      
     
     
     COLIN FORBES 
     
     KOCIOŁ 
     
     Przekład 
     ANNA SZCZĘSNA 
     
     Tytuł oryginału 
     THE CAULDRON 
     
wydanie 2

Warszawa : Amber, 2000.

isbn 83-7169-643-4
     
     Paula Green zesztywniała dostrzegłszy ludzkie ciało na 
szczycie ogromnej fali. Niczym leżącego na plecach surfera, w 
blasku księżyca, wody Pacyfiku znosiły je w kierunku brzegu. 
     Paula wybrała się na nocną przechadzkę drewnianym pomostem 
biegnącym od luksusowego hotelu "Californian Spanish Bay" 
pomiędzy dwoma opustoszałymi teraz polami golfowymi. Czuła się 
bardzo przygnębiona, bo nie dopatrzyła się niczego podejrzanego w 
działalności Vincenta Bemarda Molocha - miliardera, właściciela 
AMBECO, największej korporacji na świecie. A przecież na tym 
polegało jej zadanie, z którym Tweed przysłał ją tu z Londynu. 
     Postanowiła więc pospacerować, żeby rozjaśnić trochę umysł. 
     W lipcu o tej porze było zimno, a nad oceanem zbierało się 
na burzę, więc chociaż miała na sobie grube dżinsy, wełniany 
sweter i wiatrówkę, doskwierał jej chłód. Kolejna wysoka fala 
znów uniosła ponuro wyglądające zwłoki i przybliżyła je do 
brzegu. Paula wykalkulowała sobie, że trup dotrze do lądu w 
Zatoce Ośmiornic. 
     Rozejrzawszy się dokoła rozsunęła suwak wiatrówki i 
zacisnęła dłoń na browningu kaliber 0.32, który miała zatknięty 
za pasek spodni. Pobiegła w dół na spotkanie z rozszalałym 
morzem; huk spienionej wody był ogłuszający. 
     Fale biegły wprost na urwiste skały rozpryskując się o nie w 
tysiące kropelek. 
     Ciało było już bardzo blisko skał, na które Paula się 
wspięła; ubranie miała zupełnie przemoczone wodną mgiełką. 
Przestała jednak bać się spienionego oceanu, gdy zobaczyła, że 
trup został wrzucony do głębokiego fiordu i leży w płytkiej 
wodzie. Sięgnęła w dół, chwyciła lodowatą dłoń i wtedy 
rozpoznała, że to ciało kobiety. 
     Wyciągnęła je na górę, poza zasięg bezwzględnego oceanu, 
zanim zostałoby roztrzaskane o skały przez kolejną falę. W 
świetle księżyca Paula wyraźnie widziała twarz zmarłej kobiety i 
ciemne włosy oblepiające głowę. Nieznajoma ubrana była w białą 
sukienkę przylegającą ściśle do górnej połowy ciała, Wokół lewego 
nadgarstka, za który ją wyciągnęła, Paula dostrzegła brzydkie 
czerwone ślady po otarciu. Przeniosła wzrok na prawą rękę i 
zauważyła na niej urwaną linę. Z długiej rany na głowie sączyła 
się kiedyś krew, ale zdążyła już zakrzepnąć. Nagle Paula 
usłyszała warkot silnika dobiegający od strony morza. 
     Spojrzawszy w tamtym kierunku, dojrzała trzy duże gumowe 
łodzie wyposażone w silniki - płynęły szybko wprost do Zatoki 
Ośmiornic. W każdej z łodzi zauważyła kilku mężczyzn; na głowach 
mieli kaptury, a w dłoniach trzymali coś, co wyglądało na gotowe 
do strzału karabiny. Jeden z pasażerów pierwszej łodzi wydał się 
Pauli najpotężniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. 
Pomimo wysokich fal stał wyprostowany; jedną ręką trzymając się 
łodzi, drugą zdjął kaptur. Miał gęste ciemne włosy, rzymski nos i 
wzrok utkwiony w Pauli. Paula przykucnęła, przesunęła ciężkie 
zwłoki bliżej skały, po czym, wciąż zgięta w pół, rzuciła się do 
ucieczki. 
     Wbiegła na pomost z drewnianych desek, ale zaraz skręciła na 
pole golfowe. 
     Jakiś szósty zmysł podpowiadał jej, że powinna znaleźć sobie 
kryjówkę. W przemokniętych tenisówkach chlupało, gdy biegła przez 
krótko przystrzyżone trawniki pola golfowego. Gdzież tu się 
schować, na miłość Boską? Chwileczkę, tylko spokojnie, mówiła 
sobie. 
     Była już dość daleko od pomostu, kiedy dosłownie wpadła do 
kryjówki -okazała się nią duża skrzynia z piaskiem. Paula 
wskoczyła do środka i natychmiast wyciągnęła swój browning, który 
wsunęła wcześniej za spodnie, by móc wydobyć z wody ciało 
kobiety. Ostrożnie wysunęła głowę ponad brzeg skrzyni i spojrzała 
w stronę Zatoki Ośmiornic. 
     Wprawdzie chmury zaczęły już przesłaniać księżyc, ale Paula 
dostrzegła jeszcze sylwetkę ogromnego luksusowego jachtu, 
oddalonego od brzegu o jakieś pół mili. Był zakotwiczony i tylko 
kołysał się na falach zwiastujących nadchodzącą burzę. Zdaniem 
Pauli miał prawie sto jardów długości. Nad główną kabiną 
kontrolną widać było sprzęt radarowy i antenę Comsatu, co 
znaczyło, że jacht wyposażony jest w łączność satelitarną. Nie 
zauważyła jednak na nim żadnych świateł. Nawet lampy na prawej 
burcie. Bardzo dziwne. 
     Tymczasem zakapturzeni, ubrani w kombinezony do nurkowania 
ludzie z łódek z trudem wysiadali na brzeg w Zatoce Ośmiornic. 
Kilku mężczyzn pochyliło się nad ciałem; podnieśli je i poprzez 
rozszalałe fale ruszyli w stronę jednej z łodzi. Ogromny 
mężczyzna o czarnych włosach powiódł wzrokiem po polach 
golfowych, po czym lewą ręką zatoczył w tym kierunku łuk. Sześciu 
ludzi uzbrojonych w automatyczne strzelby ruszyło natychmiast w 
stronę trawników i rozproszyło się. Szukali Pauli. 
     Leżąc na dnie skrzyni w przemoczonym ubraniu, Paula słyszała 
ciężkie kroki mężczyzn bardzo blisko siebie. Ściskając rewolwer 
obiema rękami, wpatrywała się w górną krawędź ściany swego 
schronienia, zza której spodziewała się ich zobaczyć. Od czasu do 
czasu wyraźnie słyszała głosy - niektórzy mówili z akcentem 
angielskim, inni z amerykańskim. 
     - Musi gdzieś tutaj być. 
     - Chłopie, oczywiście, że tu jest. Nie zdążyłaby dobiec do 
hotelu. 
     Widzielibyśmy Ją... 
     Chwilę później do skrzyni zbliżyło się innych dwóch 
mężczyzn. 
     - Joel napluje nam w twarz, jeśli jej nie znajdziemy. 
     - Hej, Długi Ozór, tylko bez nazwisk. Szukaj... 
     Usłyszawszy dobiegający z oddali odgłos zapalanych silników, 
Paula zerknęła na swój zegarek z fosforyzującymi wskazówkami i 
zorientowała się, że przeleżała w skrzyni godzinę. Z bronią w 
prawej dłoni podniosła się i ostrożnie wyjrzała na zewnątrz. 
Wszystkie trzy łodzie odpływały już z Zatoki Ośmiornic, kierując 
się w stronę jachtu, którego długi kadłub kołysał się na morzu. 
     Wkrótce ciemne chmury przesłoniły księżyc i Paula straciła 
łodzie z oczu. 
     Rozejrzała się po polu golfowym, żeby się upewnić, że jest 
sama; zdawała sobie sprawę, że mogli zastawić na nią pułapkę i 
zostawić na straży kogoś, kto miał jej wypatrywać. Dopiero kiedy 
nabrała pewności, że w pobliżu nikogo nie ma, wygramoliła się ze 
skrzyni i drewnianym pomostem poszła do hotelu "Spanish Bay" 
położonego pomiędzy polami golfowymi a Pacyfikiem. Dziękując 
niebiosom za to, że ze swego wspaniałego apartamentu na parterze 
wymknęła się wcześniej przez nikogo nie zauważona, odsunęła teraz 
wysokie szklane drzwi, weszła do środka i zamknęła je za sobą na 
zamek. Zmusiła się, by zaciągnąć jeszcze zasłony, po czym po 
omacku doszła do luksusowo wyposażonej łazienki, zamknęła drzwi i 
zapaliła światło. 
     Położyła rewolwer na brzegu jacuzzi, rozebrała się, weszła 
pod prysznic i wciąż trzęsąc się z zimna, odkręciła kurek gorącej 
wody. Kiedy wreszcie opuściła kabinę, jej szklane ścianki pokryte 
były parą. Paula przeszła obojętnie nad leżącym na podłodze 
mokrym ubraniem, owinęła się w ręcznik i przez łazienkę z 
błyszczącymi umywalkami dotarła do ogromnej sypialni z podwójnym 
łóżkiem. 
     Włożyła piżamę, przysiadła na brzegu łóżka i napiła się 
gorącej kawy z termosu, którego zawartość regularnie uzupełniała 
w hotelowej restauracji "Roys". 
     Czując, że ma już dość sił, wykręciła numer Tweeda w 
kwaterze głównej SIS, mieszczącej się w Londynie przy Park 
Crescent Spojrzała na zegarek. Wskazywał trzecią w nocy. W 
Kalifornii było osiem godzin wcześniej niż w Anglii, więc w 
Londynie była teraz jedenasta rano. 
     - Moniko, tu Paula. Muszę pilnie mówić z Tweedem. 
     - Poczekaj, jest tutaj... 
     - Miło cię słyszeć, Paula - powitał ją krótko znajomy głos. 
- Masz jakieś wieści? 
     - Nie. Firma ma się doskonale. Właściwie nie mam ci... nic 
do powiedzenia. 
     - No to łap najbliższy samolot i wracaj do domu. Nie mogę 
się doczekać, żeby cię zobaczyć. 
     - To na razie.... 
     Paula odłożyła słuchawkę i poczuła ulgę. W tym, co 
powiedziała, ukryła dwie wiadomości. Używając słowa "doskonale" 
dała Tweedowi do zrozumienia, że coś jest nie w porządku. No i 
zrobiła przerwę przed "nic". 
     Ułożyła się w łóżku mając poczucie, że jest strasznie daleko 
od domu. 
     Sympatyczne miasteczko Monterey, położone niedaleko hotelu 
"Spanish Bay", oraz pobliskie Carmel należały do 
najspokojniejszych miejsc w Stanach, jakie do tej pory 
odwiedziła. A przynajmniej tak jej się wydawało. Dopóki nie 
przydarzyła jej się ta potworna historia dzisiaj. 
     Wtuliła głowę w poduszkę, ale myślami błądziła wokół 
tajemniczego jachtu, który widziała na morzu. Może rano 
wydobędzie jakoś od komendanta portu w Monterey informację o 
nazwie łodzi. W końcu wyczerpana zapadła w głęboki sen. 
     Było piękne słoneczne popołudnie, a na termometrze wspaniała 
temperatura siedemdziesiąt stopni Fahrenheita, gdy Paula wysiadła 
z żółtej taksówki, którą podjechała do portu w Monterey. Port był 
duży, obudowany molem i aż roił się od statków. W jego 
południowej części stały łodzie rybackie, przycumowane do statków 
Straży Przybrzeżnej. Kilka kosztownych jednostek o napędzie 
mechanicznym kołysało się łagodnie przy własnych pomostach 
pontonowych. 
     - Ależ tu pieniędzy - mruknęła Paula do siebie. 
     Taksówkarz wskazał jej biuro komendanta portu. Idąc w stronę 
budynku, Paula błogosławiła w myślach fakt, że ostatniej nocy 
burza szalała tylko na morzu. Gdyby doszła nad ląd, Paula 
doświadczyłaby znacznie gorszych przeżyć. 
     Teraz jednak niebo było błękitne, a widoczne w dali za 
Monterey spalone słońcem wzgórza pięły się w górę aż po ten 
błękit. 
     Paula była już całkiem blisko biura, gdy dostrzegła, że 
wychodzi z niego, chwiejąc się, krępy mężczyzna. Przystanęła obok 
restauracji o oknach przysłoniętych markizami, akurat w miejscu, 
gdzie ubrany na biało człowiek zamiatał chodnik. 
     - Przepraszam, czy mógłby mi pan powiedzieć, kim jest ten 
mężczyzna, który właśnie wyszedł z biura kapitana portu? 
     - Podoba mi się pani angielski akcent - odparł zagadnięty z 
miłym uśmiechem. - On zastępuje kapitana portu, który wrócił z 
wakacji kilka minut temu. -A zniżywszy głos dodał: - Nazywa się 
Chuck Floorstone. A tak między nami mówiąc, to aż za dużo czasu 
spędza nad kieliszkiem. Ze mną też kiedyś tak było. I ja bywałem 
tam, gdzie on. A teraz pijam coca - colę. 
     - Bardzo rozsądny wybór Dziękuję panu. Paula ruszyła w ślad 
za krępym mężczyzną w workowatych spodniach i wyrzuconej na 
wierzch bawełnianej koszulce. Dogoniła go akurat w chwili, gdy 
wchodził do baru. Przepchnęła się przed nim i odezwała się: 
     - Naprawdę bardzo pana przepraszam. 
     - Nie trzeba, piękna panienko. Sama tu pani jest? Bo ja tak, 
Postawię pani drinka. 
     - Dziękuję. Miło z pana strony.. 
     Chuck Floorstone poprowadził ją w stronę zacisznego stolika 
przy oknie, z którego roztaczał się widok na wyjście z portu. O 
tej porze byli w barze niemal jedynymi gośćmi. Paula poprosiła o 
kieliszek chardonnay. 
     Floorstone powlókł się do najdalszego końca baru, więc nie 
słyszała, co zamawiał dla siebie. Przyjechała tu z nadzieją, że 
dojdzie do tego spotkania, więc dołożyła wszelkich starań, żeby 
jak najlepiej wyglądać. Miała na sobie dopasowaną bluzkę z 
białego jedwabiu, zapinaną pod samą szyję, i niebieską spódnicę 
ledwie zakrywającą kolana. 
     Wracając do stolika Floorstone otaksował ją spojrzeniem, 
rozlewając przy tym jej wino. Ocenił, że ta szczupła kobieta o 
ciemnych zadbanych włosach, sięgających prawie ramion, ma 
niewiele ponad trzydzieści lat. Miała ładną figurę i zgrabne 
nogi, a wyraziste rysy twarzy świadczyły o silnym charakterze. 
Obserwowała go inteligentnymi szaroniebieskimi oczyma, gdy się 
zbliżał, gdy stawiał przed nią kieliszek i potem opadał na swoje 
krzesło. 
     - Moglibyśmy skoczyć do miasta, piękna panienko. 
     - Mówiono mi, że pełni pan bardzo ważną funkcję - odrzekła. 
     - Jestem tu kapitanem portu. 
     Na jego ogorzałej twarzy, poprzecinanej czerwonymi żyłkami 
zdradzającymi nadmierne upodobanie do alkoholu, pojawił się 
szeroki, zarozumiały uśmiech odsłaniający zepsute zęby. Paula 
uśmiechnęła się i wyjrzała przez okno, starając się nie dać 
poznać po sobie, że poczuła nagły dreszcz. Oto bowiem z portu 
wypływał ogromny luksusowy jacht, wyposażony w urządzenia 
radarowe umieszczone nad główną kabiną i antenę satelitarną 
Comsat. 
     - Co to za statek? - spytała. 
     - Mówi pani o tej łódeczce na wiosła? Należy do Vincenta 
Bernarda Molocha. On jest właścicielem połowy świata. Gruba z 
niego ryba. 
     - Naprawdę? A jak się nazywa ta jednostka? 
     - Wenecja Pięć" - Floorstone bełkotał i zdawał sobie z tego 
sprawę.  
     "We-ne-cja... Pięć" - powtórzył powoli. - Wieść niesie, że 
płynie do Baja California w Meksyku. - Upiwszy kolejny duży łyk 
ze swej szklanki, pochylił się w stronę Pauli i dodał: - Moloch 
to bardzo tajemniczy facet. Moim zdaniem on zmierza w kierunku 
Kanału Panamskiego, a potem prosto na Atlantyk. 
     - Kotwiczył tu przez jakiś czas? - spytała obojętnie. 
     - A skąd. Przypłynął wczesnym rankiem, uzupełnił paliwo, no 
i znów wyrusza w drogę. Z tym Molochem nigdy nic nie wiadomo. Ale 
pani wcale nie pije. 
     - Zazwyczaj piję powoli. - Paula podejrzewała, że barman 
dolał czegoś do jej kieliszka, bo napój był zbyt mocny jak na 
wino. - A czy ten cały Moloch jest na pokładzie "Wenecji Pięć"? 
     - Nieee. W czasie tego rejsu szefem jest jego zbir, Joel 
Brand. 
     Paula pozostała obojętna nawet na wzmiankę o imieniu. 
     - Zbir? - zdziwiła się. 
     - A jakże. To Angol. Paskudny z niego gość. Odwala za 
Molocha całą tę jego brudną robotę. No to jak, wybierzemy się do 
miasta? 
     - To ten Joel Brand jest po prostu kapitanem jachtu? 
     - Eee, nie. To prawa ręka Molocha. Ten facet był w marynarce 
wojennej. 
     W brytyjskiej marynarce. No ale... 
     - Co pan pije? 
     - Burbon z wodą sodową. Właśnie przydałby mi się drugi. Pani 
też przyniosę. Zaraz wracam. - Pogroził jej palcem i dodał: - 
Tylko niech pani nie wychodzi. 
     Paula patrzyła przez chwilę, jak wlecze się do kontuaru, po 
czym zarzuciła torebkę na ramię i chyłkiem opuściła bar. Już 
wcześniej się spakowała, uregulowała rachunek w hotelu, 
zarezerwowała sobie miejsce w samolocie w pierwszej klasie i 
wynajęła samochód, by odbyć nim dwugodzinną drogę na lotnisko 
międzynarodowe w San Francisco. 
     Jadąc do hotelu taksówką marzyła, żeby znów był z nią Bob 
Newman. Pomyślała, że mogłaby wyciągnąć z Floorstonea jeszcze 
więcej, lecz i tak dowiedziała się sporo. Teraz miała przed sobą 
długi niczym wieczność, bo jedenastogodzinny nocny lot do 
Londynu. Nie była zachwycona tą perspektywą, choć Tweed okazał 
się bardzo hojny pozwalając jej lecieć pierwszą klasą. 
     Zmierzając na północ w stronę San Francisco, bez przerwy 
miała przed oczyma twarz zmarłej kobiety, tej, którą wyłowiła z 
morza. Kim ona była? 
     Kilka tygodni później Paula pojechała do Kornwalii wraz z 
Bobem Newmanem, by wypełnić zleconą im przez Tweeda misję. 
     Tweed zorganizował im odprawę w swoim biurze przy Park 
Crescent na pierwszym piętrze, z którego okien rozciągał się 
widok na Regents Park. 
     Był człowiekiem średniego wzrostu i budowy, w średnim wieku, 
zawsze gładko ogolonym i nosił okulary w rogowej oprawie; należał 
do ludzi, których mija się na ulicy nie zwracając na nich uwagi. 
A że był zastępcą dyrektora SIS, taki wygląd bardzo mu się 
przydawał. 
     Paula siedziała na swoim miejscu w rogu wielkiego pokoju, a 
tuż przy drzwiach kuliła się za biurkiem Monika, która miała pod 
ręką interkom połączony z telefonem Tweeda - jedynym przedmiotem 
na pustym blacie. Dysponowała także najnowszym modelem faksu i 
innymi wymyślnymi urządzeniami biurowymi. 
     Monika była kobietą o trudnym do określenia wieku; miała 
siwe włosy upięte w kok i od lat już pełniła funkcję asystentki 
Tweeda. Zawsze była wobec niego absolutnie lojalna i dyskretna. 
Czwartą z obecnych w pokoju osób był Bob Newman, światowej sławy 
korespondent zagraniczny, od dawna już zakwalifikowany do pracy w 
ochronie i wywiadzie. 
     Newman, dobrze zbudowany mężczyzna po czterdziestce, był 
podobnie jak szef gładko ogolony; miał jasne włosy, zawsze lekko 
uśmiechnięte usta i poczucie humoru, które przyciągało do niego 
wiele kobiet. Siedział z założonymi rękoma, a słysząc, że ktoś 
puka do drzwi i wchodzi, spojrzał w tamtym kierunku. Marler 
spóźnił się jak zwykle. 
     - Witam wszystkich. Widzę, że nasza gromadka już się zebrała 
- zauważył cedząc słowa niczym zblazowany bogacz z najlepszego 
towarzystwa. 
     - Coś wielkiego się szykuje? 
     Swoim zwyczajem oparł się o ścianę i zapalił długiego 
papierosa. 
     Szczupły, dobiegający czterdziestki, był zręcznym 
pielęgniarzem i najlepszym strzelcem wyborowym w Zachodniej 
Europie. Tweed skinął na niego i pochyliwszy się do przodu zaczął 
mówić spokojnym, lecz mocnym, zdradzającym siłę charakteru 
głosem: 
     - Kilka tygodni temu Paula wróciła z Kalifornii, gdzie 
spędziła trzy tygodnie w rejonie Monterey i Carmel. Pojechała 
tam, żeby wygrzebać co się da na temat Vincenta Bernarda Molocha. 
Za chwilę sama ci o wszystkim opowie, żebyś był na bieżąco. 
Moloch ma dużą posiadłość na kornwalijskim odludziu niedaleko 
Falmouth. Chcę, żebyś ty, Paula, pojechała tam razem z Bobem i 
Marlerem i sprawdziła tego Molocha. Zarezerwowałem wam osobne 
pokoje w bardzo miłym wiejskim hoteliku, "Nansidwell", w pobliżu 
wioski o nazwie Mawnan Smith. Znam jego właściciela i mówię wam, 
bardzo sympatyczny z niego gość... 
     - Przypuszczam, że nie wie, kim naprawdę jesteś? - wpadła mu 
w słowo Paula. 
     - Oczywiście, że nie. Posłużyłem się wobec niego naszą starą 
bajeczką o firmie ubezpieczeniowej General & Cumbria. Prowadzimy 
śledztwo w sprawie domniemanych oszustw na wielką skalę w 
dziedzinie ubezpieczeń. 
     - Czy trzy osoby to nie za duża grupa, nawet jak na coś 
takiego? - zainteresował się Marler. 
     - Powiedziałem, że macie oddzielne pokoje. Będziecie jadać 
przy różnych stolikach. W ogóle nie znacie się nawzajem. Mam paru 
przyjaciół w sekcji do zadań specjalnych i to oni dzwonili do 
hotelu, każdy innego dnia, by załatwić rezerwację dla ciebie i 
Boba. Paulę zabukowałem sam. - Popatrzył na nią. - Lekarz orzekł, 
że jesteś w stanie kompletnego wyczerpania nerwowego. Jedziesz na 
urlop, żeby dojść do siebie. 
     - Przynajmniej staraj się wyglądać na wyczerpaną - zakpił 
Marler. - Zrób, co tylko w twojej mocy. 
     - Bądź łaskaw nie przerywać - odezwał się ostro Tweed. - 
Posiadłość Molocha nazywa się Mullion Towers. Leży niedaleko 
zagubionej na odludziu miejscowości Stithians. 
     - Chciałbym jednak wiedzieć - przerwał Marler - dlaczego mam 
celować akurat w tego faceta, w Molocha. 
     - Może nie będziesz musiał - odrzekł zagadkowo Tweed. - Jego 
firma AMBECO jest ogromna, a w połączeniu z faktem, że ma on 
powiązania z pewnymi Arabami, stała się przyczyną zmartwienia nie 
tylko dla Londynu, ale i dla Waszyngtonu. Niepokoi mnie, że ten 
człowiek zaczął skupiać w swoich rękach zbyt dużą władzę. 
     - A co to jest AMBECO? - dopytywał się dalej Marler - 
Słyszałem o niej wprawdzie, ale nie mam pojęcia, czym się 
zajmuje. 
     - "A" to amunicja, czyli uzbrojenie. "M" to maszyny i 
narzędzia. "B" oznacza bankowość. "E" to elektronika, "C" - 
chemikalia, być może broń biologiczna. "O" to ropa naftowa. 
     - Sprytne zestawienie - zauważył Newman. - Broń i 
chemikalia. 
     Brzmi to jak nowoczesne systemy uzbrojenia. Nie podoba mi 
się ten Moloch. 
     - W tej chwili - ciągnął Tweed - Moloch interesuje się 
przede wszystkim elektroniką. Chce zdominować światowe systemy 
komunikacyjne. 
     - No to ma poważnego konkurenta w osobie Billa Gatesa z 
Microsoft w Seattle - zauważył Newman. 
     - Być może. Aha, Paula, opowiedz wszystkim, co ci się 
przydarzyło w Kalifornii. 
     Słuchali uważnie jej dokładnej relacji. Zakończyła ją opisem 
spotkania, które miało miejsce podczas jej pobytu w hotelu 
"Spanish Bay". 
     - Jakaś bardzo atrakcyjna Angielka, która przedstawiła się 
jako Vanessa Richmond, ciągle chciała się ze mną zaprzyjaźnić. 
Nie budziła mojego zaufania, więc jej unikałam. Z kolei inna 
kobieta, Amerykanka, powiedziała mi, że miejscowi przezwali tę 
Vanessę "Vanity" Richmond Myślę jednak, że to tylko przez 
zazdrość. - Spojrzała na Tweeda - Powiedz mi - zaczęła z 
naciskiem - czy na tego Molocha nie ma czegoś gorszego? Bo to, co 
do tej pory nam powiedziałeś, moim zdaniem nie usprawiedliwia 
tych wszystkich trudów, jakie sobie zadajemy, żeby go wyśledzić. 
     - To, co wiecie, na razie wam wystarczy - odrzekł krótko 
Tweed. 
     Uśmiechnął się zaraz, żeby załagodzić ostrość odpowiedzi. - 
No, a teraz zmykajcie i bawcie się dobrze w Kornwalii. - Wstał i 
poważnym już tonem dodał: - Ale pamiętajcie, że misja, jaką wam 
powierzyłem, jest niebezpieczna... 
     Do Kornwalii wybrali się od razu. Każde z nich miało 
przygotowaną walizkę na wypadek konieczności nagłego wyjazdu z 
Park Crescent. Pierwszy wyruszył Newman, wsiadłszy do swego 
ukochanego mercedesa 280E. Mijał akurat Stonehenge, gdy zauważył, 
że dogania go Marler jadący saabem. Jakiś czas później zobaczył 
Paulę w jej fordzie fiesta. 
     Paula była w swawolnym nastroju. Gdy wjechali na pustą 
dwukierunkową szosę, wcisnęła gaz do dechy i prześcignęła 
najpierw Marlera, a potem Newmana. 
     Uśmiechając się do siebie, Newman zwolnił, szybko tracąc 
Paulę z oczu. 
     Ale jej zaraz zrzedła mina, bo jeszcze na tej samej szosie 
dostrzegła, że ma za sobą niebieskie volvo. Za kierownicą, bez 
żadnego towarzystwa zresztą, siedziała brunetka w wielkich 
okularach przeciwsłonecznych. Paula była całkiem pewna, że 
widziała ją tuż po wyjściu z budynku przy Park Crescent. A 
jeszcze przypomniała sobie, że podczas lotu powrotnego z San 
Francisco zauważyła w samolocie bardzo podobną dziewczynę. 
     - Interesujesz się mną, kochanie? - mruknęła do siebie, 
przestawiając się na amerykański sposób mówienia. 
     Jechała dalej, ani trochę nie zwalniając. Wkrótce Okulary 
Słoneczne zostały nieco za nią, lecz wciąż były widoczne, gdy 
Paula mijała Exeter i przejeżdżała przez Bodmin Moor Gdy 
dojechała do hotelu "Nansidwell Country", Okularów nie było już 
widać. 
     Powitał ją - ciepło i z szacunkiem - właściciel hotelu we 
własnej osobie. 
     Zaprowadzono ją do pokoju na pierwszym piętrze, skąd 
roztaczał się widok na przypominający park ogród, który 
przechodził w płaskowyż o idealnie równo wystrzyżonej trawie. W 
dali połyskiwało w słońcu morze, wyglądające stąd niczym jezioro 
o lazurowej wodzie. Unosiły się na nim dwa statki, tankowiec i 
duży frachtowiec, czekające na pozwolenie zacumowania w porcie 
Fahnouth. 
     Wziąwszy najpierw długą kąpiel, Paula przebrała się do 
kolacji, po czym po niewiarygodnie szerokich schodach zeszła na 
dół, gdzie w pobliżu wejścia zauważyła Boba Newmana. Uśmiechnął 
się do niej, jakby chciał po prostu przywitać atrakcyjną 
nieznajomą. 
     - Dobry wieczór To prześliczny hotel. Długo pani tu już 
mieszka? 
     Och, przepraszam, nie przedstawiłem się... nazywam się Bob 
Newman. 
     - Paula Grey. Przyjechałam dopiero dzisiaj. Kolację pewnie 
podają od wpół do ósmej. 
     - Jest dopiero wpół do siódmej. Właśnie miałem zamiar 
przejść się trochę. 
     Nie zechciałaby pani towarzyszyć mi podczas tego pierwszego 
spaceru odkrywczego? A może woli pani zostać sama? 
     - Nie, przejdźmy się razem. Lubi pan obserwować ptaki? 
Zauważyłam, że ma pan na szyi lornetkę. 
     - Służy mi wyłącznie do obserwowania bardziej odległych 
obiektów. 
     Przeprowadzili tę rozmowę ze względu na parę, która 
najwyraźniej chłonęła każde ich słowo, popijając drinki na 
pobliskiej sofie. Gdy wychodzili głównym wejściem, kierując się w 
stronę tarasu na tyłach hotelu, na wysadzanym rododendronami 
podjeździe pojawił się saab Marlera, który ze sporą prędkością 
skręcił ostro, by zająć wolne miejsce tuż obok samochodu Pauli. 
Marler ledwie zerknął w ich kierunku. 
     Nagle Paulę zmroziło. Obok mercedesa Boba stało zaparkowane 
niebieskie volvo. Nie udało jej się niestety dostrzec wcześniej 
numerów rejestracyjnych samochodu prowadzonego przez Okulary 
Słoneczne. W końcu na świecie jest mnóstwo różnych volvo, więc 
przestań się denerwować, powiedziała sobie. 
     Skręcili z Newmanem za rogiem budynku na kamienistą ścieżkę 
biegnącą przed najwyższym trawiastym tarasem. Z tego miejsca 
roztaczał się równie szeroki widok na okolicę, co z okna pokoju 
Pauli. 
     - Czym się pan zajmuje, o ile oczywiście nie jest to zbyt 
osobiste pytanie? -spytała Boba. 
     - Jestem korespondentem zagranicznym. 
     Ta wymiana zdań odbyła się na użytek innej pary, która 
sączyła swoje aperitify przysiadłszy na pufach przy otwartym 
oknie. 
     - Naprawdę? - ciągnęła Paula. - Chyba nawet słyszałam gdzieś 
pańskie nazwisko - zażartowała. 
     - Jestem zaskoczony. Pisałem tylko małe artykuliki dla 
jednej czy dwóch gazet. 
     Paula zerknęła w stronę morza i tym razem rzeczywiście się 
przeraziła. Tankowca, który przedtem widziała, już nie było. A na 
jego miejscu stał zakotwiczony wielki luksusowy jacht z 
urządzeniami radarowymi nad mostkiem i anteną Comsatu. Widziała 
już taki statek od strony sterburty - najpierw w Zatoce 
Ośmiornic, a potem, gdy wypływał z portu w Monterey. 
     Ruszyła dalej ścieżką, przeszła przez trawnik i zatrzymała 
się przy niewysokim murku obsadzonym rozmaitymi roślinami. Newman 
szedł powoli za nią. 
     - Bob - szepnęła - ten statek wygląda dokładnie tak samo jak 
jacht, który widziałam w Zatoce Ośmiornic, gdy wpłynęło do niej 
ciało tamtej kobiety. 
     - Raczej mało prawdopodobne, żeby to był ten sam - Newman 
podniósł do oczu lornetkę i popatrzył na jacht. - Gdybyś miała 
rację, byłby to niezwykły zbieg okoliczności. A w zbiegi 
okoliczności nie należy wierzyć. 
     - W takim razie to inny statek. 
     - Jest na świecie parę osób, które mogą sobie pozwolić na 
podobną zabawkę. Ten jacht ma chyba ze sto jardów. Ale też musimy 
pamiętać, że Tweed ma swoje sposoby na zdobywanie różnych 
wiadomości. Mogłaś mieć rację podejrzewając, że coś przed nami 
ukrywa. 
     - A jak się nazywa ta cholerna łódka? 
     - Tweed oczywiście wiedział, co robi. Ta złota krypa nosi 
nazwę "Wenecja V". 
     Tak jak im przykazano, zajęli osobne stoliki w obszernej i 
wygodnej jadalni, której okna wychodziły na ogród. Marler w 
całkiem typowy dla siebie sposób postarał się zająć stolik w rogu 
sali, gdzie mógł siedzieć sam, plecami do ściany. 
     Kolacja okazała się doskonała, a podały ją trzy kelnerki, 
które - jak się Paula domyśliła po krótkiej rozmowie - pochodziły 
z okolicznych miejscowości. 
     Chociaż Paula była świadoma, że zaledwie kilka stolików za 
nią siedzi Marler, a w pobliżu również Newman, na którego nie 
zerknęła ani razu, jedząc rozmyślała o przepięknym budynku, w 
jakim mieścił się hotel "Nansidwell". 
     Dom wzniesiono z szarego kamienia; miał głębokie gotyckie 
okna, a jego mury tu i ówdzie porośnięte były bluszczem. 
Prezentował się wspaniale. Właściciel hotelu powiedział jej, że 
dom był niegdyś prywatną rezydencją. 
     Paula wyjrzała przez okno, za którym zapadał już zmrok, 
przez co zbocza wzgórz opadające z południa w stronę hotelu 
wyglądały jak pokryte aksamitem. 
     Zerknąwszy w stronę morza, zobaczyła wspaniale oświetlony 
jacht "Wenecja V". 
     Poczuła zimny dreszcz, choć przecież tak na oko był to 
zwyczajny luksusowy statek. 
     Zabierała się właśnie do deseru, gdy doznała kolejnego 
szoku. Drzwi jadalni otworzyły się, a kobieta, która przez nie 
weszła, zajęła pusty stolik niedaleko Newmana. Była brunetką, 
miała przyciemnione okulary i niebieską sukienkę dobrej firmy z 
głębokim dekoltem, ciasno opinającą jej zgrabną sylwetkę. 
     Widziana z profilu wydała się Pauli znajoma. Przez myśl 
przebiegł jej obraz kobiety z hotelu Spanish Bay", która starała 
się z nią zaprzyjaźnić. 
     O Boże!, pomyślała Paula, pewna jestem, że to Vanity 
Richmond. Tyle że w Kalifornii Vanity była olśniewającym 
rudzielcem. 
     Opuszczając jadalnię, Newman dał znak Marlerowi, który - jak 
to on - pochłonięty był właśnie rozmową z atrakcyjną kobietą w 
jednym z hotelowych holi. 
     Marler miał talent do rozbawiania ludzi i jego towarzyszka 
co chwila parskała śmiechem. 
     Czekając w ciemności na zewnątrz, Newman natknął się nagle 
na Paulę. 
     - O co chodzi? - spytała. - Widziałam, że kiwasz na Marlera. 
     - Mam zamiar pójść z nim do zatoczki pewną tajną ścieżką, o 
której opowiadał mi właściciel hotelu. Chcę przyjrzeć się bliżej 
temu statkowi. 
     - Pójdę z wami. 
     - Nie. Gdyby zobaczono nas razem, wszystko by się wydało. 
     - Przecież wcale nie o to ci chodzi. Po prostu twoim zdaniem 
to niebezpieczne. 
     - Owszem. Tweed powierzył mi dowodzenie naszą grupą, więc 
każę ci zostać w swoim pokoju. 
     - Szef od siedmiu boleści! 
     Była już w drzwiach, ale zawróciła upewniwszy się najpierw, 
że nikt jej nie zauważył. 
     - Przepraszam cię, Bob. Nie powinnam była tego powiedzieć. 
Wiem, że to ty dowodzisz. Zostanę w pokoju. Bądź ostrożny. 
     - Czyja bywam nieostrożny? 
     - Pewnie, że bywasz. Ścisnęła go po przyjacielsku za ramię, 
po czym weszła do budynku. 
     Kilka minut później na zewnątrz wyszedł Marler paląc 
papierosa. 
     - Pozbądź się tego - polecił mu Newman. 
     Marler schylił się, by zgasić papierosa, a Newman wyjaśniał 
mu tymczasem swój plan. Marler wyjął pustą paczkę i wsunął do 
niej niedopałek, by nie zostawiać śladów Jego kolega wciąż mówił 
przyciszonym głosem. 
     - Mam przy sobie smitha & wessona kaliber 0.38. A ty? 
     - Do mnie tuli się mój wierny automatyczny walther 
Posłuchaj, można wyjść stąd tyłem przechodząc tuż obok mojego 
pokoju na parterze. Spotkamy się w drugim końcu budynku. Jeśli ty 
będziesz szedł tarasem, to nikt nie zobaczy nas razem... 
     Prowadząca do morza wąska ścieżka, ukryta między dwiema 
wysokimi ścianami żywopłotu, opadała w dół dość stromo. Newman i 
Marler przywykli już do ciemności, więc bez problemu omijali 
rozstawione szeroko jak pajęcze nogi korzenie drzew, unikając 
potknięcia. Te drzewa, rosnące po obu stronach ścieżki, stwarzały 
atmosferę zagrożenia. 
     Dróżka wiła się i zakręcała, prowadząc cały czas wzdłuż 
wysokiego żywopłotu. W zupełnej ciszy szli szybko w dół, aż 
wreszcie dotarli do zatoczki. Wokół nie dostrzegli nikogo. 
Jedynym dźwiękiem był szum rozpoczynającego się przypływu; chwilę 
potem odezwała się syrena, której niesamowity ryk ostrzegał przed 
opadającą mgłą. 
     - Właśnie tego było nam potrzeba - skomentował to Newman. 
     - Ktoś płynie w naszym kierunku - zauważył Marler. - Wydaje 
mi się, że to kobieta. Jest jeszcze dość daleko i moim zdaniem ma 
coraz mniej siły. Chyba lepiej się rozbiorę i wypłynę jej na 
spotkanie. 
     - Poczekaj chwilę. 
     Newman nastawiał właśnie ostrość w lornetce. Przyglądał się 
uważnie przez kilka minut, po czym opuścił ją. 
     - Po chwili słabości wstąpiły w nią nowe siły i płynie teraz 
dość energicznie. 
     Kieruje się na tę zatoczkę. Co to było? 
     - Niewątpliwie strzał z pistoletu. Ale ona wciąż płynie. Z 
takiej odległości nie trafi jej nawet najlepszy strzelec, a 
celują do niej chyba z tego statku "Wenecja", o którym mi 
opowiadałeś po drodze. 
     Kobieta płynęła odgarniając wodę pewnymi, silnymi ruchami. 
Nie strzelano już więcej, a mgła przesłoniła statek. Kiedy 
nieznajoma dobiła do betonowego nabrzeża, Newman i Marler czekali 
tam na nią. Gdy usiłowała wyjść na ląd, wyciągnęli ją ostrożnie z 
wody, po czym, ciągle krztuszącą się, przenieśli na ścieżkę i 
położyli na ziemi. 
     Kobieta miała na sobie kostium kąpielowy, a jej włosy gładko 
przylegały do kształtnej głowy. Podniosła rękę, żeby przyciągnąć 
ku sobie Newmana; uścisk jej dłoni wydał mu się zadziwiająco 
silny. Bob nachylił się, żeby lepiej ją słyszeć. 
     - Skok... kaczka... Profesor Benyon... Skok... 
     Ledwie to powiedziała, gdy głowa jej opadła, a ciało 
znieruchomiało. 
     Zastosowali wszelkie znane sobie sposoby udzielania 
pierwszej pomocy, w końcu jednak wyczerpany zupełnie Newman wstał 
i potrząsnął głową. 
     - Nic z tego, Marler Ona nie żyje. Nie ma śladu pulsu. Moim 
zdaniem nałykała się za dużo słonej wody, kiedy tu płynęła. 
     - Chyba powinniśmy o tym zameldować... 
     - I mieć policję na karku nie wiadomo jak długo? Tweedowi by 
się to nie podobało. Fakt, dosyć to paskudne, ale musimy tak 
postąpić. 
     Wyjął aparat fotograficzny, który zawsze nosił przy sobie, 
stanął blisko zwłok i zrobił trzy zdjęcia. Potem westchnął ciężko 
i ruszył ścieżką w powrotną drogę do hotelu. 
     - Gdy tylko dotrzemy na miejsce, mam zamiar wykonać 
anonimowy telefon na policję w Truro - oznajmił Marlerowi. - 
Kiedy przejeżdżaliśmy przez tę ładną wioskę Mawnan Smith, 
widziałem budkę telefoniczną. 
     - Ale dlaczego do Truro? Falmouth jest przecież bliżej. 
     - Bo wtedy policji nie przyjdzie do głowy, że ktoś dzwonił 
właśnie stąd. 
     Jednocześnie zatelefonuję do Tweeda i poproszę, żeby 
przysłał do nas kuriera po film z mojego aparatu. Spece z piwnicy 
przy Park Crescent wywołają go i zrobią odbitki. Poproszę też od 
razu Monikę, żeby przesłała je do Truro. 
     - Brzmi rozsądnie. Nie chcielibyśmy raczej, żeby te zdjęcia 
zobaczył ktokolwiek inny, Powiemy o tym Pauli? 
     - Na razie nie. 
     Kiedy Newman po wykonaniu zaplanowanego telefonu wrócił 
wreszcie do "Nansidwell", odbył rozmowę z właścicielem hotelu. 
     - Spodziewam się kuriera, ma przywieźć z Londynu pewne ważne 
dokumenty. Może się zjawić jutro wcześnie rano. Czy będzie pan 
miał coś przeciwko, jeśli tę noc spędzę w ubraniu na sofie przy 
drzwiach wejściowych? 
     - Ależ w ten sposób zdrętwieje panu kark - zażartował 
hotelarz. - Oczywiście, że nie mam nic przeciwko. Pokażę panu, 
jak działa ten specjalny zamek w drzwiach frontowych. 
     Potężny, wyglądający na twardziela Harry Butler przybył o 
trzeciej w nocy. 
     Do hotelu podjechał bardzo dyskretnie, wyłączając silnik, 
gdy tylko zobaczył wejście do budynku. Po podjeździe przetoczył 
się już siłą rozpędu, a Newman, bardzo niespokojny, trzymał już 
drzwi otwarte, gdy Butler do nich podszedł. 
     Wyszedłszy na zewnątrz Newman zauważył, jakie środki 
ostrożności podjął jego kolega. Butler miał na sobie uniform 
kuriera, a na samochodzie widniał szyld jakiejś wymyślonej firmy 
przewozowej. Trzymając kask w jednej ręce, drugą wziął od Newmana 
aparat fotograficzny Mówił ściszonym głosem. 
     - Tweed przyśle mnie tu z powrotem, jak tylko chłopaki z 
laboratorium uporają się ze zrobieniem odbitek. Powinienem tu być 
w porze śniadania. 
     - Trzysta mil drogi tutaj, kolejne trzysta do Londynu... to 
mordercza jazda, - Nieraz robiłem dłuższe trasy. Zespół 
fotograficzny jest postawiony w stan gotowości i czeka na mnie. U 
nas szybkość jest w cenie, Bob. No dobrze, lepiej będę się 
zbierał... 
     Zamknąwszy drzwi frontowe Newman wrócił do swego pokoju. 
Wziął długą kąpiel, po czym wsunął rewolwer pod poduszkę i 
natychmiast zasnął. Obudził się o siódmej - po czterogodzinnym 
śnie mógł normalnie funkcjonować. 
     Został jednak w pokoju aż do dziewiątej, żeby nie zwracać na 
siebie uwagi i dopiero wtedy zszedł do jadalni. Paula kończyła 
już przy swoim stoliku typowe angielskie śniadanie. Bob zawsze 
dziwił się, że jest taka szczupła, patrząc na zjadane przez nią 
porcje. 
     Przemknęło mu przez myśl, że bardzo ładnie wygląda w 
bladoniebieskiej bawełnianej koszulce, białych lnianych spodniach 
i białych pantofelkach. 
     Siadając zauważył, że brunetka w przyciemnionych okularach 
zabiera się akurat do wstawania. Mając pięć stóp i dziewięć cali 
wzrostu, łatwo ocenił, że ona musi mieć jakieś pięć stóp i pięć 
cali; zauważył też; że i tym razem nieznajoma ma na sobie strój 
znakomicie podkreślający jej świetną figurę. 
     Gdy tylko go zobaczyła, usiadła z powrotem i dolała sobie 
kawy. Bob bardzo uważał, żeby ich spojrzenia się nie skrzyżowały. 
     Zamówił dla siebie angielskie śniadanie, a kiedy na nie 
czekał, podeszła do niego jedna z kelnerek i nachyliwszy się 
szepnęła mu do ucha: 
     - Przyjechał kurier i pyta o pana Nalega, by rozmawiać z 
panem osobiście. Niech się pan nie martwi, że śniadanie 
wystygnie. Zaczekam z podaniem, aż pan wróci... 
     Butler, wciąż ubrany w strój kuriera, stał na dziedzińcu w 
pewnej odległości od budynku hotelowego. Tym razem miał kask na 
głowie. Podchodząc do niego Newman pomyślał, że to bardzo mądrze 
ze strony Harryego; najwyraźniej domyślał się, że o tej porze 
będą tu się kręcić goście. Uchyliwszy kasku Butler wręczył mu 
dużą usztywnioną kopertę bez żadnych oznakowań, mogących zdradzić 
tożsamość jej nadawcy, po czym zaczął przyciszonym głosem: 
     - Tweed każe ci tu zostać. Wszyscy troje macie się stąd nie 
ruszać, a ja mam was wspierać. Zostawiłem swoje rzeczy w hotelu 
"Meudon".., To całkiem blisko, przy drodze. Niewykluczone, że 
przyjedzie tu sam Tweed w charakterze towarzysza Pauli. 
Powiedział, że koniecznie musimy sprawdzić Mullion Towers, tę 
posiadłość Molocha na odludziu. 
     Newman nic na to nie odpowiedział. Korzystając z tego, że 
stoi tyłem do budynku, otworzył ostrożnie kopertę i wysunął z 
niej trzy duże, błyszczące odbitki. Twarz zmarłej kobiety była na 
nich widoczna lepiej nawet niż się spodziewał. 
     Włożył zdjęcia z powrotem do koperty, a Butler mówił dalej: 
     - Zauważyłeś pewnie, że zdjąłem z samochodu szyld firmy 
przewozowej. 
     Jeśli będę ci potrzebny, zadzwoń do mnie do "Meudon". 
Zameldowałem się tam jako Butler. I nie rób nic, czego ja sam bym 
nie zrobił. 
     - Dajesz mi w ten sposób nieograniczoną wręcz swobodę w 
podejmowaniu wszelkich ryzykownych akcji - zażartował Newman. - 
Dziękuję ci, Harry Wyglądasz zadziwiająco świeżo po tej długiej 
jeździe. 
     - A komu potrzebny sen? 
     Butler nasunął kask na czoło i ruszył w stronę samochodu. 
Kiedy Newman zawrócił do hotelu, dostrzegł wychodzącą z niego 
atrakcyjną brunetkę. 
     Skłonił jej się lekko i wszedł do środka. 
     Paula siedziała samotnie ze skrzyżowanymi nogami, sprawiając 
wrażenie pochłoniętej jakimś czasopismem. Newman przystanął przy 
niej na moment, udając, że zwraca jej uwagę na coś w przeglądanym 
przez nią magazynie. 
     - Musimy się spotkać, wszyscy troje. Ale w sposób nie 
rzucający się w oczy. 
     Tu, w hotelu. 
     - W moim pokoju - zaproponowała od razu. - Jest bardzo duży. 
     Zostawię drzwi otwarte... 
     Marler stał tymczasem w drugim holu, obserwując przez okno 
jacht "Wenecja V", wciąż kołyszący się przy wejściu do portu 
Falmouth. Swoim nadzwyczajnym słuchem wychwycił szepty 
przyjaciół. Rozejrzał się dokoła i upewnił, że nikogo nie ma w 
holu. Akurat podszedł do niego Newman z kopertą wsuniętą pod 
pachę. 
     - Spotykamy się zaraz w pokoju Pauli. Drzwi będą otwarte. 
Wślizgnij się tam za kilka minut. 
     - Zrozumiałem. Paula wyszła właśnie z holu... 
     Dziesięć minut później Newman i Marler byli już w obszernym 
pokoju Pauli na pierwszym piętrze. Paula była dobrze przygotowana 
do rozmowy - z niewielkiego radia, które zawsze zabierała ze sobą 
w podróż, popłynęły dźwięki muzyki klasycznej, a przez otwarte 
drzwi łazienki dobiegał szum wody lejącej się z obydwu kranów. Te 
zabezpieczenia wystarczały aż nadto, by stłumić ich głosy, gdyby 
ktoś zechciał ich podsłuchiwać. 
     - Harry Butler zatrzymał się w hotelu "Meudon", niedaleko 
stąd, przy szosie - zaczął Newman. - Zameldował się pod swoim 
własnym nazwiskiem. 
     Może się zdarzyć, że przyjedzie tu Tweed. A jeśli tak, to 
uda, że zna tu tylko ciebie, Paula. 
     - Co się dzieje? - przerwała mu Paula. - Wygląda na to, że 
Tweed gromadzi tu znaczne siły. 
     - Pozwól mi skończyć - poprosił Newman. - Naszym głównym 
celem jest posiadłość Molocha, Mullion Towers. Sprawdziłem na 
mapie, gdzie to jest. Okazuje się, że w samym środku pustkowia, 
bardzo daleko od zamieszkanych okolic. 
     - Najwyraźniej bardzo mu zależy na tym Molochu - zastanowiła 
się Paula: 
     - Przestań mi przerywać - zwrócił się do niej Newman, siląc 
się na groźny ton. 
     - Już się nie odzywam - odrzekła dziewczyna kładąc rękę na 
ustach. - Mów dalej, bardzo cię proszę.  Newman opowiedział jej, 
jak poprzedniej nocy wraz z Marlerem wydobyli z wody kobietę. 
Paula była zaskoczona i przerażona. 
     - Czyli przydarzyło się wam to samo, co mnie w Zatoce 
Ośmiornic. 
     Niewiarygodne. 
     - Tak, to interesujące - zgodził się Newman. - Przede 
wszystkim z uwagi na fakt, że w obu wypadkach w pobliżu znajdował 
się jacht "Wenecja V". Tweed przysłał nas tu pewnie dlatego, że 
wiedział, iż ten statek płynie prosto do Falmouth i że dotrze tu 
bardzo szybko. Jestem o tym przekonany. 
     Wziął do ręki kopertę, którą rzucił wcześniej na łóżko 
Pauli. Wyjął z niej trzy zdjęcia i chwilę przytrzymał w ręku. 
     - To są zdjęcia kobiety, która dopłynęła do brzegu, gdy ja i 
Marler tam staliśmy Całkiem nieźle wyszły. Kiedy je robiłem, już 
nie żyła. 
     - I zostawiliście ją tam? - spytała Paula. 
     - Nie mieliśmy wyboru. Tweed nie chce, żebyśmy zadawali się 
z policją. Ale wykonałem anonimowy telefon na policję w Truro, 
żeby biedaczka nie leżała tam całą noc. 
     Rozłożył odbitki na łóżku. Paula i Marler wstali i podeszli 
bliżej. 
     Spojrzawszy na zdjęcia, Paula omal nie krzyknęła. Opanowała 
sięjednak i tylko wpatrywała się w fotografie jak 
zahipnotyzowana. Newman wyczuł, że jest zszokowana. 
     - Co się stało? 
     - Ależ to ta sama kobieta, którą wyciągnęłam w Zatoce 
Ośmiornic. Tyle że tamta nie żyła. Była martwa! Jak więc mogła 
przypłynąć tutaj? Od Kalifornii dzieli nas sześć tysięcy mil. 
Jestem pewna, że to ta sama kobieta. O Boże, co tu się dzieje? 
     
     Rozdział 1 
     
     Za biurkiem w swoim gabinecie w Mullion Towers siedział 
nieduży schludny mężczyzna, najwyraźniej dobiegający 
pięćdziesiątki. Wyglądał jak w hipnotycznym transie; blade oczy 
patrzyły przenikliwie, a cała postać emanowała poczuciem władzy, 
jakby znajdował się w pałacowej komnacie umeblowanej antykami i 
wyłożonej kosztownymi dywanami. 
     Tymczasem drewnianej podłogi jego gabinetu nie pokrywał 
żaden dywan, biurko i obrotowe krzesło były najprostsze z 
możliwych, na ścianach wisiały reprodukcje obrazów Moneta, a w 
rogu stały dwa ciężkie metalowe regały na dokumenty. 
     Przed biurkiem stało rzeźbione krzesło, a w rogu masywny 
sejf o dwóch zamkach szyfrowych, przytwierdzony do betonowej 
podstawy i wyposażony w rozmaite wymyślne urządzenia alarmowe. 
Wystarczyło go dotknąć, by w pokoju strażników na parterze tuż 
pod gabinetem zaczęło pulsować światełko. 
     Vincent Bernard Moloch przyglądał się uważnie mapie 
Kalifornii, na której zaznaczone były dziwne nieregularne linie 
biegnące z południa stanu na północ, przez Dolinę Silikonową - 
serce amerykańskiego przemysłu elektronicznego - aż do San 
Francisco. Słysząc, że ktoś otwiera drzwi, Moloch pospiesznie 
złożył mapę i splótł ręce na biurku. 
     - Chciałeś mnie widzieć? - zaczął zawadiackim tonem Joel 
Brand, gdy tylko wszedł do pokoju. 
     - Musimy porozmawiać - odrzekł Moloch spokojnie, łagodnym 
głosem. -Usiądź, proszę. 
     Przyjrzał się swemu gościowi przez okulary w złotych 
oprawkach, rejestrując każdy szczegół. Gęsta czerwona czupryna 
Branda była potargana, krótkie rękawy rozpiętej pod szyją 
bawełnianej koszulki odsłaniały potężne owłosione ramiona, a spod 
niebieskich dżinsów wystawały duże buty z metalOwymi płytkami na 
noskach. Brand zajął rzeźbione krzesło i czekał. 
     - W jaki sposób ta kobieta znalazła się na pokładzie 
"Wenecji"? - spytał Moloch. 
     - Musiała się ukryć, kiedy jacht stał w porcie w Monterey. 
Pojawiła się z torbą bagażową, gdy wypływaliśmy już z Kanału 
Panamskiego, kierując się na Karaiby, a potem tutaj. 
     - I co się potem stało? 
     - Dopóki byliśmy na morzu, nic szczególnego. A co niby miało 
się dziać twoim zdaniem? 
     Brand zachowywał się jak człowiek głęboko dotknięty tym, że 
ktoś go przepytuje. Moloch jednak wciąż mówił łagodnym tonem, a 
jego inteligentna twarz nie zdradzała żadnych emocji. 
     - Joel, kiedy zadaję pytanie, nie oczekuję odpowiedzi w 
formie pytania. Chcę szczegółów. 
     - Przydzieliliśmy jej kabinę. Nie byłem pewien, jak mam ją 
traktować. Aż tu wieczorem pojawiła się w jadalni ubrana 
elegancko i bardzo seksownie. Była bardzo miła, żartowała ze mną 
i z innymi. Nie mogłem w ogóle pojąć, o co jej właściwie chodzi. 
     - Przeszukałeś jej walizkę? 
     - Tak, skoro koniecznie musisz wiedzieć... 
     - Muszę koniecznie wiedzieć. Mów dalej. 
     - Przekonałem się, że większość swoich rzeczy przełożyła do 
szafy. W walizce znalazłem torebkę z paszportem w środku, więc go 
wziąłem. Aha, był tam jeszcze kostium kąpielowy. 
     - Czy nie dało ci to do myślenia? 
     - A powinno? Większość czasu spędzała w basenie. . - 
Spryciara. Nie jestem tylko pewien, czy dobrze zrobiłeś 
zabierając jej paszport. Na pewno domyśliła się, że przeszukiwano 
jej rzeczy. 
     - Ale dzięki temu wiedziałem, kim jest. - Brand wyjął paczkę 
papierosów i zapalił jednego. - Wolno chyba palić w tym 
sanktuarium? - Wiesz dobrze, że ja nie palę. Bądź tak dobry i 
zgaś to. 
     Brand wściekłym ruchem zgniótł papierosa w popielniczce, 
którą Moloch wyjął z szuflady. Zrobił z tego całe przedstawienie, 
ostentacyjnie wciskając niedopałek w dno popielniczki. Moloch 
oparł się wygodnie i czekał z założonymi rękoma. 
     - Joel, co się stało, gdy "Wenecja" zakotwiczyła przed 
portem w Falmouth? 
     - Już panu mówiłem... 
     - Więc opowiedz mi to jeszcze raz. To bardzo ważne. 
     - Był wieczór Przechadzałem się po pokładzie, żeby się 
upewnić, że wszystko jest w porządku. I wtedy ją zobaczyłem - 
miała na sobie kostium kąpielowy i szykowała się do skoku przez 
burtę. Podbiegłem, żeby ją zatrzymać, ale było już za późno. 
Zdążyłem ją tylko uderzyć. 
     - Uderzyć, Joel? 
     - Tak, nieźle ją grzmotnąłem w plecy. - Potrząsnął ogromną 
zaciśniętą pięścią. - Tylko że ona już zeskakiwała z pokładu. 
     - Zraniłeś ją? 
     - Wcale na to nie wyglądało. Płynęła do brzegu niczym ryba. 
Musiałem pobiec do kabiny po karabin. A kiedy wróciłem, ona była 
już bardzo daleko i w dodatku opadała akurat mgła. Wystrzeliłem 
raz, ale nie sądzę, żebym ją trafił. 
     Zaraz potem statek spowiła gęsta mgła. 
     - I nie posłałeś za nią motorówek ani pontonów? 
     - A jak u diabła miałem to zrobić? - wybuchnął Brand. - Mgła 
była gęsta jak mleko. Nawet nie wiedzielibyśmy, gdzie jej szukać. 
     - Strzeliłeś do niej? 
     - Właśnie to powiedziałem. 
     - Bardzo niemądrze zrobiłeś. Ktoś mógł to usłyszeć, może w 
pobliżu stał jakiś jacht. Wygląda więc na to, że dopłynęła do 
brzegu i jest teraz gdzieś w Anglii. 
     To poważna sprawa. Jeden z najgroźniejszych ludzi na świecie 
jest na naszym tropie. Tweed... 
     W przerażającej ciszy Brand usiłował uświadomić sobie wagę 
tego, co powiedział Moloch. W końcu wielkolud odezwał się. 
     - Wspomniałeś o Tweedzie. Jak u diabła mógł trafić na nasz 
ślad? Na pewno się mylisz. 
     - Ja nigdy się nie mylę - powiedział Moloch z pozbawionym 
wesołości uśmiechem. - Postawiłem sobie za cel dowiedzieć się 
wszystkiego o tej tajnej grupie. 
     Ludzie w Stanach, których on zna, byli aż nadto rozmowni. W 
czasie kiedy ty płynąłeś do Monterey, kobieta nazwiskiem Paula 
Grey, prawa ręka Tweeda, mieszkała akurat w hotelu "Spanish Bay". 
Pewien jestem, że nie była tam na wakacjach. Wysłał ją Tweed, 
żeby powęszyła trochę i wyniuchała, jakie mam zamiary. 
     - Skąd ta pewność? - zaprotestował Brand. 
     - Ponieważ mam zwyczaj sprawdzać wszystko, co wygląda choć 
trochę podejrzanie. Kiedy ty przemierzałeś Atlantyk, wysłałem 
paru swoich ludzi z głównej kwatery do Big Sur do portu w 
Monterey. Po porcie pochodziła sobie kobieta, pierwszorzędny 
detektyw, i pytała kogo się dało. No i znalazła złoto. 
     - Złoto? Jakie złoto? 
     - Wzięła pod włos pewnego pijaka nazwiskiem Floorstone, 
który pełnił funkcję kapitana portu. Opowiedział jej o spotkaniu 
z atrakcyjną ciemnowłosą Angielką. Ta Angielka zadawała dużo 
pytań na temat "Wenecji" akurat w czasie , gdy ty wypływałeś z 
Monterey; koniecznie chciała wiedzieć; czy ja jestem na 
pokładzie. Nasza pani detektyw zdobyła rysopis tej Angielki, 
który pasuje jak ulał do Pauli Grey. Zresztą na temat pobytu tej 
kobiety w "Spanish Bay" mam jeszcze informacje z innego źródła. 
Nie mam najmniejszych wątpliwości, że Tweed depcze nam po 
piętach. 
     - Więc może powinniśmy zlikwidować tę Paulę Grey. No i 
Tweeda. 
     Moloch znieruchomiał. Pochylił się do przodu; miał groźny 
wyraz twarzy, a niebieskie oczy błyszczały lodowato. 
     - Czyś ty postradał zmysły? Po pierwsze ci ludzie to 
fachowcy pierwszej klasy... 
     - Ale ten facet, jak mu tam... no, ten, którego nazywa pan 
Księgowym, on mógłby wykonać tę robotę... 
     Moloch nic na to nie odpowiedział. Wpatrywał się tylko w 
Branda przez dłuższą chwilę z absolutnie nieruchomą twarzą. Brand 
utkwił spojrzenie w zimnych niebieskich oczach czując, że ogarnia 
go strach. W końcu odchrząknął i powiedział: - W porządku. Może 
rzeczywiście jestem trochę nie w formie. 
     - Zachowałeś się jak dureń. - Głos Molocha był teraz równie 
zimny jak jego oczy, a jego postać przypominała ponurą woskową 
figurę. 
     Wreszcie po dłuższej przerwie przemówił, wypowiadając słowa 
powoli i z namysłem: 
     - Ty chyba naprawdę oszalałeś. Tweed pracuje w SIS, Paula 
Grey też. 
     Mamy im schodzić z drogi. Jeśli kiedykolwiek przyłapię cię 
na tym, że zbliżyłeś się do któregoś z nich choćby na milę, 
pożegnasz się z pracą u mnie. I to na zawsze -dodał. 
     - Zrozumiałem - odrzekł krótko Brand. - Mogę odejść? 
     - Myślę, że to dobry pomysł. Ale na razie bądź w pobliżu. 
Zadzwoń do Penhalea na "Wenecję". Powiedz mu, że na razie to on 
dowodzi jachtem. 
     - Ale Penhale jest beznadziejny... 
     - Jest jednym z najlepszych kapitanów statków handlowych, 
jacy pływają po oceanach. Byłbym bardzo zobowiązany, gdybyś 
zechciał wykonać moje polecenie. 
     - Skoro tak sobie życzysz. Aha, mam tu dla ciebie jakieś 
rozliczenia, które przygotował twój ulubiony księgowy, Landis. 
Ale nie ufaj temu gościowi ani trochę. 
     - Ty nie musisz mu wierzyć, ale ja mam do niego zaufanie - 
odrzekł Moloch sięgając po plik papierów, które Brand położył na 
biurku. - I jeszcze jedno. Jeśli zadzwoni z Kalifornii moja 
macocha, pani Benyon, powiedz, że mnie nie ma. 
      * 
     Do biura Tweeda przy Park Crescent wszedł majestatycznie 
Howard, dyrektor. Tweed dostrzegł, że Monika się skrzywiła. 
Howard miał na sobie nieskazitelny, nowiutki garnitur firmy 
Chester Barrie prosto od Harrodsa. Spod marynarki widać było nową 
różową koszulę i krawat od Chanel. Ignorując zupełnie Monikę, 
gość Zajął skórzany fotel przy biurku Tweeda. Krzyżując długie 
nogi - miał sześć stóp wzrostu - Howard starannie poprawił kanty 
spodni. 
     - Co słychać na polu bitwy? - spytał. 
     - Jakiej bitwy? - zdziwił się Tweed. 
     - No cóż, miałem na myśli śledztwo w sprawie słynnego VB. 
Tak właśnie bliscy współpracownicy nazywają Vincenta Bernarda 
Molocha. 
     - Wiemy o tym. Monika dowiedziała się tego, gdy zbierała o 
nim informacje. 
     - Brawo dla Moniki - odrzekł Howard nie spoglądając nawet w 
stronę sekretarki. - Premier już przestępuje z nogi na nogę ze 
zniecierpliwienia czekając na jakieś wiadomości w tej sprawie. 
     - Niech cierpliwie poczeka, aż będę gotów mu je 
zaprezentować, bo na razie nie jestem. Monika jest akurat w 
trakcie przygotowywania materiałów na temat VB. 
     - Diabelnie długo to trwa... 
     - Wcale nie. Wczoraj pracowała do trzeciej nad ranem, 
wydzwaniając do różnych kontaktów w Stanach. 
     - Przydałoby się podjąć jakieś działania... 
     - Działamy intensywnie. - Tweed podniósł ostrzegawczo rękę. 
- Nie, nie pytaj o szczegóły. Potrzebujesz kompletnego raportu. 
     Howard przesunął palcem po pulchnym, różowym, gładko 
ogolonym policzku. Sprawdza, czy nie drapie, pomyślał Tweed. 
Czyżby znowu zaczął umawiać się z kobietami? Wątpił w to jednak: 
żona Howarda, Cynthia, zmusiła go, by zlikwidował swoje 
londyńskie mieszkanko i przyjeżdżał na noc do domu w Ascott. 
     - Chyba będę musiał zadowolić się tymi skąpymi informacjami, 
które mi podałeś - stwierdził Howard. - Ale nikt nie jest 
niezastąpiony. 
     - Mam nadzieję, że masz na myśli również siebie - odrzekł 
krótko Tweed. 
     - Tylko żartowałem, chłopie - uspokoił go Howard i zaczął 
zbierać się do wyjścia. - Pracuj tak dalej, Moniko - dodał 
otwierając drzwi. - Praca po nocach dobrze ci robi. 
     Monika uniosła tylko brwi, ale nie odezwała się, dopóki nie 
wyszedł. Wtedy wstała i wybuchnęła: 
     - On żartował? Przecież mógłbyś dostać jego stanowisko 
choćby jutro. 
     Wiem, że masz z premierem dobre układy i że on cię podziwia. 
Czy mogę otworzyć drugie okno? Nie znoszę zapachu jego wody po 
goleniu. 
     - Oczywiście. Tylko wiesz, ja nie chcę jego stołka. Zresztą 
Howard przydaje się do zabawiania Rosjan i różnych oficjeli na 
dyplomatycznych przyjęciach. 
     A teraz mów. 
     - Ten VB to tajemniczy facet. Strasznie się naharowałam 
kompletując jego dossier Nie lubi rozgłosu. Ogólnie wygląda to 
tak: po pierwsze, jego prawą ręką jest jakiś bandyta, Joel Brand 
- tu mam jego zdjęcie. Podobno służył w marynarce wojennej, ale w 
Admiralicji twierdzą, że nigdy o nim nie słyszeli. Po drugie, on 
tak naprawdę nie nazywa się Brand. Jest Ormianinem i jego 
prawdziwe nazwisko brzmi Varouj Kerkorian. Lubi poczynać sobie 
dość brutalnie, ale ma trochę oleju w głowie, jak większość 
Ormian. Studiował na Harwardzie na wydziale biznesu i otrzymał 
tytuł magistra nauk ekonomicznych, choć dzisiaj niewiele to 
znaczy. Potem wrócił do Anglii i zajął się przemytem przez Morze 
Północne... 
     - Chwileczkę. Czy był kiedykolwiek skazany? 
     - Nie, zawsze mu się udawało. Ale urząd celny jest 
przekonany, że dowodził całkiem sporym gangiem. Dziewczyny 
zmienia jak rękawiczki. 
     Jedną rzuca dla innej, kiedy już dostanie to co chciał, Raz 
o mało nie zabił człowieka w Hamburgu na Reeperbahn. 
     - Jednym słowem dziwkarz i zbir - To bardzo dobry opis pana 
Branda. Ale i tym razem uszedł bezkarnie. 
     Policja niemiecka nie mogła go nawet postawić w stan 
oskarżenia, bo świadkowie byli zastraszeni i nie chcieli 
zeznawać. Podobno ma trzydzieści osiem lat, ale nie możemy tego 
sprawdzić. 
     - Dlaczego ktoś taki jak Moloch zatrudnia tego rodzaju 
człowieka? 
     Przecież VB wygląda na faceta dystyngowanego i z klasą. 
     - Na ile mogłam się zorientować z tego, co mówili ludzie, 
którzy go znają, pan Brand to taki Dr Jekyll i Mr Hyde. Na razie 
opisałam Hydea, ale podobno potrafi też być czarujący, zwłaszcza 
dla kobiet, ale nie tylko. 
     Nieraz brał udział w przyjęciach, i tu, i w Stanach, 
oddelegowany przez Molocha. 
     Sam VB trzyma się na uboczu. Ale dane na temat Branda wciąż 
jeszcze napływają. 
     - A co wiesz o wszechpotężnym Molochu? Jakiej jest 
narodowości? 
     - Wszechpotężny to bardzo trafne określenie Molocha. Zna 
wielu najbogatszych ludzi na świecie, nawet stworzyli rodzaj 
klubu. Moloch jest z nich najbogatszy. 
     Natomiast nikt nic nie wie o jego pochodzeniu. Myślę, że 
przybył tu jako młody chłopak z dawnej Czechosłowacji... dzisiaj 
to Republika Czeska. 
     Przyjechał jako student, zdobył kwalifikacje księgowego, po 
czym wyruszył do Stanów. 
     Tam założył firmę elektroniczną w Kalifornii, ale inne firmy 
połączyły się i wyeliminowały go z rynku. 
     - Musi uwielbiać Amerykę - skomentował Tweed. 
     - Mówi się, że po tym, co go tam spotkało, nienawidzi tego 
kraju. 
     Ale swoje prawdziwe uczucia zachowuje dla siebie. Po tamtej 
wpadce zabrał się do rozbudowywania AMBECO i stworzył z niej 
największą firmę na świecie. Wziął pożyczkę z banku i gdy tylko 
powiodło mu się na tyle, że mógł stać się niezależny, natychmiast 
spłacił kredyt. Pracuje jak wół, nawet sypia niewiele. 
     - A jakim jest człowiekiem? 
     - Mówiono mi, że potrafi być czarujący, znacznie bardziej 
niż Brand. 
     Nigdzie nie znalazłam jego zdjęcia, ale robię co mogę, 
chociaż on nie pozwala, by go fotografowano. Ma fabryki w całych 
Stanach, na północy Anglii, a poza tym w Niemczech, Francji i 
Holandii. Nawet w Arabii Saudyjskiej. 
     - Czyli ma powiązania z Arabami. 
     - Właśnie. Świetnie mówi po arabsku, niemiecku, francusku, 
włosku, hiszpańsku, po angielsku oczywiście też. Mój informator 
twierdzi, że jest samoukiem. 
     Wyjątkowo bystry facet... 
     - Jest żonaty? 
     - Nigdy nie był. Przynajmniej do tej pory nie udało mi się 
trafić na jakikolwiek ślad małżeństwa. Ale miał kilka kobiet, 
wszystkie z tak zwanych wyższych sfer. 
     Było ich jak dotąd siedem. I wszystkie zniknęły. 
     - Zniknęły? Co u diabła masz na myśli? 
     - Dokładnie to, co powiedziałam. Przepadły bez śladu. 
Podobno każda z nich wyjechała w podróż za pieniądze, które od 
niego dostała, ale od tamtej pory nikt o nich nie słyszał. 
Rozmawiałam z Cordem Dillonem, twoim odpowiednikiem z CIA. 
Dzwonił do niego z Filadelfii bogaty ojciec jednej z tych 
dziewczyn, Julii Sanchez. 
     Cord zrobił mu przysługę i prześledził jej kroki. Dowiedział 
się, że kupiła bilet powrotny do Londynu i ktoś widział podobną 
do niej dziewczynę na pokładzie samolotu, ale potem ślad się 
urwał. To był lot z San Francisco. 
     - Zastanawiam się, czy te dziewczyny nie za dużo wiedziały o 
interesach VB. 
     - To możliwe. Cord też się niepokoi ogromem władzy, jaką 
zgromadził w swych rękach Moloch. VB ma w kieszeni kilku 
najważniejszych senatorów. 
     Pieniądze wszystko mogą. 
     - Na pewno. - Tweed najwyraźniej się nad czymś zastanawiał. 
- Jaka jest szansa na zdobycie zdjęcia tej Julii Sanchez? 
     - Żaden problem. Jej ojciec zaopatrzył Corda w kilka 
fotografii córki. Na moją prośbę Cord obiecał przesłać nam jedną 
z nich. Powinna dojść jutro. 
     - Czy ten Ormianin Varouj Kerkorian, czy też Joel Brand, jak 
się teraz nazywa, jest zazdrosny o swoje stanowisko zastępcy 
Molocha? 
     Monika była zaskoczona tym niespodziewanym pytaniem. 
Spojrzała na Tweeda i uśmiechnęła się lekko. 
     - Masz jakiś szósty zmysł. Właśnie chciałam ci powiedzieć, 
że Brand nie może ścierpieć, kiedy ktokolwiek inny zbliża się do 
VB. 
     - Gdzie mieści się główna baza VB? 
     - Zadałam to samo pytanie Cordowi. VB ma ogromny dom w 
pobliżu Big Sur na południe od Carmel. Nazywa się Black Ridge, 
stoi nad samym Pacyfikiem i jest strzeżony jak więzienie. Groźne 
psy, reflektory, drut pod napięciem wokół muru. 
     Wymień jakiekolwiek najnowsze urządzenie alarmowe, a możesz 
być pewien, że on to ma. 
     - A co wiesz na temat tego bajecznego jachtu "Wenecja V"? 
     - Cóż, jak wspominałam niedawno, wypłynął jakiś czas temu z 
Monterey. 
     Mój kontakt u Lloyda twierdzi, że początkowo zmierzał ku 
Baja California w Meksyku, ale później zmienił kurs i skierował 
się na Falmouth... 
     - Tak, pamiętam. 
     - Przypuszczam, że właśnie dlatego wysłałeś do Kornwalii 
tyle ludzi. 
     - Zgadza się. Nie powiedziałem im o jachcie, żeby zobaczyć, 
jaka będzie ich reakcja. Paula oczywiście przekazała mi 
telefonicznie część tych informacji z lotniska w San Francisco, 
zanim wsiadła do samolotu. Ale wróćmy do tego kontaktu u Lloyda. 
     - Powiedział mi, że to najkosztowniejsza i najlepiej 
wyposażona prywatna jednostka na świecie, zwłaszcza jeśli chodzi 
o środki łączności. 
     - Musiał kosztować niezły szmal... no, ale Moloch zdaje się 
nie narzeka na brak pieniędzy. To wszystko? 
     - Niezupełnie. Na południowych przedmieściach Carmel, w 
wielkim domu koło Mission Ranch mieszka groźnie wyglądająca 
macocha Molocha, pani Benyon. 
     - Skąd wiesz, że wygląda groźnie? 
     - Bo dostałam jej najświeższe zdjęcie z archiwum 
fotograficznego. 
     -Monika wstała, wyjęła z szuflady biurka dużą odbitkę i 
położyła ją przed Tweedem. 
     - Oto ona. 
     Tweed spojrzał na zdjęcie. Widniała na nim starsza kobieta 
usadowiona na krześle przypominającym tron. Była niewiarygodnie 
gruba, miała tłuste policzki i oczy przypominające ślepia 
jastrzębia, którymi wpatrywała się w Tweeda. Wydała mu się 
podobna do Buddy i uznał, że zdecydowanie mu się nie podoba. Jej 
obwisłe usta wyglądały jak nasączone jadem, a gęste siwe włosy 
opadały na szerokie ramiona. Nawet na zdjęciu emanowała 
władczością - jakby oczekiwała, że wszyscy będą spełniać jej 
kaprysy. Tweed oddał fotografię Monice. 
     - Ile lat ma ta damulka? 
     - Tego nie udało mi się dowiedzieć. Ma syna, który pracuje 
dla Molocha. 
     Nazywa się Ethan Benyon i jest sejsmologiem. 
     - A cóż VB ma wspólnego z sejsmologią? 
     - Nie mam pojęcia. To właśnie jedna ze spraw, które martwią 
Corda Dillona. Nie powiedział mi jednak dlaczego, więc nie 
naciskałam. Ale wciąż jeszcze zbieram materiały. No, co o tym 
myślisz jak dotąd? 
     - Nie podoba mi się ta historia. Zwłaszcza to, że siedem 
dziewczyn VB zniknęło bez śladu. Brzmi to dość złowieszczo. 
Niewykluczone, że będę musiał wkrótce pojechać do Kornwalii. 
Razem z partnerem Harryego Butlera, Peteem Nieldem. 
     - Orły się zlatują. 
     Ledwie to powiedziała, gdy zadzwonił telefon. Tweed podniósł 
słuchawkę zanim Monika zdążyła sięgnąć w jej kierunku. Rozległ 
się w niej wyraźnie głos Newmana: 
     - Bob się melduje. 
     - Tweed przy aparacie. 
     - Chcę tylko przekazać wiadomość. Dzwonię z bezpiecznego 
telefonu w miejscowej budce. Jesteśmy w drodze do Mullion Towers, 
żeby przyjrzeć się temu miejscu z bliska. 
     - Bądźcie ostrożni. Monika dowiedziała się od Jima 
Corcorana, który jest szefem służby bezpieczeństwa na Heathrow, 
że Moloch przyleciał ze Stanów zaledwie kilka dni temu i zaraz po 
uzupełnieniu paliwa wystartował do Newquay. To bardzo blisko 
Stithians. Tak więc nasz potentat jest prawdopodobnie w swojej 
rezydencji. Może tam być niebezpiecznie, więc musicie bardzo 
uważać... 
     
     Rozdział 2 
     
     Newman wyszedł z budki telefonicznej i wskoczył za 
kierownicę swojego mercedesa, w którym już siedziała Paula. Gdy 
zostawił za sobą małą wioskę Mawnan Smith z jej krytymi strzechą 
domami, pubem "Pod Czerwonym Lwem" i rynkiem otoczonym małymi 
sklepikami, jego śladem ruszył Marler Jechał saabem, a na 
podłodze wiózł strzelbę. A daleko w przodzie, przed Newmanem, 
mknął drogą Butler na motorze harley-davidson. Wszyscy dobrze 
wiedzieli, dokąd zmierzają, bo wybrali szosę wiodącą wprost do 
Mullion Towers. 
     - Ilekroć jedziemy tak jak teraz, czuję się, jakbym należała 
do rodziny królewskiej - stwierdziła Paula. - Na czele kordonu 
motocyklista przeciera szlak, a tyłów strzeże nam Marler. 
     - Jesteś warta więcej niż niektórzy członkowie rodziny 
królewskiej - odrzekł Newman posyłając jej łobuzerski uśmiech. 
     - Dziękuję, łaskawy panie - odparła żartobliwie. 
     - Jestem na pani rozkazy, księżniczko. 
     - A tak poważnie, Bob, czy sądzisz, że ta wycieczka okaże 
się spokojna? - Wątpię. Z tego, co mi opowiedziałaś o swoim 
pobycie w Monterey, a zwłaszcza o tej kobiecie, Vanity Richmond, 
która tak bardzo chciała się z tobą zaprzyjaźnić, domyślam się, 
że Moloch wie o nas więcej niżbyśmy chcieli. 
     Powiedziałem Butlerowi i Marlerowi, że mamy zachować 
najwyższy stopień czujności. 
     - Przyglądałam się jeszcze tej mapie, którą mi pokazałeś i 
odniosłam wrażenie, że miejsce, gdzie Moloch ma swoją rezydencję, 
to prawie absolutne pustkowie. Założę się, że nie przejeżdża 
tamtędy wiele samochodów, a jeśli już jakiś się pojawi, to na 
pewno zostanie zauważony. A my raczej rzucamy się w oczy. 
     - Zobaczymy więc, jak król tego zamku wita swoich gości. 
Moloch jest prawdopodobnie w rezydencji. 
     - Na jakiej podstawie tak sądzisz? 
     - Kiedy odbierałem swoją walizkę z Park Crescent, Monika 
ostrzegła mnie, że nasza gruba ryba przyleciała z San Francisco 
prywatnym odrzutowcem na Heathrow, gdzie ponownie napełniono 
baki, by wkrótce wyruszyć do Newquay. Można stamtąd bardzo szybko 
dojechać do Stithians samochodem. 
     - A więc może się okazać, że czeka nas sporo emocji. Mam w 
torebce mój browning. 
     - To dobrze. I lepiej przygotuj się na fajerwerki... 
     Jechali przez otwarte pola, a gdy dotarli do skrzyżowania, 
skręcili na szosę, przy której stał drogowskaz z napisem 
"Stithians". Była to typowa kornwalijska droga, z żywopłotem i 
krzakami janowca po obu stronach. Wjechawszy na szczyt wzgórza, 
zobaczyli roztaczającą się przed nimi panoramę okolicy - wielkie 
pofałdowane przestrzenie, prawie bez drzew, a w oddali wysokie 
szczyty rysujące się na tle lazurowego nieba. Słońce grzało 
niemiłosiernie i pomimo otwartych okien wnętrze samochodu 
przywodziło na myśl piekarnik. 
     - Robi się troszkę gorąco - zauważyła Paula. 
     - Troszkę! - wykrzyknął Bob. - Upał jak w tropikach. Koszula 
już dawno przykleiła mi się do pleców. 
     Droga zakręcała co chwila, a Paula usiłowała się 
skoncentrować na rozłożonej na kolanach mapie. Skręcili w nieco 
lepszą drogę, ale nie ujechali nią daleko, kiedy znów musieli 
zjechać na jeszcze węższą dróżkę, przy której stał drogowskaz 
"Stithians". Paula aż się skuliła, gdy Newman z trudem wpasował 
się pomiędzy pobocza ścieżki. Wkrótce skręcili w podobną drogę, 
oznakowaną "Zapora Stithians". 
     - Zapora tutaj? - odezwała się zaskoczona Paula. - Dziwne. 
     - Nieco poniżej Mullion Towers znajduje się zbiornik wodny. 
Stąd prawdopodobnie ta zapora... 
     Przejechali przez Stithians, które okazało się maleńką 
wioską; stały tam domki o ścianach z granitu i szarych dachach z 
łupku. Nigdzie w zasięgu wzroku nie było widać żywej duszy i 
nawet kilka pobielanych budynków nie zdołało nadać życia temu 
ponuremu miejscu. Paula wbiła wzrok w plac zabaw dla dzieci, 
który akurat mijali. 
     - Jakąż przyszłość mogą mieć tutejsze dzieci, gdy dorosną? - 
zastanowiła się na głos. 
     - Tutaj nie ma przyszłości... 
     Bob urwał, bo kiedy powoli minęli zakręt, ujrzeli tuż przed 
sobą wysoką tamę odgradzającą ogromny zbiornik stojącej wody. 
Newman wyłączył silnik, wysiadł z samochodu i włożył marynarkę. 
Zrobił to niechętnie, wyłącznie dlatego, że musiał pod czymś 
ukryć zawieszony na biodrze rewolwer. Sięgnął jeszcze po leżącą 
na tylnym siedzeniu lornetkę, zarzucił ją sobie na szyję i ruszył 
w kierunku tamy. 
     Paula poszła razem z nim; była spięta, częściowo na widok 
tej zapory, ale głównie denerwowała ją ta ciężka, przytłaczająca 
upałem cisza. Do tej pory nie minęli po drodze ani jednego 
samochodu, a okolica wokół zapory wyglądała na równie opuszczoną. 
Newman zatrzymał się, podniósł lornetkę do oczu i nastawił 
ostrość. 
     - Ten budynek na szczycie wzgórza to musi być Mullion 
Towers. 
     - Jesteś pewien? - dopytywała się Paula. - Wygląda okropnie. 
     - To nie może być nic innego. Widzę wieże na każdym rogu, a 
na nich chimery. Okna są gotyckie, dzielone kamiennymi słupkami. 
     Paula obejrzała się i zauważyła, że Marler zatrzymał się w 
pewnej odległości za ich mercedesem. Przykucnął z boku saaba; 
Paula domyśliła się, że sprawdza działanie strzelby. Butler ukrył 
swój motocykl pod murem. 
     Przeniosła wzrok na odległy budynek i poczuła strach. 
     Długi, dziki grzbiet górski, na którym rozłożył się dom, 
opadał w dół wprost ku miejscu, gdzie stali. Zbocze było 
obrzydliwie jałowe, pozbawione drzew czy choćby jednego krzewu. 
Newman przez lornetkę obejrzał gmaszysko cal po calu. 
     Zbudowane było z granitu i wznosiło się na trzy piętra, a na 
jego dachu widniał wyższy od najwyższej z wież maszt, wyposażony 
w anteny radiowe i antenę satelitarną Comsatu. Przypominało to 
konstrukcję nad kabiną "Wenecji". 
     I to właśnie ostatecznie przekonało Boba, że znaleźli to, 
czego szukali. 
     - To Mullion Towers - oznajmił. 
     - Cała ta okolica to zupełne pustkowie - skomentowała Paula 
bez entuzjazmu. - Niczym spieczona słońcem pustynia. 
     Newman zaczął schodzić stromym zboczem ku tamie, a Paula 
poszła za nim. To pogrążone w ciszy miejsce miało w sobie coś 
złowieszczego, co budziło niepokój Pauli. 
     - Owszem - przyznał Newman. - Ani śladu ludzkiej obecności. 
Miejsce w sam raz dla tajemniczego miliardera. 
     Po obu stronach ścieżki biegnącej wzdłuż szczytu tamy 
wznosiły się na wysokość bioder poręcze, pomalowane na 
obrzydliwy, fioletowo-niebieski kolor Niskie furtki na obu 
końcach ścieżki były zamknięte. Doszli do wysokiej, odgrodzonej 
balustradą bramy, opatrzonej tablicą ostrzegawczą zabraniającą, 
jej przekraczanie, Nad nimi wznosiła się złowieszczo tama. 
     Patrząc w górę Newman spróbował ocenić odległość od ścieżki 
na szczycie do podstawy opadającej w dół ściany. Nikt, kto by 
spadł z góry, nie miałby szans na przeżycie tego upadku. 
     Nagle denerwującą ciszę przerwał szum fali przepływającej 
pod tamą. 
     Chwilę później usłyszeli kolejny dźwięk, znacznie 
głośniejszy - ryk silnika. 
     Popatrzyli w górę i dostrzegli krążący kilkaset stóp nad 
nimi helikopter. 
     - Spróbujmy się schować - zaproponowała Paula. 
     - Nie ma gdzie. Po prostu wróćmy spokojnie do samochodu 
niczym para turystów. 
     - To może być helikopter RAFu z tego dużego lotniska 
szkoleniowego w Culdrose - zauważyła Paula, gdy szli do 
samochodu. - Właściciel hotelu mówił nam o nim. 
     - Możliwe. 
     - Ale nie bardzo w to wierzysz. 
     - No cóż, gdy byliśmy z Marlerem w zatoczce, miałem okazję 
przyjrzeć się trochę "Wenecji". Na rufie widziałem lądowisko dla 
helikopterów. 
     Stała na nim maszyna bardzo podobna do tej, która właśnie 
nad nami krąży. 
     - A więc prawdopodobnie wiedzą, że się do nich wybieramy. 
     - W każdym razie zaraz się dowiedzą. Pilot wyśle przez radio 
ostrzeżenie do rezydencji. Na dachu budynku mieści się 
skomplikowany system łączności. 
     - Czy na pewno powinniśmy jechać dalej? Nie boję się, ale 
skoro oni się nas tam spodziewają... 
     - Sprawdźmy, jaki sprzęt ma przy sobie Marler Hary też 
zawsze nosi ze sobą narzędzia. Rezydencję otacza wysoki mur z 
drutem na wierzchu, prawdopodobnie pod napięciem. 
     - Witajcie - powiedział Marler wesoło, wrzucając im coś na 
tylne siedzenie samochodu. 
     - To rozkładana drabinka, prawda? - sPytał Newman. 
     - Właśnie. Z tego, co słyszałem o Molochu, domyślam się, że 
jego chałupka jest otoczona murem. 
     - Owszem. 
     - A w dodatku, Harry - zwrócił się Newman do Butlera, który 
akurat podszedł - na szczycie tego muru jest drut i to pewnie pod 
napięciem. 
     - Dziecinna zabawa - zapewnił go Butler. 
     - A więc jedziemy obejrzeć to arcydzieło architektury? - 
spytała Paula. 
     - Tweed chciał, żebyśmy sprawdzili to miejsce. A jeśli Tweed 
czegoś chce, to dostaje. 
      * 
     Odebrawszy zakodowaną wiadomość od pilota helikoptera, Joel 
Brand odłożył słuchawki i pospieszył do biura Molocha. Potentat 
znów przyglądał się uważnie mapie Kalifornii porysowanej 
dziwnymi, krętymi liniami. 
     Podniósł znad niej wzrok, gdy Brand, jak zwykle 
bezceremonialnie wpadł do jego biura. 
     Moloch podarł mapę na cztery kawałki i podał mu. 
     - Przepuść to przez niszczarkę do dokumentów - polecił. 
     Brand niecierpliwie wsunął skrawki do kieszeni spodni, 
usiadł na rzeźbionym krześle i wyprostował się. 
     - Uspokój się, Brand, i powiedz mi, co cię niepokoi. 
     - To cholernie ważna sprawa. Idą do nas nieproszeni goście, 
i to całą grupą... 
     - Jacy znowu nieproszeni goście? Wyrażaj się jaśniej. 
     - Dostałem przez radio wiadomość od pilota helikoptera z 
"Wenecji", który patroluje okolicę. A wcześniej sam widziałem 
tych ludzi przez lornetkę z pokoju radiowego. Stali przy tamie. 
Zauważyłem potężnie zbudowanego faceta, wyglądającego na 
twardziela... nie żebym nie dał sobie rady z tym typem - dodał 
butnie. - Była z nim całkiem sympatyczna dziewczyna o ciemnych 
włosach związanych z tyłu. Miała na sobie bawełnianą koszulkę i 
białe spodnie. A potem... 
     - Chwileczkę. - Moloch sięgnął do szuflady i wyjął z niej 
zdjęcie zrobione z ukrycia w Kalifornii. Popchnął je w stronę 
Branda. - Czy to ona? 
     - Aż ślinka leci. Ładna. Wprawdzie na tym zdjęciu włosy ma 
rozpuszczone, ale to ona. Nie mam co do tego wątpliwości... 
     - Niedobrze. - Moloch z powrotem schował fotografię do 
biurka: - To ludzie Tweeda - dodał. - Szybko działa. 
     - Przecież Tweed nie jest Supermanem... 
     - Zamknij się. Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jest ich 
tylko dwoje? 
     - Nie, przynajmniej czworo. Jest jeszcze szczupły facet w 
lnianym garniturze. Wygląda na elegancika. No i jakiś bokser na 
motorze. Wyruszyli już spod tamy i zmierzają prosto na nas. 
Zaalarmowałem chłopaków. Wzięli ze sobą strzelby. 
     W razie czego zawsze można powiedzieć, że farmerzy noszą 
strzelby, żeby oczyszczać pola ze szkodników. 
     - Uważajcie, z tymi ludźmi trzeba ostrożnie, zwłaszcza że 
jest z nimi Paula Grey, prawa ręka Tweeda. Ona... 
     - Ta gąska jest dziewczyną Tweeda? - zakpił Brand. 
     - Nie, nie jest. - Moloch uderzył w biurko otwartą dłonią, 
co zabrzmiało jak wystrzał z pistoletu. - Słuchaj, co ci powiem. 
Tweed to człowiek wysoce moralny. 
     Wiem, że ty nigdy nie zrozumiesz tego typu ludzi, ale ja go 
szanuję, bo jest groźnym przeciwnikiem. Zbierzcie psy i 
zamknijcie je w psiarni. To rozkaz. 
     Spróbuj raz zadziałać z prawdziwą finezją... 
     - Z finezją? 
     - Z finezją. Ty pewnie myślisz, że to jakieś francuskie 
ciasto. 
     Finezja oznacza ostrożne i subtelne postępowanie. A teraz 
zejdź mi z oczu... 
     Mimo swych nieokrzesanych manier, Brand był dobrym 
strategiem, toteż po wyjściu z gabinetu Molocha poszedł od razu 
na górę do pokoju łączności. Operator radiowy siedział przy swoim 
nowoczesnym sprzęcie. 
     - Jesteśmy oblężeni. Wyślij do pilota helikoptera zakodowaną 
wiadomość, żeby wracał na "Wenecję". Inaczej ci obcy zaraz się 
zorientują, że wiemy o ich nadejściu. Ma to zrobić natychmiast... 
     Następnie Brand zbiegł na dół do tylnych drzwi, żeby 
skontrolować strażników patrolujących teren posiadłości. 
Przechodząc koło pojemnika na śmieci, przypomniał sobie o 
poleceniu Molocha. 
     - Pieprzyć niszczarkę - mruknął pod nosem. 
     Wyciągnął z kieszeni resztki mapy, zmiął je, po czym uniósł 
plastikowe wieko pojemnika i rzucił papier na sam wierzch góry 
śmieci. Ruszył dalej wokół domu, aż spotkał najbardziej, jego 
zdaniem, godnego zaufania współpracownika, Genea Lessingera. 
     - Ściągnij szybko wszystkie psy i wpuśćje do psiarni. Zostaw 
tylko Brutea. 
     Weź go na smycz i chodź z nim cały czas wokół domu. Zbliżają 
się do nas niebezpieczni przybysze... 
     Gene, chudy mężczyzna o kościstej twarzy, z obrzydliwą 
szramą biegnącą przez środek prawego policzka, wyszczerzył zęby w 
uśmiechu. Jego ulubioną bronią był nóż, wsunięty teraz w 
zawieszoną przy skórzanym pasie pochwę. 
     - Jak zobaczą Brutea, nie będą próbowali uciekać. 
     - Też tak myślę. No, zmykaj... 
     Brute był największym i najgroźniejszym ze wszystkich 
dobermanów pilnujących terenu posiadłości. Obchodzą dom , by 
skontaktować się z pozostałymi strażnikami, Brand był z siebie 
zadowolony. 
     VB wspomniał o psach, usprawiedliwiał się sam przed sobą. 
Nie było mowy o jednym psie. A sprawami bezpieczeństwa zajmuję 
się tutaj ja. Witajcie więc, panno Grey z przyjaciółmi. 
Zgotowaliśmy wam interesujące przyjęcie. 
     Na czele niewielkiej grupy posuwającej się wąską ścieżką ku 
dziwnej rezydencji jechał Butler. Posuwał się powoli, a gdy 
dotarł na szczyt wzgórza, zatrzymał się gwałtownie. Wyłączywszy 
silnik cofnął motor o jard czy dwa, po czym podniósł rękę, by dać 
znak do zatrzymania obu samochodom. 
     Newman zahamował, wyskoczył z wozu i podbiegł do Butlera; 
Paula podążała tuż za nim. 
     - Jesteśmy bardzo blisko - ostrzegł ich. - Ze szczytu 
wzgórza widać już dom. 
     - To dobrze - stwierdził Newman. Akurat dołączył do nich 
Marler - Popatrzmy sobie. 
     Newman przygotował już wcześniej plan, oparty na 
obserwacjach, jakie poczynił oglądając posiadłość przez lornetkę 
od podnóża tamy. Marler dodał do tego własne sugestie. Ruszyli 
wszyscy na szczyt i zatrzymali się dopiero, gdy mieli widok na 
całą posiadłość. Paulę przeszedł dreszcz. 
     Górski grzbiet, na którym wznosił się Mullion Towers, 
wyglądał z bliska jeszcze bardziej złowrogo. Na długim zboczu, 
opadającym stromo ku zbiornikowi wodnemu w dole, nic zupełnie nie 
rosło. Stok zdawał się usypany z kurzu, który w upalnych 
promieniach słońca miał dziwaczny, żółtawy kolor - Można by 
pomyśleć, że to Sahara - stwierdziła Paula. - Nie zdawałam sobie 
sprawy, że w głębi lądu Kornwalia może prezentować się tak 
nieprzyjemnie. To miejsce jest zupełnie niepodobne do wybrzeża. 
Tam wszędzie można spotkać ładne plaże, zatoczki i kręte 
strumyczki. 
     Idąc za przykładem Newmana, ułożyli się płasko jedno obok 
drugiego na szczycie wzgórza. Bob znów przyjrzał się posiadłości, 
wyglądającej jak zamczysko z gotyckiego horroru, a następnie 
podał lornetkę Marlerowi. 
     - Co sądzisz o tym bluszczu? 
     - Właśnie czegoś takiego mi potrzeba. Pewność będę miał 
wprawdzie dopiero, gdy zobaczę go z bliska, ale wygląda na to, że 
rośnie tam od lat. Gałęzie ma grube i węzłowate. Jestem pewien, 
że nasz plan się powiedzie, zakładając oczywiście, że uda mi się 
podejść do tego bluszczu tak, żeby mnie nie zauważono. 
     - Do czego jest ta długa lina z węzłami przymocowana do 
twojej drabiny? -zaciekawiła się Paula. 
     - Wszystko się wyjaśni, gdy dotrzemy na miejsce. Domu 
pilnują strażnicy ze strzelbami, ale koncentrują się chyba na 
części frontowej. Jeden z nich spaceruje z dość niesympatycznym 
dobermanem. Martwi mnie trochę ten piesek. 
     - Ruszajmy - polecił Newman, ześlizgując się w dół i 
wstając. - Ciekawe, że ten helikopter tak szybko zniknął. Założę 
się, że w ten sposób chcieli uśpić naszą czujność. Przygotujmy 
się na najgorszy wariant, a mianowicie, że oni wiedzą, że się 
zbliżamy... 
      * 
     W budynku przy Park Crescent Tweed siedział za biurkiem i 
bardzo spokojnie patrzył w okno. Monika wiedziała jednak, że 
martwi się o swoich ludzi w Kornwalii. Właśnie zerknął na 
zegarek, gdy zadzwonił telefon. Odebrała go Monika. 
     Zmarszczyła czoło i kilkakrotnie zapytała: 
     - Kto mówi? 
     Wreszcie wcisnęła przycisk blokujący mikrofon i krzyknęła do 
Tweeda: 
     - Jakiś zachrypnięty typ upiera się, że musi z tobą 
rozmawiać. Podał nazwisko Waltz. 
     - Odbiorę. Tweed przy telefonie. 
     - Powinien pan wiedzieć, że podczas pobytu Pauli w Monterey, 
Vanity Richmond zrobiła jej z ukrycia kilka zdjęć. Śledziłem ją i 
wiem, że wysłała potem paczkę przez Federal Express gdzieś do 
Kornwalii. Na razie to wszystko. 
     - Dziękuję. - Tweed odłożył słuchawkę z ponurą miną. Wciąż 
patrząc w okno zrelacjonował rozmowę Monice. 
     - Kto to taki ten Waltz? - spytała. 
     - To informator, który był w Monterey w tym samym czasie co 
Paula. Naturalnie Waltz to pseudonim. 
     - Czyli złe wiadomości. 
     - W obecnej sytuacji rzeczywiście. Szkoda, że nie dostałem 
tej wiadomości wczoraj, bo wynika z tego, że jeśli nasi ludzie 
zostaną zauważeni na drodze do Mullion Towers, to ktoś może 
rozpoznać Paulę i w rezultacie domyślić się, kim są. 
     - O Boże, to chyba znaczy, że całe przedsięwzięcie może się 
zakończyć okropną katastrofą. 
     - Newman potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji, ale na 
pewno nie pomoże nam to odkryć zamiarów Molocha, a nie mam 
wątpliwości, że szykuje jakieś wielkie przedsięwzięcie. Gdyby tak 
udało nam się dowiedzieć, kim była dziewczyna wyrzucona na brzeg 
w Zatoce Ośmiornic i ta druga, a może ta sama, która wyskoczyła 
ze statku w Kornwalii... 
     - Zdjęcie od Corda przedstawiające Julię Sanchez, tę 
dziewczynę z Filadelfii, która zniknęła, a była przyjaciółką 
Molocha, może nadejść w każdej chwili. 
     Niewykluczone, że okaże się pomocne. 
     - Może tak, a może nie. 
     Tweed ponownie zerknął na zegarek. 
     - Biorąc pod uwagę czas, jaki upłynął od telefonu Boba i 
odległość, w jakiej leży Stithians, to cała drużyna powinna 
akurat szykować się do ataku na Mullion Towers; może nawet 
właśnie zaczynają. 
     
     Rozdział 3 
     
     Marler ruszył przodem wprost do saaba, dając znak 
pozostałym, by poszli za nim. Otworzył tylne drzwiczki swojego 
samochodu i wtedy Paula zobaczyła leżącą na rozkładanej drabinie 
dużą płócienną torbę. 
     - Wiem, że wszyscy macie broń, ale kto wie, może wam się 
przydać dodatkowy sprzęt - stwierdził sucho. - Jest właśnie w tej 
torbie i za chwilę Święty Mikołaj rozda wam prezenty. 
     Zanurkował do samochodu, otworzył przepastną torbę, wyjął z 
niej niewielki przedmiot przypominający granat i podał go Pauli. 
     - To nowy model bomby dymnej. Trzeba wcisnąć przycisk na 
górze i rzucić tę zabawkę. Nie tylko wydzieli się z niej dym 
przesłaniający przeciwnikowi pole widzenia, ale także drażniący 
zapach, który wyłączy go z akcji na pół godziny. Po tym czasie 
wróg szybko dojdzie do siebie. Proszę, Paula, dwa dla ciebie i 
dwa dla Boba. 
     - Jesteś nieźle przygotowany - zauważyła Paula. Obejrzała 
"prezenty" i schowała do torebki. 
     - Poczekaj, to nie wszystko... 
     - Czyżbyśmy zamierzali rozpętać niewielką wojnę? - 
zażartowała. 
     - Nigdy nic nie wiadomo - odparł Marler. 
     Podał jej granat z zatyczką. Ten rozpoznała od razu, zanim 
jeszcze Marler zaczął mówić. 
     - To granat ogłuszający. Używałaś go na ćwiczeniach w 
centrum szkoleniowym w Send. Jak wiesz, kiedy takie coś wybuchnie 
w pobliżu przeciwnika, potworny hałas pozbawi go możliwości 
jakiegokolwiek działania na wystarczająco długi czas, byśmy 
zdążyli uciec. Weź jeszcze jeden, Paula. 
     Wręczył jeszcze po dwa Newmanowi i Butlerowi, odsunął się od 
samochodu i bezszelestnie go zamknął. Zapalił papierosa. 
     - Mogę chyba powiedzieć, że jesteśmy gotowi na starcie z 
całą armią rzezimieszków, bo musimy założyć, że tylu na nas 
czeka. Wiecie wszyscy, gdzie mnie szukać. No to na co czekamy? 
     - Żebyś się zamkną, - odrzekł Newman szczerząc zęby w 
uśmiechu. 
     Chwilę później ekipa wyruszyła w drogę z dużą prędkością. I 
tym razem na czele jechał Butler. W pewnej odległości za nim 
podążał Newman z Paulą mercedesem, a na końcu, zachowując spory 
dystans, Marler. Szybko zjechali ze wzgórza, aby zaraz wspiąć się 
na następne, bardziej strome i wyższe. Na szczycie minęli 
zamkniętą wysoką bramę z kutego żelaza, za którą ciągnął się 
długi podjazd do Mullion Towers. Obrali taktykę zmylenia 
przeciwnika - jadąc z dużą szybkością spodziewali się wywołać 
wrażenie, że zmierzają w zupełnie innym kierunku. Tylko Butler 
zatrzymał się w pobliżu bramy i ukrył w żywopłocie swój motocykl. 
Wyjął z torby granat, który Marler dał mu jeszcze przed wyjazdem 
z hotelu "Nansidwell", i czekał. Przykucnięty pod żywopłotem 
obserwował obie bramy wjazdowe i pobocze drogi w miejscu, gdzie 
przecinała grzbiet. 
     Kilka minut później pojawił się Marler z karabinem 
przewieszonym przez ramię i drabiną w ręku; pod osłoną wysokiego 
granitowego muru, a więc niewidzialny z domu, zbiegł w dół po 
zboczu. Kiedy zbliżał się do Butlera, ten już badał drut biegnący 
wzdłuż muru. W ślad za Marlerem pojawili się Newman i Paula. 
Wszyscy mieli na nogach buty o miękkich podeszwach, więc biegli 
bezszelestnie. Gdy Marler znalazł się jakieś cztery jardy od 
Butlera, dał sygnał rozpoczęcia operacji. Gdzieś blisko domu 
warczał pies. 
     Butler wybiegł z ukrycia i wprawnie rzucił granatem, który 
wylądował dokładnie pod bramą. Wybuchł natychmiast i brama 
stanęła otworem. Miało to przekonać strażników, że atakują od 
frontu przez podjazd. 
     - Dasz radę unieszkodliwić ten drut pod napięciem? - mruknął 
Marler do Butlera. 
     - Mówiłem ci, to dziecinna zabawa. Podstaw tę cholerną 
drabinę pod mur, bo nie mamy czasu do stracenia. 
     Marler szybko rozsunął metalową drabinę na maksymalną 
długość i przystawił do muru w miejscu, gdzie pod kątem prostym 
zakręcał na tyły domu. Wspiął się na górę i zerknął ponad drutem. 
Dwaj uzbrojeni w strzelby strażnicy, z których jeden trzymał na 
smyczy wielkiego dobermana, przebiegli obok domu, na wpół 
osłonięci przez rosnące w donicach rozłożyste krzewy. Kierowali 
się ku frontowi domu. Marler usłyszał czyjeś głośne polecenie: 
     - Wszyscy obstawić obie strony bramy wjazdowej! Te sukinsyny 
próbują tędy wejść. 
     Marler uśmiechnął się pod nosem - podstęp okazał się 
skuteczny. 
     Zszedł na dół, a zaraz potem po szczeblach drabiny wspiął 
się Butler z uwieszonym u boku skórzanym workiem z narzędziami. 
Przekonał się, że Marler ustawił drabinę dokładnie w tym punkcie, 
który mu wskazał. 
     Drut był zasilany główną elektrodą poprzez żelazny pierścień 
pokryty izolacją. Butler wyjął z torby tubkę, wycisnął z niej 
gęstą substancję o konsystencji kleju i pokrył nią całą elektrodę 
oraz część drutu z obu stron. 
     Następnie wyciągnął sekator i przeciął drut w obu miejscach 
pokrytych klejem. 
     Wystarczyło to, żeby prąd przestał płynąć przez cały drut; a 
w domu nie odezwał się żaden alarm. Wreszcie Butler zszedł z 
drabiny do czekających towarzyszy i zameldował: 
     - Drut unieszkodliwiony. 
     Ledwie to powiedział, Marler wbiegł po drabinie i zajrzał za 
mur. 
     W pobliżu nie było widać nikogo. Odwinął przymocowaną do 
drabiny linę z powiązanymi węzłami i ciężarkiem na końcu, 
przymocował ją do tkwiącego w murze żelaznego pierścienia i 
spuścił w dół po drugiej stronie muru. Miała to być ich droga 
ucieczki. 
     Marler zsunął się szybko po linie, przykucnął, po czym 
ruszył biegiem, przemykając od jednej wielkiej donicy do drugiej, 
aż nie zauważony przez nikogo dotarł do bocznej ściany domu 
obrośniętej bluszczem. Pociągnął ręką, aby sprawdzić wytrzymałość 
pnączy, uznał, że są wystarczająco mocne i zaczął wspinać się po 
murze z iście kocią zręcznością. 
     Dosięgnąwszy rynny, przetoczył się nad nią na płaski dach 
domu. Dalej dach wznosił się lekko i był pokryty dachówką, lecz 
tutaj stało kilka masywnych kominów. Wciąż pochylony, Marler 
przebiegł nad frontową część domu i ukrył się za kolejnym 
kominem, Wyjrzał zza niego trzymając w rękach strzelbę. Z góry 
dobrze widział całą rozgrywającą się przed domem scenę - 
niedaleko od bramy kręcili się ludzie z bronią, poganiani przez 
czarnowłosego wielkoluda wymachującego rękoma, który najwyraźniej 
polecał im, aby się rozdzielili. 
     Marler wrócił na tył domu, podniósł głowę i dostrzegł 
Newmana czekającego na szczycie drabiny. Machnął ręką i szybko 
ruszył z powrotem na swój punkt obserwacyjny Wkrótce miał się 
zacząć atak. 
     Newman pierwszy zszedł po linie, za nim Paula i Butler. 
Paula, jedną ręką przytrzymując torebkę, a w drugiej dzierżąc 
browning, szła za Newmanem. Obydwoje trzymali broń za plecami. 
Butler został w tyle, pilnując drogi odwrotu; rękę trzymał we 
wnętrzu małej płóciennej torby. 
     Newman posuwał się spokojnie do przodu, a gdy dotarł do 
frontowej części domu, uśmiechnął się. Pierwszy zauważył go 
Brand. Nie spodziewając się ujrzeć kogokolwiek za swoimi plecami, 
zareagował najpierw zdziwieniem. 
     Newman wykrzyknął do niego wesoło: 
     - Przepraszam, czy to Mullion Towers? Bo jeśli tak, to 
chciałbym zamienić słówko z właścicielem posiadłości, panem 
Molochem. 
     - Na jaki temat? - dopytywał się Brand grając na zwłokę. 
     - Musiałbym sam wyjaśnić to panu Molochowi. To raczej 
osobista sprawa -odparł spokojnie Newman. 
     - Podobnie jak ta - warknął Brand mierząc do Boba ze 
strzelby. - Jak się tu dostałeś? 
     - Tylnymi drzwiami, bo brama wejściowa wyglądała bardzo 
nieporządnie. Po prostu nie dało się tamtędy wjechać. 
     - Wszedłeś na teren prywatny. Mów, kim jesteś, albo 
strzelam. 
     Paula wycelowała swój browning w brzuch Branda. Trzymała 
broń nieruchomo, a jej głos zabrzmiał jak uderzenie bata: 
     - Pociągnij za spust, a rozwalę ci brzuch. 
     Brand przesunął strzelbę tak, że jej lufa wymierzona była w 
Paulę. 
     Wyszczerzył zęby w uśmiechu, pewien, że jest górą. Paula 
wciąż celowała w to samo miejsce. 
     - Pociągnij za spust - powtórzyła - a mój palec przyciśnie 
cyngiel zupełnie odruchowo. Tak czy owak skończysz z rozwalonym 
brzuchem. 
     Brand znów dał się zaskoczyć. Nie spodziewał się takiego 
zachowania ze strony kogoś, kto był tylko kobietą. Chwilę się 
wahał, po czym rzucił strzelbę i ze złośliwym uśmieszkiem i 
wyciągniętą ręką ruszył w stronę Newmana. Bob schował broń do 
kabury, a Brand znów wyszczerzył zęby w uśmiechu. 
     - Słusznie. Taki facet jak ty nie potrzebuje straszaka. 
Podaj rękę diabłu i pogadajmy... 
     Gdy był już blisko, jego lewa ręka zacisnęła się i ogromna 
pięść runęła do przodu z szybkością błyskawicy. Trafił Newmana w 
szczękę z wystarczającą siłą, by powalić go na ziemię. Nie 
przestając się uśmiechać, Brand zamachnął się nogą z metalową 
płytką na czubku buta, by wymierzyć swemu przeciwnikowi brutalny 
kopniak w bok, mający połamać mu żebra. Paula tymczasem 
wymierzyła z browninga do drugiego faceta, który akurat się 
pojawił. 
     Newman okazał się szybszy od Branda, bo zdołał obiema dłońmi 
chwycić go za nogę w kostce i wykręcić ją bezlitośnie, Potężny 
strażnik zawył i stracił równowagę, a Newman skorzystał z tego, 
by podnieść się z ziemi. Pochylił się, złapał Branda za 
kędzierzawą czuprynę i pociągnął, a kiedy olbrzym instynktownie 
odchylił głowę, Newman popchnął ją mocno w dół. Zderzyła się z 
kamieniami, którymi była wybrukowana ścieżka przecinająca rzadko 
porośnięty zielonymi źdźbłami trawnik. Rozległ się dźwięk 
przypominający uderzenie młota o kamień i Brand padł nie 
drgnąwszy nawet. Tymczasem zaczęli się pojawiać kolejni 
napastnicy ze strzelbami. 
     Nie przejmowali się specjalnie Paulą, wiedząc, że i tak sama 
nie da wszystkim rady Niespodziewanie seria strzałów przejechała 
po ziemi tuż pod nogami zbliżających się strażników Stanęli 
zaskoczeni, zastanawiając się, skąd padają strzały, a Marler 
dalej posyłał kule pod ich nogi. Newman właśnie uporał się z 
Brandem, gdy Paula krzyknęła do niego: 
     - Bob, z prawej! 
     Newman obrócił się. Zza domu wyszedł Gene z Bruteem na 
smyczy i zmierzał prosto ku niemu. Strażnik odpiął smycz, a pies 
rzucił się natychmiast w kierunku Newmana, który nie miał nawet 
czasu sięgnąć po rewolwer. Brute celował już w podskoku prosto w 
jego gardło, kiedy nagle zawisł na moment w powietrzu i runął, 
trafiony przez Marlera prosto w czaszkę. Gdy zwierzę padło 
nieżywe, Gene wyjął długi, przypominający sztylet nóż i zaczął 
podchodzić do Newmana. 
     Bob stał bez ruchu z rękoma na biodrach. I tym razem nie 
miał czasu, by sięgnąć po broń. Odezwał się do Genea spokojnym 
tonem: 
     - Czy mógłbym wypalić ostatniego papierosa, zanim wbijesz we 
mnie to ostrze? 
     - A pal sobie. To będzie ostatnia w twoim życiu fajka. 
     Newman ostrożnie wyjął z kieszeni paczkę papierosów i 
zapalniczkę. 
     Zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko, a Gene napawał 
się tym widokiem. 
     Jest śmiertelnie przerażony, pomyślał strażnik i uśmiechnął 
się sadystycznie. Papieros rozżarzył się już porządnie, a Newman 
zerknął w bok. 
     - Bierz go, Ed - krzyknął. 
     Gene poczuł, że musi się obejrzeć. Newman wykorzystał chwilę 
jego nieuwagi i przycisnął papierosa do dłoni, w której strażnik 
trzymał nóż. 
     Ten wrzasnął z bólu i wypuścił sztylet, a Newman prawym 
kolanem uderzył go w krocze. 
     Gene przewrócił się z krzykiem, a Bob wyciągnął rewolwer z 
kabury i lufą uderzył przeciwnika w głowę. Niedoszły zabójca 
opadł bezwładnie na ziemię. 
     Zrobiło się zamieszanie, bo Paula zdetonowała granat 
ogłuszający. 
     Trzech ludzi padło natychmiast bez przytomności. Pozostałych 
unieszkodliwiła granatem dymnym - zniknęli wszyscy za gęstą 
zasłoną dymu, kaszląc i łzawiąc. 
     Gdzieś w tych oparach rozległy się strzały z karabinu 
maszynowego wycelowane w grupę Newmana. Bob domyślił się, że 
jeden ze strażników upadł na ziemię, zamknął oczy i strzelał jak 
popadnie, mając nadzieję, że kogoś trafi. 
     - Czas się wycofać - powiedział do Pauli. - Wracaj do 
drabiny i za mur. Już! 
     Zerknął na krawędź płaskiego dachu i zobaczył głowę Marlera, 
który tylko czekał, aż wróg wyłoni się z dymu. Newman dał mu 
znak, by natychmiast ruszył w stronę drabiny: Po drodze podszedł 
do miejsca, gdzie stał Butler osłaniający Paulę, która ze 
zręcznością akrobatki wspięła się już po linie i znikała właśnie 
za murem. 
     Marler z przewieszoną przez ramię strzelbą schodził w dół po 
wiekowym bluszczu. Newman odczekał chwilę, obserwując go i nie 
wypuszczając z dłoni swojego rewolweru. W końcu Marler zeskoczył 
z niewielkiej wysokości i znalazł się na ziemi. Newman cały czas 
pamiętał, że słyszał karabin maszynowy. 
     To by znaczyło, że zbiry Molocha są profesjonalistami. 
     Marler dostrzegł za rogiem plastikowy pojemnik na śmieci. 
Podbiegł do niego i podniósł pokrywę. Na stosie odpadków zauważył 
jakiś zwitek papieru, więc chwycił go i wsunąwszy znalezisko 
szybko do kieszeni, zatrzasnął na powrót pokrywę. 
     - Cóż ty u diabła wyprawiasz? - chciał wiedzieć Newman. 
     - Nigdy nie wiadomo, co można znaleźć w śmietniku... 
     - Właź po linie. No, ruszaj się! 
     Marler błyskawicznie wspiął się na mur i zniknął z jego 
drugiej strony, a Newman tymczasem zbliżył się do drogi 
ewakuacyjnej. Chciał wyjść stąd jako ostatni. 
     Polecił Butlerowi wchodzić po linie i wpatrzył się w 
rzednący dym. 
     Wyszedł z niego strażnik z ustami przewiązanymi chustką. 
Poprawiał sobie gogle, a wolną ręką ściskał karabin maszynowy, 
który natychmiast wymierzył w Newmana. 
     Bob odskoczył na bok i rzucił w jego kierunku granat 
ogłuszający, a zaraz potem dymny. 
     Z granatu zaczął wydobywać się dym, a strażnik osunął się na 
ziemię. 
     Newman wspiął się po linie, przeszedł na drugą stronę muru, 
po czym wciągnął sznur i nożem odciął sznur od żelaznego 
pierścienia, wokół którego zdążył się już mocno zacisnąć. Rzucił 
sznur Marlerowi, który pospiesznie go zwinął. 
     Ledwie Newman dotknął ziemi, Marler błyskawicznie złożył 
drabinę i pobiegł z nią do samochodu. 
     Podchodząc do mercedesa Bob zauważył, że Paula już siedzi za 
kierownicą, a silnik pracuje, żeby mogli ruszyć, gdy tylko on 
wsiądzie. Przed nimi Butler mknął już w dół zbocza na motorze. 
Mijając zniszczoną bramę wjazdową, cisnął w jej kierunku kolejny 
granat ogłuszający, po czym przyspieszył. 
     Tuż za nim pędził mercedes, a dalej saab. Newman otarł pot z 
czoła. 
     - Macie dość emocji? 
     - Przecież już nieraz przez to przechodziliśmy - odparła 
spokojnie Paula. -Bywaliśmy w podobnych sytuacjach. Myślisz, że 
coś osiągnęliśmy? 
     - Napędziliśmy Molochowi stracha. Pewien jestem, że Tweedowi 
o to chodziło. Gdy odjeżdżaliśmy, ktoś obserwował nas z okna na 
bocznej ścianie. Może nawet był to sam cesarz. Czy ktoś za nami 
jedzie? 
     - Tylko Marler - odparła Paula, rzuciwszy okiem w lusterko 
wsteczne. - Wracamy do "Nansidwell"? Dobrze, że Moloch nie wie, 
gdzie się zatrzymaliśmy. 
     - Nie liczyłbym na to. 
     Moloch był świadkiem całej operacji. Stojąc przy oknie 
swojego gabinetu na pierwszym piętrze, usłyszał wybuch granatu, 
który zniszczył bramę. 
     Widząc, że Brand zbiera ludzi w pobliżu bramy, domyślił się, 
że detonacja miała tylko odwrócić ich uwagę i że prawdziwy atak 
przyjdzie z innego kierunku. No, ale Brand zazwyczaj wiedział, co 
robi.. 
     Nieco później Moloch szybko opuścił biuro i przeszedł 
korytarzem do innego pokoju, z oknem w bocznej ścianie domu. 
Dotarł tam akurat na czas, by zobaczyć, jak Newman unieszkodliwia 
strażnika z karabinem maszynowym, po czym wspina się po linie i 
znika za murem. 
     - Doskonale zorganizowana operacja - powiedział do siebie. - 
Nie doceniałem tego Tweeda. Będziemy musieli zarzucić na niego 
sieci. 
     
     Rozdział 4 
     
     Howard wpadł do biura Tweeda ze zmartwioną miną. Rozsiadł 
się w fotelu, i obciągnął mankiety, odsłaniając złote spinki w 
kształcie kwiatów. Siedząca za biurkiem Monika aż się wzdrygnęła 
- nie był to styl, jaki powinien prezentować sobą mężczyzna. 
     - Premier bardzo jest poruszony sprawą Vincenta Bernarda 
Molocha - oznajmił Howard oficjalnym tonem. 
     - Wiem - odparł Tweed. - Dzwonił do mnie dziś po południu. 
     - Chcesz powiedzieć, że do ciebie zatelefonował najpierw? - 
oburzył się Howard. - Przecież to ja dowodzę. 
     - A więc miej pretensje do premiera. 
     - Dobrze wiesz, że nie mogę mu nic powiedzieć. On chce 
odpowiednio ustawić swoje priorytety. Tak czy owak, VB kupił 
bardzo ważną fabrykę elektroniczną gdzieś w Thames Valley. A 
musisz wiedzieć, że to nasz odpowiednik Doliny Silikonowej w 
Kalifornii. 
     - wiem. 
     - Chcesz powiedzieć, że wiesz o Thames Valley? 
     - Chcę powiedzieć, że wiem, iż VB kupił tę fabrykę. Zresztą 
zabrał się już do dwukrotnego powiększania jej powierzchni i 
zdolności produkcyjnych. 
     - Mogę zapytać, skąd to wszystko wiesz? ! 
     - Mam tam swojego informatora, ale nie wymienię jego 
nazwiska. 
     Dostałem te informacje już jakiś czas temu jako ściśle tajne 
- uciął Tweed. 
     - Tym, co najbardziej denerwuje premiera w związku z VB i 
jednocześnie go martwi, jest fakt, że ten człowiek ma na swojej 
liście płac kilku ważnych członków Parlamentu. Oficjalnie, jak 
zwykle w takich przypadkach, nazywa się ich konsultantami. 
Premier uważa, że Moloch zanadto rośnie w siłę. 
     - Już urósł. Co chcesz, żebym zrobił? Poszedł i zastrzelił 
go? 
     - To całkiem niezły pomysł - odrzekł Howard z rzadkim u 
siebie poczuciem humoru. - Jak ci idzie śledztwo? 
     - Do przodu. Jak już osiągnę coś konkretnego, będziesz 
pierwszym, który się o tym dowie. 
     - Mam taką nadzieję,,. 
     Howard wstał i wyszedł z pokoju. Monika wzniosła oczy do 
nieba, a Tweed posłał jej szeroki uśmiech. 
     - Nie mogę się powstrzymać i wreszcie to powiem - oznajmiła 
Monika. Ten człowiek to prawdziwy dopust boży. Zauważyłam, że 
mówisz mu tylko tyle, ile musisz. 
     - Bo dobrze wiem, że gdy wychyli w klubie te swoje trzy 
podwójne whisky, robi się gadatliwy. A co myślisz o telefonie od 
Newmana? 
     Newman zadzwonił do niego z budki w Mawnan Smith, kiedy 
wracali z rezydencji Molocha. Monika zmarszczyła czoło. 
     - Wygląda na to, że sprytnie wykołował tych opryszków A jaki 
właściwie był cel tej operacji? 
     - Zasianie w Molochu niepokoju, pokazanie mu, że jesteśmy na 
jego tropie. 
     W takim stanie ducha może popełnić jakiś błąd. Ciekaw 
jestem, co to za papiery Marler znalazł w koszu na śmieci. 
Podobno to mapa Kalifornii porysowana jakimiś dziwnymi liniami. 
     - Czy to z tego powodu posłałeś do "Nansidwell" Petea 
Nielda? 
     - Tak - odrzekł. - Ma wziąć tę mapę i zaraz wracać. Chcę sam 
się jej przyjrzeć. 
     Aha, czy udało ci się dowiedzieć czegoś więcej o tym 
wcieleniu Buddy, czyli macosze VB, pani Beniyon, i jej synu, 
Ethanie? 
     - Pani Benyon ma niewielkie udziały w prywatnej firmie 
kontrolującej imperium VB. Plotka głosi, że starsza pani ciągle 
domaga się od VB zwiększenia swojego pakietu; chciałaby też mieć 
więcej do powiedzenia w sprawach całej firmy. 
     - To do niej pasuje, sądząc po zdjęciu, które mi pokazałaś. 
Co poza tym? 
     - Ten jej syn, Ethan, to dziwny człowiek. Nienawidzi matki, 
która terroryzuje go, kiedy tylko może. Nie mieszka z nią; ma dom 
w Black Ridge; nadmorskiej miejscowości niedaleko Carmel i Big 
Sur, gdzie mieści się kwatera VB. 
     Podobno jest znakomity w swoim fachu... 
     - A co on konkretnie robi? 
     - Jak wiesz, jest sejsmologiem, ekspertem od trzęsień ziemi. 
To wszystko, co wiem. Może jeszcze tylko to, że w czasie studiów 
koledzy uważali go za faceta, który ma źle w głowie. Ale w tej 
sprawie mogę tylko snuć przypuszczenia, bo to typowy naukowiec 
pracujący na potrzeby armii, pochłonięty swoją pracą. 
     - Interesujące - stwierdził Tweed wpatrzony w jakiś punkt 
przed sobą. 
     - Interesujące? Dlaczego? 
     - Bo niektóre fragmenty układanki zaczynają do siebie 
pasować, chociaż obraz jest jeszcze bardzo mglisty. Oczywiście 
mogę się mylić. 
     - Aha, kiedy wyszedłeś rano, przyszło akurat zdjęcie Julii 
Sanchez od Corda Dillona. To ta dziewczyna VB, która zaginęła bez 
śladu, podobnie jak sześć innych. 
     Obejrzyj sobie. 
     Monika położyła fotografię na biurku. Tweed zobaczył na niej 
bardzo atrakcyjną brunetkę. Miała mocno zarysowany podbródek 
świadczący o silnym charakterze i roześmiane oczy. Była typem 
dziewczyny, z którą człowiek dobrze się bawi. Tweed ocenił, że ma 
nieco ponad trzydzieści lat. 
     - W ogóle niepodobna do kobiety, którą Newman wyłowił w 
Kornwalii, a która, jak przysięgała Paula, była tą samą osobą, 
którą ona wyciągnęła z morza w Zatoce Ośmiornic w Kalifornii. Mam 
tutaj szkic, który sporządził nasz artysta według opisu Pauli - 
powiedziała Monika. 
     Tweed popatrzył na rysunek, który Paula wypracowała wspólnie 
z rysownikiem. Wiedział, że jego agentka świetnie zapamiętuje 
szczegóły wyglądu ludzi. 
     Nie musiał nawet uważnie przyglądać się obydwu podobiznom, 
żeby stwierdzić, iż kobieta na szkicu nie wykazuje najmniejszego 
podobieństwa do Julii Sanchez. 
     A więc kolejna ślepa uliczka - w ile takich już weszli przez 
te wszystkie lata? 
     - Rzeczywiście niepodobna - przyznał. - Lepiej zadzwoń do 
Corda i doinformuj go... 
     Przerwał mu dzwonek telefonu. Monika podniosła słuchawkę i 
oznajmiła Tweedowi, że na linii jest właśnie Cord Dillon. 
     - Cześć, Cord. Tu Tweed. 
     - Witaj. Czy uważasz, że mam wesoły głos, jak ktoś, kto 
usłyszał przed chwilą dobre nowiny? 
     - Owszem... - To znaczy, że potrafię każdego wprowadzić w 
błąd, choćby nie wiem co się stało. 
     - A co się wydarzyło? 
     - Chodzi o prezydenta. Wezwał mnie do Gabinetu Owalnego. Był 
okropnie wzburzony. Podobno Moloch zdobył tak wielkie wpływy w 
Izbie Reprezentantów, a i w Senacie także, że zdaniem prezydenta 
może pokierować następnymi wyborami, jak będzie mu się podobało. 
Próbowałem mu powiedzieć, że sporo w tym przesady, ale nie 
uwierzył mi. Kazał mi się dowiedzieć, co VB zamierza. 
     A więc pytam o to ciebie, bo właśnie doniesiono mi, że 
Moloch poleciał za Atlantyk swym prywatnym odrzutowcem i jest 
teraz gdzieś w Anglii... 
     - Owszem. Nawet wiem, gdzie dokładnie. 
     - Zrób mi przysługę, przyjacielu. Zdobądź dla mnie 
informacje, co on knuje i dlaczego. Twoi ludzie to prawdziwi 
eksperci w tego typu sprawach, a tutaj nic na jego temat nie mogę 
znaleźć. W dodatku pewien jestem, że niedługo znów zostanę 
wezwany do Białego Domu. Cały Waszyngton wpadł w panikę. Mówią, 
że Moloch wygrywa i na pewno przejmie władzę... 
     - Cord, zostaw to mnie. Rozpocząłem już operację mającą na 
celu rozszyfrowanie tego człowieka. Gdy tylko dowiem się czegoś 
konkretnego, zadzwonię do ciebie. Prawdę mówiąc, ta operacja jest 
już dość zaawansowana. 
     - Może lepiej będzie mi się dzisiaj spało. Dzięki. 
     Tweed powtórzył Monice rozmowę z Amerykaninem. W pierwszej 
chwili zacisnęła usta, a potem stwierdziła: 
     - Nie powiedziałeś mu, że nasz premier też się trzęsie i to 
z tego samego powodu. 
     - Celowo tego nie zrobiłem. Po co go bardziej martwić? No, 
ale wynika z tego, że ten zadziwiający człowiek, VB, jest w 
stanie zdrowo wystraszyć zarówno Londyn, jak i Waszyngton. Zdrowo 
wystraszyć... - powtórzył zamyślony. 
     - Wciąż jeszcze sprawdzam tę Vanity Richmond - oznajmiła 
Monika. - Skorzystałam z pomocy solidnego informatora z San 
Francisco. Próbowali wyśledzić Vanessę Richmond przez DS, czyli 
departament samochodowy, biuro do spraw kredytów, biuro do spraw 
dochodów, przez departament imigracji dla zarejestrowanych 
cudzoziemców, czyli takich, którzy mają wizę stałego Pobytu, oraz 
Przez ubezpieczenia społeczne. Wynika z tego, że nigdzie o niej 
nie słyszano. Vanessa Richmond to kobieta bez tożsamości. 
     - Bardzo to tajemnicze - zauważył Tweed. 
     - Zabrałam się do sprawdzania jej tutaj, ale na razie 
rezultat jest taki sam. 
     - Kiedy Newman dzwonił do mnie po napadzie na Mullion 
Towers, dał mi potem do telefonu Paulę. Powiedziała, że w 
"Nansidwell" zatrzymała się samotna kobieta, która wygląda 
dokładnie tak jak Vanity. Tyle że w Kalifornii była rudowłosa, a 
ta kobieta w Nansidwell jest brunetką. 
     - Nosi perukę. Albo ufarbowała włosy - zasugerowała Monika. 
     - Przyszło mi to do głowy. Pogadam sobie z tą panią, gdy już 
będę w "Nansidwell". Zarezerwowałaś mi pokój? 
     - Oczywiście. Od jutra. Czy nie powinieneś wkrótce wyruszyć? 
     - Czekam na Petea Nielda, żeby rzucić okiem na te papiery, 
które Marler zabrał ze śmietnika VB. Powinien tu niedługo być. 
     Nield zjawił się pół godziny później, przejechawszy bez 
odpoczynku drogę do Kornwalii i z powrotem. Monika uznała, że jak 
na taki wyczyn wygląda nadzwyczaj świeżo. Kurier podał Tweedowi 
tekturową kopertę. 
     - Marler powiedział, że ta kartka była przedarta na cztery 
kawałki, kiedy ją znalazł. Skleił ją z powrotem. 
     - Może napiłbyś się czegoś po takiej podróży? - 
zaproponowała Monika. 
     - Przydałby mi się kubek wody, a potem porcyjka kawy, którą 
tak świetnie parzysz - odparł z uśmiechem. - Przez ostatni etap 
tej jazdy miałem wrażenie, że wyschłem na wiór. W samochodzie 
gorąco było jak w piecu. Miałem wprawdzie butelkę wody, ale 
szybko się skończyła. 
     - Usiądź, Pete - zwrócił się do niego Tweed. - Chciałbym 
jeszcze z tobą porozmawiać. 
     Tweed przyglądał się kartce, którą Marler zręcznie poskładał 
w całość. Była to mapa Kalifornii przekreślona pięcioma krętymi 
liniami, biegnącymi przez cały stan z południa na północ. Każda z 
nich była oznaczona nazwą, wypisaną drobniutkimi literami na dole 
mapy. Tweed natychmiast rozpoznał sławny uskok San Andreas. 
Zastanawiała go inna linia, biegnąca blisko wybrzeża, a nazywana 
uskokiem San Moreno. 
     Monika wróciła, niosąc wodę, kawę i talerz słodkich bułeczek 
dla Nielda. 
     Tweed zaczekał, aż kurier opróżni tacę. Pete Nield, partner 
Harryego Butlera, w niczym nie przypominał swego krzepkiego 
kolegi o niewyparzonym języku. 
     Był szczupłym facetem, zbliżającym się do czterdziestki, 
ubierał się elegancko, miał inteligentną twarz ozdobioną wydatnym 
nosem i zadbane krótkie wąsiki. 
     - Moniko - krzyknął do sekretarki Tweed - spróbuj, proszę, 
połączyć się z profesorem Westherbym. 
     - Z tym najsławniejszym sejsmologiem w Anglii? 
     - Właśnie. 
     Kilka minut później Monika dała Tweedowi znak, a on podniósł 
słuchawkę. 
     Przywitał go wesoło znajomy głos ze szkockim akcentem. 
     - Tweed? Myślałem, że jesteś w rządzie. 
     - Porzuć tę myśl. Tom, wiem, że proszę o wiele, ale czy 
mógłbym zaraz do ciebie przyjechać? Zajmę ci tylko kilka minut, 
tyle że to pilne. 
     - A czy zdarzyło się kiedykolwiek, żebyś nie przywiózł mi 
jakiejś pilnej zagadki? No, to do zobaczenia wkrótce... 
     Tweed podszedł do szafy i wyjął z niej walizkę trzymaną tu 
zawsze na wypadek nagłego wyjazdu. Wziął także bagaż Petea Nielda 
i podał mu go. 
     - Jedziemy do Kornwalii, ale najpierw wpadniemy do 
Weatherbyego. 
     - Przecież Pete dopiero co tam pojechał i wrócił - 
zaprotestowała Monika. 
     - Pete jest gotów jechać tam z powrotem - zapewnił ją Nield. 
     - Ja poprowadzę - oznajmił Tweed. - Znajdziesz mnie w 
Nansidwell" - zwrócił się do Moniki. - Podczas mojej nieobecności 
ty tu dowodzisz. I powiedz Howardowi, że nie wiesz, gdzie 
pojechałem. O ile oczywiście zapyta, a na pewno to zrobi... 
     Najpierw pojechali do londyńskiej dzielnicy Holland Park. 
Drzwi otworzył im sam Weatherby i zaprosił do środka. Wprowadził 
ich do obszernego, wygodnie umeblowanego salonu z dużym biurkiem 
pod ścianą i zapytał, czego chcieliby się napić. Obydwaj 
poprosili o kawę. 
     Ponad siedemdziesięcio-letni profesor przypominał wyglądem 
przyjacielskiego chochlika. Był średniego wzrostu, miał siwiejące 
włosy i wysokie czoło. Na ustach tańczył mu psotny uśmieszek. 
Ciepło powitał Tweeda. Nield pomyślał, że staruszek wygląda na 
niezwykle inteligentnego. 
     - A więc jaki masz problem tym razem? - zapytał Tweeda 
podawszy kawę. 
     Sam sączył whisky. - Pewnie masz nadzieję, że rozwiążę ci 
następną zagadkę? 
     - Właśnie. 
     Tweed podał uczonemu mapę Kalifornii uratowaną przez 
Marlera. Weatherby rozwinął kartkę i przyglądał się jej przez 
kilka minut, po czym podniósł wzrok na Tweeda. 
     - Czy mogę zapytać, skąd to masz? 
     - Przykro mi, Tom, ale to sprawa poufna. 
     - Poznaję to drobne pismo na dole kartki, gdzie widnieją 
różne nazwy. Człowiek, który sporządził tę mapkę, jest 
krótkowidzem. Znałem go kiedyś. 
     To Ethan Benyon. Studiował sejsmologię pod moim kierunkiem. 
     - Co za zbieg okoliczności - zauważył Tweed. 
     - Wcale nie. Sejsmologowie tworzą coś w rodzaju klubu, 
dzielą się swoimi odkryciami. Może zabrzmi to trochę nieskromnie, 
ale Ethan przyszedł do mnie, ponieważ uważał mnie za najlepszego 
fachowca w całej Europie Zachodniej, co rzecz jasna jest 
przesadą. Miało to miejsce kilka lat temu. Był znakomitym 
studentem. Zawsze nieśmiały, spokojny, ale miał jakiś wrodzony 
pociąg do tego przedmiotu. 
     - A wiesz, gdzie on jest obecnie? 
     - Nie mam pojęcia. Jeśli jednak założymy, że mapa powstała 
niedawno, to wygląda na to, że jej autor przebywa w Kalifornii. 
Benyon ma tak słaby wzrok, że nosi w okularach soczewki z 
kryształu górskiego. Szczególnie interesowała go metoda 
przewidywania trzęsień ziemi o nazwie VAN. 
     - A cóż to takiego? - zainteresował się Tweed. 
     - To trudno wyjaśnić, ale spróbuję. Wynalazło ją trzech 
greckich profesorów. 
     Metoda ta polega na wykorzystaniu badań prowadzonych w serii 
strategicznie rozmieszczonych stacji, które rejestrują naturalne 
prądy elektryczne występujące blisko powierzchni ziemi. Źródłem 
tych prądów jest ziemskie pole magnetyczne, a stacje badawcze 
wyposażone są w czujniki zakopane w ziemi w pewnej odległości od 
siebie. Za pomocą, przewodnika czujniki są podłączone do 
wzmacniacza napięcia i urządzenia rejestrującego odczyt na 
wykresie. Czy jak do tej pory rozumiesz wszystko? 
     - Tak mi się wydaje - odparł Tweed. 
     - Ja chyba nie bardzo - wtrącił cicho Nield. 
     - Urządzenia rejestrujące odczyt wychwytują sygnał 
poprzedzający trzęsienie ziemi. Przez bardzo długi czas 
sejsmologowie uważali, że ta metoda to jedna wielka bzdura, ale w 
końcu przyznali, że rzeczywiście działa... przynajmniej niektórzy 
z nich są tego zdania. Wiadomo mi, że Amerykanie wciąż odnoszą 
się sceptycznie do metody VAN. Ale Ethan zawsze był oryginałem. 
     - W jakim sensie? 
     - Żywo interesowały go rzeczywiste przyczyny trzęsień ziemi 
i to, czy można je kontrolować. Niektóre z jego pomysłów wydały 
mi się niepokojące, ale to człowiek niezależny. On nigdy nie 
dzieli się swoimi spostrzeżeniami z innymi uczonymi. W ogóle nie 
ma z nimi nic wspólnego. 
     - Czy możesz wyczytać z tej mapy coś jeszcze? 
     - No cóż, wygląda zagadkowo. Jest tu linia, której nie 
rozumiem; mam na myśli tę oznaczoną jako uskok San Moreno. Nigdy 
dotąd nie słyszałem o uskoku biegnącym w ten sposób - wzdłuż 
wybrzeża Pacyfiku, potem w stronę lądu, a dalej znowu blisko 
brzegu. Niepokoi mnie to, chociaż nie potrafię powiedzieć 
dlaczego. Czy masz coś przeciwko, żebym zrobił sobie kserokopię 
tej mapki? 
     - Nie, o ile oczywiście nikt poza tobą nie będzie jej 
oglądał. 
     - Powiedziałeś już, że to dokument poufny - przypomniał mu 
Weatherby i uśmiechnął się z sympatią. 
     - Więc zrób sobie odbitkę. Zaraz potem musimy jechać. 
     - Rozumiem. Jesteś jak ważka przeszywająca powietrze to w 
tę, to w inną stronę. Przepraszam na chwilę... 
     Profesor wrócił po kilku minutach i oddał Tweedowi oryginał. 
Tweed podziękował uczonemu za pomoc i opuścił jego dom, po czym 
zasiadł za kierownicą forda sierry i z Nieldem obok wyruszył w 
drogę do Kornwalii. 
     - Czy on ci coś pomógł? - spytał Nield, gdy minęli już 
przedmieścia Londynu i Tweed wcisnął gaz do dechy. 
     - Nie jestem pewien. To, co powiedział, przypomina pewną 
moją szaloną, teorię, która plącze mi się gdzieś w zakamarkach 
umysłu. 
     Prawdopodobnie jest całkowicie błędna. Może w Kornwalii 
szczęście bardziej nam dopisze. 
     - Spodziewam się większych emocji. Marler opowiedział mi o 
tej strzelaninie w Mullion Towers. Miejmy nadzieję, że zrobiło 
się tam gorąco. 
     - Chyba lepiej, żebyśmy nie musieli wjeżdżać do rozpalonego 
pieca. 
     
     Rozdział 5 
     
     Ta akcja była kompletną, totalną klęską - powiedział Moloch 
Brandowi, gdy zasiedli w gabinecie. - Od początku do końca oni 
wodzili was za nos. I ty nazywasz siebie ekspertem w dziedzinie 
ochrony? 
     Przecież to była zwykła amatorszczyzna. 
     - Zaskoczyli nas - wymamrotał pod nosem Brand. 
     - Co znaczy, że ich taktyka znacznie przewyższa twoją. 
Przepuściłeś przez niszczarkę tę kartkę, którą ci dałem? 
     - Tak - skłamał Brand. - Przegrupowałem nasze siły 
obronne... 
     - Nie jesteśmy już w defensywie. Wyruszamy do ataku na 
Tweeda. 
     - Świetny pomysł. 
     - Zamknij się, Teraz ja zajmę się planowaniem. Ty masz 
zebrać paru ludzi i sprawdzić wszystkie hotele w okolicy - w 
Truro, Malmouth, Mylor Macie się dowiedzieć, gdzie zatrzymała się 
Paula Grey. Poza Tweedem, to jedyne nazwisko członków tej 
doborowej grupy, jakim na razie dysponujemy. Musieli zorganizować 
sobie bazę gdzieś tu w okolicy; nie jechaliby przecież taki kawał 
z Londynu, żeby przeprowadzić jeden atak. Po co tu jeszcze 
siedzisz? Rusz tyłek i bierz się do roboty. 
     - Zaczęliśmy już... 
     - Chcę też, żeby motorówki z "Wenecji" zajęły się 
sprawdzeniem rzek i zatoczek. Tą częścią operacji możesz 
dowodzić. I nie pokazuj mi się na oczy, dopóki ich nie 
znajdziesz. 
     - Już idę - odparł pospiesznie Brand, a w drzwiach dodał 
jeszcze: - Ale to oznacza, że wokół domu nie będzie żadnych 
strażników... 
     - Ty kretynie! Chyba nie myślisz, że wrócą tu tego samego 
dnia? 
     - Słuszne rozumowanie... 
     - Ktoś tutaj musi myśleć. I pamiętaj, żeby nie przeoczyć 
małych wiosek. 
     Sprawdź Mawnan Smith i Mawnan. W tej okolicy jest kilka 
dobrych hoteli. 
     - Zajmę się tym, Mógłbym też zorientować się, czy 
przypadkiem Tweed nie zatrzymał się gdzieś tutaj... 
     - Ty idioto! Tweed jest w Londynie, planując Bóg wie co. To 
ostatni człowiek, którego mógłbyś znaleźć teraz w Kornwalii. Na 
miłość boską, idź już. 
     Moloch odczekał, aż sznur samochodów odjechał, co było widać 
z okna. 
     Zniszczoną bramę usunięto, ale zapamiętał sobie, żeby 
sprawdzić, czy Brand zamówił już nową, mocniejszą. Następnie 
zasiadł za biurkiem i z pamięci wystukał na klawiaturze telefonu 
jakiś kalifornijski numer. W Anglii była teraz szósta po 
południu, więc w Kalifornii musiała być dziesiąta rano. Moloch 
dodzwonił się bez trudu do Black Ridge i poprosił o połączenie z 
Ethanem Benyonem. 
     - Ethan? Mówi VB. Jak tam nasz projekt? Kiedy będziesz 
gotowy? 
     - Idzie znakomicie - odparł spokojny, przyciszony głos z 
angielskim akcentem. - Powinienem skończyć za kilka tygodni. Uda 
się. 
     - To dobrze. Postaraj się trochę wszystko przyspieszyć. Czy 
wiercenia morskie przebiegają pomyślnie? 
     - Nawet wyprzedzamy nieco plan. 
     - Czy zrodziły się jakieś podejrzenia wokół tych prac? 
     - Nie, panie Moloch. Wszyscy są przekonani, że to statek 
badawczy, na którym uczeni zbierają próbki dna morskiego. 
     - To dobrze. - Przerwał na moment, po czym dodał: - Ethan, 
sprawiasz wrażenie przygnębionego. 
     - Chodzi o mamę. Niedawno przeprowadziła się w pobliże Big 
Sur do domu na wybrzeżu. Muszę ją odwiedzać. Strasznie mi 
uprzykrza życie. 
     Zagroziła nawet, że mnie pobije. 
     - Rozumiem, Ethan, nie pozwól jednak, żeby odciągała cię od 
pracy Zajmę się tą wiedźmą... 
     - Proszę, panie Moloch, niech pan tego nie robi. Wyładuje 
się potem na mnie w jakiś okropny sposób. 
     - Nie zrobi tego. Mam w rękawie asa, którym mogę zmusić ją, 
żeby zachowywała się przyzwoicie. Dobrze pracujesz, trzymaj tak 
dalej. Dziękuję ci. 
     - To moje życiowe zadanie... 
     Moloch odłożył słuchawkę, wstał i z rękoma założonymi do 
tyłu zaczął chodzić po pokoju. Nienawidził swojej macochy. Bóg 
jeden wie, dlaczego jego ojciec poślubił tę kreaturę. Zresztą 
szybko wpędziła go do grobu. 
     W końcu znowu usiadł za biurkiem i z zaciśniętymi ustami 
wykręcił numer pani Benyon. 
     - Arabella? - zapytał. - Tu Vincent Bernard. 
     - Czegóż ty u diabła chcesz? - zażądał wyjaśnień chrapliwy 
głos. - A swoją drogą czas już, bym dostała w AMBECy większe 
udziały. 
     - Rozmawiałem z Ethanem. Traktujesz go bardzo źle, 
powiedziałbym nawet, że brutalnie. Nie życzę sobie, żeby to się 
powtórzyło. Rozumiesz? 
     - A jak niby zamierzasz mnie do tego zmusić? - odparła 
szyderczo. 
     - Zawsze mogę ci odebrać udziały, które masz. 
     - Nie masz do tego pieprzonego prawa. 
     - Proponuję więc, żebyś przestudiowała porozumienie prawne, 
które przygotowałem. Zawarte jest w nim wyraźne stwierdzenie, że 
w każdej chwili mogę zabrać ci udziały, a ty będziesz zmuszona je 
oddać. 
     - Ty świnio! 
     - Pochlebstwami daleko nie zajedziesz. Rozkazuję ci, żebyś 
traktowała swego syna jak należy. Chyba nie chciałabyś, żeby ktoś 
podłożył bombę pod twój nowy dom? 
     - Nie odważyłbyś się na to. 
     Jej głos aż syczał z wściekłości; lecz pod niepohamowaną 
furią Moloch wyczuł odrobinę strachu. Tylko tak można było 
zapanować nad jej okropnym charakterem. Odłożył słuchawkę nie 
czekając, co jeszcze powie. Martwił go fakt, że pani Benyon 
mieszkała teraz tak blisko Black Ridge. Nie chciał zabronić 
pracownikom wpuszczania macochy do jego biura. Gdyby tak zrobił, 
ona natychmiast zaczęłaby rozpowiadać o tym dokoła i w Carmel 
oraz w Monterey zaczęto by się pewnie zastanawiać, co naprawdę 
się tam dzieje, a to była ostatnia rzecz, jakiej potrzebował w 
tym krytycznym momencie. 
      * 
     Tweed pokonał już ponad połowę drogi do Kornwalii, gdy Nield 
uznał, że nadeszła jego kolej, by zasiąść za kierownicą. Tweed 
zasnął, ledwo zajął miejsce dla pasażera. Potrafił zamknąć oczy i 
momentalnie zapaść w głęboki sen. 
     Upłynęło sporo czasu, zanim Nield go zbudził. 
     - Już prawie dojeżdżamy - powiedział szturchając go łokciem. 
Tweed oprzytomniał w jednej chwili. 
     - Gdzie jesteśmy? Czy to przypadkiem nie droga do 
"Nansidwell"? 
     - Owszem. Skąd wiesz? 
     - Byłem tu kiedyś w pewnej sprawie. Jeździłem po całej 
okolicy, ale zatrzymałem się w "Nansidwell". Puść mnie za 
kierownicę, to podrzucę cię do Meudon, gdzie zatrzymał się Butler 
Monika zarezerwowała ci tam pokój. 
     - Wiem. Dobry pomysł. 
     Zamienili się więc miejscami i Tweed ruszył do przodu 
wiejską drogą biegnącą wzdłuż położonych nieco poniżej jej 
poziomu bagnistych terenów. 
     Nield zrelacjonował Tweedowi, co już zdziałał: 
     - Zadzwoniłem do Pauli z telefonu komórkowego i powiedziałem 
jej, że przyjeżdżasz za piętnaście minut. Potem zatelefonowałem 
do Harryego i uprzedziłem go, że niedługo będę. 
     - Zakładam, że byłeś ostrożny i nie padły żadne nazwiska. 
     - Oczywiście. 
     Tweed nie cierpiał telefonów komórkowych. Ciągle słyszało 
się o piratach, którzy podsłuchiwali rozmowy i nagrywali je. 
Wysadził Nielda wraz z jego walizką niedaleko od Meudon. Butler 
miał własny transport, bo, jak zawiadomił wcześniej Monikę, 
wynajął samochód. 
     Tweed natychmiast ruszył w dalszą drogę do "Nansidwell", 
gotów na spotkanie z właścicielem hotelu, dla którego był głównym 
inspektorem skarg i zażaleń z firmy ubezpieczeniowej General & 
Cumbria Assurance. Pierwszą osobą, która go powitała w hotelowym 
holu, była Paula, która rzuciła mu się na szyję korzystając z 
tego, że wokół nie było nikogo. 
     - Kłopoty? - spytał cicho Tweed, wpisując się do otwartej 
księgi meldunkowej leżącej na kontuarze. 
     - Jest tu ktoś interesujący, kogo powinieneś poznać, ale 
dzisiaj jesteś pewnie bardzo zmęczony podróżą. 
     - Poznaj mnie z tym kimś, jak tylko się wykąpię. 
     Podszedł sympatyczny pracownik hotelu, wziął od niego 
walizkę i zaprowadził do pokoju. Paula zapukała do drzwi szefa, 
gdy Tweed akurat kończył się ubierać po kąpieli. Kiedy ją 
wpuścił, postawiła na stole tacę z herbatą i maślanymi 
bułeczkami. Zamiast garnituru, który zazwyczaj nosił w Londynie, 
Tweed włożył coś bardziej swobodnego. 
     - Dziękuję ci, to miło z twojej strony - powiedział, gdy 
nalewała herbatę. -W samochodzie czułem się jak w cieplarni. Tu 
też jest raczej ciepło. 
     - Odkąd tu przyjechaliśmy, jest upalnie. W każdej chwili 
mogę cię poznać z tą osobą, o ile naturalnie naprawdę tego 
chcesz. Mogę uprzedzić kelnerkę, że spóźnimy się na kolację. 
     Paula miała na sobie krótką czarną sukienkę i krótki 
żakiecik, a do tego sznurek pereł i lekkie czarne pantofelki. 
Zdaniem Tweeda wyglądała bardzo elegancko, więc nie omieszkał jej 
o tym powiedzieć. 
     - Kim jest ten tajemniczy osobnik? - spytał przyciszonym 
głosem. 
     - To Maurice Prendergast. Poznałam go, gdy jechałam do 
Mawnan Smith. 
     Omal nie potrąciłam jego kudłatego teriera, bo ni stąd, ni 
zowąd wyskoczył na drogę. Momentalnie wcisnęłam hamulec i udało 
mi się go nie przejechać. Przeprosiłam właściciela, a on był mi 
bardzo wdzięczny, do tego stopnia, że zaprosił mnie do siebie na 
herbatę. Miał samochód zaparkowany w wiosce. 
     - I co było potem? - dopytywał się Tweed z dziwnym 
uśmieszkiem na twarzy. 
     - Wsiadł do swojego auta i pojechał przodem do domu, który 
stoi naprzeciwko zatoczki. To dwupiętrowy budynek kryty strzechą. 
Poczęstował mnie herbatą, którą sam zaparzył. 
     - I nikogo więcej nie było? Ryzykowałaś. 
     - W torebce miałam browning. A zresztą uznałam, że to bardzo 
miły mężczyzna. 
     - Niektórzy najsławniejsi mordercy też byli sympatyczni - 
zakpił sobie z niej. - Dowiedziałaś się o nim czegokolwiek? 
     - Powiedział, że miał w Londynie dobrą pracę, ale potem 
postanowił wyrwać się ze stolicy, zanim miasto uczyni go swoim 
niewolnikiem. 
     Przedstawiłam się jako agentka firmy ubezpieczeniowej, a on 
wtedy jakoś dziwacznie się uśmiechnął. Wciąż nie mogę zrozumieć, 
dlaczego tak zareagował. I mam dziwne uczucie, że już go kiedyś 
widziałam. 
     - To on widział cię już kiedyś - oznajmił w końcu Tweed. 
     Paula wytrzeszczyła na niego oczy. Po chwili wybuchnęła 
śmiechem i rozbawiona uszczypnęła go w ramię.. 
     - Ty draniu. Pozwalasz mi pleść trzy po trzy, niczego nie 
zdradzając. Kim on jest? 
     - Maurice Prendergast, były oficer Sekcji Specjalnej. 
Spotkałaś go kilka lat temu w Londynie, gdy jechał ze mną w 
samochodzie. Prawie na mnie wtedy nie patrzyłaś, więc słusznie 
podejrzewałem, że nie zwróciłaś na niego uwagi. 
     Tym bardziej że jechałem szybko. Zresztą jednym z powodów, 
dla których tu przyjechałem, jest to, że chcę się z nim zobaczyć. 
On mi powie, co się tutaj dzieje. Swoją drogą to dziwny zbieg 
okoliczności, że na siebie wpadliście. 
     - Wcale nie. Powiedział, że trzy razy dziennie odbywa w tej 
okolicy długie spacery z psem. Myślę, że on jest bardzo samotnym 
człowiekiem. Jego żona zmarła jakiś rok temu... 
     - Nie wiedziałem o tym. Znając go mogę się domyślać, że jest 
bardzo przygnębiony. 
     - Ale nie pokazuje tego po sobie. Jest wesoły, lubi 
żartować. 
     Króciutko tylko wspomniał o żonie i zaraz zmienił temat, - 
To podobne do Mauricea. Umie blefować i ukrywać przed światem 
prawdziwe uczucia. Jedźmy lepiej do niego. 
     - Ja poprowadzę, bo niełatwo tam trafić - zaproponowała 
Paula. - Pojedziemy do miejsca zwanego Porth Navas nad rzeką 
Helford, ale to miejsce z góry wygląda jak zatoczka. To rodzinne 
strony Daphne du Maurier; w każdym razie w dzieciństwie tu 
mieszkała. 
     - Ja poprowadzę, a ty będziesz wskazywać mi drogę - 
oświadczył stanowczo Tweed. - Po drodze, kiedy Pete siedział za 
kierownicą, przespałem się trochę. 
     Czuję się świeży jak skowronek. Ciekaw jestem, co Maurice 
będzie nam miał do powiedzenia... 
     Wychodząc z hotelu przeszli obok Boba Newmana, siedzącego na 
krześle w jednym z holi. Tweed minął go obojętnie, jakby nigdy w 
życiu się nie spotkali, a i Newman ledwie podniósł głowę znad 
swojej gazety. 
     Paula pokazała Tweedowi drogę do Mawnan Smith, a gdy tam 
dotarli, kazała mu wziąć ostry zakręt w lewo na rozwidleniu dróg 
tuż za pubem "Pod Czerwonym Lwem". Nieco później wjechali w wąską 
dróżkę obrzeżoną wysokimi żywopłotami, na której ledwie mieścił 
się jeden samochód, a o tym, by mógł go wyminąć jadący z 
naprzeciwka, w ogóle nie było mowy. Gdy zjeżdżali ze stromego 
wzgórza, Tweed powiedział: 
     - Znam te kornwalijskie ścieżki, królikarnie. Są zupełnie w 
porządku, gdy spędza się tu wakacje, ale któż chciałby tu 
mieszkać? 
     - U stóp wzgórza, gdy droga się wyrówna, skręć ostro w lewo 
i jedź dalej wzdłuż brzegu zatoczki. A tak przy okazji powiem ci, 
że na końcu ślepej dróżki mieści się farma ostryg prowadzona 
przez bardzo interesującego osobnika. - Ostrygi! - wykrzyknął 
Tweed przełykając ślinę. - Uraczę się tam nimi któregoś dnia. 
     - Paskudztwo! - stwierdziła Paula z obrzydzeniem. - 
Niektórzy ludzie mają naprawdę wypaczony gust. 
     - Możesz po prostu patrzyć w bok, gdy ja będę jadł. No i 
masz babo placek. 
     Z przeciwnej strony nadjeżdżała ciężarówka. Kilkakrotnie 
zdarzyło im się minąć małe pobocza wycięte w żywopłocie, ale 
ostatnie z nich mieli już daleko za sobą. 
     - No to zagramy partyjkę pokera - ucieszył się Tweed. - 
Zatrzymamy się tu i zobaczymy, co facet zrobi. Niech on znajdzie 
rozwiązanie tego kłopotu. 
     Kierowca ciężarówki postał bez ruchu jakąś minutę, potem 
zaczął się cofać, aż wreszcie znalazł pobocze. Poczekał tam, aż 
Tweed, który podziękował mu za uprzejmość skinieniem ręki, powoli 
go wyminie. 
     - Tam jest najdalsza część zatoczki - ostrzegła Paula. - 
Tam, gdzie skręcisz wzdłuż jej brzegu. Myliłam się mówiąc, że to 
miejsce leży nad rzeką Helford. To tylko jedna z odnóg tej rzeki. 
     Tweed skręcił pod dość ostrym kątem i znalazł się na 
wąziutkiej dróżce biegnącej skrajem leżącej po ich prawej stronie 
zatoczki. I tutaj nie zmieściłby się mijający ich samochód. Po 
lewej stronie tuż przy drodze stały ładne, dwupiętrowe stare domy 
o bielonych ścianach, prawie stykając się ze sobą. W zatoczce 
cumowało kilka łodzi. Gdy dojechali do największego budynku, 
przed którym starczało miejsca na zaparkowanie kilku samochodów, 
Paula poprosiła Tweeda, by się zatrzymał. 
     - To Jacht Klub - wyjaśniła. - Ludzie pomyślą, że 
przyjechaliśmy tu na kolację. Do domu Prendergasta musimy się 
troszkę cofnąć, ale to bardzo blisko... 
     "Arka", dom o białych tynkowanych ścianach, pokryty 
strzechą, sprawiał wrażenie wbudowanego w klifowe zbocze. Tweed i 
Paula weszli po trzech kamiennych schodkach i stanęli przed 
ciężkimi drewnianymi drzwiami z wizjerem. Tweed sięgał już do 
masywnej kołatki w kształcie kotwicy, gdy drzwi się otworzyły. 
     - Widziałem was przed domem - wyjaśnił im Prendergast swoim 
dystyngowanym głosem. - Kopę lat, jak to mówią. Wejdźcie, proszę, 
i rozgośćcie się. 
     Ciepło przywitał się z Tweedem, zamykając w żelaznym uścisku 
jego prawicę i potrząsając nią energicznie. Goście - Paula 
przodem, a Tweed za nią - weszli do dużego prostokątnego pokoju o 
niskim, belkowanym suficie z wielkim kominkiem w kącie. Meble 
Wśród których królował masywny stół, były w stylu jakobińskim. 
     W głębi mieściła się mała nowoczesna kuchnia. Prendergast 
przysunął do kominka fotel dla Pauli. Tweed od razu poczuł się w 
tym wnętrzu jak u siebie w domu. 
     - Dlaczego nazwałeś ten dom "Arka"? - zapytał siadając na 
krześle. 
     - Bo zjechały się tu rozmaite dziwne zwierzaki rodzaju 
ludzkiego. 
     Jesteś w Porth Navas, kolonii uchodźców. Czego się 
napijecie? 
     Gdy już podał gościom drinki, Prendergast usiadł na 
skórzanym stołku przy kominku, skąd mógł widzieć ich oboje. 
Uniósł swoją szklaneczkę whisky i powiedział: 
     - Wasze zdrowie! Spodziewałem się, że do mnie zawitasz, 
Tweed. 
     - A na jakiej podstawie? 
     - Szósty zmysł. Gdzie jest Paula, Tweed nie może być od niej 
daleko. Jeśli polujesz, to wybrałeś właściwe miejsce. 
     - Dlaczego nazywasz Porth Navas kolonią uchodźców? - 
zaciekawił się Tweed. 
     - Bo wielu mieszkańców tej wioski przyjechało tu uciekając 
przed Londynem, który ochrzcili mianem Piekła. Uznali, że 
współczesne nerwowe życie to dla nich za wiele. Wierz mi, ci 
ludzie to niemal wygnańcy, tacy sami, jakich spotyka się za 
granicą. Bardzo często są wielbicielami wszystkiego, co pływa. 
     Spędzają życie dłubiąc przy łodziach, a wieczorami spotykają 
się w miejscowym pubie. 
     Tweed potwierdził skinieniem, że rozumie. Przyglądał się 
uważnie gospodarzowi, Maurice Prendergast dobiegał czterdziestki, 
miał jakieś sześć stóp wzrostu, gładko ogoloną twarz o 
wyrazistych rysach i długim nosie, stanowcze usta i mocno 
zaznaczoną szczękę. Był blondynem o oczach w tym przydymionym 
odcieniu błękitu, który nasuwa wrażenie senności. Poruszał się 
również dość ospale, ale cały czas pogodnie się uśmiechał. Był 
przystojnym mężczyzną, o wiele za młodym, by zagrzebać się w tej 
zapomnianej przez Boga dziurze. 
     - Powiedziałeś; że jeśli przybyłem na polowanie, to trafiłem 
we właściwe miejsce - przypomniał mu Tweed. - Co miałeś na myśli? 
     - Pieniądze. Ludzie uciekają od normalnego życia, osiedlają 
się tutaj, po czym stwierdzają, że tak naprawdę nie mogą jeszcze, 
jakby to powiedzieć... pozwolić sobie na emeryturę. Niektórzy z 
nich gotowi są wykonać każdą brudną robotę, jeśli tylko zapłata 
jest satysfakcjonująca. 
     - Jaką brudną robotę? - zapytała Paula. 
     - Pewien bardzo potężny człowiek, który ma ogromny dom 
niedaleko Stithians, zatrudnia niektórych tutejszych mieszkańców 
w charakterze szpiegów. 
     Dostają za to duże pieniądze i to w gotówce, co znaczy, że 
nie muszą płacić podatku. Ich zadaniem jest meldowanie o każdym 
obcym pojawiającym się w okolicy. Dowie się na pewno, że tu 
jesteście. 
     - Niby w jaki sposób? - zainteresowała się Paula. 
     - Bo kiedy przejeżdżaliście przed moim domem, zrobiono wam 
zdjęcie z pewnej łodzi w zatoczce. 
     - Skąd wiesz? - Paula była wystraszona ze względu na Tweeda, 
który mógł stać się teraz celem numer jeden. 
     - Bo widziałem z okna, jak Adrian Penkastle ustawiał 
obiektyw aparatu właśnie na was. Jestem pewien, że nie tylko was 
sfotografował, ale nawet zadzwonił do swego chlebodawcy i 
przekazał mu wasz dokładny rysopis. Oni pracują właśnie w taki 
sposób. I to dość efektywnie. 
     - Opowiedz nam trochę o tym Adrianie Penkastle - poprosił 
Tweed. 
     - Zajmował kierownicze stanowisko w pewnej dużej agencji 
reklamowej w Londynie, ale wyrzucono go z pracy, kiedy obraził 
jednego z najważniejszych klientów. Był wtedy pijany jak bela. 
Ten człowiek pije brandy, jakby to była woda. 
     A późnym wieczorem nie tyle wychodzi, ile wypływa z Jacht 
Klubu tam przy drodze. Uważa się za eleganta. 
     Prendergast zerwał się na równe nogi. 
     - Mignął mi chyba za oknem... - Urwał na chwilę. - Własnym 
oczom nie wierzę. On tu idzie! 
     Wszyscy podbiegli do okna przysłoniętego gęstymi firankami. 
     Zobaczyli tęgiego mężczyznę o okrągłej czerwonej twarzy i 
siwych włosach, powoli zbliżającego się w ich stronę. Kołysał się 
lekko na boki jak kaczka i z zarozumiałą miną zerkał na dom 
Prendergasta. 
     Penkastle miał na sobie białą koszulę, białe flanelowe 
spodnie i marynarską czapkę przechyloną zawadiacko na bakier. 
Paula, która akurat była w figlarnym nastroju, w jednej chwili 
znalazła się przy drzwiach i otworzywszy je zbiegła po schodkach. 
Popędziła do gościa i objęła jego tłuste ramiona. 
     Uśmiechała się do niego radośnie, a Penkastle, zaskoczony 
jej nagłym pojawieniem, wpatrywał się w nią zdumiony. 
     - Adrianie - krzyknęła radośnie - strasznie ci dziękuję, że 
zrobiłeś mi zdjęcie. Jesteś naprawdę fantastyczny Tylko nie 
zapomnij nazwy domu, z którego wybiegłam. On na pewno będzie 
chciał to wiedzieć. Dom nazywa się "Arka". 
     - Aaaa... rka? - wykrztusił Penkastle. - A dlaczego akurat 
tak? 
     - Ależ Adrianie - ciągnęła Paula nie puszczając jego ramion. 
- Nazywa się tak, ponieważ włóczy się wokół niego mnóstwo różnych 
zwierząt rodzaju ludzkiego. Takich na przykład jak ty. Trochę 
niepewnie trzymamy się na nogach, co? No, ale kilka głębszych 
jeszcze nikomu nie zaszkodziło... 
     - Nie wiem... o czym pani mówi - mamrotał. 
     - Ależ z pewnością, mnie pamiętasz - nie przestawała mówić 
Paula, wciąż się uśmiechając. - Nie przypominasz sobie tej nocy w 
pubie, kiedy tańczyłam na stoliku, a ty nie mogłeś oderwać wzroku 
od moich nóg? No, Adrianie, chyba tego nie zapomniałeś! 
     - Na pewno nie. A w którym to było pubie? 
     - Adrianie, daj spokój. - Potrząsnęła nim. - Przecież dobrze 
wiesz, w którym. Na pewno pamiętasz, jak tańczyłam na stoliku. 
Uwielbiałeś, gdy to robiłam. 
     Przestań udawać takiego nieśmiałego. 
     - Rzeczywiście przypominam sobie - mamrotał Penkastle coraz 
bardziej niepewnie. - Byłaś wspaniała... fantastyczna. - Pochylił 
się w jej stronę i konfidencjonalnym tonem dodał: - Miałem kilka 
takich... 
     - Adrianie, przecież ty chyba zniszczyłeś cały zapas 
alkoholu, jaki mieli w Jacht Klubie. Nie próbuj mnie oszukiwać. 
Ile wypiłeś? 
     - Straciłem rachubę... 
     - Adrianie, już raz zrobiłeś mi zdjęcie. A może teraz 
zbliżenie? 
     Specjalnie dla ciebie podniosę trochę spódnicę. Najlepiej 
zabierzmy się do tego od razu. 
     Masz przy sobie aparat... 
     Penkastle rzeczywiście miał aparat, przerzucony przez ramię 
i zwisający na plecy, przez co niewidoczny z przodu. Kiedy 
próbował dosięgnąć go trzęsącymi się rękoma, Paula puściła go, 
szybko chwyciła aparat i zdjęła go z ramienia Penkastlea. 
     - No proszę - ciągnęła, szybko obejrzawszy sprzęt. - Wciąż 
masz jeszcze dużo filmu. Zrób ze sześć ujęć, a przynajmniej jedno 
będzie świetne... 
     O rety! 
     Pozwoliła, żeby aparat wyślizgnął jej się z rąk i patrzyła, 
jak koziołkuje wprost do leżącej poniżej drogi zatoczki. 
Penkastle z miną człowieka, który zaraz się rozpłacze, wpatrywał 
się w miejsce, gdzie zniknął jego sprzęt. 
     - On był... szerokokątny... 
     - A więc kosztowny? O Boże. Ale i tak jestem pewna, że masz 
więcej takich w domu. Ależ nam się fajnie rozmawia. Jak zwykle 
zresztą, prawda, Adrianie? 
     - O tak, tak. Jak zwykle... 
     - Ale teraz muszę cię przeprosić. Pędzę z powrotem, żeby 
skończyć drinka. 
     To dopiero piąty dzisiaj. Tylko uważaj, żeby nie wpaść do 
zatoczki. 
     - Odwróciła go tak, że stał przodem do drogi, którą 
przyszedł. - No to wracaj do Jacht Klubu i nie zapomnij wypić 
jednego za mnie. Cudownie było znowu cię spotkać, Adrianie... 
     Gdy weszła do domu i zamknęła za sobą drzwi, usłyszała, że 
Maurice mówi do Tweeda: 
     - Czy to nie było zbyt ryzykowne? 
     Tweed śmiał się i kręcił głową, gdy Paula do nich dołączyła. 
     - Wspaniałe przedstawienie, Paulo. No, Maurice, chciałbym 
pogadać o facecie, dla którego pracuje Adrian. Kiedy jego 
pracownik wytrzeźwieje i doniesie mu o wszystkim, będzie się 
nieźle zastanawiał, co kombinujemy. W dodatku Paula zniszczyła 
jego aparat. 
     - Były w nim trzy zdjęcia - oznajmiła Paula. - Sprawdziłam 
licznik, zanim upuściłam go do wody. 
     - Skoro mowa o wodzie... ognistej na przykład - powiedział 
Tweed wyglądając przez okno - to Adrian zmierza właśnie swoim 
kaczym krokiem do Jacht Klubu, żeby trochę jeszcze w siebie wlać. 
Całkiem jak kaczka. W lewo, w prawo! -mówił wesoło, dając do 
zrozumienia, że bardzo spodobała mu się reakcja Pauli. -W lewo, w 
prawo - powtórzył już innym tonem. - Chyba rozumiem. 
     - Usiądźmy - zaproponował Prendergast. - Czy człowiek, o 
którym wspomniałeś, to Vincent Bernard Moloch z Mullion Towers 
niedaleko Stithians? Tak właśnie myślałem. Mogę ci o nim sporo 
opowiedzieć, i to takich rzeczy, które nie należą do powszechnie 
znanych. 
     
     Rozdział 6 
     
     Moloch jadł właśnie skromny posiłek w swym gabinecie, gdy 
zadzwonił telefon. Zawsze odżywiał się niezbyt obficie, ale jakoś 
nie miało to wpływu na jego niewyczerpane zdawałoby się siły. 
     - Halo - odezwał się. 
     - Tu Penkastle, panie Carson. Adrian. No, wie pan... Adrian. 
     Moloch zacisnął wargi. Facet po drugiej stronie linii był 
najwyraźniej podchmielony. Kiedy Brand zatrudniał go jako 
informatora, VB nie wiedział, że Penkastle zdrowo sobie popija. 
Adrian dostał numer telefonu, którego nie było w książce 
telefonicznej, i miał się pod nim kontaktować z niejakim panem 
Carsonem. 
     - Tak, wiem - odpowiedział Moloch. - Ma pan jakieś 
wiadomości? 
     - Paula Grey, ta dziewczyna, której zdjęcie dostałem od 
Joela, przyjechała z wizytą do pewnego faceta w Porth Navas. To 
jakiś były agent służb specjalnych... Maurice Prender... gast. 
     Najwyraźniej trudność sprawiało mu nawet prawidłowe 
wymówienie nazwiska. Ale Moloch usłyszał je dobrze. 
     - Mów dalej - zachęcał cierpliwie. 
     - Zrobiłem jej zdjęcie, gdy jechała brzegiem zatoczki z 
jakimś mężczyzną do Jacht Klubu... 
     - A gdzie pan teraz jest? 
     - W Jacht... Klubie. 
     - Proszę podać mi adres tego Prendergasta. 
     - Śmiesznie nazywa się ten jego dom. Arka. Stoi w połowie 
drogi przy zatoczce w Porth Navas... 
     - A skąd pan wie, że ten Maurice Prendergast jest byłym 
agentem? 
     Szybko zadawał pytania, chociaż Penkastle ledwie radził 
sobie z mówieniem. 
     Moloch chciał dowiedzieć się wszystkiego, dopóki ten pijak 
był zdolny coś wykrztusić. 
     - On nie robi z tego żadnej tajemnicy. Mówi, że miał już 
dosyć tej roboty i postanowił uciec od tego wszystkiego. 
     - Teraz? - Moloch przerwał na moment, - Powiedział pan, że 
zrobił zdjęcia dwojgu ludziom w samochodzie... Pauli Grey i 
jakiemuś mężczyźnie. Proszę mi ich opisać najdokładniej, jak pan 
potrafi. 
     Z opisem Pauli Penkastle sobie poradził i Moloch od razu ją 
zidentyfikował, ale rysopis jej towarzysza brzmiał w ustach 
Adriana bardzo ogólnikowo i niekonkretnie. Molochowi ani przez 
myśl nie przeszło, że mógłby to być Tweed. 
     - Daj ten film Joelowi. Wyślę go do ciebie. I wracaj zaraz 
do domu. 
     - To niemożliwe. Bo widzi pan... 
     I tu Penkastle opisał scenę, jaka rozegrała się przed Arką, 
gdy Paula go zaczepiła i w rezultacie upuściła jego aparat do 
zatoczki. Moloch słuchał tej historii z rosnącym zdumieniem. 
Wynikało z tego, że Paula Grey zupełnie nie obawiała się 
rozpoznania. Godny podziwu wydał mu się sposób, w jaki pozbyła 
się zdjęć. 
     - Czy to wszystko? - spytał w końcu Moloch. - Tak. Ten 
aparat kosztował kupę forsy... 
     - Tego jestem pewien. A teraz niech pan idzie prosto do domu 
i czeka tam na Joela, który przywiezie nowe instrukcje. Zrozumiał 
pan? 
     - Tak. Boli mnie głowa, więc to chyba dobry pomysł. 
     Przez kilka minut Moloch nie wstawał od biurka. Najpierw 
stukał w jego blat długopisem, a potem gryzmolił coś na kartce 
papieru. Przeciwnicy zaczynali działać mu na nerwy. Do czego ten 
Tweed zmierzał? Moloch nie znosił niewiadomych, a Tweed był 
największą niewiadomą, z jaką się zetknął podczas całego swego 
burzliwego życia. 
     Wydarłszy z bloczka kartkę, napisał obszerne instrukcje dla 
Branda. Generalnie chodziło o to, by Brand podał mu dokładny 
adres Prendergasta i wszelkie dane na jego temat oraz żeby 
napędził mu stracha. Dopisał jeszcze, że Penkastle okazał się 
niegodny zaufania i należy dać mu nauczkę. 
     Instrukcja została napisana językiem dość zawoalowanym, ale 
Moloch wiedział, że Brand zrozumie, o co chodzi. Zaniósł ją do 
pokoju łączności i wręczył dyżurnemu oficerowi. 
     - Wyślij to do Joela Branda na pokład "Wenecji". 
Natychmiast. 
     Brand zdążył już dotrzeć na pokład jachtu. Uznał, że w 
operacji mającej na celu odnalezienie Pauli Grey najciekawiej 
będzie przyłączyć się do załogi motorówki, która miała 
przeszukiwać zatoczki. Schodził już po drabince, gdy zawołał go 
ktoś z załogi. 
     - Panie Brand, pilna wiadomość od szefa. 
     Brand przeczytał instrukcje i uśmiechnął się do siebie. 
Zadanie, jakie dostał, powinno okazać się przyjemne. Podobał mu 
się pomysł wyeliminowania Penkastlea i tego Mauricea 
Prendergasta, kimkolwiek on był. Zwinął kartkę, wsunął ją do 
kieszeni znoszonych spodni i włożył kurtkę zbyt ciepłą wprawdzie, 
jak na taką słoneczną pogodę, ale za to wodoodporną. Poprawił 
marynarską czapkę. 
     Wyglądał jak jeden z tych, którzy żyją na barkach, a o tej 
porze roku zatrzymują się w zatoczkach, by naprawić to i owo. 
     W motorówce czekało już trzech osiłków. Dwaj byli uzbrojeni 
w karabiny maszynowe, trzeci stał za sterem. Tego właśnie Brand 
odepchnął i przejąwszy w ten sposób dowodzenie przygotował się do 
uruchomienia silnika. 
     - Chłopcy - zwrócił się do załogi grzmiącym głosem - 
wybieramy się na rzekę Helford na polowanie. Może nawet będziesz 
musiał użyć swojego noża, Gene - powiedział do draba o kościstej 
twarzy, któremu Newman przypalił niedawno rękę papierosem. 
     - Z przyjemnością - odparł Gene, gdy ruszali z miejsca. 
     Tymczasem w Porth Navas Prendergast opowiadał Pauli i 
Tweedowi to, co wiedział o Molohu. 
     - Właśnie się dowiedziałem, że ostatniej nocy wybuch bomby 
zniszczył jedną z największych fabryk elektronicznych w Thames 
Valley. Dużo mówi się o IRA, ale ja w to nie wierzę. 
     - Twoim zdaniem to robota Molocha? - spytał Tweed. 
     - Mam co do tego cholerną pewność. Moloch kupił niedawno w 
tej okolicy jedną z największych firm elektronicznych. A ta, 
która poszła z dymem, byłaby jego głównym konkurentem. Ten 
człowiek nie wspiął się na szczyty w Stanach grając uczciwie. 
     - W jego posiadaniu znajduje się zakład zbrojeniowy, który 
równie dobrze może produkować materiały wybuchowe. 
     - Też na to wpadłem. W mojej pracy, a właściwie w byłej 
pracy, wszyscy wiedzą, że Moloch jest teraz najbardziej 
zainteresowany przemysłem elektronicznym. 
     - Freudowskie potknięcie - zauważył Tweed cytując to, co 
ktoś kiedyś powiedział o nim. - "W mojej pracy", a zatem "w byłej 
pracy". Ty wcale nie przeszedłeś na emeryturę, Maurice, prawda? 
Osiedlenie się tutaj to tylko przykrywka? Masz stąd niedaleko do 
Mullion Towers. 
     Prendergast przerwał na chwilę, lecz jego twarz nie 
zdradzała żadnych uczuć. 
     Paula uśmiechnęła się i zaczęła go podpuszczać: 
     - No, Maurice, nie połkniemy twojej historyjki tak łatwo. 
     Przyznaj się. 
     - Powiedzmy po prostu - odrzekł powoli Prendergast - że 
osobiście uważam, iż lepiej byłoby, gdyby oba nasze zespoły 
pracowały czasem wspólnie. 
     Przynajmniej ja tak uważam, co niekoniecznie znaczy, że moi 
szefowie są tego samego zdania. 
     - Odpowiedziałeś twierdząco na moje pytanie - stwierdziła 
Paula uśmiechając się. 
     - Wiesz coś jeszcze o VB? - zapytał Tweed. 
     - Szef jego ochrony to prawdziwy bandzior nazwiskiem Joel 
Brand. 
     Jest tak potężnym facetem, że można by pomyśleć, iż w jego 
mózgownicy niewiele się dzieje. Ale niedocenianie go byłoby 
poważnym błędem. Moloch nie zatrudniłby tego człowieka na tym 
stanowisku nie sprawdziwszy go najpierw. 
     Na jego liście. płac jest także pewna bardzo sprytna kobieta 
nazwiskiem Vanity Richmond. Chyba dość blisko współpracują. 
     - Naprawdę? - zainteresował się Tweed. 
     - Spotkałam ją w Monterey - odezwała się Paula z 
podnieceniem. - Chciała bardzo zaprzyjaźnić się ze mną, ale ją 
spławiłam. Miałam wobec niej rozmaite podejrzenia. 
     - I słusznie - odrzekł Prendergast. - Potrzebowaliśmy kilku 
miesięcy, żeby ją odnaleźć, kiedy jakiś czas temu przebywała w 
Mullion Towers. 
     - Jest teraz tutaj, nie mam wątpliwości - ciągnęła Paula. - 
Kobieta bardzo podobna do niej zatrzymała się w naszym hotelu 
"Nansidwell". 
     Tylko że dawniej była płomiennie ruda... 
     - Chyba masz rację - zgodził się Prendergast, - Zdaje się, 
że ona jest dość atrakcyjna, a przynajmniej tak mi się zdawało, 
gdy obserwowałem ją podczas spaceru. 
     - Ale ta kobieta w "Nansidwell" jest brunetką i zupełnie 
mnie ignoruje. 
     - Czyli nosi teraz ciemną perukę - podsumował krótko 
Prendergast. - Ty nieczęsto się mylisz, Paulo. A cóż ona robi w 
tym hotelu? 
     - Po pierwsze próbuje uwieść Boba Newmana, ale on się nie 
daje. A przynajmniej na razie - dodała. - Bob nigdy nie spieszy 
się z podjęciem jakiegoś działania. 
     - Skoro mowa o działaniu - Prendergast wstał. - Od chwili, 
kiedy widział was ten idiota Penkastle, minęło już trochę czasu i 
sądzę, że wieści o was dotarły do Molocha. Proponuję, żebyście 
dali mi kluczyki do waszego samochodu. Jak tylko się ściemni, 
odprowadzę go do "Nansidwell". 
     - A jak twoim zdaniem mamy wrócić do hotelu? - chciała 
wiedzieć Paula. - Pieszo? To bardzo daleko i w dodatku przeważnie 
pod górę. 
     - Mam lepszy pomysł. Możecie wyjechać stąd natychmiast i w 
dodatku żywa dusza się o tym nie dowie. 
     - Niby jak? - spytał wprost Tweed. 
     - Moją motorówką; jest wyposażona w silnik o dużej mocy. 
Najpierw popłyniemy w dół zatoczki do Durgan, gdzie mój 
przyjaciel trzyma samochód. Pożyczy mi go, a ja odwiozę was do 
"Nansidwell" - to bardzo blisko. Motorówkę zostawię w Durgan, a 
po powrocie z hotelu przesiądę się w nią i przypłynę tutaj. 
     Proste jak drut. 
     - A gdzie dokładnie leży Durgan? - dopytywał się Tweed. 
     - W dole rzeki Helford... 
     Gdy Prendergast zamykał dom, Paula zerknęła na Tweeda i 
dostrzegła niepokój w jego oczach. Wiedziała, że żaden z niego 
żeglarz i nie znosi wszelkich urządzeń pływających. Sięgnęła ręką 
do torebki, w której spoczywały dwie bomby dymne otrzymane od 
Marlera po powrocie z Mullion Towers. 
     Wyciągnęła tabletki Dramaminy, przeciwdziałające chorobie 
lokomocyjnej, które zawsze miała przy sobie, i podała jedną z 
nich Tweedowi. 
     Szybko ją połknął popijając resztką soku pomarańczowego. 
Chwilę potem wrócił Prendergast. 
     - No to w drogę! - krzyknął wesoło. - Idziemy żeglować 
pośród fal... 
     Prendergast włożył kalosze, zszedł po schodkach i 
przyholował łódkę. Poczekał, aż Paula i Tweed wsiądą, po czym 
włączył silnik. Słońce schowało się już za porośnięte lasem 
wzgórza na przeciwległym brzegu i na wodzie było teraz chłodno i 
przyjemnie. 
     - Wspaniały dzień na przejażdżkę - krzyknął Prendergast 
pełen zapału. 
     - Naprawdę? - odparł ponuro Tweed. 
     Popłynęli w dół zatoczki aż do szerokiego ujścia rzeki 
Helford i wkrótce Paula dostrzegła otwarte morze. Las dochodził 
tu do samego brzegu, a gałęzie pochylały się nad wodą, więc 
Prendergast wypłynął na środek rzeki. Nagle Paula zauważyła 
płynącą z naprzeciwka dużą motorówkę. Za jej sterem stał potężny 
ciemnowłosy mężczyzna. Zesztywniała, gdy ten człowiek podniósł do 
oczu lornetkę i popatrzył uważnie w ich kierunku. W jednej chwili 
rozpoznała w nim Joela Branda. Brand opuścił lornetkę, chwycił 
ster obiema rękami i ruszył w ich kierunku z taką szybkością, że 
dziób łodzi uniósł się do góry. 
     - W tamtej łodzi jest Brand! - krzyknęła Paula do 
Prendergasta. - Zamierza nas staranować! 
     - Jego silnik ma większą moc niż nasz - stwierdził 
Prendergast. 
     Paula wyjęła z torebki bombę dymną. Patrzyła zdrętwiała, jak 
motorówka pędzi wprost na nich niczym jakiś mechaniczny rekin. 
Prendergast rozpaczliwie próbował dopłynąć do brzegu, lecz Paula 
wiedziała, że nie ma na to szans. Tweed nachylił się do niej. 
     - Masz jeszcze jedną taką zabawkę? Bo jeśli tak, to też bym 
chciał. 
     Popatrzyła na niego niepewnie. Była przekonana, że nie 
trafiłby nawet w drzwi stodoły z odległości dwóch jardów 
Niechętnie wyjęła drugą bombę i podała ją Tweedowi. On siedział 
spokojnie wpatrując się w zbliżającą się łódź, która miała 
rozwalić ich motorówkę. 
     - Kiedy będą już bardzo blisko, zmienię kierunek i zejdę im 
z drogi, o ile oczywiście zdołam - krzyknął Prendergast. 
     Ryk silnika wielkiej motorówki był ogłuszający. Zdawała się 
przytłaczać ich swoim kadłubem, gdy nagle Prendergast bardzo 
zręcznie skierował swoją łódź w bok. Motorówka minęła ich 
dosłownie o parę cali i w tym właśnie momencie Tweed zamachnął 
się i rzucił bombę dymną. Upadła na pokład przeciwnika. 
     Paula, która w szkole świetnie grała w palanta, rzuciła 
swoją bombę sekundę później. Trafiła do wody, bomba Tweeda 
natomiast eksplodowała. 
     Chmura gęstego, gryzącego dymu w jednej chwili spowiła całą 
załogę. Ludzie najwyraźniej oszaleli. Stojący za sterem Brand 
przestał nagle cokolwiek widzieć i jedną ręką wciąż trzymając 
koło, drugą zaczął przecierać oczy. Motorówka popłynęła zygzakiem 
i kierowała się teraz wprost na stromy brzeg, najeżony 
wystającymi skałami. Instynkt chyba kazał Brandowi zwolnić, a w 
końcu zgasić silnik. Dzięki temu łódź zatrzymała się tuż przed 
skałami i kołysała się na wodzie, wciąż w oparach dymu. 
     - Do Durgan, szybko! - krzyknął Prendergast nie starając się 
nawet ukryć ulgi w głosie. 
     - Gdzie się nauczyłeś tak rzucać? - spytała Tweeda Paula. 
     - Dawno temu grałem w krykieta - odrzekł. - Prawdę mówiąc 
nawet serwowałem. 
     
     
     
     
     Rozdział 7 
     
     Paula została na zewnątrz, żeby porozmawiać z Prendergastem, 
którego bardzo polubiła, a Tweed wszedł do hotelowego holu. Po 
prawej stronie od wejścia dostrzegł Vanity Richmond, siedzącą z 
Newmanem na małej sofie na wprost okien wychodzących na ogród. 
     Doszedł do wniosku, że Vanity postanowiła pozbyć się czarnej 
peruki, bo nie wiadomo dlaczego uznała, że w swoim naturalnym 
kolorze łatwiej jej będzie uwieść Boba. 
     Rzeczywiście, Tweed się nie pomylił. Dziewczyna skrzyżowała 
zgrabne nogi, których nie ukrywała króciutka spódniczka, by 
Newman mógł je podziwiać. Tweed poszedł do swojego pokoju i już 
nie usłyszał początku ich rozmowy. 
     - Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko temu, żebym się 
przysiadła -odezwała się. - Wydaje mi się, że obydwoje jesteśmy 
tu samotni. Pan nazywa się Robert Newman, prawda? 
     - Owszem. 
     - Ten sławny korespondent zagraniczny? Od dawna już nie 
widziałam pańskich zjadliwych artykułów w żadnym czasopiśmie. 
Zwykle przy tytule zamieszczano pańskie zdjęcie i dlatego teraz 
pana poznałam. 
     - Ostatnio nic nie pisałem... 
     Podniósł wzrok, bo podszedł do nich sympatycznie 
uśmiechnięty kelner - Czy zechcecie państwo napić się czegoś 
przed kolacją? 
     - Dobry pomysł. - Uśmiechając się lekko, Bob zwrócił się do 
swojej towarzyszki: - Czego się pani napije? 
     - Poproszę duże wytrawne martini. 
     - A dla mnie szkocka z wodą - powiedział. 
     - Nazywam się Vanity Richmond - przedstawiła się atrakcyjna 
rudowłosa. 
     - Zdawało mi się, że wczoraj była pani brunetką. 
     - Nic dziwnego. - Roześmiała się. - Byłam przygnębiona, więc 
nosiłam czarną perukę. Ale teraz zaczynam się dobrze bawić w tym 
pięknym hotelu, więc postanowiłam z powrotem być sobą. 
     - To znaczy kim? - drążył temat Newman. 
     - Och, jestem asystentką pewnego przemysłowca. Dużo z nim 
podróżuję, zwiedzam świat. Trzeba mu poświęcać wiele uwagi, ale 
mnie to nie przeszkadza. 
     Pensja jest bardzo dobra, a podróże darmowe. 
     - Co to za przemysłowiec? - zainteresował się Newman. 
     - Pewnie nigdy pan o nim nie słyszał. On raczej nie szuka 
rozgłosu... 
     - A dokąd państwo podróżujecie? - ciągnął Newman patrząc w 
jej zielonkawe oczy. 
     - No, no - zbeształa go łagodnie, z uśmiechem na pełnych 
czerwonych wargach - czy to przesłuchanie? Ale słusznie, pan jest 
przecież dziennikarzem. Wypytywanie ludzi leży pewnie w pańskiej 
naturze. 
     - Po prostu interesuje mnie pani. 
     - To bardzo miły komplement. 
     Przysunęła się do niego tak, że ich nogi się dotykały. Gdy 
kelner przyniósł drinki, uniosła swoją szklankę i stuknęła nią o 
szklaneczkę Newmana. 
     - No to za interesującą przyjaźń. 
     - Z chęcią za to wypiję - odrzekł Newman mówiąc sobie w 
duchu, że Vanity ostro sobie poczyna. 
     - A dlaczego od dawna nic pan nie napisał? - spytała, 
używając przeciw niemu jego własnej broni. - Pamiętam, że 
opublikował pan światowy bestseller Kruger: komputer, który 
zawiódł. Przypuszczam, że ta jedna książka zapewniła panu 
utrzymanie do końca życia. 
     - To zbyt osobiste pytanie - odciął się. 
     - Przepraszam. Znana jestem z kompletnego braku taktu. 
     - Zauważyłem to. 
     Nagle zaczął zachowywać się wobec niej z dystansem. Nigdy 
nie lubił kobiet, które otwarcie go podrywały. 
     Jego odpowiedź zbiła ją z tropu. Patrząc na nią, Newman 
zrozumiał, dlaczego mężczyźni uważają ją za atrakcyjną - ta 
kobieta potrafiła eksponować swój urok. Wprawdzie nie było to 
akurat słowo, którego sam by wobec niej użył, lecz jakoś mu 
pasowało. Dopiła drinka i popatrzyła na niego z ciepłym uśmiechem 
na twarzy. 
     - Czy mogłabym prosić o jeszcze jednego? 
     - Oczywiście. 
     Newman skinął na kelnera i zamówił kolejne drinki. Dla 
siebie poprosił o podwójną szkocką bez wody. Świetnie potrafił 
udawać podpitego, podczas gdy w rzeczywistości jego umysł wciąż 
funkcjonował na najwyższych obrotach. 
     Udało mu się w ten sposób niejednego wywieść w pole. Teraz 
zapytał szybko, zanim Vanity zdążyła dojść do siebie: 
     - Nie odpowiedziałaś mi, dokąd podróżujesz z tym swoim 
przemysłowcem. 
     - Wszędzie. 
     Przerwała na chwilę, lecz Newman czytał w jej myślach. 
Próbowała się zdecydować, czy może pozwolić sobie na szczerość. 
Minutę później podjęła: 
     - Najczęściej - stwierdziła z pewną dozą dumy - jeździmy do 
Kalifornii. 
     Niedaleko San Francisco. 
     - Często? Na długo? 
     - Bo ja wiem... Ale raczej tak. Tak, z pewnością! - Oczy jej 
zabłysły. Najwyraźniej Newman trafił w jej czuły punkt, bo dalej 
mówiła pyszałkowato: - Rzeczywiście spędzam w Kalifornii dość 
dużo czasu. To ze względu na mojego szefa. Lubię podróżować... 
     - A więc pani szef jest Amerykaninem? 
     - Tego nie powiedziałam. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, 
skąd on właściwie pochodzi. Zresztą to nie moja sprawa. Jak już 
wspominałam, płaci mi bardzo dobrze. Czy wystarczy już panu tych 
informacji, Bob? O, nareszcie są nasze drinki: 
     Od razu wypiła połowę zawartości swojej szklanki, zrobiła 
chwilę przerwy i znów trochę upiła. Już wcześniej, podczas 
kolacji Newman zauważył, że potrafi wypić sporo. Sam też szybko 
uporał się ze swoim drinkiem i już nie pytając swojej towarzyszki 
zamówił następną kolejkę. Vanity skrzyżowała nogi i nachyliła się 
bliżej do Newmana. 
     - Lubię hojnych mężczyzn. 
     - Spodziewam się, że wielu ich pani poznała. 
     Bob zaczął lekko bełkotać, jakby już odczuwał działanie 
trunku. 
     - A cóż u diabła pan przez to rozumie? - spytała zimno. 
     - Tylko to, że tak atrakcyjna kobieta jak pani nie może się 
opędzić od bogatych adoratorów. Wydaje mi się, że tak musi być. 
     - Aha, rozumiem, co pan miał na myśli. Czy to miał być 
komplement? 
     - Właściwie nie. Stwierdziłem tylko fakt. 
     Podano trzecią kolejkę drinków. Bob i Vanity zabrali się do 
nich, gdy w holu pojawił się Tweed i usiadłszy tyłem do nich 
zaczął czytać jakiś magazyn zachwalający uroki Kornwalii. Newman 
wiedział, że choć jego szef siedzi dość daleko, to i tak słyszy 
każde ich słowo. Vanity nie zwróciła na Tweeda żadnej uwagi. 
     - Jak wygląda pana życie, Bob? - zainteresowała się. - Czy 
jest pan żonaty? 
     - Kiedyś byłem. - Twarz mu spochmurniała. - Moja żona 
została zamordowana w bestialski sposób w jednym z krajów 
nadbałtyckich. Tropiłem potem mordercę. 
     - Tak mi przykro, że poruszyłam ten temat - powiedziała 
kładąc mu rękę na kolanie. - Co się stało z tym mordercą? A może 
wolałby pan nie rozmawiać na ten temat? 
     - Spadł z nadmorskiej skały. 
     Newman upił spory łyk whisky. Mówił coraz bardziej 
bełkotliwie, ale jego umysł pozostawał wciąż jasny. Vanity 
zmieniła temat. 
     - A czym się pan teraz zajmuje, Bob? Pewna jestem, że taki 
człowiek jak pan nie spędza dni bezczynnie. 
     - Od czasu do czasu pisuję pod pseudonimem artykuły dla 
niektórych gazet i czasopism - kłamał jak z nut. - Łączą się z 
tym wyjazdy zagraniczne, bo muszę przecież na własne oczy 
przekonać się, jak wygląda sytuacja, o jakiej piszę. 
     - A więc. Jest pan wędrowcem. 
     - Można mnie tak nazwać. - Roześmiał się. - Trafiam do 
najdziwniejszych miejsc, na przykład tutaj. Na pewno zauważyła 
pani ten ogromny luksusowy jacht, który kotwiczy w porcie w 
Falmauth. Wyposażony jest nawet w lądowisko i w helikopter 
Słyszałem, że jego właścicielem jest facet nazwiskiem Vincent 
Bernard Moloch. 
     Uważnie obserwował teraz Vanity. Na moment zamarła, lecz 
zaraz sięgnęła do torebki od Hermesa i wyjęła z niej maleńką 
wykończoną koronką chusteczkę, jak podejrzewał Newman, tej samej 
firmy Gotów był założyć się, że torebka kosztowała nie mniej niż 
pięć tysięcy funtów. Wyglądało na to, że szef istotnie bardzo 
dobrze wynagradza Vanity za jej pracę - na czymkolwiek ona 
polega. 
     - A skąd pan to wie? - zainteresowała się. 
     Newman pomyślał, że zadała niewłaściwe pytanie, ale niczego 
po sobie nie pokazał. 
     - Powiedział mi o tym jakiś facet w pubie. Chyba pół 
Falmouth o tym wie -skłamał znowu. - Podobno to najbogatszy facet 
na świecie. No, ale skoro ma taką łajbę, musi to być prawda. 
     - Nie wątpię, że jako człowiek światowy, wie pan co nieco o 
tym Molochu -stwierdziła. 
     - Niewiele. - Dopił swojego drinka. - Ale tak czy owak nie 
jest on tematem na chwytliwy artykuł, więc nie jestem nim 
zainteresowany. Zdaje mi się, że zaczęli już podawać kolację. 
Przysiądzie się pani do mojego stolika? 
     - Z przyjemnością. 
     Tweed zobaczył, że wchodzą razem do jadalni i uśmiechnął się 
pod nosem. 
     Newman nie tracił czasu. I jak zwykle świetnie sobie 
poradził w niełatwej sytuacji. 
     Paula powoli schodziła na dół. Zamierzała udać się na 
kolację, Miała na sobie garnitur z gabardyny w kolorze kości 
słoniowej i kremową jedwabną bluzkę - swój najnowszy zakup. 
Właściciel hotelu powitał ją radośnie i skomplementował jej 
wygląd. Paula podziękowała mu z uśmiechem, a ponad jego ramieniem 
dostrzegła Vanity Richmond. Stała w drzwiach, jakby chciała wyjść 
zaczerpnąć świeżego powietrza. 
     Vanity pogrzebała chwilę w torebce, wyjęła telefon komórkowy 
i wyszła na dziedziniec. Paula ruszyła za nią, rozejrzawszy się, 
zanim wyszła na podwórze. 
     Już po kilku krokach dostrzegła Vanity przyciśniętą do muru 
z telefonem przy uchu. Dzięki swojemu znakomitemu słuchowi Paula 
słyszała każde jej słowo. 
     - Wiesz, kto mówi, VB. Dzwonię z "Nansidwell". Odbyłam 
właśnie długą rozmowę z byłym korespondentem zagranicznym o 
nazwisku Robert Newman... 
     Co mówiłeś? Tak, Newman mieszka w tym hotelu. Nie, jak do 
tej pory nie, mam żadnego powodu, by go podejrzewać. Ale 
powiedział mi, że pół Falmouth wie, że tu jesteś... Skąd wie? 
Słyszał od kogoś w pubie... Czy dobrze usłyszałam? Lecisz 
helikopterem do Newquay? A potem gdzie? Aha, na Heathrow, a potem 
do San Francisco swoim odrzutowcem? Powinnam chyba jechać z 
tobą... Nie? 
     Mam tu siedzieć i uważać na to, co się dzieje? I żeby 
wieczorem widziało mnie jak najwięcej ludzi? Po co u diabła... To 
nie moja sprawa. 
     Przepraszam... Tak, jak tylko po mnie poślesz, wsiądę do 
samolotu na Heathrow, ale przedtem mam do ciebie zadzwonić z 
lotniska... OK. Szczęśliwej podróży... 
     Paula wróciła do jadalni. Wchodząc dostrzegła w drzwiach 
frontowych Vanity. Zdziwiła się ujrzawszy, że stolik Boba Newmana 
jest nakryty dla dwóch osób. Nieopodal siedział Tweed. Zamawiał 
już kolację dla siebie. 
     Kelnerka poprowadziła Paulę do jej stolika. Dziewczyna była 
zdenerwowana. Wiedziała, że im wcześniej ostrzeże Tweeda, że 
Moloch planuje wyjazd do Stanów, tym lepiej. Kłopot polegał na 
tym, że nie wiedziała, jak mogłaby go o tym powiadomić w tak 
zatłoczonym pomieszczeniu bez ryzyka, że ktoś ich podsłucha. 
Przygotowanie wiadomości na piśmie i podanie mu jej przez 
kelnerkę było równie ryzykowne. 
     Tymczasem Vanity weszła do jadalni i podeszła wprost do 
stolika Newmana. 
     Bob wstał, pomógł jej usiąść i niemal natychmiast pogrążyli 
się w ożywionej rozmowie. Teraz Paula nie miała wątpliwości, że 
ta kobieta to Vanity Richmond. Miała tak samo ognistorude włosy 
jak wtedy, gdy zagadywała ją w dalekim Monterey. 
     Dlaczego nagle zrezygnowała z czarnej peruki? 
     Paula automatycznie złożyła zamówienie, bo gorączkowo 
myślała o całkiem innych sprawach. 
     Obecność Vanity sprawiła, że jakakolwiek próba kontaktu z 
Tweedem podczas kolacji była wykluczona. A o co mogło chodzić 
Molochowi, gdy kazał Vanity rzucać się w oczy przez cały wieczór? 
Brzmiało to jak zapowiedź jakiegoś złowrogiego planu, więc była 
zaniepokojona. 
      * 
     Adrian Penkastle wynajmował malutki parterowy domek o 
bielonych ścianach tuż nad brzegiem zatoczki. Po drugiej rundzie 
drinków w Jacht Klubie był w nie najlepszej kondycji. Na próżno 
szukał w swoim małym pokoiku jakiejś butelki, gdy nagle usłyszał 
pukanie do drzwi. 
     - Kogo diabli niosą o tej porze? - mruknął pod nosem. 
     Gdy wreszcie udało mu się otworzyć drzwi, zobaczył na progu 
Joela Branda. Joel ubrany był jak człowiek spędzający życie na 
morzu, a jego kędzierzawe włosy przykrywała naciągnięta na czoło 
marynarska czapka. 
     Wyszczerzył zęby w uśmiechu i pomachał Adrianowi przed 
oczyma butelką whisky. 
     Ręka, którą trzymał butelkę, była w rękawiczce. Zdjął 
kalosze i wszedł do domu w samych skarpetkach. 
     - Mam dla ciebie kolejne zadanie, Adrianie. Za duże 
pieniądze. 
     W wolnej ręce trzymał zwitek dwudziestofuntowych banknotów. 
     Penkastle wpatrzony w pieniądze cofnął się w głąb pokoju, 
żeby zrobić miejsce dla Branda. 
     Zamknąwszy za sobą drzwi, Brand rozejrzał się po prymitywnym 
umeblowaniu , w którym dominował duży drewniany stół. 
     - Usiądźmy - powiedział wesoło. - Przynieś szkło, to powiem 
ci, o co chodzi. 
     Penkastle pospieszył do miniaturowej kuchenki i po chwili 
wrócił z dwiema dość brudnymi szklankami. Usiadł na wprost 
potężnego gościa, który najpierw nalał sporą porcję whisky do 
szklanki swego gospodarza, a potem tyle samo do własnej. W końcu 
uniósł szklankę i wzniósł toast na cześć Penkastlea. 
     - Za długie i pomyślne życie. 
     - Za to wypiję - wymamrotał Adrian. 
     Penkastle patrzył, jak Brand wsuwa plik banknotów do jednej 
z kieszeni. 
     Z grubsza tylko mógł ocenić jego wartość, ale wydawało mu 
się, że Brand ma przy sobie około pięciuset funtów. 
     - Wypij sobie jeszcze - zaproponował Brand dolewając whisky 
Adrianowi. - Czeka cię wielka robota. I zarobisz na tym fortunę. 
W gotówce, oczywiście. -Mrugnął do niego. - Nie chcemy przecież 
stracić na podatku, prawda? 
     - Wolę gotówkę. 
     Zająknął się, upił jeszcze trochę i odstawił szklankę. Brand 
szybko ją napełnił. 
     Adrian oparł oba łokcie na stole, bojąc się, że spadnie z 
krzesła, a tym nie zrobiłby dobrego wrażenia. 
     - Powiedz, co to za robota. Co mam zrobić tym razem? 
     - Znasz faceta nazwiskiem Maurice Prendergast? Mieszka po 
drugiej stronie zatoczki. 
     - Tak - odparł Adrian. - Mogę ci powiedzieć, jak nazywa się 
jego dom. To . 
     - Musisz śledzić każdy jego ruch. Masz samochód, prawda? 
     - Starego gruchota, ale na chodzie. 
     - Czy Prendergast go widział? 
     - Pewien jestem, że nie. 
     - A więc jeśli gdzieś się wybierze, możesz swobodnie za nim 
jechać i donosić nam o wszelkich jego posunięciach. - Brand upił 
trochę ze swojej szklanki, a Adrian pociągnął kolejny duży łyk. W 
głowie mu wirowało. - Będziesz nas informował o tym, z kim się 
spotyka, gdzie i kiedy. 
     Zrozumiałeś? - upewnił się Brand. 
     - Tak. Podjadę na jego stronę zatoczki i zaparkuję przed 
Jacht Klubem. Jeśli tylko gdzieś wyruszy, podążę za nim... 
     - Będą nam także potrzebne zdjęcia. Chyba będziesz mógł je 
robić z tej małej łódki, którą przeprawiasz się przez zatoczkę. 
     - To nie problem... 
     - Ta robota zabierze ci mnóstwo czasu, bo będziesz musiał 
obserwować jego dom także w nocy. Przecież on może usiłować się 
wymknąć po zmroku. 
     - Dam sobie radę. 
     Jak tu fotografować Prendergasta, zastanawiał się Adrian. 
Zgubił aparat w zatoczce, a właściwie upuściła go do wody ta 
niezdarna kobieta. Tyle że za pieniądze, które otrzyma od Branda, 
będzie mógł kupić jakiś tani aparat; a i tak zostanie mu jeszcze 
całe mnóstwo na wyprawy do pubu. 
     - Nie pijesz - zauważył Brand. 
     - No to do dna. 
     Gdy Adrian podniósł szklankę, Brand wstał i dopił zawartość 
swojej. 
     Uśmiechnął się szeroko do Penkastlea, podszedł bliżej i ujął 
go za ramię. 
     - Wstań, Adrianie. Chcę ci pokazać coś za drzwiami. Coś, co 
pomoże ci obserwować Mauricea Prendergasta. 
     Adrian zdobył się na ogromny wysiłek, oparł się o stół 
obiema dłońmi i ostrożnie odwrócił do gościa. Brand podciągnął 
sweter, wyjął zza paska podobny do sztyletu nóż i wbił go w pierś 
Adriana, dokładnie tam, gdzie nie przeszkadzały żebra. 
     Ostrze skierowane nieco ku górze weszło w ciało z dużą siłą. 
Adrian otworzył usta i zabełkotał, a Brand z wysiłkiem wyszarpnął 
nóż z piersi ofiary Mógł to zrobić dzięki temu, że Adrian upadł 
do tyłu, uderzając potylicą o listwę podłogową. 
     - Baba z wozu, koniom lżej - powiedział głośno Brand. 
     Otarł ostrze noża o ubranie martwego człowieka u swoich stóp 
i wsunął broń do ukrytej pochwy. Następnie zabrał ze stołu swoją 
szklankę, otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz. W pobliżu nie 
było nikogo. Włożył kalosze. 
     Niecałą minutę zajęło mu dotarcie do motorówki i 
uruchomienie silnika. Podpłynął nią do dużej łodzi motorowej 
oczekującej przy brzegu rzeki Helford. Gdy tylko się zjawił, 
Gene, który pożyczył mu swój nóż, zapalił silnik. 
     Na środku rzeki Brand wrzucił do wody szklankę, z której pił 
whisky, a chwilę później również nóż. Wiedział, że wpływając tą 
dużą łodzią w głąb zatoczki zwróciłby na siebie uwagę. Teraz z 
przymocowaną do prawej burty motorówką zaczął pospiesznie 
zmierzać ku "Wenecji". 
     
     Rozdział 8 
     
     Tak, Ethanie, to ja. Ponieważ zazwyczaj do mnie nie 
dzwonisz, spodziewam się, że masz jakieś dobre wieści - oznajmił 
Moloch pochylając się nad swym biurkiem w Mullion Towers. 
     - Nasza operacja jest już bardzo zaawansowana - rozległ się 
w słuchawce przytłumiony głos Ethana, - Wiem, że się powiedzie. 
To kwestia tygodni, a może nawet uda się szybciej. 
     - A test wybuchowy? Ksenobium? 
     Ostatnie słowo wypowiedział z nerwowym pośpiechem. 
Zapanowała chwila milczenia i Moloch mocniej ścisnął słuchawkę. 
     - Wypadł pomyślnie. Okazał się potężniejszy nawet niż 
sądziliśmy. 
     - To dobrze. Dziękuję, że na bieżąco mnie informujesz... 
     To właśnie ta rozmowa zadecydowała o jego natychmiastowym 
powrocie do Stanów. Zadzwonił do Vanity Richmond na jej telefon 
komórkowy. 
     Następnie skontaktował się z "Wenecją" i polecił przysłać do 
Mullion Towers helikopter, który zabierze go do Newquay, gdzie na 
lotnisku czekał już prywatny odrzutowiec. Ostatni telefon był do 
pilota samolotu. 
     Moloch celowo nie zdradził celu swej podróży nikomu poza 
Vanity Richmond. 
     Chciał zjawić się w swojej siedzibie w Black Ridge w 
Kalifornii zupełnie nieoczekiwanie. Często posługiwał się tą 
metodą, po części po to, by utrzymać swe posunięcia w tajemnicy, 
a po części dlatego, że chciał wiedzieć, jak funkcjonuje biuro 
podczas jego nieobecności. Tak naprawdę to do nikogo nie miał 
całkowitego zaufania. 
      * 
     W jadalni "Nansidwell" Paula co chwila zerkała w stronę 
stolika Newmana. 
     Wyglądało na to, że rozmawia mu się z Vanity bardzo dobrze, 
lecz znając swego kolegę od tak dawna, wyczuła w jego zachowaniu 
pewną rezerwę. 
     Najwyraźniej nie łapie się na wszystkie wygadywane przez nią 
głupstwa, pomyślała opuszczając salę. 
     W holu zobaczyła Tweeda nad filiżanką kawy. Dyskretnie dała 
mu znak i wyszła na dziedziniec. Tweed dokończył kawę, po czym 
wstał, przeciągnął się i poszedł za nią, jakby postanowił 
zaczerpnąć świeżego powietrza. 
     - Podsłuchałam Vanity Richmond, gdy rozmawiała przez telefon 
komórkowy... - zaczęła Paula. 
     Tweed wysłuchał jej zwięzłego sprawozdania, ale nie zmienił 
wyrazu twarzy. 
     Poszli powoli obrośniętą krzewami drogą oddalając się od 
hotelu, by skręcić dalej w boczną dróżkę. 
     - To ważna wiadomość - odezwał się w końcu. - Dobrze się 
stało, że podsłuchałaś tę rozmowę. To, że Moloch kazał Vanity 
kręcić się między ludźmi przez cały wieczór, wcale mi się nie 
podoba. Różne rzeczy przychodzą mi w związku z tym do głowy. 
Dziwne jest też, że tak nagle wybiera się do Stanów. 
     Masz coś przeciwko przechadzce do Mawnan Smith? Nie? No to 
doskonale. 
     Chyba powinienem skorzystać z tej samej budki co Newman; 
muszę poinformować o tych wydarzeniach Corda Dillona. 
     Zakręcili i weszli na drogę prowadzącą wprost do wioski. 
Wieczór był bardzo ciepły i gdy przyspieszyli kroku, Tweed zdjął 
marynarkę. 
     - Bob chyba zaprzyjaźnił się z tą Vanity - powiedziała 
Paula. 
     - Zauważyłem. Bardzo jest przebiegły. Urabia ją jak 
plastelinę. Wyciągnie z niej więcej niż ona kiedykolwiek zdoła 
wyciągnąć z niego. Bob dobrze wie, że ta kobieta jest zaufaną 
współpracownicą Molocha. Skorzystałem z okazji i powiedziałem mu 
o tym, gdy ty poszłaś wziąć kąpiel i przebrać się. 
     - Dzięki Bogu, że dostał tę wiadomość. 
     - Żadna jeszcze kobieta nie zdołała wyprowadzić Newmana w 
pole, a przynajmniej nie na długo... 
     Paula zaczekała przed budką, gdy Tweed łączył się ze Stanami 
przez centralę międzynarodową. Zawsze miał ze sobą dużo bilonu 
właśnie na taką ewentualność. 
     Czekając na połączenie obliczył, że w Langley jest teraz 
piąta po południu. Strefa, w której mieszkał Dillon, miała czas o 
pięć godzin wcześniejszy od londyńskiego. 
     - Cord, tu Tweed. Dowiedziałem się przed chwilą, że VB 
wybiera się do Kalifornii. Wystartuje chyba jutro rano. 
Podejrzewam, że szykuje się coś znaczącego. 
     I domyślam się, że zdecydował się na tę podróż całkiem 
nagle. 
     - Zrozumiałem. Wiem, jakie ma zwyczaje podróżując przez 
Atlantyk. 
     Leci zawsze najpierw do Nowego Jorku, gdzie uzupełnia paliwo 
w swoim odrzutowcu, a potem już prosto do Kalifornii. Postawię 
jednego człowieka na lotnisku Kennedyego w Nowym Jorku i drugiego 
w San Francisco. W ten sposób nam nie umknie. 
     - Poproszę Monikę, żeby zatelefonowała do Jima Corcorana. To 
mój przyjaciel, a zarazem szef ochrony na Heathrow. On będzie 
wiedział, kiedy VB opuści Anglię. Monika zadzwoni potem do 
ciebie. 
     - Dobrze by było. Waszyngton coraz bardziej panikuje z 
powodu VB i potęgi, jaką osiągnął poprzez kontakty w tutejszym 
rządzie. Nic nie mogą na to poradzić, chyba że wreszcie ktoś go 
przyłapie na jakimś paskudnym szachrajstwie, na czymś 
zdecydowanie nielegalnym. Ten człowiek dysponuje niestety całą 
armią najlepszych prawników. 
     - To wszystko? 
     - Jest jeszcze coś, o czym zapomniałem ci powiedzieć. Moloch 
postawił na wzgórzach od strony Pacyfiku szereg półkulistych 
budowli. Ciągną się od południowego Los Angeles na północ przez 
Big Sur Podobno to najnowocześniejsze na świecie obserwatoria. 
     - Nie wiedziałem, że interesuje się astronomią - skomentował 
Tweed. 
     - Podejrzewam, że te budynki są szkaradne. Aż dziw, że 
pozwolono mu je wznieść w najpiękniejszej części wybrzeża. 
     - I tym razem wykazał się dużym sprytem. Każda z tych 
konstrukcji jest tak pomalowana, że zlewa się kolorystycznie z 
otoczeniem. A wszystkie mają widok na ocean. 
     - Bardzo to dziwne. Nie możesz ich sprawdzić? 
     - Ja? Żartujesz chyba. Jakiś czas temu Moloch rzeczywiście 
zaprosił paru naukowców do zwiedzenia tych obserwatoriów. W 
każdym stał olbrzymi teleskop. 
     - Wygląda to niepokojąco, słowo daję. 
     - Masz jakiś powód, żeby tak mówić? 
     - Nie. Po prostu przeczucie - odparł oględnie Tweed. - 
Uważaj na siebie. 
     - Ty też. Masz do czynienia z facetem, który jest 
praktycznie bezkarny Chyba upiekłoby mu się nawet morderstwo. 
Wiesz chyba, że siedem jego kolejnych dziewczyn zniknęło bez 
śladu. 
     - Mam na ten temat swoją teorię. Nie, na razie nie będę cię 
nią zamęczał. Jest dość dziwaczna. Bądź ze mną w kontakcie... 
     Tweed zadzwonił potem do Moniki i poinstruował ją w sprawie 
telefonu do Jima Corcorana. W drodze powrotnej zrelacjonował 
Pauli odbyte rozmowy. Słuchając zerknęła na zegarek. 
     - Jest znacznie później niż sądziłam. Z kolacją się nie 
spieszyliśmy, a twoje telefony też zabrały sporo czasu. 
     - Musiałem poczekać, aż znajdą Corda. 
     Gdy zbliżali się już do "Nansidwell", Paula poszła przodem, 
ale zaraz szybko zawróciła, by ostrzec Tweeda, że nie powinien 
się na razie pokazywać. Sama wróciła do hotelu, przed którym 
stały dwa wozy policyjne z migającymi światłami, zupełnie jakby 
kierowcy zapomnieli je wyłączyć albo jakby opuszczali auta w 
wielkim pośpiechu. 
     Paula podeszła powoli do wejścia i zajrzała do środka. 
Kobieta, z którą wcześniej rozmawiała, natychmiast do niej 
podbiegła. 
     - Zamordowano człowieka. Wszyscy są okropnie przejęci, ale 
niektórzy denerwują się, że nie mogą położyć się spać... 
     Paula zerknęła w głąb holu ponad jej ramieniem. Dostrzegła 
wysokiego, kościstego policjanta w cywilu, z krótko przyciętym 
wąsikiem, rozmawiającego z Newmanem. Z trudem opanowała przypływ 
paniki. 
     - Kogo zamordowano? - spytała cicho. 
     - Nie wiem..., - Przepraszam, ale muszę odetchnąć świeżym 
powietrzem. Mam za sobą długą jazdę samochodem. 
     Znalazła Tweeda na końcu długiego podjazdu, gdzie cierpliwie 
na nią czekał. Po wyrazie jej twarzy poznał, że stało się coś 
poważnego. 
     - O co chodzi? 
     - Zamordowano kogoś, ale nie wiem kogo i gdzie. Przed 
wejściem do hotelu stoją dwa samochody policyjne. A w holu jest 
ktoś, kogo znasz. 
     Nie przypuszczam, żebyś był zadowolony ze spotkania go 
tutaj. Właśnie przesłuchuje Boba. 
     To twój dawny partner z treningów, główny inspektor Roy 
Buchanan. I pomyśleć, że z całego Scotland Yardu musieli przysłać 
właśnie jego... 
     - Słuchaj uważnie. Wracamy właśnie ze spaceru, na który 
wybraliśmy się po obfitym posiłku. Szliśmy do Mawnan Smith i z 
powrotem. Ani słowa o moich telefonach - powiedział szybko Tweed. 
- Wejdziemy tam teraz. Jeśli Roy będzie w zasięgu wzroku, podejdę 
do niego od razu... 
     Buchanan wciąż przesłuchiwał Newmana na kanapie w holu, z 
którego usunięto wszystkich gości. Czekali stłoczeni w drugim 
holu i wyglądali na niezbyt zadowolonych. Przyniesiono dla nich 
dodatkowe krzesła, a pilnował ich asystent Buchanana, sierżant 
Warden, ponurak o beznamiętnej twarzy. 
     Buchanan podniósł wzrok na Tweeda i Paulę, kiedy podeszli 
bliżej. 
     - Kopę lat - powiedział wesoło Tweed. - Przyjechałeś 
pooddychać morskim powietrzem? 
     - Gdzie tam. - Na podłużnej twarzy Buchanana malował się 
smutek. 
     Zwrócił się do Newmana. - To na razie wszystko, ale możliwe, 
że później będę jeszcze chciał z panem porozmawiać. Teraz może 
pan odejść. 
     - Mieszkam w tym hotelu - poinformował go Newman. 
     - To bardzo poważna sprawa. Chciałbym teraz pomówić z 
Tweedem i panną Grey. 
     - Czy jestem o coś oskarżony? - chciał wiedzieć Newman. 
     - Oczywiście, że nie. 
     - A więc mogę siedzieć, gdzie mi się podoba, na przykład 
tutaj. 
     Buchanan westchnął. Tweed przyniósł tymczasem dwa krzesła - 
jedno dla Pauli, drugie dla siebie - i ustawił je obok kanapy. 
Usiedli i Buchanan zaczął mówić cichym głosem, żeby nie mogli go 
usłyszeć goście w drugim holu. 
     - Znasz mężczyznę nazwiskiem Adrian Penkastle? 
     - A kto to taki? - zapytał Tweed. 
     - Mieszkał samotnie w małym domku w Porth Navas. Na brzegu 
zatoczki. 
     - Co on zrobił? - dopytywał się Tweed. - Został zabity w 
swoim własnym domu dziś wieczorem. To na razie wstępna ocena 
dokonana przez lekarza, który oglądał zwłoki. Patolog jest już w 
drodze z Londynu. Dokładny czas jego śmierci poznamy po autopsji 
przeprowadzonej w Truro. 
     - Mów dalej. 
     - Tweed, nie ma sensu zaprzeczać, że go znasz. Mamy świadka, 
który opisał nam kobietę rozmawiającą z Penkastlem na drodze po 
drugiej stronie zatoczki. Jej rysopis pasuje idealnie do panny 
Grey... 
     - Rzeczywiście natknęłam się na jakiegoś tęgiego mężczyznę w 
Porth Navas. Był pijany - wtrąciła Paula. - Próbowałam przemówić 
mu do rozsądku. 
     Martwiłam się, że spadnie do zatoczki. Tweed się z nim nie 
zetknął - ciągnęła. -A i ja nigdy przedtem go nie widziałam. 
     - Jak bardzo był pijany? 
     - O wiele za bardzo. 
     - A więc zrobiła pani dobry uczynek - stwierdził ironicznie 
Buchanan. 
     - Dość tego, Roy - przerwał mu Tweed. - Sarkazm to najniższa 
forma dowcipu. Powiedział to doktor Johnson, a przynajmniej tak 
mi się wydaje. Jeśli chcesz dalej rozmawiać z Paulą, to zachowuj 
się przyzwoicie. 
     Buchanan zarumienił się, skarcony. Tweed, który specjalnie 
go sprowokował, patrzył teraz, jak policjant próbuje odzyskać 
panowanie nad sobą. Chciał spowodować, żeby zamienili się rolami 
w tym przesłuchaniu. 
     - Czy mógłbyś nam powiedzieć, w jaki sposób zamordowano 
Adriana Penkastlea? 
     - To robota zawodowca - wyjaśnił Buchanan po chwili przerwy. 
- Pchnięto go ostrym przedmiotem prosto w serce; 
najprawdopodobniej była to jakaś broń podobna do sztyletu, może 
nóż. Zamordowany był wtedy bardzo pijany. 
     W całym pokoju unosiły się opary whisky. 
     Newman, wciąż siedzący obok policjanta, skrzyżował ramiona, 
W żaden inny sposób nie dał poznać po sobie, że coś mu się 
przypomniało - zbir z nożem, któremu przypalił rękę papierosem w 
Mullion Towers. Tamten nóż też był podobny do sztyletu. 
     - Wejdźmy do jadalni, tam jest pusto. Będziemy mogli 
swobodniej rozmawiać - zaproponował Buchanan. 
     Wstał z kanapy, zamienił słówko z sierżantem Wacdenem, a 
potem ruszył przodem do jadalni, wskazując stolik najbardziej 
oddalony od. Okien. 
     Wszyscy usiedli. 
     Buchanan wyciągnął pod stołem swoje długie nogi i skrzyżował 
je; sprawiał teraz wrażenie bardziej rozluźnionego. Tweed 
natomiast wydawał się bardziej spięty. 
     Dobrze znał tego detektywa. 
     - Szkoda, że nie jesteś ze mną bardziej szczery, Tweed - 
powiedział Buchanan przyjacielskim tonem. 
     - Bardziej szczery? - zdziwił się Tweed. 
     - Daj spokój. Sprawdziłem rejestr hotelowy. Jesteś tu z 
Paulą i Newmanem, a gdzieś w pobliżu przebywa Marler Wysłałem już 
ludzi, żeby sprawdzili okoliczne hotele. W Meudon, niedaleko stąd 
zatrzymali się Harry Butler i Pete Nield, Zgromadziłeś tu potężne 
siły. I po co tak tu siedzicie, zagrzebani w lesie? 
     - Mamy zadanie do wykonania, ale nie mogę ci wyjawić 
szczegółów. Sam wiesz, że są tajne. 
     - Może ma to coś wspólnego z faktem, że Vincent Bernard 
Moloch jest akurat w Mullion Towers? 
     Tweed był zaskoczony, choć nie dał tego po sobie poznać. A 
więc Moloch budził w Londynie taki niepokój, że wysłano starszego 
detektywa, by zbadał okoliczności zabójstwa, które wyglądało 
przecież na zupełnie przypadkowe. 
     Na pytanie policjanta odpowiedział pytaniem. 
     - Czy mogę wiedzieć, w jaki sposób tak szybko zjawiłeś się w 
Kornwalii? 
     Z tego, co zdążyłem się zorientować, Adriana Penkastlea 
zamordowano wieczorem. Najwyraźniej jego ciało znaleziono dość 
szybko. 
     - Rzeczywiście. Penkastlea odwiedził jego kumpel i chyba 
miało to miejsce wkrótce po morderstwie. Ten facet zadzwonił 
zaraz potem do Truro, bo to miasto akurat dobrze zna. 
     - Dlaczego zabójstwo człowieka, który, z tego co dotąd 
usłyszałem, nie był nikim ważnym, wymagało ściągnięcia tutaj 
ciebie, i to z takim pośpiechem? 
     - No cóż... - Buchanan przerwał na chwilę, ale dał się 
sprowokować. - Komisarz polecił mi tu przyjechać. 
     Tweed zdziwił się jeszcze bardziej. Komisarz był przecież 
człowiekiem z samej góry. To znaczyło, że prawdopodobnie od razu 
skonsultował się w tej sprawie z premierem. Tak więc panika 
szerzyła się nie tylko w Waszyngtonie. 
     - Nie powiedziałeś mi, w jaki sposób tak szybko się tu 
dostałeś - przypomniał mu Tweed. 
     - Najpierw na Heathrow wozem policyjnym na sygnale. Tam już 
czekał na mnie samolot do Newquay. Stamtąd inny radiowóz 
przywiózł mnie tutaj, ale przedtem wstąpiłem na miejsce zbrodni. 
Ludzie z Yardu sprawdzali tymczasem wszystkie okoliczne hotele. W 
rejestrze "Nansidwell" natknąłem się na ciebie i twoich ludzi. 
     - Jaki związek ma zabójstwo Penkastlea z tym Molochem, o ile 
w ogóle jakiś istnieje? 
     - Nie wiemy, w każdym razie jeszcze nie. To, co wam teraz 
powiem, ma charakter poufny. - Powiódł wzrokiem po ich twarzach i 
uśmiechnął się ponuro. -Chyba mogę liczyć na dyskrecję wszystkich 
tu obecnych. 
     - Nie możemy mieć związanych rąk wykonując nasze obecne 
zadanie -ostrzegł Tweed. - Nie obiecam ci więc, że potraktujemy 
to, co nam powiesz, jako sprawę Poufną. 
     - Rozumiem. - Teraz zaskoczony był Buchanan. Milczał chwilę, 
po czym wzruszył ramionami. - Z tego co wiemy, niektórzy 
okoliczni mieszkańcy należą do służby wywiadowczej Molocha. W 
obecnej sytuacji nie mogę wam podać ich nazwisk, ale właśnie z 
tego względu interesuje nas morderstwo popełnione w tej okolicy. 
     Dopiero wtedy Tweed zrozumiał. Kumplem Penkastlea, który 
znalazł jego ciało, był Maurice Prendergast. To wyjaśniało, 
dlaczego wieści o morderstwie dotarły do Londynu tak szybko. 
Prendergast z Pewnością natychmiast poinformował swych 
zwierzchników z Sekcji Specjalnej, a oni przekazali wiadomość 
komisarzowi. To oczywiste, że Sekcja Specjalna nie chciała rzucać 
się w oczy w tej sprawie. 
     Ciekawe, czy to również Maurice doniósł o tym, że w okolicy 
przebywa Paula, zastanawiał się Tweed. Postanowił zapytać o to 
wprost, gdy tylko znów się z nim spotka. 
     - Miło się gawędziło - powiedział do policjanta - ale teraz 
chętnie położylibyśmy się do łóżek. 
     - Jak sobie życzycie - odrzekł Buchanan - ale może się 
okazać, że będę jeszcze chciał zadać kilka pytań pannie Grey. W 
cztery oczy. 
     - Na to na pewno nie pozwolę - zaprotestował Tweed. - Jeśli 
chodzi ci coś takiego po głowie, to lepiej będzie, jak 
skontaktuję się z premierem. 
     - Ale ona była na miejscu morderstwa... 
     - Wcale tam nie byłam - wybuchnęła Paula. - Po prostu 
spotkałam pijaka i próbowałam uchronić go przed wpadnięciem do 
zatoki. 
     - Nie będę więcej tolerował tego rodzaju fałszywych oskarżeń 
- warknął Tweed. 
     - Chyba źle mnie zrozumiałeś... - zaczął Buchanan. 
     Tweed zerwał się na równe nogi z udawaną wściekłością. 
Gestem zachęcił pozostałych do wstania. 
     - Dosyć tego. Idziemy się przespać. Dobranoc. 
     Paula i Newman wyszli z jadalni w ślad za Tweedem. Kiedy 
znaleźli się na małej, pustej klatce schodowej niedaleko baru, 
Newman upewnił się, że są sami, ujął Tweeda pod ramię i 
poprowadził go w górę po schodach. 
     - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to proponuję wrócić tam 
i dyskretnie podsunąć Buchananowi nazwisko Joela Branda. 
     - Dobry pomysł. W ten sposób narobimy VB większych kłopotów. 
     Gdy Newman wszedł do jadalni, zastał Buchanana siedzącego 
samotnie przy tym samym stoliku co przedtem. Na jego twarzy 
malowało się zamyślenie, jakby starał się rozwiązać jakiś nie 
dający mu spokoju problem. Zerknął na Newmana i powitał go 
przyjacielsko. 
     - O, już jesteś z powrotem, Bob. Czy mógłbyś przekazać 
Tweedowi, że przepraszam za moje zachowanie wobec Pauli? Jestem 
na nogach od dwudziestu czterech godzin. 
     - Na pewno mu powtórzę. - Newman oparł się łokciami o stolik 
i ściszając głos powiedział: - Zapamiętaj nazwisko człowieka, 
którego warto sprawdzić: Joel Brand. Prawdopodobnie jest teraz na 
pokładzie "Wenecji", która kotwiczy w porcie Falmouth. 
     - A co to za facet? 
     - Ja tylko podałem ci nazwisko... 
     Newman wyszedł z jadalni, zostawiając Buchanana pogrążonego 
w myślach. 
      * 
     Na pokładzie "Wenecji" Joel Brand chodził w kółko po 
luksusowej kabinie. Słysząc, że helikopter ląduje, poweselał. 
Pilot zdążył już odwieźć Molocha na lotnisko Newquay. Chwycił 
walizkę i zwrócił się do Genea Lessingera, który właśnie wrzucił 
do morza obciążoną pochwę po nożu użytym do zamordowania Adriana. 
     - Gene, ja stąd wylatuję. Helikopter zabierze mnie do 
Plymouth. 
     Tam złapię pierwszy prom do Roscoff w Bretanii. 
     - Czy nasi ludzie we Francji wiedzą, że przyjeżdżasz? 
     - Szef wie. Ma mi zorganizować samochód, który zabierze mnie 
z portu i zawiezie do Paryża. Tam wsiądę na najbliższy samolot 
Air France odlatujący do Stanów. VB przesłał mi nowe instrukcje 
już z pokładu odrzutowca po starcie z Newquay. 
     - Ja mam tu jeszcze robotę do wykonania - przypomniał mu 
Gene. 
     - Wiem, wiem. Masz się zająć tym Prendergastem, który 
podobno odszedł na emeryturę z Sekcji Specjalnej. 
     - Chyba załatwię go tak samo jak ty tego pijaka, Adriana. 
     - A dlaczegóżby nie? Dobrze jest zostawić jakiś znak 
szczególny dla tych, którzy będą nas poszukiwać. Ale bądź 
ostrożny z tym Prendergastem. On jest profesjonalistą. 
     - To już zdążyłem zauważyć. Mam potem wyjechać z kraju? 
     - Tak. W ten sam sposób co ja. No to cześć, ja lecę. 
Instynkt mi podpowiada, że szykują się kłopoty... 
     Brand siedział już w startującym helikopterze, gdy dostrzegł 
zbliżającą się do "Wenecji" policyjną łódź. Zaśmiał się 
chrapliwie i pomachał im. 
      * 
     - Wybieram się jutro z wizytą do Mauricea - obwieścił Tweed 
swoim kolegom zebranym w dużym pokoju Pauli. Marler ukrył się, 
gdy zobaczył nadjeżdżające samochody policyjne, ale potem do nich 
dołączył. 
     - Ta "Wenecja" ma w sobie coś sympatycznego - oznajmiła 
Paula, stojąca przy oknie z pożyczoną od Marlera lornetką. - Z 
tymi wszystkimi światłami na pokładzie wygląda tak wesoło i 
gościnnie. Zupełnie jak statek rejsowy. 
     - I co w tym dziwnego? - spytał Newman, gdy podawała mu 
lornetkę. 
     - Popatrz na przedni pokład. Widzisz te duże przedmioty 
przykryte płótnem? 
     Mam nieodparte wrażenie, że VB nie chciałby, aby ktokolwiek 
się o nich dowiedział. 
     - Masz rację - przyznał Newman obejrzawszy statek. - Nie mam 
pojęcia, co by to mogło być, a jednak coś mi to przypomina. 
     Opuścił lornetkę i marszcząc czoło zastanawiał się przez 
chwilę. 
     Przypomniał sobie, co powiedział Tweed. 
     - Jeśli masz zamiar odwiedzić Prendergasta, proponuję, żebyś 
zabrał ze sobą uzbrojoną drużynę. 
     - Wolałbym, żeby to były ciche odwiedziny - sprzeciwił się 
Tweed. - Zadzwonię do niego, zanim wyruszę. 
     - A jednak drużyna pójdzie z tobą - uparł się Newman. 
     - Ach, ten Adrian Penkastle, biedaczysko - rozmyślała na 
głos Paula. - Był takim nieszkodliwym człowieczkiem. Po prostu za 
dużo pił. 
     - Prawdopodobnie właśnie dlatego nie żyje - stwierdził 
ponuro Newman. 
     - No cóż, miejmy nadzieję, że Mauricea Prendergasta 
zastaniemy żywego - podsumował Marler. 
     
     Rozdział 9 
     
     Zanosiło się na długą noc. Tweed był niespokojny. Wziął 
kąpiel, potem znowu się ubrał i zaczął chodzić po pokoju tam i z 
powrotem. Gdy usłyszał pukanie do drzwi, otworzył je ostrożnie, 
podpierając stopą. W końcu wizyta o drugiej w nocy nie jest 
rzeczą normalną. 
     - Mogę wejść? W szparze pod drzwiami zobaczyłam, że się u 
ciebie pali światło - powiedziała Paula. 
     -. Oczywiście. - Wpuścił ją do środka i zamknął drzwi na 
klucz. Paula miała na sobie granatowy kostium. - Dlaczego nie 
śpisz? - zainteresował się. 
     - Mogłabym ci zadać to samo pytanie - odrzekła siadając na 
krześle. 
     - Za dużo niesprecyzowanych myśli krąży mi po głowie. 
     - Tak właśnie pomyślałam, gdy zobaczyłam twoją twarz, jak 
wracałeś do siebie. Co cię martwi? 
     - Zastanawia mnie, jakim cudem ta sama kobieta wypłynęła na 
brzeg w Monterey w odległej Kalifornii i potem jeszcze raz tutaj. 
A w obydwu wypadkach niedaleko na morzu kotwiczyła "Wenecja". 
     - Właściwie jestem pewna, że to była ta sama kobieta. 
     - Obejrzałem zdjęcia zrobione przez Newmana tej kobiecie, 
którą próbował uratować, i porównałem je z portretem na podstawie 
twojego opisu kobiety z Monterey. Moim zdaniem wyglądały 
identycznie. 
     - Dobrze wiedzieć, że mi nie odbija. 
     - Pewnie, że nie... Chociaż jestem w stanie zrozumieć, że 
mogłaś tak pomyśleć. 
     Tweed wstał i znów zaczął chodzić po pokoju. Zawsze lepiej 
mu się wtedy myślało. 
     - A więc pewna kobieta wypływa na brzegi dwóch różnych 
kontynentów. 
     Dzieje się to w odstępie kilku tygodni, których "Wenecja" 
potrzebowała na przepłynięcie z Monterey do Falmouth. Z tych 
faktów wynika, że to nie mogła być ta sama osoba. 
     Nagle urwał. Paula zauważyła, że przybrał dobrze jej znany 
wyraz twarzy. 
     Oznaczał on, że myśl, która do tej pory tkwiła gdzieś w 
podświadomości, teraz przybrała reaLny kształt. Tweed odwrócił 
się na pięcie i wbił wzrok w Paulę. 
     - To były bliźniaczki! Tylko to wyjaśniałoby niesłychane 
podobieństwo obu kobiet... 
     Paulę zatkało. Zastanawiała się, dlaczego sama o tym nie 
pomyślała. 
     Potrząsnęła głową, żeby rozjaśnić myśli. Szeroko otwartymi 
oczyma wpatrywała się w Tweeda, który mówił dalej: 
     - Tego właśnie powinniśmy szukać po obu stronach Atlantyku. 
Bliźniaczek. W ten sposób zdecydowanie zawężamy pole poszukiwań. 
Damy o tym znać Cordowi najszybciej jak będziemy mogli. A Monika 
może zacząć śledztwo tutaj. 
     - Jakie śledztwo? 
     - Sprawdzi, czy jakieś bliźniaczki były w przeszłości w 
jakikolwiek sposób związane z VB. Kiedy "Wenecja" cumowała w 
Monterey, a potem tak nagle odpłynęła, VB nie było na pokładzie. 
Powiedział ci to przecież ten pijany kapitan portu. 
     - A co z tego wynika? 
     - Joel Brand był na statku. Sama widziałaś, jak z gromadą 
zbirów zszedł na brzeg w Zatoce Ośmiornic. A kiedy Newman znalazł 
tę kobietę, która przypłynęła do pobliskiej zatoki, VB był 
prawdopodobnie w Mullion Towers. 
     Brand natomiast pewnie i tym razem był na "Wenecji". Pasuje 
to jak ulał do pewnej dziwacznej teorii, którą sobie zbudowałem. 
     - Co to za teoria? 
     - O zniknięciu siedmiu przyjaciółek VB, których nigdy nie 
odnaleziono. 
     - Chyba niezupełnie rozumiem. 
     - Na razie ci tego nie wyjaśnię, bo mogę się mylić. 
     - Czy zdajesz sobie sprawę - zapytała Paula z uśmiechem - że 
kiedy robisz się taki tajemniczy, to jesteś najbardziej 
irytującym facetem, jakiego znam? 
     Tweed jednak ledwie ją usłyszał. Nie przestawał mówić, bo 
musiał jakoś pozbyć się natłoku myśli. 
     - Następny problem, którym musimy się natychmiast zająć, to 
Maurice Prendergast. Pewien jestem, że po Penkastleu on jest 
głównym celem. 
     Zamierzam zaraz do niego zadzwonić i uprzedzić, że się do 
niego wybieramy. 
     - O tej godzinie? DochOdzi druga w nocy. 
     - Maurice, podobnie jak ja, pracuje w nocy, gdy sytuacja 
tego wymaga. Przekonasz się, że nie śpi... 
     Rozmawiając z Prendergastem Tweed pilnował się, by nie 
wymieniać żadnych nazwisk, ale Maurice rozpoznał jego głos. 
Rzeczywiście był pochłonięty pracą i oświadczył, że z 
przyjemnością się z nimi spotka. Powiedział dokładnie "Domyślam 
się, że przyjedziesz z twoją prawą ręką. To dobrze...". 
     - Newman będzie wściekły - ostrzegła Paula. - Twierdził 
przecież, że potrzebna ci uzbrojona eskorta. 
     - Nie chcę żadnej eskorty. Bob na pewno śpi teraz jak 
zabity, a my wymkniemy się po cichu tylnym wyjściem. Wiem, jak 
otwiera się drzwi. 
     Sprawdziłem to już wcześniej... 
     Nie robiąc hałasu ruszyli podjazdem, kierując się na Mawnan 
Smith i na dróżkę przypominającą ścieżkę w ogrodzie dla lalek, 
która prowadziła do Porth Navas. Gdy ruszyli sprzed hotelu, w 
ślad za nimi podążył inny samochód. Wozy policyjne odjechały już 
wcześniej. 
     Gene Lessinger wybrał się samochodem do Porth Navas, aby 
rozprawić się z Prendergastem. Brand opuścił statek i był 
bezpieczny w drodze za granicę, ale Gene zaczął się denerwować. 
Policja weszła wprawdzie na statek, lecz zrezygnowała z 
poszukiwania Joela Branda w przekonaniu, że uciekł helikopterem, 
który wystartował tuż przed ich przybyciem. 
     Jednakże już sam fakt obecności policjantów na pokładzie 
zdopingował Genea do działania. Uznał, że lepiej uporać się z 
wyznaczonym zadaniem i jak najszybciej odlecieć do Plymouth, by 
złapać prom do Roscoff. Zanim opuścił statek, wysłał wiadomość do 
Francji zapowiadając swoje przybycie. Na nabrzeżu, gdzie zawsze 
czekały w pogotowiu dwa samochody, wybrał ten z nich, do którego 
miał przy sobie kluczyki. 
     Posługując się otrzymaną od Branda mapą zdążył już pokonać 
spory odcinek drogi do Porth Navas. Jechał powoli dróżką 
prowadzącą prosto do celu podróży. Nie podobało mu się, że jest 
taka wąska, zwłaszcza że była noc. 
     Stosując się do szczegółowych instrukcji Branda zaparkował 
samochód u stóp wzgórza i, wszedł na ścieżkę biegnącą nad 
zatoczką. 
     W przymocowanej do paska pochwie miał nowy sztylet. W prawej 
ręce niósł niewielki kanister, z którego usunął pokrywkę, gdy 
tylko zatrzymał samochód. 
     Tweed zaparkował swój wóz na terenie Jacht Klubu, żeby nie 
blokować drogi. Kiedy szli wyludnioną i pogrążoną w ciszy ulicą, 
Paula zauważyła, że trwa odpływ. Tam, gdzie wcześniej była woda, 
teraz zalegało tylko błoto, połyskujący w blasku księżyca śliski 
szlam. 
     - Nie chciałabym tu mieszkać - stwierdziła, - Spójrz, jak 
wygląda zatoczka. Co powiesz na taki widok z okna? 
     - Rzeczywiście niezbyt zachęcający - zgodził się Tweed. - 
Tak będzie wyglądać jeszcze przez wiele godzin. Błoto wychodzi na 
wierzch przy każdym odpływie. Zauważyłem to poprzednim razem, gdy 
byłem w tej okolicy, w miejscowości o nazwie Mylor. A w pubie 
pewien handlarz nieruchomościami powiedział mi, że latem mnóstwo 
londyńczyków kupuje tu domy. Mieszkają w nich przez rok, by znów 
go odwiedzić, ale tym razem w celu sprzedaży posiadłości. 
Zabawne, że w "Arce", w domu Mauricea, nie świecą się żadne 
światła. 
     - Bardzo to dziwne - stwierdziła Paula. - Wiedział przecież, 
że do niego jedziemy. O Boże, a może coś się stało? 
     - Mam nadzieję, że nie - warknął Tweed przyspieszając kroku. 
- Mam nadzieję, że nie przybyliśmy za późno.,. 
     Podeszli do pogrążonego w ciemnościach domu. Wprawdzie w 
żadnym innym domu nie paliły się światła, lecz tylko "Arka" 
zwróciła ich uwagę. 
     Gdy wchodzili po schodkach wiodących do drzwi, Paula wyjęła 
swój browning. 
     Zalegająca wokół cisza zaczynała ją niepokoić. 
     Tweed przyjrzał się przysłoniętym firankami oknom. Nie 
zauważył, żeby zasłony były zaciągnięte. Wszedł znów po schodkach 
i zawahał się, niepewny, czy ma użyć ciężkiej kołatki w kształcie 
kotwicy, czy też nie. 
     Drzwi powoli się otworzyły i stanął w nich Prendergast, 
uśmiechając się ciepło. Gestem zaprosił ich do środka. 
     - Witajcie. Wyglądacie na zmartwionych - powiedział do Pauli 
całując ją w policzek, zanim zamknął drzwi. - Zaczekajcie 
chwilkę, zaciągnę wszystkie zasłony. Przykro mi, że was 
przestraszyłem, ale postanowiłem podjąć pewne środki ostrożności. 
Widziałem was przez firanki, gdy szliście drogą. 
     Czego się napijecie? 
     - Chyba dobrze mi zrobi nieduża whisky - zdecydowała Paula. 
     - Dla mnie to samo, proszę - powiedział Tweed zaskakując tym 
Paulę wiedziała, że szef pija rzadko. 
     - Naszym zdaniem ten, kto zabił Penkastlea, zapoluje teraz 
na ciebie - oznajmił Tweed upiwszy łyk ze swej szklaneczki. - 
Bardzo mądrze robisz zachowując czujność. 
     - Wiedziałem, że przyjechaliście - oznajmił Maurice. - 
Jechaliście drogą powoli aż do parkingu. 
     - Kto zabił Penkastlea? 
     - Tweed, czy ty spodziewasz się cudów? Nie mam pojęcia. 
Znalazłem ciało dopiero wczoraj wieczorem, gdy podjechałem do 
Adriana, żeby zobaczyć, co zamierza. 
     - I doniosłeś o tym swoim przełożonym. 
     - Już wam mówiłem, że jestem na emeryturze. 
     - Bajeczki dla grzecznych dzieci... Albo raczej twoja 
przykrywka. Działasz tak samo aktywnie jak zawsze - odparował 
Tweed. 
     - Skoro tak twierdzisz... 
     - Chciałbym też wiedzieć, czy zameldowałeś o tym, że Paula 
była tu ostatniego wieczoru i że natknęła się na Penkastlea na 
dziedzińcu - ciągnął Tweed. -Liczę na to, że tym razem będziesz 
szczery. 
     Prendergast milczał przez chwilę. Nie patrzył na Paulę, 
która wbiła w niego wzrok. W końcu zrezygnowany wzruszył 
ramionami. 
     - Przykro mi, ale właśnie tak zrobiłem. Musiałem przekonać 
przełożonych, że moje informacje są wiarygodne. Może mi nie 
uwierzycie, lecz próbowałem wbić im i do zakutych łbów, że 
wyprzedziliście ich już bardzo w śledztwie i że, do jasnej 
cholery, powinni zacząć z wami współpracować. Jestem o tym 
święcie przekonany. 
     - Wierzę ci - odparł cicho Tweed. 
     - A tobie należą się ode mnie przeprosiny - dodał 
Prendergast zwracając się do Pauli. - Jeśli mnie znienawidzisz, 
to nawet nie będę miał o to do ciebie pretensji. 
     - Nie znienawidzę cię, Maurice - zapewniła go Paula. - Ale 
powinieneś wiedzieć, że przesłuchiwał mnie jeden z czołowych 
detektywów Yardu, Roy Buchanan. Przyleciał tu natychmiast po tym, 
jak twoi przełożeni donieśli komisarzowi, co usłyszeli od ciebie. 
     - Dobry Boże! - wykrzyknął Prendergast szczerze oburzony. - 
A więc spartaczyłem sprawę. Nigdy nie powinienem był im o tobie 
mówić. Ale przez myśl nawet mi nie przeszło, że oni przekażą to 
gdzieś wyżej, a już na pewno nie do komisarza. 
     - Nie chcą raczej rzucać się w oczy - powiedział Tweed. - 
Pozwól, że zapytam jeszcze raz: kto twoim zdaniem zabił 
Penkastlea? 
     - Jeden ze zbirów Vincenta Bemarda Molocha - odrzekł od razu 
Maurice. 
     - Możliwe. Ale nie wiemy, czy stało się to z rozkazu 
Molocha. W każdym razie jeszcze tego nie wiemy. 
     Tweed poczuł zadowolenie. Oto wykurzył z ukrycia 
Prendergasta, doskonałego oficera Sekcji Specjalnej. Mieli w nim 
teraz silnego sprzymierzeńca, który mógł się kiedyś przydać. 
     Gospodarz zaproponował, że uzupełni im drinki. Obydwoje 
podziękowali, a gdy Prendergast dolewał sobie, rozległo się 
pukanie do drzwi. 
     Paula spojrzała na Tweeda i natychmiast sięgnęła do 
kieszonki w torebce, gdzie przechowywała rewolwer. Prendergast 
sprawiał wrażenie najmniej zaniepokojonego. 
     - To na pewno Charlie. Taki miejscowy dziwak, który nie śpi 
przez pół nocy. 
     Cierpi na bezsenność. Przychodzi do mnie mniej więcej o tej 
porze, by uciąć sobie pogawędkę. Jest całkiem nieszkodliwy... 
     Zanim Tweed zdążył go powstrzymać, Prendergast podszedł do 
drzwi i otworzył je. 
     - Pilna wiadomość z Londynu, panie Prendergast. 
     - Jak się tu dostałeś? 
     - Na motocyklu. Jestem kurierem. 
     Mówiąc to Gene sypnął Preńdergastowi pieprzem prosto w oczy. 
Maurice zasłonił się ręką i instynktownie cofnął do wnętrza 
pokoju. Gene ruszył za nim z gotowym do zadania ciosu sztyletem. 
     Chwyciwszy rewolwer za lufę, Paula wymierzyła Geneowi cios w 
przegub ręki. Dzięki temu w ostatniej chwili znacznie osłabiła 
siłę ciosu Genea. Ten zorientował się, że ma kilku przeciwników, 
więc chwycił Paulę za szyję i przyciągnął do siebie. Prawą ręką 
wciąż ściskał sztylet, który teraz przytknął do szyi dziewczyny. 
     - Cofnąć się - wrzasnął - bo inaczej rozpłatam jej gardło. A 
ty rzuć ten pieprzony rewolwer albo odetnę ci głowę - polecił 
dziewczynie. 
     Nie mając wyboru upuściła broń. Tweed chciał wymierzyć 
Geneowi cios pięścią w nos, którym pewnie by go zabił, ale 
zdecydował się o sekundę za późno. 
     Patrzył, jak zbir ciągnie Paulę ku otwartym drzwiom, po 
schodach i dalej w stronę zaparkowanego samochodu. 
     Tweed z ponurą miną podążał za nim, starając się nie iść za 
szybko. 
     Prendergast został w kuchni próbując oczyścić oczy z 
pieprzu, cały czas świadomy tego, co się dzieje. 
     Wyszli już na drogę: Tweed nie przerywał marszu. Pilnował 
się, żeby zachować odległość kilkunastu kroków między sobą a 
Geneem, który co chwila oglądał się za siebie, a potem oceniał 
dystans dzielący go od samochodu. Tweed niósł w opuszczonej ręce 
rewolwer Pauli. Gene wrzasnął na niego: 
     - Przestań za mną iść albo poderżnę jej gardło. 
     Tweed nie od razu zareagował. Posuwał się powoli do przodu 
pilnując, by nie zmniejszać odległości dzielącej go od Genea i 
bezbronnej w jego uścisku Pauli, która czuła na szyi zimne 
stalowe ostrze. Nie odzywał się; uważał, że milczeniem najłatwiej 
wytrąci drania z równowagi. 
     Usłyszał nadjeżdżający samochód. Auto podjechało i 
zatrzymało się. Siedzący za kierownicą mercedesa Newman włączył 
długie światła. W ich blasku dostrzegł Genea i jego zakładniczkę. 
Patrzył na tę scenę z przerażeniem. Zgasił silnik, lecz światła 
zostawił zapalone. 
     - Wyłącz te pieprzone reflektory albo zrobię tej kobiecie 
czerwone kółko wokół szyi... 
     - Bob - odezwał się spokojnie Tweed - zrób, co ci każe. 
Trzyma Pauli nóż na gardle. 
     Newman natychmiast wykonał polecenie. Siedzący obok niego z 
karabinem na kolanach Marler zastanawiał się, czy jednym szybkim 
strzałem zdoła powalić Genea. Uznał jednak, że mu się to nie uda, 
bo Paula była zbyt blisko swego prześladowcy. 
     - Każ mu zjechać z drogi - wrzasnął Gene. 
     - Zrób, co mówi, Bob - polecił znowu Tweed. 
     Newman z poczuciem zupełnej bezradności wycofał się na 
główną drogę i czekał. Tweed szedł dalej spokojnym, zdecydowanym 
krokiem z opuszczonym rewolwerem. 
     - Przestań za mną iść - wrzeszczał Gene zbliżając się do 
samochodu - boją rozwalę! 
     - Jeśli skrzywdzisz ją w jakikolwiek sposób - powiedział 
Tweed powoli zimnym, spokojnym głosem - strzelę ci najpierw w 
jedno kolano, potem w drugie, a na koniec między nogi. Chyba że 
nie interesujesz się kobietami. 
     Było w głosie Tweeda coś przerażającego. Nawet Paula, która 
przecież umierała ze strachu, pomyślała, że nigdy dotąd nie 
słyszała takiego stalowego tonu u swojego przełożonego. 
     Gene chyba odniósł podobne wrażenie, bo ręka na szyi Pauli 
zadrżała, by zaraz potem wzmocnić ucisk. Tweed zachowywał się jak 
demon przeznaczenia tropiący swą ofiarę z determinacją, która 
przyprawiała Genea o dreszcz. Nożownik wprawdzie wciąż ciągnął za 
sobą Paulę, lecz bez przerwy oglądał się na sunącego. za nim bez 
pośpiechu Tweeda. 
     - Będzie martwa - krzyknął desperacko Gene. 
     - A więc zostaniesz kaleką na resztę życia - powiedział 
Tweed tym samym lodowatym głosem. 
     - Przestań za mną iść - zawołał Gene bliski histerii - jeśli 
chcesz dostać swoją dziewczynę żywą. 
     Tweed nie przerwał marszu. Gene teraz już wlókł Paulę za 
sobą. Był tuż przy samochodzie; najwyraźniej zamierzał zabrać 
dziewczynę ze sobą jako zakładniczkę. 
     Nagle poczuł, że Paula wali się na niego bezwładnie. 
Zemdlała. Była teraz dla niego straszliwym ciężarem, ale 
wiedział, że musiją ciągnąć dalej. 
     Przez jedną krótką chwilę nóż był daleko od jej gardła. Do 
skraju zatoczki, gdzie parkował samochód, zostało jednak jeszcze 
około ośmiu jardów. Gene spróbował mocniej chwycić Paulę, ale 
wydała mu się okropnie ciężka. Gdy się odwrócił, by zobaczyć, jak 
daleko ma za sobą Tweeda, zobaczył, że dziewczyna ma zamknięte 
oczy i jest bliska upadku. 
     Rozległ się strzał. Na szczęście głowa Pauli zwisała na 
pierś Genea, więc nic jej się nie stało; kula trafiła w tył głowy 
bandziora, a nóż wypadł mu z bezwładnej ręki. Nie miał już siły, 
by utrzymać Paulę, więc dziewczyna osunęła się na ziemię. 
     Gene chwiejnym krokiem zbliżył się do zatoczki, stracił 
równowagę i -już martwy - stoczył się, w dół i ciężko spadł na 
muliste dno. Tweed stał nieruchomo, przyglądając się, jak trup 
powoli zapada w błoto. 
     Paula podniosła się z ziemi, jeszcze lekko drżąc. Nie była 
ani trochę oszołomiona, bo omdlenie było udane. Zjawił się Marler 
z karabinem w dłoni. Wybiegł z samochodu Newmana w momencie, gdy 
Gene obejrzał się na Tweeda. 
     Ukrył się za węgłem, wziął na cel Genea i strzelił dokładnie 
wtedy, gdy miał na celowniku jego potylicę. 
     Ruszył w stronę Pauli, która, trzymając się już pewnie na 
nogach, podbiegła i przytuliła się do niego. 
     - Dziękuję. Uratowałeś mi życie. 
     - Sama sobie uratowałaś życie - powiedział powoli Marler. - 
Udając, że zemdlałaś, dałaś mi tę jedyną szansę, jakiej 
potrzebowałem, żeby bezpiecznie wycelować. Spójrz, ktoś wychodzi 
z tego oświetlonego domu. 
     Paula odwróciła się. Na drodze stał Prendergast i 
przecierając oczy próbował się zorientować, co takiego się 
wydarzyło. Paula podbiegła do niego, chwyciła go pod ramię i 
wprowadziła z powrotem do domu, by zająć się jego oczami. 
     Była zadowolona, że ma coś konkretnego do roboty, bo to 
pozwalało jej oderwać myśli od ostatnich przeżyć. 
     Tweed wpatrywał się ciągle w błotniste dno, które pochłonęło 
Genea. 
     Newman i Marler dołączyli do niego. 
     - Zdaje mi się, że minie sporo czasu, zanim ten trup 
wypłynie na powierzchnię, o ile to w ogóle kiedyś nastąpi - 
stwierdził. 
     - A przypływ zalewa zatoczkę - dodał Newman. - Co się tu 
stało? Byłem przerażony, że nie mogłem nic zrobić. 
     Tweed zwięźle streścił przebieg wypadków. 
     - A cóż wy dwaj tu robicie? - spytał. - Co prawda 
przyjechaliście w samą porę - dodał spoglądając na Marlera. 
     - Rozmawialiśmy akurat na dziedzińcu ukryci za moim 
samochodem -wyjaśnił mu Newman. - Zauważyliśmy, że wyjeżdżacie i 
postanowiliśmy jechać za wami. 
     Mówiłem ci przecież, że potrzebna wam zbrojna eskorta. 
     - Powinienem był cię posłuchać. Bardzo jestem wam obu 
wdzięczny. Tobie, Bob, za trafną decyzję... Marlerowi za 
znakomity strzał. 
     - Och, zdarzało mi się strzelać w trudniejszych warunkach. 
     Powiódł wzrokiem wzdłuż drogi. - Marler powiedział - 
     Wygląda na to, że nikt nie słyszał wystrzału. 
     - A po zwłokach w błocie właściwie nie ma już śladu - 
zauważył Newman. 
     Tweed spojrzał w dół. Kiedy fale przypływu dotarły do krańca 
zatoczki, woda nie podnosiła się już tak szybko, lecz zdążyła 
zalać miejsce, w którym upadło ciało Genea. Wzruszył ramionami 
bez cienia żalu. 
     
     Rozdział 10 
     
     Tweed wracał do Londynu sam. Minionej nocy, jeszcze w Porth 
Navas, przekazał Newmanowi najświeższe instrukcje. 
     - Jutro jadę do Londynu. - Zerknął na zegarek. - Właściwie 
to już dzisiaj, bo jest dobrze po północy. Ty zostaniesz tu z 
Paulą i Marlerem. Po pierwsze, Bob, musisz się dowiedzieć, kto 
szefuje tej siatce szpiegów, jaką VB sobie tu założył. Jeśli 
tylko kogoś zidentyfikujesz, Sekcja Specjalna może go przymknąć. 
     - A po drugie? 
     - Baw się dobrze z twoją nową przyjaciółką, Vanity Richmond. 
     Marler uśmiechnął się krzywo. Newman chyba się lekko 
zdenerwował, ale nic nie powiedział, co zaintrygowało Tweeda. 
     - Zaczekaj tu na mnie - zwrócił się do niego. - Pójdę 
sprawdzić, jak Paula daje sobie radę z Prendergastem. 
     Zastał Mauricea leżącego na sofie z tamponami na oczach. 
     - Nie chce jechać do szpitala, więc zrobiłam co mogłam - 
powiedziała Paula. - Dokładnie przemyłam mu oczy, a potem 
położyłam okład z dwóch wilgotnych chusteczek do nosa. 
     - Czuję się dobrze - przerwał jej Prendergast zdejmując 
jedną z chusteczek. -I widzę cię bardzo wyraźnie. Masz poważną 
minę. 
     Tweed zabrał Paulę na dwór i powtórzył jej to, co wcześniej 
powiedział Newmanowi i Marlerowi. Potem Marler wyjaśnił im, co 
zamierza zrobić. 
     - Ten łobuz przyjechał swoim samochodem. Obejrzałem go 
sobie, kiedy już zastrzeliłem jego właściciela, bo zostawił 
kluczyki w stacyjce. 
     Włożę teraz rękawiczki, pojadę tym autem gdzieś na 
pustkowie, tam unieruchomię silnik i porzucę je. Bob zabierze 
mnie potem swoim samochodem. 
     - Dobry pomysł - przyznał Tweed. - Bob, zostawiam wam 
Butlera i Nielda w charakterze wsparcia... 
     Mknąc autostradą A30, Tweed przypominał sobie to wszystko. 
     Intrygowało go wspomnienie wyrazu twarzy Newmana w momencie, 
gdy życzył mu dobrej zabawy z Vanity Richmond. 
     - Chyba się w niej nie zakochał - mruknął do siebie. - A 
zresztą gdyby nawet, jakie to ma znaczenie? Ten chłopak ma dobrze 
poukładane w głowie i ona nie zdoła wyciągnąć z niego żadnych 
tajemnic. 
     Podejrzewał także, że Paula uległa urokowi Mauricea. 
     Niewykluczone, że skojarzyłem dwie pary, pomyślał. I Newman, 
i Paula potrzebowali odrobiny odprężenia po tym pełnym napięcia 
okresie. 
     Pierwszą osobą, jaką spotkał zaparkowawszy przy Park 
Crescent, był Howard. Poszli razem do biura. Howard, siadając, 
jak zwykle automatycznie obciągnął mankiety koszuli. Monika 
zauważyła, że wciąż nosi te idiotyczne spinki w kształcie 
kwiatków. 
     - No i jak tam wasze przedsięwzięcie? - zapytał jowialnie. 
     - Na razie nie za dobrze - mruknął Tweed zza biurka, 
zdecydowany jak najszybciej pozbyć się gościa. - Na pole bitwy 
wkroczyła Sekcja Specjalna. Ale nie pytaj o szczegóły. 
     - Sekcja Specjalna! - krzyknął wzburzony Howard, a jego 
pulchna twarz poczerwieniała. - A cóż u diabła oni mają wspólnego 
z tą sprawą? Przecież to nas proszono o zajęcie się VB. Zrobił to 
premier we własnej osobie. 
     - Wiem. Wpadli na ślad Molocha sami z siebie. - Tweed 
przerwał na chwilę. - A może wyrwało ci się coś na ten temat w 
klubie? 
     - Uważasz, że nie można mi ufać? - obruszył się Howard i 
podskoczył na krześle, a twarz mu spurpurowiała. - Oczekuję 
przeprosin. 
     Pofatyguj się do mnie po pracy - warknął i wyszedł z pokoju. 
     - Naprawdę go zdenerwowałeś - stwierdziła Monika uśmiechając 
się. 
     - Bo taki miałem zamiar. Za dużo mam spraw na głowie, żeby 
jeszcze się z nim użerać. Masz dla mnie jakieś nowiny? 
     - Tak. Raport na temat Vanity Richmond. Nie spodoba ci się 
ani jedno słowo tego raportu... 
     - Ano, zobaczymy. 
     - Zadzwoniłam do Corda Dillona - zaczęła Monika. - 
Początkowo nie chciał mówić, ale przypomniałam mu, że panienka 
podlega na razie brytyjskiemu wymiarowi sprawiedliwości. I wtedy 
sypnął sensacjami na jej temat. 
     - Sensacjami? 
     - Tak mi się wydaje. Vanity jest Brytyjką, podobnie jak jej 
ojciec, ale matka była Francuzką. To tłumaczy chyba, dlaczego 
zrobiła taką karierę... o ile naturalnie można to nazwać karierą. 
Cord mówił o niej używając przezwiska Motyl. 
     - Dlaczego? Vanity jest atrakcyjną kobietą i z tego właśnie 
żyje. 
     Zmienia ciągle mężczyzn, wyszukując ich sobie w Stanach. 
Zawsze są to panowie bardzo majętni... 
     - Chwileczkę. Czy jest albo była mężatką? Ma jakieś dzieci? 
     - Ani jedno, ani drugie. Jest osobą niesłychanie próżną i 
dlatego właśnie zaczęto ją nazywać Vanity zamiast Vanessa, bo tak 
brzmi jej prawdziwe imię. 
     Najwyraźniej pieniądze są dla niej jedyną religią. Jej 
ostatnia zdobycz to VB, który jest czuły na wdzięki atrakcyjnych 
kobiet. Pamiętaj, że wszystko, co ci powiedziałam - z wyjątkiem 
tego o VB - to tylko pogłoski. Cord stwierdził, że strasznie 
trudno ją na czymkolwiek przyłapać. On też nie rozumie, dlaczego 
ten detektyw, który przecież korzysta z najnowszych metod, nie 
mógł niczego dowiedzieć się o Vanity. Co prawda ona rzeczywiście 
nie ma ani numeru ubezpieczenia społecznego, ani w ogóle żadnego 
innego, chociaż spędziła w Stanach kilka lat. 
     - Brzmi to ciekawie - skomentował Tweed. 
     - Brzmi to jak życiorys łowczyni ludzi - stwierdziła 
oburzona Monika. 
     Patrzyła na Tweeda, który wyglądał za okno na rozświetloną 
słońcem ulicę. 
     W biurze było bardzo gorąco, chociaż pod sufitem wirowały 
wiatraczki. Tweed rozmyślał o Molochu, - Słyszałeś, co mówiłam? - 
spytała Monika. 
     - Każde słowo - zapewnił ją nie przestając patrzeć w okno. 
     - Nie sprawiasz wrażenia zszokowanego. 
     - Każdy żyje jak chce - odrzekł. 
     - Ona żyje moim zdaniem jak łupieżca - ciągnęła przejęta 
Monika. 
     - Powiedziałem ci już... każdy żyje jak chce. Wiem, że 
ciebie wychowano w poszanowaniu dla moralności i jest to jeden z 
powodów, dla których wciąż tu pracujesz. Inne powody to twoja 
lojalność w stosunku do mnie, i pracowitość... 
     - Pochlebstwem niczego nie wskórasz - ostrzegła go. 
     - Weźmy panią Benyon - powiedział. - I jej syna, Ethana. 
Muszę dowiedzieć się o nich absolutnie wszystkiego, co tylko 
zdołasz wycisnąć z różnych źródeł. 
     - Pracuję nad tym. 
     - Interesują mnie też poczynania VB... 
     - Wiem od Jima Corcorana, że odleciał z Heathrow w środku 
nocy, kierując się na Nowy Jork. O tej porze powinien już tam 
być. Kiedy uzupełniano paliwo w odrzutowcu, VB wyszedł na 
zewnątrz rozprostować nogi. Corcoran miał ze sobą aparat i zrobił 
mu kilka zdjęć z daleka. Posłałam po nie kuriera, a nasi ludzie z 
laboratorium wywołali je w rekordowym tempie. Oto one. 
     - Niewysoki z niego facet - skomentował Tweed przyglądając 
się zdjęciom. 
     - Podobnie jak Napoleon - przypomniała mu Monika.-Może nawet 
ma jego popiersie w swojej kwaterze w Black Ridge. 
     - Wątpię. - Tweed przyglądał się zdjęciom przez szkło 
powiększające. - Nie wygląda mi na człowieka, który ma o sobie 
wygórowane mniemanie. 
     Właśnie zadaję sobie pytanie, co jest jego siłą napędową. 
Chciałbym go kiedyś poznać. 
     - Może będziesz miał okazję. Pewna jestem, że wie o tobie. 
     - Nie mam już czasu do stracenia. - Oddał Monice fotografie. 
- Dla gazet te zdjęcia warte byłyby prawdopodobnie fortunę. Ten 
facet rzadko się fotografuje. 
     A ta fabryka elektroniczna w Thames Valley, która wyleciała 
w powietrze... domyślam się, że była najnowocześniejsza w Anglii? 
     - Owszem. Nie było żadnych ofiar w ludziach, bo wybuch miał 
miejsce w nocy. Wszyscy pracownicy poszli już do domu. Nawet 
strażnicy nie odnieśli obrażeń, bo sprawdzali akurat ogrodzenie. 
     - Zastanawiające. No to cóż... zabieramy się do przygotowań. 
Mam zamiar rozpocząć zakrojoną na szeroką skalę ofensywę 
skierowaną przeciwko Vincentowi Bernardowi Molochowi... 
      * 
     Główny inspektor Roy Buchanan bardzo się zdziwił, gdy nagle 
odwołano go z powrotem do Yardu, polecając pilnie skontaktować 
się z Tweedem. 
     - To dla mnie coś nowego - powiedział do sierżanta Wardena, 
gdy jechali na Park Crescent. - Zwykle muszę włamywać się niemal 
do tego budynku. 
     - Może wystraszył go pan tam w Kornwalii - zasugerował 
Warden swoim drewnianym głosem. 
     - Wystraszyć Tweeda? Chyba zwariowałeś. No, już jesteśmy. 
Zapytam, czy chce rozmawiać w cztery oczy. Jeśli tak, zostaniesz 
w samochodzie. 
     - Rozmawiać tylko z panem? - powtórzył z niechęcią w głosie 
sierżant. 
     -Chce pan powiedzieć, że nie będę świadkiem tej rozmowy? 
     - Dokładnie tak... 
     I tak się też stało. Buchanan zadzwonił z holu do Tweeda, 
porozmawiał z nim chwilę, po czym odesłał Wardena, a sam ruszył w 
górę po schodach. 
     Monika czekała na niego w otwartych drzwiach. Odsunęła się 
na bok, żeby wpuścić go do środka, po czym zamknęła drzwi od 
zewnątrz i poszła gdzieś. 
     - Będziemy tylko we dwóch? - zapytał Buchanan. - Pierwszy 
raz chyba porozmawiamy bez Moniki. 
     - Pewnie to prawda - przyznał Tweed. - Usiądź, proszę. 
Dziękuję, że tak szybko zareagowałeś na moją wiadomość. 
     - Byłem nią zaintrygowany - przyznał policjant. 
     - Mam dla ciebie pewne informacje, ale potraktuj je jako 
poufne, a jedno ze źródeł musi pozostać anonimowe. 
     - Kiedy ja chciałem ci podać poufne wiadomości w 
"Nansidwell", odmówiłeś twierdząc, że nie chcesz mieć związanych 
rąk. 
     - Zgadza się. 
     - Dlaczego więc ja miałbym przystać na twoje warunki? 
     Zazwyczaj w czasie przesłuchania Buchanan siedział rozparty 
z wyciągniętymi przed siebie nogami, ale teraz tkwił sztywno 
wyprostowany na rzeźbionym krześle. 
     Mówił wprawdzie bez ogródek, lecz wydawał się znacznie 
bardziej sympatyczny. 
     - Bo inaczej nie usłyszysz informacji, które mogą mieć 
znaczenie w kwestii dwóch morderstw. 
     - Podanie ich to twój obowiązek... 
     - Powiedziałem tylko, że mogą mieć znaczenie - powtórzył 
Tweed. 
     - W porządku, zaryzykuję. To zostanie między nami. 
     - Ktoś, kogo znam, a kto przebywa teraz za granicą - zaczął 
Tweed - uratował kobietę, która wyskoczyła z "Wenecji". 
Wyciągnęli ją z wody, ale biedaczka , zmarła, najprawdopodobniej 
z wyczerpania. Zrobiono jej trzy zdjęcia i przysłano do mnie. Ta 
kobieta wygląda dokładnie tak samo, jak inna, martwa już, którą 
Paula wyłowiła z morza w Kalifornii parę tygodni temu. Przy 
pomocy Pauli sporządziliśmy szkic tej denatki z Monterey. Zresztą 
sam zobacz. Na zdjęciach jest kobieta z Kornwalii, a tutaj ta 
druga ze szkicu Pauli. 
     Tweed otworzył kopertę i rozłożył fotki na biurku przed 
Buchananem. 
     Twarz detektywa znieruchomiała, gdy im się przyjrzał. 
Milczał przez chwilę, po czym powiedział: 
     - Przecież to są zdjęcia martwej kobiety, którą znaleźliśmy 
w zatoce w pobliżu "Nansidwell". Odebraliśmy anonimowy telefon. 
Czy to dzwonił ktoś, kto ma pozostać anonimowy i jest teraz za 
granicą? 
     - Powiedziano mi, że był telefon do miejscowego komisariatu. 
     - W Truro. 
     - Rozumiem - odrzekł jedynie Tweed. 
     - Trzymaliśmy to odkrycie w tajemnicy - dodał Buchanan 
wskazując fotografie zmarłej kobiety. - Patolog, który ją 
oglądał, znalazł na jej plecach wielki siniak. Traktujemy więc 
jej śmierć jako budzącą podejrzenia. 
     - I jeszcze jedno - dorzucił Tweed. - Kiedy Paula wyławiała 
z Pacyfiku tego trupa w Monterey, a więc sześć tysięcy mil stąd, 
w zatoce kotwiczył ten pływający pałac Molocha "Wenecja". Statek 
stał też w porcie Falmouth, gdy do brzegu dopłynęła ta dziewczyna 
z fotografii. 
     - Vincent Bernard Moloch - powiedział Buchanan jakby do 
siebie. 
     -Zupełnie tego nie rozumiem. Obydwie te kobiety wyglądają 
identycznie. 
     Ta twoja historia nie trzyma się kupy. 
     - Owszem, trzyma się, jeśli założymy, że były bliźniaczkami. 
Przyszło mi to na myśl. Masz szukać bliźniaczek, Roy. Chciałbym, 
żeby to zdjęcie zostało opublikowane we wszystkich gazetach w 
całym kraju z podpisem "Czy znasz tę kobietę?" - Mógłbym to 
zorganizować - zgodził się Buchanan. - Takie tematy prasa 
uwielbia. Ale będę musiał się skontaktować z pewnymi ludźmi. Mogę 
powołać się na ciebie? 
     - Oczywiście, że nie. W żadnym wypadku. 
     - Spodziewałem się takiej odpowiedzi. Dobrze, będę cię 
trzymał od tego z daleka tylko ze względu na twoją pozycję. 
     - A także dlatego - dodał stanowczym głosem Tweed - że ci 
pomogłem. 
     Chociaż na razie nie usłyszałem od ciebie nic na ten temat. 
     - Naprawdę bardzo sobie cenię współpracę z tobą, uwierz mi. 
Mogę wiedzieć, kto zrobił te zdjęcia? Zatrzymam to dla siebie, 
jeśli to konieczne. 
     - Nie możesz. Roy, przecież sam nigdy byś nie zdradził 
własnego informatora, prawda? Więc nie poruszaj więcej tego 
tematu. 
     - Przyjąłem do wiadomości. Mogę zabrać wszystkie? 
     - Oczywiście, to odbitki. 
     - A więc bliźniaczki. - Buchanan wstał. - Sprytnie z twojej 
strony, że na to wpadłeś. Przygotuję jakiś tekst dla gazet i może 
zasugeruję, żeby wspomnieli o bliźniaczkach. Myślę, że można by 
nawet zwołać konferencję prasową. No, muszę już iść. 
     Pożegnali się uściskiem dłoni. Gdy tylko policjant wyszedł, 
Tweed zadzwonił po Monikę. Kiedy przyszła, streścił jej rozmowę z 
detektywem ze Scotland Yardu. Słuchała uważnie, zapamiętując 
każde słowo. 
     - Sądzisz, że on to zrobi? - spytała w końcu. - To znaczy, 
sprzeda tę historię prasie? 
     - Jestem tego pewny. Nie ma zresztą wyboru. A to oznacza, że 
udało mi się wymierzyć Molochowi pierwszy cios w podjętej 
przeciwko niemu kampanii. 
     - Chyba niezupełnie rozumiem. 
     - Moja taktyka polega na jak największym utrudnianiu życia 
VB. 
     Zdjęcie tej martwej kobiety, którą wyłowiono z morza w 
Kornwalii, ukaże się we wszystkich gazetach. VB i Joel Brand 
wkrótce się o tym dowiedzą. Kogoś ta sprawa zaniepokoi. A 
zaniepokojeni ludzie popełniają często fatalne w skutkach błędy. 
     - Może się udać - przyznała Monika. 
     - Musi się udać - poprawił ją zdecydowanym głosem Tweed. - 
Chciałbym też, żeby odbitki tych zdjęć i ten szkic ofiary z 
Pacyfiku, który Paula pomogła przygotować, zostały wysłane 
ekspresem do Corda Dillona. 
     - Mogę zapytać w jakim celu? 
     - Właśnie zapytałaś. Zadzwonię później do Corda i poproszę, 
żeby w Kalifornii zrobił to samo, co Buchanan tutaj. A 
mianowicie, żeby opublikował te fotografie w miejscowych gazetach 
- "San Francisco Chronicle", "Los Angeles Times" i w lokalnej 
gazecie w Monterey. Ktoś musi rozpoznać te bliźniaczki. 
     - Doprowadzisz sytuację do punktu wrzenia. Wygląda na to, że 
jesteś wściekły. 
     - Bo jestem. Po tym, jak ta kanalia potraktowała Paulę... A 
to, co tu usłyszałaś, to dopiero początek. Zamierzam przypuścić 
atak na VB z każdego możliwego kierunku. Bierz się do tego, 
Moniko... 
     
     Rozdział 11 
     
     W Kornwalii Newman spędzał czas z Vanity Richmond. Poszli na 
spacer wiejską drogą odchodzącą w bok od hotelowego podjazdu, i 
skręcili z niej w wąską, nierówną dróżkę a raczej ścieżkę, przy 
której stał znak z napisem "Rosemullion". Z propozycją spaceru 
wystąpiła Vanity. 
     - Właściciel hotelu wspominał mi o tym szlaku - wyjaśniła. - 
Podobno prowadzi do miejsca, skąd rozciąga się wspaniały widok na 
morze. Mało komu udaje się tam trafić. 
     Brzegi morza w tym miejscu porośnięte były wysokim 
żywopłotem. Vanity mówiła do Newmana, zerkając na niego spod na 
wpół przymkniętych powiek, jakby usiłowała go zahipnotyzować. 
Uśmiechnął się myśląc, że bardzo atrakcyjna z niej kobieta. 
Uwodzicielskie spojrzenie zielonkawych oczu sprawiało, że miał 
ochotę wziąć ją w ramiona. Oparł się jednak temu pragnieniu. 
     - Wydaje mi się, że jesteś bardzo samotnym człowiekiem - 
ciągnęła. 
     - Właściwie nie - skłamał. 
     Od dawna już nie miał żadnej dziewczyny. Cały czas 
pochłaniała mu praca dla Tweeda, ale lubił to. Teraz jednak 
zaczął się zastanawiać, czy ma w życiu jakąkolwiek przyjemność. 
     - Masz dziewczynę? - zapytała Vanity. 
     - Teraz nie. Za dużo pracuję. 
     - A przecież nie piszesz tylu artykułów co kiedyś. Naprawdę 
sprawiasz wrażenie człowieka bardzo powściągliwego. 
     - Rankami nie czuję się najlepiej. Jestem raczej typem sowy. 
     Dopiero po południu rozbudzam się i nabieram ochoty do 
życia. 
     - Och, daj spokój, Bob. Nie musisz być taki poważny. 
Potrzeba ci trochę relaksu. W końcu ludzie przyjeżdżają do 
Kornwalii po to, żeby odpocząć. Zobacz, jaki piękny kwiat. 
     Sięgnęła do żywopłotu, zerwała kwiat i podała mu go z 
czarującym uśmiechem. 
     - Wepnij mi go we włosy - poprosiła odwracając się do niego 
plecami. 
     Newman starannie wsunął łodyżkę w jej rude loki i pochwalił 
efekt. 
     Powoli obróciła się przed nim wokół swej osi. Przedtem, 
zrywając kwiat, pobiegła do żywopłotu na palcach, eksponując w 
ten sposób zgrabne nogi. 
     Zatrzymała się chwilę przy żywopłocie, odwróciła do Newmana 
i posłała mu powłóczyste spojrzenie. Czuł się jak 
zahipnotyzowany. Stała teraz bardzo blisko niego, lecz jej pełne 
usta już się nie uśmiechały. Wpatrywała się w niego uważnie, 
jakby czytała w jego myślach. 
     - Głuptasie - powiedziała miękkim głosem. 
     Newman pochylił się i lekko pocałował ją w usta; Vanity 
odsunęła się od niego i podjęli przerwany spacer. 
     Nie mógł przestać wyobrażać sobie, jakich też przeżyć 
mogliby wspólnie doświadczyć. A jednocześnie gdzieś w 
podświadomości coś go ostrzegało przed, niebezpieczeństwem. 
Dlaczego podejrzewał, że Vanity przećwiczyła wszystkie te miny 
przed lustrem zastanawiając się, która z nich wyda się partnerowi 
najbardziej pociągająca? I dlaczego zastanawiał się, czy ona 
przypadkiem nie nosi szkieł kontaktowych, by nadać oczom ten 
zielonkawy odcień? 
     - Ścigajmy się. Kto pierwszy dobiegnie do szczytu tego 
klifu? - krzyknęła przez ramię i rzuciła się do biegu; stopy 
śmigały wysoko w powietrzu. 
     Pozwolił, by pierwsza znalazła się na mecie; sam bez 
pośpiechu pobiegł za nią. Na szczycie Vanity położyła się na 
ziemi. Bob usiadł tuż obok niej, a ona odsunęła się kawałek. Z 
nieba lał się na nich słoneczny żar i Newman poczuł, że koszula 
przyklejała mu się do wilgotnych pleców. 
     - Ależ tu pięknie - stwierdziła Vanity zerkając na niego i 
szybko przenosząc wzrok z powrotem na morze. 
     - Tak, bardzo spokojnie - przyznał Bob. Miał wielką ochotę 
przysunąć się do niej bliżej, ale się powstrzymał, Czy ona udaje 
trudną do zdobycia? - zastanawiał się. Jaką grę ta kobieta 
prowadzi? Przeszło mu przez myśl, że Vanity należy do gatunku 
dziewczyn, które robią, co mogą, żeby mężczyźni zwracali na nie 
uwagę. Wprawdzie szybko tę myśl odsunął, ale niejasny niepokój 
pozostał. 
     Siedzieli pod palącym słońcem wpatrując się w lazurowe 
morze, we wciąż stojącą na kotwicy "Wenecję" i odległe jachty, 
wyglądające jak białe wykrzykniki na niebieskiej wodzie. Nagle 
Vanity zerwała się na równe nogi. 
     - Czas wracać - powiedziała opanowanym głosem. 
     Bob nie bardzo potrafił nadążyć za jej szybko zmieniającymi 
się nastrojami. 
     Podczas drogi powrotnej usiłował nawiązać rozmowę, lecz 
szybko zrezygnował, ponieważ ona nie odezwała się ani słowem. 
Uznał w końcu, że ma tego dosyć. 
     Odezwał się dopiero, kiedy dotarli do hotelu. 
     - Muszę wyjechać - oznajmił idąc w stronę mercedesa. 
     - Dokąd? - spytała podążając za nim. 
     Teraz nagle zaczęła się do niego miło uśmiechać. 
Odpowiedział uśmiechem, otworzył drzwiczki samochodu i usiadł za 
kierownicą. Vanity pochyliła się do okna, które opuścił, żeby do 
gorącego jak piekarnik wnętrza wpadło trochę świeżego powietrza. 
     - Bob, czy mogę z tobą pojechać? 
     - Przykro mi, ale to służbowe spotkanie. 
     Ale chyba nie jesteś na mnie wściekły? - spytała z 
powłóczystym spojrzeniem. 
     - A dlaczego miałbym być? 
     Uśmiechnął się do niej i przekręcił kluczyk w stacyjce. 
Vanity sięgnęła przez okno i wyłączyła silnik. Zrobiła krok do 
tyłu i stanęła wyprostowana. 
     - A więc zobaczymy się przy kolacji - powiedziała. 
     Zawróciła do hotelu, nie oglądając się ani razu. Newman na 
nowo włączył silnik i ruszył z miejsca. Miał do wykonania zadanie 
bardzo czasochłonne. A także pilne. 
     Zadanie polegało na włóczeniu się po pubach. Bob już 
wcześniej umówił się z Paulą, Marlerem, Butlerem i Nieldem, 
którzy mieli na niego czekać w bocznej ślepej uliczce. 
     Bob zaplanował wszystko z mapą w ręku. Każde z nich miało 
zająć się dokładnie wyznaczonym rejonem i odwiedzić w nim 
wszystkie puby Pauli Bob przydzielił hotele. 
     - Wasze zadanie polega na tym - wyjaśnił - by dowiedzieć 
się, gdzie w tej okolicy mieszka facet, który wywodzi się stąd i 
jest człowiekiem wpływowym. Szukamy kogoś, kto mógłby pełnić 
funkcję szefa siatki szpiegów założonej przez VB. 
     Macie telefony komórkowe? Ja swój schowałem przed Tweedem. 
     - On nie ufa tym przedmiotom - wtrąciła Paula. - A ja 
uważam, że ma rację. 
     - Posłuchajcie, jeśli któreś z was natrafi na ślady osoby, 
jakiej szukamy, niech do mnie zadzwoni i powie po prostu 
"trafiony". Dzięki temu będę wiedział, że komuś z nas się 
poszczęściło, i zaraz powiadomię o tym pozostałych dokładnie w 
ten sam sposób. Jeśli to mnie uda się znaleźć nasz obiekt, macie 
przyjechać tutaj. Zaparkujcie wzdłuż drogi w pewnej odległości 
jedno od drugiego. Tędy bardzo rzadko przejeżdżają samochody. 
Jeśli powiedzie mi się w ustaleniu miejsca pobytu tego człowieka, 
zadzwonię do was i powiem: "Trafiony, jak ustalono". To będzie 
oznaczało, że zlokalizowałem obiekt. 
     Newman rozdał wszystkim mapy, na których zaznaczył rewir 
każdego z nich. 
     On sam odpowiedzialny był za Porth Navas oraz za bliższe i 
dalsze okolice rzeki Helford. 
     W odwiedzanych przez siebie pubach posługiwał się zawsze 
taką samą metodą. Zamówiwszy kieliszek francuskiego białego 
wytrawnego wina nawiązywał rozmowę z jakimś miejscowym gościem. 
Wypijał najwyżej dwa łyki, zabierał w końcu kieliszek ze sobą do 
toalety, gdzie wylewał jego zawartość do sedesu. 
     Kolejne pogawędki nie przynosiły żadnych rezultatów, aż 
wreszcie trafił do wioski Constantine. Przysiadł się do jakiegoś 
starszego siwego pana, ale niczego ciekawego się od niego nie 
dowiedział. W końcu, kiedy już miał wstać od stolika, zapytał go: 
     - Czy jest w tej okolicy jakiś pub, w którym dają coś do 
zjedzenia? 
     Bo tutaj nie można nic przekąsić. 
     - Niech pan zajrzy do oberży Trengilly Wartha - zasugerował 
staruszek. -To na szczycie wzgórza... 
     Na szczęście udzielił Newmanowi bardzo dokładnych wskazówek, 
jak tam dotrzeć, bo gdyby nie to, na pewno przejechałby wąską 
dróżkę odchodzącą w bok zaraz za wsią. Znak drogowy informował, 
że do pubu jest tylko dwieście jardów. 
     Newman uśmiechnął się. Odległości w Kornwalii zdawały się 
mierzone zupełnie inaczej niż gdziekolwiek indziej w Wielkiej 
Brytanii. 
     - To tylko pół godziny jazdy stąd - słyszał zazwyczaj 
pytając o drogę. 
     Jechał alejką wysadzaną drzewami, których korony tworzyły 
nad nią łukowate sklepienie. I znów o mało nie przeoczył 
poszukiwanego miejsca. 
     Do oberży prowadziła stromo biegnąca pod górę droga, na 
końcu której stał pomalowany na kremowo budynek z przeszkloną 
werandą. 
     Jedyne wolne miejsce na parkingu było nasłonecznione. Kiedy 
wysiadł z samochodu, poczuł oblewający go żar. Pub okupowali 
gracze w krykieta, ubrani w białe flanelowe spodnie i koszule z 
podwiniętymi do łokci rękawami. 
     Panowała tu wesoła i braterska atmosfera, toteż Newman z 
rozmysłem zamówił w barze piwo; wprawdzie nigdy nie pijał tego 
napoju, lecz teraz, przy kufelku, w przerzuconej przez ramię 
marynarce i bez krawata, zamierzał wmieszać się w tłum. 
     Poprosił także o coś do zjedzenia. Była druga po południu, a 
słońce grzało niemiłosiernie. 
     - Pańskie zdrowie! - zwrócił się do młodego mężczyzny, który 
właśnie podnosił do ust swój kufel. 
     - Nazywam się Tom Hetherington - przedstawił się młodzian o 
czerwonej twarzy. 
     - A ja Bob Newman. 
     - Pańska twarz wydaje mi się znajoma. Czy aby nie jest pan 
tym korespondentem zagranicznym? 
     - Owszem, jestem - odrzekł z uśmiechem. - I próbuję znaleźć 
człowieka zajmującego wysoką pozycję w tutejszym społeczeństwie, 
który mógłby mi udzielić pewnych informacji. 
     - Chodzi panu o jakąś grubą rybę? Myślę, że pułkownik 
Arbuthnot Grenville to akurat odpowiedni facet. Mieszka w Grange. 
Może panu uda się do niego zbliżyć. Ja nie mam szans, bo gość 
jest potwornym snobem. Wydaje mu się, że jest panem świata czy 
coś w tym stylu. 
     - Arbuthnot Grenville? To dość zabawne imię. 
     - Pasuje do Jego Lordowskiej Mości jak ulał, sam pan się 
przekona. 
     O ile , oczywiście uda się panu z nim spotkać. Lato spędza 
zwykle tutaj, ale na zimę wyjeżdża do Kalifornii. Przyjemny styl 
życia, jeśli ktoś może sobie na to pozwolić, ale jak on daje 
sobie radę, naprawdę nie wiem. Ten jego majątek, Grange, jest, 
zadłużony po uszy. 
     - Skąd pan to wszystko wie, skoro nigdy go pan nie poznał? 
     - Z kawiarnianych plotek... a raczej z rozmów w wiejskim 
pubie. 
     Wiem, że to brzmi fatalnie, ale ten człowiek sam jest sobie 
winien, bo ma zwyczaj awanturować się ze służącymi i zaraz potem 
ich wyrzucać. A służba potrafi być wścibska. Ci ludzie odgrywają 
się na nim poprzez rozpowiadanie o różnych jego brudnych 
sprawkach. 
     - Wspomniał pan, że ten Grenville jeździ na zimę do 
Kalifornii. Wie pan może, dokąd dokładnie? 
     - Do miejscowości zwanej Monterey. Szukałem jej na mapie. To 
na południe od San Francisco. Ma pan ochotę przeprowadzić z nim 
wywiad? 
     Bo on nie spotka się z nikim, kto nie jest z nim umówiony. A 
przynajmniej tak słyszałem., Chyba nie myśli pan o osiedleniu się 
tutaj? 
     - Nie. A pan tu mieszka? - spytał Newman. 
     - Chyba diabli by mnie wzięli. Miałbym dołączyć do tych 
uciekinierów? 
     Za nic na świecie. Przyjeżdżam tu tylko na miesiąc czy coś 
koło tego, żeby pograć w krykieta. Jestem maklerem giełdowym. 
     - Mam wrażenie, że już na samą myśl o zamieszkaniu tutaj na 
stałe dostaje, pan wysypki. Wspomniał pan coś o uciekinierach? 
     - Nie osiedliłbym się tutaj, nawet gdybym dostał dom za 
darmo. 
     Latem wprawdzie można tu jako tako żyć, o ile ma się 
przyjaciół, ale od października robi się z tego miejsca wiocha 
zabita dechami. Tak, rzeczywiście nazwałem ich uciekinierami. Mam 
na myśli tych, którzy uciekli od rutyny codziennego chodzenia do 
pracy. 
     Można tu znaleźć rozmaite dziwaczne typy ludzkie. 
     - Mogę usiąść koło pana? Chciałbym zjeść lunch. Czy wie pan, 
jak dostać się do Grange? 
     Hetherington sięgnął za ladę po bloczek, w którym barman 
zapisywał zamówienia, i szybko narysował mapę okolicy, 
zaznaczając trasę od miejsca, w którym się znajdowali. 
     - Jak sam się pan przekona, Grange jest dość oddalone od 
Constantine -tłumaczył pokazując Newmanowi swój szkic. - Zobaczy 
pan to miejsce już z drogi. 
     Dom leży o, tutaj - wskazał czubkiem ołówka - taki granitowy 
budynek z wysokimi kominami. Niech pan uważa, żeby nie przejechać 
tego zakrętu, który oznaczyłem krzyżykiem. 
     - Bardzo jestem panu wdzięczny za pomoc - powiedział Newman 
z uśmiechem. 
     - Do usług - odrzekł Hetherington. - Z przyjemnością 
przeczytałbym pański artykuł o tym człowieku. On nienawidzi 
rozgłosu i lubi trzymać się na uboczu, ale mam przeczucie, że 
panu uda się jakoś do niego dostać. Do zobaczenia... 
     Newman zjadł posiłek w wielkim pośpiechu, zapominając o 
drugim piwie, " które podano mu, gdy zamawiał następną kolejkę 
dla Hetheringtona. 
     Wyszedł z oberży wprost na rozpalony dziedziniec. W 
samochodzie było jak w piecu. Otworzył wszystkie okna, uchylił 
szyberdach najszerzej jak było można i odjechał, ułożywszy 
marynarkę na siedzeniu obok. 
     Zatrzymał się dopiero w obrośniętej drzewami alejce i wyjął 
telefon komórkowy. Najpierw zadzwonił do Pauli. 
     - Trafiony, jak ustalono. 
     Ostatnie dwa słowa wymówił powoli, aby dać jej do 
zrozumienia, że najprawdopodobniej odnalazł tego, kogo szukali. 
Następnie wykonał identyczny telefon do pozostałych członków 
drużyny i ruszył z miejsca. Słońce świeciło mu prosto w oczy, gdy 
sunął alejką. Opuszczenie daszku nad szybą nic nie pomogło,! bo 
słońce było wysoko i promienie padały wprost na niego, Niebawem 
znalazł się na zupełnym pustkowiu, ale szybko dostrzegł mury 
Grange. Do tej pory nie spotkał na tej bocznej drodze żadnych 
samochodów; teraz zatrzymał się, żeby popatrzeć na budynek. Nad 
jednym z kominów sterczała antena, którą teraz powoli opuszczano. 
     - A więc ten facet ma swoje tajemnice i chyba całkiem 
wymyślny system łączności - mruknął pod nosem. - To ciekawe, 
zwłaszcza że podobno nie śmierdzi groszem. 
     Ruszył z miejsca i dojechał do początku podjazdu. Dostępu do 
niego broniła zamknięta brama z kutego żelaza. W jeden z 
kamiennych słupów wysokiego muru otaczającego posiadłość 
wmontowany był głośnik. Newmanowi przywiodło to na myśl Mullion 
Towers. 
     Wysiadł z  samochodu i wcisnął przycisk interkomu. 
     - Kto tam? -- zażądał odpowiedzi szorstki głos. 
     - Robert Newman. Chciałbym zobaczyć się z pułkownikiem 
Arbuthnotem Grenvillem. 
     Przyszło mu w ostatniej chwili do głowy, że właściciel 
posiadłości lubi zapewne, by tytułować go "pułkownikiem". Nastała 
chwila ciszy. 
     - Kim pan jest? 
     - Korespondentem zagranicznym - odparł krótko. 
     - Ile artykułów pan dotąd napisał? 
     - Niewiele. W każdym razie od czasu, kiedy opublikowałem 
Kruger: komputer, który zawiódł. 
     - Sporo pan na tym zarobił, co? 
     - Daję sobie radę. 
     - Zaraz otworzę bramę. Niech pan podjedzie do głównego 
wejścia. 
     Na tym rozmowa się skończyła. Wracając do samochodu Newman 
uśmiechnął się pod nosem. Zauważył, że w jednym z okien na 
pierwszym piętrze błysnęło słońce, jakby jego promienie od czegoś 
się odbiły. Najwyraźniej więc Grenville obserwował go przez 
lornetkę, gdy rozmawiali. Pewien był jednak, że wynikało to 
jedynie z faktu, że pułkownik zainteresował się człowiekiem 
wzbogaconym dzięki napisaniu znanej książki. Pieniądze miały moc 
większą od wielu słów. 
     Gdy elektronicznie sterowana brama otworzyła się, Newman 
ruszył wolno podjazdem. We wstecznym lusterku zauważył, że 
żelazne wrota zamykają się za nim. Dowodziło to, że Grenville to 
ostrożny człowiek. Zbliżając się do domu, rozglądał się dokoła. 
     Nigdzie nie dostrzegł psów obronnych ani strażników 
patrolujących teren posiadłości. Podejrzewał, że Grenville nie 
mógłby sobie na to pozwolić. 
     Prawdopodobnie z trudem wiąże koniec z końcem. Grządki 
kwiatowe były wyraźnie zaniedbane. Z powodu upałów trawnik był 
pożółkły niczym w Kalifornii. 
     Pewnie brakowało ogrodnika, który by go podlewał. A przecież 
bezrobocie osiągało w Kornwalii najwyższy w kraju odsetek. 
Nietrudno powinno tu być o ręce do pracY. 
     Biała farba na framugach okiennych i parapetach 
odpryskiwała. 
     Kolumny podtrzymujące obszerny ganek były popękane. Wszędzie 
wokół widać było brak jakiejkolwiek dbałości o utrzymanie 
posiadłości. A mimo to jej właściciel mógł sobie pozwolić na 
bardzo kosztowną rozsuwaną antenę i przypuszczalnie na 
współpracujący z nią drogi system łączności. A może za to akurat 
zapłacił ktoś inny? 
     Zaparkowawszy samochód, Newman wszedł po czterech kamiennych 
schodkach i zatrzymał się przed, dwuskrzydłowymi drzwiami z 
ciężkiego drewna, okutych żelazem. Prawa połowa drzwi otworzyła 
się i ukazał się w nich wysoki, szczupły mężczyzna. 
     - Proszę wejść, Newman. 
     Bob wszedł do obszernego holu o podłodze z drewnianych 
kwadratów, która od dawna już nie widziała pasty. Zaraz też 
zamknięto za nim drzwi. Gospodarz, sztywny jakby kij połknął, 
wprowadził go do dużego salonu pełnego kanap i stolików do kawy. 
     - Proszę tu usiąść - polecił. 
     Newman rzucił okiem na Grenvillea i usiadł tam, gdzie mu 
kazano. 
     - Czas na drinka o zachodzie słońca - oświadczył pułkownik. 
- Lubi pan whisky? - Słońce jeszcze nie zaszło - zauważył Newman. 
     - Ale dawno, do cholery, powinno. Lubi pan whisky? - 
powtórzył. 
     - Chętnie się napiję. 
     Gdy Grenville podszedł do barku, najporządniejszego mebla w 
całym pokoju, Newman uważnie mu się przyjrzał. Ocenił, że 
pułkownik ma jakieś sześćdziesiąt lat. 
     Miał siwe włosy zaczesane gładko do tyłu, krótko 
przystrzyżone siwe wąsy i energicznie się poruszał. Jego zimne 
niebieskie oczy wyglądające spod krzaczastych brwi niczego nie 
przeoczyły, a jastrzębi nos nadawał mu wygląd człowieka 
przywykłego do rządzenia. I chociaż zachowywał się nieco 
arogancko, to lekko uniesione w kącikach usta świadczyły, zdaniem 
Newmana, o cynicznym poczuciu humoru. 
     - Na zdrowie! -- powiedział Grenville podawszy gościowi 
szklaneczkę. - Na zdrowie! - odparł Newman. - Odkąd tu przybyłem, 
nie widziałem wokół żywej duszy. Chyba nie mieszka pan tu sam? 
     - A dlaczegóżby nie? - spytał pułkownik z nutką agresji w 
głosie, siadając na sofie na wprost Newmana. - Tak zwana 
gospodyni, miejscowa wieśniaczka, przychodzi trzy razy w 
tygodniu. Gotuje mi, przygotowując posiłki na te dni, kiedy jej 
nie ma, i utrzymuje tu porządek. Ale chyba nie przyjechał pan, 
żeby pytać o prowadzenie domu. 
     - Przypadkowo znalazłem się w tej okolicy i usłyszałem, że 
jest pan najważniejszym jej mieszkańcem. 
     - Tak jak przypadkowo był pan w Oklahoma City i odkrył 
prawdę, zanim zrobił to kto inny, a mianowicie, że to wcale nie 
była sprawka zagranicznych terrorystów. 
     - Zainteresowało mnie, że mieszkają tu tak bardzo różnorodni 
ludzie, którzy uciekli w te okolice z innych rejonów Wielkiej 
Brytanii. 
     - Uciekli? 
     - Tak właśnie powiedziałem. 
     - Przypuszczam, że ma pan na myśli tych, co przybyli tu z 
wielkich metropolii, na przykład z Londynu. 
     - Właśnie. 
     - Mnie samemu wydaje się to ciekawe - odrzekł Grenville 
wymijająco. 
     - I w dodatku miało tu miejsce dziwne morderstwo. W Porth 
Navas zabito niejakiego Adriana Penkastlea. W jego własnym domu, 
sztyletem. 
     - Słyszałem o tym. - Pułkownik bez pośpiechu odciął czubek 
cygara i zapalił je. - A więc dlatego pan tu węszy? 
     - Zastanowiło mnie, że w czasie, kiedy popełniono to 
morderstwo, w porcie stała i wciąż stoi "Wenecja". Ktoś mi 
powiedział dziś w pubie, że jeden z tutejszych mieszkańców 
słyszał odgłos motorówki płynącej z dużą prędkością po rzece 
Helford wkrótce po tym, jak zabito Penkastlea. Ten miejscowy też 
płynął akurat rzeką. 
     Zaciągając się cygarem Grenville przyglądał się Newmanowi 
bez słowa. 
     Newman natomiast układał na poczekaniu kolejną historyjkę: 
     - A jakiś inny wieśniak widział ze swojej łódki stojącej u 
ujścia Helford, że ta motorówka płynęła w stronę "Wenecji". 
Zameldowałem o tym policji. 
     - Wykazał się pan prawdziwie obywatelską postawą - 
skomentował to Grenville. 
     - Słyszał pan może o Vincencie Bernardzie Molochu? - 
kontynuował Newman. 
     - Niewiele. Ale do czego właściwie pan zmierza? Nie bardzo 
rozumiem. 
     - Nie wygląda mi pan na człowieka, który nie rozumie 
prostych skojarzeń. Przecież "Wenecja" należy do Molocha. Czy też 
do VB, jak go często nazywają. 
     - Ale po co mi pan to wszystko mówi? 
     - Bo w tej okolicy pan ma największe wpływy. Pan wie o 
wszystkim, co się tu dzieje. 
     Grenville obdarzył go ujmującym uśmiechem. Kiedy się 
uśmiechał, jego jastrzębia twarz wypogadzała się. Odchrząknął, 
strząsając popiół z cygara do szklanej popielniczki. 
     - Bardzo zabawna sytuacja, panie Newman. Robi pan ze mnie 
władcę Wszechświata - to chyba w Ameryce zrodziło się takie 
określenie, prawda? 
     Wyniósł mnie pan na piedestał, do którego nie sięgam. 
Owszem, urządzam od czasu do czasu przyjęcia w Jacht Klubie w 
Porth Navas, ale to nie wystarczy, żeby przypisywać mi takie 
możliwości. Zrobił pan ze mnie takiego mocarza, że chyba naleję 
sobie jeszcze jedną whisky. Pan też się napije? 
     - Nie, dziękuję. Jestem samochodem. 
     - Szczerze mówiąc, kompletnie nie pojmuję, po co pan do mnie 
przyjechał. 
     Ale muszę przyznać, że pańskie towarzystwo sprawia mi 
przyjemność. 
     Ogromnie mnie pan intryguje. 
     Mówił to stojąc przy barku i uzupełniając zawartość swojej 
szklaneczki. Kiedy znów się do niego odwrócił z uśmiechem na 
ustach, Newmanowi przemknęło przez myśl, że ten człowiek stawał 
się całkiem ujmujący, gdy porzucał swój wojskowy, oschły sposób 
bycia. Na pewno mógł wydać się kobietom atrakcyjny, jeśli tylko 
traktował je z taką naturalną uprzejmością. 
     - No więc jak, panie Newman, dlaczego pan do mnie 
przyjechał? 
     Zajął z powrotem swoje miejsce na sofie. Podniósł 
szklaneczkę do ust i zaczął sączyć trunek, jego uważne oczy nie 
przestawały jednak obserwować gościa znad brzegu szklanki. 
     - Już panu powiedziałem - powtórzył Newman. - Jest pan tu 
powszechnie znany. Wydawało mi się, że skoro chcę poznać tę 
niecodzienną społeczność, powinienem zwrócić się właśnie do pana. 
     - Mówi pan tak, jakbym był ojcem tej społeczności. - 
Zachichotał. - Wiem jednak, że są ludzie, którzy mnie nie lubią. 
"Ten stary głupi pułkownik, który mieszka w wielkim domu walącym 
mu się na głowę", mówią. 
     - Ale inni najwyraźniej pana lubią - odrzekł Newman 
pobudzając swą wyobraźnię do pracy. - W przeciwnym razie nie 
przychodziliby przecież na pańskie przyjęcia w Jacht Klubie. 
     - Czyżby? - odparł uśmiechając się. - Na darmowe jedzenie i 
picie zawsze zbiegnie się tłum ludzi. - Upił trochę whisky. - 
Mieszkam tu sam, więc bywa, że czuję się samotny. Dlatego od 
czasu do czasu szukam towarzystwa okolicznych mieszkańców A 
pan... - powiedział celując w Newmana cygarem - niech się pan 
czuje zaproszony na moje następne przyjęcie. Mogę zapytać, gdzie 
się pan zatrzymał? 
     - W hotelu "Nansidwell Country", w Mawnan - odparł szybko 
Bob. 
     - Znam właściciela tego miejsca. Miły z niego facet. Adriana 
Penkastlea też znałem - dodał ni stąd ni zowąd. - Wstrząsnęła mną 
wiadomość o jego śmierci. 
     - Dobrze go pan znał? - spytał cicho Newman. 
     - Bardzo luźna to była znajomość. Wiem, że pił trochę za 
dużo i że wiecznie brakowało mu pieniędzy; Amerykanie określiliby 
go przymiotnikiem "przegrany". Ale ja się z tym nie zgadzam. 
Adrian potrafił być bardzo zabawny i świetnie umiał naśladować 
ludzi. Wszyscy pokładali się przy nim ze śmiechu. 
     - To cechy, które ludzie lubią. 
     - Bo on jest lubiany... to znaczy był. 
     - A czy poznał pan kiedyś Molocha? - zapytał Newman 
niespodziewanie. 
     - Boże broń, skądże znowu. Tego faceta chyba nikt tutaj nie 
zna. On nikogo do siebie nie dopuszcza, a przynajmniej tak mi 
powiedziano w Falmouth. Ma podobno pałac wielki jak katedra, 
położony gdzieś na pustkowiu. 
     Newman zerknął na zegarek i wstał. Gospodarz również się 
podniósł. 
     - Chyba nie chce pan już wyjść? Proszę jeszcze trochę 
zostać. Doskonale mi się z panem rozmawia. 
     - Mnie również, ale muszę jechać. Możemy jednak spotkać się 
jeszcze kiedyś. 
     - Proszę obiecać, że pan przyjedzie... 
     Grenville odprowadził go nie tylko do drzwi, ale aż do 
samochodu. 
     Jadąc Newman dostrzegł już z dala otwierającą się bramę. 
Najwyraźniej Grenville miał gdzieś ukryty przycisk. 
     - Szczęśliwej drogi - krzyknął gospodarz za odjeżdżającym, 
machając mu na pożegnanie. 
     Przez całą drogę powrotną Newman nie mógł zebrać myśli, bo 
krążyły. Nie potrafił rozszyfrować tego Grenvillea. Z jednej 
strony był pewien, że widział na jego dachu składaną antenę, no i 
pułkownik kilka razy wspominał o Ameryce. 
     Ale z drugiej strony ten człowiek był typowym, sympatycznym 
Brytyjczykiem. 
     I wcale nie ukrywał, że znał Adriana Penkastlea. 
     Dojechawszy do Mawnan Smith, Newman zaparkował samochód. 
Wszedł do budki telefonicznej, by zadzwonić do Tweeda. 
     - Proponuję, żebyś sprawdził faceta, który mieszka niedaleko 
wsi Constantine. Posiadłość nazywa się Grange, a on sam to 
pułkownik Arbuthnot Grenville. 
     Zapisałeś? 
     - Tak. Dziękuję... 
     Tweed popatrzył na siedzącą po drugiej stronie gabinetu 
Monikę. 
     Milczał chwilę, a ona czekała. Wiedziała, że stara się 
podjąć decyzję. 
     - Moniko, nie chciałbym, żebyś czuła się wyłączona z tej 
sprawy. Nikt z naszej drużyny o tym nie wie, ale mam swojego 
agenta. Gdyby uderzył we mnie piorun, znajdziesz jego dane w 
sejfie, do którego masz klucz; leżą w kopercie oznaczonej napisem 
"Osobiste i poufne". 
     - Wolałabym, żebyś nie mówił w taki sposób. 
     - Nasza praca jest niebezpieczna, a to są środki ostrożności 
konieczne, żeby zapewnić tej osobie maksymalną ochronę. W bitwie 
z VB jest to niezwykle ważne. 
     
     Rozdział 12 
     
     Pierwszą osobą, na jaką Newman natknął się po powrocie do 
"Nansidwell", była Vanity Richmond. Zdążył już wcześniej spotkać 
się na bocznej drodze z resztą grupy i przekazać im, czego się 
dowiedział. 
     - Może wrócimy później do tego tematu - zasugerowała Paula. 
     - Z całą pewnością... 
     Pierwsza wróciła do hotelu Paula - na wypadek, gdyby ktoś 
łączył jej osobę z Newmanem. Bob wyruszył w ślad za nią po 
piętnastu minutach i jeszcze zanim zaparkował, dostrzegł 
przechadzającą się po dziedzińcu Vanity, ubraną już do kolacji w 
czarną, dopasowaną jak druga skóra suknię. 
     - Cześć, Bob - powitała go z uśmiechem. - Udała się twoja 
wyprawa? 
     - Lepiej niż przypuszczałem. Teraz chciałbym wziąć kąpiel i 
przebrać się, ale potem może wypilibyśmy w holu aperitif? 
     - Poczekajmy z tym do kolacji. Wiesz, że mało piję... 
     To prawda, pomyślał idąc pustym korytarzem. Vanity bardzo 
uważała na to, ile pije. Nie zauważony przez nikogo, poszedł na 
górę do pokoju Pauli. 
     Wślizgnął się do środka, zamknął za sobą drzwi i zobaczył 
Paulę siedzącą na skraju łóżka i wpatrzoną w morze. 
     - W jednym z pubów znalazłam twoją ulubioną markę papierosów 
Trzymaj.
     Rzuciła mu paczkę. Złapał ją i podziękował. - Opowiadaj - 
zażądała. 
     Bob usiadł na krześle. Zauważył, że Paula włączyła radio i 
odkręciła oba kurki w łazience, żeby zagłuszyć ich rozmowę. 
Słuchała uważnie, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. 
     - No i tak to wygląda - zakończył. - Sądziłem, że natrafiłem 
na właściwego człowieka, ale teraz nie jestem tego taki pewien. 
     - Jeśli rzeczywiście to on kieruje miejscową siatką szpiegów 
VB, dziwne, że przyznał się do znajomości z Adrianem Penkastleem. 
     - Też tak pomyślałem. Chyba że jest bardzo sprytny i 
domyślił się, że i tak się tego dowiem; w takim przypadku 
przyznanie się byłoby zręcznym posunięciem z jego strony. 
     - Możliwe, że masz rację - rzekła niepewnym głosem. - Ale z 
tego, co mi o nim powiedziałeś, wydaje mi się, że powinien raczej 
zaryzykować i nie wspominać o Adrianie. 
     - Zupełnie nie wiem, co sądzić o tym Grenvilleu - przyznał 
się Newman. -Z drugiej strony ten facet od krykieta w pubie 
mówił, że pułkownik wyjeżdża na zimę do Monterey. 
     - Rzeczywiście, to dziwne. Nie poruszyłeś z nim tego tematu? 
     - Jeśli ten człowiek jest uczciwy, to jakiekolwiek dalsze 
naciskanie byłoby niegrzeczne. A jeśli nie jest, to stałby się 
wobec mnie podejrzliwy. Tweed ma go sprawdzić przez jakieś swoje 
kontakty w Ministerstwie Obrony. 
     - Szkoda, że nie było mnie z tobą. Kobieta dzięki intuicji 
potrafi sporo wydedukować o mężczyźnie. Nie możesz zaaranżować 
jeszcze jakiegoś spotkania? 
     - Jeśli przed naszym wyjazdem wyda w Jacht Klubie jedno z 
tych swoich przyjęć, zabiorę cię ze sobą. 
     - Vanity będzie zazdrosna - zażartowała Paula. 
     - Nie bardzo rozumiem, dlaczego - odrzekł trochę zbyt 
chłodno. 
     - Och, daj spokój. Przecież gruchacie ze sobą jak dwa 
gołąbki. 
     - No to co? 
     - Wiem, musisz się odprężyć. Z nią chyba można się dobrze 
bawić. 
     - Kiedy chciała się do ciebie zbliżyć w Monterey, miałaś 
wobec niej podejrzenia. A potem nagle zjawiła się tutaj. Nie 
wierzę w takie zbiegi okoliczności. W końcu nie mam pięciu lat. 
     - Wiem, wiem. Tylko się z tobą drażniłam, Bob. - 
Spoważniała. - Myślę, że jest w niej coś bardzo dziwnego. To 
dobrze, że się z nią przyjaźnisz, bo może uda ci się dowiedzieć, 
o co jej chodzi. Bo że jej o coś chodzi, to więcej niż pewne. 
     - Wreszcie pojęłaś, nad czym pracuję. No, ale czas przebrać 
się do kolacji. 
     Teraz tylko ty się liczysz... 
     Czyżby? - zastanawiała się Paula po wyjściu Boba. Dlaczego 
mam wrażenie, że Vanity robi z niego głupka? 
      * 
     Moloch był już w Kalifornii. Wysiadł ze swojego - 
powiększonego na życzenie - lincolna continentala, którego 
prowadził szofer, i przystanął na chwilę. 
     Każdy, kto by go teraz obserwował, uznałby, że po prostu 
podziwia z autostrady widok niebieskich wód Pacyfiku 
rozciągających się na południe od Carmel. Fale rozbijały się o 
leżące daleko w dole skały, wyrzucając w powietrze fontanny 
maleńkich kropelek. Wybrzeże ciągnęło się daleko w obydwu 
kierunkach, a za autostradą wznosiły się strome wzgórza. 
     Moloch podjechał pod dom stojący niedaleko Big Sur, do 
którego niedawno wprowadziła się pani Benyon. Budynek stał 
samotnie na grzbiecie wzgórza, z którego roztaczał się widok na 
ocean, i wyglądał jakoś dziwacznie. Jego pokryty szarym gontem 
dach opadał stromo w dół niczym narciarski stok. W dach wbudowano 
okna, a te na parterze miały kształt trójkątów. 
     - Przywodzi na myśl domki z filmów Disneya - mruknął pod 
nosem wchodząc po zygzakowatych schodkach, również w kształcie 
trójkątów. - Jak ona tędy schodzi, skoro nawet do poruszania się 
po pokoju potrzebuje dwóch lasek? 
     Może zamontowano tu gdzieś coś w rodzaju windy, pomyślał 
Moloch. Wiedział, że macocha lubi spacerować nad morzem. Przed 
budynkiem zaparkowany był kremowy cadillac Ethana. Kiedy Moloch 
dotarł do Black Ridge, od razu go poinformowano, że Ethan został 
wezwany do matki. 
     VB miał klucz do frontowych drzwi. Jeszcze z pokładu 
odrzutowca polecił telefonicznie Martinezowi, szefowi straży, 
dorobić zapasowy klucz. Ethan zawsze zostawiał marynarkę 
rozwieszoną na oparciu krzesła, więc dla Martineza błahostką było 
wyjęcie kluczy z kieszonki i zrobienie duplikatu. W tym czasie 
Ethan przebywał setki stóp niżej, w tunelu pod Black Ridge. 
Dotarłszy do domu, Moloch zauważył, że szeroki taras wyłożony 
jest kamieniami tworzącymi dziwaczny, jakby kabalistyczny wzór. 
Najwyraźniej starucha interesowała się okultyzmem. Wykrzywił 
wargi w szyderczym uśmiechu, kiedy zobaczył, że ciężkie drewniane 
drzwi wejściowe mają kształt wielkiego trójkąta. 
     - Kalifornijska architektura - mruknął do siebie szyderczo. 
     Bez szmeru włożył klucz do dziurki, przekręcił go w zamku, 
ostrożnie otworzył drzwi, a kiedy wszedł do środka, natychmiast 
je zamknął. Usłyszał czyjś podniesiony głos, gardłowy i niski. 
Dochodził z pokoju po prawej stronie; drzwi prowadzące do niego 
wprost z okrągłego holu były otwarte. 
     - Ethanie, zrobisz to, co ci każę, albo zatłukę cię na 
śmierć. - Mamo, nie mogę tego zrobić. VB byłby wściekły...  
Moloch stał chwilę w drzwiach, patrząc na tłustą macochę siedzącą 
w podobnym do tronu krześle. Szczupły, wysoki Ethan stał przed 
nią niczym wystraszony uczniak; kędzierzawe włosy opadały mu na 
wysokie czoło. Pani Benyon podniosła jedną ze swoich lasek i z 
dziką gwałtownością uderzyła syna w ramię. 
     Unosiła właśnie drugą laskę, kiedy do okrągłego pokoju 
wszedł Moloch. 
     Był bardzo szybki. Chwycił podniesioną laskę, złamał ją na 
kolanie na dwoje i wrzucił kawałki do kominka na palące się 
polana. Tak samo postąpił z drugą laską. 
     - Vincent! - wrzasnęła pani Benyon. - Przecież teraz nie 
będę mogła się poruszać. Ty sukinsynu! Trzęsła się z wściekłości. 
Rozłożyste krzesło, na którym siedziała, ledwie mieściło jej 
ogromne, szkaradne cielsko. Słabo widoczne spod opadających 
powiek oczy ciskały w pasierba błyskawice. 
     - Wracaj natychmiast do Black Ridge, Ethanie - powiedział 
spokojnie Moloch. - Płacę ci duże pieniądze i musisz na nie 
zapracować. Jeśli matka wezwie cię jeszcze raz w godzinach pracy, 
powiadom mnie o tym niezwłocznie. 
     Ethan wyszedł. Drżały mu ręce. Moloch odczekał chwilę,, 
dopóki nie usłyszał odgłosu odjeżdżającego samochodu. Wtedy 
zwrócił się do pani Benyon, która wciąż szalała z wściekłości. 
     - A teraz bądź uprzejma mnie posłuchać. Masz paskudny 
charakter. 
     Ethana, który skończył już przecież czterdzieści lat, 
traktujesz jak małe dziecko. On ma błyskotliwy umysł... 
     - Który ty wykorzystujesz, draniu! - powiedziała zjadliwie. 
     - Z tobą nie da się dyskutować - ciągnął spokojnie - więc 
powiem ci wprost: jeśli jeszcze raz zachowasz się w tak 
barbarzyński sposób, odbiorę ci wszystkie twoje udziały w AMBECO. 
Wiesz dobrze, że mogę to zrobić. 
     - Znajdę metodę, żeby pokrzyżować ci szyki, Vincent. 
Zobaczysz. 
     - A właśnie, jest jeszcze druga sprawa. Podczas mojej 
nieobecności dostałaś się do Black Ridge, używając rozmaitych 
argumentów wobec strażników Martineza. Wsadzałaś nos gdzie nie 
trzeba, próbując wejść do mojego biura. Zrób to znowu, a wrzucę 
twoje udziały do ognia. Wiesz, że mnie na to stać. 
     Odsunął się od niej i pochylił nad kominkiem, żeby ogrzać 
sobie ręce. 
     W tej części Kalifornii o czwartej po południu temperatura 
nagle spadała i robiło się chłodno bez względu na to, jak ciepły 
był dzień. Moloch wychodził już z pokoju, gdy pani Benyon 
krzyknęła za nim: 
     - Vincencie! Bez lasek jestem jak kaleka! - Wymachiwała 
dwoma palcami rozwartymi jak nożyczki. - Rzucam na ciebie urok. A 
teraz wynoś się z mojego domu! 
     Skłonił się lekko i z uśmiechem spojrzał jej prosto w oczy. 
     - Z największą przyjemnością. Wydaje mi się, że zapomniałaś 
o swoich angielskich manierach. 
     Gdy znalazł się w okrągłym holu poza zasięgiem jej wzroku, 
otworzył drzwi, trzasnął nimi od wewnątrz i przytknął ucho do 
ściany. Usłyszał skrzypnięcie, gdy staruszka wstawała z krzesła. 
Podszedł na palcach do drzwi i zajrzał do pokoju. 
     Zobaczył, jak pani Benyon szybciutko drepcze do okna, by 
zobaczyć, jak on odjeżdża. Tak, już od dawna podejrzewał, że ta 
kobieta wcale nie była kaleką. Stanął na progu pokoju i 
powiedział: 
     - Nieszczęsna... 
     Wycofał się i szybko opuścił dom, zanim ona zdążyła odezwać 
się choćby słowem. Energicznie zbiegł po idiotycznych schodkach, 
nie oglądając się za siebie ani razu. 
     - Jak to się u diabła stało, że mój zmarły ojciec poślubił 
taką kreaturę? - rzekł na głos. 
      * 
     Kiedy w Kalifornii zegar wskazywał czwartą po południu, w 
Kornwalii wybijał północ. Zaraz po kolacji Newman odebrał telefon 
od pułkownika Grenvillea. 
     - Witam, kolego. Organizuję przyjęcie... tak ni stąd, ni 
zowąd. W Jacht Klubie w Porth Navas, ale nie w tym na końcu 
zatoczki, tylko w innym, po drugiej stronie, zaraz na początku 
drogi. Mam wielką nadzieję, że pan do nas dołączy. Będzie 
orkiestra i parkiet do tańca. 
     - Dziękuję. Z przyjemnością przyjmuję pańskie zaproszenie. 
Mogę przyprowadzić ze sobą dwie panie? 
     - Widzę, że lubi pan mieć jedną w rezerwie - zażartował 
Grenville. - Będzie mi bardzo miło je poznać. Mam nadzieję, że są 
ładne... skoro to pańskie znajome. Odpowiada panu o północy? To 
dobrze. Lubię, kiedy przyjęcia przeciągają się do białego rana... 
     Newman miał oczywiście na myśli Vanity i Paulę. Gdy 
powiedział o zaproszeniu Pauli, spytała natychmiast: 
     - Mogę zadzwonić do Mauricea Prendergasta i też go zaprosić? 
Tyle się wycierpiał, kiedy ostatnio u niego byliśmy. 
     - Dlaczegóżby nie? - odrzekł śmiejąc się Bob. - I kto tu 
żartował sobie ze mnie i z Vanity! 
     - No cóż, Maurice jest dość przystojnym facetem - odrzekła. 
- Mam nadzieję, że Grenville nie będzie miał nic przeciwko niemu. 
     - Zdaje się, że jego motto brzmi: "Im nas więcej, tym 
weselej". 
     Czym prędzej ruszył do holu, żeby zaprosić Vanity. 
Dziewczyna pobiegła ochoczo do swojego pokoju, bo potrzebowała 
sporo czasu, by przygotować się do przyjęcia. 
      * 
     Tweed pracował do późna w swoim gabinecie przy Park 
Crescent. 
     Pochylona nad biurkiem Monika już dawno zauważyła, że gdy 
tylko sprawy nabierały tempa, Tweed zaczynał przesiadywać w 
biurze coraz dłużej. 
     Wykręcił numer znajomego w Ministerstwie Obrony, przeprosił 
go za późny telefon, po czym szybko wyjaśnił, o co mu chodzi. 
     - Widzisz, Arturze, prowadzę bardzo ważne śledztwo, 
obejmujące swym zasięgiem cały kraj i parę miejsc za granicą. 
Ogromnie byś mi pomógł dostarczając informacji na temat kariery 
niejakiego pułkownika Arbuthnota Grenvillea , który jest już 
chyba na emeryturze i mieszka w Kornwalii. 
     - Nie za wiele ci o nim powiem. 
     - Chociaż trochę - naciskał Tweed. 
     - Odszedł ze służby dziesięć lat temu. 
     - Dlaczego? 
     - Nie bardzo mogę poruszać ten temat. Przepraszam. Wiesz, że 
staram się pomóc, jeśli tylko mogę. 
     - śledztwo, które prowadzę, ma błogosławieństwo premiera. 
Dlatego chciałbym, żebyś powiedział mi wszystko co wiesz. 
     - Powinieneś zrozumieć, Tweed, że nie wolno nam ujawniać 
tajnych informacji... 
     - Ale już nieraz to robiłeś. A ostatnio ja ci też pomogłem. 
Jesteś mi winien przysługę - odparował. 
     - Przykro mi... powiedziałem ci wszystko, co mogłem. Mam 
jednak nadzieję, że nasza współpraca na tym się nie zakończy. 
     - Oczywiście, że nie. Do widzenia... 
     Monika starała się nie spoglądać w stronę Tweeda i nie 
odzywała się ani słowem. Dobrze znała jego humory, chociaż 
musiała przyznać, że rzadko wpadał w ponury nastrój. 
     - Zadzwonię do Sekcji Specjalnej --oznajmił. - Może oni będą 
bardziej chętni do współpracy... chociaż nie. Sprawdzę najpierw 
numer do.:. 
     - Freddie? - spytał dodzwoniwszy się. - Czy możesz mi 
powiedzieć, jaką naprawdę funkcję pełni jeden z waszych byłych 
oficerów? Nazywa się Maurice Prendergast i mieszka obecnie w 
Kornwalii. 
     - Żaden problem - odrzekł bez zająknienia Freddie. - 
Przeszedł na emeryturę jakieś dwa lata temu. 
     - Jesteś tego pewien? - naciskał Tweed. 
     - Oczywiście - odparł Freddie, a po chwili milczenia dodał: 
- A dlaczego się nim interesujesz? 
     - Sam nie jestem jeszcze pewien, ale chyba coś przede mną 
ukrywasz. 
     - Prendergast odszedł na emeryturę dwa lata temu - powtórzył 
z naciskiem Freddie. 
     - I stać go było na to? W jego wieku? 
     - Zdaje się, że odziedziczył spadek po jakimś wuju, chociaż 
chyba nie tyle żeby utrzymywać się z tego do końca życia. W 
każdym razie taką podjął decyzję. 
     - Ale dlaczego odszedł? - drążył dalej Tweed. 
     - Bo nerwowa atmosfera w pracy stała się dla niego nie do 
zniesienia. 
     - Dziwne. Spotkałem go kilkakrotnie. Jest wyjątkowo silny 
psychicznie. 
     - Czasem nie wytrzymują ci, po których najmniej się tego 
spodziewamy -odrzekł Freddie. - Pewien jestem, że już nieraz się 
z tym spotkałeś. 
     - Ale nie w przypadku takich typów jak Prendergast. 
     - A jednak. To wszystko, co mogę ci powiedzieć na jego 
temat. To już stara historia. 
     - Dziękuję - zakończył Tweed. - Bardzo jestem ci wdzięczny. 
     Odłożył słuchawkę i wstał z krzesła. Zaczął chodzić po 
gabinecie tam i z powrotem, wycierając okulary chusteczką do 
nosa. Większość ludzi nie domyśliłaby się, że to znaczy, iż jego 
zdaniem coś nie gra, lecz Monika o tym wiedziała. Po chwili 
włożył okulary, stanął przy oknie i zaczął wpatrywać się w 
ciemność. Pod sufitem wirowały dwa wentylatory, ale i tak było 
gorąco. W końcu Tweed obrócił się na pięcie. 
     - Zastanawiam się... Czy to możliwe, że premier ze strachu 
nie tylko nas zaangażował w sprawę śledzenia Molocha, ale jeszcze 
i Sekcję Specjalną, i Ministerstwo Obrony... tyle że po cichu? 
Chociaż nie, to zbyt nieprawdopodobne. 
     -- A co się dzieje? - chciała wiedzieć Monika. 
     - Niech mnie diabli, jeśli wiem. Może,.. 
     Dalsze jego słowa zagłuszył dzwonek telefonu. Słuchawkę 
podniosła Monika i poprosiła rozmówcę, by powtórzył swe nazwisko, 
po czym wcisnęła guzik głośnego mówienia. 
     - To znów ten ktoś o chrapliwym głosie, nazwiskiem Waltz. 
     - Odbiorę. Moniko, czy możesz mi przez ten czas przygotować 
dzbanek gorącej kawy? 
     Popatrzyła na niego dziwnie i wyszła z pokoju. Dopiero wtedy 
Tweed zaczął mówić do słuchawki. Odbył długą rozmowę podczas 
nieobecności Moniki. 
     Właściwie głównie słuchał, potem zadał kilka pytań i znów 
skupił się na słuchaniu. Odłożył słuchawkę, gdy Monika wróciła. 
Nalała mu filiżankę kawy bez cukru i bez mleka. 
     - Czarna jak grzech - stwierdziła. I - Dużo jest go wokół - 
odparł wypijając jednym haustem pół filiżanki. - 
     Całe mnóstwo grzechu. 
     Wstał z krzesła i ze splecionymi na plecach rękoma znów 
zaczął chodzić po pokoju. Zatrzymał się na moment i na nowo 
podjął spacer. 
     - Zaczynam się zastanawiać, czy nie korzystam z usług 
niewłaściwej osoby w charakterze agenta. Jeśli tak, to może się 
fatalnie skończyć. 
     Stawiał kroki jeden za drugim bardzo powoli, koncentrując 
się na tym, co akurat nie dawało mu spokoju. Oczy mocno mu 
błyszczały. Monika rozpoznawała te symptomy. Świadczyły one o 
tym, że Tweed rozważa różne opcje porównując je ze sobą. 
Wiedziała też, że w pewnej chwili zupełnie nagle podejmie decyzję 
i natychmiast zabierze się do działania. Znowu przerwał mu 
dzwonek telefonu. 
     - Grzeszna dusza nie zazna spokoju - powiedziała Monika i 
podniosła słuchawkę. - To profesor Weatherby, sejsmolog. 
     - A tak, Weatherby - powtórzył Tweed siadając za biurkiem. 
     - Słuchaj, Tweed, porządkowałem właśnie stare papiery i 
znalazłem teczkę skompletowaną przez Ethana Benyona w czasie, 
kiedy jeszcze u mnie studiował. 
     Pewnie o niej zapomniał. W każdym razie jej zawartość 
zaniepokoiła mnie, i to bardzo. Gdybyś mógł do mnie wpaść, 
powiedziałbym ci, o co chodzi. 
     - A mogę wpaść teraz? Tak? No to zaraz będę... 
     Wkładając marynarkę Tweed powiedział Monice, że biegnie do 
Weatherbyego i na razie ona tu rządzi. 
     Ciekawe, kim jest ten Waltz? - zastanawiała się Monika, gdy 
szef już wyszedł. 
      * 
     Siedzibą Jacht Klubu, w którym Grenville tak pospiesznie 
zorganizował przyjęcie, był stary dwupiętrowy budynek o 
tynkowanych na biało ścianach. Parkując samochód, w którym 
siedziała obok niego Vanity, Newman dostrzegł tuż za sobą auto 
Mauricea, Siedzenie pasażera zajmowała Paula. Noc była ciepła, a 
z budynku dobiegały dźwięki muzyki tanecznej. 
     Kiedy Paula zadzwoniła do Mauricea, by zaproponować mu 
towarzyszenie jej na przyjęcie, zgodził się od razu. 
     - Przyjadę po ciebie. Nie, nie, nalegam... 
     Patrząc na biegnącą wzdłuż zatoczki drogę, Paula poczuła 
ucisk w dołku. 
     To tutaj wybiegłszy z domu rozmawiała z Adrianem Penkastlem, 
żeby go powstrzymać. Gdyby wtedy tego nie zrobiła, prawdopodobnie 
wciąż jeszcze chadzałby do pubu. A gdyby wtedy rzeczywiście wypił 
za dużo, właściciel pubu na pewno pozwoliłby mu zostać u siebie 
na noc. W takim wypadku jeszcze by żył. 
     - Grosik za twoje myśli - powiedział Maurice. 
     - Myślałam o tym, że bardzo przyjemnie grają. - Wsunęła rękę 
pod jego ramię. - Będziemy się dobrze bawić. 
     - Owszem, pod warunkiem, że ja tam pasuję.... 
     Grenville jako dobry gospodarz czekał na nich w otwartych 
drzwiach. Wewnątrz siedziało już kilka par sącząc drinki. Inni 
tańczyli na parkiecie. Wyglądało na to, że wszyscy się dobrze 
bawią. 
     - Panie pułkowniku - zaczął Newman - to jest moja 
przyjaciółka, Vanity Richmond. 
     - Szkoda, że nie moja - powitał ją Grenville jowialnie i 
sięgnąwszy po dwie lampki szampana, wręczył je gościom. 
     - A tuż za mną - ciągnął Bob odwracając się - stoi Paula, 
moja druga przyjaciółka. 
     - Co za chytrus z pana! - zarechotał Grenville. - Niech 
tylko pan sobie nie myśli, że będzie pan je miał wyłącznie dla 
siebie przez cały wieczór. 
     - A to towarzysz Pauli, Maurice Prendergast... 
     Ręka Grenvillea, sięgająca po kolejną lampkę szampana, 
znieruchomiała na moment w powietrzu. Wprawdzie trwało to nie 
dłużej jak ułamek sekundy, lecz Newman zauważył, że twarz 
gospodarza dziwnie się ściągnęła. Chwilę później był już znowu 
sobą i uśmiechał się wesoło. 
     - Witaj, Paulo. Koniecznie musisz ze mną zatańczyć. - 
Spojrzał na Mauricea. - Witam, panie Prendergast. Mam nadzieję, 
że nie ma pan nic przeciwko temu, żebym porwał później na chwilę 
pańską towarzyszkę. 
     - To wolny kraj - odrzekł Prendergast uśmiechając się. 
     Usiedli we czwórkę przy stoliku z boku. Podano im całkiem 
duże porcje krabów i langusty. Newman zastanawiał się, jak też 
Grenville mógł sobie pozwolić na tak kosztowny poczęstunek. Kiedy 
skończyli jeść, zaprosił Vanity do tańca i poprowadził ją na 
parkiet. Maurice zaproponował taniec Pauli. 
     - Nie gniewaj się, ale czy moglibyśmy odczekać chwilkę? 
Chciałabym odpocząć po tym wielkim żarciu. 
     Jednak wcale nie o to jej chodziło. Chciała po prostu 
przyjrzeć się Newmanowi podczas tańca z Vanity. Ognistoczerwona 
czupryna dziewczyny wyróżniała ją z tłumu, a poza tym była 
świetną tancerką. W miarę jak posuwali się po parkiecie, Vanity 
coraz mocniej przywierała do Boba. Spiczasty podbródek oparła mu 
na ramieniu, dotykając jego twarzy włosami. Bob coś powiedział, a 
ona wybuchnęła śmiechem. 
     - Tych dwoje widać dobrze się ze sobą bawi - zauważył 
Maurice. 
     - Rzeczywiście na to wygląda - zgodziła się Paula. 
     Rozejrzawszy się po sali, oceniła, że jest w niej około 
setki gości w różnym wieku. Wielu z nich mogło być tymi 
"uciekinierami", o których Bob wspomniał jej jeszcze w hotelu. 
Gdy Newman z Vanity wrócili do stolika, Maurice poprowadził Paulę 
na parkiet. 
     - Przyniosę ci kieliszek szampana - zaproponował Newman. 
     - Może na razie nie. Komu się tak uważnie przyglądasz? - 
spytała. 
     - Nikomu w szczególności - skłamał. 
     Dokładnie na wprost niego, w drugim końcu sali siedział 
pułkownik Grenville i uważnie obserwował Prendergasta. Jego oczy 
przywodziły Newmanowi na myśl dwururkę. Tak zawzięcie wbijał 
wzrok w Mauricea, że popiół z cygara spadł mu na elegancki 
niebieski garnitur, on zdawał się jednak zupełnie tego nie 
zauważać. 
     Tańcząc Prendergast zerknął raz w stronę gospodarza 
przyjęcia, ale szybko odwrócił wzrok. O co tu u diabła chodzi? 
Newman nie mógł tego pojąć. 
     Vanity zwróciła jego uwagę na orkiestrę, która składała się 
z pięciu młodych ludzi siedzących na podium w głębi sali. 
     - Są całkiem dobrzy - osądziła. - I grają na przemian stare 
i nowe przeboje. Coś mi się wydaje, że to Grenville ich o to 
prosił. Chciał pewnie dogodzić wszystkim swoim gościom, którzy są 
przecież w różnym wieku. Świetny z niego organizator. 
     - I nadzwyczaj szybki w działaniu - dodał Newman. - Musiał 
obdzwonić całą okolicę dzisiaj po południu. 
     - Skąd to przypuszczenie? 
     - Bo kiedy zatelefonował, żeby mnie zaprosić, było już dość 
późno. A nie przypuszczam, żeby pomyślał o mnie na końcu. 
     - Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł pomyśleć o tobie na 
końcu, zwłaszcza kobieta. 
     Newman przeklinał w duchu sam siebie. O mały włos byłby się 
wygadał, że poznał Grenviilea dopiero minionego popołudnia. A 
wszystko przez to, że cały czas myślał o Vanity. 
     Nieco później Grenville zatańczył quickstepa z obiema 
paniami po kolei. 
     Obserwując go Newman z pewnym zdziwieniem zauważył, że 
pułkownik sprawia na parkiecie wrażenie młodszego, raczej bliżej 
czterdziestki. 
     Przyjęcie przeciągnęło się do późnej nocy. O trzeciej Newman 
zaproponował powrót do hotelu. Żegnając się z Prendergastem, 
Grenville był wzorowo uprzejmy, czego Bob nie omieszkał zauważyć, 
z pewnym zresztą zainteresowaniem. 
     Wrócili do "Nansidwell". Prendergast chciał odwieźć Paulę, 
lecz ona stwierdziła, że to nie ma sensu, skoro może pojechać z 
Newmanem jego samochodem. 
     - Myślałem, że przynajmniej tyle pozwolisz mi dla siebie 
zrobić -powiedział Prendergast z naciskiem. 
     - Cóż, nie pozwolę - odrzekła. - Bawiliśmy się wspaniale. 
Nie psuj tego, proszę. 
     - To ty wszystko psujesz. 
     Newman czekał obok nie odzywając się. Paula musiała załatwić 
tę sprawę sama. Zadowolony był, że Vanity już wsiadła do 
samochodu i że z powodu nocnego chłodu okna były zamknięte. 
Dzięki temu nie mogła usłyszeć tej rozmowy, która zaczynała się 
robić nieprzyjemna. 
     - Dziękuję ci, Maurice, za miły wieczór, choć może powinnam 
powiedzieć poranek - zakończyła Paula. - Pojadę z powrotem z 
Bobem. Dobranoc. 
     Uniknęła pocałowania go w policzek, podeszła szybko do 
mercedesa, wsiadła i zamknęła za sobą drzwi. 
     - Dobranoc, Maurice - pożegnał się Newman. 
     - Czy między wami coś jest? - spytał Prendergast. 
     - Dobranoc, Maurice - powtórzył z naciskiem Bob. 
     Szybkim krokiem ruszył do samochodu. Chciał odejść od 
Mauricea jak najszybciej, bo korciło go, żeby dać mu w szczękę. W 
drodze powrotnej niewiele rozmawiali. W Pauli aż się gotowało, a 
Vanity była bardzo senna. 
     Po przyjeździe do "Nansidwell", Newman stwierdził, że czeka 
na niego wiadomość od Tweeda: 
     "Zadzwoń do mnie, jak tylko wrócisz. Tak samo jak 
poprzednio". 
     Bob pokazał tę wiadomość Pauli, gdy tylko Vanity poszła do 
swojego pokoju. Paula przeczytała ją i oddała mu karteczkę. 
     - On ma na myśli tę budkę w Mawnan Smith - wyjaśniła. 
     - Zaraz to zrobię. Ty idź już lepiej do siebie. 
     - Jeszcze czego. Jadę z tobą. Chcę wiedzieć, co się dzieje. 
A po tej idiotycznej rozmowie z Mauriceem i tak jestem 
zdenerwowana. 
     
     Rozdział 13 
     
     Tweed tak długo nie wracał od Weatherbyego, że Monika 
zaczęła się martwić. Ulżyło jej więc, gdy wreszcie przyjechał, 
dobrze po północy. Zwróciła uwagę na wyraz jego twarzy. Z ponurą 
miną usiadł za biurkiem. 
     - Coś się stało? - zapytała. 
     - A owszem, i to coś złego. Po tym, co Weatherby mi 
powiedział, zaczynam dochodzić do wniosku, że moja wariacka 
teoria na temat poczynań Molocha jest prawdziwa. To straszne. 
     - Nie opowiesz mi o tym? 
     - Jeszcze nie teraz. Muszę się zastanowić, co robić. Nic 
nowego się nie wydarzyło? 
     - Owszem, wydarzyło. Udało mi się skontaktować z naszym 
człowiekiem w Paryżu, z Loriotem. Powiedział, że do mnie oddzwoni 
i rzeczywiście tak zrobił. Miał wiadomości o Vanity Richmond. 
     - Ach tak? 
     - Przedtem mówiono mi, że jej ojcem był Anglik, a matką 
Francuzka. 
     Loriot dowiedział się, że matka naprawdę była Francuzką i 
już nie żyje. 
     Vanity urodziła się w Grenoble. Ma trzydzieści osiem lat. 
Jej ojciec był attache w ambasadzie brytyjskiej w Paryżu. 
Wracając do Anglii przywiózł ze sobą żonę i Vanity, która miała 
wówczas dziesięć lat. 
     - Rozumiem. 
     - To nie wszystko. Zadzwonił do mnie Cord Dillon z Langley. 
Na lotnisku międzynarodowym w San Francisco pojawił się Joel 
Brand, tak zwany dowódca armii Molocha. Człowiek Corda śledził go 
aż do Black Ridge... 
     - Tak zwany? Ty użyłaś wobec niego tego określenia? 
     - Nie. Dillon. On nie jest pewien, kto właściwie kieruje 
AMBECO - Moloch czy Brand. 
     - Ciekawe... bardzo ciekawe. Ale naprawdę interesujące jest 
to, że Brand znów jest w Kalifornii. To jak ulał pasuje do 
teorii, którą sobie zbudowałem w związku z ich planami. 
     Kiedy tym razem zadzwonił telefon, Tweed nie spacerował po 
pokoju. Słuchawkę podniosła Monika i poinformowała Tweeda, że to 
Newman. 
     - Tweed przy aparacie... 
     Wysłuchał uważnie relacji Boba z przyjęcia w Jacht Klubie, 
zwłaszcza o reakcji pułkownika Grenvillea na widok Mauricea 
Prendergasta. 
     - Dziękuję - powiedział Tweed. - Uprzedź wszystkich, żeby 
byli gotowi do wyjazdu z Kornwalii, ale rozegraj to sprytnie. 
Spakujcie walizki tylko częściowo. 
     Gdy dam sygnał do wyjazdu, macie wracać natychmiast. 
Wszyscy. Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście. A to, co mi 
powiedziałeś, może się okazać ważne. Do widzenia... 
     Zdecydowanym charakterem pisma zaczął coś szybko notować w 
leżącym na biurku bloczku. Chwilę trwało, zanim skończył. 
Następnie wydarł kartkę, a bloczek wręczył Monice. 
     - Po pierwsze zniszcz ten bloczek. Nie chcę, żeby Howard 
węsząc tu znalazł go i odczytał moje notatki z tego, co się tu 
odbiło. 
     Pomimo późnej pory był pełen energii. Monika poznała, że 
podjął już decyzję. 
     Wkrótce zacznie działać. 
     - A po drugie? - zapytała podarłszy bloczek. 
     - Zadzwoń do biura British Airways na Heathrow. Zarezerwuj 
bilety do San Francisco... - z otwartym powrotem. I nie datowane 
- dodał z naciskiem. - Dla mnie i dla Pauli w pierwszej klasie, a 
dla Newmana, Marlera, Butlera i Nielda w klubowej. Dzięki temu 
wmieszają się w tłum. Powiedz w British Airways, że wszystkie te 
osoby podróżują osobno. 
     - A więc chodzi o Kalifornię - zauważyła Monika. - Rozgryzł 
pan tę zagadkę. 
     - Szkoda, że Philipa Cardona już z nami nie ma. Przydałby 
się, jeśli rzeczywiście polecimy do Kalifornii. 
     - A co się dzieje z Philipem? -- spytała. - Wiem, że wziął 
długi urlop, ale dokąd pojechał? 
     - Nie mam pojęcia, gdzie jest teraz. Może już nigdy go nie 
zobaczymy? 
     Włóczy się gdzieś po świecie niczym Żyd Wieczny Tułacz. To 
tytuł powieści, którą dawno temu napisał niejaki Jew Suss, 
chociaż możliwe, że przekręciłem i tytuł, i nazwisko autora. 
     - A więc ten Żyd nigdy się nie osiedlił? 
     - Dziwisz mu się? Po tym co przeszedł? 
     Następnego ranka gazety rozdmuchały historię bliźniaczek. 
Siedząc za biurkiem Tweed przeglądał jeden z dzienników 
krajowych, a przecież wiele innych napisało to samo. 
     Zamordowane bliźniaczki! Czy ktoś je widział?" Wielki tytuł 
zajmował " całą stronę. W artykule pisano o dwóch kobietach, 
które wyłowiono martwe z morza w dwóch odległych od siebie o 
sześć tysięcy mil miejscach i w odstępie kilku tygodni. 
Zamieszczono też dwa duże zdjęcia. Na jednym z nich widać było 
bliźniaczkę z Kalifornii, a na drugim z Kornwalii. W innej 
gazecie tytuł głosił: "Międzynarodowe morderstwo bliźniaczek?" 
Pierwszą z gazet Tweed podał Monice. 
     - Buchanan świetnie się spisał. Wyciągnął na wierzch 
wszystko, co się dało. 
     Na wieść o tym VB zacznie miotać się jak wilk w klatce. W 
dodatku te artykuły ukazały się w doskonałym momencie. 
     - Sądzisz, że Moloch jakoś na to zareaguje? 
     - Jeżeli nie on, to ktoś inny. Czy to tutaj, czy w 
Kalifornii. 
     - A dlaczego w Kalifornii? 
     - Pamiętasz chyba, że prosiłem cię w nocy, żebyś zbierała 
egzemplarze wszystkich gazet w miarę, jak wychodzą z drukarni. 
     - Jakże mogłabym zapomnieć? Nie spałam przez to pół nocy. 
     - Ale przynajmniej dałem ci potem wolne, żebyś odpoczęła. 
     Powiedziałem, żebyś nie przychodziła do biura wcześniej jak 
po południu. 
     - Wystarcza mi parę godzin snu, wiesz przecież. A tobie ile 
czasu udało się przespać? 
     - W ogóle mi się nie udało - przyznał Tweed. - Tutaj wziąłem 
prysznic i przebrałem się. Przedtem jednak wysłałem gazety do 
Corda Dillona i zadzwoniłem do niego. Na moją prośbę RAF 
przygotował na Heathrow odrzutowiec, który zawiózł przesyłkę do 
Stanów. Musiałem w tym celu uzyskać poparcie premiera. 
     - Więc kiedy dotrą na miejsce? - zainteresowała się Monika. 
     - Powinny już tam być - odparł Tweed sprawdziwszy czas. - W 
końcu leciały jednym z supernowoczesnych samolotów RAFu. 
     - Rzeczywiście posuwamy się do przodu. A jak Cord dostarczy 
je na zachodnie wybrzeże? - Tym samym odrzutowcem. Może zresztą 
są już w Kalifornii. Jeden z ludzi Corda w San Francisco ma je 
podrzucić Molochowi na próg. 
     W Anglii było akurat późne popołudnie, a w Kalifornii 
wczesny ranek, gdy Cord Dillon zadzwonił do Tweeda. 
     - Trafiliśmy w dziesiątkę - zaczął Dillon bez wstępów - 
Twoje gazety dotarły szczęśliwie i właśnie dostarczono je naszej 
grubej rybie. Ale co ważniejsze, ta sama historia pojawiła się na 
pierwszych stronach "Los Angeles Times", "San Francisco 
Chronicle" i "Monterey Herald". A teraz czekam, aż zgłosi się 
ktoś, kto powie, że zna te sikorki. 
     - Szybko zadziałali - stwierdził Tweed. - Jak ci się to 
udało? 
     - Mam swoje kontakty - odparł niejasno Dillon. - Zdjęcie tej 
dziewczyny znalezionej w Kalifornii i szkic tej drugiej 
wyłowionej w Kornwalii przesłaliśmy trzem gazetom w Kalifornii. 
Ktoś gdzieś musi zareagować. 
     - Mam taką nadzieję... 
     Wprawdzie ani Tweed, ani Dillon jeszcze o tym nie wiedzieli, 
lecz znalazł się człowiek, który już zareagował. Pewna 
Amerykanka, współwłaścicielka prywatnej agencji detektywistycznej 
Standish Investigations, przyglądała się podobiznom obu kobiet z 
niedowierzaniem i rosnącym przerażeniem. 
     Linda Standish pracowała właśnie nad sprawą dotyczącą 
zabójstwa. W ramach kamuflażu dla dobra śledztwa podjęła pracę w 
sklepie z odzieżą w Carmel, za którą dostawała królewskie 
wynagrodzenie w wysokości dziesięciu dolarów za godzinę. Nie było 
akurat klientów, więc czytała gazetę. Nagle wstała. W jednej 
chwili podjęła decyzję. Szef nie był zbyt zadowolony, gdy mu ją 
zakomunikowała. 
     - Przykro mi, Leonie, ale rezygnuję z pracy. 
     - Rezygnujesz? Ale przecież jesteś tu dopiero od tygodnia! 
Nie możesz mi tego zrobić. 
     - Mój ojciec pojechał do Londynu - skłamała. - Tuż przed 
twoim przyjściem miałam telefon. Zawiadomiono mnie, że poważnie 
zachorował. 
     - Nic nie mówiłaś, że twój ojciec wybiera się do Londynu. 
     - Ty też mi nie opowiadasz o prywatnych sprawach - 
odparowała. 
     - Nie spodziewaj się, że zapłacę ci za kolejny tydzień. 
     - Możesz sobie zatrzymać swoje pieniądze! 
     Wyszła ze sklepu i wsiadła do samochodu, zanim Leon zdążył 
jej odpowiedzieć. Później z budki telefonicznej zadzwoniła do 
ojca do Santa Barbara i powtórzyła mu swoją rozmowę z Leonem, 
prosząc go, by ją krył pozwalając odbierać wszystkie telefony 
swojej przyjaciółce, która ma odpowiadać, że on sam jest w 
Londynie. Nie chciała go denerwować, więc nie powiedziała mu 
całej prawdy. 
     Ojciec i tak nie czytał gazet ani nie oglądał telewizji. 
Żywił ogromną awersję do wszelkich środków masowego przekazu, a 
jego przyjaciółka była głupia jak but. 
     Następnie wykonała telefon do British Airways i 
zarezerwowała sobie bilet na nocny lot do Londynu, płacąc za 
niego kartą kredytową. Potem zadzwoniła do swego partnera w San 
Francisco i wyjaśniła mu sytuację. 
     - Ed, wyślij proszę jakąś dziewczynę z biura, żeby 
spróbowała zatrudnić się w tym sklepie. Właściciel nazywa się 
Leon. 
     - Przecież zaczynałaś mieć już wyniki w sprawie zabójstwa 
tego Armstronga. 
     - Nieważne. Muszę lecieć. Dosłownie... 
     Wreszcie zatelefonowała do Black Ridge prosząc o połączenie 
z panem Molochem. Uzyskała je natychmiast. 
     - Tu Linda. Muszę lecieć do Londynu. Mój ojciec zachorował. 
Wygląda na to, że to coś poważnego. A kiedy już tam będę, 
spróbuję dowiedzieć się czegoś , o tych pańskich zaginionych 
dziewczynach. 
     - Zwiększę stawkę do stu tysięcy dolarów - odparł Moloch od 
razu. - Jeśli tylko wpadniesz na ich ślad. Ale nic nikomu nie 
mów. Z wszelkimi informacjami przychodź bezpośrednio do mnie. 
Wyłącznie do mnie.. 
     - Już mi pan to mówił. Muszę się spieszyć, żeby złapać 
samolot. 
     Wyruszyła w dwugodzinną drogę do San Francisco, 
przekraczając Przy tym dozwoloną szybkość. Zanosiło się na to, że 
dojedzie na lotnisko w ostatniej chwili. Cały czas chodziła jej 
po głowie jedna myśl - że sto tysięcy dolarów to mnóstwo 
pieniędzy.  Zdążyła na samolot tuż przed zakończeniem odprawy i 
zajęła wygodne miejsce w klasie klubowej. Kosztowna to była 
podróż. Normalnie podróżowała klasą ekonomiczną, czy też, jak ją 
Brytyjczycy nazywali, turystyczną. 
     Teraz jednak potrzebowała wygody, żeby otrząsnąć się z 
szoku. 
     Wiedziała, że mogła po prostu zadzwonić na policję w 
Kalifornii, lecz oni tak byli zajęci rozmaitymi przestępstwami, 
że nie mogliby poświęcić tej sprawie tyle energii, ile ona 
planowała w to włożyć. Najpierw zamierzała zadzwonić do Nowego 
Scotland Yardu. 
     Przeglądając gazetę wypiła lampkę szampana, którą podała jej 
stewardessa. 
     Dowiedziała się, że sprawę prowadzi główny inspektor 
Buchanan. To z nim powinna rozmawiać. Teraz chciała możliwie 
przyjemnie spędzić czas lotu. 
     Następnego ranka Buchanan zadzwonił do Tweeda, który znowu 
studiował mapę Kalifornii otrzymaną od profesora Weatherbyego. 
     - Witaj, Tweed. Zanosi się na to, że będziemy mieli odzew po 
tym artykule w gazetach. Zadzwoniła do mnie Linda Standish. 
Powiedziała tylko, że ma informacje o zaginionych bliźniaczkach, 
ale nie chciała mówić przez telefon. Ponieważ ty to wszystko 
zacząłeś, może byś z nią porozmawiał? Ona jest Amerykanką,. 
     Przeczucie mi mówi, że dowiesz się czegoś. 
     - Gdzie jest ta Linda Standish? 
     - Zatrzymała się w jakimś hotelu w Bayswater. Dam ci jej 
numer. 
     Zapisz sobie. Ale opowiesz mi o wszystkim? 
     - I to dokładnie. Mam się jej przedstawić jako kto? 
     - Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, ale podałem jej twoje 
nazwisko. Wiem, że mogłem cię wpierw zapytać, ale wyczułem, że 
ona jest bardzo zdenerwowana, a nie chciałem jej stracić. Jesteś 
jak zwykle głównym inspektorem do spraw reklamacji. Powiedziałem 
jej, że w grę wchodzą sprawy ubezpieczeniowe. 
     - Zadzwonię do niej. I dziękuję... 
     Tweed wiedział, że w ten sposób Buchanan chciał mu się 
odwdzięczyć za współpracę. Poza tym detektyw zdawał sobie pewnie 
sprawę z tego, że czasem źle działa na ludzi. Tweed zadzwonił pod 
wskazany numer i zaproponował pani Standish spotkanie w hotelu 
Brown. Zgodziła się od razu wyjaśniając, że dobrze zna Londyn. 
     Tweed przybył do hotelu równo o jedenastej, na kwadrans 
przed umówioną godziną, ale recepcjonista powiedział mu, że panna 
Standish czeka już na niego w holu. Poszedł z nim i wskazał mu 
młodą Amerykankę, sączącą kawę z filiżanki. 
     Podchodząc do Lindy, Tweed uważnie jej się przyjrzał. Była 
szczupła, miała około pięciu stóp wzrostu, proste brązowe włosy i 
nie rzucającą się w oczy twarz. 
     Na jej długim nosie tkwiły okulary bez oprawek, a ona sama 
była ubrana w białą bluzkę z długimi rękawami, zapiętą pod samą 
szyję. Spod beżowych spodni wystawały białe pantofle. 
     - Panna Standish? Nazywam się Tweed. 
     - Proszę usiąść, panie Tweed. 
     Tweed usadowił się w wygodnym krześle na wprost niej. 
Zauważył, że mu się przygląda i zrozumiał, że próbuje ocenić, z 
kim ma do czynienia. 
     Cierpliwie czekał, aż skończy pić kawę. Gdy odstawiła 
filiżankę, postanowił pomóc jej zacząć. 
     - Główny inspektor Buchanan powiedział mi, że dysponuje pani 
informacjami na temat zaginionych bliźniaczek. 
     - Były moimi siostrami... 
     W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Odwróciła głowę i 
wyjęła chusteczkę. 
     Tweed taktownie odwrócił wzrok i dolał do jej filiżanki kawy 
z dzbanka. 
     - Dziękuję - powiedziała i wytarła nos. Mówiła wprawdzie z 
akcentem amerykańskim, lecz dość łagodnym, takim, jaki słyszy się 
w Kalifornii. - Przepraszam, że tak się wygłupiłam. 
     - To pewnie wina długiej podróży - zasugerował uprzejmie. - 
Domyślam się, że niedawno wysiadła pani z samolotu. Dziesięć i 
pół godziny lotu może nadszarpnąć człowiekowi nerwy. 
     - Jest pan bardzo miły. - Opanowała się. - Były moimi 
siostrami - powtórzyła zdecydowanym głosem. - Julie jest tą 
kobietą, która zmarła w Kalifornii, a Cheryl tą z Kornwalii. 
Miały po trzydzieści lat i w przeciwieństwie do mnie obie były 
bardzo atrakcyjne. 
     Przerwała na chwilę. Tweed uznał, że Linda ma około 
trzydziestu pięciu lat. 
     Przez cały czas miętosiła w dłoniach chusteczkę, a gdy zdała 
sobie z tego sprawę, schowała ją do torebki. 
     - Czy wie pani, kiedy siostry zniknęły? - spytał delikatnie. 
     - Tak. Kilka tygodni temu. Obie mniej więcej w tym samym 
czasie. 
     Pracowały dla potężnego człowieka. Dla Vincenta Bernarda 
Molocha. 
     - Ach, dla Molocha. W jakim charakterze? Potrzebne mi 
wszelkie informacje. 
     - Rozumiem. Sama jestem prywatnym detektywem. Pracuję w 
Carmel, a mój partner zajmuje się rejonem San Francisco. Nazywa 
się Ed Keller. 
     - Przypuszczam, że trudno pani mówić o tej sprawie. 
     Teraz Tweed już wiedział, dlaczego tak uważnie go taksowała 
bystrymi szaroniebieskimi oczami. W końcu jej praca wymagała 
umiejętności szybkiej oceny ludzi. Uznał, że jest inteligentna i 
prawdopodobnie dobra w tym, co robi - mogła wejść do pokoju 
pełnego ludzi i nikt nie zwróciłby na nią uwagi, a to ważna 
zaleta w jej profesji. 
     - Wczoraj zobaczyłam w gazecie zdjęcia sióstr Próbowałam już 
wcześniej dowiedzieć się, gdzie są, ale ślad po nich zaginął. 
     - Muszę wiedzieć, w jakim charakterze pani siostry pracowały 
dla Molocha - powtórzył cicho. 
     - Były jego powiernicami i kochankami. 
     - Rozumiem. Czy widziała się pani z tym człowiekiem?, - 
Oczywiście. Sprawiał wrażenie zdziwionego. Mówił, że nie wie, 
gdzie wyjechały. 
     - Powiedziała pani, że obie były jego kochankami? - drążył 
delikatnie Tweed. 
     - Niejednocześnie. Najpierw była nią Cheryl. Moloch potrafi 
być czarujący. Cheryl była wściekła, gdy później zainteresował 
się Julie, lecz mimo to pozostała na jego liście płac. Wobec 
kobiet był bardzo hojny. 
     - Co pani zdaniem stało się z siostrami? 
     - Nie mam pojęcia, panie Tweed. Nasza rodzina nigdy nie 
miała dużo pieniędzy. Ja musiałam sama zarabiać na swoje 
wykształcenie, a moje siostry postanowiły zarabiać na życie 
wyglądem. 
     - To nie jest wcale rzadko spotykane zjawisko - zauważył 
Tweed. 
     - Mogły pójść do pracy. Ja tak właśnie zrobiłam. A one 
uganiały się za bogatymi facetami. 
     W jej głosie pobrzmiewała nutka goryczy. Tweed zastanawiał 
się, czy Linda nie była przypadkiem zazdrosna o łatwe życie 
swoich sióstr. Szybko jednak uznał, że niesłusznie ją podejrzewa. 
     - Cheryl i Julie nie były głupie. Mogły wykorzystać swoje 
możliwości w zupełnie inny sposób. Ostrzegałam je co jakiś czas, 
lecz one zupełnie nie zwracały na to uwagi. Byłam przecież 
starszą siostrą, tą dowodzącą. 
     - Obie mieszkały w domach przydzielonych im przez Molocha? 
     - Nie, w każdym razie nie od razu. Zajmowały nieduże 
mieszkanko w Carmel, w jednym z tych maleńkich podwórek, które 
trudno odszukać. 
     Któregoś dnia Moloch spotkał Cheryl na jakimś przyjęciu i 
zatrudnił ją. Wtedy przeprowadziła się do jego wielkiej 
posiadłości w Black Ridge. To niedaleko Big Sur. Może słyszał pan 
o tym miejscu. 
     - Tak. 
     - Potem Julie wpadła odwiedzić siostrę i jej również Moloch 
zaofiarował pracę. One zawsze ubierały się tak samo i, z 
wyjątkiem mnie, nikt nie potrafił ich odróżnić. Zastanawiam się 
czasem, czy któregoś wieczora Moloch po prostu się nie pomylił 
biorąc Julie za Cheryl i w ten sposób całkiem przypadkowo 
skierował ku niej swe względy. - Linda przerwała na chwilę. - 
Zresztą siostry lubiły żartować sobie z mężczyzn i nieraz jedna 
udawała, że jest tą drugą. W końcu te ich żarty odbiły się w 
przykry sposób na Cheryl. 
     - Czy wie pani coś na temat początków kariery Molocha? 
     - Tak. Cheryl mi opowiadała, bo on jej się zwierzał. 
Przyjechał do Stanów z Belgii jako młody, inteligentny chłopak. Z 
niczego zbudował świetnie funkcjonujące przedsiębiorstwo 
elektroniczne, ale inne firmy zjednoczyły swoje wysiłki, żeby 
usunąć go z rynku i wyeliminować z branży jako poważnego 
konkurenta. 
     Moloch musiał zaczynać od początku. Wydał mi się człowiekiem 
o niespożytej energii. 
     Poświęcił swoje życie rozbudowie AMBECO, pracuje całymi 
nocami, bo niewiele snu mu potrzeba. Sprawia wrażenie człowieka 
ogarniętego obsesją. 
     Tweeda przebiegł lekki dreszcz. Dzięki Lindzie zdobył 
właśnie duży kawałek układanki pasujący idealnie do reszty. Nie 
czuł jednak radości. 
     Ponura teoria, jaką ., sobie wypracował, była zbyt okropna, 
by mógł się cieszyć, że się potwierdza. 
     - Czy ma pani jakieś podejrzenia co do tego, kto ponosi 
odpowiedzialność za śmierć pani sióstr? - zapytał. 
     - Myślę, że Księgowy. 
     - Kto? 
     - W moim zawodzie wiele się słyszy od różnych ludzi. Coraz 
częściej krążą pogłoski, że pewien przestępca o pseudonimie 
Księgowy zabił kilka osób. Jest bardzo drobiazgowy i zawsze 
starannie przygotowuje teren, zanim dokona morderstwa. Nikt nie 
ma pojęcia, kim on jest... czy może ona. 
     - Słyszałem te pogłoski. - Przerwał. Po Lindzie coraz 
bardziej było widać nie przespaną noc. - Bardzo mi pani pomogła. 
Wiem, że taka rozmowa po długim locie może człowieka zmęczyć. 
     - Tak. Chyba lepiej wrócę do hotelu i prześpię się trochę. 
Jak mogę się z panem skontaktować, panie Tweed? 
     Tweed wyjął z portfela wizytówkę, na której figurował jako 
główny inspektor do spraw skarg i reklamacji w firmie 
ubezpieczeniowej General & Cumbria Assurance. Na odwrocie kartki 
napisał numer telefonu i wręczył ją Lindzie. 
     - Jeśli będzie mi pani chciała o czymś jeszcze powiedzieć, a 
nie zastanie mnie pani w biurze, proszę podać wszelkie informacje 
mojej asystentce, Monice. 
     Monika pracuje ze mną od wielu lat i jest osobą dyskretną i 
godną zaufania. 
     - Dziękuję. Za pańskie współczucie także. 
     - Nie przypominam sobie, bym składał pani kondolencje. 
     - Chodzi o sposób, w jaki pan ze mną rozmawiał... i o to, że 
nie powiedział pan o moich siostrach więcej, niż to było 
konieczne. Podoba mi się pańskie podejście do sprawy. Czy nigdy 
nie pracował pan jako prywatny detektyw? 
     - Nie. - Uśmiechnął się. - Tym zawodem nigdy się nie 
parałem. Czy zadzwoni pani do mnie przed powrotem do Stanów? 
     - Obiecuję. 
     - W takim razie zamówię pani teraz taksówkę do hotelu. 
     Dalej siedziała nieruchomo, a on czekał cierpliwie. Wyczuł, 
że zastanawia się, czy może mu coś jeszcze powiedzieć. W końcu, 
zniżywszy głos, choć przecież byli w holu sami, powiedziała: 
     - Wiem, że zanim Moloch przybył do Stanów, gdzie potem 
założył tę swoją firmę, którą konkurenci tak paskudnie 
zniszczyli, był księgowym. 
     
     
     
     Rozdział 14 
     
     Natychmiast po rozmowie Tweed wrócił do biura i 
zatelefonował do Buchanana, żeby zdać mu relację. 
     - Cześć, Roy. Linda Standish jest prywatnym detektywem w 
Carmel... 
     Buchanan wysłuchał go nie przerywając. Tweed powtórzył mu 
rozmowę ze wszystkimi szczegółami, jakie zapamiętał. Monika 
tymczasem dokładnie wszystko notowała. 
     - To by było na tyle - zakończył Tweed. 
     - Nie za bardzo posunęliśmy się do przodu - skomentował 
detektyw. 
     - Ale przynajmniej znamy tożsamość ofiar No i sprawa znów 
łączy się z Molochem. 
     - Myślę jednak, że sporo nam to dało. 
     - Naprawdę? A co mianowicie? 
     - To, co ona powiedziała, idealnie pasuje do mojej teorii. 
Nie, na razie ci jej nie ujawnię. Mogę się mylić. 
     - Słusznie. Lepiej nic mi nie mów... na razie. Tak czy owak 
dziękuję za informacje. Powiadomię prasę, że zgłosił się ktoś, 
kto podał nazwiska dziewczyn, i oczywiście je opublikuję. 
     - Dobry pomysł. 
     Tweed zakończył rozmowę, a Monika uśmiechnęła się krzywo. 
     - Miło wiedzieć, że nie jestem jedyną osobą, której nic nie 
mówisz o swoich pomysłach. Aha, znów rozmawiałam ze swoim 
znajomym w Stanach. 
     Moloch rzeczywiście zatrudnia księgowego. 
     - A ten księgowy ma jakieś nazwisko? - szybko spytał Tweed. 
     - Właśnie miałam ci je podać. Nazywa się Byron Landis. 
Pracuje w Black Ridge i mieszka na terenie firmy. 
     - No, no. Ciekaw jestem, jak też Moloch zareagował na 
artykuły w gazetach. 
      * 
     O trzeciej w nocy Joel Brand wkroczył do biura Molocha w 
Black Ridge. 
     Szef rozmawiał właśnie ze swoim księgowym, Byronem Landisem, 
omawiając przejrzane wcześniej rozliczenia. Znany był z tego, że 
przywiązywał wagę do szczegółów. Przeszłość każdego, kto miał 
pracować w jego firmie, musiała być najpierw dokładnie zbadana 
przez biuro śledcze, które sam założył. A ci, którzy mieli 
zarabiać pięćdziesiąt tysięcy dolarów albo więcej, musieli 
najpierw zostać przesłuchani przez samego Molocha. 
     - Tak więc sam pan widzi, panie prezydencie... - zaczął 
Landis. 
     - Już panu mówiłem, żeby nigdy nie zwracał się pan do mnie w 
taki sposób. 
     Brzmi to bardzo pompatycznie. 
     - Przepraszam, ale w Ameryce, nawet w mniejszych firmach, 
ludzie zwracają się do innych zgodnie z posiadanym przez nich 
tytułem. 
     - W Ameryce przebywam tylko fizycznie, a nie duchowo. Jestem 
Europejczykiem, Belgiem. Ale niech pan mówi dalej, Landis. 
     - Chciałem tylko powiedzieć, że jak sam pan widzi, znacznie 
zredukowaliśmy koszty. Z wyjątkiem działu uzbrojenia i materiałów 
wybuchowych, bo w tych dwóch przypadkach sprzeciwił się pan 
ograniczeniu wydatków. 
     - Już to widziałem. 
     Byron Landis był niskim, pulchnym facetem po czterdziestce. 
Na głowie miał łysinę, na nosie okulary w stalowej oprawie, a z 
natury był pedantem. Joel Brand, który czekał teraz niecierpliwie 
z plikiem gazet pod pachą, nazywał Landisa Starym Zrzędą, ale 
pracownicy księgowego nie zgodziliby się z tym określeniem. Znali 
go jako człowieka twardej ręki. Landis odznaczał się także 
dziwacznym sposobem chodzenia - poruszał się powoli, stawiając 
stopy lekko na zewnątrz i kołysząc się niczym kaczka. 
     - To wszystko, Byron - oznajmił Moloch. - Joel jak zwykle 
nie może się doczekać. 
     Brand miał na sobie kosztowny i elegancki lekki garnitur, 
zapiętą pod szyję koszulę, krawat ozdobiony krokodylem z otwartą 
paszczą i szykowne buty. Newman ledwie by go teraz rozpoznał - 
zmierzwione włosy miał gładko przystrzyżone i uczesane, a chociaż 
na jego twarzy malowała się jakaś dzikość, niektóre kobiety na 
pewno uznałyby, że nie można mu się oprzeć. Moloch lubił, żeby 
jego pracownicy w Black Ridge dobrze się ubierali. 
     - Nie spodoba ci się to - zapowiedział agresywnym tonem, 
siadając na wprost Molocha. 
     - Może pozwolisz, że sam o tym zadecyduję? 
     - No to popatrz. - Rzucił na biurko egzemplarze "San 
Francisco Chronicle" i "Monterey Herald". - Teraz cały świat już 
wie, co przydarzyło się Cheryl i Julie Standish. 
     - Ja też wiem. 
     Moloch potrafił bardzo szybko czytać, więc wystarczyło mu, 
że przebiegł wzrokiem po artykułach i obejrzał zdjęcia. Następnie 
sprawdził datę wydania obydwu gazet. 
     - W jaki sposób dotarły tu w tak błyskawicznym tempie? 
     - Pewien facet z naszego biura w San Francisco zawsze 
dostaje egzemplarz gazety prosto z drukarni, zanim jeszcze trafi 
do kiosków. 
     Przyleciał więc na lotnisko w Monterey i przyszło mu do 
głowy, żeby zajrzeć do "Heralda". 
     - Podoba mi się, że moi ludzie robią użytek ze swoich 
szarych komórek -odrzekł Moloch tym samym łagodnym tonem. 
     - Chryste Panie! Myślałem, że się wściekniesz. Ale to 
jeszcze nie wszystko. 
     Cały Londyn też o tym wie. Znaleźliśmy to w naszej skrzynce 
pocztowej. Sam nie wiem, dlaczego nie uruchomił się alarm. 
     - Dlatego, Joelu, że zamontowaliśmy urządzenia kontrolne w 
celu zneutralizowania naszego alarmu skradzionego z fabryki w Des 
Moines. 
     Musisz starać się być na bieżąco. 
     - Dopilnuję tego. 
     - Powinieneś był dawno to zrobić. 
     - A co z siostrami Standish? - chciał wiedzieć Brand. 
     - Jestem przerażony - odrzekł spokojnie Moloch. - Wygląda mi 
to na robotę Księgowego. Kiedy wreszcie wytropisz tego mordercę? 
Już wystarczająco długo się tym zajmujesz. 
     - On jest trudno uchwytny Porusza się jak duch. Ale ty chyba 
wciąż nie zdajesz sobie sprawy z tego, że niedługo prasa zwali 
nam się na głowę niczym lawina. Przecież one naprawdę tu 
pracowały... obydwie siostry. 
     - A więc zadzwoń do Des Moines. Niech natychmiast przyślą 
nam jeszcze dwa urządzenia kontrolne. A na razie nie wpuszczaj 
nikogo nieproszonego. Przekaż także telefonistce, by nie łączyła 
ze mną osób, których nie zna. 
     I przyślij do mnie Ethana. 
     - Ethan pojechał do domu. 
     - Do domu? Przecież on sypia tutaj. 
     - Ale dzwoniła pani Benyon i kazała mu do siebie przyjechać. 
     - Rozumiem. Moloch wstał; wkładając ciężki płaszcz z 
karakułowym kołnierzem wydawał Brandowi polecenia: 
     - Każ Martinezowi przygotować mój samochód. Wybieram się do 
mojej macochy. A w przyszłości telefonistka ma nie przyjmować 
żadnych telefonów od pani Benyon. Jeśli zrobi to choćby przez 
pomyłkę, natychmiast pożegna się z pracą. 
     - Powiedziałeś: Martinez? - zdziwił się Brand. - On jest 
szefem ochrony, nie szoferem. 
     - Zrób, jak kazałem - uciął Moloch. - Może trzeba będzie 
wynosić Ethana z domu... 
     Tym razem Moloch polecił kierowcy podjechać pod sam dom, 
tyle że po cichu. Wysiadł i zadrżał. Nocne powietrze nawet w 
Kalifornii jest chłodne. Posługując się własnym kluczem, otworzył 
trójkątne drzwi i wszedł do domu. Od razu usłyszał podniesiony 
głos pani Benyon. Martinez szedł tuż za nim. 
     - A niech cię cholera, Ethanie! Powiedziałam, że od dzisiaj 
masz sypiać tutaj. Nie będziesz pod ciągłym nadzorem tego tyrana, 
mojego pasierba - wrzeszczała. 
     Tyrana? - Moloch uśmiechnął się ponuro do siebie. Jeśli ktoś 
tu był tyranem, to raczej jego znienawidzona macocha. Wszedł do 
pokoju i zatrzymał się. 
     Pani Benyon nie zauważyła go, tak była pochłonięta 
wymyślaniem własnemu synowi. Tym razem także miała przy sobie 
laski. 
     - Ethanie, masz zrobić, co ci powiedziałam, i to w tej 
chwili. 
     Twój pokój jest już przygotowany. Idź na górę. 
     - Mamo, nie mogę... 
     - Masz mnie słuchać! - wrzeszczała. 
     Tego Moloch nie zniósł. Szybko podszedł do staruchy i wyrwał 
jej z rąk obydwie laski. Zrobił z nimi to samo co poprzednio - 
połamał i wrzucił do ognia. 
     Pani Benyon zeskoczyła zwinnie z krzesła, podbiegła do 
niego, a gdy się odwracał, zacisnęła mu ręce na szyi. Nie 
przestawała wyć, gdy rozluźniał jej uścisk. 
     - Uduszę cię, sukinsynu! 
     Taką właśnie reakcję miał nadzieję sprowokować. Zerkając na 
Ethana, dostrzegł na jego twarzy zdziwienie. Szybko zastąpiła je 
wściekłość. 
     - Mamo - krzyknął - oszukiwałaś mnie przez cały ten czas, 
żeby mnie terroryzować. Zabiję cię za to! 
     Wyszedł z pokoju. Jego matka stała nieruchomo, niepewna, jak 
ma postąpić. 
     Popatrzyła na swego pasierba ze wstrętem. 
     - Dobrze wiem, co ty tam kombinujesz w Black Ridge. Zrobiłeś 
to celowo, niech cię jasna cholera! - Wyciągnęła dwa palce w 
kierunku jego oczu. - Ale ja będę ci przeszkadzać we wszystkim. I 
zrujnuję cię, nawet gdyby to miała być ostatnia rzecz, jaką 
zrobię w życiu. Słyszałeś, co powiedziałam? Doprowadzę cię do 
ruiny... 
     Ale mówiła już tylko do siebie. Moloch wyszedł z pokoju, 
dając znak Martinezowi, by ruszył za nim. Gdy tylko wsiedli do 
samochodu, wydał swemu szefowi ochrony instrukcje: 
     - Rozstaw straże wokół domu i upewnij się, że ona nie będzie 
opuszczać tego miejsca. Wolno jej tylko spacerować po tarasie, 
żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Dopilnuj, żeby miała 
wystarczające zapasy żywności. Od tej pory sama będzie sobie 
gotowała. Nie wpuszczaj rano pokojówki. Daj jej tysiąc dolarów i 
powiedz, że pani Benyon zatrudniła kogoś innego.,. 
     Ethan pierwszy przybył do Black Ridge. Moloch odnalazł go 
później w jego pokoju. Siedział na brzegu łóżka i wpatrywał się w 
przestrzeń. 
     - Prześpij się trochę - poradził mu Moloch. - Rano nie 
będzie to wyglądało tak źle. 
     - Zabiję ją... 
     - Skup się raczej na pracy, którą masz jutro wykonać. Jesteś 
znakomitym uczonym, a projekt musi iść do przodu pełną parą. Weź 
kąpiel, to powinno cię uspokoić. 
     - Zabiję ją..., To były ostatnie słowa, jakie Moloch 
usłyszał z ust Ethana tego wieczora. 
     Wyszedłszy z jego pokoju, wrócił do swego gabinetu. Siadając 
za biurkiem, poczuł ogromną ulgę. Wreszcie udało mu się zburzyć 
władzę pani Benyon nad Ethanem, którą w tak obrzydliwy sposób 
wykorzystywała. 
     Z okna nie oświetlonego pokoju na jednym z wyższych pięter 
ktoś obserwował odjazd, a później powrót Molocha. W końcu 
księgowy, Byron Landis, mógł już zasłonić kotary i zapalić 
światło. 
      * 
     O czwartej nad ranem, kiedy w Kalifornii panowały absolutne 
ciemności, w Kornwalii było akurat południe. Zgodnie z umową 
Paula zaparkowała swój samochód tuż obok mercedesa Newmana na 
placu Mawnan Smith, wokół którego mieściły się sklepy. Newman 
siedział z przodu na miejscu dla pasażera, przy opuszczonym 
oknie. Paula od razu otworzyła swoje. 
     - Co sądzisz o Grenvilleu? - spytał ją. 
     - Nie zauważyłam w nim nic dziwnego ani podejrzanego - 
odparła. -W pierwszej chwili pomyślałam, że to typowy 
szowinistyczny samiec, kiedy jednak z nim tańczyłam, był 
czarujący i wesoły. Zauważyłam, że jest inteligentniejszy niż się 
spodziewałam. 
     - Może masz rację. 
     - Nie wyglądasz na przekonanego, Bob. 
     - Bo ten facet od krykieta w pubie powiedział mi, że 
Grenville wyjeżdża na zimę do Monterey. 
     - Prawdopodobnie mnóstwo ludzi chciałoby spędzać zimy w 
Kalifornii, gdyby tylko mogli sobie na to pozwolić. 
     - Właśnie w tym rzecz. Jego rezydencja, Graughe, wygląda 
tak, jakby jej właściciel ledwie wiązał koniec z końcem. Ogród 
jest zaniedbany, zewnętrzne tynki od lat już nie były odnawiane. 
Meble są stare i zniszczone. A jaki wydał ci się Maurice 
Prendergast? - spytał znienacka. 
     - To całkiem inna historia. U siebie w domu sprawiał na mnie 
wrażenie przemiłego faceta, ale po wspólnym tańcu zaczął 
zachowywać się okropnie. 
     Sam słyszałeś, co powiedział,.. sugerował, że coś jest 
między nami. 
     - Za dużo wypił. A może po prostu wpadłaś mu w oko. 
     - Jak ty Vanity? - spytała cicho. - Bardzo jestem ciekawa, 
co o niej myślisz. 
     - Głównie to, że ona bardzo wiele myśli o sobie. Ale jest 
ogromnie opanowana, niezależnie od nagłych zmian nastroju. Vanity 
Richmond umie trzymać na wodzy swoje emocje. 
     - Skłonna jestem się z tobą zgodzić. Jest wyjątkowo zimną 
osobą. Ale instynkt podpowiada mi, że ona coś knuje, że coś 
ukrywa. A właśnie... nagle coś sobie uświadomiłam na temat 
Grenvillea. Skoro brakuje mu pieniędzy, to jak mógł sobie 
pozwolić na wydanie takiego przyjęcia? Przecież ono musiało słono 
kosztować. 
     - Może zapłacił za nie ktoś inny... 
      * 
     - Po kolacji zamierzam spotkać się z tą kobietą, Lindą 
Standish, prywatnym detektywem - oznajmił Monice Tweed. - Tym 
razem też w hotelu "Brown". 
     - Czy coś się stało? - sPytała. 
     - Mam przeczucie, że nie powiedziała mi jeszcze wszystkiego, 
co wie. Chyba ukrywa jakąś tajemnicę. 
     - Jak dotąd twoje przeczucia zawsze okazywały się słuszne... 
     Tweed przerzucił marynarkę przez ramię. Zalane słonecznym 
żarem londyńskie ulice przypominały duszne kaniony. Zatrzymując 
taksówkę zastanawiał się, kiedy skończy się ta fala upałów. 
     Linda Standish jechała już taksÓwką do hotelu "Brown". 
Lubiła przybywać na spotkanie przed umówioną godziną; często 
udawało jej się w ten sposób zaskoczyć człowieka, z którym miała 
się spotkać. 
     Zastanawiała się, czy powiedzieć Tweedowi, że VB zatrudnił 
ją, zlecając odnalezienie zaginionych bliźniaczek i obiecując za 
to sto tysięcy dolarów W końcu uznała, że lepiej to przemilczeć. 
Chociaż... skoro Tweed zajmował się ubezpieczeniami, to mógłby 
udzielić jej informacji pomocnych w zarobieniu takich pieniędzy. 
Nigdy w życiu nie widziała takiej sumy. 
     Siedziała w tym samym fotelu co poprzednio i popijała kawę, 
gdy Tweed do niej podszedł. Przywitał się uściskiem ręki, zajął 
miejsce na wprost niej i zamówił kawę dla siebie. Nie odzywał 
się, dopóki nie podano mu filiżanki. 
     Przekonał się już, że niektórzy ludzie nie mogą znieść 
ciszy, że prowokuje ich to do odezwania się. 
     Linda Standish nie była w tym względzie wyjątkiem. 
     - Czy dowiedział się pan, kto zamordował moje siostry? 
Chciałabym też zapytać, czy łączą się z tym jakieś sprawy 
ubezpieczeniowe. Chodzi mi o to, czy siostry były ubezpieczone na 
dużą sumę na wypadek śmierci. 
     - Na pierwsze pytanie odpowiedź brzmi: nie. A jeśli chodzi o 
następne, to jeszcze nie wiem. 
     Uśmiechnął się ironicznie. Nie miał wątpliwości, że śmierć 
Cheryl i Julie była dla Lindy szokiem. Ciekawe jednak, że 
interesuje ją, czy były ubezpieczone. Z pewnością spodziewa się, 
że to ona będzie spadkobierczynią. Dziwna jest natura ludzka - 
tak często pod dobrymi manierami kryje się chciwość. 
     - Chciałbym, żeby mi pani odpowiedziała najedno pytanie... - 
zaczął. Dowiedziałem się, że VB, bo tak go często nazywają, 
zatrudnia pewnego osobnika, który jest jego prawą ręką, czy, 
mówiąc innymi słowy, zastępcą. 
     Człowiek ten nazywa się Joel Brand. - Tweed nie spuszczał 
wzroku z Lindy i dostrzegł nagły błysk w jej oczach. Nie 
potrafiła zachowywać pozorów tak jak on. - Słyszała pani o nim? 
     - Tak. Wspominały o nim i Cheryl, i Julie. 
     - A co mówiły? Lubiły go? - Trudno było odgadnąć. Obie 
twierdziły, że jest uprzejmy wobec nich. 
     - A czy kiedykolwiek starał się zdobyć ich względy? 
     - O, nie. Nic z tych rzeczy. " - Czy siostry opowiadały pani 
o poczynaniach VB? 
     - Nie. - Linda nie ukrywała swoich uczuć. - Ilekroć 
poruszyłam ten temat, obie nabierały wody w usta. Chyba miały to 
zapisane w kontrakcie, że nie wolno im ujawniać niczego, co 
widziały lub słyszały w Black Ridge. A VB płacił im bardzo 
hojnie. Nie wiem wprawdzie ile, ale siostry zaczęły się nagle 
ubierać w bardzo kosztowne ciuchy. 
     - Ale chyba musiały pani coś powiedzieć... cokolwiek. W 
końcu byłyście siostrami. 
     - Nic a nic. 
     - Czy z tego, co mówiły, zdołała się pani zorientować, jakie 
układy panują pomiędzy VB a Joelem Brandem? To znaczy, w czyich 
rękach spoczywa władza? 
     - Z tego co zrozumiałam, Brand dowodził większością 
operacji. Ale to VB podejmował wszelkie decyzje. Brand tylko 
wcielał je w życie. Jak przypuszczam, do tego ograniczała się 
jego władza. 
     - Czy wśród ludzi VB był ktoś, kogo Cheryl albo Julie 
zdecydowanie nie lubiły? - dociekał Tweed. 
     - Tak. Obie nienawidziły jego księgowego, Byrona Landisa. 
     - Mogę zapytać dlaczego? 
     - Naturalnie. Bo traktował je jak osoby niepożądane. VB 
posyłał czasem którąś z nich po dokumenty do Landisa, a ten 
zawsze upierał się, że zaniesie je VB sam, jakby one szpiegowały. 
     - Dziwne. - Tweed wypił łyk kawy i rozsiadł się wygodnie na 
krześle. 
     - Dziękuję, że tak szczerze odpowiada pani na moje pytania. 
Aha, czy pani coś wiadomo, że VB wynajął prywatnego detektywa w 
celu odszukania pani sióstr? 
     Na poprzednie pytania dotyczące VB Linda odpowiedziała bez 
namysłu, lecz tym razem się zawahała. Bezproblemowe dotychczas 
przesłuchanie utknęło w miejscu. Linda podniosła rękę i 
pogładziła proste brązowe włosy - Dlaczego miałby to zrobić? - 
spytała w końcu. 
     Błąd. Powinna była powiedzieć, że oczywiście tego się 
właśnie po nim spodziewała... albo coś w tym rodzaju. 
     - Zdawało mi się, że to naturalne postępowanie - stwierdził 
Tweed. 
     - Cóż, jeśli rzeczywiście to zrobił,.. - Linda odzyskała 
panowanie nad sobą. - W każdym razie nic mi o tym nie wiadomo. 
     Tweed zakończył rozmowę jakąś dowcipną uwagą. Zaproponował, 
że zamówi jej taksówkę, ale Linda podziękowała mówiąc, że przy 
tak wspaniałej pogodzie woli się przespacerować. 
     Wracając taksówką na Park Crescent, Tweed uznał, że mimo 
wszystko coś jednak osiągnął. Linda Standish niewątpliwie 
skłamała. Ale dlaczego? 
     Czyżby VB wynajął właśnie ją? A skoro kłamała w tej kwestii, 
to czy oszukała go także w innych sprawach? 
     
     Rozdział 15 
     
     Gdy wrócił na Park Crescent, drzwi frontowe otworzył mu 
strażnik ochrony George, były sierżant policji od lat zatrudniony 
przez Tweeda, niski, zwinny mężczyzna o mocno zarysowanej 
szczęce. Przyłożył palec do ust i szepnął: 
     - Ma pan gościa w poczekalni. Nadinspektor Buchanan. Monika 
kazała mi pana ostrzec, panie Tweed. 
     - Dziękuję, George... 
     Tweed otworzył drzwi i zajrzał do pokoju, w którym Buchanan 
przeglądał najnowszą gazetę. Przywitał gościa i zaprosił go na 
górę. 
     - Teraz już wiem, co człowiek czuje - zażartował Buchanan, 
wchodząc do gabinetu Tweeda - kiedy go zamkną w celi. Drzwi do 
tamtego pokoju miały automatyczny zamek. 
     - Musimy zachowywać środki ostrożności. Napijesz się czegoś, 
Roy? 
     Kawy? 
     Herbaty? 
     - Innym razem. - Siadając, spojrzał na Monikę. - Chociaż 
wiem, że Monika parzy wspaniałą kawę. Gdzie byłeś, Tweed? 
     - Poszedłem się ostrzyc, jeżeli musisz wiedzieć. 
     - Dobrze to zrobili. Wyglądasz młodziej. 
     - Dzięki ci, Panie, za drobne łaski. Co cię do mnie 
sprowadza, Roy? 
     - Colorado Junction, te zniszczone przez bombę zakłady 
elektroniczne w dolinie Tamizy. Żadnych ofiar Biznesmen, który 
mieszka naprzeciwko, wyjechał na kilka dni. Zadzwonił teraz do 
mnie i powiedział, że przed wybuchem ktoś obserwował fabrykę 
przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Uważa, że obserwator 
sprawdzał rozkład zajęć wszystkich pracowników. 
     - A więc? 
     - Nie ma ofiar - powtórzył Buchanan. - Pracownikami są 
przede wszystkim Brytyjczycy. Nasi technicy w grupie rozminowania 
meldują, że bomba została zdalnie zdetonowana. 
     - A więc? - zapytał ponownie Tweed. 
     - Wygląda na to, że temu, kto wysadził to wszystko w 
powietrze, bardzo zależało, aby nikt nie został poszkodowany 
Nieczęsto zamachowiec zadaje sobie taki trud. 
     - Albo, jak przypuszczasz, człowiek, który zlecił 
zniszczenie zakładów? 
     - Teraz nie bardzo cię rozumiem. Czyżbyś miał jakiś pomysł, 
kto jest za to odpowiedzialny? - spytał inspektor - To może być 
każdy. 
     - A czy mógłby to być Vincent Bernard Moloch? - zasugerował 
Buchanan. 
     - Twoja koncepcja jest równie dobra, jak moja. 
     - Kiedy robisz taką pokerową minę, wiem, że coś ukrywasz. 
     - To rezultat patrzenia na samego siebie w lustrze u 
fryzjera. 
     Nie cierpię się strzyc. Straszne nudziarstwo. 
     - Sprytna odpowiedź - stwierdził Buchanan. - I pewnie 
niczego nie wiesz o Adrianie Penkastle, pijaczku, którego 
zasztyletowano w Kornwalii, w miejscowości o nazwie Porth Navas? 
     - Tak, wiem o tym - odparł natychmiast Tweed ku zaskoczeniu 
Buchanana. 
     - Przyznał się, że coś wie - oznajmił kpiąco poważnym tonem 
inspektor, zerkając na Monikę. 
     - Jeżeli wie, to zawsze powie - stwierdziła zaczepnie 
Monika. 
     - O ile będzie mu to na rękę. Czy zechcesz mi wyjaśnić, 
Tweed, skąd o nim wiesz? W gazetach nic o tym nie było. 
Wyciszyliśmy całą sprawę. 
     - Newman mi powiedział. Był w tamtej okolicy. Wszyscy 
miejscowi gadali na ten temat w pubach. Mam wrażenie, że niezbyt 
często mają tam okazję poplotkować o morderstwie, - Pojawił się 
interesujący fakt. 
     Inspektor wyjął mapę i rozłożył ją na pustym biurku Tweeda. 
W tym momencie weszła Paula z walizką. Uśmiechnęła się do 
Buchanana. 
     - Byłaś tam - oświadczył oskarżycielskim tonem. - Podobnie 
jak Tweed. 
     - Tam, gdzie bywa Tweed, często można znaleźć również mnie. 
- Wrzuciła walizkę do szafy i przesunęła palcami po swoich 
ciemnych włosach. - Gdzie to jest? - spytała, - Tutaj - wskazał 
miejsce na mapie i Paula podeszła bliżej, aby się przyjrzeć. - W 
Porth Navas. Zna pani to miejsce, panno Grey? 
     - Owszem. - Uśmiechnęła się w duchu, widząc, jak Buchanan 
marszczy brwi, zaskoczony jej natychmiastową chęcią współpracy. - 
Poszłam na tańce z Bobem Newmanem. Zorganizował je miejscowy 
dziedzic, pułkownik Grenville. 
     - Rozumiem - westchnął inspektor - Rozmawialiśmy o Adrianie 
Penkastle. 
     - Człowieku, którego zamordowano? Mówili o nim również 
wszyscy na tańcach. 
     - No dobrze. - Buchanan odwrócił się do Tweeda, podczas gdy 
Paula przyglądała się mapie. - Dowiedzieliśmy się, że Penkastle 
często spacerował tą drogą nad brzegiem strumienia. A potem 
znikł. Założę się, że kogoś odwiedzał. 
     Pytanie, kogo? 
     - Masz odpowiedź? - spytała go radośnie Paula. 
     - Miałem nadzieję, że ty albo Tweed może ją znacie. 
     - Przy drodze stoi kilka domów - zwróciła uwagę Paula. - 
Czemu nie wyślesz kogoś, żeby sprawdził każdy z nich? 
     - Już to zrobiłem - oświadczył ponuro Buchanan. - Ale 
myślałem, że dzięki spotkaniu z wami będę mógł pójść na skróty. 
     -- Nie patrz na mnie - odparła Paula. 
     - Ani na mnie - dodał Tweed. 
     - Robicie ze mnie głupka. 
     - Wcale nie - zaprotestowała Paula. - Gawędzimy z tobą. Nie 
marszcz tak często czoła, bo ci się porobią zmarszczki. 
     - A więc nie macie dla mnie żadnych informacji? 
     - Owszem, mam. Właśnie wróciłam z wakacji w Kornwalii. 
Pogoda była wspaniała. Ale dobrze pan o tym wie, nadinspektorze. 
Sam pan tam był. 
     - Nigdy nie słyszałem, by ktoś z was bywał na wakacjach - 
mruknął Buchanan, składając mapę. 
     - Och, mam dobrego szefa - poinformowała go radośnie Paula. 
- Uważa, że wszyscy od czasu do czasu potrzebujemy trochę 
wypoczynku. 
     - I właśnie dlatego urządziliście sobie tam zjazd. - Wstał z 
krzesła. 
     - Bujać to my, ale nie nas. 
     - Nie widzę huśtawki - zareplikowała Paula. 
     - A Tweed nic nie powiedział - zauważył inspektor. 
     Zaczął szykować się do wyjścia. Z niezadowoloną miną powiódł 
spojrzeniem po gabinecie. 
     - To miejsce przypomina mi skarbiec bankowy. 
     - Musimy gdzieś trzymać pieniądze. 
     - A Tweed wciąż nic nie mówi. 
     - Jakim cudem mógłbym powiedzieć chociaż słowo, skoro oboje 
bez przerwy mielecie językami? Odprowadzę cię, Roy - zaproponował 
Tweed. 
     - Nie fatyguj się. Już powinienem znać drogę. - W jego 
głosie brzmiała ironia. - Dziękuję wszystkim za współpracę. 
     - To było nawet dość zabawne - oznajmiła Paula, gdy Buchanan 
odszedł. -Oczekiwał, że będziemy się wypierać faktu, iż znamy 
Porth Navas, albo odmówimy odpowiedzi. 
     - Masz rację - przytaknął Tweed. - Miałaś doskonały pomysł, 
kiedy wspomniałaś o tańcach. 
     - Kłopot w tym, że nasuwa się poważniejsze pytanie. Kogo 
Adrian Penkastle szedł odwiedzić? Sądząc po tym, co Buchanan 
powiedział o wędrówkach denata, mógł często odwiedzać Mauricea 
Prendergasta w "Arce". 
     Po co? yyy 
     - To naciągane przypuszczenie - zaprotestował Tweed. 
     - Zauważyłam, że gdy Maurice skończył nas obserwować, 
zostawił firankę do połowy uchyloną. To mógł być sygnał dla 
Penkastlea, żeby nie wchodził, że Maurice ma gości. 
     - Kolejne naciągane przypuszczenie. 
     - Czy mogę zapytać - wtrąciła się Monika, widząc 
nadciągającą burzę -dlaczego Paula wróciła tak nagle? Nic o tym 
nie wiedziałam. 
     - Nie było cię w pokoju, kiedy zadzwoniłem do niej do 
"Nansidwell" - wyjaśnił Tweed. - Mam zamiar wycofać cały zespół 
po kolei, jednego po drugim, żeby nie było śladu, że są razem. 
Nie wiemy, kto obserwuje ten hotel. Zaczynam się już orientować, 
jak działa VB. Żeby wiedzieć, co się dzieje, zatrudnia zupełnie 
nieprawdopodobnych ludzi jako swoich szpiegów. Zapewne ma inną 
siatkę w rejonie Carmel. Czy któraś z was coś z tego rozumie? 
     Wyjął mapę Kalifornii, którą przywiózł z powrotem od 
profesora Weatherbyego. Widniało na niej jeszcze więcej wijących 
się linii biegnących od południowej Kalifornii w stronę północy. 
Na dole znajdował się podpis małymi literkami. Ethan Benyon. 
     Paula i Monika stanęły po obu jego stronach, gdy rozkładał 
ją na biurku. 
     - Ta mapa - poinformował je - została wydobyta ze starych 
akt przez Weatherbyego, który doznał olśnienia. Ethan bez jego 
wiedzy pracował nad niezwykle oryginalnym projektem. Nie podam 
wam szczegółów, powiem tylko, że Weatherby jest zaniepokojony W 
aktach były jeszcze inne dokumenty, ale pozwolił mi zabrać tę 
mapę. 
     - Nic z tego nie rozumiem - oświadczyła Monika po obejrzeniu 
mapy. 
     - Ja również - stwierdziła Paula. 
     - Zwracam waszą, uwagę na linię opisaną jako "Uskok San 
Moreno". Nie musicie natomiast interesować się osławionym 
uskokiem San Andreas, który w 1906 roku zniszczył San Francisco. 
     - Nigdy o nim nie słyszałam - przyznała Paula. 
     - Niewielu słyszało. Podejrzewam, że to Ethan go odkrył. 
Zwróćcie też uwagę na grubą czerwoną linię na oceanie niedaleko 
Big Sur. ! - Co to takiego? - zapytała Paula. ! - Mam pewną 
koncepcję, ale na razie zbyt niesprecyzowaną, żeby się w nią 
zagłębiać. Muszę wiedzieć, czy jakiś statek krąży w pobliżu Big 
Sur. Już wiem, Linda Standish będzie mi mogła coś o tym 
powiedzieć... 
     Wyjaśnił Pauli, kim była Linda Standish i przekazał jej 
najistotniejsze elementy rozmowy z tą, Amerykanką, będącą 
prywatnym detektywem. 
     - No cóż, teraz już wiemy, że były bliźniaczkami - zauważyła 
Paula. - Nic dziwnego, że były takie podobne. Już pomyślałam, że 
zaczynam tracić kontakt z rzeczywistością. A Standish wskazała na 
powiązania jej sióstr z Molochem. , - I może się okazać, że to 
wcale nie jest jeszcze koniec historii - stwierdził Tweed. 
     - Co to znaczy? 
     - Po prostu wszystkie opcje uważam za otwarte. 
     - A teraz zaczyna się zachowywać tajemniczo wobec nas - 
burknęła Monika i wróciła do swojego biurka. 
     Tweed złożył mapę i zamknął ją w szufladzie. Spojrzał na 
Paulę. 
     - Co oznacza skrót AMBECO? 
     - A jak Amunicja, M jak Maszyny, B jak Bankowość, E jak 
Elektronika... 
     - Poczekaj - przerwał jej Tweed. - Pomyśl jeszcze raz o 
mapie, którą wam pokazałem i o zestawionym przez Monikę raporcie 
na temat Molocha. 
     Postaraj się uwzględnić zwłaszcza to, co mu się przydarzyło 
po przybyciu do Ameryki. 
     - Przepraszam, ale to trochę potrwa. 
     - Moniko... - Tweed zwrócił się teraz do niej. - Newman i 
Marler muszą wrócić do Londynu, a więc porozum się z którymś z 
nich. Powiedz im, że mamy tu sytuację alarmową i że mają 
natychmiast przyjeżdżać. 
     Newman leżał w wysokiej trawie przy drodze niedaleko Grange 
i patrzył przez lornetkę. O wszystkim, co widział, informował 
leżącego obok Marlera, który spoglądał przez swój ulubiony 
monokular, aby sprawdzić, czy kolega niczego nie pominął. 
     - Trafiliśmy w dziesiątkę. Pułkownik Grenville wynosi 
walizki do miejsca, w którym ma zaparkowany samochód. Lada moment 
wyjedzie. 
     - Na lotnisko - dorzucił Marler - Bagaż ma obwieszony 
nalepkami British Airways. Nie mogę odczytać miejsca 
przeznaczenia. 
     - I spieszy się. Ten facet jest w świetnej formie. Biega tam 
i z powrotem jak rakieta. Ma też torbę golfową. Leci gdzieś, 
gdzie są pola golfowe. 
     - To może być wszędzie... - Marler przerwał. - Nie ruszaj 
się. Z prawej strony jest jeszcze jeden obserwator. Na drzewie, z 
lornetką. Obróć głowę bardzo powoli. 
     Newman postąpił zgodnie z sugestią Marlera. Popatrzył 
uważnie. Na niskim dębie, nie dość wysoko, by zauważyć ich w 
trawie, tkwił Maurice Prendergast. 
     Również wpatrywał się w Grange, obserwując pospieszne 
przygotowania Grenvillea do wyjazdu. Jego samochód, ustawiony u 
podnóża wysokiego wzgórza przodem w przeciwnym kierunku, musiał 
przybyć chwilę po tym, jak Newman i Marler rozpoczęli swoją 
obserwację. Czemu nie usłyszeli, jak nadjeżdża? I nagle Newman 
zrozumiał. Sprytny Maurice musiał zjechać ze wzgórza z wyłączonym 
silnikiem. 
     Spoglądając w jego stronę zobaczył, jak Maurice gwałtownie 
opuszcza się w dół, podbiega do samochodu, wskakuje do środka, 
zapuszcza silnik i odjeżdża, znikając z pola widzenia. Marler 
trącił Newmana. 
     - Pora ruszać. Grenville zamyka drzwi wejściowe... 
     Obydwaj pobiegli boczną drogą pomiędzy wysokimi żywopłotami. 
Newman błogosławił w duchu przezorność, dzięki której zaparkował 
mercedesa na polu, poza zasięgiem wzroku. Wskoczył za kierownicę, 
a Marler wślizgnął się na fotel obok niego i zdjął źdźbła trawy 
ze swojego nienagannego płóciennego garnituru. 
     Nawet w tak nadzwyczajnych sytuacjach dbał o swój wygląd. 
     Jechali już w kierunku Constantine, zanim Grenville ruszył i 
za pomocą pilota otworzył elektronicznie sterowaną bramę. Newman 
analizował sytuację, gdy mercedes znikał za grzbietem wzgórza. 
     - Bardzo bym chciał pojechać za Grenvilleem i zorientować 
się, dokąd wyrusza. 
     - Nie możemy. - Marler zapalił długiego papierosa. - Nie 
zapłaciliśmy rachunku i nie zabraliśmy naszych pakunków z 
"Nansidwel". 
     -- Zadzwonię do Tweeda z budki telefonicznej w Mawnan Smith. 
     Dziwne, że Prendergast także obserwował Grenvillea... 
     Newman, wychodząc z pokoju, spojrzał na zegarek. Załatwił 
sprawę tak, że Marler miał wyjechać piętnaście minut po nim. 
Kiedy zadzwonił na Park Crescent, zanim jeszcze porozmawiał z 
Tweedem i przekazał mu informacje o najświeższych wydarzeniach, 
Monika przekazała mu najnowsze instrukcje. 
     Zapłacił rachunek w jednym z holów, wziął rachunek i przez 
chwilę stał samotnie. Nagle Vanity dotknęła jego ramienia. 
     - Uciekasz przede mną, Bob? 
     - Dostałem cynk, że lada moment w Londynie pojawi się 
materiał na wielki artykuł - odpowiedział pospiesznie. 
     - Ale przecież przestałeś pisać? - zapytała przebiegle. 
     - Nudzę się. Mam ochotę na jakiś czas wrócić do pracy. 
Bardzo się cieszę z naszej znajomości. 
     - Ja również wyjeżdżam. Nie moglibyśmy wyruszyć wspólnie? 
Spakuję się w ciągu dziesięciu minut. 
     - Już to widzę. 
     - Możesz mierzyć czas... 
     - Bardzo mi przykro, ale muszę wyjechać natychmiast. 
     - Bob - ponownie dotknęła jego ramienia - zabierz mnie dziś 
wieczorem na drinka w "Lanesborough". 
     Spojrzał na nią. Uśmiechała się do niego błagalnie. Policzki 
płonęły rumieńcem, oczy błyszczały. Poczuł przypływ pożądania. 
     - Ósma wieczorem w "Lanesborough" ci pasuje? 
     - Będę tam. Jedź ostrożnie. 
     Delikatnie pocałowała go w usta i odeszła. Idąc do samochodu 
przeklinał sam siebie. Ale był również podniecony perspektywą, że 
nie utraci z nią kontaktu. 
     Odjechał już dość daleko po A30, kiedy w lusterku wstecznym 
zobaczył samochód Vanity pędzący jak błyskawica po sąsiednim 
pasie autostrady. Przemknęła obok niego, ignorując ograniczenie 
prędkości, pomachała ręką, i znikła w oddali. 
     Teraz w odległości kilkuset metrów za nim jechał Marler w 
swoim saabie. 
     Newman dojechał do parkingu, włączył kierunkowskaz, skręcił 
i zatrzymał się. 
     Marler zahamował tuż za nim, wyskoczył z wozu i pochylił się 
przy jego oknie. 
     - Vanity wyjechała tuż po tobie. Za kierownicą wozu jest 
świetnym tropicielem. Trzymała się za tobą poza zasięgiem wzroku 
do momentu, gdy cię przed chwilą wyprzedziła. 
     - A więc potrafi się spakować w ciągu dziesięciu minut - 
zauważył Newman. - Myślę, że będzie czekała na mnie gdzieś dalej 
i pojedzie za mną, aby zobaczyć, dokąd się udam. Jeżeli zajdzie 
taka potrzeba, urwę się jej w Londynie. 
     Wracajmy na autostradę. Myślę, że Tweed jest prawie gotów, 
aby wyjechać... 
     Okazało się, że miał rację. Mijając jakiś czas później 
kolejną zatoczkę, zauważył zaparkowany tam samochód Vanity. Miała 
włączony silnik i ruszyła za nim, gdy tylko przejechał obok. 
Newman był tak poirytowany, że zapomniał do niej pomachać. W 
jakiejś odległości za nią Marler podążał saabem. Dotarłszy do 
Londynu, który znał jak własną kieszeń, Newman pojechał na Park 
Crescent okrężną drogą. Gdy zobaczył jednokierunkową ulicę z 
wjazdem po przeciwnej stronie, zaryzykował. Wjeżdżając pod prąd 
dostrzegł w lusterku samochód Vanity trzymający się za nim w 
odległości jakichś dwudziestu jardów. Zbliżywszy się do wyjazdu 
na ulicę dwukierunkową, ujrzał nadjeżdżającą ciężarówkę. 
     Kierowca zatrąbił, ale Newman nie zwrócił na to uwagi. 
Pojechał dalej, a ciężarówka skręciła w uliczkę, którą przed 
chwilą opuścił i skutecznie zablokowała Vanity. Gdy podjeżdżał na 
Park Crescent, nigdzie nie było jej widać. 
     - Bardzo dziwne - powiedział Tweed, gdy Newman z walizeczką 
u boku usiadł w fotelu i opowiedział mu cały incydent. - Może 
obawiała się, że nie pojawisz się w "Lanesborough". 
     - Wątpię. 
     - Masz jej adres? Gdzie mieszka? 
     - Nie wiem. Właściwie nie przyszło mi do głowy, żeby ją 
zapytać... A ona nigdy nie poruszyła tego tematu. 
     Marler z walizką w ręku wszedł do pokoju. Zasalutował 
Monice, która go lubiła, a potem uśmiechnął się do Newmana. 
     - Sprytnie się jej urwałeś. Musiała przejechać tyłem przez 
całą uliczkę. 
     Próbowałem trzymać się za nią, ale przeszkodził mi korek. 
     - Wracam do mieszkania - Newman wstał. - Wykąpię się i 
przebiorę. Jak myślisz, dokąd wybiera się Grenville? 
     - Dowiemy się. Macie za sobą długą jazdę. Do domu, obydwaj - 
polecił Tweed. 
     Poczekał, aż obaj mężczyźni wyjdą, a potem spojrzał na 
Paulę. 
     - Nie mogę zrozumieć, dlaczego Bob nie spróbował zdobyć jej 
adresu. 
     Większość mężczyzn tak by zrobiła. 
     - To przecież widać jak na talerzu, ale nie przez twoje 
okulary, które bardzo potrzebują czyszczenia. Przy tym upale kurz 
osiada wszędzie. Bob jest zadurzony w pięknej Vanity, ale jestem 
pewna, że nie do końca jej ufa. A teraz chce się przekonać, co 
się zdarzy w "Lanesborough". 
     - Moniko - odezwał się Tweed - czy po tym, jak Newman 
zadzwonił do nas z Kornwalii, porozumiałaś się z Jimem Corcoranem 
na Heathrow w sprawie Grenvillea i Mauricea Pendergasta? 
     - Tak. Obiecał mi oddzwonić. I zatelefonowałam do hotelu, w 
którym mieszkała Linda Standish. 
     - Mieszkała? 
     - Tak właśnie powiedziałam. Oznajmiono mi, że się 
wymeldowała i nie pozostawiła adresu do przekazywania 
korespondencji. 
     - Rozumiem. Dzwonię do Corcorana na Heathrow. 
     Sam wybrał specjalny numer szefa ochrony. Jim Corcoran 
natychmiast podniósł słuchawkę. 
     - Tu Tweed. 
     - Właśnie miałem zadzwonić do Moniki. Najpierw sprawdziłem w 
British Airways i trafiłem w dziesiątkę. Powiedziałem, że jest to 
element dochodzenia w sprawie grupy handlarzy narkotykami, Boże 
wybacz mi. Pułkownik Arbuthnot Grenville ma zarezerwowany bilet 
pierwszej klasy na rejs BA 287 do San Francisco. Wylot o 
trzynastej trzydzieści, przylot do San Francisco o szesnastej 
dwadzieścia pięć, oczywiście czasu miejscowego. Maurice 
Prendergast jest zabukowany na ten sam rejs, ale w klasie 
klubowej. Masz wobec mnie dług. 
     - Czy bardzo się wściekniesz, kiedy poproszę cię o 
sprawdzenie Lindy Standish? Może mieć rezerwację na ten sam lot. 
     - Dostanę absolutnego szału. Dlaczego ja to dla ciebie 
robię? 
     - Ponieważ ja też coś dla ciebie robię od czasu do czasu, 
Jim. 
     - Zadzwonię do ciebie. Albo nie, lepiej poczekaj kilka minut 
przy aparacie. 
     Może uda mi się sprawdzić telefonicznie... Linda Standish, 
powiedziałeś? 
     W czasie kilkuminutowego oczekiwania Tweed przykrył dłonią 
mikrofon i zdążył poinformować Paulę i Monikę, czego się 
dowiedział, zanim Corcoran odezwał się ponownie. 
     - Linda Standish leci tym samym rejsem. Klasa klubowa. 
Dokonała rezerwacji telefonicznie dziś rano i ledwo zdołali 
upchnąć ją w tym samolocie. Tweed, mógłbyś mi teraz dać trochę 
odetchnąć? O tej porze roku mamy straszny młyn na lotnisku. 
     - Dołożę wszelkich starań. I bardzo ci dziękuję. 
     - Nie ma za co. Żartowałem.. 
     Tweed odłożył słuchawkę i powtórzył usłyszaną właśnie 
wiadomość. Paula zareagowała pierwsza. 
     - Czy to nie dziwne, że wszyscy lecą tym samym rejsem? 
     - Dziwne, że wszyscy tak się spieszą, żeby dotrzeć do 
Kalifornii. 
     Zaczyna się rysować pewien schemat. Niedawno wrócił tam 
Moloch. Właśnie w tym miejscu bulgocze kocioł czarownic. 
     - Kocioł czarownic? - zapytała Paula. 
     - We współczesnym świecie gotuje się wiele kotłów, ale ten 
jest wyjątkowo niebezpieczny... 
     
     Rozdział 16 
     
     Znaleziono ciało Julii Sanchez, córki tego milionera z 
Filadelfii, o którym ci opowiadałem. Uduszona garotą. Głowa 
niemal odcięta od ciała. Facet, który to zrobił, wymalował swój 
znak firmowy na ciele ofiary... jej własną krwią. Litery KS - 
oznajmił Cord Dillon. 
     - Brzmi to paskudnie - odparł Tweed. 
     Dyrektor CIA zadzwonił w środku nocy. Tweed znowu studiował 
mapę Ethana Benyona, porównując ją ze szczegółową mapą 
Kalifornii. 
     - Tak więc znaleźliśmy trzy zaginione przyjaciółki Molocha - 
kontynuował Amerykanin. - Wystarczy, że trafimy na jeszcze jedną 
uduszoną garotą i będziemy wiedzieli, że mamy na głowie seryjnego 
mordercę. 
     - KS - powtórzył Tweed. - Księgowy? 
     - Założę się. 
     - Ale Sanchez znikła przecież już dość dawno temu, prawda? W 
jaki sposób ciało zachowało się tak dobrze, że macie te wszystkie 
dane? 
     - Było ukryte w komorze opuszczonej kopalni rtęci niedaleko 
Big Sur. Tam jest zimno jak w wielkiej lodówce. W rezultacie 
ciało okazało się na tyle dobrze zachowane, że mogliśmy uzyskać 
informacje, które ci przekazałem. 
     - Zauważyłem dziwną niekonsekwencję, Cord. Dwie przyjaciółki 
Molocha, Cheryl i Julie Standish, zostały wyrzucone na brzeg - 
jedna tu, druga w Kalifornii. Żadna nie została uduszona garotą. 
     - O ile wiem, w czasie gdy owe dwa incydenty miały miejsce, 
"Wenecja" była zakotwiczona niedaleko brzegu. Czy morderca musiał 
je dusić? 
     - Przypuszczam, że nie. No tak, masz rację. 
     - Inni ludzie, którzy weszli Molochowi w drogę, zostali 
zamordowani garotą... i zawsze ze znakiem firmowym KS, 
wymalowanym na ciałach ich własną krwią. Modlę się, żeby Bóg 
pozwolił nam wytropić Księgowego. 
     Zabija swoje ofiary za pomocą drutu, zapewne z drewnianymi 
uchwytami na końcach. I być może tymi uchwytami pisze krwią na 
ciałach ofiar te litery. 
     - Wydaje się, że jest nie tylko mordercą, ale i sadystą. 
     - Owszem - przytaknął Amerykanin. - Przeszukujemy wszystkie 
stare kopalnie rtęci w tamtym rejonie... To znaczy, sprawdza je 
miejscowa policja. Będę cię informował. 
     - Kimkolwiek jest, musi być atrakcyjny dla kobiet - zauważył 
Tweed. 
     - Dzięki temu jest w stanie zaprowadzić je w jakieś ustronne 
miejsce, gdzie może popełnić morderstwo. 
     - Nie rozumiem, jak mogłem nie zwrócić uwagi na ten 
szczegół. Może się to okazać jakąś słabą poszlaką. 
     - Sprawdź księgowego Molocha, Byrona Landisa - zasugerował 
Tweed. 
     - Mam wrażenie, że to zbyt oczywiste. 
     - Sprytny człowiek może wykorzystywać fakt, że coś wydaje 
się oczywiste. 
     Bądź ze mną w kontakcie. Dzięki za telefon... 
     Tweed przekazał Pauli i Monice usłyszane przed chwilą 
informacje. 
     Właśnie kończył mówić, gdy do gabinetu wszedł Newman. Tweed 
wbił w niego spojrzenie. 
     - Miałeś się przecież trochę przespać. 
     - Już się wyspałem. Nie chcę tracić tego, co się dzieje. 
     Tweed powtórzył wszystko, co przed chwilą mówił Pauli i 
Monice. Paula wpatrywała się w Newmana, ubranego w elegancki 
szary garnitur w prążki. Najwyraźniej niedawno się ogolił. 
     - A więc ciała zaczynają się pojawiać - zauważył ponuro 
Newman. 
     - Jak ci się udała randka z Vanity w "Lanesborough"? 
     - Świetnie. Wspaniale potrafi się bawić... jest znakomita w 
towarzystwie. 
     A ubrana, że można paść trupem. 
     - Niezbyt szczęśliwe sformułowanie - zauważył Tweed. 
     - Czemu? No dobrze, w świetle tego, co powiedziałeś mi o tej 
Julii Sanchez, może masz rację. Ale mimo wszystko jest w tym coś 
dziwnego. Nie byłem w stanie wydobyć od niej informacji, gdzie 
mieszka. Powiedziała, że zmienia właśnie hotele i zadzwoni do 
mnie do domu, kiedy się już urządzi. Jakoś jej nie wierzę. 
     - Znalazłeś w niej jeszcze coś dziwnego? - zapytała Paula, 
przyglądając mu się bacznie. 
     - Zapytała mnie o artykuł, do którego zbieram materiały. 
     Opowiedziałem jej jakąś historię, żeby wytłumaczyć, czemu 
tak nagle wyjeżdżam z Kornwalii. 
     Wyjaśniłem, że to rewelacje na temat jednego z najbogatszych 
ludzi świata. Przestała mówić, a potem zmieniła temat. 
     - Jest osobistą asystentką VB - oświadczył cicho Tweed. 
     - Teraz mi to mówisz! - Machnął ręką w stronę pozostałych 
osób. - Tweed rozgrywa wszystko, trzymając karty przy orderach... 
     - Sądziłem, że dowiesz się więcej, jeżeli nie będziesz się 
orientował, kim ona jest - wyjaśnił Tweed. 
     Dzięki. No cóż, domyśliłem się, że to może być on. Wielki 
biznesmen, który podróżuje po świecie. Tak pewnego razu go 
opisała. Jeździ z nim prawie wszędzie. 
     Poza tym nic z niej nie wydobyłem. 
     Paula poczuła ulgę. Widziała wyraźnie, że Newman czuje 
słabość do Vanity, ale jego mózg w dalszym ciągu pracuje na 
wysokich obrotach. 
     Tymczasem Tweed powiedział Newmanowi o Mauriceu, Grenvilleu 
i Lindzie Standish. 
     - Tajemnicza kobieta - zauważył, kończąc. 
     - Jak sądzisz, co ona kombinuje? - zapytał Newman. - 
Ciekawe, w jaki sposób mogła wyjść od ciebie, a potem natychmiast 
złapać ten sam lot, co tamci dwaj. Co ona kombinuje? - powtórzył. 
     - Sądzę, że jej poszukiwania zabójcy sióstr są autentyczne. 
Ma też jakiś ukryty motyw. Martwię się o nią. 
     - Wypowiadała się jak zawodowiec - zauważyła Paula. 
     - Ale jest z tym związany pewien element emocjonalny Może 
zakłócać zdolność oceny. Nazwij to szóstym zmysłem. 
     - Zgodnie z twoją sugestią, dowiedziałam się czegoś o niej - 
wtrąciła Monika. - Mieszka w apartamencie na Junipero Street w 
Carmel. 
     Niedaleko od posterunku policji. Trudno znaleźć, bo to małe 
podwórko. 
     Podała mu kartkę z adresem Standish. Tweed wyjął z szuflady 
plan Carmel. 
     Obejrzał go dokładnie, a potem włożył kartkę do portfela. 
     - Znam ten rejon. Skąd zdobyłaś tę informację? Ja dostałem 
od niej tylko adres biura. Trzymała go w dłoni, gdy podawaliśmy 
sobie ręce. 
     Bardzo ostrożna osoba z tej Lindy Standish. 
     - Zadzwoniłam do dużej firmy detektywistycznej w San 
Francisco. 
     Korzystaliśmy już z jej usług. Mężczyzna, z którym 
rozmawiałam, słyszał o niej. Mam wrażenie, że ta firma zna 
wszystkie agencje w mieście. 
     - Mam pytanie - odezwał się Newman, gdy zobaczył, że do 
środka wchodzi Marler - Kiedy przyjechałem, zobaczyłem 
zaparkowany na zewnątrz samochód Harryego Butlera. Co się dzieje? 
     - Odwołałem Butlera i Nielda, żeby mieć wszystkich tutaj, 
pod ręką. 
     Jedziemy razem do Kalifornii. Czekam na sygnał. 
     - Jaki sygnał? - spytała Paula. 
     - Nie wiem, ale zorientuję się, gdy nadejdzie. 
     - Nie próbuj go naciskać - odezwał się, przeciągając 
samogłoski, Marler -Mam wrażenie, że wkrótce wyruszymy. 
     - W takim razie upewnijcie się wszyscy, czy macie bagaże 
przygotowane do podróży - polecił Tweed. - Ciepły klimat... 
      * 
     Luiz Martinez, przełożony ochrony w Black Ridge, zgodnie z 
rozkazem przyleciał do Londynu. Zostawił w hotelu nieopodal B.B.C 
walizkę wypełnioną starymi ubraniami kupionymi w sklepie z 
używaną odzieżą, po czym wrócił do wynajętego samochodu. 
     Natychmiast przejechał na miejsce, skąd mógł obserwować Park 
Crescent. 
     Nie był pewien, na który dom powinien zwracać uwagę, ale nie 
przejmował się tym. Na siedzeniu obok leżało całe jego 
wyposażenie: kapelusz panama, który przydawał się w czasie 
upalnej pogody, szary beret, fotografie Roberta Newmana uzyskane 
z archiwum fotograficznego w San Francisco - i mała lornetka. W 
tej chwili miał na sobie podkoszulek i dżinsy. 
     Rozkazy, które otrzymał przed opuszczeniem Black Ridge, były 
precyzyjne. 
     - Masz tu mapę Londynu. Leć tam natychmiast. Park Crescent 
jest zaznaczone krzyżykiem. Nie wiemy, w którym domu mieści się 
SIS, więc obserwuj je wszystkie. A tu są zdjęcia zagranicznego 
korespondenta, Roberta Newmana. Jest jedynym człowiekiem, o 
którym wiemy, że ma związek z tą niebezpieczną grupą. 
     Przypilnuj Newmana, kiedy będzie wychodził z bagażami. 
Sądzę, że wkrótce przyleci tutaj. Śledź go do lotniska, dowiedz 
się, którym lotem leci. 
     Przekaż mi tu szczegóły telefonicznie. A potem wracaj... 
     Martinez, opalony mężczyzna wzrostu pięć stóp i sześć cali, 
miał ponad trzydzieści lat. Twarz miał szczupłą i długą, o 
mocnych rysach; chlubił się również starannie przystrzyżonymi 
wąsami, których czerń pasowała do koloru włosów. 
     Uznawany za przystojnego przez pewien typ kobiet, uśmiechał 
się często, odsłaniając idealnie białe zęby. Kształt ust zdradzał 
okrucieństwo. 
     Podniósł lornetkę do oczu i przyjrzał się mężczyźnie 
wychodzącemu z jednego z budynków stojących przy biegnącej łukiem 
ulicy. W niczym nie przypominał Newmana. Usadowił się i czekał 
dalej. Był cierpliwym człowiekiem i miał zamiar nie tylko 
zmieniać codziennie ubrania, ale również wynajęty samochód, 
tłumacząc, że poprzedni był niesprawny. 
      * 
     Gdy Linda Standish wyszła z samolotu w międzynarodowym 
porcie lotniczym w San Francisco, przeszła szybko kontrolę 
paszportową i celną, a następnie odnalazła czekający na nią 
wynajęty samochód. Pojechała przybrzeżną drogą, ciesząc się, że 
znowu znajduje się we wspaniałej scenerii Kalifornii. Przed 
wyjazdem z portu lotniczego zadzwoniła do Molocha, aby uprzedzić 
go, że przyjeżdża. 
     Jazda do Monterey miała trwać dwie godziny, ale przespała 
się w samolocie, aby zapobiec zmęczeniu wywołanemu zmianą czasu. 
Minęła Monterey oraz Carmel i podążała dalej szosą numer jeden. 
Było już ciemno i gdy zostawiła za sobą Carmel, światła 
pojedynczych domów na stromych zboczach wzgórz po jej lewej 
stronie błyszczały jak świecące oczy. 
     Niedaleko Big Sur Linda Standish pięć razy przycisnęła 
klakson i elektronicznie uruchamiana brama otworzyła się przed 
nią. Ruszyła wydającym się nie mieć końca stromym podjazdem do 
Black Ridge. Gdy znalazła się na miejscu, Joel Brand wprowadził 
ją do wielkiego, przypominającego pałacową komnatę pokoju z 
widokiem na ocean. Tu Moloch przyjmował swoich gości. Gdy Brand 
wyszedł, do pokoju wkroczył Moloch i usiadł naprzeciwko niej na 
skórzanej sofie. 
     - Tak? - odezwał się. 
     - Spotkałam się z agentem od ubezpieczeń o nazwisku Tweed... 
     - Spotkałaś Tweeda? - przerwał jej ze zdziwieniem. 
     - Tak. Scotland Yard poradził mi, żebym się z nim spotkała w 
hotelu Browna. 
     - Opisz go. 
     - Postaram się, ale to trudne. Jest raczej dość zwyczajny... 
albo robi takie wrażenie, dopóki nie zacznie się z nim rozmawiać. 
Muszę przyznać, że wydał mi się bardzo inteligentny... 
     Robiła co mogła, ale Moloch uznał jej opis Tweeda za 
nieprecyzyjny. 
     Poprosił ją, żeby postarała się bardziej, ale wyjaśniła 
jeszcze raz, że nie jest on człowiekiem, który rzuca się w oczy. 
     - Człowiek, który nie rzuca się w oczy - powtórzył. - Brzmi 
to jak męska wersja ciebie, jeżeli nie masz mi za złe tego 
porównania. 
     Nie miała, ale zwróciła mu uwagę, że jest to cecha przydatna 
w jej pracy. 
     Moloch przez dłuższą chwilę przyglądał się Joelowi, który od 
pewnego czasu stał w pokoju. Powrócił po wydaniu rozkazów 
ochronie. 
     - Zawołam cię, gdy będziesz potrzebny - odezwał się wreszcie 
i ponownie zwrócił się do Lindy Standish: 
     - Opowiedz mi o swojej rozmowie z Tweedem. 
     Słuchał jej uważnie. Miała doskonałą pamięć i przytoczyła 
cały dialog słowo w słowo. Opuściła jedynie ten fragment, w 
którym poinformowała Tweeda, że Moloch przed przyjazdem do Stanów 
kształcił się na księgowego. 
     - Spodziewam się, że nie masz mi. Za złe, iż wspomniałam mu 
o twoich związkach z Cheryl i Julie - oznajmiła, zbliżając się do 
końca swojego sprawozdania. -Ale ponieważ jedna z moich sióstr 
została zamordowana u wybrzeży Kornwalii, a Tweed jest w Wielkiej 
Brytanii... 
     - Ależ skąd - przerwał jej Moloch. - Bardzo mi zależy, żebyś 
znalazła i ukarała zabójcę. 
     - Czy byłeś w jakimś momencie na pokładzie "Wenecji", gdy 
stała zakotwiczona nieopodal Falmouth? - spytała nagle. 
     - Dziwne pytanie - odparł z posępnym uśmiechem. 
     - Zapytałam tylko dlatego - wyjaśniła pospiesznie - ponieważ 
mógłbyś mi opowiedzieć, kto jeszcze był na pokładzie w czasie, 
gdy moja siostra została zamordowana. 
     - Rozumiem. Bardzo chciałbym ci pomóc, ale nie mogę. 
Mówiłaś, że Tweed dał ci bilet wizytowy ze swoimi danymi. Czy 
mógłbym go zobaczyć? 
     Wyjęła z torebki wizytówkę. Moloch spojrzał na nią. 
Naczelnik dochodzeń roszczeniowych, Towarzystwo Ubezpieczeniowe 
General & Cumbria. Żadnego adresu. Odwrócił bilet, zapamiętał 
numer telefonu i oddał jej wizytówkę z powrotem. 
     - A więc poradził ci, że gdybyś chciała się z nim 
porozumieć, a jego nie będzie, masz poprosić Monikę. Jak myślisz, 
kim jest ta Monika? 
     - Przypuszczam, że spełnia taką samą rolę jak Vanity 
Richmond przy tobie. 
     Popatrzył na nią, Bez mrugnięcia okiem wytrzymała jego 
spojrzenie. 
     Zastanawiał się, czy chciała w ten sposób zasugerować, że 
Vanity jest jego kochanką. 
     Jeżeli tak, myliła się. Uznał jednak, że nie miała tego na 
myśli. 
     - A więc wizyta w Londynie była owocna - podsumował 
spokojnie. 
     - Moim zdaniem tak. Teraz mamy pewność, że policja po obu 
stronach Atlantyku pracuje dla nas. Rozmawiałam przez telefon z 
nadinspektorem Buchananem....,. sprawia wrażenie kogoś ważnego. 
Zadał sobie trud, by skontaktować mnie z Tweedem, który, jak 
sądzę, ściśle z nim współpracuje. Na razie to wszystko. 
     - Dziękuję. Oto część honorarium, które ci obiecałem. 
     Podał Lindzie kopertę ze studolarowymi banknotami, wstał i 
wyszedł. 
     Joel pojawił się ponownie, by ją odprowadzić. Miał na sobie 
elegancki garnitur, czystą koszulę i drogi jedwabny krawat 
zamiast, jak zazwyczaj, podkoszulka i dżinsów. Ujął ją pod ramię. 
     - Wiem, że mnie nie lubisz... 
     - Nigdy tego nie powiedziałam... ani nie dałam ci do 
zrozumienia. 
     - OK. Ale pamiętaj o jednym. Praca dla VB to nie zabawa. Mam 
bardzo trudną robotę. Zostawię cię tutaj... automat w drzwiach 
wejściowych jest otwarty, brama wjazdowa również. Jedź ostrożnie. 
     Linda była zaskoczona. Nigdy nie widziała takiego Joela 
Branda. Oszołomiona, szła dalej długim holem, gdy szybkim krokiem 
dogonił ją Byron Landis. 
     Również był elegancko ubrany, a przez ramię miał przerzucony 
płaszcz. 
     Uśmiechnął się do niej, zrównując krok i po raz pierwszy od 
chwili, gdy się poznali, wydał się jej miłym, niemal przystojnym 
mężczyzną. 
     - Przepraszam, Lindo - odezwał się, gdy zmierzali razem w 
stronę drzwi wejściowych - jeżeli jedziesz z powrotem do Carmel, 
czy mogłabyś mnie tam podrzucić? Mój samochód się popsuł. 
     - Oczywiście, że mogę - odparła po krótkim wahaniu. 
     - On chce po prostu oszczędzić na benzynie - rozległ się w 
holu głos Joela. 
     Spojrzała przez ramię. Brand stał za nimi i najwidoczniej 
słyszał każde słowo. 
     - Nie sądź wszystkich po sobie, Joelu - zażartowała. 
     Brand uśmiechnął się i zniknął w drzwiach. Gdy znaleźli się 
na zewnątrz, otworzyła samochód i zaprosiła Landisa, by usiadł z 
przodu, obok niej. 
     Jak mogła zorientować się z jego sztywnego zachowania, 
księgowemu nie spodobała się uwaga Joela. 
     Rozchmurzył sięjednak szybko, gdy jechała przybrzeżną drogą, 
swobodnie pokonując zakręty, a kiedy zaczął mówić, okazał się 
zaskakująco sympatyczny. 
     - W kopercie, którą dał ci VB, jest dziesięć tysięcy 
dolarów. Dziesięć procent ogólnej sumy obiecanej za rozwiązanie 
sprawy. To musi być trudne dla ciebie... szukać kogoś, kto zabił 
twoje rodzone siostry. Uważam, że VB nie powinien dawać ci tej 
pracy. 
     - Dlaczego, panie Landis? 
     - Mów mi Byron, Ponieważ ta sprawa za bardzo cię angażuje. 
     Porozmawiajmy o czymś innym. 
     - Dobrze. 
     - Muszę mieć trochę wytchnienia od patrzenia cały dzień w 
cyfry. 
     Niektórzy księgowi twierdzą, że cyfry do nich mówią, jednak 
do mnie nie odzywają się ani jednym cholernym słowem. Chyba 
wybrałem sobie zły zawód, ale wielu ludzi to spotyka. Za to praca 
jest dobrze płatna, więc się jej trzymam. 
     Nie skarżę się. 
     - Jesteś żonaty? - spytała. 
     - Byłem. Odeszła z milionerem, ale nie chodziło tylko o 
pieniądze. 
     Potrafił ją rozbawić, rozśmieszyć. Mimo wszystko sądzę, że 
pieniądze też miały znaczenie. Nie skarżę się. Chciała żyć w 
wielkim świecie, a tego nie mogłem jej dać. 
     Jestem ofiarą życiową i pogodziłem się z tym faktem. 
     - Nie, wcale nie jesteś, Byronie. 
     - Ale nie jestem też zwycięzcą. Nie mam co do tego 
wątpliwości. 
     - Ulokowałeś się pośrodku - wyjaśniła. - To wcale nie 
najgorsze miejsce. 
     Gawędzili przez pozostałą część jazdy. Byron powiedział 
kilka dowcipów, które ją rozbawiły Wysadziła go w centrum Carmel. 
     - Baw się dobrze, Byronie - zawołała. 
     - Mam taki zamiar... 
     Linda Standish przejechała za róg i zaparkowała samochód. 
Zamknęła wóz i szybkim krokiem wróciła na podwórko, gdzie zniknął 
Landis. Zanim wyszła z samochodu, włożyła okulary słoneczne, 
chociaż na dworze było już ciemno. 
     Zmieniła również zieloną wiatrówkę na szarą, którą zawsze 
miała schowaną w samochodzie. 
     Zmiana jej wyglądu była zaskakująca. Podwórko, jedno z wielu 
w przypominających labirynt dzielnicach Carmelu, było oświetlone 
staroświeckimi latarniami. Ruszyła po bruku, spoglądając na okna 
mieszkań nad zamkniętymi sklepami. Nigdzie żadnego światła. 
Zaintrygowana, poszła dalej podwórzem, a potem zagłębiła w długi 
i wąski zaułek. 
     Usłyszała muzykę taneczną. Z otwartych drzwi na końcu zaułka 
padało światło. Migoczące litery neonu układały się w napis "El 
Soros". Czyżby Byron urządził sobie wyprawę do nocnego klubu? - 
zastanawiała się. Zapłaciła za wejście, weszła do środka i 
usiadła za stojącymi przed nią rzędami krzeseł, zajętymi przez 
pary ludzi w różnym wieku. Często zdarzało się, że obok 
nastolatki siedział sporo od niej starszy mężczyzna. I nagle 
wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. 
     Byron był na parkiecie, trzymając w objęciach przystojną, 
dwudziestoparoletnią dziewczynę. Standish patrzyła zafascynowana, 
jak z wprawą prowadzi swoją partnerkę. Gdy muzyka umilkła na 
chwilę, poprosił do tańca inną dziewczynę. Standish zapłaciła 
kelnerce za zamówiony kieliszek wina. Wiele innych kobiet również 
miało ciemne okulary, nie obawiała się więc, że szczególnie rzuca 
się w oczy. 
     Patrzyła, jak Byron często zmienia partnerki. Tańczył 
znakomicie i dlatego nie miał z tym najmniejszego kłopotu. 
Odznaczał się również świetną kondycją - nie opuszczał parkietu 
ani na chwilę. Obserwowała go jeszcze przez moment, a potem 
wyszła z lokalu. 
     Wróciła biegiem do samochodu, przejechała nim z powrotem za 
róg i zaparkowała w miejscu, z którego mogła dostrzec wyjście z 
zaułka. Była ciekawa, jakiego typu dziewczynę poderwie Byron. 
Czekając, paliła papierosa, co zdarzało się jej wyjątkowo rzadko. 
     Wreszcie podjechała taksówka. Byron wyszedł sam, wsiadł do 
taksówki, lokując się wygodnie na tylnym siedzeniu i odjechał. 
Standish ruszyła do swojego mieszkania na Junipero. Zabrała się 
do smażenia naleśników, myśląc intensywnie. 
     "Uważałam, że znam tych ludzi. A tymczasem Joel Brand nagle 
zaczął się uśmiechać i zachowywać przyjaźnie; Byron Landis, 
którego uważałam za oschłego księgowego, wyprawia się na tańce. 
Słowo daję, nic o nich nie wiedziałam..." Następnego dnia Linda 
Standish pracowała do późna nad formularzami podatkowymi dla 
urzędu skarbowego. Nie cierpiała formularzy i nienawidziła 
odpisów podatkowych, ale praca musiała być wykonana. Gdy cyfry 
zaczęły jej tańczyć przed oczami, postanowiła odetchnąć chłodnym 
nocnym powietrzem. 
     Spacerowała pustymi ulicami, gdy nagle koło niej zatrzymało 
się szare audi. 
     Za kierownicą siedziała Vanity Richmond. 
     - Hej! - zawołała. - Jak ci idzie twoja ponura robota? 
     - Ponura to właściwe określenie. - Wiedziała, że Vanity ma 
na myśli jej poszukiwania zabójcy sióstr, ale nie miała ochoty 
rozmawiać na ten temat. - Urząd skarbowy - powiedziała, gdy 
Vanity wyszła z samochodu, by pogawędzić. - Odpisy podatkowe. 
Niech ich licho. Nie widywałam cię ostatnio. 
     - Właśnie przyleciałam z Londynu. Jestem w drodze do 
więzienia i kieratu. 
     - Więzienia? - spytała ze zdziwieniem Linda. 
     - Tak nazywam Black Ridge. Chodzi mi o atmosferę. 
     - A kierat? 
     - Może to za mocno powiedziane. - Vanity roześmiała się i 
podniosła rękę, by odrzucić rudą grzywę. - VB nigdy nie przestaje 
pracować... jak koń w kieracie. 
     Ale zwróć uwagę, że podziwiam jego działalność. Myślę, że 
lepiej będzie, jeżeli już wrócę. A może byśmy wkrótce zjadły 
razem obiad? Zadzwonię do ciebie., . 
     Wsunęła się z powrotem za kierownicę audi i z warkotem 
odjechała w noc. 
     Vanity była zarumieniona i chociaż miała za sobą długi lot, 
sprawiała wrażenie bardzo ożywionej. Linda uznała, że zrobiła już 
sobie wystarczającą przerwę od pracy i wróciła do mieszkania. 
     Gdy pół godziny później nadal ślęczała nad cyframi, drzwi 
wejściowe otworzyły się. Linda podniosła głowę i zdziwiła się, 
widząc, kto wszedł do pokoju. 
     - Hej! - powiedziała. - Tam jest dzbanek ze świeżo zaparzoną 
kawą. 
     Nalej sobie filiżankę, zaraz do ciebie przyjdę... 
     Gość podszedł do kuchenki, ale nagle bezgłośnie zawrócił i 
zbliżył się do odwróconej tyłem Lindy. Trzymając w dłoniach 
drewniane uchwyty z naciągniętym między nimi, ostrym jak brzytwa 
drutem, owinął go błyskawicznie wokół szyi kobiety. Linda nie 
zdążyła nawet krzyknąć, Drut przeciął jej struny głosowe, 
zaciskając się coraz mocniej, a z jej gardła wydobyło się jedynie 
stłumione bulgotanie. Silniej, jeszcze silniej. Osunęła się do 
przodu na formularze podatkowe, zalewając je strumieniem krwi. 
     
     Rozdział 17 
     
     W Kalifornii była dziesiąta wieczór, a w Londynie już szósta 
rano. Tweed wstał z polowego łóżka, na którym spał w gabinecie i 
zanim przyszła Monika, zdążył już wziąć prysznic, ogolić się i 
ubrać. Popatrzyła na łóżko, które Tweed złożył i chował właśnie 
do szafy. 
     - A więc mamy gotowość bojową - zauważyła. 
     Paula pojawiła się chwilę później. Spostrzegła, że Tweed 
jest świeżo ogolony i spojrzała na Monikę. 
     - Spał tu całą noc? 
     - Owszem. 
     - Czy mogę się dowiedzieć, czemu obie przyszłyście tak 
wcześnie? - spytał Tweed. 
     - Z powodu ostatniego telefonu od Jima Corcorana z Heathrow 
- wyjaśniła Paula. 
     - Rozumiem. 
     W odpowiedzi na telefon Tweeda, szef ochrony na Heathrow 
zadzwonił późnym wieczorem. Rozmowa była krótka. 
     - Tweed? Tak jak chciałeś, sprawdziłem rejs do San 
Francisco. Lista pasażerów informuje, że Vanity Richmond 
odleciała rejsem BA 287, wylot stąd o trzynastej trzydzieści, 
przylot do San Francisco szesnasta dwadzieścia pięć czasu 
miejscowego. Leciała pierwszą klasą. W porządku? Muszę już 
biec... 
     Tweed powtórzył wszystko Pauli, Monice i Newmanowi, który 
zadzwonił, żeby się dowiedzieć, co słychać. Paula zareagowała 
natychmiast. 
     - Czy to był ten sygnał, na który czekałeś? 
     - Nie jestem pewien. To oznacza, że wszyscy główni 
uczestnicy tej ponurej gry przybyli już do Kalifornii, w tym 
również podejrzani. - Zaczął wyliczać; zaginając palce. - 
Najpierw Bernard Vincent Moloch. Przypuszczam, że Joel Brand jest 
z nim, chociaż nie ma żadnego śladu, że odleciał z Heathrow. 
     Ale mógł popłynąć promem, pojechać do Brukseli albo Paryża i 
polecieć stamtąd. 
     - Czy rejs Sabeny z Brukseli do Stanów nie ma 
międzylądowania na Heathrow? - zainteresowała się Paula. 
     - Owszem, ale jeżeli Brand był już w samolocie, komputer 
tego nie wykaże. 
     Następnie, jak wiemy, Grenville i Maurice wylecieli 
wcześniej do San Francisco. 
     W tym samolocie była również Linda Standish. A wczoraj 
wieczorem w to samo miejsce udała się Vanity Richmond. Poczekamy 
jeszcze trochę - oznajmił zebranym. 
     - Piłeś już kawę? - spytała Paula. 
     - Nie. Właśnie miałem zamiar zaparzyć. 
     - Zajmę się tym - zaproponowała Monika. 
     - A ja pojadę do tej kawiarni taksówkarzy - postanowiła 
Paula. - Przywiozę nam śniadanie. 
     - Chętnie skorzystam - oznajmił wchodząc do gabinetu Newman. 
- Lepiej weź i dla Marlera. Jest już w drodze. 
     - Skąd o tym wiesz? - zainteresował się Tweed. 
     - Ponieważ zadzwoniłem do niego przed wyjściem z domu. Już 
wstał. Ten nagły wyjazd Vanity zaniepokoił mnie i powiedziałem o 
tym Marlerowi. 
     - Nie potraktowała cię najlepiej, Bob - skomentowała Paula. 
- Pognała do Kalifornii i nawet do ciebie nie zatelefonowała. 
     - Zgadzam się. Ale pewnie dostała pilne polecenie powrotu od 
naszego przyjaciela VB. 
     - Myślę, że dokładnie tak się stało - wtrącił się Tweed. - 
Podejrzewam, że zbiera swoich najważniejszych ludzi, by wykonać 
jakiś poważny ruch. 
     Moniko, czy mamy zrobioną na wszelki wypadek rezerwację na 
następny rejs do San Francisco? 
     - Zgłaszam ją codziennie, a potem przenoszę na następny 
dzień. 
     - Rób tak dalej. Zawiadom Butlera i Nielda. Muszą być gotowi 
do natychmiastowego wyjazdu... 
      * 
     W dzielnicy, w której znajdują się biura większości firm w 
San Francisco, widnieją dwa wielkie budynki o dziwacznym 
kształcie. Jednym jest słynny gmach Trans - America, 
przypominający wysoką, smukłą piramidę. Drugim - wieżowiec AMBECO 
o kształcie gigantycznego stożka, okrągły u podstawy i o 
wierzchołku zwężającym się do ostrego szpica. Obydwa zaliczane są 
do cudów tego miasta i ich fasady często podziwiają turyści. 
     Budynek AMBECO ma tuż poniżej szczytu dość dziwny "defekt". 
W jego ścianie pod samym wierzchołkiem została wycięta 
gigantyczna nisza, zamykana wielkimi, przesuwanymi drzwiami, w 
normalnych warunkach zupełnie niewidoczna z zewnątrz. W niszy 
mieści się lądowisko ze śmigłowcem gotowym do natychmiastowego 
startu. Podobnie jak piramida Trans - America, budynek AMBECO 
został zbudowany na potężnych rolkach. Zgodnie z przyjętą 
koncepcją, gdyby nastąpiło trzęsienie ziemi, ruch obu budynków 
miał niwelować skutki wstrząsów. W swoim okrągłym gabinecie pod 
szczytem - wszystkie gabinety były okrągłe - Moloch studiował 
ostatnie mapy dostarczone mu przez Ethana. 
     Zdradzał szczególne zainteresowanie pewnym rejonem północnej 
Kalifornii. Telefon odezwał się, popiskując cicho. 
     - Tak - rzucił do słuchawki. 
     - Nowe kłopoty z Ethanem - zameldował Joel z Black Ridge. - 
Pani Benyon jest chora. Ethan upiera się, że musi ją odwiedzić. 
     - Trzymaj go w Black Ridge - odparł natychmiast Moloch. - I 
wezwij mojego lekarza. Powiedz mu, żeby pojechał do Black Ridge i 
poczekał tam na mnie. Już jadę... 
     Moloch załatwiał każdy problem w taki właśnie sposób. 
Obdarzony zdecydowanym charakterem, potrafił podjąć decyzję w 
kilka sekund. Wezwał swojego głównego asystenta i wydał mu szereg 
poleceń. W ciągu pięciu minut znalazł się w śmigłowcu. 
Gigantyczne drzwi przesunęły się ku górze, wirnik zaczął się 
obracać i maszyna powoli uniosła się kilka metrów nad dachem, a 
potem poleciała nad San Francisco na południe. 
     Pilot od razu nawiązał łączność z wieżą kontroli lotów na 
lotnisku. Lot Molocha miał najwyższą kategorię pierwszeństwa w 
korytarzu powietrznym. Śmigłowiec leciał dalej na południe, nad 
Monterey i Carmel i wkrótce dotknął ziemi na lądowisku 
znajdującym się za groteskowym budynkiem Black Ridge. 
     Joel czekał już na Molocha. 
     - Mam przygotowany samochód. Doktor siedzi w nim razem z 
Ethanem. Mam pojechać z panem? 
     - Nie, zostań tu i pilnuj wszystkiego. Trzeba zwiększyć 
środki bezpieczeństwa. Wkrótce zacznie się realizacja wielkiego 
projektu. 
     Przedłużona limuzyna lincoln continental o szybach 
zabarwionych na bursztynowy kolor czekała na niego. Wsiadł do 
niej, zajmując miejsce obok kierowcy i polecił mu jechać 
natychmiast do domu pani Benyon. Obejrzał się przez ramię i 
zobaczył na tylnym siedzeniu lekarza, a obok niego Ethana, na 
którego szczupłej twarzy malował się niepokój. 
     - Z panią Benyon nie dzieje się nic złego - poinformował 
lekarza Moloch. -Jest po prostu psychopatką, ale dość łagodnym 
przypadkiem. 
     - Może jest bardzo chora - zaprotestował Ethan. 
     - Wątpię. A lekarz zapewne to potwierdzi... 
     Gdy limuzyna zatrzymała się na szczycie podjazdu, Moloch 
wysiadł pierwszy. Otworzył drzwi własnym kluczem i wszedł do 
saloniku przed Ethanem i lekarzem. Pani Benyon siedziała 
oklapnięta w swoim przypominającym tron fotelu, trzymając w obu 
dłoniach kule inwalidzkie. 
     - Źle się czuję - oznajmiła cicho. - Boję się strażników. 
     - Lekarz cię zbada., - Nie chcę lekarza - zaprotestowała 
zdecydowanie mocniejszym głosem pani Benyon. 
     Moloch zostawił ją z medykiem i Ethanem. Stojąc niewidoczny 
w holu, słyszał każde wypowiedziane w pokoju słowo. Po piętnastu 
minutach pojawił się lekarz. Tuż za nim szedł Ethan z upartą 
miną. 
     - Czy moglibyśmy porozmawiać gdzieś w spokoju? - zapytał 
doktor. 
     - Tutaj, proszę. 
     Moloch zaprowadził obu mężczyzn do wielkiego salonu z 
trójkątnym kominkiem, o ścianach wyłożonych niesamowicie kolorową 
mozaiką. Zamknął drzwi. 
     - Ogólnie rzecz biorąc jest w dobrym stanie - zaczął doktor 
- Ma nieco przyspieszony puls. Dałem jej na to lekarstwo. 
     - Boi się strażników - wybuchnął Ethan. - Czuje się 
uwięziona, ma wrażenie, że ściany zaciskają się wokół niej. 
     - To prawda - przytaknął doktor. - Z psychologicznego punktu 
widzenia jest to dla niej niekorzystne. Strażnicy ją denerwują, 
co tłumaczy przyspieszony puls. Zdecydowanie zalecam usunięcie 
ich. 
     - Są tu, żeby ją chronić - zaoponował Moloch. 
     - Ci cholerni strażnicy muszą być odesłani, albo ja z nią 
zostanę - ponownie nie wytrzymał Ethan. 
     - W takim razie natychmiast ich zabiorę - oświadczył Moloch. 
     Podjął tę decyzję niechętnie, ale nie mógł pozwolić, by 
Ethan na tym etapie operacji czymś się martwił. Wyszedł z domu, 
wydając ochroniarzom polecenie, by natychmiast wrócili do Black 
Ridge, a potem ruszył z powrotem do rezydencji, wioząc na tylnym 
siedzeniu limuzyny lekarza i Ethana. 
     W domu, który przed chwilą opuścili, pani Benyon ostrożnie - 
i bez pomocy kul - podeszła do okna wychodzącego na szosę numer 
jeden. 
     Parsknęła ironicznie pod nosem, patrząc jak limuzyna znika w 
oddali, a strażnicy idą w dół podjazdu. 
     - Jesteś głupim sukinsynem, Vincent - powiedziała na głos. - 
Mam zamiar cię zrujnować. 
     Podeszła do toaletki, wyjęła z szufladki pigułki, użycie 
których powodowało przyspieszenie tętna i wrzuciła je między 
kłody płonące na kominku. Od Pacyfiku nadciągała morska mgła, 
temperatura spadała i czuła chłód. 
     - Potrzebuję kogoś, komu mogłabym to i owo opowiedzieć - 
odezwała się na głos. 
      * 
     W Park Crescent trwało pełne napięcia oczekiwanie. Taka 
przerwa w działaniach zawsze była próbą nerwów Zamyślony Marler 
stał pod ścianą, paląc kolejnego papierosa. Newman siedział ze 
skrzyżowanymi nogami w fotelu, starając się skoncentrować na 
lekturze gazety. Tweed wydawał się najbardziej swobodny; wertował 
od początku przesłaną mu specjalnym posłańcem przez profesora 
Weatherbyego informację na temat dawnych notatek Ethana, 
znalezionych niedawno w starych aktach. 
     - Właśnie myślałam o Kornwalii - powiedziała Paula, chcąc 
przerwać gniotącą ciszę. - Większość ludzi chodzi tam na 
wycieczki wzdłuż malowniczych, poszarpanych krawędzi urwisk, albo 
spędzają cały czas, siedząc w malowniczych zatoczkach. Ale to są 
zaledwie obrzeża Kornwalii. Gdy powędruje się w głąb kraju, widzi 
się ponurą pustynię, zupełną dzicz. 
     - To prawda - przytaknął automatycznie Tweed. 
     - Pojechałam do Falmouth - mówiła dalej Paula. - Miasto stoi 
w czymś w rodzaju doliny. Kiedy się do niego wjeżdża, widzi się 
na stromych zboczach szeregi jednakowych domów na różnych 
poziomach. Zauważyłam na ulicach rozmaite dziwaczne typy Bardziej 
przypominali członków jakiegoś zacofanego plemienia. 
     - Są z zapadłych wiosek - wyjaśnił Newman nie podnosząc 
głowy znad gazety. - Podejrzewam, że w takich wioskach zdarzają 
się rodzinne krzyżówki. 
     - Kornwalia ma wielowiekową historię - wtrąciła Paula. - A 
wybrzeże i te ciekawe wioski nad morzem są świetnym miejscem na 
spędzanie wakacji. Sądzę... 
     Było południe, gdy odezwał się telefon. Dzwoniono z Langley. 
Monika natychmiast przełączyła rozmowę na aparat Tweeda. 
     - Tu Cord - odezwał się Dillon. - Mamy kolejne morderstwo. 
Tym razem w centrum Carmelu. Kobieta. Nazywała się Linda 
Standish. Prywatny detektyw. 
     Uduszona garotą. Głowa niemal odcięta od tułowia. Jestem w 
kontakcie z miejscową policją i zawiadomili mnie o tym, co się 
stało. 
     - Czy wiecie, kiedy nastąpiło morderstwo? - zapytał Tweed. 
     - Wyciągnąłem z łóżka rzeczoznawcę medycznego... według 
waszej nomenklatury anatomopatologa. Według niego stało się to 
między dwudziestą pierwszą a dwudziestą-trzecią czasu 
kalifornijskiego. Powiedział, że musi poczekać na wyniki sekcji, 
ale gdyby miał zgadywać, stało się to około dwudziestej drugiej. 
To znowu nasz seryjny morderca, Księgowy. , - Jesteś pewien? 
     - No cóż, ofiara miała własną krwią wypisane na nagich 
plecach litery KS. 
     To wszystko. 
     - Wystarczy. Dzięki, Cord. 
     Tweed powtórzył swojemu zespołowi, co się stało. Nikt się 
nie odezwał. 
     Wszyscy czekali, by Tweed pierwszy zabrał głos. W końcu 
zrobił to.. 
     - Mamy akurat tyle czasu, żeby złapać rejs do San Francisco. 
     Moniko, zadzwoń do British Airways i potwierdź nasze 
rezerwacje. Wyjeżdżamy natychmiast. 
     - Cały kłopot w tym, że przylecimy tam nie uzbrojeni - 
zauważył Newman. 
     - Załatwię tę sprawę w ciągu paru godzin po przyjeździe - 
oświadczył Marler. - W Stanach łatwo jest zorganizować sobie 
broń. Zbyt łatwo. 
     Ale mam w San Francisco kontakt, który może dostarczyć taką, 
jakiej policja nigdy nie będzie w stanie zidentyfikować. To 
będzie mój pierwszy punkt wycieczki. 
     - Naszym pierwszym punktem wycieczki jest Heathrow - 
poprawił go Tweed, wyciągając walizkę z szafy. - Bitwa się 
zaczęła... 
     Luis Martinez zaczął się już nudzić obserwacją Park Crescent 
ze swojego samochodu. Ale teraz czuł podniecenie. Do tego samego 
budynku od bardzo wczesnej pory przychodzili ludzie. Najpierw 
kobieta, którą wziął za sprzątaczkę. Była to Monika. 
     Następna przyszła druga, o ciemnych, lśniących włosach. 
Martinez nie miał pojęcia, że szkła lornetki ma skierowane na 
Paulę, ale uznał, że poziom towarzystwa zdecydowanie się 
poprawił. A potem trafił w dziesiątkę - dzięki leżącym przed sobą 
fotografiom natychmiast zidentyfikował Newmana, Potem do tego 
samego budynku wszedł szczupły mężczyzna w płóciennym garniturze. 
Martinez oczywiście nie mógł rozpoznać Marlera, ale procesja 
ludzi przybywających rankiem do tego budynku zdawała się 
świadczyć, że znalazł swój cel. Przybycie Newmana potwierdziło 
słuszność jego domysłów. Usadowił się wygodnie i czekał dalej, 
bacznie obserwując mercedesa. Podjechał nim Newman i zaparkował 
samochód przy krawężniku. 
     Butler i Nield przyszli tuż po Marlerze. Tweed wyjaśnił im 
zwięźle, że Księgowy zabił ponownie i że tym razem jego ofiarą 
była Linda Standish. 
     - Im szybciej wytropimy tego seryjnego mordercę, tym lepiej 
- zauważył. -Najwyraźniej jest dobrym specjalistą. 
     - On? - zapytała Paula. - Czemu wszyscy zakładają, że jest 
mężczyzną? A może to kobieta? 
     W pokoju zapanowała cisza. Tweed z zamyśleniem spoglądał na 
Paulę, która mówiła dalej: 
     - Przyczepiliście się do koncepcji, że to mężczyzna, który 
potrafi czarować kobiety. Ale wiele kobiet zaprzyjaźnia się z 
przedstawicielkami tej samej płci i łatwo wdaje się w rozmowy z 
nieznajomymi kobietami, W takim towarzystwie ofiary mogłyby się 
czuć zupełnie nie zagrożone. 
     - Masz rację - przyznał Newman. 
     - Musimy wyjechać natychmiast - warknął Tweed - w przeciwnym 
razie spóźnimy się na samolot. Weźmiemy twojego merca, Bob. 
Paula, Marler i ja jedziemy z tobą. Harry, ty wsiadasz do forda 
fiesty i bierzesz Petea. Moniko, poinformuj Corda Dillona, którym 
rejsem przylecimy. Wiesz, w którym hotelu w San Francisco się 
zatrzymamy? 
     - Chyba powinnam. Właśnie zarezerwowałam dla was wszystkich 
pokoje. 
     - Skontaktuj się ze mną, gdyby tutaj zdarzyło się coś 
nowego. Powiedz Howardowi, dokąd pojechaliśmy, ale nie mów tego 
Royowi Buchananowi chyba że zaistnieje jakaś sytuacja alarmowa. 
No dobrze, moi drodzy, na co czekacie? 
     Monika życzyła im powodzenia. Pełna złych przeczuć patrzyła, 
jak wychodzą. 
     Z Newmanem za kierownicą jechali na lotnisko w dobrym 
tempie. 
     Tweed siedział obok niego, a Paula z Marlerem z tyłu. Butler 
trzymał się za nimi, prowadząc samochód z równą zręcznością. 
Dojeżdżali do Heathrow, gdy Newman odezwał się: 
     - Jesteśmy śledzeni od samego Park Crescent. 
     - Wiem - odparł Tweed, który często zerkał w boczne 
lusterko. - Od wielu dni ten facet obserwował biuro z 
zaparkowanego samochodu. 
     Zmieniał ubrania. Dzisiaj założył czapkę. Ale zawsze siadał 
za kierownicą w charakterystyczny sposób. 
     - Czy to nie oznacza, że Moloch już wie o naszym 
przyjeździe? - zapytała z niepokojem Paula. 
     - Mam taką nadzieję - stwierdził radośnie Tweed. - Chcę, aby 
miał świadomość, że jestem już w drodze. To potrząśnie jeszcze 
bardziej jego klatką. 
     - Może przygotować komitet powitalny, który będzie na nas 
czekał w San Francisco - ostrzegł Newman. 
     - Zabezpieczyłem się przed taką ewentualnością. Przestań się 
martwić. Od tej pory jesteśmy na stopie wojennej - oznajmił z 
entuzjazmem Tweed. - To przynajmniej jakaś odmiana po tym 
siedzeniu jak więzień za biurkiem. 
     No i jesteśmy już w Heathrow. 
     Zaparkowali samochody w sektorze "Długi postój" i w 
ostatniej chwili zdołali wsiąść do samolotu. Tweed przydzielił 
Pauli miejsce przy oknie w pierwszej klasie, pozostali siedzieli 
w różnych miejscach w klasie klubowej. Paula wyjrzała przez okno, 
gdy samolot odrywał się od ziemi. Przez moment widziała zakręty 
Tamizy, a potem lecieli już prosto na północ ponad środkową 
Anglią. 
     - Jestem ciekawa, czy kiedyś jeszcze to zobaczę - 
powiedziała do siebie. 
     
     Rozdział 18 
     
     Martinez obserwował ich, gdy oddawali bagaże. Nie miał 
pojęcia, że wiedzą o jego obecności. Gdy zniknęli, idąc szybką 
trasą do samolotu, zadzwonił do Molocha. 
     - Tu Luis. Lecą rejsem BA 287 do San Francisco. Planowany 
przylot szesnasta dwadzieścia pięć czasu kalifornijskiego. 
     - Kto poleciał? - zapytał Moloch, siedzący w swoim małym 
gabinecie w Black Ridge. 
     - Między innymi Newman. Ogółem jest ich pięcioro, w tym 
jedna kobieta. 
     - Podaj rysopisy. 
     - No cóż... - Martinez milczał przez chwilę, opisywanie 
czyjegoś wyglądu przekraczało jego możliwości. - Jest tam 
mężczyzna, niższy od Newmana, dobrze zbudowany, ma okulary w 
rogowej oprawie. 
     Moloch przez chwilę myślał, że chodzi o Tweeda, ale Linda 
Standish nie wspominała o okularach. Czyżby z jakichś powodów 
pozostawiła dla siebie tę ważną informację? 
     - Teraz kobieta - naciskał Moloch. 
     - Seksowna sztuka. Ciemne włosy. Mogę o niej powiedzieć 
tylko tyle. Aha, ma też dobre nogi. 
     - Natychmiast ją rozpoznamy - oświadczył ironicznie Moloch. 
- Chcę, żebyś złapał jutro samolot do San Francisco, a potem 
przyjechał prosto do Black Ridge. Dziękuję, że zadzwoniłeś... 
     Powtórzył rozmowę siedzącemu naprzeciwko Joelowi Brandowi. 
Reakcja Branda była szybka i typowa. 
     - Możemy załatwić tę bandę, gdy tylko wyjdą z portu 
lotniczego. Zorganizuję... 
     - Wybij to sobie z głowy - warknął Moloch. - Możesz kazać 
ich śledzić, żebyśmy mogli się zorientować, o co im chodzi. Ale 
ten twój pomysł jest szaleństwem. Nie masz pojęcia, z kim 
walczysz. 
     - Mogę walczyć z każdym - odparł porywczo Brand. - I 
pokierować każdą organizacją. 
     - Taką jak na przykład AMBECO? - zapytał łagodnie Moloch. 
     Jego blade oczy wpatrywały się uważnie w Branda, który 
szybko opuścił wzrok. Zawsze czuł niepokój, gdy Moloch spoglądał 
na niego w taki sposób. Uświadomił sobie, że popełnił paskudny 
błąd. 
     - Oczywiście, że nie - odpowiedział szybko. - To dla mnie za 
duża skala. 
     - Nie zapominaj o tym, Joelu. A teraz zadbaj o to, by nasi 
goście byli śledzeni. I choć tym razem spróbuj działać nieco 
dyskretniej... 
     Wychodząc od Molocha, Brand pienił się w duchu. Miał swoje 
własne sposoby rozprawiania się z przeciwnikiem. Usiadł za 
wielkim biurkiem w swoim własnym przestronnym gabinecie i 
przykrył jedwabną chustką do nosa słuchawkę telefonu. Sprawdził 
numer, wybrał go i poprosił o połączenie z kierownikiem Urzędu 
Celnego w międzynarodowym porcie lotniczym San Francisco. 
     - Nazwisko - zażądał ostry głos. 
     - Nie potrzebujecie go. To informacja o... 
     - Proszę podać nazwisko... 
     - Mam cynk z Londynu. Popołudniowym rejsem BA 287 przylatują 
dwaj faceci o nazwiskach Tweed i Newman. Wiozą dużą porcję 
prochów. 
     Heroinę... 
     Przerwał połączenie, zanim jego rozmówca zdążył się odezwać, 
a potem zapalił wielkie cygaro. Był bardzo z siebie zadowolony. 
Moloch nie był wystarczająco twardy, by kierować tą firmą. 
Obmyślając następny ruch, wypalił cygaro do końca. 
     Potem zadzwonił do budynku AMBECO w San Francisco. 
Przedstawił się telefonistce i kazał się połączyć z Garym 
Kaplanem. 
     - Gary, tu Joel. Zbierz grupę twardzieli. Siedmiu ludzi. Każ 
im się ubrać w garnitury, żeby nie wyglądali podejrzanie. Trzymaj 
ich w gmachu, dopóki nie przyjadę. 
     Już tam lecę. Zrozumiałeś? Byłoby lepiej, gdybyś 
zrozumiał... 
     Zdusił cygaro w popielniczce i wyszedł z rezydencji, 
zadzwoniwszy uprzednio do pilota, by przygotował się do lotu do 
gmachu AMBECO. 
     Wirnik już się obracał, gdy wsiadał do śmigłowca stojącego 
na płycie lądowiska na tyłach domu. 
     Kalifornia powitała Tweeda wkrótce po wylądowaniu. Gdy 
podszedł do stanowiska odpraw celnych, zobaczył Amerykanina 
zbudowanego jak obrońca rugby. Wielki mężczyzna oparł wielkie 
dłonie na kontuarze i przez jakiś czas wpatrywał się w niego bez 
słowa. Wreszcie odezwał się agresywnym tonem:, - Czekałem na 
pana, panie Tweed... i na pana, Newman. Otworzyć zamki walizek. 
     - Są otwarte. 
     - Okay. A więc najpierw sprawdzimy wasze bagaże, a potem 
zrobimy rewizję osobistą. Oczywiście za zasłoną - burknął 
niesympatycznie. - Może przywozicie coś wrednego do naszych 
kochanych Stanów. 
     - Chcę mówić z kierownikiem Urzędu Celnego. 
     - Masz go przed sobą, koleś. 
     Newman zauważył niskiego, silnie zbudowanego mężczyznę o 
ciemnych, błyszczących oczach, oliwkowej cerze i czarnych włosach 
sczesanych do tyłu z wysokiego czoła, który przeciskał się między 
pasażerami wychodzącymi z sali odpraw celnych. Dotarł do 
kontuaru, przy którym stał Tweed, wyjął małą książeczkę i pokazał 
ją urzędnikowi. Newman odniósł wrażenie, że jest to znajoma 
legitymacja. 
     - David Alvarez - powiedział, spoglądając na celnika. - 
Jestem z Waszyngtonu. Proszę zostawić w spokoju siedmioro 
następnych pasażerów, w tym również damę. 
     - Co u diabła... - zaczął celnik. 
     - Popatrz na moją legitymację, gorylu. Chcesz, żebym 
zameldował, jak obraźliwie potraktowałeś naszych wybitnych gości? 
W Waszyngtonie? 
     Celnik spojrzał na książeczkę i jego sposób bycia 
natychmiast uległ zmianie. 
     Zaczął płaszczyć się przed Alvarezem, przepraszając co 
chwila. Alvarez przerwał mu jednym ostrym spojrzeniem i odwrócił 
się do Tweeda. 
     - Proszę zabrać bagaże i pójść za mną. Pańscy przyjaciele 
również. Najmocniej przepraszam za potraktowanie państwa w taki 
sposób. 
     Najwidoczniej ktoś zrobił fałszywy donos do urzędu celnego, 
że przewozicie narkotyki albo coś w tym rodzaju. 
     W holu pokazał swoją legitymację Tweedowi i Newmanowi. 
Oprócz nazwiska i fotografii zawierała kilka innych informacji. 
     - CIA - stwierdził cicho Newman. 
     - Tak, ale dokumenty można sfałszować. Tam jest telefon, z 
którego może pan zadzwonić do Corda Dillona. 
     - Sądzę, że to zbyteczne - uznał Tweed. 
     - Mamy zapewnioną współpracę miejskiej komendy policji San 
Francisco -powiedział Alvarez. - Na zewnątrz czekają samochody 
policyjne, żeby zawieźć państwa do hotelu. Mam nadzieję, że nie 
macie nic przeciwko wyjącym syrenom i migoczącym kogutom. Dzięki 
temu nie pociągniemy ogona do waszego miejsca zamieszkania... 
Samochody pojadą okrężną trasą. 
     - Wygląda na to, że wszystko pan doskonale zorganizował. 
Skąd pan wie, gdzie się zatrzymamy? - spytał Tweed. 
     - Dama z pańskiego londyńskiego biura rozmawiała z panem 
Dillonem, a on ją o to zapytał... 
     Tweed zdążył się już zorientować, że chociaż Alvarez mówi 
doskonale po angielsku, jest Latynosem - było to oczywiste, 
jeżeli zwróciło się uwagę na jego nazwisko i oliwkową karnację. 
Natychmiast polubił tego mężczyznę. 
     Odprowadzano ich do wyjścia, gdy Tweed zauważył kilku 
ubranych jak biznesmeni osiłków szamoczących się z umundurowanymi 
policjantami. 
     Biznesmenów zakuto w kajdanki i wyprowadzono, traktując 
niezbyt delikatnie. Gestem głowy wskazał zamieszanie. 
     - Co się tam dzieje? 
     - Mieliśmy budynek AMBECO pod obserwacją. Kilku znanych 
rozrabiaków wyszło stamtąd, wsiadło do samochodów i przyjechało 
tutaj. 
     Uznaliśmy, że mają wobec was wrogie zamiary, no i 
aresztowaliśmy ich. - Uśmiechnął się czarująco. - Wymyślimy 
jakieś zarzuty, żeby ich przetrzymać. Mają ciekawe akta... 
     Trzydziesto minutowa jazda z lotniska do miasta była dla 
Pauli, cierpiącej z powodu różnicy czasu, istnym koszmarem. 
Samochód policyjny, w którym jechała razem z Tweedem, bez chwili 
przerwy wył w obrzydliwej tonacji, a błyskający migacz na dachu 
raził ją w oczy. Jazda była dość ostra. Samochód pokonywał 
zakręty z pełną szybkością i gwałtownie hamował, gdy 
przepuszczali na skrzyżowaniach ciężarówki. 
     To w niczym nie przypomina "Spanish Bay", pomyślała, 
wspominając hotel niedaleko Monterey, w którym mieszkała 
poprzednio. Jeżeli tak wygląda prawdziwa Ameryka, to absolutnie 
nie różni się od piekła... 
     Alvarez siedział przed Tweedem, obok policyjnego kierowcy Za 
nimi, w następnym radiowozie z włączoną syreną i migaczami, 
jechali stłoczeni Newman, Marler, Butler i Nield. Bagaże jechały 
w trzecim wozie. 
     Kiedy wjechali do miasta, prędkość wcale się nie 
zmniejszyła. O ile Tweed mógł się zorientować, kluczyli przez 
cały czas. Alvarez obejrzał się i spojrzał z uśmiechem na Paulę. 
     - Pod wrażeniem? 
     - I to wielkim! - zdołała zawołać. 
     Wreszcie podjechali w górę kolejną, stromą ulicą i 
zatrzymali się na szczycie, koło hotelu. Alvarez wepchnął ich do 
środka, informując, że zaopiekuje się bagażami. Kiedy wzięli 
klucze, odprowadził ich na piętro, powiedział Tweedowi, że on 
również się tu zatrzymał, i podał numer swojego pokoju. 
     - Nareszcie sami - westchnęła Paula, opadając na krawędź 
łóżka. 
     - Przynajmniej pokój jest dość luksusowy - zauważył Tweed, 
nalewając jej szklankę wody. - Nie wypijaj wszystkiego od razu. 
Najpierw połowę, resztę potem. 
     - Dziękuję. - Zrobiła, jak kazał. - Witaj w U.S.A. Co 
myślisz o aferze na lotnisku z tym brutalem od cła? Kto twoim 
zdaniem ją zorganizował? 
     Moloch?! - Być może. 
     - Co chcesz przez to powiedzieć? 
     - Raczej nie w jego stylu. Zaczynam poznawać tego człowieka. 
     - Czy to nie ten hotel z fantastycznym widokiem z dachu? 
     - Ten sam. Wypij jeszcze trochę wody, a potem naleję ci 
drugą szklankę. 
     Po dwóch porcjach wody Paula poczuła się lepiej. Zanim 
przyszli, jej walizki już zdążono wnieść do dużego pokoju. 
Przynajmniej amerykańska obsługa okazała się sprawna. Ze 
srebrnego wiaderka z lodem sterczała szyjka wielkiej butli 
szampana. Zaintrygowana, podeszła bliżej i przeczytała 
przyczepioną kartkę: "Od Davida A. Bawcie się wspaniale". 
     - To od Alvareza - powiedziała. - Lubię go. - Miły facet. 
Prawdziwy zawodowiec - przytaknął Tweed. 
     - Muszę wyjść na dach i obejrzeć widoki. Daj mi dziesięć 
minut na doprowadzenie się do porządku. Nie wychodź z pokoju. 
     To niezwykła prośba, jak na Paulę, pomyślał Tweed, gdy 
zamknęła drzwi do łazienki, zabierając ze sobą nowe ubrania, 
wyjęte z jednej z walizek. Zmiana czasu oraz scena na lotnisku i 
zwariowana jazda do hotelu najwyraźniej nią wstrząsnęły. 
     Tweed sam miał ochotę na kąpiel, ale zdążył się już 
odświeżyć w czasie długiego, jedenasto godzinnego lotu. 
     Paula wyszła z łazienki po niecałych dziesięciu minutach. 
Przebrała się, nałożyła świeży makijaż i wyglądała o wiele 
lepiej. Większości kobiet zajęłoby to pół godziny, uznał Tweed. A 
przecież słyszał, że zdążyła wziąć prysznic. 
     - Gotowa do służby i na widok z dachu. 
     Dygnęła leciutko. Jej umiejętność regeneracji sił była 
zdumiewająca. 
     Rozległo się stukanie do drzwi i Tweed otworzył je 
ostrożnie. Ubrany w nowy garnitur Newman stał na korytarzu razem 
z Marlerem. 
     - Wejdźcie - zaprosił ich Tweed. 
     - Jak się czujesz, Paula? - zainteresował się Marler. 
     - Wybieramy się na dach, żeby zobaczyć tę słynną panoramę i 
sprawdzić, czy jest rzeczywiście taka wspaniała, jak mówią. 
     - Pójdziemy z wami - oświadczył Newman. 
     Taras na dachu był pusty i mieli go właściwie na swój 
wyłączny użytek, co dosyć zdziwiło Tweeda. Chwilę później, jak za 
dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawił się obok niego 
Alvarez. W ręku trzymał niewielką lornetkę. 
     - Mamy stąd najlepszy widok - powiedział Amerykanin. - 
Naprawdę zbija z nóg. 
     - Pański angielski jest bardzo angielski, jeżeli wolno mi 
tak powiedzieć -stwierdził Tweed. - Zna pan nawet nasze idiomy. 
     - Powinienem. Przez dwa lata pracowałem w londyńskim 
komisariacie, Świetnie się bawiłem w Wielkiej Brytanii. Wszyscy 
są tam tacy uprzejmi. 
     O, tam właśnie jest ten słynny gmach AMBECO. 
     Paula była pod wrażeniem. Miała pod sobą całą panoramę 
miasta. Spoglądała na słynny na cały świat most Golden Gate, 
przerzucony nad wejściem z morza do zatoki. Wskazała go 
Alvarezowi. 
     Nastawił ostrość swojej silnej lornetki, podał ją Pauli i 
powiedział: 
     - Proszę spojrzeć na budynek AMBECO. Tuż pod szczytem 
znajduje się gabinet. Okno jest otwarte. Za biurkiem pracuje 
mężczyzna. Widzi go pani? 
     Szybko odnalazła okno. Miała wrażenie, że ma je przed samym 
nosem. 
     Wewnątrz pomieszczenia ujrzała mężczyznę w koszuli z 
podwiniętymi rękawami. Jego wielka głowa pochylona była nad 
papierami, które wydawał się przeglądać z wielkim skupieniem. 
Zdołała powstrzymać okrzyk zaskoczenia. 
     - To Joel Brand - powiedziała. 
     - Dama trafiła w dziesiątkę. 
     Paula błyskawicznie przypomniała sobie strzelaninę w Mullion 
Towers w odległej Kornwalii. Człowiek, na którego patrzyła, 
dowodził grupą, z którą starli się po sforsowaniu muru 
otaczającego rezydencję Molocha. 
     Podała lornetkę Tweedowi. Przyglądał się mężczyźnie za 
biurkiem, zapamiętując jego wygląd. Po raz pierwszy widział 
człowieka, który był prawą ręką Molocha. Przekazał lornetkę 
Newmanowi. 
     - Ciężko pracuje. - Był to jedyny komentarz Tweeda. 
     - To konieczne, jeżeli jest się zatrudnionym przez Molocha. 
Krążą plotki, że on sam śpi tylko cztery godziny na dobę. Pracuje 
jak opętany - Opętani ludzie są niebezpieczni. O ile wiem, ma 
macochę, panią Benyon. 
     Czy coś pan o niej słyszał? 
     - Wiem wszystko O VB, co tylko można wiedzieć - odparł 
Alvarez. - Pani Benyon przeniosła się ostatnio do domu zwanego 
"Szczyt". Jeżeli chce ją pan odwiedzić, mogę pokazać panu na 
mapie, gdzie się znajduje. To miejsce niedaleko Big Sur... i 
niedaleko Black Ridge, zamiejskiej kwatery głównej Molocha. 
     Nie sposób nie zauważyć Black Ridge... 
     Wyjął z kieszeni mapę północnej Kalifornii, wyraźnie 
zaznaczył krzyżykami lokalizację obu domów i podał mapę Tweedowi, 
który mu podziękował. 
     - Dziwne, że mamy cały dach do dyspozycji - zauważył Tweed. 
     - W mieście odbywa się duża konwencja, będzie tu mnóstwo 
gości. 
     - Skoro to jest Joel Brand - powiedział ponuro Newman, 
patrząc przez lornetkę - chciałbym go kiedyś spotkać. 
     - Proszę uważać - odparł Alvarez. - To kawał twardziela. - 
Spojrzał na Newmana. - Ale pan również na takiego wygląda... Musi 
pan nim być, skoro przeżył pan te wszystkie przygody w 
niezwykłych miejscach, w których się pan znajdował. 
     Byłem zagorzałym czytelnikiem pańskich artykułów, kiedy 
jeszcze je pan pisywał. 
     Stojący na stoliku telefon zadzwonił. Alvarez podniósł 
słuchawkę, powiedział do niej kilka słów, a potem oddał ją 
Tweedowi. 
     - Do pana. Ktoś o imieniu Monika. 
     - Tu Tweed. 
     - Wiem, że jesteś w hotelu - Monika umilkła na chwilę i 
Tweed wiedział, że to, co chce mu przekazać, powie kodem. 
     - Ten statek wciąż stoi na kotwicy koło tutejszego wybrzeża. 
     Zadzwoniłam do przyjaciela, który mi powiedział, że wkrótce 
ma popłynąć w rejs do wschodniej części Morza Śródziemnego. 
Bardzo chciałabym nim popłynąć. Może nawet znajdzie się koło 
wybrzeży Libanu. Kto wie? Lepiej zarezerwuję sobie bilet. 
     - Zrób to - odparł Tweed. - Pogoda jest tam podobna jak 
tutaj. 
     Bardzo gorąco. 
     - U nas już nie. Upały się skończyły kilka godzin po waszym 
wyjeździe. 
     Pada deszcz. Bawcie się dobrze na wakacjach... 
     Tweed natychmiast przekazał treść meldunku Moniki. "Wenecja" 
szykowała się na rejs do Libanu. 
     - Arabski trop - oznajmił cicho Alvarez. - Tego właśnie 
Waszyngton najbardziej się obawia. Moloch ma w górach za Bejrutem 
dom, który w niczym nie ustępuje królewskiemu pałacowi. 
     - Droga ucieczki po wydarzeniu - dodał Tweed. 
     - Jakim wydarzeniu? 
     - Bóg mi świadkiem, że chciałbym się mylić i dlatego nie 
będę teraz o tym mówił. A teraz, jak sądzę, wszyscy chętnie 
zjedlibyśmy obiad. - Będę w restauracji - zapewnił go Alvarez. - 
Ale pewnie mnie nie zobaczycie. 
     - Gdybym chciał złożyć wizytę pani Benyon, zapewne 
powinienem umówić się telefonicznie. 
     - Niekoniecznie. Zawsze jest na miejscu. Po prostu niech pan 
do niej wpadnie, działając przez zaskoczenie. 
     - A po drodze chciałbym obejrzeć mieszkanie, w którym 
zamordowano Lindę Standish. Poznałem ją w Londynie. Da się to 
załatwić? 
     - Bez trudu. Znam detektywa z miejscowej komendy policji, 
który prowadzi tę sprawę. Facet nazywa się Jeff Anderson. Chce go 
pan zobaczyć jutro? A jeżeli tak, to o której? 
     - O ile wiem, do Carmel jedzie się stąd dwie godziny. Sądzi 
pan, że mógłby się ze mną spotkać o dwunastej trzydzieści? Mam 
adres i wiem, gdzie znajduje się to mieszkanie. Musi pan się 
zorientować, czy Andersonowi będzie odpowiadał ten termin. 
     - Załatwię tak, że będzie odpowiadał... 
     Marler nie uczestniczył w obiedzie w restauracji. Zniknął po 
krótkiej rozmowie z Newmanem, a kiedy wrócił do hotelu, niósł 
wielką torbę. Zastał zespół Tweeda, z Butlerem i Nieldem 
włącznie, w przestronnym pokoju zajmowanym przez Paulę. 
     Po obiedzie przespała się dwie godziny, o północy była już 
więc ożywiona i wypoczęta. Siedziała przy uchylonym oknie, gdy 
Newman wprowadził Marlera z ciężką torbą w ręku. Zdziwiło ją, że 
Marler tak czujnie się zachowuje. 
     - Chcesz coś zjeść? - spytała. 
     - Przekąsiłem coś w nocnym barze. Poszedłem się spotkać z 
handlarzem bronią. Usłyszałem jego nazwisko dawno temu od kogoś, 
kogo poznałem w Strasburgu... 
     Przerwał, słysząc stukanie do drzwi, i wrzucił torbę do 
szafy z ubraniami Pauli. 
     Newman otworzył i do pokoju wkroczył Alvarez, uśmiechając 
się do wszystkich obecnych. Trzymał w ręku kopertę. Spojrzał na 
Marlera. - Właśnie wróciłem z komendy policji. Mam dokumenty na 
pańską zbrojownię. Musiałem użyć prerogatyw mojego stopnia. 
     - Zbrojownię? - spytała Paula. 
     Marler wyjął z szafy torbę, wyciągnął z niej pistolet 
browning kalibru.32 i podał go Pauli. Alvarez natomiast podał jej 
kartkę papieru wyjętą z koperty. 
     - Ten dokument upoważnia panią do noszenia tej broni oraz 
dodatkowej amunicji. 
     Następnie Marler wyjął dwa pistolety walther P.38 z 
dodatkowymi magazynkami, po czym podał jeden Butlerowi, a drugi 
Nieldowi. Alvarez wręczył im zezwolenia. Newman z radością 
przyjął swoją ulubioną broń, smith & wessona.38 i odpowiedni 
dokument od Alvareza. Paula z zaskoczeniem zwróciła uwagę na nić 
porozumienia, jaka zdążyła się nawiązać pomiędzy tymi dwoma 
mężczyznami. 
     - Kiedy to wszystko zostało załatwione? - spytała. 
     - W czasie waszego obiadu - odparł Alvarez. - Marler dał mi 
spis broni, której potrzebujecie. Podczas gdy ją organizował, 
pojechałem do miejscowej komendy policji po zezwolenia. - 
Spojrzał na Tweeda. - Pana nie było na liście. 
     - Nigdy nie noszę broni. i - Panie Marler - Alvarez odwrócił 
się - oto dokumenty na pańską. 
     Musi pan być strzelcem wyborowym. 
     - Najlepszym w zachodniej Europie - potwierdził Tweed. 
     - Aha, panie Marler - dodał z uśmiechem Alvarez - czy ma pan 
w tej torbie coś, czego mi pan nie pokazał? 
     - Powiedział pan, że mamy do czynienia z ostrymi graczami. 
     - Najostrzejszymi. 
     - W takim razie nie musi pan wiedzieć, co jeszcze kupiłem. 
     - Okay. Jesteście odpowiedzialnymi ludźmi. Teraz już pójdę, 
ale zostawię ludzi, żeby patrolowali przez cały noc korytarz. 
Zmieniliśmy wam rezerwacje, żebyście wszyscy znaleźli się na 
jednym piętrze. Dyrekcję poinformowaliśmy, że jesteście ważnymi 
osobistościami i że rozkazy pochodzą z Waszyngtonu. Dobranoc 
wszystkim. Śpijcie dobrze. 
     Kiedy Alvarez wyszedł i zamknięto za nim drzwi na klucz, 
Marler ponownie sięgnął do torby Wyjął z niej granaty. Paula 
dostała dwa, mężczyźni więcej. 
     - Ogłuszające? - zapytała. 
     - Nie, odłamkowe. Słyszałaś, co mówił Alvarez. Mamy do 
czynienia z bardzo niebezpiecznymi przeciwnikami. A poza tym 
każde dostało granaty dymne. Lubię je. 
     Wreszcie wyjął swoją ulubioną broń, rozłożony karabinek 
armalite z celownikiem optycznym. Pogłaskał go i mruknął: 
     - Z tym nie może mi się zdarzyć nic złego. 
     - A ja - wtrącił Newman - wynająłem dwa samochody. Mercedesa 
i BMW. 
     - Nie przejmujesz się wydatkami, prawda? - ofuknął go Tweed. 
     - To Ameryka - przypomniał mu Newman.-Najważniejszy jest 
image. 
     - W takim razie uważam, że powinniśmy się trochę przespać - 
oświadczył Tweed, kierując się w stronę drzwi. - Jutro wkraczamy 
na terytorium przeciwnika. 
     
     Rozdział 19 
     
     Alvarez zatrudnił w nocy kilku wyspecjalizowanych techników, 
którzy, korzystając z udzielonej wcześniej zgody Newmana, do 
świtu pracowali przy mercedesie i BMW w zabezpieczonym, 
podziemnym garażu. Późnym rankiem oba samochody wraz z pasażerami 
znajdowały się blisko Monterey. 
     Wcześniej, gdy jechali nadbrzeżną drogą na południe od San 
Francisco, Tweed uświadomił sobie, że zapomniał już, jak 
malownicza jest trasa ich podróży. Z prawej w jaskrawym świetle 
poranka gładki Pacyfik lśnił jak rtęć. 
     Przejeżdżali wzdłuż pustych plaż i małych półwyspów. 
     Z lewej strony znajdował się łagodny stok z rozrzuconymi tu 
i ówdzie drewnianymi chatami. Poza tymi rzadko spotykanymi 
budynkami, nie widać było żadnych śladów ludzkiej obecności. W 
napotkanej po drodze zatoczce Newman zademonstrował techniczne 
dodatki zamontowane w mercedesie zgodnie z sugestiami Alvareza. 
     Tweed stał obok Pauli, gdy Newman naciskał guziki na 
zgrabnym czarnym pudełku przymocowanym do tablicy rozdzielczej. Z 
dachu wysunęły się dwie długie anteny, a potem rozwinęły się na 
górze w misterną sieć przewodów. 
     Nacisnął następny guzik i ze spłaszczonej skrzyneczki na 
dachu wyłonił się mały cylinder. 
     Ledwo zdążyli wsiąść do samochodu, gdy zaczął przeraźliwie 
wyć klakson, włączając się i wyłączając w równych odstępach 
czasu. Przypominał syrenę policyjną. 
     Paula zatkała palcami uszy i Newman wyłączył urządzenie. 
     - Po co to wszystko? - zapytał Tweed. , - Właśnie, co się tu 
dzieje? - zawołała Paula z tyłu samochodu. 
     Siedziała obok Marlera, który złożył swój karabinek, 
zamocował do niego celownik optyczny i położył broń na podłodze. 
Wyjechali znowu na autostradę i Newman wyjaśnił: 
     - Widzicie mikrofon ukryty pod tablicą rozdzielczą? Za jego 
pomocą mogę ,., Się porozumiewać nie tylko z Alvarezem. Ten sam 
komunikat przekazywany jest bezpośrednio Cordowi Dillonowi w 
Langley. To jeden z najpotężniejszych nadajników na świecie - 
współpracuje z anteną, którą podniosłem na dachu i schowałem 
przed ruszeniem. Syrena ma oddziaływanie psychologiczne i powinna 
zwrócić uwagę każdego wozu policyjnego w promieniu kilku mil. A 
przy okazji, każde wysłane przeze mnie wezwanie pomocy jest 
przekazywane na innej częstotliwości, niż ta używana przez 
radiowozy policyjne. 
     - Alvarez nie pozostawia niczego przypadkowi - skomentował 
Tweed. 
     - Nie zauważyłem tego całego sprzętu na dachu. 
     - I tak miało być. 
     - Widzę, że Butler i Nield trzymają się blisko za nami - 
zauważył Tweed zerkając w boczne lusterko. 
     - Ustaliliśmy to. Zbliżamy się do dużego miasta. 
     - Monterey. Pamiętam drogę z Carmel na Junipero. Od tej pory 
będę cię pilotował... 
     Newman, wiedząc, że Tweed ma fotograficzną pamięć, robił 
dokładnie to, co ten mu mówił. Przejechali przez duże połacie 
sosnowego lasu, omijając większą część Monterey, i wjechali do 
Carmel. Tweed podał następną wskazówkę: 
     - Carmel, jak większość amerykańskich miast, zbudowany jest 
w oparciu o zasadę siatki - powiedział. - Aleje biegną do morza, 
ulice przecinają je pod kątem prostym. Jesteśmy na Junipero. 
Zaparkuj, gdzie ci się uda. Wyjął mapę Alvareza, by sprawdzić 
szczegóły topograficzne. 
     Gdy wysiadł z samochodu, Paula zrobiła to samo i zapytała 
go, czy może z nim pójść do mieszkania Standish. 
     - Tak. Możesz mi się przydać. Kobieta może wiele powiedzieć 
o miejscu zamieszkania innej kobiety. 
     - Ciekawe miasto - zauważyła Paula. - Bardzo dużo tu 
antykwariatów i galerii sztuki. 
     - Ta miejscowość z tego żyje. 
     Tweed wkrótce znalazł niewielki dziedziniec, przy którym 
mieszkała Linda Standish. Był dobrze ukryty, a wąskie przejście 
prowadziło na brukowane podwórze otoczone dwupiętrowymi domami. 
Zbudowane z drewna, sprawiały wrażenie starych, a każdy był w 
innym stylu architektonicznym. Paula dostrzegła wyraźne 
hiszpańskie wpływy w rysunku balustrad balkonowych. 
     Wszędzie widać było wiszące doniczki z kwiatami. 
     Przyjechali wcześniej niż zapowiadali, ale krępy mężczyzna 
po trzydziestce w bladoniebieskim garniturze wyszedł im na 
spotkanie. Miał gładko wygoloną twarz, krótko ostrzyżone włosy i 
surowy wyraz twarzy. 
     - Kim jesteście? - zapytał. 
     - Mógłbym postawić to samo pytanie - odparł ostro Tweed. 
     - Detektyw Jeff Anderson. 
     - Witam, jestem Tweed. Czy miałby pan jakieś zastrzeżenia, 
gdyby moja asystentka poszła ze mną do mieszkania Standish? 
     - Absolutnie żadnych. - Anderson spojrzał na Paulę z 
podziwem, ale bez cienia natarczywości. - Czy mógłbym zobaczyć 
jakiś dokument poświadczający pańską tożsamość? - zapytał. 
     Tweed podał paszport. Anderson obejrzał go dokładnie, 
zwrócił dokument, a jego sposób bycia wyraźnie się zmienił na 
bardziej przyjazny. 
     - Witamy w Carmel. Chociaż okoliczności nie są sympatyczne. 
     - Już tu bywałem. Czy możemy zobaczyć mieszkanie Lindy 
Standish? 
     - Proszę tędy... 
     Anderson poprowadził ich do narożnika dziedzińca. Zaczął 
wchodzić po schodach o balustradzie z kutego żelaza, gdy Paula 
zawołała do niego: 
     - Przepraszam, ale czy to podwórze jest w nocy dobrze 
oświetlone? 
     - Nie, tylko tymi latarniami, które pani widzi. 
     Pochylili się i przeszli pod taśmą przegradzającą schody. W 
wejściu do zaułka, w miejscu, z którego mógł widzieć wszystko co 
się dzieje, stał mundurowy policjant. Ze skórzanej kabury 
sterczała mu kolba rewolweru. 
     Anderson otworzył zamek w drewnianych drzwiach nabijanych 
ćwiekami i wpuścił ich do środka. 
     Mieszkanie składało się z jednego wielkiego pokoju, w którym 
stało biurko i krzesło. Na krześle i podłodze za nim widać było 
plamy krwi. 
     Anderson wskazał na nie i na rozrzucone na biurku papiery, 
na których również widniały plamy krwi. 
     - Przypuszczamy, że pracowała nad odpisami podatkowymi dla 
urzędu skarbowego, kiedy została uduszona od tyłu garotą, - Drzwi 
były otwarte? 
     - Tak. 
     - I uważa pan, że w chwili popełnienia morderstwa siedziała 
na krześle? 
     - Z całą pewnością. 
     - Wynika z tego, że znała zabójcę. W przeciwnym razie, gdyby 
weszła obca osoba, wstałaby. Była przecież prywatnym detektywem. 
Miała broń? 
     - Tak. Załadowanego colta w prawej szufladzie. 
     - To jeszcze jeden dowód, że był to ktoś, kogo znała i nie 
miała powodu się go obawiać. Proszę zwrócić uwagę na odległość 
biurka od drzwi. Zauważyłem też, że drzwi głośno skrzypią w 
chwili otwierania. Miała mnóstwo czasu, żeby wyjąć broń... chyba 
że znała mordercę. 
     - A może morderczynię? - zasugerowała Paula. 
     Anderson spojrzał na Tweeda, który stał, kołysząc się na 
piętach. 
     - Kim jesteście? Powiedziano mi, że ludźmi z ubezpieczeń. 
Mówi pan jak policjant... zadaje pan takie wnikliwe pytania. 
     - Kiedyś był najmłodszym nadinspektorem w wydziale zabójstw 
Scotland Yardu - wyjaśniła cicho Paula. 
     - To wszystko wyjaśnia. A teraz wracajmy do sprawy. Jak 
państwo widzicie, wszystkie szuflady zostały wyjęte, a ich 
zawartość wysypana na podłogę. Wyjątek stanowi szuflada z 
rewolwerem. Sądzę, że postanowił zostawić ją w spokoju. 
     - Albo ona - upierała się Paula, - Mówimy o seryjnym 
mordercy zwanym Księgowym - oświadczył zdecydowanie Anderson. 
     - Wiem, o kim mówimy - odparła ostro Paula. - W Europie 
mieliśmy kilka przypadków działających skutecznie zawodowych 
zabójczyń. Uważa pan, że Ameryka jest pod tym względem inna? 
     - Może ma pani rację - rzekł z powątpiewaniem Anderson. 
     - Całe mieszkanie jest przewrócone do góry nogami - zauważył 
Tweed. 
     - Najwyraźniej zabójca szukał czegoś gorączkowo. Może 
jakiejś poszlaki, która wskazywała na niego... albo na nią. 
     - Pomyśleliśmy o tym. Sprawdziliśmy każdy kawałek papieru. 
Przypuszczam że znalazł, czego szukał. 
     - Wątpię - stwierdziła Paula. 
     Rozejrzała się uważnie. Gdzie kobieta ukryłaby coś, co nie 
chciała, by znaleziono? - zastanawiała się. Gdzie ja bym to 
schowała? Zachowywała się tak, że Anderson tylko przyglądał się 
jej uważnie, nie odzywając ani słowem. 
     Stała, nie ruszając się z miejsca i tylko wpatrywała się 
uważnie w każdy szczegół umeblowania. W końcu podeszła wolno do 
wysokiej szafki na akta, z której wyciągnięto wszystkie szuflady. 
Wspinając się na palce, przesunęła dłonią po zakurzonym wierzchu 
szafki. Natrafiła na tekturową teczkę. Przesunęła ją bliżej, 
zdjęła i otworzyła. W środku znajdowała się kartka papieru, a na 
niej wypisana równym charakterem pisma lista nazwisk zaopatrzona 
w nagłówek "Podejrzani". 
     Zerknęła na nią, a potem podała arkusik Tweedowi. Anderson 
spojrzał mu przez ramię na nazwiska. 
     Vincent Bernard Moloch. Joel Brand. Luis Martinez. Byron 
Landis. Vanity Richmond. i - Wasi ludzie jej nie znaleźli - 
oznajmił Tweed podając kartkę Andersonowi. 
     - Nie, jasna cholera. - Spojrzał na Paulę. - Przepraszam, że 
byłem trochę dla pani nieuprzejmy. 
     - Niech pan o tym zapomni. 
     - Jestem prawie pewny, że zabójca jest na tej liście - 
zauważył Tweed. -Dowiedziałem się w Londynie od Lindy Standish, 
że zajmowała się tą sprawą już od dłuższego czasu. Przerwał, gdy 
umundurowany policjant z zaułka wszedł do pokoju. 
     Zwrócił się z szacunkiem do Andersona. 
     - Przepraszam, że przeszkadzam, ale jest tam facet, który 
usiłował przejść pod taśmą i dostać się na schody. Czeka na 
dziedzińcu. Nie chciał powiedzieć, jak się nazywa. 
     - Przyślijcie go tutaj po sprawdzeniu, czy nie ma broni. 
     Minutę później do pokoju wszedł łysy mężczyzna w okularach w 
stalowej oprawie. Spojrzał ze zdziwieniem na przypatrujące się mu 
trzy osoby. 
     - Nazywam się Byron Landis - powiedział. - Co u diabła się 
tu dzieje? 
     - Proszę usiąść, panie Landis - odparł z przesadną 
uprzejmością Anderson. - Jestem detektyw Anderson.. 
     - Detektyw? A gdzie jest pani Standish? - zapytał przybysz 
siadając. 
     W kostnicy - odparł bez ogródek policjant. 
     Obserwująca uważnie Landisa Paula nie dostrzegła żadnej 
zmiany w wyrazie jego twarzy. Ale można to było złożyć na karb 
szoku. 
     - Jak mam to rozumieć? - zapytał wreszcie. 
     - W taki sposób - odparł Anderson, pochylając się nad nim - 
że wieczorem ktoś wszedł do jej biura i niemal obciął jej głowę 
garotą. Znał pan ją? 
     - Przelotnie. 
     - Do tego stopnia przelotnie, że złożył jej pan wizytę? Była 
pańską przyjaciółką - powiedział to tonem stwierdzenia, a nie 
pytania. 
     - Nie - zaprotestował Landis bardziej zdecydowanym tonem. - 
To oburzająca sugestia. Bardzo mi się to nie podoba! 
     - Nie podoba mu się - parsknął ironicznie Anderson, 
zwracając się do Tweeda. - Może więc powinienem go przeprosić, - 
Zbliżył twarz do twarzy Landisa. -A przecież widziano was w 
dyskotece dwie noce temu. Mamy świadków. 
     Kłamie pan. 
     - Owszem, byłem dwie noce temu w dyskotece - przyznał 
Landis. 
     -Ale nie z Lindą... 
     - Oo, a więc teraz mamy już Lindę? Był pan w intymnym 
związku z Lindą, prawda? 
     - Przecież już powiedziałem, że nie - warknął Landis, który 
najwyraźniej zdołał się już opanować. - I byłbym bardzo 
wdzięczny, gdyby zechciał pan nieco się odsunąć,.. 
     - Z przyjemnością. Ma pan nieprzyjemny oddech. A przy 
okazji, gdzie pan był dwa dni temu? Późnym popołudniem? 
     - Wykonywałem swoje obowiązki w Black Ridge. 
     Słysząc nazwę Black Ridge, sposób bycia Andersona wyraźnie 
się zmienił. 
     Uspokoił się, odszedł kawałek od Landisa i spojrzał na 
niego. 
     - Ma pan jakiś dowód tożsamości? 
     - Prawo jazdy. 
     Landis położył je z trzaskiem na biurku. Zobaczył czerwone 
plamy i nagle zaczął zachowywać się agresywnie. 
     - Co to za czerwone ślady? 
     - Krew Landis szybko przeniósł prawo jazdy, które leżało na 
jednej z tych plam, na nie zaplamioną część biurka. Anderson 
obejrzał dokument uważnie i oddał właścicielowi. 
     - Może będę chciał pana ponownie przesłuchać, panie Landis. 
     - Wie pan, gdzie można mnie znaleźć. - Wstając, spojrzał na 
Tweeda i Paulę. - Nie wiem, kim jesteście, ale widzieliście, jak 
zostałem potraktowany. Wychodzę, Powiedział pan, że nazywa się 
Anderson - zakończył i zanim wyszedł, spojrzał uważnie na 
detektywa. 
     Gdy zostali znowu sami, Paula popatrzyła na otaczające ich 
tanie meble. Najwyraźniej prywatni detektywi nie zarabiali dość 
pieniędzy, by urządzić pokój nieco bardziej komfortowo. 
     - Umrzeć w takim miejscu - powiedziała. - I w taki straszny 
sposób. Biedna kobieta. 
     - Zdarza się. - Anderson znowu przystąpił do sprawy. - Panie 
Tweed, normalnie miałbym pomocnika, który poświadczyłby wszystko, 
co zostało powiedziane. Mam nadzieję, że nie zamierzacie państwo 
przez jakiś czas opuszczać Stanów... Będę potrzebował waszego 
potwierdzenia. Gdzie się państwo zatrzymaliście? 
     - Hotel "Spanish Bay" - odpowiedział natychmiast Tweed. - 
Proszę mi powiedzieć, jak mam się z panem skontaktować. 
     Wziął wizytówkę od Andersona i schował do portfela. 
     - Musimy już iść - oznajmił stanowczo. - Mamy inne 
spotkanie. 
     Wyszedł razem z Paulą. Gdy zbliżali się do samochodu, Paula 
zauważyła: 
     - Anderson wcale mi nie podziękował za znalezienie tej 
listy, która może być bardzo istotna dla jego śledztwa. 
Zauważyłeś, jak Byron Landis chodzi? Człapie jak kaczka. 
     - Tak, zauważyłem... - Tweed sprawiał wrażenie głęboko 
zamyślonego. Nagle zatrzymał się. Paula zerknęła na niego i 
dostrzegła charakterystyczny wyraz jego twarzy. 
     - O co chodzi? - zapytała, gdy Newman wyszedł ze stojącego w 
pobliżu mercedesa. 
     - Kaczka! Czy wiesz, że tego słowa użyła siostra Lindy 
Standish, kiedy wyciągnięto ją z morza w Kornwalii? Teraz już 
wiem, co chciała powiedzieć. Miałem rację, jak Boga kocham. Lada 
moment może eksplodować potworny kocioł. 
     Musimy się pospieszyć i porozmawiać z panią Benyon. Może ona 
nam coś powie... 
     Z BMW jadącym za nim, Newman wyjechał za Carmel po 
najwspanialszej nadbrzeżnej szosie na świecie. Szosa numer jeden 
biegła po samej krawędzi wybrzeża Pacyfiku, jakieś sto czy 
dwieście stóp nad jego powierzchnią. 
     Paula była zafascynowana widokiem spokojnego oceanu z prawej 
strony i wypiętrzonych wysoko, jak góry, stromych wzgórz po 
lewej. 
     Gdy podążali na południe, szosa wiła się zakrętami, często 
bardzo ostrymi. 
     Część z nich miała stalowe bariery, mające chronić kierowców 
przed runięciem w przepaść, inne nie posiadały żadnych 
zabezpieczeń. Newman uznał, że znajdowali się teraz jakieś 
pięćset stóp nad poziomem morza. Niezły lot, jeżeli wypadnie się 
z szosy. 
     - To niesamowite - zachwycała się Paula. - Nigdy nie 
widziałam nic podobnego. 
     - Pamiętam to miejsce z mojej wizyty przed kilku laty - 
odezwał się Tweed. 
     - To naprawdę widok jedyny w swoim rodzaju. I mamy go 
wyłącznie dla siebie. 
     I rzeczywiście. Paula ze zdziwieniem zorientowała się, że na 
szosie właściwie nie było żadnego ruchu. Przed nimi i poniżej 
znajdował się szereg pustych zatoczek, o plażach tulących się pod 
urwiskami. Ani śladu obecności człowieka. 
     Przeniosła spojrzenie z oceanu, migoczącego w słońcu pod 
bezchmurnym niebem, na niemal pionowe zbocza wzgórz nad 
autostradą. W oddali falowały szeregi łagodnie zaokrąglonych 
pagórków. Wypalone słońcem, stwarzały wrażenie pomalowanych w 
łaty. 
     Tu i ówdzie dostrzegała pojedyncze domy, przyczepione wysoko 
do zboczy wzgórz. Doszła do wniosku, że ich architektura jest co 
najmniej dziwaczna. Odnosiło się wrażenie, że wykorzystano tu 
najbardziej powykręcane formy, byle tylko każdy z tych zapewne 
bardzo drogich budynków był jedyny w swoim rodzaju. Dachy opadały 
stromo nad obszernymi, kamiennymi tarasami. 
     Tweed dostrzegł, że Paula spogląda w górę. 
     - Rezydencje milionerów - zauważył. - Każdy próbuje 
zakasować drugiego. Typowe dla Amerykanów. Jeżeli zdobyłeś 
dolary, musisz je pokazać. 
     Popatrz na ten pod samym szczytem - ma kominy pokryte blachą 
miedzianą. 
     - I ogromny basen kąpielowy. 
     - O tak. Zawsze basen, często z marmuru i o fantastycznym 
kształcie. Miałem telefony od ludzi z tych okolic, zaczynające 
się od słów: 
     "Dzwonię do ciebie znad basenu". Zupełnie jak w Hollywood. 
Tutaj pieniądze nie krzyczą - one wrzeszczą ile sił w płucach... 
     Jechali dalej i Tweed nagle pochylił się do przodu w fotelu. 
Za kolejnym zakrętem szosa zaczęła prowadzić w dół. A w dole 
przed nimi widniał gigantyczny most o wielkim przęśle w kształcie 
łuku tęczy, zawieszonym pod biegnącą wyżej autostradą. Zawołał do 
Pauli, siedzącej z tyłu koło Marlera: 
     - To słynny most Bixby. Jeżeli dobrze pamiętam, znajduje się 
ponad dwa tysiące stóp nad strumieniem, który wpada pod nim do 
oceanu. 
     - Widziałam mnóstwo jego zdjęć - powiedziała Paula. - Jazda 
tamtędy musi być podniecająca... 
     Szosa wciąż opadała w dół. Newman zręcznie prowadził 
samochód przez kolejne zakręty, aż wreszcie droga zaczęła biec 
prosto. Gdy przejeżdżali przez ogromną konstrukcję, koła zaczęły 
dudnić. 
     - Umieszczają na moście poprzeczne wałki z betonu - wyjaśnił 
Newman -żeby zmusić kierowców do zmniejszenia prędkości. 
     Jechali dalej, a krajobraz zaczynał wyglądać jak pejzaż ze 
snu. 
     Paula wciąż przenosiła spojrzenie z szeregów wzgórz 
opadających do Pacyfiku na wybrzeże pełne poszarpanych przylądków 
i na fale tryskające pianą po zderzeniu z wielkimi skałami. 
Spojrzała na mapę, przypominając sobie, że ma być nawigatorem. 
     - Zbliżamy się do Big Sur - ostrzegł Tweed. 
     - Mam tu zaznaczone, że dom pani Benyon, "Szczyt", znajduje 
się niedaleko od niego. A co to za stary dom nad oceanem z prawej 
strony? 
     Wygląda, jakby był trójkątny. Może to właśnie on? Alvarez 
postawił znaczek właśnie gdzieś niedaleko stąd - powiedziała 
Paula. 
     - A co to za zwariowany, ogromny pałac z czarnego kamienia 
niedaleko szczytu góry po drugiej stronie? - zapytał Newman. 
     - Mam wrażenie, że Black Ridge - oznajmił ponuro Tweed. 
     - To naprawdę niesamowite - skomentowała Paula. - Taki 
kompletnie odosobniony i w dodatku otoczony czarnym, kamiennym 
murem. 
     - Mullion Towers w Kalifornii - skomentował Newman. 
     - A popatrz na te gotyckie kominy i wielkie okno widokowe na 
pierwszym piętrze. To karykatura architektury - zawołała Paula. 
     - A co mamy tutaj? - mruknął przeciągle Marler - Wydaje mi 
się, że to "Szczyt", Bob - odparła szybko Paula. - Tak, to tutaj. 
     Przy zakręcie na podjazd jest dość prymitywny, drewniany 
znak. 
     - Wjedź pod górę - polecił Tweed Newmanowi. - Ciekaw jestem, 
co też pani Benyon ma nam do powiedzenia? 
     
     Rozdział 20 
     
     Tweed nacisnął dzwonek obok dziwnych drzwi wejściowych i 
wskazał Pauli osobliwe znaki kabalistyczne na kamieniach, z 
których ułożono taras. Mamy prawdziwego świra, pomyślał. 
     Wziął ze sobą Paulę, doszedł bowiem do wniosku, że pomoże mu 
nawiązać kontakt z gospodynią. 
     Przyciśnięcie dzwonka spowodowało, że wewnątrz domu rozległ 
się przeciągły dźwięk przypominający bicie katedralnych dzwonów. 
Kiedy czekali na jakąś reakcję, Paula wyjęła z torebki niewielką 
lornetkę. Skierowała ją na duży statek tkwiący nieruchomo w 
odległości około pół mili od brzegu. 
     - Popatrz - zaproponowała. 
     - "Baja Kalifornia V" - Tweed odczytał na głos nazwę 
jednostki. - Wygląda jak jakaś ogromna pogłębiarka. 
     Usłyszeli dźwięk otwieranych od środka trzech zamków, a 
potem zdejmowanych dwóch łańcuchów. Tweed spojrzał na Paulę 
unosząc brwi i w tej samej chwili drzwi się otworzyły. Stała w 
nich najgrubsza kobieta, jaką kiedykolwiek zdarzyło mu się 
widzieć. Była w wieku nieco ponad siedemdziesięciu lat, niska, o 
siwych włosach związanych w staroświecki kok. Przy niesamowitej 
tuszy nosiła purpurową suknię do kostek z wysokim kołnierzem 
spiętym kosztowną broszą, na której widoczny był dziwny znak. 
     Miała obwisłe policzki, mocno zarysowany nos i patrzące 
uważnie, ciemne oczy, błyszczące inteligencją. W obu rękach 
trzymała kule. 
     - Nazywam się Tweed. Jestem Anglikiem. Mam powody sądzić, że 
pani syn, Ethan, jest w niebezpieczeństwie - zaryzykował. 
     - Proszę, niech państwo wejdą. Właśnie zaparzyłam cytrynową 
herbatę. Ja również jestem Brytyjką. Wygląda mi pan na policjanta 
wysokiej rangi. 
     - A to jest Paula - przedstawił swoją towarzyszkę Tweed. - 
Moja asystentka. 
     Pominął milczeniem jej aluzję do swojego policyjnego 
wyglądu. Własna przenikliwość najwyraźniej sprawiła jej 
przyjemność. Czekali w półokrągłym holu, gdy gospodyni zamykała 
zamki i zakładała łańcuchy. 
     - Mój pasierb, Vincent Moloch, w jakiś sposób zdobył klucze 
do mojego domu - wyjaśniła. - Posłałam po ślusarza z Carmel, żeby 
zabezpieczył drzwi przed jego wtargnięciem. Proszę za mną - 
poleciła. 
     Szli za panią Benyon, która posuwała się postukując kulami. 
W wielkim salonie opadła na przypominający tron fotel i kulami 
wskazała dwa krzesła. Tweed i Paula usiedli. Na stoliku przy 
fotelu stał srebrny dzbanek i jedna filiżanka z miśnieńskiej 
porcelany. 
     - Jeżeli macie państwo ochotę na herbatę - zwróciła się do 
Pauli - może zechce pani przynieść z kuchni filiżanki... 
     - Ja dziękuję - oznajmił pospiesznie Tweed. 
     - A mnie zupełnie nie chce się pić - dodała Paula. 
     - Dopóki pamiętam - rzucił mimochodem Tweed - ten wielki 
statek na morzu, "Baja Kalifornia".. 
     - Nigdy nie był nawet w pobliżu Baja - warknęła pani Benyon. 
- Należy do Vincenta. To jeden z jego paskudnych planów. 
     - Paskudnych, pani Benyon? 
     - Wszystkie jego plany są paskudne. Statek ma rzekomo 
wydobywać próbki z dna oceanu. Podobno ma to coś wspólnego z 
badaniem wieku Kalifornii. 
     Bzdury! Nie wiem co tam robi, ale na pewno co innego niż 
mówi. 
     - Jak długo już się tam znajduje? - zainteresowała się 
Paula. 
     - Ponad miesiąc, moja droga. Kiedyś w samym środku nocy 
przeżyłam straszliwy szok. Usłyszałam potworny łoskot. Wstałam z 
łóżka i zobaczyłam, jak o brzeg rozbija się niewielka fala 
przypływu. A ocean był spokojny jak jezioro. Widziałam to w 
świetle księżyca. 
     - Może jakiś wstrząs podmorski? - zasugerował Tweed. 
     - Dlaczego powiedział pan, że Ethan jest w 
niebezpieczeństwie? - zapytała, pomijając milczeniem jego uwagę. 
     - Ponieważ słyszałem, że VB jest niebezpiecznym człowiekiem. 
     - Jest! - ożywiła się gwałtownie. - Myśli, że wiem zbyt 
dużo, i ma rację. 
     Obstawił mój dom wartownikami, żeby trzymali mnie tu jak 
więźnia, ale Ethan namówił go, aby ich zabrał, niech Bóg 
błogosławi mojego syna! To miłe móc znowu porozmawiać z 
Anglikami. 
     - Powiedziała pani, iż VB myśli, że pani wie zbyt dużo? 
     - Tak. Przekupiłam szefa strażników, takiego wstrętnego 
jegomościa, który nazywa się Luis Martinez. Dałam mu kilkaset 
dolarów za to, by pozwolił mi się rozejrzeć po Black Ridge. Znam 
ich rozkład zajęć i wiedziałam, że wszyscy pojechali na zebranie 
w gmachu AMBECO w San Francisco. 
     - I co tam pani znalazła? - zapytał Tweed, gdy przerwała 
potok wymowy; aby nabrać powietrza. 
     - Po pierwsze, ten łańcuch tak zwanych obserwatoriów, które 
wybudował wzdłuż gór, to same atrapy. Weszłam do jednego z nich, 
tego, który znajduje się za Black Ridge i wiem, że ten rzekomy 
teleskop jest po prostu pustą beczką -wygląda jak prawdziwy, ale 
nie ma soczewek. 
     - Dziwne - zauważył Tweed. 
     - Ma jeden prawdziwy, wielki teleskop w obserwatorium na 
wybrzeżu i pokazuje go astronomom. 
     - W takim razie po co to wszystko? - spytała Paula. 
     - On knuje coś niebezpiecznego. Mój biedny Ethan został 
zmuszony do marnowania swojego geniuszu w pracy nad czymś takim. 
Martinez, kiedy pojechaliśmy do Black Ridge, był pijany i 
przechwalał się. Zawiózł mnie windą głęboko pod ziemię. Jest tam 
wydrążony pod górami tunel. Widziałam na dole mnóstwo sprzętu 
Ethana i wykresy rejestrujące wstrząsy podziemne. 
     Vincent uważa, że może przepowiadać trzęsienia ziemi. W 
tunelu jest wiele maszyn, ale nie wiem, do czego służą. Wszystko 
to jest złe, złe... i Ethan został zmuszony do pracy nad tym. 
     - Czy wspominała pani komuś o swoich podejrzeniach? - spytał 
Tweed. 
     - Nikomu. Vincent przekupił tak wielu ważnych Amerykanów, że 
mogłabym zwrócić się do niewłaściwego człowieka. Ale wy jesteście 
Brytyjczykami. 
     Ufam Brytyjczykom. Czy pan wie, że od wielu lat jest 
pierwszym Anglikiem, z którym rozmawiam? W Carmel mają Klub 
Anglo-Pacyficzny, głównie dla Angoli. - Poprawiła się 
natychmiast: - Przepraszam, nie cierpię tego słowa. Nigdy nie 
zapisałam się do tego klubu - plotła dalej. - Nie lubię jego 
członków. Sami Brytyjczycy, którzy uciekli z własnego kraju i 
osiedlili się tu, ponieważ klimat jest dobry i żyje się łatwo. 
Czemu pan tak się przygląda mojemu pokojowi? 
     - zapytała nagle. 
     - Podziwiam umeblowanie. Zmieniła pani to wnętrze w 
prawdziwy dom. 
     Nie była to prawda. Tweed sprawdzał, czy w pokoju nie ma 
aparatury podsłuchowej czy kamer. Na razie nie dostrzegł żadnych 
tego rodzaju urządzeń. 
     - Zadałam sobie wiele trudu, żeby go wygodnie urządzić - 
odparła pani Benyon, uśmiechając się z dumą. 
     - A jeżeli chodzi o ten Klub Anglo-Pacyficzny... Kto nim 
kieruje? 
     - Brygadier Grenville, Pojawia się tu na zimę, ale niezbyt 
się przemęcza. Połowa członków zadaje szyku i zadziera nosa, 
używa tytułów, jakich nie znajdzie pan w żadnym almanachu. Lady 
siaka i lady owaka. Myślałby kto! Słyszałam od dawnej 
przyjaciółki, że ostatnio na ich przyjęciach króluje Vanity 
Richmond. 
     - A kim jest Vanity Richmond? - zapytał niewinnie Tweed. 
     - Najnowsza flama Vincenta. Rzekomo jego osobista 
asystentka. Ma swoje lokum w Black Ridge. Również Brytyjka. 
     Pani Benyon zdradzała już oznaki zmęczenia. Tweed wstał i 
powiedział, że prosi o wybaczenie, ale mają umówione pilne 
spotkanie i muszą już iść. 
     - Szkoda, mogłabym gawędzić z państwem cały dzień. Czy 
odwiedzicie mnie powtórnie? 
     - Oczywiście. Pani Benyon, może byłoby lepiej, gdyby nie 
mówiła pani swojemu pasierbowi, Vincentowi, że tu wstąpiliśmy. 
     - Nie powiem temu człowiekowi ani słowa. 
     - Jeżeli się pani nie obrazi, chciałbym zaproponować 
honorarium za poświęcenie nam swojego czasu. Czy mogę? 
     - Skoro pan nalega. 
     Paula wstała akurat w chwili, gdy Tweed zrobił kilka kroków 
w stronę fotela pani Benyon, wyjmując zwitek studolarówek. Zrobił 
to niezgrabnie. 
     Upuścił pięć banknotów, które rozsypały się po perskim 
dywanie. 
     Pani Benyon zerwała się z fotela i pochyliła, by podnieść 
pieniądze. 
     A potem, nie sięgając po kule wciąż oparte o fotel, osunęła 
się ponownie na swój niby - tron. 
     - Mogę zrobić kilka kroków bez moich kul - uznała za 
konieczne wyjaśnić. - Ale teraz będę cierpiała wiele godzin. 
Wszelkie gwałtowne ruchy są dla mnie wielkim wstrząsem. 
     - Dobrze się pani czuje? - spytała Paula, pochylając się nad 
nią. - Tak, moja droga. Tylko trochę odpocznę. - Spojrzała na 
Tweeda. - O wiele wolę pańską asystentkę od tej Vanity Vincenta. 
Jest prawdziwą damą. 
     - Dziękuję - powiedziała Paula. 
     - Dziwne imię, Vanity - zauważył Tweed. 
     I - Och, naprawdę to Vanessa. Przezwali ją tu Vanity, 
ponieważ ma o sobie tak wielkie mniemanie. 
     - Mam wrażenie, że nie zdołamy wyjść bez pani pomocy - 
przypomniał jej Tweed. 
     - Oczywiście. Proszę tylko pomóc mi wstać. 
     Zrobiła z tego wielki spektakl. Podnosiła się powoli, 
opierając na kulach. 
     Paula, partnerując jej w tym przedstawieniu, wzięła ją pod 
rękę. Gdy idąc przez taras, usłyszeli za sobą odgłos zamykanych 
drzwi, Tweed westchnął z ulgą. 
     - Nie podobała mi się. Chciwa baba - oświadczyła Paula. 
     - Ale mnie się podobają informacje, których nam udzieliła. - 
Spojrzał na morze, gdzie gigantyczna rzekoma pogłębiarka stała 
nadal w tym samym miejscu. Wziął od Pauli lornetkę, szybko 
zlustrował statek, a potem oddał ją jej z powrotem. 
     - Natomiast nie podoba mi się wygląd tego statku - 
stwierdził. - Nie podoba mi się ani trochę... 
     Na szczycie podjazdu Newman czekał cierpliwie, stojąc przy 
mercedesie. Silnik pracował, samochód był gotów do szybkiej 
ucieczki. Marler siedział z tyłu. 
     Opuściwszy szybę o parę cali, oparł o jej krawędź celownik 
optyczny. 
     Wpatrywał się w Black Ridge. 
     - Bob - zawołał. - Weź lornetkę. Ktoś nas obserwuje. 
Pierwsze piętro Black Ridge, z lewej strony okna widokowego. 
     Newman nastawił ostrość zawieszonej na szyi lornetki. W jej 
obiektywach zobaczył okno niemal tuż przed swoim nosem. Zacisnął 
mocniej dłonie. 
     Patrzył prosto na Joela Branda, który również spoglądał na 
niego przez swoje szkła. Newman puścił lornetkę i zaczął 
pogwizdywać. 
     Wewnątrz Black Ridge Brand odszedł od okna, przebiegł 
korytarzem i otworzył drzwi do pokoju. Siedziało w nim dwóch 
brutalnie wyglądających drabów w wiatrówkach i obszarpanych 
dżinsach, przeglądając czasopisma z gołymi panienkami. Brand 
rozkazał im: 
     - Pancho, Antonio, na górze podjazdu domu pani Benyon stoi 
niebieski merc. 
     Założę się, że prędzej czy później pojedzie z powrotem do 
Carmel. Nie chcę, żeby tam dojechał. Weźcie dwie wielkie 
ciężarówki, którymi przewozicie materiały wybuchowe dla "Baja". 
Doszło? 
     - To proste, na szosie numer jeden wypadek zawsze może się 
zdarzyć. 
     Już nas nie ma, - Na obu będzie czekała duża premia - 
zawołał Brand za wybiegającymi z pokoju mężczyznami. 
     Wróciwszy do okna, z którego obserwował "Szczyt", Brand 
uśmiechnął się nieprzyjemnie. Całe szczęście, że Moloch już 
wystartował śmigłowcem w jeden ze swoich licznych rejsów do 
gmachu AMBECO. Brand domyślał się, że VB nie zaakceptowałby jego 
decyzji. I nie ma powodu, żeby w ogóle o tym wiedział. Pomachał 
dłonią maleńkiej, odwróconej do niego tyłem postaci. 
     - Żegnam, panie Newman. 
     Ze swojego położonego wysoko punktu obserwacyjnego Newman 
dostrzegł dwie potężne ciężarówki pełznące w dół podjazdu Black 
Ridge. Otworzyła się przed nimi zdalnie sterowana brama i maszyny 
skierowały się w stronę Carmel. 
     Spojrzał na Marlera, który skinął głową. 
     Wcześniej, tuż przed skręceniem w podjazd do "Szczytu", 
Newman machnął dłonią do trzymającego się z tyłu Butlera, dając 
mu znak, że powinien jechać dalej. Prowadzący BMW Butler 
natychmiast zrozumiał. Zamiast skierować się za Newmanem w górę 
podjazdu, przejechał kawałek dalej autostradą numer jeden do 
miejsca, gdzie wyżłobiony w piaskowcu wąwóz ciągnął się po obu 
stronach szosy. Wykonawszy niedozwolony zakręt o sto 
siedemdziesiąt stopni, zaparkował samochód w wąwozie, tak że stał 
się niewidoczny z Black Ridge. 
     Teraz czekał, gawędząc z siedzącym obok niego Nieldem. 
     Gdy Tweed pojawił się razem z Paulą, natychmiast spostrzegł 
ponurą minę Newmana i zapytał go, co się stało. 
     - Nic - uśmiechnął się Newman. - Po prostu jestem 
wstrząśnięty krajobrazem. Wracamy do Carmel, a potem do "Spanish 
Bay"? 
     - Tak. Zjemy lunch w hotelu. - Tweed zerknął w stronę Black 
Ridge, najwyraźniej nie przekonany nagłym odzyskaniem przez 
Newmana dobrego humoru. -Po drodze powiem wam, czego 
dowiedzieliśmy się od pani Benyon. Ta wizyta była nieoceniona... 
     - Brygadier Grenville? - zainteresował się Newman po chwili 
jazdy. - Wygląda na to, że sam siebie awansował... jeżeli to ten 
sam facet. 
     Jestem skłonny sądzić, że to jednak on. Ten gracz w 
krykieta, z którym rozmawiałem w pubie koło Constantine, 
wspominał, że Grenville spędza zimy w Monterey. 
     Nie może być dwóch Grenvilleów ze stopniami wojskowymi. W 
jaki sposób on pasuje do wszystkiego, co się tu dzieje? 
     - Tego właśnie musimy się dowiedzieć - odparł Tweed. - Nie 
przypuszczam, żebyście zwrócili uwagę na statek zakotwiczony pół 
mili od "Szczytu". 
     - W takim razie mylisz się. Miałem mnóstwo czasu, żeby się 
powłóczyć po tarasie. Przyjrzałem się mu przez lornetkę. Coś 
dziwnego, tylko nie mogę dojść co, jest w nadbudówkach 
dziobowych. Ciekawe, że "Baja" należy do Molocha. 
     To, co znajduje, się na dziobie, przypomina mi przykryty 
brezentem sprzęt na "Wenecji" koło Falmouth. 
     - Chcesz powiedzieć, że ten sprzęt wygląda tak samo? 
     - Nie, wcale nie. "Baja" na pierwszy rzut oka jest 
standardową pogłębiarką, ale tylko dopóki nie przyjrzysz się jej 
tak dokładnie jak ja to zrobiłem. Co u licha się tu dzieje? 
     - Może pan Moloch mógłby nam wyjaśnić - odezwała się z 
tylnego siedzenia Paula. 
     - Jestem zapewne ostatnią osobą na świecie, z którą miałby 
ochotę się spotkać - odparł Tweed obracając głowę do tyłu. 
     Newman spojrzał w lusterko wsteczne. BMW znajdowało się w 
pewnej odległości za nimi. Minęli już most Bixby i odjakiegoś 
czasu jechali pod górę. Pacyfik znajdował się teraz po lewej 
ręce, z drugiej strony szosy. Newman trzymał lekko kierownicę. 
Zbliżali się właśnie do szczególnie ostrego zakrętu, na którym 
nie było balustrady od strony przepaści. Wystarczyło, by raz 
przejechał nieznajomą trasą, a był w stanie dokładnie przypomnieć 
sobie każdy jej szczegół. 
     - Cóż za kontrast z San Francisco - zauważyła Paula. - Tak 
tu spokojnie. 
     - Mam nadzieję, że tak zostanie - mruknął Newman. 
     - Dobrze, dobrze - parsknęła w odpowiedzi. - Możesz dalej 
psuć mój dobry nastrój. W dalszym ciągu uważam, że jest to jedno 
z najpiękniejszych miejsc na świecie. 
     - Jest niepowtarzalne w swojej urodzie - przyznał Newman. 
     Zbliżali się do ostrego zakrętu, wysoko na nadmorskim 
urwisku. 
     Newman pokonał go już w połowie, gdy zobaczył nadjeżdżającą 
gigantyczną ciężarówkę po niewłaściwej stronie szosy. Po jego 
stronie. Potworne, czołowe zderzenie, w którym ogromny pojazd po 
prostu zmiażdży mercedesa, zdawało się nieuniknione. Tweed zdawał 
się w ogóle nie reagować na niebezpieczeństwo. 
     Siedzący z tyłu Marler schwycił mocniej karabinek. Paula u 
jego boku zacisnęła dłonie, nie mogąc oderwać wzroku od 
zbliżającego się kolosa. 
     W ostatniej chwili Newman skręcił kierownicę, przejeżdżając 
na sąsiedni pas ruchu. Ciężarówka przemknęła obok w odległości 
zaledwie paru centymetrów. I wtedy Newman zobaczył następnego 
giganta - znów po niewłaściwej stronie drogi. A więc ubezpieczali 
się nawzajem. Siedzący za kierownicą ciężarówki Antonio 
uśmiechnął się, ciesząc się z tego, co za chwilę nastąpi. Zaczął 
skręcać w prawo, by nie dać Newmanowi uciec. Ten jednak wdepnął 
do oporu pedał gazu i mercedes wystrzelił do przodu jak rakieta, 
przeskakując tuż obok skręcającej ciężarówki. 
     Antonio próbował do oporu obrócić kierownicę, ale rozpędzony 
pojazd wciąż sunął do przodu. Przestał się uśmiechać. Zobaczył 
zbliżającą się krawędź urwiska i rozpaczliwie zaczął kręcić 
kierownicą w drugą stronę. Za późno. 
     Pchana siłą bezwładu ciężarówka sunęła dalej i Antonio przez 
chwilę widział pod sobą trzystustopową przepaść. Pojazd 
przeleciał przez krawędź, runął w dół jak pocisk, by w końcu 
uderzyć w skały u stóp urwiska. Zbiornik z paliwem eksplodował i 
słup płomieni spowił kabinę kierowcy. Ciężarówka była kompletnie 
zmiażdżona; szoferka oderwała się od niej i poleciała w stronę 
morza, gdzie wielka fala obryzgała pianą ten stos pogrzebowy, 
tłumiąc nieco ogień. 
     Następnym odgłosem był już tylko huk kolejnej, rozbijającej 
się o brzeg fali. 
     
     Rozdział 21 
     
     Gdy tylko Newman dotarł do zatoki na szosie, zjechał na bok, 
zatrzymał samochód i przycisnął guzik na czarnym pudełku. 
     Nad mercedesem pojawiła się antena, rozchylając na czubku 
pajęczynę drutów. 
     Newman wyjął mikrofon spod tablicy rozdzielczej i wysłał 
komunikat: 
     - Tu Newman. Sytuacja alarmowa. Dwie ciężarówki próbowały 
nas staranować spory kawałek na północ od mostu Bixby. Jedna 
zleciała z urwiska, druga jedzie na południe szosą numer jeden. 
Ciągnik z naczepą. Czekamy w zatoce na szosie numer jeden. 
Odbiór... 
     - Wiadomość odebrana. Zrozumiałem. Jestem w drodze. 
Czekajcie w zatoce. 
     Koniec. 
     Charakterystyczny głos Alvareza brzmiał bardzo wyraźnie. 
Tweed odwrócił się i spojrzał na Paulę. 
     - Jak się czujesz? 
     - Świetnie - wykrztusiła. - Wiedziałam, że Bob nas z tego 
wyciągnie. 
     Jest wspaniały w takich podbramkowych sytuacjach. 
     - Zgadzam się - przytaknął Tweed. - To był świetny manewr - 
Komplementami nic nie wskórasz... 
     Newman wysiadł z samochodu, by zapalić papierosa i Marler 
przyłączył się do niego, trzymając w ręku armalite. Paula, czując 
napięcie w mięśniach nóg, również wyszła z wozu. Po chwili 
oczekiwania nad ich głowami pojawił się śmigłowiec, zatoczył koło 
i wylądował na szosie. Wysiadł z niego pasażer, a maszyna 
poderwała się i przeniosła na zbocze sąsiedniego wzgórza. Alvarez 
podbiegł do samochodu. 
     - Wszyscy jesteście Okay? 
     - I to bardzo Okay - zapewnił go Tweed przez opuszczone 
okno. 
     - Mam wiadomości. Dzięki waszym informacjom urządziliśmy 
blokadę na południe stąd. Ciężarówka chciała sforsować zaporę i 
policjant zastrzelił kierowcę. 
     To Meksykanin, nazywał się Pancho Corona. Przypuszczamy, że 
był nielegalnym imigrantem i jechał w stronę granicy 
meksykańskiej. 
     Paula podeszła, by przywitać się z Alvarezem i podziękować 
mu za szybkie przybycie. Uśmiechnął się i odparł, że na tym 
polega jego praca. 
     - Co robią ci ludzie? - zapytała. 
     Tuż obok nich przejechała policyjna ciężarówka, kierując się 
w stronę miejsca ataku, Siedzący w niej ludzie mieli przewieszone 
przez plecy liny. Alvarez wzruszył ramionami. 
     - To specjalnie przeszkolony zespół. Opuszczą się na linach 
z urwiska w miejscu, gdzie ciężarówka wpadła do morza. Ze 
śmigłowca widziałem wrak. 
     To nic takiego. 
     - Wygląda na to, że macie wszystko świetnie zorganizowane - 
zauważyła. - Staramy się jak możemy. A teraz zmieńmy temat. 
Mieliście paskudne przeżycia i uważam, że potrzebny wam lunch. 
Pokażę wam drogę do restauracji z niezwykle emocjonującym 
widokiem. - Spojrzał na morze. - Czarne chmury... pogoda się 
zmienia. Na Rocky Point powinno być nader dramatycznie. Czy ten 
dżentelmen może pojechać BMW? 
     - Dżentelmen może - odparł Marler - W takim razie ja pojadę 
z wami mercedesem i pokażę drogę do Rocky Point... 
     W Black Ridge Brand wyglądał przez okno i widział ciężarówkę 
Pancho pędzącą po szosie na południe. Domyślił się, że coś się 
nie udało i szybko przeszedł do pomieszczenia, w którym trzymano 
akta personelu. 
     Pancho Corona nie był nielegalnym imigrantem, ale Brand 
uznał, że rozsądnie będzie zniszczyć wszelkie dowody świadczące, 
że był zatrudniony w Black Ridge. Wyjął teczkę zawierającą 
dokumenty Corony, włożył je do niszczarki i szybko wrócił do 
swojego gabinetu. Z sejfu wyjął pakiecik z kokainą. 
     Nie używał narkotyków, ale zawsze miał je pod ręką, by móc w 
razie potrzeby podrzucić przeciwnikowi, A potem krótki, anonimowy 
telefon na policję niszczył ofiarę. 
     Zanim wziął do ręki pakiecik, włożył rękawiczki 
chirurgiczne. Żadnych odcisków palców. Wciąż szybkim krokiem - VB 
mógł wrócić w każdej chwili - zszedł po schodach prowadzących na 
tyły rezydencji. Znajdował się tam ogromny garaż, w którym 
trzymano ciężarówki. Cisnął paczuszkę z narkotykiem w kąt. Teraz 
mógł już bez przeszkód rozmawiać z VB na temat brakujących 
maszyn. 
     W restauracji na Rocky Point Alvarez zaprowadził ich do 
stolika przy ogromnym panoramicznym oknie. Paula rozejrzała się 
po eleganckim wnętrzu utrzymanym w modernistycznym stylu. 
     " - Rzeczywiście, robi wielkie wrażenie - stwierdziła. 
     Alvarez odmówił zjedzenia lunchu, ale Tweed przekonał go, 
żeby chociaż wypił z nimi drinka. Siadając obok Pauli agent CIA 
wyjaśnił: - Pamiętacie, jak poprosiłem Newmana, żeby się 
zatrzymał? Dałem wtedy ,.... znak śmigłowcowi czekającemu na 
zboczu, żeby wystartował. 
     - Tak. Zastanawiałam się, o co chodzi. 
     - Śmigłowiec poleciał za waszymi samochodami i wylądował na 
wzgórzu niedaleko stąd. Kiedy skończę drinka, wsiądę do niego i 
polecę do miejsca blokady. Wolę obejrzeć wszystko osobiście. 
Pańskie oko konia tuczy. - Podniósł szklaneczkę. - Na zdrowie? 
Witajcie w Kalifornii, chociaż wolałbym, żeby wasza wizyta miała 
spokojniejszy przebieg. - Wypił drinka do dna. - A teraz, jeżeli 
pozwolicie... 
     Ledwo zdążył wyjść, gdy do restauracji wszedł dostojnie 
wyglądający mężczyzna w kremowym płóciennym garniturze. Newman 
uśmiechnął się, wstał i powiedział głośno: 
     - Miło widzieć pana znowu, brygadierze Grenville. 
     Brygadier Grenville był wyraźnie wstrząśnięty. Chociaż 
bardzo się starał, nie potrafił tego ukryć. Newman ruszył w jego 
stronę z wyciągniętą dłonią. ! - Jaki ten świat mały, że użyję 
wytartego zwrotu. - Uśmiechnął się. - Proszę się do nas 
przyłączyć. - No cóż... 
     Newman, wciąż się uśmiechając, ujął go pod ramię i 
zaprowadził do stolika Tweeda. Gdy dokonał prezentacji, Grenville 
usiadł, uśmiechając się do wszystkich. 
     Szybko doszedł do siebie, pomyślał Tweed. 
     - Oczywiście zna pan Paulę - zakończył Newman, siadając. - 
Tańczył pan z nią po drugiej stronie stawu. 
     - Znalazł się pan dość daleko od Porth Navas, pułkowniku... 
O przepraszam, brygadierze - drażniła go Paula. 
     - Miejscowi zaczęli nazywać mnie brygadierem, więc po prostu 
machnąłem na to ręką - wyjaśnił z pewnym zakłopotaniem Grenville. 
     - A kim są ci miejscowi? - spytała Paula. 
     - Och, całkiem sporo Brytyjczyków, którzy przenieśli się na 
Półwysep Monterey. Ze względu na klimat i tak dalej. Ktoś musiał 
przejawić inicjatywę - ciągnął dalej z coraz większą pewnością 
siebie - założyłem więc Klub Anglo-Pacyficzny. 
     Serdecznie zapraszam do zapisania się. Żadnych opłat 
członkowskich. 
     Wystarczy być Brytyjczykiem. Mamy spotkania wieczorami, a 
także dancingi. 
     Będzie pani ozdobą towarzystwa - zapewnił Paulę. 
     - Dziękuję. 
     - A co Amerykanie sądzą o pańskim klubie? - zapytał Tweed. 
     - Pan nazywa się Tweed, prawda? 
     - Tak się do mnie zwracają, a więc zapewne ma pan rację - 
odparł z iskierkami rozbawienia w oczach. 
     - Co myślą sobie Jankesi? Że jesteśmy bandą snobów. Nie 
obchodzi mnie to. Przynajmniej dzięki temu można trzymać na 
dystans parę niesympatycznych osób. 
     - Jakiego rodzaju? 
     - Jest pan bezpośrednim człowiekiem. Prawie w amerykańskim 
stylu. 
     - Jakiego rodzaju ludzi? 
     Paula odniosła wrażenie, że Tweed postanowił nie bawić się w 
ceregiele z fałszywym brygadierem. Grenville zaczerwienił się. 
     - Znowu pan zaczyna. No cóż, cała okolica aż kipi od 
agresywnych milionerów i ich jeszcze agresywniejszych, 
obwieszonych klejnotami żon. 
     Nie są to ludzie, których w kraju zaprosiłby pan do swojego 
klubu. 
     - W jaki sposób doszli do tych pieniędzy? 
     - Och, w różnego rodzaju przedsięwzięciach. To bezwzględna 
banda, gdy przychodzi do interesów. Może tacy właśnie muszą być. 
- Spojrzał ostro na Tweeda. - A teraz, szanowny panie, moja 
kolej. Czym się pan zajmuje? 
     - Jestem naczelnikiem wydziału dochodzeń roszczeniowych 
towarzystwa ubezpieczeniowego. 
     - Doprawdy? - Grenville był najwyraźniej pod wrażeniem. - 
Musiał pan poznać wiele nieprzyjemnych stron życia. 
     - I wiele krętactwa - odparł Tweed, patrząc Grenvilleowi w 
oczy. 
     - Też tak sądzę. 
     Grenville milczał przez chwilę, zanim odpowiedział. Newman 
odniósł wrażenie, że rzekomy brygadier nie jest w stanie rozgryźć 
spoglądającego stalowym wzrokiem Tweeda. 
     Do restauracji wszedł szybkim krokiem następny mężczyzna 
ubrany w letni beżowy garnitur. Nagle zatrzymał się, jakby 
natrafił na mur. Newman zerwał się i podszedł do niego, gdy 
przybysz już odwracał się, by wyjść z restauracji. 
     - No, no, no. Czyż to nie Maurice? 
     Klan się zbiera. Nalegam, żebyś się do nas Przyłączył. 
     Zastosował tę samą taktykę co z Grenvilleem. Chwycił 
Mauricea Prendergasta pod ramię i doprowadził do stolika. Cały 
czas się uśmiechał. 
     - Brygadierze, musi pan pamiętać Mauricea... to on 
przyprowadził Paulę na pańskie tańce w Kornwalii. A ty, Maurice, 
poznajesz Paulę? 
     - Miło cię znowu widzieć, Paulo - odezwał się lodowatym 
głosem Prendergast. 
     - I ciebie - odparła, uśmiechając się lekko. 
     - Hej, Maurice - przywitał się Tweed. - Siadaj i przyłącz 
się do radosnego zgromadzenia. 
     Przyglądał się uważnie Prendergastowi. Bardzo się zmienił od 
chwili, gdy spotkał go w jego domu, w "Arce" w Porth Navas. Twarz 
o mocnych rysach sprawiała wrażenie wychudzonej, rozczochrane 
blond włosy dawno nie widziały szczotki. 
     Wesoły uśmiech znikł. Pełne rozwagi ruchy stały się dziwnie 
nerwowe. 
     - Witaj, Tweed - rzekł matowym głosem. 
     - Siadaj. Napijesz się? - zaproponował radośnie Tweed. 
     - Dużą brandy, Osunął się na podsunięte mu przez Newmana 
krzesło. Gdy oparł oba łokcie na stole, Paula porównała go z 
Grenvilleem. Rzekomy brygadier odzyskał już dawną pewność siebie. 
Podkręcając siwego wąsa, przyglądał się Mauriceowi, który 
wychylił jednym haustem zamówioną przez Newmana brandy. 
     - Mam ochotę na jeszcze jedną - rzekł Maurice bełkotliwym 
głosem. 
     Newman zamówił następnego drinka. Obsługa w Rocky Point była 
pierwszorzędna. Drugą brandy podano natychmiast. Maurice wypił 
połowę, a potem wbił spojrzenie w Paulę. 
     - Co robicie w tym pieprzonym gnieździe zbiegów? 
     - No, no, Maurice - upomniał go Grenville surowym tonem. - 
Nie wyrażaj się w obecności damy. 
     - Skoro tak każesz. 
     - Chyba wreszcie powinniśmy zjeść lunch - stwierdził Tweed 
niezmiennie wesołym tonem i zamknął kartę dań. - Już wiem, co 
chcę. 
     Wszyscy coś zamówili, poza Mauriceem. Marler, który nie 
odezwał się ani słowem, odkąd usiadł, bez przerwy obserwował 
Prendergasta. Paula również dyskretnie mu się przypatrywała. 
     Kelner stał przy Maurice, czekając na zamówienie. Ten 
podniósł głowę i oświadczył: 
     - Nie jestem głodny. 
     - Lepiej coś zjedz - zasugerował Marler. 
     - Kto cię pyta? - burknął Prendergast. 
     - Nikt. Tak sobie tylko pomyślałem. Ludzie zazwyczaj coś 
jadają w porze lunchu. 
     - Ja to nie ludzie. 
     Maurice wbił wzrok w Marlera, który wytrzymał jego 
spojrzenie. 
     Pierwszy odwrócił wzrok Prendergast. Zwrócił się do kelnera. 
     - Proszę jeszcze... - Zerknął na Newmana. - Mógłbym wypić 
jeszcze jedną dużą brandy. 
     Newman spojrzał na Tweeda, który skinął głową. Prendergast 
to zauważył. - Musisz uzyskać zgodę szefa? - rzucił 
sarkastycznie. 
     - Zdarza się. - Newman uśmiechnął się i zamówił następną 
brandy. - Sam to pijam od czasu do czasu. Po lunchu, do kawy. 
     - Maurice - odezwał się ponuro Grenville. - Na twoim miejscu 
nie robiłbym tego. 
     - Ale nie jesteś na moim miejscu, prawda? Jesteś cholernym 
brygadierem. 
     -- Dokładnie - roześmiał się Grenville. - Zupełnie niezła 
definicja. 
     Jestem pewien, że Amerykanie by się z tobą zgodzili. 
     Napięcie przy stole zaczęło działać Pauli na nerwy. Wyjrzała 
przez wielkie, panoramiczne okno. Rozpościerający się pod nimi 
widok przyprawiał o zawrót głowy. Ocean był wzburzony; wielkie 
fale eksplodowały, zderzając się z ogromnymi, poszarpanymi 
skałami wyrzucając wysoko w powietrze gejzery piany. 
     Woda wdzierała się w wąskie, kamieniste kanały, by następnie 
zalać rozdzielające je przesmyki. Teraz zorientowała się, 
dlaczego miejsce to nazwano Rocky Point. Oto następny kocioł, 
pomyślała, wspominając słowa Tweeda. 
     Widok niepokoił ją. Maurice dopił swoją trzecią brandy. 
     Skalisty Cypel - Muszę iść, ludzie - oświadczył, naśladując 
amerykański sposób mówienia. 
     Wstał, opierając się o blat stołu. Newman natychmiast 
znalazł się u jego boku. 
     Objął Mauricea w pasie, pomógł mu pokonać dwa duże stopnie i 
prowadził go już w stronę wyjścia, gdy Prendergast nagle 
zaprotestował: 
     - Weź te ręce. Dam sobie radę. 
     - Oczywiście, że dasz - zapewnił go Newman, ale nie puścił. 
     W tej samej chwili pojawili się Butler i Nield, którzy 
taktownie wpadli na lunch do baru kanapkowego. Newman przywołał 
ich skinieniem głowy. 
     - Odprowadźcie tego dżentelmena do jego samochodu. Nie czuje 
się dobrze. 
     Harry, odwieź go do domu, gdziekolwiek to jest. 
     - Mieszkam w takiej psiej budzie w Carmel - wymamrotał 
Maurice. 
     - Mogę prowadzić... 
     - Ja też - odparł Butler Podtrzymał Prendergasta, przejmując 
go od Newmana. - Dostarczę go do domu. Na szosie pełno patroli 
policyjnych. 
     Butler bez trudu wyprowadził swojego podopiecznego z 
restauracji. Kiedy znikli, Pete Nield podszedł do Newmana i 
rozłożył ręce w geście pełnym rezygnacji. 
     - Ten facet, zanim przyszedł tutaj, był w barze. Strzelił 
sobie dwie duże brandy, jedna po drugiej. 
     - Harry dowiezie go bezpiecznie do domu. Chcesz się do nas 
przyłączyć? 
     - Poczekam na zewnątrz w BMW... 
     Newman wrócił na miejsce i usłyszał, jak Grenville zwraca 
się do wszystkich Przepraszającym tonem: - Nie mogę pojąć, co 
wstąpiło w Mauricea. Nigdy go takim nie widziałem. 
     Gdyby zachowywał się w ten sposób, zostałby wyrzucony z 
klubu. I tak się stanie, jeżeli tam zdarzy mu się coś takiego. 
     - Nigdy nie widział pan, żeby pił tak dużo? - zapytał Tweed. 
- To chciał pan powiedzieć? 
     - W pewnym sensie. - Pociągnął się za wąs i zerknął w stronę 
Pauli, wyglądającej przez okno. - Trochę popija, ale każdemu się 
to zdarza, prawda? A przy okazji, mamy tego wieczora drobną 
imprezę w klubie. Może byście tam wpadli? 
     Proszę, tu jest kartka ze wszystkimi szczegółami. Serdecznie 
zapraszam. - Spojrzał na Marlera. - Nie mówi pan zbyt wiele, mój 
panie. 
     - Czasami ciekawiej jest słuchać - mruknął Marler. 
     Paula słuchała tej wymiany zdań mimochodem, patrząc na 
spieniony ocean. 
     Była przekonana, że Maurice tylko udawał pijanego. Potężna 
fala rozbiła się o czubek przylądka Rocky Point. Paula miała 
wrażenie, że symbolizuje to wrzący kocioł Kalifornii. 
     
     
     
     Rozdział 22 
     
     Wychodzili już z restauracji, gdy Newman przeprosił resztę 
towarzystwa i podszedł do wejścia do baru. Paula spojrzała w tym 
kierunku i zesztywniała. Witał się z przystojną, dobrze jej znaną 
kobietą. 
     Ubrana w jasnozielone spodnie i marynarkę Vanity Richmond 
jak zawsze wyglądała oszałamiająco. 
     - Zobaczcie, kogo tu mamy - powiedział Newman, przyłączając 
się do reszty towarzystwa wraz z Vanity. - Znowu można 
powiedzieć: "Jaki ten świat mały". 
     - Witajcie wszyscy - Vanity uśmiechała się łobuzersko, gdy 
Newman przedstawiał ją Pauli. - Pamiętam panią - oświadczyła. - 
Miała pani swój stolik w "Nansidwell" w Kornwalii. Nigdy nie 
miałyśmy okazji porozmawiać. 
     - No więc macie ją teraz - zauważył radośnie Newman. 
     Tweed jedynie skinął głową bez słowa, gdy podawali sobie 
ręce. Paula przyglądała się Vanity, jej kształtnemu nosowi, 
zielonkawym, bystrym oczom i zgrabnej sylwetce. Wydawała się 
uszczęśliwiona ze spotkania, a pełne czerwone usta wciąż się 
uśmiechały. 
     - "Spanish Bay". Hotel na wybrzeżu tuż przed Monterey. 
Zatrzymałam się tam, podobnie jak w czasie mojej ostatniej wizyty 
- powiedziała, spoglądając na Paulę. - Może tym razem będziemy 
mogły się spotkać? Ostatnim razem sprawiała pani wrażenie trochę 
nieprzystępnej. 
     - Miałam wtedy koszmarne przeżycia - odparła Paula, 
spoglądając na Vanity, która odrzuciła z policzka pukiel 
płomiennie rudych włosów. - Wydobyłam z morza martwą kobietę. 
     - A więc to pani ją znalazła? Co za koszmar Czytałam o tym, 
że znaleziono jedną z dwóch sióstr bliźniaczek, a drugą morze 
wyrzuciło na brzeg w Kornwalii. 
     To musiał być dla pani wstrząs.... 
     - Możecie pogawędzić w moim samochodzie - zasugerował 
Newman. 
     - Mam zaparkowane audi przed restauracją... 
     - Niech mi pani pożyczy kluczyki do samochodu, a ja go 
odprowadzę -zaproponował Marler. 
     - Ja również zatrzymałam się w "Spanish Bay" - poinformowała 
Paula Vanity. 
     Doszła do wniosku, że to może być dobra okazja, aby czegoś 
więcej dowiedzieć się o Vanity. Z rozbawieniem zauważyła również, 
że Newman wciąż się uśmiecha. Vanity podziękowała Marlerowi i 
patrząc wprost na niego, z ciepłym uśmiechem podała mu kluczyki. 
     Gdy jechali z powrotem szosą, czarne chmury znikły i zrobiło 
się wspaniałe, słoneczne popołudnie. Paula siedziała razem z 
Vanity na tylnym siedzeniu. Rozmawiały z ożywieniem. Tweed, na 
fotelu obok Newmana, cały czas zachowywał milczenie. 
     Za Newmanem jechało audi prowadzone przez Marlera - a w 
pewnej odległości za nimi trzymało się BMW z Butlerem za 
kierownicą, siedzącym przy nim Mauriceem i Pete Nieldem na tylnym 
siedzeniu. Tweed zastanawiał się, co spowodowało, że opóźnili 
odjazd. 
     Maurice, zanim wsiadł do BMW na Rocky Point, poczuł się źle. 
Butler poszedł z nim do toalety i zaopiekował się nim. Teraz, gdy 
jechali po szosie numer jeden, zaskoczyło go, jak szybko 
Prendergast doszedł do siebie. 
     - Przepraszam, że sprawiłem ci kłopot, stary - zwrócił się 
do Butlera Maurice. - Ale ma pan rację. Nieczęsto robię z siebie 
takiego durnia, tylko że tym razem jestem zaniepokojony. 
     - Zaniepokojony? - Butler zerknął na niego. - Czym? 
     - Tutejszą sytuacją... w Kalifornii i w Klubie 
Anglo-Pacyficznym. 
     - Jest w niej coś dziwnego? 
     - Bardzo. Nie mogę się połapać. Mam przeczucie straszliwej 
katastrofy. 
     - Jakiego rodzaju? - rzucił mimochodem pytanie Butler - Nie 
wiem. Zauważyłem napięcie pomiędzy pewnymi znanymi mi osobami. 
     Nie mogę ci podać żadnych nazwisk. 
     - Rzeczywiście, wiele mi nie powiedziałeś - skomentował 
Butler. - Dlaczego? 
     - Ponieważ chcę mieć pewność, że namierzyłem odpowiednie 
osoby. 
     Mówi jak Tweed, pomyślał siedzący na tylnym siedzeniu Nield. 
     Mignie jakąś informacją i opuszcza kurtynę. 
     - Jesteśmy niedaleko Carmel - ostrzegł Maurice Butlera. - 
Musisz za chwilę zjechać z szosy. Jeżeli mogę pokazać drogę... 
     - Bardzo proszę. 
     - Mieszkam tutaj, na Junipero - powiedział Maurice po kilku 
minutach. -Gdybyś mógł się tu zatrzymać... 
     - Pójdę z tobą - oświadczył zdecydowanie Butler - Doprowadzę 
cię bezpiecznie do twojej psiej budy. 
     - Nie ma potrzeby... 
     Butler pominął milczeniem jego słowa, wysiadł razem z 
Mauriceem i wszedł razem z nim na niewielkie, wybrukowane 
podwórze. Prendergast wskazał na żelazne schody. 
     - Teraz mieszkam tutaj. 
     - Teraz? - zapytał Butler. 
     - Właśnie się wprowadziłem. Lokal nagle się zwolnił. Czynsz 
jest rozsądny. 
     Miało tu miejsce morderstwo i policja dopiero się stąd 
wyniosła, dlatego jest tak tanio. Większość ludzi nie lubi 
mieszkać w miejscu, gdzie zdarzyło się coś takiego. 
     Właściciel chciał, żeby ktoś się tu szybko wprowadził. 
     - Pomogę ci wejść na schody. Kto został zamordowany? 
     - Prywatny detektyw. Kobieta o nazwisku Linda Standish. 
Wcale nie boję się duchów. I dziękuję ci za odprowadzenie. 
     - Cała przyjemność po mojej stronie... 
     Po przybyciu do "Spanish Bay" Paula ze zdziwieniem 
zorientowała się, że dano jej ten sam obszerny apartament, który 
zajmowała w czasie poprzedniej wizyty. Organizacja największych 
hoteli w Stanach rzeczywiście zasługiwała na uznanie. 
     Tweed, którego bagaże zaniesiono do innego apartamentu, 
pojawił się na jej zaproszenie, a Paula zadzwoniła do Vanity, by 
przyłączyła się do nich i obejrzała pokój. Obie kobiety 
podziwiały apartament, a Tweed stanął przed dużymi balkonowymi 
drzwiami, odsunął je i wyszedł na taras. Usiadł na jednym z 
krzeseł przy stoliku. 
     - Ten apartament jest odlotowy... chciałam powiedzieć, 
wspaniały - zachwycała się Vanity, gdy weszły do łazienki. - 
Staram się unikać amerykanizmów. Popatrz tylko na jacuzzi i na 
kabinę prysznica. Świetne. 
     - Masz ochotę się napić? - zaproponowała Paula. 
     Zajrzała do minibarku w salonie, wyjęła butelkę chardonnay i 
podniosła ją, pokazując Vanity. 
     - Może być? 
     - Bardzo dobrze. Jeden kieliszek będzie w sam raz. - Przez 
otwarte drzwi balkonowe wyszła na taras. - Ma pan ochotę na 
kieliszek wina, panie Tweed? 
     - Dziękuję, nie. 
     Z zamyśloną miną, tak dobrze znaną Pauli, wpatrywał się w 
szpaler pinii. 
     Potem wstał, zszedł z tarasu i ruszył ścieżką przez trawnik. 
Wkrótce miał przed sobą Pacyfik, widoczny za przystrzyżonymi, 
falistymi polami golfowymi. Płaskie dachy wózków golfowych 
przesuwały się niżej, sprawiając wrażenie, jakby pływały 
swobodnie. Spokojny Pacyfik miał zadziwiająco błękitną barwę. 
     Teraz rozumiał, dlaczego na niektórych ludzi niezwykłe 
piękno tego krajobrazu miało hipnotyzujący wpływ. 
     - Tweed odmówił wina - oświadczyła Vanity wracając do Pauli. 
- Nie robi wrażenia zbyt towarzyskiego. 
     - Pewnie rozważa jakiś ubezpieczeniowy problem - odparła 
Paula. - Potrafi się niesamowicie koncentrować. 
     - A myślałam, że chodzi mu o mnie. Na zdrowie Usiadły na 
sofie przy wygaszonym gazowym kominku ze sztucznymi kłodami 
drewna. Vanity rozejrzała się po saloniku. 
     - Ten pokój dosłownie promieniuje komfortem. Jest taki 
relaksujący. 
     - Nie najgorszy - przytaknęła Paula. - Wiesz, w jaki sposób 
zarabiam na życie, powiedz mi więc, czym ty się zajmujesz? 
     - Podobnie jak ty, jestem osobistą asystentką. Mój szef jest 
twardy i odnosi wspaniałe sukcesy. Pewnie słyszałaś o Vincencie 
Bernardzie Molochu? 
     - Ten tajemniczy milioner? Pracujesz dla niego? 
     - Zarabiam na chleb powszedni, chyba podobnie jak ty, 
Vincent jest pracoholikiem. Przeciętny amerykański pracuś robi 
przy nim wrażenie leniucha. Jestem dzień i noc na każde jego 
zawołanie. Całe szczęście, że potrzebuję bardzo mało snu. 
     - To chyba ciężka praca. Co dla niego robisz? 
     - Utrzymuję w porządku jego dokumenty, pilnuję terminów 
spotkań. - Roześmiała się. - I jego samego. Nie bardzo wiem, czym 
się zajmuje. 
     VB jest strasznie tajemniczy. Zawsze pracuje nad jakimś 
nowym projektem. 
     - Ma teraz jakiś na warsztacie? 
     - Tak. Coś, co chyba pochłania mnóstwo czasu. Nie mam 
pojęcia, co to takiego. Jest pewna granica, której nie 
przekraczam. Pensja jest ogromna i dlatego uważam, żeby nie 
zrobić fałszywego kroku. - Dopiła wino i spojrzała na zegarek. 
-Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi za złe, jeżeli już pobiegnę. 
Może zjadłybyśmy wieczorem obiad? Zadzwonię. 
     Spojrzała na Tweeda, który wrócił do pokoju, zostawiając 
otwarte drzwi tarasu. Na zewnątrz panował upał. Tweed skinął 
głową Vanity i uścisnął jej rękę. 
     - Szkoda, że nie mogliśmy porozmawiać. Muszę już iść. 
     - Może innym razem - odparł Tweed. 
     - Nie byłeś dla niej zbyt uprzejmy - zbeształa go Paula, gdy 
Vanity wyszła z pokoju. - Przyznała mi się, że pracuje dla 
Molocha. 
     - Jest sprytna. Orientuje się, że skoro tu jesteśmy, 
dowiedzielibyśmy się o tym. Pójdę do swojego pokoju i się 
rozpakuję. 
     - Wyglądasz na zmęczonego. Pójdę ci pomóc. 
     Szli po szerokim, wyłożonym chodnikiem korytarzu, gdy zza 
rogu wyszedł brygadier Arbuthnot Grenville. Stanął zaskoczony, 
szarpiąc wąsa. 
     - Zatrzymaliście się tutaj? 
     - Na krótko - odparł szybko Tweed. 
     - Nie wiem, czy przeczytaliście moje zaproszenie. Dziś 
wieczorem wynajmujemy na dancing tutejszy Klub Zatokowy. Dobrze, 
że jesteście na miejscu. 
     Spotkamy się o dwudziestej. Punktualnie. Nie wiecie, czy 
Maurice dostał się bezpiecznie do domu? - zapytał tonem nie 
zdradzającym szczególnego zainteresowania. 
     - Tak. Sądzę, że tak - zapewnił go Tweed. 
     - Nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił - rzekł 
Grenville, patrząc na Paulę i uśmiechając się szeroko. - A to 
daje wam nieograniczone możliwości... 
     Tweed siedział w swoim apartamencie, marszcząc w zamyśleniu 
brwi. 
     Paula szybko rozpakowała jego rzeczy, a potem uparła się, 
żeby mu pokazać, gdzie wszystko leży. Właśnie zdążył jej 
podziękować, gdy zadzwonił telefon. 
     Paula odruchowo podniosła słuchawkę. 
     - Czy mógłby pan łaskawie powtórzyć? - poprosiła. - Zaraz 
sprawdzę, czy pan Tweed może podejść. Dziękuję. 
     Odwróciła się w stronę Tweeda, zakrywając dłonią słuchawkę. 
     - To Ochrypły Głos. Monika mówiła mi o nim. 
     - Odbiorę. 
     Nagle ożywiony i czujny, wziął od niej słuchawkę i przez 
kilka minut słuchał, nie odzywając się. Rozmowa zakończyła się w 
chwili, gdy Tweed odezwał się po raz pierwszy: 
     - Dziękuję. Jestem wdzięczny... bardzo wdzięczny... za te 
dane. 
     - Więc to był ów tajemniczy Waltz - skomentowała Paula. - 
Kiedy odebrałam jego telefon, będąc sama na Park Crescent, Monika 
kazała mi zachować wszystko w tajemnicy. Nie chciał powiedzieć 
ani słowa, gdy mu wmawiałam, że musiał wybrać niewłaściwy numer 
Potem Monika poinformowała mnie, że ten rozmówca ma przezwisko 
Ochrypły Głos. Brzmi tak, jakby bardzo dużo palił. 
     - Niewykluczone. - Tweed milczał chwilę. - Właśnie mnie 
ostrzegł, że czas się kończy Bez względu na to, nad jakim 
projektem VB pracuje, jest już bliski jego realizacji. Być może 
przybyliśmy zbyt późno. 
     Paula zadzwoniła do obsługi pokojów i zamówiła kawę. Czuła, 
że Tweed, choć było to zupełnie do niego niepodobne, jest bardzo 
zaniepokojony. Gdy przyniesiono kawę, nalała dwie filiżanki, 
przysunęła się z krzesłem do niego i zapytała: 
     - Skąd wiesz, że Maurice dotarł bezpiecznie? Powiedziałeś 
tak Grenvilleowi. 
     - Butler i Nield przyjechali wkrótce po nas. Mają dwa 
mniejsze pokoje piętro wyżej. Zobaczyłem, że Harry pokazuje mi 
podniesiony kciuk. To znaczyło, że dostarczył na miejsce tę 
pijaną przesyłkę. 
     - Jeżeli Maurice był rzeczywiście pijany. 
     - Dlaczego tak sądzisz? 
     - Wydało mi się, że bardzo zręcznie udaje. Być może przed 
Grenvilleem, - Ciekawy pomysł. 
     - Och, daj spokój. Co sądzisz o Grenvilleu... i o Mauricee? 
     - Uważam, że Grenville specjalnie robi z siebie karykaturę 
sztywnego wojaka. Pewnie bardzo to odpowiada członkom Klubu 
Anglo-Pacyficznego. 
     - A więc ci dwaj nie są takimi, na jakich wyglądają? 
Grenville i Maurice?
     Nikt tu nie jest tym za kogo się przedstawia. To samo 
dotyczy Kornwalii. 
     - No, a co powiesz o Vanity Richmond? 
     - Pozornie sprawia wrażenie, że jest ciężko pracującą osobą 
na dobrej posadzie. Wydaje pieniądze na kosztowne ubrania. Chyba 
ma słabość do Newmana. 
     To wszystko, co mogę o niej powiedzieć. 
     - Pozornie - powtórzyła Paula. - Sprawia wrażenie... Sprawia 
wrażenie. Mówisz, jakbyś miał wiele wątpliwości na jej temat. 
Skąd wiesz, że ma poważne zajęcie i ciężko pracuje? 
     - Ponieważ słuchałem waszej rozmowy, stojąc na tarasie. Moja 
praca polega na zbieraniu danych o wszystkich. Zwłaszcza tych, 
którzy mogą okazać się podejrzani. 
     - A wszyscy są podejrzani? - Paula spróbowała delikatnie 
wysondować. 
     - Oczywiście, dopóki nie udowodnią niewinności. Przypomnij 
sobie listę podejrzanych, którą znalazłaś na wierzchu szafki na 
akta w mieszkaniu Lindy Standish. Moloch, Joel Brand, Luis 
Martinez, Byron Landis i Vanity Richmond. Alvarez powiedział mi, 
że Martinez jest szefem ochrony w Black Ridge. 
     - No cóż, przynajmniej Grenvillea i Mauricea nie było na 
liście. 
     - Dziwne przeoczenie - zauważył Tweed. 
     - Co chcesz przez to powiedzieć? 
     - To, co usłyszałaś. A teraz chcę, żebyś poszła ze mną do 
mercedesa Newmana. Zaparkował go w miejscu niewidocznym z hotelu. 
We dwoje nie będziemy rzucać się w oczy. Mam coś ważnego do 
zrobienia. Zajrzyj do sąsiedniego pokoju, do Boba i powiedz mu, 
żeby w tej chwili poszedł do samochodu. 
     Muszę się natychmiast porozumieć z Langley. 
     Zastali Newmana już na parkingu. Stał przy otwartych 
przednich drzwiach mercedesa. Zadbał nawet, żeby wezwać Butlera i 
Nielda, którzy spacerowali w pewnej odległości, upewniając się, 
że są sami w tym odosobnionym miejscu za hotelem. 
     - Muszę nawiązać łączność z Waszyngtonem, tak żeby nikt nie 
mógł podsłuchać rozmowy - wyjaśnił Tweed. - Możesz to zrobić? 
Musi być stuprocentowo bezpieczna. 
     - Bez trudu. Alvarez wyjaśnił mi, jak to przeprowadzić. 
Jeżeli jest niedaleko samochodu patrolowego, specjalny sygnał da 
mu znać. Ma ze sobą urządzenie, które może podłączyć do dowolnego 
policyjnego radia. Jest ono w stanie zakodować rozmowę z dowolnym 
miejscem na świecie. 
     - Załatwmy więc to szybko... Pokaż mi, jak. I muszę zostać 
sam. 
     Newman poczekał, aż Tweed usiądzie w fotelu obok miejsca 
kierowcy, a potem pochylił się. Przycisnął w określonej 
kolejności guziki na czarnym pudełku, podał Tweedowi mikrofon, 
zamknął drzwi i odszedł razem z Paulą. 
     - Tu Cord - rozległ się znajomy głos. - Czy to ty, Tweed? 
     - Tu Tweed. Otrzymałem informację, że dwie ciężarówki, 
których nie ma już w Black Ridge, służyły do przewozu materiałów 
wybuchowych. Ja... 
     - Jezu - przerwał mu Dillon. - Jesteś pewien? 
     - Mój informator jest wyjątkowo wiarygodny Ciężarówki były 
zazwyczaj zaparkowane w ukrytym garażu za rezydencją, ale jedną z 
nich zatrzymała blokada na południe od Big Sur, a druga spadła z 
urwiska do oceanu. 
     - Alvarez, włącz się. Zbadaj to natychmiast. Tweed, badamy 
sprawę eksplozji przeprowadzonej bez pozwolenia na pustyni w 
Nevadzie. 
     Wykorzystano do niej jeden z porzuconych silosów, w których 
trzymano dawniej rakiety balistyczne. Nie możemy zidentyfikować 
materiału wybuchowego. To coś zupełnie nowego. 
     - Jak silny? - zapytał Tweed. 
     - Usiądź mocniej. Waszyngton oszalał ze strachu. Ten nowy, 
nieznany materiał wybuchowy ma siłę dziesięciokrotnie większą od 
bomby wodorowej. 
     
     Rozdział 23 
     
     Gdy Cord Dillon się rozłączył, Tweed przez kilka minut 
siedział nieruchomo w samochodzie. Nawet z oddali Paula widziała 
jego ponurą minę, Zrobiła krok w stronę mercedesa, ale Newman 
zatrzymał ją, - Jak będzie gotowy, przyłączy się do nas. 
     - Nigdy jeszcze nie widziałam go w tak posępnym nastroju. 
     - Zostaw go. Podejmuje poważną decyzję, - Siedzi tak 
nieruchomo... 
     Ledwo zdążyła to powiedzieć, Tweed opuścił szybę i przywołał 
ich gestem. 
     Jego zachowanie zmieniło się całkowicie. Teraz dla odmiany 
zaczął przejawiać niesłychaną aktywność. 
     - Bob, po pierwsze chcę pilnie rozmawiać z Alvarezem. Po 
drugie, masz mnie zawieźć do najbliższego automatu 
telefonicznego. Po trzecie - spojrzał na Marlera, który zjawił 
się jak spod ziemi, trzymając w ręku torbę golfową, w której, jak 
łatwo się było domyślić, miał armalite - po trzecie, muszę mieć 
od tej pory maksymalną ochronę. Jestem pewien, że Moloch wie, 
gdzie jestem, Paulo, siadaj z tyłu. 
     - Poprowadzę BMW - postanowił Marler - i wezmę ze sobą 
Butlera oraz Nielda. Będę się trzymał tuż za wami. Nie zdziwcie 
się, kiedy nagle was wyprzedzę, jeżeli zorientuję się, że macie 
przed sobą kłopoty... 
     Newman już siedział za kierownicą mercedesa. Pojechał 
długim, krętym podjazdem, oddalając się od "Spanish Bay". Na 
tylnym siedzeniu Paula sprawdziła działanie swojego browninga,32. 
Tweed trzymał w dłoni mikrofon. 
     - Tu Alvarez... 
     - Mówi Tweed. Gdzie jesteś? 
     - Wciąż przy blokadzie na drodze na południe od Big Sur... 
     - Pozostań tam, dopóki nie dam ci znać... jeżeli możesz. 
     - Mogę. 
     - Czy uda ci się znaleźć płetwonurków, którzy obejrzeliby 
dno "Baji", tego statku stojącego na kotwicy niedaleko brzegu? 
     - Będą tu za trzydzieści minut. Z komendy policji w 
Monterey. 
     Czy... 
     - Dziękuję. 
     Paula była zaskoczona. Nigdy dotąd nie słyszała, by Tweed 
żądał maksymalnej ochrony. Znała go wystarczająco dobrze, by 
zdawać sobie sprawę, że nie troszczy się o siebie... raczej 
martwi się o to, co ma do wykonania. Sprawy nabierały rozpędu. 
     - Muszę zadzwonić do profesora Weatherby, sejsmologa. Jest 
teraz u siebie w domu w Holland Park - rzucił krótko Tweed. 
     Parę minut później Newman zatrzymał się w pobliżu położonej 
na uboczu budki telefonicznej. Tweed wyskoczył z samochodu, zanim 
maszyna stanęła. 
     Wbiegł do budki i zaczął wybierać numer Weatherbyego. 
     Tymczasem na zewnątrz Marler, a za nim Butler i Nield szybko 
wysiedli z samochodu i przyłączyli się do Newmana. Marler 
rozejrzał się uważnie po gęstym, sosnowym lesie otaczającym ich 
ze wszystkich stron. 
     - Trudno to uznać za, najbezpieczniejsze miejsce pod słońcem 
- zauważył. -Pete, zajmij stanowisko na skraju lasu. Pozostań 
niewidoczny i trzymaj broń w pogotowiu. Traktujcie każdy 
nadjeżdżający pojazd jako potencjalnie wrogi, ale uważajcie - nie 
chcemy przecież strzelać do niewinnych podróżnych. 
     Sam Newman zajął stanowisko blisko budki, trzymając smith & 
wessona w ręce opuszczonej wzdłuż ciała. Paula stanęła obok 
niego. Głęboka cisza lasu napawała ją niepokojem. W budce Tweed 
wreszcie połączył się z Weatherbym. 
     - Tu Tweed. Wiem, że w Londynie jest północ. Mam nadzieję, 
że cię nie obudziłem. 
     - Jestem na nogach i jeszcze długo będę. Z twojego tonu 
wnoszę, że sytuacja jest poważna. 
     - Wyjaśnij mi, tylko możliwie przystępnie, czy można wywołać 
podmorskie trzęsienie ziemi niedaleko wybrzeża Kalifornii? W 
rejonie Carmel - Big Sur? 
     - Wywołać? No cóż, niedawne badania wykryły w tej strefie 
ruchy pod dnem Pacyfiku. Musisz wiedzieć, że tam są gigantyczne 
płyty tektoniczne, jak je nazywamy... rozległe fragmenty dna 
oceanicznego, które mogą ocierać się o siebie. Albo nawet o 
brzeg. Ale to jest bardzo rzadkie zjawisko. 
     - Ale gdyby to było możliwe - naciskał Tweed - co mogłoby to 
spowodować? 
     - Przypuszczam, że potężny wstrząs podmorski mógłby poruszyć 
płytę tektoniczną. - Przerwał na chwilę. - Nie mówiłem ci, ale 
Ethan Benyon pracował nad taką właśnie teorią. Uznałem ją za zbyt 
nowatorską. Znalazłem to w dokumentach, które zapomniał wziąć ze 
sobą. 
     - Potężny wstrząs podmorski - powtórzył Tweed. - Załóżmy, że 
zaistniał. 
     Jakie byłyby skutki zderzenia płyty z wybrzeżem? 
     - Mogłoby to doprowadzić do wciśnięcia jej pod kontynent. 
Potęga przyrody jest niesamowita. A skutki? Gigantyczna 
katastrofa. Ale to zupełnie nieprawdopodobne. 
     - Dzięki, Weatherby. Ogromnie mi pomogłeś., - Nie wiem, w 
jaki sposób. Gdzie jesteś? 
     - W Kalifornii. Muszę już iść. 
     Tweed biegiem wrócił do samochodu. Gdy zajmował miejsce w 
mercedesie, Newman siedział już za kierownicą. Tweed szybko 
streścił rozmowę z Weatherbym, a potem poprosił, żeby ponownie 
połączyć go z Alvarezem. 
     - Tu Tweed. Uważam, że należy koniecznie zbadać kadłub 
"Baji". 
     - W porządku. Płetwonurkowie są już w drodze razem z 
motorówką na przyczepie. 
     - Mogę zamienić z nim dwa słowa? - zapytał szybko Newman. 
     Tweed podał mu mikrofon. Newman przedstawił się. 
     - Alvarez, czy możecie poczekać do mojego przyjazdu? Będę 
tam za trzydzieści, czterdzieści minut... 
     - Czekamy, Newman. 
     Jadąc z powrotem do hotelu, Newman wiózł również Paulę i 
Marlera, którzy w ostatniej chwili wskoczyli na tylne siedzenie. 
Butler razem z Nieldem, podążali za nim w BMW Gdy zatrzymali się 
na parkingu, Butler wyskoczył i podszedł do wysiadającego Tweeda. 
     - Pete i ja zostajemy z tobą. Nie ma dyskusji. Jesteśmy 
znani z tego, że nie słuchamy rozkazów. 
     - Coś o tym wiem - Przyznał Tweed. - Dziękuję. 
     - Pora wysiadać, Paulo - powiedział Newman. 
     - Pora ruszać. Jadę z tobą. Chyba że mnie wyrzucisz z 
samochodu siłą. 
     - A ty będziesz się broniła rękami i nogami, jeżeli 
spróbuję? 
     Marler? 
     - Dobrze mi tu, gdzie jestem. 
     Newman westchnął i ruszył w stronę Big Sur. 
     W Black Ridge Grenville wyszedł z rezydencji i długim 
podjazdem skierował się do miejsca, gdzie przy bramie wjazdowej 
czekał jego samochód. 
     Na przednim fotelu siedział Maurice Prendergast. 
     - Zaprosiłem Molocha na tańce. Powiedział, że przyjdzie z 
przyjemnością. 
     - Dziwne. 
     - Biedny facet nie ma zbyt bogatego życia towarzyskiego - 
zauważył Grenville, siadając za kierownicą. 
     - Biedny facet! - parsknął Maurice. - Przecież jest 
miliarderem. 
     - Pieniądze nie zawsze dają szczęście. Często dzieje się 
wręcz przeciwnie. 
     - Zawsze może się wypłakać po drodze do banku. 
     - Kiedy tak o tym myślę - przypominał sobie Grenville, jadąc 
szosą numer jeden w stronę Carmel - najbardziej się 
zainteresował, gdy wymieniłem mu nazwiska kilku innych gości, w 
tym Tweeda i Pauli Grey. 
     - Czy to był prawdziwy powód twojej wizyty u Molocha? 
Siedziałeś tam dość długo. 
     - A niby jaki inny mógłbym mieć? - zapytał sztywno 
Grenville. Żaden z nich nie zdawał sobie sprawy, że w oknie na 
pierwszym piętrze stoi człowiek obserwujący odjazd brygadiera. 
Byron Landis opuścił swoje stanowisko dopiero, gdy samochód 
znikł. 
     Newman po przyjeździe na miejsce zorientował się, że Alvarez 
ukrył swój samochód i ciągnik z przyczepą w wąwozie, z którego 
korzystał również Butler w czasie wizyty Tweeda i Pauli u pani 
Benyon. Mijając "Szczyt", odruchowo spojrzał w stronę tego 
niesamowitego domu. Zasłona w jednym z okien poruszyła się. 
     Pani Benyon obserwowała rozwój wydarzeń. 
     - Zaplanowaliśmy wszystko starannie - poinformował Alvarez 
Newmana i jego towarzyszy, gdy tylko wysiedli z samochodu. - 
Motorówka jest na wodzie, niewidoczna z "Baji" i z Black Ridge. 
Jest na niej trzech płetwonurków. 
     - Chciałbym z tobą popłynąć - powiedział Newman. 
     - Proszę bardzo. A na co, według ciebie, czekałem? 
     - Ja również - oświadczyła Paula. - Newman potrzebuje kogoś, 
kto by trzymał go za rękę. 
     Mówiąc te słowa, z uśmiechem wyjęła granat z zawieszonej na 
ramieniu torebki i niezauważalnie wsunęła go Newmanowi do ręki. 
Wciąż od czasu do czasu grywał w krykieta i podobnie jak Tweed 
był doskonałym miotaczem. 
     - Może ja również się do was przyłączę - rzucił Marler. 
     Alvarez popatrzył na niego. Marler bez mrugnięcia wytrzymał 
spojrzenie jego czarnych oczu. Agent CIA był wyraźnie pod 
wrażeniem spokojnego usposobienia Marlera. Skinął głową i 
poprowadził całą grupkę w dół stromego, porośniętego trawą 
zbocza, kierując się w stronę ukrytej zatoczki z niewielką plażą. 
Do prowizorycznego pomostu zacumowana była duża motorówka. 
     Znajdujący się na jej pokładzie trzej płetwonurkowie w 
pełnym rynsztunku spojrzeli na przybyszy. Jeden z nurków trzymał 
aparat fotograficzny do zdjęć podwodnych. Newman zastanawiał się, 
czy są oni członkami jakiegoś oddziału służb specjalnych. Wszedł 
do motorówki, przytrzymując granat tkwiący w kieszeni lekkiej 
marynarki. Gdy tylko Paula, Marler i Alvarez weszli na pokład, 
policjant na brzegu zwolnił cumy. Agent CIA stanął za sterem i 
zapuścił silnik. 
     Opłynąwszy cypel, zobaczyli na sterburcie motorówki 
zakotwiczoną "Baję". 
     Morze było spokojne - wystarczająco spokojne nawet na gust 
Tweeda, pomyślała Paula. Do rufy wielkiej pogłębiarki była 
zacumowana wielka łódź motorowa. Podpłynęli bliżej. Alvarez 
podniósł do ust megafon i miał właśnie zakomunikować: 
     "Policja...". 
     Nie miał szansy nawet rozpocząć. Ludzie z pogłębiarki 
wskoczyli do motorówki. Jej silnik zapalił z rykiem i łódź 
skierowała się w ich stronę, z każdą chwilą nabierając prędkości. 
Paula poznała stojącego za sterem potężnego mężczyznę. Joel 
Brand. Najwyraźniej miała być to powtórka próby staranowania 
łódki na tak teraz odległej rzece Helford w Kornwalii. 
     Motorówka mknęła w ich stronę coraz szybciej, coraz wyżej 
wynurzając dziób z wody. Była wystarczająco duża, aby przeciąć 
ich łódź na pół. Alvarez obrócił ster, ale Brand zrobił to samo, 
w dalszym ciągu ze straszliwą prędkością dążąc do kolizji. Newman 
wyjął z kieszeni granat, wyszarpnął zawleczkę, zwolnił dźwignię, 
odliczył sekundy i rzucił. Granat spadł na rufę motorówki. 
     Paula zobaczyła, że Brand, w szczelnie zakrywającej włosy 
wełnianej czapce, wyskakuje za burtę porzucając ster i swoich 
ludzi na pokładzie. 
     Skierował się do brzegu, rozcinając wodę z łatwością i siłą 
wytrawnego pływaka. Granat eksplodował. 
     Rozległ się stłumiony huk i niemal natychmiast z 
ogłuszającym łoskotem wybuchnął zbiornik paliwa. Płomienie 
ogarnęły motorówkę w ciągu kilku sekund. 
     Fragment rufy wyleciał wysoko w powietrze jak meteor, 
ciągnąc za sobą smugę ognia, a potem wpadł do Pacyfiku, z sykiem 
znikając pod powierzchnią. 
     - Kontynuujemy zadanie - rozkazał Alvarez. 
     Obrócił ster, omijając pływające po powierzchni szczątki. 
Znajdowali się już blisko "Baji", gdy polecił płetwonurkom zejść 
pod wodę. Zniknęli pod powierzchnią, kierując się w stronę 
podwodnej części kadłuba. Paula wyjęła niewielką lornetkę i 
zaczęła lustrować pokłady pogłębiarki. 
     - To dziwne - oświadczyła. - Odnoszę wrażenie, że nikogo tam 
nie ma. 
     - Pewnie wszyscy są pod pokładem - odparł Alvarez. 
     - Wygląda jak statek - widmo - zauważyła. 
     - Na tej łajbie jest coś więcej niż duchy - stwierdził. 
Popatrzył na zegarek. -Przeprowadzenie oględzin nie powinno im 
zająć więcej niż pięć minut... 
     Krążyli wolno wzdłuż burty, ale wciąż nikt nie pojawiał się 
na pokładzie. Co gorsza, płetwonurkowie nie wynurzyli się nawet 
po dziesięciu minutach. Zaniepokojony Alvarez opłynął dziób 
pogłębiarki i skierował łódź wzdłuż drugiej burty. 
     Zrobił to w samą porę, by dostrzec postać w kombinezonie 
płetwonurka, wspinającą się po trapie i znikającą na pokładzie. 
     - Czy to był jeden z twoich ludzi? - zapytała Paula. - Miał 
w ręku coś, co przypominało widły. 
     - Nie - odparł z grymasem Alvarez. 
     - Mam wrażenie, że to był elektryczny oścień, którym 
nurkowie odstraszają podwodne drapieżniki - ostrzegł Newman. 
Paula wychyliła się za burtę i chwyciła pływający przedmiot. Był 
to aparat, który miał ze sobą jeden z płetwonurków. 
     Podała go Alvarezowi. Spojrzał najpierw na kamerę, a potem 
na Newmana. 
     - Sprawa wygląda coraz bardziej ponuro. Taki specjalny 
aparat do zdjęć podwodnych jest bardzo kosztowny. Jeżeli 
wyślizgnie się płetwonurkowi z ręki, wypływa na powierzchnię. Co 
więc przytrafiło się człowiekowi, który trzymał ten aparat? 
     - Został zabity prądem, podobnie jak dwaj pozostali - 
wyjaśnił cicho Newman. - Na "Baji" mają podwodny zespół ochrony, 
a to oznacza, że pod kadłubem jest coś, czego nie chcą nam 
pokazać. Ciała powinny wypłynąć na powierzchnię. 
     - Nie, nie wypłyną - odparł Alvarez. - Pod powierzchnią jest 
bardzo silny prąd, który może znieść zwłoki na odległość wielu 
mil. Pewnie nigdy ich nie odnajdziemy - Wejdźmy na pokład - 
zaproponował Marler. - Jesteśmy uzbrojeni. 
     - Nie możemy - odparł Alvarez. - Nie mamy uprawnień. Nie 
mamy też dowodów. 
     - A co z motorówką, która usiłowała nas staranować? - 
upierała się Paula. 
     - Jaką motorówką? Zauważyłem, że wszystkie szczątki 
zatonęły. Nie mamy żadnych dowodów - powtórzył. 
     - Ale jest aparat - zauważyła Paula. - Czy Tweed mógłby 
obejrzeć kopie zdjęć, które nim zrobiono? 
     - Dostanie je jeszcze dzisiaj. 
     Motorówka wiozła z powrotem do ukrytej zatoczki bardzo 
przygnębioną grupę. Nikt nie odezwał się ani słowem do momentu, 
gdy dobili do brzegu. Alvarez natychmiast zaczął działać. 
Umieścił aparat w mocnej plastykowej torbie, zapieczętował ją i 
podał policjantowi stojącemu przy radiowozie. 
     - Zawieź to do laboratorium fotograficznego w Monterey. Chcę 
mieć oryginały odbitek i po trzy kopie z każdej na wczoraj... 
     Paula zobaczyła, że samochód policyjny, wyjąc syreną i 
migocząc światłami, rusza z dużą prędkością. Widok ten 
przypomniał jej koszmarną jazdę z lotniska w San Francisco. 
     - Przecież to Joel Brand popłynął do brzegu - powiedziała, 
wciąż nie dając za wygrane. 
     - Możesz zeznać to pod przysięgą w sądzie? - zapytał 
Alvarez. - Przeprowadzić identyfikację ze stuprocentową 
pewnością? 
     - No cóż, nie. Miał na głowie wełnianą czapkę, która 
zakrywała jego włosy. 
     Poznałam go po ruchach. 
     - Po ruchach? - Alvarez pokręcił głową. - Byle jaki adwokat 
w czasie przesłuchania rozerwałby cię na strzępy. 
     - Czy nikt go nie widział, jak wychodził z wody? - spytała 
Paula, zwracając się do policjanta stojącego przy samochodzie. - 
Musiał przejść przez szosę, żeby dotrzeć do Black Ridge. Był 
przecież przemoczony do nitki. 
     - Przykro mi - odparł funkcjonariusz - ale patrzyliśmy tylko 
na was, czekając, kiedy wrócicie. 
     - Nie mamy dowodów - powtórzył po raz trzeci Alvarez. - Taka 
praca... 
     Przerwał. - Nie, to nie tak. Nie cierpię tracić ludzi. A 
tutaj straciłem trzech. Newman, lepiej będzie, jeżeli wrócisz do 
"Spanish Bay". Dostarczę te fotografie Tweedowi... jeżeli w ogóle 
jakieś będą. 
     
     Rozdział 24 
     
     W Black Ridge, w gabinecie Molocha, Vanity usłyszała odgłos 
eksplozji. Zerwała się i podbiegła do okna w samą porę, by 
zobaczyć motorówkę w płomieniach. Opowiedziała siedzącemu za 
biurkiem pracodawcy, czego była świadkiem. 
     - Awaria silnika, jak sądzę. - Moloch był pogrążony w pracy 
- Wróć tutaj. 
     Chcę z tobą porozmawiać. 
     - O czym? - zapytała, siadając przed nim. 
     - Myślę o przekazaniu ci do sprawdzenia kilku 
najważniejszych rachunków. 
     Znasz się na cyfrach, prawda? 
     - Zanim mnie zatrudniłeś, pracowałam w Londynie w biurze 
rachunkowym. 
     Mam wrażenie, że dam sobie radę. Ale czy Byron nie będzie 
miał mi tego za złe? 
     - To są rachunki prowadzone przez Joela. 
     - A z nim nie będzie takich samych problemów? Nie chcę 
zrobić sobie z niego wroga. 
     - To ja decyduję, kto się czym zajmuje. Są tu ludzie, którzy 
wydają się zapominać, że to ja własnym potem i trudem stworzyłem 
AMBECO. A tak na marginesie, wybieram się dziś wieczór na 
przyjęcie do Anglo - Pacyficznego klubu Grenvillea. Będę 
szczęśliwy, jeżeli zechcesz mi towarzyszyć. Zawiozę cię moim 
lincolnem continentalem. 
     - Podróż w luksusie - zakpiła. - Ale czemu w ogóle idziesz 
na przyjęcie? 
     To do ciebie niepodobne, takie pojawianie się w publicznych 
miejscach. 
     - Grenville poinformował mnie, że wśród gości będzie niejaki 
Tweed. 
     Chciałbym go poznać. - Uśmiechnął się sucho. - Jeżeli będę 
ci towarzyszył, wszyscy dostaną amoku. Bawi mnie ta perspektywa. 
     - Będę musiała się przebrać, wziąć prysznic. Na którą. Mam 
być gotowa? 
     - A ile czasu potrzebujesz? 
     - Pół godziny. 
     - Większości kobiet zajęłoby to kilka godzin. Przyjęcie 
zaczyna się o ósmej wieczorem. Dojazd do "Spanish Bay" zajmie 
trzy kwadranse. Masz więc pół godziny na przygotowanie się. 
Wyjeżdżamy dokładnie piętnaście po siódmej. 
     Vanity uśmiechnęła się w duchu. VB zawsze tak precyzyjnie 
określał wszystkie terminy. Zapewne była to jedna z przyczyn jego 
oszałamiających sukcesów. - Z przyjemnością pojadę z tobą - 
oświadczyła. - Najwyższa pora, żebyś zaczął trochę więcej bywać w 
świecie. Za bardzo się od wszystkiego izolujesz. 
     Jego blade oczy zatrzymały się na Vanity. Molocha pociągało 
w niej nie tylko sprawne wykonywanie obowiązków, ale również 
fakt, że nigdy nie wahała się mówić, co myśli. Nie cierpiał 
pracowników, którzy płaszczyli się przed nim. 
     - W świecie? Kalifornia to szambo. Ale jestem pewien, że 
spędzimy przyjemny wieczór. 
      * 
     Newman zdążył zaparkować samochód pod "Spanish Bay", gdy 
zaczęło mrugać czerwone światełko. Upewniwszy się, że w zasięgu 
wzroku nikogo nie ma, nacisnął guzik, który wysuwał antenę. 
Wiedział, że dzwoni Waszyngton. 
     Sięgnął po mikrofon. 
     - Tu Newman. 
     - Mówi Cord. Jak tam w Kalifornii? 
     - Słonecznie - odparł szybko Newman. Nie był pewien, czy 
Tweed życzyłby sobie, żeby przekazał wiadomość o tragedii 
niedaleko Big Sur - W czym mogę pomóc? 
     - Jeżeli Tweed jest osiągalny, chciałbym jak najszybciej z 
nim porozmawiać. 
     - Proszę poczekać. Będzie za kilka minut... 
     Poprosił Paulę, by sprowadziła Tweeda. W chwili gdy wysuwał 
antenę, Marler wysiadł z wozu, ruchem ręki dając znać Butlerowi i 
Nieldowi, by zajęli stanowiska. Cała trójka ustawiła się w 
miejscach pozwalających obserwować okolicę. Samochód był 
niewidoczny z hotelu, ponieważ zasłaniał go wysoki mur, a w 
dodatku stał w mało używanej części parkingu. 
     Newman szybciej niż się spodziewał zobaczył w lusterku 
Tweeda biegnącego w stronę samochodu i podążającą tuż za nim 
Paulę. Zajęła stanowisko w pewnej odległości, w miejscu wskazanym 
jej przez Marlera. Newman podał mikrofon Tweedowi i wysiadł. 
     - Tu Tweed. 
     - Linia jest całkowicie bezpieczna - oznajmił Cord. - 
Zakładam, że u ciebie nikt nas nie słucha... 
     - Zgadza się. 
     - To, co ci powiem, jest ściśle tajne. Udało nam się 
wprowadzić agenta do zakładów zbrojeniowych VB w Des Moines. Jest 
tam w dalszym ciągu. 
     Była to wyjątkowo delikatna operacja. 
     - Rozumiem - zapewnił go Tweed. 
     - Agent zameldował, że Moloch udoskonalił materiał wybuchowy 
o ogromnej mocy. Jak już wspomniałem, ma on siłę dziesięciu bomb 
wodorowych., Przemycono niewielką próbkę. 
     - Zróbcie nalot na fabrykę - natychmiast poradził Tweed. 
     - Nie możemy. VB ma rządowy kontrakt na produkcję możliwie 
najpotężniejszego materiału wybuchowego. Nie musiał nas 
informować, że mu się udało. Materiał wybuchowy nazywa się 
ksenobium. Przetestował go w starym silosie na pustyni Nevada. 
     - Skąd o tym wiesz? 
     - Porównaliśmy ślady materiału wybuchowego z Nevady z próbką 
przemyconą z zakładów w Des Moines. Są identyczne. 
     - Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie możesz skontrolować Des 
Moines. 
     - Ponieważ Moloch zdobył na Wzgórzu ogromne wpływy 
polityczne. Jeżeli zrobimy nalot na jego zakłady, powie, że po 
prostu udoskonalił ten materiał wybuchowy. A potem w odwet 
wykorzysta swoje kontakty, by obecny prezydent przegrał wybory. 
Mamy związane ręce. 
     - Powiedziałeś, ksenobium? 
     - Tak właśnie nazywa się to świństwo. Przyprawia mnie o 
gęsią skórkę. 
     - Mnie też nie sprawia to przyjemności, że sparafrazuję 
Clinta Eastwooda. 
     - Tweed, masz już cokolwiek? 
     Po raz pierwszy w ciągu ich długiej znajomości Tweed 
usłyszał w głosie Amerykanina nutki desperacji. Opowiedział 
ostrożnie: 
     - Codziennie wpadają mi w ręce nowe kawałki tej łamigłówki. 
Myślę, że wkrótce będę już miał pełen obraz. Muszę się spotkać z 
Vincentem Bernardem Molochem. Koniecznie chcę poznać jego motywy. 
Będziemy w kontakcie... 
     Kiedy wysiadał z samochodu, miał wesołą minę. Najweselszą, 
pomyślała Paula, od kilku dni. 
      * 
     Moloch gawędził lekko z Vanity, jadąc kremową limuzyną w 
stronę Carmel. 
     Miał na sobie elegancki smoking i był bardzo ożywiony. 
     - Kiedy poznałaś Tweeda, jakie zrobił na tobie wrażenie? - 
zapytał nagle. 
     - Groźne - odparła natychmiast. 
     - Przypuszczam, że ma to związek z jego pracą. Chciałbym, 
abyś mnie z nim poznała. Nie natychmiast po jego przybyciu, ale 
nieco później. 
     - Zrobię to - obiecała. 
     - Nie mam ochoty pętać się gadając z innymi gośćmi - 
uprzedził ją. - Chcę mieć stolik tylko dla siebie... tylko dla 
nas dwojga. 
     - Załatwię to z Grenvilleem zaraz po naszym przyjeździe. 
     - Rzecz w tym - wyjaśnił, prowadząc wprawnie samochód, 
którego reflektory omiatały kolejne zakręty - że mam zamiar 
poobserwować obecnych tam ludzi. 
     Nie mogę liczyć, że ktokolwiek inny dostrzeże to, czego 
szukam. 
     - Rozumiem - odparła Vanity. 
     O co mu teraz chodzi? - zastanawiała się. W tym jego 
skomplikowanym umyśle najwyraźniej zaświtał jakiś pomysł. Może 
zorientuję się, co to takiego, kiedy pobędziemy tam jakiś czas. 
     Tweed spóźniał się z wyjściem na przyjęcie. Detektyw w 
cywilu wylegitymował się, a potem przekazał mu fotografie od 
Alvareza. 
     Odręczna notatka agenta FBI informowała, że płetwonurek 
najwidoczniej zdążył przed zniknięciem dotrzeć do dna. Na 
fotografiach widniał prawdopodobnie zaplombowany otwór, który 
pogłębiarka wykonała wwiercając się w dno Pacyfiku. 
     - Rozumiesz coś z tych zdjęć? - zapytał Paulę. 
     Obejrzała je przez szkło powiększające, pokręciła głową i 
odłożyła. 
     - Nic z nich nie rozumiem. Wygląda na to, że do zamknięcia 
otworu użyto wielkiej okrągłej płyty z jakiegoś nieznanego 
materiału. 
     - W swojej notatce Alvarez pisze, że eksperci oceniają jej 
średnicę na sześć stóp. Poza tym nic nie ustalili. Sprowadź 
Newmana. Chcę porozmawiać z Cordem Dillonem... 
     Piętnaście minut później poinformował Dillona, że musi jak 
najszybciej przesłać fotografie pod pewien adres w Londynie i że 
mogą one być kluczem do całej tajemnicy. Cord poprosił go, by 
poczekał. Tweed siedział w mercedesie z podniesioną anteną. 
Newman rozstawił swój zespół w strategicznych punktach wokół 
samochodu. Tweed zauważył, że Butler i Nield są w garniturach i 
przywołał Newmana. 
     - Czemu Harry i Pete są ubrani tak, jakby wybierali się z 
wizytą? 
     - Ponieważ idą z nami na przyjęcie. Tylko proszę cię, bez 
dyskusji. 
     Tłum jest doskonałym miejscem, by kogoś wziąć na muszkę. 
     Newman wysiadł z samochodu, gdy tylko Dillon zgłosił się 
ponownie. 
     Jego odpowiedź zaskoczyła Tweeda. 
     - Nie możemy przekablować tych fotografii. Szczegóły są zbyt 
ważne. 
     Daj zdjęcia Alvarezowi, który już do ciebie jedzie. Powinien 
zjawić się za dziesięć minut. 
     Przekaż mu zaadresowaną paczkę. Bardzo szybki samolot będzie 
czekał na lotnisku w Monterey, żeby przewieźć ją do Londynu. 
Potem samochód natychmiast przewiezie pakiet z Heathrow pod adres 
na Holland Park. Będziemy w kontakcie. Aha, przewidywany czas 
dostarczenia to jakieś siedem godzin od tej chwili. 
     Cord rozłączył się, nie czekając na podziękowania. 
Przywoławszy Paulę, Tweed wyjaśnił jej, co się dzieje, a potem 
polecił jej zapakować zdjęcia i zaadresować paczkę do profesora 
Weatherbyego. Gdy pobiegła, skinął na Newmana. 
     - Zawieź mnie znowu do tej budki telefonicznej. Muszę 
zadzwonić do Weatherbyego. 
     Marler wsunął się na tylne siedzenie w chwili, gdy mercedes 
już ruszał. Tweed pobiegł do telefonu, gdy tylko samochód 
zatrzymał się przy budce. 
     Marler ruszył za nim, a potem stanął w cieniu. Nad nimi 
rozpościerało się rozgwieżdżone niebo. 
     Newman zastanawiał się, czemu w Kalifornii wszystkie 
gwiazdozbiory widać o wiele wyraźniej. Chyba nie ma tu smogu, 
doszedł do wniosku. 
     - Weatherby? Tu Tweed... - Szybko przekazał nowe informacje. 
     Sejsmolog słuchał i dopóki Tweed nie skończył, nie odezwał 
się ani słowem. 
     - Bardzo ciekawe - oznajmił wreszcie. - Oczywiście, 
słyszałem trochę o technice wwiercania obrotowej rury w celu 
wydobycia próbki z głębi ziemi albo z dna morskiego. Ale nie 
jestem ekspertem w tych sprawach. Na szczęście, przypadkiem kilka 
minut temu rozmawiałem przez telefon z Johnem Pallisterem. To mój 
stary przyjaciel, cierpi na bezsenność i jutro wcześnie rano 
wpadnie do mnie na drinka. Jest światowym specjalistą w sprawie 
wydobywania rdzeni metodą wiertniczą. Kiedy dotrą do mnie te 
fotografie? 
     - Wkrótce wystartują z lotniska w Monterey. Obliczyłem, że 
powinieneś je dostać za jakieś siedem godzin. - Za siedem godzin? 
Jak ty je wysyłasz? Rakietą, ? 
     - Mam zapewnioną współpracę rządu. Pewnie korzystają z 
jakiegoś nowego samolotu naddźwiękowego. 
     - W porządku. Namówię Johna, żeby poczekał, aż je dostarczą. 
Będzie wiedział, co znaczą te fotografie. Zadzwonię do ciebie. A 
gdzie ty właściwie jesteś? 
     - W "Spanish Bay". To hotel niedaleko Carmel... 
     Tweed podał mu numer i uprzedził, by przekazywał mu 
wiadomości oględnie, ponieważ rozmowa będzie łączona przez 
centralę hotelową. Kiedy wyszedł z budki telefonicznej, głęboko 
odetchnął chłodnym nocnym powietrzem. Wrócili do "Spanish Bay", 
zabrali Paulę ubraną w krótki płaszczyk i pojechali na przyjęcie. 
Butler i Nield ruszyli za nimi na piechotę. 
     Zastanawiam się, o co tu właściwie chodzi? - rozmyślał 
Tweed. 
     Kiedy zjawili się na miejscu, przyjęcie było już na pełnych 
obrotach. Grenville w smokingu, pod którym widniał szkarłatny 
pas, gorąco powitał ich w drzwiach i pocałował Paulę w policzek. 
     - Jest was więcej, niż się spodziewałem - zauważył, 
spoglądając na Marlera, za którym stali Butler i Nield. 
     - Przyszliśmy pomóc obsługiwać gości - oznajmił Marler. 
     Tweed krótko przedstawił wszystkich, spoglądając nad 
ramieniem Grenvillea na wielki pokój pełen ludzi. Przy stoliku w 
rogu sali dostrzegł niskiego, elegancko ubranego mężczyznę o 
zaczesanych do tyłu ciemnych włosach i wysokim czole. 
     Obok niego siedziała Vanity Richmond. Newman pochwycił 
spojrzenie Tweeda i szepnął mu do ucha, gdy Grenville prowadził 
gości do dużego stołu przy samym parkiecie: 
     - To Moloch. Zrobiłem mu kiedyś zdjęcie, a potem jego 
ochroniarze wyrwali mi aparat. 
     Tweed ruszył za Paulą, eskortowaną przez rozradowanego 
Grenvillea. Spostrzegł Mauricea, siedzącego samotnie przy stoliku 
i pociągającego ze szklaneczki. Zajął miejsce pomiędzy Paulą i 
Newmanem. Marler usiadł naprzeciwko, a Butler i Nield na obu 
końcach stołu. Rozejrzał się po sali i odniósł wrażenie, że 
Moloch robi to samo. 
     Towarzystwo składało się głównie z mężczyzn i kobiet w 
średnim albo wręcz w podeszłym wieku. W atmosferze dawało się 
wyczuć wymuszoną wesołość. 
     Wiele osób ostro popijało. Młodsze pary ze znudzonymi minami 
tańczyły na parkiecie. 
     Tweed poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Obejrzał się i 
zobaczył za sobą siwowłosego mężczyznę o pobrużdżonej twarzy. 
     - Jest pan tu nowy - powiedział nieznajomy - Mam nadzieję, 
że nie przyjechał pan na stałe. 
     - Dlaczego? 
     - Proszę się rozejrzeć. - Mężczyzna miał wymowę typową dla 
angielskich wyższych sfer. - Wszyscy oni są żałośni, podobnie jak 
ja. Przyjechali tu ze względu na klimat, zostawiając w kraju 
swoich przyjaciół, swoje życie. 
     - Czemu więc nie wracają? - spytał Tweed. 
     - Już na to za późno. Stracili kontakt z przyjaciółmi, 
sprzedali domy w Wielkiej Brytanii. Życie tu jest tańsze i nie 
stać ich, by wrócić. Tęsknią za dawnym otoczeniem - pubami, 
wioskami, nawet za Londynem. Tutaj nie jest tak samo. 
     Niech pan tego nie robi. 
     - Dziękuję panu za radę - odparł Tweed. 
     - To brzmi tragicznie - szepnęła Paula. 
     - Bo to naprawdę tragedia. Wygląda na to, że Vanity idzie w 
naszą stronę. 
     Uśmiechnięta radośnie Vanity Richmond zwróciła się do 
Tweeda, który po prostu skinął głową na przywitanie: 
     - Pan Moloch byłby zaszczycony, gdyby zechciał pan poświęcić 
mu kilka minut. Siedzi przy stoliku, od którego właśnie odeszłam, 
tam w rogu. 
     - Czemu nie podejdzie do nas? - spytała Paula. 
     - Chciałby zamienić kilka słów w ciszy i spokoju. - Nie 
tracąc zimnej krwi, znowu uśmiechnęła się do Pauli. - W tym 
miejscu muzyka jest dość głośna. Tweed zerknął na czterech 
młodzieńców siedzących na podwyższeniu i łomoczących rock and 
rolla. Ponownie skinął głową, wstał i przecisnął się między 
stolikami. Vanity usiadła obok Pauli na krześle zwolnionym przez 
Tweeda. Nadszedł Grenville z dymiącym cygarem w dłoni. 
     - Wszyscy świetnie się bawią? - zapytał ochrypłym głosem. 
Machnął cygarem. - Za dużo tego palę. Ale w końcu nie można ze 
wszystkiego rezygnować. 
     Zaczyna się od cygar i zanim się człowiek obejrzy, przestaje 
pić... 
     Moloch uprzejmie wstał, by przywitać nadchodzącego Tweeda. 
     Poprosił go, by usiadł na krześle Vanity. Potem sam zajął 
miejsce, obróciwszy krzesło tak, by móc patrzeć na Tweeda, który 
odpowiedział spojrzeniem skierowanym wprost w jego blade, bystre 
oczy. 
     - Chciałem się z panem spotkać, Tweed. 
     - Dlaczego? 
     - Vanity powiedziała, że jest pan groźny. 
     - To zależy od okoliczności., 
     - Przypuszczam, że ma pan rację. Jak długo ma pan zamiar 
zatrzymać się w "Spanish Bay"? 
     - Tak długo, jak będzie trzeba. 
     Moloch umilkł na chwilę. Podniósł szklankę. O ile Tweed mógł 
się zorientować, jego rozmówca pił sok pomarańczowy. W końcu 
odstawił ją. 
     - Czy mogę zaproponować panu coś do picia? 
     - Dziękuję, ale mam już coś na swoim stoliku. 
     - Dobrze się pan bawi na tym przyjęciu? - zainteresował się 
Moloch. 
     - Niezbyt. 
     - Ja również. Za chwilę stąd pójdę. Grenville nalegał, żebym 
przyszedł. 
     Panie Tweed, moglibyśmy porozmawiać bardziej szczerze, gdyby 
był pan łaskaw odwiedzić mnie w Black Ridge, w moim domu 
niedaleko Big Sur Ten hałas mnie rozprasza. 
     - Z przyjemnością przyjadę zobaczyć się z panem. 
     - Doskonale. Może jutro o jedenastej? Przy wjeździe jest 
brama. 
     Każę ją otworzyć, żeby mógł pan podjechać pod dom. 
     - Dziękuję. Zatem jutro o jedenastej? A teraz zechce mi pan 
wybaczyć, czekają na mnie przyjaciele.., Tweed dostrzegł, że 
Butler stoi pod ścianą w odległości kilku jardów i przygląda się 
tańczącym. Harry nie był człowiekiem, który dopuszczałby 
jakiekolwiek ryzyko. Tweed wrócił do stolika w samą porę, by 
usłyszeć, jak Vanity mówi do Pauli: 
     - Mogłybyśmy pojechać razem do Carmel. Znam tam najlepsze 
sklepy. 
     W innych sprzedają same śmiecie. Zadzwonię do ciebie. 
     - To byłoby miło z twojej strony - odparła Paula bez 
entuzjazmu. 
     - Przepraszam, że pana podsiadłam, panie Tweed - oznajmiła 
Vanity wstając i uśmiechając się do niego promiennie. 
     - Nic nie szkodzi. 
     Vanity ruszyła szybko w stronę Molocha, który już się 
podnosił. Razem skierowali się do wyjścia i Moloch przyspieszył 
kroku, chcąc uniknąć zmierzającego w ich stronę Grenvillea. 
Zniknęli za drzwiami. 
     Tweed opuścił przyjęcie wkrótce potem, zerknąwszy po drodze 
na Mauricea który opróżniał właśnie kolejny kieliszek wina. 
Sprawiał wrażenie jeszcze bardziej ponurego niż poprzednio. Albo 
się mylę, pomyślał Tweed, albo Moloch, zanim wyszedł, wpatrywał 
się w Prendergasta. 
     W samochodzie, w czasie krótkiej drogi powrotnej, Tweed 
powiedział Newmanowi o swoim umówionym spotkaniu z Molochem. 
Reakcja Newmana była natychmiastowa. 
     - Zwariowałeś? Kiedy się znajdziesz w Black Ridge, możesz 
już nie wyjść stamtąd żywy. 
     - Pojadę - odparł Tweed. - Muszę przeniknąć umysł tego 
człowieka. Mamy coraz mniej czasu... 
     
     Rozdział 25 
     
     Był już prawie świt, gdy Tweeda obudził dzwonek telefonu. 
     Rozbudzony natychmiast, chwycił słuchawkę. 
     - Halo? 
     - Tweed? Tu Weatherby. Mam obok siebie Johna Pallistera. Ze 
względu na twoją sytuację ja będę mówił. Pallister obejrzał 
dokładnie fotografie. 
     Tam dzieje się coś dziwnego. Nigdy nie widział dziury o 
ponad sześciostopowej średnicy. To zupełnie nie pasuje do 
czynności, o jakich wspominałeś. 
     - Dlaczego? 
     - Ponieważ nigdy nie widział żadnego instrumentu, który 
odpowiadałby przedstawionemu przez ciebie sposobowi użycia, a 
jednocześnie miałby tak wielkie rozmiary. To nie jest rodzaj 
otworu, który można drążyć przy użyciu znanego mu sprzętu. 
     - Czy ma jakąś teorię, która by to wyjaśniała? 
     - Owszem, ale bardzo dziwaczną. Że jakiś nowy, specjalny 
sprzęt został zastosowany do wydrążenia tej dziury i zakopania 
czegoś wielkiego. 
     To brzmi zupełnie jak jakaś zwariowana fantastyka. 
     - To prawda - przytaknął Tweed, na wypadek, gdyby ktoś 
podsłuchiwał rozmowę. - Jestem pewny, że możemy przestać o tym 
myśleć. Podziękuj, proszę, Pallisterowi za pomoc. Tobie też 
dziękuję. 
     - Co się tam dzieje? - zapytał zaniepokojony Weatherby. 
     - Nie mam pojęcia. Jestem ci wdzięczny za telefon. 
     Tweed wstał z łóżka, zrzucił piżamę i wszedł pod prysznic. 
Rozcierając ciało ręcznikiem, goląc się i ubierając, odtwarzał w 
myśli całą rozmowę. 
     Przestać o tym myśleć? To na pewno była ostatnia rzecz, jaką 
miał zamiar zrobić. Najwidoczniej wyprodukowano jakiś potężny 
świder o wielkich rozmiarach. Przypomniał sobie AMBECO - gdzie M 
oznaczało maszyny. Mieli więc wszelkie możliwości, by 
wyprodukować gigantyczne wiertło, które niewątpliwie znajdowało 
się na pokładzie "Baji". Kolejny fragment układanki znalazł się 
na swoim miejscu - przypomniał sobie ostatnią rozmowę z Cordem 
Dillonem. Katastrofa była nieuchronna. 
     Tweed przekręcił zamek i odsunął jedno skrzydło wielkich, 
szklanych drzwi balkonowych. Wyszedł z saloniku na taras, a potem 
na trawnik. Liczył na to, że widok świtu wstającego nad górami 
pomoże mu uporządkować myśli. Analizował teraz wcześniejszą 
rozmowę z Weatherbym na temat płyt tektonicznych. 
     - Ranny ptaszek - odezwał się głos za jego plecami. - 
Wstałeś, żeby zobaczyć wschód słońca? - spytała Paula. 
     Obrócił się i zobaczył, że jest ubrana w golf, ciemne 
spodnie i marynarkę. 
     Z uśmiechem wsunęła mu rękę pod ramię. Gdy szli w stronę 
głównego tarasu nad polami golfowymi i morzem, zapytał ją: 
     - Czy używasz tego, o co po powrocie z przyjęcia prosiłem 
Alvareza? Miał ci to dostarczyć. 
     Zamiast odpowiedzieć wywinęła na chwilę golf, poczekała, aż 
Tweed się przyjrzy i podwinęła z powrotem do góry. 
     - Doskonale - oznajmił. - Zauważyłaś, że ubiegłego wieczoru 
w czasie przyjęcia Joel Brand stał przy barze? 
     - Tak. Wyglądał zupełnie jak Groucho Marx w "Kaczej zupie". 
     - Znowu kaczki - rzekł Tweed. - Biedna siostra Lindy 
Standish, którą morze wyrzuciło na brzeg w Kornwalii, wiedziała, 
o czym mówi. 
     - A ja nie. Powiedziałeś to samo, kiedy zobaczyłeś, że Byron 
Landis ma kaczy chód. 
     - Owszem. Popatrz na ten widok. Wspaniały. 
     Rodził się nowy dzień. Wciąż jeszcze ukryte za linią 
horyzontu słońce wstawało za ich plecami, zalewając ocean 
potokami różnobarwnego światła. 
     Stali tak, patrząc jak kolory zmieniają się, a ocean 
jaśnieje. 
     - Mogę zrozumieć, dlaczego ludzie chętnie tu przyjeżdżają - 
powiedziała Paula. - Szkoda, że nie ograniczają się do odwiedzin, 
zamiast przenosić się tu na stałe. Wpadają potem w pułapkę. To 
niedobry raj. 
     - Jest tu wiele nie uświadomionego zła - odpowiedział Tweed. 
- Tak przynajmniej podejrzewam. 
     - Nie uświadomionego? 
     - Tak mi przyszło do głowy. 
      * 
     Była ósma rano, gdy Joel Brand wpadł do gabinetu Molocha w 
Black Ridge. VB kazał mu czekać. Nie zwracając na niego uwagi, 
przeglądał plik dokumentów, który wreszcie odłożył do teczki. 
Dopiero wtedy podniósł głowę. 
     - O co chodzi, Joel? , " - Musimy zrobić coś, co wyprowadzi 
Tweeda z równowagi. Uważam, że za bardzo się do nas zbliżył. 
     - Chyba tak. Co proponujesz? 
     - Jeszcze nic nie wymyśliłem, ale to musi być coś, od czego 
zleciałyby mu z nosa te pieprzone okulary. 
     - Sądziłem, że miałeś dzisiaj rano polecieć do gmachu 
AMBECO. Pora, żebyś się tam znalazł i zabrał się do pracy. 
     Brand bez słowa wyszedł z pokoju i szybkim krokiem skierował 
się do miejsca, w którym pracował Byron Landis. Zatrzasnął za 
sobą z hukiem drzwi, a zaskoczony księgowy podniósł głowę znad 
biurka. 
     Moloch westchnął z ulgą. Pilnował się, by nie powiedzieć 
Joelowi, że spodziewa się wizyty Tweeda. Brand zaczynał wymykać 
się spod kontroli. 
     Kiedy zakończył pracę nad spiętrzoną na biurku górą 
papierów, stanął przy oknie. Dokładnie o jedenastej zobaczył BMW 
przejeżdżające przez otwartą bramę i kierujące się w górę stromym 
podjazdem. Moloch cenił punktualność. 
     Usiadł za biurkiem i czekał na Tweeda. Zdziwił się, że jego 
gość przyszedł sam. 
     - Panie Tweed, witam w Black Ridge. Proszę usiąść. Co mogę 
panu zaproponować do picia? 
     - Chwilowo nic, dziękuję. O czym chciał pan ze mną 
rozmawiać? 
     - Zapewne słyszał pan o mnie różne niezwykłe opowieści. 
Pomyślałem, że należy się panu trochę prawdy. Przybyłem tu z 
Gandawy w Belgii, pełen wielkich nadziei. Spotkałem człowieka, 
który wynalazł nowy rodzaj mikroczipu -bardziej nowoczesny niż 
cokolwiek istniejącego w tym momencie na rynku. Dzięki pieniądzom 
pożyczonym z banku wszedłem z nim do spółki, zbudowałem zakład 
produkcyjny i przystąpiłem do produkcji. Mikroczip był tak 
rewolucyjny, że sprzedawał się błyskawicznie. Spłaciłem kredyt. 
Doskonale mi się powodziło, ponieważ pracowałem dzień i noc, żeby 
postawić na nogi moje przedsiębiorstwo. A wtedy uderzyli 
przeciwnicy. 
     - przeciwnicy? - zapytał Tweed. 
     - Pięciu moich największych konkurentów z Krzemowej Doliny 
zawarło sojusz, żeby mnie zrujnować. Najpierw wyprodukowali 
mikroczip podobny do mojego, ale jednocześnie różniący się na 
tyle, bym nie mógł wytoczyć im procesu. 
     Obniżyli cenę w porównaniu z moją o pięćdziesiąt procent, na 
co ja nie mogłem sobie pozwolić. Ponosili ogromne straty, ale 
mieli kapitał, który pozwalał im na taki dumping. Ale, panie 
Tweed, to był dopiero początek. 
     Moloch wypił łyk herbaty przyniesionej przez Vanity 
Richmond. Tym razem Tweed nie odmówił poczęstunku. Obserwował 
Molocha, wyrzucającego gwałtownie słowa. W swoim biurze gospodarz 
emanował energią, której nie dało się zauważyć na przyjęciu u 
Grenvillea. Mówił dalej, wbijając w Tweeda spojrzenie bladych, 
bystrych oczu: 
     - Następnym pociągnięciem konkurentów było uszkodzenie moich 
ciężarówek przewożących dostawy do odbiorców. Zanieczyszczono 
płyn hamulcowy. 
     Trzech kierowców zginęło. Sześć dalszych ciężarówek 
wyleciało w powietrze, a ofiarą padło czterech następnych 
pracowników. Miałem kłopoty z zatrudnieniem dobrych kierowców - 
rozeszły się słuchy, że u mnie jest niebezpiecznie. 
     Nigdy nie wybaczę konkurencji tych śmiertelnych ofiar. 
Wreszcie w moich zakładach wybuchła bomba, poważnie raniąc 
dziesięciu najlepszych pracowników. Moje straty rosły, w końcu 
zostałem zrujnowany. Ale nauczyłem się jednej rzeczy. 
     - Czego? 
     - W jaki sposób zwyciężać w Ameryce. 
     - I jak pan tego dokonał? 
     - Będąc twardszym niż przeciwnicy. Znowu pożyczyłem 
pieniądze z banku, choć wymagało to pewnej umiejętności 
perswazji. Odbudowałem zakłady, ale tym razem zainstalowałem 
najnowocześniejszy system zabezpieczający. 
     Do ochrony oraz do przeprowadzania akcji przeciwko 
konkurencji zatrudniłem silnych i zdecydowanych ludzi, takich jak 
Joel Brand. Wydałem polecenia... 
     Moloch przestał mówić, weszła Vanity z herbatą dla Tweeda. 
Uśmiechnęła się do niego. 
     - Podoba mi się pańska asystentka, Paula. Miło dla odmiany 
mieć sympatyczną angielską przyjaciółkę. 
     - Jestem tego pewien - rzucił krótko Tweed. 
     - Poleciłem - podjął wątek Moloch po wyjściu Vanity - wysłać 
grupy dywersyjne do zakładów moich przeciwników. Mieli 
obezwładnić strażników, ale nie robić im krzywdy. Zastosowali gaz 
łzawiący, potem weszli do zakładów i uszkodzili najważniejsze 
urządzenia, wstrzymując produkcję. Jestem z panem wyjątkowo 
szczery. 
     - Rzeczywiście - zgodził się Tweed. 
     - Przybysze z Wielkiej Brytanii najczęściej uważają, że 
znaleźli się w większej wersji starego kraju. A tymczasem bardzo 
się mylą. 
     Szczególnie w sferze interesów. Społeczeństwo amerykańskie, 
zwłaszcza w Kalifornii i Nowym Jorku, jest niestabilne. Spotykam 
tu kobiety, które wychodziły za mąż cztery, pięć, sześć razy. 
Uważają małżeństwo za sposób na zabicie czasu, a nie za trwały 
związek. 
     To obcy kraj z obcymi zwyczajami i obcą etyką. 
     - W Wielkiej Brytanii te sprawy również wyglądają nie 
najlepiej - zauważył Tweed. 
     - Ma pan rację. Ale wciąż jest szansa na pojawienie się 
wielkiego przywódcy - kogoś, kto usunie ten bałagan, kładąc 
nacisk na wewnętrzną dyscyplinę, porządek i stabilizację. Coś 
takiego nastąpi. Tutaj sprawy zaszły za daleko. Epidemia 
narkotyków zaczęła się w Kalifornii. 
     - I dotarła do Wielkiej Brytanii - przypomniał mu Tweed. 
     - Wiem. Jest jeszcze jeden problem związany z amerykańskim 
biznesem i polityką - korupcja jest tutaj sposobem życia. 
Zakorzeniła się już tak głęboko, że wielu Amerykanów nie uważa 
jej za występek, tylko za formę robienia interesów, Tweed. 
Przekonałem się, że chcąc - odnieść sukces, muszę wejść do 
jaskini pełnej hien. Taka perspektywa nie podobała mi się i w 
dalszym ciągu nie podoba, ale to dżungla, gdzie najsilniejszy 
wygrywa. Gdy bank, który pożyczył mi pieniądze, zażądał spłaty w 
momencie, który ich zdaniem był dla mnie wyjątkowo niewygodny, 
zrobiłem to natychmiast. A potem kupiłem bank. Nie zdawali sobie 
sprawy, że jestem już tak silny. Brzmi to nieskromnie, ale taka 
jest Ameryka. 
     Wtedy. Zająłem się również bronią, ponieważ dawało mi to 
dojście do rządu. Zatrudniłem najwybitniejszych specjalistów z 
innych przedsiębiorstw, podkupiłem ich proponując ogromne pensje. 
To mi się opłaciło. Zaczęli projektować uzbrojenie o wiele 
bardziej nowoczesne niż jakakolwiek inna firma i dostałem rządowe 
kontrakty. 
     Czy już się pan domyśla, w jaki sposób zbudowałem AMBECO? 
     - Zaczynam to sobie wyobrażać. Ale po co tak rozszerzać 
zakres działalności? Musi mieć pan już tyle pieniędzy, że 
wystarczy na tuzin egzystencji. 
     - Ponieważ praca jest moją jedyną przyjemnością. Byłem 
kiedyś żonaty, ale moja żona zginęła w wypadku samochodowym. 
Teraz miewam jedynie przyjaciółki... 
     - O ile dobrze słyszałem, siedem z nich zostało 
zamordowanych. 
     - To prawda. - Moloch sprawiał wrażenie zatroskanego. - 
Dlaczego tak się stało? Nie mam pojęcia. Wynająłem prywatnego 
detektywa, żeby wytropił zabójcę, który znany jest pod 
pseudonimem Księgowy... 
     Przerwał, gdy do pokoju wszedł Byron Landis niosąc pod pachą 
plik teczek. 
     Przeprosił, że przeszkadza i położył teczki na biurku VB. 
     - Ostatnie dane - oznajmił i spojrzał na Tweeda przez szkła 
okularów - Daj je Vanity do sprawdzenia - polecił Moloch. 
     - Vanity? - Przez twarz Landisa przemknął niechętny grymas. 
- Dlaczego akurat jej? 
     - Ponieważ tak poleciłem. A teraz weź teczki i zostaw nas 
samych. 
     Landis wyszedł, zabierając dokumenty i z wściekłą miną 
zamknął za sobą drzwi. 
     Moloch wzruszył ramionami. 
     - Kolejny problem. Rywalizacja wśród pracowników najwyższego 
szczebla. 
     - Ma pan zastępcę? - zapytał Tweed. 
     - Wspomniałem o nim. To Joel Brand. Poleciał do gmachu 
AMBECO w San Francisco. Muszę kiedyś pana oprowadzić po tym 
budynku. Ma niezwykły kształt, ale robi wrażenie na Amerykanach. 
Na tym polega sztuka - zaproponować Amerykanom. Jak pan zauważył, 
tu mam jedynie mały gabinet. O czym to mówiłem, kiedy 
przeszkodził nam Landis? Już sobie przypominam... o wynajętym 
przeze mnie prywatnym detektywie. To była miła kobieta, Linda 
Standish. 
     Ją również zamordował Księgowy. Tego potwora należy 
wytropić. Zastrzeliłbym go. 
     Zerwał się zza biurka, gdy do pokoju wszedł szczupły 
mężczyzna o oliwkowej cerze i spojrzał na nich ostro. 
     - To Luis Martinez, mój szef ochrony. Jest podwładnym Joela 
Branda. O co chodzi, Martinez? Jestem zajęty. 
     Martinez przyglądał się chwilę Tweedowi, który odpowiedział 
beznamiętnym spojrzeniem. Nie podobał mu się wygląd tego 
mężczyzny. Martinez uśmiechnął się do Tweeda, odsłaniając 
błyszczące zęby; a potem zwrócił się do Molocha: 
     - Jadę do miasta przeprowadzić rozmowę z kandydatem. 
     - Dlaczego nie tutaj? 
     - Jeżeli jest coś wart, widząc ten dom zażąda więcej 
pieniędzy. 
     - Pewnie i tak o nim wie. Ale to w końcu twoje zajęcie. 
     Martinez wyszedł nie spojrzawszy już na Tweeda. Moloch wziął 
tacę, na której stała herbata gościa i skierował się z nią w 
stronę drzwi. 
     - Chciałbym, żeby zobaczył pan, gdzie spotykam się z 
amerykańskimi biznesmenami, którym chcę zaimponować... 
     Tweed wyszedł za nim z pokoju. Korytarzem i po kilku 
schodkach dotarł do otwartych przez Molocha podwójnych drzwi. 
Moloch postawił tacę na wielkim bloku marmuru, a Tweed rozejrzał 
się po ogromnej sali. Miała owalne, wyłożone marmurem ściany, a 
wielkie panoramiczne okno wychodziło na podjazd i widniejący w 
perspektywie Pacyfik. Pod ścianami stały obite zieloną skórą 
sofy, a marmurowa fontanna wylewała wodę do otaczającego ją 
basenu. 
     Tweed usiadł na sofie obok marmurowego bloku, na którym 
Moloch postawił tacę i spojrzał do góry na wielki, kryształowy 
kandelabr. 
     Gospodarz usiadł obok niego i zatoczył szeroki łuk ręką. 
     - Straszny kicz, ale milionerom na ten widok opada szczęka. 
     Osobiście uważam to za dość wulgarne... 
     - Musiało kosztować mnóstwo pieniędzy - wyraził 
przypuszczenie Tweed. 
     - Wszystko weszło w koszty promocji. Landis jest dziwnym 
człowiekiem, ale świetnie potrafi wyliczać odpisy podatkowe. 
Uważa pan, że to miejsce robi wrażenie, panie Tweed? 
     - Może wystrój jest trochę przesadny. 
     - Niezmiernie przesadny. Ale znam bogatego biznesmena, który 
zamierzał obfotografować cały pokój, żeby potem odtworzyć go u 
siebie w domu. 
     Zapewniłem go, że nie starczy mu pieniędzy. Spotkanie 
skończyło się tym, że podpisał kontrakt, który miałem dla niego 
przygotowany. Prymitywne, wiem, ale jesteśmy w Kalifornii. 
     Tweed popatrzył na Molocha i zorientował się, że wyraża on 
swoje prawdziwe uczucia. Przypomniał sobie skromny gabinet, 
którego używał do pracy jego gospodarz. Moloch spojrzał na niego. 
     - Chyba nie powinienem pana tu zapraszać. Może pan stąd 
nigdy nie wyjść -rzucił kpiącym tonem. 
     - Proszę popatrzeć przez okno - zaproponował Tweed. 
     Moloch wstał i spojrzał w dół na odcinek szosy przed bramą. 
Stał tam mercedes z Newmanem za kierownicą. Antena na dachu była 
wysunięta. 
     - Jeżeli nie wyjdę stąd w ciągu godziny, pojawi się piechota 
morska - oświadczył Tweed. 
     - Vanity mówiła, że jest pan groźny. Teraz rozumiem 
dlaczego. 
     Odniosłem również wrażenie, że słuchał mnie pan bardzo 
uważnie. - Moloch ledwo zdążył wrócić na sofę, gdy do sali wpadł 
mężczyzna z rozwianymi włosami spadającymi na szczupłą twarz. 
     - O co chodzi, Ethan? - warknął Moloch. - Mam gościa. 
     - Pojawił się pewien problem techniczny. 
     - Załatw go. Zaraz, zaraz... a może nasz gość interesuje się 
sejsmografami? 
     Otwórz drzwi komory, za chwilę do ciebie przyjdziemy... 
     Minutę później zerwał się i poprowadził Tweeda w górę 
marmurowymi schodami, a potem szerokim korytarzem. Stalowe drzwi 
były otwarte; zanim w nie weszli, Moloch zwrócił Tweedowi uwagę, 
by uważał. Za drzwiami stalowe, spiralne schody prowadziły w dół, 
do wielkiego pomieszczenia. Na przymocowanych do podłogi stołach 
umieszczono aparaty z rolkami papieru milimetrowego. Tweed 
podszedł za Molochem i spojrzał na igłę kreślącą na taśmie w 
miarę regularną linię. 
     Rysik gwałtownie podskoczył do góry, a potem opadł, rysując 
ostry trójkąt. Ethan, który wydawał się czuć do Tweeda sympatię, 
wskazał mu wykres. 
     - Mały wstrząs tektoniczny - wyjaśnił. - Stosuję 
unowocześnioną wersję systemu VAN. Mamy stacje wzdłuż całego 
wybrzeża, na północ i południe od tego miejsca. Szereg 
gwałtownych reakcji, podobnych do tej, ale o wiele silniejszych, 
sygnalizuje bliskość dużego trzęsienia ziemi. My... 
     - Nie przypuszczam, aby nasz gość miał ochotę słuchać 
technicznego żargonu - przerwał mu Moloch. 
     - Co to za wielkie stalowe drzwi w głębi? - zapytał Tweed. 
     - Sejf. 
     - SejF! - powtórzył Tweed zdziwiony. 
     - Trzymam tu mnóstwo pieniędzy - szepnął mu Moloch do ucha. 
- Na łapówki. A teraz powinniśmy już iść. 
     - Lepiej, żebym już dłużej nie nadużywał pańskiej 
gościnności - oznajmił Tweed, gdy dotarli do holu. - Dziękuję za 
niezwykle ciekawą rozmowę. 
     Idąc podjazdem w stronę samochodu Newmana i wciąż otwartej 
bramy, Tweed czuł zdenerwowanie. Widziane przed chwilą 
sejsmografy wywarły na nim ponure wrażenie. Ale teraz znał już 
straszliwy motyw kierujący działaniami Molocha. 
     
     Rozdział 26 
     
     Gdy Tweed szedł w stronę wyjścia, Vanity akurat jechała w 
dół podjazdem. Zatrzymała się obok niego, jak zwykle szeroko 
uśmiechnięta. - Panie Tweed, czy mogę pana gdzieś podwieźć? Jadę 
spotkać się z Paulą w Camwel. 
     - Dziękuję, ale mam środek transportu. 
     - Czyli ma pan kółka, jak mówią Jankesi. 
     Ruszyła dalej, a Tweed usiadł obok Newmana, który na jego 
widok natychmiast schował sterczącą na dachu antenę. 
     - Ona rzeczywiście wciąż gdzieś jeździ - zauważył Newman, 
ruchem głowy wskazując Vanity, która na dużej szybkości wzięła 
prowadzący w górę wzgórza zakręt i znikała właśnie za jego 
szczytem. - No i jak, załatwiłeś coś z VB? 
     - Zawieź mnie do "Spanish Bay". 
     Newman zapuścił silnik i ruszył, uświadomiwszy sobie, że nie 
wydobędzie niczego z Tweeda. Skulony na podłodze za oparciami 
foteli Marler z armalite w ręku poczekał, aż przestaną być 
widoczni z Black Ridge i dopiero wówczas zajął miejsce na tylnym 
siedzeniu. 
     Za nimi pojawiło się BMW prowadzone przez Butlera, który 
zabrał samochód sprzed domu Molocha. Obok niego siedział Nield. 
Tweed zorientował się, że ubezpieczał go cały zespół. Podczas 
jazdy milczał, analizując ostatnie wydarzenia. Nic w jego wyrazie 
twarzy nie zdradzało dręczącego go niepokoju. 
     - Jedź przez Carmel - powiedział nagle. - Pokręć się trochę 
po mieście. Chcę się dokładnie zapoznać z tą miejscowością. 
Przejedź się tam i z powrotem ulicami i alejami. 
     - Coś się stało? - zapytał Newman. 
     - Mój szósty zmysł podpowiada mi, że zdarzy się coś 
nieprzyjemnego... 
     Był wspaniały, słoneczny dzień. Newman jechał alejami 
biegnącymi od wybrzeża, potem skręcał w przecinające je ulice. 
Miasto miało bardzo regularny układ, a wzdłuż chodników widać 
było wiele sklepów i restauracji. 
     - Tam jest Paula i Vanity - powiedział Newman. Gdy wolno 
przejeżdżali obok, Paula odwróciła głowę, pomachała ręką i 
uśmiechnęła się do nich. Tweed polecił Newmanowi jechać dalej. 
     - Wciąż masz przeczucie, że zdarzy się coś nieprzyjemnego? - 
spytał Newman. 
     - Bardziej niż kiedykolwiek... 
     - Cóż za cudowny, spokojny dzień - powiedziała Paula do 
Vanity, gdy szły wolno trotuarem zatrzymując się co chwila, by 
popatrzeć na wystawy sklepów. 
     - Rzeczywiście wspaniały - przytaknęła Vanity. - Jesteśmy 
teraz na Junipero, niedaleko górnej części miasta. A tu jest moje 
audi. Czy będziesz mi miała za złe, jeżeli zostawię cię na chwilę 
samą, żeby spotkać się z przyjaciółką? 
     Przeżywa teraz trudny okres... jej mąż odszedł z inną 
kobietą. Nie sądzę, żeby nasza rozmowa była dla ciebie 
szczególnie pasjonująca. 
     - W porządku. Spotkamy się na tamtym rogu, a potem pójdziemy 
na kawę... 
     Paula wcale nie żałowała, że ma trochę czasu dla siebie. 
Poznała Junipero i wiedziała, że niedaleko stąd znajduje się dom, 
gdzie zamordowano Lindę Standish. Chciała sprawdzić, czy zdoła 
się dostać do jej mieszkania i może znaleźć coś, co przeoczyła 
policja. 
     Ze słonecznej ulicy, po której kręcili się przechodnie, 
skręciła w wąską bramę i znalazła się w odmiennym świecie. Słońce 
znikło, na podwórzu panowała niepokojąca cisza, w której 
rozlegało się tylko echo stukotu jej obcasów. 
     Nie czuć było najmniejszego powiewu wiatru, a kosze z 
kwiatami wisiały nieruchomo. Przeszła przez główny dziedziniec i 
skręciła za róg. Gdy obejrzała się za siebie, nie dostrzegła już 
ulic Carmel. Zatrzymała się, patrząc na sklepiki na parterze, 
które co do jednego miały na drzwiach wywieszki "Zamknięte". 
Wspomnienie straszliwej śmierci Lindy spowijało całe to miejsce 
jak groźny cień. Najwyraźniej interesy zostały tu na jakiś czas 
zawieszone. 
     Popatrzyła na drzwi do mieszkań nad sklepami. Nigdzie 
najmniejszego śladu życia. Cisza, pustka, brak jakiegokolwiek 
ruchu sprawiały, że czuła się nieswojo. Po co, na litość boską, w 
ogóle tu przyszła? A wtedy spojrzała na żelazne schody prowadzące 
do mieszkania zajmowanego przez Lindę... i dalej. Drzwi były 
lekko uchylone. 
     Zacisnęła zęby, otworzyła torebkę i ujęła kolbę browninga 
tkwiącego w specjalnej przegródce. A potem wolno, krok za 
krokiem, zaczęła wchodzić po schodach. Żałowała, że nie ma na 
nogach tenisówek. Na metalowych stopniach jej obcasy bardzo 
hałasowały. Zatrzymała się, zdjęła buty i trzymając je w lewej 
ręce weszła cicho po pozostałych stopniach. Policja najwyraźniej 
opuściła już to miejsce - taśmy zagradzające wejście na schody 
były zdjęte. Nie było żadnego śladu makabrycznego wydarzenia, 
które miało miejsce w tym mieszkaniu. 
     - Jest tu ktoś? - zawołała, stając w otwartych drzwiach. 
     Nie miała ochoty niespodziewanie natknąć się na Andersona, 
detektywa, który był tu, gdy oglądała mieszkanie razem z Tweedem. 
Zaskoczony, mógłby użyć broni. Nie było żadnej odpowiedzi, tylko 
niesamowita cisza. 
     Popchnęła drzwi stopą. 
     W półmroku - zasłony były zaciągnięte do połowy - pokój 
wyglądał jak ostatnim razem. Puste biurko z odsuniętym krzesłem 
robiło niesamowite wrażenie. 
     Linda Standish mieszkała tu i pracowała Bóg wie jak długo. 
Paula weszła do środka, włożyła buty i trzymając w prawej ręce 
pistolet, rozejrzała się wokoło. Drzwi do toalety były zamknięte. 
     Podeszła do nich ostrożnie, nacisnęła klamkę i spróbowała je 
otworzyć, ale bez skutku. Przypomniała sobie, że za ostatnim 
razem Anderson musiał popchnąć te drzwi ramieniem. Stała 
rozglądając się uważnie, próbując wyobrazić sobie, gdzie jest 
jakaś inna kryjówka, w której Standish mogła ukryć ważne 
dokumenty. Nie mogła dostrzec żadnego miejsca, którego dotąd nie 
uwzględniła. 
     Z pewnym niepokojem usiadła na krześle Standish i przysunęła 
się bliżej biurka. Miała nadzieję, że pod tym kątem może dojrzy 
jakiś nowy schowek. 
     Jej nastroju nie poprawiał fakt, że policja pozostawiła 
rozrzuconą na blacie biurka dokumentację odpisów podatkowych dla 
urzędu skarbowego, nad którą pracowała Standish. 
     Były pobrudzone proszkiem do zdejmowania odcisków palców. 
Nigdy dokładnie po sobie nie posprzątają, pomyślała. Z własnego 
doświadczenia wiedziała, że w Wielkiej Brytanii dzieje się tak 
samo. 
     Zauważyła niewyraźne plamy krwi, które wciąż widniały w 
różnych miejscach biurka. Odsunęła prawą górną szufladę i 
zobaczyła, że jest pusta. 
     Policja zabrała broń, której Standish nie miała szansy użyć. 
     - Musi być coś, co przeoczyli - powiedziała do siebie. - 
Czemu nie wysłali policjanta, żeby zrobił rewizję? A może jednak 
wysłali... 
     Cisza w pokoju przytłaczała. Paula czuła się odcięta od 
zewnętrznego świata, ale postanowiła wytrwać, pozostać tu do 
chwili, gdy się upewni, że nic już więcej nie znajdzie. Nagle 
spostrzegła stojące w ciemnym kącie polowe łóżko. 
     Obok niego leżał stos koców i złożone prześcieradło. Czyżby 
mieszkanie zajął jakiś dziki lokator? 
     Otworzyła wszystkie pozostałe szuflady biurka i zobaczyła, 
że wypełniają je notesy, prawdopodobnie związane z poprzednimi 
sprawami prowadzonymi przez Standish. Paula kartkowała wszystkie 
po kolei w nadziei, że znajdzie jakąś poszlakę pozwalającą 
zrozumieć, dlaczego Standish została zabita. 
     Za jej plecami klamka w drzwiach toalety poruszyła się, 
bardzo ostrożnie przyciskana od środka. Niedawno naoliwione drzwi 
uchyliły się o parę cali. 
     Potem klamkę równie ostrożnie zwolniono. Zakapturzona postać 
w pantoflach na miękkiej podeszwie wysunęła się z toalety za 
plecami pochylonej Pauli, która zakończyła przeglądanie 
pierwszego notesu, odłożyła go i sięgnęła po następny. Postać 
posuwała się bezszelestnie. Dłonie w rękawiczkach trzymały 
garotę. 
     Paula wciąż siedziała z pochyloną głową, gdy - zbyt późno - 
zdała sobie sprawę, że w pokoju jest ktoś jeszcze. Czyjeś ręce 
przerzuciły jej nad głową drut garoty i zaciskały go na jej 
gardle z coraz większą siłą. Na kilka sekund Paula 
znieruchomiała, kompletnie zaskoczona. 
     Drut natychmiast przeciął golf, a potem zatrzymał się na 
drobnej plecionce metalowego kołnierza, dostarczonego przez 
Alvareza na żądanie Tweeda. Mimo tej ochrony zaczęła mieć kłopoty 
z oddychaniem. Wyszarpnęła browning z torebki, wciąż 
przewieszonej przez ramię. Skierowała lufę nad prawym ramieniem i 
pociągnęła za spust, strzelając na oślep. Pocisk chybił 
zakapturzoną postać, ale nacisk ustał i garota upadła na podłogę. 
     Zabójca cofnął się, chwycił oparcie krzesła, na którym 
siedziała, i przewrócił je gwałtownie na bok. Padając, Paula 
zawsze odruchowo rozluźniała mięśnie. Zamortyzowała ramieniem 
zderzenie z podłogą, ale nie wypuściła pistoletu. 
     Zanim zdążyła się poruszyć, usłyszała czyjeś ciche kroki; 
ktoś biegł w stronę schodów na podwórze. 
     Usiadła z wysiłkiem i odetchnęła głęboko, przezwyciężając 
szok. A potem z pistoletem w dłoni wybiegła na schody. Napastnik 
zniknął. Pobiegła w stronę wyjścia z dziedzińca, trzymając broń 
ukrytą za plecami. Od razu wpadła na tłum turystów, którzy 
właśnie wysiedli z autobusu i tłoczyli się na chodniku. 
Przecisnęła się między nimi, rozglądając się w górę i w dół 
ulicy: Wszędzie widziała jedynie spacerujących w słońcu, 
zwyczajnych przechodniów. 
     Schowała pistolet do torebki, przesunęła ją z powrotem do 
tyłu, a potem podbiegła do najbliższego rogu i stanęła tam, 
patrząc w dół alei. Tu też zobaczyła tylko objęte pary i ludzi 
zatrzymujących się, by obejrzeć wystawy sklepowe. Czekała, dysząc 
ciężko. Nikt zdawał się nie zauważać wyszarpanej dziury 
przecinającej jej golf. Nagle zobaczyła nadjeżdżający znajomy 
samochód. 
     Wybiegła na jezdnię, dając ręką znak, żeby się zatrzymał. 
     Tweed wyskoczył, zanim jeszcze mercedes zdążył stanąć. 
Natychmiast zauważył przecięcie. 
     - Co się stało? Nic ci nie jest? 
     - Jestem cała i zdrowa. Mogę wsiąść do samochodu? 
     Marler i Newman szybko wysiedli z wozu. Tweed pomógł Pauli 
usiąść z tyłu i zajął miejsce obok niej. Odsuwając w dół 
przecięty golf, ostrożnie rozpiął zamek z boku metalowego 
kołnierza na jej szyi. Zobaczył słabe ślady w miejscu, gdzie 
metalowa plecionka otarła jej skórę. Jeszcze raz zapytał, czy 
dobrze się czuje. Potwierdziła, a potem wyjaśniła mu, co się 
stało. 
     - Trochę boli mnie gardło, ale poza tym wszystko jest w 
porządku. 
     Newman zajął miejsce za kierownicą, a Marler usiadł obok 
niego. 
     Reakcja Tweeda zaskoczyła ich obu. 
     - Zawieź mnie do najbliższego automatu... 
     - Weźcie Paulę do najbliższej restauracji - polecił, gdy 
samochód się zatrzymał. - Dajcie jej dużo niegazowanej wody, ale 
żadnego alkoholu. 
     Szybko wysiadł z samochodu i wbiegł do najbliższej budki 
telefonicznej. 
     Wybrał cyfry numeru, który zapamiętał z telefonu stojącego 
na biurku Molocha. W słuchawce odezwał się szorstki głos 
ochroniarza. Jeszcze raz zapytał, czy - Muszę pilnie mówić z 
Luisem Martinezem - warknął. 
     - Pojechał do Carmel, żeby z kimś porozmawiać.. 
     - W takim razie z Byronem Landisem. 
     - Jest również w Carmel, na lunchu. A kto właściwie mówi? 
     - Bliski przyjaciel VB. Jeżeli będziesz mi przeszkadzał, to 
znajdziesz się na bruku. Połącz mnie z Joelem Brandem. 
     - Poleciał rano do gmachu AMBECO. 
     - W takim razie z panem Molochem. 
     - Nie ma go tu. Słuchaj, koleś... 
     Mówił w pustkę. Tweed odwiesił słuchawkę i przyłączył się do 
pozostałej trójki w restauracji. Każdy, o kogo pytał, mógł mieć 
związek z zamachem na życie Pauli. Gdy usiadł naprzeciwko niej, 
zdziwiło go, że dziewczyna na pierwszy rzut oka wygląda zupełnie 
normalnie. Kończyła właśnie omlet, popijając go mocną amerykańską 
kawą. Poczekał, aż wytrze usta serwetką. 
     - Jak się teraz czujesz? 
     - Zupełnie w porządku. A przy okazji, kiedy Księgowy... to 
właśnie on próbował mnie zabić... pochylił się nade mną, poczułam 
pewien zapach. 
     Myślę, że to mogły być perfumy. Jak wiesz, mam dobry węch. 
Nie jestem w stanie ich zidentyfikować, ale na pewno poznam, gdy 
tylko ponownie je poczuję. 
     - To dobrze. - Spojrzał na Newmana. - Gdzie jest Marler? 
     - Wysłałem go z powrotem do mieszkania Standish. O, już 
jest. 
     Znalazłeś coś? 
     - Tylko broń. Upuścił ją ten, kto zaatakował Paulę. Włożyłem 
to, co znalazłem, do torby, którą wziąłem z samochodu. - Uniósł 
do góry duży plastykowy pakunek. - Kupiłem coś w sklepie, żeby to 
zamaskować. W środku jest garota -dwie drewniane rączki z 
umocowanym do nich drutem. Mam wrażenie, że jest na nim krew To 
może być ta sama garota, którą zamordowano Lindę Standish. 
Zaschnięta krew jest również na jednej z drewnianych rękojeści - 
pewnie napisał nią litery KS na ciele ofiary. 
     - Musimy przekazać garotę Alvarezowi - postanowił Tweed. - 
Jego technicy sprawdzą, czy to krew Lindy Standish. 
     - Muszę iść - oznajmiła Paula, wstając. - Vanity będzie się 
zastanawiała, gdzie się podziałam. Umówiłam się z nią. 
     - Nie możesz iść sama - ostrzegł ją Tweed. 
     - Będzie dziwnie, jeżeli pojawię się z ochroną - 
zaprotestowała. 
     - W ogóle jej nie zobaczy - zapewnił ją Marler, również 
wstając z krzesła. Ale będę blisko... 
     Vanity nie czekała w umówionym miejscu. Paula zaczęła iść w 
stronę śródmieścia, zaglądając do każdego sklepu. Już wiedziała, 
że Vanity uwielbia robić zakupy. 
     Mijała właśnie perfumerię, gdy zobaczyła w środku Vanity. 
Ekspedientka podawała jej flakonik perfum. Właśnie rozpyliła 
nieco zawartości buteleczki, a Vanity powąchała je. Uśmiechnęła 
się ciepło, widząc wchodzącą do sklepu Paulę. 
     - Przepraszam, że nie czekałam na rogu. Stałam tam przez 
chwilę, ale postanowiłam, że jeszcze zajrzę do sklepów. Co 
myślisz o tym zapachu? 
     To nowe perfumy. Nazywają się "Paramour", prawda, że ładnie? 
     - Trochę intensywne, nie uważasz? - powiedziała Paula. 
     - Chyba masz rację. Niezbyt odpowiednie dla mnie - 
oświadczyła ekspedientce. - Muszę się spieszyć. Wpadnę znowu 
któregoś dnia. 
     Gdy wychodziły ze sklepu, Vanity paplała w swój zwykły, 
czarujący sposób. 
     W czasie dalszej wędrówki po sklepach Paula była bardzo 
zamyślona. 
     Próbka "Paramour" skutecznie przytłumiła zapach perfum 
zazwyczaj używanych przez Vanity. 
     
     Rozdział 27 
     
     Vanity weszła do antykwariatu. Paula oglądała wystawę sklepu 
obok, gdy jak spod ziemi pojawił się koło niej Marler. 
     Stanął w odległości dwóch stóp, zapalił papierosa i 
powiedział cicho: 
     - Natychmiast wracaj do "Spanish Bay". Lada moment 
przyjedzie taksówka, którą dla ciebie wezwałem. O, już jest. 
Powiedz Vanity, że właśnie zdałaś sobie sprawę, że spóźnisz się 
na naradę z Tweedem. 
     - Kłopoty? 
     - Tak. Jesteśmy śledzeni. Nie pozwól Vanity, żeby odwoziła 
cię swoim audi. 
     Tweed, Newman, Butler i Nield pojechali do hotelu 
mercedesem. 
     Ja pożyczyłem sobie BMW - Nie widziałam cię. 
     - Bo nie powinnaś. Powiedz teraz kierowcy, że będziesz za 
minutę. A potem idź do sklepu i wytłumacz się przed Vanity... 
     Odwrócił się i zniknął, zanim Paula zdążyła się odezwać. 
Ukryty w zaułku obserwował ją do chwili, gdy bezpiecznie wsiadła 
do taksówki. A potem pobiegł do BMW, zaparkowanego wśród innych 
samochodów w górze ulicy. 
     Ruszając, zerknął w lusterko wsteczne. Szary chrysler, który 
podążał za Paulą, przyspieszył, wyprzedził go i ruszył za 
taksówką. Potem, gdy taksówka wjechała na drogę prowadzącą do 
"Spanish Bay", chrysler zrezygnował i skręcił w drogę prowadzącą 
do szosy numer jeden. Za jego kierownicą siedział Luis Martinez, 
- Dupek - mruknął pod nosem Marler. - Byłeś zajęty śledzeniem 
dziewczyny i nawet nie przyszło ci do głowy, że siedzę ci na 
ogonie... 
     Na szosie numer jeden ruch był nieco większy. Marler cały 
czas miał jeden samochód między sobą a Martinezem, którego 
rysopis dostał od Tweeda. Chrysler jechał z dużą prędkością po 
tej wspaniałej nadbrzeżnej drodze. Marler przypuszczał, że 
Martinez wraca do Black Ridge, ale nigdy nie polegał na 
przypuszczeniach. 
     Jak przekonał się wkrótce, zupełnie słusznie. Martinez nagle 
zjechał z szosy i zniknął. Marler zwolnił i spojrzał w boczną 
drogę, w którą skręcił chrysler. "Palo Eldorado" - odczytał na 
drogowskazie. Jechał dalej szosą do chwili, gdy znalazł miejsce, 
w którym mógł zawrócić w sposób całkowicie niedozwolony. 
     Mijając Palo Eldorado spojrzał w tę stronę. Wąska, boczna 
droga, po obu stronach obsadzona drzewami, prowadziła w górę 
wzgórza i znikała za zakrętem. Marler zauważył, że niedaleko 
wjazdu na drogę na nawierzchni widać ślady oleju. Przez chwilę 
zastanawiał się, czy to nie tutaj czekały te dwie wielkie 
ciężarówki, zanim spróbowały zepchnąć ich z urwiska. Warto 
wspomnieć o tym Tweedowi. 
     W saloniku swojego apartamentu w "Spanish Bay" Tweed 
zarządził naradę wojenną. Towarzyszyli mu Newman i Nield. Butler 
chodził tam i z powrotem pO korytarzu, upewniając się, że nikt 
ich nie podsłuchuje. Gdy pojawiła się Paula, Tweed zaczął mówić: 
     - Czas, żebyśmy ocenili naszą aktualną sytuację. Co zrobimy 
w następnej kolejności? 
     - Wytropimy tego sukinsyna, Księgowego - zaproponował 
Newman. 
     - Nie! Moloch w dalszym ciągu jest dla nas najważniejszy. I 
musimy ostatecznie ustalić, co zamierza. Nie sądzę, by pozostało 
nam wiele czasu. 
     - Jak go oceniłeś w czasie pobytu w Black Ridge? - spytała 
Paula. 
     - Ma błyskotliwy umysł, mnóstwo uporu i bardzo przekonującą 
osobowość... zwłaszcza gdy jest szczery, tak jak w rozmowie ze 
mną. Chciałbym, żebyście spojrzeli na te mapy. 
     Rozłożył na stole szczegółową mapę Kalifornii i drugą, z 
zygzakowatymi liniami, którą otrzymał od profesora Weatherbyego. 
Poczekał, aż jego ekipa podejdzie i obejrzy mapy, porównując je 
ze sobą. Palec wskazujący Tweeda dotknął miejsca w północnej 
Kalifornii. 
     - To Krzemowa Dolina. 
     - Główna łamana linia przebiega dokładnie przez nią - 
zauważyła Paula. 
     - Otóż to. Powtórzę wam, co mi powiedział Moloch... 
     Słuchali uważnie, gdy słowo po słowie odtwarzał rozmowę w 
Black Ridge. 
     Gdy zakończył, wygłosił swoją opinię. 
     - Przyjechał do Ameryki pełen wielkich nadziei. Pracował jak 
wół, żeby coś osiągnąć. Dzięki nowemu mikroczipowi odniósł wielki 
sukces, a wtedy pięć największych firm z Krzemowej Doliny 
porozumiało się, żeby go zniszczyć. Jak się domyślacie, stosowali 
wszystkie możliwe brudne sztuczki. 
     Zrujnowali go. Jestem skłonny uważać, że do tego momentu był 
przyzwoitym, ciężko pracującym człowiekiem i że w uczciwy sposób 
zbudował swoje przedsiębiorstwo, które rozpadło się w proch. Nic 
dziwnego, że stał się rozgoryczony i zdecydował, że zniszczy 
tych, którzy zniszczyli jego. Przy pomocy geniusza w swojej 
dziedzinie, Ethana Benyona, ma zamiar całkowicie zrównać z ziemią 
Krzemową Dolinę. 
     - Ale w jaki sposób? 
     - Wywołując trzęsienie ziemi wzdłuż uskoku San Moreno, 
który, jak zauważyłaś, Paulo, przebiega prosto przez Krzemową 
Dolinę. 
     - Ale w jaki sposób? - spytał Newman. - Czy można dokonać 
czegoś takiego? 
     - Miesiąc temu powiedziałbym, że nie. Teraz nie jestem 
pewien. 
     Nauka w wielu dziedzinach rozwija się niewiarygodnie. Czemu 
więc nie w dziedzinie sejsmologii? Gdy ktoś taki jak profesor 
Weatherby martwi się badaniami Ethana, podzielam jego obawy. 
     - To wszystko brzmi nieprawdopodobnie - zauważył Peter 
Nield, przygładzając wąsa. - Ale kiedyś lądowanie na księżycu 
również uważano za mrzonkę. 
     - W jaki więc sposób mamy zamiar dojść prawdy? - zapytał 
Newman. 
     - Zbadamy każdą poszlakę... 
     Usłyszał to Marler, który właśnie wszedł do pokoju. 
     - Proponuję, żeby na początek zbadać Palo Eldorado. Z dwóch 
powodów... 
     Tweed natychmiast zgodził się, że powinni sprawdzić 
tajemniczą drogę. 
     Paula nalegała, by pozwolono jej się przyłączyć do wyprawy, 
więc w końcu uznał, że będzie bezpieczniej, jeżeli pojedzie z 
nimi. Było już późne popołudnie, gdy podążali szosą numer jeden. 
Paula siedziała obok Newmana na przednim siedzeniu mercedesa, 
Tweed i Marler zajęli miejsca z tyłu. 
     Butler i Nield jak zwykle jechali za nimi w BMW Marler 
ostrzegł ich, że gdy przybędą na miejsce, powinni mieć broń w 
pogotowiu. Wygląd tej dziwnej bocznej drogi wcale mu się nie 
podobał. 
     Ocean Spokojny nie potwierdzał swojej nazwy. W miarę jak 
oddalali się od Carmel, nadpływały coraz większe fale, rozbijając 
się o poszarpane półwyspy ciągnące się wzdłuż wybrzeża. Silny 
wiatr dął od strony morza i zaczęły zbierać się burzowe chmury. 
     - Jesteśmy już blisko - odezwał się Marler do Newmana. - 
Następny zjazd w lewo. Będziesz przy nim, zanim zdasz sobie z 
tego sprawę. 
     Newman skręcił w dziwny świat, oddalając się od malowniczych 
widoków wzdłuż szosy. Na smołowanej nawierzchni, tam gdzie droga 
łączyła się z szosą, zauważył plamy oleju, o których wspominał 
Marler Pomyślał, że opinia kolegi była słuszna - w tym właśnie 
miejscu ciężarówki czekały w zasadzce. 
     Gdy wjechali na drogę, z obu stron otoczyły ich zwarte 
ściany gęsto rosnących eukaliptusów Na zboczu wzgórza widniał 
dziwny trzypiętrowy budynek, którego każda kondygnacja nawisała 
nad niższą. Pokonali zakręt i nadbrzeżna szosa zniknęła. Jechali 
ciemnym tunelem utworzonym przez gałęzie. 
     - Zupełnie niesamowite miejsce - oświadczyła Paula. 
     Z lewej strony na stromym zboczu stało kilka walących się 
drewnianych chałup. Wśród drzew widać było nawet stary kamienny 
piec. Sterczał nad nim komin, ale reszta budynku znikła. Pomiędzy 
zaroślami pojawiło się więcej domów rozrzuconych jakby 
przypadkowo na różnych poziomach. Tu i ówdzie nad strumieniami 
przerzucone były drewniane mosty. Pauli wydało się, że dostrzegła 
jakiś ruch pomiędzy chatami - jakieś niechlujne postacie w 
obszarpanej odzieży, z których jedna niosła drewno na opał. 
     - Podejrzewam, że porzuciliśmy cywilizację - zażartował 
Tweed. 
     Spojrzał na siedzącą przed nim Paulę. Chyba otrząsnęła się 
już z koszmaru, jaki przeżyła w mieszkaniu Lindy Standish, 
pomyślał. Gdy wjeżdżali coraz wyżej tunelem wśród drzew, Paula 
zobaczyła porośnięte mchem zbocza i wysokie, nieruchome paprocie. 
Wiatr od oceanu nie docierał do tych dzikich miejsc. Była to 
Kalifornia, jakiej nigdy nie oglądali turyści. 
     - Popatrzcie tylko na to - zawołała znowu Paula. 
     Jadąc pod górę pokonali zakręt i w tej właśnie chwili 
spostrzegła mały mikrobus przechylony na bok pod jednym z drzew. 
Nie miał kół; a jego burty pokryte były psychodelicznymi znakami. 
W polu widzenia znowu pojawiły się chałupy i prymitywne 
ogrodzenia, pozieleniałe od wilgoci. Po zboczu pokrytym 
karłowatymi, żałosnymi parodiami dębów wędrowali jacyś ludzie, 
ubrani jak strachy na wróble. 
     Zobaczyli także cylindryczny zbiornik na gaz ustawiony na 
drewnianych podporach. Zapewne służył do ogrzewania i gotowania. 
Wzgórze coraz gęściej oblepiały chaty, niektóre z walącymi się 
gankami. Newman wskazał na przewody elektryczne zwisające ze 
starych słupów stojących wzdłuż drogi. 
     - Tu mieszkają ludzie - powiedział z nutą zdziwienia w 
głosie. 
     - Pewnie to jakieś wyrzutki - stwierdził Tweed. - 
Pozostałości hipisowskich komun z lat sześćdziesiątych. 
Cofnęliśmy się o dobre trzydzieści lat w czasie. -Nagle rzucił 
ostro: - Popatrzcie w prawo... 
     Na poboczu stał nowiutki, kremowy jaguar. Kierowca w liberii 
siedział skulony za kierownicą, śpiąc tak mocno, że nawet nie 
zauważył mijających go dwóch samochodów. Tweed odezwał się znowu, 
równie ostrym tonem: 
     - Zatrzymaj, Bob, i wyłącz silnik. Spójrzcie w prawo. 
     Paula już to zrobiła. Otaczały ich gigantyczne sekwoje, 
których potężne pnie strzelały w stronę niewidocznego nieba. Pod 
nimi, na płaskim tarasie w połowie zbocza, tańczyła jakaś para 
przy akompaniamencie przenośnego radiomagnetofonu, ryczącego rock 
and rolla. 
     Mężczyzna miał na sobie jedynie dżinsy i mokasyny. Nie 
dotykając dziewczyny, tańczył wokół niej wymachując rękami. Włosy 
opadły mu na twarz. 
     Dziewczyna miała ciemne, przetłuszczone włosy, obszarpaną 
sukienkę i dziurawe rajstopy. Oboje zdawali się nie słyszeć 
nadjeżdżających samochodów - To Ethan Benyon - stwierdził ponuro 
Tweed. 
     - Różnie się ludzie bawią - rzucił przeciągle Marler Gdy się 
tak przyglądali, Ethan zbliżył się do dziewczyny i wyciągnął 
ręce, by ją złapać. Ona jednak cofnęła się w górę zbocza, a kiedy 
Ethan ruszył za nią, złapała ciężką gałąź i jak maczugą wyrżnęła 
go w żebra. Ethan zamarł, a potem wydał z siebie przeraźliwy, 
nieustający wrzask. 
     - Ruszajmy - polecił Tweed. - Znajdź miejsce, gdzie będziesz 
mógł zawrócić i wynośmy się z tego piekła Dantego... 
     Nie odezwał się, aż Newman ponownie nie wyjechał na szosę 
numer jeden. 
     Paula odetchnęła głęboko morskim powietrzem przez opuszczone 
okno. 
     Absolutna cisza Palo Eldorado źle działała na jej nerwy - do 
chwili, gdy usłyszała krzyk. 
     - To był Ethan Benyon - powtórzył Tweed. - Moloch nazwał go 
geniuszem. 
     Pewnie jest nim w swojej dziedzinie wiedzy, ale jednocześnie 
przypomina Szalonego Kapelusznika. To niezbyt pocieszająca myśl. 
     Cios spadł, gdy wrócili do "Spanish Bay". Na parkingu Tweed 
oświadczył, że chce porozumieć się z Cordem Dillonem. Tym razem 
polecił Pauli, Newmanowi i Marlerowi, żeby zostali w wozie. Gdy 
Butler i Nield podjechali w BMW, Newman dał im znak, żeby zajęli 
się obserwacją, a potem przycisnął guzik na czarnym pudełku. 
Tweed odruchowo sięgnął po mikrofon. 
     - Czy to ty, Cord? 
     - Przy telefonie. Poznaję twój głos, Tweed. 
     - Nadeszła pora, żeby działać. I to szybko. Chciałbym, żeby 
Alvarez wysłał nowych płetwonurków do zakorkowanego otworu pod 
"Bają". Tym razem powinni być uzbrojeni. Chcę się dowiedzieć, czy 
do pokrywy zamykającej otwór umocowany jest jakiś odbiornik 
radiowy. To naprawdę pilna sprawa... 
     - Przykro mi, Tweed, ale nie mogę tego zrobić. Specjalny 
oddział, który wysłaliśmy pod wodę, stracił już trzech ludzi. 
     - Nie byli uzbrojeni - nalegał Tweed. - To sprawa życia lub 
śmierci. 
     - Nic nie mogę zrobić, Tweed. Mam dla ciebie złe wiadomości. 
     Otrzymałem rozkaz, aby natychmiast przestać nękać naszego 
przyjaciela. 
     Wpływowi senatorzy złożyli wizytę prezydentowi w Białym 
Domu. Zagrozili, że zawetują wszelkie ustawy, które zechce 
przeprowadzić. Dobrze wiesz, kto wywiera na nich nacisk. 
     Zostałem osobiście wezwany do Gabinetu Owalnego, gdzie 
otrzymałem polecenie, żeby zostawić nasz cel w spokoju. Miałem 
ochotę zignorować rozkaz, ale zostałbym natychmiast zdjęty ze 
stanowiska. 
     - Co z Alvarezem? 
     - To jeden z moich najlepszych ludzi. Odwołałem go do 
Langley - Dajesz mi do zrozumienia, że nie mogę już liczyć na 
twoją współpracę? -rzucił ostro Tweed. - Mimo iż jestem 
przekonany, że krajowi grozi katastrofa? 
     - Masz na to niezbite dowody? 
     - Jestem pewien, że są w Black Ridge i na dnie morza, pod 
"Bają". 
     - Mam zaatakować Black Ridge? Ryzykować nowe ofiary na dnie 
morza? 
     Nie mogę. Muszę myśleć o żonie i dzieciach. Nie chcę, żeby 
mnie oskarżyli o poważne zaniedbanie obowiązków. Mówiłem ci, że 
muszę jechać do Białego Domu. 
     Nagłe wezwanie na dywanik. 
     - A więc jesteśmy zdani na samych siebie? Do tego się 
wszystko sprowadza? 
     - Dokładnie tak. I radzę, żebyście wyjechali z U.S.A 
najszybciej jak to możliwe. 
     - Rozumiem twoje stanowisko - oznajmił Tweed już 
spokojniejszym tonem. 
     - Po prostu uciekajcie. Uciekajcie jak diabli. Dopóki 
jeszcze żyjecie... 
     
     Rozdział 28 
     
     Tweed zwołał drugą naradę wojenną w swoim apartamencie w 
"Spanish Bay". Byli obecni wszyscy poza Butlerem, który 
patrolował korytarz. Trzymając ręce za plecami, Tweed stał przed 
zebranymi. By wyjaśnić sprawę Nieldowi, powtórzył wszystko, co 
powiedział mu Dillon. 
     - Jesteśmy zdani na samych siebie - zakończył. 
     - Już byliśmy w takiej sytuacji - zauważył Newman opanowanym 
głosem. - Czasami tak jest lepiej. Wówczas mamy pewność, że 
tajemnica zostaje w pełni zachowana. Nie sądzę, aby ta zmiana 
mogła nam jakoś przeszkodzić w działaniu. 
     - Dziękuję. Posłuchaj Paula - spojrzał na nią Tweed - 
uważam, że powinniśmy wysłać cię do domu pierwszym rejsem. 
     Wstała gwałtownie z płonącymi oczami i oparła dłonie na 
biodrach. 
     - Chcesz spróbować? Musiałbyś zanieść mnie do samolotu 
kopiącą i wrzeszczącą w niebogłosy, że mnie porywają. 
     - Domyślam się, że nie mam wyboru - uśmiechnął się sucho 
Tweed. - Wobec tego zostajesz. 
     - Masz cholerną rację, zostaję. 
     Usiadła z policzkami zaczerwienionymi z oburzenia. 
Skrzyżowała nogi i patrzyła na Tweeda, który odezwał się znowu: 
     - Musicie wszyscy zrozumieć, że jesteśmy na terytorium 
wroga. Nie możemy liczyć na niczyją pomoc. 
     - Bywaliśmy już w takiej sytuacji. Co z tego? - zapytał 
Nield. 
     Zastukano do drzwi i Butler wpuścił Alvareza. Agent CIA 
uśmiechnął się do Pauli i usiadł obok niej na sofie. 
     - Dowiedzieliśmy się z Langley... - zaczął Tweed. 
     - Ja również - odparł Alvarez. - Przemyślałem wszystko, a 
potem po, prostu znowu zadzwoniłem do Corda. Powiedziałem mu, 
żeby wetknął sobie moją pracę tam gdzie słońce nie dochodzi. - 
Spojrzał na Paulę. - Przepraszam, czy właściwie użyłem tego 
zwrotu? 
     - Doskonale - zapewniła go. 
     - Zrezygnowałem z roboty - ciągnął. - Moloch może wywierać 
nacisk na Waszyngton, ale nie na mnie. Potrzebny jest wam ktoś, 
kto zna teren. A ja go znam jak własne pięć palców. Powiedzmy, że 
oddaję się czasowo do waszej dyspozycji. Zakładam, że macie 
zamiar działać dalej? 
     - Oczywiście. 
     - Tak też sobie pomyślałem. Przekazałem moją broń komendzie 
policji w Monterey i powiedziałem im, że mnie nie obchodzi, jak 
ją przekażą do Langley. A potem poszedłem i kupiłem sobie drugi 
pistolet razem z pozwoleniem. 
     Możecie mną dysponować. 
     - Jesteśmy bardzo wdzięczni... - zaczął znowu Tweed. 
     - Nic z tych rzeczy - Alvarez podniósł rękę i znowu się 
uśmiechnął. - Wyczuwam wielkie niebezpieczeństwo, a przypadkiem 
zależy mi na tym kraju wystarczająco, by pozostać przy tej 
sprawie. A więc co się dzieje? 
     Tweed opowiedział o wycieczce do Palo Eldorado i o tym co 
tam zobaczyli. 
     Alvarez zmarszczył brwi. 
     - Ryzykowaliście, robiąc tę wycieczkę. Nie jest to 
najbardziej niebezpieczne miejsce w Kalifornii, ale pewne 
zagrożenie istniało. Ethan Benyon sprawia wrażenie czubka. 
     - Jest nim. Ale mam pewność, że jest również najważniejszą 
osobą w planach VB. 
     - Właśnie coś wymyśliłam - wtrąciła się Paula. - Moloch 
zaprosił cię do Black Ridge, żeby cię ocenić. Vanity powiedziała 
o tobie, że jesteś "groźny". Pewnie przekazała mu tę opinię, a 
wasze spotkanie ją potwierdziło. Jego następnym krokiem było 
zatem przyciśnięcie polityków, których ma w kieszeni. 
Zastanawiałam się, czemu chciał cię poznać, ale teraz już wiem. 
Boi się ciebie. 
     - Być może masz rację - rzekł z powątpiewaniem w głosie 
Tweed. - Tuż przed waszym przyjściem miałem telefon od Vanity. 
Chce się ze mną zobaczyć w restauracji o nazwie "Grafi". Jutro o 
dwunastej trzydzieści. 
     - Pójdziemy z tobą - oświadczył Newman. 
     - Na pewno nie przepuści okazji, żeby ponownie spotkać się z 
Vanity - powiedziała Paula, wprowadzając nieco lżejszy nastrój. 
     - Nie znamy tego miejsca - ostrzegł Newman. 
     - Ja znam - stwierdził Alvarez. - Doskonała restauracja, a 
właściciel to miły facet. Ja również powinienem tam pójść. Wiem, 
jak się tam dostać. 
     - Będzie nam miło, jeżeli zjesz z nami obiad dziś wieczór - 
przystał na to Tweed. - Chyba że nasze towarzystwo narazi cię na 
niebezpieczeństwo. 
     Alvarez roześmiał się. 
     - Będą mnie teraz widywali w waszym towarzystwie bardzo 
często. Co mnie to u diabła obchodzi? Jestem już cywilem. 
Przyjmuję zaproszenie z wdzięcznością. 
     Dokąd chcielibyście pójść? 
     - Słyszałam od Vanity, że w Carmel jest bardzo dobra 
restauracja, która nazywa się "Anton i Michel". Po wczorajszym 
dniu mam ochotę na naprawdę świetne jedzenie. Grenville też 
wspominał mi o niej. 
     - Na pewno można tam dobrze zjeść - zapewnił Alvarez. - 
Jeżeli nie macie nic przeciwko temu, zamówię dla nas stolik. Na 
którą? 
     - Na ósmą wieczorem - odpowiedział natychmiast Tweed. - 
Paula musi mieć godzinę, żeby się zrobić na bóstwo. 
     - Wcale nie - odpaliła. 
     - Nie zapomnij o Butlerze - przypomniał Alvarezowi Nield. 
     - Jak mógłbym zapomnieć o takim facecie? 
     Szedł już do telefonu, ale Tweed poprosił, by wstrzymał się 
chwilę. 
     Popatrzył po zebranych w pokoju. 
     - Sądzę, iż powinienem was ostrzec, że moim zdaniem Moloch 
ma szpiega, którego tożsamości nie znamy, działającego poza jego 
bezpośrednim otoczeniem. 
     Nie możemy nikomu ufać. 
     - Nigdy tego nie robię - odparł Alvarez uśmiechając się do 
Pauli, która odpowiedziała mu równie ciepłym uśmiechem. - I 
jeszcze jedno, zanim zatelefonuję - dodał. - Nie wiem, Tweed, w 
jakim celu Vanity zaprosiła cię na lunch. 
     Lepiej uważaj... 
     - Naprawdę zaprosiłaś Tweeda na lunch do "Grafi" w Carmel? - 
zapytał Vanity Joel Brand. 
     Vanity, która do późna pracowała w swoim gabinecie w Black 
Ridge, podniosła zaskoczona głowę. Myślała, że Brand pojechał do 
Carmel na obiad. 
     - Owszem. Sam powiedziałeś, że VB chce, żebym oceniła 
Tweeda, a później zweryfikowała jego własną opinię. 
     - A więc Tweed będzie tam o wpół do pierwszej? 
     - Tak sądzę. Zgodził się zjeść ze mną lunch. 
     - Dziękuję. - Brand uśmiechnął się szeroko. - Nie pracuj 
zbyt długo. 
     Nie wyśpisz się i będziesz brzydko wyglądała. 
     - To byłaby tragedia - odparła sarkastycznie. 
     Gdy wyszedł, po raz trzeci spróbowała dodzwonić się do 
Molocha, który pracował w gmachu AMBECO w San Francisco. I znowu 
okazało się, że rozmawia z drugiego aparatu. Uznała więc, że 
zrezygnuje z potwierdzenia poleceń przekazanych jej przez Branda. 
Ta jej decyzja miała później dla kilku osób bardzo poważne 
konsekwencje. 
     Brand, zadowolony, wyszedł z budynku i wsiadł do swojego 
citroena, aby w zapadającym zmierzchu pojechać do Carmel. Był 
człowiekiem bardzo skrupulatnym. 
     Wiedział, że VB nie zaaprobowałby jego planu, no ale w końcu 
był szefem ochrony. 
     Nie wystarczało mu, że VB doprowadził do cofnięcia 
oficjalnego poparcia dla Tweeda i że Waszyngton ma zamiar skłonić 
go do wyjazdu z kraju. Lepiej się upewnić, że nie będzie już 
żadnym zagrożeniem., Doświadczenie nauczyło go, że w trudnych 
sytuacjach, przygotowując dla ofiary jedną pułapkę, najlepiej 
mieć jeszcze jakiś wariant w zapasie - na wypadek, gdyby ta 
pierwsza zawiodła. Ale jeżeli będzie miał odrobinę szczęścia, 
Tweed nie przeżyje następnych kilku godzin. 
     Restauracja "Anton i Michel" była ukryta na jednym z wielu 
dziedzińców Carmel, znacznie większym od podwórka, gdzie we 
własnym mieszkaniu zamordowano Lindę Standish. Paula z ulgą 
zorientowała się, że atmosfera również jest tu zupełnie inna. 
     Miejsce to nazywało się Podwórzem Fontann. Gdy się tam 
znaleźli, bez trudu zrozumiała dlaczego. Na wielkiej, otwartej 
przestrzeni z owalnego basenu tryskały podświetlone fontanny, co 
podziałało na Paulę szalenie uspokajająco. Wysokie okna 
restauracji wychodziły na basen i fontanny. 
     - Tu jest cudownie - powiedziała do Alvareza. 
     - Bardzo się cieszę - odparł. 
     Zanim weszli do środka, Alvarez zatrzymał się na chwilę i 
uważnie zlustrował pustą o tej porze ulicę. Potem przeprosił ją i 
wszedł pierwszy. 
     Zobaczyła, jak błyskawicznie rozejrzał się po sali, 
sprawdzając każdy stolik. 
     - Chyba wszystko w porządku - powiedział do Tweeda, który 
przyłączył się do nich. 
     Maitre d hotel zaprowadził ich do dużego stołu przy oknie. 
Siedziała już przy nim reszta zespołu: Newman, Marler, Butler i 
Nield. Paula zajęła miejsce twarzą do okna, naprzeciwko Tweeda. 
Zauważyła, że Alvarez usadowił się przy końcu stołu, daleko od 
okna, pewnie po to, by dobrze widzieć wszystkich wchodzących. 
     Prawie wszystkie stoliki były już zajęte, a większość gości 
kończyła posiłek. 
     Wnętrze urządzono zarazem luksusowo i wygodnie. Paula 
pochyliła się nad stołem do Tweeda. 
     - Wspaniały lokal. Pięknie urządzony, i ten cudowny widok na 
fontanny. 
     Czego więcej można chcieć? 
     - Menu - odparł Marler. 
     Chwilę później pojawił się główny kelner i podał każdemu 
kartę dań. Paula spostrzegła, że Alvarez tylko zerknął na swoją, 
a potem, pozornie od niechcenia, rozejrzał się naokoło. Znowu 
pochyliła się w stronę Tweeda i zapytała półgłosem: 
     - Czemu Alvarez jest taki spięty? 
     - No cóż... - Tweed zawahał się, a potem uznał, że lepiej 
będzie powiedzieć jej prawdę. - Powiedział, że śledzono nas od 
chwili, gdy wyszliśmy ze "Spanish Bay" aż do tego miejsca. 
     - Właśnie straciłam apetyt. 
     - Wolałabyś, żebym ci nie powiedział?, - Nie. Lubię 
wiedzieć, co się dzieje. 
     - Tak właśnie sądziłem. A teraz wybierz sobie coś dobrego. 
     Paula stopniowo rozluźniała się przy wyśmienitym jedzeniu i 
odrobinie wina. 
     Newman wydawał się w doskonałym humorze, wciąż z nią 
żartował, ale wiedziała, że on potrafi zachowywać się beztrosko 
nawet w okolicznościach, które wywoływały jego głęboki, 
wewnętrzny niepokój. Tweed pił sok pomarańczowy i zauważyła, że 
Alvarez również unika picia wina. 
     - Wiecie - powiedziała, gdy podano już kawę - w Ameryce 
można spotkać naprawdę znakomite restauracje. Jak choćby ta, w 
której siedzimy. 
     - Zgadzam się - przytaknął Tweed. 
     - Wszystko tu jest po prostu wspaniałe - dodała. 
     - Idealne. 
     Paula zorientowała się, że rozmowa zamiera, choć obecni 
starają się ze wszystkich sił udawać, że się świetnie bawią. 
Marler palił więcej papierosów niż zazwyczaj. Butler i Nield 
włączali się czasem do rozmowy, ale tylko Nieldowi udało się .: 
zachować lekki ton. 
     - Paulo - powiedział - idź na całość. Zamów sobie likier do 
kawy Czerwone krwinki krążą od tego jak oszalałe. - Boję się, że 
i ja mogę się potem zachowywać jak szalona. 
     - Chciałbym to zobaczyć - ucieszył się Nield. - Moglibyśmy 
zatańczyć sambę i wywołać drobną sensację. Ludzie przy innych 
stolikach zdają się traktować życie zbyt poważnie. A przecież do 
restauracji idzie się po to, żeby się bawić. 
     A ty wyglądasz dziś wyjątkowo czarująco. - Dzięki, Pete. 
Jesteś niebezpieczny. Za chwilę zamówię grand marnier. 
     - Zamówię go dla ciebie... 
     - Powiedziałam, że za chwilę. 
     Lubiła Petea Nielda. Ten przystojny chłopak potrafił 
zachować całkowity spokój w krytycznej sytuacji. Teraz robił 
wrażenie, że naprawdę uważa życie za wspaniałą zabawę. 
     - Cieszę się, że uważasz mnie za niebezpiecznego faceta - 
dalej się z nią drażnił. - Słyszałem, że kobiety nie mogą oprzeć 
się mężczyźnie, który ma taką reputację. Wiesz dlaczego? 
     - Powiedz mi. - Roześmiała się. - Mówisz jak ekspert w tych 
sprawach. 
     - Pociągają ich niebezpieczni mężczyźni, ponieważ... - 
pochylił się ku niej -... wierzą, że potrafią ich poskromić. To 
dla nich wyzwanie. 
     A niewiele kobiet potrafi oprzeć się wyzwaniu. 
     - Skoro tak twierdzisz. - Roześmiała się ponownie. - Czy 
rzucasz mi wyzwanie, Pete? 
     - Nie lekceważ go, Paulo - zażartował Newman. - Pod tą maską 
ugrzecznionego faceta kryje się Casanova... 
     Paula śmiała się jeszcze, gdy na dziedzińcu pojawiła się 
dziwna postać. 
     Człowiek w ściągniętym na czoło kapeluszu z szerokim rondem 
miał wielkie, ciemne okulary i szalik osłaniający dół twarzy. 
Ubrany był w krótki płaszcz i dżinsy.. 
     Na pierwszy rzut oka strój ten nie wydawał się dziwny - na 
dworze było bardzo chłodno i Paula sama wzięła podbity futrem 
płaszcz. Postać szybko zbliżyła się do okna i w tym momencie 
Paula przestała się śmiać. Czuła, że przesłonięte ciemnymi 
szkłami oczy wpatrują się prosto w nią. Nagle obie dłonie 
przybysza uniosły się do góry i zobaczyła, że trzymają okrągły 
przedmiot o rozmiarach dużego talerza. Człowiek przycisnął tę 
rzecz do szyby. Pozostała tam, przypominając żółwia wczepionego 
łapami w szkło. 
     Tylko Alvarez zauważył nagłą zmianę w wyrazie jej twarzy, a 
potem dostrzegł co jest przyczepione do szyby. Tymczasem 
tajemniczy człowiek odwrócił się, zmierzając w stronę wyjścia z 
dziedzińca. Podświetlone fontanny sprawiły, że jego cień wydawał 
się ogromny Alvarez zerwał się przewracając krzesło i wrzasnął: 
     - Wszyscy na ziemię! To bomba! 
     A potem wybiegł z restauracji na dziedziniec. Słyszał 
jeszcze oddalające się kroki, ale cała jego uwaga skupiona była 
na "żółwiu". Schwycił go oburącz, szarpnął, odrywając przyssawki 
od szkła, cisnął do basenu i padł na ziemię. 
     Eksplozja była ogłuszająca. Całe kawały dna basenu wyleciały 
wysoko w powietrze. Jeden z kawałków rozbił się tuż koło głowy 
Alvareza, ale nie wyrządził mu żadnej krzywdy. Setki litrów wody 
strzeliły pod niebo, a potem mknęły w dół wodospadem. Okna 
"Antona i Michela" zostały zalane strumieniami wody; wyglądały 
jak podczas oberwania chmury, ale wytrzymały ich uderzenie. 
     Paula razem z innymi zanurkowała pod stolik. W restauracji, 
która zadygotała od wstrząsu eksplozji, powstała panika. Kobiety 
krzyczały, mężczyźni przepychali się, by znaleźć miejsce pod 
stolikami. Talerze z jedzeniem walały się po podłodze, czerwone 
wino splamiło obrusy jak krew. 
     Alvarez na dziedzińcu zerwał się z ziemi. Był przemoczony do 
suchej nitki, ale ta drobna niewygoda w żaden sposób nie 
ograniczyła jego energii i zdecydowania. Trzymając rękę z 
wyciągniętym waltherem blisko ciała, popędził za dziwaczną 
postacią, która jak zjawa pojawiła się przed chwilą za oknem. 
     Gdy znalazł się przy wyjściu, zdążył zobaczyć jedynie 
znikający za zakrętem tył chryslera. Zaklął głośno i wrócił 
biegiem do restauracji. Zamierzał wyciągnąć stamtąd Tweeda i 
resztę, zanim pojawi się policja. 
     Tweed sam doszedł do wniosku, że należy się szybko 
ewakuować. 
     Rachunek leżał na stole, rzucił więc szybko na talerz kilka 
studolarowych banknotów, co uwzględniało i należność, i hojny, 
dwudziesto procentowy napiwek. Nie mógł tracić czasu na użycie 
karty kredytowej ani też stwarzać szans wytropienia go za jej 
pośrednictwem. 
     Cała grupa szybko wyczołgała się spod stolika. Nikt nie 
odniósł obrażeń, jeśli nie liczyć stłuczonego lewego łokcia 
Marlera. Alvarez wyprowadził ich na zewnątrz, wykorzystując wciąż 
panujące w restauracji zamieszanie. 
     Szybko dotarli do wyjścia na ulicę. Ostatnim wspomnieniem 
Pauli z tego ponurego wydarzenia był widok uszkodzonej fontanny i 
wody, która wciąż tryskając na okna restauracji osłaniała ich 
ucieczkę. 
     Dobiegli do samochodów i wskoczyli do środka. Noc była 
gwiaździsta, na ulicach pusto. Wyjechali z Carmel w stronę 
"Spanish Bay" z normalną prędkością. 
     Tweed poprosił Paulę, aby dotrzymała mu towarzystwa w jego 
apartamencie, a przedtem podziękował Alvarezowi za ocalenie im 
życia. Były agent CIA wzruszył ramionami, jakby dawał do 
zrozumienia, że to zupełny drobiazg, podał Tweedowi numer swojego 
pokoju i wyszedł. 
     
     Rozdział 29 
     
     Zanim wybuchła bomba, Tweed starał się ukrywać przygnębienie 
przed pozostałymi. Zadaniem przywódcy było podtrzymywanie morale. 
     Teraz ogarnęła go zimna, kontrolowana furia. Chodził tam i z 
powrotem po obszernym salonie. Paula zapaliła gaz wśród 
sztucznych kłód na kominku. Radosny ogień szybko przyniósł ciepło 
i zmianę nastroju. Następnie uchyliła zaciągnięte przez służbę 
hotelową zasłony, żeby sprawdzić zamki. Przed domem po szerokim 
trawniku spacerował Nield, pojawiając się co chwila w świetle 
latarni. 
     Posłała mu pocałunek i znowu zaciągnęła zasłony. Zapewne 
Butler przejmie wartę później. 
     Podeszła do świetnie wyposażonego minibarku, wyjęła z niego 
butelkę chardonnay i miniaturkę grand marnier Bez pytania nalała 
Tweedowi wina, a sobie niewielki kieliszek likieru. Odezwała się 
dopiero, kiedy usiadła na sofie obok kominka. 
     - Wino jest dla ciebie - powiedziała. - Pomoże ci się 
rozluźnić. 
     - DziękuJę. 
     Zamyślony, z charakterystyczną dla siebie miną, wciąż 
spacerował wolnym krokiem po pokoju. Paula wypiła łyk grand 
marnier. 
     - Jeżeli przesadzę, możesz mnie odprowadzić do mojego pokoju 
- zażartowała. 
     Jej nadzieje się sprawdziły. Wino spowodowało, że przestał 
krążyć po pokoju. Usiadł w fotelu przed nią, wypił jeszcze 
trochę, odstawił kieliszek i popatrzył na nią uważnie. 
     - Myślą, że uda im się nas pozbyć - mruknął. 
     - Myślisz o tej bombie? 
     - Nie, o Molochu i jego pracownikach. Chodzi mi o naciski, 
jakie Moloch wywiera w Waszyngtonie. A co do tej bomby... byłbym 
zdziwiony, gdyby w ogóle coś o niej wiedział. 
     - Dlaczego tak sądzisz? 
     - Na podstawie oceny jego charakteru. Zakłady elektroniczne 
w dolinie Tamizy zostały wysadzone tak, żeby uniknąć ofiar w 
ludziach. A to na pewno było jego dziełem. 
     - Powiedziałeś: "Myślą, że uda się im nas pozbyć" - 
przypomniała mu. 
     - Tak. Moloch jest sprytny Inaczej nie przetrwałby w tej 
amerykańskiej dżungli. A więc musimy mu w tym dorównać. 
Chciałbym, żebyś rano poszła do recepcji i poprosiła, żeby 
zamówili sześć miejsc z San Francisco do Londynu. Niech załatwią 
"open", aby można było wykorzystać je w każdej chwili. Na nasze 
nazwiska, z Alvarezem włącznie. Nie musisz zachowywać się 
dyskretnie. 
     Mów nawet głośniej niż zazwyczaj. A potem dodaj, że 
zatrzymujemy pokoje i że damy znać, kiedy będziemy wyjeżdżali. 
     - Wyjeżdżamy? 
     - Zostajemy - mruknął Tweed. 
     - A więc to zasłona dymna. 
     - Oczywiście. Jestem pewien, że człowiek lub ludzie Molocha 
bez przerwy obserwują hotel. Pewnie są tu gośćmi, a więc mogą 
zwracać uwagę na każdy nasz ruch. Pomyślą, że postanowiliśmy się 
poddać. 
     - Ale nie mamy takiego zamiaru. 
     - W najmniejszym stopniu - powiedział już spokojniej. - Przy 
każdej nadarzającej się okazji będziemy dążyć do konfrontacji z 
Molochem. Jesteśmy na terytorium wroga, koniec z pomocą z 
Waszyngtonu, będziemy więc grali ostro. 
     Bardzo ostro. 
     Można było sądzić, że wybuch bomby włączył Tweedowi 
dopalacz. Fakt, że eksplozja nastąpiła tak blisko Pauli, wprawił 
go we wściekłość. Teraz miał zamiar również zacząć walczyć - i to 
bynajmniej nie w rękawiczkach. Myślał z lodowatą bezwzględnością: 
"Jesteśmy w Ameryce, a więc będziemy walczyli według zasad wolnej 
amerykanki". 
     - Ten jutrzejszy lunch z Vanity Richmond może być pułapką - 
ostrzegła go. 
     - I pewnie jest. A więc wkroczymy i załatwimy tych, co na 
nas polują. 
     - Myślisz, że Vanity się w tym orientuje? 
     - Może tak, może nie. 
     Machnął ręką, jakby to nie miało znaczenia, a potem wypił 
kolejny łyk wina. 
     Nigdy dotąd nie widziała, żeby był tak spięty. 
     - Myślę, że Moloch dysponuje kimś, kto jest poza 
podejrzeniami, kimś nie związanym z jego organizacją i 
działającym jako jego szpieg. Nie zdziwiłbym się, gdyby ten ktoś 
w jakiś sposób był związany również z Kornwalią. 
     - To zawęża pole poszukiwań. 
     - Ale niewystarczająco. Kręci się tu parę osób, które były w 
Kornwalii w tym samym czasie co my. 
     - W tym również Vanity Richmond. 
     - W tym również Vanity - przytaknął. - A więc naszym hasłem 
jest nie ufać nikomu, podejrzewać wszystkich. Rano powiem o tym 
każdemu z was osobno. 
     Vincent Bemard Moloch jest jednak niezwykłym człowiekiem. 
Jedna siatka w Kornwalii, druga tutaj, w Kalifornii! 
     - A co z Księgowym? - spytała. 
     - Zabójca musi najpierw zostać zlokalizowany, a potem 
zlikwidowany. 
     Paula spojrzała na niego. Nigdy dotąd nie słyszała, aby 
mówił w taki sposób. 
     Jednak uniknąwszy o włos śmierci z rąk zabójcy, 
zaakceptowała stanowisko Tweeda. Liczba ofiar mordercy - w tym 
również kobiet - była zbyt wielka, a metoda, którą stosował, zbyt 
koszmarna. 
     - Następnym źródłem niepokoju - ciągnął Tweed - jest dla 
mnie Ethan Benyon. Widziałaś, jak się zachowywał w Palo Eldorado. 
     - Może był na narkotykach? 
     - Nie sądzę. W tej mądrej głowie coś się poprzestawiało. A 
ten człowiek trzyma palec na spuście. 
     - Spuście czego? 
     Tweed jeszcze raz opowiedział jej o swoich odwiedzinach u 
Molocha. Opisał salę pod Black Ridge oraz zachowanie Ethana, 
który z błyszczącymi oczami i wielkim entuzjazmem opowiadał mu o 
niektórych pracach, dopóki Moloch nie zmienił tematu. 
     - Moloch twierdzi, że stalowe drzwi w ścianie sali prowadzą 
do sejfu - mówił. - Jestem pewien, że to nieprawda. W bankach 
drzwi tego rodzaju otwierają się na zawiasach, te zaś przesuwają 
się na rolkach w podłodze. 
     Wygląda mi to raczej na drzwi do windy, prowadzącej pod 
powierzchnię ziemi. 
     Gdyby Dillon zgodził się, żebyśmy przeprowadzili szturm na 
Black Ridge, albo gdyby sam to zrobił, dowiedzielibyśmy się, 
jakie sekrety kryje Black Ridge. 
     A jestem przekonany, że istnieje co najmniej jeden i to 
iście piekielny sekret. 
     - No cóż, ta droga została przed nami zamknięta. Wydaje się, 
że Waszyngton postara się zamknąć je wszystkie. Myślę, że... 
     Nie dokończyła, bo zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę, 
odezwała się, a potem podała Tweedowi, przysłaniając mikrofon 
dłonią. 
     - To znowu Ochrypły Głos. 
     - Tu Tweed. 
     Słuchał bez słowa, potem podziękował rozmówcy i rozłączył 
się. Rozparł się wygodnie w fotelu, wziął kieliszek i wypił 
trochę wina. Oczy mu błyszczały. 
     - Nie zapomnij zamówić jutro rano biletów na samolot. 
Koniecznie "open". 
     Wybierz moment, gdy w holu będzie tłok. 
     - Już mi to mówiłeś, nie zapomniałam. - Tweed milczał przez 
chwilę, więc zapytała. - Kim jest Ochrypły Głos? A może nie 
powinnam pytać? 
     - Nie powinnaś. Przekazał mi ostrzeżenie: "Nie jedźcie do 
McGees Landing na pustkowiu Ventana". Tylko tyle. 
     - Nigdy nie słyszałam o takim miejscu. 
     - Ani ja. Ale w każdym razie zostało wyraźnie określone. 
Kiedy byłem ostatni raz w Ameryce, mówiono mi o tamtych 
okolicach. Jak się domyślam, są bardzo dzikie i niebezpieczne. 
     - A jeżeli zostaniemy tam zaproszeni? 
     - To pojedziemy. - Tweed nie mógł usiedzieć w miejscu. Wstał 
i znowu zaczął krążyć po pokoju. - Stawimy czoło temu, co nam 
przygotowano. 
     Od tej pory trwa wojna... 
     Paula wstała wcześnie, mimo że spała zaledwie kilka godzin 
Wzięła prysznic, poświęciła zaledwie parę minut na makijaż i 
ubieranie, po czym przeszła rozległym holem do biura rezerwacji. 
Skierowali ją do recepcji naprzeciwko. 
     W holu było mnóstwo ludzi. Jedni szli na śniadanie, inni 
siedzieli w fotelach. 
     Nagle poczuła, że ktoś ją obejmuje w pasie i zamarła. 
Przecież w tak publicznym miejscu chyba nikt nie próbuje dokonać 
zamachu na jej życie? 
     Wsunęła prawą rękę do torebki. 
     - Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem, Paulo - odezwał 
się radosny głos. 
     Grenviile. Odwróciła się. 
     - Prawdę mówiąc, tak. 
     - Przepraszam i tak dalej. Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść 
razem śniadanie. Wyglądasz bosko. 
     - Dziękuję za zaproszenie i za komplement, ale spieszy mi 
się. 
     - Mam pecha. Wydaje mi się, że ten jegomość, Tweed, chce cię 
mieć na każde skinienie. Wiesz, naprawdę powinnaś się od czasu do 
czasu rozerwać. No trudno, nie będę cię zatrzymywał. 
     Paula popatrzyła na niego. Grenville potrafił być bardzo 
czarujący. Miała wrażenie, że od przybycia do Kalifornii stał się 
o wiele sympatyczniejszy. Gdyby nie musiała zająć się zleceniem 
Tweeda, niewykluczone, że przyjęłaby zaproszenie - aby dowiedzieć 
się czegoś więcej o tym człowieku. Kiedy szła do recepcji, 
Grenville powrócił, uśmiechając się szeroko. 
     - Nasz przyjaciel Maurice nigdy się niczego nie nauczy. 
Siedzi tam za tą damą i pije kawę. 
     - I co w tym dziwnego? - zapytała Paula. 
     - Zauważyłem, jak wlewa sobie do kawy coś z piersiówki. 
Założę się, że brandy. Wcześnie zaczyna. Przepraszam, że znowu ci 
przeszkodziłem. 
     Już znikam, Paula podeszła do kontuaru i głośno poprosiła o 
rezerwację biletów lotniczych. Zrobiła to ostentacyjnie, zadając 
recepcjonistce szereg pytań. Potem wróciła do pokoju, żeby 
zamówić śniadanie. Był to chyba jedyny sposób, by uniknąć 
Grenvillea. 
     Pierwszą osobą którą zobaczyła idąc z powrotem przez hol, 
była zabójczo ubrana Vanity. Powitała gorąco Paulę, która zaczęła 
się zastanawiać, jak długo Richmond tu była. 
     - Czyż nie cudowny dzień? - zaczęła Vanity, uśmiechając się 
jak zwykle. Byłam właśnie na tarasie. Na błękitnym niebie ani 
jednej chmurki, a morze gładkie jak staw. Nie bój się, nie będę 
cię zatrzymywała. Wygląda na to, że jak zwykle jesteś zabiegana. 
     Paula uśmiechnęła się, odwróciła i o mało nie wpadła na 
Newmana, który wyglądał na człowieka we wspaniałym humorze. Był 
elegancko ubrany w beżowe spodnie z zaprasowanymi jak brzytwa 
kantami i sportową koszulę w biało - niebieską kratkę. Uśmiechnął 
się do Pauli, położył dłonie na ramionach Vanity i ucałował ją w 
oba policzki. 
     - Przepraszam, jeżeli kazałem ci czekać na śniadanie - 
powiedział. 
     - Masz przed sobą kobietę, która umiera z głodu. 
     - Wkrótce temu zaradzimy. Na razie, Paulo... 
     Przyglądając się, jak oboje zmierzają w stronę restauracji 
"U Roya", poczuła lekki niepokój. Newman sprawiał wrażenie 
oczarowanego Vanity. 
     Czy przypadkiem nie ma zamiaru się zadurzyć? No cóż, jego 
sprawa, pomyślała. 
     Mam nadzieję, że przynajmniej nie straci zdrowego rozsądku. 
     Poszła zameldować Tweedowi, co widziała i słyszała w holu. 
     Trzydzieści minut po tym, jak Paula zamówiła bilety 
lotnicze, Moloch został o tym poinformowany telefonicznie. 
Powtórzył wiadomość Joelowi Brandowi, który właśnie wszedł do 
jego gabinetu. 
     - A więc wygląda na to, że są gotowi pofrunąć do domu - 
dodał. 
     - Nie wierzę w to - odparł krótko Brand. 
     Miał na sobie ubiór drwala, a na nogach parę mocnych, 
skórzanych butów z metalowymi noskami. Brakowało mu jedynie pasa 
z narzędziami. 
     - A to dlaczego? - zapytał Moloch, spoglądając na swojego 
zastępcę. 
     - Próbują nas nabrać. Sam powiedziałeś, że Tweed wydał ci 
się człowiekiem, który nigdy nie rezygnuje. 
     - Owszem. Ale teraz, od chwili gdy przekonałem Waszyngton, 
aby wycofał mu swoje poparcie, znalazł się w sytuacji bez 
wyjścia. Nie ma w Ameryce żadnej władzy, żadnych uprawnień. 
Najwyraźniej zdał sobie z tego sprawę i dlatego zamówił bilety na 
lot do Wielkiej Brytanii. 
     - Wciąż w to nie wierzę. 
     - Zaczynasz mnie denerwować - Moloch rzucił ostre spojrzenie 
na swojego zastępcę. - Czemu się tak ubrałeś? Wiesz, że wymagam, 
aby mój personel ubierał się do pracy w odpowiedni sposób. 
     - Nie jestem w pracy - odparł bezczelnie Brand. - To jeden z 
moich nielicznych wolnych dni. Zgodziłeś się, żebym robił sobie 
wolne, gdy będę tego potrzebował. Czy masz coś przeciwko temu, 
żebym pożyczył śmigłowiec? Wybieram się na ryby. Powiedziałeś, że 
cały dzień będziesz tutaj. 
     - Weź śmigłowiec i spróbuj polowania na rekiny. Może zdarzy 
ci się wypadek. 
     Moloch ponownie zajął się dokumentami. Brand był z siebie 
zadowolony. 
     Wyreżyserował wszystko doskonale. Zirytował VB do tego 
stopnia, że ten z ulgą się go pozbył. Odwróciwszy się plecami do 
Molocha, uśmiechnął się ironicznie. 
     Jego szef nie dałby rady zneutralizować Tweeda. Brand 
natomiast wiedział, że może to zrobić. Na stałe. 
      * 
     - Kilka osób mogło mnie podsłuchiwać, kiedy zamawiałam 
bilety - zameldowała Paula Tweedowi siedzącemu w saloniku. - Był 
tam Grenville, a także Maurice, chociaż według Grenvillea już o 
tej godzinie zaczął pić brandy. Poza tym kręciła się wokół mnie 
Vanity. 
     - Ale według tego, co mówiłaś przed chwilą, hol był pełen 
ludzi. Równie dobrze mógł być to ktoś inny, kogo nie znamy. 
     Tweed studiował właśnie mapę. Przywołał do siebie Paulę i 
pokazał jej na papierowej płachcie pewien szczegół. 
     - Tu jest Dolina Carmel. Jak widzisz, prowadzi daleko w głąb 
lądu. 
     W czasie twojej nieobecności odwiedził mnie Alvarez. Ten 
krzyżyk oznacza hotel "Robles Del Rio Lodge". "Grafi", 
restauracja w której mamy się spotkać na lunchu z Vanity, jest 
częścią hotelu. Tutaj - wskazał na drugi krzyżyk postawiony przez 
Alvareza - jest małe lotnisko dla lekkich samolotów. Znajduje 
się, jak widzisz, koło miejscowości o nazwie Village. 
     - Widzę, że droga wzdłuż Doliny Carmel ciągnie się dalej 
jeszcze wiele mil, aż do miejscowości Greenfield. Mam wrażenie, 
że leży w samym środku niczego. 
     - Owszem. Niedaleko Greenfield droga biegnie blisko słynnych 
pustkowi Ventana. Tam właśnie kręcą się Rednecks. 
     - Rednecks? 
     - Alvarez ci to wyjaśni. Bardzo dobrze zna wczesną historię 
Ameryki, co pomaga rzucić światło na historię współczesną 
Kalifornii. Jadłaś śniadanie? 
     - Nie. Grenville chciał mnie zaprosić, ale się wykręciłam. 
     - W takim razie na co czekasz? Zamów do pokoju dla nas 
obojga. 
     Mam ochotę na porządne, angielskie śniadanie. 
     Paula była zaskoczona doskonałym nastrojem Tweeda. 
Zachowywał się, jakby z niecierpliwością czekał na to, co ma go 
spotkać. Nawet nucił coś pod nosem. 
     Zanim podniosła słuchawkę telefonu, odezwała się do niego: 
     - Mam przeczucie, że ten wyjazd do Doliny Carmel może być 
niebezpieczny. 
     - Bardzo prawdopodobne. Dlatego właśnie po śniadaniu wszyscy 
zbieramy się w pokoju Marlera. Przekazałem mu dowodzenie całą 
operacją. 
     Przekaże nam odpowiedni sprzęt. 
     - Zazwyczaj kieruje wszystkim Bob Newman. 
     - Wiem. Ale ma wiele innych spraw na głowie. 
     - Obawiasz się, że nie będzie w stanie skoncentrować się na 
swoim zadaniu? Że będąc zaabsorbowany Vanity, może popełnić błąd? 
To prawda, zaangażowany uczuciowo mężczyzna nie myśli trzeźwo. 
     - Bob ma mocniejszą głowę niż sądzisz. Po prostu wydaje mi 
się, że nadeszła pora, aby Marler odegrał większą rolę. W 
krytycznych sytuacjach zachowuje wyjątkowo zimną krew. 
     - A więc uważasz, że taka krytyczna sytuacja zaistnieje? 
     - Mam nadzieję i bardzo tego pragnę... Najwyższa pora, 
żebyśmy stawili czoło tym oprychom i dali im do zrozumienia, że 
nie należy czynić drugiemu, co tobie niemiłe. 
     
     Rozdział 30 
     
     Jechali w stronę wjazdu do Doliny Carmel. Znowu był 
wspaniale słoneczny i bardzo ciepły dzień. Na życzenie Tweeda 
Paula usiadła z tyłu mercedesa obok Alvareza, który również brał 
udział w naradzie u Marlera. 
     Z przodu zajęli miejsca Newman, który jak zwykle prowadził 
samochód, i Tweed. Za nimi jechało BMW z Marlerem za kierownicą; 
obok niego Nield z zainteresowaniem przyglądał się krajobrazowi, 
paląc papierosa. 
     Butler z płócienną torbą przewieszoną przez ramię siedział z 
tyłu. W torbie obok innego sprzętu znajdował się heckler Bc koch, 
pistolet maszynowy kalibru dziewięć milimetrów. 
     Wręczył mu go Marler w czasie narady - Skąd, na litość 
boską, go zdobyłeś? - spytała Paula. 
     - Nie zadawaj kłopotliwych pytań - odparł z wyrzutem Marler, 
zerkając na Alvareza. - Strzela z prędkością sześciuset 
pięćdziesięciu pocisków na minutę. 
     Standardowa broń SAS... u nas w kraju. 
     Nield, Marler, Newman i Alvarez również mieli przy sobie 
płócienne torby. 
     Torebka przewieszona przez ramię Pauli była wyraźnie 
wypchana. 
     Jedynym pasażerem, który nie miał przy sobie żadnej broni, 
był Tweed. Rzadko ją nosił, chociaż był doskonałym strzelcem. 
     - Ten budynek z prawej, to "Mission Ranch" - wyjaśnił Pauli 
Alvarez. - Bardzo miła restauracja ze wspaniałym widokiem na 
ujście rzeki Carmel i wzgórza wokół, nie mówiąc już o oceanie. 
Możemy wpaść tam na drinka w drodze powrotnej. 
     Jeżeli uda nam się wrócić, pomyślała Paula, ale nie 
powiedziała tego na głos. 
     Gdy Newman skręcił z głównej szosy w dolinę, upał stał się 
niemal tropikalny. Im dalej podążali wzdłuż drogi o dobrej 
nawierzchni, tym bardziej rosła temperatura. Paula zwróciła na to 
uwagę. 
     - To prawda - przytaknął Alvarez. - Zjawisko wynika z faktu, 
że do doliny nie dociera wiatr znad oceanu. Przypomina zamknięty 
komin. 
     Słońce ją ogrzewa, podnosi temperaturę, ale gorące powietrze 
nie majak z niej uciec. 
     - To się czuje - odparła Paula, wycierając pot z czoła. - 
Ale mimo wszystko, na wzgórzach widać dość luksusowe domy. 
     - Im wyżej, tym temperatura jest niższa. A że stamtąd jest 
piękny widok, każda taka nieruchomość może być warta milion 
dolarów, albo nawet więcej. 
     - Ta część Kalifornii wydaje się pękać w szwach od dolarów - 
zauważyła. 
     - Owszem. Ludzie, którzy mają ich pod dostatkiem, 
sprowadzają się tu ze względu na klimat i wspaniały krajobraz. 
     - I co, są zadowoleni? 
     - Ależ skąd! - Alvarez roześmiał się zaraźliwie. - Kto w 
Ameryce jest zadowolony? Zawsze dręczy ludzi poczucie niepokoju, 
dążenie do poszukiwania nowych wrażeń, nowej żony, nowej 
przyjaciółki. Kobiety są dotknięte tą samą chorobą i też szukają 
czegoś nowego. Sądzę, że problem polega na tym, że Stany, w 
przeciwieństwie do krajów europejskich, same są niemal 
kontynentem. Ich wielkość przytłacza ludzi i dlatego miotają się 
jak mrówki. 
     Paula milczała. Spoglądała na nowe widoki pojawiające się 
bez końca, gdy Newman pokonywał kolejne zakręty, odkrywając coraz 
to inne krajobrazy. Po obu stronach piętrzyły się łańcuchy 
wysokich, falujących wzgórz, a w perspektywie widziała dalsze 
fragmenty zdającej się ciągnąć w nieskończoność w głąb lądu 
doliny. Aż wreszcie przypomniała sobie, o co miała zapytać. 
     - Kim są Rednecks? 
     - Rednecks to prymitywni ludzie. Cóż, opuszczamy Kalifornię 
z plakatów turystycznych - odparł poważnym tonem Alvarez. - Są 
twardzi, chodzą ze strzelbami i nie wahają się ich użyć przeciwko 
obcym. Mieszkają na pustkowiu Ventana, zarówno w głębi, jak i na 
obrzeżach. Są to najczęściej potężni mężczyźni o grubych, 
czerwonych karkach. Stąd ich nazwa. Najlepiej się z nimi nie 
spotykać. Ale nie zapuszczają się w te okolice, gdzie będziemy na 
lunchu. O, już dojeżdżamy. 
     Newman, skręć teraz z szosy w prawo, w taką krętą drogę. 
     Zgodnie z podaną wskazówką Newman skręcił i zaczął jechać 
pod górę stromą serpentyną. Droga prowadziła coraz wyżej, 
rozległym, pagórkowatym terenem. 
     Zniknęły przydrożne przysiółki, zatoczki przy wiejskich 
domach towarowych i innych sklepach, które Paula od czasu do 
czasu rejestrowała wzrokiem. 
     Kiedy zaczęła się już zastanawiać, dokąd właściwie jadą, 
okrążyli kolejny stromy stok i zobaczyła audi Vanity stojące u 
stóp schodów z białego kamienia. Na słupku przybito tablicę z 
napisem "Robles Del Rio Lodge". U szczytu schodów wielka 
drewniana brama prowadziła na położony dalej taras. Kiedy 
parkowali, pojawiła się Vanity i zbiegła po schodach. Miała na 
sobie letnią sukienkę bez rękawów, której biel pięknie 
kontrastowała z rudą grzywą. Talię otaczał szeroki skórzany pas 
ze złotą klamrą. 
     - Witajcie wszyscy. 
     Uśmiechała się bez przerwy. Newman wyciągnął rękę i 
pocałował ją w policzek. Scena ta rozbawiła Paulę. Uświadomiła 
sobie, że niezbyt jej się podoba taka demonstracja uczuć. Vanity 
odwróciła się w stronę Pauli; kiedy ją obejmowała, Paula poczuła 
słaby aromat perfum, zupełnie inny niż ten, który doleciał, kiedy 
Księgowy próbował udusić ją garotą. powiedziała Vanity do Tweeda. 
- Będziemy mieli wspaniały widok w czasie lunchu. Ale teraz na 
pewno macie ochotę na drinka. Wyjątkowy dziś upał. 
     - To pewnie na naszą cześć - odparł kpiącym tonem Tweed, gdy 
spojrzała na niego. 
     Vanity przywitała się z pozostałymi, po czym wsunęła rękę 
pod ramię Tweeda i razem z Paulą weszli po schodach. Gdy dotarli 
na taras, Paula z podziwem spojrzała na wielki, owalny basen 
kąpielowy z prawej strony. 
     Pomyślała, że nigdy dotąd nie widziała wody o tak 
intensywnie szafirowej barwie. 
     - Można tu pożyczyć kostiumy kąpielowe - poinformowała ją 
Vanity. - Możesz sobie popływać po lunchu. 
     Alvarez z czujnym wyrazem twarzy lustrował okolicę. Ze 
szczególną uwagą przyglądał się towarzystwu siedzącemu koło 
basenu. Dziewczyna w kostiumie kąpielowym i szlafroku miała 
najwspanialsze nogi, jakie kiedykolwiek widział. 
     Byli z nią trzej mężczyźni i Alvarez przez chwilę 
zastanawiał się, który z nich -jeżeli w ogóle - jest tym 
szczęściarzem. Dziewczyna wyczuła jego spojrzenie i uśmiechnęła 
się. Dyskretnie pomachał jej ręką. 
     Powitał ich właściciel, przystojny mężczyzna o wylewnym 
sposobie bycia. 
     - Lunch zostanie podany dopiero, kiedy będziecie państwo 
gotowi. 
     Proszę się rozgościć, Ten kelner poda państwu drinki.,. 
     Paula stała na skraju tarasu, skąd widziała doskonale całą 
okolicę. 
     Daleko w dole dostrzegła przysiółek Village i znajdujące się 
obok niego lotnisko. Wystartował z niego lekki samolot, wzbił się 
w niebo jak ważka i zniknął za przypominającymi piramidy 
wzgórzami. A potem, nie wiadomo skąd, pojawił się śmigłowiec i 
wylądował. 
     - Co tam widzisz? 
     Koło niej pojawił się Alvarez. Wyjął lornetkę i skierował ją 
na maszynę, która zatrzymała się na pasie startowym. 
     - Przyprowadź tu zaraz Tweeda. Tylko dyskretnie - polecił. 
     Tweed zostawił towarzystwo spacerujące wokół basenu i 
natychmiast znalazł się koło Alvareza. Paula podążała tuż za nim. 
     - Kłopoty? - zapytał. 
     - Obawiam się, że tak. Widzisz tych ludzi wysiadających ze 
śmigłowca? 
     Ten wielki gość to Joel Brand. 
     Podał lornetkę Tweedowi, który skierował szkła na 
wychodzących z maszyny. Wszyscy mieli ze sobą torby do golfa. W 
tym czasie na niebie pojawił się drugi śmigłowiec. Zaczęła z 
niego wysiadać następna grupa mężczyzn. 
     Oddał lornetkę Alvarezowi. 
     - Drugą maszyną przyleciał szef ochrony z Black Ridge, Luis 
Martinez -poinformował były agent CIA. - Znowu torby do golfa. 
Wiesz, co to znaczy? 
     - Jakieś kłopoty? - odezwał się nowy głos. 
     Od strony basenu zbliżył się do nich Marler Trzymał w ręku 
kieliszek wina. 
     Alvarez szybko wyjaśnił, co zobaczyli. Podał lornetkę 
Marlerowi, który odstawił wino na sąsiedni stolik i podniósł ją 
do oczu. - Wszyscy wsiadają do dwóch samochodów - zameldował. - 
Do chryslera i jakiegoś wozu terenowego. Przypomina land rovera. 
Ciekawe, co chcą zrobić? 
     Właśnie odjechali z dużą prędkością w głąb doliny. Ciekawe. 
     Zwrócił lornetkę Alvarezowi i chwycił swój kieliszek. 
     - wiecie co - zauważył - to amerykańskie wino jest 
rzeczywiście bardzo dobre. 
     - Widziałeś torby do golfa? - spytał ponuro Alvarez. 
     - Oczywiście. Popularna metoda przenoszenia broni. Sam ją 
stosowałem w przeszłości. Dosyć skuteczna w takim terenie. Po 
prostu grupka facetów, którzy przyjechali pograć w golfa. Dobrze 
wpisują się w krajobraz. 
     Chociaż Paula dobrze znała Marlera, jego beztroski sposób 
bycia zrobił na niej wrażenie. Był zapewne najspokojniejszy ze 
wszystkich obecnych. 
     - To nie jest dla nas dobry znak - upierał się Alvarez. 
     - To prawda - przytaknął Marler. - Nie jest... W końcu nie 
jedliśmy jeszcze lunchu, a pewnie już na nas czeka. Słowo daję, 
Tweed, powinieneś wylać ten sok pomarańczowy i spróbować wina... 
     Paula była zadowolona, że Newman wszedł do środka, pewnie po 
to, by porozmawiać z Vanity.. Oznaczało to, że ona nie słyszała 
ich rozmowy i nie widziała śmigłowców - więc też nie zorientowała 
się, że zaobserwowali właśnie lądowanie wrogich sił. 
     Stolik numer cztery był najlepszy w całej restauracji. Mieli 
teraz cały lokal dla siebie. Ze swojego miejsca Paula widziała 
duży fragment doliny i jej drugi kraniec, za którym szeregi 
wzgórz falowały jak zamarłe morze. 
     Gdy jedli wspaniały lunch, zauważyła, że Newman wpatruje się 
w Tweeda. 
     Zorientował się widać, że coś zaszło i zastanawiał się, co. 
A więc nie był tak całkowicie pod czarem Vanity. Paula wypiła 
jeszcze trochę wina, a Marler, gawędząc z nią i dowcipkując, 
dolewał jej do kieliszka. 
     Tweed siedział spokojnie, włączając się do rozmowy tylko na 
tyle, by nie sprawiać wrażenia zaniepokojonego. Gdy lunch zbliżał 
się do końca, Vanity sięgnęła do torebki, wyjęła długą, białą 
kopertę i podała ją Tweedowi. 
     - Proszono mnie, abym ją panu przekazała - wyjaśniła. 
     - Kto taki? - zapytał. 
     - Byron Landis. Podobno osoba, która mu ją dała, twierdziła, 
że to bardzo ważne. 
     - Kim jest ta osoba? 
     - Zachowuje się pan jak detektyw - zachichotała. - Jestem 
pewna, że byłby pan bardzo dobry w tej roli. 
     Tweed zważył w dłoni elegancką kopertę. Odwrócił ją i 
zobaczył, że jest zabezpieczona czerwoną pieczęcią, na której 
widniały litery VB. 
     Otworzył ją, trzymając blisko siebie, tak by nikt nie mógł 
zobaczyć jej zawartości. Wiadomość była wypisana na maszynie na 
czerpanym papierze. 
     "Chcę się pilnie z panem spotkać w absolutnej tajemnicy. W 
McGees Landing. Proszę nie zrobić mi zawodu". 
     Pod listem widniały ręcznie wypisane inicjały VB. Tweed 
spojrzał na Vanity. 
     Przy stole nagle zapadła cisza. Wyraz jego twarzy nie 
zdradzał żadnej reakcji. 
     Gdy odezwał się ponownie do niej, jego głos był niezmiennie 
uprzejmy. 
     - Mam wrażenie, że nie odpowiedziała pani na moje pytanie. 
     Zapytałem, kto powiedział Byronowi Landisowi, że list jest 
ważny? 
     - Nie wiem, nie mówił tego. A ja nie widziałam powodu, żeby 
go pytać. 
     Zobaczyłam na kopercie pieczęć VB, więc uznałam, że to 
właśnie on. 
     - Czy zna pani podpis VB? 
     - Oczywiście. Widziałam go wielokrotnie. 
     Tweed złożył list tak, by było widać jedynie inicjały. 
Podsunął kartkę Vanity, nie wypuszczając jej jednak z ręki. 
     - Czy uznałaby pani te inicjały za autentyczne? 
     Vanity przyglądała się z uwagą skróconemu podpisowi. Teraz 
zachowywała całkowitą powagę i nie spieszyła się z odpowiedzią, - 
Sprawia wrażenie autentycznego - oświadczyła wreszcie. 
     - Ale jest niezbyt trudny do podrobienia. Czy VB często 
podpisuje swoje listy tylko inicjałami? 
     - Zawsze - odparła natychmiast. 
     - Dziękuję. 
     Sięgnęła po rachunek, ale Tweed wziął go pierwszy. 
     - To ja pana zaprosiłam. 
     - Miło z pani strony, ale nie mogę na to pozwolić. Ja 
zapłacę rachunek. 
     A przy okazji, jeżeli nie uzna pani tego za nieuprzejmość, 
bardzo chciałbym zatrzymać się tu na dłużej. Bardzo mi się to 
miejsce spodobało. Chyba poproszę, żeby mi pokazali kilka pokoi. 
Czy samotny powrót nie sprawi pani kłopotu? , Vanity spoglądała 
na niego wzrokiem, którego Paula nie potrafiła jednoznacznie 
zinterpretować. Jest niezbyt zadowolona, uznała w końcu. 
     Wreszcie dziewczyna odzyskała kontenans i kiwnęła 
energicznie głową. 
     - Jeżeli pan nalega... A teraz przepraszam, przypomniałam 
sobie, że czeka mnie mnóstwo pracy. 
     Newman wstał, żeby ją odprowadzić. Miał dość poirytowaną 
minę. Po chwili usłyszeli ruszające audi i Newman wrócił na swoje 
miejsce za stołem. 
     - Wypij jeszcze kieliszek wina, Bob - powiedział z uśmiechem 
Tweed. 
     - Nie potraktowałeś jej zbyt uprzejmie, prawda? 
     - Bo zapłaciłem rachunek? 
     - I powiedziałeś, żeby się wynosiła... bo przecież do tego 
sprowadzały się twoje słowa. 
     - Uspokój się, Bob. Następny kieliszek wina poprawi ci humor 
- Mam wrażenie, że potrzebuję go, aby zapomnieć o tym 
incydencie... 
     Tweed wyraźnie nie spieszył się z opuszczeniem restauracji. 
Przez chwilę rozmawiał na osobności z Marlerem, a potem poprosił 
właściciela, by pokazał mu kilka pokoi hotelowych. Paula 
towarzyszyła mu przy tym. Wnętrza hotelu były urządzone 
luksusowo, ale w dobrym stylu. Najwyraźniej chciano, by zamożni 
goście czuli się tutaj jak w domu i nie szczędzono wydatków, by 
osiągnąć ten cel. - Stworzył pan wspaniały hotel - oświadczył 
Tweed, biorąc do ręki następny kieliszek wina. - Czy mógłby mi 
pan przynieść jakiś informator? 
     Takie właśnie miejsce chciałbym odwiedzić, kiedy będę 
potrzebował wypoczynku... 
     Wypoczynku? Paula nie mogła uwierzyć własnym uszom. Nie 
przypominała sobie, by Tweed kiedykolwiek miał urlop. Wyszli na 
zewnątrz, gdzie zastali wszystkich na brzegu basenu. Marler 
najpierw rozmawiał z Butlerem na uboczu, a potem podszedł do 
siedzącego na krześle Nielda. Wyglądało to tak, jakby udzielał im 
jakichś instrukcji. W końcu Marler przywołał gestem Tweeda i 
Paulę. 
     - Jaką podjąłeś decyzję? - sPytała Paula. 
     - Poprowadzę mercedesa - poinformował ją Marler. - Alvarez 
usiądzie koło mnie, a ty i Tweed z tyłu. Newman pojedzie za nami 
w BMW i weźmie ze sobą Butlera i Nielda. 
     - Ale do czego ma to służyć? - dopytywała się dalej Paula. 
     - Wyruszamy do McGees Landing. Alvarez pomoże nam odnaleźć 
to miejsce. A teraz, Paulo, powiem ci, co będziesz musiała 
zrobić, gdy wysiądziemy z samochodów... 
     Słuchała z coraz większym podnieceniem. Polecenia Marlera 
były wyjątkowo dokładne, zupełnie jakby zdążył przewidzieć każdą 
możliwość. Potem wydał instrukcje Tweedowi, który skinął z 
aprobatą głową. 
     - Mógłbyś mi powiedzieć, dokąd dokładnie jedziemy? - 
zapytała Paula. 
     - Pewnie gdzieś za McGees Landing. Dowiedziałem się od 
Alvareza, że droga, która prowadzi stąd do Greenfield, przebiega 
przez dość dzikie i pustynne miejsca. Tereny Rednecków 
     
     
     
     Rozdział 31 
     
     Zjechali w dół stromymi serpentynami do miejsca, gdzie 
przebiegała główna droga. Zamiast jednak zakręcić w lewo, w 
stronę Carmel, Marler skręcił w prawo, zagłębiając się jeszcze 
bardziej w dolinę. Paula poprosiła Tweeda, aby pokazał jej list, 
który doręczyła Vanity. Przeczytała go i zmarszczyła brwi. 
     - Na tym rzekomym zaproszeniu nie podano żadnego terminu. 
     - Sam to zauważyłem - odparł Tweed. 
     - Dlaczego wyjechaliśmy tak późno? Miałam wrażenie, że 
specjalnie tracisz czas w Lodge. Przecież wkrótce zapadnie 
zmierzch, potem zrobi się całkiem ciemno. 
     - To pomysł Marlera i przyznałem mu rację. Panowie Brand i 
spółka będą czekali godzinami, zastanawiając się, kiedy 
przyjedziemy. 
     Czekanie działa ludziom na nerwy. Mam zamiar zdenerwować 
ich, zanim się spotkamy. 
     - Naprawdę sądzisz, że do tego dojdzie? 
     - Jestem pewien. Tak samo Alvarez i Marler Zastawili bardzo 
zgrabną pułapkę. Między nami mówiąc, Alvarez nie jest zbyt 
zadowolony z czekającego nas starcia. Newman natychmiast odzyskał 
humor i nie może się już doczekać. Podobnie Marler. 
     - Masz rację - odezwał się Marler. 
     - Przygotowane plany i cała ta zbrojownia zdają się 
świadczyć, że spodziewasz się dość gwałtownych wydarzeń. 
     - Być może będzie to najbardziej zażarta wymiana ognia, z 
jaką do tej pory mieliśmy do czynienia - odparł Marler. - Cel 
akcji: trafić Molocha w dziesiątkę i zlikwidować tylu jego 
żołnierzy, ile się da. Powinno być wesoło. 
     Paula nie odpowiedziała. Spoglądała przez okno na mijane 
samotne gospodarstwa. W oknach paliły się już światła, a na 
dolinę opadał głęboki, fioletowy zmierzch. Jednocześnie 
całodzienny upał znikł i coraz wyraźniej dawał się odczuć nocny 
chłód. Odnosiła wrażenie, jakby wzgórza po obu stronach zamykały 
się wokół nich. 
     - Jak daleko jeszcze? - spytała Marlera. 
     - Jeszcze kawałek - odparł Alvarez, odzywając się po raz 
pierwszy od wyjazdu z hotelu. - To nie szosa numer jeden. 
Zagłębiamy się w coraz bardziej pustynne tereny. W tym rejonie 
nie ma żadnych policyjnych patroli. Zbyt niebezpiecznie. 
     Bardzo pocieszające, pomyślała Paula. Alvarez chce przez to 
powiedzieć, że cywilizacja została daleko za nami. Tweed zdawał 
się czytać w jej myślach. 
     - Brak patroli działa na naszą korzyść - zauważył. - Nie 
będzie świadków tego, co się zdarzy. 
     - A kto chciałby świadków? - powiedziała z wymuszoną 
wesołością. 
     Droga biegła teraz płasko dnem doliny, wijąc się zakrętami. 
Marler już jakiś czas temu włączył reflektory. W ich światłach 
dostrzegała rzadkie żywopłoty po obu stronach szosy, a za nimi 
ponure pola. Nigdzie żadnego śladu życia. Nawet samotne 
gospodarstwa zostały daleko w tyle. Byli rzeczywiście na 
pustkowiu. 
     - Czy nie zobaczą naszych reflektorów? - spytała Marlera. 
     - Pewnie zobaczą, ale nie mogę prowadzić po tej drodze bez 
świateł. 
     Nie zatrzymamy się aż do chwili, gdy dojedziemy do McGees 
Landing. 
     Chcę, żebyśmy podeszli na miejsce piechotą i od tyłu. O ile 
pamiętam, to Napoleon powiedział, że zaskoczenie jest 
najważniejszym elementem sztuki wojennej. Coś w tym jest. 
     Paula otworzyła torebkę i przełożyła na wierzch przekazane 
jej przez Marlera uzbrojenie. Gdy zaczną się kłopoty, będzie 
potrzebowała konkretnej broni. 
     Oparła się wygodnie, całą siłą woli starając się rozluźnić. 
Tweed wyciągnął rękę i czując, jak jest spięta, uścisnął jej 
ramię. 
     - Ta bomba przyczepiona do okna u "Antona i Michela" 
zmieniła zupełnie twój sposób traktowania sprawy - szepnęła. 
     - Tak. Uznałem, że zamiast udawać tarcze strzelnicze, sami 
przejdziemy do ataku. Dobrze się czujesz?.. 
     - Wiesz, że gdy się zacznie, wszystko będzie w porządku... 
     Księżyc jeszcze nie wzeszedł i na to właśnie liczył Marler. 
     Popatrzywszy na prawo, za głową Tweeda, Paula dostrzegła 
głębokie wąwozy pomiędzy fałdami wzgórz. Głęboki granat 
rozgwieżdżonej nocy sprawiał, że otaczający krajobraz zdawał się 
tchnąć podnoszącym ją na duchu spokojem. 
     - Zbliżamy się do McGees Landing - odezwał się Alvarez. - Z 
prawej. 
     Marler zwolnił i przygasił reflektory. W pewnej odległości 
od szosy widniało skupisko połączonych ze sobą drewnianych, 
piętrowych chat. We wszystkich oknach paliły się światła, ale nie 
było widać żywej duszy. 
     - Miejscowa knajpa - wyjaśnił Alvarez. - Chociaż tubylcy 
pędzą swój własny, koszmarny bimber A kiedy go w siebie wleją, 
dostają zupełnego świra... 
     Pochylony do przodu Marler wciąż bardzo wolno przejechał 
następny zakręt, a potem na kilka sekund znowu włączył pełne 
światła. W ich krótkim rozbłysku Paula dostrzegła drogowskaz: DO 
SPADAJĄCEJ SKAŁY SZEŚĆ MIL. 
     - Sceneria się zmienia - zauważył Tweed. 
     Mercedes pełznął wolniutko. Z prawej strony Paula widziała 
odległe, czarne góry z białymi plamami śniegu na szczytach. Obok 
nich z lewej piętrzyły się strome urwiska z ułożonego warstwami 
piaskowca. Krajobraz był pustynny i ponury. 
     Marler nagle włączył znowu reflektory. Przed nimi po obu 
stronach drogi tkwiły pnie uschniętych drzew. Z ich pozbawionych 
liści gałęzi zwisały płachty mchu. Tweed pochylił się do przodu, 
Marler też. Drogę przegradzała im ogromna żółta maszyna, wyraźnie 
widoczna w świetle reflektorów. Paula nie spuszczała z niej 
wzroku. 
     Gdy Marler wyłączył silnik, usłyszeli, jak żółty potwór 
sapie ciężko. 
     Wielki czarnowłosy mężczyzna w niebieskiej koszuli w kratę, 
dżinsach i ciężkich butach wrzucał do maszyny kawałki sosnowych 
gałęzi. Paula nabrała głośno powietrza w płuca i odezwała się, o 
kilka sekund wyprzedzając Alvareza: 
     - Ten wielki mężczyzna to Joel Brand. 
     - A to żółte szkaradzieństwo, to rozdrabniarka - dorzucił 
Alvarez. - Gdybyśmy się nie zatrzymali, na samochód spadłaby 
gęsta chmura sproszkowanego drewna i oślepiłaby nas całkowicie. 
     - I o to pewnie chodziło - stwierdził Marler. 
     Wysunął rękę przez okno i dwukrotnie machnął nią w górę i w 
dół, przekazując ostrzeżenie Newmanowi w BMW A potem zapuścił 
silnik, ruszył do przodu, gwałtownie skręcił w lewo przebijając 
się przez żywopłot i z pełną prędkością skierował się w stronę 
wysokich, piaskowcowych urwisk. 
     Gdy zaczął skręcać, Paula dostrzegła paru osiłków ze 
strzelbami w rękach, którzy zbliżali się do nich po polu z prawej 
strony. Newman powtórzył manewr Marlera i był tuż za nim, kiedy 
mercedes zatrzymał się u podnóża pionowego urwiska. 
     - Zaczynamy! - krzyknął Marler wyskakując z samochodu. 
     Paula, Tweed i Alvarez szybko opuścili samochód, postępując 
zgodnie z instrukcjami udzielonymi im przez Marlera w "Robles Del 
Rio". 
     Paula rzuciła się na ziemię, starając się stanowić jak 
najmniejszy cel. Sięgnęła do torebki, wyciągnęła co trzeba i 
położyła obok siebie. Zgranie w czasie musiało być idealne. Potem 
wyjęła browning, ujęła go oburącz i zamarła za kępą suchej trawy. 
     Reszta zespołu wykonywała wcześniejsze rozkazy Marlera. 
Biegli przygarbieni, rozsypując się w tyralierę. Daleko z prawej 
zobaczyła Butlera z pistoletem maszynowym. Marler, z armalite w 
ręku, stał osłonięty pniem martwego drzewa, z którego zwisały 
strzępy paskudnego mchu. Alvarez zajął pozycję z lewej strony, 
pod osłoną wielkiego głazu. Newman, z torbą przewieszoną przez 
ramię, wcisnął się w rozpadlinę w ścianie urwiska. Tweed leżał 
płasko na ziemi niedaleko Pauli. Zabrał z samochodu granatnik 
rakietowy i położył sobie jego rurę na ramieniu. Nield wcisnął 
się w inną rozpadlinę. Każde z nich znajdowało się w sporej 
odległości od partnera, tworząc trudny, rozproszony cel. I wtedy 
Paula zobaczyła ludzi zmierzających w ich stronę. 
     Z przodu szło sześciu szeroko uśmiechniętych tubylców ze 
strzelbami w dłoniach. Za nimi podążała druga grupa - oprychy 
Branda, którzy wyraźnie traktowali Rednecków jako osłonę. 
Następni ludzie wychodzili z rozdrabniarki. Tweed wycelował 
starannie i wystrzelił z granatnika. Pocisk trafił w maszynę, 
rozrywając ją na strzępy. A potem rozpętało się piekło. 
     Miejscowi najemnicy zaczęli strzelać na oślep. Spory głaz 
upadł niedaleko Pauli. Spojrzała za siebie i do góry. Wysoko na 
krawędzi urwiska chwiał się następny, o wiele większy kamień. 
Brand widać ustawił na górze swojego człowieka. 
     Marler spokojnie odwrócił się, oparł plecami o pień i 
przyłożył oko do lunety celowniczej. Mężczyzna na urwisku z 
przeraźliwym wrzaskiem runął w dół, rozrzucając szeroko ramiona. 
Uderzył o ziemię, a wielki głaz, który spychał z krawędzi, spadł 
na leżące ciało, miażdżąc je całkowicie. 
     Potem rozległ się nagle terkot pistoletu Butlera, który 
wypuścił serię nad głowami Rednecków. Wpadli w panikę. Jeden 
wystrzelił, ale w nic nie trafił, a jego kompani rzucili się do 
ucieczki. Nastąpiło straszliwe zamieszanie. 
     To był właściwy moment. Pauła chwyciła granat dymny i 
cisnęła go pomiędzy uciekających tubylców Newman zastrzelił 
jednego, który wyskoczył ze spowijającej ich chmury dymu. 
     Paula słyszała strzały oddawane na oślep przez ludzi Branda. 
Kiedy dym się rozwiał, zobaczyli, że na ziemi leżą ciała 
Rednecków, zastrzelonych przypadkowo przez oprychów Branda. 
     Reszta rzuciła się do ucieczki i pistolet maszynowy 
zaterkotał ponownie. Pięciu upadło, podziurawionych przez 
pociski. Luis Martinez rzucił się do przodu, celując z rewolweru 
do Pauli. Wystrzeliła pierwsza, starając się trafić w nogi. W tej 
samej chwili Nield wystrzelił z Waltera, mierząc prosto w pierś 
biegnącego. Martinez runął do przodu i znieruchomiał. 
     Zapadła nagła, gniotąca cisza. Daleko przed nimi wielki 
mężczyzna dobiegł do szosy i zniknął za dopalającą się 
rozdrabniarką. Usłyszała dźwięk silnika samochodu, oddalający się 
w stronę Greenfield. Joel Brand uciekł. 
     Tweed pierwszy wrócił do mercedesa i usiadł z tyłu. Zanim 
jednak to zrobił, poszedł popatrzeć na zabitych - prostych ludzi, 
którzy nie nauczyli się żyć normalnym życiem, jak inni. Czuł się 
przygnębiony rozmiarami rzezi, ale wiedział, że było to 
konieczne. 
     Gdy podeszła Paula, zdołał się już pozbierać. Usiadła obok 
niego, a on objął ją ramieniem. 
     - Taki był wybór... albo my, albo oni - powiedział cicho. - 
Uśmiechali się, atakując nas. Nie zapomnij o tym.. 
     - Jeżeli taka jest Ameryka, to nie chcę tu wracać - 
oznajmiła. 
     - To tylko część Ameryki - cywilizacyjny matecznik. Ludzie 
pracują tu ciężko, żeby przeżyć. To się bardzo różni od Europy. W 
każdym razie zachodniej. 
     - Masz rację. Zrobiłam niewłaściwe uogólnienie. - Zdołała 
się uśmiechnąć. - Już wszystko w porządku, Tweed. To okropne 
otoczenie... Jaki jest nasz następny ruch? 
     - Naszym następnym posunięciem - rzekł Alvarez, który 
właśnie wrócił i usłyszał jej ostatnie słowa - będzie jazda 
prosto do "Mission Ranch". Jest jeszcze otwarte... i zapewniam, 
że macie przed sobą jedyne w swoim rodzaju przeżycie, w 
najlepszym tego słowa znaczeniu. 
     
     Rozdział 32 
     
     Paula poczuła ulgę, gdy opuścili dolinę. Zaparkowali przed 
"Mission Ranch", gdzie wciąż jeszcze było wielu gości. Księżyc 
już wzeszedł. Alvarez przeprowadził ich przez główną salę jadalną 
na wielki taras. Widok niemal zaparł jej dech w piersi. 
     Alvarez, ująwszy Paulę pod rękę, zaprowadził ją do stolika 
przy brzegu tarasu. Nocny chłód spowodował, że drżała, ale gdy 
już usiadła, zdziwiło ją, dlaczego jest tak ciepło. 
     - Tu jest niemal gorąco - powiedziała. - Cudowne uczucie. 
     - Popatrz na grzejnik - wyjaśnił Alvarez, gdy pozostali 
przyłączyli się do nich. - To dzięki niemu. 
     Popatrzyła na ustawiony na wysokiej kolumnie metalowy 
przedmiot w kształcie kapelusza. Biło od niego ciepło, ogarniając 
falą cały stolik. 
     Poczuła się o wiele lepiej; już nie była taka spięta. 
     - To grzejnik gazowy - dodał Alvarez. - Jest ich tu więcej, 
gotowych do użycia. Stoją pod ścianą. 
     - Co za sprytne rozwiązanie - zauważył Newman. 
     - Jeden z pomysłów, które się Amerykanom udały - oświadczył 
Tweed. Kiedy czekali na zamówione wino, Paula patrzyła na 
krajobraz. W dole pod nimi rozciągała się pokryta trawą równina, 
która wyglądała na podmokłą. Alvarez wyjaśnił, że to teren ujścia 
rzeki Carmel. Dalej w świetle księżyca rysowały się sylwetki dość 
stromych wzgórz, piętrzących się jak pasmo górskie. Z prawej 
lśniła w oddali powierzchnia Pacyfiku. Ocean był spokojny, a 
płaszczyzna zalanej księżycowym blaskiem wody była tak 
nieruchoma, że przypominała taflę lodu. 
     - Przyłącz się do nas, Harry - przywołał Butlera Tweed. 
     - Myślałem, że lepiej, jeżeli będę się trzymał na uboczu i 
miał oczy otwarte. 
     - Nie ma potrzeby - zapewnił go Alvarez. - Siadaj z nami. 
     Butler usadowił się w krześle, ale Paula zauważyła, że gdy 
na tarasie pojawili się nowi goście, przyjrzał się im dokładnie. 
Butler zawsze był na służbie. 
     - No cóż, wyrzuciliśmy wszystko, co niepotrzebne - 
przypomniał sobie Marler. 
     Rzeczywiście w drodze powrotnej zatrzymał się, by cisnąć do 
głębokiej rozpadliny rurę granatnika, z której uprzednio 
dokładnie wytarł odciski palców Tweeda. Granaty dymne powędrowały 
tą samą drogą. Alvarez pochylił się i szepnął do Tweeda: 
     - Kiedy odjeżdżaliśmy, widziałem, jak inni tubylcy skradają 
się w stronę pobojowiska. Usuną wszystkie ciała bez śladu, 
podobnie jak szczątki rozdrabniarki. Widzisz, nie mają ochoty, by 
ktokolwiek znalazł ślady tego incydentu. 
     W tym rejonie hoduje się rośliny, z których robią później 
narkotyki. 
     Ostatnią rzeczą, na którą mieliby ochotę, jest zwrócenie na 
siebie uwagi policji... 
     - To pocieszające. 
     - Jeść! - zawołał Marler - Umieramy z głodu! 
     Natychmiast pojawił się kelner Paula siedziała spokojnie, 
podziwiając zmieniające się barwy krajobrazu. Newman przesunął 
swoje krzesło w stronę Tweeda. 
     Nikogo w pobliżu nie było, ale mimo to mówił przyciszonym 
głosem. 
     - Jakie będzie nasze następne posunięcie? 
     - Poważnie zmniejszyliśmy liczebność komanda Branda - zaczął 
Tweed. -Teraz zajmiemy się Księgowym. Musimy również ustalić, kto 
jest tym szpiegiem, którym z całą pewnością dysponuje VB. To musi 
być ktoś, kto był w Kornwalii, a teraz znajduje się tutaj. 
     - Zaczniemy pracować nad tym od samego rana. 
     - Muszę bardzo szybko wiedzieć, kto to taki. Są trzej 
podejrzani: 
     Grenville, Maurice i Vanity Richmond. - Popatrzył na 
Newmana. - Mam nadzieję, że zgodzisz się ze mną. 
     - Tak - przyznał Newman. - Vanity działa w AMBECO, ale 
jednocześnie była w Kornwalii. Jest w niej coś, co mnie niepokoi, 
ale nie mogę dociec, co to takiego. 
     - Trzymaj się blisko niej. Każdy prędzej czy później 
popełnia jakiś błąd. 
     A ja muszę jeszcze raz zobaczyć się z Molochem. Chcę się 
zorientować, czy wie o rozlewie krwi koło McGees Landing. 
     - I tak temu zaprzeczy. 
     - Jeżeli jest winien i wyprze się wszystkiego, będę 
wiedział, że kłamie. Chcę również przeprowadzić jeszcze jedną 
rozmowę z panią Benyon. Sądzę, że wie o wiele więcej, niż mi 
powiedziała. 
     - Obydwie rozmowy... zakładając, że uda ci się spotkać z 
VB... trzeba zorganizować w taki sposób, żeby zapewnić ci 
całkowite bezpieczeństwo. 
     - Chyba masz rację - przyznał bez entuzjazmu Tweed. 
     - Domyślam się, że musimy działać szybko. - Błyskawicznie. 
Ethan Benyon wciąż mnie niepokoi. Mam przeczucie, że jeśli 
dojdzie do czegoś, on będzie usiłował postawić na swoim, nie 
bacząc na Molocha czy kogokolwiek innego. Podejrzewam, że jest 
psychicznie niezrównoważony. - I dlatego chcesz porozmawiać z 
panią Benyon? - upewnił się Newman. 
     - Właśnie. Chociaż nie jestem pewien, czy zechce rzucić 
jakieś światło na jego wcześniejsze losy. Muszę zdobyć jej 
zaufanie, a to nie najłatwiejsza sprawa. 
     Paula szturchnęła Tweeda. 
     Kiedy masz zamiar zjeść? Mają tu wspaniały grzejnik, ale 
jedzenie ci stygnie.  Doprawdy? - zdziwił się Tweed, spoglądając 
na talerz. 
     - Dowód masz przed sobą - zażartowała. 
     - Kobiety zawsze upierają się, żeby jeść wszystko 
niemożliwie gorące -burknął Tweed. 
     Po wspaniałym posiłku wszyscy poczuli się znakomicie. Paula 
wypiła więcej wina niż zazwyczaj, ale pozostała zupełnie trzeźwa. 
Zauważyła, że Tweed siedzi pogrążony w myślach, pozwalając, by 
żartobliwe rozmowy toczyły się wokół niego. 
     Trąciła go w ramię, gdy kończyli pić kawę. 
     - Pensa za twoje myśli - powiedziała cicho. 
     - Przepraszam. Nie byłem zbyt dobrym kompanem przy stole. 
     - To bez znaczenia. Co zaprzątało twój przebiegły umysł? 
     - Moloch, oczywiście. Zastanawiam się, czy by nie pojechać 
do Black Ridge, żeby opowiedzieć mu, co zaszło koło McGees 
Landing. Chciałbym zobaczyć, jak zareaguje. 
     - Na pewno nie pojedziesz sam. - Odwróciła się do Newmana i 
powiedziała szeptem: - Tweed myśli o złożeniu jeszcze dziś w nocy 
wizyty w Black Ridge. 
     - Chyba oszalał. 
     - Słyszałem - Tweed pochylił się w stronę Pauli. - Jestem 
pewien, że Moloch pracuje do późna w nocy. Może będzie w innym 
nastroju. 
     - W takim razie zawiozę tam ciebie i Paulę. 
     W mercedesie pokonującym nadbrzeżną drogę jechało czworo 
ludzi. Newman powiedział Marlerowi o propozycji Tweeda i ten 
oświadczył, że przyłączy się do nich. 
     - Mam ochotę spędzić noc poza domem - poinformował Tweeda. 
Newman prowadził, a Tweed siedział obok niego. 
     Gwałtowny wiatr dmuchał od oceanu, uderzając o bok 
samochodu. Potężne fale rozbijały się o pojedyncze skały, 
sterczące z oceanu jak odłupane przylądki. 
     Morze szalało na dole, tworząc utrzymujący się stale pas 
piany. 
     Zderzając się z urwistymi brzegami, tryskało wysoko 
widowiskowymi gejzerami, przypominającymi wybuchy bomb. 
     - Ależ się kłębi tam na dole - zauważyła Paula. - A przy 
okazji - zwróciła się do Tweeda - powiedz, co spodziewasz się 
uzyskać, kiedy znajdziemy się już na miejscu. 
     - Między innymi mam zamiar go zapytać, czy mógłbym 
porozmawiać z jego szefem ochrony, Luisem Martinezem, na temat 
tych siedmiu dziewcząt, które zniknęły, a z których trzy 
znaleziono martwe. 
     - Ale przecież Martinez nie żyje. 
     - Właśnie - odparł Tweed. 
     W Black Ridge również się kłębiło. Gotów do nocnej pracy, 
świeżo ogolony " i ubrany w elegancki garnitur Moloch wrócił 
śmigłowcem po całym dniu spędzonym w gmachu AMBECO. Gdy zdejmował 
płaszcz, zobaczył Joela Branda czekającego w gabinecie. 
     - Kłopoty, ledwo zdążyłem wrócić? - zapytał, widząc wyraz 
twarzy swojego zastępcy. 
     - I to wielkie. Martinez zniknął. Podobnie jak pół miliona 
dolarów z sejfu. 
     - Rozumiem. - Moloch usadowił się za biurkiem. - Uważasz, że 
te dwa wydarzenia łączą się ze sobą? 
     - Z pewnością. 
     - No cóż, przeanalizujmy sytuację. - Zaczął liczyć na 
palcach. - Tylko cztery osoby mają dostęp do sejfu i znają 
kombinację. Ty, Martinez, Byron Landis i ja. Ponieważ ja nie 
jestem winien, pozostają tylko trzej podejrzani. 
     - Czemu, u diabła, liczysz również mnie? - wybuchnął Brand. 
- Przecież to ja zameldowałem ci o kradzieży. 
     - Bo bardzo często, jak może ci powiedzieć policja, winnym 
okazuje się ten, kto wykrył poważną kradzież... albo, w przypadku 
morderstwa, znalazł ciało. 
     - Nie będę tak stał i wysłuchiwał tego - krzyknął Brand. 
     - Zgadza się, nie będziesz. Przecież siedzisz - odparł 
łagodnie Moloch. -I siedź dalej. 
     Przycisnął guzik na niewielkim interkomie stojącym na 
biurku. 
     - Byron, przyjdź jak najszybciej do mojego gabinetu. 
Natychmiast. 
     - Rzucę tę pieprzoną robotę - wściekał się Brand. 
     - Nie zrobisz tego. Za dużo ci płacę. Wiesz, że nikt nie 
rezygnuje z pracy w AMBECO. Zostaje wylany, i to bez referencji. 
     - Przecież ci zameldowałem o kradzieży - upierał się Brand. 
     - A teraz się powtarzasz. Kto zastępuje Martineza? 
     - Hogan - odparł ponuro Brand. 
     Moloch ponownie nacisnął guzik interkomu. Odezwał się 
szorstki głos. 
     - Hogan - powiedział Moloch - chcę cię natychmiast widzieć w 
moim gabinecie. 
     Bardzo szybko drzwi się otwarły i pojawił się w nich niski, 
potężnie zbudowany mężczyzna o szerokich ramionach i dużej głowie 
ozdobionej rudą czupryną. Miał agresywny sposób bycia, ale do 
Molocha zwrócił się z pełnym szacunkiem: 
     - Jest jakiś problem, szefie? 
     - Chcę, żeby cały teren został zamknięty. Bez mojego 
osobistego pozwolenia nikt nie może wyjść ani wejść aż do 
odwołania. Podwoić ochronę. 
     - Tak jest, szefie. Problem w tym, że Ethan godzinę temu 
wyjechał swoim samochodem. 
     - Czemu go nie zatrzymałeś? Czy powiedział, dokąd się 
wybiera?, Po raz pierwszy Moloch był wściekły, ale dawno nauczył 
się ukrywać swoje uczucia. Utrata cierpliwości oznaczała utratę 
kontroli. 
     - Jak mogłem go zatrzymać? - odparł pokornym tonem Hogan, 
rozkładając szeroko swoje wielkie dłonie dusiciela. - Ethan jest 
kierownikiem działu technicznego i działu uzbrojenia w Des 
Moines.. 
     - Masz rację - przyznał Moloch. - Coś jeszcze? 
     - Jego matka jakimś cudem ominęła centralę i zadzwoniła do 
niego. Nie wiem, co mu powiedziała, ale natychmiast wyjechał, 
żeby się z nią spotkać w "Szczycie". 
     Moloch uniósł obie ręce w geście rezygnacji. 
     - Jeden dzień jestem w San Francisco i wszystko się sypie. 
Hogan, zrób co ci kazałem, ale kiedy Ethan wróci, oczywiście 
wpuść go. I natychmiast mnie o tym powiadom. 
     Gdy Hogan wyszedł, maszerując energicznie na swoich krótkich 
nogach, w gabinecie pojawił się Landis. Łysy księgowy trzymał pod 
pachą wypchaną teczkę -chciał w ten sposób pokazać, że pracuje 
bez przerwy. Moloch pomyślał, że facet sprawia wrażenie 
zdenerwowanego. Landis dwukrotnie przetarł okulary, zanim na 
polecenie szefa zajął miejsce na krześle. Moloch spojrzał ostro 
na księgowego. 
     - Posłuchaj, Byronie - zaczął Moloch - czy wiesz, że z 
sejfu, do którego znasz kombinację, zginęło pół miliona dolarów? 
     - Pół miliona? - wyjąkał Landis. - W gotówce czy w 
obligacjach? 
     - Nie powiedziałeś tego, Joelu - zauważył Moloch, 
spoglądając na Branda. 
     - Pół miliona w studolarowych banknotach. Żadnych obligacji. 
     - Jak to wyjaśnisz, Byronie? - zapytał łagodnie Moloch. 
     - Nie potrafię tego wytłumaczyć. Rano jeszcze tam były. 
Zauważyłem paczki banknotów, gdy poszedłem do sejfu po tajne 
akta. I jak zawsze sprawdziłem, czy zamknąłem sejf. 
     - Czy widziałeś w tym pokoju Martineza? 
     - Tak. Przyszedł, kiedy opuszczałem pokój. Nie widziałem w 
tym nic dziwnego. Używa drugiego sejfu w tym pokoju do 
przechowywania broni. 
     Brand rozparł się w krześle, które zaskrzypiało pod jego 
ciężarem. 
     Uśmiechał się, zadowolony z faktu, że ktoś inny potwierdził 
jego słowa. 
     - Zetrzyj z twarzy ten uśmiech, Joelu - oznajmił lodowatym 
tonem Moloch i dodał: - Dokąd Martinez mógł się udać, jeżeli 
założymy, że istotnie wziął te pieniądze, co oczywiście jest 
czystą spekulacją z mojej strony? 
     - Przypuszczam, że do Meksyku - odparł natychmiast Brand. 
     - Możecie odejść - oznajmił nagle Moloch. - Tylko nie 
próbujcie opuszczać budynku. Chociaż nie... poczekaj chwilkę, 
Joel. - Kiedy Landis wyszedł, zaczął znowu: - Posłuchaj. Miałeś w 
ręku wiele milionów dolarów, kiedy przekupywałeś senatorów i inne 
ważne figury w Waszyngtonie, nie mówiąc o posłach i ministrach w 
Londynie, którzy również siedzą w mojej kieszeni. Czy nigdy nie 
czułeś pokusy, żeby przed przekazaniem pieniędzy schować do 
kieszeni parę tysiączków? 
     - Gdybym chciał pieniędzy, poprosiłbym o nie - odparował 
błyskawicznie Brand. - Nie zapominaj, że wiem wystarczająco dużo, 
by wpakować cię za kratki, za którymi posiedziałbyś do końca 
życia - czy to w Waszyngtonie, czy w Londynie. 
     - Wolałbym, żebyś nie używał takich argumentów. 
     - Przepraszam - rzucił szybko Brand i pochylił się do 
przodu. - Pracujemy razem od lat i mamy za sobą dobre i złe 
chwile. Zawsze stałem przy tobie. Musisz zrozumieć, że twoje 
insynuacje bardzo mi się nie spodobały. 
     - Zapomnij o nich - powiedział Moloch po długiej chwili 
milczenia. - To, co powiedziałeś, jest prawdą. A teraz zostaw 
mnie samego. Muszę pomyśleć. 
     Gdy Brand wyszedł, Moloch podszedł do okna, z którego 
rozpościerało się szalejące morze. To, co działo się na zewnątrz, 
doskonale odzwierciedlało jego nastrój. Podjął decyzję, wrócił do 
biurka, otworzył szufladę i wyjął z niej teczkę z napisem 
"Standish". 
     - Jak się nazywał partner Lindy Standish, który pracował 
razem z nią w San Francisco? - powiedział do siebie. - Aha, jest. 
Ed Keller... 
     Wycisnął numer, choć nie sądził, by mu się poszczęściło. 
Niewiele osób pracowało do późna tak jak on. 
     - Tu Keller. Kto mówi? 
     - Vincent Bernard Moloch. Jest pan jeszcze w biurze? 
     - Mam dużo pracy, proszę pana. 
     - Panie Keller... 
     - Proszę mi mówić Ed. 
     - Posłuchaj, Ed, czy wyświadczyłbyś mi przysługę? Popełniono 
tu dzisiaj poważne przestępstwo. Chciałbym, żebyś natychmiast 
przyjechał do mnie do Black Ridge. 
     - W porządku. 
     - Kiedy mógłbyś się pojawić? 
     - Chwileczkę. To są dwie godziny jazdy z rejonu Monterey - 
Carmel. Prowadzę ostro. A potem, powiedzmy, trzydzieści minut do 
Black Ridge. Jeżeli ruszę zaraz... 
     
     Rozdział 33 
     
     Wycieczka do Black Ridge wbrew wszelkim przewidywaniom była 
niewesoła. Gdy dojeżdżali do Big Sur, jakiś samochód z tyłu 
zaczął migać światłami. Paula, gotowa do akcji, wydobyła z 
torebki browning. Newman zwolnił. Jedną ręką trzymał kierownicę, 
drugą wyciągał z kabury smith & wessona. Nagle Marler zawołał: 
     - Tylko spokojnie! To nasze BMW. Zdaje się, że prowadzi 
Alvarez. 
     Tak, to on... Łamiąc wszelkie zakazy wyprzedzania na drodze, 
wijącej się nad urwiskiem, Alvarez minął, ich powoli i 
machnięciem ręki zasygnalizował Newmanowi, by zaparkował w 
pobliskiej zatoczce. Poczekał, aż się zatrzymają i ustawił się za 
mercedesem. Wyskoczył z wozu i powiedział przez szybę, którą 
Newman prędko opuścił: 
     - Siedziałem w "Mission Ranch" i zastanawiałem się nad 
waszym planem. 
     Postanowiłem za wami pojechać. Butler i Nield dołączyli do 
mnie. O tej porze nocy lepiej nie zbliżać się do Black Ridge - 
jest za ciemno. Nikt tędy nie jeździ. 
     Jeśli zechcą, bez trudu mogą was załatwić bez świadków. 
Przyłączę się do was, dobrze? 
     - No, to mamy zespół w komplecie - skomentowała Paula. 
     - Może Marler poprowadzi BMW naszym śladem? Mógłbym wtedy 
zająć jego miejsce. 
     - Z przyjemnością - zgodził się Marler i wysiadł. - Wolę być 
kierowcą, niż pasażerem, bo wtedy się nie nudzę. 
     W chwilę później znów byli w drodze. BMW jechało niecałe sto 
metrów za mercedesem. Alvarez usprawiedliwiał się przed Tweedem: 
     - Mam nadzieję, że się nie narzucam. Doskonale znam ten 
teren, za dnia i w nocy. Przy okazji, policja w Monterey właśnie 
przeszukuje ciężarówkę zatrzymaną na blokadzie; szukają 
pozostałości po materiałach wybuchowych. Kłopot w tym, że nie 
przyślą mi już raportu... przynajmniej oficjalnie. 
     - A nieoficjalnie? - spytał Tweed. 
     - Może się czegoś dowiem. Ale nie teraz. 
     - Jesteśmy wdzięczni za pomoc - uspokoił go Tweed. 
     Gdy dojeżdżali do Black Ridge, Alvarez, siedzący na tylnym 
siedzeniu, nagle wychylił się do przodu. Na terenie posiadłości, 
za zamkniętą bramą, raz po raz błyskały smugi reflektorów Paula 
miała wrażenie, że Amerykanina coś zaniepokoiło. Zrobił zeza, 
osłonił dłonią oczy przed światłem i wyprostował się nagle. 
     - Miń bramę, Newman - ponaglił Boba. - Jedź dalej, nie 
próbuj nawet zwalniać. Są w pogotowiu bojowym. Wszędzie uzbrojeni 
strażnicy i ostre psy. Coś się musiało zdarzyć. 
     Newman posłuchał i pojechał dalej, nie zmniejszając 
szybkości. Z tyłu Marler wiernie go naśladował. Gdy mijali bramę, 
Paula dostrzegła wymachującego bronią, potężnie zbudowanego 
mężczyznę na czele oddziału ochroniarzy. 
     Joel Brand. Alvarez odetchnął z ulgą. 
     - Wyglądają na takich, co lubią sobie postrzelać. Nie 
chciałbym mieć z nimi do czynienia. 
     Pojechali dalej. Wzburzone fale morskie lśniły w blasku 
księżyca. 
     Gdy zbliżali się do wielkiej skały wyrastającej z morza, 
Alvarez dotknął ramienia Pauli. 
     Skalny masyw przypominał Gibraltar w miniaturze. Od głównej 
drogi odbiegało pasemko asfaltu, które spiralą wznosiło się na 
szczyt, gdzie błyskało światło, jak wielkie rozżarzone oko. 
     - Big Sur Point - objaśnił Alvarez. - Jak widzisz, na 
szczycie jest latarnia morska. Bardzo charakterystyczny punkt. 
- Coś wspaniałego - zgodziła się z nim. 



     W chwilę później zmarszczyła czoło i wytężając niezwykle 
bystry wzrok, zaczęła wpatrywać się w coś za szybą. Pochyliła się 
w stronę okna, obserwując morze, gdzie kilkumetrowe grzywacze 
atakowały brzeg jak desantowy oddział. Teraz była już pewna 
swego. 
     - Alvarez, tam pływają zwłoki. Widzisz? Na szczycie fali. 
Patrz dalej, teraz są w dole. I znów w górze. Na pewno się nie 
mylę. 
     - Chyba masz rację - odpowiedział powoli. - Zbliżają się do 
plaży Pfeiffer Beach. Newman, zwolnij, dojeżdżamy do wąskiej 
drogi po prawej. Tuż za zakrętem jest parking. Wysiądziemy i 
resztę drogi przejdziemy piechotą. Plażę zamykają o zachodzie 
słońca, ale nie musimy się tym przejmować. 
     Zjechali z szosy. Alvarez sięgnął na dół po sporą płócienną 
torbę, którą miał przewieszoną przez ramię, gdy wsiadał do 
samochodu. Gdy się zatrzymali, Paula spytała go: 
     - Co masz w środku? Broń? 
     - Broń i coś trochę bardziej makabrycznego. Pewnie nam się 
nawet nie przyda, bo zwłoki już się roztrzaskały o podwodne 
iglice. 
     - Iglice? 
     - Zaraz zobaczysz. Mam ze sobą silną latarkę. Będziemy jej 
potrzebować. 
     Butler został przy samochodach, a Alvarez poprowadził całą 
grupę pieszo. 
     Z jednej strony osłaniał ich Tweed, z drugiej Paula. Latarka 
oświetliła ścieżkę pod parasolami cyprysów. Z lewej widać było 
wyschnięte koryto rzeki. 
     Przesunął po nim snopem światła. 
     - To Pfeiffer Creek. Spływa z kanionu Sycamore po drugiej 
stronie szosy. 
     Musiał dobrze wyciągać nogi. Tweed parł przed siebie 
wielkimi krokami. 
     Paula pomyślała, że gdyby nie to, co czeka ich na plaży, 
można by wyobrazić sobie, że są w zaczarowanym gaju. 
Niespodziewanie cyprysy przerzedziły się i zaczęli z trudem brnąć 
przez sypki piach. Alvarez wyłączył latarkę, bo blask księżyca 
wystarczająco oświetlał zachwycającą scenerię. Pauli zaparło dech 
w piersiach. 
     Tuż za linią przypływu z morza wystawały skalne iglice, 
połączone kamiennymi łukami, przez które przelewały się dzikie 
fale i rozbijały się na plaży. 
     Gwałtowna wichura niemal zwalała z nóg. Tweed, w rozwianym 
płaszczu, wskazał coś palcem. Poczuła zimny dreszcz, nie mający 
nic wspólnego z lodowatym wichrem, który szalał po plaży i ciskał 
drobnym piaskiem jak w czasie pustynnej burzy. 
     Między filarami wyrosła wysoka fala, niosąc ze sobą zwłoki, 
które Paula wypatrzyła z samochodu. Grzywa fali wzniosła się pod 
skalnym łukiem, a ciało wraz z nią. Mało brakowało, a 
roztrzaskałoby się o skalne filary. 
     Zdumiewający spektakl osiągnął punkt kulminacyjny, gdy fala 
minęła skały i rozbryznęła się na plaży, porzucając zwłoki na 
piasku. 
     Alvarez zasłonił chusteczką usta i nos i popędził w tamtym 
kierunku, gestem prosząc Newmana, by zastosował te same środki 
ostrożności. Podał mu parę chirurgicznych rękawiczek. Sam miał 
już na rękach drugą parę. Razem wciągnęli nasiąknięte wodą ciało 
na plażę. Newmanowi wydawało się, że ich brzemię waży ze sto 
kilo, choć człowiek, którego wyrwali z objęć głodnego morza, był 
raczej szczupły. Alvarez zaświecił nieboszczykowi w twarz 
latarką. Paula westchnęła w duchu. Przed nimi leżały zwłoki Luisa 
Martineza. 
     - Nie podchodź! - krzyknął na nią Tweed. - Ryzykujesz 
zakażenie! 
     Alvarez wyciągnął płachtę i rozłożył ją na plaży. Był to 
worek do transportu zwłok. Razem z Newmanem wsadzili do niego 
ciało. Alvarez pospiesznie, lecz starannie zapiął suwak. Newman, 
zmęczony, oddychał ciężko, gdy w ślad za Alvarezem zdjął 
rękawiczki i wrzucił je do morza. Obaj starannie umyli ręce na 
płyciźnie, po czym zdjęli prowizoryczne maski i również cisnęli 
je w wodę. 
     Alvarez podszedł do Tweeda, który stał nieopodal z Paulą i 
Marlerem. 
     On także ciężko dyszał. 
     - To Martinez, szef ochrony w Black Ridge, którego 
zastrzeliłaś, Paulo, na spółkę z Nieldem. Oddajcie mi rewolwery - 
poprosił, gdy podszedł do nich Nield. -Później ktoś poprawił 
waszą robotę ze strzelby, ale wydział balistyczny i tak mógłby 
zidentyfikować wasze kule. 
     Gdy oddali broń, Alvarez wrócił nad wodę i rzucił obydwa 
rewolwery daleko za jedną ze skalnych wysepek. Zanim zdążył 
podejść do nich z powrotem, Marler już wydobył ze swej 
przepastnej torby nowy browning i smith & wessona, po czym 
wręczył je Pauli i Nieldowi wraz z zapasową amunicją. 
     - Niezłe zakupy zrobiłeś w San Francisco - powiedziała 
Paula, przekrzykując wicher. - Wydałem masę pieniędzy - 
uśmiechnął się w odpowiedzi. - Zapasowa broń zawsze się przydaje! 
     - Wrzuciłem wasze rewolwery na głębinę - oświadczył Alvarez. 
- Teraz trzeba przenieść zwłoki na parking i wsadzić do któregoś 
bagażnika. 
     Czeka nas ciężka praca... 
     Z wielkim trudem przenieśli martwego Martineza do 
samochodów. 
     Tweed i Newman podtrzymywali worek z przodu, a Alvarez i 
Nield z tyłu. 
     Powoli brnęli przez sypki piasek, a coraz mocniejszy wiatr 
uderzał ich w plecy, wznosząc tumany kurzu. 
     Gdy dotarli do ścieżki pod cyprysami, wiatr przestał 
przeszkadzać, ale worek wydawał się coraz cięższy. W pewnym 
momencie Alvarez zarządził postój na odpoczynek, by odetchnęli od 
makabrycznego zajęcia. Paula szła przodem z latarką Alvareza i 
oświetlała wąską, krętą dróżkę. 
     Ponieśli ciężar dalej. Butler, czekający na postoju, 
spostrzegł co się dzieje i otworzył bagażnik. Czterej mężczyźni 
włożyli do niego zwłoki. Newman westchnął z ulgą i zatrzasnął 
klapę. 
     - Jak, u diabła, człowiek zastrzelony przy McGees Landing 
znalazł się tu, w morzu? - zastanawiał się na głos. 
     - Pewnie Brand później wrócił po zabitego, znalazł porzuconą 
przez kogoś strzelbę i wystrzelał cały magazynek do trupa - jeden 
Bóg wie, po co. Potem wziął jakąś kapę czy koc, zawinął zwłoki i 
wsadził do samochodu. 
     Pewnie minął "Mission Ranch", kiedy siedzieliśmy na 
werandzie - wydedukował Alvarez. 
     - Ale po co? - spytała Paula. 
     - Pewnie chciał usunąć wszelkie ślady tego, co się stało 
koło McGees Landing. Pojechał więc nad ocean i zrzucił zwłoki z 
urwiska. Tylko nie wiedział o tym, że prąd wyrzucije na plażę - 
uśmiechnął się. - Nie wiedział też, że Paula ma sokoli wzrok. 
     - Co z tym zrobimy? 
     - Odwieziemy go do VB - powiedział Tweed. - Moloch nie 
będzie chyba nadmiernie szczęśliwy z tego powodu. Mam wrażenie, 
że pan Joel Brand wykazał się nadmiarem inicjatywy W Black Ridge 
zamieszanie nieco przycichło. Światła reflektorów w dalszym ciągu 
powoli ślizgały się po terenie, ale oddziałek ochroniarzy, który 
widzieli wcześniej, gdzieś przepadł. Mimo protestów Newmana, 
Tweed uparł się, że sam wysiądzie z mercedesa przed zamkniętą 
bramą. Podszedł do domofonu wbudowanego w jeden z filarów i 
nacisnął guzik. 
     - Kto tam? 
     Zdziwił się, rozpoznawszy charakterystyczny, cichy głos 
Molocha. 
     - Tweed. Przywieźliśmy zwłoki jednego z twoich ludzi. 
Wyciągnęliśmy je z oceanu. Chyba powinieneś to zobaczyć. 
     - Już otwieram. Wjeżdżaj. Wyjdę do ciebie na taras. 
     Tweed wrócił do samochodu i usiadł obok Newmana. Brama 
otworzyła się automatycznie. Marler w BMW pojechał za nimi 
kawałek i stanął, blokując prawe skrzydło bramy, by zapewnić 
ewentualną drogę ucieczki. 
     - Rozumiem już, dlaczego VB odniósł sukces w tej twardej 
wolno amerykance, jaką uprawiają tutejsi biznesmeni - zadumał się 
Tweed. - Nie namyśla się, tylko od razu decyduje. 
     - Co ty chcesz osiągnąć? - dopytywała się Paula. 
     - Dziel i rządź. 
     - Lubisz być tajemniczy, co? 
     Oślepiające światło reflektorów nieco przygasło, więc Newman 
mógł bez przeszkód podjechać przed budynek. Moloch, w czarnej 
muszce i smokingu, czekał w świetle latarni na schodach. Powitał 
ich uśmiechem. 
     - Witaj, Tweed. Wygląda na to, że wizyty u mnie wchodzą ci w 
nawyk. To miło. Zapraszam do środka, bo na dworze jest chłodno. A 
kim jest ta atrakcyjna młoda dama? 
     - Moja asystentka, Paula Grey. 
     - Masz doskonały gust - stwierdził i uścisnął rękę kobiety. 
- Może mógłbym panią porwać Tweedowi? Jako moją osobistą 
asystentkę. Vanity właśnie zrezygnowała z pracy. 
     - Może, zanim wejdziemy, obejrzysz zawartość bagażnika - 
zaproponował Tweed. 
     Newman stał już z tyłu samochodu. Nacisnął zamek i kufer się 
otworzył. 
     Bob założył drugą parę chirurgicznych rękawiczek, które 
podał mu Alvarez, rozpiął górną część worka na zwłoki od góry i 
cofnął się o kilka kroków. 
     - Proszę nie podchodzić za blisko - ostrzegł. 
     Latarnia z tarasu wyraźnie oświetliła martwe rysy Martineza. 
     Twarz już napuchła i wyglądała upiornie, ale wciąż można 
było rozpoznać zmarłego. 
     Moloch podszedł i stanął obok Newmana z ponurą miną. Po 
chwili się odsunął. 
     - Gdzie go znaleźliście? 
     - W morzu nieopodal Pfeiffer Beach - odparł Alvarez. - Był w 
wodzie od niedawna, w przeciwnym razie byśmy go nie poznali. 
     Newman zapiął worek, szybko zamknął bagażnik i zdjął 
rękawiczki. Z tarasu strzelały pióropusze fontann. Podszedł do 
jednej z nich, wrzucił rękawiczki do wody i umył ręce. 
     - Wejdźmy jednak do środka - powiedział Moloch spokojnie. - 
Prezent jest nieco makabryczny Dziś są moje urodziny, dlatego tak 
się wystroiłem. Nudzi mnie to. Ach, pozwólcie przedstawić sobie 
mojego zastępcę, Joela Branda. 
     Podszedł Brand, również w czarnej muszce i w smokingu. Paulę 
zdziwiło, że ten człowiek potrafi być tak elegancki. Wpatrywał 
się w nią z uśmiechem. 
     - Już wiem, czego mi cały czas brakowało na tym przyjęciu. 
     Atrakcyjnej kobiety. 
     - Dobry wieczór, draniu - odpowiedziała. 
     Brand odrzucił w tył głowę, a grzywa czarnych włosów opadła 
mu na kołnierzyk. Zaśmiał się i Paula doszła do wniosku, że może 
być pociągający. 
     Przeciętne kobiety pewnie łatwo ulegają jego urokowi, 
pomyślała. 
     - Lubię śmiałe kobiety - skomplementował ją Brand. 
     - Wystarczy, Joel - osadził go Moloch lodowato. Odwrócił się 
i spojrzał na Newmana, który z powrotem usadowił się za 
kierownicą. - Proszę do nas dołączyć. 
     Przecież nie podwieszę wam przez ten czas bomby zegarowej. 
     - Jest tu ktoś, kto chętnie by to zrobił - Newman zmierzył 
Branda twardym spojrzeniem. - Dziękuję, ale wolę tu zostać. 
     Moloch kiwnął głową, po czym poprowadził ich do 
przestronnej, eleganckiej sali, którą poprzednio pokazywał 
Tweedowi. 
     Kryształowe wazony pełne barwnych kwiatów ozdabiały bloki 
marmuru. 
     Moloch machnął ręką: 
     - To pomysł pracowników. Moim zdaniem, pieniądze wyrzucone w 
błoto. 
     Siadajcie, proszę. Szampana dla wszystkich? 
     Paula przycupnęła na kanapie tak; by w razie potrzeby łatwo 
móc wyciągnąć nowy browning. Wzięła podany jej kieliszek. Tweed 
poprosił o sok pomarańczowy. Podczas gdy Moloch podawał drinki, 
Paula rozglądała się wkoło. 
     Wyraźnie zdenerwowany Byron Landis również siedział na 
brzeżku kanapy. 
     Naliczyła dwadzieścioro pracowników, kobiet i mężczyzn. 
Wszyscy byli odświętnie ubrani. Marmurowa sala rozbrzmiewała 
dźwiękami lekkiej muzyki. Nagle, w jednej chwili nastrój 
drastycznie się zmienił. 
     - Szampan, Joelu - powiedział Moloch, podając kieliszek 
swojemu zastępcy. 
     Brand wyciągnął wielką dłoń, ale Moloch nie oddał mu 
naczynia. 
     Zdziwiony olbrzym popatrzył na swojego szefa. Wszyscy 
zebrani spostrzegli, co się dzieje. 
     Cichy gwar zastąpiła głęboka cisza. Słychać było tylko 
muzykę. 
     - Joelu, wrócił Martinez. Jest na zewnątrz, w bagażniku. W 
plastikowej torbie. 
     Przez twarz Branda przemknęły szybko zmieniające się emocje. 
     Zdumienie. 
     Niedowierzanie. Lęk. Po chwili odzyskał równowagę i odparł 
mocnym głosem: 
     Nie rozumiem. 
     Zdaje mi się, że powinieneś. Wyłowiono go z oceanu w pobliżu 
Pfeiffer Beach. 
     - To znaczy, popełnił samobójstwo? - podsunął Brand. 
     - Raczej nie. Został zastrzelony. Nie wygląda najlepiej. Co 
z tobą, Joelu? Nie , chcesz już szampana? Kieliszek dobrze by ci 
zrobił, bo zmieniłeś się na twarzy. 
     Moloch podał mu napój. Paula spostrzegła, że dłoń Branda, 
zaciśnięta na kieliszku, nie zadrżała. Był wstrząśnięty, ale miał 
stalowe nerwy człowieka pozbawionego uczuć. Wypił do dna, a 
Moloch odwrócił się od niego. 
     - Wiesz - zwrócił się do Tweeda - mam problem z 
pracownikami, szczególnie tymi, którzy stoją najwyżej w 
hierarchii. Ciągle ze sobą rywalizują, gotowi są wbijać sobie 
noże w plecy, A raczej dusić garotą. 
     Paula obserwowała Landisa i zauważyła, że zacisnął z całej 
siły dłoń na kieliszku; szkło o mało nie pękło. Moloch uniósł 
własny kieliszek i wzniósł toast: 
     - Dzisiaj są moje urodziny. Tu jest za cicho. Proszę się 
bawić! 
     W sali znów podniósł się gwar, ale Paula wyczuwała w nim 
nutę sztuczności, jakby wszystko to działo się na rozkaz. Moloch 
zwrócił się do Tweeda, zniżając głos: 
     - Powinieneś zwiedzić moje włości. Proszę ze mną. Paulo, 
ciebie również zapraszam. I waszego przyjaciela. Przepraszam, nie 
dosłyszałem nazwiska? 
     - Alvarez - odparł sztywno Amerykanin. 
     Paulę zdumiewał groteskowy bieg wydarzeń. Po pierwsze, 
Moloch zachował kamienną twarz na widok Martineza. Po drugie, 
nastrój na przyjęciu był rzeczywiście niesamowity. Przede 
wszystkim zaś zaskoczyła ją bezlitosna konfrontacja Molocha z 
Joelem Brandem, na oczach wszystkich. 
     Gdy szli korytarzem, przy drzwiach pojawił się niewysoki, 
mocno zbudowany mężczyzna o wielkiej głowie. W kaburze, 
zawieszonej na szerokim pasie otaczającym pokaźny brzuch, dyndał 
pistolet. 
     - To Hogan, nowo mianowany szef ochrony - przedstawił go 
Moloch. -Przepraszam na chwilę, muszę z nim porozmawiać. 
     Mimo że odszedł z ochroniarzem na bok i rozmawiał 
półszeptem, Paula, obdarzona wspaniałym słuchem, wychwyciła każde 
słowo. 
     - Przed domem stoi mercedes. Kierowcę zostaw w spokoju. Weź 
ze sobą dwóch ludzi, otwórzcie bagażnik i zabierzcie stamtąd 
torbę ze zwłokami. Wsadźcie ją do jednej z dużych lodówek w 
którymś garażu. Zamknij garaż i zabierz klucz. 
     Paula obserwowała Tweeda. Znała go bardzo dobrze i tylko 
dlatego wyczuła, że odetchnął z ulgą. Tweed miał wrażenie, że 
zdjęto mu ciężar z barków Miał nadzieję, że sprawy przybiorą taki 
obrót jak obecnie - zanim wysiedli, polecił Newmanowi, by 
pozwolił ludziom Molocha zabrać zwłoki z bagażnika. 
     Na plaży podjął bardzo ryzykowną grę, gdy nakazał swoim 
ludziom przewieźć Martineza do Black Ridge. Opłaciło mu się to. 
     - Bardzo przepraszam. Proszę za mną. To, co zobaczycie, to 
pomysł Vanity. 
     Moim zdaniem zbyt ostentacyjne, ale rzeczywiście robi 
wrażenie na tutejszych przemysłowcach. Wejdźcie - Moloch 
wprowadził ich do gabinetu, w którym nigdy nie urzędował. Ściany 
były pokryte mapami: Stanów Zjednoczonych, Ameryki Południowej, 
na trzeciej była Europa, na czwartej Azja. Na każdej wielkimi 
kołami zaznaczono fabryki należące do Molocha. 
     Tweed wpatrywał się w mapy. Imperium Molocha było znacznie 
większe niż się spodziewał, większe, niż wskazywały dane zdobyte 
przez Monikę. 
     Zasięg AMBECO był po prostu przerażający. 
     - Kontrolujesz całkiem spore terytorium - skomentował. 
     - Największy koncern na świecie - odparł Moloch. - Na mnie, 
ten ogrom nie robi wrażenia, po prostu jedna bitwa pociągała za 
sobą następne. 
     - A właściwie gdzie jest Vanity? - spytała Paula. 
     - Nie mam pojęcia. Może nie lubi przyjęć, podobnie jak ja. 
Chciałbym was teraz komuś przedstawić. 
     Zaprowadził ich do niewielkiego biura, gdzie jakiś wysoki, 
przystojny Amerykanin przeglądał plik papierów i robił notatki. 
Na widok Molocha wstał. 
     - To Ed Keller - powiedział Moloch - współwłaściciel 
prywatnej agencji detektywistycznej, w której pracowała Linda 
Standish. Ma za zadanie rozszyfrować zniknięcie Martineza. Ed, to 
jest Tweed, jeden z najlepszych inspektorów ubezpieczeniowych. 
     - Słyszałem o panu - powiedział Keller, podając mu rękę. - 
Był pan bardzo pomocny w czasie pobytu Lindy w Londynie. 
     - Starałem się. O ile się orientuję, bada pan również sprawę 
zniknięcia asystentek pana Molocha? 
     - Bez przerwy nad tym pracuję. Tym bardziej że muszę 
wreszcie dopaść Księgowego, który zamordował moją wspólniczkę. A 
on jest nieuchwytny jak duch. 
     - W końcu trafi w pechowe miejsce o pechowej porze - 
zapewnił go Tweed. - Przepraszam, ale musimy już iść. Dzięki za 
gościnność, panie Moloch. 
     Na korytarzu rozbrzmiewała taneczna muzyka; Paula, 
zastanawiając się nad niedawnymi wydarzeniami, odczuła to jako 
coś niesamowitego. 
     Taniec śmierci? 
     Gdy Moloch wyprowadził ich i zamknął drzwi, spostrzegła, że 
w samochodzie obok Newmana siedzi Vanity. Rozbawiło ją, że, choć 
spleceni W uścisku, natychmiast spostrzegli nadchodzącą grupę i 
odsunęli się od siebie. Newman wyskoczył z samochodu i otworzył 
drzwi przed Vanity - Vanity znalazła mnie tutaj w chwilę po 
wizycie tragarzy - zawołał do Tweeda. 
     - Jakich tragarzy? - zapytała asystentka Molocha. 
     - Meblowych - odparł krótko. 
     - Od dawna powinnam być na przyjęciu - stwierdziła i szybko 
pożegnała się ze wszystkimi. 
     Gdy zjeżdżali ze zbocza, zobaczyli, że prawe skrzydło bramy 
jest wciąż otwarte i zablokowane przez BMW. Newman wyjechał na 
szosę, a za nim ruszył Marler i obaj skręcili w stronę Carmel. 
     - Przyszło trzech osiłków i zabrało torbę - zameldował 
Newman. - Bez słowa. O co chodziło? 
     - Właściwie podjąłem desperacką decyzję - wyjaśnił Tweed - 
ale z doskonałym rezultatem. Chciałem, żeby wszyscy 
współpracownicy Molocha rzucili się sobie do gardeł. Ludzie w 
gniewie najczęściej popełniają pomyłki. Coś w rodzaju broni 
psychologicznej. A co my tu mamy? 
     Na podjeździe przed willą "Szczyt" parkował samochód. Pani 
Benyon miała , gości. To było drugie niespodziewane wydarzenie 
tej nocy. Tweed poprosił Newmana, by skręcił drogą, wiodącą w 
górę do willi. 
     
     Rozdział 34 
     
     Wynik ryzykownej zagrywki Tweeda przerósł jego najśmielsze 
oczekiwania. Gdy tylko goście, włącznie z Kellerem, opuścili 
posiadłość, Moloch wrócił do gabinetu i wezwał do siebie Branda, 
Landisa i Hogana. Gdy weszli, siedział za biurkiem. 
     - Nie siadać! - ryknął. - Stać bez ruchu! 
     - Coś się złego... - zaczął Brand - Zamknij gębę! Ciało 
Martineza jest zamknięte na klucz w dużej lodówce w garażu. 
Hogan, dawaj klucz. 
     Zdenerwowany Hogan wystąpił z szeregu i położył klucz na 
biurku. 
     - Teraz wracaj na miejsce! - warknął Moloch. 
     - Czy to nie jest niebezpieczne, trzymać zwłoki w... 
     - znowu zaczął Brand. 
     - Niebezpiecznie jest mleć ozorem. Odezwij się jeszcze raz, 
a będziesz skończony - ostrzegł go wściekły Moloch. 
     - Przepraszam, ale nie wiem, dlaczego mnie tutaj wezwano - 
Landis zebrał się na odwagę. 
     - Jesteś tutaj, bo jeden z was zastrzelił Martineza, a potem 
zgarnął pół miliona dolarów. 
     - Zastrzelił? - zdziwił się Hogan. 
     - Zastrzelił, ty wielkołapy durniu. Sprawdzałem listę wyjść. 
Tego popołudnia wszyscy byliście poza Black Ridge - głos jego 
nabrał niebezpiecznej miękkości. -Maleńkie wagary, bo pojechałem 
do San Francisco? 
     - Pojechałem do Carmel zobaczyć się z dziewczyną - 
wymamrotał Landis. 
     - Z dziewczyną lekkich obyczajów, co? - skrzywił się Moloch. 
- Imię? 
     - Lola. 
     - To wystarczy. Daj mi adres. Keller to sprawdzi., - Byłem 
jej ostatnim klientem - Landis poprawił czarną muszkę nerwowym 
gestem, który Moloch natychmiast zauważył. - Wynajęła mieszkanie 
przy Junipero od jakiejś innej dziewczyny. Po spotkaniu ze mną 
miała jechać do San Francisco. 
     Powiedziała, że tam można lepiej zarobić. 
     - Cóż za zbieg okoliczności. Nazwisko? 
     - Nie mam pojęcia - wymamrotał Landis. 
     - Czy mogę o coś zapytać? - odezwał się Brand. 
     - Jeśli to na temat. Lepiej, żeby tak było. 
     - Wspomniałeś o stracie pół miliona dolarów... 
     - Ciekaw byłem, który z was pierwszy mnie o to zapyta. 
Zginęły z sejfu. Podałeś szyfr Hoganowi, kiedy został szefem 
ochrony? 
     - Tak jest - natychmiast odpowiedział Brand. 
     Hogan spojrzał na niego. Jego twarz zastygła w masce 
nienawiści. 
     - To znaczy, że sejf mógł otworzyć każdy z was - warknął 
Moloch. - Ciekaw jestem, który jest teraz o pół miliona bogatszy? 
     - Czy można spytać, kim jest ten Keller? - pytał dalej Brand 
tym samym spokojnym głosem. 
     - To detektyw, który was prześwietli z góry na dół i od lewa 
do prawa. 
     - Nie podoba mi się to - sprzeciwił się Brand. 
     - I co zamierzasz w związku z tym zrobić? - warknął Moloch. 
- A ty gdzie byłeś dziś po południu? 
     - Na rybach. 
     - Na rybach? - głos Molocha ciął boleśnie jak kańczug. - I 
co złapałeś? 
     - Nic. Strasznie wiało. 
     - Czy ktoś może potwierdzić tę bajeczkę? 
     - Sam byłem. Jak zawsze. 
     - A ty, Landis? Spotkałeś może kogoś na tej swojej 
wycieczce? 
     - Niestety. Nikogo nie zapamiętałem. 
     - A co ciekawego robił pan Hogan? - dopytywał się Moloch. 
     - Pojechałem do Palo Eldorado. Szukałem dziewczyny Ethana. 
     - Bardzo szlachetnie. Ktoś może to potwierdzić? 
     - Nikogo nie widziałem na Palo Eldorado. Hipisi się chowają, 
kiedy widzą, że ktoś jedzie. 
     - Świetnie! - Moloch gwałtownie uniósł ręce. - Tak więc 
żaden z was nie ma alibi. Wszyscy jesteście podejrzani - pochylił 
się do przodu. - No cóż, powiem wam, dlaczego Martinez się mrozi 
w lodówce. Zaprosiłem tu specjalistę od sekcji, żeby dokładnie 
zbadał przyczynę jego śmierci. 
     - Ale to niebezpieczne... - zaczął Brand. 
     - Dla jednego z was. Tego lekarza mam od dawna w kieszeni. 
     Raport dostanę za kilka dni. A teraz wynoście się stąd 
wszyscy i do roboty. 
     Gdy Moloch został sam w gabinecie, wstał, podszedł do okna i 
popatrzył na Pacyfik ryczący w oddali. Sztormowa pogoda 
odzwierciedlała jego nastrój. Doprowadził do tego, że trzej 
najważniejsi ludzie w jego organizacji będą przez jakiś czas... 
zdekoncentrowani, ale nie miał innego wyjścia. Nadchodził 
kluczowy moment całej operacji, a w sztabie zapanował chaos. 
     Przypomniał sobie, że Ethan wyjechał z posiadłości. 
Dlaczego, do wszystkich diabłów, nie usłuchał rozkazów i znów 
pojechał zobaczyć się z matką? 
      * 
     Tweed wysiadł z samochodu, gdy Newman wyłączył silnik. 
Mercedes stał poniżej tarasu otaczającego całą willę. Poprosił 
Newmana i Alvareza, by poczekali w samochodzie, gdy on wraz z 
Paulą złożą wizytę pani Benyon. 
     Nagle przez ryk wiatru i szum wentylatora przy frontowych 
drzwiach usłyszał czyjś krzyk, brzmiący jak skowyt duszy wydanej 
na piekielne tortury: 
     - Zabiję cię! Powiedziałem, że cię zabiję, ty potworze. 
Zabiję całą Kalifornię! 
      Tweed skoczył do żelaznej kołatki i potężnie załomotał do 
drzwi. 
     Spojrzał na Paulę. Wyjęła automatyczny pistolet, ujęła go za 
magazynek i huknęła kolbą w wentylator Natychmiast zapanowała 
cisza, nawet wiatr jakby przycichł na chwilę. 
     Usłyszeli, jak ktoś po drugiej stronie otwiera drzwi z 
łańcucha i przekręca kilka zamków. Drzwi otworzyły się powoli. 
Gdy Paula zobaczyła, kto stoi po drugiej stronie, wrzuciła 
rewolwer do torby na ramieniu. W jasnym prostokącie drzwi 
pojawiła się postać Ethana. 
     Oczy miał tak wybałuszone, że niemal wyszły mu z orbit. 
Rozluźniony krawat zwisał mu na szyi, a włosy były niemożliwie 
rozczochrane. 
     Popatrzył na nich i uśmiechnął się dziwnie, wskazując palcem 
na Tweeda. 
     - Pana znam. Pokazywałem panu górne laboratorium w Black 
Ridge. 
     Interesowały pana wykresy. Tak, pana znam. 
     - Czy możemy wejść? - poprosił Tweed. - Na dworze jest dość 
zimno. 
     - Matka pańska nas oczekuje. Niech ją wszyscy diabli wezmą! 
     Odepchnął ich na bok, wypadł z domu i zniknął za rogiem. 
Wchodząc do środka, usłyszeli warkot zapuszczanego silnika. Paula 
zatrzasnęła drzwi przed wichurą, gdy Tweed wchodził do salonu. 
Podobnie jak poprzednim razem, pani Benyon siedziała wyprostowana 
na krześle wyglądającym jak tron. 
     - Dobry wieczór, panie Tweed. Witaj, Paulo. Siadajcie, 
proszę. 
     Mam wrażenie, że słyszeliście mojego syna. Jest nieco 
zdenerwowany. Vincent urządził przyjęcie urodzinowe w Black 
Ridge, oby ostatnie w jego życiu. 
     - Miłosierdziem pani nie grzeszy - odparł Tweed. - 
Rzeczywiście, słyszeliśmy go. Nieco zdenerwowany? To przypominało 
raczej maniacki szał. 
     - Nie lubię słowa "maniacki". 
     - Pani Benyon - odparł Tweed łagodnie - sprawa jest poważna. 
Czy Ethan kiedyś korzystał z pomocy lekarskiej? Czy przeżył coś, 
co określamy często załamaniem nerwowym? Czy nie potrzebuje 
pomocy? 
     - Ach, nie! - uderzyła o podłogę kulą, trzymaną w prawej 
ręce, - Tylko nie następny zakład. Nigdy więcej. Przez to mnie 
znienawidził. 
     - Nigdy więcej? To znaczy, że miał wcześniej problemy? 
     - Jest pan Brytyjczykiem. Amerykaninowi bym tego nie 
opowiedziała, bo oni plotkują - przerwała na moment. - Gdy Ethan 
pracował w kraju dla profesora nazwiskiem Weatherby, dostał 
jakiejś obsesji. Wydawało mu się, że odkrył nową teorię 
sejsmologiczną. Nie pozwolił profesorowi nadzorować swojej pracy. 
Zaczął się dziwnie zachowywać, krzyczał na mnie nieraz z całych 
sił. 
     Potrafił wrzeszczeć na przechodniów na ulicy, tak że się 
bali, żeby się na nich nie rzucił. 
     Ktoś zawołał policję raz i drugi. Musiałam z nim coś zrobić. 
     - Naturalnie, rozumiem - odparł Tweed przekonującym, 
współczującym głosem. - I co pani zrobiła? 
     - Przebadał go lekarz specjalista. Namówił mnie, żebym 
podpisała papiery i zabrali Ethana na leczenie. Już przedtem 
odszedł od Weatherbyego. Nigdy mi tego nie wybaczył, chociaż po 
kilku miesiącach czuł się o wiele lepiej. Ale nigdy mi nie 
wybaczył - powtórzyła. - Dlatego mnie nienawidzi. 
     - Musi pani być bardzo ciężko - współczuła jej Paula. 
     - Dostaje napadów wściekłości. Jest tylko jeden sposób, by 
oprzytomniał -muszę uderzyć go laską. Vincent nic nie rozumie. 
Kiedyś przyszedł, kiedy biłam Ethana kulami. Wyrwał mi je z ręki, 
połamał i rzucił tam, do kominka. Na szczęście miałam drugą parę. 
     Ach, daj spokój, kobieto, pomyślała Paula. Chodzisz lepiej 
ode mnie. Chcesz tylko zastraszyć VB i zdaje się, że ci to nie 
wychodzi. 
     - Mógłbym porozmawiać z Vincentem - zaproponował Tweed, gdy 
Paula się zamyśliła - ale nie teraz, bo w Black Ridge zaszły 
pewne nieprzewidziane wydarzenia. O co chodziło Ethanowi, gdy 
krzyczał, że zabije Kalifornię? 
     - Nie mam pojęcia. To kwestia nastawienia. Nie lubi 
Amerykanów. 
     Twierdzi, że na jego gust są zbyt aroganccy. 
     - Mimo to pracuje dla jednego z nich. 
     - Ależ skąd. Moloch jest Belgiem. Zachował obywatelstwo. 
Ethan woli Europejczyków. 
     - Czy jest nieśmiały? - spytał Tweed. 
     - Od dziecka. Myśli tylko o sejsmologii. Chce dokonać 
jakiegoś przewrotu w swojej dziedzinie. 
     Tweed umilkł na chwilę i zamyślił się głęboko. Paula 
wiedziała, że podejmuje jakąś decyzję. Nagle odezwał się: 
     - Jest pani Angielką, pani Benyon. 
     - Owszem. I jestem z tego dumna. Przed przyjazdem tutaj 
mieszkałam w Cheltenham. Musiałam towarzyszyć Ethanowi, kiedy VB 
powierzył mu tak poważne zadanie. 
     - Moim zdaniem powinna się pani spakować, żeby móc 
bezzwłocznie ruszyć w podróż do domu, gdy tylko panią powiadomię. 
Niech pani przeleje wszystkie pieniądze do banku w Cheltenham. 
Czy zechce pani to zrobić? 
     - Ach, chętnie wrócę do domu - odparła natychmiast. - 
Pogodziłam się już z tym, że nie potrafię pomóc Ethanowi. A jego 
niedawne groźby dopełniły miary. 
     - Powtarzam - rzekł z naciskiem - niech pani będzie gotowa 
do natychmiastowego wyjazdu. Proszę zaraz spakować tyle rzeczy, 
ile pani może. 
     I niech pani jutro rano nie zapomni o przelaniu pieniędzy do 
Wielkiej Brytanii. Proszę zostawić sobie tylko tyle, by starczyło 
na kilka dni. 
     - To kiedy mam jechać? 
     - Zadzwonię do pani. Użyję hasła "Angelo", żeby pani 
wiedziała, kto mówi., Proszę nie powtarzać tego nikomu. A teraz 
musimy się pożegnać. 
     - Dziękuję, panie Tweed - podała mu rękę. - Po tej rozmowie 
jestem o wiele spokojniejsza. Jest pan bardzo dobrym człowiekiem. 
     - Nic mi na ten temat nie wiadomo - uśmiechnął się w 
odpowiedzi. 
     -Jedno jest pewne: jestem bardzo praktyczny. Pani numer 
telefonu brzmi... - tu podał numer - Spostrzegłem go na aparacie 
w holu. 
     - Ma pan wspaniałą pamięć. 
     - Tylko dar zapamiętywania liczb - powiedział i puścił do 
niej oko. 
     -Proszę nie wstawać, sami trafimy do wyjścia... 
     - Po co to wszystko? - spytała Paula. 
     Siedzieli na tylnym siedzeniu mercedesa. Tweed nie 
odpowiedział. 
     Patrzył przez okno na dzikie morskie wybrzeże wzdłuż drogi 
numer jeden, po drodze do Carmelu. Marler jechał za nimi z 
Butlerem i Nieldem. Po chwili Tweed zapytał: 
     - Alvarez, czy twoim zdaniem udałoby nam się skontaktować z 
Cordem Dillonem? 
     - Nie wiem. Chcesz wystawić antenę? 
     - Tak, ale dopiero po powrocie do "Spanish Bay". 
     - Można spróbować - odpowiedział Alvarez z powątpiewaniem. - 
Wszystko zależy od tego, czego od niego chcesz. Wycofali swoje 
poparcie dla nas. 
     - Tym razem będzie to ostatnia przysługa - oświadczył ponuro 
Tweed, nie rozwijając dalej tematu. Paula zauważyła, że znów się 
zamyślił. Burza znad Pacyfiku nasilała się coraz bardziej. 
Zaczęła się ulewa. Potężne zasłony deszczu opadały na przednią 
szybę samochodu. Newman musiał zwolnić. 
     Wycieraczki chodziły na pełnej szybkości. Szu - szu... szu - 
szu... Znów przejechali wąwozem o stromych ścianach z piaskowca, 
poznaczonych poziomymi bliznami, śladami po poprzednich burzach. 
Tweed nucił pod nosem popularną melodię. 
     - Aż dziw, jaki wesoły się nagle zrobiłeś - skomentowała 
Paula. 
     - Nic dziwnego. Właśnie zdecydowałem, co robimy dalej. 
Zastawię pułapkę na Księgowego. 
     - W jaki sposób? 
     - Wystawię taką przynętę, że jej się nie oprze. 
     - Jaką przynętę? 
     Znowu przemilczał pytanie. Deszcz spływał wodospadem po 
przedniej szybie, wycieraczki nie mogły się z nim uporać. Newman 
pochylił się przed siebie, wypatrując drogi. Tylko dlatego, że 
kilka razy przejechał już szosą numer jeden, wiedział, czego 
spodziewać się dalej. Minęli kilka nieprawidłowo zaparkowanych 
samochodów na długich światłach - widać kierowcy doszli do 
wniosku, że nie podołają jeździe w tych warunkach. W poprzek 
drogi spływały całe strumienie, a koła mercedesa wzbijały 
fontanny kropel. Paula nie pojmowała, jak Newman może prowadzić w 
takich warunkach. Alvarez nerwowo przeczesywał palcami czarne 
włosy. Paula z całej siły splotła ręce na podołku. Tylko Tweed 
obojętnie przyjmował przerażające kaprysy natury. 
     - Dojeżdżamy do Carmelu - powiedział w końcu Newman. - 
Trochę tu mokro, no nie? 
     Ulewa ustała równie nagle, jak się zaczęła. Już mieli minąć 
"Mission Ranch", gdy Tweed klepnął Newmana po ramieniu. 
     - Jedź jak najwolniej. W "Mission Ranch"jeszcze palą się 
światła. 
     Pewnie nie zamknęli restauracji z powodu burzy. Widzisz ten 
odjeżdżający samochód? Za kółkiem siedzi Grenville. Jedź za nim. 
     W mieszkaniu po Lindzie Standish, wynajętym za psie 
pieniądze ze względu na zamordowanie poprzedniej lokatorki, o 
czym było głośno w prasie i telewizji, Maurice przygotowywał się 
do wyjścia na spotkanie. Szczupła twarz była świeżo ogolona, miał 
na sobie elegancki garnitur z kamizelką. Zanim założył dwurzędowy 
gabardynowy płaszcz, podobny krojem do wojskowego, wyjął ze 
śpiwora jakiś przedmiot i włożył do kieszeni. 
     - Byłby ze mnie niezły hipis, ale nie w tym przebraniu - 
powiedział sam do siebie. 
     Znalazł trochę pustego miejsca w metalowych szafach na akta, 
w których Linda Standish trzymała dokumentację powierzanych jej 
spraw. 
     Wszystkie akta wywieziono na policję. W szafach mieściły się 
także nieliczne ubrania Lindy. Maurice znalazł wieszak i z jednej 
strony powiesił kilka eleganckich garniturów. Z drugiej umieścił 
używane ciuchy, które kupił w miejscowym sklepiku. 
     Jeszcze raz spojrzał na zegarek. Zdąży na spotkanie z tym 
człowiekiem. Dzięki Bogu, deszcz ustał, więc spokojnie wyszedł z 
mieszkania, zszedł po schodach i zniknął w mokrych ciemnościach 
nocy. 
      * 
     - Nie zostaniesz? Nie dasz się przekonać? - pytał Moloch 
Vanity w biurze. -Jeśli chodzi o pieniądze... 
     - Nie, nic z tego - uśmiechnęła się do niego z krzesła za 
biurkiem. 
     - Przyjęłam bardzo dobrze płatną posadę w Nowym Jorku. 
Podpisałam już umowę... 
     - Umowę zawsze można zerwać - upierał się Moloch. - Mogę 
unieważnić każdy kontrakt. 
     - Ale ja nie - uśmiechnęła się znowu. - Przekonałeś się, że 
można mi zaufać. 
     Gdybym złamała słowo dane nowemu szefowi, jak mógłbyś mi 
dalej wierzyć? 
     - Co to za firma? 
     - Nie mogę powiedzieć. W umowie zastrzegli sobie poufność. - 
Cały czas się uśmiechała. - Mogę tu zostać trochę dłużej. 
Będziesz miał czas znaleźć kogoś na zastępstwo. - Podwoję ci 
pensję. 
     Potrząsnęła rudą grzywą. 
     - Nie da rady. I nie martw się, że zdradzę komuś to, co 
powierzyłeś mi w zaufaniu. Dotrzymywanie słowa to mój styl życia. 
A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym się przespać, 
bo jestem zmęczona. 
     Gdy wyszła, VB przez dłuższy czas wpatrywał się z okna w 
olbrzymie fale rozbijające się o skały. Daleko na morzu "Baja", 
choć taka potężna, kołysała się, rzucana wiatrem. Zadrżał i 
wyszedł na korytarz. 
     Z marmurowej sali, w której dalej trwało przyjęcie, wysunął 
się Ethan i ruszył w jego kierunku. Profesorek popatrzył na niego 
wściekle i przeszedł obok bez słowa. W szeroko otwartych oczach 
jarzył się fanatyzm, który zaniepokoił Molocha. Wydało mu się, że 
cały jego świat zaczyna rozpadać się w gruzy. Wrócił do biura, 
zdjął przeciwdeszczowy płaszcz z kołka za drzwiami, pospiesznie 
go założył i pognał na tyły posiadłości, gdzie czekał śmigłowiec 
typu Sikorski. Zespół pilotów pełnił stałe dyżury, by Moloch mógł 
w każdej chwili wystartować. Jeden z nich wyskoczył z maszyny, 
stojącej w hangarze. 
     - Jakieś instrukcje, szefie? - zapytał. 
     - Tak, i to bardzo ważne. Helikopter ma być zatankowany pod 
korek i cały czas gotowy do startu. Pilotów proszę o pełną 
gotowość przez całą dobę. 
     Ochroniarze będą trzymać wszystkich pozostałych z dala od 
maszyny. Proszę sprawdzić rozkład dyżurów i przekazać polecenia 
pozostałym pilotom... 
     W budynku spotkał Hogana, który kołyszącym krokiem wędrował 
przez korytarz. Szef ochrony zauważył, że blada twarz Molocha 
była bielsza niż zwykle. 
     - Proszę trzymać patrol przy hangarze z helikopterem przez 
całą dobę. Dostaniesz premię, jeśli chłopcy dobrze się spiszą. 
     Popędził z powrotem do biura, zamknął drzwi, ściągnął z 
siebie płaszcz, powiesił na wieszaku i podbiegł do biurka. 
Otworzył kluczem głęboką szufladę i wyjął radiotelefon. W kilka 
minut przekazał instrukcje pilotowi learjeta, parkującego na 
obrzeżach międzynarodowego portu lotniczego w San Francisco: 
     - Ben? Przygotuj odrzutowiec na przelot do Londynu. 
Naturalnie nad biegunem. Bądź w gotowości cały czas, mogę 
przyjechać w każdej chwili. 
     
     Rozdział 35 
     
     Grenville z takim przejęciem spieszył przed siebie, że nie 
zauważył jadącego z tyłu mercedesa bez świateł. Na szosie panował 
ruch, bo ludzie spieszyli do domów, przeczekawszy ulewę na 
poboczach. 
     Dzięki temu Newman z łatwością ukrył swoją obecność. 
     - Dokąd on jedzie? - spytała Paula, gdy wjechali do Carmel. 
     - Tego właśnie chcemy się dowiedzieć - odparł Tweed. - Może 
spóźnił się gdzieś przez tę burzę? Zdaje się, że bardzo mu się 
spieszy. 
     - Może na posterunek policji na rogu Junipero i Czwartej 
Alei? - zażartował Alvarez. 
     - Raczej wątpię - odparł Tweed. 
     - Ale tu nas doprowadził. Na Junipero. 
     Newman posuwał się bardzo powoli. Nagle skręcił w Piątą 
Aleję i zaparkował za rogiem. Tweed i Alvarez w jednej chwili 
wyskoczyli z samochodu, a Paula popędziła za nimi. Ostrożnie 
wyjrzeli zza rogu. 
     - Zobacz. Maurice. Ale się wystroił! - wykrzyknęła Paula. 
     Alvarez wyciągnął z torby lornetkę z noktowizorem. 
Wyregulował ostrość i cicho gwizdnął. 
     - Jestem pewien, że Maurice właśnie dał Grenvilleowi jakąś 
paczuszkę. 
     Pewnie z kokainą. Teraz Maurice wsiada do samochodu 
Grenvillea. 
     Pobiegli do mercedesa i opowiedzieli Newmanowi, co 
zobaczyli. 
     Zawrócił i z powrotem pojechał za róg, akurat na czas, by 
ujrzeć samochód Grenvillea znikający za zakrętem kilka domów 
dalej. Ruszyli jego śladem. Krążyli po Carmel, co chwila 
skręcając w jakieś uliczki. Po pięciu minutach Grenville 
zaparkował przed jakąś bramą, obaj z Mauriceem wysiedli i weszli 
w podwórko. 
     - Nic dziwnego, o tej porze można jechać tylko w jedno 
miejsce - skomentował Alvarez. - Wiem, kto tu mieszka. Papa. 
     - A kto to, u licha, jest Papa? - spytała Paula. 
     - To tylko najpotężniejszy handlarz narkotykami na Zachodnim 
Wybrzeżu. 
     Policja nigdy nie potrafiła znaleźć na niego haka. 
     - Czy to nam coś mówi? - dopytywała się. 
     - Mówi mi, kto jest tu pośrednikiem - powiedział Tweed. 
     - Jakim pośrednikiem?. 
     - Wracajmy do "Spanish Bay" - polecił. - Muszę skontaktować 
się z Cordem Dillonem. To sprawa życia i śmierci. 
     Zaparkowali, jak zwykle, na tyłach hotelu. Newman wystawił 
antenę i nacisnął odpowiednie guziki. Tweed chwycił mikrofon, nie 
mając wielkiej nadziei na połączenie. 
     - Tu Tweed. Czy ktoś jest przy aparacie? 
     - Tylko ja - usłyszał głos Dillona. - Co się dzieje, do 
diabła? 
     - Chyba będziemy musieli błyskawicznie wynieść się z 
Kalifornii - powiedział szybko Tweed. - Może nawet za kilka dni. 
Jestem tego prawie pewien. 
     - Cieszę się. Kazałem wam wracać do domu. 
     - Cord, możemy się znaleźć w niebezpieczeństwie. Nie wiem, 
ilu pasażerów trzeba będzie przetransportować. Konieczny będzie 
szybki przelot na międzynarodowe lotnisko w San Francisco, z 
dowolnego miejsca między "Spanish Bay" a Big Sur Dokładne miejsce 
naszego pobytu będę mógł podać dopiero w ostatniej chwili. 
     - Czyli Chinook  - padła natychmiastowa odpowiedź. - Start 
nocą czy za dnia? 
     - Jeszcze nie wiem. 
     Alvarez sięgnął po mikrofon i ujął go pewną ręką. Mówił 
spokojnie, z przekonaniem. 
     - Cord, tu Alvarez. Powiedz pilotowi, że kiedy będziemy 
wiedzieli, skąd ma nas zabrać, dam sygnał: cztery błyski, 
przerwa, potem znów cztery błyski i tak dalej. W dzień będę 
machał rewolwerem nad głową. 
     - Dobra - odparł Dillon. - Chinook wyląduje w Monterey już 
za kilka godzin i będzie czekał. Mam jednego w waszym rejonie. 
Zrozumiałeś? 
     - Zrozumiałem. Dziękuję. 
     - Słyszałam coś o chinooku - powiedziała Paula, gdy Alvarez 
odwiesił mikrofon. - Co to właściwie jest? 
     - Helikopter. Ogromna maszyna. Zabiera do czterdziestu 
żołnierzy. 
     Zabawnie wygląda. Żyjemy, Tweed. 
     - Wcale nie spytał, dlaczego nie wróciłeś do Waszyngtonu - 
zdziwiła się. 
     - Ano, nie spytał. 
     Kiedy wrócili do hotelu, Tweed polecił Pauli sprawdzić, czy 
recepcjonistka codziennie przekłada rezerwacje biletów lotniczych 
do Londynu. 
     - Zamów jeszcze przelot dla pani Benyon, Alvareza i Julie 
Davenport. 
     - Kto to jest Julie Davenport? 
     - Moja sekretna broń. Zważ, że w Stanach "Julie" może 
oznaczać również zdrobnienie od imienia Julian. 
     - I mam nie pytać, kto to jest Julian? 
     - Lepiej nie. Zarezerwuj jeszcze miejsce na nazwisko 
Peregrine Hamilton. 
     - Jak sobie życzysz. Już idę. Gdy wchodziliśmy, zauważyłam, 
że w recepcji było tylko paru pracowników. Nikt mnie nie 
podsłucha... 
     Przerwała i już miała wyjść, gdy zadzwonił telefon. 
Podniosła słuchawkę, chwilę milczała i oddała ją, Tweedowi. 
     - To Ochrypły Głos - szepnęła. 
     - Mówi Tweed. 
     Słuchał przez chwilę, po czym gestem polecił Pauli zaczekać. 
     Zmarszczył brwi i słuchał dalej. Upłynęło dobrych kilka 
minut, zanim odłożył słuchawkę. 
     - Tak - powiedział do Pauli - zrób to, o co cię prosiłem. 
     - Więc wyjeżdżamy z Kalifornii? 
     - Niedługo. Jeśli przeżyjemy. Właściwie już teraz powinienem 
cię wysłać do domu. 
     - Wiesz, co odpowiadam na takie propozycje. Idę do recepcji. 
     Szła energicznie przez korytarz, a w uszach wciąż brzmiały 
jej słowa Tweeda. Jeśli przeżyjemy. 
     Gdy Paula rano szła na śniadanie, spotkała Vanity. Pomyślała 
sobie, że asystentka Molocha, zwykle tryskająca energią, dziś 
jakby nieco przygasła. 
     - Dzień dobry, Vanity - powitała ją. - Znów mamy piękną 
pogodę. Co tu robisz? Myślałam, że sypiasz w Black Ridge. 
     - Owszem, ale dzisiaj nie mogłam... to znaczy, nie mogłam 
zasnąć. 
     Wstałam rano i postanowiłam przyjechać tu na śniadanie. 
     - To zjedzmy razem. 
     - Wspaniale! 
     - Podobno rezygnujesz z pracy u Molocha - powiedziała lekkim 
tonem Paula, gdy zasiadły za stołem w restauracji "Roys". - 
Wydawało mi się, że trudno o lepszą posadę. 
     - Och, przesada. Po prostu czuję potrzebę zmiany. Niemcy 
nazywają to Wanderlust, zamiłowaniem do wędrówek. 
     - Przyznaj się - zażartowała Paula - jesteś po prostu 
urodzoną karierowiczką. 
     Vanity po raz pierwszy się uśmiechnęła. Przez chwilę jeszcze 
gawędziły, a potem Vanity powiedziała, że musi iść do toalety, 
ale zaraz wróci. 
     Paula została sama i zaczęła intensywnie rozmyślać. O co 
chodziło w tej grze? 
     Było coś złowróżbnego w sposobie, w jaki Tweed poczynił 
przygotowania do nagłego wyjazdu w najbliższej przyszłości. 
Dlaczego tych kilka nadchodzących dni miało takie znaczenie? Kim 
byli dodatkowi pasażerowie, dla których Tweed kazał jej 
zarezerwować przelot do Anglii? Dlaczego potrzebny był aż 
helikopter, żeby się dostać do San Francisco? I jakiej "przynęty" 
chciał użyć Tweed, zakładając pułapkę na Księgowego? Pauli wcale 
się to wszystko nie podobało. 
     Co dziwniejsze, w zachowaniu Vanity wyczuwała podobny 
niepokój. 
     Czuła się tak, jakby zawisło nad nimi jakieś 
niesprecyzowane, złowróżbne fatum. Vanity wróciła po dłuższym 
czasie i wzięła torebkę z krzesła. 
     - Przepraszam cię, Paulo. Dzwonili, żebym natychmiast 
wracała do Black Ridge. Pewnie Jego Wysokość ma dla mnie znów 
jakąś okropną robotę do wykonania na wczoraj. Wybacz mi, proszę. 
     Kiedy zniknęła, Paula wstała od stołu. Jeśli Vanity naprawdę 
wyszła do toalety, to dlaczego zostawiła torebkę na krześle? 
     Przechodziła przez recepcję, gdy nie wiadomo skąd pojawił 
się Grenville. 
     Wziął ją pod ramię i starał się być niezwykle czarujący. 
     - Jesteś jak ten poranek i jak dzisiejsza pogoda... taka 
piękna i czysta. 
     - DziękuJę. 
     Zauważyła, że ze zmęczenia porobiły mu się worki pod oczyma, 
ale w dalszym ciągu chodził sztywno wyprostowany i roztaczał 
wokół atmosferę pewności siebie i wigoru. 
     - Co pan porabia? - spytała. 
     - Muszę znależć Mauricea. Zniknął gdzieś. Łobuz jest mi 
winien sporą sumę pieniędzy. Nie powinienem mu tyle pożyczać, i 
tak wszystko wyda na wódkę. To straszne, mówić coś takiego o 
ziomku, ale pewnie i tak pani to zauważyła. 
     Wszyscy to wiedzą. 
     - Wtedy w Kornwalii wydawał mi się niezwykle trzeźwy. 
     Mówiąc, obserwowała Grenvillea. Nad czymś się zastanawiał. 
Potem poprowadził ją w stronę foteli i usiadł tak, żeby móc na 
nią patrzeć. 
     - Jakieś ploteczki krążyły dziś przy śniadaniu o Tweedzie. 
Ktoś mi mówił, że wasz przyjaciel wybiera się do tego mieszkania, 
gdzie zamordowali Lindę Standish. Pewnie myśli, że policja 
przegapiła jakiś trop i on go znajdzie. 
     - Kto to panu powiedział? - szybko spytała Paula. 
     - Nie znam człowieka. Jakiś Anglik. Nie należy do mojego 
klubu. 
     - Kiedy ma tam jechać? - wypytywała Paula. 
     - Uspokój się, dziewczyno. Mówisz jak pani Thatcher, kiedy 
jest w podłym nastroju. Powiem ci tyle: nie mam pojęcia. Moim 
zdaniem, to jakiś poroniony pomysł. Potem inny znajomy, Dawlish, 
który bywa na anglo - amerykańskich imprezach, powiedział mi to 
samo. Hotel aż huczy od tych plotek. Już idziesz? 
     - Och, właśnie sobie przypomniałam, że muszę zadzwonić. Do 
przyjaciela... 
     Paula, ogarnięta paniką, którą starała się opanować, 
popędziła do pokoju Tweeda. Kilkakrotnie zadzwoniła, ale nikt nie 
odpowiadał. Pobiegła wzdłuż korytarza i pchnęła ciężkie drzwi, 
prowadzące na trawnik i tarasy należące do pokojów. 
     Po drodze nie spotkała nikogo. 
     Dobiegła do otwartego tarasu przy apartamencie Tweeda i 
zajrzała do saloniku. Nikogo. Załomotała pięścią do okna. Może 
się kąpie? Przycisnęła twarz do szyby i zobaczyła, że drzwi do 
łazienki są otwarte. Nigdy nie zostawiłby ich otworem, gdyby się 
kąpał albo brał prysznic. 
     Wróciła biegiem do swojego apartamentu, gdzie zostawiła 
otwarte drzwi balkonowe, żeby pokój się wywietrzył. Wsunęła się 
przez balkon, skoczyła do sypialni i na czworakach sięgnęła pod 
łóżko po zapasową amunicję przyklejoną pod spodem przezroczystą 
taśmą. 
     Ruszyła do salonu przez łazienkę i zatrzymała się nagle. 
Brakowało okrągłego lusterka o średnicy mniej więcej ośmiu cali, 
którego czasem używała przy malowaniu się na specjalne okazje. 
Lusterko było w plastikowej obudowie, przypominającej płytę 
kompaktową. Co tu się, u diabła dzieje? Przypomniała sobie, że 
wychodząc otworzyła szeroko drzwi balkonowe, a teraz były ledwo 
uchylone. Ktoś wchodził do pokoju z tarasu. Po to, żeby ukraść 
składane lusterko? Wiedziała, że dzieje się coś dziwnego, ale nie 
potrafiła odgadnąć, co. 
     Zdenerwowana, wyszła z pokoju i zaczęła szukać Newmana. 
Wyszła z recepcji przed hotel w samą porę, by zobaczyć 
odjeżdżający samochód Grenvillea. Za zakrętem właśnie znikała 
Vanity w swoim wozie, znacznie przekraczając prędkość dozwoloną 
na terenie należącym do hotelu. Dokąd się wszyscy wybierają? 
     Prędko minęła pasaż handlowy i doszła do parkingu, gdzie 
Newman zostawił mercedesa. Za kierownicą siedział Butler. Wstał i 
uśmiechnął się, co mu się rzadko zdarzało. 
     - Też wyjeżdżasz? 
     - A kto jeszcze wyjechał? 
     - No, Vanity właśnie przemknęła jak strzała. Za nią pojechał 
Grenville, ale już spokojniej. 
     - Wiem. Widziałam ich. Gdzie Newman? 
     - Poszedł wziąć prysznic. Kazał mi pilnować samochodu. Zdaje 
się, że Tweed wieczorem powiedział mu, że rano będzie spokój, 
więc spał w hotelu. 
     Marlerowi powiedział to samo. Cisza na wszystkich frontach. 
     - Na pewno? Czy ktoś jeszcze wyjechał? A gdzie BMW? 
     - Tweed je zabrał. Proponowałem, że pojadę z nim i będę go 
ubezpieczał, ale podobno chciał tylko porozmawiać z kimś w 
Carmelu i wolał zrobić to sam... 
     - Kiedy wyruszył? 
     - Z pół godziny temu. Zabawne tylko, że zabrał ze sobą 
jednego mojego walthera. Powiedział, że dzięki temu będę 
spokojniejszy, że puściłem go samego. 
     - O, Boże! 
     Zastawię pułapkę na Księgowego... Wystawię taką przynętę, że 
jej się nie oprze. 
     Z przerażeniem przypomniała sobie, co Tweed powiedział 
poprzedniego wieczora. Potem uświadomiła sobie znaczenie plotek, 
które powtórzył jej Grenville. To Tweed je rozpuścił. Pewnie 
zadzwonił anonimowo do Black Ridge i przekazał komuś wiadomość. W 
Black Ridge wszyscy się już o tym dowiedzieli - w wielkich 
firmach pracownicy zawsze plotkują jak najęci. 
     Czuła się, jakby dostała cios w żołądek. Sam Tweed miał być 
przynętą w pułapce -w mieszkaniu Kate Standish. W dodatku, 
postanowił wykonać to niebezpieczne zadanie na własną rękę. 
     
     Rozdział 36 
     
     Tweed siedział za biurkiem, przy którym umarła Linda 
Standish. Zabrał ze sobą plik papieru firmowego z hotelu. Na 
kartkach, rozrzuconych po całym splamionym krwią biurku, były 
wypisane różne nic nie znaczące cyfry, które akurat przyszły mu 
do głowy Poza tym wypisał listę podejrzanych. 
     Z przodu, częściowo osłonięte kartką, stało lusterko, 
pożyczone od Pauli. 
     Gdy opowiadała o swoim strasznym przeżyciu, Tweed 
wywnioskował, że morderca musiał wychynąć z toalety, którą teraz 
miał za plecami. Ustawił zwykłą, nie powiększającą taflę lusterka 
tak, by widzieć częściowo, co się dzieje z tyłu. 
     Szuflada po prawej stronie biurka była nie domknięta. Pod 
kartką papieru leżał tam walther, pożyczony od Butlera. 
     Zanim Tweed usadowił się za biurkiem, rozejrzał się po 
sąsiednich uliczkach, zwracając szczególną uwagę na parkujące tam 
samochody. Zobaczył, że z podwórka wychodzi Maurice, zatrzymuje 
się i wraca do mieszkania, jakby czegoś zapomniał. Był elegancko 
ubrany w lekki biurowy garnitur. 
     Tweed spacerował dalej, czekając, aż Maurice znowu wyjdzie z 
mieszkania. 
     W kieszeni miał pęk wytrychów, które kiedyś dostał od 
Marlera. 
     Zanim wyjechał ze "Spanish Bay", zatelefonował do kilku 
osób, które wcześniej poznał na anglo - amerykańskim przyjęciu u 
Grenvillea. 
     Powiedział im, że Tweed podobno wybiera się rano do 
mieszkania Kate Standish. 
     Ponieważ większość Brytyjczyków potwornie się nudziła, Tweed 
był pewien, że zaczną plotkować na temat, który im podsunął. 
Zadzwonił też anonimowo do Black Ridge i przekazał tę samą 
wiadomość Hoganowi, który odebrał telefon. 
     Doszedł do wniosku, że Maurice miał dość czasu, by wyjść z 
domu; wszedł na podwórko i wspiął się po żelaznych schodkach. 
Czwarty wytrych z kolei otworzył drzwi mieszkania. Wszedł 
ostrożnie i od razu zauważył pod ścianą rozłożony śpiwór 
Mauricea. Zostawił drzwi wejściowe lekko uchylone i rozejrzał się 
po pokoju. Pomieszczenie czuć było pleśnią. 
     Otworzył wysoką metalową szafę i zobaczył kilka starych, 
znoszonych ciuchów i kilka eleganckich garniturów Mauricea. 
Uśmiechnął się do siebie i zamknął drzwi. Próbował zajrzeć do 
toalety, ale była zamknięta na głucho. 
     Przypomniał sobie, że inspektor Anderson musiał napierać 
całym ciałem na drzwi, by się otworzyły. 
     Obejrzawszy mieszkanie, zasiadł na krześle za biurkiem i 
zaczął robić notatki. Na podwórze nie docierały odgłosy ruchu 
ulicznego; panowała głucha cisza. 
     Kto inny poczułby się nią zaniepokojony, ale na Tweedzie nie 
robiło to żadnego wrażenia. 
     Celowo ukrył swoje zamiary przed, współpracownikami. 
Wystarczyłby ślad podejrzenia, że ktoś pilnuje podwórka - i 
Księgowy mógłby się spłoszyć. 
     Nic nie zakłócało spokoju z wyjątkiem jednego drobnego 
przypadku, ale i z tym poradził sobie w zwykły, zrównoważony 
sposób. Znów zaczął wypisywać oderwane cyfry na kawałku papieru. 
Nieruchoma postać mogłaby wzbudzić podejrzenia, gdyby Księgowy 
postanowił złożyć mu wizytę. 
     Tweed był człowiekiem o żelaznych nerwach. Sam siebie 
wyznaczył jako przynętę dla mordercy, ale nie wzbudzało to w nim 
emocji. Miał także niewyczerpaną cierpliwość. Usłyszał kroki na 
kocich łbach podwórka. Czekał, czy zadudnią po żelaznych 
schodach, ale ucichły. Pewnie okoliczni mieszkańcy chodzili przez 
tę bramę na skróty. 
     Kilka razy opuszczał dłoń do otwartej szuflady, upewniając 
się, czy może łatwo sięgnąć po walthera. Wreszcie wyćwiczył ten 
ruch do perfekcji. 
     Teraz liczyło się tylko jedno - czy plotki dotrą do 
właściwej osoby. 
     Spojrzał na listę podejrzanych. Był przekonany, że jedno z 
tych nazwisk należy do mordercy. Nie był jednak pewien, które z 
nich należało do zabójcy, który sam nadał sobie przezwisko 
Księgowy Albo do zabójczyni... 
     Tweed, zanim wszedł do mieszkania, zadbał jednak o pewne 
zabezpieczenie. 
     Gdy spacerował po uliczkach, zauważył w jakimś zaułku 
zabawną wywieszkę sklepową, jakich wiele w Carmel, mieście o 
dziwnym, skomplikowanym charakterze. 
     Miała kształt wielkiej drewnianej fajki, wygiętej do dołu, 
jak u Sherlocka Holmesa. 
     Wszedł do sklepiku i kupił pudełko cygar Na dworze wysypał 
je do kosza na śmieci, oderwał wieczko, schował, a resztę 
opakowania wyrzucił w ślad za cygarami. 
     Tweed zawsze nosił rękawiczki w kieszeni płaszcza. W 
mieszkaniu Lindy Standish wyjął jedną z nich, włożył do środka 
wieczko pudełka, tak, by znalazło się w miejscu dłoni. Założył 
rękawiczkę na lewą rękę. Przypomniał sobie, jak naszyjnik - 
kolczuga uratował szyję Pauli przed garotą. Blaszana pokrywka 
była marnym zastępstwem kolczugi, ale lepsze to niż nic. Położył 
lewą dłoń na kolanach. Prawa dłoń, ta bez rękawiczki, miała w 
odpowiedniej chwili pochwycić rewolwer. 
     Czas mijał. Nic się nie działo. Tweed czekał dalej. 
     Zgodnie z propozycją Tweeda, Newman porządnie się wyspał. 
Obudził się, wziął prysznic, ogolił się starannie, ubrał i 
spacerkiem ruszył do restauracji "Roys" na śniadanie. 
     Zdziwił się na widok Butlera, siedzącego na kanapie w 
recepcji. 
     Usiadł obok i powiedział przyciszonym głosem: 
     - Myślałem, że miałeś pilnować mercedesa. 
     - Pilnowałem. Przyszedł Tweed i pojechał gdzieś sam w BMW 
Potem pojawiła się Paula. Gdy jej powiedziałem o Tweedzie, wzięła 
samochód i też gdzieś pojechała. Sama. 
     - Sama! - Newman nieomal eksplodował. - Dlaczego się z nią 
nie zabrałeś? Rozum ci odebrało? 
     - Uparła się, że pojedzie sama. Próbowałeś dyskutować z 
Paulą, kiedy obstaje przy swoim? Aha, Tweed pożyczył mojego 
walthera. 
     - Walthera? Coraz gorzej. Dokąd pojechał? I dokąd pojechała 
Paula tym mercedesem? 
     - Nie mam pojęcia. Żadne z nich nic nie mówiło. Pomyślałem 
sobie, że to dziwne, ale z nimi nie ma co dyskutować, kiedy się 
na coś zdecydują. Szkoda słów. 
     - Czy ja dobrze zrozumiałem? - warknął Newman. - Najpierw 
Tweed odjeżdża BMW, wziąwszy przedtem twojego walthera. Potem 
przychodzi Paula, zabiera mercedesa i jedzie w siną dal. Tak 
było? 
     - Tak było. Nic nie mogłem zrobić - protestował Butler. 
     - I nie masz pojęcia, dokąd każde z nich pojechało? Mam 
rozumieć, że wyjechali osobno? 
     - Właśnie tak. 
     Newman siedział oniemiały z przerażenia i próbował coś 
wymyślić. Podeszła do niego jakaś Angielka, z którą zamienił 
kilka słów na przyjęciu u Grenvillea. 
     Wstał. 
     - Słyszał pan już te ploteczki? Bardzo dziwne, nieprawdaż? 
     - Jakie ploteczki? - spytał uprzejmie. 
     - O tym, że pański szef, Tweed, pojechał do mieszkania Kate 
Standish, tam, gdzie zamordowano tę nieszczęśliwą kobietę. 
Wszyscy o tym mówią. Trochę makabryczne, nieprawdaż? 
     - Czy mogłaby pani wyświadczyć mi ogromną przysługę? - 
powiedział szybko. - Może mógłbym pożyczyć na chwilę pani 
samochód? Mój się zepsuł. Jeden z moich przyjaciół nagle 
zachorował. 
     - Naturalnie. Proszę ze mną, mój cadillac stoi na parkingu. 
Oto kluczyki. Mam nadzieję, że to nic poważnego. 
     - Dowiem się, gdy się z nim zobaczę. 
     Angielka nie marnowała czasu. Energicznie zaprowadziła 
Newmana do kremowego cadillaca. Podziękował jej, jednocześnie 
otwierając drzwi i sadowiąc się za kierownicą. 
     Gwałtownie przyspieszył, gdy tylko opuścił parking. To 
jakieś szaleństwo, pomyślał. Tweed jest na pewno w mieszkaniu 
Kate Standish. Spieszył w stronę Junipero, nie przekraczając 
dozwolonej szybkości, by nie ryzykować życia innych kierowców. 
Nie wiedział, że już jest za późno. 
     Tweed w dalszym ciągu wypisywał liczby na kartce, by 
uchronić się przed sennością, gdy nagle zobaczył w lusterku, że 
otwierają się drzwi do toalety. Stanęła w nich zakapturzona 
postać z garotą w ręku. Tweed sięgnął po pistolet, ale zabójca 
zamknął szufladę kopniakiem. Tweed zdążył cofnąć rękę, o włos 
uniknąwszy połamania palców. 
     Chciał gwałtownie odepchnąć krzesło do tyłu, ale morderca 
zablokował je nogami. Tweed był w pułapce. Błyskawicznie podniósł 
lewą rękę do szyi. 
     W sekundę później pętla garoty przeleciała mu nad głową, 
przycisnęła rękawiczkę, przecięła tkaninę i zatrzymała się na 
blaszanej pokrywce. 
     Próbował siłą odsunąć drut od szyi. Nagle poczuł, że ucisk 
przesuwa się na drugą nie osłoniętą stronę. Nie było ratunku. Za 
chwilę pętla odetnie mu głowę. Śpiwór leżący pod ścianą ożył 
nagle i wysunęła się z niego Paula. Leżąc na podłodze, wyciągnęła 
browning i wypaliła w powietrze. Zaskoczony morderca odskoczył do 
tyłu, wystawiając się na strzał. Raz za razem naciskała spust. W 
magazynku było dziewięć kul. Zakapturzona postać pokuśtykała w 
stronę drzwi. Paula była zdumiona, że tak trudno zabić tego 
człowieka. Przesuwał się do drzwi, a ona szła za nim i strzelała 
dalej. Gdy skończyły jej się naboje, byli już na klatce 
schodowej. 
     Newman był już prawie u szczytu schodów, gdy jakiś człowiek 
przewrócił się na podeście i zaczął zsuwać się w jego stronę. 
Schwycił go w pasie, podniósł i wciągnął z powrotem do 
mieszkania. Ciało było bezwładne. Pchnął je i padło na podłogę. 
Jedna dłoń kurczowo zaciskała garotę. Newman zamknął drzwi i 
pochylił się. 
     Tweed stał przy biurku i dłonią w rękawiczce zgniatał 
papiery, które następnie wtykał do kieszeni. Do drugiej włożył 
lusterko. Odwrócił się, wciąż trzymając w dłoni pistolet. 
     - Kto to? - spytała Paula bez tchu. 
     Newman ostrożnie ujął w palce kaptur, wciąż zasłaniający 
twarz leżącej na boku postaci. Ściągnął wełnianą kominiarkę z 
otworami na oczy i odsłonił twarz. 
     Twarz Byrona Landisa. 
     
     Rozdział 37 
     
     Byron Landis! - wykrzyknęła Paula. - Dziwne. Nazwał się 
Księgowym i rzeczywiście nim był. 
     - Ładny blef - skomentował Tweed. - Myślał sobie, że skoro 
naprawdę pracuje jako księgowy, nikomu nie przyjdzie do głowy, że 
jest mordercą, który tak siebie nazywa. 
     - A jednak postąpiłeś rozsądnie - stwierdził Newman. - 
Myślałem, że wystawiłeś się na niebezpieczeństwo bez żadnej 
ochrony. 
     - Mylisz się - odparł Tweed. - Rzeczywiście przyjechałem tu 
sam; bałem się, że morderca się spłoszy, jeśli zacznie 
podejrzewać, że ktoś mnie ubezpiecza. Potem zjawiła się Paula, w 
miękkich mokasynach, jak widzisz. Dzięki temu weszła tu 
bezgłośnie. Kiedy zobaczyłem ją w lusterku, położyłem palec na 
ustach, żeby była cicho. Podejrzewałem, że morderca chowa się w 
klozecie. Gestem kazałem jej odejść. Potrząsnęła głową, zobaczyła 
śpiwór, wśliznęła się do niego i tam została. 
     Nie mogłem się z nią sprzeczać, choć miałem ochotę. Księgowy 
- jeśli to on chował się w toalecie - usłyszałby nas przecież. 
Paula uratowała mi życie, - A więc ten cichy, niepozorny Landis 
był seryjnym mordercą - zamyślił się Newman. 
     - Był sadystą i chyba lubił mordować w tak odrażający 
sposób. Ale zawodowi zabójcy zawsze każą sobie słono płacić za 
brudną robotę. Zaraz stąd wyjdziemy, ale przedtem sprawdź, co ma 
w kieszeniach, dobrze, Bob? 
     - Nie dotykać dowodów winy - zażartowała nerwowo Paula. 
     Długie oczekiwanie wewnątrz śpiwora o mało nie wykończyło 
jej nerwowo. 
     Z wielką ulgą wydostała się na zewnątrz i rozładowała 
napięcie, strzelając do Landisa. Była zdumiona, że trzeba było 
tylu kul, by go zabić, ale wiedziała jednocześnie, że dopóki 
strzela, Tweed jest bezpieczny, a na tym jej głównie zależało. 
     Teraz uspokoiła się już całkowicie i była zupełnie 
opanowana. 
     - A co my tu mamy? - Newman powiedział do siebie. - I tutaj 
też... 
     Z obu wewnętrznych kieszeni marynarki Landisa wyjął po 
jednej wypchanej kopercie. Otworzył je i pokazał zawartość 
pozostałym. Grube pliki banknotów Tweed założył rękawiczki, 
wyrzuciwszy uprzednio pokrywkę, i przeliczył studolarówki. 
     - Powiedziałbym, że mamy tu dwadzieścia pięć tysięcy 
dolarów. A teraz druga koperta, na oko drugie tyle - ocenił 
zawartość zwitka. - Landis dostał pięćdziesiąt tysięcy za 
zabójstwo. Ciekawe, od kogo? 
     Dłońmi w rękawiczkach energicznie wytarł koperty, usuwając 
wszelkie odciski palców Newmana. Pochylił się i włożył koperty z 
powrotem do kieszeni nieboszczyka. Wyprostował się i popatrzył na 
zwłoki. 
     - No cóż, są tu wszelkie dowody potrzebne policji. W dodatku 
trzyma garotę. Przeprowadzę jeszcze jedną anonimową rozmowę - tym 
razem zadzwonię do inspektora Andersona. Ale dopiero wtedy, gdy 
się stąd oddalimy na bezpieczną odległość i będę mógł skorzystać 
z automatu. 
     Newman prowadził cadillaca Angielki, który wcześniej 
zaparkował za rogiem, w pobliżu mercedesa i BMW Zatrzymali się 
kilkanaście przecznic dalej, w pobliżu budki telefonicznej. Tweed 
najpierw zadzwonił do Andersona i, mówiąc do mikrofonu przez 
jedwabną chusteczkę, powiadomił go o wszystkim. Przerwał 
połączenie, gdy policjant spytał go o nazwisko. Potem wykręcił 
numer Black Ridge. Telefon znów odebrał sam Moloch, z czego Tweed 
wywnioskował, że coś się musiało stać i Moloch sam kontroluje 
wszystkie rozmowy. 
     - Znasz mój głos. Nie wymieniaj mojego nazwiska - 
wyrecytował na początek. - Mam złe wiadomości. Księgowy już 
gryzie ziemię, ktoś go zastrzelił. Chcesz wiedzieć, kim on był? 
     - Tak - odparł Moloch, który nigdy nie trwonił słów 
niepotrzebnie. 
     - To twój księgowy, Byron Landis. Miał w kieszeniach 
pięćdziesiąt tysięcy -zapłata za zabicie pewnej osoby. Ciekawe, 
kto w twojej organizacji dysponuje takimi pieniędzmi? Poza tobą, 
naturalnie. Policja jest już zawiadomiona. 
     Jestem pewien, że niedługo odwiedzi cię inspektor Anderson. 
     Przerwał połączenie, zanim Moloch zdążył odpowiedzieć. Przed 
wyjściem z budki wyjął blaszaną pokrywkę od pudełka po cygarach, 
którą przedtem miał w rękawiczce, i wytarł ją tą samą rękawiczką 
- tym razem oczyszczając z własnych odcisków palców. Potem 
wrzucił ją do stojącego nieopodal kosza na śmieci. 
     Trzy samochody podjechały pod "Spanish Bay" w kolejności 
parkowania. 
     Newman poszedł szukać Angielki. 
     - Oddaj Marlerowi swój browning, niech się go pozbędzie - 
polecił Tweed Pauli. Uśmiechnął się sucho. - Jestem pewien, że ma 
coś w zapasie dla ciebie. 
     Zawsze jest taki troskliwy. 
     - Zadzwoniłeś z tej budki w dwa miejsca - stwierdziła Paula 
pytająco. 
     - Rozmawiałem też z Molochem. Powiedziałem, kim był 
Księgowy, i że został zabity. Nie wspomniałem tylko, gdzie są 
zwłoki, żeby nie mógł się ich pozbyć po cichu. Dodałem jeszcze, 
że powiadomiłem Andersona, który pewnie do niego zadzwoni. 
     - A po co? 
     - Żeby go trochę podenerwować. Wprowadzić zamieszanie w 
szeregi wroga. 
     Wiadomość od Tweeda rzeczywiście pogłębiła zdenerwowanie 
Molocha. 
     Natychmiast zaczął działać. Najpierw zadzwonił do pewnej 
wpływowej osoby w Sacramento. Był bezpośredni i brutalnie 
szczery. 
     - Jeff! Mówi VB. Zajmij się zaraz jedną sprawą. Niejaki 
inspektor Anderson, prawdopodobnie pracujący w Carmel, może mi 
narobić kłopotów Zajmuje się morderstwem Kate Standish. Jeśli 
chcesz dalej dostawać dolę, odbierz mu tę sprawę i daj na jego 
miejsce jakiegoś durnia, co potyka się o własne stopy. 
     Zrozumiałeś? 
     - Natychmiast się za to wezmę. Dostanę premię? 
     - Jeff, ostatnio dostałeś od Joela duże pieniądze. Wypisałeś 
pokwitowanie na jego nazwisko, jak zwykle. Sfotografowano cię z 
budynku naprzeciwko, gdy brałeś banknoty. Mamy przesłać to 
zdjęcie wraz ze wszystkimi kwitami do "San Francisco Chronicle?" 
- Przepraszam bardzo, już łapię za telefon... 
     Moloch rzucił słuchawkę na widełki. Byron Landis? Kolejny 
poważny powód do niepokoju. Vincent Moloch po raz pierwszy w 
życiu miał wrażenie, że okoliczności go przerastają. 
     Ethan otworzył ciężkie drzwi w korytarzu Black Ridge, drzwi 
wiodące do podziemnej sali, którą Moloch pokazywał Tweedowi. 
Zamknął je za sobą i zbiegł w dół po żelaznych schodach. 
     Jego twarz, ściągnięta psychicznym napięciem, coraz bardziej 
przypominała twarz nieboszczyka. W sklepionej sali nie było 
nikogo poza nim. 
     Podszedł do urządzenia pomiarowego, którego nie pokazał 
Tweedowi. Był to bardzo skomplikowany sejsmograf o dużej 
wrażliwości. Po lewej znajdował się włącznik, wahadło i 
czasomierz, a bęben zapisowy i błona po prawej. Przeczesał dłonią 
włosy, jeszcze bardziej rozczochrane niż zwykle. 
     Zaczął go ogarniać histeryczny entuzjazm. Przyrząd rysował 
strome krzywe, przepowiadające duże trzęsienie ziemi wzdłuż 
uskoku San Moreno. Ethan wiedział z doświadczenia, że może 
jeszcze upłynąć sporo czasu, zanim zacznie się trzęsienie. 
     Podszedł do drzwi, które Moloch określił jako sejf, wyjął 
klucz, otworzył zamek i odepchnął na bok stalową płaszczyznę, 
odsłaniając dużą windę towarową. 
     Wszedł do środka i zablokował ją specjalnym przyciskiem, by 
nikt nie mógł za nim pojechać, a potem wcisnął guzik. Winda 
poczęła zstępować w trzewia ziemi. 
     - Prędzej! Prędzej! - wykrzykiwał wściekle. 
     Zawsze go denerwowało, że winda tak powoli zdąża do celu. 
Stał i ze zniecierpliwienia obgryzał paznokcie u lewej ręki, a 
jego szalone oczy błyszczały w półmroku. Gdy winda się wreszcie 
zatrzymała, wcisnął kolejny guzik. Tym razem otworzyła się jej 
tylna ściana i automatycznie zabłysły fluorescencyjne lampy w 
tunelu. 
     Wyszedł z windy i wsiadł do potężnej lokomotywy, do której 
doczepiono kilka platform. Uruchomił silnik i ruszył jednotorową 
linią po dnie tunelu o łukowato zakręcających ścianach. Jedno 
musiał przyznać Amerykanom: byli ekspertami we wszelkich 
dziedzinach budownictwa, a przy tym pracowali jak mrówki. 
     Podobne tunele powstały pod każdym z fałszywych 
obserwatoriów, skonstruowanych przez Wydział Budowlany AMbECO 
wzdłuż wybrzeża Kalifornii. 
     Wszystkie łączyły się z tym, którym podróżował Ethan. 
Zatrzymał pociąg przed końcem tunelu, wysiadł i wszedł do 
niewielkiej niszy w jednej ze ścian. 
     Naprzeciw drzwi ziała potężna dziura, wypełniona 
obscenicznym czarnym obiektem, przypominającym potężny pocisk. 
Była to bomba ksenobowa. 
     Ethan podbiegł i pogładził bombę. Zaczął mówić, chociaż nie 
było tu nikogo, kto by go wysłuchał: 
     - Już niedługo mi się przysłużysz, maleńka. Już niedługo! 
Niedługo! 
     Jego głos brzmiał skrzekliwie, budząc dziwaczne echa w tym 
przypominającym katakumby tunelu. Sprawdził zapis na 
sejsmografie, mniej skomplikowanym niż ten na górze. Z lubością 
obserwował strome krzywe, takie same jak na pierwszym 
przyrządzie. 
     - Nadchodzi! - entuzjazmował się. - Zabiję matkę! Zabiję 
Kalifornię... 
     Wrócił tą samą drogą, cofając pociąg, który przedtem dowiózł 
bombę w częściach na miejsce. Technicy z Des Moines zmontowali ją 
pod jego nadzorem. 
     Gdy znalazł się z powrotem w Black Ridge, pobiegł do swojego 
gabinetu, zamknął drzwi na klucz i otworzył ukryty sejf, który 
kazał zainstalować u siebie, gdy VB wyjechał do Wielkiej 
Brytanii. W środku znajdowały się dwie wpuszczone w ścianę 
dźwignie, połączone z głównym systemem. Jedna z nich odpalała 
szereg bomb ksenobowych ukrytych pod laboratoriami wzdłuż 
wybrzeża, zaś druga uruchamiała bombę zagrzebaną w dnie Pacyfiku 
pod "Bają". 
     Oba systemy miały zadziałać w ciągu pięciu minut od 
przełączenia obu dźwigni. Te pięć minut musiało Ethanowi 
wystarczyć na dobiegnięcie do helikoptera, który zawsze czekał w 
hangarze na tyłach Black Ridge. To była jego droga ucieczki. 
     Delikatnie, miłośnie pogładził dźwignie. Zamknął sejf i 
płytę, która go maskowała, a potem wykonał krótki taniec wokół 
gabinetu, dygocąc ze szczęścia. 
     
     Rozdział 38 
     
     Tweed siedział w pokoju w "Spanish Bay" i po raz kolejny 
przyglądał się mapie, na której Ethan Benyon przedstawił bieg 
uskoku San Moreno. Paula z Newmanem obserwowali go z kanapy, od 
czasu do czasu wymieniając spojrzenia. 
     - Czy na coś czekamy? - spytał w końcu Newman. 
     - Raczej na kogoś. Pozbyliśmy się Księgowego, więc teraz 
chcę zidentyfikować szpiega, którego moim zdaniem VB ma w naszym 
kręgu... podobnie jak w Kornwalii. 
     - Co ja mam robić? Wykręcić mu rękę? - spytał Marler, stojąc 
przy oknie. 
     - Nie. Ty zaciągniesz zasłony, kiedy cię poproszę. Musimy 
stworzyć taką atmosferę terroru, by speszyć dwie osoby, które 
będę wypytywać. 
     - Szkoda fatygi, i tak się nie dowiesz nazwisk - 
skomentowała sucho Paula. 
     - Jeśli obaj przyjęli zaproszenie, przyjdą osobno - 
powiedział Tweed. - W odstępie godziny. Podejrzewam, że obaj 
gorąco pragną się wzbogacić, Zaproponowałem każdemu po dziesięć 
tysięcy dolarów. 
     Szybko złożył mapę, gdy ktoś nacisnął dzwonek. Gestem 
polecił Newmanowi wpuścić gościa. 
     - A tak w ogóle - powiedział szybko - każde z was może ich 
trochę podręczyć, jeśli dostrzeżecie jakąś okazję, która mi 
umknęła. 
     Newman otworzył drzwi i odsunął się, by wpuścić Mauricea 
Prendergasta. 
     Na ile Paula mogła ocenić, gość był absolutnie trzeźwy. 
Prendergast, ubrany w elegancki granatowy garnitur w kremowe 
paski, rozejrzał się zdumiony, gdy Newman zamknął za nim drzwi na 
zasuwę. 
     - Wydawało mi się, Tweed, że mamy się spotkać w cztery oczy. 
     - Ależ usiądź, Maurice. Lubię, gdy przyjaciele są obecni 
przy takich miłych pogawędkach. Napijesz się czegoś? - Poproszę 
wodę mineralną. Słuchaj, Tweed, zanim zaczniemy rozmowę, 
chciałbym obejrzeć sobie te pieniążki. 
     Tweed wyciągnął po omacku spod poduszki wypchaną kopertę, 
otworzył ją i pokazał Mauriceowi, że zawiera gruby plik 
banknotów. 
     - Dziesięć tysięcy dolarów - powiedział ponuro. - Wiem, że 
uwierzysz mi na słowo. 
     Wsadził kopertę z powrotem pod poduszkę. Przez ten czas 
Newman przejrzał zawartość barku, nalał szklankę wody i z 
rozmachem postawił ją na stole przed Prendergastem, który usiadł 
naprzeciwko Tweeda. 
     - Trochę tu za jasno - stwierdził Tweed. -- Słońce oślepia. 
Jak w Kornwalii, prawda, Maurice? 
     Marler zaciągnął zasłony i stanął z ramionami skrzyżowanymi 
na piersi. 
     Maurice zmarszczył brwi, rozejrzał się i zatrzymał wzrok na 
nieruchomej twarzy Pauli. 
     - Co tu się dzieje, do diabła? - spytał kulturalnym głosem 
dżentelmena. 
     - Zarabiasz na swoje dziesięć tysięcy dolarów. A może masz 
tyle forsy z poufnych zadań, że taki drobiazg cię nie interesuje? 
     - Jakich poufnych zadań? 
     - Tu i w Kornwalii. Sam mi powiedz. 
     Maurice uniósł palec i przesunął nim między szyją a 
kołnierzykiem koszuli, jakby go dusiło. Przeniósł wzrok na Paulę, 
która w dalszym ciągu wpatrywała się w niego obojętnie. 
     - O co wam wszystkim chodzi, do ciężkiej cholery? - 
zdenerwował się. 
     - Chodzi nam o to, że Vincent Bemard Moloch zbudował siatkę 
szpiegowską w tym milusim zakątku w Kornwalii. Tutaj zrobił to 
samo. To bardzo dziwne, że przyjechałeś do Kalifornii, choć 
żyjesz tylko z renty. Chyba że masz o wiele bardziej lukratywne 
źródła dochodów. 
     - Kto niby miałby być tym źródłem? 
     - Moloch, naturalnie. Co ciekawsze, Maurice - znęcał się nad 
nim Tweed -zwykle popijasz przez cały dzień, praktycznie od rana. 
A jednak akurat dzisiaj pojawiłeś się tu trzeźwy jak, nie 
przymierzając, świnia. Doszedłeś do wniosku, że tym razem 
powinieneś być przytomny? O to chodziło? 
     - To moja sprawa, że lubię sobie czasami wypić... 
     - Czasami! - wybuchnęła Paula. - Codziennie chodzisz 
kompletnie pijany, tylko nie dziś. Pijesz jak szewc. 
     - Nie spodziewałem się tego po tobie, Paulo. 
     - Chcesz nam wmówić, że nie wlewasz w siebie alkoholu, jakby 
to była ta woda? 
     Gdy Paula zadała to pytanie, Maurice właśnie popijał wodę ze 
szklanki, którą podał mu Newman. Zakrztusił się i oblał. Newman 
zaczął go osuszać serwetką, ale Maurice wyrwał mu ją z ręki. 
     - Spokojnie - ostrzegł go Newman, napełnił nową szklankę i 
podał mu ją, zabierając poprzednią. 
     - Mam tego dość. 
     Maurice chciał się podnieść, ale Newman położył mu dłoń na 
ramieniu i silnym pchnięciem zmusił, by usiadł z powrotem. 
     - Dopiero zacząłem - poinformował go Tweed. - A co się 
działo w Port Navas? Gdzie byłeś, gdy zadźgali na śmierć biednego 
Adriana Penkastle? 
     - Skąd niby mam wiedzieć? 
     - Kto ma wiedzieć, jak nie ty? Skąd wziąłeś pieniądze na 
przelot do Kalifornii? Z czego żyjesz? A może powinienem zapytać, 
z kogo żyjesz? 
     - To moja sprawa. Mówisz, jakbym był alfonsem. 
     - A jesteś? - zainteresował się Marler. 
     - Ukręcę ci ten cholerny łeb - wściekł się Maurice. 
     - Parę osób już próbowało - poinformował go Marler. - Jak 
dotąd, bez powodzenia. Nie odpowiedziałeś na pytanie Tweeda. Skąd 
masz pieniądze? 
     - Oszczędzam, żeby móc tu przyjeżdżać na zimę. Mieszkam w 
tym klaustrofobicznym Port Navas, bo tam jest tanio. To tyle, 
jeśli was to interesuje. A teraz chciałbym już sobie iść... jeśli 
pan pozwoli, panie Tweed - powiedział ironicznie. 
     - Naturalnie, że możesz iść. A to twoje pieniądze. 
     Prendergast z niedowierzaniem wpatrywał się w kopertę, którą 
podawał mu Tweed. Wziął ją ostrożnie, jakby obawiał się, że mu ją 
wyrwą. Potem wstał i popatrzył Tweedowi prosto w oczy. 
     - Nie wiedziałem, że zniżasz się do tego rodzaju 
przesłuchań. 
     - Wyższa konieczność, Maurice - odparł spokojnie Tweed. - 
Dzięki, że przyszedłeś. 
     - Drobiazg. 
     Gdy wyszedł, Tweed poprawił się na kanapie i machnął ręką. 
     - Teraz zobaczymy. 
     - Co zobaczymy? - spytała Paula. - Dużo z niego nie 
wyciągnęliśmy, tak mi się przynajmniej wydaje. 
     - Poczekaj. Maurice jest wstrząśnięty i wściekły. Pewnie 
zaraz odjedzie, a Butler ruszy jego śladem. Jeśli Maurice pójdzie 
gdzieś telefonować, będziemy wiedzieli, że dzwoni do szefa. Do 
Black Ridge. 
     Butler znakomicie potrafił śledzić podejrzanego, nie dając 
się zauważyć. Prowadził BMW śladem Prendergasta ze "Spanish Bay" 
do Carmel, Po drodze Prendergast minął wiele budek 
telefonicznych, ale do żadnej z nich nie wszedł. 
     W Carmel pojechał aleją, wznoszącą się stromo ku położonemu 
na wzgórzu centrum miasta. Zaparkował przy hotelu "Pine Inn", 
spojrzał na zegarek i pospiesznie skręcił w boczną uliczkę. 
Butler powoli skręcił za nim i zobaczył, że wchodzi do małej 
restauracji, "Little Swiss Cay". Butler powoli przejechał obok, 
zajrzał do środka i ze zdziwienia zacisnął palce na kierownicy. 
Prendergast zajął stolik przy oknie, zaś naprzeciwko siedziała 
Vanity Richmond. Rozmawiali z ożywieniem. Prendergast lekko się 
uśmiechał, a Vanity śmiała się w głos. 
     Butler dotarł do najbliższej budki telefonicznej, którą 
zapamiętał po drodze, i złożył raport Tweedowi. 
     - Z tego wszystkiego wynika, że Maurice nie jest twoim 
szpiegiem w obozie Molocha - stwierdził Newman, kiedy Tweed 
powtórzył im wszystko, czego dowiedział się od Butlera. 
Zapanowała cisza. Tweed rozmyślał. Paula przerwała milczenie. 
     - Z obserwacji Butlera wcale nie wynika niewinność Mauricea. 
     Zamiast telefonować, mógł po prostu przekazać wiadomość 
Vanity. Przecież ona w dalszym ciągu jest osobistą asystentką VB. 
Może potem pojechała do Black Ridge i powiedziała szefowi o tym 
przesłuchaniu. Maurice mógł się przecież zorientować, że jest 
śledzony. 
     Tweed nie zareagował. Wyglądało na to, że stara się 
rozwiązać jakąś trudną kwestię. 
     W godzinę później zadzwonił telefon. Odebrała Paula. 
Grenville w dalszym ciągu się nie pojawiał. 
     - Znów Ochrypły Głos - powiedziała. 
     Tweed podszedł do telefonu, słuchał chwilę, poprosił o 
powtórzenie czegoś. 
     Potem z poważną miną odłożył słuchawkę. 
     - Czy któreś z was słyszało o Moss Landing? - spytał. 
     - Mam nadzieję, że nie jest podobne do McGees Landing - 
odparła Paula. 
     - Nie. To takie dość dziwne miejsce na wybrzeżu, na północ 
od Monterey, po drodze do Santa Cruz. Jedno z tych miejsc, 
których się nie zauważa, jadąc do San Francisco. Dobrze je 
pamiętam z czasów mojej ostatniej podróży. 
     - A więc jednak ktoś je zauważył - skomentował Marler. 
     - Zauważanie rzeczy pomijanych przez innych ludzi należy do 
moich obowiązków. Moss Landing leży trochę w bok od autostrady. 
Jest także portem dla pewnego rodzaju statków pływających po 
Pacyfiku. 
     - No więc, co takiego ciekawego jest w tym Moss Landing? - 
dopytywała się Paula. 
     - Właśnie się dowiedziałem, że pracuje tam, z daleka od 
brzegu, druga potężna pogłębiarka, taka sama jak "Baja". Chyba 
powinniśmy tam pojechać i się jej przyjrzeć. 
     - A co z Grenvilleem? - spytał Newman. - Miałeś z nim 
porozmawiać, jak przyjedzie. 
     - Bardzo się spóźnia - powiedział Tweed, zerknąwszy na 
zegarek. - Pewnie się wcale nie pojawi. 
     - Czy to samo w sobie nie jest podejrzane? - zasugerowała 
Paula. 
     - Może. Myślę, że do Moss Landing pojedziemy całym zespołem. 
Nie wiadomo, co nas tam czeka... 
      * 
     Vanity skończyła solidne angielskie śniadanie w "Little 
Swiss Cafe", pożegnała się z Mauriceem i wróciła nadmorską drogą 
do Black Ridge. Czuła się przyjemnie najedzona. Zjadła dwa jajka 
sadzone, bardzo apetyczny amerykański boczek, ładnie 
poprzerastany tłuszczem, smażone ziemniaki i popiła to wszystko 
mocną kawą. 
     No cóż, może przez to przytyję, ale muszę być teraz w 
formie, powiedziała sobie w duchu.. 
     Przy wejściu do Black Ridge nie musiała zapowiadać się przez 
domofon. Brand zobaczył, że nadjeżdża i otworzył jej bramę. Gdy 
zaparkowała, wyszedł na taras. 
     - VB chce cię widzieć. Już. Natychmiast. 
     - Chciałeś powiedzieć "bezzwłocznie"? -- spytała słodko i 
minęła go szybko. 
     Zrobił wściekłą minę, ale już zniknęła w budynku. Moloch 
czekał na nią w biurze. Poprosił, by usiadła i zaproponował kawę. 
     - Dziękuję, już piłam. Rozumiem, że chciałeś się ze mną 
zobaczyć. Brand jak zwykle błysnął dobrym wychowaniem. 
     - Brand w życiu nie słyszał o dobrym wychowaniu. Vanity, to 
bardzo poufna sprawa. 
     Powierzył jej już wiele takich spraw. Od lat uważał, że 
odpowiednia kobieta może być znacznie bardziej godna zaufania niż 
mężczyzna. Każdy facet na wysokim stanowisku zazdrościł mu jego 
pozycji i był zdolny do najbardziej skomplikowanych intryg. Wiele 
razy zdarzało mu się nagle wyrzucić z pracy bliskiego 
współpracownika, który przekroczył niewidzialną granicę. 
     - Zrozumiałam - odparła krótko. 
     - Ameryka to jedno wielkie szambo. Tutejsze społeczeństwo 
jest kompletnie zdegenerowane. W życiu prywatnym, a nawet w 
publicznym, nie ma nic świętego. Mam dosyć tego miejsca, 
pozbawionego moralności. Dlatego w tajemnicy przetransferowałem 
fundusze na Wschód. 
     - Mam nadzieję, że nie do Rosji. 
     - Naturalnie, że nie. Przenoszę się na Bliski Wschód i do 
Azji. 
     Umiarkowane środowiska w krajach islamu w dalszym ciągu 
szanują wartości rodzinne i dotrzymują warunków umowy. Chciałbym, 
żebyś pojechała ze mną... w tej samej roli, co dotychczas. 
Znacznie podniósłbym ci pensję. 
     - Jesteś bardzo hojny - powiedziała i zamilkła na moment. - 
Kiedy zamierzasz się tam przenieść? 
     - Wiesz, jaki jestem - uśmiechnął się. - Gdy raz podejmę 
decyzję, nie zwlekam z wprowadzeniem jej w czyn. To kwestia dni. 
Pierwszy przystanek w Wielkiej Brytanii. 
     - Czy mogę przespać się z tą propozycją? - spytała. - 
Naprawdę dostałam tę nową pracę w Nowym Jorku. Podpisałam już 
wstępną umowę. 
     - Wstępną? - Moloch uśmiechnął się znowu. - To znaczy, że 
jeszcze nie zawarłaś ostatecznego kontraktu? 
     - Dokładnie tak. 
     - Jeśli się będą stawiać, to ich po prostu kupię. Każdy ma 
swoją cenę. 
     - Ja nie. 
     - Nie mówiłem o tobie - poprawił się pospiesznie. - Chodziło 
mi o twojego potencjalnego pracodawcę w Nowym Jorku. Jeśli będzie 
żądał rekompensaty za to, że zmienisz decyzję, zapłacę mu sam. 
     Vanity była w duchu wielce rozbawiona. Gdy VB czegoś chciał, 
nikt nie mógł go powstrzymać. Równałoby się to próbie wytrwania 
na szlaku nomada. 
     - Mimo wszystko wolałabym się zastanowić - odparła 
stanowczo. 
     - Bardzo cię proszę. Potroję ci pensję., - Miło z twojej 
strony - odpowiedziała i wstała. - A teraz czeka mnie mnóstwo 
pilnej roboty... 
     Gdy VB rozmawiał z Vanity, Ethan wpadł do gabinetu Branda. 
Nigdy nie zadawał sobie trudu, by zapukać do drzwi, co drażniło 
Joela, który uważał, że wszyscy, może z wyjątkiem VB, powinni 
pukać, wchodząc do niego. 
     Był jednak za sprytny, żeby powiedzieć otwarcie, co o tym 
myśli. Ethan, ten pieszczoszek Molocha... zadrwił w myśli. 
     - O co chodzi? - warknął. 
     - O Moss Landing. Mam nadzieję, że w dalszym ciągu 
utrzymujesz na nabrzeżu strażników, którzy sprawdzają 
podejrzanych natrętów. 
     - To się mylisz. Miałem tam patrol i całymi tygodniami nie 
zjawiał się nikt podejrzany. W końcu ich wycofałem. 
     - Wycofałeś! - Kiedy Ethan był zdenerwowany, jego głos 
brzmiał wyjątkowo piskliwie. - Czyś ty zwariował? 
     Brand z wielkim wysiłkiem opanował furię. Jeśli ktokolwiek w 
tym towarzystwie był świrniętym, zasmarkanym szaleńcem, to 
właśnie Ethan Benyon. 
     Zacisnął wielkie łapska w pięści pod blatem biurka. Ethan 
wrzeszczał dalej. 
     - Przecież na wodach Moss Landing pracuje ta druga 
pogłębiarka, "Kebir"! 
     Wykonuje pracę o zasadniczym znaczeniu dla interesów AMBECO. 
Nikt nie może jej w tym przeszkodzić. Nie słyszałeś, że trzech 
nurków próbowało uszkodzić Baję. 
     - Uniemożliwiono im to, jak zapewne wiesz - odparł Brand 
lodowatym głosem. 
     - A jeśli to samo zdarzy się w Moss Landing? Wtedy praca 
"Kebira" zostanie skutecznie zahamowana. Wysiłek wielu lat 
pójdzie na marne. 
     Złamałeś rozkaz! - krzyczał. 
     Brand dalej siedział za biurkiem. Wiedział, że jeśli 
wstanie, to nie wytrzyma i uderzy Ethana. Nikt jeszcze do niego w 
ten sposób nie mówił. 
     Trudność polegała na tym, że brakowało mu ludzi, bo bitwa 
pod McGees Landing poważnie zmniejszyła liczebność ochrony. 
     - Wyślę tam patrol jeszcze rano - obiecał. 
     - To dlaczego nie ruszysz z krzesła swojego tłustego tyłka? 
     Natychmiast poślij ludzi na północ, powiedz im, żeby nie 
zważali na ograniczenia prędkości. Rób coś, ty obrzydliwy 
wielkoludzie! 
     Na szczęście dla siebie Ethan, wygłaszając ostatnie zdanie, 
wybiegł z pokoju. 
     Brand aż kipiał z wściekłości, ale chciał się zabezpieczyć, 
zanim tamten naskarży Vincentowi. Przycisnął interkom. 
     - Hogan, zbierz zaraz silną, uzbrojoną grupę. Mają być 
gotowi za pięć minut, a nawet wcześniej, jeśli to możliwe. 
     - Nie ma sprawy - odparł Hogan szybko. - Tylko że osłabimy 
ochronę Black Ridge, jeśli... 
     - Nie gadaj, tylko rób, na litość boską. jedźcie do Moss 
Landing. 
     - Mógłbym polecieć helikopterem. 
     - Nie, nie mógłbyś. VB zastrzegł go do swojego osobistego 
użytku. 
     Jedźcie samochodami. I zostańcie tam. Przeszukajcie całe 
miasteczko. Jeśli natraficie na kogoś podejrzanego, pozbądźcie 
się go. Ocean jest niedaleko. Macie tam być za pół godziny. 
     - Za pół godziny? A patrole policyjne? 
     - Powiedziałem: trzydzieści minut. Wiecie, gdzie zwykle 
stoją patrole. Zwalniajcie, gdzie trzeba, a potem gazu, jak 
concorde. Jeszcze tam jesteś? 
     Ze "Spanish Bay" wyjechał najpierw mercedes. Za kierownicą 
siedział Newman, obok niego Tweed, a z tyłu Paula z Alvarezem, 
który uparł się, że pojedzie z nimi. Śladem mercedesa podążało 
BMW Prowadził Marler, a z tyłu siedzieli Butler i Nield. Wszyscy, 
z wyjątkiem Tweeda, mieli ze sobą duże torby. Marler wymusił to 
na Tweedzie, twierdząc, że nie wiedzą, w co się pakują, więc 
lepiej będzie zabrać rozmaitą broń. 
     - Wyglądasz, jakbyś się czymś niepokoił - powiedziała Paula 
do Tweeda. 
     - To prawda. Moss Landing jest daleko na północ od Big Sur, 
gdzie pracuje Baja". Obie pogłębiarki dzieli spora odległość, co 
oznacza, że ogarniają swoim zasięgiem długi pas wybrzeża. 
Podejrzewam, że Moloch knuje coś na znacznie większą skalę, niż 
się spodziewałem. Nie możemy przyspieszyć, Bob? 
     - Możemy. Pojadę osiemdziesiątką, zatrzyma nas patrol i 
nigdy nie dotrzemy do Moss Landing. Pozwolę ci się zamartwiać w 
spokoju, jeśli nie będziesz mi przeszkadzał w prowadzeniu 
samochodu. 
     - Bob robi co może - łagodziła Paula, gdy skręcili na północ 
w szosę numer jeden. 
     - To prawda - przyznał Tweed. - Wstrząsnęła mną wiadomość o 
drugiej pogłębiarce. No cóż, dojedziemy; kiedy się da. 
     - Marler mówił mi, że sprawdził na mapie położenie tej 
mieściny - mówiła dalej Paula. - Kiedy tam dojedziemy, minie ją, 
a potem zawróci i dotrze tam z innego kierunku niż my. Coś w 
rodzaju gry w dwa ognie. 
     - Nie najgorsza strategia - uznał Newman i skupił się na 
prowadzeniu wozu. 
     - Ciekawe, co się stało Grenvilleowi - zastanawiała się na 
głos Paula. - Przecież czekaliśmy na niego całe dwie godziny. 
     - Pojawi się w końcu - odpowiedział Alvarez. - Żywy albo 
martwy. 
     W takim ponurym nastroju jechali na północ. Gdy zostawi się 
za sobą Monterey, z lasami sosnowymi, drogami wijącymi się wśród 
pagórków i pięknymi widokami;jazda staje się nudna. Paula to 
zauważyła i podzieliła się swoimi spostrzeżeniami. 
     Minęli drogowskaz do Castroville; po prawej stronie mieli 
teraz szerokie pola, przypominające prerię. W dali majaczyły 
łagodne zarysy wzgórz, a nad nimi spiętrzone chmury znad 
kontynentu. Słoneczny żar lejący się na samochody sprawił, że 
podróż stawała się coraz mniej przyjemna. 
     W oddali zamajaczyła wielka betonowa konstrukcja z wysokim 
kominem. Nie przydawała uroku krajobrazowi. 
     - To elektrownia - wyjaśnił Alvarez. - Tu skręcamy do Moss 
Landing. 
     Daj w lewo, Newman. 
     Paula wyjrzała przez okno i pomyślała, że nigdy w życiu nie 
widziała podobnie zaniedbanych ruder, głównie jednopiętrowych i 
drewnianych. Im dalej od szosy, tym bardziej zwężała się droga. 
Jej nawierzchnia pozostawiała wiele do życzenia i Newman jechał w 
żółwim tempie. BMW zniknęło za kolejnym zakrętem. 
     - Cóż za urocze miejsce - powiedziała Paula z przekąsem. 
     Minęli spory drewniany budynek, z napisem "Sklep rybny u 
Phila. 
     Zimne piwo". Dalej tłoczyły się zagracone sklepiki ze 
starociami, a wyschnięta ziemia była usiana resztkami łodzi, 
starymi oponami i innymi śmieciami. 
     - W Ameryce nie ma zwyczaju wywożenia śmieci - skomentowała 
Paula. Po prostu rzucają wszystko na kupę na najbliższym pustym 
placu. 
     Kiedyś jechałam pociągiem z Nowego Jorku do Bostonu. Między 
trawnikami eleganckich posiadłości a torem było strome zbocze, 
dosłownie pokryte rupieciami, które mieszkańcy tamtych willi po 
prostu przerzucali przez płot. Ameryka to dziwny kraj. 
     - Jeden mój znajomy z Nowego Jorku - dodał Newman - 
Amerykanin w trzecim pokoleniu, bardzo inteligentny, wyjaśniał mi 
kiedyś, że tłum imigrantów, napływający przez Ellis Island, 
składał się z nieudaczników, którzy nie dorobili się w Europie. 
Gdyby byli bogaci, w głowie nie powstałaby im myśl o wyjeździe z 
kraju, prawda? No więc ci imigranci, mówił, pragnęli tylko 
jednego. 
     Koniecznie chcieli się dorobić. Od tej pory żyli pod znakiem 
dolara; im więcej pieniędzy, tym lepiej. O, a co my tu mamy? 
     W doku stał duży transportowiec o zardzewiałym kadłubie. 
Robotnicy właśnie nad nim pracowali. Dalej kotwiczył spory kuter. 
Dopiero za nim Paula zobaczyła wyjście z portu na ocean. 
     - Mimo obskurnego wyglądu, Moss Landing ma dość ruchliwy 
port - wyjaśnił Tweed. - Jest oddalony od głównych szlaków, więc 
nikt uczciwy nie wybrałby tego miejsca jako swojej bazy. Bob, 
zatrzymaj się przy wyjściu z portu i pożycz mi lornetkę... 
     Znajdowali się pośrodku placu, który Pauli wydawał się 
olbrzymim śmietniskiem i bynajmniej nie przypominał atrakcji 
turystycznej. Gdy samochód zatrzymał się na nabrzeżu, zobaczyła 
powód zainteresowania Tweeda. O pół mili od brzegu kotwiczyła 
gigantyczna pogłębiarka, dokładnie taka sama jak "Baja". 
     Tweed wysiadł z samochodu, nastawił lornetkę i zaczął 
uważnie oglądać statek od dziobu po rufę. 
     - Nazywa się "Kebir" - oświadczył w końcu. - Bob, na 
pokładzie są jakieś urządzenia... coś dużego, okrytego plandeką. 
Przypomina ci to "Baję"? 
     - Owszem - zgodził się Newman, spojrzawszy przez lornetkę, 
którą zwrócił mu Tweed. - Dokładnie to samo. Gdyby oba statki nie 
różniły się nazwą, powiedziałbym, że mamy przed sobą "Baję". 
     - Ludzie, tu jest wstęp wzbroniony - krzyknął ktoś 
zachrypniętym, wrogim głosem. 
     Odwrócili się. W odległości kilkunastu jardów stał Hogan z 
automatem w ręku. Paula spostrzegła, że za wrakami samochodów 
kryją się jacyś ludzie, a wszyscy uzbrojeni. 
     
     Rozdział 39 
     
     To publiczne miejsce - odkrzyknął Newman. - Masz pozwolenie 
na broń? 
     Dostrzegł coś, czego inni nie zauważyli. Z tyłu podkradała 
się do Hogana szczupła postać, zgięta w pół przebiegała od 
samochodu do samochodu. Newman starał się skupić na sobie całą 
uwagę Hogana. 
     - Na tę zabawkę nie trza pozwolenia - odpowiedział Hogan i 
zaśmiał się ochryple. Uniósł automat i wycelował w Paulę. - Jeśli 
ktoś się ruszy, panience będzie potrzebna nowa skóra - ciągnął. - 
A ta jest całkiem niezła... 
     W tym momencie dopadł go Pete Nield z lufą walthera w dłoni. 
     Uderzył kolbą w wielki łeb Hogana. Osiłek upadł na twarz, a 
Nield skoczył na niego. Cios był potężny, ale nie znokautował 
przeciwnika. 
     Hogan obrócił się na bok i chwycił Nielda za gardło. Pchnął 
go w bok, w pobliże skarpy nabrzeża, stromo opadającej w morze. 
Drobny Nield znalazł się w kłopotach. Newman skoczył ku nim i 
kule zaczęły rykoszetować w pobliżu. 
     - Opuścić mi te zasrane łby, albo wam je odstrzelę! 
     To był głos Butlera. Wywiadowca przycupnął na czubku 
chwiejnej wieżyczki ciśnień, zaopatrzonej w drabinkę z jednej 
strony, i powoli przesuwał lufę pistoletu maszynowego. Nad 
głowami ludzi Hogana zaświstały kule. 
     Padli na ziemię i przestali strzelać do Newmana. 
     Hogan przez ten czas zepchnął ciężko dyszącego Nielda na 
skraj nabrzeża. 
     Newman doskoczył do nich, złapał Hogana za włosy i odciągnął 
go do tyłu, odrywając jego ręce od gardła przeciwnika. Nield 
skorzystał z tego i odpełznął w bezpieczne miejsce. Newman mocno 
szarpnął Hogana za czuprynę i z całej siły huknął jego głową o 
betonowy krawężnik. Ciało ochroniarza przebiegło drżenie, 
przechylił się na bok, przeleciał przez krawędź i wpadł do wody z 
głośnym pluśnięciem. Newman przechylił się i zobaczył, że ciało 
oddala się od nabrzeża. Zaczął się odpływ. 
     Automat Butlera umilkł, skończyły się mu naboje. Przez 
chwilę słychać było tylko odległe odgłosy pracy elektrycznych 
narzędzi, używanych przez stoczniowców przy naprawie 
transportowca, skutecznie zagłuszające walkę na śmierć i życie, 
toczącą się na nabrzeżu. 
     Jeden z ludzi Hogana zerwał się na równe nogi i rzucił coś 
pod wieżę ciśnień, na której siedział Butler, wsuwający właśnie 
do komory automatu świeży magazynek. Granat eksplodował, 
wyrywając wielką dziurę w wieży, która zaczęła chylić się w 
stronę wody. Butler jak wiewiórka zbiegł po pochylonej drabince. 
     W chwili gdy znalazł się na ziemi, cała konstrukcja się 
zawaliła. 
     Newman pędził w stronę Pauli, wskazując jej leżącą na ziemi 
torbę. 
     Paula padła płasko na ziemię i prędko poczołgała się w tamtą 
stronę, wsadziła rękę do torby i wyciągnęła granat. Tweed 
przykucnął za polerem, ściskając w dłoni walthera, którego Marler 
wsunął mu do kieszeni na chwilę przed wyjazdem ze "Spanish Bay". 
     - Paula, Bob, na ziemię - rozkazał. 
     Paula jeszcze bardziej się rozpłaszczyła, a Newman padł u 
jej boku. 
     Między nimi leżała torba. W drzwiach przerdzewiałego, 
piętrowego autobusu bez drzwiczek pojawił się jeden z ludzi 
Hogana i spokojnie wycelował w nich z automatu. 
     Muszę go załatwić pierwszym strzałem, inaczej on ich zabije, 
pomyślał Tweed. 
     Ujął pistolet w obie ręce, starannie wycelował i nacisnął 
spust. 
     Człowiek we wraku autobusu stanął jak wryty z wyrazem 
niedowierzania na twarzy, patrząc, jak na koszuli wykwita mu 
ciemnoczerwona plama. Chwilę później upadł głową w dół na stos 
metalowych części, które głośno zadźwięczały pod ciężarem jego 
ciała. 
     Paula i Newman ściskali w dłoniach granaty; kolejni 
ochroniarze Hogana, osłonięci kawałami pordzewiałej blachy, 
rozpoczęli nieprzerwaną kanonadę. Nagle, w tym samym momencie, 
cisnęli granaty łukiem przed siebie. Obydwa upadły za 
napastnikami i eksplodowały. Strzelanina natychmiast ucichła. 
     - Ktoś się jeszcze bawi? - rozległ się głos o kulturalnym 
akcencie. 
     Tweed zobaczył zza swojego polera, że to Marler stoi na 
resztkach wieży ciśnień. W ten sposób mógł widzieć dokładnie 
wszystko wokół, choć ruiny były dużo niższe niż konstrukcja, z 
której poprzednio strzelał Butler Na jego wezwanie zareagowali 
dwaj ostatni ludzie Hogana, przykucnięci za dużym kawałem złomu 
-pozostałością po samochodzie, zgniecionym przez prasę. 
Wyskoczyli z obu stron blaszanego sześcianu, składając się do 
strzału. Marler załatwił ich ze sztucera z celownikiem optycznym. 
Odczekał, rozglądając się po terenie. Nikt więcej się nie 
poJawił. 
     - Mam wrażenie, że to już koniec imprezy - zawołał. 
     Powoli przejechali obok transportowca. Robotnicy w dalszym 
ciągu pracowali pilnie wiertarkami, które z bliska czyniły 
ogłuszający jazgot. 
     Nikt nawet nie podniósł głowy - dla nich czas rzeczywiście 
oznaczał pieniądze. 
     Przed odjazdem musieli pomóc kulejącemu Butlerowi wsiąść do 
BMW Drabinka z wieży, zsuwając się do morza, uderzyła go w 
kolano. Paula uparła się obejrzeć skaleczenie, wyjęła apteczkę, 
zdezynfekowała ranę i zabandażowała ją. 
     - Wiele hałasu o nic - mruknął wywiadowca. 
     - Po prostu siedź cicho i nie ruszaj nogą - skarciła go. 
     Choć pozostawili za sobą podejrzaną mieścinę, czyli Moss 
Landing, w dalszym ciągu jechali powoli. Gdy skręcili w drogę 
szybkiego ruchu, Newman przyspieszył, a Marler natychmiast ruszył 
za nim. Tweedowi zależało, by odjechać z pola bitwy przed 
pojawieniem się policji. 
     - Nieźle było - powiedziała Paula i westchnęła. - Jak 
myślisz, czy czekali specjalnie na nas, czy też Moloch zwykle 
utrzymuje tu taki potężny oddział? 
     - Nigdy się tego nie dowiemy - odparł Tweed. - 
Najważniejsze, że wszyscy przeżyliśmy. W Ameryce każdego czeka 
moc wrażeń. 
     - No cóż, przynajmniej na drodze jest spokój - odrzekła 
Paula. - Chociaż może nie powinnam o tym wspominać. Za każdym 
razem, kiedy coś takiego mówię, zdarza się coś strasznego. Nie 
zmartwiłabym się, gdyby wreszcie zrobiło się trochę spokojniej. 
     Paula nigdy nie mówiła tak gorzko. Tweed przezornie nie 
odwracał się w jej stronę. Czyżby życie w ciągłym napięciu dało 
się zespołowi we znaki? 
     Następne słowa Pauli jeszcze pogłębiły jego niepokój. 
     - Mówiłeś, że Moss Landing w niczym nie przypomina McGees 
Landing, pamiętasz? - zaczęła wesoło. 
     Nie odpowiedział. Wiedział, że są takie chwile, kiedy 
najlepiej jest milczeć. 
     Napoleon kiedyś stwierdził, że w czasie wojny morale jest 
trzykrotnie ważniejsze od broni. Może to moja wina, pomyślał. 
Ostatnio za często popadam w zamyślenie. 
     Muszę coś zrobić, żeby ludziom poprawił się nastrój. 
     - No cóż, po raz kolejny zredukowaliśmy potencjał bitewny 
ludzi Molocha -Przypomniał. 
     - I to w znacznym stopniu - zgodził się Newman. - Teraz 
naprawdę zacznie brakować mu ludzi. Być może najlepszym 
rozwiązaniem byłoby teraz wziąć Black Ridge szturmem i sprawdzić, 
co się tam naprawdę dzieje. 
     - W żadnym wypadku - warknął Tweed. - Natychmiast 
powiadomiłby policję. Zaaresztowaliby nas i nic już nie 
moglibyśmy zdziałać. 
     - Tweed ma rację - odezwał się Alvarez po raz pierwszy. - 
Podejrzewam, że Moloch opłaca jednego albo paru naprawdę 
wpływowych ludzi. Nie możemy go tknąć. 
     Przy okazji, udało mi się namówić kolegę, żeby wykradł kopię 
raportu z badania tej ciężarówki zatrzymanej na blokadzie. Wtedy, 
gdy kierowca zginął w strzelaninie. 
     - Czy testy coś wykazały? - spytał Tweed. 
     - Owszem. Ślady nowego, niezwykle potężnego środka 
wybuchowego, zwanego ksenobium. Zdrapane ze ścian próbki posłano 
do Waszyngtonu, eksperci je przeanalizowali i doszli do takiego 
wniosku. 
     - Myślałam, że zerwałeś wszelkie kontakty z Waszyngtonem - 
zdziwiła się Paula. 
     - Nawet gdyby mnie zesłali na Syberię, znalazłbym tam 
jakichś kolegów, dłużnych mi przysługę - uśmiechnął się Alvarez. 
- Takie są korzyści z wieloletniej pracy w CIA. 
     - Co chcą w tej sprawie zrobić? 
     - Nic zgoła. Moloch w zakładzie Des Moines produkuje 
materiały wybuchowe na zamówienie rządu. Szach i mat. Och, może 
powinienem się wam z jednej rzeczy wyspowiadać, mówią, że to 
oczyszcza duszę. 
     - Z czego mianowicie? - zaciekawiła się Paula. 
     - W Moss Landing zobaczyłem, że za Marlerem skrada się dwóch 
bandziorów ze strzelbami. Nie wyglądali na zawodowców. Zaszedłem 
ich z tyłu, zabiłem strzałami w głowę, a ciała wrzuciłem do 
oceanu. Nie powtarzajcie Marlerowi. Po co robić koło tego szum? 
     Typowe dla Alvareza, pomyślała Paula. Jest z natury skromny, 
krępowałyby go podziękowania Marlera. 
     Tweed uparcie drążył poprzedni temat: 
     - A zatem w ciężarówce wykryto ślady ksenobium, co sugeruje, 
że przewożono nią duże ilości tego środka wybuchowego z Des 
Moines do Black Ridge? 
     - Nie ma żadnych wątpliwości - potwierdził Alvarez. 
     - Nasza wyprawa do Moss Landing przyniosła różnorodne 
korzyści - oświadczył Tweed z zadowoleniem. - Wiemy teraz, że 
daleko na północy pracuje druga pogłębiarka, czyli platforma 
wiertnicza, bliźniaczo podobna do "Baji". 
     Prawdę mówiąc przeraził się, dowiedziawszy się od Alvareza o 
śladach ksenobium. Nie wątpił, że "Kebir", podobnie jak "Baja", 
wywiercił gigantyczną dziurę w dnie morskim, wpakował do niej 
potężną bombę, a następnie ją zamaskował. 
     Olbrzymie eksplozje miały objąć o wiele większą część 
kalifornijskiego wybrzeża, niż się spodziewał. 
     - Bob - powiedział - zatrzymaj się przy jakiejś budce 
telefonicznej w spokojnej okolicy. Muszę natychmiast 
zatelefonować. 
     W Black Ridge Ethan z trudem ukrywał radość i podniecenie. 
Przez osobisty radiotelefon, nie podłączony do ogólnej centrali, 
dostał wiadomość od kapitana "Kebira". W kilku zdaniach zawarte 
było hasło, które potwierdzało, że cały system jest już gotowy do 
działania. 
     Oznaczało to, że bomba nie tylko znajduje się w tunelu i 
jest uzbrojona, ale że zamontowano na niej także czujnik radiowy, 
połączony z systemem wewnętrznym. 
     Ethan wykonał kilka tanecznych pas, skacząc to na jednej, to 
na drugiej nodze, po czym wyjął klucz i otworzył ścienny sejf. 
Wewnątrz, między dwiema dźwigniami, znajdowały się dwa 
przełączniki. Jeden był już wciśnięty, co oznaczało uruchomienie 
czujnika radiowego przy bombie spoczywającej w podmorskim szybie 
wywierconym pod "Bają". 
     Powoli wcisnął drugi przełącznik. Ogarnęła go ekstaza. 
Pogładził obie dźwignie, zamknął sejf i zasłonił go płytą 
ścienną. Teraz musiał tylko poczekać, aż nasilą się lekkie 
wstrząsy poprzedzające trzęsienie ziemi; wtedy uruchomi dźwignie. 
Potrzeba pięciu minut, aby sygnał dotarł do obu bomb. A wynik? 
Natychmiastowa detonacja. 
     Wyszedł z biura i popędził do drzwi, wiodących do hali na 
parterze. 
     Musiał bezustannie sprawdzać odczyty, żeby wiedzieć, kiedy 
złowieszcze ostre krzywe na potężnym sejsmografie wzniosą się 
jeszcze wyżej. Zjeżdżając windą, odezwał się głośno: 
     - Do widzenia, mamusiu... 
      * 
     Następnego ranka po śniadaniu Tweed spacerował z Paulą po 
polach golfowych, łagodnie opadających ku spokojnemu, 
nieskończonemu Pacyfikowi. Szli tą samą nadbrzeżną ścieżką, z 
której Paula wypatrzyła zwłoki kobiety na falach, w powodzi 
księżycowego światła. Poczuła się nieswojo. 
     - Dziwne uczucie... kiedy człowiek sobie uświadomi, że można 
przepłynąć tysiące mil morskich i pierwszym lądem, na który się 
natrafi, będzie Japonia -odezwał się milczący dotąd Tweed. 
     - Trochę mnie przeraża ta myśl - odparła Paula. - 
Zastanawiam się, czy Newman nie miał racji i czy przypadkiem 
szturm na Black Ridge nie jest naszą ostatnią szansą. 
     - Nic by z tego nie wyszło. Widziałem stalowe drzwi, 
prowadzące do sali z sejsmografami. Mówiłem ci też chyba o takich 
samych drzwiach w ścianie, które z pewnością prowadzą do windy. 
Gdybyśmy zaatakowali, Moloch natychmiast zamknąłby się za nimi i 
wezwał policję. 
     Z lewej strony, w dali czerniła się linia wyglądająca jak 
zarys lasu. Złudzenie to sprawiał gęsty welon mgły, napływającej 
znad oceanu. Patrząc na piękno tej sceny, Paula z trudem mogła 
pogodzić się z faktem, że w tym raju spotkały ich tak koszmarne 
przeżycia. 
     Nieopodal spacerowali Newman i Vanity, pogrążeni w rozmowie. 
     - Bob - powiedziała Vanity - opuszczam AMBECO. 
     - Naprawdę? - nie potrafił ukryć zaskoczenia i niepokoju. - 
Dokąd teraz zmierzasz? 
     - Chyba do Nowego Jorku... proponują mi tam świetną pracę. 
     - To znaczy, że już się nie zobaczymy. 
     - Dlaczego nie? 
     - Mógłbym odwiedzić cię w Nowym Jorku - odpowiedział 
natychmiast, zachęcony jej reakcją. 
     - Byłoby miło tylko we dwoje. 
     - Pewnie, że tak - ucieszył się. - Kiedy jedziesz? Muszę tu 
z Tweedem doprowadzić do końca jedną sprawę. 
     - Ja też muszę dokończyć pracę, którą wykonuję dla VB. 
Możemy przecież być w kontakcie, prawda? 
     - Dlaczego nie? 
     Zbliżając się do oceanu, słyszeli coraz mocniejszy syk fal 
przypływu, rozbijających się na plaży. Nagle Tweed obrócił się na 
pięcie, złapał Paulę pod rękę i stanowczym krokiem zawrócił na 
ścieżkę. 
     - Co się dzieje? 
     - Nie możemy dłużej zwlekać. Trzeba działać. Muszę 
zatelefonować do Weatherbyego. Zaryzykuję rozmowę przez hotelową 
centralkę.. 
     Paula przywykła już do metod Tweeda. Po wczorajszym powrocie 
z Moss Landing, resztę dnia przesiedział w pokoju, wpatrując się 
nieobecnym wzrokiem w dal. Niemal można było słyszeć, jak trybiki 
w jego mózgu obracają się na najwyższym biegu. W pewnym momencie 
wziął papierosa z paczki, którą Newman zostawił na stole, zapalił 
i wydmuchiwał dym niewielkimi kłębami. 
     Mało kto widział go kiedykolwiek palącego. 
     Posiłki kazał sobie przynosić do pokoju. Paula siedziała z 
nim, wiedząc, że jest poważnie zaniepokojony. Poszła do siebie 
dopiero późnym wieczorem. Rano Tweed zadzwonił do niej i 
zaproponował śniadanie w restauracji "Roys", a gdy zjedli, 
zaprosił ją na spacer po plaży. 
     Teraz pędził ścieżką pod górę w takim tempie, że z trudem 
dotrzymywała mu kroku. Widziała, że Newman przygląda im się z 
daleka. Na pewno zauważył, że Tweed gna z powrotem do hotelu. 
     - To dziwne - powiedziała. - Gdy widzę, jak gracze w golfa 
jeżdżą wózkami i odbijają piłki, wszystko wydaje mi się w 
najlepszym porządku. 
     A ty masz taką minę, jakby świat miał się zawalić. 
     - Może spora jego część właśnie to zrobi... 
     W pokoju przysiadł na łóżku i z pamięci wystukał numer 
Weatherbyego na klawiaturze. Ktoś zadzwonił do drzwi, Paula 
poszła otworzyć i wpuściła Newmana. 
     Zawołał do Vanity w korytarzu: 
     - Za parę minut zejdę do ciebie do recepcji. 
     - To ty, Weatherby? U mnie jest dziesiąta rano, więc u 
ciebie pewnie piąta po południu. 
     - Zgadza się. Domyślam się, że to coś pilnego. 
     - Przepraszam, że jestem nudny, w dalszym ciągu chodzi mi o 
to samo. Proszę pani, są jakieś trzaski na linii... - Tweed 
poczekał chwilę, czy ktoś mu odpowie " albo pstryknie odkładana 
słuchawka podsłuchującej telefonistki. Nic nie usłyszał. - 
Weatherby, rozmawiam przez hotelową centralkę. Chyba wszystko 
jest w porządku, ale wolę nie ryzykować. Chodzi o pana Ksenoba, 
tego o wybuchowym charakterze. Rozumiesz? 
     - Rozumiem. 
     - Gdyby dwóch takich umieszczono na dnie morskim, w dużej 
odległości od siebie i gdyby eksplodowali, mogliby poruszyć 
płytę? 
     - Płytę tektoniczną? Wepchnąć w głąb? 
     - Właśnie. 
     - Musiałaby to być moc, z jaką się nigdy nie spotkałem. 
     - Dziesięciokrotnie przekraczająca moc pana Wodorczyka. 
     - U każdego z tych panów? 
     - Tak. 
     - To przerażająca siła. Mimo to nie sądzę, by mogła 
przesunąć płytę. 
     - Nawet jeśli całą operacją kieruje Ethan? 
     Po raz pierwszy w tej rozmowie zapadła cisza. Tweed czekał. 
     Weatherby odezwał się znowu. 
     - Jeśli to wszystko zaprojektował Ethan, to mamy poważne 
podstawy do niepokoju. Jemu mogłoby się to udać. Szczególnie 
gdyby zbliżało się rzeczywiste trzęsienie ziemi. 
     - Dziękuję. 
     Tweed odłożył słuchawkę. Spojrzał na Newmana i zapytał: 
     - Co ci powiedziała jedna z tych nieszczęsnych bliźniaczek 
Standish, gdy wyciągnąłeś ją z wody na wydmę nieopodal 
Nansidwell? 
     - Miała pełno wody w ustach i z trudem wymawiała słowa, ale 
zrozumiałem, że powtarza: "Skok. Skok". 
     - Próbowała powiedzieć coś innego: "Uskok. Uskok". Chciała 
cię ostrzec przed trzęsieniem ziemi. 
     - Och, szlag by trafił! 
     - Mam nadzieję, że nie trafi nas wszystkich. Teraz muszę 
zadzwonić do pani Benyon. Zdaje się, że zostało nam niewiele 
czasu. 
     Ponownie z pamięci wystukał numer na klawiaturze. 
     - Pani Benyon? Mówi Tweed. Podam pani umówione wcześniej 
hasło: Angelo, żeby pani nie miała wątpliwości, kto dzwoni. 
     - Ma pan bardzo charakterystyczny głos, panie Tweed. I tak 
bym pana poznała - odpowiedziała żywo. 
     - Jedziemy do Black Ridge. Czy może się pani spakować w 
ciągu godziny? 
     Dobrze. Wstąpimy po panią mniej więcej za godzinę. 
     - Już jestem spakowana. Chciałam się przenieść do mego 
starego domu, byle dalej od Black Ridge. 
     - Proszę zostać w willi. Przyjedziemy po panią. Proszę 
pozamykać wszystkie drzwi na klucz i nie wpuszczać nikogo poza 
mną. Przepraszam, ale się spieszę. 
     Wstał i zacisnął pięści. Znów popatrzył na Newmana. 
     - Jesteś gotów do natychmiastowego wyjazdu? Powiedziałeś 
pozostałym, że mają się spakować, tak jak cię prosiłem przez 
telefon wieczorem? 
     - Wszyscy przygotowani. Co to za bzdury o odwiedzinach w 
Black Ridge? 
     Nie zgodziłeś się przecież na szturm. 
     - Muszę się zobaczyć z Molochem. Podejmę jeszcze jeden 
wysiłek: postaram się go przekonać, żeby wsadził Ethana Benyona 
pod klucz. Paula, pojedziesz ze mną. 
     - Poprowadzę samochód - zaproponował Newman. - Założycie 
się, że Alvarez zaraz się pojawi, jak królik z kapelusza? 
     
     Rozdział 40 
     
     Gdy Tweed wprowadzał swój oddziałek do recepcji, Alvarez 
siedział na kanapie i czytał gazetę. Vanity spacerowała tam i z 
powrotem z telefonem komórkowym w ręce. Newman podszedł do niej. 
     - Jedziemy do Black Ridge. 
     - Ja też. Czekałam, żeby ci to powiedzieć. VB zadzwonił i 
kazał mi przyjechać do siebie jak najszybciej. 
     - Pojedziemy w konwoju. Ja prowadzę. 
     - Założę się, że cię wyprzedzę. 
     - Nie próbuj - ścisnął jej ramię. - Zaufaj mi. Nie rób tego. 
Jedź z tyłu. 
     - No to nie miej pretensji, jeśli czasem trzasnę cię w ten 
blaszany tyłek! 
     Odrzuciła do tyłu rudą grzywę, pochwyciła spojrzenie Pauli i 
zorientowała się, że tamta dosłyszała jej słowa. Uśmiechnęła się. 
     - Czasem się z Bobem kłócimy. Rzadko, ale jednak. 
     - Dobrze wam tak. 
     Tweed już zdążył wyjść z recepcji, kierując się w stronę 
mercedesa. Newman wyprzedził go biegiem, a Alvarez za nim. 
Lekkostopa Vanity przemknęła obok nich, wskoczyła do swojego 
samochodu i rzuciła telefon na siedzenie obok. Newman sięgnął i 
zabrał go jej. 
     - Co jest, do licha.:. - Zaczęła. 
     - Muszę gdzieś koniecznie zadzwonić po drodze - skłamał. - 
Jeśli ktoś będzie chciał z tobą rozmawiać, dam ci znak ręką. Więc 
jedź z tyłu, bardzo cię proszę. 
     - Prosisz? To już lepiej. 
     Newman wiózł Tweeda, Paulę i Alvareza; za samochodem Vanity 
widział BMW, prowadzone przez Marlera. Z tyłu siedzieli Nield i 
Butler. 
     Marler chyba jeszcze w życiu niczego nie przegapił. Jechali 
w dobrym tempie szosą numer jeden. Był kolejny piękny dzień, 
słońce lśniło na błękitnym niebie. Znad oceanu wiała przyjemna, 
chłodna bryza, przynosząca ulgę w upale. 
     Paulę zafascynowało, jak sprytnie Newman pozbawił Vanity 
telefonu komórkowego. Dla wszystkich było jasne, że ich związek 
się pogłębia, a mimo to Newman nie stracił głowy. Zabrał telefon, 
by nie ryzykować, że Vanity powiadomi VB o ich niespodziewanym 
przyjeździe. 
     Przebyli już ponad połowę drogi do Black Ridge, gdy utknęli 
w nieskończonym korku samochodów, nieruchomo tkwiących zderzak w 
zderzak. Newman zaklął w duchu. Na widok stanowego policjanta 
wędrującego po poboczu wysiadł z wozu. 
     - W czym problem, oficerze? - spytał, - Problem, Angolu - 
odparł, żując gumę, dwumetrowy gliniarz, zbudowany jak mistrz 
amerykańskiego futbolu - polega na tym, że będziecie tu tkwić 
przez dłuższy czas. A teraz zabierz swojego gruchota jak najdalej 
ze środka drogi, dobra? 
     - Dlaczego? 
     - Może dlatego, że cię o to proszę. A może dlatego, że na 
szosie był karambol i blokuje przejazd. I może dlatego, że 
czekamy na dźwigi, żeby rozładowały ten pieprznik i pozwoliły 
ludziom jechać. Jak myślisz, dobry powód? 
     - Ależ naturalnie - zgodził się uprzejmie Newman. 
     W tej sytuacji nie było sensu spierać się z przedstawicielem 
prawa. Powtórzył wszystkim, co się stało. 
     - Będziemy mieli straszne opóźnienie - stwierdził Alvarez. 
     - W końcu przecież dojedziemy - pocieszył go Tweed. 
     On jeden zachował spokój. Już dawno temu nauczył się, że 
jeśli nie można nic zrobić, trzeba wykorzystać czas na 
odpoczynek. Newman poszedł do Vanity, której dotrzymywał 
towarzystwa Marler, i wyjaśnił, co się stało. 
     - Możemy tu tkwić godzinami - powiedziała. - Jak to dobrze, 
że jestem taka przezorna! Zawsze zabieram zapasy na wypadek 
awarii w jakimś odludnym miejscu. W bagażniku jest przenośna 
lodówka i kosz piknikowy. Jedzenie, wino i kawa. 
     Powiedz mi, Bob, czy Tweed woli mocną, czy bezkofeinową? 
     - Mocną - odparł Newman machinalnie. - Myślisz, że to długo 
potrwa? 
     - Wystarczająco, żebyśmy wymietli do czysta tę lodówkę. 
Rozładowanie karambolu zwykle zajmuje wiele czasu. 
     Moloch siedział w biurze w Black Ridge i pracował pilnie. 
Niszczył dokumenty, które nigdy nie powinny ujrzeć światła 
dziennego. Musiał sprawdzić każdą kartkę, na wypadek, gdyby 
trafił na coś, co powinien zatrzymać. 
     Nużące zajęcie, ale nie mógł go zlecić nikomu innemu - 
niektóre dane mogły stanowić niebezpieczeństwo. Joel Brand 
wszedł, jak zwykle, bez pukania. 
     Moloch położył czystą kartkę na stosie nie przejrzanych 
jeszcze dokumentów. 
     - O co chodzi? Jestem bardzo zajęty. 
     - Vanity jeszcze się nie pojawiła Myślałem, że kazałeś jej 
natychmiast przyjeżdżać. 
     - To prawda. Mam nadzieję, że to nie wypadek drogowy. 
     - A, to możliwe - odparł złośliwie jego zastępca. - Na 
drodze do Carmel jest niezły karambol. 
     - Spróbuję się do niej dodzwonić. Czemu stoisz i marnujesz 
czas, za który ci słono płacę? 
     Otworzył szufladę, wyjął własny telefon komórkowy i nacisnął 
przycisk. 
     W tym nowoczesnym świecie on zawsze naciskał guziki. 
Dodzwonił się, ale Vanity odezwała się dopiero po dłuższej 
chwili. 
     
     - Przepraszam, że tak długo nie odbierałam. I że się spóźnię 
- usłyszał wyraźnie jej głos. - Na szosie jest spory karambol. 
Podobno uporają się z nim dopiero za kilka godzin. Będę 
najszybciej, jak się da. Nic mi się nie stało. 
     - To najważniejsze. Niszczę dokumenty. Po prostu przyjedź, 
kiedy będziesz mogła... 
     Vanity oddała telefon Newmanowi. W drugiej ręce trzymała 
kanapkę. 
     - Zdaje się, że tobie ten aparat jest bardziej potrzebny. 
Aha, tego nam jeszcze było potrzeba. 
     Skomentowała w ten sposób fakt, że tego dnia słynny 
amerykański zmysł techniczny chyba wziął sobie wolne. Wielki 
dźwig, który przyjechał, by odblokować zastawioną pogruchotanymi 
samochodami drogę, sam się zepsuł. 
     Oznaczało to konieczność wezwania kolejnych pojazdów, by 
odholować popsutą maszynę, zanim zacznie się właściwa praca przy 
karambolu. Z przeciwnej strony nadjechały karetki, zabrały 
rannych i kilku zabitych. 
     - To może trwać całe wieki - irytowała się Paula. 
     Na jej samopoczucie wcale nie wpływał dobrze fakt, że Tweed 
po prostu zasnął. Dopiero gdy zjedli wszystkie zapasy Vanity i 
wypili całą kawę, coś drgnęło. 
     Było już późne popołudnie. Rząd samochodów przed nimi zaczął 
się przerzedzać, wielu kierowców, zdenerwowanych opóźnieniem, 
ruszyło z niedozwoloną szybkością, gdy tylko zniknęli z oczu 
policjantom. Newman również przyspieszył. 
     W końcu, gdy na jezdni znów zrobiło się pusto, zobaczyli na 
horyzoncie dziwaczne gotyckie wieżyczki Black Ridge. Tweed 
wyglądał z okna po swojej stronie. Polecił Newmanowi, by zwolnił, 
gdy zbliżali się do willi "Szczyt". 
     Pani Benyon stała na tarasie i patrzyła na drogę. Miała na 
tyle rozsądku, by nie stawiać bagaży na widoku, zauważył Tweed. 
Wychylił się z okna i pomachał do niej, a potem dał jej gestem do 
zrozumienia, że wrócą tu po nią. 
     Kiwnęła ręką na znak, że zrozumiała. 
     Gdy Tweed się obudził, by coś zjeść, starał się być pogodny 
i wesoły. 
     Chciał w ten sposób ukryć ponure przeczucia, które ogarnęły 
go po rozmowie z profesorem Weatherbym. To, że usłyszał, jak 
Vanity mówiła Newmanowi, że VB niszczy dokumenty, bynajmniej nie 
ułatwiło mu utrzymania pozornego optymizmu. Wywnioskował, że 
Moloch zbiera się do wyjazdu. 
     Gdy dotarli do zamkniętych bram Black Ridge, Vanity na siłę 
wepchnęła się przed Newmana, otworzyła drzwi osobistą kartą i 
wjechała pod górę. 
     Newman ruszył za nią, a z tyłu Marler zwolnił i samochodem 
zablokował prawe skrzydło bramy, by się nie zamknęło. W każdej 
sytuacji należy zabezpieczyć sobie odwrót. 
     Zatrzymali się przed ciężkimi drzwiami wejściowymi, a Tweed 
nacisnął duży dzwonek. Alvarez stał obok niego. Drzwi otworzyły 
się i stanął w nich niesympatyczny, odziany w panterkę mężczyzna 
o twarzy zawodowego boksera. 
     Pochylił się i przyjrzał im uważnie. 
     - A wy skąd się tu wzięliście? 
     - Z CIA - odparł Alvarez i machnął mu legitymacją przed 
nosem. - Przyjechaliśmy na spotkanie z VB. Nie musisz anonsować. 
Czeka na nas. 
     - Lepiej go zawiadomię. 
     Człowiek w panterce odwrócił się do ściany i uniósł rękę, by 
zadzwonić przez interkom. Alvarez zrobił trzy szybkie kroki 
naprzód, chwytając rewolwer za lufę. 
     Uderzył mężczyznę kolbą. ochroniarz zwalił się na podłogę. 
     - Wyłączony z akcji na pół godziny - objaśnił Alvarez, jakby 
to była rutynowa czynność. 
     - Myślałam, że złożyłeś rezygnację - skomentowała Paula, 
idąc korytarzem w ślad za Tweedem. 
     - Ale zapomniałem oddać papiery - uśmiechnął się oficer. 
     Tweed zdjął słuchawkę ze ściennego uchwytu. Usłyszał głos 
Molocha. 
     - Kto to? 
     - Tweed. Muszę z tobą pilnie porozmawiać o Ethanie. 
     - Nic z tego. Jestem zajęty. Trzeba było się wcześniej 
umówić. 
     Usłyszał szczęk odkładanej słuchawki. Newman dołączył do 
grupy, gdy Tweed otworzył drzwi po przeciwnej stronie korytarza. 
Wewnątrz, za wielkim biurkiem, siedział Joel Brand. Sięgnął ręką 
do szuflady. 
     - Jak tu weszliście? - warknął. 
     - Nie rób tego - odezwał się Newman i wycelował w niego 
smith & wessona. - Jeśli masz w szufladzie rewolwer, zostaw go w 
spokoju. I nie wychodź na korytarz, bo dostaniesz ode mnie kulkę 
w łeb. Telefon też ci nie będzie potrzebny. 
     Wszedł do pokoju, złapał aparat stojący na biurku i wyrwał 
sznur z gniazdka. 
     Interkom potraktował w ten sam sposób. 
     - Nie zapominaj o kulce - ostrzegł, wyszedł z gabinetu i 
zamknął drzwi. 
     Tweed akurat otwierał inne drzwi, po tej samej stronie 
korytarza co gabinet Molocha. Panował tam nieskazitelny porządek, 
a za biurkiem siedział Ethan i pił kawę. 
     Był starannie uczesany i elegancko ubrany; uśmiechnął się i 
wstał na widok Pauli. 
     - Czym mogę panom służyć? - spytał z angielskim akcentem. 
     Tweed wpatrywał się w niego. Zdumiała go przemiana 
osobowości i wyglądu Ethana. Rozejrzał się po pokoju. Biuro, jak 
dziesiątki innych. 
     - Ach, to pan Tweed - mówił dalej Ethan. - Przepraszam, że w 
czasie naszego ostatniego spotkania nie zachowywałem się 
najlepiej. Po prostu za dużo wypiłem. Moja wina. Zwykle nie tykam 
alkoholu. 
     - Szukam pana Molocha - powiedział Tweed. 
     - Pierwsze drzwi na lewo, po tej samej stronie korytarza. Po 
przeciwnej stronie trzymamy oswojonego niedźwiedzia, Joela 
Branda. Jeszcze raz przepraszam. 
     Tweed zamknął drzwi i ruszył dalej razem z Newmanem, który 
zdążył szybko rozejrzeć się po gabinecie Ethana. Idąc korytarzem, 
Tweed spróbował otworzyć wielkie metalowe drzwi, prowadzące do 
laboratorium. Ani drgnęły, zamknięto je na klucz. Żadnemu z nich 
nie przyszło do głowy, że w biurze Ethana byli zaledwie o kilka 
metrów od przełączników, ukrytych w ściennym sejfie. 
     
     
     
     Rozdział 41 
     
     Tweed stał przed zamkniętymi drzwiami biura Ethana i 
rozglądał się po korytarzu, pustym, jeśli nie brać pod uwagę 
nieprzytomnego wartownika leżącego na podłodze. Newman poruszył 
się niespokojnie. 
     - Coś ci się nie podoba? 
     - Atmosfera tego miejsca - odpowiedział Tweed. - Na zewnątrz 
ani śladu straży. W środku natrafiliśmy tylko na jednego 
ochroniarza, tego, który leży na podłodze. A to przecież centrala 
AMBECO, największego koncernu na świecie. 
     Przypomina mi nawiedzany przez duchy zamek, z którego 
uciekli już prawie wszyscy mieszkańcy... 
     - Albo poumierali - podsunął Newman. 
     - Moloch zamknął się na klucz... Przerwał, bo otworzyły się 
drzwi i na korytarz wyszedł Brand. Newman wycelował w niego. 
Olbrzymi mężczyzna uśmiechnął się i podniósł ręce do góry, nie 
zmieniając wyrazu twarzy. 
     - Wojna się skończyła... co, nie wiecie? Dziś wygląda pani 
szczególnie uroczo, panno Grey, jeśli nie urazi pani ta uwaga. 
     Uśmiechnął się, nawet nie obleśnie. Był autentycznie 
uprzejmy. Paula wpatrywała się w niego. Takiego Branda nie 
znała... ale zrozumiała, dlaczego kobiety uważają go za 
atrakcyjnego mężczyznę. 
     - Dziękuję - odparła spokojnie. - Dlaczego wszystko się tu 
zmieniło? 
     - Naprawdę nie mam pojęcia. Ale mam wrażenie, że AMBECO w 
końcu dożyło kresu swoich dni. Piękne czasy przeminęły z wiatrem. 
Może to brzmi melodramatycznie, ale takie właśnie mam uczucie. 
Newman, w swoim czasie spotkałem paru twardych facetów, ale ty 
jesteś najlepszy. W Moss Landing narobiliście niezłego 
zamieszania. 
     - Gdzie? - mruknął Newman w odpowiedzi. - W życiu nie 
słyszałem tej nazwy. 
     - Doskonała odpowiedź - Brand uśmiechnął się znowu i opuścił 
ręce, ustawiając je wnętrzem dłoni w ich stronę. - Tweed, dawno 
temu, a przynajmniej wydaje się, że to było dawno, prosiłem VB, 
żeby mi pozwolił cię załatwić. 
     Nie zgodził się. Bez urazy, ale uważam, że to ja miałem 
rację. Za każdym razem okazywałeś się od nas sprytniejszy, byłeś 
o jeden manewr do przodu. 
     Podejrzewam, że VB wynosi się ze Stanów Zawsze ich 
nienawidził. No cóż, ja przynajmniej oszczędzałem - mam pół 
miliona dolarów na życie. 
     - Masz na sumieniu wielu zabitych - przypomniał mu Tweed. 
     - No cóż - Brand rozłożył ręce - moim zdaniem, to kwestia 
geografii. 
     Tu jest Ameryka. Znałem kiedyś jednego Amerykanina, który mi 
wszystko wyjaśnił. Dawno temu, na samym początku, wszyscy dążyli 
na Zachód, ku wybrzeżu. 
     Każdy stanowił o sobie. Kiedy ktoś ci wchodził w drogę, 
trzeba było go zastrzelić, bo inaczej on zastrzeliłby ciebie. Coś 
pozostało z tamtych dzikich czasów. Dlatego Jankesi są 
brutalniejsi od Europejczyków. Powiedziałem brutalniejsi, nie 
twardsi. 
     Przyciśniesz ich mocniej, a się załamią - uśmiechnął się 
znowu. - My też się załamaliśmy pod waszym naciskiem. 
     - Powiedziałeś, że VB się stąd wynosi - przypomniał mu 
Tweed. - Dokąd? 
     - Mówią, że na Bliski Wschód. Ma tam przyjaciół Arabów i 
fortunę w bankach. Niedługo ruszy. 
     - My też już powinniśmy - sucho podsumował Tweed. 
     Brand szedł z przodu, Newman tuż za nim, ściskając w garści 
rewolwer, mimo że Tweed patrzył na to krytycznie. Kolejne drzwi 
stały otworem. 
     Tweed usłyszał szmer pracującego faksu. Stanął w progu. 
     - Cześć - powitała go siedząca za biurkiem Vanity. 
     Na blacie stał komputer i faks. Sięgnęła po wydruk i 
pomachała mu ręką. 
     - Brak wiadomości to dobra wiadomość - powiedziała z 
uśmiechem. - To same śmieci. Sprzątam biurko - popatrzyła na 
Newmana, stojącego za Tweedem. - Jestem w tym podobna do ciebie, 
Bob. Jeśli już coś zaczynam, muszę to skończyć. 
     - Też stąd wyjeżdżasz? - spytał Tweed. 
     - Tak mi się zdaje. Uważajcie na siebie. 
     Brand odprowadził ich do wyjścia, zostawił ich tam i wrócił 
do siebie. Nawet nie spojrzał na nieprzytomnego ochroniarza, w 
dalszym ciągu leżącego na podłodze. Tweed wsiadł do samochodu 
ostatni. Jeszcze kilka chwil stał na tarasie i z dziwną miną 
spoglądał na wieżyczki pseudogotyckiego zamku. 
     - Ethan strasznie się zmienił, prawda? - skomentowała Paula, 
gdy Newman wiózł ich do bramy. 
     - Mam wrażenie, jakby odgrywał jakąś rolę - potwierdził 
Alvarez. 
     - Znacznie bardziej przeraża mnie jego ogłada niż ten taniec 
z dziewczyną, który widzieliśmy w Palo Eldorado - odparł Tweed. - 
Jestem bardzo zaniepokojony. 
     - W ogóle dziwna atmosfera panuje w tym miejscu - odparła 
Paula. 
     - Jakby siedzieli na bombie zegarowej, prawda? - podsumował 
Tweed. 
     Oba samochody pozostawiły za sobą Black Ridge, przejechały 
kawałek szosą, po czym, na prośbę Tweeda, podjechały pod willę 
"Szczyt". Wysiadł z samochodu i w tej samej chwili pojawiła się 
pani Benyon, bez kul, za to z walizkami w obu rękach. 
     - Co za ulga, że pana tu widzę - powiedziała do niego. 
     Włożyli walizki do bagażnika BMW, a potem Tweed z Newmanem 
ulokowali jej opasłe ciało na przednim siedzeniu. Zachichotała, 
patrząc na Tweeda. 
     - Albo to siedzenie jest za małe, albo ja za duża. Obawiam 
się, że raczej to drugie. Dziękuję, że o mnie pamiętaliście. 
     Tweed pomyślał, że i ona była jak odmieniona. Wyglądała na 
zadowoloną, prawie szczęśliwą i odprężoną. Widać było, że nie 
może się doczekać wyjazdu z Kalifornii. Pomyślał, że za długo 
żyła w napięciu i strachu o Ethana. W pewnym momencie człowiek po 
prostu czuje, że już dłużej nie wytrzyma takiej presji i od tej 
pory chce się tylko od niej uwolnić. 
     Usadowił się na przednim siedzeniu mercedesa. Newman 
wyraźnie nie mógł znieść bezczynności. Przebierał palcami po 
kierownicy, oglądał się na Paulę i Alvareza, w końcu spojrzał na 
Tweeda. 
     - To co, możemy już ruszać? 
     - Tak. W Black Ridge już nic się nie da zrobić. Czas 
zatroszczyć się o siebie. 
     - Dzięki Bogu, nareszcie - westchnęła Paula. 
     Newman zjechał z podjazdu, skręcił w lewo na szosę i wcisnął 
gaz do deski, wypatrując jednocześnie patroli policyjnych. Z tyłu 
Marler doganiał ich w BMW, z Butlerem i Nieldem na tylnym 
siedzeniu. 
     - Robi się chłodno - stwierdził Tweed. - Dziwne, że 
temperatura spada akurat o czwartej po południu. Zaraz zapadnie 
zmrok - dodał Newman. - Chciałbym dojechać przed nocą. 
     - Karambol opóźnił nas o wiele godzin - przypomniał mu 
Tweed. - Muszę zadzwonić do Moniki. Dawno z nią nie rozmawiałem. 
Może ma jakieś wiadomości. 
     - Chciałem jechać prosto do "Spanish Bay" - mruknął Newman. 
- Może zadzwoniłbyś z "Mission Ranch"? 
     - Za dużo ludzi - odparł Tweed. - Zawieź nas do Carmel, do 
tej budki, z której kiedyś dzwoniłem. 
     - A może zatelefonujesz ze "Spanish Bay" - zaproponowała 
Paula. 
     - Nie życzę sobie podsłuchu. Jedźmy do budki w Carmel. . 
Wyczuł irytację w głosach Newmana i Pauli. Atmosfera panująca w 
Black Ridge rozdrażniła ich wszystkich. Wyjrzał z okna. Znad 
Pacyfiku nadpływały złowieszcze burzowe chmury. Dalej niebo było 
czyste, a ogromny czerwony krąg słońca zapadał się w morze za 
horyzontem. Podobnie jak siedząca z tyłu Paula, Tweed zapatrzył 
się na widok, który turyści z całego świata zgodnie uważali za, 
hipnotyzujący. Słońce dotknęło horyzontu krawędzią tarczy i 
zaczęło tonąć. 
     Zdumiało go, jak szybko to się dzieje. Słońce znikło jak 
wielka moneta wrzucona w otwór maszyny jutra. Tylko czy jutro 
nadejdzie? 
     Po chwili minęli rozłożone w dole "Mission Ranch", gdzie 
tłum ludzi wpatrywał się w łunę zachodu. Newman nie zaszczycił 
ich nawet spojrzeniem, jadąc z najwyższą dozwoloną w Carmel 
szybkością. Potem zatrzymał się przy krawężniku. 
     - Jest twoja budka. Masz, co chciałeś. 
     Tweed wyskoczył z samochodu. Głęboki fiolet zachodu 
roztapiał się w zapadających ciemnościach. Grupki turystów 
wchodziły do restauracji. 
     Zadzwonił z budki na Park Crescent, tak bardzo, bardzo 
daleko stąd. 
     - Mówi Tweed, Moniko. 
     - Och, dzięki Bogu. Już myślałam, że coś ci się stało. Od 
paru godzin wydzwaniam do "Spanish Bay". 
     - Dlaczego? 
     - Czy ten telefon jest bezpieczny? Czy dzwonisz z... 
     - Jest bezpieczny. O co chodzi? 
     - Myślałam, że powinieneś to wiedzieć. Mój kontakt w 
Lloydzie przekazał mi, że "Wenecja" w dalszym ciągu stoi na 
redzie Falmouth. 
     Poinformowali kapitanat portu, że zamierzają wyjść w morze w 
ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Celem rejsu jest turystyczna 
przejażdżka po Morzu Śródziemnym. Moim zdaniem, wybiera się do 
Bejrutu. Za dwa tygodnie odbędzie się tam konferencja 
najważniejszych szejków. Sami miliarderzy. 
     - Dziękuję. To rzeczywiście ważne. 
     - Nie odkładaj słuchawki. Jest coś jeszcze. Ktoś tam w górze 
pociągnął za odpowiednie sznurki. Jimowi Corcoranowi, szefowi 
ochrony Heathrow, wydano polecenie, by poczynić szczególne 
przygotowania na przyjęcie learjeta, jutro po południu. Na 
pokładzie będzie VIP, czyli Vincent Bernard Moloch. 
     - Za to również dziękuję. To też ważne. Do zobaczenia 
niedługo, Moniko. 
     Wkrótce wracamy do domu. 
     A przynajmniej taką mam nadzieję, pomyślał, wychodząc z 
budki. Pod drzewami, ocieniającymi ulice Carmelu, spacerowały 
zakochane pary. 
     Gdy dochodził do samochodu, nagle wydało mu się, że idzie po 
piasku. Nadszedł pierwszy wstrząs. 
     
     Rozdział 42 
     
     Tweed stanął jak wryty i szybko rozejrzał się na wszystkie 
strony. Kilka par, widocznych w oddali, również się zatrzymało. 
     Jeden z mężczyzn uspokajająco otoczył ramieniem talię swej 
partnerki. Trwała pełna napięcia cisza. Ziemia zastygła 
nieruchomo. Ludzie na ulicy, zamarli niby w filmowym kadrze, znów 
zaczęli się poruszać. 
     Tweed pospiesznie wsiadł do samochodu i zajął miejsce obok 
Newmana. Paula odezwała się spokojnym głosem, w którym wyczuwało 
się jedynie cień napięcia. 
     - Co się dzieje, do cholery? 
     - Kalifornia jest w pasie trzęsień ziemi - wyjaśnił Tweed. - 
To, co się zdarzyło, chyba nie jest niczym szczególnym. - Jednak 
jego głos brzmiał ponaglająco. - Bob, wracamy do "Spanish Bay". 
     Kiedy samochód ruszył, Tweed streścił im przebieg rozmowy. 
     - Monika zameldowała, że na Heathrow jutro spodziewają się 
lądowania learjeta z Molochem na pokładzie. "Wenecja" wciąż stoi 
na redzie Fahnouth, gotowa do wyjścia w morze na rejs 
śródziemnomorski. 
     Spojrzał na Newmana, który wychwycił jego krótki grymas i 
nie komentując, stopniowo zwiększał prędkość. Gdy tylko znaleźli 
się poza Carmel, wcisnął gaz do deski. Paula powiedziała 
spokojnie: 
     - To znaczy, że Moloch opuszcza Stany, być może na zawsze. 
Tylko dlaczego? 
     - Jestem pewien, że postanowił poszukać dla siebie nowych 
terenów łowieckich - oświadczył beztrosko Tweed. - W tej sytuacji 
nie ma sensu, żebyśmy tu dalej tkwili. Alvarez, jesteśmy gotowi 
do wyjazdu. Paula zarezerwowała nam bilety na następny lot z San 
Francisco do domu. Czy po powrocie do hotelu możesz wezwać dla 
nas tego chinooka? 
     - Jasne. Chyba polecę z wami i odstawię was bezpiecznie do 
domu. 
     - Świetny pomysł. 
     Gdy dojeżdżali do "Spanish Bay", w samochodzie zapanowała 
dziwna atmosfera. Nikt się nie odzywał, panowała nieprzyjemna 
cisza; wszyscy się bali, ale nikt nie chciał o tym mówić, więc na 
wszelki wypadek milczeli. Byli już prawie na parkingu, gdy Tweed 
położył rękę na oparciu fotela Newmana, przysunął się do niego i 
coś szepnął. Newman tylko kiwnął głową na znak, że zrozumiał. 
Mercedes zatrzymał się tam, gdzie zwykle. Gdy Tweed wysiadał, 
Newman przycisnął guzik i wysunął antenę z pajęczą siatką 
drucików Naciskał kolejne klawisze, a w tym czasie Alvarez 
przesiadł się na przednie siedzenie i złapał za mikrofon. Tweed 
wsadził głowę do środka. 
     - Zbiórka w moim pokoju, z bagażami. 
     Idąc szybkim krokiem w stronę BMW, które zaparkowało za 
nimi, modlił się, by Alvarez skontaktował się z Cordem Dillonem. 
Otworzył przednie drzwi i uśmiechnął się do pani Benyon. 
     - Proszę ze mną. Poniosę pani bagaż. 
     Machnął ręką w stronę Marlera i obu wywiadowców: 
     - Zbiórka w moim apartamencie za dwie minuty. Z walizkami. 
     Butler, mimo kontuzjowanej nogi, wyciągnął dwie walizki pani 
Benyon z bagażnika i potrząsnął głową, gdy Tweed chciał mu pomóc. 
     - Proszę zająć się damą - powiedział stanowczo. 
     W chłodnym powietrzu dźwięczała muzyka taneczna, dochodząca 
nie wiadomo skąd. Pauli wydało się to dziwne, jak ostatni walc 
przed bitwą. 
     Idąc w stronę hotelu, słyszała jak Alvarez wyrzuca z siebie 
kaskadę słów. A więc połączył się z Cordem Dillonem. 
     Spostrzegła, że Tweed zatrzymał się przy wejściu i spogląda 
na podjazd. Odniosła wrażenie, że czeka na kogoś, mając nadzieję, 
że ten ktoś zdąży. 
     Potem energicznym krokiem ruszył w stronę swojego 
apartamentu. 
     Po chwili i ona się tam znalazła. Była pierwsza. Tweed 
odsunął szklaną taflę okna na bok, w ręku miał walizkę. Zawsze 
podróżował z małym bagażem. 
     Pani Benyon siedziała na kanapie. 
     - Co z rachunkiem za hotel? - spytała Paula. 
     - Opłaciłem przed wyjazdem do Black Ridge, włącznie z 
jutrzejszą, nocą, ale uprzedziłem, że może wyjedziemy wczesnym 
rankiem. 
     Wszedł Newman, za nim inni. Ostatni przybył Alvarez. Wskazał 
na otwarte okno. 
     - Wyjdziemy tędy. Chinook już leci. Wyląduje na trawniku na 
polu golfowym. Dokładnie wiem, gdzie. Ruszajmy się. Muszę tam być 
wcześniej, żeby dać sygnał flarą. 
     - Zaraz do was dołączę - powiedział Tweed. - Poczekam przed 
hotelem. 
     - Tylko nie stój tam całą noc - ostrzegł go Alvarez. - W 
odróżnieniu od ciebie, pilot nie będzie czekał. 
     Ethan tkwił w górnym laboratorium Black Ridge i jak zaklęty 
wpatrywał się w sejsmograf, rejestrujący większe wstrząsy. 
Wierzchołki krzywej wciąż wyskakiwały w nieregularnych odstępach 
czasu, ale jak dotąd nie zdarzyło się nic niezwykłego. Stał więc 
z pochyloną głową i obgryzał paznokcie. 
     Nie mógł usiedzieć spokojnie. To spacerował po wielkiej 
hali, to z powrotem pędził do sejsmografu. Regularne wstrząsy 
przepowiadające utwierdziły go w przekonaniu, że na uskoku San 
Moreno wkrótce nastąpi trzęsienie ziemi. Dlaczego to tak długo 
trwa? Obgryzł już paznokcie do żywego mięsa. 
     - Prędzej! Prędzej! - ponaglał głośno. 
     Sam siebie doprowadzał do histerii. Popędził do stołu, nalał 
z termosu do plastikowego kubka kolejną kawę i wychylił ją 
duszkiem. Mało się nie udławił w pośpiechu. Z zamkniętymi oczyma 
wrócił do sejsmografu. Otworzył je i wpatrzył się w urządzenie 
jak zahipnotyzowany. 
     Bardzo strome szczyty krzywej znacznie przewyższały 
poprzednie zapisy. 
     Były nawet wyższe niż się spodziewał. Cisnął kubek o ścianę, 
resztki kawy rozlały się po podłodze. Błyskawicznie wspiął się po 
drabince na korytarz. 
     Było całkiem pusto. Nagle otworzyły się drzwi i wyszedł Joel 
Brand. 
     - Nadchodzi! - wychrypiał Ethan. 
     - Co takiego? - warknął Brand w odpowiedzi. 
     - Największe trzęsienie ziemi w historii świata! Moje 
własne! 
     Brand wyrwał rewolwer z kabury przy boku, wycelował i 
strzelił. 
     Kula nieszkodliwie przeleciała przez pusty korytarz. Ethan 
wślizgnął się do swojego biura i zamknął drzwi na dwa zamki. 
Słyszał, jak Brand wściekle szarpie klamkę. Po chwili przestała 
się poruszać. 
     Ethan zdążył już odsunąć płytę w ścianie, włożył kluczyk do 
zamka przy sejfie i otworzył drzwi. Ręce miał mokre od potu. 
Wytarł je o spodnie i spojrzał na obie dźwignie. Wziął głęboki 
wdech, ujął w każdą rękę jeden wyłącznik i pociągnął je z całej 
siły. System zadziałał. Miał teraz pięć minut, by wsiąść do 
czekającego helikoptera. 
     Wyjął z szuflady w biurku rewolwer i otworzył drzwi. W 
dalszym ciągu ani żywej duszy. Gdzie się podział Brand? Z bronią 
w drżącej dłoni pobiegł prosto do hangaru. Gdy wybiegł na zimne, 
nocne powietrze, usłyszał łopot wirników. 
     Maszyna wyleciała z hangaru i zaczęła się wznosić. 
     - Zaczekaj na mnie! - wrzasnął. 
     Moloch, siedzący w przedziale pasażerskim, spojrzał w dół i 
zobaczył Ethana, dziko wymachującego rękami. Westchnął, podczas 
gdy maszyna nabierała wysokości. Nie chciał nigdy więcej oglądać 
Ethana Benyona na oczy. 
     Kompletny wariat, pomyślał. Dlaczego wcześniej na to nie 
wpadłem, chociaż objawy były wyraźne jak na dłoni? Pewnie 
dlatego, że nie chciałem ich widzieć. 
     W dole Ethan tracił zmysły z przerażenia. Wrócił do budynku, 
pognał z powrotem korytarzem do głównego wejścia, gdzie zwykle 
stały samochody Zobaczył, jak Joel Brand siada za kierownicą 
lincolna continentala, należącego do Molocha. 
     - Co za świnia - warknął Brand. 
     - Kto? - spytał Ethan, choć z trudem zdawał sobie sprawę, co 
właściwie powiedział. 
     - Moloch. Zatrzasnął mi przed nosem drzwiczki helikoptera i 
odleciał. A ty gdzie się pchasz, do cholery? 
     - Zabierz mnie ze sobą - poprosił Ethan. 
     Gdy szalony naukowiec próbował otworzyć drugie drzwi, Brand 
wbił mu łokieć w żebra. Ethan potknął się i upadł na plecy. Zanim 
się pozbierał, lincoln na pełnej szybkości zjechał z podjazdu, 
błysnął światłami, przejeżdżając przez otwartą bramę i skręcił w 
szosę numer jeden. 
     Brand pędził jak wariat. Z rykiem silnika minął willę 
"Szczyt". Nawet nie pomyślał o pani Benyon, pragnąc jedynie jak 
najprędzej dotrzeć do San Francisco. Obok, na przednim siedzeniu 
leżał automat. Gdyby natknął się na patrol... 
     Zamierzał zastrzelić każdego, kto spróbuje go zatrzymać. 
     Jego wielkie, muskularne ciało zastygło w napięciu. Czuł, 
jak ziemia drga pod kołami i jeszcze mocniej przycisnął gaz. 
Nagle usłyszał straszliwy wybuch. Spojrzał na morze i oczy o mało 
nie wyszły mu z orbit. Wydawało się, że ocean powstał z dna. 
Patrzył, jak ogromna "Baja" leci pod niebiosa, jakby była 
spacerową łódką. 
     To wybuchła ksenobowa bomba, zakopana pod pogłębiarką. 
Statek obrócił się w powietrzu dnem do góry i spadł z 
niewiarygodnie wysokiej góry wodnej, wzniesionej siłą eksplozji. 
Zniknął natychmiast. Mimo tego widoku, Brand z zimną krwią gnał 
drogą, w stronę szczytu, na pełnej prędkości biorąc niebezpieczne 
zakręty, jeden po drugim. 
     Mijał właśnie Point Sur, gdy masyw górski pękł na pół, 
tworząc kanion, w który runęła oceaniczna Niagara. Latarnia 
morska także zwaliła się w dół i zniknęła pod wodą. Morze 
szturmowało autostradę, lecz Brand nie zwolnił - jechał dalej, 
rozbryzgując na wszystkie strony pióropusze wody, zalewające 
przednią szybę. Przestał widzieć cokolwiek, włączył wycieraczki 
na szybkie obroty... i w samą porę zdążył dostrzec kolejny 
zakręt. 
     Przed nim, na prostym odcinku drogi, w asfalcie powstała 
szczelina. Miała zaledwie kilkanaście cali szerokości, gdy przez 
nią przejechał. W tylnym lusterku zobaczył, że rozszerzyła się w 
przepaść. Pod ciężkim lincolnem ziemia znów zadygotała. Zmuszał 
silnik luksusowej limuzyny do najwyższego wysiłku. Bixby Bridge 
był już niedaleko. 
     Bixby Bridge, jeden z cudów amerykańskiego budownictwa, 
najczęściej fotografowany most świata, otwarto do użytku 
publicznego po zakończeniu budowy w listopadzie 1932 roku. 
Środkowy łuk, wznoszący się ponad dwa tysiące stóp nad 
strumieniem wpadającym do Pacyfiku, miał tyleż stóp długości. 
     Przejeżdżające przezeń samochody podskakiwały, trafiając na 
pasy asfaltu położone w poprzek drogi, by wymusić ograniczenie 
prędkości. 
     Od wyjazdu z Black Ridge Brand nie napotkał jak dotąd ani 
jednego samochodu. Spojrzał na zbocze po lewej i z przerażeniem 
zobaczył, jak modernistyczna willa jakiegoś milionera zjeżdża w 
dół, rozpadając się po drodze w kawałki. W innych, równie 
bajkowych rezydencjach nagle pogasły światła, gdy nastąpiło 
uszkodzenie linii elektrycznych. Wschodził księżyc. Brand obnażył 
zęby w uśmiechu, przypominającym pośmiertny grymas. 
     Wjechał na most na pełnej szybkości, nie dbając o pasy 
asfaltu. 
     Przebył już prawie połowę drogi, gdy łuk mostu zaczął unosić 
się w niebo. Z całej siły zaciskając dłonie na kierownicy, zmusił 
samochód, by wspiął się na coraz bardziej stromą krzywiznę. 
Dotarł do szczytu i spostrzegł szczelinę w asfalcie, ale lincoln 
przeskoczył na drugą stronę. Rozpoczął się zjazd. Jak w sennym 
koszmarze, Brand poczuł, że cała budowla przechyla się na bok, do 
morza. Limuzyna zjechała z prawego pasa na lewy. Śmiertelnie 
przerażony Brand oderwał od kierownicy niepotrzebne już tam ręce 
i zasłonił nimi twarz, gdy cały most zakołysał się i runął. Nawet 
nie zdążył zdjąć nogi z gazu, gdy samochód przerwał barierę, 
której daleko już było do pionu. Przez moment lincoln wyglądał 
jak lecąca rakieta, wreszcie huknął w skały po stronie Carmel jak 
armatni pocisk. Eksplodował zbiornik benzyny, płomienie objęły 
cały samochód. Resztki wpadły w kipiel poniżej. Tam, gdzie 
niegdyś stał wspaniały Bixby Bridge, teraz ziała przepaść. 
Huczący w dole Pacyfik pochłonął strzaskaną konstrukcję, która 
przez wiele lat zachwycała ludzi podróżujących szosą numer jeden. 
     Podczas gdy Ethan majstrował przy ściennym sejfie, na polach 
golfowych w pobliżu "Spanish Bay", w miejscu, które Alvarez 
wskazał błyskiem latarki, wylądował chinook, wielki, niezgrabny 
helikopter wyglądający jak ogromne pudło. Na pokładzie zebrali 
się wszyscy z wyjątkiem Newmana, który czekał przy drabince i 
rzucał niecierpliwe spojrzenia w stronę hotelu, czekając na 
Tweeda. 
     - Nie możemy dłużej zwlekać - zawołał z góry drugi pilot. 
     - Pamiętaj, że czekasz na bardzo ważną osobę - odkrzyknął 
Alvarez, stanął obok niego i pomachał mu przed nosem legitymacją 
CIA. 
     - Pięć minut. Nie dłużej... 
     W hotelowej recepcji czekał Tweed. Nie pamiętał podobnie 
szarpiącego nerwy przeżycia. Wreszcie dostrzegł Grenvillea i 
Prendergasta biegnących ku niemu od strony klubu.. 
     - Jakieś problemy? - spokojnie spytał Grenville. - 
Widzieliśmy, że przyjechaliście i zaczęliście biegać w kółko jak 
przestraszone króliki. 
     - Ładne króliki - warknął Tweed. - Ruszajcie natychmiast na 
tyły hotelu, przejściem obok restauracji. Wsiądziecie do 
helikoptera, który czeka na polu golfowym. Nadchodzi ogromne 
trzęsienie ziemi. 
     - Czyli raczej poważne problemy - skomentował Grenville, 
zgasił cygaro i ruszył za Mauriceem, który już pobiegł w stronę 
"Roys". Tweed spacerował przed hotelem i liczył kroki dla 
uspokojenia. Nagle przystanął. 
     Rozpędzone audi zatrzymało się metr od niego i wyskoczyła z 
niego Vanity Richmond z walizką w dłoni. 
     - Zrozumiałam sygnał, gdy stojąc w progu mojego biura 
przeczesałeś palcami włosy, ale jakaś ciężarówka kompletnie 
zatarasowała szosę. Wieki minęły, zanim zebrałam się na odwagę, 
żeby ją wyprzedzić. 
     - Dojechałaś. To najważniejsze. Ruszamy. Złapał ją za rękę i 
popędził przez recepcję. Wybiegli na taras obok restauracji i 
zobaczyli światła wielkiego chinooka. Grenville z Mauriceem już 
wspinali się po drabince. 
     - Pospieszcie się! - zawołał Newman. 
     - A myślisz, że co robimy?! - warknęła na niego Vanity i 
niemal pofrunęła do góry po drabince. Za nią wspinali się Newman 
i Tweed. Drugi pilot wciągnął aluminiowe schodki i zatrzasnął 
drzwi. 
     Tweed stanął w drzwiach kokpitu. Wirniki już poszły w ruch i 
nabierały prędkości, więc musiał krzyczeć. 
     - Co się dzieje na lotnisku w San Francisco? Nadchodzi duże 
trzęsienie ziemi! 
     - Ogłosili dodatkowy lot, W San Francisco też były wstrząsy! 
- odkrzyknął pilot. - Lot jest na polecenie Waszyngtonu. Mamy 
trochę czasu - wyjaśnił. 
     Alvarez szepnął Tweedowi prosto do ucha: 
     - Waszyngton, czytaj: Cord Dillon.... 
     Chinook wznosił się wyżej i wyżej, a nad oceanem skierował 
się na północ. 
     Tweed rozejrzał się po pasażerskiej kabinie i odniósł 
wrażenie, że wnętrze zostało urządzone dla wysokich urzędników. 
Wzdłuż obu burt zamontowano rzędy wygodnych, podwójnych foteli z 
przejściem pośrodku. Vanity siedziała obok Newmana, który wesoło 
pomachał mu ręką. Tweed usiadł sam z prawej strony, przy oknie, 
by móc obserwować wybrzeże. 
     Minęli Monterey. Tweed ocenił, że zbliżają się do Moss 
Landing, wyjrzał i w świetle księżyca rzeczywiście ujrzał 
"Kebira", pogłębiarkę bliźniaczo podobną do "Baji". W tym 
momencie chinookiem wstrząsnęła potężna eksplozja. 
     Helikopter wyrwał w górę, ale pilot opanował go w kilka 
sekund. Na moment przed wybuchem do Tweeda dosiadła się Paula. 
     - Co to było, do cholery? - spytała. 
     - Detonacja drugiej bomby ksenobowej. Robota Ethana. Popatrz 
w dół. 
     Pochyliła się nad nim i spojrzała. "Kebir" wywrócony dnem do 
góry, przewalał się w kipiącej masie wody. Zatonął na jej oczach, 
jakby wessany potężną siłą w głąb. Wypiętrzyła się fala 
przypływu, bardziej przypominająca górę niż masę wodną. Ruszyła w 
stronę wybrzeża, zalała je i wpłynęła przez równinę w głąb lądu, 
aż zniknęła z oczu. Paula usiadła i odetchnęła głęboko. 
     - Ależ kocioł tam w dole. 
     - Piekielny kocioł. Bóg jeden wie, co się dzieje na południe 
stąd... 
     Trzęsienie ziemi w uskoku San Moreno, połączone z wybuchami 
bomb ksenobowych, wywołało straszliwe skutki, których obawiał się 
profesor Weatherby. 
     Podmorska płyta tektoniczna, granicząca z Kalifornią, 
przesunęła się pod wybrzeże. Rezultaty były katastrofalne. 
     Na północ od Los Angeles otwarła się gigantyczna szczelina. 
     Gdzieniegdzie biegła lądem, w innych miejscach na zawsze 
zniszczyła linię brzegową. Samo miasto również nie uniknęło 
zniszczeń. Kilka budynków pękło w połowie. 
     Drgania skorupy ziemskiej wędrowały po konstrukcjach w górę, 
nabierając intensywności w miarę wznoszenia się. Domy pękały i 
rozpadały się w dwie strony, rozpłaszczając zaparkowane na ulicy 
samochody jak puszki sardynek. 
     Ofiar było niewiele, bo zniszczenia dotknęły przede 
wszystkim budynki biurowe, a główne wstrząsy miały miejsce po 
godzinach pracy. 
     Gorzej było w domach położonych na obrzeżach ogromnego 
miasta. Betonowe budowle miażdżyły ludzi. W dalszych rejonach ze 
ścian spadały obrazy, z półek nad kominkami zeskakiwały ozdobne 
drobiazgi, drzwi wypadały z zawiasów. Ale to było nic w 
porównaniu z tym, co się stało, gdy w Santa Barbara, na północ od 
San Francisco, zaczęła otwierać się kolejna szczelina. 
     Ethan, od czasu, kiedy cios Branda obalił go na ziemię, był 
przerażony kataklizmem, jaki rozpętał. Pobiegł na tyły domu i 
zaczął wspinać się na wzgórze, wznoszące się nad posiadłością, i 
tak położoną bardzo wysoko. Miał powody do panicznego strachu - 
doskonale wiedział, co wkrótce nastąpi. 
     Ocean wypiętrzył się w jedno z najbardziej przerażających 
zjawisk, towarzyszących wielkim trzęsieniom ziemi: w tsunami. Ten 
japoński termin oznacza gigantyczną falę przypływu. Ethan, 
gramolący się na wzgórze, przerwał dla złapania oddechu, obejrzał 
się i wrzasnął. Fala, wyższa niż Black Ridge, zielony potwór 
lśniący w blasku księżyca, z białym pióropuszem piany na 
szczycie, majestatycznie parła przed siebie. 
     Nagle poczuł, że ziemia dygoce mu pod stopami. Spojrzał w 
dół. 
     Zbocze rozdarła głęboka szczelina. Potworna fala uderzyła w 
nie, przewróciła Ethana i pociągnęła go za sobą w przepaść. W 
ślad za nim zwaliły się miliony ton wody. Ethan utonął. 
     Cofając się, fala pociągnęła za sobą pół wybrzeża. Osuwająca 
się ziemia chwyciła gotycki budynek Black Ridge, zepchnęła go w 
dół zbocza i rozbiła na tysiąc kawałków. W dół zjechały też inne 
zbytkowne rezydencje, porywając mieszkańców w głębiny oceanu. 
Cały pejzaż w okolicy Big Sur zmienił się w szereg brzydkich, 
zębatych wysepek. 
     Szczelina pędziła dalej na północ, rozdzierając ziemię, 
pochłaniając lasy, wioski i autostrady. W całej historii 
ludzkości nie odnotowano jeszcze tak zgubnego kataklizmu. Ethan 
zadarł z naturą i zapłacił karę, lecz zbyt wielu ludzi podzieliło 
jego los. Zarejestrowano wstrząsy o sile prawie dziewięciu stopni 
w skali Richtera. Później liczbę ofiar oceniono na sto 
pięćdziesiąt tysięcy. 
     Gdy chinook zniżał się do lądowania na lotnisku w San 
Francisco, Tweed uświadomił sobie, że znowu znaleźli się w 
tarapatach. Pilot wylądował w pobliżu czekającego boeinga 747. 
Odrzutowiec był otoczony uzbrojonymi policjantami stanowymi. 
     - Spanikowani ludzie chcą się dostać na pokład - ostrzegł 
Paulę. 
     - Biedacy... 
     - Miejmy nadzieję, że uda nam się dotrzeć do samolotu. 
     - Musicie przedostać się przez dwa kordony policji - 
zameldował pilot, który wszedł do kabiny. - Pchajcie się z całych 
sił, aż znajdziecie się w samolocie. 
     - Muszę zająć się panią Benyon - stwierdził Tweed. 
     - Pomogę ci - zaofiarowała się Paula. - Tam jest kompletny 
chaos. 
     Gorzej niż chaos, pomyślał Tweed, wyglądając przez okno. 
Zesztywniał. 
     W dali dostrzegł światła startującego leara. Gdy samolot 
kołował obok latarni, inspektor odczytał w jaskrawym świetle 
wielkie litery wymalowane na kadłubie: 
     AMBECO. Odrzutowiec wystartował i błyskawicznie wzniósł się 
w górę. 
     Vincent Bernard Moloch opuszczał Amerykę. 
     
     Rozdział 43 
     
     Nie ma nic bardziej przerażającego niż spanikowana masa 
ludzka, napierająca w przypływie strachu. Gdy wyszli z chinooka 
po drabince na płytę lotniska, ucichł hałas wirników i 
natychmiast zastąpił go inny dźwięk: wycie i wrzaski ogromnego 
tłumu, walczącego o dostęp do boeinga. Panowało tu prawo dżungli. 
Po cienkiej warstewce cywilizacji nie zostało śladu; tłum 
zachowywał się jak banda dzikusów, pchając się na kordon policji, 
osłaniającej z obu stron wąskie przejście do samolotu British 
Airways. 
     - Za mną! - krzyknął Alvarez i poprowadził ich, machając do 
policjantów legitymacją CIA. Z tyłu szła pani Benyon, kurczowo 
ściskając walizkę. Tweed prowadził ją z jednej strony, Paula z 
drugiej. Pani Benyon zachowywała niezwykły spokój i parła swym 
wielkim ciałem za Alvarezem, między plecami policjantów, 
starających się utrzymać z daleka kipiący wściekłością tłum. 
     Automaty trzymali poziomo w obu rękach, tworząc w ten sposób 
prowizoryczną barierę. 
     Jakaś Amerykanka, z twarzą wykrzywioną gniewem, przerwała 
się przez kordon tuż za Alvarezem. Policjant zamachnął się, by 
uderzyć ją kolbą. 
     Paula wolną ręką chwyciła go za ramię. 
     - Nie bij jej! Proszę! 
     Jej głos poniósł się daleko, bo w tym samym momencie ziemia 
pod lotniskiem zadygotała lekko, uciszając na chwilę krzyki. 
Policjant zdziwił się, a potem wepchnął intruza z powrotem w 
tłum, napierając ciałem. Kobieta wrzasnęła do Pauli: 
     - Zasrana Angolka! Wyrwiesz się stąd! Masz to z głowy! 
     Paula zawstydziła się, bo to była prawda. Jeśli w końcu 
dotrą do tego boeinga, to rzeczywiście uda jej się stąd wydostać, 
a tamta kobieta zostanie. Tweed wyczuł jej rozterkę. 
     - Skoncentruj się na zapewnieniu bezpieczeństwa pani Benyon 
- polecił. 
     Wciąż parli w stronę samolotu. Czasem Alvarezowi udawało się 
przejść jard albo dwa pomiędzy kordonami i wtedy Tweed z Paulą 
pospiesznie popychali za nim panią Benyon. Dalej tłum znów 
spychał policję i Alvarez musiał czekać, aż droga będzie wolna. 
Gdy mundurowi na chwilę odzyskiwali kontrolę, rzucał się do .. 
     przodu Tłum zaczął skandować jednym głosem, coraz 
agresywniej: - Śmierć glinom! Śmierć glinom! Śmierć! 
     Robi się niemiło, pomyślał Tweed, ale zatrzymał to dla 
siebie. 
     Poruszali się jak w koszmarze sennym. Paula zauważyła w 
tłumie zapłakaną kobietę. Jakiś wysoki, przystojny Murzyn obok 
niej, wyraźnie nieznajomy, objął ją ramieniem, a ona przytuliła 
się do jego szerokiej piersi. Murzyn zobaczył minę Pauli i 
pomachał do niej drugą ręką z uśmiechem. O mało sama się nie 
rozpłakała. Wtedy zobaczyła coś okropnego. 
     Jakiś biały, o gładko wygolonej głowie wyglądającej jak naga 
czaszka, wyciągnął nóż i dźgał ludzi naokoło, przeciskając się ku 
policyjnemu kordonowi. Kilkoro rannych upadło. Zbliżył się do 
Murzyna, który odwrócił się i spostrzegłszy, co się dzieje, 
zacisnął wielką dłoń w pięść i wymierzył potężny cios w szczękę 
nożownika, który zniknął z widoku, tratowany nogami: 
     - O mój Boże - krzyknęła. 
     - Nie zatrzymuj się - rozkazał jej Tweed. 
     Szereg policji, z początku tworzący prostą linię wiodącą do 
samolotu, wygiął się jak wąż, lecz w dalszym ciągu trwał ramię 
przy ramieniu. Paula obejrzała się i zobaczyła z tyłu Newmana, 
który popychał przed sobą Vanity, ściskając ją za ramię. Twarz 
kobiety zastygła w napięciu. Mój Boże, na pewno wyglądam 
podobnie, pomyślała. Newman uśmiechnął się i gestem polecił jej 
iść dalej. 
     Nagle zdała sobie sprawę, że stanęli przed jakąś potężną 
przeszkodą. Był to boeing. Więc jednak dotarli do samolotu. Przed 
sobą widziała policjantów rozpaczliwie odpierających tłum, 
szturmujący ruchome schody przystawione do podwozia. Pani Benyon 
z większą energią naparła potężnym ciałem, by przepchnąć się 
między szeregami policji. 
     - Proszę uważać na schodach - krzyknął jej do ucha Tweed. 
     Kobieta dotarła do schodków i wspięła się po nich 
błyskawicznie, jedną ręką trzymając za poręcz, w drugiej wciąż 
zaciskając walizkę. Paula podążała za nią, przezornie nie patrząc 
w dół. Tweed na odwrót - skierował wzrok na ziemię i ocenił, że 
ruchome schodki utrzymuje na miejscu oddział czterdziestu 
policjantów, po dwudziestu z każdej strony. 
     Nagle Paula znalazła się w samolocie, witana przez oficera 
pokładowego - kobietę, która na jej powitanie jakimś cudem 
wykrzesała z siebie uśmiech. 
     Dopiero wtedy Paula uświadomiła sobie, że w dłoni wciąż 
zaciska bilet, który Tweed dał jej jeszcze na pokładzie chinooka, 
i że oficer sprawdziła go pospiesznie, zanim wpuściła ją dalej. 
Wyczerpana, upadła na siedzenie od strony przejścia, twardo 
postanawiając, że nie będzie wyglądać przez okno. Tweed usiadł 
przy oknie i wyjrzał. Kipiący gniewem, przerażony tłum był bliski 
opanowania samolotu, ale w tym momencie Tweed dostrzegł świeże 
oddziały policyjne, odpychające zrozpaczonych ludzi, 
zdecydowanych siłą wedrzeć się na pokład. Na siedzeniu w tym 
samym rzędzie co oni, ale po drugiej stronie przejścia siedziała 
jakaś kobieta. Akurat sprawdzano jej bilet. 
     - Pani jest Hiram Bellenger? Hiram to męskie imię. 
     - Ja jestem Hiram. 
     Jakiś mocno zbudowany mężczyzna wślizgnął się na pokład i 
stanął obok oficera pokładowego. Uśmiechnął się szeroko. 
     - To moja siostra. Poleci zamiast mnie. Jakoś ją 
przekonałem. Zawsze mogę złapać jutrzejszy lot. Poproszę ten 
bilet. 
     Odebrał bilet kobiecie, wyjął wieczne pióro, wykreślił swoje 
imię, zostawiając tylko literę H, i oddał go z powrotem. 
     - Nazywa się Harriet, więc wszystko się zgadza. Chyba już 
pójdę - oświadczył, pochwycił wyraz twarzy Pauli i poklepał się 
po wydatnym brzuchu: - Niech pani tak na mnie nie patrzy. Pójdę 
na miasto, wypiję parę piw, a potem, jak już mówiłem, złapię 
jutrzejszy lot. Taki tłuścioch jeszcze przeciążyłby samolot. 
     Uśmiechnął się znowu, uścisnął ramię Pauli i dodał: 
     - Życzę bezpiecznego lotu... 
     W chwilę później już go nie było. Paula znowu z trudem 
powściągała emocje. 
     Jutrzejszy lot? Czy dla Hirama będzie jeszcze jakieś jutro? 
     Zrobiło jej się słabo. 
     Tweed pochwycił ją za rękę. 
     - Wszędzie są ci źli i ci dobrzy. Dziś widzieliśmy i takich, 
i takich. - Obejrzał się. - Pani Benyon zasnęła, chwała Bogu. 
Wszyscy pozostali są z nami. Bob, Marler, Nield, Butler i 
Alvarez. 
     - Nie rozumiem, dlaczego Alvarezowi tyle razy udało się 
wszystkich nabierać na legitymację CIA. 
     - Później ci powiem. A obok Boba siedzi Vanity. Wygląda na 
zmęczoną, ale mimo to gadają bez przerwy. 
     - Nie rozumiem, dlaczego tak długo na nią czekałeś tam, w 
"Spanish Bay". 
     - To też ci powiem później. 
     Wszyscy z biletami znaleźli się na pokładzie. Tweed w duchu 
zastanawiał się, czy samolot w ogóle wystartuje. Jednak, 
wyglądając przez okno, miał okazję ujrzeć amerykańską szkołę 
pokonywania kryzysów w najlepszym wydaniu. 
     Pilot przez głośniki polecił załodze zamknąć drzwi i zająć 
miejsca. Mruczenie silników przeszło w ryk. 
     - Oczyszczają dla nas drogę startową - poinformował Paulę 
Tweed, przyciskając twarz do szyby. 
     - Jakim sposobem? Nigdy nie przeprowadzą nas przez ten tłum. 
     - Chyba im się uda... 
     Przed samolotem i po jego bokach ruszyły zmotoryzowane 
platformy bagażowe z uzbrojonymi policjantami. Gdy ogromna 
maszyna zaczęła kołować, platformy przed nią rozpychały tłum 
przeklinających, wygrażających pięściami ludzi. 
     Jacyś dwaj mężczyźni, pijani strachem i wściekłością, 
wybiegli przed samolot i położyli się na jego drodze. Ryzykując 
życie, czterej policjanci zeskoczyli z platformy, popędzili z 
całych sił, złapali leżących i odciągnęli. 
     Tweed w duchu westchnął z ulgą. Nagle poczuł, że nadchodzi 
drugi wstrząs. 
     Pas startowy przecięła wąska szczelina. Choć przyszło mu to 
z trudem, Tweed nie pokazał nic po sobie, nie chcąc niepokoić 
Pauli. Dziewczyna również odczuła wstrząs. 
     - Co to było? - spytała. 
     - Pilot sprawdzał hamulce - odpowiedział pospiesznie Tweed. 
     W świetle księżyca wyraźnie widział szczelinę. Czy w 
ostatniej chwili pisana im była zguba? Pilot zwiększył prędkość i 
przeskoczył szczelinę, zanim się rozszerzyła. Samolot z rykiem 
silników mknął po pasie startowym, aż wreszcie wzniósł się w 
powietrze. Tweed uścisnął dłoń Pauli. 
     - Wystartowaliśmy. 
     - Dzięki Bogu. Nie mam już sił na nic. 
     - Nie ty jedna. 
     Samolot wznosił się ostro, jednocześnie skręcając w stronę 
oceanu. 
     Dzięki temu Tweed mógł z lotu ptaka podziwiać piękne miasto 
San Francisco. 
     Nagle zamrugał. Stożkowaty budynek AMBECO najwyraźniej się 
chwiał. Potężne rolki u podstawy, mające zabezpieczyć go przed 
trzęsieniami, zostały skonstruowane inaczej niż ruchome 
fundamenty TransAmerica Building. Okazało się, że gorzej. 
     Olbrzymi stożek zaczął się zwolna przechylać, aż wreszcie 
przewrócił się i rozpadł w gruzy. 
     Samolot w dalszym ciągu zataczał szeroki krąg i wznosił się 
w niebo. 
     Tweed mógł teraz patrzeć na Złote Wrota. Najsłynniejszy most 
na świecie kołysał się na całej długości. Tweed z przerażeniem 
obserwował szczelinę, przebiegającą przez środek. Nagle cały 
odcinek autostrady odpadł i poleciał w osrebrzoną księżycem wodę, 
wznosząc ogromną falę. Na moście nie było ruchu. Konstrukcja 
zniknęła z widoku, gdy samolot nabrał wysokości i w końcu 
wyrównał na dziewięciu tysiącach stóp, kierując się szlakiem 
polarnym na Heathrow. 
     
     Rozdział 44 
     
     Mały odrzutowiec śmigał po nocnym niebie nad 
Północno-Zachodnim Terytorium Kanady. W luksusowej kabinie 
pasażerskiej siedział Moloch obok swojej nowej osobistej 
asystentki, Angielki Heather Lang. Heather poprzednio pracowała w 
fabryce materiałów wybuchowych w Des Moines. Wysłał po nią swój 
drugi prywatny odrzutowiec. Gdy wylądował w San Francisco 
helikopterem po przelocie z Black Ridge, już na niego czekała na 
pokładzie leara. Drugi odrzutowiec natychmiast powrócił do Des 
Moines. 
     - Po przylocie na Heathrow - wyjaśniał Moloch - samolot 
Brymon Airways przewiezie nas do Newquay w Kornwalii. Tam 
przesiądziemy się do limuzyny, którą dostaniemy się do Mullion 
Towers. 
     - Czyli do twojej głównej kwatery w Wielkiej Brytanii 
-odpowiedziała. - To będzie nasza nowa baza? 
     Heather Lang była atrakcyjną, trzydziestoparo-letnią 
brunetką, kompetentną i pełną energii. Miała na sobie białą 
bluzkę i bladoszary kostium, podkreślający jej figurę. Krótka 
spódnica odsłaniała kształtne nogi. Klasyczny rzymski nos i 
bardzo niebieskie oczy dodawały charakteru jej twarzy o 
regularnych rysach, a kształt podbródka wyrażał stanowczość. Ta 
kobieta miała ogromne ambicje. 
     - Nie - odparł Moloch. - Wkrótce wsiądziemy na mój pływający 
pałac, Wenecję", która stoi na redzie w Falmouth, i popłyniemy do 
Bejrutu w Libanie. 
     W górach libańskich mam willę. Jest tam chłodno przez cały 
rok. 
     - Brzmi wspaniale. 
     - Przenoszę całą firmę na Bliski Wschód - mówił dalej, 
rzucając jej szybkie spojrzenie. Rozbawiło go, że była pod 
wrażeniem tego, co przed chwilą usłyszała. 
     Rzadko posługiwał się takim językiem. - Ach, przy okazji - 
dodał mimochodem -podwoiłem ci pensję. 
     - Jesteś taki wielkoduszny, VB. Dziękuję. 
     Tak, to rzeczywiście wielkoduszny gest, pomyślał. Ale warto 
go zrobić. W tym szalonym nowym świecie trzeba sobie kupować 
ludzką lojalność. Podał kobiecie teczkę, którą przeglądał w 
czasie rozmowy. Wcześniej zamazał flamastrem wypisane na niej 
nazwisko: Ethan Benyon. 
     - Wrzuć to do niszczarki, dobrze? 
     Teleks z serwisem wiadomości Reutera, przesyłanym na pokład 
odrzutowca za pomocą satelity, wypluł papierową taśmę. Gdy 
Heather skończyła niszczenie dokumentów, które dla niej nic nie 
oznaczały, oderwała wydruk i zaniosła Molochowi. 
     Przeczytał go szybko. Dalsze wiadomości o trzęsieniu ziemi 
na linii San Moreno. Jedna z notatek przykuła jego uwagę. 
Uśmiechnął się do siebie. 
     "Wśród fabryk zrównanych z ziemią w Krzemowej Dolinie 
znalazło się piętnaście najnowocześniejszych na świecie zakładów 
elektronicznych..." Przeczytał nazwy. Okazało się, że jest wśród 
nich pięć konkurencyjnych firm, które wiele lat temu połączyły 
się, by zniszczyć jego pierwszą spółkę w Stanach. 
     Z wielką satysfakcją przeczytał wykaz po raz drugi. 
     Oznaczało to, że wraz z dwiema nowymi firmami, które kupił w 
dolinie Tamizy, stał się posiadaczem trzech najważniejszych 
zakładów, czyniących z niego niemal monopolistycznego dostawcę 
najnowocześniejszych podzespołów elektronicznych na skalę 
światową. Asystentka znów usiadła obok. Niedawno zjedli doskonały 
posiłek, przygotowany przez szefa kuchni, należącego do załogi 
samolotu. 
     Położył dłoń na jej kolanie. 
     - Jeżeli będziesz wobec mnie lojalna... całkowicie 
lojalna... zajdziesz daleko i zarobisz dużo pieniędzy. 
     Spojrzała na niego bez śladu emocji na bladej twarzy. Cofnął 
rękę. 
     - interesuje mnie jedynie ciężka praca - odparła. 
     - W takim razie idź i powiedz radiotelegrafiście, żeby 
wysłał wiadomość na Heathrow. Po pierwsze, niech poprosi o 
zarezerwowanie dwóch miejsc na lot Brymon Airways do Newquay. W 
jedną stronę. Powiedz mu też, że po dotarciu na Heathrow ma 
poczekać na dwóch pasażerów, którzy przylecą z San Francisco, i 
zabrać ich do Newquay: na pułkownika Grenvillea i Mauricea 
Prendergasta. 
     - Czy należą do zarządu firmy? - zapytała. 
     - Jeden z nich organizuje dla mnie siatki wywiadowcze. 
     - To ciekawe... 
     - Taka sama praca jak każda inna. 
     Tweed wrócił na swoje miejsce w samolocie British Airways, 
przebijającym się przez nocne ciemności. Usiadł w chwili, gdy 
steward zaczął przygotowywać stoliki do posiłku. Paula 
powstrzymywała ziewanie. 
     - Nie wiem, czy będę w stanie jeść po tym, cośmy przeżyli. 
     - Mimo wszystko spróbuj - namawiał Tweed - bo możesz poczuć 
się nagle głodna w środku nocy. 
     - No dobrze, jakoś się zmuszę. 
     - Tak na marginesie: po drodze do toalety zajrzałem do klasy 
turystycznej. 
     Grenville i Maurice siedzą osobno. Naturalnie wsiedli na 
pokład pod fałszywymi nazwiskami, na jakie zarezerwowałaś dla 
nich miejsca. 
     - Mówisz tak, jakby chodziło o ważne osobistości. 
     - Jedna z trzech osób na pokładzie tego samolotu to szpieg, 
którym Moloch się posługuje, by tworzyć sieć informatorów. Jak 
już mówiłem, musi to być ktoś, kto najpierw był w Kornwalii, a 
potem pojechał do Kalifornii -obejrzał się do tyłu. -Newman i 
Vanity chyba dobrze się razem bawią. 
     - Już odjakiegoś czasu. Jak zamierzasz zidentyfikować tego 
szpiega? 
     - Każę śledzić wszystkich podejrzanych, gdy wylądujemy na 
Heathrow. 
     Jestem pewny, że Moloch będzie chciał po raz kolejny 
skorzystać z usług tej osoby. 
     Musimy mu przeszkodzić... 
     Przerwał, bo na ekranie telewizora, który włączyła Paula, 
pojawiły się wiadomości, prawdopodobnie nadawane przez satelitę. 
Oprócz komentarza, czytanego z amerykańskim akcentem, pojawił się 
materiał zdjęciowy, przedstawiający zniszczenia spowodowane 
trzęsieniem ziemi. Paula pochyliła się do przodu. 
     - To przecież Big Sur! Podzieliło się na dwie wyspy, między 
nimi jest teraz morze! A latarnia zniknęła... 
     - Nie Big Sur, tylko Point Sur - poprawił ją. - Dobry Boże, 
całe wybrzeże kompletnie zrujnowane legło w gruzach. 
     - Patrz! Na tym zboczu stało Black Ridge! Po prostu całe 
zniknęło. 
     A może Moloch był w środku? 
     - VB leci przed nami swoim odrzutowcem. 
     - Dobrze wiedzieć. 
     - Widziałem, jak startuje z lotniska w San Francisco. 
Odleciał znacznie wcześniej niż my... 
     Tu przerwał, bo nadszedł oficer pokładowy i wręczył mu 
zapieczętowaną kopertę. 
     - Przesłano dla pana wiadomość przez radio, panie Tweed. 
     Podziękował, otworzył kopertę, rozłożył kartkę, szybko 
przeczytał i chrząknął z zadowoleniem. Podał ją Pauli. 
Przeczytała i spojrzała na niego. 
     "VB spodziewany jest dziś po południu. Zarezerwował dwa 
bilety do Newquay. Oficerek i Moryc polecą do Newquay 
odrzutowcem. 
     Przesiadka Cheltenham. Monika". 
     - Co w wolnym przekładzie oznacza - wyjaśnił półgłosem - że 
VB jedzie prosto z lotniska do Kornwalii. Nie wiem, kto mu 
towarzyszy. 
     Grenville i Maurice również się tam dostaną, odrzutowcem 
Molocha. To druga wiadomość przechwycona przez Rządowe Centrum 
Telekomunikacji w Cheltenham z leara, który leci przed nami. 
     Władze nareszcie zaczynają pojmować, że VB stanowi 
śmiertelne zagrożenie. 
     - Tak się domyślałam. Monika, jak zwykle, sprytnie 
sformułowała wiadomość. Czy te informacje zmienią nasze plany? 
     Tweed nie odpowiedział. Steward właśnie podał pierwsze 
danie. 
     Popatrzył na dwie miniaturowe butelki szampana, które w 
dalszym ciągu pozostały nie odkorkowane. 
     - Czy państwo życzą sobie coś innego do picia? 
     - To, co mamy, wystarczy w zupełności. Przynajmniej na razie 
- odparł Tweed. 
     Wlał zawartość buteleczki do kieliszka Pauli, stojącego na 
oparciu fotela, a potem, ku jej zdumieniu, napełnił i swój 
kieliszek. 
     - Przecież ty prawie nigdy nie pijesz. 
     - Żyłem w napięciu niemal od momentu, gdy postawiłem stopę w 
słonecznej Kalifornii. Czas się odprężyć. 
     Trącili się kieliszkami, Tweed wypił do dna i ponownie je 
napełnił. 
     Paula popatrzyła na niego. 
     - Trochę zaszalałeś. To znaczy, jak na ciebie. 
     - Ach, weźmiemy jeszcze po butelce. Słyszałem, że to 
poprawia samopoczucie. 
     - Doskonały pomysł. Wysiądziemy w Heathrow na lekkim rauszu. 
To najlepszy sposób na spędzenie nocnego lotu. Umieram z głodu - 
stwierdziła, popijając bulion. 
     - A nie mówiłem? 
     Obejrzał się przez ramię. 
     - Vanity i Bob popijają te bąbelki, jakby świat miał się 
dziś skończyć. 
     - Jeszcze niedawno, tam w Kalifornii, też mi się tak 
wydawało. 
     Popatrz w telewizję. Dolina Krzemowa zniknęła z powierzchni 
ziemi. 
     - Co było celem tytanicznych wysiłków Molocha. Na pewno jest 
zachwycony i nie dba o ofiary śmiertelne. Zdaje mi się, że jego 
osobowość uległa jakiejś przemianie. 
     - Co chcesz przez to powiedzieć? 
     - Przez wiele lat toczył w Ameryce twardą walkę, aż w jego 
duszę wniknęło żelazo, jak kiedyś mówiono. Teraz doszedł do 
takiej potęgi, że pozostaje mu tylko jedno: zgromadzić jeszcze 
więcej władzy. A może to zrobić. Dzięki powiązaniom arabskim. 
     - Bardzo ponure były te wiadomości - stwierdził Newman. 
     - Te, które oglądaliśmy na ekranie? - spytała Vanity. 
     - Właśnie. I wszystkie te straszne rzeczy sprawiła ambicja 
jednego człowieka - Molocha. 
     - To niezwykły umysł - odpowiedziała. - Zawsze zdumiewało 
mnie, z jaką szybkością ten człowiek podejmuje poważne decyzje. 
Praca dla kogoś takiego jest niesamowitym przeżyciem. 
     - Tak mówisz, jakbyś go podziwiała - skomentował Newman. 
     - Podziwiam jego umysłowość, co wcale nie znaczy, że podoba 
mi się jako człowiek. Źle interpretujesz moje słowa. 
     - Zdaje mi się, że dobrze usłyszałem - warknął. 
     - Aleś się zrobił wrażliwy. 
     - Może towarzystwo źle na mnie wpływa - odpalił. 
     - To je zmień - odcięła się Vanity. 
     - Może rzeczywiście to zrobię - stwierdził i popatrzył na 
nią. - A mnie się zdawało, że po zjedzeniu smacznego posiłku 
poprawi ci się humor. 
     - Wcale nie jestem w złym humorze. To ty mnie prowokujesz. 
     - Nie miałem takiego zamiaru. Może to sobie wymyśliłaś. 
     - Oczywiście, że wymyśliłam. Dlaczego zamknęli okiennice? 
Chciałabym powyglądać przez okno. 
     - Tam nie ma nic ciekawego. Noc, i tyle. 
     Vanity mocnym pchnięciem uniosła okiennicę. Popatrzyła w 
dół, w ciemność. 
     - Widzę światła. Kilka rozbłysków. Przelatujemy nad 
południową Grenlandią. 
     - Nikt tam przecież nie mieszka. 
     - Mylisz się. To chyba Godthaab. Na Szlaku Polarnym. Później 
miniemy południowy kraniec Islandii. 
     - Nie najgorsze miejsce na wakacje. Takie nietypowe. 
     - Myślę, że wybiorę się na wakacje, kiedy wrócimy do domu. 
Pojadę gdzieś sama. Mam ochotę wrócić do Kornwalii... 
     Grenville siedział sztywno wyprostowany w fotelu. Uważał, że 
garbienie się w miejscu publicznym jest niewłaściwe, nawet jeśli 
ktoś zamierzał się zdrzemnąć. Za nim Maurice Prendergast rozłożył 
wygodnie siedzenie, tak że przypominało leżankę. Przykrył się 
kocem i już zaczynał drzemać, gdy steward delikatnie potrząsnął 
go za ramię. 
     - Pan Prendergast? Przepraszam, że pana niepokoję. Przyszła 
do pana wiadomość radiowa. 
     - Naprawdę? Nie mam pojęcia, kto mógłby się dowiedzieć, że 
akurat dziś lecę do Anglii. 
     Otrząsnął się ze snu i odebrał z rąk stewarda zapieczętowaną 
kopertę. 
     Otworzył ją i przeczytał wiadomość. 
     "Mój learjet będzie czekał na Pana na Heathrow. Zapraszam do 
siebie do Mullion Towers, w Kornwalii. Proszę przekazać 
pułkownikowi Grenville, że zaproszenie dotyczy również jego. Miło 
mi będzie panów powitać. VB". 
     Maurice wstał i rozejrzał się po wnętrzu samolotu. Światło 
było przyćmione i chyba wszyscy spali. 
     Zamierzał poklepać Grenvillea po ramieniu, ale przyjrzał się 
nieruchomej sylwetce na fotelu przed sobą i uznał, że pułkownik 
głęboko śpi. Wolał nie budzić zbyt gwałtownie tego choleryka. 
Podszedł z boku i popatrzył na niego. 
     Grenville otworzył oczy. 
     - Czego ode mnie chcesz, człowieku? O tej porze? 
     - Przyszła do ciebie wiadomość. Ta sama, co dla mnie, ale 
przysłano ją na moje nazwisko, jak widać. Proszę bardzo. 
     Grenville wziął kartkę i przeczytał ją powoli. Popatrzył na 
Mauricea z niesmakiem. 
     - O co tu chodzi? 
     - Mnie się pytasz? 
     - Ano, ciebie. I mów trochę ciszej. Ludzie śpią. 
     - Też zauważyłem. Myślę, że wygodniej będzie wrócić do 
Kornwalii w ten sposób. Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego 
Moloch zawracał sobie nami głowę. 
     - Ja też nie. 
     Popatrzyli na siebie nieufnie, a Grenville oddał kartkę 
Prendergastowi. 
     
     Rozdział 45 
     
     po przylocie na Heathrow Tweed ruszył prosto do biura szefa 
ochrony, Jima Corcorana, wszedł do jego pokoju i zamknął drzwi. 
Corcoran podniósł wzrok i powitał gościa słowami: 
     - Aha, czuję kłopoty. Dla siebie. 
     Wskazał mu krzesło i powitał uściskiem dłoni. Tweed nie 
skorzystał z zaproszenia. 
     - Sprawa najwyższej wagi. Dwaj mężczyźni, Grenville i 
Prendergast, mają stąd odlecieć na pokładzie prywatnego 
odrzutowca, należącego do Vincenta Bernarda Molocha. Chcę, żebyś 
opóźnił ich odlot o kilka godzin. Jakaś awaria, czy coś w tym 
rodzaju. 
     - Tym razem przesadziłeś - Corcoran rozłożył ręce gestem 
pełnym rezygnacji. - Zrobiłbym to dla ciebie, gdybym mógł, ale 
ostatnio Moloch rośnie w siłę. 
     - Mogę od ciebie zadzwonić? Chcę porozmawiać z Howardem. 
     - Proszę uprzejmie... 
     Tweed zadzwonił do Moniki, która natychmiast połączyła go z 
Howardem, nadętym dyrektorem Służb Specjalnych. Wyjaśnił w 
skrócie, o co chodzi. Howard poprosił, by dał Corcorana do 
telefonu. 
     - Cześć, stary, mówi Howard. Kopę lat, Jim. Właśnie wróciłem 
ze spotkanka z premierem. Tak, z samym premierem. Chce pełnej 
inwigilacji pana Molocha. To oznacza, że masz moje pozwolenie, 
czyli w domyśle pozwolenie samego premiera, by opóźnić start tego 
samolotu, jeśli Tweed tego chce. 
     Twoja pomoc jest dla nas bardzo ważna. - No cóż... w takim 
razie pomogę. 
     Później, już na siedzeniu mercedesa prowadzonego przez 
Newmana, Tweed opowiedział Pauli przebieg wydarzeń. Newman 
odebrał samochód z długoterminowego parkingu, gdzie zostawił go 
przed odlotem do Kalifornii. Z tyłu jechał Marler własnym 
samochodem, wioząc Butlera i Nielda. 
     - No cóż, po raz kolejny Howard zagrał pierwsze skrzypce, 
gdy los dał nam do wiwatu, mówiąc obrazowo - skomentowała Paula. 
     - To ważne - odpowiedział Tweed. - Wygląda na to, że 
nastąpił znaczący zwrot w polityce premiera w stosunku do 
Molocha. 
     - Wcześniej też przydałoby się nam takie poparcie - 
stwierdziła. - Tak przy okazji, Bob, co słychać u Vanity? Tylko 
mi mignęła po wylądowaniu i już jej nie było. 
     - Vanity - wyjaśnił Newman - postanowiła wybrać się na 
wakacje... samotnie, jak się wyraziła. Chce pozbyć się napięcia 
po wydarzeniach w Kalifornii. 
     - A dokąd jedzie? - dopytywała się Paula. 
     - Do Kornwalii. 
     - Czym? 
     - Własnym samochodem. Podobnie jak my, zostawiła wóz na 
Heathrow, odlatując do Kalifornii. 
     Newman zamilkł i skoncentrował się na prowadzeniu wozu. Byli 
już poza Londynem. Paula zacisnęła wargi. Było widoczne, że 
stosunki między Vanity a Newmanem wyraźnie ochłodły. Pewnie się 
pokłócili w samolocie. Z chmurną miną odezwała się do Tweeda: 
     - To dziwne, że nagle wszyscy w pośpiechu udają się do 
Kornwalii. 
     Moloch już tam jest. Wiemy od Moniki, że Grenville i Maurice 
też tam zmierzają, w dodatku VB uprzejmie wypożyczył im swój 
prywatny odrzutowiec - zniżyła głos. 
     - A teraz Vanity też jedzie tam, gdzie wszystko się zaczęło. 
     Zgromadzą się tam wszyscy podejrzani, wśród których może być 
informator Molocha, który tworzy dla niego siatki szpiegowskie. 
     - Zauważyłem - odparł sucho. 
     - Przecież ten szpieg Molocha jest ważny, prawda? - 
naciskała dalej. 
     - Bardzo ważny Trzeba go zdekonspirować za wszelką cenę. 
Tylko kto to jest? 
     Był już początek września. Samochody mknęły w dobrym tempie 
i szybko znalazły się w Kornwalii. Paula zauważyła, że liście 
zaczęły zmieniać kolor. Zieleń zastąpiło połączenie czerwieni, 
złota i oranżu. 
     Szła jesień, choć bezchmurne niebo lśniło błękitem, jak 
niedawno w Kalifornii. Wciąż było ciepło. Paula westchnęła z 
zadowoleniem. 
     - Nie ma to jak w domu. Kalifornia może i jest ósmym cudem 
świata, ale nie ma nic piękniejszego jak zmiany pór roku w 
Anglii. 
     - Kalifornia była ósmym cudem świata - poprawił Tweed. - 
Teraz to poszarpane skały na wybrzeżu. - Pokazał jej gazetę, 
którą właśnie czytał. 
     - Popatrz, to zdjęcia z Carmel. 
     - Bardziej przypominają zniszczenia po bombardowaniach w 
czasie drugiej wojny światowej. Czy to nie ulica, gdzie była ta 
budka telefoniczna, z której telefonowałeś? 
     - Tak. Połowa domów mieszkalnych - galerii sztuki, 
restauracji i sklepów leży w gruzach. Monterey uniknęło 
zniszczeń. Uskok San Moreno skręcił i ruszył w głąb lądu po 
zrównaniu Carmel z ziemią. Piszą tu, że to było największe 
trzęsienie ziemi w historii ludzkości. Moloch ma mocno obciążone 
sumienie. 
     Podniósł wzrok. Jechali drogą szybkiego ruchu. Jakiś 
samochód śmignął, wyprzedzając ich. Zza kierownicy Vanity 
wyzywająco pomachała im ręką i z rykiem silnika pognała przed 
siebie. 
     - Ale pędzi - skomentowała Paula. 
     - Musi być pierwsza - odparł Newman i znowu zamilkł. 
     - A właściwie gdzie się zatrzymamy? - spytała Paula. 
     - Po raz drugi w "Nansidwell". Jest stamtąd dobry widok na 
redę Fałmouth. 
     Kiedy byłem u Jima Corcorana, poprosiłem Monikę, by 
zarezerwowała dla nas pokoje. 
     - No cóż, dosłownie wracamy do miejsca, gdzie to wszystko 
się zaczęło. 
     Przynajmniej pani Benyon bezpiecznie pojedzie do Cheltenham 
tym samochodem, który na nią czekał. Myślę, że z wielką ulgą 
postawiła wreszcie stopę na brytyjskiej ziemi. Ciekawe, kto 
załatwił dla niej samochód? 
     - Ja - odpowiedział Tweed. - W nocy w samolocie, kiedy 
zasnęłaś, wysłałem wiadomość do Moniki. Tyle przynajmniej mogłem 
zrobić. 
     - A co się stało z Alvarezem? Nie zdążyłam mu nawet 
podziękować za pomoc. 
     - Ja mu podziękowałem. Spieszył się, żeby złapać najbliższy 
samolot do Stanów. 
     - W dalszym ciągu nie rozumiem, jaką rolę on w tym wszystkim 
odgrywał. 
     - Wyjaśnię ci to później. Na razie przed nami dwa poważne 
zadania. - Przerwał na chwilę, by zwrócić się do Newmana: - Nie 
zapomnij, że po drodze musimy zatrzymać się w Truro. Trzeba 
wynająć samochody dla Butlera i Nielda. Aby dobrze wykonać 
zadanie, każdy z nas musi mieć swobodę ruchu. 
     - Może wreszcie powiesz, co to za zadanie? - spytała Paula. 
     - Po pierwsze, trzeba zdekonspirować szpiega Molocha. Po 
drugie, i to jest o wiele ważniejsze, uniemożliwić Molochowi 
opuszczenie Wielkiej Brytanii... wszelkimi dostępnymi środkami. 
Boję się, co ten człowiek może jeszcze narobić. 
     Jego koncern wynalazł bombę ksenobową, ponad dziesięć razy 
potężniejszą od bomby wodorowej, jak twierdzi Cord Dillon. 
Załóżmy, że zechce sprzedać szczegóły produkcji i konstrukcji 
pewnym krajom arabskim. Mogliby zniszczyć zachodni świat. 
     - Przerażające. 
     - Jedyną alternatywą jest zniszczenie Molocha. 
     Na lotnisku w Newport, położonym w szczerym polu, VB i jego 
nowa asystentka Heather Lang przesiedli się wraz z bagażem do 
czekającego już rolls-roycea z szoferem. 
     Zanim Moloch usadowił się obok Heather, zamknął szklaną 
szybę oddzielającą ich od kierowcy, by go odizolować. Gdy 
samochód powoli ruszył w stronę Mullion Towers, Moloch położył 
sobie na kolanach neseser, przyczepiony do przegubu dłoni 
kajdankami. Heather popatrzyła na walizeczkę z ciekawością. 
     - Pewnie nie powinnam pytać, ale tak tego pilnujesz, jakbyś 
miał tam fortunę. 
     - Ogromną fortunę - zgodził się z bladym uśmiechem - ale nie 
w banknotach ani w drogich kamieniach. Raczej w wypchanych 
dokumentami teczkach. 
     Nie drążyła tematu. Już wcześniej zorientowała się, że szef 
mówi jej tyle, ile jego zdaniem powinna wiedzieć, by dobrze 
wykonywać pracę, Jednym z licznych jej talentów było trzymanie 
się z daleka od spraw, które jej nie dotyczyły. 
     Tak, to wielka fortuna, myślał Moloch, gdy limuzyna mknęła 
przez wyschnięte równiny. Przypominało to podróż przez kamienną 
pustynię. W neseserze znajdowały się wzory i szczegóły 
konstrukcji bomby ksenobowej. 
     Nie wątpił, że przywódcy niektórych krajów arabskich 
zapłaciliby miliardy za tego rodzaju informacje. 
     Moloch, mistrz precyzyjnego planowania, zadzwonił do 
Heather, zanim opuściła zakłady Des Moines. Polecił jej zniszczyć 
plik dokumentów w teczce zatytułowanej "Projekt Eklipsa". W ten 
sposób zniknęły wszelkie szczegółowe dane dotyczące konstrukcji 
bomby ksenobowej; żadna wskazówka co do jej budowy nie pozostała 
w Ameryce. Jedyny na świecie zestaw informacji znajdował się w 
neseserze, leżącym na kolanach Molocha. 
     - Moim zdaniem, Kornwalia powinna wyglądać nieco inaczej - 
stwierdziła Heather, wyglądając przez okno. 
     - Atrakcją turystyczną są plaże i zatoczki wśród 
malowniczych urwisk na wybrzeżu. To tam tłoczą się wczasowicze. A 
tu jest prawdziwa Kornwalia. Gdy dotrzemy do Mullion Towers, 
przekażesz tę wiadomość dyżurnemu radiotelegrafiście, żeby 
przesłał ją do kapitana "Wenecji". 
     Moloch nagryzmolił w notesie zaszyfrowaną informację. Treść 
jej była jasna wyłącznie dla kapitana. Podał kartkę swojej 
asystentce, po czym zamknął oczy i zasnął. Właśnie dzięki takim 
krótkim, czujnym drzemkom potrafił pracować całymi nocami. 
     Ciekawe, co to znaczy, pomyślała Heather, składając kartkę z 
wiadomością i wsuwając ją do portfela. 
     Wpatrywała się w walizkę na kolanach szefa. Choć niewiele na 
ten temat powiedział, odniosła wrażenie, że jej zawartość była 
warta ogromne pieniądze. 
     Nawet nie przyszło jej na myśl, że znajdujące się tam dane 
mogą zapoczątkować koniec świata. 
     
     Rozdział 46 
     
     Zapadał zmierzch, kiedy Newman zjechał ze zbocza wzgórza, u 
stóp którego leżało "Nansidwell" i zaparkował mercedesa przed 
pensjonatem, dokładnie w miejscu, gdzie stawiał go poprzednim 
razem. Pauli wydawało się, że od tamtej pory minęły dziesiątki 
lat. 
     - Nic się tu nie zmieniło - powiedziała, po czym przyjrzała 
się uważnie stojącemu nieopodal samochodowi. - Czy to nie wóz 
Vanity? 
     - Owszem - potwierdził Newman bez entuzjazmu. - Tylko nie 
miej do mnie o to pretensji. Nie miałem pojęcia, że znów się tu 
zatrzymamy, dopóki nie powiedziałeś nam o tym po drodze, Tweed. 
     - Nie rozumiem, dlaczego was to zaskoczyło - odparł Tweed. 
     Zajechały pozostałe auta. Marler, Butler i Nield wysiedli. 
Bez trudu udało się wynająć w Truro dodatkowe samochody. Z hotelu 
wyszedł jeden z pracowników, przeprosił, że szef musiał wyjechać 
służbowo i powitał ich równie serdecznie jak sam pryncypał. 
Okazało się, że dostali te same pokoje, co w czasie poprzedniej 
wizyty. 
     Gdy Paula w ślad za Newmanem schodziła na kolację, 
natychmiast spostrzegła Vanity w obcisłej złocistej sukni z 
wysokim kołnierzem, siedzącą na kanapie przy barku. Na ich widok 
zerwała się i złapała Newmana za ramię, wyginając pełne usta w 
uśmiechu. 
     - Czekałam na ciebie, Bob. Dostaliśmy ten sam stolik. 
     - Jak miło - odpowiedział. 
     - To cudowne uczucie, kiedy mężczyzna tak serdecznie wita 
starą przyjaciółkę - zwróciła się Vanity do Pauli. 
     - Może otępiał po długim locie z Ameryki - odpowiedziała 
Paula bez uśmiechu. 
     - Butelka dobrego wina powinna naoliwić mu trybiki. Moje z 
pewnością naoliwi - odpaliła z uśmiechem niepokonana Vanity. - 
Chodź, ponuraku. 
     Gdy wchodzili do jadalni, Newman wypatrzył siedzącego na 
tarasie Tweeda, z zajęciem obserwującego morze przez lornetkę. 
Bob odprowadził Vanity do stolika, przeprosił ją i przyłączył się 
do swojego szefa. Wieczorny chłód w powietrzu przypominał 
Kalifornię. Długą chwilę Tweed siedział bez słowa, po czym podał 
mu lornetkę. 
     - Przyglądałem się "Wenecji". Znów jest oświetlona jak 
statek wycieczkowy. Próbowałem odgadnąć przeznaczenie tych 
dużych, okrytych plandeką obiektów na pokładzie dziobowym i 
rufowym. 
     - Trudno powiedzieć, co to takiego - odpowiedział Newman, 
przypatrując się statkowi. - Nic nie wskazuje, że mają wkrótce 
odpłynąć. 
     - Widziałeś ten helikopter na pokładowym lądowisku? 
     - Tak. To Sikorsky. Potężna maszyna. Ale "Wenecja" też jest 
duża. 
     Musiała kosztować ładnych parę milionów. 
     - Moim zdaniem czeka na kogoś ważnego. Popatrz, przyleciał 
śmigłowiec i krąży nad statkiem. Zdaje się, że premier w końcu 
pociągnął za parę sznurków. 
     - Pewnie jest z Culdrose, koło Lizard. Jak ci wiadomo, RAF 
ma tam duże lotnisko szkoleniowe dla śmigłowców. 
     Obserwowali, jak helikopter, ze światłami migającymi po obu 
bokach, krąży wysoko nad "Wenecją". Newman chrząknął. 
     - Chyba fotografuje statek pod różnymi kątami. Może też 
próbuje zidentyfikować te tajemnicze obiekty na pokładzie. 
     Ledwo wypowiedział te słowa, helikopter odleciał w głąb 
lądu. Newman opuścił lornetkę i oddał ją Tweedowi. Weszli przez 
recepcję do jadalni. 
     - Pójdę już do Vanity, bo zaraz zacznie się stawiać - 
stwierdził Newman. 
     - Zdaje się, że trafiłeś na dynamit, chłopcze - zauważył 
Tweed z rozbawieniem. 
     Wcześniej, w Truro, powiedział wszystkim, że nie ma już 
potrzeby udawać, że się nie znają. Gdy Newman wszedł do jadalni, 
ujrzał dwóch gości siedzących przy osobnych stołach. Poklepał 
Grenvillea po ramieniu. 
     - Świat jest mały, jak mówi przysłowie, brygadierze. 
     - Pułkowniku - wycedził zaskoczony Grenville. - Po 
dziennikarzu spodziewałbym się czegoś bardziej oryginalnego. 
     - Czeka pan na kogoś? A może na coś, pułkowniku? 
     Newman odszedł, zanim tamten zdążył odpowiedzieć. Tweed 
spostrzegł, że eks - oficer wyglądał na zirytowanego i 
zaniepokojonego nieoczekiwanym zachowaniem Newmana. 
     - Proszę, proszę, przecież to Maurice - odezwał się przy 
następnym stoliku Newman z szerokim uśmiechem - przebyliśmy długą 
drogę od mieszkania, w którym zamordowano tę Standish, 
nieprawdaż? 
     - Musisz o tym wspominać? I proszę cię, mów trochę ciszej. 
Połowa sali nas słyszy. 
     - Tak, wszyscy umilkli, nieprawdaż? Podobał ci się przelot 
odrzutowcem Vincenta Bernarda Molocha? Pewnie tak, tym bardziej 
że miałeś do towarzystwa naszego brygadiera... o, przepraszam, 
pułkownika. 
     - Może byś się tak odczepił i usiadł wreszcie do kolacji z 
tą twoją rozpustną panienką? 
     - Maurice - Newman pochylił się i objął go za ramiona - 
jeśli nie wyparzysz sobie dobrze gęby, to ja ci ją zamknę. 
Pięścią. A teraz jazda, wsuwaj kolację. Mam nadzieję, że się 
udławisz. 
     Cofnął rękę, w dalszym ciągu się uśmiechając. W jadalni 
zapanowała kompletna cisza. Grenville, który słyszał każde słowo, 
z ogromnym zainteresowaniem wpatrywał się we wzorki na talerzu. 
Newman, nie zmieniając wyrazu twarzy, wrócił do swojego stolika i 
usiadł naprzeciwko Vanity. 
     - Czas otworzyć butelkę. O, jest lista win. 
     - Nigdy cię takim nie widziałam - szepnęła. 
     - To uważaj. Zabawa dopiero się zaczyna - odparł głośno. 
     Tweed siedział przy stoliku naprzeciwko Pauli. Marler, 
samotny w kącie sali, z rozbawioną miną przypalił papierosa. Znów 
było słychać stłumiony gwar rozmów; ludzie rzucali Newmanowi 
spojrzenia spod oka. Grenville i Maurice również stali się 
ośrodkami zainteresowania i zdawali sobie z tego sprawę. 
     Obaj mieli nie swoje miny i unikali rozglądania się po 
jadalni. 
     - O co w tym wszystkim chodziło? - spytała Paula ściszonym 
głosem. 
     - Newman działał na własną rękę, genialnie improwizował pod 
wrażeniem chwili. Sprawił, że dwaj z naszych podejrzanych zaczęli 
się denerwować. 
     - A z trzecią je kolację. 
     - Właśnie - odpowiedział radośnie Tweed. 
     W pensjonacie było około trzydzieściorga gości. Większość z 
nich piła kawę w dwóch pokojach wypoczynkowych, gdy Tweed wyszedł 
na dziedziniec w towarzystwie Marlera. Poprowadził go wokół 
budynku na taras, na który wychodziły okna pustej już jadalni. 
Tam wydał mu bardzo szczegółowe instrukcje i wręczył lornetkę. 
Marler popatrzył przez nią na "Wenecję", skinął głową i oddał 
przedmiot właścicielowi. 
     - Moim zdaniem, masz rację - odpowiedział. 
     - Szkoda, że nie masz armalite. 
     - Ależ mam - uspokoił go Marler. - Kiedy zostawialiśmy 
samochody na parkingu na Heathrow, wybrałem zaciszne miejsce, 
rozmontowałem sztucer, wpełzłem pod samochód i przykleiłem go 
plastrem opatrunkowym do podwozia. Teraz spoczywa wygodnie w 
bagażniku, jakieś dziesięć jardów stąd. 
     - Dziś już za późno, żeby coś zorganizować. " - Mój drogi, 
nigdy nie jest za późno. Mam w kieszeni zwitek pięćdziesięcio 
funtowych banknotów. Najpierw pójdę do Jacht Klubu przy porcie. 
     Pewnie późno wrócę do domu, w razie czego poznasz moją 
motorówkę po czerwonym proporczyku na rufie. 
     - To tylko domysły - ostrzegł go Tweed. 
     - Jak dotąd, twoje domysły nie najgorzej się sprawdzały. 
     Paula, która wyszła poszukać Tweeda, zobaczyła, jak Marler 
wsiada do samochodu. Podeszła do niego, zaciekawiona, dokąd też 
może się wybierać tak późno ,.. w nocy. 
     - A ty dokąd znów jedziesz? 
     - Na rybki. 
     Samochód Marlera odjechał z rykiem silnika. Paula skręcała 
już za róg tarasu, gdy spostrzegła, że ktoś wychodzi z hotelu. 
Przylgnęła do ściany i obserwowała. 
     Na dziedziniec wyszedł szybkim krokiem Grenville, wsiadł do 
samochodu, zawrócił i powoli ruszył podjazdem. W kilka sekund 
później z hotelu wybiegł Butler, który jadł kolację w 
towarzystwie Nielda, wskoczył za kierownicę i odjechał. 
     Paula, w krótkiej futrzanej kurtce, wyciągnęła rękawiczki z 
koźlej skórki. 
     Właśnie je nakładała, idąc w stronę Tweeda, który w dalszym 
ciągu stał na tarasie, gdy z pensjonatu wyszedł Maurice, wsiadł 
do samochodu, włączył rozrusznik i także odjechał. 
     - Co tu się dzieje, do diabła? - powiedziała do siebie. 
     Odwróciła się i znów usłyszała, że otwierają się drzwi do 
salonu. Wybiegł z nich Nield, wsunął się do samochodu i zniknął w 
dali. W głowie jej się kręciło, gdy podeszła do Tweeda i 
opowiedziała mu, co widziała. 
     - Wyglądało to jak scena z jakiegoś filmu - zakończyła. 
     - Co oznacza, że Nield i Butler są w doskonałej formie, mimo 
że wypili na spółkę sporą butelkę wina. 
     - A co mają robić w tej doskonałej formie? 
     - Wykonywać moje rozkazy. Butler śledzi Grenvillea, a Nield 
- Mauricea. 
     To logiczne, że teraz, kiedy wrócił Moloch, szpieg 
skontaktuje się z nim w Mullion Towers. Dziś w nocy dowiemy się, 
kto nim jest. 
     - Samochód Vanity zniknął z parkingu - zameldowała Paula. 
     - Tak przypuszczałem - odparł ponuro Tweed. 
     Gdy Moloch i Heather dotarli do Mullion Towers, powitała ich 
niska, przygarbiona kobieta o siwych włosach i dzikim spojrzeniu. 
Usta nad kwadratową szczęką miała zaciśnięte w cienką kreskę. 
Stojąc w drzwiach wejściowych, rzuciła Heather krótkie, pełne 
wrogości spojrzenie, a potem ułożyła usta w grymas, który miał 
być uśmiechem, jak domyśliła się młoda kobieta. 
     - To pani Drayton, nasza gospodyni - przedstawił ją Moloch. 
- Drayton, poznaj moją nową asystentkę, Heather Lang. 
     - Napije się pan kawy, prawda? - odpowiedziała Drayton, 
ignorując asystentkę. 
     - Tak, proszę podać w biurze. Mamy dużo pracy. Czy 
radiooperator jest na dyżurze? 
     - Carson jest zawsze do usług. 
     Moloch poprowadził Heather po szerokich schodach, 
wznoszących się łagodnym łukiem z przestronnego holu na podest 
pierwszego piętra. 
     Wskazał jakieś drzwi: 
     - Tu jest toaleta, jeśli chcesz skorzystać. Moje drzwi są 
obite z zewnątrz zielonym suknem. 
     Moloch usadowił się za biurkiem w niewielkim gabinecie - 
Drayton zdążyła pozapalać wszystkie światła - i otworzył teczkę z 
dokumentami. W oknach nie było zasłon. Nie lubił tego, czuł się 
jak uwięziony, gdy zasłaniano je po zapadnięciu zmroku. Odpiął 
kajdanki, którymi był przykuty do nesesera i położył go obok na 
krześle. Weszła Heather. 
     - Jestem gotowa do pracy. 
     - Późnym wieczorem spodziewam się gościa. Kiedy przyjedzie, 
chcę się z nim widzieć w cztery oczy. Możesz wtedy iść do 
radiooperatora, drugie drzwi po przeciwnej stronie korytarza. 
Poczekaj tam, aż cię nie poproszę. Poznaj Carsona. W odróżnieniu 
od Drayton, jest sympatyczny. 
     - Mam wrażenie, że Drayton mnie nie lubi. Ale to bez 
znaczenia. 
     - Nigdy nie lubiła żadnej z moich asystentek. Starsze 
kobiety lubią nieraz myśleć, że to one pociągają za sznurki, ale 
Drayton jest w porządku. 
     Nie zwracaj na nią uwagi. 
     - Nie powinnam mieć z tym kłopotów. 
     W czasie tej rozmowy Moloch nagryzmolił wiadomość do 
przekazania przez radio. Oddał ją Heather. 
     - Możesz przeczytać. Potem oddaj ją Carsonowi, żeby przesłał 
na "Wenecję". 
     "Nie wypłyniemy jeszcze przez następne dwa tygodnie. W 
dalszym ciągu utrzymywać system w ruchu. Wszyscy pozostają na 
statku. Nie puszczać nikogo na ląd. VB". 
     - Z tego wynika, że zostaniemy tu jeszcze przez jakiś czas - 
skomentowała Heather - Wręcz przeciwnie, odpływamy niebawem. 
Wiadomość należy rozumieć odwrotnie. Kapitan zrozumie. 
Podejrzewam, że sygnał zostanie przechwycony przez RCT w 
Cheltenham. 
     - RCT? 
     - Rządowy ośrodek telekomunikacyjny. Prowadzi nasłuch 
wszystkich transmisji radiowych. Teraz, gdy jesteśmy w Wielkiej 
Brytanii, należy zakładać, że wszystkie wysyłane przez nas 
wiadomości są tam nagrywane. 
     - Pójdę to nadać... 
     Moloch poczekał, aż wyjdzie, i wybrał numer na klawiaturze 
telefonu. Dzwonił do "Nansidwell". Telefon odebrał ktoś z 
obsługi, więc poprosił o pilną rozmowę z jednym z gości i podał 
nazwisko. Gdy gość podszedł, Moloch wydał krótkie polecenie: 
     - Przyjeżdżaj dziś w nocy do centrali, kiedy tylko będzie 
bezpiecznie. 
     Odłożył słuchawkę, wstał, podszedł do okna i zapatrzył się w 
noc. W Mullion Towers panowała dziwna atmosfera. To go 
denerwowało. Nie lubił Joela Branda, ale czuł się bezpiecznie, 
kiedy olbrzym zajmował się organizacją ochrony. Teraz nie został 
tu ani jeden strażnik. Joel Brand zazwyczaj zarządzał dużą grupą 
ochroniarzy, ale wszyscy zginęli w Kalifornii. Moloch czuł się 
nieswojo " w tej wielkiej rezydencji, sam, tylko z panią Drayton 
i z Heather. Pomyślał, że można by tu wezwać ludzi z "Wenecji", 
ale zrezygnował z tego. Cała załoga musiała bezwzględnie zostać 
na pokładzie statku. 
     Ludzie płynący do brzegu, a potem udający się w stronę 
Mullion Towers, mogliby przyciągnąć uwagę kogoś niepożądanego. 
     Podszedł do wielkiej szafy i otworzył drzwi. Wisiało tam 
wiele różnych ubrań. 
     Założył wysoką czapkę w kratę i sfatygowany płaszcz 
przeciwdeszczowy. 
     Spojrzał w lustro i sam się zdziwił, jak bardzo odmieniło to 
jego wygląd. W tym momencie wróciła Heather. 
     - Bardzo przepraszam - zaczęła. - Szukam właśnie... 
     Przerwała i zagapiła się na postać w dziwnej czapce, która 
odwzajemniła jej spojrzenie. 
     - VB! Nie poznałam cię! 
     - Bardzo dobrze. Mogą nas obserwować. Nie pojedziemy do 
portu rolls-royceem, tylko starym fordem escortem, który stoi w 
garażu. Ty będziesz prowadzić. Zabierz tylko jedną walizkę, 
resztę dokupisz w Bejrucie. 
     - Jak dostaniemy się na statek z nabrzeża? 
     - Będzie tam na nas czekać duża motorówka. Gdy nadejdzie 
odpowiedni moment, zaokrętujemy się, zwracając na siebie jak 
najmniej uwagi. 
     Rozmawiając, Moloch jednocześnie zdjął czapkę i płaszcz, po 
czym schował je do szafy. Cieszyło go, że Heather zaakceptowała 
te dziwne wydarzenia jako część swojej pracy. Była chyba 
najtwardsza z jego dotychczasowych asystentek. Moloch miał talent 
do wynajdywania nieprzeciętnie zdolnych kobiet, które były wobec 
niego lojalne w zamian za wysoką pensję. 
     - Moim zdaniem, świetna organizacja - skomentowała Heather. 
- Pani Drayton powiedziała mi, że kolacja już czeka. Ma nadzieję, 
że nie będziemy tu siedzieć całą noc, skoro zadała sobie trud i 
ugotowała gorący posiłek. 
     - W takim razie chodźmy. Carson wysłał wiadomość? 
     - Od razu, gdy ją dostał. 
     Schodząc po schodach, Moloch czuł się coraz bardziej 
zaniepokojony nienaturalnym spokojem i ciszą. Zawsze widział tu 
ochroniarzy, którzy pozdrawiali go z szacunkiem; niektórzy z nich 
pełnili rolę służących. Teraz, gdy szli z Heather po posadzce 
holu, ich kroki rozlegały się echem w całej posiadłości. 
     Czuł się trochę głupio, sprawdzając zamki i łańcuchy na 
solidnych drzwiach wejściowych. Czym tu się martwić? Ale przecież 
już od dawna, zawsze, gdy wychodził z biura, otaczała go służba i 
uzbrojeni ludzie. Wszedł do dużej, wykładanej boazerią jadalni po 
przeciwnej stronie korytarza i usiadł na końcu długiego stołu. 
     Spostrzegł, że nakrycie dla Heather ustawiono daleko, po 
przeciwnej stronie. 
     - Siadaj obok - polecił. 
     - Czy to oznacza, że mam przełożyć wszystkie nakrycia? - 
warknęła pani Drayton, która właśnie weszła niosąc wazę z zupą. 
     - Dokładnie tak - odparł sucho Moloch. 
     - Gdyby mi pan o tym powiedział na początku, oszczędziłabym 
na czasie. 
     Czy w ten sposób mam nakrywać do stołu także w przyszłości? 
     - Tak. 
     Nie było potrzeby wyjaśniać Drayton, że to prawdopodobnie 
ostatni posiłek, który Moloch spożywa w Mullion Towers. Trzeba 
pamiętać, żeby zostawić jej kopertę z pieniędzmi i list 
wyjaśniający, że jej usługi już nie będą potrzebne. Ciekawe 
tylko, ile Brand jej płacił. 
     Na krześle obok niego leżał neseser, który przyniósł ze sobą 
z gabinetu. Dla bezpieczeństwa zabierał go wszędzie ze sobą - 
była to przepustka do nieopisanych bogactw Bliskiego Wschodu. 
     Heather wyczuła w przestronnej jadalni atmosferę niepokoju. 
     Spróbowała wciągnąć Molocha do rozmowy. Doszła do wniosku, 
że to dziwny dom, ale nic nie powiedziała. Tylko skąd to uczucie, 
że zaproszono ją tu na Ostatnią Wieczerzę? 
     Właśnie skończyli posiłek i popijali kawę, gdy ktoś 
zadzwonił. 
     Drayton, która ich obsługiwała, już szła do drzwi, kiedy 
odezwał się Moloch: 
     - To właśnie gość, którego oczekuję. Otworzę sam. Proszę tu 
posprzątać. 
     Heather, idź do nadajnika wysłać wiadomość. 
     
     Rozdział 47 
     
     W "Nansidwell" Tweed tak się denerwował, że Paula poprosiła, 
by porozmawiał z nią w swoim pokoju, z dala od gości na dole, 
którzy plotkowali jak sroki, o wszystkim i o niczym. 
     Gdy tylko wszedł do pokoju, natychmiast podszedł do okna, 
wyjął lornetkę i znów zaczął wpatrywać się w "Wenecję" i morze 
wokół niej. Paula podeszła do niego i zasłoniła dłonią soczewki. 
     - Dość już tego. Usiądź w fotelu. Poprosiłam szefa obsługi, 
żeby ktoś przyniósł nam tu kawę. 
     - Dziękuję. 
     Paula usiadła na poręczy fotela. 
     - Rzadko bywasz tak zdenerwowany. Co się dzieje? 
     - Kiedy odjechała Vanity? 
     - Nie mam pojęcia. Chyba po kolacji. Powiedziałam ci o tym, 
gdy tylko zauważyłam, że jej samochód zniknął. 
     - A gdzie Newman? 
     - Też nie wiem. Może poszedł na spacer. 
     - I nic mi nie powiedział? To niepodobne do niego. Widzę, że 
jego mercedes w dalszym ciągu stoi na parkingu. 
     - Nie masz większych zmartwień? - spytała cicho. 
     - Mam. Molocha trzeba za wszelką cenę powstrzymać przed 
wyjazdem z kraju. Wszystko mi jedno, w jaki sposób. Słuchaj, 
muszę zadzwonić do Howarda. Gdy tylko wyjadę, wszyscy popełniają 
same głupstwa. 
     W tym momencie wszedł kelner z kawą i nalał im obojgu. 
Tweedowi wydawało się, że ta prosta czynność trwa całe wieki, 
choć nie odbiegała od normalnej hotelowej procedury. 
     Gdy tylko zostali sami, Tweed sięgnął po telefon. Zadzwonił 
do Moniki, która natychmiast połączyła go z Howardem. Skoro 
Howard siedzi na Park Crescent do późnej nocy, o czymś to 
świadczy, pomyślał Tweed. Zwykle wieczorami chodził do klubu na 
drinka. 
     - Mówi Tweed. Słuchaj, Howard, trzeba zrobić coś 
drastycznego... 
     - Czy tu nie ma podsłuchu? - przerwał mu Howard. - Skąd 
dzwonisz? 
     - Z pensjonatu. "Nansidwell Country Hotel". Monica ci na 
pewno powiedziała. 
     - Owszem. W takim razie nie mogę z tobą rozmawiać. 
     - A niby dlaczego, do cholery?! 
     - Zadzwoń z budki ulicznej. 
     - Myślisz, że mam kilka w kieszeni, czy jak? 
     Tweed odłożył słuchawkę tak ostrożnie, że Paula się 
domyśliła, ile siły woli potrzebował, by powstrzymać się od 
rzucenia jej na widełki. Podsunęła mu filiżankę z kawą. 
     - Co się stało? 
     - Ten nadęty dureń się wyłączył! 
     - To znaczy, że jest coś, o czym może rozmawiać tylko bez 
podsłuchu. Do tej pory ty zawsze bardziej troszczyłeś się o 
zachowanie tajemnicy. 
     - Naturalnie, masz rację - zgodził się Tweed i wypił łyk 
kawy. 
     - Moglibyśmy pojechać do budki w Mawam Smith - 
zaproponowała. 
     - Wtedy pewnie już będzie za późno. - Nagle uderzyło go 
znaczenie jego własnych słów. - Nie mamy samochodu. 
     - Ależ mamy. Newman dawno temu dał mi zapasowe kluczyki do 
mercedesa. Na wypadek nagłej potrzeby. 
     - Teraz jest nagła potrzeba - powiedział i zerwał się na 
równe nogi. 
     Wyjął z kieszeni automatyczny rewolwer walther 7.65 i 
magazynek. 
     Załadował go. Paula patrzyła, zdziwiona. 
     - Skąd to wziąłeś? 
     - Marler mi dał. Jakiś jego znajomy nieopodal Truro handluje 
bronią. Liczy sobie słono, ale nie zadaje pytań. 
     - Marler zna chyba wszystkich nielegalnych handlarzy bronią 
w każdym zakątku świata. 
     - To należy do jego obowiązków służbowych. Ruszajmy już. Daj 
mi kluczyki. 
     - Ruszamy do Mawnan Smith? - spytała, pogrzebała w torebce i 
wręczyła Tweedowi kluczyki. 
     - Nie ma na to czasu. Chyba znasz trasę do Mullion Towers, 
bo byłaś z Newmanem, kiedy przeprowadził atak na posiadłość 
poprzednim razem. 
     Znajdziesz drogę po ciemku? 
     - Naturalnie. 
     - No to zawieź nas tam. Szybko. 
     Moloch przyjął gościa w biurze. Wyjął kopertę z zamkniętej 
na klucz szuflady, otworzył ją i pokazał zawartość - plik 
banknotów pięćdziesięcio funtowych. 
     - Jest ich czterdzieści, razem dwa tysiące funtów. To tylko 
zaliczka. Rano szofer zawiezie cię rolls - royceem na lotnisko 
Newquay. Polecisz na Heathrow, a stamtąd złapiesz jak 
najwcześniejszy lot do Bejrutu. Będziesz sam, więc nikt cię nie 
skojarzy ze mną. Chcę, żebyś zorganizował dla mnie nową siatkę 
informatorów. Arabowie kochają pieniądze. Potarguj się z 
obiecującymi kandydatami - wszyscy się tego spodziewają Nawiąż ze 
mną kontakt w domu w górach Libanu. Każdy wskaże ci drogę. 
Sprawdziłeś się tu i w Kalifornii. Postaraj się tak samo dobrze w 
Libanie. 
     Gość przeliczył banknoty i włożył je do torby. Moloch dodał 
jeszcze jedną uwagę: 
     - Pewnie zauważyłeś, że do Bejrutu polecisz klasą 
turystyczną. Nikt nie zwraca uwagi na ludzi podróżujących w ten 
sposób. Na lotnisku w Bejrucie mogą być obserwatorzy. 
     Rozmowa odbyła się na stojąco. Potem gość wyszedł z pokoju, 
a Moloch podszedł do okna i popatrzył w noc. Czy nie popełnił 
głupstwa, przeprowadzając całą transakcję przy odsłoniętych 
zasłonach? 
     Podszedł do drugiego okna i znów wyjrzał na zewnątrz. Kto by 
siedział w ciemnościach tu, w zapomnianym zakątku Kornwalii? Na 
pewno nikt. Złożył dłonie i zacisnął je mocno. Odzyskał wreszcie 
swoje słynne stalowe nerwy. 
     Paula pilotowała Tweeda. Na długich światłach jechali przez 
ponurą, opustoszałą okolicę. Choć miała na kolanach mapę, rzadko 
do niej zaglądała. 
     Nawet w nocy z łatwością potrafiła odtworzyć tę okropną 
drogę, którą Newman wiózł ich pewnego popołudnia, gdy zaatakowali 
Mullion Towers. 
     - Ponuro tu, prawda? - zauważył Tweed. - Ani śladu 
cywilizacji. 
     - Została za nami, gdy mijaliśmy Mawnan Smith. Mogłeś się 
zatrzymać i zadzwonić z budki. 
     - Szkoda czasu. Moim zdaniem, Moloch wyjedzie wczesnym 
rankiem. 
     Znam go. Gdyby marnował czas, nie dochrapałby się takiej 
pozycji w świecie. Ale, przynajmniej mam jeszcze kogoś w 
zanadrzu. 
     - A kogo? 
     - Jak mam dalej jechać? 
     - Skręć w lewo. Właśnie miałam ci powiedzieć. Zbliżamy się 
do tamy Stithians Dam. 
     - Gdzie to? 
     - Na końcu świata. 
     W Mullion Towers Heather upewniła się, że Drayton jest 
daleko i weszła do dużej kuchni. W kredensie znalazła wiklinowy 
kosz. Właśnie go wyjmowała, kiedy wróciła gospodyni. 
     - Co pani robi w mojej kuchni? - warknęła. - Proszę stąd 
wyjść. 
     - Pan Moloch prosił, żebym przygotowała kosz piknikowy - 
Heather uśmiechnęła się prosto w ponurą twarz gospodyni. - 
Potrzebujemy sporo kanapek z szynką, szarlotkę, jeśli pani ma, 
sztućce i kawałek keksu. 
     Przyniosę butelkę wina z piwnicy. Aha, przydałby się jeszcze 
termos z gorącą kawą. 
     - Czyżby? A może jeszcze trochę kawioru? Zanim sobie 
paniusia pójdzie z tym koszem, chciałam przypomnieć, że nie 
przyjmuję poleceń od nikogo, poza samym panem Molochem. 
     - Pan Moloch, we własnej osobie, polecił mi, żebym poprosiła 
panią o ten , kosz z jedzeniem. Jest zapracowany. Lepiej go nie 
denerwować, prawda? 
     - Co, zamierza paniusia zająć moją posadę? 
     - Nigdy by mi się nie udało wykonywać tej pracy nawet w 
połowie tak dobrze, jak pani. Zauważyłam, jak doskonale 
wypolerowane są te antyczne meble. 
     Wspaniale potrafi pani zadbać o atmosferę tego domu. 
     - Pochlebstwa, tanie pochlebstwa... 
     Ale schodząc do piwnicy po wino, Heather zobaczyła, że 
Drayton wyjmuje z dużej lodówki bochenek chleba. Moloch wcale nie 
zamawiał tego jedzenia, ale jego asystentka przewidziała 
konieczność długiego czekania przy nabrzeżu. Choć jej szef 
twierdził, że transport ma na nich czekać, Heather doszła do 
wniosku, że mała motorówka będzie przecież musiała pokonać spory 
odcinek od kotwiczącej na redzie "Wenecji". Jego odjazd był 
otoczony taką tajemnicą, że obecność jakiejś większej łodzi 
motorowej przy brzegu była nie do pomyślenia. 
     Kamienne schody wiodące do piwnicy były bardzo wydeptane. 
Nie znalazła kontaktu, więc oświetlała drogę latarką, którą 
zawsze nosiła w torebce. Wybrała dwie butelki, które jej zdaniem 
odpowiadałyby Molochowi; jedną z czerwonym winem, drugą - z 
białym. Trzymając każdą w jednej ręce, doszła prawie do szczytu 
schodów i tam się poślizgnęła. Butelki wypadły jej z dłoni, 
złapała kurczowo niską poręcz, ale wykonała obrót o sto 
osiemdziesiąt stopni i upadła, gdy lewa noga nie wytrzymała 
nacisku. Spróbowała wstać, ale przeszył ją paroksyzm bólu. 
     - Drayton! - zawołała. - Drayton! Piwnica na wino! 
     - Co sobie zrobiłaś? 
     Był to głos Molocha. Włączył światło, obejrzał nogę, nie 
pozwolił jej się ruszać i zadzwonił po lekarza. Doktor Brasenose 
przyjechał w piętnaście minut. Nie lubił nocnych wezwań, ale 
motywacja w postaci dwustu funtów gotówką natychmiast postawiła 
go na nogi. 
     - Zabandażowałem ją - powiedział później Molochowi, patrząc 
na łóżko, gdzie przeniósł pacjentkę. - To pęknięcie, bez 
przemieszczenia, co mnie bardzo cieszy. 
     Jednak pacjentce potrzebny będzie odpoczynek i opieka w 
prywatnym szpitalu. 
     Mogę to natychmiast zorganizować. 
     - Na jak długo? - dopytywała się pobladła Heather. 
     - Przynajmniej przez dwa tygodnie. Trudno powiedzieć, bo to 
zależy od przebiegu rekonwalescencji. 
     - Muszę wyjechać za granicę. 
     - Dopiero gdy pani całkowicie wyzdrowieje. 
     - Muszę się z tym zgodzić, choć niechętnie - zadecydował 
Moloch. - Dojedziesz do mnie, kiedy będziesz w pełni sprawna - 
zmarszczył brwi, nie pozwalając , jej nazwać celu podróży. - 
Pojedziesz rolls - royceem na Heathrow. 
     Wykupię ci przelot pierwszą klasą. A teraz, Brasenose, 
proszę zorganizować dla niej ten pobyt w prywatnej klinice... Od 
zaraz. 
     Moloch żałował, że będzie pozbawiony jej towarzystwa podczas 
podróży, ale działał zdecydowanie, jak zwykle. 
     - Nie martw się - uspokoił ją. - Sam poprowadzę samochód, 
gdy będę jechał do Londynu. 
     I tym razem, jak niegdyś, Heather podziwiała opanowanie 
Molocha i jego błyskawiczny refleks, gdy podał fałszywy cel 
podróży. 
     On zaś, spojrzawszy na zegarek, wyszedł z pokoju i 
pospieszył na górę. Tam przebrał się w sfatygowany płaszcz 
przeciwdeszczowy i wysoką czapkę w kratkę. Rzucił okiem w lustro. 
     Nie sposób cię odróżnić od zwykłego marynarza, powiedział do 
siebie. 
     Jeśli zastawili sieć, przemkniesz się przez jej oka jak 
płotka. 
     
     Rozdział 48 
     
     Tweed powoli wziął zakręt na wąskiej, stromo opadającej 
drodze. Zahamował i ze zdumieniem popatrzył w dół. 
     - A co to takiego? 
     - Tama Stithians Dam. Spora konstrukcja, stromy spadek. 
     - Rzeczywiście, utworzone przez nią jezioro jest całkiem 
spore. I znowu ani żywej duszy. Odkąd minęliśmy tę wioskę, nie 
widziałem nawet jednego domostwa. 
     - Wioska nazywała się Stithians - objaśniła Paula. - Może 
raczej pozostałość wioski. A stąd dobrze widać Mullion Towers - 
kontury w świetle księżyca, na tamtej ostrej jak brzytwa grani. 
     - Ruszajmy w drogę... - Tweed przerwał. - Zobacz, nadjeżdża 
jakiś samochód. 
     - To samochód Butlera. Ktoś siedzi obok kierowcy. 
     - Pojedziemy im na spotkanie - zdecydował Tweed. 
     Zjechał ze zbocza, błyskając światłami. Butler zatrzymał się 
przy zjeździe na tamę. Tweed stanął obok, wyskoczył z samochodu i 
podszedł do niego. 
     Butler trzymał na muszce pistoletu siedzącego obok 
Grenvillea. 
     - Dlaczego w niego celujesz? - spytał Tweed. 
     Grenville, sztywno wyprostowany, siedział z wściekłą miną. 
Butler, nie zmieniając położenia broni, wskazał go ruchem głowy. 
     - Masz tu swojego szpiega, a raczej Molochowego szpiega. 
     Pojechałem za nim do Mullion Towers. Mam ze sobą kamerę 
wideo, a na niej bardzo interesujący film o tym, jak Grenville 
spotkał się z Molochem w pokoju na pierwszym piętrze. 
     Moloch wręczył mu całkiem spory plik banknotów. Poczekałem 
na zewnątrz, przy samochodzie tego drania, i dopadłem go, zanim 
zdążył wsiąść. 
     Przeszukałem go. 
     Ma w kieszeni kopertę, wypchaną pięćdziesięcio funtowymi 
banknotami. A do tego turystyczny bilet lotniczy do Bejrutu, w 
jedną stronę. 
     - Do Bejrutu? To poważny dowód. 
     - Sam zobacz. No, kapralu, pokaż bilet. 
     Butler, wciąż jeszcze lekko oszołomiony zmianą czasu po 
przylocie z Ameryki, chciał zrobić dwie rzeczy naraz: wyjąć 
kopertę i podać ją Tweedowi, co mu się udało, a jednocześnie w 
dalszym ciągu trzymać jeńca na muszce. 
     Grenville wykorzystał moment: błyskawicznie wyrwał Butlerowi 
pistolet z dłoni, pchnął drzwiczki samochodu, wyskoczył... ale w 
pośpiechu upuścił broń. 
     Zaczął uciekać po zboczu w stronę wysokiej tamy. Tweed 
popędził za nim, wsuwając kopertę do kieszeni. Paula ruszyła ich 
śladem, rozpaczając w duchu, że nie ma swego browninga. 
     Grenville dopadł niskiej, zamkniętej na kłódkę bramki, 
prowadzącej do wąskiego chodnika na szczycie tamy. Przeskoczył 
bramkę i pobiegł chodnikiem, mając po prawej czarną toń wody, a 
po lewej opadającą stromo, lekko wklęsłą ścianę tamy. Obejrzał 
się w chwili, gdy Tweed był już blisko. W tym momencie noga 
Tweeda uwięzła w króliczej norze i upadł z impetem na twarz w 
suchą trawę, straciwszy na chwilę oddech. Grenville sięgnął do 
prawej skarpetki i wyciągnął z niej mały rewolwer Stanął 
spokojnie i wycelował w rozciągnięte na trawie ciało Tweeda. 
     Paula z przerażeniem wciągnęła powietrze w płuca. Nie trzeba 
było snajpera, by zabić Tweeda z tej odległości, a przecież 
Grenville był wojskowym. Celował spokojnie, wiedział, że ma czas. 
Nagle zabrzmiał strzał, a Paulę od stóp do głów przeszył zimny 
dreszcz. Podniosła wzrok i na jej twarzy odmalowało się 
niedowierzanie. 
     Grenville upuścił pistolet i przycisnął obie ręce do piersi, 
po czym powoli pochylił się i przeleciał przez barierkę. Jego 
ciało spadło w dół, w trzydziestometrową przepaść. W połowie lotu 
uderzył w lekko skośną płaszczyznę tamy, odbił się i spadał 
dalej. W nocnej ciszy rozległ się głośny plusk, gdy wpadł do wody 
u stóp betonowej konstrukcji i zniknął w głębinie. 
     Paula spojrzała na wzgórze i zobaczyła, że Butler opuszcza 
pistolet, który podniósł z trawy przy samochodzie. Strzelał na 
dużą odległość, ale, jak sobie przypomniała, był snajperem i na 
ćwiczeniach w Surrey zawsze zajmował najlepsze miejsca w 
strzelaniu z pistoletu. 
     Tweed wspiął się z powrotem i razem z Paulą podeszli do 
Butlera, na którego twarzy malowało się zmęczenie. 
     - Mogę ci tylko podziękować - powiedział Tweed. - Gdyby nie 
ty, byłoby po mnie. 
     - Powinienem was przeprosić. Sprawdzałem, czy ma broń, ale 
zapomniałem o skarpetkach. 
     - Zdaje mi się, że Moloch właśnie wyjechał z Mullion Towers 
i zamierza odpłynąć - powiedziała Paula. - Zanim zbiegłam z 
pagórka, zobaczyłam światła samochodu poniżej jego posiadłości. 
Pewnie pojechał inną drogą do Falmouth. 
     - W takim razie wracamy do "Nansidwell". Ja prowadzę - 
zdecydował Tweed. 
     W czasie tej nocnej jazdy Paula przejrzała zawartość 
koperty, którą przekazał jej Tweed. Gwizdnęła. 
     - Grenville dostał mnóstwo pieniędzy. A tu jest bilet do 
Bejrutu, o którym wspominał Henry. 
     - Ostateczne dowody, jak już mówiłem. Pamiętaj, że Grenville 
był i w Kornwalii, i w Kalifornii, gdzie tworzył siatki 
szpiegowskie Molocha i zarządzał nimi. Moim zdaniem, Moloch 
polecił mu założyć podobną siatkę w Libanie. Myślę, że kiedy w 
Ministerstwie Obrony obejrzą taśmę nakręconą przez Butlera, 
zdecydują się wreszcie otworzyć teczkę naszego wojaka i pokazać 
mi jej zawartość. 
     - Pamiętam, że kiedyś opowiadałeś, jak starali się tego 
uniknąć. To było jeszcze przed wyjazdem z Wielkiej Brytanii. 
Wygląda na to, że Moloch nam jednak ucieknie. 
     - Nie byłbym tego taki pewien. 
     - Nie wyobrażam sobie, co mogłoby go teraz zatrzymać. 
     - Może zdarzy się szczęśliwy przypadek. 
     - Nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek polegał na 
przypadkach. 
     - Masz rację. 
     W salonach "Nansidwell" siedziało jeszcze nad drinkami 
kilkoro zapóźnionych gości, ale poza tym panował spokój. Tweed 
zaparkował samochód i żwawo wszedł na taras. Po raz kolejny 
popatrzył na morze przez lornetkę, koncentrując się na "Wenecji" 
i wodach wokół niej. 
     - Coś nowego? - spytała Paula. 
     - Bez zmian. Będę przez całą noc obserwował statek. Idź 
lepiej spać. 
     Mieliśmy pracowity dzień. 
     - Odechciało mi się spać i znowu jestem głodna. Mam straszny 
apetyt na lody czekoladowe. Może będziemy prowadzić obserwacje z 
mojego pokoju? Tam jest wygodniej. 
     - Dobry pomysł. Tyle że nie chciałbym ci zakłócać 
odpoczynku. Sen jest potrzebny dla urody. 
     Właśnie wracali na dziedziniec, gdy nadjechał samochód 
Vanity i zatrzymał się na parkingu. Vanity prowadziła, Newman 
siedział obok. Wysiadła, chichocząc. 
     - Coście porabiali we dwójkę? Chodzi mi o tę część 
wycieczki, o której możecie opowiedzieć - zainteresował się 
Tweed. 
     - Świetnie się bawiliśmy - powiedziała Vanity, zarzuciła mu 
ramiona na szyję i objęła go serdecznie. - Bardzo cię lubię. 
     - To mnie powinnaś lubić - poprawił ją Newman. - Znaleźliśmy 
niezwykle obiecującą piwiarnię. 
     - Chce przez to powiedzieć, że za dużo wypiłam - wyjaśniła 
Vanity ze złośliwym uśmieszkiem. - Właściwie to Bob nas tam 
zawiózł i przywiózł, ja usiadłam za kółkiem dopiero przed samym 
podjazdem. Miałam nadzieję, że cię stuknę, Tweed. 
     Pomyślałbyś sobie wtedy, że byłam bardzo niegrzeczna. 
     - To znaczy, że nie byłaś? - spytała Paula, przybierając 
minę niewiniątka. 
     - Przydałby mi się kieliszeczek grand marnier - powiedziała 
Vanity głośno, gdy weszli do salonu. 
     - Tylko czy ty byś się potem mogła na coś przydać? - 
dokuczał jej Newman. 
     - Chcesz się przekonać? 
     - Skończy się na tym, że zaniosę cię do łóżka. 
     - Może pomóc? - zgłosił się wesołek o czerwonej twarzy, 
mówiący z wyraźnym akcentem z Yorkshire. - Niejednej dziewicy w 
opałach podałem pomocną dłoń. 
     - Akurat ta nie jest w żadnych opałach - odcięła się Vanity. 
- A na jakiej podstawie pan sądzi, że jestem jeszcze dziewicą? 
     Odpowiedział jej wybuch śmiechu gości, rozpartych na 
wygodnych kanapach. Nawet Tweed się przyłączył. Paula zauważyła, 
że na ladzie baru stoi zapomniany kieliszek grand marnier, 
złapała go i wróciła do salonu. 
     Usiadła i popijała alkohol, podczas gdy Vanity rzucała jej 
spojrzenia pełne udawanej wściekłości. 
     Nagle spostrzegła, że niedaleko nich siedzi Maurice, 
wpatrując się w pusty kieliszek po szampanie. Z drugiego salonu 
wychylił się uśmiechnięty Nield. 
     - Maurice, masz pusty kieliszek - powiedziała Paula 
podchodząc do niego. 
     Wypiła połowę grand marnier, a resztę mu dolała. - W górę 
szkło, nasze kawalerskie! 
     - I tak dalej, i tym podobne - dopowiedziała wesolutko 
Vanity. - Patrzcie, co znalazłam na barze - podniosła kieliszek 
grand marnier - Tam się kryje jakiś magik, mówię wam. 
     - Naprawdę będę musiał cię wnieść po schodach - oświadczył 
Newman i ciężko westchnął. - Czego się nie robi dla ojczyzny. 
     - To co, pójdziemy do mnie obserwować ten statek? - szepnęła 
Paula do Tweeda bardzo trzeźwym głosem. 
     - Dobry pomysł. Albo dopadniemy VB przed świtem, albo wcale. 
     - Mam iść z wami? - spytał Newman cicho i z powagą. 
     - Kazałem ci pilnować Vanity - odpowiedział Tweed z udawaną 
surowością. 
     - Nie mam pojęcia, jaką rolę odgrywa w tym wszystkim Vanity 
- stwierdziła Paula, gdy wchodzili na piętro. 
     - Jeśli w ogóle jakąś odgrywa. 
     - Widzę, że znów zaczynamy się bawić w tajemnice,.. 
     Moloch, w starym płaszczu i wysokiej czapce, był już 
niedaleko od nabrzeża w Falmouth, O tej porze leżące w dolinie 
miasteczko było jak wymarłe. Powoli przejechał swoim fordem ulicą 
Targową, a potem znów się zatrzymał, sprawdzając, czy ktoś go nie 
śledzi. Po drodze z Mullion Towers stawał chyba ze sześć razy. Na 
siedzeniu obok niego leżał neseser, razem z łańcuszkiem i 
kajdankami. 
     Gdy tak nasłuchiwał, ciszę nieoczekiwanie przerwał 
nieprzyjemny, drażniący dźwięk. Wyjrzał z okna i natychmiast 
zobaczył źródło odrażającego skrzeczenia, które działało mu na 
nerwy. Na rynnie, wspólnej dla kilku budynków, siedział rząd 
wielkich mew, wpatrując się w niego tak, jakby szykowały się do 
grupowego ataku. 
     Zacisnął wąskie wargi i pomyślał, że chętnie by je wszystkie 
powystrzelał. 
     Spojrzał kilka razy we wsteczne lusterko, przejechał kawałek 
drogi, skręcił w lewo pod wykuszem i podjechał po rampie na 
nabrzeże. Zatrzymał samochód, cztery razy błysnął długimi 
światłami, po czym je wyłączył. Teraz musiał tylko czekać. 
     Motorówka, którą miał popłynąć na "Wenecję", kotwiczyła w 
pewnej odległości, by nie zwracać na siebie uwagi, i dopiero po 
pewnym czasie mogła przybić do nabrzeża, żeby go zabrać na 
pokład. 
     Czekanie było dla Molocha próbą wytrzymałości. Zwykle tak 
aktywny, nie mógł znieść bezradności i bezczynnego siedzenia w 
samochodzie. Wziął neseser, założył kajdanki na lewy przegub, a 
potem nie pozostało już nic innego do roboty, jak tylko czekać, z 
poczuciem, że jest się wystawionym na cel. Żałował, że nie ma z 
nim Heather. Pomogłaby zabić czas. Co za pech, że pośliznęła się 
na tych schodkach do piwnicy. Ale to już koniec złej passy, 
wmawiał sam sobie. Na morzu zdaje się mieli kłopoty z 
uruchomieniem silnika motorówki. 
     Zaczął się martwić, że nie uda im się ruszyć. To byłaby 
katastrofa. Bardzo mu zależało, by "Wenecja" jeszcze przed świtem 
znalazła się na otwartym morzu. Zmusił się do zachowania 
cierpliwości. 
     Marler, trzymając wędkę obiema rękami, siedział w motorówce 
zakotwiczonej przy samym brzegu, skąd miał doskonały widok na 
"Wenecję". W odróżnieniu od Molocha, potrafił czekać całymi 
godzinami bez zniecierpliwienia. 
     Znacznie wcześniej pojechał do klubu jachtowego, dużego 
białego budynku przy samym porcie. Do restauracji na pierwszym 
piętrze prowadziły schody prosto z parkingu. Zatrzymał samochód 
i, ubrany w nieprzemakalny strój, nabyty w pobliskim sklepie 
wędkarskim, wszedł na górę. Kupił sobie również wędkę i cały 
potrzebny ekwipunek. W nadziei, że nikt tego nie zauważy, 
zostawił torbę golfową w szatni i wziął numerek. 
     - Muszę wynająć motorówkę - powiedział, siedząc nad kuflem 
piwa przy barze. 
     - Spytaj pan Neda. Tego wysokiego faceta o, tam. Ale każe 
sobie słono zapłacić. A jak mu się pan nie spodobasz, nie będzie 
chciał o niczym gadać. 
     Marler postanowił mówić z akcentem człowieka z wyższych sfer 
Chciał, żeby Ned uwierzył, że ma czym zapłacić za motorówkę. 
     - Barman powiedział mi, że pan jest Ned - zaczął, stawiając 
swój kufel na kontuarze obok mężczyzny. - Szukam motorówki do 
wynajęcia. 
     - To droga sprawa, znaczy się, jeśli postanowię pójść panu 
na rękę. A po co potrzebujesz pan tej motorówki? 
     - Jestem znanym fotografem. "Time" zlecił mi zrobienie zdjęć 
wybrzeża Kornwalii nocą. Akurat jest pełnia, więc chciałbym dziś 
popracować. 
     - Słyszałem o czasopiśmie "Time". Ludzie, co tam pracują, 
robią niezłą forsę. 
     - Nie narzekam. 
     - O tej porze nikogo innego tu pan nie spotkasz. A ja teraz 
odpoczywam. 
     Firma zamknięta i tyle. 
     - A ile by kosztowało otwarcie? 
     Ned, przewyższający Marlera wzrostem, popatrzył na niego, 
pociągnął łyk piwa i wymienił niebotyczną kwotę. 
     - To razem z depozytem? 
     - Nie, to zapłata. Depozyt osobno. 
     Ned wymienił kolejną ogromną sumę. Marler kiwnął głową i 
wypił następny łyk piwa, którego nie znosił. Udawał, że się 
zastanawia. 
     - Potrzebny mi też będzie dowód tożsamości i jakieś 
gwarancje - dodał Ned. 
     Marler sięgnął do kieszeni, wyciągnął plik banknotów, 
przeliczył i pchnął po kontuarze. 
     - Oto moje gwarancje. 
     Pomyślał sobie, że za tę cenę mógłby prawie kupić motorówkę. 
Poczekał, aż Ned uważnie przeliczy banknoty i skończy pić piwo. 
Rdzennych mieszkańców Kornwalii nigdy nie należy poganiać. 
     - Jest pan dżentelmenem, więc wyświadczę panu przysługę i 
pożyczę motorówkę do jutra do zmroku. Pan pójdzie za mną. 
     Pieniądze zniknęły w kieszeni wyświechtanej kamizelki Neda i 
dzięki temu Marler od wielu godzin siedział w motorówce, 
ściskając wędkę w obu rękach. Torba golfowa leżała na pokładzie. 
Zabawne, że Marlera nigdy nie interesowało ani wędkarstwo, ani 
golf. 
     
     Rozdział 49 
     
     Tweed znowu patrzył przez lornetkę z okna pokoju Pauli. 
Wypił dwie filiżanki kawy, trzecią zostawił nietkniętą. Paula 
miała ochotę skonfiskować mu tę lornetkę. 
     - Dziś w nocy pewnie nic się nie zdarzy. A raczej dziś rano. 
Dawno minęła północ - zauważyła. 
     - Jeśli chcesz iść spać, nie ma problemu - odparł uprzejmie. 
- Przeniosę się na taras. 
     - W ogóle nie jestem śpiąca. Ciekawe, co robią Newman i 
Vanity. 
     - Nie powinnaś zadawać takich pytań. 
     Ledwo skończył zdanie, rozległo się pukanie do drzwi. Paula 
otworzyła, powitała Newmana i zaprosiła go do środka. 
     - Przyłącz się do zabawy. Nocna warta czuwa. 
     Uśmiechnął się, przeszedł przez pokój i stanął obok Tweeda. 
Wziął od niego lornetkę i dokładnie obejrzał "Wenecję", od rufy 
po dziób. 
     - Wydaje mi się, że coś się tam dzieje - stwierdził. 
     - Co takiego? - zawołała Paula i podbiegła do nich. 
     - Popatrz sama. Cała załoga kręci się po pokładzie. O tej 
porze to niezwykłe. 
     - Rzeczywiście, dziwny ruch na pokładzie - zgodziła się, 
poprawiając ostrość. - Wygląda, jakby się szykowali do 
odpłynięcia. 
     - Musimy znaleźć lepszy punkt obserwacyjny - zdecydował 
Tweed. - Bob, zawieź mnie wybrzeżem pod ten duży hotel nad samym 
morzem i tam zaparkuj. 
     Trzeba się pośpieszyć. 
     - Poczekajcie na mnie - powiedziała Paula, wkładając futro. 
- Nad morzem będzie pewnie zimno. 
     Otworzyć system zamków na drzwiach wejściowych pensjonatu 
było chyba trudniej niż rozgryźć skomplikowany szyfr. Newman 
walczył z zasuwą, póki Paula nie odsunęła go na bok. 
     - Daj mi spróbować. Gdy tu ostatnio byliśmy, patrzyłam, jak 
właściciel to wszystko zamyka. Pokazał mi, jak się stąd wydostać. 
     W jednej chwili otworzyła drzwi. Pobiegli do samochodu 
Newmana. 
     Tweed usiadł na przednim siedzeniu, Paula wskoczyła na 
tylne. Newman zawył silnikiem na wysokich obrotach, wycofał wóz i 
wyjechał na podjazd. 
     - Na pewno wszystkich pobudziłeś - skarciła go Paula. 
     - Ludzie i tak za dużo śpią - odpowiedział. 
     Tweed siedział w milczeniu, gdy zjeżdżali ze wzgórza i 
mijali mokradła po lewej. Po krótkiej chwili byli już na 
nabrzeżu. Newman postawił samochód w zatoczce przed dużym 
hotelem, zgodnie z życzeniem Tweeda. 
     - Widzicie - wyjaśnił Tweed, gdy stanęli na chodniku nad 
samym morzem -stąd widać całą panoramę. 
     Paula zgodziła się z nim w duchu. Patrzyli na morze, 
spokojne jak kacza sadzawka. Przed nimi stał wielki jacht, 
skąpany w powodzi świateł. 
     - Czekam, aż odbije od niego motorówka, która zabierze 
Molocha z portu - poinformował ich Tweed. - Chyba że ją 
przegapiliśmy w czasie przejazdu z "Nansidwell". 
     - Chyba nic nam nie umknęło - uspokoiła go Paula - biorąc 
pod uwagę, z jaką szybkością Bob nas tu przywiózł. Pewnie mu się 
zdawało, że ściga się w Grand Prix. 
     - Raz w życiu się ścigałem - odpowiedział. - Byłem ósmy. 
Mistrzostwo w każdej dziedzinie wymaga długiej praktyki. Zwróć 
uwagę, że Marler przy każdej okazji wpada na strzelnicę w Surrey. 
     - A właśnie, gdzie jest Marler? - spytała Paula. 
     - Gdzieś się pewnie wałęsa - odpowiedział Tweed. 
     - No to pewnie dostał od ciebie rozkaz, że ma się wałęsać. 
     Podobnie jak Tweed, Marler także czekał, aż od "Wenecji" 
odbije motorówka i ruszy po Molocha, zakładając, że zamierza on 
tej nocy odpłynąć z Faimouth, Spodziewał się, że w nocy będzie 
zimno, więc założył pod gumowy kombinezon kilka wełnianych 
swetrów. Palce mu zgrabiały mimo rękawiczek. Aby nie zesztywniały 
do reszty, co jakiś czas zdejmował rękawiczki i brał do rąk jeden 
z termosów z kawą, które zabrał na łódź. Potem wypijał kilka 
łyków gorącego płynu. 
     Cały czas obserwował pokład "Wenecji". Podobnie jak Newman, 
zauważył ożywioną działalność marynarzy. Nie chcąc zwracać na 
siebie uwagi, nie uległ pokusie, by popatrzeć na statek przez 
lornetkę. Przypuszczał, że ochroniarze uzbrojeni w potężne 
lornetki bez przerwy przepatrują brzeg w poszukiwaniu 
ewentualnych obserwatorów. Wątpił, czy ktoś ze statku zauważył 
jego motorówkę, przytuloną do zawietrznej strony zewnętrznego 
falochronu. Z tyłu miał rząd bielonych wapnem domków pokrytych 
szarymi dachówkami. O tej porze nocy w żadnym z okien nie paliło 
się już światło. 
     Od czasu do czasu zsuwał się do kokpitu, gdzie wcześniej 
pozaciągał zasłony na oknach. Siadał przy szparze pomiędzy 
zasłonkami i obserwował dalej, paląc papierosa. Potem wracał na 
zewnątrz i znowu brał wędkę. 
     W jaki sposób wślizgnąłbym się na pokład, gdybym był 
Molochem? - zastanawiał się bez ustanku. Najlepiej byłoby wynająć 
dużą motorówkę, pełną rozbawionych balowiczów. Wtedy Moloch 
mógłby się ukryć pomiędzy nimi. 
     Usiadł z wędką w dłoniach i dalej czekał. Dla wielu ludzi 
tak długie oczekiwanie byłoby męczące. Marler nie odczuwał 
znużenia, lubił przebywać sam ze sobą. 
     Czekał cierpliwie. 
     Za to ktoś inny, oddalony niecałe cztery kilometry od niego, 
z wielkim trudem opanowywał zniecierpliwienie. Moloch siedział w 
fordzie eskorcie, trzymając silnik na biegu, by zachować wewnątrz 
jaką taką temperaturę. Z trudem powstrzymywał się, by nie wysiąść 
i nie przespacerować się po podjeździe. 
     Najbardziej drażniło go, że ludzie na motorówce marnują tyle 
czasu na zapalenie silnika. Gdyby był z nimi Brand, maszyna 
ruszyłaby od razu, bo Brand sprawdziłby ją wcześniej, a może 
nawet miał drugą motorówkę na podorędziu. 
     - Jestem najbogatszym człowiekiem na świecie - powiedział 
sam do siebie -i oto siedzę tu sam, marznąc w starym samochodzie, 
i mogę tylko się wszystkiemu bezradnie przyglądać. Żałował, że 
zapomniał o koszu piknikowym, który przygotowała Heather, ale tak 
się spieszył z wyjazdem z Mullion Towers, że mu to zupełnie 
wyleciało z głowy. 
     Poczuł głód, przypominając sobie, jak Drayton przygotowywała 
w kuchni kanapki z szynką, podczas gdy lekarz badał jego 
asystentkę. Coraz bardziej chciało mu się pić, a w tym cholernym 
samochodzie nie było ani kropelki jakiegokolwiek płynu. 
     Pocieszał go ciężar nesesera na kolanach. Wewnątrz 
znajdowały się dokumenty warte wielekroć więcej niż klejnoty 
korony brytyjskiej. A mimo to musiał czekać, aż silnik motorówki 
zaskoczy. Jak do tej pory, była to najdłuższa noc w jego życiu. 
     Wyrzucę z pracy człowieka odpowiedzialnego za tę motorówkę, 
pomyślał mściwie. Wysadzę go na brzeg bez grosza przy duszy, na 
przykład w Neapolu. 
     Z początku cicho słuchał radia, ale doszedł do wniosku, że 
hałas może ujawnić jego obecność. Wyłączył je niechętnie. Później 
słychać było tylko cichy szum fal uderzających w nabrzeże. Wcale 
to nie łagodziło rosnącego zniecierpliwienia Molocha. 
     - Nie widać, żeby Moloch wybierał się na statek - stwierdził 
Newman, stojąc na nabrzeżu. - Chyba że już wcześniej tam się 
znalazł. Było to możliwe tylko w czasie, gdy jechaliśmy tu z 
"Nansidwell". 
     - Nie sądzę - odparł Tweed. - Gdyby tak się stało, do tej 
pory jacht już by ruszył z miejsca. 
     Paula spacerowała tam i z powrotem po nabrzeżu, tupiąc 
zmarzniętymi stopami, by przywrócić w nich obieg krwi. Ręce w 
rękawiczkach wsunęła do kieszeni futra. Byli sami. Od czasu, gdy 
tu przyjechali, na szosie za ich plecami nie pojawił się ani 
jeden samochód. 
     Newman zaczął uderzać dłońmi o ramiona, założywszy pasek od 
lornetki na szyję. Dziwił się, że o tej porze roku może być aż 
tak zimno. Pewnie dlatego, że stoimy na brzegu nieruchomego 
morza, pomyślał. Co gorsza, spędziliśmy w Kalifornii tyle czasu, 
że odzwyczailiśmy się od chłodu, uznał. 
     Tylko Tweed wydawał się nie przejmować czekaniem i 
dojmującym chłodem. 
     Odziany w płaszcz przeciwdeszczowy, stał bez ruchu, jak 
Budda medytujący o wieczności. Przypominało mu to dawne czasy, 
gdy znalazł się na terytorium wroga i czekał w nocy, aż z budynku 
wyjdzie pewna osoba. 
     - Prędzej, czy później zdarzy się to, na co czekamy - 
powiedział, gdy podeszła do niego Paula. - A kiedy się zdarzy, 
pewnie rozpęta się piekło. 
     - Każda zmiana byłaby mile widziana - skomentowała kwaśno. 
     - Nie ciesz się zawczasu - ostrzegł. - Może to się okazać 
nieco zbyt drastyczne jak na twoje gusta... 
     
     Rozdział 50 
     
     Moloch nie wierzył własnym oczom. Do nabrzeża zbliżała się 
motorówka, pomrukując wesoło silnikiem. Jeszcze raz błysnął 
światłami, wyłączył silnik i wysiadł z samochodu. Stanął na 
nabrzeżu i rozejrzał się naokoło. Było pusto. Wcisnął czapkę 
głębiej na wysokie czoło i pomaszerował nad samą wodę, w prawej 
ręce ściskając przykuty do przegubu neseser. 
     Motorówka podpłynęła tak blisko, że wsiadł do niej z brzegu. 
Odpychając pomocną dłoń, usadowił się blisko rufy. Zauważył, że 
na pokładzie jest tylko dwóch ludzi. 
     - Morton, ty jesteś odpowiedzialny za tę klapę? 
     - Tak, proszę pana. Ale nie nazwałbym tego klapą. Trochę 
było kłopotów, zanim silnik zaskoczył. 
     Czyli to Morton wyląduje w Neapolu bez grosza przy duszy. 
Szybko się zorientuje, że w tym mieście ludzie są twardzi. 
     - Dlaczego jest was tylko dwóch na pokładzie? - spytał 
gniewnie. 
     - Wydano rozkazy, że mamy nie rzucać się w oczy, sir. 
     - Czy twój kolega potrafi obsługiwać tę motorówkę? 
     Płynęli w kierunku wyjścia z portu na otwarte morze. 
Poruszali się bardzo wolno, ale akurat to odpowiadało Molochowi. 
Motorówka pędząca w stronę "Wenecji" mogłaby niepotrzebnie 
zwrócić czyjąś uwagę. 
     - Nie potrafi - odparł Morton sterując tak, by minąć duży 
dok remontowy. -Nazywamy go "Strzelec", bo obsługuje jedno z tych 
specjalnych dział, które są schowane pod plandeką na pokładzie. 
     - Rozumiem. 
     Sprawa była jasna. Gdyby Mortonowi coś się stało, ten cały 
Strzelec nie poradziłby sobie z motorówką. Genialna organizacja! 
Znów zatęsknił za Joelem Brandem. Skulony na siedzeniu, zaczął 
rozglądać się dookoła, sprawdzając, czy ktoś ich nie obserwuje. W 
porcie panowała ponura cisza. Nawet na dużym frachtowcu nikt się 
nie poruszał. Wszystko jakby zastygło w bezruchu, pomyślał. Tylko 
światła na falochronie wskazują, że to rzeczywiście port. 
     - Czy kapitan jest gotów do wyjścia w morze? - zapytał. 
     - Od kilku godzin. Kiedy pan się znajdzie na pokładzie, 
możemy przewędrować siedem mórz, sir. Nie wiem nawet, dokąd 
płyniemy. 
     - To znaczy, że kapitan trzymał gębę na kłódkę. Czy ktoś 
obserwował statek? 
     - Skądże znowu, sir. O tej porze większość ludzi już leży w 
łóżkach. Szczerze mówiąc, za pozwoleniem, też bym tak chciał. 
     Moloch zachował dla siebie odpowiedź, która natychmiast 
przyszła mu do głowy. Potrzebował tego kretyna, bo ktoś musiał go 
dowieźć bezpiecznie do statku. 
     Dopłynęli wreszcie do wyjścia z portu i jego oczom ukazała 
się "Wenecja". Miał wrażenie, że kotwiczy w nieco większej 
odległości, niż mu się wcześniej wydawało. Było mu to na rękę, bo 
dzięki temu statek mógł szybciej wyjść w morze. 
     Obserwował, jak jacht rośnie w oczach. Gdy motorówka była 
już blisko, z zawietrznej burty spuszczono schodki dla 
właściciela. W świetle księżyca "Wenecja" wydawała mu się 
najpiękniejszym statkiem świata. Gdy motorówka, obijając się o 
burtę, podpływała do małego pomostu, Morton ostrzegł swego 
pasażera, by poczekał, aż porządnie ją zacumują. 
     Tak jakbym teraz zamierzał ryzykować, powiedział sobie 
Moloch. 
     Poprawił czapkę. Kapitan, Grek, czekał na pomoście, by pomóc 
Molochowi wyjść z motorówki. 
     - Witamy na pokładzie, sir. Wyruszymy, gdy tylko wyda pan 
rozkaz. Kapitanat portu został poinformowany o celu naszej 
podróży. 
     - Dobrze. 
     Moloch, asekurowany przez kapitana, wszedł na pomost. Gdy 
znalazł się na szczycie schodów, poczuł, że ma już dość ciasnej 
czapki, zerwał ją więc z głowy lewą ręką i wrzucił do wody. Potem 
szybkim krokiem ruszył do kabiny. 
     Gdy tylko wszedł do luksusowego apartamentu, zerwał z siebie 
znoszony płaszcz i cisnął go do cennej arabskiej donicy, która 
służyła za kosz na śmieci. 
     Wreszcie, po raz pierwszy od wielu godzin, poczuł się 
bezpieczny. 
     Ale dopóki jacht nie ruszył z miejsca, chodził z neseserem 
przykutym do przegubu. Na zabytkowym stoliku, przykrytym cennym 
koronkowym obrusem, stała kolekcja najlepszych alkoholi. Silniki 
mruczały, wzbudzając ledwie wyczuwalną wibrację. Wszedł kapitan. 
     - Podwójną whisky, sir? Z lodem? 
     - Dziękuję, wolę czystą. Bez lodu i bez wody. 
     Był zadowolony, że jest wreszcie daleko od Amerykanów i ich 
nieznośnego obyczaju podawania alkoholi, w których pływają góry 
lodowe. Dlaczego nie zdążyli do tej pory zauważyć, że to zabija 
smak napoju? 
     - Dziękuję - powiedział do kapitana. - Szkoda, że nie może 
się pan napić ze mną. 
     - Nie piję na służbie, sir. Proszę, oto menu. Kelnerka, 
naprawdę śliczna dziewczyna, przyjdzie odebrać zamówienie, gdy 
pan na nią zadzwoni. 
     A teraz bardzo przepraszam, ale muszę iść na mostek. 
     Marler siedział na motorówce i najpierw z zainteresowaniem, 
a potem z rosnącym rozczarowaniem, obserwował motorówkę, płynącą 
w stronę "Wenecji". 
     Przez lornetkę przyglądał się trzem mężczyznom na pokładzie. 
Na rufie siedział ktoś wyglądający na robotnika, ciasno otulony 
znoszonym deszczowym płaszczem, z głową osłoniętą starą, 
spiczastą czapką. Pewnie członek załogi, którego dowożą na 
pokład. 
     Przyglądał się dalej. Zmarszczył brwi, widząc, że z burty 
jachtu opuszczają schody z pomostem. Zszedł nań zażywny mężczyzna 
w niebieskiej marynarce i kapitańskiej czapce, wyraźnie po to, by 
powitać przybysza. Marler doszedł do wniosku, że to musi być sam 
kapitan. 
     Dla kogo te wszystkie ceregiele? - zadał sobie w duchu 
pytanie. 
     Zaczął pilniej obserwować, jak motorówka przybija do jachtu, 
jak domniemany marynarz wchodzi po schodkach... a potem dosłownie 
skamieniał. 
     Zobaczył, jak przybysz wyrzuca czapkę do morza, odsłaniając 
bladą twarz o wysokim czole. 
     Przemknęła mu przed oczyma scena podczas przyjęcia, 
urządzanego przez Grenvillea w Kalifornii. Siedział wtedy z tyłu 
i obserwował Molocha przy stoliku w kącie sali. Gwizdnął cicho. 
     - Spryciarz z ciebie, stary. Mało brakowało, a byś nam 
zwiał. 
     - Vincent Bernard Moloch właśnie wsiadł na pokład "Wenecji" 
- oznajmił Tweed swoim towarzyszom, bezustannie wpatrując się w 
jacht przez lornetkę. -Był przebrany za robotnika, ale w 
ostatniej chwili się zdradził. 
     Wrzucił czapkę do wody i wyraźnie zobaczyłem jego twarz. 
     - Przecież zaraz ucieknie - zdenerwowała się Paula. - 
Wyraźnie słyszę szum silników! 
     - Będziemy musieli jechać za nim do Bejrutu - dodał Newman. 
     - Liban ostatnio nie jest najzdrowszym miejscem - ostrzegł 
ich Tweed. 
     - W takim razie Paula miała rację. Wymknął nam się z garści. 
Założę się, że nigdy już nie wróci do Anglii! 
     - Na pewno nie - zgodził się Tweed. - Uczyni z Doliny Tamizy 
nową Dolinę Krzemową i stanie się jeszcze potężniejszy niż był. 
     - Tyle pracy i ryzyka na marne - syknęła Paula. - Po tym 
wszystkim, co przeżyliśmy w Kalifornii... 
     - I tutaj - przypomniał Newman. 
     - I tak oto zatriumfowało zło - jęknęła Paula. - Jesteśmy 
bezradni... możemy tylko stać i patrzeć, jak VB odpływa. 
     - Chyba że zadziała moja sekretna broń - odparł Tweed, nie 
przerywając obserwacji. 
     Marler zszedł do kokpitu motorówki i włączył silnik. 
Przezornie nie ruszył w stronę "Wenecji" z pełną szybkością, bo w 
ten sposób natychmiast zwróciłby na siebie uwagę. Zamiast tego 
powoli wypłynął na pełne morze. Silnik pykał spokojnie. 
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności zza półwyspu Rosemullion Point 
wystrzeliła z rykiem druga motorówka, prowadzona przez jakiegoś 
młodego człowieka, który wiózł ze sobą dwie dziewczyny, i 
pomknęła do portu, przepływając tuż obok "Wenecji". 
     Dziewczyny z motorówki, odziane mimo zimna jedynie w skąpe 
kostiumy, wymachiwały butelkami. Mijając jacht, zaczęły rzucać w 
jego kadłub pustymi flaszkami po szampanie. Jedna z nich 
wykonywała sugestywne gesty w stronę członków załogi, którzy 
zaczęli wychylać się przez reling. 
     - Pijani w sztok - powiedział do siebie Marler. 
     Natychmiast skorzystał z okazji i zbliżył się do jachtu, 
wciąż jednak utrzymując odpowiedni dystans. Do tej pory nie 
zauważono go jeszcze, bo marynarze byli zajęci obserwowaniem 
drugiej motorówki, która skakała zygzakiem po falach, zostawiając 
za sobą spieniony, wężowaty kilwater. 
     Marler wyłączył silnik, pochylił się i wyjął z torby 
golfowej schowany w niej sztucer armalite. Przymocował celownik 
optyczny, załadował nabój rozpryskowy, oparł broń o burtę i 
czekał. 
     - Statek już odpływa - powiedziała Paula z goryczą. - 
Przecież sami widzicie. 
     Molochowi się udało. Teraz już nic go nie zatrzyma. 
     - Posłuchaj tylko - powiedział Tweed. 
     Ciszę nocną rozdarł basowy pomruk silników samolotowych. Od 
lądu nadleciały trzy helikoptery i jeden po drugim nisko 
nalatywały na odpływający jacht, niemal muskając skomplikowany 
system radarów, umocowanych na szczycie masztu nad mostkiem. 
     - Załoga zdejmuje plandekę z tajemniczych obiektów na 
pokładzie - relacjonował Tweed, trzymając lornetkę przy oczach. - 
O Boże, mają wyrzutnie rakiet ziemia - powietrze! 
     Z przerażeniem obserwował, jak dwa helikoptery znów 
nadlatują nad jacht. 
     Jeden z nich zniżył się nad samą wodę i nagle usłyszeli 
złowieszcze szszu! Z pokładu odpalono rakietę: trafiony 
śmigłowiec przechylił się w bok i wpadł do morza. Z rosnącym 
lękiem Paula obserwowała, jak drugi próbuje się wycofać. Znowu 
rozległo się szszu!, a helikopter ze strzaskanym śmigłem stracił 
równowagę i runął w dół. Wpadł w wodę z wielkim pluskiem i 
zniknął. 
     - Moloch oszalał - wybuchnął Newman. 
     Paula patrzyła, jak trzeci, najbardziej oddalony helikopter 
zawraca, odlatuje nad morze, bierze szeroki zakręt i umyka w 
stronę lądu. Wstrząśnięci obserwowali, jak "Wenecja" nabiera 
szybkości. Newman pierwszy przerwał milczenie. 
     - To były helikoptery z jednostki szkoleniowej RAF - u, 
Culdrose. 
     Lotnisko jest położone kawałek za Constantine, przy samym 
końcu półwyspu Lizard. 
     - Widzicie motorówkę z czerwonym proporczykiem na rufie? - 
powiedział Tweed. - Siedzi w niej Marler. 
     - A co on, do cholery może teraz zrobić? - spytała z furią 
Paula. - Nic, i tyle. Widzę, że zachowuje dystans od "Wenecji". 
Dzięki Bogu. 
     Miejmy nadzieję, że nie zechce się do niej zbliżyć. 
     - A więc to o tym Howard nie chciał mówić przez telefon - 
powiedział cicho Tweed. - Ministerstwo Obrony wydało rozkaz, by 
przeprowadzić nalot na jacht. Nie wiedzieli, że jest uzbrojony w 
wyrzutnie rakiet. Co za tragedia! Niepotrzebnie posłano na śmierć 
młodych pilotów, tylko po to, żeby ten człowiek stał się jeszcze 
potężniejszy. 
     - Zdaje się, że nadlatuje następna maszyna - powiedziała 
Paula. - Silnik brzmi inaczej, niż helikoptery... 
     Przerwała na widok nowoczesnego myśliwca, który pojawił się 
wysoko na niebie. Tweed domyślił się, że samolot był w odwodzie i 
został wezwany przez pilota trzeciego helikoptera, który się 
uratował. Myśliwiec zaczął pikować z niewiarygodną szybkością. 
Tweed na moment uchwycił jego sylwetkę w lornetce. 
     - Też ma rakiety... - zaczął. 
     Przerwał mu odgłos wystrzeliwanego pocisku, tym razem w 
nieco wyższej tonacji. Rakieta z myśliwca trafiła w wodę, ledwie 
pięćdziesiąt jardów od dziobu "Wenecji" i wybuchła, wzbijając 
ogromny słup wody. 
     - Specjalnie trafili obok - powiedział Tweed. - Kiedyś 
nazywano to wstrzeliwaniem się przed dziób... 
     Moloch, siedząc w kabinie, widział, jak rakieta wybucha tuż 
przed "Wenecją". 
     Skoczył na równe nogi tak gwałtownie, że powywracał talerze. 
Z neseserem wiszącym przy przegubie wybiegł na zewnątrz i ruszył 
po schodach na pokład, gdzie stał jego własny helikopter Wspiął 
się po drabince i dał nura przez drzwiczki, które drugi pilot 
otworzył na jego widok. 
     - Zabierzcie mnie z tej łajby i to już! - krzyknął. - Macie 
dodatkowe zbiorniki z benzyną, damy radę dolecieć do Francji. 
Kurs na Roscoffl Nadamy przez radio wiadomość, żeby przysłali po 
mnie samochód. Ale na miłość boską, startujcie już! 
     Marler stał na rufie motorówki i przez lunetę obserwował 
rozwój wydarzeń. 
     Widział nawet, jak Moloch wspina się po drabince z neseserem 
przyczepionym do przegubu. Nadszedł czas, by włączyć się do 
akcji. 
     Dodał gazu i motorówka skoczyła naprzód, zwolniła i 
zatrzymała się przy kadłubie jachtu. Kapitan, śmiertelnie 
przerażony wybuchem rakiety przed samym dziobem statku, 
zredukował szybkość i w końcu stanął. Marler spokojnie podniósł 
sztucer, przesunął się na rufę i spojrzał przez celownik 
optyczny. Śmigła helikoptera wirowały jak szalone. Maszyna nagle 
wystartowała i pionowo uniosła się w niebo. 
     Marler uniósł strzelbę. Nakierował celownik na jeden z 
dodatkowych zbiorników z benzyną. Helikopter przez chwilę kołysał 
się w miejscu; miał odlecieć nad morze. Marler nacisnął spust. 
Pocisk rozpryskowy eksplodował wewnątrz baku. 
     Powietrzem wstrząsnął straszliwy wybuch, który usłyszano aż 
na brzegu. 
     Helikopter ogarnęły płomienie, zmieniając go w ognistą kulę. 
Spadał równie szybko, jak się przedtem wzniósł - na pokład, tuż 
obok nie odpalonej rakiety. Nastąpiła druga, jeszcze potężniejsza 
detonacja. Śmigłowiec zniknął w morzu ognia, płomienie skoczyły 
na wysokość statku. Wybuch rakiety wyrwał olbrzymią dziurę w 
burcie. Cała "Wenecja", od dziobu aż po rufę, stała się, podobnie 
jak przedtem helikopter, gigantyczną ognistą kulą. Powoli 
pochyliła się na bok. 
     Spieniona woda zagotowała się sycząc i jacht zatonął. 
Wkrótce nie było po nim śladu. 
      * 
     W budynku przy ulicy Park Crescent zebrali się wszyscy, z 
wyjątkiem Vanity, która czekała w samochodzie Newmana, 
zaparkowanym przed głównym wejściem. 
     - Przekonywałem ją dość długo - wyjaśnił Tweed - ale 
zdecydowała, że będzie czekać przed wejściem. To naprawdę bardzo 
skromna dama... dama w całym tego słowa znaczeniu. Te historie o 
jej szaleństwach w Stanach, gdzie jakoby zmieniała bogatych 
mężczyzn jak rękawiczki, to tylko przykrywka. W ten sposób 
stworzyła pozory, dzięki którym mogła zostać asystentką Molocha. 
Cord Dillon zresztą w pełni z nami współpracował. To dzięki niemu 
nie można było w żaden sposób potwierdzić jej tożsamości. 
Doszliśmy z Cordem do wniosku, że w ten sposób będzie nam 
najłatwiej ją chronić. 
     - Chronić?! - zdziwiła się Paula. 
     - Oczywiście. Vanity to jedna z najdzielniejszych tajnych 
agentek, z jakimi współpracowałem w życiu. Jej ojciec był 
Anglikiem, matka Francuzką. 
     Dlatego włączyła się do pracy w kontrwywiadzie w Paryżu. 
Wypożyczyłem ją, bo istniało najmniejsze prawdopodobieństwo, że 
ktoś ją rozpozna w Stanach. To ona była Ochrypłym Głosem. 
     - Chcesz powiedzieć - zdumiała się Monika - że włączyłeś ją 
do organizacji Molocha? 
     - Właśnie tak, z pomocą Corda Dillona. Jak myślisz, dlaczego 
przy każdym spotkaniu ją ignorowałem i udawałem niechęć? Starałem 
się ją w ten sposób kryć. 
     A Cord nieoficjalnie wszystko tak urządził, że Alvarez mógł 
nam dalej pomagać. 
     To Vanity, oprócz wielu innych informacji, dostarczyła nam 
wiadomość o bombie ksenobowej. 
     - Zakładam, że nie mamy już problemu z tą bombą - leniwie 
stwierdził Marler. 
     - I słusznie. Powiedziałeś mi, że Moloch zabrał ze sobą do 
helikoptera neseser, przykuty do przegubu dłoni. Jestem pewien, 
że była tam dokumentacja do produkcji bomby. 
     - A Grenville? - spytała Paula. - Dlaczego Ministerstwo 
Obrony tak niechętnie udzielało informacji na jego temat? 
     - Mój tamtejszy kontakt wreszcie zdobył się na szczerość. 
Grenville był majorem w pułku Channel. Wyrzucono go stamtąd po 
cichu za defraudację dużych sum. Armia nigdy nie lubiła 
publicznego prania brudów... prywatnego zresztą też. 
     - A tajemniczy Maurice? - dopytywała się Paula. 
     - Oficjalnie był na urlopie, a faktycznie miał za zadanie 
rozszyfrować plany Molocha. Teraz wraca do pracy. 
     - Zaprosił mnie na kolację. 
     - Ja bym poszedł - uśmiechnął się Newman. 
     - Zastanowię się nad tym. Ciekawe, co słychać u pani Benyon. 
     - Bardzo szybko zadomowiła się w Cheltenham - odparł Tweed. 
- Odbyliśmy długą rozmowę przez telefon. Zapisała się z powrotem 
do klubu brydżowego i kilku organizacji dobroczynnych, w których 
działała wiele lat temu. Zdaje się, że z wielką ulgą przyjęła 
powrót do Wielkiej Brytanii. 
     - No, to mamy wszystko z głowy - Butler odezwał się po raz 
pierwszy. 
     - Nie całkiem. Vanity dała mi listę członków Parlamentu i 
innych ważnych ludzi w naszym kraju, którzy przyjmowali łapówki 
od Molocha, a ponadto drugą listę senatorów w Stanach, 
otrzymujących od niego jeszcze wyższe kwoty. Przesłałem ją 
Dillonowi. Ci ludzie będą musieli odpowiedzieć na parę 
niewygodnych pytań. Cord znalazł dowody na to, że Joel Brand 
zamordował wszystkie zaginione asystentki Molocha. 
     - A co się stanie z AMBECO? - chciał wiedzieć Newman, - 
Słyszałem, że wszczęto kroki w celu podzielenia koncernu. 
     Prawdopodobnie będzie stopniowo odsprzedawany innym firmom, 
tak, by nikomu nie dostała się za duża porcja. I Waszyngton, i 
Londyn mają już dość gigantycznych organizacji, które skupiają w 
swoich rękach potężną władzę. 
     - Chyba już pójdę - oświadczył Newman i wstał. - Bo Vanity 
zacznie się denerwować. 
     - Nie zapominaj, że ona naprawdę nazywa się Vanessa - 
przypomniał mu Tweed. - Sama wymyśliła dla siebie przezwisko 
Vanity jako element kamuflażu. Na drugie imię ma Julia. Wybierz 
sobie, które wolisz. Zapraszasz ją na kolację? 
     - Tak, znam jedną taką miłą restauracyjkę w Paryżu... 
     Za nim wyszli Marler, Butler i Nield. 
     Paula i Monika zostały w gabinecie. 
     - A więc wszystko szczęśliwie się skończyło - stwierdziła 
Paula. 
     - Wszystko, z wyjątkiem tragicznego żniwa, jakie zebrało 
trzęsienie ziemi. - Tweed oglądał akurat w gazecie fotoreportaż z 
Kalifornii. 
     - Minie wiele czasu, zanim szaleństwo Ethana Benyona 
odejdzie w niepamięć.. 
     
     KONIEC