Philip Pullman
TATUAŻ Z MOTYLEM PRZERWANY MOST
Philip Pullman (ur. 1<
ciel i wykładowca literału niejszy współczesny aut i młodzieży, w tym słynnej 
(Zorza północna, Magie luneta) cieszącej się ogr całym świecie i sprzedane rzy. 
Mieszka w Oksford; Zdobywca wielu prestiżov m.in. Smarties Prize, Car Award, 
Guardian Childrea czony Orderem Imperiun Przez niektóre kręgi katolii dziej 
niebezpieczne pióro d konkurent Joannę K. Rov chana wyobraźnię. W sv dobroć, 
odwagę i ciekawe cieństwo i fanatyzm.
W tym wydaniu
Melvin Burgess
ĆPUN PIERWSZY SEKS
Philip Pullman
TATUAŻ Z MOTYLEM PRZERWANY MOST
PHILIP PULLMAN
dm t mk ??
Z angielskiego przełożył JACEK MANICKI
•??
WARSZAWA 2006
Tytuł oryginału: THE BUTTERFLY TATTOO
Copyright © Philip Pullman 1992, 1998 Ali rights reserved
Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2006
Copyright © for the Polish translation by Jacek Manicki 2006
Redakcja: Barbara Nowak
Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski
Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz
ISBN-13: 978-83-7359-359-6 ISBN-10: 83-7359-359-4
Dystrybucja
Firma Księgarska Jacek Olesiejuk
Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa
t/f. (22)-631-4832, (22)-535-0557/0560
www.olesiejuk.pl
?\?
Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe
www.merlin.pl
www.ksiazki.wp.pl
www.empik.com
WYDAWNICTWO ALBATROS
ANDRZEJ KURYŁOWICZ
Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa
Wydanie I
Skład: Laguna
Druk: OpolGraf S.A., Opole
1?
????
?   ?
pierwsza
Rozdział pierwszy
Chris Marshall poznał dziewczynę, która przez niego miała potem zginąć, w pewien 
ciepły wieczór na początku czerwca, na letnim balu wydawanym przez jeden z oks-
fordzkich college'ów. Dyplomanci — niebawem już bankierzy, prawnicy, doradcy 
finansowi — mieli swoją zieloną noc. Za bilety na tego rodzaju imprezy gotowi 
byli płacić po sto, a nawet więcej funtów, oczekując w zamian dobrej zabawy, 
komitety organizacyjne zaś wychodziły ze skóry, żeby tym oczekiwaniom sprostać: 
parkiety taneczne pod markizami, bufety z szampanem, nowo powstałe, będące 
obecnie na fali zespoły muzyczne i słynne, obrosłe legendą stare kapele, a także 
kabarety alternatywne — krótko mówiąc, rozrywka na najwyższym możliwym poziomie.
Tereny tego konkretnego college'u rozciągały się nad jeziorem. W programie był 
pokaz ogni sztucznych, występ kabaretu-cyrku pod markizą, do tańca zaś miała 
przygrywać, z pływającej platformy, orkiestra w stylu lat
7
dwudziestych; zapowiadało się spektakularne wydarzenie mające dać dyplomantom 
przedsmak bogactwa i splendoru, czyli wspaniałości, które — w tych czasach i w 
tym kraju — są im pisane.
Chris Marshall nie był dyplomantem. Miał siedemnaście lat, jeszcze jeden rok 
szkoły średniej do zaliczenia, a ta fucha stanowiła coś w rodzaju wakacyjnej 
pracy, choć wakacje dopiero miały się zacząć. Pracował dorywczo w Oksfordzkim 
Zapleczu Rozrywki, firmie, której właścicielem był niejaki Barry Miller. Barry 
wiedział, że Chris odkłada na markowy rower, więc zatrudnił go na ten wieczór za 
dwadzieścia pięć funtów, choć w zasadzie nikogo do pomocy nie potrzebował. Chris 
wziąłby tę chałturę nawet za darmo. W domu się dusił. Z matką i jej nowym 
kochankiem nie mógł znaleźć wspólnego języka i w ogóle czuł się spychany na 
margines. Atmosfera nigdy dotąd nie była tam aż tak zagęszczona.
I w ten sposób, w pewien ciepły czerwcowy wieczór Chris, zamiast dusić się w 
zagęszczonej atmosferze rodzinnego domu, instalował w pocie czoła aparaturę 
oświetleniową dla kabaretu-cyrku, rozwijając kable, mocując je taśmą izolacyjną 
do stojaków, biegając po rusztowaniach i regulując kąty ustawienia reflektorów 
punktowych, podłączając kable do pulpitu reżyserskiego, wymieniając przepalone 
bezpieczniki, naprawiając obrotową tarczę barwnych filtrów, która się zacięła, i 
przygotowując fleszownice do wytwarzania rozbłysków zielonego ognia, podczas gdy 
Barry Miller tłumaczył coś usilnie dyrektorowi kabaretu.
8
Barry, dobroduszny, energiczny, szczupły blondyn po trzydziestce, był 
krótkowidzem i miał niewinny odruch zaciskania co chwila powiek, a potem 
otwierania szeroko oczu. W końcu stremowany, jak to przed występem, dyrektor 
poszedł za kulisy, a Barry odwrócił się, żeby sprawdzić, co tymczasem zwojował 
Chris.
—  No jak? — spytał. — Podsypałeś prochu? Ożeż ty! Ileś go tu nawalił. W 
powietrze chcesz nas wysadzić?
Chris odsypał łyżeczką nadmiar prochu z fleszownic. Były to talerze z 
ogniotrwałej gliny. Po ich dnie, między dwoma zaciskami, biegł drucik topikowy. 
Na ten drucik sypało się trochę prochu — zielonego, czerwonego albo białego. Po 
włączeniu prądu drucik się przepalał i eksplozja prochu dawała silny rozbłysk. 
Chris nie miał jeszcze do czynienia z tym wynalazkiem i nie wiedział, ile prochu 
trzeba podsypać.
—  Mamy scenariusz? — zapytał.
—  Nie. Szef powiedział, że będzie mi dawał znaki głową zza kulis. Ja na to, że 
możemy mu zainstalować lampkę sygnalizacyjną. Podrapał się w głowę, bąknął, że 
się zastanowi, i widocznie zapomniał. Ta hałastra to żadni profesjonaliści, ja 
ci to mówię. Jedna wielka prowizorka. Nie chce im się nawet wypróbować 
sygnalizacji świetlnej. Cholera, żeby tak wszystko olewać?!
Kabaret wchodził na scenę pół godziny po północy. Wcześniej pod markizą miał 
grać zespół jazzowy, a potem produkował się komik, który miał kiedyś swój 
program w telewizji, ale zdjęto mu go z anteny. Chris czegoś tu nie rozumiał.
—  Myślałem, że na bal przychodzi się tańczyć —
9
powiedział do Barry'ego. — A tu istne wesołe miasteczko. Tylko elektrycznych 
samochodzików jeszcze brakuje.
—  To jest myśl, Chris! Obsługiwałem już dziesiątki takich imprez. Ta jest może 
trochę za ambitna, ale mnie się podoba. Słuchaj, do wpół do pierwszej nie 
będziesz mi potrzebny. Wiesz co, idź się przejść. Wmieszaj się w tłum. Zobacz, 
jak się bawi przyszłość narodu.
—  Nie jestem odpowiednio ubrany — mruknął Chris, ale poszedł za radą Barry'ego.
Snuł się bez celu, zafascynowany gromkimi głosami młodych mężczyzn, gołymi 
ramionami młodych kobiet w balowych kreacjach i niezaprzeczalnym pięknem terenów 
college'u w letnim zmierzchu, oczarowany migotliwym blaskiem pochodni 
pozatykanych w murawę, poświatą rozsiewaną przez zawieszone wśród drzew lampiony 
i pierwszymi taktami muzyki napływającej znad wody.
Mieszkał od urodzenia w Oksfordzie, ale nie mógłby z ręką na sercu powiedzieć, 
że zna to miasto na wylot. College'e były prywatne i na ich teren wpuszczano 
tylko zorganizowane wycieczki, a jemu nie uśmiechało się mieszać z gromadami 
znudzonych małolatów z Włoch czy dziwującymi się wszystkiemu dorosłymi 
Japończykami. Oksford Chrisa był brzydszy, hałaśliwszy, brudniej szy od tych 
turystycznych atrakcji. Na ten znany mu Oksford składały się Jericho Tavern, w 
której grywały dobre, nowe, niezależne kapele rockowe, stadion piłkarski i tor 
żużlowy, na którym Chris bywał do niedawna co tydzień, ale potem mu się znudziło 
i zajął się na poważnie kolarstwem.
10
To właśnie, a nie ta zaczarowana kraina wyższej klasy, był jego Oksford. I teraz 
Chris postanowił, że jeśli kiedykolwiek pójdzie na uniwersytet, to na pewno na 
żaden w swoim rodzinnym mieście. Przede wszystkim nie lubił, kiedy patrzono na 
niego z góry, a tutaj czuł na sobie zaintrygowane spojrzenia — stare dżinsy i T-
shirt, widać od razu, że ani gość, ani kelner.
Prawdę mówiąc, to mogli go jeszcze brać za członka zespołu rockowego. Był dosyć 
przystojny, dobrze zbudowany i miał długie ciemnoblond włosy. Wyglądał na 
starszego, niż był, a jeśli twarz naprawdę zdradza charakter człowieka, to twarz 
Chrisa zdradzała niezależność, otwartość i odwagę. I może jeszcze niewinność.
Kiedy się już zupełnie ściemniło i bal trwał w najlepsze, Chris zszedł na brzeg 
jeziora. W pewnym oddaleniu, pod wielkimi ciemnymi drzewami, majaczył niewielki 
hangar na łodzie i Chris postanowił sprawdzić, czy nie stoi pusty. Odwróciwszy 
się plecami do obciachowo odzianej orkiestry na pływającej platformie i jej 
wybrylantynowanego wokalisty z megafonem, zanurzył się w zielony mrok pod 
drzewami.
W powietrzu unosiła się odurzająca kompozycja woni kwiatów z college'owego 
ogrodu i dziewczęcych perfum, wyczuwało się w niej również ciepłą nutkę zapachu 
zgnilizny, wydzielanego przez nadbrzeżną roślinność. Chris zwalniał stopniowo 
kroku i w końcu zatrzymał się przy narożniku hangaru. Nie bardzo wiedział, 
dlaczego się zatrzymał, wiedział tylko, że coś go oczarowało.
Stał tak i patrzył ponad wodą na pary kołyszące się na parkiecie z desek w rytm 
Blue Moon w wykonaniu
11
orkiestry na pływającej platformie. Z tej odległości nie wyglądały tak nachalnie 
wielkopańsko — po prostu małe figurki przystojnych mężczyzn w czerni i bieli 
oraz pięknych dziewcząt w kolorowych sukniach, jakby wyjęte ze staroświeckiego 
snu o elegancji i gracji.
Ciemności sprawiały, że postacie wyglądały jeszcze bardziej nierealnie, 
przywodziły na myśl niedobitki ludzkości, ocalałe po śmierci wszechświata, 
istoty, które zdają sobie sprawę z grozy sytuacji, ale mimo to tańczą dalej, bo 
są ludźmi, a najlepszym sposobem dodania sobie odwagi jest w tej chwili taniec. 
Nad wodą płynęły z oddali słowa, a Chris stał zauroczony tą nastrojową starą 
piosenką, saksofon zawodził jak potępieniec, pary tańczyły. Wiedział, że 
zapamięta tę chwilę na całe życie.
Kiedy odwracał się od hangaru, żeby wrócić po własnych śladach, usłyszał 
zbliżające się szybkie kroki na ścieżce i znieruchomiał. Ktoś nadbiegał. Między 
krzakami i w zaroślach zalegały gęste ciemności, ale coś w nich jakby migotało i 
nagle wyrosła przed nim przerażona dziewczyna w białej balowej sukni.
Oczy miała rozszerzone strachem, jej delikatne ramiona drżały. Obejrzała się 
przez ramię i Chris usłyszał tupot nóg i męski śmiech.
—  Ktoś cię goni? — spytał cicho.
Kiwnęła głową. Krótkie ciemne włosy, nagie kształtne ramiona, te przerażone oczy 
i zarys szyi w mdłej poświacie padającej od jeziora... zakochał się.
—  Schowaj się za hangar — powiedział. — Spławię ich.
12
Przemknęła obok niego tak blisko, że poczuł zapach jej perfum. Znikła za węgłem. 
Chris zajął pozycję pośrodku ścieżki i spokojny, pewny siebie czekał na 
prześladowców.
Po paru sekundach nadbiegli i na jego widok zatrzymali się jak wryci: trzej 
młodzi mężczyźni w wieczorowych marynarkach i czarnych krawatach, jeden z 
butelką szampana w ręku, drugi z cygarem, wszyscy trzej podpici.
—  Patrz, Pierś — powiedział jeden. — Zmieniła się w chłopaka.
—  Mnie tam wszystko jedno — wybełkotał drugi i chciał ruszyć na Chrisa, ale 
trzeci go przytrzymał. Był jasnowłosy, przystojny i Chris domyślił się, że to 
Pierś.
—  Coś ty, cholera, za jeden? — zapytał.
—  Nieodpowiednio ubrany — zauważył ten z cygarem.
—  Do jeziora z nim! — krzyknął ten z butelką. — Ja to załatwię.
—  Jestem oświetleniowcem — powiedział spokojnie Chris. — Sprawdzam reflektory.
—  Tu nie ma żadnych reflektorów.
—  To się zaraz okaże.
Podpita trójka popatrzyła po sobie niepewnie.
—  Tak czy inaczej... — zaczął i urwał ten z cygarem. — Tak czy inaczej, jeśli 
jesteś z ekipy technicznej, to powinieneś schodzić ludziom z oczu. Nie po to 
płaci się sto funtów, żeby oglądać szwendających się po terenie roboli.
—  Gdzie Jenny? — spytał znienacka ten przystojny. — Przebiegała tędy jakaś 
dziewczyna?
—  Nie.
13
—  Łże jak pies — warknął ten z szampanem. - - Na pewno przebiegała. Musiał ją 
widzieć.
—  Nie ty mi będziesz mówił, co musiałem widzieć, a czego nie — powiedział Chris. 
— Ja tu pracuję. Nie mam czasu z wami gadać. — Gotów był się z nimi bić, gdyby 
zaszła taka potrzeba. Chyba to wyczuli, bo zaczęli się cofać.
—  Widzieliście gnojka, jaki czupurny? — powiedział ten imieniem Pierś, ten 
przystojny.
—  Oj, zamknij się, Pierś, bo przykro słuchać. Ty, oświetleniowiec, szukamy 
dziewczyny w białej sukni...
Jeden z kolegów pociągnął go za rękaw i szepnął coś na ucho.
—  Ona nie za dobrze się czuje — podjął. — Za dużo wypiła. Może sobie coś zrobić. 
Na pewno jej nie widziałeś?
—  Na pewno. Ale słyszałem.
—  Mówiłeś...
—  Mówiłem, że jej nie widziałem — wpadł mu w słowo Chris. — Ale słyszałem, jak 
ktoś tędy przed chwilą przebiegał. Tą ścieżką, tam pobiegł. — Wskazał kierunek 
wzdłuż brzegu jeziora. — Jeśli to była ona, to nie odniosłem wrażenia, że jest 
pijana... raczej przestraszona.
—  Tak, bo widzisz, ona jest trochę nie tego... — Pierś popukał się w czoło. 
Jeden z jego kolegów parsknął stłumionym śmiechem.
Chris stał jak wrośnięty w ziemię. Trzej młodzi mężczyźni wyminęli go i poszli 
dalej ścieżką.
—  Cham zbuntowany. Trzeba go było wrzucić do jeziora.
14
- Założę się, że tu nie ma żadnych reflektorów...
—  Powinni albo schodzić ludziom z oczu, albo ubierać się jak służba.
—  Głupia dziwka. Jeśli nam ucieknie i... Resztę konwersacji pochłonęły zarośla 
i ciemność. Chris, nabrawszy pewności, że już nie wrócą, obszedł
hangar od frontu. Był to mały, zbity z desek barak na najwyżej dwie płaskodenne 
łodzie, z wąskim drewnianym pomostem, który obiegał go od wewnątrz. Chris 
zajrzał do środka. Było tam bardzo ciemno, ale pod tylną ścianą bielała w mroku 
jej suknia. Chyba dziewczyna siedziała na pomoście.
—  Już w porządku, poszli sobie — rzucił cicho. Nie odpowiedziała. Pomyślał, że 
nie dosłyszała, i ruszył
w jej kierunku. Przypomniał sobie, jak nazwał ją jeden z młodych mężczyzn.
—  Jenny? Tak masz na imię?
Bez odpowiedzi. Zatrzymał się w połowie bocznego odcinka pomostu i wytężył wzrok. 
Czyżby straciła przytomność? Tamci mówili, że nie czuje się za dobrze, że za 
dużo wypiła. Widział ją tylko przez parę sekund, ale nie wyglądała mu na wypitą, 
a kiedy obok niego przebiegała, poczuł zapach perfum, nie alkoholu. Ale może 
jest chora?
Ogarnął go niepokój.
—  Jenny? Nic ci nie jest?
Kiedy skręcał na odcinek pomostu biegnący wzdłuż tylnej ściany hangaru, 
bielejąca postać drgnęła i z cichym szelestem sukni zaczęła pochylać się powoli 
ku przodowi. To był horror. Nie miała głowy. Omal nie krzyknął
15
z przerażenia, w porę się jednak zorientował, że to nie ona, że to tylko jej 
suknia. Właścicielki w niej nie było. Nie było jej też w hangarze.
Stał roztrzęsiony, czekając, aż uspokoi się walące jak młotem serce, potem 
podniósł suknię i przycisnął sztywny materiał do twarzy, wciągając w nozdrza 
zapamiętany zapach. Po chwili odłożył ostrożnie suknię i rozejrzał się.
Niepokój go nie opuszczał. No dobrze, nie zginęła makabryczną śmiercią, ale co 
się z nią stało? Pierś sugerował, że jest stuknięta. Może zdjęła suknię, 
ześlizgnęła się do wody i utopiła?
W żadnej z łodzi na pewno jej nie było. Drewniane dna prześwitywały spod 
cienkiej warstwy wody, która się na nich zebrała. W wodzie też jej nie widział, 
chyba że leżała pod łodziami, oplatana w wodorosty — wtedy by jej nie zauważył.
Co robić? Wszcząć alarm?
Tak, oczywiście, i to natychmiast.
Zanim jednak zdążył przedsięwziąć jakiekolwiek kroki, dostrzegł coś, co 
wcześniej uszło jego uwagi — drzwi w tylnej ścianie hangaru. A więc 
niekoniecznie musiała się utopić.
Krok, drugi i już otwierał te drzwi. Zawiasy były naoliwione; ani on, ani trzej 
prześladowcy nie usłyszeliby, jak dziewczyna je otwiera i wyślizguje się na 
zewnątrz. Stał niezdecydowany przed hangarem pośród plątaniny zarośli i czuł się 
idiotycznie, jak podglądający ślepiec. Jeśli nie utopiła się w mrocznym jeziorze, 
to kryła się teraz w tych ciemnych krzakach... bez sukni. Ale czemu
16
ją zdjęła? Bo widać ją było w ciemnościach i szeleściła. To by się zgadzało.
Nie wiedział, co robić. Wszczynając alarm, mógłby ją postawić w krępującej 
sytuacji.
—  Dzięki — dobiegł z ciemności szept.
Aż podskoczył, waląc łokciem w kant drzwi. Dał się słyszeć odcieleśniony chichot.
—  Gdzie jesteś? — spytał.
—  Nieważne. Poszli?
—  Tak. Chyba. Ale mogą się tu gdzieś kręcić. Odprowadzić cię?
—  Nie trzeba. Nie wracam tam.
—  Nie...?
Głos miała niski, łagodny, a akcent z północy. Był to najbardziej ekspresyjny 
głos, jaki kiedykolwiek słyszał.
—  Czego od ciebie chcieli? — spytał ciemności.
—  A jak myślisz?
—  Chyba nie... Zaraz, gdzie ty jesteś? Nie potrafię tak rozmawiać.
—  Nieźle ci idzie. Ale teraz będziesz musiał odejść.
—  Mogę ci w czymś pomóc?
—  Już pomogłeś.
—  Ale oni mogą wrócić! Cisza.
—  Jenny? Cisza.
—  Jenny, mam na imię Chris. Gdzie mieszkasz? Bez odpowiedzi. Cisza, jakby jej 
tu nigdy nie było.
W oddali orkiestra grała kolejny kawałek, gdzieś w zielonych głębiach 
college'owyć^erenów śpiewał słowik, ale
17
Jenny nie było ani widać, ani słychać. Czyżby wyśnił sobie jej głos? Nie, bo 
przecież nie wyśniłby sobie tego akcentu z Yorkshire, za to wyśnił odpowiedź.
Ona była realna. Z krwi i kości. I dochodziło — podniósł do oczu zegarek — 
dwadzieścia po dwunastej.
— Muszę wracać do pracy — rzucił w przestrzeń. A potem, na wpół świadomie, ale z 
poczuciem, że nie darowałby sobie, gdyby nie wypowiedział tych słów, dodał: — 
Jenny, jesteś piękna. Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś spotkamy. A jeśli nie, 
to obiecuję, że nigdy cię nie zapomnę.
Przedarł się po omacku przez gęste zarośla do ścieżki i obejrzał. Nie zobaczył 
nic, prócz bezkształtnych cieni, plam srebra, plam czerni. Mogła być wszędzie i 
nigdzie; na tyle blisko, by mógł ją pocałować, i tak daleko, że nie dosłyszała 
tego, co powiedział.
Tancerze na swoim kwadratowym spłachetku światła klaskali. Orkiestra zaczęła 
grać następny kawałek, wokalista podniósł mikrofon do ust i po nieruchomej 
wodzie popłynęły słowa o księżycu, kłopotach i miłości.
Rozdział drugi
Rodzice Chrisa byli przez rok w separacji, a miesiąc przed balem dla dyplomantów 
college'u ostatecznie się rozwiedli. Chris przeżył to bardziej, niżby się 
spodziewał, wydawało mu się, że bardziej niż koledzy postawieni przez rodziców w 
tej samej sytuacji; jeszcze gorsze od poczucia zdrady były spokój i rzeczowość, 
z jakimi matka i ojciec teraz o tym rozmawiali, zupełnie jakby dla żadnego z 
nich rodzina nigdy nie znaczyła zbyt wiele.
Chris został z matką w ich dużym, wygodnym domu w północnym Oksfordzie, ojciec 
przeprowadził się do swojej kochanki Dianę, byłej sekretarki z pracowni 
architektonicznej, którą prowadził, mieszkającej w małym domku po drugiej 
stronie miasta. Chris był tam kilka razy. Za pierwszym Dianę była w domu i 
chociaż znał ją z firmy ojca, jakoś niezręcznie było mu z nią rozmawiać, i 
widział, że ona też jest skrępowana. Była ładna, dużo młodsza od ojca i Chris 
nie potrafił spojrzeć jej w oczy, mając świadomość, że z jego ojcem śpi, że 
uprawia z nim
19
seks. Spojrzeć w oczy ojcu też nie potrafił. Za drugim razem Dianę nie było. „Co 
u Dianę?", spytał. „O, w porządku, dziękuję", i gawędzili dalej jak dorośli, tak 
jakby nic się nie zdarzyło. Ale przez jakiś czas rozmowy nie były łatwe. Łatwe 
były dawniej, kiedy stanowili jeszcze rodzinę, wtedy rozmawianie nie było celem 
samym w sobie; było czymś naturalnym.
Co do matki to z początku była nie do życia. Zawsze miała tendencje do 
dramatyzowania, do przesady i pozerstwa, ale na pewno nie było jej lekko, kiedy 
pomyślała, co robi jego ojciec. Zamykała się na długie godziny w sypialni i 
gorzko płakała, wychodziła stamtąd sztucznie wesoła i piła więcej wina niż 
dawniej. A przyjaciółki odwiedzały ją częściej i dłużej przesiadywały.
Chris musiał się zmienić. Niemal z dnia na dzień musiał się przeistoczyć z kogoś, 
kto jest za młody, by pić, palić, a nawet przeklinać, w kogoś w rodzaju 
współczującego brata, który w skupieniu słucha i udziela mądrych rad; kogoś, kto 
bez skrępowania potrafi dyskutować o seksie i kochankach obojga płci. Zupełnie 
jakby oczekiwano od niego, żeby nie zależało mu ani na ojcu, ani na kochającej 
się, zgodnej rodzinie — żeby w końcu z tego wyrósł.
Wkrótce matka zaczęła się spotykać z niejakim Mikiem Fairfaxem, wykładowcą 
uniwersyteckim i radcą miejskim, zagorzałym liberałem, obrońcą środowiska 
naturalnego, człowiekiem zatroskanym problemami Trzeciego Świata. Spiknęła się z 
jego znajomymi, zaczęła chodzić na zebrania i nosić plakietki. Któregoś dnia 
Mike Fairfax został na noc i spał z nią. Nazajutrz zachowywali się tak, jakby
20
nic się nie stało, ale po ????'? widać było, że jest zakłopotany. Ojciec Chrisa 
miał wiele wad, ale zakłopotanym nigdy się go nie widywało.
Krótko mówiąc, Chris nie czuł się w domu dobrze i kiedy zaczęły się letnie 
wakacje, starał się jak najwięcej czasu spędzać poza nim. Pracował nadal 
dorywczo w Oks-fordzkim Zapleczu Rozrywki Barry'ego Millera, ale przede 
wszystkim szukał Jenny.
Nie było dnia, żeby o niej nie myślał. Śniła mu się co noc; kochał się z nią w 
wyobraźni, zasypiał i budził się z jej imieniem na ustach. Była z nim bez 
przerwy, a on nie miał pojęcia, jak ją odnaleźć, uparcie jednak szukał. A w 
wolnych chwilach pracował zarobkowo.
Oksfordzkie Zaplecze Rozrywki miało dwa adresy. Pod jednym, niedaleko Cowley 
Street, znajdował się magazyn, gdzie przechowywano i naprawiano większość 
sprzętu, pod drugim sklep położony bliżej centrum miasta, gdzie można było kupić 
bądź wypożyczyć mniejsze rekwizyty i gdzie składało się zamówienia na 
wypożyczenie większych pozycji, takich jak sceny, kurtyny albo baterie 
reflektorów. Chris był jednym z czworga zatrudnionych: Sandra pracowała w 
sklepie, Dave i Tony w magazynie. Do obowiązków tych ostatnich należało również 
dostarczanie oraz odbiór furgonetką wypożyczonych materiałów. Chris pomagał w 
jednym i drugim miejscu — w magazynie wymieniał przepalone żarówki, ładował 
furgonetkę, sprawdzał stan zwracanego sprzętu, w sklepie sprzedawał sztuczną 
krew, przybory do charakteryzacji, peruki albo wypożyczał rekwizyty, takie jak 
rzymskie hełmy i pistolety maszynowe.
21
Nie była to praca dorywcza w ścisłym tego słowa rozumieniu. Barry Miller chętnie 
zatrudniłby Chrisa na stałe i Chris nie miałby nic przeciwko; podobało mu się 
tutaj, rozsądek podpowiadał jednak, że praca u Barry'ego Millera nie zapewni mu 
żadnych perspektyw, więc traktował ją tylko jako tymczasową ucieczkę od realnego 
świata, co bynajmniej nie znaczyło, że nie wywiązywał się sumiennie ze swoich 
obowiązków. Mimo wszystko dzięki niej spotkał Jenny.
I dzięki niej znowu ją spotkał. Cały poranek pierwszej środy letnich wakacji 
spędził w magazynie. Teraz miał godzinę przerwy na lunch, a po południu będzie 
pracował pod okiem Sandry w sklepie. Jechał na rowerze Cowley Road, mijając 
kolektury bukmacherskie, azjatyckie sklepiki, kioski z gazetami, siedziby 
związków zawodowych, i nagle dostrzegł kątem oka Jenny wychodzącą z supermarketu.
O mało nie spadł z roweru. Przeszła kilka kroków drugą stroną ulicy i skręciła w 
pierwszą boczną uliczkę, ale jego zmysły, nastrojone teraz na wypatrywanie 
szczupłych dziewcząt z krótkimi ciemnymi włosami, zdążyły ją zarejestrować, i 
był pewien, że to ona.
Przepuścił nadjeżdżające z przeciwka samochody i skręcił w prawo, w biegnącą pod 
górę uliczkę wzniesionych tarasowato budynków z murowanym kościółkiem na rogu, w 
której znikła mu z oczu. Domniemana Jenny przechodziła właśnie przez furtkę; 
smukła postać z siatką na zakupy, w zielonym T-shircie i czarnych szortach. 
Chris zmienił przełożenie, nacisnął pedały i dojechał tam w momencie, kiedy 
wsuwała klucz do zamka.
22
—  Jenny!
Obejrzała się. Bezapelacyjnie! To była Jenny, i tak samo piękna w blasku dnia 
jak wtedy w nocy.
—  My się znamy? — spytała.
—  Jestem Chris. Tamten wieczór... na balu. Pamiętasz? Przy hangarze na łodzie.
—  A... ach tak. Rzeczywiście!
I uśmiechnęła się, a Chrisowi serce omal nie wyskoczyło z piersi. Była realna, 
stała tu przed nim.
—  Mieszkasz tutaj?
—  Tak. Przejściowo. Na dziko.
—  Aha, rozumiem — bąknął Chris, chociaż nie rozumiał.
Otworzyła drzwi.
—  Wejdziesz?
—  Co? — Nie ochłonął jeszcze. — A tak. Dzięki. Goła drewniana podłoga z desek, 
plakaty poprzypinane
pluskiewkami do ścian, swąd przypalonego tosta — zupełne przeciwieństwo 
podbarwionego księżycową poświatą, nadjeziornego romantyzmu. Chrisowi zrobiło 
się niewyraźnie.
Wszedł za nią do małej, wąskiej kuchni. Przy stole siedzieli dwaj młodzi 
mężczyźni i pili kawę. Nie przypominali w niczym Piersa ani jego przyjaciół; 
włosy zwisały im sfilcowanymi strąkami imitującymi dredy—imitującymi, bo obaj 
byli biali — i mieli na sobie brudne, poplamione tłuszczem dżinsy. Jeden był 
rozebrany do pasa, drugi tatuował go igłą maczaną w kałamarzu z atramentem.
—  To jest Chris — powiedziała Jenny. — A to Derek i Ollie. Chcesz kawy?
23
—  Eee... owszem, dzięki.
Derek i Ollie sprawiali dosyć sympatyczne wrażenie. Derek — ten tatuowany — 
wytarł sobie ramię brudną chusteczką i przesunął się, robiąc mu miejsce.
—  Możesz mi potrzymać lusterko? — zwrócił się do Chrisa, wręczając mu lusterko 
w plastikowej oprawce; chciał sprawdzić, jak wychodzi tatuaż. A miała chyba z 
tego wyjść róża, ale krwi i atramentu było tyle, że Chris głowy by nie dał.
—  Przy tatuowaniu ostrożności nigdy za wiele — wyjaśnił Derek. — Znałem gościa, 
który miał wytatuowane na czole litery MOT. Chodzi o to, że Tom mu było na imię 
i wytatuował je sobie własnoręcznie w lusterku. Dobra, Ol, jedziemy z tym koksem.
—  Pewnie nie było mu do śmiechu, kiedy się zorientował — powiedział Chris, 
obserwując Jenny zapalającą gaz pod czajnikiem.
—  Mowa! Takie coś może człowiekowi popsuć humor na cały poranek, nie? — 
przyznał Derek. — Dostał małpy. Nie widziałem jeszcze, żeby komuś tak nerwy 
puściły. Ale stało się. Los go naznaczył. Z początku udawał, że nie słyszy, 
kiedy ludzie wołali na niego Mot, ale w końcu zbastował, bo inaczej nie miałby 
do kogo gęby otworzyć. Przykra sprawa.
—  Wszyscy tu mieszkacie? — spytał Chris.
—  Tak. Przejściowo — odparł Derek.
Wyglądał na rozmowniejszego niż jego kolega. Być może Olliemu na włączenie się 
do konwersacji nie pozwalała koncentracja. Jenny płukała w zlewie kubki.
—  Kto jest właścicielem tego domu?
24
—  A diabli wiedzą.
—  I nie płacicie czynszu? Jak tu trafiliście?
—  Włamaliśmy się. Dom od miesięcy stał pusty. Tak, czynszu nie płacimy, ale 
sprzątamy tutaj, dokonujemy drobnych napraw i w ogóle dbamy o posesję. Pewnie 
nas stąd w końcu wykopią, ale takie już jest życie, c'est la vie. Jesteśmy 
dobroczynnymi pasożytami. Żyjemy w symbiozie z naszym gospodarzem. Korzyść jest 
obopólna. Czysta ekologia.
—  Tak, rozumiem — bąknął Chris. Miał chyba przed sobą autentycznych hipisów. 
Spojrzał znowu na tatuaż. — To boli?
—  Da się wytrzymać. Jest na to sposób; izoluje się ból w umyśle. Otacza się go 
szczelnym płotem. Są ludzie, którzy przeprowadzają operacje na samych sobie. — 
No wiesz, koncentrujesz się jak diabli, bierzesz valium i do dzieła. Czytałem 
gdzieś o facecie, który przez parę miesięcy studiował, jak się operuje wątrobę: 
przekopał się przez podręczniki chirurgii, skompletował cały sprzęt, 
wysterylizował skalpele i do roboty. Długie nacięcie w poprzek brzucha, 
podwiązać wszystkie naczynia krwionośne, szło jak po maśle. Odsunął na bok 
żołądek, żeby nie przeszkadzał, wkłada rękę...
—  Przymknij się, Del — mruknął Ollie — bo pawia zaraz puszczę. I nie wierć się.
—  I co było tej wątrobie? — spytał Chris.
—  Nic, dopóki nie zaczął — powiedział Derek i roześmiał się.
Chris ani na chwilę nie tracił z pola widzenia Jenny:
25
wiedział, w którą stronę patrzy, co robi. Woda się zagotowała i Jenny zaparzyła 
kawę.
—  Może wyjdziemy do ogródka? — zaproponowała. Wstał bez zwłoki.
Mały ogródek na tyłach domu był zadbany, kwiaty na klombach wypielone i podlane, 
trawnik przystrzyżony. Jenny usiadła na stopniu drewnianej szopy. Usiadł obok 
niej i postawił kubek z kawą na ziemi.
—  I co się działo wtedy wieczorem po moim odejściu? — spytał.
—  Też się stamtąd wyniosłam. Przeskoczyłam przez ogrodzenie.
—  Jak to... bez sukienki? Chyba że wróciłaś po nią do hangaru? I gdzie w ogóle 
się kryłaś? Nic nie widziałem.
—  Miałam na sobie ciemną koszulę i dżinsy. W nich przekradłam się na teren. Bo 
nie figurowałam na liście gości. Weszłam na gapę.
Opowiedziała mu, jak to zrobiła. Kilka dni wcześniej weszła na teren college'u 
jako turystka, z balową suknią w torbie, którą schowała w zaroślach nieopodal 
hangaru na łodzie. W dzień balu przelazła po zmroku w ciemnym ubraniu przez mur, 
odnalazła torbę, przebrała się w hangarze i wmieszała między gości.
—  Przelazłaś przez ten mur bez niczyjej pomocy? — Chris był pod wrażeniem. — 
Poszłaś sama?
—  Z Derekiem ani z Olliem nie mogłam się tam raczej pokazać, nie uważasz? Za 
bardzo się wyróżniają z tłumu. Zresztą lubię działać w pojedynkę. Poszłam tam, 
gdzie grała muzyka. Faceci prosili mnie do tańca, było mnóstwo
26
jedzenia i szampana... Kiedy mnie pytali, z kim przyszłam, udawałam, że zgubiłam 
swojego chłopaka. Pech chciał, że nadziałam się na Piersa.
Nie wyjaśniła, skąd znała Piersa, a Chris nie pytał. Wychodziło jednak na to, że 
Pierś zorientował się z miejsca, że dostała się na bal na gapę, i postanowił 
wyegzekwować od niej zapłatę w naturze.
—  Od razu mi się nie spodobał — powiedział Chris. — Nie spodobali mi się 
wszyscy, jak tylko ich usłyszałem.
—  Byłeś niesamowity — stwierdziła. — Myślałam, że cię pobiją, ale ty 
fantastycznie się z nimi rozprawiłeś.
Zarumienił się. Nie wiedział, co powiedzieć.
—  E tam! — mruknął w końcu.
—  Człowiek nie zdaje sobie nawet sprawy, że tacy ludzi jeszcze istnieją — 
podjęła. — Ale oni istnieją. Bogaci i zepsuci... naprawdę wierzyć się nie chce; 
myślą, że wszystko im wolno. Ten Pierś to jakiś lord. Ludzie padają mu do nóg, 
kiedy się o tym dowiadują. Gdyby mnie dopadł, nie miałabym żadnych szans. A 
potem nikt by mi nie uwierzył.
Chris żałował teraz, że nie ukatrupił Piersa i jego przydupasów tam i wtedy.
—  Co robisz? Studiujesz?
—  Boże, skąd ci to przyszło do głowy?! Jestem pasożytem. Jak ci dwaj, tam — 
pokazała ruchem głowy na dom, w którym Ollie tatuował aktualnie Dereka.
—  Nie przesadzaj...
—  Naprawdę. Popracuję od czasu do czasu jako kelnerka. I to wszystko. Szczerze.
—  I... i mieszkasz tu z...
27
Popatrzyła na niego kpiąco, wiedziała, o co mu chodzi.
—  Tak, z Derekiem i Olliem — powiedziała.
—  Czy... jakby tu... czy chodzisz z Derekiem?
—  Czemu pytasz?
—  Bo chciałem się z tobą umówić.
—  Nie widzę przeszkód.
—  Umówisz się ze mną?
—  Tak. Nie ma sprawy. Kiedy?
—  Może w piątek?
—  Dobrze.
—  Bywasz w Jericho Tavern?
—  Nie. To chyba po drugiej stronie miasta, prawda? Ja znam tylko tę stronę.
—  Grają tam niezłe kapele.
Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Sączył kawę, patrzył spod oka na jej 
opalone na brąz ramię, na smukłą dłoń, którą wybierała kamyczki ze ścieżki obok 
swojej stopy, i znowu opuszczała go odwaga.
—  Na mnie już pora — powiedział w końcu. — Muszę wracać do pracy. Do zobaczenia 
w piątek. Wpadnę tu po ciebie o...
—  Nie, lepiej nie. Spotkajmy się na mieście. Pod tym kościołem na skrzyżowaniu 
w centrum... jak ono się nazywa?
—  Carfax.
—  O właśnie. O ósmej.
—  Dobrze. To do piątku. Dzięki za kawę.
—  Pa, pa, Chris. Poszło jak po maśle.
Reszta tygodnia upłynęła mu jak we śnie. W piątek był
28
już tak podniecony, że nawet matka sama żyjąca w mgiełce zauroczenia Mikiem 
Fairfaxem, coś zauważyła.
—  Na miłość boską, przyprowadź tę dziewczynę do domu — powiedziała.
—  Jaką dziewczynę?
—  No tę, z którą masz randkę. Nie stroiłbyś się tak dla Carla i Jacko. Matki 
nie oszukasz.
Miał nadzieję, że to nieprawda. Nie powiedział nikomu o Jenny, nawet Barry'emu 
Millerowi, jedynemu człowiekowi, któremu byłby jeszcze skłonny się zwierzyć.
Był piękny, ciepły wieczór i nie poszli do Jericho Tavern, lecz do University 
Park, usiedli tam nad rzeką i gawędzili.
Powiedziała mu, że uciekła z domu w Yorkshire (nie powiedziała dlaczego) i 
pojechała najpierw do Londynu, gdzie nikogo nie znała. Nocowała na dworcach i w 
parkach, dopóki nie spotkała dziewczyny imieniem Tansy, takiej jak ona 
uciekinierki, tyle że z dobrego domu. Zaprzyjaźniły się. Przyjechała z Tansy do 
Oksfordu i przez nią poznała Piersa.
—  To było na jakiejś zabawie, nie pamiętam już gdzie... w którymś z college'ów. 
Z początku mi się podobał. To był dla mnie inny świat. Pierwszy raz coś takiego 
widziałam; wcześniej do głowy by mi nie przyszło, że ludzie naprawdę mogą tak 
żyć. Szampan, forsy jak lodu... nigdy bym nie uwierzyła. A Pierś był do tego 
lordem. Pęczniałam z dumy, że chodzę z lordem. Ale potem przekonałam się, jacy 
oni są naprawdę.
Jenny nie miała pojęcia, że Tansy zaopatruje Piersa w narkotyki. Kiedy Tansy 
aresztowano, Jenny znowu
29
znalazła się na ulicy i tułała po noclegowniach dla bezdomnych. Wolała to niż 
łóżko Piersa.
Po jakimś czasie poznała Dereka i Olliego i wprowadziła się do nich. Podkreśliła, 
że są jej przyjaciółmi, nie kochankami; naprawdę.
Chris wiedział, że nie mówi mu całej prawdy. Że jej historia musi być bardziej 
złożona, a ona sama wcale nie jest taka naiwna, na jaką próbuje pozować. Ale nie 
powiedział jej tego w oczy; od prawdy ważniejsze było, że w ogóle mu o sobie 
mówiła.
Nigdy jeszcze nie spotkał takiej dziewczyny. Niewinna twarz, zaniepokojona 
bezbronność, którą widział w jej oczach tamtej nocy nad jeziorem, drobna budowa 
ciała, szczupłe ramiona, smukłe dłonie, wszystko to wyzwalało w nim instynkt 
opiekuńczy. Przy niej miał świadomość swojej postury, muskulatury, a także 
swojej nieporadności.
A jednocześnie tembr jej głosu i sposób wysławiania zdawały się przeczyć 
niewinności. Robiła na nim wrażenie uświadomionej, ale nie do końca, znającej 
życie, ale niecynicznej, zgryźliwej, ale mimo to sympatycznej. Krótko mówiąc, 
była o wiele bardziej dojrzała, niżby się mogło wydawać. Lecz przy całym swoim 
doświadczeniu życiowym miała ogromne luki w wiedzy ogólnej. Zupełnie jakby nigdy 
nie chodziła do szkoły, jakby od urodzenia błąkała się samopas i nie dała 
schwytać.
—  Nie myślałaś o studiach? — spytał. — Program tych dwóch klas, których brakuje 
ci do zaliczenia szkoły średniej, mogłabyś przerobić na zaocznych kursach i 
drogę na uniwersytet miałabyś otwartą.
—  Tak? A na co mi uniwersytet?
30
—  Bo jesteś inteligentna. A mając dyplom, mogłabyś znaleźć sobie naprawdę dobrą 
pracę. Poza tym poszerzanie horyzontów daje satysfakcję. Mogłabyś zostać 
członkiem parlamentu i uchwalać prawa ustawiające do szeregu ludzi takich jak 
Pierś.
—  Pierś to nie problem. I mogę ci wymienić sto powodów, dla których nie 
chciałabym zasiadać w parlamencie. Ludzie tacy jak ty mają to do siebie, że nie 
potrafią wybaczyć ludziom takim jak ja, że nie są tacy jak oni.
—  Tacy jak ja?
—  Ludzie z ładnych domów, na ciepłych posadkach, z dyplomami w kieszeni i tak 
dalej. To nie mój świat, Chris, ja jestem inna. I rzecz nie w pochodzeniu 
społecznym, jeśli tak sobie pomyślałeś.
—  Nie pomyślałem!
—  Ale myślałeś, że ja tak myślę.
—  Słucham?
—  Rozszyfruj to sobie. Rozszyfrował i powiedział:
—  Nie, wcale tak nie myślałem. Nie rozumiem, dlaczego to nie miałby być twój 
świat. Skoro potrafisz układać takie słowne szarady, to jesteś w nim już 
bardziej ode mnie. Ten świat do nikogo nie należy. A jeśli jesteś zdolna, to 
szkoda by było...
Nic nie odpowiedziała i poczuł się skarcony. Po chwili podjęli rozmowę, ale już 
na luźniejsze tematy, śmiejąc się i przekomarzając. Kiedy zaczęło się ściemniać, 
wstali i ruszyli wąską alejką pod baldachimem ciemnych drzew ku bramie parku, 
żeby zdążyć przed jej zamknięciem.
31
Wyszli na ulicę St Giles, bardzo szeroką, z wysokimi, majestatycznymi domami i 
wzniesionymi z kamienia budynkami college'u po obu stronach.
Pod drzewami, przed wielkimi klasycystycznymi gmachami Ashmolean Musem parkowała 
mała, zapyziała furgonetka z kebabami. Chris kupił dwa pikantne kebaby, 
rozsiedli się na schodach muzeum i jedli je salmonelli na pohybel; miłość jest 
odporna na zatrucia pokarmowe. Co Jenny myślała o nim, Chris nie potrafił ocenić, 
podejrzewał, że po prostu go lubi, natomiast on był zakochany, zauroczony, 
pijany miłością. Wszystko wokół wydawało mu się idealne, tajemnicze, cudowne: od 
pięknego aromatu frezji, którymi pachniała, poprzez białą wstążkę, którą miała 
przewiązane włosy, do brązowej skóry jej drobnych, bosych stóp. Jego zmysły 
opływały miłością; oddałby za nią życie.
Co zaś do Jenny... to nie powiedziała mu, dlaczego uciekła z domu, bo się 
wstydziła. Nad całym jej poprzednim życiem zalegał cień wstydu i poczucia winy, 
a przecież nie było dnia, żeby nie wracała pamięcią do przeszłości i nie 
próbowała doszukiwać się w niej jaśniejszych stron. Niestety bezowocnie.
Od urodzenia mieszkała z rodzicami w małym miasteczku w Yorkshire. Ojciec był 
magazynierem, matka kucharką w szkole. Kiedy Jenny miała sześć lat, firmę ojca, 
jak wiele innych na początku lat osiemdziesiątych, zlikwidowano, i nie mógł 
znaleźć innej pracy.
Niedługo potem lokalne władze oświatowe zmieniły
32
system żywienia w szkołach. Zamiast zatrudniać własne kucharki, ogłosiły 
przetarg na tę usługę, zapraszając do niego zewnętrzne firmy prywatne. Wiele 
kobiet, wśród nich matka Jenny, straciło pracę, i chociaż części z nich udało 
się zatrudnić u prywatnego cateringowca, który zdobył kontrakt, to większość nie 
miała tego szczęścia. Matka Jenny była wśród tych ostatnich.
W domu przez długi czas źle się działo. Po roku matka Jenny znalazła jednak 
pracę, tym razem w szpitalu jako salowa, lecz ojciec nadal pozostawał na 
bezrobociu. Całymi dniami przesiadywał w domu, palił i gapił się w telewizor. 
Ponieważ matka wychodziła do pracy wcześnie rano, to ojciec budził Jenny i robił 
jej śniadanie, i to właśnie wtedy zaczął ją molestować.
Z początku było to niewinne z pozoru dotykanie, a właściwie niby to przypadkowe 
muskanie jej nagich ramion i nóżek. Ale to się zmieniło. Muskanie przeszło z 
czasem w głaskanie, a głaskanie w ściskanie, i Jenny, która miała już wtedy 
osiem lat, krew uderzała do głowy, kiedy do tego dochodziło, a potem czuła się 
brudna i bardzo nieszczęśliwa.
Później zrobiło się jeszcze gorzej: cuchnące tytoniem pocałunki, ręce w jej 
majteczkach. I nie tylko. Matka, gdyby miała świadomość, co się święci, może by 
ją obroniła, ale chodziła wciąż zmęczona i rozdrażniona, a zresztą Jenny nie 
wiedziała, jak jej to powiedzieć. Powiedziałaby swojej wychowawczyni w szkole, 
lecz rotacja kadry nauczycielskiej była tak duża, że Jenny nie miała czasu 
poznać żadnej z nauczycielek na tyle, żeby jej zaufać.
33
W piątym roku tej gehenny, zdesperowana, zabrała wieczorem nóż z kuchni i 
schowała go pod poduszką. Nie bardzo wiedziała, co z nim zrobi, chociaż gotowa 
była nawet zabić ojca. Kiedy przyszedł do niej nazajutrz, dźgnęła go tym nożem w 
rękę. Rana nie była groźna, ale krwi co niemiara. Na widok tej krwi zrobiło jej 
się słabo, on też się przestraszył; kiedy jednak ochłonął, uderzył ją. Od tamtej 
pory scenariusz się zmienił. W dalszym ciągu ją obmacywał, ale teraz doszło do 
tego bicie — okrutne, bolesne razy w miejsca, gdzie się nie uwidocznią. Jenny 
nie miała już wtedy nadziei, że ktoś jej pomoże. Zrozumiała też, że biorąc 
sprawy we własne ręce, może coś zmienić, ale niekoniecznie na korzyść. To była 
pouczająca lekcja.
Jakiś rok później ojciec znalazł w końcu pracę. Wychodził z domu wcześnie rano i 
nie miał już tylu okazji do zostawania z córką sam na sam. Przypadki 
molestowania stały się rzadsze, ale dla Jenny, która zdecydowała, że po 
ukończeniu szesnastego roku życia odejdzie z domu, nie miało to już większego 
znaczenia. Zwlekała do tego czasu, bo chciała być zgodnie z prawem zwolniona od 
obowiązku zamieszkiwania z rodzicami i chodzenia do szkoły.
I tak w dzień swoich szesnastych urodzin wstała wcześnie, kiedy reszta 
domowników smacznie jeszcze spała, zjadła w małej kuchni swoje ostatnie 
śniadanie, potem umyła miskę i łyżkę, zarzuciła na ramiona plecak i wyszła. 
Zostawiła na stole karteczkę: „Cześć, mamo, odezwę się". Pomaszerowała prosto na 
dworzec autobusowy, wsiadła do autobusu jadącego na południe i opuściła swoje 
rodzinne miasteczko na zawsze.
34
Nic, co się od tamtej pory wydarzyło, nie zatarło wstydu, strachu ani nienawiści. 
Spała z wieloma chłopcami, między innymi z Piersem, i chociaż niektórzy z nich 
byli nawet zabawni, niektórzy sympatyczni, a niektórzy atrakcyjni, to ich oczyma 
patrzył na nią ojciec, a kiedy zamykała swoje, to po to, żeby się przed nim 
schować. Może któregoś dnia opowie komuś, co przeżyła; może opowie Chrisowi. Ale 
jeszcze nie teraz, nie w najbliższej przyszłości.
Rozdział trzeci
W poniedziałek Barry Miller poprosił Chrisa, żeby mu pomógł w pewnej 
ekstrarobocie. Chris myślał, że chodzi o kolejny bal, ale okazało się, że to coś 
bardziej przyziemnego.
— Kupiłem sobie domek letniskowy — powiedział Barry, kiedy załadowawszy do 
furgonetki rower Chrisa, jechali przez Oksford. — No, może bardziej posiadłość. 
Nad kanałem. Chcę go okablować i urządzić, a potem wykorzystywać jako warsztat 
czy coś w tym stylu. Może wstawię łóżko, żeby było przytulniej.
Najpierw pojechali do Barry'ego, do Kidlington, prawie trzy mile na północ od 
miasta, żeby zabrać z domu parę drobiazgów. Barry mieszkał w zgrabnym małym 
domku na nowoczesnym osiedlu. Byli tam około czwartej i żona Barry'ego, Sue, 
zaproponowała, że zaparzy im herbatę.
Powiedziała Chrisowi, że pracuje jako sekretarka w szkole. Ich dziesięcioletni 
synek Sean grał przed domem w piłkę i Barry zatrzymał się, podbił piłkę kilka
36
razy nogą, a potem strzelił, trafiając z hukiem w drzwi od garażu, które 
spełniały funkcję bramki. Sue przewróciła oczami. Była ładną, cichą blondynką i 
roztaczała wokół siebie dziwną aurę czarującego rozsądku, na który kładł się 
cień niepokoju, tak jakby ktoś z jej bliskich — może syn—czuł się już lepiej, 
ale niedawno poważnie chorował i jeszcze całkiem nie wydobrzał. Chris od razu 
poczuł do niej sympatię. Zastanawiało go tylko, dlaczego Barry w furgonetce, 
kiedy tu jechali, prosił go, żeby nie wspominał Sue o tym domku letniskowym; ale 
ona miała widocznie zaufanie do męża i nie dociekała, jaką pracę mają do 
wykonania.
—  Od dawna mieszkasz w Oksfordzie, Chris? — spytała, kiedy Barry pokazywał 
Seanowi, jak omija się z piłką obrońcę.
—  Od urodzenia. A państwo przenieśli się tu z Londynu?
—  Tak. Trzy lata temu. Zamierzaliśmy wyjechać do Australii, ale moi rodzice się 
starzeją, wiesz, jak to jest... Zresztą Barry nie narzeka. Skończyłeś już szkołę? 
Wyglądasz na starszego niż...
—  Zostały mi jeszcze dwa lata. A potem uniwersytet. Sue, czy nie uważasz, że 
jeśli ktoś jest zdolny, to powinien iść na uniwersytet i rozwijać swój talent?
—  Jeśli tylko ma taką możliwość, to oczywiście — odparła. — Sama robię teraz 
dyplom na uniwersytecie otwartym. To coś cudownego, najbardziej podniecająca 
przygoda, jaką w życiu przeżyłam. Tylu rzeczy się dowiaduję... jestem na 
literaturze angielskiej. Barry mówi, że muszę być naprawdę zdolna, ale ja mu 
powtarzam, że
37
jest ode mnie zdolniejszy i też powinien się zapisać na studia. On jednak 
twierdzi, że nie ma na to czasu.
—  Jest zabiegany — powiedział Chris. — Firma ma mnóstwo zleceń.
—  Owszem — pokiwała głową, patrząc na zadbany trawnik i ich szczęśliwego syna. 
— Prosperuje. Myślę, że dobrze zrobiliśmy, przyjeżdżając tutaj.
Chris z zachwytem obserwował, jak Barry i Sue na każdym kroku okazują sobie 
przywiązanie. Przekomarzali się i śmiali z siebie nawzajem, a jednocześnie 
sprawiała im przyjemność fizyczna bliskość. Kiedy Barry wszedł, objął ją od razu, 
a ona mocno do niego przywarła. Barry kochał także syna i była to miłość 
odwzajemniona. Pijąc herbatę, Chris zaobserwował przez okno taką sytuację: Barry 
dryblował, a Sean próbował odebrać mu piłkę i ku zaskoczeniu obydwóch udało mu 
się to. Ale Barry zręcznie ją odzyskał i natychmiast strzelił z półobrotu na 
bramkę. Był to mistrzowski strzał. Piłka z ogłuszającym hukiem uderzyła w drzwi 
garażu. Lecz oddając go, Barry stracił równowagę i klapnął na tyłek. I właśnie 
reakcja Seana na ten upadek zwróciła uwagę Chrisa: śmiech chłopca i rumieniec na 
buzi wyrażały jednocześnie podziw dla strzału ojca, rozbawienie komicznym 
upadkiem i niepokój, czy aby czegoś sobie nie zrobił. Chris dostrzegł w tej 
reakcji wielką miłość, przykład, jak powinna wyglądać rodzina. Z takiej miny 
syna można było być dumnym.
W drodze do chaty nad kanałem Barry opowiadał Chrisowi o Seanie:
—  Dla mnie on jest królem świata. Odziedziczył po matce wiele dobrych cech. 
Bystrość i pojętność, ale
38
niestety również dobre serce, wiesz, o co mi chodzi? Nie, nie jest mięczakiem... 
to nie tak. Lecz jest bardzo ufny z natury... i życzliwie nastawiony do całego 
świata, muchy by nie skrzywdził. Martwię się o niego czasami.
—  Dlaczego? Wyglądał mi na szczęśliwego.
—  Nie wiadomo, co go w życiu czeka. Znałem paru typków spod ciemnej gwiazdy... 
widziałem, do czego są zdolni. Sam niejedno mam na sumieniu. Jak się dobrze 
zastanowić, to człowiek nigdy nie powinien czuć się bezpieczny.
Chris nie bardzo rozumiał, co Barry ma na myśli. Zjechali z autostrady i mijając 
motel, popędzili w kierunku wioski Wolvercote. Zaraz za przerzuconym nad kanałem 
mostem skręcili w prawo, w wyboistą drogę gruntową biegnącą pod drzewami.
—  Nie byłem w tym zakątku od lat — powiedział Chris. — Zupełnie o nim 
zapomniałem.
—  I bardzo dobrze — mruknął Barry. — Im mniej osób o nim wie, tym lepiej.
—  Czemu? Nielegalne kasyno gry chcesz tu otworzyć czy co?
Barry nic nie powiedział. Przejechali w milczeniu jakieś pół mili wzdłuż kanału 
i skręcili na polankę przed skupiskiem zrujnowanych zabudowań gospodarczych.
—  Nie — odezwał się Barry. — To ma być moja kryjówka. Ustronne miejsce, w 
którym będę mógł się od czasu do czasu zaszyć.
—  A co? — spytał Chris, wysiadając za nim z furgonetki. — Ktoś ci depcze po 
piętach? Znaczy, wiesz, jeśli nie chcesz, to mi nie mów, ale...
39
Barry rozejrzał się. W żółtej koszulce polo i jasnych bawełnianych spodniach 
wyglądał młodo, prężnie, zawadiacko — jak aktor grający bohatera w thrillerze.
—  Słuchaj, Chris — powiedział. — Zwierzę ci się z czegoś, dobrze? Z ciebie jest 
inteligentny facet. Da-ve'owi ani Tony'emu nie mogę powiedzieć; oni mają pstro w 
głowach. Ale komuś muszę. Sprawa ma się tak: parę lat temu zadarłem zjedna 
rodziną, rozumiesz. Trzej bracia. Carson się nazywali. To było szemrane 
towarzystwo, typy spod ciemnej gwiazdy. Gorzej niż szemrane. Mieli powiązania z 
terrorystami. Wiesz, z tymi irlandzkimi bojówkarzami... Trzymali ze sobą sztamę 
na wzór mafii. Kodeks honorowy i takie tam. Tak czy owak przyczyniłem się do 
wsadzenia dwóch z nich za kratki... Nic dodać, nic ująć. I muszę być teraz 
ostrożny. Sue ani Seana raczej nie tkną; to by nie było w ich stylu. Ale wiesz, 
wypadki chodzą po ludziach. Dlatego kupiłem tę minkę. Nie powiesz jej?
—  Słówkiem nie wspomnę.
—  Tak będzie lepiej. Tylko by się zdenerwowała. A więc wystarczy chatkę 
okablować. Żeby się nadawała do zamieszkania. Żadnych tam ekstrawagancji; ze 
dwie oprawy oświetleniowe, parę gniazdek, przenośne grzejniki. Jakiś dzień 
solidnej pracy: Jak już powiedziałem, Dave z Tonym to plotkarze, jutro wszyscy 
by o tym miejscu wiedzieli... Porządne chłopaki, dobrzy pracownicy, ale... 
Trzymaj.
Podał Chrisowi zwój grubego kabla elektrycznego, który wyjął z furgonetki, sam 
zarzucił sobie na ramię torbę z narzędziami, wziął pod pachę pudło z osprzętem
40
i ruszył przodem w stronę solidnie wyglądającego, tonącego w pokrzywach 
budyneczku. Wzniesiony był z betonowych prefabrykatów, dach miał pokryły blachą 
falistą i na tle panującej tu wszędzie atmosfery rujnacji robił naprawdę niezłe 
wrażenie. Barry przekręcił klucz w zamku i wszedł. Cementowa posadzka nie była 
spękana; nie czuło się wilgoci. Działała nawet jarzeniówka przytwierdzona byle 
jak do belek podtrzymujących strop.
— Nieźle, co? Mury zdrowe, bez dwóch zdań. Ocieplę toto, uszczelnię watą szklaną 
dach, wyłożę boazerią ściany i mucha nie siada. Woda doprowadzona, patrz... — 
Wskazał ruchem głowy na metalowy zlew w kącie. — Przyszło mi teraz do głowy, że 
i kabinę natryskową można by zainstalować. Znasz się na hydraulice? Instalacja 
kibelka też nie powinna nastręczyć większych problemów, nie? To by dopiero było. 
Tak, natrysk, kibelek, kuchenka... chałupka zyskałaby trochę na wartości, nie? 
Mam pomysł. Domki letniskowe. Dobrze je zaprojektować, i bingo. Działki w 
Europie są teraz tanie jak barszcz. Trzeba tylko szybko działać. Tak, to jest 
myśl...
Chrisowi podobała się przedsiębiorczość Barry'ego. Przed chwilą napomykał z 
przygnębieniem o mafijnej zemście, teraz zbijał w wyobraźni fortunę na budowaniu 
domków letniskowych w Europie.
Chociaż w jego projektach sporo było życzeniowego myślenia, to kiedy dochodziło 
do konkretów, potrafił zdobyć się na rzeczowość. Wyrysował schemat okablowania, 
z którego odczytaniem Chris nie miał żadnych kłopotów, a wszystkie potrzebne 
kable, osprzęt elektryczny i narzędzia leżały już na cementowej posadzce.
41
—  To prywatne lokum i prawdę mówiąc, nie powinienem wpuszczać tego w koszta 
firmy. Ale wpuszczę ze względu na podatek. Płacę sumiennie swoje podatki. Są 
goście, którzy nie płacą, ale to stąpanie po kruchym lodzie. Mogą upłynąć lata, 
lecz prędzej czy później cię dorwą. No, Chris. Poradzisz sobie?
Chris kiwnął głową.
—  Mam tylko jedno pytanie w związku z tym schematem... Nie chcesz mieć kontaktu 
przy samych drzwiach? Głównego wyłącznika światła?
—  No tak, wiedziałem, że o czymś zapomniałem. Chcę tu zainstalować detektor 
podczerwieni, żeby światło w domu zapalało się automatycznie, kiedy ktoś się 
będzie zbliżał. O tu, przy drzwiach od zewnątrz, z regulowanym wyłącznikiem 
czasowym. Kiedy będziesz blisko, światło zapali się automatycznie, powiedzmy na 
minutę, żebyś zdążył otworzyć drzwi i podejść do kontaktu przy liczniku prądu. 
Po minucie wyłącznik czasowy odetnie prąd, ale jeśli wcześniej pstrykniesz 
główny, nadrzędny kontakt, to światło pozostanie zapalone.
—  I minuta wystarczy? A jak, dajmy na to, upuścisz klucze?
—  Możesz nastawić taki czas zwłoki, jaki ci odpowiada... w przedziale od 
dziesięciu sekund do dziesięciu minut.
Chrisowi wydało się to trochę przekombinowane. Gdyby detektor podczerwieni uległ 
uszkodzeniu, trzeba by było szukać głównego kontaktu po omacku. Ale sama zasada 
była zrozumiała.
42
—  Gdzie ten detektor podczerwieni? — spytał, spoglądając na stojące na podłodze 
pudło z osprzętem.
—  To specjalne ustrojstwo. Musiałem je zamawiać. Jeszcze nie przysłali. 
Potraktuj je jak normalny kontakt; doprowadź tam na razie kabel, tak jak masz na 
schemacie, i zabezpiecz taśmą izolacyjną. Detektor zainstalujemy, jak mi go 
przyślą. Dobrze? W razie czego trafisz tutaj sam, skoro już wiesz, gdzie to jest? 
Masz tu klucz. Ja mam drugi. Ale nie sądzę, żeby ci to zajęło dłużej niż jeden 
dzień. Tyle wystarczy?
—  Chyba tak — mruknął Chris, szacując w myślach, że uwinie się z tą robotą w 
pół dnia. — Bez problemu.
—  To ja teraz wyładuję twój rower i zmykam. Możesz zacząć dzisiaj, możesz 
jutro... twoja sprawa. Czekam na ciebie... Co dzisiaj mamy? Poniedziałek? To 
czekam w środę rano na meldunek, że robota wykonana. Jakby co, to dzwoń.
Chris schował klucz do kieszeni i odprowadził wzrokiem furgonetkę kolebiącą się 
na wyboistym trakcie pod drzewami. Wkrótce zapanowała cisza mącona jedynie przez 
śpiew ptaków i monotonny szum odległej autostrady, tak stłumiony przez listowie, 
że ledwo słyszalny. Małe skupisko zrujnowanych zabudowań tonęło w zieleni; 
bluszcz piął się po ścianach, pokrzywy pieniły w progach, ścieżki zarastała 
wybujała trawa. Chris poświęcił parę minut na obchód budynków (kurnik, coś jakby 
obora i jakaś rozwalona buda o bliżej nieokreślonym przeznaczeniu), potem 
postanowił poszukać niewidocznego kanału. Wiedział, że musi tu gdzieś być, nie 
dalej niż
43
o rzut kamieniem. Rozbuchana zieleń — dżungla listowia, gałązek, gałęzi, trawy, 
chwastów — utrudniała orientację. W końcu jednak wypatrzył wąski rozstęp w 
zaroślach i przecisnąwszy się tamtędy, stanął na flisackiej ścieżce.
Kanał był cichy, wąski i brązowy. Po powierzchni ślizgała się niebieska ważka. 
Kawałek na prawo wystawał z wody na wpół zatopiony mały jacht kabinowy, toczony 
z wolna przez zgniliznę; część jego molekuł bez wątpienia kwitła już triumfalnie 
w porastających brzegi trzcinach. Chris obserwował kiedyś ten kanał z mostu w 
Wolvercote. Dziennie przepływało nim nie więcej niż pół tuzina łódek z 
opalającymi się wczasowiczami. Teraz w zasięgu wzroku nie było żywej duszy, 
nikogo prócz tej ważki i zobojęt-niałej brązowej szkapy skubiącej trawę na łące 
po drugiej stronie kanału.
Chris wrócił po własnych śladach do budynku... czy, jak go określił Barry, domku 
letniskowego. Widział go już oczyma wyobraźni po odszykowaniu: obłożony cedrem, 
z czystymi szybami w oknach, na patio stolik pod parasolem, ze skrzynek na 
parapetach spływają kaskadami kolorowe kwiaty; Barry, Sue i Sean — powiedzmy w 
kostiumach kąpielowych — wokół grilla. Wypisz, wymaluj ilustracja z prospektu 
biura podróży.
Rzeczywistość nijak się miała do tej sielankowej scenki. Wnętrze budynku 
stanowiło na razie białą plamę. Równie dobrze mogła się tu mieścić pracownia 
artysty, jak i tymczasowa klasa w przepełnionej szkole albo sala tortur jakiejś 
bananowej środkowoamerykańskiej republiki. Chris zaczął sortować narzędzia i 
kable i jak zawsze,
44
kiedy był sam, szybko popuścił wodze wyobraźni. Wkrótce mieszkał tu już nie 
Barry, lecz on i Jenny. Jej drobna, ironiczna obecność wypełniła polankę niczym 
duch.
Przedstawiona przez Barry'ego charakterystyka braci Carson była w zasadzie 
prawdziwa. Tyle że nie mieli oni nic wspólnego z terroryzmem. Sam Barry też nie 
zawsze nosił nazwisko Miller.
Mieszkał kiedyś w południowym Londynie, nazywał się Barry Springer i był 
elektrykiem. Swego czasu zadał się przypadkowo z braćmi Frankiem i Billym 
Carsonami, którzy uważali się za hersztów gangu, takich jak osławieni bliźniacy 
Kray. I podobnie jak światek braci Kray, tak i ich światek sytuował się na 
obrzeżach show-biznesu. Barry kochał niebezpieczeństwo i splendor; szczególnie 
lubił obracać się w towarzystwie popularnych ludzi, takich jak gracze w snookera 
czy aktorzy telewizyjni, stawiać im drinki w klubach, być przez nich 
rozpoznawanym jako ktoś z gangu Carsonów.
W rzeczywistości bracia Carson byli niekompetentnymi bandytami. Dokonali 
kilkunastu napadów na sklepy jubilerskie i nie dali się złapać, ale też się nie 
wzbogacili. W końcu postanowili obrabować opancerzoną furgonetkę firmy Securicor, 
przewożącą utarg ze sklepów do banku, i z tymi pieniędzmi wejść na poważnie w 
biznes narkotykowy.
Ale Barry Springer brzydził się narkotykami. Kradzieżą też się trochę brzydził, 
lecz pieniądze z tego procederu były przynajmniej czyste. Postanowił sobie, że 
skok na
45
furgonetkę Securicoru będzie jego ostatnią robotą, że zainkasuje swoją działkę, 
zmieni klimat i rozkręci gdzieś jakiś mały interes.
Skok się nie powiódł. Bracia Carson wzięli ze sobą broń, czega nigdy wcześniej 
nie robili, a ochroniarze Securicoru okazali się o wiele czujniej si, niż to 
zakładał plan napadu. Billy Carson spanikował i strzelił do jednego; ochroniarz 
padł na miejscu trapem, a gang czmychnął tylko z ułamkiem tych pieniędzy, na 
jakie się nastawiał.
Przez kilka następnych dni Carsonowie wprost szaleli, zupełnie jakby przeczuwali, 
że są skończeni. Strzelili do kasjera towarzystwa budowlanego, raniąc go i 
uciekając z czterema tysiącami funtów. Postrzelili śmiertelnie zastępcę 
naczelnika poczty i zrabowali trzysta, a potem, przez czysty przypadek, trafili 
największy w swojej karierze łup. Krążyli bez żadnego określonego celu 
samochodem po mieście i w pewnej chwili zobaczyli inną pancerną furgonetkę, tym 
razem odbierającą pieniądze z banku.
Gdyby wcześniej nie pili, nie rwali włosów z głów i gdyby nie zdawali sobie 
sprawy, że i tak nie mają już nic do stracenia, nigdy by się na to nie poważyli. 
Teraz jednak Frank Carson bez namysłu zjechał do krawężnika, wyskoczyli z wozu i 
dziewięćdziesiąt sekund później, zostawiwszy na chodniku dwa trapy, pędzili już 
ulicami południowego Londynu ze stu czterdziestoma tysiącami funtów na tylnym 
siedzeniu.
Ukryli samochód i pieniądze w wynajętym garażu za rzędem sklepów w Deptford. 
Billy pognał do domu spakować się, a Frank do biura podróży po bilety lotnicze
46
do Hiszpanii. Do domu nie dane mu już było wrócić. Wysiadał na swoim przystanku 
z autobusu z poczuciem, że coś jest nie w porządku; a kiedy skręciwszy za róg, 
zobaczył policyjnych snajperów przed swoją kamienicą, blokadę i megafony, 
zrozumiał natychmiast, że Billy'ego albo wyprowadzą w kajdankach, albo zastrzelą.
Zawrócił na pięcie ku głównej ulicy i pojechał autobusem do wynajmowanego garażu. 
Przyczai się gdzieś z pieniędzmi na jakiś czas, a potem kupi sobie nowy paszport, 
bo stary został wraz z Billym w mieszkaniu.
Ale pieniędzy nie było. Jedyną, poza braćmi, osobą, która wiedziała o garażu, 
był Barry Springer, który od czasu pierwszego napadu na furgonetkę Securicoru, 
kiedy to Billy położył trapem ochroniarza, nie chodził już z nimi na żadną 
robotę, i Frank od razu to sobie skojarzył.
Frank był trochę mniej w gorącej wodzie kąpany niż Billy, lecz nie za bardzo — 
nie na tyle, żeby nie wskoczyć do samochodu i nie popędzić na złamanie karku, z 
pianą na ustach, do domu Barry'ego Springera.
Spóźnił się jednak. Springera już tam nie było, nie było też jego żony ani 
małego synka. Jakież było zdumienie Franka, kiedy staranowawszy ramieniem drzwi 
frontowe, wpadł jak burza do środka i stanął oko w oko z uzbrojonymi 
policjantami, którzy się tam na niego zasadzili. Został natychmiast 
obezwładniony i aresztowany.
Billy już wtedy nie żył. Zginął w strzelaninie, jaka się wywiązała, raniąc 
przedtem dwóch policjantów; jeden z nich zmarł potem w szpitalu. Frank był 
sądzony za morderstwo i został skazany na dożywocie. Koronnym świadkiem 
oskarżenia był Barry Springer. Ponieważ zgo-
47

dził się zeznawać, nie postawiono mu zarzutów i pusz- J czono wolno. Zmienił 
nazwisko na Miller i wyjechał 1 z rodziną z Londynu; policja pomogła mu zatrzeć 
za ] sobą ślad.
Ale Frank i Billy Carsonowie mieli młodszego brata. Miał Edward na imię i 
zupełnie inny charakter. Oni byli impulsywni, on wyrachowany; oni głupi, on 
inteligentny. Nie uczestniczył w ich przestępczym procederze, ale bynajmniej nie 
dlatego, że nie pozwalały mu na to skrupuły natury moralnej. Uważał po prostu, 
że przestępczość nie jest najefektywniejszym sposobem zdobywania tego, co można 
również zdobyć, a co ważniejsze, zachować, wykorzystując do tego szare komórki. 
Wyuczył się na biegłego księgowego i pod tą przykrywką opracował ? metody prania 
brudnych pieniędzy. Był już bogatym I
człowiekiem.
• 1 Z pogardą odnosił się do krótkowzrocznej brutalności
starszych braci, ale za jedno był im dozgonnie wdzięczny: 1 wspólnymi siłami i z 
oddaniem wychowywali go po § śmierci rodziców, i za to darzył obu jedyną w swoim 
życiu miłością.
Edward był dziwnym, okrutnym człowiekiem o filozo- i ficznej naturze, zagorzałym 
czytelnikiem, facetem nieprzejednanym i zimnym. Kiedy więc Billy zginął, a Frank 
trafił za kratki na co najmniej dwadzieścia pięć lat, lodowaty intelekt Edwarda 
zwrócił się przeciwko Bar- j ry'emu Springerowi. Springer wydał Billy'ego; 
Springer, stojąc w boksie dla świadków, z miną niewiniątka przy- § sięgał, że 
nie ma pojęcia, gdzie podziały się pieniądze, j A to oznaczało jeszcze surowszy 
wyrok dla Franka, bo
48
sąd nie uwierzył w jego zapewnienia, że to Springer musiał je podprowadzić.
Jedyną namiętnością, która może wykiełkować z wiecznej zmarzliny natury Edwarda 
Carsona, jest zemsta. Springer był wszystkiemu winien; Springer zapłaci. Car-son 
postanowił uzewnętrznić swój talent i zrobić użytek ze zgromadzonego bogactwa. 
Zaczął szukać Barry'ego Springera.
Rozdział czwarty
Chris zaczął we wtorek rano i pięć godzin później robota była skończona. 
Wymienił starą instalację elektryczną na nową, w której skład wchodziły: główny 
obwód pętlowy, dwustronnie zasilany, z czterema podwójnymi gniazdkami, obwód 
jednostronnie zasilany do kuchenki oraz obwód oświetleniowy z dwoma rozetkami 
sufitowymi. Ponadto Chris wpadł na pomysł, żeby oprócz detektora podczerwieni 
zainstalować nad drzwiami od zewnątrz lampę, którą będzie można również zapalać 
i gasić od wewnątrz, i poprowadził stosowne okablowanie.
Następnie sprawdził, czy wszystko działa, czy żaden kabel nie wystaje zza 
drewnianych listew osłonowych, do których przytwierdzone zostaną później płyty 
gipsowe, zamiótł zaścielające podłogę trociny, kawałki kabla i izolacji i o 
trzeciej po południu wszystko było gotowe.
Zamknął dom na klucz i ruszył pieszo traktem, prowadząc rower. Za dużo tu było 
wykrotów jak na dobry miejski rower; na tej drodze przydałby się rower górski
50
ale Chris uważał górale za niezgrabne i zbyt ciężkie. W Oksfordzie rower górski 
nie był nikomu potrzebny i każdy, kto takim jeździł, był z definicji pozerem. 
Dla Chrisa ideą kolarstwa była szybkość oraz wyzwania Tour de France; oszczędzał 
swój jednoślad na szosy.
Wsiadł na rower dopiero w Wolvercote, pochylił się i naciskając mocno pedały, po 
piętnastu minutach był już pod domem Jenny przy Cowley Road. Nikogo jednak tam 
nie zastał. Prawdę mówiąc, nie umawiał się z Jenny, ale mimo wszystko był 
zawiedziony.
Krążył przez kilka minut tam i z powrotem, w końcu popedałował w kierunku Rosę 
Hill.
Była to dzielnica wąskich uliczek i bliźniaczych domów po południowej stronie 
miasta, gdzie od sześciu miesięcy mieszkał ze swoją kochanką Dianę jego ojciec. 
Chris nie bardzo wiedział, po co tam jedzie, chyba po prostu nie chciało mu się 
wracać do własnego domu.
Zdumiała go tabliczka z napisem „Na sprzedaż" przed domem, ale kiedy Dianę 
otworzyła mu drzwi, z miejsca o tym zapomniał. Dianę była ładną, pulchną 
blondynką, dwudziestotrzy- może dwudziestoczteroletnią. Chris znał ją od czasu, 
kiedy przed dwoma laty zaczynała pracę w firmie ojca.
— Chris! Cześć. Eee... wejdź. Twój tato jest w ogródku.
Był zły, że tak łatwo się rumieni. A winna temu była uroda Dianę, jej krótka 
spódniczka, nagie nogi i ciepłe, pachnące kwiatami popołudniowe powietrze, no i 
ten jej uśmiech, zupełnie jakby darzyła go sympatią.
Przeciął wąski living room i wyszedł przez tarasowe drzwi do zalanego słońcem 
ogródka na tyłach.
51
—  Cześć, tato — powiedział.
Ojciec, w szortach, T-shircie i panamie na łysiejącej głowie, podniósł wzrok 
znad papierów, które właśni^ przeglądał.
—  Witaj, chłopcze — ucieszył się. — Jacy diabli ci tym razem przynieśli, co?
Było to jego standardowe powitanie. Chris wiedział, ż ojciec bardzo go lubi.
—  Jak interesy?
—  Kwitną, synu. Dlatego siedzę tu na słoneczku i zamiast się opalać, pracuję. 
Co u mamy?
—  W porządku. Mikę Fairfax mieszka teraz u... Chciał powiedzieć u nas, ale nie 
byłaby to prawda.
Mikę Fairfax nie tyle u nich mieszkał, co sypiał z jego matką. Ojciec ożywił się.
—  Naprawdę? Fairfax, ten filozof?
—  Tak. Mama oszalała na punkcie polityki. Nosi plakietki, chodzi na zebrania i 
w ogóle.
Chris siedział na schodku i wyciągał rękę do czarno--białego kotka, który się 
tam bawił. Zwierzak spojrzał podejrzliwie na jego dłoń i czmychnął pod osłonę 
krzewu lawendy.
—  Znam tego typka — powiedział ojciec. — Fairfaxa, znaczy się. Nie podpowiadaj, 
to laburzysta, tak? Na liberała mi nie wygląda. Musi być laburzysta. Zgadłem?
—  Nawet gdybym zaprzeczył, powiedziałbyś, że nie mam racji.
—  To widać na milę. Zalatuje od niego społeczną wrażliwością. Ja jej nigdy nie 
miałem. Twoja mama była wstrząśnięta, kiedy to odkryła. Pamiętam, jak zaraz po
52
naszym ślubie ruszyła wielka kampania ratowania tygrysa. Powiedziałem, że 
ratowanie tego cholernego tygrysa to bardzo dobry pomysł... jak już zostanie 
uratowany, wykorzysta się go do eksperymentów medycznych, a będzie ich można 
przeprowadzić na nim więcej niż na marnym szczurze. Obraziła się na mnie. 
Zasadnicza kobieta z tej twojej matki. Dobrali się z poczciwym Fairfaxem jak w 
korcu maku. Dziękuję, Dianę, Bóg zapłać.
Z domu wyszła Dianę, niosąc tacę z herbatą i ciasteczkami domowego wypieku. 
Ojciec wziął jedno.
—  Tyjesz — zauważył Chris.
—  Tak? Co ty powiesz? Dianę, czy ja według ciebie
tyję?
—  Owszem — odparła. — Zmieniasz się w spasionego starego grubasa.
Zsunęła mu kapelusz na czoło i wróciła do domu.
—  Widzisz, jak ona mnie traktuje? — wymamrotał wniebowzięty ojciec z pełnymi 
ustami.
—  Dianę sama je piecze? — spytał Chris.
—  Tak. Nie smakują ci?
—  Bardzo dobre, naprawdę. Pracujesz teraz w domu, tato?
—  Kiedy tylko się da. Po co mam chodzić do biura, skoro to samo mogę robić, 
siedząc tutaj. Zresztą niewiele teraz zleceń. Aktualnie projektuję dobudówkę dla 
jednego bogatego starucha z Charlbury. Namówiłem go do przebudowy całego domu. 
Śpi na forsie i umyślił sobie, że przerobi go na styl klasycystyczny; taki, w 
jakim gustują teraz wszystkie japiszony... frontony, kolumny i tak dalej. Mogę 
mu bez trudu sprokurować taką podróbkę, ale nie
53
cierpię tego robić, wierz mi. Wpadło mi do głowy, żeby nawet garaż mu przykryć 
czymś w rodzaju kopuły florentyńskiej, ale pewnie by się połapał, że jaja sobie 
z niego robię.
—  Nie powinieneś się tym zajmować, jeśli nie masz przekonania. To prostytucja.
—  Opłacam z tego czynsz. Nie ma niczego niemoralnego w opłacaniu czynszu.
—  Tak, ale... powinieneś robić to, co podpowiada ci talent, a nie co dyktuje 
jakiś nadziany gość.
—  Tak też czynię. Mam talent do podróbek. Poza tym J on płaci i ma prawo 
wymagać. Mam nadzieję, że to cudo się nie zawali i nie będzie przeciekało.
Ściągnął brwi, poszperał w kieszeni spodni i wyciągnął wygniecioną tubkę 
pastylek na trawienie.
—  Piekielne ciasteczka — wymamrotał, ssąc z zapamiętaniem pastylkę. — Zawsze 
mam po nich zgagę. Dianę to cudowna dziewczyna, wiesz. Wybitnie uzdolniona.
—  Uzdolniona?
—  W dziedzinie architektury.
—  Naprawdę?
Chris miał nadzieję, że nie zabrzmiało to sceptycznie. Nie chciał tego.
—  Naprawdę — ciągnął ojciec. — Marnuje się jako sekretarka. Wybiera się na 
studia. A ty? Co porabiasz?
Chris opowiedział mu o Barrym Millerze i pracy. Po namyśle wspomniał również o 
kryjówce, uznając, że nie popełni wielkiej niedyskrecji, jeśli tylko nie zdradzi 
lokalizacji.
54
—  Gangsterzy depczą mu po piętach? — prychnął ojciec. — Kit ci wstawia. 
Gniazdko miłości sobie wije, mówię ci.
—  On nie jest taki.
—  Założę się. Żeby sprowadzać tam dziewczynki. To dlatego nie kazał mówić żonie. 
Nam tu, po Oksfordzie, żadni gangsterzy nie grasują.
—  Mówię ci, że on nie jest taki — upierał się Chris. Sama myśl, że Barry mógłby 
oszukiwać Sue i Seana, rozbijać tę przykładną rodzinę, była straszna.
—  Młody jesteś, życia nie znasz — westchnął ojciec. — Aha, już wiem, o co cię 
chciałem poprosić. Wyjeżdżamy z Dianę na weekend. Nie będzie nas od piątku do 
niedzieli. Mógłbyś w tym czasie wpadać tu do kocura?
—  Jasne. Nie ma sprawy.
—  Ten mały skurczybyk sra gdzie popadnie, żre na potęgę, a do tego gryzie. Nie 
miałbym ci wcale za złe, gdybyś zwrócił mu wolność, ale Dianę by się 
zdenerwowała, a więc lepiej tego nie rób. Karm go tylko i pój. Poprosiłbym 
sąsiadów, ale się wczoraj poprztykaliśmy; to zwyczajna szumowina. Dobrze, że 
długo tu już nie pomieszkamy.
—  Aha, właśnie! Widziałem przed domem tabliczkę „Na sprzedaż". Dokąd się 
przeprowadzacie?
—  Pod Long Hanborough. Kupiliśmy tam dom, taką starą zapuszczoną ruderę. Już 
byśmy w niej mieszkali, żeby nie ten wychodek na zewnątrz. Mikę Lovell 
doprowadza teraz posesję do stanu używalności. Pamiętasz go? Poszerzał nam 
kuchnię. Jak tylko skończy, wprowa-
55
dzamy się tam, a to tutaj niech czeka na kupca. Zaraz, mógłbyś tu pomieszkać 
przez weekend. Niech mama i Fairfax nacieszą się choć przez te parę dni wolną 
chatą. Jak chcesz, możesz tu sprowadzić kumpli. Urządźcie imprezę, pograjcie na 
nerwach sąsiadom.
—  Wspaniale! Tak zrobię.
Chris już wiedział, jak spędzi ten weekend. Pożegnał się z ojcem, umówił się z 
nim, że po klucz wpadnie w piątek wieczorem, i wszedł przez tarasowe drzwi do 
domu. Rozejrzał się za Dianę, żeby z nią też się pożegnać. Schodziła akurat po 
schodach. Spojrzała mu ponad ramieniem i zamknęła drzwi do living roomu. Zostali 
w korytarzu sami.
—  Chris — zaczęła przyciszonym głosem. — Czy z twoją mamą... wszystko w 
porządku?
—  On też o to pytał — odparł Chris. — Tak, ma się dobrze, naprawdę.
—  Bo to taka miła kobieta. Przykro by mi było, gdyby rozpaczała czy coś w tym 
rodzaju. Nie zniosłabym tego.
—  Nie ukrywam, że z początku tak było. Ale chyba już jej przeszło. Ma teraz 
przyjaciela, a więc bez obawy, samobójstwa raczej nie popełni.
Dianę spojrzała na niego badawczo i zacisnęła wargi. Wyglądała jeszcze młodziej 
od Jenny. Stała tak blisko, że czuł zapach mydła, którego używała.
—  Nie zniosłabym, gdyby wszyscy myśleli, no wiesz, ja tylko...
—  Nikt tak nie myśli — powiedział wymijająco Chris. — Tato mówi, że wybierasz 
się na architekturę.
56
— Tak. On mi podsunął tę myśl. Interesująca propozycja.
Stali przez chwilę skrępowani, niemal rówieśnicy, osobowościami i sposobem bycia 
bardziej bliscy sobie niż każde z osobna tamtemu mężczyźnie w ogródku, ojcu, 
kochankowi. Potem Dianę zachichotała i otworzyła Chrisowi drzwi.
Rozdział piąty
Matka, o dziwo, nie wpadła w histerię, kiedy Chris oznajmił, że weekend spędzi u 
ojca. Nie wiedział, jak zareaguje; od kiedy zeszła się z Mikiem Fairfaxem, stała 
się nieprzewidywalna, albo on, Chris, mniej przewidujący. Obawiał się, że zrobi 
scenę, zarzuci mu dezercję, branie strony ojca i tak dalej. A ona, coś 
niebywałego, sprawiała wrażenie zadowolonej.
—  Co u niego? — spytała, kiedy wieczorem siedzieli we trójkę przy kolacji.
—  Pytał wciąż, co u ciebie. W porządku. Tyje.
—  To dobrze — orzekła.
—  Dobrze?
—  Bo skoro nie przejmuje się sylwetką, to nie skończy jak tamten mężczyzna w 
Szwajcarii.
—  Jaki mężczyzna w Szwajcarii? — zainteresował się Mikę Fairfax.
—  Byliśmy tam dwa lata temu na wakacjach — wyjaśnił Chris. — W tym samym hotelu 
mieszkał facet w śred-
58
nim wieku z bardzo młodą dziewczyną. Była o połowę od niego młodsza, a on 
strasznie chciał jej zaimponować swoją formą. Gdziekolwiek się poszło, on tam 
biegał, pływał albo robił pompki, a ona snuła się za nim ze śmiertelnie znudzoną 
miną. W lesie były specjalnie oznakowane ścieżki zdrowia z rozstawionym 
drewnianym sprzętem — podbiegło się kawałek, potem skoki przez ławeczkę, parę 
przysiadów, znowu kawałek biegiem i tak dalej. W każdym razie on imponował jej 
pewnego ranka na takiej ścieżce, dostał ataku serca, i wykitował.
Mikę wydał jakiś nieartykułowany pomruk i sięgnął po winogrono. On też biegał co 
rano i dlatego Chris przytoczył tę historię. Mikę był dobrym człowiekiem, Chris 
nie miał co do tego wątpliwości — wrażliwym, oddanym, energicznym, sympatycznym 
i przyzwoitym. Starał się zaprzyjaźnić z Chrisem, uznawał jego status lokatora z 
dłuższym stażem i traktował go jako rozsądnego, inteligentnego dorosłego. Fakt, 
że człowiek wykazujący wszystkie te pozytywne cechy może być tak irytujący, 
stanowił dla Chrisa jedną z największych tajemnic świata,
Ale mniejsza z tym. Najważniejsza była Jenny i to, że spotkają się jutro 
wieczorem.
Barry Miller wypożyczył trochę sprzętu oświetleniowego pewnej trupie teatralnej 
wystawiającej Romea i Julię w ogrodach jednego z college'ów i Chris zaproponował 
Jenny obejrzenie tego spektaklu. Zgodziła się. Kupił bilety, wykąpał się, ogolił 
i włożył swoje najlepsze sportowe ubranie. Czekając na Jenny przy portierni 
college'u, gdzie się umówili, dygotał cały ze zdenerwowania.
Nie bardzo wiedział dlaczego, podejrzewał, że to przez
59
ten formalny charakter randki, pierwszej takiej w jego życiu. Kiedy jednak 
zobaczył ją, jak nadchodzi średniowieczną uliczką, świeża, słodka, poważna, 
serce wezbrało mu dumą i miłością, a ręce same się do niej wyciągnęły. Podała mu 
swoje i stali tak przez chwilę, uśmiechając się do siebie, a jemu przemknęło 
przez myśl: pierwszy raz się dotknęliśmy.
Scenę stanowił drewniany podest pod drzewami. Otaczały go z trzech stron również 
drewniane schodkowe trybuny. Siedzieli w najwyższym rzędzie i śledzili rozwój 
wypadków na małym prostokącie światła pośród gęstniejących ciemności. Chris 
niewiele rozumiał z fabuły. Cała jego uwaga skupiona była na Jenny, na jej dłoni, 
którą trzymał, na łagodnej krzywiźnie nagiej szyi, na świeżym zapachu perfum, 
przywodzącym na myśl frezje, tym samym, którym pachniała jej balowa suknia w 
hangarze dla łodzi.
Podczas przerwy powiedziała:
—  Nigdy jeszcze nie byłam na sztuce Szekspira. Tę przerabialiśmy w szkole, ale 
mnie wtedy nie wciągnęło. To była jakaś zbitka z West Side Story i kazano nam 
proponować własne współczesne wersje z punkami w głównych rolach, i takie tam. 
Nie wiedziałam, że to może tak wyglądać.
—  Nie podoba ci się.
—  Wprost przeciwnie. Coś wspaniałego.
Pod koniec popłakała się. Otarła później oczy grzbietem dłoni i pociągnęła nosem. 
Jej reakcja poruszyła Chrisa bardziej niż sama sztuka.
Szli w milczeniu przez oświetlony lampami ogród,
60
trzymając się za ręce, a w powietrzu zdawało się wisieć jakieś oczekiwanie, 
ciężkie niczym dojrzałe owoce na drzewach wokół.
Kiedy znaleźli się na wąskiej, brukowanej kocimi łbami uliczce z murem ogrodu po 
jednej i starymi, wzniesionymi z kamienia budynkami college'u po drugiej stronie, 
Jenny powiedziała:
—  Ciekawa jestem...
—  No?
—  Ciekawa jestem, czy chodziło ci już po głowie, żeby mnie pocałować.
Puścił rower i objął ją. Spodziewał się poczuć ciepło i miękkość, ale nie aż do 
tego stopnia, i nie w połączeniu z gibką, jędrną siłą, która zdawała się falować 
w jego ramionach jak płomień.
Kiedy się od siebie odsunęli, był tak oszołomiony, że nie potrafił określić, ile 
czasu upłynęło. Stali w pewnym oddaleniu od zabytkowej latarni, zamontowanej na 
murze college'u, i skryta w półcieniu twarz Jenny wydawała się zdecydowana i 
tajemnicza jak aztecka rzeźba.
—  Nie rozumiem ciebie — powiedziała.
—  Dlaczego? Co masz na myśli?
—  To, że najwyraźniej chcesz, ale się powstrzymujesz. Nie ma się czego bać.
—  Nie. To trudno wyjaśnić. Myślę, że...
—  Nie wyjaśniaj. Nie musisz.
—  Powiedziałaś, że nie rozumiesz, więc...
—  Ale nie powiedziałam, że koniecznie chcę zrozumieć. Dziwny jesteś, mnie to 
jednak nie przeszkadza; nie chcę tego zmieniać. Podobasz mi się taki, jaki 
jesteś.
61
—  Naprawdę?
—  Przecież mówiłam.
—  Kocham cię, Jenny. Powiedział to. Samo mu się jakoś wyrwało. I ani się 
obejrzał, a ona znów go całowała wstrząsan
bezgłośnym szlochem. Usta miała otwarte i wilgotne wilgoć była dla niego jak 
miodowa rosa, jak uderzając do głowy nektar, który z zachwytem spijał.
—  Słuchaj — szepnął, kiedy się od siebie oderwali Mój ojciec ma dom w Rosę Hill, 
wyjeżdża na weeke: i prosi mnie, żebym posiedział tam z kotem.
—  Tak, i...
—  Pomieszkałabyś tam ze mną?
—  Kiedy?
—  Od piątku do soboty.
—  Dobrze.
Odprowadził ją. W kuchni zajmowanego na dziko domu zjedli na spółkę z dziewczyną 
imieniem Marje jedną pizzę i wypili jedno piwo, bo tylko na tyle było ich stać. 
Jenny nie chciała mu pokazać swojego pokoju, ale obiecała, że przyjdzie na Rosę 
Hill. Wspominając potem w łóżku wypadki tego wieczoru, był przekonany, że 
obiecała. Przeżywał na nowo pocałunki i analizował jej słowa. Był pewny, że 
dobrze to rozegrał.
Kiedy w piątek siedział w wąskim living roomie w Rosę Hill, ta pewność powoli go 
opuszczała. Kotek, z racji którego tu przyszedł, spał zwinięty w kłębek na sofie, 
a ciepły blask zachodzącego słońca omywał wiktoriański, obłożony kafelkami 
kominek, półki z książkami obok, stosiki starannie ułożonych czasopism o 
architekturze

62
i książek o sztuce, wystrzępiony, ale wciąż piękny perski kobierzec. Chris 
siedział w ciszy, czując wokół siebie pusty dom, przygotowując się na przybycie 
Jenny. Dianę zostawiła mu w kuchni zimną tarte i sałatkę. Muzyka też była; 
ojciec nie mógłby żyć bez swoich kaset i kompaktów: Wagner, Mahler, Bruckner, 
Strauss.
Mieli cały dom dla siebie... Chris zaczynał się denerwować. Chyba źle to 
rozegrał. Nie powiedziała, że przyjdzie. Nie przyjdzie, ani myśli przyjść. 
Roześmiała się, kiedy powiedział, że ją kocha, a on wyrzucił to z pamięci. Nie 
jadł z nią pizzy ani nie pił piwa w zajmowanym na dziko domu; śniło mu się to 
wszystko. Ona jest teraz z Derekiem i Olliem i śmieją się z niego. Zapadał 
wieczór, do ogródka zakradała się noc, a on siedział w wysprzątanym małym living 
roomie i wyobrażał sobie najrozmaitsze rodzaje upokorzeń.
Kiedy było już zupełnie ciemno, wstał powoli i rozprostował zdrętwiałe członki. 
Kotek zerknął na niego, miauknął i znowu zasnął. Chris zapalił stojącą lampę, 
spojrzał na swoje odbicie w tarasowym oknie i poczuł się jak samotny więzień.
Może zapomniała numeru domu i chodzi teraz tam i z powrotem, niezdecydowana, do 
których drzwi zapukać? Wyszedł do małego frontowego ogródka. Ani żywego ducha. 
Na prawo i na lewo, jak okiem sięgnąć, ciąg identycznych murowanych domów po obu 
stronach ulicy. W przesłoniętych firankami oknach paliło się światło, blask 
ulicznych latarni padał na dachy zaparkowanych samochodów, podświetlał 
bladozielone podbrzusza drzew wzdłuż krawężników, i nikogo w zasięgu wzroku.
63
Zza rogu dobiegał szum przejeżdżających główną arterią samochodów, z otwartego 
okna domu po drugiej stronie ulicy płynęła muzyka, a z ogródka na jego tyłach 
dochodziły śmiechy. Zapach lewkonii mieszał się w powietrzu z wonią dymu i 
grillowanego mięsa.
Chris wyszedł na środek jezdni, przemaszerował do końca uliczki, zawrócił i 
mijając dom ojca, doszedł do drugiego końca. W uliczkę nie skręcił w tym czasie 
ani jeden samochód, ani jedna gwiazda nie spadła z nieba, zza rogu nie wyłoniła 
się żadna dziewczyna.
Chrisowi piersi rozsadzał fizyczny ból. Chciało mu się krzyczeć z tęsknoty za 
Jenny. Wiedział z dokładnością do jednego jarda, jak daleko stąd stoi jej dom. 
Czuł niewidzialny sznur łączący ich dwoje, napięty jak struna między ich sercami. 
Wyobraził sobie jej dom: na górze pali się światło, jej pokój, którego nie 
chciała mu pokazać; pokój przesycony zapachem Jenny, ubranie przerzucone przez 
oparcie krzesła, buty, małe radyjko szepczące jej do ucha w nocy, patrzące na 
nią lusterko, blask nocnej lampki padający na jej jedwabistą, oliwkową skórę...
Pójdzie tam. Stanie pod domem. Jak zobaczy światło w jej oknie, będzie 
przynajmniej wiedział, gdzie ona jest; to mu wystarczy — przywróci spokój ducha.
Bzdura. Przecież nawet nie wie, które okno w tym małym domu jest jej. Może 
wlepiałby rozkochany wzrok w okno Dereka albo Olliego. Mogłoby się też zdarzyć, 
że on poszedłby tam, a ona tymczasem inną trasą przyszła na Rosę Hill i 
rozminęliby się po drodze. Zastałaby dom pusty i zawróciła. Nie! Musi uzbroić 
się w cierpliwość i czekać.
64
Wrócił wolnym krokiem pod dom; jeszcze jeden rzut oka za siebie i wszedł do 
środka. Na stole w kuchni postawił dwa talerzyki, dwie szklanki, położył dwa 
noże i widelce. Jak żałośnie to teraz wyglądało. Zabrał talerz przygotowany dla 
niej, ale zaraz uświadomił sobie, że nie jest głodny, i sprzątnął ze stołu 
wszystko.
Kotek w living roomie obudził się i szukał czegoś do zabawy. Chris wziął go na 
ręce. Był mały i lekki jak puszek, ale pełen życia i energii. Zadrapał mu 
pazurkami dłoń, zeskoczył na podłogę, czmychnął pod ścianę i zaczął się tam 
tarzać, walcząc z wyimaginowanym zagrożeniem.
— Nikogo ci do szczęścia nie brakuje, co, Stworku? — powiedział do niego Chris. 
— Masz wszystko, czego ci potrzeba. Wszystko poukładane... Przynoszą ci jedzenie, 
bawią się z tobą, sprzątają po tobie, a ty nie zdajesz sobie nawet z tego sprawy. 
Nic cię nie obchodzi. Ty szczęśliwy mały skubańcu. Gdybym opowiedział ci o Jenny, 
nawet byś się nie roześmiał. Nie wiedziałbyś, o czym mówię. Zobaczyłem ją na 
tamtym balu w długiej sukni pod drzewami... Zgłupiałem, nie wiem, co robić...
Kociak nie zwracał na niego uwagi. Zmęczony szarpaniem pazurkami perskiego 
kobierca położył się i znowu zasnął. Chris pogłaskał go delikatnie i poszedł do 
łóżka.
Rozdział szósty
Obudził się wcześnie w obcym łóżku i leżał przez jakiś czas w ciepłym żółtym 
świetle przefiltrowanym przez zasłony, udając, że stracił pamięć i nie wie, kim 
jest. Ale nic z tego; nie potrafił o Jenny zapomnieć ani ignorować upokorzenia, 
które odczuwał.
O ósmej wstał z ciężkim sercem, włożył szorty i T-shirt i zszedł na dół nalać 
Stworkowi mleka i zrobić sobie śniadanie. Wyszedł z miską płatków śniadaniowych 
do ogródka i zjadł je, siedząc na schodku.
Nastawiał właśnie wodę na herbatę, kiedy rozbrzęczał się dzwonek u drzwi. Serce 
o mało nie wyskoczyło mu z piersi, ale to był tylko listonosz z paczką, która 
nie mieściła się do skrzynki na listy. Wrócił do kuchni i parząc herbatę, 
zastanawiał się, co będzie robił przez cały dzień. I wtedy znowu ktoś zadzwonił 
do drzwi.
Tym razem była to Jenny.
Stała na schodku na wpół skrępowana, na wpół wyzywająca.
66
—  Nie mogłam wczoraj przyjść — powiedziała. — Zadzwoniłabym, ale...
—  Zaparzyłem właśnie herbatę — wybąkał Chris. Odsunął się, żeby ją przepuścić. 
Mijając go, zawahała
się, a potem cmoknęła w policzek, i to wystarczyło — serce znowu mu stopniało.
Byli oboje skrępowani. Chris nalał herbaty do kubków i usiedli z nimi na schodku, 
obserwując Stworka uganiającego się za motylem.
—  Myślałem, że już nie przyjdziesz — odezwał się Chris.
—  Obiecałam. Powinieneś wierzyć ludziom, kiedy coś obiecują.
—  Wierzę. Wierzę we wszystko.
Upiła łyczek herbaty, trzymając kubek oburącz. Słońce podświetlało włoski na jej 
skórze — puszysty meszek na delikatnym różowooliwkowym podłożu. Wyczuła jego 
spojrzenie i odwróciła się doń z uśmiechem.
—  Czyj to dom? — spytała.
—  Mojego taty. Mieszka tutaj ze swoją przyjaciółką. Pojechali na weekend do 
Paryża.
—  Czym się twój tato zajmuje?
—  Jest architektem. A ona... ta przyjaciółka, Dianę... jego sekretarką. To 
znaczy byłą sekretarką. Tato uważa, że ma talent, i posyła ją na studia 
architektoniczne.
—  Może rzeczywiście jest utalentowana.
—  Hmm... Może i jest.
—  Była awantura? Kiedy twoi rodzice się rozstawali?
—  Nie, do żadnej sceny nie doszło. Wszystko odbyło się w cywilizowany sposób. 
No wiesz: jesteśmy zbyt
67
dojrzali, żeby zachowywać się po prostacku i rzucać w siebie czym popadnie, 
pokażmy klasę... Ale tak na-1 prawdę, to mama była zdruzgotana. Przesiadywała 
całe dnie w swojej sypialni i piła. Ja musiałem robić zakupy, gotować i takie 
tam. Potem poznała jednego faceta... mieszka teraz z nami... i jej przeszło. 
Znowu zaczęła mnie traktować jak dziecko, chociaż przez cały ten czas się nią 
opiekowałem.
—  Mówisz tak, jakbyś nie za bardzo ją lubił.
—  Naprawdę? Nie, ona jest w porządku. Tylko on działa mi na nerwy.
—  Kto? Twój tato?
—  Nie! Ten jej facet. Jest jakiś taki rozlazły, fajt-łapowaty, no wiesz. Chce, 
żeby wszyscy go lubili, i za bardzo się stara. Tato jest zupełnie inny. Jemu 
wszystko zdaje się zwisać i powiewać. W każdym razie na takiego pozuje, bo wiem, 
że tak naprawdę, to interesuje się sztuką, architekturą, muzyką i w ogóle. Ale 
nie powiedziałabyś tego, patrząc na niego. Jest gruby, łysy i sprawia wrażenie 
ostatniego lesera, ma jednak mnóstwo wiadomości i naprawdę nie jest mu wszystko 
jedno. Nie robi tylko niczego na pokaz.
—  Kochasz go?
—  Tak, kocham.
—  A ta jego przyjaciółka?
—  Dianę? Jest bardzo młoda; blondynka, i to ładna., hmm, może i ma talent do 
architektury, ale nie to w pie: szym momencie przychodzi ci do głowy na jej wido 
Kiedy widzi się ją z tatą, to jakoś nie chce się wierzyć, poświęcają wiele czasu 
na dyskusje o architekturze.
68
—  Masz jakichś braci albo siostry?
—  Nie. A ty?
—  Też nie. Dzięki Bogu. — Jenny odstawiła kubek na schodek i spojrzała na 
Chrisa. — Chodźmy do środka — zaproponowała.
Serce mocniej mu zabiło. Wstał i wszedł za nią przez tarasowe drzwi do małego 
living roomu. Kiedy się do niego odwracała, chwycił ją za nadgarstek i poczuł 
pod palcami jej nagie ciało. Chwilę potem obejmowali się już i całowali 
namiętnie, miażdżąc sobie nawzajem wargi.
Oderwali się od siebie po minucie, zdyszani, z ogniem w oczach. Wzięli się bez 
słowa za ręce i wstąpili na schody.
Usiedli w pokoju, w którym nocował Chris, na nieza-słanym łóżku.
—  Wstań na chwilkę — mruknął i jednym ruchem ściągnął z łóżka pościel. Położyli 
się. Była tak szczupła i lekka, że łóżko ledwie się pod nią ugięło. Czuł zapach 
jej włosów — słodki, jakby dopiero co je myła. Spojrzała na niego, ale zaraz 
odwróciła wzrok i zsunęła się niżej, tak że jej głowa spoczęła teraz na poduszce 
obok jego łokcia. W trakcie tego manewru spódnica podjechała w górę, odsłaniając 
uda. Nawet nie próbowała jej obciągnąć.
Pochylił się, żeby pocałować Jenny. Przesunęła trochę rękę, by mu to ułatwić, i 
znowu spotkały się ich usta — z początku były to tylko muśnięcia, powstrzymywali 
się. Kiedy sunął ustami niżej, ku podbródkowi, jej dolna warga wywinęła się i 
złożył pocałunek w śliskiej, jed-
69
wabistej wilgoci wewnętrznej strony, dotykając jej delikatnie językiem jak małą 
rybkę.
Po chwili ich języki się spotkały, poczuł rozkoszne mrowienie warg i chwilę 
potem pożerali, spijali, zlizywali, połykali, bez żadnych zahamowań badając 
nawzajem wnętrza swoich ust.
Jego ręka spoczywała wciąż na ramieniu Jenny. Przesunął nieco dłoń, muskając jej 
pierś: najdelikatniejszą rzecz pod słońcem, chmurkę, myśl. Przez bawełniany T-
shirt wyczuł pod palcami sutek, taki niewinny w swej małej twardości. Pogładził 
go opuszkami palców. Jak węszący nosek małego zwierzątka, pomyślał z uśmiechem.
Ona też wodziła dłońmi po jego ciele: po żebrach, po udach, po obnażonym brzuchu. 
Pocałowali się znowu, i jeszcze raz, mocniej. Przywarł do niej całym ciałem i 
wyczuł, że ona też do niego lgnie.
Wyzwoliła się nagle z jego objęć i usiadła. Jednym szybkim ruchem ściągnęła 
przez głowę T-shirt, potem wstała i zsunęła spódniczkę i majteczki. Dech mu 
zaparło z zachwytu na widok małych, jędrnych piersi z różowymi sutkami, 
delikatnej krągłości jedwabistego brzucha, perłowego połysku uda i pośladka, i 
niesfornej kępki czarnych włosów.
I wtem jego wzrok padł na coś, co do tej pory pozostawało w ukryciu, na małego 
motylka wytatuowanego nad sutkiem lewej piersi.
—  To chyba... nie Ollie...
—  Boże, skąd! — żachnęła się. — Jemu nie dałabym się dotknąć. To profesjonalnie 
wytatuowany motyl.
70
—  Podoba mi się — stwierdził Chris.
Wszystko — ona, jej ciało, zarumieniona, podniecona, ufna twarz — było tak samo 
urokliwe, jak tamten wieczór na balu... jak ten niezwykły moment, kiedy wyłoniła 
się niespodziewanie z ciemności nad jeziorem, szukając jego pomocy.
Rozwiały się wszelkie pozostałości skrępowania i wątpliwości i po para sekundach 
on też był nagi. Przywarli do siebie, przytulili się, wodząc dłońmi, jedno po 
plecach drugiego.
Oderwała się od niego i usiadła, dysząc ciężko.
—  Zaczekaj. — Pochyliła się i pogrzebała w brezentowej torbie, którą rzuciła na 
podłogę przy łóżku.
—  Ja mam... — zaczął.
—  W porządku.
Wyprostowała się, ściskając coś w zaciśniętej garści. Ukląkł naprzeciwko niej i 
mając teraz obie ręce wolne, zaczął pieścić jej biodra i miękkie pośladki. 
Zasypał pocałunkami jej policzki, szyję, ramiona; przycisnęła sobie jego głowę 
do piersi, a on całował je i całował, pijany miłością dopóki nie padła z 
powrotem na wznak, pociągając go za sobą.
—  Chwileczkę — szepnęła, przekręcając się na bok. Otworzyła dłoń i rozdarła 
paczuszkę, którą w niej trzymała. To był kondom.
—  Ja też kupiłem... — wykrztusił.
—  Wszystko w porządku, ciii...
Uklękła i bez pośpiechu, z namaszczeniem, nałożyła mu go. Nie pierwszy raz to 
robi, pomyślał i serce ścisnęło mu się na moment. W odróżnieniu od niego nie 
była
71
w tym nowicjuszką. Położyła się znowu, a on zaczął gładzić jej piersi, uda, 
biodra, gęstwę sprężystych włosków, a na koniec, koniuszkami palców brzeg czegoś, 
co przypominało drugie wargi, tajemne wargi, wilgotne i rozwarte jak te, które 
przed chwilą całował.
— Chris... — ni to szepnęła, ni westchnęła.
Czuł na szyi jej oddech, jej usta przy swoim uchu. Szybkim, wprawnym ruchem 
wsunęła się pod niego, a on wśliznął się w nią gładko jak nurkujący pływak w 
wodę. I już nie wiedział, czyje ciało jest jej, a czyje jego, czy to poranek, 
czy noc, w jedno zlały się jej sekretna wiedza i jego niewinność.
?
Część druga

Rozdział siódmy
Z punktu widzenia Jenny to ich pierwsze zbliżenie było nieporadne, za krótkie i 
w ogóle trochę żałosne, ale na naukę przyjdzie jeszcze czas, a poza tym 
wzruszyła ją czułość, jaką jej okazywał. Została z nim i spędzili jeszcze noc z 
soboty na niedzielę, i może wszystko potoczyłoby się dobrze, gdyby we wczesny 
niedzielny poranek, kiedy niczego nieświadoma spała w jego ramionach, nie 
wydarzyło się coś, co spadło między nich niczym topór kata.
Oksfordzka policja dostawała od jakiegoś czasu sygnały o niepokojącym ożywieniu 
w handlu narkotykami na ulicach miasta. W związku z tym zarządzono poranny nalot 
na wytypowane środowiska. Była wśród nich grapa dzikich lokatorów, zamieszkująca 
pustostan przy Cowley Road. W tym akurat przypadku policja się myliła. Co prawda 
Derek i Ollie popalali od czasu do czasu marychę, ale nigdy nią nie handlowali; 
a sama Jenny zraziła się do narkotyków po epizodzie z Tansy. Niczego to jednak 
nie
75
zmieniało. Gdyby była u siebie, zgarnięto by ją wraz z Derekiem, Olliem i setką 
innych delikwentów.
Wychodząc w niedzielę wieczorem z domu na Rosę Hill, nic jeszcze o nalocie nie 
wiedziała. Lecz skręciwszy w swoją uliczkę, od razu się zorientowała, co jest 
grane. Zabite dyktą drzwi i okna na parterze pustostanu mówiły same za siebie.
Nie było sensu iść na policję i prosić o zwrot swoich rzeczy — ubrań i tych paru 
drobiazgów, których się dorobiła. Nie chciała zostać wplątana w sprawki Dereka i 
Olliego. Lubiła ich, ale do policji zaufania nie miała. Na pewno dowiedziałaby 
się tam, że w jej pokoju również znaleziono narkotyki; miała to jak w banku.
Trochę pieniędzy i najbardziej potrzebnych części garderoby miała w plecaku. 
Naturalną rzeczą byłoby zadzwonić do Chrisa i powiedzieć, co się stało, lecz był 
jeden prosty, absurdalny powód, dla którego nie mogła tego zrobić: znali się już 
jakiś czas, a ona do tej pory nie wiedziała, jak on się nazywa ani gdzie mieszka, 
o numerze telefonu nie wspominając.
Mogła go szukać w Oksfordzkim Zapleczu Rozrywki, ale o firmie, w której pracował, 
wiedziała tylko tyle, że ma swoją siedzibę gdzieś we wschodnim Oksfordzie; nie 
znała jej nazwy, nie wiedziała, czym Chris się tam właściwie zajmuje. Mogła 
jeszcze cofnąć się do domu w Rosę Hill i poprosić ojca Chrisa, który pewnie 
wrócił już z Paryża, o adres albo numer telefonu jego syna. Ale nie potrafiła 
się na to zdobyć. Mniejsza z tym, jak opisywał go Chris. Ojciec jest ojcem i 
krępowała się go nagabywać, choćby przez wzgląd na to, co robiła w jego
76
domu. Nie było dnia — co tam dnia... godziny — żeby nie pomyślała o własnym ojcu.
I tak nie skontaktowała się z Chrisem. Pocieszając się myślą, że jakoś go w 
końcu odszuka, przenocowała na podłodze w mieszkanku wynajmowanym przez 
koleżankę, z którą pracowała kiedyś w tej samej kawiarni.
W poniedziałek po południu Chris wsiadł po pracy na rower i popedałował do Jenny 
na Cowley Street. Dzień był upalny, kupił więc po drodze dwa lody na patyku — 
jeden dla siebie, drugi dla niej. Na widok zabitych dyktą drzwi serce mu zamarło.
Ogłupiały długo stał okrakiem nad rowerem i dopiero grzejące w plecy słońce 
przypomniało mu o lodach. Rozpakował jednego, żeby się nie zmarnował, i liżąc go, 
stał dalej, gapiąc się tępo na arkusze dykty w oknach.
Z parkującego kawałek dalej samochodu wysiadł policjant w koszuli z krótkim 
rękawem. Chris nawet tego nie zauważył. Oprzytomniał dopiero, kiedy mężczyzna 
podszedł do niego i spytał:
—  Szukasz tu kogoś? — Wyrazu jego twarzy nie dało się odczytać, bo był w czapce 
z daszkiem i przeciwsłonecznych okularach.
Chris zamarł z lodem w ustach. Rozpuszczająca się masa spływała mu po patyku na 
palce.
—  Tak — wykrztusił, przełykając. — A co się stało?
—  Ty do kogo?
Dopiero teraz Chris uświadomił sobie, że Jenny i reszta
77
mieszkali tu bezprawnie, na dziko. Podając jej imię, mógłby jej przysporzyć 
kłopotów.
—  Do kolegi — mruknął.
—  Nazwisko tego kolegi?
—  A co? Znaczy, co się dzieje? Co się tu stało?
—  Ten kolega tu mieszkał?
—  Tak, ale...
—  Jego nazwisko? Lód ześlizgnął się ostatecznie z patyka i spadł na trotuar,
rozpryskując się; kilka kropelek wylądowało na wyglansowanym bucie policjanta.
—  Zaraz, o co chodzi? — spytał z niepokojem Chris. — Dlaczego nie chce mi pan 
powiedzieć, co się stało? Nic im nie jest? Jakiś wypadek czy co?
Policjant mierzył go przez chwilę wzrokiem. Potem zdjął okulary i powiedział:
—  Słuchaj, synu, próbuję z tobą po dobroci. Czy to był bliski kolega, ten facet?
Chris myślał gorączkowo. Musiało się tu wydarzyć coś niedobrego — ale chyba nie 
chodziło o Jenny, bo policjant użyłby rodzaju żeńskiego.
—  Nie, zwyczajny znajomy. Ma na imię Derek.
—  No więc ten twój znajomy został wczoraj aresztowany pod zarzutem handlu 
narkotykami. Po nie tutaj przyjechałeś?
—  Co? Narkotyki? — Chris zrobił wielkie oczy. — Ja? Skądże znowu!
—  Dobra, dobra — mruknął policjant, wyjmując notes. — Nazwisko i adres.
—  Po co?
78
—  Na wypadek gdyby kolega potrzebował twojej pomocy. Na wypadek gdybyśmy się 
chcieli z tobą skontaktować.
Jak większość młodych ludzi w jego wieku Chris niewiele miał dotąd do czynienia 
z policją ale bał się jej i nie darzył zaufaniem. Kiedy niedawno późnym 
wieczorem wracał na rowerze z kolegą Carlem do domu, zupełnie bez powodu 
zatrzymało ich i spisało dwóch policjantów z radiowozu. Pamiętał, jaki czuł się 
wtedy przestraszony i bezradny, chociaż niczego złego nie zrobił. Tak samo czuł 
się teraz. Nie przyszło mu nawet do głowy, żeby podać fałszywe dane; prawda 
mogłaby jeszcze wyjść na jaw i dopiero miałby kłopoty. Tak więc zły i rozżalony 
powiedział, jak się nazywa i gdzie mieszka. Policjant zanotował to.
—  A co z resztą tych, co tu mieszkali? — spytał Chris.
—  Z resztą? Jaką resztą?
—  No, ze znajomymi Dereka.
—  A co to za jedni?
—  Chce pan, żebym wymienił ich nazwiska, tak? Żebyście ich też mogli zgarnąć?
Policjant patrzył na niego beznamiętnie.
—  Jeśli są zamieszani w sprawę, a ty coś o nich wiesz i nie chcesz się tą 
wiedzą podzielić z policją, to automatycznie sam stajesz się zamieszany, koleś.
—  Podałem panu przed chwilą swoje nazwisko i nie brzmi ono koleś.
—  Fakt — przyznał policjant. — Na twoje szczęście wiem, że mówisz prawdę, Chris. 
Znam się na tym, krętacza wyczuję na milę. Ci, którzy tu zamieszkiwali, czynili 
to bezprawnie. Byli dzikimi lokatorami. Dostali
79
nakaz opuszczenia posesji, nie zastosowali się do niego, a więc tak czy owak 
zostaliby aresztowani za bezprawne przebywanie na terenie prywatnym. Chcesz 
pomóc kolegom?
Znaczenie tego pytania było jasne: Nic ci nie powiem, ale im dłużej rozmawiamy, 
tym więcej ja się od ciebie dowiaduję. Chris zarumienił się z gniewu. O Jenny 
nie mógł spytać wprost, bo w ten sposób by ją wydał.
—  Gdzie oni teraz są? — spytał.
—  Na posterunku policji w St Aldate.
Chris odwrócił rower. Wrzucił papierową torebkę z lodem dla Jenny do 
najbliższego kosza na śmieci i odjechał z zamętem w głowie.
Znalazłszy się w domu, zaczekał, aż matka wyjdzie do ogrodu, i upewniwszy się, 
że go nie podsłucha, zadzwonił na posterunek policji.
—  Halo. Szukam pewnej osoby... zaginęła... Poproszono go o podanie nazwiska i 
adresu. Tym razem
był na to przygotowany i podał zmyślone.
—  Kim jest ta osoba?
—  Ma na imię Jenny. Eee... głupia sprawa. Przepraszam, ale nazwiska nie znam.
—  Gdzie mieszka? Zawahał się.
—  Gdzieś we wschodnim Oksfordzie. W okolicach Cowley Road. Dokładnego adresu 
nie znam. Ma około siedemnastu lat, szczupła, krótkie ciemne włosy. Aha, i jest 
biała... ma akcent z Yorkshire.
80
—  Kiedy ostatni raz pan ją widział?
—  Jakieś... dwadzieścia cztery godziny temu.
—  Co pana z nią łączy? Znaczy, pracuje pan z nią? Jest pana znajomą?
—  Jest znajomą.
—  Dziewczyną?
—  Tak.
—  Nie zna pan jej adresu, nie zna nazwiska... Co, może nie przyszła na randkę?
Chrisowi zrobiło się strasznie głupio.
—  Tak, coś w tym rodzaju.
—  Powiedział pan, że pochodzi z Yorkshire? Może wróciła do domu?
—  Niewykluczone.
—  To może tam by pan spróbował. Nie za wiele potrafi nam pan o niej powiedzieć, 
nieprawdaż?
—  Prawdaż, ale... wydaje mi się, że mogła zostać aresztowana, i dlatego dzwonię.
—  Kiedy?
—  Wczoraj.
—  Co? Tutaj, w Oksfordzie?
—  Tak. Ale pewności nie mam.
—  Proszę zaczekać.
W słuchawce zaległa cisza. Po chwili znowu rozległ się głos.
—  Nikt pasujący do pańskiego opisu nie przebywa w naszym areszcie, tyle mogę 
panu zdradzić. Czy mógłby mi pan powiedzieć...
Chris nie słuchał dalej. Przerwał połączenie.
Rozdział ósmy
Tego wieczoru Mikę Fairfax miał jakieś zebranie, a więc Chris z matką jedli 
kolację sami. Zamiast przy dużym stole w kuchni, jak to robili, kiedy Mikę był w 
domu, jedli pizzę z kolan, przed telewizorem. Chris rad był, że nie siedzą 
naprzeciwko siebie, bo to wymuszałoby jakąś konwersację, a on w głowie miał 
tylko jedno i nie chciał o tym rozmawiać.
Matka, ładna czterdziestolatka o ciemnych włosach i oliwkowej cerze Arabki, 
którą nie była, uczyła w prywatnej szkole plastyki i co jakiś czas wynajdywała 
sobie nowe hobby — a to garncarstwo, a to tkactwo, a to jakieś inne rzemiosło — 
które zarzucała, opanowawszy wszystkie jego tajniki. Nie dawała jej spokoju 
obawa, że jest mniej interesująca, utalentowana i charyzmatyczna od ojca Chrisa, 
i chyba miała rację. Podejrzewała, że Chris woli od niej ojca, i tu też się nie 
myliła. Krótko mówiąc, była kobietą nieszczęśliwą i tylko dzięki Mikę'owi Fair-
faxowi nie zgorzkniała do reszty. Teraz zakochana w nim
82
po uszy promieniała wprost dobrym humorem, co nawet Chris dostrzegał.
Gdy tego wieczoru siedzieli w living roomie, uświadomiła sobie nagle, że 
zaniedbuje syna i nawet nie zaplanowali na ten rok żadnych wakacji. Tyle się 
ostatnio działo, że zwyczajnie o tym zapomniano.
—  Coś takiego! — wykrzyknęła. — Nie mamy żadnych planów.
—  Względem czego?
—  Wakacji. Powinnam była pomyśleć... Zupełnie wyleciało mi z głowy. O ja głupia!
—  Nic się nie stało. I tak nie mam ochoty nigdzie wyjeżdżać.
—  Oj, przestań, nie wygaduj głupstw. Zawsze gdzieś jeździmy.
—  Owszem, z tatą jeździliśmy.
—  Tak, sytuacja się zmieniła. Ale mimo to z wakacji nie powinniśmy rezygnować.
—  Wszystko się zmieniło. Poza tym Barry Miller chce mnie zatrudnić na pełny 
etat. Tak powiedział.
—  Co, na stałe? Przecież to miała być tylko wakacyjna praca. Nie pozwala ci 
odejść czy co?
—  Sam nie chcę nigdzie jechać. A zresztą...
Nie wiedział, jak to ująć. Ale matka domyśliła się, o co mu chodzi, i spytała:
—  Co, a zresztą?
—  Kto miałby jechać?
—  Jak to kto?
—  No, tylko my, ja i ty? Czy ????'? też bierzesz pod uwagę?
83
—  A czemu nie?
—  Nie widzę przeciwwskazań. Chcę tylko wiedzieć, czy on też by z nami pojechał.
—  Nie wiem, Chris. Nie pytałam. W tej chwili przyszło mi to do głowy. 
Przypomniało mi się, że nie zaplanowaliśmy wakacji, i uświadomiłam sobie, że 
może chciałbyś wyjechać gdzieś za granicę.
Chris wzruszył ramionami.
—  No, normalnie... sam nie wiem, mamo. Po prostu nie nastawiałem się.
—  No, ale chciałbyś?
—  Prawdę mówiąc, to nie. Powiem ci, czego chcę: chcę tu zostać i pracować u 
Barry'ego Millera. Nie chcę nigdzie wyjeżdżać.
Zamiast na siebie patrzyli w ekran telewizora, chociaż żadne z nich nie 
potrafiłoby powiedzieć, o czym jest program. Matka upiła łyczek wina.
—  A zmieniłbyś zdanie, gdyby Mikę nie jechał? —1 spytała.
—  Nie. Znowu milczenie.
Tym razem przerwał je Chris:
—  A czemu nie mielibyście pojechać z Mikiem sami?
—  Co? Nie wygaduj głupstw.
—  Dlaczego głupstw?
—  Nie zostawię cię samego.
—  Nie zginę. U taty jakoś sobie radziłem. Tutaj zresztą też, zanim poznałaś 
Mikę'a.
—  Wiem, kochanie. Wiem, że byś sobie poradził. Nie o to chodzi. Po prostu nie 
mogłabym wyjechać i zostawić
84
cię samemu sobie, absolutnie. I nie pojmuję, dlaczego chcesz przepracować całe 
lato na tej marnej nudnej posadce w Cowley.
— Bo lubię Barry'ego Millera. I praca tam nie jest wcale nudna. A jeśli 
zamierzasz odwrócić kota ogonem i zarzucić mi, że przeze mnie nie możesz 
wyjechać na urlop, to mówię od razu, że ja nie mam nic przeciwko. Potrafię o 
siebie zadbać. Lubię być samodzielny, więc jeśli chcecie gdzieś jechać z Mikiem, 
to się nie krępujcie. Nie ma problemu. Jedźcie.
Chris ani myślał spędzić reszty wieczoru przed telewizorem. Niespokojny, 
nieszczęśliwy, spragniony widoku Jenny, rozmowy z nią, trzymania jej w ramionach 
i całowania wytatuowanego motylka, włożył talerze do zmywarki i wyszedł z domu. 
Krążył na rowerze w ciepłym wieczorze po ulicach, przyglądając się uważnie 
każdej twarzy, ale Jenny nie spotkał. Wrócił do domu, kiedy było już zupełnie 
ciemno.
Dziewczyna, u której Jenny przenocowała na podłodze z niedzieli na poniedziałek, 
rzuciła starą pracę i zatrudniła się w barze popularnym wśród ludzi, którzy 
lubili być widziani nad kuflem modnego zagranicznego piwa, przy modnej aktualnie 
muzyce na żywo, którą tego lata był jazz. Bar serwował calzone, pizzę, pieczone 
ziemniaki na żeliwnych talerzach i sałatkę w drewnianych miseczkach, a personel 
sprawiał wrażenie jeszcze agresywniej snobistycznego niż klienci.
85
Potrzebowali tam nowej kelnerki, a ponieważ Jenny skończyły się pieniądze, 
koleżanka zaproponowała, że przedstawi ją kierownikowi. Nazywał się Tommy San-
chez. Był po trzydziestce, postawny i miał schrypnięty głos. Długie czarne włosy 
zbierał w koński ogon. Podobnie jak personel i klienci wywodził się z klasy 
wyższej. Takich dziewcząt jak Jenny zazwyczaj nie zatrudniał, ale jej 
zaproponował pracę od poniedziałku. Wiedziała, że ma szczęście, że tak szybko ją 
znalazła; nie miała wyboru, musiała przyjąć propozycję.
Jenny stawała się coraz bardziej świadoma wrażenia, jakie robi na mężczyznach 
pewnego rodzaju. Byli zwykle dużo od niej starsi, praktycznie mogliby być jej 
ojcami i zdawali się wyczuwać w niej coś, co ich podniecało. Na jej widok 
przestawali być zwyczajnymi mężczyznami i wstępował w nich tygrys czy może wilk 
— płomienno-oki, okrutnousty nastawiony nie na zawarcie z nią znajomości, na 
przyjaźń czy miłość, lecz na pożarcie jej, zniszczenie, rozszarpanie na strzępy.
Z drugiej strony chłopcy i mężczyźni, którzy jej się podobali i którym ufała, 
albo lokowali swoje zainteresowania gdzie indziej, jak Derek i Ollie, albo mieli 
w sobie coś niewinnego, jak Chris. Nie spotkała jeszcze kogoś takiego jak ten 
ostatni. Nie był tchórzem ani mięczakiem, nie był też naiwny ani dziecinny. Ale 
miał w sobie czystość i niedoświadczenie niewinnego przedstawiciela jakiejś 
nieskażonej jeszcze cywilizacją kultury. Kiedy byli ze sobą w Rosę Hill, 
pragnęła mu opowiedzieć
86
wszystko o swoim ojcu, o tym, jak zbrukał i zniszczył jej dzieciństwo. Wiedziała 
jednak, że to byłby dla niego szok; bała się, że uznają za taką, za jaką sama 
się miała: zepsutą, trującą, splamioną.
W Tommym Sanchezie na pierwszy rzut oka rozpoznała znajomy jej typ mężczyzny i 
zakonotowała sobie, żeby w miarę możliwości trzymać się od niego z dala. I żeby 
każdą wolną chwilę poświęcać poszukiwaniu Chrisa.
On też jej szukał. Miasto Oksford nie jest aż tak wielkie, żeby przepaść w nim 
jak igła w stogu siana, i istniała możliwość, że spotkają się zupełnie 
przypadkowo na ulicy. A pech ich nie opuszczał.
Po pierwsze, Jenny całe wieczory pracowała w barze, a Chris właśnie o tej porze 
jej szukał, bo ranki i popołudnia spędzał w magazynie albo w terenie. Po drugie, 
gdyby pracowała w innym barze czy kawiarni, Chris wpadłby tam może na kawę albo 
coś zjeść, i spotkaliby się. Ale poprzedniego roku, kiedy otwierano lokal, Chris 
zaszedł tam, szukając pracy na wakacje, i Tommy Sanchez potraktował go tak 
obcesowo, że Chris poprzysiągł sobie, że jego noga więcej w tym barze nie 
postanie. A po trzecie, Jenny musiała się w końcu przeprowadzić. Nie mogła 
przecież spać wiecznie na podłodze u koleżanki. Teraz, kiedy miała stałą pracę, 
stać ją już było na wynajęcie sobie jakiegoś kąta, tyle że nie w samym 
Oksfordzie. Znalazła pokój w Kidlington, przystanek autobusowy na północ od domu, 
w którym mieszkał z rodziną Barry Miller, w związku z czym w Oksfordzie bywała 
rzadko.
87
Ich drogi nie przecięły się. Raz zbliżyli się do siebie na odległość kilku 
kroków, ale na ulicy było tylu turystów, że minęli się, nie zdając sobie z tego 
nawet sprawy. I raz, późnym popołudniem, Jenny, jadąc autobusem do pracy, 
zobaczyła Chrisa na Banbury Road, pedałującego na rowerze w przeciwnym kierunku 
— ponurego, skupionego, z zaciętą miną. Poprosiła kierowcę, żeby się zatrzymał, 
wyskoczyła z autobusu, ale Chris był już za daleko, by usłyszeć jej wołanie; nie 
obejrzał się.
W końcu, nie widząc innego wyjścia, wyzbyła się skrupułów, poszła na Rosę Hill i 
zadzwoniła do drzwi domu ojca Chrisa. Przecież chciała tylko zapytać o adres.
Ale nikogo nie zastała, a w trawnik przed domem zatknięta była tabliczka agenta 
obrotu nieruchomościami, informująca: Sprzedane. Ojciec Chrisa przeprowadził się 
już z Dianę do nowego domu pod Long Hanborough, a ten w Rosę Hill szybko znalazł 
nabywcę. Terkot dzwonka odbijał się echem w pustej sieni, nikt nie otwierał i 
Jenny odeszła stamtąd z poczuciem klęski i beznadziei.

Rozdział dziewiąty
Jakieś dziesięć dni od wieczoru, kiedy po raz ostami widział Jenny, Chris 
sprawdzał zwrócone przez klienta reflektory sceniczne, gdy do magazynu wszedł 
Barry Miller. Byli sami; Dave z Tonym wyjechali w teren. Barry przysiadł obok 
Chrisa na ławeczce, podniósł z podłogi przełącznik i zaczął się nim machinalnie 
bawić. Coś go wyraźnie gryzło.
—  No i jak tam letni domek? — spytał Chris.
—  A, w porządku. Tego urządzenia na podczerwień jeszcze nie przysłali. Chyba 
będę musiał do nich zadzwonić. Znasz się na tynkowaniu?
—  Nigdy tego nie robiłem.
—  A na stolarce? Robotach ciesielskich?
—  Trochę. Umiem piłować po linii prostej, wkręcać śruby, wbijać gwoździe... A o 
co chodzi?
—  O ten domek. Ściany są tam z gołego betonu. Chciałbym wbić w nie kołki — no 
wiesz, do kołków przykręciłoby się listwy, do listew płyty gipsowe, między
89
ścianę a płytę napchało materiału izolacyjnego. Od razu zrobiłoby się cieplej i 
przytulniej.
—  Nie ma sprawy.
—  I może jeszcze dać w poprzek ściankę działową z drzwiami.
—  Rozumiem — mruknął Chris. — Pestka.
—  Znaczy, dałbyś radę sam?
—  A co w tym trudnego? Drewno jest łatwe w obróbce. Płyta gipsowa chyba też. 
Gorzej z tynkowaniem, chybabym się nie podjął. Ale drewno lubię. Tak, dałbym 
radę.
—  A sufit?
—  Zaraz, jaki tam jest dach... z blachy falistej, tak?
—  Tak. Blacha falista położona na belkach stropowych. Spadzisty. Przydałby się 
sufit, który zasłoniłby te belki i blachę. Żadne tam fiu bździu. Mogą być 
zwyczajne panele laminowane.
—  Najpierw trzeba by zrobić ramę. Ktoś musiałby mi w tym pomóc. Trudno pracować, 
trzymając coś nad głową.
—  Może ja bym ci pomógł. Na razie zrób mi te ściany, a nie pożałujesz.
—  Załatwione — mruknął Chris. — Zastanowiłeś się już, jaki materiał będzie 
potrzebny? No wiesz, wymiary, ilość? Bo jak nie, to będziemy musieli tam 
pojechać, pomierzyć, obliczyć. Aha, i co z hydrauliką? Wspominałeś coś o tym.
—  To zostawiam sobie na później. Nie wszystko naraz, nie ma pośpiechu. I 
pamiętaj, nikt nie może się o tym domku dowiedzieć. Nawet Sue ani Sean.
90
—  Tak, pamiętam.
—  Bo wiesz, ja nie przesadzam, to sprawa życia i śmierci.
—  O co właściwie chodzi? — spytał Chris. — Czym się naraziłeś tej rodzinie, że 
tak teraz na ciebie nastaje?
Uznał, że ma prawo wiedzieć, skoro wciągnięto go już w sprawę, powierzając 
adaptację domku. Barry rozejrzał się niespokojnie i zniżając głos, powiedział:
—  Wspominałem o Irlandii, pamiętasz? Północna Irlandia. Belfast. Pracowałem 
tam... Sam nie wiem, ile mogę ci powiedzieć, bo obowiązuje mnie tajemnica 
państwowa... to śmierdząca sprawa. Działałem tam z ramienia armii. Specjalne 
operacje techniczne. Dla SAS. Nie była to armia w ścisłym tego słowa znaczeniu, 
raczej coś w rodzaju przybudówki. Nieoficjalna robota, wiesz, w razie czego 
można się jej wyprzeć w żywe oczy. Gdyby coś poszło nie tak, oni nic o nas nie 
wiedzą, pierwsze o nas słyszą i tak dalej. Do naszych zadań należało rozbrajanie 
bomb, inwigilacja, nasłuch elektroniczny. I działała tam wtedy jedna taka grupa 
paramilitarna. Rodzina Carsonów. Protestanci. Głównie zajmowaliśmy się 
rozpracowywaniem drugiej strony konfliktu... IRA. Ale ci Carsonowie, to były 
istne szajbusy. Zabójcy. Mordercy. Dostaliśmy cynk, że rozglądają się za 
ekspertem od materiałów wybuchowych i mają już takiego na oku, jednego gościa z 
Londynu, specjalistę od materiałów wybuchowych stosowanych w przemyśle. Facet 
był trochę odjechany. Za pieniądze zrobiłby wszystko, własną matkę by sprzedał. 
Ale znał się na semteksie, którego Carsonowie
91
nigdy wcześniej nie używali, to było dla nich coś nowego. I sami woleli przy tym 
nie dłubać, bo jeszcze wysadziliby się w powietrze. Carsonowie nie widzieli tego 
faceta z Londynu na oczy i nie wiedzieli, jak wygląda, a więc ci, co nami 
dowodzili, postanowili go zdjąć i podstawić na jego miejsce kogoś z naszych, 
żeby zdobył zaufanie Carsonów i przydybał ich na gorącym uczynku. Spytali, kto 
by się tego podjął, i zgłosiłem się na ochotnika.
Chris słuchał tego z pewnym niedowierzaniem. Przypominało mu to scenariusz 
telewizyjnego thrillera. Ale tego rodzaju rzeczy działy się naprawdę, Barry zaś 
opowiadał w taki sposób, że trudno mu było nie wierzyć.
—  I co dalej? — spytał Chris.
—  No, udawałem tego specjalistę od materiałów wy4 buchowych, co nie sprawiało 
mi większych trudności. Od strony technicznej znałem się na rzeczy. I wystawiłem 
ich. Magnetofon, ukryta kamera wideo i w ogóle. Niestety wywiązała się 
strzelanina. Była zasadzka. Cała operacja spaliła na panewce. RUC... no, wiesz, 
policja... nie został odpowiednio poinformowany i wszedł nam w paradę. Ani się 
obejrzeliśmy, jak wszędzie świstały kule. Jeden z Carsonów, Frank, poszedł 
siedzieć. Dwadzieścia lat. Drugi, jego brat Billy, zginął. Zginął też ich kuzyn. 
Zgarnięto większość grupy i mieliśmy Franka i resztę na taśmie, a więc uznali to 
za sukces. Ale, widzisz, był jeszcze trzeci brat. Eddie, najmłodszy. Jemu 
niczego nie udowodniono. Nic na niego nie mieli. Był czysty jak łza. A przecież 
najgorszy z nich wszystkich. Zimny, rozu-
92
tniesz, wyrachowany, przebiegły... Był mózgiem. No i zemsta... jasny gwint, tyle 
się mówi o włoskiej mafii... a gdzie im tam do Irlandczyków, do pięt im nie 
dorastają. Protestanci, katolicy, wszystko to zakapiory. No więc Eddie Carson 
postanowił się zemścić. A najgorsze, że wiedział, że to przeze mnie Billy został 
zastrzelony, a Frank trafił na dwadzieścia lat za kratki. Eddie widział już we 
mnie zimnego trupa. To nie były przelewki. Kiedy zostajesz zdekonspirowany, 
twoje dni są policzone. Dali mi trochę pieniędzy, nowe dokumenty, zmieniłem 
nazwisko...
—  Jak to, to ty tak naprawdę nie nazywasz się Miller? — żachnął się Chris.
—  Nie. Sean o tym nie wie i raczej nigdy mu nie powiem. Naprawdę nazywam się 
Springer. A właściwie nazywałem się. Teraz jestem Miller, ale, wiesz... No i tak 
to było. Stąd moje obawy.
Chrisowi trudno było osądzić, w jakim stopniu prawdziwa jest ta opowieść. Jego 
wiedza o życiu (co od razu zauważyła Jenny) była bardzo powierzchowna. Ale lubił 
Barry'ego i chciał mu wierzyć, przymknął więc oko na wszystkie wątpliwości, 
jakie mu się nasuwały, i spróbował wyobrazić sobie Barry'ego, którego znał, 
obracającego się w środowisku ludzi z SAS i terrorystów. Dopiero później, po 
głębszym zastanowieniu, historia Barry'ego zaczęła mu się wydawać grubymi nićmi 
szyta i nieprawdopodobna; wolał jednak nie wracać już do tego tematu. Tak czy 
inaczej Barry jakby zmalał w jego oczach. To prawda, cel uświęca środki i w 
walce z terrorystami wszystkie chwyty są dozwolone, ale
93
żeby tak ich wystawić... Czy to nie rodzaj zdrady? A jeśli ktoś już raz kogoś 
zdradził, to czy nie zrobi tego ponownie?
1
Nazajutrz Chris pojechał z Dave'em dostarczyć sprzęt jakiejś trupie teatralnej 
występującej w Oxford Union. Był to wielki wiktoriański gmach w centrum miasta. 
Odbywały się w nim słynne debaty, podczas których studenci ostatnich lat, 
przyszli politycy, dyskutowali jak równy z równym z ministrami z rządu, 
stawiając pierwsze kroki na drodze do parlamentu. Chris nigdy nie był w środku, 
ale Dave znał tam każdy kąt.
—  Zabierałem tu kiedyś głos — powiedział, kiedy wyładowywali na trawnik 
reflektory.
—  Zabierałeś głos? Co przez to rozumiesz?
—  Na debacie. Chyba wtedy przegraliśmy.
—  Ty? Naprawdę? Kiedy to było?
—  Na ostatnim roku studiów. Przeciwko sobie mieliśmy chyba lady Antonię Fraser. 
Nie pamiętam. Za bardzo się denerwowałem.
Chris spojrzał na niego nowym okiem. Dave był chudy, byle jak ubrany, żylasty, 
miał długie rude włosy i kozią bródkę, i roztaczał wokół siebie atmosferę 
nieokreślonego spokoju jak hipis.
—  Coś takiego — mruknął Chris. — Nigdy bym nie pomyślał.
—  Nie była to raczej perełka powalającej na kolana retoryki i nie lubię o tym 
mówić. Przypomina mi się tylko, ilekroć tu przyjeżdżam.
94
Trupa teatralna przygotowała na sezon letni dwie sztuki i tego dnia miała po raz 
pierwszy wystawić tę drugą, w związku z czym potrzebny był jej nowy sprzęt. 
Chris z Dave'em wnieśli go do środka, przekazali dyrektorowi i zabierali się do 
wynoszenia tego, co nie było już artystom potrzebne, kiedy Chris usłyszał 
znajomy głos.
Pewne siebie, aroganckie tokowanie dochodziło zza zakrętu szerokiego korytarza — 
głos młodzieńca znad jeziora, tego imieniem Pierś.
Chrisowi krew uderzyła do głowy. Była to bezwarunkowa reakcja organizmu, na 
którą nie miał żadnego wpływu. Wspomnienie tamtego krótkiego incydentu nad 
jeziorem i namiętność do Jenny rozgorzały nowym ogniem. Zapomniał o Davie, o 
celu, w jakim tu przyjechali, i popędził korytarzem.
Pierś, ubrany ze swobodną letnią elegancją, rozmawiał ze starszym mężczyzną i 
mniej więcej dziewiętnastoletnią dziewczyną.
—  Tak, oczywiście — mówił — w normalnych warunkach byłbym teraz w Cannes, już 
się nawet pakowałem, ale zwalili się nam na głowę ci straszni ludzie, jacyś 
kuzyni Anny czy ktoś taki, i...
—  Ty jesteś Pierś, tak? — wpadł mu w słowo Chris. Pierś spojrzał na niego z 
wyrazem zdumionej pogardy
na ładnej twarzy.
—  Tak mam na imię. Coś ty za jeden?
—  Gdzie Jenny?
—  Słucham?
—  Czy wiesz, gdzie jest Jenny?
—  Nie mam pojęcia, o kim mówisz. — Pierś przeniósł
95
wzrok na dziewczynę i uśmiechnął się do niej, ona też się uśmiechnęła, ale jakoś 
nerwowo.
—  Gdzie, do cholery, jest Jenny?! — Wycedził przez zaciśnięte zęby Chris.
Pierś wziął dziewczynę pod ramię i odwrócił się, żeby odejść, jak ktoś, kto chce 
się uwolnić od namolnego pijaka albo żebraka. Starszy mężczyzna rzucił Chrisowi 
potępiające spojrzenie i ruszył za nimi korytarzem. Gniew Chrisa buchnął nowym 
płomieniem, jak ognisko, do którego dolano benzyny, obejmując swym zasięgiem 
również budynek, dostojne, wyłożone dębiną ściany, portrety byłych rektorów, 
cały reprezentowany przez Piersa świat. Skoczył za nimi, chwycił Piersa za ramię 
i odwrócił twarzą do siebie.
—  Odpowiadaj! Ty wiesz, gdzie jest Jenny. Wiesz dobrze, o kim mówię. Gdzie ona 
jest?
W odpowiedzi Pierś wymierzył mu policzek.
Na korytarzu zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Zza zakrętu wyłonił się 
zaciekawiony całym zamieszaniem Dave; uchyliły się jakieś drzwi i wysunęły się 
zza nich dwie głowy; starszy mężczyzna i dziewczyna stali jak wrośnięci w ziemię. 
Odgłos policzka zdawał się wisieć w powietrzu niczym echo po wystrzale z 
pistoletu.
Chris oprzytomniał pierwszy i zaślepiony wściekłością, rzucił się na Piersa. 
Pierś był od niego wyższy i potężniejszy, w szkole średniej boksował. W walce 
prowadzonej zgodnie z przepisami znokautowałby Chrisa w minutę. Ale żaden 
przeciwnik, z którym stawał do tej pory w szranki, nie miał zamiaru go zabić. 
Chris taki zamiar miał i cząstką umysłu zdawał sobie z tego przerażony
96
sprawę, ale to nie wystarczało, by się opamiętać; stracił nad sobą wszelką 
kontrolę. Oberwał więcej niż raz, nie czuł jednak tych ciosów. Puściły mu 
wszystkie hamulce, przyparł Piersa do ściany i walił na oślep, dopóki ten nie 
osunął się na podłogę. W uszach rozbrzmiewał mu tylko tamten dystyngowany, 
pogardliwy głos znad jeziora, w oczach miał arogancki grymas na twarzy Piersa i 
odczuwał tylko upokorzenie po spoliczkowaniu. I przez cały czas wyobrażał sobie 
Jenny wystraszoną, szukającą schronienia... Pastwił się nad większym od siebie 
Piersem jak tygrys i gdyby tylko mógł, zatłukłby go na śmierć.
Na szczęście był tam Dave, który z pomocą dyrektora teatru i jeszcze kogoś 
odciągnął go od leżącego. Dziewczyna klęczała już przy Piersie, a wzburzony 
starszy mężczyzna protestował gniewnie...
Chris stał otępiały. Gniew jeszcze go nie opuścił, ale widział teraz wyraźniej i 
słyszał urywki podnieconych komentarzy:
—  ...nie wiem, czego on chciał...
—  ...jak wściekły pies...
—  ...pobili się o dziewczynę...
—  ...ten goguś uderzył pierwszy, widziałem...
—  ...nic ci nie złamał?
—  Wynoś się! No już! Precz, i więcej się tu nie pokazuj!
Dave prowadził furgonetkę z niewyraźną miną, a Chris siedział roztrzęsiony w 
fotelu pasażera. Docierało do niego powoli, co zrobił, i dopiero teraz zaczynał 
odczuwać skutki ciosów Piersa: rozcięta warga, ruszający się ząb i obolałe ciało.
97
—  Kurczę blade — odezwał się Dave. — Miałem cię za spokojnego człowieka, 
którego nic nie wytrąci z równowagi. Nie podejrzewałem cię o skłonności do 
wpadania w taką niszczycielską furię. Było na co popatrzeć. Z czym to się wiąże, 
z fazą Księżyca czy jak? Często cię to nachodzi?
—  Pierwszy raz naszło — mruknął Chris, starając się zapanować nad drżącym 
głosem.
—  Przez chwilę przypominałeś mi Barry'ego. Widziałeś go kiedyś, jak się 
wścieknie?
—  Nie. — Kręcenie głową sprawiało Chrisowi ból; mówił, starając się jak 
najmniej poruszać wargami.
—  Tony doprowadził go do takiej szewskiej pasji parę tygodni temu, kiedy Barry 
kupił tę chałupkę nad kanałem...
Dave urwał, żeby zmieścić się między autobusem, który zatrzymał się na 
przystanku i wypuszczał pasażerów, a nadjeżdżającą z przeciwka ciężarówką. Do 
Chrisa, przez kurtynę wstydu, niewypalonego jeszcze wzburzenia i pulsującego 
bólu, który rozsadzał mu głowę, dotarł jednak sens tych ostatnich słów. Skąd 
Dave wiedział o domku, skoro miała to być tajemnica?
—  A co się stało?
—  Oj, Tony sobie z niego pokpiwał. Nazywał tę chałupę gniazdkiem miłości 
Barry'ego. W końcu ????'??? puściły nerwy i cisnął w niego latarnią. Tony w 
ostatniej chwili się uchylił, przysięgam. A to była jedna z tych wielkich 
fresnelek... można taką rozwalić komuś głowę na miazgę. Rozbiła się w drobny mak. 
Poczciwy Barry nie lubi żartów na temat swoich dziewczynek.
98
—  Jakich dziewczynek? Przecież on ma żonę i dziecko.
—  Mieć może i ma, ale to mu nie przeszkadza kombinować na boku, na przykład z 
Sandrą. Nie zauważyłeś, jak znikają razem na zapleczu sklepu i długo stamtąd nie 
wychodzą? Miej oczy szeroko otwarte, a zrozumiesz, o co mi chodzi.
Chris milczał, był wstrząśnięty. Wszyscy, wszystko, gdziekolwiek spojrzeć, 
wydawało mu się przegniłe, zepsute, przesiąknięte trucizną.
Rozdział dziesiąty
Jenny czuła się samotna. Jeśli nie liczyć klientów i kelnerek z baru, od paru 
dni nie zamieniła z nikim słowa. Do Tommy'ego Sancheza, który nie przepuścił 
żadnej okazji, żeby jej nie zagadnąć, uśmiechała się i odpowiadała mu grzecznie, 
ale szybko kończyła rozmowę pod pretekstem, że musi posprzątać ze stolika albo 
przyjąć zamówienie, zanim zdążył jej dotknąć.
Chrisa szukała w dalszym ciągu, ale z coraz mniejszym przekonaniem. Nie była 
pewna, czy kocha go taką miłością, j aką on wyznał j ej; w swoim odczuciu nie 
zasługiwała na to, by kogokolwiek pokochać. Po weekendzie, który spędzili razem 
w Rosę Hill, pozostało jej wrażenie, którego na jawie nigdy nie doświadczyła i 
nie potrafiła nazwać. A była to dobroć, wrażenie pławienia się w dobroci świeżej 
jak wiosenne powietrze. Ale jak wszystkie odczucia znane tylko ze snów, i to 
zaczynało już blaknąć. Wszystko blakło. Radość z odzyskanej wolności podczas 
tamtych pierwszych dni poza domem, kiedy wiedziała, że
100
już nigdy nie zobaczy ojca, dziwaczne, chaotyczne miesiące z Tansy, które 
przynajmniej były wesołe, czas spędzony z Piersem, szampan, imprezy — wszystko 
to było już suche i martwe jak zeszłoroczne liście.
Tak więc szukała Chrisa, lecz z fatalistycznym przekonaniem, że nigdy go już nie 
zobaczy.
Dom, w którym wynajmowała pokoik, należał do kobiety nazwiskiem Gili Petrie. 
Była to trzydziestoparoletnia wdowa z dwojgiem małych dzieci; jej mąż zginął 
przed dwoma laty w wypadku motocyklowym. Niełatwo było wyrwać jej się z domu; z 
usług opiekunek do dzieci nie korzystała, bo nie mieściło jej się w głowie, że 
można zostawiać własne dzieci pod opieką przypadkowych osób. Do Jenny miała 
jednak zaufanie, więc kiedy ta zaproponowała jej, że w wolne wieczory może 
posiedzieć z maluchami, chętnie na to przystała i zaczęła częściej wychodzić.
Pewnego dnia zagadnęła Jenny:
— Mogłabyś posiedzieć jutro z synkiem moich znajomych? Chcą wyjść do miasta, a 
nie mają go z kim zostawić.
Jenny zgodziła się. I tak nie miała nic innego do roboty, a lepiej dorobić sobie 
te kilka funtów, niż marnować czas na bezowocne jeżdżenie po okolicy autobusami.
Następnego dnia o siódmej wieczorem zjawiła się pod adresem, który podała jej 
Gili. Był to ładny, nowoczesny dom, jakich tysiące, i zamieszkująca go rodzina 
też była
101
jakich tysiące: ładna, trochę niespokojna żona, wesoły, energiczny mąż, 
nieśmiały synek. Kobieta wyjaśniła, że mają rocznicę ślubu. Wybierali się do 
restauracji i obiecywali, że nie wrócą późno. Zostawili jej przekąskę, kawę, 
miała do dyspozycji telewizor i telefon.
Jenny dziwił trochę niepokój okazywany przez kobietę. Na ten dom padał cień, tak 
jakby coś tu było nie w porządku, ale co, nie potrafiła określić. Przez jakiś 
czas rozmawiała z ich synkiem, Seanem — a właściwie to rysowała go i słuchała. 
Nie miała dotąd wiele do czynienia z dziećmi i była nim zachwycona. Dzieci jej 
gospodyni Gili były jeszcze bardzo małe, ale z Seanem, kiedy już się z nią 
oswoił, rozmawiało jej się prawie jak z rówieśnikiem.
Fascynowała go nauka. Na ścianie jego sypialni wisiała duża mapa nieba. 
Opowiedział jej o teorii wielkiego wybuchu i narodzin wszechświata. Obejrzała 
przez mikroskop nóżkę muchy. Powiedziała mu, że nie, nie wierzy w 
niezidentyfikowane obiekty latające, a on streścił jej kilka teorii dotyczących 
UFO. Spytał, czy potrafi grać w szachy. Odpowiedziała, że nie, że nie zna zasad 
tej gry.
—  Nauczę cię — zaproponował. — Z początku wyda ci się to skomplikowane, ale 
szybko się wciągniesz.
—  Pora kłaść się do łóżka — odparła. — Obiecałam twojej mamie.
—  A mogę ci pokazać, leżąc w łóżku?
—  Pod warunkiem że za dziesięć minut się w nim znajdziesz.
102
Warunek został spełniony, chcąc nie chcąc przysiadła więc na łóżku, a chłopiec 
rozstawił pionki i figury na rozłożonej na kołdrze szachownicy i zaczął 
wyjaśniać. Słuchała jednym uchem, zadając od czasu do czasu pytania, żeby nie 
pomyślał, że nie uważa; ale pochłaniały ją głównie jego niewinny entuzjazm, jego 
ciekawość świata, jego inteligencja.
Wyjaśniwszy już, jak poruszają się poszczególne figury, zapytał:
—  To co, rozegramy partyjkę?
—  Nic z tego — odparła — za późno już. Poza tym zgłodniałam i chcę się napić 
herbaty. A twojej mamie obiecałam, że o tej porze będziesz już dawno spał.
—  A zagramy następnym razem?
—  Zagramy, obiecuję.
—  Mogę jeszcze trochę poczytać?
—  Piętnaście minut.
Sean zgarnął szachowe figury do pudełka, które położył na podłodze przy łóżku, i 
sięgnął po jedną z książek stojących na półce nad jego głową. I wtedy odruchowo 
objęła go i pocałowała. Nie protestował. Pachniał mlekiem, pastą do zębów, 
niewinnością. Nie potrafiła się oprzeć, pocałowała go z czułością jeszcze raz i 
przechwyciła jego zdziwione spojrzenie. Natychmiast wypuściła go z objęć.
—  Dobranoc, Sean — powiedziała i wyszła z pokoju, drżąc z zawstydzenia i 
tęsknoty. Pragnęła ująć w dłonie tę małą dziecięcą twarzyczkę i przytulić do 
piersi. Pragnęła obsypać go pocałunkami. Ogarnięta nienawiścią do samej siebie 
siedziała w ostatnich promieniach zachodzącego
103
słońca na krawędzi sofy i zastanawiała się, jak głęboko sięgnęło już zepsucie, 
które wszczepił jej ojciec. Była nie lepsza od niego; nie powinna podejmować się 
więcej opieki nad dziećmi. Powinna żyć samotnie, w ogóle nie powinna żyć.
Kiedy zapadł zmrok, weszła do małej, schludnej kuchni, zaparzyła sobie kawę i 
bezwiednie sięgnęła po herbatnika. Właściwie to nie miała na niego ochoty. 
Zastanawiała się właśnie, czy go odłożyć, czy jednak zjeść, kiedy zadzwonił 
telefon. Podniosła słuchawkę.
—  Halo?
—  Dobry wieczór — rozległ się męski głos. — Czy to dom Barry'ego Springera?
Musiała się chwilę zastanowić, żeby przypomnieć sobie nazwisko gospodarzy.
—  Nie — odparła. — Tu mieszkają państwo Mil-lerowie.
—  Nie jest pani pewna? Wyczułem w pani głosie zawahanie.
—  Nie, jestem pewna. Musiał pan pomylić numer.
—  Az kim rozmawiam, jeśli wolno wiedzieć? Z panią Springer?
—  Nie rozumiem.
—  Pytałem, z kim mam przyjemność rozmawiać.
—  Jestem opiekunką do dziecka.
—  Ach, no to wszystko jasne. Czyli nie ma go w domu.
—  Powiedziałam już, że tu nie mieszka nikt o nazwisku, które pan wymienił...
—  Przekaż mu, że Carson kończy rozgrzewkę. Zapamiętasz?
104
—  Ale komu mam to przekazać? On nie nazywa się...
—  Mniejsza z tym. Będzie wiedział, o co chodzi. Nie zapomnij.
I mężczyzna przerwał połączenie.
Nie wiedzieć czemu, Jenny wstrząsnął zimny dreszcz. Nalała sobie kawy, przeszła 
z nią do living roomu i do czasu, kiedy przed domem zatrzymał się samochód i 
klucz zazgrzytał w zamku, siedziała bez ruchu, oglądając film o Jamesie Bondzie.
—  Dobry wieczór! — zawołała od progu pani Miller. — Wszystko w porządku? Sean 
już śpi?
Jenny wstała i weszła za nią do kuchni.
—  Tak, w porządku. Uczył mnie gry w szachy.
—  On zawsze szuka kogoś, kto by z nim zagrał. Napijesz się herbaty? Po posiłku 
muszę się zawsze napić herbaty, a tam, gdzie byliśmy, mieli tylko kawę.
Zakrzątnęła się, nalała wody do czajnika, przygotowała trzy kubki, była wyraźnie 
szczęśliwa, że jest znowu u siebie, w swojej kuchni.
—  Udał się wieczór? — spytała Jenny.
—  O, nadzwyczaj... byliśmy we włoskiej restauracji. Lubię włoszczyznę; 
przepadam za nią. Jutro będziemy cuchnęli czosnkiem. A ty gdzie pracujesz, 
kochanie?
Wiedziała już, że Jenny jest kelnerką. Jenny opowiedziała jej teraz o barze 
Tommy'ego Sancheza.
—  Ale nie zamierzam długo zagrzać tam miejsca — zakończyła. — Nie chcę być 
przez całe życie kelnerką.
Wszedł Barry, zacierając dłonie.
—  Sean śpi jak zabity — powiedział. — Co pani mu zrobiła, hę?
105
Jenny zerknęła na niego spłoszona, ale to nie była żadna aluzja. Barry wziął 
herbatnika, którego niedawno odłożyła, i schrupał go na poczekaniu.
—  Żarłok — mknęła na niego żona. — Przecież objadłeś się po dziurki w nosie.
—  Tak, miło było. Wybierzemy się tam jeszcze. Puścił oko do Jenny. Uśmiechnęła 
się. Ten człowiek
dał się lubić. Kiedy usiedli w living roomie z herbatą, Sue zapytała:
—  Co zamierzasz robić po rzuceniu pracy w tym barze?
—  Jeszcze nie zdecydowałam. Znajomy mówi, że powinnam iść na studia. Ale ja nie 
bardzo wiem, co chciałabym studiować.
—  Och, powinnaś — powiedziała Sue. — Mówię ci. Robię teraz dyplom na 
uniwersytecie otwartym. To coś fantastycznego! Nigdy nie myślałam, że ktoś taki 
jak ja... To roztacza przed tobą mnóstwo nowych perspektyw.
—  Tak. Rozumiem. Tylko że ja...
—  Lubisz dzieci? — wpadł jej w słowo Barry.
—  Prawdę mówiąc, to nie miałam z nimi dotąd wiele do czynienia. Ale dzisiaj 
bardzo dobrze rozmawiało mi się z Seanem. To uroczy chłopiec.
—  Jest królem świata — powiedział z dumą Barry.
—  Powinnaś pójść na studia pedagogiczne i zostać nauczycielką — podsunęła Sue. 
— Sama zamierzam nią zostać po uzyskaniu dyplomu. Teraz jestem szkolną 
sekretarką, ale bardzo chciałabym uczyć.
Jenny uważała zawsze nauczycieli za wyobcowanych, ponurych, zgorzkniałych 
nieudaczników. Wyob-
106
raziła sobie teraz tę ładną, miłą, wrażliwą kobietę w roli nauczycielki i na 
chwilę dostrzegła przed sobą całą gamę perspektyw. Świat wydał jej się otwarty i 
przyjazny.
Po herbacie Barry zaproponował, że odwiezie ją do domu. Podziękowała, 
argumentując, że to tylko dziesięć minut spacerkiem, ale on nalegał. Upierał się, 
że dziewczęta nie powinny chodzić same po nocy.
—  Wszystko w porządku? — zapytał, kiedy wsiedli do samochodu.
—  Nie rozumiem.
—  Przepraszam, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale zrobiłaś na mnie wrażenie 
bardzo nieszczęśliwej, kiedy wróciliśmy.
—  Naprawdę? — Nie wiedziała, co powiedzieć. — Nie... wydawało się panu...
—  Wyglądałaś jak ktoś, kto przeżył jakąś tragedię. Tak, to właściwe określenie. 
Posiedzisz jeszcze kiedyś z Seanem?
—  Chętnie. Jeśli państwu odpowiadam. Kiedy tylko będę wolna.
—  I posłuchaj, jeśli masz jakieś kłopoty, potrzebna ci pomoc, to nie krępuj się, 
wiesz, o co mi chodzi? Osobiście nie jestem za tym, żeby takie rzeczy tłamsić w 
sobie. Sue też nie. To wspaniała dziewczyna. Ze wszystkimi potrafi rozmawiać. 
Ile razy stanie w kolejce do autobusu, zawsze jakaś kobieta zaczyna się jej 
zwierzać ze swoich zmartwień. Wszystkie dzieci ze szkoły zamiast do nauczycieli 
do niej przychodzą ze swoimi problemami. Możesz w każdej chwili wpaść i z nią 
porozmawiać.
107
— Dzięki — mruknęła Jenny, kiedy zatrzymywali się pod domem Gili Petrie. — I 
dziękuję za podrzucenie.
Odjeżdżając, pomachał jej jeszcze ręką przez otwarte okno, i dopiero teraz 
przypomniała sobie, że nie powiedziała mu o tym dziwnym telefonie od mężczyzny, 
który się nie przedstawił. W sumie dziwny był cały ten wieczór.

Rozdział jedenasty
Dla Chrisa stawało się jasne, co jest dobre, a co złe. Utrata kontaktu z Jenny i 
bójka z Piersem, to, co Dave powiedział mu o Barrym — wszystko prowadziło do 
wniosku, że oszustwo i zdrada są najgorszym złem, a prawdomówność i wierność 
najwyższym dobrem. Jeśli składa się obietnicę, to trzeba jej dotrzymać. Kto 
łamie obietnicę, nie zasługuje na to, by żyć. Uświadomiwszy to sobie, poczuł się 
silny; silny, ale opuszczony, bo obiecał sobie w duchu, że pozostanie wierny 
Jenny, a ona przepadła jak kamień w wodę. Jednakże z tym poczuciem siły przyszła 
pewność, że w końcu ją odnajdzie. Dobre intencje zawsze zwyciężają. Muszą.
Matka, tak zaślepiona swoją miłością do ????'? Fair-faxa, że nie zauważyła nawet 
rozciętej wargi, z którą Chris wrócił do domu po bójce z Piersem, dostrzegła 
jednak tę zmianę w jego postawie, ten niezłomny absolutyzm. I pewnego wieczoru 
skomentowała swoje spostrzeżenie przy kolacji.
109
—  Co w ciebie wstąpiło? — spytała. — Zawsze byłeś taki tolerancyjny.
—  To nastrój obecnych czasów — powiedział Mikę. Zdjął okulary i spojrzał na 
nich wodnistymi oczami krótkowidza.
—  To nie ma nic wspólnego z czasami ani z niczym innym — odburknął Chris. — Ale 
co miałeś na myśli?
—  To Zeitgeist. Duch epoki. Fundamentalizm.
—  No nie, aż tak źle to z nim nie jest... — zaprotestowała matka Chrisa.
—  Jeśli coś jest fundamentalną prawdą, to pozostaje prawdą bez względu na epokę 
— powiedział Chris. — To bzdurne twierdzić, że ludzie czują się tak a nie 
inaczej tylko dlatego, że wszyscy inni tak się czują. Równie dobrze można 
powiedzieć, że należałoby ogłosić referendum w sprawie siły grawitacji. Jeśli 
coś jest prawdą, to niąjest.
—  Cóż, to samo w sobie jest postawą fundamentalis-tyczną — zauważył Mikę. — 
Liberał powiedziałby, że są różne prawdy. Powiedziałby, że prawdą jest to, co 
się sprawdza, i jeśli wierzysz, że coś jest takie a nie inne i dobrze ci z tym, 
to dla ciebie jest to prawda. Wiara, że z tym czymś jest jednak inaczej, będzie 
prawdą dla kogoś innego.
—  No to ten liberał byłby w błędzie — zaperzył się Chris. — To równoznaczne z 
twierdzeniem, że nic nie jest prawdą. Że wszystko jest kłamstwem.
—  Taki już jest ten świat, Chris.
—  Wcale nie jest! — zaperzył się Chris — A wiara nie ma nic wspólnego z dobrym 
samopoczuciem. W niektóre rzeczy trzeba wierzyć, nawet jeśli psują ci nastrój.
110
—  Cóż, cokolwiek cię tak nakręciło — powiedział z uśmiechem Mikę — mieć zepsuty 
nastrój, a przy tym świadomość, że postąpiło się słusznie, to jeszcze jedna 
forma dobrego samopoczucia.
—  Z tobą tak zawsze! — Chris stracił nad sobą panowanie, rąbnął pięścią w stół 
i zerwał się tak gwałtownie, że przewrócił krzesło.
—  Chris... —powiedziała matka, wyciągając do niego rękę. Mikę spojrzał 
przepraszająco, ale Chris zaślepiony gniewem, mówił dalej:
—  Z wami tak zawsze... ze wszystkimi takimi jak ty... całe to ględzenie o 
dobrym samopoczuciu, jakby to było najważniejsze na świecie; jakby takie 
wartości jak prawda, sprawiedliwość i honor już się dla was nie liczyły, jakby 
były tylko słowami, które poprawiają wam samopoczucie... kiedy kłamiecie, 
oszukujecie, zdradzacie swoje rodziny. Żadne wzorce się dla was nie liczą, 
najważniejsze jest wasze dobre samopoczucie...
—  Chris! — krzyknęła matka. — Na litość boską! Urwał i spojrzał na nią. Była w 
tym spojrzeniu mrożąca
krew w żyłach pogarda. Potem odwrócił się i wyszedł.
—  Co go napadło? — mruknął Mikę. — Czy ja coś powiedziałem?
—  Mam nadzieję, że się mylisz — odparła matka Chrisa. — Co do tego 
fundamentalizmu. Nie zniosłabym, gdyby on wplątał się w coś takiego.
Uznali, że ta nagła zmiana nastroju i wybuch gniewu to typowe przejawy wieku 
dojrzewania, i gratulowali sobie w duchu, że sami są już racjonalni, dorośli i 
potrafią kontrolować swoje namiętności. Ale mimo wszystko
111
w sercu ????'? zatliła się iskierka zazdrości. A jeśli chodzi o matkę Chrisa, to 
dopiero leżąc z Mikiem w łóżku, zdołała wyrzucić z myśli wyraz twarzy syna, 
zimny i bezwzględny jak miecz.
Kilka dni po rocznicy ślubu państwa Millerów Tommy Sanchez poprosił Jenny do 
swojego gabinetu.
Była siódma, zapadał wieczór po kolejnym upalnym dniu. Serce podeszło Jenny do 
gardła; domyślała się, co się święci. Wsunęła się tam z duszą na ramieniu. Tommy 
Sanchez w dżinsach, szelkach i T-shircie w paski odkaps-lował butelkę 
meksykańskiego piwa, a kiedy ją od niego przyjęła, otworzył sobie drugą.
—  Siadaj — zagaił z głębin swojego zabytkowego, obrotowego kapitańskiego fotela.
Przysunęła sobie krzesło i usiadła jak sekretarka, której szef zaraz coś 
podyktuje. Ściany gabinetu obwieszone były posterami i fotografiami, na biurku 
leżały w nieładzie płyty i kasety z jazzem, na półce za Tommym stał komputer i 
faks; a ogromna szafa grająca Wurlitzera uniemożliwiała otwarcie drzwi na oścież. 
Jenny, odrętwiała i bezradna, gapiła się w okno wychodzące na stary zielony, od 
dawna niewykorzystywany cmentarz na tyłach sąsiadującej z barem kaplicy
—  Co u ciebie? — spytał Tommy.
—  W porządku.
—  Żadnych problemów?
—  Żadnych.
—  Pytam, bo martwię się o ciebie, Jenny, wiesz?
112
Spuściła wzrok i milczała.
—  Pij to piwo. Bo się zagrzeje.
Posłusznie uniosła butelkę do ust i pociągnęła łyczek zimnego, szczypiącego w 
język płynu. Czuła, że powinna coś powiedzieć.
—  Czemu pan się o mnie martwi? — spytała.
Nie spodziewała się, że jej głos zabrzmi tak spokojnie. Spojrzała na Tommy'ego i 
dostrzegła to, co widziała już na niejednej twarzy: szkliste spojrzenie, 
rumieniec, skupienie. Równie dobrze mogłaby to być twarz Piersa albo jej ojca. 
Szybko odwróciła wzrok.
—  Bo wyglądasz tak młodo — wyjaśnił Tommy — Patrząc na ciebie, myślę, że 
przydałaby ci się jakaś ochrona.
—  Dam sobie radę. Niczego nie potrzebuję.
—  Prócz pracy
Słowa te wisiały przez chwilę w powietrzu, potem Tommy pochylił się nad biurkiem.
—  Jenny, wypij dzisiaj ze mną drinka przed wyjściem do domu. Gdzie mieszkasz?
—  W Kidlington. Ale...
—  Czym wracasz do domu? Autobusem?
—  Tak, ostatnim. Ledwie na niego zdążam.
—  Odwiozę cię. Pozwól mi się odwieźć. No? Poczuła ogromne znużenie i rezygnację.
—  Dlaczego nie powie pan wprost, o co panu chodzi? — spytała.
—  Przecież mówię. Chce się z tobą spotkać po zamknięciu, wypić drinka, a potem 
odwieźć cię do domu. To wszystko.
113
—  Wszystko? Nic poza tym?
—  Słowo honoru.
—  Proszę nie nalegać — powiedziała. — Nie wierzę panu. Właściwie to powinnam. 
Przecież daje pan słowo. Sama nie wiem, czemu nie...
Podniósł rękę. Z tą grubo ciosaną, wyrazistą twarzą, wielkimi oczami i gęstymi, 
czarnymi brwiami sprawiał wrażenie takiego silnego i pewnego siebie. Urwała.
—  Wystarczy, okej? Przepraszam, że to zaproponowałem. Nie masz żadnych podstaw, 
żeby zarzucać mi, że molestuję cię seksualnie. Nikogo nie molestuję. Nie muszę. 
Nie chcesz wypić ze mną towarzyskiego drinka, trudno; odmówiłaś, nie nalegam. To 
prawda, że mi się podobasz. Jesteś ładną, atrakcyjną, intrygującą, spokojną 
dziewczyną. Chciałbym cię lepiej poznać. Rozumiemy się?
Wpatrywała się w podłogę i milczała.
—  Nie muszę nagabywać swoich kelnerek, Jenny. Nie o to mi chodzi.
Spojrzała na niego, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale w końcu wzruszyła 
tylko ramionami.
—  Odnoszę wrażenie, że coś cię gnębi — podjął. — Chciałbym ci pomóc. To 
wszystko.
—  Skąd takie wrażenie? Po czym to widać?
—  Buzia w ciup. Nieszczęśliwa. Osowiała.
—  Opuszczająca się w pracy.
—  Ty to powiedziałaś, kochanie.
—  A więc to groźba?
—  Nic z tych rzeczy!
—  Mam przez to rozumieć, że jeśli... jeśli nie zrobię tego, czego pan ode mnie 
oczekuje, to mi pan wymówi?
114
—  Na miłość boską...
—  Do tego pan zmierza?
—  Skądże znowu!
Gniew ściągał mu twarz. Sporo wysiłku kosztowało go, żeby przywołać uśmiech.
—  Posłuchaj — powiedział. — Zacznijmy od początku, dobrze? Ruszyliśmy nie z tej 
nogi. Wyobraź sobie, że dopiero tu weszłaś. Ruch na sali niewielki, przez pół 
godziny poradzą tam sobie bez ciebie. Siedzimy, sączymy piwo. Jak leci, Jenny?
—  Dobrze, dziękuję.
—  Znalazłaś sobie jakieś lokum?
—  Tak.
—  To się cieszę. Bo do niedawna nocowałaś u Dorothy na podłodze, tak?
—  Tylko przez kilka dni.
—  Ale do tego Kidlington spory kawałek drogi, prawda?
—  Autobusem nie tak daleko.
—  Ile kosztuje bilet?
—  Półtora funta, powrotny.
—  To dużo. Jezu, dziewięć funtów tygodniowo na same przejazdy.
Wzruszyła ramionami.
—  Powinnaś poszukać sobie czegoś w centrum — zauważył.
—  Wtedy czynsz byłby wyższy.
—  Wiem, gdzie by nie był.
Spojrzała na niego, niepewna, czy prowadzi jakąś grę, czy mówi poważnie. 
Wyglądało na to, że poważnie.
115
—  Mam mieszkanie w Gloucester Green — wyjaśnił. — Na tym nowym osiedlu. Są tam 
dwie sypialnie; mogłabyś zamieszkać w tej drugiej.
W jego oczach pojawiła się teraz iskierka uśmiechu, nie można mu było odmówić 
uroku. Zacisnęła usta, żeby też się nie uśmiechnąć.
—  Widzisz? Teraz wyrażam się jasno, prawda? —-ciągnął. — Jak już powiedziałem, 
chciałbym cię lepiej poznać. Co tu ukrywać. Nie zamierzam cię napastować, nic na 
siłę, ale nie obiecuję, że nie będę się starał wkraść w twoje łaski. Masz 
chłopaka?
Nie odpowiedziała.
—  Na pewno masz. I to niejednego. Nieważne. Zamierzam cię zdobyć, Jenny. Pragnę 
cię.
—  Zawsze dostaje pan to, czego chce?
—  Nie, i w tym właśnie cały urok. Nigdy nic nie wiadomo. W każdym razie 
zastanów się nad tym.
—  Nad czym?
—  Nad zamieszkaniem w mojej drugiej sypialni. Mówię poważnie. Możesz obejrzeć 
ją sobie jeszcze dzisiaj, a wprowadzić się w weekend. Co ci szkodzi? Przemyśl to. 
Nie dawaj mi odpowiedzi teraz. Pomówimy o sprawie później.
Wstał i otworzył przed nią drzwi. Wróciła na salę i pracowała jeszcze godzinę, 
nie rozważając oferty Tom-my'ego, czekając pasywnie, aż sama ułoży jej się w 
głowie, i tuż przed zamknięciem wiedziała już, co zrobi.
Odnalazła Tommy'ego.
—  Ja w sprawie twojej propozycji.
—  Namyśliłaś się?
116
Stali w ciemnym, dusznym korytarzyku między gabinetem a kuchnią. Wokół kręcili 
się ludzie, ale byli zaabsorbowani swoimi sprawami, nie zachodziła więc obawa, 
że ktoś ich podsłucha.
—  Słuchaj — powiedziała i Tommy pochylił się, skwapliwie nadstawiając ucha. Nie 
mogła się nadziwić, że te niebezpieczne skądinąd istoty tak łatwo sobie 
podporządkować. — Chodzi o moją gospodynię. Będzie miała pretensję, że nie 
powiadomiłam jej z tygodniowym wyprzedzeniem, że zwalniam pokój... no wiesz, nie 
chce stracić czynszu za ten tydzień. Nie mogę się tak z dnia na dzień 
wyprowadzić i nie wyrównać jej straty; to by nie było w porządku. Ale z 
ostatniej tygodniówki nic mi już nie zostało. Gdybyś mi wypłacił to, co 
zarobiłam dzisiaj, rozliczyłabym się z nią i od razu poczuła lepiej. A wtedy...
Zerknęła na niego i znowu spuściła wzrok. Udało się. Wyciągnął z kieszeni zwitek 
banknotów, wręczył jej dniówkę i dorzucił jeszcze dziesięć funtów.
—  Nie ma sprawy — powiedział. — A co z drinkiem?
—  Nie teraz. Jutro. Dzisiaj nie za dobrze się czuję. Ale dziękuję.
Opuszkami palców musnęła przelotnie jego nadgarstek, uśmiechnęła się i odwróciła. 
Niczego nie podejrzewał.
Gdyby zamierzała naciągnąć go na jakąś większą sumę, też poszłoby jak z płatka. 
Naturalnie trudno tu było mówić o naciąganiu, ale gdyby powiedziała wprost, że 
odchodzi, nie zobaczyłaby pewnie na oczy tych uczciwie zapracowanych pieniędzy, 
które był jej winien. Zresztą i tak
117
musiała się pożegnać ze swoją działką z napiwków; częściową rekompensatę 
stanowiło dla niej te dziesięć funtów ekstra.
Ale pieniędzy miała teraz najwyżej na tydzień. Jeśli nie znajdzie w tym czasie 
pracy, będzie się musiała wyprowadzić od Gili Petrie i zostanie bez dachu nad 
głową, skazana na noclegownie dla bezdomnych i włóczęgę.
Porzuciła już prawie nadzieję, że odnajdzie Chrisa.
Kiedy jednak pewnego popołudnia wysiadała w Kid-lington z autobusu, skonana po 
całym dniu chodzenia po sklepach, które jej nie chciały, po biurach, które 
zgłosiły do urzędu zatrudnienia wolne etaty, po hotelach, które szukały kogoś z 
doświadczeniem, zatrzymał się przy niej jakiś samochód i usłyszała znajomy głos:
—  Hej! Jenny!
To był Barry Miller, ojciec Seana. Przywitała się z nim, a on otworzył drzwiczki.
—  Podrzucić cię do domu? — spytał.
—  Przecież to tuż za rogiem!
—  Nieważne, wskakuj.
Był tak inny od Tommy'ego Sancheza, taki czarujący i otwarty, tak niepodobny do 
tych ponuraków, którzy przez całe popołudnie odprawiali ją z kwitkiem, że już 
samo jego towarzystwo podniosło ją na duchu.
—  Zmęczona? — zapytał.
—  Straszny upał. Szukałam pracy.
—  Bez powodzenia?
—  Nic.
—  Szkoda, że nie mogę ci czegoś zaproponować.
—  Nie, nie trzeba, w końcu coś znajdę. Och! Zapo-
118
mniałam panu powiedzieć tamtego wieczoru! Odebrałam telefon...
I powtórzyła mu to, co zapamiętała. Efekt był piorunujący. Opalony i wesoły 
Barry zbladł jak ściana i jakby postarzał się na moment o dziesięć lat. Zjechał 
do krawężnika, zatrzymał wóz i kazał jej przypomnieć sobie tę rozmowę ze 
wszystkimi szczegółami.
—  O co chodziło? — spytała. —: Nie mówiłaś Sue?
—  Nie, dopiero teraz mi się przypomniało. Przepraszam, powinnam była wcześniej.
—  W Bogu nadzieja, że jej nie straszył...
Siedział jakiś czas, bębniąc palcami w kierownicę i patrząc przed siebie 
niewidzącymi oczyma. W końcu odezwał się:
—  Słuchaj, masz pół godziny? Chciałbym ci coś pokazać.
—  Dobrze. Ale o co w tym wszystkim chodzi?
—  Pewien człowiek dybie na moje życie — odparł Barry, wrzucając bieg.
Zawrócił w stronę Oksfordu, ale nie dojeżdżając do miasta, skręcił w boczną 
drogę. Siedzącej obok Jenny dźwięczały jeszcze w uszach jego ostatnie słowa. Czy 
można uwierzyć w coś tak melodramatycznego? Ale Barry Miller był wyraźnie nie na 
żarty przejęty.
—  Kim jest ten człowiek? — zapytała.
—  Nazywa się Carson. Bóg jeden wie, jak mnie tu znalazł. Widzisz, miałem kiedyś 
w południowym Londynie do czynienia z tą rodziną, Carsonem i jego dwoma braćmi. 
Powiedziałem, że miałem do czynienia, co nie
119
znaczy, że coś mnie z nimi łączyło. To były prawdziwe sukinsyny. Narkotyki, 
dziewczynki, nocne kluby... w tej branży działali. Wymuszanie haraczy... no 
wiesz, płacisz sto funtów tygodniowo za ochronę albo rozwalamy ci sklepik. I nie 
rzucali tych słów na wiatr. Zabijali... Był taki konkurencyjny gang, z którym 
walczyli o to, kto będzie ściągał haracze, rozumiesz? W końcu Car-sonowie 
dopadli dwóch facetów kierujących tym drugim gangiem, zabrali ich do garażu, 
związali, a potem poderżnęli im gardła i powiesili jak zwierzęta w rzeźni. 
Znaleziono ich dopiero po tygodniu... To było oczywiście ostrzeżenie. Albo z 
nami współpracujecie, albo skończycie jak oni, wykrwawiając się na śmierć, 
powieszeni pod żebro na haku.
Dojeżdżali do dużego skrzyżowania przed motelem i Barry urwał, żeby skupić się 
na prowadzeniu. Jenny zerknęła na niego spod oka. Twarz miał ponurą bladą 
ściągniętą.
Za skrzyżowaniem Barry podjął:
— Prowadziłem tam zakład elektrotechniczny. Pracowałem głównie na zlecenia, ale 
miałem też mały sklepik. Snułem plany; chciałem rozbudować tę część handlową. 
Wiedziałem, czego ludziom potrzeba. Wszystko miałem zaplanowane.
I wtedy przyszli do mnie po pieniądze. Wiesz, płacisz albo demolka. Odmówiłem. 
Żadnych tam heroicznych numerów; po prostu powiedziałem nie, nie da rady, nie 
mam forsy. Wiedziałem, że będą kłopoty, ale przecież nie można pozwolić, żeby 
ludzie takiego pokroju dyktowali ci warunki. Paru innych właścicieli sklepów z 
okolicy
120
dowiedziało się o tym i dołączyło do mnie. Postanowiliśmy się wzajemnie 
ochraniać. Ustaliliśmy, że będziemy na zmianę trzymali warty, zaopatrzyliśmy się 
w CB-radia, kije baseballowe do obrony... Dziwna rzecz, żadnemu z nas nie 
przyszło do głowy, żeby powiadomić policję. Tam, skąd pochodzę, nie ma takiego 
zwyczaju. Podobne sprawy załatwia się we własnym zakresie.
I pewnej nocy Carsonowie przyszli. Mieli koktajle Mołotowa, zamierzali puścić 
nas z dymem. Nie byli specjalnie zaskoczeni, kiedy zaszarżowaliśmy na nich z 
kijami baseballowymi... my ze swej strony baliśmy się jak diabli, chyba nie 
muszę ci mówić? To byli mordercy. Wiedzieliśmy, kto poderżnął tamtym gardła w 
garażu; wszyscy to wiedzieli. Ale wiesz, jak przyprzeć kogoś do muru... Mieliśmy 
dosyć. Stanęliśmy do walki.
Nie przewidzieliśmy tylko, że jeden z tych cholernych Carsonów będzie miał przy 
sobie pistolet. A facet spanikował i zastrzelił mojego kumpla, Pakistańczyka, 
który prowadził sklep warzywny sąsiadujący z moim. Ktoś oczywiście usłyszał, 
zadzwonił po policję i zanim zdążyli się wycofać... bo my nie dawaliśmy za 
wygraną... nadjechały radiowozy na sygnale, zaroiło się od błyskających kogutów, 
stary Mohammed leży martwy w rynsztoku, Carsonowie otoczeni... Boże, nawet teraz 
nie chce mi się wierzyć; zupełnie jak na filmie.
Skręcali na Wolvercote. Jenny nie znała tej części Oksfordu i zdziwiła się, 
kiedy Barry skręcił znowu w wąską dróżkę biegnącą między drzewami.
—  Dokąd jedziemy? — spytała.
—  Do mojego letniego domku. Za minutę tam będzie-
121
my. Na czym to ja skończyłem?... Aha, na walce, tak, na strzelaninie. No i to 
był koniec Carsonów. Przyłapani na gorącym uczynku, z dymiącym pistoletem, 
wpadka na całego... Zgarnęli wszystkich i sprawa trafiła do sądu. Nas musieli 
uniewinnić; tylko się broniliśmy. Dwaj starsi Carsonowie dostali dożywocie. Te 
dwa zabójstwa w garażu też im udowodniono. Ale najmłodszemu, Eddiemu, nie 
postawiono żadnego zarzutu. Nic na niego nie mieli. Nie był zamieszany w żadne 
wymuszenia, w żaden napad, chodząca niewinność, można by powiedzieć, a tak 
naprawdę najgorszy z nich wszystkich. No i... wiedział, że ja to wszystko 
zorganizowałem, tę samoobronę. A ja wiedziałem, że będzie się chciał zemścić. 
Wytrwałbym na polu bitwy, stawił mu czoło, ale musiałem myśleć o Sue i Seanie... 
Policja powiedziała, że nie jest w stanie nas ochraniać przez dwadzieścia cztery 
godziny na dobę, że nie mają na to ludzi. Zresztą Eddie był za cwany, żeby 
grozić mi wprost.
Samochód zatrzymał się pod drzewami. Po prawej rozciągała się mała polana, na 
której stało kilka zrujnowanych zabudowań przywodzących na myśl opuszczoną osadę 
górniczą z głębokiej amerykańskiej prowincji.
Barry otworzył drzwiczki i wysiadł z wozu.
— To tutaj — powiedział. — Chodź, rzucisz okiem.
Ruszyła za nim przez zieloną, cienistą polanę, tylko gdzieniegdzie upstrzoną 
plamami słońca przedzierającego się przez korony drzew. Było tu o wiele 
chłodniej niż na rozgrzanych upałem ulicach, które przez cały dzień przemierzała. 
Barry zatrzymał się przed drzwiami najsolidniej
122
wyglądającego budyneczku, przekręcił klucz w zamku i otworzył je z fasonem.
—  Napijesz się czegoś? — spytał. — Może mrożonej coli?
W środku było całkiem przyzwoicie. Spodziewała się jakiejś zarośniętej brudem 
nory, a tu podłoga wyłożona czystym linoleum, ściany płytami gipsowymi, kuchnię 
zaś ze zlewem ze stali nierdzewnej, kuchenką mikrofalową i lodówką odgradzała od 
reszty ścianka działowa, a właściwie jej drewniany szkielet nieobłożony jeszcze 
płytami gipsowymi. Poza tym wnętrze było już wykończone, a nawet umeblowane. 
Łóżko z materacem i kołdrą, stół, dwa krzesła, komódka, przenośny telewizorek na 
niskim stoliczku. Wszystko lśniło nowością. Na stole leżał składany nóż 
wieloczynnościowy i nieodpakowane jeszcze plastikowe karnisze do zawieszenia 
zasłonek.
—  Czemu to ma służyć? — zaciekawiła się Jenny. — Chce pan tu zamieszkać?
Podał jej oszronioną puszkę zimnej coli.
—  Nieźle, co? Nie, nikt tu nie będzie mieszkał. Ma tylko wyglądać, że mieszka.
Z wyrazem dziecinnego uwielbienia dla własnej przebiegłości na twarzy pociągnął 
łyk coli.
—  Nie rozumiem — przyznała.
—  To pułapka — wyjaśnił. — Chcę tak zbajerować Carsona, żeby nabrał przekonania, 
że się tu ukrywam, i go tu zwabić. A wcześniej upozorować, że w domku ktoś 
mieszka. Przyjeżdża tu rozprawić się ze mną, a mnie nie ma w domu. Dobra, myśli. 
Zaczekam. Wiem, jak pracuje jego umysł, rozumiesz? On uwielbia takie numery.
123
Będzie tu cierpliwie warował po ciemku godzinami, a kiedy przyjadę i zapalę 
światło, wyjdzie zza drzewa i powie: „Cześć, Barry, sukinsynu", i bum, bum, bum, 
wpakuje we mnie cały magazynek. Przepada za tym. Nie przewidzi tylko, że teren 
będzie otoczony przez policję, przyskrzynią go z bronią w ręku, i po herbacie. 
Co ty na to? Sprytne, nie?
Opowieść ta, jeszcze jedna zmyślona na poczekaniu bajeczka niewiele mająca 
wspólnego z poprzednią, którą Barry uraczył Chrisa, zdaniem Jenny nie za bardzo 
trzymała się kupy. A już wizja kilkudziesięciu policjantów czołgających się 
przez krzaki wydała jej się tak komiczna, że omal nie parsknęła śmiechem. 
Opanowała się jednak i upiła łyczek coli. Tak czy inaczej za tym wszystkim coś 
się kryło; tamta rozmowa telefoniczna odbyła się naprawdę, a Barry zbladł jak 
ściana, kiedy mu o niej powiedziała. Nie mógł tego przecież zrobić na zawołanie.
—  Tak, sprytne — mruknęła, zdając sobie sprawę, że Barry czeka na odpowiedź. — 
A domyśla się pan, kiedy on może się tu zjawić?
—  Nie za szybko. Ten telefon... mówił coś jeszcze?
—  Nie. Wszystko panu powtórzyłam.
—  Mniejsza z tym. Wiem, kto to był. No nic, Car-sonowi udało się może namierzyć 
moją firmę, ale drogi tutaj nie znajdzie, dopóki wszystko nie będzie gotowe. 
Pułapki trzeba zastawiać z głową... Zaraz, mówiłaś, że szukasz pracy?
—  Tak.
—  Chcesz zarobić parę funtów?
—  No pewnie!
124
—  A gdybyś tak wykończyła tę chałupkę? Bez obawy, płyt gipsowych nie każę ci 
montować; sam to zrobię. Ale nie mam kiedy zająć się ścianami, zawiesić zasłonek, 
o takie coś mi chodzi. Trzeba przykręcić karnisze nad oknami. To proste... śruby 
łatwo wchodzą w drewno. A na ściany przydałoby się położyć tapetę. Kładłaś 
kiedyś tapetę?
—  Nie — uśmiechnęła się, ubawiona tym pytaniem. — Ale pomalować chybabym 
potrafiła.
—  Pomalować... właściwie czemu nie? Bez paru warstw się nie obejdzie. Na biało. 
Wiesz, którąś z tych złamanych bieli, z dodatkiem żółtego albo kremowego. Farba 
emulsyjna. Tak, to by pasowało. To jak, podjęłabyś się tego?
—  Pewnie. I tak nie mam nic innego do roboty.
—  Od jutra?
—  Może być. Od kiedy pan sobie tylko życzy.
—  No to umowa stoi. Wspaniale. Genialnie. Dam ci drugi klucz, a jutro rano 
przywiozę farby, pędzle i co tam trzeba.
Ustalili jeszcze termin zakończenia pracy, wynagrodzenie, dopili colę i zaczęli 
zbierać się do odjazdu. Wieczór był przepiękny; ochłodziło się już, a zachodzące 
słońce, przebijając się przez korony młodszych drzew nad kanałkiem, barwiło 
polanę przed domem cętkami soczystej zieleni, brązów i złota. Kiedy wyszli z 
domu i Barry zamykał drzwi na klucz, Jenny ogarnęła absurdalna euforia, zupełnie 
jakby oglądała zakończenie romantycznej komedii: oto ona macha w domku pędzlem, 
a tu za sprawą jakiegoś nadzwyczajnego zbiegu okoliczności,
125
jakiejś szytej grubymi nićmi wolty w scenariuszu, drzwi się otwierają i staje w 
nich Chris. I wszystko kończy się szczęśliwie.
Jednakże los zrządził inaczej. Składany nóż, który Jenny widziała na stole, 
należał do Chrisa. I ten, zorientowawszy się, że zostawił go w domku, właśnie po 
niego wracał; skręcił na polankę, w momencie kiedy Jenny z Barrym wychodzili. 
Był tego dnia w mroczniej szym nastroju niż kiedykolwiek dotąd, widział wszystko 
w czarnych kolorach, od tej najgorszej z możliwych stron. I oto co zobaczył: 
starszego mężczyznę tryskającego zadowoleniem z siebie, prężącego się w chwale 
seksualnego podboju. I Jenny... czy to ofiarę, czy powolną partnerkę, tego już 
nie zdołał ocenić, bo oczy zaszły mu łzami.
Zawrócił i odjechał, zanim zdążyli go zauważyć.
"zęść trzecia

Rozdział dwunasty
Chris nie mógł tej nocy zasnąć. Leżał w ciemnościach i powtarzał sobie raz po 
raz, że nie powinien był stamtąd uciekać — że to było z jego strony tchórzostwo, 
nieuczciwość, że powinien do nich podejść i zażądać wyjaśnień. Gnębiło go to tym 
bardziej, że niedawno tak właśnie bez wahania postąpił wobec Piersa. Tyle że 
wtedy się pomylił i pewnie przez to był teraz mniej skłonny do takich 
impulsywnych zachowań.
Rzucał się w pościeli, miotany sprzecznymi emocjami. Pogardzał sobą i się nad 
sobą użalał, potępiał się i usprawiedliwiał; to była straszna noc. W końcu 
zadecydował, że skoro wczoraj zrejterował, nie wyjaśniając sprawy na miejscu, to 
dzisiaj musi wziąć się w garść i z samego rana rozmówić z Barrym. Niebo za 
zasłonami już szarzało i ptaki w ogrodzie intonowały swoje bezduszne trele, 
kiedy wyczerpanego Chrisa zmorzył wreszcie sen.
I matka, i Mikę Fairfax zauważyli przy śniadaniu, jak udręczoną ma twarz, ale 
żadne z nich nie śmiało tego
129
skomentować, dopóki nie wyszedł z domu. Wtedy matka zwierzyła się Mikę'owi, że 
jej zdaniem Chris wygląda jak skazany na śmierć. Mikę pokręcił głową i 
powiedział:
—  Dziwna rzecz. Mnie do głowy przyszło coś podobnego, ale nie do końca. 
Pomyślałem sobie, że wygląda jak czeladnik kata rankiem pierwszego dnia pracy.
Skrzywiła się.
—  Też masz skojarzenia.
—  Co się z nim dzieje? Nie domyślasz się?
—  Nic mi nie mówi. To pewnie to dojrzewanie.
—  Prawdopodobnie. Ale o ile mi wiadomo, z tego się wyrasta. Może się zakochał?
Chris nie wiedział jeszcze, co powie, lecz nie chciał tego odkładać, i zamiast 
do magazynu pojechał najpierw do sklepu przy Cowley Road. Jednakże furgonetki 
Barry'ego tam nie było, jego samego zresztą też. Sandra przygotowująca się do 
otwarcia sklepu nie wiedziała, gdzie jest.
—  Ale dzisiaj normalnie przychodzi? — upewnił się Chris.
—  Tak. I zazwyczaj jest tu bardzo wcześnie, przede mną. Powinien przyjść przed 
wpół do dziesiątej, bo jest umówiony z jakimś przedstawicielem handlowym.
Sandra była miłą, pulchną, dwudziestoparoletnią kobietą o imbirowych włosach i 
nosku usianym piegami. Chris, od czasu kiedy Dave powiedział mu o niej i o 
Barrym, uważniej przyglądał się dziewczynie, lecz nie dostrzegł dotąd niczego, 
co by potwierdzało, że łączą ją z szefem jakieś intymne stosunki.
130
—  Aha... to pewnie jest w magazynie. Dobra. Słuchaj, Sandra, widziałaś go 
kiedyś z taką dziewczyną z krótkimi czarnymi włosami, mniej więcej w moim wieku?
Pokręciła głową.
—  A kto to?
—  Ma na imię Jenny. Poznałem ją na jednej imprezie, a potem straciłem z nią 
kontakt i wydaje mi się, że wczoraj ją z nim widziałem.
—  Czemu jego nie zapytasz?
—  Właśnie chciałem... No nic, później go złapię. Na razie.
—  Cześć — mruknęła, spokojnie napełniając gotówką sklepową kasę.
Pedałując Cowley Road, Chris myślał intensywnie. Jeśli to prawda, że Sandra ma 
romans z Barrym, to powinna okazać zazdrość, kiedy powiedział, że widział go z 
Jenny. Lecz nic takiego się nie stało. Może uznała, że Jenny jest za młoda, żeby 
się nią przejmować. A może między nią i Barrym nic jednak nie ma. Albo może z 
natury jest taka opanowana. Możliwe też, że aż ją skręciło z zazdrości, ale 
potrafiła to ukryć. Chris popadł w taki stan umysłu, że nie ufał już niczemu i 
nikomu. I to był kłopot. Podejrzliwość, nieufność, dopatrywanie się w ludziach 
tego, co najgorsze... coś strasznego.
Magazyn stał na placu przy bocznej uliczce, gdzie ulokowało się wiele małych 
firm — między innymi specjalista od instalacji centralnego ogrzewania, renowator 
mebli i blacharz dorabiający chłodnice do zabytkowych
131
samochodów. Chris znał już tę uliczkę jak własną kieszeń; znał też z widzenia 
wielu zatrudnionych tutaj robotników i wiedział, do kogo należą parkujące tam 
zwykle samochody.
Od razu więc rzucił mu się w oczy biały mercedes, stojący naprzeciwko wjazdu na 
plac przed magazynem Barry'ego. Kiedy Chris, minąwszy go, zwalniał, żeby skręcić 
w bramę, siedzący w samochodzie mężczyzna wychylił się przez otwarte okno i 
zawołał:
—  Halo, przepraszam!
Chris zatrzymał się, odwrócił rower i podjechał do mercedesa.
—  Słucham?
Mężczyzna w samochodzie był mniej więcej w wieku Barry'ego, czyli około 
czterdziestki. Miał na sobie ciemny garnitur, krawat w paski i nosił okulary.
—  Znasz może Barry'ego Millera? — spytał.
—  Pracuję u niego.
—  Nie wiesz czasem, czy jest już w pracy?
—  No... powinien... — Chris obejrzał się na plac przed magazynem. Stała tam 
duża furgonetka, a Tony otwierał właśnie kłódkę na drzwiach magazynu, ale 
mniejszej furgonetki Barry'ego, parkującej zwykle pod oknem biura, nie było. — 
Nie, chyba go jeszcze nie ma.
—  Ma tu gdzieś jakiś sklep, prawda?
—  Tak. Przy Cowley Road. Ale tam też go nie ma. Właśnie stamtąd wracam.
Mężczyzna wyglądał Chrisowi na agenta ubezpieczeniowego, ale taki nie jeździłby 
przecież mercedesem; ewentualnie na przedstawiciela banku oferującego ko-
132
rzystne kredyty, ale takiego z kolei nie interesowałoby Oksfordzkie Zaplecze 
Rozrywki. Miał łagodną inteligentną twarz, więc mógłby być też naukowcem albo 
prawnikiem, tylko że do tego wizerunku nie pasował jakoś schrypnięty głos i 
silny londyński akcent. Nie, Chris nie potrafił go zaszufladkować. Może to jakiś 
przedsiębiorca budowlany, który chce zorganizować huczne otwarcie wzniesionego 
przez siebie osiedla mieszkaniowego? Albo biznesmen, który ma zamiar wykupić 
Barry'ego Millera?
—  Hmm... — Mężczyzna zabębnił palcami o kierownicę. — Jedziesz do pracy, tak? 
Poświęciłbyś mi parę minut? Chciałbym z tobą pogadać.
—  Dobrze, ale muszę się tam najpierw pokazać, żeby wiedzieli, że już jestem.
—  Jasne. Oczywiście.
Chris wstawił rower do magazynu i przywitał się z Tonym.
—  Widziałeś dzisiaj Barry'ego? — spytał Tony.
—  Nie. Ten facet tam...
—  Ten w mercedesie? Był tu wczoraj.
—  Chce ze mną chwilę pogadać.
—  Dobra. Nie śpiesz się. A jak skończysz, to patrz, tam leżą lampy z przyjęcia 
weselnego, wszystkie czymś zafajdane. Nie wiem, co oni tam robili... oblewali 
się szampanem czy jak, lepiej nie dociekać. Umyj je, sprawdź każdą i odfajkuj 
uszkodzone. Obciążymy ich.
Była to rutynowa praca; Chris szacował, że uwinie się z tym w pół godziny. 
Wrócił do białego mercedesa. Kierowca dał mu znak, żeby obszedł wóz z drugiej 
strony
133
i otwierając drzwiczki, zaprosił go gestem do zajęcia miejsca w fotelu pasażera. 
Chris zawahał się.
—  Mam robotę — mruknął.
—  To nie zajmie dużo czasu. Ale nie chcę rozmawiać tutaj. Zaraz ci powiem 
dlaczego.
Chris wsiadł. Mężczyzna przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszył. Silnik pracował 
niemal bezszmerowo. Wóz był tak dobrze wyciszony, że Chris poczuł się kompletnie 
odcięty od reszty świata i miał wrażenie, że suną bezgłośnie ulicami w 
klimatyzowanym bąblu powietrza.
Mężczyzna przejechał kawałek Cowley Road, skręcił w boczną uliczkę i zaparkował 
przed rzędem segmentów.
—  O co chodzi? — spytał Chris. — Jeśli o Barry'ego, to on prawdopodobnie jest 
już w sklepie. Był umówiony na wpół do dziesiątej z jakimś przedstawicielem 
handlowym.
—  Dziękuję, że zechciałeś poświęcić mi chwilę. Mam nadzieję, że na tym nie 
stracisz? Nie potrącą ci z pensji?
—  Nie, u nas tak nie ma, ale robota musi być wykonana, pan rozumie.
—  Tak, oczywiście, rozumiem. Nie zajmę ci wiele czasu. A więc, do rzeczy. Jak 
dobrze znasz Barry'ego Millera?
—  Tak sobie. Pracuję u niego od niedawna.
—  To dorywcza praca, o ile się nie mylę? Bo chyba jeszcze się uczysz, prawda?
—  Tak, chodzę do szkoły. To praca na wakacje.
—  Mógłbyś mi powiedzieć, jak się nazywasz?
134
Chris zawahał się. Wszystko to było jakieś dziwne i dezorientujące. Mężczyzna 
wyczuł jego wątpliwości.
—  Lepiej ci powiem, z kim masz do czynienia. Powinienem był to zrobić na samym 
wstępie, przepraszam. Nazywam się Fletcher. Jestem oficerem policji, detektywem. 
A ty...?
—  Chris Marshall.
—  Aha. Chris. No więc sprawa jest bardzo delikatna. Twój szef Barry Miller 
mógłby, a może nie, nie wiem, pomóc mi w śledztwie, które prowadzę. Boję się 
zwracać do niego bezpośrednio, bo gotów sobie jeszcze pomyśleć, że... rozumiesz, 
co mam na myśli?
—  Że to przeciwko niemu toczy się to śledztwo?
—  Otóż to.
—  Chodzi o tę Irlandię?
—  Właśnie. Słuchaj, wiem, że musisz wracać do pracy, nie chcę, żebyś miał 
przeze mnie jakieś nieprzyjemności. Odwiozę cię tam teraz, ale czy mógłbyś mi 
poświęcić pół godzinki ze swojej przerwy na lunch? O której ją zwykle masz?
—  O pierwszej.
—  I jak ją spędzasz, jesz swoje kanapki?
—  Tak.
—  A moglibyśmy porozmawiać?
—  No... jeśli... dobrze, możemy.
—  Wspaniale. O ile orientuję się w okolicy, to za supermarketem przy następnej 
przecznicy jest duży parking. Przyjedź tam ze swoimi kanapkami. Będę na ciebie 
czekał, powiedzmy... pięć, dziesięć po pierwszej?
—  Dobrze. Ale będę musiał...
135
—  Jasne. Odwiozę cię.
Cichy, potężny silnik, chłód, cisza ulic za oknami. W takim wozie człowiek czuje 
się odseparowany od świata, pomyślał Chris. To nie to, co rower, na którym jest 
się cząstką ulicy, wtopioną w jej hałasy i zapachy. W białym mercedesie jest się 
kimś innym.
Barry nie pojawił się rano w magazynie, ale i tak się go tam nie spodziewali. 
Tony nie pytał, czego chciał Fletcher, a Chrisowi nie śpieszyło się z 
wyjaśnieniami. Miał dużo roboty; umył lampy z wesela, wymienił w nich przepalone 
żarówki, odstawił na miejsce i sprawdził w grafiku wywieszonym przy drzwiach do 
biura, co jest jeszcze na dziś do zrobienia. Od czasu do czasu dzwonił telefon. 
Mieli system demokratyczny: odbierał zawsze ten, kto był akurat najbliżej.
Kiedy zadzwonił o jedenastej, tym najbliższym okazał się Chris. Dave i Tony 
pojechali z dostawą, a więc i tak tylko on był w magazynie. Wszedł do małego, 
dusznego biura i podniósł słuchawkę.
—  Oksfordzkie Zaplecze Rozrywki, słucham.
—  Czołem, Chris. Barry z tej strony. Jest tam Dave?
—  Nie ma, pojechali z Tonym do Marston... z tym sprzętem dla pubu.
—  A tak, rzeczywiście. Słuchaj, poproś Dave'a, kiedy wróci, żeby wpadł do 
Lasky'ego i wziął mi pięciolitrową puszkę farby emulsyjnej. Jaskierowobiałej, 
tak się chyba nazywa ten kolor.
—  Jaskry są żółte.
136
—  Tak, ale wiesz, o co mi chodzi. Biała z domieszką żółtego. I ze dwa pędzle 
ławkowce. Zapamiętałeś?
—  Pięciolitrową puszka, dwa ławkowce...
—  I niech przywiezie to do sklepu. Aha, i niech każe to dopisać do mojego 
rachunku.
—  Dobrze.
—  A, i jeszcze jedno... Nikogo tam nie ma?
Chris zasugerowany tym konspiracyjnym tonem rozejrzał się mimowolnie, chociaż 
wiedział, że jest sam.
—  Nikogo — powiedział. — Tylko ja.
—  Pamiętasz, co ci opowiadałem o tej Irlandii?
—  Pamiętam.
—  A więc, dostałem cynk. Robi się gorąco. Carson dowiedział się, że mieszkam 
teraz w Oksfordzie, tylko nie wie jeszcze gdzie. W najbliższym czasie wysyłam 
Sue z Seanem do jej mamy i schodzę do podziemia. Liczę na ciebie, Chris. Tylko 
ty wiesz o domku.
Akurat, pomyślał z goryczą Chris.
—  Tak, rozumiem — mruknął.
—  Opracujemy jakiś system porozumiewania. Może CB-radio. Tylko do czasu kiedy 
policzę się z Carsonem. Przyszedł mi do głowy wspaniały pomysł... No, muszę 
kończyć. Nie zapomnij o tej farbie. I jeszcze jedno, Chris, jak już będzie po 
wszystkim, to mam takie plany, że mózg staje. Pięknie odszykowałeś mi ten domek, 
wspaniała robota. Tak mi się podobało, że postanowiłem zająć się wytwarzaniem 
dekoracji scenicznych... później ci wszystko powiem. Zachowaj czujność, słyszysz? 
Miej oczy szeroko otwarte.
—  Dobrze, będę miał.
137
—  Świetna robota — rzucił jeszcze Barry i rozłączył się.
Chris odłożył powoli słuchawkę. Znowu stchórzył; znowu nie zapytał Barry'ego o 
Jenny. Co prawda Barry nie dopuścił go do głosu, ale to nie było żadne 
usprawiedliwienie.
Następnym razem już na pewno, pomyślał Chris.
Biały mercedes parkował w jedynej kałuży cienia na całym parkingu. Fletcher 
pomachał do Chrisa przez otwarte okno.
—  Cieszę się, że przyszedłeś — powiedział, wyłączając radio. — Wsiadaj.
Chris zajął miejsce w fotelu pasażera, ale drzwiczki zostawił otwarte. Fletcher 
jadł kanapkę, popijając wodą mineralną z małej butelki. Drugą taką, nieotwartą, 
podał Chrisowi.
—  Zastanawiasz się pewnie — zagaił — czy naprawdę jestem policjantem, dlaczego 
to nie jest oznakowany wóz policyjny, dlaczego nie jestem w mundurze, dlaczego 
to wszystko takie nieformalne. Po rozważeniu sprawy doszedłem do wniosku, że ci 
powiem. Zresztą sam się już może domyślasz. Słyszałeś o służbach specjalnych?
—  Coś niecoś — mruknął Chris.
—  Ogólnie rzecz biorąc, ich zadaniem jest zapewnianie bezpieczeństwa. 
Konkretnie zaś walka z terroryzmem.
Chris nie bardzo wiedział, jak się zachować. Policji nie ufał, nie odnosił 
wrażenia, że ma japo swojej stronie; nie miał też pojęcia, czy to normalne, żeby 
oficer owianych
138
mgiełką tajemniczości służb specjalnych w ten sposób wypełniał swoje obowiązki. 
Zastanawiał się, czy nie poprosić go o wylegitymowanie się; chyba powinni mieć 
jakieś identyfikatory? Ale nawet gdyby mu pokazał jakąś legitymację, to on 
przecież nie wie, jak powinna wyglądać, a już na pewno nie potrafiłby odróżnić 
prawdziwej od podrobionej. Nie ma innego wyjścia, musi zdać się na instynkt. 
Zaufać temu człowiekowi czy nie?
Popatrzył na Fletchera. Mężczyzna nie odwrócił wzroku. Jak trudno wyczytać coś z 
twarzy! To nie to co słowa; nie można zakładać w ciemno, że szare oczy oznaczają 
szczerość, wąskie usta nikczemność, a okulary zacność. Twarz Fletchera niczego 
Chrisowi nie mówiła. Zupełnie jakby Fletcher nosił na niej dopracowaną do 
najdrobniejszego szczegółu i po mistrzowsku wykonaną maskę.
Ta maska uśmiechnęła się. Chris odwrócił wzrok i odwinął z folii bułkę z szynką, 
którą zabrał z domu na drugie śniadanie.
—  Wspomniałeś coś o Irlandii — zaczął Fletcher. — Barry Miller ci o niej 
opowiadał? Co to było?
—  Próbuję sobie przypomnieć — mruknął Chris. W tak trudnym położeniu jeszcze 
się nie znajdował. Czyżby Barry miał coś na sumieniu? A jeśli tak, to czy dobrze 
robi, rozmawiając teraz z Fletcherem? Bo jeśli powoduje nim osobisty żal, jaki 
ma do Barry'ego o Jenny, to nie najlepiej by to o nim świadczyło. Z drugiej 
strony Fletcher może naprawdę nie chce aresztować Barry'ego, ale szuka tylko u 
niego pomocy. Cholera jasna, co robić?
Fletcher wyczuł chyba jego rozterkę, bo zabębnił palcami w kierownicę, tak jakby 
podjął jakąś decyzję.
139
—  Słuchaj, Chris, znasz Barry'ego Millera. Jest twoim szefem, może nawet 
przyjacielem. Boisz się ze mną rozmawiać, żeby mu przypadkiem nie zaszkodzić. 
Zgadłem?
—  Tak,
—  I rozumiem cię w całej rozciągłości. To ci się chwali.
0  nim też dobrze świadczy. Umówmy się.zatem, że będziesz tylko odpowiadał na 
moje pytania, dobrze?
1  tylko na te, które uznasz za niekontrowersyjne. Jeśli któreś nie będzie ci 
leżało, ja to zrozumiem. W zamian możesz mnie pytać, o co chcesz, udzielę 
wyczerpującej odpowiedzi. Jeśli nie będę ci mógł czegoś powiedzieć ze względów 
bezpieczeństwa... no wiesz, obowiązuje mnie ustawa o tajemnicy państwowej... to 
dam to wyraźnie do zrozumienia. Co ty na to?
—  Dobrze.
—  No to się dogadaliśmy. Wiesz, gdzie on mieszka? Chris zawahał się.
—  Wiem, w Kidlington.
—  Znasz adres?
—  Byłem tam, ale adresu nie pamiętam.
—  Mhm. Teraz co do tej Irlandii. Pamiętasz, co ci opowiadał?
—  A może mi pan powiedzieć, jak brzmi jego prawdziwe nazwisko? — spytał Chris.
—  Jego prawdziwe nazwisko to teraz Miller, bo zmienił je zgodnie z prawem. Ale 
dawniej nazywał się Springer.
—  Tak, mówił mi. A jeśli chodzi o Irlandię... Napomknął, że działał z ramienia 
armii w Belfaście. Wspominał coś o SAS. Jakieś tajne operacje. Pomagał rozbić
140
paramilitarny gang, no i ktoś z tej rodziny chce się teraz na nim mścić, niejaki 
Carson... Protestant. I tego między innymi nie rozumiem. Myślałem, że brytyjska 
armia i protestanci są po tej samej stronie.
—  To nie takie proste.
—  Jak widać. Tak sobie właśnie pomyślałem. W każdym razie ten Carson depcze mu 
po piętach i dlatego Barry zmienił nazwisko.
—  Mhm. Mówił jeszcze coś konkretnego w związku z tą Irlandią?
—  Nie. Same ogólniki. Czemu pan pyta? Czym on się tam zajmował?
Fletcher podrapał się po głowie.
—  Obawiam się, że nakłamał ci cały worek. Przede wszystkim nie miał nic 
wspólnego z armią, o SAS już nie wspominając. A poza tym stał po drugiej stronie 
barykady.
—  Co? Barry w IRA?
—  I tu zaczynamy się ocierać o sprawy tajne. Czy słyszałeś o organizacji zwanej 
INLA, Irlandzkiej Armii Wyzwolenia Narodowego?
—  Tak, słyszałem. Są jeszcze bardziej radykalni od IRA.
—  Otóż to.
—  I chce pan powiedzieć, że Barry był jej członkiem?
—  Tego nie powiedziałem... Chris milczał przez kilka sekund.
—  Dlaczego pan mi to mówi? — odezwał się w końcu. — Chce go pan aresztować? Nie 
rozumiem, do czego pan zmierza. Jego nietrudno znaleźć. Jeśli ma pan coś do
141
niego, to jest teraz w sklepie... Ale ja w to wszystko nie wierzę. Barry Miller? 
On nie jest taki. To jakaś pomyłka. Na pewno...
Fletcher pokiwał głową. Sprawiał wrażenie znużonego, dobrze poinformowanego, 
wyrozumiałego.
—  Na tym właśnie budowali swój sukces — powiedział. — Zdobywając zaufanie ludzi, 
którzy nie znali o nich całej prawdy. Nie dziwię się, że dałeś się podejść. On 
jest w tym mistrzem. Ale zastanów się teraz. Czy on zawsze mówił ci prawdę? 
Jesteś w stu procentach pewien, że można na nim polegać? Nigdy nie nasunęły ci 
się żadne wątpliwości?
Chris nie odpowiadał. Wpatrywał się w wyłożoną dywanikiem podłogę samochodu.
—  Poznałem jego żonę i syna — odezwał się po chwili z pewną desperacją w głosie. 
— To dobrzy ludzie. Barry potrafi być porządnym człowiekiem. Gdyby widział go 
pan w domu...
—  To niełatwo zrozumieć — powiedział łagodnie Fletcher — ale są ludzie, którzy 
potrafią prowadzić podwójne życie. Nie znam jego rodziny, wierzę ci na słowo. 
Mogę się założyć, że o jego drugim życiu wiedzą tak samo mało jak ty. Żona może 
czasami coś podejrzewa, lecz on ma na takie okazje cały repertuar kłamstw. A 
może ona o nic go nie pyta, zachowuje swoje wątpliwości dla siebie?
Popił wodę mineralną z butelki. Chris odniósł wrażenie, że ziemia usuwa mu się 
spod nóg. Rzeczywiście, kiedy poznał Sue, od razu rzuciło mu się w oczy, że 
oprócz tego, że jest ładna, otacza ją dziwna aura nerwowości,
142
która zdawała się jej nigdy nie opuszczać. To by pasowało do opisu Fletchera.
Fletcher odstawił butelkę i mocno dokręcił nakrętkę.
— Posłuchaj, Chris — podjął. — Zaufam ci. Właściwie to powinienem cię zaprzysiąc, 
ale jesteś przecież inteligentnym młodzieńcem. Barry Springer alias Miller, 
alias Dały... tak, Dały też się nazywał, Michael Dały... jest, a raczej był, 
wtyczką, informatorem. Przez jakiś czas należał do INLA, potem zgodził się na 
współpracę z nami. Dostarczył służbom specjalnym mnóstwa informacji o swoich 
dawnych kompanach. Był specjalistą od materiałów wybuchowych. Używali wtedy 
samochodów pułapek. Teraz mająsemtex... słyszałeś o semteksie... którego nie 
potrzeba aż tak dużo, żeby uzyskać porównywalną siłę rażenia, ale wcześniej 
materiał wybuchowy sporządzali z nawozu sztucznego... tysiącfuntowa bomba nie 
należała wtedy do rzadkości. Tyle waży pięciu dorosłych mężczyzn. Nie da się 
tego podrzucić gdzieś w papierowej torbie; stąd nafaszerowane materiałem 
wybuchowym samochody, rozumiesz? Ale nasz Miller był czarodziejem od materiałów 
wybuchowych i elektroniki. Potrafił wyczarować materiał wybuchowy z torby cukru.
Chrisowi szumiało w głowie. Nie zdając sobie nawet sprawy, co robi, wysiadł z 
samochodu i zaczął spacerować tam i z powrotem z pięściami przyciśniętymi do 
skroni. Nie, tego już za wiele, to niemożliwe. Fletcher wpuszcza go w maliny.
Zatrzymał się, nachylił i zajrzał do wozu. Poważne, zasmucone spojrzenie 
Fletchera przekonało go, że to wszystko prawda.
143
Z ciężkim jak ołów sercem wsiadł z powrotem do mercedesa. Odkręcił butelkę wody 
mineralnej i uniósł ją do ust. Zaszczypała go nieprzyjemnie w język... przełknął.
—  Już dobrze — mruknął. — Przepraszam. To był dla mnie szok.
—  Rozumiem — powiedział Fletcher. — A więc jedźmy dalej. Wiadomo nam, że Miller 
jest odpowiedzialny za co najmniej jedenaście śmiertelnych ofiar zamachów 
przeprowadzonych przez jego organizację. To głównie żołnierze i policjanci. 
Podejrzewamy go również o dokonanie zamachu, w którym zginęła cała rodzina... 
ojciec, matka i dwoje dzieci. Taki z niego człowiek. Zabijanie to dla niego 
chleb powszedni. Jak już wspomniałem, został z czasem podwójnym agentem. W 
zamian za darowanie win przekazywał nam nieocenione informacje, to trzeba mu 
przyznać. Pozwoliły na ujęcie całego aktywnego oddziału INLA i... co tu dużo 
mówić, bardzo nam pomógł. No i w tych sprawach to standard: Springerowi czy też 
Daly'emu nadano nową tożsamość, dostał dokumenty, pieniądze i przyjechał tutaj, 
żeby jako Barry Miller rozpocząć nowe życie. Nie było to dla niego specjalnie 
trudne. Wychowywał się w Londynie; nie ma irlandzkiego akcentu, prawda? Nie wiem, 
co myślisz o ludziach wymigujących się w taki sposób od kary. To brudny świat, 
Chris. Potrzeba na nim również brudnych ludzi...
Fletcher westchnął.
—  A kim jest ten Carson? — spytał Chris. — Wciąż depcze Millerowi po piętach.
144
To brat mężczyzny, który zginął z całą rodziną. Ale on nie jest ważny; to po 
prostu furiat. Mocny w gębie. Ze strony Carsona nic Millerowi nie grozi. I nie z 
jego powodu tu przyjechałem. Ustaliliśmy... w jaki sposób, nie mogę ci 
powiedzieć... ustaliliśmy, że Miller nigdy z nami tak naprawdę nie współpracował. 
Owszem, dostarczał nam cennych informacji, tu rzetelnie wywiązywał się z 
warunków umowy. Ale oni prowadzili bardziej skomplikowaną grę. Przez cały czas 
dążyli do tego, żeby zainstalować Millera tutaj. Zaplanowali nową kampanię: 
miękkie cele w południowej Anglii... domy polityków, wyższych oficerów armii, 
urzędników służby cywilnej, policjantów i ich rodzin. Pewnie słyszałeś o tym w 
dziennikach. No i jest tutaj, w samym sercu Anglii, ma dostęp do sprzętu 
elektronicznego i idealną przykrywkę.
O nie, pomyślał Chris. Nie, nie, to nieprawda, to niemożliwe. Barry nie 
produkuje żadnych bomb, sprzedaje tylko przybory do makijażu i wypożycza 
reflektory; nie jest złym człowiekiem; można mu zarzucić jedynie, że kłamie. A 
to wszystko jest snem.
Wpatrywał się w nadgryzioną bułkę z szynką; odechciało mu się jeść. Schował ją z 
powrotem do plastikowego pojemniczka i nakrył wieczkiem. Fletcher podniósł z 
podłogi papierową torebkę.
—  Chcesz jabłko? — spytał.
Jabłko łatwiej będzie przełknąć, pomyślał Chris. Kiwnął głową i wyciągnął rękę.
—  Czemu pan mi to wszystko opowiada?
—  Bo potrzebuję twojej pomocy.
—  Mojej pomocy? W czym?
145
—  Chris, wiem, że on ma tu gdzieś kryjówkę. I wiem, że pomagałeś mu ją urządzać.
—  Skąd pan to wie?
—  Pamiętasz, jak się umawialiśmy? Nie mogę ci tego powiedzieć. Praca operacyjna. 
Przykro mi.
—  Praca operacyjna? Co to znaczy? Podsłuch?
—  Przykro mi. Nie mogę powiedzieć.
Chris skrzywił się z odrazą. To wszystko napawało go obrzydzeniem. Pomimo że 
drzwi były otwarte, moralny smród zdawał się wypełniać wnętrze samochodu. 
Fletcher jakby czytał w jego myślach.
—  Nie wątpię, Chris, że wierzysz w demokrację,
—  Owszem. I dlatego tak mnie to... mierzi. Jego działalność oczywiście w 
pierwszym rzędzie. Ale to, co wy robicie, też. Nie rozumie pan tego?
—  Hmm. — Fletcher pokiwał ze smutkiem głową, odkręcił nakrętkę z butelki i 
odstawił ją, nie unosząc do ust. — Tak, rozumiem. Ale demokracja ma swoją cenę. 
Nie ma nic za darmo. Ktoś powiedział, że ceną wolności jest nieustająca czujność. 
A ceną za demokrację dla... — tu wykonał ręką szeroki gest obejmujący całe 
miasto — dla wszystkich wokół jest to, że garstka ludzi, bardzo mała garstka, 
musi działać niedemokratycznie. Widzisz, Barry Miller nie chce demokracji, 
próbuje ją więc obalić. I wszystko byłoby w porządku, gdyby dążył do tego w 
cywilizowany sposób. Nie mielibyśmy nic przeciwko politycznej debacie; na tym 
właśnie polega demokracja. Ale Barry Springer, vel Barry Miller czy też Michael 
Dały dochodzi swych racji inaczej. Prowadzi inną grę, w której walka nie toczy 
się na argumenty, lecz na
146
podstępnie podkładane bomby zabijające ludzi. Niewinnych ludzi. Kobiety i dzieci. 
On to robił, Chris. I nadal będzie robić.
Chris się nie odzywał. Siedział nieruchomo, cztił na sobie wzrok Fletchera i 
było mu niedobrze.
—  Z takimi ludźmi — podjął Fletcher — ludźmi prowadzącymi brudną grę, nie 
możemy walczyć czysto, bobyśmy przegrali. Przegraliby wszyscy. A to jest dla 
mnie nie do zaakceptowania. I dlatego zostałem policjantem, rozumiesz, i jestem 
dumny, że pracuję w służbach specjalnych. Walcząc w tajemnicy, walcząc nieczysto, 
uciekając się do niedemokratycznych metod, marfly tę zarazę pod kontrolą. 
Ochraniamy demokratyczny świat. Czy to do ciebie przemawia?
Chris wciąż milczał, lecz teraz dlatego, że chciał usłyszeć więcej. Kiwnął tylko 
głową.
—  Niełatwa to robota — ciągnął Fletcher. — Brudna. Niewdzięczna. Ale paramy się 
nią w imieniu wszystkich ludzi, którzy pragną żyć w pokoju, niewinnych ludzi. 
Sami nie jesteśmy niewiniątkami, zdajemy sobie z tego sprawę. Nie wiem, czy 
jesteś religijny. Ale słys-załeś pewnie o ogrodach edeńskich? Drzewo poznania 
dobra i zła. Pamiętasz? Dopóki nie zjesz jego owocu, jesteś niewinny, niewinny 
cokolwiek czynisz, bo nie rozumiesz. Potem zjadasz ten owoc. I od tego momentu 
już nigdy nie będziesz znowu niewinny. Bo teraz wiesz. I to bolesne, to straszne. 
Wiem, o co cię proszę, Chris. Proszę cię, iiebyś zdradził człowieka, którego 
uważałeś dotąd za przyjaciela. Proszę cię, żebyś skosztował tego owocu. Ale c^ś 
ci powiem. Utrata niewinności to pierwszy krok na df°dze
147
do prawdziwej wiedzy. Do poznania dobra i zła, jeśli wolisz. Nie osiągniesz tego, 
nie tracąc niewinności... Ludzie wokół są niewinni, bo nie wiedzą. Są jak dzieci. 
Jak te owieczki. Żadna owieczka nie zrobi nic złego, bo jest niewinna, prawda? 
Ale żadna owieczka nie zrobi również niczego dobrego. Nie można przecież czynić 
ani dobra, ani zła, nie wiedząc, co dobre, a co złe. Paradoks, prawda? Nie mogę 
czynić dobra, póki jestem niewinny. Dobro na tym świecie czynią tylko ci, którzy 
zakosztowali już owocu z drzewa poznania. I stwierdzili, że jest on gorzki i 
niesmaczny, tak jak ciebie goryczą i niesmakiem napawa myśl, że miałbyś zdradzić 
Barry'ego Millera. I tak to już jest, Chris. Nie potrafię wyłożyć tego jaśniej. 
Doszliśmy do sedna rzeczy. Nie przymuszę cię; nie każę ci robić czegoś, przed 
czym się wzdragasz. Nie podejmuj decyzji teraz. Przemyśl to. O której kończysz 
pracę?
—  O piątej, wpół do szóstej, zależy. — Chris nie poznawał własnego głosu.
—  Dobrze. Nie dawaj mi odpowiedzi teraz. Możesz tu przyjść po pracy?
Chris kiwnął głową.
—  Nie — powiedział. — Powiem panu teraz. Ma pan coś do pisania?
Fletcher nachylił się i wyciągnął ze schowka w desce rozdzielczej notes. 
Otworzył go na czystej stronie i podał wraz z długopisem Chrisowi.
Chris z nieprzyjemnym uczuciem ściskania w dołku zaczął rysować mapkę: 
skrzyżowanie na Woodstock Road, szosa do Wolvercote, kanałek, droga przez las. 
Nie
148
śpieszył się; najważniejsze to dokładność. Skończywszy, przewrócił kartkę i 
naszkicował skupisko zabudowań.
—  Wspaniale — powiedział Fletcher. — Znakomicie. Jeszcze jedno pytanie: kiedy 
można go tam zastać? Gdybym to wiedział, poczyniłbym stosowne przygotowania. 
Otoczylibyśmy teren. Będzie uzbrojony. O wiele lepiej aresztować go tam niż na 
mieście albo w domu, gdzie mógłby wykorzystać żonę i synka jako zakładników... 
Orientujesz się, kiedy on tam bywa?
Chrisowi huczało w uszach.
—  Mogę go tam ściągnąć dziś wieczorem — powiedział. — Kończę właśnie robotę, 
którą mi zlecił. Mogę do niego zadzwonić i się z nim tam umówić.
—  Genialnie — ucieszył się Fletcher. — Super. Ale jedna uwaga, Chris. Nie 
przyjeżdżaj tam. Może być niebezpiecznie. Umów się z nim... chwileczkę, ile 
czasu mi potrzeba, żeby wszystko zorganizować? Do dziesiątej wieczorem 
powinienem się uwinąć. Nie będzie za późno? No wiesz, nie wyda mu się to 
podejrzane?
—  Chyba nie. Powiem mu, że o dziesiątej robota będzie skończona i poproszę, 
żeby przyjechał sprawdzić. Ale może powiedzieć, że to za późno albo że nie ma 
czasu. Albo zwyczajnie nie będzie mu się chciało. Nie zmuszę go przecież.
—  Oczywiście, że nie. Ale o to się nie martw. Po prostu zadzwoń do niego. Tylko 
sam tam nie przyjeżdżaj. Zastawimy na niego pułapkę.
Chris kiwnął głową. Nie był w stanie mówić.
149
—  Która to godzina? Wracaj lepiej do pracy; bo jak się spóźnisz, będą pytali, 
gdzie byłeś.
Dziwnie lekkimi, jakby nie swoimi rękoma Chris schował niedojedzone jabłko do 
pudełka na lunch i odstawił butelkę z wodą mineralną na podłogę samochodu. Czuł 
się uprzywilejowany i przepełniał go lęk. Fletcher jawił mu się jako strażnik 
wielkiej tajemnicy, kapłan ze świątyni, w której on, Chris, poddawany jest 
procesowi inicjacji. O to uczucie otarł się już podczas dyskusji z Mikiem 
Fairfaxem o absolutnych prawdach, o takich wzniosłych pojęciach jak honor i 
sprawiedliwość. Serce mu rosło.
—  Dobrze — powiedział do Fletchera. — Tak zrobię.
—  Gdzie Barry? — spytał godzinę później Tony'ego. — Nie będzie go dzisiaj?
—  Jest w sklepie. Nie wiem, jakieś problemy z rachunkami. Pewnie majstrował 
przy Vacie.
Chris wszedł do biura i zadzwonił do sklepu.
—  Barry? Cześć, to ja, Chris.
—  Czołem, Chris, coś się stało?
—  Nie, nic. Ja w sprawie domku. Kończę dzisiaj montaż płyt gipsowych. Do 
wieczora powinienem się z tym uwinąć.
—  Wspaniale. Dobra robota, Chris.
—  Słuchaj, Barry, nie wpadłbyś tam? Powiedzmy, o dziesiątej.
—  A po co?
—  Mam jeden taki pomysł i ciekaw jestem, co ty na to.
150
—  Właściwie to dziś wieczorem jestem trochę zajęty. Gram w sąuasha w Abingdonie, 
a potem mam spotkanie z jednym gościem... Nie, chwileczkę, do dziesiątej będę 
wolny. Wpadnę tam w drodze powrotnej.
—  Fajnie. To do zobaczenia.
—  Cześć, Chris. Dobra robota.
Rozdział trzynasty
Chris mylił się, sądząc, że Jenny nie zauważyła go, wychodząc z domku z Barrym. 
Zauważyła, ale odniosła wrażenie, że widziała ducha. Mignął jej przez ułamek 
sekundy, a że właśnie o nim pomyślała, była tak zaskoczona, że dech jej w 
piersiach zaparło; zanim zawrócił, zdążyła jednak wyczytać w jego twarzy 
niedowierzanie, gniew i rozpacz, i to zmąciło jej dobry nastrój.
Barry'emu nic nie powiedziała. Był zaabsorbowany własnymi sprawami. A zresztą, 
przy swoim pogodnym usposobieniu nie zrozumiałby jej.
Nazajutrz Barry przywiózł ją do domku, tak jak się umówili. Po drodze kupił 
jeszcze kilka plastikowych karniszy na resztę okien i gotowe zasłonki. Farbę 
obiecał podrzucić później. Cisza lasu wpłynęła na Jenny kojąco; obawiała się, że 
ją przytłoczy, ale ku swemu zaskoczeniu w otoczeniu skąpanych w słońcu drzew, 
wśród których toczyło się tajemne, niewinne życie ptaków i owadów, czuła się 
bezpiecznie. Po lunchu (puszka piwa z lodówki,
152
paczka chrupek, czekoladowy baton) wybrała się nad kanałek i po raz pierwszy w 
życiu zobaczyła na własne oczy czaplę, którą znała tylko ze zdjęć, oraz jakieś 
małe brązowe stworzonko, które przepłynęło wzdłuż brzegu i schowało się do 
podwodnej norki. Był tu cały świat. Nie do wiary, że dopiero teraz zwróciła na 
niego uwagę!
Barry wrócił po południu z farbą i pędzlami, i Jenny zabrała się do malowania 
gipsowych płyt. Rzeczywiście wymagały położenia kilku warstw; farba wsiąkała 
natychmiast w porowatą powierzchnię. Ale schła szybko.
—  Dokończysz tę ostatnią ścianę jutro — zadecydował Barry, kiedy przyjechał po 
nią pod wieczór. — Aha, żebym nie zapomniał. Nie posiedziałabyś dzisiaj z Seanem?
—  Chętnie — odparła. — Nie mam żadnych planów na wieczór.
—  Bo Sue idzie na wykłady. Zazwyczaj ja zostaję z Seanem, ale dzisiaj jestem 
umówiony w Abingdonie z jednym facetem w sprawie dekoracji. Wystawiają tam jakąś 
sztukę i pożyczali od nas trochę sprzętu, a mnie przyszedł do głowy genialny 
pomysł na rozszerzenie działalności. Odkryłem fantastyczny rynek, Jenny. 
Klientela wali drzwiami i oknami. Nie tylko przedstawienia teatralne i kółka 
dramatyczne. Możemy pomagać ludziom w urządzaniu niepowtarzalnych przyjęć, wesel, 
dyskotek... No bo dlaczego by nie zorganizować imprezki na Księżycu, co? Albo 
dyskoteki nad Canal Grandę w Wenecji? Możliwości są nieograniczone! Gotowa 
scenografia z wymalowanym tłem, oświetlenie, atmosfera, mówię ci. Facet 
podrygujący w świetle stroboskopowym albo pod ilumi-
153
nofoniczną kulaj popuść wodze wyobraźni! W ofercie pełen asortyment, wszystko 
gotowe, tylko rozstawiać! A do tego... namioty, lampiony, efekty specjalne... 
czego tylko dusza zapragnie...
Perorował tak przez całą drogę do domu i w końcu można było odnieść wrażenie, że 
świat nie może się doczekać, kiedy zostanie pokryty jego wymalowanymi na płótnie 
fantazjami, a on bez najmniejszego wysiłku, zaprzęgając tylko do pracy swoją 
wyobraźnię, będzie się bogacił i bogacił.
Kiedy Jenny przyszła do Millerów, Barry'ego już nie było. Sean kąpał się, 
usiadła więc w kuchni z Sue.
—  Barry opowiadał mi o swoim pomyśle na dekoracje — zagaiła.
Sue wzniosła oczy do nieba.
—  Wyobrażasz sobie kogoś wyrzucającego pieniądze na wesele na fałszywym placu 
Czerwonym albo w Wielkim Kanionie? — zapytała. — Nie wiem, czasami odnoszę 
wrażenie, że on jest porządnie stuknięty.
—  Wesele może nie, ale przyjęcie w takiej scenerii mogłoby być zabawne — 
powiedziała Jenny. — Zależy, ile by to kosztowało. Są ludzie, którzy nie wiedzą, 
co robić z pieniędzmi. — Miała na myśli Piersa i jego środowisko, chociaż nie 
widziała w nim amatora takich atrakcji.
—  Cóż — westchnęła Sue. — Wszystko wskazuje na to, że Barry'emu dobrze się 
tutaj układa. To znaczy, finansowo, w interesach. Myślałam, że będzie gorzej, 
ale on jakoś sobie radzi. Tak, nie mogę narzekać.
154
—  Tylko pozazdrościć.
—  Tak. — Sue roześmiała się. — Racja.
—  Dokąd pani się dzisiaj wybiera? Pytam na wypadek...
—  Mam wieczorny wykład na uniwersytecie otwartym. Numer zostawiłam przy 
telefonie.
—  Co to za wykład?
—  O dziewiętnastowiecznych powieściopisarkach. Mówię ci, Jenny, tylu ciekawych 
rzeczy się dowiaduję; świat staje się dla mnie coraz rozleglejszy.
—  A nie prowadzą tam czasem zajęć o zwierzętach, ptakach i owadach, o 
przyrodzie?
—  Na pewno. Mam tu katalog. — Wzięła broszurkę z półki nad lodówką.
—  I każdy może przyjść?
—  Każdy. Tyle jest do nauczenia. No, idę wyciągnąć Seana z wanny.
Kiedy Sue była na górze, Jenny przejrzała broszurkę. Faktycznie, gdyby komuś 
naprawdę się chciało i potrafił się zdecydować, co go najbardziej interesuje, 
tematów do studiowania było do wyboru, do koloru... Przypomniała sobie, jak 
Chris namawiał ją do skończenia szkoły średniej i wstąpienia na uniwersytet. 
Może to i była jakaś myśl.
—  Jak tam nasz letni domek? — spytała Sue, wchodząc do kuchni po swoje 
podręczniki. — Och, nie rób takiej zdumionej miny. Wiem o nim, wiem. Nie wolno 
mi go jeszcze tylko oglądać, a więc nie znam lokalizacji. Znasz Barry'ego, on 
wszystko wypapla...
—  No... malowałam dzisiaj... został mi j eszcze kawałek ściany do dokończenia. 
— Czy Sue wiedziała też o tym
155
Carsonie? Czy myśli, że domek to coś w rodzaju daczy w lesie? Zbita z tropu 
Jenny ledwie słyszała mówiącą dalej Sue:
—  Barry powiedział, że Chris to dzisiaj dokończy. A on ma tam wpaść w drodze 
powrotnej i zobaczyć, jak wyszło, więc chyba będę w domu przed nim. Sean szykuje 
się do łóżka. Strasznie wolno mu idzie; nie wiem, jak mu się udaje tak to 
rozciągać w czasie. To co, ja już będę leciała. Poradzisz sobie? Kawa, mleko...
—  Przepraszam — wpadła jej w słowo Jenny. — Powiedziała pani Chris?
—  Tak, Chris, bardzo sympatyczny chłopiec. Barry zatrudnił go na okres letnich 
wakacji.
—  Taki... — Jenny głos uwiązł w krtani. — Taki wysoki z gęstymi, ciemnoblond 
włosami?
—  Tak. I bardzo nieśmiały. Przystojny. Znasz go?
—  Tak. Chyba tak, bo nie wiem, czy to na pewno ten. Poznaliśmy się, a potem 
kontakt się urwał, bo nie wiedziałam, jak się nazywa ani gdzie mieszka, a sama 
musiałam się wyprowadzić... Boże, wierzyć mi się nie chce.
Sue patrzyła na Jenny z mieszaniną zaciekawienia i współczucia w oczach, tak 
jakby cieszyła się razem z nią; ale Jenny wiedziała, że myślami jest już na 
wykładzie, więc wstała i wepchnęła jej w dłoń kluczyki do samochodu.
—  Proszę już jechać, bo się pani spóźni!
—  Jenny, co to? Płaczesz...
—  Nie! Naprawdę!
—  To o co chodzi, kochanie?
156
—  Myślałam, że już nigdy go nie zobaczę, a tu nagle... — Jenny wzruszyła 
ramionami, uśmiechnęła się przez łzy i otarła grzbietem dłoni oczy. — 
Wyobrażałam to sobie, ale nigdy tak naprawdę się nie spodziewałam... Och, proszę 
już iść, nic mi nie jest. Spóźni się pani na wykład.
Zaintrygowana Sue podeszła z ociąganiem do drzwi i tam przypomniała sobie o 
czymś jeszcze.
—  Aha! To życie takie skomplikowane. Posłuchaj, jeśli zadzwoni telefon, to nie 
podnoś słuchawki. Barry kupił automatyczną sekretarkę. Niech ona odbierze. Ci 
mężczyźni i ich zabawki... To do zobaczenia.
Jenny pomachała jej od progu i odprowadziła wzrokiem żółte metro. Kiedy zniknęło 
za rogiem, weszła z powrotem do domu, zamknęła drzwi i klasnąwszy w dłonie, 
wydała cichy okrzyk triumfu. Ale niemal natychmiast przypomniała się jej mina 
Chrisa. Widział ją wychodzącą z Bar-rym z domku. Mógł sobie pomyśleć... 
Zaczerwieniła się po same cebulki włosów.
Ale będzie pracował dziś wieczorem w domku. A Barry zna na pewno jego adres. 
Będzie się mogła z nim skontaktować. Wszystko mu wytłumaczy. Wszystko wróci do 
normy.
Z góry zawołał ją Sean. Usiłując oczyścić umysł przed partyjką szachów, która 
niechybnie ją czekała, wstąpiła na schody. Uśmiech nie schodził jej z twarzy.
Chris, wchodząc do domu, dygotał na całym ciele. Matka spytała, czy dobrze się 
czuje, czy nie złapał aby grypy. Odburknął coś w odpowiedzi i po chwili nie
157
pamiętał już co. Mikę Fairfrax siedział przy kuchennym stole i ze zbolałą miną 
czytał gazetę. Własny dom wydał się nagle Chrisowi ciasną klatką.
— Wychodzę — rzucił. — Jadę do taty.
Powiedział tak, żeby im dokuczyć. Tak naprawdę chciał być sam. Sprawdził 
ciśnienie powietrza w oponach, wskoczył na rower i pochylając się nisko nad 
kierownicą, popedałował co sił w nogach obwodnicą na południe. Wspinaczkę pod 
Hinskey Hill przypłacił bólem w udach i utratą tchu. Ale to wzgórze było dla 
niego za niskie. Potrzebował gór. Milę dalej miał Boars Hill. Wjechał na szczyt, 
zjechał z drugiej strony, zawrócił i ponownie zaatakował stromiznę. I tak sześć 
razy w tę i z powrotem, aż do kurczy w mięśniach. Wspiął się jeszcze raz na 
Hinskey Hill i puścił się na wolnym biegu opadającą w dół i zakręcającą łagodnie 
szosą. Między drzewami migała mu panorama miasta w promieniach zachodzącego 
słońca. Nie dotykając hamulców, wpadł na skrzyżowanie w Abingdonie; nie była to 
lekkomyślność, lecz desperacja.
I nic się nie stało. Ruch jak na złość był niewielki. Chris przemknął przez 
skrzyżowanie i zwalniając stopniowo, zatrzymał się przed salonem Volkswagena 
przy parkingu. Wieczór był ciepły i cichy; bardziej niż do Oksfordu pasował do 
jakichś bliżej nieokreślonych południowych, śródziemnomorskich krain i do innego 
czasu.
Chris chciałby się tam znaleźć, zapragnął przenieść się w czasie i przestrzeni 
gdzieś, gdzie życie jest prostsze.
Wracając do miasta, uświadomił sobie, że od lunchu nie pomyślał ani razu o Jenny. 
Może był to składnik ceny, o której mówił Fletcher.
158
Było już po dziewiątej i ściemniało się, kiedy wjeżdżał do centrum. Ulice 
zapełniali zagraniczni studenci zmieniający pub czy bar albo snujący się bez 
celu znudzonymi gromadkami, paląc papierosy, rozglądając się. Chris jechał wolno 
Broad Street, mijając oświetlone witryny księgarń.
Kiedy za wzniesionym z kamienia gmachem Bodleian Library skręcał w lewo, w 
kierunku domu, ktoś zawołał go sprzed zatłoczonego pubu po drugiej stronie ulicy. 
Stało tam albo siedziało na chodniku ze szklankami piwa sporo osób, dla których 
nie starczyło miejsca w środku.
—  Chris! — To Daye wołał go od drzwi.
Chris zsiadł z roweru i prowadząc go obok siebie, przeciął jezdnię. Dave raczył 
się piwem w towarzystwie kilkorga podchmielonych już lekko młodych ludzi; humory 
im dopisywały.
—  Cześć — powiedział Chris rad, że nadarza mu się pretekst, by nie wracać 
jeszcze do domu.
—  Napij się z nami. Na co masz ochotę?
Chris był jeszcze za młody, żeby pić alkohol w pubach, ale nie wyglądał na 
małolata. Przyjął pint piwa i usiadł z nimi, ciekaw, z kim też przestaje kolega 
z pracy. Od czasu bójki z Piersem niewiele z Dave'em rozmawiał; nie było jakoś 
okazji. Ale lubił go, a poza tym przyjemnie było tak siedzieć w otoczeniu 
młodych mężczyzn i kobiet na nagrzanym chodniku i słuchać muzyki dolatującej z 
pubu, który miał za plecami.
—  To ty biłeś się w Oxford Union? — spytała go jedna z dziewcząt.
Chris rad był, że już się ściemnia, bo zarumienił się po tym pytaniu.
159
—  ???. ?? widać?
—  Nie! Dave nam opowiadał. Molly, słuchaj, to on się bił, pamiętasz?
—  A tak! — zawołała inna dziewczyna i popatrzyła na Chrisa jak na jakąś 
osobistość. — O kurczę!
Chris zerknął na Dave'a, a ten uniósł z uśmiechem szklankę.
—  Dzisiaj Oxford Union, jutro Las Vegas — powiedział.
—  Z kim się biłeś? — spytała pierwsza dziewczyna. — O co poszło?
—  To była czysta zwierzęca furia — powiedział Dave, nie dopuszczając Chrisa do 
głosu. — Powodu nie było żadnego. Natura tego chłopaka, panie i panowie, jest 
nieokiełznana i dzika. Ma instynkt pantery, poparty siłą olbrzymiej małpy 
człekokształtnej. Nieprowokowany jest samą łagodnością; ale biada temu, kto 
pogwałci prawo dżungli. Rzuci się na niego w mgnieniu oka warczącą, żądną krwi 
masą stalowych mięśni...
—  Oj, zbastuj, Dave — mknęła druga dziewczyna. — Taki mięczak jak ty...
—  Mięczak? Ja? Jestem jego menedżerem}. Mam już nawet wielkie cygaro, zaraz... 
gdzieś je tu...
Wszyscy gruchnęli śmiechem, a pierwsza z dziewcząt powiedziała cicho do Chrisa:
—  Przepraszam, nie chciałam ci robić obciachu. Była ładna. Chętnie by z nią 
porozmawiał, ale czas na
to już minął.
—  W porządku — mruknął. — To rzeczywiście jest śmiechu warte. Pomyliłem się.
160
—  Jak to, myślałeś, że bijesz się z kimś innym?
—  Coś w tym rodzaju. Zapomniałem się. Nie wdaję się na co dzień w bijatyki.
—  Chyba nie widziałam jeszcze bójki — powiedziała. — Takiej prawdziwej. Nie 
mówię o walkach bokserskich.
—  To u was w szkole się nie bili?
—  Chodziłam do strasznie, ale to strasznie porządnej szkoły dla dziewcząt. Nie 
wolno nam się było tam bić. Tato nie płacił za to, żebym przychodziła do domu z 
podbitymi oczami, podrapana i w ogóle. Wolno nam było co najwyżej ciąć się 
nawzajem na kawałki ostrym jak brzytwa sarkazmem.
—  Przydatna umiejętność — stwierdził Chris. — Mnie cięta riposta przychodzi do 
głowy dopiero po tygodniu.
—  A więc wyrażasz się pięściami. A tak nawiasem mówiąc, na Dave'a nie zwracaj 
uwagi. Jest pijany.
Dave sam to przyznał dwadzieścia minut później, stojąc na chwiejnych nogach 
przed Chrisem i patrząc na niego przekrwionymi oczami.
—  Słuchaj, Christopher — powiedział powoli i wyraźnie. — Chcę cię przeprosić za 
wyciąganie twoich osobistych spraw w obecności tej bandy uliczników i ulicznic. 
Prawda jest taka, że zalałem się w pestkę. Dziś są moje urodziny. Mówiłem ci? 
Niewielu ludzi potrafi w swoje urodziny wymówić słowa „ulicznik" i „ulicznica". 
Znaczy, po pijaku. A więc... zaraz, co to ja mówiłem?
—  O mnie i tej głupiej bójce. Ale zapomnijmy już o tym.
—  Jasna sprawa. Już zapomniałem. O czym to ja zapomniałem? Nie wiem, 
zapomniałem.
161
—  Tak, muszę już iść. Dzięki za piwo. I wszystkiego najlepszego z okazji 
urodzin.
—  Oj, nie idź jeszcze, nie idź. Dobry miałeś ubaw z tym gościem z białego 
mercedesa? Tym... jak mu tam? Carsonem?
Wszystko znieruchomiało. Na kilka chwil zaległa idealna cisza. Potem pod Chrisem 
ugięły się kolana. Przytrzymał się Dave'a, żeby nie upaść.
—  Co powiedziałeś? — wykrztusił. — Jak... jak on się nazywał?
—  Carson — odparł Dave. — Wczoraj przez cały dzień dopytywał się o Barry'ego. 
Powiedział, że jest księgowym. Myślałem, że tropi go za podatki czy coś w tym 
stylu. Powiedziałem mu dla żartu, że Barry zamelinował się pewnie w swojej 
kryjówce. „A gdzie to? — pyta. — Pojadę tam i zrobię mu niespodziankę". Ja na to, 
że nie wiem. Że powinien spytać ciebie. „Idź pan do Chrisa — poradziłem mu. — On 
wie...".
Chris nie mógł już tego słuchać. Miał wrażenie, że płonie na stosie: ryk 
płomieni, straszliwa omdlałość we wszystkich członkach... Która to godzina? 
Wcisnął się do przepełnionego, zadymionego pubu i spojrzał na wiszący na ścianie 
zegar. Wpół do dziesiątej. A Fletcher-Carson powiedział, że o dziesiątej, 
ściągnij go tam na dziesiątą. Chris nigdy jeszcze nie czuł się tak bezradny.
—  Dobrze się czujesz? — spytała pierwsza z dziewcząt, ta, której imienia dotąd 
nie poznał. — Co się stało?
—  Muszę zadzwonić. Jest tu jakiś telefon? Jezu, nie mam przy sobie pieniędzy...
—  Ja mam kartę telefoniczną—powiedziała. — Mogę
162
ci pożyczyć. Zaraz, pomogę ci, wyglądasz, jakbyś miał za chwilę...
Stali obok siebie w zatłoczonej, zadymionej sali, otoczeni przez młodych, 
przekrzykujących się nawzajem mężczyzn i kobiety. Dave i reszta towarzystwa 
pozostali na zewnątrz. Chris spróbował wziąć się w garść.
__ Słuchaj, możesz coś dla mnie zrobić? Zatelefonować? Dowiedziałem się przed 
chwilą czegoś od Dave'a... muszę lecieć i kogoś ostrzec. To gardłowa sprawa. 
Zadzwonisz w moim imieniu?
—  Tak, oczywiście. Powiedz tylko...
Miała w torebce ołówek. Chris zapisał jej numer.
__ Nie wiem, kto odbierze. Prawdopodobnie żona.
Nieważne. Powiedz, że Carson jest właśnie w drodze do domku... i żeby tam za 
żadne skarby teraz nie jechać. Zrozumiałaś?
__ Za żadne skarby nie jechać teraz do domku, bo
Carson jest właśnie w drodze do niego. Tak?
—  Tak...
__ Zaczekaj! Do kogo dzwonię? Nazwisko?
__ Miller. Barry Miller. Muszę lecieć...
Zaintrygowana dziewczyna patrzyła przez chwilę, jak Chris przepycha się przez 
tłumek zgromadzony na chodniku, potem odwróciła się i ruszyła do telefonu.
Jenny rozegrała z Seanem partię szachów i przegrała. Zapytała go o małe 
zwierzątko, które widziała nad kanał-kiem, a on powiedział, że była to pewnie 
polna mysz albo wodny szczur; wyszukał nawet rysunek w encyklopedii.
163
Pozwoliła mu poczytać dziesięć minut przed zaśnięciem, a sama zeszła z 
encyklopedią na dół i zaczęła ją przeglądać przy kawie.
Przez cały czas, cokolwiek robiła, myślała lub czuła, miała świadomość, że Chris 
jest teraz, w tym momencie, tam, w domku, że Sue wkrótce wróci, a wtedy ona 
pożyczy od niej rower, pojedzie tam, porozmawia z Chrisem i wszystko będzie jak 
dawniej.
Ta świadomość była tak silna, perspektywa bliskiego szczęścia tak wyrazista, że 
tym razem bez wahania przytuliła i pocałowała Seana na dobranoc. Z czystej 
sympatii. Teraz bezpiecznie mogła ją okazywać każdemu.
Kiedy dolewała sobie wrzątku do kubka z wystygłą kawą, zadzwonił telefon. 
Podskoczyła i wybiegła do sieni, gdzie stał aparat. W ostatniej chwili 
przypomniała sobie, że Sue nie kazała jej odbierać. Włączyła się automatyczna 
sekretarka i odezwał się dziewczęcy głos:
— Boże, jak ja nie cierpię tych maszyn. No więc tak, mam wiadomość dla 
niejakiego Barry'ego Millera... Ty, łapy przy sobie... — W tle słychać było gwar 
wielu głosów. Tak jakby dziewczyna dzwoniła z jakiejś imprezy. — Przepraszam — 
podjęła. — Jeden tutaj próbuje mnie podszczypywać. Oto ta wiadomość: Car-son 
jest właśnie w drodze do domku. Za żadne skarby teraz tam nie jedź. Chyba dobrze 
powtórzyłam. Przepraszam, ale nie znam nazwiska chłopaka, który mnie prosił, 
żebym zatelefonowała. Śpieszył się. No to tyle. Cześć.
Po tamtej stronie odłożono słuchawkę i po kilku sekun-
164
dach kaseta w automatycznej sekretarce zatrzymała się z cichym trzaskiem.
Jenny stała jak sparaliżowana. Więc to tak działa automatyczna sekretarka, 
myślała, jednocześnie zaś oczyma wyobraźni widziała wiszące na haku ciało z 
poderżniętym gardłem; taka straszna śmierć spotkała gangsterów z opowieści 
Barry'ego, tak rozprawiał się ze swoimi rywalami Carson.
A w leśnym domku był teraz Chris.
— Boże mój —jęknęła cicho, spoglądając na oświetlony podest schodów i uchylone 
drzwi do pokoju Seana. Nie mogła go zostawić samego; powierzono go jej opiece. 
Lecz Sue powinna niebawem wrócić, a tymczasem...
Wpadła do kuchni. Zostawić karteczkę? To nie zajmie dużo czasu. W małej wąskiej 
wiacie oprócz taczki, stołu warsztatowego Barry'ego i skrzyni ze starymi 
zabawkami Seana stał rower Sue. Od pierwszego dzwonka telefonu nie upłynęła 
jeszcze minuta, a Jenny, naciskając mocno na pedały, gnała już szosą w kierunku 
Oksfordu.
Zbliżając się do domu, Chris zwolnił. Co on robi? Dokąd jedzie? Tak łatwo dał 
się wyprowadzić w pole komuś, kto bardzo dobrze wiedział, jakie argumenty do 
niego przemówią. Nigdy by nie pomyślał, że jest taki głupi, taki naiwny. Ale co 
teraz?
Zatrzymał się, zsiadł i poprowadził rower chodnikiem, próbując uporządkować 
galopadę myśli.
165
1
Po pierwsze, ile prawdy było w opowieści Barry'ego? Czy Carson-Fletcher 
rzeczywiście dybie na jego życie? Trudno powiedzieć. Wysłuchał obu; jeden z nich 
musiał kłamać. Ale czy Fletcher-Carson wyglądał na zabójcę? Albo Barry na 
terrorystę? Wszystko to było jakieś mętne, nieprawdopodobne i naciągane.
I po drugie, co on ma w tej sytuacji robić? Popędzić tam na rowerze... i co 
dalej? Może powiadomić policję?
Był już na rogu swojej ulicy. Sto kroków od domu, matki ? ????'?; ? Mikę, 
chociaż mięczak, głupcem nie był. Chris jeszcze nigdy nie potrzebował tak bardzo 
czyjejś dobrej rady.
Zostawił rower przy tylnych drzwiach i wszedł. W kuchni było ciemno, ale w 
living roomie grał telewizor. Zatrzymał się niezdecydowany w sieni, potem wszedł 
do kuchni, żeby zadzwonić z zainstalowanego tam telefonu do Barry'ego; upewni 
się przynajmniej, czy dziewczyna z pubu przekazała wiadomość, tak jak ją prosił.
Po drugim sygnale włączyła się automatyczna sekretarka. Serce mu zamarło.
—  Halo. Mówi Barry Miller. Nie ma mnie w tej chwili w domu, ale...
W tym momencie ktoś podniósł słuchawkę.
—  Halo? — odezwał się zaniepokojony kobiecy głos. — Kto mówi? To ty, Barry?
Chris dopiero teraz rozpoznał głos Sue.
—  Nie, to ja, Chris. Czy Barry jest...
—  Skąd dzwonisz? Gdzie Barry? Co się dzieje?
—  Czy ta dziewczyna przekazała wiadomość ode mnie?
166
—  Tak... o Carsonie. Och, Chris, właśnie weszłam, a Jenny nie ma. Musiała...
—  Jenny?
—  Siedziała z Seanem...
—  Ale co, u diabła... Jenny?
—  Musiała usłyszeć tę wiadomość i... o Boże, Barry opowiadał jej pewnie o 
Carsonie, a wiedziała, że ty pracujesz w domku. I pewnie tam pojechała...
—  Mnie tam nie ma! Nie byłem tam dzisiaj! Dowiedziałem się właśnie, że Carson 
tu jest i... Ale co z tą Jenny?
—  Była tutaj. Nie wiedziała dotąd, że pracujesz u Barry'ego, że mu pomagasz. 
Taka była szczęśliwa, kiedy jej powiedziałam. Myślała, że jesteś dziś wieczorem 
w domku, że kończysz malować ścianę, bo tak mi powiedział Barry, a kiedy jej to 
powtórzyłam, ucieszyła się jak dziecko z gwiazdkowego prezentu. Wierzyć mi się 
nie chciało... popłakała się, biedactwo, ze szczęścia. Boże, pewnie odsłuchała 
tę wiadomość z kasety i pojechała cię ostrzec! Jezu miłosierny! Myślałam, że 
mamy to już za sobą, Chris. Tego cholernego Carsona i jego braci... żeby tak 
wszyscy smażyli się w piekle... I gdzie Barry? Ma tam być za dziesięć minut. Co 
robić?
—  Niech pani dzwoni na policję — rzucił Chris. — Ja jadę szukać Barry'ego. 
Uprzedzić go.
Sue płakała, ale Chris nie miał czasu jej pocieszać. Jenny jest w domku. Nic ją 
z Barrym nie łączy. A Carson już w drodze. Rzucił się do tylnych drzwi, kiedy do 
kuchni weszła matka.
167
- Chris! Co się stało? Coś ty taki spanikowany? Chciał coś powiedzieć, ale 
wzruszył tylko ramionami, wypadł z domu, wskoczył na rower i popędził przed 
siebie na złamanie karku.
Pięć minut później zatrzymywał się już u wylotu leśnej drogi. Była zbyt wyboista, 
żeby nią jechać; wepchnął rower w zarośla i ruszył pieszo.
Kilka kroków dalej droga skręcała w lewo i poświatę latarni przy uliczce za jego 
plecami szybko pochłonął mrok. Teraz przyświecał mu tylko księżyc. Chris na wpół 
szedł, na wpół biegł, potykając się na wertepach i wzbijając tumany pyłu z 
wyschniętej nawierzchni. Myląca plątanina cieni, niestabilne srebro i zwodnicza 
czerń, wszystko to przypominało mu Jenny silniej niż cokolwiek od ich ostatniego 
spotkania; podobnie było w lesie nad jeziorem, tamta noc, kiedy się poznali.
Przystanął, żeby zaczerpnąć tchu; mięśnie zmęczone forsowną jazdą protestowały.
— Jenny — wyszeptał. — Jenny!
Gdzieś w ciemnościach śpiewał ptak; nieśmiertelne bogactwo tych treli niosło się 
echem po lesie. Chrisowi przemknęło przez myśl, że Jenny może jest w pobliżu i 
też słyszy ten śpiew. Gdyby zawołał...
Nabrał powietrza w płuca, ale zatrzymał je; serce podeszło mu do gardła.
Usłyszał za sobą niezwykły dźwięk — niski, warkliwy, chrzęszczący — zupełnie 
jakby leśną drogą skradało się jakieś odrażające zwierzę.
168
Odwrócił się, przywarł do pnia najbliższego drzewa i zobaczył je.
Było blade i wielkie. Pełzło drogą niczym ślepy ślimak, krusząc z chrzęstem 
grudki zeschniętej ziemi, odgarniając na boki gałęzie i pokrzywy, śluzowate, 
białe, obrzydliwe. O mało nie zemdlał ze strachu. Dopiero kiedy go mijało, 
rozpoznał w nim białego mercedesa z wygaszonymi światłami i pomrukującym ledwo 
słyszalnie silnikiem. Mdlące przerażenie przeszło we wstyd, a zaraz potem w 
jeszcze większe przerażenie. Samochód przejechał obok niego i rozpłynął się w 
mroku, ścichł ten złowróżbny chrzęst opon na zeschniętej ziemi i żwirze.
Chris pobiegł za nim. Do polany nie było już daleko. Gdyby krzyknął, Jenny by go 
usłyszała, ale bał się; był tak owładnięty strachem, że oddychał z najwyższym 
trudem. Carson jej nie zabije, przemknęło mu przez myśl; stwierdzi, że to 
dziewczyna, i nic jej nie zrobi. Jak tylko zobaczy, z kim ma do czynienia...
Samochód zamajaczył mu między drzewami. Stał na skraju polany z wciąż 
wygaszonymi światłami. Chris podszedł bliżej i stwierdził, że drzwiczki od 
strony kierowcy stoją otworem. W środku nie było nikogo. Wszystko, włącznie z 
domkiem, tonęło w ciemnościach.
Światło!
Ten idiotycznie skomplikowany system Barry'ego — nie zainstalowali dotąd 
czujnika podczerwieni i Jenny mogła nie znaleźć kontaktu...
— Jenny! — wrzasnął co sił w płucach i w tym samym momencie ciszę rozdarł suchy 
trzask wystrzału, potem drugi, trzeci, czwarty... w sumie było ich sześć. 
Chrisowi
169
dzwoniło w uszach, spłoszone ptaki poderwały się do lotu, cały las wrzeszczał.
Chris trzymał się kurczowo otwartych drzwiczek samochodu. Z ciemnej chaty wyszła 
jakaś postać i miarowym krokiem ruszyła w jego stronę. Zdawała się wlec za sobą 
fale czystego zła. Chrisowi serce zamarło, zaskamlał bezwiednie. Fletcher-Carson 
zatrzymał się przed maską samochodu i zapalił zapałkę. Mały płomyczek trzymany 
na wysokości piersi oświetlił mu twarz niczym ogień piekielny i nieludzko 
deformował rysy. Chris skulił się ze zgrozy, dech mu zaparło.
— Mówiłem, żebyś trzymał się od tego domu z daleka, Chris — wyszeptał Carson. — 
To nie miejsce dla niewiniątek. To piekielna czeluść. Nikt nie będzie krzywdził 
bezkarnie moich braci. To niewybaczalne, zrobić coś takiego rodzinie. Zwłaszcza 
mojej. Jam jest demon. Jam jest mściciel. Jam jest anioł śmierci.
Wpatrywał się bezdennymi oczami w duszę Chrisa, dopóki zapałka się nie wypaliła. 
Potem wsiadł za kierownicę i bez pośpiechu zapuścił silnik. Wycofał wóz na wąską 
leśną dróżkę i odjechał w mrok.
Księżycowa poświata zalała polanę. Zasłonki w oknach domku były zaciągnięte, 
drzwi stały otworem. Chris, półprzytomny z przerażenia, uświadamiał sobie tylko 
jakiś straszny majestat. Poskręcane kolumny drzew, gęsty baldachim listowia w 
górze, a nade wszystko milczenie tych otwartych drzwi. Carson wiedział, co robi, 
szepcząc. Chris czuł teraz, że jeśli tylko się nie poruszy i zachowa milczenie, 
ominie go najgorsze. Nie śmiał nawet oddychać.
170
Po jakimś czasie, nie od Wolvercote, lecz z przeciwnej strony, dał się słyszeć 
pomruk innego silnika i między drzewami zamigotały światła nadjeżdżającego 
samochodu. Chris nie wiedział, że prowadzi tu jeszcze jedna droga przez las. 
Zapragnął okutać się ciemnością i zniknąć, ale było już za późno, bo furgonetka 
skręciła na polanę i zatrzymała się. Drzewa wyłowione z mroku przez światła 
silnych reflektorów wyglądały upiornie.
Z kabiny wyskoczył Barry Miller w żółtej koszulce polo.
—  Czołem, Chris! — zawołał wesoło, przygładzając dłonią rozwichrzone włosy. — 
Myślałeś, że już nie dojadę, co? Zasiedziałem się w pubie. Mam dla ciebie 
niespodziankę. Będziemy... Co jest? Co się stało?
Nie było na świecie nic straszniejszego niż widok tego domku w blasku 
reflektorów furgonetki. Chris wydał z siebie jęk rozpaczy i zataczając się, 
ruszył w stronę tych złowróżbnie otwartych drzwi.
Dotarł tam tuż przed Barrym, wtoczył się do środka, wymacał licznik prądu, a 
potem znajdujący się pod nim kontakt. Zabłysło światło; zrobiło się tak jasno i 
było tu tyle krwi, że odruchowo zasłonił dłonią oczy.
Jenny leżała na łóżku. Spod naciągniętej na głowę kołdry wystawały tylko stopy. 
Leżała na boku, twarzą do ściany. Dosięgło ją kilka kul, lecz widać nie umarła 
od razu, bo zdążyła jeszcze napisać coś na świeżo pomalowanej ścianie palcem 
umoczonym we własnej krwi. Litery były rozmazane i krzywe, ale czytelne. 
Układały się w słowo: Tato.
—  On nigdy... — wyszeptał Barry. — Carson? Ale dlaczego...
171
—  Światło — powiedział nieswoim głosem Chris. — Nie wiedziała, gdzie jest 
kontakt. W ciemnościach nie zorientował się...
—  Jezu.
—  Sprowadź policję — mruknął Chris.
Barry przełknął z trudem, kiwnął głową, odwrócił się.
—  Czy ona... — wykrztusił. — Jesteś pewny, że ona...
—  Policję, lekarza, co tam trzeba. Dzwoń pod dzie-więć-dziewięć-dziewięć.
—  Tak. Tak.
Chris przywarł do drzwi i zaczekał, aż światła furgonetki znikną za drzewami. 
Potem drżącą ręką zgasił światło w domku i usiadł na łóżku obok Jenny. Tyle miał 
jej do powiedzenia, ale ogarnięty grozą zaraz odsunął się od niej, od tego 
tatuażu z motylem, od tego drogiego ciała, które tak kochał. I które zdradził.
Już wiedział, co musi teraz zrobić. Serce podeszło mu do gardła, omal nie 
zwymiotował; zimny, lepki pot wystąpił mu na twarz, ale się opanował. Nie ma 
wyboru. Musi odkupić swoją winę. Na stole leżał jego składany nóż. Zważył go w 
dłoni, wiedział, że to, co zamierza uczynić, jest słuszne i sprawiedliwe. 
Otworzył nóż, uniósł go raz, potem drugi, lecz odwaga go opuściła i ze 
ściśniętej krtani wyrwał się szloch. Kiedy przyjechali i tak go zastali, myśleli, 
że płacze po Jenny.
Rozdział czternasty
Carsona nigdy nie ujęto. Dwa dni po śmierci Jenny, na parkingu przed lotniskiem 
Heathrow policja znalazła białego mercedesa. Jeśli opuścił kraj, to na pewno nie 
pod własnym nazwiskiem; i mógł polecieć gdziekolwiek.
Jak to było do przewidzenia, cała prawda o zrabowanych pieniądzach wyszła na jaw. 
Niewiele z nich zostało. Za część Barry kupił firmę, prawie cała reszta poszła 
na jej subsydiowanie, bo Oksfordzkie Zaplecze Rozrywki przynosiło same straty. 
Niepokój Sue był w pełni uzasadniony. Wierzyła w zapewnienia Barry'ego, że nie 
wie, co się stało z pieniędzmi ze skoku, że Carsonowie musieli je gdzieś 
zadołować. Szok, którego doznała, kiedy okazało się, że Barry jest kłamcą i 
złodziejem, był dla niej nie do zniesienia. Barry dostał sześć lat. Sue z Seanem 
wyprowadzili się z domu w Kidlington; Chris nie wiedział dokąd, bo więcej już 
ich nie zobaczył.
Mijały tygodnie i miesiące, a życie Chrisa pozostawało zamrożone w tundrze 
wstydu. W swoim osamotnieniu
173
często rozważał to, co mówił mu Carson o niewinności, o poznaniu dobra i zła, 
kiedy siedzieli we dwójkę w białym mercedesie. Dziwna sprawa. Carson odwoływał 
się nie do jego najniższych instynktów, lecz do podstawowych wartości, i chociaż 
prawdy, które głosił, spływały z języka kłamcy, to bardziej przekonującego 
wywodu Chris dotąd nie słyszał. Zdawał sobie sprawę, że długo, a może nigdy nie 
zapomni wysuniętych w tamtej rozmowie argumentów, bo na zawsze zapuściły w nim 
korzenie. I do śmierci nie usłyszy nic bardziej prawdziwego.
Tam, w leśnym domku, dowiedział się też czegoś o sobie: poznał ograniczenia 
swojej natury. W odróżnieniu od otaczających go osób wiedział teraz bardzo 
dobrze, jaki jest głupi, jak łatwo go zwieść, jak boi się bólu, jaki jest godny 
pogardy; że w takiej sytuacji zdolny był płakać nie za Jenny, lecz nad sobą. 
Rzadko kto ma taką wiedzę o sobie. Taka wiedza to niezatarte piętno. Trudno go 
będzie teraz oszukać.
Co do Jenny, to wszczęto dochodzenie. Odnaleziono jej rodziców i Chris 
przyglądał się im, kiedy otępiali, ze ściągniętymi twarzami, postarzali i 
przybici siedzieli w sądzie. Nikt nie rozumiał przesłania zawartego w słowie, 
które ich córka napisała na ścianie, a pobłażliwy koroner nie drążył tego tematu. 
Czy chciała dać przez to do zrozumienia, że zabił ją własny ojciec? Czyżby 
pomyliła Carsona z ojcem? Czy też próbowała zostawić mu jakąś wiadomość? Tego 
nie da się już wyjaśnić.
Ale Chris miał własną teorię. Przyszła mu do głowy, kiedy ojciec Jenny zakrył 
rękoma twarz. W tym momencie Chris poczuł łzy napływające mu do oczu i zdał 
sobie
174
sprawę, że to wreszcie łzy żalu po Jenny, i zrozumiał znaczenie wiadomości, 
którą chciała zostawić. Kochała ojca i pragnęła, żeby był tam przy niej w tych 
ostatnich chwilach; wołała o pomoc. Chris to zrozumiał. Cieszył się, że zdołała 
się zdobyć na ten jeszcze jeden wysiłek; na jej miejscu prawdopodobnie zrobiłby 
to samo. Taka właśnie powinna być rodzina. I ta myśl przyniosła mu
ukojenie.
Polecamy
PRZERWANY MOST Philip Pullman
Ginny ukończyła właśnie szesnaście lat. Choć wyróżnia się afrykańskimi rysami 
twarzy i czarnym odcieniem skóry, z racji wychowania czuje się białą. Kocha 
muzykę Chopina i ojca, trzydziestosiedmioletniego Anglika o urodzie gwiazdora 
filmowego, z którym mieszka w malowniczym domu w nadmorskiej wiosce w Walii. W 
przyszłości pragnie studiować sztukę w Paryżu. Po urodzonej na Haiti matce, 
która zmarła tuż po porodzie, odziedziczyła talent malarski. Nieoczekiwana 
wizyta w domu inspektora socjalnego i powrót chłopaka, w którym się pod-
kochiwała, przewracają jej uporządkowany świat do góry nogami. Najpierw 
dowiaduje się, że ma przyrodniego brata. Potem stopniowo wszystko, co usłyszała 
od taty o swoim pochodzeniu, okazuje się kłamstwem. Kim naprawdę jest? Jakie 
tajemnice i tragedie kryje jej przeszłość? Czy ma szansę na życie, jakie sobie 
wymarzyła?
ISIS