WOJCIECH SZYDA

GENETRIX  i Zabójca Światów

Oh God, I could be bounded in a nutshell
and count myself a King of infinite space.1
WILLIAM SHAKESPEARE - "HAMLET" (II, 2)
Jedność dodana do nieskończoności nie pomnaża jej,
podobnie jak stopa dodana do nieskończonej miary.
Skończoność unicestwia się w obliczu nieskończoności i
staje się czystą nicością (...) Znamy naturę i istnienie
skończoności, ponieważ jesteśmy skończeni i rozciągli jak
ona. Znamy istnienie nieskończoności, a nie znamy jej
natury, ponieważ ma ona rozciągłość jak my, ale nie ma
granic, jak my je mamy.2
BLAISE PASCAL - "MYOLI" (451, 3)
Początek
Morze. Widać dwa odcienie błękitu: spieniony szafir
wody i gładką stal nieba. Pomiędzy nimi człowiek. Ziemia
jest brudem za paznokciem, ogień końcówką żarzącego się
papierosa. Zawinięte w bibułę spalają się światy. Popioły
umarłych krain wędrują do płuc palacza, by powrócić do
żywiołów, z których zostały zrodzone. Mężczyzna spluwa,
fale przyjmują jego ślinę. Chwilę później pet wpada do
morza. Rytuał wypalenia dobiegł końca.
Mężczyzna stoi pośrodku tratwy, wpatrzony w horyzont.
Powietrze zdaje się błękitnym pryzmatem rozszczepiającym
światło. Tratwa ma prowizoryczny żagiel, na którym powiewa
czarna flaga z przekreślonym symbolem wyspy. Pod
drzewcem masztu leży kusza - żelazna, rzeźbiona,
inkrustowana perłami, pokryta złowieszczym wzornictwem.
Czaszki, piszczele, ostrza noży, skrzydlate demony -
symbolika Zabójcy Światów.
Dopływał do jednego z opuszczonych portów. Nagle zdał
sobie sprawę, że nie wykonał planu. Zapomniał o jednej
wyspie, którą miał zniszczyć. Przypomnienie przyszło wraz z
ukłuciem w stopę, gdy niechcący nadepnął na bełt. Sklął się w
myślach za rutynę - monotonność pracy sprawiała, że działał
na pamięć. Liczbę swiatów przeznaczonych do eksterminacji
przeliczał na strzały, którymi dokonywał zabójstw. Kalkulacja
słuszna, lecz zawodna, gdy bełt gdzieś się zapodział. Tak jak
teraz - strzała wypadła z kołczanu, ostrze utkwiło między
belkami tratwy. Zasadniczo powinien wrócić, lecz zbliżał się
wieczór, pora odpoczynku. Budynek tawerny kusił
perspektywą noclegu.
Lubił takie miejsca. Martwe porty, wraki statków celujące
w niebo szkieletami masztów, ławice martwych ryb świecące
w nocy smugami tęczowych brzuchów, a czasami stary burdel
zarośnięty pajęczyną i kurzem, z obowiązkowym szkieletem
pianisty pochylonym nad klawiaturą, z martwą papugą w
zardzewiałej klatce oraz trupami dziwek przykrytymi niedbale
strzępami sukni. Za każdym razem, gdy dobijał do brzegu i
wciągał tratwę na ląd, zastanawiał się, co ulegnie zmianie.
Widział tysiące portów, podobnych jak ziarna piasku lub
krople słonej wody, lecz każdy posiadał znamiona
odróżniające: zabudowania, roślinność, linię brzegową.
Piękno tej przystani kryło się w zrujnowanej tawernie i
lśniących jak diamenty butelkach wyściełających piaszczystą
plażę.
Tratwa nie miała zaczepów i liny, więc musiał
własnoręcznie wyciągnąć ją na brzeg. Fala była słaba, lecz się
zmęczył. Nie te lata - zaklął pod nosem i wykonał ostatni
wysiłek, szarpiąc tratwę na wydmowe wzniesienie. Nie będzie
przypływu. Można ją tu zostawić. Legł na wydmie i spojrzał
w nabrzmiałe chmury. Burza? Powieki ciążyły jak kamienie.
Zasnąłby pod gołym niebem, gdyby nie deszcz. Zerwał się,
podciągnął spodnie, zarzucił na ramię kuszę i przeklinając
poczłapał w stronę uchylonych drzwi burdelu.
Zatęchły mrok. Meble pokryte grubą na palec warstwą
kurzu. Położył się na sofie, omijając wyprute sprężyny.
Zamknął oczy, by oddać się ulubionemu ćwiczeniu.
Wyobraźnia wyświetlała obrazy, próbując ożywić to miejsce.
Dziwki, marynarze, przypadkowi klienci, barmani i lokaje -
krzątali się strojni w swe szepty niczym motyle w niesłyszalny
furkot skrzydeł. Gdzie są teraz, kiedy przestali istnieć? -
myślał, wspominając miliardy wysp, które eksterminował.
Procedura usuwania światów polegała na pozbywaniu się
umarłych krain, rozwiniętych za życia z osobowości
mieszkańców Ziemi Zero. Każdy człowiek wyświetlał
rzeczywistość będącą odbiciem jego cech zdeterminowanych
genetycznie. Zaświat był grabarzem tych krain - morze, po
którym pływał, stanowiło gigantyczny cmentarz. Wysepki
wyłaniały się po śmierci swych projektorów, pełniąc funkcję
tymczasowego kurhanu. Zabójca zastępował czas - zacierał
ślad tego, co i tak uległoby erozji.
Gdzieś, na innych wodach, które nie stanowiły jego
rewiru, rozciągały się żywe wyspy. To tam rodziły się i
upadały kultury i cywilizacje, których mieszkańcy nie zdawali
sobie sprawy, że ich światy stanowią odbicie genotypów ludzi
żyjących na Ziemi Zero. Inna była też skala upływu czasu. To,
co mieszkańcom światów-projekcji zdawało się epoką, dla ich
nosicieli było krótkim epizodem; najwyżej jednym z etapów
życia.
Sama procedura była rutynowa. Akty eksterminacji nie
różniły się od siebie: strzał z kuszy, zebranie zgliszcz i
rytualne wypalenie papierosa. Na miejscu kurhanu wyłaniała
się martwa wyspa. "Ruiny" dawały wyobrażenie o
charakterze mieszkańca Ziemi Zero będącego projektorem.
Na przykład ta portowa spelunka. Pewnie jakiś marynarz,
ogorzały wilk morski, który pół życia spędził pływając na
statkach i przesiadując w szynkach, chlejąc na umór, barłożąc
i śpiewając w chmurach tytoniowego dymu..
Posiedzenie
"Art.Org" było skrótem od "Artificial Organellum".
Przebiwszy błonę komórkową, która natychmiast zasklepiła
się pod wpływem osmozy, monada ochronna habitatu
wpłynęła w galaretowatą cytoplazmę. Przedzierała się jak
łódź przez ocean w bezmiarze organicznych substancji, by w
końcu zakotwiczyć w delikatnym dryfie nieopodal jądra
komórkowego. Sztuczne organellum było mikrobatyskafem
stanowiącym zewnętrzną warstwę jednej z ekspozytur
GENETRIXu - Wysokiego Bakteriofagu.
Wewnątrz trwały burzliwe obrady.
- Proszę o spokój - apelował Mitochondriusz,
przekrzykując zgiełk. - Zaczynamy sprawozdanie.
Do umownej ambony podpłynął komisariusz Goldi.
- Bracia! Ta chwila musiała nadejść. Powłoki opracowały
mapę genetyczną organizmu. To dopiero początek, ledwie
zdołali ustalić prawidłową liczbę genów, lecz zaręczam, że
badania będą kontynuowane. Zaczyna się nowa era w ich
świecie. Wiek pary i elektryczności, w którym mogliśmy
spokojnie funkcjonować, minął bezpowrotnie. Zaczyna się
wiek genetyki i informacji. U Powłok szykuje się
cywilizacyjny przewrót - badania mikrobiologiczne są
zaawansowane, wkrótce będą stanowić dla nas realne
zagrożenie...
Dyskusja trwałaby dłużej, gdyby podenerwowany
deputant Chloroplastus nie zakodował wszystkim członkom
Bakteriofagu:
- Co więc czynić, braciszkowie?
- I ja nad tym myślałem - odparł organellus
sprawozdawca. - Stanowisko komisji jest następujące...
   Referował plan, a "żyjątka" wirowały w wojennym
tańcu deputantów. Według regulaminu oznaczało to
akceptację strategii zaproponowanej przez komisję.
- Spuścić zarazę!... - piekliła się frakcja radykałów.
- Po co? - uspokajali pragmatycy. - Najprościej skasować
im świat. Sami musimy przygotować się do eksmisji.
Poszukamy sobie nowych nosicieli.
- Lecz jak spowodować hekatombę?
- Jeszcze się nie domyślacie? To proste: zabić Nosiciela
Świata powłok.
- Kto jest nim obecnie?
- W tym problem. Nastąpiła wymiana. Do niedawna był
nim pewien portugalski pasterz, ale kopnął w kalendarz.
Obecnie nosicielem Ziemi Zero jest nasciturus.
- Kto?
- Płód, embrion...
- Znacie samicę?
- Za kogo nas uważacie, bracia? Sprawdziliśmy wszystko.
Mater semper certus.
- Któż, ach któż wykona wyrok?
- A mamy jakiś wybór?
- Chyba nie myślisz...
- Usuniemy go rękami Zabójcy Światów.
Siedziba Wysokiego Bakteriofagu zakołysała się
gwałtownie. Mikrowyładowania   przeszły przez
cytoplazmatyczną galaretę. Nadchodziła burza.
Zstąpić na Ziemię Zero
Wyspa, którą przeoczył, okazała się pretekstem.
GENETRIX wzywał, sprytnie manipulując pamięcią
Zaświata. Czekali na brzegu, zwizualizowani na
podobieństwo organicznych żyjątek, i poruszali się jak w
tańcu. Tratwa Zabójcy utknęła na mieliźnie. Po chwili stał
wśród nich, podenerwowany jak zawsze, oślepiony
tęczowymi plamkami. Wiedział, że deputanci Wysokiego
Bakteriofagu celowo nadawali sobie postać wywiedzioną z
obrazu pod mikroskopem. Moc ich była wielka. Jako lokalni
ekspozytorzy GENETRIXu mieli szerokie kompetencje
władcze.
Umysł Zaświata był dla nadzorców otwartą księgą.
Permanentne skanowanie zapewniało stałą kontrolę nad
Zabójcą. W ten sam sposób mogli się z nim porozumiewać.
Ekspozytorzy wlewali w jaźń Zaświata nowy rozkaz,
rejestrując poziom jego zdumienia. Było ono uzasadnione.
Wytoczono ostateczny argument przeciwko Ziemi Zero.
Zaświat nie dowierzał.
 ?: SKŁADNIK ŚWIATA ZERO = NOSICIEL.
REGUŁA: NOSICIEL ? ŚWIAT RZUTOWANY -
{NOSICIEL ZIEMI 0}. ZBIÓR JEDNOELEMENTOWY =
WYJĄTEK. EGZONERACJA POZYTYWNA ?
PROJEKTOR IMMANENTNY. RESZTA ZBIORU [X - 1]
= PROJEKTORY TRANSCENDENTNE. ? zniszczenie celu
spowoduje kasację świata bazowego ?
Ciąg światów zbudowany jak klasyczny łańcuch. Miarą
jego wytrzymałości Ziemia Zero - wyjściowe ogniwo.
Nosiciel Świata był jednym z jego mieszkańców, rzecz nie do
pomyślenie na innych Ziemiach...
?: NADŚWIAT = ZAWIESZENIE /na czas Misji/.
WYKONALNOŚĆ: NATYCHMIASTOWA--- ?
Deputanci zostawili Zaświata na brzegu, sami zaś zaczęli
wirować w oficjalnym tańcu odprawy: od tej chwili Zaświat
był związany rozkazem. Trzy dni w kategoriach czasu Ziemi
Zero - i ani chwili dłużej. Był to nieprzekraczalny termin
wykonania misji. Nie wiedząc, że w czasie połączenia
wszczepiono mu kapsułkę z uśpionym agentem, Zaświat
spoglądał bez podejrzeń w szalony wir "żyjątek". Trąba
powietrzna złożona z ekspozytorów uniosła się w niebo i
wkrótce zniknęła, wessana przez błękit. Zabójca Światów
porządkował myśli: "Human Genom Project", "DJ
Messerschmidt", "Genetyści Dnia Pierwszego", "Posen E.R.",
"matrycowanie", "psychobójstwa", "osobowości podrzędne":
groźne słowa, które wkrótce miały wypełnić się treścią.
Powoli dochodził do niego cel misji: zabójstwo dziecka
będącego Nosicielem Świata. Zaświat nie przypuszczał, że
kiedykolwiek wypali rytualnie popioły Ziemi Zero, a na to się
zanosiło. Co stanie się z morskim cmentarzyskiem, gdy po
zagładzie rzeczywistości bazowej znikną światy-projekcje?
Dokąd wrócę? Następstwa eksterminacji Ziemi przekraczały
granice pojmowania Zaświata.
Ty
Czym jest GENETRIX? Nie wiesz, choć powinieneś
wiedzieć. Jest bliżej niż myślisz, choć nie tam, gdzie go
szukasz. Zawsze patrzysz za siebie, badając obszar
zewnętrza. Tam nic nie znajdziesz, choć usprawiedliwia
cię imperatyw zdobywania dziewiczych obszarów. Ziemia,
oceany, przestrzeń - tam szukasz, lecz nie znajdziesz. Aby
odnaleźć GENETRIX, musisz skierować się do wewnątrz,
zapatrzyć w samego siebie, bo dopiero wtedy ujrzysz
granice świata. GENETRIX pomógłby ci zrozumieć, lecz
mógłbyś nie wytrzymać szoku nagłej demaskacji. Nosisz
w sobie więcej, niż przypuszczasz. Są dwie metody ukrycia
obiektu. Umieszczenie w nieskończonej dali albo w
nieskończonej bliskości. Chodzi o to, by nic nie było widać.
Spróbuj wniknąć w punkt - miejsce niewymierne, a przez
to nieskończenie małe i nieskończenie wielkie. Już
pojmujesz? Granice przebiegają inaczej, niż myślisz. Ile
aniołów może zmieścić się na główce od szpilki?
 Wieczór, noc i świt w "Genetonie"
Czas: 347, 051  według rachuby GENETRIXU.
Miejsce: Posen E.R., jedno z podupadłych miast Starego
Kontynentu.
Punkt przejścia: ?  071, 2.
Obiekt: embrion Nosiciela Świata.
Kompetencje: pełne, z wyjątkiem bezpośredniej
eksterminacji mieszkańców Ziemi Zero - {Nosiciel, matka}
Wyłonił się bezbłędnie, na tyłach klubu "Geneton", w
krzakach na skarpie opadającej ku nadbrzeżu Varty. Utrzymał
równowagę mimo pochyłości i śliskości gruntu. Musiało
padać - pomyślał, trącając głową gałąź leszczyny. Krople
wody zmoczyły mu włosy.
Wiosenne słońce stało jeszcze na niebie, ziemia parowała.
Zapach wilgotnej roślinności, tak inny od słonej woni morza.
Zaświat wciągnął do płuc tę rześkość.
Przed klubem ustawiła się kolejka złożona z samych
oryginałów: technoabnegatów albo retrohipisów w
kolorowych szmatkach. Obie te grupy zasilały grono wiernych
Kościoła Genetystów.
Bramka była jeszcze zamknięta, lecz z głośników płynęły
fragmenty kazań DJ Messerschmidta. Podrygując w miejscu,
czekający wprowadzali się w atmosferę muzyki i tańca.
- Powiadam wam, bracia i siostry, że to nie nasze geny
służą nam, ale my służymy naszym genom. Jesteśmy tylko
powłokami. Białkowymi zbrojami, które mają chronić
tajemnicę zawartą  w  kodzie genetycznym. Każdy z nas jest
tylko nosicielem - i służbę tę musi spełniać z pokorą.
Stanowimy wielką rodzinę właśnie za sprawą DNA.
Braterstwo w służbie - oto, co jest solą naszego powołania.
Cała przyroda Ziemi, wszystkie rośliny i zwierzęta mają kod
genetyczny złożony z tych samych elementów. Różne jest
tylko ich ułożenie. Czyż można to wyjaśnić inaczej niż przez
fakt, że wszyscy ludzie są odbiciem metakodu istoty wyższej?
Że jesteśmy żyjątkami egzystującymi w polu informacyjnym
niepojętego giganta? Tak więc natura jest Bogiem, co
przeczuwali już panteiści czasów minionych...
Przybudówką do klubu był niewielki bar z lewej strony
wejścia, przypominający kaplicę odchodzącą od nawy. Nosił
nazwę "World", choć na szyldzie literka "l" była
przekreślona, co dawało "Word".
O zmierzchu drzwi "Genetonu" otwarły się i ciżba zaczęła
napierać na bramkę. Zaświat stanął w kolejce i czekał
cierpliwie, przysłuchując się konwersacjom. Dowiedział się,
że imprezę taneczną poprzedzi "Misterium Informacji".
Skojarzył, skąd wzięła się pełna nazwa kościoła - Genetyści
Dnia Pierwszego (całość stworzenia była zakodowana w
pierwszym akcie kreacji, a kolejne elementy - rośliny,
zwierzęta, człowiek - wyłaniały się poprzez ewolucję).
Wewnątrz mroczno i tłoczno. Na podwyższeniu siedział
wielki brodaty mężczyzna w białej szacie zdobionej spiralami,
wpatrzony w punkt umieszczony nad drzwiami. Obok stało
dwóch bladych i wysokich akolitów; gestykulowali zawzięcie,
jakby się o coś spierali. Poza tym wystrój był klasyczny -
miejsce do tańczenia, dwa bary, schody na piętro, stalowe
łańcuchy, stroboskopowe światła. Na pseudoskórzanych
kanapach ludzie popijali drinki.
Misterium Informacji. Stojąc pod ścianą z drinkiem
(koniak z sokiem jabłkowym) Zaświat zwrócił twarz ku
podwyższeniu. Rozległ się potrójny gong.
DJ Messerschmidt zbliżył usta do mikrofonu:
Na początku była Informacja,
a Informacja była u Boga
i Bogiem była Informacja...
Wszyscy zamilkli.
Ona była na początku u Boga.
Wszystko przez Nią się stało,
a bez Niej nic się nie stało,
co się stało.
W Niej było życie...
Oto kolejny dogmat Genetystów - skojarzył Zaświat.
Prolog Ewangelii św. Jana utożsamiony z informacją DNA.
Gdy Misterium dobiegło końca, z głośników rozległ się
huk. Kłęby pary buchnęły spod podłogi, basy zabuczały, aż
Zaświatowi zadrgała przepona, a sample elektronicznej
perkusji rozpoczęły monotonny, szybki rytm. Na tym tle
pojawiały się prymitywne motywy muzyczne - kilkunutowe
frazy syntezatorów. Pierwsi tancerze wyszli na scenę. Reszta
siedziała gadając i pijąc. W ruch poszły lufki do marihuany.
Na stoliki posypała się amfa.
Pod sufitem zajaśniały ekrany, których wcześniej nie
dostrzegł. Pornograficzne filmiki z kapłanami w białych
szatach i dziewicami ustrojonymi w zieleń gałęzi. Czyżby
rytualny seks wchodził w skład doktryny Genetystów?
Zaświat dyskretnie obserwował samozwańczego guru.
Podwyższenie okazało się stanowiskiem DJ'a. Sprzęt, płyty,
nagłośnienie - brodaty prorok sam obsługiwał imprezę.
Między utworami wypowiadał kilka prawd wiary, po czym
znów puszczał elektroniczny jazgot. Imprezowicze-akolici
zaczynali wpadać w trans.
Od początku towarzyszyli DJ'owi na platformie dwaj
mężczyźni o chorobliwym wyglądzie anorektyków, w białych
koszulach obwieszonych kaburami. Gdy usłyszał, jak goście
napomykają o nich w rozmowach, używając określeń
"Cienie", "personidy" i "klonowcy", zrozumiał, kim są.
Wcielenia podprogowe.
Starał się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Cały czas
czekał na sygnał. Jeżeli tu ukrywał się Nosiciel Świata,
wkrótce powinna nastąpić telepatyczna interferencja.
Tymczasem "goryle" zeszli z platformy i zmieszali się z
towarzystwem. Pełnili rolę ochroniarzy. Zaświat dojrzał ich
identyfikatory: "Schizofoniusz" i "Śmieciokwiat". A więc DJ
Messerschmidt'a stać na autoironię...
Osobowości podrzędne były wydestylowanym z psychiki
konkretnego człowieka wzorem charakterologicznym. Nie
dawało się abstrahować lepszej strony jaźni, dlatego
powstawały jedynie "Cienie" (zwane też personidami). W
ciało androida z syntetycznej żywicy molekularnej
wszczepiano płytkę z programem. Powstawało w ten sposób
tzw. wcielenie podprogowe. Był to zabieg kosztowny,
niewielu mogło sobie pozwolić na ten luksus. DJ
Messerschmidt czerpał pieniądze ze składek wiernych -
utworzył nawet specjalny fundusz wmawiając akolitom, że w
ten sposób narodzą się jego strażnicy-aniołowie. Tak przyszli
na świat Schizofoniusz i Śmieciokwiat.
 Tymczasem pulsujące rytmy zostały wzbogacone
śpiewaną frazą. Pretensjonalny żeński wokal z japońskim
akcentem wykrzykiwał na przemian "I'm your Dog - You're
my God" i "I'm your God - You're my Dog". Zaświat
schronił się w toalecie. W każdej kabinie leżała barwna
broszurka; była to rozprawka DJ Messerschmidta "O mikro i
makroświatach. Zagadnienia jedności i wielości". Zaświat
przekręcił klucz i zaczął przeglądać pisemko.
Wychodząc nabierał pewności, że Nosiciel Świata jest
gdzieś w pobliżu. Teozofia głoszona przez szalonego guru
była bardzo bliska prawdy. DJ przeczuwał istnienie
GENETRIX. Prawdopodobnie dlatego podjęto decyzję o
eksterminacji Ziemi. "Gdzie szukać wybrańca?" - Zaświat
rozglądał się zdezorientowany, jakby stał pośrodku
psychodelicznej karuzeli. Stroboskopy wyrywały z ciemności
sylwetki tancerzy szarpiących się w dymie jak rozszalałe
dżiny. Sample waliły poszatkowanym basso continuo: buum,
buum, bum!...
Nagle poczuł natężenie słabych sygnałów w mózgu.
Płynęły spod przeciwległej ściany, gdzie siedziała na podłodze
dziewczyna w ciemnoczerwonej sukience. Patrzył na nią,
szukając potwierdzenia sygnałów. Raz narastały, raz
odpływały. Nie był pewien, więc sprawdzał. Dziewczyna
odpowiedziała wyzywającym spojrzeniem. Gdy wytrzymał jej
wzrok, wytknęła język. Zaświecił metalowy pierce.
Po tym sygnale (odwróć się, dostrzeż mnie!) nie spuszczał
jej z oka. Siedziała z nogami podkurczonymi pod brodą, z
dłońmi splecionymi na kolanach, a długie paznokcie (żywe
ekrany!) migotały powodzią przepływających cyfr. Zdawała
się znudzoną uczennicą siedzącą na podłodze szkolnego
korytarza; gdy podniosła głowę - wrażenie minęło. Nowy
widok: twarz blada jak ściana, ostry makijaż, podkrążone
oczy nieudolnie tuszowane pastelowym pudrem. Nawalone
amfą towarzystwo krążyło wokół, a ona tkwiła w kącie jak
niepotrzebny rupieć odstawiony na strych. Albo do piwnicy,
bo to bardziej kojarzy się z upadkiem. Na samo dno.
Wstając od barowego kontuaru, Zaświat trzymał w jednej
ręce piwo, w drugiej drinka wzmacniającego. Zaczął
przeciskać się przez tłumek imprezowiczów, wytężając
wzrok. Zniknęła? Nie, jest...
Podwójny sygnał zaatakował go, gdy stanął obok. Dwa
meldunki od jednej osoby. Czyżby?...
Usiadł, podkurczając nogi.
- Masz, napij się - pierwszy tekst wyszedł mu topornie.
Wyciągnął rękę z drinkiem, wyobrażając sobie wielki, ciężki
topór.
- Siekierę można zawiesić, taka tu dymówa - ochrypły
głos dziewczyny ukłuł go jak igła. Przypadek?
- Napij się, przynajmniej zwilżysz śluzówki.
- Chciałabym być ptakiem. Odlecieć, wyrwać się stąd...
"Te-le-pa-tka?..." - pomyślał.
- Te ekrany, widzisz je pod sufitem? To jest, kurwa, pa-
to-lo-gia.
"Telepatia" - pomyślał to słowo wyraźnie.
Zaśmiała się nerwowo. - To taka ich przypadłość -
wskazała na ekrany. - Tele-patologia. Dobre, co? No, daj mi
tę szklankę.
A jednak!
Sprzężenie działało. Należało pogadać.
- Wstań, pójdziemy się przewietrzyć. Oczy mi już łzawią.
Zeszli do bunkru, gdzie było tylne wejście. Chłodne
powietrze, mniejszy hałas. Przede wszystkim: mniej
świadków. Jeżeli ma zabić dziewczynę, to z dala od klubu.
- DJ Messerschmidt to dobry człowiek - odezwała się,
wyjmując różową pigułkę z kieszeni dżinsów. - Masz,
zaaplikuj mi. Czuję, że za chwilę zdechnie mi wątroba...
Podwinęła obcisłą bluzkę, ukazując brzuch. Na prawym
boku miała szparę wielkości monety, wyłożoną organiczną,
antyseptyczną masą. - No, dalej...
Zaświat nie wiedział, o co chodzi.
- To organiczny żeton. Powstrzymuje blokadę czynności
organów. Różowe są od wątroby...
Wsunął krążek do połowy.
- Kto ci to zrobił?
- Jak to kto? Mój były fatygant. Zemścił się, bo go
spławiłam. To kawał skurwiela. Big Alex, może o nim
słyszałeś. No dalej, wsuń głębiej, do cholery!
Zaświat popchnął krążek. Organizm dziewczyny wchłonął
dawkę.
- Scyborgizował cię? Jak?
- Mam kilka organów naszpikowanych nano-blokerami.
Nerki, żołądek, lewe płuco, śledziona... Wątroba nie jest
najgorsza - można wytrzymać.
- Po co?
- Żeby mnie uzależnić od pigułek. Muszę chodzić na jego
smyczy i robić, co chce - inaczej nie dostanę swojej dawki i
wykituję. To fizyczne uzależnienie.
- Ładnie cię urządził.
- Robiłam dla niego wszystko ze strachu przed głodem.
Przed bólem...
- Nie rozumiem. Cały czas trzyma cię w garści?
- Już nie. Odkąd przygarnął mnie DJ Messerschmidt,
jakoś sobie radzę. Zapewnia mi żetony. W zamian pracuję w
jego kaplicy. Ukrywa mnie u siebie.
- Jest dla ciebie w porządku?
- Nie narzekam.
- Jak masz na imię?
Pytanie ją zaskoczyło.
- Nieważne. Nikt nie zna mojego imienia. Nikt prócz
mnie. To było dawno, w innym świecie... - uśmiechnęła się
marzycielsko, lecz posmutniała w ułamku sekundy. - A
gdybym teraz powiedziała, żebyś spadał, amigo?
- Najpierw się przedstaw.
- Mam tylko nick-name: Skarbonka. Prawda, że
zabawnie?
- Raczej ironicznie...
Wyciągnęła rękę. Zaświat uścisnął dłoń, uważając na
ciekłokrystaliczne paznokcie; jej skóra była mokra i ciepła.
- Jesteś spięta...
- Hola! A może ty byś się przedstawił, żigolaku?
- Jestem, kim jestem. Nieważne...
- Po co mnie wyhaczyłeś? Jeśli masz mnie za dziwkę...
- Chcę ci pomóc.
Spojrzała z większą nieufnością. Coś jednak pękło w jej
wzroku.
- Mam nadzieję - powiedziała cicho - że nie jesteś
jednym z tych, którzy podają komuś dłoń, by mieć go później
w garści...
Musiała mieć złe doświadczenia z facetami starającymi
się wyciągnąć ją z dołka.
- A ja mam nadzieję - rzekł Zaświat - że nie zeżresz mi
ręki, kiedy wyciągnę do ciebie palec... - bawiąc się w tę
konwersację, chciał zyskać zaufanie dziewczyny. Oswoić
ofiarę, zanim wykona rozkaz. Przede wszystkim jednak,
musiał mieć stuprocentową pewność.
Poszli w stronę mostu nad rzeką. Cisza iskrzyła się
pytaniami. Należało je zadać.
- Nie obraź się, ale... czy współżyłaś z kimś ostatnio?
- DJ Messerschmidt wziął mnie raz pod prysznicem. To
wszystko...
- Kiedy? - spytał zaskoczony jej szczerością.
- Z trzy miesiące temu...
Skarbonka machnęła ręką, jakby na odpędzenie złych
wspomnień.
- Jesteś w ciąży?
- No co ty!
- Skąd pewność?
- DJ przeszedł wasektomię!
- Na pewno?
- Tak mówił.
- Tak mówił?...
Zaświat przystanął i sięgnął do kieszeni kurtki. Wyjął
mały detektor w kształcie pestki dyni. Skarbonka spojrzała
podejrzliwie.
- To test.
- Co?!
- Możesz go zrobić teraz, zaczekam.
Chwyciła się pod boki, wybuchając.
- Odjebało ci?! Mam sobie to włożyć do cipy, bo ty mi tak
każesz?!...
Jej continuum emocjonalne przypominało sinusoidę.
- Zamknij się!
- Jak śmiesz!?
Przywodziła na myśl małą rozwrzeszczaną smarkulę.
- Jeśli okaże się, że jesteś w ciąży - wyjaśnił spokojnie -
będę musiał cię... chronić. - Zaświat czuł, że coś w nim pęka i
że nie do końca kłamie. Zdumiony własnymi słowami podał
Skarbonce tester.
- Idź w krzaki, zaczekam tutaj...
Rozdzierały go dwa punkty widzenia. "I ja mam zabić tę
dziewczynę?..." Kontrowała myśl: "skąd te sentymenty?..."
Na razie postanowił odroczyć moment egzekucji. Rano
zadecyduje, co robić dalej.
*
Schizofoniusz i Śmieciokwiat, dwie osobowości
podrzędne DJ Messerschmidta, dwóch cybergoryli i
egzekutorów pilnujących swego pana, dwóch speców od
aktów bezpośredniego przymusu, obstawiało wejście do baru
"World".
Była piąta rano, wstawał mglisty świt, a oni sterczeli
niczym strażnicy pod bramą zamku. Brakowało tylko
halabard.
DJ Messerschmidt wpadł w gniew, gdy zorientował się,
że Skarbonka zniknęła i nie wróciła na noc. Bał się zemsty
Big Alexa, który węszył ostatnio w okolicy, wysyłając na
zwiad swojego psa gończego, Mike'a Rocketa. Złościła go
także myśl o zwykłej łóżkowej zdradzie. Ktoś widział, jak
Skarbonka opuszczała lokal w towarzystwie nieznanego
faceta.
- Z tą małą same kłopoty - zawyrokował Śmieciokwiat. -
Dziwię się szefowi, że ją jeszcze trzyma.
- Nie nasza sprawa, Kwiatuszku - odparł czule
Schizofoniusz.
- Jak to nie nasza? Jesteśmy jego podprogowymi
wcieleniami!
- Eufemizm, stary!
- No i co z tego? Nie wypiera się nas. Stanowimy
integralne składniki jego osobowości. Ty symbolizujesz
skłonność psychopatyczną, ja - czerpanie satysfakcji z
nieszczęść.
- To się nazywa Schadenfreude.
- Z Freudem mi tu nie wyjeżdżaj...
Przed drzwi lokalu wyszedł DJ Messerschmidt. W
kolorowym szlafroku z chińskim smokiem przypominał
skacowanego radżę.
- Żadnych sygnałów, chłopcy?
- Żadnych, szefie.
- Cholerna dziwka...
Guru zniknął w drzwiach.
 *
Siedzieli nad ściekiem Varty (zwanym oficjalnie rzeką o
wysokim stopniu zanieczyszczenia) i rozmawiali. Zaczęli po
tym, jak Skarbonka dowiedziała się, że jest w ciąży. Przedtem
szli w milczeniu betonowym brzegiem, obserwując gasnące
gwiazdy.
- Mój pierwszy chłopak był muzykiem - snuła opowieść
Skarbonka. - Rzuciłam go po kilku tygodniach. Miał do mnie
stosunek zbyt instrumentalny.
Zaświat nie wiedział, czy dziewczyna kpi, czy mówi serio.
- Ja chciałam grać pierwsze skrzypce, a on robił ze mnie
flecistkę. Zresztą nieważne. Oszczędzę ci szczegółów...
Nie była krynicą moralności. Zaświat nie rozumiał, jak
dziecko takiej dziewczyny może być Nosicielem Świata.
- Później napatoczył się Big Alex. Wyjątkowo wredny
typ. Powinnam spławić go od razu.
- Nie zrobiłaś tego?
- Nigdzie nie było wody.
To wisielcze poczucie humoru musiało być u Skarbonki
reakcją obronną. Lepiej niż miałaby się użalać nad sobą.
- Wiesz, jak próbował mnie podrywać? Na dowcipy.
Uważał, że są zabawne. Pamiętam tylko pierwszy: dlaczego
kobiety się malują i perfumują? Odpowiedź: bo są brzydkie i
śmierdzą... Co, nie śmiejesz się?
  Niebo jaśniało coraz intensywniej. Nadchodził brzask.
Zaświat wydłubał z ziemi płaski kamień i  rzucił go do rzeki.
Rozległ się cichy plusk.
- Powinienem ci wyjaśnić, dlaczego muszę cię chronić.
Grozi nam ktoś znacznie potężniejszy niż Big Alex...
- Nam?
Nad wstęgą rzeki hałasowały mewy.
- Najgorsze, że sam nie wiem dokładnie, kto jest wrogiem
- skłamał. - Wiem tylko, że próbowali posłużyć się mną, by
cię zlikwidować. Takie dostałem zadanie.
W tym momencie klamka zapadła. Na szczęście na Ziemi
nie był łatwo wykrywalny. Choć, gdy będą chcieli go
namierzyć, znajdą sposób.
Skarbonka spojrzała na Zaświata spod rozmazanych kół
makijażu. Przypominały ślad, jakie szklanka z drinkiem
zostawia na barze. Warm, wet circles...
- Miałeś mnie zabić?
- Tak.
- Więc czemuś tego nie zrobił? - parsknęła. - Bez
żetonów jestem wrakiem. Pierdolę takie życie.
- Nieważne. To moja sprawa.
- To spytam wprost: dobre serduszko czy strach o własną
skórę?
- Nie uwierzysz. Ani jedno, ani drugie...
- Więc czemu ryzykujesz, amigo?
- Bo wraz ze śmiercią twojego dziecka nastąpi zagłada...
- Ty jednak jesteś walnięty.
- Tak ci się zdaje. Masz prawo.
Skarbonka położyła się na plecach, zamknęła oczy i
wydarła się wniebogłosy:
 - Same świry mnie otaczająąą!!!
Spłoszyła stado brudnych mew. Odleciały, znów było
cicho.
- Wiesz, czemu cię lubię? Bo jesteś zdrowo pieprznięty.
Blask słońca z trudem prześwietlał niskie, warstwowe
chmury. Skarbonka zrobiła poważną minę i zapytała:
- Czy nie wydaje ci się czasami, że słońce jest żarówką?
"I kto tu jest pieprz..." - chciał odpowiedzieć Zaświat,
lecz ugryzł się w język. Westchnął i nie próbował wracać do
tematu. Sam nie rozumiał.
Psychobójcy
Dzień spędzili szukając nad rzeką meliny, w której
mogliby się zadekować. Znaleźli murowany domek na skraju
porzuconych ogródków działkowych. Zaświat przegnał
stamtąd dwóch narkomanów na haju. Wsadził ich na
zacumowaną przy mostku łódkę i odciął wiązanie. Popłynęli z
prądem.
- Masz już jakiś plan? - dopytywała się Skarbonka, gdy
wyrzucali stare sienniki z baraku. Strzykawki, resztki jedzenia
i stare opakowania włożyli do dwóch foliowych worków.
- Najpierw pozbędziemy się twoich prześladowców.
- Nie myślisz chyba...
- DJ Messerschmidt mało mnie obchodzi. Póki nie
wchodzi mi w drogę, nie ruszę go. Ale Big Alexa
unieszkodliwię.
- Co chcesz mu zrobić?
- Słyszałem o pewnej metodzie w... - chciał powiedzieć
"w waszym świecie", ale ugryzł się w język. - No wiesz,
psychobójcy.
- Kurwa mać - wyszeptała z wrażenia Skarbonka.
Psychobójcy. Byli najgroźniejszą bronią. Piekielnie drodzy
pracowali najczęściej dla gangów i mafii. Na dziesięć ofiar
dziewięć przepłacało atak trwałymi zmianami w psychice.
Przez pierwsze lata po wykształceniu się profesji korzystanie z
usług psychobójców miało jeszcze jeden atut: było
niewykrywalne. Ot, delikwent nagle wariował z przyczyn
nieustalonych. Zanim prasa i policja nagłośniły problem,
ofiarą psychobójstw padło sporo osób z kręgów
przestępczych. Gdy nowa technika wyszła na jaw, w kodeksie
karnym pojawił się przepis definiujący znamiona
przestępstwa jako świadome i celowe pozbawienie władz
umysłowych poprzez atak mentalny związany z
wykorzystaniem niedozwolonych manipulacji matrycowych.
Groziła za to nawet kara śmierci.
Plaga psychobójstw stanowiła uboczny skutek
wszczepiania ludziom transimplantów harmonizujących. Były
to półorganiczne korektory odchyleń psychicznych
porównywalne z grubsza do samochodowych ograniczników
szybkości. W razie nagłego napływu adrenaliny działały
tonizująco. W razie spadku koncentracji - stymulująco.
Psychika człowieka, który funkcjonował w społeczeństwie,
wchodząc w interakcje z innymi jednostkami, musiała być
wyważona - głosił "Program Budowy Społeczeństwa
Zrównoważonego". Oznaczało to, że można było
funkcjonować jedynie na ograniczonym obszarze odczuć i
reakcji. Skrajne punkty były blokowane. Miało to zapobiec
przestępczości afektywnej oraz depresji, która stawała się w
mocno stechnicyzowanych społecznościach chorobą
społeczną. Program był krytykowany za ingerencję w
osobowość, jednak względy bezpieczeństwa przeważyły -
wkrótce zaczęto wsypywać noworodkom do mikronawiertów
w korze mózgowej bioaktywny proszek formujący
nanomatrycę kontrolną. Przeciwnikom procedury od razu
skojarzyło się to z praniem mózgu. Na pociechę pozostał
wierszyk: "Przeżyliśmy klonowanie, przeżyjemy mózgów
pranie".
Oczywiście powstało podziemie antymatrycowe (za opłatą
usuwano ograniczniki), korzystali z tego jednak najbogatsi
przestępcy. Inni byli wystawieni na pastwę psychobójców.
Pod wpływem ataku ofiara traciła poczytalność. Nie mogła od
tej pory normalnie funkcjonować. Ubezwłasnowolniano ją,
więc trafiała poza nawias społeczeństwa. W nowo
wszczepianych blokerach pojawiły się lepsze zabezpieczenia,
jednak psychobójcy szybko odpowiedzieli udoskonaleniem
metod. Trwał wyścig, kto stworzy lepszy patent: władza czy
bandyci.
- Więc kiedy? - spytała Skarbonka.
Siedzieli oparci o mur, z którego całymi płatami odchodził
tynk. Goła cegła ziębiła plecy.
- Jak najszybciej. Musimy poruszać się po całym mieście,
by coś zdziałać. A tak na pewno cię namierzą...
- Kiedy? - powtórzyła, jakby wizja ukarania Big Alexa
była gwiazdkowym prezentem, którego nie można się
doczekać.
- A choćby dzisiaj. Musisz mi tylko dać namiary.
Zapalili papierosy. Obłoczki dymu unosiły się wesoło w
wiosennym powietrzu. Rzeka śmierdziała szlamem i
zmutowanymi rybami.
- Szajse, znam tylko jedną knajpę.
- Wystarczy.
- Problem w tym, że...
- Nie można nadać zlecenia?
- Tam urzędują sami emeryci - Skarbonka strzepnęła
palcem pająka, który bezczelnie lazł w stronę jej szpary
żetonowej. - Starzy, wykoszeni przez konkurencję ramole.
Piją i tęsknią za czasami dawnej świetności.
- Tym lepiej. Zrobią to za mniejszą kasę.
- Na to nie licz. Są przewrażliwieni na punkcie własnego
honoru.
- Ale na robocie się znają? - Zaświat spoglądał na dym,
myśląc o rytuale zabijania wysp. Miał nadzieję, że nie będzie
musiał wypalać prochów Ziemi.
- Słyszałam, że ich metody są nieco... staroświeckie.
- To nic, spróbujemy. Jak nazywa się ta knajpa?
- "Los Degrengolados".
*
Dochodziła jedenasta. DJ Messerschmidt obudził się z
krótkiego snu, w którym śniła mu się Skarbonka. Dwie
androidki, być może z wszczepioną mentalnością
podprogową, dusiły dziewczynę, strasząc ją cienkim, długim
sztyletem. Zewsząd rozlegały się dziecięce głosy, zimne i
okrutne jak bezwzględność podwórkowych reguł:
"SKARBONKA-SKROBANKA!..." Wierszyk był
recytowany na melodyjkę "Kto się przezywa, tak się sam
nazywa". Wszystko to było jak okrutny obrzęd będący
wstępem do Armageddonu. Powietrze pociło się krwią, a
brzuch leżącej Skarbonki pulsował czerwienią, jakby świat
umierał z krwawym orderem na sercu. Gdy jedna z androidek
uśmiechnęła się czarnymi zębami i wbiła sztylet w wypukły
brzuch Skarbonki, DJ obudził się.
DJ Messerschmidt wezwał Schizofoniusza i
Śmieciokwiata. Kazał zorganizować poszukiwania: "Jak
będzie trzeba, przeczesać całe miasto!"
Gdy wyszli, o czymś sobie przypomniał. Zszedł do baru
"World" i zajrzał pod ladę. Cały zapas żetonów zniknął. "Nie
wróci na głodzie. Z tym towarem wytrzyma co najmniej
tydzień. Fuck!"
*
 Smutna była knajpa eks-psychobójców. Stojąc na rogu
ulicy Zaświat obserwował budynek. Niewielki, wciśnięty w
płytkie podwórze barak, z zamalowanymi na czarno oknami.
Już z zewnątrz sprawiał przygnębiające wrażenie. Podobni
musieli być bywalcy - wredne gęby, a w sercach jeszcze
większa wredność. Razem dawało to skurwysyństwo do
potęgi, łajdactwo wręcz geometryczne.
Nad kutymi w żelazie drzwiami przypominającymi właz
do schronu wisiał rdzewiejący szyld: "Los Degrengolados".
Zaświat przekroczył próg. Z głośników płynęła rzewna
ballada:
Nieważny wrogi grymas na gębie,
Ex-bójcy mają serca gołębie...
Zaświat nie dał się nabrać. Chodziło zapewne o nowy
gatunek gołębi drapieżnych - po cyborgizacji świetnie
nadawały się na egzekutorów. Nielegalne hodowle ptaszysk
mnożyły się w mieście w tajnych laboratoriach, a profesja
tresera drapieżników stała się opłacalnym zawodem. Ostatnio
od ataku gołębia zginął zastępca burmistrza.
W bocznej niszy, na małej scenie leżały rozrzucone
instrumenty muzyczne. Członkowie zespołu siedzieli na
taboretach, popijając tequillę. Widocznie nie chciało im się
konkurować z melodią z płyty. Nad sceną jarzyła się nazwa
grupy: "Los Hujeros".
Stoliki wokół były obsadzone przez zjawy. Niczym stare
kruki z przetrąconymi skrzydłami, połamanymi dziobami i
tępymi szponami, siedzieli przy niskich blatach psychobójcy.
Wszyscy mieli na głowach znak gildii - czarny, hiszpański
kapelusz. Knajpa była teoretycznie otwarta dla
niewtajemniczonych, jednak każdy, kto miał trochę oleju w
głowie, omijał "Los Degrengolados". Najgorsi byli turyści,
którzy uważali bar za lokalną atrakcję. Poszukiwanie
mocnych wrażeń kończyło się często mocnymi obrażeniami.
Oczywiście psychicznymi.
Zaświat zamknął drzwi. Psychobójcy obserwowali go
spode łbów jak intruza, który zakłóca im błogi marazm.
Jeszcze nie wiedzieli, z czym przychodzi. Barman zmierzył go
tak niechętnym wzrokiem, jakby chciał mu zalać alkoholu
metylowego. Zaświat zachował kamienną twarz.
- Chciałem złożyć zamówienie...
- Mam tylko wódkę.
- Inne... zamówienie - zakasłał wymownie.
Oczy barmana rozbłysły.
- Mam jeszcze wódkę z lodem...
- Nie jestem Eskimosem, gringo.
Barman huknął pięścią w stół.
- Coś powiedział?!
Zaszurały krzesła. Wszyscy eks-psychobójcy spojrzeli w
ich stronę. Ożywili się nawet członkowie zespołu "Los
Hujeros".
- To, co słyszałeś. Mówię wyraźnie, jeśli nie rozumiesz,
przemyj sobie uszy własną szczyną.
- Co?!
- Pstro. Potrzebuję kilku chłopców...
- Zjeżdżaj, pedale.
- Nie widzę zjeżdżalni.
- To ją zobaczysz, jak ci przyłożę. Wynocha!
- Chcę kilku twoich chłopców.
- Lepiej wyruchaj odkurzacz.
- Nie da rady. Za mały wlot.
Barman zrezygnował. Zapytał wprost:
-  Słuchaj, koleś, o co ci, kurwa, chodzi?
Zaświat wyszeptał słodko, cedząc słowa między zębami:
-  Mam dla nich zlecenie, stupido.
W duchu uznał, że rolę twardziela-zleceniodawcy odegrał
bez zarzutu.
- Zle-ce-nie - przesylabizował. - Dla nich.
 Po czym wskazał ruchem głowy towarzystwo. W samą
porę, bo w jego stronę zaczęły płynąć groźby:
- Genek, czy on coś do ciebie ma?
- Uciszyć gościa?
- Jakby co, za kolejkę zdezintegruję mu osobowość.
- A ja przesteruję go na oligofrenię.
- Kurwa, kto to jest?
Barman wyszedł zza kontuaru, podniósł ręce i poprosił o
ciszę. Miał uroczysty wyraz twarzy.
- Chłopcy... Nie uwierzycie. Jest zamówienie.
Eks-psychobójcy osłupieli.
- Muzyka! - krzyknął barman.
"Los Hujeros" chwycili za instrumenty.
   *
Big Alex i jego podnóżek-przydupas Mike M. Rocket
siedzieli na niskiej kanapie w eropubie "Potencja" i
przerzucając się dowcipami rżnęli w cyberkarty. Wkrótce
mieli rżnąć dziwki, ale im się nie śpieszyło. Mentalpoker
polegał na odebraniu impulsów dobrego samopoczucia
przeciwnikowi. Od strony technicznej - zabierano sobie zapas
stymulantów piątej generacji Prozacku. Cztery półnagie
Mulatki krążyły po pokoju, popijając drinki, a kumple z
gangu wznosili toasty z sąsiednich kanap. Rapowo-soulowe
ballady mieszały się z fragmentami rozmów na tematy
zasadnicze:
- Ty, Holva, powinieneś mieć ksywę Słońce.
- Czemu?
- Bo najchętniej grzałbyś wszystkie dziewczyny!
- Z wyjątkiem tej, którą teraz obracasz, penerze. To
typowa wydmuszka.
- Co?!
- Tylu już ją dmuchało...
Na sąsiedniej kanapie rozmawiano o sprawach bardziej
abstrakcyjnych.
-  Życie bez absolutu byłoby bez sensu.
- No to polej, skończymy flaszkę.
Największą kanapę zajmował najsłuszniejszy gabarytami
uczestnik imprezy - sam Big Alex. Broda, długie włosy spięte
na plecach, wydatny brzuch rozpychający spodnie: wyglądał
jak biały klon murzyńskiego gangstera z końca XX wieku.
Złoty łańcuch na masywnym karku oraz strój á la Africana
dopełniały wizerunku.
- Jak chcesz, oddam ci na noc Pig i Malion -
zaproponował wspaniałomyślnie Mike'owi.
- Szefie... - bąknął zdumiony Rocket.
- Co?
- To... zaszczyt.
Big Alex wzruszył ramionami.
- Bierz, jak dają.
Panienki usłyszały, że o nich mowa, więc roześmiały się
perliście.
- Dzisiaj obsłużycie Mike'a - zakomenderował gangster.
- Pełen zakres usług, ha, ha, ha!!!
- Obiecanki macanki, a głupiemu radość - parsknął ktoś z
tylnej kanapy.
- Spokój! - uciął Big Alex i zapadła cisza.
Pig i Malion, nieco zdziwione zachcianką swojej
osobowości nadrzędnej, przytaknęły, chichocząc. Michael
Rocket był wyraźnie onieśmielony.
Z prostej przyczyny. Androidki były wcieleniami
podprogowymi Big Alexa. Szeptano pokątnie, że żadna baba
nie wytrzymywała z nim dobrowolnie, więc musiał zapłacić
za wpisanie osobowości podrzędnych w powłoki androidek
grających w filmach porno. Od tej pory miał spokój z
kobietami. Nie miał go jednak z kpiarzami. Kiedyś kumpel
nazwał zachciankę Big Alexa "wtórnym onanizmem", za co
gangster rozbił mu na głowie butelkę Johny'ego Walkera
"Blue Label", co wprawiło świadków w osłupienie. Alex
uwielbiał kosztowne trunki, nie znosił, gdy ktoś kwestionował
jego życiowe wybory. Delikwent zmarł na miejscu z pękniętą
czaszką. Od tej pory nikt głośno nie żartował z życia
seksualnego Big Alexa.
Zaledwie kilka osób wiedziało, co przesądziło, że
gangster kazał stworzyć swoje kobiece subpersonidy.
Dziewczyna zwana Skarbonką. Odkąd okaleczył ją w straszny
sposób, uzależniając od żetonów (stąd pseudonim),
nienawidziła go jeszcze bardziej. W końcu uciekła.
Poszukiwania trwały, lecz Big Alex nie zamierzał się nudzić.
A Pig i Malion były na każde skinienie. Niczym jungowska
Anima - odzwierciedlały kobiece alter ego przestępcy.
- Dobra, teraz ja rozdaję - Big Alex wrócił do kart.
Tasując, nucił pod nosem ostatni przebój, piosenkę "Takie
pogo" technopunkowej grupy "Wódka maklera": Bo do orgii
trzeba trojga, zgodnych ciał i chętnych...
Michael Rocket gapił się w wypięte pośladki Pig i
Malion, które leżąc na podłodze, przeglądały katalog ze
strojami kąpielowymi. Big Alex obiecał im weekend nad
morzem. Świetne ciała, lecz androidki były w jakimś sensie
jego szefem. Najgorsze, że Pig stanowiła odbicie
autodestrukcyjnych tendencji Big Alexa połączonych z
kompleksem niższości (masochizm), a Malion uosabiała jego
wybujałe ego (megalomania przechodząca w sadyzm).
Sacher-Masoch i markiz de Sade byliby dumni z osobowości
podrzędnych Big Alexa.
Sielankę przerwał jeden z żołnierzy. Zameldował się i
podał Big Alexowi komunikator. Po wpisaniu kodu na
ekranie ukazała się wiadomość: "Dziewczyna była widziana
nad rzeką w towarzystwie jakiegoś faceta. Raczej nie z kręgu
Genetystów. Wiadomość pewna na 60 %". "Kolejna
informacja bez pokrycia" - pomyślał Big Alex, tracąc ochotę
na karty. "Ale sprawdzić trzeba..." Przygarnął wielką łapą
jedną z dziwek i przekazał żołnierzowi.
- Zrelaksuj się, jest twoja.
Wpisał rozkaz i przesłał na komórkę informatora.
            *
Schizofoniusz i Śmieciokwiat niechętnie oddalali się od
swojej osobowości nadrzędnej. Pilnowanie Messerschmidta
leżało w ich dobrze pojętym interesie: w razie śmierci DJ'a
odchodzili w niebyt. W praktyce standardowo kodowano
usługę wygaszania "Cieni" po zaniknięciu pola biologicznego
dawcy. Miało to zapobiec pladze osieroconych i
zdesperowanych subpersonidów, które schodziłyby na drogę
przestępczą.
- A to słyszałeś? Najkrótsza definicja pornosa: kino
oralnego niepokoju.
- Dobre.
- Co nie zmienia faktu, że czuję się podle, zacny
Schizofonku. Mówię ci, DJ wda się w jakąś kabałę, a my
zapłacimy głową.
Schizofoniusz odpowiedział welleryzmem:
- "Obawiam się, że coś przyszło mi do głowy" - jak
wyszeptał gangter Ice-Coffee, gdy poczuł przytkniętą do
skroni lufę pistoletu. Były to jego ostatnie słowa.
- Znaczy się, zginął?
- Nie. Ze strachu odjęło mu mowę.
Śmieciokwiat splunął, nadając ślinie kształt róży.
Włączyło się zielone światło i przecięli skrzyżowanie.
- No to grunt, że utrzymał głowę na karku. Czego nie
będzie można powiedzieć o nas, gdy DJ Messerschmidt
wywali kopyta.
- Nie strasz, Kwiatuszku. Zanim staniem się hinduskimi
wdowami sati, ktoś musi kropnąć szefa, a to nie lada sztuka.
- Co nie lada sztuka? Szef czy jego kropnięcie?
- I jedno, i drugie. Waży ponad sto kilo...
Tak gawędząc jeździli po ulicach miasta czarnym
kabrioletem, próbując detektorami genetycznymi wyśledzić
Skarbonkę. Problem w tym, że pole detekcyjne rozciągało się
w promieniu pięciuset metrów. Trzeba było nie lada
szczęścia, by namierzyć obiekt. DJ Messerschmidt miewał
surrealistyczne pomysły...
*
Psychobójca nazywał się Fuckenkreutz i pracował jako
fryzjer w niewielkim zakładzie na przedmieściu. Ksywa
wzięła się stąd, że stale używał słowa fuck i był jednocześnie
fanem symboliki nazistowskiej. Nawet swój zakład nazwał
"Pod szarmanckim esesmanem". W czasie pracy słuchał
Wagnera, nie pogardzał też muzyką swojej młodości -
łomotem zespołu "Rammstein". Zamiast fartucha nosił
gestapowski płaszcz. Jako jedyny fryzjer w mieście używał
staroświeckiej brzytwy, co w połączeniu z muzycznym tłem
dawało upiorny efekt. Klientów jednak nie brakowało. Może
dlatego, że ceny miał konkurencyjne.
Plan był sprytny: po zidentyfikowaniu kodu Big Alexa
pięciu psychobójców skłoni go telepatycznie do skierowania
się w stronę zakładu, gdzie Fuckenkreutz przypuści atak z
bezpośredniej odległości. Bliski kontakt z ofiarą był
nieodzowny - na starość psychobójcy tracili umiejętność
zabijania z dystansu.
Przecierając tabliczkę z mottem zakładu (Arbeit macht
frei), Fuckenkreutz martwił się, by klient nie wpadł mu pod
brzytwę.
*
Big Alex zjawił się nad rzeką, chcąc sprawdzić cynk
otrzymany od informatora. Nagle poczuł mentalny nacisk
(który wziął za intuicję), by nie schodzić na nadbrzeże, tylko
jechać ulicą wzdłuż Varty aż na przedmieście. Szofer powiózł
go tam w milczeniu.
Świtało. Mike Rocket zapewne kończył zabawę z Pig i
Malion. Wjechali w dzielnicę niskich, brzydkich domków,
przypominających grzyby o szerokich postrzępionych
kapeluszach. "Zatrzymaj się" - rozkazał gangster. Samochód
wjechał na chodnik z piskiem opon.
Stali pod salonem fryzjerskim. Na przeżartym rdzą
szyldzie widniały szczerbate litery: "Po_ szar_ _ncki_
ese_manem".
- Szefie - spytał kierowca rzeczowo. - Po chuj tu
stanęliśmy?
- Po gumowy - uciął Big Alex i wytoczył się z
samochodu. - Pilnuj bryki, ja powęszę.
Szofer wyłączył stacyjkę i ziewnął przeciągle. Big Alex
zanurzył się w labiryncie murowanych grzybów.
- Wyczuwam ją - warczał, łażąc między zabudowaniami.
- Musi tu gdzieś być.
Gdy po raz drugi zatoczył koło, wracając na start,
podrapał się po głowie. Najbliżej był zakład fryzjerski.
Wyświetlił widmowy zegarek na tęczówce oka i stwierdził, że
już siódma. Zakład świadczył usługi od szóstej trzydzieści.
- Zaczekaj na mnie - rzucił do szofera. - Pójdę się ogolić.
Wszedł do środka, witany od progu gromkim:
- Herzlich wilkommen!
Golibroda przypominał Alexowi postać ze starego serialu.
Pamiętał, że nazywała się von Smollhausen.W ręku trzymał
parujący ręcznik i świeżo naostrzoną brzytwę.
- Sitzen Sie bitte, mein Herr.
Gangster usiadł przed lustrem.
*
Fuckenkreutz wziął miseczkę z mydłem, splunął do
środka, a następnie zaczął to rozrabiać pędzelkiem. Po chwili
mieszanka pokryła twarz zbaraniałego Big Alexa.
- Pojebało cię?! - poderwał się z fotela. - Wody nie masz,
czy co, żeby mi śliną gębę smarować?
- Proszę się uspokoić - odparł fryzjer. Przez cały czas
miał zmarszczone czoło i wytrzeszczony wzrok, jakby
intensywnie myślał. - To zwyczaj tego zakładu.
- Pieprzę taki zwyczaj - gorączkował się Big Alex,
wycierając twarz ręcznikiem.
- Śmiem zauważyć, że potraktowałem szanownego pana
jak znaczniejszego gościa. Innym klientom pluje się prosto na
brodę...
Tego było już za wiele. Gangster poderwał się, by zdzielić
fryzjera kastetem, lecz w tym samym momencie zachwiał się i
usiadł z powrotem. Wykrzywił twarz w dziwacznym
grymasie, zamrugał oczami. Zaczął kiwać głową jak
pochylony nad Torą Żyd albo jak dziecko dotknięte chorobą
sierocą. Wziął piankę do włosów i wypryskał sobie zawartość
na twarz. Śmiał się przy tym przeciągle, dłubiąc palcem w
nosie. Zamiast słów wypowiadał bełkotliwe onomatopeje. Na
koniec zsikał się w fotel.
Fuckenkreutz zlustrował krytycznym wzrokiem swoje
dzieło. Nie wiedział, że w tym samym momencie wpadły w
stupor Pig i Malion. Objawem była nagła katatonia - zastygły
na leżakach, popijając drinki. Półmartwe rzeźby na razie nie
zwracały niczyjej uwagi. Mike Rocket chrapał w najlepsze,
zmęczony po całonocnych zmaganiach.
 Fuckenkreutz zadzwonił symultaną (transgenicznym
telefonem wielokomórkowym) pod dwa umówione numery.
- Gemacht - rzucił w mikrofon i wyłączył się.
Zaświat potwierdził krótkim OK, zaś w barze "Los
Degrengolados" zapanowało radosne ożywienie. Lał się
alkohol, wznoszono toasty, przybijano piątki, a zespół "Los
Hujeros" wszedł na scenę i grał własną przeróbkę "Dzieci
Sancheza".
- Naiwni durnie... - myślał Zaświat, niosąc do baraku
zakupy ze sklepu. - Bez trudu ich wykryją. Jeżeli wcześniej
nie dopadną ich ludzie Big Alexa...
Zatarł ślady z najwyższą ostrożnością. Impulsy, jakie
przerzucił barmanowi na kartę, były nieoznakowane
(elektroniczny portfel zamiast konta PIN), a telepatyczne
zasugerowanie innego wyglądu nie stanowiło problemu.
Gdy przedarł się przez otaczające działkę chaszcze,
zobaczył Skarbonkę, jak oparta o framugę aplikuje sobie
żeton. Zawstydziła się na jego widok. Spuściła bluzkę,
zakrywając brzuch. W jej wzroku czaiło się pytanie.
- Zrobione - rzucił Zaświat sucho, kładąc prowiant na
parapecie. Paczka neurochipsów (wodorostowe plastry
wzmacniające równowagę matrycową) spadła z szelestem na
ziemię. Skarbonka stała nieruchomo wpatrzona w rzekę.
Zaświat podał jej papierosa.
- Płaczesz? - spytał zdumiony.
- To przez ten dym...
Chmurka nikotyny uleciała ku niebu. Skarbonka chłonęła
wilgotnym wzrokiem jego błękit. Zdawało jej się, że w tej
barwie kryje się wyzwolenie. Była blisko prawdy.
- Gdybyś mógł mieć tylko jedną prośbę do Boga...
Zaskoczony, odpowiedział pytaniem.
- O co bym prosił?
- Tak.
- Nie wiem... A ty?
- Żeby napisał moje życie na nowo.
Zaświat spojrzał na brzuch Skarbonki i pomyślał, że
jakkolwiek miałoby się potoczyć jej życie, musiała zostać
matką Nosiciela Świata. Wszystko wydawało się
zdeterminowane przez tę konieczność. Nawet okrucieństwo,
jakiego doświadczyła.
- Przytul mnie...
Czy także to, że musieli się spotkać?
Ty
Być może nie dostrzegasz GENETRIXu, gdyż jesteś
wyposażony w narząd wzroku. Być może powinieneś
zobaczyć swoje ciało na specjalnych zdjęciach z
zaznaczonymi fragmentami tego, co najgłębiej w tobie
ukryte. Konieczne byłoby jednak powiększenie. I to
miliardkrotne. Ujrzałbyś wtedy świetlisty nalot złożony z
ogromnej liczby ziarenkowatych pikseli, jak przenika
twoje mięśnie i tkanki, jak żyje podczepiony pod twoją
karmalność, niczym zawiesina glonów na powierzchni
wody. Nie będzie ci jednak dane zobaczyć tego, co
rozmyślnie zostało ukryte. Czy wyobrażałeś sobie jako
dziecko, spoglądając w niebo, że sferyczna przestrzeń,
która nas otacza, to wnętrze komórki jakiegoś olbrzyma?
Molekuła Boga? Że obumarcie tej cząstki Nadistoty, w
której żyjemy, będzie dla nas końcem świata, podczas gdy
dla niej jedynie kolejną z wielu somatycznych regeneracji?
Jeżeli wyobrażałeś sobie to wszystko, jesteś bliższy
prawdy, niż ci się wydaje. Czy już podejrzewasz, czym
może być GENETRIX?
Plan DJ Messerschmidta
Zatem Big Alexa mieli z głowy. Nim jego sukcesorzy
podzielą się schedą, upłynie trochę czasu: krwawe
przepychanki zakończą się przejęciem władzy przez jedną z
kilku frakcji. Mike Rocket wpadnie w panikę i będzie się
starał zapanować nad sytuacją. Mało prawdopodobne, by mu
się udało. Zbyt wielu zawziętych żołnierzy wyhodował Big
Alex, by teraz jego prawa ręka mogła bezkarnie wziąć ich za
pysk. Możliwe, że gang rozpadnie się na wrogie bandy. Nie
było to już zmartwieniem Zaświata i Skarbonki. Mogli teraz
swobodniej poruszać się po mieście. Do czasu, aż nie
zainterweniuje GENETRIX. Zaświat dostał termin na
skończenie misji. Potem na Ziemię zstąpią Łowcy.
Nad ranem obudził ich szelest deszczu. Krople bębniły o
nieszczelny dach, szeleściły w trawie i krzakach; kilka
uformowało się na suficie. Skarbonka prychnęła, gdy kropla
pacnęła jej na powiekę. Siedziała rozbudzona, nie wychodząc
ze śpiwora, i przyglądała się Zaświatowi. Obudził się, jakby
pod wpływem jej wzroku.
- Co jest?
- Nic, gapię się na ciebie.
- Już widno. Zbierajmy się.
Zjedli śniadanie. Skarbonka nie wydawała się głodna.
Znacznie bardziej interesował ją nieco już wydęty brzuch.
Gładziła go ręką, a jej twarz nabierała wtedy czułego wyrazu.
Zaświat obserwował ją kątem oka, udając, że w całości
pochłonięty jest jedzeniem.
Plan był prosty: Skarbonka zostanie w baraku, Zaświat
powęszy trochę wokół "Genetonu". DJ Messerschmidt
powinien im pomóc. Niepokojący był dla Zaświata dziwny
zbieg okoliczności - ojcem Nosiciela Świata był sekciarz
intuicyjnie wyczuwający GENETRIX. To przeczucie,
poprzedzone zaawansowaniem badań nad genetyką musiało
być przyczyną planu eksterminacji Ziemi Zero. Zawiadowcy
poczuli się niepewnie w świecie, który mógł ich
zdemaskować.
Uścisnęli się na pożegnanie i Zaświat ruszył w stronę
centrum.
Wchodząc na most myślał o wariancie zagłady - co
stałoby się z nim, gdyby zginęło dziecko? Życie na Ziemi
przestaje istnieć, ekspozytorzy GENETRIXu transferują się w
inny wymiar - lecz co z nim? Co z krainą śmierci, która
trwała w zawieszeniu, czekając na jego powrót?
Skręcił w ulicę, która kończyła się zabudowaniami
należącymi do DJ'a. Powinien powiadomić go o ciąży
Skarbonki. Aby zapewnić dziewczynie bezpieczeństwo,
należało zamanipulować ojcowskimi uczuciami
Messerschmidta.
Brama klubu była zamknięta. Bar "World", ze skreśloną
literą "l", również świecił pustką. Podszedł do drzwi i,
mrużąc oczy, próbował dojrzeć coś w środku. Wtedy poczuł
na karku lufę pistoletu.
- No, proszę, mamy gagatka.
- To się szef ucieszy.
Nie musiał się obracać, skojarzył od razu. W szybie baru
odbijały się mgliste sylwetki personidów.
- Prosto w nasze łapy, Kwiatuszku.
- Niepotrzebnie śledziliśmy go całą drogę, Schizofonku.
Przypomniał sobie imiona "Cieni" po tych skrótach.
Sytuacja nie była najgorsza. Przynajmniej szybciej trafi do
DJ'a.
"Cienie" wciąż fetowały sukces:
- Ale mamy szczęście.
- "Lepiej być nie morze" - jak wydukał inteligentny ocean
z planety Solaris, gdy go zapytano, czy chciałby zmniejszyć
objętość.
- Bardzo rozsądnie. Koduj do szefa.
Zaświat zobaczył w szybie błysk pistoletu i ruch ręki. Cios
w kark odebrał mu przytomność.
Obudził się o zmierzchu. Leżał w pustym pokoju o
betonowych ścianach. Czuł pieczenie na czubku kciuka
prawej dłoni. Pobrano mu krew.
Ledwie wstał i rozprostował kości, drzwi szczęknęły i do
pokoju weszły "Cienie". Nie stawiał oporu. Martwił się o
Skarbonkę - cały dzień sama nad rzeką. Śmieciokwiat splótł
Zaświatowi ręce na plecach linką transgeniczną (gen węża
Boa), a Schizofoniusz rzucił przez komórkę kilka słów szyfru.
Wyszli w stronę bocznych drzwi na tyłach baru "World".
Śmieciokwiat otworzył zamek biopapilarną rękawiczką i
korytarz wessał ich w mrok. Szli na pamięć, rozkazując
Zaświatowi (skręcać, schylać się, przystawać). Zatrzymali się
przed połyskliwie srebrzystymi drzwiami. Magiczna
rękawiczka rozsunęła je bezszelestnie.
Wsiedli do windy. Schizofoniusz wcisnął przycisk.
- Jak mnie namierzyliście? - spytał Zaświat.
- Proszę, proszę: nasz głaz przemówił.
- Ma jednak struny głosowe.
- Jak? - powtórzył.
- Nie jesteś niewidzialny - zarechotał Schizofoniusz. -
Wystarczyło zasięgnąć języka.
- Wpadłeś przez tak zwane osobowe źródła informacji -
sprecyzował Śmieciokwiat. - "Złośliwość rzeczy żywych" -
jak mawiał pewien android, gdy dzieciaki rzucały w niego
kamieniami...
Drzwi windy rozchyliły się z cichym sykiem. Weszli w
wąski korytarz.
- Kto mnie wsypał?
- Kilku ćpunów. Koczują w opuszczonych ogródkach
działkowych.
- To mogliby działkować zamiast kapować.
- Żeby działkować, muszą mieć impulsy. Nic nie
przychodzi darmo - odparł sentencjonalnie Śmieciokwiat. -
Ale tekst niezły.
Prowadzili go przez piwniczny korytarz śmierdzący
zmurszałą wilgocią. Na ścianach widniały sprejowe "freski"
przedstawiające emblematy heliksu DNA z wypisanymi
fragmentami dogmatów genetyzmu.
Mowa wasza niechaj będzie 0 i 1 - wszystko inne w
informacji przynależne jest Złemu.
Korytarz kończył się rozsuwanymi drzwiami ze szkła
weneckiego. Stanęli w milczeniu, czekając na sygnał. DJ
Messerschmidt otworzył po około kwadransie. "Pilnujcie
wejścia" - rozkazał wcieleniom, a gdy Schizofoniusz i
Śmieciokwiat zrobili "w tył zwrot", w skupieniu pozapalał
wszystkie świece w pokoju. Zaświat stał w progu, z
kamiennym wyrazem twarzy, z wciąż związanymi rękami.
Guru wyłączył elektryczne oświetlenie. Przyglądał się
przybyszowi wzrokiem trochę lękliwym, a trochę
hipnotyzującym.
- Czy zastanawiałeś się kiedyś, skąd biorą się nowe
religie?
Wskazał Zaświatowi fotel pod ścianą.
- Myślałem, że będziemy rozmawiać o Skarbonce -
odrzekł, siadając. Skrępowane nadgarstki przeszkadzały.
- Bo będziemy. Najpierw jednak odpowiedz.
- A ty jak uważasz?
- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie. Skoro jednak
chcesz wiedzieć... Uważam, że ten, kto chce prowadzić ludzi,
nie powinien gnać ich przed sobą, ale sprawić, żeby podążali
za nim. Moi zwolennicy gromadzą się wokół mnie.
- Tak powstaje religia?
- Nie, lecz tak trzeba ją zorganizować. Ja tylko
zapowiadam. Prostuję ścieżki. Podsycam oczekiwanie...
Gdybym miał powiedzieć, skąd wzięło się we mnie przeczucie
nowej prawdy, odparłbym: z dziecięcej naiwności. Prostota to
klucz do wszystkiego. Oczywiście, jeśli posiadasz zaplecze w
postaci zgromadzonych danych, bez których dalej ani rusz.
Pamiętam, że jako dziecko skojarzyłem dwie rzeczy: owo
dziwne podobieństwo pomiędzy budową atomu a Układem
Słonecznym. Krążenie elektronów wokół jądra i obieg planet
wokół słońca. Niewyobrażalna wprost wielkość kontra
mikroskala tak nikła, że... też niewyobrażalna. Później w
szkole dowiedziałem się, że podobną analogię wysunął duński
fizyk Niels Bohr, nazwał ją modelem planetarnym budowy
atomu i tak zawędrował do podręczników.
- Do czego zmierzasz?
- To było pierwsze przeczucie. Dziecięca wyobraźnia
podsunęła pomysł: a może nasz Układ Słoneczny jest
zaledwie wnętrzem atomu? Dla nas ogromny, dla nadistot,
które żyją w świecie zbudowanym z takich układów -
mikroskopijny.
- Kim więc byliby ludzie? - spytał podchwytliwie
Zaświat.
- Cząstkami elementarnymi.
- Za daleko posunięta analogia...
DJ Messerschmidt machn13 rek1.
- To tylko dziecięce skojarzenie. Wróciło, gdy zacząłem
studiować teologię. Napisałem pierwszy traktat. Zacząłem
podchodzić do rzeczy poważnie.
- A "Geneton"?
- Klub założyłem wcześniej. Po nawróceniu spróbowałem
wzbogacać imprezy o elementy mistyczne... Chwyciło. Mam
sporo wyznawców.
- Dlaczego mówisz mi o tym?
- Dowiesz się w swoim czasie. Jesteś mi potrzebny.
- A ona?
- Jeszcze bardziej. Wiesz, kim był święty Józef?
Zaświat przełknął głośno ślinę. Przejrzał szaleńca.
- A więc wiesz...
- Wiem. Skarbonka nosi moje dziecko.
- Chcesz kopiować Ewangelię? Błąd na starcie. To
krańcowa megalomania uważać, że zerżnięcie panienki pod
prysznicem jest równe niepokalanemu poczęciu...
Twarz DJ Messerschmidta ściągnęła się w grymasie bólu.
Słowa Zaświata musiały go dotknąć.
- Nic nie zdarza się dwa razy. Ja nie naśladuję, lecz biorę
przykład. Genetyzm to nowa religia, zainicjowana przez
świadomych ludzi. Przeze mnie.
 Zaświat był skołowany. Grał racjonalistę-niedowiarka,
wiedząc o czymś, co tylko potwierdzało doktrynę
Messerschmidta. Wiedział o Nosicielu Świata. Gdyby
zdradził DJ'owi prawdę o GENETRIX...
- To nie zbieg okoliczności, że przybyliście do mnie
niemal w jednym czasie. Ona: chroniąc się przed zbirem,
który ją skrzywdził. Ty: odnalazłeś ją i jak twierdzisz, musisz
jej bronić...
- Przypadek.
- Nie. Opatrzność.
- Jesteś szalony.
- Mówisz, że musicie uciekać - guru jakby nie usłyszał
tej uwagi. - Spójrz, to kolejna analogia. Tylko gdzie ten wasz
Egipt?
Ciało Zaświata drżało, dłonie trzęsły się jak u alkoholika.
Sam zdumiał się tą reakcją. Obraz świata, w jaki wierzył,
byłby pozorem? Wszystko układało się w zadziwiającą
prawidłowość. Czym zatem był GENETRIX?
- Do każdej prawdy ludzkość musi dochodzić stopniowo.
Chrześcijaństwo objęło Ziemię, gdy ludzie byli gotowi je
przyjąć. Przedtem wystarczał politeizm i prawo Mojżesza. To
różnica dwóch epok: religia ery patriarchalno-niewolniczej
zastąpiona przez religię ery agrarno-przemysłowej. Obecnie
wkroczyliśmy w erę informacji. Dlatego musiał narodzić się
genetyzm. To logiczna konsekwencja...
Zaświat słuchał jak przez watę. Wnioski, do jakich
dochodził samodzielnie, zagłuszały w nim wywód DJ'a.
Strach o Skarbonkę zagłuszał wszystko inne.
Guru kontynuował:
- Czy słyszałeś o gnostyckiej koncepcji Człowieka
Przedwiecznego? Po hebrajsku: Adam Kadmon. W
kabalistycznej księdze Zohar jest to nadistota wyobrażająca
całość stworzenia. Przedstawiano go jako olbrzyma, z którego
oczu, uszu, nosa i ust wypływają strumienie światła. Wartość
numeryczna słowa ADM jest taka sama jak słowa JHVH - w
hebrajskiej tanskrypcji wynosi czterdzieści pięć. DNA z kolei
różni się od ADM tylko jedną literą, co daje czterdzieści sześć
- liczbę ludzkich chromosomów. Adam Kadmon jest
nadczłowiekiem będącym emanacją samego Boga. Jest to byt
osobowy, a jednocześnie całość stworzenia, kosmos
zawierający w sobie dziesięć sfer. Ta koncepcja to kolejne
przeczucie prawdy, jaką otwarcie głosi genetyzm. Dopiero
dzisiaj można nadać jej konkretny kształt. Adam Kadmon to
kod naszego świata, to informacja zawarta w roślinach i
zwierzętach, w całej żywej przyrodzie.
- Niech zgadnę. Masz na imię Adam...
- Tak - oczy DJ Messerschmidta wwiercały się w źrenice
Zaświata. - To jednak przypadkowa zbieżność...
- Czyżby?... - wyrwało się zdumionemu Zabójcy. Miał
nadzieję, że guru potraktuje to jako ironię.
- Gnostycy wierzyli również, że przeciwieństwem
Człowieka Przedwiecznego jest Człowiek Zła. Musi więc
istnieć druga, równoległa reguła stworzenia, złożona z
antykodu; jak wirus albo komórki rakowe. Niepojęty
kosmiczny nowotwór...
GENETRIX - przemknęło Zaświatowi przez myśl, ale
zaraz wrócił do Skarbonki. Gdy go prowadzili, zmierzchało;
teraz siedzi sama w pustym bunkrze. Wokół narkomani.
- Wypuść mnie - przerwał wywód DJ'a. - Muszę po nią
jechać. Grozi jej niebezpieczeństwo.
Przypomniał sobie, że w nocy skończy się termin, jaki
zakreślili mu ekspozytorzy. Od jutra w mieście rozpęta się
piekło.
- Nie doceniasz mnie. Myślisz, że pozwoliłbym jej tkwić
w nocy samej? Jest częścią mojego planu... - DJ
Messerschmidt włączył mikrofon i powiedział: -
Wprowadzić.
Drzwi rozsunęły się i do pomieszczenia wkroczyła
Skarbonka w towarzystwie Schizofoniusza i Śmieciokwiata.
Włosy miała zmierzwione, na twarzy ślady zaschniętych łez.
W ręku ściskała poszarpany woreczek z kapsułkami.
POSIEDZENIE
Wysoki Bakteriofag zacumował przy jądrze
komórkowym. Ściany mikrobatyskafu pulsowały czerwonym
alarmowym światłem. Na pokładzie jednostki "Art.Org."
rozpoczęły się nadzwyczajne obrady.
- Braciszkowie, powiadam wam: nasz wysłannik
zawiódł.
Słowa sprawozdawcy spowodowały poruszenie.
Mikrobanci odtańczyli krótki taniec niepokoju i słuchali dalej.
- Nie wiemy jeszcze, co jest przyczyną: brak skuteczności
czy zdrada. Możliwe jednak, że to drugie. Od dawna jesteśmy
przygotowani na wymazanie Ziemi. Czekamy na transfer do
innego świata. Czas upływa i nie dzieje się nic. Niepotrzebnie
zużywamy energię. Zabójca nie przysłał nawet raportu.
Możliwe więc, że złamał reguły GENETRIXu.
Deputanci zafalowali w geście potępienia.
- Dlatego komisja proponuje uaktywnić naszego
braciszka. Jeżeli ten środek zawiedzie, do akcji wkroczą
Łowcy. Ultima ratio GENETRIX.
- Znów łacina, bracie, przecież to nie nasz język! Nie
możemy brać przykładu z powłok...
- Kto, ach kto jest uśpionym agentem w somie Zabójcy?
- Czemu, ach czemu Wysoka Komisja ukryła przed nami
ten wariant?
- Spokojnie, braciszkowie - sprawozdawca wykonał
efektowne salto. - Odpowiadam: zabójca ma wszczepioną
kapsułkę z uśpionym agentem. Jest nim deputowany
Organellus II, który dowie się wszystkiego i powiadomi nas o
przyczynie niesubordynacji.
- Jakimi środkami może się posłużyć?
- Może zeskanować umysł Zabójcy, od chwili zstąpienia
dla nas niedostępny. To wystarcza, jeżeli chodzi o zdobycie
informacji. Może także, co jest środkiem nadzwyczajnym,
jednorazowo zakrzywić nieskończoność i zamknąć Zabójcę w
eksterytorialnym pęcherzyku. Co prawda, tylko podczas snu,
ale dopóki będzie tam tkwił, nie obudzi się...
- Uczcijmy odwagę naszego braciszka minutą tańca
pochwalnego! - padło z tylnej błony.
Deputanci rozpoczęli chaotyczną kinezę, przypominającą
krążenie much pod sufitem. Odbijali się od ścian batyskafu, a
"Art.Org." kołysał się delikatnie jak niesiona na fali butelka z
wiadomością SOS.
JA WAS POSYŁAM...
DJ Messerschmidt wskazał Skarbonce wolny fotel.
Dziewczyna usiadła, z ulgą patrząc na Zaświata. Odnaleźli się
wzrokiem, jakby w milczeniu witali się pod długiej rozłące.
Guru wyszedł na korytarz, by wysłuchać raportu "Cieni".
- ...później i byłoby krucho. Te pieprzone ćpuny wzięły ją
za narkomankę. Zobaczyli, jak aplikuje sobie żeton, i zlecieli
się, myśląc, że to nowy drug. Zaczęli wyrywać jej torebkę,
więc nie mieliśmy wyjścia.
- Ilu?
-  Pięciu. Ciała wrzuciliśmy do rzeki.
Zaświat pomyślał, że musieli zastosować "zbroję
śmierci". Specjalny spray osiadając na skórze tworzył skorupę
o ciężarze żelaza. Nic dziwnego, że wyparł prymitywne
"betonowe skarpetki".
- Przynajmniej jeden problem z głowy - podsumował DJ.
- Możecie odejść...
Kroki personidów ucichły w mroku korytarza.
 Messerschmidt wrócił do pokoju. Rozsiadł się w fotelu,
sapiąc i cmokając, jakby dręczyła go wątpliwość. Nie
umknęły jego uwadze splecione dłonie Zaświata i Skarbonki.
- Chwila jest przełomowa - rozpoczął, podnosząc wzrok.
Nie miał teraz spojrzenia fanatyka. Brązowe oczy zyskały
poważny, trochę smutny wyraz. - Zanim wyruszycie,
wysłuchajcie, co mam do powiedzenia.
Słuchali monologu, Skarbonka poirytowana, kręcąc co
chwila głową, jakby uważała wszystko za wariactwo; Zaświat
- nie mogąc wyjść z podziwu dla trafności niektórych
spostrzeżeń DJ'a.
- Nadszedł przełom, lecz jego skutki duchowe jeszcze nie
nadeszły. Potrzeba nowych aktorów, o których będą
opowiadać przyszłe pokolenia. Czterysta lat temu
Monteskiusz mógł pisać, że twierdzenia matematyczne
uważane są za prawdziwe, gdyż w niczyim interesie nie leży,
by uznawać je za fałszywe - wtedy nauka nie nadgryzała tak
mocno światopoglądu. Dzisiaj wyniki pewnych badań mogą
być niektórym nie na rękę. Musimy stworzyć religię w oparciu
o postęp...
- To dość mgliste pojęcie - przerwał Zaświat.
- Chodzi o konkretny postęp w genetyce - odparował
guru. - Pełną mapę ludzkich chromosomów opracowano w
1993 roku. Był to wstęp do właściwego odkrycia. 12 lutego
2001, data ogłoszenia mapy genomu ludzkiego przez Human
Genome Project i Instytut Celera, to nowa cezura dziejów.
Kiedyś zamiast "przed naszą erą" będziemy pisać "przed erą
genetyczną"... To oczywiste.
- Skoro oczywiste, dlaczego nikt na to nie wpadł? -
parsknęła Skarbonka. - Nie znam się na tych naukowych
pierdołach, ale coś jest nie tak, skoro sami naukowcy się nie
połapali.
- Bo naukowcy są najbardziej ślepi - odparł DJ
Messerschmidt. - Widzą tylko przedmiot badań, nie pojmując
kontekstu.
- A ty - nie dawała za wygraną Skarbonka - rozumiesz
coś z tej grypsery mózgowców w białych kitlach? Oświeć nas,
jeśli łaska.
DJ Messerschmidt spojrzał na nią z irytacją i
pobłażaniem. Zaraz jednak powrócił do standardowego
wyrazu twarzy i odpowiedział na pytanie:
- Prawda ukryta jest wewnątrz wielkocząsteczkowych
biopolimerów. Całe życie opiera się na tajemnicy zawartej w
DNA. Wszystkie rośliny i zwierzęta Ziemi, nawet niektóre
wirusy, zbudowane są z identycznych molekuł. Ta tajemnica
wędruje drogą dziedziczenia przez generacje. Geny zawarte są
w chromosomach, a w genach zawarta jest Informacja.
Znajduje się tam ostateczna tajemnica świata. Życie ludzkie
kończy się śmiercią, lecz Informacja trwa nadal. Czyż to nie
dziwne?
Odkaszlnął, bo zaschło mu w gardle.
- Ludzie są tylko futerałami. Gdy jeden się zużywa,
zastępuje go inny. Liczy się zapis, a nie nośnik, na jakim jest
utrwalony.
Zaświat zdecydował nie zdradzać się z wątpliwościami,
lecz grać nawróconego wyznawcę genetyzmu.
- Jak to możliwe, żeby religia narodziła się tak nagle?
- Ludzkość długo dochodziła do tej prawdy - podjął z
ogniem w oczach DJ Messerschmidt. - Jak zwykle nowa
wiara rozwinęła się tam, gdzie nikt nie podejrzewał. Pod
koniec XX wieku socjologowie zadawali sobie pytanie: co
będzie w stanie zmobilizować upadającą cywilizację
Zachodu, stać się jej ożywczą siłą, jak kiedyś
chrześcijaństwo? Nie przeczuli, że będzie to genetyzm.
- Co my... mamy z tym wspólnego?
- Jesteście wybrańcami. Musicie dać świadectwo.
Rozmowa trwała do późnej nocy. Schizofoniusz i
Śmieciokwiat warowali przed wejściem jak dwa anielskie
psy, kontrolując display "Argusa" - wielowizyjnego
programu monitorującego okolicę. Ponad klubem "Geneton" i
barem "World" wisiała spirala Drogi Mlecznej: gwiazdy
świeciły na podobieństwo kryształków lodu, jakby śmierć
czaiła się w ich zimnym blasku.
KAT I OFIARA
Organellus z numerem drugim budził się z anabiozy pełen
najgorszych przeczuć. Śpieszyło mu się do transferu, a
wyglądało na to, że świat, z którego zamierzali czmychnąć,
trwa w najlepsze. Liczył, że obudzą go po wszystkim i nie
będzie musiał interweniować. Mylił się. Zabójca sfuszerował
albo odstąpił od zadania z osobistych pobudek. Organellus
wolał, by przyczyną okazała się fuszerka.
Sytuacja była korzystna, bo Zabójca spał. Miliardkrotnie
pomniejszony widok wsączył się w stożki wizyjne
Organellusa. W pokoju spała jeszcze jedna osoba -
dziewczyna odwrócona plecami do ommatidiów komórkowej
kamery. Jej barki poruszały się w rytm spokojnego oddechu.
Mentalne wyabstrahowanie świadomości Zaświata było
formalnością. Organellus rozpoczął skanowanie.
Otworzył pęcherz zaraz po wygaszeniu czytnika.
"Zdrada!" - nie posiadał się z oburzenia. "Dezercja!.."
Zaświat otworzył oczy i uświadomił sobie, że tkwi w
pułapce. Wokół mieniły się organiczne wzory, pulsowały
cząsteczki. Wizualizacja była nieprzyjemna. Siedział
naprzeciw rozmówcy-deputanta, po drugiej stronie szklanego
blatu, przywiązany do krzesła czarnym kablem. Mikrob
lustrował go wściekle, pulsując purpurą. Po chwili wykluły
się ludzkie dłonie, którymi zawzięcie gestykulował.
- Ty molekularny korkociągu, maćtrwa chrzęszcząca w
transkrypcji, zdradliwcze podstępny, pierdopławie nieziemski,
zakało replik chędożonych!
"Mają mnie. Nie dam rady się zbudzić..."
- Genofąsie krnąbrny, polimerazo rzygacza bezwstydna,
hańba ci, ach, hańba, sługo projektorów oraz kara okrutliwie
synestyczna!...
Organellus nie przewidział jednej rzeczy. Telepatyczna nić
ze Skarbonką była aktywna także podczas snu. Dziewczyna
zaczęła śnić własną wersję majaku Zaświata.
Oniryczna symultanka zapętliła się w jednej chwili.
Powstał zamknięty obieg.
Skarbonka siedziała naprzeciw mężczyzny o doskonale
obojętnym wyrazie twarzy, oddzielona takim samym
stolikiem, jak Zaświat od Organellusa. Mężczyzna tłumaczył
jej mniej więcej to samo, co DJ Messerschmidt, jednak z
większą siłą przekonywania.
Zbliżył dłoń do oczu Skarbonki.
- Spójrz na zadarty naskórek przy moim paznokciu. Tam
jeszcze żyją cywilizacje. Obetniesz - nastąpi hekatomba...
To mówiąc, wziął z pudełka spinacz, rozprostował i w
skupieniu rozpoczął manicure.
- Wszystko nabiera innego znaczenia, co?
Kawałek naskórka spadł na gładki, lustrzany blat.
- Żadnych sentymentów. Nie zapominaj, że w każdej
chwili jakaś nadistota może w ten sam sposób wymazać wasz
świat. Nic się na to nie poradzi...
  Skarbonka krzyknęła, budząc się z koszmaru, pękł obieg
i Zaświat wyślizgnął się ze śpiączki. Organellus próbował
procedur ratunkowych; na próżno. Sytuacja odwróciła się w
katastrofalny dla niego sposób. Był teraz zamknięty w
mikroprzestrzeni telepatycznej Zaświata. Rzucał się między
ściankami sześcianu, nie mogąc uciec. Kontakt z nadzorem
był wykluczony.
- Teraz ja cię przepytam, kurduplu.
Rozpoczęło się przesłuchanie. Skarbonka siedziała na
łóżku, patrząc w osłupieniu na Zaświata poruszającego
bezdźwięcznie ustami. Uspokoił ją gestem ręki i wrócił do
przesłuchania.
- Gdzie? Pytasz... gdzie?
- Tak.
- Gdzie jest GENETRIX?
- Wszędzie. Jest jak Bóg.
- Nie chrzań, mikrobie.
- Jest wszędzie, czyli nigdzie...
Zaświat poczuł, że traci więźnia. Połączenie było skrajnie
energochłonne. Postanowił skierować go z powrotem do
kapsułki, wysłać do mostu Varola i zamknąć w jednej z
komórek substancji szarej. Resztę pytań należało zadać w
warunkach laboratoryjnych.
*
Most Varola jest skrawkiem pnia mózgowego
odpowiedzialnym za transmisję impulsów sennych. DJ
Messerschmidt dysponował niewielką pracownią.
Współpracował z kilkoma biotechnologami, których udało
mu się nawrócić na genetyzm. Skierował tam Zaświata.
Po mikrotrepanacji wycięto nanoskalpelem komórkę z
uwięzionym Organellusem. Gdy trafiła na szkiełko
laboratoryjne, Zaświat przyłożył oko do mikroskopu. Tkwił
tam, zamknięty w kapsułce, która krążyła w krwiobiegu
Zabójcy przez ostatnie dni. Impuls ultradźwięku rozwalił
skorupę w drobny mak. Organellus pływał teraz na
powierzchni cytoplazmy, zdany na łaskę swego prześladowcy.
Tuż przy błonie komórki Zaświat umieścił mikrowylot
dozownika wirusów.
Przesłuchanie rozpoczęto bez zbędnych ceregieli.
- Wszystko o GENETRIX.
- Nie.
Zaświat wpuścił przez błonę pierwszego wirusa.
- Mów. Masz mało czasu.
- Nic nie powiemy. W przeciwieństwie do ciebie nie
jesteśmy zdrajcą.
- Więc zginiesz.
- Przestań mówić do mnie w ten sposób. Nie istnieję w
oderwaniu od kolektywu Bakteriofagu.
Wirus rozpoczął replikację.
- Czym jest GENETRIX?
- Ha, ha, ha, ha, ha, ha... - Organellus nie mógł się śmiać,
zasymulował jednak śmiech, gdyż wiedział, jaką rolę
przypisują mu ludzie.
- Co w tym niedorzecznego?
Organellus podtrzymał barwę emocjonalną poprzedniej
wypowiedzi:
- Nie zabiłeś bachora, wyręczą cię Łowcy...
 Osiągnął skutek. Adrenalina uderzyła w krwiobieg
Zaświata.
- Mów, do cholery, zaraz zdechniesz!
- A później rozwalą ciebie - dokończył Organellus.
"Wykorzystać ten moment, by spytać..."
- Co stanie się ze mną po śmierci?
Organellus milczał. Zamarł w bezruchu, jakby
rzeczywiście nie wiedział. Komórka zaczęła obumierać.
Zaświat wrócił do poprzedniego pytania, choć czuł, że
niczego nie osiągnie.
- Czym jest GENETRIX?
- Po prostu jest - Organellus wyraźnie słabł. - Nie pytaj o
substancję...
Mówiłby tak zagadkami, gdyby nie nagła implozja
zainfekowanej komórki. Cytoplazma jakby wyschła;
skurczyła się do rozmiarów czarnej wstążki kilkakrotnie
mniejszej od mitochondrium. Organellus zapadł się w tym
przedśmiertnym uschnięciu.
- Jest... w tobie, głupcze - kodował, umierając. - Jest w
każdym z was. Światy, miliardy świaaa-tów. Niewyobrażalny
o-o-grom w mikroskopowej... pustce.
Słowa wyrwane spod kontroli świadomości. Skrawek
tajemnicy...
Zaświat wyłączył dozownik. Komórka umarła.
*
- To jakby... samobójstwo - powiedział biotechnolog,
odsuwając twarz od wizjera mikroskopu. - Impuls
uruchamiający implozję został nadany przez ten obcy element.
Zaświat zmełł w ustach przekleństwo.
- Bohaterstwo, psia mać. Samobójstwo mikroba...
- Co?
- Wolał zginąć, niż wyznać prawdę - myślał głośno
Zabójca. - Ale i tak się wygadał. Tuż przed kolapsem. Słowa
wypłynęły z niego mimowolnie. Może to jest sposób. Znaleźć
kolejnego i czekać, co ujawni pikosekundę przed śmiercią...
- Walnij sobie kieliszek, co stary? Gadasz od rzeczy.
Biotechnolog sięgnął po papierosa, lecz trafił na puste
pudełko.
- Shit, znowu się schowały...
- Ja mam walnąć sobie kieliszek?
- Nie słyszałeś o Abandons, papierosach rzucających
palaczy? - zdumiał się naukowiec. - Bardzo skuteczny
sposób zerwania z nałogiem...
To mówiąc, otwierał po kolei wszystkie szuflady biurka.
- Nic, spadam - Zaświat założył płaszcz i podszedł do
rozsuwanych drzwi. - Możliwe, że będziesz mi musiał jeszcze
pomóc. Z góry współczuję.
Wyszedł żegnany zdumionym spojrzeniem naukowca.
MIKROŚWIATY
Pod wpływem nocnego połączenia snów Skarbonka
dowiedziała się na temat Zaświata więcej, niż chciał jej
ujawnić.
- Kim ty właściwie jesteś? - spytała, gdy siedzieli przy
kontuarze baru "World". DJ Messerschmidt pozwolił im
tymczasowo zamieszkać na zapleczu.
- Sam nie wiem do końca. Robię to, co robię. Znam się na
tym. Nie pytam: dlaczego?
- To może ja spytam, mądralo?
- Wiem, co zobaczyłaś... Jestem jakby Charonem.
Grabarzem światów czy raczej sprzątaczem ich pozostałości...
- Na jedno wychodzi - ucięła Skarbonka. - Czy one
istnieją naprawdę? Tak jak Ziemia?
- Nie jestem pewien - wyznał zgodnie z prawdą. - Być
może są projekcją. W każdym razie Ziemia Zero to
rzeczywistość bazowa. Każda następna jest odbiciem kodu
genetycznego i osobowości żyjącego tu człowieka.
Skarbonka otworzyła usta ze zdumienia.
- Każdy ma świat, którego jest... bogiem?
- Coś w tym stylu.
- Ja też mam swój świat?
- No, jasne.
- To gdzie on jest? W innej galaktyce?
Naiwność tego pytania wzruszyła Zabójcę.
- W innym wymiarze ontologicznym. Nie wiem, jak to
prościej wyjaśnić. Nie tyle w innym czasie i w innej
przestrzeni, co...
- W miejscu, którego nie umiem sobie wyobrazić?
Rozłożył bezradnie ręce.
- Właśnie.
Skarbonka pogładziła ręką swój brzuch.
- Dlaczego nazywacie moje dziecko Nosicielem?
- Bo to najważniejszy mieszkaniec Ziemi. Świat zawiera
się w jego kodzie genetycznym.
Skarbonka powiodła ręką dookoła.
- Nasz... świat?
- Tak. To wyjątek. Regułą jest, że ludzie wyświetlają
światy na zewnątrz. Tylko Nosiciel może być zarazem
projektorem i mieszkańcem projektowanej rzeczywistości.
Tym samym: podtrzymuje świat przy życiu.
Skarbonka spoglądała pustym wzrokiem na rząd butelek.
Widmowy zegar nad drzwiami wskazywał dwunastą. Musieli
się zbierać, za chwilę barman wpuści klientów.
- A ty? - spytała, wstając ostrożnie z wysokiego krzesła. -
Gdzie jest twój świat, Charonie?
- Nie wiem - odparł, pomagając jej zejść. - Kiedyś
myślałem, że to morski cmentarz.
Schody prowadziły na korytarz.
- Czasami zastanawiam się...
- Nad czym?
- Czy mój świat w ogóle istnieje.
Skręcili w stronę zaplecza. W pokoju czekał DJ
Messerschmidt. Był blady jak ściana.
*
- Zbadaliśmy twoją krew - rzucił bez ceregieli, gdy
usiedli. - Kim ty, do cholery, jesteś?
Zaświat przypomniał sobie o skaleczonej opuszce.
- Czterdzieści osiem chromosomów. Pięćdziesiąt tysięcy
jednakowych genów. Potrójny heliks... - zawiesił głos. - To
nie są parametry człowieka...
Zabójca zagryzł zęby. Wydało się.
DJ Messerschmidt miał wściekłe spojrzenie.
- Nie słyszałeś pytania?!
- Jestem, kim jestem - odburknął Zaświat.
- To cytat?
- Zbędna złośliwość.
Skarbonka, jak gdyby nigdy nic wyjęła żeton i wcisnęła
go sobie pod koszulę. DJ uniósł pytająco brwi, nie
spuszczając wzroku z Zabójcy Światów.
- Skoro już wiesz, powiem krótko: nie twoja sprawa.
Dobrze przeczuwasz, że nadchodzi przełom, nie wiesz jednak
wszystkiego. Wkrótce będziemy musieli opuścić Posen.
- Jesteś... z przyszłości?
- Nie.
- Dlaczego przybyłeś?
- Sam chciałbym wiedzieć... Musisz przygotować się na
najgorsze. Każdy, kto miał ze mną kontakt, zostanie
namierzony. Możliwe, że zginiesz.
DJ wytrzeszczył oczy.
- O czym ty mówisz?
- Łowcy. Są jak aniołowie zemsty. Jak mikroskopijne
Erynie opętujące hominidów, by mścić się ich rękoma. To
wysłannicy siły, której nieświadomie rzuciłeś wyzwanie.
- Rzuciłem wyzwanie światu!
- To to samo.
- Prawda zwycięży świat.
- Nie wówczas, gdy sama jest światem. Nie wiesz, w co
wdepnąłeś.
- O czym do licha mówisz? - spytał DJ.
- Nie mogę zdradzić. Będę musiał uciec ze Skarbonką i
twoim dzieckiem. Siepacze - Zaświat celowo użył tego słowa
- zaczną węszyć w mieście, dopiero później rzucą się w
pogoń...
- Gdzie się schronicie?
- Na Wstędze Judasza.
- Gdzie?
- I tak powiedziałem zbyt wiele.
POSIEDZENIE
W sali posiedzeń Wysokiego Bakteriofagu panowała
atmosfera żałoby.
- Bracia... - rozpoczął marszałek-sprawozdawca. -
Chwila jest smutna. Straciliśmy sygnał od mężnego
Organellusa. W ostatniej chwili otrzymaliśmy komunikat:
"Wie wszystko... Umieram..." Ten, któremu zaufaliśmy, z
którym współpracowaliśmy przez miliony lat, ten, którego
kolejne cywilizacje powłok zwały Anubisem, Charonem,
Xolotlem, Aniołem Śmierci... - zdradził! Porzucił
Ekspozyturę, próbując nas przechytrzyć.
Taniec potępienia.
- Nie martwcie się jednak. Sprawca nie ujdzie kary. Na
Ziemię Zero zstąpiło dwóch Łowców. Znajdą Nosiciela,
zgładzą go, a wtedy...
- Ehm, Ehm - delikatnie przerwał Mitochondriusz.
- Co znowu, braciszku?
- Jest, ehm, ehm, pewien problem.
- Jest, zaprawdę mamy problem, nie mniej...
- Chodzi o Zabójcę.
Deputanci skupili percepcję na Mitochondriuszu.
- Śmiem zwrócić uwagę szacownemu gronu, że wciąż nie
wiemy, co stanie się w chwili śmierci Zaświata.
Cisza zadrżała od niewypowiedzianych obaw. Deputanci
znieruchomieli.
- Nawet jeśli pojawią się jakieś komplikacje - podjął
sprawozdawca - nie będą to trudności, którym nie zdołamy
sprostać. Najprawdopodobniej jednak nie stanie się nic,
zniknie morskie cmentarzysko, i tyle!
- Obyś miał rację - odparł bez przekonania
Mitochondriusz.
Obrady trwały.
NADCHODZĄ ŁOWCY
Na podmiejskim wysypisku śmieci buszowało dwóch
meneli. Przed chwilą śmieciarka zrzuciła świeży transport.
Sępy rzuciły się błyskawicznie, mieli cynk od śmieciarzy, że
dostawa będzie tym razem dzień wcześniej. Zanim zjawi się
konkurencja, wezmą co lepsze kąski i zaniosą do
opluskwionego baraku.
- Ty, Korba, tu chyba jakiś trup leży.
Spod hałdy worków i opakowań wystawała zgrabna
stopa. Korba nakłuł paluch szpilką.
- To android...
Karpik walnął go pięścią w ramię.
- Ty, zobacz, drugi - wskazał na rękę przykrytą folią.
Wyciągnęli ciała. Syntetyczną żywicę molekularną
oblepiały sztuczne śmieci i pomyje pochodzenia naturalnego.
Spod tej skorupy przebijały nagie kobiece kształty.
Korba głośno przełknął ślinę.
- O, żesz w dupę!
- Ale balony... - zagwizdał z podziwu Karpik.
Wciągnęli androidki pod prowizoryczny baldachim z folii,
bo zaczynało padać.
- Takie to się nie psują - ślinił się Korba, jeżdżąc łapą po
jędrnych pośladkach i cyckach powłoki. - To nasz dzień,
Karpiku! Towar ekstra, sto razy, kurwa, lepszy niż
seksszopowa lala! Którą wybierasz?
Pytanie było o tyle bez sensu, że Karpik był już zajęty
wkładaniem paluchów w pochwę swojej androidki.
Wieczorem, w baraku, gdy już ułożyli zdobycze przy
siennikach, popijali tanie wino, marząc:
- Jak je nazwiemy?
- Lula i Betsy!
- Skąd to?
- Widziałem w jednym pornolu.
- Patrz, moja ma tatuaż - Korba odchylił szczelinę przy
małym palcu prawej stopy androidki. - M-a-l-i-o-n -
przeliterował nie bez trudu.
Karpik poszedł w jego ślady.
- P-i-g...
- Świnka Piggy - zarechotał Korba.
- Odwal się.
Skończył się jabol. Zgasili świecę, po czym z
namaszczeniem rozpoczęli rżnięcie świeżo zdobytych powłok.
Stękali z wysiłku, nie wiedząc, że z sufitu przypatrują się
temu dwie tłuste pluskwy. Łowcy nie mieli żadnych
problemów z wcielaniem się w organizmy zamieszkujące
Ziemię Zero.
POŻEGNANIE
Brudne wody Varty płynęły leniwie, znikając w
ciemności. Światło gwiazd było blade, ledwie dobywało z
mroku twarze trojga spiskowców. Skarbonka, Zaświat i DJ
Messerschmidt stali przy łódce, a Schizofoniusz i
Śmieciokwiat siedzieli dziesięć metrów od brzegu, grając w
kamyki.
- Musimy wypłynąć na środek rzeki - wyjaśnił Zaświat.
- Czemu?
- Chodzi o właściwą koniunkcję fal: myślowych,
wodnych i elektromagnetycznych. Poza tym woda to mój
żywioł.
Prysnął na wiązanie łódki skroplonym azotem, puknął
młotkiem i łańcuch spadł na piasek.
- Pora na nas.
Uścisnęli sobie dłonie.
- Niech Bóg ma was w opiece... - wyszeptał DJ
Messerschmidt.
- Wierzysz w Niego? - spytał Zaświat.
- Dlaczego miałbym nie wierzyć?
- On jest ponad tym wszystkim - wtrąciła Skarbonka. -
Inaczej nic nie miałoby sensu.
"GENETRIX" - huczało Zaświatowi w mózgu. "Czym
zatem jest GENETRIX?"
- No, pomóż mi któryś - fuknęła Skarbonka, próbując
wejść na łódkę.
Po chwili siedzieli w środku. Woda wokół łuszczyła się
srebrną, księżycową falą.
DJ Messerschmidt podniós3 reke.
- Powodzenia.
- Żegnaj - wyszeptała Skarbonka.
Zaświat skinął głową i odepchnął łódź wiosłem. Miał
świadomość, że żegna się z tym człowiekiem na zawsze.
Wiedział, do czego zdolni są Łowcy.
Noc niosła dalekie ujadanie psów. Dryfowali łagodnie ku
środkowi rzeki, wrastając w nadwodną ciemność.
Samozwańczy prorok stał na brzegu, niknąc im z oczu.
Gwiazdy.
DWA WCIELENIA
- Teraz - spięli się, posyłając pluskwom sygnał ataku.
Pluskwy odkleiły się od tynku i poleciały w dół. Upadły tak
niefortunnie, że zsunęły się do sromów androidek. Łowcy
ekspediowali kapsułki, sądząc, że wejdą w krwiobieg meneli.
Coś się nie zgadzało. Materiał był nieorganiczny - zamiast
białka silikon oraz syntetyczna masa imitująca tkanki,
mięśnie i skórę.
Zdumieni Łowcy nie mogli przerwać procedur. Ciała Pig i
Malion drgnęły. Nastąpiło sprzężenie.
Zmęczeni ejakulacją menele zleźli z androidek. Leżeli
teraz na kocach, dochodząc do siebie.
- Ale ruchajsko...
- To jest to, stary...
- Słyszałeś?
Powłoki androidek drgnęły.
- Co?
- One się... poruszyły!
- Śpij.
- Jak impulsów pragnę!
Łowcy unieśli przejęte obiekty z klepiska, by sprawdzić
motoryczność. "Koordynacja w normie" - kodowali.
"Środowisko pochodzenia syntetycznego opanowane".
Menele zaczęli wrzeszczeć. Stały nad nimi nagie,
cudownie wskrzeszone androidki i wyrzucały ręce i nogi
ćwicząc ciosy, których impet mógłby oderwać głowę. Korba
przylgnął do ściany, Karpik nakrył się kocem.
Nie pomogło.
Po chwili leżeli ze skręconymi karkami. Łowcy wyszli na
zewnątrz, sprawdzili kierunek, po czym skierowali powłoki w
kierunku lśniącej na horyzoncie łuny miasta.
AXIS MUNDI
Podwójny heliks DNA - spirala stanowiąca symbol
nieskończoności. Skorupa metafizycznego ślimaka. Rodzi się
w tajemniczym punkcie, rozchodząc się helikoidalnie ku
nieskończonym przestrzeniom kosmosu. Taki sam kształt
mają galaktyki.
Oś świata - Axis Mundi - jest spiralą.
Wstęga. Kanał ontologiczny pomiędzy dwoma stanami
rzeczywistości: mikro i makroświatem. Poskręcany,
dwuwarstwowy most przerzucony między jedną a drugą
pustką: tym, co nieskończenie małe, i tym, co nieskończenie
wielkie. Stan przejścia: genomiczna Pascha.
Skarbonka rozgląda się, stojąc przy krawędzi wstęgi i
trzymając za rękę Zaświata. Wokół spirali rozległe areały
przestrzeni. Niezmierzone - bo niemierzalne - obszary ukrytej
rzeczywistości. Czy tak wygląda nicość?
- Czy tutaj w ogóle można żyć? - pyta, z troską dotykając
wypukłości swego brzucha.
- Nie.
Milczenie.
- Czy jesteśmy teraz... mniejsi?
- W pewnym sensie.
- A twój cmentarz? Gdzie jest?
- Gdzieś indziej.
- Czemu nie skryjemy się tam?
- Bo już tam nie wrócę.
Milczenie.
- Jak długo będziemy trwać w zawieszeniu?
- Dopóki nie zniknie niebezpieczeństwo.
- A zniknie kiedykolwiek?
- GENETRIX nie odstąpi. Tutaj Łowcy nie mają wstępu,
jesteśmy poza ich zasięgiem. Nie wolno ingerować we
Wstęgę Judasza.
Zaświat usiadł po turecku i wpatrywał się w pustkę.
- Skąd ta nazwa?
- Wymyśliłem ją dla DJ Messerschmidta. Tak naprawdę
to po prostu Wstęga...
- No man's land... - mruknęła Skarbonka, siadając obok.
- Właśnie.
- Czy będziesz z nimi walczyć?
Pytanie speszyło Zaświata.
- Nie mam szans. To jak walka ze smokiem, który jest
wewnątrz i na zewnątrz ciebie. GENETRIX jest wszędzie.
- Więc równie dobrze możemy strzelić sobie w łeb?
- Nie. Jest mała szansa... Tak słyszałem... GENETRIX
może dokonać personifikacji - scala się w odrębną monadę,
tworząc swojego awatara - wtedy teoretycznie jest do
pokonania.
- Mów do mnie jeszcze! - prychnęła Skarbonka,
rozdrażniona skomplikowanym słownictwem.
- Nasza szansa w tym, że się śpieszą - wyjaśnił. - Chcą
jak najprędzej opuścić Ziemię, by zasiedlić inny świat,
którego tajnymi zawiadowcami będą do czasu, aż nie
rozwinie się tam genetyka.
- Jaśniej, amigo, jaśniej...
- Ich ucieczka z Ziemi Zero polegać będzie na tym, że
utworzą nadistotę złożoną ze wszystkich Ekspozytur -
uwolnią światy ukryte w komórkach żyjących ludzi. Te światy
to jakby cząsteczki, z których powstanie awatar. Tylko w tej
postaci mogą podróżować przez wszechświat.
- I tego... stwora będzie można zniszczyć?
- Nie jestem pewien. Ale każdą istotę osobową można
pokonać. Teraz są rozproszeni na miliardy światów i
Ekspozytur. Wkrótce powinni się scalić.
- Zaraz, zaraz - wcześniej mówiłeś, że mogą opuścić
Ziemię dopiero, gdy pozbędą się mojego dziecka!
- Tak. Lecz gdy staniemy się nieosiągalni dla Łowców,
stworzą awatara i sami spróbują nas zabić. Na to liczę.
- Co wtedy stanie się z ludźmi?
- Nie odczują tego. Światy wypłyną z ich komórek,
zagładzie ulegną też światy-projekcje. Będzie to jednoczesna
hekatomba miliardów rzeczywistości. Dopóki żyje Nosiciel,
dopóki trwa jego kod - Ziemia jest bezpieczna.
Skarbonka zmarszczyła czoło i spytała podejrzliwie:
- Jak GENETRIX mógł dopuścić do takiego rozwoju
nauki, skoro zagraża to jego istnieniu?
- Nie kontrolują do końca wolnej woli. Traktują ludzi jak
żywicieli, jak świat zewnętrzny, nie panując nad ich myślami.
Wstęga ginęła we wszechobecnej pustce, poskręcana jak
skomplikowane koleje losu Zaświata i Skarbonki. Siedzieli
przytuleni, zamknięci w skorupie metafizycznego ślimaka, na
razie bezpieczni, odcięci od Ziemi Zero i Łowców
GENETRIXu. Konfrontacja była jednak nieunikniona.
ŁOWCY GENETRIXU vs POSEN E.R.
Najpierw wkroczyli do knajpy psychobójców. Działając
według raportu Organellusa, rozpoczęli operację od miejsca,
gdzie nastąpiło wynajęcie bezpośrednich egzekutorów
jednego z mieszkańców miasta. W przeciwieństwie do
Zaświata Łowcy nie byli związani zasadą nieingerencji.
Mogli dokonywać bezpośrednich eksterminacji "powłok".
Ekspsychobójcy wybałuszyli wzrok, gdy do baru "Los
Degrengolados" wkroczyły dwie cycate blondynki o
wulgarnym wyrazie twarzy i wyzywającym spojrzeniu.
Ubrane w łachmany, z potarganymi fryzurami i ostrym
makijażem wyglądały jak uciekinierki z planu filmu porno.
- Czego? - warknął barman, domyślając się, że ma do
czynienia z personidkami.
Malion wyświetliła holo z paznokcia: zdjęcie Zaświata.
- Gdzie on jest?
- A kto pyta? Jak policja, to proszę pokazać legitymację -
warknął barman.
- Jeszcze jedna taka uwaga i poderżniemy ci gardło
butelkowym szkłem - szepnęła słodko Pig.
- Znasz tego gościa? - holo wyświetliło filmik z wizyty
Zaświata w knajpie.
Barman nie czuł się pewnie. Klienci gapili się na
projekcję, rzucając komentarze:
- Co to, kurwa, za jedne?
- Poobracałoby się, co, Max?
Pig uśmiechnęła się figlarnie, grożąc im palcem:
- Wy, mężczyźni, tylko o jednym.
- Ale za to na wiele sposobów - odparował, sepleniąc,
któryś z psychobójców.
Malion spojrzała na zabrany Korbie staroświecki zegarek.
- Masz piętnaście sekund, by zacząć mówić. Wszystko,
co wiesz o tym człowieku.
- Nie znam faceta... - rzekł barman nerwowo. - A w
ogóle to albo zamawiacie, albo spadacie!
Malion wyłączyła holo. Zapadła krępująca cisza.
- On nic nam nie powie - stwierdziła Pig.
- On w ogóle nic już nie powie - dodała Malion.
Błyskawicznym ruchem rozbiła stojącą na kontuarze
butelkę whisky, chwyciła barmana za szyję i rozciągnęła
wierzgającego na blacie. Przyłożyła "tulipanka" do gardła i z
mściwym uśmiechem pociągnęła wzdłuż grdyki. Trysnęła
krew. Akcja trwała niecałe trzy sekundy.
Psychobójcy zaniemówili. Barman spadł na podłogę,
rzężąc w czerwonej kałuży.
- Wy też nic nam nie powiecie, chłopcy?
Ciszę przerwał Fuckenkreutz:
- Brać je!
Rzucili się, chcąc zdezelować mózgi zabójczyniom, choć
nie byli pewni, czy to aby nie personidki.
Po minucie w barze "Los Degrengolados" leżało
trzynaście trupów. Alkohol spływał po opryskanych krwią
ścianach, wszędzie walało się potłuczone szkło.
- To by było na tyle - mruknęła Pig, rzucając zapałkę w
kałużę rozlanego spirytusu. Buchnął jasny płomień. Łowcy
wyprowadzili powłoki przed budynek i skierowali się w
stronę klubu "Geneton".
*
Schizofoniusz i Śmieciokwiat dostali sygnał "Argusa" w
momencie, gdy DJ Messerschmidt wychodził z baru "World".
Za płotem stały dwie personidki z pogardliwym wyrazem
twarzy i rękoma założonymi na piersiach (wyjątkowo obfitych
piersiach!). Były nieuzbrojone.
- Ja cię chrzanię, Kwiatuszku - szepnął Schizofoniusz. -
Czy to nie te dwie dupy Big Alexa?
- Szefie - Śmieciokwiat wskazał palcem. - To jego
"Cieniary".
- Brawo, Kwiatuszku! - Schizofoniusz musiał zabłysnąć.
- Personidki-rozwielitki, nie daję im więcej niż 40 w skali
IQ...
- Przymknijcie się - uciął DJ Messerschmidt.
Androidki swobodnie przeskoczyły przez płot. Malion
podniosła z trawy kamień i skruszyła go w dłoni. Wolnym
kocim krokiem szły w stronę baru.
- Może być gorąco - sapnął DJ.
- Bez obaw, szefie. No pasaran!
Schizofoniusz i Śmieciokwiat sprawdzili spluwy.
- Hola, spierdalać z naszego terenu, drogie panie.
- Chcemy rozmawiać z brodaczem.
- A macie umówioną audiencję?
- I nie żaden brodacz, tylko Jego Eminencja.
- Jeszcze krok, a się pogniewamy!
- Czekajcie - DJ wyszedł przed swoich goryli. - O co
chodzi?
Pig i Malion spojrzały na siebie rozbawione, po czym
powtórzyły procedurę z baru. Hologram zdjęcia, standardowe
pytania, projekcja podglądu.
DJ Messerschmidt zrozumiał, że nie są to personidki,
które kazał stworzyć Big Alex. Nie wiedział, co w nie
wstąpiło, czuł się jednak coraz mniej pewnie.
- Niestety, nie wiem, o kogo wam chodzi. Teraz opuśćcie
teren. Klub jest czynny dopiero wieczorem.
Malion zrobiła minę naburmuszonej dziewczynki.
- Mów prawdę, brzydalu, albo moja koleżanka wyrwie ci
serce.
"Musisz przygotować się na najgorsze" - wróciły słowa
Zaświata. "Każdy, kto miał ze mną kontakt, zostanie
namierzony. Możliwe, że zginiesz".
Pod płotem zamiauczał czarny kot. Pig spojrzała na
Malion, Malion spojrzała na Pig. W chwili gdy Łowcy
wyciągnęli syntetyczne ręce po DJ Messerschmidta,
Śmieciokwiat i Schizofoniusz chwycili za spluwy.
TY
Czym jest prawda? Każdy krok ku wiedzy na temat
genomu zbliża ludzi do odpowiedzi. Trzy miliardy
nukleotydów, trzydzieści tysięcy genów - oto człowiek.
Ludzkość odkryła budulec, może więc nieświadomie
zburzyć katedrę człowieczeństwa. Poza te dane nie sięgnie
jednak ich wiedza - skończy się na obliczeniach, na
identyfikacji materialnych molekuł, które są zaledwie
formą. Tymczasem prawda ukryta jest w treści.
Znajomość samych procesów, jakim podlega informacja -
transkrypcja na RNA oraz translacja w oparciu o jej
matrycę - nie wystarczy. To różnorodność regulatorów, a
nie liczba genów decyduje o postaci życia. Rozszyfrowanie
budowy genów to zaledwie pierwszy krok - ważniejsza
jest znajomość ich białkowych produktów. Czy można
jednak poznać esencję samego życia? Pojąć treść, istotę
zapisu? Nowe gałęzie nauki - genomika, transkryptomika
i proteomika - mogą okazać się narzędziami
niewystarczającymi. Tajemnica pozostanie tajemnicą.
Ludzkość przypomina ucznia czarnoksiężnika, który
rozpętał niebezpieczne moce i wkrótce może przestać
istnieć. Pozostanie tylko GENETRIX. Reszta jest bez
znaczenia.
PIETA
Leżał z wyrwanym sercem, jak rozpruty manekin, w
skrwawionym białym kimonie przypominającym pióra
rozstrzelanego ptaka. Czarna otchłań w pustej piersi zdawała
się powtarzać mrok wszechświata. Twarzą ku
rozgwieżdżonemu niebu, godząc życie i śmierć arabeskowym
rozrzuceniem ramion, DJ Messerschmidt żegnał świat Ziemi
Zero. W tle zrównany z ziemią "Geneton" - wieczernik
samozwańczego proroka - nucił smętną melodię ruin.
Gwiazdy topniały w tej muzyce jak kawałki srebra -
niewidzialne łzy w syntetycznych oczach Schizofoniusza i
Śmieciokwiata.
Czuwali przy trupie jak dwaj cerberowi strażnicy. Nie
czekali, by poprowadzić duszę do krainy zmarłych; sami
umierali. Zgodnie z programem płytki rozpoczęły
wymazywanie świadomości "Cieni".
- Zawsze mówiłem, że DJ Messerschmidt to człowiek o
otwartym sercu... - mruknął Śmieciokwiat.
Schizofoniusz wyszczerzył resztki porcelitowych zębów.
- Żarty się ciebie trzymają, Kwiatuszku.
Byli niczym rozbite samochody: pęknięta skóra jak
zgnieciona karoseria, płatami złaził z niej lakier molekularnej
żywicy.
- Są wzloty i upadki, Schizonku. Świat jest złożony.
- Chyba do grobu. Odchodzimy, Kwiatuszku...
- Nigdzie się nie wybieram.
- ... w niebyt - dokończył Schizofoniusz.
- A ja czuję, jakby to niebyt wchodził w nas.
- Szkoda, że bez pukania.
Wygaszanie dobiegało końca.
- Kurwa, jak to długo trwa...
- Spokojnie, Schizonku.
Do ciała DJ Messerschmidta zlatywały się mewy.
Spoglądali na to z obojętnością, nawet gdy ptaki zaczęły
tworzyć wokół trupa regularny, trochę obły zygzak,
przypominający podwójny heliks.
Płytki skończyły dezaktywację.
Powłoki "Cieni" leżały u stóp DJ Messerschmidta, a
wokół, w furkocie białych skrzydeł przybywali po jego duszę
nadrzeczni aniołowie.
*
Tuż o świcie, zanim służby porządkowe uprzątnęły ciała,
przeszła brzegiem Varty dziwna procesja. Pięciu muzyków,
ubranych w staroświeckie czarne kapelusze i białe marynarki,
z bladymi twarzami osłoniętymi przeciwsłonecznymi
okularami, kroczyło majestatycznie nadrzeczną promenadą.
Dwie trąbki, akordeon, saksofon i gitara. Między zimną wodą
Varty a jaśniejącym niebem wiatr niósł nostalgiczną melodię
- temat z "Ojca chrzestnego". Zdawało się, że korowód
czarno-białych postaci pragnie zbudzić świat do życia.
Smutek muzycznej frazy przeczył takiemu przypuszczeniu.
Muzycy przypominali grupę manekinów, która uciekła z
wystawy sklepu, by oznajmić światu swą obecność
surrealistycznym pochodem. Mijając skarpę nie wiedzieli, że
leżą tam trzy ciała: człowieka i dwóch personidów.
Nad Posen E.R. wstawał dzień, w którym miał zostać
przesądzony los Ziemi Zero. Nieświadomi tego członkowie
zespołu muzycznego kroczyli w stronę wschodzącego słońca.
Po tym, jak spłonęła ich knajpa, stracili coś więcej niż
utrzymanie i dach nad głową - stracili sens życia.
Zrezygnowani, postanowili zmienić nazwę na "Lost Hujeros".
Czekało ich życie wagabundów. Maszerowali więc bez celu,
nie pojmując, że grają żałobne memento dla starego świata.
SKARPA ŚMIERCI
Minęły trzy dni. Skarbonka była głodna i spragniona.
Aplikowała sobie resztki żetonów, z troską spoglądając na
brzuch. Zaświat trwał w pogotowiu, prawie w ogóle nie
sypiając. Co z tego, skoro awatar wciąż się nie zjawiał.
- Nie przewidziałem tak prostej metody - mruczał,
zasypiając obok Skarbonki. - Chcą nas wziąć głodem.
Przytuliła się do jego piersi.
- Czekają, aż wrócimy na Ziemię?
- Tego się obawiam.
- Będziemy musieli wrócić. Martwię się o dziecko.
- Wiem.
- DJ Messerschmidt udzieli nam schronienia.
- Może -odparł Zaświat niemal pewien, że twórca
genetyzmu nie żyje. Zapewne nie istniał już "Geneton",
Łowcy równali wszystko z ziemią, taki był styl ich pracy. -
Jutro - mruknął. - To znaczy, jak się obudzimy. Zejdę na
Ziemię i przyniosę trochę żywności.
- Nie zostawiaj mnie.
- Muszę.
- A jak nie wrócisz?
Cóż miał odpowiedzieć. Łowcy tylko czekali, aż się zjawi.
Czy w starciu z nimi miał szansę? Na pewno większą niż w
pojedynku z awatarem GENTRIX.
- Śpij.
*
Zeszli razem. Po długim namyśle Zaświat uznał to za
rozsądne - gdyby zginął, Skarbonka umarłaby na Wstędze z
głodu i wycieńczenia. Stawi czoła Łowcom, chroniąc ją.
Później zaczeka na awatara.
Nie docenił możliwości Łowców. To proste: nie wiedział
o przeskanowanym donosie Organellusa. Choć bał się, że
wykorzystają moment przejścia, lekką dezorientację w kilka
sekund po zstąpieniu na Ziemię Zero, postanowił
zaryzykować.
To samo miejsce co za pierwszym razem - skarpa nad
brzegiem Varty. Nawet ta sama pora - zmierzch barwiony
purpurą zachodzącego słońca.
Stracił dziewczynę od razu. Tuż po wyłonieniu czatujący
Łowcy odciągnęli ją na bok. Dwie personidki (cóż za sprytne
wcielenie!) - gdy się ocknął, zobaczył je wyraźnie. Jedna
trzymała Skarbonkę za szyję, wykręcając jej ręce, druga
mierzyła w Zaświata paznokciem. Wiedział, jaką broń
emitują Łowcy. Śmiercionośne światło zabijało szybciej niż
myśl. Podniósł ręce, wiedząc, że nie zdąży wyciągnąć kuszy.
- Odsuń się, już! - Malion podniosła z trawy elektropilnik
i przyłożyła ostrze do brzucha Skarbonki.
- Zostawcie ją...
- Odsuń się, bo bachor zginie! - syknęła Pig i przejechała
paznokciem wzdłuż swego podbrzusza.
Skarbonka nawet nie krzyczała. Była zbyt przerażona.
Zaświat cofnął się kilka kroków. Sytuacja był zła, lecz nie
tragiczna. Każdy Łowca, choć stanowił połączenie
fanatycznego zabójcy z wyrachowanym egzekutorem, miał
szczątkowy instynkt samozachowawczy. Zaświat wiedział, że
na razie nie posuną się do ostatecznego kroku. Nie przebiją
embriona elektropilnikiem. Zagłada Ziemi Zero byłaby
również ich pogrzebem.
- Zostawcie ją i walczcie ze mną. Boicie się?
Wiedział, że jego słowa są coraz głupsze. Próbował grać
na zwłokę. Liczył na opóźnienie. Łowcy musieli doskonale
zgrać w czasie chwilę mordu z ewakuacją do GENETRIX.
Czy choćby na Wstęgę. W przeciwnym razie ulegliby kasacji
razem z Ziemią.
- Odłóż kuszę, bo poderżniemy gardło dziewczynie.
Zaświat pojął, że przygotowują się do przejścia. Pig
wykonywała manualne znaki, co znaczyło, że Łowca otwiera
bramę. Malion trzymała Skarbonkę za gardło, przyciskając
ostrze do jej brzucha. Jeden ruch i Nosiciel Świata ginie.
Jedna myśl i Łowcy są po drugiej stronie. GENETRIX
wyrusza na poszukiwanie innych światów.
- A teraz połóż kuszę na ziemi. Już!
Schylił się, z trudem wchodząc w kanał telepatyczny
Łowców. Skanowanie w dwudziestu trzech procentach.
Wystarczyło, by odczytać plan agentów. By zacząć odliczać
czas...
"Trzynaście".
Wyjrzało czerwone słońce.
"Dwanaście".
Brzuch Skarbonki pokryty cieniem narzędzia śmierci.
"Jedenaście".
Jej oczy jak strach osaczonych ptaków.
"Dziesięć".
Nogi rozchylone bezradnie jak skrzydła bramy śmierci.
"Dziewięć".
Androidki oblizują się lubieżnie, krzywiąc usta w
grymasie pogardy. Łowcy wiedzą, jak poniżyć Zaświata.
"Osiem... siedem... sześć..."
- Pięć - myśli Zaświat.
- Pięć - przedrzeźniają go telepatycznie Łowcy. Są już
pewni zwycięstwa.
"Cztery..."
Ostatnie cztery sekundy Ziemi Zero.
Decyzja rodzi się w umyśle Zabójcy jak błysk magnezji.
Przez ułamek sekundy wszystko zostaje rozświetlone
blaskiem zrozumienia. Plan. Jedyna szansa.
Zaświat wmyśla się z całej siły w pole telepatyczne
Skarbonki - ta myśl zakotwicza się w kształtującym się
mózgu Nosiciela Świata. Sprzęgnięcie. Trzy kanały tworzą
rzekę - dno jest zbudowane z ziarenek trzech kodów
genetycznych. Woda to życie - palec Boga w lewo lub w
prawo.
"Teraz!"
Zaświat chwyta harpun i wymierza go w Pig. Łowca,
zdumiony irracjonalnością gestu, podnosi prawą rękę
androidki i poraża Zaświata wiązką śmiercionośnego światła.
Zabójca pada na kolana z wypalonym sercem. Przez
nieregularną dziurę w jego korpusie trzy pary oczu spoglądają
na widnokrąg. Oczy Skarbonki są jak studnie wezbrane
rozpaczą. Oczy Pig i Malion są zdezorientowane -
syntetyczne źrenice maleją, mięśnie powiek trwają napięte.
Co się stanie?
Skarbonka krzyczy - jej głos jest jak skarga cierpiącego
anioła. Przez ranę Zaświata widać już wszystko. Zachodzące
słońce traci czerwień i spływa ciemnogranatową krwią.
Solarne osocze ma barwę morskiej wody. Tarcza gwiazdy jest
jak owoc zrodzony z drzewa śmierci - ciemnoniebieski całun
nocy.
Pig i Malion eksplodują. Powłoki rozpryskują się w
miliardkrotnej dyspersji cząstek żywicy molekularnej. Łowcy
znikają, wessani w nicość. Skarbonka wyciąga rękę w stronę
rany: tam światło...
Zabójca Światów umiera. Słońce jego świata ma barwę
morza.
BŁĘKIT
Obudziła się pod wpływem deszczu. Leżała na plaży, pod
morską wydmą, którą przecinały drewniane schody i
wpatrywała się w złociste fale omywające brzeg. Po brzegu
przechadzały się pojedyncze postacie: dorośli, dzieci i psy.
Skarbonka nie mogła wyjść ze zdumienia: słońce miało barwę
morza, morze miało barwę słońca. Wszystko było zatopione w
błękicie - Ziemia zdawała się wielkim owadem uwięzionym
w szmaragdzie.
Podeszła nad sam brzeg. Spacerując wzdłuż linii morza
wsłuchiwała się w szmer przyboju, bicie swego serca i
tajemnicze sygnały prenatalnej przestrzeni. Wciąż miała
dziecko - zwykłe dziecko w krainie wyłonionej po śmierci
Zabójcy. Więc dopiero jego zgon doprowadził do stworzenia
świata, którego nigdy nie miał...
Wloty na żetony zasklepiły się jak uzdrowione rany.
Skarbonka wierzyła, że nie ma już GENETRIX. Musiała
wierzyć.
Krzyczące mewy przypomniały jej Vartę. Te dziwne dni,
które doprowadziły do zastąpienia starej rzeczywistości nową.
Na Ziemię Zero rozciągnął się filtr ochronny w postaci
pośmiertnej projekcji Zaświata.
Pora odnaleźć się w tym świecie - myśli Skarbonka,
zawracając w stronę wydmy. Schody prowadzą ku
przyszłości. Szkoda, że nie zdążyła zdradzić Zabójcy swego
imienia. Jak nikt zasłużył na to, by je poznać. Ewa... Teraz to
i tak bez znaczenia.
Dociera na szczyt. Raz jeszcze patrzy na horyzont spięty
słońcem jak broszą. Deszcz ustał, a jej zbiera się na płacz.
Pierwsza łza dociera do kącika ust - Skarbonka dotyka jej
językiem, czując słony posmak: sól wszystkich mórz tego i
tamtego świata.
Gniezno, 29 IV - 29 IX 2001  r.
Wojciech Szyda
Przypisy
1 O Boże, mógłbym się zamknąć w skorupie orzecha i
czuć się królem nieskończonej przestrzeni.
2 Przekład: Tadeusz Żeleński (Boy) z drobnymi zmianami
autora.
WOJCIECH SZYDA
Młody prawnik po UAM urodzony w Gnieźnie w 1976 r.
Związany z poznańskim klubem fantastyki Druga Era (m.in.
przez osiem numerów naczelny fanzinu "Inne planety"), autor
kilku znaczących poszukujących opowiadań, w których nie
ukrywa, że inspirują go dokonania pozagettowe lekceważone
przez fanów. Malarstwo i literatura surrealizmu, filmy
Tarantina i Rodrigueza, Gibson, Dick, ale też na przykład
Borges i Chesterton - oto patroni (i parantele) artystycznych
poszukiwań Szydy, dokonujących się tam, gdzie fantastyka
religijna spotyka się z socjologiczną i szeroko rozumianym
cyberpunkiem. Opublikował na naszych łamach:
"Psychonautkę" ("NF" 11/97), "Tajną krucjatę" ("NF"
10/98), "Pokój z widokiem na wieżę" oraz "Pokój z widokiem
na morze" (oba w "NF" 1/99),  "Bestseller" ("NF" 1/2001),
"Raport dwóch magów" ("NF" 4/2001) i "Trzecią księgę"
("NF" 8/2001). Drukował także w "Feniksie" "SF", "Wizjach
Alternatywnych 3".
Tytuł najnowszego opowiadania "GENETRIX..." nie
nawiązuje podobno do "Matrixa"; to słowo łacińskie, znaczy
tyle co RODZICIELKA (Szyda znalazł je w eseju Zbigniewa
Herberta). Rzecz jak na poszukującą fantastykę przystało
miesza porządki nano- i makroświata, prywatny i kosmiczny
krach, jednostkowe i globalne zbawienie. Duch idzie tu przed
ciałem, świat jest jednością, wybory szaraków mają
kosmiczne znaczenie, a na scenę wkraczają zadziwiający
bohaterowie w rodzaju tajemniczego Łowcy,
scyborgizowanych kobiet, ożywionych manekinów, szalonych
DJ-ów (chociaż muzyki techno Szyda nie cierpi),
rezonujących komórek... Wszystko to artystycznie zbliża
"GENETRIX..." do "Psychonautki", z powodu której (tzn. dla
jej ideowej jednoznaczności) nieprzejednani zwolennicy
poprawności politycznej robili nam kiedyś awantury. W
każdym razie wydali z siebie groźne pomruki ofensywnej
tolerancji.
(mp)