Ángel Arangé
El cosmonauta
Kosmonauta

Git chłosnął Nuí.
Ona podskoczyła z radości w tumanie błękitnego pyłu.
— Przysuń się — powiedział Git.
Nuí uniosła się i wyciągnęła ku niemu szczypce. Git zakręcił macką nad ciałem Nuí i wypuścił kłąb dymu.
— Dziabnij, dziabnij — poprosił.
Nuí przecięła mackę Gitaw trzech miejscach: dziab! dziab! dziab!
Jeden kawałek zjadła.
Git zjadł drugi.
Trzeci wymknął się im, potoczył po błękitnym pyle i wydał na świat dziecko.
Nuí pochwyciła inne najbliżej baraszkujące dziecko Gita i przecięła je na pół.
— Jeszcze, jeszcze — poprosiło.
Ale Nuí szukała właśnie odciętego kawałka, który zapodział się gdzieś w błękitnym pyle.
Nuí stuknęła szczypcami w pancerz i chlusnęła żółtym strumieniem wprost na Gita. Niemym świadkiem zabaw Gita i Nuí był Mut.

Kurs statku zakłócił rój meteorytów i człowiek, żeby uniknąć niebezpieczeństwa, skierował go ku planecie. Wkrótce znalazł się w sferze jej przyciągania i pędził ku niej po szerokiej spirali. Aby wyrównać trajektorię, włączył silniki hamujące.
— Przejrzę instrumenty i poczekam, aż przepłynie meteorytowa fala — powiedział do siebie kosmonauta.
Pojawił się już na niebie planety — wyglądał jak czarny punkcik, jak gwiezdna drobina. Powoli nabierał swojego właściwego kształtu, wreszcie osiadł w błękitnym pyle.
Git, Nuí i Mut nigdy jeszcze nie widzieli takiego dziwnego meteorytu: błyszczał bardziej od tych, jakie znali, nie był gorący i miał niespotykany symetryczny kształt. Git wyciągnął się na tym meteorycie. Białe oko Gita drżało i wszystkie kule mózgowe na jego mackach zwilgotniały. Wreszcie pot kapiący z rozłożonych wśród macek maleńkich mózgów spłynął po przezroczystych prostokątach meteorytu.
— Przetnij mnie — poprosił znów, a Nuí, dziab! odcięła mu kawałek macki i jeszcze jedno dziecko Gita zaczęło swawolić w błękitnym pyle.
W porze spadania meteorytów zwykle wzmagało się pragnienie prokreacji.
Nuí cięła szczypcami macki Gita i małe kawałki toczyły się i rosły bardzo szybko.
Natomiast Mut wyciągnął się w stymulacyjnym błękitnym pyle, po czym popełznął w kierunku statku i otoczył go wielokrotnie pierścieniami swojego ciała. Każda macka rozwijała się i prostowała w błękitnym pyle, a następnie sama dzieliła na części.
Kosmonauta, niezachwiany w swojej odwadze oraz wiedziony ciekawością i potrzebą nawiązania kontaktu, stanął w luku pojazdu, żeby poobserwować dziwnych mieszkańców błękitnego pyłu. Miał na sobie obszerny skafander, a głowę chronił mu kryształowy hełm, opatrzony skrzącymi się antenami, umieszczonymi tuż obok oczu. Powoli zszedł z trapu i wmieszał się w zadziwiony tłum.
— Skąd on się tu wziął? — zapytał Mut. — Jeszcze nigdy nikt nie wyszedł z meteorytu.
— Dziwne, dziwne — stwierdziła Nuí i dziab! dziab! poruszyła szczypcami w powietrzu.
Ta niezwykła istota z meteorytu miała tylko cztery macki! Jedna para dłuższa, służyła jej do pokonywania odległości. A do czego była ta druga, krótsza, która zwisała zupełnie bezczynnie?
Zuchwałość człowieka wzrosła: oto jest królem tych wszystkich istot, które teraz zachowują pełen szacunku bezruch. A mieszkańcy planety tysiącem myślących oczu obserwowali jego wygląd, ruchy, kształt postaci i przy pomocy licznych kul mózgowych poddawali wnikliwej analizie.
Wszedł w błękitny pył. Tamci spojrzeli nań z podziwem: jak zręcznie porusza się na swoich dwóch mackach, jak patrzy wokół miotając iskry.
— Powiedz coś do niego — zaproponował Mut Gitowi. — Cokolwiek.
— Kim jesteś? — zapytał Git.
Kosmonauta nie usłyszał pytania. Jego kryształowy hełm skrzył się nieprzerwanie. Wyczuł jednak, że tamci chcą z nim nawiązać rozmowę. Jedyne, co mógł zrobić, to chyba wysłać im więcej iskier, najlepiej niebieskich.
Git, Nuí, Mut i pozostali zrozumieli, że były one symbolem pokoju.
— Jego słowa są błękitne jak nas? pył. Chce nam coś powiedzieć.
— Dlaczego jest taki mały? — zapytała Nuí.
— Spójrzcie, ma dwa bliźniacze mózgi, błyszczą mu. Zamyka je i otwiera. Przypatrzcie się dobrze — zwrócił im uwagę Git.
— Tak — zgodziła się Nuí. — W jakim może być wieku?
— Musi być bardzo młody — wydedukował Mut. — Ma bardzo krótkie macki.
Nuí zwróciła się do przybysza z meteoru:
— Przysuń się trochę. Przysuń.
Kosmonauta nic nie usłyszał. Nuí podpełzła w jego kierunku.
— Jesteś sam? Nikt więcej nie przybył z tobą?
Pozostali zwrócili swoje spojrzenia ku otworowi w meteorycie, ale nikogo tam nie było. Jedna z macek — dziecko — potoczyła się i wspięła na dziwną nierówną górkę prowadzącą do meteorytu.
Człowiek, widząc, jak pnie się po trapie, znów spróbował nawiązać rozmowę.
— Lubią się bawić i są łagodni — pomyślał. — A ich malcy przypominają wesołe szczenięta.
Dzieci otoczyły go, żeby mu się lepiej przyjrzeć.
— Spowodowałem wielkie poruszenie swoim przybyciem — pomyślał znowu człowiek.
— A jakie są twoje dzieci? — odezwał się Mut. — Jak wyglądają? — I podzielił się, żeby tamten zrozumiał, o co go pyta.
Nuí, która obserwowała go z bliska dłuższą chwilę, pomyślała sobie, że przybysz jest podobny trochę do Gita, mimo że na jego czterech mackach nie zauważyła mózgów.
— Nie ma ich, bo jeszcze jest bardzo młody — powiedziała do siebie.
A potem, bardziej wiedziona ciekawością, niż naturalną potrzebą prokreacji, uniosła szczypce i dziab! dziab! odcięła przybyszowi przednie macki.
Kosmonauta krwawił i dusił się z braku tlenu, ale wreszcie po raz pierwszy — i ostatni — coś usłyszał: dziab! dziab! dziab! dziab!

Tłumaczenie: Zofia Siewak–Sojka