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Niestety, było już za późno. Skip już zaczął mówić: - Czy słyszałeś kiedyś o prawie ośmiu sekund Sperlinga? Zawsze pamięta się, że zaćmienie trwało osiem sekund. Jest tak dlatego, że obserwatorzy przez cały czas wpatrują się w jedno miejsce. Jeśli chcesz, by pamięć zachowała coś więcej, trzeba się rozglądać. Chcemy przeżycia z Grawitacyjnej Kolejki... „U Gavagana” była cichą restauracją. Jej ściany pochłaniały dźwięki jak gąbka. Wystrojem przypominała dwudziestowieczny pub, była nawet tarcza do rzucania strzałek na ścianie i ciepławe piwo w barze. Szafa grająca w kącie nie odtwarzała muzyki, ale za monetę dolarową można było przez piętnaście minut posłuchać śmiesznych historyjek opowiadanych przez hologramy Marka Twaina, Rudyarda Kiplinga, Jorkinsa i Brygadiera Ffellowesa... Alex spędzał tu dużo czasu. Skip wreszcie wyczerpał się i opadł na oparcie swojego krzesła, słuchając, jak widmowy Harry Purvis opowiada o tym, jak kiedyś znalazł nugget U-235 w swojej skrzynce na listy. Gary Tegner, wiecznie uśmiechnięty kierownik restauracji, osobiście przyniósł im jedzenie. - Ryba i frytki? Alex i Melinda podnieśli palce. Skip zamówił clarkeburgera i frytki. - Miło znowu was widzieć. Prawda, Melindo? Postawił dwa kufle piwa dla mężczyzn i napój dla Melindy. Pokiwała głową. - To już kawał czasu. Boże Narodzenie w 49. Pamiętasz przyjęcie dla pracowników? Tegner odpowiedział dudniącym śmiechem. Miał wystarczająco duży brzuch, aby ten śmiech miał w czym rezonować. - Jak mógłbym zapomnieć to przyjęcie? - trącił łokciem Skipa. - Wy wariaci z RD! Kiedy ośmiu małych świętych Mikołajów wciągnęło te sanie przez moje okno, myślałem, że pęknę ze śmiechu. Alex też pamiętał. - Ja też! - zawołał. - A ten renifer wymachujący batem! Tegner odszedł od stołu ocierając oczy i parskając śmiechem. Skip pożarł już jedną trzecią swojego hamburgera i zupełnie nagle zatrzymał się w pół kęsa. - Co się dzieje, Alex? - spytał znienacka. - To co zawsze, stary. - Wtem przypomniał sobie. - Nie, wycofuję to, co powiedziałem. Mieliśmy włamanie w CMC. - Słyszałem o tym. U Rice’a, tak? Czy coś skradziono? - Najwyraźniej nie. Jednak trochę to nim wstrząsnęło. - To pasuje do niego. Jest nerwowy. - Nie opowiadaj mi teraz takich rzeczy, stary. Powinieneś był powiedzieć o tym, kiedy rekomendowałeś go mnie. - Alex, strażnik powinien być wrażliwy. Poza tym wiesz, że nie potrafię oprzeć się szczeniętom i zagubionym dzieciom. Alex dostrzegł smutne spojrzenie Melindy i postanowił zmienić temat. - Hej, geniuszu, kiedy masz zamiar zafundować sobie własnego dzieciaka. Mógłbyś wtedy wypróbowywać... Skip zacisnął usta, tak samo jak Melinda. Alex zorientował się, że stąpa po cienkim lodzie. - A tak poza tym, to zastanawiałem się, czy przyniosłeś plany L-5. Hm... Skip dziabnął lekko widelcem dłoń Griffina. - Nie jest tak źle, stary. Po prostu, sądzę, że w moim życiu nie ma jeszcze miejsca na dzieci. Melinda jakby wycofała się w głąb siebie i powiedziała cichym głosem: - A ja ich pragnę - pogrzebała widelcem w rybie. - Naprawdę, rozumiem Skipa, ale wychowano mnie w wierze, że kobieta powinna mieć dzieci. - Więc twoi rodzice byli bardzo religijni? - A kto nie był po tym trzęsieniu ziemi? Jej odpowiedź była oczywista. Mormoni, Stowarzyszenie Vincenta de Paula i Hassadah byli wśród pierwszych, którzy przynieśli pomoc Kalifornii. Całe społeczeństwo kalifornijskie i kalifornijska polityka tak nasiąkły religią, że na wiele lat Kalifornia stała się bastionem konserwatyzmu. Skip ścisnął dłoń Melindy. - Nie mogłem przynieść planów L-5 - powiedział. - Jakieś problemy? - Spodobałyby ci się. Chodzi o bezpieczeństwo. To będzie pierwsza prywatna kolonia w kosmosie, jest więc cała masa kłopotów z międzynarodowymi konwencjami. Poparcie społeczeństwa pomogłoby i otrzymujemy je zewsząd, z wyjątkiem Kalifornii. Alex wysączył resztkę piwa i odstawił kufel z trzaskiem. - Przypuszczam, że słyszałaś już o tym wszystkim, Melindo? - Tylko tyle, ile Skip przynosi do domu z sobą, a nie jest tego wiele. - No więc, tak to wygląda. Kalifornia stoi mocno na nogach od ponad dziesięciu lat. Kilku politykierów z Południowej Kalifornii myśli, że już czas odebrać Cowles Industries część ulg podatkowych. Widzisz, dla nich jesteśmy teraz jeszcze jednym interesem. Myślą, że już nas nie potrzebują. Poza tym zmiany podatków zawsze podobają się wyborcom, dopóki nie zobaczą co tracą. Przez pozorny spokój Alexa przebijał się gniew. Zauważył to i ściszył głos. - Więc widzisz, musimy chodzić cicho. Być może zdołamy utrzymać to, co już osiągnęliśmy, ale dalszy rozwój będzie trudny. Po prostu, jesteśmy zbyt wyspecjalizowani, stanowimy zbyt łatwy cel. Skip pokiwał głową. - Oznacza to, że wszystkie większe projekty są utrzymywane w tajemnicy, aż do opracowania wszystkich szczegółów. Jeśli chcesz obejrzeć te plany, będziesz musiał pójść sam i podpisać zgłoszenie. Griffin skrzywił się z niesmakiem. - Powinienem cieszyć się, że zacieśniają kontrolę. U nas jest to trochę zaniedbane. Wydaje mi się, że będziemy musieli poczekać, aż naprawdę się coś stanie, zanim Harmony każe skończyć z tym plotkarskim młynem. Spojrzał na zegarek na rękawie i drgnął. - Och mili moi, och mili moi! Królowa każe ściąć mi głowę! Skip, za trzy minuty zaczynam zajęcia z moją klasą. Melindo - uścisnął jej dłoń bardzo delikatnie - dla mnie to zawsze przyjemność. Skip, jeszcze ten Lopez... jutrzejszy Mistrz Gry? Skip pokiwał głową na znak, że zna to nazwisko. - No właśnie. Przychodzi do Centrali dziś w nocy i chciałbym się z nim spotkać. Może też byś wpadł? - Oczywiście. Około północy, tak? - Jasne. O.K. zobaczymy się wieczorem. Gwen oparta o poręcz baru „Hot Spot” siedziała naprzeciwko wyjścia ze „Slalomu z Everestu”. Piła swój ulubiony Szwajcarski Przysmak - kakao i kawa przykryte bitą śmietaną z biszkoptem. Napój szybko usuwał chłód z kości. Jej mięśnie drżały ze zmęczenia. Automatyczne sterowanie niemal uniemożliwiało popełnianie błędów, ale mimo to jazda na nartach po zboczu Everestu była bardzo realistycznym przeżyciem. Acacia rozmawiała z ożywieniem z parą starszych ludzi. - Za każdym razem, kiedy tu jestem, zjeżdżam z Everestu. Coraz lepiej daję sobie radę. Tym razem miałam osiemdziesiąt pięć procent kontroli nad zjazdem. Ale, na Boga, pierwszy raz miałam do czynienia z malutkim yeti! Siedzi taki przede mną: kulka puszystego, białego futerka i wielkie, ufne, błękitne oczy. Ó mało co nie wpadłam na drzewo próbując go wyminąć... Gwen przyglądała się trupie wędrownych akrobatów wykonujących swoje sztuczki. Przyłączyła się do klaszczących widzów, żałując po cichu, że zaprzestała gimnastyki, do której w dzieciństwie zmuszała ją matka. Przesunęła kciukiem po wypukłości wokół swojej talii i rzuciła posępne spojrzenie na smukłą figurę Acacii. Porównała swoje rzadkie blond włosy z bujną, brązową grzywą włosów tej śniadej dziewczyny. Nawet włosy Margie Braddon, chociaż siwe, były długie i gęste, zmarszczki widoczne tylko przy śmiechu, a figury można było jej pozazdrościć. Gwen właśnie czuła zazdrość. Gwen Ryder rzadko zastanawiała się nad różnicami między sobą a innymi kobietami. Uważała, że takie porównania prowadzą albo do obrzydliwego samouwielbienia, albo użalania się nad sobą. Nie cierpiała ani jednego, ani drugiego. Jednakże przed nią była czterodniowa wyprawa, a wiadomo, że w czasie takich wycieczek rozkwitają lub gasną romanse. Gwen miała nadzieję, że ... Ollie i Tony grali niedaleko w komputerowego hokeja. Gwen uwielbiała dźwięk śmiechu Olliego i widok jego uśmiechu, szczególnie tego niepewnego uśmiechu, który pojawiał się na jego twarzy, kiedy spostrzegał, że jest obiektem jej zainteresowania. Dobrze pamiętała swoje pierwsze spotkanie z Adolphem Norlissem. Miał wtedy na sobie zmechanizowaną zbroję wziętą ze starej powieści „Kawaleria Kosmosu” Heinleina. Popukała w działko na jego piersi i zapytała, czy w środku nie jest mu trochę za wilgotno. On zaczął opowiadać systemie chłodzenia i odwilgacania, który sam zaprojektował specjalnie na tę okazję. Zanim się obejrzeli, byli już w najbliższej kawiarni i dowiadywali się, ile mają ze sobą wspólnego. Kelnerki przynoszące im śniadanie przyglądały się im wybałuszonymi oczami. Potem były wspólne randki i gry wojenne, a cień wielkiej miłości cały czas snuł się blisko nich. Być może pokochała go dlatego, że nigdy nie traktował siebie poważnie. Do licha, ktoś powinien traktować go poważnie, a ona, nie mogąc wymyślić nic lepszego, zakochała się w nim. Czasami myślała, co on może w niej widzieć martwiła się, że któregoś dnia powie jej, że to był błąd. Wtedy znów zostanie sama, będzie samotnie jeździć na konwenty i konkursy, przesiadywać w bibliotekach i odliczać nudne dni nudnego życia. Jeszcze jedna mała, gruba, przeciętna blondynka... Słowa starszej kobiety wyrwały ją z zamyślenia. - Och, ja grałam w Zorka, kiedy miałam siedem lat - stwierdziła Margie Braddon. - Mój ojciec miał komputer z Modemem. Znasz Zorka? Acacia potrząsnęła głową. - To była gra z rolami do odgrywania. Grało się z komputerem w Instytucie Technologii w Massachussets. Zork był wyprawą po skarby z wieloma śmiertelnymi pułapkami, taką jak niektóre z gier, w które teraz gramy, ale bez wrażeń zmysłowych. Komputer prowadził cię jak niewidomą osobę. Trzeba przyznać, że można było zginąć na dużą ilość sposobów - Margie roześmiała się. - Potwory, labirynty, w których czekała śmierć i zagadki logiczne... - Grałaś kiedyś z Hapem Barbarzyńcą? Jej siwe włosy rozsypały się, gdy kiwnęła twierdząco. - Naprawdę nazywał się Willie Hertz. Był cudowny. Był Mistrzem Wiedzy przez osiemnaście lat. Owen i ja byliśmy już wtedy małżeństwem, ale on nie interesował się grami... - Nieprawda! - wtrącił się Owen Braddon. On też był siwy i miał opaloną, pokrytą piegami łysinę na czubku głowy. Był wysoki, żylasty i muskularny. Prezentował się całkiem dobrze, z wyjątkiem dyskretnego, ale niestety, zaznaczającego się brzuszka. - Dla mnie gry były bardzo interesujące, nawet za bardzo. Widziałem jak działały na Margie. Gdybym pozwolił tak się wciągnąć, zniszczyłbym swoją karierę sportową. Więc ja szedłem na narty z kimś innym, a Margie stawała się Shariett Czarodziejką i szła z Hapem Barbarzyńcą. - A potem Willie umarł - powiedziała Margie - a Owen przeszedł na emeryturę i wciągnął się. Prawda, kochanie? Starszy mężczyzna uśmiechnął się. - Coraz lepiej mi idzie. Ta gra, „Gwiezdny Kupiec”, w zeszłym roku, to pierwszy raz, kiedy nie zostałem zabity i wykluczony z gry. - On próbuje naukowego podejścia do gier - powiedziała Margie. - Tym razem miał rację. - Ten jaszczur był Merseianinem. Nigdy nie ufaj Merseianinowi. Myślę, że nie mylę się również co do „Skarbów Mórz Południowych”. Acacia czekała, ale Owen nie powiedział nic więcej: - On nie chce powiedzieć nawet mnie - rzekła Margie. Ollie podbiegł do Gwen dysząc ciężko. - Pokonałem niewiernego, pani! Gwen uścisnęła mu dłoń. Siwowłosa para pożegnała się i poszła w stronę Kolejki Grawitacyjnej. „Mój Boże, oni to mają zdrowie” - westchnęła Gwen. Tony McWhirter zatrzymał się przy Acacii i spojrzał jej przez ramię. Trójka zmęczonych i zakurzonych turystów właśnie wchodziła na chwiejnych nogach do „Hot Spot”, ciągnąc za sobą plecaki. - Ciekaw jestem, co ich doprowadziło do takiego stanu? - mruknął Tony. - Możemy spytać - Acacia uśmiechnęła się promiennie i zawołała: - Chodźcie do nas, mamy tu wolne miejsca! Dwóch młodych mężczyzn i kobieta wyglądająca na dwadzieścia kilka lat pomachało do nich z wdzięcznością i podeszło wymijając innych gości. Oparli plecaki o ścianę i potykając się ruszyli do okienka, żeby zamówić posiłek. Wkrótce wrócili z kanapkami i kakao z bitą śmietaną. - Mhm... Dzięki. To miejsce to istny dom wariatów - stwierdził wysoki, chudy facet o długich, żółtych włosach splecionych w warkocze. Wyciągnął do nich rękę. - Jestem Emory, a to Delia i Chris. Rozmowa ucichła, gdy Emory i jego towarzysze przystąpili do rytuału spożywania cywilizowanego jedzenia. Chris wyglądałby na całkiem wypoczętego, gdyby nie jego oczy, szkliste i lśniące. Delia miała kłopoty z cerą i trochę odstające uszy, ale w jej głosie brzmiał niski, seksowny pomruk zwierzęcia płci żeńskiej. - Cześć - powiedziała. - Wy dopiero przyjechaliście? McWhirter z dużym wysiłkiem odciągnął spojrzenie od jej ust. - Skąd wiesz? - Widać po was, że jesteście wypoczęci. Za kilka dni i wy zasilicie szeregi chodzących nieboszczyków. Delia popatrzyła przez chwilę na Gwen i spytała: - Czy my nie grałyśmy razem dwa lata temu? Gwen nie była pewna. - Jesteś graczem, Delio? - zapytał Tony. -Aż jakiego innego powodu byłabym taka zmęczona? Właśnie przeszliśmy przez dwudniową grę w Sektorze B. Oczy Toniego rozszerzyły się. Dwa dni? To chyba niemożliwe! Wyglądali jakby dopiero co wrócili z wojny wietnamskiej! - Jak było? - zainteresował się Ollie. - To znaczy, czy poszło wam dobrze? Ile punktów zdobyliście? Kto prowadził grę? Z twarzy Chrisa momentalnie zniknęło znużenie. - To była gra Evans. Słyszałeś o niej? Równa babka. Było goręcej niż w piekle i ani sekundy odpoczynku. We trójkę zdobyliśmy 327 punktów. Tony patrzył nic nie rozumiejąc. - Czy to dużo? Wszyscy roześmiali się, ale Tony przyjął to bez zmrużenia oka. Acacia odpowiedziała: - Przeciętny gracz zarabia około 30 punktów dziennie. Oczywiście mówię o dłuższych grach. Odwróciła się do trójki poszukiwaczy przygód. - Naprawdę spisaliście się świetnie. Cała trójka uśmiechnęła się dumnie. - Jakiego rodzaju była wasza gra? - spytał Tony. - Wyprawa ratunkowa - rzekła Delia. - Szliśmy śladami zaginionej ekspedycji archeologicznej, gdzieś w Persji. Skończyło się na tym, że znaleźliśmy się nad brzegiem podziemnego jeziora, walcząc z plemieniem ludożerczych troglodytów o złoty posążek bóstwa, który zresztą ożył i zaatakował nas. - Dużo was zginęło? - Mniej więcej połowa. Chris został zabity, ale udało nam się dowiedzieć co zrobić, żeby ten posążek... - Cicho! - Przepraszani. Emory ma rację. Może kiedyś sami będziecie chcieli zagrać w tę grę. McWhirter popatrzył na Chrisa, który znów wyglądał jak wyżęty. - Jak to jest: umrzeć? - Zimno. - Zimno? - Perskie piekło jest chłodne - wyjaśnił Chris. - To chyba zoroastriańskie piekło. Wczesnoperskie - wtrącił się Ollie. Chris pokiwał głową. - Nie było tak zimno, aby było nieprzyjemnie. To coś w rodzaju labiryntu pełnego duchów zmarłych. Wydostanie się stamtąd zajęło mi prawie godzinę. Potem zwróciłem swój sprzęt, zarejestrowałem punkty i wróciłem do Fortecy Szogunatu, to mój hotel, żeby śledzić dalszy tok gry. - Nie martwiłeś się, że zostałeś zabity? - zapytał Tony. To część gry - mruknął wyraźnie zmartwiony. Chris wzruszył ramionami. - Wyjeżdżacie już dzisiaj, tak? - spytała Gwen. - Musimy jeszcze wymeldować się z hotelu. Za jakąś godzinę jedziemy do New Frisco. A co z wami? Bierzecie udział w grze „Skarby Mórz Południowych”? Cała czwórka pokiwała głowami. - Może wiecie, ilu nas tam będzie? - zapytał Tony. Acacia trąciła go w bok. - Dowiemy się dopiero wieczorem. Ty i ja mamy rezerwacje, sądzę, że Gwen i Ollie tak samo. W pociągu oprócz nas musiało być jeszcze z sześciu graczy. Przypuszczam, że będzie więcej niż dwadzieścia osób, z tego mniej więcej połowa zaproszonych. Delio, ilu było uczestników w twojej grupie? Delia szybko przeliczyła. - Czternastu?... Nie, piętnastu! Ja czekałam na wejście do gry przez rok. A ty? - Osiemnaście miesięcy. Tony wykazywał żywe zainteresowanie sprawą. - Co by było, gdyby Park Marzeń nie zechciał odkupić praw do gry? Żadnych pieniędzy z filmu, żadnych książek... co wtedy? Wszyscy wzruszyli ramionami, ale Ollie zaryzykował przypuszczenie. - Myślę, że Mistrz Gry miałby poważne kłopoty, gdyby jego gra przyniosła duży deficyt. Chyba że Park Marzeń przyszedłby mu z pomocą. Dobry Mistrz Gry ma za sobą dwa, może trzy filmy i jakieś pół tuzina książek. Jeśli jest naprawdę dobry, to jego gra idzie tutaj przez cztery miesiące w roku, a z tego są dywidendy. Gwen przyjrzała mu się uważnie. - Ollie? - No i co? - znów wzruszył ramionami. - Kurcze, myślałem o tym, żeby samemu ułożyć grę. Bo niby czemu nie? Gwen już otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale Acacia przerwała jej. - Oświadczam, że jest pięć minut po piątej. Mamy akurat dość czasu, żeby skończyć jeść kanapki przed wstępną odprawą u Chestera. Acacia i Tony przyszli na zebranie jako ostatni. W małej sali konferencyjnej na półpiętrze tłoczyło się około trzydziestu osób. Wystrój Hotelu Sheraton w Parku Marzeń był w ogólnoświatowym stylu dwudziestego pierwszego wieku i nie miał żadnych motywów fantastycznych. Acacię rozśmieszył trochę fakt, że Chester właśnie tu zamieszkał, ale mimo wszystko to do niego pasowało. Za kilka godzin Mistrz Wiedzy będzie miał aż za dużo fantastyki. Gracze byli w różnym wieku, różnych postaciach i rozmiarach i we wszystkich możliwych rodzajach strojów: od współczesnych zachodnich do pseudonudystycznych i od średniowiecznych do neolitycznych. Można było wśród nich wypatrzeć nastolatków, jak i osoby po operacjach usuwania zmarszczek, ale wszyscy z jednakowym szacunkiem i uwagą przysłuchiwali się głośnym rozmyślaniom wysokiego, młodego mężczyzny, trochę podobnego do ptaka. Siedział on wyciągnięty wygodnie na kanapie, zajmując miejsce dla trzech ludzi, a całkiem ładna kobieta wtulała się w zgięcie jego lewego ramienia. Drugą, wolną ręką Chester gestykulował leniwie. - ...chciałbym wiedzieć trochę więcej na temat gry Lopeza. Powiedział mi tylko, że nie będę potrzebował futrzanej kurtki, a mały ptaszek mówi, że ten teren był wykorzystywany przez wojsko do symulacji ataku na Brazylię. No i oczywiście, mamy tytuł: „Skarby Mórz Południowych”. Jeśli mam rację, to... no cóż, przeprowadziłem mały wywiad. Gwen Ryder podniosła rękę jakby była w klasie i spytała: - Jak myślisz, Chester, co to oznacza? - Magia jakiegoś obcego nam rodzaju. Będziemy musieli bardzo na to uważać. Ze sobą należy zabrać: lekkie ubranie, dobre, wygodne buty i jakiś środek na owady. Gdyby tę grę prowadził ktoś inny, robactwo byłoby tylko holograficzne, ale jak znam Lopeza... - To nasz Mistrz Wiedzy? - szepnął Tony. - Z tym rudym kociakiem? - Miej, proszę, trochę szacunku - syknęła Acacia szturchając go łokciem - Chester Henderson jest królem tej gry. Masz go słuchać, bo inaczej zginiesz za wcześnie. Tony pomyślał sobie, że Gwen musi mieć stracha. Nie wyglądało na to, że ta blondynka przyszła do Parku Marzeń po to, żeby się bawić. Sam Tony czuł się zdecydowanie nieswojo. Zasady, gracze, sam Park - to wszystko było bardziej skomplikowane, niż sobie początkowo wyobrażał. Gracze byli stanowczo zbyt poważni. Nawet Acacia zachowywała się tak, jakby śmierć w grze była prawdziwa. Tony zaczął się zastanawiać, czy nie popełnił błędu dając się na to namówić. - Musicie pamiętać - mówił tutejszy udzielny książę - że Lopez będzie się starał przeszkodzić ekspedycji w każdy dopuszczalny sposób. Musi jednak myśleć o następnej grze. Jeśli wyda się, że nasłał na nas nieustającą zamieć śnieżną albo stado zadżumionych nietoperzy, nie będzie mógł jej nikomu sprzedać. A więc, będzie to gra trudna, ale uczciwa. - Właściwie co to znaczy „uczciwa”? - odezwał się Tony. - Jakie to są uczciwe warunki? Henderson zwrócił się w jego stronę. - Uczciwe jest wszystko - wyjaśnił - co można znaleźć w danym środowisku naturalnym, plus to, co sugeruje logika wewnętrzna. Przykładowo: w mojej drugiej grze, osadzonej w realiach średniowiecza, pierwszą osobą, którą spotkaliśmy był rycerz Okrągłego Stołu, mało znany, ale wiedziałem jak się nazywa. Zacząłem więc rozglądać się za wszystkim, co mogło być z tym związane: Czarna Śmierć, smoki, Inkwizycja, ale nie próbowałem szukać Graala, bo nigdy nie uznano by mnie za wystarczająco czystego. Nadążasz za mną? - Mniej więcej. - Zawsze zwracaj uwagę na wewnętrzną logikę. A tak w ogóle, to wydaje mi się, że cię nie znam. Jesteś z Acacią, tak? - Tony McWhirter - przedstawił się Tony i przysunął bliżej siebie Acacię, obejmując ją ramieniem. - Tak, jesteśmy razem. - Bardzo dobrze. Będziesz się wspaniale bawił. Acacio, pamiętasz „Mroźną Zagładę”? Na dźwięk tej nazwy na jej twarzy pojawił się psotny uśmiech. - Któż mógłby zapomnieć te psie zaprzęgi? Powinieneś zobaczyć moje zdjęcia mutantów. Niestety, niektóre nie wyszły zbyt dobrze. - Podobno w tym roku hologramy są dużo ostrzejsze. Nie powinnaś mieć tym razem problemów. Zamyślił się na chwilę. - Możemy się spodziewać warunków tropikalnych. Wątpię, że Lopez użyje jakiegoś pospolitego, dobrze znanego wzorca mitycznego, więc będziemy musieli być ostrożni. Nie jestem pewien, czy dostaniemy zezwolenie na używanie współczesnej broni palnej. Wszystkie informacje otrzymam jutro. Czarodzieje będą nam prawdopodobnie potrzebni, tak samo kilku Wojowników, jeden lub dwaj Inżynierowie, trochę Złodziei... Portier miał obowiązkowy trupi wygląd. Odziany był w zniszczony czarny cylinder i zjedzoną przez mole pelerynę, z której wyłaziły ciągnące się po ziemi luźne nitki. Otworzył drzwi przed Gwen i Ollie, ustępując im z drogi sztywno i ze skrzypieniem. - Tędy, młodzi państwo - wychrypiał. - Ty tylko popatrz na to! - szepnął Ollie do zafascynowanej Gwen. Parę minut temu wysiedli z kolejki podziemnej przy „Nawiedzonym Domu”, hotelu tematycznym na wschód od głównego lunaparku. Znajdowali się wciąż pod ziemią, na stacji w stylu wczesnego Caligari. Kąty stacji ozdabiały pajęczyny, po których snuły się niesamowite stworzenia o czerwonych, świecących oczach. Ścieżka przed nimi prowadziła do korytarza o szklanym suficie. Gwen spojrzała w górę i jęknęła. Zobaczyła tam ich odbicia, ale w miarę, jak szli, ciało odpadało od kości. Kiedy dotarli do końca korytarza, ich odbicia były parą szkieletów wracających do grobowca po nocnym straszeniu. - Nie jestem pewna, czy chcę otworzyć te drzwi - powiedziała Gwen. Ollie pchnął je ostrożnie. Drzwi zaskrzypiały ohydnie. Hall był mroczny, w tonacji ciemnej czerwieni i czerni. Nawet kanapy i krzesła miały złowieszczy wygląd. Czerwona poduszka na jednym z krzeseł sprawiała wrażenie otwartej paszczy. Sufit był niski, a jedynego oświetlenia dostarczały migotliwe kandelabry. Powitała ich prześliczna hostessa w powiewnej i widmowej, białej sukni. Wargi miała pociągnięte szminką na tyle jaskrawą, by podkreślić bladość jej policzków. Zjawa podniosła śnieżnobiałą dłoń do ust i kaszlnęła cicho, a potem obdarzyła ich olśniewającym uśmiechem. - Dzień dobry państwu. Nazywam się Lenore i chciałabym was powitać w Nawiedzonym Domu, jednym z dziewięciu hoteli Parku Marzeń. Jest to hotel tematyczny, więc bądźcie gotowi. Wszystko może się zdarzyć. Terminal rejestracyjny miał formę wielkiej rośliny z rodzaju orchidei. Jej piękne kwiaty nachyliły się do nich w trochę zbyt przyjazny sposób. Ollie wyjął kartę rezerwacyjną i podał ją kwiatowi. Po otoczonym liśćmi ekranie przebiegła seria słów i liczb, a potem pojawiły się słowa: Adolph Norliss i OT pokój 7024. Ollie popatrzył pytająco na Lenore. - Co znaczy OT? Piękna pani roześmiała się słodko. - Osoba Towarzysząca. Przypuszczam, że pan i ta pani nie jesteście małżeństwem? - Ach, tak. Jesteśmy zaręczeni... - W takim razie, jeśli nie jest pana żoną ani siostrą, nazywana jest osobą towarzyszącą. - Mogłeś po prostu podać moje nazwisko - syknęła Gwen. Ollie zmieszał się. - Tak, to moja wina. Nie byłem zupełnie pewien, czy będziemy razem - odebrał kartę. Lenore poprowadziła ich do windy. Gwen szła z głową odwróconą, żeby móc patrzeć Olliemu w twarz. - A gdybym nie pojechała, to kogo byś zaprosił? Ollie szedł dalej, udając, że jej nie słyszy. Wreszcie Gwen szarpnęła go za rękaw. - Ollie, kogo byś zaprosił? Bez szczególnego powodzenia, spróbował ukryć uśmiech. - Nie wiem. Chyba każdego, kto zapłaciłby połowę rachunku. - Chyba?! Doszli do windy. Lenore gestem zaprosiła ich do środka. - Pokój 7024 na siódmym piętrze. Życzę miłego pobytu. Dygnęła leciuteńko i zaczęła się robić przejrzysta. W chwili gdy zamknęły się drzwi windy, pozostał po niej tylko dźwięczny śmiech. Ollie otworzył ze zdumienia usta i tylko jęknął. Gwen pokręciła głową i powiedziała: - To było naprawdę dobre. Robi wrażenie. W następnej chwili spoważniała i znów natarła na Olliego. - Ollie, czy naprawdę pojechałbyś z kimś innym, gdybyśmy się nie zaręczyli? On patrzył przed siebie kamiennym wzrokiem, udając, że wciąż myśli o Lenore. - Ollie! Czy wiesz, że ja nie pojechałabym bez ciebie. Naprawdę. Popatrzył na nią kątem oka. Gwen chciała coś powiedzieć, ale syk otwierających się drzwi windy przeszkodził jej. Ollie wysiadł, po czym zatrzymał się i odwrócił. - Pamiętam, że powiedziałaś, że pojedziesz z tym Furburgerem, czy jak mu tam. - Feinburgerem. - Dobrze, z Feinburgerem. Więc? - Och, ty wariacie. Wcale nie miałam zamiaru jechać z Gordonem. On tylko chce... on tylko chciał ściągnąć ze mnie majtki. Powiedziałam tak tylko dlatego, żebyś nie miał żadnych wyrzutów sumienia z mojego powodu - odgarnęła z czoła pasmo krótkich, jasnych włosów. - Mówię prawdę. - Wiesz... - Ollie zawahał się, jakby chciał coś powiedzieć, a potem odwrócił się i ruszył przed siebie w głąb korytarza. Gwen musiała niemal biec, żeby dogonić go i usłyszeć, jak mówi prawie niedosłyszalnie. - Zarezerwowałem pokój dla dwóch osób, bo miałem nadzieję, że pojedziesz ze mną, a nie podałem nazwiska, bo bałem się. że nie zechcesz. Przez chwilę zdawało się, że Gwen coś powie, ale zamiast tego wzięła go pod rękę i ruszyła z nim równym krokiem. Wreszcie, jakby nie mogła już dłużej wytrzymać, obróciła go i mocno pocałowała. Z rękami zaplecionymi na jego karku spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała bardzo poważnie: - Adolph, kocham cię. Naprawdę. Ale czasem mam ochotę tak cię kopnąć, że... Uśmiechnął się do niej serdecznie. - Jesteśmy już chyba na miejscu. Wsunął kartę rezerwacyjną w szparę w drzwiach i te otworzyły się oczywiście z przeraźliwym skrzypieniem. Z wnętrza pokoju padła rozszerzająca się smuga ciemnopurpurowego światła. - O, kurcze - Ollie pchnął mocniej drzwi i wkroczył do środka. Gwen szła blisko za nim. Pokój był jak wyjęty żywcem z narkotycznego snu Edwarda Gorey’a. Wysokie, ciemne i powykręcane rośliny rosły w donicach pozszywanych prymitywnie ze skór zwierzęcych. Baldachim nad łóżkiem łopotał mimo braku przewiewu. Za oknem padał deszcz, waląc o szyby z niesamowitym stukotem. W ciemnościach coś się poruszało i nawet cienie na ścianach zdawały się kołysać w jakimś dziwnym rytmie. Kiedy Gwen spojrzała z bliska na łóżko, zobaczyła, że pościel powoli opada do normalnego poziomu, jakby ktoś wstał z niej tuż przed otwarciem drzwi. - Oo, to naprawdę... - szepnęła Gwen. - Naprawdę co? No, nie każ mi czekać. - Poddaję się. Jestem sterroryzowana. Za wiele tego na raz! Ollie, ten pokój jest cudowny! Stanęła na palcach i ucałowała go. - Cieszę się, że mogę być twoją Osobą Towarzyszącą. Zabierzmy bagaże z windy i chodźmy do łóżka. Jutro zacznie się wcześnie. Rozdział 4 Mistrzowie i Marzyciele Sala balowa w Sheraton była pełna. Wzdłuż trzech ścian ustawiono kilkanaście rzędów krzeseł, a pod czwartą duży stół konferencyjny. Spośród tysiąca ośmiuset ludzi w sali tylko około pięćdziesięciu zajmowało oddzielony sznurem sektor w pobliżu stołu. Byli to finaliści, którzy wcześniej otrzymali potwierdzenie zgłoszenia, oraz ci, którzy przeszli dopiero przez wstępny odsiew. W sali panowała zupełna cisza. Zgromadzeni w niej ludzie patrzyli w skupieniu w stronę stołu. Chester Henderson postukiwał niecierpliwie palcami w blat. Na jasnobłękitnej koszuli, pod pachami widniały ciemne plamy potu, a jego nerwowe spojrzenie przesuwało się ciągle od ściennego zegara do głównego wejścia i z powrotem. W końcu szybkim ruchem nachylił się ku łysemu mężczyźnie w swetrze. - Słuchaj, Myers, nie mam zamiaru dłużej czekać. Spóźnia się już dwadzieścia minut. Myers miał czterdzieści kilka lat, zażółcone od tytoniu zęby i cofnięty podbródek ukryty pod rzadką brodą. Uśmiechnął się do Chestera z dobrotliwością świętego męczennika. - Panie Henderson, to jest gra pana Lopeza. Mimo że IFGS może przyjąć pańskie zażalenia w trakcie dzisiejszego posiedzenia, obawiam się, że nie istnieje ustalona procedura udzielania nagany opieszałemu Mistrzowi Gry. Może raczyłby pan wnieść odpowiednią rezolucję na następnym... Chester machnął ręką, westchnieniem dając znać, że się poddaje. - Będziemy czekać. Pani Metesky, czy możemy przynajmniej omówić zasadnicze punkty? Drugą osobą przy stole była kobieta o wspaniałej masie popielatych włosów z odbarwionym białym pasmem pośrodku. Czas obszedł się z nią łaskawie, łagodząc kanciaste rysy twarzy z czasów młodości i nadając im okrąglejszy, milszy wyraz. Kobieta opiekuńczym gestem przycisnęła do piersi swoją skórzaną aktówkę i z całym spokojem powiedziała: - Obawiam się, że nie będzie to możliwe, panie Henderson. Pan Lopez wydał szczególne instrukcje w tej sprawie. Henderson przymknął oczy i cicho wymamrotał dalsze polecenia dotyczące pana Lopeza. Potem odetchnął głęboko przez nos i zatrzymał powietrze w płucach licząc w myślach przez dłuższą chwilę, zanim je wypuścił. „Spokój, spokój” - upomniał się w milczeniu. „W wojnie nerwów twój własny arsenał może cię zniszczyć”. Z tyłu sali doszedł narastający szmer. Chester podniósł głowę, niezbyt skutecznie maskując podniecenie. Zbliżało się dwoje ludzi; niski śniadoskóry mężczyzna ubrany w biały, płócienny garnitur i drobna Japonka wyższa od niego o kilka cali. Chester znał tę kobietę. Była to Chi-Chi Lopez. Szmer przerodził się w spontaniczne oklaski. Lopez odwrócił się i skłonił dostojnie. Po chwili wahania jego żona Mitsuko dygnęła. Chester musiał się uśmiechnąć. Spodziewał się, że wielki Mistrz Gry, zmuszony do wyjścia zza kulis, będzie czuł się nieswojo. Nic podobnego. Lopez zachowywał się tak, jakby całe życie spędził przed publicznością. Podszedł prosto do Hendersona i wyciągnął do niego rękę z zimnym, zawodowym uśmiechem na twarzy. - Mam nadzieję, że moje spóźnienie nie przysporzyło wam kłopotów. Chester uścisnął mu dłoń i przyjął wyzwanie. - Ależ oczywiście, że nie. Cieszę się, że czuł się pan u nas na tyle swobodnie, aby nie psuć efektów ostatnich poprawek w grze zbytnim pośpiechem. Lopez skinął krótko głową i poprowadził żonę do przeznaczonych dla nich miejsc. Rozległ się ledwo dosłyszalny szum i w powietrzu nad stołem rozkwitł półprzejrzysty hologram, kilkakrotnie powiększający twarze pięciu przewodniczących. Pani Metesky zanim zaczęła mówić, najpierw splotła palce i chrząknęła. - Jako przedstawicielka Działu Projektów Specjalnych Parku Marzeń, chciałabym przywitać panów Richarda Lopeza i pana Chestera Hendersona w naszym przedsiębiorstwie. Jest to doniosła chwila, jako że te dwie wybitne osobistości nigdy przedtem nie spotkały się osobiście. Pani Lopez jest oczywiście znana nam wszystkim... Mitsuko wychyliła się ze swojego miejsca i pomachała lekko ręką Chesterowi, który odwzajemnił ten gest z sympatią. - Lecz wielu z nas może nie znać pana Arlana Myersa, przedstawiciela Międzynarodowego Stowarzyszenia Gier Fantasy. Światło odbiło się od czubka łysiny Myersa, gdy skinął głową. - Sądzę, że możemy rozpocząć. Panie Myers... Myers wstał i przetarł kącik oka wierzchem dłoni. - Dobry wieczór państwu. Uznaję obecne posiedzenie IFGS za otwarte. Jest piątek, szóstego marca 2051 A.D. godzina 23.25. Jutro rano, o godzinie 8.00, dla potrzeb największej i najdoskonalszej gry w dziejach Parku zostanie otworzony Sektor A. Podstawowe reguły będą następujące: - Czas trwania: cztery i pół dnia, od świtu dnia siódmego marca do godziny 13.00 dnia jedenastego marca. - Liczba uczestników: piętnastu. Zastępstwa za osoby zabite dozwolone do trzeciego dnia gry włącznie. - Podstawą punktowania będzie poprawiony system Wesslera-Grahma z uwzględnieniem dodatkowej punktacji za długość trwania ataku, stopień trudności problemów logicznych i za wymagane zdolności. Premia będzie przydzielana za odwagę i godną śmierć. - Kara w wysokości pięćdziesięciu procent zdobytych punktów przewidziana jest za śmierć w czasie gry. Będzie ona zmniejszona do dwudziestu pięciu procent, jeśli martwy gracz ponownie wejdzie do gry jako zombie. - Uczestnicy mogą wycofać się z gry pod każdym pozorem, za stratą dwudziestu pięciu procent punktów, aż do dnia dziewiątego marca. Po tym terminie nie wolno się wycofywać pod karą utraty wszystkich punktów. Wyjątek stanowią wypadki lub choroba. - Gra będzie się toczyć przez dwanaście godzin na dobę, co zostawia czas na sen, posiłki i dwie półgodzinne przerwy na odpoczynek w ciągu dnia. - Dodatkowe punkty premii będą przydzielane na podstawie tajnego głosowania, w którym wezmą udział wszyscy żywi i zabici członkowie ekspedycji. Każdy uczestnik będzie oceniał wszystkich pozostałych. - Mistrz Gry i Mistrz Wiedzy będą się dzielić zyskami płynącymi z gry na zasadzie podziału dochodu osiemdziesiąt do dwudziestu. - Najczęstszy symbol... - tu Myers postukał w klawiaturę i w polu hologramu nad jego głową pojawiły się świecące łuki tworzące półksiężyc. Myers, uśmiechając się tak jakby go bolały zęby, odczekał aż ucichnie śmiech - ...będzie wskazywał toalety. Szukajcie tego znaku wśród drzew, w formacjach skalnych, wszędzie. - Jak zwykle, w ekspedycji musi wziąć udział przynajmniej jeden nowicjusz - Myers kaszlnął uprzejmie i znów przetarł oczy. - Pani Metesky...? Metesky wstała potrząsając swą imponującą, szarą grzywą. - Następujące uwagi i zastrzeżenia zostały zatwierdzone przez kierownictwo Parku Marzeń. Jeśli będą odpowiadać panu Hendersonowi, nie widzę dalszych przeszkód co do otwarcia Sektora A jutro rano. Panie Lopez...? Richard Lopez wstał i podziękował pani Metesky. która wręczyła mu aktówkę z dokumentami. - W tej walizce - powiedział z ledwo dostrzegalnym portorykańskim akcentem, otwierając ją - mam kompletny plan jutrzejszej gry. Pozostało tylko kilka punktów do omówienia. Podniósł kartkę papieru bliżej twarzy i zaczął czytać: - Mistrz Wiedzy ma otrzymać dwadzieścia pięć procent wszystkich punktów, z wyjątkiem punktów premii. To samo odnosi się do punktów karnych. - Gra będzie wymagać użycia broni palnej, która stanie się dostępna w trakcie gry. Po publiczności przeszedł szmer zaskoczenia, rozległo się też kilka jęków. Broń palna była czymś niezwykłym. Wojownicy woleli broń białą. - Wszyscy gracze mają nosić na szyi takie znaczki - Lopez podniósł do góry wąską, plastikową opaskę w kolorze ciała, z umocowanym na niej dyskiem wielkości srebrnej dolarówki. - To wyrób standardowy, w środku dysku znajduje się mikrofon, odbiornik i czujnik mikrofalowy; sto wolt na trzy dziesiąte ampera. Jak zwykle, wstrząs będzie oznaczał zranienie lub śmierć. - Wszystkie kategorie graczy mogą brać udział w grze, z wyjątkiem przypadków, gdzie istnieje sprzeczność z regułami wyżej wymienionymi. Lopez usiadł. Henderson popatrzył na niego podejrzliwie. - Czy to wszystko? Lopez skinął głową w milczeniu. Chester powiedział: - Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem. - Panie Henderson, po ostatniej grze, w której obaj braliśmy udział, oświadczył pan, że zasady ustalono na pana niekorzyść i że to było czynnikiem decydującym o pańskiej klęsce. Nie chciałem, aby tym razem skarżył się pan na podobne niedogodności. Uśmiech Lopeza był tak niewinny jak uśmiech piranii. Chester pokiwał głową rozumiejąc już. Przegrana w grze o tak łagodnych regułach zupełnie zniszczyłaby jego reputację. - Dlaczego ustalił pan premię dla tych, którzy przeżyją na stałą sumę, zamiast typowych przydziałów? - zapytał. - Tylko po to, by uczynić grę bardziej interesującą. Oczywiście, jeśli pan uważa, że uniemożliwi to panu wzbudzenie ducha współpracy w pańskiej drużynie... - Niech pana to nie martwi, panie Lopez. Mój zespół będzie się świetnie rozumiał. Dziękuję. - Wspaniale. Czy ma pan jeszcze jakieś pytania? - Tylko jedno. Czy mam racje przypuszczając, że będzie nam potrzebny ekwipunek tropikalny? Lopez opuścił wzrok, wpatrując się z uwagą w swoje paznokcie, i zastanowił się. - Nie sądzę, aby potwierdzenie tego powiedziało zbyt wiele. Wszelkimi potrzebnymi sprawami zajmie się w odpowiednim czasie Park Marzeń - w zamyśleniu zacisnął wargi. - Czy będzie pan jeszcze czegoś potrzebował? - Mam nadzieję, że nie. - Chester wstał - A więc, przyjmijmy, że na dzisiaj koniec z grą. Proszę pozwolić mi teraz zająć się doborem graczy. Kilka minut później Chester spojrzał na leżące przed nim dossier, a potem podniósł wzrok na wyczekującą twarz płowowłosego siedemnastolatka. - Tu jest napisane, że grasz jako Inżynier. Inżynier przydałby się nam i sądzę, że odpowiadasz wymaganiom. Spojrzał znów na papiery z zadowoloną miną. - Co o tym myślisz, S. J.? S. J. Waters eksplodował radosnym śmiechem. - Co ja o tym myślę? Myślę, że to wspaniale! Nie będzie pan tego żałował, obiecuję! S. J. odszedł szybko, uszczęśliwiony. Chester przyglądał mu się z rozbawieniem. Gina zaprzestała prób masowania mu karku. Nachyliła się i szepnęła mu do ucha: - W pierwszym zespole? Masz zamiar zabrać go? Jesteś tego pewien, kochanie? - Absolutnie pewien - odrzekł próbując bez skutku rozzłościć się na nią. Trochę mięsa armatniego jeszcze nigdy nie zaszkodziło. Postanowił, że nowicjuszy ustawi na pierwszej linii w czasie wstępnych ataków oraz będzie ich używał do wykrywania pułapek, do czasu, gdy nie będą już mogli dostać uzupełnień. W ten sposób pozna teren z minimum strat wartościowych osób. - Następny! Selekcja trwała dwie godziny. Dziewięć miejsc zarezerwowano wcześniej, między innymi dla Giny, Olliego, Gwen, Acacii i jej gościa, Toniego. Trzy następne miejsca były już zapełnione, więc Chesterowi brakowało jeszcze tylko trzech graczy głównych i paru rezerwowych. Jak dotąd, był zadowolony z kwalifikacji zgłaszających się osób. Wstępne obliczenia wskazywały, że ci, których już wybrał, mieli w sumie niemal sto lat doświadczenia w grach fantasy. - Następny! - zawołał i wtedy w kolejce kandydatów rozległ się śmiech. Mała pięść uderzyła w stół przed Chesterem tak mocno, że aż podskoczyli obaj. Nad krawędzią blatu widać było tylko czubek głowy, który zaczął się powoli unosić, aż wreszcie para wilgotnych, brązowych oczu spojrzała wprost na Hendersona. Chester zachichotał z radości. - Mary - Martha! Wyskoczył z fotela i przebiegł na drugą stronę stołu, aby uściskać karlicę. Miała cal powyżej czterech stóp wzrostu i niemal tyle samo w obwodzie. Wyglądało jednak na to, że tłuszcz stanowił niewielki procent tej masy, bowiem kiedy uścisnęła Chestera, rozległ się wyraźny trzask kości. - Chester! Bóg jeden wie, że nie mogłabym ci pozwolić pójść i wpakować się w jakieś kłopoty, gdyby nie było w pobliżu starej Mary-em, która by cię z nich wyciągnęła! - Nie musisz się tłumaczyć. Jak tam twoje biodro? Przeczytał o jej wypadku w miesięcznym biuletynie IFGS. Klepnęła się po biodrze twardą dłonią. - Dobrze, wprost doskonale. W tym roku też jadę do Yosemite. Trzeba czegoś większego, niż Ml. Excelsior, żeby mnie pokonać! - Liczę na ciebie, Martha. Wybierzesz się z nami? Zmrużyła oczy w szparki i na krótką chwilę przestała być pękatą, karłowatą kobietą, a stała się wściekłą siła natury, zamkniętą w nieodpowiednim ciele i w nieodpowiedniej epoce. - Możesz być pewien, Chester. - Dobrze mieć cię wśród nas. Chciałbym, żebyś była w głównym zespole. Mary kiwnęła energicznie głową i odeszła kołyszącym się krokiem. Chester wiedział, że ten krok mógł być zrównoważony tylko przez beztrosko przerzucony przez ramię topór bojowy. Następna para chciała walczyć jako zespół, co nie było zbyt szczęśliwym układem. Nikt nie mógł niczego udowodnić, ale chodziły pogłoski, że Felicia Maddox oszukuje. Była bardzo przebiegła, zresztą musiała być, bo z każdej gry wychodziła z większą liczbą punktów, niż jej się uczciwie należało. Niezależnie od tego, jak to robiła, kiedyś wreszcie zostanie przyłapana. Chester nie chciał tylko, żeby zdarzyło to się w czasie którejś z jego gier. Stanowiło to pewien problem. Jej partner był najwyższej rangi Czarnoksiężnikiem spośród tych, którzy się zgłosili. Ale może uda się usunąć tę kobietę w ciągu kilku pierwszych dni...? Bowan Czarny patrzył na Hendersona ponuro spod masywnych brwi. Miał gęste, wijące się blond włosy, przenikliwe, błękitne oczy i muskuły długodystansowca. Chester usiłował przypomnieć sobie jego prawdziwe nazwisko, ale nie potrafił. Gracze musieli podawać swoje nazwiska Ochronie, ale nie byli zobowiązani do podawania ich jemu. - Złodziejka i Czarodziej, oboje wysokiej rangi. I pracujecie dobrze jako zespół. Słowa Bowana przesiąknięte były egzotyczną tajemniczością: - Nie jesteśmy byle zespołem. Jesteśmy jednością. Razem stanowimy siłę potężniejszą, niż jakiekolwiek rzucone nam wyzwanie. Złożył ręce na piersiach i opuścił powieki jak senny jastrząb. Felicia przysunęła się o krok bliżej i nachyliła nad stołem, ledwo zauważając obecność Giny. - Mam coś, czego ci potrzeba w tej grze, Chester. Mani osiemdziesiąt dwa procent zręczności na drugim poziomie. - W punktach Wesslera-Grahma? - Chester spojrzał na jej dane. Rzeczywiście, tak było napisane. Cholera, ona może jeszcze się przydać! Przyjrzał się jej twarzy. Krótkie, brązowe włosy, pełne wargi, trochę niezgrabny nos i uszy odstające jak kwiaty na kaktusie baryłkowym. Tylko czy zdoła jej dopilnować? Chester zamknął oczy i rozluźnił się, poddając się dotykowi palców Giny masującej mu kark. Och, zgoda, przecież zawsze będzie mógł usunąć Felicię, jeśli okoliczności będą tego wymagać. - W porządku. Oboje jesteście przyjęci. Zobaczymy się jutro rano. Dostępne są jeszcze trzy miejsca rezerwowe! - zawołał. Dwadzieścia pięć pozostałych osób wydało przeciągły jęk. Byli to gracze niskiej rangi, miejscowi, którzy liczyli na to, że uda im się wcisnąć do gry bardziej dzięki szczęściu niż umiejętnościom. Mistrz Wiedzy musiał wziąć do swojego zespołu jednego zupełnie nowego gracza, ale poza tym wybierał tylko najlepszych. Połowa petentów wyszła z sali, a wielu z tych, którzy wciąż stali w kolejce, zaczęło narzekać. Jednakże jedna wysoka, czarnoskóra kobieta uśmiechała się. Czytała trochę o Hendersonie i wiedziała, że miał zwyczaj tracenia kiepskich graczy w czasie pierwszych dni gry. Ona może poczekać. Zupełnie wystarczała jej rola gracza rezerwowego. To będzie gra, w której IFGS obudzi się wreszcie i dostrzeże Holly Frost... W sali balowej Hotelu Sheraton było już pusto, jeśli nie brać pod uwagę robota- sprzątacza cierpliwie zasysającego kurz i śmieci, oraz pary zmęczonych ludzi za wielkim stołem konferencyjnym. Chester spojrzał na plik siedemnastu dossier leżących przed nim. Znalazł tych ludzi po wielu godzinach przesiewania wybranych finalistów. Będą stanowić dziwaczną i pomyloną załogę, ale każda wyprawa, w której brali udział Mary-Martha i Ollie Norliss, będzie zarówno ciekawa, jak i przynosząca korzyści. Gina siedziała przy stole obok niego. Jej twarz ściągnięta była zmęczeniem. Wziął ją za rękę i uścisnął z wdzięcznością. - Wiesz, kochanie, po tym jak wszyscy wyszli, ty jedna wciąż jesteś ze mną. Zaskoczył go ton szczerości we własnym głosie. Tak łatwo było nie docenić Giny. Jeszcze jedna śliczna amatorka gier fantasy o oszałamiającej figurze i upodobaniu do udawania słodkiej idiotki. Pogłaskała go po głowie dłonią pachnącą olejkiem piżmowym i potem. - Och, Chester, po prostu lubię czuć się potrzebna, to wszystko. Chciał jej powiedzieć, że nie potrzebuje nikogo, że trzy inne dziewczyny proponowały mu dzielenie z nim śpiwora w zamian za udział w grze, i że jedna z nich dorównywała Ginie pięknością, ale... - Wiesz... - mruknął czując jak demony snu ciągną go za powieki. „Jutro jest wielki dzień” - szeptały. „Poddaj się”. - Jesteś potrzebna, Gina. Nie oszczędzasz się. Nigdy się nie oszczędzasz. - Miło wiedzieć, że zespół mnie potrzebuje - powiedziała cicho. Gruby makijaż nie zakrył wyrazu ufności i czułości, który teraz pojawił się na jej twarzy. - A ty, Chester? - Co ja? - spróbował się uśmiechnąć do niej, ale mięśnie jego twarzy już spały. - Czy ty też mnie potrzebujesz? I znów poczuł pokusę, by powiedzieć coś innego niż myślał, ale był zbyt zmęczony, żeby kłamać. Zamknął oczy i rzekł: - Gina, bardzo cię cenię. Chodźmy do łóżka. - Mówisz zawsze takie słodkie rzeczy... - pocałowała go. - To dlatego tak mnie kochasz - włożył plik papierów pod lewą pachę, a prawym ramieniem objął Ginę w talii. Mijając puste krzesła pod ścianami słyszeli echo swoich kroków. Światło w sali balowej zgasło. Z głębokiego mroku dochodziło tylko samotne buczenie sprzątającego robota. Gwen przeszła spod prysznica pod pole suszące i poczuła mrowienie skóry, na której wysychały kropelki wody. Zawinęła się w ręcznik i oceniła rezultat w lustrze. Zaciągnęła mechatą tkaninę mocno wokół talii i wysunęła jedną nogę z rozcięcia. - „Nie najgorzej” - pomyślała. Noga była biała, jędrna i gładka. Tylko okolice kostki i udo zdradzały jej korpulentność. Gdyby tak ciaśniej owinąć się tym ręcznikiem... Przechyliła głowę na bok, przyglądając się swoim krótkim, jasnym włosom. Zupełnie nieźle. Mam cię, Oliverze Franku! Jeszcze tylko odrobina perfum za każde ucho i druga na rozdzieloną wypukłość biustu i już była gotowa do wyjścia. Wyjście z łazienki do sypialni było jak zrobienie kroku w odmienny świat. W powietrzu unosiły się widma, cienie groźnie poruszały się na ścianach. Coś pukało do okna, a kiedy spojrzała tam, zobaczyła wielkiego, czarnego ptaka siedzącego na parapecie i stukającego dziobem w szybę. Ptak przekrzywił do niej głowę i wypowiedział nieuniknione trzy słowa. - „Nie masz racji” - pomyślała Gwen. Ollie leżał na łóżku nago i przyglądał się ptakowi. Kiedy Gwen wyszła z łazienki, nacisnął guzik przy łóżku i ptak zniknął wraz z pozostałymi zjawami. Oczy mu błyszczały. - Wiesz, naprawdę lubię cię świeżo spod prysznica. Gwen dygnęła nisko, a potem położyła się na łóżku, wciąż w ręczniku i przytuliła do niego. - O czym myślisz, Gwen? - Pragnę cię. Ollie obrócił się do niej i spytał: - Co myślisz o jutrzejszej grze? - Myślę tylko, że będzie ciężko. Ciężej, niż w jakiejkolwiek grze, w której brałam udział, w której braliśmy udział. Dlatego nie chcę o tym teraz myśleć. - Skarby Mórz Południowych. Co to może znaczyć? - To znaczy, że mam zamiar odwrócić się i pójść spać, jeśli nie zaczniesz zwracać na mnie uwagi. Ollie wyrwał się z zamyślenia. - Przepraszam, kochanie. Po prostu martwię się o swoją pozycję. - Och, sądzę, że z tym dam sobie radę - powiedziała Gwen i sięgnęła ręką w dół. Ollie zaczął się wiercić, zachwycony. - Dobrze, już dobrze. Wygrałaś, tylko jedno ci w głowie - wysapał i pocałowali się chichocząc. W jakiś czas później Ollie powiedział: - Wiesz co? Uwielbiam, kiedy tak pachniesz. - Miałam nadzieję, że to zauważysz. Tony McWhirter nalał sobie dużą szklankę soku pomarańczowego i dodał kieliszek wódki. - Chcesz coś, Cas? - zawołał przez ramię. Acacii zabłyszczały oczy. Podciągnęła skromnie prześcieradło pod brodę i powiedziała - Lo que yo quiero no veine de la botella, hombre. Tony pociągnął łyk swojego drinka i podszedł do łóżka. - Ten drink jest zbyt skomplikowany jak na ograniczone możliwości naszego baru. Co to znaczy? - Dlaczego nie odstawisz tej szklanki i sam się nie dowiesz? - Wystarczy powiedzieć... - podniósł szklankę i wypił jej zawartość duszkiem. Jego szlafrok spadł na podłogę, odstawiana szklanka uderzyła z brzękiem o szafkę nocną, a Tony wylądował ze śmiechem na Acacii. - A cóż zadowoli dzisiaj moją panią? - No wiesz, myślałam... - Z pewnością to miła odmiana... - Szsz... - pocałowała go. - Wiesz, ty i ja nie będziemy już zupełnie sam na sam przez następne cztery dni. Och, moglibyśmy zaszyć się w śpiworze, ale... - Myślisz, że powinniśmy odłożyć coś do banku? Pokiwała głową. - Na deszczowy dzień. - Na deszczowy dzień - zgodził się. Deszcz i huraganowy wiatr atakował okna, a przez pokój przechodziły upiorne, widmowe szkielety. Ludzie całkowicie to ignorowali. Rozdział 5 Nadawanie imion Północ. Alex Griffin pozwolił sobie na trzy godziny rozkosznej nieświadomości zanim wziął prysznic i wrócił pociągiem do Parku Marzeń. Trzy godziny snu to było zbyt mało. Jednym z kaprysów jego, poza tym zadziwiająco zdrowego, metabolizmu było to, że nie mógł spać mniej niż osiem godzin na dobę. Jutro rano pośpi sobie dodatkową godzinę. Nikt się nie będzie skarżył. Dziś w nocy miał ważne sprawy do załatwienia. Skip drzemał z podbródkiem opartym na dłoni i łokciem na stole. Griffin popchnął go lekko, wytrącając z równowagi i uśmiechnął się na widok miny O’Briena wyrwanego ze snu. - Już idą, Skip. - Rozumiem - odpowiedział Skip głosem, który przeszedł z sennego w zupełnie przytomny w połowie sylaby. Wygładził niedostrzegalne zagniecenia na koszuli i uśmiechnął się promiennie. Zza rogu wyszła czwórka ludzi. Lopez i jego żona byli rozradowani, jak dzieci w poranek Bożego Narodzenia. Nieśli tylko torby przerzucone przez ramiona, za to za nimi szedł strażnik Rice wlokąc trzy potężne walizy. Pani Metesky zamykała ten pochód, potrząsając głową w milczeniu, wyraźnie niezadowolona. - Nie sądziłam, że zabiorą od razu wszystko ze sobą - mruknęła Metesky do Alexa rozdrażnionym tonem. - Nie chcieli nawet zaczekać na wózek towarowy. - W porządku, szefie - sapnął Rice stawiając walizki na podłodze. - Byłem akurat na miejscu. Nie ma problemu. - Dobrze się spisałeś. Teraz my to weźmiemy. Alex podniósł jedną z walizek. Była bardzo ciężka. Zastanawiał się, co w nich jest. Lopez musiał przejść przez kontrolę przy wejściu, ale mimo wszystko... Kiedy podniósł wzrok, Rice stał tu jeszcze z dziwnym półuśmieszkiem na twarzy. Czyżby chciał czegoś? Może chodzi mu o włamanie. - Nie przypominam sobie, żebym widział twój raport o stratach - powiedział Griffin. - Czy coś cennego uległo uszkodzeniu? - spytał O’Brien. - Właściwie - zaczął Rice ostrożnie - nie jestem pewien, czy to był rzeczywiście akt wandalizmu. Myślę, że była to próba kradzieży. Nie trzymam niczego cennego na widoku, tylko kilka osobistych drobiazgów - spojrzenie Rice’a spotkało się ze wzrokiem Alexa i na chwilę znieruchomiało. - Złodziej nie znalazł niczego wartościowego, - mimo że było tam parę przedmiotów, które mogły go zainteresować. Po prostu pominął je, a potem porozbijał i poniszczył trochę rzeczy, żeby rozładować wściekłość. - Roześmiał się sztucznie. - Muszę już wracać na posterunek, szefie. Zobaczymy się później. Zamyślony Alex przypatrywał się przez chwilę odchodzącemu strażnikowi. Miał jakieś dziwne przeczucia co do Rice’a... Metesky przerwała tok jego myśli chrząknięciem. Alex zwrócił się do Lopeza: - Co pan ma w tych walizkach? Ołów? Mitsuko wzięła Richarda pod rękę i przytuliła się do niego. Zaczęli chichotać jak dzieci. - Przeważnie są tam notatki, materiały źródłowe oraz ostatnie dane do komputera. Wszystko ściśle tajne. Już zostałem skontrolowany, panie Griffin. - Proszę mi mówić Alex. Czy zna pan O’Briena? To jeden z naszych najlepszych psychologów dziecięcych. - Już rozumiem dlaczego jest obecny - uśmiechnęła się Mitsuko. - Mój mąż jest tu najstarszym dzieckiem. Skip uścisnął mocno dłoń Richarda. - Większość okulistów nosi okulary, nieprawdaż? Będziemy musieli współzawodniczyć o tytuł „najstarszego dziecka”. - Nie, dziękuję. Próbuję ograniczyć swój instynkt współzawodnictwa tylko do gier. Richard poprawił torbę na ramieniu. Widać było, że się niecierpliwi. - Miejmy litość nad tymi ludźmi i wpuśćmy ich do Centrali - powiedział O’Brien. Alex skinął głową i ruszył przodem. Korytarze kompleksu Badawczo-Rozwojowego były niemal opustoszałe. Cały budynek mieścił się na północno-zachodnim krańcu Parku Marzeń, w szóstym sektorze. Graniczył z Sektorem Gier A, tak że jego okna wychodziły na siedemset pięćdziesiąt akrów magii. Centrala Gry zajmowała całe piętro pięciokondygnacyjnego budynku i zużywała blisko jedną trzecią wszystkich zasobów Parku, mierzonych w sile roboczej, energii i dolarach. Alex wezwał windę i cała piątka pojechała na drugie piętro. Richard niemal podskakiwał z entuzjazmu. Mitsuko szepnęła mu do ucha coś, co wywołało szeroki uśmiech na jego twarzy, ale natychmiast się opanował. Drzwi windy otworzyły się. Tuż przy windzie czekało na nich dwóch techników w zielonych kombinezonach. Jeden był krępym mężczyzną o cienkich, nerwowych palcach i bystrym spojrzeniu. - Nazywam się Larry Chicon - powiedział - a to jest Dwight Welles, drugi maniak, z którym będziecie państwo mieć do czynienia. Welles miał okrągłą, nie pomarszczoną twarz, która jakoś nie pasowała do jego śnieżnobiałych włosów. - Bardzo się cieszę, że znów pana widzę, panie Lopez. Ostatnio widziałem pana przez kilka minut w zeszłym roku. Chciałbym pogratulować tegorocznej gry. Czy można zapytać, ile czasu zajęło panu jej ułożenie? - Dwa i pół roku, jeśli liczyć wszystkie przygotowania. Jeżeli ma pan na myśli samo programowanie, to około roku. Welles pokiwał głową, wstrząśnięty. - Jak państwo zapewne już wiedzą, jeden z nas będzie dostępny dwadzieścia cztery godziny na dobę na wypadek jakichś trudności. - Tędy, proszę, nie ma sensu zatrzymywać państwa dłużej. Alex został z tyłu, obserwując jak odnoszą się do siebie Richard i Mitsuko. Wyczuwało się między nimi miłość i głębokie zrozumienie oparte na dzielonym wspólnie, przedłużonym dzieciństwie. Ciekawe, że niewiele robili sobie z tak nieprawdopodobnie skomplikowanego zadania, jakim było zaprogramowanie komputera Sektora A. Sama logistyka tego programu przeciążyłaby każdy ludzki umysł. A jednak to tylko gra przyciągała ich uwagę, a nie rozliczne ścieżki prowadzące do niej. Programowanie było cieniem rzeczywistości, gra zaś samą rzeczywistością. Welles wsunął kartę ID w szczelinę w ciężkich, stalowych drzwiach, które otworzyły się z westchnieniem. Oczy Mitsuko powilgotniały w chwili, gdy przekroczyła próg. - To już tak dawno... - szepnęła do siebie dotykając dłońmi pulpitów. Sterownia Centrali Gry była marzeniem technomaniaka. Miała rozmiary piętnaście na piętnaście metrów i tylko niewielka część podłogi była pusta. Resztę zajmowała gigantyczna konsola komputera, przy której stały dwa głębokie fotele z dającymi się dowolnie kształtować poduszkami pneumatycznymi. Pokój otaczało siedem płaskich ekranów, a nad głównym pulpitem znajdowały się jeszcze dwa projektory holograficzne. Konsole lśniły stalą, plastikiem, chromem i niemal prosiły, aby ich dotknąć. Nigdzie nie miało prawa być ani odrobiny kurzu. - Wasze łóżka są tutaj - powiedział Chicon wyciągając jeden z nadmuchiwanych materacy z niszy w ścianie. - Automaty wydające kawę i jedzenie są tam gdzie zawsze, ale łazienka jest teraz wbudowana w pomieszczenie kontrolne. Nie będziecie musieli wychodzić, żeby wziąć prysznic. Lopez pokiwał głową w milczeniu, głaszcząc pulpit dotykiem kochanka. Wymienił spojrzenie z Mitsuko i dziewczyna zarumieniła się uroczo. Alex zaciągnął bagaże w kąt. Musiał walczyć z euforią, która udzieliła się również jemu. Atmosfera tego pomieszczenia działała zaraźliwie. Centrala została zbudowana tak, aby zapewnić coś więcej niż tylko sprawność działania, a nawet wygodę. Dla niektórych właśnie to miejsce jest prawdziwym celem gier. Któregoś dnia wybrany gracz dotrze tutaj, by tworzyć własne fantastyczne światy i być siłą sprawczą, a nie jedynie odtwórcą roli narzuconej przez kogoś innego... Przez krótką chwilę Alex widział, co łączyło Lopezów. Zobaczył świat, który dzielili tylko ze sobą i z nikim więcej. Czuł, że ich miłości nadaje barwę wyobraźnia i umiejętność sprawiania, że sny stawały się rzeczywistością. Marzenie zrodzone w ich umysłach najpierw będzie dzielone z wybraną grupą techników Parku Marzeń, a potem z zespołem graczy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze i wszystkie potknięcia zostaną usunięte, będzie można dzielić je z całym światem. Jakby kierowani jednym umysłem, Lopez i Mitsuko odwrócili się do nich trzymając się za ręce. Ona odezwała się pierwsza. - Wszystko jest w porządku. Jeśli wam to nie przeszkadza, chcielibyśmy zostać teraz sami. Richard i ja mamy dużo pracy przed świtem. - Oczywiście. Jeżeli tylko będziecie czegoś potrzebowali, proszę dać nam znać - Welles znowu uścisnął ręce obojgu i personel Parku Marzeń wyszedł. O’Brien roześmiał się, gdy wracali do windy. - Klasyczny przypadek. Mógłbym się założyć, że istnieje między nimi jakiś rodzaj kontaktu niewerbalnego, graniczącego z telepatią. Czy zauważyłeś jak często oni się dotykają? Alex pokiwał głową. - Sądzę, że w ten sposób stale upewniają się, że to drugie istnieje. Oni żyją bardzo głęboko w swoim wnętrzu. Zauważyłem jeszcze coś. - Co mianowicie? - Odezwali się do siebie tylko raz. - Co, do licha, chcesz przez to powiedzieć? Przecież widać, że bardzo się kochają. - Tak, fizycznie są ze sobą w stałym kontakcie. Idę o zakład, że kontakt intelektualny jest jeszcze silniejszy, ale najwyraźniej nie porozumiewają się na poziomie werbalnym. Alex przetrawiał to przez chwilę oczekując na windę. Wreszcie, zaniepokojony powiedział: - No, nie stój tak! Powiedz co to znaczy! Skip uśmiechnął się złośliwie. - Niech mnie diabli wezmą, jeśli wiem. Słyszałem tylko o Lopezach i sam chciałem ich zobaczyć. - Chcesz powiedzieć, że masz czelność najpierw poruszać taką kwestię, a potem zostawiasz mnie bez odpowiedzi? I jak ja mam dzisiaj spać? Co z ciebie za człowiek?! - Taki, który skłonny jest postawić ci drinka, jeśli tylko znajdziemy w okolicy otwarty bar. Alex przytrzymał dla niego windę. - Ach, taki... Mój ojciec zawsze mi mówił, żebym się od takich ludzi trzymał z daleka... - drzwi windy zasunęły się za nimi. Na zewnątrz było jeszcze ciemno. Poczekalnię rozjaśniało tylko sztuczne oświetlenie. „Uważaj to za omen” - powiedział do siebie Tony. „Rzeczywistość jest od tego miejsca sztuczna”. Popatrzył z powątpiewaniem na kartę cech postaci, którą trzymał w ręku. Acacia napisała pół zdania na swoim formularzu i odwróciła się do niego. - Panthasilea istniała naprawdę. Była królową Amazonek, którą zabił Achilles w czasie Wojny Trojańskiej. Była silna i piękna. Jeszcze przez wieki śpiewano sławiące ją pieśni. Tony zerknął do karty Olliego i roześmiał się. - Oliver Frank? Żartujesz, czy co? Ollie popatrzył na niego z roztargnieniem. - Kiedy zaczynałem grać, bałem się, że zapomnę imienia mojej postaci, więc wziąłem swoje przezwisko. Poza tym, Oliver to imię prawdziwego bohatera. Walczył pod dowództwem Karola Wielkiego razem z Rolandem. Tony nie chciał urazić Olliego i właśnie miał to powiedzieć, ale przerwał mu głos dochodzący z głośnika: - Uwaga wszyscy uczestnicy gry. Przebieranie będzie trwało jeszcze tylko czterdzieści minut. Dziękuję. W poczekalni pod Centralą Gry nastąpiło ożywienie. Czterech ludzi pośpieszyło do kabin, żeby dokonać ostatnich poprawek. Piętnastu graczy stanowiło osobliwą zbieraninę. Chociaż wszyscy mieli poupychane w torbach bawełniane podkoszulki i szorty, to teraz każdy miał na sobie strój charakterystyczny dla postaci, jaką odgrywał. Łączyły ich dwie wspólne rzeczy: emanujące z nich podniecenie, które tworzyło atmosferę tak gęstą, że niemal można ją było ciąć, i „znaczki”, metalowe krążki przytrzymywane na szyi prawie niewidocznymi paskami z miękkiego plastiku. Mary-Martha, dla przyjaciół Mary-em, krążyła po wyłożonej dębową boazerią poczekalni sprężystym krokiem żelaznej kaczki. Im dłużej czekała, tym wścieklej płonęła w niej energia. Karlica ubrana była w brązową skórę, która ściśle oblepiała jej pękate ciało. Tylko w pasie i na kolanach ubranie było ponacinane, aby zapewnić swobodę ruchów. Na ramieniu nosiła krótką halabardę o szerokim i ciężkim ostrzu. Acacia poznała kilku innych graczy. Szczupły, żylasty blondyn to na pewno Bowan Czarny. Odrzucił szkarłatną szatę, którą wybrał na początku i teraz miał na sobie wysokie do bioder buty i aksamitną, czarną bluzę, przez której głębokie rozcięcie widać było owłosioną pierś. Towarzyszyła mu ładna, ciemnowłosa kobieta. Była wysoka i chuda, ale wokół jej talii zaznaczała się fałda luźnej skóry. Wyraźny znak przywiązania do diety. „Co to było w tym miesiącu, kochanie? Dziesięć gramów namoczonych w occie rodzynek przed każdym posiłkiem?” Acacia zganiła się, zawstydzona swoją odruchową negatywną reakcją w stosunku do tej kobiety, która zarejestrowała się w kategorii „Złodziejka” jako Ciemna Gwiazda. Ollie i Gwen nie martwili Acacii. Sprawiali wrażenie spłoszonych, ale wyczuwała w nich urodzonych graczy. Nawet Chester był zadowolony z ich obecności. Gwen była jeszcze w przebieralni, co potwierdzały częste spojrzenia Olliego w tym kierunku. Gina Perkins jak zawsze była ubrana niezwykle. Miała na sobie sportowe szorty i koszulę. I jedno, i drugie pokryte dziesiątkami kieszeni. Do tego dochodził bardzo stosowny makijaż, zaś włosy ułożyła w skomplikowana fryzurę. Wyglądała zabójczo. Czekając bawiła się swoją laską czarodziejską. To było coś niesamowitego. Acacia widziała ją wcześniej na zdjęciach w magazynach poświęconych grom. Laska miała pięć stóp długości, cal grubości i całe jej wnętrze wypełniały przyrządy elektroniczne i komputer. Gina dotknęła sensorowej klawiatury i wzdłuż laski przebiegł wzór kolorowych świateł, a z jej czubka wystrzelił biały płomień. Tony przyglądał się temu jak zahipnotyzowany, a potem z trudem oderwał oczy od tego widoku i skupił się na swojej karcie cech. Acacia widziała, że Tony czuje się bardzo nieswojo. I chyba nie tylko on. Wokół niej ludzie żartowali, uśmiechali się, poklepywali po plecach, ale w ich zachowaniu można było wyczuć coś jeszcze. Czyżby trema przed grą, albo atak fantastycznej grypy? Biedząc się nad wypełnieniem formularza, Tony poruszał szczękami, jakby przeżuwał kawałek gumy, a jego czekoladowe oczy zaszły mgła z rozpaczy. Karta cech postaci nie obowiązywała w każdej grze, ale tym razem Lopez poprosił wszystkich o jej wypełnienie. Trzeba było nie tylko wyliczyć cechy psychiczne i fizyczne wymyślonej postaci, ale także sięgnąć do genealogii. Acacia spojrzała na swój arkusz. Jak Amazonki robiły dzieci? Może porywały mężczyzn i czyniły z nich swoich niewolników? A może rozmnażały się przez dzieworództwo? Wzięła po trochu z obu tych możliwości. Panthasilea była bezpłodną kobietą urodzoną partenogenetycznie. Jej matka... (znalezienie imienia matki twojej postaci tak na poczekaniu nie jest taką prostą sprawą). Więc jej matka, Melissa była córką królowej Herony (znowu pole do popisu dla wyobraźni) i pojmanego Greka imieniem, powiedzmy... Cyrius, nieprawego syna Herkulesa... Miała nadzieję, że inni też mają tyle kłopotów co ona. Wszystkie cechy postaci mierzone były w punktach Wesslera-Grahma, zarejestrowane w IFGS i wprowadzone do pamięci komputera Sektora A. W tej grupie tylko Tony nie miał punktów doświadczenia. Komputer wygenerował dla niego sekwencję liczb przypadkowych i podał dwucyfrową liczbę, która w terminologii Wesslera-Grahma oznaczała jego procentowe szansę pozytywnych rezultatów w walce, bądź podatność na zagrożenia. Wysoką punktację otrzymał za inteligencję i zręczność, średnią za siłę fizyczną, a słabą za siły witalne. Tony popatrzył wtedy na wydruk ze źle skrywanym podnieceniem. - Zdaje się, że nici z moich ambicji zostania Wojownikiem. Jakie mam jeszcze możliwości? Chicon i Dwight Welles pilnujący ludzi przysłanych przez IFGS służyli im pomocą w razie potrzeby. Larry Chicon ucieszył się z możliwości włączenia się do zabawy. Wyliczył więc Toniemu po kolei wszystkie możliwości. - Czarodziej, Wojownik, Złodziej, Opiekun i Inżynier. Aha, jeszcze Badacz. Każda z tych funkcji ma swoje wady i zalety. Możliwa jest również kombinacja kilku z nich, ale najlepiej wybrać sobie jedną kategorię i zdobywać w niej możliwie najwyższe kwalifikacje. Tony żałował, że te wielkie ekrany nie są jeszcze włączone. Pragnął już zobaczyć co ich czeka w Sektorze A. - Jak bym sobie radził jako Czarodziej? Welles pokręcił przecząco głową. - Nie doradzałbym ci tego, ale jeśli tego właśnie pragniesz, nie mogę cię powstrzymywać. - Dlaczego nie? - Po pierwsze, to dość trudne, jak na pierwszy raz. Poza tym, twój poziom charyzmy wynosi tylko trzydzieści sześć procent. Spróbuj z tym wywołać demona, a sam staniesz się dla niego obiadem. - Jaka jest różnica między Czarodziejem a Opiekunem? - Opiekuni zwykle zajmują się magią obronną i leczeniem. Otrzymują swoją moc z „niebios”, co oznacza, że muszą być czystego ducha. Zabawianie się z paniami w czasie gry może wszystko popsuć... Larry rzucił Wellesowi wrogie spojrzenie. - Nie daj sobie wciskać kitu, Tony. Co będziesz robić w czasie tych dwunastu godzin, gdy gra jest zatrzymana, zależy tylko od ciebie. Posłuchaj, masz dobre wyniki w zręczności i sprycie, więc czemu nie miałbyś zostać Złodziejem? Tony szybko otworzył usta jakby chciał zaprotestować, ale potem roześmiał się i skinął głową. - Dobrze, jeśli tylko pomoże mi to przeżyć w grze, zgadzam się. I tak Tony McWhirter został Złodziejem pierwszej kategorii, imieniem Fortunato, przypuszczalnie nieprawym synem Fafhrda, albo Szarego Kocura. Grę miał rozpocząć w bawełnianym tropikalnym stroju. Znów rozległ się sygnał ostrzegawczy i do pokoju wpadł Chester Henderson. Miał na sobie zieloną koszulę i spodnie tej samej barwy, odprasowane tak, że kantami mógłby ciąć papier. Jego chude jak patyki ręce i nogi niemal trzepotały z entuzjazmu. - Wszystkich proszę o sprawdzenie, czy niczego nie brakuje. Mamy jeszcze kilka minut, a potem wyruszamy. Czy są jakieś pytania? Uważnie rozejrzał się po sali. S. J. Waters, najmłodszy z uczestników, uniósł rękę. jakby obawiał się, że nie zostanie zauważony. Kiedy Chester wskazał na niego, najpierw skulił się, a potem zapytał: - Słuchaj, Chester, czego my właściwie szukamy? - Nikt mi jeszcze tego nie powiedział. Z pewnością dowiemy się po rozpoczęciu gry, więc nie masz się co martwić. Dowiedzenie się tego to połowa zabawy. Ktoś ma jeszcze pytania? Nie widzę... W porządku. Słuchajcie, będziemy się wspaniale bawić i każdy wróci do domu z taką liczbą punktów, że nie będzie mógł jej unieść. Znów uśmiechnął się promiennie i zaczął krążyć po sali, sprawdzając, czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Gwen wróciła na swoje miejsce obok Olliego, który zajął się podziwianiem jej stroju. Zarejestrowana jako Opiekunka, Gwen miała na sobie sukienkę o dobre kilka cali za krótką, niż to przystało na prawdziwego misjonarza. Jej turystyczne buty na skórzanej podeszwie miały obcas tylko na tyle wysoki, by podkreślić kształt jej łydki. Sukienka była beżowa i niemal zbyt wymyślna, jak na taką wyprawę, ale sposób, w jaki uwydatniała najatrakcyjniejsze kształty figury Gwen, całkowicie rekompensował jej niepraktyczność. Gwen wstała i obróciła się dookoła, przygryzając wargę i czekając na ocenę. - Podoba ci się, Ollie? - Czy znajdę skarby mórz południowych, czy nie, już wiem, że wygrałem. Gwen zarumieniła się. - Wiesz, co najbardziej lubię w grach? Ollie pokręcił przecząco głową. - To, że mówisz zawsze najmilsze rzeczy kiedy myślisz, że jesteś kimś innym. Ollie popatrzył jej prosto w oczy. - Może dlatego, że ty jesteś kimś innym? - Ha! Dobrze wiesz... Acacia podeszła do nich. - Jesteście gotowi? Wszystko w porządku? W ręku trzymała złożoną na pół kartę cech postaci. - Wyruszamy za kilka sekund. Co to takiego, Ollie? Tropikalna czekolada? - Dla ciebie jestem Frankoński Oliver, Panthasileo. A poza tym, tak. Smakuje jak masło kakaowe, ale się nie topi - Po drodze znajdziemy jedzenie, ale wolę być ubezpieczony. Rozległ się ostatni sygnał i gracze zaczęli podnosić plecaki i sprzęt. Słychać jeszcze było niecierpliwe szepty, a potem oczy wszystkich skierowały się na Chestera, który stał z Giną na środku pokoju. Z przejęcia załamywał .mu się głos. - Proszę wszystkich o uwagę. Czternastu graczy proszonych jest o ustawienie się przy windzie. Drzwi otworzą się samoczynnie. Jest teraz 7.52, osiem minut do rozpoczęcia gry. Pośpieszcie się, prędko, ludzie... Marnował tylko czas na ponaglanie. Jeszcze zanim skończył, gracze już stali stłoczeni pod tablicą świetlną ukazującą zbliżanie się windy. Kiedy wreszcie drzwi rozsunęły się, rozległ się ogólny okrzyk radości i czternastu głównych graczy wcisnęło się do środka. Chester obejrzał się. W poczekalni nikt nie został. Pokój był czysty i pusty. Za kilka godzin zaczną przychodzić tu pierwsi gracze rezerwowi. Za kilka minut przebieg gry będzie można śledzić na monitorach w wybranych miejscach Parku Marzeń. On i Richard Lopez mieli teraz rozstrzygnąć wojnę, która zaczęła się rok temu... Chester cofnął się i drzwi windy zasunęły się za nim. Rozdział 6 Fantastyczny lot Nie wiedzieć czemu, Acacia spodziewała się, że winda zwiezie ich na dół, do głębin budynku RD, do mrocznych jaskiń, gdzie ślepe gnomy ujmą ich ręce swymi powykręcanymi dłońmi i poprowadzą ku początkowi Wielkiej Przygody. Zamiast tego winda pojechała w górę. Na dachu czekał helikopter McDonnell-Boeing Phoenix z włączonymi silnikami. Jego ogromne, poziome śmigło obracało się leniwie. - Co u licha...? - szepnął Tony. Acacia odwróciła się, żeby mu zwrócić uwagę, ale ujrzawszy wyraz zachwytu i niedowierzania na jego twarzy, nic nie powiedziała. - Wiesz, zawsze chciałem lecieć takim helikopterem. - Spokojnie, wystarczy jedno marzenie na raz - szepnęła. Za krawędzią dachu widać było kolorowe wieże i labiryntowe ściany Parku Marzeń. Po drugiej stronie nie było nic... Sektor A ukryty był w bezpostaciowej mgle - holograficznym wizerunku pierwotnego chaosu. Drzwi bagażowej części Phoenixa były otwarte. Z ciemności wyłoniła się ciemnobrązowa twarz, natychmiast rozjaśniając się szerokim uśmiechem. - Witajcie! - zawołał wesoło mężczyzna. - Proszę, wchodźcie na pokład. Chester popatrzył na niego podejrzliwie, a potem pokiwał głową i wskoczył do środka, wrzucając tam najpierw swoją torbę. Acacia była piąta na pokładzie, tuż za dużym mężczyzną o imieniu Eames, który starał się wyglądać zuchwale, chociaż wyraźnie żenowało go to. - Też mi wojownik - prychnęła Acacia, po czym doszła do wniosku, że jego piegowaty, chłopięcy wygląd mógłby ją zainteresować, gdyby nie miała przy sobie Toniego na chłodne noce. „Jedno marzenie na raz” upomniała się. „Wszystko może się jeszcze zdarzyć”. Wnętrze Phoenixa było urządzone wygodnie, lecz nie luksusowo. Na wyposażenie składało się dwadzieścia foteli i miejsca na bagaże na półkach nad głowami oraz w przedziale towarowym na ogonie. Gdy zaczęli zajmować miejsca, pilot helikoptera wychylił się z kabiny, żeby ich przywitać. - Rozgośćcie się, proszę. Jestem kapitan Stimac i jeśli będziecie mieli jakieś kłopoty, dajcie mi po prostu znać. Ciemnoskóry mężczyzna, który powitał ich przy wejściu chodził energicznym krokiem wśród foteli pomagając rozkładać bagaże. Był w swoim żywiole. Tony usiadł obok Acacii, która wzięła go z czułością za rękę. - Co dalej? - zapytał. Dziewczyna pokręciła głową. Nie chciała teraz mówić, chciała się wczuć w sytuację. Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Wirniki Phoenixa przyśpieszyły, rozmyły się i wreszcie zniknęły. Mimo to, silniki wydawały tylko głuchy, natrętnie brzmiący szum, co było charakterystyczne dla tego typu maszyn. Przeznaczony do nocnych akcji bojowych, Phoenix był tak cichy, jak tylko było to możliwe w przypadku maszyny napędzanej silnikiem. Wkrótce dach zniknął pod nimi. Ciszę w kabinie rozdarł głos przypominający dźwięk piły tarczowej, wywrzaskujący radośnie okrzyk bojowy. Coś takiego mogła wydać z siebie tylko Mary. - Wystartowaliśmy, dzieci! Gracze odpowiedzieli triumfalnym krzykiem. Phoenix przechylił się do przodu i zaczął pożerać odległość dzielącą ich od nieznanego celu. Kiedy zgasły napisy „proszę zapiąć pasy”, ich jednoosobowy komitet powitalny wstał i ukłonił się lekko. - Chciałbym się wszystkim przedstawić. Nazywam się Kasan Maibang i będę waszym przewodnikiem i tłumaczem przy spotkaniach z ludźmi z mojej wyspy. Chester już stał, rysy jego twarzy wyostrzyły się z niecierpliwości. - Twojej wyspy. Więc wiesz dokąd lecimy i co jest celem naszej wyprawy? Kasan uśmiechnął się niewinnie. - Oczywiście, panie Henderson. Nie sądzi pan chyba, że wasz rząd wysłałby was w tak niebezpieczną misję bez pomocy przewodnika? - Nasz rząd... - Chester przyswoił to sobie. - Nie, oczywiście, że nie. Przypuszczam, że ma pan dla nas jakieś materiały wprowadzające. - Ja jestem waszymi materiałami wprowadzającymi. Mistrz Wiedzy odprężył się i pokiwał głową. - Czemu to dobrze? - szepnął Tony. - Materiał wprowadzający musi być prawdziwy - odpowiedziała Acacia. - Lopez nie może okłamywać nas co do podstawowych założeń gry. Teraz Chester wie, że może zaufać Kasanowi, przynajmniej do pewnego stopnia. Kasan nie może kłamać. - Rozumiem - Tony przyjrzał się „tubylcowi” podejrzliwie. - Czy to hologram? - Nie. Widziałam jak nosił bagaże. Później może być hologramem. W tej chwili to aktor. Prawdopodobnie gra za punkty doświadczenia - dostanie je niezależnie od tego, czy wygramy, czy przegramy, oczywiście jeżeli nie wypadnie ze swojej roli. Mistrz Wiedzy, już znacznie bardziej spokojny, przysiadł na poręczy fotela pomiędzy dwoma pustymi miejscami. Dokąd lecimy? - zapytał. - Na Archipelag Melanezyjski, a konkretnie na Nową Gwineę. Chester niemal nie wybuchnął śmiechem. - Jesteś z Nowej Gwinei? Maibang wyjaśnił skruszonym tonem: - Misja Episkopalna wysłała mnie do UCLA. - Gdzie bez wątpienia zostałeś zwerbowany. - Oczywiście. Musicie docenić ten problem. Od czasu, gdy otworzyła się Droga Cargo w 1945... Pełne zrozumienia westchnienie Chestera słychać było w całym helikopterze. - Kult Cargo. Taak. Proszę, mów dalej. Maibang był wyraźnie zadowolony, że Chester zrobił taki przeskok. - Tak. No więc, od tej pory ludy Melanezji, które poznały sekret, zabierały z powrotem rzeczy, które Europejczycy... - To znaczy my? Przewodnik wzruszył ramionami. - Jesteśmy my i są Europejczycy. Niektórzy Europejczycy są czarni albo brązowi lub żółci, chociaż większość jest biała... - W porządku. - Mój lud, Daribi, był wśród tych pobłogosławionych prawdziwą tajemnicą Cargo. Cieszyliśmy się dobrobytem. Bóg-Człowiek na Górze zsyłał wiele wspaniałych rzeczy swoim wiernym dzieciom. Dostawaliśmy konserwy mięsne, latarki elektryczne, dzidy, lodówki i oczywiście broń, abyśmy mieli czym przepędzić Europejczyków. - Oczywiście - mruknął Chester. - Wtedy, a było to dziewięć lat temu... Reakcją było lekkie mrugnięcie rzęs. - W 1946 - Chester przyjął do wiadomości datę i skinął głową - mój lud Daribi zaczął zawracać z trasy ładunki Cargo przeznaczone dla Europy i obu Ameryk. Naturalnie wasi ludzie bronili się, używając swoich czarów, ale nasi czarownicy byli potężniejsi. Wtedy spróbowaliście użyć sił waszych wojsk i znów ponieśliście klęskę. W 1947 moi ludzie podjęli się największego wysiłku i skradli wam rzeczywiście bardzo wielkie Cargo. - To znaczy? Maibang potrząsnął głową smutno. - Wyczuliśmy jego obecność i wykorzystaliśmy swoją moc, aby je zabrać, ale nigdy go nie ujrzeliśmy. Ten straszny wysiłek osłabił naszych czarowników. W ostatniej chwili, gdy Cargo już się do nas zbliżało, wrogie plemię, które pożądało naszej mocy, zawładnęło nim przy pomocy swoich czarów. Byliśmy zbyt słabi, by się temu oprzeć. Ich zwycięstwo nad nami dało im wielką mana, wielką moc. Stali się największą potęgą na naszej wyspie. Wasz rząd zna resztę. Przez ich czarnoksięskie moce i chciwość żaden statek ani samolot nie jest bezpieczny w promieniu tysiąca mil. Tak dzieje się od siedmiu lat, a potęga naszych wrogów jest teraz jeszcze większa. Chester westchnął. - Czy to znaczy, że nie możesz nam podać nazwy tego wrogiego plemienia? - Szybko chwytasz, bwana. Użycie imienia tak potężnego ludu bez ich pozwolenia to bardzo zła mana. Tak więc, moi ludzie skontaktowali się z wami i doszli do porozumienia. Pomożemy małej grupie Europejczyków dostać się w głąb terenu zajętego przez wroga. Skradniecie Wielkie Cargo i zabierzecie je stamtąd. Wróg utraci mana, a my odzyskamy naszą poprzednią potęgę. Wtedy podpiszemy z wami układ, w którym zobowiążemy się brać tylko Cargo przeznaczone dla nas i nie zabierać waszego tak długo, jak i wy będziecie dotrzymywać tych samych postanowień. - Dlaczego mielibyśmy uwierzyć wam, że dotrzymacie obietnicy? Maibang uśmiechnął się do Chestera swym najłagodniejszym uśmiechem. - Bo my nie jesteśmy Europejczykami - odpowiedział skromnie. - Jee-zuss - westchnął S. J. Waters. - Daleko jesteśmy od domu! Chester przysunął się do najbliższego okna. - Jesteśmy nad oceanem... Nie widzę jeszcze żadnych punktów odniesienia. - Tam widać wyspy, Chester! - zawołał S. J. Waters z drugiej strony helikoptera. Przysłonił oczy od blasku. - Myślę, że to Hawaje. - Więc jesteśmy w połowie drogi - powiedział do siebie Chester. - To chyba Oahu - odezwała się Acacia. - Nie wiem, kochanie. Nigdy nie leciałem tą trasą... - mruknął Tony. - Kurcze, chciałem tylko powiedzieć, że nigdy nie byłem na Hawajach. Zbyt łatwo tu zapomnieć, że to wszystko nie jest prawdą. - Więc przestań próbować. Tony uśmiechnął się nerwowo. - Ostatnie tchnienie zdrowego rozsądku, jak sądzę. - Więc oddychaj głęboko, kotku. Od tej pory powietrze będzie mocno rozrzedzone. Nagle Phoenix zaczął się trząść. Z intercomu dobiegł głos kapitana Stimaca: - Zbliżamy się do strefy złej pogody. Proszę zauważyć, że zapaliło się polecenie zapięcia pasów i proszę je wykonać. Dziękuję. Chester wycelował palec w Maibanga. - Tylko nie próbuj mi teraz zginąć. Muszę wyciągnąć z ciebie dużo więcej. Maibang uśmiechnął się szeroko i nic nie obiecał. Przed nimi rozciągały się czarne chmury. Niebo wokół ciemniało. Phoenix zanurkował jakby wpadł w dziurę powietrzną i po jednogłośnym, przerażonym „Och!” rozległ się dziki wrzask Marthy. Chmury szybko gęstniały. Wyglądały paskudnie kipiąc od rozświetlających ich wnętrze błyskawic. Burza połknęła Phoenixa i potrząsała nim jak dziecko olbrzyma potrząsa zabawką. Za sterburtą zaświeciła oślepiająco jaskrawa błyskawica. Śmigłowiec opadł i zatrząsł się uderzony obuchem grzmotu. Acacia wrzasnęła z zachwytu i zarzuciła ramiona na szyję Toniego. On ją objął, również krzycząc z całych sił. Deszcz dudnił o burty Phoenixa, a silniki zawyły wściekle, próbując wznieść maszynę i wyrównać jej lot. I znów potworne wybuchy światła i dźwięku zaatakowały ich uszy i oczy. Wydawało się, że Phoenix rozleci się za chwilę na kawałki. Szum silników przeszedł w groźne, warczące wibracje. Pomiędzy uderzeniami błyskawic na zewnątrz nie było nic widać. Kiedy w helikopterze zgasło światło, Tony stwierdził, że całuje Acacię z uczuciem bliskim prawdziwemu przerażeniu. Wreszcie burza ucichła i przez chmury zaczęło przebłyskiwać słońce. W tyle kabiny podniósł się gwar. Gracze przepychali się do okien. Tony i Acacia też podnieśli się, by popatrzyć co się stało. Tony ujrzał przed sobą szerokie, zaokrąglone skrzydło nabite tysiącami nitów. Osłona silnika miała ogromne rozmiary, a powietrze przed nią było zamglone. Silnik wydawał ogłuszający ryk, jak szatan wypuszczony na Ziemię. - Skrzydła, niech mnie diabli porwą, mamy skrzydła! Skrzydła, nity i śmigła! Acacia przepchnęła się do niego i przycisnęła twarz do szyby. W tyle spostrzegła stabilizatory ogonowe. Pokręciła głową z podziwem. Słyszała za sobą oklaski i gwizdy. - To musi być model z połowy dwudziestego wieku - powiedział cicho Tony. S. J. Waters miał już gotową odpowiedź. - Oho-ho! - zawołał. - DC-3, czyli tak zwany Głuptak! Dzisiaj uważa się je za bajkę. Grupki pasażerów zaczęły śpiewać. Ponad rykiem silników dawały się słyszeć fragmenty piosenki sławiącej przygody Kafoozalemy i Eskimo Nell. Ollie zaintonował wysokim głosem: Taki wielbłąd ma wesoło, Dzień mu się zaczyna, gdy ciemno jest wkoło, Z cudzołóstwa wiele uciech ma, Bo za jeden garb może mieć dwa! Druga połowa graczy wyła nierównym chórem: Koty na dachu, koty na chodniku... Powietrze przejaśniło się. Samolot zanurkował w chmury i wyłonił się już poniżej ich poziomu. Ollie zaśpiewał: Hipopotam ma zadek tłusty i okrągły... - Wyspy - powiedziała Ciemna Gwiazda i piosenka ucichła w pół tonu. Zbliżali się do subkontynentu i Chester zawołał przekrzykując huk motorów: - Wydaje mi się, że zbliżamy się do Nowej Gwinei od strony Morza Bismarcka. To powinny być góry Finisterre. wysokość dziesięć tysięcy stóp. Przelecimy bez trudu... Pod nimi tropikalna roślinność wybuchła gęstą, soczystą zielenią. Góry Finisterre wznosiły się nad półwyspem Huon na brzegu cieśniny Vitiaz. W kryształowo czystym powietrzu zdawały się być w zasięgu ręki. DC-3 przemknął nad nimi i skręcił na północ. Wkrótce zobaczyli pod sobą bagna i podmokłe tereny. Z intercomu rozległ się głos kapitana Stimaca. - Za kilka chwil będziemy nad Jeziorem Chambri. To nasz punkt orientacyjny, mający naprowadzić nas na specjalnie przygotowany pas do lądowania. Właśnie wydaje mi się, że widzę... Nastąpiła przerwa i samolot podskoczył w powietrzu. Tym razem wstrząs przeszedł w silny przechył na bok, który szarpnął Acacią tak, że pas wpił się w jej ciało. - Chwileczkę, to nie jest to jezioro, tylko coś... Och! Do cholery! Stimac zaczął kląć w panice. Samolot spadał, silniki wyły jak opętane. Kapitan krzyknął: - Nie mogę poruszać sterami! Same się poruszają! Pasażerowie zacisnęli dłonie na oparciach foteli i zbledli, gdy zobaczyli podnoszące się ku nim bagna. Tam w dole było światło i ... błysk wody dokładnie pod dziobem samolotu, dwie linie świateł palących się na wodzie i... wieża. - Wciągają nas - powiedział Chester. Siedział przyciśnięty do okna z otwartymi ustami. Nie z przerażenia, ale z fascynacji. Kasan stał pomiędzy fotelami w przejściu, wymachując rękami i nucąc coś w nieznanym języku. Dwóch graczy przytrzymywało go za pasek od spodni. Tony niemal zapomniał o swoim strachu, kiedy wyjrzał przez okno. Wieża była coraz bliżej... i nagle okazała się tylko wiklinową makietą na pontonach, a światła pływającymi pochodniami, powiązanymi sznurami, które tworzyły dwa równoległe szeregi. To była atrapa lotniska wybudowana na wodzie. Niby-lotnisko skręciło gwałtownie w bok i przeciążenie szarpnęło pasażerami. DC-3 wyrwał się z lotu pikującego. Skrzydło z lewej strony zgięło się tak, że dwa rzędy nitów pękły. Potem wróciło do poprzedniego położenia, ale ze szczeliny w poszyciu ciekł teraz jakiś płyn. Z intercomu wrzasnął głos Stimaca: - Mam go! Myślę, że już wszystko w porządku. Cokolwiek to było, już... O, cholera! Za skrzydłem rozwinęła się łopocząca flaga czerwonych i żółtych płomieni. - Musimy lądować - powiedział trzeszczący głos w intercomie. - Trzymajcie się. To nie będzie miękkie lądowanie. Lecieli zaledwie na wysokości czubków drzew, ciągnąc za sobą płomienie i smugę czarnego dymu. - Spróbuję dolecieć do Jeziora Chambri. Tratwy ratunkowe są w tyle samolotu. Tony nie mógł już dłużej się powstrzymać. - Co, u licha, tu się dzieje? Nie mógł oderwać wzroku od drzew przemykających tak nisko pod nimi, że niektóre gałęzie zdrapywały farbę z kadłuba. Acacia patrzyła w dół. - Prawdziwe jezioro powinno być gdzieś blisko. Jeżeli uda nam się dolecieć... - jej spojrzenie przylepione było do okna i kiedy pojawiła się szeroka, zielonobłękitna przestrzeń, odetchnęła z ulgą. - Jest! Samolot spadał, trzęsąc się jak w ataku febry. Rozległo się czternaście przeraźliwych wrzasków i jeden radosny okrzyk bojowy. Na chwilę, zanim samolot zderzył się z powierzchnią wody, Acacia poczuła jak palce Toniego wbijają się w jej ramię niczym szpony. Wstrząs rzucił ich do przodu. Woda zamknęła się nad samolotem, za oknami przemknęły bańki powietrza. Zgasł pożar. Samolot wypłynął na powierzchnię, zakołysał się i ustabilizował. Woda zachlupotała o szyby. Chester pierwszy odzyskał równowagę. - W porządku, wyciągnijcie tratwy i zbierzcie sprzęt. Mamy dużo roboty. Klamry pasów zastukały jak kastaniety. Z półek z gorączkowym pośpiechem ściągano bagaże. Tony spojrzał w kierunku dziobu, gdzie kapitan Stimac leżał bezwładnie w fotelu. - Czy on..? Niezauważony przez pozostałych graczy, Tony poszedł na dziób, po drodze niezręcznie zakładając plecak. - Kapitanie Stimac? - odpowiedzi nie było. Tony zrobił jeszcze jeden krok, czując jak samolot kołysze się lekko pod nogami. - Kapitanie? Głowa Stimaca opadła bezwładnie do tyłu, najwyraźniej miał złamany kark. Z ust pociekła mu strużka krwi. Z nieruchomej i bladej twarzy patrzyły szkliste oczy. Tony poczuł nagły skurcz żołądka i zasłonił sobie usta. Nagle ogarnęło go przerażenie. - Och, mój Boże! I wtedy Stimac mrugnął do niego. Wyprostowując się nagle, Tony spojrzał na niego wściekłym wzrokiem i wyszedł z kabiny. Chwycił Acacię za ramię i odwrócił szarpnięciem. - To ostatni raz, rozumiesz, ostatni raz! Działając spokojnie, z niemal wojskową precyzją, Chester dopilnował spuszczenia na wodę czterech łodzi i kierował właśnie nadmuchiwaniem piątej z butli ze sprężonym gazem. Wkrótce Tony i Acacia byli na jednej z nich razem z S. J. Watersem i spoglądali na tonący DC-3. Tony powiedział z półuśmiechem: - Wygląda to tak prawdziwie. Naprawdę trzeba wysilić wzrok, żeby dostrzec choćby zarys Phoenixa pod... Acacia położyła łagodnie dłoń na jego ramieniu. - Tony - powiedziała z prawdziwą czułością - przestań walczyć. To jest prawda. Wszystko jest tutaj prawdziwe. Rozluźnij się i pozwól biec wydarzeniom, dobrze? Proszę. W jej ciemnych oczach zaiskrzył szczery śmiech i Tony kiwnął głową. Chwycił ją mocno za rękę. - Przepraszam, maleńka. Chyba jestem... - przerwał i rozejrzał się po tratwach kołyszących się na wodzie. - Nie wiem co się stanie, ani jaki to będzie miało wpływ na mój rozsądek. To mnie przeraża. Wszystkie pięć pontonów już unosiło się na falach na środku wielkiego jeziora. Określenie rzeczywistej wielkości akwenu było niemożliwe, bo perspektywa nie stanowiła najmniejszego problemu dla Parku Marzeń. Chester i Maibang ostatni zeszli na tratwę załadowaną pakunkami. - Którędy, Kasanie? Przewodnik rozejrzał się dookoła udając zagubienie. - Trudno powiedzieć, nie jestem pewny. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Tylko to, że to jezioro nie jest takie, jakie być powinno... Ma niewłaściwy kształt. Na pociągłej twarzy Chestera odbijało się zamyślenie. - Niewłaściwy kształt. Dlaczego? - Jezioro Chambri jest bardziej okrągłe. Niech pan spojrzy, dwa brzegi widać wyraźnie, ale dwa pozostałe gdzieś nikną. Chester ostrożnie wstał, z trudem utrzymując równowagę. Rozejrzał się i równie ostrożnie usiadł. - W porządku, to nie Jezioro Chambri. W takim razie, co to jest? Kasan pokręcił głową ze smutkiem. - Nie jestem pewien. Obawiam się, że to bardzo złe czary. Popatrzył zamyślonym wzrokiem na jezioro. - Myślę, że powinniśmy płynąć do północnego brzegu. Tam jest najbliżej. Na twarzy Chestera pojawił się cień podejrzliwości, ale mimo to skinął twierdząco głową. - Okay, ludzie, płyniemy do północnego brzegu. Tam będziemy mogli się przegrupować. Dwoje z trojga w każdej łodzi sięgnęło po wiosła i zaczęło kierować pontony do brzegu. Tony i Acacia robili za napęd na swojej tratwie, podczas gdy ich pasażer, S.J. Waters, wołał wesoło: - Tempo, tempo..! Wkrótce był to już wyścig, w którym Tony z Acacią zajmowali drugie miejsce za Eamesem i jego wioślarzami. Jednym z nich był Czarodziej Alan Leigh, a drugim niepokonana Mary, która nie tyle wiosłowała, co raczej podporządkowywała sobie wodę siłą. Leigh o chomiczych policzkach, nie pasujących do jego chudej osoby, obserwował w skupieniu wodę przed nimi i kiedy nagle uniósł rękę, wszystkie pięć pontonów zatrzymało się. Acacia osłoniła oczy i ostrożnie wstała. - Tam coś jest... Tony miał zamiar zapytać co, ale sam już zobaczył... Tuż przed łodzią Eamesa woda zabulgotała paskudnie. S. J. wstał niemal przewracając łódź. Acacia przeszyła go wrogim spojrzeniem i chłopak usiadł. - Wąż wodny - szepnął obserwując zbliżające się kręgi na wodzie. Chester, znajdujący się na drugiej łodzi od tyłu, również zobaczył go. - Wąż! - jego głos był zaskakująco czysty i donośny. - T to duży! Leigh, atakujesz pierwszy! Na pierwszej łodzi Leigh wstał. Kiedy wąż podniósł się znad burzącej się wody, mag był już gotowy. Wąż miał nie mniej niż trzydzieści stóp długości, a jego ciało było grube i muskularne. Głowę miał większą od końskiej, a z paszczy wysuwał się z hipnotyczną regularnością długi, czarny język. Matowa czerwień i żółć skóry węża wyraźnie odbijała się na tle błękitnozielonej wody jeziora i kiedy gad uniósł się dobre osiem stóp ponad wodę, wśród graczy przeszedł niespokojny szmer. Leigh rozłożył ręce zanosząc błagania. - O, Bogowie w niebiosach! - krzyknął z całych sił - Usłyszcie moją prośbę! Niemal natychmiast otoczył go zielony blask. Wąż podpłynął bliżej. - Na miłość boską, zacznij wreszcie! - wrzasnęła Martha. Czarodziej zmierzył ją wzrokiem i powiedział: - Za grosz szacunku dla artystów. No więc, dobrze... Ponownie skupił spojrzenie na wężu, który był już na wyciągnięcie wiosła. - Wężu, jesteś stworzeniem wodnym, daję ci więc ogień! Wykonał magiczny gest i nic się nie stało. Powtórzył: „Ogień!” i blask wokół jego prawej ręki przeszedł z zielonego w czerwony. Czarodziej zamachnął się i z jego dłoni wystrzeliła kula ognia wielkości pięści, jasna nawet w świetle dnia i rozszerzając się w locie trafiła węża w nos. Efekt był zdumiewający. Gad zwinął się z głośnym sykiem i zanurkował znikając z pola widzenia. Tony zawołał radośnie: - Wspaniale! Bohaterowie przeciwko wężowi! Jeden do zera! Acacia chwyciła go za ramię. - Nie tak prędko, Tony... Przyglądała się Chesterowi. Mistrz Wiedzy uniósł ręce. - Usłyszcie mnie, o Bogowie - powiedział głosem głębokim i donośnym. Zielony blask pojawił się wokół niego. Chester spojrzał w ciemną toń. - Przywołuję Jasne Widzenie. Ukaż mi mego wroga! Powierzchnia wody zamigotała i stała się przejrzysta jak szyba z zielonego szkła, a pod nią wił się zarys ogromnego węża. - Wojownicy! Przygotujcie się. Potwór wraca. Acacia zaklęła cicho i rzuciła się do swoich tobołków. W pośpiechu rozwinęła podłużne, opakowane w brezent, zawiniątko, czule dotknęła dwudziestoczterocalowego ostrza miecza i na próbę machnęła nim w powietrzu. Sprawdziła, czy na rękojeści pali się światełko „gotowy” i przykucnęła wyczekująco. Woda wzburzyła się i wąż był już nad nimi, sycząc niczym wiatr w mokrych od deszczu gałęziach drzew. Łeb potwora najpierw odchylił się do tyłu, a potem wystrzelił w przód z oszałamiającą prędkością. Acacia cięła wściekle przez pysk bestii. Potwór obrócił się i spróbował ugryźć z boku, ale Wojowniczka wykonała zgrabny obrót i znów odparła atak. Tym razem wąż uskoczył przed ostrzem miecza i zatrzymał się z dala od niej. Będąc poza zasięgiem ciosów, potwór kołysał się i wpatrywał w Acacię ponuro. Z górnej krawędzi pyska kapała mu krew. Powoli, nie spuszczając jej z oczu, zanurzył się pod wodę. - Doskonale, Panthasileo - pochwalił ją McWhirter, odrobinę bledszy niż zazwyczaj. - Świetne hologramy, najlepsze na świecie - pisnął radośnie S. J. - I również najkosztowniejsze. Czujnik w mieczu wie, czy przeciął część projekcji i daje znać komputerowi. Wąż jest projekcją animowaną przez komputer, więc... Opuścił wzrok, bo zobaczył czubek miecza Acacii na cal przed swoim nosem. - Słuchaj S. J. - syknęła Acacia - może ciebie bawi analizowanie marzeń, ale ja chcę się bawić i chcę, żeby Tony miał szansę bawić się ze mną. Zrozumiałeś? S. J. wyszczerzył zęby i powiedział: - Wąż, z tyłu za tobą. Acacia błyskawicznie odwróciła się unosząc miecz, a Waters roześmiał się. Wąż tymczasem zagrażał łodzi, w której byli Gwen i Ollie. Oboje wiosłowali jak szaleni. Ich pasażer. Opiekun, nazwiskiem Garret, rozłożył ręce i zaintonował głośno: - Usłyszcie mnie, o Bogowie! Jego sztuczna, ruda broda łopotała na wietrze. Otoczyła go znajoma, zielona poświata. Wtedy zawołał: - Obronny krąg, Ojcze! Pasmo słabego, białego światła otoczyło ponton. Wąż wynurzył się z wody i uderzył nosem w niewidzialną przeszkodę. W czasie, gdy zastanawiał się jak zaatakować, Bowan Czarny podpłynął swoją łodzią z tyłu. - Ogień! - zawołał. Łuk płomieni wystrzelił z jego dłoni i uderzył potwora tuż u nasady głowy. Wąż syknął z bólu i rzucił się na Bowana. - Przerwijcie krąg! - krzyknął Ollie. Pierścień światła zniknął. Ollie stanął obnażony do pasa, z bohatersko wciągniętym brzuchem. Oczy płonęły mu dziko. W jednej ręce trzymał miecz, a w drugiej sztylet. Zajodłował swój okrzyk wojenny i rzucił się na potwora. Wąż uskoczył przed pocałunkiem stali. Także drugi cios Olliego przeciął tylko powietrze. Ollie spróbował nadrobić to gwałtownym zamachem. Łódź skoczyła w przeciwnym kierunku i Ollie wypadł za burtę. Wypłynął po chwili prychając i rozgarniając wodę lewą ręką. Przeszkadzał mu w tym sztylet, więc schował go i popłynął do potwora. Olbrzymi wąż uniósł się nad powierzchnię wody i oplótł go swoim cielskiem. Ollie krzyczał nie poddając się i wymachiwał na oślep mieczem. Wkrótce ciało węża pokryły głębokie rany. Bowan Czarny miotał płomienie z obu rąk. Górna część ciała węża stanęła w płomieniach i potwór wypuścił Olliego, próbując uciec pod wodę. Wtedy Ollie wykonał szybki obrót i ugodził bestię prosto między oczy. Śmiertelnie zraniona, przewróciła żałośnie ogromnymi ślepiami i zdechła, znikając w głębinie. Tylko plama krwi na wodzie zdradzała miejsce, w którym jeszcze przed chwilą była. Nie wiedząc, jak to się stało, Tony odkrył, że stoi na równych nogach krzycząc jak wariat. Ollie podpłynął do nich dużymi, niezgrabnymi pociągnięciami rąk. Gwen pomogła mu wejść przez burtę i ucałowała go z całych sił. Acacia trąciła Toniego: - Jak myślisz, będą dziś w nocy świętować? Tony stał jeszcze przez chwilę z otwartymi ustami, wpatrując się w znikającą plamę krwi. - Och, Cas, nie mogę w to uwierzyć. - Lepiej byś zrobił, gdybyś uwierzył, jeśli coś podobnego przydarzy się tobie, bo inaczej wypadniesz z gry zanim zdążysz zamknąć usta. Przeciągnęła wierzchem dłoni po jego brodzie zamykając mu usta i powiedziała: - Chodźmy stąd, mały. Lepiej wyjdźmy na brzeg, zanim Lopez wymyśli coś nowego. - Och, tego by chyba nie zrobił... - przerwał, zastanowił się nad tym i dokończył: - Masz rację. Opuśćmy to jezioro. Rozdział 7 Droga Cargo W chwili, gdy ostatnia tratwa przybiła do brzegu, DC-3 zniknął pod wodą. Tony założył plecak i poprawił nylonowe paski. - Spoczywaj w spokoju, kapitanie Stimac - mruknął - Czy to punkt dla Lopeza? Acacia potrząsnęła głową. - Ten pilot był aktorem. Nie należał do naszej ekspedycji. Był poza wpływem Chestera. Pomóż mi umocować ten śpiwór, dobrze? Mistrz Wiedzy pomagał Ginie spakować się. Poza śpiworem i plecakiem ruda piękność miała jeszcze niebezpiecznie wyglądający sztylet i czarodziejską laskę - najważniejszy przedmiot magiczny. Sam Henderson niósł tylko śpiwór i plecak oraz dodatkowo małe, czarne pudełko przymocowane do pasa na lewym biodrze. Chester zwrócił się do Maibanga. - Czy jest tu dużo węży? Maibang wzniósł dłonie w błagalnym geście. - Kto wie, jakie zło uczyniono od czasu mojego wyjazdu? - Przewodnik wytarł kroplę wody ze swojego szerokiego nosa i spojrzał w dal. - Myślę, że powinniśmy iść... tak, tędy, na północ, w stronę gór. - Jesteś pewien? - w głosie Chestera brzmiało rozdrażnienie. - Niemal absolutnie. Jak rozumiem, macie swoje własne, magiczne sposoby znajdowania podobnych potrzebnych wam informacji. Może zechcielibyście spróbować? - Zbyt duży wydatek energii i za wcześnie. Ten stwór bardzo wyczerpał dwóch moich graczy... Spojrzenie Chestera omiotło migoczące w oddali szczyty gór i gęste zarośla lasu zaczynającego się kilkadziesiąt kroków dalej. Przewodnik mógł udawać, że nic nie wie, ale nie mógł kłamać... Mistrz Wiedzy odezwał się tak głośno, aby usłyszała go cała grupa: - Idziemy na północ. Eames, ty i Leigh idziecie z przodu ze mną. Martha i Acacia, będziecie pilnować tyłów. Nie rozciągać szyku. Piętnastu graczy i Maibang utworzyło szereg z Eamesem na czele i zaczęło przedzierać się przez zarośla. Wielki mężczyzna bez wysiłku machał mieczem służącym mu teraz za maczetę. Po każdym ciosie fruwały w powietrzu strzępki liści i gałązek. - Musimy kierować się w stronę gór - zapewnił ich Maibang. - Trochę dalej powinien być szlak, a wtedy będzie dużo łatwiej iść. Chester burknął coś w odpowiedzi nie przestając przyglądać się uważnie okolicy. Tony szedł z Acacią na końcu kolumny. Dziewczyna cięła zarośla przez pierwsze kilka minut, ale zmęczyła się szybko i schowała miecz z powrotem. Potem znaleźli szlak i wędrówka stała się lżejsza. Maibang prowadził ich w stronę „gór” które, jak podejrzewała Acacia, przesuwały się tak, aby musieli iść po rozszerzającej się spirali. Nawet w połowie nie potrafiła nazwać wszystkich gatunków roślin i zwierząt, które widziała. Dziesiątki rodzajów ptaków pyszniły się jaskrawymi kolorami. Były tu papugi o purpurowych i jasnopomarańczowych piórach i rajskie ptaki o skrzydłach i ogonach migoczących nieprawdopodobnymi zestawieniami złota, czerwieni oraz kłującej bieli. Acacia rozpoznała palmy kokosowe i coś, co wyglądało na drzewo kauczukowe; niżej poszycie leśne było zbitą masą zieleni, ciemnej purpury i żółci schnących krzewów. Były tu pnącza i drzewa o liściach płaskich i lśniących, niewidoczne na tle gęstwiny lub wybuchające kwiatami. Małe wężyki spały w gałęziach, lub wijąc się uciekały spod stóp. Jakieś zwierzęta skakały po drzewach, tuż poza zasięgiem wzroku. Jedna z papug, o wspaniałym, purpurowym upierzeniu, dotrzymywała dziewczynie towarzystwa prawie przez milę, zawsze jednak z oddali. Acacia przyglądała się ptakowi, jak siada na gałęziach, żeby poskubać się pod skrzydłami w poszukiwaniu kleszczy, jak przekrzywia głowę, i zaczęła zastanawiać się, czy papuga była prawdziwa. Wyglądała na prawdziwą, jej głos brzmiał prawdziwie z wyjątkiem ostrych gwizdów. Acacia nie mogła się zdecydować. Powietrze było gorące, lepkie i przesycone ciężkim odorem butwiejących liści. Pary młodych ludzi próbowały trzymać się za ręce, ale kontakt z innym ludzkim ciałem sprawiał, że upał był jeszcze bardziej nieznośny, szybko więc rezygnowali z tego. Po twarzy Toniego pot spływał grubymi kroplami, a na jego bawełnianej koszuli, pod pachami i na piersi pojawiły się wielkie, wilgotne plamy. Tony wskazał ręką w bok i zapytał: - Czy tam to..? Mała polana, otoczona krzewami jednego gatunku, tworzyła zarys półksiężyca. - Tak jest. Mam zatrzymać innych? - Nie. Nie będzie mnie tylko chwilę. Tony zszedł ze szlaku na polanę i rozpłynął się w powietrzu. Acacia nie zatrzymywała się. Po chwili był już z powrotem, przyśpieszając kroku, aby ją dogonić. - Czuję się tak, jakbym szedł od kilku godzin - powiedział sapiąc głośno. Jego ruchy straciły poprzednią żwawość, a na twarzy malowało się zmęczenie i bezsilność. - Niech coś się ruszy... Gdzie jest następna bestyjka? Wszystko już lepsze od tego. Acacia jęknęła współczująco. - Biedne maleństwo. Spróbuj nie zapominać, że trudy tej podróży tak jak wszystko tutaj, to tylko złudzenie. - Poklepała go po policzku. - No i jak, czujesz się już lepiej? - Tak, mamusiu - powiedział z roztargnieniem. Przyśpieszył kroku i dołączył do Gwen i Olliego. Spocona czy nie, blond Opiekunka nie puszczała ręki swojego bohatera ani na chwilę. Tony klepnął Olliego po ramieniu. - Świetnie ci poszło z tym wodnym wężem, Ollie. - Nazywaj mnie Oliverem, Tony - dłoń Olliego musnęła lekko rękojeść miecza. Tony próbował roześmiać się, ale nagle zauważył, że w Ollim nie było nic śmiesznego. Jego oczy i postawa wcale nie były łagodne, a już z pewnością nie sposób, w jaki trzymał rękę na mieczu. Gwen również się zmieniła. Wciąż była w pobliżu Olliego, ale teraz nie on opierał się na niej, lecz to ona zdawała się czerpać siły z niego. Tony poczuł, że nie potrafi tego zrozumieć. W śmiechu Gwen słychać było ciche wyzwanie: - Oliver to szlachetne imię, Tony. Oliver był jednym z największych rycerzy Karola Wielkiego. - Dobrze... Oliverze. Podobał mi się sposób, w jaki rozprawiłeś się z tym potworem. To było piękne widowisko. Napięcie zelżało. - Niemal dałem się zabić - warknął Oliver. - Kiedy wypadłem za burtę łodzi, myślałem, że już po mnie. Czekałem tylko na wstrząs elektryczny z naszyjnika. Gdyby Lopez chciał się mnie pozbyć, to miał mnie w ręku. Ta bestia mogła mnie zgnieść tez trudu, zanim zebrała dość punktów oznaczających rany, żeby zdechnąć. „Jeśli on wierzy w Mistrza Gry, to jak może jednocześnie wierzyć, że jest Oliverem Frankiem?” - pomyślał Tony. „Zupełny schizofrenik. A może ja też powinienem zostać schizofrenikiem?” - Oliver, powiedz mi, co właściwie robią Złodzieje? Wiem już jaka jest rola Wojowników, Opiekunów i Czarodziei. - Złodzieje przeważnie kradną. - Gwen przeskoczyła pół kroku, żeby iść równo z Oliverem. - Skradają się po cichu i są niewidzialni dla wrogów. Nie posługują się dobrze bronią, może z wyjątkiem noża do rzucania. W sumie to masa zabawy. Niewykluczone, że jeszcze dziś będziesz miał szansę spróbować swoich sił. Nic innego nie potrafię ci powiedzieć. Chester może uzupełnić resztę interesujących cię szczegółów. I nie martw się, nie damy cię zabić, zanim nie nauczysz się reguł. Jeszcze przez jakiś czas gra nie zacznie się naprawdę na dobre. - Mam wrażenie, że ty też nie miałaś jeszcze okazji nikogo pobłogosławić. - Nieprawda. Pobłogosławiłam drogiego Olivera zanim podjął się śmiertelnej walki z tą przerośniętą wodną dżdżownicą. - I z każdym mężczyzną, et caetera - powiedział Oliver. Na chwilę wyszedł z roli i znów był uśmiechniętym promiennie Ollim. - Świetnie się bawię - powiedział. - Naprawdę mam nadzieję, że też to polubisz, Tony. McWhirter uśmiechnął się i kiwnął głową. Wrócił do Acacii. - Szczęśliwi jak dwie pchły w butelce z krwią, no nie? - Właściwie czego się spodziewałeś, Tony? Co cię zadowoli? - Wystarczy trochę tego, czego nie znajdę nigdzie indziej. Tak mi się wydaje. Acacia zatrzepotała rzęsami. - No tak, oczywiście. Ale wiesz przecież, o co mi chodzi. Zapierające dech w piersi przygody, egzotyczne widoki, sterty bajecznych klejnotów... - I temu podobne. Ale cenisz przecież moją przyjaźń, prawda? - Oczywiście Cas. Poza tym nie stać mnie na tyle, ile żądasz od obcych. Objął ją jednym ramieniem, przytulił i ruszyli dalej przez gąszcz zamykający się za nimi. - Jestem miejskim chłopcem, Cas. Czego mam chcieć? Za sześć dni, w pracy znowu będę kopiować plany przez osiem godzin dziennie. Kurcze, chyba rzeczywiście moje oczekiwania są trochę nierozsądne. Nie mogę przecież wymagać, żeby lunapark nadrobił przez tydzień szkody wyrządzone przez nudną robotę w ciągu pięćdziesięciu tygodni. Mimo to, tego się właśnie spodziewam. Łagodnie obrócił jej twarz do siebie i powiedział bardzo poważnie: - Pomożesz mi, Cas? Dziewczyna spojrzała na niego trochę zaskoczona, ale i zadowolona. - Wiesz co, hombre? Co jakiś czas okazujesz się być tak przyzwoitym człowiekiem, że równie dobrze mogłam zostawić w domu swoje botforty. - A co by było, gdybym uszczypnął cię w tyłek w chwili, gdy będziesz mierzyć się z następnym wielkim wężem? Na przodzie kolumny rozległ się krzyk. Gracze rozerwali szyk i ruszyli biegiem przed siebie. Acacia sięgnęła po miecz, ale wkrótce zobaczyła, że nie było potrzeby się denerwować. Pierwsza część podróży dobiegła końca. Po chwili wszyscy wyszli z dżungli na pole uprawne, gdzie w równych rzędach rosły wysokie do kolan kępy roślin. Na polu pracowali mężczyźni i kobiety, nawadniając i pieląc swoje działki. - Bardzo proszę! - rozległ się głos Kasana Maibanga. - Nie schodźcie ze ścieżki. Młode bulwy są bardzo delikatne. Acacia mimowolnie zaczęła się zastanawiać dokąd sięgają prawdziwe pola, a gdzie zaczyna się magia Parku Marzeń. Część ziemi była tak nawodniona, że przypominała bagno, w którym wieśniacy brodzili po kolana. Rosły tu yamy, trzcina cukrowa i słodkie ziemniaki. W oddali widać było bananowce i drzewa chlebowe, a całe powietrze przesycone było zapachem mokrej, żyznej gleby i świeżej roślinności. Acacia tak jak i Tony była dzieckiem miasta, lecz jej dziadek miał w Meksyku własne ranczo, gdzie zwykle spędzała z braćmi wakacje, pomagając przy krowach i świniach. Wiedziała więc coś o otwartych przestrzeniach, pracy na świeżym powietrzu i pamiętała jeszcze zapach spoconych ciał ludzi pracujących ciężko w południowym słońcu. Wieśniacy byli niscy, w większości ciemniejsi niż Kasan i zaznaczał się na nich wyraźnie wpływ prymitywnego życia. Dorośli wyglądali jakby składali się ze skóry i plecionych żył. Twarze były pomarszczone, a ciała poznaczone bliznami. Widok ich ubrań ograniczonych do przepasek ze zwierzęcych skór podsunął zgrzanej Acacii myśl, czy by nie pójść w ich ślady. Biedny Tony chyba by się wściekł! Ludzie w polu zauważyli graczy i wielu z nich przerwało pracę, przyglądając się im i wskazując palcami. Z chat po drugiej stronie pola wyszli wojownicy uzbrojeni w bambusowe włócznie. Gracze zebrali się wokół Chestera, który wypytywał Maibanga: - Czy jesteś pewien, że wasz wódz wie o naszym przybyciu? Czy przyjmie nas przyjaźnie? - Jestem pewien - odparł poważnie Maibang. Paskudne podejrzenie rozjaśniło twarz Chestera. - Daribi są kanibalami, tak? Maibang był urażony. - Przy specjalnych okazjach oczywiście tak. Wy nie jesteście jednak naszymi wrogami, przybyliście, aby nam pomóc. Byłoby niegodziwością, gdybyśmy was zjedli - przerwał na chwilę, jakby zastanawiając się nad czymś. - Jednak, na wszelki wypadek, zwracajcie uwagę na sformułowania, kiedy ktoś będzie zapraszał was na obiad. - Nachylił się ku Chesterowi i szepnął wskazując na Ginę: - Kilka yamów i plasterek banana mogłyby nadzwyczajnie podnieść smak twojej pięknej przyjaciółki. - Bądź ostrożny, kiedy będziesz jej to mówił - rzucił od niechcenia Chester. - Mówią o niej, że na pierwszej randce całuje, ale... Przerwał, gdyż zbliżyli się wojownicy. Dwóch niosło wielkie strzelby. Żaden z nich nie zostawiał odcisków w błocie. Pierwszy tubylec uniósł włócznię w geście powitania. Wszyscy ubrani byli w kolorowe naszyjniki z plecionych rzemieni i pnączy oraz w odświętne pióropusze z krótkich, jaskrawo barwionych piór. Chester, starając się zachować neutralny wyraz twarzy, podniósł rękę i czekał. Tubylcy zebrali się wokół nich. Małe, czarne dzieci o wzdętych brzuszkach chowały się za spódniczki swoich półnagich matek. Przywódca wojowników przemówił szybkimi i melodyjnymi słowami. Kasan słuchał uważnie, a potem zwrócił się do Chestera: - On mówi, że nazywa się Kagoiano i przybył, żeby odprowadzić was do chaty Rady Mężczyzn na prośbę naszego wodza Pigibidi. Wódz przesyła pozdrowienia i ma nadzieję, że wkrótce sam was powita. - Pigibidi? - zapytał rozbawiony Chester. - Wielka moc jest jego imienia. Znaczy ono Osoba-Strzelba. Kiedy był u szczytu swej potęgi, był naprawdę wielkim człowiekiem. Idziemy? Chester wyraźnie się uspokoił. - Dobrze, chodźmy porozmawiać z tą Osobą-Strzelbą. Chata Rady odznaczała się większymi rozmiarami niż pozostałe domy i zbudowana była z drewna i plecionki trzcinowej. Tkanina zasłaniająca wejście była podniesiona, a wewnątrz, na podłodze leżało kilka starannie złożonych mat do spania. Chester podejrzewał, że Osoba-Strzelba lubi mieć swoich wojowników pod ręką. Ściany domu zawieszone były skórami, a pod strzechą zwisały z belek uwędzone tusze torbaczy. Acacię, Marthę i pozostałe kobiety zatrzymano w drzwiach. Kagoiano powiedział kilka słów do Kasana, który przetłumaczył: - Bardzo mi przykro, ale kobiety nie mają prawa wstępu na narady mężczyzn. Zostaniecie odprowadzone na Naradę Kobiet, na odprawianie wróżb. - Co to za interes z odprawianiem wróżb? Nie próbuj mnie wpuszczać w maliny, chłoptysiu, bo będziesz przez miesiąc jeść papki - warknęła Martha. - Tylko mężczyznom wolno tu wejść - tłumaczył cierpliwie Kasan. - Tak samo, jak tylko kobiety mają prawo brać udział w Naradzie Kobiet. Nie decydują o polityce plemienia, ale dostarczają nam cennych wiadomości o planach i posunięciach naszych wrogów. Chester położył dłoń na ramieniu Marthy. - Na razie musimy się podzielić. Nie sądzę, by groziło nam jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Jak tylko skończymy będziemy mogli wymienić spostrzeżenia. Kobiety odeszły niechętnie. Dziewięciu poszukiwaczy przygód w towarzystwie Kagoiano i Kasana weszło do wnętrza chaty. Tony powęszył podejrzliwie. W powietrzu czuć było zapach wędzonego mięsa i taniego tytoniu. W głębi domu panował mrok i przyjemny chłód. Drewniana podłoga pokryta była barwionymi matami. Tony na próżno szukał ukrytego holo-projektora. Kagoiano był hologramem, sprawdził to próbując otrzeć się o niego. Nie mógł tylko odgadnąć, jak utrzymywano ciągłość projekcji. Był pewien, że Lopez musiał przełączać projektory przynajmniej raz, kiedy Kagoiano wszedł do chaty, ale przejście było tak płynne, że wręcz niedostrzegalne. Budziło to niepokojące podejrzenia, że możliwe jest zastąpienie hologramem dowolnej osoby, nawet gracza... Tony uczył się szacunku dla Hendersona. „Masz przed sobą cholerną grę, przyjacielu” - pomyślał. W najdalszym końcu izby znajdowała się wnęka oddzielona od reszty wiszącą matą. Kasan odsunął ją. Gracze weszli do drugiego pomieszczenia. Po krótkiej chwili oczy Toniego przyzwyczaiły się do ciemności. Pierwsze, co zobaczył to dziewięć świecących punkcików. Wkrótce zauważył, że były to oczy; nieruchome, posępne o niezbyt przytomnym spojrzeniu, które zdawało się przenikać przez nich wszystkich ku odległym i nieznanym przestrzeniom. Starczy, drżący głos powiedział: - Podejdźcie. Tony widział już teraz wyraźnie. Pięciu starych ludzi siedziało półkolem wokół misy z czymś, co wyglądało na suszone owoce. Chester usiadł, krzyżując nogi, dokładnie naprzeciw nich. Tony zauważył, że oczy starców nie śledzą jego ruchów i doszedł do wniosku, że znalazł prosty sposób odróżniania hologramów od prawdziwych osób. - Nazywam się Chester Henderson, a to moi towarzysze - powiedział Mistrz Wiedzy. - Przybyliśmy, aby udzielić wam pomocy w miarę naszych sił. Kasan zaczął długo i zawile szwargotać, a jeden z mężczyzn odpowiedział takim samym, niezrozumiałym bełkotem. Człowiek ten był bardzo stary. Skóra wisiała na nim jak płaszcz na kiju, a czas tak wżarł się zmarszczkami w jego twarz i kark, że starzec przypominał mocno wysuszoną na słońcu figę. Miał murzyńskie rysy i skórę ciemniejszą niż Kasan, ciemniejszą nawet niż przeciętny amerykański Murzyn z XXI wieku. Jego imię brzmiało Pigibidi. - Osoba-Strzelba wita cię na naradzie, Chester. Mówi, że wie, iż jesteś potężnym czarnoksiężnikiem i ma nadzieję, że z twoją pomocą uda się odwrócić groźbę, która zawisła nad duszami wszystkich ludzi. Chester poczuł rosnące zainteresowanie. Starał się dzielić uwagę równo między Kasana a Pigibidi. Stary wódz wziął kawałek owocu z miski i pożuł go przez chwilę w zamyśleniu, po czym odezwał się znowu. Kiedy przerwał, Maibang przetłumaczył: - Osoba-Strzelba mówi, że przez całe lata mieszkańcy wysp znosili obecność Europejczyków. Współpracowali nawet z najeźdźcami w nadziei, że wasi ludzie podzielą się z nimi tajemnicami waszych niezmierzonych bogactw. Kiedy stało się jasne, że nie chcecie, abyśmy porozumieli się z duchami, które zsyłają takie bogactwa, zrozumieliśmy, że stracilibyście wiele, gdybyśmy odkryli waszą tajemnicę. Wiedzieliśmy, że skądkolwiek pochodzą wasze samochody, samoloty i silniki spalinowe, część z nich zdobyliście dzięki kłamstwom i kradzieży. Ludzie z wysp rozpoczęli wielką misję w celu zdobycia tajemnicy rot bilong kako, drogi, którą Cargo przybywa od Boga do ludzi. Kasan przerwał. Osoba-Strzelba odezwał się znowu i przemawiał przez następną minutę lub dwie. Kasan przykucnął słuchając. Kagoiano i reszta graczy postąpiła podobnie. Kasan Maibang powiedział: - Wstępowaliśmy do waszych kościołów, uczyliśmy się o Bogu i Jezusie, jak nazywacie nasze bóstwa: Człowieka-na-Górze i Kiliboba. Modliliśmy się do Jezusa- Kiliboba o Cargo i nic nie dostaliśmy. Pracowaliśmy jak niewolnicy na waszych plantacjach i uczyliśmy się języka pidgin. Budowaliśmy drogi, zmieniliśmy mnóstwo naszych zwyczajów, wielu z nas przestało nawet mieć tyle żon, ile mogło wykarmić. Wszystko po to, abyśmy mogli wreszcie poznać sekret Cargo. Na nic się to nie zdało, a w tym czasie wielu naszych starych bogów obróciło się przeciwko nam, sądząc, że zostali porzuceni. Byliśmy ludem bez kultury, opuszczonym przez naszych bogów, a nie dopuszczonym do sekretów waszych bóstw. Kasan przerwał na chwilę. Wykrzywił w skupieniu twarz, wsłuchując się w każde słowo Pigibidi: - Wreszcie dowiedzieliśmy się, jak taka niesprawiedliwość mogła się zdarzyć. Bóg- Człowiek-na-Górze zawsze chciał, żebyśmy otrzymali Cargo, ale Europejczycy, przy pomocy ofiar i modłów zdobyli sobie przychylność kilku pomniejszych bogów, którzy nadzorowali adresowanie i rozsyłanie paczek. Zaczęli oni zmieniać naklejki na przesyłkach z Cargo i wypisywać na nich nazwiska białych ludzi. Wiedzieliśmy już co się dzieje, ale co mogliśmy na to poradzić? Jak mieliśmy położyć temu kres? Wielka bitwa, którą nazywacie Drugą Wojną Światową, dostarczyła nam wspaniałej okazji. Wielu naszych młodych ludzi wstąpiło do waszego wojska, żeby walczyć z żółtymi Europejczykami, to znaczy Japończykami. Nadarzyła się wtedy okazja porwać kilku waszych żołnierzy i oficerów, których zniknięcie uznano za śmierć na froncie. Pigibidi wyszczerzył zęby w uśmiechu, podczas gdy Kasan tłumaczył dalej: - My... hm, gościliśmy ich przez kilka dni. Niektórych przez całe tygodnie. W końcu, zanim wyzionęli ducha, wyznali nam sekret Cargo. Teraz wiemy, że ceremonie muszą być odprawiane w poprawnej angielszczyźnie, a nie w pidgin. Pożądane są ofiary ze świń i owoców, jak również inne rzeczy, o których nawet wy możecie nie wiedzieć. Najważniejszy jest święty sakrament, ten boski płyn, który łączy was, Europejczyków, który przenika wasze ciała i dusze, który jest dawany małym dzieciom, gdy chcą ssać i mądrym starcom zanim zamkną oczy po raz ostatni. Głos Kasana drżał w religijnej ekstazie. Chester trwał w zamyśleniu przez chwilę, a potem potrząsnął głową. - Wino? Mleko? - One również mają moc, ale ja mówiłem o tej cennej i rzadkiej substancji, którą nazywacie Ko-Ka-Ko-La. Rozdział 8 Bankiet Mistrz Wiedzy popatrzył uważnie, a potem rozłożył ręce, nie zaprzeczając. - Odkryliście naszą tajemnicę. - Użyliśmy tej wiedzy, żeby otworzyć Drogę Cargo, i w 1946 roku zaczęliśmy odzyskiwać moc, którą nam skradziono. Pigibidi znowu przemówił, tym razem ze smutkiem na twarzy. - Przez jakiś czas - przetłumaczył Kasan - mieliśmy wszystko, czego tylko zapragnęliśmy. Nie sądźcie po obecnym wyglądzie naszej wioski, że wyglądała tak samo wtedy. Biali żołnierze przyszli, żeby odebrać nam Cargo, ale bogowie znów byli z nami, więc zabiliśmy ich wszystkich. Wypędziliśmy Europejczyków z Nowej Gwinei i żyliśmy w pokoju z sąsiednimi plemionami. My Daribi, pierwsi poznaliśmy sekret Cargo. Rządziliśmy pozostałymi plemionami wyspy, ale nie uczyniliśmy z nich swoich niewolników, ani ich nie zabijaliśmy. Przynosiliśmy im nawet podarunki, aby ulżyć w nędzy i głodzie. W końcu nasi czarownicy zaczęli zabierać nawet Cargo przeznaczone dla Europejczyków, a wasi ludzie wciąż nie mogli nam nic zrobić. Staliśmy się zbyt silni. Rośliśmy w potęgę i mana, aż do tego czarnego dnia, w którym staliśmy się zbyt pewni siebie. - I co się stało? - Skradliśmy wasze największe i najpotężniejsze Cargo. Czyn ten wyczerpał moc tindalos - duchów i bogów, którzy nam służą. Rywalizujące z nami plemię zdobyło skrzynię cennej Ko-Ka-Ko-Li. W ostatniej chwili użyli własnej znajomości rot bilong kako, Drogi Cargo i skierowali ten bezcenny dar do siebie. Przez to ponieśliśmy uszczerbek na honorze i straciliśmy dużo mana. Teraz nasi wrogowie rządzą większością plemion tej wyspy. My i Agaiambo jesteśmy jedynymi wolnymi ludami. Wkrótce nasi wrogowie będą dość silni, aby zniszczyć nas za to, że ośmieliliśmy się stawić im opór. Potem rozciągną swoją władzę na inne Ludy Oceanu, a stamtąd na cały świat. Kiedy będą już rządzić światem, obalą wszystkie inne religie. Wasi bogowie zginą z braku wyznawców. Chester zmienił pozycję i rozmasował zdrętwiałe kolana, żeby poprawić krążenie krwi. - Jeśli cały świat próbuje ich powstrzymać, to jak mogą mu się oprzeć? Kasan szepnął kilka słów do Osoby-Strzelby, który po chwili odpowiedział. Przewodnik zwrócił się do Chestera. - Wasi ludzie nie wiedzą, że wróg usunął się z rzeczywistej płaszczyzny tego świata. Przenicował nasz świat na wywrót i nic nie może się tu dostać, chyba że zostanie otworzona specjalna droga. My taką drogę otworzyliśmy dla was. Chester zamknął oczy, żeby pomyśleć. Bez otwierania ich powiedział: - To by tłumaczyło zmieniony kształt Jeziora Chambri. - To by również tłumaczyło, dlaczego woda była słona, a nie słodka - wtrącił się Oliver. - Aha. - Właśnie. Wtedy nie pomyślałem o tym, ale woda w jeziorze była słona. A więc, to nie było Jezioro Chambri. To Ocean Spokojny... a w rzeczywistości każdy ocean na świecie. - Dobrze, Ollie. Bardzo dobrze. To znaczy, że strony świata będą zupełnie pomieszane. Nie możemy zaufać kompasom. Powoli otworzył oczy. - Co to było, co wasi wrogowie wam skradli? Kasan porozmawiał z Pigibidim, który wyglądał na zaskoczonego i zaniepokojonego. - Wy chyba powinniście wiedzieć lepiej niż my. Było duże. Wyczuliśmy, że wielu waszych najważniejszych ludzi zebrało się, żeby być świadkiem jego użycia. Nasi czarownicy zauważyli je, kiedy zaczęło się poruszać, a wtedy pochwycili je i skierowali do nas. Nigdy jednak do nas nie dotarło. Nie znamy jego rozmiarów ani ciężaru, kształtu ani koloru. Wiemy tylko, że dałoby nam niezmierzoną potęgę, a teraz jest w złych rękach. Chester przygryzł dolną wargę. - Druga wojna światowa. Hmm. Czy mógł to być prototyp bomby termonuklearnej? Ale przecież wojna już była skończona. Maibang wzruszył ramionami. - W porządku. Czego dokładnie spodziewacie się po nas? Kasan przysłuchiwał się rozmowie wodza z Radą i po chwili przetłumaczył: - Jutro w nocy będzie pełnia księżyca. W jego świetle ma zostać złożona w ofierze kobieta wyłowiona z morza. Stanie się to w miejscu poświęconym waszemu Bogu, w misji anglikańskiej, daleko na zachodzie. Jeśli zdołacie przeszkodzić w tych obrzędach, to osłabicie moc naszych wrogów i zdobędziecie cenne informacje. Ta kobieta żyła wśród nich przez miesiąc. Ona powie wam jak dotrzeć do ich kryjówki, gdzie będziecie mogli skraść to potężne Cargo odebrane wcześniej nam, które z kolei my ukradliśmy wam. Musicie to uczynić dla dobra wszystkich żyjących dusz. Damy wam przewodników i udzielimy wszelkiej pomocy, ale pamiętajcie, że wyprawa będzie niebezpieczna. Wielu z was zginie, lecz jeśli zwyciężycie, czeka was nagroda. Chester spojrzał na Maibanga z lekkim uśmieszkiem na wargach. - No cóż, skoro już tu przyszliśmy... Sądzę, że jesteśmy gotowi. I jeszcze jedno. Z kim walczymy? Maibang zareagował tak, jakby poraził go prąd. Powiedział coś szybko do Pigibidi. Wódz zbladł. - Nie! Nie móc powiedzieć! - odezwał się Pigibidi. Były to jego pierwsze angielskie słowa od czasu tego „podejdźcie”. Chester zmarszczył brwi. - Czemu jesteście tacy nieśmiali? Dlaczego nie możecie powiedzieć nam z kim walczymy? Maibang pokręcił głową. - Bardzo źle, bardzo, bardzo źle. To plemię to nasi wrogowie. Użycie ich imienia byłoby kradzieżą. Użycie czegokolwiek, co należy do kogoś innego bez jego pozwolenia, to bardzo zła mana. Wy, Europejczycy nigdy tego nie rozumieliście. Może dlatego w końcu straciliście swoją moc. - To coś jakby złamanie praw autorskich? W takim razie, co z Agaiambo? Przecież ich imię zostało tu wymienione. - Oni są sprzymierzeńcami. Będą wam pomagać w trakcie wyprawy. Henderson skinął głową. - Dobrze, zgadzamy się. Będziemy potrzebować jeszcze trochę wskazówek, zapasów na drogę i kilku przewodników. Zostaniesz z nami, prawda Kasanie? Czy to chciałeś mi powiedzieć? - Tylko to, o Wielki Czarnoksiężniku, że dziś wieczór wydana zostanie wielka uczta dla was, w dowód wdzięczności. - A ilu ludzi będzie na główne danie? Kasan przetłumaczył pytanie wodzowi, który siedział z kamienną twarzą. Przewodnik wzruszył ramionami i powiedział: - Wódz uważa, że to wcale nie jest śmieszne. - Ja też - Chester podniósł się i wyprostował. - Chodźmy spotkać się z naszymi paniami. Zdążymy jeszcze wymienić informacje przed obiadem. Ukłonił się lekko Osobie-Strzelbie i wyszedł z chaty beztrosko, odsunąwszy matę na bok. Gwen i Acacia stały trochę z boku, przyglądając się chacie Rady Mężczyzn. Wokół nich trwały przygotowania do uczty, i to prawdziwej. W powietrzu unosił się smakowity zapach pieczonej wieprzowiny i yamów. Na wioskowym placu wykopano dużą jamę i wysypano ją żarzącymi się węglami. Potem wypełniono ją na przemian warstwami mięsa, liści i różnych warzyw. Później mężczyźni wbijali w warstwy pieczystego długie włócznie, aby gorąco równo się rozchodziło po całym piecu ziemnym. Ten zapach jest taki słodki, Cas - blondynka zmarszczyła nos z rozkoszy. - Już nie mogę wytrzymać. Jeszcze trochę i wskoczę tam do środka. - Obawiam się, że mogliby cię nie wyciągnąć z powrotem. Potem zostałabyś podzielona razem z resztą, to znaczy z resztą wieprzowiny. Gwen odruchowo przesunęła dłonią po biodrze. - Czy zechciałaby pani to powtórzyć, pani Laskonoga? - Och nie, nie sądzę, aby było to potrzebne. Ollie! Tony! Chodźcie tutaj! Mężczyźni podeszli do czekających na nich partnerek. - Chodź - powiedziała Acacia, kiedy już wyściskała Toniego. - Poszukamy sobie jakiegoś wygodnego miejsca do siedzenia. - A czy Chester nie będzie chciał was przesłuchać? - zapytał Oliver. Gwen tupnęła nogą. - Och, czy nie mógłbyś na chwilę zapomnieć o Chesterze?! Urządzimy swoje własne przesłuchanie. Oliver zastanowił się nad tym. - Dobrze. Wymiana uwag na osobności to jeszcze nie oszustwo. Podeszli do kępy drzew rosnących w pobliżu głównego placu i stamtąd przyglądali się przygotowaniom do uczty. Tony roześmiał się. Acacia siedząc obok niego położyła mu głowę na ramieniu i szturchnęła go pięścią w bok. - I co się tak śmiejesz, kowboju? - Właśnie zastanawiałem się, ile z tego jedzenia jest tam naprawdę. Przeciągnął się zmysłowo, objął ją jednym ramieniem i przycisnął do siebie. - Wiesz, niemal przestałem myśleć, który z tubylców jest prawdziwy, a który nie... - Miło mi to słyszeć - szepnęła Acacia rysując w trawie czubkiem buta. - Każdy, kogo widzisz tylko z daleka, kto wykonuje powtarzające się ruchy i zazwyczaj każdy, kto ginie w gwałtowny sposób, jest hologramem. Lopez użyje tylu hologramów, ile będzie tylko można. - Dlaczego? Myślałem, że hologramy są kosztowne. - Tak samo aktorzy. Pamiętaj, że jeszcze inne grupy graczy mogą brać udział w tej grze. Projekcje są stałą jej częścią, ale aktorów trzeba wymieniać za każdym razem. Oliver leżał w trawie na brzuchu i przyglądał się tubylczym kucharzom. - Co robiłyście, moje panie, podczas gdy my usiłowaliśmy wydusić coś z tych dzikusów? - zapytał nagle. Acacia wycelowała w niego palec. - Najpierw opowiadacie wy! Oliver i Tony posłusznie opowiedzieli wszystko, co zapamiętali. Gwen i Acacia słuchały uważnie i doszły wreszcie do wniosku, że powiedziano im mniej więcej to samo. - Ale ceremonia była inna - stwierdziła Gwen. - Były tam trzy stare kobiety. Jedna przez cały czas była w transie. Młodsza służyła nam za tłumaczkę. Podobno chodziła do szkoły misyjnej jako dziewczynka. - Nieźle przygotowani są ci aktorzy - Tony zerwał źdźbło trawy i dla zabawy wsunął je we włosy Acacii. - Wydaje się, że potrafią odpowiedzieć na każde zadane im pytanie. Acacia roześmiała się. - Nie bądź naiwny. Mogę się założyć, że Kasan ma we włosach mikronadajnik z odbiornikiem. Ile razy przystaje żeby się pomodlić, albo porozmawiać z „tubylcami”, albo kiedy drapie się w ucho, rozmawia wtedy z Lopezem. - Czy to dozwolone? To znaczy, czy nie stawia nas to w gorszej sytuacji? - Nie sądzę. IFGS bardzo pilnuje Lopeza. Wydaje mi się, że on uważa, że jest tak sprytny, iż może pokonać nas, a w szczególności Chestera, bez oszukiwania. Oliver powęszył. Smakowity zapach pieczonego mięsa i warzyw doleciał i tutaj. - Ummm-um. Czy kiedykolwiek cieszyłaś się, że twoje nazwisko nie brzmi Goldberg? Czuję, że najwyższa pora na obiad. - Zaczął wstawać, ale zatrzymał się w pół ruchu. - A tak właściwie, to która godzina? Acacia pogrzebała w swoim plecaku i wyciągnęła z niego zegarek wmontowany w antyczną, srebrną dolarówkę. - U mnie jest 18.15. Czemu pytasz? - Tylko z powodu mojej podejrzliwej natury. Za godzinę i czterdzieści pięć minut gra zostanie zatrzymana na noc. Szykuje się bankiet na naszą cześć. Nic niebezpiecznego nie wydarzyło się już od pięciu godzin. Wszyscy jesteśmy odprężeni. Zaczynacie rozumieć? Gwen spojrzała na niego ponuro. - Och, Ollie, czasami nie podoba mi się tok twoich myśli. Mam nadzieję, że nie masz racji. - Ja również - dłoń Acacii powędrowała w kierunku miecza. - Ale nie dałabym za to głowy. Żołnierze, miejcie oczy otwarte! Talerze, na których podano im jedzenie, były pięknymi, srebrzystymi dyskami z napisem „Chevrolet” z boku. Ollie roześmiał się i trącił Gwen. - Popatrz, dekle od kół samochodowych. Gwen pokiwała głową i wskazała na najbliższą chatę. - Spójrz tylko na to okno. Co robi szklana szyba w nowogwinejskiej wiosce? Oliver zmrużył oczy, drapiąc się po głowie. - Wiesz, nie zauważyłem tego wcześniej. - To chyba przednia szyba ciężarówki. Rozejrzyj się dokładnie. Więcej tu takich kwiatków... Teraz już wiedział, co miała na myśli. Słomiane dachy wielu chat wykończone były brezentem, a dużo tubylczych noży wykonanych było domowym sposobem z rozpłaszczonych prętów zbrojeniowych. Większość włóczni była z bambusa, ale kilka zrobiono z cienkich, stalowych rurek ze ściętymi skośnie końcami. Zupełnie ni w pięć ni w dziewięć, z dachu jednej z chat wystawały resztki anteny telewizyjnej. A gdyby się lepiej przyjrzeć, można było zobaczyć, że spódnice kilku kobiet były uszyte z jedwabiu spadochronowego. - Echa złotego wieku - stwierdził trzeźwo Ollie. Podano pieczone mięso, yamy i jakieś liściaste warzywa, które tylko S. J. umiał nazwać. Chociaż mięso było przygotowane przez kobiety, rozdzielaniem i podawaniem go zajmowali się mężczyźni. Larry Garret, Opiekun niemal tak czarny jak tubylcy, puścił wkoło dekiel pełen parującej kukurydzy. Kukurydza była złocista i pyszna, a jej ziarna ociekały jakimś płynnym tłuszczem. Garret mruknął do Olliego: - Jeśli Lopez nadal będzie nas tak karmił, to nie obchodzi mnie, co nas czeka. - Amen, braciszku. - Oliver powstrzymał się od czknięcia. - Proszę, podaj mi piwo. Garret przysunął ku niemu dużą tykwę. Piwo było ciepławe i bez bąbelków, ale Oliver wypił je z przyjemnością. Gracze siedzieli w kucki lub bezpośrednio na ziemi, jedli, rozmawiali i śmiali się. Niektórzy tubylcy również się posilali, ale wielu tylko stało z boku i patrzyło na gości. Oliver odmówił gestem, podsuwanego mu ciepłego, surowego mleka. - Nie, naprawdę nie mam ochoty na świńskie mleko. Dziękuję bardzo. Tubylec udał, że nie rozumie i podał tykwę dalej. Najprawdopodobniej było w niej mleko krowie lub kozie, jak pomyślał później Oliver, ale nigdy nic nie wiadomo. Na plac weszło paru wojowników pchając przed sobą wózek, na którym stał masywny telewizor z rozbitym ekranem. Osoba-Strzelba wyszedł powoli ze swojej chaty i podniósł żylaste ramiona. Wszyscy ucichli, najpierw tubylcy, a potem i gracze. Wódz mówił prawie przez minutę. Potem Kasan przetłumaczył: - Pigibidi chce pokazać zebranym tu czarodziejom swoją magiczną moc, aby zobaczyli, kim kiedyś był i zrozumieli go. Wypowiedź powitano uprzejmymi oklaskami, które Kasan przeczekał, zanim znów podjął: - Kiedyś to pudło przynosiło nam obrazy i dźwięki z całego świata, a nawet spoza jego krawędzi. Nasi wrogowie uczynili je bezużytecznym. Teraz działa tylko wtedy, gdy nasz wielki wódz ożywia je swoją mocą. Ujrzycie jego wielkość. Pigibidi przykucnął na piętach i zaczął nucić, przytupując w dziwnym rytmie. Jego śpiew czasami stawał się głośniejszy, a czasami cichł tak bardzo, że zupełnie go nie słyszeli. Potem wódz zaczął powoli wstawać z tak szeroko otwartymi ustami, że zmarszczki na jego twarzy zdawały się rozchodzić od nich jak promienie słońca. Z gardła Pigibidi wydobył się nagle gulgocący skowyt. Na szyi starego człowieka napięły się żyły i ścięgna, gdy jego wycie powróciło echem, odbite od ścian domów i od drzew. We wnętrzu martwego telewizora, zwykłego dwudziestowiecznego modelu z płaskim ekranem i potrzaskanymi lampami w środku, zapaliło się światło. Pulsowało jak blask robaczka świętojańskiego i przechodziło powoli z czerwieni w pomarańcz, a wreszcie w jaskrawą żółć. Na koniec złote światło wystrzeliło z wnętrza odbiornika jak płomień z ogniska i nagle pojawił się przed nimi ekran z bursztynowej, gęstej mgły na oko pięć razy większy od telewizora. Starzec zataczał głową wielkie kręgi. Oczy zaszły mu mgłą, a ciało drżało, jakby wstrząsane zimnym wiatrem. Mimo to, wciąż tańczył. Ziemia zatrzęsła się pod wpływem jego zaklęć, a w widmowym ekranie zaczęły formować się jakieś zarysy. Kształty były ciemne, uskrzydlone i podrygiwały rytmicznie w locie. Było to kilkanaście małych, wymachujących skrzydłami z pozorną niezdarnością sylwetek, latających w tę i z powrotem i stale nabierających solidności. Osoba-Strzelba krzyknął i upadł na ziemię, rzucając się, jakby dostał ataku padaczki. Z ust pociekła mu piana, a zakrzywione w szpony palce usiłowały bezradnie uchwycić coś niewidzialnego w powietrzu. Kątem oka Oliver zobaczył, że Chester poderwał się na moment przed tym, jak pierwszy dzioborożec wyłonił się z mgły. - Do broni! - wrzasnął Henderson, ale jego głos niemal utonął w krzykach mieszkańców wioski. Ptaki już były wśród nich. Trzej gracze, spowici w zielone światło, bronili się zawzięcie. Martha zaatakowała pierwsza. Ściągnęła halabardę z pleców i chwyciła rękojeść w chwili, gdy paskudny, długi dziób kłapnął tuż obok niej. Rzuciła się na ziemię i potoczyła po niej, a gdy ptak niezgrabnie zawrócił, by ponownie zaatakować, rozpruła mu brzuch. Ptak spadając na ziemię wydał śmiertelny skrzek podobny do śmiechu maniaka. - O jednego mniej! - zakrzyknęła triumfalnie. Chwyciła mocniej halabardę. - Chodź no tu ptaszku..! Dzioborożec zaatakował Toniego. Złodziej stanął sparaliżowany z zaskoczenia. Ptak przeleciał obok niego. - Co, u licha? - mruknął Tony. Acacia brutalnie przewróciła go na ziemię. - Słuchaj! - szepnęła ostro - jesteś Złodziejem, więc nie mogą cię łatwo zobaczyć. Twoje umiejętności nie przydadzą nam się jednak w tej chwili, więc trzymaj się z dala od walki, dobrze? Wstała jednym skokiem i rzuciła się w wir bitwy. Tony został w trawie i przyglądał się odchodzącej Acacii z wykrzywioną twarzą. Eames, potężnie zbudowany Wojownik, stał odwrócony plecami do jednej z chat, a za nim schowało się troje czarnych dzieci o przerażonych oczach. Jedno ptaszysko zaatakowało go z góry, podczas gdy drugie zbliżało się pieszo, kołysząc długim na trzy stopy dziobem i skrzecząc przy tym głośno. Eames zamierzył się na dzioborożca w powietrzu, a w tym czasie drugi dziobnął go w przegub. Zielony blask wokół ręki Wojownika natychmiast zmienił się w różowy. - Cholera! - zaklął Eames i przerzucił miecz do lewej dłoni. Jakby wyczuwając jego osłabienie i rosnącą rozpacz, ptaki nękały go teraz śmielej, na przemian odciągając jego uwagę, a potem atakując. Wtem jeden dzioborożec poderwał się, by skoczyć Wojownikowi do gardła. Równocześnie kula czerwonego ognia trafiła stwora w bok. Ptak natychmiast zapalił się i odskoczył, ciągnąc za sobą smugę dymu i zapach palonych piór. Eames skorzystał z chwili nieuwagi napastników i przebił drugiego. Ptaszysko zakrakało ochryple i zdechło. Ocierając pot z czoła wierzchem dłoni, Eames rozejrzał się w poszukiwaniu swego wybawcy. Alan Leigh podbiegł do niego. - Nic ci się nie stało? Eames pokręcił głową. - Tylko draśnięty przegub. Jak tylko skończy się walka, poproszę, żeby któryś z Opiekunów zajął się tym. - To dobrze - powiedział szczerze Leigh. - Nie chciałbym, żebyś wypadł z gry zbyt wcześnie. Odwrócił się i ruszył do Gwen i Olivera, którzy bronili nieprzytomnego wodza Pigibidi. Bowan Czarny zajął pozycję po drugiej stronie pieca ziemnego. Kiedy nadleciał dzioborożec, bijąc skrzydłami ogromnymi jak u kondora i skrzecząc paskudnie, czarodziej wywołał z jamy ogień, który pochłonął nieszczęsnego stwora. Chester i Gina stali plecami do siebie i rzucali świetliste włócznie. Kilka pocisków Giny chybiło, lecz pozostałe odcinały skrzydła i głowy. Błyskawice Chestera były zabójczo celne. Większość Opiekunów i S. J. schowało się pod podłogą jednej z chat. To nie była robota dla nich. Kiedy jakiś ciekawski ptak wsunął tam swój dziób i zaczął nim szukać ofiary, S. J. odpędził go kijem. Rozwścieczone ptaszysko zakrakało do swoich towarzyszy i wkrótce kilka potwornych dziobów przyszło mu z pomocą. Zaczęły z całych sił dziobać i uderzać skrzydłami w ściany chaty. Budynek zatrząsł się. - Wali się! - wrzasnął S. J. - Uciekajmy! W chwili gdy ostatni człowiek wygramolił się spod podłogi, wiązania belek puściły. Najpierw zawaliła się jedna ściana, a potem cały dom. Gracze rozbiegli się we wszystkich kierunkach. Maibang biegł przez plac, ścigany przez rozdrażnionego dzioborożca. Był jednak zbyt powolny. Kiedy potężne szpony wbiły mu się w ramiona, krzyknął z bólu i przerażenia. - Na pomoc! Pomóżcie mi! Ptak machnął ogromnymi skrzydłami i uniósł Kasana w powietrze. Bowan patrzył na to w osłupieniu. - Chester! - wrzasnął. - Tracimy przewodnika! Wierzgające nogi Maibanga otarły się o strzechę najbliższej chaty. Troje czarodziei w pośpiechu wzięło się za ręce i Chester zaintonował: - Troje nas łączy myśli, troje nas siły łączy, demonie powietrzny, twój lot niech się skończy! Dzioborożec jakby wpadł na niewidzialną ścianę. Brązowe pióra zaczęły latać w powietrzu, gdy ptaszysko biło bezradnie skrzydłami, próbując wymknąć się z uchwytu trójki potężnych magów. Chester uśmiechnął się z ponurą satysfakcją. - Zwróć cało co nasze, a pozwolimy ci ujść z życiem, zła mocy. Pokrzykując ochryple, ptak rozluźnił szpony i Kasan spadł wybijając dziurę w słomianym dachu chaty. Strzecha rozleciała się na wszystkie strony, jakby ktoś wysadził w powietrze kopę siana, ale kiedy kurz osiadł, zobaczyli, jak wychodzi stamtąd ich przewodnik, kulejący, ale zadowolony. Pomachał do nich ręką, ale Chester gestem i krzykiem kazał mu położyć się na ziemi. Większość ptaków, które pozostały jeszcze przy życiu, była ranna i dogorywająca. Acacia dobiła jednego w pobliżu pieca ziemnego, a potem kopnęła go. Jej stopa przeszła przez dzioborożca na wylot. Ułamek sekundy później ścierwo wpadło do pieca z przekonywającym łomotem, rozsiewając gorący popiół i iskry. Resztę dzioborożców wybito bez większych trudności i wkrótce zapanował spokój. Tubylcy wyszli ze swoich kryjówek, żeby zobaczyć czego dokonali potężni przybysze. Tylko kilku wojowników Daribi zostało, żeby walczyć, a z tych połowa zginęła. Chester podniósł rękę. - Ktoś został zabity? Ilu jest rannych? Proszę o aury. Wszyscy zaświecili na zielono, z wyjątkiem Eamesa, którego przegub lśnił szkarłatem, i Larrego Garreta, który miał czerwoną smugę wzdłuż prawej nogi. - Co się wam stało? Eames opowiedział, w jaki sposób został zraniony. Garreta uderzyła belka, kiedy waliła się chata. Chester westchnął, ale nie wyglądał na niezadowolonego. - Mamy więc dwa lekkie przypadki. Gwen, ty nie brałaś udziału w walce, więc powinnaś dysponować dużą energią. Zobaczymy jak wygląda lecznicza aura Gwen i czy poradzi sobie z obiema ranami. Zielony blask wokół Gwen powoli zamienił się w złoty, migoczący jak gwiezdny pył. - Świetnie. Możesz ich teraz wyleczyć, a do rana wróci ci pełnia sił. - Tak jest, Ches. Podniosła rękę. - Usłyszcie mnie, o Bogowie! - złoty blask skupił się wokół jej prawej ręki, a potem spłynął z niej i skąpał obie rany. Czerwona poświata zgasła. - No proszę, Bogowie są czasami całkiem chętni do współpracy. - Dzięki, Gwen. Słuchajcie, ludzie, mamy jeszcze kilka minut do nocnej przerwy. To był dla wszystkich dobry dzień. Dużo punktów. Jestem pewien, że jutro zdobędziemy trochę punktów za skarby, więc Złodzieje i Inżynierowie nie muszą się martwić. Każdy dostanie, co mu się należy. Chester rozglądał się, dopóki nie dostrzegł Kasana. - Chodź tu, Kasanie. Mały przewodnik podszedł z uśmiechem psotnika przylepionym do twarzy. - Chcę wiedzieć, czy Osoba-Strzelba stracił rozum na dobre. Maibangowi udało się przybrać poważną minę. - Jego rozum odniósł poważne szkody, jest bardzo źle. Wodza zaniesiono na spoczynek. Być może rano będzie mógł wam pomóc, ale obawiam się, że on umiera. Rada Mężczyzn nie będzie z wami mówić, dopóki on nie wyzdrowieje albo nie umrze. Wtedy będą mogli wybrać nowego mówcę, który zadecyduje, czy wam pomóc. Obawiam się, że od tej pory jesteście zdani na własne siły. - Niezupełnie, mój przyjacielu. Ty idziesz z nami. - Chester zamyślił się na chwilę, a potem dodał: - A co na to Rada Kobiet? Czy będzie z nami mówić? Kasan zastanowił się. - Tak, tak, może. Ale dopiero rano. Maibang zobaczył, że Oliver obejmuje Gwen. - Nie jest wskazane, aby przed takim przedsięwzięciem osoby płci przeciwnej spały razem - powiedział surowo. Oliver popatrzył z niedowierzaniem. - Jee-zuss, przecież my jesteśmy narzeczonymi! - Gdybyście byli małżeństwem, to co innego. Proszę was. Jeśli nie będziecie postępować zgodnie ze zwyczajami naszego plemienia, Rada Kobiet może wam nie pomóc. Może mi nawet zakazać towarzyszenia wam w dalszej podróży. Chester pobłażliwie machnął ręką i zwrócił się do Olivera. - Zgódź się. Po ósmej i tak możesz robić co chcesz. Gwen przycisnęła swego mężczyznę do siebie i coś mu szepnęła do ucha. Oliver poczerwieniał, ucałował ją na pożegnanie i poszedł za Chesterem i innymi graczami. Acacia wzięła Toniego za rękę. Jego dłoń była chłodna i bierna. Dziewczyna spojrzała na niego z żartobliwym zatroskaniem. - Spotkam się z tobą pod drzewem bananowym, hombre. Tony skrzywił się. - Myślałem o tym, że mam trzymać się z dala od walki. Mimo wszystko, jestem tylko Złodziejem. Acacia zrobiła krok do tyłu, trzymając go za obie ręce i popatrzyła mu w oczy. - Hej, Tony, chciałam ci tylko pomóc. Mówiłam o grze, Fortunato! Uścisnął jej dłonie, ale w tym uścisku nie było uczucia. - Tak bardzo byłaś zajęta zabijaniem smoków, że nie miałaś czasu zauważyć, że zaczynasz przesadzać. To znaczy, nie bierzesz pod uwagę, że może ja też chciałbym trochę pograć. W jego głosie brzmiała uraza. Acacia nie wiedziała co ma powiedzieć. - Tony, naprawdę przepraszam cię. Posłuchaj... Odsunął ją i potrząsnął głową, jakby broniąc się przed tym, co chciała powiedzieć. - Zapamiętaj, Cas. Ja potrafię dać sobie radę. Nie możesz najpierw mówić mi, abym traktował to wszystko poważnie, a potem nagle twierdzić, że to tylko gra. Nic dzisiaj mi się nie udało. Musiałem patrzeć jak wszyscy odgrywają bohaterów, podczas gdy ja leżałem twarzą w kurzu. Nie wiem, jak ty byś się czuła na moim miejscu, ale ja czułem się całkiem gówniano, rozumiesz? Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po policzku, a potem odwrócił się i odszedł. Acacia patrzyła za nim z otwartymi ustami, poruszając wargami, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć. Cokolwiek. Ale nie miała słów. Gwen pociągnęła ją za rękę. - Chodź już, Cas. Obejrzymy nasze „sypialnie”. Otępiała Acacia skinęła głową i poszła za nią. Jedna z tubylczych kobiet zaprowadziła je do ich chaty. Gwen, Acacia i Martha rozłożyły swoje śpiwory na matach z trzciny po jednej stronie podłogi, a Gina i Felicia po drugiej. Acacia milczała patrząc, jak jej materac się nadmuchuje. Twarda dłoń klepnęła ją serdecznie po plecach. - Masz kłopoty z chłopem? - spytała wesoło Martha. - Nie martw się o niego, kochanie. Twój przyjaciel ma po prostu tremę po pierwszym dniu, to wszystko. Poszukasz go, jak zgasną światła, pocieszysz trochę i wszystko będzie w porządku. Mała kobieta szturchnęła ją przyjacielsko pod brodę, tak że Acacia niemal pofrunęła pod sufit. - W porządku, Mary-em. Chyba masz rację - dziewczyna uśmiechnęła się mimo woli. - Chyba? Ja zawsze mam rację. Mary-em widzi wszystko, wie wszystko. Ja ci to mówię - oświadczyła, po czym odeszła kołyszącym się krokiem, podśpiewując sobie urywki z „Eskimo Nell” mówiące o miłosnych zaletach sześciomiesięcznych nocy. Acacia parsknęła śmiechem. Położyła się na śpiworze i patrzyła na sufit, czekając na koniec gry. Trzydzieści sekund później, bez hałasu i zamieszania, tubylcy na zewnątrz zrobili się przezroczyści i łagodnie rozpuścili się w mroku nocy. Rozdział 9 Wykluczony z gry Albert Rice otworzył frontowe drzwi kompleksu RD i odstąpił na bok, by przepuścić wychodzących. Była 21.15 i Rice miał przed sobą jeszcze dwadzieścia dwie minuty życia. Na jego twarzy malował się jak zwykle oficjalny uśmiech, ale ani pani Metesky, ani Lopezowie tego nie zauważyli. W głosie Richarda słychać było nutę zgryźliwości. - Być może nie wiecie, co trzy dziesiąte sekundy opóźnienia może oznaczać dla gry, dla graczy i dla mnie. - Welles i Chicon są całkowicie kompetentnymi pracownikami - powiedziała spokojnie pani Metesky. - Dopilnują, by wszystko zostało naprawione jeszcze na długo przed świtem. - Lepiej, żeby się postarali. To nie była wina mojego programowania, Metesky. Wyobrażasz sobie, ten ptak nie poleciał od razu i było widać jak stopa Panthasilei przechodzi przez niego na wylot! A Bowan musiał powtarzać zaklęcie, zanim mógł rzucić ogień... Wyszli na zewnątrz. - Dziękuję - powiedziała Metesky do Rice’a i wyszła za nimi, poprawiając szczupłymi dłońmi okulary w drucianych oprawkach. Rice zamknął za nimi drzwi. Wraz z zamknięciem drzwi uśmiech na jego twarzy rozpłynął się bez śladu. „Czy to możliwe, żeby kogoś obchodziło trzy dziesiąte sekundy?” - pomyślał. - „Lopez jest zarozumiałą, małą krewetką, która lubi wydawać polecenia. Mówi też śmiesznie. Dokładnie i uprzejmie, zwłaszcza jeśli ma zamiar być złośliwy. Zawsze: „Przepraszam, czy mógłbym cię prosić, żebyś mi pomógł przy..?” albo: „Czy mógłbym dostać znaczek identyfikacyjny? Chciałbym się przejść, a nie chcę, by ktoś się z tego powodu niepokoił”. Zawsze ta udawana grzeczność. Udawana, bo właściwa odpowiedź na każde z tych pytań brzmi: „Tak jest, proszę pana”. Czas na obchód. Rice wjechał windą na drugie piętro i natychmiast po wyjściu z niej przyłożył kciuk do zegara kontrolnego. Na tym piętrze znajdowała się większość pracowni modelowych. Tutaj czarodzieje Parku Marzeń ze stali, aluminium, drewna, włókna szklanego, styropianu, plastiku i wielu innych dziwnych materiałów tworzyli miniaturowe modele przyszłych atrakcji. Struktury będące początkowo wygenerowanymi przez komputer hologramami, któregoś dnia stawały się pianostalą lub delikatnym, krystalicznym włóknem węglowym. Rice lubił te chwile, kiedy pracując na dziennej zmianie mógł zaglądać do pracowni, by posłuchać i poczuć wibracje tokarek, wytłaczarek i wiertarek, tworzących nowe cuda. Poczuć zapach gorącego plastiku z form, w których pomysł przyoblekał się w realny kształt. Teraz pracownie były puste. W całym budynku nie było nikogo, z wyjątkiem techników w Centrali i kilku spóźnionych pracowników w dziale psychologii i inżynierii na piątym piętrze. Rice sprawdzał wszystkie drzwi, zaglądał w każdy korytarz, cień i niszę. Przypomniał sobie historię z siostrzenicą jednego z operatorów tokarki, która ukryła się w budynku aż do zamknięcia instytutu i zakradła się do jednej z pracowni modelarskich. Strażnicy znaleźli ją pięć godzin później, po tym jak spowodowała straty oszacowane na dwadzieścia tysięcy dolarów. W trakcie tej zabawy udało się jej jakimś cudem nałożyć na siebie rollercoaster i model anatomii człowieka. Rezultat był tak interesujący, że zainspirował powstanie kolejki pod nazwą „Pan Trawienie”, sponsorowanej przez Bristol-Myers. Dziewczynka dostała lanie i stypendium do college’u, ale strażnik stracił pracę. Korytarze rozchodziły się w różne strony i Rice przeszedł każdym z - nich, sprawdzając dokładnie każdy cal, zanim był pewien, że może wystukać na zegarze kontrolnym „czysto” i zjechać windą na pierwsze piętro. Nie tracąc czujności i zaglądając w każdy zakamarek, korzystał z okazji, by poćwiczyć cakewalk. Przesuwał się z jednej strony korytarza na drugą, zwinnie i szybko, uchylając się przed wyimaginowanymi ciosami. Cakewalk. Typowa dla Griffina metoda walki. Dziwny człowiek z tego Griffina. Twardy, lecz łagodny. Zawsze zachęcał swoich ludzi do łagodnego postępowania, chcąc, by w sytuacji wątpliwej przechylali szalę raczej na korzyść zwiedzających niż Instytutu. Rice podszedł do grobowcowych drzwi pomieszczenia kontrolnego Centrali Gry, gdzie Lopezowie odprawiali przed chwilą swoje czary. Przycisnął do nich dłonie, a potem, niemal nieśmiało, policzek. Czuł ich metaliczną gładkość i mruczące wibracje maszyn na jałowym biegu. Stał tak przez chwilę, szepcząc: - Zabawa w Boga... - na jego twarzy przez chwilę odbijało się wzruszenie, które szybko przeszło w chłodny grymas, i Rice poszedł dalej. Tuż obok pomieszczenia Centrali znajdował się nadrzędny komputer Parku Marzeń. Larry Chicon i Dwight Welles nadzorowali tu wprowadzanie danych do głównego systemu. Za szybą z nietłukącego się plastiku migało w mroku kilka czerwonych i białych światełek. Dalej był pokój, gdzie Metesky i inni urzędnicy obserwowali przebieg gry, by upewnić się, czy jest prowadzona według zasad tej zwariowanej instytucji. Kiedy doszedł do ostatnich drzwi i zawrócił, usłyszał tylko echo własnych kroków. Praca w ciągu dnia była przyjemna, ale Rice lubił również noc. Nikogo nie ma wtedy w okolicy. Żadnych dziwnych osób, z którymi są tylko kłopoty. Miał za to dużo czasu na rozmyślania i wspomnienia. Gdyby chciał, mógłby przypomnieć sobie dokładnie, kiedy odwiedził Park Marzeń po raz pierwszy. Miał wtedy dziesięć lat. Zdawało się, że było to tak dawno. Dwadzieścia lat zdawało się wiecznością. Jednocześnie miał wrażenie, że wystarczy sięgnąć ręką, by pogłaskać po głowie małego blond chłopca, wiecznie pociągającego nosem. Teraz chłopiec ten dorósł, by pracować w wielkiej fabryce złudzeń. - „Chodź ze mną, mały Albercie” - zaprosił sam siebie Rice wzywając windę. „Chodź ze mną zajrzeć za kulisy marzeń. Zobacz komputery, kamery i wszystkie tryby tej maszyny. Obejrzyj plastikowe podpory, na których buduje się magię, a potem wyciśnij z oczu ostatnie łzy, wymieszaj dobrze z porwanymi fragmentami bajek z dzieciństwa i spróbuj z tego wszystkiego uformować dorosłego człowieka, który wie, czego chce i potrafi świetnie dać sobie radę sam”. Cień uśmiechu pojawił się na jego wargach. Tak, umie dawać sobie radę... Umiał wcisnąć się na ciepłą posadkę, tutaj, na światowym placu zabaw. Tu było miejsce dla niego, dla każdego, kto wiedział, jakimi kartami zagrać. Park Marzeń handlował kłamstwami, a mały Albert wiedział wszystko o kłamstwach. Niektóre z nich tak mocno poplątały się w mgle przeszłości, że już nie potrafił odróżnić ich od prawdy. Złudzenia... Właściwie czemu był w Parku tylko z ojcem? Tata powiedział, że mamusia jest chora i musi na trochę wyjechać, ale on dobrze pamiętał ten telefon w motelu, kiedy jego ojciec krzyczał do teleekranu „Emmo!”, a twarz matki była tak chłodna i odległa, aż wreszcie głos mężczyzny w tle odwołał ją. Ojciec płakał przed gasnącym ekranem i łzy płynęły po jego zdecydowanej, przystojnej twarzy. Kiedy te łzy wyschły, wziął go za rękę i razem poszli do Parku Marzeń na cały drugi dzień tych czterodniowych wakacji. Ostatnie trzy dni tych wakacji były przyjemniejsze i weselsze niż jakiekolwiek inne, z wyjątkiem tego, że mimo uśmiechów i radości Albert pamiętał wciąż dorosłego mężczyznę płaczącego przed pustym ekranem. Złudzenia. Kiedy obaj wrócili do domu, matka czekała na nich pełna dobroci i ciepła, ale od tej pory coraz częściej nie było jej w domu. Niezależnie od tego, czy wyjeżdżała „do szpitala”, czy „do rodziny”, albo „na konferencję”, rezultat był ten sam - bolesny smutek, który promieniował od jego ojca jak fale ciepła. Pewnego dnia mały Albert wrócił ze szkoły i wtedy ojciec powiedział mu, że mama odchodzi na zawsze i że chłopiec musi zadecydować, z kim chce zostać. Albert wybrał ojca i w ciągu następnych sześciu miesięcy patrzył, jak energiczny i przedsiębiorczy człowiek starzeje się i upada na duchu. Nie czuł nienawiści do matki, która przynosiła zawsze drobne podarunki i dzwoniła zatroskana. Nie czuł nawet żalu. W pewien sposób był nawet zadowolony, że przytrafiło się to człowiekowi, którego kochał najbardziej na świecie. Mały Albert wiedział, że nauczył się bezcennej rzeczy: że wszystko na tym świecie to kłamstwa i marzenia i że świat po prostu taki jest. „Dziękuję, mamusiu”. Wyszedł z windy na parterze i niemal natychmiast znieruchomiał. Coś... Co? Dźwięk? Tak, dźwięk, ostatnie echo dźwięku słyszalne w głębi korytarza. Rice nagle zrobił się bardzo ostrożny. Rozejrzał się po korytarzu w obie strony, ale nic nie zobaczył. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie ogłosić alarmu, ale nie był pewien, czy naprawdę coś usłyszał. W starym budynku osiadają przecież ściany. W korytarzu było teraz idealnie cicho, lecz Rice odprężył się tylko nieznacznie. Wyszedł cicho, niemal na palcach i skręcił w lewo, w stronę biura sekretarek. Przechodząc obok lustrzanej tafli świetlnej spojrzał na swoje odbicie i niemal rozbawił go widok swojej własnej sprężonej postaci z drapieżnym grymasem na wargach, nie pasującym do miękkich blond włosów. Żadnego dźwięku. Nic... Czyste wariactwo. Na wszelki wypadek sprawdził drzwi na parterze. W większości znajdowały się tam pomieszczenia biurowe, łatwe do skontrolowania. Za częścią administracyjną były kartoteki, ale znów nic cennego. Rice spojrzał na zegarek. Była 19.27, osiemnaście minut do następnego meldunku. Czas na małą przerwę. Za kartoteką znajdował się mały pokój wypoczynkowy z kilkoma stolikami, gdzie można było dostać kanapki i kawę. Rice wszedł do środka i zapalił światło. Zauważył nowy automat z napojami. Wsunął swoją kartę kredytową do otworu i nacisnął klawisz zamawiając lemoniadę. Ośmiouncjowa plastikowa torebka wpadła mu do ręki. W dotyku była chłodna i bezkształtna jak kawał surowej wątroby prosto z lodówki. Dużo bardziej wolał puszki albo butelki. Odgryzł róg torebki i pociągnął duży łyk. W tym samym momencie czyjeś ramię zacisnęło się na jego szyi. Lemoniada wytrysnęła mu z ust i stanęła w gardle. Ramię zacisnęło się jeszcze mocniej. Rice zakrztusił się i zgiął wpół, wymachując na oślep rękoma. Napój popłynął mu z nosa i ściekał po twarzy. Przekręcił głowę na bok, tak że jego gardło znalazło się w zagięciu ręki napastnika. W ten sposób zaciskający się uchwyt nie zgniatał mu już krtani. Potem zaczął walczyć: wbił łokieć w brzuch napastnika i poprawił identycznym ciosem z drugiej strony. Usłyszał jęk zaskoczenia i sapnięcie gwałtownie wydychanego powietrza. Jednakże, zamiast puścić Rice’a, obcy podskoczył i chwycił go od tyłu nogami w pasie, ściskając tak mocno, że aż żebra zaczęły trzeszczeć. Rice poczuł, że robi mu się ciemno przed oczami i rzucił się do tyłu, mając nadzieję, że przeciwnik pod nim uderzy głową w posadzkę. Kiedy obaj upadli, usłyszał stęknięcie i ucisk zelżał. Strażnik szarpnął duszące go ramię, chwytając cenne łyki powietrza. Z nową siłą wymierzył cios ponad swoim ramieniem i poczuł, że pięść natrafiła na ciało. Zachęcony tym zaczął walić pięściami i łokciami, aż uchwyt zaczął się rozluźniać, a wtedy zaparł się i zaczął podnosić na kolana. Gdyby mu się to udało, zyskałby oparcie dla ciała, by rzucić się całym ciężarem do tyłu, na krawędź stołu. Wstał na jedno kolano i przesuwał już drugie, gdy natrafił stopą na torebkę z lemoniadą. Płyn trysnął i Rice poślizgnął się, tracąc równowagę i padając twarzą na podłogę. Przeciwnik skoczył mu na plecy, wyduszając resztki powietrza z jego udręczonych płuc. Leżąc brzuchem na podłodze i szarpiąc się rozpaczliwie, Rice poczuł, jak silne przedramię znów zaczyna go dusić. Druga ręka trzymała jego kark jak w kleszczach, dodatkowo zwiększając nacisk. Krwawa ciemność zaczęła się kłębić wokół niego. Olbrzymim wysiłkiem woli przepędził te atramentowe chmury i wsunął pod siebie jedną rękę. Zaczął pchać ramionami, którym brak było siły. Czuł ogień w płucach i basowe dudnienie krwi w skroniach. Próbował krzyczeć, choćby szeptać, lecz tylko suche charczenie wydobywało się z jego gardła. Przed oczami zapadała mu ciemność i tylko własne myśli słyszał jak odległe wołanie: o mój Boże, o Boże, proszę tylko jeden łyk, chociaż odrobinę powietrza, proszę, proszę... - Sprowadź tu Bobbicka. Natychmiast! - warknął Griffin do Melone’a, niskiego i grubego strażnika, który pilnował górnych pięter budynku RD. Melone wycofał się z pokoju, zadowolony, że może wyjść. Nigdy przedtem nie widział nieboszczyka. A Rice bez wątpienia był nieboszczykiem. Na hologramie mógłby wyglądać jak nieprzytomny człowiek, dokładnie związany i zakneblowany, lecz jeśli znajdował się w tym samym pomieszczeniu co on, nie można było nie czuć obecności śmierci. Wisiała w powietrzu nieruchoma i duszna. Strażnik miał zamknięte oczy i głowę przekrzywioną na bok jak lalka, a jego blond włosy przypominały perukę przyklejoną manekinowi. Griffin nachylił się, by lepiej mu się przyjrzeć. Rice miał ręce związane na plecach. „Nie” - poprawił się, przeguby były zabandażowane razem przy użyciu plastra opatrunkowego, a kciuki zaklejono osobno. Również nogi miał owinięte kilkakrotnie taśmą, a kawałek plastra zaklejał usta. Rice siedział oparty o automat do napojów z głową opuszczoną na kolana. Griffin wziął delikatnie Rice’a za ramię i wyprostował go. Na cienkiej blasze automatu widniało płytkie wgniecenie, dokładnie w miejscu, gdzie znajdowałaby się głowa Rice’a, gdyby siedział wyprostowany. Griffin podskoczył odruchowo na dźwięk zbliżających się kroków. - Przepraszam, szefie, czy nie...? - Mille Summers skrzywiła się na widok martwego człowieka. - On nie żyje, Millie. Posłuchaj, wezwałem ciebie i Marty’ego, bo będę potrzebował paru dodatkowych oczu i uszu. Kobieta szybko kiwnęła głową. - Chcę, żeby za kwadrans był tu lekarz z CMC. Cały budynek ma zostać przeszukany. Oprócz tego, chcę wiedzieć, czy ostatnio nic niezwykłego nie działo się w dziale projektów. - W Sektorze A trwa gra, Griff - jej wzrok był utkwiony w twarzy Rice’a i Alex widział, że robi wszystko, by wyglądać spokojnie. Czuł osobliwą satysfakcję, że znalazł jednak porę, o której Millie nie była zupełnie trzeźwa i obudzona. - Właśnie, Millie. Muszę wiedzieć, czy nie manipulowano przy systemach alarmowych i czy któraś z plomb na przejściach nie została naruszona. Nie sądzę, by ten, kto to zrobił, miał naprawdę zamiar zabić Rice’a. Jeśli się nie mylę, miała to być kradzież i od tego też zaczniemy. Millie znów kiwnęła głową, nie spuszczając z oczu ciała strażnika. - Idź już, kochanie - powiedział łagodnie Griffin. - Sam zajmę się wszystkim. Millicent spróbowała się uśmiechnąć. Rezultat był upiorny. Zrezygnowała szybko i wyszła z pokoju. Griffin usłyszał, że na korytarzu zaczęła biec. Obejrzał dokładnie pomieszczenie, próbując zrekonstruować wypadki. Widać było, że Rice walczył i przegrał. Znając jego niezmordowaną siłę Griffin doszedł do wniosku, że strażnik musiał zostać zaskoczony. To mogło oznaczać dwie rzeczy: albo ktoś zaatakował go od tyłu, albo on próbował zatrzymać przeciwnika, który okazał się nadspodziewanie silny i zręczny. Na podłodze leżały poprzewracane krzesła, a obok stopy Rice’a znajdowała się na wpół zaschła kałuża lemoniady. Jego prawe kolano było nią poplamione. Griffin przypomniał sobie co o nim wiedział: 30 lat, blondyn, wzrost 5 stóp 11 cali, 170 funtów wagi. Były żołnierz piechoty morskiej, służył w łodziach podwodnych. Służbę skończył po sześciu latach z wyróżnieniem. Dwa lata college’u, potem trzy lata pracy w różnych miejscach i wreszcie Cowles Industries. Oboje rodzice żyją, matka mieszka gdzieś w Minnesocie, ojciec jest dochodzącym pacjentem ośrodka geriatrycznego. Dosyć lubiany, ale nie udzielał się towarzysko, chyba że wciągnięty do zabawy przez miejscowych wesołków z CMC. Griffin usiadł na jedynym nie przewróconym krześle i przetarł oczy dłońmi. „Czy coś jeszcze? Ach, tak. Włamanie do jego mieszkania w CMC. Nie zgłosił jednak żadnych strat, więc nie było śledztwa. Może...” - Bobbick jest już w drodze, szefie - Melone był już z powrotem. Twarz miał zaczerwienioną z wysiłku. Ostentacyjnie unikał patrzenia w kierunku zwłok obok automatu z napojami. - W porządku. Zostaniesz tutaj do przyjścia Marty’ego. Powiesz mu, żeby potem przekazał mi raport. Będzie potrzebny Departamentowi Prawa. - Griffin potarł szorstki zarost na podbródku. - Muszę jeszcze coś sprawdzić, ale sądzę, że konieczne będzie omówienie całej sprawy z Harmonym. Zawiadom mnie, kiedy wszystko będzie gotowe, dobrze? Aha, jeszcze jedno, wiem, że nie muszę ci tego mówić, ale i tak powiem: - Proszę nie dotykać niczego, co zostało poruszone. Czekając na windę, Griffin przypomniał sobie plan pomieszczeń ośrodka badawczego. Zaledwie tydzień temu przeprowadzono dokładną kontrolę wszystkich systemów alarmowych. Był przy tym, więc wiedział, że kontrola była dokładna i szczegółowa. Sprawdzenie każdego systemu osobno w celu wykrycia śladów ewentualnej manipulacji zajmie kilka godzin. Wyniki będą przed świtem, ale istniała jeszcze jedna możliwość, którą mógł zbadać teraz. Co prawda, była ona mało prawdopodobna, ale Griffin już dawno nauczył się sprawdzać wszelkie drobne wątpliwości. Zjechał windą do piwnic. Kiedy otworzyły się drzwi, Alex włączył główne oświetlenie. Gdzieś w oddali słychać było niski szum generatorów. Griffin poszedł w kierunku schodów, idąc pomiędzy rzędami skrzyń i zapakowanego w plastikowe pokrowce sprzętu. Przy drzwiach do klatki schodowej nachylił się i obejrzał zamek. Zewnętrznych śladów uszkodzeń czy też manipulacji nie było, ale dopiero zapis w pamięci magnetycznie kodowanego zamka ujawni, czy drzwi były otwierane w ciągu ostatnich paru godzin. Odpowiednio przygotowany złodziej nie musiał wyważać drzwi. Podszedł do szybu remontowego znajdującego się po drugiej stronie pomieszczenia. Wejście do niego znajdowało się trzy stopy nad podłogą i zamknięte było okrągłą stalową klapą. Alex przyjrzał się powierzchni pokrywy. Zauważył kilka plam, ale wiedział również, że szyb był używany w ciągu dnia przez techników. Nawet w tej chwili trwała znaczna przebudowa scenerii Sektora A, ale ludzie i maszyny wykonujące to zadanie wykorzystywali jedno z wejść w bocznej ścianie kopuły środowiskowej. Zaś ten tunel... Griffin wyjął portfel i postukał w niego. - Proszę mnie połączyć z Działem Napraw. Przez chwilę słychać było tylko szum zakłóceń. Griffin podniósł kołnierz swojej lekkiej kurtki. W piwnicy było chłodno. Rozległ się brzęczyk i głos kobiety powiedział: - Tak, panie Griffin? W czym możemy pomóc? - Chciałbym wiedzieć o wszystkich wejściach i wyjściach z szybu remontowego Sektora A, numer... - spojrzał szybko na żółte cyfry nad wyjściem - Osiemnaście. Szyb prowadzi do budynku RD. - S.A. 18? - Tak. - Proszę chwilę zaczekać. Podczas gdy na linii panowała cisza, Griffin doszedł do wniosku, że wolałby się mylić. Jak mogli przeoczyć coś takiego? To było niewybaczalne, ale jednocześnie zupełnie zrozumiałe. Nie mieli powodów, by obawiać się graczy... Ukląkł przy drabince i popatrzył dokładnie. Znalazł wyraźne ślady błota i drobny strzępek zielonego liścia. - Panie Griffin? - Słucham. - S.A. 18 był używany dzisiaj tylko raz, o 16.30. Griffin wstrzymał oddech. - Z jakiego powodu? - Wygląda na to, że po to, by sprawdzić ciśnienie na dwunastce. To jedna z linii doprowadzających wodę do sztucznego jeziora. - Więc technik nie musiał wychodzić na powierzchnie? - Nie, raczej nie. Wie pan, tam teraz toczy się gra. Wszystkie prace wykonuje się w tunelach. - Rozumiem. Griffin szybko ocenił sytuację. - Kiedy ten technik przyjdzie jutro rano, proszę poprosić go o potwierdzenie. Wyłączył nadajnik i złożył portfel. Znów przyjrzał się plamie. Okolice szybu, tak jak każdy dostępny cal Parku Marzeń, były czyszczone codziennie. Smuga zastygniętego błota musiała być zatem świeża. Prawdopodobnie w ciągu kilku ostatnich godzin ktoś wchodził przez ten właz. Griffin spojrzał na zegarek. Była 23.20. Rice został znaleziony o 22.10, 25 minut po tym, jak nie złożył meldunku o właściwej porze. Ale skąd intruz mógł mieć na butach błoto i liście? Alex gotów był się założyć, że to brazylijska roślina. Wrócił windą na parter. Przyjechał już lekarz z CMC, wysoki, chudy mężczyzna, zazwyczaj uśmiechający się sympatycznie. W tej chwili ubrany był w wygniecioną, pośpiesznie założoną koszulę, wciśniętą w coś, co mogło uchodzić za spodnie, ale wyglądało na dół od piżamy. - Dobry wieczór, doktorze Novotney - posępnie powitał go Alex. - Witaj, Griffin - powiedział chudy mężczyzna. - Niewiele mogę tu zrobić. Żeby czegokolwiek się dowiedzieć, muszę zabrać ciało do mojego laboratorium. Ale nie możemy go stąd ruszyć, zanim nie przyjedzie koroner, a policja nie zbada śladów, prawda? Griffin podrapał się po głowie. - Myślę, że poradzimy sobie sami. Park Marzeń jest jednostką municypalną niezależną od reszty okręgu, a ja jestem upoważniony do przeprowadzenia dochodzenia. Musimy załatwić to jakoś z zarządem okręgu, ale jestem pewien, że Harmony będzie chciał, żebyśmy trzymali sprawy w ręku jak najdłużej. - Mamy już zdjęcia, Griff - powiedział Marty Bobbick. - Co to za bałagan! Alex ucieszył się z jego obecności. Bobbick dopilnuje wszystkiego, kiedy on będzie musiał wyjść, by przemyśleć wszystko w spokoju. Nerwowy tik sprawiał, że sympatycznie brzydka twarz Bobbicka marszczyła się za każdym razem, gdy jego wzrok natrafiał na ciało Rice’a. Bobbick z maniackim uporem żuł kawałek gumy i słuchał słów Griffina. - Potrzebne mi są odbitki. Zbyt dużo ludzi tu się kręciło, by zdjęcia w podczerwieni coś wykazały, ale mimo to spróbujcie. Wszystkie taśmy z zapisami powinny zostać porównane. Ktoś czegoś szukał w tym budynku i chcę wiedzieć co to było. Może ludzie z Działu Badawczego będą mogli coś pomóc. Znajdźcie mi kogoś, kto wie, co oni tam robią i powiedzcie mu, żeby przyszedł na spotkanie z Harmonym. Marty pokiwał głową, poruszając swą kwadratową szczęką w nerwowym rytmie. - Większość z tych spraw została załatwiona. Millie już siedzi przy taśmach, a sprzęt do badań w podczerwieni powinien tu być lada moment. Podliczył zadania, które mu jeszcze zostały i rezultat zadowolił go. - Sądzę, że to wszystko na teraz, z wyjątkiem zabrania Rice’a... aha, chce pan go zabrać do CMC? - Nie. Proszę zabrać go do ośrodka medycznego Parku Marzeń. Tu są lepsze warunki. Zadzwoń jeszcze tylko do departamentu prawa i dowiedz się, czy wolno nam przeprowadzić autopsję, jeśli zajdzie taka potrzeba. Rice’a ostrożnie położono na noszach. Dwóch strażników z noszami ruszyło do wyjścia. Bobbick popatrzył na przykryte ciało z wyrazem cierpienia w oczach. - Paskudna sprawa - powiedział cicho. - Tak - zgodził się Griffin - paskudna sprawa. Rozdział 10 Zapach neutralny Griffinowi udało się pospać kilka godzin przed umówionym spotkaniem z Harmonym. Kanapa w jego biurze była niewygodnie miękka, ale lepiej było przespać się tu, niż wracać pociągiem do domu na krótką drzemkę. Ogolił się i umył twarz nad umywalką w toalecie. Twarz w lustrze była twarzą obcego. Zielone oczy, krótko ostrzyżone, czarne włosy, szerokie barki, dwucalowa blizna pod lewym uchem - to wszystko było mu znajome, lecz ten bezradny grymas sprawiał, że była to twarz obca. Morderstwo wszystko zmienia. Oczywiście, były przedtem przypadki śmierci w Parku Marzeń. Przeważnie ataki serca, apopleksje, jeden czy dwa przypadki przedawkowania narkotyków. Jednego, czego nie mógł zrozumieć, to ludzi, którzy przychodzili do Parku, żeby tu brać narkotyki... Oprócz tego zdarzyło się kilka prawdziwych osobliwości, jak ten dzieciak, któremu udało się utonąć w trzydziestu sześciu calach „lotnych piasków” podczas gry „Wyspa Skarbów”, parę lat temu. Lecz nigdy nie było morderstwa. Nigdy. Przed oczami stanęła mu nieruchoma twarz Rice’a. Pamiętał tę namacalną atmosferę śmierci, która działała na wszystkich, którzy weszli do tamtego pokoju. To nie było możliwe, nie tu w Parku Marzeń. Takie rzeczy po prostu nie zdarzały się tutaj. „A jednak to się zdarzyło. Nawet tu można zginąć. I teraz wszystko jest na twojej głowie” - powiedział wystraszonemu facetowi w lustrze. Wygładził na koszuli nie istniejące zagniecenia i spojrzał na zegarek: 4.25 rano. Ma pięć minut na dojście. Biuro Harmony’ego znajdowało się na drugim piętrze zespołu administracyjnego - dziesięciopiętrowego budynku w samym pępku Parku Marzeń. Zbudowano go na środku centralnej wyspy, która łączyła kliny tortu jakim był Park. Harmony czekał na szóstym piętrze. O tej porze korytarz był pusty, jeśli nie brać pod uwagę robota zasysającego kurz z niemal niedosłyszalnym szumem. Griffin wszedł do biura, minął puste biurko sekretarki i zapukał do drzwi gabinetu. Głos przez intercom poprosił go, by wszedł. Harmony, będąc szefem kierownictwa Parku Marzeń, mógł z łatwością zażądać pomieszczenia na ósmym lub dziewiątym piętrze, gdzie znajdowały się luksusowe apartamenty, lecz wolał pozostać w pobliżu swoich pracowników. Z zewnątrz biuro nie robiło nadzwyczajnego wrażenia. Wewnątrz było cudem. Całą jedną ścianę zajmowało ogromne okno, za którym rozciągał się wspaniały widok na Park. Sufit i podłogę wyłożono puszystym dywanem z naturalnego włókna. Większość mebli wykonana była z pięknego, delikatnie barwionego i bardzo kosztownego drewna. To one sprawiały, że przebywanie tu mogłoby przyprawić estetę o dreszcz rozkoszy. Mahoniowe biurko było tak samo masywne, jak człowiek, który za nim siedział. Harmony ważył nie mniej niż 230 funtów, ale były to same muskuły. Miał pięćdziesiąt kilka lat, łysiał po trochu i nosił absurdalnie delikatne pincenez. Jego nos był wystarczająco płaski, by chirurgowi plastycznemu stanęły łzy w oczach, a szerokości barów mógłby mu pozazdrościć zapaśnik. Tylko głos zdradzał osobowość inną od tej, którą sugerował jego wygląd. - Witaj, Griffin. Cieszę się, że cię widzę. Głos należał do bardzo kulturalnej i wykształconej osoby. Każde słowo było tak starannie akcentowane i wymawiane, jakby druzgotanie wrażenia boksera, które wywierał na ludziach, było jego starą, ulubioną zabawą. Harmony wyciągnął rękę nad biurkiem i uścisnął dłoń Griffina z miażdżącą siłą. - Usiądź, proszę. Powinniśmy chyba zaczekać na O’Briena. - Skip też jest w to wmieszany? Och, w porządku, przyda nam się pomoc specjalisty. Harmony zdusił ziewnięcie i potrząsnął głową. - Okropna pora na wyrywanie kogoś z łóżka, ale skoro my musieliśmy, to niech inni też trochę pocierpią, co? Alex roześmiał się i nieobecnym wzrokiem popatrzył w okno. Było jeszcze za ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć, ale miał cichą nadzieję, że spotkanie przeciągnie się aż do świtu. - Albert Rice - mówił Harmony - To ten blondyn, tak? - Właśnie ten. - Był dobrym pracownikiem? - Był odpowiedzialny i inteligentny. Czekała go praca za biurkiem, jeśli jego profil psychologiczny odpowiadałby wymaganiom. Przypuszczam, że doszedłby tu za rok lub dwa. Harmony cmoknął cicho. - Zdaje się, że za często tak się dzieje. No cóż, Alex, cała ta sprawa bardzo źle wygląda. Cowles Industries zostało postawione w raczej delikatnej sytuacji i nie wiem jeszcze, jak najlepiej z tego wybrnąć. Ile twoi ludzie dowiedzieli się do tej pory? - Nic więcej ponad to, co już wiesz. Celem był magazyn na drugim piętrze. Być może chodziło o jakiś projekt dopiero w trakcie opracowywania. Cała afera wygląda mi na przypadek fatalnie spartaczonego szpiegostwa przemysłowego. Wszedł O’Brien. - Dzień dobry - powiedział i potrząsnął głową. - Zdaje się, że nie taki dobry, co? Położył swoją aktówkę na wolnym krześle. - Zebrałem tyle informacji, ile mogłem w tak krótkim czasie. Jesteś pewien, Alex, że włamano się tylko do jednego pomieszczenia? - Absolutnie. Zapisy w zamkach potwierdzają, że wypadek wydarzył się między 21.30 a 22.15. Drzwi do małego laboratorium biochemicznego na drugim piętrze otworzono około 21.40. Kartoteka danych dotyczących projektów została przetrząśnięta i, jak sądzimy, skradziono również próbkę jakichś materiałów. - Och, tylko tyle... - westchnął Skip. Otworzył aktówkę i zaczął przeglądać notatki na małym ekranie komputera. Kiedy podniósł głowę, jego czoło przecinały zmarszczki zmartwienia. - Wydaje mi się, że już nie musisz mi mówić, czego dotyczyły skopiowane dokumenty. Zniknęła również odpowiadająca im próbka. Czy na dokumentacji był napis „Zapach Neutralny”? Alex skinął głową. - Skąd wiedziałeś? - Gdybyś zaglądał czasem do ośrodka badawczego, wiedziałbyś, o czym mowa. Tylko jedno mogło zainspirować taką kradzież. Przysłano nam to z dużego instytutu Cowles w Sacramento. Ściśle tajne. Była to dopiero druga próbka, którą otrzymaliśmy. Nie chciałbym cię urazić, Alex, ale oni podejrzewali, że coś podobnego może się tu przytrafić. U nich kontrola jest ściślejsza, bo nie muszą martwić się o zwiedzających i graczy. W każdym razie, jeśli ktoś upatrzył sobie właśnie te materiały, to polował na naprawdę grubego zwierza. A biedny Rice przypadkiem stanął mu na drodze. Przerwał na chwilę. Jego oczy z przejęcia miały trochę roztargniony wyraz. - Mam nadzieję, że informacje, których będę mógł wam udzielić, pomogą wam złapać tego skurwysyna. Griffin aż podskoczył słysząc to. Nie przypominał sobie, żeby Skip kiedykolwiek klął. O’Brien spostrzegł to. - Gdybym go nie polecił, Rice mógłby jeszcze żyć - powiedział smutno. Alex siedział zbyt daleko, by pocieszyć go poklepaniem po plecach, więc postarał się wyrazić to samo głosem. - On potrzebował tej pracy, Skip. Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za to, co się stało. Był tylko twoim byłym studentem i pomogłeś mu znaleźć zajęcie. Nie sądzę, by on sam mógł winić się za cokolwiek. - Może nie. Może i nie winiłby, ale i tak nie podoba mi się to wszystko. - Nikomu z nas to się nie podoba - powiedział Harmony. - Dobrze, zobaczmy teraz, co przyniosłeś. Rozjaśni to przynajmniej atmosferę i może nawet pomoże nam złapać tego skurwysyna, jak go ładnie nazwałeś. - Tak... - Skip manipulował przy przeglądarce - Część z tego może być trochę mętna, ale postaram się zredukować ten naukowy żargon do minimum. Harmony oparł się wygodnie, splótł palce i przymknął oczy. Griffin założył nogę na nogę i pochylił się do przodu. - Park Marzeń zajmuje się złudzeniami zarówno subtelnymi, jak i niewyszukanymi. Do tych prostych efektów należą trwałe konstrukcje, hologramy, większość efektów dźwiękowych itp. Subtelne efekty polegają na łączeniu różnych bodźców, manipulacji czasem i przestrzenią. Najczęściej wykorzystujemy to w poczekalniach. Ogólnie rzecz biorąc, chodzi o wstępne wprowadzenie zwiedzających w odpowiedni nastrój, aby potem właściwie interpretowali efekty proste. Złudzenia pozbawione „okresu nasiąknięcia” tuż przed samym doświadczeniem są dużo mniej przekonywające. To stara sztuczka. Już w Disneylandzie wykorzystywano czas oczekiwania na psychologiczne przygotowanie gościa. W każdym razie, kiedy dowiedzieliśmy się czegoś więcej o wpływie różnych efektów Parku Marzeń na podświadomość, zaczęliśmy się zastanawiać, czy bardziej bezpośredni wpływ na nią nie przyniósłby ciekawszych rezultatów. Ponieważ mieliśmy zamiar ograniczyć wykorzystywanie tych technik tylko do terenu Parku, nie musieliśmy martwić się o istniejące zakazy dotyczące reklamy podprogowej. Skip uśmiechnął się po raz pierwszy od chwili, gdy wszedł do biura. - Niektóre sprawy okazały się śmiesznie proste, kiedy tylko przyłożyliśmy się do nich na serio. Zaczęliśmy od dźwięków. Wiadomo, że niektóre częstotliwości z zakresu infradźwięków wywołują niepokój lub wręcz strach. Na początek zajęliśmy się brzęczącym dźwiękiem bardzo podobnym do tego, który wydają rozzłoszczone pszczoły. Poszliśmy dalej dopiero wtedy, gdy byliśmy pewni, że potrafimy wywołać reakcję lękową u ponad osiemdziesięciu procent badanych osób. Błyski światła o wysokiej częstotliwości okazały się jeszcze bardziej skuteczne. Dawniej można było oddziaływać nimi tylko na ludzi patrzących na ekrany telewizyjne bądź kinowe, na których wyświetlano obrazy trwające setne części sekundy. Obecne techniki projekcji holograficznych nie stawiają podobnych ograniczeń. Jesteśmy w stanie przekazać dwa różne obrazy osobom stojącym obok siebie. Skuteczność nie jest jeszcze taka, jakiej życzylibyśmy sobie, obecnie wynosi około sześćdziesięciu procent, ale za to elastyczność oddziaływania jest ogromna. Skip podniósł spojrzenie znad swojego ekranu i zamknął wieko aktówki. Mówił w roztargnieniu, tak jakby jedna część jego mózgu zajmowała się zbieraniem informacji, a druga przekazywała je im. - Istoty ludzkie posiadają cztery podstawowe rodzaje receptorów zmysłowych: receptory elektromagnetyczne, mechanoreceptory, termoreceptory i chemoreceptory. Pręciki i czopki w oku są receptorami elektromagnetycznymi. Mechanoreceptory reagują na dotyk, ciśnienie itp. Na przykład bębenki w uszach są właśnie takimi receptorami, bowiem reagują na ciśnienie fal dźwiękowych. Termoreceptory to wolne zakończenia nerwowe, czułe na ciepło i zimno. W każdej z tych dziedzin przeprowadziliśmy trochę badań i mamy zamiar je kontynuować. Dużo kłopotów sprawiły nam chemoreceptory, czyli kubki smakowe języka, komórki tętnicy szyjnej i aorty, komórki olfaktoryczne nosa... Tu niewiele mogliśmy osiągnąć. Naturalnie na tym właśnie skupiliśmy całą uwagę. Griffin postukał palcami w poręcz fotela i chrząknął: - Rozumiem, że to, co skradziono, było rezultatem tych właśnie badań, czy tak? O’Brien popatrzył z zakłopotaniem. - Czyżbym zbytnio was nudził? Myślałem, że trochę wiadomości ogólnych przyda się. - Nie przejmuj się, Skip. Masz rację, nawet wśród tych drobiazgów może być coś wartościowego. - W porządku. Wiele rzeczy sprawiało nam kłopoty. Mieliśmy trudności z dokładnością działania, znalezieniem nieszkodliwego środka chemicznego, który ponadto byłby niewykrywalny. Próbowaliśmy nawet pobudzać nerwy węchowe dźwiękiem, ale nic z tego nie wyszło. Receptory reagują tylko na związki chemiczne. Potencjał jest olbrzymi. Nerwy węchowe są jedynymi, które bezpośrednio prowadzą do mózgu. Pośredni płat węchowy zdaje się być związany z układem limbicznym odpowiedzialnym za wyrażanie uczuć. Uważa się, że tak zwany „ośrodek rozkoszy” jest właśnie tam umiejscowiony. Tak jak już wspomniałem, nerwy węchowe mogą być pobudzone tylko przez substancję chemiczną. Dokładnie rzecz biorąc, są to dwubiegunowe komórki nerwowe, połączone bezpośrednio z centralnym układem nerwowym. Kiedy receptor reaguje, nerw zostaje zdepolaryzowany, co powoduje efekt galwaniczny i w końcu przepływ prądu Voila, czyli impuls nerwowy. Obecna teoria utrzymuje, że to raczej kształt molekuły, niż jej własności chemiczne decydują o zapachu. Na podstawie tej teorii podzielono zapachy na siedem podstawowych kategorii: zapach kamforyczny, piżmowy, kwiatowy, miętowy, eteryczny, ostry i zgniły. Oczywiście mogą one występować w postaci mieszanej. My wysunęliśmy hipotezę, że istnieją zapachy „neutralne”, to znaczy takie, które powodują depolaryzację nerwów węchowych bez odczucia zapachu. Gdybyśmy mogli znaleźć kształt molekuły, która wywołuje taki efekt, byłoby to, czego nam potrzeba. - Jaki rodzaj zachowań mieliście nadzieję wywołać? - zapytał Harmony, wciąż nie podnosząc powiek. - Nie byliśmy niczego pewni, ale chodziło nam o mdłości, ślinotok, reakcje seksualne i... - Reakcje seksualne? - Każdy się na to łapie. Tak, jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku stwierdzono istnienie dwóch substancji chemicznych; kopuliny i androsteronu pełniących funkcję sygnałów płciowych u małp, a do pewnego stopnia i u istot ludzkich. Ludzie posiadają jednak dużo bogatszy zestaw czynników dotyczących popędu płciowego niż zwierzęta. Wiele z tych czynników jest natury społecznej i żaden związek chemiczny odkryty do tej pory nie mógłby podjąć za ciebie decyzji - Skip wyszczerzył się w uśmiechu. - Ale nadal próbujemy. O’Brien wyciągnął papierosa z wewnętrznej kieszeni marynarki i zapalił go. Ręce mu drżały. Harmony dyskretnie włączył mały wentylator w suficie, który wessał dym. - Użyliśmy - kontynuował Skip - udoskonalonej wersji aparatu zwanego elektroolfaktografem, który rejestruje impulsy elektryczne przebiegające w nerwach węchowych. W końcu udało nam się znaleźć substancję, która powodowała depolaryzację nerwu bez wrażenia zapachu i to w każdym stężeniu. - Co to za substancja? - Nie mógłbym ci podać wzoru chemicznego, Alex, bo sam go nie znam. Mogę tylko powiedzieć, że jest to związek nadzwyczaj lotny, rozpuszczalny w lipidach, którego czynnikiem przenoszącym jest roztwór fizjologiczny. Kiedy to osiągnęliśmy, zaczęła się prawdziwa praca. To było niewiarygodne. Wystartowaliśmy jakieś siedem miesięcy temu. Od tej pory słyszałem, że w Sacramento mają odmiany powodujące płacz, śmiech, odruchowe wymioty, sen, a nawet coś podejrzanie podobnego do agape, czyli miłości braterskiej. Bóg jeden wie, do czego dojdą, kiedy nareszcie dowiedzą się, co właściwie robią. W każdym razie przysłali nam próbkę w celu przeprowadzenia badań, wraz z danymi towarzyszącymi. Obawiam się, że to właśnie było celem włamania. - Jakie działanie ma ta odmiana? - spytał Alex. Skip odruchowo spojrzał na sufit. - Nie wiem. Dlatego przysłali nam ją do przetestowania. Uważali, że nasze bliskie kontakty z Parkiem Marzeń mogą dać nam wyjątkową okazję przeprowadzenia prób. Wstępne testy wskazały, że jest to ogólny intensyfikator uczuć. Jeśli to prawda i jeśli ta substancja naprawdę jest tak nieszkodliwa, jak wykazują wszystkie wstępne próby, zdobylibyśmy nieocenioną przewagę nad konkurencją. Kradzież próbki i danych położyła kres tajemnicy - Skip złożył ręce na kolanach. - I to by było na tyle. Harmony wyprostował się i zwrócił do Griffina: - Co o tym sądzisz, Alex? - Myślę, że miałem rację. Szpiegostwo przemysłowe. Ilu ludzi wiedziało o tych materiałach? - Chyba z pięciu, łącznie ze mną. Może dwa razy tyle w Sacramento. - Dzięki. Oszczędziłeś mi następnego pytania. Gdzieś jest przeciek, to pewne. Nie wiadomo tylko, czy w komputerze, czy mają informatora tutaj. Skoro dwa razy więcej ludzi wtajemniczonych jest w Sacramento, istnieje dwa razy większe prawdopodobieństwo, że przeciek jest tam. Chytrze byłoby z ich strony zaczekać, aż próbka zostanie przeniesiona do nas. Z drugiej strony nie trzeba geniusza, żeby zrozumieć, dlaczego wolałbym wierzyć w tę hipotezę... - westchnął. - No cóż, stało się. Nie sądzę jednak, by szkody były nie do naprawienia. Harmony nadstawił ciekawie ucha. - Czemu? - Myślę, że złodziej nie opuścił jeszcze sceny. O’Brien zaniepokoił się. - Budynek został przeszukany. Jeśli złodziej nie opuścił budynku, oznacza to, że jest jednym z nas. Którymś ze strażników, psychologów, czy kto tam jeszcze był o tej porze! - Mała grupka z działu inżynierii była na piątym piętrze. - Właśnie. Wszyscy zostaliśmy zrewidowani, więc nikt z nas nie ma tego przy sobie. Wiele to nie zmienia. Skradzione materiały mogły zostać ukryte w budynku. - Mogły i właśnie to sprawdzamy - Griffin pokiwał głową zbierając myśli. - Chociaż nie sądzę. Znalazłem ślady w piwnicy, które sugerują, że złodziej wszedł do budynku z Sektora Gier A. To najsłabsze ogniwo naszej obrony. Mamy doskonałą ochronę na granicy zewnętrznej, ale pomiędzy Sektorem A i piwnicą prawie żadnej - wzruszył ramionami - gracze są tak bardzo oderwani od rzeczywistości, że nigdy nie byli uważani za poważne zagrożenie. Złodziej użył plastra opatrunkowego, a gracze mają ze sobą pakiety medyczne. Skip, jak dawno temu przybyła ta próbka? - Jakieś trzy tygodnie temu. Griffin cmoknął z niezadowolenia. - Może jednak. Lepiej się upewnić... Skip, od jak dawna było wiadomo o nadejściu przesyłki? - Przynajmniej miesiąc wcześniej. - I ten margines błędu był nam potrzebny. To daje dość czasu na dotarcie informacji do konkurencji i zbadanie naszych systemów obrony. Kiedy znaleźli w nich już słaby punkt, zaczęli szukać gry, która miała się odbyć w odpowiednim czasie. Potem trzeba było znaleźć, aach... tak, Mistrza Wiedzy, któremu zostanie rzucone wyzwanie. Zdobyć listę nazwisk ludzi, których najprawdopodobniej wybierze i spróbować zwerbować kogoś z tej listy. Bardzo skomplikowane, lecz nie niemożliwe, gdy ma się do dyspozycji siedem tygodni. - Jak sobie wyobrażasz przebieg wydarzeń, Alex? - w głosie Harmony’ego pod pozornym spokojem słychać było ogromne napięcie. - Około dwudziestej pierwszej jeden z graczy odłączył się od reszty i poszedł w kierunku północno-zachodniego rogu kompleksu badawczo-rozwojowego, trzymając się z dala od robotników dokonujących napraw. Wszedł do tunelu remontowego i nim dotarł na najniższy poziom budynku. Na parter wjechał windą lub wszedł po schodach. Rice zaszedł mu drogę, więc intruz unieszkodliwił go jakimś rodzajem chwytu „usypiającego”, prawdopodobnie przez blokadę dopływu krwi lub powietrza. To łatwiejsze niż ucisk na nerw. Rice został związany i zakneblowany, a nasz intruz dokończył swoje sprawy bez dalszych przeszkód. - Więc śmierć Rice’a była przypadkowa? - Tak sądzę. Kto wiązałby i kneblował martwego człowieka? Najważniejsze, że złodziej jest wciąż wśród graczy. Jeżeli zaczniemy od razu, zbierzemy ich jeszcze przed świtem i rozpoczniemy przesłuchania. Harmony podniósł jeden palec. - Istnieją pewne trudności. Po pierwsze, nie możemy zatrzymać tych ludzi wbrew ich woli, bez włączania w to policji. Będą chcieli widzieć się ze swoimi adwokatami, a podczas takiego spotkania dane dotyczące substancji mogą zostać przekazane dalej. Jeśli złodziej zorientuje się, że wiemy, iż jest graczem, zanim my będziemy wiedzieć, kto to jest, skradziona próbka może zostać ukryta gdziekolwiek na obszarze kilkuset akrów rejonu gry. Właściwie już może być ukryta i możemy nigdy jej nie odnaleźć. Poza tym, musimy wziąć pod uwagę samą grę. Stracimy sporo pieniędzy, jeśli ta substancja wymknie nam się z rąk, ale stracimy również około... - Harmony zajrzał do swego notesu - półtora miliona dolarów już zainwestowanych w grę. Nie wspomnę o dalszych dwudziestu dwu milionach dochodu w ciągu następnych ośmiu lat, jeśli sprzedaż opartych na tej grze programów komputerowych, holotaśm, książek i filmu rozwinie się według oczekiwań. Harmony zniżył głos. - Szczerze mówiąc, jest jeszcze jeden problem, o którym do tej pory nie wspominaliśmy. Obaj zdajecie sobie sprawę z tego, że nasze przywileje podatkowe mają być ponownie rozpatrzone w przyszłym roku. Jeśli uda nam się wykryć przestępcę, zanim do akcji włączy się policja, sprawa zostanie zakończona bez udziału grup śledczych, węszących gdzie się da. - Co proponujesz? - Jeszcze nie wiem. Muszę o tym pomyśleć. Trzeba będzie porozumieć się z IFGS. Gra będzie trwać jeszcze cztery dni, prawda? Mamy więc dosyć czasu na rozwiązanie sprawy, zanim będziemy zmuszeni wezwać pomoc z zewnątrz. Sądzę, że nasz departament prawa zdoła wynegocjować taką zwłokę. Alex, przyjdź do mnie o dziewiątej, czyli za... - Harmony popatrzył na zegarek - za trzy i pół godziny. Może spodoba ci się mój pomysł, a może nie, ale wydaje mi się, że to najlepsze wyjście. Rozdział 11 Plan gry Świat wokół Alexa Griffina zamglił się jak sen, a potem wyostrzył do poziomu rzeczywistości, gdy Bobbick i Millicent poprawili ostrość projektora holograficznego. Griffin znalazł się w jednym z salonów w osiedlu Cowles Modular. Tamtejsze mieszkania były niemal nieskończenie podatne na kształtowanie według gustu lokatora. Przemieszczenie okna, wbudowanych instalacji, podniesienie czy opuszczenie sufitu, a nawet stworzenie dodatkowych pokoi nie stanowiło problemu. Całe grupy pomieszczeń można było przesuwać bez większego trudu. Własne mieszkanie Griffina składało się obecnie z małej sali gimnastycznej, dużej biblioteki-pracowni i słonecznego salonu, z którego okien widać było basen w kształcie gwiazdy. Tego pokoju nie znał. - Co my tu mamy, Millicent? - To mieszkanie Rice’a - odpowiedział Bobbick, gryząc koniec ołówka. Griffin mało co nie parsknął śmiechem. Bobbick zawsze musiał coś żuć: ołówki, paznokcie, gumę, cokolwiek. Alex zastanawiał się czasami, czy ten nałóg miał coś wspólnego z popularnością Bobbicka wśród sekretarek. Pole widzenia przesunęło się do kominka, obejmując resztę pokoju. Gazowy kominek obudowany cegłą wznosił się na stopę nad jasnobrązowy dywan o długim włosie. Nad kominkiem były dwie półki z podpórkami na książki z finezyjnie kutego żelaza i z czymś, co wyglądało na czytnik mikrosześcianów. Na drugiej ścianie znajdowało się duże okno-ekran. Obraz zamglił się i ponownie wyostrzył. Tym razem była to kuchnia... - Kiedy robiono te zdjęcia? - Około miesiąca temu, dla naszych projektantów wnętrz. Griff, zastanawialiśmy się, czy zdemolowanie mieszkania Rice’a było rzeczywiście przypadkiem - Millie zawahała się, a potem mówiła dalej: - Przykro nawet o tym myśleć, ale ponieważ Rice został przeniesiony na nocną służbę dopiero po włamaniu, to wszystko wydawało nam się trochę dziwne. Pomyśleliśmy, że dobrze byłoby przyjrzeć się temu trochę uważniej. - Rice nie zgłosił kradzieży czegokolwiek... - dokąd prowadzi ta poszlaka? Czyżby Rice mógł być wmieszany w aferę z zapachem neutralnym? Ale przecież gdyby tylko chciał zmienić godziny pracy, wystarczyłoby, żeby o to poprosił. Z drugiej strony, to mogłoby wzbudzić podejrzenia, więc jego wspólnik dostarcza mu powodu, podczas gdy on... Nie, to zbyt skomplikowane, zbyt naciągane. I zbyt groteskowe. Lecz nie niemożliwe. - W porządku - powiedział wreszcie Alex - zawiadomicie mnie, jak coś znajdziecie. Muszę trochę pomyśleć. Aha! I dajcie mi znać gdyby Novotney znalazł cokolwiek, dobrze? Millicent i Bobbick pokiwali głowami i wrócili do przeglądania zdjęć. Griffin poszedł do swojego biura i rzucił się na fotel nie fatygując się nawet, by zapalić światło. Wyciągnął się wygodnie i położył nogi na biurku. „Chcą, żebym ja się tym zajął” - myślał. „Ciekaw jestem, co Harmony wykombinował. Nie jestem tylko pewien, czy departament prawa zdobędzie potrzebny nam czas...” W środku gry jeden z uczestników wyszedł i wrócił niepostrzeżenie. Jaki gracz mógł tego dokonać? Po raz pierwszy w życiu Alex żałował, że tak mało zna graczy. Jedno było jasne. Złodziej musiał mieć pewne doświadczenie, by znaleźć wolny czas i odpowiednią okazję. Teoretycznie, powinien wcześniej przynajmniej raz brać udział w grze w Sektorze A, a to powinno być odnotowane. Alex widział Rice’a dwukrotnie w ciągu tych dwóch, czy trzech dni poprzedzających... Włamanie? Wypadek? Morderstwo? Chwilowo nazwijmy to wypadkiem. Rice zameldował o zdemolowaniu mieszkania czterdzieści osiem godzin temu. Około trzydziestu sześciu godzin temu Alex widział go po raz ostatni, kiedy ciągnął bagaże Lopezów. Jakie były jego ostatnie słowa? „Zobaczymy się później, szefie”. Właśnie Rice. Griffin przetarł oczy wysilając pamięć. Rice urządził małe przyjęcie zapoznawcze w cztery miesiące po rozpoczęciu pracy w Cowles Industries. W sumie była to dość nudna prywatka, na której obowiązywały uprzejme uśmiechy, a lekko wstawieni ludzie zachowywali się w sposób umiarkowanie skandaliczny. Mimo to, było kilka naprawdę śmiesznych momentów, jak chociażby ten, gdy Millie i jeden z techników konserwacyjnych zaśpiewali w duecie „Kochanie, na dworze jest chłodno”, odwracając role. Przypomniał sobie również, że Rice z kimś się wtedy pokłócił. Ktoś z działu kostiumów chciał od niego coś kupić, ale o co dokładnie poszło, Alex nie potrafił sobie przypomnieć. Cały czas oczy zamykały mu się wbrew jego woli. Potrząsnął głową, by oprzytomnieć. Przegrywał w starciu z sennością, kiedy zabrzęczał wewnętrzny telefon. - Griffin, słucham - powiedział automatycznie. - Chyba coś znaleźliśmy. Mógłby pan wpaść tu na chwilę? - głos Millie promieniał zwykłą rześkością. - Tak, już idę. Ku swojemu zdumieniu, Alex natychmiast zerwał się i wyszedł. Wprost ze swojego biura wszedł w następne zdjęcie mieszkania Rice’a. - Co znaleźliście? Bobbick obrócił hologram o sto osiemdziesiąt stopni. - Na tym zdjęciu widać kilka drobnych zmian w wystroju wnętrza. Wykonano je trzy godziny temu. Pamiętasz, jak Rice upierał się, że sam posprząta po włamaniu i twierdził, że nic nie zginęło? Wydaje mi się, że kłamał. Millie, możesz nałożyć drugie zdjęcie? Obraz zamglił się, a po chwili niemal identyczne zdjęcie zabarwiło powietrze. - To zdjęcie wykonano przed miesiącem. Widzisz ten posążek? - Bobbick wskazał na prostą, lecz bardzo ciekawą statuetkę metrowej długości. Przedstawiała ona nagą kobietę o wdzięcznej, owalnej twarzy, spoczywającą na zmiętej tkaninie. - Tego posążka nie ma na późniejszym zdjęciu. - Jak to nie ma? - przez chwilę Griffin nie kojarzył, a potem przypomniał sobie wszystko. - To o niego Rice pokłócił się z tą kobietą z działu kostiumów. - Z panią Kokubun - dodała Millie. - Naprawdę miała zamiar kupić go od niego. Proponowała zupełnie rozsądną cenę. - Tak, pamiętam. Wykręcił się wtedy mówiąc, że jest bardzo do niego przywiązany i że wykonał go sam. Wspominał coś o „ostatniej pamiątce przehulanej młodości”. - Nigdzie go teraz nie widać. Już go szukaliśmy - powiedziała Millie. - Może posążek się potłukł - mruknął Bobbick. - Może. Ale dlaczego w takim razie Rice nie zażądał odszkodowania? Miał przecież wielu świadków, którzy mogli potwierdzić, że proponowano mu za niego sporą sumę. Jeśli rozbił go ten włamywacz... - Nie - przerwał mu Bobbick. - Chciałem powiedzieć, że statuetka mogła stłuc się przez przypadek. - Hmm. Rozumiem, co masz na myśli. Co prawda, półka, na której stał ten posążek, jest nisko nad podłogą, ale można sobie wyobrazić, że spadł z niej. Jednak trzeba pamiętać, że była to kompozycja raczej pozioma i w związku z tym trudno byłoby ją przewrócić. Zresztą gdyby nawet spadł, nie potłukłby się na tak grubym dywanie. Należy się tym zająć. - Griffin spojrzał na zegarek. „8.50?” Klepnął się dłonią w czoło. - Zupełnie zapomniałem o spotkaniu. Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, że musiałem usnąć. Pozwólcie mi się umyć, za dziesięć minut muszę być u Harmony’ego w biurze. Spisaliście się na medal. Szukajcie dalej. Griffin zniknął w głębi swojego gabinetu, a Millie i Bobbick zaczęli ciche odliczanie. Gdy doszli do trzydziestu, ich szef wypadł z biura, naciągając w pośpiechu marynarkę a przy trzydziestu jeden już go nie było. W biurze Harmony’ego czekała kobieta o włosach koloru stali. Przez chwilę Alex nie mógł jej sobie przypomnieć. - Dzień dobry, pani Metesky - powiedział wreszcie. Usiadł obok niej i skinął głową na powitanie Harmony’emu. - Gdzie jesteśmy? Harmony zamyślił się zanim odpowiedział: - Alex, wciąż nie jestem pewien, jak na to zareagujesz... - Jeśli to dobry pomysł, to jestem za. - Griffin założył nogę na nogę i oparł się wygodnie. „Dobra, zobaczymy ile kłopotów mnie czeka”. - Wygląda to mniej więcej tak. Dopóki gra się nie skończy, wszystkich podejrzanych mamy w jednym miejscu. Oni jeszcze nie wiedzą, że śledztwo zostało zawężone do Sektora A. Departament prawa powiadomił mnie, że możemy działać na własną rękę, pod warunkiem że wszyscy gracze zostaną przesłuchani po zakończeniu gry. Pani Metesky rozumie powagę sytuacji i dlatego rozmawiała już z Lopezami w sprawie mojej propozycji. Aby uratować grę, zgodzili się. - Na co? Ironiczny uśmiech wykrzywił kąciki ust Harmony’ego, a jego głos zabrzmiał łagodniej niż zwykle: - Chcę, żebyś wszedł do gry. Ma ona trwać jeszcze trzy dni i kilka godzin. Mamy nadzieję, że w tym czasie zdołasz znaleźć mordercę i być może odzyskać skradzioną próbkę. Oczywiście otrzymasz rekompensatę za pracę w nadzwyczajnych okolicznościach, ale sądzę, że główną motywacją powinna być możliwość rozwiązania sprawy samemu. „O, bracie! Dawno nie proponowano mi czegoś równie szalonego!” - To brzmi lepiej niż przekazanie sprawy w ręce policji stanowej. To podobałoby mi się znacznie mniej. Harmony był uszczęśliwiony, a jego twarz i dłonie ożywiły się. - Świetnie, doskonale! Wejdziesz do gry jako gracz rezerwowy, do którego ma prawo Park Marzeń. W tej sytuacji charakter twojej postaci jest równie ważny co historyjka, którą będziesz opowiadał, gdy ktoś cię spyta, kim jesteś poza grą. Tą charakterystyką sami się zajmiemy. Lopez będzie nas informował o przebiegu gry, tak że będziemy wiedzieli, gdzie i kiedy masz wejść. Mamy nadzieję, że będzie to w ciągu pierwszych godzin dzisiejszej rozgrywki. Metesky, pani pracuje dla nas, więc spodziewaliśmy się, że pani się zgodzi. A jak zareagowali przedstawiciele IFGS? - Myersowi bardzo się to nie podobało. On uważa, że gra jest ważniejsza niż, jak on to nazwał... - w tym momencie głos pani Metesky stał się niespodziewaną i złośliwie trafną imitacją wymowy Myersa - „drobna kradzież”... Zdaje się, że on nie rozumie jakie znaczenie ma odnalezienie przestępcy - spuściła wzrok na splecione palce i mówiła dalej: - Kiedy zajmują się tym zbyt długo, po pewnym czasie zapominają, że śmierć może kosztować więcej niż utratę punktów. A może właśnie o tym chcą zapomnieć... W każdym razie - podniosła głowę - Myers jako przedstawiciel IFGS, wyraził zgodę na przedstawioną propozycję, gdy zagwarantowałam minimum zakłóceń w grze i zagroziłam, że w przeciwnym wypadku gra zostanie natychmiast zatrzymana. - Więc gra toczy się dalej. - Wszystko gra - powiedział cicho Griffin, a głośniej dodał: - Będę potrzebował przyśpieszonego kursu uczestnictwa w grach, chociaż, jak sądzę, Lopez nie będzie się starał mnie zabić. Pani Metesky pokręciła głową, rozsypując swe bujne szare włosy po ramionach. - Obawiam się, że o tym nie może być mowy. Będzie miał pan takie same szansę zostać zabity, jak wszyscy inni uczestnicy wyprawy. Prowadzenie rozgrywki w jakikolwiek inny sposób zakłóciłoby prawidłowy przebieg gry, nie mówiąc już o tym, że natychmiast zdradziłoby to pana przed pozostałymi graczami. Wystąpi pan jako nowicjusz i zaopatrzymy pana w zestaw cech charakterystycznych, który dobrze panu posłuży. Reszta będzie zależeć od pana. Jeśli będzie pan zmuszony do wyjścia z gry, to obawiam się, że będziemy musieli natychmiast ją przerwać. IFGS cofnie zgodę, jeśli zauważy próby manipulacji szansami w grze, a Lopezowie nie zgodzą się na prowadzenie gry bez poparcia IFGS. Tak to się przedstawia. - Wręcz cudownie. Muszę nie dać się zabić i rozwikłać sprawę zabójstwa jednocześnie - Griffin zacisnął mocno powieki. - Będę potrzebował radia dla utrzymania kontaktu z moimi ludźmi. Chodzi mi o nowe dane, które mogą być dla mnie ważniejsze osobiście niż zawodowo. Harmony wyglądał na zakłopotanego. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Przypuszczaliśmy, że Rice zginął przez przypadek - odpowiedział Alex. - Jeśli tak nie było i nasz złodziej zda sobie sprawę z tego, że jest poszukiwany za morderstwo... no cóż, mogę stracić coś więcej niż punkty doświadczenia - Griffin najwyraźniej miał zamiar jeszcze coś dodać, ale pokręcił tylko głową i wstał. - Jest 9.30. Gra toczy się już od półtorej godziny, lepiej pójdę się przygotować. Dokąd mam iść? - Do Centrali Gry po informacje i kostium. Jak tylko Lopez kogoś zabije, wchodzisz na jego miejsce. Harmony wstał z fotela i uścisnął dłoń Griffina. - Powodzenia, Alex. Liczymy na ciebie. Wyszedł, zaczekał aż drzwi biura zamkną się za nim i wtedy gwizdnął przeciągle. - Ze wszystkich wariackich pomysłów, jakie słyszałem... Wypowiedziane wątpliwości były już za nim i Alex skierował się do windy z głową wypełnioną zmiennymi i niewiadomymi. Rozdział 12 Panorama Myers był twardy jak diament. Jego źrenice zwęziły się w punkciki. - W porządku, pojawienie się tego węża było usprawiedliwione - stwierdził. - Cały czas jednak twierdzę, że atak ptaków był zupełnie niepotrzebny, nieoczekiwany i najprawdopodobniej nie miał nic wspólnego z logiką gry, którą pan prowadzi. Richard Lopez z żalem odwrócił uwagę od głównego holoekranu pewien jednak, że Mitsuko poradzi sobie ze wszelkimi problemami sama. - Niech pan posłucha, Myers. Swoje gry prowadzę według ściśle określonych reguł. Magia melanezyjska jest naturalistyczna, to znaczy, że jej zadaniem jest tłumaczyć zjawiska naturalne, takie jak nieurodzaje, choroby czy niepowodzenia w łowach, opowieściami o bogach i duchach będących niegdyś zwierzętami bądź ludźmi, którzy przez swoją śmierć zyskali możność działania na wyższej płaszczyźnie. Ludzie mogą zdobyć władzę dzięki majątkowi, wiedzy, wiekowi, pozycji społecznej lub dzięki pomocy duchów. Teraz Pigibidi był najbardziej poważanym starcem w wiosce, a więc tym samym potężnym czarownikiem. Wiadomo, że jego osada zagrożona jest przez bezimiennych wrogów. Wiadomo także, że wróg posiada wielkie moce czarodziejskie. Pigibidi wszedł w trans, chcąc popisać się przed goszczącymi u niego czarodziejami i wojownikami. Posunął się zbyt daleko i wyczerpał siły swego ciała, co jednocześnie osłabiło jego moce nadprzyrodzone. On sam stanowił jedną z najpotężniejszych zapór przeciwko wrogiej napaści z zewnątrz. Kiedy stracił przytomność, Daribi stali się bezbronni. Z tego wynika cała reszta. Na Myersie nie zrobiło to szczególnego wrażenia. - I pan sądzi, że Henderson pójdzie tym samym tokiem myśli? - To nie jest konieczne - powiedział Lopez tonem, którego zwykle używał rozmawiając z dziećmi. - Ilu ludzi zginęło w tym starciu? Myers zmarszczył brwi. - Nikt z graczy, ale... - Żadnych ale. Ilu zostało poważnie rannych? - Nikt, ale nie rozumiem... - A powinien pan, do jasnej cholery! Myers, czy nie uważa pan za dziwne, że nikt z całej drużyny nie został nawet poważnie ranny? To była rozgrzewka. Henderson musiał mieć okazję wypróbować swój zespół, a ja muszę nauczyć go kilku reguł mojego świata. Proszę się nie martwić. Kiedy zacznie się prawdziwa zabawa, wszystkie wymyślone przeze mnie przeszkody będą zasygnalizowane we wcześniejszych starciach. Myślę, że tym razem pan Henderson nie zdoła złożyć uzasadnionych protestów. Lopez odwrócił się do konsoli. Mitsuko odczuła ulgę. Każde z nich dysponowało własną klawiaturą i oddzielnym zestawem pedałów do regulowania układu holograficznych pól projekcyjnych. W zasięgu rąk znajdowały się dodatkowe regulatory warunków w pomieszczeniu, w którym się znajdowali. W tej chwili nad głównym pulpitem unosił się duży, pojedynczy hologram. Przedstawiał on wioskę Daribi. Wszyscy gracze byli obecni i spakowani do dalszej drogi. Obecna była także rada starszych z owiniętym w koce Pigibidi. Richard przechylił głowę i Mitsuko przesunęła w górę suwak regulatora siły głosu. - Odchodzimy teraz - mówił Henderson do Osoby-Strzelby. Był czujny i ożywiony. Obok niego stal Maibang ubrany w koszulę i szorty koloru khaki. Na ramionach miał już założony plecak. Starym i chorym Pigibidi opiekowało się dwóch młodzieńców. Starzec powiedział zdanie pełne długich samogłosek. Maibang przetłumaczył: - On mówi, że umiera. Musi powiedzieć ci coś, czego bał się wcześniej powiedzieć. Chester zacisnął wargi. - Czy jego wrogowie nie dosięgną go po śmierci? Lopez natychmiast nachylił się do mikrofonu na swoim pulpicie i szepnął: - Powiedz mu, że przodkowie Pigibidiego są dość silni, by ochronić jego duszę, nawet jeśli nie mogą ochronić jego ciała. Maibang podrapał się po uchu. - Mimo że moce naszych przodków są ograniczone na tym świecie, zapewnią oni duszy Pigibidiego miejsce spoczynku pośród bohaterów. Żyjąc, obawiał się tylko o swoją wioskę. Umierając, nie musi obawiać się niczego. - Rozumiem. Mitsuko pokręciła potencjometrem i na twarzy Pigibidiego zalśnił zimny pot. Starzec najwyraźniej cierpiał. Z kącika pomarszczonych ust ciekła mu ślina, a kiedy zakaszlał, był to nie wróżący nic dobrego głuchy kaszel. Pigibidi spróbował usiąść, wspierając się na ramionach dwóch młodych mężczyzn. Jego usta z trudem uformowały angielskie słowa: - Wy ich znaleźć... oni... Fore. Zebrani tubylcy jęknęli ze zgrozy, a ciało Pigibidiego zadygotało, jakby w jego brzuchu ktoś odpalił serię ładunków wybuchowych. Chester Henderson zawołał do wszystkich graczy: - Nie powtarzajcie tego słowa! Nie mruczcie go, nie szepczcie. Nie wolno nam użyć tego słowa podczas całej gry. Opiekunowie Pigibidiego starali się podtrzymać umierającego wodza, lecz nie mogli mu pomóc. Starzec zawył z bólu, a oczy wywróciły mu się tak, że widać było tylko błyszczące, nabiegłe krwią białka. Z przygryzionej dolnej wargi ściekała po brodzie krew. Ktoś odwrócony plecami do kamery wskazał drżącą ręką na brzuch umierającego. Brzuch zapadał się do środka. Krew cieknąca z ust Pigibidiego najpierw wąską strużką, teraz popłynęła strumieniem. Mięśnie Osoby-Strzelby napięły się w ostatnim skurczu i wódz umarł. Żałobne zawodzenie rozdarło ciszę. Tubylcy padli na kolana i drapali ziemię z żalu. Kasan Maibang stał z twarzą pociemniałą z cierpienia i wściekłości. - On będzie pomszczony. Złe duchy nasłane przez naszych wrogów pożarły wątrobę Osoby-Strzelby, lecz my pomścimy go i wyrżniemy wrogów w pień. Uniósł ramiona i wezwał wszystkich głosem drżącym od świętego gniewu. - Słuchaj mnie, ludu Daribi! Ci dzielni i potężni przybysze zjawili się tu, by walczyć w naszej obronie. Potrzebni im są tragarze, przewodnicy i sprzymierzeńcy. Kto spośród was pójdzie z nami i pomoże nam? Mitsuko nachyliła się nad mikrofonem: - Nie tak dramatycznie, Harvey. Mów tylko swoją kwestię. Maibang podrapał się po uchu, starannie skrywając uśmiech. Pani Lopez zasłoniła mikrofon i zachichotała. Myers zapytał: - Harvey? - Harvey Wayland. Czyż nie jest świetny? Znalazłam go jedenaście lat temu, w czasie studenckiego przedstawienia „Iluminatusa” w USC. Od tej pory bardzo często korzystamy z jego usług. Na hologramie widać było, że trzech silnych, młodych mężczyzn dołączyło do graczy. Ubrani byli w miejscowe stroje z plecionych włókien. - Skąd te ptaki wieczorem? Dlaczego Pigibidi musiał umrzeć? - spytał Maibanga Chester. - Toczymy nieustanny bój z wrogimi siłami - wyjaśnił Maibang. - Starsi naszego plemienia są pierwszą linią obrony. Osoba-Strzelba posiadał największą moc. Kiedy wiek i wyczerpanie nadwyrężyły jego siły, bariera została przełamana. Chester pokiwał głową ze zrozumieniem. - A wątroba? Co mogło wywołać takie objawy? Jakiś pasożyt? - Nie. To bardzo zła rzecz. Izibidi. Ludzie-duchy. - Duchy. Przyrostek „bidi” oznacza osobę albo ludzi... - mówił do siebie Chester. Potem spytał głośniej: - Czy wasi wrogowie mogą rozkazywać duchom swoich zmarłych? Maibang pokręcił głową. - Nie rozkazywać. One są sprzymierzeńcami. Współpracują. - Czy duchy waszych zmarłych też współpracują z wami? - Mogą, jeśli wezwanie będzie dość silne. Wiem jak to uczynić, ale brakuje mi mocy. - Więc wspólnie będziemy świetnie sobie radzić. Mamy moc, a ja zbieram po trochu potrzebną wiedzę... - głos Hendersona znów przycichł. Gina klepnęła go po ramieniu, przerywając mu to niewczesne zamyślenie. - Tak, kochanie, masz rację. Zbierajmy się stąd i to szybko, zanim znów coś mało sympatycznego wyskoczy z krzaków. Martho, chciałabym, żebyś szła z przodu ze mną. Ollie i Bowan, będziecie pilnować tyłów. Reszcie radzę mieć oczy otwarte, bo sądzę, że skończyły się żarty, a zaczęły schody. Oddział zabrał plecaki i gracze popatrzywszy po raz ostatni na okropnie wykręcone ciało Pigibidiego, ruszyli równym szeregiem. Gdy tylko zniknęli z pola widzenia na jednym ekranie, na drugim, tym przed Mitsuko, pojawiła się dżungla i przedzierający się przez nią oddział. Na ekranie Richarda wciąż widać było wioskę. Richard uderzył w klawiaturę i ciało Pigibidiego, jego dwaj opiekunowie i milczący starcy zniknęli bez śladu. Lopez powiedział do mikrofonu: - Uwaga. Ta część gry dobiegła końca. Ci, którzy mają wystąpić w sekwencji z Agaiambo, proszeni są o natychmiastowe stawienie się do charakteryzacji. Reszcie dziękuję za wspaniałą grę. Dwa tuziny „tubylczych” mężczyzn, kobiet i dzieci zaczęło klaskać. Z zarośli wyjechały ciche, elektryczne wózki i robotnicy przystąpili do rozbierania wioski. Połowa aktorów wsiadła do pojazdów i szybko odjechała. Z pozostałych niektórzy poszli pieszo, inni czekali na powrót wózków. Hologram zgasł i Richard Lopez odwrócił swój fotel do Myersa. - Pierwsza okazja, by kogoś zabić, nadarzy się za jakieś czterdzieści minut. Najpierw musimy sprowadzić ich bliżej bagien. Postukał palcami jednej dłoni o palce drugiej. - Przyznaję, że wpakowałem do tej gry dużo najpaskudniejszych niespodzianek z tych, które do tej pory wymyśliłem, ale to zbyt przypomina mi morderstwo z zimną krwią. To mi się nie podoba, Myers. - Nie ma powodów, by pan się tak czuł - powiedział uspokajająco Myers. - Przypadki, niezależnie czy dobre, czy złe, są naturalną częścią gry. Jeśli szansę zostaną nieco przesunięte tym razem na niekorzyść któregoś z uczestników, inny gracz będzie miał okazję wyrównać bilans dzięki nadzwyczajnemu szczęściu. Obiecuję, że gra na tym nie ucierpi. Richard popatrzył na łysego mężczyznę z niejaką ciekawością. - Dziwię się, Myers, że będąc urzędowym wazeliniarzem IFGS w ogóle zgodziłeś się na te kombinacje, a co dopiero tak chętnie... - Richard pogładził w zadumie swoją krótką bródkę. - W zeszłym roku, kiedy Henderson zaczął histeryzować z powodu paru małych śnieżnych żmij, byłeś pierwszym, który zaczął wymachiwać mi przed nosem przepisami, wrzeszcząc, że łamię zasady. Kiedy oczyszczono mnie z zarzutów, przyczyniłeś się do tego, że musiałem spotkać się osobiście ze wspomnianym wcześniej Mistrzem Wiedzy. W interesie „fair play”. Dlaczego więc podlizujesz się teraz Parkowi Marzeń? Myers poczerwieniał, a Mitsuko upomniała męża spojrzeniem. Myers powiedział: - Czy mam wezwać panią Metesky i powiedzieć jej, że uważa pan warunki Parku Marzeń za nie do przyjęcia? Oczywiście gra zostanie natychmiast zakończona. Będzie to nie na rękę wszystkim zainteresowanym i dodam, że dla pana będzie to również kosztowne. Dokładnie, ile z pana własnego kapitału zostało zainwestowane w tę grę? - Sporo - przyznał Lopez i popatrzył na Myersa wrogo. - Dziękuję, że tak się troszczysz o moje interesy. Myers najeżył się. - Powiedziałem tylko to, co musiałem... - Nawet więcej - poprawił go łagodnie Lopez. - Wracam do pokoju obserwacyjnego. Żegnam panią - powiedział Myers do Mitsuko. Japonka posłała mu olśniewający uśmiech, ale on nie mógł się zdobyć na to, by odpowiedzieć w ten sam sposób. Wyszedł sztywno. Mitsuko wyciągnęła rękę do męża, który uścisnął ją serdecznie, śmiejąc się po cichu. Wkrótce jednak spoważniał. Drzwi znowu się otworzyły i tym razem weszła pani Metesky. - Dobry Boże, co wyście powiedzieli Myersowi? Kiedy stąd wychodził, wyglądał jak chmura gradowa. - Obawiam się, że mój mąż umie zbyt dobrze wyrażać swoje niezadowolenie - powiedziała Mitsuko. Lopez wyglądał na zakłopotanego. - Naprawdę nie miałem zamiaru obrazić Alana. Po prostu nie lubię, jak ktoś miesza się do moich spraw. - Wiem, Richardzie. Przykro mi, ale sytuacja jest wyjątkowa. Popełniono morderstwo. - Do cholery, w tym kraju w ciągu każdego dnia zostaje popełnionych sto morderstw, a gra jest tylko jedna w roku. Dlaczego nie dacie mi pracować w spokoju? - westchnął ciężko. - No dobrze już, dobrze. Będę współpracował. Dostaniecie swoją krwawą ofiarę. - Dziękuję ci, Richardzie. Metesky wyciągnęła składaną leżankę i usiadła na niej patrząc zafascynowana na pracę Mistrzów Gry. Richard i Mitsuko byli dużo bardziej interesujący niż inni Mistrzowie. Większość z nich stanowili albo wymoczkowaci naukowcy, albo byli gracze, tak głęboko pogrążeni w swoich wymyślonych światach, że ich motywy były niemal niezrozumiałe, a już z pewnością niezrozumiałe były ich rozmowy. Lopezowie byli wyjątkowi, jak wszyscy najlepsi w swojej dziedzinie zawodowcy. Bystry, obdarzony wielką wyobraźnią, przystojny i często wybuchowy Richard stanowił przeciwieństwo swojej żony, która była bardziej znana publiczności. Mitsuko nigdy nie okazywała więcej talentu, niż było to niezbędne. Jako ludzie, byli interesujący. Jako Mistrzowie Gry, wręcz niesamowici. Metesky obserwowała ich, gdy kierowali napaścią dzioborożców. W czasie, gdy ożywione przez komputer holograficzne ptaki musiały atakować i reagować w możliwie najbardziej rzeczywisty sposób, Lopezowie byli jednym umysłem o czterech rękach i dwudziestu palcach. Złudzenie, które udawało im się tworzyć, było zupełne. Nikt nie zauważał, że tylko dwa lub trzy ptaki atakowały naraz, podczas gdy reszta latała w powietrzu w równym szyku. Richard w nieprawdopodobny sposób wyrywał każdego nowego ptaka z jego automatycznej ósemki kreślonej w powietrzu i ożywiał go wprawną ręką mistrza marionetek. Kierował nim przy pomocy sprzężonych sterów i pedałów. Przypominało to trochę solówkę na syntezatorze. Metesky obserwowała ich wtedy z niemal zabobonnym podziwem. Oddział przez jakiś czas przedzierał się przez zarośla, a potem teren zaczął się zmieniać. Krzewy ustąpiły pnączom i lianom, a grunt stał się wilgotny i grząski. Maibang oraz towarzyszący mu Kagoiano ostrożnie wybierali drogę. Wyglądali na zaniepokojonych. W sali rozległ się głos Chestera: - Gina! Przyjrzyj się dokładnie okolicy. Co my tu mamy? Richard nachylił się, żeby szepnąć do pani Metesky: - Chi-Chi zawsze potrafi szybciej odpowiedzieć na prośbę o czary niż ja. Nie mam pojęcia, jak ona to robi. Popatrzył na hologram. Gina stała z zamkniętymi oczami, spowita w zielony blask. Mitsuko uważnie wysłuchała jej zaklęcia. Potem palce Chi-Chi rozpłynęły się w różowej mgiełce, muskając klawisze wydające elektroniczny pisk przy każdym naciśnięciu. Przed Giną pojawił się przejrzysty, widmowy obraz unoszącej się w powietrzu stalowej skrzynki, który znikł w kilka sekund po tym, jak Gina otworzyła oczy. Mistrz Wiedzy skinął głową. - Dobrze. Jesteśmy bardzo blisko czegoś interesującego. Garret, idź na przód kolumny. Może będziemy potrzebować Opiekuna. Ciemna postać oddzieliła się od pozostałych. - Czy będziemy potrzebować ochrony, Chester? - Niektórzy z nas mogą. Musimy wydostać tę skrzynię, niezależnie od tego, co w niej jest, a to robota dla Inżyniera. On będzie musiał być osłaniany. Richard mruknął coś do siebie na temat ostrości hologramu i kiedy Chester zażądał wskazania szlaku, Mistrz Gry sam się tym zajął. Manipulował tak długo obrazem skrzyni, aż uzyskał obraz bardzo wyraźny, choć półprzejrzysty. Unosił się on w powietrzu przed oddziałem graczy i poprowadził ich do kępy drzew rosnących w wilgotnej, gąbczastej ziemi. Drzewa miały cienkie pnie, pajęcze gałęzie i rzadkie listowie. Ich korzenie wiły się po powierzchni ziemi na dużej przestrzeni, zanim zagłębiły się w grunt. Obraz skrzyni zniknął w plątaninie korzeni. Chester popatrzył podejrzliwie na drzewa i uniósł prawą rękę. - Ukaż mi wrogie lub nieprzyjazne duchy! Jego zielony blask rozszerzył się na kilkadziesiąt kroków wokoło i w tym świetle ukazały się mroczne kształty, snujące się niczym pasma mgły. Cienie uciekły przed zieloną poświatą. - Dobrze - mruknął Chester. - S. J. idziesz naprzód. Młody człowiek, strasznie uradowany, zjawił się natychmiast u boku Chestera, ciężko sapiąc. - Musimy wydobyć skarb. Skarb jest tam, między tymi drzewami. Co proponujesz, Inżynierze? Uśmiechając się szeroko, S. J. obszedł szybko kępę drzew, powiercił w ziemi czubkiem buta i trącił wystające korzenie. - Nie sądzę, żeby trzeba było długo kopać. Te drzewa nie pochodzą z Nowej Gwinei, to jasne. Na pewno przywieziono je z Mato Grosso. Mogę się założyć, że nie spryskano ich środkiem grzybobójczym przed zasadzeniem. Wyglądają tak, jakby miały przegniłe korzenie. - Czy mógłbyś nie wypadać z roli, Inżynierze? Richard Lopez zazgrzytał zębami. - Mały gnojek! Będę musiał wyciąć to z ostatecznej wersji. Z rozkoszą zabiłbym go teraz i pozbył się go wreszcie z gry. - Możemy zmienić szansę, ale nie możesz wybrać sobie ofiary - syknęła ostro Metesky. - Nie wiemy jeszcze, na kogo wypadnie. - Już nawet nie wolno mi życzyć sobie czegoś głośno? Ten S. J. działa mi na nerwy. S. J. wyjął saperkę z plecaka i zaczął zawzięcie kopać. Eames, który nigdy nie przepuszczał okazji, by rozruszać mięśnie, pomagał mu odcinając korzenie. Chester przyglądał się kopiącym. W Centrali Richard odchylił się na oparciu swojego fotela i przyglądał się zamyślonemu Chesterowi. Żaden nie odezwał się, aż wreszcie Mistrz Wiedzy powiedział cicho: - Garret... Opiekun szybko przeżegnał się i ukląkł do modlitwy. Palce Mitsuko poszybowały nad klawiaturą i w chwilę później młodego inżyniera spowijał już ciepły, złoty blask. Saperka S. J. trafiła na metal. Eames zeskoczył do dołu, by mu pomóc. Resztę ziemi rozgrzebywali dłońmi. Mocnym szarpnięciem wyrwali skrzynię z ziemi. Chester powstrzymał ich na kilka sekund, by na zardzewiałą, stalową skrzynię rzucić czar „ukaż niebezpieczeństwo”. Kiedy skrzynia zaświeciła tylko na zielono, pozwolił im zabrać się do jej otwierania. Richard usłyszał w jego głosie wahanie. Uśmiechnął się. Rozbicie zardzewiałej kłódki nie stanowiło problemu dla S. J., który miał przy sobie narzędzia na każdą okazję. Wbił podobny do śrubokrętu przyrząd w szparę pomiędzy połówkami zamka i uderzył w niego saperką. Zamek pękł na trzy części. Gracze krzyknęli triumfalnie. Chłopak cofnął się trochę i ostrożnie otworzył wieko. - W porządku - odetchnął z ulgą. - To broń. W środku znajdowały się cztery rewolwery wraz z kaburami, dwa karabiny i co najmniej sto sztuk amunicji. Oprócz tego, były tam jeszcze wojskowe konserwy: indyk, mielonka i ciasto w puszce. S. J. wpadł w ekstazę. - Cargo! - zawołał. Nawet Chester wyglądał na zadowolonego. - Świetnie. Co prawda, nie da nam to dużo punktów, ale jest to zdecydowanie dobry początek. S. J., wzmocnimy pole ochronne wokół ciebie, a ty wypróbujesz broń. - Tak jest, szefie. - Gwen, czy mogłabyś dodać swoje modły do próśb Garreta? Ledwo kiwnęła głową, a już wokół niej pojawił się zielony blask. Złote światło wokół S. J. wzmocniło się. Wyglądał teraz, jak we wnętrzu bryły bursztynu. Inżynier podniósł rewolwer, pociągnął parę razy za spust i włożył nabój do komory. Wycelował uważnie w drzewo znajdujące się w odległości około piętnastu kroków i strzelił. Huk był ogłuszający, ale z pnia nie poleciał nawet kurz. S. J. skrzywił się, załadował jeszcze dwa naboje i znów pociągnął za spust. I znów głośny huk, lecz ani śladu trafienia. - Hej, S. J., ile wynosi zdolność koordynacji twojej postaci? - Kiepsko, tylko jedenaście punktów. Dlatego jestem Inżynierem. Spróbuję trafić w bliższe drzewo. Tym razem z pnia poleciały drzazgi. Trudno było się dziwić. Strzelał z odległości trzech kroków. - Dobrze, kto chce ten rewolwer? - Zobaczył, że Tony podniósł rękę, więc podał mu go kolbą naprzód. Potem wyjął ze skrzyni karabin. - M-1 - szepnął. - Ładny - znów pociągnął kilka razy za spust, a potem włożył nabój i wycelował w skałkę jakieś dziesięć metrów dalej. Karabin huknął i plunął ogniem. Rozległ się przeraźliwy wizg rykoszetującej kuli i S. J. uchylił się instynktownie. - Jezu... Powietrze przed nimi zamigotało i pojawiła się widmowa postać Garreta. Chester zaklął soczyście, a prawdziwy Garret jęknął spoglądając na migotliwą, czerwoną plamę rozlewającą się na jego koszuli. - O, kurwa... - powiedział z przejęciem. Nogi się pod nim ugięły i zwalił się na ziemię z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczami. - Ładny upadek - mruknął Richard. Nacisnął dwa klawisze. Upiorny sobowtór Garreta pokiwał do swojego oryginału palcem, wzywając go do udania się za nim. - Zaczekaj - zawołał Chester. - Gwen, jak myślisz, masz dość mocy na czar ożywiający? Blondynka nadęła policzki w zatroskaniu. - Teraz? Nie jestem pewna. Gdyby to był zwykły wypadek, to może. Ale jeśli w to są wmieszane złe moce... Spróbuję. Z nieszczęśliwą miną Gwen uniosła ręce i zaczęła inwokację. - Usłyszcie mnie, o Bogowie. Weźcie moją siłę i wróćcie życie temu człowiekowi. Na moc, którą dano mi władać, proszę o to. Osunęła się na kolana i skłoniła głowę zamykając oczy. Lopez pokiwał głową uśmiechając się z szacunkiem. - Dobra robota. Ciekawe, czy jej się uda. Patrzył jak Mitsuko przekazuje prośbę komputerowi. Zatańczyły elektrony, wybrano przypadkową liczbę i porównano ją z dwoma wartościami w skali Wesslera-Grahma, siłą życiową Garreta i poziomem mocy Guinevere... Lopez pokręcił ze smutkiem głową, gdy zobaczył, jak różowa aura wokół Garreta nabrała barwy mrocznej czerni. - Nic z tego. Przykro mi, kochanie - nacisnął klawisz. Garret podskoczył szarpnięty wstrząsem elektrycznym, zaaplikowanym przez naszyjnik. Przetoczył się po ziemi, wstał i popatrzył na swego ducha. - Wygląda na to, że to już koniec. Zdaje się, że nie wytrzymałem zbyt długo w tej grze. - Chciał coś jeszcze powiedzieć i byłaby to zapewne gorzka uwaga. Gwen uścisnęła jego ramię i Garret odwrócił się, by pójść za posępnym widmem. Wkrótce oboje zniknęli z pola widzenia. Twarz Richarda nie była szczęśliwsza od twarzy Garreta. Pani Metesky zdążyła spostrzec cień głębokiego żalu, który szybko zniknął pod neutralną maską. Richard przymknął oczy i smukłym palcem pogładził koniuszek wąsa. - W porządku. Dostaliście to, coście chcieli. Możecie już wpuścić swojego psa policyjnego i dać mi, do cholery, święty spokój. Łączniczka Parku Marzeń wstała i ruszyła do wyjścia. - Metesky! - wrzasnął za nią Lopez. - I powiedz temu glinie, że jak mi podpadnie w grze, to wyrzucę go z niej w takim tempie, że pójdzie mu krew z nosa. A konsekwencje mam gdzieś! Zobaczył, że Metesky kiwa głową w milczeniu i odwrócił się do konsoli. Mitsuko patrzyła nieruchomo na wychodzącą kobietę i ożywiła się dopiero wtedy, gdy usłyszała westchnięcie zamykających się drzwi. Potem rozprostowała palce i wróciła do pracy. Rozdział 13 Wejście Gryfa Nie możemy używać tej broni, Chester - po raz pierwszy od rozpoczęcia gry, S. J. miał nieszczęśliwą minę. - Z pewnością jest przeklęta. Jeśli... jak jej tam... Gwen, nie mogła uratować Garreta, znaczy to, że to nie był przypadek i mamy do czynienia z czarami. Jego blond włosy były zlepione potem i tłuste od brudu. Wyglądał na zmęczonego i zniechęconego. Chester poruszał stopą w niecierpliwym rytmie rozgrzebując błoto. Potem, nie zwracając uwagi na dłoń Giny głaszczącą go po ramieniu, podszedł rozgniewany do skrzyni i ponurym wzrokiem zajrzał do środka. - Zapłaciliśmy za tę broń krwią i zrobimy wszystko, żeby ją zatrzymać. Maibang, chodź tu - strzelił palcami. Kasan, w poplamionym potem ubraniu khaki, podszedł natychmiast do Chestera. Henderson zastanowił się dobrze, zanim powiedział: - Słuchaj mnie teraz uważnie. Wiemy, że Gwen nie mogła odwrócić skutków wypadku, ale była przecież osłabiona przez pole ochronne, którym otaczała S. J. Musimy rozbroić tę pułapkę, ale nie chciałbym korzystać z naszych zaklęć, dopóki można to zrobić inaczej. Czytałem trochę o waszej magii. Jest taki obrzęd, który może nam się przydać. Coś ze stołem, ale dokładnie nie pamiętam. Wiesz, o czym mówię? - Znam obrzęd ze stołem. Kto z mego ludu nie znałby go? Nie wiem jednak, czy to wystarczy. - Spróbujemy - Chester rozejrzał się po trzynastu graczach i trzech tubylcach. Kiwnął głową, gdy nikt nie zgłosił sprzeciwu. - Dobrze. Kasan, co mamy robić? Przewodnik podrapał się po głowie. - Potrzebny nam jest przede wszystkim stół, czysta biała tkanina i jakieś dary. Najlepiej jedzenie. I oczywiście kwiaty. - S. J. - polecił Chester nie patrząc na chłopca. - Już się robi, szefie. Zaraz zmontuję trójnożny stół z gałęzi. - Dobrze, Dreager, pomożesz mu. Co do darów, to myślę, że bogowie sami się o nie postarali... - podniósł jedną z puszek. Stół był toporny, lecz wystarczająco dobry dla ich potrzeb. Ciemna Gwiazda użyczyła białej spódnicy na obrus. Świece Gwen, zwykle używane do egzorcyzmów, paliły się pośrodku stołu. Chustki, noże i łyżki z różnych plecaków pełniły rolę nakryć, serwetek i sztućców. Na stole postawiono wszystkie wydobyte ze skrzyni konserwy, dwie tabliczki tropikalnej czekolady Olivera, trochę suszonego mięsa z zapasów Ciemnej Gwiazdy i kwiaty zebrane przez resztę grupy. - Jesteśmy gotowi do odprawienia bilasim tewol - powiedział Chester. - Kasan będzie mi asystował, lecz to moja moc będzie użyta. Usłyszcie mnie, o Bogowie, usłysz mnie Jezusie i Człowieku-na-Górze. Walczymy za wasz lud. Wiem, że nasze uczynki są prawe w waszych oczach. Nie zezwólcie przeto, by śmierć naszego dzielnego duchownego była nadaremna. Cierpimy niedostatek, a jednak niszczymy cenne zapasy, by okazać swą wiarę. Na dany znak Bowan Czarny zawołał: - Ogień! I aura wokół jego prawej ręki stała się czerwona. Wystrzelił z niej płomień i dotknął stołu. Jak biblijny płonący krzak, suszone mięso, czekolada i stare puszki stanęły w płomieniach, nie paląc się jednak i nie zwęglając obrusa. - Okazaliśmy swoją wiarę. Dajcie nam teraz to, czego nam trzeba, by opanować moc tej broni. Henderson jeszcze przemawiał, kiedy powietrze zaczęło drgać i migotać. Pojawiły się trzy białe, przejrzyste widma komandosów w maskujących mundurach. Ich oblicza były upiornie blade, a jeden z nich miał na twarzy okropną ranę od cięcia zadanego maczetą. - Kim jesteście? - zapytał Chester władczym tonem. Rozległ się jękliwy, trzeszczący dźwięk i jeden z żołnierzy poruszył wargami. - Jesteśmy... waszymi rodakami... - Amerykanie. Jak zginęliście? Tym razem odpowiedział ten z raną od maczety, wyrzucając z siebie zdania urywanymi frazami. - Zginęliśmy próbując odebrać... Cargo. Wy... też zginiecie. Wszyscy... Wy... - zapadła chwila ciszy. Potem martwe usta znów poruszyły się bezgłośnie. Po chwili wydobył się z nich rzężący dźwięk. - Nie wiecie jeszcze, przeciwko czemu wystąpiliście. - Pomóżcie nam - rozkazał Mistrz Wiedzy. - Musicie nam pomóc. Dajcie nam broń. - Ta broń należała do nas. - Z otwartej rany na twarzy zjawy zaczęła ciec gęsta, ciemna ciecz. - Fore skradli tajną broń... która mogła pokonać... Japończyków, gdyby nie wynaleziono jej tak późno. Teraz jest w rękach... Fore. Nas wysłano z karabinami, byśmy ją im... odebrali. Karabiny! Są nic niewarte przeciwko czarom. Zginęliśmy wszyscy w tej cholernej... dżungli, lecz ostatnim tchem... przeklęliśmy naszą broń. Rzuciliśmy na nią klątwę, by te... karabiny zabiły każdego, kto... spróbuje ich użyć. - Zdejmijcie przekleństwo. Potrzebujemy tej broni. Mając ją, będziemy mogli was pomścić. Upiory porozumiały się i ten z raną na twarzy odpowiedział: - Jesteście... głupi. Przekonacie się. Ale my też byliśmy głupi. Możecie iść... jeśli koniecznie chcecie... zginąć jak bohaterowie. Weźcie naszą broń. Zabijcie tylu Fore... ilu zdołacie... przed śmiercią... Widma rozpłynęły się wraz z cichnącym głosem. Ostatnie zdanie: - Niech ich wszyscy diabli... - zawisło w pustym powietrzu. Chester na wszelki wypadek rzucił czar „ukaż niebezpieczeństwo”, zanim pozwolił podejść do broni. - Zapomniałeś o sprawdzeniu samej broni, Ches - powiedziała Gina współczującym tonem. - Kiedy skrzynia zaświeciła z zewnątrz na zielono, nie martwiłeś się o to, co jest w środku. - Masz rację. Ale to ostatni łatwy punkt, jaki Lopez zdobył na mnie! Tony i S. J. byli teraz uzbrojeni w rewolwery. Kagoiano wziął jeden karabin, a Ciemna Gwiazda przewiesiła drugi przez swoje szczupłe, piegowate ramię. Pozostałe dwa rewolwery zapakowano i schowano. - Ruszamy! - zawołał Chester. McWhirter klepnął mocno pistolet, podchodząc do Olivera. - Z tym u boku czuję się jak zupełnie nowy człowiek. I mam nadzieję, że te kule nie są prawdziwe, co? Wiesz, te wystrzały były okropnie realistyczne. Oliver zirytował się. - Nie, oczywiście że nie. Mimo to, nie byłoby najmądrzej z twojej strony, gdybyś strzelił komuś koło ucha. Nawet ślepe naboje mogą uszkodzić bębenki w uszach. - Tak, oczywiście - zobaczył, jak dłoń Gwen szuka dłoni Olivera i na jego twarzy odmalowała się zazdrość. Obejrzał się ukradkiem na Acacię, która szła w tylnej straży a Alanem Leigh’em. Ollie zauważył jego spojrzenie. - Może kule nie są prawdziwe, ale coś innego na pewno i właśnie z tym teraz igrasz. Tony zacisnął usta. Nie musiał pytać, co Wojownik miał na myśli. - Posłuchaj, Tony... - Dla ciebie Fortunato. Ty jesteś Oliver, a ja jestem Fortunato, tak? W dodatku wybieramy się, by skraść coś, co wygląda na bombę atomową, do tego jeszcze eksperymentalną. Tutaj wszyscy mają nie po kolei w głowie. - Jak chcesz. Baw się jej uczuciami, Tony. Być może uraziła cię wczoraj wieczorem, ale nie zrobiła tego specjalnie. Myślała, że robi ci przysługę. Ty ranisz ją celowo. Tony idąc odsunął od twarzy gałąź i powiedział: - Grunt robi się coraz bardziej grząski. Trzeba będzie uważać na bagna. Ollie popatrzył na niego z niesmakiem. - Dobrze, Fortunato. Nie mogę tylko pojąć, w jaki sposób twoje macho mogło zostać tak mocno urażone. - Uważaj na węże. Gwen puściła ramię Olivera i wyciągnęła rękę do Toniego. Odsunął się od niej, ale już ze śmiechem. Pokazała mu język i znowu przytuliła się do Olivera. Tony zrobił dzielną minę i podszedł do Acacii, która rozglądała się, nie spuszczając dłoni z rękojeści miecza. Udała, że go nie widzi. - Jak tam z tyłu, Panthasileo? Nic nam nie grozi? - zapytał nonszalancko. Mruknęła coś niechętnie w odpowiedzi, ostentacyjnie patrząc w inną stronę. Dotrzymywał jej kroku przez kilka chwil, próbując przejrzeć jej myśli. - Posłuchaj, kochanie, przykro mi z powodu wczorajszej nocy. Acacia poruszyła rzęsami i to go zachęciło. - Po prostu moja duma została urażona, to wszystko. Słuchaj, być mężczyzną nie jest wcale tak łatwo. Sam ciężar noszenia mojego ego gdziekolwiek idę, wystarczy, żebym postarzał się przedwcześnie. Hej Panth, spójrz przynajmniej na biedną duszę, która korzy się przed tobą. - Na kolanach nie dotrzymasz nam kroku, więc wystarczy, jak będziesz szedł. Myślę, że wreszcie mi przejdzie. Szron tajał, lecz w jej głosie wciąż czuło się wyraźny chłód. - Uwierz mi. Mogę wziąć cię pod rękę? Ona akurat nie ma nic do roboty, a wydawało mi się, że jest taka samotna... Wynagrodzę ci to. Dziś wieczorem, jeśli mi tylko pozwolisz. Najpierw nie było żadnej reakcji, a potem poczuł rosnący nacisk jej pleców. - Naprawdę? - No chyba. Światło księżyca, lekki wietrzyk, ciepły śpiwór i moskity dzięki uprzejmości Cowles Industries. Acacia podniosła sceptycznie brew. - Nie tak, jak zeszłej nocy? - Byłem zły i poszedłem się przejść. Przepraszam, ale ciebie też nie było w twojej chacie. - Jeśli nie zauważyłeś tego jeszcze, to mogę ci powiedzieć, że są jeszcze inni atrakcyjni mężczyźni wśród uczestników tej ekspedycji... - zatrzepotała rzęsami. - Nawet bardzo atrakcyjni. Niektórzy wiedzą, jak traktować damę. - Jeśli mają z taką do czynienia... spokojnie, tylko żartuję. Cas, wiesz dobrze, że nie umiem dobrze sobie radzić w tych sprawach. Powiedzmy, że między nami rozejm. - Zgoda - tym razem to jej dłoń poszukała jego dłoni i ścisnęła ją mocno. Acacia poczuła, jak nerwowy skurcz w jej brzuchu rozluźnia się. Ulga wywołała natychmiast uśmiech na jej twarzy. Tony zauważył go i zapytał: - A to z jakiej okazji? Acacia roześmiała się jak mała dziewczynka, żałując tylko, że nie ma gdzie pójść, by się schować i dojść z sobą do ładu. - A tak właściwie, to gdzie byłaś wczoraj w nocy? - spytał nagle Tony. Krzyk, który doszedł od czoła kolumny, unieważnił pytanie. Tony natychmiast sięgnął po rewolwer i ruszył biegiem za Acacią, jak zwykle pierwszą w każdej potrzebie. Grunt był teraz bardzo podmokły i przy każdym kroku nogi zapadały się w błoto po kostki. Wśród bogatej roślinności królowały paprocie i trzciny, a tam gdzie woda przesiąkła na wierzch, na powierzchniach kałuż pływały wyspy zielonej rzęsy. Ktoś krzyknął: - Na pomoc! - i Tony zdał sobie sprawę, że słyszał ten krzyk już dwukrotnie, lecz za pierwszym razem był on zbyt cichy, by zarejestrowała go świadomość. Następny potwór? Atak Fore, kimkolwiek oni są? Acacia zatrzymała się tak gwałtownie, że niemal się z nią zderzył. Stała skulona i trzęsła się tak, że początkowo przeraził się, że coś jej się stało. Wtedy usłyszał śmiech i wiedział już, że wszystko w porządku. W bagnie, albo raczej w jego tutejszym odpowiedniku, tkwił zanurzony po pas mężczyzna. Był duży, barczysty i o masywnym karku. „Jeszcze jeden zakichany Wojownik” - pomyślał Tony. Mężczyzna miał krótko ostrzyżone, ciemne włosy i bynajmniej nie święty wyraz twarzy. - Wyciągnijcie mnie stąd, do jasnej cholery! Chester zaśmiewał się, opierając dłonie na kolanach i stojąc tak blisko bagna, jak było to możliwe bez narażania się. - Ach, witaj przybyszu. Czekałem na ciebie. Kim jesteś i czemu mielibyśmy się trudzić wyciąganiem cię? - Jestem Gryf, najlepszy złodziej na świecie. - Przepraszam - Ciemna Gwiazda potrząsnęła głową, odrzucając do tyłu kasztanowe włosy. - Z jakiej okazji sądzisz, że zasługujesz na to miano, panie Titanic? Zostaw go, Chester. - Spokojnie, spokojnie. Przestańmy się kłócić o rangi. Jesteśmy tu wszyscy równi, oczywiście z wyjątkiem mnie. Jednakże uwaga Ciemnej Gwiazdy jest celna. Na jakiej podstawie mamy uważać cię za ważną osobę? Pośpiesz się, bo wydaje mi się, że jesteś o cal niższy niż minutę temu. Mężczyzna spojrzał w dół i skrzywił się. - Rzeczywiście. Więc, skradłem Szmaragdowe Oko ze świętego posągu w Katmandu. - Nieźle. Coś jeszcze? Mężczyzna niespokojnie zawiercił się w bagnie. Tony pomyślał, że to paskudztwo musi okropnie łaskotać. - Zwędziłem Jedwabne Miechy ze świątyni Kosella, Boga Wiatru. - Oho-ho. To musiało być interesujące - Chester przysłonił dłonią usta i ziewnął. - Jeśli nie dokonałeś niczego większego, to obawiam się, że będziemy musieli pożyczyć ci aparat oddechowy. - W porządku. Spróbuję jeszcze raz. Mam jedyny zachowany czarnorynkowy egzemplarz „Gwiezdnych Wojen”. - Ooo! - Chester zamilkł z szacunkiem. - Lekki anachronizm, biorąc pod uwagę, że jesteśmy na Nowej Gwinei około 1955 roku, ale jest to znaczący argument. Wyciągniemy cię. S. J., zasłużyłeś na odpoczynek. Gdzie jest nasz drugi Inżynier? Rudy Dreager! Niski, krępy mężczyzna o spalonej słońcem twarzy, niosący wypchany plecak, podszedł do nich i zaczął coś mierzyć i liczyć. W końcu odezwał się dziwnie piskliwym głosem: - Za cienkie drzewa, nie można zarzucić liny. Ktoś będzie musiał mi pomóc ciągnąć. Eames, bądź łaskaw, dobrze? Dziękuję. Eames poczuł się urażony, że podziękowano mu jeszcze zanim się zgodził, ale podszedł i chwycił koniec nylonowej liny, którą podał mu Dreager. Inżynier rzucił drugi koniec uwięzionemu Złodziejowi, który owinął ją wokół jednego przegubu i chwycił mocno drugą ręką. Zabrano się do wyciągania może niezgrabnie, ale za to skutecznie i wkrótce Złodziej wydostał się z trzęsawiska, które obrzydliwie mlasnęło. Przybysz otarł skórzane spodnie z błota i uśmiechnął się otrząsając ciemną maź z pleców. - Po takim przedstawieniu się lepiej by było, gdybym dorównał temu, co naopowiadałem o sobie, - On czyta w myślach, Chester - prychnęła Ciemna Gwiazda. Chester uciszył ją spojrzeniem. - Nie jesteś tym, kogo się spodziewałem. Przypuszczam więc, że jesteś gościem Bogów Marzeń? - Właśnie. Ale obiecuję, że nie będę się oszczędzać. Ciemna Gwiazda potarła jedno ze swoich odstających uszu. - Czy myślisz, że będziemy się z tobą dzielić zapasami? - Cóż za serdeczność! Tak się składa, że znam miejsce, w którym znajdziemy trochę jedzenia... - zawiesił głos dla większego efektu i dodał: - I parę kartonów piwa. W tej chwili roztopiły się wszelkie lody. Oliver uścisnął dłoń nowego Złodzieja. - Miło mi cię poznać. Nazywam się Oliver. A ty? - Gryf. - W porządku, Gryfie. Chodź, pójdziemy po twoje zapasy, a potem zrobimy sobie przerwę na śniadanie. Chester spojrzał na zegarek, a potem zmrużył oczy i popatrzył na „słońce”, które świeciło na wewnętrznej stronie kopuły. - Gdybym był zegarem słonecznym, powiedziałbym, że jest około trzeciej po południu, ale wiem, że jest dopiero 11.30. Ktoś skraca nam czas, ciekawe dlaczego..? - Ostatnie słowa wypowiedział prawie pod nosem, ale otrząsnął się z zamyślenia. Odwrócił się do Griffina: - Będziesz szedł w parze z Marthą. Ona będzie cię bronić, dopóki nie dowiemy się, co potrafisz. - Ona ma bronić mnie? - W głosie Griffina dało się słyszeć niedowierzanie. Ucichł jednak, gdy małe, potwornie silne palce wpiły mu się w ramię. - Chodź, przystojniaczku. Jeśli Mary-em ma już być czyjąś niańką, to przynajmniej trzeba przyznać, że jest co niańczyć - oceniła go spojrzeniem spod przymkniętych powiek. - Kawał chłopa z ciebie - powiedziała wreszcie. Griffin spróbował uśmiechnąć się przyjaźnie, lub gdyby mu się to nie udało, przynajmniej zachować neutralny wyraz twarzy. - Może byśmy już poszli? - Dobrze, chodźmy. - Żarcie jest jakieś sto jardów stąd w tamtą stronę - wskazał trochę mniej bagnisty skrawek gruntu i gracze ochoczo podążyli w tym kierunku. - Na imię mam Acacia - powiedziała ciemnowłosa dziewczyna siadając obok Griffina. - Możesz mi mówić Panthasilea. - Chryzantema, choćby innym imieniem nazwana... - uśmiechnął się do niej i wpakował do ust sporą porcję fasoli z wieprzowiną. Siedział boso, jego buty i skarpetki suszyły się na słońcu. Młody mężczyzna o kwadratowej szczęce i czarnych, kędzierzawych włosach wchodził ciężko pod górę, niosąc po puszce piwa w każdej ręce. Pianoplastikowe puszki do tej pory znajdowały się w cienistej sadzawce i były przyjemnie chłodne... W rzeczywistości chłodniejsze niż woda. Nowo przybyły przedstawił się: - Jestem Tony McWhirter. Rzucił puszkę Acacii, która chwyciła ja zręcznie. - Ciemna Gwiazda i ja jesteśmy pozostałymi Złodziejami w tym oddziale. Usiadł za trawie obok Acacii i westchnął z zadowolenia, a potem uchylił się, gdy dziewczyna dla zabawy opryskała go pianą z piwa. - Brałeś udział w wielu takich wyprawach? - spytał Griffin. - Nie, to moja pierwsza. Piękna pani nakłoniła mnie, bym jej towarzyszył. A ty? - Też pierwszy raz. Jestem kierownikiem „Baru Gavagana”, to jedna z restauracji Parku Marzeń. W końcu i mnie wciągnęło. - Ten stary demon, pęd do włóczęgi, wreszcie cię dogonił, co? - Tak jakby. Widziałem jak ludzie wchodzili do baru potykając się o próg, brudni, zmęczeni i niesamowicie zadowoleni. Uznałem, że muszę sam zobaczyć, jak to jest - Griffin cytował wypowiedź prawdziwego Gary’ego Tegnera niemal słowo w słowo. „Bar Gavagana” znał dość dobrze i ostatnio rozmawiał z jego kierownikiem przez prawie dwa kwadranse. W ciągu tych ostatnich godzin był bardzo zajęty. Ktoś inny zapakował mu plecak, który znalazł obok piwa. Wkrótce będzie musiał go przejrzeć i zobaczyć, czy o czymś nie zapomniano... Tony przyglądał się od niechcenia muskularnym barkom i ramionom Griffina, obserwując w jaki sposób napinały się mięśnie na jego przedramionach, gdy obracał widelcem. - Wiesz, myślałem, że mężczyzna taki jak ty, powinien być Wojownikiem. - Nie lubię widoku krwi. Lubię skradać się ciemnymi korytarzami i przechytrzać siły sprawiedliwości. A ty? - Tak wypadło mi z punktacji Wesslera-Grahma. Jako Wojownik nie poradziłbym sobie z tymi wczorajszymi przerośniętymi indykami. Acacia roześmiała się i poklepała Toniego po ramieniu. Podszedł do nich Oliver. Griffin przesunął się trochę i wymownie klepnął dłonią ziemię obok siebie. Oliver usiadł, a za nim Gwen. - A jak ty sobie poradziłeś? - spytał Alex. - Z dzioborożcami? Nieźle. Żadnego sam nie zabiłem, ale okaleczyłem dwa, a ktoś inny je wykończył. Niezbyt dużo punktów indywidualnych, ale grupowo nie wypadliśmy źle, więc się o to nie martwię. Martwię się o moje maleństwo. Gwen oparła się o niego plecami, patrząc w drugą stronę i udając, że nie słucha co mówią. - Nie miała jeszcze okazji wykazać się. Gwen odwróciła się teraz. - Ty się o mnie nie martw. A Tony i Ciemna Gwiazda? Jak do tej pory, Złodzieje w ogóle nie byli potrzebni. - Aha - Griffin pomyślał przez chwilę. - Teraz już wiem, dlaczego była taka zła. Od razu skoczyła na mnie z pazurami. - Tak, najprawdopodobniej masz rację - przytaknęła Acacia. - Jak do tej pory pole do popisu mieli Wojownicy i Czarodzieje. Nie najgorzej wypadli Inżynierowie. Myślę, że Ciemna Gwiazda martwi się o swoje punkty - Acacia prychnęła pogardliwie. - Czy mam przez to rozumieć, że ty i owa dama nie pozostajecie w najlepszych stosunkach? - Nie pozostajemy w żadnych. Po prostu nie mogę jej polubić, to wszystko. Nawet nie wiem dlaczego. Chyba dlatego, że słyszałam, że oszukuje w grze - Acacia nagle zaniepokoiła się. - Tylko nie mów jej, że to powiedziałam, dobrze? - Słowo skauta. - Mogę się przecież mylić. Nagle spostrzegli zamieszanie gdzieś na uboczu. Gina Perkins ciągnęła za sobą coś, co przypominało ogromne niemowlęce śpiochy, które w dodatku szeleściły jak skóra węża. Gwen jednym pociągnięciem postawiła Olivera na równe nogi i oboje pobiegli zobaczyć co to takiego. Tony dogonił ich w chwilę później. - Oliver i Gwen są nierozłączną parą, prawda? - stwierdził Griffin. - Absolutnie nierozłączną - odpowiedziała Acacia. - Czemu pytasz? - wylizała resztkę sosu z menażki. - Griffin wstał i przeciągnął się leniwie. - Tak sobie. A może uważam, że Gwen jest urocza.” - Wyciągnął dłoń do Acacii i pomógł jej wstać. - Ona jest słodka - zgodziła się śniada dziewczyna. - Naprawdę jest w twoim typie? - A jak myślisz, kto jest bardziej w moim typie? - gdyby Gryf stał trochę bliżej, pocałowaliby się. Acacia odwróciła się i wskazała kobietę, która znalazła ową osobliwą rzecz. - Och, nie wiem. Może Gina? - uśmiechnęła się do niego przekornie. - Co prawda ona jest z Chesterem, ale mówią, że potrafi o tym zapomnieć. Przynajmniej tak słyszałam. Poszła w kierunku grupy graczy, a Alex jej towarzyszył. „Najpierw interesy, Alex” - upominał siebie powstrzymując się od uśmiechu. Początkowo nie mógł uwierzyć własnym oczom. Bez wątpienia, to co Henderson trzymał w górze, było kompletną ludzką skórą; pustą, suchą i ciemnobrązową. - Co to jest, do licha? - spytał Gryf. - Albo przypadkowe czary, albo... - Henderson zamyślił się. - Zdaje mi się, że przypominam sobie legendę o ludziach zrzucających skóry jak węże... S. J. przyjrzał się skórze z bliska. - Oho-ho! - nagle obejrzał się. - A gdzie są nasi tragarze? Kagoiano natychmiast wystąpił naprzód. Podobnie uczynił Kibugonai - niski, masywnie zbudowany mężczyzna o tępej twarzy. - Nigorai! - ryknął Chester. - Nigorai!!! Maibang z żalem pokręcił głową. - Obawiam się, że właśnie trzymasz go w ręku. Henderson wzdrygnął się, po czym uważnie obejrzał skórę. Kiedy natrafił na niewielką bliznę poniżej lewego oka, skinął głową. - Przypuszczam, że rewolwery także zniknęły. - Krótkie poszukiwania potwierdziły słuszność jego domysłów. - A więc był szpiegiem... Nieprzyjacielem, który tylko udawał jednego z Daribi. Potarł czoło szczupłą ręką. Alex ze zdumieniem zauważył, że dłoń Mistrza Wiedzy wyraźnie drży. - Znowu nas wykiwali - mruknęła za jego plecami Acacia. - Straciliśmy kolejne punkty, a nieprzyjaciel wie już, że się zbliżamy. - Chester wykonał ruch, jakby chciał odrzucić skórę na bok, ale w ostatniej chwili rozmyślił się. - Nie. Koniec z głupimi błędami. Zaraz po przerwie obiadowej sprawdzę obu tragarzy. Zatrzymam też tę skórę. Kto wie, może się jeszcze przyda. Zwinął ją starannie i schował do plecaka. Kiedy gracze rozeszli się, aby dokończyć posiłek, Griffin stwierdził, że jego myśli krążą uparcie wokół jedynego człowieka w grupie, który przewyższał go wzrostem. Eames miał jasnorude włosy, piegi i chłopięcą urodę, z którą silnie kontrastowała niezwykle rozbudowana muskulatura. Był sam i z nikim się nie przyjaźnił. Minionej nocy samotny człowiek mógł zniknąć, nie wzbudzając niczyich podejrzeń. Griffin stał odwrócony tyłem do Eamesa, starając się usłyszeć jak najwięcej z jego rozmowy z Leighem - szczupłym mężczyzną o przerzedzonych, splecionych w warkocz włosach. Alan Leigh - Griffin przypomniał go sobie z akt, które studiował przed przyłączeniem się do gry. Ten z podziwem pogładził Eamesa po ramieniu. - Wspaniale wyglądasz. Tyle mięśni... Może przydałby im się mały masaż? - Jesteś trochę spięty... - na twarzy Alana odmalowało się pożądanie. Jego chomicze policzki wydęły się bardziej niż zwykle. Griffin zauważył tylko kątem oka, że Eames odsunął się o krok. - Posłuchaj, Alan, powiedziałem ci już wczoraj wieczorem. Nie chodzi o to, żebym cię nie lubił jako człowieka, ale w tych sprawach nie możesz na mnie liczyć. Naprawdę. Leigh westchnął ciężko. - Wielka szkoda. Kto wie, może udałoby mi się pomóc ci w grze... Popełnił poważny błąd, gdyż Eames natychmiast się nastroszył. - W zamian za co? Chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz Alan szybko wyczuł zmianę jego nastroju i energicznie potrząsnął głową. - Nie miałem nic złego na myśli. Naprawdę - uśmiechnął się nieśmiało. - W każdym razie, zostały nam jeszcze trzy noce. Wiesz, gdzie możesz mnie znaleźć. Griffin uznał, że to mu wystarczy i odszedł na bok. Większość uczestników ekspedycji skończyła już jeść i przygotowywała się do drogi. Griffin wyróżnił wśród nich cztery pary: Chester i Gina, Ciemna Gwiazda i Bowan Czarny, Oliver i Gwen, Acacia i Tony. Acacia wyglądała na niezdecydowaną. Pozostali gracze występowali pojedynczo, i dlatego ich trzeba było wziąć najpierw pod uwagę. Najbardziej interesująca, z powodu wzmianki o oszustwie, była Felicia Maddox, Ciemna Gwiazda. Trzeba będzie mieć na nią oko, podczas gdy reszta pomyleńców będzie uważać na smoki i temu podobne... Rozdział 14 Wodni ludzie Grunt był ciągle bagnisty. Woda chlupotała Griffinowi w butach, tak że dwa razy musiał zatrzymać się, aby ją wylać. Cholerny realizm. Dziwił się, że jeszcze nie ma pijawek na kostkach. - Przeklęci gracze - mruczał pod nosem. - Nie mogłoby to się dziać gdzieś na pustyni albo w jakichś miłych górach? - Co tam mamroczesz, Gryfciu? - szorstki głos zadźwięczał tuż obok. Alex wzdrygnął się. - Możesz mówić do mnie Griff albo lepiej Gryf. - Jeśli to sprawia ci przyjemność... Ale mnie się bardziej podoba „Gryfciu”. Czysty obłęd. Niańczyła go pięćdziesięcioletnia wojownicza karlica, która nosiła na plecach ciężki topór i stale śpiewała urywki nieprzyzwoitych piosenek. Gdyby mężczyzna powiedział do niego „Gryfciu”, zęby poleciałyby jak prażona kukurydza. W przypadku Marthy nie był zupełnie pewien, dlaczego powściąga swój temperament, z rozbawienia, czy z ostrożności. Ta kobieta na co dzień była tak twarda, jak wojowniczka, w którą się bawiła. Henderson rozkazał zatrzymać się. Dotarli do brzegu rozległego rozlewiska, które ciągnęło się, jak okiem sięgnąć, w trzech kierunkach. Jego powierzchnię pokrywała roślinność i pływające, połamane gałęzie. Lekkie drgania wody sugerowały obecność czegoś żywego pod powierzchnią. Gryf wstrząsnął się. „Realizm, brr”. Henderson rozmawiał z Maibangiem na uboczu. Alex wrócił do Marthy. - Podobno jesteś starym graczem. - O, tak. - Ilu z tych graczy znasz? - zapytał od niechcenia. - Masz na myśli, ilu znałam przed grą? - podrapała się po głowie w zamyśleniu. - Chester to mój stary kumpel. To ja matkowałam mu w czasie jego pierwszej wyprawy, kiedy został Mistrzem Wiedzy. - Jak dawno temu? - Już siedem lat. Wybraliśmy się w Wiek Hyboriański, by skraść Wężowy Pierścień Seta z palca Totha-Amona - roześmiała się. - To dopiero była robota dla Złodzieja. - Trudno było? - Nawet sobie nie wyobrażasz. Chester stracił trzy czwarte grupy, ale Mistrz Gry został potem ukarany przez IFGS za prowadzenie zbyt ostrej gry. - Nigdy bym się nie spodziewał, że możesz na coś się skarżyć, Mary-em. - Martho, Gryfciu, jeszcze nie jesteśmy kumplami. - Mówiłem już, jestem Gryf, Martho. Na powierzchni bagnistej wody pojawiły się łodzie. Kilka prymitywnych czółen płynęło w ich stronę. Sunęły wolno, jak zachodzące słońce. Cały oddział zebrał się już na brzegu. Griffin przysłonił oczy przed odbitym od wody blaskiem „słońca”. Łodzi było sześć, po dwóch wioślarzy w każdej, chociaż miejsca było dla dużo większej liczby ludzi. - Co to? - Podejrzewam, że to środek transportu, Gryfie. - Dokąd popłyniemy? Posłała mu swój najłagodniejszy uśmiech, który miał oznaczać „zamknij się i patrz”, po czym zignorowała jego pytanie. Henderson wymachiwał rękami na powitanie zbliżających się wioślarzy. Odpowiedzi nie było i Griffin wyczuł rosnące zaniepokojenie Chestera. Mistrz Wiedzy uniósł chude ramiona i wypowiedział zaklęcie. Zielone światło otoczyło jego ciało i popłynęło nad wodą ku czółnom. Kiedy zaświeciły tylko na zielono, odprężył się i odwołał czar. Wioślarze byli już blisko. Mieli nieruchome oczy i zachowywali się nienaturalnie cicho. Nawet ich wiosła nie czyniły dźwięku zanurzając się w ciemnej wodzie jeziora. Dziób pierwszego czółna wbił się w przybrzeżne błoto. Jego pasażerowie wymienili pozdrowienia z Kasanem Maibangiem. - Znasz go? Naszego przewodnika? Martha spojrzała na niego zdziwiona. - Nie znałam go przed grą. Dlaczego pytasz? Griffin przeklął się po cichu. To wariackie otoczenie wpływało na jego zawodową rozwagę. Nie może przecież ustawić podejrzanych w rzędzie i przesłuchać ich po kolei. - Miałem po prostu wrażenie, że gdzieś już go widziałem. Dziwne. - Czemu dziwne? Na pewno jest zawodowym aktorem. A teraz bądź łaskaw zamknąć się i pozwól mi cieszyć się grą. Dała mu przyjacielską sójkę w bok. Griffin z trudem odzyskał oddech. Martha była jedną z trójki podejrzanych. Chester Henderson, Alan Leigh i Mary- Martha Corbett znali dobrze Sektor A z poprzednich gier. Do licha, powinien zadać jej jeszcze parę pytań! Henderson zwołał wszystkich do siebie. - Ci ludzie to Agaiambo, następne ogniwo w łańcuchu tej podróży. Zabiorą nas na umówione spotkanie. Podzielcie się na trzyosobowe grupy i wsiadajcie do łodzi. - Płyniesz ze mną? - Griffin spytał żartem Marthę. - Spróbuj tylko pozbyć się mnie, przystojniaczku. Trzecim pasażerem został Rudy Dreager, gruby Inżynier, który wyciągnął Gryfa z trzęsawiska. Usiedli między milczącymi wioślarzami. Czółna przepłynęły pasmo czystej wody i skręciły w kanał zarośnięty pożółkłą roślinnością. Przypominał on staw ze stojącą wodą. Pnącza i korzenie rosły tak szybko, że dusiły się w ścisku, gniły i zabijały cały ekosystem kanału. Podróż toczyła się w straszliwie wolnym tempie. Prowadzące czółno często zatrzymywało się i wioślarz przecinał pnącza maczetą. Griffin odprężył się wreszcie. Nachylił się do Marthy, która nuciła coś niemelodyjnie, nie zaprzestając uważnej obserwacji dżungli. - Co cię skłoniło do zajęcia się grami? - spytał Griffin. - Proszę, proszę, prawdziwy psychiatra! Czym się zajmujesz na zewnątrz? To znaczy, gdzie pracujesz? Niewielu ludzi żyje z wtykania nosa w cudze sprawy. - Jestem kierownikiem Baru Gavagana w Parku Marzeń - kłamstwo z trudem przeszło mu przez gardło. Zmusił się jednak do dalszych tłumaczeń. - Do moich zadań należy pilnowanie, by jedzenie i usługi były na odpowiednio wysokim poziomie. Dział badawczy dostarcza efektów specjalnych, ale użyczanie ucha klientowi również jest częścią mojej pracy. A ty? - Cóż, ja przeniosłam się na emeryturę w wieku trzydziestu pięciu lat. Griffin gwizdnął. - Ładne tempo - włożył rękę do wody, pochlupał trochę i wtedy przypomniał sobie o falach, które widział z brzegu. Natychmiast wyciągnął dłoń z wody. - Jak to się stało? Wypadek przy pracy? Wyczuł, że się sprężyła i zaczął się zastanawiać, w jaki czuły punkt trafił. - Nic tak dramatycznego, synu. Jest taka reguła nazywana ekonomią modularną. Znaczy to, że zamiast dostawać dużo pieniędzy za wykonywanie przez cały czas tego samego, dostajesz małe sumki za robienie dobrze różnych rzeczy. No i jest się swoim własnym szefem. Zasada trzech S - samodzielność, samorządność, samowystarczalność. - To brzmi ciekawie. Co robisz dobrze? - Gdybyś okazał mi trochę prawdziwego zainteresowania, może przekonałbyś mnie do zademonstrowania... Jeśli wszakże chodzi ci o to, co robię dla pieniędzy, to musiałabym dać ci listę alfabetyczną. - Kilka punktów wystarczy. - Czy po to wyhodowałeś sobie takie muskuły, żeby przeżyć będąc tak wścibskim? - połaskotała go tak skutecznie, że musiał kaszlnąć, by ukryć chichot. - Więc, jestem przewodniczką alpinistów w Yosemite, uczę kendo... - Co?! - Poczekaj, to nie wszystko. Trochę zajmuję się filatelistyką, nieźle kształtuję bonsai i czasami udaje mi się zarobić parę dolców szyjąc kostiumy dla graczy. Wystarczy? Griffin przełknął głośno. - Boże, ile z tych rzeczy robisz naprawdę dobrze? - Najlepiej idzie mi chyba kendo i wspinaczka. Reszta to tylko zabawa. Alex pokiwał głową. Zastanawiał się, co taka super-kobieta robi bawiąc się w fantastyczne gry jak dziecko? Chyba że chodzi o jej wygląd... Czy w ośrodku badawczym nie mieli czegoś, co pozwoliłoby komuś takiemu jak Martha zagrać blondynkę o oszałamiającej figurze? Słyszał coś o zniekształconych hologramach, jak do tej pory bardzo kosztownych, które pozwoliłyby mężczyźnie wystąpić jako kobieta, lub odwrotnie, albo jako karzeł czy olbrzym... ale nie miał zamiaru wspominać jej o tym. Poczęstowałaby go swoją halabardą. Po nie kończącej się podróży czółna wpłynęły na mniej zarośnięty obszar wody. Teraz mogły już płynąć jedno obok drugiego, zamiast, jak do tej pory, pojedynczo. Wkrótce zobaczyli prymitywną przystań z wbitymi w błoto palami do przywiązywania łodzi. Nie był to widok zbyt imponujący, lecz bez wątpienia była to osada. Wybudowano ją na palach wznoszących się pięć stóp nad bagno, a platformy na ich szczycie sprawiały wrażenie tak samo zrównoważonych, jak każdy paranoiczny schizofrenik. Griffin przywiązał czółno do pala przy jednej z chat i wyszedł ostrożnie na brzeg, grzęznąc w błocie. Wioślarze poruszali się na lądzie bardzo niezgrabnie, tak jakby chodzili na łyżwach. Przyczyny nie trzeba było długo wypatrywać. Ich stopy były okropnie zdeformowane. Wyglądały jak zniekształcone kikuty. Rozglądając się Alex zobaczył, że wszyscy tubylcy byli podobnie okaleczeni. Większość z nich podpierała się wiosłami jak kulami. Wolał nie pytać, co tu się dzieje. W końcu detektyw powinien poświęcić trochę czasu na dedukcję. Poprowadzono ich do środkowej platformy, którą wzniesiono na jakby pewniejszym gruncie, niż pozostały tuzin krytych trzciną chat. Z ukrycia wyszli mężczyźni, kobiety, dzieci, starcy i kilku wojowników uzbrojonych we włócznie. Ich zdeformowane nogi niemal uniemożliwiały im chodzenie. Kiedy gracze doszli do chaty, Griffin spojrzał na koszmarnie długie cienie kulawych sprzymierzeńców i nagle zdał sobie sprawę, że nie może być później niż po 14.00, mimo że słońce już prawie zaszło. Sprawdził na zegarku. Miał rację, była 14.15. Co takiego planowali Mistrzowie Gry na tę noc, że tak wcześnie zapadł zmrok? Gościom wskazano drewnianą drabinę, po której weszli po kolei na górę. Dwaj tragarze zostali na dole. - Posłuchajcie - tłumaczył cicho Maibang. - Agaiambo całe swoje życie spędzają na wodzie lub w niej, i rzadko wychodzą na ląd. W ciągu wieków ich stopy uschły i zanikły. To dumni wojownicy i nasi wielcy sprzymierzeńcy. Okażcie im szacunek należny walecznemu ludowi, który sprzeciwił się złu za wielką cenę. Usłyszeli stłumiony szelest kroków i drabina zadygotała, gdy ktoś po niej wchodził. Nad krawędzią platformy ukazała się nieprawdopodobnie stara i pomarszczona twarz. Naprawdę żyły w niej tylko oczy, przypominające okruchy diamentu wbite w pomarszczone, czarne jabłko. Stary człowiek podpierał się z jednej strony laską, a z drugiej podtrzymywała go kobieta, niewiele młodsza od niego. Jej puste i pomarszczone piersi zwisały i kołysały się przy każdym kroku. Pomogła starcowi usiąść, lecz sama stała. Trzymała go za rękę gestem, który Griffin uznał za opiekuńczą czułość. Starzec wybełkotał coś i spomiędzy gumiastych warg pociekła mu cienka, błyszcząca strużka śliny, spływając po brodzie. Potem przemówiła stara kobieta. Po chwili urywanego dialogu Maibang przetłumaczył: - Ona mówi, że jej mąż żałuje, iż nie może powitać nas w pełni sił, lecz jest bardzo zmęczony, a bitwa toczy się źle. Osada Agaiambo jest zbyt blisko kraju wroga i ataki są ostatnio bardzo częste. Koniec jest bliski. Po twarzy starca przebiegł spazm, wargi w grymasie odsłoniły brązowe pieńki zębów. Ogromnym wysiłkiem woli stary człowiek opanował się i powiedział coś do swojej kobiety. Powtórzyła głośno jego słowa, by Maibang mógł je przetłumaczyć: - Nie jestem wodzem Agaiambo, bowiem wódz zmarł przed tygodniem. Położyliśmy go w otwartej trumnie na jego Ku - rusztowaniu z żerdzi, by deszcz i słońce zwróciły jego ciało ziemi, a ducha zaniosły do Dudi, wioski zmarłych. Nasz wróg sprowadził na niego śmierć poprzez straszliwego bidi-taurabo-haza... Chester przerwał. - Nie chciałbym być nieuprzejmy, ale to może mi się przydać później. Co to jest to bidi-tar-coś tam? Wiem, że „bidi” oznacza, „człowiek”... Maibang przekazał prośbę starej kobiecie, która następnie udzieliła obszernej odpowiedzi. - To wąż-który-czyni-człowieka-zgniłym. Gdy spojrzy na ciebie, zaczynasz rozkładać się od środka. Chester pokiwał głową. - Tropikalna wersja legendy o Gorgonie - mruknął. - Posłuchajcie - przypomniał Maibang - to bardzo ważne. Wódz umarł po czterech dniach, bardzo spuchnięty i już niemal w rozkładzie. Jego ciało umieszczono na Ku. Dwa dni później zwłoki rozpadły się prawie zupełnie i tylko strzępy przegniłego ciała wisiały na kościach... Siedzący obok Gryfa McWhirter jęknął. - Boże, czy te opisy są konieczne? Acacia zasłoniła usta ręką. Pozieleniała trochę. - ...I wtedy jego oczy otworzyły się i w pustych, mokrych oczodołach zabłysnął straszliwy ogień. Człowiek, który był kiedyś naszym wodzem, zszedł z Ku i rzucił się na nas z siłą dziesięciu ludzi. Zabijał wszystkich, których dosięgnął i ani ogień, ani włócznia ni nóż nie mogły go zatrzymać. Zrozpaczeni złapaliśmy go wreszcie w pułapkę, związaliśmy sznurami i pokroiliśmy na drobne kawałki. Wrzuciliśmy je następnie do bagna, lecz i to nie było dość, bowiem jedna ręka wypełzła z trzęsawiska i próbowała wrócić do wioski. Wreszcie złapała ją jedna z tych wielkich jaszczurek, które żyją nad brzegiem wody, i pożarła. McWhirter był blady jak ściana. Griffin ukrył rozbawienie. - Dlatego jesteśmy tacy słabi. Wycierpieliśmy już wiele podobnych napaści w minionych latach, a każda pociągnęła za sobą ofiary. Nie przeżylibyśmy nawet do dziś, gdyby nie to, że ta wioska stoi na ziemi świętej zarówno dla naszych, jak i waszych bogów. Wiele lat temu przybyli tu misjonarze, by uczyć nas o Bogu i Jezusie. Niedaleko stąd wybudowali świątynię. Pomagaliśmy im przy tym i dostarczaliśmy budulca. W zamian za to, oni pobłogosławili naszą ziemię i nasze łodzie. Podczas gdy Kasan tłumaczył, starzec mamrotał coś do kobiety, która następnie przekazała, to co powiedział. - Teraz - kontynuował Maibang - obawiamy się, że moc błogosławieństwa słabnie. Wiemy, że w starej misji anglikańskiej dzieją się dziwne rzeczy. Mają tam dziś złożyć w ofierze kobietę na ołtarzu waszego boga. Jeżeli zbeszczeszczą święte miejsce, błogosławieństwo zniknie i będziemy zgubieni. Nie jesteśmy dość silni, by ich powstrzymać. Wy jesteście potężni i macie moc. Stawką jest również los waszego świata. Leży on teraz w waszych rękach. Podróżników ogarnęło dziwne uczucie - niemal dające się dotknąć napięcie emocjonalne i poczucie wspólnego celu, które przebiegło przez wszystkich jak prąd elektryczny. Serce Griffina przyśpieszyło o kilka uderzeń i stwierdził, że przejął się tym, jakby to była prawda. A potem przypomniał sobie, kim jest i co tu robi, i oprzytomniał. - Dokonamy tego. Możecie na nas liczyć - powiedział poważnie Chester. - Powiedzcie tylko Maibangowi jak tam się dostać, jeśli nie możecie dać nam przewodnika. Zapadła czarna noc, lecz wschodzący księżyc w pełni wkrótce dostarczył dość światła. Ostatnie ćwierć mili podróżnicy przebyli tak cicho, jak tylko potrafili. Gryf obserwował Marthę i naśladował ją. Karlica była śmiertelnie poważna i ściskała w dłoni rękojeść swojej halabardy gotowa odeprzeć atak z każdej strony. Alex zdał sobie sprawę z niewielkiej przydatności sztyletu, który miał za pasem i żałował, że nie ma rewolweru. Fortunato czuł się pewnie ze smith-wessonem w ręku, a Ciemna Gwiazda zsunęła karabin z ramienia i trzymała go w obu rękach gotowy do strzału. Cokolwiek nie myśleć, ci ludzie traktowali grę poważnie. Griffin stwierdził, że też musi zacząć tak postępować, jeśli chce żyć na tyle długo, by odnaleźć zabójcę Rice’a. Gracze zatrzymali się i zebrali w grupę. Henderson zlustrował swój oddział i powiedział: - Wysłałem Olivera i Ginę na zwiad. Nie możemy ruszyć się stąd, dopóki nie będziemy wiedzieć, z czym mamy do czynienia. Jestem pewien, że wystawili straże i prawdopodobnie mają parę potworów. Spojrzał znacząco na Ciemną Gwiazdę. - Jeśli przeczucie mnie nie zawodzi, nareszcie będzie coś do roboty dla Złodziei. Kochanie, będziesz musiała poinstruować Fortunata i Gryfa przed rozpoczęciem akcji. Jesteś naszym jedynym doświadczonym Złodziejem. Zwiadowcy wypadli z krzaków. - W porządku, to tam - powiedział Oliver. - Są co najmniej dwa tuziny tubylców i być może jeden czarownik. Nie widziałem ofiary, ale już przygotowują się do jej złożenia. - Broń? - Widziałem przeważnie włócznie. Noże, kilka łuków, dwie strzelby. Żadnej broni maszynowej. - Świetnie. Gina? - Przejrzałam okolicę. Sporo magii dookoła. Co najmniej dwaj kapłani na piątym poziomie, albo jeszcze wyżej i jakieś wibracje, które bardzo mi się nie podobają. Myślę, że to jeden z... wrogów i jeśli oni wszyscy są tak potężni jak ten, to będziemy mieć sporo kłopotów. - Daruj to sobie. Damy radę. Jak wygląda ich przywódca? - Dziwnie. Jest podobny do dzikiego zwierzęcia. Skórzana przepaska na biodrach, długie paznokcie u rąk i nóg, bardzo ciemna skóra. Wyglądał tak, jakby umył sobie włosy błotem. Miał bardzo silną aurę i chociaż byłam osłaniana, wiedział o mojej obecności. - Jakiś kontakt z ofiarą? - spytał Chester. - Bardzo słaby. Wiem tylko, że jest tam i jest bardzo przestraszona. Chester, nie możemy ryzykować ataku frontalnego, bo ją zabiją, a ona jest naszym jedynym ogniwem prowadzącym do wrogów. - Oczywiście. Masz rację. Świetnie się spisałaś, kochanie. Dużo zużyłaś swoich sił? Zielona poświata otoczyła Ginę i Chester ocenił aurę doświadczonym okiem. - Wystarczy. W czasie ataku trzymaj się blisko mnie. - To ty mnie na to namówiłeś - uśmiechnęła się i przycisnęła się bliżej niego. Udał, że tego nie zauważył. - Sądzę, że nie obędzie się bez Złodziei. Gina zna się na tym co robi i jeśli jej osłona nie wystarczyła, by prześlizgnąć się obok nich, to nikt inny oprócz Złodziei nie może podjąć się tego zadania. Griffin poczuł, jak mimo woli narasta w nim podniecenie. - A jakie jest nasze zadanie? - Oczywiście ocalenie pięknej dziewicy. Rozdział 15 Straszliwe obrzędy Na krawędzi polany, w ukryciu za szerokolistnym drzewem, siedziało troje Złodziei. Dwóch z nich było nowicjuszami. Ich dłonie i czoła były wilgotne z niepokoju i oczekiwania. Jeden miał błękitne oczy i czarne, kędzierzawe włosy, a uzbrojony był w sztylet i rewolwer. Miał na sobie ciemne spodnie i koszulę, a twarz przyczernił sadzą. Był to Fortunato. Złodziej chrząknął i splunął cicho, trochę zbyt blisko buta drugiego nowicjusza, dużego mężczyzny, który poruszał się z niepokojącą lekkością i siedział teraz w kucki z niewzruszoną cierpliwością australijskiego tubylca. W stwardniałych dłoniach trzymał niedbale dwunastocalowy sztylet. Nazywał się Gryf. Trzecia Złodziejka górowała nad pozostałymi subtelną, lecz znaczącą atmosferą autorytetu. Trudno byłoby nazwać ją ładną, chyba że przy świetle bardzo małego ogniska. Zbyt duże wargi zalśniły przez moment, gdy zwilżyła je czubkiem różowego języka. Jej uszy sterczały jak semafory spod krótkich, ciemnych włosów. Nadstawiała je teraz, próbując uchwycić nawet najlżejszy dźwięk. Tylko oczy tej kobiety mogłyby być uczciwie nazwane pięknymi. W ich wnętrzu migotały malutkie światełka, jak odbicia gwiazd w spirali rzecznego wiru. Jej brwi łączyły się w dwa łuki, jak znamiona na głowie drapieżnego ptaka. Całe ciało było sprężone i nachylone w przód, jak u biegacza czekającego na strzał. Jej imię brzmiało Ciemna Gwiazda. Przed nimi rozciągał się dziwny i barbarzyński widok, drażniący wszystkie zmysły. Chude, czarne postacie wyginały się rytmicznie przy dźwiękach bębnów i trzcinowych piszczałek w świetle krwawego księżyca. Maibang, ich ciemnoskóry, żylasty przewodnik powiedział im, że kiedyś znajdował się w tym miejscu kościół anglikański. Żaden żyjący człowiek nie pamiętał tego dnia, gdy mieszkańcy lasu powstali i zabili misjonarzy, lecz od tego czasu nikt o zdrowych zmysłach nie zbliżał się na rzut włócznią do porośniętych lianami murów. Tyle krwi wsiąkło w ziemię, że dusze kapłanów krzyczały na sam dźwięk ludzkich kroków. Zrujnowany i zarośnięty dżunglą kościół był mały, niewiele większy od pomieszczeń mieszkalnych dawno nieżyjących księży. Msze odprawiano w kaplicy o dachu pokrytym trzcinowymi matami. Niegdyś dwustu ludzi mogło tu uklęknąć i modlić się. Wirował tam teraz korowód szalonych tancerzy. Następnych dwunastu tubylców, tworzących zewnętrzny krąg, kołysało się w milczeniu rytmicznie, bez odrywania stóp od ziemi. W środku stała rama z belek związanych na kształt pionowego „X”. - Jeśli tu jej nie ma, musi być w samym kościele - Ciemna Gwiazda nagle urwała i pociągnęła swoich towarzyszy głębiej w krzaki. Postać, która wyszła z budynku, była naprawdę osobliwa. Przypominała bardziej dzikie zwierzę niż człowieka. Jego paznokcie były długie i ostre jak szpony, zęby spiłowane w szpic, a we włosach miał coś jakby gniazdo os z błota i patyków. Potoczył ponurym spojrzeniem po polanie, nie zauważając Złodziei i powiedział coś ostro i spiesznie do tancerzy. Ci wyciągnęli garście ziarna z woreczków u pasów i zaczęli je rozcierać. Gryf trącił Fortunato. - Większość ich uwagi jest skupiona na froncie budynku. Spróbujemy od tyłu? Uśmiech Fortunato przeciął czerń jego usmolonej twarzy. - Co o tym sądzisz, Gwiazdo? Czy będziemy musieli odciągnąć ich uwagę? - Tylko po to, by ujść stąd z życiem. Teraz słuchajcie mnie obaj. Musimy przedostać się na tyły kościoła, i to cicho. Idźcie za mną. Zdjęła karabin z ramienia i przycisnęła go do piersi. Nachylona, pobiegła lekko przez zarośla. Za nią w niewielkich odstępach ruszyli Gryf i Fortunato. Przebiegli na drugą stronę polany i stanęli, by się rozejrzeć. Ciemna Gwiazda skinęła głową i szybko przebyli ostatnie piętnaście kroków dzielących ich od kościoła. Jego tylna ściana była o połowę wyższa od Ciemnej Gwiazdy. - Podsadź mnie - szepnęła do Gryfa. Schylił się i splótł palce, by mogła oprzeć stopę, a potem wyprostował się. Złodziejka chwyciła krawędź dachu i podciągnęła się, aż mogła oprzeć oba łokcie. Gryf jeszcze ją popchnął i wspięła się na dach. Fortunato pomógł wejść Gryfowi, a wielki mężczyzna odwdzięczył mu się wciągając go na górę. Fortunato dyszał głośno. Ciemna Gwiazda posłała mu groźne spojrzenie, więc postarał się uciszyć oddech. Lata deszczów i złej pogody zmieniły mocny niegdyś dach z belek i trzciny w przegniłą i niepewną konstrukcję. Gracze mogli posuwać się wzdłuż belek nośnych bez większego ryzyka, ale z powodu nachylenia dachu łatwo było się poślizgnąć. Hałaśliwa muzyka i tupanie zagłuszały ich kroki. Gdyby jeszcze nie strząsnęli za dużo kurzu na ludzi w dole, wszystko byłoby wspaniale. Ciemna Gwiazda zaczęła się wspinać po pochyłej, środkowej belce, wspierając stopy o strzechę. Griffin i Tony podążyli za nią. Kilka jardów od szczytu Złodziejka zatrzymała się, wyciągnęła nóż i zaczęła wycinać dziurę w plecionej słomie. Musiała piłować nożem co mocniejsze włókna, ale udało jej się ukończyć zadanie bez hałasu. Gryf postąpił podobnie. Pomieszczenie pod nimi było słabo oświetlone, ale w migotliwym blasku jednej pochodni można było zobaczyć cztery postacie. Dwaj mężczyźni stali z założonymi rękami po obu stronach związanej kobiety, leżącej na posłaniu. Nad nią nachylał się szaman z błotem we włosach, ten sam, który wcześniej wydawał polecenia tancerzom. Nawet z tej odległości widzieli, że jego ponacinane policzki splamione były świeżą krwią. Były to rytualne rany zadane sobie własnoręcznie i najprawdopodobniej natarte błotem lub nawozem, by powstały trwałe blizny. Dziewczyna była blondynką, a jej ubranie, niegdyś kosztowne i piękne, teraz było w strzępach. Griffin nie mógł dojrzeć jej twarzy, ale zauważył, że była niewielkiego wzrostu i miała zgrabną figurę. Ciemna Gwiazda trąciła go stopą w ucho, więc podniósł wzrok na nią. Złodziejka zrobiła gest jakby przecinając powietrze nożem. Griffin złożył kciuk i palec wskazujący w kółeczko. Podobał mu się jej pomysł. Strzecha zrobiona była z dwóch mocnych mat połączonych przy głównej belce. Jeśli rozetną je w tym miejscu, będą mogli wskoczyć do środka między wrogów. Zaczęli ciąć maty nie czyniąc najmniejszego hałasu. Światło księżyca ułatwiało im pracę i tylko dudnienie bębnów zwiastowało nieszczęście. Nagle jeden ze strażników spojrzał w górę. Znieruchomieli i trwali w tym stanie dopóki tamten się nie odwrócił. Gryf obejrzał się na Fortunato, który stał na straży. Złodziej potarł sadzę wokół oczu i pomachał ręką, że wszystko w porządku. Ciemna Gwiazda była już gotowa, by zerwać dach, gdy drzwi na dole otworzyły się i do środka weszło kilku wojowników. Dziewczyna tylko jęknęła, gdy wzięli ją na ramiona i wynieśli. Griffin usłyszał, jak Złodziejka klnie pod nosem. Rozumiał ją. Byli tak blisko... W środku pozostało jeszcze dwóch strażników. Griffin postukał Gwiazdę po stopie. Wskazał na dół. - W porządku - szepnęła. - Spróbuj. Powietrze przed jej twarzą nagle zaświeciło na czerwono. - Gary - powiedziała zapominając na moment o roli - twoja broń jest wciąż ostra. Schowaj ją do pochwy i przekręć rękojeść. Griffin patrzył na nią nic nie rozumiejąc, dopóki nie przypomniał sobie ostrzeżeń udzielonych mu w Centrali przed wejściem do gry. 1. Broń ostra jest niedozwolona w czasie walki wręcz. Wszystkie rodzaje broni białej mają odłączane ostrza i proste holoprojektory w rękojeściach. Wszystkie czujniki muszą potwierdzić wyłączenie ostrza, zanim wolno będzie przystąpić do walki. 2. Niedozwolony jest bezpośredni kontakt fizyczny w walce. Ciosy w stawy, krocze, twarz i kark wolno wymierzać tylko holograficznymi ostrzami. 3. Drobne przewinienia spowodują zatrzymanie gry i przyznanie punktów karnych, większe spowodują natychmiastowe wykluczenie z gry. Alex wsunął swój sztylet do pochwy i usłyszał trzask. Wtedy przekręcił rękojeść o sto osiemdziesiąt stopni i ta odłączyła się od reszty. Z jelca wystawało teraz ośmiocalowe, świecące ostrze. Ostrożnie przesunął przez nie palcem. Czerwony blask przed twarzą Ciemnej Gwiazdy zniknął. Gestem nakazała mu ruszać naprzód. Griffin miał wrażenie, że jego własna twarz ze wstydu świeci w ciemności na czerwono. Boże, i pomyśleć, że Szef Ochrony Parku Marzeń był tak bliski zarżnięcia dwóch aktorów! To by dopiero była reklama... Do diabła z tym. Griffin rozdarł dach i wskoczył do środka. Strażnicy byli zupełnie zaskoczeni. Gryf wylądował na plecach jednego z nich i kilkakrotnie jego nóż zagłębił się bezkrwawo w ciele ofiary. Tubylec zwalił się na ziemię. Ten drugi potknął się o jego ciało i kiedy padał, Gryf zręcznie poderżnął mu gardło. - Łatwizna - mruknął potrząsając głową. Złodziejka zeskoczyła z dachu, a za nią Fortunato, który o mało co nie skręcił sobie przy tym kostki. Popatrzyła po zabitych i niechętnie musiała go pochwalić. - Nieźle, jak na nowicjusza. Co pokażesz na bis? Zignorował jej pytanie i podszedł cicho do drzwi. - Nie mamy dużo czasu. Oni są już gotowi do złożenia ofiary. Ciemna Gwiazda wyjrzała ostrożnie i zobaczyła przywiązaną do drewnianej ramy Europejkę, którą właśnie namaszczano mazią z roztartego ziarna i świńskiej krwi. - Fortunato - szepnęła Złodziejka, przyciągając do siebie usmolonego mężczyznę - jak myślisz, potrafiłbyś trafić człowieka w gardło z odległości piętnastu kroków. - Mogę spróbować. Mam siedemdziesiąt dziewięć procent zręczności, reszta zależy od komputera. Pistolet byłby lepszy. - Nie, musisz oszczędzać kule. Użyj noża. Fortunato przekręcił rękojeść i za chwilę miał w ręku świecące ostrze. - Musimy poczekać na właściwy moment... Muzyka stała się jeszcze głośniejsza. Poznaczony bliznami kapłan obchodził dziewczynę dookoła, podskakując i wymachując nożem z czarnego szkła. Pozostali odsunęli się, robiąc miejsce dla tańczącego przywódcy, zahipnotyzowani jego ruchami. Czarownik zataczał się w transie jak krab i piana ciekła mu z ust. Nożem rozciął sobie skórę na brzuchu, podszedł do dziewczyny i zaczął pocierać swoim brzuchem o jej, smarując ją własną krwią. Griffin nie widział twarzy uwięzionej, ale dostrzegł, gdy zesztywniała z przerażenia i próbowała się odsunąć. Najwyższy kapłan uśmiechnął się lubieżnie i powtórzył wszystko od początku, tym razem wolniej. Żałosny krzyk dziewczyny przebił się przez dudnienie bębnów. Kapłan wzniósł nóż... - Teraz! - syknęła Ciemna Gwiazda. Dłoń Fortunato śmignęła krótkim łukiem naśladującym gest rzucania nożem. Błysk srebra przemknął od jego ręki do gardła kapłana, który w tej samej chwili zatoczył się i podniósł ręce ku szyi. Spomiędzy drgających warg pociekła mu krew. - Trafiony! - wrzasnął radośnie Fortunato. Zanim jeszcze skończył, Gryf wyskoczył z kaplicy i podbiegł ku ofierze. Na krótką chwilę ich oczy spotkały się; na jej twarzy odmalowała się wdzięczność i podziw. Fortunato dogonił go w następnej chwili i razem stawili czoła wrogom, podczas gdy Ciemna Gwiazda rozcinała więzy krępujące dziewczynę. Pierwszy napastnik dźgnął Gryfa włócznią o świecącym ostrzu. Złodziej uchylił się lekko, chwycił za drzewce i pociągnął. Tubylec przewrócił się. Drugi dostał błyszczącym ostrzem w brzuch i padł wyjąc. Szybkie spojrzenie na Fortunato upewniło Gryfa, że młodszy Złodziej zdobyczną włócznią skutecznie powstrzymuje atak dwóch tubylców. Ciemna Gwiazda uwolniła dziewczynę i popchnęła ją do środka trójkąta obronnego, utworzonego przez trójkę walczących Złodziei. Dwaj wojownicy rzucili się na Złodziejkę. Jeden padł od razu, pchnięty nożem, przed wściekłym ciosem drugiego Ciemna Gwiazda zdołała się uchylić, po czym dźgnęła tracącego równowagę przeciwnika w plecy. Na plac wbiegł tłum tubylców z uniesionymi włóczniami. Równocześnie z tyłu rozległ się mrożący krew w żyłach wrzask. Wojownicy odwrócili się, by stawić czoło nowemu niebezpieczeństwu, lecz za moment stało się jasne, że nie mają żadnych szans, bowiem do akcji wkroczyła Martha. Mała kobieta ruszyła do ataku jak berserker, wymachując świetlistą halabardą. Jej skórzana zbroja pokryta była błotem. Za nią biegło kilkunastu Wojowników i Czarodziej. Czarodziejska laska Giny śpiewała swą tajemną pieśń, a z jej czubka strzelały błyskawice. Czarodziejka nuciła i tańczyła pośród rzezi. Panthasilea władała mieczem z niesamowitą szybkością, przebijając sobie szybko drogę do Fortunato. Posłała mu całusa i stanęła z nim ramię w ramię. Tubylcy walczyli do śmierci ostatniego z nich. W szale bitwy widać było tylko migoczące w świetle pochodni noże, włócznie i napięte mięśnie pod spoconą skórą. Oliver Frank z mieczem w ręku ostrożnie krążył wokół swego przeciwnika. Świetliste ostrze włóczni drasnęło go w brzuch. Uskoczył w bok, jednocześnie zadając cios mieczem. Drzewce tubylca zablokowało jego cios. Obaj mężczyźni wycofali się na poprzednie pozycje, skupiając na sobie całą uwagę. Oliver udał, że zadaje cios wysoko, a ciął po nogach. Gdy przeciwnik spróbował odeprzeć ten cios i odsłonił się, Oliver natychmiast z tego skorzystał. Uderzył mieczem po żebrach i wojownik zwalił się na ziemię, wyjąc i trzymając się za brzuch. Walka dobiegła końca. Wszędzie leżały martwe ciała tubylców. Nagle Mistrz Wiedzy krzykiem zwrócił uwagę wszystkich na dach starego kościoła. Wzdłuż jego krawędzi szedł, zataczając się, kapłan z nożem w gardle. Oczy miał szkliste, a pierś i szyję pokryte krwią. Po chwili odsłonił zęby w upiornej karykaturze uśmiechu, a w jego oczach zapłonęła nienawiść silniejsza niż śmierć. Otworzył usta i wydobyły się z nich bulgoczące dźwięki. - Do tyłu wszyscy! - krzyknął niepotrzebnie Chester. Gracze już cofnęli się przed smugą światła rozpalającą się nad placem. - Zabierzcie dziewczynę i uciekajcie! - zawołał Chester, ale było już za późno. Migocząca smuga odcięła dziewczynę od wszystkich, z wyjątkiem Eamesa i Leigha, którzy twardo stali przy niej. - Co o tym myślisz, Chester? - zapytała zadyszana Gina. - Ukaż zaporę! - krzyknął Mistrz Wiedzy. Z jego ręki wystrzelił zielony płomień, trafił w lśniące pasmo i zgasił je. - To złudzenie! Blef! W tej samej chwili dżungla za nimi zatrzęsła się od huku i trzasku łamanych drzew i gałęzi. Ziemia z głuchym dudnieniem zadrżała pod ich stopami. Eames pochwycił dziewczynę w ramiona i zaniósł do środka grupy graczy. Stanęli półkolem twarzami do dżungli i czekali. Wszyscy jęknęli na widok potwora, który wygramolił się spomiędzy drzew na polanę. Był większy od kościoła i miał głowę węża. Jego ciało było szare, mniej więcej okrągłe i posiadało kilkadziesiąt krótkich, mocnych nóg, które poruszały się bardziej jak rzęski niż normalne kończyny. Mimo to, potwór zbliżał się do graczy z zastraszającą prędkością. Jego paszcza była przedziwna, bowiem pysk nie był większy niż ludzkie usta. W tak wielkiej głowie niemal zupełnie nie było go widać. Chester z uwagą przyglądał się nadchodzącemu potworowi. Zobaczył, jak bestia podchodzi do jednego z zabitych. Paszcza potwora zaczęła się rozszerzać niby budzący się kwiat powoju, odsłaniając dziąsła usiane wieloma rzędami małych, ostrych zębów. Stwór przykucnął przy zwłokach tubylca, wessał je do połowy, po czym zaczął przeżuwać. Chester cofnął się. - Nie chcę mieć do czynienia z tą bestyjką. Chodźmy stąd szybko. Fortunato podbiegł do Chestera, wymachując rewolwerem. - Jak chcesz, to spróbuj - powiedział Chester. - Reszta, ruszać! Gracze rozpoczęli planowy odwrót. Stwór skończył posiłek i podniósł wzrok. Jego paszcza zacisnęła się w głodnym grymasie. Ruszył szybko za nimi. Fortunato stanął pewnie i chwycił obiema dłońmi rękojeść rewolweru, trzymając go na odległość wyprostowanych rąk. Strzelił szybko dwa razy i spojrzał na rezultat. Dwie małe, pomarszczone dziurki na gładkim ciele bestii wcale nie krwawiły i szybko zaczęły się zabliźniać. Stwór nawet nie zwolnił. Tony strzelił jeszcze raz, tym razem uważniej mierząc w oczy i paszczę. Strzelał, dopóki nie zabrakło mu naboi, a potem zaczął uciekać jak prawdziwy złodziej. Potwór był tuż za nim. Odwrót szybko zmienił się w bezładną ucieczkę. Kasan prowadził ich przez busz ścieżką na tyle szeroką, że mogli biec podwójnym szeregiem. Szyk rozciągnął się. Ten sprint sporo kosztował McWhirtera, który był teraz zupełnie wyczerpany. Zataczał się, jakby miał zaraz upaść. Chester biegł obok Maibanga. - Co to za potworność? Mały przewodnik wysapał przez zaciśnięte zęby: - Nazywa się Nibek. Nasi wrogowie wezwali go, by ich pomścił. Mistrz Wiedzy obejrzał się. Drzewa nie zwalniały tempa biegu potwora. Bez trudu obalał je i zbliżał się coraz bardziej. Na jego małej paszczy malował się niepokojąco ludzki, drwiący uśmiech. - Cholera jasna! - wrzasnął ktoś z tyłu. Chester obejrzał się znowu i zobaczył, że klęła Martha, która nie mogła za nimi nadążyć z powodu swoich krótkich nóg. Jeszcze kilka sekund i pysk potwora rozszerzy się i... - Zostaw ją - powiedział szybko Maibang. - Zanim ją pożre, my będziemy daleko. - Powinienem ciebie rzucić tej przeklętej bestii - wściekł się Chester. - Ona jest moja, a co moje, nie oddam bez walki! - odwrócił się i uniósł ręce. - Usłyszcie mnie, o Bogowie - zielone światło otoczyło jego postać, a kiedy krzyknął, jego głos miał siłę grzmotu: - Zbierzcie się u mego boku dzieci światła i ciemności. Ta bestia z piekła rodem nie pokona nas! Fortunato obejmował drzewo i ciężko dyszał. - Acacia mówi, że Złodzieje nie walczą dobrze - wysapał do Alexa. - Lepiej trzymać się z tyłu. Eames podbiegł do Marthy. Nibek był tuż przy nich i zasyczał. Kołysał pokrytym łuską łbem, w którym brakowało jednego oka. Panthasilea i Oliver wyciągnęli miecze i dołączyli do broniących się. Za nimi Gwen uklękła do modlitwy rzucając migotliwą, białą aurę wokół nich. Gina i Bowan Czarny przesunęli się na prawo, zachodząc potwora z boku. Chester poszedł na lewo. Potwór zaatakował. Przy pierwszym podejściu Martha dźgnęła go w drugie oko i uskoczyła mu z drogi tak, że kłapnięcie zębów potwora ledwie ją drasnęło. Cios jednak był chybiony. Teraz uderzył Eames, lecz Nibek obrócił łbem zbyt szybko i wojownik nie zdążył uciec. Potknął się i upadł na ziemię, a jego aura zaświeciła na czerwono. Paszcza potwora zaczęła się już rozszerzać i tylko cios zadany przez Olivera zmusił bestię do odwrócenia uwagi. Oliver cofał się, póki nie oparł się plecami o drzewo. Nibek uśmiechnął się i ruszył, by go zabić. Białe ochronne pole wokół Olivera zalśniło mocno i stwór zasyczał ze złości, gdy zobaczył, że nie może dosięgnąć swej ofiary. Zaatakował więc Gwen, która klęczała modląc się. Czekała z pochyloną głową aż Nibek się zbliży, a wtedy podniosła otwarte dłonie, i pełna moc jej wewnętrznej siły strzeliła mu prosto w paszczę. Stwór odskoczył oślepiony. Mistrz Wiedzy strzelił z boku magicznym płomieniem tak silnym, że noc stała się na chwilę czerwono zabarwionym dniem. Dreager próbował uderzyć Nibeka dużą gałęzią, ale w chwili, gdy potwór uskoczył po ataku Chestera, Inżynier wpadł prosto na bestię. Aura Dreagera natychmiast poczerwieniała, a potem przygasła do czerni. Gracze walczyli teraz dużo sprawniej. Nibek próbował ugryźć Gwen, lecz wtedy Bowan przypalił go ogniem. Tony załadował ponownie rewolwer i strzelał do potwora. Zarośla tliły się i dymiły, lecz skóra Nibeka ledwo poczerniała od ognia. Griffin rzucił w niego tubylczą dzidą i przebił nią głowę potwora na wylot. Mimo że zielonkawa krew pulsując wypływała z rany, Nibek wciąż żył. - Jego mózg musi być w ciele! Czarodzieje do mnie! Gina stojąca w środku ogarniętych ogniem zarośli uderzyła całą swą mocą w bok stwora. Bestia oszalała z bólu i wściekłości, rzuciła się na najbliższe drzewo i masa płonących gałęzi spadła prosto na Ginę. Czarodziejka krzyknęła z furii, bo jej aura zaczerwieniła się, a potem przygasła do iskrzącej się słabo czerni. Chester zobaczył to i twarz mu pobladła. - Bowan! Nic z tego nie będzie! Ten potwór jest od nas silniejszy, wybije nas wszystkich! Spróbujmy ataku z dwóch stron! Bowan podwoił wysiłki. Z czubków jego palców strzelały płomienie. Chester rozłożył szeroko ręce i zaintonował: Usłyszcie mnie teraz, o Władcy Jasności! Wiedzcie, że toczę ten bój dla Waszej wielkości. Nie dbam, ile przyjdzie mi za ten czar zapłacić. Lecz niech wasz sługa zdoła mrozem razić! Z jego dłoni wystrzelił strumień białego pyłu, który trafił Nibeka w bok przeciwny do tego skąpanego w ogniu. Paszcza potwora wykrzywiła się ohydnie i wyrwał się z niej straszliwy trzask. Skóra wzdłuż jego kręgosłupa pękła, odsłaniając kości i czerwone mięso. Teraz Nibek znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Bowan zmienił taktykę i jego ogień smagał teraz po otwartej ranie. Potwór czołgał się w kółko, zakreślając coraz mniejsze kręgi, jak rozgnieciony żuk. Do walki przyłączyli się Wojownicy i zaczęli dźgać i ciąć. Nibek nie miał już oczu i prawie nie miał też nóg, lecz wciąż próbował atakować. W końcu gracze rozsiekali go na strzępy. Ci, którzy przeżyli, stanęli zmęczeni opierając się o siebie nawzajem lub o drzewa. Dyszeli ciężko i rozglądali się. - Aury! - krzyknął Chester i aury zabłysły. Sześć było zabarwionych na czerwono, a trzy na czarno. Dwie z tych ostatnich były całkowicie czarne, aura Giny wciąż jeszcze migotała. Chester powiedział zmęczonym głosem: - Gwen, zobacz, co możesz zrobić dla Giny. Pozostali są straceni. Opiekunka kiwnęła głową, dotykając ze smutkiem ramienia Dreagera. Ten poderwał się rozwścieczony. - Co to znaczy „pozostali są straceni?” Nawet nie spróbujecie nas ratować?! - wrzasnął. Chester wyciągnął do niego współczująco rękę, ale rozgniewany Inżynier odtrącił ją. - Słuchaj, Dreager - powiedział Mistrz Wiedzy. - Gwen ma ograniczoną ilość mocy i większą jej część zużyła osłaniając Eamesa i Olivera. Gdyby spróbowała pomóc wam wszystkim, wyczerpałaby się zupełnie. Wtedy nie mogłaby już pomóc nikomu. Dreager prychnął gniewnie, a jego czerwona cera spurpurowiała jeszcze bardziej. - Więc tylko jedno z nas może być ocalone, tak? - Jedno - odpowiedział Chester cicho. Dreager podszedł tak blisko, że aż dotknęli się klamrami pasków, i przysunął twarz do twarzy Hendersona. - A dlaczego to ona ma żyć? Nie obchodzi cię nikt, kto z tobą nie śpi, prawda? Głos Chestera nie był głośny, ale wszyscy i tak go usłyszeli. - Dreager, jesteś martwy. Całkiem martwy. Nie czułeś wstrząsu? Twoje tindalo stoi za tobą, spójrz tylko. Inżynier odwrócił się i zadrżał. Zobaczył swego mglisto-białego, przejrzystego sobowtóra, który kiwał do niego widmowym palcem. - Gdybyś był takim graczem, jak ten drugi, który miał dość godności, by spokojnie przyjąć swój los i odejść, moglibyśmy sobie tego oszczędzić. Ponieważ jednak sam tego chcesz, powiem ci, że Gina obchodzi mnie, bo jest świetną Czarodziejką, podczas gdy ty jesteś marnym, drugorzędnym Inżynierem, który nie ma nawet dość rozsądku, by zostawić walkę Wojownikom. Dreager zapienił się, próbując coś powiedzieć, lecz Chester przerwał mu. - A w odpowiedzi na drugie pytanie, powiem ci, że gdybym spędził wczorajszą noc z tobą zamiast Giny, to tym chętniej wykopałbym twoją cholerną dupę z tej gry. Dreager rozejrzał się po graczach i nie spotkał ani jednej współczującej twarzy. Splunął na ziemię. Potem odszedł za swoim duchem parę kroków, lecz po chwili zatrzymał się i zacisnął pięści. - Pożałujesz tego, Henderson! Przysięgam na Boga, że pożałujesz. Powiedziawszy to, zniknął w ciemnościach. Rozdział 16 Przerwa na odpoczynek Gina siedziała na swoim śpiworze z kolanami podciągniętymi pod brodę. Trzaskało ognisko. Nad ogniem bulgotały szynka z fasolą, wydzielając smakowity zapach. - Mieliśmy dzisiaj kilka poważnych wypadków, trzy osoby zginęły - mówił Chester. - Potrzebny nam będzie nowy Inżynier i jeszcze jeden Opiekun, żeby ulżyć Gwen. Wiem, gdzie możemy znaleźć ich obu za jednym zamachem, więc tam udamy się najpierw. Martwię się trochę o nasze punkty, ale Nibek nie był malowanym potworem i IFGS musi to wziąć pod uwagę, więc wszystko powinno się wyrównać. Gina pokiwała głową. Była na wpół śpiąca, ale Chester nie zauważył tego. Westchnął i przetarł oczy dłońmi. - Myślę, że mamy lekką przewagę, a w grze takiej jak ta, to wszystko, na co możemy liczyć. - Gina oparła głowę na jego kolanie - Mogę się założyć, że jeszcze zobaczymy Dreagera jako zombie. Ale nawet jeśli tak będzie, to ile szkód może... Griffin siedział z założonymi rękami, oparty o pień drzewa, dyskretnie obserwując i przysłuchując się wszystkiemu. To dziwne, ale czuł się zmęczony. Naprawdę zmęczony, jakby przez cały dzień zmagał się z prawdziwymi potworami, a nie z hologramami. Po wszystkim, tak jak wszyscy inni, zdjął plecak i padł na ziemię z okrzykiem zachwytu. No bo czemu nie? To dobra zabawa... Potrząsnął głową. Praca. Myśl o swojej pracy. Rozejrzał się po piętnastu ludziach w obozowisku. Dwanaścioro było graczami, troje pozostałych to Ocalona Dziewica i aktorzy grający role Kagoiano i Maibanga. Nie zwracając na siebie uwagi Alex wstał, zniknął wśród drzew i szedł tak długo, aż ognisko stało się ledwo widoczne. Nadajnik w jego portfelu zabrzęczał zaraz po włączeniu. - Tu Griffin. Marty? Jesteś tam? - Tak jest, szefie. Przesłuchaliśmy już tych trzech, którzy dzisiaj wypadli z gry. Poddaliśmy nawet testowi na prawdomówność tego pierwszego... zaraz, zaraz, jak on się nazywał, aha, Garret. Pozostali dwaj zgodzili się zaliczyć test jutro. Oczywiście wszyscy zostają tu jako goście Parku Marzeń. - Bez wątpienia zawdzięczamy to twojemu urokowi osobistemu. - Och, bez wątpienia. Aczkolwiek bilet na nieograniczone korzystanie ze wszystkich atrakcji PM mógł mieć z tym coś wspólnego. Wyobrażasz sobie! Nie dość, że za każdym razem można iść na sam początek kolejki, to jeszcze za darmo! Garret twierdzi, że ma zamiar ustanowić rekord Guinnessa wjeździe na Kolejce Grawitacyjnej. Alex parsknął śmiechem rozluźniając się całkowicie. - Ja też dowiedziałem się paru ciekawych rzeczy. Myślę, że możemy skreślić Alana Leigha. Zeszłej nocy był zbyt zajęty próbując uwieść Eamesa, jednego z wojowników. Alex nie był szczególnie zaskoczony chwilą ciszy, a potem skrępowaniem w głosie Marty’ego. Bobbick, tak samo jak Melissa i większość mieszkańców Kalifornii, był produktem odrodzenia religijnego, które miało miejsce po trzęsieniu ziemi. Konserwatyzm w sprawach seksu wciąż był częściej regułą, niż odstępstwem od niej. Chociaż, gracze sami ustalali swoje reguły... Mimo to, Marty był zawodowcem i jako taki zadał zawodowe pytanie. - Czy możemy też wykreślić Eamesa? - Nie. Nie grał do tej pory zbyt wiele, więc nie zajmuje zbyt wysokiej pozycji na naszej liście, ale odmówił Leighowi. Mógł być sam przynajmniej przez część nocy. Leigh gdyby go szukał, mógłby pomyśleć, że Eames zabrał swój śpiwór i przeniósł się gdzieś, żeby uniknąć nieprzyjemnej sytuacji. Leigh miał w planie coś innego niż kradzież. Podejrzewam, że możemy również wykreślić Hendersona. - Dlaczego? - Pomyśl tylko. Nigdy nie uważaliśmy graczy za zagrożenie, dlatego że tak bardzo żyją fantazją. Dla Hendersona gra to sens życia, całe jego jestestwo, l nieźle mu się to opłaca w kategoriach sławy i władzy. Nie wygląda mi na osobę, która ryzykowałaby aż tyle dla pieniędzy. To w większości przypuszczenia, ale skoro już o tym mówimy, to wydaje mi się, że możemy również wykluczyć Ginę, ponieważ ostatnią noc spędzili razem. Skłonny jestem teraz sądzić, że złodziej był sam. Oczywiście nie można wykluczyć, że była to akcja zespołowa, gdzie jeden partner zapewniał alibi drugiemu. Hmm... - O co chodzi, Griff? - Następny kłopot. Sprawdź poczekalnię dla graczy rezerwowych. Jest tak samo blisko Sektora A jak Ośrodek Badawczo-Rozwojowy. Czy któryś z rezerwowych nie mógł się dostać do „A”, a potem wrócić przez szyb remontowy? Wygląda na to, że jesteśmy ślepi na graczy. Po prostu, pod względem psychologicznym nigdy nie traktowaliśmy ich jako źródła zagrożenia. - Zajmę się tym. - W porządku. Powiedz mi teraz, czego mam szukać dalej. Masz mapę Sektora A? - Nawet kilka. - W takim razie wyprzedziliście mnie. Dobrze, zaznaczcie na nich trasy, jakimi morderca mógł przedostać się do szybu remontowego nr 18. - Jest tylko jedna dobra droga. Musiał obejść górę z papiermache. Griff, powinniśmy byli zainstalować ekrany TV w tych nadajnikach. Mógłbym ci wtedy pokazać... - Jedna droga, świetnie. Teraz nakłoń Lopeza, albo kogoś innego, żeby powiedział ci, co morderca musiał widzieć po drodze. Coś, o czym tylko on może wiedzieć. - Lopez może nie być zachwycony wcześniejszym informowaniem gracza... - Do diabła, przecież tu chodzi o morder... tak, masz rację. Ale postaraj się go przekonać. - Oczywiście - mruknął sceptycznie Marty. Na linię weszła Millie. - Szefie, mamy wiadomości. - Coś wstrząsającego? - Wstrząsającego nie, ale interesującego. Jak się zdaje, Rice zmarł w jakiś czas po tym, jak go związano. Sądzimy, że odzyskał przytomność przed śmiercią. - Dlaczego? - Plastry na kciukach i na przegubach Rice’a były mocno przetarte. Musiał trzeć nimi o betonową podłogę próbując się uwolnić. Udusił się, bo knebel zatykał mu usta, a dodatkowo miał zatkany nos. - Uuch... - Griffin potrząsnął głową, czując jak przechodzi go dreszcz. - Co za diagnoza. Umarł z powodu kataru. Czyste wariactwo - przeciągnął dłonią po włosach, próbując się skupić. Walka ze smokami bywa naprawdę wyczerpująca. - Co jeszcze? - Ta zaginiona statuetka albo została skradziona, albo jest w rękach kogoś spoza PM. Nikt o niej nic nie wie. Rice wykonał ją na drugim roku studiów na Uniwersytecie Stanu Oklahoma. I jeszcze jedno. Kokubun, ta pani, która chciała kupić ją od niego, powiedziała, że statuetka sprawiała wrażenie pustej w środku. - Pustej? W porządku. - Sprawa się jeszcze bardziej komplikuje, szefie. Skip O’Brien sprawdził profil psychologiczny Rice’a i okazało się, że bez wątpienia zapis w komputerze został zmieniony. - W jaki sposób? - O’Brien twierdzi, że oryginalne dane, które wprowadził do pamięci komputera po przyjęciu Rice’a do pracy, mówiły, że Rice jest zbyt dużym samotnikiem, żeby nadawał się do pracy w biurze. Po prostu nie nadawał się do pracy zespołowej. Teraz w jego karcie napisane jest, że ma wysoce wykształcone zdolności do współpracy, wyższy stopień tolerancji stresów, a jego IQ zostało podwyższone o dziesięć punktów. - Proszę, proszę. To się rzeczywiście robi bardzo dziwne. Ktoś przygotowywał Rice’a do objęcia stanowiska za biurkiem. Być może ktoś ważny. Millie, proszę, dowiedz się, czy Rice prosił o przeniesienie do innego działu, albo czy ktoś sobie tego życzył. Idźcie za wszelkimi dostępnymi poszlakami. Dziękuję wam, świetnie spisaliście się. Jeszcze się z wami skontaktuję. Zawiadomcie mnie, jeśli będziecie mieli coś ważnego do przekazania, ale pamiętajcie, że mogę nie być w stanie odpowiedzieć. Znowu odezwał się Bobbick: - Tak przy okazji, Griff, chcieliśmy ci powiedzieć, że wszyscy śledziliśmy przygody sławnego Gryfa i musimy przyznać, że wspaniale wyglądałeś walcząc z tymi dzikusami. Roześmiał się wraz z Millie. Ona powiedziała: - Kiedy rzucałeś tą włócznią w potwora, wyglądałeś tak poważnie, szefie. A może prowadziłeś podwójne życie? Za dnia cichy i łagodny szefunio, a nocami mściciel krzywd... - No, no, bez przesady. Cieszę się, że się dobrze bawicie, ale czeka na nas praca. Zadzwonię do was jutro. Zabrzęczał wyłączony nadajnik. Griffin zamknął portfel i schował go do kieszeni. Splótł palce, osłaniając nos i odetchnął głęboko. Do miejsca, gdzie stał oparty o oplecione pnączami drzewo, dochodziły dźwięki zabawy przy ognisku. Głosy były zmęczone, lecz szczęśliwe i gdy Alex zaczął się przysłuchiwać, usłyszał jak Martha fałszując śpiewa: Dobra była dla Odyna, Choć staremu rzedła mina, Gdy krakanie słyszał wieszcze. Nie czas na Olbrzymów jeszcze. Chciał uśmiechnąć się, ale nie mógł. „Praca najpierw, mój stary. Praca. Najpierw musisz znaleźć mordercę i złodzieja, zanim będziesz mógł odpocząć...” O, ta stara, dobra religia, Stara, dobra religia. Stara, dobra religia, Wciąż dobra dla mnie jest! Montezuma, król wspaniały, Serca się ku niemu rwały, W czasie mokrych rytuałów, Choć nie brakło i banałów. Nie, wtedy też nie będzie mógł odpocząć. Będzie na niego czekać robota papierkowa i udział w konferencjach. Potem rozprawa sądowa i składanie zeznań, i wreszcie opracowanie zupełnie od nowa systemów bezpieczeństwa w Ośrodku Badawczym. A potem... Potrząsnął głową. „Tylko tak dalej i wkrótce zaczniesz myśleć, że życie polega na tym, by harować do upadłego, wrócić do domu i wrzucić coś na ruszt, przespać się parę godzin i znowu praca... No więc?” - Cześć - powiedziała Acacia, wyłaniając się z mroku. Jej beżowy strój safari był poplamiony, jak można było się spodziewać po takim dniu, a ona sama wyglądała na zmęczoną. Jednak pamiętała o tym, by upiąć masę swoich ciemnych włosów, które pięknie okalały jej twarz. - Cześć - Alex podszedł pół kroku bliżej i niepostrzeżenie na jego wargi wypłynął uśmiech. - Co cię tu sprowadza? Acacia zachichotała figlarnie. - Wiesz, Toniemu zachciało się śpiewać, a mnie się nudzi. I czuję się trochę samotna. Griffin nadstawił ucha w stronę ogniska i dosłyszał słaby, ale miły tenor McWhirtera obok ryku Marthy: Stara dobra religia, Wciąż dobra dla mnie jest! Dobra była i dla Kali, Chociaż objąć ją się bali. Mogli nie wyjść z tego cali! - A co z Eamesem? Wydawało mi się, że widziałem, jak wymieniacie porozumiewawcze uśmiechy. - To było tylko na zeszłą noc. - Oparła się o drzewo tuż obok niego i przeciągnęła się zmysłowo. - Zresztą to nie było nic wielkiego, przeważnie rozmowa. On nie jest tak bardzo w moim typie, jak się spodziewałam. - A kto jest w twoim typie? - Aha! Kiedyś to się nazywało podchwytliwe pytanie. - A jak teraz się nazywa? - Niepotrzebne pytanie, biorąc pod uwagę, że jestem tu w lesie z tobą. Uśmiechnęła się niepewnie, patrząc mu w twarz. - Nie rozumiem cię, Gary. - Czego nie rozumiesz? - Wiesz, nie mogę pozbyć się wrażenia, że wolałbyś przyglądać się niż uczestniczyć. Chciałbyś stać na uboczu i obserwować. Chrząknął. - Czy to źle? - Nie, nie sądzę. Po prostu jest w tobie coś, co lubię, a wydaje mi się, że nie czerpiesz z gry tyle, ile mógłbyś. - A cóż takiego tracę? Naprawdę, bawię się świetnie. Spuściła na chwilę wzrok. - Podchodzisz do wszystkiego w sposób, którego nie mogę pojąć. Zachowujesz się jak należy, nawet entuzjastycznie, ale jest w tym coś z urzędowej powagi. Zupełnie jakbyś bał się, że za dobrze się bawisz. Założę się, że traktujesz swoją pracę bardzo poważnie, prawda? - Chyba tak. Rozumiem, do czego zmierzasz. Czemu jednak ktoś, kto boi się zabawy, miałby pracować w PM? - przesunął lekko palcem po jej karku. - Albo przyłączać się do grupy graczy? Dobiegły ich głosy śpiewające: Dobra była dla Dagona, Konserwatywnego pogana, Co, jak rzecz ogólnie znana, Wciąż głosuje na Reagana. - Ponieważ nic o tobie nie wiem, myślę, że mogę trochę pozgadywać. Wydaje mi się, że Cowles Industries jest idealnym miejscem dla kogoś, kto lubi patrzeć, jak inni się bawią. Powiedz szczerze, jak często sam tu przychodzisz? - Niezbyt często - przyznał. - Ale... - I mogę się założyć, że twoja praca wymaga ogromnej odpowiedzialności. - Och... do diabła, może i masz rację. Prowadzenie restauracji wymaga tyle pracy, ile zechcesz w to włożyć - zacytował słowa Gary’ego Tegnera. „Gdyby się nad tym zastanowić, to samo można by powiedzieć o obowiązkach Szefa Ochrony”. W oczach Acacii błysnęło skryte niedowierzanie. - Wyobrażałam sobie, że twój zawód jest zupełnie inny. I również skłonna byłabym przypuszczać, że wzięcie udziału w tej ekspedycji też nie było twoim pomysłem. Ty naprawdę tu nie pasujesz. Czyżby twój lekarz zalecił ci to dla zdrowia. - Powiedz mi - powiedział, obejmując ją w talii i splatając palce. - Jeśli obiecam, że spróbuję dopasować się i od tej pory bardziej zaangażować się w zabawę, to co dostanę? - Wiesz co - powiedziała, odsuwając się od niego tylko na tyle, by móc na niego spojrzeć - nawet w tym pocałunku było trochę urzędowej powagi. - Może mam poważne zamiary. - No chyba... - znowu go pocałowała, tym razem dłużej i namiętniej. Kiedy się oderwała, jej namiętność przygasła. Pogładziła dłońmi jego pierś, czując pod palcami twarde mięśnie, i znowu wróciły pytania. - Wiesz - powiedziała prawie szeptem - ty naprawdę jesteś dziwny, Gary, ale lubię cię. - Dlaczego? - Bo zadajesz za dużo pytań, oto dlaczego. I bardzo rzadko na nie odpowiadasz. Co oznacza, że pod maską tego dużego, silnego, milczącego mężczyzny kryje się mały chłopiec, taki, jakiego lubię - przycisnęła się do niego. - Kiedy ostatni raz powiedziałeś temu chłopcu, że pracował wystarczająco ciężko, i że to nic złego pobawić się trochę? Wzruszył ramionami, trochę zmieszany. „Jakieś dziesięć minut temu. Niech to wszyscy diabli!” - Chyba dlatego tu jestem. Może to było zbyt dawno - próbował znowu ją pocałować, ale odwróciła głowę na bok, tak że musnął tylko jej policzek. - Gary, całujesz po to, by uciec, nie żeby się zbliżyć. Nie musisz nic mi mówić, ale spytaj siebie, jak dawno temu to było. Jeśli będziesz miał ochotę porozmawiać, naprawdę porozmawiać, to wiesz, gdzie mnie znaleźć - pocałowała go z dziwnie przygaszonym zapałem, zdjęła jego ręce ze swojej talii i odeszła w stronę ogniska. Griffin przyglądał się, jak odchodzi, z mieszanymi uczuciami; ulgi, że pozbył się jej natręctwa i odrobiną zakłopotania z powodu smutku, jaki czuł. Nie miała prawa wtrącać się do jego myśli ani życia. Nie był tu dla jej przyjemności, ani nawet dla swojej. Dobra była i dla Izys Co niebiańską miała fizys, I pomoże nam na kryzys, Więc i dla mnie dobra jest! Cicho, z rękami w kieszeniach, Alex wrócił do graczy przy ognisku. Przerwano śpiewy i rozdzielano właśnie wieprzowinę z fasolą. Eames szedł balansując dwoma talerzami. Jeden podał drobnej dziewczynie o włosach koloru miodu, która była w niewoli u Fore, i usiadł obok niej. Alex przeglądał wcześniej jej akta. Nazywała się Janet Kimball i podobnie jak Harvey „Kasan Maibang” Wayland, była aktorką, grającą dla punktów i niewielkiego procentu zysku. Siedziała skulona na skale, słuchając uważnie Alana Leigha. Podarte ubranie przykryła czarnym płaszczem z plecaka Bowana, ale nawet będąc w tak opłakanym stanie, czuła się zupełnie swobodnie. - Chciałem zobaczyć, jak żyje ta druga połowa - mówił Leigh - więc zgłosiłem się jako aktor do gry Muhammada Portera „Handlarz Niewolników”. Twoim zadaniem jest uwolnić pół setki sprzedanych współplemieńców z fregaty „Tante Marie”, zanim dopłynie ona do targu w Nowym Orleanie, i to tak, aby załoga nie wyrzuciła swojego ładunku za burtę... - Oglądałam to nagranie. Tak, teraz przypominam sobie ciebie. Brr. Leigh pokiwał głową, zadowolony z siebie. - Byłem dobrym handlarzem. Uprzejmym, złym do szpiku kości i gotowym sprzedać własną matkę, gdyby miała odpowiedni kolor skóry... Jeśli już o tym mówimy, kochanie, to można byłoby dostać za ciebie niezłą sumę na każdym targu - jego spojrzenie spoczęło na kształtnych nogach Janet z wyraźną przyjemnością. Przez chwilę Alan Leigh naprawdę wyglądał na złego handlarza niewolników, a Janet zdawało się to podobać. Potem przerwał ten moment urzeczenia, pakując sobie do ust porcję fasoli. Przeszkadzało mu to trochę w mówieniu. - Więc niby kim jesteś, Janet? - Lady Janet, jeśli już. Jestem brytyjską damą, porwaną przez dzikich tubylców w drodze do Australii. - Czy zgwałcono cię? - Nie - powiedziała smętnie. - Zdaje mi się, że mieli nadzieję, że jestem dziewicą. - Na to nie ma szans, co? - wtrącił się Eames. - Nie określiłabym tego w taki sposób, panie Eames... Ach! A oto i jeden z moich dzielnych wybawców! Griffin skiną głową. Usiadł w kucki naprzeciwko niej, ostrożnie stawiając sobie talerz na kolanach. - Trzeba przyznać, że warto było cię ocalić. Janet dygnęła nie wstając, a on mówił dalej: - A więc zaprowadzisz nas do straszliwych Fore, tak? - Tak. Proszę tylko, nie wspominajcie ich imienia w czasie gry, chyba że gotowi jesteście umrzeć. Mnie wolno, bo dali mi na to pozwolenie. Spędziłam z nimi trzy tygodnie, oczekując na pełnię księżyca, w czasie której miałam zostać złożona w ofierze - odwróciła się do Leigha. - Uważam, że barbarzyńskie zwyczaje są nadzwyczaj podniecające. Leigh nachylił się blisko niej. - Madame, pod tą powłoką cywilizowanego i kulturalnego człowieka znajdzie pani serce absolutnej bestii. Wyglądała na zafascynowaną. - Łącznie z kłami? - Szczególnie z kłami. Może chciałabyś kiedyś obejrzeć moje rogi..? - Wojownicy są dużo bardziej prymitywni i przyziemni niż Czarodzieje - prychnął pogardliwie Eames. - Myślałem, że bardziej zainteresowałby cię ktoś w moim typie. - Tak, pewnie tak myślisz - powiedział serdecznie Leigh. Oboje z Janet roześmieli się bez złośliwości. Eames był coraz bardziej zawiedziony. - Słuchaj, Janet, może chciałabyś pójść na spacer? - Och, nawet bardzo - powiedziała patrząc w oczy Alanowi. - Pójdziemy? Oboje odeszli od ogniska. Eames patrząc jak odchodzą przygryzł wargę. - A niech to wszyscy diabli! Kto by pomyślał, że będzie wolała pedała od prawdziwego mężczyzny. Griffin milczał. Eames spojrzał na niego wyzywająco. - Co o tym sądzisz? - Myślę, że to maniaczka, z rodzaju tych, co jeżdżą za zespołami rockowymi. Poszła z Alanem, bo on ma więcej punktów IFGS niż ty. „To nawet może być prawda” - pomyślał Alex. Eames mruknął, ułagodzony nieco. - Pewnie masz rację - posłał Griffinowi uśmiech. - Wiesz, kobiet nie sposób pojąć. - Masz rację, nie sposób. - Griffin skupił uwagę na stygnącym jedzeniu. Na słowne ataki Eamesa odpowiadał pomrukami. Wreszcie Wojownik znudził się i burcząc pod nosem odszedł w głąb lasu. Alex wrócił do swoich poprzednich rozmyślań. „Leigh ma sporo punktów doświadczenia. Brał udział w poprzedniej grze w Sektorze A i jeśli zauważył zeszłej nocy, że Eames jest bezpiecznie zajęty Acacią, mógł wtedy... Ale czy mógł liczyć na to, że Acacia zajmie uwagę Eamesa?” Obok niego klapnęła na ziemię Martha. - Jak się masz, Gary? - Nie najgorzej. Jestem chyba trochę zmęczony. - Taki duży i silny chłopiec jak ty? - zaśmiała się. - Myślałam, że przetrzymasz nas wszystkich. - Po prostu przez ostatnich kilka dni nie spałem zbyt dobrze - powiedział szczerze. - To zawsze mnie wykańcza. - Więc odpocznij dobrze dziś w nocy, wkrótce będziesz potrzebował wszystkich sił. - Czyżby? To nie jest naprawdę takie męczące. Nikt jeszcze nie stracił ochoty na seks... - Prawdziwa zabawa zacznie się dopiero jutro. Lopez do tej pory poddawał nas tylko próbom. Przed końcem jutrzejszego dnia otrzymamy ostatnie uzupełnienia i wtedy dopiero zaczniemy solidnie obrywać. - Ale czemu miałoby to być takie męczące? Przecież to tylko gra... Martha spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Rozejrzyj się, synku. Czy ci ludzie wyglądają na biorących udział w grze? Rozejrzał się. Martha miała rację. Na wszystkich twarzach było widać zmęczenie. Po raz pierwszy zauważył, jak bardzo ludzie wokół niego tulą się do siebie i pieszczą. Tony z Acacią obejmowali się w cieniu, Bowan i Ciemna Gwiazda oddawali się pieszczotom z żenującą poufałością, a Chester z Giną zaszyli się w podwójnym śpiworze. Oliver i Gwen w ogóle opuścili obozowisko. Pomyślał sobie, że rzeczywiście przypomina to nastrój przed bitwą. Silnie nasycona seksem atmosfera na pewno nie była udawana i z pewnością traktowana poważnie. Pogrążenie się w świecie fantazji było całkowite, a wyczerpanie równie prawdziwe, jak potrzeba bliskości i dotyku drugiej osoby... W jakim stopniu to wszystko się łączyło? W jaki sposób dotyczyło jego i jego problemów? Spojrzał na Marthę, która czekała cierpliwie na odpowiedź. Nie było już podniecenia w jej twarzy, lecz widać było zrównoważenie i stanowczość. Jakie jest jej miejsce? - Masz rację. To nie sprawia wrażenia gry. Ale przecież nie jest to prawdziwe życie. Więc co to jest? - To nie takie proste, Gary - powiedziała i Alex ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że nigdy przedtem nie słyszał, by mówiła cicho. - Dla każdego wygląda to trochę inaczej - mrugnęła do niego i znowu poczuł zaskoczenie, bo wydała mu się pociągająca. - Przeważnie to tylko zabawa. Co z sobą przyniesiesz, synku, to znajdziesz. Jeśli chodzi o mnie, to ja cały czas robię różne przedziwne i zwariowane rzeczy. Wielu z tych ludzi przez całe życie nie robiło nic bardziej podniecającego od rozmowy z komputerem w rejestracji hotelowej. Oni szukają tu prawdziwej przygody. Dla niektórych najważniejsze jest wyzwanie, jakie rzuca gra. Wiesz, szachy z żywymi pionkami łamigłówki. Inni przychodzą dla towarzystwa. Widzisz, kiedy jest się tak bardzo zaangażowanym w gry, czasami trudno znaleźć przyjaciół, którzy nie traktują cię jakbyś był dziwadłem z Marsa. To wszystko oczywiście uproszczenie. W sumie składa się na to po trochu wszystkiego, o czym już wspominałam, ale dla każdego gracza w innym stopniu - wzięła go pod brodę. - To taka zabawa. Pomyśl o tym. Myślę, że będziesz świetnym graczem, kiedy wreszcie znajdziesz sobie miejsce. Odeszła kołyszącym się krokiem do swojego śpiwora i zasunęła się w nim. Śpiwór zaszeleścił i po chwili Martha zaczęła wyjmować ze środka części garderoby i składać je w zgrabny stosik obok swojej głowy. Griffin poczuł nagły i niewytłumaczalny przypływ czułości i zmagał się z chęcią uściskania tej małej kobiety na dobranoc. Zamiast tego odstawił talerz na stos brudnych naczyń i poszukał swojego plecaka. Znajdował się w pobliżu sześciu śpiących graczy. Żaden szanujący się morderca nie odważyłby się na nic przy tylu potencjalnych świadkach. Gryf rozwinął swój superlekki, nie przepuszczający ciepła śpiwór, żałując przez chwilę, że nie jest to zwykła bawełna. Wślizgnął się do środka i rozejrzał dookoła po raz ostatni. Wszędzie było cicho i spokojnie, jeśli nie brać pod uwagę nie dokończonych pytań, które biegały w jego umyśle bez końca, w kółko, jak dziesiątki małych jamników goniących swoje ogony. Ogromnym wysiłkiem woli przepędził te myśli i ułożył się do spoczynku. Usłyszał świerszcze w zaroślach. Zastanawiał się właśnie, czy to cykanie prawdziwych świerszczy, czy kolejne czary PM, kiedy zmorzył go sen. Rozdział 17 Ostatnie posiłki Sen był zbyt wyrazisty, aby mógł być przyjemny. Zaczął się od Nibka ścigającego Griffina po korytarzach Ośrodka Badawczego, a skończył tym, że potwór zapędził Alexa w kąt świetlicy na parterze. Nagle w dłoni Griffina zmaterializowała się włócznia. Rzucił nią w łeb potwora. Bestia zawyła straszliwie i zwaliła się na podłogę, przybierając postać związanego, zakneblowanego i zupełnie martwego Alberta Rice’a, siedzącego obok automatu z napojami. - Tak mi przykro... - Griffin zdał sobie sprawę, że mówi to machinalnie. Skądś pojawił się tłum ludzi, kręcących głowami na widok nieruchomego strażnika. Niewysoka, szarowłosa dama pokiwała palcem z dezaprobatą. - Może i nie był pod koniec zbyt zrównoważony, ale to porządny chłopiec, choć trochę sztywny - powiedziała. Ktoś w śnieżnobiałym lekarskim fartuchu powiedział głosem Bobbicka. - Znałem dobrze tego młodego człowieka i wiem, że on nie dałby się tak usadzić... A zanim poranne mgły rozpłynęły się w dźwięki i zapachy śniadania, trzeci głos szepnął: - Uwierz mi. Uwierz... - Hej tam, śpiochu! - Acacia uśmiechnęła się do niego, przykucając, by spojrzeć mu w twarz. Griffin otworzył sklejone powieki i jęknął głośno. - Co się z tobą dzieje, twardy mężczyzno? - To proste, Cas. Ten śpiwór niezbyt odpowiada wymogom mojego ciała, przyzwyczajonego do wygodnego łóżka. - A może odpowiadałyby mu jajka na bekonie? - Świeże jajka? - Absolutnie. Kibugonai pojawił się dziś rano, taszcząc ogromną ilość świeżych jajek, chleba i soku pomarańczowego. - Cargo raz! - ostatnie wątpliwości dotyczące jego snu zniknęły, zastąpione uczuciem nagłego ssania w żołądku. - Która godzina? Ile jeszcze czasu do rozpoczęcia gry? - Około godziny. Chodź coś zjeść. Kasan mówi, że przed nami jest miejsce, gdzie będziemy się mogli wykąpać. - Obwąchała się podejrzliwie pod pachami. - Szczerze mówiąc, przydałaby mi się kąpiel - wstała podskokiem i poszła w kierunku następnego śpiwora, gdzie leżał S. J. zwinięty w ciasny kłębek. Griffin ziewnął. Rozsunął zamek błyskawiczny i wytoczył się na zewnątrz. Nogi mu trochę zdrętwiały, więc rozmasował je krawędziami kciuków. Oddychając głęboko i wolno, zrobił skłon w przód, by dotknąć palców u stóp, a potem parę skrętów w bok, w obie strony, czując, jak wraca krążenie w mięśniach pleców. Skończył rozgrzewkę kilkoma pompkami i wstał. Grupa znów była w żywiołowym nastroju. Nocny odpoczynek ponownie naładował akumulatory, z których czerpała napęd ich wyobraźnia. Alex przypomniał sobie, jak wczoraj wieczorem towarzystwo obejmowało się po kątach i zastanowił się, czy dzisiejszy zapał ma coś wspólnego z minioną nocą. Henderson siedział jak król pod wielkim drzewem, żując słodką bułkę i balansując talerzem naładowanym kopiasto jajkami i świeżym chlebem. Kagoiano podał Alexowi śniadanie i detektyw ruszył w kierunku Chestera, by podsłuchiwać. - Co sądzisz o naszych przeciwnikach z zeszłej nocy? - zapytał Bowan pomiędzy kęsami. - O tubylcach? Typowe orki - odpowiedział Chester. - To naprawdę wstyd, że nikt jeszcze nie wymyślił bardziej realistycznego sposobu prowadzenia walki wręcz. PM za bardzo martwi się o ewentualne wypadki i procesy sądowe. A więc, żadnej brutalności... - Orki? - spytał Griffin. Henderson odparł krótko: - Nazwa ogólna. Dawne gry roiły się od tych małych bestyjek z ,,Władcy Pierścieni”. Wręcz śmiesznie łatwo było je zabić. Teraz tak nazywa się przeciwników, których nietrudno jest się pozbyć. Jasne? Griffin pokiwał głową w milczeniu. - Lady Janet poprowadzi nas najdalej, jak będzie mogła. Przez większość czasu miała zawiązane oczy, ale sądzi, że trzymano ją gdzieś na wodzie. Czy mam rację? - Niewątpliwie - Lady Janet rozmarzona opierała głowę na ramieniu Leigha, ale mówiła szybko, żywo odgrywając swoją rolę: - Powiem wam wszystko, co wiem. Mam wspaniałe poczucie kierunku. - Jestem tego pewien. Mamy jeszcze jedną wskazówkę. - Chester wyjął zza pasa sztylet o czarnym ostrzu. - Biorąc pod uwagę, że na nim skupiała się uwaga podczas wczorajszej ceremonii, możemy liczyć na to, że jest to coś ważnego. Czy ktoś rozpoznaje materiał? - Obsydian - zapiszczał S. J. - Szkło wulkaniczne o składzie podobnym do riolitu. - Dobrze - powiedział Chester nagradzając go uśmiechem. - A znaczenie? - Nie mam pojęcia. Na co komu szklany sztylet? - Teraz wiemy, że ludzie, których szukamy, mieszkają prawdopodobnie na terenie wulkanicznym. A więc, powinniśmy szukać zbiornika wodnego niezbyt daleko od wulkanu. Kasan może nam w tym pomóc. Wkrótce powinniśmy otrzymać ostatnie posiłki i znów będziemy dysponować pełną siłą. Mam już teraz niemal doskonały zespół i kiedy zabawa zacznie się na serio, powinniśmy się dobrze rozumieć. Słucham cię, Tegner? - Kim są ci ludzie i kiedy dokładnie dołączą do nas? - spytał Griffin. - Czy byłeś kiedyś gliniarzem? Albo może reporterem? - Henderson popatrzył na niego badawczo. Alex pokręcił głową przecząco, klnąc w duchu. - No więc, są to Braddonowie: Owen i Margie. Nie wiem dokładnie, kiedy się pokażą, ale prawdopodobnie w ciągu pierwszej godziny gry. Słucham, McWhirter. - Czy wiesz dokładnie jak stoimy z punktacja? To znaczy, jak nam idzie? Chester nie wyglądał na uszczęśliwionego tym pytaniem. - Straciliśmy trzech ludzi, kilku było rannych. Zabiliśmy wieku wrogów, zdobyliśmy ładunek Cargo i uratowaliśmy Lady Janet. Pod uwagę brane są również inne czynniki, ale w tej chwili mamy przewagę. Nie chciałbym teraz mówić jak wielką. W takiej grze sytuacja zmienia się zbyt szybko, więc nie chciałbym, abyście czuli się zbyt pewni siebie, albo przeciwnie, zniechęceni. Czy ktoś jeszcze ma jakieś pytania? Nikt nie miał. Henderson wykonał zamaszysty gest. - A więc, idźcie się przygotować, dzieci. Zabawa zaczyna się za piętnaście minut. Wysokie, smukłe palmy otaczały kępy niższej roślinności. Półksiężycowate pasmo zieleni ciągnęło się od obozowiska jak ogonek przy literze ,,Q”. Wewnątrz była też tropikalna dżungla, co sprawiało, że „znak powodzenia” nie rzucał się w oczy. Alex zauważył go dopiero, gdy wyszedł stamtąd S. J. Przedzierając się przez palmowy gaj, Alex zobaczył, że roślinność w jego wnętrzu staje się coraz bardziej przejrzysta i zaczyna przez nią przeświecać mały, prostokątny budynek. Dzięki Bogu nie było tu graczy czekających na swoją kolej, i nikt również nie mógł zauważyć go spoza granicy drzew. Wnętrze było urządzone bardzo prosto: toaleta, umywalka i stojak z papierowymi ręcznikami. - Marty? - Tak. Griff. Słabo cię słyszę. - Jestem w toalecie, a tu nie ma okien. Wolałbym, żeby nikt nie podsłuchał, więc mówię cicho. Załatwmy to szybko. - W porządku. Co nowego? - Przyłączają się do nas nowi gracze. Mąż i żona, nazywają się Braddonowie. - Sprawdzę ich, Griff. Gracze rezerwowi cały czas śledzili przebieg gry, szukali szczegółów, robili notatki i omawiali strategię. W poczekalni jest spory tłok. Nie sądzę, by ktoś mógł liczyć na to, że dostanie się do Sektora A niezauważony. - Dobrze. Rozmawiałeś z Lopezem? - Tak. Nie poddaje się naciskom ani trochę. Udało mi się jednak nakłonić go, żeby spojrzał na naszą mapę. Wskazał dwie drogi wokół góry prowadzące do wyjścia S.A 18. Lopez mówi, że obie prowadzą obok kawałka wielkiego samolotu. - Jakiego kawałka? Skrzydła, kabiny, ogona? Jak wielkiego samolotu? - „Kawałek wielkiego samolotu”. Tylko tyle. Kiedy próbowałem wydusić z niego coś więcej, powiedział, żebym poszedł do diabła. - W porządku. Kiedy dojdziemy do kawałka wielkiego samolotu, będę obserwował twarze wszystkich. Dziękuję. Masz coś jeszcze? - Nie. - Koniec rozmowy. Griffin był w parze z S. J. i razem czekali na rozpoczęcie gry. Wszystkie śpiwory były już pozwijane, a plecaki pozakładane. Słońce słabo przeświecało przez kopułę przykrywającą Sektor A, lecz powietrze poranka było już ciepłe i unosił się w nim ciężki zapach wilgotnej i bujnej roślinności. Dokładnie o 8.00 nowe słońce wyjrzało zza łańcucha gór na wschodzie, przenikając delikatną czerwienią przez rzadkie chmury tańczące nad granią. Stare słońce przygasło. Rozległ się śpiew ptaków i szmer leśnego życia. Griffinowi wydało się, że nawet drzewa wyprostowały się nieco. - W porządku, ludzie, wyruszamy! - zawołał Chester i grupa ruszyła parami w stronę słońca. S. J. usiłował dotrzymać kroku Griffinowi, tak że wkrótce musiał biec truchtem u jego boku. Ścieżka była na tyle szeroka, by chłopak mógł walczyć z cieniami, wymachując nożem i skacząc zygzakami. Ułamał cienką gałązkę i obrał ją z kory, po czym zaczął wymachiwać nią jak biczem, napastując gałęzie drzew i owady. Śmiejąc się głośno, Griffin poklepał go po ramieniu. - Trudno byłoby to, co tu wyprawiasz, nazwać skradaniem się. Nieco zasapany S. J. odpowiedział nie odwracając się. - Jasne. Nie muszę być ostrożny. - Dlaczego? - Lopez nie rzuci nic szczególnie paskudnego przeciw nam, dopóki nie dołączą do nas gracze rezerwowi. Griffin podrapał się po podbródku, wyczuwając pod palcami szorstki zarost. - Skąd wiesz? - To proste - S. J. wykonał kilka wypadów i pchnięć swoją gałęzią. - Lopez chce zaskoczyć Chestera, gdy ten będzie zupełnie bezradny. Nie ma zamiaru dopuścić, aby Chester miał podstawy do wniesienia legalnego sprzeciwu do IFGS. Zabicie kilku z nas teraz mogłoby dać takie podstawy. Jeśli naprawdę chce dobrać się do nas, stać go na to, by poczekać do jutra, gdy nie będziemy już mogli liczyć na posiłki. W ten sposób Henderson nie może nawet pisnąć. Jasne? Zakończył swój wykład gwałtownym atakiem na motyla. Owad umknął z łatwością. - Nieźle znasz się na grach. S. J. energicznie pokiwał głową. - Jestem najlepszy. Nawet jeśli nikt jeszcze o tym nie wie. - Dużo czasu poświęcasz na gry? - Nie na takie, jak ta. To znaczy, nigdy przedtem nie było czegoś dokładnie takiego, jak to. Nawet zwykłe gry rozgrywane są tylko co parę miesięcy. W każdym razie te premierowe, a one są najciekawsze. Sporo gram w domu. Biorę udział w pięciu grach; trzech amerykańskich, jednej japońskiej i jednej ze Zjednoczonej Republiki Afrykańskiej. Ta jest dopiero osobliwa. Opiera się na mitologii Hausa. Podłączam się do nich kilka razy w tygodniu, żeby zobaczyć jak daleko posunęli wyprawę inni gracze, wprowadzani własne ruchy i patrzę, co się dzieje dalej. Czasami umawiamy się, żeby wszyscy gracze byli na linii w tym samym czasie i w ten sposób możemy grać godzinami. Jedna z amerykańskich gier jest przeznaczona dla jednego uczestnika, przeciwnikiem jest komputer, więc można grać w nieskończoność, jeśli się chce. Ogólnie biorąc, wolę gry zespołowe. - Dlaczego? - Dzięki nim przygotowuję się do PM. Pewnego dnia zostanę Mistrzem Wiedzy. Chcę wiedzieć, jak współdziałają jednostki. „Jednostki. Czy ma na myśli graczy?” - Dobrze to przemyślałeś i włożyłeś w to sporo wysiłku, prawda? - Jasne - S. J. strącił muchę w locie końcem swojej witki. Okaleczony owad upadł na piasek i brzęczał, kręcąc się w kółko. S. J. skrzywił się i przydeptał go obcasem. - Nigdy się nie spodziewałem, że trafię któregoś z tych cholernych insektów - twarz mu się rozjaśniła i dodał: - Widocznie poprawia mi się refleks, co? - Pewno tak. Powiedz mi, co robisz, kiedy nie grasz? Czy to twój jedyny kontakt z ludźmi? - Czemu pytasz? Griffin wzruszył ramionami od niechcenia. - Po prostu wydaje mi się, że bardzo wiele uwagi i wysiłku wkładasz w te gry. Nie znam się na tym wszystkim i zastanawiałem się tylko, jaką cenę płacisz za... powiedzmy, doskonałość. Czy to rozsądne? Tym razem S. J. wzruszył ramionami. - Myślę, że tak. Słyszałem, jak mówią, że ludzie, którzy pasjonują się fantastyką, uciekają od rzeczywistości. Być może to rzeczywistość ucieka od nas. Nie wiem. Każdy głupi to widzi, że w grupie graczy można znaleźć coś więcej niż przeciętną dziwaków. Nie sądzę jednak, żeby byli tacy z powodu gier. Jeśli chodzi o mnie, to chodzę jeszcze do szkoły, więc mam się o co martwić, przede mną studia. Pracuję też na częściowym etacie i to również zajmuje trochę czasu. Przypuszczam, że większą część energii, która jeszcze zostaje, poświęcam na gry. - Jaki to ma wpływ na twoje życie towarzyskie? - A co to jest życie towarzyskie? Czy chcesz powiedzieć, że mógłbym brylować w miasteczku akademickim, gdybym nie ganiał do PM, albo nie spędzał wieczorów przed komputerem? Do licha. Większość dziewczyn uważa, że mam bzika. Gdzież indziej, jak nie wśród graczy mogę znaleźć kogoś, z kim miałbym chociaż trochę wspólnego? Griffin roześmiał się cicho. - I co, odniosłeś już jakieś sukcesy? - Czasami większe, czasem mniejsze. Na tej wyprawie jeszcze nic. Jego twarz rozjaśniła się. - Ale wciąż mam nadzieję! Gra się dopiero rozpoczęła. - Czy nie czujesz się trochę nieszczęśliwy, widząc jak inni odchodzą na ubocze parami, a ty jesteś sam? Ja na przykład, wczoraj wieczorem czułem się samotny. Sądzę, że gra wojenna może być czasami smutnym miejscem. - Tak. Szczególnie nocami. Ale kiedyś poznam dziewczynę, która gra i zacznę ją w to wprowadzać. Do tego czasu będę szukał emocji ukradkiem, gdzie się da. - To znaczy? S. J. udało się zmieszać tajemniczość i dziecinną radość w jednym uśmiechu. - Noc ma tysiąc oczu, panie Tegner. - To znaczy? - Nic, chyba, że jest pan podatny na szantaż. - Rozmyślnie wyrażasz się niejasno? - No chyba. Mam uczulenie na ból. Góry były teraz znacznie bliżej. Oddział szedł przez okolicę, która wyglądała na gęsto zarośnięte krzewami podgórze. Ziemia nie była już bagnista, lecz twarda, przechodząca stopniowo w skalisty grunt. Wkrótce droga zaczęła prowadzić wśród wielkich, porośniętych mchem głazów, pod niemal pionową ścianą skalną. Oglądając się, Griffin zauważył, że perspektywa się zmieniła. Dżungla za nimi zdawała się być niżej od ścieżki. W czasie wędrówki w głąb „gór” Griffin kilkakrotnie tracił z oczu dżunglę i za każdym razem, kiedy widział ją znowu, była coraz mniejsza i odleglejsza. Wciąż szli pod górę. W porównaniu z nagimi kamiennymi ścianami wznoszącymi się wokół, drzewa i zarośla, które zostały za nimi, wyglądały dużo weselej. Przez dłuższy czas nie było na co patrzeć z wyjątkiem granitu, a potem minęli pierwsze pasmo wzgórz i znów otoczyła ich zieleń. Szlak prowadził w dół do łąki, na której rosły ogromne, powykręcane drzewa, wielobarwne od pnączy oplatających ich gałęzie. Na pnączach płonęły jaskrawe kwiaty i fantastyczne czerwone i fioletowe owoce, wyglądające tak dojrzało i smakowicie, że tylko zrywać i jeść. Łąkę otaczały głazy, a z jednej strony wznosiła się góra. Gdzieś z połowy skalnej ściany spływała kaskada wody, która lśniła w słońcu jak błękitne diamenty. Tam gdzie woda łączyła się z ziemią, utworzyło się małe jeziorko. Na brzegu czekało dwoje ludzi. Kolumna schodziła ostrożnie. Griffin zauważył białą aurę świecącą wokół kogoś na czele i błyskające we wszystkie strony zielone języki płomieni, które po chwili zgasły. Na szlaku nie było niebezpieczeństwa. Chester pozwolił na przyśpieszenie tempa marszu. Alex wyczuł chłód jeziora i zaczął wyobrażać sobie, jakby to było zanurzyć się w jego głębi. Przedtem nie zwracał na to uwagi, ale teraz szorstkość ubłoconego ubrania i silny zapach nie mytego ciała zaczął go nieznośnie drażnić. Sam nawet nie wiedział, kiedy zaczął biec. Wokół niego gracze porzucali plecaki i części garderoby. Dwoje obcych na brzegu powitało ich leniwymi uśmiechami. Griffin niemal dobiegł już do wody, kiedy Chester krzyknął: - Zatrzymać się! Do jasnej cholery! Musimy najpierw sprawdzić, czy woda jest bezpieczna. Gracze zaczęli marudzić, ale cierpliwie czekali na pozwolenie. Chester podszedł do oczekujących. - Margie. Miło cię widzieć. Kobieta miała ponad sześćdziesiątkę, ale była świetnie zakonserwowana. Wstała z wdziękiem, który zawróciłby w głowie każdemu mężczyźnie, a jej sylwetka była wciąż szczupła i zgrabna. Włosy miały wspaniały szary kolor i miękko spływały falami na ramiona i plecy. - Miło mi widzieć również ciebie, Owen. Przepraszam, że musieliście czekać. - W porządku, Chester - powiedział mężczyzna, leniwie przeciągając sylaby. Na oko miał tyle samo lat co Margie i świetnie się trzymał. Wstał i przeciągnął się jak wielki, szary kot. - Margie i ja lubimy siedzieć nad wodą i słuchać jej plusku. Mistrz Wiedzy uśmiechnął się. - Więc woda jest bezpieczna? Oboje pokiwali głowami. - Nie macie nic przeciwko temu, że sam sprawdzę? - Ani trochę, kochanie. Nie wyczerp tylko za dużo swojej mocy. Chester pobłażliwie mrugnął do niej i uniósł ręce. - Usłyszcie mnie, o Bogowie..! Jego aura rozbłysnęła. - Ukaż niebezpieczeństwo! Całe jezioro zaświeciło przejrzystym, zielonym blaskiem. - Jesteśmy bezpieczni, dzieci. Do diabła... Ogłaszam przerwę. Zabawmy się trochę! Martha wrzasnęła radośnie, rozebrała się błyskawicznie do naga i wskoczyła do wody, nie sprawdzając nawet czy jest ciepła. Leigh i Lady Janet byli następnymi, którzy rozebrali się i zanurkowali. Eames, jeszcze w majtkach, zamoczył ostrożnie palec u nogi w wodzie, wyszczerzył się i udając odwagę wskoczył. Wkrótce cała grupa chlapała się i prychała. Griffin stał samotnie na brzegu i przygryzał wargę. Acacia podpłynęła do niego. - Hej, siłaczu, chodź popływać - prysnęła celnie i ochlapała go. Griffin przyłapał się na tym, że wpatruje się w wodę tak, aby lepiej widzieć dziewczynę. - A czy przypadkiem kamery nie są wciąż włączone? - „Bobbick i Millie muszą mieć niezły ubaw...” Acacia parsknęła nieprzyzwoicie i powiedziała: - Nie bądź głupi. Teraz jest przerwa. Gra jest zawieszona na pół godziny. Wchodzisz do wody, czy mam wyjść po ciebie? - To nie jest zły pomysł, ale... - Griffin balansował na jednej nodze, zdejmując buty. Usiadł, żeby zdjąć spodnie. Nad wodą rozległ się pełen podziwu gwizd Acacii. - Oho-ho! Spójrzcie tylko na te nogi! - zachłysnęła się wodą i zaczęła kaszleć nie przestając się śmiać. - Odziedziczyłem je po mamie - warknął Alex. Postanowił, że od tej pory będzie spędzał więcej czasu na tarasie słonecznym. Wyglądał tak, jakby był ubrany w kalesony w kolorze ciała. - Dobrze, już idę. Wskoczył z głośnym pluskiem. Woda była chłodna i głęboka. Griffin zapomniał o swoim zażenowaniu i chłonął rozkosz całym ciałem. Zanurkował do kamiennego dna i przesunął po nim dłońmi, przyglądając się, jak z jego ust uciekają bańki powietrza i wypływają na powierzchnię. Jak dawno temu ostatni raz pływał w basenie? Jedyna możliwa odpowiedź brzmiała: zbyt dawno. Piętnaście godzin w tygodniu przeznaczał na ćwiczenia, ale wszystkie były związane z jego pracą. W tym momencie Park Marzeń i praca Alexa Griffina wydały się być bardzo odległe. Wypłynął na powierzchnię, o mało co nie wpadając na Owena Braddona, który pływał kraulem dookoła jeziorka. Owen nie był wprawdzie tak szybki, jak na przykład o trzydzieści lat młodszy Bowan Czarny, ale rozgarniał wodę z takim entuzjazmem, że aż miło było na niego popatrzeć. Griffin poszedł na dno pod ciężarem, który znienacka wylądował mu na ramionach. Wypłynął, prychając i parskając. - Zgadnij, kto to? - zawołała Acacia i znowu wciągnęła go pod powierzchnię. Tym razem chwycił ją za nogę i przytrzymał. Z jej rozchichotanych ust posypały się bąbelki powietrza. Kopnęła go mocno w pierś i wyrwała się, odpływając szybko. Griffin podążył za nią. Przyglądał się grze mięśni jej długich, opalonych nóg, gdy próbowała mu umknąć. Obejrzała się przez ramię, sapnęła widząc, jak jest blisko niej i znowu zanurkowała. Griffin zaczerpnął głęboko tchu i podążył za nią. Szarpnęły nim zawirowania w wodzie, która wcisnęła mu się nagle do nosa i uderzyła w twarz. Potem woda znów się uspokoiła i zrozumiał, że przepłynęli pod wodospadem. Pomiędzy skalną ścianą a spadającymi kaskadą tonami wody była przestrzeń o szerokości kilku metrów. Acacia czekała na niego. Podpłynął do niej i objął ją. Jej ciało było śliskie w dotyku. Podskoczyła i polizała czubek jego nosa. - Bardzo seksowne - powiedział, oglądając się przez wodospad na graczy. Nikt nie zwracał na nich uwagi. - Tylko trochę, hombre - założyła mu ręce na kark. - Hej, mister - powiedziała konspiracyjnym szeptem, unosząc brwi. - Chcesz mnie? - Nie jestem pewien, czy mam ci wierzyć - powiedział Griffin, obejmując ją mocno. - No więc uwierz w to - pocałowała go namiętnie, przywierając do niego całym ciałem i Griffin stwierdził, że jedna jego część uwierzyła jej całkowicie. Tarzali się w wodzie, oślepieni hukiem i pianą, świadomi istnienia tylko siebie nawzajem. Złączone usta, mocno splecione ciała. Byli małym, splątanym kłębkiem gorąca we wzburzonym chłodzie wody. Kiedy oderwali się od siebie, Acacia odsunęła się od niego na kilka cali. Jej oczy były wielkie i lśniące, a oddech nieco spłycony. - No, teraz to było porozumienie, mister. - Taak... Wydawało mi się, że coś usłyszałem. Co to było? Podciągnęła się kusząco, by spojrzeć mu w twarz. - Pożądam cię. Dłonie Griffina spoczęły na jej biodrach, dopasowując je, oboje mocno zaczerpnęli tchu i... - Co to, prywatne przyjęcie!? - Griffin i Acacia odskoczyli od siebie jak oparzeni. Tuż obok nich tkwił w wodzie Tony McWhirter. Na jego twarzy zastygł martwy grymas niby- uśmiechu. Acacia zaczerwieniła się z zażenowania. - Tony. Ja, och... myślałam, że ty... wiesz, ja... - To widać, że nie myślałaś o mnie, więc resztę możesz sobie darować, Cas. Ciemnowłosa dziewczyna potrząsnęła głową z niedowierzaniem, rozpryskując krople wody na wszystkie strony. - Tony, nie bądź na mnie zły. Powiedziałeś, że nie przeszkadza ci, jeśli będziemy szukać rozrywki... Zwróciła błagające spojrzenie na Griffina, ale on odsunął się od niej. Acacia podpłynęła do Toniego i próbowała objąć go za szyję. Odtrącił jej ręce. - Tak, pamiętam. I widać bardzo ci to odpowiada, prawda? W sytuacji, gdy wszystkie dostępne kobiety są już zajęte, a w okolicy kręci się czterech czy pięciu wolnych mężczyzn, nie brak ci okazji, żeby trzepotać rzęsami i kręcić tyłkiem. A potem, kiedy coś ci się nie uda, zawsze jest jeszcze w rezerwie stary, dobry Tony... - Tony, to wcale nie tak - znowu próbowała go objąć, ale odsunął ją łagodnie. - Nie, Cas. Wszystko w porządku. Tylko uważam, że to nieuczciwe, gdy za każdym razem, kiedy robisz mi coś podobnego, wszyscy sądzą, że to moja wina - odwrócił się, zanurkował i zniknął pod wodospadem. Griffin podpłynął do Acacii, ale nie próbował jej dotknąć. Dziewczyna patrzyła jak Tony odchodzi. - Przykro mi - powiedział Griffin, nie wiedząc, co innego może powiedzieć. Nawet nie spojrzała na niego. - Mnie też jest przykro - jej głos był bezbarwny i pełen cierpienia. - Chyba będzie lepiej, jeśli wrócimy do pozostałych. Przez falującą pionową ścianę wody widać było oddalającą się postać Toniego. Acacia chciała coś powiedzieć, ale zabrakło jej słów. Griffin popłynął za nią przez grzmiącą wodę. Żałował teraz, że pozwolił sobie na chwilę zapomnienia. A przecież nie był tu po to, żeby się bawić. Im bardziej o tym myślał, tym bardziej wydawało mu się, że to samo dotyczy wszystkich pozostałych. Rozdział 18 Lekarstwo na ukąszenie węża Griffin właśnie naciągał buty, gdy Martha klepnęła go po ramieniu... lekko. Był tym zaskoczony. - Hej, Gary, znałeś może niejakiego Rice’a? Tego strażnika? Griffin ledwo się powstrzymał, żeby nie drgnąć. - Rice? Nie znam. Czy on pracował w PM? - Tak. Owen i Margie opowiedzieli nam, co się stało. Podobno zamordowano go w budynku ośrodka badawczego kilka dni temu. Kiedy Braddonowie przygotowywali się do wejścia do gry dziś rano, w całym parku aż wrzało. Griffin przez cały czas nie podnosił wzroku, wbijając go w czubki swoich butów. - Hm. Może rzeczywiście coś słyszałem. Przykro mi, ale zeszły tydzień miałem bardzo pracowity - zaciągnął mocno sznurowadła butów i zawiązał je. - Nie zwracałem uwagi na plotki. - Myślałam, że mogłeś go znać. Może czasami zaglądał do twojej restauracji? - Prawdopodobnie tak. Co mu się stało? Martha stuknęła go czubkiem krótkiego, mocnego palca. - Sądziłam, że może ty potrafiłbyś odpowiedzieć na to pytanie, przystojniaczku. Dobra, zbieraj swoje manatki. Koniec zabawy - odeszła kołyszącym krokiem, pogwizdując fałszywie. „To przynajmniej rozwiązuje jeden problem” - pomyślał Griffin. Przedtem zastanawiał się, w jaki sposób wtrącić do wspólnej rozmowy wzmiankę o śmierci Rice’a, żeby zobaczyć, kto gwałtownie na nią zareaguje. Miał kilku podejrzanych, ale nikt z nich nie zachowywał się jak ścigany morderca. Teraz wiadomości już się rozniosły, więc mógł z boku obserwować rezultaty. Było prawdopodobne, że zabójca może nie wiedzieć, że strażnik nie żyje. Ofiara Gryfa mogła być przekonana, że Rice obudził się z bólem głowy i zesztywniałym karkiem. Wtedy byłoby to tylko skomplikowaną grą, sprawdzianem bystrości i odwagi, ale zabójstwo to zupełnie co innego. Gracz, który do tej pory cieszył się po cichu ze swojego wspaniałego wyczynu, teraz może wpaść w panikę. Kto jeszcze został jako podejrzany? Wysoko na liście był Bowan Czarny i jego dama, Ciemna Gwiazda. Martha, S. J. i Tony McWhirter również nie mieli niezbitego alibi na czwartkową noc. Tak samo Gwen i Oliver. Wszyscy pozostali gracze mogli być nie brani pod uwagę, zakładając oczywiście, że ci, którzy zginęli do tej pory, są czyści. A najprawdopodobniej tak było, skoro zgodzili się poddać testowi na prawdomówność. Chyba, że... Acacia? Czy ona miała alibi na całą noc? Griffin musiał przyznać, że bardzo interesowała się jego przeszłością. „I moim ciałem” - dodał. „Przeklęty Fortunato! Czy on nie ma poczucia taktu?” Jeszcze Kasan Maibang. W tym czasie był już w grze i musi rozliczyć się ze swojego postępowania tak jak każdy gracz. A robotnicy, którzy weszli, żeby zmienić dekoracje? Czy jeden z nich nie mógł oddalić się po cichu..? - Zlitujcie się nade mną - szepnął z goryczą Griffin. Sprawa wymykała mu się z rąk. Musiał szybko kazać Bobbickowi to sprawdzić. Wstał, odetchnął głęboko i założył plecak. Oddział znów się formował. Tym razem Alex miał nowego towarzysza - Acacię. Stanęła obok niego, czekając na znak Chestera. Nic nie mówiła. - Proszę, proszę. Kto tu teraz nie chce porozumienia? Uśmiechnęła się słabo. - Przepraszam. Czy nie masz nic przeciwko temu, że będę iść z tobą? - Wręcz przeciwnie. Źle ci idzie z twoim chłopakiem, co? - Czasem dobrze, czasem źle. Teraz jest źle. Tak naprawdę, wcale nie mam ochoty na rozmowę. Nie będę ci przeszkadzać? Chciałabym po prostu iść obok ciebie. Acacia popatrzyła na Griffina i po raz pierwszy na jej twarzy nie ujrzał ani hardości, ani pewności siebie. Tylko zagubienie i niepewność. Gdy Chester dał znak do wymarszu, ruszyli razem krętą drogą przez góry, w milczeniu przyglądając się okolicy. Później, też razem, kulili się pod powykręcanymi gałęziami martwego drzewa, gdy Fore wysłali burzę przeciwko nim. Dora, duch przyrody, szalał na niebie i na ziemi, a zbierające się czarne chmury pluły rozszczepionymi błyskawicami. Chronieni przez opiekuńczą moc Gwen i Owena Braddona, trzęśli się z zimna w lodowatym deszczu. Szarpał nimi wiatr, a nad ich głowami przelatywały z szaloną prędkością połamane gałęzie. Kiedy znów uderzyła błyskawica, ziemia zatrzęsła się groźnie i posypały się głazy. Graczom wydało się, że połowa góry obsuwa się na nich falami błota i kamieni. Zobaczyli, jak otwiera się ziemia i pochłania jednego z ich tragarzy. Zanim burza się skończyła, Acacia i Griffin trzymali się w objęciach, szukając ciepła. Lecz przyciskając się do siebie milczeli nadal. - Wróg zabiera nam czas! - warknął Henderson, a Martha ryknęła prosto w burzę: Magiczną laskę mam, Rzecz to doprawdy wściekła, Każdego kto wejdzie mi w drogę, Wysyła prosto do piekła! Ledwo było ją słychać i nikt nie miał ochoty jej wtórować. Szybko zrezygnowała. Kiedy wreszcie deszcz ustał, a burzowe chmury wyparowały. Gracze wyczołgali się ostrożnie z ukrycia i spoglądając z niepokojem w niebo, strzepywali wodę z włosów i plecaków. Acacia wstała ze spuszczonymi oczami. Gdy Chester sprawdzał obecność, odpowiedziała tak cichym głosem, że ledwo było ją słychać. Alex popatrzył na nią zatroskany. Zginął tylko Kagoiano, co zostawiało w grze osiemnastu ludzi. W tym piętnastu graczy, Lady Janet, Kasana Maibanga i tragarza Kibugonai. Kiedy tylko wszyscy ochłonęli, wyruszono ponownie. Po chwili wędrówki Griffin zapytał: - Czy on często robi ci takie numery? - Nie wiem już, kto komu. Może rzeczywiście za bardzo się rządzę, może za dużo oglądam się za innymi... Alex wolał udać, że nie dotarło do niego ukryte w tym zdaniu pytanie. - Uspokój się, Acacio. Wczoraj mówiłaś, że powinienem bardziej włączyć się w grę. Teraz ty musisz to zrobić. - Każesz mi zapomnieć, że mężczyzna... że ktoś, kogo kocham, cierpi przeze mnie? Nie mogę tego zrobić. - Więc idź, porozmawiaj z nim. - Nie - powiedziała cicho. - Nie mogę tego zrobić. Jeszcze nie teraz. Może później będziemy w stanie o tym mówić. Mieliśmy już przedtem podobne kłopoty i zawsze wszystko samo się układało. Być może dziś w nocy będziemy mogli porozmawiać - popatrzyła na niego tym samym błagalnym spojrzeniem jak wtedy pod wodospadem. - Mam nadzieję, że nie uważasz mnie za flirciarę, bo naprawdę cię lubię. Jednak nie sądzę, że powinniśmy ciągnąć sprawy dalej. - Rozumiem. Zapomnijmy po prostu, że cokolwiek się wydarzyło, dobrze? Jeśli pomożesz mi uwierzyć, że jestem złodziejem, który wybrał się, by skraść cenne Cargo, to ja pomogę ci pamiętać, że jesteś piękną amazonką, którą czeka śmiertelny bój. Jak ci się to podoba? Wykrzywiła twarz w coś na kształt uśmiechu i nic nie powiedziała. Szlak, którym szli, znowu się zazielenił, ale tym razem drzewa i krzewy były skarłowaciałe i pokrzywione, jakby w glebie były trujące substancje. Na wielu gałęziach nie było liści, lecz wisiały na nich dziwne, złote owoce. Griffin musiał walczyć z pokusą, chciał zerwać któryś i spróbować. Nie potrafiłby tego wytłumaczyć, ale czuł, że przyglądają się im wrogie oczy. Mimo woli położył dłoń na rękojeści noża i zaczął gwizdać nerwowo, nie spuszczając z oczu skał i mijanych przepaści. Inni gracze również byli niespokojni. Alex spostrzegł, że Tony McWhirter ogląda się na nich. Tony odwrócił się szybko, gdy tylko jego spojrzenie spotkało wzrok Griffina. Wyglądał nie tyle na obrażonego, co raczej przerażonego. - Co o tym myślisz, Cas? - Też to czuję. Coś się dzieje. Coś wydarzy się wkrótce... - zadrżała i wyciągnęła miecz, choć nie było widać żadnego nieprzyjaciela. Strach, właśnie to czuł. Czysty strach, coś na poziomie, do którego nie mógł dotrzeć rozsądkiem, coś bardziej prymitywnego i pierwotnego niż intelekt. Chester, idący na przedzie, gestem rozkazał zatrzymać się. Gracze zebrali się wokół Mistrza Wiedzy, otaczając go nierównym półkolem. Chester nakazał ciszę. - Wszyscy to czujemy, więc nie muszę wam mówić, że przed nami jest niebezpieczeństwo. Myślę, że zbliżamy się do Cargo. Jaką będzie miało ono postać, nie mam pojęcia. Gdybyśmy byli zmuszeni rozerwać szyk, żeby walczyć, podzielcie się na mieszane pary. Spróbujcie wybrać sobie teraz partnera z innej niż wasza kategorii. Nie możemy pozwolić sobie na stratę dwóch osób z tej samej kategorii, jaka by ona nie była. Spróbujmy rozłożyć straty równo, dobrze? Jeśli ktoś chce wymienić teraz partnera, to ma ostatnią okazję. S. J., chodź tu do mnie. Chłopak wrzasnął radośnie i podbiegł do Mistrza Wiedzy. Niektórzy gracze pozamieniali się miejscami, ale Alex i Acacia zostali razem. Ścieżka zwęziła się i prowadziła teraz przez szczelinę w skalnej ścianie. Owen Braddon, Opiekun, przywołał białe światło, by chronić ich i oświetlać drogę przez długi korytarz o przekroju trójkąta. Tunel był suchy i chłodny, ale pod nogami czuli śliski mech. Kiedy wyszli na otwartą przestrzeń, powitali ją westchnieniem ulgi. Znajdowali się po drugiej stronie góry i szli w stronę kępy niepokojąco powykręcanych drzew. Wyglądało na to, że są na płaskowyżu. Alex zobaczył, jak Lady Janet wskazuje następne pasmo gór i jak Chester uśmiecha się. Jedno z tych osobliwych drzew rosło osobno. Jego gałęzie rozpościerały się we wszystkich kierunkach. Przyglądając się niezdrowemu kolorowi jego cętkowanych konarów i korzeniom wijącym się jak węże po ziemi, Griffin znowu poczuł dreszcz lęku. Chester zatrzymał oddział gestem i podszedł na kilka kroków do drzewa. Przyjrzał mu się dokładnie i wrócił. - S. J. - powiedział szorstko - to coś dla ciebie. Mamy Cargo. - Infradźwięki - pokiwał głową S. J. - Czuję to. W porządku, zostaliśmy zwabieni i ostrzeżeni. Jak mamy sobie z tym poradzić? - Nie jestem pewien... - Chester przyglądał się drzewu doświadczonym spojrzeniem. Cargo nie może być zakopane pod drzewem. To zbyt przypominałoby ostatni raz... - przyjrzał się uważnie gałęziom kołyszącym się na wietrze. - Poczekajcie chwilę. Prądy powietrza nie są tu dość silne, by tak mocno chwiać drzewem. - Spójrz na cień, Chester - wskazał S. J. Cień drzewa zachowywał się jeszcze dziwniej. Kołysał się zupełnie niezgodnie z ruchami drzewa. Cienie gałęzi jak widmowe palce wskazywały na... - Kopiec skalny! Jakieś dwadzieścia kroków od drzewa znajdował się usypany z kamieni stożek. - S. J., Margie, Eames i Gryf. Chodźcie ze mną. Reszta trzymać się z dala. Piątka graczy podeszła powoli do kopca. Chester zatrzymał ich i sam podszedł bliżej, po czym zaczął go okrążać. W pewnym momencie zatrzymał się, cofnął trochę, a potem zawołał do towarzyszy: - W porządku. S. J. i Eames idziecie na drugą stronę. Margie, Acacia i Gryf pracujecie po tej stronie. Odrzucimy trochę tych kamieni i zobaczymy, co jest tam w środku. Alexowi zdawało się, że zobaczył poczucie winy na twarzy Chestera, gdy S. J. odpowiedział dziarsko: - Tak jest, szefie! - i pobiegł w podskokach na drugą stronę stożka. Coś tu nie gra, ale co? Alex nachylił się nad kamieniami i wziął się do roboty. Margie mimo iż była Inżynierem, tylko kierowała pracą. Trudno było wymagać od kogoś w jej wieku, żeby sam dźwigał głazy. Alex sapnął odtaczając na bok wielki kamień. - Co sądzisz o... - odrzucił następny głaz - o tej grze? To znaczy, jak do tej pory. - Wielkie nieba, dopiero co zaczęłam brać w niej udział. Mam nadzieję, że będę jeszcze miała okazję, aby dokonać czegoś naprawdę ciekawego. - Czy nie dostaje się punktów za wszystko, co robi się w grze? - Oczywiście, ale weselej jest robić coś, co wymaga umiejętności i odwagi. Poza tym, pod koniec gry, gracze przyznają drogą głosowania punkty premii, więc nie zaszkodzi popisywać się. - Nie martw się, Margie - wtrącił się Chester. - Jeszcze będziesz miała wiele okazji, żeby się wykazać. - Mam nadzieję, skarbie. - Przeszła parę kroków dookoła kopca. - S. J.? Jak sobie..? Chester podszedł szybko i zatrzymał ją. - Grupy muszą pracować oddzielnie dopóki... Griffin obserwował to, szarpnięty nagłym podejrzeniem. Margie zignorowała Chestera, wyminęła go i przeszła na drugą stronę. Henderson zrobił krok odwracając się i miał jeszcze skrzyżowane nogi, gdy kamień osunął mu się spod stóp. Upadając, Chester chwycił jeden z głazów po stronie S. J... Ze swojego miejsca Griffin zobaczył tylko małego białego węża w czerwono-żółte cętki, który wysunął się spomiędzy kamieni. Chester zmartwiał i zbladł jak ściana, a pobladł jeszcze bardziej, gdy wąż rozszerzył kaptur i podniósł łeb sycząc. - Zabij go! - szepnął Henderson upiornie cichym głosem, nie spuszczając gada z oczu. Alex rzucił w węża kamieniem. Gad zniknął. - Cholera - jęknął Chester. Jego twarz, i tak już blada, nabrała żółtawego odcienia. - Och, kurwa! Margie pomogła mu wstać. - Co ci się stało, kochanie? Ten wąż nawet cię nie dotknął. - Nie musiał. Och, nie... - Chester był załamany i zagubiony. Gina odłączyła się od reszty graczy i podeszła, by go podtrzymać. - Nie widzicie? Rozłożył szeroko ręce. Wokół niego był bladożółty blask. - To był bidi-taurabo-haza. Jestem martwy, Margie. Jestem chodzącym nieboszczykiem. Gracze opuścili swoje miejsca i zgromadzili się wokół niego. Acacia odciągnęła Alexa na bok. - Widziałeś, co się stało? Do diabła, dlaczego nie sprawdził, czy w kopcu nie ma niebezpieczeństwa? - On dobrze o nim wiedział - powiedział cicho Griffin. - Chciał wyłączyć S. J. i Eamesa z gry, a wpadł sam. Taka jest sprawiedliwość. - Uff! Więc Chester w końcu wpadł. Ciekawa jestem, jak on się teraz wygrzebie? - stłumiła złośliwy chichot. Gwen stała w skupieniu przy stosie kamieni. Wokół niej rozjarzyła się aura, która rozszerzyła się i objęła kopiec. Ten zaświecił na biało i zgasł, gdy Gwen otworzyła oczy. Opiekunka odwróciła się do Chestera. - Teraz jest czysty. - Pięknie - Mistrz Wiedzy kiwnął palcem na resztę grupy. - Dobrze, zobaczymy, co my tam mamy... - gestem przywołał Gwen i Owena. - Połączcie waszą moc. Czy myślicie, że uda wam się mnie uratować? Dwoje Opiekunów połączyło swoje aury na chwile, po czym potrząsnęło głowami. Starszy mężczyzna położył rękę na ramieniu Chestera. - Przykro mi, Ches. To dla nas za trudne. Król umiera. Szach, a może mat? - Co to oznacza dla nas? - zapytał Griffin. - Czy to koniec gry? Chester machnął niecierpliwie ręką. - Nie, coś tak niebezpiecznego nie powinno uderzyć bez ostrzeżenia. I co gorsza, wąż? Nie, to niemożliwe. Nie po tym piekle, jakie urządziłem z powodu śnieżnych żmij. Jemu zależy na czystym zabójstwie. Nie... - Henderson patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem i podrapał się kościstym kciukiem w bok. - Myślę, że pan Lopez zostawił mi wyjście. To jeszcze jeden z serii jego dowcipów. Gina przerzucała kamienie w superekspresowym tempie. Jej płomiennorude włosy były pokryte kurzem, a jedna ręka zadrapana od nadgarstka do łokcia. - Prawie skończyliśmy - na koniec podniosła swoją czarodziejską laskę i otrząsnęła ją. - Co teraz będzie? - Pożyjemy, zobaczymy. - Mistrz Wiedzy wyciągnął do niej drżącą rękę i przycisnął jej dłoń rozpaczliwie mocno do swego policzka. „Wygląda tak, jakby był przekonany, że naprawdę czeka go śmierć” - pomyślał Griffin. „On wygląda, jakby umierał. Jak może pozwolić, żeby gra tak na niego działała?” Spod kamieni wyjrzały trzy drewniane skrzynki. Widać było na nich wyblakłe firmowe napisy. Na ich widok gracze wybuchnęli śmiechem. Chester podszedł i mimo woli uśmiechnął się. Leżały tam, jeszcze częściowo przykryte żwirem i ziemią, trzy podniszczone skrzynki coca-coli. - Oto nasze wyjście, dzieci - powiedział Chester. - Przynajmniej taką mam nadzieję. - Wezwał Kasana i przewodnik przytruchtał bez ociągania się. - Słucham, o umierający bwana? - Czy wasi bogowie Cargo są dość potężni, aby mnie uratować? - Och, bez wątpienia, panie Henderson. Jedyny prawdziwy problem leży w tym, czego mogą zażądać w zamian za pańskie życie. Chester był tylko odrobinę zdziwiony. - Chcesz powiedzieć, że podjęcie tej wyprawy to za mało? - Robicie to bardziej dla innych Europejczyków, niż dla nas, prostych wyspiarzy. - Dobrze. Zbadajcie pudełka... Owen i Bowan. Nie potrzeba nam teraz żadnych niespodzianek. Skrzynki zaświeciły na zielono i biało, bez śladu czerwieni. Chester powiedział: - Otworzyć je. Margie wyjęła cienki łom i podważała deski tak oszczędnymi ruchami, że aż miło było popatrzeć. S. J. i Oliver dobrali się do pozostałych skrzynek. W każdej z nich znajdowało się po dwadzieścia butelek o wysmukłych taliach, wypełnionych płynem koloru karmelu. Ciepłym. - Dobrze. Będziemy musieli pomodlić się do bogów Cargo. A to znaczy, że musimy być tak podniośli, jak jest to możliwe... Obawiam się, że oznacza to po trzy butelki na osobę. Kasan uniósł dłonie gestem protestu. - Och, nie dla mnie, bwana. Na mnie proszę nie liczyć. Kibugonai również wymówił się, tak samo Lady Janet. - Mam uczulenie na kofeinę - powiedziała słodko. Chester westchnął ponuro. - A więc, cztery butelki na głowę. No, to zaczynamy. Griffin siedział po turecku obok Acacii. Gwen i Owen znajdowali się w środku półkola utworzonego przez graczy. Obok nich leżały otwarte skrzynki. - Usłysz nas, Boże-Człowieku-na-Górze, usłysz nas Jezusie - Kilibobie. Słyszcie i patrzcie! - Gwen otworzyła butelkę i podała ją Owenowi. Owen przekazał ją Alanowi Leighowi, Leigh podał Marthcie. Butelka wędrowała tak, aż dotarła do Chestera na drugim końcu. Gwen otwierała następne, aż wreszcie wszyscy trzymali dwunastouncjowe butelki z ciepłą coca-colą. - Napełniamy przeto nasze ciała świętym płynem w imię wasze... Griffin z trudem przełknął jeden łyk. - Nie cierpię bąbelków - szepnął do Acacii - Nigdy nie piję tego paskudztwa. - Zamknij się i gulgocz - syknęła nie próbując ukryć złośliwego uśmiechu. - Musisz. Griffin skończył swoją butelkę i otrzymał następną. - A gdybym miał cukrzycę..? - Mógłbyś wyregulować swój wszczep po zakończeniu gry. Pij! - rozkazała. Ollie podał jej następne dwanaście uncji. Griffin opróżnił butelkę, powstrzymując potężne beknięcie. Potem zastanowił się i ulżył sobie zdrowo. Następne beknięcia odezwały się jak salwy plutonu egzekucyjnego i zdawały się nie mieć końca. Słychać je było ze wszystkich stron. Po czwartej rundzie rozlegały się już tylko jęki. Tony był zielony i miał czkawkę. Alex szczerze mu współczuł. - Kto ma ochotę na obiad? - na pytanie Marthy odpowiedział chór obraźliwych propozycji. Owen i Gwen dokończyli swoje porcje. Siedzieli wśród stosu pustych butelek. - Jesteśmy gotowi. Usłyszcie nas, o Bogowie... Powietrze nad całą grupą zaczęło migotać jaskrawą bielą. Owen zniżył głos: - Proszę wszystkich o podanie sobie rąk. Owen i Gwen siedzieli teraz naprzeciwko siebie, splatając palce i zamykając oczy. Aura drżała i trzeszczała. Przypominała ptasie gniazdo uplecione z błyskawic. Powietrze syczało, naładowane elektrycznością. Griffin zmrużył oczy przed blaskiem. Po skórze przebiegały mu mrówki. Ziemia zatrzęsła się. Grzmot zadudnił nad nimi, a echo poniosło go do odległych gór i z powrotem. - Tak, moje dzieci - powiedział huczący głos z nieba. Wszystkie głoski wymawiane były niesłychanie precyzyjnie i płynnie. - Wiem, czego pragniecie. Tak, wasz przywódca może być ocalony. Niech wybierze spośród was pięciu mądrych i bystrych, żeby walczyli o jego życie. Jeśli wygracie, wrócimy mu życie. Jeśli nie... Głos ucichł i tańczący blask rozpłynął się. Chester był o wiele bledszy niż przed chwilą. Wstał chwiejnie. - Leigh, Acacia, Oliver, Gina i... Gryf. Popatrzył na Alexa, mierząc go wzrokiem. - Coś mi mówi, że możesz umieć równie dobrze odpowiadać na pytania, jak je zadawać. Alex nie ukrywał zdumienia. - Pytania? Acacia pocieszającym gestem wzięła go pod rękę. - Nie martw się. Jestem pewna, że dasz sobie radę. Niebo grzmiało, a nad ich głowami zaczęły się zbierać chmury. Kręciły się jak piana na wirze dokładnie na wprost słońca, aż zupełnie je zaćmiły. Zapadła ciemność i zalśniły gwiazdy. Wtedy wydało im się, że przestrzeń zaczyna dygotać i skręcać się, jakby była dręczona przez niesamowite siły. Niebo rozdarło się i gwiazdy rozsunęły się na boki. Za wyrwą w przestrzeni pulsowało bladobłękitne, słabe światło. Spoza nieba wyłonił się mały cień, który warczał hałaśliwie i rósł z każdą sekundą. Po chwili było go widać wyraźnie. Był to oliwkowobury, wojskowy helikopter, którego silnik pracował na pełną moc. Helikopter zawisł nad graczami, a potem usiadł na trawie dwadzieścia kroków dalej. Ze środka wyskoczył ciemnoskóry mężczyzna w eleganckim, białym uniformie i podbiegł do nich, trzymając w ręku notatnik. Zasalutował zgrabnie Chesterowi na powitanie. - Pan Henderson? Pańscy przyjaciele, jak sądzę, są już gotowi? - Tak - odpowiedział Chester, patrząc podejrzliwie na helikopter. - Dokąd ich zabieracie? - Do nieba, proszę pana. - Tym? - Chester wskazał śmigłowiec. - To nadplanowe Cargo, proszę pana. Niczego nie marnujemy. Czy pańscy ludzie są gotowi? Yali czeka. - Yali? Kto to jest Yali? Mężczyzna z notatnikiem cmoknął z dezaprobatą. - Jest waszym pośrednikiem. Chyba nie spodziewał się pan, że w tak krótkim czasie można załatwić audiencję u Boga? Niech się pan cieszy, że macie szansę porozmawiania z jego gubernatorem na tę wyspę. Jesteście gotowi? - Jeszcze chwilę - Chester przemówił cicho do swoich pięciu przedstawicieli: - Przypomniałem sobie coś o niebie nowogwinejskim. Jest bardzo europejskie. Nie dajcie się tym zwieść. Najważniejsze są pytania. Powodzenia. Gina wyciągnęła do niego rękę. Chester uścisnął ją, potrzymał przez chwilę, a potem puścił. - Nie zawiedziemy cię, Chester - obiecała Gina. Pokiwał głową w milczeniu i uśmiechnął się krzywo. Gracze weszli na pokład helikoptera za swoim przewodnikiem. Drzwi zasunęły się, silnik zawył i helikopter wystartował w chmurze kurzu, by wkrótce zniknąć w pękniętym niebie. Chester patrzył jak szczelina w błękicie zamyka się. - Teraz trzeba czekać - mruknął. - Tylko czekać. Rozdział 19 Niebezpieczne zagadki Za trzy minuty lądujemy w Niebie - oświadczył mężczyzna z notatnikiem, starannie zapisując w nim imiona graczy. Jego imię brzmiało Gengai. Na zewnątrz nie było widać nic, z wyjątkiem gęstej, błękitnej mgły, z której czasem błyskało ostre światło. Leigh siedział naprzeciwko Griffina, opierając łokcie na kolanach, a podbródek na pięściach. Griffin nachylił się do niego. - Jak myślisz, co nas czeka? - Jakaś próba sprytu. Prawdopodobnie niebezpieczne zagadki. - Co to takiego? Acacia klepnęła go po ramieniu. - W dawnych czasach kazano niekiedy skazańcowi rozwikłać kilkanaście zagadek. Jeśli wygrał, odzyskiwał wolność. - Wygląda to na dobry interes. Co miał z tego miejscowy władca? - Przeważnie ubaw. Wyobraź sobie biednego, na wpół zagłodzonego i prawie zachłostanego na śmierć więźnia w łańcuchach, odpowiadającego na zagadki na dworze królewskim. Ceną pomyłki była śmierć. Czasami więźniowie mieli coś więcej do stracenia. Mogli na przykład zostać spaleni zamiast powieszeni. - Jaki to ma związek z nami? Przecież tym razem tylko głowa Chestera spoczywa na pieńku. - Każdego z nas. Bez przewodnictwa Mistrza Wiedzy nie mamy żadnych szans. Lopez o tym wie i wie, że my o tym wiemy, i możesz mi wierzyć, skorzysta z tego. Błękitna mgła opadła i zobaczyli nad sobą białe chmury. Na jednej z nich stał klasyczny, dwupiętrowy budynek. Podczas wznoszenia się do poziomu chmur Griffin poczuł, jak coca-cola w żołądku podchodzi mu do gardła i zdał sobie sprawę, że w rzeczywistości helikopter obniża lot. Wylądowali. Przed nimi otworzyły się drzwi. Piątka graczy wyszła w białą mgłę sięgającą im do kolan. Grunt uginał się pod stopami jak gąbka. Dom przed nimi kryty był białą dachówką i miał bambusowe żaluzje w oknach. Z wnętrza dochodziły dźwięki marsza. Griffin rozpoznał uwerturę do „Carmen” Bizeta. Zaczął ją pogwizdywać, zastanawiając się jak daleko zajdzie to szaleństwo. W drzwiach czekał na nich europejski lokaj we fraku, który powitał ich z całym ceremoniałem rodem ze Starego Świata. Gengai poprowadził ich korytarzem wyłożonym białym dywanem. Ani jeden mebel nie psuł wrażenia całości, więc kiedy przewodnik skręcił w lewo w otwarte drzwi, Griffin był zaskoczony tym, co ujrzał. Pokój był pełen przepychu. Sufit ginął gdzieś w oddali, a ściany zdawały się wznosić w nieskończoność. Dwie z nich zajmowały regały z książkami, trzecią pokrywała ogromna mapa świata. Na czwartej ścianie wisiało mnóstwo reprodukcji klasycznych dzieł sztuki. Griffin rozpoznał Picassa, dwa obrazy Dalego, Frazettę... Frazetta? Właściwie czemu Bóg nie mógłby pożyczyć sobie obrazu z przyszłości, żeby ozdobić swój pałac? Tylko te obrazy jakoś nie pasowały do siebie... W pokoju stały krzesła z giętego żelaza, przeplatane wikliną i wymoszczone skórą. W sumie sprawiało to bajeczne i trochę ekscentryczne wrażenie, jakby projektant był tylko częściowo zaznajomiony z kulturą, którą naśladował. Goście usiedli na krzesłach pośrodku pokoju. - Nie podoba mi się to - powiedziała Acacia. - Są zbyt uprzejmi. Chcą uśpić naszą czujność. Griffin postukał palcami w poręcz krzesła. Przyjrzał się tytułom książek na półkach i stwierdził, że są one tak samo osobliwie zestawione, jak krzesła i obrazy. Komplet Encyklopedia Britannica stał obok pięciu roczników „Kwartalnika UFO” oprawionych w skórę. Jedną całą półkę zajmowały księgi z serii światowej klasyki, a zaraz pod nią stały tanie, kieszonkowe wydania książek oprawionych w plastikowe okładki. Efekt był mocno dezorientujący. Alex pomyślał, że powinien przypomnieć sobie jakąś zagadkę, ale nie potrafił. Jako dziecko nigdy nie przepadał za zagadkami. Usłyszał kroki w drzwiach. Mimo woli wyprostował się na krześle, ale powstrzymał chęć obejrzenia się, żeby zobaczyć, kto wszedł. - Dzień dobry - rozległ się wyszukanie uprzejmy męski głos. Dźwięk kroków przybliżył się i gospodarz wszedł w pole widzenia Griffina, zatrzymując się wreszcie na tle mapy świata. - Mam nadzieję, że to jest dzień na Ziemi? Ach, tak. Czy mieliście wygodną podróż? Świetnie, świetnie. Mówił to czarny mężczyzna w średnim wieku, wyższy i mocniej zbudowany niż większość tubylców nowogwinejskich. Ubrany był w tropikalną koszulę i białe plantatorskie spodnie z kantami ostrymi jak brzytwy. Założył ręce do tyłu i niemal podskakiwał z radości, tak go rozsadzała energia. - Nazywam się Yali i chciałbym powitać was w Niebie. Mam nadzieję, że będzie to miły pobyt - roześmiał się serdecznie, jakby właśnie powiedział dowcip. - Tak, mam szczerą nadzieję. Przecież niektórzy z was mogą zostać tu na zawsze. W rzeczywistości jest to bardzo miłe miejsce, jedno z tych nadzwyczaj rzadkich miejsc, gdzie jest się nagradzanym proporcjonalnie do swoich wysiłków. Przyznacie, że jest to Niebo według wszelkich definicji? - znowu zachichotał, jakby bardzo go to rozśmieszyło. - Teraz, skoro jesteśmy już przyjaciółmi, nie odmówicie, jeśli zaproszę was na wspólny obiad? - Yali klasnął w dłonie i dwie piękne, ciemnoskóre kobiety otoczone bladymi aureolami zjawiły się tocząc wózki pełne jedzenia. Oliver lekko oblizał wargi. - Mam nadzieję, że to nie żadna sztuczka. Nagle poczułem, że jestem bardzo głodny. - Ja jestem głodna za trzech - odezwała się z tyłu Gina. - Żadnych sztuczek - zapewnił ich Yali. - Proszę, częstujcie się. Złączono dwa wózki i podniesiono klapy z obu stron, tak że powstało coś w rodzaju stołu, na którym znalazła się szynka konserwowa, ananas z puszki, podpłomyki, ryż, pieczeń rzymska, peklowana wołowina i pokrajany w kromki biały chleb. Acacia nachyliła się do Griffina. - Sądzę, że zaprojektowano to wszystko wyrywając przypadkowe strony z czasopism kobiecych z lat sześćdziesiątych. - Przerażające, prawda? - Griffin zdecydował się na lekki posiłek. Odmówił uprzejmie podsuwanej mu coca-coli i wrócił na swoje miejsce z talerzem w ręku. Yali podnosił się na palcach, szczerząc zęby do gości i Griffin nagle zatrzymał się w połowie kęsa, bo przypomniał mu się fragment dziecinnego wierszyka: „Jakże pogodnie się śmieje paszczęka twoja słodka, gdy rybki małe łagodnie zaprasza, ach, do środka..!” Yali nie był w stanie już dłużej powstrzymać entuzjazmu. - Nie chciałbym przeszkadzać wam w posilaniu się, ale tak samo jak wasze żołądki muszą być nakarmione, tak samo trzeba wypełnić wasze głowy - stuknął się palcem w czoło. - Czy wszyscy się zgadzacie? Nikt się nie sprzeciwił i to wystarczyło Yaliemu: - Jestem pewien, że zastanawiacie się, kim jestem i jak zasłużyłem sobie na tak szacowną posadę w Niebie. - Dobra, Yali, możesz uważać, że jesteśmy zaciekawieni - burknęła Acacia nie przerywając jedzenia. - A więc, urodziłem się w buszu Ngaing w Sor, jako członek patriklanu Walaliang i matriklanu Tabinung. W czasie drugiej wojny światowej przybyli do nas Europejczycy i obiecali mojemu ludowi, że jeśli będziemy walczyć z Japończykami, dostaniemy te wszystkie rzeczy, jakie mają tylko Europejczycy, czyli światło elektryczne, samochody, narzędzia z metalu, konserwy itp. Oczywiście zgodziliśmy się bardzo chętnie. Powinniście wiedzieć, że nasz lud żył w zadowoleniu i szczęściu, zanim przyszli Europejczycy ze swoimi karabinami i misjonarzami. Powiedzieli nam, że dlatego nie dano nam wysoko rozwiniętej techniki, bo jesteśmy potomkami Chama, który, jak wiadomo, był synem Noego i po potopie naśmiewał się z nagości pijanego ojca. Niezbyt dobrze znam mitologię judeo-chrześcijańską, ale wydaje mi się, że wyklęto go, by był „sługą sług” swoich braci. No cóż, będąc narzędziami Szatana i urodzonymi niewolnikami, nie byliśmy godni, aby otrzymać tajemnicę Cargo. Więc mój lud próbował podporządkować się wymaganiom waszego Kościoła i pomagał Europejczykom budować drogi i plantacje oraz posłusznie pomaszerował na wojnę. Byłem jednym z tych, którzy walczyli. Zginąłem w dżungli, a ponieważ byłem dzielnym i cnotliwym człowiekiem, poszedłem do Nieba. Tu dowiedziałem się, że Bóg, nie mój Bóg, ani wasz Bóg, ale mimo wszystko Bóg, zawsze chciał żebyśmy otrzymywali swoją część Cargo i że Europejczycy zabierali nasze dobra dla siebie. Leigh zapytał: - A czemu Wszechmocny nie położył temu kresu? Yali uśmiechnął się dobrotliwie. - Ponieważ w swej nieskończonej mądrości widział, że jest to zaledwie sprzeczka między ludźmi różnych kultur i że wszystko w swoim czasie zostanie wyrównane. I rzeczywiście, tak się teraz dzieje. Mój lud poznał sekret Cargo i wykorzystuje go na swój pożytek. Ja, dzięki swojej znajomości zarówno Nowej Gwinei, jak i europejskiej... Acacia przerwała mu. - Gdzie poznałeś Europejczyków? - Ach, wspaniałe pytanie. Podstawowe przeszkolenie mój oddział przechodził w Australii. Tam przeznaczono mnie na kierownika okręgu i dokładnie wyszkolono, również w gramatyce. Bóg, jak może słyszeliście, nie cierpi slangu, mowy potocznej, ani pidigin English. Oczywiście, jak tylko polityczna sytuacja w Melanezji wróci do stanu normalnego, tubylcy będą mogli zwracać się do mnie w swoich własnych językach. Jednakże, z powodu ciągłości władzy, wygodniej jest przyjmować sprawozdania w języku angielskim. Rozumiecie, robota papierkowa, jesteśmy tym zasypani. - Niebo nie ma komputerów? - spytał Griffin. - Nie - Yali podszedł do mapy i nacisnął klawisz. - Czy zastanawialiście się, gdzie się znajdujemy? Mimo wszystko, teolodzy przez stulecia debatowali nad dokładnym umiejscowieniem Nieba. Niektórzy twierdzili, że Niebo można znaleźć za gwiazdami, inni mówią, że istnieje ono w sercu człowieka, a inni utrzymują, że go nie ma wcale, że Bóg nie żyje, albo przynajmniej jest bezrobotny. Griffin o mało się nie roześmiał. - Ale ty wiesz, że to nieprawda? - Oczywiście - po naciśnięciu guzika mapa zrobiła się przezroczysta. - Mam przyjemność ukazać wam, gdzie naprawdę znajdują się Zaświaty. Za przezroczystą ścianą widać było wielką przestrzeń białych chmur. Niedaleko, w puszystej bieli widniała dziura. Miała dwadzieścia jardów średnicy, a o jej krawędź oparte były drabiny, po których wchodziły i schodziły ciemna i jasnoskóre anioły obładowane paczkami. - Niebo znajduje się dokładnie nad Sydney w Australii. Oczywiście tego otworu nie widać z dołu. Czasami podpisujemy umowy z australijskimi firmami, aby produkowały dla nas Cargo. Część naszych aniołów właśnie wymienia towary z firmą jubilerską, która wykonuje złoty tron. Acacia uniosła kształtną brew. - Czy to dla Niego? - Och, nie. Dla mnie. Zapytałem Go, czy też by chciał, ale odpowiedział mi, że nigdy nie widział gorszego kiczu. - Yali nacisnął guzik i okno znowu stało się mapą. - Ale jestem pewien, że możemy porozmawiać o bardziej ciekawych rzeczach. O sprawach życia i śmierci, problemach filozoficznych. Na przykład, czy ktoś z was może powiedzieć mi co to jest: tuzin drzew gumowych, a każde ma po trzydzieści gałęzi? Z początku Griffin nie zrozumiał, a potem wyczuł nagłe napięcie i wiedział, że już się zaczęło. Oliver popatrzył na pozostałych graczy, jakby upewniając się, czy ma prawo przemówić. Chrząknął. - To są miesiące roku. - Tak jest, młodzieńcze. Czy masz pytanie dla mnie? Oliver zastanowił się. - Tak, chyba mam. Będzie ono w postaci wierszyka: Kiedy przechodziłem po Moście Londyńskim, Spotkałem swoją siostrę Jenny. Złamałem jej kark, wypiłem krew I porzuciłem ją pustą. Krępy wojownik spojrzał wyzywająco na Yaliego: - Powiedz, kim była moja siostra? Yali podniósł oczy ku sufitowi. - Zjedliśmy właśnie wspaniały posiłek. Może ktoś zechciałby wypić ze mną butelkę wina? - uśmiechnął się złośliwie do Olivera. - Możecie być spokojni, że nie będzie to ta sama butelka, którą nasz przyjaciel wypił na tym sławnym moście. Oliver niewiele się zmartwił: - Dość trafnie. Jenny to gin, nie wino. - Ach... tak - Yali przysunął sobie krzesło i siadł ostrożnie, zakładając nogę na nogę z przesadną starannością. - Wśród mojego ludu mówi się, że pewne rzeczy są po śmierci lepsze. Powiedzcie mi, co śmierdzi, kiedy żyje, ale kiedy umrze, pachnie milo? Griffin zaczął szybko myśleć, szukając odpowiedzi. - Och, proszę, na pewno takie bystre umysły z łatwością poradzą sobie z tym problemem - Yali uśmiechnął się zarozumiale. Leigh ostrożnie podniósł palec. - Ambra z wielorybów. One śmierdzą, kiedy żyją, ale po ich śmierci z ambry robi się perfumy. Yali był uradowany. - Bardzo mądre. Naprawdę nadzwyczaj mądre. Na nieszczęście my, biedni wyspiarze, rzadko handlujemy drogimi perfumami. Właściwa odpowiedź brzmi: świnia. Zdaje mi się, że dwa dni temu poczęstowano was soczystą pieczenia z tego stworzenia, prawda? Cóż za rozkoszny zapach rozchodził się w czasie pieczenia. Ale, być może uważacie, że nie jestem wobec was uczciwy. Czy zechciałbyś w takim razie zadać mi pytanie? Czarodziej zamyślił się głęboko i powiedział: - Dobrze. Powiedz mi, co przechodzi przez drzwi i nie przytrzaśnie się? Co siedzi na piecu i nie sparzy się? Co siedzi na stole i nie wstydzi się? - Powiedział to jednym tchem i zasapał się nieco. - Wspaniale. Pozwól, niech trochę pomyślę - Yali podrapał się po uchu. Zamknął oczy. Czyżby otrzymywał wskazówki od Lopeza? Yali gwałtownie otworzył oczy i ułożył wargi w owal. - Aha! Czy to może słońce? Tak, tak właśnie myślałem - jego spojrzenie, pełne łagodnej złośliwości spoczęło na Alanie, który skulił się niepewnie. - Być może, jeszcze porozmawiamy, później i na osobności... A teraz, kto następny? Acacia rzuciła mu zabójcze spojrzenie. - Słucham cię, Yali! - Cóż za zapał. Niech pomyślę... co my tu mamy dla takiej zawziętej młodej damy? Ach, już wiem. Co to za praca, którą im szybciej się wykonuje, tym dłużej trwa, a im wolniej, tym prędzej się skończy? Yali uśmiechnął się promiennie, ale Acacii wcale nie było do śmiechu. Ściągnęła brwi i owinęła kosmyk ciemnych włosów wokół palca. - Panno Garcia, obawiam się, że muszę nalegać na odpowiedź. - Hm... może plecenie koszyków? Im szybciej się to robi, tym więcej popełnia się błędów i tym częściej trzeba poprawiać... - Cóż za genialne osoby dzisiaj gościmy. Nie, obawiam się, że nie jest to prawidłowa odpowiedź. Odpowiedź powinna brzmieć: pieczenie mięsa na rożnie. Widzisz, im szybciej obraca się rożen, tym wolniej mięso się piecze. No i oczywiście im wolniej go się obraca, tym szybciej mięso się piecze. Czy to nie świetna zagadka? - Tak, świetna - oczy Acacii były półprzymknięte, a na jej policzkach wykwitł rumieniec. Alex niemal wyczuwał jad w jej słowach. - Dobrze, Yali, spróbuj teraz odpowiedzieć na moją zagadkę: Kiedy byłam zajęta siedzeniem, Wypatrzyłam martwego, który niósł żywego. Odrzuciła włosy do tyłu potrząśnięciem głowy. - Co widziałam? Yali zamknął oczy i zamruczał. Postukał lekko piętami w białą podłogę. Podrapał się w ucho. - Panie Yali - powiedziała czule Acacia - obawiam się, że muszę nalegać na odpowiedź. Spojrzał na nią wrogo. - Ma pani rację, panno Garcia. Czyżby to były nosze? Naciągnięta skóra niosąca rannego człowieka? - Cóż za wyobraźnia! I jaka szybka odpowiedź. Przykro mi pana rozczarować. Odpowiedź brzmi: statek z martwego drewna, niosący żywych ludzi. Skłoniła się, a Yali uśmiechnął lekko. - Cóż, to nieco pomogło waszej stronie, ale będziecie potrzebować więcej. Kto jest następny? Gina, zamyślona to tej pory, obudziła się. Griffin po raz pierwszy nie zauważył nawet śladu marzycielskiego zamyślenia na twarzy Czarodziejki. Nawet ogień jej rudych włosów zdawał się jarzyć mocniej. - Teraz ja. - A więc, spróbuj odpowiedzieć: co to jest? Nie ma skrzydeł, a trzepocze, Nie ma ust, a mamrocze, Nie ma nóg, a pląsa, Nie ma zębów, a kąsa. Gina ukryła twarz w dłoniach i jęknęła. Z początku Alex zaniepokoił się, ale potem przysłuchał się westchnieniom uważniej i stwierdził, że były udawane. - Och, ojej - jęknęła wreszcie, ocierając z oka nie istniejącą łzę. - Chyba to nie jest wiatr, prawda? Uniosła jasnorude brwi i wykrzywiła twarz w grymasie kpiącego zatroskania. Yali pokiwał głową niezadowolony. Gina przysunęła bliżej swoje krzesło, błyskając białymi zębami w drapieżnym uśmiechu. Przypominała w tej chwili kota na łowach i Alex w myślach zagrzewał ją do dalszej walki. Jej głos brzmiał jak ciepły miód: - Mam dla ciebie stare pytanie, mój kochany. Masz trzy rzeczy. Jedna siedzi i nigdy nie wstaje, druga je tyle, ile jej się daje, a trzecia odchodzi i nigdy nie wraca - uśmiechnęła się słodko. - Co to jest? Yali był bardzo niezadowolony. Wstał i przeszedł przez pokój stukając obcasami, mamrocząc coś w zamyśleniu. Wreszcie obrócił się na pięcie. - Tak, tak, wiem, czas jest przeciwko mnie. Przyznaję, że nie znam odpowiedzi. - Och, przykro mi. Prawidłowe odpowiedzi to: piec, ogień i dym. Więc znowu jest po równo - powiedziała Gina. - To prawda, ale został jeszcze jeden gracz. Pan Tegner. A może woli pan Gryf. W oczach Yaliego pojawił się szczególny błysk i Alex już wiedział, że to kolejny dowcip Lopeza. - W tym kontekście wolę Gryf - odpowiedział. - Bardzo dobrze, Gryfie. Jest takie powiedzenie, które być może słyszałeś w swoim zawodzie: Kto to robi, nie mówi o tym. Kto to bierze, nie wie o tym. A kto wie, nie chce tego. - Możesz mi powiedzieć, o czym mówię? Alex zamyślił się. „W twoim zawodzie”. Co on miał na myśli? Jego zawód jako Gryfa, Złodzieja? Garego Tegnera, właściciela restauracji? Poprzednie zagadki dotyczyły jedzenia... Albo może chodzi mu o Alexa Griffina, szefa Ochrony PM. Jest z czego wybierać. „Kto to robi, nie mówi o tym”. Dlaczego? Czyżby było to coś nielegalnego albo niemoralnego? To by pasowało i do Złodzieja i Ochroniarza. Dobrze. Kto to bierze... kto o tym nie wie. Jeśli wie, co to jest, nie chce tego. Właściciel restauracji mógłby kupić mięso na czarnym rynku, gdyby nie wiedział, skąd pochodzi. Ale czy „robi” się pokątnie sprzedawane mięso? Albo zepsute, takie, które nie przeszłoby przez kontrolę..? - Proszę mi wybaczyć, Gryfie, ale muszę prosić już o odpowiedź. „Ryzyk-fizyk”. - Fałszywe pieniądze. Yali zbaraniał. Acacia uścisnęła gorąco i serdecznie dłoń Griffina. - No cóż, masz rację. A zagadka dla mnie? Alex przypomniał sobie wreszcie. - Rób jak mówię, nie rób, jak ja robię. Powiedz buty bez butów. Yali zamyślił się. Poruszał wargami w milczeniu powtarzając słowa Alexa, podczas gdy Alex pocił się ze zdenerwowania. Wreszcie usłyszał: - Buty! - zęby Yaliego błysnęły jak nagła błyskawica. - Dobrze, jest dokładnie remis. Pięć dla was, pięć dla mnie. Na nieszczęście, to sprowadza sytuację do stanu wyjściowego i życie pana Hendersona wisi na przysłowiowym włosku. Oliver złożył ręce na kolanach i wyprostował się, ale sposób, w jaki przygryzał górną wargę, zanim odpowiedział, zdradzał zdenerwowanie. - I co teraz będzie? - Zadam jeszcze jedną zagadkę, która zadecyduje. Jeśli wybrany przedstawiciel waszego zespołu odpowie na nią, pan Henderson będzie żył. Jeśli nie, umrze. Oliver poruszył się niespokojnie. - To nie jest uczciwe! Odpowiedź może być zupełnie idiotyczna, a jeśli nie zgadniemy, to koniec! - Właśnie. Przyznaję, że w podobnych zawodach musi zawsze istnieć niepewność, ale proponuję wam zastaw. Jeśli ktokolwiek z was postawi swoje życie jako stawkę, przyjmę je. Innymi słowami, jeśli wygracie, wszyscy będą żyli. Jeśli przegracie, pan Henderson przeżyje, ale jedno z was umrze. Piątka graczy milczała. - No więc? „Ja nie mogę! Nie jestem samolubem ani tchórzem, ale jestem detektywem. Nie mogę” - myślał Griffin. Leigh wstał, zaczerpnął głęboko tchu i powiedział: - To ja wpakowałem was w to. Gdybym nie stracił obu punktów, zwyciężylibyśmy. Powinienem więc zaproponować swoje życie. - Brawo, panie Leigh! Co za odwaga, jakie poświęcenie! - Zaczynaj! - Już proszę. A więc, gramy o twoje życie: Kto to robi, nie potrzebuje tego, Kto to kupuje, nie używa tego Kto to używa, ani tego nie widzi, ani nie czuje. - Proszę powtórzyć. - Powinieneś słuchać uważniej, zwłaszcza że odpowiedź ma dla ciebie szczególne znaczenie - Yali powtórzył zagadkę. Griffin przestał na chwilę oddychać. Leigh grał na zwłokę. Jego pucołowate policzki były ściągnięte z napięcia. „Trumna” - Griffin nagle zrozumiał. „Trumna. Trumna. Trumna, ty idioto!” Leigh palnął rozpaczliwie: - Sztuczna noga dla ślepego dziecka? Yali zatrząsł się z radości. - Cóż za wyobraźnia. Jest pan mile widziany w Niebie. To była trumna, panie Leigh. Czy nie uważa pan, że to wspaniale pasuje do sytuacji? Yali wyciągnął ramiona, szczęśliwy, że zdobył przynajmniej jedną ofiarę. - Cóż, jeśli nie macie zamiaru dalej bawić się w zagadki, reszta może powrócić na Ziemię. Pan Leigh i ja musimy pomówić o interesach. Gina wstała i wzięła Alana za rękę. - Dziękuję - powiedziała szczerze. - Nie musiałeś tego robić. Wykrzywił usta w grymas przypominający uśmiech. - Masz rację, mogłem spisać się lepiej. W oczach błyszczały mu łzy. Gina ucałowała go w usta. - I tak jestem z ciebie dumna - szepnęła. Acacia uściskała go. - Ja też, Alan. Nie martw się, zwyciężymy. Dla ciebie. - Tak - powiedział Leigh, patrząc w ścianę apatycznym, zniechęconym wzrokiem. W drzwiach znowu pokazał się Gengai. Jesteśmy gotowi do odlotu - oznajmił radośnie. - Zaczekaj chwilę! - powiedział ochrypłym głosem Griffin. Wziął Leigha za ramię. - Dziękuję ci, Alan. Czarodziej w odpowiedzi kiwnął głową. - Już dobrze. Idźcie, uciekajcie stąd. I zwyciężcie! - Słyszymy i jesteśmy posłuszni, o potężny magu! - Gina znowu pocałowała go, tym razem w policzek. - Oglądaj nas. Warto będzie. Helikopter odleciał z chmury Yaliego. Wyglądając przez okno Griffin zobaczył szereg białych fabryk na sąsiednich obłokach. Fabryki wypuszczały kłęby białego dymu z kominów i pracowicie wytwarzały Cargo. Anioły o wielobarwnych, papuzich skrzydłach latały w tę ł z powrotem, nosząc ładunki, a niebiański chór śpiewał oratorium Haendla „Mesjasz” w stereo. Ale tak naprawdę Griffin widział tylko twarz Leigha poczerwieniałą z wysiłku, by się nie rozpłakać i słyszał łamiący się głos, który mówił: „zwyciężcie”. Nieoczekiwanie stało się to jedynym pragnieniem Alexa. Rozdział 20 Morze zaginionych statków Była 13.50 według zegarka nadrukowanego na mankiecie płóciennej koszuli Griffina. Grupa maszerowała już od półtorej godziny. Nie byli weseli. Na każdej twarzy widniała posępna jedność celu. Napięcie słychać było w każdym słowie. Martha próbowała zachęcać ich do śpiewania, ale jej wysiłki szły na marne. Wreszcie zrezygnowała i niezadowolona wykrzywiła swoją opaloną i pomarszczoną twarz. Kręty szlak prowadził coraz głębiej w góry i być może to pogłębiło atmosferę powagi i niepokoju. Griffin spoglądał na skały z zimnym i niezaprzeczalnym przeczuciem zbliżającego się nieszczęścia. Spontanicznie pojawiły się w jego myślach obrazy śmierci i rozkładu, aż potrząsnął głową, zirytowany i zaniepokojony. „Infradźwięki i obrazy podprogowe?” - zastanawiał się. „Lopez chce nas wystraszyć?” Może. Griffin wiedział od początku, że to pojedynek na śmierć i życie. Acacia szła obok niego, czasami dotykając jego ręki, jakby potrzebowała pocieszenia. Alex poczuł się lepiej stwierdziwszy, że nie tylko on tak dziwnie się czuje. W pewnej chwili zszedł na bok i zajrzał do przepaści, niemal całkowicie zasnutej mgłą. Nie było wiatru i nie czuł też chłodu, ale głębia sprawiała wrażenie lodowatej. Alex poddał się odruchowi i nałożył kurtkę. Acacia mamrotała coś pod nosem. - Co mówisz, Cas? - spytał z wymuszoną serdecznością. Odruchowo przysunęła się do niego i wzięła pod rękę. - To nie jest miejsce odpowiednie dla ludzi, to pewne - zadrżała. - Zaczynam się bać i nie wiem dlaczego. Nie ponieśliśmy takich dużych strat... jeszcze. - Jeszcze? - Czas na ostatnie uzupełnienia kończy się dziś wieczorem. Jutro i pojutrze zostaniemy zaatakowani z ciężkiej broni. Wiem o tym. Alex zastanowił się. - Czy jest jakiś sposób, by zmniejszyć straty? - Tak. Nie popełniać błędów. Wiesz, jak o to łatwo. W tej grze jest zbyt wiele rodzajów śmierci. Pomyśl, w jaki sposób straciliśmy towarzyszy: zagadki, potwory, niebezpieczeństwa naturalne, postrzały... - Wiesz, Cas, to zupełnie niepodobne do ciebie. Gdzie się podział twój zapał? - Skończył się. Wiem, że zachowuję się dziwnie, do diabła, i tego też nie rozumiem - kopnęła kamyk na drodze i w skupieniu śledziła jego lot. Kamyk przeleciał nad drogą i przepadł w dole. Nie spadł, ale zniknął, wyrzucony poza holograficzne złudzenie mglistej przepaści u ich stóp. - Posłuchaj, co by było, gdybym ci powiedział, że jeśli będziesz trzymać głowę do góry, to wieczorem spotka cię niespodzianka. - Gary, mówiłam już, że nie powinniśmy tego dalej ciągnąć. I tak było już dość kłopotów. - Nie mówię o kłopotach, tylko o odrobinie nieszkodliwej rozrywki. - Nieszkodliwej, tak? Rozrywki? Co masz na myśli? - Wszystko. Z jednym wyjątkiem. - Z wyjątkiem czego? - Ciągnięcia sprawy dalej. Możemy przecież poprzestać na tym, co do tej pory, prawda? Acacia popatrzyła na niego spod zmrużonych powiek. - A co z Tonym? Jeśli pójdziemy sami gdzieś na bok, nie posuwając się dalej niż zwykle, to równie dobrze moglibyśmy się tam pieprzyć. To słowo wstrząsnęło nim. Alex zamyślił się. - Masz rację w obu przypadkach. W porządku. Albo w ogóle nie idziemy w krzaki, albo możemy iść na całego. Co o tym sądzisz? - Nie wiem, Gary... Oddział zatrzymał się raptownie. Na skalnej półce, jakieś siedem stóp nad szlakiem, stała wysmukła, ciemna postać. Na pierwszy rzut oka przypominała Millie. Miała takie same krótkie, mocno skręcone włosy, wspaniałą figurę i podobny odcień skóry. Jednak ta kobieta była o stopę wyższa od maleńkiej Millie, która zresztą nigdy nie stanęłaby w tak wyzywającej pozie. Kobieta była ubrana w wysokie buty ze skóry koźlęcej, skórzane spodnie ściągnięte pasem z miedzianą klamrą i czerwoną kamizelę narzuconą na beżową koszulę. Wysoko na lewym biodrze miała mocny sztylet w luźnej pochwie. Stała na lekko rozstawionych nogach, najwyraźniej nie czując ciężaru plecaka. Pięści opierała na biodrach. Alex uznał, że jest piękna. Mimo woli złożył wargi jak do gwizdu. - Kto to jest? - spytał Acacii. - Zdaje mi się, że widziałam ją w czasie selekcji graczy na początku, ale nie wiem, jak się nazywa, ani kim jest. Wysoka kobieta zeskoczyła ze skalnej półki. Lekkie zachwianie popsuło efekt doskonałego lądowania. - Holly Frost, nieprawdaż? - powitał ją Chester. - Tak jest, kochanie. Złodziejka drugiej kategorii, Czarodziejka pierwszej kategorii i ogólnie nieprzeciętna dama - otrzepała z kurzu buty, stukając jednym o drugi. - Wygląda na to, że zjawiłam się w samą porę. Co to, pochód zombie z petycją o odwilgocenie cmentarza? Nie widzę ani jednej wesołej twarzy w całej bandzie. Co, do diabła, może powinnam dołączyć do strony przeciwnej? - odwróciła się, jakby chciała odejść, potem obejrzała się przez ramię i uśmiechnęła chytrze. - Z drugiej strony, ponieważ widać, że nie będę miała konkurencji, może zostanę, zbiorę trochę punktów i poderwę któregoś faceta... Żaden z graczy nie odezwał się, chociaż kilku stało z ustami otwartymi ze zdumienia. Wtedy Martha odepchnęła z drogi Bowana i poczłapała do Holly, mierząc ją takim wzrokiem, jakim saperzy oglądają obiekt do wysadzenia. - Myślisz, że jesteś taka ważna, tyko? - Ja nie tylko myślę, ja o tym wiem, babciu. Martha przez chwilę postukała palcami po swoim pasie, a potem jej pomarszczoną twarz rozjaśnił uśmiech. - Najwyższy czas na dopływ świeżej krwi. Te ofermy już wysiadają. Jak myślisz, potrafiłabyś ich rozruszać? - Jeśli się dowiem po co. - Dobra - mała kobieta wyciągnęła do niej rękę i uścisnęły sobie dłonie. - Nazywam się Martha, ale ty możesz mi mówić Mary-em. - W porządku - Holly spojrzała na Chestera. - Ty tu jesteś szefem. Popędź całe to towarzystwo! Zmęczona twarz Chestera pojaśniała, a jego ruchom powróciła sprężystość. - W porządku, słyszeliście, co powiedziała ta dama? Ruszamy! - Chcę, żebyś szła ze mną - powiedziała Martha i zmroziła spojrzeniem Bowana - uczep się kogoś innego, synku. - Przyciągnęła Holly do siebie. - Lepiej byłoby, gdybyś umiała śpiewać, kochanie, bo nie wytrzymasz ze mną. Holly klepnęła ją po plecach. - Znasz „Braciszka Malone”? Ich nastrój był zaraźliwy. Wkrótce cały oddział szedł żwawym krokiem, śpiewając opowieść o pechowej postaci pewnego niezręcznego gracza z dawnych lat. Przez góry i rzek brody, Wsie i warowne grody, gdzie mury leżą zwalone, Szedł dzielny i prawy, chociaż trochę niemrawy, Braciszek Malone. Wymachiwał toporem, krzycząc: Walczyć chcę z upiorem! Precz z Demonem Nieczystym, Nieczystym, Fuj! Alex zauważył, że Acacia uspokoiła się, więc poczuł ulgę i radość. Zdawało się, że wszystko znowu było w porządku, że wyprawa zakończy się zwycięstwem, że... Jak mógł zapomnieć o Rice’u? To wszystko jest przecież nieprawdziwe: te góry i mgła, i ciepłe ramię kobiety u jego boku, i szczęśliwość, jaką czuł przed chwilą. Tylko Rice był prawdziwy, jego związane ciało było realne. A gracze śpiewali bez śladu zatroskania: Lecz dopadła go Zmora, Droga siostra upiora, ta, co usta ma takie szalone, I uwiodła biedaka i śmierć upojna taka Spotkała Braciszka Malone. Dzisiaj już po wielu latach, straszy w zamku komnatach, Krzycząc: Precz z Demonem Nieczystym, Nieczystym, Fuj! Lecz dla Rice’a śmierć była prawdziwa i Alex postanowił, że już o tym nie zapomni. Ścieżka prowadziła w dół pomiędzy blokami granitu. Wkrótce skręciła ostro i Griffin z Acacią wyszli z cienia. Przed nimi rozciągały się piaszczyste wydmy, a dalej ocean. Acacia cicho gwizdnęła i zacisnęła dłoń na ramieniu Griffina. Gracze zatrzymali się i rozeszli. W dole była półkolista zatoczka. Kiedyś musiała być głębsza. Rząd baraków wzdłuż brzegu wskazywał, że kiedyś był to port wojenny. Teraz doki były suche, zabudowania rozpadły się, a port miał najwyżej dziesięć stóp głębokości. Zatoka była zaśmiecona kadłubami samolotów zarówno Wojskowych, jak i handlowych i poniszczonymi statkami wszelkich rozmiarów i przeznaczeń. Kanciaste zarysy w połowie drogi do horyzontu mogły być kiedyś wręgami luksusowego liniowca, zatopionego prawie całkowicie. Jeden z wojskowych samolotów ozdobiono na dziobie wyszczerzoną paszczą rekina, na innych widniały wyblakłe czerwone słońca. Jeden z wraków, stojący na kilu w rozpadającym się doku, miał wymalowaną na burcie swastykę. „Morderca prześlizgnął się obok części wielkiego samolotu w drodze do Rice’a i zapachu neutralnego”. Który z graczy nadmiernie przygląda się zabłoconym i popsutym samolotom? Kłopot w tym, że wszyscy z zapałem patrzyli na przystań, z wyjątkiem Griffina, który bezowocnie patrzył na nich. - Co, do wszystkich diabłów, robi hitlerowski statek patrolowy na Pacyfiku? - mruknęła Holly Frost do Acacii. Chester rozmawiał z Maibangiem. Acacia zawołała: - My też chcemy posłuchać, Ches! Chester pokiwał głową, zgadzając się. - Zbierzcie się wokół mnie, waleczni. Gracze stłoczyli się wokół Mistrza Wiedzy, który klepnął Kasana po plecach. - Możesz mówić. Kasan Maibang pokiwał głową. - Słyszałem o tym miejscu, ale nigdy tu nie byłem. A pani, Lady Janet? Smukła blondynka najpierw skinęła głową, a potem nią potrząsnęła. - Nie widziałam dobrze, ale wydaje mi się, że tędy prowadzono mnie do misji. Oczy Kasana błysnęły bystro, a w uśmiechu udało mu się wyrazić zarówno tajemniczość, jak i groźbę. - Myślę, że nasza dama ma rację. To jest Morze Zaginionych Okrętów, gdzie nasi wrogowie zwabiają statki Europejczyków i rabują je. - Chciałbym przyjrzeć się z bliska tym barakom - powiedział Chester. - O co chodzi, Fortunato? McWhirter kręcił głową przyglądając się przystani. . - One nie wyglądają zupełnie... - Statki i samoloty? Większość z nich to hologramy. I tak nie możemy się do nich dostać. Nie ma tu więcej jak jeden lub dwa prawdziwe modele. Chester pokazał. - Tak, jak na przykład ten hitlerowski statek. Wyróżnia się, prawda? Niemal woła: „Jestem tutaj, a kuku”. Myślę, że też powinniśmy tam pójść. Tylko bardzo ostrożnie. Gina przysunęła się do niego ukradkiem: - Niebezpieczeństwo, Ches? - Możesz się założyć o połowę swoich punktów, że tak. Rozdzielimy się na grupy, jak tylko zejdziemy na dół. Jedna grupa wchodzi, druga pilnuje... Czujesz się na siłach? Nie odpowiedziała nic, ale pożądliwie oblizała wargi. Martha mało co nie podskakiwała z entuzjazmu. Alex szturchnął swoją partnerkę. - Zdaje się, że Martha spotkała równą sobie. - To się jeszcze okaże. Chodźmy - zbiegli z wzgórza. Griffin zdziwił się trochę, że zbocze było prawdziwe. Dziwne, ale czuł się bardziej zdezorientowany, niż gdyby wszystko okazało się złudzeniem. Spojrzał na góry, które właśnie przeszli i pomyślał: „Jaka część z tego była prawdą?” Nie wiedział. Niepokój znikł wraz z dziecinną radością zbiegania ze wzgórza na łeb, na szyję. Za nim S. J. stoczył się w dół, radośnie pokrzykując. Wstał jednym skokiem, wytrząsnął piach z włosów i poprawił plecak. - Ale to było dobre! - zawołał, wbiegł z powrotem na zbocze i jeszcze raz stoczył się, stając na równe nogi, jak chochlik wyskakujący z pudełka. Kiedy wszyscy już zeszli, Chester zaczął rozdzielać ludzi na lewo i na prawo. - S. J., Oliver, Panthasilea, Gryf, Ciemna Gwiazda i Holly Frost. Idziecie za mną. Maibang też. Reszta zostaje z Kibugonai i Lady Janet. My wchodzimy do środka. - Świetnie - powiedziała Holly ze śmiertelnie poważną miną. Oczy jej błyszczały, gdy przyglądała się starym budynkom wokół doków. Ona i Griffin byli najwyższymi osobami w grupie, więc mimo woli zeszli się. - Ty jesteś Gryf - powiedziała, mierząc go wzrokiem. - Widziałam, jak rzucałeś włócznią w Nibeka. Całkiem nieźle. - Trochę zbyt widowiskowe. Ty masz na imię Holly, prawda? To jest Acacia. Acacia uśmiechnęła się do Holly wyzywająco. - To twoja pierwsza większa wyprawa? - Pierwsza „premiera”. Przedtem grałam jako aktorka. Wysoka czarna dziewczyna zauważyła, że Acacia przysunęła się bliżej do Alexa i głośno roześmiała. - Nie musisz tak go ochraniać. Jeszcze nie zdecydowałam, czy mi się podoba. Acacia przez chwilę nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. - Jak tylko zdecydujesz się, dasz mi znać, dobrze? - Będziesz drugą osobą, która się o tym dowie - Holly błysnęła zębami i odwróciła się na pięcie, aby obejrzeć sobie pozostałych członków oddziału. - Nie jestem pewna dlaczego - szepnęła Acacia Alexowi - ale wydaje mi się, że ją lubię. Albo nie lubię. Albo jedno i drugie. - Uwielbiam twoją absolutnie niezachwianą samoocenę. Gracze ruszyli w stronę przystani w dwóch grupach. Na wezwanie Bowana „Ukaż niebezpieczeństwo” odpowiedział tylko błysk zielonego światła. Nic im nie groziło, z wyjątkiem zwykłego niebezpieczeństwa związanego z chodzeniem po przegniłych deskach... Czas nie obszedł się litościwie z szeregiem betonowych doków, ani z magazynami i barakami. Griffin zauważył jednak coś dziwnego. Wszystkie liny i kable były zgrabnie pozwijane, gotowe do użytku i spokojnie leżały na swoich miejscach. Maszyneria wyciągu była oczyszczona z rdzy, naoliwiona i wypolerowana. Na metalowym, nitowanym zbiorniku na szczudłowatych nogach widniał świeżo namalowany napis: PALIWO LOTNICZE. - Chester, to nie jest opuszczone miejsce. - Wiem, Gryfie. Będziemy musieli uważać, czy nie wracają właściciele. I zapytać siebie, dlaczego nie ma strażników. W międzyczasie... Ten budynek! Nie trzeba było pokazywać. Wszyscy zauważyli już ten szczególny barak. Wyglądał, jakby był zbudowany poprzedniego dnia. Metal lśnił, a w kładce prowadzącej do frontowych drzwi wymieniono kilka desek. Gina rzuciła następne „Ukaż niebezpieczeństwo”. Nic. Pierwszy zespół wszedł do środka. Reszta została przy wejściu, gotowa w razie czego przyjść z pomocą. Niegdyś było to pomieszczenie administracyjne. Drewniane ścianki dzieliły barak na przegródki z biurkami. Większość ścianek działowych zlikwidowano, a biurka umieszczono przeważnie pod dłuższą ścianą. Na blatach wciąż leżały papiery, stały kubki z kawą i popielniczki, niektóre z nich pełne. Biurka były odkurzone, zaś wielką przestrzeń betonowej podłogi ktoś niedawno zamiótł. Na podłodze było pełno rupieci. „Zupełnie, jakby bawiły się tu dzieci po wyjściu nauczyciela” - pomyślał Griffin. Na betonie namalowano wielkie, zamaszyste wzory. Był to dość wierny obraz przystani i linii brzegu, namalowany zieloną farbą. Na środku zatoki zaznaczono lotnisko. Leżał tam też tuzin groteskowych figurek z tykw, bulw i patyków, jak również sporo modeli statków i samolotów, i to w dużym wyborze. Niektóre zrobione były topornie z bambusa lub tykw, ze skrzydłami z liści, ale inne wyglądały tak, jakby kupiono je w amerykańskim sklepie z zabawkami albo wykonano na zlecenie sztabów marynarki i sił powietrznych. Na dużym biurku, wokół którego stały krzesła, przygotowano wszystko do „obrzędu ze stołem”, czyli świece i czysty obrus, kwiaty i konserwy. - Pracownia czarownika kultu Cargo - stwierdziła Holly Frost. - Jeśli sprofanujemy ją, przeszkodzimy im na jakiś czas. - Masz rację - powiedział Chester. - Maibang, jak się do tego zabrać... Albo nie. - Podszedł do wejścia i krzyknął - Margie! - Słucham, Chester? - Zobacz, czy w tym zbiorniku, który mijaliśmy, jest paliwo. Znajdź kanister i napełń go. Weź do pomocy Eamesa. Reszta, zrywać deski na podpałkę. Nie będziemy się bawić w żadne ceregiele, spalimy to wszystko. - Chester? - Tak, o co chodzi, Gryfie? - Ogień może zdradzić naszą obecność. - Wiem. Zbierzemy materiał na podpałkę i podpalimy tuż przed samym wycofaniem się. Oliver i Ciemna Gwiazda chodzili wśród biurek, szukając czegoś ciekawego. S. J. zaczął układać stos z drewna podawanego mu przez drzwi. Tony zawołał z drugiego końca pomieszczenia. - Chester! Tu są dwie skrzynki coca-coli. - Zostaw po butelce na osobę. Resztę rozbij - rozkazał Chester. Tony zaczął tłuc butelki kolbą rewolweru. Wkrótce wróciła Margie z Eamesem i z trzema dużymi kanistrami z benzyną. Margie z ulgą oddała ciężką bańkę Gryfowi. Zaczął rozlewać paliwo po mapie portu namalowanej na podłodze. Benzyna nie miała zapachu. Nalał odrobinę na dłoń i powąchał. Nic. Dotknął językiem. Woda. Podniósł wzrok i spostrzegł że kilkunastu graczy patrzy na niego z obrzydzeniem. Griffin wrócił do rozlewania „benzyny”. Czuł się jak idiota. Oczywiście PM nie pozwoliłby na żaden pożar w Sektorze A. Kiedy wybuchną płomienie, będzie to hologram. Niemiecka łódź patrolowa wznosiła się jak pijana nad spoglądającą w górę grupą Chestera. Pozostali gracze podeszli na odległość kilku kroków i zatrzymali się. Byli dobrze wyszkoleni. Statek wcale nie wyglądał stabilnie. - Dziób... - mruczał S. J. - Mogę się założyć, że gdyby ktoś mnie podniósł, znalazłbym drabinkę sznurową i... - Nie trzeba - powiedział Chester. - Na burcie są uchwyty na ręce. Możesz honorowo wejść pierwszy, jak tylko skończę oględziny. Uniósł ręce i wymówił zaklęcie. Griffin rozglądał się po innych, zamiast patrzeć na szmaragdowe fajerwerki. Ktoś jeszcze nie zwracał na nie uwagi. Ciemna Gwiazda udawała, że obserwuje Chestera, ale starannie zadeptywała coś stopą. Jej ruch był powolny, delikatny, przypominający gaszenie papierosa. Potem przeniosła ciężar ciała na drugą nogę, założyła ręce do tyłu i pomachała odwróconą pięścią w jedną, a potem w drugą stronę. Alex obejrzał się. Bowan obserwował uważnie jej ręce. Więc to sygnał. Tylko co oznaczał? Kiedy zielony blask wygasł, S. J. wspiął się po metalowej drabince na pokład. - Wszystko w porządku, admirale - zawołał i zniknął z pola widzenia. Ciemna Gwiazda była czwarta w kolejce do wejścia, a Griffin postarał się znaleźć na samym końcu. - Chwileczkę - szepnął do Acacii. Niby przypadkiem podszedł do miejsca, w którym przed chwilą stała Ciemna Gwiazda. Zobaczył niemal całkiem zatarty, ale jeszcze widoczny ślad ogromnej stopy. O mało co nie krzyknął z zaskoczenia. Wrócił i wspiął się po drabince za Acacią, rozkoszując się widokiem jej zgrabnego tyłeczka. Pomogła mu wejść na pokład, a on odciągnął ją na bok. - Acacio, jaki mogłabyś mieć powód, by ukrywać wskazówkę? Acacia popatrzyła na niego ze zdziwieniem, więc powtórzył to innymi słowami. - Chciałem powiedzieć, że gdybyś zobaczyła znak, który wskazywałby na niebezpieczeństwo dla całej grupy, czy miałabyś jakiś rozsądny powód, żeby nie powiedzieć o tym reszcie? Zastanowiła się nad tym. - W ten sposób obniżyłabym szansę przeżycia dla innych graczy. To oznaczałoby mniej ludzi do podziału premii. Oczywiście, gdybyśmy wygrali. - Hmm... czy to wszystko? - Gdybyś był jedyną osobą, która wie, co się wydarzy, miałbyś większe szansę przygotowania planu działania. Mógłbyś wypaść bardzo dobrze, kiedy zaczną lecieć pióra. Przypuszczam, że wiesz, że gracze przyznają specjalną premię dla Najlepszego Gracza. Oprócz tego, są jeszcze punkty za odwagę... - Jakieś zyski pieniężne? - Pośrednio. Kiedy zgromadzi się dość punktów, by zostać Mistrzem Gry albo Mistrzem Wiedzy, wtedy można zacząć robić pieniądze - w jej słowach zabrzmiało niewypowiedziane pytanie. - Powiem ci później. Teraz uważaj tylko na wielką małpę. - Co takiego..? Podszedł do nich Oliver. - Chodźcie, sprawa się rozkręca. Acacia pogłaskała go po brodzie, wyczuwając pod palcami trzydniowy zarost. - Wyglądasz okropnie dziko, amigo. Mogę się założyć, że Gwen szaleje teraz za tobą. Łagodnie odsunął jej rękę. - Chodźcie już - wyszczerzył się w uśmiechu. Poszli za Wojownikiem do kabiny, gdzie większość graczy prowadziła poszukiwania. Griffin zauważył, że Ciemna Gwiazda co chwila spogląda nerwowo przez okno. Z tyłu kabiny były otwarte stalowe drzwi, a za nimi wąskie, metalowe schody prowadzące w ciemność. Z tego mroku wyszedł Maibang, a za nim Chester. - Zdaje mi się, że coś znaleźliśmy - powiedział wymachując rulonem papieru. - To było wetknięte za jeden z silników - strzepnęli kurz i pogięte kawałki blachy ze stołu i rozwinęli rulon. Chester uniósł jedną brew. - To mapa... S. J. wciskał głowę pomiędzy Chestera i stół. Jego małe brązowe oczy zaświeciły. - Mapa lotnicza, szefie. Po raz pierwszy entuzjazm Watersa nie zirytował Hendersona. - Co to oznacza? Inżynier obrócił mapę do góry nogami, przewrócił na drugą stronę, po czym znowu ją położył, ale tym razem właściwą stroną do góry. - Zdaje się, że tu nie ma żadnych znaków... Chester przesuwał palcem po linii wyglądającej na rzekę. Mapa obejmowała region górski, łatwy do rozpoznania. - Nowa Gwinea przed inwersją - szepnął. - Czy ktoś widzi tu coś ciekawego? Alex uważnie przyjrzał się mapie, rozpoznając czarne i szare obszary jako równiny i dżungle. - Tu w łańcuchu górskim jest biała plama wielkości dziesięciocentówki - powiedział. Spojrzenie Chestera powędrowało za wskazującym palcem do bladego kółka wśród plam i krętych linii. - Może ktoś wylał na nią kawę? Albo wodę? Alex potarł palcem powierzchnię. - Papier nie jest tu szorstki. Sądzę, że to wskazówka dla nas. Henderson pokiwał głową ze szczerym podziwem. - Myślę, że masz rację. Jeśli to jest wskazówka, to... - przerwał i potarł zarost na podbródku. - Jeśli nasz Szacowny Wróg nie życzy sobie, by wymawiano jego imię, być może nie chce również, by go znaleziono. Zaklęcie, które uczyniło ich niewidzialnymi, mogło podziałać również na kliszę, powodując powstanie białej plamy na zdjęciu. Acacia wciąż była zdziwiona. - Ale dlaczego niemiecka łódź? Chester zbył ją machnięciem ręki. - Kontrast wizualny. Mówi nam, gdzie mamy iść. Poza tym pasuje do kontekstu. Niemieckie samoloty szpiegowskie wyposażone w kamery do zdjęć z dużych wysokości z pewnością często tędy przelatywały w czasie drugiej wojny światowej. Kasan, rozpoznajesz ten teren? Mały przewodnik pochrząkał przez chwilę, a potem pokiwał głową. - Spójrz tutaj, effendi. Mamy tu duży zbiornik wodny. To by się zgadzało z tym, co nam powiedziała Lady Janet. - Dobrze, dobrze. Gdzie to jest? - Hm... zdaje mi się, że tam powinien być wulkan, ale nie mogę go znaleźć. Może jest ukryty w tej białej plamie? - Może? - powiedział sceptycznie Chester. - Nie wymagaj za dużo od biednego tubylca, kimo sabe - odpowiedział skromnie Maibang. - Zaufaj mi. On tam jest. A ponieważ jest tam, myślę, że mamy przed sobą pół dnia marszu wzdłuż wybrzeża, a potem w głąb wyspy - Chester zgarnął mapę i zwinął ją, a potem złożył i schował do swojego plecaka. Holly Frost pociągnęła nosem. - Sprawdźmy, czy nie ma niebezpieczeństwa, szefie. Mnie się tu nie podoba. - Jesteś Czarodziejką. Zajmij się tym. - Dla mnie to drobiazg. Usłyszcie mnie, o Bogowie! - spróbowała rozłożyć ręce władczym gestem, ale miała źle założony plecak i musiała go poprawić podrzucając ramionami. Zupełnie jej to nie speszyło. - Ukażcie niebezpieczeństwo! Otoczyła ją zielona chmura. Jeden jej brzeg jarzył się purpurowym światłem. Rozdział 21 Haiavaha Nastrój w kabinie zmienił się natychmiast. Oliver pierwszy chwycił za miecz. - Wydaje mi się, że najwyższy czas stąd spływać - powiedział wyglądając z kabiny. - Masz całkowitą rację - zgodził się Chester. - Kobiety i Mistrzowie Wiedzy najpierw! - wyskoczył z kabiny trzema sprężystymi susami. - Pośpieszcie się, ludzie! - zawołał do nich, już schodząc po drabince. - Czuję to. Zbliża się i jest wielkie. Wyskoczyli za nim. Ciemna Gwiazda była posępna i zdenerwowana. Alex uznał to za objaw niepokojący. Pociągnął za Acacią na stronę. - Przygotuj się. Pamiętaj, co ci mówiłem. - Pora na wielką małpę? Małpa-szmałpa - wyszczerzyła się i wyciągnęła miecz. - Dajcie mi tylko coś do rąbania, a nie obchodzi mnie, czy będzie to King-Kong. To była także pierwsza myśl Griffina. - Chyba nie daliby nam Kong-Konga? Prawda? - zapytał z nadzieją. - Powinnam pozwolić ci się pobać. Oczywiście, że nie, głuptasie. To Nowa Gwinea, a nie Wyspa Czaszki. Inna legenda. - Tylko pytam - Alex zszedł za Oliverem po drabinie. Wyczuł drgania, jak tylko dotknął stopami pomostu. Podniósł ręce, żeby pomóc Holly, która opadła na niego. - Wiesz, zwykle radzę sobie sama, ale w twoim przypadku, przystojniaczku, zrobię wyjątek... Poczuł, jak jej policzek, przyciśnięty do jego twarzy, sztywnieje. - Do wszystkich diabłów, Gryfie... Alex odwrócił się gwałtownie i aż jęknął. Jakieś ćwierć mili od nich w powietrze wznosił się samolot. W kawałkach. Woda wezbrała i pomost zadrżał od uderzeń fal. Dźwięk, który brał początek w kościach i promieniował na zewnątrz, zbyt późno rozpoznany jako ryk potwora, stawał się coraz głośniejszy, aż ranił uszy. Zobaczyli ciemną, nieco ludzką postać wznoszącą się nad wodą, a potem znikającą za przewróconym liniowcem oceanicznym. Statek zadygotał i powietrze przeszył straszliwy zgrzyt rozdzieranej stali. Oliver rzucił spojrzenie na Chestera. - Co o tym myślisz, Ches? Co robimy? Mistrz Wiedzy zmarszczył czoło i przez chwilę rozglądał się po wrakach. - Nie wiemy nawet, co to jest. Wiemy tylko, że jest silne. Mocno ścisnął dłoń Giny, która drgnęła. - I rozwścieczone. Kochanie, ile jeszcze mamy czasu do godziny policyjnej? Uniosła goły nadgarstek. - Nie mam zegarka. - Około pięćdziesięciu minut - powiedział Griffin. Chester zastanowił się. Wyglądał na zmartwionego. - Nie chciałbym zaczynać z tą bestią dzisiaj. Jesteśmy wszyscy zmęczeni i myślę, że Lopez na to właśnie liczy. Mam zamiar zaskoczyć go i wycofać się. Bowan Czarny, z twarzą ściągniętą złością, przepchnął się obok Olivera i zaprotestował: - Co to znaczy „wycofać się”?! - A co według ciebie to znaczy, Bowan? - warknął Chester. - Nie wierzę własnym uszom. Już drugi raz każesz nam tchórzyć, Henderson. To się źle odbija na moich wynikach. - Wolałbyś, żebyśmy dali się wyrżnąć? Ciemna Gwiazda podeszła do Bowana. - Może nie jesteś pewny, że damy sobie radę, ale ja jestem - zwróciła się do pozostałych. - Kto jeszcze? Może szybko zrobimy głosowanie? - Tylko szybko - powiedział Chester. Potwór brodził w ich kierunku, zostawiając za sobą białą pianą. Strumienie wody lały się z jego futra. Był mniejszy od King- Konga, ale dużo większy od człowieka i przypominał skrzyżowanie małpy z dzikiem: świńskie, małe oczka, długi ryj i sterczące białe kły. Mokre futro było niemal czarne, ale prosta, sucha sierść na głowie i ramionach miała kolor czerwony z jaskrawopomarańczowymi i żółtobiałymi kosmykami włosów. Ręce miał nieproporcjonalnie długie, a dłonie były zanurzone w wodzie. Szedł prosto na nich. Chester powiedział: - Nie ma czasu na rozważania. O.K., ja głosuję za tym, żebyśmy wzięli nogi za pas. Oliver nerwowo pokręcił stopą. - Przykro mi, Chester, ale muszę poprzeć Bowana. - Dobrze. Gwen? Milcząc trzymała się Olivera. Wymowa gestu była oczywista. - W porządku. Kto jeszcze? Griffin zdecydował się. - Idźmy za Mistrzem Wiedzy. Obserwując tego potwora możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego. - Zgadzam się - powiedziała Margie. Owen pokiwał głową. S. J. miał bardzo nieszczęśliwy wyraz twarzy, zasłaniał chudą dłonią usta i strzelał na boki brązowymi oczami, zanim wreszcie podszedł do Chestera. ,,On coś wie” pomyślał Griffin. Zauważył spojrzenie Acacii i gestem wezwał ją. Zacisnęła zęby, ale podeszła. Holly Frost obserwowała Griffina z lekkim uśmieszkiem na wargach. Niemal było słychać jak myśli. Zrobiła krok w stronę Chestera, który docenił to i nagrodził skinięciem głowy. - W porządku - warknął. - Dalej! Decydujcie się. Eames dołączył do Bowana. Tony podszedł do Chestera. Acacia próbowała porozumieć się z nim spojrzeniem, ale nie zwracał na nią uwagi. Martha uśmiechnęła się zadziornie. - Zwykle lubię walczyć, ale tym razem zostanę z przyjaciółmi - wzięła za ręce Holly i Griffina. Chester szybko przeliczył. - No, to jasne. Zostałeś przegłosowany, Bowan. Postać w czarnych szatach chwyciła Chestera za ramię i powiedziała cicho: - Pozwól mi chociaż spróbować zaklęcia, dobrze? Proszę. Reszcie możesz kazać wycofać się. Chester przyjrzał się nadchodzącemu potworowi i gwałtownie skinął głową. - Spróbuj, tylko szybko - głośniej dodał: - Musimy ruszać! Mamy mało czasu. Gina, podpal ten barak. Reszta, uciekać w góry. Bowan odwrócił się do zatoki. Odetchnął szybko, przygotował się i poniósł ręce. Gina wezwała bogów. Płomień wystrzelił z jej laski. Sztab marynarki wojennej stanął w ogniu. Płomienie z sykiem buchnęły z okien i drzwi. Bowan zawołał gromkim głosem: Władcy Ciemności, Bogowie podziemia zimnego, Wyzwólcie nas z władzy Złego. Zniszczcie tę małpę, czymkolwiek jest ona, A jej moc niech na mnie będzie przeniesiona. Usłyszawszy ostatni wers, Chester odwrócił się gwałtownie. - Co?... Zielone światło utworzyło aureolę wokół Bowana i wystrzeliło w stronę potwora cienką strugą. Bestia warknęła i machnęła łapą o czarnych pazurach. Promień trafił ją w pysk i... Ogień rozpłynął się po niej, jakby zielone światło było płonącą benzyną. Aureola otaczająca Bowana zabłysła na biało i żółto. Usłyszeli syk buchającego ognia, a potem głos czarnoksiężnika klnącego we wnętrzu olbrzymiego płomienia. Wkrótce Bowanowi zabrakło przekleństw. Wyszedł z ognia i spojrzał w górę na wydmę, na której zgromadzili się gracze obserwujący cały spektakl. - Chester! Wokół Czarodzieja pojawiła się blada poświata, nawet jego szata zdawała się być biała. Sam Bowan był blady jak chusta. Za nim wielki płomień zamigotał i zgasł. - Musisz mi pomóc, Chester! - zawołał czarnoksiężnik. Małpo-dzik doszedł do pomostu. Bowan uchylił się gwałtownie, ale potwór minął go, jakby Czarodziej nie istniał. Mistrz Wiedzy przeniósł wzrok z Bowana na zbliżającą się bestię i wrzasnął: - Nie ma czasu, Bowan. Już nie żyjesz! Obejrzyj się! Tam gdzie płomienie pochłonęły Bowana Czarnego, leżała zgrabna, stożkowata kupka popiołu ze sterczącymi z niej czarnymi kośćmi. Ciemna Gwiazda chciała biec do zabitego Czarodzieja, ale Chester złapał ją za ramię. - Nie mogę pozwolić, żebyś ty też zginęła. Wracaj, do jasnej cholery! Potwór zrobił jeszcze jeden krok w stronę cofających się graczy, a potem ciężko i niezgrabnie skręcił w stronę płonącego baraku. Zniknął za budynkiem. Chester ze zdumieniem zobaczył, jak pióropusz rozświetlonego ogniem dymu zostaje wessany z powrotem przez okna i drzwi budynku. Płomienie zrobiły się czarne, po czym skurczyły się i zniknęły. Na falistej blasze pozostały tylko plamy sadzy. - O kurcze - szepnął Chester. - To dopiero sztuczka! - a potem dodał: - Aha! Pogrzebał w kieszeni i wyjął kryształ w kształcie łzy, przejrzysty jak lód, z zamrożonym w środku krwistoczerwonym pajączkiem. Wycelował kryształ w potwora. - Usłyszcie mnie, o Bogowie! Proszę o ślad, dzięki któremu będę mógł znaleźć tę bestię jutro rano! Jego aura zamigotała z wysiłku, ale talizman zaświecił się od środka, a pajączek ożył i zaczął się powoli ruszać. - Mam cię - Chester uśmiechnął się morderczo, wrzucając kryształ do kieszeni. - A jutro... - odwrócił się i zaczął biec, nie zwracając uwagi na mlecznobiałe tindalo stojące z rozłożonymi rękami i cichnący głos Bowana: - Niech cię diabli wezmą, Henderson! Zapłacisz mi za to! Poczekaj, ty tchórzu! Alex odetchnął, jakby był zbyt długo pod wodą. Tępy ból w piersiach zaczął przygasać. Obok niego Martha kaszlała zgięta wpół, a jej czerwona twarz była jeszcze ciemniejsza niż zwykle. Przez ostatnie pięć minut Griffin biegł ciągnąc za sobą trzymaną za pas Marthę. Potwór zaprzestał pościgu dopiero wtedy, gdy większość graczy była już zupełnie wyczerpana. Henderson leżał na boku w trawie, wycierając pot z twarzy zakurzonym rękawem. Gina leżała bezwładnie obok niego z zamkniętymi oczami i oddychała ciężko. McWhirter spokojnie rozkładał swój plecak. Bogowie tylko wiedzieli, skąd miał tyle sił. Cały czas wyprzedzał Alexa, nawet wtedy, gdy Martha jeszcze nie zostawała w tyle. S. J. kołysał się na klęczkach, szarpany skurczami przepony. Łapiąc oddech potrząsnął głową i spoglądał na Ciemną Gwiazdę wzrokiem dość zjadliwym, by zabić. Miedzy atakami kolki mamrotał coś, co Griffin dosłyszał z wielkim trudem: - Wiedziałem, wiedziałem. Powinienem był donieść na tych drani. Wiedziałem... To obudziło zawodową ciekawość Griffina. Alex przetoczył się i podniósł, chociaż kręciło mu się w głowie. Podszedł do Watersa i stanął nad nim. S. J. spojrzał bojaźliwie w górę, gdy padł na niego wielki, czarny cień. Griffin przykucnął obok chłopca. Mówił cicho i rzeczowo: - Opowiedz mi wszystko, albo obaj porozmawiamy z Hendersonem. - Co, co to ma znaczyć? - zaprotestował żałośnie S. J. - Jeśli ja z ciebie tego nie wyciągnę, to być może Henderson będzie umiał. Szpiegowałeś Bowana i Ciemną Gwiazdę, prawda? Co zobaczyłeś? Waters zaczął rozważać, jaki ma wybór. Griffin dał mu trochę czasu, a potem zaczął podnosić się. - Zaczekaj! Gryfie, jeśli Henderson się dowie... - Nie dowie się, jeśli powiesz mi od razu. - Usiądź zanim ktoś zauważy. Griffin usiadł. - Dobrze. Pierwszej nocy wszyscy pochowali się w lesie parami, szukając zacisznych miejsc. A ja, do licha, nie miałem nic do roboty... - Więc zabawiałeś się w podglądacza. Poszedłeś za nimi. Dlaczego właśnie za nimi? - Och... Bowan jest taki... to znaczy, zachowuje się tak, że nie sposób wyobrazić sobie potężnego Czarodzieja bez majtek. A co do Ciemnej Gwiazdy, to nie rozumiem, jak ktoś mógłby mieć na nią ochotę. Po prostu ciekawili mnie, więc poszedłem za nimi. Tylko że im nie ciupcianie było w głowie. Przeszli na skróty przez teren gry do miejsca, gdzie ustawiano rekwizyty i sprawdzano hologramy. Robotnicy włączyli wtedy wielką małpę i wypróbowywali jej ruchy. Widziałem, jak Bowan i Ciemna Gwiazda szepczą coś do siebie, a potem ukradkiem wracają do wioski Daribi. Od tej pory tylko czekali na jej pojawienie się - S. J. roześmiał się z trudem. - Pewnie myśleli, że to tylko ubogi krewny King- Konga. Jego twarz już nie była taka czerwona. Zgarbił się trochę i powiedział: - Naprawdę, to wszystko - patrzył błagalnym wzrokiem i nagle Griffinowi zrobiło się go żal. - Proszę, nie mów Chesterowi, dobrze? Jak pragnę zdrowia, nie chciałem oszukiwać. Czułem się tylko samotny i pomyślałem, że trochę rozrywki nie zaszkodzi. Proszę! To, co powiedział S. J., zdawało się pasować do faktów. Griffin poklepał chłopca po ramieniu. - Nic nie powiem. Tylko nie wtrącaj się na drugi raz w sprawy innych ludzi, dobrze? Inżynier pokiwał głową z całą szczerością, na jaką go było stać. Griffin wstał, odszedł parę kroków i usiadł ciężko. Acacia podniosła się z trudem i podeszła do niego. Wyciągnął do niej rękę. Ręka była lepka i chłodna od parującego potu. Na twarzy Acacii widniały smugi od strużek potu i jakby łez. Objęła go i powiedziała: - Boże, Lopez kazał nam drogo za to zapłacić. - Za ucieczkę? Kiwnęła głową. - Wyobrażasz sobie, jak to będzie wyglądało na taśmie? Nie chciałabym być teraz na miejscu Chestera. - A co innego miał zrobić? Widziałaś co to kudłate dziwadło zrobiło z Bowanem? - rozgniewała się Martha. Acacia osunęła się na ziemię i wbiła spojrzenie w grunt. Wszyscy wyglądali jak niedobitki na pobojowisku. Alex był w dobrej kondycji, ale nawet dla niego nie był to piknik. Najgorsze, najbardziej upokarzające i nie dające spokoju było to, że Lopez bawił się nimi. Potwór przez cały czas był tak blisko, że wciąż musieli uciekać. Henderson zwoływał grupę słabymi machnięciami ręki. - Kasan! - ryknął nagle. Rozejrzał się szukając przewodnika. Maibang miał trudności z utrzymaniem się na nogach. - W porządku, Kasanie. Co to było? Mały przewodnik trzymał rękę na piersi i odetchnął głęboko, zanim spróbował się odezwać. - Nie mam pojęcia, bwana. Znamy wiele takich stworzeń. - Pojęcia? Zaraz ci podpowiem. Futro tego stwora było koloru ognia... - Henderson przerwał, bo się zasapał. - Kiedy Bowan spróbował skraść mu jego moc, ta spaliła go na węgiel. Zobaczyliśmy też, jak sprawił, że ogień palił się wstecz. Czy to nie wystarczy? Jego moc to ogień. Macie jakiegoś demona ognia? - Ach, zdaje mi się, że już wiem, co to za stworzenia. Legendy mojego plemienia mówią o... - Streszczaj się, do cholery! Wszyscy obejrzeli się na Ciemną Gwiazdę, która wycierała pot z oczu zaciśniętą pięścią. - Chcę się tylko dowiedzieć, co zabiło Bowana. Henderson rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. Wściekła, przygryzła dolną wargę. Nawet Maibang był zdenerwowany. - Właśnie mówiłem, że znamy legendę, która być może odnosi się do tego. Haiavaha... - Do diabła, nikogo z nas nie obchodzi, jak on się nazywa. Powiedz, co to jest? Ciemna Gwiazda trzęsła się z wściekłości i niemal krzyczała. Chester wstał i chwycił za ramiona. - Posłuchaj mnie, wielka damo. Ty i Bowan chcieliście walczyć z tym kolosem. Nawet tak bardzo chcieliście, że aż mnie to zastanowiło. Już wtedy nie podobało mi się wasze zachowanie, a zwłaszcza gdy Bowan uraczył nas swoim wymyślnym zaklęciem. Szczerze mówiąc, nie wierzę, aby był na tyle dobry, by wpaść na coś takiego na poczekaniu. Zaczynasz rozumieć? Próbowała odwrócić się od niego, ale jego szczupłe palce wpijały się w jej ramiona bez litości. - Ty i ja dobrze wiemy, że niczego nie mogę udowodnić. Ale przysięgam, że jeśli nie zamilkniesz i nie pozwolisz nam grać tak, jak należy, to dopilnuję, żebyś poszła za Bowanem Czarnym. Inni gracze wyglądali na zakłopotanych. Ciemna Gwiazda pokiwała głową w milczeniu. Łzy spływały po jej napuchniętych, czerwonych policzkach. Kasan uprzejmie chrząknął: - Um... właśnie mówiłem, że mój lud zna legendę o tym stworzeniu. Chester puścił wreszcie Ciemną Gwiazdę i odwrócił się do Maibanga. - Mówią, że przed wiekami człowiek był zmuszony jeść mięso na surowo i leżeć bezbronny w ciemnościach nocy. Nie dano mu sekretu ognia. Ogień był wyłączną własnością Bogów, którzy uważali, że zwykli śmiertelnicy nie będą umieli obchodzić się należycie z takim darem. Chester znowu wrócił myślami do gry. - Czy na Ziemi wcale nie było ognia? - Właśnie tutaj pojawia się Potwór. Ogień można było znaleźć tylko w jednym miejscu na Ziemi, w jaskini strasznego Haiavahy. Nie wiadomo, czy był on pomniejszonym bogiem, czy tylko strażnikiem, lecz kiedy ludzie na Ziemi drżeli z zimna, Haiavaha miał ciepło. Gdy ludzie czekali na świt, by ten wybawił ich ze szponów ciemności, Haiavaha miał kawałek słońca, który płonął w jego leżu. Wielu ludzi zginęło, próbując skraść ten sekret. I kiedyś, pewnej nocy, zbito i przepędzono z obozowiska psa za kradzież wieprzowego udźca i obrazę kobiety przygotowującej jedzenie. Właściciel psa krzyknął, że nie wolno mu wrócić, dopóki nie zasłuży na to. Pies znalazł legowisko Haiavahy i widząc, że potwór śpi, wśliznął się do środka i ukradł płonącą gałąź. Haiavaha obudził się i rzucił w pościg za psem, który uszedł z życiem i przyniósł żagiew do wioski, ale ogień strasznie poparzył mu pysk. Dlatego od tej pory, żaden pies nie może mówić. - I odtąd człowiek zawsze miał ogień. Tyle sam się mogę domyślić. Jeśli to jest Haiavaha, to czego chce od nas? Maibang wzruszył ramionami. - Może wciąż jest rozgniewany? Chester oparł się na łokciach i zamyślił. - Co możesz powiedzieć o ogniu, który palił się odwrotnie? - Nasze legendy nic o tym nie mówią. - W takim razie... - na długiej twarzy Chestera pojawił się uśmiech, jak wstający powoli świt - ...wciąż możemy go skraść. W porządku. Szkoda, że ten pies nie mógł mówić, kiedy wrócił do wioski. Wtedy dawno skradlibyście ten drugi ogień. Maibang też się uśmiechał. - Pewno tak. Mistrz Wiedzy był ogromnie zadowolony. - Dobrze zrobiłem, że postarałem się o czujnik. Jutro odnajdziemy Haiavahe. Wstał i przeciągnął się. - A teraz ludzie, rozbijmy obóz. Wujcio Lopez zaraz poda kolację. Myślę, że zasłużyliśmy na małe przyjęcie. Co wy na to? W odpowiedzi usłyszał rzężące, lecz entuzjastyczne okrzyki i gracze zabrali się do rozpakowywania plecaków. Griffin rozłożył i wygładził swój śpiwór, poczekał, aż się nadmucha, po czym rzucił się na niego. Chwilę później wstał z dużym trudem. „Czas do pracy” - pomyślał niechętnie. Rozejrzał się. Nikt nie zwracał na niego uwagi, więc ruszył w stronę drzew. Acacia podniosła na niego wzrok. Psotny uśmiech wypłynął na jej wargi. - Hej, mój przystojny olbrzymie, jeśli zechcesz poczekać minutę, będziesz miał towarzystwo. - Skromność nie pozwala, kochanie. Pęcherz mi już pęka, a przy widowni kranik zamarza. Roześmiała się i pokiwała głową, rozkładając swój śpiwór. Rozłożyła go obok jego posłania. Alex uśmiechnął się serdecznie. Rozdział 22 Tajemnica elektryzującej pizzy Kiedy tylko znalazł się w lesie, wyjął portfel i włączył nadajnik. - Centrala - odezwał się piskliwy głos. - Połącz mnie z Działem Ochrony, z Bobbickem. Mówi Griffin. Alex oparł się o drzewo i próbował zebrać myśli. Jakoś trudno było mu zapomnieć o Fore, Haiavaha i skupić się na świecie poza grą. Głos Bobbicka pomógł mu: - Witam, szefie. Wiem, że byłeś zajęty. To ostra gra. - Nie jestem pewien, czy to w ogóle gra. Co masz dla mnie? Bobbick nie odpowiadał przez sekundę i Griffin popukał w nadajnik. - Jesteś tam, Marty? - Jestem, jestem. Po prostu wolałbym tego nie mówić. Griff, jesteśmy już pewni, że to było morderstwo. - Chryste panie! - szepnął Alex. Oparł się całym ciężarem o drzewo i czekał. - Novotney potwierdził to. Wiedzieliśmy, że śmierć nastąpiła wskutek uduszenia się, ale istniała możliwość, że Rice miał katar, co spowodowało zablokowanie górnych dróg oddechowych. Pamiętasz, on zawsze pociągał nosem. - Pamiętam. - No właśnie, lekarz stwierdził, że w tym przypadku tak nie było. - Sądzę, że reszty już się domyślam. Ktoś pozbawił go przytomności, związał, zakneblował i przytrzymał za nos, aż się zadusił... Alex klepnął się w czoło. - Do diabła, wiedziałem, że miałem o czymś pamiętać! - Co takiego? - Ostatni sen. Ten cholerny sen. „Taki porządny chłopiec, choć trochę sztywny. Nie dałby się tak udusić...” O, dobry Panie, oczywiście, że to było morderstwo. Bobbick był zakłopotany. - Nie jestem pewien, czy cię rozumiem... - Posłuchaj. Rice miał otarte przeguby. Wiemy, że szarpał się przed śmiercią.. Więc jak to się stało, do cholery, że umarł w pozycji siedzącej? - Co? - Siedząc. Siedząc, do jasnej cholery! On siedział! Gdyby rzucał się, zmarłby leżąc na boku, albo na plecach. Zdajesz sobie sprawę, jak mało prawdopodobne jest, żeby przypadkowo umarł siedząc? Bobbick odetchnął głęboko i gwałtownie. - Zaczynam rozumieć. Griffin zamyślił się. - Będę musiał jeszcze nad tym się zastanowić. Masz coś jeszcze ciekawego? - Mam dobre wieści, złe wieści i jeszcze gorsze wieści. Po pierwsze, sprawdziliśmy, gdzie znajdowali się robotnicy z Sektora A tej nocy, gdy Rice został zabity. Wszyscy są czyści. Tak samo Maibang. Wszyscy, którzy poddali się testowi na prawdomówność przeszli go pomyślnie, z wyjątkiem... - Alana Leigha? - On jest w porządku. Myślałem, że go już wykluczyłeś. - Miałem jeszcze pewne wątpliwości. Ale jeśli przeszedł test... to kto? - Ten Orville Bowan, zarejestrowany jako Bowan Czarny, odmówił poddania się testowi. Kiedy powiedziałem, że będziemy musieli zatrzymać grę, roześmiał się i powiedział, że będzie to dobra nauczka dla Hendersona. - Tak, to mnie nie dziwi. Możesz o nim zapomnieć. On jest czysty. - Wspaniale! - Tak samo Ciemna Gwiazda i S. J. Waters. - Wygląda na to, że robisz postępy. Kto został? Griffin wyliczył po kolei na palcach: - Ollie Norliss i jego pani Gwen. Nie są najważniejszymi podejrzanymi, ale nie można ich wykluczyć. Tony McWhirter i Acacia Garcia... - ciężko przyszło mu to powiedzieć, ale była to prawda. Męska próżność to jedno, ale czemu Acacia tak się przyczepiła do niego? - I Mary-Martha. - Mary Martha Corbett? - Właśnie. Nie jestem jej pewien. Była już wcześniej w Sektorze A. Małe szpiegostwo przemysłowe mogłoby ją bawić. I to byłoby wszystko. - W porządku, jeszcze tylko jedno - powiedział Bobbick. - Millicent poszperała trochę w archiwum. Ciekawiło ją studenckie życie Rice’a. Dotarła do kronik Uniwersytetu Sulphur z okresu, gdy tam studiował. I wiesz co? - Co? - Ta twarz z posągu. Zidentyfikowaliśmy ją. To twarz niejakiej Sonji Prentice, studentki, która z nim chodziła. Griff, ona popełniła samobójstwo na dwa miesiące przed tym, jak Rice opuścił college. Co robił jej wizerunek w mieszkaniu Rice’a? Alex zamyślił się. To był interesujący zbieg okoliczności. - Nie mam pojęcia. Szkoda, że nie możemy zapytać Rice’a. Griffin wrócił do obozowiska i stwierdził, że Kibugonai przyniósł skrzynkę zimnego piwa. Maibang wnosił właśnie pojemnik z jedzeniem. Kiedy uniósł wieko, gracze zaczęli wiwatować. W środku były bochenki gorącego, czosnkowego chleba i sześć ogromnych kół pizzy o różnych smakach. Owen Braddon mlasnął z zachwytem. - Wiecie co, Lopez może człowieka usmażyć, albo utopić, ale nigdy nie da mu umrzeć z głodu. Wśród śmiechów i przepychania zaczęła się tworzyć kolejka. - Powinna się tam znaleźć jedna pizza bez anchovies - roześmiał się Mistrz Wiedzy - bo inaczej złożę skargę. Był dość wesoły, biorąc pod uwagę to, co dzisiaj przeszedł. Czyżby był aż tak pewny jutrzejszego powodzenia? A może tylko blefował? Griffin stanął w kolejce. Był głęboko wstrząśnięty wiadomościami od Bobbicka. Uśmiech na jego twarzy był słabo przyklejony i na pewno nie wytrzyma zbyt długiego śledztwa Acacii. Wziął duży kawał pizzy i dwa piwa. Acacia usiadła obok niego na śpiworze i położyła się, stawiając sobie talerz na brzuchu. Mlaskała głośno, zupełnie się tym nie przejmując. Alexowi udawało się jeść i prowadzić rozmowę jednocześnie. - Zdaje mi się, że z całej tej wariackiej wyprawy najbardziej lubię właśnie to. Był głodny, a piwo miało nieprawdopodobnie dobry smak. Acacia wymamrotała coś, co zabrzmiało jak potwierdzenie i to mu wystarczyło. Przyglądał się jak Margie i S. J. kończą rozpalać ognisko. Niebawem ogarnęło go przyjemne, przenikające do kości ciepło. Był szczęśliwy i nawet nie spostrzegł, kiedy przestał się martwić. Niektóre rozmowy wokół niego zdradzały zdenerwowanie, ale atmosfera spokoju i leniwego odprężenia była zaraźliwa. Lady Janet z uśmiechem roznosiła chleb czosnkowy. Alex zastanawiał się, czy to nie pretekst, by wybrać sobie nowego partnera, teraz, gdy zginął Leigh. Dygnęła przed Gryfem zuchwale, uśmiechając się trochę zbyt drapieżnie jak na jego gust. - Gorący chleb, mój panie - powiedziała swym najbardziej uwodzicielskim głosem. - Słodszy niż pocałunek dziewicy. - To lubię. Obsługa i porównanie - nie mógł nie zauważyć, że Acacia przysunęła się do niego o cal bliżej. - Dziękuję za chleb, a pocałunek biorę na wiarę. Janet obsłużyła Acacię i odeszła. Pustynne gwiazdy świeciły jasno i wyraźnie na czarnej kopule Sektora „A”. Noc była bezwietrzna. Syty i zadowolony, Alex jeszcze bardziej pogrążył się w upajająco błogim nastroju. Acacia szturchnęła go. - Nie wiem, co to jest, ale wydaje mi się, że jesteś jednocześnie bardziej spięty i odprężony niż wczoraj. Rozzłościło go to. - Kiedy wreszcie przestaniesz mnie badać? - burknął. - Czuję się jak robal na lekcji biologii. Gdzie masz skalpel do sekcji? - Mam ostre zęby, jeśli to pomoże. Gniew zapłonął i zgasł bez śladu. Alex przygryzł wnętrze wargi i walczył ze sobą, żeby się nie uśmiechnąć. - Na zbyt dużo sobie pozwalasz, młoda damo. Czy ktoś ci to już kiedyś powiedział? - A tobie, czy ktoś kiedyś powiedział, że masz piękne, zielone oczy? Uważam, że zdradzają charakter. W kolorze są niemal takie, jak zielona papryka na mojej pizzy. Tłumiąc wybuch śmiechu, Alex spróbował odsunąć się od niej. - Co cię dzisiaj naszło? Przesunęła palcem po jego ramieniu i z kamienną twarzą zapytała: - Czy masz na myśli chwilę obecną, czy to, na co liczę później..? Griffin upadł na materac, krztusząc się ze śmiechu. - Jestem pijany ze zmęczenia - sapnął - ale zdaje mi się, że to lubię. Gracze jedli jak wygłodniałe wilki. Wielu już skończyło posiłek. Holly i Gwen wyśpiewywały jedna przez drugą fragmenty piosenek. Ponieważ nie było wiatru, ognisko paliło się powoli i spokojnie, czasem tylko trzask wilgotnej gałęzi poruszał popiół. Alex zdjął buty i przysunął stopy bliżej ognia. Rozejrzał się i stwierdził, że w obozowisku brakuje kilku osób. Henderson, Gina, McWhirter, Eames i Lady Janet. Aha? Cóż to za małe przyjęcie urządzono tam w krzakach...? Holly przyciągnęła Gwen bliżej ogniska i zwróciła uwagę wszystkich głośnym kaszlnięciem. - Hej, słuchajcie, ludzie. Ilu z was wie, że gościmy wśród nas znakomitość? - kilka podpitych głosów zachęciło ją do dalszego mówienia. - Ta młoda dama nagrała kilka albumów w Nashville i chciałabym, żeby zaśpiewała coś dla nas. W szczególności Martha przewodziła wrzawie okrzyków zachęty. Gwen wyglądała na przerażoną. - Och... ja śpiewam tylko w chórku. Ollie? - przełknęła głośno, błagając wzrokiem, by ją wyratował. Ollie udał, że nie zauważył nic nadzwyczajnego i zawołał: - Zaśpiewaj, Gwen. Słuchajcie, ona jest naprawdę dobra! W spojrzeniu Gwen Alex zauważył coś, co wcale mu się nie spodobało. Ślad prawdziwego strachu, który poruszył go głęboko. Jedna jego połowa chciała powiedzieć wszystkim, żeby dali jej spokój, ale druga powstrzymała go. „Nie? wychylaj się, Gryfie. Nie rzucaj się w oczy”. Żałował, że nie jest kimś innym. Martha poderwała się, roześmiana od ucha do ucha. - Och, nie daj się prosić, kochanie. Holly i ja pomożemy ci. Znasz „Lament wojownika”? - gracze rykiem wyrazili aprobatę i Martha wzięła Gwen za jedną rękę, Holly za drugą i zaczęła śpiewać fałszywym basem. Wreszcie odezwał się słabo wysoki i słodki kontralt Gwen: Miałem kiedyś miecz, lub raczej, on miał mnie, Ach cóż to był za miecz, razem nam nie było źle. Lecz w nim był tuzin dusz, o których nie wiedziałem, I wkrótce bardzo gorzko tego pożałowałem. Zaś kiedy chciałem go rzucić, usłyszałem, że, O zgrozo, mój miecz już nie kocha mnie. Głos Gwen ucichł, ale gracze, z których większość wtórowała do melodii mało znanej XX-wiecznej ballady, nie zauważyli tego. Wędrowałem przez puste labiryntu komnaty, Choć nic jeszcze nie spotkałem, nogi miałem jak z waty. Wtem zza rogu wyszły trzy zmory i zaczęły się śmiać, Wtedy to zrozumiałem, co to znaczy się bać. Zamknąłem oczy, drżąc ze strachu jak liść, Więc mój dzielny miecz musiał sam do boju iść. Nagle Gwen wyrwała się dwóm kobietom i wybiegła z oświetlonego ogniem kręgu, zasłaniając twarz rękami. Ollie stężał. Natychmiast poderwał się i pobiegł za nią. Holly i Martha były wstrząśnięte. Martha chciała pójść za szlochającą dziewczyną, ale Holly wzięła ją mocno pod rękę i zmusiła do dalszego śpiewania. A kiedy się zbudziłem, byłem sam, bowiem miecz opuścił mnie. Teraz używam pałki, gdy ktoś mnie atakuje, Ach, co to za ulga, gdy w boju broń ci nie pyskuje. Martha uwolniła się z uścisku Holly i spojrzała na nią w górę. Najpierw nic nie mówiła, a potem powiedziała: - Naprawdę nie jestem przekonana, czy to był dobry pomysł, Holly. Czarodziejka roześmiała się. - Daj spokój, Mary. Kto mógł przypuszczać, że to biedactwo tak się wystraszy? - Ja mogłam. Ty też. Mogliśmy posłuchać jej. Powiedziała przecież, że nie śpiewa dla publiczności... Holly zrobiła krok do tyłu i spojrzała na nią niepewnie. - Cóż to, jesteśmy dzisiaj dobrą ciocią? Nie zauważyłam, żebyś przedtem jej broniła. Patrzyły na siebie przez chwilę pełną napięcia, a potem Holly odwróciła się na pięcie i odeszła. Dziwne, ale inni gracze tego nie zauważyli. Jedna grupa śpiewała, druga otoczyła Owena i Margie, którzy opowiadali o dawnych, szalonych i nieprawdopodobnych grach. - ...drzwi, które mogły otworzyć się dokądkolwiek w czasie i przestrzeni. Pewnego popołudnia przemierzaliśmy Lochy Khronal i ujrzeliśmy pokój, w którym toczyła się gra. Jedna z postaci zastrzeliła Mistrza Gry z kuszy i całe lochy zniknęły! Pito coraz więcej piwa, zniknęły resztki pizzy. Pary odchodziły od ogniska w poszukiwaniu samotności. Griffin po raz pierwszy widział, żeby Martha była wytrącona z równowagi. Z lasu przyczłapał Eames z puszką piwa w ręce i plastikowym uśmiechem przylepionym do twarzy. Spojrzał z ukosa na Marthę, która założyła ręce na piersiach i wcisnęła dłonie pod pachy. - Na co się tak gapisz, Eames? - prychnęła wyzywająco. Roześmiał się i przemówił przymilnym tonem, takim, jakiego zwykle używa się mówiąc do dzieci i idiotów: - Co się z tobą dzieje, ha? Nie czujesz się dobrze? Inne głosy przycichły. Griffin wyczuł, że zagęszcza się atmosfera. „Czyżbyśmy wszyscy powariowali?” Chciał krzyknąć i ostrzec, ale poczuł wtedy, że Acacia głaszcze go po karku. Było to bardzo przyjemne, odprężające i nagle poczuł, że nic nie może zrobić, tylko przyglądać się. „Niech się dzieje co chce” - pomyślał. „Należy mu się, i tak jest pierdoła...” - potrząsnął głową jak pijak, który zderzył się z latarnią po raz kolejny. Zaczął się zastanawiać: „Co, u licha, było w tym piwie?” - Wiesz, Mary-em, wcale mi się nie podobasz - powiedział Eames. - Jesteś jedną z najbrzydszych i najśmieszniejszych małych wiedźm, jakie kiedykolwiek moje oczy oglądały i szkoda, że... Pięść Marthy wystrzeliła jak tłok, niemal poziomo i trafiła Eamesa prosto w krocze. Sapnął gwałtownie i zgiął się wpół, odruchowo zamachując się na oślep prawym sierpowym. Martha uchyliła się, po czym chwyciła w obie garści włosy Eamesa. Podskoczyła i uderzyła go oboma kolanami w twarz. Eames wyprostował się raptownie, z twarzą zalaną krwią i zachwiał do tyłu. Wdepnął w skraj ogniska i niezdarnie podskoczył, próbując je ominąć. Jego umysł zrezygnował z prób kierowania ciałem i Eames powoli osunął się najpierw na kolana, a potem padł zakrwawioną twarzą do ziemi. Martha popatrzyła na niego i łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Wytarła je pulchną dłonią i odeszła chwiejnie do swojego śpiwora. Rzuciła się na posłanie i skuliła, płacząc. Wszyscy patrzyli zdumieni i nieco zakłopotani, ale zaraz wrócili do swoich małych grupek i podjęli rozmowy i śpiew. Griffin miał ochotę wstać i coś zrobić, ale Acacia odwiodła go od tego zamiaru. - Nie martw się - powiedziała, przysuwając usta tak blisko do jego ucha, że poczuł ciepło jej oddechu. - Nic im nie będzie. Próbował udawać zaskoczenie, urazę, cokolwiek byle ukryć zupełnie nieodpowiednie uczucie, które zaczynało się w nim budzić. - Więc dobrze. Co dalej jest w programie? Znowu piosenki? Wzięła twarz w obie dłonie i musnęła wargami usta. - Se algunos juegos para mayores, hombre - szepnęła. Griffin słabo mówił po hiszpańsku, ale przesłanie w jej oczach wcale nie wymagało tłumaczenia. Z trudem wykrztusił: - Chodźmy zabawimy się w pionierów, dobrze? Jej uśmiech był tak gorący, że aż parzył. Wstała, potem nachyliła się i z przesadną starannością zwinęła swój śpiwór. Spojrzała w górę spod przymkniętych powiek i powiedziała: - Myślę, że będzie nam to potrzebne. Alex czuł się pijany, oszołomiony i niezupełnie pewny tego, co robi. Pokiwał głową i wziął śpiwory pod pachę. Razem weszli w ciemność. Szli tak długo, aż ognisko i odgłosy z obozu zostały daleko za nimi. Acacia pocałowała go łagodnie, niemal nieśmiało. - Tutaj? Rozłożył swój śpiwór przytakując milcząco. Złączyli wewnętrzne krawędzie i usiedli obok siebie. Patrzyli na siebie i dziwili się. - Nie sądziłam, że to się wydarzy, Gary - odsunęła się nieco od niego, a on wyciągnął rękę. Wiedział, co powinien powiedzieć i zmusił się, by ochrypłym głosem oznajmić: - Nie musi tak być, jeśli nie chcesz - chciał, żeby zabrzmiało to szczerze. - Dobrze wiemy, że tak nie jest... - jakby chciała mu coś powiedzieć, ale przerwał jej, nachylając się nad nią. Pocałunek zdawał się trwać wiecznie i jeśli jakieś resztki rozsądku były jeszcze w umyśle Alexa, to teraz rozpłynęły się bez śladu. Zdawało mu się, że jego krew musuje. Acacia trzymała go w objęciach i wyczuwał jej niepokój. - Pomóż mi, Gary. Nie rozumiem tego. Nie rozumiem. Pragnę cię, ale nie wiem, co się ze mną dzieje - jej głos był słaby i drżący, jak głosik małej dziewczynki, ale jej skóra była gładka i gorąca. Nie mógł przerwać pieszczot. Podniecenie i zdziwienie płonęło w oczach Acacii, gdy pomagał jej zdejmować ubranie, a ona przywarła do niego, wbijając palce w mięśnie jego barków. Kiedy wreszcie zaciągnął śpiwór nad nimi obojgiem i wziął ją w ramiona, zamknęła oczy, szepcząc tylko: - Proszę, proszę, Gary... „Gary. Nie Alex”. Zatrzymał się niepewny i spojrzał w oczy, które były wystraszone. Czuł, że w jego ciele i umyśle szaleje ogień, i zdobył się na wysiłek, by opanować się. „Coś tu jest nie tak. Ona nie jest... inni też poszaleli... Lopez nie dałby nam chyba narkotyków, ale...” A potem ona potoczyła się i przywarła mocno do niego. Wszystkie pytania zniknęły, gdy zaczęli poruszać się razem. Ten sam strach, to samo zdziwienie, które czuł, było również w jej oczach, ale teraz było tam coś jeszcze, coś, co zaczęło narastać, aż wreszcie przesłoniło mu obraz wszystkiego. I przez chwilę, w tym momencie poza czasem, nie było już dwojga ludzi, którzy walczyli i szukali, lecz jedno ciało o czterech kończynach, które znalazło swój własny rytm. Kiedy ten nie kończący się moment minął, on trzymał ją w ramionach, a ona wtulała twarz w jego pierś i płakała. Alex głaskał ją po włosach, patrzył w ciemność otaczającą ich oboje i wątpił w swoje zdrowe zmysły. „Ja nie mogę tego odczuwać” - pomyślał. „Nie mogę”. Te słowa brzmiały pusto, nawet dla niego. Wkrótce obca siła zawładnęła nimi ponownie, z taką mocą, jakby cały Wszechświat poruszał się w nich nieodparcie. Potem leżeli w swoich objęciach razem, bez słów i czekali na świt. Rozdział 23 Czarny ogień Obudził go śpiew ptaków. Prawdziwy czy nagrany? Alex otworzył zaklejone powieki i spojrzał na twarz kobiety śpiącej w jego ramionach. Patrzył przez chwilę niemal powstrzymując oddech. Jej oddech był powolny i równy. Lekko się uśmiechała. Zarozumiale? Nieoczekiwanie jego umysł przywołał wyraźne wspomnienia z zeszłej nocy. „Mój Boże” - pomyślał. „To było piekielnie silne przeżycie”. Patrzył na twarz Acacii z czułością, czekając kiedy się obudzi. Potem wróciły inne wspomnienia. Złośliwość Eamesa, przerażenie Gwen, łzy Marthy, wszystko to układało się w całość. „Neutralny zapach. Dlaczego wtedy tego nie rozumiałem? Bo mój mózg też był pod jego działaniem. On ujawnia emocje, które już wcześniej istniały... o mój Boże...” Potrząsnął Acacią. Ona poruszyła się i przytuliła do niego, gaworząc jak niemowlę i uśmiechając się z zadowoleniem. Otworzyła oczy. Zdawało mu się, że są ogromne. Z trudem zdobył się na uśmiech. - Dzień dobry, skarbie - ziewnęła Acacia. - Wiesz, jak traktować damę. Przysunęła się bliżej. - Szkoda, że nie mamy czasu na trzeci raz. - Tak? - Zaczynam sobie przypominać różne rzeczy. Lepiej wróćmy do pozostałych. Mam wrażenie, że stało się coś złego. Wstał i przeciągnął się. Chłodne, bezwietrzne powietrze poranka usunęło szybko resztki senności. Acacia, zasunięta po szyję w śpiworze, przyglądała się, jak nakłada spodnie. - Jesteś pewien, że musimy wracać? - wciąż wyglądała na zaspaną. Alex pokiwał głową, po czym ściągnął z niej swój śpiwór. Zadygotała z chłodu i krzyknęła, w popłochu szukając ubrania. Coś mówiła do niego, ale on jej nie słuchał. „Dlaczego? Dlaczego złodziej miałby marnować coś tak cennego na głupi żart?” Dopiero kiedy zarzuciła mu ramiona na szyję, obudził się w pełni. - Wiesz co, ty naprawdę jesteś dziwny. Ale i tak cię lubię. Zwinęła swój śpiwór i wzięła go pod pachę. Musiała biec, żeby nadążyć za nim. Było mu przykro, że nie może powiedzieć jej nic więcej. Niezależnie od tego, co teraz czuł, wiedział jedno: złodziej musiał go rozpoznać. Użył zawartości skradzionej ampułki z „zapachem neutralnym”, aby usunąć na jakiś czas Gryfa z pola działania, podczas gdy... gdy co? Co złodziej robił zeszłej nocy? Obóz wyglądał jak pobojowisko. Ciała graczy zaścielały ziemię. S. J. zwymiotował. Martha leżała na boku pod starym drzewem, daleko od swojego posłania. Brudne ślady zaschniętych łez znaczyły jej twarz. Owen i Margie leżeli blisko popiołów wczorajszego ogniska, oboje nadzy, wysunięci do połowy ze swoich spiętych razem śpiworów. Ich ubrania leżały bezładnie porozrzucane dookoła. Krew nasycona adrenaliną uderzyła Alexowi do głowy. „Za mało. Gdzie jest reszta?” Eames? Alex zobaczył wojownika skulonego u boku Lady Janet. W porządku. Chester? Spał na siedząco z twarzą spuszczoną na kolana. Tony leżał pod nogami Mistrza Wiedzy i głośno chrapał. Skotłowany śpiwór McWhirtera niemal go zadusił. Twarz Toniego znaczyły czerwone zadrapania. S. J. Waters spał na swoim posłaniu jak zarzygane niemowlę. Gina. Jej nie było w ogóle. Co robi Gina z dala od Chestera? Maibang i Kibugonai. Ich również nie było, być może poszli przynieść śniadanie. Jakie instynkty mógł wzmocnić zapach neutralny w aktorze? - Cas, czy widzisz Olliego albo Gwen? Albo Maibanga? - Maibang odszedł, kiedy gra skończyła się zeszłego wieczoru. Gwen i Ollie zawsze wychodzą z obozu wieczorem... Popatrzyła wyraźnie zmartwiona. - Lepiej pójdę ich poszukać. - Dobrze i innych też. Acacia zapuściła się w głąb dżungli nawołując. Chester Henderson raptownie podniósł głowę. Przetarł oczy wierzchem dłoni i rozejrzał się wokół. Wreszcie dotarło do niego, że coś jest bardzo źle. Kiedy zobaczył Alexa, zmarszczył brwi, podniósł się i stał przez chwilę, z trudem łapiąc równowagę. - No więc, Tegner. Co o tym wiesz? - Nie wiem wiele. Wiem tylko, że wczoraj w nocy byliśmy wszyscy szaleni, i że nie była to wina piwa. Henderson wciąż patrzył nieprzytomnie. Podskoczył kilka razy, by pobudzić krążenie i popatrzył na swój oddział. - Co za bałagan. Jeżeli Lopez nadział czymś tę pizzę... - potrząsnął głową. - To niemożliwe, zbyt szalone. Nachylił się i zbudził Marthę potrząśnięciem za ramię. Griffin podobnie obudził Eamesa, sprawdzając, jak poważnie pokaleczona jest jego twarz. Nie wyglądało to na nic groźniejszego od paskudnie rozciętej wargi. Eames skrzywił się za pierwszym razem, gdy spróbował się poruszyć, potem wstał, poruszając się jak stary człowiek i podszedł do Marthy. Usiedli razem i rozmawiali przyciszonymi głosami. Większość graczy już się obudziła i zaczynała wstawać. Zapach neutralny nie zostawiał kaca, przynajmniej nie fizycznego... Gina wyszła z lasu kulejąc i Griffin nadstawił ciekawie ucha, gdy Chester wyszedł jej na spotkanie. Mistrz Wiedzy wyciągnął do niej rękę i pogładził po rudych włosach. Gina przytuliła się do jego piersi. - Nic ci nie jest, Gina? Pokiwała głową w milczeniu. - Nie pamiętam zbyt wiele. Po tym, jak wdałeś się w dyskusję i zagadki logiczne z S. J., po prostu odeszłam, gdzieś... Spostrzegła, że jej odpowiedź zmartwiła go. - Naprawdę, Ches. Nie byłam z nikim. Chciałam tylko być sama. Chester pokiwał głową i poszedł budzić S. J. Ollie, Gwen i Acacia wyszli z lasu. Cała trójka była dziwnie cicha. Acacia podeszła do Alexa i szepnęła: - Miałeś rację. Zła atmosfera. Czyżby coś było w pizzy? - Wątpię. - Albo w chlebie - powiedziała, patrząc na Porwaną Księżniczkę. Ale Janet miała ten sam błędny wzrok co wszyscy i sprawiała wrażenie, jakby chciała spytać: „Czy naprawdę ja to wszystko narobiłam?” Acacia wzruszyła ramionami. - Żałuję, że tym razem kamery nie zostały włączone również na noc. - Właśnie - powiedział Alex. „Przyhaczylibyśmy tego drania wcześniej i zaoszczędziłoby mi to tej wycieczki... To uratowałoby życie Rice’a...” Nawet Braddonowie już się poruszali. Owen otworzył szeroko oczy i zniknął w swoim śpiworze jak ślimak w skorupie. Stamtąd dawał znaki Margie. Ona zamrugała powiekami, a potem rozejrzała się dookoła. Przewróciła oczami, jakby w grymasie kpiny z samej siebie i wsunęła się do śpiwora. Gina zlitowała się nad nimi i zaczęła podawać im ubrania. - Dobra, dość tego! - wrzasnął Chester. - Nie wiem, co tu się zdarzyło zeszłej nocy, ale jestem pewien, że ktoś z was myśli, że to było strasznie śmieszne. Nie było odpowiedzi. - Ale to nie zatrzyma gry. Zwijać te bety! Gra zaczyna się za dwadzieścia minut. A wtedy ruszamy! - rozejrzał się na wszystkie strony i dodał. - Niezależnie od tego, czy będzie śniadanie, czy nie - dopiero teraz zobaczył Maibanga i Kibugonai nadchodzących z automatycznymi wózkami. Jego ulga była wyraźna. Szli wśród wzgórz pod górę, za Chesterem, który kierował się ruchami małego pajączka zatopionego w krysztale. Margie paplała, jakby napór słów był dla niej nie do wytrzymania. - To mi się nigdy przedtem nie zdarzyło. Nawet kiedy miałam jeszcze do tego kondycję. To było po prostu... jakbyśmy zapomnieli, że ktoś jeszcze jest dookoła nas. Najpierw tylko rozmawialiśmy... rozmawialiśmy o wszystkich dawnych, dobrych chwilach, o jeździe na nartach i o grach, opowiadaliśmy sobie różne historie... to zaskakujące, jak dużo jeszcze mamy sobie do powiedzenia, prawda, kochanie? Spojrzała na męża, który pokiwał głową. Owen Braddon uśmiechał się zakłopotany, ale szedł dumnie i radośnie jak król. - I wtedy zaczęliśmy ściągać ubrania z siebie nawzajem. To było raczej przyjemne - powiedziała Margie z pewnym żalem. - I zdawało nam się, że nikogo nie ma, że nikt nie patrzy... - Byłam po prostu przerażona. Nigdy przedtem, w całym życiu nie miałam takiego napadu tremy - mówiła Gwen Ryder. - Słyszałam, jak Ollie wołał, ale musiało minąć dobre pół godziny, zanim przestałam uciekać. A potem... - przerwała. - Tak, a potem to mnie trzeba było pocieszać - powiedział Ollie. - Co mogło wywołać w nas tak odmienne reakcje? Nigdy nie słyszałem o czymś podobnym. - Ja też - mruknął Tony McWhirter. Jego ubranie znajdowało się w opłakanym stanie, podarte kolcami cierni i upaprane w błocie. Tony był wstrząśnięty i wystraszony. - Nie wiem, co tak mnie przeraziło. Musiałem biec, dopóki mi nie przeszło. - Następnym razem niektórzy z nas mogliby trafić do szpitala dla wariatów! - warknęła Acacia i zaraz zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Potem wyszczerzyła się do Alexa i nic już nie powiedziała. Oddział zatrzymał się. Mistrz Wiedzy popatrzył w górę, na nagie, skalne zbocze, w pobliżu wejścia do jaskini. - Tam - powiedział. - Cofnijcie się trochę. Ciemna Gwiazda, Fortunato, Gryf, Margie, Gwen... Leżąc płasko na brzuchach, gracze obserwowali jaskinię. Chester jednym okiem zerknął na kryształ. - Bestyjka nie rusza się już od kilku minut. Pewnie śpi. Musimy zaryzykować, ale powinniśmy wymyślić coś, żeby było trochę bezpieczniej. Gwen, widzisz tę szczelinę w skałach po prawej stronie jaskini? Margie? Dobrze. Wygląda na dość dużą, by zmieścić was obie. Reszta wchodzi do środka. Skradniecie co się da, ale szczególnie interesuje nas to, czym ta bestia zgasiła nasz ogień. Jeśli ktoś z was zostanie ranny, albo będziecie potrzebować Inżyniera... - Jasne - powiedziała Ciemna Gwiazda. - Pamiętajcie, jesteście Złodziejami. Nie próbujcie walczyć z potworem. - Małe szansę. Jeśli Bowan nie mógł sobie poradzić... Chester był zirytowany, ale tylko kiwnął głową. - Margie, ty i S. J. macie wykopać krzew na tyle duży, żeby zasłonił tę szczelinę. Wy, Złodzieje, możecie potrzebować metalowych pojemników na to, co znajdziecie. Weźcie menażki. Spojrzał na kryształ i powiedział: - Wciąż się nie rusza. W porządku. Możecie iść. Margie i Gwen były już na miejscu, w ukryciu. Zakładały, że Haiavaha jest zbyt głupi, żeby zauważyć krzak, który wyrósł nagle w ciągu nocy. Złodzieje stali dużo bliżej, płasko przyciśnięci do skały, obok wejścia do jaskini. Stojący obok Alexa Tony McWhirter wytarł spocone dłonie w podarte spodnie i uśmiechnął się krzywo. - Nerwy. Jaskinia była mroczna jak noc. - Masz jakiś pomysł? - szepnął Alex. Ciemna Gwiazda odpowiedziała dopiero po chwili. Najpierw przyjrzała się uważnie wejściu, po czym poklepała Griffina po ramieniu. - Ja mam najwyższą rangę wśród was. Pozwólcie spróbować najpierw mnie. Nie czekając na zgodę ominęła ostrożnie skałę i weszła do środka. Później z mroku wyłoniła się jej dłoń, dając znak. Griffin wszedł. Wyczuwał za sobą Toniego. Zatrzymał się na chwilę, aby oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Po chwili rozpoznał dźwięk, który dochodził gdzieś z głębi groty; był to głęboki i powolny oddech. W miarę jak wzrok Alexa przyzwyczajał się do mroku, zarysy groty stawały się coraz wyraźniejsze. Rozejrzał się ostrożnie. Jaskinia wyglądała na wykutą w skale narzędziami lub pazurami, a nie stworzoną przez siły przyrody. Gdy Ciemna Gwiazda zapaliła ślepą latarkę, zobaczył leżące na ziemi kawałki skały, które wyglądały, jakby wydarto je ze ścian. Wokół widniały głębokie i szerokie ślady pazurów. - Myślę, że ktoś tutaj ostrzył sobie szpony - Alex usłyszał, jak jego szept dźwięczy cichym echem i pożałował, że się odezwał. McWhirter wpadł na niego z tyłu i mruknął słowa przeprosin. Przed sobą spostrzegli słabe światło, którego źródło musiało być za zakrętem groty. Blask był tak słaby, że na początku Alex myślał, że to odbicie latarki Ciemnej Gwiazdy. Jednak Złodziejka zgasiła już latarkę i szła polegając tylko na swoim kocim wzroku i dotyku. Griffin stwierdził, że najłatwiej będzie mu iść trzymając się parę kroków za nią. Podłoże było nierówne, ale nie zdradliwe. Potknął się zaledwie raz. Gdy zbliżyli się do zakrętu, usłyszeli pisk i jakiś cień z łopotem przeleciał Alexowi obok ucha. Nietoperz. Oddech był teraz donośniejszy. Światło musiało znajdować się za następnym zakrętem. Ciemna Gwiazda wyciągnęła ręce i dotknęła obu Złodziei. - To już tu. Nie możemy popełnić żadnego błędu. Pamiętajcie co ten bydlak zrobił z Bowanem. Zdaje mi się, że on śpi, ale może udawać. - Czy on może nas widzieć? Myślałem, że Złodzieje są prawie niewidzialni - zaniepokoił się McWhirter. - Prawie to za mało. Maibang nic o tym nie wspomniał, więc prawdopodobnie nie ma on fenomenalnego słuchu, ale bądź ostrożny. Griffin szedł za nią, starając się iść i oddychać jak najciszej. Po chwili weszli do sporej pieczary. Z jednej strony ściana zawaliła się, tworząc stos dużych i mniejszych głazów. To mogła być ich kryjówka, jeśli zajdzie taka potrzeba. Haiavaha był tutaj. Spał, zwinięty w kłąb, w legowisku z czystych, białych kości. Otaczał go rów - rynna wyrwana w skale, mająca ponad dwadzieścia jardów średnicy i dwie stopy szerokości. W bliższej połowie rowu płonął ogień - jedyne źródło światła w pomieszczeniu. Było tam również coś jeszcze... Alex przetarł oczy. Dokładnie naprzeciwko tańczących płomieni chwiały się, naśladując tamte, języki czarne jak noc. Był to inny rodzaj ognia, taki który pochłaniał światło. Alex podpełzł bliżej, aż mógł zajrzeć do rynny. Były w niej kłody i gałęzie. Ogień pożerał drewno, zostawiając za sobą czerwone węgle i popiół. Pasmo popiołu ciągnęło się kilkanaście kroków, a potem... spalał je czarny ogień, zostawiając za sobą kawałki drewna! Oba rodzaje ognia bawiły się ze sobą w niekończącego się berka. Tony zaśmiał się, ale szybko zamilkł. Haiavaha poruszył się, a Ciemna Gwiazda warknęła bezgłośnie. Podczołgali się wzdłuż rowu do czarnych płomieni. Alex przyłożył usta do ucha Ciemnej Gwiazdy i szepnął: - Ile tego nam potrzeba? Nie odpowiedziała. Zdjęła wieczko menażki i trzymając ja przez chustkę, lekko pomachała nią nad migoczącymi płomieniami. Kiedy była pewna, że nic strasznego się nie stanie, zgarnęła pełną pokrywkę popiołu z czarnymi płomykami migoczącymi ponad nim i zaczęła napełniać garnek. Griffin zgarniał tylko popiół. Uznał, że trzeba zrobić zapas popiołu, aby było czym podsycać czarny ogień. Po chwili zreflektował się i stwierdził: „Chyba już za późno, by ratować mój zdrowy rozsądek. Bobbick i Millicent na pewno wspaniale się bawią oglądając mnie teraz”. Wtem Tony chwycił pośpiesznie swą zdobycz i cofnął się, rzucając za siebie niespokojne spojrzenia. Griffin nie rozumiał co się dzieje. Nagle usłyszał. Był to stłumiony dźwięk podobny do trzasku prażonej kukurydzy. Strzelanina na zewnątrz. Ciemna Gwiazda stanowczo pociągnęła Alexa za ramię. Czołgał się za nią i nie śmiał obejrzeć się, zanim nie znalazł się wśród zwalonych głazów. Haiavaha poruszył się. Zaryczał tak, że aż jaskinia zadygotała w posadach. Spłoszyły się nietoperze i posypał się kurz. McWhirter był już w kryjówce. Patrzył na swoje ręce, które świeciły na czerwono. - Co u licha? - Odmrożenie, ty idioto! - syknęła Ciemna Gwiazda. - Masz, zerwała szalik z jego szyi i owinęła nim menażkę. Czarny ogień w środku trzaskał i zasysał światło. Haiavaha obudził się i podniósł. Jego świńskie oczka szukały w jaskini intruzów. Griffin odruchowo sięgnął po nóż. Potwór popatrzył w ich kierunku, ale niczego nie zauważył. Usłyszawszy strzały i krzyki, które zakłóciły ciszę w jaskini, potwór warcząc ruszył powoli do wyjścia. Tony popatrzył za nim. - Będą potrzebować pomocy. - Nie myśl o tym. Rób, co do ciebie należy - Ciemna Gwiazda sprawdziła, czy droga jest wolna i wróciła spiesznie, by dokończyć napełnianie menażki. Alex ruszył, żeby zagarnąć więcej popiołu do garnka i po chwili już uciekał. Dotarł do wyjścia jako pierwszy. Przy wejściu spotkał Margie i Gwen. Hałas dochodzący z dołu był straszliwy: dźwięki bitwy zmieszane z nieziemskimi wibracjami ryku Haiavahy. Gwen wierciła się niespokojna i zniecierpliwiona. - Zaatakowali ich nieprzyjaciele. Mają broń palną. A jak wam poszło? Nikt nie jest ranny? - Znaleźliśmy coś w rodzaju antyognia. Tony dostał od niego odmrożeń. Pojawili się Tony i Ciemna Gwiazda. Gwen wezwała aurę i dotknęła nią czerwonego blasku na rękach Toniego. - Ktoś jeszcze? - Nie. Gwen kiwnęła głową i zbiegła po zboczu. Teraz Opiekunka potrzebna była walczącym. Ciemna Gwiazda położyła dłoń na ramieniu Alexa. - Daj mi to - powiedziała. - Tylko popiół? Dobrze myślisz, Gryfie. Fortunato, podaj swój czarny ogień Margie. Potrzebny mi będzie Inżynier do pomocy przy jego podsycaniu. Wy dwaj możecie iść walczyć. Spotkacie się z nami później, jeśli przeżyjecie. Powiedzmy... tam, gdzie drzewa się przerzedzają. Co o tym sądzicie? - To brzmi rozsądnie - stwierdziła Margie. Razem ze Złodziejką ruszyły pod górę omijając jaskinię i niosąc bardzo ostrożnie swoją zdobycz. Griffin i Tony szli wzdłuż wypukłej kamiennej ściany, aż zobaczyli co się dzieje. Połowa grupy Hendersona została schwytana w krzyżowy ogień Fore, ale dwoje ludzi, zdaje się Ollie i Acacia, wyrwało się z pułapki i dopadło z mieczami nieprzyjaciół. Na polanie leżało wiele ciał Fore i początkowo Alex nic nie rozumiał. Wtedy wstał Haiavaha. W jednej łapie trzymał krzyczącego Fore, zaś paszcza potwora ociekała krwią. Rozejrzał się, gdy dosięgły go kule i rzucił się na garstkę ludzi z gór, powodując wśród nich straszliwe spustoszenie. Rozpierzchli się wkrótce i zniknęli wśród drzew. Dopiero gdy nasycony Haiavaha zaczął wspinać się i powrotem do swojego legowiska, dwaj Złodzieje wyszli ostrożnie z kryjówki. Chester wymachiwał rękoma, zwołując resztę. Alex był zdyszany. - Chryste Panie, co tu się stało? - Jak tylko odeszliście, napadły na nas dwie grupy wrogów. Czekali na nas. Trafili Eamesa, zanim zorientowaliśmy się, gdzie są. - Nie żyje? - Jest ciężko ranny. Gwen zajmuje się nim. Chester zauważył, że przyszli z pustymi rękoma. - Co zdobyliście? - Odwrotny ogień, tak jak przypuszczałeś. Ciemna Gwiazda i Margie są na górze i pilnują go. Zaprowadzę was tam. - Mam nadzieję, że warto było go zdobyć. Musi tak być. Maibang i Janet zostali porwani - wskazał na krzaki długim palcem. - Przynajmniej wiemy, gdzie mamy iść. W oddali, jakieś trzy mile stąd, widniał wulkan. Nie dymił, ale ścięty czubek góry nie pozostawiał żadnych wątpliwości co do jej pochodzenia. - Nikt go nie zauważył, dopóki nie rzuciłem czaru „ukaż niebezpieczeństwo”. Nie było go też na mapie. Więc to tam się kryją. W porządku. Gwen? Blondynka podniosła głowę. Siedziała w kucki przy Eamesie. Migotliwe światło jej aury obejmowało rannego mężczyznę. Eames patrzył żałośnie, jak świetlista czerwień rozlewa się po jego koszuli od plamy zrobionej przez pocisk z żelu. Opiekunka nie widziała bladej, przejrzystej postaci, cierpliwie czekającej za nią. Zjawa miała twarz Eamesa. - Chodź już, Gwen. Przykro mi, Eames. Eames zaskoczył ich. - Nie ma sprawy - stwierdził. - Dobrze się spisałem. Powiedzcie Lady Janet, że zginąłem godnie. I... może się jeszcze spotkamy? Tindalo odeszło, a Eames za nim, oglądając się jeszcze na moment, by klepnąć Marthę po ramieniu. Rozdział 24 Zasadzka Margie i Ciemna Gwiazda pilnowały wielkiego ogniska i pacjenta... Maibang był zadziwiająco pogodny, jak na swój stan. Jego nogi były wzięte w łupki z rozciętych pni młodych drzewek. Przewodnik krzywił się przy każdym ruchu. - Połamali mi nogi i zostawili - powiedział. - Może sądzili, że będziecie próbowali mnie nieść i zwolnicie tempo. Według Alexa, nogi Maibanga w najmniejszym stopniu nie wyglądały na uszkodzone. „To tak, jak z tym paliwem lotniczym” - pomyślał. „Trzeba to zaakceptować i działać jak gdyby nigdy nic. Ale to oznacza, że straciliśmy przewodnika...” Chester doszedł do takiego samego wniosku. - Nie możemy pozwolić sobie na takie opóźnienie. Przykro mi, Maibang. Zrobimy wszystko, co można, żeby było ci wygodnie. Co stało się z Lady Janet? - Złożą ją na ofiarę dla jaja. Chester, czy samolot naprawdę składa jajka? - Nie. - Cóż, nasi wrogowie twierdzą, że mają jajo samolotu. Próbują wysiedzieć je w wulkanie. Przypuszczam, że uroczystość ze składaniem ofiar odbędzie się dziś w nocy. - Dobrze. Mamy czas na dopalenie się ognia - powiedziała Margie, pokazując Chesterowi ognisko palące się na nagiej skale. Menażka Alexa wypełniona popiołem stała obok. - Myślałam, że będziemy potrzebować dużo tego antyognia. Do czegoś musi przecież służyć, prawda? Ale potrzeba więcej popiołu. Dlatego rozpaliłam zwykły ogień. - Jak długo to potrwa, Margie? - Sądzę, że jakąś godzinę. Przez ten czas powinniśmy zgromadzić dosyć popiołu. Chester popatrzył posępnie na wulkan, siedzibę wroga. Znajdował się on w odległości półtorej mili. - Do tej pory nie wiemy, do czego służy ten czarny ogień. Dobra, przerwa na odpoczynek, moi żołnierze. Gracze natychmiast zrzucili plecaki, a ognisko... zniknęło rozpływając się w powietrzu. Chester wrzasnął: - Cholera! To tylko odpoczynek, a nie koniec gry! Lopez! Oddawaj! Ognisko pojawiło się z powrotem. - Gryfie - Mistrz Wiedzy podszedł do Alexa, przyjaźnie położył mu dłoń na ramieniu i odciągnął go od reszty grupy. Ściszył głos. - Ty coś wiesz, prawda? Alex pomyślał ostrożnie i kiwnął głową twierdząco. - Właściwie, kim ty jesteś, Gryfie? I co, do diabła, dzieje się z moją grą? - Chciałbym móc ci powiedzieć. Mogę tylko obiecać ci, że dowiesz się wieczorem. Henderson przyjrzał mu się jednocześnie z wrogością i zaciekawieniem. - Jeśli nie możesz mi wyjaśnić, kim jesteś, to możesz chociaż powiedzieć, co zdarzyło się zeszłej nocy? - Dobrze. Jestem ci to winien. Wszyscy padliśmy ofiarą eksperymentalnego narkotyku, który został skradziony. Jest nieszkodliwy, ale bardzo silny. Chester próbował udawać obojętność, ale z trudem ukrył niepokój w głosie. - Ale dlaczego? Jeśli to jeden z numerów Lopeza... - powiedział bez przekonania. - Nie wiem. To mogło być przypadkowe rozlanie. Na pewno nie zrobił tego Lopez i nie po to, by popsuć ci grę. Mistrz Wiedzy zacisnął szczupłe dłonie w pięści. - I tak chciałbym dostać w swoje ręce tego sukinsyna. - Będziesz musiał zaczekać w kolejce. Ten, kto sprowokował wczorajszą orgię emocji, ma na sumieniu jeszcze sporo innych rzeczy. Oczy Chestera zabłysły z ciekawości. - Przykro mi, to wszystko, co mogę teraz ci powiedzieć. Szlak był łatwy. Dziesiątki par stóp ubiło krzaczaste poszycie zaznaczając ścieżkę, która prowadziła prosto do wulkanu. Griffin i Chester szli na czele grupy. Plecaki były teraz znacznie cięższe. Zawartość plecaków Gwen i Kibugonai podzielono między innych graczy, a ich plecaki wypełniono popiołem drzewnym. Wszyscy, z wyjątkiem Wojowników, nieśli menażki z czarnym ogniem. W oddziale zostało czternastu ludzi, łącznie z ich ostatnim tragarzem, Kibugonai. Płaskonosy tubylec szedł za Alexem, rozmawiając z S. J. Watersem. - Co znaczy twoje imię? - spytał S. J. - „Postrach pola walki”, czy „Ten, który znajduje yam”? Kibugonai pokręcił przecząco głową. - To znaczy „Ugryziony przez świnię”. Moja matka okropnie przeraziła się na tydzień przed moim urodzeniem. - Byłeś już kiedyś w tej okolicy? - przerwał im Alex. - Może znasz kogoś, kto był? - Nie. Nikt nie ośmiela się wejść na terytorium wroga. Ci, którzy ośmielili się... - Kibugonai wzruszył ramionami. - Jest wiele rodzajów śmierci. „Wiele rodzajów śmierci. Można człowiekowi zakleić usta i zacisnąć mu nos... złodziej, który skradł „zapach neutralny” musiał widzieć, jakie wywołał zamieszanie. Co by się stało, gdyby z niego skorzystał i poderżnął mi gardło? To byłoby szaleństwo. Gra zostałaby natychmiast zatrzymana. Ale tamten mógł to zrobić. Niektórzy gracze byli szaleni i niektórzy złodzieje też. Świadomość tego, jak bardzo ryzykował sprawiła, że Alex dostał gęsiej skórki. Oddział wszedł na wzniesienie. W dole widać było kłębowisko mgieł kotłujących się w szerokiej i głębokiej przepaści spiętej wiszącym mostem. Most znajdował się w fatalnym stanie. Tworzące go deszczułki były przegniłe, nadgryzione przez robactwo i związane wystrzępionymi linami. W wielu miejscach deski były zupełnie bezużyteczne. Wyglądało jednak na to, że nie ma innej drogi na drugą stronę. Chester wysłał S. J., by zaznaczył deski, które nie wytrzymają ich ciężaru. Jakimś cudem chłopak przeszedł na drugą stronę nie spadając. Rzucił plecak na ziemię i usiadł, obejmując kolana, drżąc i przyglądając się, jak pozostali czołgają się po moście. Posuwali się pojedynczo, na czworakach, próbując unikać desek zaznaczonych krzyżykami, a most tańczył na wietrze. Opary mgły groźnie snuły się w głębi przepaści. Griffin niósł na plecach garnek z czarnym ogniem i czuł go jako lodowaty głaz. Łatwo było mówić sobie, że podłoga jest prawdopodobnie jakieś trzy stopy pod nim. Niewiele to pomagało. Szlak wznosił się stromo jeszcze przez około stu kroków, a potem zaczął opadać w dół. Zza pierwszego zakrętu ujrzeli szeroką przestrzeń roziskrzonego błękitem morza i niedalekie wzniesienie wulkanu. Ścieżka był tak wąska, że tylko dwoje ludzi mogło iść obok siebie. Griffin był nawet z tego zadowolony; okolica wyglądała na idealne miejsce na zasadzkę. Właściwie... - Chester, może byś rzucił czar „ukaż zasadzkę?” - Chyba wiem, o co ci chodzi - uniósł rękę. - Usłyszcie mnie. o Bogowie... Otoczyła go zielona aura. - Ukażcie niebezpieczeństwo! Czerwone światło skąpało kępę drzew o rzut kamieniem przed nimi. Chester obnażył zęby w uśmiechu. - Nie jestem pewien, kim jesteś naprawdę, Gryfie, ale masz nosa. Zaskoczymy ich. Martha, Oliver, Acacia, Holly i Gina. Podzielcie się na dwie grupy i przebijcie przez zarośla. Reszta pójdzie prosto, by ściągnąć na siebie ich ogień. Martha przysunęła się do Alexa. Była bardzo cicha. Trącił jej ramię i zapytał: - Jak się czujesz? Dała mu przyjacielskiego kuksańca, ale jakoś bez przekonania, i zdawała sobie z tego sprawę. - Jestem trochę zmęczona, Gary. Wiedział, że to musi być prawda, ale zaskoczyła go tym, że się do tego przyznała. - Niedobrze. Jeśli ty jesteś zmęczona, to kto będzie się mną opiekował? Uśmiechnęła się do niego z wysokości swoich czterech stóp. - Dobrze, przystojniaczku. Dla ciebie wezmę się w garść. Chwycił ją za rękę i ruszył przez krzaki, nie czekając aż zniknie dobry nastrój. Gina była z nimi, ale prowadził Alex, ufając, że jeśli coś siedzi w krzakach, będzie to bardziej widoczne dla Złodzieja, niż Wojownika czy Czarodzieja. Wtem coś dotknęło ramienia Alexa. Aż podskoczył. Była to czarodziejska laska Giny. - Mam sygnał - szepnęła. Pokiwał głową, że rozumie i zwolnił kroku, nasłuchując i wypatrując nieprzyjaciół. Byli tam. Ośmiu Fore tłoczyło się za krzakiem przy drodze. Dwóch było uzbrojonych w strzelby, pięciu w białą broń, a jeden miał na plecach dziwny sprzęt, przypominający prymitywny aparat oddechowy dla płetwonurków. - Myślę, że to na plecach tego tam, to miotacz płomieni. Szeroki kąt rażenia, bardzo niebezpieczna broń. Niedobrze. Ze strzelbami dużo łatwiej sobie poradzić. Czy możesz przesłać myślami wiadomość do Chestera? Gina zamyśliła się. - Będzie mnie to kosztowało sporo energii, ale mogę to zrobić. Usłyszcie mnie, o Bogowie! Dajcie mi kontakt z naszym wodzem. Prosi o to wasza pokorna służebnica. Martha ściągnęła topór z pleców i obróciła ostrze, odłączając je i włączając jego holograficzną kopię. Brązowa jak orzech twarz karlicy znów była uśmiechnięta. - Tego mi było trzeba. Griffin poszedł za jej przykładem i przygotował swoją broń. - Chester jest gotowy - Gina głaskała swoją laskę w podnieceniu. - Mówi, żebyśmy zaczynali. Martha chciała już wysunąć się naprzód, ale Griffin zatrzymał ją. - Niepokoi mnie ten miotacz płomieni. Chciałbym spróbować wyeliminować go rzutem noża. Mój poziom zręczności powinien być wystarczająco wysoki. Stanął mocno i zamachnął się, tak jak robił to Tony w zrujnowanej misji. Holograficzny nóż pomknął jak błysk światła i wbił się w kark człowieka z miotaczem płomieni. Martha podskoczyła z wrzaskiem wymachując halabardą. Dotarła do nieprzyjaciół, zanim ludzie ze strzelbami zdążyli się odwrócić. Ostrze jej topora bez trudu przeszło przez czaszkę. W powietrzu zabłysł szkarłat. Odgłosy walki dobiegły również z drugiej strony ścieżki, w oddali pojawił się jaskrawy strumień ognia. Griffin wyrwał włócznię pierwszemu Fore, który go zaatakował. Mężczyzna przewrócił się od szarpnięcia i Griffin wbił holograficzne ostrze w jego brzuch. - Uważaj! - krzyknęła Gina. Alex uchylił się i w tej samej chwili coś z sykiem przeleciało obok jego głowy. Czarodziejka machnęła laską i dwaj Fore chwycili się za skronie i upadli. Alex zanurkował, potoczył się po ziemi i już miał strzelbę pierwszej ofiary Marthy. Wstał, strzelając z biodra i kiedy powalił następnego przeciwnika, odniósł jaskrawo-czerwoną ranę na ramieniu od ciosu włóczni. Zaskoczony gwałtownością starcia, Złodziej rozejrzał się i stwierdził, że wszyscy wrogowie nie żyją. Gina sprawdziła swoją aurę, która zamigotała słabą zielenią. Czarodziejka potrząsnęła głową, zmartwiona. - Nie zostało mi dużo. Będziemy musieli być ostrożni. Alex odwrócił jednego z zabitych i znowu się zdziwił. Mężczyzna był co prawda ciemny, o skórze spalonej tropikalnym słońcem, ale rysy miał orientalne. - Boże! Rozumiecie coś z tego? - jęknął. - Czy Nowa Gwinea nie była okupowana przez Japończyków w czasie drugiej wojny światowej? - Nie wiem, Martha... chyba tak. Obejrzyj innych. - Nie mamy czasu. Musimy pomóc naszym ludziom. Masz, Gary, weź ten miotacz. Spodobał mu się ten pomysł. Zdjął zbiornik z pleców nieboszczyka i przełożył ręce przez szelki. Strzelił na próbę w drzewa. Działało świetnie, ale część strumienia skręciła w bok, prosto do menażki z czarnym ogniem. Alex uskoczył gwałtownie. - Lepiej oddaj to mnie - powiedziała Gina. - Zdaje się, że ona przyciąga zwykły ogień. Alex podał jej naczynie. - W porządku. Chodźmy. Cała trójka zeszła na dół do ścieżki i zobaczyła uciekających Fore. Holly Frost klęczała na jednym kolanie i spokojnie, raz za razem strzelała, ochraniana białą tarczą Chestera. Ciemna Gwiazda walczyła mieczem. Ostatni zdesperowany Fore usiłował dosięgnąć Lady Janet, która próbowała wspiąć się po osypisku skał i ciągle się osuwała. S. J. zobaczył, co się dzieje. Rzucił jedną ze swoich bomb z antyogniem. Był to popiół i czarny ogień zawinięte w duży liść. Pocisk rozbił się na głowie Fore i utworzył chmurę ciemności. Czarna, orientalna twarz spojrzała na S. J. z obrzydzeniem, a potem odwróciła się do Ciemnej Gwiazdy, która za moment o mało co nie została pozbawiona głowy potężnym ciosem. - Cóż, skoro to nie podziałało... - mruknął S. J. i skoczył Fore na plecy. Tubylec odwrócił się i Ciemna Gwiazda przebiła go mieczem. Z zarośli wystrzeliły strugi ognia. Przez moment zdawało się, że spalą ich wszystkich, ale S. J. rzucił następną bombę z czarnym ogniem. Płomienie zniknęły w chmurze ciemności tuż nad ich głowami. Potem strzelił Griffin. Rozległ się mrożący krew w żyłach wrzask i płonący Fore wybiegł na oślep z zarośli, ciągnąc za sobą kłęby tłustego, czarnego dymu, a potem padł podrygując. Henderson nie posiadał się z radości. - To jest to! Po to jest czarny ogień! Wspaniale! Pogoniliśmy im kota, a teraz chodźmy ich wykończyć! Gracze okrzykiem wyrazili aprobatę i zaczęli ścigać nieprzyjaciół. Co kilkadziesiąt kroków jeden z Fore zatrzymywał się, by strzelić albo rzucić włócznią, ale wszystkich bezlitośnie zabijano. Tak oto dotarli do podnóża samego wulkanu. Fore okrążali go z lewej strony, nie wychodząc spod osłony drzew. - Jesteś ranny, Gryfie! - krzyknęła Gwen Ryder. - Zatrzymaj się i pozwól mi się tym zająć. - Przedzierała się ku niemu. - To zmniejsza twoją zręczność. Wtem zza krzaków wyskoczył olbrzymi Fore, szczerząc maniacko zęby. Był przeraźliwie blisko. W rękach trzymał ogromny karabin maszynowy, który musiał ważyć chyba tyle samo co on. Wystarczyła mu chwila, by oprzeć go o drzewo. - Uchyl się! - wrzasnął Alex i strzelił z miotacza. Karabin maszynowy ryknął i szarpnął się, jakby chciał uciec swojemu właścicielowi. Potem strumień ognia ogarnął mężczyznę i karabin umilkł. Gwen spojrzała w dół z przerażeniem. Zobaczyła sześć czerwonych plam przecinających linią jej pierś. Alex stał klnąc. W tym momencie tuż obok rozległ się huk następnego strzału i pękł zbiornik napalmu na plecach. Griffin zaczął pośpiesznie zrzucać pasy. - Tony! - krzyknął do najbliższego gracza. - Anty-ogień! Szybko! McWhirter jakby nie usłyszał. Patrzył z szeroko otwartymi oczami jak wybucha zbiornik znajdujący się wciąż w rękach Griffina. - Antyogień, do cholery! - wrzasnął Gryf. Chłodne płomienie błyszczały dookoła niego, oślepiając go. Alex rzucił cały sprzęt w zarośla. Wciąż płonął. W realiach gry musiał być przesiąknięty napalmem. Rzucił się na ziemię i tarzał, próbując ugasić płomienie. Czekał już tylko na wstrząs z metalowego krążka na szyi, oznaczający śmierć. S. J. rzucił swoją ostatnią bombę i trafił go prosto w plecy. Rozległ się syk, jakby wściekłego węża, gdy mróz i żar walczyły o jego życie. Potem ogień zamigotał, zgasł i Gryf znalazł się w obłoku drobnych trocin. Wstał. Spojrzał na Gwen... i zobaczył dwie, jedną bardzo bladą, a drugą w czarnej aureoli. Ciemniejsza Gwen zdjęła plecak i położyła go na ziemi bardzo ostrożnie. Oliver Frank stał z otwartymi ustami, jak skamieniały. Gwen mrugnęła do niego i wskazała na plecak, zanim odeszła za swoim tindalo. Ollie jęknął. Odwrócił się od pozostałych graczy i przycisnął twarz do ciepłej skały. Acacia podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu. Odtrącił ją. Acacia wahała się przez chwilę, a potem odeszła. Alex zauważył, że Chester patrzy na niego z niepokojem. Spojrzał na siebie i zobaczył czerwone i czarne błyski na dłoniach i przedramionach. Poczuł się dziwnie, jakby miał zaraz zemdleć. - Czyja nie żyję? Nie czułem wstrząsu... Owen obejrzał go uważnie. - Chester, to będzie kosztowało nas sporo energii, ale myślę, że da się zrobić. Chester przyglądał się ostatnim Fore znikającym w oddali. Po ich prawej stronie było strome, skaliste zbocze wulkanu. - Cholera - zaklął Mistrz Wiedzy. - Straciliśmy już dwie osoby, może trzy. A gra toczy się dopiero od czterech godzin. - Wytarł dłonie o brezentowe spodnie, plamiąc je potem. - To czyste morderstwo. Dobrze, spróbujcie uratować Gryfa. Możemy poświęcić tyle energii. Będzie nam potrzebny każdy człowiek. Alex odprężył się, gdy Owen skąpał go w złotym świetle. Czuł się tak, jak po łyku porządnej whisky. Jakby naprawdę goiły się ciężkie rany... Co za cudowna rzecz - wyobraźnia... Wstał pełen nowych sił. - Przepraszam, zupełnie zdrętwiałem - powiedział McWhirter unikając spojrzenia mu w oczy. - Nie zrób tego drugi Faz - warknął Alex. Był to temat, do którego miał zamiar wrócić, ale później. W międzyczasie lepiej było nie polegać na dobrej woli Fortunato. Chester i Ollie siedzieli naprzeciw siebie, a plecak Gwen leżał pomiędzy nimi. Oczywiście Gwen pomyślała o tym, by zostawić im plecak pełen popiołu. „Wygrajcie”. Alex nie słyszał rozmowy, ale wkrótce zobaczył na twarzy Olliego najbardziej zły uśmiech, jaki kiedykolwiek widział w swoim życiu. Właściwie nawet nie musiał słyszeć, o czym mówili. Nietrudno było się domyślić, czego życzyli Lopezowi i były to życzenia, które Alex z całego serca podzielał. Rozdział 25 Jajo samolotu Chester Henderson biegł, jakby gnały go furie. Posuwał się w górę zbocza wulkanu w takim tempie, jakby był to płaski teren. Opętany szałem walki, rozglądał się jednak czujnie, bacząc czy grozi im następny atak. Lady Janet trzymała się tuż za nim. „Widać porwanie nie uczyniło jej żadnej krzywdy” - pomyślał Alex. Udawało mu się dotrzymywać im kroku, ale brakowało mu tchu. Reszta graczy rozciągnęła się w szereg długi na kilkaset kroków. - Zatrzymajcie się na minutę - polecił Chester. - Możemy liczyć tylko na pomoc boską, jeśli będziemy tak rozciągnięci, gdy wróg zaatakuje. Zatrzymali się i usiedli na stoku, pięćdziesiąt jardów poniżej krateru. Szyk znowu się zacieśnił. - Janet, co oni ci powiedzieli? - spytał Chester. - Czy mogli mówić coś specjalnie dlatego, że ty albo Maibang słuchaliście? Lady Janet potrząsnęła głową. - Oni już wcześniej zostawili Maibanga. Przechwalali się, zbierali odwagę. Chwalili się mocą duchów swoich przodków. Przysięgli, że będą bronić Cargo, aż zginą wszyscy europejscy złodzieje, albo wszyscy Fore. Przechwalali się... tym, co zrobią tobie. Jeden z nich obiecał, że da mi twoje... genitalia - powiedziała z wyraźnym niesmakiem. - Mówili to ze względu na mnie, przynajmniej częściowo. - Ale mieli zamiar walczyć. - Tak. Podniecali się do boju. - Więc gdzie są teraz? Lady Janet wzruszyła ramionami. „Będzie wspaniałą aktorką” - pomyślał Griffin. „Za dobrą na gry. Pewnie z nich zrezygnuje”. Gracze zebrali się wokoło. Acacia usiadła, opierając się plecami o kolana Alexa, ale głowę trzymała wysoko i czujnie. Nieprzyjaciół ostatni raz widzieli, kiedy ci chowali się wśród drzew u podnóża wulkanu. Gdzie są teraz? Chester wstał. - Wszyscy już odpoczęli? Ostatni odcinek drogi dzielący ich od krawędzi krateru przebyli biegiem, każdy wykrzykując swój okrzyk bojowy. Na szczycie zatrzymali się. Ich stopy ślizgały się na obsuwającym się żużlu. W niecce unosiło się kilka pasm pary, które częściowo zasłaniały widok, ale krater wyglądał na tak samo pusty jak zbocza. Nie było śladu człowieka. - Ollie, Gina, zostańcie tu z Lady Janet - rozkazał Chester. - Reszta schodzi do środka. Alex zsuwał się w mgłę. Musiał iść ostrożnie, bo skały osypywały się spod nóg, ale nachylenie stoku nie było tak duże, jak się obawiał. Utrzymywał równowagę wbijając pięty w sypki grunt. Na dnie był zbiornik wodny nie większy od sadzawki. Parował lekko. Griffin z Chesterem wymienili spojrzenia. - Wciąż nie ma obrońców. - Mnie też się to nie podoba. - Tam! - zawołał Owen i Alex odwrócił się, by zobaczyć jak stary gracz schodzi ostrożnie w kierunku czegoś ciemnego w kształcie jaja. Gryf spojrzał na boki i ku krawędzi krateru, sprawdzając czy nie ma nieproszonych gości, po czym poszedł za Braddonem. Gdy kształt stał się wyraźniejszy, poczuł, jak ogarnia go chłód. Lotki przyczepione do tępego końca przedmiotu mówiły „bomba” tak wyraźnie, że niemal słyszał cykanie zapalnika. Inni też to spostrzegli, bo zwolnili kroku i nie biegli już na łeb, na szyje. Wreszcie stanęli półkolem, otaczając znalezisko. Był to zaostrzony z jednej strony cylinder z ciemnego, zardzewiałego metalu. Płaski głaz, na którym leżała bomba, był nakryty jak ołtarz białą tkaniną - spadochronem. W szklanym słoiku stały świeże kwiaty... Nawet S. J. był zaniepokojony. - Chester, co my z tym zrobimy? - Podszedł ostrożnie na odległość wyciągniętej ręki, ale wciąż nie mógł się przemóc, by jej dotknąć. - Czy możemy ją wynieść? To maleństwo waży chyba ćwierć tony. Margie, co o tym sądzisz? - Nie mam pojęcia, jak ją ruszyć, Chester. Po równym gruncie, może... - Jej oczy zalśniły. - Zaczekaj chwilę! Jak oni ją tu ściągnęli? - Dobrze myślisz. To musiały być czary - Chester zafascynowany spacerował wokół bomby. - Nie wiem tylko, czy mamy dość siły. Tony trzymał się z daleka. - Może lepiej wcale jej nie dotykać? Może Lopez szuka pretekstu, żeby nas wszystkich wysadzić. S. J. podszedł bliżej i dotknął szorstkiej powierzchni. Miał zamknięte oczy, jakby próbował wczuć się w jej wewnętrzne mechanizmy. - Chester... - szepnął. Potem głośniej - Chester! Dlaczego nie mielibyśmy po prostu wyjąć plutonu i zabrać go ze sobą? Jest tak samo cenny, jak cała ta cholerna bomba, i dużo lżejszy. - Jezu! Waters, chcesz nas wszystkich wykończyć? A może masz przy sobie tonę osłon ołowianych? - Myślałem, że... może czarny ogień? Chester zawahał się, a potem powiedział: - Nie. Promieniowanie to nie ogień. - On ma dobry pomysł - upierał się Tony. - Nie musimy jej kraść. Wystarczy, jak zniszczymy ją, uczynimy bezużyteczną dla wroga. Chester pokręcił głową. - Całkiem rozsądnie, ale naszym zadaniem jest to kradzież. - Ale spójrz na to! Nigdy jej nie ruszymy! - Czary - powiedział Mistrz Wiedzy. - Nie bardzo mi się to podoba, ale jest to jedyne wyjście, jakie widzę. Niestety, wyczerpie to prawie całą naszą moc czarodziejską, której możemy potrzebować później. Gina podeszła ostrożnie do bomby, kręcąc nosem. - Para i gorąco. Ładunek może okazać się niestabilny. - Może być również przeciek radioaktywny - powiedziała z ociąganiem się Acacia. Gracze natychmiast odsunęli się o kilka stóp. - W porządku. Będzie nam potrzebna stała informacja o niebezpieczeństwie, w czasie gdy będziemy poruszać ten pocisk. Margie, ty i S. J. wymyślcie jakiś sposób, aby go opuścić, kiedy już podniesiemy go do krawędzi krateru. - Cholera - zaklęła spokojnie Margie. - Znowu złamałam sobie paznokieć. - To nie wtykaj palców w węzły - poradził jej Waters, śmiejąc się i zaciskając mocniej linę. Obwiązali bombę linami prowadzącymi do krawędzi krateru. Jeśli będą mieli szczęście, poruszenie zdobyczy będzie zadaniem tylko wyczerpującym, a nie niemożliwym. Chester wysłał Acacię na górę, żeby zastąpiła Ginę, która pogrążyła się w głębokiej medytacji, wraz z Chesterem przygotowując się do wysiłku. Kiedy wstali, oboje mieli zapadnięte oczy i byli śmiertelnie poważni. Tony denerwował ich wszystkich, oglądając się ciągle ku krawędzi. - Jeśli będziemy mieli szczęście, zdołamy akurat podnieść ją do wylotu krateru, zanim napadną na nas wrogowie. - Zostalibyśmy ostrzeżeni - stwierdził Ollie. - Ale i tak nie odważylibyśmy się porzucić bomby, prawda? A w tym czasie oni zabiją naszych strażników. - Lopez nie ułatwia nam zadania - zgodził się Ollie. - Żałujesz, że nie zostałeś w domu? Tony nie odpowiedział. - Czy liny są napięte? - zawołał Chester. Zajął pozycję poniżej bomby bez czekania na odpowiedź. - Chwyćcie liny! Jak tylko rzucę zaklęcie „ukaż niebezpieczeństwo”, zaczniecie ciągnąć łagodnie, ale równo. Gina i ja zrobimy, co w naszej mocy. Mamy dużą przewagę czasową, moi żołnierze. Jeśli bogowie... - zniżył głos, po czym mruknął przez zęby: - oraz Lopez pozwolą... - Gina szturchnęła go i lekki uśmiech przebił się wreszcie przez maskę zmęczenia na jego twarzy - zakosztujemy dziś zwycięstwa. Griffin zajął miejsce przy linie, tuż za Owenem. - Czy nasz Padre odmówi modlitwę? Owen pociągnął za linę i mruknął: - Dobry Panie, pomóż nam ruszyć stąd tego skurczybyka. Amen. - No i bardzo dobrze. Zielony, słabiutki blask otoczył bombę, powoli stając się coraz wyraźniejszy. Chester i Gina stali wyprostowani, a ich twarze błyszczały od potu. Z wysiłku, czy z gorąca? W środku szmaragdowej fali, którą wypromieniowywali, pojawiła się ciemniejsza niteczka zieleni. Pulsowała i skrzyła się wewnątrz jaśniejszego światła jak żyła zielonej krwi i kiedy dotknęła bomby, ta zadygotała. - Teraz! - krzyknął S. J. i przyłożył się solidnie do roboty. Alex nachylił się i pociągnął z całej siły, zadowolony z prawdziwej pracy, zrozumiałej, wymagającej tylko wysiłku mięśni, w środku tego całego udawania. Skała pod bombą popękała i odłamki potoczyły się w górę stoku ku Chesterowi i Ginie. Henderson miał cały czas zamknięte oczy i uniesione ręce. Zieleń pociemniała i jeszcze więcej kamieni, niemal mała lawina, pomknęła w kierunku przeciwnym prawom natury. McWhirter mruknął coś i pociągnął za linę. Jego wygimnastykowane muskuły odznaczyły się jak na rysunku anatomicznym. Bomba przesunęła się i podniosła o kilka cali. Gracze nagrodzili ten wyczyn owacjami. Owenowi osunęła się stopa i musiał zwinnie uskoczyć, żeby nie stracić równowagi. Odwrócił głowę i uśmiechnął się do Alexa, po czym zawołał: - Ciągnij! Ciągnij! Jego nastrój był zaraźliwy i po chwili cała grupa śmiała się i pociła w wulkanicznych oparach. Bladozielona aura zamigotała i poczerwieniała. - Zatrzymajcie się! - krzyknął gorączkowo Chester i tak szybko rozluźniono liny, że pocisk niemal zsunął się z powrotem. S. J. przysunął się ostrożnie do niego i przełknął ślinę. - Ta bomba cyka... Kiedy odwrócił się do nich, zobaczyli jak blednie. Czerwień wokół bomby ciemniała, powoli przechodząc w czerń. Część głowy S. J. pociemniała, kiedy nachylił się nad pociskiem. - Chester... myślę, że ona zaraz wybuchnie... Ciemność całkiem pochłonęła bombę. Henderson nie wierzył własnym oczom. - Coo?! On tego nie może zrobić! Czego właściwie, do wszystkich diabłów, chce ode mnie ten Lopez? To niemożliwe, zaczekajcie chwilę. Alex niemal widział trybiki i kółka poruszające się w głowie Mistrza Wiedzy. - Czarny ogień! Wysypcie zawartość swoich menażek na to cholerstwo! Margie, ty masz popiół? Wysyp go. Powinien zatrzymać działanie zapalnika. Kto ma czarny ogień? Albo popiół? Kto wziął plecak Guinevere? Ciemna Gwiazda i Holly wciąż jeszcze miały antyogień, więc chwyciły spiesznie plecaki. Zaczęły wysypywać ich zawartość drżącymi z przejęcia rękami, szukając garnków z czarnym żarem. Ollie wysypał popiół z plecaka Gwen na zardzewiałą osłonę bomby. Czerń zaczęła przenikać przez popiół. - S. J. Margie, zgarniajcie go, a tymczasem... Co ty, do cholery, robisz? Waters wyciągnął ze swojego plecaka łom i zaczął wyłamywać drzwiczki w przedniej części bomby. - Nie wystarczy ją posypać, szefie. Musimy spróbować wetknąć to jak najbliżej zapalnika - głos mu drżał, a chude ramiona podskakiwały niemal spazmatycznie w trakcie zmagań z płytką. Cykanie ustało nagle. Griffin zawahał się przez chwilę, a potem ruszył na pomoc. - Idź stąd, Gary - sapnął S. J. - Sam to zrobię. - Przestań udawać bohatera, przyjacielu. - Griffin wyrwał mu z ręki łom i wcisnął go w wąską szparę, napierając nań całym ciężarem ciała. Z oddali doszedł go głos Chestera rozkazujący wszystkim wycofać się. Drzwiczki otworzyły się. Alex pociągnął nosem. - Dziwne... - Dzięki i wynoś się stąd - syknął S. J. odbierając mu łom. - Już się robi - Griffin klepnął Inżyniera po plecach i zaczął uciekać. Żwirowa powierzchnia sprawiała, że bieg po niej przypominał wspinanie się po piaszczystej wydmie, gdzie człowiek posuwa się dwa kroki do przodu i jeden do tyłu. Biegnąc sprintem, Alex zastanawiał się przez cały czas, po co właściwie uciekają. Czuł zapach kordytu i gorącego metalu. Zapalnik już zadziałał, eksplozję powstrzymywał tylko czarny ogień. Jak można uciec przed wybuchem atomowym? Tuż pod krawędzią krateru obejrzał się. S. J. wciąż wsypywał antyogień i popiół do środka bomby. Odepchnął Margie. Ta krzyknęła coś do chłopca, czego Alex nie dosłyszał i Waters warknął coś w odpowiedzi. Margie pobiegła pod górę, potykając się. Owen zszedł po nią, aby pomóc jej przebyć kilkanaście ostatnich kroków dzielących ją od szczytu. Oboje dotarli zadyszani. Wszyscy opuścili już krater wulkanu, z wyjątkiem Watersa. - Uciekaj, ty mały idioto! - wrzasnął Henderson. Alex stwierdził ze zdumieniem, że powtarza to za nim. Tony McWhirter był już daleko w dole. Ciągnął za sobą Acacię, trzymając ją mocno za rękę. Alex usłyszał jego wołanie: - Chodźcie prędko! Reszta grupy biegła za nim, więc Griffin poszedł za ich przykładem. Był w połowie drogi, gdy jakiś głos zawołał z góry: - Uciekajcie, uciekajcie! Obejrzał się przez ramię i zobaczył S. J. na krawędzi wulkanu w chwili, gdy jajo samolotu wykluło się. Watersa otoczyła aureola światła i płomieni. Ziemia zatrzęsła się, jakby pięść olbrzyma uderzyła w nią od spodu i wtedy rozległ się huk. Alexowi ziemia usunęła się spod nóg i zaczął spadać, tocząc się po pękniętej skale, z której zaczęła się wydobywać para. Wpadł na Holly Frost, która rozpaczliwie usiłowała utrzymać równowagę, a potem oboje zaczęli koziołkować. Wszędzie wokół nich wystrzeliwały z ziemi gejzery pary. Udawało im się unikać ich bardziej instynktownie, niż z rozmysłu. Alex, znalazłszy się na dole, był zupełnie wyczerpany, zadyszany, wytrącony z równowagi i podrapany, ale żywy... Wstał otrzepał się, kaszląc i rozglądając się, by sprawdzić straty. Jakimś cudem nie było ani jednej czarnej aury. Wtedy przypomniał sobie i podniósł wzrok na szczyt wulkanu, szukając pewnego młodego Inżyniera. Trudno mu było pogodzić się z tym, co czuł teraz: nadzieja, strach, gniew... i coś jeszcze? Wszystko to było absurdalne, a jednak tak realne, jak rozcięty palec. Zobaczył wznoszący się w niebo słup czarnego dymu, spadające kamienie i nic więcej. „S. J. już nie ma”. Acacia czytała w jego myślach. - On wiedział, że nie uda mu się uciec. Griffin walczył ze swoimi odczuciami. - Zgoda. Do cholery, wiedział. Ale czy wiedział, że nadaremnie? - Jak to? - On ma rację, Acacio - na twarzy Hendersona malowały się te same sprzeczne odczucia. - To nie była bomba atomowa. W 1945 nie były one takie małe. Gdyby tak było, zdmuchnęłoby nas do piekła i z powrotem. - Więc co to było..? - Pułapka. Jeszcze jedna pułapka - przyglądał się dymowi kłębiącemu się na szczycie ściętej góry. - Ten szalony mały skurczybyk... Któregoś dnia zostanie Mistrzem Wiedzy. Cholernie dobrym Mistrzem Wiedzy... - Chester otrząsnął się z zamyślenia. Większość graczy już wstała, chociaż nikt nie wyglądał za dobrze. Zgromadzili się wokół Chestera, jak małe dzieci wokół matki. Byli otępiali, zdezorientowani, niedowierzający i speszeni. Holly potarła podrapane kolano. - Co teraz, Ches? - W jej głosie nie było już słychać zapału. - Przegrupujemy się i zastanowimy nad wszystkim. Myślę, że powinniśmy wrócić po Maibanga. Chester bardzo się starał, by zabrzmiało to stanowczo i energicznie, ale... Griffin zauważył, jak patrzy na szczyt wulkanu i wiedział, że myśli: „Zginęło troje, a dzień dopiero się zaczął”. Zarośla były czarne i zwęglone. Wielkie połacie dżungli zostały wypalone do gołej ziemi. - Gdzie go zostawiliśmy? - spytała Acacia szeptem, podejrzewając coś złego. - Tam była kępa krzewów i kilka niskich drzew... - powiedział Alex. Grupa rozproszyła się w tyralierę. Po pewnym czasie Ciemna Gwiazda dała znak ręką. Poszli ku niej, w kierunku kępy czarnych kikutów sterczących ze spalonej ziemi. Były to resztki zwęglonych drzew. Tam znaleźli dymiące kości Maibanga. Gina usiadła i zaczęła płakać. Henderson grzebał w popiele czubkiem buta, jakby szukał jakiegoś maleńkiego symbolu zwycięstwa w środku tak oszałamiającej klęski. Potem i on siadł ciężko na ziemi i wbił wzrok w horyzont. Haiavaha znalazł ich przewodnika i dokończył to, co zaczęli Fore. Chester mruczał coś do siebie bardzo cicho. Zawsze wierna Gina podeszła do niego i zaczęła rozcierać mu ramiona, próbując go pocieszyć. Najpierw odsunął się, ale potem zaczął się trochę odprężać. Napięcie opadło i gracze zdawali się czekać na biegu jałowym, aż ich wódz dojdzie do ładu z myślami. Griffin kręcił się nerwowo, a potem usiadł obok Hendersona. - Posłuchaj - powiedział. - Musimy porozmawiać. Mamy kilka nie rozwiązanych zagadek. Nie znam żadnej odpowiedzi, ale mam kilka ciekawych pytań. Chester nawet się nie odwrócił. - Dobra, strzelaj - mruknął. Griffin wyliczał pytania na palcach: - Po pierwsze: bomba w kraterze była zwykłym pociskiem. Gdzie jest ta wielka superbroń, o której mówiły nam duchy komandosów. Broń, która miała pomóc wygrać drugą wojnę światową? Po drugie: czemu nasi nieprzyjaciele nie bronili swojego skarbu, skoro tak go cenili? Właśnie, gdzie oni zniknęli? Po trzecie: jeśli ta superbroń jest gdzieś ukryta, to dlaczego na mapie nie było drugiej białej plamy? Do cholery, dlaczego na mapie była pierwsza biała plama, jeśli nic cennego nie mogliśmy w niej znaleźć? Dlaczego Maibang zginął tak nagle? Nawet nie mieliśmy szansy ocalenia go. To znaczy, jeśli on jest ważną postacią gry, to jak to mogło się stać? Przerwał, skonsternowany. - Czy cokolwiek z tego rozumiesz? Czy to ma sens? - To musi mieć sens - Henderson zacisnął zęby. - Lopez nie jest szalony. Nie może wykończyć mnie nie dając mi żadnych szans. Reguły na to nie zezwalają. Chester narysował obcasem linię w kurzu. - Zobaczymy, może uda nam się zrozumieć coś z tego bałaganu. Zacznijmy od Maibanga. Lopez praktycznie zamordował go. Sądzę, że możemy przypuszczać, że było to zaplanowane. Było w scenariuszu od początku. Zgadzasz się? - Dlaczego? - To oznacza, że mamy już wszystkie odpowiedzi. Nie potrzebujemy już Maibanga. - Mówisz, że znamy odpowiedzi? Cholera, nie wiem nawet, czego szukamy. - Nie, popatrz; Maibang zaprowadził nas aż do wulkanu. Nic cennego tam nie było, to znaczy cennego dla nas. Zgodnie z tym, co mówi Lady Janet, był on ważny dla naszych wrogów. Więc gdzie oni są? Bronią czegoś cenniejszego, oto, gdzie są. Bronią prawdziwego Cargo. Henderson zaczął się uśmiechać. Griffin poczuł, jak jego umysł zaczyna pracować na przyśpieszonych obrotach. - Więc ściągnięto nas do wulkanu, ponieważ jest w pobliżu prawdziwego Cargo? - Może tak, może nie. Miałeś rację, na mapie powinna znajdować się druga biała plama. Oglądaliśmy dobrze mapę. Było tam coś takiego? - Szukałem. Nie było. - W takim razie... mmm... jest w większej białej plamie. Na oceanie. - Ocean? Pod wodą? - Pod wodą, na wodzie, nad wodą, gdziekolwiek. Maibang prowadził nas drogą nad morze. Wulkan jest o rzut beretem od oceanu. To musi mieć jakieś znaczenie, albo Lopez ciągnął nas przez pół Nowej Gwinei zupełnie niepotrzebnie, a w to nie uwierzę. - Więc... - Griffin podrapał się po głowie, szczerze zdziwiony. - Co to, do diabła, jest? Chester zaśmiał się głośno. - Możesz mnie utopić, jeśli wiem! Może nowy typ łodzi podwodnej, albo jakiś rodzaj samolotu szpiegowskiego... może nawet ten, z którego zrobiono zdjęcia-mapy. To może być każda cholerna rzecz, ale mnie to już nie obchodzi. Wstał i przeciągnął się, uśmiechając szeroko. - Nie obchodzi mnie, bo wiem, że tam jest. Czuję to, Tegner. Myślę, że wszyscy otrzymamy odpowiedź jeszcze przed końcem tego dnia. Rozdział 26 Śmiejący się zmarli Myers zaglądał przez ramię pracującym Lopezom. Mitsuko cały czas mówiła do mikrofonu. Jeden z ekranów pokazywał oddział zbierający się na wybrzeżu - ośmiu ciemnoskórych mężczyzn i kobiet, okropnie zniekształconych charakteryzacją. Wszyscy słuchali jej poleceń przez słuchawki ukryte w uszach. Richard Lopez kiwał głową, rzadko przerywał żonie i cały czas dotykał różnych klawiszy na pulpicie sterowniczym. Na drugim ekranie tańczyły w odpowiedzi holograficzne postacie. Chwiejnym krokiem kręciły się wśród wydm i zarośli, znikały, aby pojawić się na brzegu i znowu zaczynały swój upiorny marsz. Były to okropne, rozkładające się zwłoki. Niektóre chichotały w nie kontrolowany sposób i podskakiwały jak marionetki. Richard zacisnął wargi, a jego palce nad klawiaturą rozmyły się w mgiełkę i Myers zobaczył, jak od dawna nieżywy trup rozpada się na kawałki pod ciosami niewidzialnego miecza. Richard kiwnął głową do siebie. - Ta kobieta bez ręki i nogi - pani Metesky szepnęła Myersowi do ucha - to Gloria Washington. Była w Antartica Ciudad w czasie katastrofy, wskutek której straciła obie kończyny z powodu odmrożeń. Oczywiście tu zdjęła protezy. Bardzo spodobał jej się ten pomysł, ale nigdy nie zrozumiem, jak Chi-Chi odważyła się prosić ją o to. - Zdaje się, że jej mąż przygotowuje się, by ich wszystkich wykończyć - odpowiedział Myers. Lopez usłyszał i rzekł: - Henderson powinien był zatrzymać trochę anty-ognia. - Dlaczego niektórzy aktorzy tak chichoczą? - Kuru... - Richard znowu nachylił się nad pulpitem sterowniczym. „Kuru” nic nie mówiło Myersowi. Stuknął palcem w ramię Lopeza. - Oczywiście możesz to wytłumaczyć? Richard roześmiał się. Hologramy i żywi aktorzy szli teraz razem. Aktorzy próbowali naśladować wytwory wyobraźni Richarda. Lopez odwrócił się na chwilę. - Spójrz, to właśnie jest wytłumaczenie. Po tym widać, że ja przygotowałem się do gry. Słyszałeś kiedyś o kuru? Śmiejącej się Śmierci? - Nie. - To poszukaj w słowniku. Kuru to choroba, której dostaje się po zjedzeniu zarażonej tkanki ludzkiego mózgu. Powoduje konwulsje i wyczerpujący, histeryczny śmiech. Fore często na nią chorowali. Niektórzy z naszych zombie najwyraźniej na nią umarli. Żołądek Myersa zaprotestował, a jego właściciel spytał: - Czy to prawda? - Zupełna prawda. Albo raczej, to była prawda. Fore nie jedzą ludzkiego mięsa od zeszłego wieku... oczywiście, o ile nam wiadomo. Dzisiaj ten teren przyciąga przede wszystkim turystów. Kiedyś niemal połowa kobiet i dwadzieścia procent mężczyzn umierało na kuru. Wojownicy dostawali najlepsze części zmarłych, zostawiając mózgi i hm... pozostałe flaczki współplemieńcom o niższej pozycji społecznej, czyli kobietom, dzieciom i starcom... - Richard umilkł. Na innym ekranie widać było jak Henderson prowadzi swój oddział w dół z wypalonego obszaru. Owen Braddon, który szedł na samym końcu, nagle zawrócił i pobiegł pod górę. Podniósł poczerniałą czaszkę Maibanga, po czym dołączył do grupy. Lopezowie odwrócili się do siebie, pokiwali głowami i uśmiechnęli się. Myers chciał o coś zapytać, ale Richard znów się odezwał: - Możesz sobie wyobrazić, jak długo musieli zjadać się nawzajem, jeśli rozwinęła się choroba opierająca się na tym obyczaju? Teraz już wygasła. Tak przynajmniej sądzimy. Griffin obserwował każdy krzew, każde drzewo. Był przygotowany na śmierć. Wiedział, że będzie ciężko. Już słyszał szum fal. Byli blisko, niebezpiecznie blisko... Wtem odezwała się Acacia, przerywając tok jego myśli; odruchowo odwrócił się unosząc strzelbę i mierząc w dziewczynę. Przez chwilę czuł się jak głupiec. Potem zobaczył zmęczenie na jej twarzy i wiedział, że ona go rozumie. Gracze z tyłu wlekli się ospale. Na ich twarzach malowała się rozpaczliwa zawziętość, ale nie było ani śladu pewności siebie. - I co dalej? Co on, u diabła, jeszcze dla nas wymyśli? - Myśląc w taki sposób łatwo damy się zabić - powiedziała trzeźwo Acacia. - Nie ma żadnego „jego”, który by na nas coś nasyłał. Przestań próbować grać, a zacznij przeżywać - słychać było, że jest wściekła. - Gary, ty mnie doprowadzasz do szału. Jedna połowa ciebie umiera z niecierpliwości, by rzucić się głową naprzód w pierwsze lepsze niebezpieczeństwo, a druga stoi z boku i ostrożnie bada sytuację. Gdybyś tylko przestał zastanawiać się, oceniać, planować... Udało mu się zaśmiać tak, by brzmiało to szczerze. - Przyjemnie się z tobą rozmawia. Za każdym razem, gdy mówimy sobie „Cześć”, rozpoczynamy grę w dwadzieścia pytań. - Masz rację. Może oboje za dużo udajemy - jej głos załamał się spojrzała na niego uważnie. - Co byłoby, gdyby to nie było udawane? - Co nie byłoby udawane? To, co teraz się dzieje? - Nie. To, co zdarzyło się miedzy nami. Nie zmienili pozycji, ale nagle wydało im się, że są bliżej siebie. Acacia nie dotykała go, nawet nie patrzyła na niego, ale sama jej bliskość wywoływała napięcie. - Jesteśmy trochę za głęboko w tym bagnie, żeby teraz próbować dojść ze sobą do ładu. Może potem, kiedy to wszystko się skończy i będziemy nadal sądzić, że warto o tym mówić. Acacia wpatrywała się w zarośla trochę zbyt uważnie i uporczywie. Griffin wyczuł, że atmosfera ochłodziła się. - Może. Ktoś zachichotał, daleko na początku szeregu. - Co tam takiego śmiesznego?! - zawołał Griffin. Acacia zamarła. Chichot rozległ się jeszcze raz, ale, zaraz... przecież to nie był śmiech żadnego z graczy. Nadchodził ze zbyt dużej odległości, a poza tym był jakiś dziwny. Wymuszony, urywany, jak bezradny, bolesny śmiech kogoś łaskotanego tak długo, aż przestaje to być zabawne, a nerwy błagają o ulgę. Trzeci wybuch tego śmiechu sprawił, że Griffina przeszedł dreszcz. Upiorny chichot zbliżał się. Chester rzucał rozkazy: - Oliver, na tyły! Osoby nie walczące, do środka szyku! Nieprzyjaciel się zbliża, szykujcie się! Ruszyli powoli. Alex usłyszał kroki. Brzmiały tak, jakby ktoś powłóczył nogami. Rytm tych kroków dziwnie zgadzał się z paroksyzmami śmiechu. Bolesny chichot, a potem niezgrabny krok. Wybuch groteskowej wesołości i następne ciężkie, powolne szurnięcie. Wreszcie pojawił się pierwszy wróg. Miał nie więcej niż pięć i pół stopy wzrostu i ubrany był w brązowe szmaty. Roześmiał się i ohydny uśmiech przeciął czarną twarz, a całe jego ciało zadygotało. W prawej ręce trzymał maczetę. Martha przyjrzała mu się uważnie i stwierdziła: - Ja się nim zajmę. Oderwała się od szeregu i ostrożnie podeszła do przeciwnika, trzymając broń przed sobą. Teraz Griffin mógł lepiej przyjrzeć się obcemu. Podobnie jak tubylec, którego Alex widział wcześniej, ten też miał ciemną skórę i oczy z fałdą mongolską. Było oczywiste, że japońscy najeźdźcy musieli wymieszać się z miejscowymi Fore, a powstała w ten sposób rasa zyskała typowy dla mieszańców wigor. Jakby Chester nie miał i bez tego dość kłopotów... Kiedy Martha podeszła blisko, mężczyzna zatrzymał się, jakby dopiero teraz ją zauważył. Powoli zamrugał zaropiałymi powiekami. Alex zauważył, że był strasznie brudny. Twarz i ręce miał pokryte błotem, a pokrywające go grudy ziemi wyglądały na wilgotne. Alexowi nasunęło się na myśl jedyne logiczne skojarzenie: „...jakby dopiero co wstał z grobu...” Wtedy uderzył go odór. Ogarnięty paniką, w pierwszej chwili pomyślał „zapach neutralny”, ale natychmiast zmienił zdanie. Zapach był daleki od neutralnego. Kiedyś, dawno temu, kupił sobie staromodną pułapkę na muchy, w której wpadają one do wody. Któregoś ciepłego lipcowego dnia stwierdził, że przez tydzień nie czyścił jej i setki much sfermentowały na słońcu. Kiedy wylewał zawartość do sedesu, smród uderzył go niczym cegła rozbijająca szybę i cała zawartość żołądka spłynęła po ścianie. To było coś podobnego. Zgnilizna... coś gnijącego. Nie mięso. Coś mniej czystego, coś, co już za życia było ohydnie zepsute. Coś po wierzchu błękitnego, jak odwłok muchy gnilnej i bladozielonego w środku, jak rozgnieciona larwa. Martha zrobiła się sina na twarzy, ale widząc przed sobą wroga, szła pewnie. Mężczyzna zaatakował. Martha uskoczyła przed niezgrabnym ciosem i cięła go toporem w brzuch. Zaśmiał się tylko i zamachnął się, mierząc w jej głowę. Alex krzyknął z zaskoczenia, ale Martha uchyliła się tak, jakby tego oczekiwała. Wymierzyła przeciwnikowi niskiego kopniaka w łydkę, jakby grała w piłkę nożną. Pod Fore ugięły się nogi, ale padając zadał następny cios. Martha uniknęła go wirując jak tancerka z parasolem i lekkim ruchem rąk cięła przeciwnika w szyję. Ten upadł na ziemie. Alex powitał to gestem „kciuk w górę”, na co karłowata wojowniczka odpowiedziała ponurym uśmiechem. Potwór wciąż się ruszał. Otwarte rany ziały, ale nie było krwi. - Zombie - powiedział Chester. - Nasi wrogowie nie cofają się przed niczym. Osłonił oczy dłonią i spojrzał na drogę. Zacisnął wargi. - Idzie druga fala. Panthasilea, Gryf, tym razem wy idziecie naprzód. Griffin był zdziwiony, słysząc własne pytanie: - Czy nie powinniśmy posypać ich solą? - Co? Nie, zombie to zupełnie inna religia. Voodoo. - Nic nie kombinuj, tylko walcz, dobrze? Tym razem nadeszło trzech nieboszczyków. Szli sztywno, jakby mieli zardzewiałe stawy, a ich twarze wykrzywiał kpiący, sardoniczny uśmiech. Dusząc się ich smrodem, Alex podniósł strzelbę do ramienia i wystrzelił. Farfocle poleciały z twarzy jednego zombie. Żywy trup zachwiał się do tyłu, a potem roześmiał się i ruszył dalej. „Ten zapach..!” Griffin wprowadził do komory następny nabój i znów wystrzelił. Po następnym strzale stwór padł na kolana. Skóra na jego twarzy odpadła jak zgniły, mokry pergamin. Nie miał już jednego oka. W tym miejscu ział mokry, czerwony oczodół, w którym mrugała nieregularnie bezużyteczna powieka. Acacia zmarnowała chwilę, przyglądając się rezultatom strzałów Griffina, a potem zaklęła i wyciągnęła miecz. Drugi i trzeci zombie zbliżali się do niej. Jeden był uzbrojony w maczetę, drugi w bagnet od M-1. Zaatakowali razem, więc odskoczyła krok do tylu, by zyskać na czasie, a potem rzuciła się w bok i brutalnie uderzyła w najbliższe kolano. Okulawiony potwór upadł jak połeć mięsa, kłapnął brązowymi pieńkami zębów i zaczął się czołgać w stronę dziewczyny. Drugi wycofał się ostrożnie i uśmiechnął się. Acacia poczuła zimną, mokrą rękę na swojej kostce, więc odwróciła się i cięła leżącego zombie w głowę. Zawył, ale jej nie puścił. - Puszczaj mnie, do cholery! - wrzasnęła Acacia szarpiąc się i kopiąc. Udało się jej uniknąć ciosu maczety drugiego zombie, po czym przebiła mu mieczem ramię, które zwisło bezwładnie. Jeszcze jeden cios na odlew i leżący zombie rozluźnił chwyt. Alex stanął nad pierwszą ofiarą Acacii, trzymając jego maczetę. - Przeciwko nim miecze są lepsze od kuł - powiedział i obejrzał się na drogę. Acacia wzięła broń następnego żywego trupa. - Jak myślisz, jak ciężkie obrażenia są w stanie znieść? Szli dalej. Kilka minut później ujrzeli wysokie, piaszczyste wydmy. Widok ten został powitany nikłymi okrzykami radości. Alex zatęsknił za niestrudzonym entuzjazmem S. J. On sam ledwo mógł się zmusić do pokrzykiwania. Wywinął młyńca maczetą nad głową i wykrzywił twarz w grymasie, który, jak mniemał, był dziki i wojowniczy. Martha pierwsza zauważyła wrogów. - Mamy towarzystwo - opuściła halabardę i pochyliła się. Żywe trupy wyszły zza wydm kołyszącym się krokiem. Wyglądały niepokojąco znajomo. Tym razem było ich czworo, w tym jedna kobieta. Zagrodziły im drogę. Kobieta uzbrojona była w dzidę o szerokim ostrzu, a mężczyźni w maczety. - O Boże, to przecież Eames - jęknęła Martha. Twarz Eamesa był nieruchoma jak maska. Na jego piersi ziała wielka, krwawa rana. Po jego prawej stronie szedł Alan Leigh z twarzą zastygłą w chwili śmierci. Idąc trzymał maczetę we wzniesionej wysoko ręce. Acacia chciała zaatakować Leigha, ale Henderson zatrzymał ją. - Ostrożnie, proszę. Dopóki można, będziemy starali się walczyć dwóch na jednego. Żadnych sztuczek, wykonywać tylko swoje zadania. Szybko rozdzielił pozostałych członków swojego oddziału. Acacia i Alex ruszyli na Leigha. Wydawało im się, że martwy czarodziej powstrzymuje uśmiech, ale miecz w jego ręku bynajmniej nie oznaczał przyjaznych zamiarów. Ostrze świsnęło w powietrzu, Acacia odparowała cios, a Alex ciął w wyciągnięte ramię. Ręka poczerwieniała i Alan jęcząc przerzucił maczetę do drugiej ręki. Alex znowu zamachnął się. - Uważaj! - krzyknęła Acacia. Gryf odwrócił się błyskawicznie i uchylił na czas, by nie zostać pozbawionym głowy. Napastnikiem była roześmiana tubylcza kobieta. Nie żyła od dawna, a wielki płat wiszącej skóry wraz z włosami zasłaniał większą część jej twarzy. Zamierzyła się na Alexa, jakby chciała podciąć mu gardło. Alex uchylił się i sięgnął po przegub obiema rękami. Chwyt rozbrajający... Trochę za późno przypomniał sobie, że walka wręcz jest zabroniona. Zbyt późno. Holograficzne ramię z dzidą przeszło jak cień przez jego ręce, zamachnęło się i niezgrabnie uderzyło go po żebrach. Czerwone światło skąpało cały bok Gryfa. Alex uderzył maczetą. Rąbał, dopóki trup nie osunął się na ziemię i nie przestał ruszać. Potem rozejrzał się wokół dzikim wzrokiem, szukając następnych wrogów. - Gryfie! - wysoki, nosowy głos Ciemnej Gwiazdy wołał o pomoc. Griffin obejrzał się. Ciemna Gwiazda i Lady Janet były oblężone przez parę chwiejących się nieboszczyków. Oba zombie pokryte były błotem, jeden znajdował się w stanie zaawansowanego rozkładu. Janet chwyciła kij i broniła się nim zaciekle. Przedramię Ciemnej Gwiazdy zaświeciło na czerwono. Musiała wypuścić broń z ręki. Griffin chciał pójść im z pomocą, ale coraz więcej żywych trupów wychodziło z zarośli. Otaczały ich zewsząd; mężczyźni, kobiety, niewyrośnięte dzieci. Nagle cała grupa znalazła się w niebezpieczeństwie. Griffin zobaczył jak Ciemna Gwiazda pada z ostrzem wbitym w szyję i jak Holly Frost szybko ją pomściła. Janet rozbroiła rozkładającego się trupa i użyła jego własnej maczety przeciw niemu. Chester zabił czarami trzy potwory. Jego aura słabła, więc wziął maczetę, żeby oszczędzić energię. Gina używała swej magicznej laski jak zwykłej broni. Miała kiepski styl, ale nadrabiała to dużym zasięgiem. Chwiejące się i powłóczące nogami kobiety zombie nie mogły uchylać się przed bronią o długości pięciu stóp ani przeciąć jej maczetami i padały na ziemię w spazmach bolesnego chichotu. Oliver miał kilka czerwonych smug na ciele, ale żadnej w ważnym miejscu. Nie groziło mu to ubytkiem zręczności. Z zębami zaciśniętymi we wściekłym grymasie, stał oparty plecami o plecy Margie, która śmiała się, parując ciosy i zadając śmierć. Zrezygnowała z prób zachowania powagi i zamieniła się w demona o rozwianych włosach, który zabijał z drwiącym śmiechem. Zdawało się, że trwa to wieczność. Alex przestał widzieć napastników. Nadchodzili jak morskie fale. Upiorne twarze pojawiały się i ginęły, wykrzywione nienawistnym śmiechem. Griffin już tylko mechanicznie wznosił i opuszczał ramię... Był poznaczony co najmniej tuzinem krwawych pręg na całym ciele i czekał już tylko na wstrząs, który oznajmi mu śmierć. Kiedy ta chwila nadejdzie, położy się i umrze... lecz śmierć nie nadchodziła, mimo że grobowy zaduch był tak silny, że dusił się od niego. Nie nadeszła ani wtedy, gdy potknął się o ciało powalonego upiora i zobaczył, że jest to Alan Leigh, który bezczelnie do niego mruga, ani wtedy, gdy tylko bystre oko Acacii i jej przenikliwy głos ocaliły go przed zombie atakującym z tyłu. Wyczerpanie odebrało czucie jego rękom. Śmiech martwych kobiet doprowadzał go do szaleństwa. Pot ściekał mu po czole, zalewając oczy i utrudniając widzenie. I wtedy coś w umyśle Alexa Griffina nie wytrzymało. Już nie miało znaczenia to, że widzi, jak ostrza przechodzą przez siebie nieszkodliwie, że czerwone smugi to farba lub światło, a nie krwawiące rany. Nie było już ważne, że dźwięk stali uderzającej w stal albo w zesztywniałe ciało pochodzą z naszyjnika na jego piersi. Już nic nie było ważne, oprócz tego, że walczył w obcych stronach na śmierć i życie z legionami potępionych i że bliscy mu ludzie byli ranni, umierający lub siali zniszczenie i śmierć wokół niego. Uchylał się, parował ciosy i tańczył wśród cieni z ostrzy, bez jednej świadomej myśli. Drapieżny uśmiech wykrzywiał mu wargi, a jego maczeta wycinała ścieżkę zniszczenia. Kiedy czerwona smuga pojawiła się na jego ramieniu, jęknął z bólu, po czym wściekłym pchnięciem powalił wroga w kurz i krzyknął radośnie, tnąc jeszcze raz i jeszcze, jeszcze... I nagle okazało się, że tylko gracze stoją. Dookoła nich leżało przeszło dwadzieścia ciał, groteskowo powykrzywianych, splecionych kończynami i ostatecznie martwych. Kibugonai - niski Papuas, którego matkę ugryzła świnia, nie żył. Siedział oparty o drzewo, przyciskając dłonie do brzucha. Oczy miał szeroko otwarte ze zdziwienia na widok plamy czerwieni na swojej koszuli. Ciemna Gwiazda leżała twarzą do ziemi. Margie Braddon klęczała przy ciele Owena, głaszcząc go po włosach i szepcząc mu coś do ucha. Podniosła wzrok na Chestera. Miała twarz jak chmura burzowa. - Co teraz, Chester? - Właśnie liczyłem, ile nas jest. Zostało nas dziewięcioro i nie mamy żadnego Opiekuna. Jeśli ktoś zostanie ranny, będzie ranny do końca. - Dziesięcioro - powiedziała Lady Janet, podnosząc zakrwawioną maczetę. - Dziewięcioro - Chester poprawił ją chłodno. - Nie możemy ci ufać. Współczująco dotknął ramienia Margie. - Cokolwiek to jest, nie może być już daleko. Alex widział zmęczenie i troskę w jego oczach, lecz nie słyszał tego w jego głosie: - Chodźcie. Musimy iść dalej. Margie ucałowała Owena w kark. Ze wszystkich graczy chyba tylko Alex zauważył, jak dłoń Owena po omacku szuka dłoni Margie, by ją uścisnąć pocieszająco. Chester obrócił martwego Opiekuna i zabrał jego torbę. Sprawdził, czy czaszka Kasana Maibanga jest w porządku. Wypadło kilka zębów i wykruszyło się trochę sadzy, ale poza tym była cała. Zza drzew wyszły trzy blade tindalo. Gracze nie czekali. Dziewięciu graczy i Lady Janet wydostało się z lasu na wydmy. Przed nimi huczał ocean. Szli krętą ścieżką, trzymając broń w pogotowiu. Nagle Martha zrzuciła swój plecak. Usiadła ciężko, opierając się o piaszczyste zbocze wydmy i sapnęła: - Może ogłosisz przerwę, co Chester? Chester pokręcił głową. - Wszystkie już zużyliśmy - podał jej rękę, ale odtrąciła ją zirytowana i wstała o własnych siłach. - Nie jestem jeszcze taka stara. Griffin przetarł oczy i powiedział: - Ale ja jestem. Czuł się tak, jakby nie spał od wielu dni. Odpoczynek zeszłej nocy niewiele mu pomógł. Czyżby „zapach neutralny” odbierał sen? A może to Acacia..? Zamąciło mu się w głowie, przeszedł go chłodny dreszcz. Miał ochotę zwinąć się w kłębek na ciepłym piasku. Sądząc po wyglądzie, inni gracze też mieli taką ochotę. Mimo to wciąż szli. Morze przeświecało trójkątem spienionej bieli między wydmami. Alex przyglądał się, jak Acacia próbuje już po raz setny nawiązać rozmowę z Tonym. Podkrążone oczy Toniego spojrzały najpierw na nią, potem na Griffina. Alex wyczuł mord w tym spojrzeniu. Wreszcie Acacia zrezygnowała i ze spuszczoną głową powlokła się z powrotem do Griffina. - Uff, mam już dość - ich spojrzenia spotkały się i Acacia przestała użalać się nad sobą. - Chodź, przystojniaczku, pójdziemy dać się zabić. - Chodźmy. Przyglądał jej się w czasie marszu i zobaczył, że przetarła oczy trzy razy w ciągu trzech minut. - Jakieś kłopoty z oczami? - Tak. Cholera, nie wiem, co jest. Szkła kontaktowe miałam zmienić dopiero za dwa tygodnie. - To chyba nie przez szkła. Posłuchaj... Ruszyli na szczyt wydmy. Piasek osypywał się pod nogami, bardzo utrudniając podchodzenie. Każdy krok wymagał wysiłku, od którego bolały łydki. Kiedy stanęli już na wierzchołku, Griffin zebrał myśli, patrząc na bezmiar błękitnozielonej wody. To, co zobaczył, sprawiło, że słowa zamarły mu w gardle. Rozdział 27 Statek Cargo Chester wbiegł na wydmę, osunął się o krok i dokończył wspinaczki pomagając sobie rękami. Wstał otrzepując spodnie i w tej chwili na jego twarzy odmalowało się takie zdziwienie, że Alex poczuł zadowolenie, że nie on jeden zbaraniał. Mistrz Wiedzy był oszołomiony, zaskoczony, nie dowierzał własnym oczom i nagle zaczął się śmiać: - On sobie z nas kpi! Czegoś takiego nigdy nie było! Mniej niż sto jardów od brzegu unosił się na wodzie olbrzymi hydroplan. Wyglądał na tak ogromny, że chyba nigdy nie było większej latającej maszyny, może z wyjątkiem zeppelina i statku kosmicznego. Na każdym olbrzymim skrzydle znajdowały się cztery motory ze śmigłami. Kadłub był niemal gładką ścianą z maleńkimi okienkami na samej górze, w kabinie pilota. Również nad skrzydłem była para małych okien, a z otwartych drzwiczek z boku zwisały liny. Margie siedziała na piasku z rozrzuconymi nogami i zanosiła się od śmiechu. - Było, właśnie że było! - chichotała. Chester odwrócił się. - Margie? - To jest Spruce Goose, Świerkowa Gęś! - powiedziała i znowu wybuchnęła śmiechem. „Wielki samolot!” Alex ukradkiem przyglądał się wszystkim graczom. McWhirter, Holly Frost i Gina Perkins patrzyli na wodę. Tony i Gina byli zamyśleni, Holly śmiała się, odrzuciwszy głowę do tyłu. Reszta graczy patrzyła wyczekująco na Margie. - Och, mój Boże. Dajcie mi odetchnąć. Mam nadzieje, że Owen to widzi - Margie uspokoiła się. - No więc, widziałam go raz, to znaczy ten prawdziwy, dawno temu. - Mów dalej, Margie - Chester usiadł na piasku, zupełnie odprężony. - To jest to. To musi być to, niezależnie do tego, co to jest. Wiec właśnie, co to jest?! - To jest Spruce Goose. Och, kochani, sama nie wiem, od czego mam zacząć. Od drugiej wojny światowej? Było to jeszcze przed moimi czasami, ale czytałam o tym. Był taki przemysłowiec, Howard Hughes... Słyszeliście o Howardzie Hughesie? Niektórzy słyszeli. - Otóż Howard Hughes zaprojektował samolot, który miał się składać niemal w całości z drewna, bo aliantom zaczynało brakować metalu. Wtedy był to największy samolot, jaki kiedykolwiek zbudowano. Może jest do tej pory. Mogło się w nim zmieścić siedmiuset pięćdziesięciu żołnierzy. - A więc naprawdę miał pomóc wygrać wojnę. - Tak. Myślę jednak, że było to zbyt ambitne przedsięwzięcie. Samolot nie wzniósł się w powietrze aż do 1947 roku, na Long Beach. Jednak nawet wtedy nie spodziewano się, że poleci. Hughes miał rozkazy, by przeprowadzić próbną jazdę po powierzchni morza, bez wznoszenia się. Potem oświadczył kongresmenom, że nie mógł utrzymać samolotu na wodzie. Henderson kiwał głową. - Ale w tej wersji historii, samolot wpadł w ręce czarowników kultu Cargo. - Na to wygląda. Nasi obecni sprzymierzeńcy musieli przejąć nad nim kontrolę natychmiast po wzniesieniu się w powietrze. Użyli czarów, by przenieść go z Long Beach do Nowej Gwinei. W którymś momencie przejęło go to drugie plemię. No i oto jest. - Właśnie, oto jest. Ale przecież nie mógł mieć dość paliwa... Margie wzruszyła ramionami. - Czary. - Aha. No więc, to jest to. Musimy zatem w jakiś sposób zabrać go stąd i odlecieć. Gina przerwała mu krzykiem. - Chester! Spójrz na te skały. Tam! Z wydmy widzieli naturalne molo ze skał, które ciągnęło się od linii drzew do wody, kończąc jakieś piętnaście jardów od miejsca, gdzie był przycumowany samolot. Na wysuniętym w morze końcu ostrogi stały trzy ciemne sylwetki i machały rękami. Nawet z tej odległości nie można było się pomylić co do tego, kim są. Te zbyt duże głowy... Alex rozpoznał fryzury na „tamę bobra”, ułożone przy pomocy błota i patyków. Podobne do szponiastych łap dłonie błyszczały od tłuszczu. Byli to szamani, tacy sami, jak ten z misji anglikańskiej. Ich głosy harmonizowały z rykiem morza, zlewały się z nim tak, że nie było ich słychać. - Będą znowu wzywać zombie - powiedziała Gina. Powiew wiatru przyniósł wiadomość. Gina miała rację. - Na miejsca! - wrzasnął Chester i pozostali gracze utworzyli klin najeżony maczetami. - Rozsunąć się trochę! - krzyczał Mistrz Wiedzy. - Musimy mieć więcej miejsca! Idźcie w stronę skalnego muru! Wezwania kapłanów Fore zostały wysłuchane. Żywe trupy wychodziły z krzaków po dwa, po trzy. Ich zapach kojarzył się z rozjechanym skunksem gnijącym na szosie. Alex zasłonił nos przedramieniem i ścisnął w dłoni swój miecz. Po jego lewej stronie stał Oliver ze wzniesioną maczetą. Gina była po prawej, spirale światła przebiegały po jej magicznej lasce. Griffin poczuł jak czyjś ciepły tyłeczek ociera się o niego i zrozumiał, że to Acacia broni jego tyłów. Aby dotrzeć do kamiennej ściany, gracze musieli przebić się przez szereg zombie. - Naprzód - powiedział Chester ochrypłym głosem. - Powoli. Ciemnoskóry, czystej krwi papuaskiej zombie, pierwszy doszedł do klina i od razu padł pod mieczami Marthy i Olivera. Przebyli następne cztery kroki, zanim podeszły do nich kolejne trzy upiory. Dwa z nich były to kobiety, czkające okropnym śmiechem. Trzecim okazał się Rudy Dreager, zgnieciony przez Nibeka Inżynier. Jeszcze raz chłodna i logiczna część umysłu Griffina umarła bez protestu. Na jej miejscu pojawiło się krwawe widmo, które pragnęło tylko zabijać. Alex zamachnął się na Dreagera. Rudy poruszał się sztywno, ale mądrze i szybko. Alex pozwolił mu odparować pierwszy cios, obracając mieczem tak, by trafić go w żebra. Dreager zablokował ponownie, lecz Alex wykonał fintę i zanim martwy gracz zdążył zawyć, świecące ostrze przecięło mu gardło. Tym razem Griffin nie ryzykował i ciął jeszcze dwa razy, aż czarna aureola wokół Dreagera oznajmiła, że głowa została odrąbana. Inni gracze walczyli zawzięcie i Alex chciał złamać szyk by im pomóc. Ale został na swoim miejscu. Dyscyplina była ich jedyną szansą przeżycia. Powoli zyskiwali następne jardy i zbliżyli się na dwadzieścia kroków do muru. Gdyby jeszcze zdołali ustawić się do niego plecami... Ostrze maczety mignęło obok ucha Alexa. Ktoś za nim nie zdołał odparować ciosu. Odwrócił się na czas, by zobaczyć, jak Tony McWhirter zostaje zraniony w ramię i jak uderzeniem w kolano powala zombie w piasek. - Ruszać się! - głos Chestera ledwo przebijał się przez śmiech i sapanie, ale usłyszano go i przesunięto się następne parę kroków, zanim opór stał się zbyt silny. Kątem oka Alex zobaczył, że Oliver stoi jak skamieniały, z szeroko otwartymi oczami i opuszczonym mieczem... Alex popatrzył uważniej. Od strony wydmy, ciężkimi krokami, z krwiożerczym spojrzeniem utkwionym w krępym wojowniku nadchodziła Gwen... Oliver zdobył się na wysiłek, by odparować jej cios, ale bez przekonania. Zachowywał się tak, jakby nigdy przedtem nie trzymał w ręku miecza. Jej spadające ostrze z łatwością ześliznęło się po niezdarnej blokadzie, zostawiając czerwoną linię na jego ramieniu. Stojąca za Alexem Acacia, chwilowo bez przeciwnika, zobaczyła, co się dzieje. - Na miłość boską, Ollie... walcz! - ryknęła. Ollie bronił się tylko, jakby nie chciał oddawać ciosów. I znowu upiór Gwen zdobył nad nim przewagę. Jej splątane, brudne blond włosy przylepiły się do twarzy, w której widać było tylko wywrócone jak u nieboszczyka białka oczu. Ollie odparował kolejny cios, ale nie skorzystał z idealnej okazji, kiedy się odsłoniła. Głosem tak cichym, że Alexowi mogło się tylko wydawać, że go usłyszał, Gwen powiedziała: - Zabij mnie, Ollie. Proszę... Norliss zacisnął zęby i zabił swoją ukochaną, wbijając jej miecz w pierś. Zwaliła się na ziemię, jak wór ziemniaków, a Wojownik pozieleniał na twarzy. Alex chwycił Olliego za ramię i mocno potrząsnął. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył za moment, jak Ollie atakuje następnego zombie wściekłym ciosem, godnym Frankońskiego Olivera. Gracze zdobyli następnych parę jardów. Alex zaczął się niecierpliwić i przesunął się na bardziej wysunięte ku przodowi miejsce w klinie. Za nim Chester zużył ostatnią błyskawicę, by powalić żywego trupa, a potem, gdy jego aura zamigotała i zgasła, chwycił za maczetę. Zaklął, zmuszony wziąć do ręki nieznajome mu narzędzie i zaatakował niezręcznie pierwszego z brzegu zombie. Większość graczy była ranna, sam Alex miał pół tuzina ran. Margie, jakimś cudem, nie była nawet draśnięta. Wymachiwała maczetą z taką lubością, z jaką nietoperz chłepce ciepłą krew. Upiory nie mogły poradzić sobie z jej stylem walki, który był nieprecyzyjny i nieuczony, ale za to pełen szaleńczej energii. Alex dotarł do ściany. Oparł się o nią plecami i krzyknął: - Przegrupujcie się! Chester spojrzał na niego z zaskoczeniem, a potem kiwnął głową z aprobatą. Grupa rozdzieliła się, tnąc i siekając zataczające się trupy i utworzyła dwa szeregi pod skalną ścianą. Zombie nie schodzili z piasku, trzymając się z dala od skał i wody, co ograniczało zagrożony teren tylko do dwóch stron, których było dużo łatwiej bronić. Zombie wciąż nadchodzili. Griffin nie miał czasu na odpoczynek pomiędzy kolejnymi zabójstwami. Podwójnie martwe trupy leżały stosami wokół niego, lecz inne tłoczyły się nadal, zasłaniając mu widok. Pot spływał Alexowi po twarzy i zalewał oczy. Dobijał go zapach żywych trupów, ich ohydny śmiech i wygląd. Zobaczył, co się dzieje z Giną. Atakowały ją dwa zombie. Jednym była okaleczona, chichocząca i podrygująca kobieta bez ręki i nogi. Opierała się na wysokim kiju wetkniętym pod kikut ręki. Zdrową ręką dźgała bagnetem przyczepionym do lufy pozbawionego kolb> M-l. Gina, broniąc się przed niskim, martwym od dawna mężczyzną, zamachnęła się mocno, by rozpłatać ją jednym ciosem. Kobieta obróciła się szybko i rękojeść maczety Giny uderzyła w jej kulę. Gina zamarła i popatrzyła z niedowierzaniem. Musiała być pewna, że ten okaleczony, na wpół rozłożony trup jest hologramem... Mężczyzna, o którym zapomniała, ciął ją w kark. - Gina! - krzyknął Chester. Alex zobaczył, jak Czarodziejka pada na piasek, otoczona aurą czarną jak noc, a dwa szczerzące zęby zombie nadal ją rąbią. Tony chwycił jej magiczną laskę. Była zupełnie wyczerpana, ale po nocnej przerwie znowu się naładuje. Szereg zacieśnił się. Ośmiu pozostałych graczy skupiła się wokół Lady Janet. Wszyscy byli wycieńczeni, zdyszani, lecz nie przestawali walczyć. Wśród masy przeciwników wyróżniała się jedna twarz. Kędzierzawe, ciemne brwi były wyblakłe, a błękitne jak alpejskie lodowce oczy zamgliła śmierć, lecz to bez wątpienia Bowan Czarny przedzierał się ku Chesterowi. Broń w ręku martwego czarownika przypominała wakizashi - krótki japoński miecz. Najwyraźniej celem Bowana był Henderson. Alex krzyknął, żeby go ostrzec, a potem wrócił do obrony swojej własnej pozycji. Zombie Bowan warknął i zaatakował. Henderson, który niezręcznie posługiwał się ostrą bronią, usunął mu się z drogi i odepchnął go, by zyskać na czasie. Bowan jednak walczył na serio. Nie przerwał ani na chwilę j nie dał Hendersonowi czasu na odzyskanie równowagi. Okręcił się wokół własnej osi i z zamachem ciął Chestera w nogę. Mistrz Wiedzy zaklął i zapomniał o jakimkolwiek stylu walki. Zaczął walić na oślep, szaleńczo rąbiąc raz za razem. Były Czarodziej zgłupiał z wrażenia. Jego aura poczerwieniała najpierw na ramieniu, potem na udzie i brzuchu. Upadł na ziemię i Mistrz Wiedzy go dobił. Walcząca obok Griffina Holly Frost jęknęła, gdy czerwona plama rozlała się po jej ramieniu. Griffin odbił cios przeznaczony dla niej, by mogła złapać oddech. - Dzięki - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Alex został raniony w łydkę, a Oliver draśnięty w czoło. Żywe trupy ginęły całymi gromadami. Ich ciała utrudniały poruszanie się, a co chwilę któryś łapał kogoś za kostkę. Walka przesuwała się wzdłuż kamiennej ostrogi, w stronę morza i kapłanów Fore. Ci zdali sobie z tego sprawę. Rozległ się krzyk, wysoki i wibrujący, jak skwir orła. Zombie naprzeciwko Griffina cofnął się o krok, a potem zawrócił. Zaskoczony Alex zobaczył, że gromada żywych trupów odstąpiła od oblężonych graczy i zaczyna wycofywać się w stronę drzew. Acacia sapnęła: - I co teraz? Griffin spojrzał na swój przegub. Przez chwilę zegarek wydrukowany na rękawie wydawał mu się czymś obcym, czarodziejskim i niezrozumiałym. Potem odpowiedział: - Za sześć minut koniec. Nie możemy iść za nimi, ale... Frankoński Oliver odwrócił się i zaczął wspinać na skały. - Możemy jeszcze dobrać się do kapłanów! Alex poczuł, że jeśli teraz usiądzie, to dziś już nie zdoła wstać. Podciągnął się na mur za Oliverem, a kamienie osuwały mu się spod stóp. Kiedy dotarł na szczyt, zobaczył błotniste fryzury znikające w dole po drugiej stronie. Oliver gramolił się po szczycie skalnego muru. Wreszcie zatrzymał się i wskazał mieczem. Gdy Alex dogonił go, tchu starczyło mu tylko na jedno słowo: - Łodzie... Stali na skałach dysząc i patrząc na morze. Trzy małe łodzie nie pochodziły z Nowej Gwinei. Na burtach były angielskie napisy. W każdej siedział kapłan Fore, a przy wiosłach pracował jeden zombie. Chester i inni gracze mieli jeszcze dość siły, by dołączyć do Olivera i Gryfa. Razem patrzyli, jak łódki cumują pod drzwiami w kadłubie Spruce Goose. Fore wspięli się po wiszącej drabinie, a ich upiorni wioślarze zostali w łodziach. A potem morze i ogromny samolot rozpłynęły się w ciemności, chociaż na plaży był ledwo zmierzch. Kiedy Alex spojrzał na zegarek, była dziesiąta. Zeszli ze skał i zobaczyli jak Gina wstaje, by pójść za swoim tindalo. Chester patrzył za nią jeszcze przez długą chwilę. Kiedy znowu odwrócił się do nich, nie można było nie zauważyć wyrazu przygnębienia i przeczucia klęski na jego twarzy. - On wciąż to odkłada. Jutro... Acacia odetchnęła głośno i wsunęła miecz do pochwy. Włosy miała matowe od potu i piasku. Wyglądała, jakby przez cały tydzień kopała rowy. - Bardziej prawdopodobne jest, że ma stracha. Wydawało się, że Chester jej nie słyszy, ale odwrócił się i spytał: - Niepokoi się? Dlaczego? - Co pomyśli IFGS o takim ataku? Chester popatrzył na nią z zatroskaniem i podrapał się po zaroście. - Nie wiem. Jedno jest pewne - zostaliśmy wystarczająco ostrzeżeni. Acacia zaniepokoiła się. - Chester, co się z tobą dzieje? Przecież jesteś po naszej stronie, pamiętasz? Mistrz Wiedzy osunął się na piasek i wpatrzył się w ciemność. - Niewiele wam to pomogło, co? - odwrócił się ze spuszczoną głową. W jego głosie było ogromne zmęczenie. - Może powinniśmy byli wrócić po czarny ogień. Trzeba było rozsypać go na leśnej ściółce. Rozkład gnilny to rodzaj powolnego palenia się, więc wtedy ten proces zacząłby się odwracać. To powstrzymałoby zombie. Gracze kręcili się wokół i przyglądali się Chesterowi pogrążonemu w niewesołych myślach. Alex usiadł obok niego. - Przynajmniej wiemy nareszcie, czego szukamy. Jest tam na wodzie. Nawet wiemy, gdzie szukać łodzi! Chester pokiwał głową. Podniósł się na łokciach, by spojrzeć w ciemność kryjącą Spruce Goose. - Rozbijcie obóz - powiedział nagle. - Jutro też jest dzień. Kiedy kapłani wrócą, żeby nas wykończyć, rozprawimy się z nimi. Dziękuję, Gryfie. Strasznie jestem zmęczony. Ale jutro... Griffin zrzucił swój plecak z ramion. Nie potrafił znaleźć żadnego uczucia, na którym mógłby zaczepić swoje porwane myśli. Popatrzył na siebie, przyglądając się ranom. Czerwony blask ran zadanych przez hologramy zniknął. Plamy krwi zostawione przez rzeczywistą broń wyglądały jak farba. Miniony dzień stawał się nierealny. Ollie klapnął na piasek obok niego, mamrocząc coś po cichu. - Co? - Chciałbym, żeby to już się skończyło - Złodziej musiał się nachylić, by go usłyszeć. - Chciałbym, żeby to już był koniec. Wyglądał jak stary człowiek. Twarz mu obwisła, a po policzku spływała błyszcząca łza. Klepnięcie po plecach było jedyną odpowiedzią, na jaką stać było Griffina. Podciągnął swój plecak dalej, do skały na tyle dużej, że można było na niej usiąść. Siadł tam, skulił się i patrzył, jak cichną fale. Zostało ośmiu graczy. Gra była niemal zakończona. Rozdział 28 Złodzieje nocą Proszę połączyć mnie z Martym Bobbickiem. - Już łączę. Alex oparł się o zacieniony stok wydmy. Piasek już stygł i był przyjemny w dotyku. Griffin czuł zmęczenie, ale tak się do niego przyzwyczaił, że zdawało się ono być jego częścią. Myśli niespokojnie przebiegały mu przez głowę. Gracze rozbili obozowisko po drugiej stronie wydm, spory kawałek stąd. Alex czujnie nasłuchiwał. Dzisiaj nikt nie śmiał się, ani nie śpiewał. Słyszał, że Margie i Chester rozmawiają, lecz nie rozróżniał słów. - Chwała Gryfowi, pogromcy wampirów! - Śmiej się, śmiej, Bobbick! - Szefie, mówię przynajmniej pół serio. Nigdy mi się nawet nie śniło, że gry mogą być tak trudne i ciężkie. Gdybyś nie był w dobrej kondycji, musielibyśmy cię stamtąd wynieść. - Do wszystkich diabłów! Przynajmniej wiemy już, czego szukamy! To coś niewyobrażalnego, Marty. Jutro... - To? Nie on, albo ona? „On, albo ona?” Och! Alex był zbyt zmęczony nawet na to, by się rozzłościć na siebie. - Przepraszam, znowu mi się pomieszało. To jest on, Marty. Czy wiesz, że rozpocząłem śledztwo z zupełnie błędnym wyobrażeniem o... Alex usłyszał słabe szuranie u góry. Kilka strużek piasku osypało się po stoku wydmy. Niemal natychmiast wszystko ucichło. Alex obrócił się i wstał bez zbędnego pośpiechu, cały czas mówiąc: - Myślałem, że ścigamy doświadczonego gracza, kogoś, kto zna zasady gry tak dobrze, że mógł znaleźć trochę wolnego czasu, by oddalić się i po cichu wykonać zadanie. - Mnie się wydawało, że nikt nigdy nie pozna na tyle zasad gry. - Właśnie. Im lepszy jest gracz, im więcej wie, tym bardziej musi się starać, żeby go nie zabito. Nie ma żadnych tajników gry, które można by poznać. Każda gra jest zupełnie nowym kłębowiskiem węży. Może tylko wydawało mu się, że coś słyszał. Podmuch wiatru mógł zrzucić ten piasek, ale pod kopułą?... Alex poczuł, że zamienia się w jedno wielkie ucho. - Kogo więc szukamy? Nowicjusza? - Właśnie. Zdradził się już parę razy. Alex spojrzał w górę bez poruszania głową. Na wybrzuszeniu szczytu wydmy widniała mała wypukłość. Mógł być to czubek głowy. Lepiej nie ryzykować. Jeśli to nieprawda, to morderca mógł nadejść z drugiej strony, obchodząc wydmę dookoła. Ale wtedy byłoby słychać skrzyp piasku pod butami. Alex zostawił maczetę przy swoim śpiworze i teraz żałował tego. Gra była zawieszona, tak samo reguły zakazujące walki wręcz. Pomyślał, że powinien był rozmawiać z Martym ze środka grupy graczy. Tajemnica nie była już ważna. Ale teraz nic nie można było na to poradzić. „Dobrze, zwabimy go tutaj...” Głos Marty’ego warknął z głośnika: - Co tam? - Ten, kogo szukamy był zmęczony drugiego dnia. Ten facet jest w świetnej kondycji, a z trudem mógł wleźć na dach. Poprzedniego wieczora na pewno długo nie kładł się spać. Przy wulkanie był pewny, że bomba to blef. Podczas gdy reszta grupy usiłowała wyciągnąć to draństwo z krateru, on ciągle się rozglądał. Musiał już wcześniej widzieć Goose. Samolot jest duży, musiał pochłonąć większą część budżetu Lopeza. To ważny element gry, a jeszcze tam nie dotarliśmy. Morderca na przystani najpierw za bardzo interesował się samolotami, a potem zupełnie przestał zwracać na nie uwagę. „Gdzie on jest, do diabła? Nie może przecież pozwolić, by jego imię zostało ujawnione”. - Griff. Kto to jest? „Gdzie on jest?” - Griff! Wszystko w porządku? Czy mam wysłać pomoc? Griff! Wydawało mu się. Na wydmie nie było nikogo, był sam. Czyste szaleństwo. - Fortunato. Tony McWhirter. - Bardzo dobrze. Co teraz? Kończymy zabawę? Alex usłyszał osobliwe, urywane westchnienie nad swoją głową. - Za chwilę znowu się odezwę, Marty. Zamknął portfel i schował go do kieszeni. - Zejdź na dół! - zawołał i przesunął do tyłu lewą stopę, przybierając pozycję wyjściową do ewentualnej walki. McWhirter mógł jeszcze zaatakować. Mógł mieć miecz. Tony wstał i szedł po zboczu, odchylając się lekko do tyłu i grzęznąc w piasku. Nie był uzbrojony. Zatrzymał się w odległości kilku stóp od Griffina i rozłożył ręce. - Nikogo nie zabiłem - powiedział. - Masz prawo milczeć - zaczął Griffin. - Jeśli chcesz... - Wiem, ja też oglądam telewizję. Griff, ja nikogo nie zabiłem. Ten strażnik o mało nie zabił mnie, ale ja nie zrobiłem mu krzywdy. Związałem go, zakneblowałem i zostawiłem tak. Rzucał się, więc pomyślałem, że może trzeba użyć więcej taśmy, może uwiązać go do jakiegoś mebla, ale i tak nie rozwiązałby się sam dość szybko, by mi przeszkodzić... - Ciekawy plan - powiedział Griffin z wyrachowana obojętnością. - I co się stało? Zbyt dobrze przyjrzał się twojej twarzy? - Nie zabiłem go! - Ale on nie żyje. Udusił się. Czy to przez przypadek przytrzymałeś go za nos? Tony osunął się na piasek i opuścił głowę między kolana. Griffin usłyszał szlochanie. Przyczajony stał w pewnej odległości. - On jeszcze oddychał! Ja... przydusiłem go, aż stracił przytomność, ale kiedy odchodziłem, oddychał! - Gdzie jest zapach neutralny? Tony podniósł spojrzenie z nadzieją. - Żadnych układów - warknął Griffin. - I tak na pewno już go tu nie ma. Ktoś musiał go już odebrać. Tony gwałtownie potrząsnął głową. - Gryfie, to okropna rzecz. Kiedy użyłem tego, nie miałem pojęcia, jak to podziała na mnie. Niemal oszalałem ze strachu. Wpadłem chyba na każde drzewo w Parku Marzeń. Miałem zostawić ampułkę w umówionym miejscu, ale nigdy tam nie dotarłem. Pozbyłem się jej, bo się bałem. Bałem się, że mnie przeszukasz. - Gdzie ją zostawiłeś? - Mogę ci pokazać. Może dogadamy się? - Niczego ci nie obiecuję. Musisz teraz zdecydować się, czy chcesz współpracować z Parkiem Marzeń w odnalezieniu jej, - Wypchaj się! Nie mam pojęcia, kto miał dostać tę próbkę. Mam nadzieję, że znajdzie ją wcześniej niż wy! - Jak chcesz - głos Griffina zrobił się ostry i zimny jak ostrze noża. - Pamiętaj tylko, że jeśli nawet Rice umarł z powodu kataru, to i tak to jest morderstwo. Prawo stanu Kalifornia mówi, że jeśli ktoś umrze w rezultacie popełnienia przestępstwa, to jest to morderstwo. Wstań. Tony wstał. Nie stawiał oporu. - Co teraz? - Pójdziemy do pozostałych, powiedzieć im, że opuszczamy grę. Ciemność nie ukryła rozpaczy malującej się na twarzy Toniego. To zaskoczyło Griffina. - Mój Boże, Acacia tego nie przeżyje. Wszyscy jutro zginą, nie wytrzymają nawet pięciu minut. - Powinieneś był pomyśleć o tym wcześniej - uciął Alex. Wyczuł, że Tony się sprężył. - Chodź, zabawa się skończyła. - Wszystko popsułem - Tony załkał histerycznie. - Wszystko! Proszę, Gryfie. Nie mogę im spojrzeć w oczy. Proszę. - Mnie też się to nie uśmiecha - brutalność w jego tonie skierował zarówno do siebie, jak i do McWhirtera. - Chodź. - „Zdradzasz ich i wydajesz na śmierć. Bzdura. Wykluczenie z gry to jeszcze nie śmierć. Rice nie żyje naprawdę”. - Gryfie, proszę! Dokończmy tylko grę. Pozwól mi chociaż na tyle. Tylko te parę godzin. Potem powiem ci, gdzie jest skradziona próbka i oddam się w ręce władz. - Nie bądź głupi - „Cholera, a mieliśmy szansę wygrać”. - Pokażę ci, gdzie schowałem zapach neutralny. Jutro. - Nie mogę się zgodzić. Chodź. Tony rzucił się na niego. Za późno. Griffin uchylił się przed jego wściekłym ciosem i kopnął go w goleń. Gdy Tony skulił się z bólu, Alex schwycił go za włosy i za rękę, udaremniając mu dalszą walkę. Odrętwiały i milczący Tony został odprowadzony z powrotem do obozu. Ognisko przygasło, ale nikt nie miał siły, by podsycić żar. Kibugonai i Kagoiano wrócili, by podać kolację. Ich twarze były puste jak u zombie i wyraźnie widać było ich śmiertelne rany. Lady Janet znalazła w sobie jeszcze dość siły, by roznieść torebki z mlekiem i sokiem owocowym, ale jej uśmiech był tylko przyklejony do warg. Mało kto odwrócił głowę, gdy Alex wprowadził potykającego się Toniego. W końcu jednak ktoś zauważył, że McWhirter ma boleśnie wykręconą do tyłu rękę. Chester wstał. Na jego twarzy pojawiło się zaniepokojenie. Zgiął kolana dwa razy, by się rozruszać i zawołał: - W porządku, Tegner. Co tu się, do cholery, dzieje? Alex wypuścił Toniego, który drżąc stał w środku kręgu pytających spojrzeń. - Chcesz im powiedzieć sam, czy ja mam to zrobić? Tony usiłował przemówić, ale słowa uwięzły mu w gardle. Zrezygnował i pokręcił głową. Griffin poczuł budzącą się gdzieś w jego wnętrzu litość, ale szybko ją ukrył. - Dobrze, więc ja to zrobię. Wszyscy skupili uwagę na nim. Ich twarze były nieruchome. - Trzy noce temu McWhirter oddalił się od grupy i wybrał się na prywatną wycieczkę. Trafił do Ośrodka Badawczego, gdzie skradł próbkę nowo opracowanego... wynalazku. - „Nie trzeba zdradzać więcej, niż jest to konieczne”. Acacia jęknęła: - Więc to tam byłeś tej nocy! - oszołomiona i pełna bólu podeszła do niego. - Och, Tony... nic dziwnego, że zachowywałeś się jak szalony. Gdybym tylko... Tony, dlaczego? McWhirter spuścił oczy i wpatrywał się w ziemię. - To jeszcze nie wszystko - powiedział Alex. Spojrzenie Acacii wbiło się w niego tak, że pożałował, że nie zabrał najpierw Fortunato poza teren gry, a potem dopiero tłumaczył. Albo lepiej, nie trzeba było w ogóle tu przychodzić. - Aby dostać się do laboratorium, Tony musiał najpierw unieszkodliwić strażnika. W jakiś sposób, to jeszcze nie jest wyjaśnione, ten strażnik, niejaki Albert Rice, zmarł na skutek uduszenia. Acacia przyjrzała się najpierw jemu, a potem Toniemu. - Nie - powiedziała po prostu. - Więc jak, Tony? - spytał Alex. W milczeniu McWhirter pokiwał głową. Po policzkach zaczęły mu spływać łzy błyszczące srebrzyście w świetle ogniska. - Więc kim ty jesteś?! - Acacia zadała to pytanie krzykiem. Inni gracze stali jak skamieniali. - Griffin. Alex Griffin. Szef Ochrony Parku Marzeń. Chester wyglądał jak wtedy, gdy zobaczył bidi-taurabo-haza. - Dobrze... Griffin. Co teraz będzie? - przypominał człowieka, który czeka na wyniki biopsji onkologicznej, przerażony i zafascynowany jednocześnie. - Teraz... - „Boże, czy oni muszą tak na mnie patrzeć? Wykonuję tylko swoją pracę”. Martha siedziała na ziemi skulona, z głową opuszczoną na kolana. Nie chciała na niego patrzeć. Na ciemnej twarzy Holly Frost zapalił się ślad sprzeciwu i szybko zgasł. - Wszyscy wiecie, do jasnej cholery, co muszę zrobić. Każdy wie. Nikt się nie sprzeciwiał, a on niemal miał nadzieję, że będą protestować. „No, chodźcie, wy fanatyczni dziwacy z sieczką w głowach. Krzyczcie na mnie. Wrzeszczcie, nazwijcie mnie wynajętą świnią, zróbcie coś!” Acacia wróciła na swoje miejsce przy ognisku, chwiejąc się na nogach. Próbowała napić się piwa, ale ono wybuchło jej w ustach. Ollie podtrzymał kaszlącą i szlochającą dziewczynę. - A więc, to koniec - powiedział Chester, bardzo starając się nie zdradzić swych uczuć brzmieniem głosu. - Zostało nas tylko sześcioro. To stanie się jutro rano. Jego spojrzenie przesunęło się obok Griffina, bez żadnego komentarza i spoczęło na Tonym. Na krótko coś posępnego i krwiożerczego zapłonęło w głębi oczu Mistrza Wiedzy i szybko zostało ukryte. Margie Braddon zacierała ręce, jakby próbowała zetrzeć z nich coś niewypowiedzianie brudnego. - Ja musiałam przynieść wiadomości. Użyłeś Owena i mnie jako kurierów, prawda? - Szczęśliwy zbieg okoliczności. Musiałem zobaczyć, kto podskoczy, gdy usłyszy, że strażnik nie żyje. Na twarzy McWhirtera zaświeciła nadzieja. - Więc nie byłeś pewien, czy wiem? - To i tak jest morderstwo, Tony. Każdy śmiertelny wypadek w trakcie popełniania przestępstwa to morderstwo. Bardzo mi przykro. - Taak. Do cholery, mnie też jest przykro. - Zabieraj swoje rzeczy. Nikt nie odezwał się słowem, gdy Tony sztywno podszedł do swojego plecaka na krawędzi kręgu światła rzucanego przez ognisko. Podniósł go, wzdychając długo j boleśnie, po czym otrzepał go z piasku. W migotliwym świetle ogniska Tony wyglądał jak stary człowiek. Cienie pożłobiły jego twarz, czyniąc z niej oblicze starca. Sztywno i powoli wracał do Griffina. Odwrócił się do graczy i powiedział cicho: - Przykro mi. Boże, tak mi przykro. Cas... zdecydowałem się na tę robotę pierwszej nocy. Próbowała odwrócić się od niego, ale nie mogła. - Cas, kiedy zobaczyłem, jak ciężko będzie, zrozumiałem, że trzeba to zrobić pierwszej nocy, zanim zostanę wykluczony z gry, więc... - Przestań - szepnęła. - Kocham cię, kochanie moje. To wszystko. Holly Frost przerwała ciszę, która nastąpiła, przekładając na słowa myśl skrywaną w umysłach ich wszystkich. - Griffin, nie możesz poczekać te kilka godzin? To było absurdalne, ale Alex poczuł, że musi przejść do obrony. - W żaden sposób nie mogę tego zrobić. Zabito człowieka. - Czy ktoś z nas może przywrócić mu życie?!! Margie próbowała uciszyć Holly, ale teraz już nie można jej było powstrzymać. - Dlaczego nie zostawisz nas w spokoju? Przejechałam ponad tysiąc mil, żeby tu się znaleźć, a ty teraz mówisz mi, że nieważne, co się ze mną stanie, albo z innymi, bo ty masz już tego, kogo szukałeś. - To moja praca - Griffin poczuł, że się czerwieni. „Przecież tak naprawdę nie zostawiasz ich na pastwę losu. To tylko gra”. „Tylko gra. Radość i wysiłek były tylko grą. Miłość, nocne prywatki, piosenki, łzy i zmęczenie przenikające kości były tylko częścią gry. A to, co wydarzy się jutro, kiedy zombie, Fore i Lopez jeden wie, co jeszcze wyjdzie z morza i lasu, by roznieść pięciu nieszczęsnych graczy. Tak, to będzie najwspanialsza, najfantastyczniejsza gra...” Acacia wytarła nos i popatrzyła na niego. - Dobrze, Alex, czy Gary, czy jak tam chcesz. Oboje wiemy, że to, co zaszło między nami było kłamstwem-. przerwała mu, gdy spróbował odezwać się. Być może tak było lepiej. Nie wiadomo, co powiedziałby wtedy. - Dobrze - ciągnęła Acacia. - Nikt z nas nie jest dla ciebie wart funta kłaków. To mnie nie uraziło zbyt mocno. Ale chciałabym, żebyś powiedział mi, że nie obchodzi cię to, co tu się dzieje, że ty nie zwariowałeś razem z resztą nas, dziwaków. Widziałam, Gary och, Alex, do diabła z tym wszystkim, widziałam, co zaczynałeś czerpać z tej gry. - Wydaje ci się, że co widziałaś? - usłyszał drżenie we własnym głosie. - Nie potrafisz się odprężyć, Alex. Masz dużo lepszą kondycję niż ktokolwiek z nas. To dlaczego jesteś tak zmęczony, jak my? Dlaczego jesteś jeszcze bardziej rozzłoszczony niż Margie? - nachyliła się ku niemu i drgnęła, gdy trzasnęła gałązka w ognisku. - Powiem ci, dlaczego. Dlatego, że przesz naprzód, aż do opadnięcia z sił, dlatego, że tak ciężko pracujesz nad wszystkim, co robisz. A jeśli nie jest dość ciężko, sam sobie utrudniasz, tylko po to, by dalej zmagać się z pracą. Teraz powiedz mi, Alex. Do diabła, spójrz mi w oczy i powiedz, że nie chcesz zostać w grze jeszcze dwanaście godzin. Tylko tyle, żeby pomóc nam pobić Lopeza. Powiedz mi, że to cię nie obchodzi, twardzielu! Griffin wzruszył masywnymi ramionami. - W porządku. - W porządku? Co to ma znaczyć? Nawet jemu samemu wydawało się, że mówi, jak mały chłopiec, który próbuje wytłumaczyć coś, czego nie rozumie. - Oczywiście, że chcę zostać. Ale to, czego ja chcę, nie ma znaczenia... Spojrzała na niego z osłupieniem. - Mój Boże, Alex... myślałam, że to ja jestem zauroczona fantastyką. Tylko dlaczego... - Nie jestem tu po to, by odpowiadać na pytania, Acacio - warknął. - Nie jestem tu, żeby się „bawić”. Reprezentuję interesy Parku Marzeń, to wszystko. Jego więzień założył plecak. Teraz mógł tylko czekać. - Griffin, w najlepszych interesach PM leży, żebyś pozostał w grze do końca - powiedział Chester i odwrócił się by popatrzeć w ogień. Zaczął mówić bardzo cichym, chłodnym i opanowanym głosem. - Nie próbuj mi wciskać bzdur... - Alex już wiedział, że zareagował za szybko, zbyt odruchowo, jakby bał się, że może znaleźć się inne wyjście. - Jutro - powiedział Chester, wciąż odwrócony twarzą do ognia - wszyscy zginiemy. Gra się skończy i zostanie uznana za jedną z największych klęsk i kompromitacji w historii gier. Z pewnością największą, o jakiej słyszałem. - Przykro mi z powodu twojej reputacji. - Mnie jest przykro z powodu strat, jakie poniesie PM. To Alexowi o czymś przypomniało. „Czyżby Harmony nie wspominał czegoś o...? - Mów dalej. - Czyżbyś nie wiedział, że Park Marzeń odzyskuje dużą część zainwestowanych pieniędzy dzięki sprzedaży kaset i książek o Wielkiej Przygodzie? Również dzięki zachęcaniu ludzi do udziału w zrutynizowanej grze, kiedy szlak zostanie już przetarty. Ilu ludzi będzie chciało oglądać coś podobnego? Cowles Industries zrobi straszliwą klapę. Teraz odwrócił się i spojrzał Griffinowi w twarz. - Obaj wiemy, że mam własne powody, by chcieć zatrzymać was obu w grze. Świetnie. Proszę tylko, żebyś wziął wszystko pod uwagę. Wiesz, co to oznacza dla ciebie, co oznacza dla PM. I jeśli choć trochę cię to obchodzi, wiesz również, co to oznacza dla nas. Griffin rozejrzał się po twarzach zgromadzonych. Twarze były niecierpliwe, zmęczone, czekające na jedno jego słowo, które skaże ich lub da im szansę walki. Tylko dwanaście godzin... „Chryste! Co pomyśli Harmony? Kogo to obchodzi? To on był tym wariatem, który mnie w to wpakował! Poza tym, czyż Harmony nie powiedział...” - Jak sądzę, inwestycje PM wynoszą jakieś półtora miliona. - Myślę, że jeszcze więcej. Spytaj swojego szefa. Z tym są związane środki pieniężne, pożyczki, umowy reklamowe... - Nieważne! Zbierzcie się, ludzie. Być może będziecie musieli wstawić się za mną. McWhirter, chodź do mnie! - Alex otworzył portfel: - Połączcie mnie z Martym Bobbickiem! Marty odezwał się natychmiast. - Griff! Już myślałem, że to była ostatnia wiadomość od ciebie! - Marty, zatrzymałem Toniego McWhirtera pod zarzutem włamania i morderstwa. - Świetnie. Powiedz mi, gdzie jesteś, to wskażę ci drogę do najbliższego wyjścia. - Nie tak szybko, Marty. Sprawdź, czy możesz połączyć mnie z Harmonym. Natychmiast! Nie było to natychmiast. Gracze usiedli dookoła niego w milczeniu, czekając w napięciu. Kagoiano ze zmasakrowaną twarzą, na której prześwitywała kość w miejscu, gdzie uderzyła go skała w trzecim dniu wyprawy, przyniósł Alexowi grubą kanapkę i stał nieruchomo, dopóki Griffin jej nie wziął. Alex z trudem zmusił się, by ugryźć pierwszy kęs, a potem poczuł wilczy głód i resztę pożarł bardzo szybko. - Czy słyszałeś o specjalnych wyprawach odchudzających? - spytał Ollie. - Jest to zwykła gra, ale wszystkie odległości są zmniejszone o połowę, jedzenie jest nisko-kaloryczne, a w grupie są opłaceni lekarze. W pięć dni pozbywasz się tłuszczu i ledwo czujesz, jaki jesteś głodny, tak zajęty jesteś utrzymaniem się przy życiu. Tak właśnie zaczęła Gwen... - popatrzył z niepokojem na Griffina, który miał pełne usta. - Naprawdę dobre gry można sprzedać w zupełnie niespodziewanych miejscach. Park Marzeń ryzykuje stratę... Radio odezwało się. - Griffin? - To ty, Harmony? Jeśli śpisz, to się obudź. Skazano mnie na trudną decyzję, a ja przekazuję ją dalej. - Nie spałem. Co się stało? - Zatrzymałem Toniego McWhirtera. Przyznaje się do kradzieży, hm, materiałów, ale zaprzecza stanowczo, jakoby zabił Rice’a. - Bardzo dobrze, Alex! Wezwiemy zaraz policję z Sacramento i przekażemy im ślicznie opakowaną paczuszkę. Czy odzyskałeś skradzione materiały? - To jest właśnie nasz problem. McWhirter złożył nam ciekawą propozycję. Chciałby, żebyśmy obaj zostali i dokończyli grę. To tylko kwestia dwunastu godzin. Potem McWhirter pokaże nam, gdzie schował te... materiały. - Gra. No tak. Co się stanie z grą, jeśli ty i McWhirter opuścicie ją teraz? - Najgorsza klęska w historii gier. - Och. Harmony musiał to przemyśleć. Griffin czekał na odpowiedź powstrzymując oddech. - A co będzie, jeśli McWhirter poderżnie ci gardło i spróbuje uciec? Zabił już raz. Jeśli poszkodowanym będzie gracz... procesy...hm. - Możemy ubezpieczyć się. McWhirter będzie miał maczetę z ostrzem holograficznym i będziemy pilnować go całą noc. Każę Marty’emu odciąć wszystkie drogi wyjścia. Tony sapnął wściekle: - Na miłość boską, pozwól mi coś powiedzieć. Alex podał mu nadajnik. - Panie Harmony? - zaczął Tony. - Proszę mnie wysłuchać. Nie mam zamiaru uciekać. Zresztą, gdzie mógłbym pójść. Ja nie... - Chwileczkę, McWhirter. Czy zostałeś ostrzeżony? - Wiem, że mam prawo do adwokata, mam prawo milczeć i jeśli zechcę mówić, moje zeznania można nagrywać. - Właśnie są nagrywane. - To wspaniale. - Czy znajdują się w twoim posiadaniu materiały należące do PM? - Nie, ale ukryłem je tam, gdzie nikt ich nie znajdzie. Mogę oddać je jutro Griffinowi. Proszę posłuchać. Lopez rozbije nas w puch, jeśli Griffin i ja opuścimy teraz grę. A poza tym, jak to wytłumaczyć w kontekście gry? Ciągłość akcji zostanie zerwana. - Czy reszta grupy zaufa ci, że nie zechcesz uciec? - Przysięgam... - Chcę mieć ich słowo. Nagrane na taśmie. To było oczywiste dla wszystkich. W przypadku gdyby Tony zranił kogokolwiek w czasie próby ucieczki, tylko takie zeznanie mogłoby pomóc Harmony’emu w czasie procesu. Jeden po drugim, wszyscy potwierdzili, że wierzą słowu McWhirtera. Alex odezwał się jako ostatni: - Mam zamiar kazać odciąć całą okolicę. Nawet mysz się nie prześlizgnie. Ale myślę, że McWhirter mówi szczerze. Upłynie dużo czasu, zanim wróci do gier. - Już słyszę radę zarządu. Dobrze, życzę powodzenia. Och, zapomniałem, widziałem cię, jak kradłeś ten, no, czarny ogień. Wyglądało to na świetną zabawę... Odbiornik zatrzeszczał i wszyscy zaczęli krzyczeć. - Cisza! - ryknął Griffin. Przestali. Powiedział do nadajnika: - Dajcie mi Dział Ochrony, tylko szybko. Marty? Słuchaj, chcę, żeby wszystkie wyjścia z tej kopuły były pod ścisłą kontrolą. Jeśli ktoś spróbuje wyjść, natychmiast kończymy grę. Nie zapomnijcie o żadnym wyjściu i nie przepuśćcie kogoś tylko dlatego, że jest w uniformie PM. - Szefie? Nie wychodzi pan? - Nie. Nikt tego nie zrobi, aż do pierwszej po południu jutro. Wtedy wyjdziemy stąd z tarczami, albo na tarczach... Griffin zamknął portfel i rozejrzał się. - Jesteście wszyscy szaleni i ja też nie jestem lepszy. Jeden z graczy musi czuwać całą noc i pilnować McWhirtera, który będzie spał ze związanymi nogami. Ktoś jest przeciw’? Ani szmeru. - McWhirter? Tony był wzruszająco wdzięczny. - Możesz mi związać nogi i ręce, Griffin. Nie przeszkadza mi to. Dziękuję. - W porządku - Griffin usiadł, opierając się o wydmę. Poczuł się bardzo zmęczony i jednocześnie lekki jak piórko. Nareszcie jego myśli skupiły się na czymś sensownym... - Henderson? Mistrz Wiedzy zaniepokoił się nieco. - Co teraz? - Zostało nas ośmioro. To garstka w porównaniu z liczbą zombie. Nie mamy nawet łodzi. Jak my zdobędziemy tego kolosa? Rozdział 29 Końcówka Gdy wstał świt ostatniego dnia, powitała go dziewiątka czuwających graczy. Ich ubrania były brudne i podarte, a oni sami podrapani i posiniaczeni. Nogi uginały się pod nimi mimo całonocnego snu. Wszyscy kurczowo ściskali w rękach broń. Laską magiczną władał teraz Chester Henderson. Mistrz Wiedzy, cały spięty, czekał na wschód podwójnego słońca, który oznajmi rozpoczęcie gry. Alex nawet nie czuł się urażony tym, że Acacia stała razem z Tonym. Spędziła przy nim całą noc. Nie płakała, nie obwiniała go, nie nienawidziła, nie dotykała go, ale cały czas była tylko z nim. Obok Alexa stała Holly Frost. Jej fryzura afro zmatowiała od potu i piasku. Balansowała niepewnie trzymanym w ręku japońskim krótkim mieczem. Przyglądała się Panthasilei i Fortunato z wystudiowaną obojętnością. Tony patrzył na horyzont. Przesuwał po nim niespokojnym wzrokiem, ledwo zauważając dziewczynę u swego boku. Potem odprężył się trochę i wzdychając głęboko, przycisnął ją mocno do siebie. Łatwo było zrozumieć, co zajmowało tak jego myśli. „Graj dzisiaj dobrze, Tony. Nie wrócisz tu przed upływem dwudziestu lat”. Martha, Margie i Ollie stali razem. Margie najwyraźniej czerpała energię z nie kończących się nocnych dyskusji strategicznych. Obie z Marthą uśmiechnęły się do siebie i zetknęły czubki swoich broni w milczącym salucie. Ollie podniósł swój miecz ospale i zdobył się tylko na słaby uśmiech. Grupa utworzyła nierówny krąg wokół ogniska, by móc bronić się ze wszystkich stron. Otaczali Lady Janet, która trzymała w ręku maczetę. Instrukcje Chestera były jasne: „Nie walcz, chyba że będziesz do tego zmuszona. Wydostanie cię stąd również jest celem naszej misji”. Patrząc w stronę lasu i ściskając mocno rękojeść miecza, Gryf nagle roześmiał się głośno. „Marty, Millie, Harmony, czy widzicie mnie? Mam nadzieję, że będzie wam się podobało!” Wstało drugie słońce, a pierwsze przygasło. Chester popatrzył krytycznie na wczorajsze rany, które znowu pojawiły się na nim i na innych graczach. Dźwięki nowogwinejskiej dżungli wypełniły powietrze: głosy ptaków, szum fal i zgrzyt metalu... Nisko w burcie Spruce Goose otworzyły się drzwi. Długie, czarne ramię odepchnęło je z wyrachowaną powolnością. Mała, pocięta bliznami twarz pod wielką, czarną kulą włosów wykrzywiła się do nich, wymawiając słowa niedosłyszalne z takiej odległości. Twarz zniknęła w środku i inna postać wyszła teraz sztywno. Był to zombie, ubrany w strzępy materiału, które wisiały na jego ciemnym, matowym jak popiół ciele. Zszedł na dół do łodzi i usiadł przy wiosłach. Dwaj kapłani Fore wkrótce również zeszli, odwiązali linę i usadowili się w łodzi. Ta za chwilę ruszyła ku brzegowi, popychana równymi, mocnymi pociągnięciami wioseł piekielnego wioślarza. Chester prychnął: - Ale dranie! Tylko jedna łódź! Griffin czknął kwaśno, smakując zdenerwowanie. Wydawało mu się, że Fore wpatrują się wprost w niego i szczerzą spiłowane zęby. Widział już pracę gnijących mięśni na plecach zombie. Kilkanaście kroków od brzegu, jeden z kapłanów wstał w łodzi i zaczął głośno śpiewać. Po chwili przyłączył się do niego drugi czarownik i razem stworzyli duet tak upiorny, że Griffina przeszedł dreszcz. Nie czas był jednak na krytykę serenady. Z lasu dobiegły w odpowiedzi dźwięki przypominające szelest i zgrzyt. Wezwanie zostało odebrane. Żywe trupy zaczęły ustawiać się w szereg. Było ich przynajmniej trzydzieścioro. Tak jak przedtem, kobiety i dzieci były najgorsze. Śmiały się nieustannie, a ich ciała podrygiwały w strasznych spazmach. Śmiech zaś przechodził chwilami w głodne warczenie. Wiele kobiet miało obnażone piersi, ale nie był to wcale widok podniecający. Alex stwierdził, że upłynie dużo czasu, zanim będzie mógł spojrzeć na nagą kobietę, nie przypominając sobie natychmiast pustookich zombie z Nowei Gwinei. Pośród kobiet i dzieci byli też siwi starcy, kalecy i zdeformowani. Wszyscy trzymali w chudych rękach ostre narzędzia. Ale w pierwszym szeregu szli zdrowi, jeśli można tak powiedzieć o trupach, wojownicy, którzy zginęli śmiercią gwałtowną. Większość była ciemna, jak kapłani Fore, ale dwoje było Europejczykami. Byli to S. J. i Felicia Maddox - Ciemna Gwiazda. S. J. wybałuszał oczy jak wściekły zombie, wymachiwał maczetą i szczerzył zęby. Jego twarz była poszarpana i spalona wybuchem. Griffin nie mógł się nie uśmiechnąć. S. J. najwyraźniej nie obchodziło, po czyjej jest stronie. Twarz Felicii miała wyraz nieziemskiego spokoju, ale to ona prowadziła innych zombie. Łódź przybiła do brzegu. Kapłani wysiedli, nie przerywając pieśni. - Teraz! - głos Chestera był donośny, lecz spokojny. - Niech każdy robi co do niego należy, a przebijemy się. Zmienić szyk! Gracze ruszyli. Zanim zombie dotarli do nich, utworzyli klin, z Marthą na szczycie. Ruszyli w stronę skał szybkim marszem. Zatrzymali się, gdy armia ożywionych trupów była dziesięć kroków od nich. Chester podniósł laskę Giny i przesunął palcami po klawiaturze. Wzdłuż laski przebiegły rubinowe spirale, a z jej końca wystrzeliło jaskrawe światło i skąpało pierwszy szereg zombie. Felicia stanęła w płomieniach. Wydała urywany, przeraźliwy wrzask, który rozdarłby każde ludzkie gardło i upadła na ziemię, dymiąc i rzucając iskry. Dwaj inni zombie po obu jej stronach też spłonęli, ale płomień Chestera osłabł. S. J. schował się za jednego ze swoich upiornych towarzyszy i ocalał po pierwszym ataku. W następnej chwili reszta zombie przeszła po dymiących ciałach i zaatakowała graczy. Martwy Inżynier rzucił się na Margie. O mało co nie wystąpiła z szyku, by wyjść mu na spotkanie, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Odbiła jego skierowany z dołu cios i warknęła groźnie. Griffin ustawił się w odmierzonej odległości od Holly i zabrał się do roboty. Ciosy spadały trochę szybciej niż wczoraj i trochę trudniej było ich unikać. Po trzech minutach nowe plamy czerwieni zakwitły na jego ramieniu i udzie. Zacisnął zęby i powalił następnego przeciwnika, którego głowę przeciął karminowy klin. Głos Chestera wybił się ponad wrzawę: - Idźcie dalej! Martha wrzeszczała i rąbała toporem na samym początku szyku. Gracze wbili się w szereg upiorów. Najpierw powoli, a potem coraz prędzej zaczęli przebijać się do kapłanów Fore. Ośmiu graczy wpadło w szał, gdy zobaczyli, że kapłani cofają się do łodzi. Martha zaklęła paskudnie i przebiła zaporę zombie, łamiąc przy tym szyk. Biegła tak szybko, że jej krótkie nogi tylko migały. Popędziła przez plażę i rzuciła się na najbliższego Fore, tnąc go po łydkach. Fore upadł na piasek przy brzegu i potoczył się trochę dalej. Morska piana zabarwiła się czerwono. Drugi kapłan zatrzymał się na chwilę, by zobaczyć, co się stało z jego towarzyszem, a potem odepchnął łódź od brzegu, brodząc w wodzie. Martwy wioślarz siedział nieruchomo. Nie otrzymał żadnych poleceń. Tony rzucił maczetą. Gdzieś daleko stąd komputer wylosował przypadkową liczbę. Ostrze maczety wykonało jeden obrót w powietrzu i wbiło się w bark Fore. Kapłan wrzasnął i spróbował je wyrwać, a potem ruszył dalej, ciągnąc łódź jedną ręką. Ollie i Lady Janet wbiegli za nim do wody. Fore próbował zatrzymać miecz Olliego gołą ręką, ale nie udała mu się ta sztuczka. Podczas gdy pozostali gracze powstrzymywali zombie, Lady Janet popchnęła łódź z powrotem do brzegu. Oliver pomógł jej. Niemal już wyciągnęli ją na brzeg, razem z nieruchomym wioślarzem, gdy do wody wbiegł S. J. i uderzył Olliego w plecy. Aura Olliego zabłysła na czerwono. Obrócił się szybko, lecz zombie S. J. znowu się zamachnął. W chwili gdy Ollie umarł, zdążył jeszcze ciąć S. J. w czoło. Głowa zombie natychmiast poczerniała. Chester wepchnął Lady Janet do łódki i pomógł Margie wejść za nią. Wioślarz nie protestował, gdy wyrzucono go do wody. Do łodzi wskoczył Tony i wciągnął za sobą Acacię. Po drodze musiał odparować cios zadany przez zombie, który wszedł w wodę. Po tym, gdy na pokład wcisnęła się Holly, okazało się, że zostali tylko Griffin i Martha, i że dla nich nie ma już miejsca. - Gryfie! - krzyknęła Acacia, pokazując, że może usiąść jej na kolanach. Alex pociągnął Marthę do łodzi, ale ona syknęła do niego: - Uciekaj stąd. Ty musisz przeżyć, Gryfie! - popchnęła go w stronę łodzi. Brutalnie pociągnął ją za pas. - Idiotka! Płyń i trzymaj się burty! Kiwnęła głową. Poszli pod fale, a potem zaczęli płynąć. Łódź oddalała się coraz bardziej. Tony i Holly siedzieli przy wiosłach. Zatrzymała się jednak na długą chwilę, by Griffin i Martha mogli się chwycić burty. Straszni słudzy Fore szli przez wodę. Wkrótce fale sięgnęły im do ust. Jednak nawet wtedy nie zaprzestali marszu, tylko ich martwe oczy zabłysły, gdy znikali pod powierzchnią. Margie, patrząc na zanurzających się zombie, przyłożyła dłoń do piersi niespokojnym gestem. - Będą szli za nami cały czas - powiedziała. Martha krzyknęła i zanurzyła się pod wodę. - Alex! Do łodzi! - Acacia nie czekała i wciągnęła go siłą przez burtę. Alex syknął z wrażenia, gdy na kostce zacisnęła mu się zielonkawoczarna dłoń. Tony ciął w nią maczetą, ręka zaświeciła na czerwono i odpadła. Alex wgramolił się do środka, na kolana pozostałych graczy. Teraz mokre, martwe ręce chwytały burty z obu stron, a spod powierzchni wychylały się szczerzące zęby trupie twarze o nieruchomych, głodnych oczach. Tony i Holly wiosłowali, a Griffin zsunął się z kolan Acacii i zaczął rąbać po wynurzających się rękach i łbach. Łódź zakołysała się niepokojąco. Rozległ się radosny okrzyk, gdy wreszcie dotarli do Spruce Goose. Tony przywiązał łódkę liną i pomógł Holly wstać. Kiwnęła głową krótko, a potem wspięła się po drabince sznurowej do otwartych drzwi. Usłyszeli jej triumfalny okrzyk. - Cargo! - Uważaj! - wrzasnął Tony. Odwróciła się i w tej samej chwili bełkoczący kapłan Fore rzucił w nią wężem. Holly natychmiast zakreśliła mieczem w powietrzu ciasne S i rzuciła się na podłogę. Wąż rozpadł się na dwie części i upadł po obu jej stronach. - Usłyszcie mnie, o... - musiała przerwać i przetoczyć się na bok, bo kapłan rzucił następnego węża. Odcięła gadowi głowę, gdy tylko spadł na podłogę. Kiedy toczyła się po pokładzie, jej kostka znalazła się blisko łba pierwszego węża. Zdychając gad ukąsił ją. - Cholera! - Holly przydeptała go i wstała. Rzuciła się na kapłana, który obnażył spiłowane zęby i zasyczał wstrętnie. Aura Holly czerniała od kostki w górę. - Usłyszcie mnie, o Bogowie! - krzyknęła. - Dajcie mi ogień! Czarownik zrobił obronny gest i płomienie z czubków palców Holly rozeszły się na obie strony, ale jej wakizashi dźgnął przez ogień i trafił Fore w gardło. Kapłan upadł, a Holly, której aura była już zupełnie czarna, zwaliła się z wdziękiem obok niego. Chester wszedł ostatni i zatrzasnął za sobą drzwi. - W porządku, zobaczymy - jego spojrzenie padło na leżące ciała. Skrzywił się. - Oliver, Martha, teraz Holly... Chryste, co za gra! - popatrzył dalej. - To jest to, czego szukaliśmy! Mroczne ściany zdawały się rozciągać w nieskończoność. Paczki Cargo wszelkich rozmiarów i kształtów wypełniały ładownię aż po sam sufit. - Margie, czy potrafisz tym latać? Zacisnęła wargi w zamyśleniu, ale nie odpowiedziała natychmiast. - Chodźmy poszukać kabiny pilota. Kabina znajdowała się na szczycie schodów. Drzwi były lekko uchylone. Alex najpierw ostrożnie wsunął miecz do środka, a potem dopiero wszedł. W ciemności łatwo było się potknąć, ale przed nimi było światło. Wpadało przez zakurzone okna. W kabinie panował zatęchły zapach, ale nic nie wyglądało na uszkodzone. Pulpity sterownicze pełne były antycznych wskaźników i zegarów. Margie weszła za nim i wskazała na fotele pilotów. - Tego mi właśnie było trzeba - powiedziała i łagodnie przepchnęła się obok niego, chcąc zasiąść w fotelu pierwszego pilota. Wtem odskoczyła gwałtownie, potknęła się i przywarła do Alexa. Griffin odwrócił się z dzikim pomrukiem, unosząc miecz, ale uspokoił się natychmiast, gdy zobaczył, co to było. W fotelu siedział szkielet. Kawałki materiału poprzysychały do kości. - Co za obrzydlistwo - Margie podeszła ostrożnie bliżej i trąciła trupa nogą. - W porządku. Nie sądzę, by mógł poruszać się o własnych siłach, teraz, gdy kapłani nie żyją. - Ostrożnie odwróciła się do drugiego fotela i westchnęła, widząc następny szkielet. - Gary, Gryfie kochany, czy mógłbyś wyrzucić to stąd? Griffin wyciągnął trupa z kabiny do ładowni, gubiąc po drodze sporo kości. Wrócił i pozbierał je. - Jak sobie radzisz? - Chester był wesolutki jak skowronek i świeży jak stokrotka. Wspiął się do kabiny pilota i stanął za plecami Margie. Jej dłonie badały stery i oprzyrządowanie. Przekręciła jakąś gałkę i pulpit zapalił się dziesiątkami światełek. - Zdaje mi się, że to wskaźnik paliwa - powiedziała. - Pokazuje, że paliwa brak. - Pewnie, że brak. Niech to wszyscy diabli! - Chester oparł się o ścianę, spoglądając na wodę. - Zaraz... Zbiornik z paliwem... - chwycił Margie za ramię. - Pamiętasz? W przystani, koło baraku administracyjnego? Zapal tylko silniki i zobaczymy, czy zdołamy dotrzeć tak daleko. Margie majstrowała przy sterach. - Nigdy nie latałam podobnym samolotem - mruknęła i przekręciła jakiś przełącznik. Silnik zakaszlał, a potem ryknął. Samolot zaczął obracać się. Margie nuciła pod nosem z zadowolenia. Włączyła następny silnik, potem trzeci i czwarty. Teraz już wszyscy gracze i Lady Janet zebrali się w sterówce, żeby podziwiać jej popis. Samolot zatoczył pełny krąg. Margie chwyciła za stery. Wyprostowała skręt zataczany przez samolot i Goose uniosła dziób nabierając szybkości. Margie skręcała na wschód, lecąc wzdłuż brzegu. - Silniki jeden, sześć i siedem działają, admirale - zwróciła się do Chestera. - Reszta jest chyba martwa, ale będę kombinować, jeśli myślisz, że... - Nie teraz. Nie możemy startować, póki nie mamy paliwa. - Griffin! - zawołał Tony. Alex spojrzał na niego pytająco. Pociągła twarz Toniego spoważniała. Ruchem głowy wskazał ładownię. Alex zrzucił plecak i ruszył za nim. McWhirter podszedł od razu do skrzyni z napisem U.S. ARMY i podważył wieko. Wyrzucił kilka garści wiórów, a potem wyjął woreczek z błękitnej tkaniny. Ze spuszczonymi oczami podał go Griffinowi. Woreczek miał rzepy łatwo dające się otworzyć. Alex wyjął z niego cztery arkusze kserokopii, a potem zwój pianogąbki, a z niej malutką ampułkę wypełnioną do połowy rzadkim, bezbarwnym płynem. - Zapach neutralny? Tony kiwnął głową. - Dobrze, Tony. Jeśli byłeś ze mną szczery, zrobię, co będę mógł. Ale to może być bardzo niewiele. - Gryfie! Fortunato! Wbiegli po drabince do kabiny pilota i zobaczyli, że są już w Zatoce Zaginionego Cargo. Strasznie trudno było tu manewrować potężnym Spruce Goose, ale Margie zabrała się do tego z werwą i tylko raz zgrzyt i wstrząs oznajmił im, że zderzyli się z jakimś zatopionym statkiem. - Kurcze blade! - jęknęła Margie. - Chester, nie mogę zwolnić, bo zanurzymy się głębiej i nadziejemy na coś jeszcze. - Więc nie zwalniaj. Margie przyjrzała się uważnie przystani. - Mogę podpłynąć trochę bliżej, ale i tak będziemy musieli użyć łodzi i... - słowa utknęły jej w gardle. Żywe trupy czekały już na nich. Była ich co najmniej setka. Stały w kilku szeregach, otaczając zbiornik z paliwem. Kilku podeszło do wody i sztywno wymachiwało mieczami. Chester zbladł. - Zarżną nas, jak tylko wyjdziemy na brzeg. Może gdybyśmy wjechali samolotem na brzeg... nie, nigdy nie nabierzemy dość mocy, by rozbić ich szyk. Jeden z silników zakaszlał. Był to silnik numer l na lewym skrzydle. Margie zgasiła go. Samolot usiłował skręcić, więc sprowadziła go z powrotem na kurs. - Chester, czy mam zgasić silniki? Albo może wyjechać na brzeg? - Wyłącz silniki. Margie wykonała polecenie. Spruce Goose osiadł na powierzchni wody. - Może nam zabraknąć paliwa na ponowne włączenie ich - oznajmiła Margie. Chester zazgrzytał zębami. - Tak blisko. Teraz jesteśmy w pułapce. - Musimy spróbować, Chester. Co innego możemy zrobić? Acacia przyjrzała się upiorom i wzdrygnęła się. - Która godzina? - spytała. Alex spojrzał na swój rękaw. - Zegarek mi stanął. - 11.40 - powiedział Tony, nie odwracając się od okna. - Gra kończy się o 13.00. Musimy pokonać zombie, przynieść dość paliwa, by wystartować i wlać je do zbiorników... Cholera, nawet nie wiemy, gdzie są zbiorniki. Potem wystarczy tylko zapalić silniki i polecieć do domu. Nie mamy na to dość czasu. Nie może nam go wystarczyć, nawet gdybyśmy wytłukli wszystkie zombie. - To jajo samolotu kosztowało nas dużo czasu - mruknęła Acacia. - Tak. Nawet jeśli... Musi być jakieś wyjście. Znam dobrze Lopeza. - Ale ja go nie widzę! - ciemnowłosa dziewczyna tupnęła i zaklęła. - Słuchaj, jeśli już mamy przegrać, to nie siedźmy tu jak szczury w pułapce. Wyjdźmy i dajmy im solidnego łupnia! Margie pokręciła głową. - Chester, jest jeszcze inne wyjście. - Co masz na myśli? - Spruce Goose nie przyleciał o własnych siłach z Long Beach do Nowej Gwinei. To za daleko. Zanim by tu dolecieli, dawno zabrakłoby paliwa, nawet gdyby zbiorniki były na początku pełne, a najprawdopodobniej nie były. Pamiętacie, to miała być tylko jazda próbna. - Czary! - Chester podrapał się w głowę. - Ale nie znamy odpowiednich ceremonii... Lady Janet podniosła rękę. - Ja znam. - Co? Uśmiechnęła się, podchodząc bliżej, aż stanęła twarzą w twarz z Mistrzem Wiedzy. - Kiedy ci ludzie trzymali mnie w niewoli, wiele razy widziałam, jak odprawiali swoje obrzędy. Zaklęcia były w dobrym angielskim. Zapamiętałam je. - Lady Janet, nie ufam ci! Margie obróciła się w fotelu. - Chester, ona musi wiedzieć coś ważnego. Gdyby było inaczej, po co miałaby tak długo przeżyć w grze? Henderson złapał się za głowę, próbując pomyśleć. - Oni mają zamiar tu wejść, Chester - oznajmił spokojnie Tony. Wśród zombie pojawili się kapłani Fore. Ich natłuszczone ciała błyszczały w słońcu. Czarownicy kierowali spychaniem łodzi na wodę. Griffin nie zważał na wysiłki wrogów. - Wyposażenie - powiedział. - Jeśli mamy odprawić ceremonię, musimy mieć rekwizyty. W tym baraku na nabrzeżu jest wszystko, czego nam trzeba. Dobrze, że nie spaliliśmy go - wyjrzał przez okno. - Zombie zagradzają drogę do paliwa, ale nie do baraku. Moglibyśmy przebić się przez te łodzie. Reszta... no, cóż, do czasu, gdy dotrzemy do kwatery głównej, oni też tam będą, chyba że wjedziemy samolotem na plażę. Tylko że możemy już nigdy stamtąd nie wyjechać. Tak... ale zawsze jest szansa. - Nie. - Może będziemy musieli... - Nie - Chester uśmiechał się, ale nie był to miły uśmiech. - Szukałem jakiegoś haczyka, ale nie mogłem go znaleźć, dopóki nie odezwała się Lady Janet. To następna pułapka. Lady Janet, czy zapomniała pani o czymś takim, jak łamanie praw autorskich. - Na Jowisza, chyba tak - roześmiała się i Chester zaśmiał się razem z nią. Alex klepnął się w czoło. Mocno, by zabolało. - Niezły ze mnie detektyw. Zaklęcia Nieprzyjaciela są jego własnością. Nie możemy ich użyć, prawda? Tony odwrócił się gwałtownie od okna. - Chwileczkę! - szarpnął Chestera za ramię. - To przecież Nieprzyjaciel skradł Goose. Oni ukradli ją Daribi. Moglibyśmy więc użyć zaklęć Daribi, gdyby... - Tak. Kto ma czaszkę Maibanga? Chester rozglądał się rozpaczliwie, bo nie usłyszał odpowiedzi. Wtedy Margie podniosła rękę. - Dostałam ją od Owena. Chyba jeszcze ją mam. Otworzyła plecak i szybko go przetrząsnęła. Zwęglona czaszka przewodnika mogła zawierać wystarczająco dużo śladów osobowości, więc Chester chwycił ją jak bezcenny klejnot. - Ceremonia ze stołem. Tony, Griffin, przygotujcie mi stół. Reszta niech da, co jeszcze zostało z zapasów. Batony czekoladowe? Tabletki soli? Wszystko, co mogłoby zostać przyjęte. Ceremonię przygotowano w ładowni. Spaczona skrzynia posłużyła za stół, a w poszukiwaniu obrusa przetrząśnięto skrzynie z pościelą. Na obrusie położono kilka kawałków suszonych owoców i samotną paczuszkę gumy do żucia. Oprócz tego, leżała tam jeszcze tylko sczerniała czaszka. Nie było ani kwiatów, ani świecy, ale mimo to Chester był zadowolony. - Bilasim tewol - szepnął, a potem rozłożył szeroko ręce. - Usłysz mnie, Kasanie Maibangu, usłyszcie mnie, o Bogowie. Niszczymy nasze ostatnie cenne zapasy, abyśmy mogli rozmawiać z tym, który był naszym przewodnikiem. Usłysz nas Jezusie i Człowieku- na-Górze. Powietrze nad stołem zamigotało. Chester wyciągnął ręce. - Ogień! - rozkazał i tylko iskry posypały się z jego palców. - Ogień! - rozkazał znowu i jego aura zabarwiła się na czerwono. Zignorował to. - Ogień!!! - wrzasnął i strzeliły trzaskające płomienie. W powietrzu pojawiła się przejrzysta twarz poparzonego Kasana Maibanga. - Wiem, czemu mnie wzywacie - szepnął przewodnik - ale nie mogę wam pomóc. Tylko ktoś potężniejszy ode mnie mógłby to uczynić. - Kto? - Pigibidi, wielki wódz mego plemienia. - Wezwij go. - To będzie kosztować was wiele mana. Co macie z magicznych przedmiotów? Chester nerwowo wczepił długie palce w swoje kędzierzawe włosy. Wtem warknął radośnie i wysypał zawartość plecaka na podłogę. Na samym dnie leżało coś, co wyglądało jak czarna, skórzana piżama. Była to zrzucona skóra szpiega Fore. Chester cisnął ją w magiczny ogień. - To wystarczy... - powiedział Kasan. Jego twarz zmieniła zarysy i stała się pomarszczoną i zapadniętą twarzą starego Pigibidi. - Pigibidi, Wielki Wodzu - zaczął Chester i nerwowo oblizał wargi. - Jesteśmy w rozpaczliwej sytuacji. Musimy uruchomić ten wielki samolot, a nie mamy paliwa. Wargi starego człowieka poruszyły się, a w chwile potem jego słowa zadźwięczały echem w ładowni. - Ta kobieta proponowała wam zaklęcie Fore. Cieszcie się, że go nie użyliście. Trzeba mieć pozwolenie na użycie takich czarów, a za kradzież zaklęcia płaci się straszną cenę. Chester popatrzył ponuro na Lady Janet, która skrywała uśmiech. - Pigibidi, co mamy uczynić? - Dam wam zaklęcie, którego potrzebujecie. Jeśli nasze ludy znów się pokłócą, strzeżcie się użycia go przeciwko nam. - Nie! Nigdy. Przysięgam. - Przysięga Europejczyka jest niewiele warta. Jeśli macie dość siły magicznej, by podnieść samolot, wypowiem dla was zaklęcie, aby Fore zostali pokonani na zawsze. - Moc? Już nic nam nie zostało. Pigibidi, już nic nie mamy! Musisz... - Przykro mi. A więc wszystko na nic. Chester tupnął nogą i zaklął. - Ten Lopez! Ja go zabiję! Przysięgam na Boga... Wspiął się na jedną ze skrzyń, by wyjrzeć przez małe okienko. Łodzie Fore dopływały już do samolotu. Wkrótce nastąpi koniec. Ogień płonął nie paląc, a półprzejrzysta twarz Pigibidiego obserwowała ich z beznamiętnym spokojem cechującym zmarłych. Alex oparł się o ścianę ładowni i zamyślił się, zasłaniając oczy dłonią. Pigibidi wciąż nie znikał. „Może jednak jest coś jeszcze? Skrzynia coca-coli? Ciało kapłana Fore? Albo...” - Chester! - Co? - warknął Mistrz Wiedzy. Cały trząsł się z bezsilności. - Czy Margie nie wspominała, że Hughes sam pilotował ten samolot? - Tak, to prawda - potwierdziła Margie. - To on był pilotem w czasie tego krótkiego lotu nad Long Beach. - Jeśli wtedy skradziono Spruce Goose, to znaczy, że... Tony już biegł po schodkach do kabiny pilota. - Hughes jest jednym z tych szkieletów - dokończył Griffin. - Mój Boże - Chester uspokoił się, a w jego uśmiechu zapłonęło podniecenie, gdy w pełni dotarło do niego to, co powiedział Alex. - To jest świat mitologii kultu Cargo. A my mamy dostęp do tindalo jednego z największych przemysłowców aeronautycznych XX wieku. Acacia podniosła czaszkę, którą wcześniej porzucił Alex. - Czy to ta? Hughes, czy pilot? Trupia czaszka szczerzyła zęby w sardonicznym uśmiechu, pewna swojej anonimowości. - Hughes był milionerem - powiedział Griffin. - Jego ubranie powinno być w lepszym stanie. Tony omal nie spadł ze schodów, niosąc w pośpiechu naręcze kości. - Tam do diabła! Co się będziemy przejmować. Bierzemy ich obu! - wrzasnął Chester. Wziął drugą czaszkę od Acacii i postawił je po przeciwnych końcach stołu, pod unoszącą się nad nim twarzą Pigibidi. Wystrzeliły płomienie. Zombie Fore wspiął się do okna. Wykrzywił się do nich, waląc w szybę szarą jak popiół dłonią. Półprzejrzysta głowa Pigibidiego skinęła na graczy. Zaczęła mówić: - Boże Dodo, Jezusie-Kilibobie, Człowieku-na-Górze, usłysz moją... Dalsze słowa utonęły w huku gigantycznych silników. Wszystkie osiem śmigieł zaczęło przecinać powietrze. Margie westchnęła i popędziła do kabiny pilota, a reszta graczy ruszyła pędem za nią. Spruce Goose zadygotał, podskoczył i pomknął naprzód. Margie usadowiła się w fotelu. Ostatni zombie leżał na płask na przedniej szybie samolotu, wyjąc i czepiając się ramy. Hydroplan uniósł dziób i nabierał szybkości, roztrącając na boki mniejsze statki i kierując się na otwarte wody. Margie krzyknęła dziko, gdy samolot przemknął po powierzchni wody i oderwał się od niej. Potem opadli jeszcze raz z wielkim piaskiem, któremu towarzyszyło potężne szarpnięcie, i zombie odpadł. Teraz samolot naprawdę dostał skrzydeł i wzniósł się wysoko nad wodę z basowym rykiem. Brzeg i przystań zostały daleko pod nimi. Dżungla i potwory, góry, niebezpieczeństwa i wymachujące rękami postacie Fore były już tylko odległymi punkcikami. Gdy Spruce Goose wzbił się ponad chmury, gracze popatrzyli na siebie i zapadła chwila głuchej ciszy. Wtedy wrzasnął Alex, a Acacia rzuciła mu się na szyję, Tony uściskał Margie, a Chester ucałował Lady Janet. Cała kabina wypełniła się śmiechem i okrzykami radości. Gra skończyła się. Rozdział 30 Epilog Odgłosy wiwatowania i wrzaski ciągle dochodziły z kabiny pilota na Spruce Goose, gdy pracownicy Parku Marzeń otworzyli drzwi, aby wypuścić graczy. Lady Janet pierwsza postawiła stopę na ziemi. Nogi się pod nią ugięły. Potrząsnęła głową i powiedziała: - Uff... Za nią wyszło sześciu graczy. Holly Frost, która pojawiła się ostatnia, skłoniła się dostojnie uczestnikom gry i personelowi. Chester uniósł ręce i zawołał: - A teraz proszę o głośne oklaski za najlepsze odegranie roli umierającego, dla... Holly Frost! - Rozległy się ospałe oklaski i wiwaty. - I dla wszystkich żyjących członków zespołu! - tym razem oklaski były żywsze i przyłączyli się do nich również pracownicy PM. Griffin szedł obok Toniego. McWhirter uśmiechał się tak samo szczerze jak inni. Jego uśmiech zbladł trochę, kiedy zauważył Bobbicka nadchodzącego z dwoma strażnikami. Zatrzymał się, zanim doszli do niego i zsunął z ramion plecak. Pewnym ruchem odgarnął pasmo włosów z czoła i wyciągnął dłoń do Alexa: - Dziękuję. Postąpiłeś naprawdę przyzwoicie. Obiecuję, że nie sprawię wam już żadnych kłopotów. Griffin podał rękę Toniemu i był zaskoczony siłą jego uścisku. - Zobaczymy jak pójdzie, McWhirter. - W porządku, szefie. Teraz my zajmiemy się więźniem. - Dzięki bogu - Alex z łomotem zrzucił plecak na ziemię. - Marty, odprowadź go do aresztu. Czy są tu już gliniarze z Okręgu? - Jakbyś zgadł. Mamy jeszcze kupę roboty - Marty prowadził go w stronę bocznego wyjścia, podczas gdy pozostali gracze szli do wyjścia głównego. Przed nimi dwaj strażnicy eskortowali Toniego. Griffin obejrzał się, żeby popatrzeć na wychodzących graczy. Większość oglądała się na Toniego, ale nikt nic nie rzekł, dopóki Henderson nie powiedział głośno: - Gryfie, przyjdziesz na Przyjęcie Podsumowujące? - po głosie można było poznać, że jest potwornie zmęczony. - Przykro mi Chester, ale będę teraz bardzo zajęty - odwrócił się i chciał odejść, ale Mistrz Wiedzy zatrzymał go, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Jesteś zaproszony. Zasłużyłeś na to. Dziś wieczorem w moim pokoju w Sheraton. Alex skinął głową i odwrócił się znów do Marty’ego: - Będziesz musiał pomóc mi przebrnąć przez to wszystko. Jestem naprawdę zmęczony. Bobbick mruknął coś współczująco. Griffin ostatni raz spojrzał na Acacię. Stała przy wyjściu, jakby miała zamiar odwrócić się i przemówić. Potem jednak zgarbiła się i poszła dalej. Tony zauważył jej wahanie i odwrócił głowę. Jego uśmiech zgasł już zupełnie. Griffin, patrząc jak dziewczyna odchodzi, czuł się dziwnie nieprzyjemnie. Wręczył swój plecak Marty’emu, który przyjął go bez komentarza, przesuwając tylko kawałek gumy do żucia z jednej strony ust na drugą. - Chodź, Griff. Mamy dla ciebie samochód. Alex pokiwał głową w milczeniu, reagując bardziej na popychanie niż na słowa. Plastikowe siedzenie wydało mu się czymś strasznie obcym. Usiadł na nim z rozmachem, jakby sprawdzał jego rzeczywistość. Odchylił się na oparciu i pozwolił swoim powiekom opaść. Lekki wstrząs szarpnął jego ciałem nieco do przodu, gdy samochód ruszył. Byli zmęczeni, brudni i uginali się pod ciężarem swoich plecaków. Wyglądali jak chodzący nieboszczycy, gdy weszli do baru Hot Spot. Zatrzymali się, rozejrzeli wokół nieprzytomnym wzrokiem i stwierdzili, że wszystkie stoliki są zajęte. Siedząca samotnie przy stole, na którym z trudem zmieściłoby się pięć drinków, wysoka, czarna kobieta przyjaźnie pomachała do nich ręką. Gina pomyślała, że skądś ją musi znać. Uśmiechnęła się, po czym ruszyła w jej stronę, ciągnąc półprzytomnego Chestera za pasek od spodni i wiedząc, że Gwen i Ollie pójdą za nimi. Ustawili plecaki pod ścianą. Ollie poszedł do okienka zamówień, podczas gdy Chester szukał wolnych krzeseł. - Dobra gra - powiedziała nieznajoma. - Nazywam się Gloria Washington. Chester przedstawił wszystkich. Gina zastanawiała się, gdzie mogła ją widzieć wcześniej. Nagle przypomniała sobie i zachwiała się, bo na chwilę zrobiło jej się ciemno przed oczami. Wysoka kobieta zauważyła to. Poderwała się, chwyciła puste krzesło stojące przy następnym stoliku. Poruszała się sztywno i trochę niezręcznie, ale szybko przyniosła krzesło i podsunęła je Ginie. - Proszę, usiądź, kochanie. Nie chciałam cię wystraszyć. Myślałam, że mnie rozpoznasz. Gina usiadła ciężko. - Ostatnim razem, kiedy cię widziałam, nie miałaś ręki i nogi. A ta charakteryzacja... Chester parsknął śmiechem. - Aha! Demon nieczysty, nieczysty, fuj! To była bardzo chytrze pomyślana i udana zmyłka. - Naprawdę? - W jaki sposób, hm..? - Wybrałam niewłaściwy moment na odwiedziny w Antarctica Ciudad. Miałam duże szczęście, że zdołali odmrozić cokolwiek. Te protezy są... no cóż, mogę ich używać, ale ciężko mi przyzwyczaić się do... w każdym razie, kiedy pani Lopez zaproponowała mi udział w tym tańcu żywych trupów, mój lekarz uznał, że będzie to wspaniała terapia. Oswoi mnie z myślą... - zwolniła nieco, bo z coraz większą trudnością przychodziło jej wypowiadanie słów - że jestem osobą, która ma jedną rękę i jedną nogę. Ale mimo to osobą. Wiesz, myślę, że miał rację. Nadszedł Ollie niosąc tacę. Ręce graczy wyciągnęły się po kubki ze Szwajcarskim Przysmakiem, zanim zdążył dojść do stołu. Gina smakowała słodycz i ciepło w ustach. Ollie patrząc na nią przeżył nagle moment objawienia. „Jest znowu prawdziwa!” - Miał rację, czy nie, to było piekielnie efektowne. Nie mogłam uwierzyć, że nie jesteś hologramem - mówiła Gina. - Miałam wrażenie, jakbyś naprawdę wstała prosto z grobu... Roześmiała się, ale głos jej drżał. - Cieszę się, że spotkałyśmy się. Niepokoiło mnie to - trąciła swoim kubkiem o kubek Glorii Washington. - Skoal. - Na pohybel wrogom! - zawołała Gloria. Alex zgniótł kartkę papieru w małą kulkę i rzucił nią w ścianę. Kulka odbiła się i wpadła do pojemnika na śmieci. Miał ochotę na jeszcze jedną filiżankę kawy, ale gdyby ją wypił, jego żołądek zmieniłby się w spaloną kwasem pustynię. - Co zostało? - jego głos zabrzmiał jak rzężenie konającego. Stos wydruków wyszczerzył się do niego ze szczeliny w blacie biurka. Alex jęknął. - Mój Boże! Całkowicie otępiały ożywił ekran komputera i poprosił go o drugi wydruk, wyłącznie materiału „Pilne”. Tak jak się spodziewał, tylko cztery arkusze papieru wysunęły się na blat biurka. Jeden zawierał streszczenie z przesłuchania McWhirtera. Zostanie ono rozesłane do wszystkich zainteresowanych naczelników departamentów, aby byli zorientowani w sytuacji. Griffin kiwał głową, czytając. Tony dotrzymał obietnicy. Podany przez niego opis kobiety, która zleciła mu to zadanie niewiele im da. Na pewno zmieniła już zarówno nazwisko, jak i wygląd. Za to prawdopodobnie mają dość informacji, by nakryć człowieka, który miał odebrać towar. Przy tak wysokiej stawce ktoś musi spróbować pojawić się w umówionym miejscu. Podpisał kartkę u dołu i odłożył ją. Dwie następne strony był to obszerny raport na temat interesów Parku Marzeń w ciągu ostatnich czterech dni. Odłożył je na bok po szybkim przejrzeniu. Nie pierwszy raz on i komputer mieli odmienne poglądy na temat tego co jest pilne, a co nie. Ostatni arkusz zawierał pytanie, co zrobić z osobistymi rzeczami Alberta Rice’a. Decyzja w tej sprawie wymagała namysłu i trzeźwiejszej głowy niż ta, którą teraz nosił. Spojrzał na zegarek. 22.15 - dla każdego człowieka o zdrowych zmysłach była to pora, aby położyć się spać. Do diabła! Dlaczego ma trudzić się wracaniem do CMC? Dlaczego nie zdrzemnąć się w biurze? Naciśnięciem kciuka wyłączył światło i ziewnął, aż zabolały go stawy szczęk. Każdy mięsień aż prosił o sen, lecz w jego umyśle wciąż trwał jeden wyraźny i ostry obraz. - Do jasnej cholery, Acacia, zostaw mnie w spokoju! Jej twarz, ta prześliczna twarz o ciemnych oczach i ułożonych pytająco ustach, prześladowała go przez cały dzień. Była najsilniejszym, najbardziej rzeczywistym wspomnieniem z tych czterech dni fantazji. Znowu spojrzał na zegarek i mruknął: - Najprawdopodobniej wszyscy już sobie poszli... - przypomniał sobie sesje graczy ciągnące się od wczesnego popołudnia do świtu i wiedział, że sam siebie oszukuje. Dlaczego ma temu zaprzeczać? Chciał pójść. Był zmęczony, rozdrażniony i zapracowany, ale wciąż chciał pożegnać się z tą niezapomnianą bandą maniaków. I być może szczególnie zjedna maniaczką... Zdjął nogi z biurka i ledwo dotknęły podłogi już szedł w stronę drzwi. Alex odczuwał satysfakcję, widząc całkowite wyczerpanie graczy. Pokój Chestera był na tyle przestronny, że zmieściły się w nim dodatkowe kanapy. Na tych leżankach spoczywały bezwładne ofiary o błędnym wzroku. Cały apartament przypominał izbę przyjęć w szpitalu. Tylko gracze, którzy zostali zabici w poprzednich dniach, sprawiali wrażenie bardziej żywych. Wszędzie poniewierały się puste puszki po piwie. Griffin poczuł też silny i słodki zapach czegoś, co nie było tytoniem, i zazgrzytał zębami, stawiając obowiązek przeciwko zmęczeniu. Nie było nawet walki. Zmęczenie zwyciężyło. Zobaczył Acacię w rogu pokoju i ruszył w jej kierunku bez zbytniego pośpiechu, po drodze wyłapując strzępy rozmów... Znajomy, drażniąco energiczny głos powtarzał: - Nie, nie, nie! Haiavaha był tam, ponieważ potrzebny wam był antyogień do walki z zombie. Mieliście zupełnie nie zwracać uwagi na jajo samolotu. I dlaczego nie wróciliście po antyogień? Był to Richard Lopez, który dzielił kanapę z żoną i Chesterem Hendersonem! Mistrz Gry wyglądał rześko i trzeźwo. Mitsuko Lopez przysłuchiwała się im bez komentarzy, przenosząc uwagę od Mistrza Wiedzy do Mistrza Gry, jakby oglądała mecz tenisowy. - Tego mi nie wmówisz! Nie stałeś przed tym potworem z piekła rodem - powiedział Chester bez zawziętości. W roztargnieniu wymieszał z ketchupem garść chrupek kukurydzianych, a potem wpakował sobie to wszystko do ust. Po chwili zaczął mówić: - Phrubhowałeś... Próbowałeś zabić nas wszystkich i wiesz dobrze o tym. Richard pokręcił głową. - Nie bądź dzieckiem. Gdzie mógłbym sprzedać grę, w której zginął Mistrz Wiedzy Chester Henderson? - Jestem zbyt zmęczony, żeby się śmiać. Przyznaj się, chciałeś nam się dobrać do skóry, co? - Och... czasami mój młodzieńczy entuzjazm sprawia, że popadam w przesadę. Mitsuko musiała cały czas przypominać mi o pieniądzach, które stracilibyśmy, gdybym grał zbyt ostro. Straszna kobieta. Zawsze stawia interesy wyżej od przyjemności... - wymienili z żoną szybki pocałunek. Chester zobaczył Alexa i wyciągnął rękę. - Cześć, Gryfie. Dobra gra. Zupełnie nieźle się trzymasz. - Co będzie z McWhirterem? - rozległo się niespodziewane pytanie. Alex aż podskoczył. „Gina? Przecież ona nie żyje...” - To już nie zależy ode mnie - powiedział, szczęśliwy, że jest to prawda. Poszedł dalej. Nie chciał o tym rozmawiać. Martha, ubrana w jasnozielone, luźne spodnie i bluzę, też nie wyglądała na topielicę. Widząc ją, Alex znowu poczuł zaskoczenie graniczące z przerażeniem. Martha zajęta była rozmową z Owenem, Margie i nieznajomym chłopcem w wózku inwalidzkim, co nie przeszkodziło jej wypatrzeć Alexa przeciskającego się przez tłum. - Gryfciu! - ryknęła. Nie wiadomo skąd zaczerpnęła dość siły na powitanie, po którym Alex ledwo zdołał utrzymać się na nogach. - Bałam się, że ci się nie uda. Ogarnięty absurdalnie silną falą czułości dla tej małej, pękatej kobiety, Griffin przytulił ją mocno. Potem Martha odsunęła się krok do tyłu, wzięła się pod boki i zmierzyła go wzrokiem: - Może się mylę, ale myślę, że będziesz piekielnie dobrym graczem. Alex podniósł obie ręce w geście protestu. - O, nie, dziękuję, naprawdę mi już wystarczy... - Akurat - prychnęła pogardliwie. Wyraz jej twarzy trochę złagodniał. - Chodź tu, Gryfciu. Chciałabym, żebyś kogoś poznał. Alex poszedł za nią do Braddonów, którzy powitali go znużonymi kiwnięciami głów. - Słyszałeś już o płetwonurku, Alex? - zapytała Margie. Potrząsnął głową przecząco. - Opowiedz mu, Mary-em. Niska kobieta roześmiała się. - Pamiętasz, jak poszłam pod wodę, Gryfciu? - Czy pamiętam? Jezu! Pamiętam tylko, że zabulgotałaś i znikłaś, zimna ręka zacisnęła się na mojej kostce i... zaraz. Czułem tę rękę. Wtedy po prostu... po prostu przyjąłem to. Czyżbym zwariował? - Na pewno nie. Ten maniak Lopez naprawdę posłał faceta w kombinezonie płetwonurka pod wodę. Płetwonurek wciągnął mnie pod powierzchnię i dał mi tlen. Śmiałam się tak bardzo, że omal się nie utopiłam - zachichotała razem z nim, a potem odciągnęła Griffina do chłopca na wózku inwalidzkim. Patrząc z bliska, Griffin zmienił zdanie o jego wieku. Wyglądał teraz bardziej na trzydzieści lat niż na siedemnaście. Jego gładka, nie pomarszczona twarz i chude ciało sprawiały wrażenie młodzieńczości, gdy patrzyło się na niego z odległości większej niż kilka stóp. - Gryfciu - powiedziała i w jej głosie zabrzmiała łagodność i troska, która zmieniła jej twarz w coś pięknego. - Gryfciu, chciałabym, żebyś poznał mojego brata Patryka. Patryku..? - Mówiła cichym, słodkim głosem, jakby przemawiała do kochanego dziecka. - To jest bardzo ważny człowiek. To Alex Griffin, szef Ochrony całego Parku Marzeń. Patryk reagował powoli. Jego głowa zataczała niewielkie kręgi, gdy podnosił ją, by powiedzieć: - Dź-dzień dobry, p-panie Grif-fm... - musiał się zmagać z ostatnią sylabą nazwiska Alexa. Podniósł wątłą rękę, by podać ją Alexowi, a sam wysiłek, jaki włożył w utrzymanie jej w powietrzu sprawiał, że serce się krajało, gdy patrzyło się na to. Alex uścisnął jego dłoń bardzo łagodnie. - Bardzo mi miło cię poznać, Patryku. - J-jest pan miłym człowiekiem, pa-panie Griffin. Widziałem jak o-ocalił pan moją... moją siostrę dwa razy - oczy Patryka straciły na chwilę tępą szklistość i zaświeciły wspomnieniami. Alex przykucnął przy nim. - Warto było, możesz mi wierzyć. - Patryk obserwował całą grę - powiedziała rozpromieniona z dumy. - On zawsze obserwuje. Griffin zaczął się domyślać. - Czy twój brat grał kiedyś sam? Martha pokiwała głową, wyczuwając, że Alex zrozumiał. - Aż do wypadku, tak. Teraz... - dotknęła jego głowy czule, a on otarł się o jej dłoń jak spragniony czułości kociak. - Teraz tylko ogląda swoją starszą siostrę. Nawet rozumie w większości to, co się dzieje. Griffin spojrzał na jedno, a potem na drugie; na kalekiego mężczyznę-dziecko i karłowatą wojowniczkę i jeszcze bardziej utwierdził się w swoich domysłach. - Od jak dawna grasz, Mary-em? Pokiwała głową. - Znowu masz rację, Gryfciu. Najwyraźniej masz zadatki na detektywa. - Dobrze wiedzieć. Miło mi było cię poznać, Mary-em. - Skinął głową do Patryka, który przyglądał się swojej siostrze wzrokiem pełnym uwielbienia i ściszył trochę głos: - I ciebie też, Patryku. Martha złapała Alexa za rękę i ściągnęła go w dół, by złożyć wielki, mokry pocałunek na jego policzku. - Jeszcze się mnie nie pozbyłeś. Kiedyś znowu powariujemy razem. - Może - Alex ruszył przez pokój do Acacii, która siedziała z Gwen i Ollim. Obok niej było puste miejsce, którego nikt nie zajął i niemal można było wyczuć namacalną nieobecność Toniego. Na twarzach tych trojga malowały się zmęczone uśmiechy, ich głosy były przyciszone. Gwen i Ollie po raz pierwszy siedzieli obok nie dotykając się. Jakoś to nie miało znaczenia. Siedzieli bardzo blisko, a ich czułość była czymś, co sprawiało, że ten kąt stał się miłym i ciepłym miejscem. Gdy podszedł do nich, hałaśliwa muzyka wokół przycichła do poziomu głuchego dudnienia w jego uszach. Stanął dokładnie za Acacią. Ollie podniósł wzrok i popatrzył mu w oczy, w chwili gdy Alex położył dużą, ciepłą dłoń na jej ramieniu. Nie odwracając się, powiedziała: - Cześć, Alex. - Rozjaśnił się cały. Zmęczenie zostało pokonane przez magię jej głosu. Usiadł obok niej, pojmując, dla kogo naprawdę było to miejsce. Acacia odwracała się powoli, aż spojrzenie jej brązowych oczu spoczęło na jego twarzy, a kąciki ust uniosły się w górę. - Wiesz - powiedział tak szczerze, jak umiał - od dawna chciałem, żebyś wypowiedziała moje imię. W jej odpowiedzi była jednocześnie serdeczność i rezerwa. Tylko ciemne kręgi pod jej oczami zdradzały brak snu. - Żałuję, że nie wiedziałam o tym. Czekała; pytanie bez słów... Griffin pokręcił głową. - Nic nie mogę powiedzieć, Cas. Jeśli to pierwsze wykroczenie Toniego... - Pierwsze. - I jeśli nadal będzie współpracował, i jeśli będą istniały poważne wątpliwości co do stopnia złej woli czy premedytacji... - usłyszał świst powietrza wydychanego ze swoich płuc i nagle poczuł się potwornie zmęczony. - Może dziesięć lat. Naprawdę nie wiem. Acacia był oburzona. - I nie możesz pomóc? - Acacio... - „Boże. Jak to powiedzieć?” - Lubię Toniego. Nie mam zupełnie nic przeciwko niemu. Ale on naprawdę miał zamiar skraść coś, co ma wartość milionów dolarów. Poza tym jest winny co najmniej napaści i pobicia. Gdyby Park i władze stanowe chciały wrzucić go do lochu i zamurować od góry, dlaczego miałbym protestować? Gdyby ogień, który płonął w jej głowie podsycić benzyną, jej oczy nie rozjarzyłyby się bardziej wściekle. Przerwał jej niespodziewany wybuch Alexa: - Acacio! Dla ciebie Park to jest miejsce, które odwiedzasz raz czy dwa razy do roku, miejsce pełne ludzi, których imion nawet nie znasz, a którzy pracują w nadgodzinach, żeby dostarczyć ci rozrywki. Absolutnie nie winie ciebie. Gdybym był na twoim miejscu, najprawdopodobniej myślałbym tak samo. Ale dla nas to jest... - To nie jest uczciwe, Alex! On nie chciał zabić nikogo. Tony nigdy by tego nie zrobił! - w jej głosie pojawiła się rozpacz. - Myślałam, że go znam. Do cholery, ja go znam! Jestem pewna, że sprawdził, czy ten strażnik oddycha, zanim zostawił go. Alex, ja go znam! - Powiedz to koronerowi. Jeśli już o to chodzi, powiedz to Rice’owi. Alex bezskutecznie usiłował ukryć irytację. Nie o tym chciał rozmawiać, nie to chciał powiedzieć. Może powinien po prostu wyjść... Ale Gwen wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia Acacii, i jej gniew zgasł. - W porządku. To była tylko jego wina. W powietrzu była jakaś pustka, którą Alex chciał czymś wypełnić. Słowami... dotknięciami... Lecz zamiast tego siedział tylko obok Acacii, nie dotykając jej, aż Ollie pociągnął Gwen za rękę. - Chodź, kochanie - powiedział. - Myślę, że powinniśmy pójść policzyć trochę baranów. Oni muszą porozmawiać. Acacio, śniadanie jutro? - Oczywiście. Dobranoc, Gwen. - Dobra gra, Griffin - Gwen uścisnęła Acacię. Acacia przyglądała się przez chwilę wychodzącym. - Powinieneś był widzieć ich ponowne spotkanie. - Olliego i Gwen? - Tak. To było niesamowite. Ollie na początku bał się ją dotknąć. Musiała chwycić go i pocałować zanim mógł się ruszyć. Oboje roześmiali się wiedząc, że tylko odwlekają to, co nieuniknione. Kiedy śmiech ucichł, nie powiedzieli nic. A potem dłoń Griffina poszukała jej dłoni i uścisnęła ją słabo. - Wyjeżdżasz jutro, Cas? Odgarnęła włosy do tyłu wolną ręką. - Tak jest napisane na bilecie. - W takim razie, chyba pora, żeby się rozstać. Miło mi było poznać cię. Mówię szczerze. Zacisnęła zęby i wbiła wzrok w dywan. - Chciałabym móc powiedzieć to samo. Alex poczuł chłód jej dłoni i wycofał się, zanim ona mogła zrobić to pierwsza. - Czyżby doszło już do tego? - Nie zrozum mnie źle. Jesteś fascynujący, Griffin. I piekielnie seksowny. I trochę przerażający. Czy naprawdę przyszedłeś tu po to, by pożegnać się ze mną jak gdyby nigdy nic, po tym jak posłałeś mojego chłopaka do więzienia na dziesięć lat? To był już koniec. Atmosferę ściął mróz. Och, żeby znaleźć odpowiednie słowo, dowcipne stwierdzenie, na przykład: „To tylko gadanie jak po zapachu neutralnym, kochanie, nie pochlebiaj sobie...” - Zostałem zaproszony - powiedział i wstał. - Griffin! - zawołała do niego. Jej oczy były niemożliwie rozszerzone. - Przecież był jeszcze wspólnik, prawda? Ktoś miejscowy? „Przypuśćmy, że Tony został w to wrobiony”. A co będzie, jeśli uda im się uciec z tym, co chcieli? Przypuśćmy, że Tony był tylko kozłem ofiarnym i podczas gdy wy go prześladujecie, te grube ryby uciekają? Wyraz twarzy Alexa nie zmienił się. - Fantazje skończyły się, Acacio. Tony zagrał w nieodpowiedniej grze, w nieodpowiednim miejscu i zapłaci za to - „Do cholery, nie możesz niczego powiedzieć, żeby nie być przy tym panem Griffinem, co?” I wtedy jedyne słowa, które miały znaczenie, wypłynęły na wierzch jego myśli: - Przykro mi, że musieliśmy się spotkać - powiedział. Milczała, ale atmosfera zrobiła się nieco cieplejsza i wiedział, że uwierzyła mu. A potem, jako że wszystko, co można było powiedzieć, zostało powiedziane, wyszedł. Griffin czuł, jak jego materac ugina się pod dwustufuntowym, bezwładnym ciężarem istoty ludzkiej. Temperatura w pokoju wynosiła siedemdziesiąt stopni Fahrenheita, więc nie trudził się, by nakryć się prześcieradłem. Przyglądał się usypiającym wzorom, które tańczyły w powietrzu przed jego oczami; uspokajającym pastelowym kształtom, pulsującym i wibrującym w rytmie osiemnastu uderzeń na minutę. Odległe bulgotanie akwarium w salonie i jego cichy, równy oddech były jedynymi dźwiękami. Tutaj, z daleka od hałasu na zewnątrz, mógł wsłuchać się w swoje ciało, czuć sińce i skaleczenia, przyjemne zmęczenie i puste miejsce w umyśle, które zapełni się przy pracy. Tutaj mógł nareszcie przestać być czujny i zasnąć. Ale nie mógł spać. Zupełnie nie mógł. Zadanie zostało wykonane. Nie zostało nic, co mógłby zrobić, co powinien zrobić w sprawie Toniego i Acacii. Jutro przekaże swój raport Harmony’emu, złoży zeznania i będzie to koniec jego osobistego zaangażowania. Odpoczynek. Od wielu dni nie myślał o niczym innym. Nic innego nie mogłoby uczynić go szczęśliwszym. Ale teraz, gdy usypiające wzory wiły się jak węże przed jego oczami, a ciepłe powietrze krążyło wokół jego nagiego ciała, nic nie zdawało się tak odległe jak sen. Morderstwo w Parku Marzeń. Boże, co za koszmar. Czy mógł to być wypadek, mimo tego, co powiedział Novotney? Lekarze w końcu nie są wszechwiedzący... Czy Tony mógł być też zręcznym kłamcą, niezależnie od tego, co Griffinowi wydawało się, że w nim widzi. Gryf też nie był wszechwiedzący... A może naprawdę został wrobiony? Przypuśćmy, tylko przypuśćmy, że to Rice był tym człowiekiem wewnątrz. Cóż to byłby za ponury żart. Rice miał doskonałą możliwość dokonania włamania. Przypuśćmy, że Rice przekazał notatki i zapach neutralny Toniemu, potem pozwolił mu się związać... Obaj postępowali zgodnie z instrukcjami... dać się związać jak prezent gwiazdkowy, tak żeby trzeci wspólnik, niespodziewanie dla nich obu, mógł zamknąć Rice’owi usta zaciskając mu nos... Griffin potrząsnął głową. Tak można myśleć tylko o człowieku, którego się nie lubi. Drażniło go, że nie polubił Rice’a. Ale w końcu Rice nigdy nie dał Griffinowi po temu okazji. Zawsze pełen rezerwy, uprzejmy, lecz chłodny. Zdolny do tej absolutnej obojętności nawet w stosunku do człowieka, któremu zawdzięczał pracę... Alex zmrużył oczy w ciemności, snując niepokojące rozważania. Jeśli Rice był prawdziwym złodziejem, to dlaczego miałby zginąć? Jeśli wiedział za dużo... ale czemu miano by powiedzieć mu więcej niż Toniemu? Nie, to nie to. A więc dlatego, że Rice znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Co zobaczył? Co wiedział..? „Gryfciu, najwyraźniej masz zadatki na detektywa”. Griffin wsłuchiwał się w szmer swojego oddechu, w łomot w piersi, szum krwi w uszach i wiedział już, że musi zadzwonić do Millicent. Usiadł na łóżku i zawołał: - Centrala! Pojawił się ekran; bladofioletowy prostokąt światła. Głos zapytał: - Tak, panie Griffin? Tłumiąc ziewnięcie, powiedział: - Summers, Millicent Summers. Rozmowa priorytetowa. Dwadzieścia sekund później ekran zapulsował i pojawiła się twarz Millie o zapuchniętych i niezbyt przytomnych oczach. - Szefie? Co się dzieje? „A mam cię!” - pomyślał, ale w tej chwili nie miało to znaczenia. - Potrzebuję twojej pomocy, skarbie. Ty zajmowałaś się... Zanim zdążył skończyć, już była czujna. Jej oczy oprzytomniały, usta zacisnęły się w wąską linię. „Na Boga” - pomyślał Alex. - „Chyba nigdy nie rozgryzę jej tajemnicy”. Rozdział 31 Odjazdy O dziesiątej dziesięć w środę rano Skip O’Brien wyglądał tak, jak wyglądali gracze, gdy wychodzili ze Spruce Goose. Uśmiechnięty, pewien sukcesu, ale bardzo zmęczony. Mrugnął okiem patrząc na Griffina i Harmony’ego, lecz nie widząc na ich twarzach uśmiechów, sam przestał się uśmiechać. - Czyżbym się spóźnił? Alex był wypoczęty i trzeźwy po dziesięciu godzinach snu. - Nie czekaliśmy zbyt długo. Kawy, Skip? Wyglądasz tak, jakbyś jej potrzebował - podał mu kubek. - Dobrze. Czarną. Dziękuję. Położyłem się do łóżka dopiero o piątej rano. Ale warto było - Skip położył swoją walizeczkę na biurku i upił kawy. Griffin ponownie napełnił pustą filiżankę Harmony’ego, a potem swoją. Harmony pociągnął łyk i skrzywił się. - Dobrze. Cieszę się, że wreszcie kończymy tę paskudną sprawę. Skip? Proszę o raport. Griffin patrzył, jak Skip wyjmuje trzy kartki ze swojej aktówki i przegląda je. O’Brien poprawił okulary i przesunął wzrokiem po jednej z kartek. - Odzyskaliśmy prawie połowę zapachu neutralnego. Biorąc pod uwagę siłę odczuć uczestników gry, sądzę, że możemy przypuścić, iż odzyskaliśmy całość. Odzyskaliśmy również materiały z wzorem chemicznym substancji i mamy zeznania potwierdzone przez wykrywacz kłamstw, że nie zostały one powielone. Chociaż nie mamy taśm, które moglibyśmy przestudiować, raport złożony przez szefa Ochrony Griffina zdaje się wskazywać, że narkotyk spisał się znacznie lepiej, niż spodziewali się najwięksi optymiści spośród nas - uśmiechnął się lekko. - Panowie, myślę, że to jest to - położył papiery z powrotem na kolana. Harmony postukał grubym palcem w notatnik na biurku. - Bardzo dobrze. Alex? - Od mojej strony nie wygląda to tak ładnie, panie Harmony. Twarz łysego mężczyzny nawet nie drgnęła. - Proszę wytłumaczyć. - Nie jestem pewien, czy znamy już całą prawdę. Trzeba jeszcze znaleźć odpowiedzi na kilka pytań w sprawie Rice’a. - Czyżby to nie było morderstwo? - Tak twierdzi koroner. McWhirter twierdzi, że kiedy zostawiał Rice’a, ten był żywy i zdrowy, a test potwierdza, że Tony nie kłamie. Ale McWhirter nie jest lekarzem... Dziś o piątej rano złapaliśmy jego wspólnika, gdy próbował odebrać notatki i zapach neutralny - Alex nagle wyszczerzył się w uśmiechu. - Był mokry jak kot w przeręblu i równie szczęśliwy... McWhirter miał zostawić skradzione materiały za sztucznym wodospadem. Tyle nam powiedział. Nie wiemy, kto jest tym człowiekiem w Sacramento... jeszcze. Będziemy wiedzieli. Problem polega na tym, czy Rice był w to zamieszany? Jego mieszkanie zostało splądrowane zaledwie dwa dni wcześniej, potem niespodziewanie poprosił o chwilowe zwolnienie... - Do czego właściwie zmierzasz? - Skip zmrużył oczy. - To tylko przypuszczenie, ale wiadomo przecież, że złodzieje czasem biją się między sobą. Palec Harmony’ego stukał teraz ciszej. - Wciąż nie jestem pewien, czy cię rozumiem. Griffin westchnął. Musiał to powiedzieć, a nie było to nic miłego. Mógł nie mieć racji. Wolał mieć nadzieję, że się myli. W końcu zaczął mówić: - Rice stwierdził, że nic nie zniknęło z jego mieszkania. Sądzimy, że kłamał. Zginęła statuetka. Podobno była pusta w środku. Dwa dni później Rice nie żyje, a zapach neutralny znika. Skip, kiedy dokładnie sprawdzano zawartość tej szafki po raz ostatni? - Zaczynam rozumieć... o co ci chodzi - Skip pomyślał przez chwilę. - Będę musiał sprawdzić. - W porządku. Teraz pomyśl razem ze mną. Przypuśćmy, że zapachu neutralnego już wtedy nie było? Przypuśćmy, że Rice ukradł go, a potem urządził to wszystko, żeby odwrócić uwagę policji? - W takim razie... - Harmony zmarszczył brwi jeszcze bardziej. - Myślisz, że w posążku znajdowała się ta ampułka i ktoś skradł ją ponownie? A potem oddał nam? To nie ma sensu. - Wiele z tego nie ma sensu, panie Harmony. Może Rice zrobił się chciwy i nie sprzedał narkotyku swoim przyjaciołom. Może McWhirter jest znacznie bardziej wyrachowanym człowiekiem niż możemy to sobie wyobrazić. Wiem tylko, że coś jest nie tak i kazałem Bobbickowi sprawdzić jeszcze raz mieszkanie Rice’a. Może to, czego potrzebujemy, jest tam. O’Brien zmrużył oczy. - Przecież mieszkanie Rice’a zostało już raz przeszukane? - Nie dokładnie. Tylko sfotografowane. - W każdym razie, KTOŚ je przeszukał. - To prawda. I może nie znalazł tego, czego szukał. Jest cała masa sposobów na schowanie różnych rzeczy w mieszkaniu typu CMC, o których może nie wiedzieć ktoś obcy. - Miejsce tak duże, by ukryć posążek? - Nie, tylko na tyle, by ukryć to, co miało w nim być. Rice był rzeźbiarzem- amatorem, wiesz o tym. Nie byłoby dla niego niczym trudnym zrobienie sztucznej cegły w kominku. Holoprojekcja książki mogła zasłonić dziurę w półce... Sam nie wiem. - Alex spojrzał na mankiet świeżej koszuli. - Bobbick musi już być na miejscu. Jeśli jest tam cokolwiek, znajdziemy to. Skip zatrzasnął swoją aktówkę. Uff. To brzmi paskudnie. Lepiej już pójdę sprawdzić dane dotyczące tej szafki. Proszę mi wybaczyć... Alex zaklął w myślach. Harmony machnął ręką w powietrzu. - To może poczekać, Skip. Chciałbym dowiedzieć się czegoś o tej formule chemicznej, którą odzyskaliśmy. W jakim stopniu jesteś z nią zaznajomiony? Czy dość, by stwierdzić, że jest prawdziwa? - Ja... to trudno powiedzieć. Mógłbym...hm...zadzwonić w tej sprawie do Sacramento, ale jeśli przeciek jest tam, to formuła może już być podmieniona. A jeśli nie jest, nie możemy porównać ich, rozmawiając na otwartej linii. Usiadł, a potem znowu wstał. - Posłuchajcie. Muszę mieć w laboratorium jakieś notatki na ten temat. Gdybym mógł je porównać..? Harmony spojrzał na Griffina, a potem na Skipa. Nie podobało mu się, kiedy Griffin poruszył tę sprawę wcześniej, gdy była to tylko hipoteza. Teraz wręcz czuł do niej odrazę i widać to było na jego twarzy. - Możesz przecież zatelefonować, żeby ci je przyniesiono. Niech ktoś poszuka w twoim biurze. Wyślemy posłańca, żeby je przyniósł, jeśli będzie trzeba. - Ja... my nie możemy, hm... I tak już było dużo kłopotów. To zbyt cenne. - Jesteś zbyt cenny dla nas tutaj, Skip - powiedział łagodnie Griffin i zwrócił się do Harmony’ego. - Jest pewna osoba w Sacramento, której nazwisko znaleźliśmy w notesie z telefonami u Alberta Rice’a. Jest to kobieta, nazwiskiem Prentice, Sonja Prentice. Harmony pokiwał głową ponuro. Krew odpłynęła z policzków O’Briena. Jego spojrzenie przemknęło od Harmony’ego do Griffina i znów do Harmony’ego... - Co to ma znaczyć do wszystkich diabłów?! - ledwo mógł mówić. Oddech zaświszczał mu w gardle. - To znaczy, że chcemy znać prawdę, Skip. O’Brien poruszył wargami w milczeniu. - Nie możecie... - Tak, możemy - powiedział Griffin. - Wiemy o Sonji i wiemy o tobie i Rice’u. - O Boże... - szepnął O’Brien. Potem oczy mu rozbłysły, a wargi zacisnęły się w wąską, bladą linię. - Nie powiem nic, dopóki nie zobaczę się z moim adwokatem. Odezwał się Harmony. Tym razem jego kulturalny i precyzyjny głos nie był niczym miłym dla uszu. - Nie jestem pewien, czy zdajesz sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Przedyskutowaliśmy to z Alexem przed twoim przyjściem. Nie możemy oddać cię w ręce policji. Na nieszczęście. Oczy Skipa zwęziły się. - Co chce pan przez to powiedzieć? - Jak myślisz, co się stanie, kiedy rozniesie się, że główny psychiatra Cowles Industries, człowiek, który był szefem naszego działu psychologii dziecięcej od sześciu lat, jest zimnym mordercą? - Zrobiłeś to, Skip - powiedział matowym głosem Griffin. - Miałeś możliwości wprowadzenia zmian do akt Rice’a. Pracowałeś w Ośrodku Badawczym tej nocy, gdy został zabity - nachylił się blisko Skipa, który zamknął oczy i oddychał ciężko. - Musimy znać prawdę, Skip, całą prawdę. Albo dowiemy się od ciebie, albo przyjdzie policja i ona się tym zajmie, a wszystko trafi do gazet. O’Brien znowu poruszył bezdźwięcznie wargami, a potem długo i boleśnie westchnął. - To przez tę dziewczynę, Prentice. Mój Boże, to było tak dawno temu... Zapalił papierosa drżącą dłonią. Griffin patrzył jak dym kłębi się chmurą wokół Skipa. W końcu Harmony włączył wentylator. - Rice był moim studentem w Sulphur University. Bystry, obiecujący. Zostaliśmy przyjaciółmi. Moja żona bardzo szybko przyzwyczaiła się do bycia żoną wykładowcy uniwersyteckiego i weszła w kurs. Zabawy, prywatki... Albert potrafił mówić do rzeczy i... słuchał mnie. Podziwiał mnie. Zrobił gest dłonią z papierosem. Dym zataczał spirale w powietrzu. - Zostaliśmy kochankami. Nie trwało to długo, ale było silne. To było bardziej zauroczenie. Kiedy próbowałem wycofać się, on zaczął się wściekać. Dostał zupełnego bzika. Przysiągł, że powie władzom uniwersyteckim. Mówił, że chcę go opuścić, że już mi na nim nie zależy. Próbowałem pokazać mu, że to nieprawda... - zamilkł. Griffin spokojnie czekał na dalszy ciąg. Potem Skip odezwał się znowu: - Sonja chodziła na zajęcia do mnie w poprzednim semestrze. Była samotna, wiedziałem o tym i pomyślałem, że może mają ze sobą tyle wspólnego, aby nawiązała się między nimi zażyłość. - Ona też była twoją kochanką? - głos Alexa był niebezpiecznie spokojny. O’Brien żałośnie pokiwał głową. Dobry, stary Skip. Gotów dać amerykańskiej młodzieży wszystko, łącznie z samym sobą. - Przez jakiś czas działało. Może tylko aby mi dokuczyć, aby udowodnić, że nie jest emocjonalnym kaleką, którego podobno zrobiłem z niego, Albert zaczął chodzić z Sonją. Właśnie wtedy pozowała mu do tego posągu. Czasami... zabawialiśmy się razem we trójkę... - zamknął oczy i przełknął ślinę. - Do diabła - szepnął - jako urzędnik Dziani Ochrony, Alex, wiesz dobrze, że nic z tego nie jest podstawą zaskarżenia do sądu. - Wiem - powiedział bezbarwnie Griffin. - Dokończ już. Co miało być w tym posążku? - Albert... brał narkotyki. To dlatego zrobił posąg pusty w środku. Wyprodukował w laboratorium trochę kokainy. Pewnego wieczoru naćpaliśmy się strasznie. Sonja wzięła za dużo, cholernie za dużo. Nie wiem dlaczego Albert nie przestawał dawać jej kolejnych porcji, ale wyglądało na to, że sprawiało mu przyjemność patrzenie, jak ona traci zmysły. - A straciła coś więcej. Pokiwał głową. - Wszyscy byliśmy mało przytomni i wreszcie zauważyłem, że Sonja ma kłopoty z oddychaniem. Byłem przerażony, próbowałem zastosować jakąś reanimację, ale ona po prostu przestała oddychać, to wszystko. Nie mogłem w to uwierzyć. Byłem zbyt przerażony, żeby wezwać pogotowie. Moja praca, moja żona... - I tak umarła. Skip nie mógł spojrzeć im w oczy. - Umarła. Naprawdę. Uwierzcie mi, proszę... - próbowałem zadzwonić po policję. Ale Albert prosił mnie. Błagał, żebym tego nie robił. Powiedział, że moglibyśmy odnieść ją do akademika tak, żeby nikt nas nie zobaczył. Wciąż byłem oszołomiony. Nie wiedziałem, co mam robić. Harmony był bezlitosny. - A więc pozwoliłeś mu namówić się na to. - Tak. Albert poszedł pozbyć się przyborów do palenia i reszty narkotyków. Potem, o trzeciej nad ranem, zanieśliśmy Sonję do akademika, weszliśmy do jej pokoju i zostawiliśmy rozebraną w łóżku. Pamiętam, jak czytałem w gazecie i słyszałem jak mówią o „samobójstwie”... Ukrył twarz w dłoniach. - Przestałem widywać się z Rice’em i tak to się skończyło. Dwa lata temu odezwał się znowu. Ten drań zadzwonił do mnie do domu! Powiedział, że wie, że pracuję w Cowles Industries i że potrzebuje pracy. Nie groził mi, ale groźba wisiała w powietrzu. Powinienem był pozbyć się go w jakiś sposób. Ale... Załatwiłem mu pracę. - I wtedy zaczęły się żądania, tak? Lepsza posada... Manipulacja jego profilem psychologicznym... Tylko lekkie wykręcenie ręki, mały szantażyk, który rósł... - Griffin umyślnie nie dokończył zdania. O’Brien kręcił głową... - To wcale nie było tak. To było raczej „zrób przysługę przyjacielowi”. Albo „upewnij mnie, że jesteś moim przyjacielem”. On wciąż napierał, a ja wciąż próbowałem stawiać opór. Wreszcie powiedział, że ma jeszcze te przybory do palenia, i że jest na nich cały komplet odcisków palców. Jego. Moich. Jej. Jeśli nie będę robił tego, co zażąda, otrzyma je policja. Powiedział, że ja mam więcej do stracenia niż on. Miał rację. Więc włamałem się do jego mieszkania i zdemolowałem je w poszukiwaniu przyborów. Rozbiłem posąg, ale nic w nim nie było. Następnego dnia powiedział, że mam dwadzieścia pięć godzin na sfałszowanie jego akt albo pójdzie na policję. Zrobiłem to. Tej nocy, kiedy włamano się do Ośrodka Badawczego, poszedłem powiedzieć mu, że teraz ma tyle samo do stracenia, co ja, i że jedziemy na jednym wózku. Wydawało się, że Skip zapomniał o nich. Jego wzrok był rozmarzony, spokojny. Nie widział nic wokół siebie. - Znalazłem go w jadalni, związanego jak indyka. Już wtedy wiedziałem, że go nie przekonam. Naciskałby mnie tak długo, dopóki byłby przekonany o mojej słabości. Chciałem zachować stanowisko, wolność... uratować małżeństwo. On mógł mnie zrujnować. I oto siedział tam, wpatrując się we mnie znad tego szerokiego plastra zaklejającego mu usta, czekając, żebym go uwolnił. Pociągał nosem, kiedy nabierał powietrza. Głos Skipa był przesycony chorobliwą fascynacją, strachem i poczuciem władzy. - Pociągał nosem, jakby specjalnie zwracał uwagę na swój nos. Alex, czułem się tak, jakbym znalazł wielkanocny koszyczek. [W krajach anglosaskich na Wielkanoc dzieci szukają ukrytego koszyczka z prezentami od Zajączka.] Kiedy chwyciłem go za nos, zaczął szaleć. Musiałem klęknąć mu na piersi, żeby go przytrzymać. Dopiero po dwóch minutach udało mi się go dobrze uchwycić, a upłynęły jeszcze następne trzy, zanim wreszcie przestał się szarpać... Spojrzał na swoje paznokcie, wybrał jeden po długim namyśle i zaczął go obgryzać. - Nigdy nie znalazłem przyborów do palenia. Może Bobbick będzie miał więcej szczęścia. - Wątpię - powiedział Alex. - Rice musiał je wyrzucić, tak jak mówił ci na początku. W biurze zapadła na chwilę śmiertelna cisza. Dym z papierosa cicho dryfował w stronę wentylatora na suficie. Trzej milczący i nieruchomi mężczyźni patrzyli na siebie z namysłem. Harmony odezwał się pierwszy: - Więc co mam zrobić? Wiemy, że ty to zrobiłeś, ale prawdopodobnie nie udowodnimy tego. Nawet gdybyśmy mogli, nie możemy pozwolić sobie na przekazanie cię policji. Ucierpiałoby zbyt wielu niewinnych ludzi. Ucierpiałoby na tym Cowles Industries - postukał grubymi palcami po blacie biurka. - Griffin? Jak do tej pory ty tutaj przewodziłeś. Masz jakiś pomysł? - Tak - powiedział Alex chłodnym głosem, starając się nie patrzeć na Skipa. - Po pierwsze. Skip składa rezygnację i natychmiast opuszcza Cowles Industries. Po drugie, zgadza się nigdy więcej nie pracować z dziećmi. Nigdy i nigdzie więcej. A jeśli nie... - spojrzał teraz na Skipa. Po tym, w jaki sposób jego były przyjaciel cofnął się i skulił na swoim krześle, Alex poznał, że O’Brien widział Griffina takim, jak nigdy przedtem. - ...wtedy porozmawiamy z jego pracodawcami. I jego żoną. - Zrozumiałeś? Skip pokiwał głową. Griffin przymknął lekko oczy. - Została jeszcze sprawa Toniego McWhirtera. On może być złodziejem, ale nie jest mordercą i nie chcę, żeby go traktowano w taki sposób. - Alex, nie możemy przecież powiedzieć prokuratorowi... - zaczął Harmony. - Nie, nie możemy. Możemy za to zapewnić Toniemu dobrego prawnika. Mogę poświadczyć, że istnieją poważne wątpliwości co do jego zdolności do popełnienia morderstwa z zimną krwią. To, wraz z wynikami badań na prawdomówność, jeśli się zgodzi, może stanowić przeciwwagę dla raportu koronera. - Dobrze... - I jeszcze jedno. Nawet w takiej sytuacji kilka lat zostanie dodanych do jego wyroku za co najmniej nieumyślne zabójstwo. Kiedy wyjdzie z więzienia, mam zamiar zaproponować mu pracę. U siebie. Rozgryzł mój system bezpieczeństwa, a taki człowiek przyda mi się. Co powiesz na to? Mężczyzna o barkach zapaśnika pokiwał głową. - To brzmi uczciwie. Odwrócił się do mężczyzny z aktówką, którego twarz była mocno napięta na kościach policzkowych i który usiłował schować się w miękkich obiciach fotela. - W porządku, O’Brien - rzekł Harmony głosem niemelodyjnie przykrym. - Chciałbym teraz, żebyś napisał podanie o zwolnienie, a potem zabrał rzeczy ze swojego biurka. Masz opuścić Park dziś do 14.00, a CMC do przyszłego tygodnia. Griffin wstał. - Nie zostaniesz, Alex? - Nie, nie mógłbym znieść tego dłużej. Doszedł już do drzwi, kiedy usłyszał jak Skip skomli: - Ale... co ja powiem... Melissie? I zanim zdążył opamiętać się, usłyszał, jak mówi: - Zawierz swojemu instynktowi, Skip. Powiedz jej cokolwiek, z wyjątkiem prawdy. Potem drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem. Alex ze swojego biura patrzył na wieże i kopuły Parku Marzeń. Na ulicach byli ludzie. Nie widział ich twarzy, ani nie słyszał ich, ale wiedział, że są szczęśliwi. Tak mówiły ich baloniki, cukrowa wata i kolorowe podkoszulki. Tak mówiły dzieci, które skakały w rytm odległej, wesołej melodii. Tam na zewnątrz było słońce, kolory, magia i muzyka. Jutro, albo w przyszłym tygodniu, ci ludzie odjadą. Wrócą do swojego świata, zabierając ze sobą kawałek Marzenia, aby rozjaśniło ich życie. A kiedy ich życie znowu stanie się nudne i puste, pomyślą o wakacjach, podróżach... i Parku Marzeń. Zaśmiał się z siebie. Jak często oskarżał graczy, że zacierają granice między fantazją a rzeczywistością? Prawda była taka, że ich fantazja była jego rzeczywistością, a ich rzeczywistość jego fantazją. Tony do śmierci będzie myślał, że zabił człowieka i nic na to nie można poradzić. Jeśli już o to chodzi, nie mija się to tak bardzo z prawdą. Tony McWhirter ryzykował życiem wszystkich, którzy tej nocy stanęli mu na drodze. Mógł spotkać kogoś, gdy wychodził z szybu S.A. 18, i co byłoby wtedy? Mógł zgnieść Rice’owi tchawicę, Rice mógł naprawdę umrzeć z powodu zatkanego nosa. McWhirter mógł zginąć w tej walce, obciążając Rice’a zarzutem zabójstwa. Zamiast tego zostawił Rice’a jako prezent dla każdego, kto miał ochotę przytrzymać go za nos. Tony musiał znać ryzyko włamania. Ludzie czasem giną w czasie rabunku. Lecz jeśli Tony dostał, co mu się należało, to co powiedzieć o Skipię O’Brienie? Alex uderzył w kontrolki na biurku i ekran przed nim zaczęły wypełniać kolejne zjawy: opuszczony teren gry, ulice Sektora Pierwszego, pasy ruchu wyznaczone dla pojazdów z hoteli... To nieuczciwe. Po prostu nieuczciwe. To, że Skip O’Brien uszedł sprawiedliwości, jest wręcz obrzydliwe. „Zobaczymy się później, szefie...” Właśnie. Może gdyby Griffin zauważył, że Rice nic nie powiedział do O’Briena, swojego byłego nauczyciela, człowieka, który załatwił mu pracę w Parku Marzeń... gdyby zauważył, że Rice mówił przy O’Brienie tylko z ironią... „Musieli pominąć w rozmowach wszystko, co było ważne”. Ale to oznaczało, że za dużo wymagał od siebie, a to też nie było uczciwe. Holograficzne okno zamigotało w powietrzu nad jego biurkiem i zmaterializowała się w nim twarz Millie. - Masz gościa, Griff. - Millie była niezwyczajnie cicha i miała niespokojne spojrzenie. Razem z Bobbickiem traktowali go z przesadnym respektem od czasu, gdy wyłożył im swoje podejrzenia w stosunku do O’Briena. Przyjaciel. Kumpel. Morderca... - Nie może poczekać, Millie? - w jego głosie zabrzmiało więcej bezpodstawnego rozdrażnienia, niż chciałby okazać. „Zostawcie mnie w spokoju. Pozwólcie mi cierpieć w samotności...” - Wydaje mi się, że nie, Alex. Westchnął ciężko. - Proszę, wprowadź ją - wyłączył holograficzny ekran. Kiedy stanęła w progu, odcinająca się wyraźnie na tle ciemności, z włosami, które spływały po jej plecach jak szal, przełknął nerwowo ślinę, niepewny, czy właśnie tego chciał. - Cześć, Alex. - Witaj, Cas. Co cię tu sprowadza? - Czy muszę mieć powód? - Nie, ale wierzę, że masz. Pokiwała głową, uśmiechając się. - Chciałam powiedzieć, że w głosowaniu przyznano ci premię w wysokości pięćdziesięciu punktów dla Najlepszego Początkującego Gracza. Odchylił się na oparcie swojego fotela i założył ręce pod głowę. Acacia podeszła kilka kroków bliżej: - Mogę usiąść? - Proszę - wsunęła się na fotel i wytarła dłonie o spodnie. - Myślałam, że może chcesz dowiedzieć się, jaki był ostateczny wynik gry. Milczał, obserwując ją. - Drużynowo zdobyliśmy prawie dwa tysiące sto punktów. Ja osobiście dostałam sto siedemdziesiąt. Przerwała na chwilę. - Ty zarobiłeś sto siedemdziesiąt cztery, plus premię. Gratulacje. Nie jesteś już nowicjuszem. Jakimś cudem jej uśmiech stał się tak ciepły i żywy, że przebył dzielącą ich odległość i przez chwilę znów byli razem. - Dziękuję ci. Doceniam to, naprawdę. Ostatnio bardzo czułem się nowicjuszem. - Jest jeszcze coś, Alex. Martwię się o Toniego... Może go kocham, nie jestem pewna. Wykorzystał mnie, żeby się dostać do gry... - Hej, nie myśl tak. Na pewno złożyli mu propozycję już po tym, kiedy został zarejestrowany. Potrzebny był im nowicjusz. Ściągnęła brwi. - Och! - wzruszyła swoimi silnymi, gładkimi ramionami. - Nieważne co zrobił! Nie mogę pozwolić, by to, co się stało, powstrzymało mnie od powiedzenia ci jak bardzo cię lubię. - Nie teraz, Cas. Ale ona już zrozumiała. - Nie, nie teraz. Ale jeszcze się mnie nie pozbyłeś, wrócę jeszcze - jej ciemne oczy zabłysnęły. - Pewnie wcześniej, niż będziesz chciał. - Wątpię - usłyszał jak mówi i był zaskoczony i szczęśliwy, że udało mu się to z siebie wydusić. - Mój pociąg odchodzi za dwadzieścia minut - powiedziała wstając. Wstał również i przepaść między nimi znowu rozrosła się niemożliwie ogromnie. Wyciągnął do niej rękę. Popatrzyła na nią przez chwilę, a potem uścisnęła ją. Łagodnie przyciągnął ją bliżej do siebie, czując zaledwie minimalny opór i pocałował ją. Był to lekki, krótki pocałunek, jednak zawarła się w nim raczej obietnica niż pożegnanie i Griffin poczuł się nagle szczęśliwy. Acacia odwróciła się, zatrzymując dopiero przy drzwiach. - Ja wrócę, Alex - powiedziała. Rozpaczliwie szukał w myślach właściwej odpowiedzi. - Dobrej gry - powiedział wreszcie, a początki uśmiechu objęły te słowa. - Dobrej gry - powtórzyła i zamknęła drzwi za sobą. Alex siedział w swoim biurze, szczerząc się jak idiota. Po chwili włączył intercom. - Millie? Jego czarny duch opiekuńczy zjawił się natychmiast. - Tak, Griff? - Moje biurko jest denerwująco puste. Do diabła, czyżby nie było tu żadnej roboty? - Oczywiście, że jest, szefie. - Więc przyślij mi ją! - obrócił głową w jedną, potem w drugą stronę, przysłuchując się jak trzeszczy mu kark. „Dobra gra”. Rzeczywiście. - Już w drodze - oznajmiła Millie. Drukarka na jego biurku zaczęła szumieć. - Och, jeszcze jedno, szefie... - Tak, słucham? - Nigdy przedtem nie spotykałam Zabójcy Demonów. Czy mogę dostać autograf? - My, bohaterowie, jesteśmy zawsze zajęci - powiedział od niechcenia. - Spróbuję znaleźć dla ciebie czas we wtorek - patrzył jak arkusze papieru z wydrukiem wysuwają się z jego biurka. Kiedy złożyły się w stos grubości cala, drukarka stanęła. Millie gwizdnęła. - Sporo się tego zebrało. Powodzenia. Osobiście wolałabym walczyć z potworami. „A kto by nie wolał?” - pomyślał w milczeniu. „Kto by nie wolał?” Rozdzielił arkusze papieru i zabrał się do roboty. Posłowie Autorzy muszą przyznać, że wspaniale bawili się pisząc Park Marzeń. Chyba się zgodzicie, że mity melanezyjskie nie ustępują żadnym innym na świecie pod względem osobliwych pomysłów i stopnia zagmatwania. Wszystkie potwory i większość czarów, prezentowanych w tej książce, została zaczerpnięta z dostępnej literatury dotyczącej Nowej Gwinei i pobliskich wysp. Najbardziej pomocnym dziełem była tu książka Petera Lawrence’a ROAD BELONG CARGO (Droga Cargo). Warte przeczytania są również ANUTU CONQUERS IN NEW GUINEA (Anutu zwycięża w Nowej Gwinei) Alberta i Sylvii Frerich, MY FRIENDS THE NEW GUINEA HEADHUNTERS (Moi przyjaciele, nowogwinejscy łowcy głów) Benjamina T. Butchera, HABU Roya Wagnera i THE ISLAND OF MENSTRUATING MEN (Wyspa menstruujących mężczyzn), serio! Iana Hogbena. Papuasi stworzyli Kult Cargo, próbując w ten sposób wytłumaczyć niewspółmierność własnego sposobu życia z wyższą technologią Europejczyków, którzy zmienili ich świat. Papuasi byli pragmatyczni. Przyjęli chrześcijańskich bogów do swego naturalistycznego panteonu i stworzyli takie postacie jak Bóg-Człowiek-na-Górze, Jezus- Kilibob i Bóg-Dodo. Mieli nadzieję, że właściwe połączenie obrzędów i naśladowanie Europejczyków „otworzy Drogę Cargo”, przynosząc im bogactwo, które Bóg przeznacza dla swoich dzieci po równo. Kiedy zawodziło jedno podejście do „rot bilong kako”, a jak do tej pory zawiodły wszystkie, Papuasi zawsze próbowali czegoś nowego. Już dwadzieścia lat temu było co najmniej pięć odmian Kultu Cargo, a jak sytuacja wygląda obecnie, można tylko się domyślać. Ponieważ celem tego kultu jest odbieranie towarów docierających teraz tylko do Europejczyków, Kult Cargo jest ze swej natury tajnym i nielegalnym stowarzyszeniem. Oddawanie czci przedmiotom wykonanym przez Europejczyków doprowadziło do wielu naprawdę osobliwych sytuacji. Pewne plemię próbowało wyinkubować „jajo samolotu” w ognisku, czego skutki lepiej sobie wyobrazić, niż być ich świadkiem. Europejczycy nieświadomi istnienia Kultu Cargo stwierdzali nieraz, że są zamieszani w dziwne matactwa, których celem była kradzież przesyłek lub budowanie lotnisk. Wydaje się, że nie ma żadnego sposobu, aby przekonać Papuasa, że jego wyobrażenie o świecie jest niewłaściwe. Jeśli obecne zaklęcia zawodzą, dochodzi do wniosku, że winna temu jest jego nieznajomość odpowiednich obrządków i zaczyna wymyślać nowe. Weźmy pod uwagę przypadek Yaliego. Urodzony przypuszczalnie w 1912 r., Yali był bez wątpienia tajnym przywódcą Kultu Cargo u schyłku lat czterdziestych i w połowie pięćdziesiątych. W czasie drugiej wojny światowej wstąpił w szeregi armii i był szkolony w Australii. Zwiedzał tam fabryki. Po powrocie do Nowej Gwinei twierdził, że widział Boga i Jego fabryki Cargo. Będąc wysoce inteligentnym i charyzmatycznym bohaterem lat wojny, Yali zdobył wielką władzę dzięki swojemu systemowi „Boss Boys” (Chłopców Szefa), którzy kontrolowali polityczną i religijną działalność w dziesiątkach wiosek. Legenda wspomina również o jego śmierci w dżungli i o ponownym narodzeniu. W zależności, kto o nim mówi, Yali był albo świętym, albo jednym z największych oszustów, jakich widział świat. Peter Lawrance widzi w Yalim ofiarę papuaskiego wyobrażenia świata. Yali naprawdę widział w fabrykach skomplikowane rytuały, których celem było przywłaszczenie sobie towarów stworzonych i rozsyłanych przez Boga. Kult Cargo, albo cześć dla dóbr materialnych, jest tylko jedną z wielu twarzy mitologii melanezyjskiej. Na przykład wiatry, przypływy i deszcze podlegają tam władzy nieprawdopodobnego zbiorowiska bogów, bogiń, duchów i demonów. Fore istnieją naprawdę. O ile wiadomo, są jedynymi na świecie nosicielami kuru, śmiejącej się śmierci. Do tej pory budzą strach jako czarownicy i kanibale. Ogromne węże, jaszczurki, ptaki i inne naturalne stworzenia, od których roi się w opowieściach melanezyjskich, nie potrzebowały szczególnej obróbki, aby dopasować je do potrzeb naszej książki. Czarodziejskie stwory wymagały natomiast pewnych modyfikacji. „Nibek” w dosłownym tłumaczeniu „Duża rzecz”. Podaje się, że ma głowę jak wąż, ciało przypominające kamień i nogi jak stonoga. Jego paszcza jest niewielka, ale rozszerza się „tak jak u pytona, pożerającego szczura”. Straszliwy bidi-taurabo-haza, „wąż-który-czyni-człowie-ka-zgniłym”, jest tak, jak go przedstawiliśmy, tropikalną, morderczą gorgoną. Haiavaha był półbogiem, który strzegł tajemnicy ognia. Jak głosi legenda, ogień ten został skradziony przez psa, który przyniósł go ludziom. Dodaliśmy tu jeszcze „odwrotny ogień” oraz anegdotę w stylu „Takich sobie bajeczek” - „Dlaczego psy nie mówią”. Zombie różnych rodzajów występują w wielu kulturach. Papuasi nie są tu wyjątkiem. Spruce Goose jest oczywiście prawdziwym samolotem. Wzbił się on w powietrze tylko raz, nad Long Beach i Kalifornii, z Howardem Hughesem na pokładzie. Ten fantastyczny samolot transportowy był zbudowany niemal zupełnie z drewna i nigdy nie wprowadzono go do produkcji masowej. Koncepcje gry wykorzystane w „Parku Marzeń” zostały zaczerpnięte z różnych źródeł. Najważniejszymi z nich była gra komputerowa „Dungeons and Dragons”, „The Society for Creative Anachronism” (Stowarzyszenie Twórczego Anachronizmu) i piekielna wyobraźnia fanów na całym obszarze Południowej Kalifornii. Dziękujemy serdecznie wszystkim przyjaciołom, którzy użyczyli swych oczu, uszu i głosów, by powstała ta książka. Bez waszej wiedzy i entuzjazmu, pisanie „Parku Marzeń” byłoby dużo mniej wspaniałym doświadczeniem.