SEAN WILLIAMS

mydlanooperowa bańka

Ten moment odznaczał się najczystszą, najwyższej jakości dramaturgią, lepszą niż 
dowolny scenariusz, jaki zdołałbym stworzyć. W gruncie rzeczy był tak świetny, 
że nie miałem wyboru, musiałem w tym miesiącu włączyć go do najnowszego odcinka.
Miejsce akcji:
Mostek "Rosenberga", Załogowego Statku Dalekiego Zwiadu (klasa okrętu wojennego, 
nieoficjalnie przezwany "Żyd Wieczny Tułacz"). 
W rolach głównych:
GABLE "GABE" McKENZIE, kapitan
SARA MRAVINSKY, zastępca dowódcy
MYRION HEMMELLING, systemy podtrzymania życia
JAKE FOO-WONG, astrogacja
ANDRE PASSANT, służba bezpieczeństwa
STEVE JEFFERSSEN, inżynieria i konserwacja
FREEDOM MAXWELL, nauka
ALEK MAAS, łączność, morale i Honorowy Operator Mydlany (ja)
Role drugoplanowe:
Inżynierowie, technicy, pracownicy naukowi, zespół medyczny, trzech kucharzy, 
rozmaici członkowie załogi. Razem sto pięćdziesiąt trzy osoby.
Komentarz:
Sfilmowane na żywo w pobliżu Mi Bootis, 108 lat świetlnych od Ziemi.
Wydarzenie miało miejsce, kiedy "Żyd Wieczny Tułacz" zakończył wstępne 
rozpoznanie systemu. Kapitan Gabe, ciemny, przystojnie wyglądający w oficjalnym 
mundurze kosmicznym, pomyślnie wprowadził nas na ciasną orbitę polarną wokół 
zielonkawej, nieciekawej z wyglądu gwiazdy centralnej klasy F0. Freedom Maxwell, 
jak zawsze śliczna, z blond włosami związanymi w luźny koński ogon, czyniła 
przygotowania do pierwszego przelotu koło wewnętrznej planety. Jake Foo-Wong co 
parę minut radośnie sprawdzał współrzędne, porozumiewając się z komputerami 
monosylabami, wymawianymi nieśpiesznie i precyzyjnie. Steve Jefferssen 
dobrodusznie obserwował wskaźniki, pilnując potężnych silników. Na swój 
misiowaty sposób sprawiał wrażenie zadowolonego, co było dobrym znakiem.
- Okay, załoga. - Kapitan Gabe ruchem nadgarstka oddał Jake'owi i SI[1] 
sterowanie "Tułacza". - Łajba na kursie. Jakieś pytania, komentarze, propozycje?
- Dobra robota, Gabe - powiedziała Freedom, w opanowany, jak zawsze, sposób 
grając swoją rolę Podkochującej Się. Może robiła to nawet trochę za dobrze? 
Czyżby życie naśladowało sztukę? - Znowu wyprzedziliśmy harmonogram. 
- No cóż, wszystkie oszczędności się sumują, prawda? - Gabe uśmiechnął się w 
odpowiedzi, wyraźnie zadowolony z komplementu. - Szesnaście systemów 
zaliczonych, trzydzieści cztery jeszcze na liście. Jeśli za każdym razem 
uszczkniemy dzień czy dwa, to do domu też wrócimy wcześniej.
Sara Mravinsky i Andre Passant przyglądali się z boku, wyraźnie znudzeni 
rutynowymi manewrami i mało porywającą rozmową. Szpakowaty Andre wydawał się 
niezbyt szczęśliwy, co skrupulatnie odnotowałem. Scenariusz przewidywał ponurą 
urazę wywołaną odrzuceniem przez Myrion, ale wyczuwałem w tym coś więcej. Czy, 
podobnie jak Freedom, przesadził z rolą, czy też było to zapowiedzią 
niezależnego napadu złego samopoczucia?
Siedziałem z dala od innych, wypatrując w stosunkach pomiędzy członkami załogi 
jakichkolwiek oznak narastania albo zmniejszania się napięcia. Kto wie, co może 
okazać się przydatne? Nawet to trzymanie się z boku Sary i Andre może dostarczyć 
materiału do pobocznego wątku, choć oparłem się myśli, by zawiązać pomiędzy nimi 
romantyczną aferę. Pominąwszy moje własne uczucia, jej delikatna, niemal 
dziewczęca uroda wyglądałaby wręcz kazirodczo w zestawieniu z surowym szefem 
ochrony. Chociaż, może by się jej to podobało. Stwierdziłem, że nie potrafię 
powiedzieć, co dzieje się w tej pięknej główce o krótko przyciętych, 
bursztynowych włosach i ciemnomiodowych oczach.
- Wcześniej - skomentował Andre - to dla mnie i tak za późno.
Gwałtownie powróciłem do rzeczywistości. A więc na tym polega jego problem. 
Nostalgia za Ziemią. Później będę musiał się tym zająć.
- Silniki w porządku, kapitanie - odezwał się Steve. Oblizał wargi, świadom, że 
każde słowo jest nagrywane. - Przez chwilę było tu trochę gorąco, ale 
przeskoczyliśmy. Daj nam cztery dni na znalezienie problemu i wrócimy do pełnej 
sprawności.
- Dobrze. - Gabe skinął głową, nie zdradzając zaniepokojenia.
W czasie tak długiego lotu utrzymanie wszystkiego na chodzie było ciągłym 
problemem, ale niewartym nadmiernego przejmowania się. Oprócz zderzenia z 
asteroidą albo implozji materii niewiele było rzeczy, z którymi Steve nie 
poradziłby sobie od ręki. Tak czy owak, silniki pracowały pełną mocą tylko raz 
na pięć tygodni, w czasie przekraczania przepaści pomiędzy gwiazdami, więc było 
mnóstwo czasu na załatanie dziwnego przecieku.
- Jake, informacje o systemie.
Astrogator, pół-Azjata, wzruszył ramionami, nie podnosząc wzroku znad swoich 
ekranów. Miał rolę charakterystyczną i wiedział o tym, więcej, grał zgodnie z 
nią. 
- Nic nowego, sir. Trzy planety, w tym dwie typu jowiszowego. Trzecia jest mała 
i ma dużą gęstość. Orbita nieregularna. Prawdopodobnie przechwycony księżyc. 
Żadnych godnych wzmianki obłoków kometarnych czy pasów asteroid. 
- Dobrze. - Gabe wyraźnie się odprężył.
Ostatni system podwójny (Omega Herculis, biały nadolbrzym z mniejszym 
towarzyszem) z początku wydawał się równie prosty, dopóki bliższe zbadanie nie 
ujawniło pasa luźno rozrzuconych, pierwotnych czarnych dziur. Paskudne dla 
astrogacji i systemów podtrzymywania życia oraz, jak wykazało przejście tuż koło 
jednej z nich, potencjalnie śmiertelnie niebezpieczne. Tym razem byliśmy 
przygotowani na wszystko, łącznie z nudą.
- Nie zamieszkana?
- Oczywiście. A czegoś się spodziewał?
- Pewnego dnia możesz mnie zaskoczyć. - Gabe uśmiechnął się drwiąco. - Saro, 
wszyscy, którzy nie są niezbędni, mogą zrobić sobie godzinną przerwę. W 
gotowości aż do odwołania.
Sara włączyła interkom i przekazała rozkaz. Atmosfera napięcia zaczęła słabnąć w 
miarę jak zwolnieni ze stanowisk udawali się na przerwę. Osiemnaście godzin 
ciężkiej pracy - przeskok, wstępne rozpoznanie, wejście na orbitę - skończyło 
się. Krócej niż zwykle, jak zauważyła Freedom. Stosowana przez Gabe'a technika 
połączenia wejścia na orbitę z przelotem koło planet zdawała egzamin. Jeżeli nic 
nie pójdzie źle, przez następne parę tygodni na statku będą obowiązywały 
normalne wachty. 
Gabe przesunął wzrok po kilku ekranach pokrytych informacjami, przeglądając je 
pobieżnie, zabijając czas pozostały do przelotu koło planet. Ja również 
patrzyłem na potok danych, rozumiałem najwyżej dziesięć procent, ale niezbyt się 
tym przejmowałem. Nikt z nas nie pojmował wszystkiego, nawet dowodzeni przez 
Freedom jajogłowi. W ciągu osiemnastu miesięcy naszego pobytu w Otchłani 
zgromadziliśmy równie dużą kolekcję anomalii, co spójnych faktów oraz więcej 
pytań niż odpowiedzi.
Byłem oficerem odpowiedzialnym za morale i do moich zadań należało dopilnowanie, 
by niewłaściwe pytania nigdy nie zostały zadane.
Wewnętrzna, skalista planeta znajdowała się coraz bliżej. Zespoły przyrządów 
rozmieszczonych na kadłubie statku poddawały ją bezustannej analizie. Była 
martwa, tak jak się spodziewaliśmy, potencjalne źródło bogactw mineralnych. W 
połowie drogi do niej "Tułacz" wystrzelił trzy sondy uderzeniowe. Wystartowały z 
na wpół słyszalnym, na wpół wyczuwalnym szczękiem i zanurkowały, spiesząc na 
swoje ogniste randki.
Godzinę później dane z trzech niewielkich błysków zostały zarejestrowane i 
przesłane do analizy. Koniec roboty aż do kolejnego przelotu, za trzy dni. Jeśli 
podwładni Freedom nie znajdą niczego niezwykłego w spektrogramach, "Tułacz" 
zmieni orbitę, by dokładniej przyjrzeć się gwieździe centralnej, a potem zwróci 
się ku gazowym gigantom. Potem odlecimy.
Pięć tygodni. Cztery, jeśli system jest tak pusty, na jaki wygląda. Dla mnie 
kolejny miesiąc powstrzymywania załogi przed rzuceniem się sobie do gardeł.
Stłumiłem jednocześnie ziewnięcie i natrętny pomysł, by napisać romantyczny 
wątek łączący Sarę Mravinsky i mnie, ot, żeby ożywić sytuację. Prawdopodobnie 
źle robiłem powstrzymując tę chęć. W końcu ja także potrzebowałem 
przewentylowania, nie? Kto mnie powstrzyma przed rzuceniem się do własnego 
gardła?
Wtedy się to wydarzyło.
Ujęcie: bliski najazd na Jake Foo-Wonga, który studiuje ekran astrogacyjny, 
skupiony na śledzeniu naszej trajektorii przez system. Nagle podrywa głowę. Na 
jego twarzy pojawia się wyraz pomieszanego lęku i kompletnego zaskoczenia.
JAKE: Kapitanie! Coś tu mam!
GABE: Tak, Jake? (podnosi wzrok) O Boże! A co to jest, do cholery?!
Przebitka na ekran: pomarańczowa, splątana sieć nakładających się linii i 
okręgów. Jedna mała kropka pędzi bardzo, bardzo szybko.
JAKE (usiłując odzyskać panowanie nad sobą): Raport astrogacji... 
niezidentyfikowany obiekt...
GABE: Alarm czerwony, Saro! Alarm czerwony!
JAKE: ...prędkość trzy cztery razy dziesięć do siódmej...
GABE: Przygotować główny silnik!
JAKE: ...kurs... (podnosi wzrok z pobladłą twarzą) ...dokładnie na nas, 
kapitanie...
GABE: Uszczelnić wszystkie śluzy. Na miłość boską, Steve, rozruszaj ten silnik! 
Służba medyczna ma być w pełnej gotowości!
Odjazd: na mostku panuje chaos. Głosy krzyczą w interkomie, rozlega się wycie 
syren alarmowych. W rogu kadru jestem ja, z twarzą barwy coca-coli wyrażającą 
bezradną grozę.
JAKE (nieco spokojniej, choć wciąż bez tchu): Mamy obraz, sir.
Ujęcie: wygwieżdżone niebo z Mi-1 Bootis w lewym, górnym rogu. Z początku nic 
nie widać, potem w centrum pola widzenia pojawia się jasna, zielona kropka. Z 
bezgłośnym poszumem w jednej chwili wypełnia cały ekran.
GABE: Jezu Chryste... Ależ to zasuwa! Jakie to było powiększenie, Jake?
JAKE: Pełne, sir.
GABE: ETA[2]?
JAKE: Sto dziewięćdziesiąt sekund.
GABE: Nadaje coś?
JAKE: Nie, sir, i nie odpowiada na sygnały.
GABE: Cholera. Podaj mi kurs uniku, przechodzę na ręczne sterowanie.
SARA (sprawiająca wrażenie przerażonej jak nigdy): Nie możemy po prostu 
wyskoczyć stąd w diabły?
STEVE: Nie. Na zaprogramowanie skoku potrzebujemy czterdziestu ośmiu godzin.
SARA (zakłopotana): Oczywiście. Przepraszam.
Ujęcie: Freedom Maxwell przy swojej konsoli. Ten sam obraz co przed chwilą, obcy 
statek pędzący w stronę naszego wypełnia ekran. Komentarz: choć jej włosy 
zachowują miedziany połysk, nawet w tym ostrym, zielonym świetle, jej urodzie 
dorównuje jedynie sprawność wykonywania przez nią pracy.
FREEDOM: Okay... (energicznie, do komputera) cofnij o ramkę... jeszcze.... jest! 
Zatrzymaj i zapisz. Powiększ.
ANDRE (zaglądając jej przez ramię): Co u diabła...?
FREEDOM (postukując w ekran dla podkreślenia cech obcego statku; wyraźnie czuje 
się niezręcznie): Kształt dysku, obraca się z dużą prędkością, krawędź otacza 
żółta poświata, obiekt zostawia za sobą ślad w postaci ziarnistej smugi... 
(odwracając się od ekranu) Gabe, czy to jakiś kawał?
GABE: Co? Oczywiście, że nie. A o co chodzi?
FREEDOM: No cóż, w takim wypadku, kapitanie, najwyraźniej odkryliśmy nasz 
pierwszy latający spodek.
Pełna osłupienia cisza.
JAKE: Obiekt nadal się zbliża (po jego twarzy od razu widać, że zawsze chciał 
grać tę rolę). ETA siedemdziesiąt sekund.
GABE (wciąż nie dowierzając): Latający co?
JA (z prawie wariackim uśmiechem): Bona fide UFO!
ANDRE: Alek, jeśli to jeden z twoich śmiesznych pobocznych wątków...
JA: Boże, nie. Mogę być wariatem, ale nie aż takim. Kto by uwierzył w latający 
spodek, tu, w kosmosie...?!
FREEDOM: A jak by zaprogramował obraz optyczny? My ich naprawdę widzimy.
JA: Tak. Dzięki, Freedom.
ANDRE (krzywiąc się): No to ukryjmy to.
JA: Pod warunkiem, że nie wypadniesz z roli.
JAKE (przerywa nam): ETA trzydzieści sekund.
GABE: Właśnie. Ktoś ma jakiś pomysł?
Znów cisza, oprócz syreny ostrzegającej przed zderzeniem.
GABE: Okay. Chyba musimy po prostu spróbować zablefować (po twarzy przemyka mu 
ślad strachu, ale generalnie panuje nad sobą). Trzymajcie się!
Dłonie Gabe'a przebiegają po jego pulpicie kontrolnym, rzuca statkiem w bok. 
Rozlega się stłumiony ryk gwałtownie budzących się potężnych silników. Uwaga: 
żadnych manetek, żadnego przewracania się z boku na bok, żadnych krzyków. To 
prawdziwa space opera, nawet jeśli czasami dialogi są nieco drewniane.
JAKE: Obiekt zmienia kurs.
GABE: W naszą stronę?
JAKE: Aye, sir. ETA piętnaście sekund.
Kapitan skręca w drugą stronę. Ponury wyraz jego twarzy zdradza, że wie, iż 
próba jest skazana na niepowodzenie, lecz mimo to podejmuje ją.
JAKE: ETA dziesięć sekund (później przyklasnąłem jego następnym słowom, choć w 
momencie ich wypowiadania nie mogłem ich znieść). Dziewięć... osiem... siedem...
Ujęcia po kolei: Andre, Sara, Steve, Freedom, ja, Jake i Gabe, urozmaicone 
przebitkami na skaner optyczny, gdzie widać szybko zbliżający się obcy statek.
JAKE: ...sześć... pięć... cztery...
Spodek wydaje się wylatywać z ekranu.
JAKE: ...trzy... dwa...
Wszystko robi się zielone...
JAKE: ...jeden...
...oślepiająco jasnozielone...
JAKE: Zderzenie!
Wygaszenie.
Po zderzeniu z latającym spodkiem zapanowała lekka panika. Z całej sceny, 
rzetelnie zanotowanej przez kamery systemu bezpieczeństwa, udało się wyłowić 
jedno zdanie:
ANDRE: Gdzie ten skurwiel się podział?
A ponieważ nikt wtedy nie umiał na to pytanie odpowiedzieć, musiałem odłożyć je 
do archiwum.
W pierwszym odruchu pomyślałem, że dla utrzymania dramatyzmu należałoby od razu 
przejść do odprawy, która odbyła się w kabinie kapitana osiem godzin po 
zdarzeniu. Do tego czasu ludzie trochę się uspokoili i myśleli nieco bardziej 
sensownie. 
Jednak, po wielu przemontowaniach, od tej sceny rozpoczął się ten odcinek.
Gabe oczywiście przewodził spotkaniu. Jego wymizerowana twarz zastygła w wyrazie 
zmęczonej determinacji. Nie spał od trzydziestu sześciu godzin. Tak jak i 
wszyscy pozostali.
- Okay, załoga. Chyba musimy ustalić, co się stało. Czy ktoś ma propozycję od 
czego zacząć?
- A coś w ogóle się wydarzyło? - Andre próbował najłatwiejszego sposobu 
ucieczki: uniknięcia problemu przez zakwestionowanie jego istnienia. - Nie była 
to zwykła halucynacja?
- Nie. - Freedom była nieugięta. - Wszystko jest w zapisie, jeśli chcesz, możesz 
sprawdzić. Obiekt pojawił się, ruszył w naszą stronę z przyspieszeniem 
nieosiągalnym dla ziemskiej techniki, a potem zniknął w momencie zderzenia.
- Obiekt? - Myrion wydawała się rozbawiona, choć jej półuśmieszek zabarwiała 
zwykła dawka goryczy. W jej profilu psychologicznym wymieniono mnóstwo głębokich 
urazów ukrytych pod uwarunkowaniem. Była jedną z niewielu skomplikowanych 
postaci w sztuce o "Żydzie Wiecznym Tułaczu", miałem co do niej wielkie plany. 
Wyraźnie atrakcyjna, z sięgającymi ramion białymi włosami, stanowiła 
interesujący kontrast dla Freedom, z którą zazwyczaj darła koty. - Myślałam, że 
mówiłaś o nim "latający spodek"?
- Nieważne. Czy to istotne, jaką mu nadamy nazwę?
- Nie. - Gabe wtrącił się, żeby powstrzymać kłótnię. - Obie są dobre. Jak sądzę, 
możemy przyjąć, że był obcego pochodzenia. Najistotniejsze pytanie, według mnie, 
to: "Jaki był cel jego zachowania?"
- Dlaczego usiłował nas staranować? - dodał Jake.
Steve: - Jak on działa?
Sara: - Czego chcą od nas?
Freedom: - Skąd przybył?
Andre: - Gdzie się podział?
Ja: - I jak to opiszemy w raporcie?
Gabe wzruszył ramionami.
- Po to właśnie tu siedzimy, Alek. Musimy to przemyśleć. Zniknął bez śladu, gdy 
właśnie powinien walnąć nas czołowo, i od tej chwili nie widzieliśmy go. 
Kimkolwiek byli, nie zawracali sobie głowy powiadomieniem nas co, u diabła, 
robili, więc możemy tylko zgadywać.
- Może to jakiś rodzaj mechanizmu obronnego? - zasugerował Andre. - Ostrzec nas, 
żebyśmy odlecieli.
- Przed czym ostrzec?
- Nie wiem. Czy na wewnętrznej planecie może istnieć życie?
- Mało prawdopodobne - powiedziała Freedom zdecydowanym tonem. - Cywilizacja 
zdolna do zbudowania takiego statku kosmicznego na pewno pozostawiłaby po sobie 
ślady. Nie zauważyliśmy nawet źródeł ciepła. Sama stara lawa i dziwaczne 
szczeliny.
- Planety jowiszowe?
- Znów bardzo mało prawdopodobne.
- Myślę, że wkrótce się przekonamy - odezwała się Sara. - Będziemy ich mijać za 
jakiś tydzień.
- Na pewno? - Gabe przyjrzał się nam uważnie. - Jedną z rzeczy, które chciałbym 
poddać pod dyskusję, jest stan naszej wyprawy. Czy powinniśmy opuścić system i 
przeskoczyć do następnego, czy trzymać się planów?
- Opuścić system? - Freedom była wściekła. - Jesteśmy u progu czegoś, co może 
być największym naszym odkryciem! Poszukiwanie obcego życia jest jedną z 
głównych dyrektyw tej wyprawy!
- Jeśli jej nie zagraża - przypomniał Andre.
- Nie skrzywdzili nas, prawda? Kimkolwiek są i czegokolwiek chcą, uważam, że 
dość wyraziście zademonstrowali, iż jesteśmy na ich łasce. A jednak wciąż 
żyjemy. Nie sądzę, żeby byli wrogo nastawieni, tylko... ostrożni.
- Zabawny sposób okazania tego.
- Oczywiście. Nie spodziewasz się przecież po nich ludzkich zachowań, prawda?
To nasunęło mi pewną myśl, lecz zagryzłem wargę, żeby ją przemilczeć. Czy ich 
zachowanie naprawdę nie było ludzkie?
- Osobiście wolałbym trzymać się planu - oznajmił Gabe - lecz zanim podejmę 
decyzję, chciałbym wysłuchać argumentów przeciwko takiemu rozwiązaniu. Teraz 
jest czas, żeby się wypowiedzieć - jeśli chcecie.
Odpowiedziało mu milczenie. Andre wyraźnie ukrywał zdenerwowanie za brutalną 
agresją, lecz nie odzywał się. Jedynym innym członkiem dowództwa, który mógł się 
sprzeciwić kapitanowi, była Sara, lecz ona również zachowała milczenie. Po 
sposobie, w jaki wierciła się w fotelu, poznałem, że wstydziła się swojego 
strachu.
Gabe odczekał minutę, postukując palcami w blat, aż stało się jasne, że nikt nie 
zamierza się odezwać.
- W takim razie uważam rzecz za załatwioną. Jeśli nic nieprzewidzianego nie 
wydarzy się w czasie następnego przelotu, będziemy postępować jak zwykle. Żądam 
jednak pełnej gotowości na wypadek jakichś dziwnych wydarzeń, a jeśli 
komukolwiek przyjdzie do głowy cokolwiek, o czym nie pomyśleliśmy, nawet 
kompletnie kretyńskiego, chcę o tym usłyszeć. Absolutnie wszystko może okazać 
się istotne.
Wszyscy wymamrotaliśmy potwierdzenie. Ja skrzyżowałem przy tym palce za plecami, 
gdzie było to niewidoczne dla kamer.
- No to, załoga, myślę, że czas na odpoczynek. To był długi, ciężki dzień. 
Ogłaszam tę nadzwyczajną naradę za zamkniętą i życzę wszystkim miłych snów. 
Dobranoc.
Drugi przelot upłynął bez żadnych wydarzeń. Nasi obcy nie pokazali się, jeśli w 
ogóle jeszcze kręcili się po okolicy. Zmieniliśmy orbitę na bliższą gwiazdy bez 
kłopotów, potem przenieśliśmy się do gazowych gigantów, potem nabraliśmy paliwa. 
Trzy tygodnie później "Tułacz" był gotów do przeskoku. Pozostało jedynie 
wysłanie raportu ze zwiadu przy Mi Bootis.
Komunikacja z Ziemią ograniczała się do małych kapsuł w kształcie pocisku 
wystrzeliwanych w stronę systemu Słońca, gdzie docierały po dwóch dniach. Ilość 
energii, niezbędna do wysłania nawet tak małych obiektów, powodowała 
ograniczenie ich liczby do jednej na odwiedzany system słoneczny, sporządzanej 
jako podsumowanie badań. Tak więc każda była istotna. Nie było żadnych szans 
wysłania aneksu wcześniej niż za miesiąc - więc jej zawartość musiała zostać od 
razu przygotowana perfekcyjnie. 
I właśnie tu wkraczałem ja. Moim zadaniem było zestawienie z danych spójnego 
raportu. Zbierałem dzienniki od szefów wydziałów, tłumaczyłem stosy technicznych 
danych na zrozumiały język angielski i przygotowywałem zbiorczy raport ze 
zwiadu. Ta robota, z wykorzystaniem SI, zajmowała nie więcej niż kilka dni i 
była okropnie nudna.
Tak więc stanowisko oficera komunikacyjnego wymagało tylko okresowej pracy i 
pomiędzy raportami miałem dbać o morale (kolejne niewdzięczne zajęcie). Całe 
miesiące zajęło mi wymyślenie jak połączyć oba te zadania i uczynić życie o 
wiele bardziej interesującym niż przedtem.
Alfa Bootis (powszechnie znana jako Arktur, czwarta najjaśniejsza gwiazda na 
północnym niebie) była naszym trzecim przystankiem, trzydzieści sześć lat 
świetlnych od Ziemi. Ten system, po którym wiele się spodziewano, okazał się 
zdecydowanie nieciekawy, podobnie jak następne cztery: Gamma Serpentis, Sigma 
Bootis, Yale 5634 i Tau Bootis. Wiedziałem, że ludzie tam, w domu, będą mieli 
nadzieję na więcej niż nudne opisy gazowych gigantów i zwyczajne dane 
spektralne. Tak więc, próbując ożywić nieco raport z Yale 5634, po naszym 
przybyciu przechrzczonej na Gwiazdę McCormacka, dołączyłem ujęcia codziennych 
zajęć dowództwa. Zamiast sterylnych, starannie przygotowanych seminariów 
wygłaszanych przez szefów działów, mieliśmy obrazy prawdziwych interakcji 
międzyludzkich, zwarty zespół ludzi pracujących i bawiących się na pokładzie 
"Tułacza". Dzięki odpowiedniemu montażowi zapisów zdołałem stworzyć wrażenie 
ciągłości, nawet pomimo że półgodzinny zapis został poskładany ze strzępków 
odległych o całe tygodnie.
Przed wysłaniem pokazałem ten raport załodze, wyjaśniając, że Dowództwo na pewno 
zaciekawi pokaz, jak działamy jako zespół, a nie jednostki. Sfabularyzowany 
zapis przekaże rzeczywistość o wiele lepiej niż jakikolwiek raport o morale. 
Jeśli wyrwałem jakieś wypowiedzi z kontekstu, to tylko po to, żeby oglądający 
ten półgodzinny film miał wrażenie pełni, dzięki zasugerowaniu wątków głównych i 
pobocznych, które w rzeczywistości mogą nawet nie istnieć.
- Przygody "Żyda Wiecznego Tułacza", odcinek pierwszy - powiedział Jake, - na 
pewno brzmi lepiej niż USSN "Rosenberg", rutynowy raport zwiadu: Yale 5634, 
21.08.26.
- Właśnie. - Uśmiechnąłem się z pewnością siebie. - Zabawne, nie?
- Ale czym się to skończy? - zaprotestował Andre, chyba proroczo. - Stajemy się 
jakimś "Star Trekiem" albo "Zagubionymi w przestrzeni"?
Było jeszcze trochę narzekań, głównie w sprawie zachowania prywatności, jednak 
mój pomysł został w końcu zaaprobowany przez Gabe'a. Raport poszedł.
Dla potrzeb następnego sprawozdania, z Tau Bootis (58 lat świetlnych), posunąłem 
się o krok dalej, namawiając członków dowództwa do improwizacji. Sugerowałem 
możliwe sytuacje i ich konsekwencje, które mogłyby stanowić rozrywkę zarówno dla 
ludzi w domu, jak i dla nas samych. Już wtedy wpadłem na pomysł, że całe te 
wspólne manewry mogą stanowić świetny sposób na odreagowanie. Brak wentyla 
bezpieczeństwa stanowi połowę kłopotów ze współżyciem w zamkniętej grupie. 
Większość czasu, jako oficer dbający o morale, spędzałem na łagodzeniu 
niebezpiecznie napiętych sytuacji - najczęściej biorąc cały ładunek na siebie. 
Miałem nadzieję, że przekształcając raporty z "Żyda WiecznegoTułacza" w mydlaną 
operę zdołam zmniejszyć stres, zarówno swój, jak i reszty załogi. 
Na przykład: jeśli ponury sposób bycia Andre Passanta działał Myrion Hemmelling 
na nerwy, dlaczego by nie namówić ich do zagrania kłótni? Ta niezdarna próba 
psychoterapii była wśród pierwszych obocznych wątków, jakich spróbowałem.
I zadziałało. Wszyscy się w to włączyli, w kilku przypadkach niechętnie. Była to 
gra, którą można się bawić tylko aktywnie w niej uczestnicząc, lub jeśli nie, to 
dyskutując na jej temat (za lub przeciw). Od wielu osób otrzymywałem sugestie 
możliwych rozwiązań różnych sytuacji. Wkrótce zacząłem rozdawać ogólnikowe 
scenariusze i aranżować najważniejsze dialogi. Nasza codzienna robota posuwała 
się naprzód - badania, opracowywanie danych, walka o przeżycie - lecz mieliśmy 
teraz jeszcze grę dostarczającą nam rozrywki.
Potem, dwa systemy później, zdarzyło się coś, co na zawsze odmieniło życie na 
statku.
"Żyd Wieczny Tułacz" nie był jedynym statkiem biorącym udział w programie 
badawczym dalekiej przestrzeni, oprócz niego wysłano dziewiętnaście innych, 
każdy miał odwiedzić pięćdziesiąt systemów przed powrotem na Ziemię. Choć wielu 
z nas przeklinało pięćdziesięcioletni wyrok, wszyscy zgadzaliśmy się, że jest to 
najlepsze możliwe rozwiązanie. Wysłanie jednego statku do pięćdziesięciu układów 
jest o wiele skuteczniejszą metodą niż po jednym do każdego. Oczywiście 
pięćdziesiąt statków zbadałoby tysiąc układów w ponad dwukrotnie krótszym 
czasie, ale również ponad dwa razy większym kosztem.
Omikron Bootis (75 lat świetlnych) był naszym dziewiątym systemem. Obserwacje z 
orbity Ziemi sugerowały, że to duży układ i dlatego spodziewaliśmy się mnóstwa 
roboty. Wyskoczyliśmy z hiperprzestrzeni na jego obrzeżu, czujnie wypatrując 
komet i rozejrzeliśmy się po okolicy.
Doprawdy, O-Bootis był wielgachny. Piętnaście planet, dwa pasy asteroid i 
potężna chmura kometarna tłoczyły się wokół chłodnego, pomarańczowego olbrzyma. 
Gabe wprowadził nas na obszerną polarną orbitę, wysoko wychodzącą ponad 
ekliptykę i Freedom wzięła się do roboty.
Właśnie tam natrafiliśmy na nią: kapsułę z odpowiedzią z Ziemi. Dopiero trzecią 
w ciągu niemal roku. Osobiste listy od rodzin (nikt z nas nie miał partnera na 
Ziemi, lecz zawsze byli jacyś krewni chcący utrzymać kontakt), najnowsze 
instrukcje od Dowództwa, wiadomości na temat ziemskiej polityki i sportu, 
najnowszych chwilowych mód... Z niecierpliwością czekaliśmy na przechwycenie 
kapsuły przez bezzałogową sondę i dostarczenie jej na pokład do przejrzenia.
Jednak wiadomości wcale nie były dobre.
Z dziewiętnastu siostrzanych statków trzy uległy katastrofom, jeden przysłał 
zniekształcony meldunek o uderzeniu asteroidy i również zniknął, a kolejne 
siedem wróciło na Ziemię, przerywając misje z najrozmaitszych powodów (w tym 
choroby, niezadowolenie, nieprzystosowanie oraz otwarty bunt). Spośród 
pozostałych dziewięciu, na sześciu rozwijały się podobne problemy, a dwa z nich 
były tak spóźnione z robotą, że ich plany zostały skrócone do trzydziestu 
systemów.
Czyli zostały tylko trzy w pełni sprawne statki, w tym "Żyd Wieczny Tułacz".
Wieści były co najmniej poważne.
Wśród wiadomości znajdowała się jedna zaadresowana do mnie osobiście, "prywatna 
i poufna" od Robin Blanchard, Sekretarz Generalnej Dowództwa, podpisana również 
przez Prezydent Trybunału Ziemi, samą Valerie McCormack. Otworzyłem ją nerwowo, 
spodziewając się zwięzłego rozkazu powrotu do pracy, zaprzestania tracenia czasu 
załogi na bzdury. Oznaczało to koniec opery mydlanej, wiedziałem to.
Ale nie. W rzeczywistości było dokładnie odwrotnie.
Dowództwo zażyczyło sobie dalszego przesyłania nieortodoksyjnych raportów - 
wręcz jednoznacznie zażądało. W świetle tylu porażek potrzebna im była pomyślnie 
przebiegająca wyprawa, by móc ją pokazać społeczeństwu, w dodatku podana w taki 
sposób, żeby zapewniała zrozumienie przez wszystkich. "Przygody »Żyda Wiecznego 
Tułacza«" po prostu dawały dobrą prasę. Nie umknęła im też możliwość, że cała ta 
zabawa pomogła utrzymać psychiczną stabilność załogi.
Tak właśnie zostałem honorowym Operatorem Mydlanym i "Przygody »Żyda Wiecznego 
Tułacza«" rozkręciły się na dobre.
Odcinek 4: Omikron Bootis (streszczenie):
Ten dziewiąty port przeznaczenia "Żyda Wiecznego Tułacza" staje się testem dla 
załogi. W świetle kiepskich wiadomości z Ziemi morale staje się jedną z 
ważniejszych rzeczy. W czasie badania i kartowania rozległego (a co za tym 
idzie, wymagającego mnóstwa pracy) systemu O-Bootis narrator, Alek Maas, śledzi 
rozwijające się nadzieje i aspiracje współtowarzyszy.
Przyjaźń pomiędzy kapitanem Gabe i Freedom Maxwell pogłębia się. Czy 
kiedykolwiek skonsumują swój związek? Czy śliczna, młoda Sara Mravinsky zdoła 
przetrwać ogromne napięcia związane z podróżami kosmicznymi i znajdzie jeszcze 
dość czasu, by odkryć samą siebie? Czy Andre Passant wie więcej niż mówi, czy 
też tajemnicze zniknięcie okładzin izolacyjnych z Magazynu 14 naprawdę było 
zwykłą, niewinną pomyłką? Myrion Hemmelling ma w swoich rękach życie wszystkich 
ludzi na pokładzie "Żyda Wiecznego Tułacza", a wielu z nich nie lubi. Czy stąd 
bierze się jej zgorzknienie, czy też jest ono związane z jej tajemniczą 
przeszłością? Co się stanie, jeśli - jak się obawia Steve Jefferssen - nawalą 
silniki? Czy skończy się to zagubieniem w głębokiej przestrzeni, bez żadnej 
nadziei na ratunek?
Osią odcinka, jak zawsze, jest sama Wyprawa: ciągły wątek, wokół którego 
wszystko się kręci. Jakie nowe odkrycia czekają jeszcze "Tułacza"? Jakie 
nieprzewidywalne niebezpieczeństwa? Czy próba utrzymania morale się powiedzie? 
Napięcie, w jakim żyje załoga, jest ogromne. Mają mniej więcej sześć tygodni na 
zbadanie całego układu planetarnego. Zważywszy, że naukowcy studiują Układ 
Słoneczny od dwóch tysięcy lat i wciąż jeszcze są dalecy od zakończenia tej 
pracy, czy wypełnienie powyższego zadania w ogóle mieści się w ludzkich 
możliwościach...?
I tak dalej.
Każdy "odcinek" składał się z około trzech godzin ujęć, poprzeplatanych 
panoramicznymi obrazami danego układu. W przypadku O-Bootis materiału na 
przerywniki było pod dostatkiem: burzliwe gazowe giganty, przesłonięte chmurami 
księżyce, niespokojny pas asteroid itp. W miejscach, gdzie nie mogłem znaleźć 
wystarczająco dramatycznych zdjęć do zmontowania zadowalającej fabuły, włączałem 
narrację spinającą wszystko w całość. Kilku członków załogi - zwłaszcza Andre - 
czuło się urażonymi takim udramatyzowaniem rzeczywistości, ale pogodzili się z 
tym, choć niechętnie. A skoro nasz szef ochrony tak często odgrywał rolę 
czarnego charakteru, czy nie sygnalizowało to, że tkwi w nim coś, czym 
należałoby się zająć?
Trzy systemy dalej, przy Kappa Coronae Borealis, białej gwieździe klasy widmowej 
A0, dziewięćdziesiąt lat świetlnych od domu, otrzymaliśmy czwartą kapsułę. 
Dowództwo było wniebowzięte. Przesłali nam dla rozrywki ostateczną wersję 
odcinka z O-Bootis, razem z reklamami. Jeden z najznakomitszych kompozytorów 
napisał muzykę, w czołówce znalazły się sceny z naszego treningu, odlotu na 
orbitę i ostatecznego startu. Ktoś nieco podretuszował jedną czy dwie sceny, 
zastępując kiepskie aktorstwo ujęciami wygenerowanymi przez komputer, lecz poza 
tym pozostał praktycznie mój oryginalny montaż. Gabe wyglądał nieco bardziej 
szykownie niż zazwyczaj, lecz to mogło być tylko moje osobiste wrażenie.
Przy oglądaniu z dystansu (minęło dziesięć tygodni od jego zmontowania) odcinek 
czwarty był dramatyczny, porywający, osobisty i bardzo ludzki. Oto grupka osób 
(trudno było o nich myśleć "my") zamknięta w metalowo-plastykowej trumnie 
miliardy kilometrów od domu. Mieszkańcy Ziemi nie mieli wyboru - musieli się o 
nas troszczyć, co oznaczało w rezultacie troskę o cały program eksploracji 
dalekiego kosmosu. A to było dobre dla wszystkich weń zaangażowanych.
Okazało się, że przemontowane wersje moich raportów zostały zakupione przez pięć 
międzynarodowych sieci telewizyjnych. Reklamowane jako "ludzkie oblicze 
eksploracji kosmosu" przygody "Żyda Wiecznego Tułacza" docierały do 
siedemdziesięciu pięciu procent populacji Ziemi. 
Byliśmy gwiazdami. Trudno było się do tego przyzwyczaić. Oznaczało to też, że 
moja rola Operatora Mydlanego stała się bardziej istotna dla codziennej pracy 
statku. Rzecz, która zaczęła się jako zabawa, stała się deską ratunku dla 
programu kosmicznego, a być może przy okazji i dla naszego zdrowia psychicznego 
- wszystko dzięki smykałce do dramaturgii, z której posiadania wcześniej w ogóle 
nie zdawałem sobie sprawy. Kto by w to uwierzył?
Ale najdziwniejsza ze wszystkiego była poczta od fanów...
Tak więc, kiedy obcy statek wpadł na nas w układzie Mi-Bootis, który był naszym 
szesnastym przystankiem i sceną jedenastego odcinka, moją pierwszą myślą było: 
"Jak to wpłynie na serial?". Nie mogłem wyciąć tego Wydarzenia, było zbyt dobrą 
sceną - nawet pominąwszy jego historyczne znaczenie - żeby zostawić je na 
podłodze montażowni, jednak równocześnie było zbyt groteskowe, by ktokolwiek w 
nie uwierzył. Latający spodek w kosmosie?
Podczas badania Mi-Bootis, czując szybko zbliżający się termin wysłania raportu, 
zasięgnąłem opinii innych członków załogi.
- Nie wiem co o tym myśleć - oznajmił Steve Jefferssen, pierwszy mój rozmówca. - 
Widziałem, co widziałem, lecz jest to bez sensu. Najlepiej zignorować sprawę i 
zobaczyć co się stanie kiedy - albo jeżeli - statek powróci. Co innego możemy 
zrobić? Nie ma co się nad tym głowić.
- Naprawdę, Steve? - Spodziewałem się więcej po tym zatwardziałym pragmatyku. - 
Czy nawet nie zastanawiasz się...
- Jasne, Alek. Jasne, że się zastanawiam. Czy przypadkiem wszyscy nie 
zwariowaliśmy.
- Mnie zastanawia moment pojawienia się statku - wyznała Myrion. - Mamy za sobą 
jedną trzecią wyprawy - a właściwie nieco mniej - i jak dotychczas dokonaliśmy 
bardzo niewielu ważnych odkryć. Sądzę, że wszyscy żywimy nadzieję znalezienia 
jakichkolwiek oznak pozaziemskiego życia, ale, pominąwszy fałszywy alarm przy 
Beta Serpentis, wszystko jest martwe, martwe, martwe! Może uzewnętrzniamy nasze 
oczekiwania. Po histerii z dwudziestego wieku latający spodek jest wystarczająco 
powszechnym archetypem. Czy czytałeś coś o uprowadzeniach, które miały się 
zdarzać w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych?
- Tak.
- Przestały się wydarzać po zamknięciu programu SETI. Nacisk na społeczną 
psychikę zwrócił się do wewnątrz i znów zaczęliśmy widywać duchy. Może 
doświadczamy powrotu syndromu UFO?
- Czyli zwariowaliśmy? 
Nie wspomniałem, że rozmowa ze Steve'em miała zasadniczo taki sam sens.
- Nie. Mieliśmy halucynację.
- To to samo, nieprawdaż?
- Spytaj kogoś naćpanego LSD.
- Na pewno - obiecałem - kiedy tylko wrócimy do domu.
Uśmiechnęła się. Zawsze wyglądała nieco weselej, kiedy sądziła, że wygrała spór. 
- Podpucha - skomentował Andre. - Jakiś kretyn się nami zabawia.
- Jak?
- Zaszczepiając sieć SI rezydentnymi wirusami zaprogramowanymi na ujawnienie się 
w konkretnych momentach wyprawy. Po ich zadziałaniu widzimy na ekranach rzeczy 
nie istniejące naprawdę: elektroniczne duchy, jeśli wolisz. Musisz spytać 
Freedom, jak to zostało zrobione, ale założę się, że to coś w tym stylu. W końcu 
nie mamy żadnego dowodu, że ten spodek rzeczywiście istniał, prawda? Żadnych 
szczątków, promieniowania, śladu cząsteczkowego - nic. Czyli nie był 
rzeczywisty; musiał być sztuczką. Następne będą jakieś słowa na niebie. 
Propaganda albo wiadomość dla dziewczyny.
- Pamiętasz tamtą noc w Paryżu...?
Nie uśmiechnął się.
- Coś w tym stylu.
Lepiej było nie pytać Andre czy wątpi we własne zdrowe zmysły, zamiast tego więc 
zadałem pytanie, które naprawdę mnie dręczyło:
- Czy myślisz, że to ja? Bądź szczery, zniosę to.
Zastanowił się chwilę przed odpowiedzią.
- Nie, chyba raczej nie. Ale jestem wściekły na ciebie, że zgodziłeś się brać w 
tym udział.
Bardzo trzeźwiąca myśl.
- Uważam, że wszystko sprowadza się do faktu, że ktoś naprawdę tam jest - 
oznajmiła Freedom, następna na mojej liście. - Ich motywy mogą się wydawać 
tajemnicze, może nawet bezsensowne, ale nie zmienia to faktu, że tam są. A tylko 
to się liczy.
- Czyli nie sądzisz, że to głupi żart, czy jakiś błąd aparatury?
- Absolutnie nie. Pomagałam przy projektowaniu połowy systemów informatycznych 
tego statku. Zauważyłabym usterkę albo czyjeś manipulacje przy nich. Tak samo 
jak we własnym mózgu. Jeśli ktoś twierdzi inaczej, robi uniki.
- Ale dlaczego tylko jeden statek? Jeśli są tak rozwinięci, jak się wydaje, 
dlaczego setki ich pojazdów nie plączą się po kosmosie?
- No cóż, Galaktyka jest raczej spora, prawda? Stary system SETI - kierowanie 
anteny w niebo i czekanie - po prostu nie zadziała. Dotarcie sygnału od jednej 
cywilizacji do drugiej zajmuje stulecia, nawet jeśli relatywnie są sąsiadami. W 
momencie kiedy się dowiadujesz, że gdzieś byli, może już tam nie być po nich 
nawet śladu. 
- Tak, ale...
- Jedynym więc sposobem na znalezienie życia jest polecieć i poszukać, układ po 
układzie. Obowiązuje to dla każdej cywilizacji w Galaktyce, a zwłaszcza tu, na 
jej obrzeżach. Czyli jeśli spotkamy obcych, to będą takimi samymi włóczęgami jak 
my. Mało prawdopodobne jest natrafienie na czyjś ojczysty system. Będzie to 
tylko jeden statek, samotny.
Pomyślałem chwilę, potem skinąłem głową.
- Chyba ma to sens. - I miało, choć założyłbym się, że wymyśliła to dopiero po 
spotkaniu ze spodkiem. - Ale jeśli oni też szukają życia, dlaczego nie odezwali 
się do nas?
- Całkiem możliwe, że próbowali. - Freedom uśmiechnęła się ironicznie. - Nie 
masz zielonego pojęcia jak obce może być życie, dopóki go nie znajdziesz.
- Wiesz, co naprawdę mnie przeraża? - spytała Sara.
Była późna noc, siedzieliśmy w jej kwaterze, pokrzepiając się kawą. Nie pytałem 
jej o tę sprawę, sama zaczęła o niej mówić. Najwyraźniej wieści się już 
rozeszły.
- Nie. A co?
- Że mógł być prawdziwy.
- Kto?
- Ten, wiesz, latający spodek. Obcy.
- Co w tym takiego strasznego?
- Wszystko. Są wyraźnie o tyle lepsi od nas. Wyglądamy przy nich jak dzikusy. 
- Wiem. - Nie chciałem, żeby się tak przejmowała. - Ale pomyśl o tym wszystkim, 
czego możemy się od nich nauczyć...
- Nie to miałam na myśli. - Przysunęła się bliżej, aż zakręciło mi się w głowie. 
- Może oni się nami bawią...
Jake roześmiał się, kiedy spytałem go o zdanie.
- Czy to w ogóle ma znaczenie? Jeśli to jest kawał, ten kto dobrał się do 
naszego systemu jest lepszy od nas. Jeśli nie, i obcy są prawdziwi, też są lepsi 
od nas. Niezależnie od tego, jak na to patrzymy i tak jesteśmy całkowicie 
bezradni, więc równie dobrze możemy po prostu usiąść wygodnie i mieć uciechę z 
kolejnych wydarzeń.
- A jeśli to my? Jeśli dostajemy kota?
- Jak powiedziałem: rozsiąść się wygodnie i oglądać przedstawienie.
Gabe powiedział z grubsza to samo, tylko w bardziej zawoalowany sposób.
- Ja zamierzam na razie stać pośrodku, Alek. Przepraszam.
- Między trzema możliwościami - rzekłem - obcymi, sabotażem i szaleństwem. Nieco 
niewygodne stanowisko, prawda?
Gabe uśmiechnął się.
- Tak, ale jestem do tego przyzwyczajony. Taką mam robotę.
- To prawda. Mogę zadać jeszcze jedno pytanie, dla pełnego wyjaśnienia sytuacji.
- Proszę bardzo.
- Nie jesteśmy uzbrojeni?
- A po co byśmy mieli być?
- I nie mamy kapsuł ratunkowych?
- A dokąd byśmy mieli w nich się udać? Na marginesie, to już dwa pytania.
- Wiem. Ale czy nie sądzisz, że jesteśmy bardzo zagrożeni, samotni, nie mając 
żadnego sposobu, żeby się bronić? 
- Oczywiście, że tak. - Uśmiechnął się szerzej. - To połowa uciechy, nie?
Jako honorowy Operator Mydlany, musiałem się z tym zgodzić.
Czyli zdania były podzielone. Tylko dwie osoby z dowództwa statku były gotowe 
przyznać, że wierzą w istnienie obcych, trzy nie miały zdania, a dwie uważały 
spodek za iluzję. Gdyby chodziło mi o jednomyślność, miałbym duży kłopot. 
Ja sam zaś miałem swoją własną teorię - jeszcze inną. Podobnie jak Myrion, mnie 
też zastanawiał moment pojawienia się spodka. Było ono zbyt dramatyczne, zbytnio 
wyglądało na ukartowane. Miesiące spędzone na montażu nauczyły mnie, że 
wszechświat normalnie nie działa w ten sposób; żeby zaczął grać, trzeba mu dać 
sójkę w bok. Tak jak Andre, uważałem, że to szturchnięcie było ludzkiego 
pochodzenia, nie obcego - ale, w przeciwieństwie do niego, miałem i motyw, i 
podejrzanego.
Spodek pojawił się wkrótce po otrzymaniu przez nas ostatniej przesyłki z Ziemi. 
To była kluczowa wskazówka. Jeśli nasza SI została zakażona jakimś wirusem, 
musiał przybyć w tej kapsule. Może ukryto go w czwartym odcinku i był nieczynny 
do momentu odtworzenia filmu. W takim przypadku tylko jedna osoba, czy grupa 
osób, mogła się za tym kryć.
Każda przesyłka przed opuszczeniem orbity Ziemi jest sprawdzana dziesiątki razy, 
wirus, niezależnie jak dobrze ukryty, zostałby wyłapany. Jeśli w Dowództwie był 
zdrajca, nigdy nie mógłby mieć pewności, że jego bomba zegarowa dotrze na 
miejsce. Tylko jedna organizacja mogła mieć tę pewność - ta sama, która 
dysponowała środkami i wiedzą niezbędną do napisania wirusa zdolnego do 
oszukania Freedom. Tylko jedna organizacja znała SI na pokładzie "Tułacza" 
lepiej od tej dziewczyny.
Dowództwo.
Motyw był nieco bardziej złożony. Z jakiego powodu miałoby sabotować swoje 
własne przedsięwzięcie? Jedyną odpowiedzią, jaką zdołałem wymyślić, było 
skierowanie naszej agresji na zewnątrz, w stronę wyimaginowanych obcych, zamiast 
do wewnątrz, na nas samych. Nawet wziąwszy pod uwagę sukces mydlanej opery i tak 
musiało sobie poradzić z jedenastoma porażkami. Może dostrzegli oznaki stresu, 
które ja przegapiłem. Przypuszczalnie pomyśleli, że wycięcie takiego numeru 
stanowi mniejsze ryzyko niż niezrobienie niczego. 
A może ja cierpiałem na paranoję? Przynajmniej była to prawdopodobna teoria.
Jedyny problem, że nie mogłem o tym nikomu powiedzieć. Jeśli dobrze zgadłem, 
Ludzie z dowództwa krzywo patrzyliby na człowieka, który wygadał wszystko - i 
zrobił wrogów z nich.
Tak więc, podobnie jak Gabe, musiałem grać rolę bezstronnego obserwatora i 
pozwolić każdemu na snucie swoich własnych przypuszczeń, mając trochę nadziei, 
że ktoś jeszcze wpadnie na ten sam pomysł. Jedynie czas mógł pokazać, czy miałem 
rację. Do tej chwili mogłem tylko przyglądać się i - jak radził Jake - cieszyć 
się przedstawieniem.
A oto, w jaki sposób w końcu włączyłem latający spodek do kolejnego odcinka. W 
poprzednich gwiazdą był Gabe, Myrion albo Jake. Jednym z powodów, dla których 
obsadziłem siebie w roli narratora, był fakt, że nie cierpię widoku swojej gęby. 
Jednak tym razem nie miałem wyboru. Nadeszła moja kolej. W żaden inny sposób nie 
dało się przedstawić przebiegu wydarzeń.
Odcinek jedenasty (Mi Bootis) zaczął się nie samym Wydarzeniem, ale odprawą w 
kwaterze Gabe'a. Potem nastąpiły przeprowadzone przeze mnie wywiady 
poprzeplatane badaniami systemu. Na zakończenie astronomicznych ujęć publicznie 
zastanawiałem się nad swoim dylematem: jak pokazać, co się zdarzyło, nie 
sugerując łatwowierności widzów? To przedstawienie się miało przekonać ich o 
mojej/naszej szczerości. To, że coś niezwykłego się wydarzyło, było oczywiste ze 
sposobu, w jaki rozmawialiśmy. Podobnie, że jest trudne do uwierzenia. Kiedy 
widzowie wreszcie zobaczą spodek, na samym końcu odcinka, będą na to 
przygotowani. Razem z nami będą odczuwać - taką miałem nadzieję - mieszankę 
strachu, rozbawienia, respektu, podejrzenia i kompletnej niewiary.
Gabe zaaprobował odcinek i wysłał.
Dwa dni później Freedom i Steve oznajmili, że możemy już przeskoczyć do 
następnego systemu. Gabe, zamiast zarządzić natychmiastowy odlot, ogłosił 
dwunastogodzinny odpoczynek. Wyprzedzaliśmy plan wyprawy o dwa miesiące i 
rzeczywiście byliśmy bardzo zmęczeni, ale taka zwłoka nie pasowała do Gabe'a. 
Zawsze naciskał, popędzał, zawsze naprzód, chłopaki, nie zastanawiać się!
Przypuszczalnie wiedział coś, czego reszta załogi nie, albo zgadł.
Tak czy siak, warto było zaczekać.
Scena: Mostek "Żyda WiecznegoTułacza", około siedemdziesięciu pięciu minut do 
wyznaczonego terminu przeskoku.
JAKE: Ehm, kapitanie...?
GABE: Tak, Jake?
JAKE: Wrócił, kapitanie. Nasz kumpel, obiekt. Tym razem wisi nieruchomo.
Krótkie ujęcie na statek obcych. Wygląda dokładnie tak samo jak przedtem: 
jasnozielony, w kształcie dysku, wirujący wokół pionowej osi.
GABE: Pozycja?
JAKE: Wysoko ponad ekliptyką, na granicy zasięgu. Jeden z satelitów badających 
słońce daje dobry namiar.
GABE: Obiekt nadaje?
JAKE: Nie, sir. Po prostu tam jest.
GABE (do siebie): Czeka, żebyśmy coś zrobili...? (do interkomu) Na stanowiska! 
Na stanowiska! To jest alarm! Przygotować się do natychmiastowego przeskoku 
(wyłącza interkom). Saro, pełna gotowość za pięć minut. Steve, rozruch silników. 
Freedom, jakieś pomysły?
FREEDOM: Zostawiam panu decyzję, sir. Ale proszę pamiętać, co mówiłam.
GABE: Tak. Jeśli odlecimy z Mi Bootis, stracimy ostatnią szansę na nawiązanie 
kontaktu.
JA (do Sary, z myślą o widzach na Ziemi): Dlaczego?
SARA: W hiperprzestrzeni teoretycznie niemożliwe jest podążanie statku śladem 
innego.
JA: Czyli, jeśli odlecimy teraz...
SARA: Stracimy go na zawsze.
Przebitka:
GABE: Jake, żadnej reakcji?
JAKE: Nie, sir. Wciąż nadajemy na wszystkich zakresach, muszą nas słyszeć.
GABE: Nie poruszył się?
JAKE: Nie, sir.
GABE: Myślę, że daliśmy im dość czasu. Gdyby naprawdę chcieli pogadać, już by 
spróbowali. Steve? Wszyscy? Dwie minuty. Przeskok na moją komendę.
Sara przekazuje rozkaz załodze. Głęboko w trzewiach "Żyda Wiecznego Tułacza" 
zaczynają dygotać potężne silniki, gromadząc moc, która wyrwie statek z tego 
wszechświata i bezpiecznie zabierze go do następnego.
JAKE: Minuta do odlotu.
GABE: Wszystko w porządku?
JAKE: Tak, sir. Wszystko OK.
STEVE: Materia transformacyjna zaktywowana.
FREEDOM: Współrzędne potwierdzone.
SARA: Załoga na stanowiskach. Czekamy na rozkaz, sir.
GABE: Dobrze. Alek?
JA: Kamery uruchomione.
JAKE: Piętnaście sekund.
GABE: Jakieś ostatnie słowa?
FREEDOM (przypuszczalnie do obcych): Żegnajcie...
JA: Delta Bootis, przybywamy!
JAKE: Teraz.
GABE: Przeskok.
Przebitka na zewnętrzną powierzchnię statku, płonącą błękitnym, alkoholowym 
ogniem. W tle zielonkawa Mi Bootis zaczyna się rozwiewać.
Następna przebitka na mostek. Atmosferę wypełnia ryk silników. Statek 
przebiegają drgania, wprawiając grodzie w dygot, ludzie się krzywią.
GABE: Status?
JAKE: OK, sir, to tylko drobne zaburzenie.
Ryk silników ustala się. Na zewnątrz Mi Bootis rozwiewa się, gwiazdy znikają. 
"Żyd Wieczny Tułacz" opuszcza przestrzeń Einsteinowską.
GABE: Trzymajcie kciuki!
STEVE: Napęd stabilny.
FREEDOM: Współrzędne wprowadzone i niezmienne.
JAKE: ETA dziewięćdziesiąt sekund.
Drgania powtarzają się, tym razem silniejsze.
STEVE (do siebie): Trzymaj się, dziecinko.
GABE: Jakiś problem?
STEVE: Nic... uch... (szaleńczo klepie w swoją klawiaturę).
FREEDOM (naglącym tonem): Mamy dryf!
GABE: Spokojnie, wyjaśnij!
FREEDOM: Niestabilność materii transformacyjnej!
GABE: Poważna?
FREEDOM: Każda niestabilność jest poważna. (drgania znów osiągają szczyt, tym 
razem nie słabną) Jeśli pogorszy się, będziemy mieli szczęście, dolatując w 
jednym kawałku.
JA (myśląc o teorii): Sądziłem, że rzecz w tym, by przybyć na miejsce jako 
oddzielne kawałki, a nie jeden wielki glut?
ANDRE: Zamknij się, dobrze?
STEVE: Mamy kłopoty. W trzech obwodach skokowych poleciały stabilizatory, cała 
linia sfajczona...
GABE: Możesz to naprawić?
STEVE: Po wyłączeniu silników, oczywiście. Ale nie możemy tego zrobić, zanim nie 
dolecimy na miejsce. Wszystko, co mogę zrobić, to utrzymać nas jakiś czas tutaj, 
w drodze.
GABE: Co tym bardziej obciąża materię transferową. Jak myślisz, ile wytrzyma?
STEVE: Parę minut, nie więcej.
GABE: Zrób to.
JAKE: Odliczanie zawieszone. ETA zostanie podany później.
Hurgot silników, teraz nieodróżnialny od wszechobecnych drgań, stabilizuje się 
nieco.
GABE: Freedom, jakie są szanse, że dolecimy w całości na miejsce, jeśli 
zaryzykujemy i dokończymy skok?
FREEDOM: Nikłe.
GABE: Ale warte ryzyka?
FREEDOM: Jeśli lubisz ostry hazard.
GABE: Co z hiperprzestrzenią? Możemy wrócić?
FREEDOM: Niestety, taka sama sytuacja.
GABE: No to dlaczego się po prostu tutaj nie zatrzymamy?
FREEDOM: No cóż, utrzymanie nas w kawałku zużywa energię, a reaktor już jest 
przeciążony. Jeśli, albo raczej kiedy, materia puści, rozwali nas na drobne 
kawałeczki.
GABE: Rozumiem. Jakieś sugestie?
FREEDOM: Nie. Przykro mi.
GABE: Steve? Jak się trzyma?
STEVE: Ehm, ledwie-ledwie, sir. Niewiele mogę zrobić, żeby opóźnić...
Gwałtowny wstrząs. Rozlega się jęk syren.
FREEDOM: Straciliśmy tarczę reaktora! Zabezpieczenia przejmują kontrolę - spada 
moc!
STEVE: Nie utrzymam go dłużej!
GABE: Kończ przeskok! Teraz, kiedy jeszcze mamy szansę!
Na konsoli kontrolnej napędu błyska mnóstwo czerwonych światełek. Huk silników 
zmienia się w pełen męki warkot.
JAKE: ETA piętnaście sekund.
STEVE: Nie przejdziemy!
MYRION (z sekcji układów podtrzymania życia, przez interkom): Spadek ciśnienia w 
sektorze czwartym!
Światła migoczą. Kłębi się dym.
FREEDOM: Całkowita utrata mocy we wszystkich systemach napędowych! Nie, zaraz - 
to bez sensu! Mamy skok mocy - nie mam pojęcia, co się tam dzieje...
JAKE: System padł!
Światła gasną całkowicie. Jęk statku trwa jeszcze chwilę, potem również zanika. 
Rozlega się eksplozja, tak głośna, że włącza się tłumik zapisu.
NIEZIDENTYFIKOWANY KOBIECY GŁOS: Boże, pomóż nam!
Zapis zrywa się na moment.
Po upływie niewiadomego odcinka czasu światła powracają. Chwiejne zasilanie 
przywraca do życia niektóre z paneli kontrolnych. Na mostku panuje chaos, 
wszędzie leżą ludzie.
JA (trzymając Sarę w objęciach, absurdalny gest ochronny): Już jesteśmy martwi?
JAKE: Nie. (krzywi się, podnosi się z trudem i staje przed panelem kontrolnym) 
My chyba, uch...
JA: Co my? Człowieku, nie trzymaj nas w niepewności!
JAKE (spoglądając w górę): My chyba dotarliśmy na miejsce.
FREEDOM: Ale nie dokończyliśmy skoku (w jej głosie brzmi poczucie krzywdy). 
Powinniśmy być martwi!
Rozświetla się ekran. Pojawia się na nim żółty, jasny gigant, Delta Bootis, 
wiszący w przestrzeni niczym podświetlony płomieniem świecy chiński lampion. Ale 
to nie wszystko...
GABE: Ho, ho. Oto i nasz komitet powitalny, moi drodzy.
FREEDOM: To niemożliwe!
JAKE: Najwyraźniej jednak możliwe.
W lewym górnym rogu ekranu wisi latający spodek.
STEVE: To ten sam?
GABE: A czemuż by nie?
FREEDOM: Ale teoria...
JA: Pieprzyć teorię. Twierdzi, że powinniśmy być martwi, pamiętasz?
JAKE: Kapitanie, zbliża się.
GABE: Steve, jak stoimy?
STEVE: Kiepsko, sir. Jedziemy na zasilaniu awaryjnym. Napęd termojądrowy zeżre 
nam rezerwy w jednej chwili. Dajcie mi tydzień, a będziemy mogli zwiewać, ale 
teraz nie ma mowy.
GABE (z rezygnacją): No tośmy utknęli...
ANDRE: ...bezradni...
JA: ...a oni nadlatują!
Później, podczas przeglądania taśm wszystko wyglądało śmiesznie.
Latający spodek podleciał powoli do nas z prędkością nieco mniejszą, niż 
przelotowa "Tułacza". Nerwowo obserwowaliśmy jego zbliżanie się. Nic więcej nie 
mogliśmy zrobić. Był coraz bliżej i bliżej, tak milczący i tajemniczy jak jego 
tworzący archetyp poprzednicy, aż znalazł się tuż-tuż, wydawało się, że nas 
dotyka.
Wtedy znowu zniknął.
Nikt nie odniósł poważnych obrażeń, pominąwszy dwóch ludzi, którzy zginęli w 
wybuchowo rozszczelnionym sektorze. W czasie gdy załoga rozeszła się po statku, 
naprawiając przecieki i łatając zniszczone wyposażenie, oficerowie z Dowództwa 
zebrali się w kapitańskiej kwaterze na kolejną nadzwyczajną odprawę.
Gabe powoli przyjrzał się twarzom zebranych, niektóre nosiły jeszcze ślady 
traumatycznych przeżyć w czasie prawie katastrofalnego przeskoku. Były brudne, 
zaniepokojone, sfrustrowane i przestraszone. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek 
będziemy jeszcze w stanie czuć pewność siebie w czasie takiego manewru.
- Okay, Steve, pora na złe wieści.
- No cóż... - Steve wyglądał na udręczonego. - Piętnaście sekund przed 
zakończeniem przeskoku na "Tułaczu" wysiadł cały system. Straciliśmy układy 
podtrzymywania życia, napęd, wszystko. W gruncie rzeczy statek szlag trafił. 
Nigdy nie pojmę, jak mimo to zdołał wydostać się w normalną przestrzeń. 
Trzydzieści sekund później zadziałały układy awaryjne.
- Możemy naprawić uszkodzenia?
- Prawdopodobnie tak. Żeby znaleźć pierwotną przyczynę uszkodzenia muszę 
przejrzeć cały system krok po kroku. Potem sprawdzić naprawione układy na sucho, 
zanim pokusimy się o kolejny skok. Kiedy to wszystko już zrobię, będę mógł podać 
ocenę naszych szans.
- Jesteś pewien, że ci się uda?
- Ostrożnie mówiąc, tak.
- To dobrze. - Gabe podrapał się po uchu. - Jednak chyba powinienem zadać jedno 
pytanie: czy przychodzi ci w ogóle na myśl co spowodowało awarię?
- Prawdę mówiąc, sir, sądzę, że to złożenie czasu pracy i przeciążenia. Przez 
ostatnie osiemnaście miesięcy zmuszaliśmy statek do o wiele większego wysiłku 
niż to było planowane i coś nie wytrzymało takiego popędzania. - Steve miał 
niepewną minę. - Może powinniśmy sobie troszkę odpuścić.
- To znaczy przestać się spieszyć?
- Dobrze byłoby to przemyśleć, choćby tylko ze względu na statek.
Andre pochylił się do przodu.
- Gabe, nie myślisz poważnie o kontynuowaniu wyprawy, prawda?
- A czemu nie?
- Napęd się rozpada...
- Słyszałeś, co powiedział Steve. Uważa, że go naprawi.
- Uważa. A ile czasu upłynie, zanim się to powtórzy? Twierdzę, że powinniśmy 
przerwać wyprawę i ruszyć do domu, póki jeszcze w ogóle możemy to zrobić. 
Następnym razem możemy ostatecznie zagubić się w przestrzeni, jeśli w ogóle 
przeżyjemy.
- Posłuchaj, już przed odlotem wiedzieliśmy, że wyprawa będzie ryzykowna. 
Prawda, straciliśmy dwóch ludzi. Prawda, moglibyśmy trochę ostrożniej działać w 
przyszłości. Jednak nie musimy całkowicie rezygnować z wyprawy. Nie zdarzyło się 
nic, co nie zostałoby wcześniej przewidziane i przygotowane...
- Z wyjątkiem obcych - zauważyła Sara. - Proszę o nich nie zapominać.
- Nie zapomniałem. Jest to jeszcze jeden dobry powód, żeby się nie wycofywać.
Andre odwrócił się z niesmakiem. 
- Z tego, co ja wiem, to oni są odpowiedzialni za awarię systemu.
- Paranoja.
- Doprawdy? Przeskoczyli przez hiperprzestrzeń w ślad za nami, prawda? Może 
jakoś schrzanili materię transferową?
Gabe miał niepewną minę, jakby nie wziął pod uwagę tej możliwości.
- Freedom? Co z obiektem? Masz jakiś pomysł, jak zdołał przylecieć tu za nami?
- Nie. Wiesz, co mówi teoria.
- Może oni lepiej znają teorię niż my - zasugerowała Myrion. - Albo mają 
zupełnie inną.
Freedom westchnęła.
- Zgadzam się z tym.
- Czyli możliwe jest, że obcy w jakiś sposób nam zaszkodzili? - zapytał Gabe, 
usiłując wydusić z nas odpowiedzi. - Czy istnieje jakakolwiek metoda na 
upewnienie się o tym?
- Bardzo mi trudno to powiedzieć, ale... nie sądzę. - Przyznanie się do 
niewiedzy wyraźnie przychodziło Freedom z trudem. - Jeśli są na wystarczająco 
wysokim stopniu rozwoju, mogą zrobić, co chcą, a my się o tym nawet nie dowiemy.
- Ale dlaczego? Po co mieliby próbować zabić nas w samym środku skoku, a potem 
nie dokończyć roboty, kiedy mieli po temu okazję? To bez sensu. - Gabe sprawiał 
wrażenie, jakby szykował się do walnięcia pięścią w biurko, co stanowiło wyraźną 
oznakę, że czuje się zapędzony do narożnika. - I czemu, u diabła, nie zaczną z 
nami gadać?!
Wtrąciłem się, żeby zapobiec zepsuciu ujęcia.
- Uważam, że wszyscy mamy trochę zanadto zszargane nerwy. Może powinniśmy 
uspokoić się nieco i spojrzeć na to wszystko z innej perspektywy?
- Czyżby? - prychnął Andre. - A co konkretnie proponujesz?
- Spróbujcie popatrzeć na sprawę z punktu widzenia obcych. Oni mogą stać przed 
taką samą zagadką, jak my.
- Nie rozumiem - oświadczył Steve.
- No cóż, do tej pory zbliżyli się do nas dwukrotnie - trzy razy, jeśli 
policzymy spotkanie po wyjściu z hiperprzestrzeni - i za każdym razem zniknęli. 
Może my nie reagujemy w taki sposób, jakiego się spodziewali. Mogą być tak 
bardzo obcy, że nasze zachowania są dla nich równie nonsensowne, jak ich dla 
nas. 
Jeśli nawet Freedom czuła się urażona wykradaniem jej pomysłów, nie okazała 
tego.
- Zgadzam się. Nie możemy pozwolić sobie na pułapkę kryjącą się w interpretacji 
pozornego braku prób skomunikowania się jako dowodu wrogich intencji. Możemy być 
sobie tak dalece obcy, że standardowe metody porozumiewania się okażą się 
całkowicie niewystarczające.
- Uwierzyłabym w to - odezwała się Sara - gdyby tylko nie wyglądali tak... 
zwyczajnie.
- A jeśli ich prawdziwy wygląd jest dla nas całkowicie niepojmowalny? - 
zasugerowała Myrion. - Widok latającego spodka może być niczym więcej jak tylko 
halucynacją nałożoną przez nasze umysły na rzeczywistość niemożliwą do 
zaakceptowania.
- Niezła myśl. - Skinąłem głową. - Najważniejsze jednak to pamiętać, że pomimo 
całej swojej przeważającej technologii nie zniszczyli nas - a mieli na to trzy 
okazje.
Gabe chyba był wdzięczny.
- Właśnie. Jeśli byliby wrogo nastawieni, już by nas załatwili. Fakt, że 
przylecieli tu za nami sugeruje, iż nadal chcą nawiązać kontakt. Prawda, Andre?
Szef ochrony nic nie powiedział, ale wiedziałem, co pomyślał: jeśli przyjazne 
pozdrowienie może być błędnie zinterpretowane w wyniku niezgodności kulturowych, 
czy to samo rozumowanie nie stosuje się do aktów agresji?
- Ktoś jeszcze? - Gabe oczekująco popatrzył na siedzących wokół stołu. - Żadnych 
więcej narzekań? No to kończymy. Do roboty. Spotkamy się za dwadzieścia cztery 
godziny, kiedy Steve będzie mógł nam więcej powiedzieć i wtedy podejmiemy 
decyzję, co robimy dalej.
Wróciwszy do swojego "biura", wyłączyłem kamery bezpieczeństwa i mikrofony 
podsłuchowe, izolując się w ten sposób od reszty "Żyda Wiecznego Tułacza" oraz 
zapisów. Pierwszy raz od wejścia na pokład nie byłem w ogóle obserwowany.
A może jednak?
W otoczeniu pełnym różnych rozpraszających rzeczy trudno jest się skupić. 
Musiałem zostać przez chwilę sam, żeby pomyśleć. Moja skromna kwatera była 
jedynym miejscem na statku, gdzie mogłem uzyskać niezbędny stopień izolacji, a 
nawet pomimo wyłączonych kamer wciąż czułem się obserwowany, jakby zaglądano mi 
tłumnie przez ramię.
Na jednej ze ścian barwna trójwymiarowa mapa ukazywała gwiazdozbiór Boois w 
otoczeniu kilku sąsiednich. Nasz szlak wił się po niej niczym ślad pijaka przez 
Wolarza, Koronę Północną i Głowę Węża, od czasu do czasu zawadzając o Herkulesa, 
Pannę oraz Wężownika. Legendarna sceneria, plan podróży złożony z archetypów. 
Jeden latający spodek w ogóle nie wyglądał podejrzanie w tak przynoszącym 
szczęście towarzystwie.
Gwiazdy docelowe ponumerowano od jednego do pięćdziesięciu, odwiedzone przez nas 
były obwiedzione na czerwono: Ksi Bootis, pierwsza, jedna z najbliższych Słońca 
gwiazd podwójnych. Za nią kolejne "ważne persony": Arktur, O-Bootis, Alfa CrB[3] 
i Omega Herculis. Wśród nieoznaczonych jeszcze gwiazd znajdowały się: Gamma CrB 
i Epsilon Bootis (Mirak), obie podwójne; białe nadolbrzymy Theta CrB i Ni 
Bootis; Kappa Serpentis Caput i Delta Ophiuchi, jedyne w naszym planie gwiazdy 
klasy widmowej M; w końcu zdający się nie mieć końca ciąg olbrzymów klas G i K: 
Beta Bootis, Delta CrB, Yale 5601, Beta Herculis, Yale 5535, Rho Serpentis, Psi 
Bootis, Epsilon Ophiuchi oraz Phi Virginis. Przedostatnia na liście widniała 
Lambda Serpentis, odległa zaledwie o trzydzieści pięć lat świetlnych od domu, 
układ, w którym Freedom miała nadzieję znaleźć planetę typu Ziemi. 
Zalecieliśmy tak daleko w tak krótkim czasie. Jak moglibyśmy zrezygnować z 
pozostałej części wyprawy? Czy na dłuższą metę miałoby to jakiekolwiek 
znaczenie?
To dopiero początek ludzkiej eksploracji najbliższych okolic kosmosu. W zasięgu 
napędu skokowego znajdowały się tysiące gwiazd. Nasza sfera poznania zaczęła 
rozszerzać się skokami po dwadzieścia-trzydzieści lat świetlnych i zawrócenie 
tego procesu było już niemożliwe. Wyprawy poznawcze mają swój impet, jak każda 
siła społeczna.
Jednak my byliśmy pierwsi. Nieważne, jak silnie Andre będzie naciskał, Gabe nie 
ustąpi. Wyprawa potoczy się dalej. A jeśli naprawdę obok nas byli obcy, to 
będziemy musieli nauczyć się z tym żyć.
Ale czy to naprawdę byli obcy? Moja pierwsza teoria, że spodek to robota 
Dowództwa, teraz jakoś wydawała się mało przekonująca. Gdzieś w zakamarkach 
mojego umysłu zaczęła kiełkować inna. Wcale już nie byłem przekonany, że obcy to 
fałszerstwo.
Musiałem nadać myślom konkretną postać, żeby wydłubać je z głowy. Wywołałem 
funkcję notatnika i zacząłem robić zapiski.
Jak do tej pory:
1. Ziemia jest bardzo silnym źródłem fal radiowych, lecz wysyła je dopiero od 
dwustu lat. Czyli statek obcych, żeby odebrać taki sygnał, musi znajdować się 
gdzieś w sferze o promieniu dwustu lat świetlnych z Ziemią w samym środku. Gamma 
Bootis, nasz dwudziesty szósty system, będzie pierwszym spośród dwunastu 
znajdujących się poza tą sferą. Wszystkie poprzednie spełniają jednak ten 
warunek.
2. Statek obcych, znajdujący się w wymienionej sferze będzie bombardowany 
radiowymi i telewizyjnymi przekazami, które mogą pochodzić nawet z wczesnego 
wieku dwudziestego. Zależy to od odległości statku od Ziemi. Jednak odebranie 
ich nie będzie tak proste jak włączenie i nastrojenie telewizora. Obcy nie będą 
wiedzieć nic o modulacji amplitudy lub częstotliwości czy też o szerokopasmowych 
transmisjach cyfrowych, o falach nośnych, o formacie systemu NTSC i tak dalej. 
Będą musieli rozpracować to wszystko od zera, zanim wezmą się za studiowanie 
samych audycji.
3. I w tym momencie, oczywiście, pojawia się problem interpretacji. My nigdy nie 
mieliśmy okazji, by badać jakąś kulturę, opierając się wyłącznie na nadawanych 
przez nią transmisjach. To mogłoby być trudniejsze niż się sądzi. Mogłoby zająć 
całe lata. Ale, jeśli byłbym obcym, na pewno nie miałbym ochoty zbliżyć się 
nawet do jakiejś planety, nie poznawszy uprzednio panującej na niej kultury. 
Ziemia może być pełna wściekłych ksenofobów. Albo nasza religia może kręcić się 
wokół składania rytualnych ofiar z nieoczekiwanych gości. Albo cokolwiek.
4. W obrębie sfery zasięgu naszych audycji mogło pojawić się setki gości, ale 
nam wystarczy i jeden. Jeden ciekawski badacz, jak to sugerowała Freedom. Jeden, 
który przechwyci sygnały i będzie je w tej chwili studiował. Choć da się go 
sobie wyobrazić dryfującego w głębokiej próżni, prawdopodobnie bezpiecznie można 
założyć, że będzie trzymał się w pobliżu jakiegoś systemu planetarnego. (A gdzie 
indziej szukać rozwijającego się życia?) Również należy uznać, że nie miał czasu 
odwiedzić Ziemi. (W przeciwnym razie byśmy go zauważyli). Może odleci, nie 
składając nam wizyty, bo na przykład jesteśmy zbyt agresywni, zresztą z 
jakiejkolwiek przyczyny. Jednak jest tu i teraz - i tylko to się liczy. 
Studiowanie Ziemi z dużej odległości.
5. Okay, przypuśćmy teraz, że statek obcych znajduje się wystarczająco blisko 
Ziemi, by odebrać nasze sygnały, lecz nie dalej niż Mi Bootis (gdzie 
zobaczyliśmy go po raz pierwszy). Wówczas promień istotnej sfery zmniejszy się 
trochę, do stu ośmiu lat świetlnych. Obcy w pobliżu jej granicy odbierałby 
przekazy pochodzące z wczesnego wieku dwudziestego.
6. Telewizja, największy nadawca, zawiera dwa główne nurty danych: (1) 
informacje i (2) rozrywkę. W pierwszym są wiadomości, filmy dokumentalne, 
programy dotyczące aktualnych problemów i edukacyjne. W drugim: sport, komedie w 
odcinkach, teleturnieje i opery mydlane. Od chwili wynalezienia telewizji drugi 
nurt był bardziej popularny - a co za tym idzie zajmował większą część czasu 
nadawania.
7. Kiedy obcy zaczną segregować te wszystkie dane, będą usiłowali stworzyć 
raczej psychologiczny model naszego sposobu myślenia, a nie technologiczny obraz 
naszej planety. Zdadzą sobie sprawę, że ich informacje mogą pochodzić sprzed co 
najmniej siedemdziesięciu pięciu lat (czas, jaki zajęło sygnałowi telewizyjnemu 
dotarcie do nich z powolną prędkością światła). Od tego czasu mogliśmy zrobić 
poważne postępy albo doprowadzić się do zagłady. Jedyną rzeczą stałą byłby nasz 
sposób zachowania, niezależny od poziomu technologicznego. Tego właśnie obcy 
będą poszukiwali. Motywować ich będzie coś więcej niż zwyczajna ciekawość, będą 
poszukiwali najlepszego sposobu nawiązania kontaktu z Ziemią. Nie będą chcieli 
tak nas zaskoczyć, żebyśmy zaczęli z nimi wojnę.
8. Gdyby to ziemski zespół badał Ziemię, bardzo dokładnie przyjrzałby się 
właśnie rozrywce - a zwłaszcza operom mydlanym, ponieważ pozwalają one zerknąć 
na podobno rzeczywisty świat, czy też jakim chcielibyśmy go widzieć. Jeśli 
jednak obcy są naprawdę obcy, nie będą w stanie pojąć różnicy pomiędzy 
informacją a rozrywką. Mogą nie umieć odróżnić teleturnieju od wiadomości ani 
opery mydlanej od programu dokumentalnego. Mogą uznawać za rzeczywistość 
wszystko jak leci. W takiej sytuacji pozostaje im jedynie oglądać i mieć 
nadzieję, że w końcu dopatrzą się w tym wszystkim jakiegokolwiek sensu.
9. Wtedy, pewnego dnia, w ich pobliżu pojawia się "Żyd Wieczny Tułacz". Mając 
wiadomości przestarzałe o siedemdziesiąt pięć lat, nic nie wiedzieliby o 
napędzie skokowym ani wznowionym programie kosmicznym. Po prostu wyskoczylibyśmy 
znikąd. Choć byłoby to zupełnie nieoczekiwane, zdaliby sobie sprawę, że nadarza 
im się znakomita okazja: cały statek pełen żywych ludzi podany na półmisku. 
Wszystko, co musieliby zrobić, to upewnić się, że ich nie dostrzeżemy i będą 
mogli obserwować nas do upojenia. Co też robią. A potem, kiedy odlatujemy, udają 
się za nami by kontynuować badania.
10. I na co trafiają? Na "Przygody »Żyda Wiecznego Tułacza«" - kolejną operę 
mydlaną! Im dłużej to oglądają, tym bardziej przekonują się, że pomaga nam ona 
przeżyć, bez przemocy rozładowując nagromadzone napięcie. Opera mydlana okazuje 
się niezbędna dla naszej egzystencji.
11. Obcy przyglądają się naszym zachowaniom i mówią: "Jasne, czemu by nie? Mamy 
tutaj rasę istot żyjących w stałej psychodramie. Radzą sobie ze swoimi 
problemami, odgrywając je i odrywając w ten sposób od rzeczywistości, zmieniając 
w abstrakcję. I co w tym dziwnego? Jeśli chcą radzić sobie z realnym światem, 
obchodząc go boczkiem, ich sprawa. Jeśli w taki sposób zapewniają sobie 
równowagę psychiczną, tym lepiej dla nich. Przygody »Żyda Wiecznego Tułacza« to 
tylko mały fragmencik większej puli oper mydlanych odgrywanych na Ziemi. Bańka 
mydlana, można tak powiedzieć, miotana wichrami kosmosu".
12. W końcu jeden z obcych oznajmia: "Uważam, że to rozwiązuje nasz problem. 
Cały czas obserwowaliśmy tych ludzi, usiłując znaleźć najlepszy sposób na 
skontaktowanie się z nimi. No cóż, oto nasza szansa. Ujawnijmy się przed tą 
garstką, a oni zawiadomią resztę. Żeby złagodzić szok Pierwszego Kontaktu, 
musimy tylko nieco go ucharakteryzować. Stworzymy tajemniczy latający spodek, 
coś w stylu czegoś z »Dnia, w którym Ziemia zamarła« i przyjmą to całkiem 
dobrze. Zdołają sobie z tym poradzić, jeśli pojawi się jako część opery 
mydlanej. Kiedy potem naprawdę się ujawnimy, będą przygotowani. (A jeśli wyślą 
za nami flotę wojenną, coś w stylu starych filmów, będziemy mieli mnóstwo czasu, 
żeby dać dyla...) Proste, nie?"
13. Tak więc, kiedy "Żyd Wieczny Tułacz" przybywa do systemu O-Bootis, natyka 
się na zielony spodek. Obiekt jest archetypem zachowującym się w 
charakterystyczny dla nich sposób. Mamy zinterpretować jego niespodziewane 
pojawienie się zgodnie z kontekstem naszej psychodramy i przekazać w raporcie 
informację o kontakcie z obcymi. Brak prób nawiązania łączności przez spodek 
(pominąwszy sam fakt jego obecności) jest nieistotny. Nasz profil psychologiczny 
powinien pozwolić nam zrozumieć prawdziwe zamiary obcych. Powinniśmy natychmiast 
rozpoznać oczywistą wskazówkę, że należy zmienić scenariusz.
14. Jednak my nie reagujemy w ten sposób. Wyłamujemy się z ram opery mydlanej i 
podajemy w wątpliwość autentyczność samego obrazu. Obcy się pomylili. Ich 
zgrubny model zachowań nie zawiera możliwości odwołań wewnętrznych. Nie zdają 
sobie sprawy, że gramy, wiedząc o tym. Opera mydlana to wyłącznie gra, której 
psychologiczne oddziaływanie jest tylko dodatkową zaletą. Piszemy scenariusz 
nowej opery mydlanej o tym, jak stara rozpada się w szwach.
15. Oni jednak są uparci. Przypuszczalnie uznają, że jesteśmy naprawdę 
przestraszeni wrogim zachowaniem spodka. Tak więc, kiedy przygotowujemy się do 
odlotu z O-Bootis, spodek pojawia się ponownie, tym razem zachowując się 
zupełnie inaczej. Zamiast ataku na intruza zbliża się jak przechodzień niepewny 
swego. My powinniśmy zatrzymać się dla zbadania go. Posunięcie znów wprost z 
opery mydlanej. 
16. Po raz drugi ich zaskakujemy. Odlatujemy przez hiperprzestrzeń, sądząc, że w 
ten sposób pozbędziemy się spodka.
17. Napęd eksploduje, lecz w jakiś sposób docieramy na miejsce. A kiedy w końcu 
dochodzimy do siebie, spodek znów jest, uparcie usiłując dostać się do wnętrza 
naszej mydlanej bańki bez jej rozbicia.
18. A ja próbuję to wszystko rozpracować...
Zachowałem plik i przejrzałem go.
Każdy miał trochę racji: Freedom i jej prawdziwi obcy, Sara i gracze, 
iluzoryczne obrazy z nieba Andre, archetypy Myrion, moi scenarzyści. Każda z 
tych teorii stała się cegiełką nowej hipotezy. 
Ale czy ta była dobra?
Moja teoria była zgrabna, ale miałem poczucie, że niekompletna. Czegoś ciągle 
brakowało, czegoś nie wziąłem pod uwagę. Coś w wydarzeniach wciąż mnie dręczyło 
- ale co i kiedy? Podejrzewałem, że tkwiło to w mojej głowie, wystarczyłoby 
jakoś to stamtąd wytrząsnąć. Jakoś.
Opadłem na krzesło, myśląc intensywnie. Coś, co powiedziała Freedom...?
Odwróciłem się do terminala, wstukałem aktywację głosu i przywróciłem połączenie 
z jednostką centralną SI. Ten pojedynczy link komputerowy stał się moim jedynym 
łącznikiem z resztą statku. Poprzez niego mogłem dostać się do zapisów 
bezpieczeństwa. Znikoma szansa, wiedziałem to, ale warto było spróbować. 
Cokolwiek, byle pomóc mojej pamięci. 
Przejrzałem zapis pierwszego spotkania, ale nic nie znalazłem. Tak samo w drugim 
i trzecim. Jeśli wskazówka w ogóle istniała, szukałem jej w niewłaściwym 
miejscu. 
Przeczucie skierowało mnie do chwili uszkodzenia napędu, kiedy wydawało się, że 
wszyscy zginiemy. Kamery na mostku zarejestrowały naszą panikę w nader 
niepochlebnych szczegółach. Na ekranie w moim "biurze" kotłowaliśmy się jak 
mrówki, bezradni, czekający na miażdżący cios buciora. Reaktor padł i 
straciliśmy zasilanie, od tej chwili byliśmy już praktycznie martwi. Bez prądu, 
który umożliwiłby dokończenie skoku, powinniśmy zostać rozdarci na sztuki przez 
potężne siły jądrowe i kompletnie zniszczeni.
Jednak, jakimś cudem, przeżyliśmy. Dlaczego?
To było właśnie to. Tak proste, a jednocześnie tak trudne do skojarzenia, że 
niemal to przegapiłem.
"Mamy skok mocy - powiedziała wtedy Freedom - nie mam pojęcia co się tam 
dzieje!"
Skok mocy - wystarczający dokładnie do przepchnięcia nas w realną przestrzeń. 
Skok mocy....
Skąd się wziął? Nie z reaktora, bo ten był wyłączony. Nie z układów awaryjnych, 
bo jeszcze się nie włączyły. Pozostawała interwencja z zewnątrz, tyle tylko, że 
w czasie skoku nie ma czegoś takiego jak "zewnątrz". A to oznaczało, że...
To oznaczało, że na pokładzie statku znajdowało się jeszcze jedno źródło mocy, o 
którym nie mieliśmy zielonego pojęcia.
Usuwając zapisy bezpieczeństwa z ekranu, nerwowo odchrząknąłem i powiedziałem do 
mikrofonu:
- Halo? Słuchacie? Halo?
Ekran rozjaśnił się natychmiast, jakbym był oczekiwany:
>> WITAJ, ALEK MAAS.
Gapiłem się przez chwilę na te słowa, niemal pragnąc, żeby znikły.
- To nie jakiś żart?
>> NIE.
Jedno przeczące słowo niosło ze sobą wagę tysiąca słów, westchnąłem z ulgą. Może 
w końcu okaże się, że nie jestem totalnym wariatem.
- Mój Boże.... Gdzie jesteście?
>> O ILE W OGÓLE MOŻNA MÓWIĆ O RZECZYWISTYM UMIEJSCOWIENIU, ZNAJDUJEMY SIĘ ZA 
TARCZĄ NAPĘDU.
- A jak długo jesteście na pokładzie statku?
>> OD GWIAZDY, KTÓRĄ WY NAZYWACIE SIGMA BOOTIS.
- Ale nie zauważyliśmy tam żadnych śladów... No tak, oczywiście, że nie. To wasz 
ojczysty system... - Opadłem na oparcie krzesła i przeciągnąłem palcami przez 
włosy. Rozmawiałem z obcym! - Nie wierzę, że to dzieje się naprawdę!
>> PRAWDA JEST DZIWNIEJSZA NIŻ FANTAZJA, TAK, ALE NIE MA NIC DZIWNIEJSZEGO NIŻ 
OPERA MYDLANA.
Zaśmiałem się, odznaczając gdzieś w zakamarkach umysłu, że znów zgadłem.
- To prawda, szczera prawda.
>> OD JAK DAWNA WIESZ?
- Myślę, że od momentu uszkodzenia napędu.
>> WTEDY ZDAŁEŚ SOBIE Z TEGO SPRAWĘ?
- Podświadomie tak. Ale dopiero po przybyciu do Delty Bootis, tutaj, kiedy 
spodek znów się pojawił i miałem okazję przemyśleć wszystko jeszcze raz, byłem 
pewien. Obcy wcale za nami nie lecieli, cały czas byli razem z nami!
>>TAK.
- Tak. - Osunąłem się głębiej w fotel, naprawdę ogłuszony sytuacją. - 
Uratowaliście nam życie. Dziękuję w imieniu wszystkich pozostałych.
>>MAMY NADZIEJĘ, ŻE W ODWROTNEJ SYTUACJI ZROBILIBYŚCIE DOKŁADNIE TO SAMO.
- Oczywiście, oczywiście... - Wziąłem głęboki oddech. - Freedom ucieszy się, 
kiedy się dowie. Włosy sobie z głowy rwała, żeby wykombinować, jak zdołaliście 
śledzić nas przez hyperprzestrzeń.
>>CZY ONA JUŻ WIE?
- Nie. Skąd by miała się dowiedzieć? Nie mówiłem o tym nikomu.
>> NIKOMU?
- Oczywiście, że nie. Ja... - przerwałem w pół słowa, patrząc na kanciaste, 
pozbawione emocji kapitaliki widniejące na ekranie. Dziwne uczucie popełzło mi 
wzdłuż kręgosłupa. - A dlaczego pytacie?
>> NASZE DŁUGOTERMINOWE CELE NIE ULEGŁY ZMIANIE. NADAL CHCEMY NAWIĄZAĆ KONTAKT, 
LECZ NIE ZAMIERZAMY UJAWNIAĆ MIEJSCA, W KTÓRYM SIĘ ZNAJDUJEMY, DOPÓKI NIE 
NADEJDZIE ODPOWIEDNIA CHWILA.
- Oczywiście, że nie, ale...
>> CZAS JESZCZE NIE NADSZEDŁ. DOMYŚLIŁEŚ SIĘ WCZEŚNIEJ NIŻ ZAKŁADALIŚMY.
Zrobiło mi się zimno.
- To co teraz będzie?
>> NIC. POCZEKAMY.
- A co ze mną? Jeśli obiecam, że nie powiem nikomu, zaufacie mi?
Nie było odpowiedzi. Ekran pozostał pusty.
- Halo? Słuchacie jeszcze?
>> NARADZAMY SIĘ.
- Nad czym? Czy pozbyć się mnie, bo wiem za dużo?
>> TAK.
Zacisnąłem palce na brzegu blatu aż plastyk się zgiął. To było szaleństwo! 
Musiałem coś zrobić.
Po mojej lewej stronie znajdował się czerwony przycisk alarmu dekompresyjnego, 
najpewniejszy sposób na natychmiastową reakcję każdego znajdującego się w 
pobliżu. Jeśli przyjdzie do najgorszego, a zdołam wystarczająco szybko wdusić 
ten przycisk, może ktoś zdąży pojawić się na tyle szybko, by mnie uratować. 
A jeśli nie, będę musiał spróbować tak ich zagadać, żeby dali mi spokój.
- Zaraz, poczekajcie chłopaki - czy kim tam jesteście. To już przestało być 
zabawne. Możecie mi ufać. Nie powiem nikomu, obiecuję. Poza tym i tak nikt by mi 
nie uwierzył. Naprawdę nie musicie...
>> ALEK MAAS?
Jedna linijka zmusiła mnie do milczenia skuteczniej niż zatkanie dłonią ust.
- Tak?
>> ZOSTAŁO MAŁO CZASU. CHOCIAŻ ROBIMY TO Z PRZYKROŚCIĄ, NIE MAMY WYBORU. PÓŹNIEJ 
ZROZUMIESZ.
Dokładnie w tym momencie odezwał się sygnał do drzwi mojego biura.
Nie zatrzymywałem się, żeby wrzeszczeć o pomoc albo zastanawiać się, co obcy 
mieli na myśli, używając słów "później zrozumiesz". Drzwi były zamknięte 
hermetycznie i na myślenie brakowało czasu.
Po prostu rzuciłem się, jak potrafiłem najszybciej w stronę przycisku 
alarmowego, mając bezsensowną nadzieję, że mój refleks może okazać się szybszy 
od broni obcych.
Kiedy przeskakiwałem nad biurkiem coś bardzo jasnego błysnęło na granicy mojego 
pola widzenia....
... końce palców mojej prawej dłoni musnęły gładki plastyk przycisku...
... zamrowiła mnie cała skóra, jakbym został otoczony silnym ładunkiem 
elektrostatycznym...
... i umarłem.
Sara czterokrotnie dzwoniła do drzwi mojego biura, zanim zrezygnowała. Nie 
odzywałem się, więc odszukała Andre, który użył nadrzędnych kodów oficera 
bezpieczeństwa do odblokowania magnetycznego zamka.
Wezwano Gabe'a i rozpoczęto poszukiwania. Cała załoga (a raczej te parę osób, 
które nie uczestniczyły w naprawach) przetrząsnęła statek od dziobu do rufy - 
bezskutecznie. SI systemów podtrzymywania życia poinformowała, że obecnie 
dostarcza atmosferę do oddychania dla jednej osoby mniej niż przedtem, lecz 
jednocześnie masa statku nie zmniejszyła się i żadna ze śluz nie była otwierana. 
Andre poddał zapisy z korytarza przed moją kabiną drobiazgowej analizie. Nikt 
nie wchodził do kwatery pomiędzy moim powrotem z odprawy i wizytą Sary. A w 
pomieszczeniu nie znaleziono nikogo.
Co było bardzo tajemnicze.
Najwyraźniej rozpłynąłem się w powietrzu.
Sara płakała. Andre był podejrzliwy. Gabe zadręczał się jak opisać moje 
zniknięcie w kolejnym raporcie, Jake przyjął rzecz filozoficznie. Ani Freedom, 
ani Steve nie mieli czasu, żeby zaprzątać sobie tym głowę. Myrion była ponuro 
rozbawiona.
A ja cały czas ich obserwowałem, niewidzialny, ze swojego nowego domu za tarczą 
silników.
Ku swemu bezgranicznemu zdziwieniu stwierdziłem, że wcale nie jestem martwy.
Jak się okazuje, myliłem się również w bardzo wielu innych kwestiach.
Obcy są teraz nieco bardziej rozmowni ode mnie. Wyjaśniają mi, że moje ciało już 
nie istnieje, że zostało rozpylone na pierwiastki i rozproszone po całym statku, 
że pozostały "Ja" to abstrakcyjny wzorzec dawnego Aleka Maasa, coś jak SI tylko 
nieskończenie bardziej złożone. Dzięki moim obcym przyjaciołom zamieszkuję 
rzeczywistość informacyjną, bezcielesny, lecz jak najbardziej żywy: analog 
pierwotnego siebie, wraz ze wszystkimi emocjami, irracjonalnymi popędami i 
początkową niechęcią do zaakceptowania swojego nowego stanu. Jednak powoli 
dociera do mnie rzeczywistość mojego nowego życia.
Sami obcy istnieli w takiej formie już od stuleci. Ich kultura na bardzo 
wczesnych etapach programu kosmicznego doszła do wniosku, że dużo łatwiej (nie 
mówiąc już o kosztach) jest wysyłać na długie wyprawy bezcielesne wzorce niż 
"prawdziwe" istoty, które ciągle jedzą, oddychają i wydalają. Na przykład 
poważna część "Żyda Wiecznego Tułacza" została poświęcona na systemy 
recyrkulacji wody i tlenu, przetwórnie odpadów i sektor medyczny, podczas gdy 
ich "statek" to niewiele więcej niż silniki i skomplikowany szkielet, w ogóle 
nie zawierające systemów podtrzymania życia. Potrzebne jest im wyłącznie źródło 
energii.
Jednak, podobnie jak i oni sami, ich statek też nie istnieje, z technicznego 
punktu widzenia. Ze zrozumieniem tego mam duże kłopoty, a oni raczej niechętnie 
udzielają wyjaśnień w tej materii. W jakiś sposób szkielet wytwarza model samego 
siebie i reszty statku - i im więcej o tym myślę, tym bardziej wydaje mi się to 
niemożliwe. Czasami zastanawiam się, czy nie są to wędrujące w widmowym statku 
duchy, których jestem gościem
Lecz moja obecność jest, oczywiście, o wiele bardziej znacząca. O wiele więcej 
mogą dowiedzieć się wprost ode mnie niż z tysięcy nawet godzin potajemnej 
obserwacji. Jestem też użyteczny na inne sposoby, co staje się widoczne dopiero 
w trakcie powolnego dochodzenia do prawdy.
Miałem rację co do latającego spodka, ale nie całkowicie. To była iluzja i 
niezdarna próba nawiązania kontaktu, lecz skierowana tylko do jednej osoby, nie 
całej załogi. Chodziło o zwrócenie uwagi konkretnej jednostki.
Zadziałało, choć ledwie-ledwie. Fakt, że domyśliłem się prawdy, czy też byłem 
jej bliski, wcześniej niż się spodziewali, potwierdził jedynie ich już zdobytą 
wiedzę. Ich pojmowanie ludzkiej natury było błędne. Jeśli pragnęli wśliznąć się 
w naszą rzeczywistość bez naruszenia kontekstowej ciągłości mydlanej bańki, 
potrzebowali pomocy. Ludzkiej pomocy.
Musieli zdobyć, krótko mówiąc, reżysera.
A w promieniu stu szesnastu lat świetlnych był dostępny tylko jeden.
Czas upływa szybko. Obserwujemy załogę "Żyda Wiecznego Tułacza" w czasie badania 
układu Delta Bootis. Napęd i reaktor zostają naprawione, a moje zniknięcie 
formalnie ogłoszone. Przy wysyłaniu kolejnego raportu na Ziemię zostanę 
zgłoszony jako "zaginiony, przypuszczalnie martwy". 
Pod moją nieobecność nikt nie podjął się roli Operatora Opery Mydlanej - co 
sprawia mi ból. Suche, pozbawione jakiejkolwiek dramaturgii sprawozdania są 
układane przez SI. A przecież powtórne pojawienie się spodka i uniknięta o włos 
tragedia w trakcie skoku powinny zostać wykorzystane do maksimum - że nie 
wspomnę już o moim zniknięciu: kolejna tajemnica dręcząca dzielną załogę! Gdybym 
tam był, stworzyłbym odcinek najwyższej jakości. 
Jednak, w pewnym sensie, wciąż tam jestem i mam więcej czasu, uwolniony od 
przerywających aktywność rytmów ciała. Przygotowanie odcinka dla własnej 
przyjemności jest stosunkowo łatwe - jako ćwiczenie, czy próba na sucho - pod 
baczną obserwacją moich obcych dobroczyńców. Przekształcanie przeze mnie 
rzeczywistości w melodramat bardzo ich intryguje.
Tak bardzo, że oddają mi drobną przysługę. Kiedy SI kończy swój sterylny raport, 
majstrują w jej pamięci - i wychodzi z niej moje dzieło, to ono zostaje wysłane 
na Ziemię. Moja rola bezstronnego obserwatora trwa, choć niezauważenie. Z nowej 
perspektywy mogę skonstruować każdy odcinek jako element o wiele szerszej fabuły 
obejmującej obcych, Pierwszy Kontakt, i może nawet prawdziwy romans.
Sara, kochana, nie przyjmuje do wiadomości mojej śmierci. Wskutek mego 
niewyjaśnionego zniknięcia zrobiła się podejrzliwa. Kiedy zobaczyła wysłany 
raport, uzyskała potwierdzenie dla swojego stanowiska.
- On wciąż jest tutaj - wmawia każdemu, kto chce słuchać. - Jest duchem tego 
statku.
Próbuję przekonać moich gospodarzy, że ona stanowi zagrożenie dla ich 
bezpieczeństwa i również powinna zostać porwana, ale nie są głupi. Wiedzą, że po 
prostu pragnę towarzystwa kogoś z mojej rasy. Poza tym są bardzo zajęci. Spodek 
musi wkrótce znów się pojawić, zgodnie z napisanym przeze mnie nowym 
scenariuszem. Oddziaływanie archetypów nigdy się nie kończy.
Nie mam im tego za złe. Mamy swój grafik i trzymamy się go. Prawda zostanie 
ujawniona całej załodze za rok, przy Beta Herculis (dwudziesty piąty układ, 
połowa drogi). Muszę tylko poczekać do tego czasu, żeby odzyskać swoje ciało, a 
przynajmniej jego kopię. Być może moja rola ducha zostanie rozszerzona i będę 
mógł umieszczać w systemie krótkie wiadomości. W ten sposób przynajmniej mógłbym 
porozmawiać z Sarą, powiedzieć jej, że nie ma się czego obawiać, że będzie 
bezpieczna.
Wszyscy jesteśmy teraz bezpieczni w dobrych rękach.
A serial toczy się dalej...