Robert Wagner

ZABIJCIE ICH WSZYSTKICH

Wszystkie opisane w powieści wydarzenia miały lub dopiero będą miały miejsce w
rzeczywistości. Jakiekolwiek podobieństwo do występujących w niej miejsc,
postaci oraz zdarzeń jest przez autora celowe oraz jak najbardziej zamierzone.
Sprawdź czy nie ma nowszej wersji powieści pod adresem:
www.robertwagner.prv.pl
LICENCJA
Powieść "Zabijcie ich wszystkich" w poniższej postaci jest free. Oznacza to, że
autor wyraża swoją zgodę na jej dalsze powielanie, kopiowanie, drukowanie,
przesyłanie drogą elektroniczną oraz wszelkie inne rozpowszechnianie, pod
warunkiem nie pobierania za nią żadnych opłat!
Na wykorzystywanie jej do innych celów autor nie wyraża swojej zgody.
Jednocześnie autor nie bierze na siebie żadnej odpowiedzialności za ewentualne
złe wrażenia, urażone uczucia, obrażone wartości oraz inne negatywne czynniki w
tym nawet te, mogące wystąpić dopiero po jej przeczytaniu.
Uwaga! W żadnym wypadku nie powinni czytać jej; miłośnicy Zwierząt, pacyfiści,
ekolodzy, wegetarianie oraz osoby o skłonnościach samobójczych.
Ponadto autor ze swej strony gwarantuje, że poniższy plik pt. "Zabijcie ich
wszystkich" nie zawiera żadnych wirusów ani też innych szkodliwych programów.
Jeżeli jesteś nadwrażliwy lub nie akceptujesz powyższych warunków - żegnaj i
nie wracaj!
Jeśli akceptujesz je - smacznego!
Robert Wagner
Książka ta poświęcona jest wszystkim kochającym wolność.
Przede wszystkim zaś,
Bezdomnym i Włóczęgom rasy białej.
"Jeszcze nigdy tak wielu,
nie zawdzięczało tak wiele,
tak niewielu."
Grubas z cygarem
* PROLOG *
Coata - PERU 17 czerwca 2003
Dwukołowy, ciągnięty przez dwie chude lamy wóz wykonał swój ostatni, konwulsyjny
podskok na brukowanej polnymi kamieniami drodze ostatecznie zatrzymując się w
jakiejś głębszej koleinie. Silny, coraz bardziej wzmagający się wiatr, w
mgnieniu oka uporał się z obłokiem kurzu, który wzbiło moje poruszenie przy
wysiadaniu. Pył podróżny, który przez ostatnich dwadzieścia kilometrów zbierał
się i osiadał we wszystkich dostępnych zakamarkach ubrania oraz mojego skromnego
ekwipunku, teraz w jednej chwili wzniósł się i uleciał.
Cóż, tak już jest. Ledwie tylko człowiek się do czegoś przyzwyczai a już tego
czegoś nie ma.
-Życie jest wredne. - z niechęcią stwierdziłem w myślach z trudem prostując
zdrętwiałe z zimna kości.
Człowiek, który mnie podwiózł na to bezludne, zimne i wichrowe zadupie trzymał
rękę wyciągniętą w jakiejś nieokreślonej nadziei. W końcu, po krótkim namyśle
przybiłem mu piątkę, aby ostatecznie spławić wieśniaka. Ten, zdegustowanym
wzrokiem popatrzał na mnie przez chwilę, po czym kierując się w stronę
pobliskiego targu wreszcie pojechał sobie w cholerę. Chyba dotarło do niego, że
gdybym miał na autobus lub samolot, to nie łapałbym go na łebka. Zresztą
nieważne. Rozmasowałem sztywne z zimna ręce i niezdarnie zarzucając plecak na
skostniały grzbiet wyruszyłem żwawo w stronę widocznych nieopodal zabudowań.
Było wysoko, zimno i dął suchy do cna przenikliwy wiatr. Wiał już sobie od
jakiegoś czasu a obecnie z każdą chwilą w coraz większym stopniu przybierał na
swej sile. Miało być inaczej, zupełnie inaczej i dlatego czułem się cholernie
zawiedziony. Ameryka Południowa zawsze kojarzyła mi się z ciepłem, palmami oraz
brązowymi dziewczynami o południowych temperamentach. Tymczasem, tam gdzie
maszerowałem nie było palm w ogóle a widoczna w oddali mieścina przejawiała
temperament, co najwyżej pogrążonego w śpiączce żółwia.
Idąc przed siebie tak szybko jak tylko pozwalały na to zesztywniałe nogi,
stosunkowo prędko się do nich zbliżałem. Wkrótce minąłem jakiegoś odpornego na
zimno człowieka, który siedział na kamiennym progu jakiegoś domu i patrzał
beznamiętnym wzrokiem gdzieś przed siebie. Człowiek ten to musiał być prawdziwy
twardziel z gór. Odziany był jedynie w coś przypominającego podarty koc
narzucony na nagie ramiona. Prócz koca posiadał też pomięty kapelusz zsunięty
głęboko na oczy i jakieś sandały. Poza nim nie widać było nikogo. Wiocha
wyglądała na kompletnie wymarłą.
Twardziel nawet nie spojrzał na mnie, kiedy go mijałem. Wywnioskowałem, że albo
śpi albo co bardziej prawdopodobne, zamarzł już jakiś czas temu. Nawet bowiem
nie drgnął, kiedy w ciszy przerywanej jedynie przez wyjący w górach wiatr
przechodziłem tuż obok niego.
-No i gdzie jest to słoneczko, kurwa? - westchnąłem sam do siebie spoglądając
nerwowo na zegarek.
Było dokładnie południe. Jeśli to miała być najcieplejsza pora dnia to znaczy,
że najwyższa pora wynosić się stąd w cholerę, zanim skończę jak on, w jakimś
mroźnym letargu. Tutaj nawet psy nie szczekały. One zapewne powymarzały już
dawno. Nie, żebym tęsknił za nimi, skąd. Nienawidzę psów w równym stopniu jak
mnie one, ale brak ich radosnego szczekania na mój widok i przyjaznych szczęk
kłapiących w okolicach nogawek, był zgoła zastanawiający.
-Cóż, przynajmniej zaoszczędzę na bateriach. - pomyślałem na powrót chowając do
kieszeni mojego najlepszego przyjaciela psów.
Przyjaciel jest zabronionym w większości krajów Europy urządzeniem na
ultradźwięki. Odkąd go nabyłem, jeszcze gdzieś w Szwajcarii, moje życie włóczęgi
nabrało zupełnie innej barwy. Stało się bardziej kolorowe a kolory jaśniejsze.
Potraktowany przyjacielem czworonóg wpadał w przeraźliwy skowyt i natychmiast
miał ochotę zesrać się ze strachu, co nierzadko czynił. Uwielbiam patrzeć jak
agresywne wobec obcych bydlę w ułamku sekundy robi fikołki z przerażenia i wieje
tak, że podwinięty ogon ledwie nadąża za obijającym się o wszystkie krawężniki i
przeszkody właścicielem. Przyjaciel działa w równym stopniu wobec wiejskich
kundli jak i policyjnych dobermanów czy owczarków sprawiedliwie zamieniając im
mózg w papkę, dlatego go uwielbiam a on jest niemal wszędzie nielegalny.
Widok ołowianego nieba, które dodatkowo ciemniało z każdą minutą coraz bardziej,
kurczył moje i tak skromne zapasy optymizmu. Idąc w coraz bardziej ponurym
nastroju w pewnej chwili w mojej głowie rozległy się tryumfalne fanfary. Oto,
bowiem na horyzoncie pojawił się budynek z wydrapanym na ścianie cudownym
słowem: BAR.
Nareszcie. Ciepła kawa, coś do żarcia i co najważniejsze, cztery chroniące przed
przykrym wiatrem ściany.
-Życie jest wspaniałe! - oznajmiłem na głos milczącemu wszechświatowi.
Przyśpieszyłem odrobinę kroku w obawie, że jeżeli będę się ociągał lub choćby
tylko mrugnę okiem, oaza zniknie natychmiast oraz bezpowrotnie. Już po kilku
minutach znalazłem się w cieplutkim, zatłoczonym, aczkolwiek dziwnie pachnącym
wnętrzu. Chrzanić zapach. Dotychczasowe życie w brutalny sposób nauczyło mnie,
że lepszy ciepły smrodek niźli zimny chłodek. A to było właśnie to. Prędko więc
znalazłem sobie wolne krzesełko i w oczekiwaniu na barmana zapaliłem papierosa.
Ktoś życzliwy już mnie kiedyś ostrzegał, aby uważać z paleniem na tych
wysokościach ale w najgorszych snach nie byłem przygotowany na to, co nastąpiło.
Już po pierwszym, płytkim zaciągnięciu się camelem przed oczami pojawiła się
natychmiastowa ciemność. Usłyszałem jeszcze jak moja głowa stuka czołem w blat a
potem już niczego nie słyszałem.
Ocknąłem się po kwadransie. Pierwszym odczuciem było to, że twarz mam mokrą. Jak
się wkrótce okazało odczucie było prawidłowe. Twarz namokła, kiedy ktoś ją oblał
szklanką lodowatej wody. Był to barman. Ocierając powieki zauważyłem mimochodem,
że on również był ubrany w dziwny, workowaty strój. Skorzystałem, więc z okazji
naszego spotkania i ocierając twarz rękawem złożyłem zamówienie; duża czarna
kawa i coś gorącego do jedzenia. Kiedy już sobie poszedł rozejrzałem się po
wnętrzu.
Tajemnica zaginięcia mieszkańców nareszcie wyjaśniła się. Wyglądało bowiem na
to, że w tym lokum obecni byli wszyscy. Oni również byli dziwnie ubrani.
-To pewnie jakaś lokalna moda. - pomyślałem sobie podczas kiedy moje
samopoczucie błyskawicznie poprawiało się.
Z każdą chwilą wracało czucie w zgrabiałych dłoniach a i palce u nóg były na
swoim miejscu, co stwierdziłem przebierając nimi z radością.
Rozglądając się dyskretnie po lokalu dostrzegłem, że przy sąsiednim stoliku
siedzi jakiś nieogolony gość pod czterdziestkę. Zwrócił moją uwagę tym, że jako
jedyny, oprócz mnie oczywiście, ubrany był normalnie. To znaczy nie miał na
sobie podartego koca. Jego wygląd w jednej chwili skojarzył mi się z sylwetką
zimnego rewolwerowca z Dzikiego Zachodu. Złego rewolwerowca. Takiego z tych
naprawdę złych siejących smutek, strach i spustoszenie czarnych charakterów.
Ponadto, gość ten był po prostu olbrzymem. Olbrzymem nie do przeoczenia. Garbiąc
się przy stoliku, który przy nim wyglądał jakby go przemocą wyrwano z domku
Barbie, siedział mocno pochylony nad swym piwem i patrzał nienawistnym wzrokiem
gdzieś na zewnątrz. Facet miał spojrzenie. To ten jego okrutny wzrok właśnie,
zdawał się chyba wyjaśniać przyczynę pustki panującej przy jego stoliku, który
jako jedyny był, bowiem wolny. Poza tym, oprócz mnie był jedynym białym w barze.
Po krótkiej chwili postanowiłem nie przyglądać mu się dłużej z obawy, że w końcu
to zauważy. A jak już zauważy z pewnością wyciągnie colta i zginę marnie na tym
zadupiu a na moim grobie ktoś później wyskrobie, że umarłem, ponieważ wtykałem
nos w nie swoje sprawy. Odwróciłem zatem głowę obserwując resztę baru.
Przy moim stoliku nie było pustki. O nie. Oprócz mnie siedziała przy nim cała
miejscowa rodzina oraz ich brzydki do niemożliwości, lecz spokojny pies. Jedli z
milczącym zapałem coś podejrzanego zapatrzeni bez reszty w swe talerze. Sam więc
również rozejrzałem się za barmanem, który chyba zapomniał o mnie już na dobre.
Po kwadransie pojawił się nareszcie niosąc kawę. Była znakomita. Nie zważając na
gorąco wypiłem ją zachłannie, niemal jednym haustem i natychmiast odzyskałem
utraconą chęć do życia. Już po następnym kwadransie było również żarcie. Zanim
barman zdążył się odwrócić zamówiłem także drugą kawę.
Do dzisiaj nie wiem, co takiego wówczas zjadłem. Kota, szczura czy może węża
albo kreta, ale to nieistotne, ponieważ owo jedzenie było gorące. Gorące a więc
dobre i tylko to pamiętam.
Już po posiłku, z pełnym żołądkiem, z którego na całe moje ciało rozchodziło się
przyjemne, błogie ciepełko zaryzykowałem kolejnego papierosa. Tym razem wszystko
poszło znacznie lepiej. Prócz lekkich zawrotów głowy wszystko było ok.
Zapłaciłem barmanowi, dokończyłem na spokojnie swoją drugą kawę i już wstałem z
zamiarem wyruszenia w dalszą drogę, lecz widok, jaki dostrzegłem za oknem
powstrzymał mnie w miejscu nagle niczym kotwica.
Brukowaną ulicą, niemal poziomo kroczył jakiś siny z zimna człowiek. Kiedy się
zbliżył natychmiast rozpoznałem w nim owego zahartowanego twardziela w
sandałach. W chwili obecnej człowiek ten całym swym ciałem walczył jedynie o
zachowanie równowagi. Wicher swą siłą niemal przygniatał go do ziemi nieustannie
znosząc z obranego kursu. Kolejny stereotyp runął. Okazuje się, że sztormy
występują nie tylko na morzu. Po jakimś czasie ten dzielny człowiek o żelaznej
woli, łapiąc równowagę wypuścił z rąk swój kapelusz i zdołał jakimś niepojętym
cudem pokonać wiatr docierając do progu swojego domu, co wszyscy obserwujący
jego zmagania przyjęli z głośną ulgą. Matki szlochając z cicha mocniej
przycisnęły niemowlęta do piersi, barman z uznaniem splunął na podłogę a silni
mężczyźni zapalili papierosy. Ja również nie byłem wyjątkiem. Pokręciłem głową w
uznaniu wyczynu owego jegomościa, po czym jednogłośnie postanowiłem odłożyć
dalszą podróż do jutra.
Powróciłem do swojego stolika. Ponownie wrzuciłem pod niego swój plecak i
zamówiłem piwo. W końcu coś tak atrakcyjnego jak autostop przez to kamieniste
pustkowie, spokojnie może zaczekać na nieco lepszą pogodę. Dzień w tą czy w
tamtą i tak nie robił mi żadnej różnicy a tutaj była przynajmniej szansa na
spędzenie nocy w jako takim cieple. Poza tym, był tu również telewizor. Do
podobnych wniosków doszli chyba wszyscy pozostali, ponieważ aż do wieczora nie
zauważyłem aby ktoś opuścił bar.
Było już ciemno, na zewnątrz wicher ani myślał się uspokoić, a ja kończyłem
trzecie piwo, gdy wszystko uległo radykalnej zmianie. Ale po kolei. W telewizji
skończyły się właśnie ostatnie wiadomości i leciał sobie jakiś program o UFO.
Rzecz była pełna powtarzanych w kółko niewyraźnych zdjęć, na których pojawiały
się i latały migające światła, później były nawet nie najgorszej jakości
animacje komputerowe a na sam koniec o ile mogłem zrozumieć z hiszpańskiego,
jakaś mocno podenerwowana kobieta z Boliwii skarżyła się z bólem w głosie, że
najpierw została przez Obcych uprowadzona i zgwałcona a potem ogłuszona i w
końcu wyskrobana. A na pożegnanie jak stwierdziła, Obcy dodatkowo jeszcze
wszczepili jej chipa w głowę. To był naprawdę mocny program nie ma co.
Wnioskując z min tubylców rzecz naprawdę trzymała ich w napięciu. Zupełnie jak w
lokalnych, tysiącodcinkowych serialach.
Natomiast człowiekowi o nieogolonej twarzy reportaż o implantach nie przypadł do
gustu zupełnie. W pewnej chwili bowiem, płynnym ruchem wydobył spod stolika
jakąś nietypową spluwę, później starannie wycelował, po czym spokojnie wypalił w
odbiornik co sprawiło zresztą, że już nigdy nie poznałem dalszych losów porwanej
boliwijskiej ofiary. Rzucił przy tym po angielsku.
-Pieprzone bzdury.
Podwieszony pod sufitem telewizor w jednej chwili stopił się w bryłkę spalonego
plastiku i sypiąc iskrami runął wraz ze swym uchwytem na ziemię.
Zapadła cisza. Ucichły rozmowy i nikt się nie ruszał. Barman przyglądał mu się
przez dłuższą chwilę z szeroko otwartymi ustami, po czym wyszeptał z
bezgraniczną trwogą.
-El Diablo!
Słowa te zadziałały niczym magiczne zaklęcie. Cały bar w jednej, krótkiej chwili
całkowicie opustoszał. Wybiegający tłum wpuścił nieco świeżego powietrza i to
akurat było zaletą tego zajścia. Jedyną. Kiedy bowiem nieogolony podniósł się od
stolika i spojrzał w moją stronę zacząłem szczerze żałować, że i mnie nie ma
wraz z pozostałymi gdzieś na zewnątrz. Cóż było robić? Wtopiłem się w krzesełko
udając, że nie widać mnie zupełnie.
-Nie uciekasz? - zapytał.
Obejrzałem się za siebie usiłując szybko coś wymyślić. Poza niespokojnymi oczami
barmana, które pojawiły się na moment ponad blatem w barze nie było nikogo.
-Eee... tego... ja chyba nie muszę?
Uniósł pytająco brew.
-Jeśli chodzi o ocenę miejscowych programów telewizyjnych to w pełni się z tobą
zgadzam. - odparłem gorliwie potakując głową. - Poza tym jestem przyjaźnie
nastawiony do całego świata. Niesłychanie przyjaźnie. Kocham wolność, przyrodę,
tych wszystkich ludzi...
-Że co?
-Tego... hm, jeśli nie liczyć pewnego namolnego komornika, ja w ogóle nie mam
wrogów. Ty, zupełnie nie wyglądasz mi na komornika. Dlaczego więc miałbym
uciekać? - pospiesznie dodałem mając nadzieję, że moja odpowiedź była dobrą
odpowiedzią.
Skrzywił się, co było chyba uśmiechem i zapytał.
-Więc co ty tutaj robisz?
-Jadę sobie. - wskazałem ręką z południa na północ. - Stamtąd, tam.
-Dziwnie gadasz. Skąd pochodzisz?
-Z Europy.
-Dokąd zmierzasz?
-No cóż. Wyruszyłem sobie z Argentyny. Później jechałem przez Chile a teraz
jestem tu. Pragnę dotrzeć do Meksyku.
-Po co?
-Sam nie wiem.
-Hę?
-Chyba dlatego, że nie mam nic lepszego do roboty.
-A kiedy już dotrzesz do Meksyku?
-To wtedy się zobaczy. - wzruszyłem ramionami. - Nie planuję dalej jak
pojutrze. Dużo pytań zadajesz.
-Pytam, bo skoro byłeś na południu to być może ich widziałeś. - wyjaśnił dużo
spokojniejszym tonem.
Podszedł do mojego stolika i położył na nim dwie wymięte fotografie. Uniosłem
niepewnie wzrok. Przełożył broń do drugiej ręki, przypalił sobie papierosa i
zachęcająco popchnął fotografie bliżej. Bez słowa patrzał na mnie z wyczekującym
spojrzeniem. Ostrożnie wziąłem do rąk podsunięte zdjęcia.
Na pierwszej z nich widniał dwudziestokilkuletni Murzyn trzymający w dłoniach
tabliczkę z siedmiocyfrowym numerem. Na tym samym zdjęciu było też jego ujęcie z
profilu, ale za to bez tabliczki. Druga fotografia była o wiele bardziej
interesująca. Przedstawiała mianowicie jakieś niewielkie, człekokształtne
stworzenie o silnie pomarszczonym pysku, który niemal w całości pokrywało gęste,
siwe futro. Stworzenie stojąc wyprostowane na tylnych łapach oparte było o
drzewo. Nie byłem tego całkiem pewny ale chyba przybrało grymas będący parodią
ludzkiego uśmiechu. Oddając fotografie właścicielowi przecząco pokręciłem głową.
-Szukasz Yeti?
Pokiwał głową na boki.
-Wielkiej Stopy?
-To są moi przyjaciele. - odparł - Ten brodacz to jest profesor Harold
Williams. Ten drugi nazywa się Theodor Stone. 
-Aha.
-Obydwaj zaginęli w tych stronach. - mruknął. - Ponad trzy lata temu.
-Zaginęli?
-Tak. Dokładniej mówiąc było to kilkaset mil na wschód stąd. W brazylijskiej
dżungli.
-No tak. W dżungli bardzo łatwo jest się zgubić.
-Oni nie zgubili się. Zaginęli.
-Chyba nie bardzo rozumiem?
-Razem, braliśmy udział w takiej małej ekspedycji... - machnął ręką i pociągnął
piwa.
Zmarznięci ludzie pojedynczo i grupkami z wolna powracali do baru. Nieśmiało
zgromadzili się w milczeniu pod przeciwległą ścianą skąd ostrożnie obserwowali
nas. Widząc ich zrobiło mi się również nieco raźniej. Zaryzykowałem więc kolejne
pytanie.
-Szukaliście w dżungli złota?
-Skądże? Złoto miało jedynie być zapłatą. Szukaliśmy UFO.
Tym razem to moja brew uniosła się w górę.
-Myślałem, że nie wierzysz w latające spodki. - zerknąłem wymownie na dymiące
szczątki telewizora.
Spojrzał na mnie badawczo. Bardzo badawczo. Szybko więc dodałem.
-No wiesz. Uprowadzenia, światła oraz inne interwencje Obcych.
-Jacy tam Obcy? - odparł z lekceważeniem. - To są ludzie. Tyle, że pochodzą z
Marsa.
Moja druga brew powędrowała w ślad za pierwszą tylko trochę wyżej.
-Czy to znaczy, że ty ich rozróżniasz?
-To nie tak.
-A jak?
-To długa historia... - z rezygnacją machnął ręką.
-I co z tego? - zapytałem.
-Jeśli jej nie poznasz w całości i tak niczego nie zrozumiesz.
Z beznadziejną rezygnacją rzuciłem okiem na zewnątrz. Wicher turlał po ulicy
jakiegoś psa.
-Wygląda na to, że przez jakiś czas jeszcze tu pozostanę. - westchnąłem. -
Jeśli więc chcesz, to wal. Mamy czas.
-Jesteś pewny, że chcesz ją usłyszeć?
-Mhm. - potwierdziłem.
-Całą?
-W końcu jest nudno a to ty zgasiłeś telewizor. - odparłem wzruszając
ramionami.
-Jak chcesz. - stwierdził, po czym przysiadł się na dobre.
Łokciem strącił pustą butelkę na podłogę i dodał.
-Ale najpierw zamów jakieś piwo.
-Problemy z gotówką? Rozumiem. - domyśliłem się w jednej chwili.
-Skąd? Jestem zamożnym człowiekiem. - zaprotestował wyciągając na dowód swój
portfel. - Nawet bardzo zamożnym. Sęk w tym, że na tym zadupiu nie ma bankomatów
a te miejscowe buraki nie honorują żadnych kart kredytowych.
Mówiąc to wbił ciężkie spojrzenie w barmana, który natychmiast odwrócił się
speszony i powrócił do sprzątania z podłogi resztek po telewizorze. Wziąłem do
rąk podany, a właściwie wciśnięty mi w garść przez olbrzyma portfel. Rozchyliłem
go. Przed oczami mignęło mi tyle kart kredytowych i to w takich wersjach, że ich
właściciel byłby witany wszędzie z szeroko otwartymi ramionami. Ludziom
posiadającym takie karty, odźwierny kasyna w Monte Carlo automatycznie kłaniał
się z głębokiego przyklęku. Pod warunkiem, rzecz jasna, że karty są autentyczne.
-Mam nadzieję, że twoja opowieść będzie warta tych paru piw jakie ci postawię.
- rzuciłem bez przekonania.
-Sam najlepiej to ocenisz. Black. - przedstawił się wyciągając rękę, po czym
zaraz dodał tonem, który chyba miał wyjaśnić wszystko. - Przecież gdybym chciał
się napić za darmo, to nawet nie wstając z krzesła mógłbym obrobić tę parszywą
norę. - stwierdził pogłaskując czule swoją broń.
Ludzie pod ścianą, zupełnie jak stado owiec poruszyli się wszyscy naraz
niespokojnie.
-Fakt. - przyznałem zerkając ukradkiem na tę jego broń.
Musiał zauważyć moje spojrzenie, ponieważ od razu dodał.
-To dezintegrator.
-No tak.
-Taka pamiątka po Marsjanach.
-Jasne.
Ku uciesze włącznie ze mną wszystkich, schował broń do kabury, kaburę zasłonił
połą skórzanego płaszcza a wtedy ja zamówiłem piwo. Tym razem barman uwinął się
jak błyskawica. Wyglądało to na jakieś czary, ponieważ zanim moja dłoń zdążyła z
powrotem opaść na stolik piwo stało już przed nami i to razem z czystą
popielniczką.
Człowiek o nazwisku Black rozpoczął swą opowieść, którą ciągnął następnie przez
trzy dni. Wichura, co prawda skończyła się już następnego dnia, ale jego
historia tak mnie pochłonęła, że z niecierpliwością czekałem na kolejny jej
etap. Potem następny, następny i tak dalej. Ja sobie siedziałem słuchając a on
opowiadał. I tak to trwało, aż ją całkiem skończył. Te trzy dni minęły jak jeden
a my przez ten czas nawet na chwilę nie opuściliśmy baru. Jedząc dziwne potrawy
i popijając je czym prędzej piwem czas upłynął nam zadziwiająco szybko.
A oto, co mi opowiedział.
* CZĘŚĆ PIERWSZA *
Albuquerque - New Mexico 28 lutego 1999
To było gorące, niedzielne popołudnie. Jedno z najgorętszych w tym miesiącu. Na
należącej do starego Leo stacji benzynowej, zajmującej strategiczne położenie
tuż przy wylotówce z miasta, Bobby Thompson tankował swojego thunderbirda.
Thunderbird, chociaż starszy od niego, doprowadzony był całymi tygodniami
ciężkiej pracy do wyśmienitego stanu. Siedem warstw czerwonego lakieru, jakie w
swoim czasie Bobby własnoręcznie na nim nałożył, robiły swoje. Wóz błyszczał,
bowiem w słońcu niczym nowiutki karton marlboro.
Skończył napełniać zbiornik i właśnie miał udać się zapłacić, kiedy usłyszał
strzały dobiegające z budynku stacji. Ktoś wewnątrz wystrzelił trzykrotnie, po
czym na powrót zapanowała cisza. Nie trwała jednak długo. Zastanawiając się co
powinien zrobić, czyli w którą stronę się wynosić, uniósł głowę. W tej samej
chwili dostrzegł dwóch facetów wybiegających z budynku. Pierwszy, biały, na oko
czterdziestoletni bandzior o kwadratowej i pokrytej siatką blizn twarzy, nie
przejmując się zupełnie faktem istnienia drzwiczek wskoczył do jego wozu wprost
na fotel pasażera. Tuż za nim w kilku susach przybiegł drugi, czarny. Murzyn
jednym długim skokiem aż spod nalewaka zainstalował się od razu z tyłu.
Będąc już tam wymierzył Bobbiemu w pierś ze swojej ogromnej 45-tki, po czym
odezwał się.
-Ruszaj koleś.
-Hę?
-W stronę Santa Fe. - ten wyjaśnił w odpowiedzi.
Bobby powoli odłożył węża na miejsce. Następnie obszedł wóz dookoła, usiadł za
kierownicą i nieśpiesznie zapalił silnik. Wkładając przeciwsłoneczne okulary bez
słowa posłusznie ruszył z miejsca. Po wyjechaniu na szosę wóz Bobbiego prędko
oddalił się od miasta.
Jechali w milczeniu jakieś dziesięć minut, zanim w końcu czarny odezwał się jako
pierwszy.
-Trzysta... pięć, siedem, dziewięćdziesiąt dolców, to prawie cztery paczki
stary, dwa kartony cameli, siedem czeków no i karton tych, cholernych batonów
"Perła Teksasu". Kurwa, Hank! Mówię ci, że jeśli nas kiedyś dorwą to nie przez
cholerne odciski palców czy w pościgu. Skąd. Wystarczy po prostu, że pójdą
tropem opakowań po tych batonach. Kiedy ty w końcu skończysz żreć to gówno?
Posłuchaj koleś. - czarny nie doczekawszy się od wspólnika żadnej odpowiedzi
zwrócił się bezpośrednio do Bobbiego. - Przez jakiś czas siedzieliśmy z Hankiem
w Folsom i powiem ci, że nawet w czasie tej wielkiej posuchy w
dziewięćdziesiątym siódmym, kiedy łatwiej było nasrać klawiszom do butów niż
wykombinować choć odrobinę towaru on jak jakiś pierdolony angielski lord miał co
niedzielę te swoje, jebane batony. Możesz to zrozumieć, człowieku?
Bobby przytaknął mu w milczeniu głową.
-Crystal mi je przynosiła. Dobra była z niej dupa. Całkiem dobra. - przez
surową jak pień spróchniałego drzewa twarz Hanka, przemknął wyraz nostalgii. -
Ale, czy możesz już przymknąć dziób, Theo? Musimy się zastanowić. - człowiek o
imieniu Hank przybrał zatroskany wyraz twarzy, bowiem jego niskie czoło
przecięła głęboka niczym Wielki Kanion dodatkowa bruzda.
-Nad czym chcesz się, aż tak bardzo zastanawiać? - Murzyn zupełnie nie tracił
pogody ducha.
-Musimy się wydostać stąd, kurwa.
-Gdzie?
-Gdziekolwiek. Gdzieś.
-Gdzieś? Człowieku, przecież się wydostaliśmy. - Murzyn wzruszył ramionami. -
Wydostaliśmy i jesteśmy... gdzieś.
-Rozejrzyj się. Gdzie jesteśmy?
-Jak to gdzie? Daleko.
-Jesteśmy na zadupiu, ot co. Na pieprzonej, pustej pustyni gdzie niczego nie ma
tylko jebana pustka a do Santa Fe został jeszcze kurewny kawał drogi. - wyjaśnił
zwięźle Murzynowi.
-Czy wy naprawdę myślicie, że dotrzecie tam jadąc sobie międzystanówką jak
gdyby nigdy nic? - wtrącił Bobby.
-Kurwa, Hank, słyszałeś? Mamy tu pana mądrego. - rzucił z rozbawieniem czarny.
- A niby czemu nie, koleś? - zwrócił się do Bobbiego.
-Tankuję tam co jakiś czas...
-Co z tego?
-I wiem jak jest. 
-A jak jest?
-Stary Leo wezwał już pewnie gliny z całego stanu i jest... nieciekawie.
-Stary Leo leży w sraczu porządnie przywiązany do kibla a telefon, kupi sobie
nowy. Ten nie był kuloodporny. Masz nas za durniów?
-To stąd te strzały. - pomyślał Bobby i stwierdził głośno. - Nie wiem ile za co
i od kiedy siedzieliście w Folsom, ale teraz jest dziewięćdziesiąty dziewiąty...
-Tak?
-Dzisiaj każdy dupek ma telefon w wozie. Od chwili waszego napadu na stacji
starego Leo było już pewnie z piętnaście osób. Stawiam swój wóz przeciw
orzechom, że wszystkie międzystanówki są zablokowane i to już od dawna.
Bobby mówiąc to, nie zwalniając zjechał z drogi i wzbijając chmurę kurzu
zagłębił się w pustynię. Ponieważ zrobił to przy pełnej prędkości thunderbird
podskakiwał na nierównościach jak oszalały.
-Co robisz, kutasie!? - wrzasnął Murzyn ponownie przykładając mu do karku lufę
swojej broni. - Zatrzymaj wóz! Zatrzymaj go natychmiast!
Po przejechaniu rozpędem jeszcze około stu pięćdziesięciu jardów auto w chmurze
kurzu posłusznie znieruchomiało.
-Co ty sobie koleś, kurwa myślisz? - ciągnął Theo wysiadając i mierząc mu
pomiędzy oczy ponad uniesioną boczną szybą. - Wiesz co sobie myślę, Hank?
-Co?
-Myślę, że powinniśmy go po prostu zastrzelić i sami udać się do Santa Fe.
Wyłaź dupku! - dodał wolną ręką wyszarpując Bobbiego za rękaw koszulki na
zewnątrz.
-Robicie błąd...
-No dalej! Ruszaj się! - czarny boleśnie dźgnął go lufą w pierś popychając
tyłem w stronę pobliskich wydm.
-Przymknij się Theo na chwilę i daj posłuchać. - odezwał się Hank również
wysiadając.
Wysiadł i wpatrzony gdzieś w stronę międzystanówki podbiegł kilka kroków
zatrzymując się na niewielkim, skalistym wzniesieniu. Wkrótce dał się już
całkiem wyraźnie słyszeć, narastający z każdą chwilą dźwięk policyjnych syren.
Po kolejnej chwili dwa radiowozy przemknęły drogą z pełną prędkością w stronę
Santa Fe.
-Kurwa. Co za podły syf. - westchnął Hank.
Zapadło milczenie. Po dłuższej chwili bezceremonialnie przerwał je Bobby.
-No to chyba tyle, jeśli chodzi o wasz plan...
-Kurwa, stul wreszcie dziób! - Theo nerwowo przestępując z nogi na nogę
ponownie wycelował pistolet w twarz Bobbiego.
-Theo, przymknij w końcu mordę! - ostro wtrącił Hank wytrącając mu broń z ręki.
- Nasz przyjaciel jak na razie gada z sensem. - rzucił do niego z naganą. - Więc
co dalej, panie mądry? - zwrócił się do Bobbiego kiedy Murzyn już zupełnie
zamilkł.
-A więc jak już mówiłem droga odpada, panowie. Ale nie załamujcie rąk.
Proponuję wam zaszyć się na pustyni i poczekać w ukryciu jakiś czas...
-Jakiś czas?
-Co najmniej ze dwa dni.
-Dwa dni?
-Do czasu, aż się sytuacja nieco uspokoi a dopiero potem, wyruszyć w dalszą
drogę. - wyjaśnił cierpliwie. - Obława i policyjne blokady potrwają, co najwyżej
przez czterdzieści osiem godzin...
-I co dalej? - Hank spojrzał na niego wyczekująco.
-Potem gliniarze sobie odpuszczą. Z grubsza, to byłoby na tyle.
-Mamy spać na pustyni i zajadać pewnie w tym czasie grzechotniki, hę?
-Niezupełnie.
-Co to znaczy, niezupełnie?
-Mam tu niedaleko całkiem niezłą kryjówkę.
-Kryjówkę?
-Niedaleko?
-Wyposażoną ponadto w żarcie na co najmniej miesiąc. Wydaje mi się również, że
na miejscu będziemy mogli nieco spokojniej pogadać...
-Kim ty jesteś do cholery? Pustynia. Kryjówka. - szydził Theo. - Kurwa, nie
mogę Hank. Koleś jest chyba jakimś przerośniętym skautem.
-Nie zrobiłem tej kryjówki dla paru stów, kilkunastu batonów, paczek cameli czy
bezwartościowych czeków. - naśladując piskliwy głos Murzyna złośliwie odparł mu
Bobby i odsuwając na bok lufę 45-tki, która ponownie, natychmiast znalazła się
tuż przy jego twarzy zaraz dodał. - Ale co byście powiedzieli na powiedzmy...
sześćset, siedemset tysięcy. Siedemset kawałków. - powtórzył dla lepszego
efektu. - W dodatku żywą gotówką w używanych banknotach. Banknotach, które można
wydawać od zaraz. - ponownie zrobił efektowną pauzę.
-Nie przerywaj. - Hankowi z trudem, ale udało się uzyskać na swej bezmyślnie
surowej twarzy wyraz słabej, ale jednak koncentracji.
-Dokończymy tę rozmowę na miejscu. W końcu jest to tylko parę mil drogi. Aha, i
nie nazywam się koleś. Możecie mówić do mnie po prostu Bobby.
Drogę do kryjówki przebyli w milczeniu. Na miejscu Bobby przedstawił im swój
plan.
* * *
Cztery tygodnie później
Albuquerque - New Mexico 4 kwietnia 1999
Chociaż wszystkie przygotowania były zakończone już od ponad dwóch miesięcy,
Bobby Thompson długo zwlekał z rozpoczęciem napadu na mieszczącą się w
Albuquerque filię First National Bank. Obecnie wciąż targały nim poważne
wątpliwości dotyczące wspólników. Pomimo setki razy obmyślanych możliwości,
niestety nijak nie mógł wykonać tego skoku sam. Po raz tysięczny więc analizował
sytuację i nadal nie mógł ostatecznie zdecydować się. To był naprawdę duży numer
a ci dwaj mogli jedynie coś w nim spieprzyć. I chociaż z ostrożności nie
zapoznał ich ze wszystkimi szczegółami planu to zawsze istniała możliwość, że w
trakcie samej akcji sytuacja może wymknąć się spod kontroli. Jego kontroli.
W całym swoim dotychczasowym, trzydziestoletnim życiu nie dane mu było zgłębić
wszystkich tych prawniczo-sądowo-więziennych korowodów tylko dlatego, że nigdy
nie ufał nikomu i aż do tej pory zawsze działał sam. Ale z drugiej strony tak
prawdę mówiąc do tej pory były to tylko małe i gówniane interesy. Ten skok
natomiast miał być czymś zupełnie innym. Wyjątkowym. Jedynym w swoim rodzaju,
unikalnym oraz ostatecznym. First National Bank w porównaniu z jego
dotychczasowymi osiągnięciami miał być czymś zupełnie odmiennym. Planował ten
skok przez niemal dwa lata i w chwili obecnej nawet już nie dopuszczał myśli o
tym, aby się wycofać. Duża forsa oraz spora szansa na życie z odrobiną godności
były już na to zbyt blisko. Jego wahania dotyczyły tylko i wyłącznie wspólników.
Przygotowania do napadu wyszły już dawno z fazy planowania i obecnie ostatnią
rzeczą jakiej pragnął było, aby szansa na lepsze życie miała mu przejść koło
nosa tylko dlatego, że planując całość czegoś nie przewidział. Po takim skoku
było niemal pewne, że gliniarze go zidentyfikują ale akurat o to się nie martwił
w ogóle. Z takim szmalem będzie się mógł urządzić gdzieś daleko. Jeśli będzie to
konieczne, nawet gdzieś za granicą.
Bobby Thompson pierwotnie swoje szanse na sukces oceniał na jakieś
osiemdziesiąt, osiemdziesiąt pięć procent. Kiedy dodatkowo przygotował jeszcze
ekstra niespodziankę dla gliniarzy szanse te, według jego oceny wzrosły nawet do
dziewięćdziesięciu. To już było zbyt dużo, aby się wycofać a jednocześnie za
mało, aby mieć całkowitą pewność powodzenia. Było tak, ponieważ nadal na wiele
rzeczy w ogóle nie miał najmniejszego wpływu. Na kamery umieszczone w banku oraz
cały zainstalowany w nim system alarmowy nie mógł niczego poradzić, ponieważ po
prostu nie znał się na tym współczesnym, skomplikowanym, elektronicznym gównie.
Na to, czy akcją policyjną dowodził będzie tępak czy też jakiś bystry gość,
również nie postawiłby złamanego centa. Jedyne co mógł zatem zrobić, to
przygotować się zarówno na wypadek alarmu jak też i łebskiego przeciwnika. Tak
też właśnie uczynił, lecz to i tak nie zmieniło faktu, że ostateczny wynik skoku
nadal pozostawał dla niego wielką niewiadomą.
Sam pomysł napadu nasunął mu się pewnego dnia, kiedy przed dwoma laty dotarł do
Albuquerque. Było to zaraz po jego pełnej rozpaczy, pośpiesznej ucieczce z
Nowego Jorku. Pewien interes wówczas mu nie wypalił. Za lewe części samochodowe
w które zainwestował czterdzieści pięć tysięcy, Latynosi próbowali mu zapłacić
lewymi pieniędzmi. Poza tym pełnym smutku wydarzeniem w teczce, którą podczas
transakcji od nich otrzymał, oprócz stu dwudziestu fałszywych kawałków była
również bomba. Ta w odróżnieniu od pieniędzy była najprawdziwsza w świecie.
Wręczając mu ją myśleli pewnie, że to świetny pomysł. Teczkę z bombą w ostatniej
chwili wrzucił im z powrotem do furgonetki. Latynosi wiali z niej drzwiami i
oknami tratując się nawzajem, lecz eksplozja w jednej chwili przemieniła
furgonetkę z częściami w dymiącą kupę złomu. Nie minęła nawet minuta a Latynosi
pozapadali się bez śladu gdzieś w portowych zakamarkach. W oddali słychać już
było zbliżające się wozy policyjne. Nie mając wówczas innego wyjścia również dał
stamtąd nogę bezpowrotnie tracąc cały towar.
Po tej wpadce nie miał w Nowym Jorku już nic więcej do roboty. Policja, szpicle
jak i Latynosi niezdrowo konkurowali o to, kto pierwszy go dopadnie. Ukrywał się
przez jakiś czas ale to nie było już to samo. Po miesiącu życia jak zaszczuty
lis dał na dobre nogę z miasta. Postanowił na zawsze wynieść się gdzieś, gdzie
życie płynie wolniej, gdzie nie ma tych cholernych, zimowych wiatrów,
nieprzychylnej mu policji i zawziętych Latynosów.
Uciekając skierował się więc prosto na południe. Jadąc bez planu przed siebie
dotarł w końcu do Albuquerque. Dopiero tutaj udało mu się ostatecznie odprężyć.
Zarówno klimat jak i samo miasto spodobało mu się na tyle, że postanowił zabawić
w nim na dłużej. Rozglądając się za jakimś kątem, całkiem niedrogo wynajął wraz
z garażem połowę domku pewnej niezbyt zamożnej wdowy, pani Brown.
Przesiadując sobie całymi dniami na tarasie z chłodnym piwem w garści,
obserwował z pierwszego piętra żyjące leniwie miasto. Ludzie tutaj chodzili
wolno, nikomu się nigdzie nie śpieszyło a pogoda była jak na jego gust idealna.
Słowem spodobało mu się miasto.
Pewnego dnia zauważył i skojarzył fakt, że piątego każdego miesiąca do banku
mieszczącego się po drugiej stronie ulicy dostarczana jest opancerzoną
furgonetką z San Diego, dostawa pieniędzy. Fakt ten niezwykle go zainteresował.
Ceremonię przekazania szmalu obserwował uważnie przez trzy kolejne miesiące. Po
około godzinie od przekazania, dwie inne furgonetki, miejscowe, zabierały
pieniądze gdzieś dalej. Tak samo było nieodmiennie piątego każdego, kolejnego
miesiąca.
Pewnego razu Bobby pojechał za nimi. Furgonetki wpierw jechały jakieś dwie mile
przez miasto, później przebijały się przez zatłoczone centrum, po czym
ostatecznie skręcały do centrum handlowego West River. Z przodu jechała ochrona.
Forsa była w tej drugiej.
Następnego miesiąca, Bobby już czekał na nich na miejscu. Przed centrum handlowe
obydwie furgonetki przybyły niemal punktualnie. Kiedy tylko ochrona wysiadła z
pierwszej z tej drugiej zaczęto podawać pieniądze. Obserwując całą operację
przez lornetkę z przeciwległego końca parkingu, Bobby naliczył osiem niewielkich
worków banknotów oraz dwa pełne nieistotnego bilonu.
Przez cały następny tydzień udając, że rozgląda się za robotą sprzedawcy
dokładnie zwiedził i przepytał całe centrum handlowe. W dwóch hipermarketach i
ponad setce butików naliczył skromnie licząc, jakieś czterysta pięćdziesiąt,
pięćset osób personelu. Tak więc jeśli to miał być a był pewien, że był szmal na
wypłaty to ostrożnie licząc musiał się tam znajdować jakiś milion, milion
czterysta tysięcy dolarów. Od tamtej też chwili cała ta sprawa zaczęła się robić
dla niego coraz bardziej intrygująca.
W jego życiu po raz pierwszy nastał okres chłodnego i przemyślanego planowania.
Atak na furgonetki odpadał z trzech prostych powodów. Po pierwsze; dziesięciu
uzbrojonych strażników a Bobby był zupełnie sam. Po drugie; ktoś mógł zginąć.
Prawdopodobnie to on, a to była rzecz niedopuszczalna w ogóle. I po trzecie
wreszcie; to po prostu nie było w jego stylu. Pomysł ataku na furgonetki
odrzucił niemal natychmiast po tym jak mu wpadł do głowy. Tego nie można było
zrobić w pojedynkę a angażować do tej roboty całą armię uzbrojonych po zęby
wspólników, rzecz zupełnie niepodobna. Dotychczas zawsze działał sam i w efekcie
nadal cieszył się wolnością, podczas kiedy cała fura jego kumpli z dzieciństwa
odsiaduje obecnie mniejsze lub większe wyroki, ponieważ kiedyś, ktoś, coś tam
spieprzył. Poza tym otwarty atak na furgonetki na pewno skończyłby się uliczną
rzezią. Na zawsze zatem i bez żalu, Bobby porzucił temat furgonetek.
Jego forsa była do wzięcia jedynie podczas tej godziny, kiedy spokojnie leżała
sobie w banku i czekała na transport do West River. Zastanawiając się wnikliwie
nad frapującym zagadnieniem, kilkanaście dni później doznał olśnienia.
Mianowicie, z niemałym zdumieniem stwierdził, że mieszkanie niemal naprzeciwko
banku daje mu wprost niewyobrażalnie wielką szansę na sukces. To była wręcz
opatrzność, palec boży czy jak tam zwać do diabła, sposobność, która przydarza
się w życiu raz. Tylko raz. Drugiej takiej szansy miał nie będzie. Tego był
pewien. Teraz, więc albo nigdy. W końcu właśnie minęła mu trzydziestka, zaraz
półmetek a do tej pory w tym cholernym życiu nic nie idzie jak należy. Jak by
więc na sprawę nie spoglądać, Bobby stopniowo dojrzał do tego skoku.
Przygotowania do niego zajęły mu niemal dwa kolejne lata. Był to dla niego okres
niezwykle ciężkiej harówki i chociaż jego nakłady pochłonęły całą gotówkę, jaką
przywiózł ze sobą z Nowego Jorku, obecnie nie narzekał. Kiedy tylko skończyła mu
się przywieziona forsa natychmiast podjął pracę w warsztacie samochodowym i
jakoś starczało na chleb.
Pracując na dwie zmiany, w warsztacie dłubiąc przy samochodach oraz po godzinach
ślęcząc nad sprawą banku, jakoś ukończył wszystkie przygotowania do skoku. W
chwili obecnej jego jedynym powodem do zmartwienia było dwóch niedawno
skaptowanych wspólników.
O ile Hank, opanowany, prymitywny i małomówny oprych nie stanowił dla niego zbyt
wielkiej zagadki to Theo, dwudziestokilkuletni czarnuch, budził w nim znacznie
większe pokłady niepokoju. Budził w Bobbim obawy, ponieważ był młody i cholernie
narwany. Dlatego właśnie, układając ostateczny plan napadu, rolę czekającego za
rogiem następnej przecznicy kierowcy postanowił powierzyć Hankowi. Murzyna
zdecydował się zabrać ze sobą do banku. Wolał w ten sposób mieć go bez przerwy
pod ścisłą kontrolą.
Po długim namyśle, kiedy stwierdził, że nie wykombinuje już niczego więcej aby
zwiększyć swoje szanse, podjął ostateczną decyzję.
Bobby Thompson zdecydował, że skok jego życia nastąpi nazajutrz rano, kiedy jak
co miesiąc do banku nadjedzie transport gotówki z San Diego. Późnym wieczorem
zadzwonił do mieszczącego się na przedmieściach motelu White Rose, gdzie już
kilka dni temu zamelinowali się Theo z Hankiem. Po krótkiej rozmowie dał im
umówiony wcześniej znak.
* * *
Albuquerque - New Mexico 5 kwietnia 1999
Wczesnym rankiem Bobby i Theo spotkali się w umówionym barze, który mieścił się
dwie ulice od banku. Jedząc śniadanie omawiali stan przygotowań, oczekując na
przybycie Hanka.
Jeszcze tej nocy Hank ukradł czarnego cadillaca po drugiej stronie miasta.
Zmienił w nim tablice, po czym zaparkował go w pobliżu baru. Upewnił się, że
stojący niedaleko automat telefoniczny jest sprawny, zapisał jego numer, opłacił
ćwierćdolarówką parkometr i przechodząc skosem przez ulicę udał się do baru. Po
wejściu do wnętrza od razu skierował się w stronę stolika pod oknem.
-Wszystko gra. - rzekł do Bobbiego i Theo właśnie kończących śniadanie.
-Wóz w porządku?
-Jest ok. Silnik, koła wszystko w dobrym stanie. Zatankowałem do pełna. Tutaj
masz numer telefonu. - odparł Hank wręczając Bobbiemu kartkę. - Wrzuciłem też do
bagażnika parę skrzynek piwa i coś do żarcia. - dodał.
-Pewnie te, pierdolone batoniki. - zainteresował się Theo patrząc na niego spod
byka.
Hank nabrał powietrza i spojrzał na Theo złowrogo. Awantura wisiała w powietrzu.
To był dla wszystkich nerwowy poranek. Bobby odetchnął w duchu z ulgą widząc, że
nie tylko jemu udzielało się napięcie. Nie dając jednak niczego po sobie poznać
uciął rodzącą się sprzeczkę w zarodku.
-Spokojnie ludzie, do jasnej cholery! Ty, Hank jeśli wszystko gra idź od razu
do wozu. Lepiej żeby nas tu razem nie widzieli. A my tymczasem zaczekamy sobie
na transport.
-No to na razie. - rzucił Hank wstając z krzesła i wychodząc z baru.
-Słuchaj, Bobby... - odezwał się Theo zaraz po jego wyjściu.
-No co jest?
-Udajesz ważniaka i bardzo oblatanego gościa...
-Ale? - Bobby natychmiast wyczuł, że coś go gnębi.
-Ale u nas, kiedy chłopaki szli na robotę ze spluwami to przez cały pieprzony
dzień wcześniej, niczego nie brali do gęby...
-Do czego zmierzasz?
-Mówią, że jak się oberwie w bebechy na czczo to się można jeszcze wylizać ale
jak dostaniesz z pełnym żołądkiem to wykorkujesz w parę minut.
-O, kurwa! Spokojnie, Theo. Wyluzuj się, dobra? Nie jesteśmy na Dzikim
Zachodzie. Panuję nad wszystkim. Pełna kontrola, rozumiesz? Będzie parę
strzałów. Wcale nie twierdzę, że nie, ale po pierwsze, to my będziemy strzelać
ponieważ jest to konieczne i nieuniknione, aby plan się w ogóle powiódł a po
drugie, postrzelamy sobie w powietrze. Nikomu nic złego się nie stanie. Nikomu,
rozumiesz?
-Chodziło mi o to, że...
-Jem sobie śniadanie a ty od razu o bebechach. Chyba nie chcesz bym wypuścił
pawia? - dokończył żartem.
-Jak to?
-Zorganizowałem sobie to wszystko tak, że gliniarze będą co prawda nam
niezbędni, ale strzelać nie będą. Zapewniam cię. 
-I mam w to wszystko tak po prostu uwierzyć, co?
-Nie jestem mordercą. Zrozum to w końcu. Nigdy nikogo nie zabiłem i pragnę, aby
nadal tak to właśnie pozostało.
-Ale jak...?
-Cierpliwości. - Bobby uciszył go natychmiast uniesioną dłonią. - Przecież
wyciągnąłem was parę tygodni temu z całkiem niezłego bagna, pamiętasz?
-No tak.
-Więc zastanów się przez chwilę. Chyba nie zrobiłem tego po to, aby teraz
wspólnie z wami wpierdolić się w jeszcze gorsze szambo.
-Ale...
-Zaufaj mi. Jeszcze tylko parę godzin.
-A potem?
-Potem będziemy bogaci.
-Ale plan...
-Plan nie może nie wypalić.
-No nie wiem, człowieku. Kombinujesz coś o czym nie wiem. Myślę, że...
-Myślenie sobie odpuść. Wszystkiego co trzeba dowiesz się we właściwym czasie.
- Bobby uciął jego lament nie znoszącym sprzeciwu tonem. - Już żadnych pytań
więcej. Nie ma na to czasu. Tylko spokój. Spokój kurwa i opanowanie.
Wypożyczyłem te garnitury po dwieście dolców za sztukę abyśmy wyglądali na
eleganckich biznesmenów. Pieprzonych japiszonów, rozumiesz? Luz i elegancja a
nie po to kurwa, by się w nich pocić jak świnie i srać ze strachu w gacie. Teraz
idź, popraw ten cholerny krawat i opłukaj swój spocony, czarny pysk w toalecie.
I pośpiesz się. Niedługo powinni tu być z naszą forsą. - Bobby dodał popychając
go w stronę toalety.
Murzyn podniósł się od stolika i posłusznie udał do łazienki. Bobby w tym czasie
wezwał kelnerkę i dając jej spory napiwek uregulował rachunek. Kiedy już
zapłacił w oczekiwaniu na wspólnika wyszedł przed bar zapalić papierosa.
W chwilę później odświeżony Theo dołączył do niego.
-No, no czarny bracie. Popatrz, jeszcze będą z ciebie ludzie. - stwierdził na
jego widok z uznaniem. - Teraz prezentujesz się o niebo lepiej. - dodał
poklepując go w policzek.
Uniesionym dyskretnie kciukiem Bobby dał znak Hankowi, który po drugiej stronie
ulicy oparty o budkę telefoniczną udawał, że czyta jakąś gazetę.
-Dobrze, że nie trzyma tego brukowca do góry nogami. - pomyślał z troską.
Hank skinął głową i na powrót zagłębił się w lekturze. Minęła ich właśnie
furgonetka z San Diego. Bobby odrzucił niedopałek na ziemię i przydeptał go
obcasem. 
-Show time. - pociągnął Theo za rękaw wskazując wzrokiem opancerzony pojazd
zajeżdżający dwa skrzyżowania dalej na niewielki parking przed budynkiem banku.
Spacerkiem wyruszyli w tamtą stronę. Kiedy niecałą minutę później dotarli na
miejsce strażnicy bankowi kończyli właśnie odbierać pieniądze od załogi
furgonetki. Jak tylko ostatnie, podane przez nich worki powędrowały już do
środka, obydwaj strażnicy rozejrzeli się jeszcze wzdłuż ulicy, po czym zamykając
za sobą boczne, metalowe drzwi niespiesznie sami weszli do budynku. Pusta
furgonetka odjechała.
-Strażnicy zaniosą teraz towar gdzieś do bankowych pomieszczeń i wrócą do hali
głównej wewnętrznym korytarzem. Tam też sobie na nich zaczekamy. - wyjaśnił
Bobby wspólnikowi.
-Gdzieś?
-Tak. Będziemy musieli ten szmal odnaleźć.
-Czyli, wchodzimy?
-Wchodzimy.
Do banku weszli kolejno, lecz osobno. Wewnątrz, Bobby od razu zajął miejsce przy
stoliku do wypisywania czeków. Z aktówki wydobył całą stertę blankietów, po czym
z entuzjazmem przystąpił do ich wypełniania. W chwilę później Theo również
wszedł do banku i zgodnie z planem zajął miejsce na końcu prowadzącego do kasy
ogonka. Trzymając oburącz skórzaną walizeczkę przed sobą rytmicznie kiwał się na
piętach bezgłośnie coś tam sobie nucąc wargami.
Po dwóch minutach obydwaj widziani wcześniej na ulicy strażnicy wyszli z wnętrza
banku i przechodząc poprzez cały hol zajęli swoją zwyczajową pozycję po obydwu
stronach głównych drzwi wejściowych. Wówczas Bobby rzucił spojrzenie
wspólnikowi, po czym wstał i od razu skierował się w ich stronę. Idąc przybrał
na swojej twarzy wyraz głębokiej konsternacji.
-Proszę pana. - z zakłopotaniem rzekł nieco ściszonym tonem do starszego z
nich.
-Tak, chłopcze? - ten zapytał w profesjonalny sposób poprawiając kciukiem swoją
czapkę.
-Pod moim stolikiem leży jakiś pistolet, cholera. - lewą ręką Bobby wskazał w
stronę stolika.
Strażnik powiódł oczami w tamtym kierunku i skinął głową na partnera.
-Co jest Harry? - zapytał tamten również profesjonalnie dotykając swojej
czapki.
-Musieli razem spędzić kawał życia na oglądaniu Johna Wayna poprawiającego
zsuwający się kapelusz. - zauważył w myślach Bobby dostrzegając mimochodem
idealną perfekcję tego ruchu.
-Ten młody człowiek twierdzi, że znalazł pod stolikiem broń. - pierwszy
strażnik schylił nieco głowę a czapka ponownie została po mistrzowsku
przesunięta.
-No właśnie. - potwierdził Bobby drapiąc się ze wstydem w nieokrytą niczym
głowę. - I wydawało mi się, że najlepiej będzie jak nie będę niczego dotykał,
proszę pana.
-Racja synu. - strażnik o imieniu Harry dumnie wypiął pierś. - Zostaw to nam.
Kiedy już w trójkę dotarli do podejrzanego stolika ich oczom ukazała się 45-tka
Theo leżąca na podłodze. Starszy strażnik pochylił się by ją podnieść i wtedy
otrzymał potężnego kopniaka w skroń.
-Uppff. - powiedział i ogłuszony zwalił się na ziemię.
W tym czasie Theo podbiegł od tyłu i pochwycił drugiego strażnika za ręce
skutecznie go unieruchamiając. Bobby kopnął ponownie. Tym razem celował w
krocze. Strażnik jęknął z cicha i też padł bez czucia. Murzyn pochylił się i
wyciągnął swoją 45-tkę z bezwładnej dłoni leżącego niżej. Zaraz potem wsunął do
niej magazynek. Tymczasem Bobby odebrał nieprzytomnym ich służbowe rewolwery po
czym wystrzelił cztery razy w sufit.
-To jest napad! - krzyknął. - Wszyscy spokój, bez lamentów i na ziemię! Łapy na
kark! Niech wszyscy mają łapy na widoku!
Theo oprócz pistoletu trzymał już w drugiej ręce uzi skierowane w stronę zbitej
na środku hali gromadki oszołomionych klientów. W tym czasie Bobby buszował już
w boksach dla kasjerów wypędzając stamtąd wszystkich na środek sali.
Przetrząsając dokładnie wszystkie zakamarki pod biurkiem kierownika znalazł
przycisk alarmowy. Kiedy go wcisnął czerwone światełko zaczęło bezgłośnie
pulsować. Chwilę później, wszyscy zakładnicy byli już na środku w komplecie.
Bobby gestem kazał im przyklęknąć.
-Pilnuj ich! - krzyknął do wspólnika sam wybiegając na zaplecze.
Tam sprawdził wszystkie cztery pomieszczenia jakie znalazł na tyłach banku.
Tylko w jednym z nich zastał dwóch pracowników. Ci, byli tak zajęci sortowaniem
pieniędzy dla West River, że nawet nie wiedzieli jeszcze o napadzie. 
-Wy dwaj! Łapy na kark i raz dwa do środka! - krzyknął.
Popychając ich przed sobą korytarzem, wkrótce zagonił ich do reszty zakładników.
-I jak? - na jego widok rzucił Theo.
-Dobra. Są już wszyscy i jest forsa. Popilnuję ich teraz a ty bierz się do
roboty. - odparł siadając okrakiem na bankowej ladzie z rewolwerami wycelowanymi
w strażników, którzy zaczynali już z wolna dochodzić do siebie.
Theo wydobył ze swojego neseserka gruby zwój czarnej, samoprzylepnej folii.
Następnie sprawnie zaryglował drzwi wejściowe, po czym bezzwłocznie zabrał się
za oklejanie folią wszystkich sześciu olbrzymich, bankowych okien.
Ledwie skończył dwie minuty później, dał się słyszeć zniekształcony megafonem
głos dobiegający gdzieś z ulicy.
-Wy w banku! Jesteście otoczeni! Wyłazić z rękami do góry! Macie trzydzieści
sekund! Mówi zastępca szeryfa Harelson. Powtarzam! Wyłazić natychmiast!
Jesteście otoczeni!
Wnętrze banku zamarło w absolutnej ciszy. Bobby podszedł bliżej, po czym wybrał
spośród zakładników najbardziej roztrzęsioną staruszkę. Chwytając ją za łokieć
pomógł jej ostrożnie powstać z klęczek.
-Wypuszczę cię. Przekaż gliniarzom, że jeśli chcą masakry wszystkich dwudziestu
dwóch zakładników to mogą zaczynać od razu. Jeśli natomiast uspokoją się
będziemy pertraktować. Zrozumiałaś?
Kiedy kiwnęła w milczeniu głową lekko popchnął ją w stronę wyjścia. Theo zwolnił
rygiel i wypuścił ją na zewnątrz. Bobby zaczekał aż ponownie zamkną się za nią
drzwi i zwrócił się w stronę pozostałych zakładników.
-Teraz wy. Będziecie po kolei wstawać i podchodzić tyłem do mnie. Każdemu z was
zwiążę najpierw ręce za plecami. Później wskażę miejsce gdzie od tej pory będzie
siedział. Najpierw wy dwaj. - oczami wskazał na strażników.
-Nie ujdzie wam to na sucho. - odezwał się natychmiast starszy z nich. - Nie
wydostaniecie się stąd żywi. Bank jest otoczony. Czy nie zdajecie sobie
sprawy..?
-Zamknij się dziadek. Jeśli gliniarze zaatakują ty będziesz pierwszy, który
oberwie. - odparł Bobby krępując za pomocą plastikowej opaski jego ręce za
plecami. - A to dlatego, że siedział będziesz tuż przy samym wejściu. Tam. -
lufą wskazał mu miejsce na podłodze, tuż za drzwiami wejściowymi, na wprost
ulicy.
-Czy ktoś ma jeszcze coś do powiedzenia? - zwrócił się pogodnie w stronę
pozostałych.
Wiązanie reszty odbyło się w milczeniu. Bobby sprawnie porozsadzał wszystkich
pozostałych zakładników pod oknami w miejscach, skąd mógł nastąpić ewentualny
atak policji. Następnie kolejno podchodząc do nich, każdemu umieścił na szyi
niewielki przedmiot z tworzywa sztucznego. Kiedy skończył, wydobył z kieszeni
nadajnik i oznajmił głośno.
-Posłuchajcie mnie teraz uważnie, bo nie będę powtarzał tego w kółko. Każdy z
was dostał niewielki ładunek C4. Ale bez obaw. Jest gratis, bez podatku. Jeżeli
będziecie coś kombinować, cokolwiek, zarówno wy albo ludzie szeryfa wystarczy,
że puszczę ten guzik i... oszczędności podejmiecie na orbicie. Wasze zadanie
jest banalnie proste. Macie tylko siedzieć bez słowa na dupie i nie sprawiać nam
kłopotów. Wówczas... być może przeżyjecie.
Mówiąc to wdusił przycisk nadajnika. Wszystkie ładunki jednocześnie rozjarzyły
się pulsującymi diodami. Dał się słyszeć przeciągły jęk przerażonych ludzi a
nawet kilka stłumionych okrzyków. Po chwili jednak ponownie zapadła w banku
cisza. Wtedy Bobby odwrócił się i podszedł do okna. Tam odkleił niewielki
kawałek folii z szyby i rozejrzał się po ulicy. Tak jak przypuszczał policja
zabezpieczała właśnie bezpośrednią okolicę. Kilkunastu umundurowanych
funkcjonariuszy rozstawiało właśnie metalowe barierki i spychało rosnący tłum
gapiów nieco dalej od banku. 
-Na razie idzie nieźle. Szykują się do oblężenia. - pomyślał i krzyknął do
wspólnika. - Zabierz teraz naszą forsę! Jest tam z tyłu, drugie drzwi na prawo.
- głową wskazał Murzynowi korytarz wiodący na zaplecze.
Ten bez słowa udał się w tamtą stronę. Po niecałej minucie obwieszony workami
pieniędzy był już z powrotem.
-Co dalej?
-Pozbieraj także forsę z boksów. - Bobby ręką wskazał na rząd stanowisk obsługi
klientów.
Theo zwinnie przeskoczył przez wypolerowaną barierkę. Z szuflad, półek i regałów
zaczął nerwowo wywalać na blat całą gotówkę jaką tam odnalazł. Wyraźnie jednak
było po nim widać, że coś go gnębi. Marszczył, bowiem intensywnie czoło i
nieustannie masował swój lewy nadgarstek. Kiedy już skończył ładować pieniądze
do torby, podszedł do Bobbiego i zapytał szeptem.
-No i co dalej, kurwa? 
-A co jest? Znowu o czymś myślisz?
-Jest kupa forsy, nie powiem. Tylko, że nigdy jej nie wydamy. Widziałeś ten
cyrk na ulicy? Zero szans, człowieku. Co robimy pytam?
-Czekamy na telefon.
-Co!? - ten krzyknął udowadniając, że można krzyczeć szeptem.
-To takie sprytne urządzenie, które czasami samo się włącza. Można wtedy
podnieść i pogadać z innymi ludźmi...
-Wiem kurwa co to jest ale po co gadać? Musimy spierdalać stąd i tyle...
-Zaraz powinni zadzwonić.
-Oni?
-Chyba, że jeszcze na to nie wpadli. Rozluźnij się wreszcie, Theo. Nie
zaatakują.
-Skąd ta pewność?
-To zadupie, rozumiesz?
-Nie.
-Prawie wszyscy się tu dobrze znają. Ten ich cały szeryf w tej chwili pewnie
sam się modli, by ten zamiąch już się wziął i skończył.
-Jak to?
-Bo widzisz, tak już jest, że w dzisiejszych czasach nikt przede wszystkim nie
chce ofiar. Nikt. Ale wiesz, co? W jednym masz absolutną rację. Coś im to
wszystko cholernie wolno idzie. Postarajmy się zatem nieco przyśpieszyć bieg
wydarzeń. Weź uzi i puść serię po suficie. Po suficie. - dodał widząc jego
zatroskaną twarz, która była obecnie jednym, wielkim znakiem zapytania. - Lepiej
im nie dawać zbyt wiele czasu do namysłu. - dodał z przekonaniem.
Theo wzruszył ramionami po czym wyszedł na środek hali gdzie wygarnął w górę
cały magazynek. Wszyscy zakładnicy odruchowo pochowali głowy w swych ramionach.
Wnętrze banku w jednej chwili wypełniło się opadającym, białym pyłem. Ozdobny
żyrandol sypnął iskrami, wydał kilka głośnych trzasków, po czym jakby z wahaniem
runął z hukiem roztrzaskując się na podłodze. Nie upłynęła nawet minuta a
rozległ się dzwonek telefonu.
Bobby puścił oko do zajętego wymianą magazynka wspólnika i podniósł słuchawkę.
-First National Bank. Czym możemy służyć?
-Mówi zastępca szeryfa Harelson. Chcę rozmawiać z porywaczami...
-Nieważne czego chcesz. Posłuchaj czego my chcemy. - rzucił do słuchawki
oschłym tonem. - Mianowicie, najdalej za godzinę ma tutaj być fabrycznie nowy,
terenowy chevrolet...
-Ale...
-Zatankowany do pełna i rzecz jasna w pełni sprawny. Bez niespodzianek.
-No... nie wiem? To mało czasu...
-Mają takie w West River. To tylko cztery mile stąd.
-Wiem gdzie to jest, ale...
-Więc do roboty.
-Zobaczę co da się zrobić. Wypuśćcie zakładników...
-Jeszcze masz jakieś życzenia?
-Chcę wiedzieć kto strzelał i co, do cholery...
-Czas ucieka Harelson. Masz jeszcze pięćdziesiąt dziewięć minut. Potem, co
minutę będę kogoś zabijał, jeśli będziesz się ociągał.
-Ale dalej...
-Załatw chevroleta to pogadamy o tym co dalej.
Odłożył słuchawkę i zwrócił się szeptem do Theo.
-Mamy godzinę.
-I co z tego?
-Czyli jest dobrze.
-A co jeśli ruszą do akcji?
-Teraz wypuścimy ze dwie osoby na zewnątrz a kiedy szeryf usłyszy o C4, odechce
mu się nawet myśleć o odbiciu banku. Niczego nie widzą poprzez zaklejone okna i
wierz mi, teraz już zatańczą tak jak im zagramy. Od tej chwili mamy ich już w
garści!
-Kurwa Bobby, zaraz mi łeb rozpierdoli od myślenia. I trzymaj ten cholerny
guzik porządnie. Jak my się stąd wydostaniemy, człowieku?
-Tak się składa, że mam pewien plan na tę okoliczność. Ale to potem. Teraz
wypuść tych dwóch ludzi. - pochylił się bliżej w jego stronę i dodał szeptem. -
Te C4 to tylko atrapy.
-Nie mów!
-Ale o tym wiemy tylko my dwaj. - Bobby uspokoił go i zaraz dodał. - Do roboty.
Theo rozwiązał wpierw jednego i w chwilę później drugiego strażnika. Następnie
odebrał im C4 i odryglował drzwi wejściowe. Strażnicy stojąc już na progu mieli
jeszcze coś do powiedzenia ale ten zwięźle kazał im wynosić się do diabła.
Tymczasem Bobby podszedł do kierownika banku. Z identyfikatora przypiętego do
piersi odczytał jego imię.
-Jak leci, Jack? W porządku? No to przejdźmy od razu do rzeczy. - lufą kazał mu
wstać po czym objął go ramieniem. - Bo widzisz nurtuje mnie od pewnego czasu co
też może być w tym sejfie.
-Którym sejfie? - kierownik zapytał tak zaskoczonym tonem jak gdyby w banku
było przynajmniej kilkanaście różnych sejfów.
-O tam, pod ścianą.
-Ach tam!
-Otwórz go to wypuszczę cię jako następnego.
Kierownik natychmiast przybrał na swej szczurkowatej twarzy bolesny grymas i
niezręcznie uśmiechając się odparł.
-Tam nie ma nic wartościowego.
-Naprawdę?
-Papiery, dokumenty, obligacje, czeki oraz akcje banku. Są dla was zupełnie,
ale to zupełnie bezwartościowe...
-No to na co czekasz? Otwieraj go.
-Przykro mi, lecz bez wyraźnego polecenia dyrektora Watersa nie mogę tego
zrobić.
-Pierdolisz, Jack?
-Naprawdę uwierzcie mi. Taka już jest nasza procedura. - odezwał się kierownik
rzucając błagalne spojrzenie w stronę Murzyna szukając u niego jak gdyby
zrozumienia niezręcznej sytuacji w jakiej się właśnie znalazł.
Theo odwrócił się od okna, podszedł i rękojeścią uzi uderzył go w głowę, aż
wypadł magazynek.
-Nie gap się na mnie tylko otwieraj ten pieprzony sejf, człowieku!
-Spokojnie. - Bobby gestem powstrzymał wspólnika. - Obserwuj dalej ulicę. Jack
po prostu jest nieśmiały a prócz tego nie wie chyba jeszcze, że przez najbliższą
godzinę ja tutaj jestem dyrektorem. No dalej Jack, otwieraj go.
Przykładając mu lufę do karku popchnął go energicznie w stronę sejfu. Kierownik
czując na skórze chłodny dotyk stali wzdrygnął się zrobił kilka chwiejnych
kroków przed siebie i w końcu... opadł na podłogę. Klęcząc zaczął szlochać.
-Nie mogę go otworzyć... nie mogę. Ja... nawet... jeśli mnie zabijecie. Musicie
mnie zrozumieć. Dyrektor Waters nigdy by mi tego... - trzęsącymi się rękoma
zakrył twarz w oczekiwaniu na natychmiastową śmierć.
Bobby zdębiał. Spodziewał się wszystkiego oprócz właśnie tego.
-Kurwa, facet jest naprawdę gotów umrzeć. Ale przedstawienie. - pomyślał z
rozbawieniem i zaraz dodał na głos. - Jack, posłuchaj. Nie wiem ile ci płaci pan
Waters i mówiąc szczerze mam to w dupie. Jeśli chcesz, możesz sobie tutaj
zdechnąć. To twoja sprawa. Lecz obecni być może są innego zdania. Podejrzewam,
że nie za bardzo pragną dziś umierać. Posłuchaj mnie zatem bardzo uważnie, Jack.
Pójdę teraz i zabiję kogoś z personelu. Potem wrócę, zapalę papierosa a kiedy
skończę palić znowu kogoś zabiję. Będę tak sobie chodził tam i z powrotem i
cierpliwie czekał a być może pod koniec dnia zmienisz zdanie, kto wie? Może
nawet dyrektor Waters doceni twoje poświęcenie i otrzymasz podwyżkę. Nie
wiadomo. Bo widzisz, zmieniłem zdanie. Pozwolę ci żyć, Jack. Będziesz żył ze
świadomością, że swoim tępym, ograniczonym uporem urzędasa wysłałeś resztę
współpracowników na tamten świat. Jestem pewny, że będzie to znakomitą reklamą
banku. Wkrótce będziesz sławny a pan dyrektor, jak mu tam... będzie z ciebie
dumny...
-Proszę. Nie róbcie nikomu krzywdy...
-Otwórz sejf.
-Proszę... Ja naprawdę nie mogę...
Bobby odwrócił się na pięcie i podszedł w stronę zakładników. Wyciągnął rękę i
poderwał na nogi jedną z siedzących najbliżej niego kasjerek. Dziewczyna była
śmiertelnie przerażona. Zdjął z jej szyi C4 i trzymając ją za łokieć wyprowadził
poprzez całą halę w stronę zaplecza. Na progu korytarza zatrzymała się i
odwróciła sztywno w stronę kierownika. Rzuciła do niego z pogardą.
-Obyś zdechł sukinsynu. Razem z tym tłuściochem Watersem.
-Wybacz Lucy... - wyjęczał kierownik. - Ja... ja... naprawdę nie mogę...
-Idziemy. - Bobby przerwał im pogawędkę popychając ją gwałtownie w głąb
korytarza.
Kiedy tylko znaleźli się w pomieszczeniu w którym wcześniej sortowano pieniądze,
przymknął nieco dźwiękoszczelne drzwi i zakrył jej usta dłonią. Ściszając głos
rzucił jej do ucha szeptem.
-Będziesz żyła. Strzelę obok a ty z łomotem upadniesz na ziemię. Potem będziesz
tutaj leżeć nieruchomo. Zgoda?
Potaknęła energicznie głową. W jej wielkich oczach oprócz niepewności malowała
się niewyobrażalna ulga. Bobby celowo nie zamknął za sobą drzwi. Pragnął, aby
pozostali zakładnicy usłyszeli strzał. Następnie, bez słowa wystrzelił w oparcie
krzesła trzykrotnie i pozwolił dziewczynie opaść na ziemię. Ta, po upadku
najpierw poprawiła spódniczkę zakrywając kolana, później już leżała na boku
nawet nie podnosząc głowy. Wrócił więc do hali głównej. Panował tam już niemały
harmider. Wszyscy pozostali zakładnicy spoglądali z nienawiścią na kierownika.
-Ty skurwysynu!
-Otwórz w końcu ten jebany sejf!
-Wszyscy tu zginiemy przez ciebie, łajdaku!
Nie bacząc na zakaz odzywania się zakładnicy ubliżali mu ile wlezie. Bobby nie
interweniował. Przypalił sobie camela i dłubiąc zapałką w paznokciach
przechadzał się z wolna tam i z powrotem spoglądając na zegarek.
W pewnej chwili, kierownik samodzielnie powstał z klęczek i ze wzrokiem lunatyka
poczłapał w stronę ściany. W banku zapadło milczenie. Po kilkunastu sekundach
sejf już stał otworem. Kierownik, natomiast był obecnie jedynie wrakiem
człowieka. Zapadnięte oczy oraz krew rozmazana po twarzy przez płynące łzy,
tworzyły obraz całkowitej ruiny.
Bobby podszedł z wolna do niego. Bez słowa na powrót skrępował mu dłonie za
plecami i ponownie umieścił na jego szyi C4. Następnie posadził go pod oknem,
gdzie wpatrzonego bezmyślnie w przestrzeń ostatecznie go zostawił.
-Cóż. Sam tego chciał. - szepnął do zdumionego wspólnika. - Facet spędzi teraz
jakieś czterysta godzin u psychoanalityka zanim znów będzie jak nowy.
-Mniejsza z nim. - odparł sucho Theo. - Co tam w sejfie? - zapytał.
-A właśnie! No i co my tutaj mamy? - mruknął Bobby podchodząc do otwartego
sejfu. - Wygląda na to, że pan Waters zachomikował dla nas niewielką premię,
wspólniku. - dodał głośno.
-Co to znaczy? - padło spod okna.
-Jest tutaj jakieś trzysta, trzysta dwadzieścia kawałków żywą gotówką.
Słysząc to Theo oderwał się od okna i podchodząc do niego stwierdził szeptem.
-Ładnie.
-Więc, co cię jeszcze trapi?
-Bo kurwa trochę chyba za ostro grasz, Bobby. Nie uważasz?
-To znaczy?
-Na zewnątrz pełno glin a ty bierzesz i rozwalasz zakładników. Wcześniej
wmawiałeś mi, że nie jesteś mordercą.
-Później ci to wyjaśnię.
-A jeśli już musiałeś, to dlaczego Chryste, wziąłeś taką ładną panienkę?
-Nie rozumiem?
-Trzeba było rozwalić tę starą, myszowatą. O tam, na końcu. - Murzyn wskazał
wzrokiem grubą kobietę po sześćdziesiątce siedzącą z zamkniętymi oczami pod
czwartym oknem.
Bobby spojrzał w tamtą stronę. Ujrzał olbrzymią kobietę odmawiającą bezgłośnie
jakąś modlitwę.
-Szkoda było tamtej, człowieku. Naprawdę była niezła. - Theo ciągnął dalej
niepocieszonym tonem.
-Theo, nie zapominaj, że mamy teraz jeszcze inne smutki na głowie. Przestań
ględzić i wracaj do tego cholernego okna. Daj mi znać zaraz jak tylko podstawią
terenówkę. Miej też oko na forsę oraz zakładników.
-A ty?
-Ja mam jeszcze coś do załatwienia na zapleczu. - mówiąc to Bobby zabrał swoją
aktówkę i skierował się na powrót w stronę wewnętrznego korytarza.
* * *
Tymczasem na zewnątrz, zastępca szeryfa Harelson stał oparty o swój wóz nerwowo
popijając letnią, lurowatą kawę. Klnąc przy tym na czym świat stoi, ocierał
spływający mu po skroniach pot. O ile z tłumem gapiów dał sobie radę bez
większych problemów odgradzając po pięćdziesiąt jardów ulicy z każdej strony
banku, to już niewiele mógł poradzić na ciągle ponawiane próby podejścia jak
najbliżej czynione przez zdesperowanych pismaków. Najmniej natomiast, czyli
kompletnie niczego nie mógł poradzić z mieszkańcami domów znajdujących się
naprzeciw banku. Większość z nich natychmiast i bezbłędnie wyczuła okazję do
szybkiego interesu sprzedając miejsca w oknach i na tarasach wszystkim chętnym.
Nie minęły nawet dwa kwadranse odkąd szeryf pojawił się na miejscu ze swoimi
ludźmi a już w niemal wszystkich oknach tkwiły wycelowane nieruchomo w bank,
obiektywy kamer oraz aparatów fotograficznych. Harelson pociągnął łyk kawy i po
raz kolejny spojrzał z niechęcią na zgromadzonych ludzi.
Tłum drapieżnym gwarem cierpliwie czekał na krew. Szeryf z odrazą odkrył, że na
miejscu obecne już były wszystkie lokalne ekipy telewizyjne a ogólnokrajowe,
wciąż jeszcze napływały. Nad bankiem krążyły już co najmniej cztery telewizyjne
helikoptery. Harelson wiedział, że jeśli szybko nie dostanie posiłków, dłużej
nie będzie mógł panować nad sytuacją. Nie mógł pojąć dlaczego całe to gówno
przytrafiło się właśnie na jego zmianie i to na rok przed emeryturą.
Otarł pot i krzyknął po raz kolejny. Bez większego jednak przekonania.
-Obywatele! Proszę opuścić okna. W przeciwnym wypadku policja nie gwarantuje
wam bezpieczeństwa. Powtarzam, proszę natychmiast opuścić okna! 
Wyłączając megafon wolną ręką przywołał jednego ze swoich zastępców. Wezwany
podbiegł truchtem.
-Jimmy, mów co nowego.
-A więc tak szefie. Chevrolet jest już prawie gotów. Chłopcy podkręcili
wskaźnik paliwa tak, aby cały czas pokazywał full. Kończą właśnie składać go do
kupy. Będzie tu za jakieś dziesięć, piętnaście minut. Skurwiele nie odjadą nim
dalej jak o milę...
-Dobra robota. Co jeszcze?
-Oddział antyterrorystyczny już do nas leci z San Diego. Będą na miejscu za
niecałą godzinę.
-Godzinę? Kurwa! Mogą nie zdążyć. Co u diabła robili w San Diego?
-Rutynowe szkolenie, szefie. Raz w miesiącu wyjeżdżają trenować na tamtejszym
lotnisku. Pech chciał, że akurat dziś...
-No dobra, mniejsza z tym. Teraz weź ze trzech ludzi i postaraj się usunąć
pismaków z okien wychodzących na ulicę.
-Jezu, szefie! To robota dla kawalerii. - jęknął zastępca z niechęcią
spoglądając w górę.
-Przynajmniej spróbuj, synu. Jeśli któryś z nich oberwie, media żywcem obedrą
nas ze skóry. Tutaj wszystko jest bez przerwy filmowane. Żeby się zabezpieczyć
na wszelką ewentualność musimy zrobić co tylko w naszej mocy, by nikt nie
zginął. No dalej. Do roboty, Jimmy.
Kiedy zastępca już odszedł Harelson odwrócił się w stronę skąd dobiegły go
odgłosy nagłej szamotaniny. Ujrzał dwóch mundurowych policjantów z najwyższym
trudem niosących pod ramiona wściekle wyrywającą się kolejną dziennikarkę.
Policjanci z niemałym wysiłkiem wynieśli ją poza odgrodzony stalowymi barierkami
obszar. Kobieta wyrywała się wściekle kopiąc nogami w powietrzu i nieustannie
przy tym wrzeszcząc coś o konstytucji i wolności prasy.
-Szlag by to. - westchnął i napił się kawy marząc o łyku zimnego piwa.
Kobietę wyniesiono w końcu i przed bankiem zapanował chwilowy spokój.
-I pomyśleć tylko, że ten cholerny dzień się dopiero zaczął. - mruknął do
samego siebie spoglądając na zegarek. - Teraz chyba może już być tylko lepiej. -
dodał z wątłą nadzieją spluwając na ziemię i głęboko zastanawiając nad swą
niedolą.
Szeryf mylił się jednak. Minutę później, bowiem jak gdyby na potwierdzenie jego
najczarniejszych obaw, szpaler policjantów rozstąpił się na chwilę po to tylko,
aby przepuścić czterech mężczyzn w czarnych garniturach. Cała czwórka zaraz po
pokonaniu policyjnego kordonu energicznie rozejrzała się a kiedy go dostrzegła,
natychmiast skierowała prosto w jego stronę.
-Niech to szlag. - zdążył jeszcze pomyśleć widząc najwyższego z przybyszów.
Jego surowa, kwadratowa sylwetka, nasuwająca szeryfowi na myśl jedynie goryla,
dużego goryla, takiego z tych naprawdę dużych, z pewnością wywołałaby żywiołowy
entuzjazm cyrkowych treserów nie mogących sobie poradzić z wypychaniem opornych
słoni na arenę. Przy założeniu naturalnie, że człowieka tego w ogóle
interesowałaby taka lekka robota w cyrku. Nic jednak, niestety na to nie
wskazywało, bowiem przed oczami szeryfa mignęła bynajmniej nie cyrkowa, odznaka
olbrzyma.
-Agent specjalny Black. FBI. - gdzieś z góry dobiegł szeryfa niski, dudniący
głos.
Harelson uniósł głowę. W milczeniu przyglądał się agentowi zastanawiając gdzie
rosną tacy jak on ludzie.
-Pan tu dowodzi? - ponownie dobiegło go dudnienie z góry. 
-Tak. Zastępca szeryfa, Harelson. - szeryf odparł pogrubiając głos.
Odrzucił na bok kubek po kawie i wyciągnął na powitanie swą malutką dłoń.
Black zignorował gest. Zdejmując okulary przeciwsłoneczne wbił stalowe
spojrzenie w szeryfa a kiedy ten pod jego wpływem niemal się już rozkleił,
oznajmił.
-Ponieważ napad na bank oraz zatrzymanie zakładników są przestępstwami
federalnymi na mocy prawa, przejmujemy sprawę.
Szeryf chcąc nie chcąc skinął głową.
-Jak wygląda sytuacja, szeryfie?
-No więc tak. - ten odparł drapiąc się w głowę. - Jest ich tam czterech. Są
młodzi. Jeden biały, około trzydziestki. Drugi nieco młodszy, czarny. O
pozostałych na razie niewiele wiadomo.
-A co wiadomo?
-Wygląda na to, że zamierzali obrabować bank tylko coś im tam nie wyszło.
Wzięli więc zakładników i wraz z nimi zabarykadowali się w budynku. Według
zeznań zwolnionych niedawno strażników bandyci przetrzymują wewnątrz jeszcze
około dwudziestu osób. Są to ludzie z personelu oraz przypadkowi klienci banku.
-Kontaktowali się już?
-Tak.
-Czego chcą?
-Żądają terenowego chevroleta... za jakieś trzydzieści minut. - odparł szeryf
spoglądając na zegarek. - Wóz już jest za rogiem. Moi ludzie podkręcają w nim
wskaźnik paliwa, aby dranie nie odjechali za daleko.
-Coś jeszcze?
-A tak. Mają kupę materiałów wybuchowych i właśnie dlatego nie możemy na razie
wkroczyć i ich zgarnąć. 
-Gdzie są teraz ci zwolnieni strażnicy?
Pozostali agenci stali nieruchomo niczym kamienne posągi z Wyspy Wielkanocnej.
Posągi wpatrzone prosto w szeryfa.
-Tam w naszym wozie. - Harelson wskazał głową na jeden z radiowozów.
Black odwrócił się do swoich ludzi i rozdał dyspozycje.
-Tommy, przesłuchaj ich. Ty Frank daj tutaj wóz ze sprzętem. Wy dwaj, natomiast
połączcie się z Centralą i sprowadźcie tu jak najszybciej niejakiego Watersa. -
agent przeczytał z kartki. - Jest tu dyrektorem czy prezesem... no nieważne, a
pan szeryfie niech każe swoim chłopcom natychmiast cofnąć tych ludzi jeszcze z
pięćdziesiąt jardów dalej od banku. - agent szerokim gestem wskazał kłębiący się
w tyle tłum. - A ja tymczasem trochę sobie pomyślę. - dodał na zakończenie do
samego siebie.
Przy głośnym sprzeciwie zgromadzonych ludzi, policjanci przestawili metalowe
barierki jeszcze dalej od budynku banku. W tym czasie do krawężnika podjechała
czarna furgonetka na rządowych numerach. Black usunął się na bok robiąc Frankowi
miejsce do zaparkowania i zamyślony podszedł do radiowozu szeryfa.
Z jego wnętrza dobiegła go głośna sprzeczka.
-I wtedy właśnie wyrwałem się i uruchomiłem alarm...
-Nie pierdol, Harry! Leżałeś nieprzytomny, kiedy udało mi się dwóch powalić i
wcisnąć cichy alarm, ale wtedy ten trzeci, nie ten czwarty...
-Spokojnie panowie! - uciął Black nachylając się do otwartego okna. - Mam w
dupie, kto włączył guzik a także to, czy zachowacie swoją robotę czy też nie.
Teraz interesują mnie jedynie materiały wybuchowe tych drani.
-No więc... - zaczął starszy z nich. - wszystkim nam pozakładali takie małe
cholerstwa na piersiach...
-Takie malutkie. - uzupełnił jego partner pokazując Blackowi palcami jak
malutkie.
-No właśnie takie. - przytaknął starszy. - Pozakładali nam je jak jakieś,
pieprzone chomąta.
-Właśnie. - potwierdził drugi strażnik.
-A potem ten biały uruchomił swój nadajnik. Kiedy to zrobił pozapalały się
lampki. Pomyślałem wówczas, że już z nami koniec...
-Dobra. - rzekł Black do siebie. - Czy jeszcze coś pan zapamiętał?
-Biały mówił, że jak puści przycisk to... BUM!
-W porządku. To na razie wszystko co chciałem wiedzieć. - odparł Black, po czym
zwrócił się do partnera. - Tommy nagraj całe ich zeznania od a do z. Będę w
naszym wozie.
-Ok.
Agent pośpiesznie udał się do furgonetki. Odsunął na bok boczne drzwiczki, po
czym zwinnie wskoczył do środka zajmując miejsce w fotelu. Odwrócił się w stronę
kierowcy.
-Mają nadajnik.
-Pewnie na fale radiowe?
-Pewnie tak. Postaraj się Frank wyszukać ich częstotliwość. Spróbujemy
zagłuszyć ich sygnał.
-Już się robi. - ten odparł i pochylił się nad skomplikowaną aparaturą
elektroniczną zajmującą cały przód furgonetki. - Ale to wszystko może odrobię
potrwać. - uprzedził partnera po krótkiej chwili.
-Nie szkodzi. Czasu mamy sporo.
-Tak sądzisz?
-Dupki nie mają wyjścia. Muszą z nami negocjować. Po prostu muszą. Zagramy więc
na zwłokę. W końcu nie mają dokąd pójść i dobrze wiedzą, że bezmyślnie
rozwalając zakładników, od razu będzie również po nich. Poczekamy zatem aż ze
strachu narobią w portki a jak już w końcu wyjdą... wtedy ich rozpieprzymy. -
uśmiechnął się zapalając papierosa. - Kurwa, Frank. Jak ja lubię tę robotę. -
dodał zacierając ręce.
Ledwie skończył mówić a do drzwi furgonetki z łomotem zaczął się dobijać szeryf.
Harelsonowi towarzyszył niski, spocony grubasek.
-Kurwa a ten, czego? - warknął Black do siebie po czym z wymuszonym uśmiechem
otworzył drzwiczki.
-Co jest szeryfie? Kazałem chyba usunąć gapiów.
-No... tego... pomyślałem sobie, że lepiej będzie jak pan się o tym natychmiast
dowie. Są nowe fakty i...
-O czym, do cholery mi pan nie powiedział?
-Dziękuję szeryfie. - wtrącił grubasek piskliwym głosikiem i nie czekając na
zaproszenie błyskawicznie usadowił się w środku naprzeciwko Blacka. - Może to ja
powinienem o tym powiedzieć. - zwrócił się już bezpośrednio do niego.
Ten wymienił spojrzenie z Frankiem i ponownie wbił wzrok w grubaska obserwując z
niesmakiem jak kropelki potu kapią mu z podbródków prosto na koszulę.
-Słucham. - rzucił oschłym tonem.
-Nazywam się Madigan. Lester Madigan. Jestem tu burmistrzem. O napadzie
dowiedziałem się przez radio jakiś kwadrans temu.
-Tak? - Black ziewnął ukradkiem
-Sęk w tym, że moja żona Maggie miała dziś umówione spotkanie w banku. W tym
banku. Mówiąc wprost obawiam się, że może być jedną z zakładniczek. - wyrzucił z
siebie burmistrz ocierając chusteczką czoło.
Chcąc mu nieco ulżyć, Frank podkręcił klimatyzację. Burmistrz podziękował
skinięciem głowy. Chciał coś dodać ale uprzedził go Harelson.
-Pani Madigan z pewnością znajduje się w środku. - szeryf rozwiał jego
wątpliwości. - Jeden ze strażników twierdzi, że otwierał jej drzwi wejściowe na
krótką chwilę przed napadem.
-Musicie coś zrobić, panowie! - histerycznie zdenerwował się grubasek w czasie
kiedy Black trawił otrzymaną informację. - Maggie jest dobrą kobietą. Naprawdę
ma gołębie serce. Od dwudziestu lat działa wspólnie z pastorem na rzecz sierot.
Prowadzi miejscowe schronisko dla bezdomnych. Nigdy nikogo nie skrzywdziła i w
ogóle... Proszę nie pozwólcie, aby stało się jej coś złego... - w jego głosie
dało się już słyszeć wyraźnie narastające objawy paniki.
-Masz więc pecha biedny skurczysynu. - pomyślał Black i dodał głośno. - Proszę
się nie martwić za bardzo na wyrost, ponieważ mamy już pewien plan.
-Jaki plan?
-Dobry i wielokrotnie już sprawdzony plan. - zapewnił go Black, po czym dodał
pełnym optymizmu tonem. - Miejmy tylko nadzieję, że nie przyjdzie im do głowy
zabrać pańskiej żony ze sobą.
-Jak to zabrać? Dokąd?
-Bandyci żądają wozu z napędem na cztery koła. Do terenówki wezmą najwyżej
dwie, trzy osoby. Wtedy właśnie uderzymy...
-Ale...
-Do tego czasu, niestety lecz musimy jedynie cierpliwie czekać.
-O Boże!
-Niezmiernie mi przykro panie Madigan ale w chwili obecnej nie mogę panu nic
więcej powiedzieć.
-Ale jak...?
-Szeryfie, proszę teraz odprowadzić burmistrza gdzieś w bezpieczne miejsce. -
dodał agent najuprzejmiej jak potrafił.
Kiedy obydwaj już poszli zwrócił się do partnera.
-Kurwa, uwierzysz Frank? Powiadom Centralę, że wśród zakładników jest też
Pierwsza Dama tego krowiego miasteczka.
-Tak jest.
-Zapytaj ich też, czy chcą by z tego powodu zmienić procedurę czy też mamy olać
to i trzymać się wcześniejszych instrukcji?
Frank bez słowa wykonał połączenie przy pomocy potrójnie szyfrującego modemu.
Zanim Black wypalił papierosa, po upływie zaledwie dwóch minut Frank odkodował
otrzymaną w ten sam sposób odpowiedź.
-Mamy się tym nie przejmować i dopieprzyć im porządnie. Jeśli burmistrz
zostanie wdowcem biorą wszystko na siebie. Wysyłają też śmigłowiec.
-Doskonale. - Black z zadowoleniem skinął głową.
Ponownie się uśmiechnął. Usiadł wygodniej w fotelu, wydobył ze schowka puszkę
coli, zamknął oczy i pogrążył w rozmyślaniach.
Do terminu podstawienia chevroleta pozostało dziewięć minut.
* * *
Bobby opuścił halę główną i udał się do pomieszczenia gdzie "zabił" dziewczynę.
Tym razem wchodząc do wnętrza dokładnie zamknął drzwi za sobą. Kasjerka nadal
leżała nieruchomo w miejscu gdzie ją wcześniej pozostawił. Gestem dłoni nakazał
jej, aby przesunęła się pod ścianę. Kiedy już to uczyniła Bobby zdjął marynarkę,
po czym zaczął zwijać w rolkę wykładzinę podłogową. Kilkanaście sekund później
posadzka w prawie całym pomieszczeniu była już odsłonięta.
Dziewczyna, leżąc w niespokojnym milczeniu obserwowała wszystkie jego
poczynania. Uspokoił ją gestem gdyż widział jak bardzo była zdenerwowana i
bliska wybuchu paniki. Zignorował jej uporczywy wzrok i z neseserka wyciągnął
młotek elektryczny. Założył na niego przecinak i podłączył do gniazdka. Ustawił
pokrętło na kucie i przystąpił do pracy. Po kilku minutach całkowicie zerwał
wierzchnią warstwę płytek podłogowych. Wówczas, ze zdwojoną siłą zabrał się za
cementową posadzkę. Przecinak wzbijając niewielkie obłoczki pyłu zagłębiał się
rytmicznie stukając. Trzy minuty później, nagle cała chmura wzbitego jego pracą
kurzu zassana została do ledwie co powstałego otworu. Bobby przebił się. Na
zakończenie krótkimi seriami przecinaka poszerzył jeszcze wykonaną w podłodze
dziurę do rozmiaru człowieka. Zadowolony z efektu swojej pracy wstał i odłożył
młotek na bok.
-Muszę ci teraz związać nogi. - rzucił cicho. - Ale bez obaw. To tylko po to,
byś mi nie uciekła. Jeszcze trochę i będzie po wszystkim. Nie muszę cię
kneblować, prawda?
Potrząsnęła przecząco głową.
-Dobra.
Sprawnie skrępował jej opaską nogi, po czym wstał i stopą zgarnął młotek oraz
cały gruz do otworu. Wychodząc rzucił jeszcze kontrolne spojrzenie na kasjerkę i
nabierając pewności, że nie sama nie uwolni się i nie ucieknie powrócił do hali
głównej.
-Jest naprawdę śliczna. - przemknęło mu przez głowę.
Theo na jego widok natychmiast podszedł i odezwał się przekazując szeptem
najnowsze wieści.
-Przed chwilą podstawili wóz. Co robimy?
-Teraz musimy odrobinę pogrymasić. - odparł Bobby spoglądając na zegarek. -
Jest jeszcze około półtorej godziny czasu do zabicia.
-Po co, człowieku? Wiejmy stąd natychmiast.
-To marny pomysł.
-No to co robimy?
-Na razie siedzimy na dupie i czekamy cierpliwie.
-Dobra, ty tu jesteś szefem. - Theo wzruszył ramionami.
W tym momencie odezwał się telefon. Bobby odczekał trzy sygnały i podniósł
słuchawkę.
-First National. Niestety dziś nie udzielamy kredytów. Mamy pustki w kasie.
-Dobra cwaniaku. Macie już swój wóz. Stoi przed bankiem.
-Kto mówi? Gdzie Harelson?
-Agent specjalny Black z FBI. Szeryf wypadł z gry. 
-Rozumiem.
-Otrzymaliście to czego żądaliście. Zwolnijcie więc zakładników.
-Chwila. Muszę to sprawdzić. - Bobby odłożył słuchawkę na biurko i podszedł do
okna.
Na wprost wejścia, tak jak mówili Theo i rozmówca z telefonu, stał sobie
terenowy chevrolet. Nieco dalej na pierwszych piętrach oraz dachach mieszczących
się po drugiej stronie ulicy budynków, Bobby zauważył kilkanaście ekip
telewizyjnych. Trochę w głębi, przy krawężniku stała zaparkowana na zakazie
postoju czarna furgonetka na rządowych tablicach. Wrócił do telefonu.
-Black, przysknerzyłeś trochę. Ja też chcę mieć przyciemniane szyby.
-Co takiego?
-Mam alergię na słońce i założę się, że klimatyzacji również nie ma?
-Do cholery, niczego nie mówiłeś o szybach. Klimatyzacja jest. Czy jeszcze coś?
-A tak. Wrzuć do środka ze cztery sześciopaki Budweisera i parę ciepłych
hamburgerów. I nie zapomnij o tych, cholernych szybach. Masz godzinę.
-Zwolnij zakładników, cwaniaku.
-Idą. - odparł Bobby i odłożył słuchawkę
-Theo, rozwiąż ze dwóch ludzi i wypuść na ulicę. Potem poszukaj jakiegoś radia
lub telewizora.
-Radia...?
-Jesteśmy dziś w mediach, numero uno.
Po wyjściu uwolnionych Bobby pozbierał wszystkie niewykorzystane ładunki C4.
Było ich szesnaście. Następnie poumieszczał je we wszystkich trudno dostępnych
zakamarkach banku, jakie tylko znalazł. Kiedy skończył, usiadł sobie wygodnie w
fotelu kierownika. Biorąc z rąk wspólnika niewielki tranzystorek Sony włączył
go.
-"...biorąc klientów banku oraz cały personel za zakładników. Według zeznań
ocalałych ze strzelaniny strażników, bandytów jest, co najmniej czterech albo
pięciu. Wszyscy uzbrojeni są po zęby oraz bardzo niebezpieczni. Program nadajemy
na żywo bezpośrednio z miejsca zdarzenia. Obecnie sytuacja przed bankiem wygląda
na patową. Szeryf czeka, agenci FBI czekają, bandyci również nadal nie wychodzą
z banku. Trwają prowadzone z nimi intensywnie pertraktacje. Oddajemy teraz głos
naszemu reporterowi uczestniczącemu w wydarzeniach bezpośrednio na miejscu
zdarzenia. Bob? Halo? Bob, czy w sprawie dzisiejszego napadu wiadomo już coś
nowego? Jak w chwili obecnej wygląda sytuacja panująca w banku?" - nastąpiło
kilka trzasków po czym odezwał się głos reportera. - "Jak niedawno słyszeliśmy,
przed kilkoma minutami ponownie było słychać dobiegające z wnętrza banku
pojedyncze strzały. Przed dosłownie chwilą, kolejne dwie osoby zostały
uwolnione. Właśnie opuściły budynek banku. Z tego, co już wiadomo z
niepotwierdzonych jeszcze źródeł jest już kolejna ofiara śmiertelna. Bandyci,
bowiem w niezwykle bestialski sposób zamordowali pracownicę banku Lucy Morgan.
Lucy miała zaledwie eee... dwadzieścia cztery lata i pracowała w miejscowym
oddziale First National dopiero od trzech miesięcy. W dalszym ciągu natomiast
nie wiadomo czy policja i FBI nadal będą się bezczynnie przyglądać tej
bezsensownej, makabrycznej rzezi? Jest w pobliżu mnie zastępca szeryfa Harelson.
Szeryfie, proszę powiedzieć słuchaczom co zamierza pan w obecnej sytuacji
zrobić? - Wynoś się pan stąd, do cholery!..." - nastąpiły odgłosy szamotaniny i
po chwili reporter odezwał się ponownie. - "Niestety, lecz jak właśnie
słyszeliśmy policja jest bezradna i nadal stawia na bezczynność! Całej sprawie
dramatyzmu dodaje fakt, że jedną z zakładniczek jest żona naszego burmistrza.
Tym, którzy jeszcze jej nie znają chciałbym przypomnieć, że pani Madigan należy
do śmietanki towarzyskiej w Albuquerque. Jest szeroko znana z tego, że już od
dziewięciu lat przewodniczy corocznym balom charytatywnym. Poza pracą
dobroczynną ta znakomita osoba poświęca również wiele troski bezdomnym a prócz
tego jest także, honorowym prezesem sierocińca św. Heleny. Miejmy nadzieję, że w
tej jakże trudnej chwili los okaże się zarówno dla niej, jak i pozostałych
zakładników nieco bardziej łaskawszy niż dla Lucy Morgan. Dobry Boże! Cóż
spotyka ludzi, którzy mają do zaofiarowania innym jedynie samą, bezinteresowną
dobroć? Ale wróćmy do tematu. Niedawne pojawienie się na miejscu agentów FBI na
razie nie wniosło do sprawy nic nowego. Nie rozłączajcie się. Pozostańcie z
nami. Dla ALN4 mówił Bob Tucker. Oddaję głos do studia..."
Bobby wyłączył radio i rozpromienił się.
-Theo, bądź tak dobry i znajdź wśród naszych gości tego anioła w ludzkiej
skórze.
-Robi się.
Aniołem okazała się być owa gruba kobieta, którą wcześniej Theo proponował
zastrzelić zamiast kasjerki.
-To ona. - rzucił prowadząc ją w stronę Bobbiego.
-Miło mi poznać, pani Madigan. - ten wstał i uprzejmie skinął głową w
powitaniu.
Kobieta milczała.
-Cóż. Ja również wychowałem się w sierocińcu. Być może więc i mnie otoczy pani
swą nieziemską troską. - siadając z powrotem w fotelu wolną ręką wskazał jej
miejsce naprzeciwko. - W tej, jak to ktoś ładnie powiedział, jakże trudnej dla
nas chwili przyda się opieka opatrzności.
-Cholernie trudnej. - uzupełnił Theo wyglądając poprzez szparę w odklejonej
folii.
Kobieta posapując głośno z trudem usiadła ledwie mieszcząc się w foteliku. Bobby
z uznaniem przyjrzał się jej okazałej sylwetce. Pani Madigan była prawdziwą
olbrzymką a gdyby pojawiła się w Afryce od razu miałaby posadę wodza. Szerokie
jak półmisek czoło zrosił jej perlisty pot, obszerne nozdrza nieustannie
łopotały a jej gigantyczna pierś unosiła się rytmicznie niczym miech kowalski
pompując całe masy tlenu. Uwagi Bobbiego nie uszedł też fakt, iż pani Madigan
pomimo wysiłków charczącej klimatyzacji obficie pociła się również pod pachami.
Odezwała się barytonem.
-Nie bluźnij draniu! Rabujesz właśnie, między innymi pieniądze należące do
schroniska dla bezdomnych oraz sierocińca...
-Naprawdę? - przerwał jej. - A ja byłem święcie przekonany, że banki są
ubezpieczone. A jeśli już chodzi o tak zwaną działalność charytatywną to znam ją
niestety, hm od kuchni. Zapewniam panią. Wiem jak to jest, kiedy bogate nieroby,
nadziane forsą pasożyty oraz inne, zamożne darmozjady wszelkiej maści w
przerwach między partyjkami golfa organizują sobie bale i przyjęcia dobroczynne.
Bale na których szmal przeznaczony na podatki płynie sobie tam a potem wraca z
powrotem podczas, kiedy same sieroty mają z tego, co najwyżej po cukierku na
gwiazdkę...
-Nieprawda...
-Podczas kiedy tak naprawdę to wygrane w tym interesie są jedynie te wszystkie
snoby z wyższych sfer. No i pośrednicy rzecz jasna. Tacy jak pani, pani Madigan.
- puścił do niej oko. - Szkoda tylko że Wuj Sam tak łatwo pozwala robić się w
balona. Naprawdę szkoda.
-Przecież sieroty...
-Tylko proszę. Już żadnej gadki o sierotach, dobra? Ja też jestem sierotą.
Możemy, więc nawzajem poocierać sobie łzy. Natomiast naprawdę cieszę się
niezmiernie, że będziemy mogli dokończyć tę rozmowę nieco później.
-Jak to, później?
-Zabieramy panią ze sobą, pani Madigan.
-Dlaczego akurat mnie?
-Bo widzi pani. - Bobby z wolna zaciągnął się papierosem. - Mogliśmy się w
ogóle nie spotkać, albo minąć, lub też nigdy o sobie nawet nie usłyszeć. Jednak
stało się inaczej. Dlaczego, zapytam?
-Nie mam pojęcia o czym mówisz, draniu.
-Nieważne. Zastanawiając się dlaczego, doszedłem do wniosku, że widocznie ktoś
tam w górze postanowił jednak skrzyżować ze sobą nasze życiowe ścieżki. Nie wiem
jak inni, lecz ja oraz mój wspólnik mamy tym samym powody do radości.
-Cholerne powody, człowieku.
-W końcu z tego, co przed chwilą usłyszałem w radio, - kontynuował z
satysfakcją w głosie Bobby. - wnoszę, że żyje pani jedynie samą myślą o
niesieniu pomocy innym.
-Co z tego?
-I dlatego myślę sobie właśnie, że idąc z nami okaże nam pani, cholerną pomoc.
Widzę też, - postukał lufą rewolweru w monitor komputera. - że ma tu pani u nich
na osobistym koncie, dobrze ponad dwa miliony. Wygląda więc na to, że całkiem
nielichy ten interes z bezdomnymi, co?
Kobieta nie odpowiedziała. Siedziała w milczeniu z opuszczoną smętnie głową.
Bobby zostawił ją tam samą i wstając z fotela spojrzał na zegarek. Zostało
niewiele ponad trzydzieści minut.
Podszedł do okna i rozejrzał się uważnie wzdłuż ulicy. Zauważył dwóch ludzi z
FBI zajętych oklejaniem szyb chevroleta folią przeciwsłoneczną. Robili to
pośpiesznie lecz starannie. Jeden z umundurowanych policjantów zajęty był
układaniem w bagażniku dostarczonych sześciopaków Budweisera. Pozostali
policjanci stali poukrywani za radiowozami trzymając w dłoniach swoje wycelowane
w bank karabiny. Szeryf stał nieco dalej z boku, oparty o błotnik radiowozu. W
opuszczonej luźno dłoni trzymał swój megafon.
-Pakuj nasze rzeczy, Theo. - Bobby szepnął do wspólnika. - Wkrótce się stąd
wynosimy.
-Nareszcie. - ten westchnął z ulgą drapiąc się po głowie lufą uzi.
* * *
Agent specjalny Black siedział odprężony wewnątrz furgonetki. Wygodnie rozparty
na siedzeniu wydobył z przepastnego schowka dwie kolejne puszki chłodnej coli.
Podając jedną partnerowi zapytał go.
-Jak idzie, Frank?
-Jak z kamienia. Jest tu od cholery krótkofalówek, CB, radiostacji,
przekaźników i cholernych telefonów komórkowych. Cały, pieprzony gąszcz. Muszę
po kolei wszystkie je eliminować. Mówiłem ci przecież, że to może trochę
potrwać.
-Pytałem tylko czy masz już coś?
-Niestety, jeszcze nie. Sprawdzam właśnie czy są sprytni i nie spróbowali
przypadkiem podłączyć swojego sygnału pod którąś z miejscowych rozgłośni
radiowych lub telewizyjnych...
-Czy wówczas ci z mediów nie zorientowaliby się natychmiast, że ktoś się pcha w
ich częstotliwość?
-Jeśli zaszyfrowali swój sygnał i w skompresowanej formie wpletli w szumy tła,
to nie.
-Jak więc my go wyłowimy. Jeśli oni są aż tak sprytni, naturalnie?
-My? My nie będziemy się z tym użerać, Black. Szkoda życia.
-Jak to?
-Zrobią to za nas chłopcy z CIA.
-Chyba wiesz o tym, że te przykre i niechętne sukinsyny same formalności
przeciągną do co najmniej dwóch tygodni? Frank, my nie mamy dwóch tygodni.
-Odpręż się szefie. - odparł Frank wciskając na klawiaturze enter. - Właśnie
poszło.
-Chyba wiesz, co to jest takiego dożywocie? - Black zapytał go ciepło widząc
jego uradowane czymś oblicze. - Zresztą, po cholerę ja się martwię? Ja cię
przecież wcale nie znam. Nie będę ci przynosił pizzy do paki, rozumiesz? Adio
pepperoni...
-Przestań w końcu krakać, Black. Te ponure dupki i tak jedynie bezczynnie
pierdzą w stołki w kółko nasłuchując ruską ambasadę trwoniąc przy tym na potęgę
forsę podatników. Niech więc chociaż raz zrobią coś naprawdę pożytecznego. Oho,
właśnie otrzymali kukułcze jajo Franka i... proszę bardzo. No sam zobacz. -
pokazał palcem przesuwające się po ekranie różnobarwne sinusoidy. - Ożywili się!
Ale jaja! Dokładnie filtrują materiał z Albuquerque i to zupełnie za darmochę.
Na najlepszym wojskowym sprzęcie gorliwe misie całe nasze pasmo przerobią w
kilka, kilkanaście minut. Czy to nie cudowne? Zanim te baranki się połapią, że
to nie ruscy coś knują my już będziemy znali odpowiedź i się rozłączymy. Kurwa,
ależ ja jestem dobry...
-Namierzą cię.
-Kiedyś... pewnie tak. Dziś jednak namierzą sobie jedynie jakiś porno serwer
znajdujący się w Bombaju, www.camasutra...
-Pracuj dalej.
W tej samej chwili do furgonetki wszedł jeden z pozostałych agentów FBI.
-Śmigłowiec już jest. - odezwał się bez zbędnych wstępów. - Właśnie się zabrał
za tę sforę sępów w górze. - ręką wskazał kilka helikopterów telewizyjnych
zmuszonych do oddalenia się na większą odległość przez czarny śmigłowiec z
wielkim napisem FBI wymalowanym białą farbą pomiędzy płozami.
-Dobra robota. - ucieszył się Black wyglądając oknem. - Niech chłopcy od tej
chwili bez przerwy mają cały budynek na oku. Coś jeszcze?
-Jest też w końcu Waters.
-Sprowadzili go nareszcie?
-Tak.
-Dlaczego to aż tyle trwało?
-Był na jakiejś cholernej konferencji, aż w Santa Fe.
-Rozumiem. No to dawaj go.
Agent wyszedł i po minucie wrócił w towarzystwie Watersa. Black na jego widok,
przez krótką chwilę doznał uczucia dejavu.
-Jezu! - szepnął do pochylonego nad aparaturą Franka. - Czy tu wszyscy są w tak
ostrym konflikcie z dietetykiem?
-Co jest?
-Sam zobacz.
-O rany! Facet z mety mógłby wstąpić do kadry narodowej sumo. - Frank rzucił z
uznaniem unosząc na chwilę wzrok sponad instrumentów.
-Nadwagę pewnie rozdają w tych stronach za darmo. - stwierdził ponurym tonem
Black i pochylił się by otworzyć drzwiczki furgonetki grubasowi.
-Miło mi pana poznać, panie Waters. Agent specjalny Black. FBI. - agent ledwie
się powstrzymał przed otarciem swojej ręki po tym jak przybysz podał mu spoconą
dłoń. - A teraz do rzeczy. Mamy mało czasu a jest wiele pytań.
-Co takiego chciałby pan wiedzieć? - odezwał się zadziwiająco wysokim głosem
dyrektor banku kiedy już się usadowił na siedzeniu.
Obserwujący jego wielorybie cielsko Black zastanawiał się właśnie czy nie
wymościć siedzeń furgonetki jakąś ceratą, zanim grubas bezpowrotnie przepoci
całą tapicerkę w zupełnie nowym wozie.
-Po pierwsze, czy prócz tych tutaj są jakieś inne wyjścia z banku? - zapytał go
z ciężkim westchnieniem.
-Nie ma. - pisnął dyrektor w odpowiedzi. - Jest tylko główne na ulicę oraz
drzwi boczne ale one również umieszczone są od strony ulicy. O, to tamte drzwi
właśnie, metalowe. - wskazał ręką. - Służą strażnikom i reszcie personelu...
-To już wiem. Żadnych, innych od tyłu lub na dach?
-Kiedy przerabiano budynek do naszych potrzeb ze względów bezpieczeństwa
zamurowano wyjście prowadzące na dach. W razie potrzeby ustawiamy rusztowanie...
-Dobrze a piwnica?
-Nie ma piwnicy. To jest stary budynek. Został wzniesiony jeszcze przed
kryzysem, bodajże w tysiąc dziewięćset siódmym. Ściany wykonane z cegły są grube
na trzy stopy. Pod spodem znajduje się jedynie trzydziestostopowy żelbetowy
fundament...
-Trzydziestostopowy? - rzucił z niedowierzaniem Black myśląc że się
przesłyszał. - Przecież to piętrowy budynek a nie drapacz chmur.
-Dlatego właśnie zmuszeni byliśmy umieścić sejf w hali głównej a nie jak to z
reguły bywa w podziemiach. - wyjaśnił mu spokojnie Waters, po czym zaraz dodał.
- Wcześniej w budynku znajdowało się więzienie. Być może, dlatego dano pod nim
taki solidny fundament. Może projektanci chcieli go zabezpieczyć, aby nikt stąd
nie uciekł za pomocą podkopu...
-Być może.
-W każdym bądź razie, rada nadzorcza odkupiła budynek od Stanowej Komisji
Więziennictwa w tysiąc dziewięćset...
-To teraz nieważne. - uciął mu Black oschle. - Czy w środku znajdują się jakieś
kamery?
-Tak. Dwa lata temu założyliśmy system telewizji przemysłowej. Wymogi naszego
ubezpieczyciela. - wyjaśnił. - Rozumiem pański niepokój ale nie musi pan być
taki arogancki, panie Black. - dodał oburzonym tonem na zakończenie.
-Nie czas na konwenanse, dyrektorze. Giną ludzie, podczas kiedy my nadal nie
możemy dobrać się skurwielom do dupy. - Black wyjaśnił mu beznamiętnie. - Na
jakim kanale działa ten system?
-Niestety, nie znam szczegółów. Trzeba by zapytać techników z Security
Systems...
-Gdzie ich można znaleźć?
-To firma z San Diego.
-Mam się z nimi połączyć? - zapytał przysłuchujący się rozmowie Frank.
-Nie. To na nic. - westchnął Black. - Takich informacji i tak nie udzielą nam
przez telefon. Cholera. Spróbuj sam to rozgryźć.
-Dobra. - ten odparł i bez zbędnych pytań uruchomił kilka dodatkowych urządzeń.
Jego ręce jak zaczarowane poruszały się regulując pokrętła, przesuwając
potencjometry, z gracją magika błyskawicznie wciskając kolorowe przyciski i
klawisze. Black z niekłamanym podziwem obserwował wszystkie jego poczynania. I
nie był to tylko taki zwykły podziw jakim patrzy się na pracę profesjonalisty.
Frank Morrano był kimś więcej a nieskrywane uznanie Blacka było podziwem, z
jakim obserwuje się prawdziwego wirtuoza przy prawdziwym, koncertowym
fortepianie. Z tym jednak, że Frankowi fortepian zastępowała skomplikowana
aparatura elektroniczna najnowszej generacji dysponująca możliwościami o jakich
Black wiedział, że nigdy się nawet w przybliżeniu nie dowie, natomiast frak oraz
muszkę całkiem nieźle udawała flanelowa koszula w kratę oraz resztki zjedzonej w
pośpiechu pizzy przyschnięte od dawna i na dobre do jej kołnierzyka. Służbowy
garnitur był już bowiem od dawna tam, gdzie według Franka było jego miejsce. W
schowku na rękawiczki.
Blacka zawsze intrygowało dlaczego dziesięć lat wcześniej ten geniusz
elektroniki porzucił dobrze płatną posadę szefa ekipy technicznej Rolling
Stonesów po to, by wstąpić do FBI. Ze względu na jego nieprzeciętne umiejętności
szefowie ze swej strony również starali się przymykać oko na jego niezliczone
wybryki. I chociaż Black musiał szczerze przyznać, że nie było to wcale łatwe,
to przełożeni zręcznie udawali, że nie widzą wrodzonego zamiłowania Franka do
niechlujstwa i wielokrotnie już odwracali głowę, by nie widzieć lub nie słyszeć
o kolejnym złamaniu przez niego regulaminu lub przepisów mundurowych. Black
sięgając swą pamięcią wstecz do czasów, kiedy przed ośmiu laty zostali z
Frankiem partnerami wiedział, że nie zawsze było jednak aż tak słodko.
Początkowe, silne tarcia w tym względzie pomiędzy Frankiem a górą, dopiero po
kilku trudnych dla obu stron latach zastąpił niepisany kompromis. On przestał
nosić kolczyki oraz pacyfki na swej twarzy, podczas gdy szefostwo ze swej strony
starało się nie przykładać zbyt wielkiej uwagi na jego pozostały wygląd oraz już
na dobre zwolniło go z obowiązku składania pisemnych raportów, których Frank
nigdy nie cierpiał sporządzać. Black jedynie przypuszczał, że było tak, bowiem
dowcipy, jakie Frank masowo w nich umieszczał, również posiadały osobliwy styl.
Znając go już jednak tyle lat musiał uczciwie przyznać, że góra dając mu tyle
luzu i swobody jak jeszcze żadnemu agentowi przedtem, miała w sumie rację. Ten
facet oraz jego umiejętności o czym nie raz się przekonał, warte były każdej
ceny oraz nowego garnituru co dnia.
Po kilku minutach koncertowych wysiłków Franka, niewielki, podwieszony do sufitu
monitorek rozjarzył się niebieską poświatą. Oczom zebranych w furgonetce ludzi
natychmiast ukazał się czarno biały obraz pochodzący niewątpliwie z wnętrza
banku.
-To jest widok z kamery ukrytej wewnątrz kratki wentylacyjnej w głównej hali. -
zauważył z podnieceniem Waters. - Prócz tej, są tam jeszcze dwie inne. Nie
schowane. - zaraz dodał.
-No to pewnie są już dawno zniszczone. - zauważył ponuro Black.
-Tak. Obecnie działa tylko ta jedna. - potwierdził po chwili Frank pochylony
nad klawiaturą.
-Wystarczy nam. - po krótkim namyśle stwierdził Black i wbił oczy w monitor. -
Pod oknami widzę piętnaście nie, szesnaście osób. Ich natomiast jest tylko
dwóch. Biały, znajdujący się przy kasach i tamten czarny, stojący tuż obok drzwi
wejściowych. Tylko oni mają broń. Gdzie u diabła są jeszcze dwaj zakładnicy? -
zastanawiał się głośno.
-Odstrzelili jedną kasjerkę. - przypomniał sobie Frank. - Być może wynieśli jej
ciało gdzieś na tyły. Chwileczkę! Tam chyba jeszcze ktoś jest! Zaraz zrobię
zbliżenie. Tak. Z pewnością ktoś tam jeszcze jest. - dodał wciskając gorączkowo
kolejne klawisze nie odrywając przy tym na chwilę swych oczu od monitora.
Obraz z kamery przesunął się nieznacznie w lewą stronę i najechał na fotele
stojące w rogu hali. Teraz wszyscy pozostali także wyraźnie dostrzegli wystającą
ponad oparcie fotela, masywną głowę jakiejś tęgiej kobiety.
-Niezła łania. - wyrwało się Frankowi.
-To żona burmistrza. Pani Madigan we własnej osobie. - stwierdził Waters
patrząc na niego dziwnym wzrokiem.
-Więc dobra. - zamyślił się Frank zupełnie nie speszony. - Lista obecności by
się zgadzała, szefie. Tylko dlaczego posadzili grubą z dala od innych
zakładników?
-Myślę sobie, że nasi przyjaciele zorientowali się kim ona jest. Ot, co. -
stwierdził Black.
-Zatem szanse burmistrza na wdowią rentę skoczyły ostro w górę?
-Zgadza się. Zrób zbliżenie ich twarzy i natychmiast wyślij do Centrali. Być
może w naszych kartotekach coś o nich już wiadomo. A wy panowie, proszę
pozostawcie nas teraz samych.
Po ich wyjściu Black podniósł telefon i nie odrywając nawet na chwilę wzroku od
monitora, połączył się natychmiast z bankiem. Obydwaj agenci widzieli jak
wewnątrz banku biały przerywa rozmowę ze wspólnikiem i podchodzi do telefonu.
Black bez przerwy obserwował go uważnie.
-Tak. - zwrócił się do Franka. - To on jest szefem. 
Patrząc na przeciwnika chłodnym spojrzeniem węża, Black starał się odgadnąć
myśli tamtego. Odnaleźć słabe punkty, rozpoznać, zaskoczyć i w końcu
wyeliminować. Dokładnie tak jak go kiedyś szkolono w Quantico, w akademii FBI.
-Wasz wóz jest gotowy. Zwolnijcie zakładników. - bez żadnych wstępów rzucił do
słuchawki.
-Nie tak szybko, panie FBI.
-Szybko? - Black udał zdziwienie.
-Wpierw musimy ustalić kilka istotnych szczegółów.
-Mianowicie?
-Chcemy zabrać kilku ludzi ze sobą.
-Po co?
-Tak na wszelki wypadek, he, he.
Agent spodziewał się takiej właśnie odpowiedzi.
-Co dalej? - zapytał po udawanym namyśle.
-Chcemy mieć wolną drogę do El Paso. Żadnych glin po drodze i kłopotów na
granicy, rozumiesz?
-Pogadam z policją i strażą graniczną, ale to potrwa trochę. Musimy mieć co
najmniej godzinę.
-Masz trzydzieści minut.
-Trochę mało, ale zgoda. Postaram się wyrobić.
-Postaraj się.
-Jeszcze coś?
-Nie róbcie żadnych kawałów bo zakładnicy zginą, ale to już chyba wiesz?
-Jaką mam gwarancję, że dotrzymacie umowy?
-Niech ktoś od was czeka po drugiej stronie granicy. Ma czekać na całkowicie
odsłoniętym terenie i ubrany być tylko w krótkie spodenki. Bez koszuli. Oddamy
mu detonator.
-A co z tymi, którzy pojadą z wami?
-Tych również uwolnimy w Meksyku. Możemy ich wysadzić nawet obok tego gościa
bez koszuli.
-I mam w to uwierzyć?
-Musisz nam zaufać, Black.
-Tak jak ta kasjerka? - zapytał niewinnie agent.
-Właśnie. - tamten się roześmiał. - Tak jak ona. - dodał po czym spojrzał na
zegarek i odłożył słuchawkę.
Black również odłożył telefon. Zamyślił się. Coś było nie tak. Ten gość w ogóle
nie wyglądał mu na typowego, podręcznikowego desperata. Takiego, któremu
interesy nie poszły jak należy lub na kogoś, komu bank odmówił kredytu. Nie
zauważył również w jego oczach tego charakterystycznego błysku, jaki
wielokrotnie już oglądał na twarzach szaleńców. Szaleńców, których w przeszłości
aresztował albo zabił. Ten biały sprawiał wrażenie człowieka lubiącego taką
robotę i to człowieka wykonującego ją z pełnym zadowoleniem. Wręcz polotem. Miał
bez przerwy dobry humor i był całkowicie rozluźniony. Brakowało mu tego typowego
dla zawodowców chłodu i sztywnego opanowania.
Agent odetchnął z ulgą, ponieważ człowiek ten nie sprawiał też wrażenia
psychopatycznego osobnika zdeterminowanego do tego stopnia, aby zginąć w
widowiskowy sposób zyskując tym samym pośmiertnie swoje pięć minut. On wyglądał
mu po prostu na kogoś, kto pragnie tej forsy i lepszego życia. Tylko i wyłącznie
tego. Mogło być znacznie gorzej.
-Pieprzeni amatorzy. - stwierdził głośno. - Frank, połącz się ze śmigłowcem i
przekaż chłopcom, że jak tylko skurwiele wsiądą do wozu niech natychmiast lecą
za nim.
-Zrobione. - niemal natychmiast padło w odpowiedzi. - Chłopcy pytają co dalej?
-Kiedy tamci wjadą w jakiś odludny zaułek lub inne ustronne miejsce gdzieś,
gdzie nie będzie kamer, niech otworzą ogień i rozpieprzą cały wóz na drobne
kawałki. Niech Tommy sprowadzi też natychmiast naszych "naocznych i
wiarygodnych" świadków, którzy potwierdzą później w zeznaniach, że to bandyci
pierwsi otworzyli ogień. Świadkowie mają być na miejscu za dziesięć minut zwarci
i gotowi. Jak już tutaj będą niech uzgodnią zeznania i czekają gdzieś w pobliżu.
-Załatwione. Jeszcze coś?
-Tak. Niech szeryf doleje draniom nieco paliwa do chevroleta. Tak na siedem,
osiem mil. Tutaj jest zbyt wiele gapiów a wołałbym załatwić to na przedmieściach
lub najlepiej gdzieś za miastem.
-Co z zakładnikami?
-Tych, którzy pojadą z nimi od razu możemy spisać na straty. Ale myślę, że
dolanie tego paliwa pozwoli nam zyskać kilka bezcennych minut. Dzięki temu być
może zdążymy uwolnić tych uwięzionych w banku.
-Jak chcesz to zrobić? - zapytał Frank.
-Usuniemy to cholerstwo z ich piersi i ewakuujemy jak najdalej. Dopiero jak ich
już wyprowadzimy, chłopcy ze śmigłowca będą mogli zaczynać. Wszystko jasne?
-Tak jest, szefie.
-W porządku. Więc czekamy.
Frank przekazał rozkazy pozostałym. Black tymczasem powrócił z zainteresowaniem
do uważnej obserwacji monitora.
W banku biały oddzielił dwie osoby od pozostałych zakładników a następnie usunął
im ładunki C4 z piersi. Ręce jednak pozostawił wszystkim nadal skrępowane za
plecami. Black widząc wśród zakładników prócz tej dwójki również panią Madigan,
wpadł na pomysł.
-Frank?
-Co?
-Stawiam lunch przez tydzień jeśli ona wyjdzie z tej hecy żywa.
-Hę?
-Ona. - Black postukał małym palcem w ekran oblizując przy tym wargi.
Frank zerknął zaciekawiony. Ujrzał wypełniającą połowę monitora żonę burmistrza
w całej swej okazałości.
-Mowy nie ma! - stwierdził z oburzeniem.
-Jak to?
-Dobrze wiesz, że nie stawiam nigdy na przegranych.
-Do diabła tam! Zaryzykuj.
-To nie jest uczciwy zakład, Black. Jezu miłosierny! Ta potwora wyłapie pewnie
dziewięćdziesiąt kul z każdej setki wystrzelonej ze śmigłowca. Przy założeniu
rzecz jasna, że w ogóle uda im się zapakować ją do tej cholernej terenówki. 
-Przesadzasz.
-Spójrz tylko, jakie ona ma fantastyczne gabaryty! Burmistrz musiał karmić ją
koparką. - odparł Frank pogrążając się w posępnej zadumie.
Black bez przerwy przyglądał mu się wyczekująco przyzwyczajony już do zmian
opinii Franka. Tych, nabranych już po nieco głębszym namyśle. Ten tymczasem
rozważył jeszcze raz dogłębnie całą propozycję od nowa, po czym zdecydowanym już
tonem stwierdził.
-Nie.
-Jesteś tego pewien?
-Tak. To zdecydowanie lipna propozycja.
-Szkoda. - westchnął Black.
-Ale wiesz, co? - rzucił po krótkiej chwili Frank.
-Co? - w głosie Blacka dało się słyszeć nową nadzieję.
-Założę się, że nam dranie zwieją.
-Jak to?
-A tak.
-Popieprzyło cię na stare lata?
-Sam wcześniej powiedziałeś, że to amatorzy.
-I co z tego?
-Amatorzy często mają fart. A tym tutaj już od samego początku jakoś sprzyja
szczęście. Widzisz to? - postukał ołówkiem w ekran monitora. - Nawet CIA niczego
tu nie wywęszyła. Rozłączam się z nimi. Myślę zatem, że to wiele zmienia. Nie
sądzisz?
-Gówno tam zmienia. Jeszcze nikt nam nie zwiał. Przecież wiesz.
-Nie wiem jak też mogłoby im się to udać, ale na pewno nie postawię na nią. -
Frank postukał się w czoło dając partnerowi wyraźnie do zrozumienia, iż jeszcze
nie oszalał. - Być może chłopcy ze śmigłowca coś spierdolą albo ludzie szeryfa
dadzą ciała. Sam nie wiem co się może zdarzyć. Stawiam po prostu na to, że uda
im się dać kamasza i tyle.
-Oszalałeś?
-Ona nie wchodzi w rachubę, Black. Jest po prostu za duża.
-Dobra. - Black jakoś usiłował zrozumieć przedziwny sposób myślenia Franka. -
Jak tam sobie chcesz. I tak przegrasz a jadać będziemy u McDonalda.
-Wypchaj się. Pokażę ci prawdziwą pizzerię a ty wyciągniesz portfel i wiesz,
co?
-Co?
-Grzecznie zapłacisz.
-Stoi.
* * *
Theo skończył przekładać pieniądze do dwóch otrzymanych od Bobbiego plecaków, by
jak się od niego dowiedział w ten prosty sposób mieć obydwie ręce wolne. I
chociaż nadal nie miał bladego pojęcia po cholerę w drodze do chevroleta
potrzebne im są wolne ręce, to nauczony doświadczeniem nie zadawał więcej pytań
tylko robił swoje. Już jakiś czas temu przekonał się, że jak dotąd Bobby miał
zawsze jakiś powód wydając takie czy inne polecenie. Nawet te z pozoru
bezsensowne. W krótkim czasie zdążył już zdać sobie sprawę, że sprytem i
przebiegłością nigdy mu nie dorówna.
-Gotowe. - stęknął z trudem dociskając zapięcia.
-Pójdziesz przodem.
-Dobra.
-Poprowadzisz naszą kruszynkę.
-A ty?
-Ja z resztą zakładników będę zaraz za wami. Ty, kiedy tylko dotrzesz do końca
siedź z nią cicho i spokojnie zaczekajcie na mnie. Sam nie wychylaj nigdzie
nosa.
-Załatwione, człowieku.
-Więc w drogę.
-Bawoły na prerię! - krzyknął dziarsko Theo popychając żonę burmistrza przed
sobą.
-Nie tędy. - Bobby widząc, że Murzyn kieruje się do drzwi wyjściowych zatrzymał
go i wskazał mu właściwą drogę oczami. - To jest wyjście dla frajerów. Nasze
znajduje się na tyłach.
-Jak to?
-No właśnie, jak to? - dołączyła swoje pytanie stojąca do tej pory w milczeniu
pani Madigan.
-Niech się pani przymknie, do cholery. - uciszył ją Bobby zakładając jej na
głowę worek po pieniądzach. - Theo, idź tam gdzie sortowano szmal. - dodał do
niego szeptem.
Kiedy obydwoje już poszli, Bobby po raz ostatni rozejrzał się po hali głównej.
Po krótkim namyśle postanowił zrezygnować jednak z zabrania dodatkowej dwójki
zakładników. Uznał, że jako zabezpieczenie żona burmistrza wystarczy im w
zupełności. Drobna modyfikacja planu wydała mu się nawet wskazana w chwili
obecnej. Na powrót więc kazał im zająć miejsca pośród reszty siedzących w
ponurym milczeniu zakładników.
W banku panowała całkowita cisza. Od pewnego czasu nawet klimatyzator już nie
jęczał. Widocznie zaklejone okna i nie otwierane od dłuższego czasu drzwi
ustabilizowały na dobre temperaturę wewnątrz banku. Bobby wyciągnął rękę przed
siebie i wyłączył światło. Następnie podszedł do okna gdzie poprawił jeszcze
kawałek folii, przez który wcześniej wyglądał na ulicę. Kiedy go starannie
dokleił na swoje miejsce w hali zapanowała zupełna ciemność. Uśmiechnął się
zadowolony po czym pośpiesznie skierował swoje kroki w ślad za wspólnikiem.
Kiedy tam dotarł zauważył, że Theo kończy właśnie wpychać ciało pani Madigan do
otworu w podłodze. Opornie mu to jednak wychodziło. Murzyn z całych sił naciskał
jej ramiona postękując przy tym głośno. Kiedy już skończył i kobietę jakoś
wepchnął sam również zwinnie wskoczył do środka. Wystająca z podłogi głowa
rzuciła jeszcze szybkie spojrzenie na siedzącą w kącie dziewczynę i skierowała
pytający wzrok na Bobbiego.
-Później ci wyjaśnię. - ten odparł gestem ponaglając go do pośpiechu.
Theo zniknął. Przez chwilę słychać było jeszcze stek cichych przekleństw,
którymi popędzał kobietę. Bobby sprawnie założył swój plecak i sam wskoczył do
dziury.
-Na razie. Trzymaj się. - szepnął do kasjerki po czym również zniknął.
-Dziękuję. - dobiegła go jeszcze ściszona odpowiedź.
Po chwili najpierw głowa a wkrótce potem cała jego postać ponownie wynurzyła się
tuż obok niej.
-Jest jeszcze jedna sprawa. Całkiem bym zapomniał. - stwierdził pochylając się
nad dziewczyną.
Szybkim ruchem zadarł jej sukienkę wysoko, aż pod pachy. Jej oczy w jednej
chwili zrobiły się okrągłe. Bobby jedną ręką zakrył jej usta podczas, kiedy
drugą dłonią sięgnął na biurko skąd złapał rolkę przylepca. 
-Po tym wszystkim co im powiedziałaś jest pewne jak, hm... w banku, że wyleją
cię z roboty. Ale chrzań to. Znajdziesz sobie coś lepszego. - dodał pełnym
optymizmu tonem wyciągając z plecaka pięć paczek po dziesięć tysięcy.
Za pomocą przylepca sprawnie owinął nimi dziewczynę w talii. Następnie z
powrotem opuścił w dół jej sukienkę. Na zakończenie starannie poprawił jeszcze
wszystkie fałdy. Kiedy skończył obrzucił jej sylwetkę długim krytycznym
spojrzeniem i stwierdził zadowolony.
-Jest w porządku. Możesz być spokojna. Niczego nie będzie widać.
-Dlaczego? - zapytała.
-Nie zrozum mnie źle, ale gdybym był na twoim miejscu nie odrzucałbym tej
oferty. To nie jest łapówka, lecz... wyraz wdzięczności.
-Wdzięczności? Za co?
-Za to, że nie zrobiłaś ze mnie mordercy. To ja ci dziękuję. Naprawdę. Za
jakieś dwa kwadranse będzie już po wszystkim, więc się o nic nie martw. Rozwiążę
ci też nogi ale powiem ci, że najlepiej będzie dla ciebie gdybyś się przez
najbliższą godzinę w ogóle stąd nie ruszała. - mówiąc to przekręcił w drzwiach
klucz zamykając pomieszczenie od środka.
-Ale...
-Niestety muszę już lecieć. Po prostu zostań tu gdzie jesteś i nie próbuj iść
za nami. - odparł po czym ponownie zniknął w otworze.
Dziewczyna obserwowała go, gdy schodził w dół. Już po chwili wszelkie szmery
spod podłogi ucichły całkowicie. W pomieszczeniu zapadła dzwoniąca w uszach
cisza.
Dziewczyna pomyślała o tych wszystkich zdarzeniach, które przewaliły się dziś
lawinowo burząc jej dotychczasowe, spokojne życie. No prawie spokojne, jeśli nie
liczyć tych przykrych chwil w porach lunchu, kiedy kierownik Jack czynił jej
natrętne propozycje. Propozycje te jak mawiał, mogły znacząco wpłynąć na
dynamikę jej kariery gdyby tylko zechciała nieco łaskawiej na niego spojrzeć. Na
samą myśl o tym wzdrygnęła się ze wstrętem.
-Nigdy skurwysynu! - pomyślała kopiąc ze złością zwój wykładziny podłogowej
którą swojego czasu zrolował był Bobby.
Wykładzina rozwijając się na powrót zasłoniła straszący czernią otwór w
podłodze. Dziewczyna oparła się na łokciach i przesunęła nieco bliżej ściany.
Tam, zmęczona przez prawie minutę łapała oddech. Następnie napinając wszystkie
mięśnie udało jej się w końcu zaczepić obcasami pantofli o stalowy regał.
Zapierając się jeszcze mocniej plecami o ścianę popchnęła go z całych sił do
przodu.
Regał zachwiał się i z hukiem zwalił na sam środek pomieszczenia przykrywając
całą podłogę stertą pogniecionych papierów. Natychmiast zgasła też rozbita w
drobny mak poprzez spadający regał, pozostawiona przez Bobbiego biurowa lampa.
-Wsadź sobie w dupę swoją karierę, Jack! - dodała w myślach z nienawiścią i
zamknęła oczy wyczerpana ze zmęczenia.
* * *
W tunelu jak to w tunelu, było po prostu ciasno. Bobby prąc do przodu na
czworakach zastanawiał się jak też daje sobie radę Theo i co gorsza, pani
Madigan. Sądząc po jej rozmiarach był pewien, że spacerek ten z pewnością
pozostawi głęboko w jej pamięci niezatarte wspomnienia. Ale tak szczerze mówiąc
obecnie miał to gdzieś. Pełznąc do przodu z dumną nostalgią przyglądał się po
raz ostatni swojemu dziełu. Trzydziestostopowy fundament ze zbrojonego betonu
nad którym intensywnie pracował przez ponad rok znał jak własną kieszeń. Po
przedostaniu się przez warstwę żelbetonu tunel łagodnym łukiem skręcał w prawo.
Macając dłonią po nierównej ścianie Bobby prędko odnalazł włącznik. Przekręcił
go zapalając światło. Szereg dwudziestowatowych żarówek rozświetlił żółtawym
blaskiem wykopany tunel. Uniósł nieco głowę i spojrzał do przodu. Jakieś
sześćdziesiąt jardów przed sobą ujrzał kiwający się rytmicznie na boki tyłek
Murzyna.
-Nieźle idą. - stwierdził w myślach z podziwem spodziewając się znacznie
gorszego tempa.
W końcu jedynie on znał drogę na tyle, by się sprawnie poruszać po omacku. Theo
pokonywał ją po raz pierwszy nie wspominając już o kobiecie. Kiedy Bobby dotarł
do trzeciej żarówki porzucił dalsze rozmyślania. Zatrzymał się i odnalazł
zaznaczoną wcześniej deskę w suficie. Kilkoma wytrenowanymi ruchami szybko
rozebrał szalunek na długości niecałego jarda. Następnie, sprawnie wydobył z
otwartego schowka piętnaście worków szybkoschnącego cementu. Z pomocą noża
porozcinał papierowe worki, po czym rozsypał całą zawartość za sobą tworząc
wysoką do samego sklepienia barykadę. Ponownie sięgnął ręką głęboko poza
szalunek wyciągając stamtąd końcówkę ogrodniczego węża. Otworzył zawór i obficie
oblał całą barykadę wodą. Na koniec w tężejącej masie umieścił jeszcze kilka
zespawanych ze sobą na krzyż stalowych prętów.
-W porządku. To powinno odrobinę ich tu przystopować. - powiedział cicho do
siebie.
Kiedy po chwili barykada zaczynała już w zauważalnym stopniu twardnieć,
przepchnął koniec węża na jej drugą stronę starannie zalepiając za nim otwór. Na
zakończenie otworzył zawór do oporu i uśmiechnął się zadowolony.
-Mam nadzieję, że zabrał pan ze sobą maskę do nurkowania, panie Black. -
mruknął mściwie po czym ruszył prędko w stronę wyjścia.
Minutę później był na miejscu. Theo wraz z kobietą znajdowali się już na końcu
tunelu. Bobby odnalazł ich tam siedzących w niewygodnych pozycjach. Obydwoje
łapczywie łapali oddechy. Bobby mimochodem zauważył na łokciach i kolanach pani
Madigan głębokie otarcia z których sączyła się powoli krew.
-Nareszcie jesteś. Gdzie my jesteśmy, człowieku?
-U mnie w domu. A właściwie pod garażem. Odsuń te deski tam nad tobą i pomóż
nam się wydostać na górę. Tylko zrób to po cichu. Nie mieszkam sam. Jeśli się
pani choćby odezwie z miejsca zastrzelę. - dodał ostrzegawczym tonem w stronę
kobiety.
Ta w odpowiedzi posłusznie skinęła swoją wielką głową. Theo podniósł wzrok i
ostrożnie odchylił na bok trzy deski sponad swojej głowy. Pojawił się
prostokątny otwór, przez który do mrocznego tunelu wpadł prostokąt odrobinę
jaśniejszego światła. Murzyn podciągając się na rękach sprawnie wydostał się na
powierzchnię. Następnie pochylił się nad krawędzią i łapiąc żonę burmistrza za
nadgarstki podciągnął ją mocno do siebie pomagając jej wyjść. Coś trzasnęło przy
tym z cicha w jego kręgosłupie. Bobby zaraz po niej wydostał się o własnych
siłach. Zrzucił plecak i zdjął kobiecie worek z głowy. Następnie, bez słowa
podał jej apteczkę samochodową.
Theo trzęsąc się niczym staruszek chory na malarię nadal stał zgięty w pół ponad
wyjściem z tunelu. Obiema rękami masował się po krzyżu rzucając przy tym mściwe
spojrzenia w stronę pani Madigan.
-Wszystko w porządku? - zapytał go Bobby.
-Mhmmm. - ten niechętnie odparł. 
-Dobra. Tutaj jest woda. Umyjemy się, zmienimy brudne łachy i ruszamy w drogę.
Dla niej niestety nie mam niczego na zmianę. Pojedzie, zatem w bagażniku.
W czasie gdy Theo i kobieta przystąpili do pobieżnej toalety Bobby sięgnął po
telefon. Wybrał numer do Hanka. Bezskutecznie. Spróbował ponownie. Po dwóch
kolejnych, bezowocnych próbach dał za wygraną. Z wściekłością rzucił słuchawkę
na widełki.
-Co jest? - rzucił Theo z rosnącym niepokojem.
-Wygląda na to, że Hank nas olał.
-Kurwa!
-Pewnie widząc cały ten kram na ulicy doszedł do wniosku, że i tak nie mamy
szans no i... się zmył. Pieprzony dureń!
-To skurwiel! Szlag by go... I co teraz?
-Spróbujemy wydostać się z miasta moim wozem. Kurwa! Zostało tylko pięć minut.
- stwierdził Bobby spoglądając z przerażeniem na zegarek. - Ładuj ją, szmal oraz
tamte skrzynki do bagażnika.
-Robi się.
-Aha i zawiąż jej porządnie usta.
-Dobra.
Theo zaczął gorączkowo się uwijać. Tymczasem Bobby na powrót zakrył wejście do
tunelu deskami. Kiedy tylko zasłonił otwór całkowicie, rozpoczął mozolne
przesuwanie ciężkich regałów aby na wszelki wypadek uniemożliwić komukolwiek
idącemu po ich śladach zbyt łatwe wydostanie się na powierzchnię.
Kiedy obydwaj skończyli już układać panią Madigan i resztę ekwipunku w bagażniku
i właśnie mieli sami wsiadać do thunderbirda, drzwi łączące garaż z resztą domu
nagle otworzyły się na oścież.
Odruchowo znieruchomieli. Na progu pojawiła się pani Brown w szlafroku.
Trzymając w jednej ręce otwartą puszkę kociej karmy zatrzymała się przy wejściu.
Wyglądała na zaspaną. 
Widzieli ja wyraźnie, ponieważ ledwie co wydostali się z mrocznego tunelu i
wpadająca do garażu poprzez zakurzony lufcik wiązka światła była wręcz
oślepiająca. Kobieta jednak wkroczyła z zupełnie jasnego domu i dla niej to
właśnie garaż był pogrążony w mroku. Macając dłonią po ścianie w poszukiwaniu
włącznika, kobieta stanęła w drzwiach i bez przerwy mrucząc gniewnie coś pod
nosem roztargnionym spojrzeniem rozglądała się po wszystkich kątach.
Chwilowo jeszcze ich nie zauważyła. Theo maksymalnie zesztywniały i kompletnie
zaskoczony wlepił wzrok w Bobbiego. Ten niewiele mniej zdębiały zerknął
rozpaczliwie na zegarek.
-Jezu! Cztery minuty. - pomyślał z przerażeniem i odezwał się głośno nie
czekając aż kobieta odkryje ich obecność jako pierwsza.
-Dzień dobry pani Brown.
Kobieta zdziwiona, zmrużyła oczy i uniosła nieco głowę.
-Ach to ty, chłopcze. Jaki tam dobry, Bobby? 
-Niedobry? - zapytał z udawanym zainteresowaniem.
-Pewnie, że tak. Boli mnie głowa od samego rana.
-Naprawdę?
-Darłam dziś rano koty ze starą Fletcher. Znowu. Wszystko przez tę sukę.
Chryste, odkąd umarł mój Frank ledwie mogę związać koniec z końcem...
-No tak, ale...
-Bo widzisz, emerytura miała nadejść jeszcze wczoraj ale nie nadeszła. Nie
otrzymałam jeszcze czeku a ta skąpa jędza odmówiła mi na kredyt paru funtów
mąki...
-Więc...
-I pomyśleć synu, że robię od trzydziestu lat zakupy u tych Żydów. Od
trzydziestu, cholernych lat...
-No tak. - Bobby spuścił głowę zrozpaczony.
Znał całą sprawę doskonale i wszystko wskazywało na to, że właśnie teraz dane mu
będzie poznać ją ponownie. Po raz jedenasty lub dwunasty w tym miesiącu. Już
dawno stracił rachubę. Ukradkiem spojrzał na Theo gorączkowo szukając u niego
jakiejś pomocy. Ten jednak nadal stał w półcieniu nieruchomo jak Indianin z
drewna. Jedynie białka jego oczu poruszały się nerwowo.
Historia konfliktu pomiędzy panią Brown a państwem Fletcher, którzy posiadali
niewielki sklepik na rogu przecznicy sięgała jeszcze czasów prezydenta Cartera.
Cały zatarg powstał, kiedy pani Brown robiąc zakupy strąciła kilka słoików z
najwyższej półki i kategorycznie odmówiła potem wyrównania powstałej szkody.
Według niej te cholerne słoiki naturalnie spadły same, ponieważ były celowo
ustawione w ten sposób przez tych chciwych Żydów. Była o tym całkowicie
przekonana. Twierdziła, że dlatego je tak wrednie umieszczono, bowiem kończyła
im się właśnie data przydatności do spożycia. Skądinąd Bobby wiedział też, że
swojego czasu pani Brown wynajęła nawet prywatnego detektywa, by jak to
określiła, wyjaśnić całą sprawę należycie.
Tymczasem kobieta niezmordowanie ciągnęła dalej.
-Ja już nie mam więcej sił Bobby, rozumiesz? Próbowałam się później nieco
przespać ale co tu wiele gadać. Na ulicy dziś panuje taki gwar. Hałasują, że aż
strach otworzyć okiennice. Nie wiesz chłopcze co też tam się dzieje? Jakaś
cholerna parada, czy co? No i jakby tego wszystkiego było mało to jeszcze ten
cholerny kot się gdzieś zawieruszył... kici, kici.
Rozglądając się po zakamarkach zauważyła w końcu Theo stojącego przy
samochodzie. Kobieta patrzała na niego przez chwilę pełnym zaskoczenia wzrokiem,
po czym jak gdyby nie dowierzając swoim własnym oczom złowrogim tonem zapytała.
-Czarnuch? W moim domu?
-Dzień dobry pani. - ten błyskawicznie przywołał uśmiech na swej załamanej
twarzy.
-Co to ma znaczyć, Bobby? - zapytała pani Brown podnosząc histerycznie głos i
nabierając przy tym powietrza w płuca.
Bobby gorączkowo zbierał rozbiegane myśli. Kobieta tymczasem wycelowała
niemiłosiernie powykręcany reumatyzmem paluch w pierś Theo nieomal już przy tym
krzycząc.
-Przecież mówiłam ci tyle razy! Żadnych czarnuchów w moim domu! Żadnych! W tej
chwili dzwonię na policję a ty nie pozwól mu stąd odejść! Pewnie już coś ukradł!
Spłoszony z drzemki jej wrzaskiem olbrzymi, przekarmiony i żyjący w regularnie
podsycanym stresie, dwudziestoczterofuntowy kocur imieniem Elvis, nagle
wyprysnął zza szafy, wziął rozbieg na regale i wspaniałym skokiem ponad jej
ramieniem usiłował wymknąć się na wolność. Kobieta gniewnym gestem uderzyła go
pięścią w locie. Kocur nieoczekiwanie wytrącony z obranego kursu rąbnął głucho w
futrynę i po odbiciu się od niej z łomotem opadł wprost na stolik z narzędziami.
Na jego gładkiej, stalowej powierzchni wirujące kocie łapki nie znalazły żadnego
oparcia i pociągając większość narzędzi ze sobą, Elvis zleciał ze stolika na
ziemię. Uderzony spadającym młotkiem w głowę miauknął przeraźliwie głośno.
W garażu zapadła niepokojąca cisza. Nikt, włącznie z Elvisem się nie ruszał. Po
dłuższej chwili kocur chwiejnie wstał, nastroszył sierść na karku i ogonie,
potrząsnął gniewnie łbem i szybkim jak błyskawica ruchem łapy rozorał wełnianą
skarpetę oraz nogę pani Brown. Ciachnął ją głęboko. Kobieta wpierw zawyła, potem
zaklęła szpetnie a kot wykorzystując chwilę, jak tornado przemknął obok niej
schodami, gdzieś w głąb domu. Pani Brown pomacała się po rannej nodze, pogroziła
pięścią w stronę schodów i obiecując Elvisowi, że rozprawi się z nim później
poprawiła potargane włosy. Ponownie spojrzała ciężkim wzrokiem wprost na Theo.
Sytuacja w garażu wyglądała z każdą chwilą coraz gorzej, lecz Bobby już doznał
olśnienia. Podziękował w duchu Elvisowi za bezcenną chwilę do namysłu i w
czasie, kiedy pani Brown nabierała drugi oddech wypalił bez zastanowienia. 
-Wszystko w porządku, pani Brown. Nie ma powodu do obaw, ponieważ ja go
doskonale znam i wszystko naprawdę jest w porządku. To tylko sprzątacz z mojego
warsztatu.
-Sprzątacz?
-Przysłali go po mnie, ponieważ znowu coś im nawaliło z podnośnikiem. Chcą bym
pomógł im szybko uwinąć się z taką jedną, pilną robotą...
-Nie okłamujesz mnie Bobby, prawda? - zapytała podejrzliwie.
-No wie pani? - odparł z oburzeniem i dodał zaraz. - A tak w sekrecie mogę pani
powiedzieć... tak między nami, oczywiście... - dodał ściszając konspiracyjnie
głos i szepcząc jej już wprost do ucha. - że jakiś czas temu miał miejsce napad
na sklep Fletcherów.
-Naprawdę! - krzyknęła z podnieceniem nawet nie starając się ukryć blasku
szczęścia w oczach.
Bobby pokiwał z powagą głową i natychmiast dodał.
-Chyba nawet ktoś tam zginął...
-Mam dziś jeszcze tyle spraw... - staruszka rzuciła wzruszona wybiegając w
pośpiechu z garażu.
-Miłego dnia. - rzucił Bobby do już pustych drzwi. 
Kiedy tylko ucichł tupot jej nóg na schodach uśmiechnął się do wspólnika.
-O, kurwa! - Theo odsapnął ocierając pot z czoła. - Baba z piekła rodem. Coś ty
jej takiego powiedział, że wywiało staruchę jakby miała sraczkę stulecia?
-Będziesz tak długo stał i gadał sprzątaczu, czy może w końcu ruszysz dupę i
wyniesiemy się stąd wreszcie w cholerę?
-Tak czy siak jesteś genialny, człowieku. - stwierdził Theo klepiąc go w
wyciągniętą dłoń i wskakując do wozu od strony pasażera.
Założyli okulary przeciwsłoneczne, wciskając przycisk otworzyli bramę po czym
Bobby wyprowadził thunderbirda z garażu.
* * *
W banku panowała ciemność. Ciemność, którą dodatkowo jeszcze potęgowała
całkowita cisza. Podczas kiedy w garażu Bobby z Theo zajęci byli wchłanianiem
kolejnej porcji problemów pani Brown wszystkie ładunki C4, zarówno te będące w
posiadaniu zakładników jak i pozostałe, poukrywane w zakamarkach banku,
jednocześnie rozjarzyły się zielonymi diodami. Zakładnicy widząc krąg dziwnego
światła z cicha jęknęli.
Zsynchronizowane mechanizmy zegarowe umieszczone wewnątrz ładunków w tej samej
sekundzie otworzyły przepływ prądu z baterii. Jednosekundowe lonty pod wpływem
iskry zaczęły się tlić odpalając wojskowe świece dymne, które Bobby zainstalował
w ich wnętrzu zamiast materiałów wybuchowych. Świece z przerażającą
skutecznością zaczęły wykonywać pracę do której je stworzono. W bardzo krótkim
czasie halę główną oraz wszystkie pozostałe pomieszczenia banku wypełniły gęste
kłęby czarnego niczym smoła dymu. Minutę później, dymu było już tak wiele, że
kanałami wentylacyjnymi oraz szczelinami drzwi wejściowych zaczął wydobywać się
on również na zewnątrz.
Widząc to wszyscy zgromadzeni na ulicy ludzie jednocześnie przerwali swoje
rozmowy. Fotoreporterzy, dziennikarze oraz masowo zgromadzeni gapie zamarli w
milczącym ożywieniu wytrzeszczając oczy w stronę banku. Dymu z każdą chwilą
przybywało. Wysoką na dwie stopy czarną falą wylewał się na ulicę płynąc z wolna
tuż ponad jezdnią.
Zakładnicy słysząc jakieś nieokreślone syczenie dochodzące z ładunków
umieszczonych na swych piersiach wpierw popadli w lekkie zdenerwowanie. Nie
widząc zupełnie, co takiego się dzieje denerwowali się z każdą chwilą coraz
bardziej i bardziej. W dodatku, nieustannie migające na ich piersiach diody,
również nie działały zbyt uspokajająco. Panujące w hali ciemności sprawiały, że
w ogóle nie wiedzieli co się dzieje.
Kiedy nikłe światło diod zaczęło w końcu znikać w gęstym dymie nastąpiło
zbiorowe przerażenie. Nerwowo kaszląc, wkrótce zaczęli szeptami wzywać pomocy.
Wpierw z cicha jakby nieśmiało, by już po chwili, kiedy wiedzieli, że w banku są
sami, krzyczeć w panice na całe gardła.
* * *
Agent specjalny Black nie był już zrelaksowany. Jego niedawny jeszcze zawodowy
spokój, ulotnił się a chwile relaksu, bezpowrotnie przeminęły. Obecnie, co
chwilę walił wściekle zaciśniętą pięścią w obudowę monitora.
Frank natomiast całkowicie pochłonięty był klawiaturą swego komputera. Na jego
twarzy również kryło się napięcie. Od chwili, kiedy biały w banku zgasił światło
zupełnie utracili wgląd w bieżącą sytuację.
-Kurwa mać! Kurwa. Nie mogę w to uwierzyć. - warknął Black już po raz setny. -
Chyba ich nie doceniłem. Skąd do kurwy nędzy wiedzieli, że ich obserwujemy?
-Nie wiedzieli.
-Jak to?
-Mówiłem ci. Mają fart. - odparł Frank a po chwili dodał bezradnie opuszczając
ręce. - Niestety, ale nie dam rady. Niczego więcej z tego nie wyciągnę. Daję
kontrast na maksa, stokrotnie wzmacniam jaskrawość i aplikuję elektronicznie
wspomagane różnicowanie odcieni szarości. Próbowałem już wszystkiego, Black.
-I jak?
-To wszystko na nic. Tam w środku musi panować całkowita ciemność. A
wystarczyłby nam płomień świecy, ba włączone radio lub żar papierosa a bylibyśmy
w domu...
-Ale nie ma tam niczego? - wpadł mu w słowo Black.
-Właśnie. Gdyby chociaż ten ich dziadowski sprzęt chodził w wysokiej
rozdzielczości... Przykro mi to mówić, ale na tym ich bankowym gównie już
niczego więcej nie dokonam.
-Więc pierdol to.
-Jak to? Poddajemy się?
-Jeśli ty nic nie poradzisz nikt inny również nic tu nie wymyśli. - uzasadnił
Black po czym ponownie warknął słysząc gwałtowne szarpanie za klamkę furgonetki.
-Co znowu u diabła?
Drzwiczki w odpowiedzi odsunęły się gwałtownie na bok. Do środka zajrzał
zdyszany agent FBI.
-Szefie, coś się dzieje! Coś niedobrego!
-Mów!
-Bank się pali! Jest tam już ogólna panika. Zakładnicy bez przerwy drą się w
niebogłosy. Chyba zaczęła się rzeź. Co robimy?
-Wkładać kamizelki! - odparł Black zrywając się gwałtownie z miejsca. -
Wkraczamy!
Po niecałej minucie połączone siły FBI, policji oraz przybyłego tuż przed chwilą
oddziału antyterrorystycznego, ze wszystkich stron jednocześnie runęły do ataku
na bank. Huk wybijanych okien, grom wrzuconych do środka granatów ogłuszających
oraz wrzaskliwe komendy wykrzykiwane ze wszystkich stron zlały się w jedną,
przerażającą kakofonię dźwięków. Być może w innych warunkach, gdyby tylko siłom
porządkowym dano nieco więcej czasu na reorganizację, sprawy potoczyłyby się
innym torem. Lecz było inaczej. Ani Black, ani szeryf ze swoimi ludźmi, ani też
nikt z oddziału antyterrorystycznego nie miał nawet kilku bezcennych sekund na
wzajemne skoordynowanie swoich działań lub chociażby ustalenie w ogólnym zarysie
jakiejś wspólnej, sprzężonej taktyki. Zabrakło po prostu na to czasu. Wszyscy
ruszyli do akcji razem, lecz na własną rękę.
W chwilę po tym jak wybito bankowe szyby nie skrępowane już niczym kłęby dymu
swobodnie wydostały się na ulicę błyskawicznie spowijając całą najbliższą
okolicę nieprzeniknioną zasłoną czerni. Krzyki zakładników, które jakoś zdołały
się przebić przez ogólny zgiełk, niczym magnes przyciągnęły bliżej dziennikarzy
oraz całe rzesze zgromadzonych gapiów, których nie miał już kto dłużej
powstrzymywać.
Zaledwie po kilkunastu kolejnych sekundach do istniejącego już zamieszania
dołączyły przenikliwe syreny wozów strażackich. Ich kierowcy po wjechaniu w
chmurę dymu natychmiast tracili orientację. Usiłując mimo to podjechać jak
najbliżej płonącego banku kasowali jeden po drugim, zaparkowane po obydwu
stronach ulicy samochody. Jasne się stało, że jeśli ktoś jeszcze panował nad
akcją porządkową to właśnie w tym momencie przestał panować nad czymkolwiek.
Zapanował całkowity, podsycany gęstniejącym mrokiem chaos a policyjna akcja
przerodziła się w bezładną i chaotyczną walkę pojedynczych ludzi. Walkę po
omacku i głównie między sobą.
Po kolejnej minucie pośród odgłosów dartej na strzępy blachy, metalicznego
chrzęstu gniecionych samochodów oraz miażdżonych pojemników na śmieci i innych,
nieokreślonych przedmiotów, pod budynek banku przedostał się pierwszy wóz
strażacki. Z nieco rzedniejącego już pod samym bankiem dymu wynurzył się niczym
lodołamacz pchając przed sobą wraki czterech lub pięciu wozów osobowych.
Frank, obserwujący to wszystko wytrzeszczonymi ze zdumienia oczami z wnętrza
furgonetki na żywo oraz w podczerwieni, mógłby przysiąc, że przez krótką chwilę
widział wyszczerzone szaleńczym grymasem zęby kierującego swym wozem strażaka.
-Jezu! Rozpierdolą całe miasto. - wyszeptał bezwiednie do samego siebie
gorączkowo łącząc się z Centralą z zamiarem natychmiastowego wezwania posiłków.
Wóz strażacki z przeraźliwym zgrzytem kruszonego metalu nadal przedzierał się do
przodu. Kiedy naparł swym zderzakiem na wielki betonowy klomb z kwiatami
wpychając go wraz z resztą złomu do budynku banku, w końcu się zatrzymał. Potem
odrobinę wycofał się do tyłu. Przez dobrą chwilę nic się nie działo, ale już po
upływie kilku sekund znajdujący się na jego dachu tępy ryj zdalnie kierowanej z
wnętrza kabiny armatki wodnej uniósł się i w tej samej chwili silny strumień
środka gaśniczego wystrzelił w stronę banku natychmiast wybijając tę już
nieliczną resztkę ocalałych okien.
Olbrzymi tłum szaleńczo biegających zakładników, policjantów, antyterrorystów,
agentów FBI oraz ciekawskich reporterów w obliczu wspólnego zagrożenia rozpoczął
rozpaczliwą ewakuację spod morderczego strumienia. Niestety nie wszystkim się to
udawało. Każdy trafiony z armatki człowiek, niczym szmaciana lalka najpierw
leciał kilka jardów w powietrzu zanim mógł ponownie wstać na nogi i podjąć nową
próbę ucieczki. Tych kilku z zakładników, którym udało się z dymiącym jeszcze
ładunkami C4 wmieszać podczas ucieczki w tłum sprawiło, że panika i czarny opar
ogarnęły jeszcze większy obszar.
Agent specjalny Black jako pierwszy zorientował się, iż w rzeczywistości nie ma
żadnego pożaru a przyczyną chaosu jest jedynie mnóstwo bądź co bądź,
nieszkodliwego dymu. Natychmiast po tym odkryciu skierował się w stronę wozu
strażackiego lecz trafiony z armatki prosto w pierś poczuł jak odrywa się od
ziemi i na powrót leci w stronę banku. Upadł na ziemię uderzając silnie kogoś
plecami. Impet uderzenia był tak mocny, że w jednej chwili całe powietrze uszło
z niego niczym z pękniętej opony. Leżał przez chwilę na ziemi drgając jak
potrącony kamerton, podczas kiedy jego obolałe płuca rozpaczliwie walczyły o
porcję tlenu. I nawet nie bardzo go zabolało, kiedy ktoś w wysokich obcasach
dwukrotnie przebiegł poprzez jego klatkę piersiową i raz po genitaliach.
Po jakiejś minucie, ale nie był tego pewien, ponieważ całkowicie już utracił
poczucie czasu, zdołał jakoś chwiejnie wstać. Kiedy opierając się jedną ręką o
ścianę stanął pewniej na nogach poczekał aż uporczywe mdłości nieco miną, po
czym niestabilnym truchtem ponownie wydostał się ze zniszczonego banku.
Podczas jego krótkiej nieobecności cała okolica zmieniła się już nie do
poznania. Całą powierzchnię jeszcze do niedawna znajomego skrzyżowania,
pokrywały obecnie niewiadomego pochodzenia strzępy odzieży, szklane odłamki,
gęsta gaśnicza piana, fragmenty samochodów oraz całe mnóstwo bliżej
nieokreślonych przedmiotów i urządzeń. Aby uniknąć zderzenia z nadlatującym
policjantem, Black błyskawicznie opadł plackiem na ziemię. Tym razem był
znacznie bardziej czujny. Pełznąc i na przemian turlając się na boki w końcu
przedostał się w pobliże wozu strażackiego. Nauczony bolesnym doświadczeniem,
zaszedł go tym razem z boku. Kiedy znalazł się poza zasięgiem armatki z ulgą
zauważył, że na szczęście tylko ten jeden wóz dotarł bezpośrednio aż do banku.
Pozostałe musiały, zawsze to jakaś pociecha, utknąć na dobre gdzieś w tym
mrocznym gnoju. Podbudowany tym odkryciem jednym susem wskoczył na stalowe,
chromowane schodki prowadzące do kabiny. Kolbą pistoletu rozbił boczną szybę a
lufę broni przystawił strażakowi między oczy.
-Wyłącz to skurwysyństwo! Wyłącz natychmiast! - wycedził przez zęby wypluwając
z ust resztki środka gaśniczego.
-Ale... - strażak usiłował zaprotestować.
-Nie będę powtarzał! - agent dodał mściwie odciągając bezpiecznik.
Tymczasem w banku a raczej budynku, który do niedawna był bankiem ładunki C4
przestały w końcu ostatecznie wydzielać dym. Lekki wiatr z wolna rozsuwał czarną
zasłonę na boki. Nieco dalej od samego epicentrum, gęsta chmura nadal jednak
przesuwała się do przodu nieznacznie tylko rzednąc. Lecąc przy tym nisko
obejmowała swym strasznym zasięgiem coraz to nowe obszary.
Ta część zgromadzonych gapiów, którą dosięgły gęste kłęby, natychmiast wpadła w
popłoch. Pchana pierwotnym instynktem bezładną masą odruchowo runęła do tyłu.
Natomiast ci z tyłu jeszcze nieświadomi zagrożenia, lecz pragnący więcej widzieć
wciąż uparcie parli w przód. W końcu po to sterczeli nieruchomo przez ponad
godzinę w jednym miejscu, aby z widowiska, które właśnie się rozpoczęło niczego
broń Boże nie uronić. Rozpętało się bezlitosne tratowanie.
Pod naporem spęczniałego w jednej chwili tłumu jedna po drugiej z hukiem zaczęły
pękać szyby wystawowe okolicznych sklepów. Wrzaski rannych, skowyt
pokaleczonych, jęki żywcem wpychanych do środka przez oszklone witryny oraz
wycie brutalnie tratowanych ludzi, jeszcze bardziej potęgowały wszechobecną już
panikę. W chwilę później wszystko wokół banku zostało już spowite w zupełnych
ciemnościach.
Minutę później wszyscy mogący się jeszcze poruszać o własnych siłach już dokądś
pośpiesznie uciekali. Uciekali rozpaczliwie we wszystkich możliwych kierunkach.
Po kwadransie na miejscu pojawili się już pierwsi szabrownicy.
* * *
Tymczasem dwie ulice dalej Theo wraz z Bobbim nadal tkwili w gigantycznym korku.
Wyglądało na to, że zator był bez końca i ugrzęźli w nim już na zawsze.
Thunderbird pełznąc w ślimaczym tempie wytoczył się z wolna zza rogu. Bobby
prowadził wóz ostrożnie. Dokładał wszelkich starań, by przypadkiem nie potrącić
nikogo z biegnących, lecz i tak co chwilę ktoś sam wpadał z impetem na ich wóz.
Odbijał się wówczas na bok i klnąc przy tym pod nosem podnosił się i biegł
gdzieś dalej.
To, co się obecnie działo w mieście już nie było do opanowania. Wszędzie wokół
nich działy się same straszne rzeczy. Obecnie, obydwaj za wszelką cenę pragnęli
jedynie wydostać się jak najdalej stąd. Wyjechać z miasta, które zdążyło się
zamienić w najprawdziwsze piekło.
Kierujący ruchem na zablokowanej ulicy policjant z drogówki, uniesioną ręką
wskazał im latarką obowiązujący objazd. Skręcając posłusznie we wskazaną
przecznicę przez dłuższą chwilę ujrzeli w całej okazałości okolicę banku, którą
nadal jeszcze spowijały resztki czarnej mgły. Tu i ówdzie przebłyskiwały w niej
ostre, policyjne światła. W upiornie wyglądającym oświetleniu całe mrowie
oszalałych w panice ludzi, chaotycznie biegało brodząc po kolana w pianie.
Ludzie biegali szaleńczo we wszystkich możliwych kierunkach.
-Ja pierdolę! - ledwie wykrztusił Theo. - Człowieku! Ty chyba nie zgasiłeś
papierosa? - wyszeptał bezwiednie.
-Spoko. To są tylko świece dymne. - skromnie stwierdził Bobby.
-Tylko? Chłopie! Jak żyję nie widziałem takiej Bonanzy.
-Pewien sierżant z piechoty morskiej, który mi je sprzedał gwarantował, że
chmura będzie gęsta.
-Naprawdę?
-Dał mi słowo, że nie odfrunie w niebo a przy tym będzie taka, że się w niej
swobodnie zmieszczą ze dwa lotniskowce oraz parę krążowników.
-Wygląda więc na to, że nie pojedziemy do niego z reklamacją, człowieku.
Wybuchnęli niepohamowanym śmiechem. Milę dalej, na przedmieściach nareszcie
nieco się rozluźniło. Skierowali się wówczas prosto w stronę Santa Fe. Co chwilę
mijały ich pędzące z naprzeciwka, niezliczone radiowozy, wozy straży pożarnej
oraz ambulanse. Tych ostatnich było najwięcej. Musieli wówczas zwalniać albo
zjeżdżać na pobocze ustępując im miejsca. Już po wyjechaniu na dobre z
Albuquerque wreszcie odetchnęli z ulgą pozostawiając cały zamęt gdzieś daleko z
tyłu. Pozostałą do kryjówki drogę przebyli już bez żadnych przygód w
wyśmienitych nastrojach.
Po przybyciu na miejsce Bobby sprawnie wprowadził thunderbirda do wykopanej w
ziemi rozpadliny. Sam wjazd do niej zaraz po tym wspólnie zasłonili brezentową
plandeką. Tę następnie, pokryli cienką warstwą pustynnego piasku i kamieni. Jak
tylko skończyli maskowanie wejścia Bobby uniósł maskę wozu i podłączył leżące na
ziemi przewody do akumulatora za pomocą samochodowych krokodylków.
-Dobra jest. Mamy więc światło. Lodówka też już chodzi. Jeszcze tylko telewizor
i będzie jak w domu. Możesz już wypuścić naszego gościa.
Theo pomógł kobiecie wydostać się z bagażnika. Jednym ruchem sprawnie zdjął jej
knebel i rozwiązał ręce. Jej nogi jednak w dalszym ciągu pozostawił nieco
skrępowane. Rozluźnił jej mimo wszystko odrobinę więzy, po czym posadził ją na
krześle. Następnie, wspólnie przystąpili do usuwania rozpuszczalnikiem warstewki
bezbarwnego kleju, którym pokryli wcześniej całe swoje dłonie. Miało to zapobiec
pozostawieniu przez nich odcisków palców w banku.
Kiedy tylko skończyli, Theo niecierpliwie zaczął wysypywać pieniądze z plecaków
wprost na niewielki, turystyczny stolik.
-Obym zbielał! Człowieku, tutaj jest ponad półtora miliona.
Jak się niebawem okazało ich łupem padło dokładnie milion sześćset osiemdziesiąt
tysięcy dolarów. Takiej kwoty nawet Bobby się nie spodziewał. 
-Jak dzielimy, co? Po ile pytam? - gorączkował się Theo.
-Najpierw zwrot kosztów... - zaczął Bobby.
-Jasne. - ten gorliwie mu przytaknął przesypując w dłoniach paczki z
banknotami.
-To będzie więc tak... świece dymne, nadajniki, agregat do tunelu oraz inne,
drobne elementy... będzie to razem jakieś... czterdzieści pięć tysięcy i...
-Chwila, Bobby! Jedna chwila. Agregat za ponad czterdzieści kawałków?
Czterdzieści? Robisz ze mnie wała? Przecież za to można kupić mercedesa!
-Tak myślisz? No to pozwól, że coś ci teraz powiem. Jak do licha wydaje ci się,
że czym przegryzłem się przez trzydzieści cholernych stóp cholernego żelbetonu,
co? Nie wiesz? No to powiem ci. Gdyby można było coś takiego jak mój agregat
dostać w sprzedaży, wybuliłbyś za niego nie mniej jak ćwierć miliona.
-Chrzanisz?
-Sam go, kurwa zbudowałem i być może części nie wyniosły aż tyle, ale w ogólne
koszty wliczyłem również ponad rok ciężkiej harówki pod ziemią i uważam, że to i
tak jest cholernie mało za tak porządnie wykonaną robotę.
-No dobra, już dobra. W porządku. Tak tylko sobie gadam. Nie wiedziałem po
prostu, co to jest za tajemniczy agregat. A jeśli mam być szczery to... nadal
tego nie wiem.
-Może kiedyś ci o nim opowiem. Jak będziemy sami.
-Rozumiem. - Theo skinął głową zerkając wymownie kątem oka na przysłuchującą
się ich rozmowie panią Madigan.
-A teraz dalej. - ciągnął Bobby. - Pięćdziesiąt tysięcy poszło na fundusz
pogrzebowy dla młodej kasjerki...
-Przecież... - Murzyn chciał ponownie zaprotestować, lecz nagle zrozumiał. - No
dobra. Wiem, że to nie twoja wina. Wszystko przez tego niedobrego Jacka co to
nie chciał otworzyć sejfu. Ech, ci ludzie...
-No właśnie. Ale to już poszło.
-Więc co dalej?
-Zatem pozostaje nam milion pięćset osiemdziesiąt pięć kawałków czyli... to
będzie... po siedemset dziewięćdziesiąt dwa i pół tysiąca. O Hanku zapominamy,
rzecz jasna?
-Rozumie się.
Siedząca do tej pory w milczeniu kobieta, odezwała się.
-Co się stanie ze mną?
-Jak to, co? - Bobby uniósł głowę spoglądając na nią znad stolika.
-Pytam, co ze mną zrobicie?
-Wypuścimy panią. - odparł układając starannie swoją część pieniędzy w
skórzanej walizeczce.
-Kiedy?
-Poczekamy aż się trochę uspokoi a potem... wypuścimy. Tak właśnie zrobimy. 
-Ale kiedy?
-To kwestia kilku dni.
-I mam w to uwierzyć?
-Prawdę mówiąc sram na to czy mi pani wierzy. - Bobby wzruszył ramionami.
-Przecież mogę was rozpoznać. - kobieta zauważyła spokojnym tonem.
-Droga pani. Cała kupa innych ludzi może nas rozpoznać. Niestety tak już
wyszło. Nic na to nie poradzę. Gliniarze zapewne już jutro będą mieli nasze
portrety pamięciowe. Jak tylko nieco ochłoną i już dojdą do siebie po
dzisiejszej hm... zadymie. To tylko kwestia paru godzin nim się znowu wezmą w
garść. Potem pozbierają do kupy zeznania zakładników i dodadzą dwa do dwóch. Ale
na szczęście tam, dokąd się wybieram to i tak nie ma żadnego znaczenia. - dodał
ucinając dalszą rozmowę.
* * *
Denver - Colorado 6 kwietnia 1999 Kwatera stanowa FBI
Bobby mylił się co do portretów pamięciowych. Było tak, albowiem FBI jeszcze
wieczorem wczorajszego dnia było w posiadaniu jego życiorysu, prawa jazdy,
dotychczasowego nowojorskiego adresu oraz posiadało całkiem sporo zdjęć.
Teraz zapoznawał się z nimi agent specjalny Black.
-Robert L. Thompson. Urodzony pierwszego maja siedemdziesiątego w Nowym Jorku.
Rodziców utracił w wypadku samochodowym mając wówczas cztery lata. Przez cztery
następne lata zaliczył cztery rodziny zastępcze. Później, do szesnastego roku
życia wychowywał się w sierocińcu św. Patryka na Manhattanie... bla, bla, bla...
dotychczas nie karany... - agent czytał monotonnie starannie ukrywając przed
partnerem swoje podenerwowanie.
Z samego rana razem z Frankiem, wezwano go do bezpośrednio do Centrali. Jak
przypuszczał nie po to, by poklepać ich po plecach. Obecnie Frank siedział tuż
obok niego w milczeniu i nawet nie starał się ukryć przed partnerem swej ponurej
miny.
Po kwadransie oczekiwania drzwi wiodące do gabinetu wicedyrektora wreszcie
otworzyły się. Najwidoczniej dyrektor stwierdził, że wystarczy już na dziś
zmiękczania. Sekretarka gestem zaprosiła ich do środka. Kiedy weszli do
przedsionka bez słowa wręczyła im dwa plastykowe kubki.
-Jeśli chodzi o mnie to już myłem rano zęby. - Frank bezskutecznie usiłował
rozweselić atmosferę.
Sekretarka bez słowa wydobyła z przepastnego biurka butelkę Johny Walkera.
Szybko napełniła kubki i gestem nie znoszącym sprzeciwu kazała im je prędko
wypić.
-Przecież wiesz Mary, że nie piję. - zaprotestował ostrożnym szeptem Black
rzucając przy tym wymowne spojrzenie w stronę grubych, dębowych drzwi wiodących
wprost do gabinetu dyrektora.
-Tak wiem o tym. Lecz wiem także to, że jeszcze nigdy wcześniej nie wyszły mu
na czole, aż dwie żyły naraz. - oczami wskazała na te same drzwi. - A wiele już
widziałam. - dodała posępnie.
-Aż dwie! - jęknął Frank zastanawiając się czy nie lepiej od razu się wynosić
stąd zanim będzie już za późno na ratunek.
Black widząc jak jego partner momentalnie wpada w lęk i rozgląda się wokół
wzrokiem złapanego w pułapkę szczura, zapobiegawczo chwycił go za łokieć.
-Cholera. - sam się przy tym zmartwił. - Pewnie jak zawsze masz rację. Dzięki.
- dodał unosząc kubek do ust i zachęcając wzrokiem Franka, aby ten zrobił to
samo.
Franka nie trzeba było zachęcać. Jego kubek już dawno był pusty a on sam już się
nie wyrywał. Stał z morderczo ściśniętym łokciem a jego oblicze przypominało
zobojętniałą na wszelkie bodźce twarz konia kończącego właśnie szesnastogodzinną
orkę w kamienistym gruncie. Czekając na nieuniknione intensywnie zastanawiał się
czy po ujrzeniu osławionych żył nadal będzie tym samym człowiekiem, czy też
widok ten już na zawsze zrujnuje jego delikatną niczym płatek róży wrażliwą
psychikę.
Black mając nieco więcej silnej woli przerwał jego ponure rozmyślania pociągając
go w stronę gabinetu.
Udając, że są na luzie odważnie wkroczyli do środka. Gabinet był przerażająco
wielki a wypełniała go wszechobecna atmosfera gniewu oraz olbrzymi fioletowy
człowiek stojący w rozkroku ponad gigantycznym biurkiem.
-Spieprzyłeś sprawę, Black! - ryknął dyrektor na powitanie tak głośno, że
natychmiast pękła jedna ze stojących na masywnym blacie szklanek. - Dałem ci
wolną rękę a ty wszystko spieprzyłeś!
-To...
-I pomyśleć tylko! Dwaj dżentelmeni przyszli do banku podjąć pieniądze a kiedy
już to zrobili grzecznie sobie poszli, podczas kiedy ty rozwaliłeś całe,
pierdolone miasto.
-Chciałbym...
-Jest tylu rannych, że Gwardia Narodowa musiała postawić na miejscu szpital
polowy!
-Szpital?
-Oby jeden! Rozumiesz? Chyba tylko jakiś pieprzony cud sprawił, że nikt nie
zginął tam na miejscu!
-Złapiemy ich. - spokojnie wpadł mu w słowo Black odczuwając już w żołądku
zbawienny wpływ wypitej whisky.
-Zamknij się! Zamknij i posłuchaj mnie uważnie, Black! Ich już nikt nie szuka.
-Nie?
-Nie! A wiesz dlaczego?
-Skąd...?
-Ponieważ w chwili obecnej wszyscy szukają kozła ofiarnego! Kozła, kurwa! Kogoś
idioto, kogo można by rzucić na ofiarny stos! Dlaczego? Bo są szkody! Oto,
dlaczego! Są szkody na ponad jedenaście milionów dolarów! Je-de-naś-cie
mi-lio-nów! - przesylabizował. - Rozumiesz? Lecą głowy, kurwa! Lecą bez przerwy
i jeszcze długo będą lecieć...
-Rozumiem.
-Gówno tam rozumiesz! Powiedz mi, Black? - dyrektor zapytał go nagle
podejrzanie łagodnym tonem. - Czy ja wyglądam na kozła?
Milczeli.
-No gadaj do cholery!
-Raczej na ledwie co wykastrowanego byka. - pomyślał Frank przezornie jednak
nie zabierając głosu.
-Więc, szefie... - zaczął Black.
-Zamknij się! W Albuquerque jest trzydzieści kompletnie zrujnowanych sklepów.
Ponad setka skasowanych samochodów. Doszczętnie zdemolowane są też dwa budynki
publiczne. Prócz tego są też, kurwa pogniecione parkometry oraz niezliczone,
pierdolone, pomielone na kawałki bankomaty oraz budki telefoniczne. Już nawet
nie wspominam o samym banku. First National przetrwał z powodzeniem tornada w
sześćdziesiątym piątym i osiemdziesiątym pierwszym, powódź w osiemdziesiątym
piątym oraz pożar w ubiegłym roku. Dopiero, kiedy ty się tam pojawiłeś wreszcie
go wyburzą.
-Cóż...
-To jeszcze nie wszystko. Co to, to nie. Wciąż napływają kolejne zgłoszenia.
Bez przerwy! Gadaj Black! Gadaj, dlaczego wydałeś rozkaz do ataku?
-Mam tu raport szefie...
-Pierdolę raport! - druga szklanka pękła w ślad za pierwszą. - Gadaj jak było
tam naprawdę!
Black ciężko nabrał powietrza. Widok osławionych, pulsujących na fioletowo
dyrektorskich żył działał na niego mocno hipnotyzująco. Dopiero po dobrej
minucie agent zdołał wreszcie oderwać od nich swoje zafascynowane spojrzenie.
-Wydałem ten rozkaz, ponieważ wszystko wskazywało na to, że bandyci wpadli w
panikę. Że spłoszyli się chuje, podpalili bank i rozpoczęli mordowanie
zakładników. Na Boga, skąd mogłem wówczas wiedzieć, że to wszystko lipa. Kiedy z
ludźmi szeryfa wybiliśmy okna w banku, ten cholerny dym przesłonił nam dosłownie
wszystko...
-No to mam dla was nowinę. - jadowicie przerwał mu dyrektor. - Szeryf już od
wczoraj nie jest szeryfem a godziny burmistrza już są również policzone. Co było
dalej? - zapytał gdy Black z Frankiem trawili tę wiadomość.
-To prawda. - wtrącił Frank przełykając ślinę. - Nagle, dosłownie w jednej
chwili zrobiło się tak ciemno wszędzie, że nawet znajdujące się w powietrzu
ptaki wpadały na siebie...
-Chryste! - dyrektor opadł na fotel i objął się za głowę. - Obydwaj nadajecie
się do wodewilu. Ptaki, hę?
Milczeli.
-Macie siedemdziesiąt dwie godziny na dorwanie ich. Potem was zawieszam.
-Ale...
-Żadnego ale, jasne? Trzy dni i ani jednej minuty więcej. Mówiłem, że lecą
głowy. Trzy dni a potem możecie szukać roboty w kabarecie.
-Tylko, że... - chciał zapytać jeszcze o coś Frank.
-Wynocha!
Wyszli z gabinetu wśród odgłosów pękającej szklanki. W przedsionku w milczeniu
wypili przygotowane na nowo kubki.
-Jesteś aniołem, Mary. - mruknął Black.
-Powodzenia chłopcy. - sekretarka odparła im na pożegnanie kiwając przy tym
smutno głową.
Po wyjściu z budynku przez kilka dobrych minut siedzieli milcząc w wozie. Black
pierwszy się odezwał.
-Jest od wczoraj coś nowego?
-Załatwili nas na cacy. - stwierdził ponuro Frank przypalając sobie papierosa.
-Co takiego masz na myśli?
-To nie była improwizacja, Black. Oni tam mieli wszystko starannie zaplanowane
i doskonale wiedzieli o tym, że większa gotówka będzie w banku dokładnie
piątego.
-Jesteś tego pewien?
-To były pieniądze na wypłaty dla całego centrum handlowego.
-Ładnie. Ile tego było?
-Niecałe dwa miliony.
-Ale jak u licha ulotnili się? Tylko mi nie gadaj o pieprzonym farcie. Nie
dzisiaj.
-Wcześniej wykopali tunel którym się zmyli, ale co ciekawe chłopcy od analiz
wciąż nie wiedzą jeszcze jak.
-Co, więc wiedzą?
-Chodzi o ten żelbetowy fundament, pamiętasz? Jest tam tego coś ze trzydzieści
stóp. Został specjalnie tak skonstruowany, by nikomu z wewnątrz nie udało się
dać stamtąd nogi. Wcześniej było tam więzienie.
-To już wiem.
-Jednak oni jakoś sobie z żelbetonem poradzili. Robiąc tunel nie mogli używać
młotów, świdrów i takiego tam hałaśliwego, budowlanego gówna, bo już dawno ktoś
by ich usłyszał.
-Skąd takie przypuszczenie?
-To zadupie. Za dnia jest tam cicho, spokojnie i niewielki ruch a w nocy na tej
ulicy panuje większa cisza niż w sypialni Papieża.
-Mów dalej.
-Nawet w nocy tego banku pilnują strażnicy...
-Nie wyglądali mi na zbyt przytomnych.
-Daj spokój. Może i nie byli zbytnio rozgarnięci, ale by przegapić coś takiego
musieliby być dosłownie głusi jak pień. Chcę ci po prostu powiedzieć, że takiej
roboty nie można było w żaden sposób odwalić po cichu.
-Nie?
-Nie.
-Ale...
-Nie można tego zrobić i już.
-Ale oni to zrobili, kurwa!
-Wiem. I to właśnie jest najlepsze. Powierzchnia betonu wygląda, bowiem tak
jakby ktoś ją ciął laserem, lecz to przecież bzdura.
-Dlaczego?
-Ponieważ laser o mocy zdolnej do cięcia betonu musiałby zajmować powierzchnię
małego dworca lotniczego i za nic w świecie nie można by go wnieść do
trzydziestocalowego tunelu. Poza tym już nawet nie warto wspominać o tym ile by
to wszystko żarło energii. Rachunek za prąd wystarczyłby do wyżywienia połowy
Afryki...
-Uważasz więc, że to niewykonalne?
-No chyba, że nasi przyjaciele są filantropami i posiadaczami własnej
elektrowni atomowej. Ludźmi dla których problem finansowy Rosji to jest drobne
kieszonkowe a obrabianie banków to takie hobby na które ich w wolnych chwilach
stać...
-Dobra, rozumiem. Co jeszcze?
-Powiedziałem wcześniej że to bzdura, ponieważ na powierzchni betonu nie ma
żadnych śladów działania wysokiej temperatury. Laser więc tak czy inaczej
odpada. Chłopcy z laboratorium ślęczeli nad tym przez cały dzień i całą noc i w
końcu rozłożyli ręce. O świcie pobrali kilka nowych wycinków i wysłali próbki do
analizy. Zgadnij dokąd?
-Nie wiem, kurwa. Przez cały czas jak zresztą doskonale wiesz doglądałem tych,
pojebanych strażaków. Goniłem ich do pompowania wody z zalanego banku a jak
wreszcie odcięli zawory w całej dzielnicy to przez resztę tej cholernej nocy
pisałem jakiś pierdolony i daremny raport. Nie zmrużyłem oka, jestem wkurwiony
tak, że nie mogę mówić, więc nie pytaj mnie tylko mów co wiesz.
-Do NASA. Wysłali je do NASA.
-Pierdolisz?
-Usiłuję ci tylko powiedzieć Black, że mamy tu do czynienia z zupełnie nieznaną
technologią.
-Nieznaną?
-Albo ci goście wiedzą coś, czego nawet my nie wiemy, albo co bardziej
prawdopodobne, zdobyli coś całkiem niedawno wynalezionego. Obecnie szukamy
jakiegoś punktu zaczepienia. Czegoś od czego można by w ogóle zacząć śledztwo.
-Mianowicie?
-Sprawdzamy czy w którymś z instytutów badawczych nie było ostatnio włamania,
dezercji, przecieków lub czegoś w tym rodzaju.
-I jak idzie?
-Jak z kamienia. Jajogłowi za cholerę nie chcą współpracować. Tajemnica,
szyfry, wszędzie węszą szpiegów z konkurencji. Ale to w sumie pryszcz. Zawsze
jest na nich jakiś hak i prędzej czy później przetrząśniemy wszystkie prywatne
firmy w tym kraju. Gorzej będzie jeśli to gówno przybyło do nas z zagranicy.
Wtedy lipa.
-Przecież Interpol...
-Daj spokój, Black. Jeśli któryś z zaprzyjaźnionych krajów przechwyci to przed
nami no to przecież nie odda tego dobremu Wujowi Samowi zanim wpierw sam nie
wyciśnie wszystkich korzyści wynikających z posiadania nowej technologii. A o
krajach niezaprzyjaźnionych w ogóle możemy zapomnieć.
-Zaraz, zaraz. Chcesz mi powiedzieć Frank, że nasi przyjaciele, pieprzone
oprychy z banku mają coś, czym można ciąć beton, stal, no... cokolwiek całkiem
po cichu i do tego w sposób opłacalny i jest to kurwa, rzecz na skalę światową?
-No, nareszcie chwytasz. Zastanów się zatem przez chwilę, ponieważ kto wie czy
teraz mając taką forsę nie wpadnie im do głowy zorganizować naprawdę niezły
numer. Włam do Fort Knox albo cichy podkop do Białego Domu, czy już sam nie wiem
co innego. Sprawa jest naprawdę ciężka i Tęgie Głowy od wczoraj obradują nad tym
jak ich dorwać zanim nie przechwycą tego Ruscy...
-Ruscy? Bez przesady. Przecież niedźwiedź leży.
-Tak sądzisz?
-Jasne. Leży jak nieboga i nieprędko się podniesie pierdolony...
-No... w każdym bądź razie inni. Handlarze narkotyków, mafia, przemytnicy,
Hamas, dżihad, Saddam. Każdy jest jakimś kurwa zagrożeniem. Mając taki sprzęt
bez trudu mogliby...
-Rozumiem. Pozostaje tylko pytanie, skąd ty to wszystko wiesz?
-Domyśliłem się.
-Pierdolisz? - Black roześmiał się Frankowi w twarz.
-Naprawdę.
-Żyła niczego nam nie mówił o Tęgich Głowach.
-No dobra, przyłapałeś mnie.
-Gadaj Frank.
-Dobra. Więc tak. Nie siedziałem sobie na dupie bezczynnie tak jak ty, tylko
przez całą noc ciężko harowałem.
-No i...?
-Się uwinąłem i w efekcie udało mi się włamać do paru naszych komputerków a tam
dowiedzieć kilku całkiem niezłych rzeczy...
-Jak ty to robisz, Frank? Znasz hasła?
Frank pokręcił przecząco głową.
-Przecież zabezpieczenia FBI są najlepsze w świecie.
-Naprawdę? - Frank zamrugał powiekami.
-To my się, kurwa włamujemy. Kiedy jest potrzeba... Nie rozumiem jak...?
-Są na bieżąco podłączeni do Internetu, Black. Swoje dane kodują w cienkim jak
liść sałaty systemie... - zaczął Frank wzruszając ramionami. - To po prostu tak
samo jakby wszystkim chętnym dali klucz.
-Zresztą, nieważne. I tak nie zrozumiem nic z tego twojego bełkotu. - Black z
rezygnacją pokręcił skołataną głową. - Mów lepiej, czego się dowiedziałeś?
-Więc tak. Dyrektor niczego nam nie mówił, ponieważ sam niczego jeszcze nie
wie.
-Czego nie wie? Mów dalej. - Black rozpogodził się.
-Nie wie tego, że Tęgie Głowy gotowi są nawet udzielić im pieprzonej amnestii.
-Jak to!? - agent aż się poderwał uderzając głową w podsufitkę.
-W zamian rzecz jasna za to ich jebane urządzenie...
-Co takiego!? Ci dwaj rozpętali w Albuquerque piekło, jakiego świat nie widział
a oni chcą ich uniewinnić?
-Tylko, jeśli nie będzie żadnego innego sposobu.
-Przecież takie gówno i tak ktoś inny wymyśli. Za miesiąc, dwa czy chociażby
nawet rok.
-Jak mogliśmy się przekonać nie takie znowu gówno, Black. To musi być całkiem
nieliche urządzenie. Najgorsze jednak jest w tym wszystkim to, że zdążyła już
pójść farba.
-Nie?
-Niestety. Są przecieki. Biuro od wczoraj otrzymuje setki telefonów od
bankierów, dyrektorów więzień oraz różnej maści detektywów i agencji
ochroniarskich...
-No tak. To zrozumiałe. Przecież cały dotychczasowy system bezpieczeństwa
bierze teraz w łeb.
-No właśnie. - przyznał Frank. - Podsłuchując te telefony można by się nieźle
uśmiać z frajerów, którzy będą prowadzić tę sprawę...
-Ale ci frajerzy to my.
-Właśnie.
-Ładny, kurwa gnój.
-To prawda. Wpadliśmy w niezłe szambo i chyba tylko jakiś cud może nas jeszcze
uratować.
-Chyba, że ich dorwiemy.
-Otóż to. W przeciwnym razie już nie znajdziemy roboty w tym kraju.
-Aż tak?
-Dokładnie. Żyła nie żartował. Jego również naciskają. Sam widziałeś, omal mu
nie popękało czoło. Jezu, teraz będę miał koszmary. - westchnął na wspomnienie
dyrektora po czym dodał. - Jest jeszcze co prawda spora szansa na sukces,
ponieważ nasi bandyci uciekając z banku zabrali ze sobą żonę burmistrza...
-Być może więc coś będą chcieli w zamian za tę dobroczynną krowę. - odgadł jego
myśli Black. - Wtedy ich dorwiemy.
-Otóż to.
-Ale, jeśli po prostu wypuszczą ją albo zakatrupią... wówczas klapa. - Black
sam udzielił sobie odpowiedzi.
-Jeśli ją uwolnią, to niewątpliwie tak. Ale jeśli chodzi o ten drugi wariant...
to raczej nie zabiją jej.
-Skąd ta pewność? Znowu o czymś nie wiem?
-To nie są mordercy. Jak się okazało, nawet tej kasjerki nie zabili
niepotrzebnie. Miałeś wczoraj absolutną rację. To są amatorzy.
-Nie zabili jej? Co to za cholerne miasto? Oprócz nas, wszyscy tam mają fart.
-Oni nawet tych pieprzonych kamer w banku niepotrzebnie nie zniszczyli.
-Nie mów?
-Pozakładali prezerwatywy na obiektywy. Uważali pewnie, że to niezły dowcip...
-Żartujesz? A ten cholerny dym?
-Ekwipunek wojskowy. Prymitywnie, aczkolwiek całkiem zmyślnie sobie to wszystko
zmajstrowali. Impuls z nadajnika uruchomił banalnie prosty mechanizm zegarowy.
Taki zwykły, mechaniczny. A kiedy już tak się stało, nic nie mogło tego gówna
już zatrzymać. Nie są głupcami. Pewnie spodziewali się, że będziemy próbowali
zagłuszyć ich sygnał drogą elektroniczną...
-Stąd ten mechanizm zegarowy. Prymitywny ale niezawodny i co najważniejsze
całkowicie odporny na elektronikę?
-Właśnie.
-Ale przecież w ten sposób utracili a właściwie to w ogóle nigdy nie mieli
możliwości zdalnego odpalenia. Żadnej możliwości. Skąd zatem na Boga mogli
wiedzieć, że nie uderzymy wcześniej. Gdybyśmy to zrobili, natychmiast byłoby po
nich.
-Słuszna uwaga. Byłoby. I to właśnie było ich jedyne zmartwienie, Black.
Ewentualność naszego nieoczekiwanego ataku. Ataku nie w porę. Czas określony
przez ich mechanizm zegarowy był ustalony z góry, więc płynął sobie a oni
musieli jedynie go jakoś wypełnić i to w taki sposób, aby nie sprowokować nas do
wcześniejszego ataku. No to pertraktowali sobie z szeryfem a potem z nami
podczas kiedy nam wydawało się, że przez cały czas mamy ich już w garści i że to
my panujemy nad powstałą sytuacją. Muszę tutaj uczciwie przyznać, że dosyć
cwanie to wszystko sobie wykombinowali. W rzeczywistości jednak to oni przez
cały czas ustalali warunki gry udając przy tym, że się nabierają na naszą
podpuchę z terenówką oraz wolną drogą do Meksyku. Starannie przewidzieli
wszystkie nasze posunięcia i w sumie osiągnęli wszystkie swoje cele nikogo nawet
przy tym niepotrzebnie nie krzywdząc. Nie licząc nas, rzecz jasna. Na
pocieszenie mogę ci powiedzieć, że tej sprawy i tak nie mogliśmy wygrać. Do
wczorajszej rozgrywki oni byli najzwyczajniej w świecie lepiej przygotowani.
-Wsadź sobie w dupę swoje pocieszenie, Frank. Każdy popełnia błędy. Popełnią
więc i oni. Nikt nie będzie bezkarnie robił ze mnie durnia i powiem ci, że dorwę
ich nawet, gdyby to miała być ostatnia rzecz w całym moim parszywym życiu.
Powiedz, ile razem spraw prowadziliśmy? Dwadzieścia sześć czy siedem? Nieważne.
Ważne jest to, że zawsze doprowadzaliśmy śledztwo do końca. I tak samo będzie
tym razem. Masz na to moje słowo. Nie obchodzi mnie czy mają krajarkę do betonu
czy może są z jakiegoś pierdolonego, innego wymiaru. Nawet gdybym miał dzwonić
po Muldera to ich złapię, porządnie poturbuję a potem wsadzę do klatki.
-No, tak już lepiej, Black. Widzę, że nawet w tych smętnych okolicznościach
humor cię nadal nie opuszcza. To dobrze.
Ciszę, która powstała dopiero po kilku następnych minutach przerwał nagły
brzęczyk telefonu komórkowego. Odebrał Black. Przez dobrą chwilę słuchał w
skupieniu po czym rzucił zwięźle do słuchawki tylko jedno zdanie.
-Zaraz tam będziemy.
Odłożył telefon i uruchomił silnik. Kładąc na desce rozdzielczej czerwonego
koguta ruszył ostro z miejsca.
-Co się dzieje, szefie? - rzucił z niepokojem Frank ledwie łapiąc równowagę na
zakręcie i szukając po omacku pasa bezpieczeństwa.
-Mieli wczoraj fart, co? No to wygląda na to, że dzisiaj my go mamy. - odparł
mu chłodno agent cudem unikając kolizji z wyjeżdżającą z boku ciężarówką.
Z nieustannym piskiem opon Black wkrótce dotarł do międzystanowej autostrady.
Jak tylko się na nią wydostał pomknął prosto w stronę Nowego Meksyku łamiąc po
drodze wszystkie przepisy drogowe dotyczące prędkości oraz większość tych
pozostałych.
Paląc papierosa za papierosem wyjaśniał po drodze partnerowi nowe, znacznie
weselsze dla nich okoliczności.
* * *
Na pustyni panowało bezwietrzne i upalne popołudnie. Jakiś czas temu słońce
minęło zenit i nie jeśli nie liczyć grzechotnika znajdującego się gdzieś w
pobliżu, nic nie mąciło absolutnej ciszy. Wewnątrz kryjówki panował całkiem
przyjemny chłód. Theo gotował coś cuchnącego na turystycznym palniku
spirytusowym podczas, kiedy Bobby leżąc na posłaniu odpoczywał po całonocnej
wyprawie w głąb pustyni. Zmęczony kilkugodzinnym targaniem skrzyń z agregatem
przez prawie cztery mile, gdzie wraz z częścią pieniędzy starannie je zakopał
obecnie odpoczywał leżąc na materacu i delektując się zimnym piwem, które czule
ściskał w ręku. Pani Madigan, natomiast bez przerwy oglądała telewizję.
Napad na bank nieprzerwanie stanowił temat dnia. Wypowiedzi rzecznika prasowego
FBI przerywane były, co chwilę ujęciami pochodzącymi z wczorajszych wydarzeń,
które pokazywano nieustannie na przemian ze zdjęciami Theo i Bobbiego, które
wykonała w swoim czasie jedna z kamer wewnątrz banku.
W kryjówce już od jakiegoś czasu nikt się nie odzywał. Kilka godzin wcześniej
dwa lub trzy razy słyszeć się dało przelatujący gdzieś w oddali helikopter. Poza
tym, że Theo przerywał wówczas gotowanie, aby dym nie zdradził położenia ich
kryjówki zbytnio się tym faktem nie przejmowali. Po takim skoku poszukiwania w
szerokim znaczeniu tego słowa należały, jak to stwierdził Bobby, do reguł gry.
Cierpliwie więc czekali, aż obława z wolna utraci swój pierwotny, najbardziej
gwałtowny impet. Jednak to, co z oglądanych wiadomości z coraz większym
niepokojem wnioskował Bobby, niewiele na to wskazywało. Było wręcz przeciwnie.
Do intensywnych poszukiwań z każdą kolejną godziną angażowano coraz więcej sił i
środków i wcale się nie zanosiło na to, że obława zbyt prędko się zakończy.
Planując swój skok nie tego się spodziewał. Ponieważ jednak w żywność
zaopatrzeni byli na ponad miesiąc odłożył tę sprawę na potem, ponieważ tutaj
mimo wszystko czuli się bezpiecznie i mogli długo jeszcze czekać. Obecnie, jego
znacznie większy niepokój budziły sprawne i błyskawiczne działania organizacyjne
czynione przez przeciwnika. Akcją pościgową dowodził jego rozmówca z banku,
agent specjalny Black z FBI. Bobby widząc go raz po raz na ekranie, po pewnym
czasie zaczął w duchu odczuwać niekłamany podziw dla tego przerośniętego faceta.
Chociaż na pierwszy rzut oka nic na to nie wskazywało, Black był inteligentnym i
niezwykle przebiegłym agentem. Obserwując go Bobby prędko doszedł do
przekonania, że jeśli kiedykolwiek ktoś miałby go złapać z pewnością byłby to
właśnie on. Świadczyły o tym wszystkie fałszywe tropy oraz pułapki, które
uciekając pozostawił za sobą z zamiarem wysłania pościgu na manowce lub
przynajmniej skierowanie go na fałszywy trop albo chociaż opóźnienia. Jak na
jego gust, FBI zbyt szybko i zbyt sprawnie sobie z nimi poradziło. O wiele za
szybko. Z zalanym tunelem, ludzie z FBI dali sobie radę jeszcze późnym wieczorem
tego samego dnia. Wiedział o tym, ponieważ w jednym z wydań wieczornych
wiadomości dostrzegł przelotnie jak pani Brown wsiada do furgonetki FBI.
Zastanawiał się wówczas czy podczas składania zeznań, federalnym oszczędzona
zostanie historia słoików a znając z góry odpowiedź, nieszczerze im przez chwilę
współczuł.
W odróżnieniu od większości wypowiadających się przed kamerami nadętych stróżów
prawa tylko Black niezmiennie twierdził, że bandytom na pewno nie udało się
jeszcze zbiec poza granicę stanu czy tym bardziej kraju, lecz jak z przekonaniem
twierdził, zaszyli się gdzieś w niedalekiej okolicy z zamiarem przeczekania
poszukiwań. Jednocześnie za ich ujęcie ustanowiono nagrodę w wysokości stu
tysięcy dolarów. Do Nowego Meksyku, niczym szarańcza zaczęli ściągać łapacze z
całego kraju.
W samym Albuquerque natomiast, nastroje mieszkańców zaczynały z wolna się
poprawiać. Działo się tak w miarę napływania pieniędzy z odszkodowań. Znajdująca
się w pobliżu banku podniszczona dzielnica zaczynała z wolna podnosić się z
upadku i od nowa prosperować odrabiając poniesione straty. Wraz z masowo
przyjeżdżającymi turystami w mieście pojawiły się pamiątkowe koszulki z napadu
na bank ze zdjęciami bandytów oraz kasety wideo z zarejestrowanym samym napadem
oraz całą policyjną akcją. Zadowolenia z istniejącej sytuacji już w ogóle nie
skrywali właściciele sklepów zrujnowanych wczorajszego dnia. Było tak, ponieważ
nie pamiętano takiego ruchu w interesie od czasów kiedy w czterdziestym siódmym
rozbił się pojazd w Roswell.
-Jeszcze parę dni a zawiąże się obywatelski komitet budowy naszego pomnika. -
stwierdził Bobby ze zdziwieniem.
-Tak? A co jest? - Theo uniósł głowę znad swojego garnka.
-Nigdy bym nie przypuszczał, że już na drugi dzień po takim kataklizmie, ci
ludzie będą się ponownie śmiać i cieszyć z życia.
-Optymizm człowieku.
-Co?
-Optymizm oraz wolna i nieskrępowana niczym przedsiębiorczość.
-Ameryka to jednak dziwny kraj. - stwierdził Bobby.
-Nie jesteś Amerykaninem? - zapytała nieoczekiwanie pani Madigan patrząc na
niego badawczo.
Jej stosunek do porywaczy bardzo zmienił się od wczoraj. Obecnie, kiedy już
wiedziała z telewizji, że nikt w banku nie został przez nich zabity jej uczucia
w stosunku do nich oscylowały w czymś pośrednim pomiędzy bardzo słabym
zainteresowaniem a nie tak sztywną jak na początku wrogą obojętnością i
niechęcią.
Obydwaj jednak solidarnie olewali ten fakt.
-Niby jestem. - odparł w jej stronę Bobby. - Tutaj się formalnie urodziłem i
wychowałem ale moi starzy przyjechali z Francji. Chyba nawet nielegalnie. Nie
wiem. Stare dzieje. Theo, ty draniu gotujesz tam zdechłego sępa? -
nieoczekiwanie zmienił temat.
-Kapusta i gulasz z puszki. - dobiegła go odpowiedź.
-Śmierdzi pewnie, aż w Meksyku?
-Już prawie gotowe.
Nie dane im było jednak nigdy poznać smaku przyrządzonej przez niego potrawy.
Życiowy trud, któremu Theo z zapałem poświęcił całe przedpołudnie w jednej
chwili poszedł na marne.
Nieoczekiwanie, bowiem padło kilka, jak się wkrótce okazało ostrzegawczych
strzałów z karabinu. Bobby, który na ich odgłos w tej samej chwili znalazł się
przy wejściu, poprzez szparę w plandece ostrożnie wyjrzał na zewnątrz.
Ujrzał tam koszmar jak ze złego snu. Ponad trzydzieści wozów policyjnych
manewrując w oddali ustawiało się blokując im wszystkie możliwe drogi ucieczki.
Także te tylko ewentualne. Jego uwagi nie uszło też całe mrowie nisko
pochylonych postaci w kamizelkach kuloodpornych gorączkowo zajmujących swoje
pozycje. Jakby tego wszystkiego było mało, zza pobliskich wzgórz wkrótce
wyprysnął rosnący z każdą chwilą coraz bardziej czarny śmigłowiec.
Panująca do niedawna cisza przeminęła bezpowrotnie. Śmigłowiec rycząc z turbin
błyskawicznie zbliżył się po to tylko, aby zawisnąć nieruchomo dokładnie ponad
ich kryjówką dając im tym samym do zrozumienia, że dokładnie zna położenie
miejsca w którym się ukryli. Głos z wielkich głośników umieszczonych na jego
bokach nie był głosem wesołym. Był to głos agenta Blacka.
-Wiemy, że tam jesteście! Mówi agent specjalny, Black! Wyłazić z łapami na
karku! Jesteście otoczeni! Poddajcie się bez numerów, to zapewnię wam uczciwy
proces! Macie na to moje słowo! Macie dwie minuty! Potem użyjemy gazu i wszystko
będzie was bolało!
Bobby odwrócił się do Theo. Ten stał jak skamieniały. W końcu poruszyły się jego
wargi.
-Jak do kurwy nędzy oni nas znaleźli? Jak, pytam?
-Sam chciałbym to wiedzieć.
-Co robimy?
-My? Słuchaj Theo, fajnie było ale się skończyło...
-Jak to?
-Spróbuję się wyrwać stąd.
-A ja?
-Ty zostajesz.
-Chcesz wiać? - Murzyn ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. - Otoczyli wszystko. -
zaraz dodał przerażonym szeptem.
-Wiem ale nie chcę wyjść z pudła jak już będę dobrze po czterdziestce. Wolę
dzisiaj zdechnąć tu jak lew niż przez resztę życia wegetować niczym szczur...
-Ćwiczyłeś takie gadki?
-Daj spokój. Mówię poważnie. W sumie trochę szkoda, że tak wyszło. Nasz skok
był jak najbardziej w porządku i mogło być naprawdę klawo...
-Dlaczego mam pozostać? - przerwał mu Theo nagłym, ostrym tonem.
-Z tobą jest zupełnie inna sprawa. Ty jesteś młody. Za jakieś siedem, osiem lat
wyjdziesz na wolność, jeśli będziesz w pudle grzeczny i... jakoś to będzie.
-Jak to, kurwa jakoś?
-No przecież z grubsza wiesz gdzie zakopałem szmal. Jak wyjdziesz i trochę go
poszukasz to go znajdziesz i jakoś się urządzisz. Znajdziesz sobie jakąś
pieprzoną, czarną laskę, ożenisz się, potem zrobisz jej całą kupę czarnych
dzieci i jeszcze przed trzydziestką jakoś tam ułożysz sobie życie. 
-Nie pierdol mi tu Bobby o takich tam. Zostawiasz mnie na lodzie? Teraz? Kiedy
razem przeszliśmy przez taki cyrk? To prawda, początkowo trochę srałem w gacie
tam w banku, przyznaję. No ale w końcu nabrałem do ciebie pełnego zaufania. Idę
z tobą...
-Przymknij się i posłuchaj mnie uważnie. To nie o żadne, pieprzone zaufanie
teraz chodzi.
-Nie? A niby o co?
-Obstawili wszystko. To się nigdy nam nie uda. Nigdy, rozumiesz?
-Tak myślisz?
-Są tu chyba wszyscy gliniarze z Nowego Meksyku...
-Co z tego?
-A to, że nie wiem czy jeszcze pamiętasz ale trochę namieszaliśmy wczoraj w
mieście. Możesz mi uwierzyć na słowo, gliniarze są tak wkurwieni, że nawet mowy
nie ma o tym, by się mieli z nami cackać. Pewnie marzą tylko o tym, abyśmy im
dali jakiś pretekst do użycia broni. Jakikolwiek. Jeśli, więc mi nadal ufasz to
zostaniesz, do cholery i to tyle.
-Ale...
-Zastanów się przez chwilę.
-Mam się zastanowić? - ten zapytał, po czym po sekundzie odparł. - Dobra.
Zastanowiłem się.
-I jak będzie?
-Idę z tobą.
-Oszalałeś, kurwa!
-Trzydzieści sekund! - przypomniał im się Black.
-A laska? Dzieciaki? Rodzina?
-Odpieprz się, dobra? Te sprawy to już dawno sobie przemyślałem. Dobrze
przemyślałem.
-Naprawdę?
-A co ty myślisz sobie, kurwa? Mam może całymi latami patrzeć jak ta twoja
laska żre i tyje niczym świnia? Jak na całą resztę swojego nędznego, tłustego
życia błyskawicznie przepoczwarza się w zrzędliwego potwora a dzieciaki nie
dość, że również puchną to w dodatku zaczynają jeszcze pieprzyć się i ćpać? Tego
mam chcieć, człowieku? Chyba cię...
-Mów wolniej, Theo. - Bobby usiłował nadążyć za potokiem słów padających z ust
Murzyna.
-A to był tylko ten optymistyczny wariant, człowieku!
-Optymistyczny?
-W tym drugim, zapewne płaciłbym alimenty grubej babie, która sypia ze
wszystkimi oprócz mnie. Teraz rozumiesz?
-Ale...
-Pierdolę to! Rozumiesz?
-Chyba tak, ponieważ ze mną jest zupełnie podobnie ale to i tak niczego nie
zmienia, ponieważ ty zostajesz, Theo.
-Nie zostaję.
-I na tym koniec dyskusji! Myślisz kurwa, że to głosowanie na zebraniu rady
parafialnej?
-Więc to tak?
-A tak.
-No to będziesz musiał szybko coś wymyślić ponieważ jadę z tobą.
Mówiąc to Theo błyskawicznie przykuł się kajdankami do drzwi thunderbirda.
Kluczyki od niechcenia wyrzucił gdzieś na zewnątrz. Uśmiechnął się złośliwie i
wyczekująco spojrzał na Bobbiego.
-Kurwa! - ten odparł wzruszając ramionami. - Jak tam sobie chcesz. Zdechniesz
młodo czarnuchu a na grobie napiszą ci, frajerek.
Następnie wyciągnął rewolwer należący do strażnika bankowego i przestrzelił
łańcuszek od kajdanek. Drugą ręką oderwał przewody od akumulatora i odrzucił je
daleko na bok. Gwałtownie opuścił pokrywę silnika i wskoczył za kierownicę.
Kiedy przekręcił kluczyk w stacyjce wnętrze kryjówki wypełnił niski, dudniący
odgłos równo pracującego silnika. Z dezaprobatą spojrzał na uśmiechniętą gębę
siedzącego już na siedzeniu obok Theo i odwrócił się do kobiety.
-Sama pani widzi.
-Zabiją was. - ta stwierdziła cicho.
-To bardzo możliwe. - odparł Bobby wduszając gaz do oporu. - Miło było poznać.
- dodał rzucając jej nóż aby uwolniła swoje nogi z więzów.
Silnik zawył na maksymalnych obrotach. W tej samej chwili thunderbird wyprysnął
z kryjówki na wstecznym biegu. Łopocząc przez chwilę owiniętą wokół bagażnika
plandeką z rykiem zbliżał się do stojących w ciasnym szeregu radiowozów. Podczas
jednego z podskoków na piaszczystym pagórku, plandeka uwolniła się i uleciała na
bok.
Element zaskoczenia, co z przykrością odkryli, nie trwał nawet dwóch, pełnych
sekund. Wpierw rozległy się pojedyncze strzały, by już po krótkiej chwili
przerodzić się w prawdziwą kanonadę. Niemal w jednej sekundzie rozprysły się
wszystkie szyby zasypując ich gradem szklanych odłamków. Czas jakby zwolnił swój
bieg. Kule gwizdały bezustannie. Nie wyrządzały im na razie żadnej krzywdy,
ponieważ obydwaj byli pochyleni tak nisko, jak tylko było to możliwe. Nie można
było tego jednak powiedzieć o samochodzie. Bagażnik nieprzerwanie trafiany
setkami kul naraz, iskrzył się niczym strój brazylijskiej tancerki samby podczas
karnawału. W końcu, po kilku długich sekundach jego tak bardzo znienawidzona
przez żonę burmistrza pokrywa, odpadła trafiona w zaczepy, po czym ze świstem
przeleciała zaledwie kilka cali ponad ich głowami. Wtedy Bobby wychylił się na
chwilę, by zaryzykować szybkie spojrzenie ponad oparciem fotela do tyłu. Pomimo
podskoków z całych sił starał się wycelować kufer thunderbirda w ciasną lukę
pomiędzy dwoma radiowozami. Ustawił najdokładniej jak potrafił kierownicę i na
powrót nisko się pochylił.
Udało się. Huk zderzenia zagłuszył na krótką chwilę odgłosy strzelaniny. Siła
rozpędzonego maksymalnie thunderbirda odrzuciła obydwa uderzone wozy policyjne
daleko na boki. Po chwili jeden z nich się zapalił. Wóz Bobbiego, natomiast
rycząc wściekle z powodu pourywanych przy zderzeniu tłumików wydostał się na
zewnątrz policyjnego pierścienia. Bobby z całej siły zaciągnął hamulec ręczny
skręcając przy tym kierownicą do samego końca w lewo. Wóz zarzucił. Jeszcze w
czasie trwania obrotu zwolnił hamulec i natychmiast po tym wrzucając bieg
wyprostował kierownicę. Thunderbird nie zwalniając płynnie skoczył do przodu
powiększając za sobą i tak już olbrzymią chmurę kurzu, którą wzbiły jego
poprzednie manewry. 
-Jak to zrobiłeś, człowieku? - Theo z niedowierzaniem przyglądał się ginącej z
tyłu obławie.
-Trochę go podrasowałem w warsztacie! Ale nie ciesz się! To i tak niewiele nam
pomoże!
-Dlaczego?
-Mają nowsze wozy! One też są podrasowane. No i śmigłowiec! Za chwilę nas
dopadną! - wyjaśnił mu rzeczowo.
Tak też stało się w istocie. Już po kilkunastu sekundach śmigłowiec ponownie
pojawił się tuż ponad nimi. Następnie zniżając się co chwilę, bezustannie
zmuszał ich do zjeżdżania z ubitej drogi na piaszczyste pobocze. Stracony przez
to czas pozwolił wozom policyjnym w ciągu zaledwie kilku minut ponownie ich
dogonić. Kiedy to się stało pościg trzymał się kilkadziesiąt jardów w tyle
utrzymując stały odstęp od uciekinierów. Strzały jednak już nie padały.
-Dlaczego psy nie strzelają? - zastanawiał się Theo.
-Musieli zmienić taktykę! Też jestem ciekaw, co nowego knują!
Podczas kiedy Bobby zastanawiał się nad tym, śmigłowiec po raz kolejny ich
wyprzedził. Tym razem poleciał nieco dalej do przodu. Coś połyskując w słońcu
metalicznie wypadło z niego po to, by upaść tuż przed samą maską thunderbirda.
Chociaż Bobby w tej samej chwili wdusił hamulec, było już za późno. Opony z
hukiem eksplodowały po zetknięciu się z kolczatką. Przed utratą równowagi
uratowało ich jedynie to, że wszystkie pękły niemal jednocześnie. Wozem przez
moment jedynie nieco mocniej zachwiało. Po odzyskaniu równowagi ponownie więc
zwiększył gaz do oporu sunąc dalej na samych tylko felgach.
-Co teraz będzie, człowieku?
-Dopóki jedziemy po ubitej ziemi jest ok! Kiedy zacznie się asfalt, to będzie
nasz koniec! - odparł Bobby przekrzykując ogłuszający huk wirnika ponad głową.
Z narastającą świadomością przegranej jechali dalej w ponurym milczeniu. Bobby,
który nadal zastanawiał się dlaczego gliniarze mając ich jak na widelcu, nie
strzelają, doszedł do wniosku, że z jakiś sobie tylko znanych względów pragną
dostać ich za wszelką cenę żywcem. Nie mógł tego zrozumieć tym bardziej, że w
chwili obecnej nawet nie mieli ze sobą żony burmistrza. Gdyby pani Madigan była
z nimi, to mogłoby tłumaczyć tę nagłą zmianę w zachowaniu stróżów prawa. Było
jednak inaczej.
Theo tymczasem przechodził niezwykle głębokie przemiany wewnętrzne. Początkowo
jak zwykle był śmiertelnie przerażony. Jednak w miarę jak stres narastał i
wreszcie osiągnął swoje apogeum a jego naczynia krwionośne, ledwie już nadążały
z rozprowadzaniem adrenaliny po organizmie, w pewnej chwili ze zdumieniem
stwierdził, że obecnie już wcale się nie boi. Teraz siedział całkowicie
wyprostowany i spokojnie palił papierosa. Był całkowicie pochłonięty obserwacją
swoich palców, które na przemian wkładał i wyciągał w liczne otwory po kulach
widniejące w desce rozdzielczej.
Po kilku minutach milczącej, nerwowej jazdy na horyzoncie pojawiła się
przecinająca pustynię w poprzek sylwetka pociągu towarowego. Pociąg jechał na
zachód w stronę Los Angeles. Podczas gdy Bobby zastanawiał się czy zdążą
przekroczyć tory kolejowe przed pociągiem Theo szarpnął go za ramię i
wykrzyknął.
-Mam myśl!
-Nie mów!
-Kiedy dotrzemy do przejazdu, wjedź na tory! - Murzyn wskazał ręką przed
siebie.
-Co takiego?
-Słyszałeś! Damy nogę po szynach!
-Pieprzysz! Połamiemy zawieszenie, utkniemy bezradnie na nasypie albo się w
ogóle zawiesimy!
-Nieprawda! Zaufaj mi, Bobby!
-Zaufać? Tobie?
-Już kiedyś to robiłem.
-Pierdolisz?
-Naprawdę!
-No, sam nie wiem?
-Bobby, po prostu wjedź na te, cholerne tory! Ok?
-Do diabła tam! Dobra! W końcu, cóż mamy jeszcze do stracenia? Zabawa wkrótce i
tak się zakończy! - Bobby po krótkim namyśle przyznał wspólnikowi rację.
-No właśnie! - ten westchnął z ulgą.
Odległość, jaka pozostała do przejazdu malała już wyraźnie w oczach. Zagadkę
dnia nadal stanowiło pytanie czy zdążą tam dotrzeć przed pociągiem. Kiedy się
jeszcze nieco bardziej zbliżyli do przejazdu Bobby ocenił, że małe szanse były
co prawda, lecz jeśli nie uda im się tego zrobić za pierwszym razem, już nie
będzie szansy numer dwa. Sam pociąg był długi na przynajmniej milę. Zestaw
cystern i wagonów towarowych ciągnięty przez trzy olbrzymie lokomotywy wlókł się
niemiłosiernie wolno. Zbyt wolno. Czekając aż przejedzie z pewnością już dawno
byliby skuci niczym wieprzki wewnątrz wozu policyjnego oraz zapoznani z
przysługującymi im prawami, zanim to stalowe monstrum skończyłoby przetaczać się
przez przejazd.
Będąc jakieś sto jardów przed przejazdem Bobby puścił całkowicie gaz. Hamując
jedynie silnikiem zaczął z wolna wytracać prędkość. Pomimo jego rozpaczliwych
wysiłków, brak opon bardzo dawał się we znaki. Thunderbird zarzucił silnie kilka
razy na boki, zanim ślizgając się w końcu z trudem się zatrzymał. Bobby
odetchnął z ulgą. Ostrożnie zwiększył gaz wjeżdżając na torowisko. Gorączkowo
manewrował kierownicą usiłując już za pierwszym razem trafić kołami na szyny
mając przy tym głęboką nadzieję, że rozstaw kół okaże się przy tym odpowiedni.
Śmigłowiec bez przerwy wisiał ponad nimi obserwując wszystkie ich nerwowe
poczynania. Obydwaj byli jednak tak pochłonięci manewrowaniem, że przestali już
na niego zwracać jakąkolwiek uwagę.
Theo, odwrócony do tyłu z napięciem obserwował rosnący w oczach stalowy pysk
pierwszej lokomotywy. Zaciśniętymi do białości rękoma ściskał plecak z częścią
swojej forsy. Pociąg tymczasem nadal zbliżał się nieubłaganie. Kiedy Theo mógł
już policzyć poszczególne nity jego stalowego poszycia, nie wytrzymał.
-No dalej Bobby, na miłość boską!
-Mam! Niech to szlag! Już jedziemy! - wduszając pedał gazu ten odparł nerwowo
ocierając pot z czoła.
Koła thunderbirda sypiąc iskrami obracały się jednak w miejscu.
Maszynista ciekaw, co się dzieje wychylił się na zewnątrz. Kiedy dostrzegł ich
wóz blokujący przejazd to co prawda, ani myślał się zatrzymać ale uruchomić
klakson, to zupełnie inna sprawa.
Theo przez dłuższą chwilę odniósł wrażenie, że fala dźwiękowa urywa mu głowę.
Chyba tylko cud sprawił, że się nie rozpękła.
-To skurwysyn! - biadoląc zawył łapiąc się za uszy kiedy już przeminął grom.
Bobby wcisnął hamulec i spróbował ponownie. Tym razem nieco delikatniej
zwiększał gaz. Wóz wpierw nieznacznie a po chwili coraz bardziej zaczął wreszcie
nabierać prędkości. Wówczas odwrócił się na chwilę i z zaskoczeniem stwierdził,
że pociąg wcale nie jedzie tak wolno jak to wcześniej mu się wydawało. Nieomal
już czując na swych plecach ciężar zderzaka pierwszej lokomotywy z najwyższym
trudem opanował uczucie paniki oraz przemożną chęć zwiększenia prędkości poprzez
gwałtownie dodanie gazu. Drżącą nogą jedynie odrobinę nieco bardziej go
przydepnął. Odległość, jaka ich dzieliła od lokomotywy wreszcie zaczęła się z
wolna zwiększać.
Kiedy po minucie zostawili pociąg już daleko w tyle zapytał wspólnika otwierając
sobie z ulgą puszkę piwa.
-Kiedy ty na Boga robiłeś takie rzeczy, Theo?
-Eeeee? - ten wrzasnął w odpowiedzi, nadal wiercąc sobie małym palcem w uchu.
Bobby jedną ręką przechylił jego głowę na bok po czym wlał mu do ucha odrobinę
piwa. Ten, kiedy tylko je wytrząsnął ponownie odzyskał utracony słuch.
-Kiedy ty robiłeś takie rzeczy? - Bobby zapytał go ponownie.
-No... tak właściwie... to nie robiłem!
-Nie?
-Widziałem na jakimś filmie! Chyba z Bondem...
-Ty skur... - Bobby chwycił go za gardło.
-Ale się udało, nie? - Theo radośnie uśmiechnięty rozcierał swoją szyję.
-Lepiej nic już nie mów!
Wozy policyjne gnały za nimi po obydwu stronach stromego nasypu kolejowego.
Rozpaczliwie starały się dotrzymać im tempa na nierównym, pełnym wydm i pagórków
terenie. Co chwilę któryś z nich wyskakiwał na wybojach wysoko w górę.
Bobby z niechęcią odrzucił w ich stronę pustą puszkę. Theo, natomiast pozdrowił
ich przyjaźnie wyciągniętym palcem. Śmigłowiec nieustannie trzymał się
kilkanaście jardów ponad nimi.
-Ciekawe co teraz wykombinują? - zastanawiał się Theo.
-O nich bym się nie martwił! - ponurym tonem oświadczył Bobby stukając palcem w
tablicę przyrządów.
Wskaźnik poziomu informował, że zostało im jedynie tyle paliwa, co w rezerwie.
-Kurwa!
-No właśnie!
-I co teraz?
-Za trzydzieści, trzydzieści pięć mil staniemy! Oni chyba właśnie na to od
samego początku czekają!
-Skąd mogą wiedzieć ile nam zostało paliwa?
-Przez lornetkę! - Bobby wskazał oczami śmigłowiec. - Pewnie już dawno zwrócili
na to uwagę!
-Skoro tak twierdzisz!
-To wyjaśniałoby nareszcie, dlaczego przestali do nas strzelać! Skoro z jakiś
tam względów pragną dostać nas żywcem to po jaką cholerę mają nas gonić na
złamanie karku albo ryzykować kolizję? Wystarczy przecież, że będą w pobliżu
kiedy nam skończy się benzyna!
-Chyba masz rację!
-Na pewno mam!
-To dlaczego nie zatankowałeś do pełna?
-Zatankowałem kurwa, ale ten koszmarny korek, droga do kryjówki i ta cała noc
kiedy silnik chodził sobie na wolnych obrotach zrobiły swoje!
-A po jaką cholerę on chodził?
-Chciałem chociaż trochę doładować akumulator! Przecież lodówka i telewizor
zapierdalały na okrągło!
-To prawda!
-Wiem, że to prawda!
-Więc co będzie teraz?
-Właśnie zastanawiam się!
-Wiesz Bobby, wydaje mi się, że nasza ucieczka na pełnym gazie również zżarła
całkiem sporo paliwa!
-Theo, czy chcesz mnie dobić?
-Skądże!
-To przestań w kółko gadać o paliwie!
-Wydawało mi się...
-Co takiego, ci się wydawało?
-Że jeśli na spokojnie omówimy problem...
-To co wtedy? Czy od pustego gadania przybędzie nam paliwa? A tak w ogóle to
jeśli jeszcze pamiętasz mieliśmy mieć cadillaca! Z jego zbiornikiem nie byłoby
rozmowy!
-Racja! W takim razie trzeba szybko coś wymyślić!
-Wiem o tym! Jadę przecież najekonomiczniej jak się tylko da! Zamiast tyle
gadać lepiej posprawdzaj sobie wiązania w kamaszach! Coś mi mówi, że wkrótce
czeka nas ostra przebieżka na przełaj!
Tymczasem okolica nieznacznie się zmieniała. Z upływem czasu pojawiało się coraz
więcej roślinności a monotonny, pustynny krajobraz ustępował coraz to wyższym
skalnym rumowiskom. Marzeniem Bobbiego było dotarcie do widocznych już na
horyzoncie gór. Jednak biorąc pod uwagę odległość jaka ich jeszcze od nich
dzieliła, było to tylko i wyłącznie marzenie.
Los jednak zdawał się im w dalszym ciągu sprzyjać. Jadąc torami, wkrótce bowiem
przekroczyli stalowy most rozpięty wysoko ponad wyschniętym o tej porze roku
potokiem, czego nie udało się dokonać ścigającym ich radiowozom. Policjanci, aby
móc kontynuować pościg zmuszeni byli cofnąć się o prawie dwie mile z powrotem w
miejsce, gdzie nasyp kolejowy nie wznosił się tak stromo i tym samym umożliwiał
im wjechanie w ślad za nimi na torowisko. Stracili przez to tyle czasu, że
chwilowo przestali już posiadać jakąkolwiek możliwość wpływania na bieg dalszych
zdarzeń. Jednak, kiedy w końcu zawrócili uparcie podążali jadąc ich tropem po
szynach. Śmigłowiec natomiast niezmordowanie krążył ponad nimi. Ten, w
przeciwieństwie do nich zdawał się posiadać niewyczerpane zapasy paliwa.
Wylatywał bowiem sobie beztrosko to tu, to tam ani na chwilę jednak, nie tracąc
przy tym uciekinierów z pola widzenia.
-No dobra, Theo! Przygotuj się!
-Co jest?
-Dajemy nogę tam! - Bobby wskazał wzrokiem zbliżający się z przeciwka tunel.
-Tam?
-Tak. Tam!
-Jak chcesz to zrobić?
-Do tunelu nie wlecą za nami, więc jak tylko stracą nas z oczu, natychmiast
wyskakujemy!
-Czyli, że jak? - Theo nadal nie pojmował.
-Thunderbird pojedzie dalej sam! Jednym słowem, wpuścimy ich w maliny!
-Myślisz, że to się uda?
-Musi!
* * *
Układając pospiesznie w myślach plan uwolnienia się od prześladowców, Bobby miał
głęboką nadzieję, że i tym razem uda im się jakoś wywinąć stróżom prawa.
Jednak myśli kłębiące się w głowie pilotującego śmigłowiec Blacka, biegły
podobnym jak jego torem. Ten, bowiem odczekał zaledwie jedną, krótką chwilę, aż
thunderbird na dobre zniknie wewnątrz góry po czym natychmiast wylądował w
pobliżu torowiska.
-Co robisz, Black? Zwieją nam! - stwierdził zdumionym głosem Frank ledwie
maszyna dotknęła płozami ziemi.
-To niezłe cwaniaki, Frank. A poza tym, oni już nie mają zbyt wiele paliwa.
-Co z tego?
-Gdybym był na ich miejscu, to właśnie tutaj spróbowałbym się urwać. - agent
wskazał ręką na ciemny wlot tunelu.
-Co zatem proponujesz?
-Z mapy wynika, że tunel ma prawie dwie mile długości. Mamy więc parę minut
czasu. Bierz latarki, zapasową amunicję oraz karabiny maszynowe. Jak tylko dotrą
tutaj wreszcie te baranki szeryfa, całą grupą wyruszycie na drugą stronę.
Pieszo, rozumiesz?
-Dobra.
-Ty dowodzisz.
-Dobra.
-W tunelu Frank miej bez przerwy oczy szeroko otwarte i niczego w nim nie
przegap. Niczego. Pamiętaj, że to są nieliche spryciarze.
-W porządku. A ty?
-Odetnę im drogę po drugiej stronie.
-Taki plan to rozumiem. - z ulgą odparł Frank bezceremonialnie wyrzucając na
torowisko skrzynkę z amunicją.
-Przez cały czas będziemy w kontakcie radiowym. - Black podał partnerowi
krótkofalówkę. - Są w pułapce. Nareszcie popełnili błąd. - dodał zadowolony.
-Całkiem nieźle, Black. - z uznaniem rzucił Frank. - Nareszcie kombinujesz jak
za dawnych, dobrych czasów.
-No to może mały zakładzik przy okazji, co? - agent zapytał go z nadzieją
pomagając partnerowi przy wyładunku sprzętu.
-Oszalałeś? Tym razem nie postawiłbym na nich nawet guzika.
-Przecież to amatorzy.
-I co z tego?
-Mają fart. - Black przypomniał mu złośliwym tonem. 
Na twarzy Franka z wolna zaczynało malować się wahanie. Black kując żelazo póki
gorące postukał palcem w zegarek.
-Nie ma czasu do namysłu, Frank.
-Dobra, niech stracę. Stawiam piątkę. - ten w odpowiedzi stwierdził bez
większego jednak przekonania. - Dam ci się odegrać. - zaraz dodał jeszcze
bardziej kwaśno.
Black z chytrą miną zatarł ręce i z powrotem wskoczył do śmigłowca. Kiedy tylko
wzniósł się już w powietrze, nabierając wysokości gwałtownie zwiększył obroty
turbiny.
Pół minuty później był już po drugiej stronie tunelu. W pierwszej chwili
zamierzał posadzić maszynę wprost na torowisku. Chciał w ten sposób, ostatecznie
i nieodwołalnie zablokować zbiegom wyjazd. Widząc jednak oczami wyobraźni
dyrektora dostającego szału na wieść o zniszczeniu śmigłowca, szybko zmienił
plan. Po tym co ci dwaj wyprawili w Albuquerque nie wątpił nawet przez chwilę,
że nie zawahają się przed staranowaniem stojącego im na drodze do wolności
śmigłowca. A ponieważ nie znał żadnego gońca samobójcy, przez którego mógłby
przekazać do gabinetu grozy wieści o kolejnych szkodach, chcąc nie chcąc
wylądował obok torowiska. Następnie nie gasząc silnika wyskoczył z maszyny i
szybko pobiegł kilkadziesiąt jardów w głąb tunelu. Kiedy uznał, że jest już
wystarczająco cicho przyklęknął i przyłożył ucho do szyny. Wóz zbiegów
nadjeżdżał. Zadowolony biegiem powrócił do kabiny. Poderwał maszynę kilkanaście
stóp do góry gdzie zawisł w nieruchomym, drapieżnym oczekiwaniu.
Po dwóch minutach oczekiwania thunderbird wyjechał z tunelu.
-Ha. Podnieśliśmy sobie daszek, co? - rzucił sam do siebie nieco tym faktem
zaskoczony. - Zaraz się zobaczy czy tacy z was spryciarze jak się tylko wam
wydaje. - dodał od niechcenia obniżając maszynę na tyle, aby można było zajrzeć
do wnętrza wozu z poziomu jego bocznych okien.
Rozkładany dach thunderbirda był obecnie podniesiony i chociaż tkanina była
niemiłosiernie podziurawiona a miejscami nawet powiewała w żałosnych strzępach,
to nie można było patrząc z góry jednoznacznie stwierdzić czy ktoś w środku
jest, czy nie. Niemal ocierając się płozami o kamieniste podłoże, Black poleciał
z wolna za nim. W chwilę później dogonił go. Kiedy tylko śmigłowiec zrównał się
z jadącym nieco z przodu pojazdem, Black ponownie zajrzał do jego wnętrza.
Stwierdził, że jest puste. Właśnie takiej możliwości się spodziewał. Aby jednak
uzyskać całkowitą pewność chwycił jedną ręką karabin i starannie mierząc
opróżnił cały magazynek w bok jadącego torowiskiem auta.
Drzwiczki od strony kierowcy wpierw zadygotały, by w końcu koziołkując
ostatecznie odpaść z brzękiem na pobocze. Teraz Black wyraźnie dostrzegł, że
pedał gazu zablokowano za pomocą wetkniętych pomiędzy niego a fotel kierowcy
wycieraczek przedniej szyby. Zadowolony, natychmiast zawrócił maszynę z
powrotem. Wylądował nieopodal wjazdu do tunelu. Biorąc ze sobą cztery zapasowe
magazynki wysiadł ze śmigłowca z karabinem. Wzrokiem sokoła uważnie zlustrował
najbliższą okolicę. Po chwili rozważnej analizy wykluczył jakąkolwiek możliwość
ucieczki zbiegów w czasie, kiedy zajęty był "sprawdzaniem" thunderbirda. Okolica
była na to zbyt otwarta i rozległa. Nikt nie zdołałby w tak krótkim czasie
niepostrzeżenie ulotnić się z tunelu. Coraz bardziej uśmiechnięty wydobył
krótkofalówkę i połączył się z partnerem.
-Frank, tu Black. Jak mnie słyszysz? Odbiór.
-W porządku. Słyszę cię czysto i wyraźnie. Odbiór.
-Tak jak się spodziewaliśmy nie było ich w środku. Odbiór.
-Jesteś tego pewien? Odbiór.
-Tak. Siedzą jak szczury wewnątrz tunelu. Bądźcie, zatem ostrożni i miejcie na
wszystko oko. Odbiór.
-Zrozumiałem. Są w tunelu. Właśnie ruszyliśmy w drogę. Odbiór.
-Zrozumiałem. Odbiór.
-Black, zaczekaj na nas na zewnątrz i nie kręć się na Boga po tunelu. Odbiór.
-Dlaczego? Odbiór.
-Nie chcemy cię postrzelić. Jest trochę ciemno a chłopcy szeryfa są już
naprawdę tym wszystkim wkurwieni. Są źli jak jasna cholera. Bez przerwy swędzą
ich paluchy i bez zadawania pytań walą do wszystkiego co się rusza. Odbiór.
-Zrozumiałem. Nie wchodzę do tunelu. Aha Frank, wyślij też kogoś z powrotem, by
zatrzymał ten cholerny pociąg zanim nadjedzie i przerobi was na marmoladę.
Odbiór.
-Już dawno to zrobiłem. Coś jeszcze? Odbiór.
-To wszystko. Bez odbioru.
* * *
Słońce powoli kończyło swój codzienny wysiłek i z wolna opadało chowając się za
wzgórza. Agent specjalny Black nie po to jednak leżał skulony w niewygodnej
pozycji za osłoną kamienistego nasypu od prawie dwóch godzin, aby podziwiać jego
zachód. Leżał zdenerwowany do granic możliwości i co chwilę spoglądał
niecierpliwie na zegarek. Do zapadnięcia zmierzchu pozostała, bowiem już co
najwyżej godzina a Frank ze swoimi ludźmi mógł pojawić się w każdej chwili,
wypłaszając zwierzynę wprost na niego. Do chwili obecnej łączył się z nim
kilkakrotnie, lecz jak dotąd chłopcy przeczesujący tunel niczego podejrzanego w
nim nie odnaleźli. Leżąc w ukryciu, od jakiegoś kwadransa w ogóle już nie
odrywał oka od przyrządów celowniczych swego karabinu.
Głos jaki nagle dobiegł go z tunelu sprawił, że nieomal pociągnął za spust.
-Black to my! Nie strzelaj! Jesteś tam?
Agent z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, zanim zdążył cokolwiek
odpowiedzieć ujrzał jak Frank na czele ponad czterdziestoosobowej grupy
policjantów wychodzi z wnętrza tunelu i mrużąc oczy rozgląda się po całej
okolicy. Natychmiast poderwał się z ziemi. Błyskawicznie podbiegł do niego w
kilkunastu długich susach.
-Gdzie do licha oni są!? - krzyczał z wściekłym wyrazem twarzy stojąc pół stopy
od niego.
-Skąd mam to wiedzieć, do diabła?
-Przegapiliście ich!
-Niczego nie przegapiliśmy, kurwa! Za kogo nas uważasz?
-Jesteś tego pewien? - zapytał Black nieco już spokojniejszym tonem.
Widać było, że tylko z najwyższym trudem jeszcze jakoś panuje nad sobą.
-Absolutnie. Było od cholery pomieszczeń technicznych co kawałek. Po kolei
musieliśmy się do nich włamywać, by je sprawdzić i mieć całkowitą pewność.
-I...?
-Jeśli nie liczyć paru grzechotników oraz szczurów niczego w nich nie było.
-Były też nietoperze. - przypomniał sobie szeryf.
Black spojrzał pogodnie na niego. Chciał coś powiedzieć szeryfowi, lecz
rozmyślił się i rzucił w stronę Franka.
-Przecież nie rozpłynęli się w powietrzu.
-Sam już nie wiem?
-Musi być przecież jakieś wyjaśnienie, kurwa.
-Może... ty się zagapiłeś?
Spojrzeniem jakim w odpowiedzi Black obrzucił Franka można byłoby rozniecić
niewielki pożarek na prerii. Ten nie spłonął na miejscu chyba tylko dlatego, że
na przestrzeni kilku lat współpracy z Blackiem, zdołał już nabyć czegoś w
rodzaju odporności na jego spojrzenie.
Zapanowała pełna napięcia cisza. Szeryf, który miał właśnie napomknąć Blackowi,
że jednemu z jego ludzi, którego w tunelu ukąsił grzechotnik przydałby się
natychmiastowy transport do szpitala, pod wpływem jego spojrzenia zamknął się i
nieśmiało spuścił głowę.
Po niecałej minucie Black pierwszy zrozumiał. Zrozumiał, że bezpowrotnie utracił
pięć dolarów. Z wściekłością ścisnął karabin nieświadomie przy tym wyginając
jego lufę w drugą stronę. Potem ponownie opanował się. Stanął w rozkroku,
głęboko nabrał powietrza, uniósł głowę ku niebu i zaryczał aż zadrgało
powietrze.
-SKURWYSYNY!!!
* * *
-Theo! Do diabła, słyszysz mnie!? - Bobby wrzasnął po raz kolejny starając się
przekrzyczeć głośną pracę zdezelowanego silnika.
Po wizycie śmigłowca odczekał kilka minut, po czym kiedy ten już odleciał na
dobre, ponownie spróbował się wydostać. Bezskutecznie. Po kilku kolejnych,
równie bezowocnych próbach stwierdził, że przyczyną jest to, iż w ogóle nie może
poruszać swoją lewą nogą. Wtedy ostatecznie dał za wygraną i przestał się
szamotać. Jego lewa noga z powodu nie najwygodniejszej pozycji wpierw mocno
zdrętwiała tak, że później kiedy padły strzały odczuł w niej jedynie coś jakby
delikatne szarpnięcie. Było krótkie i w zasadzie bezbolesne stąd jego obecna
niepewność. Niewygodna pozycja w jakiej ciągle tkwił nie pozwalała mu sprawdzić
przyczyny niepokoju. Ponowił więc wołanie jeszcze raz, tylko dużo głośniej.
-Theo! Żyjesz draniu?
-Pewnie że żyję. - tym razem dobiegła go ściszona silnikiem odpowiedź.
-No to wyłaź, do cholery i pomóż mi się stąd wydostać! Chyba oberwałem!
Theo odgarnął ręką pokaźny stos narzędzi, podziurawione koło zapasowe oraz
resztki samochodowego dywanika, którymi to zasłonił się leżąc w schowku na
składany dach thundrebirda. Jego pozycja tuż za oparciami tylnych foteli także
nie należała do najwygodniejszych. Ze względu na oderwaną pokrywę bagażnika jego
jedynym schronieniem przed wzrokiem ludzi ze śmigłowca była niewielka przestrzeń
znajdująca się tuż pod tylną półką. W miejscu, gdzie niegdyś kończyła się tylna
szyba. Z niemałym trudem wygramolił się stamtąd. Następnie, niezdarnie
przedostał się na sam środek bagażnika. Wpierw rozmasował zdrętwiałe kończyny a
kiedy na nowo poczuł w nich władzę, przeskoczył ponad oparciami do wnętrza wozu.
Na chwilę zaplątał się przy tym w poszarpaną tkaninę. Rozdzierając ją do końca
uwolnił się wreszcie i pomógł następnie wydostać się Bobbiemu.
Ten leżał na dobre zaklinowany pomiędzy podłogą a tylnymi siedzeniami. Jego
pozycja była jeszcze bardziej niewygodna. Theo wpierw odrzucił koc, który go
okrywał. Później chwytając go silnie pod ramiona z wysiłkiem poderwał jego ciało
w górę. Kiedy już ułożył go wygodniej na tylnych siedzeniach obydwaj zauważyli,
że cała lewa nogawka levisów Bobbiego od kolana w dół nabrała brunatnej,
nieciekawej barwy.
-Kurwa, człowieku ale gnój. - posępnie stwierdził Theo.
-Zobaczymy najpierw jak to wygląda pod spodem. Być może nie jest aż tak źle.
Theo ostrożnie podciągnął jego nogawkę w górę. Jedną ręką sięgnął też po
apteczkę samochodową, która przestrzelona kilka razy obecnie leżała pośród
innych przedmiotów w nieładzie na podłodze.
Rana była spora. Kula przeszła przez nogę Bobbiego na wylot. W zgięciu tuż
poniżej kolana widniały dwa świadczące o tym niewielkie otwory w których z wolna
pulsowała krew. Kula nie ruszając kości zahaczyła jednak o jedno ze ścięgien
omal go nie zrywając. W miarę jak do nóg Bobbiego powracało krążenie, wrócił a
raczej pojawił się także ból oraz intensywne krwawienie. Wspólnymi siłami
niezdarnie obmyli ranę i nie żałując bandaża założyli prowizoryczny, gigantyczny
opatrunek. Kiedy skończyli usiedli wyczerpani i sięgnęli łapczywie po ostatnie
puszki z piwem.
W tej samej chwili silnik thunderbirda zakrztusił się i po krótkich konwulsjach
ostatecznie przerwał pracę. Skończyło się paliwo. Nagła cisza wręcz dzwoniła w
uszach. Wóz sunął dalej korzystając jeszcze tylko z niewielkiego spadku terenu.
Jednak z każdą chwilą w widoczny sposób coraz bardziej zwalniał.
-No to mamy przystanek końcowy. - stwierdził Theo.
-Na to wygląda.
-Będziesz mógł iść?
-Pewnie.
-To dobrze bo już myślałem, że trzeba cię będzie dobić.
-Zaciągnij ręczny, Theo.
Murzyn pociągnął dźwignię i wóz ze zgrzytem stanął. Wydostali się na zewnątrz i
stanęli na nasypie kolejowym obok niego. Dokończyli piwo odrzucając puste puszki
w krzaki.
-Zanim sprawdzą tunel będzie ciemno. - odezwał się Bobby. - Do tego czasu
musimy być już gdzieś daleko stąd. Zyskaliśmy kilka godzin, wspólniku.
-I całą noc. - uzupełnił Theo.
-Słusznie. Gdyby nie ta cholerna noga skakałbym z radości.
-Jesteś wielki, Bobby. Znowu ich wykołowałeś. Nawet gdybym miał cię osobiście
nieść na mych biednych, czarnych plecach to obiecuję ci, że do rana będziemy
daleko stąd. Masz na to moje słowo.
-No to w drogę.
Zanim zeszli z nasypu Theo zwolnił hamulec. Patrzyli przez chwilę jak
straszliwie podziurawiony thunderbird nabiera niewielkiego rozpędu i zsuwa się
ospale w dół zbocza. 
-O ile sam nie wyskoczy na zakręcie z szyn, rano będą się nieźle szamotać po
całej okolicy zanim odkryją miejsce, w którym wysiedliśmy.
Bobbiego w tej chwili nie za bardzo interesowały jutrzejsze problemy ludzi z
FBI. 
-Idziemy w drugą stronę. - zadecydował.
Miał zamiar odnaleźć strumień, który widział jakąś milę wcześniej. Dobrze
wiedział, że człowiek może nie jeść parę dni, lecz pragnienie potrafi sprawnie
wykończyć największego nawet twardziela i to w niecałą dobę.
Theo przecierając przez zarośla szlak ruszył przodem. Bobby podpierając się
znalezionym kawałkiem gałęzi kuśtykał tuż za nim. Noga bolała go jak wszyscy
diabli. Droga dopiero się rozpoczęła a on już na jej początku łapczywie zjadł
cały zapas tabletek przeciwbólowych jaki znalazł w wozie. Wolał nawet nie myśleć
o tym, co będzie potem.
Do strumienia dotarli kiedy było już po zmroku. Zachłannie ugasili w nim
pragnienie i po krótkim odpoczynku wyruszyli w dół koryta.
Po dwóch, kolejnych godzinach nieprzerwanego marszu dostrzegli w oddali jasny
blask palącego się ogniska. Ostrożnie, by nie zdradzić swojej obecności zakradli
się bliżej. Wyglądając spoza gęstych krzaków niebawem dostrzegli dwóch turystów
siedzących przed ogniskiem z piwem w dłoniach. Do ich nozdrzy doleciał też
intensywny zapach smażonej ryby. Przełknęli ślinę i szeptem ustalili plan
działania.
Trzymając broń wycelowaną w turystów jednocześnie wyskoczyli z ukrycia. Na ich
widok człowiek z rudą brodą poderwał się gwałtownie.
-Co jest?
-Zachowaj spokój, człowieku to nikomu nic złego się nie stanie. - unosząc broń
na wysokość jego głowy Theo natychmiast osadził go nieruchomo w miejscu.
-Hej, spokojnie! - odparł brodacz. - Nie mamy broni. Jeśli chcecie naszego
piwa, proszę bardzo. Miejsca również mamy dosyć. - dodał wskazując zapraszającym
gestem zwalony pień na którym jeszcze do niedawna siedział.
Bobby zdążył już podskakując na jednej nodze dołączyć do wspólnika.
-Zamknij się przyjacielu. Theo, sprawdź ich.
-Czyżbym słyszał nowojorski akcent? Hej! Już mówiłem, że nie mamy broni! -
brodacz głośno protestował, kiedy Theo bezceremonialnie obmacywał go.
-Może tak, może nie. - odparł Bobby. - Nie twoja sprawa.
-Jesteś zatem daleko od domu, chłopcze.
Jasne się stało że brodacz ma już całkiem nieźle w czubie. Bobby nie zamierzał
kontynuować tej rozmowy. Obydwaj byli już całkowicie wyczerpani marszem i nie
mieli ochoty oraz czasu na zbędne pogawędki. Wspólnie, szybko zjedli ich ryby.
Potem zabrali im ponton a odchodząc dorzucili do ogniska i pozostawili ich
elegancko związanych obiecując, że rankiem ktoś się zjawi i uwolni ich.
Dzięki niewielkiemu silnikowi w jaki był wyposażony ponton rudobrodego, tuż
przed samym świtem dotarli do Phoenix. Była czwarta rano, kiedy wychodzili na
jeszcze spowite porannym mrokiem nabrzeże. Na przedmieściach Theo szybko
zorganizował kilka wygodnych kartonów. Ściskając je pod pachą zaczęli się
rozglądać za jakimś miejscem nadającym się na spoczynek. Po krótkich
poszukiwaniach w końcu wtopili się w całkiem sporą kolonię bezdomnych. Ze
zrozumiałych względów woleli nie korzystać z hotelu.
* * *
Phoenix - Arizona 7 kwietnia 1999
Po kilku godzinach wymarzonego snu, kiedy dzień wstał już na dobre a puste
wcześniej ulice zapełniły się zmierzającymi dokądś ludźmi, Bobby niezdarnie
wstał i kulejąc z powodu zesztywniałej nogi udał się w stronę automatu
telefonicznego. Kiedy udało mu się wykonać połączenie, zadowolony powrócił do
wspólnika.
-Jest dobrze. - zakomunikował.
-Tak? A co jest? - Theo przetarł oczy.
Widać było, że jeszcze by pospał sobie kilka godzin.
-Za parę godzin ktoś po nas przyjedzie.
-Kto taki, człowieku? Chyba nie Hank, co?
Wybuchnęli śmiechem. Bobby odparł rozcierając nogę.
-Stara znajoma. Wciąż jest mi winna przysługę.
-Jesteś jej pewny?
-Skoro jest moja znajomą to znaczy, że jeszcze nigdy nie nawaliła.
-Pożyjemy, zobaczymy.
-Weź tymczasem trochę forsy i skocz po jakieś żarcie.
-Dobra. Załatwić jeszcze coś?
-Możesz też rozejrzeć się za nową parą levisów. Rozmiar trzydzieści cztery. Te
wzbudzają sensację.
-Fakt. Zaraz będę z powrotem.
Theo wrócił jednak dopiero po godzinie. Szedł szeroko stawiając nogi taszcząc na
ramieniu olbrzymią torbę z McDonalda oraz sporą paczkę innych sprawunków pod
pachą.
-Co tak długo? Byłeś po to żarcie za granicą?
-Musiałem wpierw się nieco obmyć, człowieku. - ten odparł ze ściszoną skargą. -
Tobie też by się przydało. - zaraz dodał.
-Od kiedy dbasz o higienę?
-Wyglądamy jak menele. Nie chcieli mnie wpuścić do sklepu. - Theo wyjaśnił
kwaśno. - Ale jak już tam w końcu wszedłem, skombinowałem żarcie. Mam też całą,
pieprzoną bańkę płynu do dezynfekcji oraz nowe opatrunki. - dumnie potrząsnął
papierową torbą. - Pomyślałem sobie, że przemyjemy najpierw twoją nogę zanim
założysz na dupę czyste spodnie.
-Racja. Dzięki.
Bobby z wysiłkiem przystąpił do odrywania przyschniętych spodni od ciała.
Zakrzepła krew związała skórę, bandaż, włosy oraz tkaninę jeansów w jedną,
twardą i zaskorupiałą całość.
-Boli? - Theo pochylony ciekawie udał współczucie.
-Jak kurwa mać.
Zaciskając zęby, Bobby zerwał w końcu z siebie spodnie jednym, gwałtownym
ruchem. W oczach wpierw mu pociemniało a następnie pojawiło się całe mrowie
iskier oraz noworocznych fajerwerków. Odniósł przy tym wrażenie, że bezpowrotnie
stracił całą skórę z rannej nogi. Kiedy po chwili odzyskał już zdolność widzenia
spojrzał w dół i stwierdził, iż w rzeczywistości utracił jedynie całe owłosienie
od kolana w dół. Theo tymczasem namoczył pierwszy tampon i ze wstrętem zaczął
zmywać z jego nogi resztki krwi i zaschniętych strupów.
Jego poczynaniom milcząco przyglądał się spory krąg bezdomnych. 
-Czego oni wszyscy od nas chcą, do diabła? - zastanawiał się zwilżając kolejny
tampon drżącą ręką.
-Może pragną ci udzielić bezpłatnej konsultacji.
-Może.
Jak się jednak wkrótce okazało o wiele bardziej niż noga Bobbiego interesowała
ich torba z McDonalda. Kiedy, bowiem ten podparł się na łokciu a wolną ręką
wyciągnął z niej hamburgera po czym natychmiast wbił w niego swoje zęby,
bezdomni z zawiedzionymi minami rozeszli się w swoje strony.
-Lepiej kończ to szybko i wynośmy się stąd w cholerę. - ponaglił go przełykając
kęsa.
-Robię co mogę, kurwa. Jak będziesz mnie poganiał to jeszcze coś spierdolę i
dopiero będzie lipa.
Chłodny płyn przynosił ulgę. Bobby nieco się odprężył. Skóra jego rannej nogi, w
miarę usuwania strupów z wolna przybierała swój normalny kolor.
-No widzisz! Nie jest wcale, aż tak źle.
Theo poklepał go radośnie w nogę co sprawiło, że natychmiast oberwał w głowę
niedojedzonym hamburgerem.
-Wygląda jednak na to, że straciłeś kupę krwi, człowieku. - dodał. - Jak chcesz
to zaraz skombinuję działkę amfy? 
-Po cholerę?
-To by cię wzmocniło.
-Żartujesz?
-Wcale nie.
-Theo, nie powierzyłbym ci do wyleczenia nawet zdechłego psa, bo jeszcze byś go
uzależnił. Wypchaj się razem ze swoją kuracją. Nigdy wcześniej nie brałem to i
teraz jakoś sobie poradzę.
Murzyn przybrał obrażoną minę.
-Ładne mi podziękowanie. Jesteś tego pewien?
-Lepiej przysuń bliżej żarcie.
-W takim razie, trzymaj to.
Pańskim gestem Theo wręczył mu pudełko tabletek przeciwbólowych.
-Ty bezduszny kutasie! Dopiero teraz mi to dajesz?
-A niby kiedy miałem ci to dać?
-Jak ściągałem spodnie na przykład. Myślałem wtedy, że dostanę zajoba.
Theo machnął ręką i beztrosko odparł.
-Wyleciało mi z głowy, człowieku. Przecież to w końcu nie moja noga.
-Och ty, kurwa.
Po skończonym posiłku założyli na nogę nowy opatrunek. Tym razem udało im się
zrobić go na tyle zgrabnie, że po założeniu spodni prawie niczego nie było
widać. Założyli też na siebie nowe, czyste koszulki.
Bobby ujrzawszy kwieciste, hawajskie wzory rzucił wspólnikowi wymowne
spojrzenie.
-Tylko to mieli w dziale przecen. - ten odparł z kamienną twarzą.
-No, nieważne. - Bobby wspaniałomyślnie mu wybaczył, po czym sięgnął po
papierosa. - O, kurwa! - wykrzyknął po chwili.
-Co jest? - Theo zerwał się z miejsca natychmiast rozglądając się na wszystkie
strony.
-Na śmierć zapomniałem o naszym brodaczu i tym jego cichym kumplu. Pewnie już
dawno wytrzeźwieli na tych kamieniach i teraz z zimna szlag ich trafia...
-Pieprzyć ich. - Theo wzruszył ramionami. - Wystraszyłeś mnie. - dodał z
wyrzutem.
-Zadzwoń na gliny i powiedz im, że widziałeś zbiegów z Albuquerque. Gdzieś nad
rzeką w pobliżu linii kolejowej.
-Żartujesz?
-Tylko nie gadaj z nimi za długo.
Theo zamyślił się. Po chwili zapytał chcąc się upewnić czy dobrze zrozumiał.
-Całkiem nieźle. Wyślą tam pewnie wszystkich gliniarzy jakich mają w
mieście...?
-A my w tym czasie spokojnie sobie stąd wyjedziemy. - dokończył Bobby potakując
głową.
-Myślisz, że to kupią? - Theo zapytał po chwili z nową niepewnością.
-Nie martw się. Kupią na pewno. Koordynują działania więc na pewno już od
wczoraj wiedzą, że wsiąknęliśmy im gdzieś tam. No a poza tym, gdyby im
powiedzieć tylko to, że nad rzeką jest dwóch związanych turystów to pewnie
wysłaliby tam tylko pojedynczy patrol, który z łatwością mógłby przeoczyć
brodacza w tych zaroślach...
-Natomiast jeśli powiemy im o zbiegach, zorganizują taką obławę, że nie ma
obawy, by coś przegapili. - domyślił się Theo.
-Właśnie.
-Teraz rozumiem. Ale, dlaczego...
-Po prostu, nie chcę mieć nikogo na sumieniu.
-Jasne. - odparł Theo po czym powlókł się niechętnie w stronę telefonu.
Resztę pozostałego do spotkania czasu przesiedzieli na ławce w pobliskim parku.
Kiedy nadeszła umówiona pora wstali i udali się na ustalone telefonicznie przez
Bobbiego miejsce spotkania. Zaledwie po kwadransie oczekiwania na parkingu przed
centrum handlowym pojawiła się biała furgonetka na tablicach z Kalifornii.
Wysiadła z niej zgrabna blondynka w ciemnych okularach. Kobieta wpierw
rozejrzała się ciekawie dookoła a następnie podeszła do stojącego w pobliżu baru
na kółkach gdzie kupiła kubek dietetycznej coli.
Bobby obserwował ją z daleka jak oparta o zderzak swojej furgonetki popija
napój. Kiedy nabrał już pewności, że wszystko w zasięgu wzroku wygląda w
porządku szturchnął łokciem wspólnika i wskazał ją głową.
-To Monica. Idziemy. 
Theo spojrzał tam. W końcu dostrzegł postać wskazaną przez Bobbiego.
-Nie taka wcale stara, ta twoja znajoma. - stwierdził ze zdziwieniem.
Gdy tylko podeszli bliżej dziewczyna również rozpoznała Bobbiego. Odrzuciła colę
do rynsztoka i bez słowa otworzyła mu drzwiczki z drugiej strony.
Mimo iż szedł wolno jej uwagi nie uszło jego utykanie.
-Bobby oberwał. - stwierdził zwięźle Theo sadowiąc się zaraz za nim w środku
furgonetki.
-Nie mówili w telewizji, że jesteś ranny.
-Bo nie wiedzą o tym. Wynośmy się już stąd.
-Jak sobie życzysz. - dziewczyna zapaliła silnik. - Co cię tutaj sprowadziło,
Bobby? - zapytała ruszając z miejsca.
-Przecież oglądasz telewizję.
-Bank, to wiem. Chodziło mi o to, że kiedyś mówiłeś bez przerwy o tym, że nigdy
nie zostawisz Nowego Jorku...
-Masz rację. To było kiedyś.
-A teraz?
-A teraz jestem tutaj.
-Jesteś więc cholernie daleko od domu, Bobby.
-Chyba już to gdzieś słyszałem. - ten mruknął do siebie.
-Co?
-Nie, nic takiego. - odparł sam do siebie.
-Tak czy siak witam na południu. - dziewczyna nie traciła dobrego humoru - Nie
przedstawisz mnie? - dodała patrząc na Theo.
-To jest Theo. To Monica.
Niebawem dziewczyna wyjechała na autostradę prowadzącą do San Diego. Było już po
popołudniowych korkach wkrótce więc sprawnie wydostali się na dobre z miasta.
Kiedy ich oczom ponownie ukazał się znajomy, pustynny krajobraz Theo nieco się
odprężył. Nawiązał nawet rozmowę.
-Dokąd nas zabierasz?
-Do San Diego.
-Nigdy nie byłem w San Diego. - zauważył Theo.
-Zatem będziesz miał okazję.
-Dlaczego jedziemy akurat tam?
-Mam po ojcu mały domek pod miastem. To spokojna okolica. Tam z pewnością nikt
nie będzie was szukał.
-Co dalej?
-Przeczekacie jakiś czas a potem się zobaczy.
-Czym się ślicznotko zajmujesz w San Diego? - Theo nie odrywał od niej oczu. -
Jeśli można wiedzieć, oczywiście. - dodał zaraz widząc jej uważne spojrzenie
jakim go przelotnie obdarzyła.
-Takie tam, małe interesy. - odparła tajemniczo.
-Dlaczego mu po prostu nie powiesz, że szmuglujesz prochy? - wtrącił od
niechcenia Bobby.
-Prochy? - Theo zatarł ręce.
-Chwila. Żadne prochy tylko marihuanę. - zaprotestowała ze śmiechem. - Bobby
nie odróżnia. - wyjaśniła Murzynowi. - Zawsze prawił mi na ten temat drętwe
kazania. - dodała z udawaną skargą.
-A co, nie mam racji? - ten zapytał.
-I kto to mówi? Facet rabujący banki.
-Jeden bank.
-Nieważne. - odparła szyderczo. - Gadasz tak, jakbyś się naprawdę nałykał tych
wszystkich rządowych bredni o dzieciach narkomanach, młodocianych gangach,
społecznym zagrożeniu i takim tam gównie...
-Właśnie o to chodzi. Dokładnie o to.
-No to pozwól Bobby, że coś ci wyjaśnię. Większość z moich odbiorców są to
stare pryki. Ludzie z pokolenia Woodstock, rozumiesz? Gdybyś tylko zechciał,
mógłbyś przez cały cholerny dzień łazić sobie po mieście i zapewniam cię, nie
znalazłbyś nigdzie tych rzekomych dzieci narkomanów. A jest tak, ponieważ ci co
biorą to są cholernie pełnoletni ludzie. Rząd robi całą tę nagonkę tylko
dlatego, że sam nie ma z tego interesu żadnej działki. Żadnej.
-To ty tak twierdzisz.
-Powiem ci coś jeszcze. Alkohol i nikotyna zabijają o wiele więcej osób niż
wszystkie prochy razem wzięte. Z heroiną włącznie. Ale od nich Wuj Sam pobiera
sobie podatki, stanowe, federalne, zatem wszystko jest ok? Powiem ci tylko tyle,
że gdyby miał swój haracz również z narkotyków, każdy mógłby je sobie kupić w
sklepie z alkoholem. Możesz mi wierzyć lub nie ale tu chodzi tylko i wyłącznie o
podatek a raczej o brak podatków od handlu narkotykami. O nic więcej. Rząd nie
trzyma na tym swojej chciwej łapy i nie może tego faktu znieść. W tej sprawie
mam na pewno rację.
-Pieprzysz, przecież od prochów się uzależnia...
-I co z tego? Od kawy, również. A tylko spróbuj ją ludziom odebrać lub
chociażby przekonaj ich, że wóda szkodzi a papierosy wywołują raka. - roześmiała
się z politowaniem i zaraz dodała. - Kilku nawiedzonych pastorów wraz z
upierdliwymi dewotkami już raz tego próbowało. Jak pamiętasz było to w czasie
Wielkiego Kryzysu. W efekcie ich nachalnej oraz upierdliwej kampanii w końcu
wprowadzono w kraju prohibicję. I co, pomogło? Gówno tam. Przyniosło jedynie
więcej szkody niż pożytku. Ot co. Takie są fakty Bobby i każdy ci powie, że
dzięki wprowadzeniu prohibicji niewiele się zmieniło jeśli chodzi o spożycie a
jedynie mafia się umocniła i naprawdę porządnie zorganizowała. Ludzie natomiast
jak pili tak piją tyle, że teraz robią to w pieprzonych papierowych torbach.
Dokładnie ta sama historia powtarza się w chwili obecnej z narkotykami. Gdyby
wzorem Europy zalegalizowano wreszcie u nas lekkie prochy ich cena od razu by
gwałtownie spadła a przestępczość przestałaby aż tak kwitnąć. Ten interes po
prostu przestałby być tak dochodowy i nie różniłby się od handlu... powiedzmy
owocami.
-Mówisz tak jakby prochy były zupełnie nieszkodliwe.
-Przestań. - machnęła ręką. - W sumie wszystko, nawet leki są szkodliwe. Chcę
tylko powiedzieć, że wszystko to co rośnie samo jest dla ludzi, kumasz? Przecież
ziele rośnie i jest używane tutaj od tysięcy lat, a tylko od kilkudziesięciu
jest to rzekomo nielegalne. Gdzie więc sens i logika, pytam. Po to człowiek ma
wolną wolę, by samemu decydować, nie sądzisz? Żadne ustawy czy poprawki do
konstytucji niczego nie załatwiły w tym względzie w przeszłości, więc nie
załatwią także teraz. Osobiście znam kilku ludzi uzależnionych od coca coli. A
powiedz sam. Czy słyszałeś kiedyś, by ktoś przedawkował marychę?
Bobby wzruszył ramionami.
-W Europie prochy są legalne? Nie wierzę. - wtrącił Theo.
-No, nie w całej. - sprostowała. - Ale w Holandii możesz sobie kupić trawkę w
prawie każdym sklepie tytoniowym. Są specjalne restauracje, bary...
-Klawo.
-Tylko u nas system jest do dupy. - dodała z goryczą. - Ale nie to jest
najgorsze w tym kraju.
-Nie? - Theo na dobre dał się wciągnąć w dyskusję.
-Najgorszy jest nasz system podatkowy. - oznajmiła.
-Tak? - ożywił się Bobby. - To coś nowego. - dodał z zaciekawieniem.
-Zanim znowu zaczniesz się ze mną droczyć pozwól, że wpierw wam coś opowiem.
-Wal.
-Powiem wam, że kiedy mój staruszek przez całe swoje pieprzone, uczciwe życie
budował dom i co się z tym wiąże, nieustannie spłacał wszelakie pożyczki,
cholerne zastawy, hipoteki i kredyty aż w końcu, po ponad dwudziestu latach
harówki postawił go i spłacił. Co do centa.
-Naprawdę?
-Tak. Rok później umarł.
-To naprawdę smutne. Przykro mi. - stwierdził Bobby z żalem.
-Już koniec? - Theo również najwyraźniej był zawiedziony.
-Przymknijcie się i dajcie mi dokończyć. Ponieważ oprócz mnie staruszek nie
miał już nikogo odziedziczyłam po nim cały dom...
-Klawo!
Spojrzała na Theo z wyrzutem. Gdy speszony spuścił głowę dziewczyna ciągnęła
dalej.
-Kiedy tylko powiadomili mnie o jego śmierci, raz dwa przybyłam do San Diego.
Musiałam dopilnować pogrzebu, pozałatwiać formalności i tak dalej. To w tej
chwili nieistotne. Chodzi o to, że kiedy już zakończyło się całe postępowanie
spadkowe i chciałam wreszcie objąć dom w posiadanie to wiecie, co się okazało?
-Co takiego?
-A to że, aby go otrzymać na własność muszę połowę jego wartości, tego domu
naturalnie, zapłacić jako podatek.
-Nie mów?
-Kurwa połowę. Nie sądzicie, że to jest właśnie skurwysyństwo? - zapytała.
-Czy to oznacza, że jeśli teraz ty komuś go zapiszesz na starość... - zaczął
Bobby.
-Wówczas, pierdolony, chciwy, zachłanny, pazerny, chytry Wuj Sam ponownie
łapczywie zagarnie połowę. - dokończyła z sarkazmem.
-Ja pierdolę! - skomentował Theo.
-Ciekawe, nieprawdaż? - zapytała.
-Prawdaż. - Bobby pokiwał głową.
Rozmowa zaczynała go wciągać na tyle, że nareszcie zapomniał o uporczywym bólu
swojej nogi.
-Jeszcze lepsza historia przydarzyła się mojemu sąsiadowi. Chcecie ją poznać?
-Ba. - bąknął Bobby przypalając sobie papierosa.
-Dobra. - widząc po raz pierwszy uśmiech na twarzy Bobbiego, Monica również
nieco się rozluźniła. - Otóż jakiś rok temu stary Frank miał wylew.
-Naprawdę?
-Tak. Od tamtej też pory razem ze swą najstarszą, pięćdziesięcioletnią córką
nieustannie przesiadywał w domu, niemal nie ruszając się z fotela. Już po kilku
miesiącach cała jego posiadłość z wolna zaczynała popadać w ruinę. Ogród i sad
porosły chwastami, trawniki raz dwa zdziczały, żywopłoty się rozrosły i w ogóle.
Wiecie sami jak to jest kiedy nikt tego nie dogląda.
Ich zgodne kiwnięcia głowami jasno potwierdziły, iż dobrze wiedzą jak to jest.
Monica ciągnęła, zatem swą opowieść dalej.
-Wówczas to, widząc co się dzieje jakieś popaprane gnoje z drugiej strony
miasta wykorzystali to.
-Jak?
-Mianowicie, na tyłach jego sadu zasadzili sobie parę krzaków trawki.
Rozumiecie? Chcieli mieć po prostu kilka gratisowych skrętów.
-No i...?
-Potem ktoś życzliwy prędko doniósł o tym gdzie mieści się plantacja i
zgadnijcie, co?
-Zapudłowali starego?
-Lepiej. FBI skonfiskowało Frankowi całą posiadłość. Razem z domem, naturalnie.
Dobre, nie?
-Zalewasz?
-Sami się przekonacie. Faceci w czerni mają tam teraz jeden z tych swoich,
pieprzonych "bezpiecznych domów".
-Co to znaczy? - spytał Theo.
-Trzymają tam przez jakiś czas ludzi objętych programem ochrony świadków...
-Jakiś czas?
-To znaczy do chwili, aż im ostatecznie zmienią tożsamość. - wyjaśniła. - Przez
ostatni rok przewinęło się przez niego dobrze ponad dwadzieścia parę osób. Tak w
tym kraju dba się o samopoczucie oprychów, nie myślcie sobie. - dodała.
-I my tam jedziemy? - zaniepokoił się Theo. - To może od razu podrzuć nas na
jakiś posterunek. Będzie szybciej.
-Bez obaw. - uspokoiła go.
-Właśnie, że się obawiam. - ten zauważył ponurym tonem.
-Najciemniej jest pod latarnią. - uspokoiła go.
-No nie wiem, kurwa.
-Nikt przecież nie będzie o waszej obecności wiedział.
-Na pewno?
-No chyba, że się skończy piwo a wy sami pójdziecie do nich pożyczyć trochę po
sąsiedzku. - odparła żartem.
-Czy te historie z ochroną świadków nie są czasem, aby tajne? - zapytał ją
Bobby po chwili.
-Jeśli nawet no to, co? Ja nie jestem w FBI i mam to gdzieś. - wzruszyła
ramionami.
-Nie o to chodzi.
-A o co, Bobby? - zapytała rozdrażniona. - Zapałałeś do nich nagłą miłością,
czy jak?
-Chodzi mi o to, że ten ich cały program ochrony świadków jest przecież tajny.
-Pewnie, że jest. Wcale nie twierdziłam, że jest inaczej.
-Więc skąd do licha, ty o nim wiesz? Przecież chyba nie zainstalowali nad bramą
kobylastego szyldu: "FBI - przyjmuje się skruszonych gangsterów w godzinach
rannych, osoby które defraudują oraz piorą brudną forsę od szesnastej, a
wszystkich innych pomniejszych oszustów podatkowych w soboty", lub czegoś innego
w tym rodzaju.
-Ach, o to ci chodzi. To proste. Ludzie z FBI nie wiedzą o tym, że mój ojciec
razem ze starym Frankiem podczas Drugiej Wojny Światowej byli razem na
froncie...
-Nie pytałem o starego Franka. - zauważył Bobby.
-Cierpliwości. Właśnie do tego zmierzam. - uspokoiła go, po czym ciągnęła
dalej. - Obydwaj w okopach we Francji spędzili ze sobą kawał czasu i tak się
wówczas zaprzyjaźnili, że zostało im to już na zawsze. W czasie tamtej wojny
nawzajem uratowali sobie życie z sześć czy siedem razy. Tak się z sobą wówczas
zżyli, że już zawsze potem jak bracia byli razem. Zawsze. Zaraz po wojnie
osiedlili się pod San Diego, gdzie tak jak nigdzie mawiali odpowiadała im
atmosfera oraz klimat. Kupili sobie dwie sąsiednie parcele ziemi i jak zawsze
wspólnie stawiali swoje domy. Powtarzam, byli zawsze nierozłączni i nawet ich
własne żony, były traktowane przez nich jedynie jako zło konieczne. Aby móc mieć
od nich nieco świętego spokoju wykombinowali sobie kiedyś, że połączą swoje domy
podziemnym tunelem. W tajemnicy przed żonami, naturalnie. Mając niemałą wprawę,
nabytą podczas wojny w czasie kopania tych swoich okopów wzięli się i po kilku
latach pracy zrobili to. Kiedy tunel był gotowy nareszcie mogli w tajemnicy
przed zrzędliwymi połowicami spokojnie spożywać wino własnej roboty, snuć
wojenne opowieści i wspomnienia starych, dobrych czasów.
-Podziemnym tunelem. - Theo rzucił w zamyśleniu.
-Jaki ten świat mały. - mimochodem zauważył również Bobby.
-Dopiero po eksmisji stary Frank mi o tunelu wszystko opowiedział. Gdyby nie ta
heca z trawką, pewnie nigdy bym się o nim już nie dowiedziała. Całe dzieciństwo
tam spędziłam a coś takiego jak istnienie tego ich tunelu, nigdy do głowy by mi
nawet nie przyszło tak dobrze go zamaskowali.
-Czy w takim więc razie nie boisz się, że ten cały Frank, również im mógł to
przekazać? - zapytał ją Theo.
-Albo, że chłopcy z FBI sami go odkryli? - dorzucił Bobby.
-Theo! - spojrzała na niego z politowaniem. - Walnij się w dekiel, chłopie.
Frank, kiedy mi przyszedł opowiedzieć o tunelu ściskał niczego sobie bombę pod
pachą. Cholera wie jak on ją zmajstrował. Błagał mnie bym go wpuściła i
pozwoliła mu podłożyć ją tym sukinsynom. Było to zaledwie kilka tygodni po tym
jak go w końcu wypuścili z paki. I powiem wam tylko, że jeszcze nigdy wcześniej
nie widziałam, aż tak wkurzonego człowieka. Początkowo myślałam, że staruszek z
tego wszystkiego zbzikował do reszty, ale kiedy mi pokazał w piwnicy wiodące do
tunelu zamaskowane regałami wejście to zmieniłam zdanie. - machnęła ręką. - Nie,
Frank to jest ostatnia osoba na świecie, która o istnieniu tunelu
poinformowałaby ludzi z FBI. Ledwie go wówczas udało mi się odwieść od zamiaru
zemsty. A wierzcie mi, nie było łatwo. Kiedy mu w końcu kategorycznie odmówiłam
tłumacząc jak małemu dziecku, że jeśli ich wysadzi w powietrze to ja pierwsza
pójdę siedzieć za współudział doszedł do wniosku, że ja także go zdradziłam i
kompletnie się załamał. Dopiero po kilku tygodniach ostatecznie zrezygnował i w
końcu przestał mnie nachodzić.
-Co było dalej? - zapytał Bobby kiedy dziewczyna przerwała aby sięgnąć po
papierosa.
-Później Frank wyjechał razem z córką do rodziny w Idaho. Nie widziałam go już
od...
-Mniejsza z dziadkiem. Pytałem o ten tunel.
-Ja sama oczywiście dokładnie spenetrowałam sobie później wszystkie podziemne
pomieszczenia i któregoś pięknego dnia postanowiłam wykorzystać tunel do swych,
własnych celów. Mianowicie, założyłam im podsłuch pod podłogą. Od tamtej też
pory chłopcy z FBI zawsze mi mówią co w trawie piszczy i kiedy się szykuje coś
ciekawego. Rozumiecie chyba, że w mojej branży informacja z dobrego źródła jest
to rzecz bezcenna. Tak więc myślę sobie, że mieszkanie po sąsiedzku z FBI też ma
swoje dobre strony, nie sądzicie?
-O, kurwa! - westchnął w zamyśleniu Theo. - Człowiek idzie na wojnę. Potem
nadstawia własną dupę za ten kraj a później oni go na starość okradają. W
majestacie prawa, naturalnie.
-W rzeczy samej. - potwierdziła. - USA to państwo prawa, lecz niestety nie
sprawiedliwości.
-To fakt. Nie ma sprawiedliwości. - filozoficznie westchnął Theo.
-Zatem, nie należy jej oczekiwać. - zauważył chłodno Bobby.
-Powiedziałam sobie kiedyś, że prędzej zdechnę z głodu niż pójdę do tak zwanej
uczciwej pracy po to tylko, by się dzielić z Wujem Samem moją ciężko zarobioną
forsą. Po opłaceniu domu nigdy już nie dostali ode mnie nawet złamanego centa. I
nie dostaną. - dodała dziewczyna z głębokim przekonaniem.
-Jak to?
-A tak. Dopiero po tej historii ze starym Frankiem zrozumiałam co miał na myśli
mój ojciec kiedy mawiał, że prości robotnicy i kelnerki powinni być zwolnieni od
podatków.
-W ogóle?
-W ogóle.
-Przecież kraj musi jakoś funkcjonować. - odparł Bobby.
-Co takiego masz na myśli?
-No wiesz. Utrzymywać armię i tak dalej. Z czego rząd ma brać na to forsę twoim
zdaniem? Ma szmuglować prochy?
-Z podatków oczywiście. - odparła.
Widać było, że spodziewała się takiego pytania.
-Z podatków, ale nie takich zajebistych jak te obecne, Bobby. One po prostu są
za duże a rząd ma nadmiar naszej forsy. I co z nią potem robi? Powiem ci.
Marnotrawi wysyłając jakieś pierdolone lądowniki na Saturna albo kupuje i potem
gania po świecie samolotami po dwa miliardy sztuka i jeszcze się cieszy, że ich
nie widać na radarach. Kompletna paranoja, nie uważasz. Przecież gdyby nie
latali, też by ich nie było widać.
-Fakt. Ona ma rację, stary. - po namyśle przyznał Theo.
-W takiej na przykład Szwajcarii, tamtejszy rząd w kwestiach ważnych dla ogółu
ma w zwyczaju przeprowadzać referendum. A u nas? Nikomu nawet nie przyjdzie do
głowy zapytać ludzi czy tak w ogóle chcą płacić za to, aby armia amerykańska
była od pilnowania porządku na świecie. Nie martwcie się. Oni doskonale wiedzą,
że gdyby tylko zapytali, wówczas prędko by z nich zdjęto to nadludzkie brzemię
troski o naszą forsę i z pewnością nie wysyłano by naszej floty gdzieś do
Somalii czy Kuwejtu nie wiadomo po jaką cholerę. Tę zaoszczędzoną górę szmalu z
pewnością można byłoby lepiej wydać na coś bardziej pożytecznego tutaj w kraju
lub przynajmniej zmniejszyć podatki o trzy czwarte. No powiedz sam, czy Ameryka
koniecznie musi toczyć ze wszystkimi wojnę? Co? Europa się nie wtrąca do spraw
arabskich, azjatyckich oraz afrykańskich i ma dzięki temu święty spokój. U nich
nie ma takiej powszechnej nienawiści i nikt w zasadzie na nich nie dybie.
Porównaj amerykańskie ambasady do europejskich. Do naszych wchodzisz jak do
jakiejś pieprzonej bazy wojskowej a do tamtych jak do normalnego banku. Jak
Europejczyk jedzie na wycieczkę do Palestyny to nie musi brać ze sobą
lotniskowca. Ameryką rządzą jacyś nienormalni ludzie, którzy mając fabryki
zbrojeniowe mają gdzieś pragnienia swych obywateli, tylko tworzą nieustanną,
chorą propagandę powszechnego zagrożenia, potrzebę dalszych zbrojeń, parasoli
rakietowych i takiego właśnie gówna. I to wszystko oczywiście w trosce o
amerykańskich obywateli. To jakiś chory koszmar bo wystarczy po prostu się nie
wtrącać by nie było zagrożenia.
-Chrzanisz. Jak są zamachy terrorystyczne pieprzonych islamskich fanatyków to
ktoś musi zainterweniować. Taka już jest nasza rola.
-Tak myślisz?
-Dokładnie.
-No to dam ci parę przykładów do zastanowienia.
-Wal.
-Jeden z wrzodów na dupie Wuja Sama to są przecież narkotyki, tak?
-Zgadza się.
-Skąd się one biorą?
-Jak to? Między innymi to ty je dostarczasz.
-Nie o to mi chodzi? Nie pytam o jakieś małe ilości niegroźnej meksykańskiej
trawki tylko o te konkretne, wielotonowe transporty kokainy. 
-Ameryka Południowa, kartele i takie tam.
-No właśnie. Dostarczają ich ludzie nie mniej nie więcej tylko wyszkoleni
kiedyś przez CIA do walki z byłymi rządami komunistycznymi w tych krajach. Jak
walczyli to byli ok, nieprawdaż? Jak już poobalali te rządy zajęli się
interesami i obecnie są be, nieprawdaż?
-Prawdaż.
-Więc czy było warto? Obecnie Ameryka jedynie upycha w tych krajach swoje
przechodzone samochody w zamian otrzymując natomiast najlepsze w świecie
narkotyki. Kiedyś ich nie było i z ich strony zagrażała nam jedynie wroga
propaganda. Który więc z bilansów jest w ogólnym rozrachunku lepszy?
-Cholera wie? - bąknął Theo.
-Jesteś młody więc skąd masz to wiedzieć, ale zapytaj kogokolwiek kto jeszcze
pamięta lata pięćdziesiąte. A co do tych fanatyków to też nie jest tak jak się
to w telewizji mówi.
-A jak jest, według ciebie?
-Według mnie to trzeba tę sprawę wreszcie pozbawić pozorów i pustej gadki o
złych terrorystach a zbadać wyłącznie przyczyny. Wyjaśnić wyraźnie, dlaczego oni
to robią a nie w jaki sposób.
-Więc, dlaczego?
-To proste. Ponieważ nie mają już nic prócz godności. Wszystko co mieli im
ukradziono.
-Jak to?
-Kiedy Izrael zagarnął Palestyńczykom ich ziemię, ziemię na której oni żyli
przez dwa ostatnie tysiące lat, kiedy siłą wygnano cały naród z ich własnych
domów a niektórym z tych co przeżyli zaoferowano jedynie niewolniczą pracę za
dolara dziennie na rzecz okupantów to wybacz, ale nie ma się co dziwić, że po
pięćdziesięciu latach nieustannej, drętwej gadki o pokoju, kiedy represje,
tortury i prześladowania się wciąż tylko nasilają niektórzy zmądrzeli i
przejrzeli na oczy. Nie mają dosłownie niczego, w tym nic do stracenia, a jeśli
podczas demonstracji palą opony, kukły i flagi albo rzucają kamieniami to
gadający o pokoju, żerujący na ich krzywdzie żyd do nich strzela czołgami i
wyburza wraz z lokatorami kolejne cywilne osiedla i domy. Ameryka by mieć na
Bliskim Wschodzie swoje bazy stanęła w tej brudnej wojnie po stronie Izraela. Ta
sama Ameryka, która w ONZ-ecie tyle gada o demokracji, ta sama która w
przeszłości w taki sam sposób rozprawiła się z Indianami. Więc chyba nie ma się
co dziwić że Palestyńczycy poczuli się po trzykroć wyrolowani. Zrozum, oni prócz
samobójców już nie mają innej broni. Walczą o byt, swój kraj i przede wszystkim
z najeźdźcami. Otwarta wojna nie wchodzi w rachubę bo nie mają sprzętu ani armii
tylko te swoje kamienie, butelki z benzyną i kałasznikowy. Jeśli więc nasz
prezydent jedzie do Palestyny godzić zwaśnione strony a tak przy okazji opchnąć
Izraelowi kolejne rakiety, czołgi i samoloty to wybacz, ale chyba można się po
jakimś czasie w tych szwindlach zorientować i wyciągnąć odpowiednie wnioski.
Ameryka prowadzi wredną i nie mającą nic wspólnego z elementarnym poczuciem
sprawiedliwości politykę zagraniczną i kiedyś bardzo, ale to bardzo za to
zapłaci. Palestyńczycy się tylko i wyłącznie bronią, rozumiesz. To nie oni tylko
ich napadnięto a poza tym są słabsi niemal bezbronni i to dla mnie wystarczający
powód by się opowiedzieć po ich stronie.
-Powinnaś kandydować. - stwierdził Bobby. - Przydałby się nam prezydent znający
od podszewki problemy podatkowe oraz te wszystkie związane z prochami...
-Daruj sobie. - rzuciła ze złością.
-...ale szczerze wątpię w to, czy kiedykolwiek byś chciała żyć w wolnym od
żydów, niepodległym, islamskim raju. Nie chcę być złośliwy, ale chyba wiesz jak
oni tam traktują kobiety.
Monica nie podjęła tematu i do samego San Diego zapadło milczenie. Prowadziła
słuchając radia, podczas kiedy oni wykorzystali kilka godzin na pokrzepiającą
drzemkę. Kilka godzin później obudziła ich. Tuż przed samym zjazdem na
przedmieścia kazała im przejść na tył wozu i tam ukryć się przed wzrokiem
ciekawskich. Przez niewielkie, przyciemnione okienko znajdujące się na tyle
furgonetki mogli jednak zauważyć elektrycznie otwieraną bramę wjazdową, wysoki,
równo przycięty żywopłot oraz zadbany trawnik na środku którego znajdował się
niewielki pałacyk. Ich uwagi nie uszła też naturalnej wielkości wierna kopia
rzymskiej fontanny z piazza Navona stojąca sobie na samym końcu podjazdu
wysypanego białymi kamykami. 
-Mały domek? - jęknął Theo.
-Tak, całkiem skromny. - przyznał również Bobby. - Musielibyśmy tylko co
tydzień podejmować taką forsę jak ostatnio i już po roku moglibyśmy też taki
mieć. Na spółkę, naturalnie. - dodał po chwili, kiedy ujrzał dodatkowe skrzydło.
-Monica?
-Tak?
-Nie szukasz przypadkiem chłopaka? - zapytał ją Theo.
-Albo męża?
-Ale z was modele.
Widząc w lusterku wstecznym ich zaskoczone miny przelotnie uśmiechnęła się.
Zdalnie podnoszone wrota do garażu uniosły się i furgonetka z wolna wjechała do
środka. Kiedy wrota opadły już z powrotem dziewczyna z nieskrywaną przyjemnością
wysiadła i rozprostowała nogi.
-Już możecie wyjść.
Wydostali się, po czym również z ulgą rozprostowali kończyny.
-Zapraszam na górę.
Idąc za nią zauważyli stojącego obok furgonetki czarnego lincolna oraz nieco
dalej w głębi kanarkowo żółte BMW w wersji cabrio.
-Tędy po schodach. - wskazała drogę ręką. - Na górze możecie wziąć kąpiel i
poszukać sobie czegoś do jedzenia.
-A ty?
-Mam jeszcze parę spraw na mieście. Załatwię je i za parę godzin będę z
powrotem. Pod moją nieobecność bądźcie grzeczni i nie podchodźcie do okien,
jeśli nie chcecie by mi także skonfiskowano dom.
-Dobrze mamo. - odparli jednocześnie.
Kiedy odjechała kabrioletem obydwaj rzucili się pod wymarzony prysznic. Już po
upragnionej kąpieli żwawo wytropili lodówkę i porządnie nadszarpnęli odkryte w
niej zapasy jedzenia oraz alkoholu. Kiedy tylko w salonie zlokalizowali
telewizor, natychmiast rozłożyli się przed nim wygodnie na kanapie. Popijając
piwo oglądali najnowsze wiadomości.
Na niemal każdym kanale królował agent Black z FBI. 
-Mam już naprawdę dość tego faceta. - zrozpaczony Theo bezradnie zmieniał
kanały.
Bobby miał podobne zdanie.
-Na jego widok momentalnie drętwieje mi lewa noga. Daj no tego pilota, bo
jeszcze zostanie mi tak już na stałe.
* * *
Monica wróciła późnym wieczorem. Bardzo późnym. Udając zgorszenie zgasiła im
telewizor, na którym oglądali właśnie kolejnego pornola z kablówki. Protestowali
jeszcze przez krótką chwilę, usiłując odebrać jej pilota ale w końcu dali za
wygraną. 
Przysiadła się obok i wzięła podaną puszkę piwa.
-No dobra, chłopcy. Udało mi się sfinalizować taki jeden interes. Nareszcie
możemy więc spokojnie sobie porozmawiać.
-O czym chcesz rozmawiać? - zapytał Bobby.
-Na przykład o tym, co zamierzacie dalej?
-Tak się śmiesznie składa, że my również cały wieczór o tym w kółko gadaliśmy.
-I co postanowiliście?
-Jak tylko moja noga wydobrzeje pryskam do Meksyku.
-Sam? - zapytała.
-Tak.
-A on?
-On upiera się by jechać ze mną. Być może tobie uda się wybić ten pomysł z
tego, czarnego, upartego łba? - Bobby westchnął z rezygnacją.
-Z tego, co bez przerwy trąbią w wiadomościach wynika, że razem tworzycie
całkiem niezły duet. Dlaczego nie chcesz go zabrać ze sobą, Bobby?
-Zawsze działam sam.
-A Albuquerque?
-Ten bank był tylko wyjątkiem.
-W końcu to nie moja sprawa... - wzruszyła ramionami.
-I tak nie mam tutaj już niczego więcej do roboty. - ponurym tonem wtrącił
Theo. - Moją piękną i szlachetną, czarną twarz znają już obecnie wszyscy stąd do
Alaski. Nie mam więc pojęcia, dlaczego Bobby nie chcesz, bym pojechał z tobą?
-Zrozum, że w Meksyku również nie jest lekko.
-Co to właściwie znaczy?
-Kto wie co się będzie dalej działo, ale jedno jest pewne, tamtejsze więzienia
nie słyną z wygód i dobrego traktowania.
-Przecież nie po to stąd uciekasz, by tam skończyć w pudle?
-Sęk w tym Theo, że ja nie zamierzam jeszcze spocząć na laurach. O nie. Do
emerytury jest daleko jak cholera a tej forsy z Albuquerque nie wystarczy mi na
zawsze. Będę więc musiał coś takiego jak ten bank zrobić przynajmniej jeszcze
raz lub dwa, by naprawdę zabezpieczyć się na stare lata...
-Co dwie głowy to nie jedna. Do tej pory chyba nie zawiodłem, co?
-Theo, gdyby nie twoja pomoc już dawno by mnie zgarnęli. Chyba nie myślisz, że
o tym zapomniałem?
-Więc jak będzie?
Bobby machnął z rezygnacją ręką.
-Tylko później nigdy nie truj mi, że nie uprzedzałem.
-Nareszcie. - Theo westchnął z widoczną ulgą. - I pomyśleć, że musiałem
pracować nad nim przez cały cholerny dzień nim się w końcu dał przekonać o tym,
że ja nie przynoszę pecha. - Murzyn poskarżył się Monice.
Bobby pogłaskał go z troską po głowie.
-Fakt. Jesteś chodzącym, pieprzonym, czarnym szczęściem.
-Zatem, skoro już doszliście chłopcy do porozumienia to chyba mam dla was dobre
wieści.
Nadstawili uszu i unieśli głowy.
-Wydaje mi się, że mogę pomóc wam w przedostaniu się przez granicę.
-Jak?
-Jednym z moich prywatnych kanałów. - odparła.
-Czy ja wiem? - Bobby zamyślił się nad nieoczekiwaną propozycją. - Dzięki za
ofertę, ale chyba jednak z niej nie skorzystamy.
-Dlaczego? To jest naprawdę bardzo dobry kanał. Zapewniam cię.
-Bez urazy ale dlatego, ponieważ jeśli nas dopadną to przypieprzą dodatkowych
parę lat za przemyt prochów. - odparł sucho Bobby.
-Wyluzuj się. To mój własny kanał. Sama opracowałam go od podstaw i jest to
obecnie najpewniejsze źródło moich stałych dochodów. Ten kanał działa bez
zarzutu już od dobrych pięciu lat i jest uwierz mi, wielokrotnie i gruntownie
już sprawdzony. Jest więc niemal pewne, że nie zostanie wykryty akurat wtedy,
kiedy właśnie wy udacie się nim na drugą stronę.
-Niemal? - rzucił Bobby.
-Prawie.
-Nie lubię słowa, prawie.
-Daj spokój. Masz nerwicę. Poza tym, towar idzie tylko w drodze powrotnej. W
razie czego więc odpowiadać będziecie jedynie za próbę nielegalnego
przekroczenia granicy. A nie jest to chyba coś, czym należałoby się w waszej
sytuacji w ogóle przejmować? - wyjaśniła.
-Racja. Teraz jest to zupełnie bez znaczenia. Cóż to, więc za kanał?
-Jedyne określenie jakie mi w tej chwili przychodzi na myśl to, bezpieczny.
-Pożyjemy, zobaczymy.
-Gdybym nie miała pewności sukcesu nie pchałabym was w to. Możecie mi uwierzyć
na słowo. W tym fachu, chłopcy konkurencja jest dosłownie mordercza a na
powierzchni utrzymują się jedynie nieliczni. Ci najsprytniejsi. Mam do tej
roboty absolutne minimum, czyli jedynie dwóch naprawdę zaufanych ludzi. Ufam im
w stu procentach a prócz nich, nikt więcej nie jest w to wtajemniczony.
-Co to za jedni?
-Są to ludzie którym ani FBI, ani gliniarze, ani szpicle z DEA, ani też
rangerzy ze straży granicznej nawet gdyby bardzo chcieli nie mają niczego do
zaoferowania w zamian, rzecz jasna za ewentualną współpracę. Trochę mnie to
wszystko kosztowało co prawda, ale kiedy chodzi o moje własne bezpieczeństwo
zupełnie nie dbam o pieniądze, bowiem ludzie o stuprocentowej lojalności są na
wagę złota.
-To samo powtarzałem Bobbiemu. Przez cały cholerny wieczór. - skwapliwie
potwierdził Theo. - Lojalność, to dla mnie najważniejsze w życiu słowo.
-Dobra. - zgodził się z wahaniem Bobby. - Jeśli, więc zgodzimy się na twój
kanał, będzie to kosztowało jedynie...
-Nic nie będzie kosztowało. - natychmiast sprostowała. - Spłacam stary dług. To
wszystko. Jeżeli dotrzecie bezpiecznie na drugą stronę a dotrzecie tam, będziemy
kwita.
-Dług już spłaciłaś zabierając nas z Phoenix.
-W takim razie, teraz to ty będziesz winien mi przysługę.
-Niech i tak będzie.
-Zatem wypijmy za to. - wzniosła toast.
-Można wiedzieć o co chodzi z tą przysługą? - rzucił Theo. - Jeśli to nie jakaś
tajemnica, naturalnie.
-To żaden sekret. - odparła. - Stare dzieje. - na wspomnienie uśmiechnęła się z
nostalgią. - Jakieś pięć lat temu byłam w Nowym Jorku sfinalizować interes. Z
moim stałym odbiorcą miałam umówione spotkanie w kawiarni przed centrum
handlowym. To był w swoim czasie całkiem dobry klient. Brał dużo, regularnie i
zawsze miał gotówkę. Poza tym ufałam mu. To nasze spotkanie było umówione gdzieś
na przedmieściach. Dokładnie już nie pamiętam jak się to centrum handlowe
nazywało. No nieważne. Spotkałam się już z nim w kafejce, ale nie wiedziałam, że
mój hurtownik podstawiony jest przez piesków z DEA, dla których jak się później
okazało pracował już od dobrych kilkunastu miesięcy znęcony obietnicą uniknięcia
odsiadki, jeśli tylko wyda im swojego dostawcę. Siedziałam tam, rozmawiałam
sobie z nim a ten skurwiel właśnie im wystawiał mnie. Kiedy w pewnym momencie na
zewnątrz, aż zaroiło się od glin pomyślałam sobie, że już po mnie...
-Dlaczego? - rzucił Theo.
-W zaparkowanym przed kawiarnią wozie miałam piętnaście funtów sprasowanej,
najlepszej gatunkowo trawy.
-Aha.
-Od tamtej pory, nawiasem mówiąc już nigdy osobiście nie biorę towaru ze sobą.
Ale nie o tym miałam przecież mówić. - dodała po czym ciągnęła dalej. - Wtedy to
właśnie w burzliwy sposób poznałam Bobbiego.
-Spieprzyłaś po prostu mój drobny interes. - ten wtrącił popijając piwo.
Uśmiechnęła się i zaraz wyjaśniła.
-To prawda. Bobby, bowiem właśnie się szykował do obrobienia tej kawiarni z
całodziennego utargu.
-To znaczy, że wasze interesy pokrywały się w jednym czasie oraz miejscu? -
zapytał Theo.
-Dokładnie. - przyznał Bobby.
-I nic o sobie nawzajem nie wiedzieliście, kiedy zrobiło się gęsto od
gliniarzy?
-Mhm, ale zagęściło się na dobre dopiero, - ciągnęła dalej. - kiedy Bobby też
się zorientował, że na zewnątrz odbywa się istna parada konfidentów i tajniaków.
Był całkowicie przekonany o tym, że to on jest ich celem. Bez namysłu więc jako,
że siedziałam najbliżej niego szarpnął mnie za rękę i przyłożył spluwę do
głowy...
-Wzięcie sobie jakiegoś zakładnika było akurat jedyną rozsądną rzeczą, jaka mi
wówczas przyszła do głowy. - uzupełnił Bobby.
-Hurtownik widząc co się dzieje tak się spocił ze strachu, że ukryty pod
koszulą magnetofon odkleił mu się od ciała i z brzękiem wypadł na podłogę. -
Monica uśmiechnęła się szeroko na wspomnienie tamtej chwili.
-Nie wiedziałem wtedy jeszcze, co to jest za jeden, - wyjaśnił Bobby
wspólnikowi. - ale chciałbym jeszcze raz zobaczyć jak ktoś robi taką minę jak on
wtedy.
-Gliniarze na zewnątrz też mieli miny niczego sobie. - dodała dziewczyna. -
Kompletnie stracili pojęcie co się dzieje i w ogóle o co chodzi i szamotali się
po ulicy całkiem zbaraniali.
-Nie ma się co dziwić. Ich chytry plan zgarnięcia ciebie, właśnie wtedy zaczął
się pierdolić. - zauważył Bobby. - Ja też nie miałem wówczas o tym wszystkim
pojęcia. Chciałem po prostu jedynie wydostać się z tej speluny. Trząsłem
portkami ze strachu i w duchu złożyłem sobie nawet uroczystą przysięgę, że jeśli
tylko uda mi się wyjść cało z tej kabały to już nigdy nie wezmę broni do ręki i
pójdę do uczciwej roboty.
-Tak? - Theo, aż usiadł przybierając zdumioną minę.
-Miałem chwilę słabości.
-Aha.
-Zdarza się, no wiesz...
-No przecież rozumiem, człowieku.
Theo z Monicą z trudem powstrzymywali się od głośnego śmiechu. Bobby zignorował
ich i zapalił papierosa.
Dziewczyna podjęła po chwili przerwany wcześniej wątek.
-Wkrótce domyśliłam się co jest grane, lecz siedziałam cicho. Czekałam na
rozwój wypadków. Z jednej strony cieszyłam się jak cholera, że uniknęłam wpadki
z drugiej natomiast martwiło mnie, co ten teraz zamierza ze mną zrobić.
-Klawo. - zaśmiał się Theo. - Z deszczu pod rynnę.
-Dokładnie. - przyznała. - Wtedy dopiero Bobby pokazał na co go stać. Naprawdę
szkoda, że swojego czasu nie chciałeś robić ze mną interesów. Ze swoim
intelektem byłbyś dzisiaj milionerem. - spojrzała na niego z żalem.
-No i co było dalej? - niecierpliwił się Theo.
-Bobby podniósł magnetofon z ziemi i trzymając szpicla za gardło odezwał się
spodziewając się, że reszta gliniarzy będąca na nasłuchu odbierze wiadomość...
-Byłem wtedy pewien, że to też jest glina. - wtrącił Bobby w stronę wspólnika.
-Powiedział "słuchajcie dupki" czy jakoś tak, "mamy tu kupę zakładników, więc
przez jakiś czas trzymajcie się z daleka od kawiarni. Chcemy się rozdzielić,
więc za minutę mają tu być dla nas dwa samochody. Najpierw odjedzie ten forsą,
potem drugi. Jeśli coś spieprzycie zginie cała kupa ludzi".
-Jak to? - zapytał Theo. - To nie wiedzieli, że Bobby jest sam?
-Skądże? Szyby wychodzące na ulicę były z weneckiego szkła. Jednostronnie
lustrzane. Ci na zewnątrz nie widzieli co się dzieje w środku. Tego co się
wydarzyło mogli się tylko domyślać jedynie z podsłuchu zamontowanego.
-Rozumiem.
-Tylko to przyszło mi wówczas do głowy a nie chciałem im dawać zbyt wiele czasu
na ochłonięcie. - wyjaśnił Bobby.
-Zanim się obejrzałam, gliniarze podstawili dwa radiowozy pod kawiarnię. Żeby
hurtownik ich nie ostrzegł Bobby ogłuszył go i rozdeptał ten cholerny
magnetofon.
-A inni ludzie? Nie mogli dać gliniarzom cynku?
-Prócz nas w kawiarni było tylko parę innych osób. Tych, razem z personelem
Bobby jeszcze na samym początku zamieszania zagnał do toalety i zabronił im
wychodzić stamtąd. To było przecież tuż przed samym zamknięciem lokalu. -
przypomniała sobie.
-Racja. Nie obrabia się takich miejsc o innej porze. - po namyśle zgodził się z
nią również Theo.
-Następnie Bobby schował broń i ze mną pod rękę wyszedł luźno na zewnątrz.
Podeszliśmy do czekających na nas samochodów i zaraz po tym nie niepokojeni
przez nikogo odjechaliśmy stamtąd wozem nowojorskiej policji. Dwie ulice dalej
przesiedliśmy się do metra i wsiąknęliśmy im na dobre. To nasze wyjście z knajpy
to naprawdę było coś.
-Chwila, zaraz. Jak to, pod rękę? Nie bałeś się, że cię obezwładnią? Trzeba
było cały czas trzymać lufę przy jej skroni, człowieku.
-Nie rozumiesz, Theo. - stwierdziła Monica. - Gdyby tak zrobił wiedzieliby
natychmiast, że to tylko blef. A tak, dodatkowo jeszcze upewnił ich o tym, że
całkowicie panuje nad powstałą sytuacją. Obezwładnić, bowiem to nas mogli bez
najmniejszego trudu. Idąc do radiowozu wręcz ocieraliśmy się o cały szpaler
mundurowych. Przy wsiadaniu do tego co stał bliżej, trzeba nam było nawet
odrobinę się przepychać. Tylu ich tam było.
-O, kurwa! - westchnął Theo patrząc na Bobbiego z niekłamanym podziwem. - Mnie
to nigdy by coś takiego nie przyszło do głowy. - dodał zaraz z żalem. - Ja to
pewnie bym spanikował i wybiegł jak Butch Cassidy...
-Nie tylko tobie nie wpadłoby takie rozwiązanie do głowy. - pocieszyła go. -
Też się wówczas zastanawiałam dlaczego nie wyprowadził mnie z lufą przy głowie.
Dopiero później pojęłam jak genialna była to zagrywka.
-Fakt. Zagrałeś pokerowo, człowieku. - stwierdził Theo z uznaniem.
-Nim się obejrzałam obydwoje już byliśmy na drugim końcu miasta. W dodatku
wolni. - dodała.
-A gliniarze pewnie długo jeszcze czekali w napięciu pod tą knajpą na drugiego
bandytę? - rzucił Theo.
-Pewnie tak. - przyznała.
Wszyscy roześmiali się.
-Stare, dobre czasy. - stwierdził Bobby po czym zmienił temat. - Powiedz
lepiej, jak zamierzasz przerzucić nas przez granicę. - zwrócił się do dziewczyny
poważniejąc. - To jest nieco bardziej aktualne.
-A jak tam twoja noga?
-Za jakieś dwa, trzy dni powinna być w porządku. Prawie nie chodzę od rana to i
nie krwawi zanadto. Boli również coraz mniej bo jej nie nadwerężam.
-Co my dzisiaj mamy? Środa a właściwie to już czwartek. - spojrzała na zegarek.
- W takim razie najlepiej będzie jak umówię was na niedzielę wieczór. To jest
dzień przerzutu. Domyślam się bowiem, że pragniecie opuścić Stany jak
najprędzej?
-Jasne.
-To dobrze, ponieważ następny transport będzie dopiero za tydzień od dziś. W
środę.
-Wolelibyśmy jednak prędzej.
-Zatem w niedzielę.
-Zgoda.
-W takim razie w niedzielę weźmiecie z garażu lincolna i udacie się nim prosto
na południe. Jadąc przez cały czas drogą widokową nad oceanem, kilka mil za
miastem znajdziecie przydrożny bar o nazwie "San Sebastian". Tam was umówię. Wóz
pozostawcie gdzieś w pobliżu. Kluczyki możecie wyrzucić. Mam zapasowe.
-Co dalej?
-W barze zapytacie o Gonzaleza. Uprzedzę go jeszcze dziś, by w niedzielę na was
czekał. Reszty dowiecie się na miejscu już bezpośrednio od niego. Tak będzie
bezpieczniej. - dodała przepraszającym tonem.
-W porządku. Ufam ci maleńka. - Bobby ze zrozumieniem skinął głową.
-Zapamiętacie wszystko?
-Jasne. 
Nie była tego wcale pewna, widząc liczbę opróżnionych puszek.
-Pewnie. "San Sebastian", niedziela wieczór, Gonzalez. - Theo wyrecytował
jednym tchem.
-Doskonale.
-Moja pamięć jest jak komputer. Co raz do niej trafi już nigdy nie zaginie. -
dodał zaraz.
-Też bym tak chciała. Z reguły zapominam o tylu codziennych sprawach. -
westchnęła. - A teraz wybaczcie mi chłopcy, ale jestem już tak skonana, że
opuszczę was i pójdę spać. Bawcie się dobrze. Salon jest wasz. - dodała
zwracając im pilota.
* * *
San Diego - California 11 kwietnia 1999
Tych kilka dzielących ich od wyjazdu dni, błyskawicznie minęło im na beztroskim
wylegiwaniu się przed grającym na okrągło telewizorem. Nabierali sił
odpoczywając lub dla zabawy podsłuchując ludzi z FBI. Od nich właśnie
dowiedzieli się, że trop stróżów prawa ostatecznie urwał się gdzieś w okolicach
Phoenix. Od tamtej też pory dobre samopoczucie, nawet na krótką chwilę ich nie
opuszczało. W ciągu zaledwie trzech dni zdążyli nieźle nadszarpnąć zapasy
alkoholu, jakie odkryli w niewielkiej piwniczce znajdującej się tuż obok garażu.
Noga Bobbiego bardzo szybko się goiła i chociaż jeszcze nieco na nią utykał, po
dwóch dniach prawie wcale nie bolała. Obydwaj po ostatnich przeżyciach prędko
dochodzili do siebie.
W niedzielę beztroska zabawa bezpowrotnie się zakończyła. Jeszcze wczesnym
rankiem Monica kategorycznie zabroniła im pić tajemniczo twierdząc, iż przed
czekającą ich w nocy wyprawą potrzebne im będą spore zapasy sił. Bez zbędnych
pytań posłusznie dostosowali się do jej zaleceń.
Kiedy już pod wieczór zajmowali miejsca w wozie odezwała się z troską.
-Jedziecie chłopcy lincolnem, ponieważ tylko on posiada przyciemniane szyby. Po
drodze uważajcie na siebie i na Boga nie otwierajcie okien w tej okolicy, ani
nie spowodujcie żadnej stłuczki, bo też będzie chryja. Ten wóz znają tutaj
wszyscy...
-Będziemy jechać ostrożnie. - zapewnił ją Bobby. - W końcu nam także nie zależy
na rozgłosie. - dodał zapuszczając silnik. - Jeszcze raz dzięki za wszystko,
maleńka. Trzymaj się ciepło i z dala od kłopotów.
-Wy również. A na przyszłość draniu, mógłbyś dzwonić częściej niż raz na dwa
lata. - dodała z cichym wyrzutem.
Pomachali jej rękami, domknęli szyby i wyjechali z garażu. Minęli podjazd po
czym sprawnie wydostali się za bramę. Włączając się do ruchu, Bobby skierował
lincolna prosto w stronę oceanu.
-Więc jednak była jakaś wielka miłość. - przerywając ciszę odezwał się Theo do
siebie chrząkając znacząco.
-Co takiego masz na myśli? - Bobby spojrzał na niego podejrzliwym wzrokiem.
-No... sam wiesz.
-Nie wiem.
-Tyle czułości na pożegnanie i w ogóle...
Bobby milczał.
-Wyrzuć to w końcu z siebie, człowieku. - zachęcił go Theo siląc się by
zabrzmiało to obojętnie.
-Dobra. A więc tak. Z początku, jak tylko się z Monicą poznaliśmy przez parę
miesięcy było nam nawet całkiem nieźle razem, nie powiem. Ale potem pochrzaniło
się. Postanowiła, bowiem wrócić do San Diego i tych swoich, pieprzonych prochów.
- dodał zamyślony.
-No tak. - rzucił Theo kiwając ze zrozumieniem głową. - To by wreszcie
tłumaczyło wszystkie te, ogłuszające hałasy i nieznośne łomoty nieustannie
nękające mnie po całych nocach. - dodał z miną niewiniątka.
-Słyszałeś, skurwielu! - Bobby aż zaniemówił.
-Niestety, tak.
-Wydawało nam się, że śpisz jak niemowlę!
-Ha.
-To nie do wiary! Naprawdę słyszałeś?
-Każdy szmer, człowieku.
-Kurwa! Chlałeś całymi dniami bez umiaru i słyszałeś? - Bobby z niedowierzaniem
nadal kręcił głową.
-To nie twoja wina, facet. Stary Theo ma zawsze, powtarzam zawsze, czujność i
uwagę napiętą maksymalnie jak baranie jaja. Sam nie wiem. To chyba po przodkach.
-Słyszałeś? - Bobby nadal jeszcze nie mógł się z tym pogodzić.
-Wy biali, po prostu nie potraficie zachowywać się po cichu.
-Jesteś kawał przebiegłego, czarnego sukinsyna!
-Nigdy nie mówiłem że jest inaczej, wspólniku.
Po półgodzinie jazdy zapadł już na dobre zmierzch. Jadąc nad pogrążonym w mroku
oceanem kilka mil za miastem już z daleka dostrzegli jarzący się na niebiesko
neon "San Sebastian". Wówczas Bobby zwolnił, po czym zaparkował lincolna przed
stacją benzynową znajdującą się po drugiej stronie drogi widokowej. Wysiedli. Po
zamknięciu wozu, Bobby wrzucił kluczyki do kanału, po czym skierowali się prosto
w stronę baru. Lawirując pomiędzy stojącymi przed nim motocyklami oraz ciasno
zaparkowanymi ciężarówkami weszli do środka.
Jazgotliwa, rockowa muzyka panująca wewnątrz była wręcz ogłuszająca. Bobby
usiłując przebić wzrokiem ciężką, tytoniową zasłonę uważnie rozejrzał się
usiłując zlokalizować bar. W myślach stwierdził, że chociaż swojego czasu bywał
w najgorszych spelunach portowej dzielnicy Nowego Jorku, to tylu zakapiornych
twarzy, nigdy jeszcze nie dane mu było widzieć w jednym miejscu naraz.
Sam bar, wnosząc z wyglądu ścian pokrytych olejną, łuszczącą się farbą sprawiał
wrażenie, że jego twórca musiał nie żyć i to już od bardzo dawna. A i za życia,
kiedy projektował system wentylacyjny nie był zbyt ambitny.
Przesuwając się wytrwale po omacku wzdłuż frontowej ściany wkrótce dotarli do
baru. Trwała tam właśnie gorąca dyskusja dwóch dżentelmenów, którzy ledwie już
utrzymując się na nogach bełkotali coś niezrozumiałego wzajemnie ściskając się
za czerwone, potargane gardła. Bobby zdecydowanie odepchnął ich na bok, robiąc
przy barze nieco miejsca dla siebie i wspólnika. Kiedy tamci już zwalili się
bezwładnie na podłogę, odwrócił się w stronę barmana z zamiarem zapytania go o
Gonzaleza. 
Muzyka gwałtownie ucichła. Cisza, jaka właśnie powstała zaczęła przykro dzwonić
w jego uszach. Przeczuwając podświadomie kłopoty, powoli odwrócił się z
powrotem. Rzeczywiście, nie mylił się. 
Wszyscy obecni w barze wpatrywali się w Theo jakby temu na plecach wyrosły nagle
anielskie skrzydła.
-Tylko się odwrócę na chwilę a ty zaraz pakujesz się w kłopoty. - rzucił
szeptem usiłując w naprędce coś wykombinować.
-Monica chyba zapomniała nam napomknąć, że to knajpa dla białasów. - odrzekł
Theo z cicha.
Słyszeć się dało jak z trudem przełyka ślinę. Tymczasem od pobliskiego stolika
wstało trzech, na pierwszy rzut oka wyglądających na kierowców ciężarówek
grubasów, po czym energicznie skierowało się w ich stronę. Theo ze zdumieniem
stwierdził, że w brudnych spodniach i przepoconych, flanelowych koszulach
wszyscy oni wyglądają niemal identycznie. Nie miał jednak więcej czasu na
dokładną analizę tego fenomenu, ponieważ kiedy tamci podeszli bliżej grubas
stojący pośrodku splunął na ziemię, a raczej usiłował efektownie splunąć gdyż
umazał sobie przy tym koszulę na brzuchu, ale zupełnie nie zrażony tym, odezwał
się.
-Nie mówiła ci matka, że to bardzo niedobrze tutaj przychodzić, mały czarnuchu?
Theo milczał pochłonięty procesami myślowymi. Wtedy odezwał się drugi grubas.
-Może on nie miał matki a stworzył go szaman z bryłki asfaltu. 
W głębi baru rozległy się gniewne pomruki aprobaty, jak gdyby na potwierdzenie
wagi jego słów. Wszyscy pozostali w skupieniu przysłuchiwali się rozmowie
grubasów.
-Nie. To chyba nie to. - kontynuował ten w stojący w środku, po czym z wolna
obślinił swój wskazujący palec i niespiesznie przeciągnął nim po policzku Theo.
- Panowie, on chyba jednak miał matkę.
-Naprawdę?
-Na to wygląda. Ale robiąc go, musiała być tak naćpana, że nie zauważyła, że
pieprzy się z bambusem he, he, he. - grubas zarechotał a wraz z nim większość
baru. 
Theo sprężył się pragnąc jednym ciosem zetrzeć go sprzed swych oczu. Jakby
jednak przewidując jego reakcję silne dłonie dwóch pozostałych grubasów,
jednocześnie mocno pochwyciły jego łokcie z boków osadzając go natychmiast w
miejscu. Wyrywając się Theo zauważył olbrzymią łapę zwiniętą w olbrzymią pięść.
Łapa nadlatywała bezpośrednio z przodu. Ratując twarz przed zmiażdżeniem
instynktownie zrobił więc jedyną rzecz jaką mógł w tej sytuacji zrobić. Uchylił
się w bok. Łapa trafiła prosto w metalowy słupek, przy którym jeszcze do
niedawna tańczyła jakaś dziewczyna nieznacznie go zginając. Dało się też słyszeć
przykre chrupnięcie oraz natychmiastowy jęk bólu.
Bobby nie stał bezczynnie. Zdążył mocno kopnąć w krocze tego z lewej, później
szybkim ciosem głowy złamać nos drugiego grubasa, kiedy nadlatujący z głębi sali
drewniany stołek trafił go prosto w skroń i siłą uderzenia przerzucił ponad
blatem na drugą stronę baru. Ogłuszony stracił na chwilę orientację, lecz
wkrótce ponownie wynurzył się zza niego trzymając w ręku kwadratową butelkę
whisky. Butelka była z rodzaju tych, którymi bez trudu połamać można oparcia
większości standartowych krzeseł. Bobby bez namysłu roztrzaskał ją na głowie
pierwszego z brzegu. Trafiło na tego, który nadal stał przed barem zamyślony i
tępo oglądał swą zdeformowaną dłoń. Grubas padł bez słowa skargi. Mając chwilę
czasu Bobby rozmasował skroń i rozejrzał się. Nieco dalej dostrzegł Theo,
którego za ręce wykręcone do tyłu trzymali już dwaj motocykliści. Musieli się
pojawić kiedy on leżał pod barem. Trzeci napastnik zajęty był rytmicznym
okładaniem Murzyna pięściami po brzuchu. Rozglądając się zauważył też, że
nareszcie napływają posiłki. Jednak do drużyny przeciwnej co wkrótce z żalem
stwierdził rozpoznając po skórzanych kurtkach czterech kolejnych motocyklistów.
Wszyscy oni szli niespiesznie niosąc w opuszczonych luźno dłoniach łyżki do opon
oraz ciężkie, motorowe łańcuchy. Cała czwórka zgodnie, jak gdyby kierowana
telepatycznie, jednocześnie skierowała się w jego stronę uznając zapewne, że
drużyna pastwiąca się nad Theo nie wymaga wsparcia.
Kapela rockowa ponownie zaczęła grać. Bobby żałował, że nie chcąc sprawić Monice
kłopotu, zgodzili się nie zabierać w drogę żadnej broni. Chwila jednak nie
sprzyjała żalom. Widząc zbliżających się motocyklistów rękoma macał rozpaczliwie
pod blatem szukając tam czegoś, co każdy szanujący się barman powinien posiadać
dla niespokojnych klientów. Ku swojemu rozczarowaniu wymacał tam jedynie kij do
baseballu. Smutek ogarnął jego serce, gdyż kij ten nie był nawet z tych
porządnych, wykonanych z aluminium. Tymczasem pierwszy ze zbliżającej się
czwórki wskoczył już na blat baru i tam, biorąc spory rozmach trzymaną oburącz
łyżką do opon zamierzał go chyba ponownie ogłuszyć. Bobby w ostatniej chwili
odchylił się do tyłu. Na twarzy poczuł jedynie podmuch przelatującego żelaza.
Gwałtownie wyrwał ręce spod blatu i natychmiast po tym wprawił swój kij w ruch
poziomy. Włożył w to wszystkie swoje siły. Dalsze wypadki potoczyły się jak na
zwolnionym filmie. Kij strącił z blatu z pół tuzina szklanek, które jakimś cudem
jeszcze stały na jego wypolerowanej powierzchni, jedną lub dwie butelki i w
chwilę potem trafił człowieka z łyżką w obie nogi wznosząc przy tym na moment
alkoholową mgiełkę oraz całą chmurę wirujących, szklanych odłamków. Ponieważ
Bobby do słabeuszów nie zaliczał się, piszczele tamtego trzasnęły głośno jak
strącone kręgle. Motocyklista zachwiał się zdziwiony, po czym runął twarzą w
potłuczone szklanki. Bobby z trwogą spojrzał na swój kij. Odetchnął z ulgą, gdy
go ujrzał nadal w całości. Z gracją pochwycił upuszczoną łyżkę i przełamując
rwący w nodze ból niezdarnie wskoczył na blat. Robiąc sobie nieco więcej
miejsca, wijącego się z bólu człowieka skopał stamtąd na ziemię. Kiedy tamten z
łomotem już upadł na podłogę przestał wreszcie dokuczliwie jęczeć.
Trzech pozostałych widząc to, natychmiast cofnęło się o kilka kroków zapewne po
to, by głęboko przeanalizować nowo powstałe okoliczności. Bobby wykorzystał
również i tę chwilę. Dla dobrego wyważenia podrzucił sobie łyżkę kilka razy w
dłoni, po czym biorąc spory zamach w tył z całych sił cisnął ją w stronę
oprawców katujących wspólnika. Ci, otaczali go tak ścisłym kręgiem, że nawet
przez chwilę nie obawiał się o niego. Łyżka pomknęła wirując wściekle i z cichym
mlaśnięciem trzasnęła jednego z nich prosto w twarz wybijając przy tym jedno oko
i rozrzucając fragmenty nosa gdzieś daleko na boki. Widok ten wprawił dwóch
pozostałych w chwilowe osłupienie co skwapliwie wykorzystał Theo oswabadzając
się natychmiast. Kiedy tylko się uwolnił ruszył biegiem w stronę Bobbiego.
Obydwaj motocykliści, po chwili także oprzytomnieli. Mając amok w oczach
ponownie rzucili się na niego. Lecz było już za późno. Theo podbiegł pierwszy i
pochylił się po łyżkę. Podniósł ją za suchy koniec i trzymając mocno obiema
rękoma, zadał nią na oślep gwałtowny cios do tyłu. Pierwszy z motocyklistów nie
zdążył się uchylić. Chciał co prawda, lecz na śliskiej z brudu podłodze nóżki
zabuksowały mu wściekle w miejscu.
Dostał łyżką z boku. Zanim padł bez czucia coś chrupnęło mu w miednicy. Drugiemu
udało się odskoczyć na bezpieczną odległość a Theo kręcąc łyżką wściekłe młynki
ponad głową podbiegł wreszcie do Bobbiego.
Już po chwili stali razem obok oparci o siebie nawzajem plecami. Chwilowo byli
bezpieczni. Trzymając swoją broń wyciągniętą przed siebie kręcili się z wolna
dookoła, trzymając nieprzyjaciół na godziwy dystans. Ze zwartego kręgu, który
ich otaczał, co chwilę dobiegały okrzyki jasno i wyraźnie świadczące, że ich
życie właśnie dobiega kresu. Nie wątpili w to ani przez chwilę, lecz nie mając
już niczego więcej do stracenia postanowili walczyć do samego końca i nie tanio
je odsprzedać.
Mimo, iż wrogie okrzyki wzmagały się z każdą chwilą coraz bardziej, widok
czterech, nadal nieruchomo leżących na ziemi kompanów, na razie skutecznie
powstrzymywał wszystkich ewentualnych solistów. Obydwaj zdawali sobie doskonale
sprawę, że sytuacja taka już nie potrwa długo a napastnicy lada chwila coś
wymyślą, by ich bezkarnie dostać w swoje łapy. Pilnując sobie nawzajem pleców,
ciężko dysząc rozglądali się uważnie wokół wypatrując zagrożenia. Drepcząc w
miejscu starali się przesuwać w stronę odległego wyjścia.
Theo pierwszy zauważył kilku ludzi dźwigających z drugiego krańca sali ciężki,
dębowy stół. Z ich zaciętych min bezbłędnie wyczytał, że nie idą po to, aby
sobie pograć w pokera. Zdążył jedynie szeptem ostrzec Bobbiego, kiedy stół
wpierw się rozkołysał a następnie poszybował w ich stronę. Widząc jak nadlatuje,
Theo zrozumiał co czuje mucha na chwilę przed śmiercią. Ledwie zdążył wraz z
Bobbim przeturlać się poza miejsce jego upadku, kiedy rozległ się huk ciężko
lądującego na podłodze mebla a chwilę później obydwaj zostali zakryci przez całą
chmarę napastników.
Bobbiemu nie wiedzieć czemu nagle przypomniały się sceny z oglądanych meczów
futbolowych. Teraz już wiedział co czuje sfaulowany zawodnik. Ten, leżący na
samym spodzie. Zdążył jeszcze tylko zdać sobie sprawę, że to już koniec, kiedy
znienacka rozległa się ogłuszająca i spotęgowana jeszcze dodatkowo poprzez
ściany baru seria z karabinu maszynowego.
Cały kłębiący się jak mrowisko bar zamarł w nagłym bezruchu. Bobbiemu z
tytanicznym wysiłkiem udało się odwrócić głowę w tamtą stronę. Tuż przy wejściu
ujrzał stojącego niczym posąg największego Meksykanina jakiego w życiu widział.
Przybysz miał dobrze ponad sześć stóp wzrostu i sylwetkę niemal idealnie
kwadratową. Jego szerokie bary uniemożliwiały mu wejście do baru przodem. Aby
tego dokonać musiał wpierw się mocno zgarbić i dopiero wtedy jakoś przecisnąć do
środka bokiem. Meksykanin, kiedy już całkiem dostał się do wnętrza z niekłamaną
ulgą wyprostował się. Jego łapy, bo tylko takie określenie przychodziło Bobbiemu
na widok jego rąk, trzymały nie mniej nie więcej tylko lotniczy karabin
maszynowy. Taki słuszny i prawdziwy. Karabin o sześciu wielkich, obrotowych
lufach z napędem łańcuchowym. Tak zwaną katarynę. W ciszy jaka po jego
efektownym wejściu zapadła w barze słychać się dało jedynie jak ktoś puścił
bąka.
Olbrzym z wolna wyszedł na środek sali. Mijając po drodze motocyklistę bez oka,
który nadal jeszcze leżał nieruchomo, przystanął i popatrzał na niego przez
chwilę w zadumie, po czym tracąc dalsze nim zainteresowanie beznamiętnie splunął
mu pod nogi. Następnie lufami wskazał na leżących i wycedził.
-Puśćcie ich.
-Hej! - natychmiast podszedł do niego przywódca motocyklistów. - Ci dwaj należą
do nas, przyjacielu.
Meksykanin najpierw zmrużył nieco bardziej swoje oczy po czym spojrzał na niego
jak na psie gówienko. Potem podniósł broń i puścił kolejną serię nieco tylko
ponad jego głową. Wszyscy pozostali w barze odruchowo przygarbili się.
Drewniane fragmenty fruwały, rykoszety gwizdały, tynk i farba sypały się
garściami a olbrzym nadal strzelał. Kiedy już się wydawało, że nie skończy a
ogłuszający, łańcuchowy terkot już nigdy nie umilknie olbrzym w końcu przerwał
kanonadę.
Ponownie zapadła nerwowa, dzwoniąca w uszach cisza. Nikt się nie odzywał.
Wkrótce rozległy się jakieś ściszone trzaski i chwilę później z sufitu runęły na
podłogę dwie, grube przynajmniej na dwie stopy krokwie. Zaraz potem zapadły się
schody prowadzące na pięterko. Potem część sufitu. Wraz z sufitem odpadł też
spory fragment przestrzelonej ścianki. Przez powstałą w dachu wyrwę widać było
rozgwieżdżone niebo.
Meksykanin dymiącymi jeszcze lufami dźgnął stojącego przed nim szefa gangu w
pierś i zadowolony widocznie z efektu odezwał się grobowym głosem.
-Ja nie mam przyjaciół.
Bobby wraz z Theo z wysiłkiem podnieśli się z ziemi i chwiejnym krokiem podeszli
do niego.
-Dzięki. Ty pewnie jesteś Gonzalez? - wyseplenił Theo wypluwając na bok ząb.
Olbrzym odparł głośno, by słyszeli wszyscy.
-Jestem jego młodszym bratem.
-Ach, młodszym? - Bobby mimowolnie stwierdził, że nadal jeszcze posiada
zdolność do wpadania w zaskoczenie.
-Młodszym, mniejszym oraz dużo słabszym. - wyjaśnił cierpliwie olbrzym i aby
wszystko już było jasne wolną ręką złapał znajomy skądinąd słupek, po czym wraz
z mocowaniami, jak małą gałązkę oderwał go od blatu. Obejrzał do z
zaciekawieniem i nie wiedząc co z nim począć dalej, wręczył go szefowi gangu.
Na ten widok wśród obecnych rozległo się zbiorowe szuranie cofających się
gwałtownie stóp. Niczym Morze Martwe rozstąpili się robiąc im milczące
przejście. Nikt nawet w myślach nie zaprotestował kiedy na dobre opuszczali bar
i wsiadali do półciężarówki Meksykanina. Ten czule odłożył katarynę poza oparcie
fotela, po czym wrzucił bieg i bez słowa ruszył z miejsca. Chociaż kilka osób
opuściło bar żaden pojazd nie udał się w ślad za nimi.
Po wyjechaniu na drogę Meksykanin skierował się na prosto na południe. Ponieważ
nadal nie odzywał się Theo pierwszy postanowił nawiązać z nim rozmowę.
-Całkiem niezła.
-Hę?
-Ta twoja zabawka.
-Taa.
-Pewnie kosztowała fortunę?
-To prezent. - wyjaśnił zwięźle Meksykanin.
-Na wypadek kłopotów?
-Aha.
-Chyba nawet wiem, od kogo jest to prezent.
Olbrzym milczał.
-W dzisiejszych, trudnych czasach niełatwo o hojnego sponsora.
Meksykanin w dalszym ciągu prowadził wóz bez słowa.
-Zauważyłem, że nie przepadasz za Rockerami. - Bobby zmienił temat.
-Te dranie nieustannie prześladują Meksykanów. - kierowca w końcu jednak się
odezwał.
-Nie wyglądasz mi na kogoś, kogo można by bezkarnie prześladować.
-Czasami jak jest nudno robimy im z bratem mały nalot. - odparł.
-Taki jak dzisiaj?
-Coś w tym rodzaju. Ale na dłuższą metę to i tak bez sensu. Nad ocean wciąż
przybywają nowi. Szkoda nawet gadać. - olbrzym odparł i zaraz przeszedł do
konkretów. - Gonzalez kazał was przeprosić. Chociaż bardzo tego chciał nie mógł
dzisiaj dotrzeć do San Diego osobiście. Przysłał mnie.
-To chyba dobrze, co?
-Nie martwcie się. Zabiorę was ze sobą i osobiście dopilnuję aby wszystko się
odbyło jak należy.
-My mielibyśmy się martwić, człowieku? Z chwilą gdy się pojawiłeś...
-Miguel.
-Theo. A to jest Bobby. Z chwilą, gdy się pojawiłeś wszystkie nasze troski i
zmartwienia w cudowny sposób ulotniły się gdzieś bez śladu. To się chyba kurwa
nazywa, być w odpowiednim czasie i miejscu.
-Dobrze, że zdążyłem. Chyba rzeczywiście dotarłem tam w ostatniej chwili.
Gdybym zawiódł Monicę... - Meksykanin nie dokończył.
-Aż tak bardzo się obawiasz jej?
-To nie strach.
-A co?
-Chodzi o to, że Monica już od tak dawna nam pomaga, że gdybyśmy ją zawiedli
byłoby nam z bratem... przykro jak cholera.
Mimo usilnych starań jakoś nie mogli sobie wyobrazić Miguela w stanie smutku.
Ten chyba wyczuł ich niepewne myśli, bowiem ciągnął dalej.
-Odkąd tylko straciliśmy ostatni kawałek naszej ziemi pod Durango, całej naszej
rodzinie nie wiodło się najlepiej. Wałęsaliśmy się jak Cyganie to tu, to tam.
Zupełnie bez celu. Wtedy Monica dała nam robotę i niczym dobra wróżka wyciągnęła
z długów i kłopotów. Jeszcze parę lat pracy dla niej i będzie nas stać, by
odkupić naszą ziemię a nawet otworzyć w Meksyku jakiś własny, legalny interes.
-Chyba już rozumiem.
-Kiedy powiedziała, że bardzo jej zależy aby was przerzucić do Meksyku,
początkowo za nic nie mogliśmy tego pojąć z bratem.
-Dlaczego?
-Ona zawsze największą wagę przykładała do zachowania wszystkich naszych trików
w ścisłej tajemnicy. Za wszelką cenę. Na nasze pytania o was odparła tylko, że
wiele wam zawdzięcza i że osobiście ręczy za wasze milczenie. Jak dla mnie to
wystarcza więc już o nic więcej nie pytałem...
-Jeśli chcesz... - zaczął Bobby.
-To nie moja rzecz. - uniesioną w górę dłonią Miguel dał do zrozumienia, iż
zupełnie nie jest ciekaw powodów ich ucieczki ani tego co zrobili.
-No cóż. Trzeba jej uczciwie przyznać, że zawsze potrafiła dobrać sobie
pracowników. Na jej miejscu, również wolałbym mieć cię po swej stronie. - dodał
Bobby przypalając sobie papierosa.
Miguel skinął głową i powrócił do obserwacji drogi. Po kwadransie dalszej jazdy
oznajmił.
-Jesteśmy już prawie na miejscu.
Półciężarówka zatrzymała się przy jednym ze zjazdów z drogi widokowej. Siedząc w
środku patrzyli jak ich kierowca wysiada po czym zdejmuje kłódkę i odpina
łańcuch zabezpieczający wjazd w boczną drogę. Następnie, Miguel pochylił się i
uważnie zlustrował sobie tylko znany układ kamyczków leżących w rozsypce na
ziemi. Po pewnej chwili najwyraźniej zadowolony tym co tam ujrzał ponownie
wsiadł do wozu i jadąc już bez świateł w stronę oceanu spokojnie im wyjaśnił.
-Sprawdzałem czy pod moją nieobecność nie było nieproszonych gości.
-Naturalnie. - potwierdził Theo tak, jak gdyby sam tak robił każdego dnia.
-Mam nadzieję, że potraficie pływać? - rzucił Miguel podjeżdżając z wolna pod
niewielką i nieoświetloną przystań.
Wysiedli z wozu w ślad za nim. Mijając zardzewiałą tablicę informującą, że
znajdują się na terenie prywatnym podeszli do niewielkiej szopy stojącej tuż
przy samej plaży. 
-A co, jeśli nie? - po głębokim namyśle zapytał go ciekawie Theo.
-Nieważne.
-Nieważne?
-Nieważne, ponieważ właśnie nadarza się okazja, aby się nauczyć. - wyjaśnił
Meksykanin poklepując go w plecy gestem mającym rozwiać wszelkie na ten temat
wątpliwości.
-Nie myślisz chyba człowieku, że dotrzemy wpław do Meksyku? - Theo wyrażał
swoje zastrzeżenia, podczas gdy Miguel powtarzał swój obrzęd z kamykami tuż
przed samym wejściem do drewnianej szopy.
Meksykanin przerwał na chwilę i spojrzał na niego badawczo. Milczał.
-Wody się nie boję, jeśli już chcesz wiedzieć. - dodał niezbyt pewnie Theo. -
Ale to przecież jest ocean, chłopie. No wiesz, rekiny, fale wielkie jak stodoła,
rozumiesz? Poza tym trochę mnie zdeptali w tej spelunie. Mam wrażenie, że mi
popękały wszystkie żeberka z lewej strony a tak w ogóle, to nie jestem jakimś
porąbanym surferem, człowieku. - słowa wylatywały z jego ust w oszałamiającym
tempie.
-Nie będziemy płynąć wpław. - uspokoił go Miguel wkraczając do szopy.
-Nie? - Theo bezradnym wzrokiem rozglądał się wokół. - A jak? Łodzią? Przecież
Straż Przybrzeżna i w ogóle...
Olbrzym tymczasem wyszedł już z szopy niosąc spory worek pod pachą.
-Lepiej nie gadajcie tyle, tylko szybko włóżcie to na siebie.
Postawił worek przed nimi na ziemi i ponownie zniknął w szopie.
-Pospieszcie się. - rzucił stamtąd twardo. - Mam dzisiejszej nocy jeszcze całą
kupę innej, właściwej roboty do zrobienia. Interes przede wszystkim. - dodał na
zakończenie nieco łagodniejszym tonem.
Rozwiązali worek i ciekawie zajrzeli do środka. Ich oczom ukazały się błyszczące
w świetle latarki akwalungi. Bez słowa wyciągnęli je. Miguel regulując wszelkie
sprzączki i zapięcia stosownie do ich rozmiaru, pomógł im założyć je na siebie.
Następnie, najpierw sobie a potem również im zainstalował na plecach ciężkie,
metalowe butle. Kiedy już skończył je przykręcać wydobył z szopy ponad
ośmiostopowej długości błyszczący cylinder wykonany z pomalowanego na żółto
metalu. Obły przedmiot zakończony był z jednej strony wirnikiem i małymi
łopatkami.
-Pedro zawiezie nas prosto do Meksyku. - wyjaśnił.
Z nieskrywaną dumą zaprezentował im swój skuter czule go głaszcząc i poklepując.
-Co teraz? - zapytał Theo przestępując z nogi na nogę i bezskutecznie usiłując
podrapać się po plecach. - Czuję się w tym gównie jak jakiś cholerny, gumowy
astronauta.
-Teraz posłuchajcie mnie uważnie. Wyjaśnię wam co i jak.
W tej chwili nawet deszcz srebrnych dolarówek nie mógłby odwrócić ich uwagi od
jego ust. Maksymalnie skoncentrowani wbili swoje spojrzenia w Meksykanina.
-Gdy będziemy już na plaży uruchomię wasze butle. Potem już zawsze oddychajcie
spokojnie i nie denerwujcie się. To podstawa. Aby w ogóle widzieć coś pod wodą
wpierw zamoczcie swoje maski. Wówczas nie będą pokrywać się parą. Poza tym przez
cały czas trzymajcie się blisko mnie. Bardzo blisko. Kiedy już będziemy w
wodzie, ty złapiesz mnie za kostki, - wskazał swym palcem Bobbiego. - a on
złapie ciebie. Ja będę kierował skuterem. Powietrza w butlach jest co prawda
dosyć, ale ponieważ akumulatory wystarczają tylko w jedną stronę nie pogubcie
się gdzieś po drodze, gdyż po prostu nie będę w stanie szukać was zbyt długo.
Poza tym mam jeszcze swoją właściwą robotę. Jakieś pytania?
Z całym przekonaniem mogliby postawić całą swoją forsę przeciwko kamykom Miguela
pewni jak cholera, że był to najkrótszy kurs nurkowania odkąd życie wypełzło z
praoceanu. W tej chwili, jednak żadne sensowne pytania nie przychodziły im do
głowy.
-Dobra. Zatem ruszamy? - oznajmił z zadowoleniem olbrzym zamykając szopę.
Skinęli głowami i w ślad za nim pomaszerowali na wybrzeże. Będąc już na plaży
wzorem Meksykanina zamoczyli maski w wodzie, po czym włożyli do ust aparaty
tlenowe. Następnie przypięli do nóg płetwy i ruszyli w stronę głębszej wody a
raczej on sam ruszył, bowiem po chwili wrócił i z przepraszającym gestem
odkręcił im zawory na plecach.
Kiedy tylko ich sine twarze na powrót przybrały swój naturalny wygląd Miguel
uniósł kciuk do góry i ponownie wyruszyli w stronę wody. Zanurzając się śladem
ich przewodnika zauważyli, że wody Pacyfiku były zadziwiająco ciepłe po zmroku.
Pod wodą Meksykanin włączył reflektor ich pojazdu rozświetlając całą najbliższą
okolicę snopem mocnego, żółtawego światła. Odpłynęli nieco dalej od brzegu i
zanurkowali głębiej pod powierzchnię. Bobby natychmiast ruszył w ślad za
Miguelem kierując się niezdarnie w stronę dna. Szło mu to ospale jednak w końcu
jakoś opadł niżej. Theo natomiast pogrążony w chmurze pęcherzyków pracował
wściekle rękami i nogami nijak nie mogąc zejść poniżej powierzchni. Jego
rozpaczliwe starania aby ich dogonić całkowicie szły na marne. Co chwilę
wypływał, bowiem na powierzchnię brzuchem do góry niczym zdechła makrela.
Meksykanin z niekłamanym podziwem obserwował z dołu wszystkie jego poczynania.
Przez dłuższą chwilę w niemej fascynacji patrzał na tragedię Murzyna. Z
zachwytem obserwował jego szamotaninę z akwalungiem. W końcu, zniecierpliwiony
przedłużającym się postojem podpłynął do niego. Złapał go zdecydowanym gestem za
ramię i stanowczym gestem uspokoił. Następnie, starannie zademonstrował mu w
jaki prosty sposób poruszając jedynie nogami można sobie płynąć do przodu, na
boki i w końcu również w dół. Theo po ochłonięciu z pierwszych emocji potaknął
energicznie głową i nie czekając na kolejną zachętę spróbował ponownie. Od nowa
wszystko przesłoniła olbrzymia chmura powietrznych bąbelków, z której
chaotycznie pojawiały się na chwilę wirujące wściekle wszystkie kończyny
Murzyna.
Bobby widząc to wszystko był pełen obaw, że jeszcze chwila a udławi się ze
śmiechu. Nie był koneserem. Przedstawienie, jednak uznał za wyborne.
-Dla takiego widoku warto było zabrać go ze sobą. - pomyślał przepełniony dumą.
Miguel dał w końcu za wygraną. Złapał Theo za rękę i bezceremonialnie pociągnął
go energicznie w dół. Kiedy holując go obydwaj już dotarli w pobliże dna,
Meksykanin sprawnie założył jego dłonie na kostki Bobbiego a sam popłynął po
skuter. Pedro daleko nie zdryfował toteż po chwili razem z nim olbrzym był z
powrotem. Wówczas Bobby złapał Meksykanina za kostki. Ten uniesionym kciukiem
dał znak by trzymali się mocno po czym bezgłośnie uruchomił pojazd.
Ruszyli w drogę. Po samym starcie poczuli mocne szarpnięcie, które później
przeszło jedynie w jednostajny i nawet przyjemny opór jaki stawiała rozkosznie
ciepła woda. Miguel trzymał się jakieś dwie stopy ponad dnem, które zadziwiająco
szybko umykało im do tyłu. Gdyby tylko chcieli mieli, więc co podziwiać podczas
podróży. 
Bobby myślami, jednak był zupełnie gdzie indziej. Zastanawiał się bez przerwy
czy stalowe obręcze ściskające go w kostkach chcą mu zmiażdżyć stopy czy tylko
je oderwać. Po kilku minutach niewysłowionej męki, imadlany nacisk wreszcie
nieco zelżał. Widocznie Theo opuszczać już zaczynała, początkowa panika. Bobby
czując jak powraca mu krążenie w stopach sam się nieco uspokoił i dopiero wtedy
rozejrzał się ciekawie po raz pierwszy dookoła. Żółte światło skutera nie było w
stanie rozproszyć mroku jaki ich otaczał dalej jak o kilkanaście stóp ale to co
widział wystarczało mu aż nadto. Ponieważ od pewnego czasu dna nie było widać
już w ogóle wolał nawet więc nie myśleć o ewentualnej głębinie rozpościerającej
się pod nimi. Co innego w większym stopniu przykuwało całą jego uwagę. Co jakiś
czas, bowiem coś się nagle pojawiało przemykając żwawo na granicy ciemności po
to tylko, by po chwili ponownie w niej zaniknąć. W takich chwilach miał wrażenie
jakby jakiś wielki, lodowy paluch powoli zjeżdżał mu po kręgosłupie.
Theo podchodził do tych spraw zupełnie inaczej. Po prostu z potworną siłą
zaciskał swoje dłonie, po czym z zamkniętymi oczami czekał, aż obiekt niepokoju
powróci, aby go ostatecznie pochwycić w swą wielką i zębatą mordę. Przygnębiał
go też logiczny zresztą fakt, że jako płynący na końcu pożarty zostanie
najpierw. Kiedy jego umysł zbliżał się już do krawędzi szaleństwa, wówczas
ponownie otwierał przerażone strachem oczy i wszystko zaczynało się od nowa. W
tych trudnych chwilach, kiedy był zupełnie sam i z nikim nie mógł się podzielić
swoimi przemyśleniami oddałby każde pieniądze za tak banalny przedmiot jak
lusterko wsteczne.
Miguel natomiast nawet nie zdając sobie sprawy z ilości adrenaliny jaką
mimowolnie dostarczył swoim pasażerom całkowicie pochłonięty był prowadzeniem
skutera. Kierowany chyba szóstym zmysłem, co pewien czas zmieniał kierunek, aż w
końcu, po wydawałoby się wiekach w zasięgu ich wzroku na powrót ukazało się
piaszczyste dno. 
Po kwadransie zataczania nad nim kręgów niejasno zdali sobie sprawę, że
prawdopodobnie kręcą się w tym samym miejscu. Podejrzewając, że zbłądzili
zaczęli się coraz bardziej niepokoić. Wówczas Miguel zatrzymał się. To również
nie wyglądało zbyt optymistycznie. Ten jednak przełączył jedynie wszystkim po
kolei dopływy powietrza z butli rezerwowych i sprawa postoju wyjaśniła się.
Oszołomieni ujrzeli jeszcze uniesiony w górę kciuk i niebawem wyruszyli w dalszą
drogę. W końcu, po dokonaniu kilkunastu kolejnych nawrotów z mroku wynurzyła się
olbrzymia obrośnięta jakimiś muszlami kotwica. Kotwica leżąca sobie na jednym
boku i do połowy zagrzebana w dnie była wręcz gigantyczna. Na kilkustopowej,
nylonowej lince unosiły się przywiązane do niej dwa olbrzymie worki wykonane z
jakiegoś nieprzemakalnego tworzywa. Tego chyba właśnie szukał Miguel, ponieważ
zaraz po tym odkryciu dał wyraz swojemu zadowoleniu unosząc obydwa kciuki naraz.
Rozluźnili się widząc jego radość. Niczym olbrzymia stonoga zatoczyli jeszcze
tryumfalny krąg wokół znaleziska, po czym Meksykanin skierował skuter prosto w
stronę brzegu. Kiedy tylko zbliżyli się do niego na tyle, by już o własnych
siłach wyjść na ląd Miguel wyłączył silnik. Zgasił też reflektor. Idąc po dnie
ruszył przodem nieustannie wypatrując czegoś w przybrzeżnych zaroślach.
Obydwaj z prawdziwą ulgą zdjęli swoje maski, wyjęli z ust ustniki i z radością
wciągnęli w płuca świeże powietrze. Potem również skierowali swoje spojrzenia w
tę samą co on stronę. Kiedy woda sięgała im już co najwyżej kolan zauważyli
zbiegającego z piaszczystej wydmy człowieka. Człowiek nadbiegał w ich stronę
trzymając coś podłużnego pod pachą.
-A oto i Gonzalez. - widząc ich niepokój uspokoił ich Miguel.
Kiedy mężczyzna zbliżył się stwierdzili, że ma niewiele ponad cztery stopy
wzrostu. Wyczerpani padli bez słowa na mokry, przybrzeżny piasek.
-Witajcie w Meksyku. Sporo o was słyszałem. - odezwał się przybysz wesoło
wyciągając na powitanie rękę.
Obydwaj jednak nadal leżeli nieruchomo łapczywie łapiąc oddechy. Z wolna
dochodzili do siebie. 
-Daj im chwilę Gonzo. - rzucił Miguel z wyrzutem.
-Pierwszy raz? - ten od razu domyślił się w czym rzecz, po czym dodał w stronę
brata - Jak tam podróż? Odnalazłeś towar?
-Tak. - ten odparł mocując na swych wielkich plecach właśnie otrzymane nowe
butle. - Myślałem, że będzie gorzej. Woda jest dziś nieco mętna. - wyjaśnił.
Jak tylko skończył je zakładać rzucił w ich stronę uśmiechnięty od ucha do ucha.
-No to trzymajcie się. Miło było poznać.
Unieśli się na łokciach pragnąc w podziękowaniu chociaż machnąć mu na pożegnanie
ręką, ale widząc jego olbrzymią sylwetkę z uniesionym w górę kciukiem z
rezygnacją w oczach ponownie opadli na piasek.
Miguel roześmiał się na głos, po czym włożył aparat tlenowy w usta i odkręcił
zawór. Chwilę później na powrót pogrążył się w odmętach.
Wkrótce odzyskali swoje dawne siły. Jak tylko mały Meksykanin skończył upychać
wyczerpane akumulatory oraz puste butle do swej skrzynki podnieśli się na nogi i
w ślad za nim udali w zarośla. Czekał tam na nich ford z siedemdziesiątego
drugiego, na którym były ślady wyraźnie świadczące, że ktoś, kiedyś bez
większego zresztą powodzenia próbował przerobić go na ciężarówkę, lecz nie
dokończywszy dzieła pozostawił go w cholerę a widząc żałosny skutek swoich
starań, w końcu go w akcie litości podpalił.
Niezdarnie wyswobodzili się z niewygodnych akwalungów i pomogli Gonzalezowi
poukładać wszystko starannie wewnątrz sporej skrzyni ładunkowej. Chwilowo woleli
jednak nie dzielić się z nim głębokim przeświadczeniem, że to i tak na nic
ponieważ to, co właśnie mieli przed oczami i tak stąd nigdzie nie odjedzie.
Kiedy skończyli się rozbierać Gonzalez z pełnym optymizmu kopnięciem zamknął
tylną klapę i podając im po puszce piwa odważnie zajął miejsce wprost za
kierownicą. Wsiedli za nim do kabiny i zachłannie wypili.
-Co teraz? - zapytał go Bobby wyrzucając pustą puszkę w krzaki.
-Myślałem, że wy mi to powiecie. Nie mam pojęcia co takiego zamierzacie?
-Chcemy, jeśli to możliwe dostać się do... do... dokąd to właściwie chcemy się
dostać, Theo?
Ten zakrztusił się z wrażenia. Kiedy przestał kasłać odparł.
-Sam nie wiem, człowieku. Prawdę mówiąc plan był jeden. Uciekać, uciekać,
uciekać. I przyznam się, że tylko to dotychczas zaprzątało moją biedną,
skołataną głowę. Jeśli mam być szczery Bobby to niespecjalnie nawet wierzyłem w
to, że nam się uda. Zwłaszcza po tej hecy na pustyni, ech. - westchnął ciężko na
wspomnienie tamtej chwili. - Jednak faktem jest, że obecnie jesteśmy chyba w
Meksyku. Więc kurwa, chyba nam się to udało. - stwierdził błyskotliwie. - Ale co
robić dalej? Tego nie wiem. Musimy chyba opracować nowy plan, człowieku.
-Wiem, że mieliście ciężki dzień. Może więc pojedziecie do mnie? - rzucił
Meksykanin.
-Do ciebie?
-Przenocujecie, trochę odpoczniecie a rano ze świeżym umysłem prędzej coś
postanowicie. - zaproponował.
Popatrzyli na siebie. Potem na niego. Gonzalez widząc w ich oczach milczącą
aprobatę przekręcił śrubokręt i uruchomił grata. Całą kabinę natychmiast
wypełnił intensywny swąd spalenizny. Ze straszliwym zgrzytem torturowanej
skrzyni wrzucił bieg. Ford z konwulsyjnym szarpnięciem chwilę się zawahał, po
czym rzężąc ruszył z wolna w drogę. Skrzypiąc i pojękując wkrótce wydostał się
na jakąś polną drogę. Tam, Gonzalez nasunął kapelusz głębiej na oczy, zacisnął
zęby i przyśpieszył. Kiedy napotkali asfalt Meksykanin wykorzystując spadek
terenu oraz sprzyjającą, wieczorną bryzę rozpędził forda do czterdziestki.
Później ze straszliwym rykiem dławiącego się silnika, jakimś cudem utrzymywał
już tę prędkość walcząc oburącz z wyskakującym co chwilę drążkiem do zmieniania
biegów.
Jechali w milczeniu przez ponad dwie godziny zanim w świetle reflektora ukazały
się w końcu jakieś zabudowania.
-Ensenada! - wykrzyknął nagle Meksykanin wskazując na coś ręką.
Odetchnęli w duchu z ulgą słysząc wreszcie dowód na to, że kierowca nie śpi.
-Aha. - w odpowiedzi Theo skinął głową. - A tak właściwie, to gdzie my teraz
jesteśmy?
-To miasto nazywa się Ensenada. - Gonzalez spojrzał na niego podejrzliwie.
-Tak też sobie właśnie pomyślałem. - ten odparł nie zrażony.
-A oto i mój dom. - po kolejnej minucie stwierdził z dumą Meksykanin zwalniając
i skręcając z drogi w jakieś ciemne podwórko.
Ford z boleśnie świdrującym w uszach piskiem zdartych klocków hamulcowych
zatrzymał się przed pogrążonym w ciemnościach dwupiętrowym domem. Cały budynek w
blasku księżyca wyglądał upiornie. Sprawiał wrażenie jakby z całych sił walczył
jedynie o zachowanie za wszelką cenę równowagi. Wyglądało na to, że od
ostatecznego zawalenia chroni go jedynie opatrzność oraz głęboka wiara jego
mieszkańców w rzeczy nadprzyrodzone. Takie jak lewitacja na przykład.
W cudowny sposób zawieszony w powietrzu balkonik zadygotał odrobinę, kiedy
zderzak forda zetknął się ze ścianą budynku. Liczne wgłębienia widniejące w
cegłach obok jasno świadczyły, iż jest to ulubione miejsce służące Gonzalezowi
do parkowania. Kiedy już wysiedli z wozu zza domu wybiegło coś brzydkiego nawet
przy świetle księżyca i jazgotliwie szczekając wyszczerzyło zęby w gwałtownym,
jazgotliwym powitaniu.
W jednej chwili zaczęły szczekać psy w całej okolicy.
-Spadaj Lupe. - Meksykanin wściekłym, lecz celnym kopniakiem odpędził wreszcie
ujadającego psa.
Następnie rozpogodził się i uprzejmym gestem zaprosił ich do środka. Pełni
najgorszych obaw w milczeniu podążyli za nim. Kiedy ich prowadził po
reumatycznie wykręconych schodkach w górę, cały dom zaczął niepokojąco
trzeszczeć i cichutko poskrzypywać. Będąc już bezpiecznie na piętrze odetchnęli
z ulgą. Wtedy Meksykanin ruchem głowy zaprosił ich dalej. Przecierając szlak
śmiało ruszył przodem. Pokonując długi, ciemny korytarz nie przeoczyli
obserwujących ich w milczeniu pięciu czy sześciu dziecięcych główek a także
jednej starszej kobiety siedzącej w kuchni nad jakąś robótką.
Kobieta również milczała.
-Nie przejmujcie się. To moja rodzina. Tutaj właśnie będzie wasz pokój. -
Gonzalez wskazał im niewielką izbę.
Wszedł do niej pierwszy i zapalił światło. Ich oczom ukazał się widok nieco
bardziej niż przygnębiający. Nie dając jednak niczego po sobie poznać
uśmiechnęli się serdecznie i uścisnęli mu wylewnie rękę na dobranoc.
-Wielkie dzięki, Gonzalez. Z samego rana wyjeżdżamy, więc się o nic więcej nie
martw. - zapewnili go gorąco.
-Dobra. No to będzie chyba wszystko. - ten odparł rozglądając się jeszcze po
kątach.
Po chwili dodał.
-Jest jeszcze łazienka tam w lewo za schodami, ale i tak nie ma wody więc
nieważne.
-Jasne. To nieważne. - odparli gorliwie rzucając tęskne spojrzenia w stronę
łóżka.
-Muszę już iść. - oznajmił gospodarz. - Jeszcze tej nocy trzeba od nowa
ponapełniać wszystkie butle i doładować akumulatory.
-Oczywiście.
-Interes przede wszystkim.
-Właśnie.
-Jeszcze raz wielkie dzięki za wszystko, Gonzalez. - rzucił Bobby serdecznie.
-I pozdrów od nas brata. - dodał Theo.
-W porządku. Trzymajcie się i powodzenia.
Kiedy tylko zamknęły się za nim drzwi zgasili światło i nawet nie zdejmując
butów rzucili się na łóżko. Zdążyli jeszcze usłyszeć skowyt kopniętego psa,
kilka przekleństw po hiszpańsku oraz wprawiający wszystko w przenikliwe drżenie
przerażający odgłos uruchamianego forda. Później wibracje ucichły i na powrót
zapadła błoga cisza. Usnęli natychmiast.
* * *
Ensenada - Mexico 12 kwietnia 1999
Obudzili się w samo południe. Czując się jak nowo narodzeni, żwawo wyruszyli na
poszukiwanie miejsca, w którym mogliby się odlać. Widząc ich jak krążą nerwowo
po całym pięterku, kobieta bez słowa wskazała im właściwą drogę. Później
przyniosła kawę. 
Wyruszyli w drogę jak się tylko nieco ogarnęli. Wychodząc na podwórko zauważyli
milczące główki w oknach, kobietę stojącą przed domem oraz Lupe drzemiącego w
kącie podwórza. Pies okazał się za dnia być jeszcze brzydszy.
Rozglądając się smętnie po najbliższej okolicy, Bobby odezwał się do wspólnika
przygnębionym tonem.
-Cholera.
-Co?
-Dlaczego wszystko tutaj wygląda jak po wybuchu bomby termojądrowej?
-Sam się nad tym zastanawiam.
-Cholernie jest przygnębiająca ta mieścina, nie sądzisz?
-Fakt. Ciekawe jak wygląda reszta Meksyku? - Theo z serdecznym uśmiechem na
twarzy energicznie machał kobiecie i dzieciakom na pożegnanie.
Tamci jedynie patrzyli na nich w beznamiętnym milczeniu.
-Dobrze, że zostawiliśmy im te pięć kawałków na łóżku. 
-Zostawiliśmy?
-Byli, ok.
-No tak. Są w porządku, ale następnym razem daj mi chociaż znać, człowieku. -
odparł Theo zaskoczony hojnym gestem Bobbiego. - Daj znać, bo zanim dotrzemy do
jakiegoś prawdziwego miasta zostaniemy zupełnie bez centa.
-Chyba zauważyłeś, że się im nie przelewa.
-Pewnie, ale tutaj wszyscy tak żyją, Bobby.
-Chyba jednak masz rację, wspólniku.
-Więc, co teraz?
-Na dobry początek myślę, że powinniśmy kupić sobie jakiś wóz. Nie chce mi się
dalej zapierdalać na piechotę. - zaproponował Bobby.
-Dobra myśl.
Maszerując raźno przed siebie w pierwszej napotkanej stacji benzynowej nie za
bardzo nawet się targując, za trzysta dolarów nabyli zdaniem uśmiechniętego
sprzedawcy, starego, dobrego, niemiecko-niezawodnego i poczciwego garbusa.
Po dwudziestu milach, kiedy volkswagen rozkraczył się już po raz trzeci,
ostatecznie i na dobre zgodnie zepchnęli go z jezdni i w przydrożnym rowie
podpalili.
Dalej pojechali stopem. W Tijuanie kupili prawie nowego golfa. Tym razem
sprawdzili cały wóz ludowy starannie, szczegółowo i gruntownie. Silnik jak i
zresztą cały wóz okazał się być w niemal idealnym stanie. W pierwszym napotkanym
po drodze sklepie napełnili bagażnik piwem, po czym wyruszyli skąpaną w słońcu
autostradą prosto na południe.
Jadąc przed siebie beztrosko na bieżąco układali dalszy plan działania. W jednym
byli zgodni. Uważali, że po tym co ostatnio przeżyli należy im się godziwy
wypoczynek oraz niczym niezmącone długie, bardzo długie wakacje.
Nawet przez myśl by im wówczas nie przeszło, że prawdziwe kłopoty jeszcze są
przed nimi a naprawdę poważne problemy dopiero na nich czekają.
* * *
Dziewięć miesięcy później.
Lasy Deszczowe - gdzieś na granicy Boliwii z Brazylią 14 stycznia 2000
-Chyba nareszcie ich zgubiliśmy, człowieku. Zwolnij wreszcie! Chcesz bym tu
zdechł? Bobby, nie pędź tak!
Bobby zatrzymał się zdyszany. Kiedy po kilku minutach jego tętno powróciło już
do normy usiadł na ziemi i wydobył z plecaka manierkę. Pociągnął z niej spory
łyk wody. Kiedy już zaspokoił dokuczliwe pragnienie podał ją wspólnikowi.
-Obyś miał rację.
-Już od wczoraj w ogóle ich nie widać.
Theo gwałtownym klepnięciem w szyję zabił sporego owada.
-Dlaczego tylko mnie gryzą te cholerstwa?
Bobby wzruszył ramionami.
-Mówiłem ci, że to zbyt pięknie wygląda, aby mogło nam się udać.
-Daj spokój, Theo. Teraz to i ja to wiem. Dlaczego nie byłeś taki cwany
wcześniej? Gdybyś sprawdził teren jak należy nie byłoby nas tutaj. Zamiast
biegiem zapierdalać po jakimś dziwnym lesie leżelibyśmy sobie na plaży z jakimiś
dupciami pod ręką. Ech, kurwa.
-Do głowy mi wówczas nie przyszło sprawdzać z tamtej strony...
-Zresztą, co tam. To już i tak jest nieważne. - wpatrzony gdzieś w dal Bobby z
rezygnacją machnął ręką.
-Więc co teraz?
-Teraz trzeba przygotować nocleg. Za godzinę ściemni się na dobre. No i jakby
kłopotów było mało, nasze żarcie też się kończy. - odparł rzeczowo potrząsając
wymownie prawie zupełnie pustym już plecakiem.
-Jak to, kończy?
Theo podrywając się na nogi zajrzał nerwowo do środka. Rozczarowany wydobył
stamtąd jedynie paczkę spleśniałych ciastek. Ze wstrętem odrzucił je w zarośla.
-Kurwa. Jestem głodny jak cholera. - stwierdził z głośną skargą w głosie.
-Nie mów? - Bobby sam poczuł dotkliwe burczenie w żołądku.
-Chcę jeść! - zawył Theo wysypując trzęsącymi się rękoma ostatnie okruszki z
plecaka. - I co teraz z nami będzie? Jesteśmy chuj wie gdzie i nie mamy nawet
żarcia.
-Ładnie to ująłeś.
-Chyba nie zdechniemy tutaj z głodu, co? - Theo rozejrzał się po dżungli
załamany. - Mam jak jakaś popieprzona koza wpierdalać jakieś liście, czy jak?
Bobby podrapał się po głowie zamyślony.
-Słyszałeś o czymś takim jak... polowanie?
-No racja, chłopie! - Theo w jednej chwili rozpromienił się. - Upolujemy coś,
póki jeszcze jasno a z pełnym żołądkiem jakoś to będzie. Ty to masz głowę,
Bobby.
W naprędce uzgodnili szczegóły czkającego ich polowania po czym mając już przed
oczami wizję gorącego posiłku ochoczo rozdzielili się do swoich zadań. Theo
mający stworzyć nagonkę natychmiast pogrążył się w gęstwinie waląc maczetą po
gałęziach ile wlezie. Bobby natomiast skierował się prosto w stronę rzeki. Miał
zamiar dotrzeć w miejsce, gdzie znajdowało się nieco więcej otwartej
przestrzeni, aby tam zaczaić się na wypłoszoną przez wspólnika zwierzynę.
Zatrzymał się w miejscu, gdzie rzeka nieznacznie skręcała tworząc niewielką,
kamienistą plażę. Odłożył na ziemię krępujący ruchy plecak, przykucnął i
wycelował swojego kałasznikowa w stronę lasu.
Harmider, jaki Theo wszczynał w zaroślach wkrótce zaczął przynosić pierwsze
efekty. Na kamienisty brzeg rzeki zaczęły, bowiem kolejno wybiegać spłoszone
przez niego zwierzęta. Sprawa więc jak nigdy dotąd wyglądała na niezwykle
prostą. Pełny jednak jakiegoś bliżej nieokreślonego niepokoju, Bobby podrapał
się po swędzących plecach, po czym ponownie podniósł karabin do oka nie chcąc w
żadnym razie spudłować i wystawić się tym samym na kpiące drwiny wspólnika.
Wodząc lufą na boki zignorował węże, małpiatki oraz jakieś inne, szczurowate
stworzenia biorąc na cel młodego, dorodnego pekari. Zwierzak biegał w kółko
sprawiając wrażenie nieco zagubionego.
To było właśnie to na co Bobby miał ochotę. Mała lecz treściwa w proteiny
świnia. Podparł broń o ramię i starannie wycelował. Naciskając spust wypuścił w
jego stronę krótką serię. Zwierzę kwiknęło, po czym padło martwe nieopodal
miejsca w którym biegało. Bobby oczami wyobraźni już go widział jak ociekając
tłuszczykiem powoli obraca się nad ogniskiem przybierając piękny, karmelkowy
kolor. Zadowolony, że wszystko poszło jak z płatka przewiesił karabin przez
plecy po czym wydobył nóż i podszedł bliżej aby go raz dwa oprawić.
Na miejscu zdążył już rozpłatać jego brzuch i pozbyć się wnętrzności, kiedy
niedaleki hałas w pobliskich krzakach odwrócił jego uwagę.
-Dobra, Theo! - krzyknął w stronę zarośli nie podnosząc znad pekari głowy. -
Daj sobie wreszcie spokój! Nie hałasuj, do cholery! Wyluzuj się, już po
wszystkim!
Lecz z lasu zamiast niego wybiegła olbrzymia samica pekari. Na widok jej
rozmiarów Bobby zamarł. Samica była gigantyczna i ważyła pewnie tonę. Jej
sylwetka i tak wielka, z każdą chwilą dodatkowo jeszcze rosła w oczach.
Bobby odruchowo schował rękę z okrwawionym nożem za plecami chcąc jak gdyby
skryć dowody i na spokojnie wszystko jej wytłumaczyć. Ona jednak musiała
wyciągnąć zupełnie inne wnioski, ponieważ dostrzegając w końcu swojego małego
jedynie przyspieszyła swój niezdarny galop. Wtedy już nie oglądając się za
siebie Bobby biegiem rzucił się w przeciwną stronę.
Theo, który właśnie wyszedł na otwartą przestrzeń dostrzegł go mknącego w dali.
Szybko zlokalizował wzrokiem przyczynę sprintu wspólnika. Płynnym ruchem
odrzucił maczetę i poderwał swój karabin do ramienia. Natychmiast oddał
pojedynczy strzał. Z nastroszonego groźnie grzbietu samicy uniosła się na moment
czerwonawa mgiełka. Samica wydała głośny kwik i zdezorientowana zatrzymała się
nieruchomo w miejscu.
Słysząc z tyłu wystrzał, Bobby również stanął i odwrócił się łapiąc oddech.
Samica tymczasem z wolna podeszła już do swojego małego. Obydwaj także zamarli w
zupełnym bezruchu obserwując ją z napięciem. Pochrząkując, samica przez jakiś
czas szturchała małego pekari swoim wielkim ryjem. Po minucie zapewne dotarło do
niej, że to bezcelowe, ponieważ wydała z siebie długi i przeciągły kwik po czym
ponownie ruszyła w pogoń za Bobbim, lecz tym razem biegła ze zdwojoną
prędkością.
Ten sam siebie sklął, że nie wykorzystał tej drogocennej chwili na zdjęcie
karabinu z pleców po czym złorzecząc pod nosem ponownie rzucił się do panicznej
ucieczki wprost przed siebie. Biegnąc słyszał jak padają trzy kolejne strzały.
Odwracając się raz po raz zauważył, że te tylko jeszcze bardziej ją
rozwścieczyły. Biegnąc przed siebie wkrótce dostrzegł wielki głaz leżący nad
samym brzegiem rzeki. Dając z siebie wszystko, natychmiast pognał w jego stronę.
Nieomal już czując jej świszczący oddech na swym karku, tuż przed samym głazem
rzucił się rozpaczliwie w bok. W chwilę później rozległo się głuche uderzenie w
głaz i natychmiast po tym jeszcze jeden wściekły kwik zwierzęcia.
Przez dłuższą chwilę ganiali się z samicą wokół głazu. Bobby podświadomie jednak
czuł, że w żadnym wypadku nie ma co liczyć na zmęczenie jej taką zabawą. Musiał
wymyślić coś innego. I to bardzo szybko. Sam głaz okazał się być z bliska zbyt
olbrzymi oraz gładki, by na niego wskoczyć lub się wspiąć. Bobby zaczynał już w
wyraźnym stopniu tracić siły. Pot strumieniami zalewał jego oczy a on sam z
każdą chwilą był już coraz bardziej wyczerpany. Ostatkiem sił rozpaczliwie
skierował się na powrót w stronę, z której przybiegł licząc w duchu na to, że
być może Theo w końcu porządnie się przyłoży i wreszcie powali samicę. Ta myśl
początkowo dodała mu nieco nowej energii, lecz kiedy biegnąc brzegiem rzeki
ujrzał go zajętego gorączkowym ładowaniem magazynka wszelkie nadzieje prysły jak
mydlana bańka.
Jakby tego było mało samica właśnie wtedy zorientowała się, że wokół głazu biega
sama. Dzikim wzrokiem rozejrzała się, dostrzegła go i runęła za nim pochrząkując
groźnie. Uciekając, Bobby wpadł na jeszcze jeden pomysł. Postanowił skręcić w
stronę lasu, aby schronić się na jakimś drzewie. Natychmiast skręcił w tamtą
stronę. Biegnąc już ostatkiem sił obejrzał się kontrolnie. Kiedy ujrzał samicę o
wiele bliżej niż by się spodziewał, zdał sobie sprawę, że nie zdoła dotrzeć
przed nią do żadnego drzewa. Poprzez czerwoną mgłę przed oczami już niewiele
widział lecz biegł dalej. Rozpaczliwie wyciągając nogi liczył już tylko na jakiś
cud.
Cud wydarzył się. Wydarzył się w chwilę potem jak Bobby mdlejąc z wyczerpania
bezwładnie się przewrócił tracąc równowagę. Kiedy tylko upadł bez czucia na
przybrzeżne kamienie rozległ się ogłuszający huk i w tej samej chwili olbrzymia
samica przemieniła się w okrwawiony ochłap mięsa, który koziołkował jeszcze
kilkanaście stóp w powietrzu nim na dobre się zatrzymał ryjąc długą i głęboką
bruzdę w ziemi tuż obok nieprzytomnego Bobbiego.
* * *
Po kwadransie Bobby odzyskał utracone nieco wcześniej zmysły. Z ogromnym
wysiłkiem przekręcił się na plecy i otworzył zapuchnięte oczy. Ujrzał
spoglądającą na niego ciekawie z góry twarz Theo oraz zarośniętego skrzata z
bujną, siwą brodą stojącego nieopodal.
Panowała całkowita cisza. Na niebie przesuwały się jedynie jakieś nieliczne
obłoki. W polu widzenia bezgłośnie przeleciał też jakiś ptak. Bobby zamknął oczy
i na powrót je otworzył. Skrzat nadal stał w tym samym miejscu oparty o swoją
bajkową strzelbę. Powtórzył tę czynność konsekwentnie jeszcze kilka razy, lecz
ten uporczywie nie chciał zniknąć. Powstał więc z ziemi i wykrztusił cicho do
wspólnika.
-Kto to taki?
-Sam się nad tym zastanawiam. Ale uratował sprawę. - odparł Murzyn szeptem.
-Sprawę?
Kiedy Bobby dostrzegł u swych stóp to co pozostało ze zwierzęcia, natychmiast
odzyskał wszystkie bolesne wspomnienia. W ułamku sekundy przypomniał sobie
polowanie i szaleńczą ucieczkę przed rozwścieczoną samicą pekari. Nadal jednak
niewiele z tego rozumiejąc ponownie przeniósł swoje spojrzenie na Theo.
Ten rzucił jeszcze bardziej ściszonym tonem.
-Goblin.
-Co?
-To jest taki dobry, leśny dziadek. Goblin znaczy.
-Goblin?
-Jak byłem mały, babcia nieraz mi opowiadała, że gobliny to są takie...
-Nie pierdol mi tu o goblinach, Theo. Chryste, nie teraz.
Skrzat podszedł do nich i zapytał.
-Jesteście Amerykanami?
Ponieważ stali zbaraniali patrząc to na siebie to na niego odezwał się ponownie.
-Nawet nie wiecie jak to miło jest usłyszeć w końcu jakiś normalny język w
dziczy.
Kiedy nadal stali w milczeniu skrzat przedstawił się.
-Profesor Harold Williams.
-Harold? - Theo uznał, że to jest zbyt banalne imię jak na goblina.
-Tak, lecz nie znoszę tego imienia. Wolę jak się do mnie zwracać, profesorze.
-Profesorze?
-Tak jest znacznie lepiej. - przyznał skrzat.
-Bobby Thompson a ponieważ on nie potrafi wycelować nawet do tak wielkiej świni
w zupełności wystarczy wołać na niego... nieudacznik.
-Trafiłem ją. - ten gorąco protestował. - Jestem Theodor Stone i tyle.
-Co pan tutaj robi, profesorze? - rzucił Bobby otrzepując się z kamyków.
-Co ja tutaj robię? Dobry Boże, ja tu mieszkam. Co wy tutaj robicie? Oto jest
pytanie.
-My jesteśmy, hm... tylko przejazdem w tych stronach. Jeśli można się tak
wyrazić, rzecz jasna. - odparł niepewnie Bobby. - Czy są tu jacyś inni ludzie? -
zapytał.
-Hm. - skrzat poskrobał się po brodzie. - Pół dnia drogi stąd, w górę rzeki
naturalnie, zamieszkuje plemię dzikusów. Prócz tych Indian w promieniu stu mil
nie ma żadnych, innych ludzi. Dlatego właśnie tak mnie zaskoczył i ucieszył
zarazem wasz niecodzienny widok. W dodatku Amerykanie. To wprost nie do wiary.
Skąd pochodzicie?
Theo milczał przepełniony skruchą.
-Z Nowego Jorku. W zasadzie z Nowego Jorku. - odparł Bobby.
-Byłem tam kiedyś. Po wojnie.
-Naprawdę? - zapytał Bobby z udawanym zaciekawieniem.
Skrzat bezbłędnie wyczuł jego udawanie. Zmienił zatem temat.
-Wygląda więc na to, że teraz jesteś daleko od domu, chłopcze.
-Dziwne. Wszyscy ciągle mi to powtarzają a zaraz potem zwala się na mnie cała
fura nowych, jeszcze większych problemów. - Bobby odparł z zadumą i zaraz dodał.
- Ale nie spodziewałbym się nigdy usłyszeć tego tutaj, na tym odludnym zadupiu.
Co właściwie pan tu robi?
-Już mówiłem, mieszkam.
Spojrzeli po sobie dziwnym wzrokiem. Ten jakby w obawie, iż wezmą go za szaleńca
prędko dodał.
-Nie jest ze mną, aż tak źle. Nie myślcie sobie. Swojego czasu przez wiele lat
byłem wykładowcą na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine. Dopiero później moje
osobiste sprawy coraz bardziej zaczęły się komplikować, no mniejsza teraz z tym.
Po prostu im bardziej robiłem się stary, tym bardziej wszystko wokół denerwowało
mnie i drażniło, aż w pewnym momencie całkowicie utraciłem wiarę w sens tego, co
przez niemal całe dotychczasowe życie robiłem. W końcu stwierdziłem, że chyba
jestem już za stary by się przystosować i po prostu rzuciłem wszystko w cholerę.
Przyjechałem tutaj.
-Wszystko? - z tego co właśnie usłyszał, Theo nadal niczego nie rozumiał.
-Tak. Wszystko.
-Ale, co konkretnie?
-Wolałem, chłopcze nie patrzeć na to dokąd zmierza mój kraj.
-A dokąd zmierza?
-To nie wiecie?
Spojrzeli ukradkiem po sobie.
-Ta cywilizacja, którą znacie przeżywa właśnie okres swojego upadku.
-Naprawdę?
-Upadku?
-I to głębokiego. - dodał zaraz starzec z przekonaniem.
Z ich min wyczytał bezbłędnie, że jest to dla nich całkowita nowość.
-Proces jest powolny, nie powiem. Nie mniej jednak, trwa.
-Jaki to proces? - zapytał go Bobby patrząc z ukosa na Theo.
-Ameryka pogrąża się w niosącym jej samozagładę prawniczo-sądowo-gównianym
bagnie.
-Co to znaczy?
-Nie wiem czy wiecie ale współczesna Ameryka wytwarza dwadzieścia pięć procent
wszystkich prawników na świecie...
-Wytwarza? - rzucił Bobby.
-Zupełnie jak samochody na taśmie montażowej. Tak samo, jeśli chodzi o
skazańców. Jest ich również aż dwadzieścia pięć procent.
-Procent czego? - zapytał Theo.
-Co czwarty skazaniec na cywilizowanym świecie siedzi w USA.
-Nie wiedziałem. Więc co z tego?
-Co przy takiej ilości prawników może świadczyć tylko o jednym. Ten kraj tonie,
rozumiecie? Tonie w zasranej, urzędniczej biurokracji a ja nie zamierzam temu
dłużej się przyglądać. - oznajmił profesor i zaraz potem dodał. - Chcę wam tylko
powiedzieć, że postanowiłem spędzić resztę życia w samotności i spokoju.
Przyjechałem do Ameryki Południowej i osiadłem tutaj, ponieważ to jak je ładnie
wcześniej nazwałeś zadupie, posiada jedną lecz ogromną i bezcenną zaletę.
Zupełny brak innych ludzi. I chociaż wygląda na to, że już niewiele czasu mi
pozostało to mam głęboką nadzieję, że wszystkie spędzone tutaj lata to nadal
będą moje najszczęśliwsze w życiu chwile. - starzec dokończył pocierając w
zamyśleniu swą imponującą brodę.
-No dobra. - Bobby nadal nie mógł jeszcze tego strawić. - Ja też jestem za tym,
by policji i prawników było mniej ale... zamieszkać w lesie? Jak pustelnik?
-Tutaj wcale nie jest, aż tak źle, jak początkowo można by się spodziewać.
-Jak to? - Theo także nie mógł w żaden sposób rozgryźć sposobu myślenia starego
dziwaka.
-Brak telewizji, prawników, przepisów drogowych i całego tego nerwowego zgiełku
cywilizacji wierzcie mi lub nie, posiada swoje zalety. Możecie sobie myśleć, że
zbzikowałem ale coś wam jeszcze powiem. Jestem tu nieprzerwanie już od prawie
jedenastu lat i nie żałuję ani jednego, cholernego dnia.
-To chyba dobrze, nie? - Theo spojrzał niepewnie na Bobbiego.
-Tutaj po prostu nareszcie odnalazłem swoje własne miejsce na Ziemi. -
zakończył filozoficznie profesor po czym zaraz zapytał ich rzeczowo. - Chyba nie
będziecie mieli nic przeciwko, że zabiorę sobie tę większą sztukę. -
pomarszczoną ręką wskazał na strzępy samicy.
-Skądże. Bierz ją sobie, człowieku. W końcu to ty ją ubiłeś. Nam w zupełności
wystarczy ten mały, zabity przez Bobbiego.
-Mam w pobliżu swój szałas. Jeśli chcecie zjeść pieczonego pekari razem ze
starym człowiekiem to zapraszam na kolację.
-Dlaczego by nie? - odparł Bobby ładując wspólnikowi małego pekari na plecy.
Kiedy tylko profesor odkroił sobie ze swojego łupu, co większe kawałki wyruszyli
w drogę. Przedzierając się przez zarośla umilali sobie czas pogawędką.
-Nieźle ją trafiłeś, profesorku. Całkiem nieźle. Po twoim wystrzale tę wielką
świnię całkiem obdarło ze skóry. - Theo nadal nie mógł wyjść z podziwu widząc
dyndającą przed nim strzelbę, którą starzec przewiesił sobie przez plecy.
-Och to naprawdę nic wielkiego. - ten odparł skromnie. - W moim wieku synu,
ręce już trochę drżą i chociaż wzrok mi jeszcze dopisuje początkowo kiepsko
wychodziło mi na polowaniu. Z tego też powodu na samym początku jadałem głównie
ryby i owoce. Dlatego też, widząc pewnego dnia ten muszkiet u tubylców bez
namysłu wyhandlowałem go od nich w zamian za kilka noży i nieprzemakalną kurtkę.
Od tamtej pory, a będzie to już z siedem lat, dieta mi się znacznie poprawiła.
-Wyhandlował go pan od tych Indian?
-W rzeczy samej. Oni nie wiedzieli nawet jak się nim właściwie posługiwać.
-Nie?
-Wódz używał go w charakterze pogrzebacza.
-Aha.
-Mnie natomiast udało się to i tamto ponaprawiać w tym starym rupieciu i od
tamtej pory nie miewam już żadnych kłopotów z trafieniem zwierzyny na polowaniu.
-Dlaczego?
-Dzięki temu, że lufa na swym końcu się rozszerza, po prostu celuję tak mniej
więcej i... strzelam.
-To wszystko?
-To wszystko. Olbrzymia chmura śrutu, a wierz mi, nie jestem w tym względzie
oszczędny, sama załatwia sprawę powalając wszystko to, co jest z przodu. Zresztą
sam widziałeś.
-No tak.
-Ten stary muszkiet musiał być w ich posiadaniu pewnie jeszcze od czasów
konkwistadorów. - dodał profesor.
-O, kurwa! To kawał czasu.
-No właśnie, chłopcze.
-To chyba ciężko w dzisiejszych czasach dostać do niego amunicję, co?
-Proch sam wytwarzam a jako śrutu używam twardych nasion i kamyków. Potem
wystarczy wsypać wszystko poprzez lufę, porządnie razem ubić i gotowe. Tak się
właśnie go ładuje.
-Gdybym nie widział na własne oczy nigdy bym nie uwierzył, że to działa.
-Ha.
-Wygląd też ma niczego sobie. - wtrącił Bobby przyglądając się okutej w stal
wielkiej kolbie oraz długiej na co najmniej trzy stopy lufie o ogromnej
średnicy, która u swojego wylotu dodatkowo jeszcze, monstrualnie się
rozszerzała.
Kiedy tak sobie na nią patrzał to przychodził mu na myśl jedynie lejek do
tankowania paliwa z rodzaju tych, jakich używają operatorzy wielkich koparek
kiedy im zaschnie w zbiorniku. Cała strzelba swoimi gigantycznymi rozmiarami w
każdym człowieku musiała wzbudzać odpowiedni szacunek.
Wkrótce dotarli na miejsce. W trójkę sprawnie rozpalili ognisko i niedługo potem
dookoła ich niewielkiego obozowiska rozszedł się smakowity zapach pieczonej
dziczyzny. Bobbiemu na widok obracającego się nad ogniem pekari, ze wzruszenia
przez chwilę nawet zakręciły się łzy szczęścia w oczach. To było właśnie to o
czym uporczywie marzył od dobrych kilkunastu dni. Spokój, kojąca nerwy cisza
oraz ciepłe żarcie. Obydwaj usiedli w pobliżu ognia. W oczekiwaniu na posiłek z
zaciekawieniem oglądali muszkiet profesora. 
-To rzeczywiście jest coś. - stwierdził Bobby z szacunkiem ważąc go z uznaniem
w dłoniach.
-Nasze kałasznikowy wyglądają przy nim jak gumowe zabawki. - dodał z żalem
Theo.
Profesor widząc ich zainteresowanie zostawił na chwilę ognisko. Podszedł do nich
i przedstawił swoje zmiany konstrukcyjne.
-O tutaj, zamiast spadającego kurka, który uderzał niegdyś w kapiszon
zamontowałem mechanizm z zapalniczki zippo. Dzięki temu obecnie mogę strzelać
bez względu na pogodę.
-Jak to? A dawniej?
-Wcześniej można było z niego strzelać jedynie wówczas, kiedy nie padało a
powietrze było całkiem suche.
-Dlaczego?
-Jeśli kapiszony były wilgotne muszkiet nie dawał iskry. Był bezużyteczny.
-Rozumiem.
-To dobrze. - stwierdził profesor powracając do pekari.
Po chwili rzucił stamtąd.
-Teraz wasza kolej.
-Nasza? 
-Sporo już o mnie wiecie. Ja natomiast nie wiem o was kompletnie niczego. -
wyjaśnił.
-A, co takiego chciałby pan o nas wiedzieć?
-Na przykład, co takiego was sprowadza, chłopcy w te odludne strony?
-Eee, długo by opowiadać. - odparł mu wymijająco Bobby.
-Mamy przecież czas. - zachęcił go profesor. - Już na pierwszy rzut oka i tak
widać, że macie jakieś kłopoty. Nie zrozumcie mnie źle, ale to nie moja starcza,
chorobliwa ciekawość. Bez obaw. Jestem tylko samotnym człowiekiem. Dobiegam
właśnie osiemdziesiątki i sam mam tak zwane prawo w głębokim poważaniu, jeśli
oczywiście wiecie co takiego mam na myśli. A chyba nie obawiacie się starego
człowieka, który cieszy się jedynie z tego, że ma wreszcie okazję z kimś
pogadać.
Bobby zastanowił się.
-Stary ma chyba rację. W końcu nie odmawia się komuś, kto mi dzisiaj uratował
życie. - wyszeptał do ucha Theo a widząc jego obojętną aprobatę dodał głośno. -
No więc dobra profesorze, ale uprzedzam nie będzie to wzruszająca opowieść o
dwóch skautach opiekujących się ptaszkiem ze złamanym skrzydłem.
-Co to, to nie. - uzupełnił Theo kręcąc ostrzegawczo głową.
-Tylko raczej o dwóch takich, co mu ukręcili drugie. - dokończył Bobby.
Profesora w najmniejszym stopniu to nie zraziło.
-Tym lepiej, synu. - starzec przysiadł się bliżej zacierając z uciechą ręce. -
Wcale nie trzeba być geniuszem by odgadnąć, że rozpaczliwie przed czymś
uciekacie.
-No cóż, jest to prawdą. - przyznał smętnym tonem Bobby. - Uciekamy, a jakże.
Odkąd tylko niecały rok temu na dobre opuściliśmy Stany, okoliczności
nieustannie zmuszają nas do szaleńczej ucieczki przed siebie. Poczynając od
nurkowania oraz ucieczek samochodowych a na odbywających się najczęściej
pościgach pieszych skończywszy, od tamtej pory nieustannie przed czymś wiejemy.
Tak czy siak mam w chwili obecnej niejasne podejrzenia, że chociaż wydaje się to
niemożliwe, to w jakiś przedziwny sposób zdążyliśmy się już niestety śmiertelnie
narazić znakomitej większości ludzi zamieszkujących obie Ameryki. Stało się to
tak szybko, że sam nie bardzo jeszcze wiem jak to się dokładnie stało, lecz
wydaje mi się, że ludzie ci żyją tylko po to, by nas wreszcie dopaść i wycisnąć
ze mnie i mojego wspólnika wszystkie soki. Wialiśmy już z Theo chyba na
wszystkie możliwe sposoby, więc nie będzie to opowieść ludzi zbyt przyjaźnie
nastawionych do całego świata.
-Dobrze powiedziane. - poparł go smętnym tonem Theo.
-Dzięki. A nawiasem mówiąc, profesorze to nie dalej jak dziś rano udało nam się
po trwających miesiąc derbach zgubić chyba wreszcie naszych ostatnich
prześladowców.
-A kto taki, jeśli można wiedzieć, ścigał was ostatnio?
-Żołnierze.
-Żołnierze?
-Ściślej mówiąc cała cholerna, boliwijska armia.
-Naprawdę?
-Niestety.
-No to możecie być spokojni.
-Jak to? Nie wyglądali nam na takich, co to potrafią wielkodusznie wybaczyć
wysadzenie w powietrze koszar i obrabowanie banku.
-Jesteśmy, po prostu w Brazylii. Oto dlaczego.
-Słyszałeś, wspólniku?
-Co?
-To by chyba tłumaczyło, dlaczego w końcu przestali nas gonić. - zamyślił się
Bobby. - Czy jest pan tego pewien, profesorze?
-Tam. - starzec wskazał ręką na błyszczące w świetle księżyca odległe,
ośnieżone wzgórza. - Za tymi górami przez ostatnich jedenaście lat zaczynała się
Boliwia. A jeżeli ostatniej nocy nic nie uległo zmianie to mój szałas nadal
znajduje się na terytorium Brazylii.
-Kurwa. Jeśli to prawda to jest to najlepsza wiadomość, jaką usłyszałem w tym
roku. - stwierdził Bobby z ulgą.
-Kolacja gotowa. - oznajmił w odpowiedzi profesor.
Pekari okazało się w smaku znakomite. Zjedli je w całkowitej ciszy nie
profanując rozmową tak wybornej uczty. Podczas całego posiłku profesor
niezmordowanie przyprawiał mięso za pomocą jakiś tajemniczych ziół, co dodatkowo
jeszcze polepszało jego i tak doskonały smak.
Wszystko co dobre szybko jednak się kończy. Wkrótce bowiem było już po wszystkim
a z młodego pekari pozostała jedynie kupka dokładnie ogryzionych kości.
Po posiłku obydwaj zgodnie stwierdzili, tak jakby mogło to być czymś w rodzaju
wyrazów uznania dla samicy, że zjedli właśnie najwspanialszą potrawę w swoim
życiu, co było zresztą szczerą prawdą.
-Jak pan to zrobił, profesorku? - Theo zachłannie oblizując swoje palce nadal
nie mógł wyjść z podziwu.
-W czasie Drugiej Wojny Światowej dostałem się do niewoli. Przez prawie dwa
lata spędzone w obozie jenieckim nieustannie głodowałem. Po powrocie do kraju
już na wszystko później, chłopcze patrzałem poprzez pryzmat pełnego żołądka.
Gotowanie to jest moja największa życiowa pasja a przyznasz chyba, że czegoś
takiego nie dają u McDonalda?
-To święta prawda, profesorku. Nie dają.
-Mam gdzieś tutaj tytoń. Chcecie zapalić? - zaproponował.
-Dzięki, ale mamy ze sobą jeszcze trochę cameli. - odparł Bobby sięgając do
plecaka po pudełko i częstując papierosem profesora.
Paląc po tak znakomitej kolacji czuli się jak w siódmym niebie. Bobby
kontynuował przerwaną posiłkiem opowieść.
-Natychmiast po naszym bolesnym przybyciu do Meksyku uczciliśmy to wydarzenie
trzymiesięcznymi wakacjami. Było naprawdę nieźle. W życiu jeszcze tak nie
wypocząłem. Jednak bezczynne leżenie na plaży szybko nam się znudziło.
Zaczęliśmy więc rozglądać się za czymś, co warto byłoby obrabować...
-Obrabować? - przerwał mu starzec.
-Bo widzi pan. Od czasu do czasu rabujemy banki.
-Rozumiem. - profesor pokiwał głową.
-Po trwających jakieś dwa tygodnie poszukiwaniach znaleźliśmy doskonale mogłoby
się zdawać nadający się i odpowiedni dla nas taki niewielki, znajdujący się w
Gutierrez bank.
-Skąd mogliśmy wtedy wiedzieć, że ten mały, parszywy bank rozpocznie trwającą
aż do dziś całą lawinę mocnych i przygnębiających zdarzeń. - wtrącił Theo.
-Coś poszło nie po waszej myśli? - zgadywał profesor.
-Nie. Sam bank jako taki obrabowaliśmy planowo. Podczas samego napadu wszystko
poszło nad wyraz gładko i bezstresowo. Podjęliśmy forsę z sejfu i daliśmy
stamtąd nogę. Zaskoczyła nas dopiero wysokość naszego łupu. W workach było,
bowiem dobrze ponad dwadzieścia dwa miliony. Dwadzieścia dwa. W najlepszych
snach spodziewaliśmy się co najwyżej pięćset, sześćset tysięcy a tu taki szmal.
Domyśliliśmy się więc, że to muszą być pieniądze ludzi od narkotyków...
-I to nie takich tam, zwykłych płotek. - ponuro dodał Theo.
-Właśnie. Chcąc więc sobie jeszcze trochę pożyć na tym świecie już na drugi
dzień zwróciliśmy je w całości...
-Zwróciliście tyle pieniędzy?
-Co do centa. - zauważył ze smutkiem Theo. - Nawet nie potrąciliśmy sobie
kosztów własnych.
-I co było dalej?
-Niestety było już za późno. - stwierdził Bobby. - O napadzie bardzo szybko
rozeszły się szeroko wieści i w efekcie wokół całej sprawy wybuchł raz dwa
niekiepski skandal. Zaczęło się oficjalne śledztwo w sprawie i do tego banku
dobrał się rząd meksykański. Po zaledwie paru dniach bank ostatecznie upadł
przynosząc kartelom, które w nim prały szmal ponad trzysta dwadzieścia milionów
strat. Tyle przynajmniej podawały gazety. Po tym jak mafia wyznaczyła okrągły
milion za nasze głowy wokół nas nagle zrobiło się tak jakoś smutno oraz
nieciekawie. O takiej forsie marzą chyba wszyscy pistolero między Rio Grande a
Kolumbią. Więc kto tylko usłyszał o nagrodzie, natychmiast tam przybywał.
-A słyszeli wszyscy. - Theo pokiwał głową.
-Nawet nie warto wspominać o czymś tak banalnym jak meksykańska policja, która
nie chciała nas zabić co prawda a jedynie wsadzić do pudła za sam napad.
-Trzeba wam było nie zwracać wówczas tych pieniędzy. - westchnął profesor.
-To prawda. Teraz też to wiemy. Problemy byłyby wciąż te same ale my bylibyśmy
bogaci. - Bobby zamyślił się przez chwilę po czym ciągnął dalej. - A wracając do
rzeczy musieliśmy wtedy działać szybko. Bardzo szybko. Błyskawicznie wynieśliśmy
się z Meksyku w cholerę i niczym tornado przedostaliśmy się przez całą Amerykę
Środkową prosto do Brazylii. Dopiero tam ostatecznie udało nam się zgubić
wszystkich tych, cholernych łapaczy.
-I co dalej? - zapytał profesor podczas kiedy Bobby przypalał sobie kolejnego
papierosa.
-Wcześniej sporo słyszeliśmy o gorączce złota w Brazylii. Zatem będąc już na
miejscu postanowiliśmy przy okazji zobaczyć jak naprawdę sprawy stoją i czy nie
można byłoby co nieco zarobić na tym interesie. Czy wspomniałem już, że właśnie
wtedy ja i Theo zostaliśmy ludźmi interesu?
-Nie. - odparł profesor.
-Postanowiliśmy wówczas ostatecznie, że już zawsze pieniądze będą wędrowały
tylko w jedną stronę. W jedną, czyli do nas. Już nigdy więcej nie zwrócimy nawet
centa. Nigdy. Nawet, jeśli miałby on należeć do samego pana Boga.
-To po prostu przynosi pecha. - Theo poważnie pokiwał głową.
-Tak więc pokręciliśmy się po tych wszystkich okolicach gdzie wydobywa się te
cholerne złoto i z niemałym rozczarowaniem stwierdziliśmy, że w przeważającej
większości przypadków złota nie szukają tacy jak my ludzie interesu, tylko
zwykli wieśniacy. Wieśniacy, którzy albo od rana do wieczora stoją po szyję w
syfiastej wodzie, albo sterczą na brzegu daremnie przepłukując tony piachu, albo
też jacyś dziwni ludzie na swych dziwnych barkach ryjący niczym krety w mulistym
dnie rzeki...
-Są też straceńcy z tej dziury w ziemi. - przypomniał sobie Theo.
-A tak. - potwierdził również Bobby. - Wydłubali sobie taką dziurę w ziemi, że
zmieściłaby się w niej Statua Wolności. Nie ma prawie dnia, by ktoś tam nie
zginął pod lawiną błota czy kamieni. Szkoda nawet słów. We wszystkich tych
miejscach wydobyć można po parę lub co najwyżej paręnaście gram dziennie, więc
sam pan widzi, że to robota dla frajerów. Postanowiliśmy, zatem podejść do
sprawy złota inaczej.
-Inaczej?
-Łatwiej.
-Jak?
-Po okolicy kręcili się tacy jedni, którzy zajmowali się skupem tego złota.
Nic, tylko łazili w kółko i skupowali ale mieli jednocześnie taką obstawę, że
nie było jak ich podejść. Zaczęliśmy zatem węszyć, dokąd też to całe złoto jest
w końcu wywożone spodziewając się w końcu znaleźć w tym całym łańcuchu większych
i pomniejszych pośredników jakieś mniej doskonałe ogniwo. Słaby punkt w który
moglibyśmy uderzyć i zagarnąć łup.
-Rozumiem.
-W ten sposób po kilku następnych miesiącach okryliśmy, że całkiem spora część
naszego złota szmuglowana jest do Boliwii, by tam w drodze do Argentyny zahaczyć
o taki mały bank mieszczący się w La Paz.
-Taki malutki. - potwierdził Theo.
-Bank był jak marzenie. Żadnych kamer, ochroniarzy, alarmów czy innych
niespodzianek. Pilnowało go jedynie dwóch normalnych policjantów stojących sobie
przy wejściu na ulicy i to wszystko, jeśli chodzi o zabezpieczenia. Z początku
wprost nie chciało nam się wierzyć, że pod koniec dwudziestego wieku taki bank
istnieje naprawdę. Stał sobie niedaleko, bo zaledwie jakąś milę od autostrady a
najbliższy posterunek znajdował się aż o dziesięć minut drogi stamtąd. W
sąsiednich budynkach mieściły się jakieś nędzne sklepiki, niewielki bar, był tam
też jakiś pieprzony dworzec autobusowy naprzeciwko a po jego przeciwległej
stronie stał sobie spory klasztor przylegający z jednej strony do budynku banku.
Sprawa wyglądała więc na całkiem prostą. Nie chcąc, zatem jej za bardzo
skomplikować szybko wykombinowaliśmy dwa kałasznikowy, czterdzieści funtów
dynamitu i ułożyliśmy plan. Przygotowania zajęły nam około tygodnia. Wtedy też
nastąpił podział ról. Ja bez przerwy obserwowałem wnętrze oraz personel po to,
aby poznać rozkład dnia i pomieszczeń banku. Theo natomiast nieustannie krążył
po całej okolicy, badał ją i przygotowywał naszą drogę ucieczki. Chodziło o to,
aby już po napadzie szybko i bezpiecznie przedostać się tymi wąskimi zaułkami
gdzieś daleko. Theo miał też za zadanie zrobić dokładne rozpoznanie całego
terenu aż do samej autostrady. - dodał patrząc na wspólnika przenikliwie.
-Cóż. Było minęło. - ten odparł spuszczając smętnie głowę.
-Spieprzyłeś taki skok.
-Skąd mogłem wiedzieć...
-No i co było dalej? - przerwał im profesor zaciekawiony.
-Po tygodniu, to już będzie jakiś miesiąc temu byliśmy gotowi. Wkroczyliśmy do
akcji. Za pomocą paralizatorów bez hałasu obezwładniliśmy gliniarzy stojących
przed bankiem i wnieśliśmy ich do środka. Tam, zastraszyliśmy personel już
normalnie bronią aby zmusić ich do otwarcia skarbca. Podczas początkowego
zamieszania jednemu z pracowników udało się niestety zbiec i ukryć w jednym z
pomieszczeń znajdujących się na tyłach banku. Skubany zabarykadował się
wewnątrz, ale ponieważ nie było stamtąd żadnego innego wyjścia po krótkim
namyśle olaliśmy to i zostawiliśmy go tam wrzeszczącego o pomoc. To były grube
mury mógł więc się wydzierać ile tylko dusza zapragnie. Tak przynajmniej wówczas
nam się wydawało. Wróciliśmy zatem do przerwanych pertraktacji prowadzonych z
resztą personelu. Tamten człowiek jednak jak się wkrótce okazało zdołał waląc
czymś w rury wodociągowe zaalarmować ludzi przebywających w klasztorze.
-To był naprawdę dzień ohydnych niespodzianek. - wtrącił Theo.
-Dlaczego? - zapytał profesor.
-Ponieważ, - kontynuował Bobby z ciężkim westchnieniem. - klasztor okazał się
być nie klasztorem tylko wojskowymi koszarami. Ech, kurwa. To był cały, cholerny
garnizon. Kiedy tylko ciężka, żelazna brama skończyła się z hukiem otwierać nie
skłamię mówiąc, że lekko zaciekawieni przerwaliśmy pertraktacje i podeszliśmy do
okna rzucić okiem na zewnątrz. To, co tam ujrzeliśmy to był horror, profesorze.
Widok wyjeżdżających stamtąd ciężarówek pełnych żołnierzy sprawił, że nie
zdążyliśmy nawet zabrać drobnych. Ledwie dopadliśmy radiowozu tych gliniarzy a
wszystko, co nosiło w La Paz mundur ruszyło wściekle za nami. Jak tylko jakimś
niepojętym cudem wjechaliśmy tuż przed nimi w nasz zaułek odpaliliśmy
niespodziankę numer jeden.
-To była spadająca kolczatka. - wyjaśnił zwięźle Theo.
-Aha. - profesor skinął głową.
-Nawiasem mówiąc, nauczyliśmy się tego numeru od ludzi z FBI. - uzupełnił
Bobby. - Jeep jadący na przedzie natychmiast przebił opony, zarzuciło go i
stanął w poprzek skutecznie tarasując przejazd pozostałym. Zyskaliśmy nieco
czasu, lecz to w końcu byli żołnierze. Zadziwiająco szybko poradzili sobie z tym
problemem i po chwili znowu nas dopadli. Kluczyliśmy jak wściekli w tych
uliczkach ale oni znali doskonale teren, sukinsyny. Znali i co jakąś chwilę raz
za razem wyjeżdżali na nas z boku. Cóż było robić? Musieliśmy skorzystać ze
środków ostatecznych. I chociaż tutaj akurat Theo nie spartaczył już niczego
więcej, to nieszczęśliwy zbieg okoliczności znowu dał o sobie znać. Kilka
przecznic dalej udało nam się mianowicie wysadzić w powietrze taki jeden
opuszczony budynek, który tak na wszelki wypadek oczywiście, kazałem mu zawczasu
zaminować. To miała być taka niewielka eksplozja, która wzniesie nieco pyłu i
przykryje odrobinką gruzu przejazd. To był taki właśnie gorączkowy wypadek tyle,
że pustostan przeznaczony do rozbiórki sąsiadował jak się okazało z wojskowymi
składami amunicji. Kiedy włączyliśmy detonator nasz budynek, koszary oraz spora
część dzielnicy runęły niemal jednocześnie. Było to w chwilę po tym jak
przejechaliśmy obok. To już na dobre zatrzymało ich co prawda, ale cała okolica
zamieniła się niestety w stertę gruzu sięgającą do pierwszego piętra.
-Tak było. - potwierdził Theo z żalem. - Zupełnie jak w Bejrucie.
-Zanim ochłonęli my byliśmy już po drugiej stronie miasta. Udało nam się
wówczas stamtąd wyrwać, lecz im później ciągle jakoś sprzyjało nieustanne
szczęście. Nie wiadomo jak, ale stale i bez przerwy nas odnajdywali i cała
zabawa zaczynała się od nowa. Od tamtej też pory, aż do wczorajszego dnia bez
przerwy deptali nam po piętach. Cholernie się przy tym zawzięli i chyba teraz
rozumie pan naszą ulgę na wieść, że w końcu dotarliśmy do Brazylii?
-No cóż. - profesor otarł czoło. - Muszę przyznać, że pomimo młodego wieku
zdążyliście już całkiem nieźle narozrabiać. Naprawdę nieźle. Ale jeśli już mam
być szczery to moim zdaniem, sami możecie sobie podziękować za wybranie takiego
losu. Nie mniej jednak, jestem ostatnią osobą chętną do prawienia wam morałów na
ten temat i nie mnie oceniać wasze czyny.
-Jak więc teraz, znając wszystkie fakty ocenia pan możliwość, że armia
boliwijska zapuści się jednak w dżunglę w pogoni za nami?
-Och to wykluczone.
-Oni naprawdę są zawzięci i namolni jak cholera. - zauważył Theo.
-Wcale mnie to nie dziwi, ale to i tak jest bez znaczenia.
-Dlaczego?
-Stosunki pomiędzy Boliwią a Brazylią nie układały się ostatnio najlepiej.
Właściwie to nigdy się nie układały jak należy. Jest więc więcej jak pewne, że
nawet oficjalnie nie wystąpią o ściganie was z obawy przed totalną kompromitacją
i ośmieszeniem swojej własnej armii. Tutaj jesteście bezpieczni i dopóki tu
pozostaniecie nie będą was ścigać. Ale odradzałbym wam kiedykolwiek w
przyszłości ponowną wizytę w Boliwii.
-Dlaczego? - rzucił Theo.
-Bo jak powiadają, chociaż armia boliwijska istnieje tylko po to, aby miała z
kim wygrywać armia peruwiańska i wice wersa to jak każda armia na świecie, także
ta boliwijska nigdy nie zapomina o tych, którzy zrobili ją w balona.
-Tak pan uważa?
-Aczkolwiek, podobnie jak innym armiom także i tej nieznane jest zjawisko
inteligencji to ci tutaj jednak nadrabiają to ślepą gorliwością oraz
południowym, żywiołowym entuzjazmem. Dlatego chłopcy wpierw się dobrze i dwa
razy zastanówcie zanim postanowicie zadrzeć z którąś z tutejszych armii.
-Niestety już zdążyliśmy się o tym przekonać.
-Więc co zamierzacie teraz?
-No cóż. Pokręcimy się po bezpiecznej okolicy. Złapiemy drugi oddech jak mówią
a potem się zobaczy. - odparł Bobby.
-Jedno jest pewne. - uzupełnił zaraz Theo. - Na razie nigdzie się nie
wybieramy.
-Mądra decyzja. - profesor pokiwał głową i zaraz dodał. - Jeśli tylko chcecie i
nie macie nic innego do roboty, mogę was jutro zabrać ze sobą do wioski.
-A, do tych Indian? - przypomniał sobie Bobby.
-Właśnie.
-Po jaką cholerę tam idziesz, profesorku? - zapytał go Theo.
-Handluję z nimi.
-Handlujesz?
-Potrzebny jest mi nowy zapas siarki, którą zbierają dla mnie w pobliżu
wygasłego wulkanu, kończy mi się również tytoń a poza tym jutro jest przecież
pełnia.
-Pełnia?
-Księżyca. - ten wyjaśnił a widząc ich spojrzenia zaraz dodał. - Tego i tak nie
można opisać słowami. Najlepiej zobaczyć to samemu. - dorzucił tajemniczo.
-No, sam nie wiem. - zawahał się natychmiast Bobby. - Jak znam życie to może
się to zakończyć wyłącznie w jeden sposób.
-Co takiego masz na myśli, chłopcze?
-Kolejny, pieprzony pościg. Ot co. Nie jestem pewny co się może zdarzyć, ale
nie za bardzo mam ochotę ganiać się po dżungli z kimś, kto posiada łuki, dzidy i
zatrute strzałki. - wyraził na głos swoje wątpliwości.
-Ja również nie mam na to ochoty. - dodał Theo. - Po ostatniej przebierzce
schudłem ze dwadzieścia funtów.
-Bez obaw. To są niesłychanie przyjaźnie nastawieni tubylcy.
-Tak? Ciekawe jak więc zdobyli ten muszkiet. Czaszka właściciela pewnie do dziś
dnia zdobi namiot wodza. - zastanawiał się ponuro Bobby.
-Pewnie nie zawsze byli tak przyjaźni. - profesor wzruszył ramionami. - Ale nie
w dzisiejszych czasach. - dodał z przekonaniem. - Poza tym Indianie ci nie
mieszkają w namiotach tylko mają całkiem porządne i drewniane chaty.
-Czy oni są tak całkowicie dzicy? - rzucił niezbyt tym uspokojony Theo.
-Prawie.
-Prawie?
-Raz na kilka lat dociera w te strony jedna lub dwie ekspedycje. Indianie mają
wówczas okazję sprzedać przybyszom swoje wyplatane koszyki, zwierzęce skóry,
wężowe amulety i takie tam duperele. Miewają więc kontakty.
-Rozumiem. - rzucił Bobby.
-Ponieważ, - kontynuował profesor. - według naszych standardów oczywiście, oni
nie posiadają niczego tak naprawdę wartościowego z tego też właśnie względu
nigdy nie zostali przez obcych ograbieni lub co gorsza podstępnie oszukani.
Słowem, oni naprawdę nie mają żadnych powodów do wrogiego nastawienia.
-Co o tym myślisz, Bobby? - zapytał Murzyn.
Ten nadal wahał się czując jeszcze w nogach zmęczenie po ostatniej ucieczce.
Profesor natomiast ciągnął dalej.
-Z drugiej jednak strony, Indianie nie są też prymitywnymi głupcami. O nie. To
są niezłe cwaniaki i kiedy tylko widzą obcych, którzy tak jak wy czasami tędy
wędrują, jak chociażby ta zeszłoroczna ekipa filmowa z National Geografic, wtedy
prędko chowają T-shirty z logo coca coli i pośpiesznie wyciągają te swoje
roślinne ubranka grając na użytek białych całkiem niezłą komedię. Komedię o
prymitywnym plemieniu ukrytym, hen głęboko w dzikich ostępach.
-Naprawdę?
-W ciągu jedenastu lat odkąd tutaj jestem, "odkryto ich" z sześć czy siedem
razy. Ten ich Wódz to jest kawał przebiegłego lisa i dobrze wie, kiedy jest
korzystniej być prostym dzikusem a kiedy nie.
-A ci fachowcy z telewizji nie połapali się, że to lipa? - z niedowierzaniem
spytał Theo. - Przecież to eksperci.
-Skądże? Chłonęli to wszystko jak gąbka wodę. Filmowali wszystko jak najęci a
odjeżdżając zacierali ręce z radości, że udało im się odnaleźć nieznane nauce
plemię. Była kupa śmiechu kiedy wszystkie gesty i zachowania Wodza oraz jego
ludzi, filmowcy łykali dosłownie jak pelikany. Łapczywie pochłonęli cały ten
lipny folklor a z tej radości pozostawili we wsi mnóstwo zapalniczek,
plastikowych kanistrów, ubrań oraz innego sprzętu turystycznego, za który
tubylcy w normalnych okolicznościach musieliby wyplatać te swoje cholerne
koszyki chyba do sądnego dnia. A ponadto, jeśli już mam być szczery to Indianie
uprawiają znakomity tytoń. Znakomity powiadam. Wyrabiają też całkiem niezłe
piwo. Zaglądam więc do nich co jakiś czas, aby pohandlować no i rzecz jasna z
kimś pogadać. 
-No więc dobra. W końcu nie stanie się chyba nic wielkiego, jeśli zachowamy
ostrożność i tylko tam zajrzymy. - Bobby rzucił do wspólnika.
-Jasne, człowieku. - ten poparł go po czym na powrót zwrócił się do profesora.
- Ostatecznie oni tam nie mają banku, prawda?
-Nie mają. - uspokoił go profesor z uśmiechem.
Pełne żołądki oraz ciepło bijące z ogniska w połączeniu z przeżyciami minionego
dnia sprawiły, że nagle poczuli przemożną senność. Sprawnie rozwiesili swoje
hamaki wśród drzew i rozpostarli ponad nimi zasłonę z moskitiery. Przed udaniem
się na spoczynek dorzucili jeszcze do ognia, po czym natychmiast usnęli.
* * *
Szałas profesora Williamsa - Brazylia 15 stycznia 2000
Wczesnym rankiem profesor energicznie zbudził ich zapowiadając, że należy
wyruszyć wcześnie, gdyż czeka ich długa i niewygodna droga. Zjedli, więc jedynie
trochę wskazanych przez niego owoców, pospiesznie pozałatwiali poranne potrzeby
i nieustannie przez niego popędzani do pośpiechu, niebawem wymaszerowali
kierując się w stronę wioski. Początkowo profesor prowadził ich niemal
niewidoczną ścieżką biegnącą nad brzegiem rzeki. Ta jednak z każdą godziną
stawała się coraz bardziej wąska, by w końcu ostatecznie zniknąć pod pokrywą
bujnej roślinności. Wkrótce po tym, aby iść dalej musieli używać maczety, by
odświeżyć szlak. Zmieniali się co jakiś czas na czele, by każdy mógł trochę
odpocząć. Pomimo tego po kilku godzinach obydwaj byli już tak wyczerpani, że
zatrzymali się na krótki odpoczynek. Zdyszani usiedli nad brzegiem rzeki.
Odpoczywając obserwowali profesora, który z niezmordowaną energią nawet nie
przystanął odetchnąć, lecz podwinął nogawki i z marszu wkroczył prosto do wody.
Tam bez wysiłku łapał ryby, które były na tyle głupie, iż dawały się chwytać
wprost gołymi rękoma.
Bobby i Theo widząc taki błyskawiczny połów chętnie rozpalili ognisko wokół
sporego kamienia i po półgodzinie wszyscy mogli się już raczyć rybami
upieczonymi przez profesora w jakiś tajemniczych liściach. Ryby smakowały
wyśmienicie. Jego dumna mina oznajmiła im, iż zna jeszcze wiele kulinarnych
sztuczek a ryby nie są w tym względzie jego ostatnim słowem.
-Muszę powiedzieć że forma pańskiej sztuki kulinarnej wciąż zwyżkuje a
wczorajsze pekari nie było wyłącznie przypadkiem. - dyplomatycznie stwierdził
Bobby.
-Ryby jak ryby. - ten odparł niedbale. - Ten doskonały smak to jest tylko
kwestia odpowiednich przypraw. - dodał na powrót zawiązując swój woreczek z
ziołami pieczołowicie i starannie jak bezcenny skarb.
-Daleko jeszcze do tej, cholernej wioski? - zapytał go Theo przechodząc do
rzeczy.
-Jesteśmy już zdecydowanie bliżej niż dalej. - z przekonaniem oznajmił starzec.
- Tempo marszu mamy naprawdę niezłe, ponieważ kolejno zmieniamy się przy
maczecie. Wydaje mi się, że powinniśmy być na miejscu dużo wcześniej niż się
początkowo spodziewałem.
-Czyli przed wieczorem?
-Och, zdecydowanie tak. To jest już naprawdę niedaleko stąd.
-To dobrze, bo łapy mnie już bolą od machania maczetą a nawet nie za bardzo
wiem czy tam w ogóle warto iść.
-Zapewniam was, chłopcy nie będziecie żałować.
-A o co chodzi dokładnie z tą całą pełnią?
-To takie ich święto.
-Święto?
-Z pewnością nie oglądaliście niczego podobnego w telewizji. To jest ich własne
święto. Prywatne, plemienne i nie na użytek białych, więc nie będę na razie psuł
wam niespodzianki.
-Chyba jeszcze coś przed nami skrywasz, profesorku. - Theo spojrzał na niego
podejrzliwie po czym zaraz dodał. - To nieładnie. Bo jeżeli na miejscu okaże
się, że ich główne danie na wieczerzę to my to ostrzegam, my również mamy
mnóstwo małych, ołowianych niespodzianek. - poklepał swojego kałasznikowa. -
Oczy, również mamy szeroko otwarte i nie damy się tak łatwo przehandlować za
odrobinę tytoniu albo siarki.
-Ha, ha, ha. Jesteś niesamowity, chłopcze. Chyba sam nie wierzysz w takie
brednie? - profesor otarł łzy radości, które spłynęły mu po policzkach. - Jeśli
tak bardzo cię interesuje co takiego niosę do nich na wymianę to proszę bardzo,
sam zobacz. - rozwiązał swój worek.
Bobby także się nachylił ponad workiem profesora i rzucił do środka ciekawe
spojrzenie. Worek do połowy wypełniały ciasno zrolowane, nieprzeliczone skóry
należące niegdyś do niewielkich, zielonych węży.
-Na cholerę im takie gówno, profesorku?
-Robią z tych skórek paski do swoich koszyków, amulety i ozdoby dla kobiet.
-Dobra. Niech ci będzie.
Profesor wstał na powrót zawiązując worek.
-Jeśli, więc już nie macie więcej pytań lepiej będzie jak ruszymy w dalszą
drogę. - stwierdził wesoło.
Podnieśli się na nogi i w ślad za nim wymaszerowali w górę rzeki. Z pełnymi
żołądkami znosili trudną drogę znacznie lepiej. Po dwóch kolejnych godzinach
nieprzerwanego marszu pod górę dotarli wreszcie do sporego jeziora a teren znów
zrobił się płaski. Jezioro miało około pięciuset jardów średnicy i od razu dało
się zauważyć, że znajduje się w kraterze wygasłego wulkanu. Zdradzał to jego
niemal idealnie okrągły kształt i wygląd okolicznych skał. Z trzech stron
otaczały jezioro skaliste i zwarte, malownicze wzgórza. Jedynie z czwartej
strony roślinność docierała aż do jego brzegów. Było to w miejscu skąd wypływała
rzeka, a właściwie to już potok, który ich tu doprowadził. Z pozostałych stron
nagie lub pokryte gdzieniegdzie mchem skały otaczające wody jeziora były
jednostajnie monotonne jeśli nie liczyć dwóch miejsc w których niewielkie
wodospady z cichym szumem wpadały wprost do jego gładkiej tafli.
Bobby widząc to wszystko doznał uczucia dejavu. Znał tę okolicę. Tego był
pewien. Nie za bardzo tylko wiedział skąd. Miał całkowitą pewność tego, iż jest
tu po raz pierwszy w życiu. Gdzieś w głębi ducha pojawiło się uczucie niepokoju.
Cała okolica była tak piękna, że kojarzyć się mogła jedynie z rajem. Pełen
jednak dziwnych przeczuć przerwał dalsze rozmyślania i podążył w ślad za Theo i
profesorem, którzy zdążyli już zejść ze stromych, przybrzeżnych skał, aby obejść
jezioro z drugiej strony. Szybko ich dogonił.
Przez kilka minut maszerowali wzdłuż zbocza w milczeniu pochłonięci podziwianiem
okolicy. Theo jak zawsze usłyszał pierwszy. Nagle, bowiem zatrzymał się
raptownie w miejscu unosząc przy tym w górę rękę.
-Słyszycie? - szepnął.
-Co takiego? - zapytał go profesor również stając. - Niczego nie słyszę.
-Ja też. - rzucił Bobby.
-No właśnie. - stwierdził Murzyn. - Niczego nie słychać.
-Rzeczywiście. - jednocześnie przyznali mu rację.
Tak też było w istocie. Wszelkie odgłosy lasu, jakie nieustannie im towarzyszyły
odkąd tylko kilka tygodni temu uciekając z Boliwii zagłębili się w dżungli,
teraz nagle zniknęły gdzieś bez najmniejszego śladu. Nieokreślone dźwięki
żyjących w niej stworzeń stały się już dla nich przez ten czas tak normalne, że
już od dawna w ogóle nie zwracali na nie uwagi. Cisza, jaka właśnie ich otaczała
była więc co najmniej zastanawiająca. Szukając wyjaśnienia tej osobliwości
bezradnie rozglądali się wokoło.
W pewnej chwili dał się słyszeć niezwykle głośny plusk dobiegający od strony
jeziora. Zaciekawieni spojrzeli w milczeniu po sobie, po czym zawrócili w tamtą
stronę, lecz kiedy minutę później na powrót tam dotarli na jego gładkiej
powierzchni dostrzegli jedynie wodne kręgi. Kręgi, które symetrycznie
rozchodziły się z wolna biegnąc od środka jeziora.
-Co to było, do cholery? - zapytał głośno Theo.
-Pewnie kawał skały oderwał się od zbocza i wpadł do wody. - odrzekł profesor
wzruszając ramionami.
-To chyba nie to. - Bobby wskazał ręką wodę. - Przecież kręgi rozchodzą się od
samego środka. Jest to tak daleko od brzegu, że jest niemożliwe, aby jakiś głaz
mógł tam wpaść tocząc się po zboczu.
-Nie. To z pewnością jest za daleko. - dodał po kolejnej chwili z jeszcze
większym przekonaniem.
-No to w takim razie, co to było? - zapytał go profesor z przekąsem.
-Nie mam pojęcia.
-Ale ja chyba wiem. - oznajmił im dumnie Theo.
Obydwaj z profesorem spojrzeli na niego z zainteresowaniem.
-Może po prostu, - Theo widząc ich ciekawe spojrzenia wyjaśniał swoje
rozumowanie. - jakiś pieprzony orzeł albo inny kondor leciał sobie wysoko, że
hej i... - zrobił pauzę.
-I co, kurwa? - zniecierpliwił się Bobby.
-I w pewnej chwili ten orzeł lub kondor po prostu dostał zawału czy też może
chciał popełnić samobójstwo, sam nie wiem. No i... po prostu spadł do wody.
-I co?
-I to tyle.
Przez dłuższą chwilę uważnie patrzyli na niego jak urzeczeni. Bez słowa. Theo
również milczał. Po minucie Bobby odezwał się pierwszy. Mówił łagodnie, czule
głaszcząc go po głowie.
-Theo?
-Tak?
-Chyba za dużo cię dziś moskitów ugryzło w łeb. Ja pierdolę! Ty chyba sam w to
nie wierzysz, co?
Profesor stał obok z twarzą ukrytą w dłoniach. Jego drgające ramiona jasno
świadczyły, że jego również nie przekonała teoria Theo.
-Możecie się wypchać. Obydwaj. - ten oznajmił obrażonym tonem odwracając się do
nich plecami.
-Wioska jest tam. - Bobby zmienił temat. - Jakąś milę stąd. - wolną ręką
wskazał im kierunek.
-Skąd wiesz? - profesor nie krył zdumienia. - Byłeś już tutaj, chłopcze?
-Sam nie wiem. Lepiej już chodźmy stąd. - ten odparł nie mogąc opędzić się od
uczucia przemożnego niepokoju.
Zapalili papierosy rozglądając się wokoło. W krótkim czasie otaczający ich las z
wolna na powrót wypełnił się swoimi normalnymi odgłosami. Kiedy po minucie
wydawało się już, że wszystko wróciło do normy Theo obrzucił jeszcze całą
okolicę długim podejrzliwym spojrzeniem, odbezpieczył broń po czym bez słowa
wyruszyli w stronę wsi.
Po dwóch kwadransach wkroczyli już do leżącej na skraju lasu osady. Wieś okazała
się imponująco duża. Spodziewali się ujrzeć, co najwyżej kilka chat, wioska
tymczasem składała się z ponad setki, wzniesionych z trzciny oraz drewna całkiem
sporych domów. Domy te ustawiono w trzech koncentrycznych, coraz większych
kręgach. Wokół centralnego placu kilkanaście dzieciaków wrzeszcząc radośnie
ganiało jakiegoś prosiaka bez przerwy śmiejąc się i okładając go patykami.
Prosiak kwicząc bezradnie biegał w kółko. Rozglądając się uważnie nieco dalej
dostrzegli kilka starszych kobiet siedzących w grupie przed jedną z chat.
Kobiety coś tam sobie śpiewając zajęte były wyplataniem trzcinowych koszyków.
Wyglądało więc na to, że profesor nie okłamał ich. Nigdzie natomiast nie mogli
dostrzec mężczyzn. Wydawać się mogło, że z wyjątkiem paru starców we wsi
przebywały same kobiety oraz małe dzieci.
Na ich pojawienie się nikt z mieszkańców nie zwrócił nawet najmniejszej uwagi.
-Gdzie są wszyscy? - zapytał Bobby profesora.
-Zapewne jeszcze są na polowaniu.
-Ile czasu może to im zająć?
-Niedługo powinni wracać. - starzec zerknął na zegarek. - Do tego czasu możemy
rozejrzeć się po wiosce. Chętnie oprowadzę was. - zaproponował.
-A co tutaj jest do oglądania? - odparł Theo beznamiętnie. - Przecież to
przygnębiające miejsce. Istny syf, porażka i zagłada.
Obrzucili osadę przeciągłym spojrzeniem. Widok rzeczywiście był nieciekawy.
Dzieciaki nagie lub poubierane jedynie w podarte podkoszulki przywodziły im na
myśl wyłącznie slumsy wielokrotnie już oglądane przez nich wcześniej, odkąd
tylko opuścili Stany. Bobby spojrzał w stronę kobiet. Widok ich nagich, płaskich
jak kromka chleba piersi dyndających gdzieś w okolicach pępka, również nie
należał do najprzyjemniejszych. W trosce o swą męskość prędko więc odwrócił
głowę.
-Czy tu nie ma młodszych kobiet?
-Młodszych?
-Te wyglądają jakby tu siedziały przynajmniej od stulecia.
-Są z pewnością.
-Tylko gdzie?
-W swoich domach oczywiście. Są zajęte malowaniem ciał na wieczór.
-Święto pełni? - zgadywał Theo.
-Właśnie.
Ich pogawędkę przerwało nagłe ożywienie we wsi. Dzieciaki zostawiły prosiaka w
spokoju i całą rozwrzeszczaną gromadą pobiegły w stronę dżungli. Po chwili
powróciły stamtąd na czele kilkudziesięcioosobowego oddziału mężczyzn
powracających z polowania. Myśliwi na długich, drewnianych żerdziach nieśli
kilkanaście dużych zwierząt przypominających z wyglądu antylopy. Kiedy wieś się
zaludniła w powietrzu zaczęła się wręcz unosić odświętna i radosna atmosfera.
Idący na czele całej grupy mężczyzn starzec o niezwykle płaskiej twarzy wkrótce
ich zauważył. Niespiesznie oddal swoją dzidę komuś innemu a sam skierował się w
ich stronę.
-Ale czerstwy facet. - stwierdził Theo.
-To jest właśnie Wódz. Idzie się przywitać. - rzucił cicho profesor.
Wódz drapiąc się ręką w nagi pośladek podszedł bliżej.
-Pod żadnym pozorem nie okazujcie mu chłopcy jakichkolwiek, nawet tych
najmniejszych oznak zniecierpliwienia.
-Nie?
-Pozwólcie staremu piernikowi swobodnie się wygadać. - dodał profesor
ostrzegawczym szeptem bez przerwy uśmiechając się w stronę Wodza.
Wódz podszedł jeszcze bliżej i zatrzymał się naprzeciw profesora. Przez dobrą
minutę kolejno przyglądał im się w milczeniu. Kiedy od jego spojrzenia Bobbiemu
zaczynało się już robić nieswojo a Theo w tym czasie z całych sił walczył
jedynie o to by nie ziewnąć, ten klepiąc się groźnie po łysej, wytatuowanej w
pająki potylicy wreszcie przemówił coś w zupełnie niezrozumiałym dla nich
języku. Jak już zaczął, gadał potem przez pięć minut zanim wreszcie dopuścił do
głosu profesora.
Obydwaj w czasie całej rozmowy stali w milczeniu kompletnie niczego z niej nie
rozumiejąc. Całkowicie natomiast byli pochłonięci obserwacją sporych i misternie
ze sobą połączonych, drewnianych kołków przechodzących Wodzowi poprzez małżowiny
uszne na wylot a dalej wzdłuż karku, aż na same plecy. W miarę jak Wódz
potrząsając głową przemawiał, kołki rytmicznie stukały o siebie wydając suche i
dudniące dźwięki.
Rozmowa a właściwie monolog Wodza dobiegła jednak wreszcie po kwadransie końca i
ten równie nagle jak zaczął nieoczekiwanie przestał mówić, po czym prędko
odszedł do swej chaty.
-Ale facet się nagadał. Rany, widziałeś Bobby jak się potem szybko zmył? -
rzucił Theo z podziwem. - Opowiadał pewnie swój życiorys, co?
-Wódz pozdrawia nas i zaprasza do siebie. - odezwał się profesor.
-Do siebie? - spytał Theo.
-Jak tylko będziemy gotowi, rzecz jasna. - wyjaśnił starzec.
-Gotowi?
-Do czego? - rzucili razem z niepokojem.
-Do handlu z nim, naturalnie.
-No to klawo. - Theo niemrawo odetchnął. - Idziemy więc, czy jak? - zapytał
widząc, że profesor nadal stoi nieruchomo w miejscu.
-Jeszcze nie teraz, chłopcze.
-Dlaczego?
-Gdybyśmy poszli tam od razu sporo byśmy w jego oczach utracili.
-Jak to, utracili? Już niczego nie rozumiem.
-Ten stary sknera nabrałby wówczas pewności, że nie posiadamy niczego
wartościowego do przehandlowania zyskując tym samym coś w rodzaju
psychologicznej przewagi ponad nami. Wiem z doświadczenia, że jeśli tylko co
nieco się ociągniemy z wizytą, no powiedzmy z pół godziny to on sam wpierw się
zniecierpliwi a zaraz potem zacznie się intensywnie zastanawiać czy aby na pewno
ma dosyć towaru, aby z nami pohandlować.
-Trochę to wszystko pokomplikowane, ale skoro tak twierdzisz, profesorku...
-Niech stary chytrus wpierw pokisi się przez jakiś czas we własnym sosie to
wycisnę z niego przynajmniej dwa razy tyle siarki i tytoniu niż przypuszcza.
-Nie ma sprawy, profesorze. Jak tam sobie chcesz, ale ten ich cały Wódz nie
wyglądał mi na zbyt bystrego. - z lekceważeniem rzucił Bobby.
-Niech was nie zmyli przypadkiem ten jego ulubiony, tępy wyraz twarzy. W
rzeczywistości z Wodza jest niesłychanie chytra i przebiegła sztuka.
-Naprawdę?
-Odkąd nauczyłem grać go w szachy, zawsze przegrywam. Lepiej stańmy sobie
gdzieś na boku tak, by nas nie widział a dla zabicia czasu spokojnie sobie
zapalimy. - zaproponował.
-Zgoda.
Udali się na drugi kraniec wioski, gdzie usiedli na trawie i niespiesznie
wypalili papierosy. Kiedy minęło wyznaczone przez profesora pół godziny leniwie
podnieśli się i powolnym krokiem udali wprost do chaty Wodza.
Odgarniając na bok wiszącą w charakterze drzwi zasłonkę z plecionej trzciny,
nisko pochyleni weszli do środka. Wewnątrz chaty panował półmrok, lecz nie to
było najgorsze. W powietrzu, bowiem unosił się intensywny, ciężki, czosnkowo
cebulowy smród zastarzałych pierdów. Panujący w chacie odór był wręcz koszmarny.
Wódz siedział nieruchomo pośrodku chaty otoczony przez siedem starych kobiet
również siedzących nieruchomym wiankiem wokół niego pod ścianami. Po prawej
stronie Wodza leżał worek tytoniu oraz spora sterta krystalicznej, brudnożółtej
siarki.
Theo myśląc, że Wódz śpi wyciągnął rękę by go zbudzić.
-Ty, facet! Śpisz?
Ten gwałtownie się ożywił. Wypuszczając głośno bąka podniósł energicznie głowę.
Zrobił to tak gwałtownie, że aż podskoczyli. Wódz ręką wskazał im miejsca
naprzeciwko.
Wymienili zdumione spojrzenia i usiedli.
-O, kurwa. - jęknął Theo kiedy przez jakąś minutę nikt się nie odezwał.
-Co znowu, chłopcze? - szepnął profesor z wyrzutem. - Lepiej nie przerywaj nam
ceremonii wzajemnego podmiękczania.
-Mam gdzieś ceremonię. Zapytaj go profesorku czy nie dałoby się chociaż trochę
uchylić tej, cholernej zasłonki. Tej na drzwiach. - Murzyn wymownie pociągnął
swoim nosem.
Profesor z dezaprobatą pokręcił swą głową, westchnął, lecz posłusznie przemówił
coś do Wodza. Ten odparł. Mówił kilka dobrych minut zanim skończył. Potem
profesor ponownie coś do niego powiedział, lecz tym razem mówił i gestykulował
nieco więcej. Kiedy po dziesięciu minutach w czasie których kobiety jeszcze
kilkakrotnie pierdnęły a oni niemal się już podusili rozmowa dobiegła wreszcie
końca w rezultacie jedna z nich, ta siedząca najdalej od wejścia wpierw
przybrała zaskoczony wyraz twarzy a następnie z wolna i z wyraźną niechęcią
podniosła się ze swego miejsca.
Obydwaj obserwowali ją w skupieniu. Silnie już łzawiąc z oczu z niedowierzaniem
patrzyli jak kobieta nabierając dynamicznie prędkości zmierza prosto w stronę
wejścia. Ruszała się jak na zwolnionym filmie. Jedynie skaczący po powierzchni
Księżyca Armstrong mógłby się z nią ścigać. Kiedy pokonała już pół drogi
niezdecydowana zawahała się przez jedną, straszną chwilę. Po błyskawicznej,
dwunastosekundowej analizie postanowiła obejść Wodza z prawej. Kiedy już go
wyminęła, byli tego pewni, uśmiechnęła się po czym z nową ikrą na nowo wyruszyła
prosto w stronę wejścia. Patrzyli zafascynowani jak się stara dotrzeć tam przed
nocą. Ponaglona przez Wodza zatrzymała się i coś tam mu odpyskowała. Wtedy ten
ją zbeształ a kiedy kilka minut później skończył, starowinka bezradnie spuściła
głowę i nawet odrobinę przyśpieszyła. Od tamtej chwili odległość dzieląca ją od
wejścia nieustannie już malała a kiedy w końcu kobieta dotarła tam, z najwyższym
wysiłkiem pochyliła się, pomasowała po zbolałych kolanach i... starannie dopięła
zasłonkę do samego końca.
Z szeroko otwartymi oczami patrzyli jak kompletnie wyczerpana wraca, siada przy
ścianie i na powrót tam nieruchomieje niczym rzeźba z gnijącego drewna.
Jasne się stało, że słowa profesora zostały opacznie zrozumiane. Ten widząc jak
Theo chce coś powiedzieć tylko nie może, ponieważ zaniemówił i jedynie
bezgłośnie porusza ustami rzucił do nich przepraszającym tonem.
-Wybaczcie chłopcy, ale wygląda na to, że tak nie do końca jeszcze rozgryzłem
ich niezwykle trudny akcent.
-I co teraz z nami będzie? - ledwie wykrztusił Bobby.
-Musimy jeszcze, eee... jakiś czas wytrzymać.
-Że jak?
-Co oni jedzą, jak rany? - Theo odzyskał mowę.
Bezradnie wykręcał głowę na wszystkie możliwe strony już kompletnie załamany.
-Przecież wystarczy żeby tylko jedna z nich puściła bąka, by stąd do Boliwii
opadła kora z drzew a my mamy siedzieć w zamkniętej chacie z całą tą parszywą
gromadką? Beze mnie! - poruszył się gwałtownie pragnąc natychmiast wyjść na
zewnątrz.
-Nie możesz tego zrobić. - profesor położył mu stanowczym gestem rękę na
ramieniu.
-Owszem mogę.
-Nie możesz.
-Dlaczego, do licha nie mogę?
-Potraktowaliby to jak najgorszą obrazę. - profesor wyjaśnił mu cierpliwie.
-No to, co? Niech się obrażają. Mam to w dupie!
-Tak nie można.
-Więc mam się tu wykończyć, ponieważ tak wypada, do cholery?
-Oddychaj ustami i nie okazuj im swoich uczuć młody człowieku. - dodał profesor
zwiększając nacisk na jego ramię.
-Mowy nie ma.
-Chcesz, by się obrazili. Pościg, ucieczka i te wszystkie sprawy?
Theo zadrżał walcząc sam ze sobą. Po dłuższej chwili wydał jakiś nieokreślony,
załamany jęk po czym z całkowitą rezygnacją ponownie oklapnął na ziemię. Minę
jednak nadal miał nietęgą.
-No dobra. Postaram się jakoś to wytrzymać. - wykrztusił. - Tylko się
streszczaj profesorku bo mi już od tego smrodu głowa się rozpęka.
Profesor szerokim uśmiechem dał Wodzowi znak, że wszystko jest już w jak
najlepszym porządku. W odpowiedzi Wódz również szeroko się uśmiechnął oraz
skinął łysą głową.
Rozpoczęły się przetargi handlowe. Profesor położył przed sobą otwarty worek
gospodarza i dosypał nieco siarki na już leżącą przed sobą stertę. Wódz
natomiast starannie rozwinął kilka wężowych skórek należących do profesora.
Natychmiast po tym, palcami i dziąsłami zaczął sprawdzać ich elastyczność. W tym
samym czasie profesor zajęty był robieniem sobie skręta z tytoniu Wodza. Obydwaj
starcy robili to wszystko tak wolno, że Bobby i Theo zgodnie odnieśli wrażenie,
że czas już na dobre zatrzymał się w miejscu. Kiedy profesor w końcu skończył
puścił skręta w obieg dając również im na spróbowanie. Pociągnęli po kolei, lecz
bez najmniejszego przekonania. Zupełnie nie czując smaku prędko oddali go z
powrotem.
Kiedy profesor po kwadransie skończył palić zwrócił się do Wodza za pomocą
gardłowych, urywanych zdań. Podczas przemowy z jego twarzy nawet na chwilę nie
schodził wyraz bezgranicznego zdziwienia. Wódz słuchał go z niesłychaną uwagą. A
w miarę jak słuchał, jego głowa czerwieniała w coraz większym stopniu. W końcu,
kiedy jej barwa osiągnęła punkt krytyczny Wódz zaczął się nawet poklepywać po
zabarwionych na fioletowo skroniach mrucząc coś gniewnie do samego siebie.
Słuchał jednak nadal z najwyższą uwagą słów profesora.
-Co takiego pan mu powiedział? - zapytał pełen niepokoju Theo, kiedy starzec
skończył mówić. - Wygląda mi na wkurzonego.
-I to nieźle wkurzonego. - dodał Bobby.
-Powiedziałem mu jedynie prawdę.
-Czyli, co?
-To, że jego tytoń schodzi na psy, nie smakuje takim koneserom jak wy a obecnie
nadaje się, co najwyżej do wywoływania u małp kaszlu.
-No wie pan! Teraz pewnie nas zabiją. Nie chcę tu umierać. - rzucił Theo z
gwałtownym oburzeniem i zaraz dodał prosto w stronę Wodza. - Posłuchaj mnie,
dziadek! To nie jest tak...
-Ciii.
Profesor uciszył go gestem dłoni stanowczo nakazując spokój i opanowanie. Wódz
tymczasem ochłonął już po pierwszej zniewadze po czym sam zaczął przemawiać.
Mówił długo, bardzo długo a kiedy po kwadransie skończył był już całkiem
pogodnym człowiekiem. Ba, nawet uśmiechniętym. Jego głowa również odzyskała
swoją normalną, pomarańczową barwę. Na silnie poczerwieniałej twarzy profesora
natomiast zagościł wyraz z trudem ukrywanej wściekłości.
-Ten cap stwierdził, że to moje węże są zupełnie do niczego. - przetłumaczył im
wzburzony.
-Jak to, do niczego?
-Pierdzioch pewnie się pomylił i nie miał nic złego na myśli. - zgodnie
usiłowali go pocieszyć.
-Ponieważ są zbyt małe i pewnie musiały być chore skoro taki stary niedołęga
jak ja zdołał, aż tyle ich nałapać.
-Czy to prawda? - zapytał Theo a widząc złe spojrzenie profesora prędko dodał.
- To, że są za małe oczywiście?
-Skądże! I on dobrze o tym wie! Wymiana obelg należy tutaj po prostu do
elementów ceremoniału.
-Naprawdę?
-Wzajemne ubliżanie sobie jest nawet widziane w dobrym tonie. - profesor
wyjaśnił i w odpowiedzi dorzucił Wodzowi kilka wężowych skórek. - Ale dopiekł
mi. Nie powiem.
Ten zachłannie zgarnął łup po czym sam dosypał co nieco tytoniu na kupkę już
leżącą przed profesorem.
W ciągu kilku następnych godzin podczas których obydwaj apatycznie obserwowali
toczące się rozmowy pod sam wieczór obydwie strony doszły w końcu do
porozumienia.
W czasie, gdy profesor upychał siarkę oraz tytoń w swoim worku kobiety mlaskając
przeżuwały już wężowe skórki przerabiając je na coś w rodzaju zielonych,
elastycznych rzemieni. Po jeszcze niedawnej wrogości już nie było nawet
najmniejszego śladu a obydwaj starcy popijali zgodnie piwo gratulując sobie
nawzajem udanego interesu.
W pewnej chwili Wódz nagle wstał. Podszedł i przepędził precz jedną z kobiet.
Kiedy ta złorzecząc już sobie gdzieś poszła, spod legowiska jakie zajmowała
wydobył zupełnie nowy worek tytoniu. Kładąc go przed nimi z pytającym klepaniem
się po czole wbił uważne spojrzenie w profesora.
-O co jeszcze mu chodzi? - zapytał zdruzgotanym głosem Theo.
-On chyba nie zamierza zaczynać wszystkiego od początku, co? - zaniepokoił się
również Bobby.
-Myślę, że ten drań będzie znowu chciał wyłudzić zegarek.
-Zegarek? - zapytali chórem.
-Zawsze go chce.
-Jaki znów zegarek?
-Mój zegarek.
-Po cholerę mu twój zegarek?
-Zna się chociaż na nim?
-Cegareek. - rzucił z ożywieniem Wódz gwałtownie postukując głową w worek. -
Cegareek. Cegareek.
-Skądże. Jemu po prostu bardzo się podoba jak chodzi i wygrywa melodyjki.
Jednak nigdy go ode mnie nie dostanie. - odparł starzec z mściwą satysfakcją w
głosie.
Istotnie Wódz po chwili przemówił i jak przetłumaczył im profesor, do worka
tytoniu dorzucił, zapewne w charakterze oferty miesiąca, dwie kobiety spośród
tych siedzących w chacie. Wybór wspaniałomyślnie pozostawił profesorowi.
Z niedowierzaniem rozejrzeli się wokoło. Kobiety siedziały uśmiechając się
przymilnie.
-Co takiego? - wymamrotał Theo. - Powiedz mu profesorku, że dostanie mój
zegarek. Niech je tylko wygna gdzieś w cholerę i przewietrzy tę chałupę.
Profesor w odpowiedzi na propozycję, jedynie roześmiał się Wodzowi prosto w
twarz odrzucając tym samym jego ofertę i ostatecznie w ten sposób kończąc
handlowe pertraktacje. Na zakończenie pozwolił mu jeszcze na pocieszenie
uruchomić osobiście melodyjki ze swojego zegarka. Ten w nabożnej ciszy wysłuchał
wszystkich po kolei po czym uśmiechnięty wstał i z potężnym waleniem się na
odlew uroczyście coś ogłosił. Profesor także wstał i kiedy Wódz skończył
przemówienie odpowiedział równie podniosłym tonem. Potem Wódz ponownie przemówił
coś długiego ani na chwilę nie przestając przy tym bić się w czaszkę, aż
dzwoniły kołki. Kiedy skończył usiadł wyczerpany na ziemi i zamarł w bezruchu.
-Co on takiego powiedział?
-Omal się nie zabił!
-Pogratulował nam i zaprosił na wieczorną ucztę. Mówił też, że to był dla niego
prawdziwy zaszczyt dobijać targu z tak doskonałymi handlowcami jak my czy coś w
tym sensie. W każdym bądź razie możemy się czuć we wsi jak u siebie w domu a on
do sprawy zegarka powróci za miesiąc.
-No to wszystko w porządku? - Theo odetchnął z ulgą.
-Oczywiście.
Theo wstając z miejsca radośnie klepnął Wodza w plecy.
-Od razu wiedziałem, że to swój chłop, ale z tymi kobietami to trochę dziadzia
przesadził.
-Lepiej będzie jak mu nie będę tego tłumaczył. - stwierdził pogodnie profesor
zawiązując worek.
Potem w ślad za nim kiwnęli Wodzowi z szacunkiem głowami. Ten jednak zdążył już
na dobre zamknąć oczy i pogrążyć się w hipnozie. Wyszli więc na zewnątrz. Przez
dłuższą chwilę stali tam szczęśliwi delektując się świeżym, wieczornym
powietrzem. Obserwowali wioskę skąpaną w blasku zachodzącego słońca. O tej porze
dnia prezentowała się dużo lepiej, co zgodnie stwierdzili widząc mieszkańców
zajętych pośpiesznym przygotowywaniem wielkich ognisk i nabijaniem upolowanych
zwierząt na olbrzymie rożna.
-Jak oni nałapali te wszystkie zwierzęta? - zapytał profesora Theo.
-Które?
-Te wielkie. To są chyba antylopy a oni przecież nawet nie mają prawdziwej
broni.
Bobbiemu w jednej chwili odżyły w pamięci posępne wspomnienia z wczorajszych
łowów z użyciem kałasznikowa. Spojrzał również pytającym wzrokiem na profesora.
-Rozpinają w lesie sieci.
-Sieci?
-Sieci długie na co najmniej kilka mil. Potem po prostu idą i naganiają w nie
zwierzynę. Całymi stadami.
-No tak. Teraz rozumiem. Jest ich tu cała kupa, więc nie mają problemów z
zorganizowaniem porządnej nagonki.
-Dokładnie. - potwierdził starzec robiąc sobie kolejnego skręta.
Usiedli pod jedną z chat smakując wyroby tytoniowe Wodza. Na świeżym powietrzu
okazały się zupełnie niezłe w smaku. Po pewnym czasie przysiadły się tuż obok
nich cztery kobiety spośród tych, które widzieli wcześniej u Wodza. Wszystkie
one nadal były podejrzanie uśmiechnięte. Obydwaj zerwali się jak oparzeni.
Pozostawili oszołomionego profesora i pospiesznie oddalili się na bezpieczną
odległość.
-Nie zostawiajcie mnie samego z nimi. - doleciało ich jeszcze jego rozpaczliwe
wołanie.
-Nie martw się, profesorku. Nie będziemy ci przeszkadzać.
-Właśnie. One najwyraźniej lecą tylko na ciebie.
-Nieprawda.
-Tak naprawdę będzie lepiej. My się tylko rozejrzymy tu i tam.
-Będziemy w pobliżu gdybyś czegoś potrzebował.
-Właśnie potrzebne mi...
Szybko oddalili się od niego udając, że nie słyszą.
-Nie możecie mi tego zrobić!
-Oddychaj ustami i nie okazuj uczuć, profesorku. - pouczył go mściwie Theo.
Zataczając się ze śmiechu serdecznie pomachali mu na pożegnanie. Zapobiegawczo
udali się daleko, aż na drugą stronę wioski. Tam, przy centralnym placu znaleźli
sobie wygodne miejsce na leżącej kłodzie drewna skąd obserwowali przygotowania
mieszkańców do wieczornej uczty. Przyglądali się jak kilkunastu ludzi z niemałym
trudem ustawia właśnie na skraju placu wielki, wydrążony w środku pień. Wkrótce
okazało się, iż pień służy mieszkańcom w charakterze beczki i jest pełen piwa. W
naprędce więc przesiedli się zajmując strategiczną pozycję w pobliżu pnia i bez
zbędnych słów natychmiast rozpoczęli degustację.
-No, teraz nareszcie widać, że tu mieszka kupa luda. - ucieszył się Theo.
-To prawda. - potwierdził Bobby na widok krzątających się rozkrzyczanym,
barwnym tłumem mieszkańców.
Piwo było ohydne. Smak miało podły, barwę mętną a pianę niemal niedostrzegalną,
ale za to bardzo mocno trefną. Prócz tego zawierało mnóstwo trocin oraz jak
podejrzewali, organizmów żywych. Jednak pili je łapczywie nie odrywając kubków z
kory od ust, ponieważ widok jaki ujrzeli zepchnął wszystkie inne bodźce na
znacznie dalszy plan. Wokół ogniska, bowiem zaczęły tańczyć kobiety. Kobiety,
które pojawiły się nagle i nie wiadomo skąd. W przeciwieństwie od tamtych,
widzianych wcześniej to były prawdziwe kobiety. Młode i ubrane jedynie w
trzcinowe przepaski krążyły wokół placu w jakimś pierwotnym rytmie wyginając
swoje ciała w tanecznym zaangażowaniu. Szybko ponownie napełnili swoje kubki
nawet na chwilę nie spuszczając tancerek z oczu. Walory wzrokowe wybitnie
podnosiła panująca już nad lasem ciemność oraz blask ognia odbijający się w ich
lśniących od olejku ciałach. Dudniące dźwięki drewnianych instrumentów oraz
towarzyszące im piszczałki wytwarzały rytm, który z każdą chwilą coraz bardziej
przybierał na swej początkowej sile. Głowy niektórych tancerek zdobiły powpinane
we włosy jakieś barwne pióra. Tańczące sylwetki co chwilę formowały krąg, który
zbliżał się do ognia tylko po to, by po chwili na powrót się od niego oddalić i
ponownie krążyć wokół centralnego placu.
Bobby spojrzał na Theo by upewnić się czy ten, aby na pewno widzi to samo. Jego
szeroko otwarte usta dobitnie świadczyły o tym, że tak jest w istocie. Chcąc go
zatem nieco rozluźnić błyskawicznie wepchnął mu do nich spory pęczek trawy. Theo
nie zwracając jednak na to większej uwagi machinalnym gestem uwolnił się od
knebla. Odezwał się bezwiednie.
-Zobacz tam, człowieku. Chyba jesteśmy w raju.
Bobby podążył spojrzeniem za drżącym palcem wspólnika nawet nie czując jak jemu
również opada szczęka. Kobiety mijając Wodza kolejno zrzucały swoje liche
przepaski, po czym zaraz powracały do tańczącego kręgu całkiem nagie. Żadna z
nich nawet na chwilę nie wypadła przy tym z rytmu.
-Dlaczego nie wszystkie się rozbierają? - zapytał po chwili Bobby.
-Jak to? Mało ci?
-Tylko te z piórami na głowie.
-Nie wiem, Bobby.
-Może pozostałe, to mężatki?
-Czy naprawdę nie masz Bobby teraz innych zmartwień?
W widowisku które z zapartym tchem właśnie oglądali daremnie byłoby szukać
chociaż najmniejszego śladu pornografii. Całą ceremonię charakteryzowała jedynie
naturalna w swej prostocie nagość. W pewnej chwili zdali sobie nawet sprawę, że
jest w tym wszystkim coś pięknego. Coś, co wspaniale harmonizuje z całym
otaczającym ich światem. Tętniącą nocnymi odgłosami dżunglą, żywicznym zapachem
ognia oraz wiszącą nieruchomo ponad wioską tarczą Księżyca. Tarcza była w pełni.
Wypite piwo oraz euforyczny zapach dymu z ogniska, ale raczej to pierwsze
sprawiły, że obydwaj jednocześnie poczuli się nagle integralną częścią tej
społeczności. Bobby ponownie zaczerpnął niezwykle mocnego piwa. Niesiony rytmem
wkrótce zaczął w takt muzyki kiwać głową. Theo musiał znacznie silniej odczuwać
coś w rodzaju jedności plemiennej. Nagle, bowiem wstał, wstrząsnął głową,
gwałtownie odrzucił gdzieś swój kubek i bez słowa włączył się do tańczącego
kręgu. Przez kilkanaście dobrych minut usiłował wśród tubylców wylansować kilka
rapowych figur. Widząc jednak mizerny tego efekt szybko się rozmyślił i bez
najmniejszego trudu naśladował rytmy Indian.
Bobby chcąc zachować przytomność umysłu a raczej te jej pozostałe resztki,
również przerwał picie. Odstawił kubek na trawę, nabrał głęboko powietrza i
zapalił papierosa. W kręgu tańczących ciągle pojawiały się nowe postacie, ale
kiedy w pewnej chwili dostrzegł pośród nich podrygującego na golasa profesora,
nabrał pewności, że już nic nie będzie w stanie go zadziwić.
Był jednak w błędzie. Kiedy, bowiem już po kilku następnych chwilach dostrzegł
wysoką i tańczącą samotnie dziewczynę zdumiał się jak też mógł jej nie zauważyć
wcześniej. Dziewczyna tańczyła sobie po drugiej stronie placu i co pewien czas
regularnie zasłaniały ją przed jego wzrokiem wysokie na kilkanaście stóp
płomienie. Przetarł oczy, ponieważ jeszcze nigdy nie spotkał się z widokiem tak
wspaniale proporcjonalnej kobiecej sylwetki, jaką właśnie miał przed oczyma.
Dziewczyna była wprost posągowo piękna. Nie była to jednak uroda, która wygrywa
konkursy piękności. O nie. Miała na to zbyt szeroko rozstawione oczy oraz
odrobinę za bardzo rozłożyste biodra. Lecz jednocześnie emanowała od niej taka
gracja i wrodzony wdzięk, jakich na próżno by szukać u kobiet cywilizowanego
świata. Kobiet nauczonych od małego do chodzenia w szpilkach, kręcenia tyłkiem i
noszenia torebek. Takie ruchy, jakie Bobby miał właśnie przyjemność obserwować
mogła dać jedynie natura. Obserwując ją w tańcu wkrótce nabrał już pewności, iż
nie istnieje taka pozycja w której dziewczyna ta mogłaby wyglądać niezręcznie
lub niezgrabnie.
Przymknął na chwilę oczy pogrążając się w zadumie. Cała jego życiowa kolekcja
starannie i całymi latami zbieranych ideałów kobiecego piękna w jednej chwili
poszła precz, gdyż w porównaniu z nią po prostu poruszała się niezdarnie. Tuziny
aktorek, modelek i supermodelek odeszły w niepamięć popędzane do pośpiechu
słowem, pulpet. Kiedy zwolnił już trzy czwarte zasobów swej pamięci i oczyścił z
fusów mózg zaryzykował i otworzył oczy.
Znów ją ujrzał. Jej sylwetka miała w sobie coś iście królewskiego. Coś, co
wszędzie wokół wręcz promieniowało szczerą szlachetnością. Dopiero po upływie
dłuższej chwili zaczął zastanawiać się skąd się ona w ogóle tu znalazła. Nagle,
bowiem uderzył go fakt, iż poza swym miodowozłotym kolorem skóry dziewczyna ta w
najmniejszym stopniu nie przypominała pozostałych mieszkańców wioski. Była od
nich znacznie wyższa, szczuplejsza, o niebo zgrabniejsza a i swą urodą daleko
wykraczała poza przeciętną w tych stronach. Kiedy zamyślony zorientował się, że
dziewczyna patrzy mu prosto w oczy w dziwnie zaschniętym gardle z trudem
przełknął ślinę i pochylił się w poszukiwaniu kubka, który wcześniej
nieopatrznie gdzieś odłożył.
Kiedy tylko w końcu go odnalazł pośpiesznie nabrał nową porcję piwa. Właśnie
miał się zamiar z niego napić, kiedy ponownie ją ujrzał jak stoi tuż przed nim z
zapraszająco wyciągniętą w jego stronę ręką. Warga po raz drugi mu opadła, dłoń
zamarła mu w pół drogi a kubek bezwładnie wypadł z niej na ziemię.
Kiedyś, dawno temu, Bobby złożył sobie uroczystą przysięgę. Przysiągł sobie
mianowicie, że nie będzie nigdy tańczył. Postanowił tak, ponieważ po dogłębnej i
wnikliwej analizie zagadnienia uznał, iż taniec jest to zajęcie dobre co
najwyżej dla bawidamków i pedałów. Postanowił wówczas ostatecznie i
nieodwołalnie, że tańczenie jest zajęciem w sam raz dla ciot, żigolaków i tego
typu osobników. Taniec jest czymś niegodnym normalnego faceta. Prawdziwy
mężczyzna po prostu nie tańczy i już.
Tymczasem, nieziemski wręcz widok wąskiej talii dziewczyny, dodatkowo jeszcze
okraszonej rytmicznie drgającym pępkiem, jaki miał właśnie tuż przed oczami
sprawił, że każda przysięga byłaby w tym momencie warta niewiele więcej niż
super narzędzia z TV-shopu. Czując jak spodnie nagle robią się za ciasne, prędko
wstał i niczym lunatyk pozwolił dziewczynie zaprowadzić się wprost do tańczącego
kręgu.
Kiedy tam dotarli bez namysłu objął ją. W dotyku jej skóra okazała się bajecznie
aksamitna. Od tej chwili już nawet nie dopuszczał do siebie strasznej myśli, by
chociaż na krótką chwilę wypuścić ją ze swoich ramion. Nie był też w stanie przy
tym nawet na moment oderwać oczu od jej twarzy. Ona, również bez przerwy mu się
przyglądała. Mimo, że wiedział o tym, iż jest całkiem naga nie ośmielił się
spuścić wzroku poniżej ramion. Wydawało mu się wówczas, że byłoby to co najmniej
świętokradztwem. W chwili obecnej Bobbiemu w zupełności wystarczała sama
świadomość istnienia jej wspaniałej, królewskiej sylwetki. Niejasno podejrzewał,
że jest porządnie zaczerwieniony aż po same końce uszu. Miał jednak nikłą
nadzieję, że w blasku bijącym od ognia nikt inny tego nie zauważy. Widząc oczy
dziewczyny śmiejące się do niego wyciągnął dłoń i odrzucił precz papuzie pióra
jakie miała powpinane w swoje włosy. Te, nie skrępowane już niczym więcej
swobodnie opadły ciemną kaskadą na jej piękne ramiona. Uśmiechnęła się błyskając
zębami, których równa biel wręcz biła go po oczach.
Po kilkunastu minutach zaczęto rozdawać gotowe porcje pieczeni. Bobby wraz ze
swą partnerką również podeszli po należną im część i wkrótce zatopili zęby w
sporych kawałkach chyba antylopy. Jedli w milczeniu zupełnie nie dbając o
tłuszcz obficie spływający im po brodach. Jedząc popijali piwem, które teraz
wydawało się Bobbiemu dużo mniej ohydne niż na początku. Doszedł do przekonania,
że w jej obecności nawet trawa musiałaby smakować wyśmienicie. Inaczej nie
sposób pojąć tej cudownej odmiany, jaka właśnie zaszła w podłym trunku.
Po skończonym posiłku, kiedy orkiestra również sobie podjadła, rytmy muzyki
jeszcze bardziej przybrały na swej początkowej sile. Kiedy w tańcu Bobby ją
ponownie objął pragnął już tylko jednego, aby ta noc już nigdy się nie
skończyła. Mając ją u swego boku mógłby tak tańczyć przez całą wieczność i nigdy
już nie wracać do smutnej rzeczywistości. Kiedy tylko przelotnie pomyślał o tych
wszystkich niedawnych policyjno-kartelowo-bankowo-boliwijskich problemach, aż
się wzdrygnął z trwogą. Błyskawicznie porzucił ponure rozmyślania. Do tego
tematu wolał nie powracać. Przynajmniej nie tej nocy. Widząc tańczącą wieś
dopiero teraz w pełni zrozumiał to, co profesor miał na myśli twierdząc, że
dopiero w dżungli nareszcie odnalazł swoje własne miejsce na Ziemi. Obiektywnie
i uczciwie przyznał, że coś musi być w tej szczęśliwej, pierwotnej prostocie
jednoczącej tych wszystkich otaczających go ludzi. Coś, czego daremnie by szukać
w cywilizowanym świecie, jaki do tej pory znał.
Dziewczyna śmiejąc się bez przerwy w pewnej chwili silniej objęła go ramionami i
mocno przytuliła do siebie. Wtedy odważył się ponad jej ramieniem rozejrzeć
wokoło. Oczy same otworzyły mu się na maksymalną szerokość, kiedy dostrzegł
profesora podrygującego w towarzystwie trzech żon Wodza. Zastanawiał się
właśnie, gdzie się mogła podziać czwarta i co w tych stronach myśli się o czymś
takim jak małżeńska wierność, lecz kiedy po chwili zauważył samego Wodza, który
ubrany jedynie w jakąś wykonaną z ciemnego drewna czapkę, tańczył w pobliżu
profesora śmiejąc się radośnie na całego, zupełnie przestał się już tym
wszystkim przejmować. Wódz sprawiał wrażenie człowieka co najmniej
najszczęśliwszego na świecie. Nie było więc powodów do obaw. Bobby rozluźnił się
jeszcze bardziej, kiedy zauważył na jego ręku połyskujący zegarek profesora.
Teraz wszystko stało się już jasne. Najwidoczniej obydwaj starcy doszli w końcu
do porozumienia. Rozejrzał się w poszukiwaniu Theo. Chociaż rozglądał się długo
i uważnie nigdzie jednak go nie dostrzegł. Powrócił zatem spojrzeniem do swojej
partnerki, ponieważ w czasie jego nieuwagi dwóch na kolorowo pomalowanych
tubylców postanowiło się do niej przyłączyć. Kiedy tylko na nich spojrzał
gestami zaczęli dawać mu do zrozumienia, że teraz oni pragną z nią zatańczyć.
W lot zrozumiał, że nieobce są tutaj zasady odbijanego. To chwilowo go
przygnębiło, lecz wkrótce z satysfakcją stwierdził, że zupełnie nieznane są w
tych stronach zasady nowojorskiego boksu. Już po pierwszych kilku sierpowych
znacznie poniżej pasa obydwaj pośpiesznie poszli gdzieś sobie po to, by już
więcej nie powrócić. Widząc, kiedy opadł wzbity przez nich kurz, jak w jej
oczach nagle gości niepokój zaprezentował jej swój uśmiech numer pięć
zarezerwowany do tej pory wyłącznie dla gliniarzy z drogówki. Zadziałało.
Niepokój równie szybko jak się pojawił, ulotnił się bez najmniejszego śladu.
Wtedy Bobby czule pocałował ją. Zupełnie nie dbając o to, że wargi ślizgają mu
się po grubej warstwie tłuszczu chyba antylopy ustami gorączkowo szukał jej ust.
Już po chwili ssał jej wargi z całych sił wznosząc przy tym zachwycone oczy ku
niebu. Ponieważ Księżyc nie miał nic przeciwko ostrożnie chwycił ją na ręce i
nawet na chwilę nie przestając jej całować prędko pobiegł do najbliższej chaty.
To była chata Wodza. Domyślił się tego, bowiem w oczach same pojawiły mu się
łzy. Wstrzymał oddech i czym prędzej wyniósł ją na zewnątrz. Potem nabrał
głęboko powietrza, po czym pognał do kolejnej chaty. Tam, kopniakiem wypędził
jakiegoś dzieciaka na zewnątrz, opuścił zasłonkę wiszącą w wejściu i postawił
dziewczynę na ziemi. Stała przed nim z zamkniętymi oczami głęboko i namiętnie
oddychając. Poza tym nie poruszała się w ogóle. Bobby klęknął na posłaniu przed
nią po czym rozpoczynając od kolan powędrował ustami w górę jej ciała. Jej
zapach sprawił, że przywarł do niej jeszcze mocniej. Drżącymi dłońmi pieścił
wspaniale smukłe nogi oraz jej cudownie jędrne pośladki zupełnie nie dbając o
jakąkolwiek delikatność.
Jej widocznie wcale to nie przeszkadzało, ponieważ trzymając jego głowę w swoich
dłoniach stała sobie nadal mrucząc cicho niczym kotka. Bobby czując już jak
tętno łomocze mu w skroniach ostrożnie zatopił zęby w jej piersiach. Wyczuwając
jak jej sutki, niczym włoskie pieczywo błyskawicznie twardnieją, już po chwili
ssał je mocno i na przemian przez dłuższą chwilę zanim zstępując niżej złapał
wreszcie porządny oddech kładąc na nich swoje dłonie. Czując nimi jej rozkoszne
ciepło upewnił się, iż jej serce bije równie prędko jak jego. Wtedy niczym
korkociągiem dobrał się językiem do jej pępka.
W tej samej chwili jej nogi zrobiły się jak z waty a ona sama bezwładnie osunęła
się na posłanie powstrzymana przed upadkiem jedynie poprzez jego ręce nadal
trzymające ją gdzieś w okolicach talii. Mimochodem zauważył, że nawet kiedy
opadała zachowała przy tym całą swoją grację, urok i królewski wdzięk. Ale to
już było dawno. Teraz bowiem leżała już na plecach nieznacznie unosząc w gorę
swe cudownie rozłożyste biodra. Otworzyła oczy tylko po to, by ich już nie
oderwać od jego rozmarzonej twarzy. Bobby niejasno zdał sobie sprawę, iż na
klęczkach musi wyglądać jak idiota. Szybko zatem usiadł obok niej na posłaniu.
Nie przestając nawet na chwilę głaskać jej cudownej skóry powoli i z rozmysłem
obwiódł całą jej sylwetkę długim, uważnym spojrzeniem. Wiedział, że dziewczyna
patrzy i to widzi i że wie, że on to wie. Kiedy już dokończył się jej
przypatrywać, na powrót głęboko zajrzał w jej olbrzymie oczy. Dostrzegła w jego
spojrzeniu jedynie szczery zachwyt i wiedziała, że on to również wie.
Wiedział to także dzieciak, który pojawił się jak duch. Stojąc milcząco przy
wejściu ogryzał swój kawałek mięsa beznamiętnie obserwując wszystkie jego
poczynania. Intensywnie dłubiąc wolnym palcem w nosie najwyraźniej czekał na
ciąg dalszy. Rzucony pośpiesznie wojskowy bucior Bobbiego sprawił, że
natychmiast zapomniał o tym, co wiedział. Z łomotem wypadł wraz z buciorem na
zewnątrz. Przez chwilę jeszcze słychać było szybki tupot małych nóżek, po czym
wszystko ponownie ucichło. Do chaty powrócił romantyczny nastrój chwili.
Bobby pochylił się i na powrót wpił wargami w jej gorące usta. Językiem rozwarł
jej wargi i z rozkoszą ssał język, który znalazł gdzieś głęboko. Wtedy
dziewczyna objęła go ramionami przyciskając z całych sił do siebie. Kiedy już
zaczynało brakować mu tchu z żalem oderwał od niej usta i dla odmiany kładąc
dłonie na jej nogach. Gładził ją nimi delikatnie po wewnętrznych stronach ud do
czasu, aż szeroko rozchyliła swoje piękne nogi. Lecz nie stało się to nagle.
Rozchylała je powoli. Bez pośpiechu. Wpierw nieznacznie potem coraz bardziej, aż
do chwili, kiedy w dalszym rozchylaniu przeszkodziły jej już przeciwległe
ściany. Kiedy bardziej już nie mogła uznał, że to musi mu wystarczyć. Przeniósł
jedną rękę na jej piersi przywierając drugą do jej łona. Jęknęła cicho.
Delikatnie zaczął trzeć swą dłonią czując jak gorąca wilgoć z wolna zlepia i
okrywa jego palce. Jednym nerwowym ruchem szybko pozbył się ubrania po czym
łapiąc mocno jej pośladki wzniósł jej biodra jeszcze wyżej w górę. Przywarł do
niej ustami. Mocno ścisnął ją wargami a kiedy dziewczyna ponownie jęknęła
wtargnął w nią językiem. Z zapałem odkrywcy badał zupełnie nieznane tereny.
Kiedy tylko już odnalazł to czego tak uparcie szukał wprawił język w szybkie
drgania. Już po kilku decydujących o wszystkim chwilach wyprężyła się bez słowa.
Po chwili znów zadrżała bezwiednie opadając na posłanie. Bobby podniósł wzrok.
Kiedy w jej oczach wyczytał to, czego się spodziewał niespiesznie przystąpił do
namiętnego całowania jej twarzy, piersi, brzucha, włosów, nóg oraz dłoni.
Zauważył też, że nigdy przedtem nikt go jeszcze, aż tak mocno nie przytulał.
Dziewczyna musiała być niezwykle silna.
Po pewnej chwili przywarła do niego z jeszcze większą siłą. Potem go ponownie
wypuściła i zaczęła gładzić po ramieniu. Drugą rękę opuściła niżej odnalazła, po
czym wprowadziła w siebie. Nie było to dla niego niczym nowym, lecz obecnie czuł
jedynie, że jeśli ostro nie pospieszy się to za krótką chwilę całkiem oszaleje.
Z całych sił wbijał się w nią raz za razem, podczas kiedy jej okrągłe oczy były
w tej chwili najlepszą nagrodą na świecie. W tej jednej lecz cudownej chwili bez
namysłu oddałby za nie duszę diabłu. Dołączając również duszę Theo. Zdążył
jeszcze tylko jęknąć, po czym zaraz eksplodował. Całą resztką sił, jaka w nim
została zdusił cisnący się na usta okrzyk. Czując jak dziewczyna pod nim również
drży zakrył jej oczy ustami.
Leżąc tak sobie bez sił zastanawiał się czy zdoła mimo wszystko jakoś przeżyć to
nim walące z całej mocy serce w końcu powie dość i pęknie. Te jednak po kilku
minutach szalonej walki powróciło z wolna do swej zwykłej normy. Jak tylko
Bobbiemu ostatecznie już ucichło przykre łomotanie w skroniach odprężył się i
położył na boku tuż obok niej. Bardzo czule objął ją ramieniem. Jedną ręką nadal
gładził ją po piersiach oraz jej cudownym brzuchu. Ona również delikatnie go
objęła. Leżąc całym swym gorącem wtulona w niego zajrzała mu głęboko w oczy.
Milczeli wpatrzeni w siebie.
Ponieważ dzieciak w dalszym ciągu nie pojawiał się leżeli tak sobie jeszcze
dłuższą chwilę. Bobby przez cały ten czas nieustannie pieścił ją zanim kwadrans
później spostrzegł że usnęła. Wówczas wyciągnął rękę w poszukiwaniu swej
koszuli. Kiedy po omacku ją odnalazł przetrząsnął kieszenie i z wielką
przyjemnością zapalił skręta dziwiąc się, że wcześniej osiągnięcia uprawne Wodza
nie smakowały mu, aż tak bardzo.
Kiedy po dwóch minutach skończył palić pstryknięciem wyrzucił niedopałek przez
szparę w dachu gdzieś na zewnątrz. Następnie podniósł z ziemi jakąś skórę i
delikatnie okrył siebie i dziewczynę.
Po chwili wtulony w jej ciało z uśmiechem na twarzy Bobby Thompson również
usnął.
* * *
Wioska w pobliżu jeziora - Brazylia 16 stycznia 2000
Słońce stało już na niebie wysoko zanim Theo jako pierwszy zbudził się. To była
nerwowa noc, nerwowy sen i nerwowy powrót na jawę. Z przeraźliwym krzykiem
trwogi błyskawicznie się przebudził. Przez całą noc śniło mu się, że lada chwila
a zostanie schwytany i rzecz jasna natychmiast pożarty przez jakiegoś
monstrualnego potwora. Przez całą noc, nieustannie uciekał przed nim po to
tylko, by ten wciąż zaczynał gonić go od nowa. W ostatniej chwili, kiedy nie
miał już gdzie umknąć udało mu się jednak zbudzić. Z ulgą otworzył oczy.
Ujrzał potwora. 
Ponownie wrzasnął przerażony. Potworem był wielki jak pięść konik polny, który
siedział mu na twarzy czyszcząc sobie łapki. Przez jedną, straszną chwilę
patrzyli sobie w oczy. Później Theo ostrożnie przełamał obrzydzenie, wyciągnął
bardzo wolno rękę, po czym gwałtownie strząsnął paskudztwo z twarzy. W obawie,
że konik jednym susem mógłby wrócić błyskawicznie zerwał się na równe nogi.
Czując nagły ból we wszystkich kościach ziewnął szeroko, przetarł zaspane oczy
po czym strzelił z palców i przeciągnął się z rozkoszą. Kiedy dostrzegł jeszcze
śpiące sobie smacznie dwie Indianki wspomnienia ostatniej nocy wróciły
przynosząc szeroki uśmiech na jego spoconej koszmarami twarzy. Ponownie przetarł
dłonią zmęczone oblicze. Obydwie Indianki były młode. Bardzo młode. Bezbłędnie
odgadł, że to, co z nimi zeszłej nocy robił każdy sędzia w Stanach uznałby za
mocno nielegalne. Tym bardziej się uśmiechnął.
Zadowolony wyszedł na zewnątrz. Gorące słońce sprawiło, iż poczuł się jakby
nagle ktoś go zdzielił w skroń obuchem. Zatoczył się i z niechęcią potrząsnął
kilkakrotnie skołataną głową do chwili, aż się poczuł odrobinę lepiej. Wówczas
podniósł wzrok i uważnie się rozejrzał wokół.
Wioska z wolna budziła się do życia. Tu i ówdzie dostrzegł już pierwszych,
ospale krzątających się mieszkańców zajętych swoimi codziennymi sprawami.
Ponownie poczuł jak mu robi się niedobrze. Kiedy już zwymiotował za chatą
uporczywe mdłości ostatecznie przeminęły. Theo wreszcie był jak nowy. Rozluźnił
się, lecz gdy spostrzegł, że ochlapał sobie przy tym spodnie wpadł na powrót w
przygnębienie. Po chwili tępej zadumy nad spodniami stwierdził, że w tej chwili
i tak niczego na to nie poradzi. Odkładając problem na potem pełen nowych sił
żwawo wyruszył na poszukiwania swoich towarzyszy. Czując się o niebo lepiej niż
jeszcze kilka minut temu zaglądał po kolei do mijanych domów. Zaglądając to tu
to tam zauważył, że znakomita większość mieszkańców nadal jeszcze pogrążona jest
w głębokim śnie.
Profesora odnalazł pierwszego. Było to w chacie Wodza. Starzec również nie spał
już od pewnego czasu. Zajęty był właśnie zbieraniem do kupy całego swojego
dobytku, który leżał porozrzucany w nieładzie po całej chacie. Theo widząc taki
bałagan nawet nie starał się swym skacowanym umysłem wyobrazić tego, co musiało
się tu dziać ostatniej nocy.
Profesor widząc go podniósł nieco głowę.
-I jak tam, chłopcze? Żyjesz? - zapytał.
-Dochodzę do siebie.
-Podobało ci się święto pełni?
-Chyba złożę do Wodza formalny wniosek o przyznanie mi obywatelstwa. Czy takie
imprezy często się tu przydarzają?
-Co miesiąc. Regularnie jak w zegarku. A propos. Nie widziałeś, chłopcze gdzieś
mojego zegarka?
-O ile pamiętam, przez całą noc Wódz go miał na ręku.
-Doprawdy?
Theo pokiwał głową.
-Czyżbym więc go przehandlował? To niebywałe! - wykrzyknął profesor z
niedowierzaniem kręcąc głową. - Niczego nie pamiętam.
-Wygląda profesorku na to, że teraz należą do ciebie te trzy żony Wodza. - Theo
wskazał głową na jeszcze śpiące pod ścianą staruchy.
-Dobry Panie! Rzeczywiście! Coś tam sobie przypominam! Bez dwóch zdań ten stary
pierdzioch musiał czymś zaprawić piwo skoro przehandlowałem swój zegarek. To
naprawdę niebywałe!
-Fakt, piwo było rzeczywiście podłe.
Po kilku minutach, jak tylko profesor pozbierał się do kupy wspólnie udali się
na poszukiwania Bobbiego. Odnaleźli go trzy domy dalej nadal śpiącego smacznie w
ramionach swej partnerki. Theo wsadził mu do ust pęczek trawy po czym widząc jak
ten otwiera oczy stwierdził wesoło.
-To dobrze, że już wstajesz. Zaczekamy na zewnątrz.
Po chwili Bobby mrużąc oczy wyszedł przed drewnianą chatę. Założył na nogę
odnalezionego w trawie buta. Potem przeciągnął się z bólem i zapytał.
-Czy was również łeb tak napierdala?
-Profesor uważa, że to Wódz czymś zaprawił piwo.
-Po jaką cholerę miałby to robić?
-Aby wyszarpać zegarek.
-Możliwe. - przyznał po namyśle Bobby. - W życiu nie piłem takich szczyn. A tak
właściwie to, po jaką cholerę mnie obudziliście?
-Idziemy nad rzekę wykąpać się. - odparł profesor.
-I uprać ubrania. - dodał Theo wskazując ręką swoje spodnie ochlapane czymś
odrażającym. - Idziesz z nami?
Bobby widząc je natychmiast odwrócił głowę w drugą stronę walcząc z cisnącymi
się do ust mdłościami.
-Później do was przyjdę. Eee... za jakieś pół godziny.
-W porządku.
-To na razie.
Bobby popatrzał beznamiętnie jak obydwaj dziarskim krokiem maszerują w stronę
rzeki. Kiedy oczami wyobraźni ujrzał zimną wodę dającą wymarzone orzeźwienie
przez chwilę odniósł przemożną ochotę pognać za nimi. Widząc jednak jak Theo
przystaje co kawałek, by strząsnąć co nieco z nogawki walcząc przy tym z
prosiakiem, który za wszelką cenę postanowił wylizać jego spodnie do czysta
przestał żałować, że nie poszedł razem z nimi.
Powrócił do chaty. Wślizgnął się w posłanie i na powrót przytulił do dziewczyny.
Patrząc na nią przyznał w duchu, że chociaż nieczęsto mu się to zdarzało to
obecnie jest zupełnie trzeźwy a pomimo tego ona nadal była piękna. Widząc jak
dziewczyna otwiera swoje wielkie oczy pogładził ją po włosach. Dostał w zamian
pocałunek. Kiedy z gracją wstała z podziwem obserwował jak wpierw kilkakrotnie
przeciągnęła się po czym rozejrzała i zamarła nieruchomo. Sam również wstał. Z
plecaka wydobył swoje zapasowe spodnie. Najpierw z pomocą noża odciął zbyt
obszerne nogawki a następnie razem z bawełnianą koszulką wręczył jej w
charakterze ubrania. Kiedy się ubrała stwierdził, że jej musi być do twarzy w
czymkolwiek. Widząc ją był całkiem pewien, że nawet nosząc szaty
średniowiecznych pokutników wyglądałaby naturalnie i olśniewająco.
-Jestem Bobby. - przedstawił się.
Patrzała na niego bez słowa. Wbił palec w swoją pierś i powtórzył.
-Bobby.
Zrozumiała. Również pokazując palcem siebie odparła cicho.
-Uli.
-Cześć.
Uśmiechnęła się i pokręciła śliczną głową.
Był na kacu i w tej chwili nic więcej nie przychodziło mu do głowy. Pocałował ją
więc odkładając rozmowę na później i gestami dał do zrozumienia, że już musi
iść. W odpowiedzi otrzymał jeszcze jeden pocałunek. Wyglądało, iż rozumieją się
bez słów. Podniósł zatem z ziemi swój karabin uśmiechnął się do niej i opuścił
chatę. Ostrożnie, by go nie obudzić ominął zwiniętego w kłębek dzieciaka po czym
udał się wolnym krokiem szczęśliwego człowieka prosto w stronę rzeki.
Profesora i Theo zastał pluskających się w wodzie beztrosko niczym małe dzieci.
Pospiesznie uprał swoje rzeczy i położył obok tych już suszących się na
rozgrzanych słońcem kamieniach. Następnie sam wskoczył do rzeki. Woda była tak
jak sobie wyobrażał, cudownie zimna i orzeźwiająca.
Przez ponad godzinę wspólnie się kąpali po czym zmęczeni wysiłkiem wyszli na
brzeg, gdzie z radością zapalili skręty. Kiedy już wyschnęli udali się do lasu w
poszukiwaniu czegoś na śniadanie. Jak tylko zaspokoili owocami dokuczliwy,
pierwszy głód ponownie zawrócili nad rzekę z zamiarem schwytania kilku ryb na
później.
Dotarli właśnie nad jej brzeg, kiedy idący przodem Theo nieoczekiwanie zatrzymał
się jak wryty. Kolejno powpadali na niego.
-Słyszycie?
-Co?
-Znów to samo.
Rzeczywiście. Dżungla tak jak poprzedniego dnia nieoczekiwanie zamarła w
całkowitej ciszy. Wszelkie odgłosy lasu nagle poznikały gdzieś bez śladu.
Słychać było jedynie cichy szum strumienia.
- Zupełnie jakby ktoś wyłączył dźwięk. - rzucił szeptem Bobby podnosząc w górę
broń.
Kiedy uważnie rozglądali się wokoło Theo nagle zawołał wskazując ręką kierunek.
-Tam!
-Gdzie?
-Patrzcie!
Posłusznie podnieśli wzrok do góry. Ponad lasem bezgłośnie leciał jakiś pojazd.
Patrząc pod słońce niewyraźnie dostrzegli jego opływowe kontury.
-To UFO! Niech to szlag, Bobby! Prawdziwe, klasyczne, cholerne UFO! - darł się
Theo waląc go po plecach. - Zobacz jak on błyszczy, pierdolony?
-Przecież widzę, do cholery! - ten odparł zwinnie odsuwając się poza zasięg
jego rąk.
-Wygląda na to, że ma jakiś problem. - stwierdził profesor, kiedy po chwili
wpatrywania się on także je w końcu dostrzegł.
W bardzo krótkim czasie obiekt przesunął się na niebie na tyle, że przestało ich
oślepiać słońce i wreszcie mogli przyjrzeć mu się lepiej. Zauważyli wówczas, że
pojazd jedynie z wielkim trudem zachowuje chwiejną i niepewną równowagę.
Nieregularnie przechylał się to na jedną to na drugą stronę. Kiedy przelatywał
bezpośrednio ponad nimi wyraźnie dostrzegli coś na kształt oderwanej blachy
zwisającej z jednej strony pojazdu. Obiekt lecąc nieustannie zmieniał swoją
barwę migocząc w oszałamiającym tempie wszystkimi kolorami tęczy. W całkowitej
ciszy przemknął ponad nimi. Nieustannie zmniejszając przy tym swą wysokość
wkrótce zniknął im z widoku na dobre chowając się poza koronami drzew.
-Rozpierdoli się gdzieś niedaleko. - rzeczowo zauważył Theo.
Bez słowa zaczęli biec w stronę, gdzie spodziewali się, że pojazd w końcu
spadnie. Kiedy po dwóch minutach tam dobiegli było już po wszystkim. Na nieco
spienionej powierzchni jeziora jeszcze jedynie rozchodzące się z wolna kręgi
wyraźnie świadczyły o tym, gdzie ostatecznie upadł pojazd.
-I co teraz? - wysapał profesor zdyszany.
-Jak to, co? Trzeba go odnaleźć w wodzie. To przecież oczywiste. - odparł
Bobby.
-Jesteś chociaż pewien, że on tam wpadł? - Theo wskazał oczami na jezioro.
-Jak to?
-Kiedy biegliśmy na pewien czas całkowicie straciliśmy go z oczu, kiedy schował
się za drzewami.
-I co z tego?
-Może wówczas przeleciał dalej.
-Dalej?
-Na drugą stronę krateru.
-A to według ciebie, skąd się wzięło? - odparł Bobby ze złością wskazując na
niewielkie fale rozbijające się o brzeg tuż pod ich stopami.
-Nie kłóćcie się. Jeśli chodzi o jezioro to... - zaczął profesor.
-Tylko mi nie pierdol teraz Theo o orłach i kondorach! On wpadł do tej wody i
wszyscy dobrze o tym wiemy.
-To jezioro... - kontynuował profesor.
-A niby jak zamierzasz teraz to sprawdzić? - Murzyn szyderczo zapytał Bobbiego.
-To proste. Trzeba zanurkować. 
-Tak sądzisz?
-Nie wydaje mi się by tu było zbyt głęboko.
-Przecież dobrze wiesz, co się działo, gdy ostatnim razem braliśmy się za
nurkowanie
-Pewnie, że wiem. O mały włos się wówczas nie zesrałeś w gacie i postanowiłeś,
że już nigdy więcej nie wejdziesz do wody. 
-Właśnie, człowieku. Otóż to. Nie wejdę do głębokiej wody, jeśli już chodzi o
ścisłość. I od tamtej pory moje sztywne stanowisko w tej sprawie wcale nie
uległo zmianie...
-Daj spokój, Theo. - zaczął Bobby pojednawczo. - To było dawno i nieprawda.
Teraz to zupełnie co innego. Wielka sprawa i w ogóle...
-Zatem, jeśli już chodzi o samo jezioro... - profesor ponownie spróbował zabrać
głos.
-Wcale nie tak znowu dawno, Bobby. Dla mnie wspomnienia naszej podróży do
Meksyku są nadal jeszcze świeże. Świeże jak ten paw, którego wypuściłem rano.
-Musisz do tego podejść inaczej, wspólniku. - przekonywał go Bobby zmieniając
taktykę.
-Wspólniku, hę? - Theo błyskawicznie zwęszył podstęp.
-Zostaw już ten Meksyk. Minęło tyle czasu. Tamte wydarzenia pora już wymazać.
-Niby jak, człowieku? Moja pamięć jest jak komputer. Do dzisiaj z tego powodu
mam złe sny.
-Pomyśl tylko. Być może jest tam w środku coś wartościowego. Coś, co moglibyśmy
wydłubać a potem z zyskiem opchnąć. Opchnąć, powtarzam. Słowem, wzbogacić się. W
dodatku całkiem bez wysiłku i legalnie.
-Jak to, legalnie?
-Są ludzie, którzy za dowód istnienia UFO płacą milion dolarów gotówką. Milion.
-Jacy ludzie? - Theo chwycił przynętę.
-Tacy sami jak my tylko nieco bogatsi. Na przykład redakcja "National
Enquirer"...
-Tego brukowca? Daj spokój...
-To jeszcze nie koniec. Zastanów się przez jedną chwilę. Być może w środku była
nawet jakaś załoga. Kto wie? 
-Pewnie była. - Theo wzruszył ramionami. - I co z tego?
-A to, że wyciągamy wtedy takiego truposza z wody a mając już do dyspozycji
jego zielone ciało wówczas sami dyktujemy cenę wywoławczą. Sami, rozumiesz? Nikt
przecież nie ma takiego eksponatu. Nasz zatem byłby unikatem na skalę światową.
Wszyscy by się zabijali, by go od nas kupić.
-Mówisz?
-Natychmiast weź się w garść i zacznij w końcu myśleć jak człowiek interesu.
-Przecież nie mamy lodówki. - natychmiast padło w odpowiedzi.
-Że co, kurwa? 
-Jest upał, Bobby a do najbliższego miasta są ze dwa tygodnie drogi.
-Theo, zacznij nadawać na tej samej fali. Do licha, czasami naprawdę nie wiem o
co tobie chodzi...
-Czy zamierzasz przez dwa tygodnie taszczyć gnijącego trupa na plecach? - ten
wyjaśnił.
Bobby odetchnął z ulgą.
-No, nareszcie zaczynasz myśleć głębiej. Nie będziemy zgniłka targać.
-Nie?
-Najpierw rzuci się go mrówkom na śniadanie i zostawi w spokoju. Wrócimy na
drugi dzień i wiesz, co?
-Nie wiem.
-Będziemy mieli pięknie wypreparowany szkielecik. Ot co. Taki malutki.
-Jaki malutki?
-Taki, że się zmieści, kurwa do plecaka. Niczego nawet nie poczujesz niosąc go
przez las.
-To mówisz, że ile można by za niego wyciągnąć?
-Kurwa, Theo. To naprawdę są szczegóły. Tym ile zarobimy będziemy się martwić
potem. Najpierw trzeba zielonego wyciągnąć i to prędko zanim wpieprzą nam go
ryby.
-Skoro już mowa o rybach... - profesor spróbował wpaść mu w słowo.
-Sam już nie wiem, Bobby.
-Czego nie wiesz?
-Może być głęboko. Muszę wpierw się dobrze zastanowić.
Na powrót zaczęły nim targać poważne wątpliwości.
-No dalej!
Bobby zrzucił już z siebie spodnie i koszulkę. Widząc jego niezdecydowanie
zachęcił go uniesionym w górę kciukiem.
Na wspomnienie Manuela, Theo niemal się rozpłakał. W jednej chwili koszmar
wrócił. Nogi bezwiednie same się pod nim ugięły. Usiadł na ziemi całkowicie
załamany.
Bobby sklął się w duchu za ten głupi gest i natychmiast zabrał za obmyślanie
zupełnie nowej strategii. Strategii pełnej dyplomacji. Takiej, która podniosłaby
Theo na duchu na tyle, by ten wreszcie wlazł do wody.
Profesor wykorzystał jego chwilowe milczenie.
-Wydaje mi się jednak, że powinniście udać się pod wodę razem, chłopcy.
-Hej profesorku! Wolnego! Co to ma być? Jakaś pieprzona zmowa, czy jak? - Theo
zerwał się wzburzony i zaraz dodał podnieconym głosem. - Nie jestem jakimś
cholernym kandydatem na nurka, jasne? Jeśli już tak bardzo chcesz, to śmiało.
Idź sam z Bobbim.
-Pewnie, że bym poszedł synu. Jakieś czterdzieści lat temu. Lecz w tej chwili
to nie o to chodzi.
-A o co?
-Rzecz w tym, że znam kilka istotnych faktów a wy, do cholery nie dopuszczacie
mnie do głosu tą swoją, głupią sprzeczką.
-Przepraszam, profesorku. O jakie tobie fakty chodzi?
-Tubylcy wierzą, że jezioro jest od zawsze zamieszkałe przez złe moce...
-Co takiego? - tym razem to Bobby był kompletnie zaskoczony.
-Demony, które zabiją każdego, kto tylko wejdzie do tej wody.
-Demony? Dobre sobie. - prychnął Bobby.
-Są przy tym przekonani, iż będzie to śmierć w drgawkach. Straszna śmierć.
-I pan, człowiek inteligentny naprawdę wierzy w te ludowe gówno? - zapytał go z
niedowierzaniem.
-Tak właśnie mówią Indianie.
-To są przecież tylko pierdoły zacofanych wieśniaków. - pogodnie stwierdził
Bobby.
Podniósł się z ziemi zadowolony, ponieważ miał już w głowie nowy i gotowy plan
na ostateczne skruszenie Theo.
-Tak sądzisz? - zapytał go starzec.
-Jasne, profesorze. Każdy w coś tam sobie wierzy, ale to przecież nie nasza
wina, że Indianie wymyślili sobie złe moce i niedobrych bożków w wygasłym
wulkanie. Pieprzone, nieszkodliwe zabobony i tyle. Nie wiem jak wy, ale ja idę
tam natychmiast.
Dziarskim krokiem pomaszerował prosto do wody. Miał zamiar zagrać va banque
licząc w duchu na to, że Theo w końcu ruszy dupę i nie chcąc wyjść na tchórza,
chcąc nie chcąc pójdzie za nim. Kiedy był już po kolana w wodzie profesor
zawołał za nim.
-Zaczekaj! Nie wszystko to są tylko przesądy i pierdoły! Kiedyś wiele razy
rozmawiałem o tym z tubylcami i powiem ci, że jako naukowiec dotarłem w końcu,
aż do sedna zagadnienia!
Bobby lekceważąco machnął ręką i zanurzył się do pasa. Profesor tymczasem
kontynuował.
-Jestem całkowicie przekonany o tym, że za tą całą mistyczną otoczką oraz
naiwnymi wierzeniami o złych mocach zabijających śmiałków przez drgawki kryją
się po prostu zamieszkujące to jezioro, węgorze elektryczne!
Bobby w jednej chwili był z powrotem na brzegu.
-Węgorze? - Theo też nadstawił uszu. - Elektryczne?
-Wytwarzają prąd o napięciu około sześciuset volt. Tak właśnie sobie polują. -
wyjaśnił mu profesor cicho i zaraz dodał głośniej. - Może to trochę za mało, aby
zabić człowieka. W zupełności wystarczy jednak, by go skutecznie ogłuszyć.
-O rany, profesorku! Trzeba było tak od razu! - Theo wstał rozpromieniony. -
Nie byłoby tej całej kłótni. Teraz jest przynajmniej pewne to, że Theo już na
zawsze pozostaje tutaj.
-Kurwa! - zaklął Bobby. - Wszystko pan spieprzył. Już go prawie nakłoniłem a
wtedy pan wyjeżdża z jakimś cholernym węgorzem...
-Właśnie o to chodzi, Bobby. - starzec odparł zupełnie nie speszony. - Taki
węgorz jest w stanie wytworzyć jedynie pojedynczy impuls. Pojedynczy, rozumiesz?
Potem musi na nowo, hm... ładować akumulatory. Do czasu ich naładowania jest
praktycznie niegroźny.
-Naprawdę? - zapytał Murzyn.
-No chyba, że w pobliżu są jeszcze jakieś inne węgorze. Wówczas znajdujemy się
w punkcie wyjścia, ale to są niesłychanie rzadkie przypadki. Węgorze z reguły są
samotnikami.
-Z reguły? A w ogóle to jaka to różnica czy Bobbiego pierdolnie jeden czy też,
całe stado węgorzy?
-Nie bądź pesymistą, Theo. One w zasadzie polują na inne ryby. Teoretycznie
mogą zaatakować człowieka jedynie wówczas, kiedy ten je zaniepokoi. I dlatego
właśnie uważam, że powinniście tam iść razem.
-Jak to, razem? Przecież jest już ustalone to, że ja zostaję.
-Kto ustalił? - zapytał go z jadem Bobby.
-Uspokójcie się w końcu. Powinniście iść tam obydwaj, ponieważ gdyby w
najgorszym i rzecz jasna najmniej prawdopodobnym wariancie któryś z was został
jednak ogłuszony, wówczas ten drugi mógłby go wyciągnąć na powierzchnię. Czy już
rozumiecie?
-No tak. - Bobbiemu powróciła nadzieja. - Jeżeli zaś, przez cały czas mówimy
teoretycznie, węgorz przekaże pod wodą impuls pojedynczemu człowiekowi to ten
straci przytomność i utonie. Nie stanie się tak, jeśli w krytycznej chwili ktoś
inny ruszy swą leniwą, czarną dupę i w końcu mu pomoże... - dokończył zimno
patrząc już zwycięskim wzrokiem wprost na Theo.
-Słuchajcie! - ten widząc, że rozmowa zaczyna przybierać niekorzystny obrót
prędko zabrał głos. - Nie martwcie się o mnie, ponieważ ja w ogóle nie zamierzam
niepokoić dziś węgorza. Poza tym nie działajmy pochopnie. Nieprzemyślane
działania rodzą tylko same błędy. Może będzie lepiej jak pójdziemy najpierw
przedyskutować to spokojnie we wsi. Usiądziemy sobie, zastanowimy się, napijemy
piwa i zobaczymy co dalej. Do tego co najbardziej teraz pragnę na pewno nie
zalicza się nurkowanie z możliwością ogłuszenia. Miałem ciężką noc. Jestem
skacowany. Może jutro? 
-Daj spokój, Theo. - rzucił pojednawczo Bobby. - Wszyscy ciężko harowaliśmy tej
nocy. To nie jest argument.
-Bobby ma rację. - poparł go profesor.
Theo zasępił się. Stało się dla niego jasne, że jeżeli szybko czegoś lepszego
nie wymyśli nie uda mu wykręcić się od tej podejrzanej sprawy. Siedział tak
przez dłuższą chwilę całkowicie osowiały. Oni również go nie ponaglali wiedząc,
że i tak jest już przyparty do muru. Ten jednak po krótkiej chwili
nieoczekiwanie podniósł się raptownie z miejsca. Uśmiechnął się i spokojnie im
oznajmił.
-A gdyby tak... - zaczął lekko niepewnym tonem, podczas kiedy jego czoło
przecięła głęboka bruzda jasno świadcząca o potędze procesów myślowych, jakie
właśnie kłębiły się pod jego czaszką.
-No... słuchamy? - zachęcił go Bobby zaraz po tym jak ukradkiem wymienił
porozumiewawcze spojrzenie z profesorem.
-Jednemu z nas przywiązać linę w pasie, co? Na przykład Bobbiemu. - patrząc w
bok zaproponował Theo. - Mógłby wtedy nurkować sobie ile wlezie a gdyby nie daj
Boże, mówię oczywiście teoretycznie, coś go jednak ogłuszyło no to raz dwa można
by go wówczas wyciągnąć na brzeg i zrobić sztuczne oddychanie czy co tam się
wtedy robi.
Tego się po nim nie spodziewali. Tym razem to Bobby się zasmucił. Theo natomiast
stał całkowicie pochłonięty strząsaniem z rękawa niewidocznych pyłków. Z
najwyższym trudem ukrywał wyraz tryumfu na swej twarzy podczas, kiedy oni
bezskutecznie usiłowali znaleźć chociaż jeden słaby punkt w jego rozumowaniu.
-Nie mamy liny. - próbował się ratować Bobby.
Theo w odpowiedzi jak na skrzydłach pobiegł w stronę wioski. Kwadrans później
powrócił stamtąd niosąc pod pachą cały zwój.
-Przyniosłem linę.
-Doprawdy? - z niechęcią rzucił Bobby.
-Już taki ze mnie miły gość. - Theo przekrzywił na bok głowę jak zraniony ptak
prezentując swój najlepszy uśmiech.
Chcąc nie chcąc po sprawdzeniu jej wytrzymałości przystąpili do realizacji jego
planu. Wpierw pozwolili Bobbiemu samemu przewiązać się liną w pasie a kiedy ten
już to zrobił wyruszyli w stronę jeziora.
Bobby przez cały czas dziwnie przyglądał się swojemu wspólnikowi. Theo coraz
częściej go zadziwiał. Zaczynał myśleć i to go niepokoiło. Porzucił dalsze
rozważania, ponieważ szybko znaleźli się na brzegu. Tam bez dalszej zwłoki Bobby
niechętnie poczłapał wprost do wody. Ostrożnie wypłynął nieco i obejrzał w tył.
Stojący z kamienną twarzą na brzegu Theo uniesionym kciukiem zapewnił go, że
wszystko będzie dobrze. Odkładając zemstę na potem Bobby odpłynął pięćdziesiąt
jardów od brzegu i dopiero tam zanurkował.
Patrzyli na jego znikającą pod powierzchnią postać. Po niecałej minucie, Bobby
pojawił się w celu nabrania powietrza po czym natychmiast ponownie zanurkował.
Powtarzając tę czynność wielokrotnie systematycznie przesuwał się dookoła
jeziora. Theo z profesorem trzymając linę lekko napiętą, wolnym krokiem podążali
brzegiem w ślad za nim. Po upływie pół godziny, kiedy początkowe napięcie
wywołane rewelacjami o węgorzach nieco już opadło Theo zapytał na głos.
-Gdzie ja już widziałem ten kształt? Za nic nie mogę sobie tego przypomnieć,
profesorku.
-Jaki kształt?
-Tego UFO.
-Widziałeś je już wcześniej, chłopcze!?
-Pojazd nie ale jego kształt.
-Dziwne.
-Już mam!
-Co?
-Drewniana czapka Wodza!
-Czapka?
-Ta, którą miał wczoraj na głowie. To jest właśnie to.
-Rzeczywiście masz pamięć jak komputer. - po namyśle profesor przyznał mu
całkowitą rację. - Jednak określenie czapka jest chyba nie na miejscu.
-Nie?
-Powiedziałbym raczej, rytualne nakrycie głowy. Wódz założył je z okazji święta
pełni.
-Tak. Święto jest w porządku. - na samo wspomnienie Theo szeroko się
uśmiechnął. - Jeszcze nigdy w życiu się tak dobrze nie bawiłem. - dodał.
-Wszystkie cywilizacje na przestrzeni dziejów, wszystkie bez wyjątku powiadam,
w swojej początkowej i prymitywnej fazie rozwoju wyznawały coś na kształt kultu
płodności. Kultu w takiej czy też innej formie...
-Naprawdę?
-Chodziło, chłopcze przede wszystkim o przetrwanie. Rozumiesz?
-Pewnie.
-To samo właśnie widziałeś ubiegłej nocy. Z tym rzecz jasna, że wszystko to
zaadaptowane było do tutejszych warunków oraz wzbogacone o miejscowy koloryt.
-No tak, koloryt. - Theo ziewnął tak, by profesor nie widział.
-Nie mniej jednak z tym nakryciem głowy Wodza masz absolutną rację.
-A pan nigdy wcześniej nie zastanawiał się nad tą jego dziwną czapką?
-Nie skojarzyłem tych faktów ze sobą chłopcze, bo niby jak? Dzisiaj widziałem
UFO po raz pierwszy w życiu. Lecz nie zmienia to faktu, że tubylcy, a
przynajmniej Wódz musieli je widywać już w przeszłości. 
-Jest pan tego pewny?
-Ktoś, kto zrobił to nakrycie głowy musiał brać inspirację wprost z natury.
-Czy ja wiem?
-W przeciwnym wypadku nie byłoby to wykonane, aż tak bardzo wiernie. - odparł
profesor z przekonaniem i zamyślił się. - Mam niejasne przeczucie, że gdzieś
tutaj kryje się nielicha tajemnica, chłopcze.
-Tak pan sądzi?
-Coraz więcej faktów zaczyna pasować do siebie niczym układanka.
-Układanka?
-Koniecznie muszę pogadać o tym z tubylcami. Tak właśnie zrobię, zaraz po
powrocie. - profesor postanowił ze zdecydowaniem. - Przecież nie bez powodu
unikają jeziora jak ognia.
-Też racja. Jeszcze tu nikogo ze wsi nie widziałem. Czy oni w ogóle się nie
myją?
-Kąpać się i uzupełniać zapasy wody chodzą do rzeki pomimo, iż jest to dwa razy
dalej. To akurat można by chyba jakoś wytłumaczyć obecnością węgorzy, ale sam
już nie wiem co sądzić o tym nakryciu głowy Wodza. Koniecznie muszę z nim
pogadać na ten temat.
Zatrzymali się i popuścili nieco liny. Bobby, bowiem postanowił teraz
spenetrować teren leżący bliżej środka. Jak do tej pory niczego jeszcze w nim
nie znalazł. Kiedy już po raz kolejny zanurkował w tym samym miejscu usiedli na
ziemi i zapalili skręty. Kiedy skończyli palić ponownie wstali na nogi. Stali
tak od pewnego czasu wpatrując się w linę znikającą w wodzie z coraz większym
napięciem. Od ostatniego razu, Bobby nie pojawił się na powierzchni już niemal
od minuty. Spojrzeli na siebie nawzajem.
-Czujesz coś, synu?
-Lina na chwilę się napięła, tak jakby płynął gdzieś dalej.
-Zatem żyje. Dajmy mu więc jeszcze chwilę.
Kiedy upłynęła kolejna minuta obydwaj byli już mocno tym zdenerwowani.
-Gdzie on jest, do cholery? - zastanawiał się nerwowo Theo.
Bobby nadal nie pojawiał się na powierzchni. Lina jednak nie zwiotczała nawet na
krótką chwilę. Pomimo tego doszli do wniosku, że nikt nie byłby w stanie
wytrzymać aż tyle czasu bez powietrza. Chwycili, więc ją mocniej po czym
energicznie przystąpili do jej wybierania. Po pokonaniu początkowego
niewielkiego oporu później zaczęło iść nieco lżej. Potem lina ponownie stawiła
opór. Tym razem jednak znacznie silniejszy. Aby go pokonać położyli się na
plecach i zaparli mocno nogami o przybrzeżne skały. Aż stęknęli z wysiłku
ciągnąc mocno, lecz opłaciło się. Ponownie zaczęło iść. Po kilku kolejnych
chwilach najpierw jego nogi a wkrótce potem cały Bobby z wolna wynurzył się na
powierzchni.
Wyszedł na brzeg i zapytał ich nie kryjąc złości.
-Co wy wyprawiacie, do cholery?
Stali bez słowa patrząc z zaskoczeniem na niego. W ogóle nie wyglądał na
niedotlenionego.
-Macie zamiar mnie wykończyć, czy jak? - Bobby wskazał pętlę ściskającą go w
pasie. - Omal nie przecięła mnie na pół.
-To naprawdę przykre widzieć cię w tym stanie, wspólniku. - bąknął niewyraźnie
Theo.
-No to u licha, co jest z wami?
-Nie było cię tak długo... - z przepraszającą miną Theo pomógł mu rozluźnić
pętlę.
-Właśnie. - potwierdził profesor.
-Znalazłeś go? - zapytał Murzyn, kiedy już odwiązał linę.
-Tak znalazłem. 
-Głęboko leży?
-Najpierw dajcie papierosa. - Bobby przypalił camela po czym zachłannie się
zaciągnął. - Zacznę od początku.
-Więc mów, człowieku. - ponaglił go Theo chowając camele na powrót do kieszeni.
-Jak tylko zszedłem pod wodę postanowiłem opłynąć dookoła całe jezioro
sprawdzając po kolei i dokładnie wszystko. Na szczęście nie było potrzeby
nurkować do samego dna, ponieważ woda jest bardzo przejrzysta i praktycznie
wszystko w niej wyraźnie widać.
-Praktycznie?
-Wszystko z wyjątkiem samego dna. Ono jest pokryte, bowiem jakąś gęstą
roślinnością. W sumie nie jest tu, aż tak głęboko. Na środku może być do dna co
najwyżej ze trzydzieści stóp.
-Ale co z naszym UFO?
-Wyluzuj się. Jeszcze chwila. No więc opłynąłem kilka stóp pod wodą całe
jezioro. Nigdzie jednak go nie było widać. Doszedłem więc do wniosku, że musiał
jakoś się zagrzebać na dnie.
-No tak.
-To logiczne.
-Zacząłem więc szukać dokładnie bliżej środka. Tam gdzie glony. Nigdzie jednak
nie znalazłem żadnych śladów.
-Jakich śladów?
-Nigdzie nie było ani trochę zmąconej wody, powyrywanych czy tylko
przygniecionych wodorostów, niczego. Jednym słowem żadnego śladu, który by
świadczył o tym, że coś zaryło się na dnie.
-Rozumiem.
-Płynąłem właśnie do was z powrotem, kiedy zauważyłem jak coś błyszczy
kilkanaście stóp od brzegu. To musiało być gdzieś z tamtej strony. - Bobby ręką
wskazał niezbyt odległe miejsce w którym skały niemal pionowo schodziły do wody.
- Podpłynąłem wówczas bliżej i... zobaczcie sami.
Otworzył zaciśniętą dłoń. W skupieniu pochylili się. Leżała na niej niewielka,
błyszcząca figurka wielkości zapalniczki. Figurka swoim kształtem przypominała
jakiegoś owada. Oglądali ją zaciekawieni.
-To złoto, człowieku! - stwierdził Theo biorąc ją do ręki. - Nie ma tam tego
więcej?
-Też zadałem sobie to pytanie. - ten odparł odbierając figurkę, którą Theo w
roztargnieniu włożył sobie do kieszeni. - Krążyłem wokół tego miejsca
przetrząsałem piasek i kamienie, kiedy nagle zauważyłem coś cholernie dziwnego.
- Bobby otrzepał dłonie i przypalił sobie kolejnego papierosa.
-Co takiego? Nie przerywaj.
-Będzie lepiej, jeśli sami to zobaczycie. Nie uwierzylibyście mi na słowo.
-Mamy nurkować? Ja tam, wspólniku wierzę ci na słowo.
-Wspólniku, hę? - Bobby spojrzał na niego spod byka. - Bez obaw. W tym miejscu
jest tylko kilkanaście stóp głębokości. Nam natomiast wystarczy zejść ze sześć.
Myślę więc, że nawet pan da sobie radę, profesorze.
-Skoro tak uważasz... - ten oparł natychmiast zdejmując koszulę.
-A węgorze, człowieku? Co z węgorzami, pytam?
-Widziałem ze dwa. Są wielkie jak kubeł na śmieci ale spoko. Nie były
agresywne. - Bobby niedbałym machnięciem ręki uspokoił go.
-Jesteś tego pewien?
-Może nie lubią ludzi albo są już po śniadaniu. Nie wiem. W każdym bądź razie
krążą sobie gdzieś daleko przy samym dnie.
-Nie okłamywałbyś mnie Bobby w tak istotnej sprawie, prawda?
-Prawda.
-Nie jesteś z tych, co się lubią czasami nad czarnymi co nieco popastwić? 
-Ależ skąd? - prychnął Bobby w odpowiedzi uznając, że nie ma na razie potrzeby
wspominać o tym, jak w pewnej chwili tuż przed swoją twarzą ujrzał wielki pysk
węgorza, który pojawił się nie wiadomo skąd po czym niemal się o niego ocierając
opłynął go kilkakrotnie i na powrót zniknął gdzieś wśród glonów.
-Jak więc tam dotrzemy? - zapytał go profesor.
-Brzegiem nie da rady. Jest zbyt stromo. Podpłyniemy, oto co zrobimy. Potem
dacie za mną nura i już po chwili będziemy na miejscu.
-Proste jak cholera. - rzucił do siebie Theo z rozpaczą.
Zdejmując jednak ubranie pogodził się już z losem. W ślad za Bobbim udali się do
wody. Woda była bardzo ciepła i przyjemna. Wypłynęli. Kiedy już dotarli w
pobliże wskazanych wcześniej skał na jego znak głęboko nabrali powietrza i
jednocześnie zanurzyli się. Opadli kilka stóp pod powierzchnię i rozejrzeli się
wokoło.
Nieustannie migocząc pod wpływem promieni słonecznych wszystko wyglądało
nierealnie i bajkowo. Nie przybyli tam jednak dla relaksu. Rozglądali się za UFO
a w przypadku Theo, również węgorzami. Nigdzie jednak niczego podejrzanego nie
było widać. Pytająco spojrzeli na Bobbiego. W odpowiedzi ten wyciągnął rękę
wskazując na pobliskie skały. Podpłynęli jeszcze bliżej niego. Nadal nie widząc
niczego interesującego ponownie rzucili okiem na niego. Ten nie zrażony
wyciągnął lewą rękę w stronę skał.
Ręka zniknęła, aż do łokcia. Theo z wrażenia rozdziawił usta i napił przy tym
wody. Minęła dłuższa chwila nim się opanował i przestał szamotać. W tym czasie
Bobby już cały wniknął w podwodną skałę. Po kolejnej chwili wynurzyła się z niej
jego ręka przywołując ich zachęcająco. Podpłynęli jeszcze bliżej. Wówczas
kolejno złapał ich i pomógł im przedostać się na drugą stronę.
Jak tylko nieco ochłonęli rozejrzeli się ciekawie. Znajdowali się w tunelu
szerokim na jakieś trzydzieści stóp i wysokim na dziesięć. Jego ściany były
niemal idealnie gładkie. Pokrywało je jakieś twarde, szkliste tworzywo. Z
prawdziwym zdumieniem spojrzeli za siebie w stronę skąd przybyli. Widzieli
wyraźnie jezioro, pływające w nim ryby oraz rosnące na dnie glony. Odnieśli
przemożne wrażenie, że znajdują się przed jakimś gigantycznym akwarium.
Bobby spojrzał ciekawie na wspólnika. Obserwował go w skupieniu i z uwagą przez
dłuższą chwilę, po czym rzucił.
-Możesz już otworzyć usta.
Ten z niewysłowioną ulgą przekonał się, że naprawdę może to uczynić. Kilka chwil
dochodził do siebie. Kiedy już wyrównał poziom tlenu rozglądając się bezradnie
wokół spytał.
-Co to wszystko, kurwa jest?
-Jak to działa? - profesor z zainteresowaniem przyglądał się niewidzialnej
barierze odgradzającej ich od wód jeziora.
-Dotarłem tutaj i właśnie się rozglądałem kiedy zaczęliście ciągnąć linę. Szlag
by was... - Bobby rozmasował czerwoną pręgę na brzuchu po czym zaraz dodał. - To
jest chyba jakieś pole.
-Pole?
-Które sprawia, że można przez nie przechodzić swobodnie, ale woda się nie
wlewa. Zresztą zobaczcie sami. Nie ma tu niczego materialnego.
Bobby wyciągnął rękę w stronę jeziora.
-Można wyczuć wodę po drugiej stronie chociaż tutaj jesteśmy całkiem osuszeni.
W ślad za nim powtórzyli doświadczenie. Kiedy wystawili swoje ręce poza barierę
wyraźnie poczuli wilgoć. Kiedy natomiast na powrót je cofnęli stwierdzili, że są
znów zupełnie suche.
-To musi być jakoś filtrowane. - bąknął profesor.
-Spójrzcie tutaj. - Bobby wskazał im na dwa jasno świecące otwory znajdujące
się wysoko na ścianie tunelu.
-Co to jest?
-To są chyba jakieś projektory wyświetlające obraz skał tak, aby z zewnątrz nie
było widać tego tunelu. Mają pewnie za zadanie zamaskować wejście.
-Skąd to wiesz, człowieku?
-Nie wiem. Tak tylko przypuszczam, ale zawsze można by to sprawdzić.
-Jak?
-Zasłonię je ręką a ty wychyl się i zobacz czy nas będzie wówczas widać z
tamtej strony. - zaproponował.
-Dobra.
Bobby wspinając się na palcach rozłożył ręce na boki po czym zakrył obydwa
otwory dłońmi. Theo przeszedł przez barierę. Zapomniał jednak o czymś. Przez
chwilę mogli obserwować jak po drugiej stronie walczy z wodą zalewającą mu
płuca. Opanował się niebawem. Spojrzał w ich stronę i radośnie pomachał ręką.
Kiedy tylko wrócił na przemian klął i krztusił się.
-I jak?
-Miałeś rację. - przyznał Bobbiemu słuszność. - Wyraźnie widziałem was oraz
cały tunel z tamtej strony. Skały zniknęły. Ktoś to wszystko szczwanie sobie
obmyślił, człowieku.
-Więc to dlatego aż tak długo wytrzymałeś pod powierzchnią wody. - rzucił
profesor ze zrozumieniem.
Bobby pokiwał głową.
-Byłeś tam dalej? - Theo wskazał wzrokiem na ginący w mroku drugi kraniec
tunelu.
-Nie zdążyłem. Podziwiałem sobie właśnie tę barierę, kiedy przerwaliście mi
wizytę...
-Więc, gdzie nasze UFO?
-Zgadnij Theo. Założę się, że trafisz już za pierwszym razem. - rzucił Bobby
zgryźliwie.
-Zamiast znów się kłócić, chłopcy lepiej chodźmy tam od razu. - profesor
zaproponował natychmiast wyruszając we wskazaną stronę.
W milczeniu spojrzeli na siebie po czym podążyli za nim. Tworzywo znajdujące się
pod ich stopami w ogóle nie była chłodne, co dopiero teraz zauważyli. Po
niecałych stu jardach tunel raptownie skończył się. Zatrzymali się przed pustą,
gładką ścianą.
-Czy myślicie to samo co ja? - zapytał ich Bobby po czym śmiało wyciągnął rękę
przed siebie.
Ręka zniknęła.
Razem weszli w skalną ścianę. Byli w kolejnym tunelu, który jak się okazało był
przedłużeniem poprzedniego. Ten jednak kończył się kawałek dalej przechodząc w
wykutą w litej skale olbrzymią halę. Znajdowali się tuż poniżej jej sklepienia.
Słysząc jakieś odległe dobiegające z niej odgłosy odruchowo pochylili się.
Niemal leżąc, na brzuchach podpełzli ostrożnie do samej krawędzi tunelu. Kiedy
tam dotarli ostrożnie spojrzeli w dół.
Widok był oszałamiający. Cała hala swą wielkością nie ustępowała Madison Square
Garden, co zauważył szeptem Bobby. Na samym środku olbrzymiego pomieszczenia
stało jarząc się niebieską poświatą jakieś gigantyczne urządzenie. Na boki
odchodziły od niego grube na ponad stopę rury lub kable biegnące gdzieś dalej w
stronę równie potwornie wielkich obiektów. Obiekty te przypominały swym
kształtem cysterny kolejowe tyle, że nie widzieli nigdy wcześniej by ktoś
budował cysterny wielkości sześciopiętrowego domu a następnie ustawiał je
pionowo. Niemal całą halę spowijała istna powódź jasnego, nieco błękitnego
światła.
-Spójrzcie tam. - szepnął profesor wskazując obszar znajdujący się w dole
bezpośrednio pod nimi.
Wychylili się daleko poza krawędź i spojrzeli w dół. Pod samą ścianą dostrzegli
obiekt którego szukali. Pojazd stał sobie na ziemi a wokół niego trwała
gorączkowa krzątanina całego mrowia ubranych na biało postaci. Było ich tam
kilkadziesiąt.
-Chyba naprawiają go. - stwierdził Theo wytężając wzrok.
-Więc ten skurwiel wcale nie spadł przypadkowo do jeziora tylko od samego
początku za wszelką cenę starał się tu jakoś dolecieć. - domyślił się Bobby.
-Na to wygląda, chłopcze.
Zamieszanie wokół pojazdu trwało tymczasem w najlepsze. Błyski światła oraz
dobiegające stamtąd snopy iskier dobitnie świadczyły o tym, że Theo miał
prawdopodobnie rację. Przeprowadzano tam jego naprawy. Nieco dalej połyskując
metalicznie stały cztery kolejne pojazdy.
-Musimy zejść niżej. Stąd niewiele widać. - po chwili ponownie odezwał się
profesor.
Rozejrzeli się wokół w poszukiwaniu jakiejś drogi prowadzącej w dół. Po chwili
odkryli szeroką na kilka stóp skalną półkę, która biegła tuż przy ścianie wzdłuż
całej hali, aż na sam dół, gdzie ostatecznie się kończyła. Było to jednak
daleko, aż pod przeciwległą ścianą olbrzymiego pomieszczenia.
Nie chcąc zostać dostrzeżeni zmuszeni byli pochylić się poza niską barierkę
biegnącą przy krawędzi półki. Wytrwale idąc na czworakach po kwadransie byli już
na samym dole. Z miejsca w którym teraz się znajdowali hala wydawała się być
jeszcze większa. Siedzieli przez chwilę całkowicie zaskoczeni jej rzeczywistymi
rozmiarami. Widząc stojące długim szeregiem pod jedną ze ścian wielkie,
przypominające budki telefoniczne czarne skrzynie zakradli się tam i ukryli poza
nimi. Wszystkich skrzyń było około dwudziestu. Od nich także w kierunku
cyklopowego urządzenia stojącego na środku hali biegły jakieś dziwne kable. Te
przewody, jednak już nie były takie grube jak tamte odchodzące od cystern.
Miały, co najwyżej tylko kilka cali średnicy. 
-Co to jest, do kurwy nędzy? - Theo wskazał gigantyczny, niebiesko świecący
obiekt.
-Skąd to mamy wiedzieć? - szepnął w odpowiedzi profesor.
-Pewnie jakaś elektrownia. - rzucił cicho Bobby.
-Elektrownia?
-No agregat czy coś innego co zaopatruje wszystko tutaj w energię. Spójrzcie.
Niemal wszystkie urządzenia są do niego podłączone.
-Ale skąd ta pewność, człowieku? Przecież to może być cokolwiek.
-Jak to, cokolwiek?
-A tak.
-Na pewno nie jest to cholerny bojler do podgrzewania wody. Nie mów więc,
cokolwiek.
-Nie kłóćcie się znowu. Bobby ma chyba rację. To na pewno jest jakiś agregat.
Ale takiego przyznaję jeszcze nigdy nie widziałem.
-Nikt nie widział, profesorku. - odparł bezwiednie Theo. - Przecież to są Obcy.
-Jak to? - zapytał starzec, który zdążył już nabrać całkowitej pewności, iż
znajdują się w jakimś ściśle tajnym, wojskowym ośrodku.
-Niech pan spojrzy tam.
Odwrócili głowy w drugą stronę. Z tej odległości mogli się dokładniej przyjrzeć
postaciom krzątającym się po niemal całej hali. Theo miał rację. Chociaż
wszystkie sylwetki były w pewnego rodzaju srebrzystobiałych skafandrach to ich
głowy a raczej sam ich wygląd sprawił, że zaniemówili.
To nie były głowy ludzi.
Theo odzyskał mowę jako pierwszy.
-Oni wcale nie są zieloni! - zauważył oskarżycielsko, po czym spojrzał ciężko
na Bobbiego. - Okłamałeś mnie!
-To nie tak... - ten odparł z przepraszającym uśmiechem.
-Czy w sprawie tego miliona, też nałgałeś?
-Daj spokój, Theo. Ci tutaj są z pewnością nie mniej warci od zielonych... 
-Mam nadzieję, bo nie chciałbym żeby się później okazało, że nurkowałem za
darmo. - odparł Theo z jadem.
Skóra na głowach Obcych miała barwę szarą. Poza tym ich olbrzymie, jakby
napuchnięte twarze zupełnie były pozbawione nosów. W zupełności jednak
rekompensowały to ich oczy, czarne jak smoła oraz wielkie jak pół hamburgera.
Ich głowy miały groteskowy, gruszkowaty kształt. Wśród Obcych wyraźnie też dało
się rozróżnić dwa odmienne rodzaje sylwetek. Niskich i krępych osobników,
których było znacznie więcej oraz nielicznych, wysokich i szczupłych typków,
którzy sprawiali wrażenie jakby za chwilę mieli się załamać w pół pod ciężarem
swoich wielkich, baloniastych głów.
-Jezu, ale popaprańcy. - skomentował Bobby.
-I co teraz? - zapytał zamyślony starzec.
-Z czym, profesorku?
-Z nami, rzecz jasna. Co robimy?
-Myślałem, że to pan coś sensownego nam zaproponuje.
-Dlaczego akurat ja?
-Dlaczego, nie.
-Więc dobrze. - zgodził się profesor pocierając energicznie kciukiem swoją
brodę. - Zastanówmy się przez chwilę. - zamyślił się głęboko.
Po chwili milczenia stwierdził.
-Wydaje mi się, że oni coś niezbyt dobrego tutaj knują.
-Ale co?
-Pomyślmy. Skoro zadali sobie tyle trudu, aby nikt ich nie odnalazł, mam na
myśli te całe bariery, projektory i tak dalej to chyba nie bez powodu, nie
sądzicie?
-Co ma pan na myśli?
-Myślę, że gdyby tak ogólnie mieli dobre zamiary to nie urządzaliby tej całej
konspiracji.
Zamyślili się. Po dłuższej chwili odezwał się Bobby.
-Chyba ma pan rację. - pokiwał głową. - Jeszcze nie wiemy, co tutaj jest grane,
ale na pewno nie jest to nic dobrego. Gdyby było inaczej nie łaziłyby mi teraz
takie ciary po plecach. 
Spojrzeli na niego dziwnie.
-Możecie się śmiać, ale jeszcze nigdy nie zawiodły mnie.
-Pieprzysz.
-Nigdy też nie były takie wyraźne jak obecnie, Theo. Chyba pamiętasz Meksyk.
Bank w Boliwii zresztą też. Teraz mam to samo. Nadchodzą kłopoty.
-Theo wierzy jedynie w swoje zmysły. Nie przeczucia. Ale to tutaj mnie również
nie za bardzo się podoba, wspólniku.
-Dlaczego?
-Bo już miałem gotowy plan jak wydać milion za szkielecik a tu taki klops.
Wszyscy żywi.
-Och, jeszcze nic straconego. - pocieszył go natychmiast Bobby. - Być może uda
nam się jeszcze dopaść jednego czy dwóch w jakimś ciemnym zakamarku. Tam,
porządnie ich ogłuszyć potem wypchać lub wypreparować no i... z zyskiem opchnąć
w jakimś cyrku.
-Więc do roboty, chłopie. - w Theo wstąpił nowy duch.
-Wy chyba żartujecie? - rzucił profesor z niepokojem.
-Wcale nie.
-Przecież mamy tutaj obcą cywilizację.
-Możliwe. I co z tego?
-A wy tylko w kółko o forsie i szkielecikach.
-Jesteśmy ludźmi interesu, profesorze. - odparł chłodno Bobby - Niech pan sobie
nie myśli. A niby co powinniśmy teraz zrobić? Wypalić z nimi fajkę pokoju i
odejść jak frajerzy?
-Interes przede wszystkim. Mam już dosyć życia w biedzie. - poparł go Theo.
-Trzeba najpierw dokładnie się rozejrzeć i dowiedzieć o co w tym wszystkim
chodzi. Czy wy naprawdę nie odczuwacie naukowej ciekawości? Chęci poznania?
Pragnienia odkrycia czegoś?
-Niby czego?
-Czegokolwiek. Czegokolwiek nowego lub w ogóle smaku nieznanego? Nie? Naprawdę,
nie?
Theo zdziwiony pokręcił przecząco głową. Bobby odparł po chwili.
-Przyznam, że i dla mnie te terminy brzmią zupełnie obco. Jednak pokręcimy się
trochę tu i tam. Dlaczego by nie? Może uda nam się podpieprzyć popaprańcom coś
wartościowego... 
-Właśnie! - Theo nie krył entuzjazmu. - To się nazywa, mieć plan!
-To niebywałe! Chcecie ich obrobić? Przecież tak nie można.
-Jak najbardziej można, profesorze. Powiem więcej. Nawet trzeba.
-Nie rozumiem was zupełnie.
-To proste. - odparł Bobby. - Szmal już się nam kończy. A weźmy na przykład tę
barierę znajdującą się przy wejściu. Gdyby tylko ją tak sprytnie i po cichu
jakoś rozmontować, co? A potem zabrać ze sobą? Powiem panu. W miesiąc bylibyśmy
milionerami oferując swe usługi na przykład, eee... na terenach popowodziowych.
Przy osuszaniu. - wyjaśnił.
-Ha! - Theo spojrzał zwycięsko na profesora.
Ten w odpowiedzi jedynie pokręcił na boki swą zdumioną głową.
Po krótkiej dyskusji postanowili udać się w stronę przeciwległego końca hali.
Tam, gdzie spora jej część spowita była w mroku. Mieli zamiar dokładniej
przyjrzeć się tamtej części stąd wyglądającej na odludną.
Kiedy skradając się za stojącymi szeregiem obiektami już dotarli tam z bliska
okazało się, że tak niezupełnie jest odludna. Zastali tam, bowiem dwóch krępych
bardzo zajętych jakąś dziwną pracą. Jeden z nich trzymając w rękach jakiś
podejrzany reflektor systematycznie omiatał nim nagą skałę. To, co z niego
padało nie było jednak snopem światła, lecz czymś zupełnie odmiennym. Z
reflektora wydobywał się mianowicie równy strumień absolutnej czerni. Skała po
zetknięciu z nim natychmiast ciemniała po czym rozpadała się. Działo się to
nagle i wręcz w oczach. Oświetlona czarnym snopem skała znikała niemal bez
żadnego śladu, jeśli nie liczyć niewielkiej ilości szarego pyłu opadającego z
wolna na ziemię. Pył ten natychmiast był zbierany stamtąd jakimś urządzeniem
ssącym trzymanym przez drugiego osobnika.
-Co oni robią? - rzucił Theo.
-Wygląda na to, że jeszcze bardziej powiększają halę. - odparł profesor.
Bobby widząc tempo prac rozmarzył się.
-Gdybym tylko ja miał taki sprzęt. Robiłoby się wówczas ze dwa banki
tygodniowo.
-Tylko po co powiększają? - Theo nadal drążył temat. - Przecież miejsca mają
sporo.
-Może tak jak wy, to są także ludzie interesu. Pragną więc rozkręcić jeszcze
większy biznes. - odparł profesor złośliwie nie kryjąc irytacji w głosie.
-Lepiej chodźmy stąd bo jeszcze nas zauważą i skończymy w tym cholernym
odkurzaczu. - zaproponował Bobby.
Zgodnie kiwnęli głowami. Patrząc z trwogą jak prędko znika skała niszczona przez
krępych szybko się stamtąd oddalili. Nisko pochyleni zaczęli przekradać się w
miejsce położone bezpośrednio pod wylotem tunelu, którym początkowo tu przybyli.
Jego wylot był teraz malutki i znajdował się gdzieś niewyobrażalnie wysoko. Na
miejsce dotarli po niecałym kwadransie. Po drodze odkryli również coś, co
przypominało centrum dowodzenia. Centrum to mieściło się w okrągłym i w całości
wykonanym z jakiegoś metalu, pomieszczeniu. W metal ten gdzieniegdzie
powstawiane były elementy z przejrzystego tworzywa służące zapewne w charakterze
okien. Zajrzeli więc przez nie ostrożnie do środka. Wewnątrz znajdowało się
mnóstwo konsol oraz płaskich, trójwymiarowych ekranów przedstawiających jakieś
niezrozumiałe wykresy, tabele, napisy oraz coś, co na pierwszy rzut oka
wyglądało im na mapy. Z całego tego kolorowego kręgu panoramicznych ekranów
jedynie na jednym z nich udało im się rozpoznać mapę Ziemi a raczej jej
satelitarny obraz. Całe centrum było puste. Doszli do wniosku, że to chyba
uszkodzony pojazd niczym magnes przyciągnął do siebie niemal wszystkich Obcych
znajdujących się w hali.
Ze względu na panującą w pozostałych częściach hali jasność nie mogli niczego
więcej spenetrować nie ryzykując, że natychmiast zostaną zauważeni. Postanowili,
zatem wycofać się w jakieś bezpieczne miejsce i tam zastanowić nad tym, co robić
dalej. W pobliżu stanowiska napraw znaleźli sobie niewielką, lecz głęboką wnękę
wydrążoną w skale. Wpełzając do niej po kolei ukryli się w głębokim cieniu.
Mając stamtąd niemal całą halę na widoku sami pozostawali niewidoczni. Po raz
pierwszy od przybycia rozluźnili się.
Po niecałych dziesięciu minutach spokoju nagłe ożywienie wśród Obcych ponownie
skupiło całą ich uwagę. Z ukrycia uważnie obserwowali wszystkie ich poczynania.
Wszyscy Obcy jednocześnie jak jeden oddalili się na pewną odległość od
uszkodzonego pojazdu. Ten niebawem uniósł się w górę, po czym zaraz zniknął. W
jednej chwili był w następnej w jakiś cudowny sposób już go nie było. Zanim
ochłonęli ten na powrót się pojawił. Powtórzył to jeszcze kilkakrotnie nim w
końcu ponownie opadł na swoje podpory. Wówczas w jego dolnej części z cichym
szumem otworzył się właz, z którego wydostało się dwóch krępych oraz jeden
chudy.
-Chyba go naprawili. Widzieliście jak znikał?
-Przecież nie jesteśmy ślepi, Theo.
Chudy, który wysiadł jako ostatni otworzył jakąś klapę znajdującą się w bocznej
części pojazdu. Potem sięgnął ręką do jej wnętrza i wydobył stamtąd kilkanaście
kryształów wielkości kostek cukru. Krępi w tym czasie sprawnie podłączyli do
pojazdu dwa przewody, które zamocowali następnie gdzieś we wnętrzu otwartej
przez chudego klapy.
Pozostali Obcy rozeszli się już tymczasem po niemal całej hali. Wyglądało na to,
że wracają do swych zwykłych zajęć. Chudy w tym czasie pośpiesznie podszedł do
długiego stołu przypominającego swym wyglądem konsolę ze studia nagrań i w
różnych jej częściach sprawnie poumieszczał przyniesione przez siebie kryształy.
Theo wytężał wzrok śledząc jego poczynania.
-Co ten kutas tam porabia? Kurwa, przydałaby się nam lornetka. Stąd niczego
dokładnie nie widać.
Po kilku minutach chudy skończył grzebać przy konsoli. Jakoś ją zamknął i
powrócił do swych towarzyszy. Wraz z nimi na powrót wszedł do pojazdu, który
natychmiast po tym ponownie wzniósł się bezszelestnie w górę. Następnie pojazd
zdematerializowali się. Tym razem jednak zniknął im z oczu będąc w ruchu.
Dostrzegli, więc jego kontury nadal wznoszące się pomimo że samego pojazdu już
nie było widać. Wyglądało to jak unosząca się w górę wielka, do przesady
rozpłaszczona kropla wody. Pojazd po chwili wleciał do tunelu i wtedy już
ostatecznie stracili go z widoku. Chwilę po tym ich uwagę zwróciła wynurzająca
się z basowym drżeniem wielka, wyglądająca na metalową płyta. Płyta wysuwająca
się spod podłogi miała dobrze ponad stopę grubości. Wkrótce wzniosła się na
tyle, że skutecznie odgrodziła wszystkie pojazdy od pozostałej reszty hali
zostawiając jedynie wąskie na kilkanaście cali przejście znajdujące się tuż przy
skalnej ścianie. 
Przez następną godzinę w hali niewiele się działo. Siedząc w skalnej wnęce
zaczynali się już nudzić obserwacją monotonnej krzątaniny. Obcy nieustannie
chodzili po całym terenie, co na razie skutecznie uniemożliwiało im opuszczenie
kryjówki. Godzinę później, jednak sytuacja uległa gruntownej zmianie. Niemal w
jednej chwili wszyscy Obcy pojedynczo i grupkami zaczęli się udawać do
prostokątnego budynku, którego jeszcze nie zdążyli zbadać, ponieważ znajdował
się w oddali na niemal samym środku sporej i bardzo rozświetlonej przestrzeni. W
ciągu niecałych dwóch minut cała hala zaczęła sprawiać wrażenie zupełnie
opuszczonej.
Spojrzeli w zdumieniu po sobie. Nikt jednak nie miał żadnego sensownego
wytłumaczenia tego, co się właśnie stało. Kiedy przez kolejną godzinę sytuacja
nie uległa żadnej zmianie Theo znudzony bezczynnym siedzeniem w kryjówce
stanowczo postanowił nie mniej nie więcej tylko... udać się na mały zwiad. Bobby
z profesorem byli zbyt zdumieni tą jego nagłą odwagą, by powstrzymać go kiedy
ten opuszczając kryjówkę przeskakiwał przez osłonę skał. Theo, kiedy już się z
niej wydostał plaskając cicho bosymi stopami po ziemi pobiegł szybko w stronę
rogu hali. Nadal zaskoczeni spojrzeli po sobie i powrócili do obserwacji jego
niezrozumiałego zachowania.
Zagadka jego niespotykanego nigdy wcześniej wigoru wyjaśniła się, kiedy ten
dobiegł w końcu do skalnej ściany. Tam wzniósł w zachwycie oczy do góry i z
wyrazem błogiego szczęścia na twarzy ulżył swemu pęcherzowi. Kiedy już skończył
pomachał do nich radośnie. Nawet z tej odległości zauważyli jak bardzo było mu
dobrze.
-Czy on zawsze był taki? - zapytał profesor z udaną powagą.
-Ależ, skąd? Kiedyś było znacznie gorzej. Dopiero przy mnie nabrał nieco
ogłady.
-Nabrał, powiadasz? Nie zaproszę go więcej do swojego domu.
-Fakt. Czasami jeszcze zachowuje się jak skończona świnia, ale nie traćmy
nadziei. Wciąż pracuję nad nim.
Theo tymczasem podszedł ostrożnie do budynku, w którym wcześniej poznikali
wszyscy Obcy. Wówczas przerwali pogawędkę i obserwowali go z najwyższą uwagą.
Murzyn najpierw kilkakrotnie obszedł cały budynek dookoła potem wzruszając
ramionami dał im do zrozumienia, że nie znalazł nigdzie otwartego wejścia.
Pomaszerował więc gdzieś dalej i wkrótce powrócił przynosząc ze sobą jakąś
skrzynkę. Postawił ją na ziemi. Następnie ostrożnie wspiął się na nią po czym
zajrzał do środka budynku poprzez jeden z okrągłych, znajdujących się wysoko
otworów. Przez dłuższą chwilę przyglądał się temu co tam dostrzegł zanim w końcu
zeskoczył z powrotem na ziemię. Następnie postepował sobie radośnie przez
chwilę, po czym zatańczył kankana. Zaczynali się już zastanawiać czy odbiło mu
na dobre, kiedy ten w końcu przestał tańczyć. Podniósł i odłożył skrzynkę na swe
dawne miejsce i zaraz po tym wesoło podskakując co kawałek podszedł do nich
luźnym krokiem.
-Oni śpią. - oznajmił.
-Co takiego!
-Śpią jak dzieci. Ogłuchliście?
-Jak to, śpią?
-Kurwa, no co z wami? Przecież mówię, podłączyli się do jakiejś aparatury no
i... śpią. Wszystko tam wygląda jak na jakimś pieprzonym oddziale intensywnej
terapii. Cała kupa sprzętu. Wszystko tyka, mryga, pika i migocze jak choinka a
oni nic tylko sobie śpią.
Bobby z profesorem wydostali się z kryjówki. Theo nie zważając na ich badawcze
spojrzenia zupełnie nie tracił dobrego humoru.
-Długo jeszcze będziecie tak stać bezczynnie?
-Musimy pomyśleć... - zaczął profesor.
-A nad czym tutaj myśleć, profesorku? Czas ucieka. Skoro wszyscy popaprańcy
poszli w kimono to może by tak wreszcie... małe włamanko, co? - zatarł ręce i
zaraz dodał rozglądając się badawczo. - Tyle tu dobra wokoło.
Bobby, również rozejrzał się uważnie wzrokiem fachowca.
-Od czego by tu zatem zacząć?
-Ech, ludzie. Przecież, jeśli im coś ukradniecie jest więcej jak pewne, że się
zorientują.
-Możliwe. I co z tego?
-Jak to, co? Nie zastanawia was to, co będzie potem?
-Pieprzyć ich. Niech na przyszłość wykupią sobie dobrą polisę lub założą alarm.
- Theo aż zakrztusił się ze zduszonego śmiechu.
-Theo ma rację, profesorze. - stwierdził z powagą Bobby.
-Jak to, ma rację?
-Właśnie dlatego trzeba ich dzisiaj obrobić. I to porządnie. Jest tak, ponieważ
kiedy jakoś jednak zorientują się o naszej obecności i zabezpieczą na przyszłość
drugiej okazji może już nie być w ogóle. Liczyć z kolei na to, że sobie coś
weźmiemy i nie zorientują się wcale to przecież zupełnie bez sensu. Myślę, że
zamiast później pluć sobie w brodę z żalu lepiej od razu pójść na całość i
zabrać stąd tyle ile tylko da się unieść.
-Dobrze powiedziane, człowieku.
-To niebywałe! Może jeszcze wpierw się nad tym dobrze zastanówcie. W końcu to
przecież jest obca cywilizacja.
-No to co z tego?
-Tak po prostu nie można!
-Nie wiem, dlaczego profesorze, ale wciąż mi chodzi po głowie taki mały
reflektorek. - zachichotał Bobby widząc jego zatroskane czymś oblicze.
-Tak. To byłaby dopiero prawdziwa, przyszłościowa inwestycja. - przyznał Theo z
entuzjazmem.
-Cóż. Zrobicie i tak jak uważacie. - profesor machnął z rezygnacją ręką i zaraz
dodał. - Ale w takim razie ja również czegoś pragnę.
-Co takiego?
-Chcę posprawdzać sobie to i owo i dowiedzieć się, o co tutaj chodzi.
-Jasne, profesorku. Badaj sobie co tam tylko chcesz. - stwierdził Theo.
-Więc dobra. - odezwał się po chwili Bobby. - Skoro już doszliśmy do
porozumienia w takim razie, od czego zaczynamy?
-Dlaczego pytasz?
-Bo wydaje mi się, że lepiej będzie w ogóle nie rozdzielać się tylko przez cały
czas działać razem.
-No właśnie, człowieku. Zawsze jak się ktoś rozdzieli, czarni giną najpierw.
-Dobra, więc przez cały czas jesteśmy razem? - upewniał się profesor.
-Tak.
-Zgoda. - Theo również skinął głową.
-To może zaczniemy stamtąd. - profesor wskazał miejsce, gdzie wcześniej
naprawiano UFO.
-Dlaczego by nie.
Wąskim przejściem przecisnęli się do garażu jak określił go Bobby. Zachowując
ostrożność podeszli z wolna do czterech, spoczywających na podporach pojazdów.
Tam dokładnie obmacali je wszystkie i opukali a ponieważ nikomu z nich nie udało
się odnaleźć żadnego sposobu na otwarcie ani jednej klapy czy też włazu wkrótce
zostawili je w spokoju. Zainteresowali się konsolą do której wcześniej chudy
wkładał wydobyte z pojazdu kryształy.
Konsola z bliska okazała się być przeraźliwie wielka. Była długa na co najmniej
trzydzieści kilka stóp. Z głębokim żalem porzucili nienasyconą myśl o
wyniesieniu jej. Zaczęli natomiast ze wszystkich stron uważnie się jej
przypatrywać. Pod pokrywą wykonaną z przyciemnionego tworzywa dostrzegli tysiące
wypełniających ją kryształów. Wszystkie kryształy były podobne do tamtych, które
chudy wydobył z pojazdu. Z boku konsoli znajdowała się spora tablica oznakowana
setkami nieznanych symboli. Zaczęli dokładniej oglądać konsolę obchodząc ją ze
wszystkich stron. I tym razem nie udało im się znaleźć żadnego sposobu na
otwarcie pokrywy.
Po pewnej chwili Theo zapytał.
-Czy te symbole niczego wam nie mówią?
Podeszli do niego i spojrzeli ponownie na tablicę.
-Bo ja wiem. - zamyślił się profesor po chwili wpatrywania.
-A niby co mają nam mówić? To są jakieś popieprzone hieroglify.
-Nigdy nie mieliście walkmana, czy jak? To tutaj to pewnie jest PLAY a tamten
STOP.
Przez dłuższą chwilę obydwaj przyglądali się w skupieniu wskazanym przez Theo
dwóm symbolom. Profesor odezwał się pierwszy, lecz bez przekonania.
-Strzałki niby podobne nie powiem, lecz skąd pewność chłopcze, że cały
wszechświat używa takich samych symboli.
-No właśnie. - dodał Bobby z niepokojem widząc jak palce Murzyna nerwowo
poruszają się tuż ponad symbolami. - Lepiej niczego nie ruszaj bo jak to
cholerstwo przywali z tysiącwatowych głośników i obudzi popaprańców to mam
wrażenie, że może się nie skończyć jedynie na ojcowskich klapsach w dupę...
Ale było już za późno. Theo dotknął jednego z prostokątów. Tego, który według
niego miał oznaczać PLAY i przed ich oczami nagle wyrósł trójwymiarowy obraz, na
którym widniały jakieś czarne chmury.
Zamarli w bezruchu. Dopiero po minucie Bobby wyszeptał przez zdrętwiałe wargi.
-Co zrobiłeś, do cholery?
-Wcisnąłem PLAY. Skąd mogłem wiedzieć, że to jest wideo?
-Oczywiście. Skąd mogłeś, kurwa wiedzieć? - zapytał go z jadem w głosie.
Po chwili jednak nieco już uspokojony całkowitym brakiem dźwięku dodał szeptem.
-Skoro jednak to już działa to obsługuj dalej. - wzruszył ramionami.
-Naprawdę? 
-W końcu, jako człowiek wychowany na komiksach znasz się lepiej na symbolach.
Theo zachęcony tym co usłyszał błyskawicznie latał palcami już po wszystkich
prostokątach. Zupełnie nie wiedząc, co jeszcze mogłoby się wydarzyć apatycznie i
w głębi duszy przygotowani na najgorsze, beznamiętnie patrzyli na jego pełne
chorobliwego entuzjazmu poczynania.
Trójwymiarowy obraz szalał. Na przemian to rozmywał się to wyostrzał. Przybliżał
i zwiększał a zaraz po tym obracał na wszystkie strony i oddalał. Później nawet
zaczął się wybrzuszać i przesuwać po trochę na boki. Wreszcie, po kilku minutach
Theo z nieskrywaną dumą oznajmił im, że chyba już potrafi nad tym wszystkim
zapanować.
-Więc dawaj zbliżenie. Przecież nie wiadomo nawet co to jest. Jakieś pierdolone
chmury, czy jak?
Theo trzymając palec na jednym z symboli zaczął powiększać obraz. Pomimo, że
całość miała kształt sześcianu w miarę robienia zbliżenia jego zewnętrzne
rozmiary nie ulegały zmianie. Zachwyceni jego niespotykaną ostrością obserwowali
go z podziwem ze wszystkich możliwych stron. Patrząc na niego z boku wszystko
widzieli z boku. Kiedy zaś spoglądali na niego z góry efekt był wręcz
porażający. Mieli, bowiem wówczas wrażenie jak gdyby sami unosili się w
powietrzu obserwując wszystko w dole pionowo ze znacznej wysokości.
Po pewnym czasie, obraz przebił się w końcu poprzez ciemne chmury, które z
bliska okazały się być dymem wydobywającym się z nieprzeliczonej liczby
pojazdów, jakie jechały po powierzchni ziemi. Kiedy Theo jeszcze bardziej
obniżył widok z zaskoczeniem stwierdzili, iż są to czołgi, działa opancerzone,
transportery oraz inne pojazdy pancerne. Był ich przy tym taki ogrom, że z
wrażenia wciągnęli powietrze głęboko.
-Co to jest? - wykrztusił Theo porażony ich ilością. - Inwazja Obcych?
-Wygląda jak Red Alert. - odparł Bobby. - Fenomenalne!
-Co to jest Red Alert, człowieku?
-Command & Conquer. - padła odpowiedź. - To taka gra komputerowa. Najlepsza
strategia zresztą. Jak mogłeś nie wiedzieć? - z politowaniem spojrzał na niego.
-Gra, Bobby? Przecież popaprańcy nie wydłubali sobie tej jaskini pod jeziorem
tylko po to, żeby pograć sobie w gry komputerowe?
-Nie wiem jak oni ale ja przygrywałem sobie kiedyś w Red Alert ostro, że hej. A
to tutaj wygląda mi właśnie jak nie przymierzając atak klawych czołgów Sowietów
na bazę tych dupków Aliantów. Daj jeszcze zbliżenie.
Theo nie był maniakiem gier komputerowych ani komputerów w ogóle. Wzruszył
ramionami i ponownie pomajstrował przy symbolach. Wkrótce widok jeszcze bardziej
zaczął się obniżać. Po pewnym czasie jego wysokość już na tyle się zredukowała,
że wyraźnie dostrzegli czarne krzyże na czołgach oraz innych pojazdach
zmierzających w prawą stronę. Natomiast armia nadjeżdżająca z przeciwka była
cała w sierpy, młoty i czerwone gwiazdy. Wkrótce wyraźnie dał się również
słyszeć, dudniący pogłos silników, metaliczny chrzęst gąsienic, serie karabinów
maszynowych, huk eksplodujących pocisków oraz nieprzerwanie brzmiące salwy
dział.
Tocząca się pod ich oczami bitwa właśnie trwała sobie w najlepsze.
-To nie jest żadna gra. - w pewnej chwili stwierdził profesor.
-Nie?
-A co takiego?
-To prawdziwa bitwa.
-Tak?
-Wiem nawet jaka.
Patrzeli na niego wyczekująco. Profesor ciągnął dalej.
-Taka masa czołgów tylko jeden raz w historii stanęła naprzeciwko siebie. Było
to w czasie Drugiej Wojny Światowej na froncie wschodnim w bitwie pod
Prochorowką podczas walk na Łuku Kurskim. W bitwie tej brało udział ponad cztery
tysiące czołgów i pojazdów pancernych.
-Naprawdę? - zapytał Theo.
-Sowieci dali wówczas szkopom nieźle w kość. To niebywałe! Oglądamy właśnie
największą bitwę pancerną wszechczasów...
-Trójwymiarowo i w kolorze. - uzupełnił z dumą Theo.
-Chce pan przez to powiedzieć, że popaprańcy byli tam wtedy, kiedy to się
naprawdę działo i to wszystko sobie sfilmowali? Jak, jakiś pieprzony mecz
koszykówki? - zapytał go Bobby.
-Na to, właśnie wygląda. - stwierdził profesor nadal wpatrzony maksymalnie w
obraz. - Chyba, że masz pod ręką jakieś inne wyjaśnienie.
Ponieważ Bobby nie miał na powrót pochylili się nad obrazem obserwując zmagania
wojenne poniżej. W pewnej chwili całą ich uwagę przykuła eskadra samolotów z
czerwonymi gwiazdami na skrzydłach, która nieoczekiwanie pojawiła się w polu
widzenia. Odruchowo poderwali się w górę odnosząc wrażenie, że samoloty
przelatują tuż pod nimi. Będąc już nad polem bitwy cała eskadra weszła w ostry
skręt. Natychmiast skierowała się w stronę nadjeżdżającej do bitewnego kotła,
kolejnej kolumny niemieckich czołgów. Kiedy tylko samoloty znalazły się
bezpośrednio nad nimi bezzwłocznie zrzuciły na nią cały swój ładunek bomb.
Kolumnę przesłoniła trwająca krótką chwilę seria gwałtownych, ognistych
detonacji. Trzy z hitlerowskich i jeden czołg sowiecki w jednej chwili
zatrzymały się rozerwane potężnymi eksplozjami. Samoloty zanim odleciały
wykonały jeszcze beczkę na wiwat po czym wesoło machając skrzydłami na dobre
zniknęły im z pola widzenia.
-Widzieliście to? - jęknął Bobby będący pod wrażeniem tego nagłego ataku. - To
było naprawdę coś!
-Zbytnio nie przejęli się faktem, że wykończyli również przy okazji jednego ze
swoich. - skomentował profesor.
-Wojna to piekło. - odparł Theo z miną weterana zatrzymując przy tym obraz.
Bobby z profesorem spojrzeli na niego z wyrzutem.
-Nigdy nie przepadałem za filmami wojennymi. - ten wyjaśnił. - Kto wie, być
może popaprańcy mają tu na składzie jakiegoś porządnego, trójwymiarowego
pornola?
-Tylko jak się zmienia kasety w tym cholerstwie? - zamyślił się Bobby.
Zaczęli ponownie przyglądać się ciekawie całej konsoli. Theo z nową energią
studiował tablicę opatrzoną symbolami.
-To nie są żadne kasety tylko właśnie te kryształy. - stwierdził po pewnej
chwili Bobby.
-Jesteś tego pewien, człowieku?
-Tak przypuszczam. To muszą być one.
-Jeśli to prawda, chłopcze to Obcy mają tu nieliche archiwum. Tych kryształów
są w środku dosłownie tysiące. Tylko jak się je zmienia?
-Kiedy leciał film ten prostokąt migotał. - Theo wskazał palcem jeden z
przycisków. - Kiedy zaś zatrzymałem obraz przestał migać. Może więc to nim
właśnie wybiera się odpowiedni kryształ. - zgadywał.
-Spróbuj. To ty robisz tu za operatora. - zachęcił go Bobby.
Theo dotknął prostokącik i przytrzymał na nim palec. Obraz rozbłysł na nowo po
czym zaczął błyskawicznie się zmieniać. Rozmaite widoki z zawrotną szybkością
przeskakiwały przed ich oczami.
-Zaczekaj. Powoli. Robisz to zbyt szybko. - kładąc mu swą rękę na ramieniu
profesor zatrzymał w miejscu migający kolorowo kalejdoskop.
-Co jest, profesorku? Były jakieś dupy?
-Chyba było coś o piramidach. Czy mógłbyś to draństwo jakoś cofnąć, ale powoli?
-Zaraz zobaczymy, co da się zrobić.
Po krótkich manipulacjach przy przyciskach obrazy ponownie ruszyły z miejsca.
Tym razem jednak ruszyły wolniej i z powrotem. W pewnej chwili wszyscy
dostrzegli przez krótką chwilę sylwetkę piramidy otoczoną jakimś napisem. Theo
zatrzymał urządzenie. Cofając pojedyncze klatki wkrótce ponownie ją odnalazł.
Przed nimi rozpościerała się piramida Cheopsa w całej swej okazałości. W jej tle
widniał otaczający ją niezrozumiały napis.
-W porządku. - profesor nie krył zachwytu. - Dobra robota, synu. Czy możesz
teraz puścić to dziadostwo w ruch na tym wybranym filmie?
Theo przybrał znudzoną minę profesjonalisty po czym dotknął prostokąt i obraz
natychmiast ruszył z miejsca. Zmieniło się też ujęcie a ich oczom ukazał się
imponujący swym rozmachem widok.
Rozległy jak okiem sięgnąć obszar znajdujący się w pobliżu jakiejś rzeki
zamieniony został w gigantyczny plac budowy. Z wysokości, z jakiej patrzyli na
to przedsięwzięcie niemal niewidoczni ludzie krążyli po całym terenie
dziesiątkami tysięcy czarnych, maleńkich punkcików. Całość przypominała jakieś
monstrualne mrowisko.
Po minucie obserwacji Theo pierwszy się odezwał.
-Nuda jak cholera, profesorku.
-Jak to, nuda!
-Goście coś tam sobie budują, chyba nawet tę piramidę nie wiem, ale nie zanosi
się żeby prędko ją postawili. Umrzemy z nudów nim ją skończą. O co, więc
dokładnie chodzi, profesorku z tą ich całą piramidą?
-Jak to, o co? Zagadka tysiąclecia, synu! Nikt przecież, aż do dzisiaj nie wie
tego jak naprawdę powstała Wielka Piramida.
-Nikt?
-Naprawdę?
Profesor skinął głową i zaraz dodał.
-Mogąc obejrzeć sobie jej powstawanie... to wprost niebywałe... po prostu zrób
zbliżenie i nie marudź. - machnął ręką podniecony.
-Jaka to zagadka? - zainteresował się Bobby. - Skoro nikt nic nie wie, być może
da się na tym coś zarobić?
-Zatrzymaj to. - rzucił profesor w stronę Theo.
Kiedy ten wykonał z obrazem coś w rodzaju stop klatki profesor zapytał ich z
powagą.
-A co wy w ogóle wiecie o Wielkiej Piramidzie, chłopcy?
-No cóż...
-Więc, tego...
-Zatem...
-Posłuchajcie przeto mnie uważnie.
Obydwaj wbili w niego spojrzenie.
-Wielka Piramida jest obecnie jedynym z siedmiu cudów świata starożytnego który
nadal istnieje. Jako jedyny, zatem nie wymaga żadnych dodatkowych spekulacji
dotyczących jego wyglądu, kształtu lub rozmiarów. Po prostu sobie stoi i jaka
jest każdy widzi. Ponadto jest też najstarszym istniejącym obiektem z wielkich
dzieł Starożytnych. Wbrew potocznemu mniemaniu tylko Wielka Piramida a nie
wszystkie trzy piramidy w Gizie znajduje się na liście cudów świata. Budowla ta
jak się powszechnie mylnie uważa wzniesiona została przez egipskiego faraona
Khufu z IV dynastii około 2560 roku przed naszą erą. Rzekomo miała być ona
grobowcem tegoż władcy, ale mniejsza z tym. Przez całą swą historię, piramidy w
Gizie pobudzały ludzką wyobraźnię. Nazywano je różnie, Górami Faraonów,
Spichlerzami Józefa...
-Jakiego Józefa?
-Czy to teraz istotne, Theo? - zapytał go pogodnie Bobby.
-Nie wiem. Chyba nie.
-Kiedy została zbudowana, - kontynuował profesor. - Wielka Piramida miała
wysokość 159,39 jardów. Przez lata utraciła około dziesięciu ze swojej
pierwotnej wysokości, lecz pomimo tego i tak była jeszcze do niedawna najwyższym
dziełem człowieka na Ziemi. Była najwyższa przez minione tysiąclecia. Zresztą
Wielka Piramida do dziś i tak pozostaje największą budowlą na naszej planecie.
Pierwotnie cała piramida pokryta była osłoną wykonaną z niesłychanie dokładnie
dopasowanych do siebie białych płyt wykonanych z wapienia. Osłona ta miała
wygładzać jej zewnętrzną powierzchnię. Pomimo, że została wybudowana w czasach
antycznych tym, co w sobie zawiera nieustannie zadziwia astronomów, matematyków,
historyków oraz różnej maści odkrywców i mistyków. Już chociażby zastosowane w
niej rozwiązania matematyczne, geometryczne i astronomiczne są tak dalece
wyrafinowane, że nie do pomyślenia jest to, by wybudowało ją prymitywne
społeczeństwo pochodzące z epoki obróbki miedzi. Ten zamierzchły okres jej
powstania osnuty jest dla nas szczelną mgiełką tajemnicy, ponieważ wszelkie
zapisy na temat dawnych cywilizacji spłonęły wraz z największą na świecie
Biblioteką Aleksandryjską w 51 roku naszej ery, która odbudowana i uzupełniona,
niestety spłonęła ponownie i już na dobre w roku 398.
Pierwszymi, współczesnymi badaczami Wielkiej Piramidy byli Francuzi, którzy po
podbiciu Egiptu zorganizowali w 1798 roku ogromną ekspedycję naukową z udziałem
ponad 150 uczonych. Inicjatorem tej wyprawy naukowej był sam Napoleon Bonaparte,
który również uległ urokowi tej największej na świecie budowli. Kiedy tłukąc
Anglików, Napoleon najechał przy okazji również Egipt i ją ujrzał na własne oczy
jego duma wyraziła się w następujących słowach: "Żołnierze! Z wysokości Piramid,
czterdzieści wieków historii spogląda dziś na nas".
Pierwszymi natomiast odkrywcami sekretów Wielkiej Piramidy byli Anglicy, John
Taylor oraz Piazzi Smyth. Oni jako pierwsi rozpoznali niezwykłą mądrość oraz
ogromny zasób wiedzy, jaki został zakodowany w jej kształcie, wszystkich
dotychczas odkrytych w niej komnatach oraz przejściach a także w kierunkach,
tych na pozór irracjonalnie wykonanych w jej wnętrzu korytarzy. Wielka Piramida
w Gizie, bowiem tak naprawdę nie jest wcale grobowcem, co tak często się jej
przypisuje, ponieważ nie posiada wewnątrz żadnych napisów, czyli tak zwanych
Tekstów Piramid. Posiada natomiast niezwykle solidną konstrukcję co sprawia, że
pomimo zaliczania jej do najstarszych to ona właśnie znajduje się w najlepszym
stanie. Obliczono, że piramida Cheopsa waży ponad 6 miliardów ton, co można by
porównać do 30 budynków Empire State Building. Pomimo wielu tysięcy lat, które
upłynęły od jej budowy Wielka Piramida jest jak na swój wiek nadal w doskonałym
stanie chociaż została już dawno ograbiona z zewnętrznego, wapiennego poszycia,
które jak już wspomniałem było niegdyś jej ozdobą.
Teraz nieco faktów, chłopcy. Interesujących faktów. Kąt nachylenia ścian
piramidy wynosi o ile pamiętam 54 stopnie i 54 minuty. Każda z bocznych ścian
ustawiona jest dokładnie na jedną ze stron świata. Wschód, zachód, północ lub
południe. Największy błąd pomiędzy długościami boków nie przekracza jednej
dziesiątej procenta. Na północnej ścianie znajduje się obecne wejście do
piramidy. Liczne korytarze, galerie i zapadnie wypełniają jej wnętrze, lecz
tylko kilka z nich prowadzi do komnaty, gdzie podobno leżały zwłoki faraona. Ten
właśnie pokój zwany Komnatą Królewską leży w samym sercu piramidy. Wypełnia go
sarkofag wykonany z czerwonego grafitu. Sarkofag ten również jest zorientowany
zgodnie z kierunkami świata i jest tylko o pół cala mniejszy niż wiodące do
komnaty wejście. Przez tysiące lat o piramidach napisano już tysiące mniej lub
bardziej wartościowych książek. Jednak w żadnej z nich nie znajdziecie opisu,
który by wyjaśniał w jaki sposób piramidy zostały zbudowane. To znaczy opisu
rozwiewającego wszelkie na ten temat wątpliwości.
-Jak to? - zapytał Theo.
-Cicho bądź. - uspokoił go Bobby.
-Już starożytny historyk Herodot napisał, że Wielką Piramidę budowało ponad sto
tysięcy ludzi a wznoszono ją przez lat dwadzieścia...
-Kurwa, dwadzieścia lat! Czy ich do reszty popieprzyło?
-Nie przerywaj, synu. Było to kilka tysięcy lat temu. Kiedy dokładnie? Nie
wiadomo. Od tamtej też pory wśród naukowców i nie tylko nieustannie trwa
zaciekły spór o to, w jaki sposób oraz kiedy dokładnie ją wybudowano.
Nieprzeliczone rzesze profesjonalnych badaczy, budowniczych, inżynierów,
projektantów oraz amatorów kolejno przedstawiały już swoje na ten temat teorie.
-No i...?
-Precyzyjne obliczenia jednych obalali drudzy. Rzekomo nieomylne wyniki tych
drugich wyśmiewali trzeci eksperci. Tych trzecich, następni i tak można by
wymieniać bez końca. Do dzisiaj trwa to wyliczanie i rzec można jedynie, iż
obecnie jest na ten temat tyle przeróżnych teorii ilu zajmujących się tą sprawą
piramidologów. A teorie te są naprawdę rozmaite. Poczynając od tych mówiących,
że piramidę budowano wciągając skalne bloki na coraz to wyższe poziomy za pomocą
lin i wielokrążków i tych, które przypuszczają, że bloki te wciągano po
specjalnie usypanej do tego celu rampie z piasku, a także teorii mówiących, że
Egipcjanie używali do tego celu drewnianych kołków, po których ciągnięto bloki
na czymś w rodzaju sań, aż w końcu docieramy do teorii twierdzących, że przy
budowie piramidy budowano jednocześnie coś w rodzaju rusztowania wykonanego z
suszonych cegieł, które to wznosząc się w górę wraz z nią wiło się spiralnie
wokół rosnącej piramidy i umożliwiało na bieżąco dostarczanie kamiennych bloków
na jej szczyt. Uff. A są to tylko główne z teorii. Są też inne, lecz albo są
jedynie odmianą tych powyższych, albo też są aż nazbyt głupie by je tu w ogóle
wam przytaczać jako przykład. Nie chcę wam przynudzać a jedynie uświadomić, że
teorii mimo iż jest całe mnóstwo to niezbitym faktem jest również to, że żadna z
nich nie wytrzymuje zwykłych i bardzo prostych obliczeń. Prócz tego dodać muszę,
że nawet dziś mając do dyspozycji całą współczesną technikę budowlaną,
nowoczesne dźwigi, maszyny i kosmiczną technologię nie udałoby się nam powtórzyć
tego przedsięwzięcia.
-Dlaczego, nie? - zapytał Theo.
-Ponieważ okazuje się to po prostu technicznie niemożliwe. Pewnym
usprawiedliwieniem braku wiarygodnych informacji o samym sposobie wykonania
piramidy może być fakt, że w okresie, kiedy historycy Maneton i Herodot
opisywali kto, kiedy i jak wybudował Wielką Piramidę ona już sobie stała w
najlepsze i to od co najmniej dwóch i pół tysiąca lat! I było to w czasach,
kiedy wiedza o przeszłości opierała się głównie na przekazach ustnych a mity i
legendy miały siłę wiarygodnej prawdy. Powyższe poddaje w wątpliwość datę
zbudowania piramidy, która zdaniem współczesnych historyków przypada na epokę
kamienną a co najwyżej na okres początków znajomości obróbki miedzi to jest na
okres około 3000 lat przed Chrystusem.
-No dobra, ale dlaczego miałoby to być technicznie niemożliwe? - rzucił Bobby.
-Piramida Cheopsa, bowiem składa się z około dwóch i pół miliona kamiennych
bloków. Bloków tych wystarczyłoby na zbudowanie ośmiostopowego muru wokół całej
Kalifornii. Same bloki również są przeróżne. Są to od ważących zaledwie tonę
maluchów do czterdziestotonowych kolosów. Średnio jednak można przyjąć, że bloki
ważą około trzech i pół tony każdy. To są całkiem spore bryłki, synu.
-I co z tego, profesorku? Czy to naprawdę takie ważne jak też oni sobie targali
te skały? Według mnie znoszenie gruzu na tak wielką kupę świadczy tylko o tym,
że ci goście musieli mieć całkiem poważne odchyły. To frajerzy i tyle. -
lekceważąco wtrącił Theo.
-Tak sądzisz, chłopcze?
-Jasne. Trzeba być porąbanym, żeby się zabierać za taką robotę bez sensu.
W odpowiedzi na ignoranctwo Theo profesor jedynie wzruszył ramionami.
-Mówił pan wcześniej, że nawet eksperci mieli problemy z obliczeniami. Że
współczesna technika też wysiada i tak dalej. - przypomniał mu Bobby.
-To prawda.
-Na ich miejscu zamiast liczyć skały wpierw obliczyłbym poziom własnej głupoty.
- wtrącił rozbawiony Theo wskazując zamarłe w bezruchu postacie w dole obrazu. -
Słyszałem, że wierzyli w boskie pochodzenie kotów, byków, chrząszczy, krokodyli
czy innego gówna...
-O jakie, więc obliczenia tutaj chodzi? - Bobby kontynuował rozmowę.
-Chodziło mi o to, że jeśli przyjąć, iż Herodot nie kłamał a tak nawiasem
mówiąc nie ma żadnego powodu by mu nie wierzyć, ponieważ wcześniej zawsze pisał
prawdę, więc co za tym idzie można przyjąć za prawdziwe także to, że piramidę
budowano przez dwadzieścia lat, to musiano by układać na swoim miejscu jakieś
sto dwadzieścia pięć tysięcy bloków rocznie. Rozumiesz?
-Nie.
-Czyli ponad czterysta dziennie. Rozumiesz?
-Tak.
-Co rozumiesz? - rzucił Theo.
-Profesorowi chodzi chyba o to, że nawet, jeżeli zapierdalali na okrągło przez
dwadzieścia cztery godziny na dobę to wychodzi na to, że musieli ustawiać
prawie... to będzie... jakieś dwadzieścia głazów na godzinę. Czyli, co trzy
minuty... bęc... i jeszcze jeden.
-Brawo! - ucieszył się profesor. - Właśnie o to chodzi.
-Więc to dlatego nie dałoby się tego wykonać nawet dzisiaj? Za szybkie tempo?
-Otóż to.
-Więc to chyba jednak Theo ma rację mówiąc, że to frajerzy. Zapieprzali na
akord, czy jak?
-To jest właśnie powód, chłopcy dla którego te wszystkie teorie jakoby oni
ciągali te swoje kamienie po płozach czy też linami i wielokrążkami albo przy
pomocy pomysłowych ale prymitywnych dźwigni w obliczu tych prostych obliczeń
śmiało można spuścić do klozetu. Przecież zawsze, powtarzam zawsze twierdziłem,
że takiego ekspresowego tempa nie dałoby się wytrzymać nawet przez jeden tylko
dzień. A cóż tu mówić o dwudziestu latach.
-No tak.
-Podobnie absurdalnie przedstawia się sprawa tych rzekomo usypanych wokół
piramidy ramp, po których Egipcjanie wlekli linami te cholerne głazy na coraz to
wyższy i wyższy poziom.
-Dlaczego? Taka rampa, gdyby tylko była odpowiednio szeroka miałaby chyba sens.
- zauważył Bobby.
- Niestety nie, ponieważ rampa taka musiałaby mieć objętość kilkakrotnie
większą od samej piramidy.
-Cóż z tego? Niech by sobie miała. - Bobby obojętnie wzruszył ramionami.
-Poza swoją objętością rampa ta wymagałaby także nieustannych poprawek przy
niej samej a to dlatego, ponieważ piramida na przestrzeni lat nieustannie
przecież wznosiła się coraz wyżej i wyżej. Zgoda?
-Zgoda.
-Należałoby, więc robić co jakiś czas przerwy w transporcie i podsypywać
również rampie nieco ziemi, aby ona również wzniosła się na odpowiednią
wysokość. Czy mam rację?
-No tak.
-Ten stracony na poprawki rampy czas należałoby później nadrobić, nieprawdaż?
-Prawdaż. - potwierdził Bobby.
-Więc chyba nie warto już wspominać o tym, jaki musiałby na takiej rampie
panować ruch wtedy, kiedy po dokonaniu poprawek wznawiano by w końcu tę właściwą
pracę, czyli budowanie piramidy. Jeżeli chcesz to oblicz sobie Bobby ile głazów
musiano by wówczas ustawiać w ciągu minuty.
-Poddaję się. Chyba mnie pan już przekonał.
-Chłopcze, gdybym nawet wielkodusznie pozwolił ci odpuścić sobie problem z
poprawkami rampy to i tak nie sposób wyobrazić sobie tego, jaki ruch musiałby
panować na niej, gdyby tylko Egipcjanie chcieli wyrobić swoją zwykłą normę
jednego głazu, co trzy minuty. Naprawdę nietrudno sobie wyobrazić, że ganialiby
wówczas po rampie tam i z powrotem jak na karuzeli. W porównaniu z taką rampą
autostrada wokół LA to byłaby pustynia.
-To naprawdę zaczyna robić się ciekawe, nie powiem. Jednak czas ucieka,
profesorze. - Bobby wymownie spojrzał na zegarek.
-Zatem, dobrze. Zobaczmy więc jak naprawdę ją zbudowano i która z teorii jest
słuszna. Ja sam już nie mogę tego się doczekać.
Z napięciem pochylili się ponad nieruchomym obrazem. Theo, którego również w
końcu zaciekawiła ta cała heca z piramidą nie odrywając wzroku od
trójwymiarowego widoku zaczął manipulować przyciskami. Jak tylko obraz ruszył z
wolna zaczął się wyostrzać i obniżać. Wpatrywali się w niego w milczeniu.
Rozmach całego przedsięwzięcia był naprawdę imponujący. Ludzkie sylwetki robiły
się z każdą chwilą coraz bardziej widoczne i wyraźne. Wpatrując się z uwagą
zauważyli, że budowę dopiero co rozpoczęto. Ukończone, bowiem były zaledwie trzy
dolne poziomy piramidy. Z jeszcze mniejszej wysokości przedsięwzięcie wydawało
się o wiele bardziej gigantyczne.
Theo jako pierwszy wypatrzył sposób w jaki wznoszono piramidę.
-Skurczysyny! - zawołał zdumiony. - Odlewają ją z betonu!
Kiedy po chwili widok jeszcze bardziej się obniżył Bobby z profesorem, również
mogli stwierdzić, że tak jest w istocie. Kilkuset robotników pracowało przy
wlewaniu zaprawy do całego szeregu stojących, kamiennych szalunków. Nowe z kolei
na bieżąco były przygotowywane przez całą armię kamieniarzy i stolarzy. Jeszcze
inne grupy ludzi z zapałem rozbijały te wyschnięte i gotowe a następnie
obrabiały surowe skalne bloki już na odpowiedni wymiar. Po tej kosmetycznej
obróbce gotowe do transportu bloki przejmowali ludzie wyposażeni w bardzo
długie, drewniane drągi. Manipulując nimi z niezwykłą wprawą i łatwością,
wydawałoby się, że zupełnie bez wysiłku ustawiali je dokładnie na swoich
miejscach nieznacznie tylko je przesuwając. Robili to z taką zręcznością, że
profesor aż jęknął.
-To niebywałe!
Theo przesunął obraz nieco w bok jeszcze bardziej go zniżając. Wkrótce dotarł
chyba już do końca skali, ponieważ mimo próśb profesora niżej już się nie udało.
Lecz to, co widzieli wystarczało im aż nadto. Teraz dało się wyraźnie zauważyć
dziesiątki tysięcy ludzi zajętych wciąganiem przy pomocy lin wielkich worków na
górny poziom piramidy. Worki zawierały wszystkie składniki zaprawy wysypywane
potem gorliwie przez robotników na olbrzymie sterty. Wodę z drugiej strony
piramidy, tej bliższej rzeki, gromadzono wylewając ją z worków do olbrzymich
kadzi. Ich uwagi nie uszedł również nieprzeliczony ludzki sznur nieustannie
noszący nowe worki znad rzeki, gdzie z kolei były one nieustannie wyładowywane
wprost ze statków stojących niekończącym się szeregiem przy nabrzeżu.
W chwilę po tym jak Theo dał zbliżenie do samego końca dał się nawet słyszeć
świst batów zachęcających robotników do większej wydajności i pośpiechu.
-Stare, dobre czasy bez związków zawodowych. - westchnął profesor i zaraz
dodał. - To takie proste, że wręcz genialne. Odlewali kamienne bloki już na
miejscu!
-Więc czym jeszcze pan się martwi, profesorze? - zapytał go Bobby widząc
strapione oblicze starca. - Zagadka przecież rozwiązana, czyż nie?
-To prawda. Tylko jak to udowodnić dzisiaj?
-Chyba nie bardzo rozumiem?
-W jaki sposób można tego dowieść w czasach obecnych, kiedy piramida już sobie
stoi od tysięcy lat, zrobiona i gotowa?
-Hm. Cholera wie.
-To przecież proste. - ożywił się Theo. - Wiem jak.
Spojrzeli na niego z troską spodziewając się, że znów usłyszą teorię równie
prawdopodobną jak tamta o orłach i kondorach umierających na nieoczekiwany atak
serca.
-Pracowałem kiedyś na budowie no i... - Theo nagle urwał widząc ich ciężkie
spojrzenia.
-Tak?
-Byłem wtedy jeszcze głupi i młody. - wyjaśnił prędko widząc ich podejrzliwy
wzrok. 
-Rozumiem. - Bobby wyrozumiale pokiwał głową.
Spoglądali w milczącym wyczekiwaniu na jego zmarszczone intensywnym wysiłkiem
czoło. Theo ciągnął zatem dalej.
-Lejąc fundamenty, nie raz czy dwa robiliśmy sobie z kumplami głupie kawały.
-Naprawdę?
-Wrzucaliśmy do płynnego jeszcze betonu czyjeś buty, kaski lub ubrania.
-I co z tego? - profesor w końcu stracił już cierpliwość.
-Chodzi o to, że biorąc z piramidy taki głaz dzisiaj można go przecież jakoś
wydłubać i zabrać w cholerę do jakiegoś pieprzonego warsztatu czy laboratorium?
-Niby można. No i co?
-Jeszcze nie rozumiecie? Wówczas można go wziąć i pokroić w diabły na
plasterki. Wtedy na pewno coś by się w środku znalazło. Coś, czego w prawdziwym
kamieniu być nie powinno. Nie wiem co? Może jakieś źdźbło trawy, ogryzek lub
kawałek brygadzisty. To chyba byłby dowód, nie?
Na chwilę zapadło milczenie.
-Jesteś genialny, Theo. - profesor z niekłamanym uznaniem poklepał go po
plecach. - Naprawdę, chłopcze. - dodał zachwycony.
-Przecież wiem o tym.
-Jeszcze będą z ciebie ludzie, drogi Watsonie. - dodał również Bobby z
podziwem.
Theo promieniał dumny jak paw.
-Ciekaw jestem od jak dawna obserwują nas jak małpy w zoo. - po chwili
milczenia profesor odezwał się zamyślony i zaraz dodał posępnie. - Zgromadzili
tutaj chyba wszystkie istotne wydarzenia z historii ludzkości. Być może nawet
nie tylko ludzkości. Wiele bym dał, naprawdę wiele, aby sobie wszystkie te
kryształy na spokojnie poprzeglądać. - westchnął.
-Może popaprańcy pójdą na wymianę handlową i przyjmą w zamian za kryształy te
pańskie trzy kobiety, profesorze? Wówczas chętnie im dołożę nawet swój zegarek i
pomogę dźwigać tę konsolę. - rzucił wesoło Bobby.
-Ach, prawda. Całkiem o nich zapomniałem. Po powrocie trzeba będzie naprawdę
coś z nimi począć. Muszę przecież odzyskać swój zegarek. - odparł poważnie
starzec.
-To może teraz sprawdźmy czy nie mają czegoś o Trójkącie Bermudzkim. Czytałem
kiedyś, że... - Theo urwał w pół słowa, bowiem znienacka coś jęknęło głucho z
głośnym, metalicznym zgrzytem.
Odwrócili głowy w jednej chwili. Olbrzymia ściana odgradzająca garaż od
pozostałej części hali z wolna zaczęła zapadać się na powrót w podłoże. Theo w
jednej chwili zgasił konsolę. Rozejrzał się wokół przerażony po czym wraz z
pozostałymi biegiem pobiegł w stronę wyjścia. W kilka sekund dopadli kryjówki
znajdującej się w skalnej wnęce. Chwilę po tym ściana już całkowicie schowała
się w podłodze a pojazd, który właśnie przybył zmaterializował się tuż przed
samym lądowaniem. Natychmiast po tym otworzył się znajomy właz, z którego
niezwłocznie wysiadł chudy a zaraz po nim obydwaj krępi.
Z najwyższym niepokojem obserwowali chudego, który po wyjęciu z pojazdu
kryształów udał się wraz z nimi w stronę konsoli. Ten jednak, pośpiesznie je
umieścił wewnątrz niej i wraz z krępymi udał do budynku w którym spali
pozostali.
Panowała nerwowa cisza. Kilka minut później z budynku zaczęli wychodzić Obcy.
Wychodzący kierowali się następnie w różne części hali.
-To miejsce budzi się do życia. - zauważył z niepokojem Bobby.
-Chyba więc najwyższy czas wynosić się stąd, chłopcy.
-A nasze łupy?
-Innym razem, Theo. - odparł Bobby. - Tutaj się naprawdę robi rojno.
-Możemy zaczekać, aż znów pójdą spać.
-O kurwa, dobrze ci tak mówić. Ty przynajmniej się odlałeś. 
-Wy też mogliście. Był na to czas.
-Wiem, że kurwa był. A nie czujesz czasem głodu? Jak będziemy czekać do jutra
to mnie chyba całkiem skręci.
-Mnie też. - poparł go profesor.
-Chyba masz rację, człowieku. Trzeba coś w końcu zjeść.
-No widzisz. Lepiej więc wynośmy się natychmiast zanim popaprańcy na dobre
porozłażą się po całej hali.
-Racja. Zjemy coś, odpoczniemy i wtedy wrócimy obrabować drani.
-Właśnie.
Skradając się z najwyższą ostrożnością wkrótce udało im się dotrzeć do znajomej
półki, którą wcześniej zeszli na dół hali. Tam, schyleni za barierką wytrwale
zaczęli pełznąć w górę do chwili, aż znaleźli się na samym szczycie, gdzie
nareszcie mogli się swobodnie wyprostować. Stamtąd obrzucili jeszcze całą halę
pożegnalnym spojrzeniem. Ponieważ nic nie wskazywało na to, by ktokolwiek
zauważył ich wizytę zadowoleni skręcili prosto w tunel wiodący do jeziora. Tuż
za zakrętem zatrzymali się jak wryci.
W ich stronę niosąc jakieś podłużne pudełko maszerował krępy. W ostatniej chwili
ich zauważył i nieomal już na nich wpadając sam również zatrzymał się nieruchomo
w miejscu. Przez kilkanaście sekund wszyscy stali bez słowa patrząc na siebie
nawzajem. Gdyby nie okoliczności sytuacja byłaby wręcz komiczna.
Krępy poruszył się jako pierwszy. Nigdy już nie dowiedzieli się co zamierzał.
Theo zareagował bowiem instynktownie. Z całej siły kopnął go w brzuch a kiedy
ten zgiął się wpół Bobby poprawił uderzając go pięścią w głowę. To z powrotem go
wyprostowało. Po drugim, lepszym uderzeniu głowa krępego odchyliła się do tyłu a
wkrótce po tym cała reszta jego ciała w ślad za nią podążyła w głąb tunelu.
Sytuacja chwilowo wyglądała na opanowaną. Theo podskakiwał na jednej nodze
klnąc, że chyba złamał sobie duży palec. Krępy natomiast nadal leżał kilkanaście
stóp dalej coś tam sobie jęcząc i bełkocząc. Oszołomiony uderzeniem macał się z
troską po swej wielkiej, gruszkowatej głowie. Jego tajemnicze pudełko upadając
roztrzaskało się na drobne kawałeczki.
-Trzeba wiać. - posępnym tonem stwierdził Bobby rozcierając dłoń. - Kurwa. Skąd
ja wiedziałem, że tak właśnie będzie?
-A co z nim? - profesor głową wskazał na krępego.
-Diabli go nadali. Bierzemy popaprańca ze sobą.
-Jak to, człowieku? Jesteśmy w samych gaciach, trzeba stąd spierdalać a ty
chcesz go wlec ze sobą?
-Jak go zostawimy, da pozostałym cynk i nas dopadną jeszcze prędzej.
-A co, jeśli go weźmiemy? Czy wtedy nas nie będą ścigać?
-Na Boga, Theo. Skąd mam takie rzeczy wiedzieć? Może pomyślą sobie, że
zdezerterował. Tego nie wiem. Ale na pewno zyskamy co nieco na czasie.
-Dobra. Jak chcesz.
Pomimo słabych oporów Obcego wzięli go pod drobne ręce i zawlekli bez większego
wysiłku w pobliże bariery. Tam chyba domyślił się co go czeka zaczął, bowiem
znacznie bardziej się opierać. Rozpaczliwie wyrywał się i zaczął głośno coś
bełkotać. W pustym tunelu zapanował całkiem spory gwar i zamieszanie. W końcu,
kiedy ponownie go schwytali i obezwładnili zespołowym kopniakiem brutalnie
wypchnęli go na zewnątrz. Harmiderek jaki wszczynał wreszcie ucichł i w tunelu
zrobiło się ponownie cicho. Odetchnęli z ulgą po czym w ślad za nim sami również
wyskoczyli na zewnątrz. W wodzie Theo z Bobbim ponownie go złapali i już razem z
nim wypłynęli prosto na powierzchnię. Pośpiesznie dopłynęli do brzegu i w
naprędce odszukali swoje rzeczy.
Świtało. Poprzez wznoszące się nad lasem wilgotne opary przebijały się już
pierwsze promienie wschodzącego słońca. Będąc w ubraniach i ze swoją bronią w
ręku wszyscy poczuli się znacznie pewniej. Po całonocnych emocjach z ulgą
załatwili wszystkie poranne potrzeby. Następnie popychając przed sobą Obcego
oddalili się na pewną odległość od jeziora. Dopiero będąc tuż pod lasem poczuli
się bezpieczniej. Ukryci za drzewami nerwowo zapalili skręty.
-Co my teraz z nim zrobimy?
-Theo, ty znowu swoje. - prychnął Bobby. - Najpierw trzeba coś zaszamać. Z
pustym żołądkiem niełatwo mi się myśli.
-Więc, co proponujesz?
-Złapiemy coś konkretnego do żarcia, mam na myśli jakieś mięso a jego na czas
polowania dobrze byłoby... gdzieś dobrze ukryć.
-Pytanie tylko, gdzie? - zapytał go profesor.
-Nie wiem, cholera. - Bobby zamyślił się. - Przydałby się jakiś loszek czy
piwniczka.
-W mojej chacie była jakaś dziura w ziemi przykryta taką kratą z bambusa. -
przypomniał sobie Theo.
-Głęboka?
-Jakieś cztery stopy.
-Trochę mało, ale gdyby go tak dobrze związać...
-Lub ogłuszyć. - dokończył Theo podrywając się na nogi.
-Mieszkańcy wpadną w popłoch, jeśli go zobaczą we wsi. - zauważył chłodnym
tonem profesor.
-Trochę optymizmu, ludzie. - rzucił Bobby. - Być może jeszcze śpią i niczego
nie zauważą.
-Miejmy nadzieję. Na dwoje babka wróżyła.
-Więc ruszajmy jak najprędzej zamiast tyle gadać.
Zakneblowali Obcego, ponieważ ponownie zaczął coś bełkotać po czym wyruszyli w
drogę. Tuż przed samą wioską zatrzymali się w zaroślach. Theo wybiegł zrobić
rozpoznanie. Wrócił już po krótkiej chwili.
-Chyba w końcu zaczęło nam sprzyjać szczęście, panowie. Chata stoi pusta a
tubylcy jeszcze śpią.
Ucieszyli się słysząc to. Starając się nie narobić hałasu sprawnie wzięli go pod
ręce i przetransportowali do środka. W chacie najpierw starannie zasłonili za
sobą wejście. Następnie Theo schylił się i odgarniając na bok stertę skór
odsłonił dziurę widniejącą w ziemi. Po krótkich oględzinach stwierdzili, iż
nadaje się na areszt doskonale, ponieważ jest możliwość zablokowania
przykrywającej ją drewnianej kraty.
-Zanim go zwiążemy trzeba sprawdzić czy nie ma przypadkiem przy sobie jakiś
ostrych przedmiotów. - Theo przypomniał sobie kilka dawnych aresztowań których
był ofiarą.
-Racja.
Pomimo rozpaczliwych oporów Obcego siłą zdarli z niego skafander. Widok jego
nagiego, gąbczastego ciała sprawił, że z wrażenia usiedli na ziemi. Przez dobrą
minutę obserwowali go w skupieniu.
-Gdyby nie ten jego baloniasty łeb i szara skóra wyglądałby zupełnie jak mały
chłopczyk. - odezwał się Bobby.
-Mały, gruby chłopczyk. - sprostował zaraz Theo.
W pewnej chwili profesor dostrzegł coś dziwnego w sylwetce Obcego. Nachylił się
i szepnął coś do ucha Theo.
-Rzeczywiście! - ten stwierdził na głos nie kryjąc zdumienia. - Bobby spójrz.
On w ogóle nie ma kutasa!
Tak było w istocie. Obcy w miejscu narządów płciowych posiadał jedynie jakiś
bliżej nieokreślony fałd szarej, pomarszczonej skóry.
Przerywając pełną konsternacji ciszę związali go po czym skrępowanego jak
prosiaka ostrożnie opuścili na dno dziury. Starali się przy tym nie wyrządzić mu
żadnej niepotrzebnej krzywdy. Przy pomocy solidnych, drewnianych kołków
zablokowali pewnie kratę i upewniwszy się, że o własnych siłach nie będzie w
stanie się wydostać na powrót zasłonili dziurę zwierzęcymi skórami.
Jak dotąd wszystko poszło gładko i bez komplikacji. Zadowoleni z dobrze
wykonanej pracy zapalili skręty i udali się na polowanie. Dopiero, kiedy odeszli
już przynajmniej ze dwie mile od wioski profesor uznał, że miejsce jest do tego
odpowiednie. Rozstawili się więc w tyralierę i bez dalszej zwłoki przystąpili do
nagonki. Przedzierając się poprzez gęste w tym miejscu poszycie lasu hałasowali
na całego mając zamiar wypłoszyć zwierzynę nad rzekę aby tam odciąć jej dalszą
drogę. Kiedy po dwóch kwadransach dotarli na miejsce idący przodem Theo podniósł
swój karabin w górę. Wśród całego mrowia biegających przy brzegu w panice
zwierząt dostrzegł tylko jednego pekari. Był to budzący swą wielkością respekt
dorosły osobnik.
Wymierzył dokładnie i wystrzelił. Zwierzak przeraźliwie kwicząc rzucił się
natychmiast do ucieczki. Roztrząsając i tratując zarośla błyskawicznie zniknął w
dole rzeki.
-Spudłowałeś. - z rozpaczą westchnął Bobby. - Znowu!
-Trafiłem go.
Pozostałe zwierzęta spłoszone hukiem strzału, również lotem błyskawicy
rozpierzchły się na wszystkie strony. W mgnieniu oka ponownie byli nad rzeką
zupełnie sami. Nie mając ochoty na rozpoczynanie nagonki od początku postanowili
tropić rannego pekari. Podbiegli do zarośli, w których zniknął. Okrwawione
liście świadczyły, że Theo mówił prawdę. Lecz niewielka była to pociecha,
ponieważ po samym zwierzaku i tak nie było żadnych innych śladów. Profesor
odnalazł jednak po chwili jego trop więc z nową nadzieją wyruszyli za nim. Ślad
wiódł przez cały czas w dół rzeki. Idąc szeregiem uparcie podążali za nim.
Sam teren natomiast nawet dla profesora był zupełnie obcy i nieznany. W
odróżnieniu od okolic znajdujących się wokół jego szałasu, po tej stronie rzeki
panowała znacznie większa wilgoć. Mokradeł i rozlewisk też nie brakowało. Po
drugiej stronie, co sam przyznał było przez prawie cały czas sucho i niemal bez
owadów. Theo z tym ostatnim stwierdzeniem nieco polemizował, lecz prędko
przestał gdyż zmęczenie nie sprzyjało pogawędkom. Przeciągającym się pościgiem
wkrótce wszyscy byli już kompletnie wyczerpani. Wyszukując następne krwawe plamy
zdążyli już przebyć kolejne trzy mile zanim go w końcu ponownie wypatrzyli. Tym
razem to profesor pierwszy go zauważył. Zwierzę stało ciężko dysząc nad rzeką,
gdzie zmęczone łapczywie piło wodę. Kiedy tylko ich dostrzegło ponownie rzuciło
się do ucieczki zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Klnąc zdjęli swoje karabiny
z ramion i z odbezpieczonymi ponownie pobiegli za nim.
Teren tymczasem zrobił się już wręcz bagnisty. Jakby tego było mało owady
krążyły nad nimi całymi chmurami a ślady krwi pekari robiły się coraz mniejsze
oraz rzadsze. Zwierzak przestawał krwawić i to było coraz bardziej niepokojące.
Jego trop ostatecznie utracili będąc nad rozległym, parującym trzęsawiskiem.
Zatrzymali się. Zupełnie nie wiedząc, w którą stronę zwierzę mogło uciec
rozglądali się bezradnie na wszystkie możliwe strony. Przypalili sobie
papierosy.
W pewnej chwili ich uwagę przykuła gwałtowna szamotanina, jaka nagle wybuchła w
zaroślach znajdujących się po drugiej stronie sporego, nieprzyjemnie cuchnącego
bajora. Z bronią gotową do natychmiastowego strzału ostrożnie udali się w tamtą
stronę. Uważając, by nie wpaść do bagnistej, mętnej wody szli gęsiego stąpając
ostrożnie po śliskich pniach zwalonych drzew. Kiedy wreszcie przedostali się na
drugą stronę gnijącego rozlewiska, Theo idący przodem ostrożnie rozgarnął lufą
zarośla. Zatrzymał się i zaklął.
-Kurwa, nie wierzę własnym oczom!
-Co tam jest, wspólniku?
-Sami spójrzcie. - ten robiąc im przejście odparł ustępując na bok.
Ciekawie podeszli bliżej i z wrażenia zamarli na dobrą chwilę. Ich pekari
spoczywało w brzuchu olbrzymiej anakondy. Wąż leżał leniwie nad brzegiem bajora
i beznamiętnie patrzał zimnym wzrokiem na intruzów. Bobby ocenił, że na oko gad
musiał mieć dobrze ponad dwadzieścia stóp długości. Jego i tak grube jak bańka
na mleko zielone ciało w nieprzyjemny i przerażający dla oka sposób dodatkowo
jeszcze wybrzuszało się na środku uwidaczniając tuż pod skórą gada wyraźną
sylwetkę ich pekari.
Patrząc na to wszystko jak urzeczeni stali w bezpiecznej odległości od węża.
-To nie do wiary! - jęknął Theo. - On tak po prostu wpieprzył w całości naszego
świniaka.
-Kurwa, znowu tyle wysiłku na nic. - Bobby również był tym faktem zdruzgotany.
-Czy jest groźny? - Theo zwrócił się do profesora pokazując węża głową.
-Jak cholera, lecz nie teraz.
-Dlaczego?
-Po takim jak ten posiłku będzie tu sobie leżał kilka dobrych dni.
-Dni?
-Może nawet tydzień. Aż go całkiem strawi.
-Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział, że tutaj są TAKIE węże. - zapytał
nerwowym szeptem Theo.
-Ten jest jeszcze młody.
-Młody, hę? W takim razie... - Theo podszedł i z bliska wystrzelił w łeb
anakondy.
Gad po kilku konwulsyjnych ruchach ponownie znieruchomiał.
-Dlaczego to zrobiłeś? - rzucił profesor z wyrzutem. - Był bezbronny.
-Jak to, dlaczego? Przecież zeżarł nam świniaka a poza tym świat powinien być
lepszy bez takich potworów.
-Dobra. - wtrącił pojednawczo Bobby. - Skoro więc i tak jest już po obiedzie
lepiej wynośmy się stąd zanim tu przypełzną jego rodzice. Nie chcę znów oglądać
zrozpaczonych protoplastów.
-Ja też tego nie chcę. - poparł go Murzyn z nagłą troską w głosie.
-Gady nie są otoczone rodzicielską troską. - uspokoił ich profesor i zaraz
dodał. - Jeśli tylko chcecie mogę zaraz wydobyć naszego pekari z węża. -
zaproponował wyciągając spoza paska nóż.
Ich pełne obrzydzenia spojrzenia jasno wyraziły, że obydwaj uważają to za
niesmaczny pomysł. Bardzo niesmaczny. Profesor w odpowiedzi jedynie wzruszył
ramionami po czym schował nóż z powrotem.
Źli jak diabli wyruszyli w drogę powrotną. Po tak wyczerpującym poranku nikt już
nie miał ochoty na rozpoczynanie całego polowania od nowa. Postanowili dotrzeć
do rzeki, gdzieś w jakimś bardziej suchym miejscu i tam schwytać kilka ryb na
śniadanie oraz zebrać trochę owoców na deser. Po trwającym blisko godzinę
intensywnym marszu ponownie znaleźli się w znajomej, suchej okolicy. Nad rzeką
szybko rozpalili ogień i pełni nowych nadziei na ciepły posiłek raźno udali się
na połów.
Na miejscu okazało się, że ryby nie są wcale aż tak głupie jak to jeszcze do
niedawna im się wydawało i nie za bardzo dają się chwytać gołymi rękoma. Po
półgodzinnej, nierównej walce byli już całkowicie przemoczeni. Ryb natomiast nie
złapali żadnych. Profesor rozbawiony do łez siedział na brzegu pochłonięty
obserwacją ich daremnych wysiłków. Trzymając się za brzuch ze śmiechu patrzał na
ich bezowocną, chaotyczną walkę z rybami. Potem udzielając fachowych porad
gorąco dopingował ich inspirując do znacznie większych starań. Wkrótce obydwaj
doszli do wniosku, że prędzej padną z głodu niż nabiorą jakiejkolwiek wprawy w
chwytaniu ryb rękami. Mieli jednak, również swój honor i za nic w świecie nie
chcieli prosić starca o pomoc. Wyciągnęli, więc swoje kałasznikowy a następnie
opróżniając w słodkiej zemście po całym magazynku urządzili rybom pogrom.
Kiedy opadł dym a zmącona woda odpłynęła z nurtem z minami zwycięzców wybrali z
rzeki tuzin najmniej uszkodzonych egzemplarzy. Połów z dumą powierzyli
profesorowi. Ten ze swoimi przyprawami już czekał niecierpliwie na nich przy
ognisku.
Po kwadransie mogli się już rozkoszować przyrządzonym przez niego daniem. Kiedy
dokuczliwy głód ustąpił, humory znacznie im się poprawiły.
-Co zrobimy z Obcym? - niecierpliwie odezwał się Theo wypluwając ości.
-Możemy spróbować najpierw z nim pogadać, ale jeśli mam być szczery wątpię czy
to nam coś da. Z tego jego bełkotu niczego nie rozumiałem. - odparł obojętnie
Bobby.
Przypalił sobie papierosa i dodał.
-Chyba trzeba będzie... wypuścić go w cholerę.
-Wypuścić?
-Zgadza się.
-Jak to?
-Niech sobie nasz dziwny popapraniec wraca do swoich.
-Wypuścić? Czy ty naprawdę pragniesz go wypuścić, Bobby?
-Nie chcę wywołać jakiejś pieprzonej wojny galaktycznej. - ten odparł żartem i
zapytał poważnie. - A niby, co mamy z nim zrobić?
-Właśnie myślę nad tym.
-No, no, panowie. Więc jednak mamy jakieś ludzkie odruchy. - nakpiwał się z
nich profesor. - Jeszcze wczoraj chcieliście ich ogłuszać, preparować i
wypychać. A dziś, proszę bardzo. Wypuszczacie go? Skąd ta nagła zmiana?
-Wypychać to chcieliśmy ewentualnych truposzy, profesorze. Nikt nie mówił
poważnie o zabijaniu. Obcy czy nie, nie jestem mordercą. Okupu też za niego nie
chcę.
-A to dlaczego?
-Bo tak prawdę mówiąc to wolę z nimi nie zadzierać. To nie moja liga. Za dużo
tam techniki i w ogóle... A co, według pana należałoby z nim teraz począć?
Profesor w odpowiedzi jedynie wzruszył ramionami. Głos zabrał Theo.
-A może by go jednak... opchnąć?
-Opchnąć?
-No wiesz, opylić Wodzowi? Jak myślisz, Bobby?
-Tylko, na co mielibyśmy go wymienić?
-Na jakąś dupę, człowieku. No powiedzmy, dwie.
-Dobra myśl. No widzisz. Pytanie tylko czy Wódz będzie go chciał.
-Och, z pewnością.
-Tak sądzisz? - Bobby się zawahał.
-Na pewno znalazłby dla niego jakąś robotę we wsi.
-Robotę?
-Sam jeszcze nie wiem? Być może zabierałby go na polowania...
-Gdzie ty masz serce, Theo? Chcesz go oddać na pożarcie jako przynętę?
-Mówiąc o polowaniach nie miałem na myśli, że będzie przynętą tylko nagonką,
rozumiesz? Taki koleś jak on wypłoszy z lasu nawet mrówki i pająki, jeśli tylko
zdejmie ten skafander...
-Wiesz, co? Chyba masz rację, wspólniku. Nie pomyślałem o tym.
-Więc jak będzie?
-Plan jest w porządku. W końcu biznes to biznes.
-To się chyba nazywa handel żywym towarem. - wtrącił profesor od niechcenia.
-Ależ, profesorze! - zaprotestował Bobby. - Po co od razu takie wielkie słowa?
My po prostu jako ludzie interesu chcemy pogadać o sprawach handlowych z tym
biznesmenem we wsi...
-Właśnie o tym mówię. Chcecie ze starym pierdzielem handlować ludźmi. Nadal
możemy nazywać rzeczy po imieniu.
-I kto to mówi, jak rany? Wczoraj profesorku ty sam od niego kupiłeś te
staruchy.
-Do diabła z nimi! Byłem pijany i czymś zamroczony a transakcja, oczywiście
jest nieważna. - zaperzył się profesor.
-Niech pan to powie Wodzowi. Ten stary skunks prędzej pęknie niż odda zegarek.
Widząc niewyraźną minę starca obydwaj wybuchnęli śmiechem. Ten po chwili zdając
sobie sprawę z nieodwołalnej utraty zegarka sam również się roześmiał.
-Żarty żartami, ale co my naprawdę teraz z nim poczniemy? - zapytał ich po
chwili. 
-Może porozmawiajmy wpierw z Wodzem o tej czapce. - przypomniał sobie Theo.
-Jakiej czapce? - zapytał go Bobby.
-Theo rozpoznał, że drewniane nakrycie głowy Wodza podczas wczorajszego święta
przypominało kształtem nasze UFO. - wyjaśnił mu profesor.
Bobby zastanowił się. Teraz on również sobie to przypomniał.
-Rzeczywiście! Ta czapka Wodza...
-Dlatego profesor uważa właśnie, że tubylcy musieli widywać latające pojazdy
już kiedyś w przeszłości. - wyjaśnił mu Theo.
-Racja. To by miało sens. - Bobby przyznał wspólnikowi słuszność. - W takim
razie pogadajmy najpierw z Wodzem.
-Zgoda.
Zapalili skręty, zgasili ognisko i niespiesznie udali się w drogę powrotną.
-Coś mi jeszcze nie pasuje tutaj. - oznajmił po chwili spokojnego marszu Theo.
-Co takiego? - zapytał Bobby.
-Nie wiem czy zauważyliście, że wszyscy dorośli tubylcy mają takie podejrzane
oczy.
-Oczy? - profesor przystanął na chwilę wciągając głęboko powietrze do swych
płuc.
-No wiecie. - ciągnął Theo. - Mają takie podejrzane oczy. Mówię o dorosłych
mężczyznach. Kobiety i dzieci mają normalne oczy.
-No więc, co jest w końcu z tymi ich oczami? - zapytał go zaciekawionym głosem
Bobby również się zatrzymując.
-Jak to, co? Niczego w nich nie zauważyłeś?
-Nie zaglądam facetom w oczy. To ty jesteś zboko.
-Przestańcie już. - upomniał ich profesor.
-Dobra. - Bobby z niechęcią przerwał układanie w myślach złośliwej uwagi na
temat upodobań seksualnych wspólnika i ponownie go zapytał. - No, więc o co
chodzi z ich oczami?
-Są niebieskie, Bobby.
-Rozumiem. Co dalej?
-I już.
-Aha.
-Są podejrzanie błękitne. Nie zauważyłeś tego?
-Nie.
-Naprawdę?
Bobby jedynie machnął ręką.
-Wszyscy Indianie, jakich do tej pory widziałem mają oczy czarne, brązowe... no
nieważne. Mają ciemne oczy i tyle. Natomiast wszyscy faceci w tej wiosce mają
oczy błękitne...
-Naprawdę jesteś spostrzegawczy. - zwrócił się do niego profesor.
-Możliwe. - Bobby wzruszył ramionami. - Tylko co w tym jest podejrzanego,
detektywie?
-Tego właśnie nie wiem. Może to są również Obcy.
-O Indian możesz być spokojny, Theo. To z pewnością są ludzie. - uspokoił go
starzec z niepewnym uśmiechem.
-Ale ich oczy...
-Kolor ich oczu to tylko sprawka pewnej, hm... popijawy.
-Jak to? - zapytał go Bobby.
-No cóż... - starzec podrapał się po brodzie i z wyraźnym oporem niechętnie
dodał. - Jakieś cztery lata temu w dżungli rozbił się samolot. To był taki mały
transportowiec przewożący z Chile chemikalia. Było to kilka mil na wschód od
jeziora. Podczas katastrofy cała jego załoga zginęła a wszystko na pokładzie
uległo zniszczeniu. No prawie wszystko. Ocalały, bowiem jedynie cztery stalowe
beczki zawierające preparat na mszyce.
-Preparat? - Theo spojrzał uważniej na profesora.
-Właśnie. - ten przyznał z zażenowaniem. - Tubylcy z Wodzem na czele wywęszyli,
że zawiera on alkohol i co tu dużo mówić chlali na potęgę dobry miesiąc nim go
wreszcie odstawili...
-Mówi pan, że ludzie we wsi pili preparat na mszyce? - rzucił Bobby chcąc
upewnić się, że dobrze słyszał.
-Odstawili go dopiero wówczas, kiedy we wsi zaczęły już zachodzić pierwsze,
hm... mutacje. - dokończył cicho starzec.
-Mutacje? - spytał go Theo nadstawiając uszu.
-Mężczyźni dostali błękitnych oczu a Wodzowi właśnie wtedy nieco się
spłaszczyła cała głowa...
-Rany! Nie uprzedził ich pan kurwa, że to chemia? Że szkodzi i w ogóle? - z
wyrzutem jęknął Bobby.
-No cóż... tego... - ten odparł łypiąc na niego błękitnym okiem, po czym dodał
ciszej odwracając głowę. - To był całkiem dobry preparat.
-Nie wątpię. - Bobby mruknął do siebie. - Teraz już rozumiem.
Dalsza, trwająca kwadrans wędrówka przebiegła już w milczeniu. Po jakimś czasie
nieokreślony zapach, jaki już od dłuższego czasu towarzyszył im w drodze
powrotnej przeszedł w coraz wyraźniejszy swąd spalenizny. Pełni niepokoju
przyśpieszyli kroku. W miarę jak zbliżali się do wioski przykry zapach stawał
się coraz bardziej intensywny. To już nie był swąd, lecz stający się nie do
zniesienia, powodujący mdłości intensywny smród. Kiedy dotarli na miejsce
zatrzymali się nie mogąc na widok tego co ujrzeli wykrztusić nawet słowa.
Wioska nie istniała.
Wszystko wokół centralnego placu spalone było na popiół. Tu i ówdzie z
pogorzeliska unosiły się jeszcze tylko niewielkie strużki jasno błękitnego dymu.
Zdruzgotani całkowicie tym, co mieli przed oczami chodzili bez celu przyglądając
się wszystkiemu i zastanawiając jak w ogóle mogło dojść do, aż tak wielkiej
katastrofy.
-Na Boga. Co się tutaj stało? - zastanawiał się profesor.
Zamiast odpowiedzi padło wołanie Theo.
-Spójrzcie tutaj!
Podeszli do niego. Ten lufą kałasznikowa rozgarnął na boki kupkę spalonych
szczątków.
-To dzieciaki. - dodał przykucając.
Pochylili się pragnąc przyjrzeć się dokładniej. Koszmarnie poskręcane szczątki z
ledwością przypominały ludzi.
-To nie mógł być taki sobie zwykły pożar. - po dłuższej chwili oznajmił
profesor wstając z ziemi.
-Jak to?
-To nie są dzieciaki, lecz dorosłe osoby.
-Jest pan tego pewien?
-Nawet nie sposób sobie wyobrazić jaka tutaj musiała panować temperatura skoro
ich ciała, aż tak bardzo się skurczyły. Sam jeszcze nie wiem, co o tym wszystkim
teraz sądzić, ale jedno jest pewne. Do wywołania takiej temperatury nie
wystarczyłyby jedynie płonące chaty czy też inne, drewniane sprzęty tubylców.
-Więc, co do licha tutaj się wydarzyło?
-Pożar musiało wywołać coś innego. Coś, co płonie jak fosfor lub... napalm.
-Fosfor?
-Napalm?
-Kiedy podczas wojny służyłem w lotnictwie pamiętam, że nie raz częstowaliśmy
żółtków bombami fosforowymi. Pożary wywołane takimi bombami są praktycznie nie
do ugaszenia a ich temperatura z łatwością topi betonowe bunkry czy stalowe
mosty. W porównaniu z nimi, żar łuków spawalniczych to są zimne ognie.
-Hm. - zamyślił się Theo.
-Coś takiego właśnie musiało mieć miejsce tutaj. - dodał profesor wiodąc
szklistym wzrokiem dookoła.
Chodząc wśród zgliszcz, co chwilę natrafiali na kolejne ciała. Było ich całe
mnóstwo. Nie udało im się znaleźć nikogo kto ocalał. Kiedy naliczyli już ponad
czterysta ofiar przestali liczyć dalej. Na dalsze rachunki nikt już nie miał
sił.
Po jakimś czasie przypomnieli sobie o Obcym. Trochę trwało zanim odnaleźli
miejsce, gdzie jeszcze rankiem stała chata, w której go pozostawili. Po
odgarnięciu żarzących się jeszcze resztek znaleźli jego zwłoki znajdujące się w
dziurze. Skurczony tak jak inni leżał w miejscu, gdzie go zostawili idąc na
polowanie. Pozostawili go tam.
Wałęsając się po całym terenie stwierdzili, że spaleniu uległa cała wieś. Jednak
z każdą chwilą zastanawiających faktów przybywało. Zauważyli, bowiem iż pożar
miał bardzo nietypowy charakter. Spaleniu uległo, mianowicie wszystko to, co
leżało w olbrzymim niemal półmilowym kręgu podczas, kiedy obszar leżący tuż poza
nim w ogóle nie nosił żadnych śladów działania wysokiej temperatury. Spopielona
trawa i zarośla w niecodzienny sposób sąsiadowała z nietkniętym przez płomienie
suchym poszyciem lasu. Wszystko to, co tylko leżało poza wypalonym kręgiem
pozostało w nienaruszonym stanie. Był to najdziwniejszy pożar z jakim
kiedykolwiek mieli do czynienia. Zmęczeni usiedli na trawie zupełnie już nie
wiedząc, co o tym wszystkim sądzić.
-Może to robota popaprańców. - rzucił niepewnie Theo drapiąc się po głowie.
-Czy ja wiem? Chyba nie wykańczaliby jednego ze swoich. - odparł Bobby. - A
nawet gdyby nie przejmowali się tym to skąd mogliby w ogóle wiedzieć, że on
tutaj jest? O tym przecież nawet tubylcy nie wiedzieli.
-Może miał jakiś nadajnik. Przecież to Obcy.
-I co z tego?
-Oni zawsze mają jakieś nadajniki.
-Skąd wiesz?
-Tak myślę.
-Za dużo czytasz komiksów, Theo.
-A może spalili wieś, ponieważ nie wiedzieli, że on tutaj jest. - rzekł
profesor.
-Ale, po cholerę mieliby w ogóle palić wioskę? - zapytał go Bobby.
-Tego właśnie nie wiem, chłopcze. Jeszcze nie wiem.
-Wieś mogli sobie zgładzić kiedykolwiek. Skąd więc przypuszczenie, że zrobili
to akurat dzisiaj. A w ogóle to dlaczego przez cały czas upieracie się, że to
ich robota? Może jest jakieś inne wytłumaczenie. - Bobby zamyślił się.
-Nie ma innego wytłumaczenia. - dobiegła go odpowiedź z tyłu.
Nie był to jednak głos profesora. Wszyscy odwrócili się zaskoczeni. Spomiędzy
drzew rosnących obok wypalonego kręgu a pomimo tego nawet nieokopconych wyszła
Uli.
-Ty żyjesz! - wykrzyknął Bobby z radością.
Podbiegł do niej i mocno objął ją ramionami.
-Znasz angielski? - po chwili stwierdził zaskoczony.
-Theo z profesorem mają rację. - odezwała się w odpowiedzi. - To wszystko tutaj
jest dziełem tych spod jeziora. - dodała.
-Co jest grane? - Bobby zapytał z niepokojem dziewczynę odsuwając się
natychmiast od niej. - Kim ty jesteś?
-Nazywam się Uli Robinson.
Stali już wszyscy razem nieco z boku patrząc na nią bez słowa.
-Mam nadzieję, że mnie dobrze rozumiecie? Mam na myśli mój angielski. -
zapytała.
-Nie jesteś z wioski. - stwierdził Bobby. - Od razu właśnie tak mi się
wydawało. - dodał z wyrzutem.
Powiedział to jednak bardziej do siebie niż do niej.
-Nigdy nie mówiłam, że jestem.
-To prawda. Ty w ogóle niczego nie mówiłaś. Zrobiłaś mnie w balona. -
przypomniał sobie ich wspólną noc i zaraz dodał. - Przez ciebie wyszedłem na
idiotę.
-Wcale bym tego tak nie określiła. - zaprotestowała.
-Mniejsza teraz z tym. - machnął ręką. - Skąd wiesz, że to ich robota? -
zapytał wiodąc wzrokiem dookoła.
-I poza tym, skąd w ogóle o Nich wiesz? - wtrącił roztropnie profesor.
-Ścigam tych zbrodniarzy już od bardzo dawna. - odparła. - A to wszystko, -
wskazała ręką zgliszcza. - to jest właśnie ich rutynowe działanie na wypadek
zagrożenia.
-Rutynowe? - westchnął profesor.
-Paląc oraz niszcząc wszystko, aż do gołej ziemi zawsze starali się zlikwidować
ludzi mogących pokrzyżować im plany.
-Jakie plany? Kim oni, do cholery są? - profesor ponownie ją zapytał.
-Teraz wolałabym o tym nie rozmawiać. - odparła.
-Może to są zbiegli po wojnie naziści. - rzucił Theo. - Ukryli się w środku
góry, nażarli czegoś dziwnego i zamienili w mutantów...
-Theo, przestań.
-Niezupełnie. - odparła dziewczyna. - Chociaż pod względem liczby ofiar tylko
niewiele ustępują nazistom. - dodała.
-Ale dlaczego to zrobili? - zapytał ją Bobby.
-Przez przypadek. To wy, bowiem byliście ich celem.
-My?
-Widocznie ich zdaniem naturalnie, zobaczyliście zbyt wiele. Postanowili, więc
usunąć was.
-Przecież nas nie było we wsi.
-Ale oni byli przekonani o tym, że jesteście. 
-Nie rozumiem.
-Zlokalizowali miejsce pobytu tego porwanego przez was. Resztę znacie.
-Nadajnik. Mówiłem, że miał nadajnik. - zauważył smutno Theo.
Dziewczyna skinęła głową i dodała.
-Idąc na polowanie do lasu mieliście jednak sporo szczęścia.
-No dobra. - profesor nadal bezskutecznie starał się pozbierać swoje rozbiegane
myśli. - Naraziliśmy się im wchodząc na ich teren. To jeszcze mogę zrozumieć,
ale dlaczego Indian również chcieli zabić? Tam, do diabła. Oni ich zabili.
Tubylcy przecież nawet o niczym nie mieli zielonego pojęcia. - profesorowi
załamał się głos. - To byli naprawdę dobrzy ludzie. Nie znali nawet słowa
przemoc a nie sądzisz chyba, że nawet gdyby chcieli to w żaden sposób nie byliby
w stanie zagrozić im w czymkolwiek. Mieli jedynie włócznie, strzały i te swoje
nieszkodliwe obrzędy. - dodał cichym, pełnym smutku głosem.
-Mieli też, jak widać sporego pecha. - zauważyła oschle. - Cóż, profesorze. Tak
już jest, że na ogół giną niewinni. - dodała.
-Skoro tak to pogadam z nimi inaczej. - stwierdził Bobby przeładowując swój
karabin.
-Właśnie. Zobaczymy co sądzą o pechu, kiedy usłyszą mój muszkiet. - dodał
również profesor potrząsając swoją strzelbą.
-Jeśli naprawdę ich ścigasz możesz iść tam razem z nami. - rzucił w jej stronę
Theo, także sprawdzając stan swojej broni. - Znamy drogę. - dodał widząc jej
wahanie.
-Zaczekajcie jedną chwilę. - powstrzymała ich stanowczo stając im na drodze. -
Pójście do nich teraz, to nie jest najlepszy pomysł. - dodała ostrzegawczo.
-Dlaczego, nie? - Bobby delikatnie, lecz stanowczo odsunął ją dłonią na bok. -
Trzeba przecież pomścić tych biedaków.
-Zgoda, trzeba. Lecz nie teraz.
-Takich spraw lepiej nie odkładać jest na potem. Jeśli nie chcesz iść z nami
możesz tu zaczekać. Jak tylko załatwimy sprawę zaraz będziemy z powrotem. To nie
potrwa długo. - zapewnił ją.
-Ale...
-Nie wiem jak ty, ale my nie jesteśmy dobrymi chrześcijanami. Nie będziemy
nadstawiać popaprańcom drugiego policzka. Odpowiedź dostaną już po pierwszym.
-Cholernie szybką odpowiedź. - uzupełnił Theo.
-Niczego nie rozumiecie! Przecież oni są przekonani, że wszystkich was
zabili...
-Jest więc doskonała okazja wyprowadzić ich z tego błędu.
-Zastanówcie się. Przecież można wykorzystać ich niewiedzę i odpłacić im, lecz
atakując z zaskoczenia.
-Właśnie o to chodzi, słoneczko. - wpadł jej w słowo profesor. - Nie będziemy
dzwonić do drzwi. O nie. Wpadniemy z niezapowiedzianą wizytą.
-Do tego właśnie przez cały czas zmierzam.
-To dobrze, że jednak się jakoś rozumiemy.
-Lecz nie sądzicie chyba, że i tym razem uda się wam dostać tam, tak jak
poprzednio, czyli niezauważenie?
-Co takiego masz na myśli?
Przystanęli.
-Teraz, kiedy już zorientowali się, że ich dotychczasowe zabezpieczenia są
nieskuteczne z pewnością zaostrzyli środki bezpieczeństwa.
-Co to znaczy, zaostrzyli?
-Kamuflaż umieszczony tuż przed wejściem prowadzącym do tunelu oraz elektryczne
węgorze były być może wystarczające w stosunku do prymitywnych tubylców, którzy
czuli po prostu paniczny lęk przed jeziorem i prawie w ogóle się do niego nie
zbliżali. Teraz jednak wiedzą już doskonale, że to nie wystarczy. Wiedzą z
pewnością, zapewniam was. Jestem absolutnie pewna, że obecnie przy tunelu
znajduje się cały szereg nowych, śmiercionośnych niespodzianek przygotowanych
dla ewentualnych, kolejnych intruzów. Niespodzianek o których niczego nie wiemy.
-Więc, co? Mamy im odpuścić?
-Ależ nie. Myślę, że należy mądrze wykorzystać fakt, że żyjecie nadal. Musicie
mi uwierzyć. W tym przypadku nie wolno działać bez namysłu, impulsywnie lub
pochopnie. Trzeba opracować precyzyjny plan działania. Inaczej natychmiast tam
zginiecie. Jedno jest bowiem oczywiste. Tak jak wam ostatnio już nikomu więcej
nie uda się tam wejść ponownie.
-Skąd ty tyle wiesz? Mówisz tak, jakbyś tam była wczoraj razem z nami. -
zapytał ją Theo.
-W pewnym sensie można by to tak określić. - przyznała.
-Nie odpowiedziałaś na pytanie. Kim jesteś i skąd aż tyle o nas wiesz? - dodał
podejrzliwym tonem Bobby.
-Niestety, ale teraz nie mogę wam niczego więcej powiedzieć o sobie ponad to,
że na tym, aby się do nich dobrać zależy mi stokroć bardziej od was. Zaufajcie
mi, proszę. - dodała.
-No to co robimy? - zapytał Theo pozostałych nieco już tym wszystkim skołowany.
-Więc co teraz proponujesz? Znasz jakąś inną do nich drogę? Jeśli to nie jest
kolejną tajemnicą, rzecz jasna? - zapytał dziewczynę profesor.
-Istnieje tylko jeden sposób na nich. Nie będę nawet starała się ukrywać, że
sposób ten wymaga od nas sporych nakładów sił i środków. Ale w obecnej sytuacji
jest to i tak jedyne i rozsądne wyjście. Zapewniam was. Sposób na nich jest
niezmiernie trudny do wykonania, lecz w pełni wierzę jednocześnie w to, że się
on powiedzie.
-O czym ty mówisz, dziecko? Mów jaśniej bo z każdą chwilą robię się tylko coraz
bardziej zdezorientowany.
-Właśnie.
-Racja. Gadaj wreszcie z sensem.
-Dobrze, zatem. - odparła nabierając powietrza po czym z westchnieniem dodała.
- Powiedziałam wam wcześniej, że aby się do nich dobrać należy opracować
precyzyjny plan działania.
-No tak.
-Tak się jednak składa, że taki plan już istnieje. Jest gotowy ze wszystkimi
szczegółami i to już od bardzo dawna. Nie przesadzę twierdząc, że plan ten
jedynie czekał na ludzi którzy go wprowadzą w życie...
-Czyli, niby nas?
-Właśnie. To wy musicie go zrealizować.
-Dlaczego my?
-O czym ty mówisz, do jasnej cholery?
-Co to za plan?
-Zatem posłuchajcie mnie uważnie. Pytania proszę, również pozostawcie na
później.
Przez całą, następną godzinę Uli przedstawiała im swój plan. Słuchali dziewczyny
w milczeniu zgodnie a obietnicą nie przerywając jej ani razu.
Kiedy skończyła jako pierwszy głos zabrał Bobby.
-Jeżeli dobrze cię zrozumiałem twierdzisz, że powinniśmy najpierw powrócić do
Stanów. - potaknęła głową. - Tam, w pewnej knajpie w Teksasie odnaleźć dwóch
facetów, którzy akurat będą wtedy, kiedy my tam przyjedziemy? - ponownie skinęła
słuchając go z uwagą. - Są to faceci, którzy ze wszystkich rzeczy na świecie
najbardziej pragną jednego, dorwać mnie i Theo aby nas obedrzeć ze skóry? -
kolejne skinięcie. - A my, następnie mamy się im nie dać obedrzeć tylko nakłonić
ich na małą eskapadę do Brazylii, bo jak twierdzisz tutaj mogą się okazać
pomocni w walce z tą ferajną spod jeziora? - ponownie skinęła. - A oni rzecz
jasna, mają nam uwierzyć w to wszystko na słowo i co tchu przyjechać tutaj z
nami?
-Oględnie mówiąc, tak. - potwierdziła. - Zapomniałeś tylko wspomnieć o dwóch
istotnych sprawach, Bobby. Po pierwsze, bez ich udziału plan nie powiedzie się w
ogóle. Po drugie, nie wspomniałeś o jeszcze jednym człowieku, którego również
musicie tu sprowadzić z Oklahomy.
-Ach, jeszcze jeden. Oczywiście. Wybacz wyleciało mi z głowy. On też naturalnie
uwierzy nam na słowo?
-Samo przekonanie tych ludzi do udziału w naszej misji pozostawcie mnie. Wy
musicie ich jedynie tu sprowadzić.
-Jedynie. - jęknął Theo.
Skinęła głową.
-Czy poza tym to już wszystko? - zapytał ją ciepłym tonem Bobby.
-Tak. - odparła też pogodnie.
-No cóż, Uli. Z całym szacunkiem ale... wypchaj się.
-Plan nie przypadł wam do gustu?
-Tu nie chodzi o sam plan tylko o to, że to zadanie przynajmniej dla Batmana.
Batmana, dodatkowo wyposażonego jeszcze w czapkę niewidkę, rozumiesz?
-Co takiego masz na myśli?
-A to, że ściga nas cała kupa ludzi. Złych ludzi, Uli. Ledwie udało nam się
jakoś przeżyć drogę w tę stronę. Mniejsza jednak teraz z tym. Chodzi o to, że
nawet optymistycznie zakładając, że kolejna podróż przez ich teren to będzie
beztroski spacerek to jak twoim zdaniem mamy nakłonić tych trzech do przyjazdu
tutaj?
-Coś tam wymyślicie. Jestem o tym całkowicie przekonana. - odparła z pewnością
siebie.
-Ty chyba nas przeceniasz, dziewczyno. - prychnął Bobby.
-Nie. Ja po prostu głęboko wierzę w was.
-Posłuchaj, ja nigdy ale to nigdy nie miałem daru przekonywania. Marny byłby ze
mnie akwizytor. Ale wiem, że nawet gdybym miał ten dar a ponadto posiadałbym
zdolności do perswazji tysiąca handlarzy używanych samochodów to i tak w świetle
tego planu nie udałoby mi się nakłonić nawet garbatego, by się schylił.
-Otrzymacie kilka przedmiotów, które ułatwią wam zadanie. A co do samej podroży
to wiem, że daliście sobie radę raz jesteście, więc w stanie dokonać tego po raz
drugi. - stwierdziła beztrosko. - Wiem doskonale, co takiego macie na sumieniu,
lecz wiem również to, że wasza pomysłowość i zaradność wykracza daleko poza
przeciętną. Trochę więcej optymizmu, panowie.
-Optymizmu, powiadasz.
-Tak. Ten plan dla naszego wspólnego dobra po prostu musi się powieść.
Ich miny wyraźnie świadczyły o tym, że nie postawiliby na powodzenie tego planu
nawet centa. Theo stwierdził kwaśno.
-Jeżeli chcecie znać moje zdanie to wydaje mi się, że nasze szanse na
powodzenie będą znacznie większe, jeśli sobie usiądziemy i pogramy w pokera
czekając, aż Obcy sami wpadną w depresję i w akcie rozpaczy popełnią zbiorowe
samobójstwo.
-To nie jest logiczne rozumowanie. - odparła w odpowiedzi dziewczyna.
-Więc daj nam lepiej jakieś inne, logiczne i rokujące większe szanse powodzenia
argumenty bo bez nich twój plan, słoneczko jest po prostu gówno wart.
Przepraszam za wyrażenie, ale tak właśnie sobie myślę. - rzucił profesor.
-Dobrze. Zatem posłuchajcie mnie uważnie.
Podczas kolejnych trzech kwadransów dziewczyna przedstawiła im, jeden po drugim,
wszystkie swoje argumenty. Logika jej wywodów była przy tym wręcz miażdżąca.
Kiedy skończyła wspólnie przystąpili do omawiania szczegółów. Po kilkugodzinnej,
żywiołowej dyskusji wreszcie osiągnięto kompromis. Był już prawie wieczór, kiedy
w końcu zgodnie zaaprobowali jej plan dokonując w nim jedynie kilku drobnych
korekt. W ogólnych zarysach natomiast plan był gotów. Zjednoczeni wspólnym celem
bez dalszej zwłoki przystąpili do jego realizacji.
* KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ *
* CZĘŚĆ DRUGA *
Amarillo - Texas 3 lutego 2000
Były agent specjalny Black siedział zgarbiony nad swym szóstym drinkiem. Z szafy
grającej dobiegały go dźwięki "Born to be Wild" w oryginale. Przy stoliku, który
zajmował od dłuższego już czasu panowało milczenie. Palcami prawej ręki bębnił
sobie rytm na stole. W lewej, przewieszonej przez oparcie krzesła trzymał między
palcami papierosa. W milczeniu spoglądał na partnera. Mocno zarośnięta twarz
Franka już nawet u barmana nie wzbudzała zaufania. Ten, bowiem patrząc na niego
podejrzliwie za każdą kolejkę żądał zapłaty z góry.
Zbliżała się północ. Ich kolejny, nędzny dzień właśnie dobiegał końca. I chociaż
nie różnił się on za bardzo od wielu poprzednich odkąd prawie rok temu wyrzucono
ich z FBI to Black z satysfakcją jednak obserwował, że choroba alkoholowa nie
pochłaniała go, aż tak pospiesznie jak Franka. On przynajmniej jeszcze dbał o
swój wygląd. Rutynowo odrzucił precz niedopałek, przypalił kolejnego camela po
czym zamówił następną kolejkę. Potem na powrót pogrążył się w ponurych
rozmyślaniach.
Przez pierwszych kilka miesięcy tuż po zwolnieniu ich ze służby, wielokrotnie
analizowali wspólnie ich ostatnie śledztwo. Pomimo, że zgłębiali zagadnienie
drobiazgowo i ze szczegółami, nadal nie mogli zrozumieć, gdzie wówczas popełnili
błąd. Później przechodzili przez nieciekawy i stosunkowo długi etap wzajemnych
oskarżeń zgodnych z zasadą; jeżeli nie możesz sobie dać z czymś rady zwal
kłopoty i obarcz winą kogoś innego. Zaraz po tym szybko nastąpił i jeszcze
szybciej przeminął krótki, lecz barwny okres wzajemnych pocieszeń oraz dobrych,
przyjacielskich rad. Obecnie natomiast obydwaj po uszy tkwili w stadium
milczącego zawieszenia broni. Zawieszenia potęgowanego dodatkowo jeszcze przez
samotność, alienację i pijacką solidarność. Kilka tygodni temu, po jednej z
większych popijaw doszli do przekonania, że to musiał być po prostu pieprzony
pech i tyle a ciągłe użalanie się nad sobą już niestety i tak niczego w ich
marnym życiu nie odmieni. Od dobrych dwóch tygodni w swoich rozmowach w ogóle
już nie powracali do sprawy pamiętnego napadu na bank w Albuquerque. Sprawy,
która całkowicie i gruntownie odmieniła ich żywoty.
Z ponurej zadumy wyrwał Blacka wibrujący brzęczyk telefonu - ostatniego gadżetu,
jaki mu pozostał w związku z pracą w Biurze. Ponieważ nikt już nie dzwonił
niemal od miesiąca w pierwszej chwili zapomniał gdzie tak w ogóle go ma. Pomacał
się nerwowo po kieszeniach i w końcu sobie przypomniał. Z niechęcią sięgnął do
wewnętrznej kieszeni marynarki, po czym wydobył stamtąd niewielką, płaską
motorolę.
-Black, słucham? - warknął do słuchawki zły, że podczas gorączkowych poszukiwań
z drżącej dłoni wypadł mu papieros.
-Całe szczęście, że w końcu pana odnalazłem...
Głosik w słuchawce był piskliwy i wydawał mu się skądś znajomy. Jednak w obecnym
stanie Black z pewnością nie był w nastroju sprzyjającym do przeszukiwania
przepastnych zakamarków swej pamięci.
-Kto mówi do kurwy nędzy?
-Madigan. Lester Madigan, panie Black. Czy pamięta mnie pan?
-Czy pamiętam. Ach tak, burmistrz. Czego pan do diabła chce?
-Chciałbym nareszcie teraz, kiedy w końcu udało mi się pana znaleźć podziękować
panu oraz pańskiemu partnerowi za uratowanie mojej żony z rąk porywaczy.
Niełatwo było pana odszukać, panie Black...
-Naprawdę? - były agent ziewnął i rozejrzał się za zaginioną gdzieś wśród
szklanek popielniczką.
-Nikt nie chciał podać mi numeru do pana. Wszyscy udawali wręcz, że nie znają
pana...
-Parszywe kanalie. - pomyślał Black.
Dobrze wiedział o czym mówi Madigan. Po tej wpadce wszyscy znajomi, jak jeden,
natychmiast się od nich odwrócili. Całkowicie rozumiał swoich wazeliniarskich
zastępców, którzy i tak tylko czyhali na jego potknięcie oraz tych wszystkich
przydupasów dyrektora zajętych nieustannym lizaniem mu dupy od rana do wieczora,
ale całkowicie zaskoczony był, kiedy przyjaciele spoza Biura również się od
niego odwrócili jak od parszywego psa.
-... i wtedy wreszcie zdobyłem pański numer. Chciałbym jeszcze dodać, że to
nieważne, co wówczas pisały o was gazety...
-Naprawdę?
-A także to, co mówili w telewizji. Dla nas już na zawsze pozostanie pan
prawdziwym bohaterem, panie Black. Powiem jeszcze...
-Dobra, już dobra. - wpadł mu w słowo.
Zupełnie już nie miał ochoty dalej tego wszystkiego wysłuchiwać, ponieważ
niepotrzebnie tylko powracały mu wspomnienia.
-Dam panu Franka. Jest tutaj ze mną. - rzucił do słuchawki.
Frank na dźwięk swojego imienia uniósł głowę znad stolika.
-Kto to? - wybełkotał.
-Mamy swój fanclub w tym kraju.
-Chrzanisz?
-Właśnie dzwoni nasz jedyny wielbiciel. Ty pogadaj z nim, bo mnie łeb
napierdala. - nie czekając, aż Frank się rozmyśli prędko wręczył mu telefon
odsłaniając dłonią mikrofon.
-Frank Morrano. Kto mówi?
-Madigan, lecz proszę mi mówić Lester, panie Morrano...
Frank uniósł wzrok na chichoczącego Blacka. Tymczasem głosik w słuchawce ciągnął
dalej.
-...wyrazić moją wdzięczność za ocalenie mojej żony Maggie z rąk bandytów...
-Nie popadaj w przesadę, Lester. - Frank luźno rzucił do telefonu.
-Że jak, proszę?
-Mówię tylko żebyś nie przesadzał. Być może kiedyś... dawno... jakieś dwieście
funtów temu to była twoja żona, lecz teraz jest to tylko i wyłącznie kwintal
sadła.
-Ale...
-Sam nie wiem, co ty w niej takiego widzisz, chłopie, ech. - Frank westchnął i
zaraz sobie coś przypomniał. - Aha i poradź jej, by zaczęła w końcu golić nogi
to może nie będzie już wzbudzała takiego popłochu na ulicach waszego, parszywego
miasta.
-No wie pan! Jak tak można?
-Posłuchaj mnie uważnie Lester i postaraj się zrozumieć.
-Czekam na wyjaśnienia.
-Założyłem się po prostu człowieku, że ta fuj... twoja żona zginie i do dziś
nie mogę pojąć jak przy takiej nadwadze mogła w ogóle wyjść z tej hecy cało... -
Frank cierpliwie wyjaśniał oszołomionemu burmistrzowi.
Black natomiast mógłby przysiąc, że w głosie Franka usłyszał przez chwilę nutkę
szczerej goryczy.
-Żegnam pana!
Frank oczami wyobraźni ujrzał rzucaną ze złością słuchawkę. Również wyłączył
aparat i zaraz oddał go Blackowi.
-I jak?
-Już nie mamy fanclubu.
-Więc wypijmy za to.
Stuknęli się szklankami i zanieśli głośnym, pijackim rechotem.
-Dlaczego mu nałgałeś? - zapytał go po chwili Black.
-Jak to?
-Powiedziałeś, że się założyłeś o to czy jego grubsza połowa przeżyje.
-A nie założyłem się?
-Nie chciałeś, draniu.
-Naprawdę? - Frank był całkowicie przekonany o tym, że jednak się założył.
-Naprawdę.
-Kurwa. Rzeczywiście więc nałgałem.
-Właśnie mówię.
-Hm. Teraz będę musiał jakoś już z tym żyć.
-Na to wygląda.
-Za to też wypijmy. - zaproponował Frank nie mogąc już dłużej powstrzymać się
od śmiechu.
Black również ryczał już na cały głos. Już od bardzo dawna, aż tak dobrze się
nie bawił. Nareszcie odzyskał dobry humor. Przynajmniej na chwilę. Nikt tak jak
Frank ze swoim chorym poczuciem humoru nie potrafił go rozbawić. Tego wieczoru
jeszcze wiele razy pili za zdrowie burmistrza oraz jego wielkiej żony.
Zrobiło się już dobrze po północy, kiedy do baru wszedł Robert L. Thompson.
Black siedzący starym, tajniackim zwyczajem plecami do ściany w samym rogu sali
zauważył go natychmiast. W jednej chwili rozpoznał twarz, która przez ostatni
rok spędzała mu sen z powiek. Ta twarz niczym czarodziejska różdżka zamieniła
całe jego dotychczasowe życie w niekończący się pijacki koszmar.
Wytrzeźwiał od razu. Bez słowa łokciem szturchnął Franka wskazując mu Bobbiego.
Frank chwilę później, kiedy tylko również go rozpoznał zdębiał. O żadnej
pomyłce, podobieństwu czy przypadkowym zbiegu okoliczności nie mogło być mowy.
To był on. Bandyta z Albuquerque we własnej, parszywej osobie. Jeszcze raz
spojrzał przelotnie na Blacka i na powrót wbił spojrzenie w bandytę.
Ten natomiast spokojnie rozejrzał się po całym wnętrzu. Zapalił papierosa i w
końcu również ich zauważył. Wówczas przez jedną, krótką chwilę najpierw się
zawahał, po czym już zdecydowanym krokiem podszedł wprost do ich stolika. Zdążył
to zrobić tak szybko, że nawet nie zareagowali kiedy bez słowa przystawił sobie
krzesło i zaraz na nim siadł okrakiem naprzeciwko kładąc dłonie na oparciu.
Przez chwilę patrzyli na siebie. Black ponownie wymienił spojrzenie z Frankiem i
powrócił do obserwacji Bobbiego.
Przybysz odezwał się jako pierwszy.
-Jak leci, chłopcy? Co nowego w FBI?
-Tyyy...! - ryknął Black rzucając się na niego.
Odrzucone do tyłu krzesło, na którym siedział z impetem roztrzaskało się o
ścianę. W chwilę później Bobby leżał już na plecach pośród stłuczonego szkła i
rozlanego alkoholu. Leżąc usilnie walczył o złapanie oddechu. Wewnętrznie był
przygotowany na jakąś nerwową reakcję, lecz aż takiej szybkości ze strony goryla
nie spodziewał się w ogóle. Sekundę później, Black stał już nad nim z całych sił
przygniatając mu krawędź stolika do gardła. Bobby zacharczał coś. Wówczas Black
powoli zwiększał nacisk, aż ten ostatecznie umilkł.
Sąsiednie stoliki błyskawicznie opustoszały. Ludzie stłoczyli się wokół baru
obserwując awanturę z bezpiecznej odległości. Barman najpierw niezdecydowanie
podrapał się po jajach po czym wziął się w garść i sięgnął po telefon.
-Wszystko w porządku. - rzucił w jego stronę Black. - Panujemy już nad
sytuacją.
Były agent uspokoił barmana pokazując mu portfel z całkiem niezłą podróbką
odznaki FBI. Następnie wyciągając z tylnej kieszeni parę kajdanek dodał w stronę
Franka.
-Nie siedź tak. Pomóż mi skuć drania.
-Nie robiłbym tego na twoim miejscu. - odezwał się w tej samej chwili ktoś
stojący za nim.
Black zamarł czując jak coś ciężko szturcha go kolejno w obie nerki.
-To, co czujesz na swych plecach to nie jest mój przyjazny kutas, przyjacielu.
- dodał miły głos, który rozwiał wszelkie wątpliwości.
-Jaka szkoda. - z ciężkim westchnieniem odparł Black.
Był zły, że tak łatwo dał się zaskoczyć. Cały wieczór przesiedział mając cały
bar na oku a teraz, kiedy coś się zaczęło wreszcie dziać ktoś i tak zaszedł go
od tyłu. Rzucił wymowne spojrzenie Frankowi i znieruchomiał czekając na to co
będzie dalej.
-Puść go. - ponownie dodał głos spoza jego pleców.
Black posłusznie wypuścił Bobbiego. Kiedy ten rozcierał szyję agent wyprostował
plecy, uniósł nieco dłonie w górę i bardzo powoli odwrócił się. Nikogo nie było.
Opuścił głowę i gdzieś w dole dostrzegł krasnoludka. Krasnoludek stał sobie
złośliwie uśmiechnięty a na wysokości jego pachwiny trzymał jakąś przedpotopową
strzelbę olbrzymich rozmiarów. Widząc ją Black zamrugał z niepokojem kilka razy.
Niepokój ten bardzo szybko przeszedł w lęk. Konstruktor tej strzelby musiał być
pod silnym wpływem filmów o piratach, ponieważ jej trzystopowa lufa o i tak
przerażającej średnicy dodatkowo jeszcze bardziej rozszerzała się u swego wylotu
robiąc piorunujące wrażenie. Ręce krasnoludka bez przerwy drżały niepokojąco i
Black mógł zajrzeć w mroczną i przepastną czeluść lufy, która przemykała mu raz
po raz przed oczami.
Zastanawiał się właśnie nad jej kalibrem i zdążył nabrać już pewności, że
amunicja do niej musi być niewiele tylko mniejsza od kaczana kukurydzy, kiedy
krasnoludek odezwał się ponownie.
-Lepiej niczego nie kombinuj gorylu bo jak widzisz nie dbam wcale o precyzję
celowania. Nie te ręce co kiedyś. - zaraz wyjaśnił. - Stój więc spokojnie, bo
kiedy nacisnę spust cały narożnik tej budy oraz twoja wielka dupa wylecą na
zewnątrz.
Black uwierzył mu. Nie był pierwszym lepszym naiwniakiem, lecz uwierzył w każde
jego słowo.
-Ubiłem tam w środku nie mniej jak funt śrutu oraz gwoździ tapicerskich. -
dodał krasnoludek dumnie potrząsając swoją strzelbą.
Coś zagrzechotało w niej w nieprzyjemny sposób. Black był ekspertem od broni
palnej, ale coś takiego widział po raz pierwszy w swoim życiu. Mimo to
podświadomie wiedział, że Krasnal nie żartuje a sytuacja jest naprawdę
kryzysowa. Poczuł lodowatą kroplę potu spływającą mu po krzyżu. Starając się nie
zdradzić strachu przełknął ślinę i odezwał się.
-Dobra, dziadku. Czego chcesz? Jesteśmy agentami FBI i właśnie dokonujemy
aresztowania. Lepiej więc odłóż to zanim komuś stanie się niepotrzebna krzywda.
Wtedy będziemy mogli spokojnie sobie usiąść i porozmawiać.
Krasnoludek najwyraźniej zignorował jego propozycję. Wyglądał nawet na jeszcze
bardziej zdenerwowanego niż uprzednio, bowiem jego strzelba chwiała się z każdą
chwilą coraz bardziej.
Napięcie w barze również rosło z każdą chwilą. Barman nabrał powietrza i
ponownie sięgnął po telefon.
Bobby widząc to odepchnął na bok stół i na dobre podniósł się z podłogi. Nadal
rozcierając obolałą szyję podszedł do barmana. Wydobył z kieszeni znacznie
lepszej jakości podróbkę policyjnej odznaki i podetknął mu ją pod sam nos.
-Policja. Proszę to zostawić. - zwrócił się do niego oschle.
Wyjął z jego dłoni słuchawkę i odłożył na widełki. Następnie z wewnętrznej
kieszeni wyciągnął krótkofalówkę.
-Mamy ich. Możecie już podstawić wóz. - rzucił zwięźle i rozłączył się.
-Kogo mata? - barman poskrobał się po głowie.
-Już od dawna mieliśmy tych dwóch typków na widoku. - Bobby mu wyjaśnił od
niechcenia i zaraz powrócił do agentów.
Najpierw skuł Franka. A kiedy skończył również Blackowi krępować ręce za plecami
i to przy pomocy jego własnych kajdanek i zamierzał właśnie z pomocą profesora
wyprowadzić ich na zewnątrz zatrzymała go w miejscu głośna komenda.
-Wy wszyscy. Stójta tam i nie ruszajta się.
Cała czwórka, zaskoczona odwróciła się. To był barman. Ten trzymając w dłoniach
luparę o modnie przyciętych lufach wyszedł na sam środek baru całkowicie
zagradzając im tym samym przejście. Tam stanął w rozkroku, cmoknął wysysając coś
spomiędzy przednich zębów potem przeładował z głośnym trzaskiem i odezwał się
ponownie.
-Nie wiem do diabła cośta wy za jedne i nie obchodzi mnie to, ale wiem jedno.
Bez pokrycia szkód nigdzie stąd nie pójdzieta. Dzwonię po gliny i wszyscy razem
sobie zaczekamy tutaj na nich.
-Przecież... - zaczął zaraz Bobby.
-Żadne miastowe nie będą się rządziły w mojej budzie. - dodał barman groźnie.
-Przecież mówiłem, że jesteśmy z policji. - natychmiast odparł ostro Bobby.
-Może jesteśta a może nie jesteśta. Na pewno żadne z was miejscowe gliny, bo
was nie znam.
-Nie słuchaj go. - warknął Black. - To my jesteśmy z FBI.
-Zamknij się, dupku. - uspokoił go profesor ponownie dźgając Blacka lufą w
nerkę.
-Zatem, dobrze. - rzucił Bobby do siebie podchodząc z wolna do barmana.
Barman niepewnie przestąpił z nogi na nogę. Później ponownie cmoknął unosząc
nieco broń, lecz nie wystrzelił. Bobby idąc w jego stronę zabrał po drodze
Blackowi jego lipny portfel. Odsuwając dłonią od niechcenia lufy lupary na bok
podszedł do telefonu. Portfel rzucił niedbale na blat.
-Chciałeś dzwonić? - rzucił do barmana jeszcze bardziej ostro. - Podnieś więc
słuchawkę do cholery i połącz się z FBI. Tylko szybko. Nie mam dla ciebie
jednego całej nocy.
-Co...
-Proszę zapytać czy ci dwaj tam pracują.
-Ale...
-To chyba powinno wystarczyć w zupełności, co?
Przez dobrą minutę barman intensywnie myślał, po czym stwierdził.
-Dobra. Jak tam sobie chceta.
Podniósł z blatu lipny portfel Blacka i nie spuszczając z nich nawet na moment
oka podszedł po raz trzeci do telefonu. W czasie, kiedy centrala go łączyła
Bobby mówił dalej.
-Ci dwaj już od dosyć dawna grasują w tych stronach podszywając się pod agentów
FBI. Dodam tylko, że zważywszy na okoliczności i tak pan miałeś dzisiaj dużo
szczęścia... - Bobby zaczął chwytać już miejscowy akcent.
-Jak to, szczęścia? - barman wymamrotał. - Tyle zniszczonego sprzętu...
-Prócz tych nic nie wartych gratów mogłeś stracić cały utarg z kasy.
-Ale, jak...
-Sam byś im go oddał. Z reguły mówią, że prowadzą śledztwo w sprawie fałszywek
i... konfiskują całą gotówkę. Za pokwitowaniem, naturalnie.
-To skurkowańce!
-Niemniej, chociaż z niechęcią muszę ci jednak podziękować za okazaną pomoc
oraz obywatelską postawę.
-Więc...
-Chciałbym też dodać, że za ich ujęcie, aż w trzech stanach wyznaczono nagrodę.
Za okazaną pomoc, możesz być pewien przynajmniej jej sporej części. - Bobby
oparty niedbale łokciem o blat plótł dalej nie chcąc, by dopiero co wzbudzone
zaufanie wieśniaka na powrót się ulotniło.
Barman po chwili usłyszał w słuchawce odpowiedź. Odłożył telefon. Na jego
nalanej twarzy zagościł obleśny uśmiech.
-Miał pan rację, oficerze. Żadne z nich, agenty.
-Drobiazg. - Bobby odebrał z jego rąk portfel Blacka i wsadził sobie do
kieszeni.
-To nie jest tak! - wrzasnął Black wyrywając się wściekle. - Nie pozwól im stąd
odejść ty cholerny buraku!
Barman walnął go kolbą lupary w żołądek a kiedy ten się zgiął wskazał lufami na
Franka.
-A tego małego już od początku podejrzewałem, oficerze.
-Doprawdy? Jak pan na to wpadłeś?
-Eee. Tak jakoś mu źle z oczu łypie.
-Patrzcie ludzie. Masz pan całkowitą rację. - Bobby z uznaniem skinął głową i
dodał klepiąc go po ramieniu. - To właśnie on był mózgiem gangu.
-Mózgiem, hę? - barman oblizał wargi pochylając swoją twarz w stronę Franka.
Frank czując jego oddech instynktownie się odsunął.
-Zgadza się. Tamten duży, to fizyczny. - dodał Bobby.
Przed bar zajechał cicho radiowóz. Błyskające na błękitno i czerwono światła
pulsowały, odbijając się w stojących poza barem szklankach. Barman w widoczny
sposób jeszcze bardziej się rozluźnił.
-Dobra, idziemy. - podnosząc się z miejsca na widok radiowozu ponownie odezwał
się Bobby. - Teraz byłoby najlepiej, gdybyś udał się pan razem z nami i
osobiście złożył zeznania na posterunku. W sprawie nagrody, oczywiście. - widząc
wahanie barmana zerknął na zegarek i dodał ciepłym tonem. - To nie potrwa długo.
Trzeba tylko wypełnić kilkanaście formularzy i sporządzić raport. Za jakieś
trzy, cztery godzinki powinieneś pan być już z powrotem.
-Muszę jechać teraz? - ten zapytał rozglądając się niepewnie.
-Tak byłoby najlepiej. - przyznał Bobby. - Wsadzimy ich do paki, potem
załatwimy sprawy papierkowe a kiedy już skończymy, podrzucimy pana z powrotem. -
zapewnił go z przekonaniem.
-Może... jednak wpadnę z rana. Widzita, mam tu dzisiaj spory ruch...
-Niech i tak będzie. - zgodził się Bobby poklepując go po przyjacielsku w
ramię. - Znajdzie nas pan na szesnastym posterunku.
-Szesnastym...?
-Przy Mapple Road.
-To po drugiej stronie miasta.
-Zgadza się. Przydzielono nam tę sprawę, ponieważ jak żeś słusznie już zauważył
nikt nas tutaj nie zna. Nie było więc ryzyka, że ktoś nas rozpozna...
-I spali zasadzkę! - bezbłędnie odgadł barman.
-Właśnie.
Barman wypiął dumnie pierś.
-Kończymy służbę o jedenastej. Proszę się nie spóźnić. - dodał Bobby podając mu
na pożegnanie rękę.
Popychając przed sobą aresztowanych wyszedł z profesorem z baru.
-Będę na pewno. - dobiegła go jeszcze spóźniona odpowiedź.
Kiedy opuścili bar barman obserwował przez okno jak Bobby z profesorem pakują
ich do radiowozu. Kiedy już odjechali przystąpił do porządkowania lokalu. Przez
cały czas uśmiech już nie schodził z jego twarzy.
* * *
Pomimo panującego wewnątrz wozu mroku w siedzącym za kierownicą umundurowanym
policjancie, Black natychmiast i bezbłędnie rozpoznał Theo.
-Proszę, proszę. Cała, parszywa trzódka w komplecie. Tylko ciebie jeszcze nie
znam, Krasnalu. - dodał uważnie spoglądając na profesora.
-Siedź spokojnie i przestań się szamotać. - odparł starzec trącając Blacka lufą
w obolałe żebro.
-Wygląda jakby miał ze sto dwadzieścia lat i obrabiał banki na Dzikim
Zachodzie. - zauważył Frank i zaraz dodał szyderczo. - Pewnie znałeś Buffalo
Billa osobiście co, dziadku?
Profesor zostawił żebra Blacka w spokoju po czym wbił posępny wzrok w
rechoczącego Franka.
-Nie wiem synku czym podpadłeś temu wsiowemu barmanowi, ale mnie się również
nie podobasz. Pozwól więc, że coś ci wyjaśnię. Otóż, nie jestem przestępcą.
-Nie? Więc czego od nas chcecie, do cholery?
-Za dużo gadasz. Wszystkiego dowiesz się niebawem.
Pod wpływem spojrzenia jakim go obdarzył profesor, Frank w końcu zamilkł.
Theo po kilkunastu minutach szybkiej jazdy zwolnił. Następnie zgasił światła, po
czym zjechał z asfaltówki i wprowadził wóz w piaszczystą, boczną drogę. Jadąc
wolno i ostrożnie wypatrywał w ciemnościach porzuconej, zardzewiałej przyczepy
campingowej. Ta stała na swoim miejscu. Kiedy tylko już ją minął ponownie
zwolnił i ustawił chevroleta bezpośrednio za nią. Następnie wysiadł i otworzył
drzwiczki z drugiej strony samochodu. Bobby również wydostał się z wozu i pomógł
mu usunąć wszystkie samoprzylepne emblematy z samochodu. Po kilkunastu sekundach
chevrolet przestał już przypominać policyjny radiowóz. Wraz z niebiesko
czerwonym kogutem Bobby wyrzucił niepotrzebne już nalepki daleko w ciemność i
zaraz po tym otworzył tylne drzwiczki. Pomógł aresztantom wysiąść. Kiedy wszyscy
już powysiadali wskazał ręką na przyczepę.
-Tam będziemy mogli porozmawiać sobie w spokoju, panowie. Powinno być nawet
chyba jeszcze jakieś piwo. - dodał.
Ruszył przodem by otworzyć drzwi przyczepy. Black przez całą drogę tylko czekał
na taką jak ta okazję. Podkurczając swoje nogi wyskoczył wysoko w górę. Jednym,
płynnym ruchem przeciągnął pod nimi swoje skute za plecami dłonie. Zanim jego
stopy na powrót dotknęły ziemi zarzucił Bobbiemu ręce na szyję dusząc go
łańcuszkiem od kajdanek. Frank natomiast pochylił nisko głowę i uderzył
profesora bykiem. Zrobił to z taką siłą, że obydwaj stracili równowagę i
poturlali się w bok upadając. Muszkiet wypadł przy tym z jego rąk i poszybował
wysoko w górę. Kiedy upadł na ziemię wypalił z jaskrawym błyskiem światła.
Trafiony znaczną częścią śrutu chevrolet w jednej chwili zamienił się w dymiącą
kupę złomu. Wyleciały z niego wszystkie szyby, odpadła większość lakieru z
jednej strony a nadwozie przy huku pękających opon opadło ciężko na piaszczystą
ziemię.
Theo widząc nieoczekiwany rozwój zdarzeń, natychmiast rzucił się Bobbiemu z
pomocą. Z rozpędu wskoczył Blackowi na plecy i uczepiony tam jak kleszcz
niezwłocznie zaczął okładać go pięściami po całej głowie. Na byłym agencie nie
robiło to jednak większego wrażenia. Przynajmniej przez pierwszych kilkanaście
sekund. Nadal bowiem stał jak dąb i morderczo ściskał Bobbiemu szyję. Po dobrej
chwili w końcu jednak postanowił pozbyć się dokuczliwego natręta uparcie
siedzącego mu na karku. Potrząsnął silnie plecami.
Theo czując, że pragną go zrzucić z dogodnej pozycji wypuścił szyję Blacka
chwytając się dla odmiany jeszcze mocniej jego włosów. Drugą ręką nadal go
okładał przy tym po całej głowie ile wlezie. Wszystkie późniejsze próby
zrzucenia go stamtąd spełzały już na niczym. Gdyby okoliczności były inne Bobby
mógłby opowiedzieć Blackowi co nieco o sile uścisku Murzyna. Wydarzenia jednak
nie sprzyjały pogawędkom.
Black widząc całkowitą nieskuteczność wszystkich swych dotychczasowych starań
nagle zmienił taktykę. Znienacka obrócił się tyłem do przyczepy i celując w jej
narożnik z całych sił obunóż odbił się od ziemi po czym gruchnął w nią plecami.
Theo, przygnieciony do przyczepy poprzez łączny ciężar Blacka i Bobbiego
rozpłaszczył się i natychmiast stracił przytomność. Chwilę jeszcze tam stał
sobie po czym upadając twarzą w piach bezwładnie osunął się na ziemię.
Zadowolony z takiego efektu Black złapał mocno już osłabionego Bobbiego za klapy
koszuli i poderwał go do góry. Następnie jednym, mocnym uderzeniem głowy w
twarz, również i jego sprawnie wyeliminował z dalszej walki. Wtedy z
niewysłowioną ulgą podrapał się po potarganej głowie i podbiegł do tarzających
się po ziemi.
Obydwaj leżący nadal zaciekle walczyli. Frank zajadle szarpał zębami profesora
za jego brodę wyrywając z niej, co chwilę spore kłaki, podczas kiedy ten
rozpaczliwie próbował się jakoś od niego uwolnić. Jednakże Frank już był w amoku
i pomimo skutych rąk w żaden sposób nie dawał się starcowi odepchnąć na bok. Po
każdej próbie wracał do wyrywania jego brody jak bumerang.
Black przez chwilę się przyglądał zdumionym spojrzeniem po czym postanowił w
końcu przerwać tę przedziwną walkę. Chwycił profesora za rękę i wykręcając ją
mocno do tyłu bez trudu unieruchomił go z twarzą wciśniętą w ziemię.
-Poszukaj kluczyków, Frank.
Ten ochłonął po czym wstał.
Po chwili poszukiwań przyniósł Blackowi kluczyki od kajdanek znalezione przy
Bobbim. Black uwolnił najpierw swoje dłonie po czym założył kajdanki
profesorowi. Następnie pomógł pozbyć się ich partnerowi. Potem wspólnie już
zajęli się nieprzytomnymi.
* * *
Pustynia - kilka mil na południe od Amarillo - Texas 4 lutego 2000
Był już późny, słoneczny poranek, kiedy Bobby na powrót odzyskał przytomność.
Kiedy tylko tak się stało, pierwszą rzeczą jaką poczuł był potworny ból
ogarniający niemal całą szyję. Miał wrażenie, że jakaś żelazna obręcz, taka z
kolcami do środka ździebko za mocno uciska mu gardło. Uniósł rękę by ją
rozluźnić chociaż odrobinę. Wówczas z niemałym zaskoczeniem stwierdził, że nie
ma tam żadnej obręczy a jest jedynie olbrzymia jak bagietka opasująca ją
opuchlizna. Z trudem otworzył piekące, pełne piasku oczy i niepewnie się
rozejrzał.
Jego prawa ręka przykuta była do nogi Theo, który w dalszym ciągu leżał jeszcze
nieprzytomny na podłodze przyczepy. Naprzeciw niego na wyrwanych z chevroleta
siedzeniach siedzieli sobie obydwaj agenci FBI. Popijając jego piwo obserwowali
go bez słowa. Bobby odwrócił głowę w drugą stronę. Ból, jaki przy tym nastąpił
był taki, że ponownie przymknął powieki.
Kiedy na powrót je otworzył ujrzał profesora, który podobnie jak on odzyskał już
przytomność. Jego duma, niegdyś bujna, siwa broda była w straszliwy sposób
przetrzebiona. To, co obecnie z niej zostało zupełnie już nie przypominało
brody. To coś wyglądało raczej na brudny zwój zmiętych i niemiłosiernie
poszarpanych gałganów.
Profesor widząc pytające spojrzenie Bobbiego oskarżycielskim gestem wskazał
oczami Franka i natychmiast mu wyjaśnił.
-To zwierzę zjadło moją brodę.
Frank patrząc beznamiętnie na profesora odezwał się znużonym tonem.
-Miałeś wówczas rację, Black.
-Z czym?
-To tylko pieprzeni amatorzy.
-Amatorzy?
-Właśnie.
-Zatem, co z nimi teraz poczniemy?
-Mogę ci tylko powiedzieć to, co powinniśmy z nimi zrobić.
-Co takiego?
-W świetle prawa powinniśmy ich od razu odstawić do najbliższej paki.
-Tak myślisz?
-Za to, co w swoim czasie zrobili z pewnością trafią na bardzo długo do
jakiegoś spokojnego i odosobnionego miejsca. Miejsca w którym cierpliwie spędzić
będą mogli resztę życia na biciu konia pod prysznicem i wzajemnym zarażaniu się
AIDS. - odparł Frank ziewając.
Pociągnął łyk piwa, przepłukał nim zęby i zwrócił się do Bobbiego.
-Następnym razem kiedy będziecie chcieli schwytać kogoś takiego jak Black
skujcie mu nogi a nie dłonie.
-Postaram się zapamiętać. - wychrypiał w odpowiedzi Bobby. - Co z nim? -
wskazał głową Theo.
-Chwilowo dech mu zaparło. - z szerokim uśmiechem wyjaśnił mu uprzejmie Frank.
- Poza tym nic takiego mu nie będzie. Ty wyglądasz znacznie gorzej. - dodał
ciepło.
-A tak z czystej ciekawości. - wtrącił Black. - Co takiego zamierzaliście
dokonać w tej parszywej knajpie?
Bobby milczał masując sobie dłonią szyję.
-Po tamtym banku chyba nie przestawiliście się na rabowanie wieśniakom ich
portfeli i gorzały?
-Szukaliśmy was.
-Pieprzysz.
-To prawda.
-Nie mogliście wiedzieć, że tam będziemy. To raz. Włóczymy się z Frankiem po
całych Stanach bez żadnego planu. Nikt prócz nas nie wie gdzie jesteśmy. To dwa.
Poza tym chyba nie sądzisz, że w ogóle uwierzę w to, że wy szukacie nas. Lepiej
wymyśl inną bajkę, bo jeszcze odrobinkę ci dołożę.
-Pierdol się, gorylu. - mruknął Boby wzruszając ramionami.
-To nie bajka. Wiedzieliśmy o tym, że będziecie tam. A mówiąc ściślej to
wiedziała o tym pewna dziewczyna z Brazylii.
-Dziewczyna, hę?
-Właśnie. Ona powiedziała nam, że tutaj was znajdziemy.
-Ty też pragniesz oberwać, Krasnalu?
-Jeszcze do ubiegłej nocy sam nie bardzo wiedziałem, co o tym wszystkim
sądzić... - profesor ciągnął nie zrażony. - Lecz jak by tu na całą sprawę nie
spoglądać wygląda na to, że jednak miała rację.
-To prawda. - uzupełnił Bobby. - Twierdziła, że w noc z piątku na sobotę
obydwaj będziecie chlać w tej spelunie. Dokładnie w tej. Chlać na umór jak
zresztą każdego, cholernego dnia. - dodał z satysfakcją.
-Nie wspomniała tylko a szkoda, że spotkamy tam goryla dusiciela z wściekłym
kojotem. - uzupełnił z niekłamanym żalem starzec.
-Po jaką cholerę mielibyście się spotykać, co? Już niczego z nami nie
wytargujecie. Nie będzie żadnego układu, ponieważ wylali nas z FBI. - wyjaśnił
Black złowrogo. - Macie więc cholera pecha. - dodał mściwym tonem.
-To, że nie jesteście agentami, również wiemy doskonale.
-Od kogo?
-Od niej.
-Co to za jedna? Jest nieźle poinformowana ta wasza wróżka.
-To długa historia i początkowo może się wam wydać nieco mętna... - zaczął
Bobby.
-Nie krępuj się. Czasu mamy sporo, ale lepiej gadaj z sensem, ponieważ zanim
was oddamy w ręce glin mogę was przedtem jeszcze, co nieco poturbować.
W odpowiedzi Bobby uniósł się na łokciu wygodniej opierając. Następnie,
przedstawił im wszystko to, co wydarzyło się od chwili, kiedy wraz z Theo
pojawili się w Brazylii. Pominął przy tym kilka jego zadaniem nieistotnych
szczegółów uznając, że nie ma potrzeby wspominać agentom o takich błahostkach
jak polowanie na małego pekari, lub o nocy spędzonej w indiańskiej wiosce.
Opowiedział im za to ze wszystkimi szczegółami przebieg ich wizyty w bazie
Obcych oraz to, co zastali tuż po samej zagładzie wsi.
Obydwaj agenci słuchali go uważnie nie przerywając ani razu. W czasie trwania
jego opowieści Theo zdążył również oprzytomnieć. Kiedy Bobby skończył Black
zadał pytanie na które wszyscy podświadomie od dawna czekali.
-I ja naturalnie mam w to wszystko ci uwierzyć?
-Słyszeliśmy już dużo lepsze historyjki. - tonem nie wróżącym nic dobrego dodał
Frank posępnie.
Obydwaj agenci siedzieli zamyśleni. W końcu Black pierwszy wstał z fotela.
Energicznie podszedł do Theo rozcierając przy tym swoje dłonie niczym pianista
przed wyjątkowo trudnym koncertem.
-Więc, dobra. Zrobimy tak. Ja porządnie dołożę tym dwóm a ty możesz dokopać
jeszcze trochę Krasnalowi.
-Dzięki. - odparł mu Frank. - Cała przyjemność będzie po mojej stronie. -
rzucił w stronę profesora.
-Nie wierzycie nam? - zapytał Theo z niepokojem obserwując jak olbrzymia
sylwetka Blacka pochyla się nad nim szybko zasłaniając całe pole widzenia.
Black w odpowiedzi jedynie zacmokał zdegustowany. Milcząco pokiwał swą głową na
boki. 
-Pewnie nie macie niczego, co mogłoby udowodnić waszą bajeczkę. - pochylony nad
nim na kilka cali zapytał go złowrogim szeptem. 
Theo z przerażeniem zauważył, że nie zabrzmiało to wcale jak pytanie.
-W schowku na rękawiczki naszego chevroleta jest coś, co przywieźliśmy ze sobą,
gorylu. - zamiast niego rzucił Bobby.
Black zatrzymał w miejscu uniesioną już nad Theo pięść.
-Uważaj na nich, Frank. - rzucił prostując się z niechęcią.
Wychodząc z przyczepy na zewnątrz nieustannie masował swoje dłonie. Usłyszeli
trzask otwieranych i zaraz po tym zamykanych drzwiczek chevroleta oraz chrzęst
osypujących się po karoserii odłamków szkła. Po chwili agent powrócił do
przyczepy trzymając złotą figurkę w lewej ręce.
-Czy to jest to, co podobno znalazłeś w tym jeziorze? - zwrócił się do
Bobbiego.
-Tak.
-Skąd mamy wiedzieć, że to gówno pochodzi z jeziora?
-I w ogóle z Brazylii? - dorzucił Frank.
-Pochodzi.
-Poza tym, - Black ciągnął dalej. - przecież to coś nie dowodzi zupełnie
niczego. A zwłaszcza istnienia Obcych, nie sądzisz?
-Gdyby to was nie przekonało Uli kazała wam powtórzyć, że zna prawdę o
"Rzeźniku z autostrady".
Obydwaj agenci drgnęli.
-Całą prawdę. - dodał Bobby. - Chyba tak to właśnie określiła. Czy coś
przekręciłem?
Porozumiewawcze spojrzenia jakie agenci wymienili w chwilę wcześniej między sobą
upewniły go, że niczego nie przekręcił.
Black pamiętał doskonale prowadzone przez nich śledztwo w sprawie seryjnego
mordercy i dzieciokanibala. "Rzeźnik z autostrady" był kryptonimem tej mrocznej
sprawy sprzed trzech lat.
-Mogłeś przeczytać o tym w gazetach. - stwierdził oschle.
To był blef. Black wiedział doskonale, że prasa nigdy nie poznała prawdziwego
kryptonimu tego dochodzenia. Chciał jedynie poznać jego odruchową reakcję na
samo pytanie.
-Daj już spokój, ty tępy gorylu. - zdenerwował się Bobby. - Przecież
obrobiliśmy tamten bank, do cholery. Obrobiliśmy i daliśmy stamtąd nogę.
Nadążasz? Zastanów się więc przez chwilę. Po kiego diabła mielibyśmy teraz
wracać tu i wciskać wam głodne kawałki, co?
-Pojęcia nie mam. - Black wzruszył ramionami. - A tak prawdę mówiąc to nie
wierzę, że w ogóle opuściliście Stany. Wiesz natomiast, co sobie myślę?
-Że masz problemy nerwicowo płciowe, ponieważ nieustannie bito cię, kiedy byłeś
mały?
-Black nigdy nie był mały. - wtrącił Frank grobowym tonem. - Poza tym, to on
był zawsze tym bijącym.
-Myślę, że przeczekaliście sobie najgorsze zagrzebani w jakiejś norze, -
ciągnął dalej agent. - a teraz, kiedy sprawa nieco przyschła wypełzliście na
światło dzienne, gdzie znowu knujecie coś parszywego.
-Gówno prawda.
-Opowiedz mi więc w takim razie, jak niby udało się wam wydostać z kraju?
-To dobre pytanie. - z uznaniem przyznał Bobby. - Ale poproszę o następne.
-Lepiej gadaj jeśli chcesz byśmy ci w to wszystko uwierzyli.
-Wypchaj się, dobra? Ludzie, którzy przerzucili nas do Meksyku natychmiast
dostaliby sraczki a na sraczce wysypki na samą tylko myśl, że o ich kanałach
opowiadam agentom FBI.
-Nawet byłym agentom. - uzupełnił Theo.
-Black, nigdy się tego nie dowiesz. Zapytaj więc lepiej od razu o coś innego. -
dodał ciepło Bobby.
-Denerwujesz mnie, wiesz? A kiedy ktoś mnie denerwuje od razu robię się
nieuprzejmy.
-To prawda. - potwierdził Frank. - Zaraz wychodzi z niego bydlę. Lepiej zacznij
wreszcie gadać.
-Pytaj więc o cokolwiek chcesz. Cokolwiek innego. - rzucił w odpowiedzi Bobby.
-Dlaczego więc nie zabraliście niczego z tej rzekomej, podziemnej bazy?
-Możesz być pewien, że chcieliśmy. W końcu jesteśmy ludźmi interesu, ale jak
już mówiłem sprawy potoczyły się wówczas w takim tempie, że musieliśmy
natychmiast wiać stamtąd i tyle. Kurwa! Dlaczego nie możecie po prostu tam
pojechać z nami? Kiedy zobaczycie wszystko na własne oczy przekonacie się, że
mówimy prawdę.
-Doprawdy? - prychnął Frank.
-A co, jeśli łżesz? - rzucił Black z uciechą.
-To proste. Zgarniesz nas i oddasz w ręce glin. Przecież tylko o tym marzysz,
czyż nie?
-Oddać was glinom to możemy w każdej, zasranej chwili.
-Kurwa, skąd ja wiedziałem, że tak właśnie będzie? - powiedział z niechęcią
Bobby do samego siebie.
-Więc jak w końcu będzie? - zapytał Blacka Frank nieco już zniecierpliwiony. -
Dołożymy im nareszcie, będziemy się dalej z nimi przekomarzać, czy jak w końcu
będzie?
-Dobra. - dorzucił Bobby z rezygnacją. - Zatrzymajcie więc sobie tę figurkę
jako zabezpieczenie. Jest ze złota.
-Żartujesz chyba? - rzucił Black.
-Nie.
-Żartujesz, bo jeśli nawet jest ze złota no to ile może być to gówno warte?
Pięć, sześć stów? Może z tysiąc. Mamy z Frankiem zapierdalać do Brazylii chuj
wie po co i jeszcze dokładać do tego, szemranego interesu? Nie lubię kiedy się
ze mnie żartuje. - dodał z nieprzyjemnym dla ucha trzaskiem wyłamując swoje
palce.
-Jadąc tutaj po drodze wstąpiliśmy do pewnego, parszywego antykwariatu... -
mruknął Bobby.
-Naprawdę? - zapytał Black odwieszając koszulę na drzwiach, by nie zabrudziła
się.
-To było w San Antonio a gość, który tam sobie siedział określił wiek jej
powstania na okres prekolumbijski.
-Cóż z tego?
-Po tym jak już stwierdził, iż jest autentyczna ostrożnie wycenił ją na jakieś
osiemset tysięcy dolarów.
Black znieruchomiał. Przykucnął przed Bobbim.
-Opowiedz mi o tym gościu. - wyszeptał.
-Tak właśnie było... w rzeczy samej, człowieku. - odparł zamiast niego Theo. -
To był taki dziwnie mały, suchy facet. Mały, kumasz?
-Mały?
-No... zupełnie był niewielki. Początkowo też myślałem, że pokurcz się nabija z
nas, ale kiedy go szturchnąłem kilka razy to nieśmiało wspomniał, że to była
tylko cena wywoławcza...
-Ten, gówniany chrząszcz? - zapytał Frank biorąc figurkę do swych rąk.
-Możecie to w każdej chwili sami sobie sprawdzić. W FBI są chyba nie gorsi
eksperci? - zauważył kwaśno Bobby.
-Możesz być pewny, że sprawdzimy. - Black zamyślił się. - Co o tym sądzisz,
Frank?
-Mnie tam bardziej interesuje inna sprawa. - ten zwrócił się do Bobbiego. -
Skoro nie chcesz gadać o tym jak opuściliście Stany z prawdziwą przyjemnością
wysłucham opowieści o tym jak wykonaliście wiodący do banku tunel.
-Chodzi o żelbeton? - odgadł Bobby.
-Właśnie.
-Do tego celu zbudowałem taki tam agregat. On też jest nawiasem mówiąc jednym z
powodów naszego powrotu do kraju. Musimy, bowiem zabrać go ze sobą i dostarczyć
do Brazylii.
-Jak on działa? Ten agregat.
-W tym celu przerobiłem ośmiocylindrowy, wysokoprężny silnik z ciężarówki mack.
Moja zmiana w nim polegała na tym, że do jednego cylindra zamiast paliwa
doprowadziłem przewodami wodę. Tę wodę pod wysokim ciśnieniem pochodzącym z
pracy pozostałych cylindrów w postaci mikroskopijnej średnicy strumienia, który
ciął wszystko to co tylko chciałem kolejnymi wężami kierowałem dalej. Te
pozostałe siedem cylindrów z nieznacznie tylko zmienionym rozrządem pracowało
zupełnie normalnie nieustannie pompując nową wodę ze zbiornika. Zestaw
dziewięciu, połączonych szeregowo tłumików doskonale wyciszał całość. Może nie
działało to wszystko niezawodnie i najszybciej, ale za to bezszelestnie a tylko
o to mi chodziło. I to z grubsza tyle. Wystarczy czy pragniesz więcej
szczegółów?
-Mówi ci to coś? - Black zwrócił się do Franka.
Technika z wyjątkiem tej związanej z bronią palną nie była jego mocną stroną.
-Nóż wodny! - ten odparł zamyślony. - To genialne!
-Jaki nóż? - zapytał Black myśląc, że albo się przesłyszał albo Frank coś
przekręcił, ale raczej to drugie.
-Wodny.
-Znałeś to urządzenie już wcześniej? Przecież w swoim czasie nawet chłopcy z
NASA w końcu sobie odpuścili.
Frank czując po raz pierwszy niekłamany podziw dla Bobbiego wyjaśnił partnerowi.
-Idea noża wodnego w zasadzie znana jest już od wczesnych lat sześćdziesiątych.
-Eeee? - Black był spragniony jaśniejszych detali.
-Sprężona woda pod olbrzymim ciśnieniem wystrzeliwana jest przez mikroskopijny
otwór. Dyszę.
-Dyszę?
-Czyli otwór który zwęża się u wylotu co nadaje strumieniowi wody dodatkowej
prędkości i jeszcze bardziej zwiększa jego ciśnienie.
-Czyli to coś jak pistolet na wodę? - w tej chwili Blackowi jedynie taka
analogia przychodziła do głowy.
-Mniej więcej.
-To, dlaczego nikt z naszych wcześniej na to nie wpadł?
-Podejrzewam że dlatego bowiem technologia ta już dawno umarła.
-Umarła?
-Po kilku początkowych niepowodzeniach zarzucono jej dalszy rozwój nie
wychodząc poza fazę eksperymentów. Zupełnie jak z historią greckich ogni
technologia ta po prostu poszła później w zapomnienie.
-Dlaczego, skoro to taka rewelacja, że ho, ho?
-W przypadku noża wodnego nigdy, bowiem nie udało się osiągnąć wystarczająco
opłacalnej wydajności.
-Gadaj po ludzku, do cholery.
-Najzwyczajniej w świecie technologia ta była nierentowna, Black. Żyjemy w
epoce szybkiego pieniądza i jeśli tylko coś nie przynosi natychmiastowych zysków
to zaraz idzie w odstawkę. Inaczej mówiąc, na skalę przemysłową znacznie lepiej
i szybciej wychodzi, kiedy się tnie przedmioty przy pomocy normalnych,
tradycyjnych metod, ponieważ te z kolei zdążyły doskonale się rozwinąć i są
obecnie bardzo tanie. Mam tutaj na myśli wszystkie te obrabiarki numeryczne,
które są obecnie połączone z komputerem i są w stanie wyciąć w dowolnym
materiale dosłownie wszystko i to z niespotykaną jeszcze do niedawna precyzją.
Każdy szanujący się jubiler posiada dziś do grawerowania taką obrabiarkę,
ponieważ jest ona po prostu tania. A wracając do sprawy noża to wszystkim,
ówczesnym prototypom nie najlepiej wychodziło cięcie strumieniem wody
przedmiotów naprawdę twardych. Przy pomocy wody cięto jedynie drewno, plastyk,
styropian i takie tam gówno. Kurwa, Black! Błądziliśmy jak ślepcy a rozwiązanie
przez cały czas było tuż pod samym nosem. To naprawdę jest genialne.
Black spojrzał na Franka dziwnym wzrokiem. Patrząc tak na jego rozentuzjazmowane
oblicze doszedł do przekonania, że ci dwaj dobrali się jak lisy w kurniku. Jeden
był pieprzonym geniuszem elektroniki drugi natomiast okazał się małym,
pomysłowym gnojkiem. Cholernym majsterkowiczem. Strach pomyśleć jakiego byliby w
stanie stworzyć Frankensteina gdyby tylko połączyli swoje siły.
-Jak udało ci się przeciąć ten cholerny żelbeton? - Frank tymczasem przysiadł
się bliżej częstując Bobbiego papierosem.
-Rzeczywiście przyznaję. Było to nieco uciążliwe, nie powiem. - ten stwierdził
przypalając sobie camela. - Przez ponad pół roku testowałem najprzeróżniejsze
związki dodawane w tym celu do wody. Poczynając od zmielonych na pył drobinek
metali, na niemetalicznych związkach kończąc. Nieustannie testowałem i
testowałem. Bez końca. W końcu, kiedy do wody dodałem mączki diamentowej
zmieszanej w odpowiedniej proporcji z cząsteczkami węglików spiekanych oraz
korundu okazało się, że to jest właśnie to. Bezzwłocznie więc przystąpiłem do
kopania tunelu i właściwej pracy z żel...
-Pracy? - rzucił oszołomionym tonem Black. - Czy on powiedział, pracy?
-Cicho. - uciszył go natychmiast Frank.
-Kiedy przystąpiłem do pracy moja mieszanka cięła stal, cegły, beton a nawet
niektóre naturalne kamienie. - oznajmił Bobby. - Niestety, były również słabe
punkty.
-Jakie?
-Mojemu prototypowi daleko jeszcze do doskonałości. - przyznał Bobby z nagłym
smutkiem w głosie. - Niesłychanie szybko zużywały się przewody
wysokociśnieniowe. Dysze wtryskiwaczy jeszcze szybciej od nich. Tych tytanowych
końcówek zużyłem ponad dwa i pół tysiąca. W jednym miałeś rację, Frank. Gdyby
nie chodziło o wypłatę dla West River cała ta impreza w Albuquerque byłaby
nieopłacalna.
-Do licha tam! Opłacalna czy nie udało ci się odkryć sam skład! Formułę tej
cholernej mieszanki. Nikt wcześniej tego nie dokonał. Dlaczego więc tego nie
zgłosiłeś? Na samych patentach i licencjach zarobiłbyś dużo więcej niż było w
tym pieprzonym banku.
-Gówno tam zarobiłbym. - odparł ciężko Bobby.
-Jak to? - zapytał Frank.
-Kiedyś pracując przy samochodach wymyśliłem takie tam sobie wycieraczki...
-Wycieraczki?
-W sumie to nie było nic specjalnego, jednak wycieraczki te oczyszczały w stu
procentach całą powierzchnię przedniej szyby.
-Naprawdę?
-Tak.
-Cholera. W stu procentach? Bez tych, takich...
-Zgadza się. I wiesz, co?
-Co?
-Żadna z firm motoryzacyjnych nie była nimi zainteresowana. Ot co.
-Cholera!
-No właśnie.
-Czasami tak bywa. - pocieszył go Frank.
-Też tak sobie wówczas pomyślałem. Powiedziałem sobie, trudno. Jak nie to nie i
olałem całą sprawę. Ale kiedy pół roku później pojawiły się pierwsze Toyoty z
takimi wycieraczkami jasna krew mnie zalała. To przecież były moje wycieraczki,
kurwa! Japońcy wyrolowali mnie, rozumiesz? Skurwysyny ukradli mój pomysł i tyle.
Ani dziękuję ani pocałuj nas w żółtą dupę, uwierzysz?
-Mogłeś im wytoczyć...
-I poprocesować się z piętnaście lat, co? Potem pewnie i tak bym przegrał,
ponieważ zwykły, szary człowiek i tak nie ma żadnych szans na wygranie procesu w
tym kraju. A na pewno nie przeciwko tak dużej korporacji. No chyba, że jest się
bogatym pedofilem jak Michael, kurwa jego wybielona mać albo O. J. którego
uniewinnili, ponieważ...
-Chyba już rozumiem. - przerwał mu Frank najwyraźniej nie chcąc drążyć
niewygodnych tematów. - Gdzie jest teraz ten twój agregat?
-Leży zakopany na pustyni, jakieś cztery mile na wschód od naszej ówczesnej
kryjówki.
-Tam, gdzie was wówczas nakryliśmy?
-Zgadza się. - potwierdził Bobby i zaraz dodał. - Pozwól Frank, że teraz ja o
coś spytam.
-Jasne. - ten przysunął bliżej sześciopak z piwem i ponownie poczęstował
Bobbiego papierosem.
-Jak, do diabła znaleźliście nas tamtego dnia na samym środku pustyni? Jeśli to
nie jakaś tajemnica, powiedz jak odkryliście naszą obecność? Gdzie leżał nasz
błąd? Czym się wówczas zdradziliśmy?
-Właśnie. - rzucił Theo. - Zaskoczenie było kompletne.
-To akurat nie stanowi żadnej tajemnicy. - zabrał głos Black.
Spojrzeli na niego wyczekująco. Ten otworzył sobie piwo potem pociągnął z niego,
beknął i kontynuował.
-To proste. Pierwszą rzeczą jaką tylko zrobiliśmy zaraz po przybyciu do
Albuquerque było przejęcie od szeryfa całej sprawy. Szamotał się rozpaczliwie
jak sierota w sklepie z rodzicami i widać było, że nie bardzo wie co ma dalej
robić. Zdjęliśmy więc biedakowi tego garba z pleców i aby go czymś pożytecznym
zająć natychmiast kazaliśmy jego ludziom, aby wycofali gapiów jeszcze nieco
dalej od budynku banku. Ci, kiedy tylko to zrobili natychmiast zauważyli gościa
kręcącego się samotnie w pobliżu automatów telefonicznych znajdujących się za
rogiem następnej przecznicy. Ten, również tylko łaził w kółko sprawiając
wrażenie kogoś, kto umarł wczoraj i nie za bardzo wie, o co dzisiaj chodzi.
-Idiota. - westchnął z cicha Bobby.
-Stojący przy nim cadillac a właściwie to jego tablice według komputera powinny
należeć do szkolnego autobusu...
-Kurwa. - ponownie jęknął Bobby. - Miał założyć tablice zdjęte z któregoś z
wozów stojących przed moim warsztatem i czekających tam w kolejce na naprawę...
-Mniejsza teraz z tym. - ciągnął dalej Black. - Kiedy więc ten bystry gość
wsiadł do cadillaca po papierosy czy coś tam gliniarze zgarnęli go za kradzież
wozu i natychmiast odstawili do miejscowej paki. Zaraz później była ta afera z
dymem i dopiero na drugi dzień ktoś tam na tym ich posterunku wpadł na genialną
myśl, że to mógł być przecież wspólnik zbiegłych z banku bandytów. Kiedy więc na
drugi dzień powiadomili nas w końcu o tym gościu w areszcie, bezzwłocznie się
tam udaliśmy.
-I co było dalej?
-Cóż. - westchnął Black. - Na miejscu okazało się, że facet nie za bardzo chce
z nami gadać...
-Zaciął się w swym tępym uporze i milczał jak zaklęty. - wtrącił Frank. -
Przemówił dopiero, kiedy zostawiliśmy go z Blackiem w celi sam na sam. Wówczas,
w dwadzieścia minut wyśpiewał nam wszystko. Lokalizację waszej kryjówki,
również.
-Co ty mu zrobiłeś? - Theo spojrzał spode łba na Blacka. - Biedny Hank. Łamałeś
mu palce ty, cholerny gorylu czy tylko wyrywałeś z nich paznokcie?
-Nawet nie było takiej potrzeby. - Black odparł mu pogodnie.
-Jak to?
-W zupełności wystarczyło wręczyć mu na piśmie nakaz natychmiastowego
zwolnienia z aresztu i obiecać te sto kawałków nagrody za wasze ujęcie. Sypał
was jebany bez skrupułów a kiedy okazało się, że mówił prawdę opuścił posterunek
już jako wolny człowiek. Później jeszcze wielokrotnie sam się do nas zgłaszał,
aby zdobyć tę forsę. Składał wyczerpujące zeznania i...
-Kłamiesz! - rzucił ostro Theo.
-To prawda. - potwierdził Frank widząc niedowierzanie w oczach Theo. - Góra
dałaby wówczas wszystko w zamian za ten wasz agregat.
-Nie wierzę wam. Za cholerę nie wierzę.
-Możecie, przecież sami do niego zadzwonić i to nawet zaraz. Zapytajcie go czy
był torturowany, czy też nie. - odparł Black podając Bobbiemu swoją motorolę.
-Kiedyś z pewnością osobiście go odwiedzę. - ten stwierdził. - Na razie jednak
niech będzie, że ci wierzę, Black. - po namyśle dodał. - Więc to z powodu mojego
agregatu tak się wówczas zawzięliście?
-Właśnie. Lecz nie tyle my, co nasi zwierzchnicy.
-To by wreszcie wyjaśniało, dlaczego przestaliście wówczas do nas strzelać za
wszelką cenę pragnąc dostać nas żywcem. - rzucił do siebie najwyraźniej
usatysfakcjonowany otrzymaną odpowiedzią.
-Dokładnie. - przyznał mu rację Frank. - Kiedy nasi ludzie wkroczyli do tej
waszej nory niczego prócz tej grubej nie znaleźli tam. Po odstrzeleniu pokrywy
bagażnika wiedzieliśmy też, że nie macie go ze sobą. Martwi nic nie mówią
więc... nie strzelaliśmy.
-Teraz dla odmiany to ja chcę o coś ciebie spytać. - rzucił Black w stronę
Bobbiego.
-Co takiego pragniesz wiedzieć, gorylu?
-Dlaczego, do cholery zgasiłeś wówczas to pieprzone światło w banku?
-Kiedy w środku opanowaliśmy już sytuację i w banku zrobiło się naprawdę cicho
chodząc po hali głównej kilka razy wydawało mi się, że coś słyszę. Nie
wiedziałem co to jest, ponieważ dźwięki te dobiegały z wnętrza kratki
wentylacyjnej. Gdzieś z jej głębi. Kratka ta była co prawda za mała na to, by
policja mogła tamtędy wysłać przeciwko nam swoich ludzi, ale mogła tamtędy
wetknąć jakiegoś policyjnego robota, lub jakieś inne małe, zdalnie sterowane
wredne gówno. Gówno mogące sprawić nam przykrą niespodziankę. Gaz usypiający,
samojezdną kamerę czy coś w tym właśnie stylu. Sam nie wiem, co jeszcze gliny
mogą dziś posiadać. Dlatego dla pewności przed samym opuszczeniem banku wpierw
zgasiłem światło a potem zatkałem kratkę workami po forsie. Dlaczego akurat o to
pytasz?
-Ponieważ znajdowała się tam kamera dzięki której mogliśmy was obserwować.
Dźwięki, które słyszałeś musiały pochodzić ze sterujących nią silniczków.
-Możliwe. - przyznał Bobby. - Zatem miałem wówczas rację.
-Czy pogadaliście już sobie? - rzucił w ich stronę zniecierpliwionym tonem
profesor.
-Dlaczego pytasz, Krasnalu? - zapytał go Black.
-Nadal nie wiem jak będzie w końcu z naszą właściwą sprawą a wy nic tylko w
kółko wspominacie stare dzieje. - ten odparł wymownie pobrzękując kajdankami.
-O tym co dalej, muszę pogadać najpierw z Frankiem. Na osobności. - odparł
oschle Black.
Profesor wzruszył ramionami. Obydwaj agenci podnieśli się z miejsca po czym
niespiesznym krokiem wyszli na zewnątrz. Tam długo ze sobą rozmawiali. Stojąc w
pobliżu bez przerwy jednak obserwowali ich poprzez uchylone drzwiczki przyczepy.
Po półgodzinnej dyskusji powrócili do środka.
-I jak będzie? - rzucił zniecierpliwiony coraz bardziej profesor.
-Przypuśćmy wstępnie, że się zgadzamy na tę waszą podróż do Brazylii oraz
spotkanie z tą, całą wróżką. - oznajmił Black. - Jednak pod kilkoma warunkami. -
dodał zaraz.
-Jakimi? - zapytał Bobby.
-Po pierwsze. Tylko my dwaj będziemy posiadać broń.
Bobby skinął głową zastanawiając się na cholerę Blackowi broń, skoro dysponując
swą zwierzęcą siłą bez trudu mógłby ich wszystkich pozabijać samą tylko lewą
ręką.
-A jeżeli tylko zrobicie jeden głupi albo podejrzany ruch z mety idziecie do
paki. - ciągnął dalej agent.
-Czy mamy wybór?
-Nie.
-W takim razie zgoda.
-Po drugie. Ponieważ mieliśmy z Frankiem zamiar odwiedzić resztę spelunek w tym
stanie...
-I co z tego? - Bobby przerwał mu przeczuwając instynktownie do czego zmierza
Black.
-Zmieniacie nasze życiowe plany. W charakterze więc, hm... rekompensaty
zatrzymujemy sobie tę figurkę na własność...
-To jest moja własność! - zaprotestował natychmiast z ożywieniem właśnie tego
się spodziewając.
-Przy założeniu oczywiście, iż jest ona w ogóle warta tyle, ile wcześniej
twierdziliście. Jeśli zaś nie, to nie mamy w ogóle o czym dalej gadać.
-Ale...
-Stracony przez nas czas i w ogóle... - Black dokończył z nieokreślonym gestem.
-Czy chciwość to jest twoje drugie imię? - zapytał go Bobby.
-Dlaczego pytasz?
-Założyłem się sam ze sobą.
-Po trzecie. Pojedziemy tam naszymi sposobami z tym jednak, że to wy pokrywacie
wszelkie związane z tą imprezą koszty.
-Jakie koszty?
-Lewe paszporty, bilety, żarcie po drodze i takie tam. To będzie jakieś...
dwadzieścia, dwadzieścia pięć kawałków.
-Czy to już wszystko?
-Mniej więcej
-Niech wam będzie, ale kiedy na miejscu okaże się, że mówiliśmy prawdę figurka
powraca do mnie.
-Zapomnij już o niej, dobra?
-Połowa jej wartości. - Bobby zmienił ofertę.
-Jeśli nie łżecie wypuścimy was wolno, ale chrząszcza zatrzymujemy w całości.
-Kurwa. - po krótkiej, lecz bolesnej walce ze sobą Bobby niechętnie zgodził się
na jego warunki.
-Nie przejmuj się aż tak bardzo, synu. - pocieszył go profesor widząc jego
minę.
-Straciłem właśnie owada. Mam się nie przejmować, tak?
-W naszej obecnej sytuacji i tak ci nieźle poszło. Naprawdę nieźle. Wątpię
nawet czy Wódz w swojej chacie wskórałby coś więcej z nimi. A wierz mi to był
naprawdę kawał handlowca. - dodał z nostalgią.
-Skoro więc w końcu dogadaliśmy się to może wreszcie rozkujecie nas, co? -
roztropnie zaproponował Theo. - Też bym się w końcu napił piwa.
Black w odpowiedzi kolejno uwolnił wszystkich. Kiedy już nieco doszli do siebie
i rozmasowali zdrętwiale kończyny sprawnie opróżnili pozostałe puszki po czym
bezzwłocznie postanowili wrócić do miasta.
Z rozpalonej żarem słońca przyczepy z ulgą wyszli na zewnątrz. Widok tego co
pozostało z chevroleta skłonił wszystkich do chwilowej zadumy. Black obszedł
wrak dookoła. Z niechęcią kopnął zderzak, który zaraz po tym odpadł na już dobre
i posępnie stwierdził.
-Czeka nas niezły kamasz. Jeśli więc mamy dotrzeć do Amarillo jeszcze przed
nocą, lepiej wyruszajmy tam natychmiast.
Następnie schylił się i podniósł z ziemi muszkiet profesora. Przez dłuższą
chwilę uważnie przyglądał mu się w milczeniu. Badając głębię lufy ostrożnie
wsadził w nią rękę. Ręka zniknęła niemal w całości. Później, przenosząc wymowne
spojrzenie na jej właściciela zdecydował.
-Poniosę tę haubicę osobiście, Krasnalu.
-Jak sobie chcesz, gorylu.
Wyruszyli w drogę.
-Mam nadzieję, że mój wóz stoi jeszcze pod tą podłą knajpą. - rzucił z nadzieją
Frank do siebie.
Black spojrzał na niego pytająco.
-Wczoraj nie zamknąłem go na kluczyk.
-No to dzisiaj jest już pewnie w drodze do Meksyku. - nie kryjąc złośliwego
tonu pocieszył go profesor. - Ale nie martw się, Zwierzu. - dręczył go nadal. -
Zawsze możesz kupić sobie nowy lub wytoczyć komuś proces.
Upalne słońce oraz czekająca ich jeszcze daleka droga na piechotę przez pustynię
nie sprzyjała prowadzeniu rozmów. Całe, pozostałe popołudnie oraz wieczór
maszerowali przeklinając zgodnie wszystko oraz wszystkich, lecz najbardziej
dokuczliwy upał.
Późnym wieczorem spoceni i śmierdzący dotarli w końcu na przedmieścia miasta. Na
miejscu okazało się, że buick Franka nadal stał na swoim miejscu. Bliższe
oględziny wykazały jednak, że wszystkie jego kołpaki, antena i stereo
bezpowrotnie zaginęły w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach. Nikt z obecnych
w barze niczego nie widział i naturalnie niczego nie słyszał.
Z nich wszystkich jedynie Frank nie mógł się z tym pogodzić.
-Te pierdolone wieśniaki nie potrafią obsługiwać niczego prócz
jednoprzyciskowej szafy grającej. Na cholerę im więc moje radio? - zastanawiał
się uruchamiając silnik. - Kosztowało sześć stów! Sześć, kurwa!
-Dokąd teraz? - kiedy już zajęli miejsca w środku Black zwrócił się do nich
przerywając jego przykre biadolenie.
-Agregat znajduje się na pustyni niedaleko Albuquerque...
-No to w drogę, Frank.
-Ale zabrać go możemy w drodze powrotnej. - dokończył Bobby.
-Powrotnej? - zdumiał się agent. - Skąd?
-Ach, prawda. Nie wspomniałem, że do Brazylii musimy zabrać ze sobą jeszcze
jednego człowieka. - wyjaśnił mu Bobby z miną niewiniątka.
-Kogo takiego, do diabła?
-Gość nazywa się Harold Holden i jest objazdowym pastorem z Ardmore w stanie
Oklahoma.
-Robisz z nas wała?
-Mam gdzieś tutaj adres jego letniego domku. - odparł Bobby przetrząsając
gorączkowo swe kieszenie. - Pastor będzie w nim przebywał, chwila... za dwa dni.
Licząc od dziś. Pod wieczór. Na co dzień nasz klecha jest, bowiem nieustannie w
trasie.
-Mów dalej.
-I tak na przykład jutro ma odprawić mszę właśnie w Ardmore, pojutrze w
sąsiednim hrabstwie i tak dalej...
-Niech no zgadnę. To ta wasza brazylijska wróżka tak przepowiedziała? -
posępnie rzucił Black.
-Jasne. - Theo energicznie skinął głową.
-Co więc mamy robić przez te dwa, cholerne dni? - zastanawiał się Frank na
głos.
Na dłuższą chwilę w samochodzie zapadło milczenie.
-Nie będziemy czekać. - postanowił Black.
-Jak to? - zapytał Bobby.
-Wybierzemy się do niego natychmiast. Gdzie on ma zatem niby jutro z rana być?
-Będzie w swoim właściwym kościele.
-To znaczy?
-Jest to Kościół Dobrej Nowiny. Znajduje się około piętnastu mil na zachód od
Ardmore. - Bobby przeczytał z kartki. - Wielebny ma tam raz w tygodniu mszę
poranną...
-Sprawdzimy to na miejscu. W drogę Frank.
Kiedy już jechali autostradą Theo zapytał wszystkich głośno.
-Słuchajcie, ludzie. Czy nie lepiej byłoby działać ściśle według instrukcji
Uli?
-Tej niby wróżki? - ciężko westchnął Black.
-Zgadza się.
-Dlaczego?
-Ponieważ, jak na razie w niczym się nie omyliła...
-No, prawie w niczym. - profesor smętnym gestem pogłaskał przerzedzoną brodę.
-Nie przejmujmy się na wyrost. - stwierdził Black patrząc w stronę Theo. - Czy
coś się złego stanie, jeśli tylko załatwimy całą sprawę nieco wcześniej?
-Nie. Chyba nie. Sam już zresztą nie wiem. - odparł Murzyn z wahaniem. - W
końcu kazała nam sprowadzić wszystkich do Brazylii tak szybko, jak się tylko da.
Jeśli więc nasz klecha będzie w tym kościele jutro to chyba nic nie stoi na
przeszkodzie, by go zabrać od razu zamiast czekać te dwa dni. Co ty o tym
sądzisz, Bobby?
-Ja bym jednak zaczekał. - ten wzruszył ramionami. - W końcu, to są tylko dwa
dni.
-Szkoda czasu. To raz. A poza tym nie wierzę we wróżki. To dwa. - tonem nie
znoszącym sprzeciwu oznajmił im Black.
-A tak w ogóle, to na cholerę nam ten cały kaznodzieja? - wtrącił sponad
kierownicy Frank.
-Też chciałbym wiedzieć, na jaką cholerę ty jesteś nam potrzebny? - natychmiast
odparł mu profesor.
Frank odwrócił się do niego z zamiarem rzucenia jakiejś wulgarnej uwagi. Widząc
jednak pełne wrogości spojrzenie starca w ostatniej chwili rozmyślił się. Zdusił
cisnącą się na usta ripostę i powrócił do milczącego prowadzenia wozu.
* * *
Ardmore - Oklahoma 5 lutego 2000
Jadąc niemalże bez przerwy przez kilka następnych godzin tuż nad ranem dotarli
na miejsce. Podczas podróży jedynie raz zrobili sobie półgodzinny postój. Było
to na nierzucającej się w oczy stacji benzynowej. Tam pośpiesznie wykąpali się
zatankowali paliwo, dawkę kofeiny oraz uzupełnili zapas papierosów po czym
natychmiast wyruszyli dalej.
Kiedy o świcie znaleźli się już na miejscu z przyjemnością wysiedli z wozu
prostując nogi po całonocnej jeździe.
-To ten kościół. - oznajmił Frank chowając mapę.
-Trochę mały. - rzucił z lekceważeniem Theo na widok drewnianego budynku
przypominającego bardziej niewielką, wiejską stodołę niż świątynię.
Black charknął oczyszczając krtań. Następnie wypluł za okno brązową, nikotynową
kulę po czym wysiadł z wozu i spojrzał we wskazaną stronę.
Cały budynek z zewnątrz rzeczywiście wyglądał bardzo niepozornie. Blacka
bardziej jednak niż sam jego wygląd w większym stopniu intrygowały; solidny tor
przeszkód znajdujący się na tyłach kościoła, niczego sobie strzelnica tuż za
torem oraz poszarpane na strzępy manekiny wiszące na stalowych linkach kawałek
dalej. Coś równie profesjonalnego widywał do tej pory jedynie w wojsku i podczas
szkolenia, które przechodził swojego czasu w akademii FBI.
-Co to ma być, ludzie? - rzucił Theo. - Wygląda zupełnie jak jakieś pieprzone
koszary oddziałów Delta.
-Być może wielebny Holden dba o dobrą kondycję swych anielskich chórów? -
zastanawiał się niepewnie Frank.
-Spójrzcie tylko tam. - odezwał się Bobby.
Odwrócili głowy z powrotem w stronę drogi, którą przyjechali. W milczeniu
patrzyli na zmierzających w stronę kościoła ludzi. W większości były to
niewielkie grupki krótko ostrzyżonych młodzieńców ubranych w wojskowe kurtki
oraz inne, militarne akcesoria, lecz tu i ówdzie pośród nich dało się zauważyć
także zwyczajnie ubranych mieszkańców.
-Chyba zaczyna się nabożeństwo. - zauważył profesor.
-Zatem chodźmy i my. - rzucił Black.
-Może byłoby lepiej gdyby Theo zaczekał jednak tutaj. - zaproponował Bobby.
-Dlaczego mam na was czekać?
-Pamiętasz jeszcze San Sebastian?
W odpowiedzi Theo jedynie strzyknął na chodnik śliną poprzez szparę po wybitym
zębie.
-Żadnych takich. - ostro rzucił Black. - Albo idziemy wszyscy razem, albo
pieprzyć naszą umowę.
-Nie znasz wszystkich faktów, człowieku. - zaprotestował Theo.
-Nieważne. Idziemy wszędzie razem i nawet mowy nie ma o tym, aby się
rozdzielać. - kategorycznym tonem oznajmił w odpowiedzi agent.
-W porządku. Jak sobie chcesz, gorylu. - w odpowiedzi Bobby jedynie wzruszył
bezradnie ramionami.
W milczeniu dołączyli do ludzi zmierzających do kościoła od strony parkingu.
Kiedy tylko znaleźli się wewnątrz, z zamiarem przyjrzenia się dobrze pastorowi
wybrali miejsca znajdujące się w pierwszym rzędzie. Wkrótce po tym jak usiedli w
niewygodnej ławie budynek wypełnił się już całkowicie.
Przygasły światła. Wówczas organista zaczął żwawiej grać a na środek
podwyższenia wyszedł jakiś cherlawy księżulo, by jak się niebawem okazało
jedynie zaanonsować pastora Holdena.
-Witajcie w Kościele Dobrej Nowiny, dobrzy ludzie! Witajcie! Jak w każdą sobotę
mam dziś prawdziwy zaszczyt powitać w Ardmore wielebnego Holdena i poprosić, by
jak co tydzień poprowadził pierwsze sobotnie nabożeństwo w naszej świątyni.
Owacje, jakie wzbudziło pojawienie się na scenie olbrzymiego tłuściocha w
odblaskowej marynarce trwały zdawałoby się w nieskończoność. Pastor Holden z
wprawą weterana wystąpień scenicznych wyszedł pewnym siebie krokiem zza kulis i
machając uniesionymi rękami pozdrawiał przez chwilę swą wierną publiczność.
Później pełnym gracji, wytrenowanym truchtem podbiegł z wolna do mównicy. Kiedy
tam dotarł odebrał z rąk chudzielca mikrofon po czym przez kolejną, jeszcze
dłuższą chwilę napawał się atmosferą nadymając nozdrza i wzrokiem króla
spoglądając na zebranych ludzi. Kiedy uznał, że widocznie już wystarczy
stanowczym gestem uniesionej w górę dłoni uciszył owieczki a kiedy już
zapanowała względna cisza drugą ręką dał dyskretny znak organiście.
Rozbrzmiała cicha, stonowana muzyka. Przy jej dźwiękach wielebny wzniósł swą
głowę oraz dłonie wysoko w górę i... tak zamarł. Minęła minuta. Później druga.
Następnie poprzez szpary w drewnianym poszyciu pastor spojrzał gdzieś daleko w
bezkres nieba i niemal szepcząc basowym głosem rozpoczął kazanie.
-Kiedy ubiegłej nocy rozmawiałem we śnie z Panem... On ostrzegł mnie.
Organista przestał grać. Zapadła jeszcze większa niż poprzednio cisza.
-Zaprawdę, powiadam wam! Pan ostrzegł mnie!
Wielebny zamknął oczy i na powrót zamilkł. Kiedy jego milczenie przeciągało się
i przeciągało a zabrani zaczynali już spoglądać z niepokojem po sobie wielebny
nagle ocknął się i ryknął donośnie, aż zacharczały wszystkie głośniki.
-Pan ostrzegł mnie, że dziś przyjdzie do mnie Szatan!
Ponownie zrobił pauzę. W sąsiedniej ławie wśród siedzących tam dewotek przebiegł
jęk panicznej zgrozy. Jedna zemdlała. Kiedy już ją wyniesiono pastor zrobił
kilka energicznych kroków do przodu wyciągnął rękę przed siebie i wycelował
gruby paluch prosto w Theo.
Ten wpierw niepewnie rozejrzał się na boki po czym zdziwionym głosem zapytał
Bobbiego.
-Byłżebym to ja?
Pastor tymczasem cofnął się ze wstrętem i ze szklanym wzrokiem wbitym w inną
przestrzeń ciągnął dalej.
-Czarna hołota! Hołota, która doprowadza nasz kwitnący niegdyś kraj prosto nad
krawędź przepaści. Hołota, która odbiera nam prawo do naszej ziemi, naszej pracy
i naszej przyszłości. Tak tak, dobrzy ludzie. Naszej przyszłości. Dlaczego
przyszłości zapytacie? Nim odpowiem jednak, najsampierw kilka faktów.
Wielebny cofnął się i ponownie zajął miejsce na mównicy. Tam wydobył z wnętrza
swej jaskrawej marynarki jakieś pisma i notatki. Nabrał głęboko powietrza i
zagrzmiał niczym grom powodując chwilowy popłoch pośród ludzi znajdujących się
najbliżej głośników.
-Pierwszym wyzwolonym z niewolnictwa czarnym państwem było Haiti, dobrzy
ludzie! Natychmiast po wyzwoleniu rządy trafiły tam w ręce bojowników walczących
o niepodległość. Byli to kolejno; Toussaint Louverture po nim Dessalines zwany
także Budowniczym Ojczyzny i Mścicielem Wszelkich Zbrodni Ustroju Niewolniczego
oraz Henri Christophe. Po nich było na Haiti jeszcze wielu innych królów oraz
niepodległych władców, lecz wszystko to, co osiągnięto w ciągu ostatnich dwustu
lat wolności można określić krótko i w dwóch słowach. Krwawa łaźnia, dobrzy
ludzie! Krwawa łaźnia!
Chwalcie Pana! Niemal każdy, kolejny i rzecz jasna niepodległy władca wyrzynał
swoich poddanych wydajniej od swojego poprzednika. Każdy bez wyjątku. Wszyscy
wiemy jaka obecnie tam panuje sytuacja.
A teraz dobrzy ludzie kilka innych państw. Państw afrykańskich. Tych, które
również pozbyły się krępujących czarny zew wolności kolonialnych kajdanów.
Wielebny przymknął oczy i napił wody mineralnej. Kiedy przełknął odłożył
szklankę po czym gruchnął ze zdwojoną siłą.
-Liberia, dobrzy ludzie! Liberia utworzona została głownie pod jakże
szlachetnymi, moralnymi auspicjami licznych towarzystw filantropijnych ze Stanów
Zjednoczonych. Liberia, która proklamowała niepodległość jeszcze w 1847 roku.
Państwo to w głównej mierze utworzyły pełne słomianego zapału wyzwolone
czarnuchy pochodzące z naszego kraju. Nigdy jednak, pomimo iż upłynęło już ponad
półtora wieku niepodległości nie pozbyli się plemiennych waśni i podziałów.
Zdążyli się już natomiast powyrzynać nawzajem całymi setkami tysięcy oraz
doszczętnie zrujnować całą swoją gospodarkę. Obecnie Liberia przeżywa
przeciągającą się w nieskończoność swą żałosną agonię.
Chwalcie Pana! Kolejny kraj. Zambia. Jest niepodległa od 1964 roku. Wówczas to
dzięki najbogatszym w Afryce złożom miedzi było to jedno z najlepiej
rozwiniętych państw na kontynencie. Kilkadziesiąt lat czarnych rządów i dzisiaj
Zambia to zupełna ruina. Ruina gospodarcza jak i finansowa.
Ghana. Kraj, który jak żaden inny w Czarnej Afryce miał perspektywy na
przyszłość. W dniu niepodległości w 1957 roku posiadał rezerwy dewizowe
wynoszące niemal pół miliarda dolarów. Dzisiaj byłoby to pięćdziesiąt miliardów.
A teraz? Teraz jest to ostoja żebractwa oraz upadłego już na zawsze rolnictwa.
Gwinea Równikowa. Niegdyś klejnot tej części Afryki i tak zwany "Kwitnący
Zakątek". Dziś? Moralny oraz finansowy bankrut.
Tanzania. Pomimo otrzymywania największej, bijącej wszelkie rekordy,
międzynarodowej pomocy humanitarnej absolutny mistrz świata w marnotrawieniu
jej. Oczywiście to kolejny bankrut.
Uganda i Kongo. To samo.
Kenia zwana niegdyś "Spichlerzem Afryki". Dzisiaj jest żebraczym importerem
żywności. To kraj wiecznie głodnych szkieletów.
Madagaskar nazywany też "Tropikalnym Rajem". Kiedyś był on eksporterem na skalę
światową najwyższej jakości ryżu. Obecnie? Jest to gospodarczo zrujnowany
importer ryżu najpodlejszej jakości.
Somalia. Dawniej był to kraj dumnych pasterzy oraz hardych wojowników. Dzisiaj
jest to niepodległe piekło czekających apatycznie na miskę ONZ-owskiej papki,
dziesiątkowanych przez AIDS, zdychających z głodu wynędzniałych czarnuchów nie
mających już nawet sił odepchnąć łażących im po mordach much!
Republika Południowej Afryki. Jest obecnie na najlepszej drodze, by wkrótce
"dogonić" resztę kontynentu. Dobry Panie!
Pastor nabrał powietrza, wytrzeszczył oczy i zaraz ciągnął dalej.
-Ale dobrzy ludzie jest w Afryce jeszcze coś. Coś, czego nawet my nie mamy.
Oni, mianowicie oprócz chronicznego głodu mają tam pod dostatkiem tajnych
policji, przybocznych gwardii, różnej maści oprawców oraz całkowicie
skorumpowanych oddziałów wojskowych. Nie skłamię przed obliczem Pana, jeśli
powiem wam, że oni tam w Afryce marzą już tylko o jednym. O czym takim,
zapytacie. O powrocie kolonializmu, dobrzy ludzie! O powrocie starych, dobrych
czasów kiedy świszczał bat. Jest tak, ponieważ doskonale wiedzą, że kiedy czarny
bije czarnego to tylko z pozoru jest to samo. W rzeczywistości bowiem boli
jednak znacznie mocniej. Nie będę dalej wymieniał. Już wystarczy! Wszędzie tam,
gdzie do steru władzy dorwała się czarna hołota panuje obecnie głód, zaraza,
rzezie oraz skrajna nędza, a w przypadku Republiki Środkowej Afryki oraz Kongo,
również kanibalizm.
Zapytacie, po co nam to wszystko mówi. Znamy to z telewizji. Przecież, Afryka
jest daleko a to wszystko nie dotyczy nas.
Dobry Panie! Odpowiem wam. Otóż, dobrzy ludzie, chwalcie Pana, Afryka jest tuż,
tuż. Ona już czeka tuż za waszymi drzwiami. Ta sama Czarna Afryka wraz ze swoimi
wszystkimi "dobrodziejstwami" dzisiaj już stoi na progu waszych białych domów.
Kiedy pewnego dnia obudzicie się Ameryka będzie kolejnym krajem rządzonym przez
mnożących się niczym karaluchy czarnuchów.
Dewotki gorliwie przeżegnały się kilka razy z rzędu. Pastor tymczasem będąc już
w głębokim transie z nową mocą ciągnął dalej.
-Sprzedajne świnie z Waszyngtonu nieustannie dają coraz więcej praw czarnuchom
w naszym kraju. Z każdym rokiem nieustannie im przybywa uprawnień oraz
przywilejów. Więcej i więcej. Niczym szarańcza pchają się w każdą dziedzinę
naszego życia. Doszło nawet do tego, że dziś w każdym filmie obowiązkowo musi
występować odpowiedni procent bambusów. Jak tak dalej pójdzie to, aby wyrobić
normę żydzi z Hollywood zaczną kolorować stare filmy a nasze wnuki będą znały
Bogarta jako stuprocentowego asfalta! Asfalta politycznie poprawnego! Zaprawdę,
powiadam wam. Do tego właśnie dąży współczesny, biały, amerykański żyd.
Zebrani odsuwając się nieco dalej od głośników owacjami na stojąco nagrodzili
wielebnego. Ten ponownie napił się wody. Potem ryczał już nieco ciszej.
-Obecnie na studia również musi iść obowiązkowo odpowiednia procentowo część
kolorowych. Dzieje się tak pomimo, iż naukowo dowiedziono, że w 99 procentach są
to debile. Debile niezdolne nawet do czytania lub chociażby pobieżnego
zrozumienia gazetowych nagłówków lub rozkładów jazdy. Po co im więc studia,
dobrzy ludzie? Handlowanie narkotykami mają w genach. Tego nie potrzeba
studiować. Inteligentne bambusy można dostrzec jedynie w żydowsko-hollywoodzkich
dziełach. Jedynie tam asfalt uzbrojony w noteboka przestawia satelity
szpiegowskie ponad Europą, jest hakerem włamującym się dwa razy dziennie do CIA
i Pentagonu, lub przynajmniej operatorem niesłychanie skomplikowanej i
technologicznie rozwiniętej siatki przestępczej dziesiątkującej głupie przecież
i tak proste do przełamania zabezpieczenia bankowe.
W kościele rozległy się ściszone śmiechy.
-Rzeczywistość jest niestety nieco bardziej dla nich szara i odmienna. Czy
znacie zapytam chociaż jedno dzieło sztuki wyrzeźbione przez czarnucha? Jeden
skomponowany przez asfalta koncert lub operę? Jeden istotny wynalazek? Chociaż
jeden namalowany obraz? Dobry Panie! - pastor głęboko westchnął i zmęczonym
tonem zaraz dodał. - Żydzi z Waszyngtonu dając tak zwanym mniejszościom
nieustannie coraz więcej praw i przywilejów są naiwni niczym dzieci, jeśli
wydaje im się, że czarnuchy są w ogóle zdolne do takiego życia, jakie wiodą
normalni ludzie. Powiedzcie sami. Czy oni są zdolni do takiego życia, jakie
przedstawia jakże przecież ambitny żydowsko-murzyński "Cosby Show"? Czy oni tak
naprawdę żyją? Znacie takich, którzy żyją tak wzorowo? Na to pytanie chyba już
nie muszę odpowiadać, prawda? Zapytam więc inaczej, dobrzy ludzie. Dlaczego?
Pastor Holden cofnął się. Rozluźnił odblaskowy krawat i ponownie sięgnął po
butelkę z wodą. Łyknął sporo ignorując szklankę. Następnie pulchną piąstką
zasłonił usta, z cicha czknął i udzielił zaraz odpowiedzi.
-Jest tak, dobrzy ludzie, ponieważ czarnuchy zawsze, powtarzam zawsze żyli i
żyć będą wyłącznie w swoich nędznych gettach. W gettach, w których mają
możliwość swobodnego handlowania narkotykami, obrabowywania siebie nawzajem oraz
niczym nieskrępowanego, tradycyjnego wyrzynania się.
Ponownie wybuchły chwilowe owacje. Pastor jednak prędko je uciszył uniesioną w
górę dłonią by dokończyć myśl.
-Ponad dziewięćdziesiąt procent skazańców w naszym kraju stanowią bambusy. A
znakomita większość tych pozostających jeszcze na wolności, niczym pasożyt żyje
z zasiłków oraz pomocy społecznej hojną ręką rozdawanej przez dobrego dla
asfaltów Wuja Sama. Dobrzy ludzie! To są, przecież nasze pieniądze! Dlaczego
więc pozwalamy, aby nadal szerokim strumieniem płynęły dla tej hołoty? Przecież
to bydło i tak nie ma przed sobą żadnej przyszłości. Żadnej powiadam.
Odprawiając nabożeństwa w amerykańskich więzieniach widzę tam niemal same
bambusy. Gdzież są zatem wszystkie te inteligentne i niezwykle pomysłowo
przeprowadzone skoki, rabunki i napady, którymi nieustannie częstują nas żydzi z
Hollywood? Gdzie, pytam? 
Pastor nabierając powietrza przez dłuższą chwilę napawał się widokiem rodzącego
się w oczach ludzi lęku po czym zagrzmiał z nową energią.
-Ale dobrzy ludzie to jeszcze nie koniec. O nie. Chociaż w CNN o tym nie
usłyszycie, ponieważ o sprawach rasowych dziś nie wolno mówić jest już wiadome
to, że w przeciągu kilku najbliższych kilku lat my biali staniemy się w Ameryce
mniejszością. My! W naszej Ameryce! Waszyngtońskie świnie dobrze jednak o tym
wiedzą. Dobrze i od dawna. Zapewniam was. Wiedzą, lecz jeśli myślą, że dając
bambusom oraz innym mniejszościom różnorakie przywileje dają je tym samym
również sobie przewidując to, co w ciągu kilku najbliższych kilku lat czeka rasę
białych mylą się okrutnie. Tkwią w wielkim błędzie, jeśli wydaje im się, że
postępując w ten sposób sami zabezpieczają się na przyszłość. Tę ponurą
przyszłość, w której biali staną się mniejszością. Mylą się powiadam wam!
Rzeczywistość, bowiem nie będzie jak im się wydaje tak różowa i pełna rozmaitych
przywilejów zagwarantowanych dla białych. Rzeczywistość dobrzy ludzie będzie dla
białych, koszmarna. Niestety.
Jeżeli procesu tego już, natychmiast nie powstrzymamy nasze dzieci będą żyły w
kolejnym, szczęśliwym i rzecz jasna niepodległym, murzyńskim raju. Czy tego
właśnie chcecie? Czy pragniecie, aby wasze białe, amerykańskie dzieci były
milionami wyrzynane przez afroamerykańskich Tutsich czy Hutu? Czy chcecie, by
uchodźcy z jednego stanu pozdrawiali mijających ich w pół drogi uchodźców z
innego? Czy chcecie w końcu, by cała Ameryka wyglądała tak jak wyglądają
dzisiejsze czarne dzielnice wielkich miast? Zaprawdę, powiadam wam. Nasz Pan z
pewnością tego nie chce. Wiem też, że wy również tego nie pragniecie. Lecz wiara
oraz dobre chęci to za mało. Jeśli procesu tego stanowczo i natychmiast nie
powstrzymamy tak właśnie wkrótce będzie. Zaprawdę, powiadam wam!
Przez zebranych przeszedł kolejny jęk zgrozy. Pastor odczekał chwilę zaspokoił
pragnienie i dodał uspokajającym, dającym nadzieję, ojcowskim tonem.
-Nie wszystko jednak jest stracone. Jeszcze nie jest za późno! Pan zawsze daje
nadzieję! Ameryka nadal jeszcze wciąż należy do nas, białych ludzi! To przecież
nasi przodkowie przecinając linią kolejową cały kontynent zbudowali ten
wspaniały kraj! I tak jak oni zmuszeni byli poradzić sobie wówczas z problemem
Indian, my również musimy dać sobie radę ze współczesną, czarną hołotą! Uporanie
się z tą współczesną gangreną jest wyzwaniem dla naszego pokolenia oraz próbą
wiary, dobrzy ludzie. O tym właśnie opowiedział mi dzisiejszej nocy Pan.
Zapytacie, jak? - zapytał. - Wyeliminować! - ryknął w natychmiastowej odpowiedzi
i nieco ciszej dodał. - Innego sposobu, po prostu nie ma!
Wielebny dygotał już całym swoim ciałem będąc w głębokim, delirycznym transie.
Chór od pewnego już czasu śpiewał jakąś religijną pieśń. Wśród zebranych co
chwilę na nowo wybuchały gromkie owacje energicznie podsycane przez klakierów,
co dyskretnie spostrzegł Bobby.
Kiedy poklask w końcu jednak ustał całkowicie a wierni z zapałem włączyli się do
grona śpiewających Black ściszonym głosem rzucił w stronę pozostałych.
-Musimy spływać stąd. Jeszcze trochę ich podkręci a zlinczują go. - oczami
wskazał Theo po czym zaraz dodał. - Zaczekamy na zewnątrz, aż wielebny skończy.
-W porządku. - pozostali z widoczną ulgą przyjęli decyzję Blacka.
Wychodząc z kościoła dostrzegli w oczach patrzących na Theo ludzi czystą,
bezinteresowną nienawiść. Rzadziej wrogą, naturalną, południową niechęć.
Przepychając się w stronę wyjścia słyszeli jeszcze gromki głos pastora.
- ...wiele jeszcze nas czeka ciężkiej pracy, dobrzy ludzie. Zaprawdę, powiadam
wam. Wiele. O tym, jaki jest to ogrom możecie przeczytać w moim "Uzupełnieniu do
Pisma Świętego" oraz w wydanym...
Wyszli z kościoła na zewnątrz. W oczekiwaniu na wielebnego zapalili papierosy.
Spacerując z wolna zwiedzili najbliższą okolicę świątyni. W przykościelnym
sklepiku nabyli dzieło w twardych okładkach autorstwa pastora Holdena pod
tytułem "Dlaczego należy natychmiast rozpocząć masowy eksport Negrów z USA". Z
informacji na obwolucie dowiedzieli się, że wielebny oprócz działalności
duchowej jest też aktywnym członkiem miejscowej Milicji Obywatelskiej -
paramilitarnej organizacji o rasistowskim statucie oraz korzeniach silnie
nawiązujących do sprawdzonych, nazistowskich tradycji a także długoletnim
wiceprezesem miejscowego koła WASP.
-O kurwa! Po jaką cholerę nam ten facet? - jęknął Frank. - W parę dni
poprzerabia nas na jakieś pierdolone Hitlerjugend.
-Czy on naprawdę jest nam niezbędny? - zapytał Bobbiego poważnie Black.
-Uli twierdzi, że tak. - padło w odpowiedzi.
-Znów ta wróżka. - westchnął agent.
-Jak na razie w niczym się nie pomyliła.
-Niestety. - dodał profesor.
-Dlaczego, niestety?
-Ten cały wielebny jeszcze mniej mi się podoba niż to Zwierzę. - starzec oczami
wskazał na Franka. - I co gorsza, wcale nie wygląda mi na takiego, który chętnie
pojechałby z nami do Brazylii.
-Rzeczywiście, nie wygląda. - ze zwątpieniem w głosie przyznał również Bobby. -
Kręci tu na miejscu całkiem spory, mętny interesik i chyba nie pozostawi go
tylko po to, aby udać się z nami do Ameryki Południowej?
-Wygląda więc, że będzie lipa. - zauważył kwaśno Theo.
-Skoro klecha ma pojechać, to pojedzie. - zdecydował Black napinając z wolna
mięśnie pleców, aż coś między łopatkami głośno mu chrupnęło.
-Tak sądzisz?
-Wielebny może jeszcze o tym nie wie, ale pojedzie z pewnością. - dodał cicho
agent pogrążając się w zadumie.
Dwa kwadranse później pastor otoczony gęstym tłumem wiernych wydostał się z
kościoła. Siedząc w wozie, po drugiej stronie ulicy obserwowali go z niechęcią.
Przez kilkanaście kolejnych minut wielebny Holden rozdawał jeszcze autografy. W
tym czasie Black zdążył wymienić długie, mordercze spojrzenie z jednym z
ochroniarzy pastora, rosłym blond byczkiem niedbale opartym o kościelną poręcz i
uważnie lustrującym najbliższą okolicę wzrokiem głodnego sokoła.
Kiedy wielebny skończył już odbierać gratulacje razem z ochroniarzami wsiadł do
czekającej na niego limuzyny i zaraz po tym odjechał kierując się w stronę
centrum miasta. Byczek długo jeszcze przyglądał się Blackowi poprzez tylną szybę
limuzyny zanim w końcu ostatecznie utracili wóz pastora z oczu.
-Nie podobał mi się ten koleś. - wycedził chłodno Black. - Bardzo nie podobał.
-To dobrze. - rzucił Frank.
-Dobrze?
-Te wasze namiętne spojrzenia. Przez chwilę już myślałem, że się w nim
zakochałeś. - wyjaśnił zapalając silnik i ruszając z miejsca.
Jechali za limuzyną pastora trzymając się tak daleko z tyłu, jak tylko było to
możliwe. Black trzymając lornetkę bez przerwy przy twarzy nie spuszczał z niej
oka nawet na chwilę. Po pół godzinie, kiedy już minęli Ardmore i znajdowali się
po drugiej stronie miasta limuzyna wielebnego zjechała na znajdujący się przed
przydrożnym motelem dość rozległy parking.
Frank, ukrywając buicka tuż za rosnącym wokół stacji benzynowej żywopłotem
zatrzymał się po drugiej stronie drogi.
Wielebny jak tylko wysiadł pośpiesznie udał się prosto w stronę restauracji.
Przez wielką, wychodzącą na zewnątrz szybę obserwowali go jedzącego obiad.
Widząc jak tłuścioch błyskawicznie pochłania jednego po drugim dwa spore
kurczaki początkowo również poczuli dotkliwy głód. Potem niesmak. A na koniec
mdłości. Kiedy ten w końcu pożarł je tortury skończyły się. Wielebny jednak, co
stwierdzili z zaskoczeniem zamiast udać się w dalszą drogę po wyjściu z
restauracji skierował się w stronę części hotelowej przydrożnego kompleksu.
Następnie razem ze swoimi ochroniarzami udał się po schodkach prowadzących na
piętro po czym wraz z nimi zaraz zniknął wewnątrz apartamentu numer 14.
-Co robimy? - rzucił Frank.
-Lepszej okazji chyba już nie będzie. - odparł Black.
-Okazji? Chcesz go zgarnąć teraz? - zapytał zaskoczony Bobby.
-A co? Czy masz coś przeciwko?
-No... nie.
-Więc, właśnie.
-A ci dwaj? - wtrącił Theo. - Mają pewnie broń.
-Pewnie mają. - przyznał Black.
-Mamy ich więc spłoszyć okrzykiem?
-Zrobimy tak... - Black przedstawił im swój plan.
Kiedy skończył skinęli głowami.
Agent wysiadł z samochodu. Szybkim krokiem udał się prosto w stronę restauracji.
Już po chwili powrócił stamtąd mając na sobie białą, kelnerską kamizelkę. W
dłoniach trzymał srebrną tacę z butelką szampana. Oprócz tacy miał też
przewieszony poprzez drugie ramię czysty, biały ręczniczek.
Bobby widząc go bez słowa wysiadł z wozu i przyłączył się do niego. Razem udali
się schodkami na pięterko. Pozostali w tym czasie również opuścili samochód i
udając rozgadaną grupkę turystów beztrosko przemaszerowali poprzez pełen ludzi
parking, także zmierzając prosto w stronę części hotelowej.
Kiedy Bobby za agentem dotarł już na górę zręcznie ukrył się za narożnikiem
otaczającej całe piętro galeryjki. Black przełożył tacę do lewej ręki i zapukał
do drzwi numer 14.
-Kto tam? - po chwili dobiegło spoza drzwi.
-Obsługa.
-A co jest?
-Mam dostarczyć szampana.
-Niczego nie zamawialiśmy.
-Ja tam nie wiem. Mam go odnieść czy zostawić pod drzwiami?
Zamiast odpowiedzi jednak w zamku coś zachrobotało, po czym drzwi uchyliły się
na szerokość łańcucha. Black natychmiast wsadził lewą stopę poza próg. Następnie
odchylając się całym ciałem daleko do tyłu drugą nogą gwałtownie kopnął z całych
sił w drzwi zapierając się dodatkowo wolną ręką o stalową barierkę.
Człowiek ukryty za drzwiami rozpłaszczył się na ścianie. Ten natomiast, który je
otworzył otrzymał mocne uderzenie denkiem butelki prosto w twarz. Butelka, jak
się wkrótce okazało zniosła to dużo lepiej od niego. Pomoc Bobbiego okazała się
całkowicie zbędna i ograniczyła się jedynie do ułożenia obydwu ochroniarzy
jednego na drugim pod ścianą wewnątrz apartamentu.
Pozostali z Frankiem na czele dołączyli do nich sprawnie wchodząc do środka i
zamykając za sobą drzwi. Całe zajście nie zabrało więcej jak sześć sekund. Black
tymczasem przystąpił do oględzin drugich, wewnętrznych drzwi prowadzących już
bezpośrednio do pokoju. Te dla odmiany były grube i stylowo wyciszone
przynajmniej dwucalową warstwą pianki. Black wkrótce przerwał oględziny wzruszył
ramionami po czym ponownie kopnął ale jeszcze mocniej niż poprzednio. Pozostała
czwórka była już ukryta w wąskim korytarzu i niewielkiej toalecie. Masywne drzwi
nie zdołały się oprzeć zwierzęcej sile Blacka i zaraz po uderzeniu wraz z
futryną z trzaskiem wpadły do środka. Kiedy agent wkroczył do pokoju ujrzał
wielebnego zajętego gorączkowym poszukiwaniem bielizny. Dwie, również nagie
dziwki wrzeszczały histerycznie. Widząc scenę Black uśmiechnął się do siebie.
Następnie szarmancko wręczył dziwkom szampana i kazał im spierdalać. Te widząc,
że najwyraźniej nie ma zamiaru skrzywdzić ich przymknęły się. Mijając w ciasnym
korytarzyku pozostałych w końcu poszły sobie w cholerę.
Pastor, kiedy się już nieco ubrał odzyskał odwagę.
-Co się dzieje? Czego ty chcesz, człowieku?
Black milczał a zza jego pleców wyłonił się Bobby.
-Kim wy jesteście? Chyba już skądś was znam.
-Byliśmy na twoim kazaniu, wielebny... w kościele. - rzucił Black.
-No tak. Już przypominam sobie. Lecz co z tego?
-Było tak wstrząsające, że wkrótce po nim u mojego przyjaciela wystąpiły
stygmaty. - Black wskazał na siną szyję Bobbiego.
Pastor Holden nie wierzył w stygmaty. Uważnie przyjrzał się szyi Bobbiego po
czym stwierdził.
-Mój Boże! Wygląda jak zdjęty z szubienicy. Czy to jest robota czarnuchów,
synu?
-W pewnym sensie można by to tak określić. - ten odparł rzucając posępne
spojrzenie Blackowi. - Ale tak prawdę mówiąc jesteśmy tutaj w nieco innej
sprawie...
-Jakiej?
-Mój przyjaciel nabył pańskie wiekopomne dzieło. Jak mu tam było... eee...
"Main Kampf", czy jakoś tak...
-Chodzi chyba o "Eksport Negrów". - sprostował pastor. - Tamto leżało obok...
-O tak. Właśnie. - przyznał energicznie Bobby. - Więc chodzi o to, że mój
przyjaciel jest w tych stronach tylko przejazdem. W kościele i po nabożeństwie
nie dopchał się a w ogóle to pochodzi z bardzo daleka i za wszelką cenę chciałby
mieć pański autograf. Stąd właśnie nasze małe najście i te drobne zamieszanie...
Pastor odetchnął z ulgą i skinął głową. Nieco się nawet przy tym uśmiechnął.
Tym razem zza szerokich pleców Blacka wyszedł Theo. Trzymając w dłoniach książkę
i długopis śmiało podszedł do pastora. Ten na jego widok zamarł z głupim
uśmiechem na twarzy. Atmosfera zgęstniała momentalnie a cała sytuacja zrobiła
się wręcz niezręczna.
-O co chodzi, wielebny? - niewinnie zaczął Theo. - Ja naprawdę nadłożyłem kawał
drogi, by się z tobą spotkać. - dodał podsuwając mu do podpisania książkę.
-Odejdź precz, czarny śmieciu.
-Mów mi Theo. A skoro już pogadaliśmy sobie to teraz ruszaj swoją tłustą dupę.
Pójdziesz do naszego wozu.
-Nigdzie z wami nie idę.
-Ty chyba nie słuchałeś dokładnie, wieprzku. Powtórzę więc jeszcze tylko raz.
Dalej jedziesz z nami a tylko od ciebie zależy, czy pojedziesz jak człowiek, czy
też w bagażniku z tęgim kneblem na mordzie.
-Czego chcesz, Szatanie? Jestem sługą Bożym...
-Wyluzuj się grubasie. - uspokoił go ze śmiechem Theo. - Gdybyśmy chcieli cię
zarżnąć już byś dawno nie żył.
Tymczasem jeden z ochroniarzy pastora odzyskał już przytomność. Bobby rozpoznał
w nim owego blondyna o surowym spojrzeniu. Ochroniarz mamrocząc coś do siebie
usiłował niepewnie stanąć na nogi. Kopnięty w głowę przez Blacka grzmotnął
rozbitym nosem w ścianę po czym jęcząc z bólu ponownie zwalił się bezwładnie na
podłogę.
-Na cholerę ci te blade przydupasy, wielebny? - zapytał Frank pastora
obserwując beznamiętnie blond byczka obmacującego się niemrawo po złamanym
nosie. - Używasz ich do namydlania pleców, czy jak?
-Być może mają nadzieję, że jak mu umyją plecy da któremuś obciągnąć. - Bobby
zastanawiał się na głos.
-Zaraz ty obciągniesz. - wysyczał przez zęby ranny ochroniarz.
-Wiem, że bardzo byś tego chciał. - odparł mu natychmiast Bobby. - Ale twój
zabawny strój to za mało. Aby się ze mną porządnie zabawić musiałbyś mieć
niezwykle silne wargi oraz bardzo, ale to bardzo głębokie gardło.
-Ty skur...
Byczek poderwał się z rykiem wściekłości, lecz kiedy otrzymał uderzenie pięścią
miedzy oczy na powrót zwalił się na ziemię tym razem zahaczając po drodze nosem
o klamkę. Bobby otarł dłoń w jego koszulę i z pytającym spojrzeniem podszedł
wolno do pastora.
Ten widząc co się stało nie dał się już dłużej prosić. Potulnie niczym baranek
opuścił wraz z nimi apartament. Prowadzony za łokieć przez Blacka przemaszerował
sztywno przez parking i z ponurą miną skazańca zajął miejsce w samochodzie
Franka. Jak tylko pozostali również usadowili się już w środku Frank uruchomił
silnik i wyruszył w drogę powrotną.
Oszołomiony początkowym tempem zdarzeń pastor wkrótce ponownie odzyskał mowę.
-Dokąd jedziemy? - nachylił się do kierowcy.
Frank milczał zamyślony.
-Nawet was nie znam! Czego wy ode mnie chcecie?
-Mnie nie pytaj. - odparł Frank patrząc gdzieś przed siebie. - Od przedwczoraj
mam zły dzień.
-Słyszeliście? On ma zły dzień! - zdumienie pastora osiągnęło apogeum.
-Dziwisz się? Skradziono mu kołpaki. - wyjaśnił Theo.
-Żeby tylko. Wsiąkło też stereo. - dodał cicho Bobby.
-Na Boga ludzie. O co wam cholera chodzi!?
-Sam jeszcze nie do końca wiem o co tu dokładnie chodzi. - warknął na niego
Frank odwracając głowę. - Więc odwal się w końcu i mnie nie pytaj.
-Pojedziesz z nami do Ameryki Południowej. - oznajmił mu profesor walcząc
łokciami o nieco więcej miejsca dla siebie. - Jest tam dla nas taka mała robota
do wykonania. - zaraz dodał.
-Robota? Jaka robota?
-Trzeba pomścić pięciuset Indian wymordowanych w dżungli przez Obcych.
-Co takiego!? O czym on gada, do cholery?
-Mnie też nie pytaj. - odparł Black. - Zapłacili, więc jadę.
-Kto zapłacił? I co mnie, kurwa obchodzą jacyś tam Indianie? Niech się
wyrzynają, jeśli tylko to potrafią.
-Wielebny, ich nie wyrżnęły czarnuchy, kolorowi, czy inni Indianie tylko...
Obcy.
-Jacy Obcy?
-Prawdziwi Obcy. Z kosmosu.
-Kim ty jesteś, staruchu z dziwną brodą?
-Profesor Harold Williams, tłuściochu.
-Ja też mam na imię Harold. - bezwiednie zauważył pastor.
-Jaki ten świat mały. - zamyślił się Frank.
-Jak to, kurwa z kosmosu? - do wielebnego dotarł w końcu sens tego co usłyszał.
- Czy was do reszty popieprzyło? Chyba już wiem. - zamyślił się. - No tak. Teraz
wszystko jasne! To pewnie od nadmiaru tych murzyńskich filmów w telewizji. Kto
wy, kurwa jesteście?
-Przestań się w końcu tak wydzierać, wielebny. - stanowczo uspokoił go
profesor. - To wszystko prawda. Wkrótce zresztą osobiście o tym się przekonasz.
-Nigdzie nie jadę.
-Jedziesz, wielebny. - odparł Theo.
-Powtarzam. Nigdzie z wami nie jadę! Mam wam to powiedzieć drukowanymi
literami?
-Założymy się?
-To, przecież jest porwanie. Przestępstwo federalne. Będziecie ścigani przez
FBI...
-Do usług. - Black podsunął mu pod nos swój lipny portfel.
-Co to ma znaczyć?
-Już mówiłem. - odparł Theo. - Jedziesz z nami, wielebny a tylko od ciebie
zależy czy będzie to podróż wygodna.
-Przecież ja nie chcę nigdzie jechać, kurwa mać! Słyszycie? Ludzi nie wolno tak
sobie porywać, do jasnej cholery. To wolny kraj!
-Ja tam nie wiem. - odparł Black drapiąc się po głowie. - Jakby zapłacili
drugie tyle mógłbym porwać Matkę Teresę we własnej osobie, więc... mnie też nie
pytaj.
-Matka Teresa nie żyje. - zauważył mimochodem Theo.
-To jakieś szaleństwo! - pastor objął się za głowę. - Nie chcę mścić Indian ani
walczyć z Obcymi. A może... już rozumiem. Widocznie zaszła jakaś pomyłka. Tak. Z
pewnością chodzi wam o kogoś innego...
-Nie ma żadnej pomyłki. - stwierdził Bobby spokojnie.
-Jak to? - pastor spojrzał zdezorientowanym wzrokiem na Blacka.
-Już mówiłem, mnie nie pytaj. Jestem tylko wynajęty do tej roboty.
-Kto wynajął? Kim są kurwa, oni?
-Którzy, oni? Obcy?
-Ci, co za to wszystko płacą, do cholery.
-To my. - odparł Bobby pokazując ręką na siebie oraz Theo.
-To chyba jakiś koszmar. - wielebny opadł na siedzenie. - Czy ja wyglądam na
pogromcę Obcych? No powiedzcie sami? Niech ktoś inny sobie z nimi walczy.
-Zabawny z niego gość. - stwierdził Frank. - Tylko w temacie nie jest na
bieżąco.
-Za to z dziwkami jest. - stwierdził Black zwracając się w odpowiedzi do
Franka. - Ciekawe jak też jego parafianie przyjęliby wieść, że wielebny za ich
forsę zabawiał się z czarnymi afrodupciami?
-Dlaczego się w końcu nie odprężysz i nie wyluzujesz, pastorze? - zapytał go
polubownym tonem Bobby.
-Mam się wyluzować, tak?
-Wkrótce wszystko się ułoży. Będzie dobrze...
-Było dobrze nim się, kurwa zjawiliście!
-Potraktuj to po prostu jako, hm... wyjazd służbowy czy może działalność
misyjną. Jak tam sobie wolisz. Masz moje słowo, że kiedy już przybędziemy na
miejsce i spotkamy się tam z pewną dziewczyną a następnie na spokojnie jej
wysłuchamy wszyscy tu obecni będziecie wolni. Wszyscy. Pan także, wielebny.
Później nikt już, bowiem nie będzie was do niczego więcej zmuszał. A jeżeli
ktokolwiek z was po spotkaniu z nią postanowi wracać, będzie to tylko i
wyłącznie wasza prywatna sprawa. Ja, Theo i profesor mamy was tylko dowieźć na
miejsce. W dodatku pokrywamy wszystkie koszty, więc o co jeszcze chodzi?
-Jak to, o co?
-Właśnie tak. - potwierdził Bobby. - Powtarzam, jeśli po rozmowie z nią
stwierdzicie, że to wszystko nudzi was wracacie i już. Droga wolna. Wszyscy
możecie naszą podróż traktować jako urlop lub... bezpłatne wakacje.
-Skąd mam niby wiedzieć, że mówisz prawdę a na miejscu nie będziecie mnie do
niczego więcej przymuszać? - rzucił podejrzliwie pastor.
-A skąd ja mam wiedzieć, że te wszystkie rzezie w Afryce to prawda a nie tylko
rasistowska propaganda? Musisz nam zaufać, wielebny i tyle.
-Mam odpowiednie materiały. Wywiady, wycinki prasowe, notatki oraz książki. -
wielebny gestem iluzjonisty szybko wydobył z kieszeni marynarki garść odbitych
na ksero kartek. - Reszta moich materiałów pozostała w limuzynie. Gdyby was
tylko interesowały...
-Raczej nie. - uciął mu Theo beznamiętnie.
Wyjął papiery z rąk pastora i wyrzucił je za okno.
-Bez obaw, wielebny. - uspokoił go natychmiast Black. - Jeśli tylko na miejscu
okaże się, że ci trzej łżą osobiście się nimi zajmę.
-Ty?
-Nie sądzisz chyba, że pozwolę im się do czegokolwiek zmusić wbrew swojej
własnej woli?
-To wy nie jesteście razem?
-Ja i Frank jesteśmy uczciwymi ludźmi. Ten stary Krasnal być może również, ale
ci dwaj są bandytami poszukiwanymi za napad na bank w Nowym Meksyku.
-Dlaczego więc trzymacie z nimi?
-Możesz mi wierzyć klecho lub nie, jedziemy tam tylko z braku lepszych zajęć
oraz czystej, ludzkiej ciekawości.
-Myślałem, że z powodu figurki. - wtrącił Theo.
-Jakiej figurki? - zapytał go wielebny.
-Nieważne. - odparł Black. - Kiedy już dotrzemy na miejsce i wysłuchamy
panienki wróżki możemy zabierać dupę w troki i wracać do domu. Później nikt,
nikogo do niczego więcej nie zmusza? Czy tak? - agent spojrzał na Bobbiego.
-Zgadza się. - przytaknął w odpowiedzi Bobby. - Więc jak będzie, pastorze? Po
raz ostatni pytam czy pojedzie pan z nami z własnej woli?
-A mam wybór?
Patrząc mu prosto w oczy Boby pokręcił przecząco głową. Wielebny po krótkim
namyśle niechętnie skinął głową udając, że się na wszystko zgadza. Pozostali
udali, że mu wierzą i również skinęli głowami.
Pragnąc przerwać niezręczne milczenie profesor zaproponował.
-Włącz jakąś stację, Zwierzu. Odkąd przehandlowałem swój zegarek nie słuchałem
muzyki.
W lusterku wstecznym pojawiło się mściwe spojrzenie Franka.
-O, przepraszam. Na śmierć zapomniałem, że twojego radia słucha teraz pewnie
ktoś w Colorado he, he, he.
Widząc zatroskane oblicze Franka wszyscy jednocześnie wybuchnęli dzikim
śmiechem. Śmiał się nawet pastor, kiedy rozglądając się na wszystkie strony w
końcu, również spostrzegł smętnie zwisające z deski rozdzielczej uszkodzone
kable. Po chwili chcąc zapewne rozbawić ich jeszcze bardziej nieoczekiwanie
zaproponował.
-Czy ten mały czarnuch nie mógłby jechać osobno, chłopcy? No, powiedzmy w
bagażniku? Byłoby z tyłu odrobinę więcej miejsca. - wyjaśnił.
Śmiech zgasł i zapadła cisza. Black kazał zatrzymać wóz. Następnie wysiadł i
obszedł go dookoła. Otworzył tylne drzwiczki i wywlókł pastora na zewnątrz.
-Ledwie się znamy a bez przerwy mnie wkurzasz, wielebny. Przymknij w końcu
dziób bo naprawdę oberwiesz.
-A co niby, aż tak bardzo cię wkurzyło?
-Twoje kazanie na przykład.
-Ale co konkretnie masz mi do zarzucenia? Wszystko to, co mówiłem w kościele
jest to tylko i wyłącznie szczera prawda.
Pozostali korzystając z przerwy w podróży również wysiedli. Stanęli nieopodal
przyglądając się w milczeniu.
-No to chyba coś trzeba tu wyjaśnić, wielebny. Nie wiem od jak dawna jeździsz
po kraju i sączysz tę swoją truciznę w uszy tych ultra prawicowych oszołomów,
ale ponieważ zachodzi obawa, że w końcu kilku co głupszych mogłoby ją wziąć za
coś w rodzaju życiowej mądrości możesz w ostatecznym rozrachunku zebrać plon tej
swojej małej, cuchnącej, rasistowskiej teoryjki. Plon w postaci zamieszek,
samosądów czy bodajże pospolitych morderstw.
-O co ci dokładnie chodzi, osiłku? - rzucił pastor najwyraźniej pragnąc
sprowokować go do dalszej dyskusji. - Jesteś bambusowym opiekunem, czy jak?
-Podaj mi chociaż jeden kraj tej twojej białej Europy, który nie wyrzynał się w
przeszłości z sąsiadami.
-Kraj?
-Wszystko jedno jaki. Aby ci jeszcze bardziej ułatwić zadanie to dwie wojny
światowe rozkręcone oczywiście przez żydów i czarnuchów możesz pominąć. No
dalej.
Pastor milczał.
-Widzisz klecho tak już jest, że biali wyrzynali się dużo wcześniej od
czarnych, ale za to wydajniej od nich a poza tym wszczynali swoje wojny z dużo
błahszych powodów. Wycinali się, bowiem z powodu kobiet, granic czy chociażby
takiego gówna jak różnice religijne.
-To nie tak...
-Teraz jeszcze inna sprawa. Wiele gadałeś o tym, że czarni niczego nie
stworzyli, nie skomponowali ani nie namalowali...
-Ponieważ i to jest szczerą prawdą.
-Ale zapomniałeś dodać, że to nie oni również wymyślili ludobójstwo na skalę
przemysłową. Nie powiedziałeś też, że nawet nie wpadli na pomysł obozów
koncentracyjnych czy chociażby skromnych stosów ofiarnych lub zaledwie gilotyny.
A teraz dla odmiany to ja mam zagadkę dla ciebie.
-Zagadkę?
-Wymień chociaż jednego czarnego, seryjnego mordercę.
-Co?
-Jednego.
Zapadło nerwowe milczenie.
-Nie możesz, tłuściochu? Dlaczego?
Pastor nadal milczał gorączkowo zbierając swoje myśli.
-Powiedz mu, Frank.
-Ponieważ to niemal zawsze są biali, skurwysynu.
-To nie jest tak...
-Mówiłeś również, - kontynuował Black. - że czarni nie potrafią żyć jak
normalni ludzie tylko wegetują w swoich gettach.
-A czy tak nie jest?
-A gdyby tak kutasie to twój rodzinny kraj podbili obcy przybysze, co? Gdyby z
pomocą cyrkla i linijki podzielili go następnie na swoje prywatne strefy wpływów
nie przykładając w ogóle żadnej uwagi do wcześniejszych terytorialno plemiennych
oraz etnicznych obszarów? Hę? Gdyby rdzennej ludności od tysięcy lat przywykłej
do współżycia w harmonii z przyrodą nagle kazali żyć inaczej, według obcych norm
i standardów? Swoich standardów? Co ty byś wówczas zrobił? Gdyby porywano twoich
rodaków zabierając im wolność, rodziny, ojczyznę i religię a następnie wysyłano
by ich do niewolniczej pracy na plantacjach bawełny robiąc im do tego
wszystkiego podczas podróży taką selekcję, że ledwie jeden z dziesięciu byłby ją
w stanie przeżyć? Oczytany z ciebie gość. Powinieneś zatem wiedzieć, że okres
niewolnictwa przetrwali jedynie najsilniejsi z nich. W efekcie tej morderczej
selekcji dzisiejszy przeciętny czarny Amerykanin jest atletycznie zbudowany, ma
zdrowe serce i posiada idealne zęby. Tylko widzisz klecho, chodzi teraz o to, że
to nie są stada hodowlanych wołów tylko ludzie. Rozumiesz? To selekcja takich
właśnie Holdenów sprawiła, że czarni sportowcy z USA zgarniają obecnie większość
medali podczas każdej olimpiady. Czujesz się pewnie z tego dumny, co? Teraz
kolejna sprawa. Pytałeś tych przygłupów w kościele co sądzą o prawach dla
mniejszości, ale tylko ty miałeś w ręku mikrofon. Korzystając więc z okazji, że
jesteśmy przy temacie powiem ci, co ja o tym sądzę.
Black chwycił go za klapy świecącej w ciemnościach marynarki i unosząc wysoko w
górę uderzył go głową w twarz.
Z rozbitego nosa natychmiast chlusnęła krew. Black, trzymając pastora przez cały
czas w powietrzu okręcił go wokół osi i poprawiając uchwyt zgiął go nelsonem
niemal w pół.
-Puszczaj mnie ty, cholerny klocu. - z najwyższym trudem wystękał wielebny.
-Chyba jednak nadal jest ci za wygodnie. - westchnął agent zwiększając ucisk. -
Czekam na magiczne słowo. - dodał ciepło.
-Wal się. Eeech...
Bobby dobrze poznał siłę uścisku Blacka. Podszedł do pastora i rzucił obojętnym
tonem przypalając sobie papierosa.
-Łamie w krzyżu, hę? Szyjka też odrobinkę boli, czyż nie?
-Dobra. Mam dość. Przepraszam.
Pastor upadł wypuszczony z rąk Blacka, który zaraz się nad nim pochylił i
złowrogim tonem dodał.
-Zanim zaczniesz dalej przekazywać swe poglądy wpierw sobie na to zasłuż
wielebny. Przynajmniej dwustuletnią niewolą. - rzucił agent. - My co prawda nie
mamy aż tyle czasu, ale ze swej strony możemy zafundować ci kilkutygodniową
namiastkę niewolnictwa, żebyś mógł zobaczyć sam, jak to jest.
-Odpieprz się. Przecież Pismo Święte wyraźnie mówi o...
-O tym, że czarny zawsze będzie służył białym? - dokończył Black.
-Właśnie. - przyznał pastor ocierając krew z rozbitego nosa.
-Ten ustęp, jak i całą resztę tego twojego, cholernego pisma wepchnę ci pewnego
dnia tak głęboko w dupę, że zaswędzą cię migdałki. Z powodu tego pisma twój
guru, zgrzybiały staruch z Watykanu, wypalił więcej ludzi na stosach i rozpętał
znacznie więcej wojen niż wszystkie czarnuchy razem wzięte przez pozostałą
resztę dziejów.
-Jak śmiesz tak mówić o Papieżu?
-Sram na niego, wiesz? Gdzie w tym twoim piśmie napisane jest, że wolno robić
machloje z dziesięcioma przykazaniami? Gdzie jest napisane, że Papieżem może
zostać małe dziecko lub pedofil, albo umysłowo chory koleś uprawiający
kazirodztwo, albo pedał, albo w końcu inny obłąkaniec, który słał jedną wyprawę
krzyżową za drugą nakręcając spiralę nienawiści trwającą pomimo upływu wieków do
dziś dnia? Powiedz, gdzie? Spośród różnej maści dyktatorków, inkwizytorków oraz
różnych innych pojebańców to papieże mają najbardziej okrwawione łapki. Mogę
jeszcze zrozumieć czarnuchów walczących o władzę czy też terytorium, ale nigdy
nie pojmę o co chodzi białym wycinającym się o te twoje pismo tak jak to ma
miejsce na Bałkanach, Bliskim Wschodzie, Indonezji czy Irlandii. Chyba to jest
właśnie chore, nie sądzisz pastorku? Skoro tyle masz do gadania o głodzie i
przeludnieniu w Afryce to wytłumacz mi, dlaczego twój grzyb z Watykanu nie
podzieli się z nimi po chrześcijańsku swym bogactwem oraz dlaczego z uporem
maniaka wciąż zabrania im używać prezerwatyw, co? Czyżby jednak chciał, aby AIDS
oraz przeludnienie trwały nadal? Przecież, to be. Wytłumacz mi, dlaczego niczym
Rolling Stonesi w kółko jeździ po tych wszystkich biednych krajach dodatkowo
jeszcze je rujnując poprzez wznoszenie gigantycznych, jednorazowych, nikomu
potem niepotrzebnych świątyń i ołtarzy? Przecież nie on za to buli. Dlaczego
swojego czasu Watykan pobłogosławił pana Hitlera a po wojnie dawał schronienie
zbiegłym nazistom? Pytań jest jeszcze wiele, ale już nie musisz odpowiadać,
ponieważ teleturniej się kończy a odpowiedzi i tak są zawsze takie same. Zawsze
zresztą były takie same a ty je doskonale znasz, obłudny klecho.
-Nie znam. - odparł pastor.
-No to pozwól, że cię oświecę. Ponieważ brali za to szmal i ty doskonale o tym
wiesz, albowiem robisz dokładnie to samo. A kiedy idzie o szmal nie ma już
żadnego znaczenia czy też dawano go im w dobrej wierze czy wyrywano go wpierw z
żydowskich i słowiańskich zagazowanych, trupich ust. Dla Watykanu, bowiem złoto
nigdy nie śmierdziało. W tym twoim katolickim, do reszty zabagnionym, kurewsko
mętnym interesie forsa zawsze płynęła tylko w jedną stronę i nie pieprz mi tu
bajek, że o tym nie wiesz. Ty również niczym wesz żerujesz na głupocie tych
przykrych, południowych wieśniaków. Dlatego właśnie dopóki jesteś z nami Holden
masz od teraz całkowity zakaz gadania na te swoje rasistowsko kościelne tematy.
Koniec z wolnością słowa, comprende?
Pastor ponownie poderwany w górę za klapy swojej odjazdowej marynarki skinął w
końcu głową. Black z pogardą przestał nim potrząsać i wypuścił go.
-To było całkiem dobre przemówienie, Black. - oznajmił Frank poklaskując. -
Powinieneś chyba zostać pastorem.
-Mister Black jest wielka, kwadratowa, dobra, biała Bwana. Theo go lepsza teraz
lubić. - Murzyn stwierdził przytulając się przymilnie głową do szerokiej piersi
Blacka.
-Spadaj czarnuchu. - ten natychmiast odpędził go z udawaną odrazą.
Ponownie wepchnęli wielebnego do wozu. Sami też zajęli swoje miejsca po czym
Frank w milczeniu zapalił silnik i wyruszył w dalszą drogę.
* * *
Późnym wieczorem dotarli do granic Nowego Meksyku. Na przedmieściach Santa Rosa
Frank widząc świecący w mroku neon "Zaciszny Zakątek - wędkarski raj Harryego",
zjechał z autostrady i zawrócił. Kiedy z powrotem dotarli do niego Black wysiadł
i udał się w stronę recepcji. Tam, z grubym Harrym prędko załatwił dla
wszystkich nocleg w stojącym na uboczu domku kempingowym.
Kiedy tylko już się co nieco urządzili w nim w pobliskiej pizzerii zamówili
przez telefon jedzenie na wynos. Po kolacji kolejno udali się pod wymarzony
prysznic.
Kiedy za drzwiami łazienki zniknął wielebny Black wymienił z Bobbim szybkie
spojrzenie po czym udał się na zewnątrz.
Nie minęły nawet dwie minuty kiedy powrócił stamtąd frontowymi drzwiami
prowadząc przed sobą pastora zgiętego z bólu w pół.
-Próbował opuścić oknem nasze zacne grono. - wyjaśnił pozostałym.
-Oj, to nieładnie. - mruknął Frank.
-No cóż, wielebny. - rzucił wesoło Theo przegryzając swoją pizzę. - Wygląda
więc na to, że najbliższą noc spędzisz jednak związany jak niesforny prosiak.
-Następne chyba zresztą też. - dodał Black z uśmiechem.
Pastor usiadł na łóżku ze spuszczoną głową. Wściekłość na jego twarzy mieszała
się z wyrazem rezygnacji.
Przed snem humanitarnie pozwolili mu się odlać, później za pomocą dwóch par
kajdanek przymocowali jego nogi do stalowej ramy łóżka, po czym sami również
udali się na spoczynek.
* * *
Santa Rosa - New Mexico 6 lutego 2000
O świcie Black rycząc na cały głos gwałtownie obudził wszystkich. Zarządzając
głośnym wrzaskiem natychmiastowy wyjazd w dalszą drogę popędzał ich do
zwiększonego pośpiechu. Jego ryk był wściekły i ogłuszający. Podrywali się
kolejno z łóżek zszokowani.
Po tym strasznym przeżyciu szybko jednak doszli do siebie. Pięć minut potem
wszyscy stali już ubrani i gotowi do dalszej drogi. Black osiągnął swój cel.
W ciągu tak krótkiego czasu ich wzajemnej znajomości błyskawicznie zdążył już
objąć niepisane przywództwo ich niewielkiej grupy. Być może było to spowodowane
niechęcią kogokolwiek innego do tej roli lub, co bardziej prawdopodobne,
zadecydowały o tym jego naturalne zdolności w tym kierunku połączone z zasadą
mówiącą, iż w stadzie wilków rządzi największy oraz najsilniejszy spośród nich.
Poza tym, stało się tak przy milczącej akceptacji pozostałych, którym z czasem
nawet zaczął się podobać styl dowodzenia byłego agenta FBI. On sam natomiast,
chociaż nigdy by im się do tego nie przyznał odczuwał do całej trójki coś w
rodzaju wdzięczności za to, że w dobrej wierze czy też nie, lecz skutecznie
zmusili go jednak do działania zawracając z dotychczasowej drogi. Drogi, która
mogła zaprowadzić go jedynie wprost na samo dno. I było tu zupełnie bez
znaczenia to, że uczynili to na drodze przekupstwa. W chwili obecnej nie liczyło
się dla niego również to, czy ich historia okaże się w końcu prawdziwa, czy też
nie. Black ponownie był w akcji i tylko to było teraz dla niego istotne.
Po południu dotarli do miejsca ich niegdysiejszej, pustynnej kryjówki. Po
półgodzinnym poszukiwaniu Bobby z radością stwierdził, że agregat w
nienaruszonym stanie nadal znajduje się tam, gdzie w ubiegłym roku pieczołowicie
go zakopał. Zaledwie kwadrans trwało wykopanie go i umieszczenie w bagażniku. Po
skończonej pracy wszystkim poprawiły się humory. Wszystkim z wyjątkiem Franka.
Ten, bowiem z troską zauważył, że bagażnik buicka pod wpływem dodatkowego
obciążenia obecnie niemal już się styka z ziemią. On naprawdę kochał swój wóz.
Nikogo jednak prócz niego temat nie zainteresował na tyle by, chociaż oszczędzić
mu złośliwych komentarzy na temat skrzypiącego coraz głośniej samochodu.
Po załatwieniu w tak bezproblemowy sposób sprawy agregatu pośpiesznie zajęli
miejsca w klimatyzowanym wnętrzu i wyruszyli w dalszą drogę. Po porannym
wstrząsie wywołanym porannym przebudzeniem humory wreszcie im się poprawiły na
tyle, że już nikt nie wracał więcej do tego przykrego incydentu. Na ich twarzach
pojawiły się pierwsze tego dnia uśmiechy. Jedynie prowadzący z kamienną twarzą
Frank z niepokojem wsłuchiwał się we frapujące dźwięki jakie dobiegały z
pracującego z maksymalnym wysiłkiem zawieszenia. Skrzypienie załadowanego do
granic możliwości buicka u pozostałych wzbudzało jedynie jeszcze większą
wesołość okraszaną przez cyniczne drwiny pod adresem właściciela. Najbardziej
używał sobie na nim profesor, który nadal jeszcze nie mógł przebaczyć Frankowi
olbrzymich ubytków w swojej brodzie.
-Ciekawe czy uda nam się dojechać przynajmniej do Arizony nim ten złom zupełnie
się rozkraczy?
Frank milczał zdając sobie sprawę, że każda odpowiedź jedynie dodatkowo
spotęguje nieprzerwane ataki profesora. Buick skrzypiąc i pojękując na
nierównościach jakoś jednak dojechał późnym popołudniem do samego Gallup.
Tam, postanowili zatrzymać się na noc i ustalić dalszy plan działania. W
obskurnym hoteliku o nieokreślonej ze względu na oderwany w połowie nazwy szyld,
Black wynajął dwa sąsiednie i wewnętrznie połączone z sobą pokoiki. Wybrali ten
niewielki hotel ze względu na jego dyskretne i nierzucające się w oczy położenie
tuż na samych obrzeżach miasta. Nie bez znaczenia był też fakt, iż jego
właścicieli, pary staruszków, niewiele obchodziła tożsamość gości. Jedyną rzeczą
na jaką zwracali uwagę była wyłącznie ich wypłacalność. Kiedy tylko wszyscy
znaleźli się już w środku na usilną prośbę Blacka jedzenie tym razem zamówili w
McDonaldzie. Zanim zdążyli się wykąpać goniec już dostarczył zamówienie.
Jedząc hamburgera Theo spytał.
-Jak chcesz działać dalej, Bwana?
-Zostaniecie tutaj pilnując, by wielebny nie dał gdzieś kamasza a ja tymczasem
załatwię to i owo na mieście. - odparł agent wstając z miejsca i kierując się do
drzwi.
-Kiedy wrócisz?
-Wieczorem powinienem być z powrotem. Aha, potrzebne mi też będą pieniądze. -
dodał patrząc w ich stronę.
Bobby bez słowa wręczył mu dwadzieścia pięć tysięcy, które odwinął z zawiniątka
wykopanego wraz z agregatem.
-Nie krępuj się. - Black nadal trzymał śmiało wyciągniętą rękę.
-Miało być najwyżej dwadzieścia pięć kawałków.
-Nie mówiłeś wówczas o nim. - agent wskazał głową na pastora.
-Musiało mi wylecieć z głowy. - Bobby dołożył jeszcze pięć tysięcy.
-Zdarza się.
Kiedy Black opuścił hotel, Theo włączył sobie telewizor. Frank natomiast z
pełnym zapału zachwytem badał konstrukcję agregatu.
-Nieźle sobie to wykombinowałeś. - rzucił w stronę Bobbiego.
-Może być, co?
-Pewnie.
-Byłoby jeszcze lepiej, gdyby tylko wszystko ciągle się nie rozpieprzało.
-Mówisz o tych usterkach?
-Właśnie. Jak nie rozrząd to pękały przewody albo wysiadały tytanowe dysze...
-Dlaczego przewody, aż tak często pękały? Wyglądają na solidne.
-Diamentowa mączka, którą dodawałem do wody musiała od środka silnie je
wycierać. Te przewody są w zasadzie przeznaczone do transportu paliwa a nie aż
tak silnie ściernych cząstek. Nieustannie mi pękały, pierdolone. Mówię ci. Poza
tym ta prędkość. Dochodzi więc kawitacja, rozumiesz?
-Jasne. Nieregularny przepływ strumienia.
-Właśnie.
-Czy próbowałeś te przewody zaginać pod mniej ostrym kątem?
Theo rzucił przelotne spojrzenie w ich stronę. Z ich mętnej dyskusji niewiele
rozumiał. Ponownie skoncentrował się więc na kreskówkach.
-Po to, by nie powstawały, aż tak spore zaburzenia?
-Tak.
-Próbowałem, lecz nie miałem na to zbyt wiele pola do manewru. - wyjaśnił
Bobby. - Musiałem tak to wszystko pozaginać, aby całość dała się jakoś wnieść do
tunelu.
-Racja, tunel. - przyznał Frank. - Założę się, że przewody pękały tuż za
kolankami?
-To prawda.
-Więc weźmiemy teraz nowe i zamontujemy je zaginając nieco łagodniejszymi
łukami. Tutaj o i tędy. - zademonstrował.
-Tak sądzisz?
-To powinno znacznie przedłużyć ich żywotność.
-Spróbować zawsze można. - Bobby wzruszył ramionami.
-Myślę też, że gdyby tylko elektronicznie uregulować rozrząd pozostałych
cylindrów, wówczas dałoby się osiągnąć większą płynność pracy całego agregatu.
-Tak myślisz?
-Strumień wody byłby wówczas nieco bardziej jednolity. Z pewnością nie
tryskałby, aż tak pulsacyjnie jak to musiało mieć miejsce wcześniej.
-Znasz się na tym?
-Pytasz poważnie? - zapytał z niedowierzaniem Frank otwierając sobie piwo. -
Elektronika jest mi lepiej znana niż modlitwa Papieżowi.
-W takim razie, co wymyśliłbyś z dyszami?
-Tutaj chyba już niczego nie da się poradzić. Trzeba setkami wciąż dostarczać
nowe końcówki. Skoro twierdzisz, że do tego nieszczęsnego tunelu zużyłeś ich
ponad dwa i pół tysiąca to sam najlepiej wiesz jak prędko się one zużywają.
-To fakt. Idą jak burza. A na dodatek to one właśnie są z tego wszystkiego
najdroższe.
-To między innymi był jeden z powodów dla których technologia ta okazała się w
swoim czasie nieekonomiczna. Ile cię konkretnie kosztowały te końcówki?
-Te cholerne, tytanowe dysze są po prawie siedem dolarów za sztukę. I to przy
zamówieniach hurtowych.
-A tak w ogóle, ludzie to po jaką cholerę chcecie targać ze sobą do Ameryki
Południowej tę kupę złomu? - rzucił przysłuchujący się ich rozmowie pastor.
-Jeszcze nie jestem tego całkiem pewny, - zaczął Bobby. - ale wydaje mi się, że
Uli widzi w moim agregacie możliwość wdarcia się do bazy Obcych z innej strony
niż mogliby się tego spodziewać.
-Wydaje ci się?
-Po naszym przybyciu obiecała wszystko szczegółowo i dokładnie nam wyjaśnić.
-Ty chyba sam nie wierzysz w istnienie Obcych, co? To od nadmiaru tych...
filmów. No wiesz?
-Myśl sobie, co tam chcesz pastorku, ale my trzej byliśmy tam wewnątrz ich bazy
i na własne oczy wszystko widzieliśmy. - rzucił w jego stronę Theo.
-To prawda. - poważnym tonem dodał profesor.
-Przyszłość pokaże kto ma rację. - odparł z przekonaniem pastor i powrócił do
obmyślania kolejnego planu ucieczki od tych sprawiających wrażenie zbiegłych z
zamkniętego ośrodka maniaków.
* * *
Black wrócił późnym wieczorem. Do hotelowego pokoju wkroczył ściskając kilka
wielkich toreb jedzenia oraz nowy zapas piwa. Powitali go entuzjastycznie.
-Co załatwiłeś? - zapytał Frank wbijając zęby w jakąś podejrzanej barwy
kanapkę.
-Więc tak. - ten zaczął nastawiając wodę na kuchence gazowej i siadając sobie
przy niej wygodnie. - Za trzy dni mamy samolot z Phoenix do Bogoty. O dziewiątej
rano. Stamtąd kolejny do Manaus z przesiadką w Rio. 
-A dalej?
-Dalej popłyniemy rzeką.
-Chyba zdajesz sobie sprawę, że my nadal jeszcze jesteśmy poszukiwani. -
zauważył cierpkim tonem Bobby. - Lotnisko to jest chyba kiepski pomysł, nie
uważasz?
-Lipne paszporty dla was będą już gotowe na pojutrze.
-Ale...
-Będą profesjonalnie przygotowane. W laboratorium FBI.
-Jeśli tak to w porządku. Gdzie one będą?
-Będą do odebrania ze skrytki na lotnisku. Tutaj są bilety. Teraz posłuchajcie
dalej. Wy dwaj, - wskazał na Theo i Bobbiego. - będziecie naukowcami z
Uniwersytetu Berkeley wiozącymi zabytkowy muszkiet do Brazylii w darze dla
tamtejszego Muzeum Narodowego. Mam tu przygotowane na tę okazję wszystkie
wymagane prawem dokumenty, pozwolenia oraz papiery wywozowe. Nawet nie
przypuszczałem ile tego, kurwa jest. - dodał rzucając na stół szarą, pękatą
kopertę.
-Operatywny z ciebie gość, Bwana. - rzucił Theo wertując otrzymane papiery. -
Załatwiłeś jeszcze coś?
-Pastor z profesorem nie są poszukiwani. Pojadą więc normalnie, pod swoimi
prawdziwymi nazwiskami. Ja z Frankiem, naturalnie tak samo.
-I to wszystko załatwiłeś w jedno popołudnie? - Bobby również nie mógł wyjść z
podziwu dla zaradności byłego agenta.
-Jeszcze paru przyjaciół mi zostało.
-A co w takim razie będzie z tym? - Theo wskazał na stojący pod ścianą agregat.
-Agregat trzeba będzie nadać na cargo dzień wcześniej.
-Rozumiem. Czy muszkiet też?
-Nie. Muszkiet bierzecie ze sobą do samolotu. Nie nabity, rzecz jasna. Tu są
wszystkie aktualne przepisy dotyczące zasad oraz sposobów przewozu broni palnej.
Nauczcie się ich na pamięć tak, aby żaden wścibski urzędas nie był w stanie
zaskoczyć was jakimś paragrafem, bo może być lipa. Wszystko jasne?
-Na razie tak.
-Ja i Frank bez chwili przerwy będziemy tuż za wami. Ze zrozumiałych względów
trzymać się będziemy jednak nieco na uboczu.
-Jak to? - zapytał Theo.
-W końcu obydwaj jesteśmy przecież uczciwymi ludźmi podróżującymi pod
prawdziwymi nazwiskami. Nie chcemy w razie czego wpieprzyć się z waszego powodu
w jakieś bagno. Jasne?
-Skoro tylko ręczysz za jakość tych lewych paszportów...
-Paszporty będą stuprocentowe. - zapewnił go. - Ale pamiętajcie również o tym,
że bezustannie będziecie czuli nasz oddech na swym karku. Lepiej, więc niczego
nie kombinujcie podczas podróży.
-O nas możesz być spokojny, ale co z wielebnym?
-A co z nim, ma niby być?
-Przecież on tylko czeka kurwa, kiedy będzie mógł dać nogę.
-Nieprawda. - pastor nieszczerze zaprotestował.
-Wielebnego, my bierzemy pod opiekę. - odparł Black pochylając się nad pastorem
i badawczo mu się z bliska przyglądając. - Jest, co prawda nieco niechętny
przyznaję, lecz myślę, że wspólnie jakoś sobie z tym problemem poradzimy. -
dodał poklepując go po ramieniu.
-Ale...
-Cicho już pastorze. Będzie dobrze. Aha, wasza figurka również okazała się w
porządku. Sprawdziłem to.
-Nie wątpię. - zauważył kwaśno Bobby.
-Jaka figurka? - zapytał wielebny.
Black zignorował go i ciągnął dalej.
-Zatem z mojej strony wszystko jest zaplanowane z najmniejszymi szczegółami.
Jeśli, więc podczas odprawy na lotnisku to wy coś spieprzycie i was zgarną nasza
dżentelmeńska umowa dobiega końca i rozstajemy się, panowie. - wrzucając dwa
pistolety do garnka z wrzącą wodą dodał Black ostrzegawczo.
-Co robisz, Bwana? - zapytał go ciekawie Theo.
-Usuwam ślady smaru.
-Po cholerę?
-Sensory zapachowe na lotnisku są w stanie wykryć nawet śladowe ilości
substancji służącej do konserwacji lub czyszczenia broni.
-Więc sterylizujesz je?
-Właśnie.
-Przecież bramki bezpieczeństwa wykryją przede wszystkim same pistolety a nie
jakiś tam, cholerny smar. - zdenerwował się Bobby. - Chyba nie chcesz z tym
gównem pod pachą przedostać się do samolotu?
-Skąd wiesz? - zapytał Black nie podnosząc głowy. - Czytasz w myślach?
-Kurwa, Black. Nie czas na żarty. Jak zamierzasz dostać się z tym na pokład?
Chcę to, do cholery wiedzieć. Chyba nie zamierzasz w tym celu posługiwać się tym
lipnym portfelem, który nie przekonał nawet wsiowego barmana? Już wiem. Ty
robisz to celowo.
-Celowo?
-Tak. Potem pewnie zwalisz winę na nas, że coś spieprzyliśmy i umyjesz rączki?
-Bez obaw. Nie będziemy z Frankiem odgrywać agentów FBI. Jedziemy do Brazylii
zupełnie prywatnie a te pistolety to są przecież glocki.
-Co z tego?
-Są w całości wykonane z tworzywa sztucznego. Innymi słowy są nie do wykrycia.
-Jesteś tego pewny?
-Absolutnie. Nie ma w nich nic metalowego. Nawet wykonana z twardego plastiku
amunicja posiada łuski zrobione ze specjalnego papieru.
-No dobra. - usłyszawszy to Bobby nieco się uspokoił. - Ale wiedz gorylu, że to
wszystko w dalszym ciągu mi się nie podoba.
-Chyba nie sądziliście, że pojedziemy tam z Frankiem bez broni czekając, aż
znów coś wykombinujecie i wystawicie nas do wiatru.
-Daj spokój. - rzucił w jego stronę Theo. - Umowa to umowa, facet. W końcu to
ty niczego nie ryzykujesz. A na dodatek masz jeszcze naszą figurkę.
-Naszą? - Bobby przerwał rozmyślania i spojrzał na wspólnika.
-Teraz jest to już jest nasza figurka. - zauważył Frank.
-O jaką figurkę chodzi, do cholery? - zdenerwował się pastor.
-Jasne, że mamy tę pieprzoną figurkę. - zgodził się Black. - Mamy ją. Zupełnie
więc nie widzę już powodów do obaw. Możecie po prostu potraktować ją jako nasze
dodatkowe zabezpieczenie lub argument przetargowy, jak wolicie. - wzruszył
ramionami.
-Takiej broni nie kupiłeś pewnie w sklepiku na rogu, co? - zapytał Theo agenta
porzucając już temat figurki.
-Jako, hm... ludzie interesu znacie pewnie termin tajemnica handlowa? -
wymijająco odparł mu Black.
-Jest jeszcze jedna sprawa. - po chwili dodał w jego stronę Frank.
-Co takiego?
-Kiedy cię nie było ustaliliśmy, że potrzebny będzie nowy komplet przewodów
wysokociśnieniowych i trochę tytanowych dysz do agregatu.
-Byłoby niegłupio zabrać ze sobą z dziesięć tysięcy sztuk. - uzupełnił Bobby.
-Po cholerę, aż tyle?
-Na wszelki wypadek.
-Wypadek?
-Mam niejasne przeczucie, że mogą się nam przydać a tam, dokąd jedziemy z
pewnością ich nie można kupić.
-No sam nie wiem? - zawahał się agent.
-Black, chyba nie chcesz w razie, gdyby okazały się potrzebne wracać do Stanów
tylko po to, aby parę sztuk dokupić? - rzucił Bobby.
-Dobra, jak sobie chcesz. W końcu to ty za to wszystko płacisz. Jeśli o mnie
idzie to możecie sobie kupić na drogę nawet po pluszowym misiu. Gdzie się
zaopatrywałeś w to gówno?
-Dysze do agregatu mają w filii zakładów serwisowych Boeniga w Los Angeles.
-To cholerny kawał drogi.
-Gdyby je zamówić telefonicznie i zaraz potem przefaksować dowód wpłaty myślę,
że uwinęliby się w jeden dzień tak, by dysze mogły już na nas czekać gotowe do
odbioru, również na lotnisku w Phoenix.
-Tak myślisz?
-Zawsze realizowali moje zamówienie w ciągu dwudziestu czterech godzin.
-No dobra. - zgodził się po chwili namysłu Black. - Zrobimy zatem tak jak
mówisz. A więc, te cholerne dysze są lotnicze?
-Tak. Używają ich do wtrysku paliwa w jumbo jetach. - wyjaśnił Bobby.
-Dobra. - Black spojrzał na zegarek. - Chodźmy więc razem wysłać im zamówienie
i ten szmal. Wy tymczasem kładźcie się już spać, ponieważ jutro z samego rana
ruszamy do Arizony
-Po cholerę taki wielki gwałt i pośpiech, Bwana? - zapytał go nerwowo Theo. -
Mamy przecież aż trzy dni.
-Lepiej być na miejscu nieco wcześniej. Będzie wówczas czas, aby starannie
wszystkiego dopilnować.
-Co takiego pragniesz dopilnować?
-Lubię po prostu, kiedy wszystko idzie jak należy, po mojej myśli i bez żadnych
niespodzianek. - wyjaśnił.
-Skoro tak uważasz. - Murzyn wzruszył ramionami.
-I nie zapomnijcie unieruchomić pastora przed snem. - przypomniał Black
opuszczając z Bobbim pokój.
Opuścili hotel. Z pobliskiego automatu telefonicznego wykonali zamówienie.
Później zatrzymali taksówkę i kazali się zawieźć do czynnego całą dobę urzędu
pocztowego. Tam nadali gotówkę, potem potwierdzenie zamówienia oraz wysłali je
faksem do Los Angeles.
Kiedy dwie godziny później wrócili do hotelu pozostali już spali. Nie zapalając
światła zgasili telewizor po czym wypalili w milczeniu ostatniego papierosa
Zmęczeni wykąpali się i położyli spać.
* * *
Gallup - New Mexico 7 lutego 2000
O świcie Black, co stało się już koszmarnym zwyczajem zbudził wszystkich
głośnym, przeraźliwym wrzaskiem. Zrywając się gwałtownie z łóżek kolejno wpadali
na siebie.
-Jezu! Popieprzyło cię, gorylu? Jeszcze nie ma nawet piątej! - jęknął profesor
spoglądając na swój nowy zegarek, który ubiegłego dnia ufundował mu Bobby. -
Gdzie te stare, dobre czasy, kiedy człowiek wstał w południe zatłukł parę węży i
miał fajrant? - westchnął ciężko przepychając się do toalety.
-Kurwa, Bwana. Jesteś naprawdę okrutny. - niemrawo trąc zaspane oczy poparł go
Theo puszczając przy tym porannego bąka.
Klnąc i ledwie widząc na zaspane oczy dopiero po pierwszej kawie nabrali nieco
ochoty do życia. Ślamazarnie i ospale opuścili hotel. Dygocząc od porannego
chłodu wyszli na zewnątrz. Następnie, postękując z wysiłku załadowali agregat do
bagażnika po czym sami pośpiesznie zajęli w wozie swoje miejsca.
Frank zapalił silnik potem papierosa i wyruszył w stronę autostrady. Kiedy tylko
wydostał się na nią skierował Buicka prosto na zachód.
Nie drażnili go na razie docinkami na temat wozu z obawy, że się obrazi lub co
gorsza wyłączy ogrzewanie. Cała czwórka upchnięta ciasno na tylnym siedzeniu,
nie szczędząc sobie przekleństw po krótkiej walce na łokcie jakoś się w końcu
rozmieściła, po czym usiłowała złapać jeszcze kilka bezcennych minut snu.
Skutecznie jednak udaremniało im to nieustanne skrzypienie jakie dobiegało z
przeciążonego zawieszenia.
Z nich wszystkich jedynie Black siedzący obok Franka przejawiał niewielkie
oznaki życia. Paląc jednego papierosa za drugim beznamiętnie obserwował mijaną
przez nich okolicę.
* * *
Wkrótce po ich odjeździe staruszek, który był właścicielem hotelu udał się do
pokojów, jakie zajmowali. Miał zamiar nieco tam posprzątać. Kiedy wystawił na
korytarz dwa brudne garnki z kuchenki gazowej po to, by sprzątaczka przychodząca
o ósmej zniosła je na dół tak się przy tym zdyszał, iż machnął ręką uznając, że
wystarczy już na dzisiaj tych porządków. Zamykał właśnie drzwi i miał już
wychodzić, kiedy przypomniał sobie o przewróceniu prześcieradeł na drugą stronę.
Klnąc na ten cały cholerny świat niechętnie zawrócił ponownie otwierając kluczem
drzwi. Kiedy zamek wreszcie szczeknął kopnął je ze złością i poczłapał w stronę
łóżek. Tam zgarnął koce na podłogę, by się dobrać do pościeli. Kiedy tylko to
uczynił dostrzegł spory zwitek papieru toaletowego leżący na łóżku.
-Te, cholerne pedały zaplamiły pewnie wszystkie prześcieradła. - mruknął do
siebie z niepokojem.
Wyciągnął dłoń i ze wstrętem podniósł zawiniątko. Ze środka wypadł ciasno
zwinięty rulonik studolarówek. Staruszek stał przez dłuższą chwilę patrząc jak
urzeczony po czym schylił się i przeliczył banknoty. Było ich piętnaście.
Na papierze toaletowym ktoś ponadto nagryzmolił:
"Nazywam się Harold Holden. Jestem pastorem. Zostałem porwany przez czterech
bandytów i czarnucha. Jeśli ktoś znajdzie tę wiadomość proszę o to, by zadzwonił
pod numer 987-58-947 w Ardmore w stanie Oklahoma. Błagam, nie powiadamiajcie
policji, bo wówczas z pewnością mnie zabiją. Proszę jedynie zadzwonić pod ten
numer i przekazać rozmówcy, że będę jechał czarnym buickiem z
dziewięćdziesiątego dziewiątego na tablicach z Nowego Meksyku FRNK 9124 w stronę
lotniska międzynarodowego w Phoenix. Wraz z porywaczami, będę na lotnisku
dokładnie w środę 9-go przed dziewiątą rano. Pieniądze proszę zatrzymać a po
wykonaniu telefonu zapomnieć o całej sprawie. Ludzie, którzy odbiorą telefon
zapłacą jeszcze drugie tyle. Z góry dziękuję."
Po błyskawicznej, lecz dogłębnej i wnikliwej analizie staruszek postanowił o
całym znalezisku niczego nie wspominać żonie. Słusznie zresztą podejrzewał, że
ta durna baba jedynie zmarnowałaby tę forsę topiąc ją w nikomu przecież
niepotrzebnym remoncie hotelu. Na samą myśl o takiej niegospodarności, aż się
wzdrygnął z trwogą. Uśmiech powrócił na jego stroskane oblicze dopiero, kiedy
oczami wyobraźni ujrzał to, co przez najbliższy miesiąc lub półtora miało go
czekać przy zielonym, pokerowym stoliku w szulerni starego Jacka.
Energicznie zatarł dłonie, uśmiechnął się przebiegle i a co tam, zmienił
prześcieradła na zupełnie nowe. Kiedy już skończył z łóżkami pośpiesznie zszedł
po schodkach na dół i zamknął się szczelnie w swoim kantorku. Zerkając, co
chwilę na zwitek banknotów przemyślał całą sprawę jeszcze raz dokładnie. Potem
podniósł słuchawkę i zadzwonił pod wskazany numer.
Już po drugim sygnale ktoś odebrał. Na wyraźne żądanie swego rozmówcy staruszek
przeczytał całą treść notatki dwukrotnie po czym zniszczył ją i obiecał nie
powiadamiać glin. 
Wczesnym popołudniem z poobiedniej drzemki wyrwał go ryk zajeżdżających tuż
przed hotel motocykli. Kiedy przetarł oczy, przetarł okno po czym przez nie
wyjrzał. Naliczył ich tam dobrze ponad trzydzieści. Zanim jednak zaparkowały
wszystkie do kantorka wszedł już jeden z przyjezdnych. Był to wysoki blondyn z
białym opatrunkiem ciasno opasanym wokół nosa. Po krótkiej rozmowie staruszek
zainkasował drugą wypłatę i szczegółowo opisał blondynowi wygląd swych ostatnich
gości. Kiedy tylko blondyn uzyskał wszystkie interesujące go informacje biegiem
dołączył do pozostałych po czym wskoczył na swojego harleya ruszając z piskiem
opon.
W chwilę później motocykle odjechały i wszystko na powrót pogrążyło się w
popołudniowej, błogiej ciszy. Staruszek ponownie przeliczył otrzymany właśnie od
blondyna zwitek. Następnie, starannie ukrył pieniądze w dziurawej skarpecie i z
przebiegłym uśmiechem na swej twarzy na powrót zapadł w drzemkę. 
* * *
Jakieś sto mil przed Phoenix buick Franka ostatecznie się rozkraczył. Kiedy ten
zaniepokojony metalicznym łomotaniem, które nagle dobiegać zaczęło spod podłogi
zjechał na pobocze wszyscy pozostali również wysiedli dokonać oględzin wozu.
Frank, ledwie wygramolił się spod samochodu z bezsilną wściekłością głośno
stwierdził, że rozsypało się nadmiernie obciążone łożysko piasty tylnego koła.
Tak właśnie to ujął. Nie mogąc nic na to poradzić, solidaryzując się z nim w
bólu jednocześnie wzruszyli ramionami i ponownie zajęli miejsca w środku. Nie
czekali długo. Wkrótce Frank zacisnął usta, obdarzył kopniakiem oraz wiązką
przekleństw cały świat a także koło, po czym chcąc nie chcąc ostrożnie wsiadł i
prowadził dalej.
Na całkowicie już obluzowanym kole wlekli się niemiłosiernie wolno. Dopiero po
jakiejś godzinie takiej jazdy udało im się wreszcie dotrzeć do pierwszego
przydrożnego warsztatu jaki napotkali. Frank, zmuszony tam słono przepłacić za
naprawę poza kolejnością wpadł w prawdziwe przygnębienie. Pomimo wygórowanej
zapłaty i tak musiał wraz z pozostałymi czekać ponad trzy godziny zanim w
pobliskim zamkniętym na głucho sklepie z częściami znalazł się sprzedawca. Kiedy
Frank już odnalazł go gdzieś na jakimś lunchu udał się wraz z nim do sklepu i
zaopatrzył w odpowiednie łożysko. Po samej naprawie trwającej kolejne dwie
godziny odebrał wreszcie swój wóz.
Buick był prawie jak nowy. Prawie, jeśli nie liczyć odrobinę poplamionej poprzez
mechanika tapicerki. Na pytanie wkurzonego Franka, po jaką cholerę on w ogóle
ujebany po samą szyję w smarach władował swą tłustą dupę do środka mechanik
beztrosko odparł, iż był tylko ciekaw, co też się takiego stało z jego radiem.
Kiedy Frank resztką sił poinformował go, że to nie jest jego zasrany interes
mechanik wydobył zza pazuchy jakieś stereo i obrażonym tonem odparł, że chciał
tylko pomóc a tak się akurat złożyło, że on ma na zbyciu całkiem dobre i
niedrogie, inne radio. Wówczas Frank przekazał mechanikowi, że ten może sobie w
dupę wsadzić taki kradziony chłam, kategorycznie tym samym odrzucając jego
ofertę. Mechanik stanowczo tym insynuacjom zaprotestował twierdząc, że stereo
znalazł dziś rano na szosie. Miał też sześciu świadków, którzy widzieli jak
wypadło z przejeżdżającej tamtędy ciężarówki. To jednak nie przekonało Franka.
Coraz bardziej wściekły kupił od mechanika płyn do czyszczenia tapicerki, ciężko
westchnął i powrócił do swojego wozu.
Być może w innych okolicznościach kupiłby również radio, lecz obecnie nie za
bardzo był w nastroju, ponieważ podczas całego postoju zdążył już wysłuchać
dobrze ponad setkę krytycznych uwag na temat buicka, które padały nieprzerwanie
z ust niezmordowanego profesora nie odstępującego go nawet na króciutką chwilę.
Rozluźnił się nieco dopiero, kiedy ponownie usiadł już za kierownicą i wyruszył
w dalszą drogę, po uregulowaniu najpierw ponad trzystudolarowego rachunku
opiewającego za naprawę. Rachunek ten pozbawił go resztki przyjaźni do świata
oraz gotówki, jaką miał przy sobie. Było tak, ponieważ mechanik był na tyle
wredny, iż nawet słyszeć nie chciał o jego książeczce czekowej.
Na autostradzie Frank jechał już znacznie wolniej niż poprzednio. Na niewinne
pytanie profesora o przyczynę odparł, iż nie chce wykończyć łożyska znajdującego
się po drugiej stronie wozu. Po kolejnym wybuchu wesołości pozostałym wkrótce
znudziły się docinki na temat buicka. Zapadło więc milczenie.
* * *
Dwie godziny później Frank jako pierwszy dostrzegł we wstecznym lusterku szybko
nadjeżdżających z tyłu motocyklistów. Ci, zupełnie nie przejmując się
samochodami jechali sobie całą szerokością trzypasmowej autostrady. Frank nie
chcąc nawet nieumyślnie spowodować karambolu tak jak inni zjechał na pas
awaryjny ustępując im miejsca. Tamci jednak nie przejechali dalej. Szybko
otoczyli buicka ciasno niczym prezydencka eskorta. Siedzący wewnątrz
beznamiętnie obserwowali niecodzienne widowisko przyglądając się z bliska
olbrzymim harleyom oraz sylwetkom jeźdźców w niemieckich hełmach. Skórzane
kurtki motocyklistów pełne były ponaszywanych swastyk, trupich główek,
skrzyżowanych piszczeli oraz obwieszone całym mnóstwem żelaznych krzyży. Jeźdźcy
nie sprawiali wrażenia agresywnych toteż Frank pozdrowił ich wolną ręką.
-Dlaczego otoczyli nas? - zapytał Theo.
-Pewnie lubią napędzić nieco strachu przypadkowym ludziom. - odparł Black
wzruszając ramionami. - Pewnie zaraz im się znudzi i pojadą sobie dalej.
-To całkiem możliwe. - Theo uznał wyjaśnienie Blacka za całkiem możliwe i
prawdopodobne.
-Tak? - zapytał ich Bobby. - To dlaczego znów mnie swędzą plecy?
Nikt z obecnych nie zdążył jednak udzielić mu odpowiedzi. Wszyscy motocykliści
bowiem ni stąd ni zowąd, jednocześnie wydobyli spod swych kurtek łańcuchy, pałki
oraz cały szereg innych, dziwnych przedmiotów dając im tym samym wyraźnie do
zrozumienia, iż życzą sobie by Frank zjechał na pobocze i zatrzymał wóz
natychmiast.
-Co robimy? - ten rzucił nerwowo sponad kierownicy.
-Gazu! - krzyknął z tyłu Bobby. - Widzicie tego z plastrem na mordzie?
-Kurwa, przecież to jest goryl pastora! - zauważył profesor.
-Właśnie.
-Rzeczywiście. - po chwili przyznał również Theo. - Facet ma odrobinę bardziej
płaską twarz niż ostatnio, ale to z pewnością on.
Frank wdusił pedał gazu do oporu. Wóz gwałtownie skoczył do przodu. Dwóch
motocyklistów jadących przed nimi z ledwością zdążyło rozpierzchnąć się na boki.
W tym samym momencie ze wszystkich stron jednocześnie spadły silne uderzenia na
samochód.
Frank słysząc je tylko jęknął.
-Kurwa, mój wóz. Jeszcze go nawet w połowie nie spłaciłem.
-Zapomnij o tym rzęchu, Zwierzu. Lepiej pomyśl teraz o nas i o sobie. - rzucił
profesor ze zdenerwowaniem, lecz bez złośliwości. - Czy ten gruchot nie mógłby
jechać odrobinę szybciej? - zapytał z troską w głosie.
Frank nic nie odpowiedział tylko skoncentrował się na prowadzeniu. Motocykliści
błyskawicznie dogonili ich całą chmarą. Wkrótce po tym po prawej stronie pojawił
się jakiś olbrzym w rogatym hełmie z morgernsternem w dłoni. Biorąc rozmach
zakręcił nim młynka i w chwilę później z brzękiem wybijanej szyby kolczasta kula
wbiła się w zagłówek tuż ponad głową Blacka, który jakimś cudem zdołał w
ostatniej chwili pochylić się. Agent z jeszcze pochyloną głową bez namysłu
chwycił za łańcuch i wściekle go szarpnął do siebie.
Olbrzym na harleyu stracił równowagę i pociągnięty uderzył w drzwiczki
samochodu. Odbił się od nich po czym zaraz spadł z motocykla. Jadący za nim
kolejny jeździec wpadł na niego i koziołkując również spadł ze swej maszyny.
Przez cały ten czas, kolejne uderzenia bezustannie opadały na samochód Franka.
Po kilku następnych sekundach nie było już w nim ani jednej ocalałej szyby.
Black nie tracił czasu. Pośpiesznie ładował swój pistolet, podczas kiedy Frank
lawirował pomiędzy motocyklistami starając się któregoś potrącić lub chociażby
zepchnąć z autostrady. Okazja nadarzyła się kiedy minutę później pędząc na
złamanie karku dogonili dwie ciężarówki jadące lewym i prawym pasem autostrady.
Frank najpierw dogonił je. Kiedy już się z nimi zrównał zręcznie wcisnął się
pomiędzy nie, nie pozostawiając po bokach żadnego miejsca dla nękających ich
zbirów. Jak tylko zrównał się z ciężarówkami na tyle, że gdyby tylko chciał
mógłby postudiować wytapetowane gołymi panienkami przytulne wnętrza ich kabin z
całych sił wdusił hamulec. Cztery harleye nie mogąc umknąć nigdzie na boki
kolejno wpadły na bagażnik. Chwilę później dobry tuzin maszyn, ślizgając się w
całym morzu iskier, bezładnie koziołkując odpadł z dalszej gry.
Black przeładował broń i obejrzał się do tyłu. Nieco zawiedzionym tonem
stwierdził, że pomimo tak efektywnych plonów nadal jeszcze ściga ich blisko
dwadzieścia wielkich motocykli.
-To było naprawdę dobre stary, ale drugi taki numer już nie przejdzie. -
poklepał mimo wszystko partnera z uznaniem.
-Wiem o tym. - ten odparł i zaraz dorzucił mściwie w stronę wielebnego. - Jeśli
tylko wyjdziemy z tego cało zapłacisz za mój wóz, pastorku. Zapłacisz i to z
kurewską nawiązką. - dodał.
Zbliżając się do miasta nieustannie zwiększał się też ruch na niemal pustej
jeszcze do niedawna autostradzie. Obydwie ciężarówki, widząc kraksę zjechały na
pobocze gdzie ostatecznie zatrzymały się i pozostały z tyłu. Kilka motocykli
również przystanęło pomagając rannym. Pozostali jednak już po chwili ponownie
się do nich zbliżyli. Kiedy tylko to zrobili od nowa zaczęli okładać wóz pałkami
oraz łańcuchami, aż głośno grzechotały w nim wszystkie blachy. Wyglądało na to,
że wszystko powróciło więc do punktu wyjścia. W pewnej chwili jednak Frankowi
udało się przycisnąć bokiem buicka jednego z napastników do odgradzającej obydwa
pasy ruchu betonowej balustrady.
Obserwując z napięciem jak wśród snopów iskier człowiek ten usiłuje za wszelką
cenę zachować równowagę rozpoznali w nim tego z plastrem na twarzy. Boczne
wzmocnienia jego harleya wydawały się na razie wystarczająco i skutecznie
ochraniać go przed zmiażdżeniem o barierę. Frank bezustannie trzymał go tak
przyciśniętego do niej nie chcąc, aby ten wymknął się i zaatakował z innej
strony. Poza tym jednak, że chwilowo go unieruchomił nic innego nie mógł mu na
razie zrobić. Do czasu jednak. Wkrótce, bowiem przed nimi pojawiła się olbrzymia
tablica informująca, że do Phoenix pozostało czterdzieści pięć mil.
Człowiek z plastrem tak był pochłonięty walką o zachowanie równowagi, iż o
fakcie istnienia tablicy dowiedział się zaledwie na kilka sekund wcześniej nim
się z nią brutalnie zetknął. Kiedy już zorientował się co go nieuchronnie czeka
poza wtuleniem głowy w ramiona niczego więcej już nie zdołał zrobić. Chwilę
później uderzył głową w metalową podporę tablicy, po czym błyskawicznie zniknął
im z oczu porwany gwałtownie gdzieś do tyłu.
Wewnątrz buicka ponownie rozległy się gromkie brawa. Wychylony do tyłu Theo
naliczył jeszcze piętnaście, w dalszym ciągu ścigających ich motocykli. Jedynie
dwa zatrzymały się przy blond byczku, któremu przytrafiła się złośliwa
katastrofa. Frank czując wówczas po raz pierwszy coś na kształt wiary w
zwycięstwo zaczął wściekle lawirować pomiędzy innymi pojazdami usiłując z nową
energią zgubić pościg.
Nadaremnie. Motocykliści nieustannie byli tuż obok.
-To nic nie da. - po jakimś czasie skwitował jego próby Black. - Te skurwysyny
są dużo szybsze i zwinniejsze od nas.
-Więc co robimy, do licha? - rzucił nerwowo Frank. - Sami się taką zabawą,
przecież nie znudzą.
-Spróbuj zjechać gdzieś na pustkowie. O chociażby teraz! - Black wskazał lufą
pistoletu rosnący z każdą chwilą w oczach najbliższy zjazd z autostrady.
-Dobra! Może trochę rzucać, więc trzymajcie się!
Frank poczekał aż buick znajdzie się na wysokości zjazdu po czym jednocześnie
wcisnął hamulec i skręcił gwałtownie kierownicą wprawiając wóz w kontrolowany
poślizg. Dwaj najbliżsi motocykliści nie zdążyli wyhamować i pomknęli autostradą
dalej. Widzieli jak zatrzymali się wkrótce co prawda na poboczu, lecz już nie
zaryzykowali powrotu pod prąd.
Frank zgarnął kolejną porcję entuzjastycznych okrzyków oraz owacyjnych oklasków.
Padła nawet pochwała z ust profesora.
-Całkiem szczwanie to zrobiłeś, Zwierzu.
Buick po wyjściu z poślizgu przestał wkrótce dymić z palonych opon i zwalniając
oddalił się od autostrady, po czym wjechał na teren jakiejś opuszczonej fabryki.
Frank przez jakiś czas krążył po niej w poszukiwaniu jakiegoś dogodnego na
zasadzkę miejsca. Widząc w pewnej chwili przed sobą coś, co kiedyś było
olbrzymią halą lub hangarem bez namysłu wjechał do jego mrocznego wnętrza gdzie
z piskiem opon natychmiast obrócił wóz niemal w miejscu. Kiedy tylko to zrobił
ponownie wdusił gaz do końca i wystrzelił z hangaru z powrotem na otwartą,
skąpaną w słońcu przestrzeń. Na zewnątrz bezzwłocznie skierował buicka prosto w
stronę nadjeżdżających właśnie ich śladem motocyklistów.
Dwóch pierwszych z chłodną premedytacją wziął na przedni zderzak. Rozległ się
huk kolizji po czym obydwaj przelecieli zgodnie gdzieś wysoko ponad nimi po czym
miękko klapnęli na ziemię daleko z tyłu. Pośród pisków opon na olbrzymim,
fabrycznym placu rozpoczął się morderczy taniec. Tyle, że tym razem to buick
ścigał niedawnych jeszcze prześladowców. Frank szaleńczo manewrując nie żałował
już swojego wozu. Wyciskając z niego wszystko zdążył skasować jeszcze dwa
harleye zanim pozostali rozpierzchli się w popłochu umykając rozpaczliwie z pola
walki.
Kiedy ucichł już ryk uciekających motocykli Frank podjechał z wolna w pobliże
leżących bezwładnie na ziemi. Dwóch pierwszych leżało zupełnie bez czucia.
Trzeci miał nogi wygięte w kolanach na drugą stronę. Ten leżał z twarzą
przyciśniętą zniszczonym motocyklem do ziemi i również się nie odzywał. Czwarty
natomiast jęczał nieustannie zataczając się i nijak nie mogąc złapać równowagi,
aby stanąć pewniej na swych osłabionych nogach. Kiedy wreszcie podniósł się
zaraz po tym pomaszerował gdzieś przed siebie. Zauważyli, że niosąc w lewej ręce
oderwaną prawą dłoń człowiek ten najbardziej jednak żałował zgubionego gdzieś na
fabrycznym placu zegarka.
-Co za gość! Chyba jest jeszcze w niezłym szoku. - beznamiętnie stwierdził
Bobby kręcąc głową.
-Szoku? - spytał zaciekawiony Theo przypalając sobie i Frankowi papierosa.
-Tak. To jest szok. Chyba.
-A wiesz to całkiem możliwe, człowieku. Czytałem kiedyś, że jest coś takiego
jak szok.
-Gdzie?
-Co, gdzie?
-Gdzie czytałeś?
-W komiksach.
-No, więc widzisz. To właśnie jest szok.
-Będziecie długo jeszcze tak rozmawiać o literaturze czy może w końcu
udzielicie mu pomocy? - poderwał się pastor gwałtownie.
Theo ignorując jego obecność zapytał Bobbiego.
-I co z nim dalej będzie? Przyszyją mu tę dłoń, czy jak?
-Nie wiem.
-Nie wiesz?
-Nie jestem tak oczytany jak ty.
-To może jego zapytajmy. - Theo wskazał głową rannego.
-Chcesz to go pytaj o cokolwiek, tylko nie o godzinę. Mógłby się wówczas co
nieco zdenerwować. - wtrącił Frank i z pozostałymi wybuchnął głośnym śmiechem.
Kiedy przestali się w końcu śmiać Frank podjechał bliżej i rzucił niedopałek pod
nogi rannego. Ten jednak nadal maszerował gdzieś przed siebie rozglądając się z
uwagą w poszukiwaniu utraconego w zamieszaniu zegarka.
Frank wychylił się i dostrzegł pierwszy jak zegarek leży z rozerwaną bransoletą
pobłyskując w słońcu. Podjechał więc bliżej i w chwili kiedy tamten już schylał
się po niego powoli i z rozmysłem rozjechał go lewym kołem. Zegarek cicho
trzasnął kiedy został zmiażdżony. Frank uśmiechnął się przepraszająco do rannego
a następnie pozdrowił go hitlerowskim pozdrowieniem. Zaraz po tym tracąc
zainteresowanie jego dalszym losem spokojnie skierował wóz w stronę autostrady.
Dziesięć minut później jak tylko ponownie się na nią wydostali z dymiącej od
chwili zderzenia chłodnicy wyciekł cały płyn. Kiedy znajdowali się około
dwudziestu mil od miasta ostatecznie zatarł się przegrzany silnik. Porzucili
wraka na poboczu i po zaprzęgnięciu wielebnego do skrzyń z agregatem wyruszyli
do Phoenix na piechotę. Do odlotu pozostało nieco ponad półtorej doby.
Maszerując w upale zgodnie postanowili spędzić ten czas w jakimś klimatyzowanym
hotelu siedząc przed telewizorem i napychając się piwem i jedzeniem.
Kiedy już zaledwie po godzinie marszu pastor zaczął dziwnie charczeć z zamiarem
krótkiego odpoczynku zatrzymali się na chwilę w cieniu olbrzymiej, przydrożnej
reklamy najnowszego proszku do prania. Po krótkiej analizie kondycji pastora
oraz wnikliwej ocenie jego wyglądu zewnętrznego podjęli humanitarną decyzję, że
będą się przy ciężkich skrzyniach sprawiedliwie zmieniać pomagając wielebnemu.
Frank jako niekwestionowany bohater dnia jednogłośnie został zwolniony od
targania agregatu. Głos wielebnego w tej kwestii, równie jednogłośnie został
unieważniony. Niezwłocznie po tych ustaleniach wyruszyli w dalszą drogę
maszerując w stronę widocznego już na horyzoncie miasta.
-Jeżeli u was w FBI wszyscy tak jeżdżą jak Frank to mieliśmy wówczas niezłego
farta uciekając wam. - stwierdził Theo zamieniając profesora przy wielebnym.
-Na nasze nieszczęście byliśmy wówczas śmigłowcem. - odparł mu Black wypluwając
gumę do żucia. - Ale farta mieliście. To fakt.
Panujący skwar oraz przebyta już odległość sprawiły, że dalsza rozmowa nie
kleiła się. Do pierwszego motelu jaki tylko odnaleźli na przedmieściach, dotarli
dopiero pod sam wieczór. Wówczas, ledwie przebierając już nogami nie grymasili
zbytnio przy doborze pokoi.
Będąc już w nich napoili przy umywalce wielebnego po czym skuli go i po
błyskawicznej kolacji wyczerpani również padli na łóżka zasypiając w ubraniach w
jednej chwili.
* * *
Phoenix - Arizona 8 lutego 2000
Z samego rana Bobby w towarzystwie Blacka opuścił hotel. Taksówką udali się na
lotnisko. Tam, zadziwiająco sprawnie i bez problemów odebrali zamówione części z
zakładów Boeniga. Razem z przywiezionym agregatem natychmiast wyekspediowali je
do odprawy celnej.
Kiedy już pozałatwiali wszystkie związane z nimi formalności ze schowka
znajdującego się w przechowalni bagażu wydobyli czekające na nich gotowe
paszporty. W skrytce oprócz dokumentów znajdowała się też niewielka szklana
fiolka.
Bobby niecierpliwie wziął paszporty do rąk po czym podszedł do jednego z okien
aby przy świetle dziennym uważnie im się przyjrzeć.
-Mogą być. - stwierdził z zadowoleniem po dłuższej chwili. - Wyglądają jak
prawdziwe.
-Ponieważ są prawdziwe. - odparł obojętnie Black umieszczając w tym samym
schowku kopertę z dziesięcioma tysiącami dolarów, odliczonymi spośród tych
otrzymanych od Bobbiego poprzedniego dnia.
Kiedy to zrobił zatrzasnął drzwiczki z powrotem. Kilkoma ruchami palców
przestawił zamek szyfrowy, po czym ćwierćdolarówką opłacił kolejną dobę.
Kiedy ruszyli spacerkiem w stronę hali odlotów Bobby zapytał go.
-Dlaczego nie zarezerwowałeś jakiegoś bezpośredniego połączenia do Brazylii?
-Na ten tydzień już nie było wolnych miejsc.
-Aha.
-Gdyby lecieć z Los Angeles, to co innego. Tam były wolne miejsca zarówno do
Rio jak i do La Paz.
-Ale?
-Ale nie chciałem zbytnio komplikować naszej podróży.
-Chyba znowu nie rozumiem.
-Od waszego napadu minął już co prawda niemal rok, lecz wydaje mi się, że im
więcej byśmy kręcili się po kraju, tym większe byłyby szanse, że w końcu ktoś by
sobie przypomniał jak też wyglądają wasze szlachetne twarze oraz czego takiego w
ubiegłym roku w Albuquerque dokonały.
-Rozumiem.
-Czy masz coś przeciw paru przesiadkom?
-Nie. W zasadzie nie.
-To dobrze.
Podeszli do baru i zadowoleni z obrotu sprawy zamówili dwa zimne piwa. Agent w
ogóle nie ukrywał już dobrego nastroju.
-Wygląda więc na to, że wszystko gra. - stwierdził.
-Chyba tak. - przyznał Bobby.
-Dokończmy piwo i wracajmy do pozostałych.
-Jasne.
-Czy coś jeszcze cię trapi? - zapytał widząc niewyraźną minę Bobbiego.
-Jak chcesz poradzić sobie z pastorem?
-Co masz na myśli?
-Kurwa. Czy ty zawsze odpowiadasz pytaniem na pytanie, Black?
-Taki nawyk zawodowy.
-Przecież wielebny za cholerę nie da się dobrowolnie zapakować do samolotu.
-To zabawne. Mnie również taka ewentualność przyszła na myśl.
-Więc, co zamierzasz z tym fantem zrobić?
-Dasz mu to na kilka godzin przed odlotem. - agent sięgnął do kieszeni i
postawił przed nim szklaną fiolkę. - Kiedy grubas już to połknie usiądzie
ochoczo nawet na krześle elektrycznym.
-Jesteś tego pewien?
-Jak cholera.
-Dobra. - Bobby skinął głową. - Nawet więc nie będę nawet pytał, co to jest za
gówno.
-Mądre słowa.
-Ty draniu. Pomyślałeś jednak o wszystkim.
-Staram się po prostu doprowadzić sprawę, której się podjąłem do szczęśliwego
końca.
-Dlaczego, więc nie wsypałeś czegoś takiego nam do żarcia? Czasu było dosyć.
-Po jaką cholerę miałbym to robić?
-Mógłbyś nas z Frankiem bezproblemowo oddać w ręce glin a później razem z nim i
figurką ulotnić się...
-Powiedzmy, że trochę zaintrygowała mnie wasza opowieść. A poza tym, to nie w
moim stylu wykołować kogoś.
-Nawet poszukiwanych przestępców?
-Nawet.
-To chyba nie są wszystkie powody. Czy mam rację? - Bobby uważnie spojrzał
agentowi w oczy.
-Tak. W ciągu ostatniego roku mój system wartości również nieco się odmienił.
-Nieco?
-Gdyby jeszcze rok temu ktoś mi powiedział, że będę pomagał bandytom rabującym
banki w porywaniu ludzi to roześmiałbym mu się w twarz...
-Ale teraz jest inaczej?
-Otóż to. Nie ma nawet co tu gadać... - Black z rezygnacją machnął ręką.
-Wkrótce się przekonasz Black o tym, że mówimy prawdę. I nie będziesz żałował
tego, że nam pomagasz...
-Oby tak było. Ale żeby wszystko było jasne, jeśli ty i Theo albo Krasnal
łżecie, odpłacę wam z procentem.
-Nie wątpię.
Dopili piwo i udali się w stronę postoju taksówek. Po drodze przystanęli jeszcze
w centrum w celu zrobienia drobnych zakupów. Kiedy pół godziny później
obładowani sprawunkami wrócili do pozostałych wiadomość, że do tej pory wszystko
idzie jak należy wszyscy z wyjątkiem pastora przyjęli z radością.
Przez całą pozostałą część dnia gapili się w telewizor popijając wymarzone piwo
i obżerając się do samych granic możliwości. Kończąc dzień ustalili pobudkę na
szóstą rano tak, aby pojawić się na lotnisku z niewielkim zapasem czasu. Jeszcze
przed snem kolejno wzięli kąpiel.
Bobby jako ostatni wyszedł z łazienki. Podszedł do okna. Uchylił je nieco by
przewietrzyć pokój i wykorzystując chwilę zapalił ostatniego dzisiaj papierosa.
Patrząc przed siebie zastanawiał się co takiego czeka ich niebawem. Chociaż
wydawało się to nieprawdopodobne, jednak udało im się załatwić w Stanach
wszystko to, o co tylko prosiła Uli. Teraz pozostało im jedynie powrócić nad
rzekę a właściwie jezioro w dżungli, by tam rozwikłać zagadkę do końca.
Powracając myślami do napadu na bank, od którego cała ta historia wzięła swój
początek miał nadzieję, że skoro do tej pory sprzyjało im szczęście to chyba nie
po to, by teraz nagle miało się od nich odwrócić. Nie mogąc jednak nawet w
drobnej części zrozumieć tego całego zadziwiającego splotu wydarzeń, który
później nastąpił porzucił dalsze rozmyślania.
Pstryknął niedopałek gdzieś za okno. Następnie sprawdził wiązania na nogach
pastora, zgasił światło i również położył się spać. Nie minął nawet kwadrans i
już spał.
* * *
Phoenix - Arizona 9 lutego 2000
Poranne przebudzenie było równie przerażające jak, te mające miejsce w
poprzednich dniach. Ogłuszający wrzask Blacka niemal przez minutę mieszał się z
obficie płynącymi w jego stronę przekleństwami oraz obelgami pozostałych.
Złorzeczenia pod jego adresem wkrótce jednak ucichły wygasając samoczynnie i
przeradzając się w milczącą przepychankę do łazienki.
Szczęśliwcy, którzy załatwili swoje sprawy jako pierwsi nie kryli zachwytu
trzymając drżącymi rękoma gorące kubki z których rozchodził się wspaniały aromat
kolumbijskiej kawy. Po szybkim śniadaniu dwiema taksówkami udali się w stronę
lotniska. Po przybyciu już na miejsce pierwsze kroki skierowali w stronę sali
odlotów, aby upewnić się czy coś związanego z odlotem ich samolotu nie uległo
przypadkiem w ostatniej chwili jakiejś nieoczekiwanej zmianie. Byłoby to bowiem
ostatnią rzeczą, jakiej obecnie pragnęli.
Idący przodem Black znienacka zatrzymał ich uniesioną w górę dłonią. Zrobił to
tak raptownie, że kolejno powpadali na siebie i na niego. Zatrzymali się i
spojrzeli na agenta pytająco. Ten bez słowa wskazał oczami w stronę hali.
Posłusznie powiedli spojrzeniami w tę samą stronę.
Hala tętniła życiem. Setki ludzi kręciły się we wszystkie strony. Nie bardzo
wiedząc co, aż tak mocno przykuło jego uwagę stali nieco zdezorientowani.
-Co jest? - Frank zniecierpliwił się jako pierwszy.
-Jak to, co? Spójrzcie tam.
-Gdzie, tam?
-W restauracji. 
Wychylając się ostrożnie zza stojaków z gazetami ponownie rozejrzeli się
skupiając tym razem swoją uwagę na północnym sektorze hali, gdzie znajdowała się
niewielka, odgrodzona od reszty hali chromowaną barierką, restauracyjka.
-Chodzi ci o nich, Bwana?
-Właśnie.
To co na pierwszy rzut oka wyglądało na niewinnie wyglądającą grupkę biznesmenów
przebywających w podróży służbowej, po dokładniejszym przyjrzeniu się okazało
się ośmioma zbirami widzianymi wczorajszego dnia na autostradzie.
-Dlaczego jest ich tylko ośmiu? - rzucił Theo.
-Tylko? - obydwie brwi Blacka powędrowały kolejno w górę.
-To są chyba wszyscy, którzy z tej hecy na autostradzie wyszli o swych własnych
siłach. - zgadywał Bobby.
-Na to właśnie wygląda.
-A gdzie reszta? - wyrwało się pastorowi.
-Pewnie mają zbiórkę na oddziale intensywnej terapii, wielebny. - z zimną
satysfakcją odparł mu Black.
-Skąd oni wytrzasnęli tyle identycznych garniturów?
-Pytasz poważnie? - Bobby spojrzał na Theo z uwagą.
Zanim ten zdążył jednak odpowiedzieć Frank rzucił zdumiony.
-Patrzcie ludzie! Tego faceta chyba nic nie zmorze.
Przerwali rozmowę i z zainteresowaniem ponownie spojrzeli w stronę restauracji.
Zaniemówili. Do siedzącej przy stolikach ósemki podszedł bowiem sztywnym krokiem
jeszcze jeden człowiek. On także ubrany był w taki sam garnitur. Z
niedowierzaniem rozpoznali w nim tego, który ostatnio nosił opatrunek na nosie.
Obecnie oprócz niego blond byczek dodatkowo był wyposażony w gruby, gipsowy
kołnierz wokół szyi oraz laskę, którą idąc sztywno niezdarnie się podpierał.
Blondyn podszedł do pozostałych. Niezgrabnie przysiadł się po czym żywo
gestykulując przez kilka minut coś do nich przemawiał.
-Ciekawe, co znów knują? - zastanawiał się Frank.
-Czekają na nas. - oznajmił Bobby.
-Skąd wiedzieli, że będziemy tutaj?
Szukając odpowiedzi spojrzeli przenikliwie na pastora. Ten, już nawet nie starał
się ukryć satysfakcji w swoich przymrużonych oczkach. Głośno jednak wolał nic
nie mówić.
-I co teraz? - westchnął ciężko Theo. - Powoli zaczynam mieć ich dość.
-Ja również. - dodał profesor. - Jeszcze nie spotkałem równie namolnych
facetów. Wódz ze swymi żonami też potrafił być odrobinę przykry i nachalny, lecz
ci tutaj biją go na głowę.
-Powiem wam, co zrobimy.
Black pochylił się i ściszonym głosem przedstawił im swój nowy plan.
Aby go zrealizować natychmiast rozdzielili się. Theo zabrał pod rękę pastora,
który zaczynał już z wolna odczuwać działanie zaaplikowanego rankiem narkotyku,
po czym poprowadził go coraz bardziej bezwolnego na drugi kraniec lotniska.
Kiedy już odszedł z nim poza zasięg ich wzroku pozostali ponownie rozdzielili
się na dwie grupy. Frank, profesor oraz Black, starając się nie zwracać na
siebie uwagi odeszli w stronę z której przyszli. Przy wejściu na lotnisko
ponownie rozdzielili się i opuścili halę. Wchodząc do niej na powrót, lecz innym
wejściem niezauważenie udali się w przeciwległy kraniec holu. Tam kolejno
zniknęli za drzwiami prowadzącymi do toalet.
Bobby, pozostający przez cały ten czas w ukryciu pośród stoisk z prasą
zastanawiał się nad najlepszym sposobem zwabienia tamtych w przygotowaną już
pułapkę. Ludzi w garniturach nawet na chwilę nie spuszczał z oczu. Ci, nadal
siedzieli niczego nie świadomi przy swoich stolikach. Kiedy Bobby przyglądając
się im zauważył, że zajmują stoliki stojące tuż poza barierką odgradzającą teren
restauracji od pozostałej części dworca lotniczego postanowił wykorzystać ten
fakt. Przez cały czas gorączkowo zastanawiał się nad tym, w jaki sposób
skutecznie ich podejść, aby załatwić wszystkich za jednym razem.
Jego i tak trudnego zadania nie ułatwiał wcale fakt, że właśnie teraz w pobliże
restauracji przejechało na swym wózku akumulatorowym czterech umundurowanych
pracowników ochrony lotniska. To z powrotem wpędziło go w chwilową rozterkę
zmuszając do porzucenia niemal już w całości skonstruowanego planu.
-Kurwa. - zaklął w myślach widząc jak ochroniarze zatrzymują się na dobre w
strefie dla palących tuż przy samej restauracji po czym niespiesznie wyciągają
papierosy.
Cenne sekundy prędko upływały. Lada moment mogło się wydarzyć coś, co pokrzyżuje
jego plany. Widząc jak jeden ochroniarz kończy palić a zaczyna drugi, Bobby
ostatecznie stracił już cierpliwość. Dokonując jedynie pewnej drobnej korekty w
ustalonym wcześniej planie odłożył czasopismo wychodząc na dobre z ukrycia.
Energicznym krokiem skierował się prosto w stronę restauracji. Chwilę później
znajdował się już w bezpośrednim pobliżu otaczającej ją barierki.
Ludzie w garniturach, tak jak się spodziewał natychmiast rozpoznali go, lecz
jego nagłe nadejście tak ich zaskoczyło, iż znieruchomieli i patrzeli jedynie na
niego bez słowa. Bobby kładąc się brzuchem na barierce pochylił się bliżej w ich
stronę. Bliska obecność ochroniarzy sprawiła jednak, że tamci nadal jedynie
siedzieli spokojnie na swych miejscach.
-Co jest z wami, wy aryjskie głąby?
Nic nie odpowiedzieli zerkając jedynie na palących papierosy ochroniarzy.
-Widzę pedały, że nadal ubieracie się jednakowo. - Bobby rzucił do nich wesoło
zabierając jednocześnie szybkim ruchem z ich stolika puszkę coli.
Patrzyli na niego złowrogo. W ich oczach prócz pogardy dostrzegł także
nieodwołalny oraz rychły wyrok śmierci.
Nie sprawiając wrażenia przejętego tym beztrosko ciągnął dalej.
-Nie rozumiem zupełnie, dlaczego pijecie colę light, kiedy można normalną?
Wstrząsnął puszką i opryskał ich lepkim strumieniem po twarzach. Warknęli z
wściekłością. Bobby błyskawicznie uchylił się poza zasięg ich rąk po czym
wycofując się wlał jeszcze nieco coli człowiekowi z plastrem poza jego gipsowy
kołnierz.
To ich jeszcze bardziej ożywiło. Gwałtownie poderwali się od swych stolików.
Natychmiast szybkim krokiem ruszyli w stronę wyjścia znajdującego się po drugiej
stronie restauracji. Bobby nie śpiesząc się otarł dłonie o barierkę i odszedł w
drugim kierunku. Spokojnym krokiem ominął ochroniarzy i dopiero kiedy ci nie
mogli go już dłużej widzieć puścił się biegiem przed siebie.
Człowiek z plastrem na czele pozostałych w chwilę po uporaniu się z
zatrzymującym ich kelnerem zapłacił mu po czym żwawo podążył w ślad za Bobbim.
Ludzie w garniturach tak jak przedtem on, kiedy tylko minęli ochroniarzy
wyruszyli biegiem.
Blond byczek rozdając dyspozycje sztywno podążał nieco w tyle za nimi. Widząc
ich ponownie, Bobby przyśpieszył swój bieg. Ludzie w garniturach także.
Rozstawili się i bez słowa rozbiegli w tyralierę. Wkrótce w profesjonalny sposób
okrążyli go odcinając mu wszystkie możliwe wyjścia prowadzące na zewnątrz. Bobby
najpierw przegonił ich dwukrotnie wokół całej hali. Później, chcąc jeszcze
bardziej sprawić wrażenie człowieka zapędzonego w kozi róg zaczął potrącać w
panice kosze na śmieci, bagaże oraz inne przeszkody stojące mu na drodze.
Wbiegając kilkanaście sekund później do toalet miał nadzieję, że jego ucieczka
wyglądała wystarczająco niezdarnie i zarazem przekonywująco.
Chwilę później nagły trzask gwałtownie otwieranych kopniakiem drzwi upewnił go,
że tak wyglądała. Cała dziewiątka zwalniając kroku i poprawiając krawaty
wkroczyła wolno do toalet. Tam, szybko minęła krótki korytarzyk, by w końcu
znaleźć się w obszernym pomieszczeniu z lustrami oraz eleganckimi umywalkami po
jednej a szeregiem kabin po drugiej stronie. Widząc Bobbiego stojącego pod
przeciwległą, pokrytą lśniącą glazurą ścianą wszyscy jak jeden uśmiechnęli się
szeroko. Blondyn w gipsowym kołnierzu wyszedł na czoło i gestem ręki nakazał
swoim ludziom sprawdzić te nieliczne, pozamykane kabiny. Zanim ci jednak zdążyli
się poruszyć drzwi pierwszej z nich otworzyły się raptownie tuż za ich plecami.
Ludzie w garniturach, jednocześnie odwrócili się.
Człowiekowi z opatrunkiem jako pierwszemu uśmiech zniknął z twarzy. Ujrzał
bowiem coś, co wydało mu się skądś znajome. Starając się przypomnieć sobie cóż
to takiego mocno zmarszczył czoło. Obrazy w jego pamięci zaczęły przelatywać z
prędkością błyskawicy. Na dobre się zatroskał dopiero, kiedy już przypomniał
sobie widziane przez ułamek sekundy wnętrze ściganego na autostradzie buicka.
Było to wtedy, kiedy jechał przyciśnięty przez niego do betonowej balustrady.
Przez krótką jak mgnienie oka chwilę widział wówczas na tylnym siedzeniu pastora
wciśniętego pomiędzy białego a tego czarnucha, których spotkał już wcześniej w
motelu. Wtedy to właśnie w podskakującym nieustannie samochodzie pastor trzymał
na kolanach jakąś szkaradną, pluszową zabawkę.
Obecnie zaś owo coś, co wziął za tę odrażającą zabawkę stało teraz odcinając
jemu i jego ludziom drogę do wyjścia a w silnie drżących dłoniach trzymało jakąś
gigantyczną strzelbę. Strzelbę, która z pewnością nie była pluszowa. Tak jak to
przewidział Black, na sam jej widok ich zamurowało.
-Pod ścianę! - rozkazał profesor.
Zawahali się przeklinając i mamrocząc, że tak łatwo dali podejść się. Pozostałe
drzwi od przymkniętych kabin, również otworzyły się. Wyszli z nich obydwaj
agenci trzymając w wyciągniętych dłoniach swoje glocki.
Razem już podeszli do zgromadzonych pod ścianą ludzi w garniturach.
-Łapy na kark i bliżej do ściany! - rzucił ostro Black.
Widząc ich wszyscy z wyjątkiem człowieka z plastrem posłusznie wykonali
polecenie. Ten bowiem jako jedyny odwracając się bokiem rzucił się znienacka w
stronę Franka. Pragnął zapewne odebrać mu broń, lecz opadająca niczym portowy
kafar ręka Blacka radykalnie odmieniła jego plany. Uderzony kolbą w kark opadł
na posadzkę rozbijając resztki gipsowego kołnierza wprost o umywalkę.
Wszyscy widząc to z najwyższym trudem powstrzymali wpierw oddech później
mdłości. Ku ich zdumieniu blond byczek nawet przy tym nie zająknął się tylko
rączo przeturlał się dwie stopy na bok, gdzie błyskawicznie wstając wydobył z
nogawki olbrzymi, myśliwski nóż.
Nóż miał blisko stopę długości i prawdopodobnie wykonano go w celu wyposażenia
ludzi pragnących za wszelką cenę jedynie przetrwać w coś, czym szybko mogliby
sobie narąbać wystarczającą ilość drewna na zimę. Mając taki nóż na swojej
wyspie, nawet Robinson byłby szczęśliwy.
Zanim jednak blondyn pewniej go uchwycił w dłoni Black już skoczył na niego.
Ręka z nożem została w ułamku sekundy przygnieciona całym jego ciężarem do
podłogi a właściwie to pomiędzy podłogę a ścianę i w tej samej chwili z niemiłym
dla ucha trzaskiem, złamała się. Tym razem byczek wydał z siebie cichy jęk.
Black zrobił krok do tyłu i pochylił się ciekawie nad nim.
-Wasz homofuhrer ma chyba dosyć na dziś. - stwierdził pogodnie podnosząc z
podłogi wypuszczony nóż. - Jezu, co on chciał z tym robić? Oprawiać bizony? -
dodał do siebie w zadumie po czym złamał w dłoniach olbrzymie ostrze na pół.
Frank pochylił się nad leżącym z udawaną troską. Blondyn trzymając się za ranną
rękę patrzał na niego z nienawiścią. Frank przez dłuższą chwilę przyglądał mu
się przenikliwie po czym stwierdził cicho.
-Odpuść sobie, człowieku. Mamy czwartek, wiesz a jak tak dalej pójdzie to
najdalej do piątku będziesz sobie jeździł na wózku inwalidzkim ściskając
kroplówkę w garści. Odpuść, mówię ci.
-Eeech.
W odpowiedzi blondyn jedynie jęknął, kiedy Frank wstając z klęczek niezdarnie
przydepnął obcasem jego złamane przedramię. Pozostałym Black kazał natychmiast
uklęknąć w szeregu. Kiedy tylko posłusznie wykonali polecenie agent sprawnie
ogłuszył ich uderzając jednego po drugim rękojeścią glocka w tył głowy. Kiedy
wszyscy już leżeli nieprzytomni na posadzce Black z pozostałymi zabrał się do
właściwej pracy. Najpierw skrępowali blondynowi ręce oraz nogi a następnie
opuścili jego spodnie nisko, aż do samych kostek. Na zakończenie porozpinali
pozostałym rozporki po czym zostawili ich tam gdzie leżeli.
Wyszli na zewnątrz. Profesor, by nie wzbudzać sensacji na powrót schował
muszkiet do tekturowego pudła i wręczając je następnie Bobbiemu pośpiesznie
skierował się prosto w stronę ochroniarzy. Ci nadal jeszcze palili swoje
papierosy w pobliżu restauracji. Starzec będąc tuż za nimi podbiegł ostatni
kawałek udając zadyszkę.
-Panowie! Pomocy! Szybko! W toalecie jest jakaś awantura!
-Co takiego?
-Proszę mówić spokojnie.
-Co się stało?
-Zacznę od początku. - profesor skinął głową z trudem łapiąc oddech.
-Otóż to.
-Byłem sobie właśnie w toalecie, o tamtej. - wskazał ręką. - Mój żołądek,
rozumiecie?
Wszyscy ochroniarze zgodnie kiwnęli głowami wyrażając pełne zrozumienie.
-Siedziałem sobie właśnie w środku i załatwiałem własne sprawy, kiedy nagle
jacyś ludzie gwałtownie tam wtargnęli. Zaraz potem wybuchła wielka awantura.
Prędko więc skończyłem i wymknąłem się po cichu...
-Jaka awantura?
-Nie jestem tego całkiem pewien, ale wychodząc zauważyłem jak kilku wielkich
facetów bije jednego człowieka. To straszne, ale chyba mieli ochotę go...
zgwałcić. Musicie szybko coś zrobić panowie nim tamci uciekną...
-Tu trójka, tu trójka. Wszyscy wolni ludzie do holu głównego! - rzucił
podnieconym głosem do radiotelefonu jeden z ochroniarzy. - Mamy pewien problem w
toalecie numer cztery. - przysłuchujący się profesor pokiwał energicznie głową.
- Jest tam zdaje się, kilku zboczeńców.
-Proszę na nas tu zaczekać. - dodał do profesora drugi zeskakując z wózka i na
piechotę wyruszając w stronę toalet.
-Oczywiście.
Profesor popatrzał przez chwilę jak z pałkami w owłosionych dłoniach,
ochroniarze kolejno wchodzą do toalety po czym, gdy tylko stracił ich już z
oczu, natychmiast odwrócił się na pięcie w drugą stronę i dołączył do
pozostałych. Następnie, już wraz z nimi windą wjechał na górną galerię skąd
poprzez ochronne szyby mogli niezauważenie obserwować całą akcję sił
porządkowych.
Akcja ta nie trwała długo. Po pięciu minutach wszystkich ośmiu wyprowadzono z
wnętrza toalety w kajdankach i przekazano przybyłym właśnie z miasta
policjantom. Ci, sprawnie wyprowadzili wszystkich gdzieś na zewnątrz.
Człowieka z plastrem wyniesiono na noszach jako ostatniego. Wyrywał się krzycząc
coś głośno, lecz idący obok niego tęgi sanitariusz z kroplówką cierpliwie i
stanowczo uspokajał go przez całą drogę do czekającego już przed wejściem
ambulansu.
-Dobrze, że ktoś litościwie okrył prześcieradłem jego krostowatą dupę. - rzucił
w charakterze komentarza Frank.
Wybuchnęli stonowanym śmiechem. Kiedy widowisko dobiegło już do końca wyruszyli
na poszukiwanie wielebnego oraz Theo.
Całe zamieszanie w pobliżu toalet przyciągnęło całkiem spory krąg ciekawskich.
Gapie rozchodząc się, na chwilę całkowicie zatarasowali wyjście z hali. Kiedy
walcząc łokciami w końcu jakoś przepchnęli się przez tłum, całą grupą wyruszyli
na drugi kraniec hali. Pastora zastali kiedy ten w towarzystwie Murzyna
przeglądał w najlepsze świerszczyki w jakiejś budzie z prasą. Obydwaj, co ze
zdumieniem zauważyli zaśmiewali się przy tym na cały głos pokazując sobie
nawzajem co lepsze rozkładówki. Pastor był przy tym tak rozbawiony, że łzy
radości obficie spływały mu po zaróżowionych policzkach.
Widząc to Black porozumiewawczo mrugnął okiem do pozostałych.
-Jestem ciekaw czy nadal będzie się tak śmiał, kiedy jutro ocknie się w
Brazylii? - rzucił szeptem Bobby.
-Twardy jest. Jakoś przeżyje. - stwierdził profesor.
-Ile czasu to gówno będzie działać? - Bobby zapytał agenta.
-Przynajmniej dobę.
-O kurwa! - rzucił z podziwem Theo.
-Mocna rzecz. - z uznaniem dodał też profesor.
W tej samej chwili ciepły, kobiecy głos z głośników wezwał pasażerów
odlatujących do Kolumbii do odprawy w terminalu czternastym. Ku widocznej uldze
właściciela, stanowczo odciągnęli wielebnego od świerszczyków i już wraz z nim
bezzwłocznie udali się w stronę sali odpraw.
Przez kontrolę biletową przeprawili się bezproblemowo. Papiery zezwalające na
przewóz muszkietu, również okazały się w porządku z tym jednak, że nie wyrażono
zgody na wniesienie go na pokład. Suchy niczym snopek żyta urzędnik kazał bowiem
Bobbiemu umieścić go w luku bagażowym razem z resztą toreb.
-Względy bezpieczeństwa. - stwierdził nie znoszącym sprzeciwu tonem.
-Rozumiem. - Bobby skinął głową przypinając do muszkietu właśnie otrzymaną
samoprzylepną plakietkę ze swoim nowym nazwiskiem i numerem biletu.
Kiedy to zrobił podał muszkiet kobiecie z obsługi. Ta nie zwracając już na nic
więcej uwagi wepchnęła go do gumowego rękawa i życząc przyjemnej podróży
wręczyła mu w charakterze pokwitowania oderwany od nalepki kupon.
-Czy coś się stało waszemu przyjacielowi? - zapytał Blacka inny urzędnik na
sąsiednim stanowisku odpraw wskazując na ledwie już trzymającego się na nogach
pastora.
-On chyba rzeczywiście trochę dzisiaj przeholował. - odparł zamiast niego Frank
podtrzymujący wielebnego pod drugie ramię.
-Przeholował? - urzędnika najwyraźniej coś w wyglądzie pastora mocno
zaintrygowało.
-No wie pan jak to jest, kiedy starzy kumple z wojska spotykają się po
dziesięciu latach... heeep... - Frank nie dokończył tylko czknął w stronę
urzędnika miłym zapachem nie do końca strawionego piwa.
-Proszę na niego uważać. - odparł urzędnik oddając mu paszporty całej trójki. -
Miłej podróży. - dodał na zakończenie wyraźnie już zdegustowany.
W samolocie zajęli wskazane im przez stewardessę miejsca. Kiedy po kwadransie
oczekiwania Boenig 747 zaczął kołować a wkrótce potem pod ostrym kątem wzbił się
już w powietrze, wszyscy nareszcie rozluźnili się. W samolocie było trochę
wolnych miejsc. Wkrótce zatem poprzesiadali się, by przebywać razem. Kiedy tylko
maszyna nabrała wysokości i już na dobre wyrównała lot z ulgą poodpinali swoje
pasy i już bez dalszej zwłoki zamówili drinki.
Popijali je przez cały trwający cztery godziny lot. Z wyjątkiem nagle
posmutniałego Theo, dobry humor nie opuszczał nikogo. Jedynie on bowiem siedział
nieruchomo niczym posąg Buddy zaciskając kurczowo pobielałe dłonie na oparciach
swojego fotela. Nawet na chwilę nie otwierał przy tym oczu. Aby go nieco
rozweselić raz czy dwa okłamali go mówiąc, że samolot już wylądował. Rzut oka na
zewnątrz wyprowadzał go z błędu i natychmiast powodował u niego wymioty. Ku
uciesze pozostałych ożywiał się wtedy na pewien czas po czym kiedy już się
uspokoił na powrót popadał w głęboką medytację.
-Theo czuje się najlepiej wyłącznie, kiedy ma twardy grunt pod nogami. -
wyjaśnił Bobby pozostałym dziwne zachowanie wspólnika.
-Odwal się.
-Słuchaj, Theo... - profesor próbował dodać mu otuchy.
-Wszyscy się odwalcie.
Przez jakiś czas droczyli się z nim jeszcze, lecz gdy w gęstej jak śmietana mgle
Boenig zaczął podchodzić do lądowania nikomu już nie było do śmiechu.
-Dlaczego ten cholerny pilot nie leci, kurwa lądować gdzieś indziej? -
zastanawiał się głośno Frank. - Przecież tutaj naprawdę niczego nie widać, jak
rany...
Profesor beknął i odparł z przekonaniem.
-Tutejsi piloci to prawdziwi macho, Zwierzu. Taka lekka mgiełka to żaden powód
do aż tak radykalnej zmiany ustalonych wcześniej planów. Ich zdaniem, rzecz
jasna.
-Lekka mgiełka, co? Tylko dlaczego ja nie widzę całych skrzydeł? - Theo uchylił
jedno oko i prędko je na powrót zamknął. - O ja pierdolę!
-Jeśli samolot wbije się w jakieś zbocze to niczego nawet nie poczujemy. -
pocieszył go zaraz Black. - Nie przy tej prędkości. - wyjaśnił.
-A co będzie, jeśli samolot się nie wbije tylko najpierw w coś zahaczy i
odłamią się skrzydła a reszta w płomieniach, koziołkując poleci dalej? - zaczął
rozwijać temat Bobby.
-Właśnie. - dodał profesor patrząc uważnie na Blacka.
-No cóż. Płonącą na ciele lotniczą benzynę poczujemy z pewnością. Tak sądzę.
-Przestańcie natychmiast o tym gadać. Przestańcie, bo was orzygam. - zagroził
Theo.
Ponieważ nie żartował zapadło milczenie.
Boenig tymczasem zszedł niżej i... bezpiecznie wylądował. Zaraz po tym zawrócił
i z wolna podjechał do rękawa. Po załatwieniu przeprawy emigracyjnej okazało
się, że do następnego lotu mają ponad sześć godzin wolnego czasu. Postanowili
czas ten spędzić w jakimś miłym i przytulnym barze. Pozostawili bagaże na
lotnisku i taksówkami udali się do miasta.
* * *
Bogota tętniła życiem niczym olbrzymie, ludzkie mrowisko. Hałas tysięcy
klaksonów, ryczących na siebie kierowców oraz odbiorników wszelkiego rodzaju
nastawionych na maksymalną głośność, malowniczo harmonizował z głośnymi
nawoływaniami ulicznych sprzedawców oraz kłócącymi się gdzieś niedaleko
kilkudziesięcioma kobietami. Zapłacili za kurs każdemu z kierowców inną kwotę i
nawet nie usiłując rozgryźć tego fenomenu nieśpiesznym spacerkiem udali się w
dalszą drogę na piechotę. Ponieważ po następnym kwadransie nie mieli już sił
opędzać się od całej armii agresywnych żebraków schronili się przed nimi w
pierwszej napotkanej spelunie. Tam, kiedy już wypili kilka mocno wodnistych
drinków miło spędzili dłużący się czas. Kiedy nadeszła pora odlotu opuścili bar
z zamiarem udania się w drogę powrotną na lotnisko. W poszukiwaniu jakiejś
taksówki wyruszyli w stronę centrum miasta.
Nie wiedzieli jednak, że natychmiast po ich wyjściu barman wydobył spod lady
jakiś mocno potłuszczony album zawierający równie tłuste fotografie. Studiował
je przez krótką chwilę, po czym kiedy już w nim znalazł to czego szukał
niezwłocznie wykonał szybki telefon. Nie wiedzieli też, że po drugiej stronie
ulicy bezustannie towarzyszy im para obsmarkanych, brudnych dzieciaków uważnie
śledząca każdy ich krok. Kiedy pół godziny później zmęczeni dotarli wreszcie do
lotniska i z wyraźną ulgą na powrót zajmowali miejsca w klimatyzowanym samolocie
nawet nie zdawali sobie sprawy z ilości właśnie się odbywających, gorączkowych
połączeń telefonicznych pomiędzy Kolumbią a Brazylią, jakie spowodowała ich
krótka obecność w mieście. Nie wiedzieli też o tym, że zanim jeszcze na dobre
opuszczą obszar powietrzny Kolumbii kilkudziesięcioosobowa armia płatnych
morderców będzie już na nich czekała na miejscu, aby ich dopaść nim na dobre
zdążą zniknąć gdzieś w stolicy Brazylii.
Nie wiedząc jednak o tym wszystkim zachowali dobre, podsycone alkoholem
samopoczucie. Nie chcąc marnować dobrze zaczętego przecież dnia zamówili u
stewardessy kolejne drinki.
Po przedpołudniowej mgle na niebie już nie było śladu a kiedy maszyna pokonała
pułap chmur wnętrze samolotu zalane zostało nawet jasnym, słonecznym blaskiem.
To dodatkowo jeszcze bardziej rozluźniło ich. Po kilku kolejkach nawet Theo
musiał przyznać, że chociaż jest to niewiarygodne to czasami ludzie wychodzą
jednak cało z przelotu samolotem. Kiedy na własnej skórze przekonał się, że to
nie są tylko plotki odzyskał utraconą rankiem chęć do życia.
-Ile czasu będziemy czekać na lotnisku w Rio? - zapytał.
-Pół godziny. - odparł Black.
-To będzie już nasz ostatni samolot? - upewniał się Murzyn.
-W rzeczy samej. - przyznał agent podsuwając mu pod nos bilet w charakterze
dowodu mającego rozwiać wszelkie na ten temat wątpliwości.
Podczas popijawy, jaką wkrótce sobie urządzili udało im się nawet namówić go na
kilkanaście sporych drinków. Kiedy po upływie trzech, kolejnych godzin samolot
podchodził do lądowania wszyscy już byli nieźle wstawieni.
Znajdowali się wysoko ponad Rio. Widok, jaki przedstawiało miasto znajdujące się
pod nimi był, jak określił go profesor oszałamiający. Kiedy zachęceni wyjrzeli
na zewnątrz jednogłośnie przyznali mu rację. Wszystko w zasięgu wzroku od
jednego horyzontu, aż po niknący gdzieś daleko ponad oceanem drugi, pokrywały
domy. Widok ten sprawiał wrażenie, jakby jakaś olbrzymia kamienna fala przed
chwilą zalała całą okolicę w gwałtownym tsunami. Zalewając, natychmiast zastygła
i spowiła wszystko, czego tylko dosięgła betonem i cegłami. Z wyjątkiem kilku,
okolicznych wzgórz, budynki były dosłownie wszędzie kontrastując z błękitem
oceanu oraz wzgórzami wyglądającymi z tej wysokości jedynie jak małe, zielone
kopczyki niedbale rozrzucone pośród wszechobecnego morza gmachów.
Tak bardzo byli pochłonięci podziwianiem rozpościerających się w dole
pocztówkowych widoków, że zanim się spostrzegli horyzont raptownie poderwał się
w górę a samolot piszcząc kołami zetknął się z płytą lotniska. Natychmiast po
wylądowaniu spiesząc się, by zdążyć z przesiadką zwymyślali opieszale ich
zdaniem pracującą obsługę i przepychając się poprzez wszystkie kontrole odebrali
też agregat. Po załadowaniu go do kolejnego samolotu ledwie sami zdążyli się do
niego zabrać.
Kilka minut później ponownie byli już w powietrzu nawet nie zdając sobie sprawy,
jak bardzo zawiedli kilkadziesiąt osób niecierpliwie ich oczekujących w sali
przylotów.
* * *
Po pół godzinie od ich odlotu wśród oczekujących na lotnisku dały się zauważyć
pierwsze oznaki nerwowego niepokoju. Kolejny kwadrans później, kiedy już ostatni
pasażerowie lotu z Bogoty zniknęli odchodząc w stronę oczekujących przed
lotniskiem taksówek jasne się stało, że w sali przylotów nikogo więcej nie ma.
Wówczas niepokój przerodził się w zbiorową histerię. Ludziom przysłanym przez
kartel krew zagotowała się w za ciasnych żyłach. Pomiędzy Kolumbią a Brazylią
ponownie rozdzwoniły się gorące telefony. Po trwających kilkanaście minut
konsultacjach nadeszły nowe instrukcje. Wówczas jeden z oczekujących udał się do
siedziby lokalnych linii lotniczych. Tam, jak tylko kilka studolarowych
banknotów zmieniło właściciela uśmiechnięta urzędniczka sprawnie odnalazła w
swoim komputerze nazwiska sześciu Amerykanów, którzy przed godziną odlecieli do
Manaus. Zagadkowe zniknięcie wreszcie wyjaśniło się. Człowiek z Kolumbii chwycił
gorący jeszcze telefon i po raz kolejny zadzwonił do swych szefów. Nieco już
odprężony, natychmiast zdał im bieżącą relację a kiedy kilka minut później
dowiedział się, że za dwadzieścia minut będzie lądował specjalnie w tym celu
wyczarterowany dla nich samolot cała jego twarz była jednym, wielkim uśmiechem.
Schował rozpalony telefon na powrót do kieszeni i biegiem udał się przekazać
radosną nowinę pozostałym.
Półtorej godziny po odlocie Amerykanów samolot wypełniony uzbrojonymi po zęby
mordercami również wzbił się w powietrze natychmiast biorąc kurs na Manaus. Jego
pasażerowie nie wiedzieli, że ich szefowie, aby już nic więcej nie skomplikowało
tego dnia, wysłali do Manaus jeszcze jedną maszynę bezpośrednio już z Bogoty. W
samolocie tym było trochę tylko mniej pasażerów, ale za to dużo więcej broni.
Obydwie grupy, gdyby tylko połączyły swoje siły z łatwością mogłyby dokonać
niewielkiej rewolucji lub zamachu stanu. Miały one dać już całkowitą pewność, że
tym razem obydwaj Amerykanie po cudownym odnalezieniu się zostaną w końcu
schwytani. Takie też były w istocie intencje wpływowych ludzi z Kolumbii, kiedy
podjęli decyzję o wysłaniu grupy B. Obydwa zespoły jeszcze, co prawda nawet o
sobie nie wiedząc miały połączyć swoje siły w Manaus i tam przygotować taką
obławę, aby już nie powstał nawet cień szansy na ucieczkę dwójki Amerykanów,
którym jakoś udało się przepaść bez śladu przed rokiem.
Pieniądze, jakie z ich powodu zostały wówczas utracone przyniosłyby do
dzisiejszego dnia grubo ponad pół miliarda zysku. To nie była kwota, jaką się w
Kolumbii wspaniałomyślnie przebacza.
* * *
Theo, który zdawałoby się zaczynał już powoli oswajać się z lataniem ponownie
był czymś zaniepokojony. Tym razem spokoju nie dawały mu rozmaite odgłosy oraz
niepokojące poskrzypywania rozlegające się na przemian w różnych częściach
kadłuba. Obecnie już nie podróżowali odrzutowcem. Lecieli starym, turbośmigłowym
gratem, który swoim zachowaniem silnie frustrował, również wszystkich
pozostałych pasażerów.
Większość z nich posobnie jak on, także nieustannie rozglądała się nerwowo na
wszystkie strony.
-Może mały zakładzik, Frank? - rzucił nagle Black pragnąc rozweselić posępną
atmosferę.
-O co?
-Stawiam na to, że odpadnie najpierw ogon.
Frank zamyślił się.
-Dobra, ale ja postawię raczej na skrzydło. - rzucił nie otwierając oczu.
-Które?
-Lewe. Wydaje mi się, że to stamtąd dochodzą największe wibracje i ono bardziej
się wychyla.
-Stoi.
-Jak zamierzacie odebrać wygraną? - zapytał ich rzeczowo Bobby.
-Wygrywa ten, który przeżyje. Przecież to oczywiste. - odparł bez namysłu
Black.
-Dobrze. Zatem, jak zamierzacie przeżyć?
Black czknął i głęboko się zamyślił.
-To naprawdę dobre pytanie. - stwierdził po chwili i zaraz dodał w stronę
partnera. - Frank?
-Czego?
-Jak przeżyjemy, jeśli coś odpadnie?
-Spadochron. - ten wybełkotał w odpowiedzi po czym ponownie opadł ciężko na
oparcie klnąc wszystko ale najbardziej brak klimatyzacji.
Black poklepał go w policzki i zapytał ponownie.
-A co, jeśli nie ma spadochronów?
-Wtedy... zaraz... niech się, kurwa jedną chwilę zastanowię... - Frank odparł z
niechęcią otwierając szerzej przymrużone oczy.
Następnie rozejrzał się mętnym wzrokiem dookoła po czym czknął i błyskawicznie
jednym haustem wypił zimną kawę. Przełknął ją ze wstrętem i z cichym okrzykiem
przerażenia potrząsnął obolałą głową. Wtedy ponownie się rozejrzał wokół.
Przybierając na swej zmęczonej twarzy wyraz koncentracji w końcu szarpnął
dzwignię podnoszącą oparcie fotela. Oparcie wyprostowało się gwałtownie
przygniatając Franka głowę do stolika. Ten zaklął i wyregulował ostatecznie
fotel. Otarł kawę oraz pot na czole po czym wreszcie usiadł prosto. Wyciągając z
kieszeni kalkulator spojrzał z politowaniem na Blacka jedynie uśmiechając się
przebiegle. Mrucząc pod nosem gniewnie coś do samego siebie zadziwiająco szybko
coś tam na nim sobie liczył.
-Opór powietrza... tak... tu dodamy... jeden gie... pieprzyć gęstość... znów
dodamy i... wychodzi nam panowie, że aby przeżyć potrzeba stu czterdziestu
siedmiu i pół ludzi.
Widząc ich oniemiałe twarze natychmiast zapalił papierosa i wydmuchując dym
przed siebie wyjaśnił.
-Jest to jedynie uproszczony i zarazem nieco wyidealizowany obraz naszego
położenia. W rzeczywistości należałoby również uwzględnić moduł logarytmów
dziesiętnych.
-Moduł, hę? - Black usiłował, bez powodzenia zresztą spojrzeć Frankowi w mętne
oczy.
-Tak. - ten odparł. - Przy założeniu, że pojedynczego człowieka uznamy za bryłę
jednorodną, posiadającą stałą powierzchnię obrotową, nieustannie wirującą wokół
swojej własnej osi symetrii i poruszającą się paralaktycznie jednostajnie w
stosunku do...
-Kurwa, przestań Frank. - przerwał mu Black potrząsając jego ramionami po czym
zaraz go zapytał. - Jak to, stu czterdziestu ludzi?
-Siedmiu i pół. - sprostował Frank zerkając na swój kalkulator i zaraz dodał. -
Ludzie ci, powinni wyskoczyć na zewnątrz i nawzajem złapać się za ręce.
-I co?
-I już.
-Naprawdę?
-Tak. To przecież proste. Powinni trzymając się za ręce utworzyć ze swych ciał
coś na kształt spadochronu. Opór, jaki w ten sposób wytworzy stu czterdziestu
siedmiu i pół ludzi w zupełności już wystarczy, by bezpiecznie wylądować.
-Bez spadochronu?
-Oczywiście.
-Widzisz jakie to proste. - oznajmił Black Bobbiemu.
-Rzeczywiście. Chciałbym tylko wpierw zobaczyć jak Frank nakłania tych stu
czterdziestu siedmiu i pół ludzi, aby wyskoczyli i złapali się za ręce.
-To zupełnie inna sprawa. - obruszył się Frank.
-Podejrzewam, że nawet sto czterdzieści siedem i pół najpiękniejszych
stewardess na świecie nie zdołałoby do tego nakłonić jednego tylko, Theo.
-To prawda, człowieku. Za żadną cholerę nie zdołałoby...
-Panowie! Nie chcę być niemiły, ale proponuję nic więcej już dziś nie chlać. -
zaproponował im przysłuchujący się profesor.
-Dobry pomysł, profesorku. - poparł go natychmiast Theo.
-Myślałem, że lubi pan alkohol? - zauważył Bobby nieco zaskoczonym tonem.
-Pewnie, że lubię. - ten odparł.
-No to, o co chodzi?
-Odwykłem już od prawdziwego alkoholu. We łbie wszystko mi się już przewraca a
słysząc waszą inteligentną dyskusję sądzę, że wam również zaczyna już odbijać.
Tymczasem, wkrótce dolatujemy na miejsce i trzeba nam będzie trzeźwo myśleć.
-Chyba ma pan rację, profesorze ale z drugiej strony zawsze wydawało mi się, że
ma pan mocniejszą głowę.
-Skąd takie przypuszczenie?
-Te wszystkie odjazdowe imprezy we wsi... - bąknął Bobby.
-E tam. Przecież ja od jedenastu lat popijałem tylko te słabe, wodzowe
fermenty.
-A preparat? - zapytał go z niewinną miną Theo.
-Proszę. Nie rozmawiajmy już więcej o tym smutnym incydencie.
-Niech tam.
-Uwaga! Lądujemy. - zauważył Frank.
Stary samolot z wibrującym dygotaniem kadłuba gwałtownie obniżył lot podchodząc
lotem nurkowym do lądowania. I chociaż nic wcześniej na to nie wskazywało,
podczas samego lądowania nikt nie zginął. Jeszcze zanim samolot zdołał
wyhamować, dostrzegli na zewnątrz pędzący równo z nim wzdłuż pasa startowego wóz
strażacki. To nie był optymistyczny widok, dlatego kiedy już wysiedli odetchnęli
z niekłamaną ulgą. Z wysiłkiem zatargali agregat do taksówki i biorąc po drodze
drugą kazali się zawieźć prosto do portu.
-Wynajmiemy jakąś łódź. - oznajmił Black biorąc do rąk mapę. - Nad to wasze
jezioro powinniśmy dotrzeć w jakieś dwanaście, trzynaście dni. Być może dwa
tygodnie.
-Skoro tak twierdzisz. - rzucił ciężko Frank. - Kurwa, ludzie! Jak tu duszno i
gorąco.
-Witamy w Brazylii. - odezwał się do niego profesor. - Nareszcie w domu. -
dodał z radością do siebie.
-Kurwa, jaki dziadowski syf. - Frank stwierdził patrząc beznamiętnie za okno. -
Co, ci wszyscy ludzie tutaj robią?
-Mieszkają i po prostu żyją, Zwierzu.
-Poważnie? Ja pierdolę! Myślałem, że ktoś ich zesłał tu za jakąś karę.
Okolica naprawdę nie wyglądała zbyt zachęcająco. Długie szeregi drewnianych,
gnijących domów okraszała wszechobecna rdza oraz wszędzie walające się pokaźne
starty śmieci. Całości dopełniał odrażający smród stojącej, zgniłej wody.
-A oto i Amazonka. - oznajmił Black na widok szerokiej w tym miejscu na ponad
milę rzeki.
-Krokodyle, piranie i te pozostałe ohydne sprawy? - zapytał Frank.
-Nie tutaj. - uspokoił go profesor. - Na tym odcinku rzeki woda jest tak
skażona, że wszystko to, co tu niegdyś żyło już dawno wyzdychało. Ale tam, dokąd
się udajemy wszystkiego nadal jeszcze jest w bród. - zaraz dodał.
Taksówki zatrzymały się. Zapłacili za każdą inaczej po czym wydobyli z nich
agregat. Wraz z całą resztą ich skromnego ekwipunku złożyli go na nabrzeżu w
niewielką piramidkę po czym rozejrzeli się wokoło. Niebawem, postanowili
pokręcić się co nieco po okolicy z zamiarem wynajęcia jakiejś łodzi. Idąc z
wolna brzegiem rzeki stwierdzić mogli, że jest tu wszystko to, czego mogliby
potrzebować do szczęścia najbardziej nawet wymagający podróżnicy. Przy nabrzeżu
zacumowane, bowiem stały zarówno pontony i jednoosobowe wiosłowe łódki jak i
olbrzymie, aż kapiące od luksusu wielosilnikowe, motorowe jachty. Właśnie jedno
z takich monstrów stało zacumowane niedaleko od nich. Z zazdrością przyglądali
się jak kilku wyglądających na biznesmenów Japończyków nadzorowało załadunek
olbrzymich zapasów paliwa oraz żywności na pokład.
-Nie do wiary! - skomentował widok Frank.
-O co chodzi? - zapytał go Black.
-Chyba każdy z mieszkańców dałby wszystko za to, by wyjechać stąd w cholerę a
ci wywalają tyle szmalu, aby sprowadzić tutaj taki sprzęt i pozwiedzać sobie to
zadupie.
-Mają nadmiar forsy, człowieku. - z przekonaniem stwierdził Theo.
-Tak myślisz?
-Muszą nieźle nagłówkować się jak by tutaj jeszcze trochę wydać. Słyszałem, że
żółtki potrafią przegrać w Vegas kilkaset tysięcy i jeszcze się cieszą z tego,
że...
-Nam w zupełności wystarczy jakaś płaskodenna łódka. Nawet ponton lub dwa. Byle
tylko to coś, miało jakiś silnik. - Black brutalnie sprowadził ich na ziemię.
-Jak to, silnik? - zapytał go Theo.
-No chyba, że wolicie powiosłować sobie z pięćset mil w górę rzeki?
Ponieważ nikt nie chciał wiosłować ruszyli spacerkiem wzdłuż nabrzeża oglądając
dokładnie wszystkie zacumowane łodzie silnikowe. Po drodze w jednym ze
sklepików, w którym było chyba wszystko, poczynając od pieczywa, na podkowach
kończąc, na usilne nalegania profesora kupili worek śrutu oraz sporą beczkę, jak
to określił prawdziwego prochu.
-Bez tego nie miałbym po co wchodzić do lasu. - ten wyjaśnił natychmiast
przystępując do ładowania swojego muszkietu.
Kiedy tylko opuścili sklepik na nabrzeże zaczęły z warkotem zajeżdżać taksówki.
Kiedy pojawiło ich się już ponad sześćdziesiąt i wśród kłębów spalin nadal wciąż
przybywały nowe, Frank zapytał pierwszy.
-Co się dzieje, do cholery? Jakaś parada wraków, czy jak?
-Może to jakiś miejscowy folklor? - zgadywał Bobby.
-Folklor? - rzucił Black.
-No wiesz Bwana, koloryt. - wyjaśnił mu Theo.
-Być może wybierają najbardziej zardzewiałego rzęcha i uroczyście topią go w
rzece. - dokończył Bobby wesoło.
-Albo organizują wyścigi. - podchwycił zaraz Theo. - Zwycięża ten, który sam
dowlecze się do Amazonki.
-To chyba nie to. - odparł poważnie Black wyciągając dyskretnie glocka.
Odwrócili głowy. Z przybyłych taksówek powsiadało już tylu uzbrojonych zbirów,
że na olbrzymim i niemal już całkowicie pustym nabrzeżu nagle zrobiło się jakby
za ciasno oraz nieco ciemniej zarazem. Coś złego wisiało w powietrzu. Nawet
słońce schowało się za chmurą. Theo widząc jak okoliczni handlarze błyskawicznie
zwijają swoje interesy i prędko znikają bez śladu nie wiadomo gdzie,
zaproponował.
-Na nas chyba też już czas, panowie. Coś tu się szykuje a ja nawet nie jestem
ciekaw, co takiego.
-Czy to twoi ludzie? - Frank poklepał pastora w policzek chcąc wyostrzyć mu
uwagę.
-To nie są moi chłopcy. - ten odparł ospale. - Przecież to czarnuchy. -
wyjaśnił zaraz oburzonym tonem.
Spośród zgromadzonych po drugiej stronie nabrzeża wyszło tymczasem w ich stronę
dwóch ludzi. Trzymając w opuszczonych dłoniach karabiny maszynowe podeszli do
nich z wolna. Black ukradkiem wcisnął glocka powrotem za pasek od spodni i
czekał z założonymi rękoma aż Latynosi podejdą bliżej. Kiedy już podeszli jeden
z przybyłych odezwał się po angielsku wskazując na Blacka i Franka lufą swej
broni.
-Do was nic nie mamy, ale ci dwaj idą z nami. - głową wskazał Theo i Bobbiego.
-Kto tak powiedział? - zapytał go ciepło Black.
-Lepiej żebyś nie wiedział, gringo. - południowiec wypluł niedopałek wprost pod
nogi Blacka.
Black potarł się w zamyśleniu po podbródku po czym niespiesznie położył mu swą
dłoń na ramieniu. Latynos z najwyższym trudem wyprostował zgięte w kolanach
nogi, które nagle się pod nim ciężko załamały. Chyba tylko siłą woli udało mu
się przy tym utrzymać równowagę. Black po chwili zmniejszył nieco nacisk i
pogodnie mu zaproponował.
-Lepiej gadaj bo ci urwę łeb i nasikam w szyję.
-Nasi mocodawcy chcą ich dostać. Ech. Za napad na bank w Meksyku. - wystękał z
wysiłkiem południowiec.
-To zabawne Pedro czy jak ci tam, ale spóźniliście się. Ci dwaj, bowiem są
obecnie w rękach FBI. Też, co prawda za napad na bank, ale w Nowym Meksyku. -
odparł pokazując Latynosom swój lipny portfel.
Obydwaj południowcy spojrzeli zdziwieni po sobie.
-Dobra, gringo. Ile, więc za nich chcecie?
-Musiałbym się zastanowić. - odparł mu nieśpiesznie Black. - To jest poważna
sprawa. Reprezentujemy rząd USA...
-Nie jesteś w USA, gringo. - przypomniał mu Latynos i prostując nogi zaraz
dodał łagodniejszym tonem. - Poza tym, okoliczności nie za bardzo sprzyjają
naszej cierpliwości. Rozejrzyj się.
-Tak. Wiem o tym, ale teraz chodzi o to, że... - Black nie dokończył, lecz
złapał ich obu za szyje i mocnym szarpnięciem szybko zetknął ich głowami.
Ponieważ nie zrobił tego delikatnie obydwaj padli bez słowa na ziemię. Agent
podniósł ich kałasznikowy i wraz z resztą wskoczył za stojący w pobliżu
kontener. W chwilę później wszędzie wokół gwizdały kule oraz potępieńczo wyły
rykoszety. Pusty kontener grzechotał głucho i z każdą chwilą robił się coraz
bardziej dziurawy.
-Dawaj te karabiny, Bwana! - wrzasnął Theo patrząc błagalnie na niego. - No
dawaj!
Black spojrzał na Theo i po krótkim namyśle wręczył mu kałasznikowa. Drugiego
podał Bobbiemu.
Przez dłuższą chwilę wszyscy wymieniali strzały z oprychami ukrytymi poza
stojącymi na nabrzeżu taksówkami.
-Co teraz? - zapytał Frank, kiedy po oddaniu kilku strzałów na powrót ukrył się
za kontenerem. Pośpiesznie ładował opróżniony magazynek swojego glocka. - Za
chwilę całkiem nas okrążą. To tylko kwestia minut. - dodał nerwowo.
-Trzeba spierdalać, ot co! - krzyknął wychylony Black. - Za dożo ich!
-To jest właśnie to, co najlepiej nam wychodzi. - kwaśno rzucił Theo puszczając
krótką serię w stronę taksówek.
-Co takiego masz na myśli?
-To, że od prawie roku nieustannie przed czymś spierdalamy, Bwana.
-Ale, dlaczego gonią was w Brazylii za napad w Meksyku?
-Czy ja wiem? To musi być, człowieku jakaś międzynarodowa zmowa!
-I dlaczego, kurwa ja o tym niczego nie wiem?
-Właśnie się dowiedziałeś!
-Czy jest, do licha jakieś miejsce, gdzie was nikt nie ściga?
-Niech się chwilę zastanowię... - zamyślił się Theo. - Grenlandia.
-Mam pomysł! - rzucił Bobby przerywając im pogawędkę.
Wszyscy spojrzeli przez chwilę na niego.
-To proste. Bierzemy łódź japońców i spierdalamy stąd w podskokach! - ten
wyjaśnił im swój prosty plan.
Przypomnieli sobie o łodzi Japończyków i odwrócili głowy w tamtą stronę. Od
łodzi dzieliło ich co najmniej czterdzieści jardów prawie zupełnie odsłoniętej
przestrzeni. Prawie, jeśli nie liczyć wysokiego na półtora cala krawężnika. W
ich położeniu zatem, równie dobrze mogłoby to być czterdzieści mil. Jej załoga
natomiast w nerwowym pośpiechu rzucała cumy starając się natychmiast odpłynąć
gdzieś poza zasięg strzelaniny.
-Dobra myśl! Tylko jak zamierzasz dobiec tam?
-To dobre pytanie, Black. - stwierdził Frank również patrząc na Bobbiego.
-Może ja mógłbym coś zaproponować! - nieoczekiwanie rzucił profesor.
Wszyscy pochylili głowy przed nisko lecącymi rykoszetami, po czym ponownie je
podnieśli i uważnie spojrzeli na niego.
Ten kończąc nabijać muszkiet odezwał się ponownie.
-Kiedy wystrzelę to uważajcie, ponieważ będzie trochę hałasu oraz zamieszania,
ale ich powinno to na jakiś czas zdezorientować.
-Jak to zdezorientować, Krasnalu!
-Myślę, że zanim się otrząsną zdążymy się załadować na tę łódkę i stąd zabrać w
diabły!
-Jesteś tego pewny? - z powątpiewaniem w głosie rzucił Frank. - Wiem, że masz
dużą strzelbę, ale to jest naprawdę kawał drogi.
-Nie obrażaj mnie! - obruszył się profesor. - Znam lepiej siłę swojej broni!
-Więc, dobra. Kiedy Krasnal wystrzeli biegniemy do tej cholernej łodzi i
wynosimy się stąd. - zadecydował Black kończąc sprzeczkę.
-Dlaczego wplątujecie mnie w takie historie? - pastor na chwilę odzyskał
świadomość.
-Czy możesz to wielebny przeanalizować nieco później? - zapytał go Theo.
-Musimy się pośpieszyć! Japońce odpływają! - ponaglił ich Bobby.
Profesor w odpowiedzi oparł muszkiet o krawężnik i z grubsza wycelował go w
stronę taksówek.
-Gotowi? - zapytał.
W odpowiedzi Black chwycił jedną skrzynię a Bobby drugą. Frank złapał pastora
pod ramię, w drugą dłoń ujął jedną z toreb i też skinął głową.
Profesor nacisnął spust. Gruchnął grzmot. Z lufy muszkietu natychmiast wydobyła
się olbrzymia chmura błękitnego dymu, która na chwilę przesłoniła wszystko. Jak
jeden zerwali się z miejsca i po krótkim biegu wskoczyli na pokład jachtu
Japończyków. Ci, widząc co się dzieje jednocześnie położyli się na pokładzie
zakrywając swoje głowy ramionami.
Black jednym skokiem dopadł kierownicy i dał gazu do oporu. Dwa potężne silniki
yamahy ryknęły na maksymalnych obrotach wzbijając wysoką fontannę wody za rufą.
Jacht zrywając ostatnią cumę wystrzelił przed siebie. Trzymając się mocno
stalowych relingów wkrótce odzyskali równowagę. Dopiero wówczas obejrzeli się za
siebie.
Na nabrzeżu trwała właśnie gorączkowa bieganina. Kilkunastu mocno okrwawionych
ludzi leżało skręcając się z bólu na ziemi. Dwie taksówki płonęły
jasnopomarańczowym blaskiem wznosząc do nieba kłęby czarnego dymu. W chwilę
później jedna z nich eksplodowała. Pozostali na nabrzeżu ludzie biegli w ich
stronę nieustannie strzelając z broni maszynowej.
-Nieźle ich profesorku rozdrażniłeś! - rzucił z podziwem Theo napawając się
widokiem szybko oddalającego się nabrzeża.
-Nareszcie mam prawdziwy proch i śrut. - ten odparł z dumą.
-A poprzednio? - zapytał go ciekawie Frank.
-Wcześniej to była tylko tandetna prowizorka. Taka tam siarka i kamyki. -
starzec niedbale machnął ręką. - Teraz, to jest to. - odparł ponownie nabijając
muszkiet.
-Najgorsze jest w tym wszystkim to, że ja nadal kurwa nie wiem, co się dzieje.
- ponurym tonem stwierdził Black. - Odkąd tylko was poznałem nieustannie ktoś
mnie goni. Ledwie udało nam się uwolnić od pieprzonych faszystów to w godzinę po
przybyciu na drugą półkulę już nam siedzi na karku jakaś lokalna, pierdolona
mafia. Skąd się w ogóle wzięła ta armia oprychów?
-Z Kolumbii. Chyba z Kolumbii. - odparł Theo. - Tak mi się przynajmniej zdaje.
- zaraz dodał niepewnie.
-No z resztą, teraz mniejsza z tym. To i tak nieważne. - Black machnął ręką. -
Gdybym tylko o tym wiedział wcześniej, zarezerwowałbym bilety od razu do La Paz.
-No nie wiem, człowieku? Tam powitałaby nas cała, boliwijska armia.
-Jak to?
-Był taki bank...
-Ja pierdolę! Frank, słyszałeś? 
-Taa.
-Czy wy dwaj macie w sobie coś specjalnego, że wszyscy aż tak bardzo was
nienawidzą?
-To chyba coś w moich oczach, Bwana. - odparł Theo z niepewnym uśmiechem.
-Witaj w naszym świecie, panie FBI. - dodał Bobby. - Ale nie martw się. Nikt
inny nie ma takiej wprawy w dawaniu kamasza, jak my dwaj.
-Mam się nie martwić, tak?
-Z nami jesteś bezpieczny. - z przekonaniem zapewnił go Theo.
-Skoro tak uważacie... W takim razie przyda nam się teraz ta wasza wprawa. -
Frank wskazał dłonią w stronę nabrzeża.
W ich kierunku zmierzało już kilkanaście łodzi oraz motorówek. Nadal też od
brzegu odbijały kolejne. W chwili obecnej jednak pościg był praktycznie bez
szans, bowiem ich potężna łódź z każdą chwilą jeszcze bardziej zwiększała
odległość dzielącą ich od goniących zbirów.
-Więc co teraz proponujesz? - zapytał Black Bobbiego.
-Ty, mnie o to pytasz?
-To nie mój teren. Z przyjemnością więc oddam komuś innemu kierownictwo tej,
robiącej się z każdą chwilą coraz bardziej parszywej imprezy.
-Świetnie. - odparł Bobby wzruszając ramionami i zapytał starca. - Co pan zatem
proponuje, profesorze?
-Łódź jest w porządku. - ten stwierdził. - Wydaje mi się więc, że należy ją
zatrzymać i ostatecznie zgubić pościg.
-To wiadomo. Ale co z nimi, Krasnalu? - Frank wskazał przerażonych Japończyków
nadal leżących nieruchomo na pokładzie. 
-Za burtę i po krzyku. - ten odparł spokojnie ubijając w lufie kolejną porcję
prochu.
-Krasnal chyba nie za bardzo ich lubi? - odezwał się do partnera Black.
-Tak się jakoś złożyło...
-Po co od razu, aż tak? - wtrącił się Bobby. - Przecież można się najpierw
grzecznie zapytać.
Wstał i podszedł do leżących. W opuszczonej luźno dłoni trzymał kałasznikowa.
-Rozumiecie po angielsku?
Kiwnęli zgodnie głowami.
-Czy możemy skorzystać z waszej łodzi jeszcze przez, eee... jakiś czas?
Milczeli. Bobby uniósł lufę w górę. Natychmiast zaczęli ponownie kiwać
energicznie głowami.
-Dzięki. A czy moglibyście jeszcze tylko... zostawić nas teraz samych, co? No
wiecie, wstać i opuścić pokład, hę?
Patrzyli zdezorientowani to na siebie to na niego.
-Otrzymacie od nas ponton, rzecz jasna.
Brak reakcji. Bobby zarepetował broń i dodał.
-Proszę.
Gorliwie kiwnęli głowami. Black zatem zwolnił obroty i po chwili za burtę
poszybował odwiązany przez Franka i Theo gumowy ponton. Minutę później cała
czwórka Japończyków znajdowała się już stłoczona w jego wnętrzu. Bobby rzucił im
na pożegnanie dwa niewielkie wiosła i krzyknął.
-Dziękuję! Obiecuję od dziś już zawsze kupować wasze telewizory! No i widzi
pan? - zwrócił się do profesora. - Można grzecznie i uprzejmie.
Obserwując jak załoga pontonu niezdarnie wiosłuje kręcąc się w kółko wybuchnęli
śmiechem.
-Razem chłopcy. Eeeep! - krzyknął do nich Frank.
-Dokąd teraz, profesorze? - zapytał Bobby, kiedy zostawili już pościg oraz
Japończyków daleko w tyle. - Według mapy niedługo będzie przed nami cała
plątanina rzek i kanałów?
-Doskonale. Pokręcimy się w takim razie trochę w dorzeczu a kiedy tylko się
pogubią już na dobre, wyruszymy we właściwym kierunku.
-Nie ma sprawy. - zgodził się natychmiast Black. - Ta łódź ma nad nimi taką
przewagę mocy, że nigdy nas nie dogonią.
-Ale mogą obstawić całą okolicę i przygotować gdzieś zasadzkę. Jeśli tylko damy
im na to czas, rzecz jasna. - zauważył Bobby.
-Dlatego też chciałem najpierw nieco pokluczyć i sprawić, aby się na dobre
rozproszyli. - zauważył profesor.
-To nic nie da, profesorze. - oznajmił smętnie Bobby.
-Dlaczego?
-Ponieważ w czasie, kiedy pan żył w lesie świat wynalazł telefony komórkowe i
satelitarne. Jestem pewien, że ci dranie nie dadzą się tak łatwo pogubić w
plątaninie miejscowych rzek i kanałów. Musimy zakładać, że mają łączność i z
pewnością ktoś tam koordynuje ich działania.
-Nie wiedziałem, synu. W takim razie, co robimy?
-Myślę, że lepiej będzie jak się wyniesiemy stąd jak najprędzej. Odpuśćmy sobie
te kluczenie, ponieważ oni i tak nie wiedzą dokąd zmierzamy. Jeśli, więc nawet
jakimś cudem domyślą się, w którą akurat odnogę wpłynęliśmy to my i tak już
będziemy daleko przed nimi. Kiedy natomiast dotrzemy już do dżungli, wsiąkniemy
im na dobre. W samym lesie już nigdy nas nie znajdą.
-Masz rację, chłopcze.
Black skierował jacht według wytyczonej przez Bobbiego trasy. Po kwadransie na
dobre już opuścili Manaus. Płynąc dalej z godziny na godzinę osady ludzkie z
wolna stawały się coraz rzadsze i mniejsze zarazem. Z upływem czasu rzeka
również zaczynała się zwężać coraz bardziej w taki sposób, aby w końcu osiągnąć
niemal niezmienną szerokość około trzystu jardów. Chcąc zmniejszyć zużycie
paliwa Black zwolnił wówczas prędkość o połowę.
-Spójrzcie, co znalazłem!
Theo wynurzył się uśmiechnięty spod pokładu wraz z całym naręczem butelek
szampana.
-Kolejny raz udało nam się zwiać. Można więc to chyba oblać? - zaproponował.
Nikt się nie sprzeciwił. Wypili całego szampana i zabrali się za przetrząsanie
pozostałych zakamarków łodzi. Z radością odkryli, że jacht wyposażony jest w
kuchnię, sypialnię ze składanymi łóżkami, coś przypominającego salon oraz
przyzwoitą łazienkę w której znajdował się nawet prysznic. Pod pokładem znaleźli
też spore zapasy jedzenia i paliwa. W jednym ze schowków Theo wygrzebał dwa
karabinki myśliwskie wyposażone w celowniki optyczne oraz dwudziestofuntową
skrzynkę amunicji do nich.
-Ta łajba musiała kosztować fortunę. - stwierdził Frank opukując z uznaniem
luksusową, mahoniową boazerię.
-Dobry Panie, pobłogosław Japonię. - dodał pastor po czym zwalił się bezwładnie
na pierwszą z brzegu koję.
Po kilku sekundach słychać już było jego głośne pochrapywanie.
Płynęli nieprzerwanie, aż do zapadnięcia zmierzchu. Dopiero, kiedy zrobiło się
zupełnie ciemno Black nie chcąc rozbić łodzi o płynące nurtem rzeki olbrzymie
kłody, konary a czasami nawet całe drzewa, ostrożnie podpłynął do brzegu i tam
wyrzucił kotwicę. Po ustaleniu drogą losowania kolejności wart niezwłocznie
udali się na spoczynek.
* * *
Rzeka Madeira - Brazylia 10 lutego 2000
Noc minęła im spokojnie. Wszystko wskazywało na to, że wczorajszego dnia
skutecznie udało im się zgubić pościg ponieważ żadna przykra niespodzianka się
nie wydarzyła. Theo, jako ostatni trzymał wartę. Z satysfakcją, więc wrzeszcząc
z całych sił tuż ponad głową Blacka ogłosił o świcie pobudkę.
-Wstaaaaaaawać!!! Kurwaaa!!! Wstawaaaać!!!
Agent jeszcze z zamkniętymi oczami zerwał się z glockiem w dłoni. Natychmiast
uderzył się boleśnie głową w sufit. Oprzytomniał jeszcze szybciej. Instynktownie
więc przeturlał się na bok i... z łomotem spadł na pokład z górnej koi. Rozległ
się ryk radości jaki wydał z siebie Theo.
Black wreszcie wstał chwiejnie na nogi. Rozcierając dotkliwe potłuczenia oraz
klnąc coś bardzo niedobrego pod nosem patrzał spode łba na niego. 
Ten ledwie już utrzymujący się na nogach śmiał się w dalszym ciągu do rozpuku.
-Chryste, Theo! Zamknij się już w końcu. Musisz tak wydzierać z rana mordę?
Chyba cię do reszty pojebało? - zapytał go agent, kiedy już się nieco pozbierał
do kupy.
-Sorry, Bwana. Chciałem po prostu, abyś chociaż raz posmakował jak się do tej
pory czuły twoje ofiary. - ten pogodnie mu wyjaśnił nadal chichocząc pod nosem.
-Kurwa, ludzie! Czy naprawdę było, aż tak źle?
-Naprawdę. - całym chórem odparli pozostali.
-Ale za to, zawsze była już przygotowana dla was kawa. - masując się po sinym
czole usprawiedliwiał się Black.
-Rzeczywiście!
-Theo?
-Gdzie jest ta, cholerna kawa? - zawyli ze zgrozą zbiorowo. - Theo!
-Nie ma! - dobiegła ich odpowiedź z kuchni.
-Jak to, nie ma? - w głosie Franka dała się słyszeć pierwsza nuta histerii. -
Ja bez kawy dalej nie jadę. - dodał niemal już ze szlochem.
-Jest od zajebania ryżu i chleba w konserwach ale kawy, nie ma.
-O, mamo! - jęczał Frank. - Jesteśmy w pieprzonej krainie kawy i co? Nie ma
kawy?
-A gdzie my właściwie jesteśmy? - zapytał go pastor, któremu zaaplikowane
ubiegłego dnia narkotyki ostatecznie już wywietrzały z głowy kończąc swe
podstępne działanie.
Wszyscy spojrzeli na niego ciekawie. Wielebny również patrzał kolejno na ich
zaintrygowane, milczące twarze. Jego przymrużone oczy bez cienia wątpliwości
miały obecnie swój normalny, świński wygląd. Zupełnie nie wiedząc jak też pastor
przyjmie do wiadomości prawdę nikt jednak nie kwapił się z udzieleniem mu
odpowiedzi.
-W Meksyku. - rzucił Bobby pragnąc najpierw małymi krokami ruszyć do przodu
zanim w końcu dotrze do sedna.
-Aha. - pastor podrapał się w głowę i porzucił temat.
Wszyscy odetchnęli z ulgą.
-Przecież, ja od piętnastu lat nie zacząłem dnia bez kawy. - biadolił dalej
Frank. - Chyba nie chcecie, abym zapadł w śpiączkę? - trząsł się jak w delirium.
-Przeżyjesz. - profesor złośliwym tonem postawił mu szybką diagnozę.
Aby go dodatkowo pognębić zaraz dodał.
-Lepiej się rozejrzyj Zwierzu i porozkoszuj tą wspaniałą, wszechobecną naturą
jaka nas ze wszystkich stron...
-Że jak?
-No wiesz, zapach dżungli, dziewicza przyroda, brak ludzi...
-Jest zapach owszem Krasnalu, ale tylko dlatego, ponieważ jesteśmy na głębokim
zadupiu.
Black, jako pierwszy z nich ogarnął się. Wsadził papierosa w usta i udał się na
rufę. Tam, najpierw odlał się za burtę po czym uruchomił silniki ruszając z
wolna naprzód. Uzgodnili, że będą płynąć bez przerwy przez cały dzień, aby
przebyć jak najwięcej drogi. Według mapy powinni za kilka dni dotrzeć do
niewielkiej mieściny o nazwie Borba. Tam postanowili zaopatrzyć się we wszystkie
brakujące na łodzi produkty. Wiadomość ta nieco uspokoiła zdruzgotanego brakiem
kawy Franka. Po zaserwowanym przez profesora ryżowym śniadaniu humory odrobinę
im się poprawiły.
Po posiłku wszyscy udali się na pokład poopalać się. Po wczorajszym pijaństwie
nikomu z wyjątkiem Theo niczego nie chciało się robić. Obecnie, jako jedyny
leżąc sobie na dziobie ćwiczył celność strzelając do wszystkiego, co tylko
nawinęło mu się pod lufę. Pozostali leżąc na leżakach obok, obojętnie
obserwowali jego popisy strzeleckie.
Huknął kolejny strzał.
-Nieźle. - skwitował Black widząc jak niewielka małpiatka leci z piskiem z
wysokiego drzewa i chwilę później wpada z pluskiem do wody. - Całkiem nieźle. To
było przynajmniej ze sto jardów.
-Te lunety są rewelacyjne, Bwana. - odparł Theo szczerząc zęby.
Zarepetował broń, ponownie przyłożył ją do ramienia i powrócił do uważnej
obserwacji nadrzecznych drzew.
-Miał tylko fart. - lekceważącym tonem stwierdził Bobby.
-Co? - zapytał Frank.
-Mówię tylko, że trafiło się ślepej kurze ziarnko.
-Wcale nie. - Theo gorąco protestował.
-No to spróbuj w takim razie trafić w to.
Bobby wziął szeroki rozmach po czym wyrzucił butelkę po szampanie do spienionej
za burtą wody. Kiedy odpłynęli od niej jakieś sto jardów Theo przekręcił swój
leżak w drugą stronę i przybierając znudzoną minę profesjonalisty wystrzelił do
niej z wolnej ręki. Fontanna wody wzbiła się dobrą stopę na lewo od kiwającej
się na boki szyjki.
-Kurwa. - stwierdził cicho.
-Zobacz jak się to robi, nieudaczniku. - Bobby wstał i podniósł kałasznikowa do
ramienia.
Oddał pojedynczy strzał i butelka natychmiast zniknęła rozbita.
-Nie wziąłem poprawki na wiatr.
-Przecież nie wieje. Nie wziąłeś poprawki na swe drżące łapki.
Theo dumnie zniósł zniewagę i przyjął wyzwanie. Pozostała część poranka upłynęła
im na zawodach strzeleckich. W bardzo krótkim czasie przyłączyli się do nich
również pozostali. Najlepszym okazał się w nich Black a zaraz po nim Bobby. Po
kilku dobrych godzinach nieprzerwanej, radosnej kanonady nawet Theo, kiedy tylko
przyzwyczaił się już do nowej broni, każdy strzał zaliczał jako celny. Kiedy po
ryżowym obiedzie nabrali nowych sił, rozlegające się nieprzerwanie salwy jeszcze
bardziej przybrały na swej sile. Gdy wszystko, co żywe pouciekało już gdzieś
daleko w głąb lasu zaczęli strzelać wyłącznie do kolejno wyrzucanych za rufę
butelek. 
Jedynie profesor, kiedy to widział jęczał nieustannie.
-Ludzie, na Boga. Co wy robicie? Czy słyszeliście kiedyś o czymś takim jak
środowisko naturalne człowieka?
-Daj spokój, Krasnalu. - odparł Frank zaraz po strąceniu z drzewa jakiegoś
niewielkiego węża. - Być może jest to środowisko naturalne, nie powiem, ale na
pewno nie moje tylko jakiś popieprzonych pająków, żmij i innego syfiastego
gówna. Moje środowisko naturalne to jest solidna, betonowa autostrada oraz
zapach spalin, czyli wolności a nie tego gnijącego, kurwa lasu.
-Ale chyba nie wyrzucasz Zwierzu butelek na tę swoją, ukochaną autostradę, co?
- spytał go podchwytliwie profesor.
-Oczywiście, że wyrzucam.
-To prawda. - wtrącił Black. - Wyrzuca.
-Wyrzucam, ponieważ to jest właśnie naturalne, nie sądzisz? - rzucił Frank w
stronę profesora z przekonaniem.
-Jak to?
-A co według ciebie, Krasnalu powinienem z nimi robić?
-Są kosze na śmieci. - profesor machnął ręką. - Ale o nich, pewnie również
nigdy nie słyszałeś?
-Skąd, obiło mi się o uszy. Ale co potem?
-Kiedy, potem?
-Butelka, którą wrzucę do kosza będzie się później przez następny milion lat
rozkładała na jakimś wysypisku, czyż nie?
Profesor w odpowiedzi jedynie wzruszył ramionami. Frank kontynuował.
-A czy ty wiesz w ogóle, skąd się bierze szkło?
-Z huty szkła. - wtrącił się do rozmowy Theo.
-Szkło jest po prostu stopionym piaskiem. - ciągnął Frank. - Jeśli, więc tę
pieprzoną butelkę roztrzaskam o autostradę to chyba prędzej wróci do natury w
postaci minerałów niż leżąc sobie do usranego końca świata na tym twoim
wysypisku, nieprawdaż?
Profesor milczał uznając, że dalsza rozmowa z Frankiem nie ma już żadnego sensu.
-Jeden zero dla Franka. - z miną arbitra oznajmił Black.
Mrużąc oczy i unosząc glocka w górę odwrócił się od profesora. Huknął strzał i
zaraz potem coś przeraźliwie popiskując schroniło się gdzieś głębiej w lesie.
Rozległy się owacje oraz głośne gratulacje. Widząc posępną minę profesora
wznieśli radosne toasty puszkami piwa.
-Za środowisko naturalne!
-I węże!
-Za burmistrza!
-Zdrowie!
-Wypij z nami, profesorku. - zachęcił go pojednawczo Theo.
Ten jednak utracił chwilowo nastrój do zabawy. Obrażony, schował się pod
pokładem skąd już nie wyszedł aż do późnego wieczora.
* * *
Rzeka Madeira - Brazylia 11 lutego 2000
Drugiego dnia podróży rzeką napotkali kilka zamieszkałych osad. Ludzie
wałęsający się z wolna wzdłuż brzegu obojętnie im się przyglądali.
Zaciekawieni wreszcie czymś nowym wszyscy wylegli na pokład.
-Co to za jedni? - rzucił na ich widok Frank.
-Poszukiwacze złota. - odparł mu profesor.
-Aha.
-To właśnie przez nich cała rzeka w dolnym biegu jest aż tak bardzo skażona. -
po chwili wyjaśnił.
-Dlaczego?
-Do zestalenia bryłek złota spośród wydobytego szlamu ludzie ci używają rtęci,
którą potem razem z odpadami wylewają z powrotem wprost do rzeki.
-A dużo jest tu tego? - zainteresował się również pastor.
-Kilkaset procent ponad dopuszczalną normę.
-Pieprzyć skażenie. Chodziło mi o złoto.
-Czy widzisz tu, wielebny jakieś mercedesy?
Pastor milczał.
-No właśnie. Kompletna nędza.
-To po jaką cholerę tutaj siedzą?
-Na skromne życie, jednak im wystarcza.
-Rzeczywiście, skromne. - przyznał również Frank widząc na brzegu obraz
kompletnej ruiny.
* * *
Rzeka Roosevelta - Brazylia 17 lutego 2000
Po kolejnych, dwóch dniach żeglugi dotarli do znacznie większej osady. Było to
owo miasteczko o tajemniczej nazwie Borba. Biorąc pod uwagę miejscowe warunki
była to prawdziwa metropolia. Korzystając ze sposobności zaopatrzyli się w nim w
piwo, kawę oraz zapas cukru. Napełnili również, wszystkie znalezione na jachcie
pojemniki nowym zapasem paliwa. Wkrótce po opuszczeniu tej osady przestali
niemal w ogóle napotykać jakiekolwiek ślady ludzkiej działalności.
Piątego dnia podróży wpłynęli już na zupełnie nie zamieszkałe przez ludzi
tereny. Czas upływał im niesłychanie monotonnie a nuda, która podstępnie wkradła
się w ich życie stała się wręcz wszechobecna. Nikomu nie chciało się nawet
rozmawiać. Chwilowe ożywienie nastąpiło, kiedy po upływie kolejnego dnia
profesor nieoczekiwanie oznajmił pozostałym, że można już nareszcie łowić ryby
oraz jeść rosnące nad brzegiem rzeki owoce. Było to w chwili, kiedy już na dobre
opuścili Madeirę i wpłynęli do jeszcze bardziej leniwie płynącej, rzeki
Roosevelta. Rzeka ta była tylko trochę węższa, ale za to sprawiała wrażenie
jeszcze bardziej opuszczonej, dzikiej i odludnej.
Nuda natomiast skończyła się następnego dnia nagle i bezpowrotnie. Było tak,
ponieważ szóstego dnia podróży powierzchnia wody raptownie zrobiła się
całkowicie zielona od pokrywającej ją grubym na cal kożuchem gęstej roślinności.
Z jej też powodu dalsza podróż zrobiła się jeszcze bardziej ślamazarna. Pomimo,
iż Black starał się płynąć ostrożnie i dokładał do tego wszelkich starań
zmuszeni byli kilka razy dziennie zatrzymywać się i ciągnięciem zapałki wyłaniać
ochotnika, który nurkował z nożem i odcinał splątujące śruby jachtu glony oraz
gęste wodorosty.
Co drugie losowanie wypadało na Theo. Były, więc momenty gwałtownego ożywienia,
kiedy zapewniali go, że nie było żadnego szachrajstwa, lecz jedynie ślepy traf,
który najwidoczniej go sobie szczególnie upodobał. Za każdym też razem
ostatecznie musieli go siłą wyrzucać za burtę, ponieważ Theo tylko przeciągał
każdą dyskusję w nieskończoność. Z wrzaskiem przerażenia leciał wówczas do wody
skąd po wykonaniu zadania wracał wyczerpany z powrotem na pokład. Wtedy to nie
szczędząc mu słów pociechy szyderczo pośmiali się chwilę po czym natychmiast
wyruszali w dalszą drogę. Theo natomiast dąsał się jeszcze około godziny po czym
wszystko powracało do normy.
Wykorzystując ostatni postój związany z odcinaniem glonów powrócili na pokład
niosąc z lasu całe naręcza świeżych owoców. Od czasu, kiedy ryżowe menu mogli
sobie nieco urozmaicić korzystali z tego przy każdej, nadarzającej się ku temu
okazji. Do oporu i przesytu zajadali się rybami oraz wskazanymi przez profesora
nieznanymi owocami. Starzec jednogłośnie okrzyknięty został niekwestionowanym
królem kuchni. Jego potrawy za każdym razem wzbudzały żywiołowy entuzjazm całej
załogi.
Jak tylko Black kierując łódź na środek rzeki ponownie wyruszył w drogę wszyscy
powrócili do swoich codziennych zajęć. Pastor udał się natychmiast spać,
profesor gotować, Theo obrażony zniknął gdzieś głęboko pod pokładem, a Bobby z
Frankiem zaczęli strzelać do wszystkiego, co tylko im się nawinęło.
* * *
Zaledwie po dwóch godzinach spokojnej żeglugi silniki znajomo zawyły a łódź
mieląc wodę za burtą gwałtownie zatrzymała się stając w miejscu. Black westchnął
z rezygnacją i wyłączył silniki. Theo zaklął pod nosem i wychodząc spod pokładu
odezwał się znienacka w stronę pozostałych.
-Dobra, ale tym razem to ja przygotuję losy.
Wszystkim było już go szczerze żal. Skinęli więc głowami z milczącą aprobatą. Z
drzewa, pod którym akurat utknęli Murzyn sprawnie odłamał kilka gałązek po czym
starannie przygotował z nich sześć losów. Jeden z nich był o połowę krótszy od
pozostałych.
Zanim jeszcze przystąpiono do losowania ochotnika ściągnięto z dołu również
profesora oraz obudzono wielebnego. Kiedy już wszyscy zebrali się na rufie Theo
ściągając na sobie powszechną uwagę pieczołowicie umieścił losy w zaciśniętej
dłoni. Kiedy ukończył już przygotowania z przebiegłym spojrzeniem odwrócił się
do pozostałych.
Tym razem woda za burtą była szczególnie mętna. Na dodatek co chwilę dobiegało z
niej jakieś podejrzane, obrzydliwie brzmiące bulgotanie. Wszystkie twarze były
więc napięte i maksymalnie skupione na losowaniu. Nawet pastor, który jako
jedyny nie został dotychczas ani razu wylosowany tym razem był jednak nieco
podenerwowany przedłużającym się oczekiwaniem.
Kiedy nerwowe napięcie sięgnęło już zenitu Theo przestał przebiegle się
uśmiechać. Przetarto szczęśliwe guziki, splunięto przez ramiona, zaciśnięto
kciuki, z namaszczeniem wyciągnięto amulety i kiedy już umilkły ciężkie
westchnienia, szepty i zaklęcia przystąpiono do ceremonii losowania.
Panowała absolutna cisza i skupienie. Murzyn potrząsnął po raz ostatni pięścią
po czym z kamienną twarzą wyciągnął dłoń z losami wprost przed siebie. Jako
pierwszy, odważnie pociągnął Bobby.
Los okazał się krótki.
-Ha! - zawołał Theo tryumfalnie.
Bobby błyskawicznie złapał go za przegub trzymającej losy dłoni. Mocując się z
nim przez chwilę siłą otworzył zaciśniętą pięść. Upuszczone losy wypadły z niej
na pokład.
Wszystkie były krótkie.
Zapadła pełna napięcia cisza. Spojrzeli w milczeniu na Theo.
-Dlaczego tak na mnie patrzycie? I podchodzicie tak powoli? - ten zapytał
szeptem wycofując się ostrożnie.
Po krótkiej i bezgłośnej walce pojmali go na dziobie. Bronił się zajadle, lecz
nagłe uderzenie Blacka zadane nasadą dłoni w czoło, w jednej chwili odebrało mu
świadomość. Udawał. Wcisnęli mu nóż w rzekomo bezwładną dłoń i natychmiast po
tym krzyczącego wniebogłosy wyrzucili poza burtę.
Po kilku minutach rozdygotany powrócił na pokład. Wówczas Black włączył silniki
i ruszyli w dalszą drogę. 
* * *
Rzeka Roosevelta - Brazylia 18 lutego 2000
Z każdym, kolejnym dniem rzeka stawała się w ledwie zauważalny, ale nieuchronny
zarazem sposób coraz płytsza oraz węższa. Płynęli nią już ponad tydzień i przez
cały ten czas jej szerokość nieustannie się zmniejszała aż do chwili, kiedy
osiągnęła już niewiele ponad pięćdziesiąt jardów. Kiedy od celu podróży dzieliło
ich już co najwyżej trzydzieści kilka mil rzeka stała się zbyt płytka na to, aby
można nią było płynąć dalej. Co kilka minut, bowiem rozlegało się nieprzyjemne
chrobotanie stępki jachtu o dno rzeki. Wówczas Black skierował go w stronę
brzegu, gdzie ostatecznie zacumowali podpływając pod jedno ze zwalonych drzew.
Aby łódź nie rzucała się w oczy całkowicie zamaskowali ją zwisającymi gałęziami,
pnączami oraz inną naznoszoną w tym celu leśną roślinnością. Kiedy byli już
pewni, że nikt poza nimi nie odnajdzie jej, wyładowali agregat oraz całą resztę
zapasów jedzenia i amunicji do gumowego pontonu. Ponieważ nie posiadali w nim
silnika zmuszeni byli idąc brzegiem rzeki ciągnąć go na linie. Wielebnego
posadzili w nim jako pierwszego, aby ten z pomocą wiosła omijał płynące nurtem
przeszkody. Ustalili też, że przy tej pracy będą się co dwie godziny
sprawiedliwie zmieniać.
Jak się jednak niebawem okazało, prawdziwą pracą było ciągnięcie liny a te dwie
godziny spędzone na pontonie wymarzonym odpoczynkiem. Było tak, ponieważ brzeg
rzeki pełen był zdradliwych nierówności, bagnistych, parujących dołów, leżących
w poprzek zwalonych drzew oraz całych rojów brzęczących nad głowami owadów. Po
kilku godzinach uciążliwego marszu wszyscy mieli już naprawdę dość. Z wyjątkiem
profesora wszystkich na dobre opuściły dobre humory.
Po kilku godzinach uciążliwego marszu dotarli do miejsca w którym do rzeki
Roosevelta wpływał nieistniejący na mapie niewielki dopływ. Idąc za radą
profesora skręcili w niego. Rzeka ta z każdą przebytą przez nich milą coraz
bardziej się zwężała a jej nurt stawał się jednocześnie coraz bardziej bystry.
Nieustannie też przybierał na swojej prędkości utrudniając ciągnięcie pontonu.
To nie była już leniwie płynąca a miejscami nawet stojąca woda, jaką do tej pory
znali, lecz szumiący z każdą godziną coraz groźniej rwący, górski potok. Kiedy
kilka mil dalej napotkali pierwszą kataraktę zmuszeni byli cały ekwipunek wraz z
pontonem przenieść lądem na plecach spory kawałek w górę rzeki. Dopiero tam,
płynąca bystro woda ponownie nieco się uspokoiła.
Po dniach beztroskiej laby dla wszystkich nastał okres ciężkiej harówki.
Powietrze również nie sprzyjało wysiłkowi fizycznemu. Było niesłychanie gorąco,
parno, duszno i wilgotno. Przemoczone potem i wilgocią ubrania przestały już
zupełnie schnąć. Z wolna zaczął ich otaczać odór potu i gnijącej odzieży. Do
spoconych ciał tysiącami lgnęły owady doprowadzając Franka do szaleństwa. Po
każdym, kolejnym ukąszeniu klął i zatrzymywał się. Następnie brał sporą gałąź i
dopiero, kiedy zatłukł ze dwie setki owadów nieco uspokajał się i złorzecząc
ruszał dalej. Ich kłopoty z owadami trwały do chwili, kiedy profesor napotkał po
drodze odpowiednie liście, które następnie roztarł wpierw na miazgę po czym
kazał tym cudownym środkiem natrzeć ciała Frankowi oraz pozostałym. Od tamtej
pory, kłopoty z dokuczliwymi ukąszeniami definitywnie skończyły się a Frank
ponownie odzyskał utraconą chęć do życia.
Nagły zachód słońca zastał ich nad rzeką, której brzegiem tak uparcie podążali.
Byli tak wyczerpani całodziennym marszem, że tak jak stali opadli na błotnistą
ziemię i niemal natychmiast usnęli.
* * *
Bezimienny dopływ rzeki Roosevelta - Brazylia 19 lutego 2000
Po fatalnej nocy, którą spędzili pod gołym niebem niemal nie śpiąc z zimna tylko
kolejno pilnując tlącego się niechętnie ogniska wczesnym rankiem wyruszyli w
dalszą drogę mając nadzieję na dotarcie do szałasu profesora przed nadejściem
kolejnego zmierzchu.
Mając przed oczami koszmarną wizję ponownej nocy spędzonej na mokrej ziemi i
nabrzeżnych kamieniach pomimo wyczerpania raźno wyciągali nogi.
-Daleko jeszcze? - zapytał Bobby profesora idącego przodem.
-Jak to? - natychmiast wtrącił się Frank zwalniając. - Podobno już byliście w
tych stronach? - zauważył podejrzliwie. - Byliście i nie znacie drogi? - dodał
zatrzymując się na dobre.
-No właśnie? - Black również przystanął przyglądając się im uważnie.
-Pewnie, że byliśmy. - odparł Bobby. - Tylko, że nadeszliśmy do tych okolic od
drugiej strony. Od Boliwii.
-A mówiąc ściślej nadbiegliśmy. - uzupełnił Theo.
-Tak właśnie było. To był cholerny, trwający trzy tygodnie marszobieg. Myślałem
wówczas, że zdechniemy z wyczerpania. - na samo wspomnienie Bobby aż się
skrzywił.
-Do mojego szałasu pozostało około dwunastu mil. - oznajmił im profesor.
-I tam ma czekać ta wasza wróżka? - zapytał go z niechęcią Black.
-Zgadza się.
-Pożyjemy, zobaczymy. - stwierdził Frank z powątpiewaniem.
Korzystając z odpoczynku w milczeniu wypalili wilgotne papierosy. Później
wyruszyli w dalszą drogę. Krótką chwilę po tym jak ruszyli, Black idący
najbliżej wody nagle poślizgnął się na błotnistej ziemi i natychmiast upadł. W
tym samym momencie spod wody wynurzyła się zębata paszcza kajmana, która
błyskawicznie chwyciła byłego agenta za lewą nogę. Gdyby nie to, że pozostali
natychmiast uchwycili go za ręce Black zostałby w mig wciągnięty pod
powierzchnię wody. Widząc swoją stopę w tak olbrzymiej paszczy jedynie jęknął z
przerażenia usiłując ją za wszelką cenę wyrwać z niej. Kajman tymczasem w
dalszym ciągu trzymając go za nogę przez kilka chwil nadal usiłował zaciągnąć go
do rzeki. Kiedy tarmosząc go za stopę zrozumiał, że mu się to jednak nie uda
nieoczekiwanie zmienił swą taktykę. Nie zwalniając uchwytu nagle i bez
uprzedzenia wprawił swoje ciało w ruch wirowy obracając się kilkanaście razy
wokół swojej własnej osi. Wszyscy równocześnie utracili równowagę. Bezładną i
splataną masą upadli na błotnistą ziemię.
-Kurwa! - ktoś zaklął głośno upadając twarzą w błoto.
-Na brzeg! Wyciągnijmy go na brzeg! - krzyczał już w następnej chwili profesor.
- Prędko! Może być ich więcej!
Świadomość, że kajmanów mogłoby być jeszcze więcej dodała im nadludzkich sił.
Rozpaczliwie walcząc o zachowanie równowagi, ślizgając się, ponownie upadając i
natychmiast z powrotem podnosząc się, na czworakach jakoś zawlekli Blacka
kilkanaście jardów od brzegu. Zawlekli go wraz z kajmanem nadal wściekle
uczepionym jego lewej stopy. Dopiero tam korzystając ze sposobności profesor
wbił swój nóż w jego odsłonięty brzuch. Wbił go głęboko, aż po samą rękojeść.
Wtedy zwierzę ostatecznie wypuściło agenta po czym raptownie skierowało swoją
paszczę w jego stronę. Profesor pochwycił kłapiące przed nim szczęki i mocno je
ściskając ramionami przydusił całym ciałem mocno do ziemi. Potem w
przeciwieństwie do kajmana za wszelką cenę starał się już je tak utrzymać.
Pozostali szybko się pozbierali i rzucili mu z pomocą. Wspólnymi siłami wkrótce
udało im się przygnieść kolanami jego pokryte twardymi łuskami cielsko do ziemi.
Kiedy zwierzę było już na dobre unieruchomione Bobby pochwycił upuszczony
podczas walki karabin i odbezpieczył go. Wystrzelił w łeb kajmana trzykrotnie
zanim wyrywający się gad ostatecznie znieruchomiał.
Dysząc z wyczerpania usiedli, by odzyskać utracone walką oddechy. Kiedy już
ochłonęli zaczęli z zainteresowaniem oglądać nogę Blacka. Najbardziej
zainteresowany był on sam. Po zdjęciu spodni oraz buta okazało się, że agent
miał dziś sporo szczęścia. Jego stopę, bowiem od zgruchotania uratowała jedynie
gruba na półtora cala nabijana gwoździami podeszwa jego wojskowych buciorów. To
ona właśnie przyjęła na siebie całą siłę potwornych szczęk.
-Chyba będziesz musiał chłopie znaleźć sobie szewca. - stwierdził Theo z
wysiłkiem odginając palcami całkowicie zniszczoną podeszwę.
-Podczas tych obrotów ten skurwiel połamał mi nogę. Kurwa, jak boli! 
-Pokaż ją. - profesor już po opłukaniu czystą wodą delikatnie i dokładnie
obmacał ubłoconą wcześniej stopę agenta.
-Nie jest tak źle, gorylu. - stwierdził. - Masz tylko zwichniętą kostkę. Miałeś
naprawdę dużo szczęścia.
-Raczej pecha, Krasnalu. Utraciłem but i prawie, kurwa nogę. Szlag by to...
-Złapał cię za nogę to prawda, lecz kiedy nie dał rady ci jej odgryźć okręcił
się kilka razy pragnąc ci ją po prostu oderwać. Gdybyśmy trzymali cię nieco
mocniej, lub nie byłoby tutaj, aż tak ślisko utraciłbyś ją zapewne gdzieś w
okolicach kolana. Dlatego nadal obstawałbym raczej przy szczęściu.
-Tak sądzisz?
-Gdyby to był dorosły osobnik pożarłby cię wraz z butami. - ponownie pocieszył
go profesor.
-A ten, to niby nie był? - w głosie Franka dało się słyszeć rosnący niepokój. -
Ma ponad sześć stóp, pierdolony.
W odpowiedzi profesor jedynie przecząco pokręcił głową.
-Kurwa! - Theo otarł pot z czoła. - Nie bał się pan, profesorku tak po prostu
złapać go za paszczę? Gołymi rękami? Niech mnie licho. Znowu uratował pan
sprawę.
-To proste. - odparł skromnie profesor. - Pomimo, że kajmany posiadają wręcz
morderczą siłę ścisku swoich szczęk to mięśnie otwierające paszczę są tak słabe,
że do jej przytrzymania wystarczy chociażby przydepnąć im mordę. Cała sztuka
polega jedynie na tym, aby zrobić to szybko i w odpowiednim momencie.
-Co to znaczy, odpowiednim? - zapytał go Black spoglądając z niechęcią na
zwłoki gada.
-To znaczy w chwili, kiedy ten zamyka dziób. - wyjaśnił zwięźle starzec.
-No i mieć przy tym nadzieję, że reszta krokodyla nie będzie miała nic
przeciwko temu. - zauważył z uśmiechem Bobby.
-Właśnie. - profesor również się uśmiechnął i ponownie skinął głową agentowi.
-Jakie to życie w dżungli jest proste. - odezwał się Theo z przekąsem.
-Środowisko naturalne, co? - Frank powoli już dochodził do siebie w miarę jak
mu mijał początkowy szok wywołany walką.
Popatrzyli z niepokojem na niego nic jednak nie mówiąc, aby go jeszcze w
większym stopniu nie zaniepokoić. Ten natomiast ciągnął dalej nieco odmiennym
niż zazwyczaj głosem.
-Wszystko tutaj żyje tylko po to, aby mnie użądlić, ukąsić, pożreć, wyssać albo
jadowicie upierdolić a Krasnal nic nie robi przez całą drogę tylko w kółko każe
mi się tym gównem zachwycać. Pierdolę takie środowisko, słyszycie!
-O co ci znów chodzi, Zwierzu? - zapytał go ciepło profesor opierając się
wygodniej o drzewo i przygotowując skręta.
-Nie wiesz? No to pozwól, że ci powiem! Chodzi o to, że znowu się kończy kawa,
nie ma łóżka i papieru toaletowego. Powoli zaczyna mnie brać już cholera.
Lepiej, więc kończmy tę imprezę zanim przywyknę do śmierdzącego ubrania,
porannych zapasów z krokodylami i podcierania sobie dupy mokrymi liściami!
Dotarliśmy już tutaj, chociaż i tak nie wiadomo nawet, kurwa gdzie, więc
zobaczmy się już z tą, cholerną wróżką i spadajmy wreszcie do domu...
-Uspokój się, Frank! - Black widząc u partnera nieuchronnie nadchodzący atak
psychozy usiłował go jeszcze powstrzymać.
Bezskutecznie. Panika w jego głosie nadal bowiem narastała.
-Przecież jestem spokojny! - krzyczał dalej.
-Przechodzisz tylko mały kryzys. Cóż, zdarza się...
-Kryzys? Słyszeliście? Kurwa, kryzys! Nie dalej jak wczoraj spadło na mnie z
drzewa jakieś wielkie i zielone gówno w żółte cętki po to, aby mnie udusić a on
mówi, kryzys! Dlaczego akurat na mnie spadło, Black, co?
-Nie wiem. - odparł Black wzruszając ramionami.
-Wczoraj to była tylko mała i niegroźna żmija. - sprostował natychmiast
profesor. - Z gatunku...
-Tutaj wszystko, kurwa jest małe, młode, niewielkie lub niegroźne! Lecz cóż z
tego? Ta żmija i tak była dwa razy taka jak ja! Myślisz Krasnalu, że mnie
obchodzi z jakiego gatunku była ta, która chciała mnie wciągnąć na drzewo? Albo
jak też miał na imię krokodyl Blacka? Co? Czy ty naprawdę myślisz, że jest to
dla mnie takie ważne?
-Nie przesadzaj, Zwierzu. To był kajman nie krokodyl. W dodatku, był on
młody...
-Ja przesadzam? Ja? Rozejrzyjcie się, do diabła! Przecież tutaj nawet muchy
ważą uncję, srają tyle co gołębie i trzeba je popychać żeby sobie w końcu, kurwa
odleciały! - mówiąc to Frank pstryknął palcami owada, który usiadł mu na ręku. -
Ja pierdolę! Co ja właściwie tutaj robię? - zapytał sam siebie opadając z
rezygnacją na ziemię.
Następnie zamilkł i odwrócił się od pozostałych plecami. Nikt się nie odzywał.
Siedzieli w milczeniu i palili papierosy. Kiedy skończyli palić zostawili go
nadal pogrążonego w całkowitej rozpaczy a sami udali się do lasu z zamiarem
wykorzystania postoju w celu zebrania świeżych owoców.
Kiedy po półgodzinie wrócili wyglądało na to, że Frank już nieco zebrał się do
kupy. Kryzys minął. Po posiłku, na który złożyły się owoce i smażone ryby
wspólnymi siłami pomogli Blackowi przedostać się do pontonu po czym wyruszyli w
dalszą drogę.
Ku zazdrości pozostałych agent leżąc sobie wygodnie na plecach podwinął nogawkę
i przewiesiwszy ranną nogę za burtą chłodził opuchniętą stopę w chłodnej wodzie.
Jednak po ostrzegawczym upomnieniu profesora o żerujących w tej okolicy
piraniach wyciągnął ją niczym z wrzątku.
Od tamtej chwili już nikt więcej nie zazdrościł mu wygodnej podróży. Każdy
ciągnął linę zadowolony, że przynajmniej czuje twardy grunt pod stopami i szedł
dalej uważnie patrząc pod nogi.
* * *
Po południu napotkali dwie kolejne katarakty. Pokonanie ich zajęło im niemal
całą resztę dnia. Dopiero wieczorem podróż zaczęła przebiegać normalnym tempem a
rwąca rzeka się nareszcie uspokoiła. Z wolna zapadł zmierzch, lecz pomimo
panujących ciemności maszerowali nadal korzystając z rozgwieżdżonego nieba. Tuż
przed północą kompletnie wyczerpani dotarli w końcu do szałasu profesora. Tam
pomogli Blackowi przedostać się na ląd po czym ostrożnie zanieśli go na rękach
do środka. Po ułożeniu go na posłaniu pod fachowym kierownictwem profesora
zabrali się za wymianę zbutwiałych w poszyciu liści oraz przygotowaniem
kolejnych posłań. Te wkrótce były już gotowe dla wszystkich. Następnie
przetransportowali do szałasu cały dobytek z pozostawionego nad brzegiem rzeki
pontonu. Już przy blasku rozpalonego ogniska oczyścili wnętrze szałasu z pająków
i robactwa a ponieważ nikt nie miał ochoty ani sił na ryżową kolacyjkę udali się
na wymarzony spoczynek z mocnym postanowieniem upolowania nazajutrz czegoś
konkretnego do jedzenia.
Leżąc już wygodnie na posłaniu z liści Black zapytał.
-Szałas niby jest. Tylko gdzie się podziała ta wasza tajemnicza wróżka?
-Którego dzisiaj mamy? - zapytał w odpowiedzi Bobby.
-Dziewiętnastego. Sobota. - odparł profesor spoglądając na zegarek.
-A więc powinna tu być jutro. - rzucił Bobby w stronę agenta.
-Jesteś tego pewien? - zapytał go z powątpiewaniem w głosie Black.
-Tak. - ten skłamał.
-Lepiej żebyś miał rację. W przeciwnym razie rankiem zabieram Franka i wracamy
do łodzi.
-A ja? - zapytał pastor.
-Ty również, wielebny. Jeśli tylko chcesz możesz wracać do Stanów z nami.
-Naprawdę?
-Taka była umowa. - wtrącił Frank.
-Bez żadnej lipy i kolejnego haczyka?
-Jasne, że tak. - potwierdził również Bobby starając się, aby zabrzmiało to
przekonywująco. - Umowa to umowa. Dowieźliśmy cię na miejsce i tyle. Jeśli jutro
po spotkaniu z Uli zechcesz pastorze wracać, droga wolna. - dodał.
-A co, jeśli ona nie przyjdzie?
-Przyjdzie. - oznajmił profesor.
-A co, jeśli jednak nie? - wielebny drążył temat.
-To tym bardziej, droga wolna. - zniecierpliwił się Theo.
-Więc skoro tak, to nie wiążcie mnie dziś na noc. - ten zaproponował
nieoczekiwanie.
Pozostali spojrzeli po sobie.
-Dobra. - zgodził się Bobby wzruszając ramionami. - W nocy i tak nie miałbyś
dokąd uciec. Zatem skoro od jutra i tak będziesz wolnym człowiekiem, wielebny
niech ci będzie.
Nikt z pozostałych, również nie miał niczego przeciwko.
Po raz pierwszy od dwóch tygodni pastor Holden zasypiał z uśmiechem na swej
twarzy.
* * *
Szałas profesora Williamsa - Brazylia 20 lutego 2000
Uli Robinson dotarła do szałasu w samym środku nocy. Kiedy się pojawiła wszyscy
jeszcze głęboko spali. Dziewczyna podeszła cicho do szałasu i przez dłuższą
chwilę stała nieruchomo w wejściu. Uważnie przyglądała się śpiącym. Z
niekłamanym zachwytem stwierdziła w myślach, że jej plan wykonany został w stu
procentach. Na miejscu obecni byli, bowiem wszyscy ci, których miała zamiar
ujrzeć.
Zadowolona, po chwili na powrót wyszła przed szałas. Kładąc swą niewielką torbę
na ziemi przysiadła na kłodzie leżącej przed ogniskiem. Dokładając od czasu do
czasu do ognia zamyślona cierpliwie czekała na nadejście świtu.
* * *
Wczesnym rankiem jako pierwszy zbudził się profesor. Od razu puścił bąka
podrapał się po brodzie, przeciągnął się i tak zamarł nieruchomo. Dostrzegł
dziewczynę siedzącą przed szałasem. Szturchnięciem ręki obudził pozostałych.
-Jest piękna. - stwierdził szeptem Frank przecierając oczy.
-To ona? - zapytał Black.
Bobby pokiwał w milczeniu głową.
-W mordę! Ale ona jest piękna. - powtórzył Frank zdumionym szeptem.
-Naprawdę? - Black spojrzał na niego badawczo.
-A co, ślepy jesteś?
-Zawsze wydawało mi się, że wzdychasz tylko do Claudii Schiffer.
-Black zapomnij o niej, dobra. - odparł Frank krzywiąc się z niesmakiem. - Frau
Schiffer mogłaby jedynie za nią kapcie nosić.
-W porządku. Niech ci będzie.
-Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się raczej jakiejś... starej jędzy. - w
głosie Franka dał się słyszeć nagły jęk zawodu.
-Jędzy? - rzucił zaskoczonym szeptem Theo. - Kto ci powiedział, człowieku że
Uli to jędza?
-No wiesz, jakiejś szpetnej, bełkoczącej zaklęcia pod nosem staruchy
szlachtującej kurczaki i wróżącej potem z ich wnętrzności. - Frank wyjaśnił mu
niepocieszonym tonem. - Tak sobie właśnie wyobrażam wróżki.
-Kurczaki to woodoo. - wtrącił wielebny z miną eksperta.
-Nie wiem. - Frank wzruszył ramionami. - Być może ona wybebesza węże?
-Węży się nie wybebesza tylko ostrożnie nacina przy główce i wyciska. -
sprostował profesor.
-Doprawdy?
-Wtedy ich skóra przeznaczona na rzemienie pozostaje w nienaruszonym stanie. -
wyjaśnił mu cierpliwie.
-A po cholerę jej rzemienie? Przecież to wróżka.
-Cicho. Idzie. - przerwał im dyskusję Bobby.
Uli słysząc nieokreślone szepty za plecami odwróciła się w ich stronę po czym
wstała z kłody i podeszła bliżej. Kiedy stanęła w wejściu wszyscy mogli
stwierdzić, że wygląda naprawdę wspaniale. Jej zgrabną sylwetkę od stóp do głów
opinał przylegający ściśle do ciała czarny kostium wykonany z jakiegoś
nieokreślonego, gładkiego materiału. Jedynie jej głowa oraz ramiona pozostawały
nie zakryte połyskującą materią.
Kiedy tak siedzieli bez słowa patrząc na nią i myśląc o rzeczach nieprzyzwoitych
dziewczyna przemówiła jako pierwsza. Uprzejmie przywitała się z nimi wymieniając
kolejno imiona i nazwiska wszystkich obecnych, co od razu wywołało u nich
niemałe zdumienie.
-Co was tak zaskoczyło, panowie? - zapytała widząc ich zdumione miny.
-Znasz nasze nazwiska. - niepewnie odparł Frank. - A poza tym... w charakterze
wróżki spodziewałem się ujrzeć raczej kogoś eee... innego.
-Innego?
-No wiesz, kogoś bardziej doświadczonego... znaczy... eee... starszego. Po
prostu kurczaki. Rozumiesz?
-Obawiam się, że nie. - odparła po namyśle. - Ale, żeby wszystko było jasne
wyjaśnię wam od razu. Nie jestem żadną wróżką i nie zajmuję się wróżeniem.
-Nie? No to w takim razie czym? - zapytał ją z zawodem w głosie Black. -
Zdarłem buty mała, aby tutaj dotrzeć. - dodał pomachując podeszwą oderwaną przez
kajmana.
-O tym już za krótką chwilę, panowie. Jeszcze raz serdecznie witam was
wszystkich. Na początek przedstawię wam powody dla których tu jesteście.
Obiecuję też, że przez cały czas będę się starała maksymalnie streszczać a na
koniec udzielić wam wyczerpujących odpowiedzi na wszystkie wasze pytania. Nie
jestem też całkiem pewna czy mnie dobrze zrozumiecie, dlatego proszę włóżcie
najpierw te przedmioty.
Podeszła i kolejno wręczyła im niewielkie czarne kulki wielkości ziarnka grochu.
-Co to jest? - zapytał ją ciekawie Black obracając swoją kulkę w palcach.
-Translator. - odparła. - Jest to uniwersalny model, więc tłumaczy wszystkie
znane ludzkie języki i co najważniejsze, robi to w sposób bezbłędny i
natychmiastowy.
-A do czego konkretnie ma to coś służyć?
-Translator ten pomoże wam zrozumieć przede wszystkim zagadnienia i
terminologię natury technicznej.
-Chyba nie myślisz, że dam sobie włożyć tego, cholernego czopka? - oburzył się
Frank.
-O w ten właśnie sposób. - rozwiewając jego obawy dziewczyna umieściła swoją
kulkę w lewym uchu.
Pozostali spojrzeli po sobie po czym bez słowa również zainstalowali swoje
translatory. Frank uczynił to jako ostatni patrząc na nią ponuro.
-Jesteście gotowi? Czy teraz słyszycie i rozumiecie mnie głośno i wyraźnie? -
zapytała.
Pokiwali głowami w milczeniu.
-Dobrze. Przejdę zatem od razu do rzeczy, zgoda?
Ponownie pokiwali głowami.
-Jak już mówiłam nazywam się Uli Robinson. Pochodzę z Thompsontown na Marsie. Z
roku 2780, jeśli już chodzi o ścisłość... - zaczęła dziewczyna.
Te trzy zdania sprawiły, że bezradnie opadli na swoje posłania z wyrazem
głębokiego rozczarowania na swych twarzach. Ich rezygnacji i zniechęcenia w
ogóle nie osłabił fakt, że zaraz po włożeniu translatorów jej dotychczasowy,
obcy akcent bezpowrotnie się ulotnił nie pozostawiając żadnego śladu.
-Kurwa. - jęknął z trwogą pastor z przerażeniem rozglądając się po pozostałych.
Nikt, nic nie mówił. Pozostali siedzieli zażenowani ze spuszczonymi smętnie
głowami. Najbardziej apatyczne miny mieli Black z Frankiem. Z ich twarzy bez
trudu można było wyczytać jak bardzo obydwaj żałują, że jednak tutaj
przyjechali. Spodziewali się usłyszeć wszystkiego innego z wyjątkiem akurat
tego, co właśnie usłyszeli.
Pastor jako pierwszy przeniósł swoje spojrzenie z powrotem na dziewczynę.
-Z Marsa, powiadasz?
-Proszę was bardzo o jedno. Nie przerywajcie mi i bez takich obaw. Jestem
człowiekiem takim samym jak wy chociaż może niezupełnie tak samo myślącym...
-Szkoda więc naszego czasu. To, co masz powiedzieć mów więc prędko dalej bo
trochę się śpieszymy. - rzucił do niej Black niecierpliwie spoglądając na
zegarek.
-Otóż, zebrałam was tutaj panowie w jednym, ale za to bardzo szczególnym celu.
- kontynuowała dziewczyna.
-O co zatem chodzi? - w głosie Blacka nie było już żadnego śladu po
wcześniejszej uprzejmości. - Do rzeczy.
-Pyta pan o cel naszego spotkania?
-Właśnie.
-Chodzi o to, panowie abyście nie mniej nie więcej tylko zabili niejakiego
Jonga oraz naturalnie wszystkich jego ludzi.
-Doprawdy?
-Tak, ale o tym potem. Najpierw zamierzam przedstawić kilka ważnych dla sprawy
szczegółów oraz faktów historycznych po to, aby chociaż trochę naświetlić
panującą obecnie sytuację oraz nieco bardziej przybliżyć wam rzeczywiste pobudki
i przyczyny naszego dzisiejszego spotkania, zgoda?
Wyciągając papierosy wzruszyli zgodnie ramionami.
-Domyślam się doskonale co teraz sobie myślicie. Dlatego, aby wam zbytnio nie
zagmatwać w głowach zacznę od samego początku dochodząc do sedna sprawy po kolei
i stopniowo.
-Tak chyba będzie najlepiej. - mruknął Frank.
-Otóż, Marsa skolonizowano w 2150 roku. Zapewne zastanawiacie się jak też było
to w ogóle możliwe. Największym problemem utrudniającym to przedsięwzięcie była
woda a raczej jej brak w płynnej postaci na Marsie. W momencie odkrycia podróży
w czasie rozwiązanie problemu wody przyszło niejako samo. Stało się tak,
ponieważ technologia umożliwiająca podróże czasowe pozwala również na transport
wszelkich przedmiotów czy towarów. Transport na nieosiągalne nigdy wcześniej
odległości a także na skalę nigdy wcześniej niespotykaną.
Podam wam teraz kilka faktów, panowie. Faktów, które niosły wpływ na późniejszą
decyzję o pełnej kolonizacji naszej planety.
Ktoś ziewnął.
-Czy mogę mówić dalej? - uprzejmie zapytała.
-Wal. - mruknął zachęcająco Frank.
-Po roku 2140 na Ziemi panował kolejny już kryzys demograficzny. To była
największa ciasnota, głód i przeludnienie jakie tylko zna historia. W
poszukiwaniu przestrzeni życiowej postanowiono zatem zintensyfikować badania nad
rozbudową licznych co prawda, lecz niewielkich i głęboko ukrytych pod
powierzchnią marsjańskich baz oraz pełną kolonizacją planety. Nasze rządy
zawarły wówczas umowę o sprzedaży na Marsa niemal jednej czwartej zasobów
ziemskiej wody oraz prawie całej, pochodzącej z waszych biegunów pokrywy
lodowej. W zamian za to Ziemia otrzymała kończące się już, lub będące niemal na
wyczerpaniu surowce, których nie brakowało na Marsie. Było to w roku 2145. Prócz
tych bogactw mineralnych Ziemianie niejako bezpłatnie, zyskali olbrzymie połacie
żyznej ziemi uprawnej, ponieważ natychmiast po wyeksportowaniu tak olbrzymich
oceanicznych akwenów poziom waszych wód opadł średnio o około dwieście metrów.
To znaczy uległ obniżeniu, aż do granic szelfów kontynentalnych. To nawiasem
mówiąc na bardzo długo rozwiązało wszystkie wasze problemy żywieniowe. My
natomiast dzięki tej umowie nazywanej kontraktem 1000-lecia w końcu, również
mogliśmy w pełni rozwinąć skrzydła. Takie były właśnie początki rzeczywistej
kolonizacji Marsa. To były wspaniałe i pionierskie czasy. Tyle twórczego
entuzjazmu, jaki można było wówczas zaobserwować już nigdy później nie dane było
ludzkości doświadczyć. Na całym świecie zaczęto o Marsie naprawdę myśleć jak o
Edenie. Błękit nieba, możliwość nieskrępowanego życia na powierzchni a nie jak
dotychczas jedynie w obrębie podziemnych miast oraz swobodnej i nielimitowanej
żadnymi dodatkowymi warunkami uprawy ziemi. Myślę, że z łatwością możecie sobie
wyobrazić to, co mam na myśli.
Milczeli wpatrzeni w nią.
-Lecz, o ile ze stworzeniem płytkich, bądź co bądź, ale jednak mórz na Marsie
nie napotkano większych problemów to z wytworzeniem atmosfery nie wychodziło już
najlepiej. Kłopotem nie do pokonania okazało się, bowiem sztuczne wykonanie
czegoś na kształt waszej warstwy ozonowej. Nawiasem mówiąc problemy z
promieniowaniem docierającym do powierzchni Marsa pozostały nie do końca
rozwiązane jeszcze nawet do dziś. To znaczy naszego dziś w 2780 roku.
Wówczas jednak do wyboru mieliśmy jedynie dwa wyjścia. Po pierwsze, pozostać w
bazach, czyli podziemnych miastach a wychodząc na powierzchnię chronić się w
niewygodnych skafandrach, lub też drugie, tak zmodyfikować genetycznie nasze
ciała, aby w sposób sztuczny uzyskać odporność na promieniowanie. To właśnie
dzięki tej modyfikacji nasz obecny wygląd budzi u was paniczny strach, lub
rzadziej obrzydzenie.
-Ty nie jesteś obrzydliwa. - rzucił Frank.
-Ja na przykład z podjęciem decyzji o modyfikacji swojego ciała mam jeszcze
czas, aż do chwili uzyskania pełnoletności to znaczy czterdziestu pięciu
marsjańskich lat. Dodam też, że decyzja ta jest w każdym pojedynczym przypadku
dobrowolna, lecz jeśli tylko, ktoś pragnie żyć na Marsie korzystając w pełni z
nieskrępowanej swobody w końcu musi ją i tak podjąć. Wcześniej lub później, lecz
musi. Jest to jedyna sensowna możliwość. Ja do czasu jej podjęcia nadal jednak
będę mieszkała i studiowała pod powierzchnią, ale nie o tym przecież miałam
mówić...
-Chwileczkę. - profesor wstał i podszedł do niej. - Jedna rzecz mnie
zastanawia.
-Co takiego, profesorze?
-Mówiłaś, słoneczko o tym, że zabraliście ćwierć naszych...
-Kupiliśmy. - natychmiast sprostowała.
-No mniejsza z tym. Kupiliście tyle wody i cały nasz zapas polarnego lodu.
-Mniej więcej.
-No właśnie. A problem nie do pokonania stanowiła stosunkowo niewielka, ilość
ozonu?
-Dokładnie. - potwierdziła.
-Przecież dysponujecie podobno taką technologią, że ho, ho.
-To nie jest problem technologii, profesorze. Jestem, co prawda jedynie
studentką historii, lecz wydaje mi się, że potrafię panu to wyjaśnić. Otóż,
główna istota naszych kłopotów polega na tym, że Mars jest martwy. Zupełnie
martwy.
-Jak to, martwy?
-W sensie geologicznym, rzecz jasna. On po prostu nie oddycha tak jak to robi
wasza Ziemia.
-Naprawdę? - z udawanym zainteresowaniem wtrącił Theo.
-Na Ziemi dzięki samej tylko działalności wulkanicznej każdego roku wyzwalanych
jest do atmosfery około trzystu bilionów ton dwutlenku węgla oraz innych,
śladowych gazów. Gazów takich jak ozon właśnie. Jednocześnie, drugie tyle jest
rokrocznie absorbowanych z powrotem. Ten proces to jest właśnie oddychanie
waszej planety. U nas, niestety tego zjawiska nie ma w ogóle a efekt
cieplarniany zmuszeni jesteśmy uzyskiwać metodami sztucznymi stosując jedynie
środki zastępcze. Jednak ze względu na to, że Mars jest znacznie mniejszy od
Ziemi i co się z tym wiąże nie posiada równie silnego jak ona przyciągania czyli
grawitacji, lżejsze gazy takie jak ozon po prostu ulatują w przestrzeń. Ciągłe
wytwarzanie na nowo olbrzymich ilości ozonu jest oczywiście technicznie możliwe,
lecz jest także w związku z powyższym, również bezcelowe. Dla pocieszenia jednak
dodam, że dla odmiany u nas zupełnie nieznane pozostają tak nieustannie nękające
waszą planetę trzęsienia ziemi oraz wybuchające wulkany. Cóż, wszystko ma swoje
wady i zalety.
-Może być. Chyba jednak się wyłgałaś. - odparł profesor najwyraźniej
ukontentowany usłyszaną odpowiedzią.
-W takim razie będę kontynuowała, jeśli pozwolicie. - zawiesiła głos.
-Wal śmiało, ale pamiętaj my również będziemy czujni. - ostrzegł ją Frank. -
Jedno małe kłamstwo i idziemy stąd w cholerę.
Wzruszyła ramionami po czym ciągnęła dalej.
-W miarę jak zasiedlano Marsa zaczęto odkrywać na jego powierzchni pochodzące z
zamierzchłej przeszłości ruiny. Były to wykopaliska niezbicie świadczące o tym,
że cała ludzkość wywodzi swoje korzenie właśnie z naszej planety. Coś jednak w
odległej przeszłości zmusiło naszych przodków do ucieczki na Ziemię. I chociaż
dzisiaj znamy już przyczyny tego exodusu to wówczas jedynym sposobem uzyskania
jednoznacznej odpowiedzi na tę zagadkę było zwiększenie jeszcze bardziej
nakładów nad badaniami oraz rozwojem nowej dziedziny nauki, jaką były podróże w
czasie. Stać nas na to było, ponieważ od ponad dwustu lat panował nieprzerwany
okres niesamowitej wręcz prosperity wszelkich, marsjańskich przedsięwzięć.
Kolonizacja, bowiem już od ponad dwóch wieków trwała bez przeszkód i w
najlepsze. Nasze akcje nieustannie wędrowały w górę, inwestorzy niezwykle szybko
bogacili się a my z niezmiennie szeroko otwartymi ramionami serdecznie witaliśmy
coraz to nowe miliony emigrantów z przeludnionej Ziemi. Jako jedyni mogliśmy
zaoferować każdemu chętnemu pod dostatkiem uprawnej ziemi oraz przestrzeni
życiowej bez żadnych, ziemskich ograniczeń. To były dwa złote wieki dla Marsa.
Dwieście lat nieprzerwanych, marsjańskich sukcesów.
W końcu po kilkunastu latach intensywnych badań udało się nam na tyle rozwinąć
technologię, że wysłaliśmy dwie załogi w daleką przeszłość. Jedną w okres
czterech, drugą w trzy i pół miliona lat wstecz. Dlaczego tam? Ponieważ to był
właśnie okres, z którego jak przypuszczano pochodzą piramidy na Marsie. Żadna z
tych załóg niestety jednak już nie powróciła. Nigdy.
Dosyć niefortunnym zbiegiem okoliczności wydarzenie to zbiegło się akurat w
czasie z odkryciem olbrzymich złóż złota. Było to bodajże na jednej z wysp Nowej
Europy. W 2344 roku wybuchła o nie pierwsza wojna światowa na Marsie. Wówczas
zaprzestano finansować dalsze podróże w czasie koncentrując wszystkie środki w
celu przywrócenia pokoju. W ich efekcie po trzech długich latach dyplomatycznych
zabiegów wojna wreszcie dobiegła końca. Podpisując porozumienie pokojowe uznano
wówczas Marsa jednym państwem planetarnym. Wtedy też po raz pierwszy wybrano
nasz obecny rząd, czyli Radę. Od tamtej pory każda marsjańska społeczność
licząca minimum sto tysięcy mieszkańców wybiera swojego przedstawiciela do Rady.
Rada w sposób demokratycznego głosowania swoich członków rozstrzyga wszelkie
spory w sposób ostateczny i zarazem bezapelacyjny. Jednakże w sprawach
najwyższej wagi, takich o istotnym znaczeniu dla całej planety musi to być
jednomyślność. Mówię wam o tym teraz, ponieważ jest to ważne i później jeszcze
do tego tematu powrócę, panowie.
Dopiero po przywróceniu pokoju i kolejnym stuleciu rozwoju do łask ponownie
powrócił porzucony wcześniej temat podróży w czasie. Stało się to w okresie,
kiedy pojawiły się już pierwsze komputatory zdolne wreszcie do obliczania
niesłychanie precyzyjnych parametrów, jakie towarzyszą podróżom...
-Chwileczkę.
-Co znowu, profesorze? - dziewczyna popatrzyła na niego z wyrzutem.
-Jest tu chyba w końcu pewna niejasność, słoneczko. - ten odparł zupełnie nie
speszony jej spojrzeniem. - Chodzi o te rzekome podróże w czasie.
-Tak? - zapytała ukrywając zniechęcenie.
-Skoro je znacie od kilkuset lat, to...
-Sześciuset.
-No właśnie, sześciuset. Podobno przetransportowaliście dzięki nim stertę lodu
oraz mnóstwo wody, ale dopiero po kolejnych trzystu latach byliście w stanie
wszystko sobie dobrze poobliczać dzięki komputerom...?
-Komputatorom, profesorze. Komputatory są czymś zupełnie innym od komputerów.
Różnią się od nich przede wszystkim tym, że są zbudowane i działają na zasadzie
wiązań białkowych utworzonych na poziomie molekularnym.
-Białkowych?
-Mówiąc prościej można by powiedzieć, że pomimo iż są sztucznymi tworami są też
zarazem całkowicie żywymi biologicznie organizmami a porównując ich możliwości
do komputerów jakie wy znacie, to zupełnie tak samo jakby, hm... somalijskiemu
poganiaczowi kóz kazać nagle przeliczyć szybko wszystkie atomy wodoru znajdujące
się w naszej galaktyce...
-Skoro tak twierdzisz.
-Używając waszych porównań naturalnie. - wyjaśniła. - Idea elektronicznych
komputerów zupełnie się nie sprawdziła. To przecież właśnie dzięki nim upadła
wasza cywilizacja. Jeżeli już zaś chodzi o same podróże w czasie to w
odróżnieniu od transportu towarów takich jak na przykład wasze oceany to same
podróże nie są wcale takie proste jakby to się mogło początkowo wydawać. W
rzeczywistości są one, bowiem niesłychanie skomplikowane i równie kosztowne.
Jest tak mimo tego, że obydwa rodzaje podróży w zasadzie opierają się na tych
samych rozwiązaniach technologicznych. Szczegóły przedstawię wam później. Aha i
proszę nie nazywać mnie słoneczko...
-Hej, hej, powoli! - rozległy się wołania pozostałych.
-O co chodzi?
-Jak to, upadła? - zapytał Frank.
-Ach, wasza cywilizacja? 
-Właśnie.
-Otóż zbytnio się uzależniliście od tych swoich komputerów. Kiedy nadszedł
M-Day w jednej chwili wszystko legło w gruzach.
-Jak to? - dodał Frank, którego jako największego wśród obecnych entuzjastę
komputerów dyskusja zaczynała z wolna coraz bardziej wciągać.
-W roku 2022 nastąpiło samoistne przemagnesowanie się ziemskich biegunów
magnetycznych. W przeszłości zdarzało się to już wielokrotnie na przestrzeni
dziejów. Średnio licząc następuje to raz na kilka milionów lat. Na pozór
przemagnesowanie takie jest to niby nic wielkiego i po upływie kilku stuleci
wszystko zawsze samoczynnie powracało do stanu normalnego, lecz cały wasz dramat
polegał na tym, że tym razem nastąpiło ono w okresie niespotykanego nigdy
wcześniej rozwoju elektroniki. Pominę tu sam wpływ magnetyzmu ziemskiego na
istoty żywe lub świat roślin, ponieważ pomimo iż jest to czynnik ważny do tego
stopnia, że w przeszłości przemagnesowanie potrafiło doprowadzić do zagłady aż
osiemdziesięciu procent gatunków żyjących na Ziemi to nie miał on aż takiego
znaczenia w tym konkretnym przypadku. Wyginęły co prawda tysiące gatunków i tym
razem, lecz ludzkość ucierpiała w zupełnie inny sposób. Magnetic Day w jednej
chwili wykończył całkowicie wszystkie wasze komputery. W ułamku sekundy padły
ziemskie elektrownie oraz pozostały opierający się na elektryczności i
elektronice przemysł. Przyczyny jednak nie były aż tak bardzo straszne jak
skutki tego wydarzenia. Najpierw odmówiły posłuszeństwa niemal wszystkie
znajdujące się na Ziemi elektroniczne urządzenia. Samoloty znajdujące się w
powietrzu spadły na ziemię, zgasło światło i sparaliżowaniu uległa cała światowa
łączność. A taki był tylko początek. Później niemal wszystkie wasze bazy danych
zaczęły wadliwie funkcjonować wysyłając nieprawidłowe, błędne lub niepełne
impulsy. Pomimo iż rozwój technologiczny ówczesnej ludzkości umożliwiał
skrócenie okresu przejściowego do zaledwie kilku lat okazało się to jednak i tak
zbyt długim okresem, aby uniknąć globalnej katastrofy wynikłej z
przemagnesowania. Słowem bez pośpiechu lecz zarazem nieuchronnie na całej
skomputeryzowanej Ziemi z wolna zapanował chaos. Na południowoamerykańskich oraz
azjatyckich giełdach walutowych rozpoczęło się domino gospodarczej ruiny waszego
świata. Taki był właśnie początek upadku. Dopiero później ruszyła prawdziwa
lawina. Zbankrutowane kraje nie mogąc wyżywić swych obywateli zaatakowały sytą
Amerykę Północną oraz Europę. Po trwającej blisko trzydzieści lat Trzeciej
Wojnie Światowej wynegocjowano w końcu pokój. W ramach tego pokoju tak zwany
Wolny Świat w końcu podzielił się swoim skromnym dobrobytem z resztą planety
przejmując w zamian ster rządów na całej Ziemi. Samo tylko podnoszenie się
ziemskiej gospodarki do stanu sprzed wojny zajęło wam ponad wiek a powszechny
dobrobyt nastał na Ziemi dopiero po zawarciu kontraktu 1000-lecia.
-Ładny gnój! - jęknął Theo.
-Teraz chyba już rozumiecie moje drwiące kpiny na temat waszych komputerów?
-Jeśli przyjąć, że to wszystko prawda ona znowu się wyłgała. - stwierdził
profesor wzruszając obojętnie ramionami.
-Dobrze. Teraz zatem jeśli pozwolicie powrócę do sprawy obliczeń. Otóż podczas
podróży w czasie bardzo trudny jest do wyliczenia rosnący lawinowo współczynnik
komplikacji. Rosnący tym bardziej im odleglejszy w czasie ma być zamierzony cel
podróży. Chodzi mi o to, że w odróżnieniu od zwykłej podróży w przestrzeni w
przypadku podróży poprzez czasoprzestrzeń należy wiedzieć nie tylko skąd dokąd,
ale co ważniejsze także gdzie i kiedy pojawi się porter wysłany w podróż.
-Porter?
-UFO jak to wy go określacie. Złe wyliczenia, bowiem mogą przykładowo
spowodować to, że wysłany w czwarty wymiar czyli przeszłość porter wynurzy się w
trójwymiarowej przestrzeni powiedzmy w przestrzeni kosmicznej, lub co gorsza
wewnątrz jakiegoś obiektu. Planety, słońca i tym podobne. O ile w tym pierwszym
przypadku przygotowani jesteśmy do przetrwania nawet kilkutygodniowej podróży w
próżni i promieniowaniu to, jeśli już doszłoby do tego drugiego wariantu wówczas
niestety nastąpiłoby natychmiastowe zestalenie portera z otoczeniem. Wraz z całą
jego załogą, naturalnie. Zestalenie na poziomie subatomowym. Innymi słowy śmierć
załogi poprzez wtopienie w na przykład skały. Nie jestem technikiem, lecz wydaje
mi się, że rozumiecie, co takiego mam na myśli.
-Tak, ale mam pytanie. - oznajmił jej Frank. - Czy naprawdę tak trudno jest
wyliczyć gdzie na przykład znajdowała się Ziemia w przestrzeni kosmicznej
powiedzmy o godzinie 9.15 dziesiątego stycznia 3000 lat p.n.e.? Z pewnością
posiadacie na Marsie nie gorszych astronomów od tych, żyjących obecnie. Gdybym
tylko miał tutaj swojego IBM-a sam bym ci to wszystko policzył w parę chwil i
żaden mutant z Marsa nie musiałby więcej się obawiać o to, że przy lądowaniu
wtopi się w jakąś skałę.
-Tak sądzisz?
-Tak. Ta cała twoja historyjka robi się z każdą chwilą jedynie coraz bardziej
lipna.
-Tylko teoretycznie masz rację, Frank. - odparła zupełnie nie zmieszana. - Jak
już bowiem mówiłam wcześniej przy podróżach w czasie, jakie faktycznie
przeprowadziliśmy chodziło o daty o wiele bardziej odległe, pamiętasz? A im
dawniej tym jest trudniej. Biorąc na tapetę ten twój przykład, czyli waszą
Ziemię to jak chyba doskonale wiecie nie porusza się ona w otaczającej ją
przestrzeni jednostajnie...
-Nie? - Theo uniósł brew.
-Ziemia, jako niezależny obiekt wprawiony niegdyś w ruch nieustannie, bowiem
zwalnia. Jest to spowodowane wieloma przyczynami takimi jak chociażby
bezwładność pływowa waszych oceanów oraz hamujący jej ruch w przestrzeni wpływ
otaczającej ją atmosfery. Prócz tego, Ziemia wokół swojej własnej osi również
obraca się coraz wolniej. Dla przykładu, jakieś czterysta milionów lat wstecz
jeden ziemski rok liczył sobie aż czterysta dni. To jest, aż o dwa miesiące
więcej niż obecnie. Wasza planeta, po prostu szybciej się wówczas obracała.
Jednak wracając do tematu to, jeśli już chodzi o same obliczenia to najgorsze
jest w tym wszystkim to, że Ziemia wcale nie zwalnia jednostajnie i co się z tym
wiąże w sposób możliwy do przewidzenia. I tutaj właśnie tkwi istota problemu z
dokładnym prognozowaniem jej rzeczywistego położenia w odległej przeszłości.
-Jak to? - Frank nadal nie rozumiał.
-Co kilka milionów lat spadają na nią spore meteoryty, komety i asteroidy,
które w zależności od kierunku, z jakiego nadlatują oraz kąta, pod jakim
ostatecznie w nią uderzą to albo nadają jej dodatkowej energii albo też ją
spowalniają. A tego czynnika, Frank nie dasz rady wyliczyć ani przewidzieć nawet
z całą ciężarówką IBM-ów. Poza tym, gdybyś dalej jeszcze upierał się przy swoim
stanowisku to do tego wszystkiego doliczyć musiałbyś również biliony ton pyłu
kosmicznego, który rokrocznie opada na powierzchnię Ziemi nieustannie
zwiększając jej masę oraz bezwładność zarazem. Nie można też tutaj zapominać o
Księżycu, który swoją masą również wywiera niemały i wciąż zmieniający się wpływ
na zachowanie waszej planety zakłócając jej ruch w przestrzeni. Żeby było
weselej on podobnie jak Ziemia również nieustannie zwalnia tracąc swą pierwotną
energię a z każdym swoim okrążeniem coraz bardziej oddala się od waszej planety.
Kiedyś w odległej przyszłości Księżyc w końcu zerwie grawitacyjne kajdany po to,
aby ostatecznie odlecieć gdzieś w przestrzeń, lecz nie o to teraz chodzi. Chodzi
o to, że nie można było wystarczająco precyzyjnie obliczyć gdzie dokładnie była
na przykład Ziemia lub Mars w naprawdę odległej przeszłości. Przeszłości
liczonej w milionach ziemskich lat.
-Jeden zero dla Marsa. - stwierdził profesor patrząc z satysfakcją na Franka.
Frank odpowiedział mu złowrogim spojrzeniem. Dziewczyna natomiast ciągnęła
dalej.
-Wysyłając owe dwie załogi miliony lat wstecz popełniliśmy wówczas nieświadomie
niewybaczalny błąd. Obecnie, aby go już nie powtórzyć posuwamy się w przeszłość
znacznie mniejszymi krokami. Są to setki lub rzadziej tysiące lat. Jest to, co
prawda znacznie bardziej kosztowna, lecz zarazem dużo bezpieczniejsza metoda.
Zbierając na bieżąco dane od powracających załóg nieustannie nanoszone są
poprawki, które na bieżąco korygują naszą wiedzę astronomiczną oraz uzupełniają
dane historyczne. Nadążacie za mną?
-Pewnie. - odparł jej profesor.
-Jeszcze cię przyłapię. - ponurym tonem stwierdził Frank.
Dziewczyna kontynuowała.
-Wszystko szło w najlepsze do czasu jednak, kiedy frakcja Jonga zgłosiła
wniosek o zmianach.
-Zmianach?
-Zmianach przeszłości. Jak już wam wcześniej wspomniałam Rada w przypadkach
szczególnej wagi tylko jednogłośnie może zatwierdzić nową ustawę lub wnieść
zmianę tej już istniejącej. Tak też się właśnie stało, kiedy ludzie z Nowej
Japonii na forum Rady wysunęli projekt ustawy dotyczącej poprawiania
przeszłości. No cóż, chyba wszystkich nas wówczas zaślepiła utopijna wizja
wyeliminowania najgorszych zdarzeń z historii ludzkości...
-Co to za jeden, ten Jong? - zapytał ją Black.
-To ten koleś, którego mamy zabić. - przypomniał mu Theo.
-Jong był, a właściwie nadal jest cudownym dzieckiem nauki. W wieku zaledwie
dwudziestu lat obalił wszystkie dotychczasowe twierdzenia matematyczne dotyczące
podstaw podróży w czasie przedstawiając na ich miejsce nowe, swoje równania
dowodzące między innymi tego, że należy użyć czterokrotnie więcej energii w
stosunku wykładniczym oczywiście, aby przezwyciężyć energię zużytą w czasie
rzeczywistym po to, aby uzyskać na nią wpływ.
-Jezu! Co to, kurwa znaczy? - jęknął agent przerywając masaż swojej stopy oraz
wstając z legowiska. - Nawet Frank nigdy, aż tak nie bełkotał. - Black
wytłumaczył swój wybuch pozostałym.
-Znaczy to po prostu to, że można dokonać zmiany rzeczywistości.
-Skoro tak mówisz. Niech tam... - agent machnął ręką z powrotem opadając na
posłanie.
-Aby wam uświadomić jak wielkie oraz przełomowe było jego odkrycie powiem tylko
tyle, że według naszej wcześniejszej wiedzy naukowej udawanie się w przeszłość
było możliwe jedynie w charakterze obserwatora. Obserwatora, który nie mógł
wpływać na ową, obserwowaną przez siebie rzeczywistość. Jongowi, jednak udało
się obejść tę regułę, co udowodnił zresztą doświadczalnie.
-A co w takim razie z paradoksem dziadka? - profesor był czujny.
-Jakim paradoksem? - zapytał wielebny, którego zaczynała już boleć głowa od
tego wszystkiego.
-Właśnie do tego dochodzę, panowie lecz nie skończę nigdy, jeśli nieustannie
będziecie mi przerywać. Cierpliwości, błagam. Pytania także pozostawcie na
potem. Otóż, paradoks dziadka polega na tym, że jeśli teoretycznie udam się w
przeszłość i spotkam w niej swojego dziadka a następnie zabiję go, to wówczas
się w ogóle nie urodzę i nie będę mogła wyruszyć w ową podróż po to, aby go
zabić. Po prostu paradoks.
-A to dobre. - ucieszył się Theo.
-W rzeczywistości żadnego paradoksu nie ma, ponieważ zabicie dziadka jest po
prostu fizycznie niemożliwe. Jest tak z tego prostego powodu, że cały szereg
zjawisk dążących do samoregulacji, nazywany w moich czasach Wielkim Porządkiem
Rzeczy najzwyczajniej w świecie, po prostu nie pozwoli na to.
-Jesteś tego pewna? - zapytał ją Frank z przebiegłą miną.
-Tak. Zabić dziadka, po prostu się nie da. WPR udaremni taki zamiar w sposób
samoczynny i logiczny zarazem. Powiem więcej. Wielki Porządek automatycznie
wyeliminuje samą nawet taką ewentualność.
-Zaraz, chwila. Jak to, udaremni? - profesor również był już na tropie słabego
punktu w opowieści dziewczyny.
-Mówiąc innymi słowy, WPR spowoduje to, że na przykład wyprawa w tym celu nie
dojdzie do skutku, albo też umrę, albo w decydującym momencie stracę
przytomność, albo rękę trzymającą zbrodniczy nóż strzaska spadający nagle
meteoryt, albo nastąpi jedno z miliona innych możliwych wydarzeń po to tylko,
aby uniemożliwić taki zamiar lub czynność mającą prowadzić do niego pośrednio i
bezpośrednio. I tu musicie mi, po prostu uwierzyć. Taka jest, bowiem
wielokrotnie już sprawdzona i niepodważalna prawda.
-Masz na to jakiś dowód, słoneczko? - zapytał ją ciepło profesor.
-Dowody, jeśli pozwolicie przedstawię wam nieco później. - odparła z ciężkim
westchnieniem. - Czy już mogę kontynuować?
-Pewnie. - mruknął starzec.
-Tym większą więc sensację wywołało prawo Jonga, któremu udało się obejść tę
regułę.
-Jak to?
-Doktor Jong obszedł ją niejako z drugiej strony.
-Mów po ludzku, jak rany. - teraz westchnął Frank.
-Trzymając się dalej tematu dziadka Jong udowodnił, że można go jednak zabić.
-Nie mów? - roześmiał się Theo.
-No to jak jest w końcu z dziadkiem, kurwa? - zasępił się również Black.
-Właśnie. - dodał nerwowo Frank. - Można go więc załatwić czy nie, do cholery?
-Oczywiście, że można. Na tym właśnie polegał geniusz Jonga. Jong, bowiem
UDOWODNIŁ, że dziadka można zabić. Należy jednak zużyć w tym celu dokładnie
czterokrotnie więcej energii niż stworzył całym swoim życiem dziadek oraz rzecz
jasna wszyscy jego potomkowie, aż do chwili wysłania w tym celu portera.
Profesor podrapał się w głowę usiłując to zrozumieć. Natomiast pozostali już
ziewali rozdzierająco.
-Portera, powiadasz? - pastor przerwał niezręczne milczenie.
-Nie rozumiecie? Hm, zatem dobrze. Żeby sprawę maksymalnie wam uprościć posłużę
się mam nadzieję prostym przykładem. - Uli spróbowała z innej beczki. - Jest
więc rok 2780. Dzisiaj. Przed stu laty w 2680-tym przychodzi sobie na świat pan
X. Po trzydziestu latach otwiera fabrykę broni, która po upływie kolejnych
dziesięciu lat zabija czy też przynosi swoją działalnością śmierć kilku tysięcy
osób. Energia zużyta tej pory poprzez pana X oraz jego broń to powiedzmy... 200
do potęgi dwunastej Giga J. Aby więc go zabić i uniknąć zarazem wszystkich
ponurych następstw jego żywota należy zużyć... ile?
-200 do potęgi dwunastej Giga J razy cztery. - odparł z uśmiechem Frank.
-Źle.
-O rzeż, kur...
-Dwa zero dla Marsa! - oznajmił uśmiechnięty profesor klaszcząc z uciechy w
swoje dłonie.
-Źle, ponieważ należy obliczyć odpowiednio więcej. - odparła dziewczyna. - Jest
tak, albowiem do momentu wysłania portera pozostaje jeszcze sześćdziesiąt lat
czasu rzeczywistego. Czasu, którego w ogóle nie uwzględniłeś, Frank. Czy teraz
już rozumiesz?
-Już niczego nie rozumiem.
-Przez te sześćdziesiąt lat jego energia oraz energia jego potomków wzrasta w
sposób wykładniczy. Inaczej mówiąc, lawinowo.
-Kogo? - zapytał Theo mrugając powiekami.
-Ech. - dziewczyna westchnęła ciężko. - Pana X, naturalnie. Więc, aby było w
ogóle możliwe zabicie go trzeba zużyć znacznie więcej energii niż to założył
Frank. Należy, bowiem uwzględnić poprawkę, która weźmie pod uwagę także
wszystkich jego potomków. Poza tym powinno się to odbyć w sposób "prawidłowy".
To znaczy, że pamiętając przez cały czas o paradoksie dziadka należy zabić go w
taki sposób, który będzie do przyjęcia przez Wielki Porządek Rzeczy. Aby jednak
było to w ogóle możliwe, zgodnie z prawem Jonga trzeba w tym celu użyć środków
technicznych oraz ludzi żyjących współcześnie z panem X. A to z kolei można
przeprowadzić aranżując na przykład nieszczęśliwy wypadek z udziałem czasowców.
Należy przy tym jednak cały czas pamiętać o tym, że już po jego zabiciu
natychmiast ocalone zostaną osoby, które zabił on lub jego broń a jednocześnie
wymazane zostaną z rzeczywistości, zarówno on jak i jego wszyscy potomkowie.
Jednak z wyżej wymienionych powodów nie dokona tego nikt z przyszłości, ponieważ
teoretycznie mógłby być jego potomkiem. Jeśli więc zrobi się to za pomocą
powtarzam, środków mu współczesnych czynniki będące następstwami tej zmiany
rzeczywistości w końcu rozejdą się malejąco w kierunku przyszłości niczym kręgi
na wodzie a po upływie kilkunastu pokoleń od zmiany nie będą już w ogóle
zauważalne. Tak właśnie to działa, panowie w przypadku istot żywych. W tym
względzie Wielki Porządek Rzeczy sam dąży do stabilnej równowagi. Jeżeli zatem
pan X całym swoim życiem wywarłby wielki wpływ na przyszłość to gdyby go zabić
fale pozmianowe rozchodziłyby się jeszcze dłużej niż poprzednio zanim stan
spójnej równowagi ostatecznie by ustabilizował się niż miałoby to miejsce w
przypadku na przykład człowieka Y, który teoretycznie mógłby żyć nawet dużo
wcześniej przed panem X, lecz nie wywarłby, aż tak istotnego jak on wpływu na
przyszłość, ponieważ nie posiadałby ani fabryki broni ani dajmy na to potomków.
Likwidując takiego właśnie człowieka jak Y fale już w następnym pokoleniu
osiągnęłyby stan spójnej równowagi. Najwięcej jednak zależy od czasu
rzeczywistego, jaki dzieli sam moment interwencji od chwili wysłania w tym celu
portera. Nadążacie?
-Tak. Chyba tak. - odezwał się profesor w zamyśleniu głaszcząc się po brodzie.
- Chodzi chyba o to, że wysyłając UFO po to, by zabić na przykład pierwszego
dinozaura mogłoby się to okazać niewykonalne ze względu na długofalowość
następstw takiego czynu. Wysyłając je natomiast w celu zabicia ostatniego z
dinozaurów, na krótko przed i tak mającym nastąpić ich wyginięciem, byłoby to
bajecznie prostym zadaniem, ponieważ nie powodowałoby w zasadzie niemal żadnych
następstw swym działaniem. Czy tak?
-Brawo. Dokładnie tak. - odparła z ulgą. - Aczkolwiek, dzieli nas jeszcze zbyt
wielki okres od czasów dinozaurów jednak teoretycznie to właśnie o to chodzi.
Dobrze. - odetchnęła z ulgą. - Skoro, zatem teorię w zasadniczych kwestiach już
rozumiecie przejdę do kolejnych spraw, zgoda?
-Jasne. Nie krępuj się. - Frank skinął głową.
-Otóż, ludzie z frakcji Jonga wysunęli na forum Rady wniosek dotyczący Adolfa
Hitlera i tutaj dochodzimy, panowie do sedna zagadnienia...
-Jezu! - profesor zerwał się gwałtownie z miejsca. - Zafundowaliście nam
Hitlera?
-Skądże. Ich wniosek polegał na opracowaniu planu likwidacji Hitlera.
-Jak to?
-Tak, aby go ostatecznie usunąć z rzeczywistości.
-I co zatem było dalej? - profesor usiadł z powrotem.
-Rada debatowała nad wnioskiem przez ponad pięć lat zanim jednogłośnie
zatwierdziła go. Wszystkim nam zresztą wówczas wydawało się, że nie istnieje
żaden powód, aby pozostawić tego człowieka przy życiu oraz to, że historia
powinna potoczyć się znacznie lepiej bez jego w niej udziału. Komputatory po
trwających kilka miesięcy obliczeniach, również to potwierdziły. Po raz pierwszy
i zarazem ostatni postanowiono dokonać zmiany wymazując Adolfa Hitlera z
rzeczywistości. Przeprowadzono zmianę...
-Hola, hola, maleńka! Albo coś porządnie popieprzyłaś albo w końcu mam cię. -
Black poderwał się na łokcie. - Zrobiłabyś furorę w zakładzie dla obłąkanych,
ale nastąpił pewien zgrzyt w twej dotychczasowej, gładkiej historyjce...
-O co konkretnie chodzi? - Uli bezceremonialnie przerwała agentowi.
-Skoro tak uparcie twierdzisz, że przeprowadzono zmianę to skąd znam nazwisko
Adolfa? Wszyscy chyba doskonale wiedzą, że był a nie, że go nie było. Teraz
zapewne powiesz nam, że zmiana nie udała się, co?
-Cierpliwości, panie Black. Cierpliwości. Zmiana jak najbardziej się udała.
Przecież przegrał wojnę, nieprawdaż?
-Tego już za wiele! Wiadomo, że przegrał. Lecz, dzięki ruskim i aliantom a nie
Marsjanom.
-Byli też partyzanci. - wpadł mu w słowo Theo.
Spojrzeli na niego pogodnie. Dziewczyna tymczasem ciągnęła dalej.
-Niestety, lecz muszę was rozczarować. Przegrał tylko i wyłącznie dzięki naszej
interwencji, lecz przyznaję użyliśmy metod oraz środków współczesnych Hitlerowi.
W innym przypadku nie byłoby to możliwe w ogóle.
-Tak? - agent nie odpuszczał. - To dlaczego nie skrzyknęliście zgodnie z, hm...
prawem Jonga ze czterech oprychów po to, aby go dopadli wówczas, kiedy się
włóczył bezdomny i samotny po Wiedniu jeszcze w latach dwudziestych, co? Bez
problemu mogliby go przecież dopaść w jakimś ustronnym zaułku i skopać na śmierć
tak, że już nikt i nigdy nawet by o nim nie usłyszał. No, dlaczego panienko?
Czyżby jakiś problem z teorią czterokrotnej energii? I dlaczego niestety, skoro
podobno wszystko poszło gut?
-Powiedziałam niestety, ponieważ w rzeczywistości Niemcy Adolfa Hitlera wygrały
II Wojnę Światową...
-Jałowe pieprzenie!
-Czy chce pan poznać prawdę?
-Jasne.
-W 1946 roku III Rzesza podbiła całą Amerykę Południową, Europę oraz północną
część Afryki. Po sześciomiesięcznej wiosennej ofensywie w 1947, także USA i
Kanadę. Zaraz potem nastąpiły niczym już nieskrępowane rządy Niemiec ponad całym
światem. Następnie, w okresie swoich rządów naziści wymordowali blisko
dziewięćset milionów ludzi i niepodzielnie władali Ziemią przez niemal
osiemdziesiąt następnych lat. Ich panowanie trwało, bowiem aż do 2022 roku. Tak
właśnie wyglądała wasza rzeczywistość przed naszą zmianą, panie Black.
Natomiast, jeśli już chodzi o wcześniejsze pytanie to Rada pod żadnym pozorem
nie wyraziła swojej zgody się na wymazanie go przed wybuchem II Wojny Światowej.
-Dlaczego, nie?
-Ponieważ we wcześniejszym okresie swojego życia człowiek ten był... niewinny.
Takie obowiązuje u nas prawo. Zachowując, zatem wszelkie pozory
prawdopodobieństwa operację jego usunięcia rozpoczęto przeprowadzać dopiero
kiedy naruszył prawo, czyli podczas wojny. Dokładnie było to podczas tak zwanej
Bitwy o Anglię. W czasie rzeczywistym było to w 1940 roku. A propos. Czy nigdy
nie zastanawiało was jak też w ogóle mogło dojść wówczas do przegranej Niemiec?
Przecież, de facto ową bitwę jak i zresztą całą wojnę wygrali.
-Jak to, wygrali? - wtrącił profesor.
-Jesienią 1940 roku po niecałym miesiącu nalotów przeprowadzonych przez
Luftwaffe całe ówczesne lotnictwo angielskie było już tylko wspomnieniem.
Lotniska nie istniały a zdolne do lotu nieliczne, ocalałe, brytyjskie maszyny
można już było policzyć na palcach dwóch ludzi. Czy naprawdę fakt ten, nigdy was
nie zastanawiał?
-Mów dalej, panienko. Zobaczymy jak się rozwija twoja lipna opowiastka. -
szyderczo odparł Black.
-Wtedy właśnie zaledwie na tydzień przed inwazją wojsk lądowych udało nam się
skutecznie zainterweniować po raz pierwszy. Mianowicie, ludziom pracującym dla
nas udało się uszkodzić wskaźniki przyrządów celowniczych w niemieckim bombowcu,
który miał prowadzić kolejny, rutynowy nalot nad Anglię. W efekcie tej drobnej
usterki zamiast zniszczyć ostatnie lotnisko brytyjskie a właściwie to jedynie
zaadoptowany w charakterze lotniska fragment autostrady cała niemiecka eskadra w
ślad za bombowcem prowadzącym nalot omyłkowo zrzuciła bomby na spowity we mgle
Londyn. Spróbuję teraz opisać wam w skrócie to, co się później działo. Anglicy
wszystkie ocalałe maszyny wysłali wówczas nad Niemcy w bezmyślnym nalocie
odwetowym. Kiedy tylko to zrobili Hitler delikatnie mówiąc wściekł się. On
również ignorując rady generałów skoncentrował się na niszczeniu brytyjskich
miast zamiast najpierw ostatecznie rozprawić się z nielicznymi siłami
powietrznymi przeciwnika. Z naszej inicjatywy zaczęła się bezmyślna bitwa o nic
tak naprawdę nie dające na dłuższą metę panowanie w powietrzu. Obiektywnie
patrząc Anglii jednak dało to bezcenny czas na złapanie dłuższego oddechu oraz
wzmocnienie swej nadwerężonej obrony przeciwlotniczej. Dlatego właśnie
twierdziłam, że Niemcy nie wygrali bitwy o Anglię, chociaż była ona już
praktycznie wygrana a decydującej o losach wojny w Europie inwazji lądowej nie
wykonali już później w ogóle. Nigdy też potem nie udało im się zdobyć nawet
żadnego przyczółka w Wielkiej Brytanii. Jednak pomimo tego sukcesu, który jak
się okazało miał przesądzić o powodzeniu zmiany zmuszeni byliśmy później jeszcze
aż trzykrotnie interweniować po to, aby Adolf Hitler ostatecznie przegrał tamtą
wojnę.
-O czym ty mówisz, dziewczyno? - nawet profesor był już nieco zdezorientowany.
-Czy naprawdę nigdy was nie zastanawiało jak inaczej Niemcy mogli przegrać
Drugą Wojnę Światową? Jako jedyni przecież dysponowali w tamtym okresie
samolotami odrzutowymi, bronią rakietową, najlepszymi w owym czasie czołgami
oraz łodziami podwodnymi, które płynęły szybciej pod wodą od większości
nawodnych jednostek alianckich. Na początku lat czterdziestych III Rzesza była
najpotężniejszym mocarstwem na Ziemi.
-Odbiegasz od tematu, panienko. - przypomniał jej Black.
-Odpanienkuj się ode mnie, panie Black. - upomniała go. - Gdyby nie udało się
nam zatopić promu z ciężką wodą w Norwegii, Niemcy posiadaliby bombę atomową już
w 1943 roku. Jednak i po tej interwencji, która ostatecznie pozbawiła ich tej
możliwości naziści nadal byli w zdecydowanie korzystniejszym od swych wrogów
położeniu. Położeniu, które rokowało im i tak szybkie i bezproblemowe zwycięstwo
metodami konwencjonalnymi.
Świat wyglądałby w waszych czasach zupełnie inaczej, panowie gdyby nie udało się
nam obniżyć temperatury panującej pod Stalingradem, aż o dziesięć stopni
Celsjusza. Gdyby nie ta z kolei interwencja Adolf Hitler już na wiosnę 1944 roku
obwoziłby Stalina w metalowej klatce po terenie całej Rzeszy pokazując go
gawiedzi na jarmarkach jako "ruską osobliwość". Przecież nawet znając
"rzeczywiste" fakty, te mające miejsce już po dokonaniu zmiany łatwo jest
obliczyć, że zaangażowanie Aliantów oraz Sowietów w II Wojnę Światową
przewyższało dokładnie czterokrotnie energię zużytą przez Niemcy oraz ich
sojuszników. Ale zapewniam was, doprowadzenie do przegranej Niemiec nie było
wcale takim prostym zadaniem. O nie. Nawet w obliczu totalnej klęski III Rzeszy
garstka fanatyków próbowała jeszcze ukryć Hitlera podstawiając w Berlinie
sobowtóra do identyfikacji. Prawdziwego Hitlera pragnęli, bowiem przewieźć do
Ameryki Południowej, aby tam zacząć wszystko od początku. Wówczas to
interweniowaliśmy już po raz ostatni.
-Jak? - zapytał profesor.
-Zmuszeni byliśmy, niestety porwać go i to na krótką chwilą przed samą
kapitulacją. Na szczęście udało się nam tego dokonać dosłownie w ostatniej
chwili tylko i wyłącznie dzięki koronkowo przeprowadzonej operacji naszych służb
specjalnych. To było naprawdę ciężkie zadanie, lecz udało się na szczęście.
Używając w tym celu całej floty porterów, naszych agentów oraz podstawionych
sobowtórów i czasowców odnieśliśmy wreszcie ostateczny sukces. W ostatniej
chwili pojmaliśmy wymykającego się Hitlera a ponieważ czas wówczas naglił i do
bunkra Kancelarii Rzeszy w każdej chwili wkroczyć mogli Sowieci uprowadzonego
Hitlera pośpiesznie wysłaliśmy gdzieś w nieokreśloną dokładnie przeszłość.
-Czyli dokąd? - ponownie zapytał ją profesor.
-Skłamałabym twierdząc, że przykładaliśmy wówczas wagę do precyzji obliczeń.
Mówiąc szczerze działaliśmy wtedy pospiesznie i nieco na ślepo.
-Chcesz więc nam powiedzieć, że nie wiecie gdzie się podział Adolf Hitler?
-Cóż. Tego możemy się jedynie domyślać. - odparła.
-Zatem dobra. Niech ci będzie, że się znów wyłgałaś... - niechętnie przyznał
profesor.
-Tu nie chodzi, profesorze tylko o to, by się wyłgać. O wiele ważniejsze jest
to, że pomimo nakładu tak olbrzymich sił i środków jakie w związku z tą operacją
ponieśliśmy w ogólnym bilansie nasza zmiana niczego tak naprawdę nie zmieniła.
Otwarcie muszę się przed wami przyznać, że z pewnością nie można jej nazwać
sukcesem.
-Jak to? - zapytali całym chórem. - Przecież dopiero co nam powiedziałaś, że
zmiana się udała?
-Sama zmiana jako taka, owszem. - przyznała. - Ale rzeczywistość, zarówno ta
wasza jak i ta alternatywna w której światem rządziła zwycięska III Rzesza,
legły w gruzach podczas M-Day. Było to pamiętam dokładnie 30 kwietnia 2022 roku.
W obydwu tych przypadkach na Ziemi zginęło wówczas ponad dwa i pół miliarda
ludzi. Tym samym Wielki Porządek Rzeczy w zasadzie sam znormalizował szereg
następstw zmienionej przez nas rzeczywistości. Po zaledwie dwóch stuleciach nie
było już żadnych, istotnych różnic pomiędzy rzeczywistością naturalną a tą
sztuczną, ukształtowaną przez nas. Jednym słowem, kręgi pozmianowe zadziwiająco
szybko rozeszły się przestając mieć jakiekolwiek znaczenie. Operacja
"Schmaterling" nie tylko, że nie przyniosła światu spodziewanych korzyści to
dodatkowo jeszcze pochłonęła mnóstwo przygotowań, czasu oraz cały nasz
pięćdziesięcioletni budżet. Po tym niepowodzeniu Rada uchwaliła ustawę dotyczącą
zakazu dokonywania kolejnych zmian ograniczając zakres podróży w czasie
wyłącznie do celów badawczych, czyli uzupełniania danych obserwacyjno
historycznych.
-No to wszystko jest w porządku? - rzucił profesor niepewnie.
-Niestety nie. Niestety, ponieważ ludzie z frakcji Jonga nigdy się z decyzją
Rady nie pogodzili. Kiedy nie udało im się już niczego więcej wskórać drogą
oficjalną uruchomili kanały nielegalne. Wykradli, bowiem kilkanaście badawczych
porterów, uzbroili je i jak później udało się nam ustalić zbiegli w okres około
dwunastu tysięcy lat przed waszą erą. Od tamtej też pory tropimy i ścigamy ich.
Dodam też, że na nasze szczęście zbiegowie nie dysponują obecnie zbyt wielkim
zapasem energii, lecz pomimo tego nadal usiłują dokonywać na własną rękę zmian
rzeczywistości uderzając w newralgiczne punkty historii. Uderzają bez
koniecznych i niezbędnych do tego obliczeń prognozowych, zagrażając tym samym
całemu naszemu istnieniu. I tutaj właśnie dochodzimy do chwili obecnej oraz
powodów dla których was tutaj zebrałam, panowie.
-Co, dokładnie masz na myśli? - zapytał Frank.
-Otóż, według naszej historii to wy właśnie wytropiliście i ostatecznie
wymazaliście ich z istnienia.
-My!? - zawołali chórem.
-Tak. Wy.
-Pieprzysz?
-Jesteście bohaterami, Frank. Sławnymi bohaterami a waszymi imionami nazywane
są obecnie nowe miasta na Marsie.
-Nie może być. A ty? Jaka jest w tym wszystkim twoja rola?
-Ja? No cóż, jako studentka historii zgłosiłam się do tego zadania ochotniczo.
Sama usilnie prosiłam Radę o udział w misji...
-Ale, dlaczego?
-Chciałam po prostu poznać was wszystkich osobiście.
-Bohaterami? - Theo uśmiechnął się. - Jak Batman?
-Musicie ich wytropić a następnie pozabijać wszystkich. I to w zasadzie byłoby
wszystko. - powtórzyła.
-Wszystkich ich zabić? Tylko tyle? - ziewnął Frank.
-Wszystkich, ponieważ jeśli któremukolwiek z nich uda się zbiec całą operację
trzeba będzie powtórzyć od nowa. Teraz i tak odbywa się ona już po raz czwarty a
zapewniam was, za każdym, kolejnym razem było coraz trudniej...
-Jak to, trudniej? - ponownie przerwał jej profesor. - I w ogóle to dlaczego
właśnie, my?
-Według naszej historii pierwotnie odkrył i zniszczył ich kryjówkę Robert L.
Thompson. Wówczas jednak jednemu z nich udało się jakoś zbiec i w efekcie mając
do dyspozycji naszą medycynę oraz banki klonów grupa Jonga ponownie pojawiła się
w przeszłości. Cała i zdrowa. A oprócz tego, że się pojawiła w odwecie podjęła
działanie mające za zadanie wymazanie Bobbiego...
-Jakie banki? - Theo już na dobre zainteresował się.
-Banki klonów. Są to rezerwy biologiczne pozwalające sklonować każdego,
tragicznie zmarłego człowieka. W naszych czasach jest to powszechnie stosowana
przez towarzystwa ubezpieczeniowe metoda. Po prostu taniej jest wyhodować
dobrego klona niż pogrążonej w smutku rodzinie wypłacić odszkodowanie. -
odparła.
-No dobra. Co więc było dalej z tym waszym mędrkiem, Jongiem?
-Jak już mówiłam on i jego ludzie pragnęli w odwecie wymazać istnienie
Bobbiego. Wówczas my, aby go uchronić oraz umożliwić mu ponowne uderzenie,
również zainterweniowaliśmy. Wtedy oni zaatakowali ponownie, lecz nieco
wcześniej w czasie rzeczywistym. Naturalnie po to, aby go dopaść przed nami.
Wytworzyła się pętla, która trwa aż do tej pory. A prócz tego, że trwa
nieustannie się zaciska.
-Jak to?
-Otóż, teraz właśnie odbywa się szaleńczy wyścig o to, kto kogo pierwszy
dopadnie i wykończy. Oni jednak mają nad nami tę przewagę, że jeżeli nawet nie
uda im się Bobbiego zabić a jedynie chociażby nie dopuścić do jego narodzin to w
efekcie i tak zwyciężą. Jest tak, ponieważ z każdym upływającym dniem pozostaje
do naszej dyspozycji coraz mniej czasu rzeczywistego. Jak tylko uda im się
ostatecznie wyeliminować przyczynę ich zguby, czyli Bobbiego już bez żadnych
przeszkód będą mogli dowolnie manipulować historią ludzkości, aż zlikwidują
swoje pozostałe zagrożenia, czyli nas.
-Ale co my mamy z tym wszystkim wspólnego? - pastor wzruszył ramionami.
-Za pierwszym razem, Bobby odkrył ich istnienie samotnie. Stało się to zupełnie
przypadkowo podczas zwyczajnego pływania w jeziorze. Nawiasem mówiąc, moim
zadaniem było jedynie oczekiwanie tutaj na jego przybycie a kiedy już przybędzie
przedstawienie mu obrazu całej historii a także wyjaśnienie tego, na co powinien
się tym razem przygotować. Tak właśnie było za drugim oraz trzecim razem.
Obecnie, natomiast jak już chyba dobrze wiecie ich teren pilnowany jest przez
węgorze elektryczne a przed wzrokiem ciekawskich doskonale jest też zamaskowany.
Natomiast po waszej ostatniej, wspólnej wizycie u nich pojawił się też ich
kolejny wynalazek. Automatyczne dezintegratory.
-Skąd wiesz? - zapytał profesor.
-Tyle udało mi się ustalić podczas waszej nieobecności. Chciałabym też
przypomnieć wam, że teraz jest to już czwarte podejście do sprawy. Czwarte i
najprawdopodobniej już ostatnie.
-Dlaczego, ostatnie? Przecież z tego, co powiedziałaś jasno wynika, że można
się tak z nimi w kółko zabawiać. - zauważył Frank.
-Ostatnie, ponieważ czasu rzeczywistego zostało już tak niewiele, że w
przypadku niepowodzenia waszej obecnej misji kolejnej próby już nie zdążymy
odpowiednio zmontować.
-Skoro tak twierdzisz. - stwierdził profesor.
-Jak już zapewne zauważyliście staram się mówić krótko i bez ogródek.
Powtarzam, zatem jeszcze raz. Należy ich zabić, panowie. Zabić i to wszystkich.
-Zabić, powiadasz?
-Zabić, wyeliminować, wymazać, zlikwidować, skasować, unicestwić, czyli po
prostu wymordować, pastorze. - wyjaśniła po czym zaraz dodała. - Czy są teraz z
waszej strony jakieś pytania? Wątpliwości?
Spojrzeli po sobie z trudem powstrzymując się od śmiechu. Pierwszy odezwał się
Bobby.
-Słuchaj Uli. Nie wiem czy wiesz, ale ja i Theo jesteśmy ludźmi interesu...
-Obawiam się, że chyba nie rozumiem. - spojrzała na niego uważnie.
-Będąc w ich bazie byliśmy przekonani, że to są Obcy. Obcy, rozumiesz?
-Chyba nie. - przyznała kiwając z wolna głową.
-A teraz... - Bobby ciągnął dalej. - kiedy już odwaliliśmy razem z profesorem
taki szmat drogi, niekiepsko przy tym nadstawiając karku po to, aby ściągnąć
tutaj wszystkich tych zacnych ludzi ty, jak gdyby nigdy nic spokojnie nam
oświadczasz, że to nie są Obcy tylko ludzie. Poza tym wszystkim, jeszcze każesz
bezlitośnie nam ich powykańczać.
-No tak. - przyznała zupełnie nie rozumiejąc jego intencji.
-Przecież to wszystko zmienia, nie sądzisz?
-Co dokładnie masz na myśli? - zapytała.
-Do kosmitów, którzy palą indiańską wioskę można sobie postrzelać. Dlaczego, by
nie? To w sumie byłoby, jak normalna gra wideo. Po prostu trzeba rozwalić
najeźdźców i tyle. Poza tym za zabicie Obcych nic takiego w sumie nam nie grozi,
ponieważ nie obejmuje ich żadna karta praw człowieka czy też inne, urzędowe
gówno. Powiem więcej. Nie ma ich nawet na liście chronionych gatunków, więc nie
grozi nawet mandat od tych, co tak pilnują środowiska. W takim więc razie sezon
polowań na nich trwa na okrągło, nieprawdaż?
-Prawdaż. - przyznał mu rację Theo.
-Ale do ludzi, zmodyfikowanych czy też nie, strzelał nie będę. Po prostu
pomyliłaś adresy Uli. Jestem obecnie biznesmenem i wcale nie pragnę
przekwalifikować się na mordercę. Zapewniam cię, z całą pewnością nie pragnę
tego. Prócz tego, jeszcze do wczoraj byłem całkowicie przekonany o tym, że
wszyscy razem usłyszymy tutaj jakieś naprawdę sensowne wyjaśnienie tego
wszystkiego. Sensowne, Uli a nie taki stek bzdur. Te wszystkie pierdoły o
Hitlerach, Jongach i podróżujących w czasie Marsjanach niestety, ale w ogóle nie
brzmią przekonywująco. - z niesmakiem odwrócił się w stronę pozostałych a widząc
ich milczące poparcie zaraz dodał. - Jest mi naprawdę głupio panowie, że was
tutaj ściągnąłem, ale zrozumcie, spodziewałem się usłyszeć coś zupełnie, ale to
zupełnie odmiennego.
-W porządku. - odparł Frank wyrozumiale machając ręką.
-Mamy owada, więc naprawdę nie ma sprawy. - pocieszył go również Black.
Bobby ponownie zwrócił się do dziewczyny.
-Skoro już jestem przy głosie to chyba pozwolisz, że cię na zakończenie zapytam
o coś jeszcze?
-Śmiało. - dziewczyna zachęciła go zupełnie nie speszona.
-Mamy z Theo jeszcze trochę forsy z banku. Niewiele, ale jednak. Możemy sobie
za nią jeszcze przez jakiś czas żyć spokojnie, bezstresowo i na luzie. Dlaczego,
więc wydaje ci się, że będę ich tropił i wykańczał, co? Na jaką cholerę jest mi
to w ogóle potrzebne? Osobiście mam głęboko w dupie Marsjan. Co prawda, szkoda
tych Indian, ale skoro jak twierdzisz to jest robota ludzi a nie Obcych to może
wezwałabyś tak jakąś policję zamiast nam zawracać głowę. Są przecież sądy,
adwokaci, areszty i więzienia. Nie widzę więc problemu. Mogę nawet w razie czego
być świadkiem i trochę pozeznawać, jeśli byłyby kłopoty z dowodami.
-Tak myślisz?
-Dokładnie. I powiem ci jeszcze, że aby mnie w to wszystko wmieszać musiałabyś
mieć jakieś znacznie lepsze powody, bo jak na razie nudzisz mnie i idę do domu.
Jest jeszcze parę ryb do złapania i piw do wypicia. A jeśli już mam być całkiem
szczery to wolałem cię, kiedy niczego nie mówiłaś. - rzucił z goryczą i zaraz
dodał. - Wydaje ci się, że jak sobie przez kilka tygodni trochę mną
pomanipulujesz składając obietnice bez pokrycia to ja w podskokach pójdę i będę
walczył o lepsze jutro dla Marsa, lub podobne bzdury? Mam gdzieś Jonga, całą
jego grupę i węgorze. Możesz się wypchać, albo iść na ryby z nami. Przy
nadarzającej się okazji obiecuję, że odstawię cię gdzieś do jakiegoś przytulnego
ośrodka, gdzie na luzie i bez stresu będziesz mogła z jakimś miłym psychologiem
omówić na spokojnie, te wszystkie marsjańskie problemy. Przykro mi to mówić,
lecz w chwili obecnej już tylko tyle mogę dla ciebie zrobić.
Dziewczyna patrzała na niego w milczeniu. Bobby wiedział jak bardzo musiały ją
zaboleć jego słowa, lecz dodał brutalnie wstając przy tym z miejsca.
-No to jak będzie? Zostajesz z Jongiem czy wyruszasz z nami?
Milczała.
-Ziemia do Marsa. Ziemia do Marsa. Odbiór.
-Mam taki powód, Bobby. Dobry powód. Zarówno dla ciebie, jak i dla każdego z
was. - odparła łagodnie jednak ton jej głosu nie był już tak ciepły jak
poprzednio. - Zanim wyjdziesz może mógłbyś jeszcze, chociaż rzucić okiem na to.
- dodała.
Schyliła się i ze swojej torby wydobyła pożółkłego ze starości New York Timesa.
Niedbałym gestem rzuciła go na stół. Bobby obrzucił dziewczynę krytycznym
spojrzeniem, po czym podszedł do stołu i wziął gazetę do ręki. Była z 18 lipca
1974 roku. Od razu dostrzegł wielki nagłówek znajdujący się na dole pierwszej
strony.
"Makabryczny wypadek drogowy na Long Island"
Usiadł z powrotem i zaczął czytać.
"Dzisiaj wczesnym świtem jadący drogą wzdłuż nabrzeża osobowy chevrolet o
nieustalonych jeszcze numerach niespodziewanie wpadł w niekontrolowany poślizg i
wpadł do kanału. W wypadku zginęło na miejscu dwoje młodych ludzi o
nieustalonych na razie personaliach. Według zeznań znajdujących się w pobliżu
miejsca zdarzenia nieletnich świadków, samochód tuż przed samym upadkiem
kilkakrotnie przekoziołkował i chyba tylko cud sprawił, że dziecko jadące w
środku uratowało się wypadając na zewnątrz tuż przed samą katastrofą. Niezwykłym
zbiegiem okoliczności podczas tragicznego wypadku dziecko nie doznało żadnych
fizycznych obrażeń. Przybyli na miejsce zdarzenia policjanci, którzy z
pobliskiego..."
Bobby odłożył gazetę i spojrzał na dziewczynę uważnie. Ta jak gdyby wiedząc o co
pragnie ją zapytać bez słowa wydobyła z torby kolejny przedmiot. Kładąc go przed
nim na stole nadal się nie odzywała. Bobby razem z pozostałymi nachylił się w
jej stronę.
Leżące na stole urządzenie do złudzenia przypominało konsolę widzianą wewnątrz
groty Obcych. W przeciwieństwie jednak do tamtej, ta była znacznie mniejsza.
-Chyba będzie najlepiej jeśli to zobaczysz na własne oczy. - stwierdziła
mocując wewnątrz urządzenia kryształ, po czym natychmiast je uruchomiła.
Tuż przed nimi, nieco ponad stołem od razu powstał znany, trójwymiarowy obraz.
Bobby natychmiast rozpoznał widniejące na nim przedmieścia Nowego Jorku.
Spojrzał uważnie na dziewczynę, po czym bez słowa powrócił do obserwacji obrazu.
Po zbliżeniu wszyscy dostrzegli jadącego zupełnie pustą drogą starego, zielonego
chevroleta. Uli tak operowała konsolą, że przez cały czas mogli widzieć wszystko
z bliska i dokładnie. Za kierownicą samochodu siedziała kobieta, podczas kiedy
siedzący obok mężczyzna trzymając lewą rękę na oparciu jej fotela bawił się
kosmykiem jej włosów nieustannie przesuwając go pomiędzy palcami. Mężczyzna
siedział z przymkniętymi powiekami. Wyglądało jakby drzemał. Natomiast malec
siedzący z tyłu kręcąc się bez przerwy wyglądał ciekawie za okno. Bobby poszedł
wzrokiem za jego spojrzeniem i zamarł. Dostrzegł, bowiem niewielki dysk sunący w
ślad za samochodem. Wewnątrz wozu, jedynie malec do widział. Obiekt znajdował
się jakieś pięćdziesiąt jardów na prawo od chevroleta i przemieszczał się
zupełnie bezgłośnie unosząc się zaledwie kilkanaście stóp ponad ziemią.
W pewnej chwili wszyscy dostrzegli niewielki, lecz bardzo jasny błysk na jego
metalicznej powierzchni. Niemal w jednej chwili coś oślepiającego przemknęło w
kierunku samochodu i w tym samym momencie przednia opona, ta znajdująca się po
prawej stronie wystrzeliła z hukiem rozlatując się w mgnieniu oka na kawałki.
Bobby oraz pozostali aż wzdrygnęli się odruchowo. Obraz wyglądał naprawdę
realnie.
Chwilę później dysk zdematerializował się znikając w jednej chwili a dalsze
wypadki potoczyły się w zawrotnym tempie. Wóz wpierw z piskiem kół zarzucił
kilkakrotnie, lecz przy jego prędkości do przewidzenia było, że już nikt nie
zdoła nad nim dłużej zapanować. Samochód wpierw uderzył tylnym zderzakiem w
ochronną barierkę, po czym zaczął bezładnie wirować po całej jezdni obracając
się w pochodzącej z pozostałych opon chmurze jasnobłękitnego dymu. Przez krótką
chwilę widzieli obydwoje młodych ludzi zamarłych z wyrazami bezgranicznego
przerażenia na swoich twarzach. Chevrolet nieustannie okręcając się wokół
własnej osi po chwili z całej siły uderzył bokiem w wysoki krawężnik. Następnie
gubiąc pod wpływem uderzenia obydwa lewe koła koziołkując przeleciał tuż ponad
niskim nabrzeżem prosto w stronę kanału. W tym samym momencie dziecko pojawiło
się na porośniętym trawą poboczu drogi.
Uli chcąc jak gdyby rozwiać wszelkie wątpliwości powtórzyła im tę scenę. Po raz
drugi zauważyli jak w jednej chwili malec znika wewnątrz auta po to, aby
natychmiast pojawić się na poboczu. Samo auto, natomiast wzbijając ogromną
fontannę wody z głośnym pluskiem wpadło do wody. Chevrolet przez chwilę
zakołysał się na spienionej powierzchni po czym błyskawicznie poszedł na dno.
Obraz był tak realny oraz rzeczywisty, że wszyscy odruchowo cofnęli się przed
rozbryzgami wody.
Dziewczyna wyłączyła urządzenie.
-Wybacz Bobby, lecz przez cały czas miałam jeszcze złudną nadzieję, że jakoś
uda mi się oszczędzić ci tego widoku.
-Ale jak... - ten wykrztusił wstrząśnięty tym, co przed chwilą ujrzał.
-To ludzie Jonga zabili twoich rodziców, Bobby. I chociaż zabrzmi to brutalnie
to mówiąc szczerze zależało im wyłącznie na tobie. Nam, w krytycznej chwili
udało się wydostać tylko ciebie...
Bobby nie odzywał się siedząc osowiały.
-To pewnie jakiś lipny fotomontaż. - stwierdził Frank obmacując podejrzliwie
tajemnicze urządzenie.
-Nie. - odparł cicho Bobby. - Tak było. Ja to wszystko pamiętam.
-O kurwa! - słysząc to szepnął Black.
-Jesteś w błędzie myśląc, że manipuluję tobą od kilku tygodni, Bobby. -
ponownie odezwała się dziewczyna. - W rzeczywistości, gdyby nie nasze
manipulacje nie żyłbyś już od bardzo dawna. Próby zabicia ciebie dotarły już,
bowiem do okresu twojego dzieciństwa i dlatego nieustannie powtarzam wam, że
czasu rzeczywistego jest z każdym dniem coraz mniej.
-Skoro, więc to takie ważne to, dlaczego ich nie rozwalicie sami? - rzucił
zaczepnie Frank.
-Musicie w końcu zrozumieć, że my nie możemy ich zniszczyć, ponieważ historia
jednoznacznie twierdzi, że to jest wyłącznie wasza działka. Ludzie Jonga
uciekając w przeszłość niejako automatycznie zabezpieczyli się przed nami,
ponieważ doskonale zdają sobie sprawę, że nasze prawo oraz oczywiście Wielki
Porządek Rzeczy zabranie nam stosowania naszej techniki w przeszłości.
-Dlaczego?
-Dlatego, ponieważ działanie takie stałoby się mimowolną, nielogiczną zmianą
rzeczywistości. Możemy ich zniszczyć jedynie udzielając pomocy Bobbiemu oraz
ludziom żyjącym współcześnie z nim. Czyli w tym przypadku, wam. Jong doskonale
wie, że gdyby tylko on lub ktokolwiek z jego ludzi chociażby na krótką chwilę
wystawił nos w naszych czasach, zasada ta by nie obowiązywała i bez wahania
wysłalibyśmy im bombę plazmową i zaraz byłoby po całej sprawie. Musicie zdać
sobie w końcu sprawę, że tylko wy wraz ze środkami technicznymi współczesnymi
wam jesteście w chwili obecnej jedynym rozwiązaniem będącym do przyjęcia przez
Wielki Porządek Rzeczy. Lecz, aby cała operacja powiodła się konieczne jest w
obecnej sytuacji wspomożenie Bobbiego wami, panowie. Tym razem, bowiem on już
nie ma żadnych szans na dokonanie tego w pojedynkę.
-Dlaczego? - zapytał ją Bobby.
-W chwili obecnej ludzie Jonga zanadto się pilnują, żeby mogła się udać jakaś
twoja indywidualna akcja.
-Dlaczego akurat nimi? - dodał.
Pozostali z uwagą nadstawili uszu.
-Jest tak, ponieważ wy wszyscy, panowie posiadacie specyficzne, hm
umiejętności. Umiejętności oraz cechy mogące się okazać niezwykle przydatne do
tego trudnego zadania. Prócz tego jesteście samotni i bezdzietni a ponadto,
żaden z was i tak niestety ale nie przeżyje M-Day. Jeżeli, więc nawet podczas
zadania wszyscy zginiecie następstwa, czyli fale pozmianowe będą i tak znikome.
- odparła beztrosko. - Dlatego właśnie na żądanie Rady rozpoczęłam montaż tej
zwyrodniałej ekipy aspołecznych wykolejeńców, jaką stanowicie... - wyjaśniła.
-Chwila. - ostro przerwał jej Bobby. - Jeśli to prawda, co mówisz to przyznaję,
mam powód do rozwalenia tych popaprańców spod jeziora, ale nazywając nas
wykolejeńcami to już jest naprawdę lekka przesada...
-Dobra! Ja również mam już tego dość! - pastor podniósł się energicznie z
miejsca zwracając wprost do pozostałych. - Panowie! Siedzę tutaj sobie i tak
słucham i sam już do cholery nie wiem, co ja właściwie tutaj robię w tej
zapomnianej i przeklętej przez Boga dziczy. Zgodnie z naszą umową do tej pory
byłem grzeczny i spokojny. Ale już dość tego. Wysłuchałem tych wszystkich bzdur
i teraz wiem już tylko jedno. Muszę prędko czegoś się napić i aby już zupełnie
dojść do siebie po ostatnich przejściach, również nieźle się zabawić. A skoro
już tutaj jestem to chyba najlepiej będzie jak się porządnie rozejrzę i znajdę
sobie najpierw jakąś dobrą, meksykańską dupę...
-Jesteśmy w Brazylii. - roztropnie sprostował Theo.
-Co? Aha. A jaka to w sumie różnica? Zadupie to zadupie, kurwa. Czy mam rację?
-Hm.
-Tego.
-No tak. - niechętnie, jednak przyznali wielebnemu rację.
-Zostajecie, więc i słuchacie dalej tych gównianych opowieści, czy ktoś idzie
ze mną?
Wszyscy z wyjątkiem Bobbiego i Theo podnieśli się ze swoich miejsc. Następnie
pomogli również Blackowi stanąć na nogi po czym całą grupą skierowali się w
stronę wyjścia.
Widząc to Uli wyjęła z torby promiennik. Kierując go w ich stronę bez
uprzedzenia nacisnęła guzik. Zatrzymali się w miejscu i niczym zahipnotyzowani
powrócili z powrotem. Kiedy już usiedli na swoich miejscach dziewczyna
przemówiła podejrzanie miłym głosem.
-Zachowujecie się jak nieobyte chamy, panowie. Nie wiecie o tym, że damy należy
wysłuchać do końca?
Patrząc na nią z nienawiścią milczeli nie mogąc w jakiś niezwykły sposób
poruszyć nawet ręką. Uli ciągnęła dalej.
-To jeszcze nie koniec naszego zebrania...
-Co mi, kurwa jest? - rzucił pastor nerwowo.
-Otrzymaliście dawkę promieni obezwładniających. Może, więc wreszcie zaczniecie
mnie słuchać uważniej? Kto wie? To nie jest kółko dyskusyjne, lecz narada
wojenna, panowie. Ale bez obaw. - widząc ich przerażone miny dodała zaraz
uspokajająco. - Promienie te oddziałują jedynie na wasze niektóre mięśnie. Nadal
możecie mnie słuchać z uwagą oraz rzecz jasna, zadawać pytania.
-Hej, słoneczko spokojnie! - odezwał się profesor. - Byłem z początku nawet
nieco zaciekawiony przyznaję, ale ostatecznie... jak by to powiedzieć... mówiąc
po prostu... eee... znudziłaś nas i tyle. Postanowiliśmy, więc sobie stąd pójść
i to wszystko. Chcemy stąd jedynie odejść, rozumiesz? Czego ty właściwie od nas
chcesz? Jesteś czarownicą?
-Mówiłam od rana czego chcę a wy nie słuchaliście. Powtórzę zatem jeszcze raz.
Moim zadaniem jest przekonać was do tego zadania, czyli nakłonić do zabicia
Jonga oraz wszystkich jego ludzi...
-To już wiemy! - przerwał jej bezceremonialnie Frank. - Tylko, dlaczego właśnie
my? Nie jesteśmy jakimiś pieprzonymi komandosami. Poza tym, mamy w dupie
Marsjan.
-Właśnie. - przyznał pastor. - Nakłoń sobie lepiej jakąś bezrobotną armię
najemników.
-W naszym zadaniu to nie wyszkolenie jest najważniejsze, tylko motywacja.
Najlepsi żołnierze to są ci, którzy w pełni wierzą w to o co walczą. Tak uczy
historia... - wyjaśniła.
-My nie wierzymy w ogóle, więc odwal się i powiedz tej swojej Radzie, że będzie
lepiej, jeśli zbuduje sobie jakiegoś pieprzonego Batmana i porządnie go
umotywuje. On z pewnością poradzi sobie lepiej od nas.
-Nie możemy użyć naszych środków technicznych w waszej epoce. Zrozumcie w
końcu, że gdyby Jong powtórzył swój błąd to już dawno sami byśmy go wykończyli w
ogóle nie zawracając wam tym kłopotem głowy.
-Jaki błąd?
-Około 12000 lat przed waszą erą jego ludzie założyli bazę podobną zresztą to
tej obecnej. Baza ta znajdowała się na miejscu współczesnych wam Indii. Tam
zmuszali biednych czasowców do oddawania sobie boskiej czci, złota i czego tam
jeszcze byście chcieli. Kiedy ci buntowali się ludzie Jonga urządzali im wówczas
brutalną demonstrację swojej siły. Organizowali pokazy walk powietrznych i co
gorsza ujawnili im potęgę broni atomowej i plazmowej. Potem były jeszcze
znacznie gorsze rzeczy, ale nie o to teraz chodzi. Otóż, to był właśnie ich
poważny błąd. Używali, bowiem środków technicznych normalnie nie występujących w
tamtej epoce. My badając źródła historyczne bardzo szybko wykryliśmy wszystkie
te nieprawidłowości i w efekcie bardzo łatwo ich namierzyliśmy na podstawie
owych anomalii. Dostali wówczas taki wycisk, że nieprędko powtórzą swoje
wyczyny. - zamyśliła się na chwilę i dodała. - A z pewnością wpierw się dobrze
zastanowią zanim postanowią takie postępowanie kiedyś jeszcze powtórzyć.
Niestety, później mieszając w historii i dokonując w niej tych swoich,
nielegalnych zmian ludzie Jonga zawsze już starali się robić to w sposób nieco
bardziej subtelny i wyrafinowany. Wszystkie ich późniejsze wybryki już nigdy nie
były, aż tak ordynarne i proste do odkrycia. Innymi słowy stali się sprytniejsi,
ale to już całkiem inna historia...
-Słuchaj no mała. - odezwał się wielebny. - To już było. Wiem, że zapewne masz
gotową odpowiedź na wszystko pozwól, więc że zapytam o jedno, ponieważ wydaje mi
się po prostu, że kłamiesz.
-Nie mogę was okłamywać. - odparła spokojnie.
-Czy mi się tak tylko tak wydaje, czy ty naprawdę pragniesz abyśmy to o co
prosisz zrobili dobrowolnie?
-O to właśnie chodzi, pastorze. Cieszę się, że w końcu zaczyna pan rozumieć. To
nie byłoby żadne rozwiązanie nafaszerować was posthipnotyczne jakąś dziwną
filozofią i natychmiast potem wysłać w bój. Cały mój problem polega na tym,
abyście to zrobili całkowicie dobrowolnie i świadomie. Z własnej woli i bez
najmniejszego przymusu. Powiem nawet więcej. Wy to zrobiliście dobrowolnie oraz
z pełnym przekonaniem.
-Jak to?
-Ponieważ taka jest właśnie historia. Jak już mówiłam wcześniej cała wasza
szóstka są to prawdziwi bohaterowie...
-A twoim zadaniem jest jedynie dać nam dobrą motywację po to tylko, by to
wszystko odbyło się zgodnie z tą, waszą historią? - pastor kuł żelazo póki
gorące.
-Dokładnie. - potwierdziła potakując głową. - Szkoląc się nieustannie,
przygotowywałam się do tego zadania przez ponad pięć lat. Naszych, dłuższych
lat. Spośród setek innych kandydatów komputatory to właśnie mnie ostatecznie
wytypowały do tej roli. A przyznam nie było wcale lekko. Musiałam, bowiem poznać
na wylot wasze nędzne życiorysy, dokładnie zbadać wasze fatalne genotypy i co
gorsza zrozumieć wasze odrażające profile psychologiczne. Jak każdy na Marsie ja
również od dziecka marzyłam o poznaniu was osobiście. Niestety, nie zdawałam
sobie jednak sprawy, co za koszmar spotka mnie w rzeczywistości. Gdybym znała
wcześniej całą prawdę o was... ech. - machnęła ręką. - No, ale cóż. Pomimo
głębokiego rozczarowania nie jestem już w stanie się z tego wycofać. Zbyt wiele
od tego zależy. Powtarzam zatem jeszcze raz. Bez względu na wszystko muszę
nakłonić was do dobrowolnego wykonania tego zadania.
-Powiadasz, że spotkało cię rozczarowanie?
-I to niemałe, pastorze. Niemałe. - potwierdziła.
-Pięć lat! - wielebny nadal kręcił w zadumie głową. - Cóż za strata czasu. -
dodał do samego siebie.
-Co pan ma na myśli?
-A to, że usiądź sobie wygodnie i przygotuj się na kolejny mocny zawód,
ponieważ jak dotąd to całe twoje gadanie zupełnie na mnie nie działa. Idę stąd w
cholerę. No, dalej!
Szarpał się niezdarnie usiłując wstać.
-Zdejmij wiedźmo to cholerne zaklęcie czy co tam i pozwól mi stąd wreszcie
odejść. Dobrowolnie, przecież na nic się nie zgadzam...
-Jak już wcześniej wspomniałam mam dla każdego z was panowie powód do wzięcia
udziału w tej misji. - powtórzyła. - Niech się pan w końcu przestanie szamotać,
pastorze. To naprawdę już nie potrwa długo.
Kiedy wielebny nieco się już uspokoił dziewczyna dodała.
-Tak już lepiej. Ponieważ do chwili obecnej, w czasie rzeczywistym oczywiście,
były już trzy próby pozbycia się grupy Jonga ta będzie jak już wspomniałam próbą
numer cztery. Poprzednie zrobił sam Bobby, lecz tym razem komputatory w Centrali
właśnie was wytypowały jemu do pomocy. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Otóż
zabezpieczenia jakie w międzyczasie poczynili zbiegowie uniemożliwiają już
niestety jakąkolwiek akcję w pojedynkę. Dlaczego konkretnie was? Ponieważ
wszyscy jak jeden jesteście osobnikami o silnie zwyrodniałych instynktach,
aspołecznymi wykolejeńcami ach to powiedziałam już wcześniej... - natychmiast
zreflektowała się. - osobnikami o niezdrowo, ale mocno spaczonej psychice,
posiadającymi chorobliwie zboczone umysły, parszywe charaktery oraz sumienia
pozbawione wszelkich, ludzkich uczuć.
-No nie. Teraz jeszcze nas obraża. - obruszył się wielebny spoglądając z
oburzeniem w stronę pozostałych.
-Nie obrażam. To jest prawda. Nawet według waszych, zacofanych,
dwudziestowiecznych kryteriów jest to czysta i niepodważalna prawda. Wszyscy
jesteście odrażający a to wszystko, co o was powiedziałam mogłyby potwierdzić
każde, uczciwie przeprowadzone testy psychologiczne. Ale na pociechę powiem wam
również to, że z tak haniebnym genotypem w moich czasach nie mielibyście nawet
prawa się urodzić. A gdyby nawet waszym matkom jednak jakoś się udało dokonać
tego gdzieś po kryjomu to zaraz po pierwszym badaniu genów, natychmiast
zostalibyście uśpieni. Proszę więc nie zarzucajcie mi kłamstwa, ponieważ tak
prawdę mówiąc ja nawet nie potrafię kłamać.
-Jak to?
-Mój mózg został zmodyfikowany jeszcze w dzieciństwie w taki sposób, że między
innymi niezdolna jestem do kłamstwa.
-Tam, pieprzenie. - westchnął Frank usiłując machnąć ręką.
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
-Co więc zrobisz, jeśli ktoś spośród nas postanowi zatem odejść? - zapytał ją
profesor z chytrym spojrzeniem.
-Co, dokładnie ma pan na myśli? - zapytała.
-Stwierdziłaś, że się zgodziliśmy na tę misję mówiąc, że taka przecież jest ta
twoja, historyczna prawda.
-Tak. Co z tego?
-A to, że kiedy już sobie stąd odejdziemy okażesz się małą kłamczuchą,
nieprawdaż?
-Nie odejdziecie. Przekonam was. - odparła z pewnością siebie i zaraz dodała. -
Jednak chyba już wiem, co takiego chciał pan udowodnić, profesorze. Wyjaśnię
więc to od razu. W przypadku, kiedy ktoś stara się mnie zapędzić w kozi róg i
mimowolnie zmusić tym samym do kłamstwa odmawiam odpowiedzi, lub po prostu
milczę. Przecież to jest takie proste.
-Dobra. Pozwól, więc że coś sprawdzimy. - zaproponował starzec.
-Bardzo proszę. - zgodziła się ochoczo.
-Czy to prawda, że wyrzucanie butelek do rzeki szkodzi środowisku? - ten
zapytał ją znienacka.
-No cóż... - zaczęła.
-Mów krótko. Tak czy nie?
-Nie, to nieprawda. - odparła po namyśle.
-Jak to, kurwa? - zdenerwował się profesor.
-Ponieważ, akurat to nie ma żadnego wpływu na środowisko. Żadnego. Szkło jest
bowiem dla środowiska całkowicie obojętne. - wyjaśniła.
-A czy to prawda, że moja broda już nigdy nie odrośnie?
-Czy naprawdę giną statki w Trójkącie Bermudzkim? - zapytał niewinnie Theo.
-Czy pierwiastek sześcienny z 288, to trzy i pół? - dodał również Black.
-Czy matka Hitlera miała na imię Hermenegilda?
-Jaki jest twój ulubiony zbrodniarz hitlerowski?
-Czy bicie Latynosów to jest grzech?
-Ja pierdolę! Przestańcie już! - przerwał im Bobby ucinając lawinę płynących
zewsząd pytań.
Kiedy się już nieco uspokoili zwrócił się do dziewczyny.
-Przecież sama powiedziałaś niedawno, że tam na Marsie jesteśmy bohaterami a
już w następnej chwili obrzucasz nas takim szambem. Podobno prawda jest tylko
jedna, więc albo jedno albo drugie, nie sądzisz?
-Jesteście bohaterami dla ogółu społeczeństwa. Wasze prawdziwe życiorysy zna
zaledwie garstka badaczy. Historyków takich jak ja. Dla wszystkich pozostałych
jesteście po prostu tymi, którzy ocalili naszą teraźniejszość. A wracając do
tematu wszyscy jesteście psychopatycznymi dewiantami o rzadko spotykanej
przebiegłości. Silnie odpychającymi osobnikami o niezwykle mrocznych
upodobaniach oraz skłonnościach mogących wprowadzić w głęboką konsternację i
depresję nawet większość niemieckich seksuologów. Ludźmi dysponującymi znikomą
ogładą ale za to posiadającymi zwierzęce instynkty oraz olbrzymie zapasy
chamstwa, nietaktu oraz gwałtownej brutalności. - z ulgą otarła pot z czoła. -
Nareszcie to z siebie wyrzuciłam. - westchnęła. - Ale macie też zalety...
-Więc to nie były zalety? - zapytał ją Frank z niepewnym uśmiechem.
Dziewczyna zignorowała go i ciągnęła dalej.
-Zalety, które odegrały decydującą rolę przy waszym wyborze do tego zadania.
-Zalety, powiadasz? - pastor spojrzał na nią ciężko.
-Wy, mianowicie w odróżnieniu od tak zwanych dobrych ludzi nie tracicie czasu
na roztrząsanie, co jest dobre a co złe. Wy działacie bez namysłu. Reagujecie
niczym dzikie zwierzęta polegając wyłącznie na swych niskich, pierwotnych,
nieskażonych dobrym wychowaniem instynktach. Do celu dążycie bez względu na cenę
oraz środki. I powiem wam coś jeszcze. Wy zawsze, powtarzam zawsze osiągacie
swój cel, nawet gdyby miał on być czymś najbardziej odrażającym na świecie.
Dlatego właśnie wypadło na was, panowie.
-Wypchaj się.
-Wszyscy jesteście cholerykami. Należycie do tej niewielkiej części ludzkiej
populacji, która nie posiada uczuć, lecz wyłącznie cel. Cel, który zamierzacie w
egoistyczny sposób, szybko i bezwzględnie osiągnąć. Wy wszyscy w mgnieniu oka
znajdujecie wyjście z sytuacji chociażby najbardziej nawet beznadziejnej. Dodam
też, że wyjście to jest zawsze tym właściwym rozwiązaniem. Ponieważ zadanie,
jakie was niebawem czeka jest niesłychanie trudne z wiadomych już powodów a
próby zabicia Bobbiego dotarły już do chwili, kiedy on był dzieckiem w czasie
rzeczywistym, jest to już prawdopodobnie nasza ostatnia próba pozbycia się Jonga
oraz całej jego grupy...
-Już było!
-Zmień płytę!
-Pragnę wam to uświadomić po raz kolejny, ponieważ tym razem już nie może być
fuszerki. Jak tylko dobrowolnie wyrazicie swoją zgodę zostaniecie przeze mnie
zapoznani z ich urządzeniami, techniką oraz posiadanymi przez nich rodzajami
broni. Wykończyć ich jednak musicie już sami i to przy pomocy sprzętu
pochodzącego tylko i wyłącznie z waszej epoki. Takie już są, bowiem reguły tej
gry. Jakieś pytania?
-Może jego pozyskałaś, mała. - pastor przymrużonymi oczami wskazał na Bobbiego.
- Lecz mnie nadal o wiele bardziej interesują meksykańskie, o pardon
brazylijskie dupy niż... chociaż wiesz co? - zapytał ją nagle oblizując wargi i
błyskawicznie przybierając przebiegły wyraz twarzy szybko dodał. - Zdejmij ze
mnie ten czar czy co tam i chodź pokażę ci takie niezłe miejsce nad rzeką he,
he. Miejsce, które widziałem wczorajszego dnia. Jest tam kawałek łąki i powinno
być miło. Tam pogadamy sobie o Marsie i... wiesz co mam na myśli?
-Wiem doskonale. - skinęła głową. - Wiem, lecz nie przespałabym się z tobą
pastorze nawet gdybyś schudł ćwierć tony a na głowę założył papierową torbę po
truskawkach. Na samą myśl robi mi się mdło i coraz bardziej zaczynam żałować, że
się sama zgłosiłam do tego zadania. Zaręczam jednak panu i wam wszystkim zresztą
też, że doprowadzę je do końca. A wracając do ciebie wielebny czy chcesz bym
opowiedziała pozostałym o tym, co wydarzyło się w nocy z dwudziestego na
dwudziestego pierwszego października 1998 roku w okolicy Amarillo w Teksasie na
terenie opuszczonej fabryki cementu?
-Milcz suko! - wyszeptał pastor błyskawicznie blednąc.
-W takim razie, powiem. Otóż, obecny tu z nami pastor Holden oraz dwóch jego
przyjaciół w tę cichą i spokojną noc spalili żywcem trzech czarnych Amerykanów
wcześniej pobitych do nieprzytomności a potem zamkniętych w ich własnym
samochodzie. Ich jedyną winą było napotkanie na swej drodze wielebnego, któremu
przypadkiem obtarli swoim samochodem błotnik limuzyny. Od jak dawna jest pan
członkiem Klanu?
-Każdy ma jakieś hobby. - ten odparł bez namysłu gniewnie.
-Otóż to. - przyznała ciepło. - Zapewne to samo nieustannie powtarzają sobie
rodziny tych trzech nieszczęśników. - dodała miłym, współczującym tonem. - Po
plajcie miejscowego tartaku ci trzej udali się na południe w poszukiwaniu nowej
pracy. Dzięki pastorowi nigdy już nie powrócili do swych domów. - dokończyła
cicho.
-Czego ty ode mnie chcesz cholerna wiedźmo? - wychrypiał pastor przez
zaschnięte gardło.
-Wie pan dobrze czego chcę, aczkolwiek miło mi, że pan pyta. Bądź co bądź,
zawsze to oznaka zainteresowania. Otóż, jeśli się przyłączysz do nas pastorze
potraktuję to jak odkupienie i zapewniam, że o ile później nie wycofasz się,
otrzymasz ode mnie pełne, hm... odpuszczenie grzechów. Chyba tak to się właśnie
nazywa, jeśli jeszcze dobrze pamiętam kościelną gwarę.
-Jak to? - ten wyszeptał.
-Jeżeli podczas misji dasz wielebny z siebie wszystko ocalimy tych trzech. Tak
jak Bobbiego, gdy był mały.
-Ale... - wtrącił się profesor.
-Jakie, ale profesorze?
-Ale, przecież byłaby to niejako zmiana. Sama wcześniej mówiłaś, że to
nielegalne.
-W tym konkretnym przypadku nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ tych trzech
biedaków i tak nie ma żadnego wpływu na przyszłość. Sprawdziłam to. Cała trójka,
podobnie zresztą jak wy i tak zginie podczas wydarzeń, jakie przyniesie M-Day.
Jednak panu pastorze mogłoby to nieco ulżyć, nieprawdaż?
Pastor milczał bijąc się z myślami.
-Pastorze? - dziewczyna zwróciła się do niego miłym głosem. - Oni wszyscy
oprzytomnieli w chwili, gdy dosięgły ich płomienie.
-Niemożliwe! - wyszeptał wielebny z najwyższym trudem unosząc dłonie by
zasłonić uszy.
-A jednak. - dodała Uli z uśmiechem zdalnie zwiększając głośność jego
translatora.
Pastor z rezygnacją spuścił nisko głowę.
-Każdym swoim nerwem czuli palące się na nich ubrania. Wyrywali się co prawda,
lecz daremnie. Byli porządnie, przecież przywiązani.
Wielebny zacisnął usta niczego jednak nie mówiąc.
-Kiedy już nie mieli na sobie skóry, ponieważ odpadła jak stara tapeta ich
układ nerwowy nadal pracował w najlepsze nieustannie przesyłając impulsy bólu
wprost do mózgu. Etap ten trwał jakiś kwadrans zanim na dobre stopiły się ich
paznokcie...
-Jestem z wami! - zapewnił ją wielebny po czym wybuchnął gwałtownymi torsjami.
Kiedy już skończył ponownie podniósł ręce bijąc się w swą wielką pierś.
-Byłem wówczas pijany jak stado drwali no i gnałem do miasta...
-To w tej chwili jest nieważne. - przerwała bezceremonialnie jego spowiedź. -
Zatem teraz pan, Black. - dodała spoglądając w stronę agenta leżącego wygodnie
na swoim posłaniu.
-Czego chcesz ode mnie, wiedźmo? Byłem, przecież agentem FBI. Przez całe życie
łapałem takich jak on. - głową wskazał pastora. - Nie masz się do czego
przyczepić i dobrze o tym wiesz.
-Naprawdę? - odparła zaskoczona. - Czy pamięta pan wobec tego jak razem z
Frankiem Morrano prowadziliście sprawę "Rzeźnika z autostrady"? Czy Bobby nie
wspominał wam, iż wiem o tym?
-Coś tam wspominał, lecz co z tego? - ironicznie odparł Black. - Po długim
pościgu udało nam się wówczas ująć seryjnego mordercę dzieci i...
-No chyba niezupełnie było tak, czyż nie? Po pierwsze. Nie ujęliście, lecz
bezlitośnie zastrzeliliście. Po drugie. Nie mordercę, tylko bezbronnego oraz
niewinnego człowieka wiozącego mięso na swą farmę. Po trzecie. Nie, jak później
zeznaliście w pościgu tylko, kiedy sam zjechał swoim wozem na pobocze. Na wasze
żądanie zresztą. A po czwarte. Prawdziwy "rzeźnik" został stracony na krześle
elektrycznym dwa tygodnie wcześniej w więzieniu stanowym w Teksasie za zupełnie
inne sprawki. I po piąte wreszcie. Kiedy cała prawda zaczęła w końcu wychodzić
na jaw, wówczas obydwaj zgrabnie ją zatuszowaliście dokonując drobnych korekt w
zebranym materiale dowodowym. Chyba o niczym nie zapomniałam? - zapytała.
Black milczał. Dziewczyna zwróciła się, zatem do Franka.
-A może ty, Frank chciałbyś coś w tej sprawie dodać?
-Nigdy nam tego nie udowodnisz, wiedźmo. - ten warknął z niechęcią.
-W ogóle nie mam takiego zamiaru. Chodziło mi tylko i wyłącznie o drobne
sprostowanie. Lecz nawet pomijając to wszystko mogę z całkowitą pewnością
stwierdzić, że wasza chorobliwa ambicja do odnoszenia sukcesów zawodowych,
usiana trupami droga kariery w FBI, to wasze szafowanie ludzkim życiem podczas
każdej akcji oraz te wasze nieustanne zakłady o to, czy ktoś przeżyje czy też
nie, dobitnie i w zupełności świadczą o tym jak bardzo wypaczone były normy,
którymi się w przeszłości kierowaliście. Ale nie martwcie się. Wydaje mi się, że
posiadam również dla was nie najgorszą ofertę. Z ostateczną odpowiedzią, jednak
wstrzymajcie się jeszcze kilka krótkich chwil. Nie ukrywam, że dla naszej sprawy
obydwaj jesteście potencjalnie przydatni, ponieważ potraficie posługiwać się
specjalistycznym sprzętem pochodzącym z wyposażenia FBI. Sprzętem, który chociaż
nie jest powszechnie dostępny w waszej epoce to ma jednak jedną, istotną cechę.
W waszych prymitywnych czasach on faktycznie istnieje. Wasz udział zatem mógłby
dać naszej grupie znacznie więcej szans na powodzenie podczas starcia z ludźmi
Jonga.
-Dlaczego tak sądzisz? - spytał Frank.
-Oni, po prostu mogą się tego czy owego nie spodziewać po czasowcach oraz ich
skromnym, dwudziestowiecznym ekwipunku. Z tego też właśnie powodu kazałam
Bobbiemu sprowadzić do Brazylii jego nóż wodny. Dzięki niemu pojawia się całkiem
spora i realna szansa na uzyskanie bezcennego elementu zaskoczenia podczas
wdzierania się do ich bazy. Wdzierania od zupełnie innej strony. Strony, z
której zupełnie mogą się tego nie spodziewać. Wiecie już, bowiem chyba
doskonale, że jedyne wejście prowadzące do ich kryjówki jest obecnie strzeżone
non stop i to w stopniu nigdy wcześniej nie spotykanym. Taki numer jak ostatnio
już nie przejdzie więcej...
-Chwileczkę. - przerwał jej Frank. - Czy to znaczy, że oni mogą sobie używać
swojej nowoczesnej techniki z dwudziestego ósmego wieku w naszych czasach a my
nie?
-No, nareszcie. Przecież właśnie o to właśnie chodzi, że ludzie Jonga używając
naszej techniki w przeszłości nielegalnie dokonują większych lub mniejszych
zmian rzeczywistości. Powtarzam to już od rana. Dlatego też należy bezwarunkowo
wymazać ich. Wymazać i to raz na zawsze.
-No to dlaczego my, przy założeniu że się w ogóle zgodzimy na to nie możemy
pożyczyć od ciebie chociażby tej pałeczki. - rzucił Frank. - Wasze prawo nie
obowiązuje nas a taka różdżka...
-Prawo zabrania takich rzeczy jak użyczanie czasowcom naszej technologii. W tym
względzie Rada kategorycznie nie wyraziła na to zgody...
-No to, może niech szanowna Rada sama obciosa sobie kilka kamieni, zatemperuje
dzidy i zgodnie z prawem rzecz jasna powalczy sobie z ludźmi Jonga, że hej. My
chętnie staniemy z boku i popatrzymy sobie...
-Nie słuchałeś mnie uważnie Frank. - odparła z wyrzutem. - Muszą to zrobić
ludzie z epoki. Czasowcy. Tylko wówczas historia nie ulegnie w istotny sposób
zmianie a kręgi pozmianowe rozejdą się nie pozostawiając śladu. Gdybyśmy to my
zainterweniowali, mimowolnie dokonana zostałaby spora zmiana rzeczywistości a to
jest rzeczą niedopuszczalną z kilku innych względów.
-Przecież mówiłaś, niech no sobie przypomnę... daliśmy im wówczas niezły wycisk
w Indiach.
-Tak było, lecz wówczas oni pierwsi zaczęli chwiać rzeczywistością i to chwiać
w sposób zagrażający istnieniu całej ludzkości a nie jak obecnie, tylko jej
sporej, marsjańskiej części. To była sytuacja nadzwyczajna i wówczas nie mając
innego wyjścia Rada wyraziła zgodę na interwencję.
-Wtedy wyraziła, teraz nie?
-Tak.
-Więc chromolę to. - Black odwrócił się na drugi bok tracąc całkowicie
zainteresowanie zebraniem i z przejęciem na nowo zaczął masować sobie stopę.
-O co chodziło wówczas z tą interwencją? - zapytał dziewczynę profesor.
-Ludzie z frakcji Jonga już po urządzeniu się i zbudowaniu bazy w Indiach po
upływie kilku lat podzielili się na niewielkie, konkurujące ze sobą szczepy.
Szczepy, które zaczęły następnie brutalnie walczyć pomiędzy sobą o jeszcze
większą władzę oraz wpływy. Walczyły przy pomocy broni atomowej i plazmowej. Z
biegiem czasu wmieszali w swoje brudne rozgrywki również czasowców, którymi
bawiąc się w bogów dyrygowali niczym zabawkami. Zanim udało nam się ich
zlokalizować zdążyli już zniszczyć dwanaście wielkich miast oraz nieodwołalnie
wymazać czternaście milionów czasowców. A było to w czasach, kiedy cała ludzka
populacja nie liczyła więcej jak osiemdziesiąt milionów. Nie mogliśmy, wówczas
pozwolić im bezkarnie tego kontynuować. Zamieniając ówczesne Indie w olbrzymią
szachownicę, na której prowadzili sobie brudne gry, w zawrotnym tempie zbliżali
się do paradoksu dziadka. Gdyby nie nasza interwencja zapewne nikt z ludzi na
Ziemi by nie przeżył. To właśnie Wielki Porządek Rzeczy jest odpowiedzialny za
zorganizowanie naszej wyprawy w celu poskromienia wówczas ludzi Jonga.
-No to dlaczego do licha wtedy, kiedy już mieliście na to zgodę tej całej Rady
i Porządku nie wykończyliście ich jak wściekłych psów? Raz a dobrze?
-Chcieliśmy, owszem. Lecz nie udało się, ponieważ kilku niestety ale zdążyło
się nam wymknąć. Resztę znacie. Sklonowali zabitych i ponownie pojawili się w
komplecie zaczynając wszystko od początku tyle, że gdzie i kiedy indziej. Ale na
pociechę dodam też, że o ile nie doznali wówczas uszczerbku w stanie osobowym to
już nieodwołalnie utracili wówczas kilkanaście porterów oraz spore zapasy
energii. Od tamtej też pory ślad się po nich urwał do czasu, aż ukrytych pod
jeziorem ponownie odnalazł ich w waszych czasach Bobby. Obecnie, jednak ludzie
Jonga są dużo słabsi i mniej groźni niż miało to miejsce wtedy w Indiach.
-Tyle złego nam wcześniej zarzucałaś, ale z tego, co mówisz jasno wynika, że i
u was są całkiem nieźli porąbańcy. Pomimo tych wszystkich testów i w ogóle... -
stwierdził Frank.
-Och, tak. - przyznała. - Przestępców wcale nam nie brakuje. Szaleńców, również
mamy pod dostatkiem. Jest tak ponieważ wiele chorób i defektów objawia się po
upływie pewnego czasu a niekiedy nawet dopiero na starość. Nie twierdzę, że
jesteśmy społeczeństwem doskonałym. Takich problemów jak ten z grupą Jonga lub
maniakami religijnymi mamy, owszem całe mnóstwo...
-A właśnie. - ożywił się wielebny przerywając jej. - Jaka u was panuje religia?
-Żadna. Na Marsie panuje ustawowo zatwierdzony, materialistyczny ateizm.
-Ateizm, kurwa?
-Owszem. Wprowadzono go zaraz po wojnie światowej po to, aby raz na zawsze
uniknąć wszelkich religijnych waśni i konfliktów, które jak dobrze wiecie od
zarania dziejów zawsze nękały ludzi na Ziemi.
-Więc na Marsie rządzą zmutowani komuniści!? - jęknął Black.
-I mogę wam jeszcze dodać tylko, że jak na razie to się sprawdza. Pomimo tego,
iż nieomal wszyscy przybywający na Marsa emigranci, pełni są początkowo
różnorakich uprzedzeń i niechęci powodowanych przede wszystkim lękiem przed
modyfikacją swojego ciała oraz brakiem religii właśnie, to zapewniam was,
zaledwie jeden na dziesięć tysięcy po upływie dwuletniej kwarantanny decyduje
się skorzystać z biletu powrotnego na Ziemię. Cała reszta pozostaje akceptując
nasze normy społeczne. Jednak w podziemiu nieustannie działają różnej maści
"nawiedzeni". Kiedy tylko udaje się nam schwytać ich, otrzymują natychmiastowy
deport na Ziemię i jest po sprawie.
-Nie karacie ich? - zapytał nie wiedzieć czemu pastor.
-Nie, ponieważ przede wszystkim nie chcemy, aby ludzie ci mieli kartę
męczeństwa w swoich życiorysach. Ostatnio na przykład głośna była sprawa
ucieczki z obozu deportacyjnego niejakiego Jezusa...
-Jezusa Chrystusa? - pastor odruchowo przeżegnał się.
-Tak. Skąd znasz jego nazwisko, wielebny? - zapytała zaskoczona.
-Obiło mi się kiedyś... - ten odparł opadając na posłanie. - Twierdzisz, więc
że był jednym z "nawiedzonych"?
-To jeden z najgorszych przypadków. Nieuleczalny.
-Co takiego o nim wiesz? - zapytał szeptem.
-To kiepski czarman.
-Że jak?
-Sztukmistrz, czarodziej, kuglarz, szarlatan, magik, iluzjonista. Widzę, że
interesuje to pana. Opowiem więc o nim. Chrystus przybył na Marsa osiem lat
temu. Po kwarantannie bardzo długo nie mógł znaleźć sobie u nas miejsca. Był
wiecznie rozdarty wewnętrznie oraz mocno niezdecydowany. Nie za bardzo wiedział
czego tak naprawdę w życiu chce.
-Jak to?
-Wędrował, bowiem w skafandrze po całym Marsie i najmował się jako robotnik
sezonowy do najprzeróżniejszych zajęć. Między innymi zbierał minerały, był
poszukiwaczem skarbów i osobliwości. Ze skamieniałych odchodów dinozaurów
wytwarzał a następnie sprzedawał biżuterię, sadził też drzewa i hodował
zmutowane gęsi. Przez kilkanaście miesięcy był nawet kontrolerem biletów w
grawibusach. Później jako akwizytor handlował używaną porcelaną.
-Porcelaną?
-Sanitarną, czyli klozetami. - wyjaśniła wzruszając ramionami po czym ciągnęła
dalej. - Długo by można tak wymieniać. W każdym bądź razie, Chrystus podejmował
różne prace. Najprzeróżniejsze. Kiedy akurat nie miał żadnego zajęcia był
kieszonkowcem lub włóczęgą. Nigdzie jednak nie potrafił zagrzać sobie miejsca na
dłużej niż kilka lub rzadziej kilkanaście miesięcy. Przez pewien czas występował
nawet w drugorzędnym cyrku, gdzieś na głębokiej prowincji. W "Jahwe Circus" jego
popisowym numerem była zamiana wody w wino czy może na odwrót, nie pamiętam.
Wyciągał też zmodyfikowane króliki z kapelusza i takie tam. W sumie nic
ciekawego. Dlaczego, aż tak bardzo to ciebie interesuje, pastorze?
Wielebny siedział bez słowa oszołomiony.
-No nieważne. - Uli machnęła ręką. - W każdym bądź razie, kilka miesięcy temu
ostatecznie wylali go z roboty w cyrku, ponieważ odpadł po psychotestach na
które wysłano go po którejś tam już bójce z żonglerami. O ile wiem, poszło o
kobietę. Opłacone przez związek kuglarzy badania wykazały u niego poważny uraz
głowy i cyrk nie przedłużył mu kontraktu. Odwoływał się, lecz przegrał proces.
Później już po wyjściu ze szpitala bez przerwy bredził coś o "Ludu Izraela" czy
jakoś tak. Ponieważ nie wyrażał zgody na wymianę mózgu wysłano go na zasiłek.
Otrzymał też bezzwrotną zapomogę i ofertę zatrudnienia w Spółdzielni
Mleczarskiej "BUTTER, MILCH und KEFIR" zatrudniającej takich jak on inwalidów.
On jednak zszedł do podziemia, gdzie niestety zaczął "nawracać". Po dwóch
miesiącach policja odnalazła jego kryjówkę. Zgarnęli go na gorącym uczynku,
podczas kazania i ciupasem odstawili do najbliższego sądu. Po wyroku czekał na
deportację w Nowym Nowym Jorku, gdzie nie bardzo jeszcze wiadomo jak, ale udało
mu się jakoś przekabacić dwunastoosobową załogę frachtowca więziennego I.H.S.
"APOSTOŁ" i wraz z nią zbiec gdzieś w nieokreśloną jeszcze przez nasz wywiad
przeszłość.
To całkiem niedawna sprawa. Jest świeża i nie zdążyła jeszcze przyschnąć, ale to
byłoby w zasadzie wszystko, co o niej zapamiętałam z listu gończego. Jeśli coś o
nim słyszeliście to dodam, że za jego ujęcie i za odzyskanie statku jest spora
nagroda wyznaczona przez armatora...
-Na to jest już chyba odrobinę za późno. - odparł pastor poprawiając opadniętą
szczękę.
-No, mniejsza teraz z tym. Jezusem Chrystusem zajmiemy się potem. Obecnie dla
Rady najważniejsza jest sprawa Jonga, więc nie odbiegajmy od tematu. Jak zapewne
zdążyliście już zauważyć wyłączyłam promienie obezwładniające. Zaczynacie mi
wierzyć, panowie. Uważam zatem, że nie będą już konieczne.
-Klawo.
-Teraz chciałabym omówić tego oto młodego człowieka. - ręką wskazała na Theo. -
On jako, jedyny spośród was niemal spełnia kryteria normalnego człowieka.
Powiedziałam niemal, ponieważ do czasu spotkania Bobbiego nie był wcześniej z
gruntu zły. Co prawda, zajmował się do tamtej pory małymi kradzieżami oraz
drobnymi napadami, ale dopiero przy Bobbim naprawdę rozwinął skrzydła. O ile,
wszystkie jego wcześniejsze wybryki można byłoby zrzucić na karb młodego wieku
oraz złego wpływu otoczenia to dopiero od czasu napadu na bank w Albuquerque
Theo poznał pełny smak przestępstwa oraz nabrał skłonności do czynienia zła...
-A co, do cholery chcesz od naszego banku? - zapytał ją Bobby biorąc wspólnika
w obronę.
-To, że chyba trochę wówczas przesadziliście, nie sądzisz?
-To ty przesadzasz. Nasz napad był w porządku.
-Mogliście zabrać pieniądze i po cichu zbiec. Ale nie, Bobby. To, przecież nie
byłoby w twoim stylu, czyż nie? Należało wszak rozpętać piekło na pożegnanie,
prawda? Wywołując panikę w mieście niepotrzebnie naraziłeś wówczas setki ludzi i
nawet gdyby spojrzeć na tę sprawę z twojego punktu widzenia to chyba przyznasz,
że nie wszystkie twoje zabiegi były potrzebne, by osiągnąć zaplanowany cel,
jakim był rabunek.
-No już dobra. Być może z tym dymem z lekka przesadziłem, kto wie, ale chciałem
mieć po prostu pewność, że się nam uda zwinąć żagle nim policja...
-Jasne. Przecież, skąd mogłeś wówczas wiedzieć, że po drugiej stronie barykady
stał będzie równie patologiczny przeciwnik jak ty? Obiektywnie mogę tylko
stwierdzić, iż obydwaj daliście wtedy iście dantejski pokaz swoich możliwości.
Obydwaj z Blackiem jesteście siebie warci. Lecz, cóż. Taka jest właśnie
historia. Gdyby nie ten napad nie uciekłbyś później do Ameryki Południowej i
nigdy też nie odnalazłbyś bazy Jonga. A ja nie pochodziłabym z Thompsontown,
tylko inaczej nazywającego się miasta. Wracając jednak do Theo to muszę dodać,
że nie tak do końca posiadasz na niego tylko i wyłącznie zły wpływ, Bobby.
Dzięki tobie, co z trudem, jednak muszę przyznać, Theo nabrał odwagi oraz
sprytu. Nieobce też stało się dla niego pojęcie lojalności. Chyba nie muszę cię
Theo pytać o decyzję?
-Idę tam, gdzie Bobby. - ten odparł krótko. - Jeżeli on pragnie nakopać im do
dupy, to ja również. Bo widzisz Uli, jesteśmy wspólnikami i...
-Ludźmi interesu. - dokończyła. - Tak wiem o tym, cokolwiek miałoby to
oznaczać. No to chyba ta sprawa jest już załatwiona. - po raz pierwszy
dziewczyna uśmiechnęła się. - Czy już wspominałam wam o złocie?
Uwaga wszystkich skupiła się na jej twarzy.
-Gdyby wszystkie wymienione wcześniej powody okazały się dla was mało
przekonywujące to na zakończenie pragnę dodać, że po rozprawieniu się z ludźmi
Jonga czekać na was będzie prawie pół tony złota do podziału. Jako zapłata,
powinno wam to w zupełności wystarczyć na dostatnie życie potem. Zapłata w
zamian za włożony przez was trud i wysiłek, rzecz jasna. - dziewczyna zrobiła
pauzę.
-Gdzie? - rozległ się zbiorowy szept.
-Złoto zagrzebane jest w piaszczystym dnie jeziora. Od niepamiętnych czasów
tubylcy zamieszkujący dawniej te strony składali je w ofierze swoim bogom.
Nazywali się Inkowie. Być może już słyszeliście o nich, być może nie, ale
składanie złota trwało przez blisko trzydzieści stuleci. Jest więc tego całkiem
sporo...
-Więc jak my je stamtąd wyciągniemy? - zaniepokoił się Black. - Przecież, te
węże...
-Węgorze. No i ludzie Jonga. - sprostowała. - Sposób na bezpieczne wydobycie
złota jest tylko jeden, panowie. Należy, mianowicie usunąć z jeziora całą wodę.
-Jak?
-Jezioro jest ze wszystkich stron otoczone stosunkowo niewielkimi górami,
będącymi krawędzią olbrzymiego lecz już wygasłego wulkanu. Dlatego, kiedy już
zniszczycie całą znajdującą się pod nim bazę, na jej przeciwległym krańcu
wybijecie otwór. Później wystarczy jedynie wyłączyć barierę znajdującą się przed
wejściem do groty a woda z jeziora sama spłynie w dolinę. Z pozbieraniem złotych
figurek zanim muł stwardnieje na słońcu na dobre, chyba już sobie poradzicie bez
większych przeszkód i problemów?
-Przecież w ten sposób zatopimy wszystkie tereny znajdujące się poniżej. -
zauważył profesor. - Byłaby to prawdziwa katastrofa...
-Daj spokój, Krasnalu. - odparł Frank. - To przecież tylko bezludne zadupie.
Kogo więc obchodzi, że się utopi parę pająków...
-Więc to dlatego nam o tym mówisz. - domyślił się Black. - Masz i tak pewność,
że nie dobierzemy się do tego złota zanim wpierw nie załatwimy twojej sprawy?
-Dokładnie. Złoto otrzymacie dopiero jak już będzie po wszystkim. Inaczej nici
ze skarbu. Widzę, że temat zaczął pana w końcu trochę interesować. To naprawdę
miło. Dodam tylko jeszcze, że całe złoto jest w postaci starożytnych wyrobów,
więc jego prawdziwa wartość jest wręcz niewymierna. Na pewno nie będziecie w
stanie wydać wszystkiego do M-Day.
-Trzeba było tak od razu. - Black już całkowicie rozpogodził się.
-Nie rozumiem?
-Po co była ta cała wielogodzinna tyrada? Trzeba było od razu wspomnieć nam o
złocie, mała. Zrobimy z Frankiem tę małą robótkę, po prostu ze starej, dobrej,
amerykańskiej zachłanności. Prawda, Frank?
-I chciwości. - ten uzupełnił z szerokim uśmiechem.
-Niepotrzebnie się tylko męczyłaś dziewczyno z tymi, marsjańskimi aferami... -
ciągnął Black.
-Chwileczkę. - przerwał mu profesor zwracając się do Uli.
-Tak? - spojrzała na niego unosząc pytająco głowę.
-Jestem już starym człowiekiem. - powiedział. - O ile mi wiadomo, również dość
uczciwym. Mam już prawie osiemdziesiątkę i tak prawdę mówiąc niewiele mnie
obchodzi, chociażby całe złoto świata. W moim wieku ilość pieniędzy nie ma już w
ogóle żadnego znaczenia. Na cholerę mi one? Musiałabyś mieć, jak to już ktoś
wcześniej zgrabnie ujął, cholernie dobry powód, by zachęcić mnie na starość do
bezlitosnego mordowania ludzi. Wybacz, jeśli cię rozczaruję, ale jakoś nie
interesuje mnie ratowanie Marsa ani bycie milionerem. - zawahał się. - Być
może... w zamian za wiedzę, jaką dysponujesz.... no sam już nie wiem? No powiedz
sama. Czy warto jedynie dla paru faktów historycznych, jakie mnie od dawna
interesują i na które zapewne znasz odpowiedź, zabijać?
-Nie. Nie warto. - odparła. - Dla faktów z pewnością nie.
-Wygląda więc na to, że pójdziecie tam beze mnie.
-Każdy z was ma jakieś powody do wzięcia w tym udziału. Pan, profesorze również
nie jest tu wyjątkiem.
-Jak to?
-Czy pamięta pan jeszcze swój pobyt w obozie jenieckim? - zapytała.
-Czy pamiętam? Słoneczko, widzę wyraźnie każdy, cholerny dzień z tych dwóch lat
jakie w nim spędziłem tak wyraźnie, jakby to było wczoraj. Pamiętam nawet chwilę
kiedy mnie zestrzelili...
-Zatem, pamięta pan również eksperymenty medyczne?
-Pierdolone żółtki. - stwierdził w odpowiedzi profesor dygocząc w
zdenerwowaniu.
-Później, już po wojnie i powrocie do kraju spędził pan blisko rok na terapii
zdrowotnej i rehabilitacji?
-Tak.
-Zaraz po wyjściu ze szpitala podjął pan pracę jako wykładowca japońskiego na
Uniwersytecie Stanforda, lecz rzucił to zajęcie po kilku latach. Czy to też jest
prawda?
-Prawda. - przyznał. - Od tej ich gadki flaki mi się do dziś przewracają. Jak
tylko ją gdzieś słyszę od razu łapie mnie ostra sraczka...
-Potem ukończył pan wydział historii starożytnej, socjologii i w końcu podjął
pan pracę na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine?
-Zgadza się.
-Kiedy w latach osiemdziesiątych Uniwersytet wykupili Japończycy zwolnili pana.
-Zgadza się.
-Dlaczego? - zapytała go niewinnie.
-Wylali mnie, bowiem najprawdopodobniej moje dowcipy na ich temat nie
przypadały im do gustu. - odparł z przekąsem.
-Zgodzi się więc pan chyba ze mną jeśli powiem, że całe pańskie życie w
znacznym stopniu zdominowane zostało przez Japończyków?
-To również prawda. - przyznał. - Gdzie nie spojrzeć wszędzie jest ich pełno.
Zupełnie jak z karaluchami. Lecz, co z tego?
-Przypuszczam więc, że zupełnie obce panu są pojęcia tolerancji rasowej czy
też... pojednania?
-O tolerancji i pojednaniu najwięcej gadają ci, których nie zarażano zarazkami
dżumy. Ja na szczęście się do nich nie zaliczam.
-Cierpi pan, profesorze na pewien rodzaj fobii dotyczącej Japończyków. W
najwyższym stopniu drażni pana wszystko to, co japońskie, lub jest w jakikolwiek
choćby sposób powiązane z Japonią.
-Dokładnie tak. Gdybym tylko mógł zasypałbym ich żółty kraj bombami atomowymi.
-Dlaczego, aż tak?
-Ponieważ, tak po prostu trzeba. - ten wyjaśnił ciepłym tonem.
-Mam więc dla pana nowinę, profesorze. Jong oraz wszyscy jego ludzie są to
czystej krwi Japończycy.
-Żartujesz?
-Nie.
-Nabijasz się dziecko ze starego, zmęczonego człowieka?
-Absolutnie, nie. Pomimo upływu stuleci dzielących nasze czasy oni nadal
zachowali doskonałą odrębność etniczną i chociaż obecnie są zmodyfikowani to w
ich żyłach ciągle jeszcze płynie krew pańskich oprawców z obozu.
-Jesteś tego pewna?
-Całkowicie.
-I w każdej chwili możesz mi to udowodnić?
-Oczywiście.
-Idę z wami! - profesor uderzył się w kolano dłonią. - Nareszcie. - dodał po
chwili całkiem już opanowany.
-Co nareszcie, profesorku? - zapytał go Theo.
-Zemsta, synu. Oj, zemsta.
W szklistych oczach starca wszyscy dostrzegli równy szereg wykopanych mogił.
-Jeżeli, więc Krasnal idzie razem ze swą strzelbą to całą sprawę możemy już
chyba uznać za załatwioną. - rzucił wesoło Black.
-Biedne, szare żółtki. - współczująco dodał również Bobby.
-Zatem, dobrze. Czy macie jeszcze jakieś pytania zanim przejdę do omawiania
spraw technicznych? - zapytała ich dziewczyna w ogóle już nie ukrywając
zadowolenia z takiego obrotu sprawy.
-Czy obowiązuje nas konwencja genewska? - wycedził chłodno profesor. - Bo jeśli
tak, to zamierzam ją pogwałcić we wszystkich, cholernych punktach.
-Nie obowiązuje. Czy jeszcze coś? - zapytała rozglądając się uważnie po ich
twarzach.
-No więc, co jest z tym Trójkątem Bermudzkim? - nieoczekiwanie rzucił Theo.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
-No, co? - ten zapytał zdziwiony. - Skoro mogę pytać, to chcę wiedzieć i już.
-Dobrze, odpowiem chociaż akurat ta sprawa została już wyjaśniona jeszcze w
waszych czasach.
-Nie mów? Wyjaśniono przyczynę zaginięć statków i samolotów w Diabelskim
Trójkącie? - zapytał ją Frank.
Skinęła głową.
-Więc to nie była tylko lipa? - z niedowierzaniem zapytał również Black.
-Nie. - odparła. - Przyczyną zaginięć statków i samolotów w tak zwanym
Trójkącie Bermudzkim był wodzian metanu.
-Kto?
-Nie kto lecz co, Theo. Wodzian metanu jest to substancja pochodzenia
organicznego obficie zalegająca pod dnem oceanów na bardzo dużych głębokościach.
Substancja ta swoim wyglądem przypomina zamarznięty śnieg, lecz w postaci takiej
utrzymywana jest jedynie poprzez olbrzymie ciśnienie, pod jakim się znajduje. Po
wydobyciu na powierzchnię natychmiast ulatnia się w postaci bezbarwnego i
bezwonnego gazu. Metanu. Czasami jednak, głównie pod wpływem wstrząsów
tektonicznych zostaje samoistnie odsłonięta spod okrywających ją grubych warstw
mułu. Wówczas, jako że jest lżejsza od wody i powietrza wznosi się stamtąd ku
powierzchni morza a dalej w górne partie atmosfery, gdzie prądy powietrzne
ostatecznie ją rozpraszają...
-Zaraz, chwila. Jak to odsłonięta?
-Po prostu, kiedy pod wpływem wstrząsów sejsmicznych, lub też erupcji
podwodnego wulkanu rozerwana zostanie gruba warstwa mułów i osadów składających
się na morskie dno, jej wędrówki na powierzchnię nie blokują już żadne inne
czynniki i w efekcie metan w postaci chmury gazowych pęcherzyków samoczynnie
wznosi się ku górze.
-Czyli tak, jakby puścić w kąpieli bąka? - rzucił Frank.
-No... powiedzmy. - zgodziła się z niesmakiem.
-No i co z tego? - zapytał ją Theo mocno zawiedziony uzyskaną odpowiedzią.
-No, więc ten proces właśnie jest czasami przyczyną zatonięć statków...
-Ale, dlaczego?
-Dzieje się tak, ponieważ w momencie, kiedy statek wpłynie w obszar, w którym
akurat ulatnia się wodzian metanu to natychmiast tonie.
-Jak to, tonie?
-Statki utrzymuje na wodzie tak zwana siła wyporu. W chwili, kiedy kadłub
statku zostaje otoczony gazowymi pęcherzykami siła ta drastycznie maleje
znikając momentami niemal całkowicie. To zupełnie tak samo jakby pod śmigłowcem
unoszącym się dzięki odpychaniu cząsteczek powietrza nagle zabrać owe cząsteczki
stwarzając tym samym niemal próżnię. Śmigłowiec taki natychmiast spadnie niczym
kamień. To samo właśnie dzieje się ze statkiem, pod którym w wyniku nagłej
emisji metanu prawie całkowicie zanika siła wyporu wody. Statek taki po prostu
nie ma się na czym oprzeć i idzie na dno i zupełnie nie ma tu znaczenia czy
dotyczy to szalupy czy też olbrzymiego, oceanicznego tankowca. Tonie w jednej
chwili i musisz mi Theo uwierzyć. Tak już po prostu jest.
-No a samoloty? - wtrącił wielebny. - Wspomniałaś, że ten wodzian ulatnia się
jako gaz. Jakie więc ma znaczenie czy samolot unosi się w powietrzu czy metanie?
-Właśnie, kurwa? - dodał Black. - Cząsteczki to cząsteczki i tyle. Ciekawe jak
się z tego wyłgasz?
-No niezupełnie. - odparła z uśmiechem. - Samoloty znikają, ponieważ kiedy
tylko wlecą w chmurę metanu to natychmiast eksplodują. Dzieje się tak, ponieważ
gaz ten w połączeniu z powietrzem tworzy mieszaninę o silnie wybuchowych
właściwościach. Może słyszeliście już kiedyś o eksplozjach w kopalniach węgla,
złota czy diamentów?
-No, tak.
-To jest właśnie to samo. Wystarczy jedna iskra i jeśli tylko stężenie jest
odpowiednie to, natychmiast następuje eksplozja. W Trójkącie Bermudzkim nie
znikają ptaki ani przedmioty latające nie napędzane bez użycia ognia, lecz tylko
te, które są w stanie silnikiem lub jak powiedziałam iskrą wywołać samoczynną
detonację. - wyjaśniła.
-Niech to szlag.
-O co chodzi, Theo?
-Czytałem o ukrytej cywilizacji Atlantów, która porywa statki a nie o tym,
cholernym wodziano-metanku?
-Chciałeś znać prawdę. Oto ona. - wzruszyła ramionami. - Przykro mi, że dotąd
wierzyłeś w te bzdury, chociaż poniekąd Atlantyda jest sama w sobie jednym z
pośrednich powodów owych zaginięć.
-Jak to?
-Wiemy, że nasi przodkowie uciekli z Marsa około czterech milionów lat temu.
Było to w okresie, kiedy marsjańskie oceany zaczynały już wsiąkać i zamarzać a
atmosfera bez zasilającego ją efektu oddychania bezpowrotnie się rozpraszać i
ulatniać w przestrzeń. To właśnie wtedy nasza planeta umierała. Mamy jeszcze
zbyt mało danych pochodzących z tego okresu, jednak z tego, co już wiadomo
powiem wam, że po ewakuacji uciekinierzy osiedlili się właśnie na Atlantydzie,
to znaczy w okolicach dzisiejszych Wysp Bermudzkich. Wybrali ten minikontynent
ze względu na jego centralne położenie pośród ziemskich oceanów, idealny klimat
oraz urodzajną ziemię. Ponadto, ze względu na jego równikowe położenie
geograficzne, Atlantyda była doskonałym miejscem nadającym się do założenia
portu kosmicznego.
-Dlaczego? - zapytał ją Black.
-Jakiekolwiek starty w przestrzeń wymagają paliwa, zgoda?
-No tak.
-Zatem, aby tego paliwa nieco zaoszczędzić wystarczy startować z okolic
równikowych. Siła odśrodkowa planety pomagająca wynieść pojazd w przestrzeń
właśnie tam jest bowiem największa. Najbardziej więc opłacalnym miejscem do tego
celu jest start z miejsca jak najbardziej zbliżonego do równika. Można wówczas
albo zaoszczędzić paliwo, albo wynieść w przestrzeń większą masę.
-Niech ci będzie. - Black skinął głową. - Co było dalej?
-Uchodźcy w miarę upływu stuleci rozprzestrzenili się także po pozostałych
kontynentach. Ich ekspansję znacznie zahamowała jednak epoka lodowcowa, która
rozpoczęła się około miliona sześciuset tysięcy lat temu. Jej przyczyny nadal
jeszcze nie są dla nas całkiem jasne. Wiadomo jednak niewątpliwie, że w jej
efekcie niemal wszyscy koloniści bezpowrotnie wyginęli. Lodowcowy kataklizm
udało się przeżyć jedynie tym, którzy mieszkali w okolicach równikowych oraz
oczywiście tym, którzy pozostali na Atlantydzie. Stało się tak, ponieważ
wyłącznie w tych rejonach istniały oazy ciepła umożliwiające schronienie przed
chłodem czy w ogóle, przetrwanie. W innych rejonach Ziemi lody ustępowały
jedynie na bardzo krótko po to tylko, by po kilku lub co najwyżej, kilkunastu
tysiącach lat powrócić ze zdwojoną siłą nieustannie niszcząc wszelkie ślady
ludzkiej działalności. Atlantyda była jednym z niewielu miejsc na Ziemi nigdy
nie nękanych przez kolejne zlodowacenia. Dlatego właśnie cała ich cywilizacja na
stałe zapuściła swe korzenie, jedynie tam. W owych czasach klimat był na Ziemi
dość surowy. Bardzo surowy. Lód niemal bez przerwy, jeśli nie liczyć kilku
krótkotrwałych okresów ocieplenia obejmował obszar niemal całych Stanów
Zjednoczonych i Europy, połowę Australii i Amerykę Południową aż po granice
Brazylii. Wolna od lodu była jedynie Azja, równikowa część Afryki oraz Ameryka
Środkowa i Australia. A tak nawiasem mówiąc wy również żyjecie w okresie
interglacjalnym.
-Inter kurwa, co? - zapytał Black.
-Jest to taki właśnie okres chwilowego ocieplenia.
-Chwilowego?
-Tak, ponieważ epoka lodowcowa wcale jeszcze się nie zakończyła. Gdyby nie
kontrakt 1000-lecia lody obydwu biegunów ponownie dotarłyby do terenów
podzwrotnikowych już za około pięćset lat. Wywóz tego lodu oraz sporej części
ziemskiej wody, według naszych obliczeń odsunął od waszej planety groźbę
katastrofy, na co najmniej 150 tysięcy kolejnych, ziemskich lat.
-Jaki w takim razie to wszystko ma związek z Trójkątem Bermudzkim? -
przypomniał Frank.
-A tak. W roku 19502 przed waszą erą dostrzeżono meteoryt zbliżający się w
stronę Ziemi. Kierował się on prosto w stronę Atlantydy. Ówcześni naukowcy
natychmiast zdali sobie sprawę z niefortunnego wyboru ojczyzny swojej
cywilizacji. Inna sprawa, że kiedy przybywali na Ziemię było to jedyne tak
doskonale się do tego celu nadające miejsce. Ich pech polegał jednak na tym, że
Atlantyda nie była osobną płytą tektoniczną solidnie zakotwiczoną w płaszczu
Ziemi, lecz jedynie pływającą swobodnie po powierzchni magmy sporą wyspą
wielkości Półwyspu Arabskiego. Atlantyda po prostu nie miała solidnego oparcia a
upadek meteorytu miał nastąpić zaledwie kilkaset kilometrów od jej zachodnich
brzegów. Nawiasem mówiąc w wyniku tego upadku powstała Zatoka Meksykańska.
-Co dalej?
-Wieści o nieuchronnie zbliżającej się zagładzie Atlanci zachowali jednak w
głębokiej tajemnicy po to, aby nie wywoływać niepotrzebnej paniki. Ich wiedza
chociaż nie dorównująca naszej była jednak naprawdę zdumiewająca. Udało im się,
bowiem przewidzieć wszystkie następstwa katastrofy, jaka wkrótce miała nastąpić.
-Jakie? - zapytał profesor.
-Takie jak to, że ich ogromna wyspa pod wpływem wstrząsu rozpadnie się i
zatonie w morzu ognia i oceanicznej wody. Zatonięcie wyspy z kolei spowoduje
podniesienie się poziomu wód. Wiedzieli też, że olbrzymia chmura pyłu wywołanego
eksplozją po kilkuletnim okresie przebywania w atmosferze w końcu opadnie z
powrotem na powierzchnię całej kuli ziemskiej pokrywając wszystko grubą, ponad
dziesięciocentymetrową warstwą popiołów, co z kolei spowoduje, że promienie
słoneczne będą stopniowo roztapiać lód skuwający od tysięcy lat planetę a to
natomiast, jeszcze bardziej podniesie poziom ziemskich oceanów. Wiedząc, że
światu grozi potop doskonale zdawali sobie sprawę z tego, jak nieliczni z ludzi
mają w ogóle szansę przeżycia. Dlatego właśnie niemal do ostatniej chwili
zachowali całą sprawę w ścisłej tajemnicy. Mając jednak do czasu nadejścia
zagłady prawie czterdzieści lat postanowili zrobić, co tylko możliwe, aby
uratować nasz gatunek przed całkowitym wyginięciem. Przystąpili więc do
intensywniejszej niż kiedykolwiek wcześniej kolonizacji pozostałych kontynentów
mając tym samym nadzieję, że być może uda się którejś kolonii przetrwać i z
upływem czasu odzyskać dawną potęgę...
-Dawną?
-Atlanci byli trzeźwo myślącymi realistami. Doskonale wiedzieli, że
współczesnej im ludzkości w najlepszym razie grozi okres upadku, wojen, głodu
oraz ponownego, dzikiego barbarzyństwa. Postanowili zatem w trzech odrębnych
częściach globu ukryć cały dorobek swojej cywilizacji, czyli wiedzę jaką udało
im się zgromadzić w ciągu minionych milionów lat mając nadzieję, że być może
kiedyś w przyszłości pomoże to ludzkości ponownie się odrodzić. Po ukryciu swej
wiedzy i zabezpieczeniu przed nadchodzącym potopem zasiedlili niemal całą Ziemię
w głównej mierze jednak koncentrując się na Europie. Zdawali sobie, bowiem
doskonale sprawę z tego, że jeżeli kiedykolwiek jeszcze człowiek ponownie będzie
rządził Ziemią będzie to jedynie Europejczyk.
-Dlaczego Europejczyk? - zapytał ją profesor. - A tak w ogóle, to nie wierzę w
żadną Atlantydę. To już naprawdę jest przesada.
-Skoro tak pan sądzi, profesorze proszę więc tylko spojrzeć na tę mapę. To jest
dwudziestowieczna mapa. Nie powinna zatem budzić żadnych wątpliwości. - odparła
wyciągając ze swojej torby zwiniętą w rulon mapę świata.
Wszyscy pozostali, również pochylili się nad nią z zainteresowaniem.
-Te linie są to są izotermy średnich, rocznych temperatur a te strzałki
określają przebieg współczesnych wam prądów morskich na Atlantyku. Kiedyś było z
tym inaczej, ale teraz mniejsza z tym. Chcę wam powiedzieć, że na czym jak na
czym, ale na prądach morskich Atlanci znali się najlepiej w całych poznanych
przez nas ludzkich dziejach. Woda, bowiem była od zawsze ich głównym problemem.
W końcu to ona, a raczej jej brak był przyczyną ich ucieczki z Marsa. Chcę tylko
uzmysłowić wam, że doskonale wiedzieli, jaki ma wpływ ruch obrotowy Ziemi oraz
promieniowanie słoneczne na krążenie wód, to znaczy siły i kierunki ziemskich
prądów, rozumiecie?
-No tak, prądy. - bąknął Frank.
-Wykorzystując morskie prądy Atlanci nawadniali olbrzymie połacie ziemi
uprawnej bijąc w tym względzie wszelkie rekordy wydajności wszechczasów. Nie to
jednak w tej chwili jest istotne. Chodzi o to, że zdając sobie sprawę z mającego
niebawem nadejść kataklizmu przewidzieli, również zmiany kierunków prądów
morskich na obszarze Atlantyku mające nastąpić w przyszłości, czyli w czasach
wam współczesnych. Doszli do słusznego zresztą wniosku, że Golfsztrom nie mający
po zatonięciu Atlantydy już niczego więcej na przeszkodzie przestanie płynąć od
zachodniej Afryki do brzegów Brazylii a potem na północ do równika i z powrotem
w stronę Afryki, lecz w miejscu, gdzie upadnie meteoryt wpadnie w wir zmieniając
swój dotychczasowy, odwieczny kierunek. I może pan zwrócić uwagę profesorze, że
tak się właśnie dzieje do dziś dnia. To znaczy waszego dziś w dwudziestym wieku.
- stwierdziła wskazując właściwe miejsce na mapie.
-Golfsztrom? - zapytał profesor. - Masz na myśli Prąd Zatokowy?
-Tak, Golfsztrom. - potwierdziła. - A raczej, jeśli już chodzi o ścisłość to
mam na myśli cały system ciepłych prądów morskich występujących w północnej
części Oceanu Atlantyckiego. Chodzi mi tu głównie o Prąd Florydzki, Prąd
Zatokowy, Prąd Północnoatlantycki oraz Prąd Norweski. Można by tu jeszcze
wspomnieć o jego licznych odnogach z których główne to Prąd Irmingera,
Zachodniogrenlandzki oraz Kanadyjski. W rzeczywistości, jednak jest to przez
cały czas Golfsztrom i tak dla ułatwienia będę go nadal nazywała. Otóż, Atlanci
wiedzieli, że Golfsztrom będzie krążyć wokół jeszcze wtedy nieistniejącej Zatoki
Meksykańskiej przez dobrych kilka miesięcy nieustannie przy tym nagrzewając
swoje wody w tropikalnym słońcu, aż w końcu, kiedy już osiągnie swoją maksymalną
temperaturę oraz krytyczne zasolenie dochodzące nawet aż do czterdziestu
promili, wówczas uderzy z całą swą prędkością na północny wschód szukając
wyjścia z tej sztucznej "pułapki". Czy zdajecie sobie sprawę jakie niesie to
następstwa dla klimatu?
-No, nie bardzo.
-Cały system Prądu Zatokowego wywiera ogromny wpływ na stosunki
hydrologiczno-biologiczne Oceanu Atlantyckiego oraz co dla nas najważniejsze, na
klimat całej Pólnocnozachodniej Europy. Między innymi nie dopuszcza do
zamarzania Morza Norweskiego w okresie zimowym. Teraz rozumiecie?
Patrzyli na nią bez słowa.
-Dobrze, zatem jeszcze raz. Otóż po zniknięciu z powierzchni morza Atlantydy
wraz z nią zniknąć miała naturalna bariera przeszkadzająca Golfsztromowi w jego
wędrówce na wschód. W efekcie tej anomalii gorący prąd przekracza równik, co już
samo w sobie jest czymś wyjątkowym po czym wlewa się do półkuli północnej i
płynąc nią dociera w końcu aż do Skandynawii niosąc Europie dobroczynne ciepło.
Najlepsze w tym wszystkim jest jednak to, że nasi przodkowie dokładnie to
wszystko przewidzieli i uciekając z zagrożonej Atlantydy, właśnie w stronę
Europy skierowali większość kolonistów. Zdawali sobie, bowiem doskonale sprawę z
faktu, że współczesne im oazy ciepła oraz żyznej ziemi w wyniku ocieplenia na
skalę globalną przemienią się w pustynie oraz tropikalne dżungle a strefy
umiarkowane, czyli takie, które umożliwiają ludziom najlepsze warunki rozwoju,
takie jakie posiadała w ich czasach Atlantyda ulegną przesunięciu daleko poza
granice zwrotników. Postawili wówczas wszystko na jedną kartę a ich determinacji
wielkiego znaczenia dodaje fakt, że ówczesna Europa pokryta była przecież,
wieczną zmarzliną. To nie była wówczas zbyt gościnna ziemia. Dwadzieścia tysięcy
lat przed wami roślinność tam niemal nie istniała a człowiek i nieliczna
zwierzyna, jedynie z całych sił walczyła na tych terenach, co najwyżej o
przetrwanie. Atlanci przewidzieli jednak, że po katastrofie to wszystko
radykalnie się odmieni. Przyjrzyjcie się dobrze tej mapie i spróbujcie sami
odpowiedzieć na pytanie, dlaczego średnie temperatury określające strefy
umiarkowane są tak niewyobrażalnie daleko wysunięte na północ jedynie w obrębie
Europy?
-To naprawdę robi się ciekawe. - stwierdził profesor marszcząc czoło.
-To jeszcze nie wszystko. Golfsztrom, prócz tego, że dostarcza Europie
ogromnych ilości wody cieplejszej od normy o około dwadzieścia stopni Celsjusza
to niesie też, niczym plecak na grzbiecie ciepłe i wilgotne wiatry, które
schładzając się zraszają deszczami całą zachodnią Europę dając jej w prezencie
ciepły i wilgotny klimat. Proszę spójrzcie jeszcze raz na mapę. Zboża mogą
rosnąć nawet w Norwegii podczas, gdy w Ameryce zaledwie do granicy z Kanadą to
jest, aż o dwadzieścia stopni dalej na północ w porównaniu z resztą globu.
-Byłem kiedyś w Kanadzie. - oznajmił profesor. - I wiem, że tam również rosną
zboża.
-Tak ale genetycznie zmodyfikowane i odporne na przymrozki. Takie jednak się
nie liczą.
-Dlaczego, nie?
-Ponieważ omawiamy okres sprzed dwudziestu tysięcy lat. Wtedy nie znano słowa
genetyka.
-Niech ci będzie. - zgodził się profesor. - No i co dalej?
-Najciekawsze dopiero będzie. Otóż proszę sięgnąć pamięcią wstecz, aż do
najstarszych znanych panu dziejów ludzkości.
-Tak? - mruknął profesor.
-No i co pan widzi?
-No cóż... Nie za bardzo wiem, czego mam tam szukać? - ten odparł niepewnie.
-Chodzi o to, że po potopie i upadku ludzie na niemal całym globie zmagali się
głównie z przyrodą nijak nie mogąc tak naprawdę stanąć na nogach. I tak,
Egipcjanie walczyli z pustynią, która w końcu ich pochłonęła. Indianie z
dżunglą, ta sama historia, a Azjaci w zasadzie, jedynie biegali w kółko po tych
swoich stepach nie za bardzo zresztą wiedząc o co chodzi. Bezradnie miotali się
w poszukiwaniu coraz to nowych pastwisk dla swojego bydła. I co, po tych
wszystkich koloniach pozostało? Nic, lub prawie nic, jeśli nie liczyć ruin pod
grubą warstwą piasku czy roślinności. Pragnę wam uzmysłowić to, iż jedynie
Europejczycy otrzymali szansę na tyle się podnieść aby się rozwinąć i w
przyszłości rządzić światem. Jak chyba doskonale wiecie tak też się stało. Tym
bardziej jest więc zdumiewające to, że nasi przodkowie wszystko to przewidzieli
z góry, nie sądzicie?
-Afrykanie też dawali sobie radę. - wtrącił Theo nieco agresywnym tonem.
-Bez obrazy, Theo ale Afrykanie wywodzą się jeszcze z pierwszej fali
kolonizatorów. Tej, pochodzącej sprzed ponad trzech milionów lat. Sprzed epoki
lodowcowej. Twoja rasa jest bez wątpienia najstarsza na Ziemi, to fakt. W ciągu
ostatnich milionów lat ich stosunkowo najmniej nękały zlodowacenia, dlatego
Afrykanie zdołali mimo wszystko jakoś przetrwać, podczas kiedy wiele innych
kolonii zaginęło bez najmniejszego nawet śladu, ale mówiąc, że dawali sobie radę
lekko przesadzasz.
-Jak to?
-A niby z czym dawali sobie radę? - zapytała go pogodnie.
-Jak to z czym? Tak ogólnie...
-Ogólnie to z niczym nie musieli sobie dawać rady, ponieważ nic ich nigdy nie
nękało. No, być może z wyjątkiem innych Afrykanów.
-Jesteś rasistką.
-Skąd takie przypuszczenie? Przecież wszyscy wywodzimy się od tych samych
przodków. Jestem do Afrykanów uprzedzona jedynie jako kobieta.
-Dlaczego?
-Ponieważ potrafię jeszcze zrozumieć wasze męskie walki o terytorium, majątek
czy też władzę, ale ruszyło mnie, kiedy ujrzałam Afrykanów wycinających
brzytwami łechtaczki małym dziewczynkom. Ruszyło mnie jako kobietę, rozumiesz?
Ten, jakże ciekawy obyczaj był zupełnie nieznany Europejczykom. Stąd moje
uprzedzenia a nie z powodu koloru skóry. Ale wracając do tematu to w zależności
od miejsca, gdzie się osiedlały grupy kolonistów oraz lokalnego klimatu ich
skóra to ciemniała to znów bledła. To samo z rysami twarzy, ale o tym z
pewnością doskonale sami wiecie. Dodam jeszcze tylko to, że na Marsie wszyscy po
modyfikacji wyglądają niemal tak samo. Znika więc niejako sam problem koloru
skóry. Te twoje podejrzenia o rasizm są w związku z tym zupełnie bezpodstawne.
Uprzedzenia rasowe są ziemskim wynalazkiem i domeną. Powiedzcie zresztą sami.
Czy dalibyście się przekonać do udziału w tej misji gdybym stała tutaj przed
wami jako szary? Co? Czy może wolicie jednak rozmawiać z piękną dziewczyną?
Milczeli.
-Wszyscy bez wyjątku nazywacie ich popaprańcami, dziwolągami albo odmieńcami,
podczas kiedy tak naprawdę obawiacie się przede wszystkim ich wyglądu. Tych
wielkich głów i czarnych oczu, czyż nie?
-To jest co innego.
-To jest właśnie rasizm. Ale nie przejmujcie się tym, ponieważ jest to
powszechnie znany fakt o dwudziestowiecznych czasowcach. Dlatego też komputatory
biorąc przede wszystkim pod uwagę urodę kandydatów właśnie mnie wytypowały do
tego, niewdzięcznego zadania.
-Skromność to pewnie masz wrodzoną? - zauważył cierpko Black.
-Skromność jest wymysłem miernot oraz przeciętniaków. Mam nadzieję, że wy się
do nich wolicie nie zaliczać?
-Wyszczekana jest. - szepnął Frank do Blacka. - Lubię pyskate. - zaraz dodał.
-Wracając natomiast do sprawy Afrykanów to chciałam wam jedynie przedstawić
fakty historyczne. Ludzie, bowiem od zawsze dążyli do wzajemnej dominacji nad
sobą. W walce tej ostatecznie jednak zwyciężali nie silniejsi, lecz sprytniejsi.
Afrykanie nigdy nie byli zmuszeni do ostrej walki o byt, ponieważ żywności było
u nich zawsze pod dostatkiem. Gorący klimat, również nigdy ich nie zmuszał do
wznoszenia jakiegokolwiek schronienia na zimę. Zupełnie inaczej natomiast miały
się sprawy w Europie, której mieszkańcy, aby coś osiągnąć wpierw musieli się
nieźle natrudzić. Na przykład plony mieli udane jedynie wtedy, kiedy zaczęli
uprawiać ziemię. Schronienie na zimę znaleźli wówczas, kiedy je sobie sami
zbudowali. A zwierzęta mieli, kiedy je wpierw oswoili a następnie zajęli się w
sposób przemyślany ich hodowlą. Przez cały też czas nieustannie toczyli krwawe
wojny pomiędzy sobą windując tym samym technikę oraz wynalazczość na
niespotykany nigdzie indziej poziom. Afrykanom, natomiast wystarczało pójść na
polowanie, lub wyciągnąć rękę i nazrywać sobie owoców rosnących przez cały rok,
by zapewnić sobie pokarm. Srogie zimy również były im zupełnie obce i dlatego
właśnie ich rozwój zatrzymał się w miejscu już miliony lat temu. Podsumowując, o
ile potrzeba jest matką postępu oraz wynalazków to ich ojcem z pewnością
określić by można stres, przeciwności i niepewność. Nie ma się co złościć Theo,
ale taka jest obiektywna prawda. Europejczycy swym rozwojem, nawet mimo silnie
hamującego wpływu religii i tak wyprzedzili resztę świata o niemal tysiąclecie
mając na to jednak zdecydowanie mniej czasu, bo zaledwie dwadzieścia tysięcy
lat. Powtórzę wam to jeszcze raz. To był cały tysiąc lat naukowej i
technologicznej przewagi ponad resztą ludzkości. To zupełnie tak samo jakbyśmy
my z 2780 roku w pewnej chwili postanowili zawładnąć Ziemią w waszych czasach.
Podczas takiej teoretycznej konfrontacji nie mielibyście po prostu żadnych
szans.
-Ale to nie Afrykanie najechali Europę. - zauważył Theo.
-Z historycznego punktu widzenia to i tak nie ma żadnego znaczenia, ponieważ
wszyscy ludzie na Ziemi, wszystkie bez wyjątku rasy bez przerwy toczyły ze sobą
wojny i nawzajem urządzały sobie zbrojne najazdy. Chodzi mi jedynie o to, że
biali jako jedyni potrafili wykorzystać to rozwijając przedsiębiorczość i naukę,
czyli te dwie, pozytywne strony wojen. Afrykanie natomiast pomimo, iż także
mieli nieustanne waśnie i konflikty nie posunęli się w swym rozwoju nawet o krok
naprzód a przyznasz chyba, że w porównaniu z pozostałą resztą świata posiadali
ponad trójmilionletnią przewagę czasową na swój rozwój i ewentualną dominację
ponad resztą ludzkości. Tak się jednak nie stało. Dlaczego?
-Ponieważ Afrykanie są to pogodni goście a nie żądne władzy białasy.
-Nie, ponieważ brak przeciwności oraz wyzwań, jakie stawia przede wszystkim
natura oraz klęski żywiołowe, a także słoneczko nieustannie przygrzewające w
czerep nie za bardzo sprzyjają nauce oraz rozwojowi. Oto, dlaczego.
-Spieprzyliście sprawę, czarnuchu. - stwierdził Black poklepując Theo po
ramieniu.
-Sam widzisz, Theo. To on jest rasistą. - stwierdziła Uli.
-Bwana może tak mówić. Tylko on.
Dziewczyna przez dłuższą chwilę patrzała na niego nic nie rozumiejącym
spojrzeniem po czym machnęła ręką i stwierdziła.
-Więc, dobra. - westchnęła. - Teraz nawet nie będę się starała tego rozgryźć.
Przecież to wszystko i tak nie ma żadnego znaczenia, ponieważ to nie biali ani
czarni czy też żółci zdominują świat. Przyszłość, panowie jest szara. Czy się to
komuś podoba czy nie taka jest właśnie przyszła ewolucja ludzkości. Następne
pokolenia będą miały skórę szarą, oczy czarne i ogromne a głowy wielkie niczym
koło zapasowe. Innej drogi po prostu przed ludźmi nie ma. Takie są, bowiem fakty
i wszystkie dyskusje na temat koloru skóry zrobią się nieaktualne już za niecałe
dwa stulecia. Ludzie nie poprawieni genetycznie sami siebie skazują na wymarcie,
lub co najwyżej na życie jedynie w tym zacofanym piekiełku jakim w przyszłości
będzie Ziemia. Jeżeli komuś uda się w końcu podbić kosmos na pewno nie będzie to
ktoś pochodzący z tej planety, gdzie wszyscy żyją pełnią uprzedzeń do wszystkich
i wszystkiego, lecz będzie to człowiek genetycznie zmodyfikowany. Marsjanin.
Taki jest właśnie stan nauki pod koniec dwudziestego ósmego wieku.
-A czy Ziemianie w przyszłości, także się modyfikują? - zapytał ją profesor. -
Czy dotyczy to wyłącznie Marsjan?
-Oczywiście, że tak. Każdy, kogo tylko na to stać pragnie widzieć w
podczerwieni czy też słyszeć ultradźwięki. Na Ziemi jest jedynie zbędna
modyfikacja ciała ze względu na promieniowanie ultrafioletowe, ale poza tym
genetyka kosmetyczno-medyczna rozwija się pełna parą, chociaż jak to zwykle na
waszej planecie bywa, pierwszeństwo mają aspekty militarne.
-Aspekty? - zapytał Black.
-Do ziemskiego standardu należą żołnierze potrafiący biegnąć przez miesiąc,
swobodnie oddychać pod wodą, udźwignąć antygrawitacyjnego jeepa, rzucać nożem na
pół mili, wyskakiwać bez spadochronu z odrzutowca czy chociażby przeżyć
trafienie w głowę z działka przeciwpancernego. Są to zmodyfikowane pod kątem
militarnym jednostki bojowe, którym w niecałe dwa tygodnie odrastają odstrzelone
kończyny. Niestety, ale to w tym właśnie kierunku nadal idzie wasz rozwój. A
wracając już do naszego tematu to właśnie zatonięcie Atlantydy wraz z setkami
milionów jej mieszkańców, liczbą hodowlanych oraz dzikich zwierząt idącą w
miliardy oraz wręcz niezmierzoną, przebogatą roślinnością spowodowało, że
najbardziej obfite zasoby wodzianu metanu znajdują się obecnie na obszarze
Trójkąta Bermudzkiego. Metan jest, bowiem gazem powstającym podczas rozpadu masy
organicznej, czyli wszelkiego rodzaju procesów gnilnych odbywających się bez
dostępu tlenu. Czy moja odpowiedź była wyczerpująca, Theo?
-Tego... eeee... chyba tak.
-Wspomniałaś, że Atlanci ukryli swoją wiedzę w trzech, odrębnych miejscach. -
przypomniał jej profesor.
-A tak. Pragnęli, aby przetrwała mający nadejść potop oraz upadek cywilizacji.
Musieli przy tym tak ją zabezpieczyć, aby nie uległa zniszczeniu zarówno poprzez
nagłe zmiany klimatyczne, klęski żywiołowe oraz normalne, ale długoletnie
warunki atmosferyczne, jak również barbarzyńców i to przynajmniej do czasu zanim
ci nie będą w stanie całkowicie jej zrozumieć oraz odpowiednio wykorzystać.
-Co to znaczy, odpowiednio wykorzystać?
-To znaczy, że wiedza ta będzie dla nich niedostępna dopóty, dopóki nie osiągną
równego Atlantom stopnia rozwoju.
-Rozumiem.
-Aby się dodatkowo zabezpieczyć od nieprzewidzianego, Atlanci postanowili
wszystko skopiować w trzech, odrębnych egzemplarzach i ukryć następnie całość w
trzech, różnych miejscach globu.
-Więc, gdzie to jest ukryte? - wyszeptał profesor.
-W Wielkiej Piramidzie w Gizie oraz na Wyspie Dębów u wybrzeży Kanady.
Natomiast trzeciego miejsca nie odkryto jeszcze nawet, aż do moich czasów, więc
nie wiem.
-Jak wygląda ta ich wiedza?
-Są to pakiety połączonych ze sobą złotych płytek na których Atlanci
wygrawerowali cały swój dorobek naukowy, filozofię i literaturę. To właśnie ich
równania matematyczne między innymi naprowadziły ludzkość do odkrycia podróży w
czasie, chociaż sami Atlanci jeszcze ich nie znali. W chwili obecnej jesteście
bardzo blisko odkrycia pierwszego miejsca. Tego wewnątrz Piramidy a właściwie to
bezpośrednio pod nią, lecz mający niebawem nadejść M-Day ostatecznie przesunie
datę odkrycia dopiero na rok 2098. A na Wyspie Dębów będzie to 54 lata później,
jeżeli już chodzi o ścisłość.
-W Wielkiej Piramidzie. - westchnął z zachwytem profesor. - Więc, to po to ją
zbudowano?
-Tak. Ówcześni Egipcjanie zaczynali już, co prawda wznosić swoje, własne
piramidy na długo wcześniej, ale tak prawdę mówiąc była to jednak jedynie
nieudolna szarpanina. Ich "dzieła" waliły się, obsuwały, przechylały czy wręcz
pod własnym ciężarem same zapadały się do środka. Nawet same ich proporcje
pozostawiały wiele do życzenia. Dopiero naukowcy ze świeżego napływu kolonistów
dostarczyli swoim starszym braciom plany konstrukcyjne wzorowej piramidy.
Piramidy Cheopsa. Następnie, przez cały czas nadzorowali przebieg jej budowy. Po
ukończeniu zabezpieczyli ją a sami opuścili Egipt wyruszając w stronę Europy.
Późniejsze próby skopiowania jej czynione przez tubylców ponownie były skazane
na niepowodzenie i od samego początku były nieudolne. Jak grzyby po deszczu w
całym Egipcie powstawały twory tandetne, karłowate i niegodne nawet wzmianki...
-Skąd ty to wszystko wiesz? - przerwał jej znienacka Black.
-Jak to, skąd? Jestem historykiem...
-A skąd w takim razie masz to wszystko?
-Co takiego?
-Ten odtwarzacz z historią Bobbiego, mapę świata i gazetę. Czy to jest
standardowe wyposażenie marsjańskich historyków?
-O co dokładnie chodzi?
-Coś mi tu śmierdzi, panowie. - oznajmił głośno Black.
-Tak, Bwana? Co takiego?
-Coś mi się wydaje, że ona zna odpowiedzi na wszystkie nasze pytania zanim one
w ogóle padną.
-Co ty na to? - Frank z pozostałymi uważnie spojrzał na nią.
-To prawda. - przyznała dziewczyna. - Znam je. Przecież powtarzałam wam już
tyle razy, że dla mnie to wszystko a więc nasze spotkanie również, to tylko
historia. Zgadza się. Znałam z góry wszystkie wasze pytania i co za tym idzie
odpowiednio się do nich przygotowałam. Nie okłamałam was w ani jednej kwestii,
więc w czym tkwi problem?
-Sam nie bardzo jeszcze wiem. - odparł Black z ociąganiem drapiąc się w głowę.
- To wszystko jest chyba zbyt niepojęte, aby mogło być prawdą.
-Chyba nie uda się nam, na niczym jej przyłapać. - pocieszył go profesor.
-Nie jest wcale aż tak źle, panowie. - stwierdziła. - Wam potrzeba po prostu
jeszcze nieco czasu, aby to wszystko na spokojnie sobie rozważyć, poukładać i
wreszcie zrozumieć. Tylko i wyłącznie odrobinę czasu.
-Kurwa, no to może by tak wreszcie coś dziś zjeść. - zaproponował roztropnie
Theo.
Na te słowa wszyscy odczuli dokuczliwy głód. Po krótkiej, ale bardzo żywiołowej
dyskusji postanowili udać się na polowanie, ponieważ nikt nie miał ochoty nawet
patrzeć w stronę ryżu.
Kiedy tylko ochoczo zabrali broń i poszli już do lasu, Black przerwał wreszcie
nieustanny masaż stopy. Usiadł na posłaniu i zwrócił do dziewczyny.
-Twierdzisz, że nam się udało ich wykończyć, prawda?
W milczeniu skinęła głową.
-Więc, dlaczego nieustannie gryziesz się i zamartwiasz, że coś może pójść nie
tak?
-To widać?
-Owszem.
-Hm. Jest tak, ponieważ całkowitej pewności, że wasza misja się powiedzie,
niestety nie ma.
-Dlaczego? Przecież wasza historia...
-Istnieje zbyt wiele czynników mogących mieć na to wpływ. Na dodatek czynniki
te, nieustannie się zmieniają. Są nieprzewidywalne. Dlatego robię co tylko mogę
to znaczy zamierzam przedstawić wam zarówno naszą technologię jak i osiągnięcia
naukowe po to, by przechylić szalę na waszą i zarazem naszą, korzyść. Pragnę
przygotować was na to z czym możecie się tam spotkać. Wiem, że to w obecnej
chwili jest niewiele, jednak bez znajomości tematu bylibyście zupełnie bez
szans. Ludzie Jonga nieustannie się pilnują i możesz mi wierzyć, oni również
zdają sobie sprawę, że tym razem grają już o wszystko. Tutaj chodzi o nasze albo
ich istnienie. Zrobią więc co tylko w ich mocy, aby nikt ich nie powstrzymał.
-Dlaczego oni, aż tak bardzo upierają się aby dokonywać zmian przeszłości
zamiast powiedzmy pracować nad tym, aby ich i wasza przyszłość była lepsza?
-Właśnie tego chcą, lecz na swój dziwaczny i pokrętny sposób.
-Jak to?
-Nas, bowiem nie uwzględniają w ogóle w swojej przyszłości. A poza tym pragną
jako jedyni opanować podróże w czasie.
-W jaki sposób?
-Usiłują przechwycić wszelkie technologie istniejące w przeszłości.
Technologie, które posłużyły ludzkości do wynalezienia podróży w czasie po to
tylko, aby w przyszłości mieć na nie absolutny monopol. Dlatego między innymi
nieustannie wykupują wiodące instytuty badawcze oraz dwudziestowieczne zakłady
przemysłowe. Pod płaszczykiem gospodarki wolnorynkowej pragną uchwycić wszystkie
elementy tej układanki w taki sposób, aby już w dwudziestym pierwszym wieku
stały się one wyłączną własnością Japonii. Nie mają już wystarczającej ilości
energii, aby to wszystko osiągnąć na drodze militarnej prowadzą, zatem swoją
przebiegłą grę inaczej.
-Jak?
-Sterują czasowcami niczym bezwolnymi marionetkami a swoją wiedzą i
przychylnością obdarzają wyłącznie najbliższych im genetycznie przodków.
-Czyli?
-Znając przyszłość, czyli kierunki rozwoju oraz wszystkie czynniki ludzkiego
postępu bez trudu zgarniają krociowe sumy na giełdowych spekulacjach, które z
kolei pozwalają im na finansowanie swych poczynań bez troski o takie głupstwa
jak cena takiego czy innego przedsiębiorstwa. Waszym światem niestety żądzą
pieniądze a oni mają ich najwięcej.
-Wiesz? To by nawet miało sens. - przyznał po namyśle agent.
-Podobnie wygląda sprawa z wykupem ziemi.
-Chodzi ci o te "inwestycje" w Stanach.
-Nie. Tych ziemi. Sterowani przez Jonga Japończycy wykupują ogromne połacie
ziemi znajdującej się w dorzeczu Amazonki, ponieważ doskonale wiedzą, że jako
obszary nie zurbanizowane ziemie te przetrwają w niemal nienaruszonym stanie
M-Day oraz wszystkie, późniejsze konflikty. Tereny te poza tym, że w waszych
czasach są nie zamieszkałe i nierzucające w oczy, doskonale nadają się tym samym
do prowadzenia w sposób niezauważony ich kreciej roboty. To jest, panie Black
bardzo przebiegły i długofalowy plan. Plan prowadzący w linii prostej do ich
absolutnej dominacji ponad światem i co się z tym wiąże, całą przyszłością.
-Nie martw się. Zamienimy im ten plan w gówno.
-Martwi mnie to, że już od chwili wejścia do ich bazy, natychmiast znajdziecie
się we wrogim otoczeniu. Będziecie tam zdani jedynie na siebie samych a otaczać
was będą wyłącznie ludzie pozbawieni wszelkich skrupułów. Ludzie, pragnący
wykończyć was na wszelkie znane ludzkości sposoby. Sadyści, pragnący wyrwać wam
wasze dusze, którzy nie zawahają się nawet przez krótką chwilę...
-Chodziłem do szkoły. Wiem jak to jest... - mruknął z niechęcią agent zapalając
sobie papierosa.
Z pobliskiego lasu dobiegła ich gwałtowna kanonada. Do pojedynczych strzałów z
glocka szybko dołączyły długie serie z karabinów maszynowych. Trwało to przez
dłuższą chwilę. Potem całą strzelaninę zakończyła potężna detonacja z muszkietu,
po czym dżungla na powrót pogrążyła się w ciszy. Po kilku minutach rozległy się
radosne okrzyki ludzi powracających z polowania jasno świadczące o tym, że wśród
myśliwych nikt nie zginął.
-Chyba coś złapali. - słysząc jak nadchodzą ucieszył się Black.
-Na to wygląda. - przyznała.
Myśliwi po kilku minutach dotarli do szałasu wlokąc po ziemi sporego pekari.
Rzeczywiście, tym razem polowanie przebiegło bez przygód i strat w ludziach. W
naprędce przygotowali więc co trzeba i zasiedli wokół ogniska oddając dalszą
troskę o zdobycz w pewne ręce profesora. Zapalili papierosy. Frank z
przyniesionej z lasu gałęzi maczetą sprawnie wyciosał kulę dla Blacka. Ten wstał
i wypróbował ją obchodząc ognisko kilka razy dookoła.
-I jak? Może być?
-Dzięki. Jest w porządku.
-Za dwa, trzy dni będziesz jak nowy. - stwierdził profesor oglądając jego nogę.
- Opuchlizna zaczyna już powoli schodzić. - dodał.
-Mam taką nadzieję, Krasnalu.
Po obiedzie, który jeśli tylko przygotowywał go profesor jak zawsze okazał się
wyśmienity, Uli powróciła do przerwanej posiłkiem rozmowy.
-Przedstawię wam teraz kilka naszych osiągnięć technologicznych po to, abyście
mieli świadomość tego, z czym możecie się już wkrótce spotkać.
-W porządku.
-Zacznę zatem od urządzeń, które Jong i jego ludzie mogą wykorzystać jako broń
przeciwko wam.
-Dobra. - Black oblizał wargi i z uciechą zatarł ręce.
-Anihilatory. Chociaż taką właśnie noszą nazwę, niczego nie unicestwiają. Ich
niewłaściwe określenie przyjęło się zapewne pod wpływem obserwacji ich
działania. Zasada działania anihilatorów polega bowiem na kontrolowanej emisji
skoncentrowanej wiązki nietrwałych atomów Krytykomu doprowadzanych do wnętrza
struktury każdego przedmiotu. Pod ich wpływem każdy obiekt niejako sam się
rozpada pod wpływem gwałtownego wzrostu swojej masy. W czasie wnikania dodatkowo
jeszcze niszczone są oryginalne wiązania atomowe, co jeszcze bardziej
przyśpiesza proces destrukcji. Rozumiecie?
-Nie. - mruknęli chórem.
-Mówiąc zatem prościej wszystko to na co zostanie skierowany strumień atomów
Krytykomu, natychmiast rozpada się w pył przestając istnieć.
-To są pewnie te ich, cholerne reflektorki. - Bobby przypomniał sobie dwóch
krępych pracujących nad powiększaniem groty.
-Reflektorki? - zapytała.
-Wydawało nam się, że świecą na czarno, czy jakoś tak. Dlatego je tak nazwałem.
-Możliwe. Mogło to właśnie tak wyglądać. - przyznała dziewczyna po namyśle. -
Widzieliście zapewne emisję atomów Krytykomu.
-Ale jak to cholerstwo działa? Nie możesz mówić po ludzku? - zapytał Theo.
-Wyjaśnię to na prostym przykładzie.
-Tylko nie tak prostym jak ten paradoksalny dziadek. - wtrącił wielebny. - Do
tej pory nie wiem czy można go w końcu sprzątnąć.
-Bez obaw. Ten przykład jest naprawdę przejrzysty. - uśmiechnęła się. - Weźmy
na przykład ten oto stół.
Dziewczyna podeszła i poklepała po spękanym ze starości blacie, jedyny mebel w
szałasie profesora.
-Tylko go nie anihiluj. - rzucił właściciel stołu z nagłym ożywieniem. -
Strugałem go w pocie czoła przez ponad pół roku...
-Bez obaw, profesorze. Pragnę wyłącznie od strony teoretycznej wyjaśnić wam,
jak działają anihilatory. - uspokoiła go. - Jak widzicie, stół jest ciężki,
solidny i sprawia wrażenie czegoś naprawdę trwałego, prawda?
-Do czego zmierzasz? - ponownie rzucił z niepokojem profesor podchodząc i
zasłaniając stół swym, własnym ciałem.
-W rzeczywistości jednak jest on w środku niemal całkowicie pusty. - dziewczyna
ciągnęła dalej.
-Jak to, pusty? Nie wygląda mi na tandetę z wiórów? - zapytał wielebny uważnie
opukując go palcem.
-Mam na myśli to, że atomy, z których ten stół się składa rozrzucone są tak
rzadko, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent jego całkowitej objętości jest
zupełną pustką. Gdyby je wszystkie razem zebrać i upchnąć ciasno jeden obok
drugiego, ten duży stół zmieściłby się na dłoni.
-Czyjej dłoni? - rzucił Theo.
Spojrzeli na niego, po czym powrócili do przerwanej rozmowy.
-Być może. Lecz, co z tego wynika? - Frank wzruszył ramionami.
-Anihilatory emitują atomy Krytykomu, które wypełniają te puste przestrzenie. A
ponieważ prędkość ich wnikania bliska jest prędkości światła dodatkowo jeszcze,
niszczone są oryginalne wiązania atomowe tegoż stołu. W efekcie, ten przykładowy
stół w jednej chwili robi się kilkaset tysięcy razy cięższy i pod swym własnym
ciężarem rozpada się natychmiast w proch i pył.
-A jak głęboko wnika ten syf?
-Jest to zależne od gęstości obiektu. Albowiem inaczej wygląda sprawa w
przypadku drewna, inaczej wody czy metalu. Średnio jednak, jest to około półtora
metra w głąb.
-Ile to jest, po ludzku?
-Około pięciu stóp.
-A jak możemy sobie dać z tym radę? - zapytał rzeczowo Black.
-Nie możecie w ogóle.
-Ja pierdolę. Dlaczego, nie?
-Ponieważ w dwudziestym wieku nie znacie pola zerowego, które jest jedynym
bezpiecznym sposobem na przechowywanie Krytykomu. Tylko i wyłącznie to pole jest
na niego odporne.
-No to ładnie, kurwa. - zauważył kwaśno Frank.
-Ale nie załamujcie rąk, panowie. Jeżeli spotkacie się z anihilatorami są dwa
wyjścia. Pierwsze. Szybko i daleko uciekać, ale to w sumie żadne rozwiązanie,
więc tak naprawdę pozostaje wam wówczas tylko jedno do zrobienia. Musicie
natychmiast zabić człowieka trzymającego anihilator, lub też uszkodzić biegnące
do niego przewody. Takie czarne biegnące od centralnego zbiornika Krytykomu.
Przewody te, również otoczone są polem zerowym. Jeśli, więc ulegną uszkodzeniu
anihilatory staną się bezużyteczne. Jeśli jednak już do tego dojdzie, wówczas
lepiej żeby was nie było w pobliżu.
-Dla... a zresztą. Wierzymy ci na słowo. - Frank z rezygnacją machnął ręką.
-To chyba nie powinno być dla was zbyt skomplikowane, nieprawdaż?
-Prawdaż. - odparł Black z przekąsem.
-A gdyby tak od razu, na samym wstępie rozpieprzyć im ten cały, centralny
zbiornik? - zapytał Bobby.
-Nawet o tym nie myślcie. Pojemnik ten, również otoczony jest polem zerowym.
Gdyby uległ uszkodzeniu atomy Krytykomu nieskrępowane już niczym więcej,
natychmiast wydostałyby się z niego na zewnątrz.
-Więc, co w tym złego? - rzucił wesoło Black. - O ile mi wiadomo mamy i tak
wszystkich wysłać do diabła pozostawiając po sobie jedynie smutek, żal i
połamane sprzęty.
-Taka ilość Krytykomu uwolniona w jednej chwili byłaby co najmniej nie
wskazana.
-Czy to cholerstwo jest wybuchowe?
-Nie. Gorzej.
-Gorzej?
-Gdyby cały ich zapas Krytykomu nagle i w niekontrolowany sposób wydostał się
ze zbiornika centralnego, wszystko w promieniu kilometra to jest pół mili,
zapadłoby się pod swoim ciężarem, aż do jądra Ziemi.
-Wow! - jęknął Theo.
-Wszystko? Do jądra? - Black nie mógł ochłonąć.
-Wszystko. Wliczając w to także was, kawałek lasu, jezioro oraz całe w nim
złoto, również.
-To rzeczywiście, rzecz niedopuszczalna. Powiedz w takim razie, jak wygląda ten
pojemnik, bo przecież nie chcemy stracić wypłaty. Prawda, chłopcy? - rzucił
agent.
-Właśnie! - odparł zgodnie chór.
-Zbiornik swoim kształtem powinien przypominać walec kuliście zakończony po obu
stronach...
-Tak! Widzieliśmy, że mają takie cztery. - przypomniał sobie Theo. - Są podobne
do cystern kolejowych tylko, że są znacznie od nich większe i w dodatku stoją
pionowo.
-To właśnie to. - przyznała. - Dobrze. Zatem następna broń. Dezintegratory. Są
pomniejszoną odmianą broni plazmowej, którą w jej pierwotnym kształcie utracili
jeszcze podczas naszej interwencji w Indiach. Obecnie, ludzie Jonga dysponują
jedynie małymi i przenośnymi typami tej broni. Te większe na nasze szczęście,
nieodwołalnie utracili wówczas wszystkie.
-To chyba dobrze, co? - niepewnie zapytał Theo.
-Jeśli, tylko wziąć pod uwagę fakt, że nie mają dość energii na skonstruowanie
bomby plazmowej odpowiedź brzmi, z pewnością tak.
-Jak, więc one działają?
-Dezintegratory wysyłają impulsy, które po dotarciu do celu natychmiast
podnoszą jego temperaturę do około pięćdziesięciu tysięcy stopni Celsjusza.
-Aha. A ile to będzie Fahrenheitów? - zapytał ją Black.
-To bez znaczenia.
-Ale ile? Chcę po prostu wiedzieć.
-Dziewięćdziesiąt tysięcy.
-Rzeczywiście, to bez znaczenia.
-Strzał oddany z dezintegratora był tym właśnie, co trafiło oponę samochodu
twych rodziców, Bobby. - dodała.
-Oponie to nie wyszło na zdrowie. - westchnął wielebny.
-A jak my, mamy sobie z tym poradzić? - ponownie zapytał dziewczynę Black.
-Unikajcie trafienia i tyle.
-Tylko tyle?
-W przeciwnym wypadku pozostanie z was jedynie niewielka grudka gorącego żużlu.
Spojrzeli po sobie zaskoczeni.
-Jedyną obronę przed tą bronią stanowi refleks oraz wasza zręczność. - dodała.
-Refleks, powiadasz? - rzucił z przygnębieniem pastor. - Czy nie możemy, do
licha zabrać ze sobą jakiś kamizelek żaroodpornych?
-Możecie. Tylko, jaka to różnica czy jest się stopionym razem z kamizelką, czy
bez?
-Aha. - wielebny spuścił głowę.
-Jedynie refleks, panowie. - powtórzyła. - Ale nie martwcie się.
-My?
-Martwić się?
-Skądże?
-Jako ludzie prymitywni posiadacie całkiem niezły refleks. Wręcz wspaniały. -
wyjaśniła. - Pod tym względem znacznie bardziej przewyższacie ich i nie tylko
ich. Także, większość wam współczesnych ludzi.
-Czyli, że mamy jak dobry szeryf zdmuchnąć ich, zanim oni zdmuchną nas? -
zapytał Black.
-Dokładnie. - przyznała.
-Czy masz jeszcze dla nas jakieś, inne niespodzianki?
-Teraz co nieco z ich systemów obronnych. - rzuciła w odpowiedzi podchodząc
bliżej i siadając za stołem.
Spojrzeli na nią zaciekawieni. Uli usiadła opierając ręce na stole i uśmiechnęła
się tajemniczo. Przez chwilę nic się nie działo. Theo ziewnął patrząc w jej
skoncentrowane na czymś odległym oczy.
W pewnej chwili jej przedramiona od nadgarstków, aż do samych łokci zniknęły.
Całkowicie. W jednaj chwili były w następnej już nie. Stało się to tak szybko,
że nikt nie zauważył jak to się stało. Siedzący naprzeciwko pastor, kiedy ujrzał
jej dłonie niczym odcięte nadal leżące na blacie wytrzeszczył oczy i otworzył
usta w niemej konsternacji. Theo spadł ze stołka na ziemię. Pozostali w
milczeniu podeszli bliżej nie spuszczając niecodziennego widoku ani na chwilę ze
swych oczu. Theo szybko pozbierał się z ziemi i też podszedł bliżej. Dziewczyna
nic nie mówiąc nadal uśmiechała się do nich tajemniczo.
Theo wyciągnął rękę i ostrożnie złapał ją za przedramię, którego nie było.
-Mam ją. - oznajmił z niepewnym uśmiechem patrząc w stronę pozostałych.
-Pigmenty fotochromatyczne. - dziewczyna w końcu przemówiła.
-Pigmenty, ależ tak. - potwierdził Frank klepiąc się ze zrozumieniem w czoło.
-Rzeczywiście. Jak mogliśmy o tym nie wiedzieć? - Black również się natychmiast
rozpogodził.
-Znacie je? - zapytała agenta zaskoczona.
-Pewnie. - natychmiast odparł Black. - U nas w Ohio, kiedy tylko zbiera się na
większy deszcz, co drugi Indianin tak ma.
-Wydawało mi się, że w dwudziestym wieku jest to sprawa zupełnie nieznana. -
zamyśliła się głęboko.
-To był żart, Uli. - sprostował agent chichocząc. - Co to są za jedne, te
fotopigmenty?
-Geny są zapożyczone od ziemskich kałamarnic. - odparła patrząc na niego z
wyrzutem. - W ubiegłym miesiącu byłam u kosmetyczki i wszczepiłam je sobie. To
dosyć drogi zabieg dlatego też, mam ich tylko tyle. - wyjaśniła, podczas gdy po
jej przedramionach przebiegać zaczęły szybko zmieniające się barwne pasy.
Pasy mieniły się wszystkimi kolorami tęczy. Wszyscy w dalszym ciągu patrzyli na
jej ręce jak urzeczeni.
-Ale nie zamierzam was nudzić gadaniem o naszej modzie, ani ględzić wam o
babskich sprawach. Pragnę jedynie zademonstrować, że możecie się z czymś
podobnym zetknąć podczas zadania. Ludzie Jonga prawdopodobnie posiadają całe
ciała przystosowane do kamuflażu. Musicie, więc przez cały czas zachować
należytą czujność.
-Czy to znaczy, że oni tam mogą w jednej chwili być a w następnej, całkowicie
zniknąć nam z oczu?
-Niestety ale tak, Theo.
-Ja pierdolę. - ten westchnął ciężko. - No to, co my mamy wówczas zrobić?
Przerwać imprezę i wpaść z wizytą innym razem?
-Na kamuflaż jest rada. - odparła.
Nadstawili uszu.
-Musicie waszą akcją wzbić tyle pyłu, kurzu lub popiołu, że nawet, kiedy
nastąpi to najgorsze i już znikną wam z oczu wy nadal będziecie w stanie
dostrzec ich sylwetki przesuwające się na tle. Nieruchomym tle.
-Dobra. Tylko jak to zrobić? - zastanowił się Bobby. - Tam w środku nie ma
nawet drobinki kurzu. Wszystko było takie czyste i sterylne.
-Chyba już wiem. - rzucił Frank po chwili. - Robiłem kiedyś w estradzie.
Rolling Stonesi, rozumiecie?
Kamienne, wpatrzone w niego twarze jasno świadczyły, że niczego nie rozumieją.
-Należy po prostu zrobić nieco dymu.
Nadal nikt nie odgadł o co mu chodzi.
-Dymu? - zapytał wielebny.
-Tak, dymu.
-Czyli, że niby jak? - pastor nadal nie rozumiał intencji Franka.
-Dymu teatralnego. - ten wreszcie wyjaśnił. - Takiego, który jak podczas
koncertów snuje się po ziemi, powiedzmy do wysokości kolan. Taki dym nie będzie
przesłaniał nam widoczności pozwoli natomiast dostrzec ich, kiedy biegając
tworzyć będą w nim kłęby i zawirowania.
-Skąd wiesz, że będą biegać? - zapytał go Theo.
-Powinni biegać?
-Kiedy tam byliśmy, nie biegali.
-Nie wiem, ale coś mi się wydaje, że kiedy wybucha panika wtedy wszyscy
biegają.
-Skąd wiesz, że będzie panika?
-Tak przypuszczam.
-Przypuszczasz?
-Nie idziemy do nich z kwiatami, więc Frank może mieć rację. - odparł Black.
-No dobra. - zgodził się w końcu Theo. - Ale Bobby też się całkiem nieźle zna
na dymie.
-Nie, Theo. - ten odparł. - To Frank ma rację. 
-Dlaczego?
-Mój dym wykończyłby przede wszystkim nas, ponieważ niczego byśmy w nim nie
widzieli. - wyjaśnił wspólnikowi cierpliwie.
-Natomiast oni tak. - wtrąciła dziewczyna. - Po modyfikacji wszyscy widzą w
podczerwieni. To standard.
-Więc, co o tym myślisz? - zwrócił się do niej Black.
-Pomysł Franka, doskonale pomoże uporać się wam z kwestią kamuflażu chyba, że
wolelibyście zrobić to metodą Bobbiego, lecz w tym przypadku musielibyście
zabrać ze sobą gogle noktowizyjne lub kamery na podczerwień.
-Nie. To zdecydowanie zmniejszyłoby nasz refleks oraz zdolności spostrzegawcze.
- stwierdził z pewnością siebie Black. - Aby się z odpowiednią wprawą nauczyć
nimi po mistrzowsku posługiwać trzeba wpierw zaliczyć długotrwałe i czasochłonne
szkolenie. Dlatego nadal uważam, że pomysł Franka jest w tej sytuacji najlepszym
i najprostszym rozwiązaniem.
-Czy są jakieś sprzeciwy? - zapytała.
Nikt się nie odezwał.
-Dobrze. Wobec tego uznajemy, że ta sprawa jest już ustalona. Przejdźmy więc do
kolejnego zagadnienia. Portery.
-UFO. - potwierdził Bobby. - Mają ich kilka. Cztery czy pięć...
-Pięć. - oznajmił Theo. - Moja pamięć jest jak komputer. Z tym, którego wówczas
naprawiali jest ich razem pięć.
-Naprawiali? - zapytała ich zaciekawiona. - Czy zauważyliście, co uległo
uszkodzeniu?
-Czy ja wiem? - zawahał się Bobby starając się przypomnieć sobie chwilę, w
której obserwowali naprawę pojazdu. - Chyba nawalił im ten cały kamuflaż, bo
kiedy już skończyli przy nim dłubać UFO wpierw się pojawiło, po czym zniknęło
kilka razy z rzędu tak, jak gdyby chcieli sprawdzić czy po naprawie wszystko w
nim znów gra.
-Kiedy jeszcze leciał, zwisał z niego jakiś spory kawał blachy. - dodał po
chwili profesor.
-Blachy? - zapytała.
-Nie wiem. Tej jego powłoki.
-To prawda. - rzucił Theo. - Nad lasem coś mu tam dyndało.
-Hm. - zamyśliła się. - Kamuflaż jest stosunkowo niedawnym wynalazkiem.
Jednakże chociaż nowy jest też całkowicie niezawodny.
-Jesteś tego pewna?
-To nieco bardziej skomplikowana technika, jeśli chodzi o maskowanie
przedmiotów, takich jak na przykład portery, lecz tak jak to ma miejsce w
przypadku istot żywych, kamuflaż jest całkowicie bezawaryjny.
-No, nie wiem? - wtrącił Theo. - Nasz garbus w Meksyku też miał być
bezawaryjny, ale jak się już rozkraczył nic nie było w stanie go ożywić. Od
tamtej pory nie wierzę w bezawaryjność.
-Racja. Przecież od czasu do czasu nawet orłom i kondorom zdarzają się awarie.
- przyznał profesor z poważną miną.
-To nie jest to samo...
-Skoro jednak mieli jakąś awarię. - przerwała im dziewczyna. - To w chwili
obecnej mogę się jedynie domyślać, co też mogło być przyczyną uszkodzenia. -
dodała ponownie zapadając w głębokie zamyślenie.
-Mów, mała. My niczego tu nie wymyślimy. - zachęcił ją Black.
-Ludzie Jonga nie mają zbyt wiele energii ani środków służących do jej
wytwarzania. Nie mogą, więc sobie pozwolić na działalność ze zbyt wielkim
rozmachem.
-Jak to?
-Sami powiedzieliście wcześniej, że posiadają zaledwie cztery cysterny. To
niezbyt wiele...
-Chwileczkę. - przerwał jej profesor. - Mogą zassać całą okolicę, aż do jądra a
wioskę z pół tysiącem Indian spalili, ot tak. - pstryknął palcami. - A ty
twierdzisz, że to niezbyt wiele?
-Miałam na myśli to, że nie są w stanie przeprowadzać zmian na taką skalę jak
wówczas, kiedy chodziło o wymazanie Hitlera. - odparła. - Dlatego właśnie,
niejako zmuszeni są do działania metodami bardziej oszczędnymi. Krążą po prostu
w czasie i wyszukują takie punkty zwrotne w historii, które mogliby zmienić
stosunkowo niewielkim nakładem sił i środków. Z przykrością muszę dodać, że to w
dużej mierze dzięki nam zrobili się, aż tak przebiegli. Kiedyś tacy nie byli i
działali dużo bardziej zuchwale.
-Rozumiem. - przyznał profesor.
-Zatem, gdzie mogą najłatwiej uderzyć? - zapytała ich nieoczekiwanie.
Niemal jednocześnie wzruszyli ramionami. Jedynie Theo bezradnie rozłożył ręce
pytając niepewnie.
-W Trójkącie Bermudzkim?
-Theo, zostaw w spokoju ten, cholerny trójkąt. - Bobby spojrzał na niego z
rezygnacją. - Więc jak brzmiało pytanie? - na powrót zwrócił się w stronę
dziewczyny.
-Zastanawiałam się właśnie, gdzie też ludzie Jonga mogliby wysyłać portery, aby
uzyskać łatwy wpływ na bieg historii.
-A niby skąd, mamy takie rzeczy wiedzieć? - rozkładając ręce odparł nieco już
podenerwowany jej przedłużającą się niepewnością. - Sama mówiłaś, że ten cały
Jong to geniusz. Nawet jak na wasze czasy. A teraz dowiadujemy się jeszcze, że
to także niezły spryciarz. Lepiej, więc nas o takie rzeczy się nie pytaj, bo
wpędzisz nas w jeszcze większą depresję. To nie nasza liga. My jesteśmy tutaj
tylko po to, by posprzątać cały ten, marsjański bałagan...
-Takimi sobie kolesiami od mokrej roboty. - sprecyzował Black.
-Jesteśmy, jedynie prostymi biznesmenami a te twoje niezdecydowanie tylko
jeszcze bardziej nas przygnębia, rozumiesz?
Zanim zdążyła odpowiedzieć Bobby ciągnął dalej z goryczą.
-Czy ty wiesz jak ja się teraz czuję?
-Nie.
-Jak upośledzona owieczka wysłana w celu rozprawienia się ze zgrają wilków.
Owieczka, która po przybyciu do jaskini odkrywczo stwierdza, że zapomniała
zabrać ze sobą czapki niewidki a kopytka, które całymi tygodniami ostrzyła sobie
do tej roboty znienacka spowite są takimi malutkimi, pieprzonymi rękawiczkami
bokserskimi, bo przecież owieczka musi walczyć fair, czyż nie? Tak właśnie się
teraz czuję a ty zamiast ruszyć głową i coś wykombinować przetrącasz owieczce
chorą nóżkę pocieszając ją, że i tak da sobie radę z wilkami, bo ma przecież
niezły refleks!
-Dobrze to ująłeś. - poparł go Frank w imieniu wszystkich.
-Nie wiedziałam, że w taki aż posępny sposób to odbieracie. Staram się pomóc,
lecz to nie moja wina, że fakty są takie a nie inne. Wy, czasowcy uwielbiacie
takie analogie, ale jeśli mam być szczera to przyznam, że ta z owieczką była
trafna jedynie po niewielkiej części.
-Części?
-W stosunku do twojej pierwszej próby pozbycia się wilków.
-Nie rozumiem.
-W chwili obecnej wilki sporo urosły a owieczka, chociaż ma do pomocy pięć
innych to na dodatek utraciła drugą nóżkę. Zyskała natomiast ołowiany plecaczek
przygniatający jej wątły grzbiecik mocno do ziemi.
-Rany...
-Tak właśnie musiałoby to wyglądać w chwili obecnej, aby wystarczająco wiernie
oddać rzeczywistość.
Frank słysząc to zdusił łzy cisnące mu się do oczu i stwierdził łamiącym się
głosem.
-Ona chyba naprawdę pragnie nas wykończyć, panowie.
-Bez obaw. - odparła zaraz wesoło. - Znam was lepiej niż wy sami.
-Tak?
-Tak. I wiem, że dopiero pod wpływem silnego stresu działacie z maksymalną
efektywnością oraz kompletnym zaangażowaniem. Jestem całkowicie przekonana o
tym, że nawet będąc na szubienicy i już czując na karku szorstką pętlę i
wilgotny oddech kata wcale nie uleglibyście załamaniu tylko wciąż
kombinowalibyście jak by tu się z tego wykręcić sianem i odpłacić z nawiązką
prześladowcom. Ani na chwilę nie tracąc przy tym doskonałych humorów,
naturalnie. Proszę, więc nie odgrywajcie przede mną greckiej tragedii tylko
skoncentrujcie się na zadaniu, ok?
-Piękna i bestia. - szepnął z podziwem Black.
-Dwa w jednym. - mruknął Frank i zaraz dodał z wyrzutem. - Ale przy tym za
grosz taktu.
-Przestańcie tam szeptać tylko zastanówcie się jak i gdzie Jongowi byłoby
najlepiej uderzyć? - zapytała ponownie przechodząc do rzeczy.
-Widzieliśmy, że sfilmowali i nagromadzili tam sobie różne rzeczy. - rzucił
profesor. - Całe mnóstwo najprzeróżniejszych rzeczy. Była budowa piramidy, bitwa
pod Łukiem Kurskim...
-Bitwa! - klasnęła w dłonie. - Brawo, profesorze!
-No tak, bitwa.
-To chyba jest to!
-Nadal nie rozumiem. Dlaczego akurat bitwa?
-Nie bitwa, lecz bitwy. - natychmiast odparła. - Na przestrzeni dziejów, to
właśnie one w głównej mierze decydowały o tym, jaka będzie przyszłość. To
przebiegłe dranie...
-Może tak oświecisz nas, prostaczków. - rzucił Black.
-To bitwy, panowie decydują o losach narodów i niosą ze sobą największy wpływ
na ich późniejsze losy. Bitwy oraz oczywiście związane z nimi wojny. Sama nie
wiem dlaczego nie wpadłam na to wcześniej? Zupełnie nie rozumiem, przecież to
takie oczywiste.
-To znaczy...
-Ludzie Jonga zmieniając wynik takiej czy innej bitwy z łatwością mogą uzyskać
wpływ na przyszłe po niej dzieje. Przyszłe, lecz już po swojej myśli,
naturalnie.
-Jesteś tego pewna? - rzucił zamyślony starzec.
-Właśnie. - Frank poparł profesora. - Może jeszcze choć przez chwilę to
przeanalizuj.
-Nie wydaje mi się to konieczne. - odparła beztroskim tonem. - Najwyżej będę w
błędzie. 
-Ale, to my idziemy do nich, kurwa z wizytą! Jeśli, więc się w czymś pomylisz
może być z nami niewesoło.
-Rozumiem w pełni wasze obawy no ale cóż, ja nie idę razem z wami. Dlaczego
zatem miałabym się tym przejmować?
-Wiesz, co Uli. Wydaje mi się, że czasami przynajmniej powinnaś nas jednak
okłamać. Wykończysz nas tą swą, marsjańską szczerością. - nieśmiało zaproponował
Bobby.
-Niestety, nie mogę kłamać.
-Dobra, porzućmy temat. Skąd w takim razie przypuszczenie, że Jong węszy i
knuje coś w związku z jakimiś bitwami?
-Ponieważ tylko podczas filmowania jakiegoś pola bitewnego mógłby ulec
uszkodzeniu kamuflaż ochronny.
-Tak myślisz?
-Krążąc w górze bardzo łatwo, wówczas o jakieś przypadkowe trafienie w porter
zbłąkanym pociskiem. Trafienie, które z łatwością może uszkodzić delikatną
powłokę składającą się z pigmentów...
-Co sprawi, że ten przestanie być niewidzialny. - dokończył profesor.
-Właśnie.
-Chyba macie rację. - przyznał Frank po chwili. - Z tego, co piszą w gazetach
najwięcej zaobserwowanych aktywności UFO zarejestrowano ponad obiektami
wojskowymi oraz polami bitewnymi właśnie.
-Jakie ty gazety czytasz? - zapytał Black patrząc na Franka uważnie.
-Trzeba być otwartym na różne zagadnienia.
-Jasne.
-No dobrze. - przerwał im profesor. - Ale w jaki sposób oni mogą uzyskać wpływ
na przebieg, lub wynik takiej czy też innej bitwy?
-Bardzo łatwo. Mają w tym względzie całkiem spore doświadczenie, którego
nabrali podczas przeprowadzania zmiany w czasie Drugiej Wojny Światowej. Jak
pamiętacie zmuszeni wówczas byliśmy do zaangażowania przeciwko Niemcom, cztery
razy więcej energii od nich.
-No tak.
-Jedynym wyjściem było wówczas wciągnięcie do walki po naszej stronie Stanów
Zjednoczonych. Tymczasem USA za wszelką cenę pragnęły jednak zachować
neutralność. Już chcieliśmy zostawić ich w spokoju i poszukać gdzieś innego
rozwiązania, lecz jak się okazało na kontynencie europejskim nie było już w
ogóle możliwe zebranie przeciw Niemcom odpowiednich sił i środków. Wtedy to znów
powrócił temat USA. Pomimo rosnącego zagrożenia ze strony Niemiec, Stany
Zjednoczone nadal pragnęły zachować obojętność ograniczając się jedynie do
robienia z nimi interesów. Postanowiono, zatem wciągnąć wasz kraj do tej wojny
podstępem.
-Podstępem?
-Doskonała okazja nadarzyła się, kiedy Japonia postanowiła zaatakować Pearl
Harbor. Amerykanie wykryli, co prawda ich zamiary i natychmiast zlikwidowali
zagrożenie odpływając stamtąd pod osłoną nocy po to, by na drugi dzień odpędzić
intruzów z powrotem...
-Czy ty, słoneczko znowu masz na myśli fakty, jakie miały miejsce przed zmianą?
- zapytał profesor.
-Tak. Aby odstraszyć Japończyków wystarczyła sama demonstracja siły.
-Jak to odstraszyć? To nie było zaskoczenia? - rzucił Frank podejrzliwie.
-Przed zmianą, nie. - wyjaśniła. - Amerykanie bez trudu wykryli japońską flotę
za pomocą swojego nowego wynalazku, radaru.
-Więc na czym polegała zmiana?
-Nam udało się zagłuszyć meldunki radiowe o nadchodzącej inwazji, które
natychmiast po odkryciu zamiarów Japończyków wysłano do sztabu. A te, które
dotarły telefonicznie udało się zbagatelizować wpuszczając obsługę w maliny. W
efekcie naszej drobnej interwencji właściwe meldunki nie dotarły na czas a Stany
Zjednoczone doznały pogromu, który mam nadzieję doskonale znacie i co
najważniejsze, bezzwłocznie przystąpiły do wojny. Po naszej rzecz jasna stronie.
Wydarzenie to przeważyło szalę zwycięstwa na naszą korzyść, aczkolwiek nie
zlikwidowało jeszcze w wystarczającym stopniu samego Hitlera. Sami, więc
widzicie w jak łatwy, prosty oraz tani sposób można uzyskiwać wpływ na wyniki
konfliktów.
-Znając przebieg zdarzeń, kurwa. To żadna sztuka. - warknął Black.
-Tani, kurwa? Poświęciliście w Pearl Harbor tysiące ludzi ukrywając
ostrzeżenie. - ostro rzucił profesor. - Sam już nie wiem kto jest bardziej
prymitywny.
-To było konieczne dla dobra ogółu. - odparła. - Tak przynajmniej, wówczas się
nam wydawało.
-A teraz?
-Teraz wiemy już, że lepiej jest niczego nie "naprawiać", ponieważ WPR i tak
wszystko to wcześniej czy później zneutralizuje. W tych i innych strasznych
rzeczach, które miały miejsce w przeszłości tkwi jakiś ukryty sens, skoro
dokonywane na siłę zmiany tak naprawdę, niczego jednak nie zmieniają.
-Jak to nie zmieniają? - zapytał Theo z niepokojem.
-Dają, co najwyżej jedynie krótkotrwałe korzyści ludziom dokonującym takich
zmian. Korzyści, które i tak na dobre znikają po upływie kilku lub kilkunastu
pokoleń...
-Zaraz. - wtrącił Black. - To dlaczego na przykład nie wymazujecie takich ludzi
jak ten gość, który w ubiegłym roku wysadził w powietrze autobus miejski w Nowym
Jorku?
-Nie znam akurat tego, konkretnego przypadku. Jakiś czas temu jednak, podczas
szkolenia wręczono mi do przeanalizowania przypadek innego szaleńca. Szaleńca,
który wdarł się do przedszkola i tam zastrzelił pięćdziesiąt osiem dzieci. Było
to bodajże w Pasadenie w tysiąc dziewięćset...
-No właśnie. O takich mi właśnie chodzi. - potwierdził Black. - Dlaczego
wymazanie ich nie miałoby być czymś dobrym? Skoro już zapragnęliście kiedyś
dokonywać zmian to chyba lepiej już stosować takie niż te, które poświęcałyby
życie niewinnych, nie uważasz?
-To tylko pozornie jest takie proste. Jak już mówiłam obecnie, wiemy już z całą
pewnością, że lepiej jest nie ingerować w żadnym przypadku. Żadnym. Teraz już
wiemy, bowiem że lepiej będzie, jeśli się pozostawi sprawy takimi, jakimi one
same są, czyli że nie warto byłoby ratować tych przykładowych dzieci. Dlatego
też, uchwalono ustawę o zakazie dokonywania zmian...
-Zaraz, zaraz. Jak to, nie warto? - tym razem przerwał jej Frank.
-Komputatory przeanalizowały jak też wyglądałyby przyszłe życiorysy owych
dzieci. Gdyby one ocalały, naturalnie.
-I?
-Naprawdę chcesz to wiedzieć, Frank?
-Gadaj.
-Dwoje z nich wyrosłoby na morderców. Jedna dziewczynka zostałaby prostytutką.
Czternastu następnych i tak skończyłoby w więzieniu. Sześć kolejnych dzieciaków
zostałoby narkomanami a działalność jednego tylko chłopca, który zostałby w
przyszłości rekinem finansowym w późniejszym okresie doprowadziłaby do
samobójstwa sześciu zrujnowanych przez jego nieczyste operacje finansowe ludzi.
W ogólnym rozrachunku, jedynie jedna trzecia tych dzieci wiodłaby normalne i
uczciwe życie po osiągnięciu dojrzałości. Bilans zysków i strat byłby nawet
nieco bardziej na niekorzyść, gdyby te dzieciaki przeżyły masakrę. Wówczas
wydarzyłoby się po prostu nieco więcej zła i taka jest właśnie prawda, Frank. -
odparła obojętnym tonem.
-Cholera. - ten westchnął. - Jesteś przynajmniej pewna tego, że nie warto
byłoby, chociaż spróbować? Chociaż tylko dla tej jednej trzeciej?
-Absolutnie.
-I mamy uwierzyć, że to wszystko wyliczyły te wasze komputatory?
-Tak jest. Są w stanie prześledzić przyszłe życie każdego człowieka znając
jedynie dane wyjściowe.
-Czyli to coś jak taki, naukowy horoskop?
-Nie za bardzo. Do tych celów służą skomplikowane pogramy biograficzne...
-Nie. Ja w to nigdy nie uwierzę. - stwierdził Frank.
-Ale taka jest właśnie prawda. - wzruszyła ramionami.
-Przecież, to jest po prostu niemożliwe. Nikt nie zna przyszłości...
-Wiedziałam, że to powiesz. - odparła. - Dobrze. Zróbmy więc małą demonstrację.
Ona, tak myślę, powinna was wszystkich w wystarczającym stopniu przekonać.
-Jaką demonstrację?
-Mam wszczepiony pod skórę swój osobisty komputator. - odparła dotykając się
palcami w okolicach lewego nadgarstka.
W tej samej chwili na powierzchni jej przedramienia ukazał się szereg punktów
przypominających do złudzenia klawiaturę. Dziewczyna pochyliła się po czym
wyjęła ze swej torby czarny przewód zakończony z jednej strony czymś w rodzaju
soczewki a z drugiej jakąś dziwną przyssawką. Ten z przyssawką potarła
poślinionym palcem a następnie przykleiła do nadgarstka. W swoje palce ujęła
drugi koniec przewodu. Ten, po krótkiej chwili rozjarzył się bladym, błękitnym
światłem.
Z zaciekawieniem obserwowali wszystkie jej dalsze działania. Kiedy dziewczyna
dotknęła jednego z niby przycisków z trzymanego przez nią przewodu nagle wydobył
się znacznie silniejszy promień błękitnego światła. Promień był zupełnie płaski,
ale za to szeroki na co najmniej kilkanaście stóp.
-Co robisz? - spytał Theo.
-Zeskanuję teraz tą spolaryzowaną wiązką światła całe otoczenie wprost do jego
pamięci.
-Dobra, skanuj sobie. - zachęcił ją Theo ciekaw, co z tego wszystkiego
wyniknie.
Uli obracając się powoli systematycznie oświetliła światłem wszystko dookoła.
Kiedy promień przechodził przez ich ciała poczuli przez chwilę przyjemne ciepło.
Kiedy dziewczyna skończyła zręcznie odłączyła przewód od swojej ręki i zaraz
wyjaśniła.
-Mój komputator zarejestrował już wszystkie atomy, jakie znalazły się w
promieniu dwudziestu metrów to jest około sześćdziesięciu stóp od niego.
-No i co z tego?
-Obecnie jest w stanie przewidzieć wszystko to, co wydarzy się w tym obszarze w
przeciągu najbliższej godziny.
-Godziny!? - z niedowierzaniem wykrzyknął profesor.
-To tylko mały model. - odparła skromnie. - Nie może się, co prawda równać z
tymi w Centrum, lecz powtarzam jest w stanie przewidzieć wszystkie zdarzenia w
przeciągu najbliższej godziny.
-Ale jak to, wszystkie? - zapytał oszołomiony Theo.
-Dosłownie, wszystkie. Wszelkie mające się wydarzyć tu zdarzenia.
-Nawet to, kiedy puszczę bąka?
-Nie rób tego. - ostrzegł go Bobby.
-Tak. Nawet to. - potwierdziła.
-Zatem, dobra. - oznajmił Frank wstając z miejsca. - Mam tu taką talię kart do
gry.
-Skąd je masz? - zainteresował się natychmiast Black, który także był graczem.
-Znalazłem jeszcze na łodzi. - ten odparł partnerowi i ponownie zwrócił się do
dziewczyny. - Jeżeli, więc teraz wezmę ją i wyrzucę następnie wysoko w górę, to
czy ten twój komputator będzie w stanie obliczyć ile z nich upadnie obrazkiem do
góry?
-Tylko tyle? - zapytała natychmiast naciskając jeden z symboli na swoim
nadgarstku.
Kiedy niby klawiatura uaktywniła się na dobre Uli wydała do niej jakąś ustną
komendę posługując się niezrozumiałym dla nich językiem. To znaczy, rozumieli
słowa nie zdołali jednak wyłapać z nich żadnego sensu. Z pewnością nie był to
tak znany i lubiany język firmy Microsyf. Ten, bowiem zadziałał natychmiast i
bezbłędnie. Dziewczyna zadowolona wydobyła z torby inny przewód po czym zaraz
przykleiła go w miejsce tego poprzedniego. Później podłączyła go do odtwarzacza
i załadowała w niego nowy kryształ.
Po chwili oczekiwania uznała, że wszystko jest gotowe. Odpięła, bowiem przewód i
uruchomiła odtwarzacz.
-Po obliczeniu wyniku tego eksperymentu przez komputator zarejestrowałam go na
krysztale, aby ponad wszelką wątpliwość udowodnić wam, że w chwili obecnej jego
wynik znam już z góry. - oświadczyła wciskając jeden z niby przycisków.
Ich oczom ukazał się nieruchomy obraz talii kart leżących w rozsypce na ziemi.
-Tak upadną twoje karty, Frank.
-To niemożliwe!
-A jednak.
-A co będzie, jeśli rzucę je lewą ręką?
Wzruszyła ramionami.
-Albo obiema, co? - zapytał ją z chytrym uśmiechem. - Albo się rozmyślę i w
ogóle ich nie rzucę?
-Rzucisz. - odparła z przekonaniem.
-Tak sądzisz?
-Rzucisz. Chociażby po to, by zobaczyć co z tego wyniknie.
-Czyżby? - Frank drażnił się z nią nieustannie przekładając karty z jednej ręki
do drugiej.
-No rzucaj, kurwa! - Black nie wytrzymał napięcia i sam podbił jego dłoń.
Karty poszybowały pod sam sufit szałasu i niczym na zwolnionym filmie powoli
opadły na ziemię. Natychmiast mogli stwierdzić, że upadły dokładnie w sposób
pokazany przez odtwarzacz.
-Niech mnie licho. - stwierdził cicho Black. - Gdybyś tylko otworzyła kramik w
Vegas i wróżyła z ręki, miałabyś świetlaną przyszłość, mała.
-Dlatego właśnie zaprzestaliśmy dokonywania zmian, panowie. Wynalazek
komputatorów sprawił, że wiele rzeczy stało się aż nazbyt oczywistych. Wielki
Porządek Rzeczy, którego pełnej istoty jeszcze nie udało nam się co prawda do
końca zrozumieć sam najlepiej wszystko reguluje. Tak jak historię tych
zamordowanych przez szaleńca dzieci.
-Ten cały wasz Porządek chyba zastępuje wam niezręcznie Boga.
-Tak pan sądzi, wielebny?
-Czy macie jakieś namacalne i konkretne dowody jego istnienia?
-Nie.
-No widzisz.
-Są jednak niezliczone przesłanki.
-Przesłanki, kurwa. Dobre sobie. - prychnął pastor.
-Poszlaki niezbicie świadczące o jego istnieniu. Niezliczone.
-Jakie, na przykład? - zapytał wielebny z drwiącą miną.
-Niech się chwilę zastanowię. - dziewczyna zamyśliła się. - Będzie chyba
lepiej, jeśli podam jakiś przykład znany wam lub też taki, który będziecie w
stanie sami sobie sprawdzić.
-Doskonale. - pastor z uciechą zatarł ręce.
-Z czego tak się cieszysz, wielebny? - zapytał go Black.
-Nie rozumiem.
-Powody do zadowolenia mógłbyś mieć wtedy, kiedy sam udowodniłbyś w sposób
namacalny i konkretny istnienie tego swojego pana Boga.
-Odczep się, klocu.
-Chyba już znalazłam odpowiedni przykład. - przerwała im dziewczyna.
Zamilkli i spojrzeli na nią.
-Weźmy, więc na tapetę ten wasz prymitywny oraz zacofany dwudziesty wiek.
-Mów dalej. - zachęcił ją pastor.
-Nie jesteście jeszcze w stanie sztucznie kontrolować narodzin...
-Jak to? Są przecież gumki, skrobanki, spirale oraz inne sprytne zabiegi. -
zauważył Frank.
-To nie to. Mam tutaj na myśli, że jako gatunek nie potraficie jeszcze wpływać
na płeć swojego przyszłego potomstwa.
-No, niby tak. - ten przyznał po chwili.
-Spójrzmy, więc teraz bliżej na okres Drugiej Wojny Światowej. Tej po zmianie,
którą doskonale znacie.
-Dobra. Co dalej?
-W czasie jej trwania zginęło ponad 55 milionów ludzi. W przeważającej
większości byli to mężczyźni walczący na jej wszystkich frontach po wszystkich
możliwych stronach tego globalnego konfliktu. Mężczyźni, którzy ginęli w niej
masowo, prawda?
-No tak.
-Jak, więc możecie wytłumaczyć fenomen kilku powojennych lat, kiedy to rodzili
się niemal wyłącznie chłopcy osiągając w niektórych, najbardziej wyniszczonych
wojną krajach proporcję osiągającą miejscami nawet dziewięć do jednego w
stosunku do dziewczynek. Na ogół jest to przecież jeden do jednego, prawda?
-Czy to prawda? - zapytał Theo profesora.
-Chyba ma rację. Tak było. - ten pokiwał głową.
-Możecie to sami sprawdzić, panowie. Wystarczy pójść do pierwszej lepszej
biblioteki i pogrzebać w rocznikach statystycznych. To jest właśnie objaw WPR,
który w każdych okolicznościach sam zawsze dąży do samoistnej regulacji.
-No a co było dalej? - dopytywał się Theo. - Przecież obecnie nie rodzi się
więcej dziewczynek niż chłopców?
-Owa, wyżej wspomniana dysproporcja w głównej mierze miała miejsce w Europie.
Kiedy tylko liczebność obu płci wyrównała się, czyli powróciła do stanu sprzed
wojny, czyli po pięćdziesiąt procent chłopców i dziewczynek efekt Wielkiego
Porządku Rzeczy przestał uaktywniać się i całkowicie zanikł już po upływie
niecałego pokolenia. Chcecie drugi przykład?
-Jasne.
-Weźmy, więc pod lupę wzrost zaludnienia. Jak chyba doskonale wiecie jego
gwałtowny przyrost na Ziemi rozpoczął się w dziewiętnastym wieku i trwał
nieprzerwanie, aż do wieku dwudziestego pierwszego. Ludzie, przecież sami nie
mogli dać sobie z nim rady, zgoda? Głód, przeludnienie oraz takie tam.
-Nie wiemy jak to było w dwudziestym pierwszym wieku, ale w dwudziestym owszem.
Jest zajebisty przyrost. - odparł pastor. - Tylko, co z tego?
-A to, że Wielki Porządek Rzeczy niejako sam rozwiązał ten problem. Bez udziału
ludzi.
-Niby w jaki sposób?
-Zmniejszając liczbę plemników średnio o pięćdziesiąt procent w co drugim
ludzkim pokoleniu. Gwałtowny przyrost populacji został w ten sposób powstrzymany
niejako odgórnie. Po czterech pokoleniach, czyli na początku dwudziestego
drugiego stulecia przeludnienia już nie było a po kolonizacji Marsa stało się
wręcz za małe. Proces ten jest do zauważenia jeszcze w czasach wam
współczesnych. Powiem więcej. Wówczas on właśnie trwał w najlepsze. To również
możecie sobie sprawdzić.
-Dobra. Już wystarczy.
-Czy to was przekonało chociaż trochę?
-Trochę? - zdziwił się wielebny. - Takimi sztuczkami jak ta z kartami
nawróciłabyś Papieża na Islam, a co dopiero nas...
-Nam prostaczkom w zupełności wystarczy ta niewielka garstka złota. - napomknął
Frank nieśmiało.
-Tę nadrzędną inteligencję, która sama reguluje wszelkie aspekty oraz prawidła
wszechświata tak naprawdę niczego sobie nie robiąc z ludzkich poczynań nazywamy
Wielkim Porządkiem Rzeczy. I możecie mi wierzyć, nikomu na Marsie nie trzeba
udowadniać jego istnienia.
-Skoro tak mówisz... Niech ci tam.
-Nasi naukowcy wolą się zajmować ciekawszymi sprawami. Sprawami naprawdę
wartymi głębszego zbadania. - dodała na zakończenie.
-Jakimi na przykład? - zapytał profesor.
-Takimi jak chociażby uzyskanie odpowiedzi na odwieczne pytania. Skąd ludzkość
się wzięła i dokąd ostatecznie zmierza.
-I jak wam idzie?
-Badając przeszłość poprzez nieustanne posuwanie się wstecz pełną dokumentacją
mamy już objęty okres półtora miliona lat wstecz. W chwili obecnej docieramy
właśnie do rozwikłania przyczyn ery lodowcowej.
-A wyprawialiście się w przyszłość? - zapytał nieoczekiwanie Black.
-Jedynie na tysiąc lat.
-A dalej?
-Bardziej odległa przyszłość jest dla ludzi zbyt posępna, by ją badać. Obecnie,
to znaczy w moich czasach nikt już nawet nie chce jej zagłębiać. Jest, aż tak
ponura.
-Jak to, ponura?
-To smutna historia. Z naszego punktu widzenia, jako ludzi oczywiście.
Przyszłość po prostu nie należy do nas jako gatunku a człowiek okazał się wcale
nie być tak zwaną koroną stworzenia jak to od zawsze uważano za fakt oczywisty.
-Dlaczego? Czyżby w odległej przyszłości ludzkość została podbita przez
kosmitów?
-Obce cywilizacje są zarówno teraz jak i w przyszłości zupełnie nam nieznane.
-Więc, dlaczego przyszłość jest dla ludzi ponura?
-Lepiej już powróćmy do tematu, panowie. Musi wam wystarczyć to, że jeśli wasza
akcja zakończy się powodzeniem Marsa czeka ponad tysiąc lat pokoju oraz
powszechnego dobrobytu. Późniejsze, smutne wydarzenia zupełnie nie powinny was
interesować. - ucięła twardo.
-Dobra, niech ci będzie. - zgodził się Black. - Opowiedz w takim razie o innych
niespodziankach na jakie możemy natknąć się w bazie Jonga.
-Generator, czyli ich główne, podstawowe źródło zasilania. Ale zanim do niego
przejdę muszę wam zwrócić uwagę na to, że za wszelką cenę nie możecie dopuścić
do tego, aby którykolwiek porter zdołał opuścić bazę podczas waszej akcji.
Jeśli, bowiem któryś człowiek Jonga zbiegnie wam, wszystko będzie stracone.
-Sklonują się?
-Tak. - przyznała profesorowi rację. - Sklonują się w banku klonów i niebawem
powrócą ponownie.
-To nie można im rozwalić na kawałki najpierw tego banku? - zapytał ją rzeczowo
Black.
-Niestety, nie wiemy gdzie on jest ukryty. Z pewnością nie ma go w tym samym
czasie oraz miejscu, co ich główna baza. Gdyby swoje dosłowne, życiowe rezerwy
umieścili w pobliżu, byłaby to z ich strony nawet nie głupota tylko, co najmniej
karygodna bezmyślność. Ludzie Jonga niestety głupcami jednak nie są. Jest, zatem
więcej jak pewne to, że ukryli bank w innym miejscu oraz innym czasie. Miejscu,
którego położenia nie znamy.
-No to ładnie, kurwa.
-Dlatego nie możecie pozwolić, by któremuś z nich udało się zbiec. To samo
dotyczy portali, czyli porterów stacjonarnych. One również służą do podróżowania
w czasie. Nie są jednak mobilne. Portale niczym wrota wiodą z jednej
czasoprzestrzeni wprost do innej.
-Jak one wyglądają?
-Są bardzo podobne do tak powszechnych w dwudziestym wieku, budek
telefonicznych.
-Aha.
-Jeśli tyko któremukolwiek z nich uda się dokonać transferu, nieodwołalnie
wymknie się wam. Nie ma też żadnego sposobu na to aby odkryć, dokąd
zaprogramowali sobie portale. Jeśli, więc nimi zbiegną już nie odnajdziemy ich.
-Jezu. Mają ich tam od cholery. - jęknął Theo. - Jest ich ponad dwadzieścia.
Jak więc mamy tylko w sześciu, upilnować je wszystkie?
-Wydaje mi się, że zaraz na samym początku powinniście zniszczyć przewody
zasilające. Bez nich portale są bezużyteczne.
-W porządku. - odetchnął Black. - Tak już lepiej.
-Teraz generator. Jego z kolei nie możecie zniszczyć w żadnym wypadku.
-Czy to ten, co świeci na niebiesko? - zapytał Bobby.
-Tak, to on.
-Dlaczego, nie możemy go rozwalić?
-Jeśli generator uległby zniszczeniu to po pierwsze, zgasłyby światła, ale to
jeszcze nic, ponieważ po drugie, natychmiast przestałoby funkcjonować pole
zerowe. A to już chyba wiecie, co oznacza?
-Zassałoby nas, do jądra Ziemi. - mruknął Frank.
Uli pokiwała głową po czym ciągnęła dalej.
-Tak, więc musicie się przede wszystkim skoncentrować na niszczeniu przewodów
zasilających. Wszystkich przewodów. Im więcej ich zniszczycie, tym łatwiej wam
pójdzie z całą resztą. Jeśli tylko wam się to uda, pozostała część zadania
będzie już naprawdę prosta. Najważniejsze, to powtarzam unieszkodliwić najpierw
tyle urządzeń ile tylko zdołacie. Przewody, bowiem zasilają niemal wszystkie ich
obiekty oraz urządzenia.
-Niemal? - Theo był najwyraźniej wyczulony na to słowo.
-Wszystkie z wyjątkiem dezintegratorów.
-Aha. A tak w ogóle, to ilu ich tam wszystkich jest? - rzucił profesor z
zaciekawieniem.
-Pięćdziesiąt siedem osób. - odparła.
-Niech więc szykują sobie pięćdziesiąt siedem małych, żółtych trumienek. -
rzucił wesoło pogłaskując naoliwioną szmatką swój przerażający muszkiet. -
Trumienek lub... słoików. - dodał z zachwytem.
-A jeżeli w całym tym zamieszaniu, któryś z nich jednak wsiądzie do UFO i
ucieknie nam? No wiesz, da nogę w przyszłość lub przeszłość? - zapytał
dziewczynę Bobby.
-Do skoku w czasie porter musiałby osiągnąć prędkość jedenastu machów. W bazie
na pewno nie posiadają na to wystarczająco dużo miejsca. W zupełności wystarczy
więc, jeśli nie dopuścicie, aby choć jeden z pojazdów opuścił grotę.
-Rozumiem. To nie powinno być chyba trudne.
-A jak w ogóle tam wejdziemy? - zapytał pastor.
-Jutro wam pokażę. Nad jezioro wyruszymy z samego rana. Na miejscu wspólnie
rozejrzymy się i zaplanujemy dalsze szczegóły.
-Ja z Frankiem chcielibyśmy też zobaczyć tę spaloną wieś. - rzucił Black.
-Nie, dlatego abyśmy ci nie uwierzyli. Skąd. Ale rzucić okiem chyba można? -
dodał Frank również patrząc na nią.
-Właśnie. - dorzucił po chwili także pastor.
-Nic nie stoi na przeszkodzie, aby po drodze zajrzeć też do wioski. - odparła
obojętnym tonem.
-Mam jeszcze jedno pytanie. - zwrócił się do niej profesor.
-Tak?
-Wówczas w nocy, kiedy byliśmy tam, wszyscy popaprańcy spali podłączeni do
jakiejś aparatury...
-Ach, to zapewne były biosleepery. Są powszechnie stosowane w naszych czasach.
-Do czego one służą?
-Skracają czas snu oraz okres niezbędnego wypoczynku o ponad połowę.
-To możliwe. - przyznał profesor. - Jakoś dziwnie prędko czas mi tam upływał.
Zatem, skoro to tak to czy nie moglibyśmy tam wejść po cichu i wykończyć ich we
śnie?
-Ależ, Krasnalu! Przecież to byłoby nie po rycersku! - zauważył Frank z
udawanym oburzeniem.
-Czy ja wyglądam na pierdolonego, szlachetnego samuraja? - zapytał go w
odpowiedzi profesor.
-Nie. Na samuraja z pewnością nie wyglądasz.
-No właśnie.
-Co pan miał na myśli? - zapytała dziewczyna profesora.
Ten w odpowiedzi przeciągnął nożem w poprzek swojej szyi demonstrując sposób w
jaki rozwiązałby problem z frakcją Jonga.
-Nie wykończycie ich w taki prosty sposób. - oznajmiła.
-Dlaczego? - zapytał profesor z zawodem.
-Jest wątpliwe czy śpią wszyscy naraz...
-Śpią. - stwierdził Theo. - Widziałem to na własne oczy.
-Jeśli tak było kiedyś, teraz już z pewnością to zmienili. Możemy przyjąć za
pewnik, że po waszej wizycie część z nich obecnie pełni już dyżury.
-Kurwa.
-Kiedy zamierzasz rozpocząć naszą akcję? - rzucił po chwili Frank.
-Tego jeszcze nie wiadomo.
-Jak to?
-Wszystko zależy od tego, jak długo potrwa wykonanie wejścia do groty. Trzeba
się będzie, bowiem przebić przez nieznaną jeszcze dokładnie warstwę skały. Jutro
wspólnie przyjrzymy się na miejscu jak dokładnie wygląda sytuacja. - odparła.
-Rany! - jęknął Frank. - Najgorsze jest właśnie to, że nie wiadomo ile to
wszystko jeszcze potrwa. Dałbym wiele, aby wiedzieć ile jeszcze będę siedział w
tym, cholernym lesie. Bez kawy, telewizji, sracza i w ogóle. - westchnął. - Los
jest, kurwa zbyt okrutny. - dodał na zakończenie niepocieszonym tonem.
Pozostali parsknęli nagłym śmiechem widząc jego zatroskane czymś oblicze.
Tymczasem nad lasem z wolna zapadł zmierzch. Ponieważ zapasy opału były niemal
na wyczerpaniu profesor zapędził wszystkich do znoszenia drewna na ognisko. Sam
zajął się w tym czasie przygotowywaniem kolacji. Kiedy godzinę później uznał, że
drewna już wystarczy przestali je znosić i w milczeniu zjedli przyrządzony
posiłek.
Po kolacji sporządzili jeszcze w szałasie dodatkowe posłanie dla dziewczyny po
czym ustalili kolejność wart i udali się na spoczynek.
Ciszę w nocy jedynie raz przerwało głośne klaśnięcie w policzek a w chwilę potem
mrukliwy glos pastora.
-Cholerna, pieprzona cyborg.
* * *
Szałas profesora Williamsa - Brazylia 21 lutego 2000
Skoro świt wszyscy wstali obudzeni przez profesora. Przecierając zaspane oczy
kolejno udawali się do lasu pozałatwiać pilne sprawy. Po szybko schwytanych i
jeszcze szybciej przyrządzonych rybach, bezzwłocznie spakowali się i wyruszyli w
górę rzeki.
Przez całą drogę starzec niezmordowanie prowadził całą grupę przecierając szlak.
Jego nagłą chęć do maczety tłumaczyć można było jedynie tym, że z wyjątkiem
Blacka jedynie prowadzący zwolniony był od dźwigania ciężkich skrzyń
zawierających agregat. Dzięki temu agent chociaż z trudem, jakoś jednak nadążał
za pozostałymi. Robiąc dobrą minę ukrywał ból zwichniętej nogi i podpierając się
na swojej kuli podążał w milczeniu za pozostałymi.
Na miejsce dotarli, kiedy słońce stało już w zenicie. Czarny wypalony krąg,
który zapamiętali będąc tu ostatnim razem obecnie porósł już wysoką, aż do kolan
trawą. W ciągu kilku minionych tygodni roślinność atakując go zaciekle ze
wszystkich stron, kiełkując oraz bujnie rozkwitając pokryła zielenią cały
obszar, na którym jeszcze do niedawna znajdowała się indiańska wioska.
Gdzieniegdzie tylko sterczały jeszcze strasząc czernią ponure pozostałości
drewnianych belek oraz grubych pniaków, których płomienie nie pochłonęły podczas
pożaru w całości. Pomimo czasu, jaki od tamtej pory upłynął w wielu miejscach
nadal napotykali ludzkie szkielety. Te, już oczyszczone i rozwleczone po całej
okolicy przez zwierzęta oślepiającą bielą błyszczały w promieniach
popołudniowego słońca.
Przez niemal godzinę wałęsali się bez celu przyglądając się wszystkiemu z
najwyższą uwagą.
-Jeszcze miesiąc i nie pozostanie żaden ślad po żyjących jeszcze do niedawna
tutaj ludziach. - stwierdził Bobby.
-Zapłacą za to, skurwysyny. - dodał ponurym tonem profesor. - Oj zapłacą i to
wkrótce!
-Zastanawia mnie tylko jedno. - wtrącił zamyślony pastor.
-Co, takiego? - zapytał go Frank.
-Chodzi mi o pewien problem natury technicznej. - ten odparł.
-O co chodzi, wielebny? Wiedziałem od razu, że ci się spodoba nasz maleńki
holokauścik. - stwierdził Bobby. - Te szare żółtki muszą myśleć zupełnie tak
samo jak ty, bo jak widzisz wcale się nie pierdolą w szczegóły tylko od razu
walą na całego. - powiódł ręką dookoła.
-Czy wiecie, że w czasach segregacji rasowej Japończycy nie byli uważani w RPA
za kolorowych, lecz traktowano ich tam jako... białych?
-Żartujesz, wielebny? - zdziwił się Theo. - To nie brano ich tradycyjnie za
żółtków?
-Nie. Uważano, że są biali. - odparł pastor. - Ale mówię to tylko w kwestii
formalnej. Nie o to mi, bowiem chodziło.
-A o co? - zapytał go zaczepnie Black.
-O to, że kiedy podobno zabili tych Indian to, przecież musieli tym samym
popełnić cały ten paradoks dziadka, nie sądzicie?
-Jak to? - Theo, aż przystanął.
-Przecież, któryś z tych Indian mógłby być ich przodkiem. - wyjaśnił mu
cierpliwie pastor.
Zapadło długie milczenie.
-Wielebny ma rację. - przyznał Black po namyśle. - Chyba, że masz jakieś inne
wyjaśnienie, mała.
Wszyscy spojrzeli na dziewczynę. Zaciekawienie mieszało się na ich twarzach z
wyraźnie narastającą podejrzliwością.
-A wczorajszego dnia już jej prawie uwierzyłem. - pastor wręcz promieniał.
Otoczyli ją natychmiast wrogim kręgiem. Dziewczyna nie cofnęła się nawet o krok.
Spojrzała z pogardą na pastora po czym odezwała się wyraźnie cedząc każde słowo.
-Niech pan się lepiej zajmie przygotowaniami do czekającego was już wkrótce
zadania zamiast nieustannie starać się przyłapać mnie na kłamstwie.
-To nie jest dobra odpowiedź. - rzucił w jej stronę Frank.
-Paradoksu nie ma. I to z dwóch powodów. - oznajmiła. - Po pierwsze. Oni nie
grają według reguł zgodnych z prawem. Po drugie. Jak już wspominałam wczoraj
ludzie Jonga są Japończykami. Na przestrzeni dzielących nasze czasy wieków oni
nadal doskonale zachowali swą odrębność etniczną. Zatem, jakiekolwiek
prawdopodobieństwo, że pośród tych nieszczęsnych Indian mogli być jacyś ich
przodkowie jest w praktyce równe zeru.
-Ponownie jeden zero dla Marsa. - zauważył sucho profesor.
-Aha i zamiast mnie po nocach obmacywać, wielebny lepiej niech pan pobiega dla
poprawienia formy. Następnym, bowiem razem odłamię panu tę obleśną rękę. -
dodała.
Pastor poczerwieniał i odszedł wściekły przetrawić upokorzenie gdzieś na
osobności.
-Czy są jeszcze jakieś wątpliwości? - zapytała wodząc z wolna wzrokiem po ich
twarzach.
-To, co usłyszeliśmy na razie ma chyba pewien sens i z grubsza nadal jakoś
trzyma się kupy... - odparł z wolna Black.
-A nawet, jeśli nam nałgałaś i po przedostaniu się do tej groty okaże się, że
groty w ogóle nie ma, lub Marsjanie również nie istnieją, to biorąc pod uwagę
urok twoich ślicznych oczu jakoś przeżyjemy z Blackiem to nieludzkie
rozczarowanie... - zaczął niezręcznie Frank.
-I z tego smutku weźmiemy sobie na otarcie łez, co nieco z tego złota. Na
czarną godzinę, rzecz jasna. - uzupełnił zaraz Black.
-Złoto cierpliwie poczeka, panowie a wy się nie rozczarujecie. Gwarantuję wam
to. - odparła z uśmiechem.
-A jeśli wielebny Holden nie chce swojej działki, - wtrącił głośno Frank. - to
my z Blackiem chętnie mu zdejmiemy z pleców to zbyt wielkie brzemię.
Pastor widząc oczy wszystkich skierowane w siebie podszedł z powrotem do
pozostałych i zapytał nastroszonym tonem.
-Co tam znów przeciwko mnie knujecie? 
-Jeśli pan nie chce oni chętnie wezmą sobie pańską część złota. - życzliwym
tonem wyjaśniła mu Uli.
-Takiego! - ten odparł zginając rękę w łokciu. - Nie po to przechodziłem przez
to wszystko, żeby teraz oddać, kurwa swoją działkę. Porywano mnie, wiązano,
kneblowano i szprycowano jakimś gównem tak, że obecnie nie za bardzo nawet wiem,
gdzie właściwie jestem a teraz chcą jeszcze odebrać moje złoto. Nigdy.
-Och, biedactwo! - Theo dramatycznie załamał głos i ręce. - Kto niedobry tak
skołował naszego małego pastorka? - zapytał głaszcząc go czule po głowie.
To była właśnie kropla, która przelała kielich goryczy. W oczach pastora
zabłysła chęć natychmiastowego mordu. Nic nie mówiąc nagle schylił się i
pochwycił leżącą na ziemi kość udową. Theo widząc, że przebrał miarkę przełknął
ślinę po czym rzucił się biegiem na oślep przed siebie. Pastor klnąc i sapiąc
wściekle, natychmiast pognał za nim.
Pozostali usiedli wygodnie na trawie obserwując ganiające się po łące postacie.
Pościg trwał już dobrą minutę zanim Frank pierwszy się odezwał.
-Stawiam dwa dolce, że wielebny go dopadnie. - zaproponował widząc jak pastor
zbliża się do Theo już na wyciągnięcie ręki.
-Chyba nie wiesz, jaki Theo ma talent do dawania kamasza. - odparł lekceważąco
Bobby. - Przyjmuję.
Murzyn dokonywał cudów zręczności, co chwilę zmieniając niemal w miejscu
kierunek biegu prawie w ogóle nie tracąc przy tym swej prędkości. Pastor po
każdym jego kolejnym uniku tracił kilka jardów, które zmuszony był potem
pracowicie odrabiać. Theo był młodszy i zwinniejszy. Wielebny, jednak nigdy nie
palił. Black, również przyglądający się pościgowi z niemałym zainteresowaniem
obiektywnie stwierdził, że pomimo dysproporcji wagowej szanse obydwu zawodników
są wbrew pozorom wyrównane.
Po kolejnym uniku, kiedy to ręka pastora niemal chwyciła już uciekiniera za
kołnierz koszulki, ten nagle ponownie skręcił w bok i zabawa zaczęła się od
nowa.
-Twój koń zaczyna wreszcie puchnąć. - zauważył podnieconym głosem Frank, kiedy
minęli ich przy drugim okrążeniu.
-Nieprawda. Łapie tylko drugi oddech. - odparł Bobby ze wszystkich sił pragnąc,
by zabrzmiało to beztrosko.
Z niepokojem dostrzegał jednak u Theo wyraźne oznaki zmęczenia. Jego błyszcząca
od potu twarz wyraźnie świadczyła o tym, że szybko zbliża się już do kresu sił.
-Szykuj forsę. - Frank z panoramicznym uśmiechem wyciągnął do Bobbiego dłoń.
-Lepiej się przyjrzyj swojemu zawodnikowi. - Bobby odparł szyderczo. - To, co
wisi mu na brzuchu to tylko jego tłusty jęzor.
Wielebny, również był coraz bardziej zmęczony, lecz posiadał takie zapasy
czerpanych nie wiadomo skąd sił, że Bobby zaczynał już szczerze wątpić w to, że
Theo jakoś jednak mu ucieknie. W pewnej chwili, kiedy pastor ponownie zbliżył
się do niego niebezpiecznie blisko, nie zwalniając nagle uniósł w górę rękę z
kością po czym silnie nią rzucił najwyraźniej pragnąc zdezorientować uciekiniera
zanim ten ponownie zdąży wykonać jeden ze swych rozpaczliwych uników. Kość
pomknęła do przodu i z głośnym puknięciem uderzyła Theo w głowę. Uderzenie nie
sprawiło mu jednak żadnej krzywdy. Na chwilę tylko przybrał zaskoczony wyraz
twarzy po czym jeszcze bardziej przyśpieszył swój bieg.
-Twój zawodnik oszukuje! - rzucił Bobby z wyrzutem. - Trzeba unieważnić zakład.
- zaproponował nie wierząc, by coś jeszcze mogło uratować wspólnika.
-Wszystkie chwyty dozwolone. - Frank poderwał się i energicznie zatarł dłonie.
- Zabawa się zacznie, kiedy mój koń dogoni twojego. Może kolejny zakładzik?
-O co?
-O wynik walki?
-Muszę się przez chwilę zastanowić. - odparł Bobby grając na zwłokę.
Theo, tymczasem czując już ciężki oddech pastora na karku zdał sobie sprawę, że
mu nie ucieknie. Wreszcie wyjaśniła się sprawa treningowego toru przeszkód, jaki
widział w Ardmore na tyłach kościoła. Głowa niemal mu dymiła od nadmiaru
procesów myślowych, jakie przemykały mu się przez nią w gorączkowym poszukiwaniu
jakiegoś sposobu na ratunek. Ponieważ, nieustannie słyszał jak wielebny dyszy z
nienawiścią bezbłędnie wywnioskował, że na pewno nie jest to pora na
dyplomatyczne rozmowy lub pertraktacje mogące w sposób polubowny załatwić
sprawę.
Poprzez walące w uszach tętno słyszał jeszcze słaby doping Bobbiego.
-Dawaj Theo! Dawaj naprzód, do cholery!
Czując, że za chwilę i tak padnie ostatkiem swych sił sprężył się i wykonał
daleki skok do przodu. Natychmiast po wylądowaniu na czworakach, przyjął skuloną
pozycję. Wielebny, rozpędzony jak lokomotywa całym pędem wpadł na niego. Potknął
się o skulonego niczym embrion Theo i przeleciał z krzykiem dobre cztery jardy w
powietrzu zanim z głuchym plaśnięciem wylądował ciężko na brzuchu. Upadając
nieopodal niego wzbił w górę spory obłok pyłu i popiołu.
Po upadku leżał nieruchomo.
-Dawaj forsę! - tym razem to Bobby wyciągnął dłoń.
-Jak to? - Frank patrzał przed siebie osłupiałym wzrokiem i nadal nie mogąc
uwierzyć w swą porażkę.
-Twój koń padł z wyczerpania, Zwierzu. - profesor tonem arbitra wyjaśnił
Frankowi sytuację. - Padł nagle jak cyrkowy słoń i nieprędko wstanie. - zaraz
dodał.
-To, przecież jest bezczelne, ordynarne, chamskie oraz szwindlowate i zuchwałe
oszustwo! - Frank wykrzyknął z oburzeniem.
-Wszystkie chwyty dozwolone.
Bobby zabrał mu pieniądze i chowając do kieszeni poklepał osowiałego Franka w
ramię. Wstał po czym podszedł do wspólnika nadal zwiniętego w trawie. Theo
właśnie dźwigał się na czworaki łapczywie łapiąc powietrze. Nie miał jednak
jeszcze wystarczająco dużo sił, by samodzielnie stanąć na własnych nogach.
-Nic ci nie jest?
Murzyn pokręcił przecząco głową.
-To dobrze. Nawet przez chwilę nie wątpiłem, że ci się uda. - skłamał Bobby. -
Kto wie, może gdybym cię wystawił w ubiegłym sezonie już dawno bylibyśmy
milionerami.
-Co?
-Ale i tak jest nieźle, wspólniku. Dzień się ledwie zaczął a my już jesteśmy
dwa dolary do przodu.
-Dwa, co? - zapytał Theo podnosząc na niego swoje błędne spojrzenie.
-Zresztą, nieważne. - odparł Bobby pomagając mu wstać.
Pozostali podeszli tymczasem do wielebnego. Ten, bowiem nadal jeszcze leżał bez
ruchu w takiej pozycji, w jakiej upadł, czyli z twarzą głęboko zagrzebaną w
miękkiej ziemi. 
Black schylił się i z najwyższym trudem obrócił jego wielorybie cielsko na
plecy. Frank, również pochylił się ciekawie nad leżącym. Następnie, litościwie
wylał mu całą manierkę wody prosto na umorusaną twarz. Pastor zakrztusił się. Po
chwili zamrugał oczkami i z najwyższym trudem usiadł. Nadal ciężko dyszał.
-Sami widzicie, że miałam co do was absolutną rację. - podchodząc do nich
rzuciła dziewczyna.
-Rację?
-W czym?
-Większość ludzi, normalnych ludzi, po zobaczeniu tego wszystkiego, - powiodła
ręką wokół. - przez bardzo długi czas nie mogłaby w ogóle dojść do siebie.
Większość, lecz nie wy. Wy jak gdyby nigdy nic, niczym małe dzieci baraszkujecie
sobie w najmniejszym stopniu się tym nie przejmując.
-A co niby mielibyśmy teraz zrobić? - zapytał ją profesor szczerze zdumiony. -
Stało się, więc trudno, ok? Akurat na to wszystko już niczego nie możemy
poradzić. Poza tym wkrótce przecież ich pomścimy. O co, więc w ogóle chodzi?
Dziewczyna milczała.
-Ty chyba nie sądzisz, że powinniśmy ich pochować, co? - zapytał ją z
niepokojem.
Nadal się nie odzywała.
-Na samą tylko myśl, że miałbym kopać pięćset grobów od razu łupie mnie w
krzyżu. - wyjaśnił starzec. - Co prawda lubiłem Wodza, no ale nie, aż tak.
Uli patrzała na nich kolejno przenosząc swoje spojrzenie z jednego na drugiego.
Profesor tymczasem przeczuwając, że brnie coraz głębiej niezręcznie ciągnął
jednak dalej.
-Posłuchaj, słoneczko. Z ponad setki kumpli, jakich swojego czasu miałem w
obozie eksperymenty żółtków przeżyłem tylko ja i jeszcze jeden. Pozostałych,
tych co nie mieli tyle farta również nikt, nigdy nie pochował. Rozumiesz? Tym
bardziej, więc Indianie. Oni przez całe swoje życie żyli w zgodzie z otaczającą
ich naturą. Teraz, więc są nawet w jeszcze większym stopniu, jej integralną
częścią. Myślę zatem, eee... że budowanie im pomników i tak niczego już nie
zmieni.
-Pastor mógłby się, chociaż pomodlić. - ze skruchą rzucił Theo.
-Odpieprz się, dobra. - ten odparł rozmasowując podrapane policzki.
-Nieustannie się nas czepiasz. - Bobby zwrócił się szorstkim tonem do
dziewczyny. - O to, że jesteśmy niewrażliwi, aspołeczni, prymitywni i w ogóle,
ale jeśli dobrze pamiętam to ty również w chwilę po spaleniu wioski nie roniłaś
łez.
-No właśnie. - poparł go Theo.
-Ja jestem specjalnie przeszkolona do tego zadania. - odparła. - A poza tym,
posiadam do całej sprawy niezbędny dystans.
-Jaki, kurwa dystans?
-Nie zapominajcie o tym, że dzieli nas siedemset lat. - odparła wyjaśniając. -
To jest siedem całych wieków. Wy w dwudziestym wieku znalezione i pochodzące
sprzed kilkuset lat ludzkie szczątki także analizujecie bez emocji. Z chłodnym
dystansem. Zamiast zostawić je w spokoju bezcześcicie wystawiając je za opłatą w
muzeach oraz innych "naukowych" wystawach czy galeriach. Nikomu z "badaczy"
nawet nie przyjdzie wówczas do głowy, aby z należną im czcią pochować je lub w
jakiś inny sposób uszanować. Kroicie je, dłubiecie w nich i badacie pod
mikroskopem traktując raczej jak kolekcję motyli niż na przykład faraonów,
którzy przecież kiedyś żyli tak jak teraz wy żyjecie.
-To jest całkiem inna sprawa. - odparł profesor.
-Nieprawda. To jest dokładnie taka sama sprawa. Czy chciałby pan profesorze,
aby za dwieście lat pański szkielet był ozdobą jakiejś "naukowej" galerii?
-Przynudzasz, mała. - odparł zamiast niego Black. - Jeśli po mojej śmierci
jakiś porąbany kolekcjoner zapragnie wyskrobać sobie z mojej czaszki
popielniczkę będzie to tylko i wyłącznie jego sprawa. Osobiście nie mam nic
przeciwko. Skończmy, więc tę moralną pogadankę i chodźmy w końcu obejrzeć to
całe jeziorko. Przez cały dzień targaliśmy jakieś skrzynki więc, jeśli już tak
bardzo chcesz pochować Indian to łap się za łopatę sama.
-Wcale nie pragnę ich pochować. - zaprotestowała. - Byłby to poważny błąd.
Zatrzymali się w miejscu i spojrzeli na nią niczego już nie rozumiejąc.
-Ludzie Jonga zapewne zaglądają tu co jakiś czas. Gdyby ujrzeli teren
uporządkowany, fakt ten z pewnością by ich zastanowił. Mogliby się wówczas bez
trudu domyślić, że nadal żyjecie i zostaliby w ten sposób niepotrzebnie tylko
ostrzeżeni. - wyjaśniła.
-Ech, kobiety. - Frank machnął ręką. - To, po co była ta cała, drętwa gadka o
szacunku?
Pozostali również pokręcili głowami z cichą dezaprobatą. Następnie w milczeniu
wyruszyli prosto w stronę jeziora. Po kilkunastu minutach marszu byli już na
miejscu.
Jezioro wyglądało dokładnie tak jak je zapamiętali będąc tu ostatnim razem. Na
pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło. Idąc za radą profesora najpierw
postanowili obejść je całe wokoło a dopiero potem wybrać najbardziej dogodne
miejsce nadające się na nowy obóz. Szli nie spiesząc się dokładnie przyglądając
się wszystkiemu.
Kiedy dwie godziny później znaleźli się już po przeciwległej stronie zbocza, Uli
zatrzymała ich.
-Wewnątrz tej bazy nie byłam. Mogę, więc jedynie domyślać się jej wyglądu na
podstawie wyglądu tamtej, którą odkryliśmy w Indiach. Ale to, niestety nie
wystarczy. Potrzebujemy dokładniejszych i bardziej pewnych informacji. Dlatego
też, będę musiała wyciągnąć jej dokładne położenie oraz kształt wprost z waszej
pamięci.
-Z pamięci? - profesor podrapał się w głowę. - Ostatnimi czasy nie najlepiej
jest z moją pamięcią.
-Jak niby chcesz to zrobić? - zapytał z lękiem Theo widząc jak dziewczyna
sprawnie wydobywa ze swojej torby jakieś podejrzane, metalowe instrumenty. -
Będzie bolało?
Nic nie odparła tylko nadal wyciągała jakieś druty.
-Pytam, czy bardzo?
Dziewczyna tajemniczo uśmiechnęła się do niego po czym bez słowa założyła mu na
głowę ciasną, metalową siatkę. Następnie, uruchomiła swój komputator, który
zaraz potem połączyła z siatką. Siatkę tę, później kolejno zakładała im na
głowy.
-Szybko to zrobiłaś. - stwierdził Bobby po minucie, kiedy już minęła jego
kolej.
Kiedy dziewczyna skończyła, rozmontowała wszystkie druty i schowała z powrotem
do torby. Znajomym przewodem z przyssawką podłączyła komputator do odtwarzacza.
Pomajstrowała przy nim przez chwilę po czym wszyscy ujrzeli trójwymiarowy obraz
całej otaczającej ich okolicy. Oprócz konturów całego jeziora oraz otaczającej
je dżungli obraz zawierał również nieco bledsze, lecz mimo to bardzo wyraźne,
wyobrażalne położenie podziemnej groty.
Przez obraz co chwilę przebiegały zupełnie inne obrazy wśród których dominujące
były sceny pochodzące z jakiejś ostrej orgii.
-Chyba ktoś nas tu zagłusza emitując jakiegoś pornola. - zgadywał niepewnie
Frank.
-To są tylko zakłócenia. - odparła nadal regulując coś przy projektorze.
-Zakłócenia? Tutaj? - zapytał ją zdziwionym głosem Black. - Skąd?
-Najwidoczniej któryś z was nie za bardzo skoncentrował się na tym, co potrzeba
w czasie, kiedy go nagrywałam. - wyjaśniła dziewczyna z wyraźnymi pretensjami w
głosie.
Theo natychmiast zaczął strząsać niewidoczne pyłki z rękawa. Przybrał przy tym
całkowicie obojętny wyraz twarzy. Pozostali, również z kamiennymi twarzami
patrzyli na zmianę to na niego, to na obraz.
-To tak, też można? - skomentował szczególnie ostrą scenę Frank rzucając z
ukosa szybkie spojrzenie na Theo.
-Dlaczego mi się przyglądasz, Zwierzu?
-Nie przyglądam się.
-Właśnie, że przyglądasz.
-Nieprawda.
-Widziałem.
-Zaraz to usunę. - przerwała im zniechęcona bezskutecznym kręceniem gałkami.
Dziewczyna wcisnęła jeden z przycisków na nadgarstku po czym wydała ustne
polecenie do komputatora, aby ten samodzielnie oczyścił obraz. 
Po kilkunastu sekundach kłopotliwe zakłócenia całkowicie już zniknęły. Wypuścili
powietrze z płuc i przyjrzeli się obrazowi uważniej.
Black stwierdził.
-Ta baza wcale nie znajduje się bezpośrednio pod jeziorem, tylko nieco dalej. Z
tamtej strony. Będziemy musieli zacząć drążyć tunel, gdzieś stamtąd. - wskazał
kierunek włożoną w obraz ręką.
W milczeniu podążyli za nią wzrokiem. Potem podnieśli spojrzenia do góry i
porównując obraz z odtwarzacza z rzeczywistym otoczeniem zgodnie wyrazili
poparcie na przypuszczenia agenta.
Uli zgasiła więc projektor i wymaszerowali we wskazaną przez agenta stronę.
Kiedy dwa kwadranse później dotarli już na wyznaczone miejsce zatrzymali się i
ponownie porównali obraz pochodzący z odtwarzacza z rzeczywistym wyglądem
terenu.
-Tak, to na pewno będzie gdzieś tutaj. - początkowe przypuszczenia Blacka teraz
potwierdził, również Bobby.
-Jesteście tego pewni? - zapytał ich profesor.
-Jeżeli zaczniemy kopać w tym miejscu i na każde dziesięć jardów obniżymy tunel
o powiedzmy jeden, to w ich bazie powinniśmy wydostać się gdzieś tutaj. To
będzie tuż nad poziomem podłoża w grocie. - odparł Black ponownie wkładając swój
palec w obraz i wskazując nim na jeden z narożników olbrzymiej, podziemnej
groty.
-Black ma rację. - potwierdził Bobby.
-Przecież, to jest całkiem ładny kawał drogi. - zauważył Frank.
-Zgadza się. - potwierdził Bobby. - To będzie jakieś sto jardów jak nie lepiej,
ale to i tak jest najkrótsza droga do celu. Z każdej innej strony byłoby to
przynajmniej dwa razy tyle.
-Czy ja usłyszałem sto jardów? - zapytał ich nerwowo Theo.
Bobby w milczeniu pokiwał głową.
-O ja pierdolę! Do banku miałeś tylko trzydzieści stóp, człowieku a zajęło ci
to prawie rok!
-Rok!? - Black, aż usiadł na ziemi z wrażenia. - Ha! No to ładnie, kurwa! -
stwierdził. - Będziemy tutaj ryć do emerytury, panowie.
Zapanował posępny nastrój. Przygnębieni usiedli i nerwowo zapalili papierosy. Po
kilku minutach milczenia Bobby pierwszy wstał.
-Niekoniecznie. - odezwał się.
-Co niekoniecznie, człowieku? - spytał go załamanym głosem Theo.
Bobby podał mu grudkę skały.
-Na nasze szczęście to nie jest żelbeton, lecz miękka, wulkaniczna skała. Nie
jestem jeszcze tego całkiem pewien, ale wydaje mi się, że to jest do zrobienia w
pięć, sześć, być może siedem tygodni. Najdalej dwa miesiące, ale niczego wam nie
gwarantuję.
-To brzmi dużo lepiej. - Frank odetchnął z niekłamaną ulgą. - Przez jedną,
straszną chwilę już widziałem siebie jak tu zapierdalam do późnej starości.
Pokurczony i pomarszczony jak Krasnal wydobywam skałę i niczym Gapcio z
Disneya...
-Milcz, Zwierzu! - profesor wykonał taki gest jakby chciał go uderzyć kolbą w
głowę.
Frank odskoczył zwinnie na bok.
-Spokojnie, człowieku. Żartowałem sobie tylko.
Uli ponownie przerwała rodzącą się właśnie awanturę.
-Najpierw zróbcie swoje, panowie. Potem bierzcie się za łby. Więc tak. Nasz
nowy obóz rozbijemy tam. - zdecydowanym gestem wskazała dłonią na pobliskie
zarośla. - Najpierw zbudujemy szałas a już od jutra ostro zabieramy się do
roboty tak, aby wykonać ten tunel jak najprędzej. Myślę, że agregat możemy
gdzieś tutaj pozostawić i natychmiast wyruszyć do szałasu profesora po resztę
zapasów. A teraz lepiej się stąd zabierajmy zanim nas tu w końcu ktoś zauważy.
-W porządku, mała. - natychmiast zgodził się z nią Black.
Zanieśli skrzynie w gęste zarośla, gdzie w kilka minut dokładnie zamaskowali je
gałęziami oraz trawą. Zaraz potem wyruszyli w drogę powrotną.
Po ich odejściu Bobby pozostał jeszcze i na zakończenie łamiąc gałązkę na
pobliskim krzewie dokładnie zaznaczył miejsce ukrycia agregatu. Kiedy skończył
rozejrzał się jeszcze uważnie, aby dokładnie zapamiętać to miejsce po czym
szybkim truchtem dogonił pozostałych.
-Chyba nie zdążymy przed nocą. - zauważył smętnie Theo, kiedy jezioro zostawili
już daleko za sobą.
-Trochę optymizmu, chłopcze. - pocieszył go profesor spoglądając w niebo. -
Jeśli dobrze wyciągniemy nogi, to kto wie? Szlak jest już przetarty, te cholerne
skrzynie zostawione, no i już przez cały czas będzie z górki.
-Fakt.
Kiedy dotarli do szałasu było jednak prawie całkiem ciemno. Profesor
zaproponował kolację. Wszyscy jednak, byli już tak zmęczeni szybkim, forsownym
marszem, że bezzwłocznie udali się na spoczynek pozostawiając takie sprawy jak
posiłek na jutro.
Chwilę przed pójściem spać, rozpalili jeszcze porządne ognisko po czym
zagrzebali się w swoich posłaniach i natychmiast usnęli.
* * *
Szałas profesora Williamsa - Brazylia 22 lutego 2000
Black, jako ostatni trzymał wartę toteż o świcie wszystkich wyrwał ze snu jego
znajomy, przypominający odgłosy poparzonych słoni, wściekły wrzask. Zaraz po
sporej dawce przekleństw, jakimi go w zamian szczodrze obdarzyli rozpoczęli
tradycyjną przepychankę do stojącego przy ognisku garnka z kawą. Ilość napoju,
również tradycyjnie została tak obliczona, by nie wystarczyło jej dla
ostatniego.
Tym razem nie zdążył się załapać Frank zgrabnie wypchnięty z kolejki przez
zaradnego Theo. Musieli cierpliwie czekać, aż ten nieustannie złorzecząc
zagotuje sobie świeżą porcję wody. Jak tylko on również już otrzymał swoją kawę
przystąpiono do przygotowywania właściwego śniadania. Tym zajął się profesor w
czasie, gdy palili papierosy.
Kiedy z niesmakiem zjedzono ryżowe śniadanie zabrano się za gruntowny przegląd
ich całego ekwipunku. Po dokładnych oględzinach okazało się, że amunicji jest
jeszcze trochę jedynie do karabinków myśliwskich. Na zupełnym ukończeniu była
natomiast ta do glocków i kałasznikowów. Z nich wszystkich, jedynie profesor ze
swą beczką prochu był samowystarczalny.
-Trzeba będzie skombinować nową amunicję. - chłodno stwierdził Black.
-No i paliwo do agregatu. - smętnie dodał Bobby.
-Nie zabraliście dość zapasów? - zapytała go zdumiona. - Jak to?
-A tak. - ten odparł. - Kazałaś nam sprowadzić agregat, więc jest. Nic nie
mówiłaś o paliwie na dwa miesiące a poza tym nie za bardzo był czas na robienie
zakupów. W Manaus coś innego zaprzątało nasze głowy.
-Właśnie. - poparł go Frank. - Powinnaś się raczej cieszyć z tego, co w ogóle
jest.
Na dłuższą chwilę zapadło ponure milczenie.
-Na łodzi zostało jeszcze kilka kanistrów paliwa. - przypomniał sobie Theo.
-Ile? - zapytała go z nadzieją.
-Jakieś dwadzieścia galonów.
-To i tak będzie mało. - szybko obliczył w pamięci Bobby.
-Zatem, dobrze. - zamyśliła się. - Przystąpimy więc do pracy z tym co jest a w
tym czasie kilku z was uda się uzupełnić zapasy. - oznajmiła.
-Zapasy? - spytał ją Theo.
-Skąd? - dorzucił pastor.
-Najbliżej jest Boliwia. - stwierdziła w odpowiedzi.
-To cholerny kawał drogi. - zauważył cierpko Theo.
-Nawet na piechotę można obrócić w dwa tygodnie. - odparła.
-Nam zeszło tyle w jedną tylko stronę. - dorzucił z powątpiewaniem w głosie
Bobby. - A przez większość czasu i tak biegliśmy. - dodał.
-Możliwe, że po drodze trochę błądziliście. - odparła. - Do najbliższej osady
jest niecały tydzień drogi. - dodała z pewnością siebie.
-Nic mi o tym nie wiadomo. - zauważył profesor.
-Ponieważ za długo pan tu mieszkał.
-Jak to, za długo?
-W przeciągu tych kilkunastu lat, jakie pan tu spędził przy granicy z Boliwią
zdążyło już powstać kilka całkiem sporych osiedli ludzkich.
-Tydzień stąd mieszkają ludzie?
-Przemytnicy i handlarze narkotyków. Niemniej z pewnością jednak są to ludzie.
- potwierdziła.
-To niebywałe! Nie wiedziałem o tym. Czy jesteś tego całkowicie pewna?
Skinęła głową.
-Ja i Bobby nie będziemy mile widziani w Boliwii. - stwierdził suchym tonem
Theo.
-Dlaczego? - zapytał go pastor.
-To długa historia... - ten odparł.
-I równie smutna. - uzupełnił Bobby. - Do Boliwii będzie musiał pójść ktoś
inny.
-Dobra. - wtrącił Black. - Ja i Frank załatwimy tam co trzeba. Z moją nogą jest
już prawie w porządku. Możemy, więc wyruszyć na małe zakupy. Czemu nie? Co
będzie potrzebne? - zapytał ich konkretnie.
-Z tysiąc sztuk amunicji do AK. Ze trzysta do karabinków, bo też jest mało. Co
do glocków to sami wiecie najlepiej, poza tym z pięćdziesiąt galonów paliwa i
jakieś układy elektroniczne do agregatu.
-Układy?
-Żeby pracował lepiej. - wyjaśnił agentowi Bobby.
-Racja. - przyznał Frank. - Trzeba w nim poprawić rozrząd.
-Czy jeszcze coś? Zastanówcie się dobrze, bo nie będę zapierdalał tam dwa razy.
- uzasadnił zwięźle Black notując listę sprawunków.
-Coś do zrobienia tego dymu. - zauważył Theo.
-Piwo. - dodał też profesor. - Napiłbym się piwa. - westchnął.
-Wypiję za twoje zdrowie. Nie martw się. - zapewnił go kąśliwie Frank.
-No to, chociaż tytoń albo papierosy. Kończą się.
-Kończą się, powiadasz?
-No tak.
-No to co będziesz palił, Krasnalu? - Frank z uśmiechem zapytał profesora.
-Tylko żeby mi to były camele. Najlepiej bez filtra a nie jakieś tam miejscowe
gówno. - ostrzegł go starzec zupełnie nie speszony złośliwym tonem głosu Franka.
-I jakieś dupy. - wtrącił po chwili wielebny. - Sprowadźcie tutaj w końcu,
jakieś chętne dupy. No, co jest? - rozejrzał się wokoło. - Przydałyby się, nie?
-Pewnie. - westchnął ciężko Frank. - I to wszystko mamy może przytargać tu na
plecach, co?
-Dasz sobie radę, Zwierzu. Przecież kawał chłopa z ciebie. - szyderczo
stwierdził profesor poklepując go kontrolnie po wąskich, przygarbionych plecach.
-Jak już tam będziecie możecie też zabrać ze sobą trochę materiałów
wybuchowych. - dodała w ich stronę Uli.
-I coś na te, pierdolone owady. - wtrącił zaraz pastor.
-To ja już sam nie wiem, ludzie jak my się z tym wszystkim zabierzemy. -
stwierdził już poważnie Black opuszczając bezradnie swoje wielkie ręce.
-Coś tam wymyślicie. - odparła dziewczyna.
-No nie wiem, mała? Zastanawiam się właśnie czy nie byłoby już lepiej skoczyć
po to wszystko naszą łodzią.
-Łodzią? - zapytała.
-Do jakiejś nadrzecznej osady w Brazylii. - sprecyzował Black.
-Ty chyba żartujesz? - ożywił się natychmiast Frank. - Chcesz, żeby nas powitał
taki sam komitet, jak ostatnio? Dziękuję bardzo, ale ja wolę już to wszystko
targać na plecach z Boliwii.
-Tak sądzisz? - Black spojrzał na niego uważnie.
-Może zresztą uda nam się skombinować jakiegoś wielbłąda, muła czy coś innego,
co tu kurwa jeździ. - ten odparł z niespodziewanym, nowym optymizmem.
-Jak sobie chcesz. - odparł Black wzruszając ramionami.
-Frank ma rację. - stwierdził poważnie Bobby - Po cholerę kusić los wychylając
się w Brazylii. I tak już mamy dość kłopotów.
-Dobrze ci gadać. Ty zostajesz tutaj. - odparł mu kwaśno Frank.
-O nas nie martw się. Nas, również czeka niezły spacerek. Musimy, bowiem
dotrzeć wpierw do łodzi po paliwo a potem, biorąc po drodze amunicję i żarcie z
szałasu, zapierdalać z kanistrami oraz całą resztą pod górę, aż nad samo
jezioro.
-O, kurwa! Człowieku, zejdzie nam ze dwa dni zanim zawleczemy to wszystko na
miejsce. - Theo nagle zdał sobie sprawę z tego, co ich czeka i posmutniał
momentalnie.
-Zatem, dobra. - pojednawczo odezwał się Black. - Wszystkich nas czeka niezły
zapierdol, więc nie licytujmy się kto dostanie bardziej w kość tylko bierzmy
wreszcie do roboty.
-Racja. - przyznał Bobby.
-To my, tymczasem wyruszamy w drogę. - stwierdził Black wstając z miejsca. -
Spotykamy się przy jeziorze? Za około dwa tygodnie? - zapytał ich pragnąc
jeszcze się upewnić.
-Dokładnie. - potwierdziła dziewczyna.
-W porządku. - odparł Bobby podając mu na pożegnanie rękę.
-Nie zbłądzicie? - zapytał ich jeszcze profesor z obawą.
-Nie obrażaj mnie, Krasnalu. Błądzą małe dzieci a nie ja. - mruknął w
odpowiedzi Black.
-Skoro tak twierdzisz. - ten wzruszył ramionami. - Rzeczywiście, duży z ciebie
chłopczyk, lecz miałem na myśli Zwierza. Lepiej załóż mu jakąś smycz, bo jeszcze
zgubi się gdzieś po drodze.
-Jezu, jak on mnie wkurza!
Frank sprężył się, ale szeroka lufa muszkietu tuż przed twarzą osadziła go zaraz
w miejscu.
-Lepiej już idźcie. - stwierdził Bobby. - I uważajcie na siebie. Boliwia to nie
jest zbyt przyjazne miejsce. - dodał.
-Nic nam nie będzie. - uspokoił go Black ruszając w drogę. - No to na razie! -
agent zawołał jeszcze na pożegnanie odważnie pogrążając się wraz z Frankiem w
gęstwinie.
Po ich odejściu, jeszcze przez kilka minut słychać było uderzenia maczety,
przekleństwa Franka oraz świst smagających go po twarzy roślin. Potem wyłącznie
przekleństwa. Później już nawet i one ucichły. Wówczas i oni kierując się w dół
rzeki wyruszyli w swoją stronę. Tym razem, nie opóźniał ich Black ze skręconą
nogą. Dotarli więc do łodzi w zaledwie kilka godzin.
Jacht stał na swoim miejscu tak jak go tam zostawili. Idący przodem Theo raźnym
krokiem wskoczył na jego pokład i dziarsko zniknął pod nim. Jeszcze raźniej
wybiegł stamtąd i natychmiast po tym wspaniałym saltem rzucił się do wody.
Zachwyceni obserwowali jego zachowanie stojąc na błotnistym brzegu.
Kiedy Theo cały oblepiony mułem, pijawkami i dziwnymi roślinami wydostał się w
końcu na ląd wykrztusił przerażony.
-Nie zamknęliśmy łodzi, kurwa! - zakaszlał. - Teraz jest tam w środku pełno
dzikich węży!
Na te słowa profesor, jako specjalista od tych spraw zdjął muszkiet z ramienia i
położył go ostrożnie na ziemi. Następnie, jedynie z nożem w wyciągniętej ręce
powoli wszedł na pokład. Kiedy zniknął pod pokładem z napięcia wstrzymali
oddechy. Przez dłuższą chwilę nic zupełnie się nie działo. Później rozległ się
jego głośny śmiech po czym starzec wyszedł stamtąd trzymając w dłoni jakąś
brunatną żmiję. Żmija miała, co najwyżej dwie stopy długości.
-Gdzie te węże? - zapytał Murzyna.
-No... a to bydlę?
-Tam był tylko ten zdechły padalec. Jeden.
Sprawnie wyładowali kanistry na ląd. Do jednego pustego spuścili też całą resztę
paliwa, jaka pozostała w zbiorniku. Kiedy skończyli okazało się, że posiadają w
sumie dwadzieścia pięć galonów. Wypalili papierosy po czym w milczeniu chwycili
cztery ciężkie kanistry i po zamknięciu łodzi na zasuwkę ruszyli w drogę
powrotną.
Po kilku milach marszu stwierdzili, że znacznie lepiej idzie się i zarazem
utrzymuje równowagę, jeśli się niesie po dwa kanistry zamiast jednego. Ciężar
był wówczas dwa razy większy, ale za to równomiernie się rozkładał. Dodatkowym
plusem była możliwość odpoczynku, kiedy się szło bez nich.
Do szałasu profesora dotarli pod sam wieczór będąc już u kresu sił. Wzięli
zbawczą kąpiel w rzece a na kolację upiekli schwytane przez profesora ryby.
Theo widząc przygotowany na jutro dodatkowy bagaż jęknął.
-Ludzie, jak my to wszystko zaniesiemy nad to, cholerne jezioro?
-To dobre pytanie, Theo. - przyznał Bobby sam patrząc smętnie na przypominającą
Himalaje, górę przygotowanego do transportu ekwipunku.
-Z samymi kanistrami można paść. - łamiącym się głosem dodał Murzyn.
-Jakoś tam dotrzemy. - Bobby pocieszył go. - Frank z Blackiem mają gorszą
zagwozdkę.
-E, tam. Pewnie skombinują sobie muła albo lamę. - stwierdził profesor.
-Tak pan myśli, profesorku?
-Wyglądają na zaradnych. - ten dodał.
-Czasami, aż za bardzo zaradnych. - potwierdził potakując głową Bobby. -
Swojego czasu nieźle nam deptali po piętach. Być może brakuje im ogłady i
pozytywnego nastawienia, ale sprytu z pewnością mają pod dostatkiem.
-Poradzą sobie. - oznajmiła Uli z taką pewnością siebie, że nawet nie przyszło
im do głowy zapytać, kiedy jej nabrała.
* * *
Szałas profesora Williamsa - Brazylia 23 lutego 2000
Pobudka była bezstresowa. Ponieważ Blacka nie było, Black nie wrzeszczał. Wstali
więc nie nerwowo i spokojnie. Na śniadanie odsmażyli sobie resztę wczorajszych
ryb. Natychmiast po tym podłym posiłku z niechęcią chwycili cały dobytek
wyruszając w czekającą ich drogę.
Idąca na czele dziewczyna nie niosła, co prawda żadnego z pakunków czy ciężkich
kanistrów, ale dźwigając całą ich broń pragnęła, chociaż w ten sposób nieco im
ulżyć. Tuż za nią ledwie szedł, Theo. Szedł, a raczej zataczał się mocno zgięty
w pół pod ciężarem skrzynki z amunicją na plecach i kanistra w garści.
-Czy na Marsie... heeep... jest te kurwa... równouprawnienie? - wystękał w
pewnej chwili.
-Wiedziałam, że kiedyś o to spytasz. - odparła przeskakując zwinnie ponad
zwalonym pniem grubości co najmniej jarda.
Theo musiał się zatrzymać i na dwa razy poradzić sobie z przeszkodą. Jak tylko
ponownie zarzucił sobie ciężką skrzynię na plecy i drżącą z wysiłku ręką złapał
kanister, z najwyższym trudem udało mu się wyprostować zgięte nogi. Kiedy tylko
już to zrobił wolno ruszył przed siebie. Widząc przed sobą chwilami, radośnie
podskakującą dziewczynę niemal się rozpłakał.
-Więc, jak? Jest równouprawnienie, czy nie?
-Jeżeli chodzi o targanie skrzyń z amunicją oraz kanistrów z paliwem poprzez
dżunglę, to nie ma. - uspokoiła go wesoło.
-Skąd wiedziałaś, że właśnie o to chcę zapytać?
-Ha. - odparła ciepło.
-Kurwa. - jęknął. - Jednego nadal nie rozumiem.
-Czego, takiego?
-Dlaczego, nie przydzielili do tego zadania jakiegoś wielkiego, zmodyfikowanego
osiłka z Marsa, hę? Wziąłby taki amunicję na plecy, kanistry pod pachy i szedłby
sobie borem, lasem poszerzając ścieżkę a dla zabicia czasu opowiadałby dowcipy.
Dlaczego, pytam?
-Nie miałbyś wówczas Theo tak uroczego towarzystwa, jak moje.
-Idąc zgarbiony jak bumerang i tak nie widzę twojego uroku.
-Nie widzisz, ponieważ skrzynka co chwilę osuwa ci się na czoło. - zauważyła.
-Naprawdę? Przykro mi Uli. Nie wiedziałem, że to aż tak bardzo widać.
-Nie zsuwałaby się, gdybyś przesypał naboje do plecaka a skrzynki po prostu się
pozbył.
-Teraz mi to mówisz!? Kiedy jesteśmy już w pół drogi?
-Nie pytałeś wcześniej.
Theo mężnie zdusił cisnące się do oczu łzy i zatrzymał się. Dziewczyna również
przystanęła i pomogła mu przepakować amunicję do plecaka. Po krótkim odpoczynku
wyruszyli dalej.
Nie minął nawet kwadrans a Theo ponownie nawiązał z dziewczyną rozmowę.
-Teraz, ten cholerny plecak wygina mnie do tyłu.
-To prawda. - przyznała przyglądając mu się uważnie.
-Wiem, że to prawda! Tylko, co z tym kurwa zrobić?
-Na wszystko jest rada.
-Nie mów? 
-Trzeba się tylko przez chwilę dobrze zastanowić...
-Więc, wymyśl coś zanim ten jebany plecak mnie wykończy!
-Czy próbowałeś już zawiesić go na piersi?
-Dobra myśl.
Theo przełożył ładunek i z nową nadzieją wyruszył przed siebie.
-I jak? - zapytała, kiedy po kwadransie ją dogonił.
-Szkoda słów. Znów mnie zgina jak bumerang.
-Rzeczywiście. To może dla równowagi zarzuciłbyś sobie kanister na plecy
zamiast go dźwigać z przodu.
-Myślisz, że to coś pomoże?
-To powinno nieco cię wyprostować, Theo. Tak mi się przynajmniej zdaje.
Posłusznie poszedł za jej radą. Zrobił to już jednak bez większego przekonania.
Kiedy upłynął kolejny kwadrans zaniepokojona jego milczeniem pierwsza zapytała.
-Chyba w porządku, co?
-Lepiej.
-No widzisz. - ucieszyła się.
-Lepiej nic już nie mów, Uli. - wycedził poprzez zaciśnięte zęby.
-Dlaczego?
-Skoro już tak bardzo pragniesz wiedzieć, no to powiem ci. Jest prawie tak samo
jak na początku. - wyjaśnił łamiącym się głosem.
-Prawie?
-Tylko trochę gorzej.
-Jak to, gorzej?
-Ten kanister nie jest taki miękki jak skrzynka, ale zsuwa się na czoło tak
samo. Nieustannie zsuwa się i mnie obciera, pierdolony.
-Naprawdę?
-Ech.
-Jeśli chcesz, możemy wrócić po tę skrzynkę. - zaproponowała.
-Dlaczego właśnie mnie, przydarzają się takie rzeczy? - zapytał Theo sam siebie
po czym zamilkł pogrążając się w filozoficznej zadumie.
Godzinę później dotarli nad jezioro. Tam jedynie ugasili dokuczliwe pragnienie i
nie mając już nawet sił szykować posiłku, tak jak usiedli na trawie, tak też
zapadli w błogi, kojący wymęczone mięśnie sen.
* * *
Jezioro - Brazylia 24 lutego 2000
Jak się okazało, przespali całe popołudnie oraz całą noc. Po śnie w niewygodnych
pozycjach z trudem wstali nie mogąc zginać obolałych kończyn. Kiedy po męczącej
rozgrzewce jako tako doszli już do siebie, okrążając strome zbocze wulkanu
ostrożnie zanieśli wszystko na drugą stronę jeziora. Tam, bez trudu odnaleźli
miejsce ukrycia agregatu. Po starannym złożeniu całego ich znienawidzonego
dobytku w pobliskich zaroślach przez niemal cały dzień zajęci byli wznoszeniem
wielkiego szałasu. Ich zamiarem było, aby szałas przylegał jedną ścianą wprost
do wulkanicznego zbocza. Aby jednak cale ich przedsięwzięcie pozostało zupełnie
niewidoczne z powietrza, natychmiast po jego ukończeniu zamaskowali go bujną
roślinnością. Zadanie to znacznie ułatwił im fakt, że dżungla w tym miejscu sama
docierała prawie do wulkanicznego zbocza.
Wewnątrz ich nowego domu wydzielili dwa, spore pomieszczenia. Część mieszkalną z
siedmioma posłaniami oraz odgrodzoną od niej drewnianymi żerdziami, drugą część
przeznaczoną na magazyn oraz służącą do właściwej pracy. Ta była dużo większa.
Obejmowała, bowiem także samo wejście do tunelu który póki co był na razie
jedynie obrysem wydrapanym ostrzem noża na niemal pionowo schodzącym zboczu.
Kiedy już ukończyli niezbyt ciężką pracę przy wznoszeniu szałasu Bobby zabrał
się za składanie do kupy agregatu, tłumików, zbiorników na paliwo i wodę oraz
całej reszty oporządzenia w jeden nóż wodny. Pozostali w tym czasie udali się do
lasu po świeże owoce na kolację.
Pod sam wieczór, kiedy wszystko zostało już podłączone jak należy, wszyscy
zebrali się w szałasie. Stanęli milczącym kręgiem i wstrzymali oddech. Bobby
przystąpił do uruchamiania swojego wynalazku. Drżącym palcem wcisnął guzik
rozrusznika. Dieslowski silnik szarpnął podrywając się gwałtownie z miejsca,
zacharczał, przygasł, ponownie poderwał się i wreszcie zaskoczył. Natychmiast po
tym z tytanowego wtryskiwacza wystrzelił niezmiernie mały strumień ciemnej wody.
Urządzenie działało bez zarzutu. Nie ukrywając ulgi Bobby uśmiechnął się
zadowolony. Przez dłuższą chwilę obserwowali całe urządzenie dokładnie obchodząc
je wokoło kilka razy.
Jedynie pastor zdawał się wyglądać na zawiedzionego.
-To, tym czymś zamierzasz wydłubać tunel w skale? - nawet nie starał się ukryć
głębokiego rozczarowania w swoim głosie.
-Tak.
-Chcesz mi wmówić, że to gówno targaliśmy przez pół świata po to tylko, by je
tutaj uruchomić i tym wykończyć Obcych?
-Dokładnie.
-Ty chyba sam w to nie wierzysz?
-Więcej optymizmu, wielebny.
-Nie chrzań. Jestem optymistą, ale to za cholerę nie wygląda mi optymistycznie.
-Wygląd urządzenia jest nieważny. Przecież to jest tylko prototyp chałupniczo
zresztą zbudowany. Lepiej przyjrzyjcie się teraz wszyscy, jak należy się tym
poprawnie posługiwać. - rzucił Bobby w odpowiedzi.
-My? - zaskoczonym głosem ponownie zapytał go pastor.
-Skoro mamy z tą robotą uwinąć się jak najprędzej musimy pracować na okrągło.
Wszyscy i rzecz jasna, na zmianę.
-Dobrze powiedziane. - stwierdziła dziewczyna energicznym skinięciem głowy
wyrażając swoje poparcie dla jak najszybszego załatwienia sprawy.
-Nauczę was teraz, w jaki sposób ciąć tym skałę oraz zachować przy tym
wszystkie palce.
Pochylili się ponad Bobbim w milczeniu.
-Po pierwsze. Podczas pracy kierujcie strumień w przeciwną stronę niż wasza
głowa. Róbcie to zawsze, powtarzam zawsze pod pewnym kątem.
-Zawsze?
-Zawsze. W taki właśnie sposób. - Bobby zademonstrował im przeciągając
strumieniem wody wzdłuż wydrapanej w skale kreski.
-Po drugie. Nigdy nie celujcie tym w siebie.
-A po trzecie?
-Nie ma po trzecie, pastorze.
-Jak to?
-To już cała filozofia.
-Aha.
-Co dalej? - zapytał Theo, kiedy Bobby dotarł strumieniem aż do samej ziemi.
-Kiedy ukończycie jedno cięcie przechodzicie na drugą stronę. Stamtąd tniecie
ponownie, nieustannie pamiętając przy tym, że należy to robić pod właściwym
kątem.
Mówiąc to ponownie przeciągnął z wolna strumieniem wody poprzez całą wysokość
tunelu. Kiedy skończył, poprawił jeszcze nacinając skałę poziomo u góry i u dołu
po czym ostrożnie zamknął zawór i odłożył węża na bok. Palcami złapał fragment
skały nad którym pracował i kiwając go na boki obluzował go i wreszcie wydobył
na zewnątrz. Z niedowierzaniem przyglądali się ledwie co odciętemu kawałkowi
skały. Bobby obrócił w palcach czterostopowej długości wycinek i objaśnił.
-Te skalne kliny tylko na początku trzeba będzie wydłubywać. Potem, jak już się
wystarczająco zagłębimy odcięte kawałki będą same odpadały.
-Gdybym tego na własne oczy nie widział, nigdy bym w to nie uwierzył. Odciąłeś
tyle w tak, krótkim czasie... - stwierdził profesor.
-Może być, co?
-Klawo. - przyznał Theo.
-A jak mamy w środku ciąć? - po krótkiej chwili zapytał go profesor.
-To znaczy?
-Kiedy się już zagłębimy w skałę nie za bardzo będzie jak stanąć z boku.
-To prawda ale zanim się zagłębimy poćwiczycie trochę tak, że każdy z was
wyrobi sobie swoją własną technikę pracy. W sumie nie ma tu przecież jakiś
sztywnych reguł. Należy tylko zawsze uważać o kącie pod jakim tniecie i pod
jakim może nastąpić odbicie strumienia. Jeśli twarz będziecie zawsze trzymać tam
gdzie nie uderzy ewentualnie odbity strumień, wszystko będzie dobrze. To jest w
sumie miękka skała, co prawda i rykoszetów nie powinno być w ogóle, ale nigdy
nic nie wiadomo. Ostrożności nigdy dość.
-A tak w ogóle, co to są te odbicia? 
-Grał pan kiedyś w bilard, wielebny?
-Pewnie.
-To zupełnie tak samo. Może się na przykład przytrafić zatopiony w skale jakiś
twardszy kamień, lub coś innego, co mogłoby spowodować chwilowe odbicie
strumienia wody. Dlatego właśnie lepiej jest uważać i z góry być przygotowanym
na taką możliwość.
-Rozumiem.
-A nie masz Bobby do tej roboty jakiś rękawic, masek lub przynajmniej
ochraniaczy na oczy? - zapytał go Theo.
-Po co ci one?
-Kiedy robiłem na budowie...
-Wiem. Byłeś wtedy młody i głupi.
-Opowiadałem już o tym?
-Ciągle o tym gadasz.
-No to w czym problem? - zapytał go zwięźle profesor.
-Łazili tam wówczas tacy goście ze związków.
-Naprawdę?
-Truli coś o BHP i przepisach podczas pracy z maszynami tnącymi.
-Tak? - Bobby przysiadł sobie na skrzynce.
-Odzież ochronna, okulary, maski, ochraniacze i takie tam...
-To wszystko plotki, Theo. - uspokoił go Bobby machając niedbale ręką.
Gest ten jednak nie za bardzo go przekonał. Usiłował, bowiem coś jeszcze
powiedzieć.
-Ale... 
-Ale jak chcesz założyć nam tutaj jakiś parszywy związek, to ja się kurwa od
razu poddaję. - Bobby skrzywił się bezradnie rozkładając ręce.
-Tak tylko pytałem.
-Rany! Jak chcesz podwyżki to wracaj na budowę i poproś majstra. - jęknął
Bobby.
-Zapytaj go też o ubranie robocze. - zarechotał wielebny.
-Ludzie, żartowałem. Czy tutaj już nikt się nie zna na dowcipach?
-Theo, żadne ochraniacze tutaj nie pomogą. - odparł już poważnie Bobby. - To
cholerstwo przecina skałę, beton czy hartowaną stal, więc co to będzie za
różnica czy obetniesz sobie gołą rękę czy też w rękawicy?
-Jak to rękę? Wcześniej mówiłeś tylko o palcach! To tutaj można stracić również
rękę!?
-Jeśli wykażesz odrobinę cierpliwości w jedno popołudnie poćwiartujesz tym
czołg. Zacznij więc lepiej słuchać uważnie, bo najbliższy szpital gdzie
przyszywają ręce i nie mylą przy tym lewej z prawą znajduje się w Kostaryce.
-Żartujesz, człowieku?
-Pewnie, że tak. W rzeczywistości, jeśli już dojdzie do wypadku i się tym
pochlastasz, to wykrwawisz się na śmierć zanim dojdziesz do jeziora, więc ten
szpital równie dobrze mógłby być gdzieś w Europie. To i tak będzie wówczas bez
znaczenia. Zrozum w końcu, ten cholerny strumień wody ma pięciokrotną prędkość
dźwięku, więc praktycznie nie ma przed nim żadnej skutecznej ochrony i dlatego
należy trzymać dyszę naprawdę porządnie bo twój jeden głupi ruch albo chwila
nieuwagi a będę się bawił z pastorem twoim czarnym, pieprzonym szkielecikiem.
-Jak tylko wpierw ogryzą go zwierzęta. - uzupełnił wielebny z szerokim
uśmiechem.
-Czy to znaczy, że jeśli tutaj zginę to mnie nawet nie pochowacie?
-A, po cholerę? - zapytał go profesor. - Dorzucimy twoje gnaty do tych
indiańskich i po sprawie. - odparł mrugając ukradkiem do Bobbiego.
-Jak wróci Black to całkiem możliwe, że zrobi z twojej czaszki jakąś stylową
popielniczkę. Kto wie? - zastanawiał się dalej Bobby.
-Tymczasem, do jego powrotu twój szkielet wstawimy do szałasu. - pocieszył go
pastor.
-Tak. - zgodził się profesor. - Postawimy go przy wejściu, w kącie. Będzie na
czym wieszać karabiny i ubrania robocze.
-Dranie. - odparł Theo chwytając w końcu dowcip.
Następnie sięgnął ostrożnie po końcówkę węża i z uwagą przystąpił do pracy.
Pozostali w milczeniu przyglądali się jego ostrożnym aż do przesady poczynaniom.
Po tym krótkim szkoleniu już nikt więcej sobie nie żartował. Każdy z zachowaniem
należytej ostrożności starał się oswoić z nowym urządzeniem. Przez całą
pozostałą część dnia, pod fachowym kierownictwem Bobbiego trwały intensywne
ćwiczenia z nożem wodnym.
* * *
Jezioro - Brazylia 1 marca 2000
Przez następne dni uparcie i wytrwale pracowali przy drążeniu tunelu. Zmieniając
się przy nożu wodnym sprawiedliwie, co sześć godzin, po kilku dniach wpadli w
rytm tej pracy. Uli gotowała im posiłki a ci, którzy akurat mieli wolne chodzili
na polowania, lub intensywnie ćwiczyli strzelanie.
Piątego dnia pracy, wykonany przez nich tunel zagłębił się już na tyle w skałę,
że dalsza praca została poważnie spowolniona poprzez panujący wewnątrz niego
mrok. Zmuszeni wówczas byli wysłać kogoś do łodzi, aby sprowadził nad jezioro
akumulator oraz żarówki, co powinno należycie rozwiązać problem panujących w
tunelu ciemności. Po krótkim, lecz żywiołowym losowaniu wypadło na Theo.
Poklepując po plecach pożegnali go serdecznie jak brata, po czym bezzwłocznie
powrócili do swych zajęć tracąc zainteresowanie jego dalszym losem.
Co jakiś też czas, przeważnie regularnie rano i wieczorem z jeziora wylatywały a
następnie powracały UFO. Dżungla zawsze, jednak ich o tym fakcie powiadamiała z
wyprzedzeniem, zamierając na kilka minut wcześniej w całkowitej ciszy. Mieli
więc wówczas dosyć czasu, by się bezpiecznie ukryć w szałasie lub zaroślach i
nie dopuścić do zauważenia. 
Po dwóch dniach nieobecności do obozowiska wrócił Theo. Z daleka słyszeli, że
nadchodzi, ponieważ przedzierając się przez las machał na oślep maczetą i kąsany
przez owady nieustannie klął na cały głos. Słysząc już zawczasu jak się zbliża,
pastor z Bobbim wyszli mu naprzeciw.
Theo powyginany pod ciężarem niesionego ładunku kroczył sapiąc głośno niczym
kolejka wąskotorowa. Taszcząc na plecach olbrzymi akumulator oraz cały zwój
powyrywanych wraz z żarówkami kabli ledwie już szedł ospale powłócząc nogami i
ze zmęczenia zataczając się na boki.
Oprócz sprzętu oświetleniowego, Theo przyniósł do obozu kilkanaście sporych
pijawek mocno uczepionych jego pleców. Za nic nie potrafił odpowiedzieć, gdzie
je znalazł. Kiedy tylko w miarę odzyskał oddech okazało się, że wcześniej nawet
nie za bardzo wiedział o tym, że je ma. Kiedy już przestali się śmiać i z
radością go o tym fakcie poinformowali, posmutniał wielce. Biegał zrozpaczony
usiłując ich dosięgnąć. Te, których dosięgnął nie chciały się oderwać a jedynie
niesmacznie naprężały się i pękały. Nie mogąc się ich pozbyć ocierał się
wściekle plecami o kolejne, napotkane na swej drodze drzewa. Bezskutecznie.
Wówczas popadł w jeszcze większe przygnębienie, które systematycznie narastało w
nim aż do samego wieczora.
Dopiero dwie godziny później, kiedy profesor skończył już swoją zmianę w tunelu
i wyszedł zmęczony na zewnątrz w Theo wstąpiła nowa wiara. Gorączkowo podbiegł
do starca, który przysiadł sobie na trawie, by nieco odpocząć. Profesor z błogą
miną wyciągnął przed siebie zmęczone kilkugodzinnym staniem nogi. Z widoczną
ulgą przymknął oczy. Zrobił sobie skręta i w skupieniu wysłuchał całej litanii
jego rozpaczliwych lamentów. Kiedy Theo odwrócił się do niego plecami
demonstrując powód niepokoju, ten nawet uniósł na chwilę siwe brwi, gdyż jak
stwierdził, tak wielkich pijawek dotychczas nie widywał w tych stronach. Jako
ekspert od tutejszej fauny mógł natomiast o nich wszystko mu opowiedzieć.
Wszystko z wyjątkiem tego, że były małe lub młode. Coraz bardziej przerażony
Theo dowiedział się, że jego pijawki w ogóle nie są jadowite, więc może być
spokojny. Nerwowo odparł, że sra na to i pragnie się ich jedynie szybko oraz raz
na zawsze pozbyć. Starzec mu z kolei odpowiedział, że nie ma powodów do paniki i
pośpiechu, ponieważ wydzielana przez nie toksyna jest zarazem doskonałym
środkiem znieczulającym i co jak co, ale Theo na pewno nie odczuwa ich obecności
na swych plecach, nie wspominając już nawet o banalnym bólu. Dodał też, że
wkrótce same sobie pójdą. Kiedy tylko się najedzą. Theo nie był jednak w żaden
sposób usatysfakcjonowany otrzymanym wyjaśnieniem, bowiem na wieść, że
zaaplikowano mu toksynę natychmiast spuchł i zemdlał.
Kiedy kwadrans później oprzytomniał ponowił swoje rozpaczliwe błagania
dorzucając do nich, również wszystkie swoje posiadane papierosy. To zmieniało
całą sprawę. Dwa kartony cameli nie były bowiem czymś, czym się w dżungli
gardzi. Profesor zamknął oczy i pogrążając się w zadumie analizował pod każdym
kątem otrzymaną właśnie propozycją. Wiedział już od razu, że się zgodzi, jednak
całe lata handlu z Wodzem wycisnęły swoje piętno. W dalszym ciągu grał na
zwłokę.
Theo jęczał, błagał, groził, prosił, potem znowu błagał. Na nic. Profesor
patrząc tępo w las beznamiętnie robił sobie kolejnego skręta. W końcu nie mogąc
już dłużej znieść nieustannie jęczącego mu nad głową Theo, kiedy już wypalił z
niechęcią powstał i głośno ziewając udał się do lasu obiecując przy tym, że za
chwilę wróci.
Theo podskakując ze zniecierpliwienia głośno odliczał sekundy, jakie upłynęły od
odejścia profesora. Ten wrócił już po dwóch kwadransach niosąc ze sobą jakieś
podejrzanie śmierdzące rośliny. Opędzając się od Theo, który nieustannie
bombardując go serią nerwowych pytań dotyczących terminu pozbycia się pijawek
nie odstępował już nawet na krok, zdecydowanie odepchnął natręta po czym wyjął
nóż i ostrożnie pociął przyniesione rośliny na małe, wąskie włókna. Wtedy
zaczęło śmierdzieć jeszcze bardziej.
Pozostali odsunęli się na bezpieczną odległość obserwując wszystko z boku.
Później starzec odciął z włókien i odrzucił zbędne jego zdaniem wszystkie
liście. Następnie odłożył nóż, po czym ostrożnie stanął pod wiatr i obracając
rośliny przystąpił do ich suszenia nad palącym się ogniskiem.
Kiedy godzinę później rośliny były już wystarczająco suche, ułożył je starannie
na dużym, płaskim kamieniu. Następnie roztarł je po czym posypał pijawki
uzyskanym w ten sposób jeszcze silniej cuchnącym proszkiem. Wtedy to z niemiłym
dla ucha plaśnięciem po kolei wszystkie same odpadły od drżących jak w malarii
pleców Theo.
Zaraz po tym jak odpadły, prędko sobie gdzieś odeszły. Wymęczony już tym
wszystkim Theo opadł z ulgą na kolana. Z niedowierzaniem patrząc jak grube
niczym niemieckie parówki, czarne pijawki wędrują raźno całą grupą, wygniatając
głęboką na dwa cale ścieżkę w trawie zadrżał z trudem powstrzymując torsje.
Jakoś przełamał miotające nim obrzydzenie, zerwał się gwałtownie i biegiem
przeciął im drogę.
Pijawki najwyraźniej zmierzały prosto w stronę rzeki. Na ich ponowny widok z
bliska, Theo aż zatoczył się z odrazą omal nie mdlejąc. Szybko jednak wziął się
w garść. Rozluźnił skurczony żołądek, zawrócił i w biegu pochwycił grube polano
z ogniska. Następnie z obłąkańczym uśmiechem na twarzy w kilku susach ponownie
je dogonił. Własnym ciałem odważnie stanął im na drodze. Wtedy to, kolejno
wytłukł je wszystkie na bezkształtną, krwistą miazgę.
Dopiero jak już z nimi skończył opadł na kolana i przez dobry kwadrans
wymiotował.
* * *
Jezioro - Brazylia 8 marca 2000
Dni niemal całkowicie poświęcone pracy, mijały im z cykliczną aż do bólu,
jednostajną monotonią. Praca, odpoczynek, polowanie i tak w kółko. Samo drążenie
tunelu, natomiast przebiegało w tempie, o jakim w Albuquerque Bobby mógł jedynie
marzyć. Codziennie wgryzali się, bowiem o kolejne trzy jardy w głąb skały. Kiedy
Theo dostarczył oświetlenie praca jeszcze bardziej nabrała tempa, ponieważ nie
musieli się już dłużej męczyć z gryzącym w oczy dymem, jaki wydzielały pochodnie
zaimprowizowane przez nich z nasączonych olejem silnikowym szmat. Nie bez
znaczenia był też fakt, że już po kilkunastu godzinach pracy wszyscy nabrali
dużo większej wprawy tak, iż obecnie posługiwali się nożem wodnym dużo wydajniej
niż jeszcze kilka dni temu.
Ósmego dnia pracy Theo jak zawsze pierwszy usłyszał dziwny i niepokojący hałas.
Był to jak się już niebawem okazało warkot nadlatującego śmigłowca. Przerwał
wówczas obgryzanie paznokci i zrywając się z zaimprowizowanego ze skrzynek po
agregacie leżaka, natychmiast zaalarmował wszystkich pozostałych. Przerwali
pracę, błyskawicznie ugasili ognisko i ukryci wewnątrz szałasu poprzez liczne
dziury w poszyciu z niepokojem wpatrywali się w bezchmurne niebo. Nie wiedząc
skąd nadlatuje rozglądali się na wszystkie strony.
Śmigłowiec wyskoczył zza drzew od północy. Zrobił to tak nagle, że nikt się go
nawet nie spodziewał stamtąd. Pomimo, że wszyscy słyszeli go już od kilku minut
na jego widok odwrócili się zupełnie zaskoczeni. Śmigłowiec w chwilę potem jak
się pojawił dwukrotnie przeleciał wprost nad ich kryjówką.
-Ja pierdolę! Boliwijska armia. - jęknął Theo natychmiast rozpoznając
oznakowanie przelatującej tuż nad czubkami drzew maszyny.
-Ech, kurwa! - zaklął z ciężkim westchnieniem Bobby odruchowo podnosząc swojego
kałasznikowa z ziemi. - Skurwysyny znowu nas znaleźli. - dodał repetując broń.
Przy trzecim nawrocie śmigłowiec wzniósł się wysoko, niemal im znikając z oczu,
by w końcu zawisnąć w miejscu znajdującym się dokładnie ponad ich szałasem.
Trwał tam przez jakąś chwilę nieruchomo, po czym ku ich zaskoczeniu kolejno
zaczęły z niego wypadać jakieś metalowe pojemniki. Pojemniki były, jak się zaraz
okazało podwieszone na niewielkich spadochronach. Zupełnie już nie wiedząc, o co
chodzi spoglądali na siebie nawzajem w zdumieniu. Kiedy pierwsze pojemniki
opadły już niecałe dwieście jardów od miejsca w którym się znajdowali, ze
śmigłowca wyskoczył człowiek.
Zanim jeszcze jego spadochron zdążył się na dobre otworzyć maszyna gwałtownie
zawróciła i niemal wpadając w lot nurkowy ponownie zniknęła za drzewami. Kiedy w
chwilę później umilkł już jej warkot nad jezioro powrócił błogi, sielankowy
spokój.
-To Frank! - wykrzyknął z radością Theo obserwując poprzez lunetę swojego
karabinka opadającą z góry postać.
Wszyscy odetchnęli z głośną ulgą.
-Skąd wytrzasnęli wojskowy śmigłowiec? - zastanawiał się Bobby.
-Mówiłam wam, że sobie poradzą. - odparła mu dziewczyna.
-To prawda, mówiłaś. - przyznał profesor.
-Patrzcie ludzie! Chyba ma jakiś problem. - Theo wskazał lufą w górę.
Spojrzeli w stronę samotnego spadochroniarza. Skoczek rzeczywiście miał kłopoty.
Poważne kłopoty. Takie z tych naprawdę zasadniczych. Zauważyli, bowiem że jego
noga wplątała się w linki i pomimo rozpaczliwych prób uwolnienia jej, za nic już
nie chciała się wyplątać. Po kilku kolejnych sekundach bezładnej szamotaniny,
również druga noga Franka była już na dobre zaplątana w olinowaniu.
Obecnie Frank przypominając larwę motyla tuż przed wyjściem z kokona, głową w
dół wartko spadał w stronę ziemi.
-Zabije się. - szeptem stwierdził Theo.
-Nie kracz. Frank jest niezniszczalny. - rzucił z przekonaniem Bobby.
-Może chociaż skręci kark. - westchnął z nadzieją profesor.
-Złego licho nie bierze. - mruknął w odpowiedzi pastor.
Tymczasem Frank już całkowicie zaplątany w linkach spadochronu z przerażoną
twarzą przeleciał niedaleko ponad nimi, po czym niesiony bocznym wiatrem zniknął
im z widoku tuż ponad krawędzią krateru. Biegnąc co sił w tamtą stronę zdążyli
jeszcze usłyszeć jego głośny wrzask zduszony w tej samej chwili głośnym pluskiem
wody.
-Wpadł do jeziora! - wystękał zdyszany Theo wspinając się na czele całej grupy
na strome zbocze. - Szybciej. Pośpieszcie się zanim się utopi!
Kiedy dobiegli nad brzeg od razu go dostrzegli. Frank nadal wściekle szamotał
się z krępującymi go linkami. Co chwilę jego stroskana głowa znikała pod
powierzchnią wody. Czasza spadochronu unosiła się na wodzie zaledwie kilka stóp
od brzegu.
Profesor nadal jeszcze biegnąc wskoczył z rozpędu do wody i pewniej złapał ją w
swoje dłonie. Brnąc do brzegu wkrótce podał ją również pozostałym. Kiedy już
chwycili ją wszyscy, wspólnie zaczęli ciągnąć Franka w stronę brzegu. Kiedy ten
był już zaledwie kilkanaście jardów od nich w przejrzystej wodzie nagle, aż
zaroiło się od przerażająco wielkich, czarnych cieni. Jak oparzeni wyskoczyli na
brzeg i ze zdwojonym wysiłkiem pośpiesznie ciągnęli Franka z całych sił do
siebie. Było już jednak za późno. Coś ogłuszająco trzasnęło i w tej samej chwili
krzyczący wniebogłosy Frank umilkł. Jego ciało w ułamku sekundy wyprężyło się po
czym nagle znieruchomiało i zniknęło powoli pogrążając się pod powierzchnią
wody.
Kilka chwil później wydobyli je na brzeg. Odpięli od zesztywniałego Franka linki
i spadochron po czym ułożyli go na plecach.
Frank nie dawał żadnych oznak życia. Szeroko otwartymi oczami patrzał bez oznak
świadomości gdzieś w bezchmurne niebo. Pomimo, iż był całkowicie przemoczony,
włosy stały mu dęba a z jego lewej nogi unosiła się wątła strużka białawego
dymu.
-Węgorz go załatwił. - posępnie stwierdził Bobby.
-Jest jednak jeszcze sprawiedliwość na tym świecie. - odparł profesor
pochylając się ciekawie ponad szarą twarzą Franka.
Klęknął nad nim i na próbę dźgnął go nożem w ucho. Frank nie reagował.
-Co z nim? - zapytał z niepokojem Theo.
-Nie udaje. - oznajmił starzec chowając nóż z powrotem.
-I co będzie teraz? - Murzyn jęknął w szczerym żalu. - Kurwa, ja naprawdę go
polubiłem.
W odpowiedzi profesor jedynie pokręcił przecząco głową. Następnie powstał z
klęczek i szykując sobie skręta odszedł na bok robiąc miejsce innym. Do Franka
podszedł pastor. Popatrzał przez chwilę na niego po czym wymamrotał coś,
wyciągnął dłoń i szybkim gestem kieszonkowca zamknął mu powieki.
Jedynie Theo nadal nie mogąc pogodzić się z utratą Franka niestrudzenie, krążył
wokół niego raz za razem szczypiąc go w policzki. Po którymś z kolei
uszczypnięciu wydawało mu się, że Frank cicho jęknął.
-Ludzie! On jeszcze żyje! - wrzasnął.
Profesor odrzucił skręta, podbiegł i natychmiast przystąpił do reanimacji.
Chwycił jego ciało w pasie, co nie było trudne, ponieważ Frank nadal był
wyprężony tak, że jego plecy wznosiły się dobre cztery cale ponad trawę, po czym
unosząc jego nogi wysoko w górę opróżnił jego płuca z resztek pozostałej wody.
Kiedy już cała woda oraz bliżej nieokreślony, mętny płyn opuściły na dobre jego
drogi oddechowe, profesor przełamał obrzydzenie i przystąpił do sztucznego
oddychania. Najpierw z wysiłkiem rozwarł Frankowi usta i wpychając do nich dłoń
wyciągnął na wierzch jego siny język. Język po chwili wrócił z powrotem znikając
gdzieś głęboko w gardle.
-Cholera. - westchnął z niechęcią profesor i ponownie wydobył go na zewnątrz.
Następnie, poprosił pastora o agrafkę po czym z jej pomocą pewnie przypiął go do
skóry na podbródku. Pozostali z zainteresowaniem przyglądając się jego
poczynaniom otoczyli go ciekawym kręgiem. Profesor ponownie przystąpił do
sztucznego oddychania. Na zmianę wdmuchiwał mu powietrze i uciskał mostek. Kiedy
po upływie minuty Frank nadal nie wracał do życia starzec przerwał reanimację i
po odpięciu reszty uprzęży rozpiął mu również koszulę na piersiach.
Jak tylko to zrobił, nieoczekiwanie uderzył go niczym młotem pięścią w mostek
tak silnie, że pozostali aż się wzdrygnęli z niesmakiem.
-Co robisz, kurwa? - zaniepokoił się Theo.
-Cicho!
-Chcesz go wykończyć?
-Pewnie. - mruknął profesor powtarzając uderzenie tyle, że z podwójną siłą.
-Jezu! - widząc to jęknął Bobby. - Wiem, że go pan nie lubił, ale żeby w taki,
chamski sposób...
Profesor nic nie odparł tylko uderzył Franka po raz trzeci. Tym razem jednak
zrobił to oburącz i z wyskoku. Cios był tak silny, że kiedy jego dłonie opadły
na pierś Franka coś chrupnęło głośno w jego klatce piersiowej. Ten natychmiast
zacharczał, jęknął coś i zakrztusił się.
Oniemieli. Profesor wymierzył leżącemu jeszcze dwa siarczyste policzki zanim dał
wreszcie za wygraną. To już ożywiło Franka całkowicie. Uniósł nieco głowę
macając się po twarzy.
-No, no. - Bobby pokręcił z podziwem głową. - Słyszałem, co nieco o reanimacji,
ale o biciu pięścią w brzuch, nigdy. Kto by pomyślał, cholera!
Pastor pochylił się nad leżącym. Odpiął jego język i odebrał z powrotem swą
agrafkę.
-Nie w brzuch, tylko w mostek. - odparł profesor Bobbiemu podnosząc się z
ziemi. - To się nazywa uderzeniem Szerpa. - wyjaśnił otrzepując spodnie na
kolanach.
-Uderzeniem z sierpa? Podoba mi się. - stwierdził Theo pochylając się nad
Frankiem. - Mogę też spróbować?
Przerażony Frank zasłonił się bezradnie ramionami.
-Zo-staw. Ja ży-ję. - wychrypiał wypluwając resztki wody oraz zakrwawionej
śliny.
-Naprawdę? - w głosie Murzyna dał się słyszeć zawód.
-Opsytomniałem jus po pielwsym udeseniu ale kiedy klasnal walnął mnie po las
dlugi ponownie stlaciłem psytomność. - obmacując się palcami po przedziurawionym
języku ten ze skargą wyseplenił.
-Przez chwilę też mi się tak wydawało, Zwierzu. - odparł mu profesor. -
Poprawiłem jednak, by mieć całkowitą pewność.
-Chyba, więc musę ci podziękować, Klasnalu?
-Chyba tak. - stwierdził pastor.
-Zatem, dzięki. - wystękał nieszczerze Frank.
-Nie ma sprawy. Polecam się na przyszłość. - odparł profesor rozcierając
opuchniętą dłoń.
Chwytając go pod ramiona pomogli mu stanąć na własnych nogach. Frank potarł się
jeszcze kilka razy po języku, splunął i rzucił już normalnym głosem.
-Wplątałem się w linki. Głupia sprawa. Szlag by to... Ale, czy w ogóle wiecie,
jakie to wspaniałe uczucie?
-Upadek do wody?
-Szybować w przestworzach, Krasnalu. Szybować niczym ptak, lub orzeł. - Frank
przybrał rozmarzony wyraz twarzy.
-Nie nazwałbym tego lotem orła. - Bobby brutalnie sprowadził go na ziemię.
-Nie?
-Leciałeś, raczej jak pingwin z lodowca. To był lot nurkowy, Frank.
-Bardzo nurkowy. Rzekłbym nawet koszący. - potwierdził profesor. - Ale nie
martw się. W sumie pingwin to też ptak.
-Potem jednak już niczego więcej nie pamiętam. - westchnął Frank.
-Nic dziwnego. - starzec wzruszył ramionami. - Węgorz cię ogłuszył.
-Jak to, ogłuszył? Przecież słyszę.
-Źle się wyraziłem. Innymi słowy, przekazał ci pewien impuls.
-Kilkaset volt. - zarechotał Theo.
-Prąd?
-Zwierzęta muszą cię, po prostu lubić. - profesor wyjaśniał mu cierpliwie.
-Oczywiście, że tak. - ten zaraz przyznał. - Jestem tu zaledwie od minuty a już
coś zdążyło mnie upierdolić. Jak mogłem zapomnieć? Pomóżcie mi, kurwa zdjąć
spodnie. Zupełnie nie czuję lewej nogi.
Po odwinięciu nogawki okazało się, że to nie koniec niespodzianek. Skóra na
nodze Franka od samej stopy, aż do kolana była, bowiem całkowicie czarna. W
miejscu, gdzie został bezpośrednio porażony tkanka była nawet spopielona do
białości.
-Co to, kurwa jest!? - wykrzyknął z przerażeniem właściciel nietypowej nogi.
-Paraliż przejdzie ci sam, powiedzmy eee... za jakiś czas, ale ten kolor, hm...
to nowość. - stwierdził profesor dziobiąc go na próbę swoim nożem.
-Dlaczego nic nie czuję? Dlaczego moja noga jest czarna, do cholery?
-Kto wie? - starzec zamyślił się.
-Może, taka już zostanie. - stwierdził pastor, również zainteresowany.
-Jak to?
-Nie martw się. - pocieszył go Theo.
-Mam się nie martwić, tak?
-Z taką nogą będziesz mógł rwać czarne dziewczyny.
-Mogłem to robić już wcześniej. - prychnął w odpowiedzi Frank.
-Jak to? Miałeś tę nogę już przedtem?
-Czarne dupy mogłem, kurwa rwać a nie nogę!
-Rwałeś je na białą nogę?
-Nie, do cholery! Rwałem je na mój urok osobisty. To chyba oczywiste?
-Pewnie wyżerałeś im owłosienie łonowe. - zauważył mściwie profesor.
-Hę? - westchnął zdezorientowany Frank.
-Jak inaczej mógłbyś je podrywać z tak odpychającą twarzą?
-Rany! Dopiero przybyłem a już mam was wszystkich dosyć. - ten ponownie
westchnął po czym zamilkł dochodząc do wniosku, że na słowa i tak z nimi nie
wygra. Nie dziś. 
Zamyślił się całkowicie pochłonięty obserwacją swojej nogi. Z zadumy wyrwał go
po jakiejś chwili głos Bobbiego.
-Zostaw już tę nogę, Frank i lepiej opowiedz nam co się z wami działo, kiedy
was nie było.
-Właśnie. - dorzucił Theo.
-Dobra. - ten zgodził się z niechęcią na powrót opuszczając w dół nogawkę. -
Opowiem, tylko chodźmy najpierw gdzieś usiąść. Przecież nie będę tak stał przez
cały dzień na jednej nodze.
-W dole zbocza zbudowaliśmy szałas. - Theo wskazał ręką kierunek. - To całkiem
niedaleko stąd.
-Doskonale.
Pastor z Bobbim chwycili go pod ramiona i schodząc ostrożnie w dół udali się w
stronę obozu. Przed samym odejściem profesor wybrał jeszcze z wody kilkanaście
dorodnych ryb, które ogłuszone prądem pływały na powierzchni. Zadowolony, że
obiad niejako sam się złapał z dumą zademonstrował pozostałym zdobycz.
W szałasie posadzili Franka na honorowym miejscu, gdzie mógł się wygodnie oprzeć
o agregat a sami, zaciekawionym kręgiem porozsiadali się wokół niego.
-Więc? - rzucił zniecierpliwiony milczeniem Franka Theo.
-Są dwie nowiny. - ten oświadczył przypalając sobie papierosa. Zaciągnął się z
błogą miną i zapytał. - Którą chcecie poznać najpierw?
-Tę złą, człowieku.
-Dobra. - rzucił Frank zaciągając się ponownie. - A więc tak. Ludzie z
kolumbijskiej mafii w chwili obecnej ścigają ciebie i Bobbiego również w
Boliwii.
-Nie mów?
-Nagroda za wasze głowy wzrosła do sześciu milionów.
-Kurwa! 
-Bukmacherzy przyjmują zakłady o to, kto was pierwszy dostanie, kartele czy
armia. Ale nie martw się. Na policję nikt nie stawia.
-Właśnie, że się martwię człowieku. - westchnął Theo.
-A ta druga wiadomość? - zapytał go z nadzieją Bobby.
-Jest jeszcze gorsza. Po naszej akcji w Manaus, my z Blackiem również jesteśmy
na ich czarnej liście.
-Wy też! - wykrzyknął profesor. - To niebywałe!
-Pan i wielebny, także. - Frank z radością rozwiał resztę wątpliwości
profesora.
-No to ładnie. - profesor sposępniał. - A w ogóle, to gdzie jest Black? -
zapytał po chwili.
-Poleciał odstawić śmigłowiec.
-Odstawić?
-Obawialiśmy się, że maszyna może być wyposażona w jakieś ukryte urządzenie,
które mogłoby pomóc ją zlokalizować. Dlatego właśnie nawet nie szukaliśmy
miejsca do lądowania tylko, aby nie kręcić się tutaj za długo wyrzuciliśmy
wszystko raz dwa na spadochronach. Zaraz po tym Black poleciał odstawić go
gdzieś daleko stąd. Powinien dotrzeć tu za kilka dni.
-Dni? - rzucił Bobby.
-Wróci na piechotę.
-Rozumiem.
-Skąd wytrzasnęliście ten śmigłowiec? - spytał Theo.
-Wyglądał na wojskowy? - dodał wielebny.
-Bo był wojskowy. Zanim go wypożyczyliśmy.
-Jak to, wypożyczyliście?
-Od boliwijskiej armii!? - ponownie zapytał Bobby.
-Powołaliśmy się na was. - odparł Frank z uśmiechem. - Chyba naprawdę będzie
lepiej, jeśli zacznę od samego początku.
-Właśnie. - rzucili chórem.
-A więc było tak. Do granicy z Boliwią dotarliśmy po tygodniowym marszu. Z
powodu Blacka nogi szliśmy nie najszybciej ale się i tak wyrobiliśmy w tydzień.
Dotarliśmy siódmego dnia pod sam wieczór. W pierwszej napotkanej tam dziurze
rozpytywaliśmy wszystkich napotkanych przemytników o amunicję oraz materiały
wybuchowe. Ponieważ mają tam wszystkiego w bród, szybko zostało ustalone ile i
czego nam potrzeba i zaraz po uzgodnieniu ceny zaplanowaliśmy transakcję na
następny dzień. Zadowoleni, że wszystko poszło tak szybko i sprawnie udaliśmy
się do takiego, jednego hotelu. Mieliśmy zamiar wziąć w końcu porządny prysznic
i spędzić, chociaż jedną noc w prawdziwych łóżkach. Na nasze szczęście w nocy
postanowiliśmy jednak trzymać straż i na zmianę czuwać. I dobrze się stało,
ponieważ ani chybi, by nas zaskoczyli.
-Zaskoczyli?
-Kto?
-Ten mały kutas, właściciel tego parszywego hotelu rozpoznał nas i powiadomił
mafię. Kiedy o czwartej nad ranem Black zauważył, że w tej przeklętej mieścinie
nagle robi się naprawdę gwarno zszedł na dół i zabrał go na małą pogawędkę.
-Tego hotelarza?
-Tak. Od niego właśnie wiemy, że nasze nazwiska obecnie również znajdują się na
ich liście.
-Aha. I co było dalej?
-No cóż. Spaliliśmy mu ten podły hotel. A przy okazji połowę miasteczka...
Nieumyślnie co prawda, ale co tam... - Frank machnął ręką. - I tak było, kurwa
brzydkie. Zresztą nieważne. Chodzi o to, że wzniecając pożar udało nam się
wszcząć tam taki harmider, że nam samym ledwie udało się dać stamtąd nogę zanim
zdążyli dokładnie otoczyć cały teren. Wszystkie domy były drewniane i paliły się
jak słoma. Kiedy już w tym całym zamieszaniu udało nam się wreszcie stamtąd
zniknąć postanowiliśmy zmienić taktykę i zdobyć wszystko co potrzeba zupełnie
inną metodą.
-Inną? - spytał profesor.
-Mhm. Jako, że pięć mil dalej znajdował się taki mały garnizon wojskowy
poczekaliśmy aż zapadnie noc i pod osłoną ciemności udaliśmy się na małe
włamanko.
-Nikt was nie zauważył? - zapytał wielebny. - Wojsko raczej potrafi się
pilnować.
Frank spojrzał na niego z litością i odparł.
-Od razu widać, że nie znasz Blacka, chłopie. Kiedy się z nim idzie, to się nie
martwi o takie rzeczy. Ogłuszył wartowników jak szczenięta a później to nawet
jeszcze osobiście wpadł na ich główną dyżurkę, bo jak się okazało potrzebne nam
były klucze do magazynów a my nie mieliśmy ze sobą nawet łomu czy chociażby
nożyc. W ogóle niczego, rozumiecie? To była przecież totalna improwizacja. -
Frank przypalił sobie kolejnego papierosa.
-Co było dalej?
-Najpierw wszystko to, co ukradliśmy z magazynu chcieliśmy załadować na jeepa.
Daleko, jednak byśmy nim nie zajechali. Musieliśmy zmienić plan.
-Dlaczego?
-Ponieważ przy bramie wjazdowej był naprawdę porządny posterunek. Taki
prawdziwy. Ze stanowiskami karabinów maszynowych, stalową bramą, workami z
piaskiem i w ogóle. Na nasze szczęście jednak, mieli też w tym garnizonie trzy,
sprawne śmigłowce. Nie zastanawiając się, więc za długo wrzuciliśmy cały majdan
do jednego z nich, z magazynu dołożyliśmy jeszcze skrzynkę spadochronów i
odlecieliśmy sobie stamtąd.
-Tak, po prostu?
-Tak.
-Nie gonili was? - spytał Theo.
-Hm. - chrząknął Frank. - A jakże. Kiedy tylko usłyszeli warkot wirnika zrobił
się tam taki młyn, że hej. Pozapalały się wszystkie reflektory, ożyły wieżyczki,
ruszyły pojazdy, kupa wojska do nas biegła... oj, działo się, działo. No, ale
Black lata od dziecka i robi to lepiej niż ja prowadzę, więc nie ma co za długo
gadać. Płozami naszego śmigłowca w pół minuty połamał łopaty w pozostałych
maszynach i... odlecieliśmy stamtąd sobie. Nie mieli nawet szansy. Potem, już po
naszej ucieczce kręciliśmy się jeszcze przez parę dni po całej Boliwii chcąc
nieco zamotać za sobą ewentualny trop.
-Po jaką cholerę? - rzucił Theo.
-Za wszelką cenę nie chcieliśmy, aby tu za nami dotarli, rozumiecie?
-Jasne. - przyznał Bobby nie kryjąc wcale wyrazów uznania dla przebiegłości
agentów.
-No i to w zasadzie tyle. Źle się stało, że nas teraz również ściga boliwijska
armia, ale przynajmniej zaoszczędziliśmy sporo grosza.
-To fakt. A co przywieźliście?
-Niestety nie wszystko to, co miało być, ale mamy sporo innego równie ciekawego
sprzętu. Mianowicie, są naboje do kałasznikowa. Sporo. Jest skrzynka granatów
obronnych i dwie zaczepnych. Są też latarki. Jest bazooka, beczka paliwa, kilka
min przeciwpancernych, worek detonatorów...
-Po co nam miny?
-Będzie można z nich wykonać całkiem porządne bomby. - odparł Frank. - Tak
przynajmniej sądzi Black. Nie udało się natomiast skombinować wytwornicy dymu
ani nabojów do glocków. Elektronicznych podzespołów do agregatu, także nie ma.
Niestety w tym pośpiechu nie było już na to wszystko czasu.
-Szkoda. - rzucił Theo.
-Trudno. Będziemy, więc musieli poradzić sobie z tym, co mamy. - skwitował
Bobby.
-A jak tam tunel? - zapytał Frank.
-Niczego sobie. Agregat jak widzisz działa i robota idzie pełną parą. Mamy już
wydrążone trzydzieści cztery jardy. - odparł profesor.
-Paliwo dowieźliście w samą porę. - uzupełnił Bobby. - Za dwa, trzy dni
skończyłoby się nam zupełnie.
-Agregat na pewno jest w porządku?
-Ogólnie mówiąc tak, lecz to cholerstwo z każdym, kolejnym dniem zaczyna palić
coraz więcej.
-Dlaczego?
-Brak części zamiennych. No i pracujemy bez wytchnienia, na okrągło. - odparł
Bobby. 
-Nie oszczędzamy go w ogóle. - uzupełnił Theo.
-Rozumiem.
Chwilę później Uli przyniosła przygotowane na obiad ryby. Kłamiąc w żywe oczy
pogratulowali jej talentu po czym zjedli je w ponurym milczeniu. Zaraz po
obiedzie, pastor powrócił do przerwanej wcześniej pracy. Pozostali, natychmiast
rozeszli się po całej okolicy pozbierać porozrzucany w nieładzie przywieziony
sprzęt. Wszystkie pojemniki udało się bez trudu im odnaleźć, ponieważ już z
daleka błyszczały w trawie i zaroślach. Znieśli je do szałasu.
Wieczorem w obecności wszystkich uroczyście pootwierali je i z radością
przystąpili do segregowania swojego nowego ekwipunku. Przez chwilę kłócili się o
to, kto weźmie bazookę, lecz pogodził ich Frank stwierdzając, że będzie
najlepiej, jeśli obsługiwał ją będzie Black, ponieważ pocisków do niej jest
zaledwie osiem a on jako jedyny spośród nich miał już wcześniej do czynienia z
tego typu bronią. Po trwającym niecałe dwie sekundy namyśle przyznali mu rację i
niczym szarańcza rzucili się na pozostałe pojemniki. Po krótkiej, nerwowej walce
profesor zagarnął dla siebie cały zapas tkaniny spadochronowej. Natychmiast też
przystąpił do szycia z niej, jakiś podejrzanie wąskich woreczków.
Na zadane dwie godziny później pytanie Bobbiego, po co mu one, odparł.
-Zrobię z nich coś na kształt gotowych nabojów.
-Jak?
-Wypełnię je prochem oraz śrutem a potem zaszyję wszystko razem. To powinno
znacznie przyśpieszyć proces ładowania muszkietu. Kiedy już zrobi się gorąco nie
będę musiał się godzinami pieprzyć z ubijaniem ładunku tylko włożę do lufy nowy
woreczek i... gotowe.
-Sprytnie. - rzucił Bobby z uznaniem. - Konkwistadorzy byliby z pewnością
dumni.
-I to nie jest jeszcze moje ostatnie słowo.
-Nie?
-Dla tych cholernych żółtków mam zamiar przygotować też kilka specjalnych
ładunków.
-Jakich?
-To niespodzianka co prawda, ale co tam. - profesor nachylił się do ucha
Bobbiego i wyszeptał z przejęciem. - Zamiast humanitarnego śrutu w kilkunastu
woreczkach zamierzam poumieszczać gwoździe pochodzące z tych wszystkich
skrzynek. - wilgotnymi ze wzruszenia oczami starzec wskazał na leżące w
nieładzie skrzynki po amunicji, w których z zapałem grzebali jeszcze Theo z
pastorem.
-Można by rzec, sprawi im pan tym samym niezłą zagwozdkę.
-Właśnie. No to, wracam do roboty. - ten dodał zacierając z uciechy swoje ręce.
Podniosły nastrój oraz wesoła atmosfera trwały jeszcze tego dnia do późna w
nocy. Z wyjątkiem Franka, który siedział osowiały nieustannie masując swoją
czarną nogę wszyscy gorliwie ładowali magazynki, czyścili broń i czule pieścili
granaty. A kiedy pod koniec dnia wielebny zakomunikował im, że niedługo jest
Wielkanoc w naprędce zorganizowali błyskawiczny konkurs na najładniejszą
pisankę. Jako zaimprowizowanych jajek użyli pocisków do bazooki.
W konkursie bezapelacyjnie zwyciężył profesor, który pięknie wydrapał na swym
jajku wybuch jądrowy okraszony napisem: "SAYONARA DUPKI!". Drugie miejsce
przypadło wielebnemu. Jego pisanka była z kolei cała w kościoły i anioły. Będąc
w dobrym, świątecznym nastroju wyrozumiale przymknęli oczy na widok
zakapturzonych aniołów biorąc pod uwagę jedynie walory artystyczne. Theo, który
w poszukiwaniu twórczej inspiracji podczas pracy nieustannie zaglądał wszystkim
przez ramię jednogłośnie został zdyskwalifikowany za plagiat a Bobby podczas
konkursu pracował w tunelu.
W nocy zabawa jeszcze bardziej rozkręciła się i później trwała niemal do samego
rana. Dopiero już przed samym świtem, kiedy pokonali ostatnie puszki
przywiezionego przez Franka piwa, nadal w doskonałych nastrojach udali się na
zasłużony odpoczynek.
* * *
Jezioro - Brazylia 9 marca 2000
Frank wypił ubiegłego dnia najmniej, toteż rankiem obudził się jako pierwszy z
nich. Natychmiast też, ogłuszającym i radosnym wrzaskiem ogłosił pozostałym, że
drętwota jego nogi wreszcie ustąpiła. Przecierając skacowane i zaspane oczy
stwierdzili, że było w istocie. Frank, dumnie niczym paw maszerował tam i z
powrotem po całym szałasie. Aby, jednak nie czuł się za dobrze zauważyli głośno,
że jego noga nadal jest ohydna i przy tym czarna jak egipska noc.
Profesor, jako jedyny wiedział, że przyczyną takiej barwy było porażenie prądem,
które jako że nastąpiło w wodzie zagotowało Frankowi tę część krwi, która w
krytycznej chwili znajdowała się w naczyniach podskórnych w bezpośredniej
okolicy porażenia. Wiedział też doskonale, że jego organizm stopniowo poradzi
sobie z tym, powoli lecz nieustannie usuwając martwe krwinki z organizmu a czerń
nogi jest w rzeczywistości jedynie rozległym siniakiem obejmującym obecnie całą
jego stopę i łydkę aż do kolana. Siniak ten powinien stopniowo blednąć, aż do
chwili, kiedy zniknie całkowicie.
Profesor jednak z sobie tylko wiadomych powodów zachowywał te informacje
wyłącznie dla siebie. Pozostali, wiadomość o lepszym stanie Franka przyjęli z
życzliwie niechętną obojętnością. Po śniadaniu, zanim jeszcze na dobre ochłonął
błyskawicznie nauczyli go posługiwać się nożem wodnym i jeszcze oszołomionego,
natychmiast zagnali do pracy w tunelu szczęśliwi, że dzięki niemu ich robocze
zmiany uległy skróceniu o ponad godzinę.
Frank jako człowiek otwarty na wszelkie nowinki techniczne oraz nietradycyjne
rozwiązania, bardzo szybko chwycił o co chodzi i już podczas swojej pierwszej
zmiany pobił dotychczasowy, należący do Bobbiego rekord drążąc całe dwa jardy
tunelu.
* * *
Jezioro - Brazylia 14 marca 2000
Po wywołanym burzliwym powrotem Franka, chwilowym ożywieniu kolejne dni wkrótce
na powrót wypełniła nuda. Monotonię, która już na dobre wkradła się w ich
codzienne życie starali się jakoś wypełnić polowaniami oraz ćwiczeniami w
strzelaniu. Ponieważ, jednak wszyscy osiągnęli już w posługiwaniu się bronią
prawdziwe mistrzostwo, wkrótce przestało już nawet dochodzić do przygód
urozmaicających polowania. Każdy trafiał cel już za pierwszym razem i czynność
ta przestała być czymś ekscytującym. Zwierzęta widocznie również były tego
świadome, ponieważ z upływem czasu wyniosły się z okolic jeziora gdzieś dalej.
Aczkolwiek, nie wszystkie. Węży oraz pająków nadal było pod dostatkiem i nie
było dnia, by kilka z nich nie przypełzło do szałasu z niezapowiedzianą wizytą.
Przeważnie odnajdowali je rankiem zwinięte w kłębek pod ciepłym agregatem lub w
nogach śpiącego najbliżej wejścia Franka. W takich chwilach, Frank bywał bliski
kompletnej depresji i po odkryciu każdego, kolejnego lokatora w swoim legowisku,
długo potem musiał dochodzić do siebie. Wszyscy z tego powodu, co prawda
serdecznie mu współczuli i było im go szczerze żal, jednak nie aż tak, by
zamienić się z nim na posłania. 
Czternastego marca nad jezioro powrócił Black. Był już późny wieczór, kiedy
agent wkroczył cicho niczym duch do szałasu. Widząc go zaniemówili. Agent na
lewym ramieniu trzymał wymontowany ze śmigłowca ciężki karabin maszynowy. Na
drugim, natomiast dźwigał wielki, wojskowy plecak oraz wielką skrzynię amunicji.
Z przepełnionego plecaka zwisały niezliczone taśmy z nabojami. Na jego
kwadratowej, pokrytej kilkudniowym zarostem twarzy widać było oznaki zmęczenia
jasno świadczące, jak trudną drogę przebył.
-No, nareszcie jesteś. - stwierdził sucho Frank.
-Tęskniłeś, co?
-To nie to.
-A co?
-Już najwyższa pora przejść na czterogodzinny dzień pracy.
-Że, jak? - spytał go Black stawiając plecak na ziemi. - Gadasz zupełnie jak
Lenin.
-Raczej, jak człowiek pracy.
-Skoro tak twierdzisz. - Black wzdychając wzruszył ramionami.
Podszedł do zbitego z desek po skrzynkach stolika, zdjął ładunek z pleców i z
widoczną ulgą wygodnie sobie usiadł. Nalał sobie ciepłej kawy z ulgą wypił i
powiódł swym zmęczonym wzrokiem po wpatrzonych w niego twarzach.
-Jak tam tunel? - zapytał rzeczowo.
-Całkiem nieźle. - odparł Bobby. - Przedwczoraj minęliśmy półmetek.
-To dobrze. Frank, przekazałeś im nowiny?
Ten w milczeniu skinął głową i powrócił do niekończących się masażów swojej
nogi.
-A co nowego, poza tym? Widzę, że całkiem niezły szałas wznieśliście, panowie.
Toż to jest prawie, kurwa apartament. - dodał z uznaniem rozglądając się po
przestronnym wnętrzu.
-Nic ciekawego. - lekceważąco odparł Bobby.
-Ciągle tylko ryjemy w tej cholernej dziurze. - stwierdził profesor wskazując
głową wiodące do tunelu wejście.
-Właśnie. Ta, cholerna praca nie ma końca. - dodał cicho Theo.
-Poza tym, że Frank coraz bardziej zaprzyjaźnia się z przyrodą nic ciekawego
właściwie się nie dzieje. - stwierdził pastor.
-Nie mów, wielebny? W to nigdy nie uwierzę.
-To prawda. - potwierdził łagodnie profesor. - Węże tak oswoił, że żrą mu z
ręki i od dawna śpią na jego piersi. Węgorze same łaszą się do jego nóg, a
miejscowe pająki zna już wszystkie po imieniu.
-Nie wierzę.
-Sypia z nimi.
-Black, nie słuchaj ich. - zaprotestował spod przeciwległej ściany Frank.
Black spojrzał na jego stroskane oblicze. Ten przybrał żałosną minę, po czym bez
słowa podwinął nogawkę i zademonstrował partnerowi swoją dziwną nogę.
Jej kolor obecnie nie był już tak intensywnie czarny jak na początku. Nadal
jednak był czymś przechodzącym z szarości, poprzez elementy mocno żółte w
głębokie czerwienie i fiolety.
Black z obrzydzeniem szerzej rozwarł oczy. U pozostałych widok jego nogi
wzbudził natychmiastową radość połączoną z zachwytem.
-Ja pierdolę! - jęknął po jakiejś chwili Black. - Coś ty robił chłopie z tą
nogą?
-Zgadnij, kurwa! - warknął Frank.
-Wygląda jakby rozmasował ci ją jakiś wkurzony krokodyl.
Frank milczał. Zacisnął w złości usta i tylko patrzał z nienawiścią na
pozostałych.
-Opowiedz, Frank! - zawołali zgodnym chórem. - Opowiedz! Chcemy to usłyszeć,
jeszcze tylko raz. Opowiedz.
Wnętrze szałasu zamarło w ciszy. Wszyscy w napięciu czekali wpatrzeni w jego
pochmurne oblicze.
-No gadaj, chłopie. - zachęcił go Black.
-No, co? Nie ma o czym gadać. Po prostu węgorz mnie upierdolił prądem i to tyle
opowieści. Zadowoleni?
Słysząc te słowa, pospadali ze swych skrzynek wprost na ziemię. Black patrzył na
nich nic nie rozumiejącym spojrzeniem jak leżą i z radości poklepują się po
nogach. Później przeniósł swoje spojrzenie z powrotem na Franka.
-Po jaką cholerę wlazłeś chłopie do tego jeziora? Przecież wiesz, co za syf tam
żyje.
W tym momencie nawet Uli już nie wytrzymała i również wybuchnęła śmiechem.
Black, tymczasem przełamał początkową niechęć i pochylił się nad jego nogą.
Następnie bardzo dokładnie przyjrzał się jej z bliska. Pozostali po chwili
również podeszli bliżej i zaciekawieni otoczyli Franka ciasnym kręgiem. Kiedy
umilkły ostatnie chichoty profesor stwierdził poważnym tonem.
-Indianie wierzyli, że węgorze oszczędzają jedynie wybrańców.
-Jak to, oszczędzają? - zainteresował się natychmiast Theo.
-Każdy kandydat na stanowisko szamana musiał wpierw przepłynąć wpław jezioro.
-Po jaką cholerę?
-Taka była próba. - wyjaśnił mu profesor.
-Przecież we wsi nie było szamana. - zauważył po chwili Bobby.
-Kiedy dwa lata temu zmarł ostatni czarownik, już się nie zgłosili kolejni
kandydaci...
-Wcale im się nie dziwię.
-Dlatego, właśnie na stołku szamana był we wsi wakat.
-Rozumiem.
-Marny byłby z ciebie szaman. - zauważył Theo poklepując Franka po
przyjacielsku w ramię.
-Chyba mam pomysł, Frank. - rzucił ciepło Bobby.
-Jaki? - ten zapytał z nikłą nadzieją.
-Jak tylko skończymy ten cholerny tunel to zamiast atakować, po prostu
wystawisz na drugą stronę tę swoją nogę. Odmieńcy sami padną ze śmiechu a ty
automatycznie przejdziesz do historii...
-Wybudują ci pomniki na Marsie. - dodał Theo.
-Odwalcie się.
-Nakręcą film o tobie "Człowiek z węgorzem". - dorzucił wielebny.
-O ile tylko, znajdą jakiegoś zdesperowanego dublera do zagrania tej trudnej
sceny w jeziorze. - z powątpiewaniem oznajmił profesor.
-Być może zgodzi się ktoś, kto i tak oczekuje na wykonanie kary śmierci. Nie
wiadomo? - zastanawiał się dalej Theo.
Kiedy na twarzy Blacka także zagościł uśmiech, Frank natychmiast poczuł się
zdradzony.
-Ja się, kurwa nie śmiałem, kiedy wlazłeś na tego krokodyla...
-To był kajman. - sprostował natychmiast profesor.
-Wiem, w dodatku młody. - rzucił w stronę profesora a potem dodał do Blacka. -
Ale, kiedy znowu wleziesz możesz być pewien, że się ucieszę jak wszyscy diabli.
-Wcale się nie śmieję, tylko coś mnie szczypie w policzek.
-Pierdolisz?
-Mówię ci, to tylko taki tik... - Black nie wytrzymał jednak dłużej i również
roześmiał się na cały głos.
Frank, zdenerwowany opuścił nogawkę i odwrócił się do ściany. Kiedy stracili z
oczu widok jego czarnej nogi stopniowo przestali się śmiać. Z wolna powrócili do
swoich zajęć zadowoleni, że chociaż na krótką chwilę nuda została przerwana.
* * *
Jezioro - Brazylia 16 marca 2000
W samo południe, ostatecznie pękła chłodnica. Mając do dyspozycji, jedynie swoje
skromne środki w żaden sposób nie byli w stanie zatrzymać powstałego wycieku.
Nie martwili się tym jednak za bardzo, ponieważ świeżej wody było w jeziorze pod
dostatkiem. Aby, jednak nie przegrzać mocno już zużytego silnika należało
nieustannie ją donosić i na bieżąco uzupełniać jej poziom w plastykowej beczce
służącej jako zbiornik wyrównawczy. Początkowo woda nie wyciekała zbyt szybko,
lecz już po kilku godzinach od pojawienia się pierwszego wycieku ubywało jej tak
wiele, że zmuszeni byli co godzinę biegać z kanistrami do jeziora. Woda znikała
tworząc niczego sobie wir w zbiorniku wyrównawczym, co nie było zachęcającym
widokiem, jako że do wykonania całości pozostało im jeszcze sporo pracy.
Świeżego oleju silnikowego, również nie posiadali. Ten, chociaż nie wyciekał był
jednak już tak przepracowany, że agregat z każdym dniem kopcił coraz bardziej.
Codziennie z coraz większym niepokojem obserwowali jego nierówną pracę. Stary,
dieslowski silnik był na wykończeniu.
-Co za pieprzony złom! - jęknął przygnębiony Theo kopiąc go ze złością.
-A czego się spodziewałeś? - zapytał go Bobby biorąc swój agregat w obronę. -
Swoje już przejechał, kiedy był zamontowany w samochodzie. Potem był bank w
Albuquerque a teraz też zapierdala na okrągło. - dodał zamyślony.
-Wiecie co myślę, panowie? - zapytał ich po chwili.
-Co?
-Myślę, że od tej pory będzie lepiej już w ogóle go nie gasić. - oznajmił.
-Dlaczego?
-Ponieważ może się nam już nie udać, uruchomić go ponownie.
-To z nim jest już, aż tak źle? - zapytał z niepokojem Black.
-Praktycznie patrząc Theo ma rację. To już trup. Cylindry są już z pewnością
wytarte jak kapelusz profesora a zawory od dawna, przecież słychać jak latają
niczym kastaniety. Ile dokładnie nam zostało?
-Zrobiliśmy jakieś osiemdziesiąt jardów. - odparł profesor.
-Czyli wynika, że zostało nam około dwudziestu. Tyle być może jeszcze wytrzyma,
ale nie założę się.
-A co, jeśli jednak nie wytrzyma? - zapytał Black.
-Trzeba będzie sprowadzić nowy silnik.
-Kurwa! Oby jednak nie było takiej potrzeby.
-Miejmy nadzieję.
-Dlaczego się smucicie? - zapytał ich nieoczekiwanie profesor.
Spojrzeli na niego zdziwieni. Ten zapalił papierosa i dodał beztroskim tonem.
-Jeśli zajdzie taka potrzeba, Zwierz będzie mógł skoczyć po nowy silnik do
Boliwii. Rzecz jasna, tak na jednej nodze.
Nikt się jednak nie roześmiał z jego dowcipu. Sytuacja była na to zbyt poważna.
Wszyscy z niepokojem wpatrywali się w konwulsyjnie dygoczący agregat.
-Nikt nie będzie zapierdalał do Boliwii.
Odwrócili się zaskoczeni patrząc tym razem w stronę Franka. Ten wstał i
naśladując wargami werble podszedł luźnym krokiem do swojego plecaka. Z miną
iluzjonisty, któremu wyszedł właśnie szczególnie trudny numer wydobył z niego
niewielką, płaską buteleczkę.
Z dumą wzniósł ją w górę i odezwał się.
-Taaaa daaaaa! Ludzie, uwaga! Mam tutaj coś.
-Co to jest?
-"Moto doktor - 2000" - Frank odczytał z nalepki. - Mieli tego pełno w bazie.
Wystarczy odkręcić kapsel i wlać doktora do silnika.
-I co? - zapytał go Theo.
-Jak to, co? Będzie chodził jak nowy. - ten ponownie odczytał informacje z
tajemniczej buteleczki.
-Ty chyba nie mówisz tego poważnie, Frank? - z niepokojem rzucił do niego
Bobby.
-Jak najpoważniej.
-Chcesz wlać jakieś podejrzane gówno do mojego agregatu?
-No... tak.
-A co, jeśli padnie kompletnie?
-Pewnie, że padnie. - ten odparł. - Lecz zanim to nastąpi, najpierw dokona się
cudowne, przedśmiertne ozdrowienie.
-Tak sądzisz?
-W tej, cholernej Ameryce Południowej chyba tylko na tym, jeżdżą te wszystkie
gruchoty. Każdy tutaj to ma, nawet armia. Chyba, więc jest skuteczny, nie
sądzicie?
-Frank może mieć rację. - stwierdził Black. - Poza tym, co mamy do stracenia? -
zapytał ich roztropnie.
-Oby tylko tak się okazało. - westchnął ciężko Bobby. - Dobra Frank. Zatem,
wlewaj. Zobaczymy czy to go wykończy czy też, da mu przedtem jeszcze jeden,
dobry zryw. - dodał.
Franka nie trzeba było dłużej zachęcać. Odważnie podszedł do agregatu, tam
odkręcił nakrętkę i na próbę ją powąchał. Omal nie zasłabł. Przełamał torsje,
skrzywił się nieznacznie, potrząsnął głową po czym podszedł i dzielnie otworzył
pokrywkę silnika. Następnie, odsuwając się na bezpieczną odległość wyciągnął
rękę przed siebie po czym wlał całą zawartość buteleczki do środka. Następnie,
szybkim jak błyskawica gestem zamknął silnik i z ulgą pośpiesznie oddalił się na
drugi koniec szałasu. Pozostali idąc w jego ślady, również odsunęli się nieco
dalej od silnika. Zebrani pod ścianą zamarli w nerwowym oczekiwaniu.
Nic podejrzanego się nie działo. Kiedy, jednak po kilkunastu długich sekundach
agregat zakrztusił się nagle przerywając na chwilę swą pracę, wszyscy
podskoczyli niespokojnie. Jednocześnie, odruchowo zasłonili się rękami przed
eksplozją. Zamiast eksplozji, jednak coś z brzękiem zagrzechotało w drżącym
wnętrzu pracującego agregatu.
Wstrzymali oddechy obserwując go w napięciu. Po chwili w agregacie ponownie coś
zachrzęściło, lecz tym razem prócz tego z rury wydechowej wystrzelił spory obłok
czarnego i gęstego niczym smoła dymu. Sam agregat w tym czasie, kolejny raz
zatrzeszczał podskakując nieznacznie i nie było to tylko złudzenie.
Kiedy już wszystkim wydawało się, że silnik jednak zatrzyma się na dobre,
wewnątrz rozległo się nagłe szybkie, metaliczne stukotanie po czym agregat
zaczął pracować coraz bardziej równomiernie. Po niecałej minucie osiągnął już
taką płynność swojej pracy, jakiej nawet Bobby nie pamiętał.
Byli naocznymi świadkami cudu. Po dwóch kolejnych minutach z tunelu wynurzył się
zgarbiony pastor.
-Regulowaliście coś przy tym gracie?
-A co jest? - spytał go Bobby z niepokojem.
-Tnie o połowę głębiej.
-O kurwa!
-Strumień, też jest znacznie bardziej równomierny.
-Ja pierdolę! - Bobby z niedowierzaniem kręcił głową. - Musiało jakoś wzrosnąć
w nim ciśnienie. Czyżby poprawiła się szczelność pierścieni? Sam już nie wiem,
jak to jest w ogóle możliwe?
-A nie mówiłem? - tryumfował Frank. - Technologia teflonowa. Dwudziesty
pierwszy wiek. - cieszył się cytując na głos slogany umieszczone na butelce.
-Na pewno. - z powątpiewaniem w głosie mruknął Bobby. - To pewnie jest
najnowszy szlagier z TV-shopu. Ale skoro działa, niech mu tam. Miejmy tylko
nadzieję, że nie zarżnie silnika przed końcem roboty.
-Właśnie. - dodał zaraz Theo. - Po co się martwić z góry, człowieku?
-Czyja teraz kolej? - zapytał ich rzeczowo pastor pokazując wymownie palcem na
zegarek.
-Moja. - Frank ziewnął i z niechęcią poczłapał do tunelu.
* * *
Jezioro - Brazylia 23 marca 2000
Tydzień później Theo mający akurat zmianę w tunelu, przebił się. Kiedy to się
stało, zamknął zawór i wyszedł z tunelu. W szałasie zgasił agregat, czym
natychmiast wzbudził niemałą sensację i uroczyście powiadomił pozostałych o
nowych okolicznościach. Wiadomość sprawiła, że przerwali wszystkie swoje zajęcia
i bez słowa udali się wraz z nim do tunelu. Skradając się cicho podeszli w
stronę otworu wielkości ćwierćdolarówki, który świecił niebiesko na samym końcu
ciemnego korytarza.
Przykładając do niego oko, kolejno zaglądali do środka.
-Wszystko tam wygląda tak jak ostatnim razem. - wyszeptał Bobby ustępując
miejsca Blackowi.
-Więc to wszystko jest, jednak prawdą. - stwierdził po chwili agent robiąc
miejsce Frankowi.
Kiedy już wszyscy popatrzyli sobie, w pełni zrozumieli, że wszystko to w czym
właśnie biorą udział to nie żart, lecz dzieje się naprawdę. Kiedy fakt ten do
nich dotarł stali zdezorientowani w pełnej konsternacji ciszy.
Wówczas, Bobby zatknął niewielką bryłkę skały w otwór ponownie go zamykając i
zaproponował.
-Wracajmy do szałasu, panowie. Teraz trzeba na spokojnie wszystko to
przemyśleć. Przebiliśmy się. Musimy, więc ustalić dalszy plan działania.
-Dobra myśl. - odparł wielebny.
W milczeniu powrócili na zalane słońcem zbocze. Kiedy w ciszy usiedli na trawie
i już wypalili papierosy powrócili do szałasu. Przy wejściu minęli się z
wychodzącą właśnie na zewnątrz Uli. Przekazali jej nowiny. Następnie, siadając
na skrzynkach zajęli miejsca wokół agregatu.
-Co teraz? - rzucił profesor przecierając nerwowo naoliwioną szmatką swój
muszkiet.
-Ustalmy w końcu, jaką każdy z nas weźmie broń. - zaproponował Bobby.
-Właśnie. - poparł go Theo.
-Myślę, że ty z Blackiem jako najlepsi strzelcy powinniście zabrać te karabinki
z celownikami optycznymi. - rzucił pastor.
-Dobra. - zgodził się Black. - Ja oprócz tego, wezmę też bazookę. Myślę też, że
Frank i Theo powinni zabrać ze sobą kałasznikowy.
-Może być. - zgodził się Frank.
Theo w milczeniu pokiwał głową i sięgnął pod swoje legowisko po zapasowe
magazynki.
-Mnie w zupełności wystarczy muszkiet. - odezwał się cicho profesor układając
starannie swoje mordercze woreczki na dnie plecaka, gdzie wyglądały jak sterta
parówek.
-A ja? Co ze mną? - zapytał pastor. - Mam iść do nich z dobrym słowem?
-Wielebny mógłby wziąć ze sobą karabin maszynowy. - po namyśle zaproponował
Black.
-No. - ten natychmiast przyznał z ulgą. - To brzmi znacznie lepiej.
-W porządku. A co będzie z granatami? - rzucił Theo.
-Granaty mogą przydać się każdemu z nas. Rozdzielmy je zatem sprawiedliwie. -
zaproponował Frank.
-Dobra myśl. - zgodził się Bobby. - W ten sposób, każdy z nas otrzyma ich po
sześć.
Kiedy już skończyli rozdzielać pomiędzy siebie całą broń i granaty w milczeniu
przenieśli spojrzenia na leżące pod ścianą cztery potężne ładunki wybuchowe
sporządzone przez Blacka z min przeciwpancernych. Losowanie zadecydowało, że
zabiorą je Black oraz Frank.
Kiedy już skończyli układanie przydzielonej broni Black ponownie zabrał głos.
-Pozostaje jeszcze sprawa wejścia.
-Co takiego masz na myśli, Bwana?
-Możemy tam wejść na dwa, odmienne sposoby. Który więc wybieramy, panowie?
-Jak to dwa? Tunel jest jeden. - zauważył wielebny.
-Albo zakładamy jeden z ładunków wybuchowych na końcu tunelu, odpalamy go i
wkraczamy jak tornado, albo też powiększamy otwór po cichu i zakradamy się do
środka na paluszkach. - wyjaśnił mu agent.
Zamyślili się na chwilę rozważając obydwa rozwiązania.
-Chyba lepiej, to pierwsze. - rzucił Theo.
-Dlaczego tak myślisz? - zapytał go pastor.
-Kiedy nastąpi eksplozja ci, którzy akurat będą znajdowali się w pobliżu padną
pod gradem skalnych odłamków, jak ścięte zboże. Będzie ich zatem mniej do
wykończenia.
-Sam nie wiem, Theo. - odparł po namyśle Bobby. - A co będzie, jeśli któryś
zdąży dać nogę w tych portalach albo wskoczy do UFO?
-Sprzątniemy ich. Żaden nie dobiegnie.
-Kłopot w tym, że nie zdążymy ich sprzątnąć.
-Dlaczego?
-Ponieważ nas nie będzie tam.
-Jak to, nie będzie? No to gdzie będziemy?
-W chwili detonacji musimy czekać poza tunelem. Inaczej powiew zrobi z nas
wydmuszki. Tunel ma ponad sto jardów. Jeżeli, więc po wybuchu w końcu tam
dobiegniemy, może być za późno.
-Masz rację.
-Dobra. - stwierdził Black. - Zatem jest ustalone, że wchodzimy do środka po
cichu, zgoda?
Milcząco przytaknęli. Agent ciągnął dalej.
-Tam, postarajmy się najpierw pozajmować dobre pozycje, aby uzyskać kontrolę
ponad całą halą, zanim się zacznie, ok?
-Zgoda.
-Kiedy, zatem wyruszamy?
-Wejdziemy dziś w nocy. - odezwał się profesor.
-Dlaczego akurat w nocy Krasnalu? - zapytał go z nagłym niepokojem Frank.
-A dlaczego by nie, Zwierzu?
-Będę śpiący.
-Nie będziesz.
-Będę.
-Napijesz się kawy.
-Już nie ma kawy.
-Masz rację. Będziesz więc śpiący.
-Frank nie będzie śpiący. - oznajmił Black przerywając im dialog.
-Chyba, do cholery lepiej wiem czy będę śpiący, czy też nie.
-Kiedy zacznie się młyn będziesz myślał o wszystkim tylko nie o śnie. Zapewniam
cię.
-Dobra, już dobra. Chciałem tylko wiedzieć, dlaczego Krasnal chce tam wkraczać
akurat w nocy.
-A dlaczego, nie? - odezwał się nerwowo profesor.
-A dlatego, że po cholerę mamy tam wchodzić w nocy, kiedy można w dzień.
-Kurwa, panowie przestańcie już. - z wyrzutem rzucił w ich stronę pastor. -
Widzę, że jeśli idzie o sam moment wejścia to robi się z tego, całe kurwa
zagadnienie. Jaka to w końcu jest różnica?
-Zasadnicza! - profesor z Frankiem jednocześnie mu odparli.
-Idę się wysrać. - wielebny oznajmił z rezygnacją.
Machnął ręką i opuścił szałas.
-Zaraz wracam. - zawołał jeszcze przedzierając się już przez zarośla, po czym
dodał ze zwątpieniem. - Może do tego czasu w końcu, jednak coś już sensownego
ustalicie. W każdym bądź razie będę srał pełen dobrych myśli. - zapewnił
wszystkich.
Kiedy pół godziny później wrócił, wyglądał dużo lepiej. Sytuacja ponad stołem
obrad, jednak nie. 
-Kiedy, więc wkraczamy? - wielebny zapytał nadal obradujących.
-W nocy.
-W dzień.
Pastor nabrał głęboko powietrza, potem wypuścił je z westchnieniem i podszedł
bliżej Franka.
-Dlaczego w dzień?
-Ponieważ nie ma kawy. - usłyszał pełną zawziętości odpowiedź.
-Rozumiem. - pastor ze zrozumieniem skinął Frankowi głową i odwrócił się w
stronę profesora. - Dlaczego w nocy?
-Ponieważ, musimy zaczekać aż UFO, które rankiem wyleciało z bazy powróci do
niej na noc.
W szałasie zapadło milczenie. Black z Bobbim przerwali pokera. Theo, który
właśnie rozdawał, także zamarł w bezruchu z martwo wyciągniętą przed siebie
ręką. Jedyną rzeczą, która się poruszyła w szałasie, była opadająca nisko
szczęka Franka który w widoczny dla wszystkich sposób momentalnie się postarzał.
-Jeden zero dla profesora. - jako pierwsza przerwała milczenie dziewczyna.
-Dlaczego, Krasnalu nie powiedziałeś mi o tym UFO wcześniej? - jęknął
zdruzgotanym głosem Frank.
-Nie pytałeś, Zwierzu?
-Pytałem.
-Nie.
-Tak, do diabła.
-Nieprawda.
-Pytałem.
Theo ponownie przetasował całą talię i powrócił do rozdawania kart. Zrobili też
jeszcze jedno miejsce dla wielebnego. Black w skupieniu dobrał do fula, rzucił
całą paczkę papierosów i oczekująco spojrzał na Bobbiego. Ten, obwiódł ich
spojrzeniem, zrobił chytrą minę i przebił pulę jeszcze jedną paczką cameli.
Wielebny po krótkiej analizie sprawdził ich po czym szczerząc zęby zachłannie
zagarnął wygraną.
* * *
Godzinę później ostatecznie ustalone już zostało, że wchodzą do akcji jeszcze
tej nocy. Powrócili do przerwanych wcześniej obrad.
-Jak już będziemy w środku, panowie proponuję podzielić się na trzy, odrębne i
działające niezależnie zespoły. - odezwał się Black.
-Jakie zespoły? - zapytał go wielebny.
-Taneczne, rzecz jasna. - Black popatrzał na niego dziwnie, po czym zaraz
dodał. - Nasz tunel wychodzi kilka stóp ponad półką znajdującą się przy ścianie.
Czy to jest ta sama półka, która prowadzi z dołu na górę, aż do jeziora?
-Tak. - potwierdził Bobby.
-Myślę zatem, że ktoś z nas musi się nią udać na samą górę i tam zająć dogodną
pozycję. Najlepiej w miejscu, gdzie zaczyna się ten tunel wiodący do jeziora.
-Dlaczego tam? - zapytał go Theo.
-Aby im odciąć ewentualną drogę ucieczki tamtędy. Poza tym, stamtąd jest niezły
widok na całą halę. Wydaje mi się zatem, że będzie to najlepsze miejsce dla
naszego karabinu maszynowego.
Spojrzeli na wielebnego. Ten odparł.
-Nie ma sprawy. Mogę tam sobie leżeć plackiem i pilnować z góry żeby żaden
skurkowaniec nie dał kamasza. Ale chciałbym kogoś do osłony, żeby z kolei mnie
nikt nie zaszedł z tyłu.
-Od tyłu niczego nie ma. - odparł profesor. - Niczego, jeśli nie liczyć tego
prostego tunelu prowadzącego w stronę jeziora.
-Ale na wszelki wypadek, Frank pójdzie z tobą. To właśnie miałem na myśli
mówiąc o podziale na zespoły. - wyjaśnił Black.
-Dlaczego ja? - zapytał go Frank.
-Należy wykorzystać fakt, że jest to najdogodniejsze miejsce do prowadzenia
ostrzału. Stamtąd będziecie mieli wszystkich jak na widelcu. Jeśli, więc nie
będziecie żałować amunicji i granatów we dwóch zbierzecie ze swymi karabinami
maszynowymi najlepsze plony.
-Co dwa karabiny to nie jeden. - dodał profesor.
-Otóż to. - przyznał Black.
-No dobra. - zgodził się Frank po namyśle. - A wy?
-My, również rozdzielimy się na dwie odrębne grupy. Grupy, które idąc pod
przeciwległymi ścianami, nacierać będą z obu skrzydeł spychając odmieńców w
waszą stronę. Prosto pod wasze karabiny maszynowe. Ale to potem.
-Potem? - zapytał Theo.
-Jak już zrobi się gorąco.
-A zanim zrobi się gorąco? - zapytał profesor.
-Bobby i Theo, mogliby zaraz po wyjściu z tunelu schować się w jakimś zakamarku
mając oczy szeroko otwarte. Ja z Krasnalem mógłbym się w tym czasie zająć tymi,
cholernymi portalami. Taka mała dywersja, rozumiecie? Idąc do przodu będziemy je
z Krasnalem systematycznie niszczyć. Kolejno, jeden po drugim. Wy dwaj będziecie
nas osłaniać. Poza tym, jako że będziecie w roli, hm... środkowych napastników,
będziecie mogli szybko wspomóc zarówno nas, jak i Franka z pastorem, gdyby tylko
któremuś z nas coś się stało i zaszła taka potrzeba. Jako, że znajdować się
będziecie pośrodku, łatwo i szybko będziecie w stanie dobiec w zależności od
potrzeb, zarówno na dół, jak i na górę.
-Zgoda. - Bobby bez wahania poparł jego plan.
-Ja, tymczasem postaram się zniszczyć tyle portali i pozakładać tyle ładunków
wybuchowych, ile tylko się da zanim, rzecz jasna mutanci mnie nie wykryją.
-A jak już wykryją? - rzucił Frank.
-To Krasnal ich zdmuchnie ze swojej strzelby bo będzie tuż za mną pilnował mych
pleców. I to właśnie, mógłby być sygnał do ataku dla wszystkich pozostałych. -
Black wyjaśnił im swój plan.
-A jeżeli nie wykryją cię, Bwana i uda ci się rozwalić im wszystkie portale.
-Wówczas, sygnałem do ataku będzie wystrzał z bazooki. Postaram się
przypieprzyć w ich największe zgromadzenie.
-No tak. To powinno dać im ostro do myślenia. - przyznał wesoło profesor widząc
to oczami wyobraźni.
-Kiedy, więc ostatecznie zamierzacie wkroczyć? - zapytała ich Uli.
-Dzisiejszej nocy. - odparł Bobby. - Poczekamy do zmierzchu, aż UFO powróci na
noc do bazy i zaraz potem, zaczynamy. - odparł po czym zaraz zapytał widząc jej
pytającą minę. - Czy coś nie tak?
-Nie. Wszystko w porządku. Do spraw technicznych w ogóle się nie wtrącam. To
wyłącznie wasza sprawa. Tak tylko chciałam wiedzieć co też ustaliliście, kiedy
się kąpałam. - wyjaśniła.
Siedzieli w milczeniu zamyśleni nad planem akcji. Dopiero po kwadransie odezwał
się pastor.
-Coś mi tutaj jeszcze nie gra.
-Co takiego? - Black uniósł głowę.
-Jest tak cicho i spokojnie.
-I co z tego?
-Przecież, zawsze w takich chwilach coś powinno się dziać.
-Dziać?
-Odbywać, rozumiecie?
-Nie.
-Jakieś nerwowe odliczanie tykającej bomby, szalone tempo, lub coś w tym stylu.
Tymczasem, nie ma nic. Żadne rzeczy się nie dzieją. Jest tylko cisza, miła
atmosfera oraz wszechobecny spokój.
-Za dużo filmów oglądasz, wielebny. - Black z lekceważeniem machnął ręką. - W
życiu jest zupełnie inaczej.
-Inaczej?
-Wchodzimy tam i spokojnie ich wyrzynamy. Co do jednego. Najdalej po godzinie
jest po całej sprawie. Potem pakujemy się i wracamy do domu. Pełen luz i spoko.
-I już?
-No może nie tak do samego końca wszystko pójdzie gładko. Całkiem możliwe jest,
że przez dzień lub dwa będziemy potem mieli moralnego kaca. Kto wie? Ale
później, będziemy żyli długo i szczęśliwie.
-I kurewsko bogato. - uzupełnił Frank.
-Otóż to. Poza tym nie przewiduję żadnych, innych trudności. - dodał agent.
-Żadnych?
-Żadnych.
-A co, jeśli jednak coś pójdzie niezgodnie z naszym planem? - zapytał go Theo.
-Wówczas będziemy improwizować, ale bądźcie spokojni. Uli już teraz może wpisać
odmieńców na listę ginących gatunków.
-Oby tak było, Bwana.
-Nie mają szans. - stwierdził profesor mocując sobie na piersi węzełek z nieco
innymi woreczkami niż te w plecaku.
-Co ty tam masz, profesorku? - zapytał go Theo jeszcze nie wtajemniczony w
sekretną broń starca.
-Małe co nieco jak to mawiał Kubuś Puchatek.
-Ale, co takiego?
-Można by rzec, gwóźdź programu. - odparł profesor z tajemniczym uśmiechem.
-To są te specjalne ładunki? - zgadywał Bobby.
-Właśnie.
Ponownie zapadło milczenie. Po kilku następnych minutach, Theo odezwał się
powtórnie.
-Słuchajcie? Tego... a czy nie można by ich... jakoś tak ogłuszyć, hę?
Wszyscy przenieśli na niego swoje zaskoczone oczy. Patrzyli na niego długo i
uważnie. Od razu, bowiem widać było, że wciąż jeszcze targają nim jakieś
wewnętrzne wątpliwości.
-Czy chodzi ci o to, że musimy ich pozabijać? - zapytał profesor nie będąc
pewnym czy dobrze go zrozumiał.
-No... tak.
-No co też ty chłopie teraz wymyślasz? - szyderczo zapytał go Black. - Chcesz
ich unieszkodliwić bez zabijania, czy jak?
Roześmiali się całym chórem patrząc na niego z politowaniem. Profesor wstał i z
dobrotliwym, ojcowskim wyrazem twarzy podszedł bliżej do niego.
-Theo, mój chłopcze, posłuchaj. Nie zamierzamy się tam z nimi pieścić czy
łaskotać. Nasze zadanie to bezlitośnie ich wszystkich wyrżnąć i to właśnie
najbardziej mi się podoba w tej robocie, rozumiesz?
-Chyba tak.
-Chyba!? Pozwól, więc że ci to nieco bardziej przybliżę. Otóż, idziemy tam
naszą małą, wesołą grupą i wychodzimy dopiero, jak ich już wśród żywych nie
będzie. Żadnych pertraktacji czy gównianych rokowań. Tylko krew, płacz, smutek i
dużo lęku...
-Chciałem tylko wiedzieć, profesorku czy nie można ich wziąć żywcem...
-Nadal nie rozumiesz, ech. Posłuchaj. Siejemy tam śmierć, lament, spustoszenie,
jęki oraz przerażenie, ale kładziemy nacisk zwłaszcza na śmierć, jasne?
-Chciałem tylko usłyszeć...
-Synu, nie wolno ci słuchać sumienia. Jedynym co tam usłyszysz, będzie łoskot
wypadających zębów, wycie zwycięzców oraz skowyt konających mutantów.
-Aha.
-Czy już rozumiesz?
-Tak.
-To dobrze. - odparł z wyraźną ulgą profesor. - Jestem pewien, że jeszcze będą
z ciebie ludzie. - dodał poklepując go po przyjacielsku w ramię, po czym wrócił
do swojego plecaka.
-Tylko...
-Wybij to sobie z głowy. - uprzedził jego pytanie nadal czujny profesor, który
błyskawicznie na powrót znalazł się tuż obok niego. - Czy oni brali nas żywcem
we wsi?
-No nie... ale...
-Albo w Pearl Harbor? - wtrącił Frank.
-Właśnie. - zawtórował mu Black.
-Już dobra. - Theo z rezygnacją opadł z powrotem na swą skrzynkę.
-Na pewno? - zapytał go jeszcze dla pewności Bobby.
-Tak. Już wszystko w porządku. Miałem tylko chwilę słabości.
-No to bierzmy się do roboty. - podniósł się zdecydowanie Black. - Pójdę teraz
nad jezioro zaczekać na powrót UFO. - dodał będąc już przy wyjściu.
Kiedy wyszedł profesor zwrócił się do dziewczyny.
-Powiedz nam Uli jakie są szanse na to, że wyjdziemy z tego żywi?
-Szanse są całkiem spore...
-To dobrze.
-Są spore na to, że tam zginiecie. - dokończyła.
-Cholera. Nie taką odpowiedź chciałem usłyszeć.
-Przecież nigdy przed wami tego nie skrywałam.
-No tak, to wiem. Dobrze. Skoro, zatem mogę dziś zginąć chcę się wpierw jeszcze
czegoś od ciebie dowiedzieć.
-Zdaje się profesorze, że nie za bardzo już jest czas na pytania.
-Wiem, ale jeśli później mogę już nie mieć okazji do zadawania ich, to chcę się
dowiedzieć teraz.
-O co więc, chciałby pan zapytać?
-Chodzi o to, co powiedziałaś jakiś czas temu mówiąc, że jeśli nam się uda to
ludzkość czekać będzie długi okres spokojnego rozwoju.
-Tak, to prawda. - potwierdziła.
-Lecz, potem ma nastąpić coś złego...
-Raczej smutnego. - sprostowała. - Przed ludźmi będzie jeszcze ponad tysiąc
szczęśliwych lat. Jeśli tylko wasza dzisiejsza akcja się powiedzie. -
potwierdziła.
-Dlaczego tylko tyle?
-Profesorze, nie chcę o tym mówić.
-Dlaczego?
-Ponieważ są to sprawy mocno przygnębiające z naszego punktu widzenia. Ponadto,
sprawy te nie mają niczego wspólnego z waszym zadaniem...
-Może tak, jednak sami byśmy to ocenili?
-Tysiąc lat to jest i tak całkiem sporo. Dodam jeszcze tylko, że dalej jak o
tysiąc sto lat w przyszłość, podróże w czasie są zupełnie niemożliwe. Nie wiemy
więc jak to jest w późniejszym okresie. A być może nie jest wtedy aż tak źle. 
-Zaraz chwila, jak to, niemożliwe?
-No cóż, w roku 3800 istnieje pewna blokada, której nie jesteśmy w stanie ani
zbadać ani też pokonać. Żaden porter po prostu nie jest w stanie jej
przekroczyć.
-Blokada, powiadasz? - profesor zamyślił się. - Chyba już domyślam się o co
może chodzić.
-No to mów, Krasnalu. - zachęcił go Frank.
-Wydaje mi się, że ludzkość w jakiś sposób musiała wówczas... wyginąć.
-Dlaczego pan tak myśli? - spytał go Bobby napełniając swój kolejny magazynek.
-Ponieważ, jeśli w tej przyszłości za tysiąc sto lat ludzi już po prostu nie ma
logicznym jest, że niemożliwe są podróże poza ten okres.
-A to niby, dlaczego? - zapytał go Frank.
-No bo, gdyby do takiej podróży doszło powstałoby automatycznie coś, co można
by chyba nazwać, paradoksem prawnuka.
-Rzeczywiście.
Uli roześmiała się i stwierdziła rozbawiona.
-Nie, panowie. To nie tak. Chyba muszę was uspokoić. Ludzkość wcale nie
wyginie. Wręcz przeciwnie. Będzie się miała tak doskonale, jak jeszcze nigdy
wcześniej w całych swoich dziejach...
-Więc, gdzie jest haczyk, do cholery? - zdenerwował się profesor.
-Haczyk polega na tym, że zdążyły czy raczej powinnam powiedzieć zdążą zajść
dość istotne zmiany. Zmiany na niekorzyść ludzi. - dodała rozczesując mokre
włosy.
-Zmiany?
-Sama nie wiem. - zawahała się. - Nawet przed naszym społeczeństwem trzymamy tę
sprawę w najgłębszej tajemnicy.
-Jak Atlanci, wieść o zbliżającym się meteorycie? - zapytał ją Theo.
-Tak.
-Przecież trzymanie tego w sekrecie niewiele im pomogło. I tak wszystko trafił
w końcu szlag.
-Mylisz się, Theo. Pomogło w tym sensie, że zdążyli ukryć całą swoją wiedzę
oraz skutecznie założyć inne kolonie. Między innymi, te w Europie. Zastanów się
co by nastąpiło, gdyby tylko ogłosili publicznie smętne wieści? Czy komuś nie
mającemu wówczas żadnych perspektyw chciałoby się wznosić piramidy czy też
walczyć z mroźnym klimatem, co? Ludzie, niestety zawsze byli tacy sami. Widząc
przed sobą nieuchronną zagładę, prędzej poświęciliby się bezprawiu i rozpuście
niż dbaniu o jakiekolwiek cele wyższe.
-No już mniejsza z Atlantami. - zniecierpliwił się profesor. - Pragnę wiedzieć,
co będzie za tysiąc lat i tyle.
-To naprawdę są niewesołe sprawy. - ostrzegła go z rezygnacją w głosie. - Jest
pan pewien, że naprawdę pragnie to usłyszeć?
-Gadanie? Jasne, że tak.
-Dobrze. - odparła po namyśle. - Musicie jednak dać mi słowo, że nie będziecie
rozpowszechniać tych informacji. Nigdy.
-A niby, gdzie mielibyśmy je rozpowszechniać? - zapytał ją z rozbawieniem
Frank. - W zakładzie dla czubków?
Nic nie odpowiedziała. Patrzyła na nich wyczekująco.
-Niech ci będzie. Słowo. - odezwał się profesor.
-Słowo. - dodali zgodnie pozostali.
-Frank, nie krzyżuj palców pod stołem. - upomniała go dziewczyna.
-Sorry. Słowo. - dodał pokornie w jej stronę.
-Więc, dobrze. - rozpogodziła się nieco. - Zanim zacznę, wpierw lepiej
usiądźcie sobie wygodnie, ponieważ to nie będą wesołe informacje.
Usiedli wygodnie.
-Nadal jesteście pewni, że chcecie je poznać? Uprzedzam jednak, że później
możecie tego żałować.
Pokiwali twierdząco głowami.
-Za około tysiąc lat w trzydziestym ósmym stuleciu ludzkość zda sobie sprawę,
że już nigdy nawet w drobnej części nie zdoła zasiedlić wszechświata na zawsze
tym samym ograniczając się jedynie do niewielkiej części naszego układu
słonecznego. Niestety, będzie tak pomimo, iż do tego czasu uda się wydłużyć
okres ludzkiego życia średnio do około pięciuset sześćdziesięciu lat. Mimo aż
takiego postępu będzie to jednak nadal niewystarczające, aby przeżyć podróż
nawet do najbliższych gwiazd. Są to po prostu zbyt wielkie dla nas ludzi
odległości.
-Jak to? Są przecież te wasze portery. - zauważył Theo. - Za tysiąc osiemset
lat będą pewnie jeszcze lepsze niż te Jonga. Z klimatyzacją, zagłówkami i w
ogóle...
-Tak będą. Lecz, aby w ogóle poznać cel podróży potrzebne są wpierw
współrzędne, Theo. Bardzo dokładne współrzędne. Loty w ciemno nie są żadnym
rozwiązaniem, ponieważ lot taki to byłby jednocześnie wyrok na załogę.
-No dobra. - wtrącił profesor. - Więc czy w takim razie nie można by najpierw
wysłać do gwiazd jakiegoś normalnego statku?
-Jak to, normalnego? - zapytała.
-Zwykłego, na jakiś silnik. Taki statek niechby sobie leciał nawet i dwa
tysiące lat przez te wasze cztery pokolenia...
-Tak?
-A jak już w końcu by sobie gdzieś doleciał jego załoga mogłaby tam na miejscu
wszystko dokładnie sobie pomierzyć i zbadać po czym przesłać wszystkie dane na
Ziemię, czy też Marsa. Mając już te dokładne dane, można byłoby chyba wysyłać
jedno za drugim "zwyczajne" UFO?
-Tylko teoretycznie, profesorze.
-Teoretycznie?
-Tak, ponieważ na sześciu najbliższych nam systemach gwiezdnych nie ma planet
odpowiadających naszym wymaganiom. Najbliższy taki system znajduje się dopiero
trzynaście lat świetlnych od naszego układu.
-To przecież w sumie jest nieważne. Podałem tylko przykładowy pomysł. W
rzeczywistości taki wielopokoleniowy statek mógłby sobie lecieć nawet i
trzydzieści generacji. Czy to w ogóle jest istotne?
-Istotne jest to profesorze, że pomimo iż próbowano już tego kilka razy, nigdy
jednak nie udało się skompletować nawet jednego procenta załogi tego statku.
-To taki statek już jest!?
-Będzie. Za około dziewięćset lat ludzie go zbudują po to tylko, by zacumowany
na wokółksiężycowej orbicie stał tam przez następne wieki i rdzewiał sobie tylko
i wyłącznie z braku załogi.
-Jak to, rdzewiał? - zapytał Bobby. - Na Księżycu nie ma przecież atmosfery.
-H.F.M.S.S. OLYMPUS wyposażony jest w atmosferę, glebę, rośliny uprawne,
zamknięty obieg wodny, mikroorganizmy oraz wszystkie inne rzeczy, które krążą a
raczej powinny krążyć w zamkniętym, samowystarczalnym systemie w taki sposób,
aby umożliwić swobodne i nieskrępowane życie dla stu pięćdziesięciu tysięcy
ludzi przez trzydzieści dwa pokolenia. Trzydzieści dwa, ponieważ w założeniach
tyle miała właśnie trwać podróż w jedną tylko stronę. Aby wszystko na statku
funkcjonowało jak należy, ludzie ci mieli sami się troszczyć o swój statek i
pilnować, aby cała ta zawarta w nim maszyneria prawidłowo funkcjonowała przez
cały czas podróży. Naprawy, przeglądy, konserwacje i remonty. Chyba rozumiecie
co takiego mam na myśli?
-No tak.
-Tymczasem, statek ten przez całe stulecia stał bezczynnie wyłącznie z braku
załogi, aż w końcu Rada słusznie uznając, że to bezcelowe obcięła fundusze na
dalsze opłacanie dziesięciotysięcznej ekipy konserwatorów. To było w okresie
wojny i pieniądze były wówczas bardziej potrzebne na inne, ważniejsze cele.
Później, natomiast statek ten nadal stał co prawda, lecz zaniedbany coraz
bardziej rdzewiał i niszczał. Rdzewiał od wewnątrz, ponieważ zawierał w sobie
atmosferę i to atmosferę najlepszej jakości. Zebraną starannie na obydwu naszych
światach. - dodała.
-Mniejsza już ze statkiem, ale dlaczego nie udało się skompletować jego załogi?
- zapytał ją profesor.
-To proste. Nigdy, bowiem nie udało się zebrać więcej jak stu pięćdziesięciu
dziewięciu ochotników naraz.
-Jak, to proste?
-Źle się wyraziłam. Teraz jest to proste, lecz wówczas również wydawało się to
nieprawdopodobne. Pewnych rzeczy, mianowicie nikomu nie udało się przewidzieć.
Innymi słowy, ludzie po prostu nie chcieli tam lecieć i to pomimo
astronomicznego wynagrodzenia.
-To niebywałe! - wykrzyknął profesor zdumiony. - Taka wielka sprawa, dobro
ludzkości, perspektywy rozwoju i tak dalej a oni nie chcieli polecieć?
-Dlaczego, aż tak bardzo pana to dziwi?
-Ponieważ to jest wprost niepojęte! Nijak nie mogę tego zrozumieć.
-Ani ja. - dodał Frank.
-Ja, również. - dorzucił Theo.
-Dobrze. Zatem, aby to nieco bardziej uświadomić wam pozwólcie, iż posłużę się
pewną analogią. Być może ona pomoże zrozumieć wam ich rozumowanie.
-Zrozumieć, powiadasz?
-Wyobraźcie, więc sobie taką przykładową sytuację. Jest dwudziesty wiek. Są
wasze czasy i załóżmy że jest bardzo pilna potrzeba.
-Jaka potrzeba?
-W sumie wszystko jedno jaka. Załóżmy, więc że ona jest a na dodatek oprócz
tego, że jest pilna jest niezmiernie ważna. Otóż, należałoby wysłać kilkaset
rodzin w podróż dookoła Ziemi po to, aby sobie wędrowali na piechotę przez dajmy
na to trzydzieści pokoleń. I kiedy tylko podróżnicy już zrobią swoje i dokończą
dziewięćsetne okrążenie planety to niech jeszcze podejdą do telefonu i dadzą
znać, że mają się dobrze po czym mogliby z poczuciem dobrze wykonanej roboty
natychmiast wyruszyć w drogę powrotną. Drogę, również trwającą przez trzydzieści
pokoleń. Jest tylko jedno małe pytanie. Czy ktoś z was poszedłby na to?
-To nie jest to samo. - zaprotestował profesor.
-Jasne, że nie profesorze, ale proszę sobie wyobrazić, że podróż ta byłaby
niezmiernie ważna dla całej ludzkości. Ba, że miałaby ona najbardziej istotne
znaczenie w całej jej historii. Czy poszedłby pan skazując jednocześnie
kilkadziesiąt pokoleń swych potomków również na ową wędrówkę?
-No nie wiem?
-Przecież, wielka sprawa, dobro ludzkości, perspektywy i tak dalej. -
żartobliwie naśladowała jego głos.
-No dobra. Niech ci będzie, że znowu się wyłgałaś.
-A może ktoś z was, panowie wybrałby się w taką podróż?
-Zwariowałaś?
-Tak, więc po roku trzytysięcznym setnym zarzucony został ostatecznie program
kolonizacji otwartego kosmosu. - Uli ciągnęła dalej. - Nauka, jednak nie stała
przez ten czas w miejscu, o nie. Wkrótce postęp osiągnął niespotykany nigdy
wcześniej stopień rozwoju. Po raz pierwszy w historii udało się, mianowicie
stworzyć pierwsze biomechaniczne cyborgi. Cyborgi, zdolne do samodzielnej nauki
oraz samoczynnej, własnej reprodukcji. Ich rozwój przebiegał następnie
bezproblemowo przez kolejne wieki. W jeszcze późniejszym okresie postanowiono to
je właśnie wysłać w kosmos, aby niosły w przestrzeń zalążki
ziemsko-marsjańskiego życia.
-Zalążki?
-Mam na myśli proste związki chemiczne. Aminokwasy, bakterie i takie tam.
-Dlaczego?
-One są w stanie przetrwać bez uszczerbku podróże trwające tysiące lat oraz, co
najważniejsze nie mają nic przeciwko, by je wysłać w przestrzeń. - wyjaśniła.
-Ale, dlaczego właśnie je? Te, pieprzone zalążki a nie normalnych ludzi,
chociażby nawet zamrożonych? - rzucił Frank.
-Ludzie żyjący w niespotykanym nigdy wcześniej komforcie słyszeć nawet nie chcą
o zamrażaniu się na niepewną przyszłość. Jest tak z wcześniej wymienionych już
powodów. A co do zalążków to wysłano je, ponieważ jest bardzo prawdopodobne, że
jeśli gdziekolwiek we wszechświecie powstałoby z nich nowe życie, to jego rozwój
oraz przebieg całej ewolucji przebiegałby podobnie jak w naszym przypadku. Jeśli
życie miałoby się rozwinąć z tych samych cegiełek, co na Marsie oraz Ziemi to
niemal na pewno przybrałoby ono taką samą formę.
-To całkiem prawdopodobne. - przyznał profesor.
-No właśnie. - ciągnęła dalej. - Statki poleciały więc sobie całymi chmarami we
wszystkie strony wszechświata niosąc na pokładach owe zalążki i po kilku
kolejnych stuleciach cała sprawa ostatecznie ucichła, ponieważ na naszych
planetach zaczęły się dziać dziwne historie, które przykuwały znacznie większą
uwagę ludzkości. Nikogo nie za bardzo interesowało to, co ewentualnie nastąpi po
kilkuset milionach lat w czasie, kiedy działy się zadziwiające historie bieżące.
-Jakie historie?
-Cyborgi. - odparła z westchnieniem. - Rozmnażały się bez żadnych przeszkód ze
strony ludzi. Z każdym, kolejnym pokoleniem stawały się coraz bardziej
rozwinięte i inteligentne, aż w końcu po upływie siedmiu następnych stuleci w
3854 roku całkowicie przejęły władzę na Marsie oraz Ziemi.
-Żartujesz? - jęknął profesor.
Pokręciła przecząco głową.
-Jak to, przejęły władzę? - zapytał Frank. - Zbuntowały się skurwysyny?
-Skądże. Wszystko odbyło się "normalnie". Najpierw wywalczyły sobie prawa
takie, jakie mają ludzie w tym prawo do głosowania i w sposób jak najbardziej
demokratyczny, po prostu wygrały wybory.
-Nie wierzę. - stwierdził profesor.
-A, jednak. - potwierdziła.
-Jak to, w ogóle było możliwe?
-Naturalnie, nie stało się to wszystko nagle. - odparła. - Zmiany zachodziły z
wolna niemniej jednak, zachodziły. Wszystko to odbywało się niezmiernie powoli i
stopniowo. Tutaj cyborg został burmistrzem, tam naczelnikiem mleczarni a gdzie
indziej jeszcze dyrektorem szkoły. Faktem jednak jest, że wszystko czego się
podjęły robiły taniej i znacznie lepiej niż ludzie. Powoli zaczęły wkraczać we
wszystkie dziedziny życia codziennego. W bardzo krótkim czasie wyręczały nas już
dosłownie we wszystkim. W taki właśnie sposób zyskiwały sobie coraz większą
popularność, wzbudzały zaufanie i oswajały ze swoim istnieniem. Trwało to do
momentu, aż ostatecznie przejęły władzę. Dopiero wtedy, kiedy już tak się stało
ludzie przejrzeli na oczy.
-Cholera. A ludzie? Pewnie eksterminowali ludzi? - zgadywał pastor.
-Nic podobnego. Ludzie żyją nadal.
-Żyją? - w głosie wielebnego dało się słyszeć rozczarowanie.
-Tak. Żyją i to w warunkach zapewnionych im, rzecz jasna przez cyborgi, jakich
w przeszłości nigdy jeszcze nie mieli.
-Jakie są to warunki? - zapytał podejrzliwie Frank.
-Niemal wszystko jest za darmo i to najwyższej jakości. Ludziom żyje się długo
i naprawdę wygodnie. Nie trzeba w ogóle pracować aby się utrzymać...
-Wprowadziły komunizm? - zaniepokoił się profesor.
-Nie.
-Więc w czym tkwi problem.
-Problem, to nie jest odpowiednie słowo. - odparła. - Ci z przyszłości,
problemów niemal nie znają. Istota niepokoju polega raczej na tym, że życie
ludzi w przyszłości bardziej przypomina życie zwierząt zamkniętych w ogrodzie
zoologicznym.
-Jak to?
-Jezu!
-Czy nikt nie protestuje?
-O ile mi wiadomo, owszem. Protestują wszyscy, ale bezskutecznie. Jest tak,
ponieważ już po przejęciu władzy cyborgi nie bardzo mają już ochotę na
nawiązywanie jakichkolwiek bliższych kontaktów z ludźmi. Niemal żadnych, a na
pewno nie w celu wysłuchiwania spóźnionych żalów czy pretensji.
-Co, więc takiego one robią?
-W stosunku do ludzi ograniczają się jedynie do wyręczania ich we wszystkim.
Sprawiły, że wszystko jest niemal darmo, zagwarantowały każdemu życie w luksusie
i... to tyle.
-Więc, gdzie jest haczyk? - zapytał ją Bobby.
-Haczyk polega na tym, że cyborgi stały się kilka razy bardziej inteligentne od
nas i nie uważają w związku z tym za stosowne wyjaśniać swojego sposobu myślenia
oraz konsultować z ludźmi swych poczynań.
-Jakich poczynań?
-Co one robią?
-Gnębią ludzi?
-Już mówiłam wam, że nie. Ludzi traktują raczej z szacunkiem. Niemal boską
czcią. W końcu, to człowiek je stworzył. Jednak prócz szacunku daje się z ich
strony odczuć pewną pobłażliwość i rezerwę podobną zresztą do tej, z jaką my
traktujemy dajmy na to, małpy człekokształtne.
-No to co one, te cyborgi w końcu robią? - zapytał ponownie Theo.
-Kolonizują wszechświat, ot co. Dla nich wszystko to, co w nim napotkają nadaje
się do życia. Począwszy od planet gazowych i tych, które skuwa wieczna zmarzlina
oraz tych wszystkich wypalanych żarem pobliskiego słońca, niemal wszystkie one
są dla cyborgów odpowiednie. One są w stanie przetrwać niemal w każdym
środowisku. Cyborgi dobrze znoszą temperatury bliskie zera absolutnego, silnie
żrące i toksyczne otoczenie, brak tlenu czy inne tak przykre dla nas ludzi
czynniki i zjawiska. Im wystarczy jedynie znaleźć odpowiednie surowce, aby się
osiedlić i natychmiast, niemal z dnia na dzień, rozpocząć produkcję kolejnych,
jeszcze doskonalszych generacji. Nawet nie warto wspominać o tym, że są niemal
nieśmiertelne i nie stanowi dla nich żadnego problemu podróż trwająca w
przestrzeni kilka tysięcy lat. Pomijając nawet fakt, że wymyśliły już lepsze
silniki osiągające większe prędkości i to, że cyborgi zdolne są wytrzymać
przyśpieszenia tysiące razy większe niż ludzie.
Z przykrością i niechęcią muszę wam w tym momencie oznajmić, że to właśnie
cyborgi są szczytowym celem ewolucji, czyli tak zwaną koroną stworzenia.
-Cyborgi, powiadasz? - wyszeptał profesor.
-Niestety. Obecnie wiemy również to, że to WPR zawsze dążył do ich powstania. I
oto są, a raczej będą. Istoty doskonałe. Cyborgi.
-Skąd przypuszczenie, że Wielki Porządek zawsze chciał je stworzyć?
-Ponieważ zawsze na przestrzeni dziejów, poznanych dziejów, WPR samoczynnie
eliminował te gatunki, które nie były zdolne do ich skonstruowania dając tym
samym szansę kolejnym. Dotyczy to wszystkich stworzeń na poszczególnych
szczeblach ewolucji. Były płazy, gady, owady, aż wreszcie dano też szansę
ssakom. W końcu ewolucja dotarła również do nas. My je stworzyliśmy zamykając
koło a teraz one mkną w przestrzeń zaczynając wszystko od początku. Zasiedlają
przyjazne im planety a na tych nielicznych, rokujących szansę dla nas rozsiewają
owe zalążki odwdzięczając się niejako nam.
-Więc to tak się wszystko kręci? I to ma być cały, pieprzony sens życia? -
jęknął Frank.
-Niestety, tak. - potwierdziła. - Chyba byłoby lepiej dla was, nadal go nie
znać, nieprawdaż?
-Prawdaż.
-Kurwa!
-Prawdaż.
-Dodam wam jeszcze to, że życie na Marsie również rozwinęło się
najprawdopodobniej z zalążków przywiezionych w zamierzchłej przeszłości przez
podobne cyborgi przybyłe z niezmierzonych głębin wszechświata.
-Ale wcześniej twierdziłaś, że wysyłając portery w przeszłość dopiero szukacie
korzeni ludzkości. - profesor nadal nie mógł się pogodzić z tym, co właśnie
usłyszał.
-Bo taki jest właśnie stan naszej wiedzy na ten temat w dwudziestym ósmym
wieku. Tej rozmowy nie planowałam w ogóle. A teraz z kolei, poznaliście stan
ludzkiej wiedzy pochodzącej z trzydziestego dziewiątego stulecia. - odparła.
-Jak zwykle, wyłgałaś się. - starzec zauważył kwaśno.
-Z prawdy nie można się wyłgać, profesorze. Taki jest właśnie cel ewolucji i
chociaż jest to przygnębiające, przyznaję nie zmienia to faktu, że jest to
również, nieodwołalne i prawdziwe.
-Dlaczego zaraz nieodwołalne? Przecież znając przyszłe fakty i zdarzenia ta
cała wasza Rada mogłaby pstryknąć nową ustawę i dokonać jakiejś zmiany. Zmiany,
mającej na celu niedopuszczenie w ogóle do powstania cyborgów.
-Jest to niemożliwe. I to aż z kilku powodów. - odparła. - Po pierwsze. Nikt z
trzydziestego dziewiątego stulecia tego nie chce. Po drugie. Jedynie nam,
ludziom realnie żyjącym we wcześniejszych epokach wydaje się to wszystko takie
straszne. Po trzecie. Nawet gdybyśmy chcieli tylko teoretycznie tego dokonać WPR
niejako za karę, wyeliminowałby ludzkość jako nieprzydatną dla celów ewolucji. I
po czwarte w końcu. Cyborgi przewidziały taką, nawet teoretyczną ewentualność i
to one założyły ową blokadę, która profilaktycznie uniemożliwia nam nawet
ewentualny dostęp do dalszej przyszłości. Przyszłości, która ma dla nich
najbardziej istotny wpływ.
-Czyli, że jest lipa? - z westchnieniem skwitował Frank.
-One po prostu nie pozwalają nam już wtykać nosa w swoje, własne sprawy.
-Jak to? Przecież wymyślono je już dużo wcześniej. - rzucił profesor z nową
nadzieją.
-I co z tego, profesorze? Wiem, co pragnie pan powiedzieć, ale proszę najpierw
wziąć pod uwagę to, że aby nie dopuścić w ogóle do ich powstania należałoby
sięgnąć daleko wstecz i wymazać z rzeczywistości nawet te wasze, prymitywne
komputery.
Zamyślili się trawiąc tę wiadomość. Ponieważ nikt się nie kwapił z
przedstawianiem kolejnych pomysłów dziewczyna dodała.
-Jeśli, więc nadal uważacie to za wykonalne, to powodzenia. Idźcie i głoście,
że należy powstrzymać wszelkie prace nad sztuczną inteligencją, ponieważ za
siedemnaście wieków doprowadzi to do przejęcia władzy przez cyborgi.
-Chyba masz rację. To bezcelowe. - przyznał smętnie Bobby.
-A poza tym, po co to w ogóle robić? Taki jest właśnie postęp, panowie.
-Ja bym na waszym miejscu jednak mimo wszystko spróbował odwrócić jakoś ten
niefartowny pomysł z cyborgami. - odezwał się po chwili profesor.
-Profesorze, większe szanse powodzenia miałyby goryle pragnące powstrzymać
powstanie człowieka. My jesteśmy w znacznie gorszej od nich sytuacji. To jest po
prostu niemożliwe i należy się z tym, jedynie pokornie pogodzić.
-Pozostając jedynie gorylem. - dodał smutno profesor.
-Niestety.
-Jak zwykle, miałaś rację. Naprawdę, lepiej nam było tego wszystkiego nie
wiedzieć. - ponuro stwierdził Bobby.
-Ostrzegałam was.
-Wiem.
-Przecież, to nie może tak być. - jęknął Frank.
-Jak? - zapytała go ciepło.
-Tak, że powstają prymitywne organizmy, ryby, płazy, te no, kurwa... gady potem
człowiek i na koniec, jakieś pieprzone cyborgi.
-Ale tak właśnie jest.
-To bez sensu. - Frank pokręcił głową. - Więc od jak dawna tak się to wszystko
odbywa?
-Tego nikt nie wie. Ani wy, ani my, ani ci z trzydziestego dziewiątego
stulecia. Nikt. Tak się dzieje zapewne od zawsze, ale zaznaczam jest to tylko
moje przypuszczenie. - dodała.
-A skąd w takim razie wiadomo, że te cyborgi wysłane przez ludzi w kosmos
rozsieją w ogóle owe zalążki ludzkiego życia? Przecież, jeśli one są myślące
logicznie i takie sprytne, że ho, ho to, po jaką cholerę miałyby stwarzać sobie
konkurencję doprowadzając na innych układach planetarnych do "wybuchu"
organicznej ewolucji i powstania tym samym innego, inteligentnego gatunku? -
spytał profesor.
-To tylko pozornie jest takie nielogiczne. W rzeczywistości to właśnie ich, aż
do przesady logiczne rozumowanie jest właśnie wielką i zarazem jedyną szansą dla
życia organicznego.
-Jak to? - rzucił profesor całkiem już zaskoczony. - Gdybym był na ich miejscu
i mógł władać niepodzielnie jakąś tam planetą to za żadną cholerę nie
stwarzałbym sobie tuż pod nosem innego, konkurencyjnego gatunku.
-Cyborgi myślą zupełnie inaczej, profesorze. Dla nich takie planety jak nasze
wcale nie są czymś pięknym czy też wyjątkowym. Wręcz przeciwnie. One wolą takie,
które są sterylne, czyli pozbawione szkodliwej atmosfery, lub innych związków
organicznych mogących sprawiać im problemy. Dla przykładu, gdyby miały wybierać
w naszym układzie, bez wahania wolałyby osiedlić się na Księżycu zamiast
bezustannie użerać się z korozją na Marsie, Wenus albo Ziemi. Mówiąc innymi
słowy, czy mając do dyspozycji całą jabłoń pięknych owoców wchodzilibyście na
jej wierzchołek mogąc jednocześnie zerwać tak samo dorodne jabłka stojąc sobie
wygodnie na ziemi?
-No tak. Chyba znowu masz rację.
-Otóż to. Takie planety jak Mars czy Ziemia, traktowane są przez cyborgi,
raczej jak, hm... wysypisko śmieci. Miejsce, gdzie można się w spokoju pozbyć
całego tego organicznego śmiecia, jakie im kiedyś załadowano do statków. Poza
tym, dlaczego nie miałyby "zakazić" życiem owych planet, skoro my i tak nie
jesteśmy im w stanie w żaden sposób zagrozić. Te zalążki są zagrożeniem tylko
dopóki są na ich statku. Zanim natomiast jakiekolwiek życie rozumne zdąży się
rozwinąć z tych zalążków i wyewoluować na jakiejś planecie one już dawno odlecą
sobie gdzieś dalej. Dlatego powszechnie uważa się, że raczej wyleją te zalążki
niczym kuchenne odpadki chociażby tylko po to, aby się ich ostatecznie pozbyć.
-Więc życie organiczne jest tylko niesmacznym żartem natury? Wypadkiem przy
pracy? Środkiem prowadzącym wyłącznie do stworzenia cholernych robotów? -
profesor drapał się po brodzie.
-Na to wygląda. - przyznała.
-A jaki w takim razie jest stan wiedzy w trzydziestym dziewiątym wieku na temat
życia pozaziemskiego? Prawdziwego życia, nie metalowego?
-Można jedynie przypuszczać, że jeśli gdziekolwiek powstało we wszechświecie to
jako, że zbudowane z tych samych cegiełek, musiałoby przybrać podobne do naszych
formy.
-Co to znaczy? - zapytał Theo.
-To znaczy, że ewolucja wszędzie tam, gdzie dotarłyby zalążki podobne do
naszych, musiałaby przebiegać podobnie. Czyli, że bez mała cały rozwój
przebiegałby tak samo poczynając od najprostszych organizmów, aż do humanoidów.
Oczywiście, w zależności od lokalnych warunków byłyby niewielkie różnice w
wyglądzie takie jak na przykład po sześć palców zamiast pięciu, lub inne
proporcje budowy ciała, ale w ogólnym zarysie cała ewolucja przebiegłaby
zupełnie podobnym do naszego torem. Jednak istoty humanoidalne bez względu na
to, gdzie być może żyją zawsze będą jednak skazane, jedynie na życie na uboczu.
-Uboczu?
-Tak. Marny żywot w obrębie swojego wąskiego i pełnego ograniczeń środowiska.
Władcami otwartego kosmosu są i zawsze już niestety będą cyborgi. W porównaniu z
nimi ludzkość wygląda niczym daleka, wieśniacza rodzina żyjąca w sporej biedzie,
ale za to z dala od miasta.
-Wieśniacza rodzina? - jęknął profesor.
-Ubodzy krewni, chamskie pociotki, trędowaty plebs, parszywi kuzyni i tym
podobne.
-Kurwa, to naprawdę robi się przygnębiające coraz bardziej. - westchnął Frank.
- No, ale cóż. Skoro ci z trzydziestego dziewiątego wieku uważają się za
wieśniaków to, co my neandertalskie prostaczki będziemy się tym zamartwiać.
-Racja. - przyznali zgodnym chórem. - Olać to.
-Otóż to. - ciągnął dalej Frank. - Mamy swoje własne kłopoty. Dzisiaj czeka nas
przykra rozmowa z japońskimi odmieńcami Jonga. Jutro, kto wie? Być może ruszymy
do walki z jakimś niedobrym czarownikiem lub złym smokiem dręczącym jakąś,
pieprzoną królewnę? Nie wiadomo. Byle tylko złota nie zabrakło nam na żołd to
mogę się osobiście zmagać nawet z samym, cholernym prezydentem tych cyborgów.
-No właśnie. - wtrącił pastor spoglądając na dziewczynę. - Co będzie z nami
potem?
-Kiedy, potem? - zapytała.
-Jak już zrobimy swoje? Masz jakąś następną robotę dla bohaterów z wysypiska
śmieci?
-Co dokładnie masz na myśli, wielebny? - zapytała go z uśmiechem.
-No, sam jeszcze nie wiem. - zamyślił się. - Mówiłaś na przykład, że zaraz po
Jongu trzeba będzie dorwać Chrystusa. To byłoby coś dla nas.
-Właśnie. - dodał Frank.
Zamyśliła się.
-A my wiemy gdzie szukać łajdaka. - ciągnął wielebny z przebiegłą miną. - Stąd,
to będzie tylko jakieś dwa tysiące lat.
-Dwa tysiące? - zamyśliła się.
-Właśnie.
-Skoro tak to przykro mi, ale jeśli on rzeczywiście przebywa w innej niż wasza
rzeczywistości to, będzie to niemożliwe. - odparła. - Zadanie to będą musieli
wykonać inni czasowcy...
-Z ekwipunkiem z epoki. - wpadł jej w słowo Bobby.
-Otóż to.
-Szkoda. - westchnął pastor. - W takim razie, jak już go sobie dokładnie
zlokalizujecie to pogadaj z Judaszem.
-Z kim? - zapytała wyciągając notes. - Czy może pan, pastorze to przeliterować?
-J-u-d-a-s-z  I-s-k-a-r-i-o-t-a. - odparł powoli wielebny.
Gdy tylko skończyła notować zapytała go z niedowierzaniem.
-Twierdzi pan, że on może się nam przydać?
-Wierz mi, mała. Facet z pewnością okaże się pomocny.
-No dobrze. Sprawdzę to. Dziękuję.
-Drobiazg. Nie ma sprawy.
Pogawędkę przerwało ostrzegawcze syknięcie i w tej samej chwili do szałasu
wkroczył Black.
-UFO wraca. Co macie wszyscy takie kwaśne miny?
-Chyba można mu powiedzieć, co? - zapytał Frank dziewczynę.
-Daliście słowo. - przypomniała.
-No tak... ale widzisz... tego... siedzimy tu smutni w pięciu. Niech Black
pozna prawdę i też się nieco zmartwi. Nam będzie wówczas dużo raźniej. -
zaproponował.
Uli pokręciła tylko głową i machnęła ręką.
Frank z satysfakcją streścił więc Blackowi najnowsze wieści na temat ewolucji. W
czasie trwania jego opowieści Theo wyczołgał się ostrożnie ponad krawędź krateru
z zamiarem obserwacji powierzchni jeziora.
Kiedy po kilku minutach powrócił, bez słowa skinął głową.
-No to bierzemy się do roboty, panowie. - stwierdził Black wstając z miejsca.
Obecnie, podobnie jak pozostali on również posiadał już przygaszone smutkiem
oblicze. Podszedł z wolna do agregatu i włączył go.
Silnik jednak nie zapalił. Agent nerwowo spojrzał na pozostałych, po czym
ponownie wcisnął guzik.
Bezskutecznie.
-Kurwa mać! Tylko nie teraz! - jęknął pochylając się nad maszynerią.
-Co jest? - zainteresował się pastor podnosząc z ziemi swój karabin maszynowy.
-Nie widzisz? Wysiadł w cholerę.
-Nie mów?
-Ten pierdolony, niewydarzony, bękarci, w dupę jebany, kurewski złom, właśnie
teraz na dobre się rozkraczył. - Black odparł pogodnie potrząsając ostrożnie
przewodami paliwowymi.
-Jakoś sobie poradzicie. - stwierdziła dziewczyna również podnosząc się z
miejsca. - No to na mnie już najwyższy czas. - dodała podnosząc z ziemi swoją
torbę i kierując się w stronę wyjścia.
-A ty, dokąd? - spytał ją zaskoczony Bobby.
-Swoje już zrobiłam. Wracam więc do siebie.
-Ale...
-Moja misja na tym się kończy. Zatem, połamcie karki, panowie.
-Wrócisz jeszcze kiedyś?
-Nie sądzę.
-Szkoda.
-Ale zawsze będę o was pamiętała.
-Naprawdę? - rzucił wielebny.
-O, tak! - dodała z przekonaniem.
-To naprawdę miło.
-Muszę przyznać, że poznanie was było, hm... niezmiernie interesującym
doświadczeniem. - dodała po chwili niepewnie.
Bezbłędnie wyczuli w jej słowach całkowity brak entuzjazmu.
-Naprawdę było, aż tak źle, słoneczko? - zapytał ją profesor.
-Skądże. Aż, tak bardzo to znów nie. Dwuletnia sesja z automatycznym
psychoanalitykiem wystarczy mi w zupełności na całkowity powrót do równowagi.
-Dwuletnia, powiadasz? - zamyślił się wielebny.
-Cóż. Samo kasowanie z mojej pamięci przekleństw, których się przy was
nauczyłam, zajmie przynajmniej miesiąc.
-Ładnie. - Theo, aż pokręcił głową w podziwie.
-Ale wszelkie koszty i tak pokrywa Rada, więc nie ma nawet o czym mówić. No to
na razie. Aha, muszę wam jeszcze odebrać translatory, panowie. Całkiem bym o
nich zapomniała.
-Ach, to gówno z uszu? - przypomniał sobie Frank wydłubując paznokciem swoją
kulkę.
-Właśnie.
-Szkoda. - mruknął Black. - Moglibyśmy przynajmniej rozumieć o czym gadają
odmieńcy.
-Znacie zasady? - przypomniała.
W milczeniu pokiwali głowami. Uli zebrała translatory i ponownie skierowała się
do wyjścia.
-Zaczekaj. - zatrzymał ją ponownie profesor. - Mam jeszcze jedno pytanie.
-Tak? - odwróciła się.
-Ja przecież doskonale znam japoński. Lecz, kiedy tam byliśmy niczego nie
mogłem odczytać z ich napisów. Tego krępego, którego wówczas schwytaliśmy w
tunelu, również nie byłem w stanie w ogóle zrozumieć. To nie był japoński, tylko
jakiś bełkot.
-Bełkotał drań, to fakt. - przyznał również Theo.
-Nie zrozumiał pan niczego profesorze, ponieważ wasze oraz ich czasy dzieli
osiem stuleci. Osiem wieków niezwykle intensywnego rozwoju. Język oraz pismo jak
wszystko inne, również ewoluują ulegając nieustannym zmianom. Ich język zarówno
pisany jak i ten mówiony, są tak odmienne od tych wam współczesnych jak
powiedzmy... wasza standardowa czcionka z prasy codziennej, od tych gotyckich
liter, jakich używano w średniowieczu. A jeśli zaś chodzi o wymowę, to łatwiej
byłoby się wam dogadać z wieśniakiem żyjącym w Anglii tysiąc lat temu niż z tym,
który będzie żył zaledwie dwa stulecia po was. Słowem, język mówiony zmienia się
jeszcze szybciej od samego pisma.
-No tak. Chyba już rozumiem.
-Wyłgałam się?
-Jak zawsze.
Agregat podskoczył kopnięty ze złością przez Blacka. Agent natychmiast ucieszył
się.
-No nareszcie zapalił jebany.
-No to ładnie. - ciepło uśmiechnęła się do niego. - No to na mnie już naprawdę
jest najwyższy czas. Powodzenia. - dodała wychodząc.
-Bywaj mała. - rzucił za nią Frank.
Pozostali z wyjątkiem Blacka nadal pochylonego z zainteresowaniem ponad
agregatem, pomachali jej na pożegnanie. 
Uli wyszła z szałasu, po czym niemal bezszelestnie zniknęła w pobliskiej
gęstwinie.
Black po chwili wyprostował się i otrzeźwił ich nadal stojących bez słowa i
wpatrzonych w miejsce, w którym zniknęła dziewczyna.
-Halo przyjaciele! Jest robota! - klasnął głośno w dłonie po czym widząc jak
ożywają pochwycił z ziemi bazookę oraz swój karabinek.
W milczeniu, również pozbierali z ziemi cały swój ekwipunek. Rozejrzeli się
jeszcze po kątach pragnąc się upewnić, że niczego gdzieś nie przeoczyli.
Dopalili zapalone papierosy po czym Bobby ruszył do tunelu jako pierwszy.
Szedł z żarówką w dłoni ciągnąc nawinięte na drewniany kołek kable. Idąc
pogwizdywał sobie cicho motyw z "Doktora Strangelova". Melodię, wkrótce
podchwycili również pozostali. Szeregiem ruszyli za nim gwiżdżąc całym chórem.
Kiedy po minucie dotarli już na miejsce, Frank uroczystym gestem podniósł
końcówkę węża, powiódł spojrzeniem po ich twarzach a widząc w nich jedynie
milczącą aprobatę odkręcił zawór po czym natychmiast zabrał się za resztkę
dzielącej ich od groty skały.
Kiedy po dziesięciu, kolejnych minutach skończył, przestali gwizdać i podeszli
bliżej. Wspólnymi siłami odsunęli cały, wielki blok dopiero co odciętej skały.
Robiąc sobie wąskie przejście ostrożnie, by nie narobić hałasu, odstawili go
powoli na bok. Zaraz po tym prędko zeskoczyli na skalną półkę, natychmiast
kryjąc się poza niską barierką.
Po niecałej minucie wszyscy wraz z całym zabranym ekwipunkiem byli już wewnątrz
hali.
-Dobra, panowie. Koniec żartów. - stwierdził Bobby głośnym szeptem. -
Rozdzielamy się według planu Blacka i czekamy w ukryciu na jego znak.
Skinęli głowami i wzajemnie życząc sobie powodzenia, rozeszli się w swoje
strony. Pastor założył karabin na plecy po czym natychmiast zaczął pełznąć
skalną półką w górę. Frank ciągnąc plecak z amunicją podał dłoń Blackowi i po
chwili ruszył za nim.
Theo z Bobbim zeskoczyli z półki na ziemię i ukryci poza skalnym występem
obserwowali jak profesor z Blackiem, nisko pochyleni zakradają się dalej, aż na
drugą stronę hali. Obydwaj zmierzali prosto w kierunku stojących szeregiem pod
przeciwległą ścianą portali. Mając więc chwilę czasu rozejrzeli się z uwagą po
najbliższej okolicy. Niezbyt daleko od nich, w miejscu gdzie poprzednim razem
dwóch krępych pracowało przy powiększaniu hali, było ich obecnie tam aż trzech.
W ciągu minionych tygodni Obcy znacznie powiększyli wewnętrzną przestrzeń
obiektu. Z tej strony hala była już bowiem szersza o jakieś trzydzieści jardów i
to na całej swej długości. Dwaj krępi trzymając anihilatory pracowali
niezmordowanie, podczas kiedy trzeci, chudy zbierał pył chodząc ze swym
odkurzaczem na zmianę od jednego do drugiego.
-Jak tylko rozpocznie się cyrk, ich trzeba będzie załatwić najpierw. - rzucił
Bobby do wspólnika pokazując oczami pracującą trójkę.
Theo w odpowiedzi skinął głową przełączając swojego kałasznikowa na ogień
ciągły. Przenieśli spojrzenie na górę. Pastor z Frankiem wkrótce znaleźli się
już na swoim miejscu. Pastor rozkładając nóżki ustawiał właśnie swój karabin na
wyznaczonym stanowisku. Po chwili znad krawędzi półki wystawała jedynie otoczona
dziurkowaną chłodnicą końcówka jego lufy. Na moment jeszcze pojawiły się obok
niej uniesione w górę kciuki oznajmiające, że wielebny z Frankiem są już gotowi.
Wtedy Theo przekazał gestem znak Blackowi. Ten będący już pod przeciwległą
ścianą natychmiast wyczołgał się z kąta. Pełznąc na brzuchu ostrożnie wyruszył w
kierunku portali. Kiedy chwilę później dotarł do pierwszego z nich, niezwłocznie
ukrył się za nim wyciągając nóż z nogawki. Widzieli jak agent rozejrzał się
wokoło i wystawiając na zewnątrz jedynie rękę z nożem jednym, szybkim cięciem
odciął przewód łączący portal z agregatem.
Przewód opadł, ręka zniknęła a wszyscy, którzy to obserwowali powstrzymali
oddech.
Nie włączyły się żadne syreny alarmowe. Nie wybuchła gorączkowa bieganina a
jedynie, niewielkie zielone światełko umieszczone w górnej części kabiny,
zmieniło swoją barwę na czerwoną. Poza tym, w całej hali zupełnie nic się nie
zmieniło. Wszystkie postacie w białych skafandrach nadal były zajęte swoimi
sprawami. Nikt nawet nie zwrócił uwagi na uszkodzony przez agenta portal.
Niemal usłyszeli powietrze wypuszczane z ulgą przez zamarłego nieruchomo Blacka.
Ten przełożył przygotowaną już bazookę z powrotem do drugiej ręki, po czym
wyruszył w stronę następnej kabiny.
-Jeszcze osiemnaście. - szepnął do Bobbiego Theo, który zdążył już w tym czasie
wszystkie je policzyć.
Black zdążył w ten sam sposób przeciąć jeszcze trzy przewody zanim zaczęło się
dziać coś dziwnego. W pewnym momencie, bowiem gdzieś z góry dał się słyszeć
jakiś bliżej nieokreślony, dudniący łoskot. Agent przerwał wówczas pracę i
podobnie jak pozostali z ukrycia uniósł głowę spoglądając w stronę skąd dobiegał
hałas.
Jakieś pięćdziesiąt jardów na prawo od stanowiska pastora i Franka, ogromny
fragment ściany odsuwał się gdzieś na bok. Odsuwał się niezmiernie wolno i z
pewnością była to przyczyna owego donośnego rumoru, jaki się właśnie rozlegał. W
miejscu, gdzie wcześniej skalna półka kończyła się ślepo obecnie otwierało się
jakieś nowe i nieznane przez nikogo przejście.
-Co się tam dzieje? - wyszeptał Theo z niepokojem.
-Do licha, sam chciałbym to wiedzieć. - odparł mu również podenerwowany Bobby.
Profesor z Blackiem, także sfrustrowani dziwnym rumorem wycofali się nieco do
tyłu. Obecnie byli już razem ukryci za pierwszym portalem. Ściskając w dłoniach
broń w napięciu obserwowali przeciwległy kraniec hali.
Po dłuższej chwili ogromny fragment skalnej ściany skończył się w końcu zapadać
odsłaniając ukryty, mroczny tunel wiodący gdzieś dalej w głąb skalnego zbocza.
-Szlag by to. - jęknął Bobby. - Jeśli tam ktoś jest, od razu zauważy Franka i
wielebnego na tej odsłoniętej półce.
Pastor, co spostrzegli, również był taką ewentualnością mocno zaniepokojony.
Przestawił, bowiem swój karabin w lewo, wzruszył niepewnie ramionami i nie
wiedząc co począć dalej, razem z Frankiem czekał na dalszy rozwój wypadków.
Obydwaj zerknęli jeszcze pytająco na dół. Od nikogo, jednak nie otrzymali
odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie. Powrócili, więc do obserwacji nowego,
pogrążonego w ciemnościach tunelu.
Przez dłuższą chwilę nic nowego się nie działo. Już zaczynali się rozluźniać,
kiedy po dwóch minutach nerwowej ciszy z wnętrza nowo otwartego korytarza
zaczęło dobiegać mrożące krew w żyłach, chrzęszczące posapywanie. Odgłosy
dobiegające stamtąd z każdą chwilą coraz bardziej przybierały na swej sile. Theo
mimowolnie zauważył, że włosy na głowie same mu sztywnieją. Kiedy odgłosy stały
się już tak głośne, że obydwaj z Bobbim poczuli dudniące wibracje w żołądkach u
wylotu tunelu pojawiła się olbrzymia morda jakiegoś monstrualnego potwora.
Potwór z wysiłkiem przeciskał się zbyt ciasnym dla niego tunelem prosto w stronę
skalnej półki. Odgłosy, jakie przy tym wydawał nieustannie się wzmagały. To już
nie było ciche posapywanie. To było dudniące basowym echem, warczenie.
Theo głośno przełknął ślinę i odezwał się drżącym głosem.
-Jezu! Co to kurwa, jest?
-Wygląda jak pies. - ledwie wykrztusił w odpowiedzi Bobby.
-Pies, człowieku? Przecież nie ma psów z mordą wielką jak śmieciarka.
-Skąd mam wiedzieć? Może dawali mu sterydy.
Bestia wypełzła w końcu ostatecznie po czym ryknęła i rozprostowała nogi. Widząc
jej rozmiary zaniemówili, bezgłośnie przełykając ślinę. Kiedy ta już stanęła na
wyprostowanych całkowicie łapach okazało się, że była tylko odrobinę mniejsza od
osiemnastokołowej ciężarówki. Zajmowała całą szerokość sporej bądź co bądź,
skalnej półki a swym potwornie umięśnionym grzbietem w nieprzyjemny dla ucha
sposób chrobotała ocierając się nim o sklepienie. Całą swą ogromną sylwetką
przypominała olbrzymiego psa beztrosko skrzyżowanego z nieproporcjonalnie
przedłużonym bykiem. Theo z Bobbim tak byli zajęci wpatrywaniem się w nią, że
nawet nie zauważyli, kiedy profesor z Blackiem znaleźli się tuż obok nich.
-Japońce grają nie fair. - rzucił zaniepokojonym głosem profesor.
-Że jak? - wyszeptał Theo nie mogąc nawet na krótką chwilę oderwać wzroku od
potwora.
-Widzieliście gdzieś tabliczkę "Uwaga zły pies" lub coś w tym rodzaju?
Obydwaj z Bobbim w milczeniu pokręcili przecząco głowami.
-No właśnie.
-Co to jest, profesorku, jak rany? - wystękał w końcu Theo. - I skąd się tutaj
wzięło?
-Pewnie zorientowali się, że ktoś dłubie przy portalach. Spuścili, więc to
bydlę ze smyczy. - stwierdził suchym głosem Black.
-Nie zazdroszczę Frankowi. - wychrypiał Bobby. - Portki, pewnie już ma dawno
pełne.
-To fakt. Nigdy nie przepadał za zwierzętami. - przyznał bezwiednie profesor. -
Widok czegoś takiego z bliska, dopiero musiał wywrzeć na nim wrażenie.
-Nie chciałbym być teraz na jego miejscu. - dodał Theo.
-Ani ja. - westchnął Bobby.
-Co robimy? - zapytał ich agent. - Bo coś mi mówi, że nasz plan zaczyna właśnie
dokumentnie się pierdolić.
Zanim jednak ktokolwiek zdążył odpowiedzieć bestia donośnym rykiem oznajmiła, że
właśnie dostrzegła dwójkę znajdujących się na górze ludzi. Widzieli jak pastor z
najwyższy trudem, ale zdołał jednak przełamać w końcu drętwotę, jaka pierwotnie
ogarnęła go na widok potwora niczym myszkę polną przygwożdżoną wzrokiem
olbrzymiego węża. Wstał, bowiem ostatecznie otrząsając się z letargu w jaki
wcześniej zapadł i podnosząc swój karabin z ziemi skierował wreszcie w stronę
bestii.
Wrzasnął. - Geronimo! - po czym zaczął strzelać.
Strzelał długą niemilknącą serią. Bliski odgłos karabinu sprawił, że Frank także
się otrząsnął i poderwał z bronią w ręku. Strzelał, stojąc tuż obok pastora
przeładowując broń, kiedy tylko jeden po drugim opróżniały się kolejne
magazynki.
Bestia będąc najwyraźniej zła tylko przyśpieszyła kroku. Kule trafiające całymi
tuzinami jej ogromną paszczę po chwili całą ją zalały w tryskającej wszędzie
krwi, lecz poza tym zdawały się nie wyrządzać jej żadnej poważniejszej krzywdy.
Cały czas, bowiem raźnie kroczyła sobie naprzód szorując grzbietem o skały. Z
każdą chwilą była coraz bliżej dwójki strzelców.
Frank z pastorem ruszyli z wolna do odwrotu. Idąc tyłem przez cały czas
strzelali. Bestia nadal się zbliżała. Kiedy potwór wściekle ryczał podmuch
miotał ich włosami niczym snopkiem zboża. Cała czwórka zebrana na dole, jak
zaczarowana patrzyła na pojedynek z potworem w niemej fascynacji. Siedząc w
ukryciu zapalili nerwowo papierosy. Bestia tymczasem przyśpieszyła nieco.
Obydwaj strzelcy nadal cofali się nieustannie strzelając w jej stronę.
Kiedy Frankowi skończył się ostatni, napełniony magazynek już nie szukał
następnego. Jednym, szybkim ruchem przewiesił karabin przez plecy i nerwowo
wydobył z plecaka granaty. Kolejno odbezpieczał je i rzucał wprost pod nogi
kroczącego potwora. Trzy pierwsze odbiły się od idącej bestii i spadły na dół
eksplodując gdzieś pomiędzy stojącymi na ziemi pojazdami. Kolejne dwa potoczyły
się za daleko i minąwszy bestię nieszkodliwie eksplodowały kilkanaście jardów za
nią. Lecz ostatni był celny. Przeleciał pomiędzy przednimi, słoniowatymi nogami
potwora i zatrzymał się tuż za nim wirując na samej krawędzi półki. Kiedy
wszystkim wydawało się już, że granat tak jak inne spadnie w dół, ten zatrzymał
się i chwilę później eksplodował. Detonacja zmierzwiła Frankowi czuprynę. Siłą
swej eksplozji granat wyrwał spory kawał tylnej łapy bestii, odrzucając go z
mlaśnięciem na pobliską ścianę.
Potwór jednak tylko warknął z wściekłością, aż Bobbiemu zadygotały wszystkie
plomby w zębach po czym natychmiast skoczył do przodu zmniejszając za jednym
zamachem odległość dzielącą go od uciekającej dwójki o ponad połowę. Widząc to,
Frank z rezygnacją rozłożył bezradnie ręce i nie oglądając się więcej do tyłu,
natychmiast rzucił się do bezładnej ucieczki w dół półki usiłując w biegu
ponownie zdjąć kałasznikowa z pleców.
Wielebny, natomiast cofając się tyłem nadal strzelał nieprzerwaną serią. On nie
musiał co chwilę ładować swojej broni. Lufa jego karabinu świeciła już wiśniową
czerwienią rozżarzona niemilknącą długą serią. Opróżnione taśmy po nabojach
furkotały ciągnąc się za nim długą wstęgą. Zauważyli, że olbrzymi, wojskowy
plecak zawierający amunicję był już w ponad połowie opróżniony. Po raz kolejny
pastor przeciął krwawym ściegiem z dołu do samej góry cały łeb potwora niszcząc
mu tym razem jedno oko. Trafione oko wpierw eksplodowało po czym spłynęło po
jego przedniej łapie na ziemię. Bestia wpadła w szał. Skoczyła ponownie.
Z trwogą ujrzeli jak schwyciła pastora w swą zębatą paszczę po czym jednym
kłapnięciem odgryzła mu głowę.
-No to tyle, jeśli chodzi o plan A. - jęknął Black zarzucając na ramię bazookę
i wspinając się na skalną półkę.
Kiedy tylko zrobił na niej kilka kroków minął go pędzący z góry Frank. Black
dobiegł do podstawy długiego na całą długość hali prostego odcinka półki i tam
się zatrzymał. Przyklęknął na ziemi rozkładając przed sobą pociski tak, aby
wszystkie były pod ręką.
Potwór, tymczasem z najwyższym trudem pokonał zakręt na przeciwległym krańcu
półki po czym natychmiast skierował się prosto w dół. Jego i tak przerażająco
wielka sylwetka z każdą, kolejną chwilą dodatkowo jeszcze rosła w oczach.
Kroczył szybko. Jak na gust Blacka o wiele za szybko. W miarę jak stąpał z jego
wielkiej mordy dyndając na boki zwisało coś, co jeszcze do niedawna było prawą
nogą pastora. Black przełknął ślinę, starannie ułożył bazookę na ramieniu,
dokładnie wycelował i wystrzelił.
Pocisk pozostawiając za sobą świetlistą smugę pomknął stromo pod górę po to, by
po chwili trafić bestię prosto w otwartą na oścież paszczę. Ku zaskoczeniu
wszystkich, pocisk rozrywając skórę na grzbiecie potwora wyleciał z drugiej
strony i eksplodował dobre pięćdziesiąt jardów za nim, podczas uderzenia w
skalną ścianę.
-Kurwa! Widzieliście to? Nie wierzę własnym oczom. - jęknął załamanym głosem
Bobby. - Plan B też do dupy!
Monstrum wydało z siebie kolejny ryk wściekłości po czym dalej kroczyło schodząc
w dół odrobinę tylko wolniej. Black sam siebie w duchu sklął za tak oczywiste
przeoczenie i załadował do bazooki kolejny pocisk. Tym razem jednak odkręcił
końcówkę opóźniającą. Teraz nie była to głowica przeciwpancerna eksplodująca po
przebiciu pancerza, lecz zwykła, przeciwpiechotna wybuchająca podczas zetknięcia
się z celem.
-Poczęstuj się tym knurze piekielny! - mruknął do siebie ponownie naciskając
spust.
Ponownie smuga jasności pomknęła pod górę po raz drugi trafiając w łeb potwora.
Ogłuszająca swą bliskością detonacja rozerwała straszliwą paszczę na dwie niemal
równe części. Bestia niemalże pozbawiona głowy groteskowo zatrzymała się w
miejscu, po czym jakby z wahaniem, ostatecznie zwaliła się w drgawkach będąc już
co najwyżej o dwadzieścia jardów przed skamieniałym agentem.
Black wypluł przyschnięty do wargi niedopałek i szybko otrząsnął się z drętwoty.
Prędko pozbierał do plecaka pozostałe pociski i tryumfalnym gestem przywołał do
siebie Franka. Ten, z na nowo załadowanym karabinem pobiegł już razem z nim
ponownie, aż na samą górę półki. Tym razem już nie dbali o to, czy ich ktoś
zauważy. Biegli zupełnie wyprostowani. Po drodze zatrzymali się na chwilę i
podnieśli leżący w kałuży krwi karabin maszynowy. Po niecałej minucie na powrót
zajęli ustaloną wcześniej pozycję znajdującą się na samym szczycie półki.
Dopiero teraz w całej hali wybuchło ożywienie. I to nie małe. Nerwowa bieganina,
hałasy i te wszystkie gwarne krzyki, których wcześniej tak bardzo brakowało
wielebnemu. Black kolejno ładował pociski i strzelając z bazooki rozerwał na
kawałki ponad dziesięć portali. Kiedy skończył, Frank przystąpił do pracy
starannie siejąc z karabinu pastora ołowiem po kablach biegnących od wszystkich,
pozostałych kabin.
Bobbiego i pozostałych tak bardzo zaintrygowała niedawna rozgrywka Blacka z
bestią, że o mały włos sami nie padli ofiarą dwóch krępych idących w ich stronę
z anihilatorami w swoich dłoniach. Trzeci, szedł chyba tylko dla towarzystwa
razem ze swoim śmiesznym odkurzaczem. Na szczęście Theo kątem oka w porę ich
zauważył.
Krzykiem ostrzegł pozostałych.
-Uwaga! Odmieńcy! Skradają się z boku!
Profesor w jednej chwili odwrócił się i jednocześnie wystrzelił. Huknął grom,
niewiele tylko słabszy od tego z bazooki i trzy biegnące w ich stronę postacie w
jednej chwili zamieniły się w trzy skrwawione kupki łachmanów. Z porozrywanych
na strzępy przewodów zaczęła wydobywać się czarna substancja, natychmiast
rozlewając się w sporą plamę na podłożu. Wszystko z czym tylko plama się
zetknęła w mgnieniu oka rozpadało się i gdzieś znikało.
-Cholerne, czarne gówno! - Theo w ostatniej chwili odskoczył tuż przed
rozlewającymi się wokoło czarnymi rozbryzgami.
-Zupełnie jakby ktoś odlewał się na śniegu. - zauważył Bobby przyglądając się
głębokim wżerom.
Po chwili cała substancja znajdująca się w przewodach ulotniła się już
całkowicie pozostawiając po sobie jedynie głębokie, kropliste wżery w podłożu
groty. Ciała trzech ofiar zniknęły niemal kompletnie, jeśli nie liczyć kilku
niewielkich fragmentów, których nie ochlapały atomy Krytykomu.
-Nieźle, profesorku. - Theo otarł pot z czoła. - Ponownie uratował pan sprawę.
-Prawda, że się ładnie wtopili w otoczenie? - ten zapytał wpychając do lufy
kolejny ze swoich specjalnych woreczków.
-Prawda. Bardzo ładnie. - z ulgą przyznał również Bobby.
-Musimy porozwalać resztę tych portali! Prędko! Chcą dać kamasza! - krzyknął
ponownie Theo wskazując ręką kilka sylwetek biegnących z naprzeciwka.
Uciekinierzy najwyraźniej zmierzali prosto w stronę kilku ocalałych kabin
znajdujących się na środku hali. Bez słowa wymienili spojrzenia i ruszyli im
naprzeciw. Wybiegli z ukrycia usiłując przeciąć im drogę i jednocześnie usiłując
znaleźć schronienie przed ostrzałem pozostałych poza ścianą stojącej pośrodku
hali wielkiej, metalowej sypialni. Jeszcze będąc w pół drogi zdali sobie sprawę,
że nie zdążą uprzedzić wszystkich uciekinierów.
Jeden z biegnących, szczupły, dopadł portala jako pierwszy. Ten jednak był już
nieczynny. Szczupły poszarpał się przez chwilę z tablicą przyrządów wewnątrz po
czym zauważył rozerwany kabel. Zostawił więc portal i podbiegł nerwowo do
drugiego. Szamotał się przy nim przez chwilę nijak nie mogąc otworzyć
zablokowanych jedną z wcześniejszych detonacji drzwiczek. Tam dosięgła go seria
Franka. Seria, co prawda wepchnęła go razem z drzwiczkami do środka, ale on już
wówczas nie żył. Dwaj następni padli postrzeleni w plecy przez Bobbiego i Theo w
czasie, kiedy pozostałą czwórkę z obranej ścieżki zdmuchnął profesor, który ku
ich przerażeniu nagle pojawił się stojąc na ich drodze z zagadkową miną. Starzec
nieszczerze się uśmiechnął po czym jednym ruchem palca zamienił ich w szmaciane
kukiełki.
Kiedy już skończyli z uciekinierami z ulgą opuścili odsłoniętą przestrzeń i
ukryli się za tworzącą osłonę, sypialnią. Stamtąd profesor kilkoma wystrzałami
oddanymi z muszkietu rozprawił się z resztką ocalałych kabli prowadzących w
stronę portali.
-Co teraz? - rzucił Theo, kiedy tylko nieco już ochłonął.
-Trzeba jeszcze załatwić tych tam, w środku. - Bobby poklepał metalową ścianę.
-Dobra, tylko jak? Drzwi są zamknięte! - zakomunikował mu Theo chwilę po tym
jak wychylił się za opływowy róg budynku.
-Podsadźcie mnie w górę. - zaproponował profesor. - Załatwię to inaczej. -
dodał wyciągając z kieszeni swe granaty.
Spojrzeli do góry. Widząc tam okienka bezbłędnie odgadli jego zamiary.
Przewiesili karabiny przez plecy po czym spletli swoje dłonie. Starzec wszedł a
raczej, ochoczo wskoczył na nie, prędko złapał równowagę po czym kolejno zaczął
wrzucać przez okrągłe okienko granaty do środka. Z każdą, kolejną eksplozją krew
tryskała wszystkimi oknami na zewnątrz.
Tymczasem w pozostałej części hali rozpętało się prawdziwe piekło. Ci z Obcych,
którzy się już jako tako zorganizowali strzelali ze wszystkich stron do
intruzów. Bezgłośne iskry z ich dezintegratorów co chwilę przemykały ponad ich
głowami, natychmiast topiąc to w co tylko trafiały. Cała trójka widząc co się
dzieje dziękowała opatrzności za osłonę jaką tworzyły metalowe ściany budynku.
Widząc nieskuteczność swoich starań, Obcy wkrótce dali za wygraną. Przestali do
nich strzelać koncentrując się na wymianie ognia z dwójką agentów ulokowanych na
najwyższej półce.
Po piątej detonacji profesora, bełkotliwe wrzaski oraz jęki dobiegające z
wewnątrz ucichły już zupełnie. Dla uzyskania całkowitej pewności profesor
wrzucił jeszcze jeden granat po czym na powrót zeskoczył na ziemię.
-Spodziewałem się że to będzie czysta przyjemność. - stwierdził ocierając
czoło. - Tymczasem okazuje się, że to jest również całkiem niezła harówka.
-Nie ma lekko, profesorze. - stwierdził Bobby. - A ty nad czym, aż tak bardzo
intensywnie myślisz? - zapytał widząc nie lada zasępione oblicze wspólnika.
-E, nic takiego. - ten odparł.
-No gadaj. Mamy chwilę czasu.
-Zastanawiałem się właśnie nad tym, gdzie teraz jest wielebny.
-Jak to, gdzie on jest?
-No wiesz, dokąd pastor poszedł.
-Poszedł?
-Do nieba, czy... piekła. - ten wyjaśnił.
-Aha. No i co wymyśliłeś?
-W sumie jeszcze nic.
-Jak to?
-Ponieważ był złym gościem powinien iść do piekła, nie?
-No... chyba tak.
-Ale odwalił dzisiaj kawał dobrej roboty.
-To prawda.
-Może, więc... jest jednak w niebie.
-Możliwe, kto to wie. - Bobby wzruszył ramionami przypalając sobie papierosa.
Wychylił się na moment kontrolując wzrokiem halę. Wymiana ognia z półką, nadal
trwała tam w najlepsze. Powrócił więc spojrzeniem do wspólnika.
-Ale ta nasza robota to przecież... zabijanie. - ten ciągnął.
-Masz całkowitą rację.
-Chyba, więc... to będzie... raczej piekło.
Bobby zakrztusił się. Wypluł papierosa i odezwał się zdenerwowany.
-Do cholery, Theo. Zdecyduj się w końcu. Mamy jeszcze coś do załatwienia,
pamiętasz?
-Tak. Pamiętam.
Bobby przypalił kolejne dwa papierosy. Podał mu jednego. Sam też z ulgą głęboko
się zaciągnął.
-Chyba jednak jest w niebie. - Theo oznajmił po głębokim namyśle.
-Jak do tego doszedłeś, synu? - zainteresował się profesor przysłuchujący się
rozmowie.
-Uli wspominała coś o odpuszczeniu grzechów.
-Racja.
-A skoro nigdy nie skłamała to... chyba dotrzyma słowa, co?
-Pewnie tak.
-No to skoro pastor dostał odpuszczenie jest już chyba w niebie.
-To naprawdę ładnie, że tak myślisz. - starzec poklepał go w ramię. - Wielebny
słysząc to z pewnością by się uradował.
-Tak pan myśli?
-Jasne, chłopcze.
Bobby wyglądając kontrolnie co chwilę zza rogu zauważył, że po ich stronie hali
nie ma już żadnego żywego odmieńca. To stąd ten dziwny spokój. Pod przeciwległą
ścianą natomiast, kanonada trwała na całego. Frank z Blackiem walili, bowiem
nadal z góry do wszystkiego. Do uciekających na wszystkie strony sylwetek, Frank
strzelał jak do kaczek dziesiątkując ich okrutnie. Jego partner w tym czasie
bombardował granatami stojące na podporach pojazdy oraz wszystkie pozostałe
urządzenia w hali. Zamieszanie to nie trwało jednak długo. Mały, początkowy opór
szybko ustał przeradzając się w bezładną ucieczkę spod nawały ognia. Wkrótce,
wszelki ruch w hali zamarł niemal całkowicie. Wszyscy Obcy, którzy zdołali jakoś
ocaleć spod pogromu schronili się w okrągłym, metalowym, przypominającym dyżurkę
pomieszczeniu, które znajdowało się pomiędzy grupą Bobbiego a agentami.
-Musimy wykończyć tych w tej budzie. - Bobby, lufą karabinka wskazał dyżurkę
pozostałym.
-My? - zapytał go zdziwionym tonem Theo.
-A kto?
-Frank z Blackiem mogliby załatwić ich z góry. Jak na razie idzie im świetnie.
- odparł Murzyn wskazując oczami pełznącą na czworakach w stronę dyżurki
sylwetkę jakiegoś niedobitka.
Sylwetka w chwilę później rozpadła się na dwie części rozszarpana celnie
rzuconym przez Blacka granatem.
-Nie dadzą rady rozpieprzyć tego bunkra stamtąd. - zauważył Bobby.
-Dlaczego?
-Widziałem jak już wcześniej próbowali. Granaty po prostu odbijają się od
niego. Niestety panowie, ale wygląda na to, że to jest zadanie dla nas. -
oznajmił ponuro.
-Mamy, człowieku biec tam po otwartej przestrzeni?
-A masz lepszy pomysł? Od ostatniego razu musieli wznieść nad tym bunkrem jakiś
pieprzony dach. Te ich szyby też mi wyglądają na kuloodporne. - dodał po chwili.
-Przykro mi to słyszeć, kurwa. - jęknął Theo.
-O tym, czy są kuloodporne zaraz się przekonamy. - wtrącił profesor wystawiając
zza węgła lufę muszkietu.
Cofnęli się robiąc mu miejsce. Profesor przyłożył kolbę do ramienia i nacisnął
spust. Kiedy opadł dym wszyscy ponownie podeszli by wyjrzeć ciekawie na
zewnątrz.
-To niebywałe! - wykrzyknął profesor oglądając z zaskoczeniem swoją broń.
Szyby były całe.
-Widziałem już wcześniej jak ich okna drżą pod gradem pocisków Franka. - rzucił
Bobby. - Wtedy, również nawet nie pękły. Dlatego przypuszczałem, że są
kuloodporne. - wyjaśnił.
-Być może Bwana coś tutaj wymyśli razem ze swoją bazooką. - z nadzieją w głosie
zaproponował Theo.
-Liczyłem wystrzały. - odparł chłodno Bobby. - Black odpalił z niej już
wszystkie pociski.
-Być może ma jeszcze te ładunki wybuchowe? - odezwał się profesor.
-Ładunki?
-No te, zrobione z min. Te sprawiedliwe. - przypomniał starzec.
-Racja.
-Zawołam go. - zaproponował Theo podnosząc się z ochotą z miejsca.
Pobiegł do tyłu, aby Black mógł go dostrzec spoza budynku sypialni. Agenci
wkrótce go dostrzegli. Najpierw w jego stronę pomknęła seria Franka, na
szczęście niecelna, a chwilę później Black rozpoznał go. Uniesioną ręką
powstrzymał partnera. Później wymownym gestem zapytał go o co chodzi. Wówczas
Theo przywołał go ręką na dół. Black złożył dłonie i w odpowiedzi krzyknął, że
wkrótce kończą robotę na górze i obydwaj zaraz zejdą do nich.
Theo powrócił zadowolony.
-Zaraz tutaj będą. - zakomunikował.
-Słyszeliśmy. - stwierdził profesor. - Dobra. Zatem sobie zaczekamy. - dodał
siadając tak, aby bez przerwy mieć bunkier na oku.
Zapalili papierosy.
-Słuchaj, Bobby... - Theo z posępną miną ponownie zabrał głos wykorzystując
chwilę.
-Co jest?
-Skoro pastor...
-Daj już spokój, chłopie. Chyba ustaliliśmy, że wielebny jest już w niebie,
czyż nie?
-No tak, ale...
-Ale co, kurwa? - Bobby zdenerwował się.
-Nie jest jeszcze tak zupełnie jasne to, czy wielebny poszedł do naszego nieba
czy tego wiesz, marsjańskiego? Jak myślisz?
-Myślę, że jeżeli się zaraz nie przymkniesz, to cię własnoręcznie uduszę...
-Black z Frankiem idą. - profesor wskazał na zbiegające półką postacie.
W chwilę później obydwaj agenci stali już zdyszani obok nich.
-Na górze spokój. Po tamtej stronie już nikogo więcej nie ma. - wysapał Black.
-Z wyjątkiem tej metalowej budy pośrodku, cała hala jest już czysta. -
uzupełnił Frank.
-W tym właśnie sęk. - odparł mu natychmiast Bobby. - To metalowe draństwo jest
kuloodporne i zastanawiamy się właśnie, jak by tu się do tych w środku dobrać.
-Kurewsko nieciekawa sprawa. - przyznał Black przyglądając się dyżurce z uwagą.
- Zewsząd jest otwarta przestrzeń.
-To samo mówiłem. - poparł go Theo.
-Trzeba będzie coś wymyślić. - oznajmił Frank.
-A jak tam ich pojazdy? - zapytał go profesor.
-Załatwione. Wszystkie.
-Jesteś tego całkowicie pewny, Zwierzu?
-W chwili obecnej nie udałoby się złożyć z nich, nawet blaszanego latawca.
-One już nigdy nie polecą. - potwierdził również Black.
-To dobrze.
-Zatem, nikt się nam już stąd nie wymknie. - raczej stwierdził niż zapytał
Theo.
-Nikt. - Black przytaknął głową. - Idąc na dół, na wszelki wypadek
zaminowaliśmy też nasz tunel oraz tamten wiodący do jeziora. Lepiej więc nie
zaglądajcie tam. - zaraz ostrzegł.
-Dobrze pomyślane. - przyznał Bobby.
Frank na dobre już odzyskał swój normalny oddech. Podszedł i z zaciekawieniem
obmacał budynek.
-A więc to jest ta ich sypialnia? - spytał.
-Była. - potwierdził chłodno profesor.
-Była?
-Teraz jest to, raczej fabryka dżemu. - starzec ziewnął. - Hej, na twoim
miejscu nie zaglądałbym tam, Zwierzu. - dodał ostrzegawczo widząc jak Frank
taszczy jakąś skrzynię i ustawia ją bezpośrednio pod okrągłym oknem.
-Nie chrzań, Krasnalu. Muszę to zobaczyć.
Ignorując radę profesora, Frank wskoczył żwawo na skrzynkę i zajrzał ciekawie do
wnętrza. Na widok tego, co tam ujrzał twarz mu momentalnie poszarzała. Blady,
zeskoczył z powrotem na ziemię. Chwiejnym, przypominającym lunatyka krokiem
prędko się oddalił. Długo wymiotował.
-Oho. Wczorajsze pekari powraca. - Black bez powodzenia usiłował rozweselić
atmosferę.
-Najwidoczniej ono również nie za bardzo polubiło Franka. - przyznał profesor.
Wzdrygnęli się na widok nowej fali, która gwałtownie wytrysnęła Frankowi z ust.
Widząc strumień zawierający dużo większe kawałki natychmiast z obrzydzeniem
odwrócili się na drugą stronę.
-I po co było tam zaglądać? - zapytał go dociekliwie profesor po powrocie. -
Nie masz do nas zaufania, czy jak?
-Nie mam. - odparł Frank ocierając lepkie usta.
-Oj, nieładnie. - ten stwierdził życzliwym, ojcowskim tonem.
-Lepiej powiedz Krasnalu, co dalej?
-Z czym?
-Z tymi odmieńcami w bunkrze.
-Pracujemy właśnie nad tym.
-Mamy jeszcze dwa ładunki wybuchowe. - oznajmił Black. - Może, więc zakradniemy
się tam i podłożymy je tuż przy samym wejściu, lub pod jednym z okien? -
zaproponował.
-Możemy spróbować, ale z tym zakradaniem się to nie przesadzaj, Bwana. - odparł
Theo. - Widzą stamtąd wszystko. Chyba, więc lepiej biegnąć tam, co sił.
-Też tak myślę. - poparł go Bobby.
Aby stanowić trudniejszy cel rozdzielili się na dwie, odrębne grupy. Na dany
przez profesora sygnał jednocześnie wybiegli z obydwu stron sypialni. Biegli co
tchu trzymając bez przerwy broń skierowaną w kierunku bunkra. Po pokonaniu
kilkunastu jardów stwierdzić mogli, że o ile metalowe ściany bunkra skutecznie
chroniły jego załogę przed ich ogniem, to działało to również w drugą stronę.
Oni także byli w tej chwili bezpieczni, ponieważ bunkier nie był wyposażony w
nic co przypominałoby jakiekolwiek otwory strzelnicze. Świadomość, że ze strony
tamtych nic im nie grozi nieco podniosła ich na duchu.
Zdążyli już przebiec około połowy dystansu, kiedy drzwi wiodące do wnętrza
bunkra nieoczekiwanie się uniosły. W tej samej chwili ze środka wydostała się
jakaś podejrzana kula wielkości piłki futbolowej. Zaraz po tym drzwi ponownie
się zamknęły. Zatrzymali się w miejscu jak wryci.
Zagadkowa kula po chwili rozbłysła jasnymi, wysokimi płomieniami i przestała być
już zagadkowa, ponieważ gwałtownie zmieniła kierunek i obecnie toczyła się
prosto w ich stronę, Black prędko podpalił lont, rzucił ładunek po czym wraz z
pozostałymi rzucił się z powrotem do ucieczki.
Równie szybko biegli w drugą stronę, podczas kiedy kula wciąż nabierała swej
prędkości. Zbliżała się. Ponieważ była jedna, usiłując zejść jej z drogi lub
przynajmniej ją zmylić odruchowo rozbiegli się na wszystkie strony. Kula
zwolniła i przez pewien bardzo krótki czas, kręciła się niezdecydowana w
miejscu. Po tym chwilowym zawahaniu, ostatecznie wybrała Franka.
Frank szpetnie zaklął po czym przyśpieszył nabierając prędkości. Biegł co sił.
Ona, jednak uparcie podążała za nim natychmiast skręcając tam gdzie on i
błyskawicznie naśladując wszystkie jego rozpaczliwe uniki.
-Dlaczego znowu ja jestem, kurwa tym wybrańcem? - ten ponownie jęknął do samego
siebie przyśpieszając w stronę portali wśród których zamierzał znaleźć sobie
jakieś schronienie.
Kula będąc już kilkanaście jardów od niego prócz płomieni zaczęła też
podejrzanie iskrzyć oraz syczeć. Bez przerwy toczyła się w ślad za nim
wybierając przy tym, najkrótszą drogę do celu.
Black widząc nagłe kłopoty w jakie popadł jego partner, jednym skokiem opuścił w
miarę bezpieczne schronienie jakie zapewniała mu ściana sypialni. Biegnąc z
naprzeciwka na bieżąco dawał Frankowi gorące wskazówki.
-W lewo, Frank! W lewo! - wrzasnął ostrzegawczo.
Frank nie oglądając się za siebie wykonał unik idąc za radą Blacka.
-Na Boga! W twoje lewo, człowieku!
Ten natychmiast skorygował kierunek.
-W twoje drugie lewo, kurwa!
Frank w ostatniej chwili zdołał jakoś wbiec pomiędzy częściowo roztrzaskane już
kabiny. Tam kluczył pośród nich jak oszalały usiłując ogłupić kulę. Ta nie była
aż tak zwinna jak on i wkrótce siłą rozpędu wpadła bezwładnie na jedną ze
zniszczonych kabin.
Nastąpiła oślepiająca i zarazem bezgłośna eksplozja. Falę niesionego podmuchem
gorącego powietrza, jaki wyzwoliła detonacja odczuli wszyscy pozostali, ponownie
zgromadzeni już w komplecie poza zbawczą osłoną, jaką dawały metalowe ściany
sypialni. Stali tam już od pewnego czasu i z ukrycia obserwowali zmagania Franka
z ognistą kulą. Pomimo, że dzieliła ich od niej spora odległość, tuż po samej
eksplozji jedynie z najwyższym trudem znieśli gorący i ognisty podmuch. Nikomu
nawet przez myśl nie przeszło, że będący niemal w epicentrum Frank mógłby jakimś
cudem to przeżyć. Dlatego też, kiedy ten po dwóch minutach wrócił dymiąc niczym
upiór, wzbudził niemałą sensację.
Wszystkie włosy na jego głowie uległy spopieleniu. Jego ubranie jeszcze tylko
jakimś niepojętym cudem jakoś wisiało na nim w postaci tlących się nieustannie
strzępów. Na jego twarzy wyraźnie mogli dostrzec ślady palców, którymi to
zasłonił oczy. Policzki oraz całą dolną część twarzy pokrywały mu przypominające
morskie wodorosty, baloniaste bąble. Niewiele lepiej wyglądały jego dłonie oraz
przedramiona.
Widząc ich szeroko otwarte ze zdumienia usta oraz oczy, Frank uśmiechnął się
powodując, że natychmiast popękały mu ogromne bąble na policzkach i wesoło
stwierdził.
-Nie tak łatwo wykończyć starego Franka, co?
-Jesteś wielki, Frank. - Black poklepał go z podziwem po plecach wzbijając
spory obłok kurzu i popiołu.
-To prawda. - potwierdził z uznaniem Bobby.
-Oni chyba zupełnie nie zdają sobie sprawy z tego, że przeżyłem te wszystkie
jebane owady, węże, pająki, węgorze i w ogóle tę całą, pierdoloną dżunglę,
przecież nie po to, by mnie tutaj załatwili najzwyczajniejsi w świecie mutanci.
-Masz absolutną rację, stary. - stwierdził Black zastanawiając się w duchu
dlaczego jego partner mając tak rozległe poparzenia nie zwija się na ziemi z
bólu, lecz stoi pośród nich i żartuje sobie jak gdyby nigdy nic.
Frank tymczasem poklepał się po piersi w poszukiwaniu papierosów. Kieszonka, w
której niegdyś były odpadła razem ze stopionym kawałkiem plastiku, który do
złudzenia przypominał jeszcze przeciwsłoneczne okulary.
-Ma ktoś, kurwa papierosa?
Black poczęstował go, lecz nie ośmielił się zaproponować ognia. Bez skrupułów
natomiast uczynił to profesor podjeżdżając mu pod sam nos zapaloną zapalniczką
Zippo.
Frank zapalił podanego camela i z wyraźną ulgą zaciągnął się głęboko.
-Dlaczego nie wysadziłeś ich w powietrze, Bwana? - zapytał nieoczekiwanie Theo.
-Co? - Black w pierwszej chwili nie zrozumiał pytania, tak bardzo był
pochłonięty powrotem z zaświatów Franka. - Rzuciłem ładunek, ale nie mam
pojęcia, dlaczego ten nie eksplodował. - po chwili jednak odparł.
-Jak to, rzuciłeś?
-Cały czas tam leży. Możesz sobie, kurwa sprawdzić.
Theo wyjrzał zza rogu.
-Rzeczywiście. Jest pod samym wejściem.
-Lont musiał zgasnąć. - domyślił się Bobby.
-Więc co teraz? - zapytał profesor.
-A może by tak, porządnie przypieprzyć w niego z karabinka myśliwskiego? -
rzucił Theo.
-Wtedy na pewno nie eksploduje. Ten materiał wybuchowy odporny jest na wstrząsy
- odparł Black. - Lepiej będzie poturlać w jego pobliże granat.
-Jesteś tego pewny, Bwana?
-Efekt gwarantowany. - odparł agent. - Czy ma ktoś jeszcze granaty?
-Ja już nie mam. - stwierdził profesor.
-Tu jest jeszcze parę. - Theo gorliwie pozbierał wśród pozostałych ostatnie
trzy granaty. - To ostatnie, więc postaraj się człowieku. - dodał wręczając je
Blackowi.
-Bez obaw. - ten odparł biorąc je do rąk. - Swojego czasu byłem mistrzem Iowa w
klasie juniorów. - dodał demonstrując mu złoty sygnet na środkowym palcu.
-W rzucaniu granatów?
-W kręglach, rzecz jasna.
Black odłożył karabin na ziemi i wyszedł z ukrycia. Pewnym ruchem wyjął
zawleczkę. Następnie, biorąc za siebie szeroki rozmach poturlał granat płasko po
ziemi. Obserwowali go z zapartym tchem jak podskakując i zataczając się na boki
potoczył się stukając metalicznie o podłogę. Granat trafił w ścianę tuż obok
ładunku wybuchowego, po czym odbił się od niej po to, aby ostatecznie
znieruchomieć o niecałą stopę na prawo od bomby. Black z aprobatą skinął głową i
wycofał się. Wyraźnie widać było, jak bardzo jest zadowolony, bowiem w
profesjonalny sposób podrapał się po kroczu i przez lewe ramię splunął na bok.
Następnie, razem z pozostałymi pochylił się nisko i zasłonił uszy.
Po kilku sekundach całą halą wstrząsnęła potężna, podwójna detonacja. Kiedy
ucichł już świst przelatujących ponad nimi odłamków podnieśli się i ostrożnie
wyjrzeli z ukrycia. Metalowa ściana w miejscu eksplozji była nieco wgnieciona do
wewnątrz. Miejscami była również osmalona. Poza tym, jednak nic więcej się nie
stało. Żadna szyba nie uległa zniszczeniu a postacie w białych skafandrach,
równie ciekawie jak oni wyglądały z zainteresowaniem poprzez wszystkie okna.
-Kurwa, jak rany! Z czego to jest zrobione? - zdumiał się Frank.
-Własnym oczom nie wierzę. - stwierdził nie mniej zaskoczony Black. - Taki
słuszny ładunek! Poszły na niego dwie miny przeciwpancerne a tu ledwie udało się
nadpalić farbę, tu i ówdzie.
Zdezorientowani spojrzeli po sobie zupełnie już nie wiedząc, co o tym wszystkim
sądzić.
-Uwaga! - wrzasnął Theo histerycznie.
W jednej chwili ponownie poderwali się na równe nogi po to, by z przerażeniem
ujrzeć jak dwie kolejne kule wytaczają się z bunkra, po czym natychmiast kierują
prosto w ich stronę.
-Co robimy!? - zawył Theo ze zgrozą.
-Trzeba stąd spierdalać. - wyszeptał Frank rozglądając się w panice za jakimś
schronieniem.
Jego gorączkowy popłoch udzielił się natychmiast pozostałym. W powstałym
tumulcie zaczęli przepychać się rozpaczliwie szukając jakiejś drogi ucieczki.
Bobby wystrzelił w powietrze i powstrzymał ich uniesioną dłonią.
-O to im właśnie chodzi! Zaczekajcie!
-Co ty gadasz, człowieku? Musimy spierdalać, słyszysz? - Theo szamotał się
nerwowo usiłując mu się wyrwać.
-Nie rozumiecie! Tutaj jesteśmy bezpieczni. Te pieprzone kule lecą prosto do
celu.
-No właśnie! - zaskowyczał Theo, kiedy Bobby wykręcając mu boleśnie rękę siłą
powstrzymał go w miejscu.
-Prosto, rozumiesz!? - krzyczał mu do ucha.
-I co, z tego? Puszczaj!
-Tutaj nic nam nie grozi. One uderzą w sypialnię. Po drugiej stronie.
Theo nieco się opanował.
-Jesteś tego pewien?
-Zaufaj mi.
-Obyś miał rację, Bobby. Nie chcę skończyć jak Frank. Ups.
-Dzięki. - ten natychmiast odparł.
-Jesteś tego pewny, synu? - zapytał Bobbiego również profesor.
-Uderzą w ścianę sypialni, profesorze. - odpowiedział stanowczo Bobby. - Tak mi
się, przynajmniej zdaje. - dodał po chwili.
-A co, jeśli nie? - Theo znów nie wyglądał na uspokojonego.
-Zaufajcie mi. Plecy mnie już nie swędzą. - wyjaśnił im Bobby.
-Za to moje, swędzą jak cholera. - zauważył Frank.
-Ty już jesteś zombie, więc twoje się nie liczą... - podsumował profesor.
Zamierzał jeszcze coś dodać, lecz nie zdążył. Oślepiający błysk i zaraz potem
kolejny przekonały ich, że Bobby miał jednak rację. Dwie fale gorąca przetoczyły
się wysoko ponad nimi nie czyniąc nikomu żadnej krzywdy.
Metalowe ściany sypialni stanowiły doskonałą ochronę. Postanowili, zatem w ogóle
nie wychylać się stamtąd zanim czegoś naprawdę skutecznego nie wymyślą.
Obserwując nieustannie bunkier naliczyli wewnątrz niego trzech szczupłych oraz
dziesięciu krępych nieustannie majstrujących coś przy swoich kolorowych
pulpitach.
-Miałeś rację. Skurwysyny chcieli nas stąd, jedynie wypłoszyć. - ponurym tonem
stwierdził Black.
-Ciekawe, co obecnie knują? - zastanawiał się tymczasem Theo.
-Prawdę mówiąc, to niezbyt jestem tego ciekaw. - odparł mu zgryźliwie Frank.
-Jeśli prędko czegoś nie wymyślimy to mam przeczucie, że będzie po nas. -
obojętnym tonem stwierdził profesor.
Bobby nagle wstał, po czym biegiem ruszył w stronę półki prowadzącej na górę.
-A ty, dokąd? - zawołał za nim Theo.
-Muszę coś sprawdzić. - dobiegła go odpowiedź.
Nie mając nic lepszego do roboty patrzyli jak Bobby biegnie w miejsce, gdzie
jeszcze pół godziny temu w najlepsze trwała praca przy powiększaniu groty. Tam
Bobby zatrzymał się, po czym podniósł z ziemi jeden z leżących anihilatorów. Z
uwagą zaczął mu się przyglądać.
-On chyba pragnie wykurzyć ich z bunkra tym cholerstwem. Dobra myśl. -
stwierdził Black z uznaniem.
-Po moim wystrzale wszystkie przewody są w strzępach. - ponuro zauważył
profesor. - Anihilatory są bezużyteczne.
-Szkoda.
Bobby, również wkrótce to zauważył. Nie dawał jednak za wygraną. Kręcił się,
bowiem to tu to tam z uwagą przetrząsając wszystkie leżące w nieładzie skrzynie
i pudełka. Na pewien czas nawet całkiem zniknął im z oczu chowając się za wysoką
stertą metalicznie błyszczących pojemników. Po niecałej minucie ponownie wyszedł
zza niej obarczony całym zwojem nowych przewodów. Po kolejnym kwadransie udało
mu się wreszcie rozgryźć sposób na ich prawidłowe podłączenie. Przypiął jeden z
nich do zbiornika z jednej i anihilatora z drugiej strony. Kiedy skończył,
podniósł anihilator z podłogi i na próbę skierował jego wylot w ziemię. Uniósł w
ich stronę kciuk, po czym nacisnął przycisk umieszczony w rękojeści.
W ułamku sekundy podłogę przecięła czarna, podłużna szczelina.
-Bystry chłopak. - skomentował z entuzjazmem profesor.
-W porządku!
-Nieźle, człowieku!
-Dobra robota! - powitali go całym chórem, kiedy był już z powrotem pośród
nich.
-Ładne, zgrabne gówienko. - Black z zainteresowaniem oglądał anihilator. -
Całkiem jak ten twój, pieprzony nóż.
-Zawsze chciałem taki mieć. - odparł z dumą Bobby kierując wylot anihilatora na
ścianę sypialni.
Odsunęli się na bezpieczną odległość. Czarny snop w mgnieniu oka wypalił w
błyszczącym metalu okrągłą dziurę na wylot.
-O kurwa! - Frank aż podskoczył z radości. - No to wkrótce będzie po meczu,
panowie. - z uciechą mocno zatarł dłonie, aż płat skóry odpadł mu z nadgarstka.
Euforię, zachwyty, klepanie po plecach oraz strzały na wiwat, brutalnie
przerwało stwierdzenie Blacka.
-Na waszym miejscu jeszcze bym się nie cieszył aż tak bardzo, panowie.
-Jak to? Już jest po nich, Bwana! Uli mówiła, że to skurwysyństwo rozpierdala
absolutnie wszystko.
-Zgadza się. - przyznał agent. - Pozostaje tylko jeden, mały problem.
-Jaki problem?
-Któryś z nas, będzie musiał podejść z tym do bunkra i dokończyć sprawę.
Szczerze też wątpię w to, czy odmieńcy będą się spokojnie przyglądać jak ich,
jednego po drugim tniemy tym gównem na kawałki.
-Kurwa!
-Fakt!
-Rzeczywiście!
-Niech to szlag! - na powrót zaczęły nimi targać wątpliwości.
-Potrzebujemy ochotnika. - stwierdził cicho Black z niechęcią spoglądając w
stronę bunkra.
W ciszy jaka zapadła, niczym grzmot rozległ się odgłos nerwowo pocieranej
zapałki, kiedy ktoś przypalał sobie papierosa.
-Czy jest ktoś chętny? - zapytał ponownie Black odwracając się w ich stronę.
Usłyszał tam jedynie szelest cofających się gwałtownie stóp. Nikt się nie
odezwał. Wszyscy nagle zaczęli szukać zapałek, poprawiać guziki, rozglądać się z
uwagą na wszystkie strony, lub w przypadku Theo wręcz udawać, że nie dosłyszeli
pytania.
-Tak też myślałem. - rzekł agent do siebie. - Zatem, pociągniemy zapałki.
-Żadnych zapałek! - chyba za sprawą telepatii, Theo błyskawicznie pojął o co
chodzi.
-Dlaczego?
-Ponieważ to oczywiste, że wypadnie na mnie.
-Cóż, niech los zadecyduje...
-Wypchaj się, Bwana! Nie idę na to.
-Theo, daj spokój...
-Nawet mowy nie ma!
-Nie kłóćcie się. Ja pójdę.
Zdumieni spojrzeli na Franka. Ten wypluł niedopałek i stwierdził beznamiętnie.
-Chyba i tak długo nie pociągnę. Zaczyna mnie już ostro brać gorączka. Z każdą
chwilą, każde poparzone miejsce boli mnie coraz bardziej. Szok mija. Skoro, więc
ma i tak być po mnie, to zabiorę ze sobą tylu popaprańców ilu tylko zdołam.
Milczeli patrząc na niego. Pierwszy odezwał się Black.
-Jesteś tego całkiem pewien? - zapytał go poważnie.
-Jasne. - odparł Frank z przekonaniem. - Będą bełkotać w piekle. - zapewnił ich
biorąc anihilator z rąk Bobbiego.
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować Frank oddał swój karabin Blackowi i ciągnąc
za sobą przewody wyszedł z ukrycia. Zaraz po tym skierował się prosto w stronę
metalowej dyżurki.
-Uważaj na siebie. - rzucił za nim profesor.
-Pewnie.
-Mówię poważnie, Zwierzu. W końcu, ludzie czasami wychodzą z takich poparzeń...
- pocieszył go.
-Postaram się wyciąć otwór tuż przy podłodze tak, aby w razie czego można tam
było wturlać granaty nawet stąd. - ten rzucił w odpowiedzi.
-Powodzenia, Zwierzu!
-Trzymaj się Frank!
-Daj im popalić!
-Będziemy cię osłaniać! - profesor potrząsnął groźnie swym muszkietem.
-Dobra, Krasnalu.
Kiedy Frank zaciskając już z bólu zęby pobiegł w stronę bunkra, profesor zapytał
pozostałych.
-Jak sądzicie, uda mu się?
Nikt nie odpowiedział
-No co jest z wami? Stawiam dwa dolce na to, że skończy jak wielebny lub
spierdoli sprawę. - zachęcał ich.
-Co prawda, Frank to mój najlepszy przyjaciel... - odparł z wahaniem Black
obserwując coraz bardziej niezdarny bieg Franka - ale nawet on, nie stawiał
nigdy na przegranych. - zaraz dodał trzeźwym tonem.
-Może jednak?
-Oszalałeś, Krasnalu? Z takimi poparzeniami?
-Ja nie żartowałem, Black. Naprawdę są tu pewne rośliny, które goją znacznie
gorsze rany...
-Rośliny?
-Właściwie, to taka kora z drzew. Jeśli tylko w miarę prędko uwiniemy się z
robotą... Tak sobie właśnie myślę, że Frank miałby wówczas pewne szanse...
Frank zaplątał się w przewody od anihilatora. Przewrócił się. Podniósł się
jednak szybko, po czym niezgrabnie pobiegł dalej.
-No sam nie wiem.
-Pomyśl, Black. Jeśli Zwierz, jakimś tam cudem, jednak przeżyje, mówię to tylko
teoretycznie... - zaznaczył starzec. - a potem dowie się, że żal ci było
postawić na niego dwa, nędzne dolary będzie mu przykro jak cholera, nie sądzisz?
-Frank zrozumiałby mnie. - zaprotestował agent. - On także jest graczem.
W tym czasie Frank zdołał już szczęśliwie pokonać ponad pół drogi.
Niezdecydowany wcześniej Black już miał się założyć, lecz rozmyślił się kiedy
ujrzał jak z bunkra wytacza się kolejna kula. Wówczas tylko jęknął z grozą
opuszczając z rezygnacją głowę. Frank biegł już tak wolno i z najwyższym trudem,
że nie miał żadnej szansy gdziekolwiek przed nią umknąć lub się schronić. On,
również musiał sobie z tego zdawać sprawę, ponieważ już nawet nie kluczył tylko
nadal zmierzał prosto w stronę bunkra. Kiedy kula zbliżyła się do niego,
nieoczekiwanie zatrzymał się w miejscu. Szybkim rozpaczliwym ruchem skierował
anihilator w jej stronę. Czarny promień chaotycznie zaczął omiatać wszystko to,
co znajdowało się przed nim po to, by w końcu trafić również ją.
W chwili kiedy to się stało kula po prostu zniknęła.
-Przyjmuję zakład! - wrzasnął Black waląc z radości profesora w plecy.
-Dobra. - starzec zgodził się niechętnie. - Ale teraz tylko o dolara. - dodał
zaraz po tym, jak uwzględnił nowe okoliczności.
Wśród postaci znajdujących się wewnątrz bunkra zapanowało nagłe, gorączkowe
ożywienie. Prędko wysłali jeszcze dwie kule, lecz Frank je również zlikwidował
bez problemu. Po kolejnej minucie zajął już pozycję przy drzwiach wiodących do
bunkra. Pozostali widząc to, jak jeden wybiegli z ukrycia ruszając szybko w jego
stronę. Kiedy jeszcze biegli Frank zdążył się już zabrać za obróbkę metalowej
ściany. Materiał, z jakiego była wykonana okazał się być znacznie bardziej
odporny od tego w sypialni. Jednak, chociaż dużo wolniej on również poddawał się
działaniu czarnego promienia. Otwór z każdą chwilą coraz bardziej się pogłębiał.
Kiedy już podbiegli do niego profesor przykleił nos do szyby po czym na migi
dawał znać obrońcom bunkra co ich czeka już za chwilę, kiedy tylko przebiją się
przez ścianę. Jego dłoń nieustannie jeździła w poprzek gardła.
-Biegają jak szczury w pułapce. - komentował pozostałym sytuację panującą
wewnątrz.
Frank bez przerwy pochylony nad anihilatorem nadal ciął nim ścianę. Ta, niebawem
okazała się być gruba na ponad trzy stopy. W pewnej chwili promień z anihilatora
przedostał się wreszcie na wylot trafiając przy okazji jednego krępego, któremu
natychmiast odciął niewielki kawałek brzucha. Krępy najpierw zachwiał się po
czym bezwładnie zwalił się na ziemię. Upadając przeleciał wprost przez czarny
promień, który w jednej chwili przeciął go na pół.
-Uważaj, Zwierzu! - rzucił ostrzegawczo obserwujący wnętrze profesor.
Było jednak już za późno. Widząc otwór kilku krępych błyskawicznie wycelowało w
niego swoje dezintegratory a następnie, natychmiast oddało w jego stronę
bezgłośną salwę. Aż cztery wystrzały niemal jednocześnie trafiły stojącego
naprzeciw otworu Franka. Ten, razem ze swoim anihilatorem zwęglił się w jednej,
krótkiej jak mgnienie oka chwili. Pozostali, natychmiast odskoczyli na bok
uciekając przed rozlewającą się na boki czarną plamą. Po kilku sekundach była
tam już, jedynie głęboka na kilka stóp dziura w ziemi.
Wymienili wściekłe, bezradne spojrzenia. Po chwilowym szoku profesor powrócił do
obserwacji wnętrza. Black z furią wrzucił granat do środka.
-Sześciu oberwało. - podliczył profesor już po detonacji.
Agent zacisnął mocniej wargi. Odbezpieczył ostatni granat po czym wrzucił go w
ślad za poprzednim.
-Dobra nasza! - wycedził zimno starzec. - Dwóch kolejnych leży na ścianie.
-Ilu zostało?
-Czterech. Kurwa!
-Co jest?
-Znikają!
Dach bunkra zaczął się z cichym warkotem rozsuwać na boki.
-Prędko! - krzyczał profesor. - Pośpieszcie się! Chcą wydostać się przez dach!
-Skończyły się granaty! - zawołał w jego stronę Black.
-Co takiego?
-Nie mamy już więcej tych, pierdolonych granatów, Krasnalu!
-Niech to szlag! Są już całkiem niewidoczni!
Dach skończył się otwierać i zapadła cisza. Zamarli w bezruchu nasłuchując z
uwagą. W powietrzu wisiał jedynie nerwowy bezgłos. W pewnej chwili profesorowi
wydało się, że coś usłyszał z boku. Bez namysłu odwrócił się w tamtą stronę i
wystrzelił. W powietrzu w ułamku sekundy zmaterializowała się zakrwawiona
postać. Krępy, którego wystrzał kilka razy okręcił wokół własnej osi wybełkotał
coś niezrozumiałego zanim upadł bez życia na podłogę.
-Jednego mniej. - szybko podsumował Theo.
-Ale trzech nam zwiało. - stwierdził szeptem profesor wkładając pośpiesznie
nowy woreczek. - Trzech, rozumiecie?
-Uli mówiła, że wystarczy jeden. - stwierdził Theo załamanym głosem.
-Stąd nie ma wyjścia. - uspokoił go natychmiast Black.
-I co z tego, Bwana? Jak my ich tu teraz odnajdziemy, co? Kurwa mać! Ale lipa!
Wystrzelają nas jak małe misie, bo nie zabraliśmy maszynki do robienia dymu!
Kurwa ale lipa!
-Spokojnie! Tylko bez paniki.
-Mogą być wszędzie. Lepiej więc uważajmy zamiast gadać. - zauważył Bobby.
-Co robimy? - zapytał szeptem profesor.
-Trzeba systematycznie przeczesać całą halę, odnaleźć mutantów i wykończyć ich
zanim znowu coś wrednego przeciwko nam uknują. - stwierdził rzeczowo Black.
Słysząc w oddali jakieś bliżej nieokreślone skrzypienie natychmiast odwrócili
się w tamtą stronę jednocześnie unosząc swą broń do góry. Z przerażeniem ujrzeli
jak otwierają się drzwiczki jednego z portali i zanim ktokolwiek z nich zdążył
zareagować, wewnątrz kabiny na krótką chwilę ukazała się postać szczupłego.
Zaraz potem w kabinie rozbłysło światło po czym szczupły w mgnieniu oka
zdematerializował się.
Kilka chwil później byli już przy portalu.
-Jak to się mogło stać, że jeden został sprawny? - jęknął Bobby waląc w niego
wściekle pięścią.
-W tym całym zamieszaniu musieliśmy go przeoczyć! - Black dla odmiany kopnął w
drzwiczki.
-Nie. To oni zrobili nas w balona. - profesor wskazał na czerwone światełko. -
Skurwysyny. Musieli coś przełączyć w tym bunkrze...
-Tak, aby wyglądało, że portal jest uszkodzony. - z rezygnacją w głosie
dokończył Theo.
-Właśnie.
-To kutasy!
-Ilu ich tu było? - zapytał agent.
-Jeden. Chudy. Kurwa, ludzie on nam zwiał! - stwierdził Bobby.
-A więc wszystko stracone, człowieku? - wyszeptał Theo.
-Jak na to wpadłeś?
Stali w milczeniu ze wzrokiem ponuro wbitym w podłogę. Profesor pierwszy
otrząsnął się z odrętwienia. Nagle, bowiem rozepchnął ich otworzył drzwiczki po
czym zdecydowanie wkroczył do kabiny.
-Idę za nim. - oznajmił.
Starzec wchodząc opuścił muszkiet lufą w dół i dokładnie zamknął za sobą
drzwiczki. Nie bardzo jednak wiedząc, co ma robić dalej bezradnie kręcił się w
kółko. Zupełnie nic się nie działo. Wówczas to coraz bardziej zdenerwowany
zaczął nerwowo dotykać przeróżnych znaków znajdujących się na kolorowej tablicy
przed sobą. Bezskutecznie. Wzruszył bezradnie ramionami i podskoczył kilka razy.
Również nic się nie wydarzyło. Po chwili starzec uspokoił się i z rezygnacją
oparł się o jedną ze ścianek. Kiedy tylko dotknął tablicy całą dłonią nagle
rozbłysło światło i profesor momentalnie zniknął im z oczu.
Z nową nadzieją poderwali się na równe nogi.
-Będzie chyba lepiej jak mu pomogę. - stwierdził Theo także wchodząc do środka.
-Dobra. - Bobby skinął głową. - My tymczasem poszukamy tych dwóch tutaj.
-Trzymajcie się.
-Złam kark.
-Powodzenia czarnuchu.
Theo położył dłoń na tablicy i w błysku błękitnego światła zniknął w ślad za
profesorem.
-Pilnuj portala. - rzucił do Bobbiego Black. - Zacznę przetrząsać halę.
Rozpocznę od samej góry. - wskazał wylot tunelu wiodącego do jeziora.
-Dobra. - odparł Bobby uzupełniając pospiesznie magazynek swojego karabinka.
Agent prędko napełnił plecak po taśmach z amunicją pyłem pozostałym po czarnej
substancji. Biegnąc skalną półką pośpiesznie udał się na samą górę hali. Kiedy
tam już dotarł przewiesił sobie plecak przez pierś i ostrożnie wszedł do
pomieszczenia z którego wcześniej wypełzł potwór. Trzymając odbezpieczony
karabin Franka w jednej ręce, drugą posypywał pyłem z plecaka przestrzeń przed
sobą. W ten sposób odsuwając się powoli tyłem upewniał się, że sprawdzony teren
przed nim jest zupełnie pusty. Mijając tunel wiodący do jeziora sprawdził też
jego zaminowanie. Było w porządku i nikt przy nim nie dłubał. Przystąpił zatem
do schodzenia półką w dół. Zatrzymywał się przy tym co pewien czas i ze
znalezionych na ziemi łusek, ustawiał kolejne przeszkody nie do przeskoczenia.
Miały go poinformować, gdyby ktoś ponownie pragnął udać się w miejsce, już raz
przez niego sprawdzone. Nie mając zupełnie ochoty na przeciąganie zabawy w kotka
i myszkę w nieskończoność Black ustawił trzy takie pułapki po drodze.
Obserwujący go z dołu Bobby uczciwie musiał przyznać, że pomysłowość agenta była
naprawdę zdumiewająca. Ze zwykłych resztek oraz przypadkowych przedmiotów Black
zręcznie porobił takie konstrukcje, że niemożliwością stało się niezauważone
przedostanie się na skalną półkę.
Po kolejnej półgodzinie jasne się już stało, że obydwaj poszukiwani znajdować
się muszą w dalszym ciągu gdzieś na dole. W pobliżu portala zapalili papierosy i
właśnie mieli się zabrać za dokładne przeczesanie pozostałej części hali, kiedy
nagle rozległ się cichy brzęk potrącanych łusek.
To były te, które Black ustawił na samym początku skalnej półki. Agent rzucił
papierosa i niczym rakieta wystartował w tamtą stronę. Nim jednak tam dobiegł od
strony wykonanego przez nich tunelu rozległa się ogłuszająca, potężna detonacja.
Podmuch, aż przewrócił nadbiegającego Blacka. Kiedy już przebrzmiała detonacja
agent wstał z ziemi, otrząsnął się ze skalnych odłamków, przetarł swoje uszy
małym palcem i podszedł bliżej tunelu.
Eksplozja znacznie powiększyła jego wylot. Obecnie, gdyby tylko ktoś tego chciał
spróbować, mógłby do tunelu wjechać jeepem. Po śladach widniejących w rozsypanym
pyle na początku półki agent natychmiast zorientował się, że był to pojedynczy
osobnik. Ponownie, więc pozbierał i ustawił łuski na swoim miejscu i powrócił do
czekającego przy portalu Bobbiego.
-To był jeden. Wlazł na moją minę. - stwierdził otrzepując ręce z pyłu.
-Skąd wiesz że jeden?
-Były pojedyncze ślady.
-A, jeśli on niósł na rękach tego drugiego?
-Tak, aby nas zmylić?
-Właśnie.
-Tym lepiej dla nas. - Black zarechotał.
-Też racja.
-Ale pewności nadal nie ma. Musimy, więc i tak wszystko sprawdzić dokładnie.
-Święte słowa, Black.
-Zaraz znajdziemy cudaka. - agent rzucił wesoło podnosząc z ziemi porzucony
wcześniej plecak.
Następnie, z zamiarem ponownego napełnienia go pyłem skierował się w stronę
bunkra i tylko, dlatego zdążył zauważyć kilkanaście jardów za Bobbim szybujący w
powietrzu dezintegrator.
-Kryj się! - wrzasnął jednocześnie sam padając na ziemię.
Bobby nawet nie oglądając się za siebie, natychmiast rzucił się w przeciwną
stronę. W tej samej chwili z dezintegratora wystrzeliły kolejno cztery, białe
iskry. Bobby zdążył jeszcze poczuć jak coś gorącego obejmuje jego lewą nogę po
czym w ułamku sekundy utracił przytomność.
Black, już leżąc poderwał karabin i naciskając raz za razem spust opróżnił cały
magazynek celując krótkimi seriami w dezintegrator. Trafiony w dłoń krępy,
natychmiast zmaterializował się. Wypuszczając z przestrzelonej dłoni broń uciekł
popiskując gdzieś za bunkier w czasie, kiedy agent zajęty był wymianą pustego
magazynka. Kiedy tylko na nowo przeładował broń, tamten właśnie zniknął za
budynkiem. Nie chcąc pozostawać na odsłoniętej przestrzeni, chwycił Bobbiego pod
ramiona i zawlókł go za osłonę jaką dawała sypialnia. Po drodze podniósł leżący
na ziemi dezintegrator.
* * *
Po kilku minutach cierpliwego poklepywania po twarzy Bobby odzyskał przytomność.
Odzyskując utracone wcześniej zmysły najpierw skrzywił się z powodu potwornego
bólu. Kiedy już jako tako doszedł do siebie uniósł nieco drżącą głowę i z
wysiłkiem spojrzał w dół. Stamtąd, bowiem dochodził do niego owy tępy,
intensywny ból. Jednak widok, jaki tam ujrzał był o wiele bardziej
przygnębiający niż mógłby się tego spodziewać. Jego lewa noga była zwęglona.
Całkowicie, aż do samego kolana. Kiedy tylko się nieco poruszył, natychmiast
odpadła jak stary liść.
-Kurwa. Załatwił mnie.
-Wyliżesz się. - rzucił Black powstrzymując torsje na widok potwornie
osmalonego kikuta.
-Pieprzysz. - ledwie wystękał drżącym głosem Bobby. - Już jest po mnie.
-To ty pieprzysz. Wyjdziesz z tego. Mówię ci.
-No jasne. - ocierając drżącą ręką z czoła pot rzucił z przekąsem. - Profesor
posmaruje mnie korą i noga odrośnie, co?
-Nie przesadzaj. Będzie dobrze. Spójrz, noga nawet ci nie krwawi.
-Daj spokój, dobra.
-Założę się, że gdyby ją tylko czymś zawinąć...
-Co z nim? - Bobby zmienił temat.
-Oberwał, ale uciekł mi za bunkier.
-Szkoda.
-Stracił jednak swój kamuflaż, więc dopadnę go raz dwa. Trzymaj to. - agent
wręczył mu dezintegrator.
-Po co mi to dajesz?
-Nie znam się na tym gównie. Wolę wziąć do ręki jeszcze jeden karabinek. W moim
AK jest już ostatni magazynek.
-Dobra. - odparł Bobby wręczając mu z kieszeni garść naboi do karabinka
myśliwskiego.
Black załadował swój do pełna, przeładował i wziął do drugiej ręki. Sprawdził
jeszcze raz magazynek kałasznikowa i uśmiechnął się zadowolony. Następnie,
niedbałym krokiem poszedł z wolna w stronę bunkra. Bobby oparł się wygodniej o
krawędź ściany i patrzał jak Black z karabinami wycelowanymi przed siebie znika
za budynkiem.
Po chwili dobiegła stamtąd długa seria, jakieś jęki, potem jeszcze jedna seria,
kilka pojedynczych strzałów i zapadła cisza. Black wyszedł z powrotem. Obydwa
karabiny miał już przewieszone przez plecy a wolną ręką przypalał sobie
papierosa.
Jego mina, przywodząca Bobbiemu na myśl jedynie znużoną twarz rolnika tuż po
zakończeniu żniw, mówiła sama za siebie. Kiedy agent podszedł bliżej jego
uśmiech zaczął z wolna zamierać po to, by po chwili zniknąć już zupełnie i dla
odmiany przerodzić się w wyraz niedowierzania. Bezgranicznego niedowierzania.
Oczy również miał otwarte maksymalnie. Spomiędzy pobielałych warg, bezwładnie
wypadł mu papieros.
-Niech to jasny chuj. - wyszeptał agent.
Bobby poszedł oczami za jego spojrzeniem i również zamarł.
Metaliczna ściana ogromnej cysterny w niezliczonych snopach iskier świeciła
wiśniową poświatą topiąc się i kapiąc roztopionym metalem wprost na ziemię. W
jednej chwili zrozumiał, że jeden z wcześniejszych strzałów z dezintegratora
musiał trafić w powłokę zbiornika zawierającego atomy Krytykomu.
Szeroko otwartymi oczami zauważyli jak w chwilę później z przepalonego boku
cysterny wystrzelił daleko przed siebie czarny strumień. Strumień o średnicy
węża strażackiego w mgnieniu oka niszczył wszystko z czym się tylko zetknął.
Czarna plama o rozmiarach, jakich jeszcze nie widzieli rozlewała się coraz
większą powierzchnią wyżerając w równym stopniu zarówno pobliską skałę jak też,
co gorsza podłoże. Uszkodzona cysterna chwiejąc się i potępieńczo skrzypiąc
coraz bardziej przechylała się tracąc dotychczasowe, solidne oparcie.
-Musimy spierdalać stąd. Spierdalać natychmiast i to w podskokach. - Black
pierwszy odzyskał mowę.
-Co będzie z Theo i profesorem?
-Nie ma czasu. Cysterna za chwilę się przewróci i rozpierdoli pozostałe. -
odparł agent chwytając Bobbiego pod ramiona.
-Mowy nie ma. Musimy na nich zaczekać!
-To bez sensu! Za chwilę wszystko tu zostanie zassane. Portal też, rozumiesz co
to znaczy?
-Ktoś musi pilnować, aby ten, co zwiał nie wymknął się.
-Profesor i Theo go załatwią.
-A co, jeśli nie?
-Pieprz to! Trzeba spierdalać!
-Zostaję.
-Co takiego? Oszalałeś? Teraz, kiedy jest po wszystkim odbija ci?
-Black, posłuchaj mnie. - Bobby uspokoił go uniesioną w górę dłonią. - I tak
nie dasz rady uciec stąd targając mnie na plecach...
-Chrzanisz.
-Uciekaj, zatem sam. Słyszysz, Black! Sam dasz radę!
-Mowy nawet nie ma.
-Uciekaj, mówię ci. No dalej. Uciekaj, póki jeszcze możesz. Uciekaj stąd!
-Damy radę obaj.
-Gówno tam, damy. Jeszcze chwilę zamarudzisz a sam nie zdążysz. - Bobby wskazał
oczami na chwiejącą się cysternę.
Black odwrócił na moment głowę. Olbrzymi zbiornik ze straszliwym zgrzytem
rozdzieranego metalu przełamał się w pół i z ogłuszającym hukiem zwalił na
ziemię rozchlapując swą przerażającą zawartość wszędzie wokół. Czarna fala
wzniosła się na dwie stopy i wżerając się w grunt runęła wprost przed siebie.
Wżerała się niezmiernie szybko. Jednak, wtapiając się w podłoże zdołała dotrzeć,
aż do generatora. Ten natychmiast zachwiał się, przeraźliwie zaskrzypiał po czym
pochylony znieruchomiał tuż ponad krawędzią nowo powstałej przepaści.
Światła w całej hali zaczęły w chaotyczny sposób przygasać i migotać.
-Zostało ci trzy sekundy na podjęcie życiowej decyzji. - stwierdził spokojnie
Bobby obserwując niby od niechcenia szybko powiększającą się przepaść, która
coraz szerszą szczeliną przecinała z wolna całą halę w poprzek. - Decyduj. Albo
giniemy obydwaj, albo tylko ja.
-Kurwa!
-Za dwie sekundy będziesz już miał odciętą drogę. Nie bądź głupi, Black.
Uciekaj, do cholery!
-Niech to szlag! Kurwa! Kurwa! - Black położył z powrotem Bobbiego na ziemi.
-Tak już lepiej. Jeśli tak bardzo chcesz coś dla mnie zrobić, to możesz mnie
jeszcze poczęstować papierosem.
-Trzymaj. - agent podał mu całą paczkę cameli.
-Dzięki.
-Jesteś tego pewny? - zapytał go jeszcze raz Black.
-Pośpiesz się. - odparł Bobby ziewając.
Widząc jak zaczyna się chwiać druga cysterna rzucił mu dezintegrator dodając. -
Połam kark, panie FBI.
-Kurwa. To nie tak miało być...
-To już i tak nie ma żadnego znaczenia. - Bobby machnął ręką i zaraz dodał. -
Jeśli jakimś cudem to złoto z jeziora jednak ocaleje, to zrób coś dla mnie.
-Co takiego?
-Za swoją działkę, broń Boże nie otwieraj banku.
-A to, dlaczego?
-Bo ci go w przyszłym wcieleniu obrobię. - zarechotał.
-W porządku. Masz to u mnie.
Podali sobie ręce na pożegnanie. Hala zatrzęsła się po raz kolejny pod wpływem
coraz bardziej rozległych pęknięć podłoża. Black wiedział, że Bobby ostrzegając
go, nie kłamał. Nie mieliby nawet cienia szansy, gdyby chciał go nieść na
plecach. Nie czekając już dłużej rzucił się biegiem prosto w stronę wyjścia.
Przeskakując ponad kolejnymi szczelinami dokonywał cudów zręczności, by nie
wpaść w którąś z nich. Bobby oparł się wygodniej o sypialnię, zapalił następnego
camela i obserwował jego ucieczkę.
Będąc już na wysokości cystern agent nieoczekiwanie natrafił tam na szeroką na
co najmniej piętnaście stóp, bezdenną rozpadlinę. W ostatniej chwili zatrzymał
się omal w nią nie wpadając po czym zawrócił z zamiarem wzięcia porządnego
rozbiegu. Cofnął się kilkanaście jardów do tyłu, zatknął dezintegrator za pasek
na plecach, odrzucił precz podartą koszulę oraz krępujące ruchy karabiny i
ponownie sprintem zerwał się do szaleńczego biegu. Pobiegł w stronę przepaści
wkładając w to wszystkie swoje siły. Dobrze obliczył kroki, odbił się z samej
krawędzi i skoczył.
Wpadł do środka. Palcami, jednak udało mu się jakoś uchwycić przeciwległej
krawędzi. Nabrał głęboko powietrza, które uszło z niego przy uderzeniu i
nadludzkim wysiłkiem, opierając się na samych koniuszkach palców, z trudem
wspiął się ponad krawędź.
W tej samej chwili przewróciła się druga cysterna. Huk był ogłuszający. Niemal
jednocześnie zapadły się podpory wszystkich pozostałych zbiorników. Black stanął
niepewnie na nogi, odruchowi oblizał dwa palce, na których podczas wspinaczki
zerwało mu paznokcie i obejrzał się do tyłu. Ujrzał uniesiony w górę kciuk
Bobbiego. Pozdrowił go także i rączo pobiegł do tunelu. Kiedy tylko w nim
zniknął skalna półka po której przed chwilą przebiegł zapadła się z trzaskiem
wpadając gdzieś w głąb ziemi.
W hali tymczasem fala atomów gruchnęła przed siebie z całą swoją mocą. Rozerwane
w jednej chwili cysterny, natychmiast zniknęły Bobbiemu z oczu razem z całą
ćwiartką hali. Dużo by dał, aby móc zajrzeć w przepaść rozpościerającą się
zaledwie sześćdziesiąt jardów na lewo od niego. Totalne zniszczenie pochłaniało
jednak wszystko na swej drodze i doskonale wiedział, że już za chwilę jego
ciekawość zostanie zaspokojona. Żałował jedynie, że wcześniej nie spróbował
przedostać się do portala, aby dołączyć do profesora i Theo. Przedtem nie
przyszło mu to do głowy a teraz było już na to zdecydowanie za późno. Portale,
bowiem jeden po drugim kolejno wpadały w zbliżającą się coraz bardziej czeluść.
Ten sam los wkrótce spotkał portal, w którym zniknęli Theo z profesorem. Kiedy
otchłań swą krawędzią zbliżyła się już na dosłownie kilka jardów pstryknął w nią
niedopałek. To jednak jej nie powstrzymało. Sekundę później głębia dotarła już
do niego. Kiedy ujrzał jak znika jego druga noga niczego już nawet nie poczuł.
Kiedy w chwilę potem objęła go ciemność Bobby Thompson przyjął to nad wyraz
spokojnie. Ostatnią myślą jaka mu przemknęła po głowie było graffiti jakie będąc
dzieckiem wymalował wspólnie z Luciano Pontim na drzwiach do gabinetu dyrektorki
sierocińca: "La Vita e come una scaletta per un polloio, corto, corto e pieno di
merda".
Luciano, będący jego jedynym przyjacielem z dzieciństwa wielokrotnie obiecywał
później Bobbiemu wyjaśnić sens napisu. Pomimo tych obietnic nigdy jednak tego
nie uczynił.
* * *
Black schylony w pół biegł, upadał, podnosił się i znowu biegł co sił wykonanym
przez nich tunelem. Pokonując większość drogi na czworakach, biegnąc na oślep i
starając się wymacać drogę, co chwilę boleśnie uderzał się o skalne ściany.
Wszystko za nim trzęsło się i zapadało z takim hukiem, że ani razu nawet nie
odważył się za siebie spojrzeć. Co chwilę całe, olbrzymie fragmenty tunelu
osypywały się z grobowym szmerem tuż za jego plecami. Kiedy zdyszany jak pies
wybiegł w końcu na zewnątrz ziemia zaczęła drżeć jeszcze bardziej. Dysząc z ulgą
wyprostował obolałe plecy. Wydawało mu się, że od chwili wejścia do bazy minęło
kilkanaście godzin, toteż nieźle go zaskoczył fakt, że na zewnątrz nadal jeszcze
panuje ciemna noc. Spojrzał na zegarek. Ten jedynie upewnił go, że od
rozpoczęcia akcji upłynęło zaledwie półtorej godziny. Kiedy z ogłuszającym
łoskotem zapadło się gigantyczne sklepienie podziemnej groty przerwał gorączkowe
rozmyślania ponownie rzucając się do szaleńczej ucieczki jak najdalej przed
siebie. Jakoś wbiegł nad brzeg jeziora a tam, potykając się na wymykającej mu
się spod nóg i tańczącej nieustannie ziemi, natychmiast skierował się w dół
rzeki. Zbiegając po stromym zboczu udało mu się wreszcie wyrównać odrobinę
oddech. Kiedy oddalił się od jeziora jakieś dwieście jardów cała woda w nim w
jednej chwili wpadła do otchłani. Detonacja, jaka w chwilę potem nastąpiła,
niczym olbrzymia łapa cyklopa oderwała go od ziemi wyrzucając jego ciało gdzieś
wysoko w górę. Wirując bezładnie w powietrzu poczuł silne mdłości. Natychmiast
utracił też zmysł orientacji.
Kilka sekund później wylądował prosto w rzece. Zetknięcie z wodą nieco go
ogłuszyło. Zaskoczony tym, że nadal żyje zachłysnął się i spróbował odzyskać
utraconą orientację. Wszystko wokół niego w szaleńczy sposób wirowało. Za
wszelką cenę pragnął jedynie dotrzeć do dna, lub powierzchni rzeki.
Gdziekolwiek. Bezskutecznie. Wszystko wokół niego nadal szaleńczo kręciło się
bezładnie w kółko. Po kolejnej chwili agent nie wiedział już nawet gdzie jest
góra a gdzie dół. Po raz pierwszy w swoim życiu poczuł jak opuszczają go żywotne
siły a ogarnia chłodna niemoc. Tak bardzo był już osłabiony i zdezorientowany,
że nie zdołał dotrzeć nigdzie. Walcząc z kłębiącą się wodą Black zachłysnął się
ponownie. Na nowo spróbował dźwignąć się na nogi, lecz nie mając pod nimi
żadnego oparcia nie zdołał. Tracąc przytomność czuł jeszcze zalewającą mu płuca
wodę. Zanurzając się bezwładnie zdążył jeszcze pomyśleć, że to musi być naprawdę
idiotyczne utopić się w kilkunastostopowym strumieniu. Wówczas po raz kolejny
już zachłysnął się. Chwilę potem, Black przestał już myśleć o czymkolwiek.
Tymczasem, dwieście jardów za nim proces zniszczenia przebiegał w najlepsze.
Kiedy pod dnem jeziora otworzyła się bezdenna otchłań, miliony galonów wody
eksplodowały w zetknięciu z rozpaloną do czerwoności skałą zapoczątkowując tym
samym cały szereg, skądinąd ciekawych zjawisk geologicznych.
Kiedy tylko umilkło echo pierwszej, potwornej detonacji ziemia zaczęła jeszcze
bardziej drżeć. Drżenie, wpierw słabe i ledwie wyczuwalne szybko przerodziło się
w trwające dwie minuty potężne trzęsienie ziemi. Skali zjawiska nie udało się
stwierdzić, gdyż nie było nikogo kto by je sejsmografem zmierzył.
Olbrzymie masy gruntu wypiętrzały się bezładnie i na przemian zapadały. Wszystko
dookoła krateru przewracało się i wzajemnie ze sobą mieszało. Fragmenty drzew,
ziemi oraz zwierząt, które nie zdążyły w porę uciec, mieliły się w tym
piekielnym młynie. Do rozległej czeluści widniejącej w miejscu, gdzie jeszcze
kilka minut temu znajdowało się jezioro z ogłuszającym hukiem poczęły się osuwać
gigantyczne masy ziemi oraz skał. Matka Ziemia, najwyraźniej czując ludzki gwałt
na sobie, sama wzięła sprawy w swoje ręce. Przystąpiła, bowiem do pośpiesznego
zasypywania dziury, którą jej w brutalny sposób wydrążono. A, że z samej swej
natury zawsze działa bezceremonialnie i tym razem po jej interwencji cała
okolica wyglądała zgoła zupełnie już inaczej.
Upłynęła jeszcze grubo ponad godzina, zanim na dobre umilkły ostatnie jej
pomruki oraz dygotania. Później, ponad dotkniętą kataklizmem okolicą zapanowała
błoga cisza i powrócił spokój.
* * *
Koryto rzeki - Brazylia 24 marca 2000
Rankiem, Blacka obudziło niezwykle białej barwy słońce. Świeciło mu prosto w
opuchnięte i przekrwione oczy. Zamknął powieki i odwrócił się na drugi bok. Po
kilku nieudanych próbach udało mu się wreszcie stanąć na chwiejnych nogach.
Uniósł ciężką jak worek mąki głowę i rozejrzał się mętnym wzrokiem dookoła.
Widząc skalę zniszczeń jakich doznał las, jak przez mgłę zaczął sobie
przypominać wydarzenia zeszłej nocy. Grota, bestia, cysterny, ucieczka i
wreszcie beznadziejne utonięcie w rzece. Ze zdziwieniem stwierdził, że przed
utonięciem uratował go jedynie, zupełny brak wody w rzece. Zastanawiając się jak
też mogło się to stać wygramolił się na wysoki brzeg. Z najwyższym trudem wspiął
się na stromą skarpę i dopiero tam ponownie się rozejrzał.
Wszystko jak okiem sięgnąć było całkowicie zniszczone. Wszystko. Powyrywane z
korzeniami drzewa zalegały poskłębianą masą wszędzie. Wyschnięte koryto rzeki
pełne było martwych ryb oraz innych zwierząt. Grozy dodawała panująca cisza.
Black z wolna wyruszył w górę byłego strumienia. Wszystko go bolało, lecz
najgorszy był tępy, pulsujący ból dobiegający z dłoni, w której miał pokaleczone
palce. Przedzierając się poprzez splątane ze sobą konary oraz pnącza, co chwilę
napotykał na swej drodze ranne oraz martwe zwierzęta.
Widząc w pewnej chwili żałośnie kwiczące pekari, które z połamanymi nogami
bezradnie leżało na ziemi gorączkowo pomacał się zdrową ręką w poszukiwaniu
glocka. Zamiast niego jednak, za paskiem znalazł zatknięty dezintegrator. Czując
dokuczliwy głód przystąpił do oględzin otrzymanej od Bobbiego broni.
Dezintegrator swoim kształtem do złudzenia przypominał mu pistolet. Podobnie jak
on posiadał lufę oraz wykładaną czymś rękojeść. Na tym jednak wszelkie
podobieństwo się kończyło. Brak, bowiem było w nim czegokolwiek w rodzaju
języczka spustowego. Trzymając wylot lufy z dala od siebie Black dokładnie
oglądał dezintegrator cal po calu, aż udało mu się na spodniej części rękojeści
odnaleźć niewielkie, na wpół zakryte ciemną obudową pokrętło. Kręcąc nim prędko
znalazł trzy położenia, w jakich można było je ustawić. Ustawił je zatem na
pierwsze i wycelował w pobliskie drzewo. Trzymał tak broń przed sobą a ponieważ
nadal nie pojawił się żaden języczek spustowy po dłuższej chwili poczuł się
srodze zawiedziony. Spodziewał się, bowiem raczej, że coś zabrzęczy, zawyje lub
zachrobocze i języczek ukaże się po to, by go nacisnąć. A tymczasem nic takiego
się nie wydarzyło. Trzymając broń w wyciągniętej dłoni zauważył, że pekari
przestał kwiczeć i przygląda mu się. Poczuł się jak dureń. Wycelował w niego ze
złością. Znowu nic. Black westchnął ze zniechęceniem. Przysiągłby, że zwierzak
śmieje się. Tak, pekari z pewnością śmiał się z niego. Śmiał się swymi
czerwonymi, kaprawymi oczkami.
Agent jakoś zniósł upokorzenie i zignorował go na powrót przystępując do
oględzin dezintegratora. Po jakiejś chwili z boku lufy odnalazł otwór do
złudzenia przypominający gniazdko na słuchawki. Stwierdził też, że rękojeść,
chociaż wcześniej sprawiała takie wrażenie nie jest wcale sztywna, tylko
wykonano ją z jakiegoś twardego, lecz mocno sprężystego tworzywa. Doszedł do
przekonania, że to właśnie może być to i ponownie uniósł w górę broń biorąc na
cel ogromne, powalone drzewo. Mocno ścisnął rękojeść zdrową ręką. W tym
momencie, tuż ponad lufą dezintegratora pojawił się pulsując zielonym
krzyżykiem, niematerialny celownik. Agent widząc go skrzywił usta w uśmiechu.
Wycelował krzyżyk w sam środek pnia po czym jeszcze mocniej ścisnął rękojeść
dezintegratora.
To, co się w chwilę później stało przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Pień i
co najmniej dwa ary lasu za nim, płonęły trzeszcząc radośnie. Po niecałej
minucie było już po wszystkim. Pożar bardzo szybko dobiegł końca po czym
samoczynnie wygasł. Gdzieniegdzie tylko jeszcze tliły się dopalając ostatnie,
najgrubsze konary. Spojrzał tryumfalnym wzrokiem na pekari. Ten przestał się już
śmiać i na powrót kwiczał. Agent przestawił pokrętło w środkowe położenie i
odwracając się na bok odnalazł inne drzewo. Strzelił. Tym razem obszar zniszczeń
okazał się być znacznie mniejszy, lecz temperatura musiała być dużo większa niż
poprzednim razem. Pożar, bowiem zgasł niemal w chwilę po rozpoczęciu wypalając w
swym zasięgu wszystko. Zadowolony tym faktem, Black ustawił pokrętło na ostatnią
już pozycję i odchodząc kilkanaście jardów do tyłu wycelował w ziemię tuż obok
zwierzaka. Czerwone oczka zamknęły się ze strachu. Kwik przeszedł w nerwowe,
potępieńcze wycie. Strzelił. Iskra trafiła w ziemię tuż obok niego i dokuczliwe
kwiczenie dobiegło wreszcie końca. Pomimo, iż Black wystrzelił obok, pekari
zwęglił się niemal w całości. Agent musiał długo zeskrobywać nożem spalone
tkanki, zanim w środku czarnej bryłki udało mu się odnaleźć nieco mięsa
nadającego się do jedzenia.
Kiedy skończył jeść poczuł się znacznie lepiej. Uporczywe mdłości, jakie
nieustannie miał od chwili przebudzenia, nareszcie minęły. Zniknął też jak ręką
odjął, uporczywy ból głowy. Wytarł nóż o trawę i na powrót chowając go w bucie z
dezintegratorem w ręku ruszył w dalszą drogę.
Kiedy po kilkunastu minutach przedzierania się przez księżycowy krajobraz dotarł
w miejsce, gdzie powinno znajdować się jezioro, zamiast niego odkrył tam jedynie
ogromną i bezdenną przepaść zasypaną z jednej strony zwałami skał oraz ziemi. Z
drugiej natomiast strony spływała do przepaści woda z zupełnie nienaruszonej
zniszczeniami części zbocza. Spływająca z cichym szumem woda pracowicie
wypełniała czeluść gdzieś głęboko. Niewyobrażalnie głęboko. Widząc ten wątły
strumyk spływający w otchłań, Black doszedł do wniosku, że miną chyba wieki nim
krater na nowo się wypełni wodą.
Rozglądając się po całej okolicy i nie za bardzo jeszcze wiedząc, co ma teraz z
sobą począć rozpoczął mozolną wędrówkę przed siebie przetrząsając wszystkie
napotkane zakamarki. Przemierzał okolicę systematycznie mając słabą nadzieję, że
być może odnajdzie gdzieś Theo lub profesora. Wierzył, że być może wydarzył się
jakiś cud i oni również to przeżyli.
W południe dotarł do miejsca, w którym ziemia skończyła się zapadać ucinając
niczym gigantycznym skalpelem olbrzymie, wulkaniczne zbocze. Widząc gładką jak
lustro powierzchnię odciętej skały żałował, że nie zdążył zapytać dziewczyny,
czym tak naprawdę był ten cały Krytykom. Kiedy przyglądał się skałom w pewnej
chwili zauważył wtopione weń lśniące w słońcu podłużne fragmenty. Zaciekawiony
odgarnął rękami nieco skalne bryłki, aby podejść bliżej. Były to oślepiająco
błyszczące w słońcu, żyły złota.
Fakt ten odmienił jego dotychczasowe, pesymistyczne spojrzenie na rzeczywistość.
Na całą resztę jego życia, również. Skrobiąc nożem kruchą strukturę
wulkanicznych skał w pół godziny wydobył ponad dwadzieścia funtów czystego
kruszcu. To, oraz fakt, że wśród skał nie widać nawet było, by w zauważalny
sposób coś ubyło sprawił, że na jego zmęczonej twarzy pojawił się ponownie
uśmiech. Uśmiech, który już nie zniknął z niej następnie, aż do późnego
wieczora. Agent, kiedy już skończył dłubać w zboczu, na powrót przysypał
złotodajne złoże skalnymi odłamkami po czym napełnił bryłkami kruszcu wszystkie
swoje kieszenie. Natychmiast wyruszył w dół koryta po drodze układając nowy
plan.
Pod koniec dnia dotarł do łodzi. Jacht leżał na wyschniętym dnie, mocno
przechylony na swą, lewą burtę. Z powrotem do cywilizacji, Black postanowił,
zatem jeszcze jakiś czas zaczekać. Zamierzał najpierw wydobyć tyle złota, ile
tylko zdoła. Te, które przyniósł ze sobą wyładował nad brzegiem wyschniętej
rzeki, gdzie starannie je zakopał. Kiedy skończył wszedł na pokład. Z
niewysłowioną ulgą wymościł sobie wygodne posłanie na tej burcie, która obecnie
była podłogą i natychmiast zasnął.
* * *
Następnego dnia, Black zabierając ze sobą, małą skrzynkę z szelkami wyruszył
ponownie w górę rzeki. W myślach oceniał, że nim spływająca woda zdoła na nowo
wypełnić krater tworząc jezioro, upłynie około trzech miesięcy.
Nie pomylił się za bardzo. W rzeczywistości upłynęły, bowiem dwa i pół. Przez
cały ten czas Black nie próżnował. Pracowicie podążając w górę i w dół rzeki,
zgromadził w pobliżu łodzi blisko tonę złota. Pomimo jego usilnych starań złoże
w pobliżu jeziora w dalszym ciągu zdawało się być niewyczerpane. Wędrując
tygodniami ze swą skrzynką nieprzerwanie w tę i z powrotem ani razu, jednak nie
natknął się na jakikolwiek ślad mogący świadczyć o tym, że prócz niego ktoś
jeszcze przeżył tę przygodę.
Kiedy pewnego dnia woda ponownie wypełniła jezioro i wreszcie popłynęła również
dawną rzeką, Black z radością odkrył, że jej poziom w korycie bardzo szybko się
podnosi. Każdego, kolejnego dnia strumień przybierał coraz bardziej. Z każdym
jego nawrotem łódź również podnosiła się na coraz wyższy poziom.
Od chwili, kiedy woda popłynęła swym dawnym korytem, upłynął tydzień zanim agent
stwierdził, że żegluga rzeką ponownie jest możliwa. Wówczas to, ostatecznie
zakończył transport złota i po starannym zamaskowaniu złotonośnego miejsca
kamieniami po raz ostatni udał się w dół strumienia.
Będąc już na miejscu odcumował łódź, a ponieważ w jej zbiornikach nie było ani
kropli paliwa zmuszony był dryfować z nurtem przez blisko trzy tygodnie zanim w
pierwszej napotkanej osadzie zaopatrzył się w paliwo.
* * *
Podczas dalszej, samotnej, pełnej niebezpieczeństw, długotrwałej wędrówki, Black
kilkanaście razy wpadał w pułapki zorganizowane na niego przez ludzi z
kolumbijskich kartelów. Za każdym, jednak razem niezmiennie udawało mu się z
nich wymykać, w czym niemałą rolę odgrywał jego dezintegrator, którym brutalnie
torował sobie drogę okrutnie dziesiątkując zbirów. Ponieważ już od dawna nie
znał takich pojęć jak żal, litość czy współczucie, szybko zyskał sobie przydomek
"El Diablo", który u tubylców wzbudzał jedynie bezgraniczną i paniczną trwogę,
przerażenie oraz fałszywe skądinąd mniemanie o tym, iż Black jest nieśmiertelny.
Gdziekolwiek by się nie pojawił o jego przybyciu wiedziano przynajmniej dwa dni
wcześniej i zapobiegawczo uciekano z zagrożonych jego wizytą okolic.
Podczas owych kilkunastu prób pojmania go, mafia utraciła dobrze ponad dwustu
swoich ludzi. Poza tym szeroko rozeszły się wieści, że El Diablo jest
niezniszczalny i nawet trzydzieści milionów dolarów ufundowanych za jego głowę
nie potrafiło sprawić, by ktoś podjął próbę ich zdobycia. Wówczas to, nawet
mafia dała sobie z nim nareszcie spokój.
Podczas tej niemal półrocznej wędrówki Blackowi najbardziej jednak dokuczała
dotkliwa samotność. Odwykł od niej i coraz bardziej brakowało mu towarzystwa
Franka. I chociaż naprawdę nie było mu w tamtych dniach lekko w końcu znalazł
kupca na całe, swoje złoto. Nie mogąc już dłużej znieść tego, że na jego widok w
najgorszych nawet spelunach natychmiast milkną rozmowy, psy podwijają ogony a
ludzie w panice rozbiegają się na wszystkie strony sprzedał je nawet nie
targując się za bardzo i z ulgą powrócił do Stanów.
W kraju, za bardzo niewielką część swojego majątku nabył luksusową rezydencję w
Vegas i przez dłuższy czas pędził beztroskie życie playboya oraz hazardzisty.
Pomimo jego usilnych starań, jakich wytrwale dokonywał we wszystkich możliwych
kasynach, pieniędzy w ogóle mu nie ubywało. Wręcz przeciwnie. Jego konto
błyskawicznie puchło.
Przerażeni jego nieustannym powodzeniem właściciele kasyn, wpierw usiłowali
rozgryźć tajemnicę jego nieprzerywanego niczym pasma szczęścia. Szczęście to,
jednak nawet dla niego samego nie było sprawą tak do końca jasną. Ludzie z kasyn
zmienili, więc taktykę. Przez jakieś dwa miesiące usilnie i systematycznie
nakłaniali go, by w końcu zaprzestał odwiedzin w ich kasynach. Black, równie
konsekwentnie ignorował ich namowy. Jeszcze później nastąpiło kilka
nieoczekiwanych wizyt nieznajomych ludzi. Ludzie ci twierdzili, że dla
wszystkich w ogóle byłoby najlepiej, gdyby Black natychmiast się spakował i
wyjechał do innego stanu. Blackowi jednak nie za bardzo leżał taki plan.
Postanowił sobie bowiem, że zostanie. Cóż, najwidoczniej miał już dość włóczęgi.
Ludzie z kasyn bez końca przysyłali do niego coraz to nowych negocjatorów a on,
równie pracowicie odsyłał ich z powrotem stanowczo przy tym odmawiając.
Po pogróżkach nastąpił etap przemocy. Agent także nie pozostawał bierny. Miał
niejasne przeczucie, że używając dezintegratora nie występującego przecież w
jego czasach popełnia jakiś tam paradoks, lecz był już tak znużony ślimaczącymi
się rokowaniami, że było mu naprawdę wówczas wszystko jedno. Jeszcze z okresu
swojego pobytu w Ameryce Południowej wiedział, bowiem jedno blaster, bo tak go
właśnie nazwał, znakomicie nadaje się do torowania drogi i dla człowieka
przypartego do muru nie ma w sumie znaczenia, jakie następstwa potem następują.
Jak pomyślał, tak też zrobił. Po tajemniczym zniknięciu beż śladu kilkunastu
brygad rzezimiechów oraz całej serii niewyjaśnionych pożarów, jakie gwałtowną
falą nawiedziły wrogie mu kasyna, obydwu zwaśnionym stronom udało się w końcu
wynegocjować kompromis. Kasyna zobowiązały się wypłacać mu stałą pensję w
wysokości miliona dolarów miesięcznie. On, natomiast obiecał nie odwiedzać ich
częściej niż raz w tygodniu. Wówczas, jednak i tak wynosił z nich przynajmniej
drugie tyle.
Oględnie mówiąc od momentu powrotu, Blackowi towarzyszył nieustanny fart oraz
niekończące się pasmo szczęścia i sukcesów.
* * *
Tulsa - Oklahoma 25 października 1951
Grupka niemiłosiernie umorusanych dzieciaków biegła w pogoni za czarnoskórym,
szczupłym chłopcem. Uciekinier najwyraźniej kierował się w stronę widocznego już
w oddali cmentarzyska samochodów. Goniący wkrótce dostrzegli jak w pewnej chwili
zbieg przeskakuje wysokie, druciane ogrodzenie. Również więc popędzili, co sił w
tamtą stronę. Widzieli jeszcze jak zbieg będący już w środku wodząc rozpaczliwie
głową dookoła nerwowo usiłuje znaleźć schronienie gdzieś pośród zaściełających
cały teren zardzewiałych wraków. Wkrótce po tym już na dobre zniknął im z oczu
chowając się pomiędzy spiętrzonymi jeden na drugim samochodami.
Pościgowi przewodził grubasek o silnie spoconej intensywnym biegiem twarzy. Był
to starannie ubrany dwunastolatek. Nazywał się Harold Holden. Jego imię oraz
okrąglutka sylwetka od samego początku, odkąd tylko się pojawił w miasteczku po
przeprowadzce z Greenville w stanie Mississippi, wzbudzały nieustanne drwiny
wśród szkolnych kolegów. Było tak nieodmiennie i nawet kolejne nosy, jakie z
tego powodu masowo rozkwaszał niewiele mogły na to zaradzić. Sprawiały jedynie
tyle, że śmiano się za jego plecami, kiedy już przeszedł obok milczących
kolegów. Rówieśnicy bali się go co prawda, lecz nadal używali sobie na nim ile
wlezie. Zwłaszcza podczas ćwiczeń sportowych. Sytuacja taka panowała w szkole
jeszcze całkiem do niedawna. Do chwili obecnej dużo się zdążyło już w tym
względzie zmienić, lecz wspomnienia nadal tkwiły w nim uporczywą i bolesną
świeżością. Okoliczności uległy diametralnej zmianie dopiero całkiem niedawno.
Było to zaledwie kilka tygodni temu, kiedy do miasta sprowadziło się kilkanaście
murzyńskich rodzin. Czarni pojawili się niemal jednego dnia, nagle i nie wiadomo
skąd. W tym momencie, cała szkolna złośliwość oraz szczere, dziecięce
okrucieństwo, natychmiast i z całą mocą zwaliły się prosto na nich. Od tamtej
też pory, niepisany prym w gnębieniu i prześladowaniu ich wiódł Harold. W
postępowaniu tym widział jedyną szansę na odwrócenie uwagi od samego siebie. Był
szczęśliwy, że sam ma wreszcie nieco więcej spokoju. Kiedy na już dobre
zaangażował się w nękanie nowych ze zdumieniem stwierdził, że tak niedawni
jeszcze wrogowie zaczynają go darzyć niekłamanym podziwem oraz uwaga, ślepym
posłuszeństwem. Na pewno niemały wpływ na ten stan rzeczy miał też jego wielki
dar. Dar, którego istnienia nawet on sam wcześniej nawet nie domyślał się. Dar
przekonywania. Zawsze, bowiem kiedy dochodziło do takich pościgów jak dziś
Harold bezdyskusyjnie obejmował przywództwo.
Obecnie gonili jedynego czarnego, który do szkoły przychodził na piechotę. On
jeden nie posiadał jak inni roweru i był to bardzo dobry powód, by go ścigać. Po
zajęciach zaczaili się więc na niego na ulicy. Kiedy grubo po ostatnich
lekcjach, Murzyn opuścił w końcu budynek biblioteki ruszyli za nim nadjeżdżając
cicho na rowerach.
Jessie Lee widział ich jeszcze z okien czytelni, jak stoją cierpliwie na ulicy
zabawiając się kto splunie najdalej. Pomimo, iż nie był telepatą wiedział
doskonale, że czekają na właśnie na niego. Przez kilka godzin, jakie spędził w
bibliotece miał jeszcze nikłą nadzieję, że być może zniecierpliwią się i w końcu
sobie pójdą, lecz kiedy nadeszła chwila zamknięcia szkoły jego nadzieje prysły
jak tamta żaba, którą w ubiegłym tygodniu łowiąc z ojcem ryby podłączył wprost
do akumulatora. Jedyne, co udało mu się wykombinować w bibliotece to
postanowienie, że w razie czego rzuci się do ucieczki prosto w stronę rowów
melioracyjnych rozciągających się tuż poza terenem szkoły. Wygłówkował sobie, iż
to powinno ich przynajmniej również zmusić do biegu na piechotę, jeśli nawet,
kto to wie całkiem nie zniechęcić. Jako, że nie najgorzej biegał miał spore
szanse, by im umknąć jeśli tylko pościg odbędzie się na piechotę. Jak
postanowił, tak też zrobił. Kiedy tamci widząc go wychodzącego z biblioteki
natychmiast wskoczyli na swe rowery Jessie zwinnie przeskoczył szkolne
ogrodzenie i sprintem skierował się na pola. Brnąc w niedojrzałym łanie
kukurydzy nie wiedział jednak jak bardzo zdeterminowało ich wielogodzinne
oczekiwanie na ulicy, jakie zafundował im tym razem. Jeszcze ani razu, bowiem w
tym tygodniu nie przetrzymał ich tak długo. Po uzyskaniu początkowej przewagi,
później dzieląca ich odległość już nie zwiększała się. Ścigający niemal przez
cały czas biegli za nim bez przerwy mając go w zasięgu wzroku. Tego się nie
spodziewał. Zdał sobie wówczas sprawę, że dzisiejszego dnia jego szybki,
początkowy bieg nijak ich nie zniechęci. Dlatego właśnie zmienił nieco plan. Po
około dwóch kwadransach biegu postanowił ukryć się na złomowisku i tam
przeczekać do wieczora.
Kiedy w ślad za nim dobiegli do ogrodzenia zatrzymali się zdyszani. Przez chwilę
mierzyli wzrokiem wysoką drucianą siatkę szukając dogodnego miejsca nadającego
się aby ją przeskoczyć. Uciekinier tymczasem już na dobre zniknął gdzieś bez
śladu. Pomagając sobie nawzajem, stękając, klnąc i posapując, pokonali w końcu
wysoką na dziesięć stóp przeszkodę. Najwyższy z nich Jimmy Simmons podczas
pokonywania ogrodzenia zaczepił niezdarnie sznurówkami swoich tenisówek o
wystające druty na szczycie i z okrzykiem przerażenia stracił równowagę.
Spanikowany, zamachał jeszcze bezskutecznie rękami po czym runął głową w dół.
Chwilę później zaczepiony jednym butem o druty zawisł bezradnie na jednej nodze
kilka stóp nad ziemią.
Bezradnie wyrywając się wisiał sobie tak wspaniale rozkrzyżowany, że w
normalnych okolicznościach natychmiast stanowić by zaczął cel dla
wielogodzinnego rzucania bryłek ziemi i kamyków. Tego jednak dnia, okoliczności
nie były normalne. Pośmiali się z niego zaledwie przez kwadrans, złośliwie
szturchnęli go parę razy a potem połaskotali pokrzywami. Na zakończenie,
litościwie uwolnili go przecinając scyzorykiem zaczepione na szczycie ogrodzenia
sznurówki.
Ku ich uciesze, Jimmy z przeraźliwym rykiem zwalił się na ziemię po czym
otrzepując ubranie z kurzu wreszcie z ulgą podniósł się na nogi.
Zapytał Harolda.
-Co zrobimy z czarnuchem, jak już go dostaniemy?
Ten zadowolony w głębi ducha, że nawet Jimmy polega na jego pomysłowości nie
zdradzając się jednak ze swoich przemyśleń odparł przybierając twardy ton.
-Dzisiaj nie skończy się wyłącznie na skopaniu jego czarnej dupy.
-Nie?
-Złapiemy go i zamkniemy na całą noc w jakimś bagażniku.
-O kurczę! - Jimmy aż gwizdnął z wrażenia.
-Posiedzi tam do jutra, zamknięty jak w trumnie. - ucieszyli się pozostali.
-Dobra. Teraz musimy się rozdzielić. - zdecydował Harold.
-Dlaczego? - zapytał Jimmy, który rzadko kiedy wiedział o co chodzi.
-Łażąc kupą, nigdy go tu nie znajdziemy. Musimy się rozdzielić, wypłoszyć i go
w końcu schwytać.
-Racja.
Posłusznie rozeszli się na wszystkie strony. Przetrząsając zakamarki złomowiska
znalezionymi kawałkami metalu łomotali przy tym głośno w blachy wraków dodając
sobie odwagi.
-Gdzie jesteś, czarnuchu?
-Wyłaź po dobroci, to oberwiesz mniej!
-Znajdziemy cię!
Ich radosne, pełne zapału okrzyki wkrótce rozlegały się już ze wszystkich stron
cmentarzyska.
Jessiego odnalazł Harold. Przypadkiem, ale jednak. Znalazł go wciśniętego pod
podłogę starej, wojskowej ciężarówki. Przechodził właśnie obok starając się nie
wrzeszczeć jak inni tylko zachowywać cicho no i proszę bardzo, opłaciło się.
Zaintrygowany w pewnej chwili niezwykle cichym szelestem zatrzymał się.
Następnie pochylił i dostrzegł jego buty sterczące tuż za wielkim kołem
ciężarówki, z którego już dawno uszło powietrze. Przyklęknął więc na dobre i
widząc w mroku jego wystraszone oczy wyszczerzył zęby w uśmiechu. Szybkim ruchem
pewnie złapał go za kostki, wypluł gumę do żucia, stęknął z wysiłku i mocno
pociągnął do siebie. Kiedy już wyszarpnął go spod pojazdu, ten nadal trzymał w
rękach odłamany, zardzewiały tłumik, który miał za zadanie pomoc mu pozostać pod
ciężarówką. Wówczas, Harold już bez większego wysiłku wywlókł go całkowicie.
Kiedy go już wyciągnął na dobre, silnie wykręcił mu rękę do tyłu i już miał
wezwać pozostałych, kiedy coś jasnego niby błyskawica sprawiło, że zamarł bez
ruchu przygniatając plecy Jessiego kolanem do ziemi.
Jasność była tak wielka, że w oślepł jednej chwili. Przerażony, zamrugał kilka
razy, aż wreszcie, kiedy wydawało się, że minęła wieczność na powrót odzyskał
utracony wzrok. Wówczas ujrzał przed sobą zupełnie inny widok niż jeszcze przed
tą, jasną chwilą. Zupełnie nie wiedząc, co się dzieje obserwował nic nie
rozumiejącym spojrzeniem obraz tak realny jak prawdziwy.
Była noc. Chociaż wiedział doskonale o tym, że jest dzień nie wnikał w to,
ponieważ tuż przed nim płonął jakiś dziwny samochód przykuwając bez reszty całą
jego uwagę. Jeszcze nigdy nie widział, co prawda auta o tak opływowych
kształtach, lecz nie to było w tej chwili najważniejsze. Zauważył, bowiem że
wewnątrz samochodu, przeraźliwie wrzeszcząc płonie troje ludzi. Ludzi,
chaotycznie próbujących się z niego wydostać. Przerażony tym co ujrzał spróbował
zamknąć oczy, lecz to nie pomogło. Mimo zamkniętych, aż do bólu powiek nadal
widział jak krzyczą nie mogąc się uwolnić. Miał też nie wiadomo skąd nabraną
pewność, że i tak nie uda im wydostać się. I chociaż poprzez wysokie płomienie
nie było tego widać wiedział doskonale, że wszyscy są przywiązani do swoich
foteli.
Bliski już obłędu Harold zauważył po drugiej stronie płonącego samochodu trzech,
stojących ludzi. Było to trzech, dorosłych mężczyzn. Niestety, oni nawet nie
próbowali pomóc płonącym, tylko stali nieopodal przyglądając im się obojętnie
popijając przy tym piwo. Wówczas domyślił się natychmiast, że to nie jest żaden
wypadek tylko ich celowa robota. Kiedy jeden ze stojących przelotnie się
odwrócił, Harold rozpoznał samego siebie. Twarz była dużo starsza co prawda,
lecz pomimo tego niewątpliwie należała do niego.
Zadygotał z bezgranicznej trwogi. Drżąc na całym ciele, odruchowo zsikał się
prosto w spodnie. Nie chciał tego więcej widzieć, jednak musiał. Nie pomogło
nawet odwracanie głowy i wpychanie zaciśniętych pięści w oczodoły. Kiedy już
wydawało mu się, że oszaleje nastąpił kolejny błysk i upiorna noc wreszcie
ustąpiła rozmywając się bez śladu.
Z ulgą otworzył swoje przerażone oczy.
Z niemałym zdumieniem stwierdził, że ponownie jest upalny letni dzień a on
siedzi na plecach Jessiego nadal trzymając przed sobą jego wykręconą do tylu
rękę. Pomimo panującego upału, Harold całym ciałem nadal jeszcze drżał. Był
również mokry jak po ulewnym deszczu. Dobrą chwilę jeszcze trząsł się z
przerażenia.
-Dlaczego nas nie zawołałeś? - głos Jimmiego wyrwał go z drętwoty.
Odwrócił się i zauważył, że Jimmy oraz pozostali całą grupą stoją obok niego.
-Spociłeś się jak jasna cholera. - zauważył piegowaty Hank.
-Czarnuch musiał się z Haroldem nieźle szamotać. - zgadywał Bill drapiąc się w
swą rudą czuprynę.
-Dawaj go.
-Teraz my się zabawimy.
Jimmy chwycił Murzyna za włosy podrywając go brutalnie z ziemi. Pozostali jak
nakazywała stara, szkolna tradycja szybko otoczyli go szczelnym kręgiem z
zamiarem spuszczenia mu błyskawicznego łomotu. Kiedy zaciśnięta pięść Jimmiego
uniosła się do zadnia pierwszego ciosu Harold poderwał się z ziemi po czym
złapał go za przegub lewą dłonią. Zanim jeszcze padło cisnące się na usta
Jimmiego pytanie, drugą ręką z całych sił uderzył go prosto w twarz. Jimmy
kompletnie zaskoczony padł na ziemię przewracając się na plecy. Jessie nie mniej
zaskoczony zamarł wraz z pozostałymi.
-Co robis? - przez rozbite wargi wyseplenił Jimmy.
-Jeśli jeszcze raz ktoś podniesie na niego rękę, też oberwie.
-Odbiło ci? - zapytał go poważnie Hank.
W odpowiedzi, również legł na ziemi. Więcej pytań już nie padło. Pozostali, nic
nie mówiąc cofnęli się o kilka kroków.
-Też mi się znalazł, obrońca carnuchów. - prychnął gniewnie Jimmy z powrotem
podrywając się na nogi.
Harold znów uderzył pięścią przewracając go na ziemię. Leżącego, kopnął jeszcze
kilka razy zanim ten niezgrabnie uciekł na czworakach otrzymując na zakończenie
pożegnalnego kopniaka w tyłek.
Reszta nadal stała milcząco w bezpiecznej odległości od Harolda.
-No, co tak stoicie jak stado baranów? - ten zapytał ich.
-A czego od nas chcesz? - zapytał w odpowiedzi Bill.
-Albo idziecie z nim. - Harold wskazał na Jimmiego. - Albo zostajecie z nami?
-Jak to... z wami?
-A tak. Możemy do wieczora zabawić się tutaj rozwalając samochody, albo iść nad
rzekę rzucać kamieniami z mostu.
-A on? - Bill oczami wskazał Jessiego.
-Co on?
-No... co z nim?
-On jest od dzisiaj w naszej paczce. - oznajmił Harold kładąc Murzynowi rękę na
ramieniu.
-Przecież...
Harold podszedł do Hanka i stanął tuż przed nim.
-Przecież... przyjęcie do gangu kosztuje dolara. - ten wystękał przestępując z
nogi na nogę.
-Masz forsę? - zapytał Harold przenosząc spojrzenie z powrotem na Murzyna.
Ten w odpowiedzi jedynie pokręcił przecząco zdumioną głową.
-W takim razie, eee... będziesz musiał dostarczyć dla każdego z nas... po
dziesięć opakowań gum do żucia.
-I butelce coli. - natychmiast dorzucił ktoś roztropnie.
-Jutro zwędzę wszystko z ojca sklepu. - zapewnił ich Jessie z gorliwym
przekonaniem.
-Jeśli tak... to w porządku. - po namyśle jako pierwszy zgodził się Hank.
-Może być. - rzucili również pozostali.
Harold z zadowoleniem pokiwał głową.
-A co z Jimmim? - po chwili ktoś zapytał.
-Właśnie. Co, będzie z Jimmim? - zapytali Harolda wszyscy razem.
-Jeśli tylko będzie chciał to sam do nas wróci. Ja nie mam nic przeciwko. -
oznajmił.
-My też.
-Jasne.
-W porządku.
W milczeniu podali sobie ręce. Kilka minut później, jak gdyby nigdy nic radośnie
demolowali okna stojącego nieopodal autobusu. Kamieniami w kilka minut
zdziesiątkowali całą, tę niewielką resztkę ocalałych w nim dotychczas szyb.
Później zabawa jeszcze bardziej się rozkręciła. Bawili się tak do chwili, kiedy
po dwóch godzinach ze złomowiska przepędził ich zalany w trupa stary Fred.
Pracujący tu od zawsze jako dozorca Fred był prawdziwą, stanową instytucją. Był
groteskowo stary oraz brzydki i nikt nigdy nie widział go trzeźwego, chociaż po
mieście krążyły nieuzasadnione niczym plotki, że nie zawsze było tak. Podobno,
gdzieś daleko, na górzystym pograniczu Oklahomy żyli jeszcze jacyś ludzie gotowi
przysiąc, że przed czterdziestu laty Fred miał przez pewien niesamowity tydzień
okres trzeźwości. Nikt jednak w Tulsie nie brał plotek tych na poważnie,
ponieważ powszechnie wiadomym jest, że górale z pogranicza notorycznie kłamią.
Fred był groźny jak grzechotnik, kiedy wypił a że zawsze był pijany wszyscy w
mieście permanentnie się go bali. Straszono Fredem nieposłuszne dzieci a jego
imię nosił co drugi zawodnik podczas nielegalnych walk kogutów. Podczas rozmów
przy ognisku podejrzewano go również o konszachty z diabłem. Nikt nie wiedział
ile tak naprawdę Fred ma lat, lecz wiadomym było, że potrafi zrobić bimber nawet
z płynu do chłodnicy oraz kwasu do akumulatora. Jednym słowem, Fred był co
najmniej równie stary jak ten świat, ale dużo bardziej straszny.
Jego nagły widok był zaiste wstrząsający. Fred zamierzał ich, bowiem zajść po
cichu. Zakraść się, dorwać i zaskoczyć. Skradając się jednak nad wyraz
niezdarnie potknął się o porzucony przez nich fragment forda, poleciał do przodu
i uderzył twarzą w zderzak autobusu. Narobił przy tym takiego rumoru, że jego
plan natychmiast nie wypalił. Otarł krew z rozciętego czoła, pociągnął łyk z
butelki i pozbierał się z ziemi.
Rozochoceni dobrą zabawą obrzucili go wpierw kamieniami i śmiejąc się z jego
niezdarnych prób schwytania któregoś z nich, ganiali się z nim dobry kwadrans
nim na powrót przeskoczyli przez druciane ogrodzenie. Fred nie potrafił tego
dokonać. Za bardzo był zalany. Zrobił więc jedyną rzecz, jaką mógł w tej
sytuacji zrobić. Kiedy już niezgrabnie podbiegł do ogrodzenia, zbliżył do
drucianej siatki swe złośliwe, przekrwione i niezwykle blisko siebie osadzone
oczy po czym we wściekłym grymasie otworzył usta odsłaniając pożółkłe kły.
-WYYYYYNOOOOOCHA! - zaryczał tak przeraźliwie, że młoda wiewiórka ogłuszona,
natychmiast spadła martwa z pobliskiego drzewa.
Całą ich grupką, także targnął silny dreszcz przerażenia. Byli jednak młodzi.
Bardzo prędko doszli więc do siebie a mszcząc się w odwecie, podroczyli się z
bezradnym Fredem podchodząc na kilkanaście cali do ogrodzenia i plując na niego,
kiedy tak bezsilnie sobie stał i coś niedobrego pod nosem mamrotał. Odeszli
stamtąd dopiero, kiedy na jego zaniepokojonej twarzy pojawiły się już pierwsze
krople brudnej, żółtej piany.
* * *
Dwadzieścia dwa lata później Harold Holden został wyświęcony na kapłana. Zraz po
tym objął posadę pastora w hrabstwie Ardmore w stanie Oklahoma. W swych
płomiennych, pełnych misjonarskiego, gorliwego żaru kazaniach, wielebny Holden
zawsze nawiązywał do rasowej tolerancji oraz wzajemnego zrozumienia. Czasami
jednak, zwłaszcza po którejś okresowej wizycie w jednym z wielkich,
amerykańskich miast, gdzie z nieuchronną regularnością wielebny był
systematycznie obrabowywany, nękały go chwile zwątpienia w sens tego co głosił
na temat Murzynów. Wówczas to, z równie systematyczną regularnością zawsze
nawiedzały go wizje płonącego samochodu dając mu tym samym nieprzebrane wręcz
zapasy nowej energii oraz świeżego zapału w głoszeniu Słowa. Wizje te, z różną
intensywnością nękały go przez całe jego życie a już na dobre ustały, dopiero po
jego przejściu na emeryturę, kiedy to pojął za żonę niejaką Betsy Richmond.
Betsy była Murzynką a poza tym nieźle grała na organach. Pastor Holden miał
wówczas czterdzieści pięć lat, ale duchem czuł się, co najwyżej na trzydziestkę.
W późniejszych latach wspólnie z żoną stworzyli wędrowną kapelę gospel i w
przeciągu kilku lat udało im się nagrać kilka płyt a nawet wylansować
kilkanaście przebojów zdobywając całkiem niemałą popularność w rolniczych
kręgach stanu Oklahoma.
* * *
Nowy Jork 18 lipca 1974
Zielony chevrolet kierowany przez młodą kobietę jadąc drogą wzdłuż nabrzeża
szybko zbliżał się w stronę miasta. Świtało. Mknąc jeszcze pustymi ulicami
samochód nabierał prędkości na prostym i szerokim odcinku drogi. Siedzący obok
niej mężczyzna obserwował spod wpół przymkniętych powiek rosnące w oczach
miasto. Lewym ramieniem obejmował żonę. Obydwoje byli już mocno znużeni
całonocną jazdą. Siedzący z tyłu malec niezmordowanie gaworzył coś do siebie
rozglądając się ciekawie na wszystkie, możliwe strony. W odróżnieniu od nich, on
uwielbiał podróże. Przez całą drogę uśmiech nawet na króciutką chwilę nie
schodził z jego zadowolonej buzi.
To był piękny słoneczny, przyjemnie chłodny i bezchmurny świt. Ich ciągnąca się
całymi tygodniami przeprowadzka właśnie dobiegała końca. Już za niecały kwadrans
mieli się znaleźć w swoim nowym, kupionym zaledwie tydzień wcześniej domu. Tam,
pod prysznicem zamierzali najpierw zmyć podróżne zmęczenie a dopiero potem zjeść
śniadanie oraz zająć się planowaniem pozostałych, czekających ich czynności.
W pewnej chwili gdzieś w okolicach przedniego koła po prawej stronie samochodu,
coś trzasnęło głośno. Natychmiast całym samochodem mocno zachwiało. Kobieta,
gwałtownie wyrwana ze swoich rozmyślań pisnęła głośno. Wóz zarzucił po raz
drugi, tym razem wpadając w poślizg. Mężczyzna natychmiast zesztywniał
zaciskając palce na ramieniu żony a malec w jednej chwili zaczął głośno płakać.
Chevrolet niebezpiecznie zachwiał się na boki jeszcze kilka razy. Wkrótce jednak
odzyskał przyczepność i ponownie pomknął do przodu tyle, że przeciwległym pasem
ruchu. Kobieta dziękując opatrzności za to, że nic akurat nie jechało z
naprzeciwka, szybko zjechała na właściwy pas.
-Cholera! - odetchnęła z ulgą. - Tak niewiele brakowało.
-Co to było? - nerwowo zapytał ją mężczyzna.
-Nie jestem pewna...
-Zasnęłaś?
-Skąd?
-Więc, co się stało?
-Ktoś wyrzucił butelkę na drogę. - wyjaśniła.
-Butelkę?
-Tak. To wyglądało jak butelka po szkockiej, ale nie jestem pewna. Przepraszam,
nie udało mi się jej wyminąć. - dodała.
-Butelka. - mężczyzna zamyślił się przypalając sobie papierosa. - Powinni
takich wieszać. - oznajmił po chwili.
-Poprowadź przez chwilę. - poprosiła.
Kobieta oddała kierownicę mężowi a sama odwróciła się na chwilę do płaczącego
dziecka.
-Co z nim? - zapytał.
-Bobby się skupkał. - odparła odkrywając źródełko nieszczęścia.
-Ładnie, nie ma co. Ładnie.
Chevrolet po dziesięciu minutach znalazł się już na przedmieściach. Kobieta
pośpiesznie zaparkowała go przed domem i z nadal beczącym dzieckiem na ręku,
prędko wbiegła do środka.
* * *
Bobby Thompson oraz jego rodzice jakoś przeżyli tę przykrą przygodę, jaka ich
spotkała na przedmieściach. On sam nigdy nie trafił do sierocińca i w związku z
tym, nigdy nie zasmakował uroków dorastania w biednej dzielnicy. Nie zaznał
również wszystkich dobrodziejstw płynących z życia w rodzinach zastępczych.
Wręcz przeciwnie. Z wyróżnieniem ukończył studia i wkrótce po nich opatentował
swój pomysł na wycieraczki samochodowe. Wycieraczki, które oczyszczały w stu
procentach przednią szybę.
Ich prosta, a zarazem genialna konstrukcja polegała na tym, że zamiast dwóch
była to pojedyncza wycieraczka, która przesuwając się w pozycji pionowej po
specjalnie skonstruowanych w tym celu prowadnicach, od jednego krańca szyby do
drugiego, oczyszczała ją całkowicie nie pozostawiając w narożnikach owych
księżycowych obszarów zaschniętego brudu, który w czasie jazdy podczas deszczu
zawsze go tak bardzo denerwował.
Te nie oczyszczane poprzez tradycyjne wycieraczki fragmenty przedniej szyby
musiały silnie irytować również całe mnóstwo innych ludzi, bowiem Bobby Thompson
zarobił swój pierwszy milion na dwudzieste czwarte urodziny. Kiedy dodatkowo
jeszcze udoskonalił swą wycieraczkę tak, aby całkowicie chowała się w bocznym
słupku, kiedy już nie była używana, pieniądze z patentów i licencji zaczęły doń
napływać nieprzerwanie.
Zaraz po tym sukcesie otrzymał posadę wykładowcy w MIT, gdzie prawdziwy rozgłos
oraz uznanie milionów gospodyń domowych zyskał jako konstruktor metalowych
słoików, które zamykało się próżniowo i to przy pomocy zwykłego domowego
odkurzacza. Swój patent na owe, tytanowe i rzecz jasna kwasoodporne słoiki
sprzedał następnie telewizyjnym bonzom z TV-shopu pomnażając swój majątek.
W wieku dwudziestu sześciu lat zerwał już ostatecznie z projektowaniem dalszych
wynalazków. Przechodząc na niezwykle dostatnią emeryturę wykupił jeden z
najdroższych apartamentów na Manhattanie i od tamtej pory dzielił swój wolny
czas sprawiedliwie pomiędzy partie golfa a gromady modelek, którymi nieustannie
się otaczał.
Kiedy miał lat dwadzieścia dziewięć, to chociaż tak naprawdę tego nie chciał,
jakoś jednak urodziło mu się dziecko. Ponieważ była to dziewczynka dał jej na
imię Uli po czym wzruszył ramionami i ożenił się z jej matką. Rok później
wyjechał na dobre z gwarnego Nowego Jorku po to, aby zaszyć się z rodziną gdzieś
na odludnej farmie w stanie Iowa.
* KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ - OSTATNIEJ *
Czytelniku!
Skoro nie odrzuciłeś tej powieści wcześniej w diabły docierając aż tutaj oznacza
to, że jesteś naprawdę odporny na stres, cierpliwy i wytrwały, że ho, ho.
Szczerze gratuluję!!!
Jeśli stwierdzasz w tym momencie, że jeszcze Ci mało, odczuwasz pewien
nieokreślony niedosyt albo dręczy Cię tęsknota za naszymi bohaterami lub po
prostu pragniesz więcej - mam dobrą wiadomość. Potem złą, ale to potem. Najpierw
ta dobra.
Otóż, jeśli tylko chcesz, możesz zamówić dodatkowe zakończenie tej powieści.
Zakończenie to, czyli Epilog nie stanowi co prawda, integralnej części powieści,
ponieważ została ona tak skonstruowana, aby dało się ją przeczytać bez
uszczerbku również bez niego, (co, mam nadzieję właśnie zauważyłeś) - jest on
jednak jej znacznie szerszym, soczystszym oraz głębszym zakończeniem. Epilog ten
jest po prostu dodatkowo dopisanym przeze mnie rozdziałem końcowym i oczywiście
w pełni nawiązuje do toczącej się w powieści akcji oraz stanowi jej dalsze,
logiczne rozwinięcie. Ponadto rzuca on na sprawę Płaskowyżu Nazca całkiem nowe
światło, a poza tym zawiera kompletne wyjaśnienie kilku innych, zawartych w
powieści kwestii.
Zapewniam, że jeśli tylko spodobał Ci się klimat samej powieści - Epilog również
Cię nie rozczaruje. Z mojej strony dołożyłem wszelkich starań, aby końcowy
rodzynek smakował najlepiej. Zamawiając go oczywiście już na zawsze otrzymujesz
również prawo do bezpłatnych wszystkich kolejnych jego wersji.
Teraz zła wiadomość. Otóż, życie jest brutalne, żyjemy w epoce komercji, bla,
bla, więc Epilog jest płatny. Kosztuje on bowiem 1 USD lub jego aktualną
równowartość w PLN.
O tym czy go chcesz zadecyduj teraz sam. To czy twoim zadaniem warto, również. W
końcu bezpłatny kawałek do spróbowania właśnie otrzymałeś, a jeśli te cztery coś
tam złote są twoim zdaniem zbyt wygórowaną kwotą i Cię na to nie stać - napisz.
Dokładnie, co dziesiąty list w tej sprawie załatwiam pozytywnie i masz szansę
jak jeden do dziesięciu na otrzymanie Epilogu gratis. 
Jeśli po przemyśleniu stwierdzisz, że pragniesz go otrzymać, to zrób tak;
1. Wpłać* tego dolca albo jego równowartość na konto nr:
1140 2004 - 0000 3302 0360 9002
w mBanku,
(możesz to zrobić w dowolnym banku lub na poczcie),
2. Na kwicie podaj również powód wpłaty, czyli wykonaj dopisek "Epilog",
3. Niezależnie od tego daj mi znać (robertwagnerhomepage@poczta.onet.pl) o dacie
dokonanej wpłaty oraz podaj adres elektroniczny pod jaki mam wysłać Epilog,
4. To wszystko. Jak tylko twoja kasa wpłynie, (z reguły jest to co najwyżej 48
godzin) natychmiast wysyłam "ZIW-Epilog" w formacie rtf
______________________
* W przypadku odmowy przyjęcia wpłaty przez niezwykle mądrą i bardzo ważną panią
z okienka, której ważność z reguły proporcjonalnie określa jej nadwaga,
niewiedza na temat systemu bankowego, wrodzony brak urody, czysta bezinteresowna
niechęć dla nachalnej klienteli oraz nieudane życie osobiste, wskazane jest
najpierw fuknąć na nią raz lub dwa. Gdyby jednak i to nie pomogło, w
ostateczności można poprosić ją o sprowadzenie kierownika, najlepiej biegiem
albo o obsługę przez kogoś ładniejszego, (zwłaszcza to drugie rozwiązanie
znakomicie działa na tych wszystkich przybitych prowincjonalnym smutkiem
krajowych urzędasów).
UWAGA! Od początku roku 2002 nie będzie już dłużej możliwości zamawiania Epilogu
zwykłą pocztą w postaci wydrukowanej. Z tego względu nie podaję adresu pod jaki
można było do tej pory przysyłać zamówienia. Proszę o nie przysyłanie
następnych. Dlaczego? Internetem jest po prostu szybciej, łatwiej, sprawniej
oraz taniej. Poza tym dzięki całkowitej rezygnacji z druku cena Epilogu spada o
połowę.
Robert Wagner
ZABIJCIE ICH WSZYSTKICH                                                         
                                                                        .
                                                                           
                                                  ZABIJCIE ICH WSZYSTKICH
4
5