LEGION GROMU
Orkowie
TOM 2
WIELKIE SERIE FANTASY
Stan Nicholls
Trylogia ORKOWIE
Strażnicy błyskawicy
Legion gromu
w przygotowaniu
kolejny tom
LEGION GROMU
Orkowie
tom 2
STAN NICHOLLS
Przekład
Kamil Gryko
&
AMBER
Tytuł oryginału
LEGION OF THUNDER
Redaktor serii
ZBIGNIEW FONIOK
Redakcja stylistyczna
DOROTA KIELCZYK
Redakcja techniczna
ANDRZEJ WITKOWSKI
Korekta
BARBARA CYWIŃSKA
AGATA GOŹDZIK
Ilustracja na okładce
WWW.KROPSERKEL.COM
Opracowanie graficzne okładki
STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER
Skład


4 000262366
Wydawnictwo Amber zaprasza
do własnej księgarni internetowej
http://www.wydawnictwoamber.pl

 
?>		   
1	?
?	   
	Copyright © Stan Nicholls 1999	   
	AU rights reserved.	 
For the Polish edition
Copyright © 2004 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
ISBN 83-241-2228-1
Oczywiście dla Annę i Mariannę
 

Wcześniejsze wydarzenia
W Maras-Dantii nie zawsze panował pokój. W krainie tak wielu star-
szych ras konflikty były nieuniknione. Na ogól jednak tolerowano się wza-
jemnie.
Równowaga zachwiała się całkowicie wraz z pojawieniem się nowej
rasy. Nazywano ich ludźmi i przybyli do Maras-Dantii z dalekiego połu-
dnia, pokonując niegościnne pustynie. Przybysze, którzy z początku na-
pływali strumyczkiem, a z czasem wielką falą powodziową, gardzili na-
potkanymi kulturami. Zmienili nazwę kontynentu na Centrazję, i w miarę
jak rosła ich liczba, wzrastała też skala dokonywanych przez nich znisz-
czeń. Grodzili rzeki, ogołacali lasy, burzyli wioski, wydzierali ziemi dro-
gocenne zasoby.
Co najgorsze, wyniszczali magię Maras-Dantii.
Ich gwałt na krainie pozbawiał ją energii. Został zakłócony klimat i po-
rządek pór roku. Lato stało się niczym jesień. Dłuższe zimy pochłaniały
wiosnę. Z północy zaczął nadciągać lodowiec.
Wkrótce między Maras-Dantianami a ludźmi wybuchła wojna.
Dawne animozje podzieliły stare rasy, a nielojalność krasnoludów do-
datkowo komplikowała sytuację. Wiele z nich przyłączyło się do łudzi
i wykonywało czarną robotę. Inne pozostały lojalne względem starszych
ras.
Ludzie też byli podzieleni, schizma wykształciła dwa odłamy religijne.
Czciciele Mnogiej Ścieżki, powszechnie nazywani Mnogami, przestrze-
gali starych, pogańskich rytuałów. Ich przeciwnicy na swych sztanda-
rach wypisali Jedność. Znani jako Jedowie, wyznawali nowy, mono-
teistyczny kult. Obydwie grupy cechował fanatyzm, ale to liczniejsi
Jedowie mieli cale zastępy zelotów i demagogów.
Ze wszystkich ras pierwotnie zamieszkujących Maras-Dantię arkowie
byli najbardziej wojowniczy. Jako jedni z niewielu nie posiadali żadnych
zdolności magicznych, ale z nawiązką nadrabiali to zamiłowaniem do
wojaczki. Zawsze znajdowali się w samym oku cyklonu.
Według orkowych standardów Stryk uchodził za mądrego. Dowodził
trzydziestoosobowym oddziałem najemników o nazwie Rosomaki. Stryko-
wi bezpośrednio podlegało dwóch sierżantów, Haskeer iJup. Haskeer był
7
najbardziej lekkomyślny i nieprzewidywalny z całej grupy; Jup jedyny
krasnolud, a w zasadzie jedyny nieork stanowił stały obiekt podejrzeń.
Sierżanci byli zwierzchnikami kaprali, Alfraya i Coilli. Alfray był naj-
starszym członkiem grupy, znachorem specjalizującym się w leczeniu ran
odniesionych na polu walki. Coilla jedyna kobieta wśród Rosomaków
wyróżniała się jako świetny taktyk. Resztę grupy stanowiło dwudziestu
pięciu szeregowych.
Rosomaki służyły królowej Jenneście, wspierającej Mnogów posiadacz-
ce wielkich mocy magicznych. Jennesta, chimera powstała z połączenia
człowieka z najadą, znana była ze skłonności do okrucieństwa i seksual-
nej żarłoczności.
Wysłane z tajną misją Rosomaki zaatakowały osadę Jedów, by zdobyć
bardzo stary, zapieczętowany cylinder na listy. Płacąc wysoką cenę krwią,
zdobyli artefakt, a wraz z nim sporą ilość halucynogennego narkotyku.
Środek ten miał wiele określeń w językach starszych ras, ale powszechnie
nazywano go krystallinem. Orkowie znali go jako dawcę kryształowej bły-
skawicy.
Stryk popełnił jednak błąd. Pozwolił sobie i oddziałowi na uczczenie
zwycięstwa spróbowaniem narkotyku. Oddział obudził się o świcie ogar-
nięty paniką na myśl o spóźnieniu się z powrotem do Jennesty i jej gnie-
wie. W drodze powrotnej Rosomaki zostały jednak napadnięte przez ban-
dę koboldów i pomimo zaciętej obrony utraciły drogocenny lup. Wiedząc,
że Jennesta straszliwie by ich ukarała za niewypełnienie rozkazu, Stryk
postanowił ścigać napastników i odebrać im zdobycz.
Jennesta rozkazała generałowi Kysthanowi, dowódcy armii, zorgani-
zować poszukiwania Rosomaków. Ten wysłał oddział doświadczonych or-
kowych wojowników pod dowództwem kapitana Delorrana, który już od
dawna żywił niechęć do Stryka. Jennesta natomiast nawiązała telepa-
tyczny kontakt ze swymi siostrami, Adpar i Sanarą. Zadawnione spory
nie pozwoliły jednak królowej dowiedzieć się, czy któraś z sióstr wie, gdzie
znajdują się Rosomaki albo cylinder.
W trakcie poszukiwań koboldów Stryk miał serię niezwykle wyraźnych
snów. Pokazywały one świat zamieszkany wyłącznie przez orki, żyjące
w harmonii z naturą i będące panami swego losu. Orki z sennych wizji
nie znały człowieka ani starszych ras, a klimat byl taki jak kiedyś.
Stryk zaczął obawiać się, że traci zmysły.
Delorran, przekonany, że Rosomaki zdezerterowały, zdecydował się
przedłużyć wyznaczony termin zakończenia poszukiwań. Było to ryzykow-
ne posunięcie, ponieważ było sprzeczne z wyraźnymi poleceniami Jenne-
sty. Żądza zemsty na Stryku skłoniła go jednak do podjęcia tego ryzyka.
8
Stryk poprowadził swój oddział do Czarnej Skały, siedziby koboldów.
Podróż była bardzo niebezpieczna. Natknęli się na zasłany trupami obóz
orków, powalonych ludzkimi chorobami, na które nie mieli odporności. Póź-
niej, niedaleko Doliny Tkacza, zaatakował ich tłum Jedów. W końcu oddział
dotarł do Czarnej Skały i zemścił się krwawo na kohołdach. Stryk odzyskał
łup i uwolnił jeńca, starego gremlina. Gremlin ten, Mobbs, powiedział, że
studiował tajemne języki i że kobołdy przetrzymywały go, by odczytał listy
z cylindra. Uważał, że cylinder zawiera coś, co bezpośrednio dotyczy po-
chodzenia starszych ras. Właśnie potęgi tej wiedzy poszukiwały kobołdy,
choć nie wiadomo, czy działały we własnym, czy w cudzym imieniu.
Mobbs sądził, że zawartość cylindra miała związek z Vermegram i Ten-
tarrem Arngrimem, dwiema legendarnymi postaciami z przeszłości Ma-
ras-Dantii. Vermegram była potężną czarodziejką, najadą matką Jen-
nesty, Adpar i Sanary. Twierdzono, że została zgładzona przez Arngrima,
który dorównywał jej magicznymi zdolnościami. On sam zniknął.
Pasja, z jaką Mobbs mówił o tym wszystkim, obudziła w oddziale drze-
miący duch buntu. Przy sprzeciwie jedynie Haskeera i kilku szeregowych
Stryk przekonał resztę, że należy otworzyć cylinder. W środku znajdowała
się kuła z siedmioma wystającymi z niej szpikulcami różnej długości. Or-
kom przypominało to gwiazdę, podobną do zabawki ich młodych. Mobbs
nazwał ją instrumentarium, totemem o wielkiej magicznej mocy, od daw-
na uznawanym za mit. Gwiazda, połączona z jej czterema odpowiednika-
mi, miała wyjawić głęboką prawdę o starszych rasach, która je wyzwoli,
jak sugerowały legendy. Orkowie nie znali innego życia prócz służby
i śmierci pod cudzymi rozkazami, więc wizja zrzucenia więzów była dla
nich pociągająca. Wobec nalegań Stryka Rosomaki wypowiedziały po-
słuszeństwo Jenneście i ruszyły dalej na własną rękę. Postanowiły odna-
leźć pozostałe gwiazdy. Uznały bowiem, że nawet bezowocne poszukiwa-
nia będą lepsze niż dotychczasowe poddaństwo.
Mobbs dał im wskazówkę, gdzie mogą znaleźć kolejne instrumentarium.
Kobołdy wspominały Trójcę, twierdzę Jedów rządzoną przez fanatyczne-
go Kimballa Hobrowa. Stryk wraz z oddziałem ruszył w kierunku twier-
dzy. Mobbs udał się do wolnego portu Hecklowe, wpadł jednak na Delor-
rana i został przez niego zamordowany.
Rozwścieczona brakiem postępów w poszukiwaniach artefaktu Jenne-
sta kazała stracić generała Kysthana. Zastąpiła go znacznie młodszym
oficerem orkiem, Mersadionem. Polowanie na Rosomaki rozpętało się na
dobre.
Oddział odparł atak grupy Delorrana i umknął smokom bojowym Jenne-
sty. Tuż potem Haskeer dostał śmiertelnie groźnej gorączki, spowodowanej
9
ludzką chorobą. Gdy dotarli do Trójcy, twierdza wydawała im się nie do
zdobycia dopóki nie odkryli, że Jedowie wprowadzali do środka kra-
snoludzkich robotników. Jup dołączył do jednej z grup i dostał się za mury.
Tam na własne oczy zobaczył despotyzm Hobrowa i brutalność zbrojnych.
Zdolal też ustalić, że w Trójcy istotnie znajduje się instrumentarium, a po-
nadto dowiedział się, że Hobrow i jego podwładni hodują niezwykle tru-
jące rośliny w celu masowej zagłady starszych ras. Jupowi udało się pod-
palić uprawę i wymknąć z gwiazdą. Zgubienie żądnej zemsty pogoni
Hobrowa i jego ludzi zajęło Rosomakom kilka dni. Opierając się na in-
formacji zdobytej przez Jupa w Trójcy, oddział ruszył w kierunku Rysy,
niegościnnej krainy trolli, w nadziei, że znajdzie tam kolejną gwiazdę.
Delorran wrócił do pałacu Jennesty z niczym. Zapłacił za to głową.
Jennesta, zniecierpliwiona porażkami swoich sług, najęła Micaha Lek-
manna, Greevera Aulaya i Jabeza Błaana, bezlitosnych łowców nagród,
ludzi specjalizujących się w łapaniu orkowych renegatów.
Haskeer wyszedł z choroby, choć nadal dziwnie się zachowywał. W Ry-
sie Stryk zostawił go z Coillą do pilnowania gwiazd. Sam zaś z pozostały-
mi wkroczył do podziemnego labiryntu, gdzie wkrótce oddział został za-
atakowany przez trolli. Po zawaleniu się sufitu Stryk i Alfray zostali
oddzieleni od reszty. Tymczasem Haskeer w przypływie szaleństwa uciekł
z gwiazdami. Coilla ruszyła w pogoń. Nie wiedząc, czy Stryk i Alfray żyją,
Jup przejął dowodzenie. Odtąd musiał sam podejmować decyzje co do
dalszych działań, mimo wrogości szeregowców.
Nieuzbrojona i oszołomiona po upadku z konia Coilla stanęła twarzą
w twarz z łowcami nagród.
Stryk i Alfray zostali pojmani w labiryncie. Tannar, przerażający król
trolli, postanowił złożyć ich w ofierze mrocznym bogom swej rasy.
W rękojeści ofiarnego noża tkwiła trzecia gwiazda.
1
Ś
mierć płynęła, wijąc się jak wąż.
Ponury cel zmienił jej rysy w kamień. Zanurkowała głęboko,
rozgarniając wodę silnymi ruchami rozczapierzonych, płetwiastych
dłoni. Hebanowe włosy falowały swobodnie, rozsnuwając się jej
śladem jak gęsta atramentowa chmura za kałamarnicą. Niewielkie
paciorki pęcherzyków odrywały się od pulsujących skrzeli.
Obejrzała się. Bojowy rój jej najad płynął w ciasnej formacji,
zwieńczony niesamowitym, zielonym blaskiem fluoryzujących
gałązek, które oświetlały drogę. Każda najada trzymała zębato za-
kończoną włócznię z korala. Zakrzywione, niezwykle wytrzymałe
sztylety były schowane w pochwach z trzciny, zawieszonych w po-
przek torsów pokrytych łuskami.
Mrok zaczął rzednąć i gdzieniegdzie ukazywało się piaszczyste
dno oceanu, upstrzone wystającymi skałami i rozkładającą się roś-
linnością. Wkrótce w polu widzenia pojawiła się krawędź rafy, biała
i urwista, przyduszona warstwą fioletowego grzyba. Przywódczy-
ni wraz z wojownikami przemknęła nad ponurą skamieliną. Poru-
szali się szybko, trzymając się blisko granicy. Z tak niewielkiej
odległości zniszczenia były wyraźnie widoczne. Chora roślinność
i brak ryb świadczyły o obecności sączącej się trucizny. Skrawki
martwych organizmów unosiły się wokoło, a niezwykłe jak na tę
porę roku zimno niemal zamrażało wodę nawet na tak dużej głębo-
kości.
11
Przywódczyni podniosła dłoń, widząc cel. Żołnierze odrzucili
świecące gałęzie. Szmaragdowa kaskada zalała dno. Najady zebra-
ły się wokół swojej pani.
Przed nimi, tam gdzie rdzeń rafy się rozszerzał, znajdował się
skalny klif, pełen nisz oraz jaskiń, naturalnych i sztucznych. Z tej
odległości nie widać było żadnych mieszkańców głębin. Przy-
wódczyni gestem wydała rozkazy. Tuzin wojowników odłączył
się i chyłkiem, tuż przy dnie, ruszył w stronę wrogiej konstrukcji.
Po chwili popłynęła za nimi reszta gromady ze śmiercią na prze-
dzie.
Gdy zbliżyli się do warowni, zauważyli pierwszych trytonów,
rozproszoną garstkę strażników, nieświadomych nadciągającej
szpicy. Śmierć spojrzała na nich z nienawiścią. Ich podobieństwo
do ludzi było jedynie częściowe, ale dla niej i tak odrażające. A to,
podobnie jak każdy spór o terytorium czy żywność, usprawiedli-
wiało wszczynanie wojny. Wstrzymała kolumnę i patrzyła, jak
zwiadowcy zbliżają się do wroga.
Każdego strażnika wzięło na cel po dwóch, trzech wojowników.
Najbliżej pływający strażnik był samcem. Zachowywał się beztro-
sko i wyglądało na to, że obawia się raczej zbłąkanego drapieżnika
niż ataku z zaskoczenia. Dryfował, obracając się lekko. W przy-
wódczyni narastała odraza.
Tułów i głowa trytona wyglądały niemal jak u człowieka, nie
licząc wąskich niczym brzytwa skrzeli po obydwu stronach torsu.
Nos miał szerszy i bardziej płaski niż istota ludzka, oczy zaś przy-
kryte cienką błoną. Na klatce piersiowej i ramionach stworzenia
nie było włosów, ale na głowie i brodzie wiły się rdzawe loki.
Od pasa w dół natomiast tryton przypominał najadę. Mleczno-
białe ciało, przechodzące w długi smukły ogon z dużą płetwą, po-
krywały błyszczące łuski. Tryton był uzbrojony w tradycyjny oręż
swojej rasy, zakończony grotami trójząb długości włóczni.
Do strażnika podpłynęło dwóch wojowników. Zbliżali się na peł-
nej szybkości od tyłu i z boku. Tryton miał małe szanse. Najada po
prawej podniosła zębatą włócznię i wbiła ją trytonowi tuż powyżej
talii. Płytki cios nie był śmiertelny, ale przynajmniej zdezoriento-
wał strażnika. Gdy zaskoczony tryton odwrócił się w stronę na-
pastnika, druga najada pojawiła się za plecami samca i zębatym
sztyletem poderżnęła mu gardło.
Przez moment strażnik rzucał się dziko, a z coraz większej rany
wyrastała karmazynowa chmura. Po chwili martwe ciało trytona
12
zaczęło zanurzać się w głębiny, ciągnąc za sobą czerwone stru-
myczki niczym szkarłatne wstążki.
Trzymając się głównych sił, patrzyła, jak jej zwiadowcy radzą
sobie z pozostałymi strażnikami.
Inny osobnik, tym razem samica, również wzięta z zaskoczenia,
była trzymana przez jedną najadę, podczas gdy druga przebijała
gładki tors sztyletem. Trytonka, wirując, opadała na dno z włócz-
nią sterczącą spomiędzy nagich piersi. Bezgłośnie wykrzykiwała
swój ból. W panice jakiś tryton zamachnął się na najadę nożem,
zapominając, że pod wodą pchnięcia są efektywniejsze od cięć.
Zapłacił za swój błąd włócznią w trzewiach.
W końcu wszyscy strażnicy zostali skutecznie zamordowani
gwałtownie i brutalnie. Kiedy pozbyto się ostatniego, zwiadowcy
dali znać swojej pani przez zabarwioną różową mgiełką wodę.
Nadszedł czas, by zaatakować całym rojem. Na rozkaz rozpro-
szyli szyki i chwycili za broń. Wokół panowała absolutna cisza.
Oprócz nąjad poruszały się tylko dryfujące trupy strażników.
Napastnicy dopłynęli już niemal do celu, gdy w przypominającej
plaster miodu warowni coś się zakotłowało. Budowla wypluła hor-
dę ciężkozbrojnych trytonów. Wypływając, wydawali dziwny
dźwięk. Wysokie, wibrujące zawodzenie, którym się porozumie-
wali, zniekształcone przez wodę, wydawało się jeszcze bardziej
osobliwe.
To kolejna rzecz, której w nich nie znosiła.
Bez wahania powiodła swoje siły do natarcia na niezorganizo-
waną defensywę. W kilka sekund atakujący i obrońcy wymieszali
się i starli w setkach śmiertelnych potyczek.
Magia trytonów, podobnie jak najad, polegała na wypatrywaniu
i była najczęściej wykorzystywana do polowania i nawigacji w głę-
binach. Nie bardzo przydawała się w walce. Ta bitwa miała rozstrzyg-
nąć się dzięki odwadze i umiejętnościom, nożom i włóczniom.
Przerywając swą zawodzącą pieśń, jakiś tryton spadł z góry i za-
topił ostrza trójzębu głęboko w piersi wojownika płynącego obok
przywódczyni. Śmiertelnie ranna najada wiła się i rzucała tak gwał-
townie, że wyrwała trójząb z rąk trytona. Zniknęła gdzieś w dole,
kurczowo trzymając drzewce i zostawiając za sobą czerwony ślad.
Tryton wyciągnął nóż, miniaturową wersję utraconego trójzębu,
i zwrócił się w stronę hebanowowłosej istoty. Zaatakował. Unik-
nęła ciosu. Siłą rozpędu tryton zanurkował w bok i lekko się obró-
cił. Szybko jednak znów podpłynął przodem do przeciwniczki.
13
Zwinnie złapała go za rękę, w której trzymał nóż. Tryton zauważył
nagle, że jej palce owinięte są rzemieniami z nabitymi metalowymi
ćwiekami. Desperacko rzucił się, by złapać ją za nadgarstek. Za póź-
no. Zacisnęła pięść i zaczęła go walić w brzuch. Siła uderzenia trzecie-
go ciosu odrzuciła trytona. Spojrzał na swoje porozrywane ciało, jego
twarz wykrzywiła się w cierpieniu. Strażnika pochłonął chaos.
Na ćwiekach pozostały strzępki łuskowatej tkanki.
Kątem oka hebanowłosa zwyciężczyni dostrzegła jakiś ruch.
W jej stronę płynęła trytonka z wycelowanym trójzębem. Przywód-
czyni zrobiła potężny wymach muskularnym ogonem i wystrzeliła
w górę, ledwo unikając ataku. Szarżująca trytonka pożeglowała
wprost na kłębowisko najad. Te rozniosły ją na włóczniach i szty-
letach.
Wszędzie dokoła wrzała walka; jeden na jednego, grupa prze-
ciwko grupie. Pary przeciwników były splecione w niesamowitym,
spiralnym tańcu. Dłonie zaciskały się na przegubach przeciwni-
ków, starały się wbić ostrze w cel. Ciężko ranni zabarwiali wodę;
trupy spychano na bok.
Szpica najad walczyła przy samej warowni, część starała się do-
stać do środka. Przywódczyni ruszyła, by do nich dołączyć.
Tryton z gorejącymi oczami rzucił się, by zablokować jej drogę.
Uzbrojony był w zębaty, oburęczny miecz. Wyjęła swojąbroń, krót-
szą, ale ostrąjak brzytwa. Zaczęli krążyć wokół siebie, nie zwraca-
jąc uwagi na walczący wokół tłum.
Tryton wystrzelił do przodu, chcąc przebić przeciwniczkę na
wylot. Zrobiła unik, uderzając jednocześnie w jego broń w nadziei,
że ją wytrąci. Utrzymał jednak miecz i szybko przystąpił do kolej-
nego ataku. Pchnął z całej siły. Piruetem zeszła z linii ciosu. Wycią-
gnięte ramię napastnika było odsłonięte. Uderzyła w nie uzbrojoną
w ćwieki pięścią i zdołała wbić się głęboko w ciało. Wykorzystując
zaskoczenie trytona, dźgnęła go mieczem prosto w serce. Nastąpi-
ła straszliwa erupcja. Uwolniła ostrze, wypuszczając chmarę rubi-
nowych bąbli. Tryton zginął z otwartymi ustami.
Odepchnęła ciało na bok i znów spojrzała na szturmujących pod-
komendnych.
Warownia była już cała oblepiona rojem najad. Wiele wpłynęło
do środka, by dokończyć rzezi. Zgodnie z rozkazami niedobitki
trytonów brutalnie wyrzynano, a gniazdo wroga oczyszczano. Mi-
nęła dwóch swoich wojowników; jeden dusił trytona łańcuchem,
drugi przebijał ofiarę włócznią.
14
Niewielu trytonów pozostało przy życiu. Jeden czy dwóch oca-
lałych zdołało odpłynąć. I nawet dobrze. Rozpuszczą wieść, że
kolonizowanie pogranicza jej krainy to zły pomysł. Gdy tak pa-
trzyła na pole bitwy, młode trytonów były akurat wywlekane na
zewnątrz i zabijane. Zgodnie z jej poleceniami. Należało sobie
oszczędzić kłopotów w przyszłości.
Gdy pomyślnie zakończono misję, nakazała rojowi odwrót.
Odpływała, otoczona sługami, kiedy jeden z wojowników wska-
zał na redutę. Stado szonów przypłynęło na żer. Były długie i smu-
kłe, ich skóra mieniła się srebrzystym błękitem. Ich paszcze, nie-
prawdopodobnie długie szczeliny, z boku przypominały parodię
uśmiechu. Miały niekończące się rzędy ostrych, białych zębów
i martwy wzrok.
Obecność zwierząt nie niepokoiła jej zbytnio. Czemu miałyby
atakować ławicę, skoro już gotowego mięsa było tu aż nadto?
Żarłoczne szony jak oszalałe rzuciły się na opadające krwawe
szczątki, pochłaniając wielkie kęsy. Miotały się i rzucały na siebie
nawzajem, wzbijając z dna chmury gnijących odpadków. Kilka
walczyło o ten sam kawałek, ciągnąc go zębiskami każdy w swoją
stronę. Napływało coraz więcej padlinożerców.
Rój zostawił krwawą ucztę za sobą i skierował się ku górze, do
odległego kręgu światła. Wznosząc się, przywódczyni pozwoliła
sobie na chwilę satysfakcji. Jeszcze tylko odrobina zdecydowane-
go działania i jakiekolwiek zagrożenie dla jej władzy ze strony try-
tonów zostanie całkowicie zduszone.
Gdyby to samo można było powiedzieć o innych rasach, zwłasz-
cza o ludzkiej zarazie.
Dotarli do wejścia obszernej podwodnej jaskini, której wnętrze
oświetlały okruchy fosforyzującej skały. Władczyni wpłynęła do
środka na czele roju. Nie zwracając uwagi na honory oddawane
przez oddział strażników, wzniosła się ku dużemu, rozświetlone-
mu szybowi w stropie. Pionowy otwór kończył się skrzyżowaniem,
gdzie rozwidlał się na dwa kanały, wyglądające jak olbrzymie lufty
kominowe. W towarzystwie dwóch adiutantów wpfynę/a do tego
po prawej. Reszta roju skręciła w lewo, do swoich kwater.
Po kilku minutach ich trójka wynurzyła się z wody. Znajdowali
się w olbrzymim pomieszczeniu, zalanym wodą do poziomu pasa
ze względu na potrzeby wodno-lądowej rasy. Na wpół zanurzoną
strukturę częściowo tworzył koralowiec, częściowo zaś blok kru-
szącej się skały. Na sklepieniu uformowały się stalaktyty. Na
15
pierwszy rzut oka wnętrze wyglądało na ruinę, z brakującym frag-
mentem jednej ze ścian, a pozostałymi pokrytymi szlamem i ko-
biercem porostów. W powietrzu unosił się zapach gnijącej roślin-
ności. W rozumieniu najad była to jednak sień pałacu.
Dziura w ścianie otwierała widok na mokradła i szary ocean za
nimi, nakrapiany złowrogimi, skalistymi wysepkami. Na linii ho-
ryzontu morze stykało się z gniewnym niebem.
Najady doskonale dostosowały się do swojego środowiska.
Gdyby pozbawiony skorupy ślimak osiągnął rozmiary niewiel-
kiego konia, wykształcił pancerz w rodzaju żółwiego, nauczył się
stać na potężnym, muskularnym ogonie, miał płetwy grzbietowe
i ramiona zakończone dłońmi z groźnymi szponami, żółtozieloną
skórę pokrytą przyssawkami, a jego głowa przypominałaby ga-
dzią, z wysuniętą, dziobopodobną szczęką, ostrymi jak igły zęba-
mi i zapadniętymi, małymi oczkami, wyglądałby trochę jak naja-
da.
Ale nie wyglądałby jak pani najad.
W przeciwieństwie do swoich podwładnych nie była czystej krwi.
Mieszane pochodzenie dało jej niezwykły wygląd. Jako chimera
stanowiła połączenie cech człowieka i najady, choć dominowały
w niej te drugie. A przynajmniej tak chciała o sobie myśleć. Niena-
widziła swojego ludzkiego pochodzenia i nikt, komu życie miłe,
nie ośmieliłby się jej go przypominać.
Podobnie jak poddani miała silny ogon i płetwy grzbietowe, choć
te przypominały raczej fałdy skóry niż twardsze, wzmocnione
membrany najad. Górna część jej ciała wraz z odsłoniętymi gru-
czołami mlecznymi była pokryta zarówno skórą jak i łuskami, ale
znacznie mniejszymi niż zwykle u najad i mieniącymi się tęczowo.
Po obydwu bokach tułowia widniały szczeliny skrzeli.
Głowa, choć niewątpliwie gadzia w ogólnym zarysie, najjaskra-
wiej zdradzała ludzkie pochodzenie. W odróżnieniu od najad czy-
stej krwi władczyni posiadała włosy. Twarz miała lekko błękitne
zabarwienie, ale uszy i nos bardziej przypominały ludzkie frag-
menty ciała, a usta mogły uchodzić za kobiece. Podobnie jak okrą-
głe, okolone rzęsami oczy, których intensywna zieleń nie była jed-
nak spotykana u człowieka.
Miała naturę typowej najady. Ze wszystkich ras morskich ta była
najbardziej nieustępliwa, mściwa i wojownicza. W tym akurat
władczyni nawet przewyższała poddanych, i zawdzięczała to być
może także ludzkiemu dziedzictwu.
16
Kiedy dobrnęła do otworu w ścianie, ogarnęła wzrokiem ponury
krajobraz. Zdawała sobie sprawę, że adiutanci w napięciu oczeku-
ją na każde skinienie. Podobało jej się to.
Odnieśliśmy niewielkie straty, królowo Adpar - zameldował
jeden z nich głębokim i chrapliwym głosem.
Jakiekolwiek by były, to niewysoka cena - odparła, ściągając
z dłoni nabijane ćwiekami rzemienie. - Czy nasze siły są gotowe
na zajęcie wyzwolonego sektora?
r Powinny być już w drodze, pani - odezwał się drugi sługus.
Oby. Adpar niedbale rzuciła rzemienie w jego stronę, a on na
szczęście zdołał je złapać. Nie sądzę, żeby mieli jakieś problemy
z trytonami - ciągnęła. - Trzeba czegoś więcej niż pokojowo na-
stawionego robactwa, by pokonać przeciwnika takiego jak najady.
Tak, Wasza Wysokość - przyznał gorliwie pierwszy adiutant.
Nie mam litości dla tych, którzy biorą, co moje - dodała groź-
nie i jeśli chodziło ojej poddanych, niepotrzebnie.
Spojrzała na niszę wykutą w jednej z koralowych ścian. Znajdo-
wał się tam piedestał z rowkowanego kamienia, który oczywiście
służył do eksponowania jakiegoś przedmiotu. Teraz jednak stał
pusty.
-	Wasze przywództwo, pani, zapewni nam zwycięstwo - podli-
zał się drugi adiutant.
W przeciwieństwie do jednego z rodzeństwa, które nie dbało o to,
co o nim myślano, ale domagało się bezwzględnego posłuszeństwa,
Adpar wymagała i poddaństwa, i czci.
-	Naturalnie - przytaknęła. - Bezwzględna dominacja, poparta
przemocą; to u nas rodzinne.
Miny jej sług wyrażały niezrozumienie.
-	U kobiet z mojej rodziny    dodała.
C
oillę ogarnął ból.
Rozlał się po całym ciele. Klęczała w błotnistej trawie, oszo-
łomiona i rozbita. Potrząsnęła głową, by rozjaśnić myśli, i próbo-
wała zrozumieć, co się wydarzyło.
W jednej minucie ścigała tego głupca Haskeera, a w następnej
została zrzuconą z konia, a znikąd pojawili się trzej ludzie.
-1
	17
Ludzie.
Zamrugała i skupiła wzrok na stojącej przed nią trójce. Czer-
stwy osobnik, który znajdował się najbliżej, miał bliznę biegnącą
od środka policzka do kącika ust. Dziobatej twarzy nie dodawały
urody potargane wąsy i strzecha tłustych, czarnych włosów. Męż-
czyzna obok, niższy, chudszy i drobniejszy, wyglądał nawet bar-
dziej obleśnie. Miał brunatne włosy i rzadką kozią bródkę. Na
prawym oku nosił skórzaną opaskę, a sprośny uśmiech odsłaniał
zepsute zęby. Największe wrażenie robił jednak ostatni z nich -
najwyższy, najbardziej masywny i niezwykle mocno umięśniony.
Głowę miał ogoloną na łyso, nos płaski i mocno pokancerowany,
oczka świńskie, głęboko osadzone. Jako jedyny nie miał w ręku
broni, ale też chyba jej nie potrzebował. Wszyscy trzej wydziela-
li charakterystyczny, trochę nieprzyjemny zapach, właściwy ich
rasie.
Oni też się w nią wpatrywali, z wyraźną wrogością.
Ten z brzydką cerą i tłustymi włosami powiedział coś do Coilli,
ale go nie zrozumiała. Po chwili zwrócił się do swoich towarzyszy.
Widzi mi się, że to jedna z tych tam Rosomaków - powiedział.
- Pasuje do opisu.
Zdaje się, żeśmy mieli farta - stwierdził ten z opaską.
Jeszcze bym się o to nie zakładała - wymamrotała Coilla.

Ooo, jaka zadziorna. - Jednooki drwiąco udał strach.
Olbrzym wyglądający na głupka wydawał się mniej pewny siebie.
Co robimy, Micah?

Jest tylko jedna, i do tego samica - odpowiedział Dziobaty. -
Chyba nie boisz się jednego małego orka? Sporo takich załatwili-
śmy.
No tak, ale inne mogą się kręcić w pobliżu - odparł Wielki
i Głupi.
Coilla zastanawiała się, kim, u diabła, są ci trzej. Spotkanie
z ludźmi nigdy nie wróżyło nic dobrego, ale ci... Wtedy dojrzała
małe, nieregularne, poczerniałe przedmioty zwisające u pasków
Dziobatemu i Jednookiemu. To były skurczone głowy orków. Nie
miała już wątpliwości, na jakich ludzi się natknęła.
Jednooki niepewnie przepatrywał otaczające ich drzewa.
Dziobaty też badał teren.
Byśmy ich zobaczyli, jakby gdzieś tu się czaili. - Przyszpilił
Coillę twardym spojrzeniem. - Gdzie reszta twojej zgrai?
Zgrai? Jakiej zgrai?    zapytała z fałszywą niewinnością.
18
-	Są w okolicy? - naciskał. - Czy żeś ich w Rysie zostawiła?
Milczała i miała nadzieję, że niczego nie zdradzi wyrazem twa-
rzy.
-	Wiemy, żeście jechali razem - powiedział Dziobaty. - Reszta
jeszcze tam jest?
-	Odwal się i zdychaj - zasugerowała słodko.
Nieprzyjemnie uśmiechnął się wąskimi ustami.
Są łatwiejsze i trudniejsze sposoby, co by cięzachęcić do gada-
nia. Mnie tam wszystko jedno.
Już łamać jej kości, Micah? - spytał ochoczo Wielki i Głupi,
gramoląc się do przodu.
Coilla starała się zebrać siły i rozjaśnić umysł. Skupiła się, goto-
wa do działania.
A ja mówię, rozwalmy ją i tyle - zaproponował niecierpliwie
Jednooki.
Na nic nam zdechła, Greever - odparował Dziobaty.
Zgarniamy nagrodę za jej łeb, co nie?
Pomyśl, przygłupie. Chcemy dorwać cały zastęp, a ona jest
naszą największą szansą, żeby znaleźć tę bandę. - Odwrócił się do
Coilli. - I co masz mi do powiedzenia?
-	Co ty na: „żryj gówno, ścierwiarzu"?
-Cc...?
Z całej siły grzmotnęła go obcasami w golenie. Wrzasnął i upadł.
Pozostali dwaj reagowali wolno. Wielki i Głupi rozdziawił usta
na widok szybkości jej ruchów. Coilla skoczyła na równe nogi, nie
zważając na ból, i wyciągnęła swój miecz.
Zanim zdążyła go użyć, Jednooki ochłonął i runął na przeciw-
niczkę.
Siła uderzenia pozbawiła ją tchu i znów powaliła na ziemię.
Tarzając się, kopiąc i okładając pięściami, walczyli o broń. Wte-
dy włączyli się Wielki i Głupi wraz z rozwścieczonym Dzioba-
tym. Coilla zarobiła potężny cios w szczękę. Ktoś wyrwał jej
miecz i odrzucił daleko na bok. Uderzyła Jednookiego sierpowym
i wykręciła się z jego uścisku. Na czworakach wyrwała się z ko-
tłowaniny.
Brać ją! - wrzasnął Jednooki.
Żywcem! - ryknął Dziobaty.
Takiego wała! - odpaliła Coilla.
Wielki i Głupi rzucił się i złapał ją za nogę. Odwróciła się i ze
wszystkich sił zaczęła okładać go po głowie pięściami. Przyniosło
19
to mniej więcej takie rezultaty jak plucie na Hades, by go ugasić.
Trzasnęła go więc w twarz wolną, obutą nogą i zaczęła odpychać.
Stęknął z wysiłku, by ją utrzymać, ale but wbijał się coraz głębiej
w poczerwieniały, mięsisty policzek. W końcu olbrzym wypuścił
zdobycz, zachwiał się i runął do tyłu.
Coilla zaczęła wstawać. Czyjeś ramię zacisnęło się na jej szyi.
Próbując złapać oddech, mocno wbiła łokieć w brzuch Dziobate-
go. Usłyszała jego sapnięcie i uderzyła raz jeszcze. Puścił. Tym
razem zdołała się podnieść. Próbowała właśnie sięgnąć po jeden
z noży przytroczonych w rękawie, kiedy Jednooki, z twarzą zalaną
krwią, znów rzucił się do ataku. Gdy upadała, do bijatyki włączyli
się dwaj pozostali.
Coilla wiedziała, że nie da im wszystkim rady. Potulne poddanie
się nie leżało jednak ani w jej naturze, ani żadnego innego orka.
Napastnicy usiłowali przygnieść jej ramiona do ziemi. Szarpiąc się,
by tego uniknąć, znalazła się blisko ucha Jednookiego.
Zatopiła w nim zęby. Jednooki zawył. Zacisnęła szczęki jeszcze
mocniej. Jednooki miotał się jak oszalały, ale nie mógł się uwolnić
z plątaniny ciał. Szarpała małżowinę jak dzikie zwierzę, wywołu-
jąc coraz głośniejsze, pełne bólu wycie. Ciało rozciągnęło się i za-
częło rwać. Poczuła w ustach słonawy smak. Ostatnim szarpnię-
ciem głowy wyrwała kawał ucha. Wypluła różową miazgę.
Jednooki uwolnił się i zaczął tarzać po ziemi, przyciskając ręce
do głowy i zawodząc.
-Suka... Dziwka... Odmieniec...!
Nagle nad Coilla wyrósł Dziobaty. Jego pięść spadała raz po raz
na jej wysoko sklepioną skroń. Coilla straciła przytomność. Wielki
i Głupi chwycił jej ramiona jak w imadło, kończąc sprawę.
-	Zwiąż ją - rozkazał Dziobaty.
Olbrzym usadowił bezwładne ciało i wyjął kawałek sznura z kie-
szeni utytłanego kaftana. Brutalnie związał nadgarstki ofiary.
Rozciągnięty na ziemi Jednooki wciąż wrzeszczał i miotał prze-
kleństwa.
Dziobaty podwinął Coilli rękaw i zabrał noże, po czym oklepał
ją w poszukiwaniu innej broni.
Jaja... psia mać... zatłukę - skowyczał Jednooki.
Stul pysk! - warknął Dziobaty. Sięgnął do sakwy przy pasie
i wyjął skrawek brudnej szmaty. - Masz.
Zwinięta w kulkę wylądowała obok Jednookiego. Olbrzym pró-
bował zatamować krwawienie.
20
|
Moje ucho, Micah - wymamrotał. - Pieprzony mały potwór...
Moje ucho!
Oj, już się przymknij - warknął Dziobaty. - I tak nigdy nie
chciałeś słuchać, Greever.
Wielki i Głupi wybuchł śmiechem. Dziobaty dołączył do niego.
To nie jest śmieszne! - zaprotestował oburzony Jednooki.
Jedno oko, jedno ucho - zarechotał olbrzym, aż zafalowało mu
podgardle. - Ma teraz... komplet!
Obydwaj ryknęli śmiechem.
-	Bydlaki!    wykrzyknął Jednooki.
Dziobaty spojrzał na Coillę. Jego nastrój zmienił się natychmiast
całkowicie.
-	To nie było zbyt przyjazne, orku. - Jego ton wyrażał groźbę.
-	Mogę być znacznie bardziej nieprzyjazna - zapewniła Coilla.
Wielki i Głupi spoważniał. Jednooki chwiejnie stanął na nogi
i przykuśtykał do kompanów.
Dziobaty przykucnął obok orka i zionąc cuchnącym oddechem,
powiedział:
-	Pytam raz jeszcze: czy Rosomaki są jeszcze w Rysie?
Coilla tylko patrzyła na niego.
Jednooki kopnął ją w bok.
-Gadaj, dziwko!
Zniosła cios i odpłaciła się kolejnym pokazem cichego oporu.
-	Przestań - rzucił Dziobaty Jednookiemu. W jego głosie nie sły-
chać jednak było troski o zdrowie pojmanej.
Płonąc z nienawiści, Jednooki przycisnął szmatę do ucha z żądzą
mordu w oczach.
No, gadaj - ponaglił Dziobaty.
Naprawdę sądzisz, że możecie we trzech zaatakować Rosoma-
ków i ujść z życiem?
To ja zadaję tu pytania, suko, i nie jestem zbyt cierpliwy. -
Wyciągnął zza pasa nóż i uniósł go na wysokość jej twarzy. - Ga-
daj, gdzie oni są, albo wyrżnę ci oczy.
Nastąpiła chwila ciszy i gorączkowego myślenia.
W Hecklowe - powiedziała w końcu.
-Co?
Kłamie! - wtrącił się Jednooki.
Dziobaty także niedowierzał samicy.
Dlaczego w Hecklowe? Co tam robią?
To wolny port, prawda?
21
-No i?
Jeśli masz coś do sprzedania, tam dostaniesz najwyższą cenę. -
Mówiła tak, jakby wyjawiała to z oporami.
Hecklowe takie jest, Micah - potwierdził Wielki i Głupi.
Przecież wiem - odparł Dziobaty z irytacją i znów zwrócił się
do Coilli: - A co tacy jak wy mogą mieć do sprzedania?
Zarzuciła haczyk, milcząc strategicznie.
-	To, coście ukradli królowej, tak?
Coilla skinęła powoli głową, desperacko licząc na to, że kupią
jej kłamstwo.
-	Na mój rozum to musi być coś naprawdę cennego, skoroście
zdradzili i narazili się komuś takiemu jak Jennesta. Co to takiego?
Zrozumiała, że nie wiedzieli nic o pośrednikach, artefaktach, któ-
re ona i jej towarzysze nazywali gwiazdami. Z pewnością nie za-
mierzała ich w tej materii oświecać.
To... trofeum. Relikwia. Bardzo stara.
Relikwia? Jakiś klejnot? Skarb?
Tak, skarb. - Użyła tego słowa w znaczeniu, którego ten przed-
stawiciel ludzkiej rasy nigdy by nie zrozumiał.
Wiedziałem! - W jego oczach płonęła chciwość. To musiała
być większa sztuka.
Coilla uświadomiła sobie, że łowcy nagród, bo oczywiście nimi
właśnie byli, potrafili zrozumieć, że Rosomaki zdradziły dla zy-
sku. Nigdy nie uwierzyliby, że działały w imię ideału. Po prostu
takie mieli spojrzenie na świat.
-	To dlaczego nie jesteś z nimi? - wtrącił się Jednooki, wpatru-
jąc się w nią podejrzliwie.
Bała się tego pytania. Musiała szybko wymyślić coś przekonują-
cego.
-	Mieliśmy kłopoty w drodze. Napotkaliśmy bandę Jedów i odłą-
czyłam się od reszty. Próbowałam dogonić swój oddział, kiedy...
-	Wpadłaś na nas - dokończył Dziobaty. - Twój pech, nasz fart.
Coilla pozwoliła sobie mieć nadzieję, że jej uwierzył. Wiedziała
jednak, że jeśli tak jest, naraża się na duże ryzyko. Mogli stwier-
dzić, że spełniła swoje zadanie, zabić ją i ruszyć w drogę. Z kolejną
głową orka przy pasie.
Dziobaty wpatrywał się w Colillę. Wstrzymała oddech.
Ruszamy do Hecklowe - oznajmił.
A co z nią? - zapytał Jednooki.
Jedzie z nami.
22
Po co?
Dla zysku. Hecklowe to najlepsze miejsce na interesy z han-
dlarzami niewolników. W dzisiejszych czasach wielu hojnie zapła-
ci za orka do ochrony. Zwłaszcza za orka z oddziału wyśmienitych
wojowników. - Dał Wielkiemu i Głupiemu znak głową. - Przypro-
wadź jej konia, Jabeez.
Jabeez powlókł się po wierzchowca, który nieopodal skubał tra-
wę, obojętny na wszystko.
Jednooki, wciąż zaabsorbowany tym, co zostało z jego ucha, nie
wyglądał na uszczęśliwionego. Nie odzywał się jednak.
Coilla uznała, że to dobry moment na udawane niezadowolenie.
Niewolnictwo. - Niemal splunęła tym słowem. - Kolejny znak
upadku Maras-Dantii. To też wam, ludziom, zawdzięczamy.
Przymknij się! - warknął Dziobaty. - Znaczysz dla mnie tylko
tyle, ile za ciebie dostanę. A nie potrzebujesz języka, by uprawiać
swój fach. Zrozumiałaś?
Coilla w myślach odetchnęła z ulgą. Chciwość tych ludzi ją ura-
towała. Zdołała jednak zyskać tylko trochę czasu, dla siebie i, mia-
ła nadzieję, dla oddziału.
Oddział. Cholera, ale bagno. Gdzie oni są? Gdzie się podziewa
Haskeer? Co się stanie z gwiazdami?
Czy przyjdzie ktoś z pomocą?
Przez długi, długi czas tylko obserwował. Zadowalał się śledze-
niem wydarzeń z oddali i pokładaniem ufności w przeznaczeniu.
Ale przeznaczeniu nie można było ufać. Wszystko tylko się kom-
plikowało, stawało bardziej nieprzewidywalne, chaotyczne.
Ciągła utrata zasobów magii, spowodowana niszczycielskimi
działaniami przybyszów, sprawiła, że kiedy wreszcie zdecydował
się działać, nawet jego moce były zbyt niepewne, słabe. Musiał do
poszukiwań zaprzęgnąć innych, i to okazało się błędem.
Pośredniki znów znalazły się na świecie, w historii i było jedynie
kwestią czasu, aż ktoś posiądzie ich moc. To, czy zostanie ona uży-
ta w dobrych, czy złych celach, pozostawało teraz jedyną liczącą
się sprawą.
Nie mógł już dłużej oszukiwać samego siebie, że to wszystko nie
dotyczyło tego miejsca. Nawet jego niezwykła kraina była zagrożona.
Dla podtrzymania jej istnienia nie potrafił zrobić nic więcej, biorąc
pod uwagę swoje zanikające zdolności, nawet jeśli elitarna grupka jego
akolitów nazywała go Magiem i sądziła, że on może wszystko.
23
Nadszedł czas, by bardziej bezpośrednio wpłynąć na bieg wy-
padków. Popełnił błędy i musiał spróbować je naprawić. W pew-
nych sprawach mógł pomóc. W innych nie.
Widział jednak to, co przeszłe, i część tego, co przyszłe, i wie-
dział, że być może już się spóźnił.
3
W
ielka, okrągła komnata w podziemnym labiryncie Rysy była
oświetlona jedynie niezliczonymi kryształami o nikłej po-
świacie, zatopionymi w ścianach i sklepieniu, oraz kilkoma porzu-
conymi na podłodze pochodniami. Pół tuzina smoliście czarnych
owali znaczyło wejścia do tuneli wybiegających z groty. Powietrze
było duszące.
Powyżej zgromadziło się ze czterdzieści trolli, przedstawicieli
przysadzistej i żylastej rasy, z ciałem pokrytym szorstką szarą sier-
ścią i z woskowobiałą twarzą. Wrażenie dysharmonii tworzyła
wieńcząca głowy ogniście pomarańczowa czupryna. Torsy trolli
były szerokie, kończyny nieproporcjonalnie długie, a oczy wyewo-
luowały niemal do samych źrenic, olbrzymich i czarnych, aby ra-
dzić sobie w podziemnych ciemnościach.
Z tego, co Alfray i Stryk wiedzieli, komnata była jedynie drob-
nym fragmentem trollowego królestwa, a ci wojownicy stanowili
jedynie ułamek jego populacji. Oddzieleni od reszty towarzyszy
zawałem stropu, kapitan i kapral Rosomaków nigdy nie mieli się
o tym przekonać. Ze związanymi rękami stali oparci plecami
o ofiarny ołtarz. Zgromadzone naprzeciwko nich trolle były uzbro-
jone we włócznie i łuki.
Na czele całej gromady stał Tannar, władca trolli. Był wyższy
i mocniej zbudowany od podwładnych. Złociste szaty, srebrna ko-
rona i długi, misterny pastorał podkreślały jego status. Uwagę ska-
zańców przykuwało jednak to, co trzymał w ręku - nóż ofiarny
z zakrzywionym ostrzem i klejnotem w rękojeści, dla którego Ro-
somaki odważyły się wejść do Rysy.
To był jeden ze starożytnych pośredników. Relikwia, zwana przez
orków gwiazdą.
Trolle zaintonowały gardłową pieśń. Tannar zbliżył się powoli,
gotowy zabić w imię swych straszliwych, mrocznych bogów. Nie
24
mogąc uwierzyć w gorzką ironią sytuacji, Stryk i Alfray szykowali
się na śmierć, podczas gdy śpiew wznosił się ku hipnotyzującej
kulminacji.
Los nieźle sobie z nas zakpił, co? - stwierdził Alfray, wpatru-
jąc się w sztylet.
Szkoda, że nie bardzo mi do śmiechu. - Stryk szarpnął swoje
więzy. Trzymały mocno.
Alfray spojrzał na niego.
-	Niczego nie żałuję. Pomimo wszystko.
Nie poddawaj się, stary druhu. Nawet śmierci. Umieraj jak ork.
Wyraz lekkiego oburzenia przemknął przez twarz Alfraya.
Tylko to mi zostało.
Sztylet był coraz bliżej.
U wylotu jednego z tuneli rozbłysło światło. To, co nastąpiło
potem, przypominało Strykowi halucynację pod wpływem krystal-
linu. Coś wystrzeliło w poprzek groty. Na ułamek sekundy zosta-
wiło za sobą w powietrzu jaskrawy, żółtoczerwony ślad.
Płonąca strzała trafiła w głowę jednego z trolli. Uderzenie wznie-
ciło snop iskier i powaliło trolla na bok. Gdy padał, jego gęstą grzy-
wę zajęły płomienie.
Tannar zamarł. Śpiew umilkł. Przez komnatę przeleciały wes-
tchnienia grozy. Wszystkie trolle odwróciły się w stronę tunelu.
Panowało tam jakieś poruszenie. Niosły się stamtąd wrzaski i jęki.
To pozostałe Rosomaki torowały sobie drogę do groty. Przewo-
dził im Jup, krasnoludzki sierżant, gromiąc zdębiałych przeciwni-
ków oburęcznym mieczem. Orkowi łucznicy zdejmowali kolejne
cele ognistymi strzałami. Światło było dla trolli czymś przeklętym,
płonące groty siały więc w ich szeregach całkowity zamęt.
Na tyle, na ile mógł ze związanymi rękami, Stryk wykorzystał
zamieszanie. Rzucił się na najbliższego trolla i zaprezentował mu
orkowy pocałunek, straszliwe uderzenie głową. Przeciwnik za-
chwiał się i padł jak nieżywy. Alfray z zaskoczenia zaszarżował na
innego trolla i błyskawicznie kopnął go dwa razy w krocze. Onie-
miała z bólu ofiara runęła na ziemię z wytrzeszczonymi oczami
i twarzą wykrzywioną w grymasie.
Tannar nie interesował się już więźniami, tylko rycząc, wydawał
rozkazy spanikowanym poddanym. Cała komnata zmieniła się
w pole bitwy, rozświetlane błyskami śmigających strzał i pochod-
ni, których orkowie używali jak maczug. Odgłosy walki, wrzaski,
jęki i szczęk stali odbijały się od ścian ze wszystkich stron.
25
Dwójka szeregowych orków, Calthmon i Eldo, utorowała sobie
przez tłum drogę do Alfraya i Stryka. Przecięli ich więzy i wcisnęli
broń w niecierpliwe dłonie. Oswobodzeni więźniowie natychmiast
zwrócili ostrza przeciwko nieprzyjacielowi.
Stryk chciał dostać Tannara. Aby się przy nim znaleźć, musiał
przebić się przez mur obrońców. Ochoczo przystąpił do wykony-
wania zadania. Pierwszy troll stojący mu na drodze pchnął go
włócznią. Stryk zrobił unik w bok, mijając się z ostrzem o włos,
i z całej siły rąbnął w drzewce mieczem. Cios rozłupał je na pół.
Następne pchnięcie, mieczem w brzuch, wyłączyło zaskoczonego
włócznika z gry.
Następny obrońca zamachnął się na Stryka toporem. Obuch za-
świstał tuż nad głową orka. Kiedy troll cofnął się, by spróbować
raz jeszcze, Stryk skorzystał z okazji i kopnął przeciwnika w go-
leń. Cios był silny. Wytrącony z równowagi troll zamachnął się
desperacko i bardzo niecelnie. Stryk natychmiast chlasnął go w od-
słoniętą pierś. Ostrze weszło głęboko. Troll zatoczył się, zrobił kil-
ka kroków, bryzgając krwią, i padł.
Stryk natarł na kolejnego mieszkańca jaskini.
Jup wyrąbywał sobie drogę ku Strykowi i Alfrayowi. Za jego
plecami szeregowcy zapalali kolejne pochodnie. Kiedy trolle, war-
cząc, zakrywały oczy przed światłem, orkowie je zarzynali. Wielu
walczyło jednak dalej.
Alfray znalazł się między dwoma trollami, próbującymi go osa-
czyć. Zwinnie parował ciosy, a jego miecz odbijał się od metalo-
wych grotów. Po chwili jeden z przeciwników sięgnął za daleko,
odsłaniając prowadzące ramię, i Alfray uderzył je mieczem. Troll
wrzasnął, wypuścił broń z ręki i padł pod następnym cięciem przez
tors.
Jego rozwścieczony towarzysz zaatakował. Spychany do tyłu
Alfray walił zaciekle, próbując wybić grot na bok. Troll był jednak
zdeterminowany i wciąż nacierał nieustępliwie. Już prawie przy-
szpilił Alfraya do ściany, ale ten zanurkował, rzucił się w bok i zna-
lazł tuż obok trolla. Natychmiast wyprowadził cios na jego nogi.
Ostrze wbiło się w ciało, niezbyt głęboko, ale skutecznie. Troll
cofnął się, kulejąc, z włócznią niebacznie opuszczoną.
Alfray skoczył na równe nogi i zamachnął się mieczem na głowę
stworzenia. Troll zrobił unik w lewo. Alfray błyskawicznie zmie-
nił tor cięcia. Obrócił ostrze i grzmotnął trolla płazem w policzek.
Stworzenie wrzasnęło z bólu i natarło z szaleństwem w oczach,
26
młócąc włócznią. Ten nierozważny ruch był Alfrayowi na rękę.
Z łatwością umknął przed ostrzem, obrócił się, by stanąć równoleg-
le do trolla, i wyprowadził cięcie. Miecz przeciął szyję do połowy.
Rubinowy gejzer zalał wszystko dokoła.
Alfray wypuścił powietrze z nadętych policzków i pomyślał, że
robi się już za stary na takie wyczyny.
Ślizgając się na krwi, Stryk niemal zderzył się z ostatnim obroń-
cą Tannara, uzbrojonym w sejmitar. Troll o gorejącym gniewnym
spojrzeniu zaczął wściekle siec bronią próbując odepchnąć orka
od swego monarchy. Stryk nie ustępował i oddawał cios za cios.
Przez chwilę trwała wyrównana walka, każdy atak jednego paro-
wany był przez drugiego.
Przełom nastąpił, gdy ostrze Stryka zraniło trolla w plecy. Wy-
pluwając przekleństwo, troll ciął od góry tak potężnie, że odrąbał-
by uzbrojoną rękę Stryka, gdyby tylko trafił. Umiejętna praca nóg
orka sprawiła, że tak się nie stało. Stryk rzucił się w bok i zaryzy-
kował cięcie na trollowe gardło. Opłaciło się.
Na koniec stanął przed Tannarem.
Dyszący furią król próbował zmiażdżyć Strykowi głowę ozdob-
nym pastorałem. Ork był wystarczająco zwinny, by tego uniknąć.
Tannar odrzucił nieporęczny kij i wydobył miecz ze srebrzystym
ostrzem pokrytym wijącymi się runicznymi wzorami. Wciąż trzy-
mał też w pogotowiu ceremonialny sztylet. Troll i ork stanęli do
walki.
-	Na co czekasz? - ryknął Tannar. - Posmakuj mojej stali i obudź
się w Hadesie, nadziemcze.
Stryk zaśmiał się szyderczo.
-	Mocnyś w gębie, paplo. A teraz zamiast jęzora użyj miecza.
Krążyli wokół siebie, szukając luki w obronie.
Tannar spojrzał na bitwę rozgrywającą się wszędzie dokoła.
Zapłacisz za to głową - obiecał.
Już to mówiłeś. - Stryk nie spuszczał z bezczelnego tonu.
Prowokowanie przyniosło pożądany rezultat. Tannar rzucił się
z rykiem do ataku, tnąc z potężnym zamachem. Stryk sparował,
absorbując impet ciosu świadczący o wielkiej sile przeciwnika. Od-
powiedział błyskawiczną kontrą. Król zablokował ostrze. Po tym
pierwszym zetknięciu broni przeciwnicy zaczęli regularną wymia-
nę uderzeń, raz atakując, raz się broniąc.
Tannar nie miał żadnego stylu walki. Polegał wyłącznie na swojej
sile, ale to nie czyniło z niego łatwiejszego przeciwnika. Technika
27
Stryka nie różniła się znacząco, miał jednak dużo większe doświad-
czenie i poruszał się zwinniej. Nie był też tak porywczy jak troll,
który nie przestawał wymyślać przeciwnikowi. Stryk sprowoko-
wał króla raz jeszcze.
-	Mięczak z ciebie - podjudzał, odpierając kolejny atak. - Kró-
lowanie w tym bajzlu rozleniwiło cię, Tannar. Sflaczałeś jak wór
łoju.
Troll wrzasnął i zaszarżował na niego, tnąc powietrze nożem
i wymachując mieczem. Stryk przyczaił się i zamachnął, celując
w złączenie rękojeści i ostrza. Trafił. Miecz wyleciał Tannarowi
z dłoni i wylądował z łoskotem gdzieś poza jego zasięgiem. Wład-
ca trolli miał jeszcze sztylet z drogocennym zdobieniem i teraz go
użył. Po utracie miecza jednak zdobył się już tylko na obronę.
Ork napierał ostro. Tannar zaczął się cofać. W przeciwieństwie
do Stryka nie widział, że Jup i kilku szeregowych zaszło go tym-
czasem od tyłu. Stryk przyspieszył odwrót Tannara gradem cio-
sów.
Jup nie zwlekał. Wskoczył monarsze na plecy, zacisnął ramię na
szyi króla i przytknął mu nóż do grdyki. Jeden z szeregowców pod-
biegł i wycelował czubek miecza w serce Tannara. Władca trolli
zagrzmiał bezsilną wściekłością. Stryk postąpił krok do przodu
i wyjął ofiarny sztylet z dłoni pokonanego przeciwnika.
Jeden czy dwa trolle widziały, co się działo. Reszta nie zdawała
sobie z tego sprawy i walczyła dalej.
Każ im przestać - zażądał Stryk. - Albo stracisz życie.
Tannar tylko patrzył wyzywająco. Nie odezwał się ani słowem.
Powstrzymaj ich albo zginiesz - powtórzył Stryk.
Jup docisnął swój nóż.
Rzućcie broń! - zawołał Tannar z ociąganiem.
Niektóre trolle przerwały walkę. Inne dalej toczyły bój.
Rzucić broń! - wrzasnął Tannar.
Tym razem wszystkie posłuchały. Jup zeskoczył z króla, ale wciąż
mieli go na ostrzach.
Stryk przyłożył Tannarowi do gardła ceremonialny sztylet.
-	Wychodzimy stąd. Z tobą. Jeśli ktoś stanie nam na drodze, zgi-
niesz. Powtórz im to.
Król skinął wolno głową.
Róbcie, co każą! - krzyknął.
Już nie będziesz potrzebował tego złomu. - Stryk chwycił ko-
ronę Tannara i odrzucił ją na bok.
28
Świętokradztwo wywołało pomruk grozy u obserwujących sce-
nę trolli. Stryk bez wahania zerwał kunsztowną królewską szatę
i także cisnął na podłogę.
Znów przystawił Tannarowi sztylet.
-	Idziemy.
Ruszyli przez komnatę. Krasnolud i grupka orków, otaczających
górującą nad nimi postać zakładnika. Oszołomione trolle bez sło-
wa pozwalały im przejść. Pochód, potykając się o trupy nieprzyja-
ciela, brnął w stronę głównego tunelu. Po chwili dołączyła do nie-
go reszta oddziału. Kilku było tylko lekko rannych, ale w bitwie
poległy same trolle.
-	Pójdziecie za nami, to zginie! - wykrzyknął Stryk u wylotu tunelu.
Wojownicy w pośpiechu opuścili grotę.
Szli tak szybko, jak to możliwe w labiryncie nieoświetlonych
tuneli, wśród olbrzymich, groteskowych cieni, rzucanych przez ich
pochodnie.
-	Niezłe wyczucie czasu - rzucił Stryk Jupowi. - Na styk, ale
niezłe.
Krasnolud uśmiechnął się.
Jak, u diabła, przedostaliście się przez zawał? - zapytał Alfray.
Znaleźliśmy inną drogę - wyjaśnił Jup. - Zobaczycie.
Z tyłu dobiegły przytłumione dźwięki. Stryk odwrócił głowę
i usiłował przebić wzrokiem ciemności. W oddali dojrzał niewy-
raźne, szare sylwetki.
Dopadną was - zapewnił Tannar. - Zdechniecie, zanim wydo-
staniecie się na powierzchnię.
No to do nas dołączysz - wyszeptał Stryk. - Trzymajcie się ra-
zem, bądźcie czujni. Zwłaszcza tylna straż - rozkazał podwładnym.
Nie sądzę, żeby potrzebowali przypomnienia, szefie - stwier-
dził Jup.
Wkrótce znaleźli się w tunelu, w którym nastąpił zawał stropu.
Dwadzieścia kroków przed nimi przejście zamykały potężne głazy
i rumowisko. Zanim dotarli do blokady, po prawej stronie ukazał
się nierówno wycięty otwór. Za cienką ścianą, z materiału podob-
nego do łupku, biegł kolejny tunel. Zaczęli się gramolić przez dziu-
rę. Tannara trzeba było popchnąć.
Jak to się stało, Jup? - zapytał Stryk.
Cóż, potrzeba matką wynalazków. To jest ten ślepy tunel, bie-
gnący od wejścia. Kazałem oddziałowi przestukać ściany toporka-
mi. Mieliśmy szczęście.
29
Nowym przejściem dotarli do kolejnej komnaty, bezpośrednio
pod szybem wiodącym na powierzchnię. W górze prześwitywało
słabe światełko. Dwójka zaniepokojonych szeregowych czekała
przy zwisających linach. Stryk dojrzał głowy jeszcze dwóch.
-	Ruszać się! - rozkazał.
Pierwsi orkowie zaczęli wspinaczkę. Tannar stawiał opór. Ob-
wiązano go liną i powoli wciągnięto na górę. Klął całą drogę. Stryk
ostatni opuszczał podziemia, ściskając w zębach ostrze ceremo-
nialnego sztyletu.
Szyb uchodził do niewielkiej pieczary. Stryk i reszta mrużyli oczy
przed porannym słońcem.
Tannar zasłonił twarz dłonią.
Boli, boli! - uskarżał się głośno.
Załóżcie mu to. - Alfray podał szeregowcom kawałek szmatki.
Królowi obwiązano oczy i wyprowadzono go na zewnątrz. Stryk
został z tyłu, by przyjrzeć się ceremonialnemu sztyletowi. Gwiaz-
da przymocowana była do rękojeści ciasno zwiniętym sznurkiem.
Wyjął własny nóż, przeciął więzy i wyrzucił sztylet.
Gwiazda różniła się od dwóch pozostałych, tak jak i tamte różni-
ły się między sobą. W świetle dziennym Stryk zauważył, że klejnot
ma ciemnoniebieską barwę. Pierwszy był żółty, drugi zaś zielony.
Wszystkie jednak składały się z centralnej kuli i szpikulców, naj-
wyraźniej przypadkowo rozmieszczonych. Tu były takie cztery,
poprzednie miały odpowiednio siedem i pięć. Każdą gwiazdę wy-
konano z tego samego, niewiarygodnie wytrzymałego, choć nie-
znanego materiału.
-	No chodź, Stryk! - zawołał Alfray.
Stryk wrzucił gwiazdę do sakwy przy pasie i pobiegł za oddzia-
łem.
Szybko kierowali się do obozu, chociaż Tannar spowalniał marsz.
Na miejscu z ulgą powitali ich Bhose i Nep.
-	Musimy się stąd zaraz wynosić - poinformował podwładnych
Stryk. - Mimo wszystko nie zdziwiłbym się, gdyby trolle wyszły
po niego. - Wskazał głową Tannara.
-	Poczekaj, Stryk - powiedział Jup.
A niby na co?
Muszę ci coś powiedzieć o Coilli i Haskeerze.
Stryk rozejrzał się dokoła.
Gdzie oni są?
To nie takie proste, kapitanie.
30
Gadaj zaraz!
Dobra, wersja skrócona. Haskeerowi odbiło, pobił Reafdawa
i zwiał z gwiazdami.
Co? - Stryk poczuł się, jakby ktoś go zdzielił toporem.
Coilla pojechała za nim - ciągnął Jup. - Od tamtej pory żadne-
go z nich nie widzieliśmy.
Pojechała... dokąd?
O ile wiemy, na północ.
O ile wiecie?
Musiałem się na coś zdecydować, Stryk. Albo szukać Coilli
i Haskeera, albo próbować wyciągnąć ciebie i Alfraya z tej nory.
Nie mogliśmy robić jednego i drugiego. Ratowanie ciebie wyda-
wało się lepszym rozwiązaniem.
Stryk przyswajał wiadomości.
-Tak... tak, masz rację. - Twarz mu pociemniała. - Haskeer!
Głupi, szalony bękart!
Przez tę chorobę od wielu dni zachowywał się dziwnie - po-
wiedział Alfray.
Nie powinienem go tu zostawiać - stwierdził Stryk. - Albo
trzeba było wziąć gwiazdy ze sobą.
Przestań się obwiniać - zaryzykował Jup. - Nikt nie sądził, że
zrobi coś tak głupiego.
Mogłem to przewidzieć. Miał takie szalone spojrzenie, kiedy
pozwoliłem mu popatrzeć na gwiazdy.
Nie ma sensu bić się w pierś - wtrącił Alfray. - Co z tym zro-
bimy?
Jedziemy za nimi. Macie być gotowi za dwie minuty.
A on? - Jup wskazał Tannara.
Na razie zostaje z nami. Jako zastaw.
Żołnierze w pośpiechu zwinęli obóz i osiodłali konie. Na jedne-
go z nich wsadzili Tannara i przywiązali mu ręce do łęku. Zapas
krystallinu rozdzielili między siebie, jak przed wypadem do pod-
ziemi. Alfray rozwinął proporzec Rosomaków.
Stryk, jadący na czele oddziału, gorączkowo analizował możli-
we wersje przyszłych wydarzeń. Każda była niepomyślna.
31
Ą
W
szystko wydawało się teraz Haskeerowi takie jasne, oczywi-
ste. Mgła wypełniająca jego umysł rozwiała się. Już wiedział,
co należy zrobić.
Zaciął konia ostrogami i wjechał do kolejnej doliny, która zawie-
dzie go dalej na północny wschód. A przynajmniej miał taką na-
dzieję, bo niestety dokładnie nie wiedział, w którym kierunku znaj-
duje się Cairnbarrow. Mimo to parł do przodu.
Po raz setny wsadził dłoń do sakwy przy pasie, gdzie trzymał
dziwne kule, które jego oddział nazwał gwiazdami. Mobbs, grem-
liński uczony, powiedział Rosomakom, że właściwa nazwa tych
przedmiotów to pośredniki. Haskeer wolał gwiazdy. Łatwiej zapa-
miętać.
Podobnie jak Stryk i pozostali nie wiedział, czym były ani do
czego służyły, a jednak za sprawą pewnego zjawiska poczuł z nimi
rodzaj więzi.
Gwiazdy śpiewały do niego.
Może nie chodziło dokładnie o śpiew, ale nie potrafił lepiej opisać
tego, co słyszał w swojej głowie. Mógł to określić jako szept albo
melodyjne mruczenie, albo cichy dźwięk nieznanego instrumentu,
i byłby równie daleki od prawdy. Pozostał więc przy śpiewaniu.
Nawet teraz słyszał gwiazdy skryte przed spojrzeniem w sakwie.
Ich język, jeśli nim był, nie mówił Haskeerowi nic konkretnego,
jednak sens przekazu wydawał się wyraźny. Mówiły mu, że wszyst-
ko będzie w porządku, jeśli tylko dostarczy je tam, gdzie ich miej-
sce. Znów zapanuje równowaga. Powróci stan sprzed buntu Roso-
maków.
Musiał tylko oddać gwiazdy Jenneście. Uznał, że królowa bę-
dzie mu tak wdzięczna, że przebaczy oddziałowi. Być może wręcz
ich nagrodzi. Wtedy również Stryk i reszta Rosomaków docenią
to, co musiał zrobić.
Wyjeżdżając z doliny, trafił na szlak. Uznał go za właściwą dro-
gę. Ścieżka wspinała się na wzniesienie, popędził więc spienione-
go już konia ku grzbietowi.
Gdy wjechał na szczyt, zobaczył czterech jeźdźców nadciągają-
cych z przeciwka. To byli ludzie.
Wszyscy ubrani na czarno i aż nadto uzbrojeni. Jeden z nich no-
sił na twarzy tę obrzydliwą szczecinę, którą ich rasa zwała brodą.
32
Haskeer nie mógł już pozostać niezauważony, gdyby zaś zawró-
cił, dogoniliby go z łatwością. W obecnym stanie ducha nie dbał
jednak o to, że go dostrzegli. Pomyślał tylko, że niedobrze dla nich,
że są ludźmi, a tym gorzej, że weszli mu w drogę. Nie zamierzał
tolerować niczego, co opóźniłoby dalszą podróż.
Ludzie wyglądali na zaskoczonych napotkaniem samotnego orka
pośrodku pustkowia. Galopując w jego stronę, rozglądali się po-
dejrzliwie za resztą. Haskeer trzymał się ścieżki i nie zwalniał tem-
pa. Zatrzymał się dopiero, gdy zastąpili mu drogę, ustawiając wierz-
chowce w półokręgu nie dalej niż na odległość miecza od niego.
Bacznie przyglądali się jego ogorzałym, wyrazistym rysom, wy-
tatuowanym na policzkach półksiężycom, oznaczającym stopień
sierżanta, naszyjnikowi z kłów śnieżnego lamparta.
Odpowiadał równie uważnym spojrzeniem, spokojnie, z kamien-
ną twarzą.
Człowiek z brodą wydawał się dowódcą.
To jeden z nich, na pewno - powiedział.
Jego towarzysze przytaknęli.
Szpetny z niego bękart, co? - stwierdził jeden z ogolonych.
Roześmieli się.	/
Haskeer słyszał ich poprzez uwodzicielski śpiew gwiazd, który
wyraźnie wyrażał żądanie.
-	Jest tu gdzieś reszta twojej bandy, orku? - zapytał ostro bro-
daty.
-	Tylko ja. A teraz zjeżdżać.
Znów wybuchnęli śmiechem.
Kolejny ogolony wtrącił się do rozmowy.
To ty zjedziesz do naszego pana. Żywy lub martwy.
Nie sądzę.
Brodaty nachylił się do Haskeera.
-	Wy, podludzie, jesteście gorsi od świń, jeśli idzie o robienie
pożytku z głowy. Spróbuj to zrozumieć, głąbie. Jedziesz z nami,
w siodle lub na siodle.
Z drogi. Spieszy mi się.
Twarz dowódcy stężała.
Nie będę powtarzał. - Chwycił za miecz.
-	Twój koń jest lepszy od mojego - stwierdził Haskeer. - Wezmę
go sobie.
Tym razem śmiech poprzedziła chwila ciszy i brzmiał on nieco
mniej pewnie.
3 - Orkowic
33
Haskeer delikatnie ściągnął wodze i lekko obrócił swojego wierz-
chowca. Wysunął stopy ze strzemion. Poczuł, jak z okolicy brzu-
cha rozlewa się ciepło. Rozpoznał oznaki nadchodzącego szału
bojowego i przywitał go jak starego druha.
Brodaty płonął gniewem.
- Odetnę ci jęzor, odmieńcu. - Zaczął wysuwać swój miecz.
Haskeer skoczył ku niemu. Trafił idealnie, z impetem lądując na
piersi zuchwalca. Złączeni, zwalili się na ziemię z drugiej strony
konia. Haskeer przygniótł przeciwnika i półprzytomnego okładał
pięściami, błyskawicznie zmieniając jego twarz w krwawą miazgę.
Pozostali jeźdźcy wrzeszczeli. Jeden zeskoczył z konia i zaata-
kował z wyciągniętym mieczem. Haskeer przetoczył się od leżącej
bez życia ofiary i skoczył na nogi akurat w momencie, gdy napast-
nik zamachnął się na niego. Haskeer błyskawicznie cofnął się przed
mieczem, wyciągnął swój i ustawił go poziomo, by parować ciosy.
Kiedy walczyli, dwaj pozostali natarli konno. Unikając ich cio-
sów i tratujących koni, ork skoncentrował się na najbliższym za-
grożeniu. Naparł na przeciwnika, zasypując go gradem potężnych
ciosów. Wkrótce nieprzyjaciel przeszedł do obrony, wszystkie siły
wkładając w odparcie szturmu.
Dziesięć sekund później Haskeer zrobił zwód, umknął źle wy-
mierzonemu cięciu i uderzył człowieka w przedramię. Wciąż ścis-
kająca miecz, odcięta kończyna upadła na ziemię. Bryzgając krwią
z kikuta, wyjący z bólu napastnik wpadł wprost pod kopyta cofają-
cego się konia.
Haskeer ruszył na drugiego jeźdźca. Złapał za cugle i pociągnął
w dół z całej siły, jakby bił w dzwon na alarm. Jeździec wypadł
z siodła i łupnął na ziemię. Haskeer kopnął go w głowę i wskoczył
na konia, by stawić czoło ostatniemu śmiałkowi.
Ubrany na czarno człowiek wbił ostrogi w bok swojego wierz-
chowca. Miecze skrzyżowały się. Przeciwnicy zwarli się dziko,
tnąc, siekąc, próbując zadać drugiemu śmiertelny cios. Obaj cały
czas musieli przy tym kontrolować kręcące się niespokojnie zwie-
rzęta.
Haskeer okazał się wytrzymalszy. Jego bezustanna nawałnica
uderzeń napotykała coraz to mniejszy opór. W pewnej chwili za-
czął przebijać się przez gardę przeciwnika. Jeden cios doszedł celu,
raniąc ramię i wywołując okrzyk bólu. Haskeer siekł jak oszalały
z nowym zapasem sił. Człowiek już się nie bronił. Dobrze wymie-
rzone cięcie wbiło się w jego pierś. Padł na ziemię.
34
Haskeer uspokoił swojego nowego konia i przyjrzał się ciałom.
Nie czuł dumy z wygranej, był raczej zirytowany zbędnym opóź-
nieniem. Wytarł zakrwawiony miecz i schował go do pochwy. Nie-
świadomie znów sięgnął do sakwy przy pasie.
Próbował się zorientować, w którą stronę teraz jechać, kiedy ką-
tem oka dostrzegł jakiś ruch. Z zachodu galopowała w jego kierun-
ku kolejna grupa ludzi, także ubranych na czarno. Ocenił, że było
ich około trzydziestu, może czterdziestu.
Nawet ogarnięty szałem bojowym zdawał sobie sprawę, że sam
nie może walczyć z takim tłumem. Spiął konia i popędził naprzód.
Gwiazdy wypełniły mu umysł swym śpiewem.
Na szczycie wzgórza o pół kilometra dalej inna grupa ludzi śle-
dziła wzrokiem malutką figurkę jadącą przez równinę i ścigający
ją oddział ich pobratymców.
Na czele obserwatorów stał wyniosły, smukły osobnik, jak resz-
ta otaczających go Jedów od stóp do głów ubrany w czerń. Wy-
różniał go jednak wysoki, okrągły czarny kapelusz - symbol wła-
dzy.
Na twarzy dowódcy dominowała stanowczość, nigdy niezmąco-
na śladem uśmiechu. Siwiejące bokobrody otaczały wyrazisty pod-
bródek, usta przypominały bezkrwistą szczelinę, a ponure oczy
wyglądały jak ciemne kamienie.
Jak zwykle ton Kimballa Hobrowa był apokaliptyczny.
Czemu mnie opuszczasz, Panie? - zwrócił się ku niebu. - Cze-
mu pozwalasz bezbożnemu, nieczłowieczemu robakowi umknąć
bez kary za nieposłuszeństwo Twemu słudze? - Odwrócił się do
swych podwładnych, elity znanej jako dozorcy, i ostro ich zwymy-
ślał. - Przerasta was nawet proste zadanie złapania pogańskiego
potwora! Poprzez mnie, Jego ziemskiego ucznia, macie błogosła-
wieństwo Stwórcy, a mimo to zawodzicie!
Zakłopotani, odwracali wzrok.
- Bądźcie pewni, że mogę odebrać to, co nadałem w Jego świę-
tym imieniu! - zagroził. - Zabrać, co według prawa należy do Pana,
i do mnie! Idźcie teraz, poraźcie zdeprawowanych podludzi! Niech
poczują siłę gniewu!
Podwładni rzucili się do koni.	i
Na równinie w dole ork renegat i ścigający go ludzie niemal już
zniknęli z pola widzenia.
Hobrow opadł na kolana.
35
Panie, czemu pokarałeś mnie takimi głupcami? - wzniósł mo-
dlitwę.
Mersadion, niedawno wyniesiony do godności dowódcy armii
królowej Jennesty, podszedł do mocnych, dębowych drzwi w pod-
ziemiach pałacu w Cairnbarrow. Stojący po obydwu stronach or-
kowie z Gwardii Imperialnej wyprężyli się na baczność. Odpowie-
dział im zdawkowym skinieniem.
Biorąc pod uwagę los poprzednika i swój względnie młody wiek,
orkowy generał musiał dużym wysiłkiem woli opanować nerwy,
kiedy zastukał w drzwi. Odrobinę pocieszenia znajdował w tym,
że czuł się tak każdy wezwany przed jej oblicze.
Z wnętrza dobiegła go odpowiedź, wyciszona przez grube drew-
no. Głos brzmiał melodyjnie i bez wątpienia kobieco. Mersadion
wszedł do środka.
W kamiennej komnacie, z wysoko sklepionym stropem, nie było
okien. Na ścianach wisiały draperie i gobeliny przedstawiające sce-
ny i praktyki, których wolał nie zgłębiać. W jednym końcu po-
mieszczenia stał niewielki ołtarz, a przed nim widniała marmuro-
wa płyta w kształcie trumny. O przeznaczeniu tych elementów
wyposażenia także wolał nie myśleć.
Jennesta siedziała za wielkim stołem. Na blacie nieregularnie
rozmieszczono świece. Ich przyćmione światło sprawiało, że i tak
niezwykłe wnętrze wyglądało jeszcze bardziej niesamowicie.
Na wpół najadzkie, na wpół ludzkie pochodzenie dało skórze
Jennesty zielonosrebrny połysk, jakby pokryta była malutkimi łu-
skami. Płaską i szeroką twarz okalały hebanowe błyszczące włosy.
Miała ostry podbródek, nieco orli nos i wydatne usta. Jej skośne,
olśniewające oczy z niebywale długimi rzęsami wydawały się bez-
denne.
Była piękna. A tego rodzaju urody nigdzie indziej nie można by
spotkać.
Mersadion stanął sztywno tuż za drzwiami. Nie śmiał przemó-
wić pierwszy. Królowa z zapałem studiowała starożytne tomy i po-
żółkłe arkusze. Obok niej leżała otwarta wielka księga w metalo-
wych okuciach. Po raz kolejny już zauważył, że Jennesta ma
zdumiewająco długie palce z także długimi paznokciami.
- Spocznij - rzuciła, nie podnosząc wzroku.
Rozluźnił się nieco, jak nikt w jej obecności, ale wiedział, że
musi pozostać czujny.
36
Nie przerywała czytania; w pokoju zapadła niezręczna cisza.
Pochylił się trochę do przodu, by rzucić okiem na księgi. Zauważy-
ła to i wbiła w niego wzrok. Co dziwne, nie zareagowała furią,
tylko uśmiechnęła się pobłażliwie. To jeszcze spotęgowało jego
czujność.
Jesteś ciekawy, generale - powiedziała. To nie było pytanie.
Pani - odezwał się z wahaniem, pamiętając ojej nieprzewidy-
walności.
Ty w swej zbrojowni masz wiele różnych broni, mam i ja. To
jedna z nich.
Zerknął na stół z księgami.
Wasza Wysokość?
Zapewniam, że nie tnie ani nie przebija, ani nie siecze, ale jest
równie skuteczna, jak ostrze. - Zauważyła puste spojrzenie pod-
władnego i dodała z resztką cierpliwości: - Jak na górze, tak i na
dole, Mersadionie. Ciała niebieskie wpływają na nasze dzienne
sprawy.
Zrozumiał, co miała na myśli.
Ach, gwiazdy.
Gwiazdy - potwierdziła. - A dokładniej Słońce, Księżyc i inne
światy w relacji z naszym.
Nie nadążał za nią, ale popełniłby błąd, gdyby się z tym zdradził.
Nie odzywał się i miał nadzieję, że wygląda na wystarczająco uważ-
nego słuchacza.
Te tutaj - ciągnęła, postukując w jeden z arkuszy - posłużą
nam w łowach na Rosomaki.
Jak, pani?
-Niełatwo to wyjaśnić... mniej rozumnym istotom.
Rzucona od niechcenia obelga sprawiła mu niemal ulgę. To było
bardziej w jej stylu.
-	Pozycja sfer niebieskich determinuje zarówno charakter, jak
i przyszłe wydarzenia - wyjaśniła. - Charakter jest kształtowany
układem sfer w chwili narodzin. Kosmiczne koła obracają się po-
woli i niezwykle precyzyjnie. - Sięgnęła po jakiś zwój. -Wyszu-
kałam daty narodzin dowódców Rosomaków. Niżsi stopniem są
oczywiście bez znaczenia. Wiem już, jakie są znamiona wrodzo-
ne piątki oficerów, a zatem po trosze znam także naturę tych or-
ków.
-	Znamiona wrodzone, Wasza Wysokość?
Westchnęła. Mersadion zadrżał, że posunął się za daleko.
37
Ależ wiesz, czym są znamiona wrodzone, Mersadionie, nawet
jeśli nigdy nie słyszałeś takiego ich określenia. A może powiesz,
że Żmija, Koziorożec czy Strzelec nic ci nie mówią?
Nie. Oczywiście, że tak nie jest. To znaki zodiaku.
Jak zwieje tłuszcza, owszem. Ale w swej istocie nauka o zna-
mionach jest znacznie głębsza niż bzdury powtarzane przez plot-
karzy po bazarach. Oni degradują tę sztukę.
Przytaknął posłusznie i na wszelki wypadek zachował milcze-
nie.
-	Owe... znaki zodiaku oficerów Rosomaków dają wgląd w ich
osobowości - ciągnęła Jennesta - oraz w to, jak mogą zachować
się w określonych okolicznościach. - Przycisnęła zwój kilkoma
świecznikami. - Uważaj, generale, a może się czegoś dowiesz.
-Pani...
-	Sierżantem Haskeerem kieruje wrodzone znamię Bawołu. To
czyni go nieustępliwym, upartym, porywczym, w skrajnych sytu-
acjach skłonnym do barbarzyństwa. Krasnoludzki sierżant, Jup, jest
Bardem. Wojownikiem z duszą. W wydarzeniach doszukuje się
elementu mitycznego. Ma jednak równie silny zmysł praktyczny.
Kapralem Alfrayem powoduje Sum. To oznacza, że może być ma-
rzycielem. Często patrzy w przeszłość i zapewne jest konserwa-
tywny. Może posiadać umiejętności lecznicze. Orczyca, kapral
Coilla, to Bazyliszek. Choleryczna, uparta, popada w nierozważną
brawurę. Lojalny z niej jednak towarzysz.
Jennesta zamilkła na chwilę tak długą, że Mersadion odważył się
na pytanie.
A ich kapitan, Wasza Wysokość? Stryk?
W pewien sposób jest najciekawszy z całej tej zbieraniny. Ska-
rabeusz. Ten znak rządzi sferą boską, objawianiem ukrytego, prze-
mianą i mistyką. Ma też silną stronę wojenną. - Zabrała świeczniki
i pozwoliła, by arkusz sam zwinął się z powrotem. - Oczywiście,
to tylko główne rysy i wszystkie podlegają zmianom, wzmocnie-
niu lub osłabieniu, w zależności od wielu czynników.

Wasza Wysokość wspomniała o przyszłych wydarzeniach.
Nasze ścieżki są wytyczone. Każdej akcji odpowiada reakcja,
i to też zostało już rozstrzygnięte.
A zatem wszystko jest z góry ustalone?
Nie, nie wszystko. Bogowie ofiarowali nam wolną wolę. W kil-
ku wypadkach wolałabym jednak, żeby tak nie było - dodała groź-
nie.
38
Ośmielony jej otwartością, zapytał:
Co odsłoniły z przyszłości Wasze badania, pani?
Zbyt mało. Aby dowiedzieć się więcej, musiałabym znać do-
kładne daty i miejsca ich narodzin. Wtedy wykreśliłabym bardziej
precyzyjne tabele. Takich informacji nie zbiera sięjednak o jakichś
tam orkach.
Mersadion nie zareagował na kolejną rzuconą ot, tak lekceważą-
cą uwagę.
-	Wróżbiarską precyzję osiągasz jedynie wtedy, gdy skoncentru-
jesz się na czasie - powiedziała.
Wyglądał na zakłopotanego.
-Nie próbuj zrozumieć. Nie potrafię przewidzieć, jak rozwinie
się obecna sytuacja. Nie jestem pewna. Jeśli jednak chodzi o Roso-
maki, widzę tylko krew i płomienie, śmierć i wojnę. Ich ścieżka
najeżona jest niebezpieczeństwami. Cokolwiek zamierzają osiąg-
nąć, mają niewielkie szanse.
-	Czy to pomoże nam ich odnaleźć, Wasza Wysokość?
Wzruszyła ramionami i zatrzasnęła wielką księgę. Kłębki kurzu
zawirowały w świetle świec.
Wróćmy do aktualnych spraw - powiedziała. - Czy dotarła już
jakaś wiadomość od łowców nagród?
Jeszcze nie, Wasza Wysokość.
To byłoby pewnie zbyt piękne. Mam nadzieję, że przynosisz
lepsze wieści na temat dywizji, które rozkazałam ci przygotować
do jutrzejszych działań.
Trzy tysiące lekkiej piechoty, wszyscy w pełni uzbrojeni i wy-
ekwipowani, pani. Czekają na twe rozkazy.
Skrzyknij ich o świcie. Niech mam chociaż przyjemność roz-
kwaszenia nosów kilku Jedom.
Tak jest, Wasza Wysokość.
-	W porządku. Możesz odejść.
Skłonił się i wyszedł.
Oddalając się od kamiennej komnaty, znowu zaczynał oddychać
normalnie. W trakcie swej krótkiej jak na razie kariery generała
wojsk Jennesty Mersadion doświadczył wielu obelg i poniżeń z jej
strony. Kilkakrotnie obawiał się o swoje życie. Nic jednak nie do-
równywało uldze z przetrwania tego pokazu jej spokoju.
39
5
S
tryk poprowadził oddział na północ. Przypuszczał, że Haskeer
najprawdopodobniej skierował się do Cairnbarrow.
Późnym rankiem trochę zwolnili. Uznali bowiem, że dystans
pomiędzy nimi a Rysą i możliwą pogonią trolli jest już wystarcza-
jący, choć Stryk w ogóle uważał za mało prawdopodobne, żeby
podziemne stwory wyszły z jaskini za dnia. Tannar nie był pomoc-
ny w zweryfikowaniu tej opinii. Nie robił nic innego, tylko klął.
Przez resztę dnia jechali w umiarkowanym tempie. Przez cały
czas szukali śladów Haskeera lub Coilli, rozsyłając zwiadowców
naprzód i na boki. Wydłużające się cienie zmierzchu zaczęły unie-
możliwiać wypatrywanie tropów. W oddziale zagościła niemal
namacalna atmosfera przygnębienia.
Po więcej niż godzinie ponurego milczenia ciszę przerwał Al-
fray. Obrócił się w siodle i powiedział:
-	To nic nie da, Stryk. Błąkamy się tylko. Potrzeba nam planu.
-1 odpoczynku - dodał Jup. - Nikt z nas nie spał już od dwu dni.
-	Mamy plan. Szukamy Coilli i Haskeera - odparł cierpko Stryk.
- Nie czas na odpoczynek.
Jup i Alfray wymienili żałosne spojrzenia.
To do ciebie niepodobne, kapitanie, działać tak bez planu -
odpowiedział Alfray. - W chwili kryzysu strategia jest potrzebna
bardziej niż kiedykolwiek. Sam to wiele razy powtarzałeś.
Do tego jeszcze on - przypomniał im Jup, wskazując kciukiem
Tannara, jadącego nieco dalej w kolumnie z orkiem z każdego boku.
Władca trolli wciąż był związany i miał zasłonięte oczy.
Alfray skinął głową.
-	Właśnie, czy będziemy wszędzie ciągnąć ze sobą tę pokrakę?
Stryk obejrzał się i westchnął z rezygnacją.
-	Dobra, rozbijemy obóz w najbliższym dogodnym miejscu. Ale
nie na długo.
Jup rozejrzał się wokoło.
-	Czemu by nie tu?
Stryk ogarnął wzrokiem okolicę.
-	Ujdzie. - Wskazał opadający fragment terenu, na którym ufor-
mował się niewielki, łatwy do obrony pagórek. - Tam. Chcę mieć
podwójne straże. Powiedzcie żołnierzom, żeby trzymali gęby na
kłódki. Nie wolno rozpalać żadnych ognisk.
40
Jup powtórzył rozkaz, pomijając lodowaty ton Stryka.
Zeszli z koni. Rzucający przekleństwami i obelgami król trolli
został zdjęty z wierzchowca i przywiązany do pobliskiego drzewa,
którego zieleń ustępowałajuż jesiennym kolorom, o wiele miesię-
cy za wcześnie. Straże rozproszyły się, ale pozostały niedaleko.
Stryk, Alfray i Jup stanęli razem, a reszta oddziału zgromadziła się
wokół nich. Na znak Stryka usiedli, a niektórzy, wyczerpani, roz-
ciągnęli się na skąpej murawie.
Alfray od razu przeszedł do sedna.
Co my, u diabła, zrobimy, Stryk?
A co niby możemy zrobić innego niż dotychczas? Musimy trzy-
mać się tego, że Haskeer pojechał na północ. Zapewne zdąża do
Cairnbarrow.
Jeśli sądzi, że Jennesta okaże mu litość, chyba naprawdę zwa-
riował - powiedział Jup.
Jasne - odparł Alfray. - I dlatego trudno przewidzieć, co zrobi
taki szaleniec. Równie dobrze może się gdzieś tu kręcić w kółko.
Kiedy go znajdziemy - powiedział Stryk -jeśli go znajdziemy,
będę się musiał zastanowić, czy nie zabić wieprza.
Jeden szalony ork i trzeba zaczynać wszystkp od początku -
stwierdził ponuro Alfray.
No i Coilla - ciągnął Stryk. - Jej nieobecność staje się niepo-
kojąca.
Nie możesz wciąż się obwiniać... - zaczął Jup.
Jasne, że mogę! - wybuchnął Stryk. - Na tym polega dowo-
dzenie, na braniu odpowiedzialności, ważeniu szans, przewidywa-
niu wypadków.
Jup pstryknął palcami.
-	Przewidywaniu wypadków - powtórzył. - Widzenie, szefie.
Dawno tego nie próbowałem. Może warto by sprawdzić?
Stryk wzruszył ramionami.
Czemu nie? Nie mamy nic do stracenia.
Ale niczego nie obiecuję. Wiesz, jak słaba była energia wszę-
dzie, gdzie dotąd się pojawiliśmy.
Zrób, co w twojej mocy.
Krasnolud odszedł od grupy, znalazł nieco bardziej trawiasty
kawałek gruntu i usiadł ze skrzyżowanymi nogami. Pochylił gło-
wę, położył dłonie płasko na ziemi i zamknął oczy. Pozostali nie
zwracali na niego uwagi. Stryk i Alfray dalej dyskutowali nad wy-
borem dalszych działań.
41
Jup wrócił po kilku minutach. Z wyrazu jego twarzy nie dało się
zgadnąć, czy przynosi ważne wieści.
No i? - spytał Stryk.
Tak sobie. Moc z pewnością niknie. Ale coś wyczułem. Bar-
dzo słaby wzorzec energetyczny, prawdopodobnie Haskeera. Oraz
o wiele mocniejszą, obecność kobiety, i to chyba jest Coilla. Oby-
dwoje na północ stąd, ona bliżej niż on.
-	Więc być może nie działają razem. Tego akurat nie wiedzieliśmy.
Twarz Jupa zachmurzyła się.
Ale to nie musi być nic dobrego. Nie tylko różnica odległości
powoduje, że jeden wzorzec jest mocniejszy od drugiego. Wpły-
wają też na to inne rzeczy.
Na przykład?
Silne emocje.
-I uważasz, że dlatego Coilla jest wyraźniej wyczuwalna? Bo
jej emocje są bardziej skrajne?
Możliwe, szefie.
Złe czy dobre emocje? Potrafisz określić?
Biorąc pod uwagę, co ona teraz robi, chyba raczej nie te dobre,
nie sądzisz? Gdyby kanały energetyczne tak się nie spieprzyły,
mógłbym mieć większą pewność.
Cholerni ludzie, niszczą magię - mruknął Alfray.
To tylko potwierdza nasze przypuszczenia - oświadczył Stryk.
- Moim zdaniem powinniśmy dalej jechać na północ. - Rozważał
to przez moment, po czym zwrócił się do żołnierzy. Ja jestem za
jazdą na północ i szukaniem naszych towarzyszy. Ktoś ma lepszy
pomysł? Pytam serio. Chętnie wysłucham.
Nie było żadnej odpowiedzi poza kilkoma pomrukami i obojęt-
nymi minami.
W porządku - powiedział. - Uznaję to za zgodę na mój plan.
Odpoczniemy tu chwilę i ruszymy dalej. Od teraz naszym celem
jest odnalezienie kompanów, no i gwiazd.
Zatem jedyne, co znajdziecie, to wasza śmierć!
Wszyscy spojrzeli na Tannara, o którym w czasie dyskusji zapo-
mniano.
Brzmi jak pobożne życzenie - odparł Jup.
To przepowiednia - zapewnił go król trolli.
Na czym oparta? - dopytywał Alfray.
-	Na mojej wiedzy o przedmiotach, które nazywacie gwiazdami.
Najwyraźniej wiem znacznie więcej niż wy.
42
Stryk podszedł do drzewa, przykucnął przy Tannerze i zdjął mu
przepaskę z oczu, ponieważ zapadał już wieczór. Tannar zamrugał
i spojrzał gniewnie.
Mów zatem - warknął Stryk.
Najpierw mnie rozwiążcie - zażądał troll z królewską arogan-
cją. - Bolą mnie członki. Nie przywykłem do takiego traktowania.
Na pewno. Ale coś może na to poradzimy.
Uważaj, Stryk - ostrzegł Alfray.
Jeśli ten oddział nie poradzi sobie z jednym nieuzbrojonym
tunelowcem, to źle wybraliśmy profesję. - Wyciągnął nóż, ale jesz-
cze nie przeciął więzów. - Wie ktoś, jaką magię mają trolle?
Dwojaką - odezwał się Jup. - Po pierwsze, widzenie w nocy.
Im ciemniej się robi, tym lepiej widzą. Po drugie, wyostrzone zdol-
ności znajdowania jedzenia. Szczury, grzyby, wszystko zeżrą. Nie
sądzę, by coś z tego było dla nas zagrożeniem. Chyba że wciągnie
nas tym swoim nochalem.
Cały oddział wybuchnął śmiechem.
-	Tak też myślałem - powiedział Stryk. Przeciął sznury.
Tannar masował porośnięte futrem nadgarstki i posyłał swym
pogromcom zabójcze spojrzenia.
Suszy mnie. Dajcie wody.
Żądania, żądania - zadrwił Jup, rzucając mu manierkę.
Król trolli opróżnił połowę zawartości, a wypiłby całość, gdyby
Stryk nie wyrwał mu flaszki. Tannar zakrztusił się i rozlał trochę
wody.
-	To co takiego wiesz? - zapytał Stryk.
Moja rasa zna opowieści i legendy dotyczące tych przedmio-
tów. Wygląda na to, że wasza nie. Być może dlatego, że orki jako
jedne z niewielu spośród starszych ras nie władają magią.
Co mówią wasze legendy?
-Że te... gwiazdy są bardzo stare, zostały zapewne stworzone
w tym samym czasie, gdy Maras-Dantia wyłoniła się z chaosu za
sprawą bogów.
-	Istnieje na to jakiś dowód? - zaciekawił się Alfray.
Co za przyziemna rasa. Jak może być na to dowód? To kwestia
wiary.
Mów dalej - zachęcił Stryk. - Co jeszcze?
Przedstawiciele wielu ras ginęli i zabijali dla władzy, którą dają
te gwiazdy, tak jak wy teraz. To było dawno temu. Ostatnimi czasy
gwiazdy zniknęły z pola widzenia większości Maras-Dantian.
43
Pozostają jednak częścią sekretnej historii tej ziemi, podobnie jak
opowieści przekazywane wewnątrz sekt i tajemnych stowarzyszeń.
Więc to wszystko wymysły i bajdurzenia.
O, coś znacznie więcej. Sami tak uważacie. Inaczej nie ryzy-
kowalibyście, żeby je znaleźć.
Szukamy ich, bo są ważne dla kogoś, komu podlegamy. To
czyni je użytecznymi w naszej sytuacji.
Są czymś o wiele ważniejszym niż atutem przetargowym. Trak-
tować je w tak przyziemny sposób to jak igrać z ogniem.
Nie wiemy nic o sile tych gwiazd, poza tym, że odgrywają dużą
rolę w wierzeniach innych.
Z tego, co mówiliście, zmieniły wasze życie - odparł Tannar. -
Czyż to nie wielka moc?
Wspomniałeś o sekretnej historii - wtrącił Alfray. - Co miałeś
na myśli?
W ciągu wieków te gwiazdy wpływały na zastępy wielkich
Maras-Dantian. Podobno zainspirowały stworzenie potężnego zło-
tego łuku Azazrelsa, subtelnej poezji Elphame, legendarnej Księgi
Cieni, niebiańskiej harfy Kimmen-Bera i nie tylko. O tych rzeczach
chyba słyszeliście?
Tak, o tych nawet my słyszeliśmy - odgryzł się cierpko Stryk.
-	Chociaż niespecjalnie znamy się na poezji, księgach i wyszuka-
nej muzyce. Nasz zawód jest nieco bardziej... praktyczny.
Jak gwiazdy stworzyły to wszystko? - dociekał Alfray.
Poprzez objawienia, wizje, profetyczne sny - odparł Tannar. -
Odsłaniając rąbka swej tajemnicy tym, którzy są zdolni, by ją po-
jąć.
Stryk i Alfray przetrawiali to, co usłyszeli.
-Nikt nie potrafił nam powiedzieć, czym są te gwiazdy - ode-
zwał się Jup. - Co takiego robią, do czego służą. Może ty coś wiesz?
-	spytał.
Stanowią ścieżkę do bogów.
Ładnie ujęte. Co to znaczy?
Zamiary bóstw przerastają nasze, śmiertelników, pojmowanie.
Inaczej mówiąc, nie wiesz.
Jak twoja gwiazda znalazła się w Rysie? - zaciekawił się Stryk.
To dziedzictwo jednego z moich poprzedników, Rasatenana,
który zdobył ją dla trolli dawno temu.
-	Nigdy o nim nie słyszałem - skomentował lekceważąco Jup.
Tannar rzucił mu gniewne spojrzenie.
44


Był wielkim herosem. Jego czyny wciąż są opiewane przez
pieśniarzy. Raz złapał strzałę w locie, kiedy indziej sam pokonał
pięćdziesięciu przeciwników i...
Dobrze byś wypadł na orkowym turnieju przechwałek - zakpił
Jup.
...i po zwycięskim boju odebrał gwiazdę plemieniu krasnolu-
dów - zakończył Tannar.
Jup poczerwieniał.
Nie bardzo w to wierzę    odparł z urazą.
Jakkolwiek było - wtrącił się Stryk - co próbujesz o nich po-
wiedzieć, Tannar?
Zawsze przynoszą tylko śmierć i zniszczenie, jeśli nie obcho-
dzi się z nimi właściwie.
Masz na myśli składanie im krwawych ofiar.
-Wytęż zabijacie!
-W walce. Poza tym podnosimy miecze na innych wojowni-
ków, nie na bezbronnych.
Ofiary przynoszą powodzenie mojej rasie. Bogom się one po-
dobają więc nas chronią.
Chroniły. Do teraz - przypomniał Alfray.
Król nie próbował ukryć niezadowolenia z tej drwiny.
Czyżby waszych rąk nigdy nie splamiła krew ofiary?
Nigdy wyższych istot, Tannar. Ofiarę naszym bogom składa-
my najczęściej, idąc w bój. Dusze tych, których zabijamy, są na-
szymi darami.
Być może to, że w krótkim czasie znaleźliście więcej niż jedną
gwiazdę, oznacza, że bogowie wam również sprzyjają. A może tyl-
ko pragną z was zadrwić.
Cóż, kto to wie - przyznał Stryk.
Musicie zrozumieć, jak ważny dla mojej rasy jest ten artefakt.
Oddajcie go i wypuśćcie mnie wolno.
Dlaczego mielibyśmy pomóc ci w dalszej rzezi? Nic z tego,
Tannar.
-	Żądam zwrotu!
-A żądaj sobie. Nie po to ryzykowaliśmy życie w tej dziurze,
którą nazywasz domem, by po prostu oddać ci gwiazdę. Potrzebu-
jemy jej.
-	Rozważcie zatem wymianę - podsunął troll konspiracyjnym
tonem.
A co takiego możesz nam zaoferować?
45
-	Kolejną gwiazdę.
Stryk, Jup i Alfray popatrzyli na siebie sceptycznie.
Sądzisz, że uwierzymy, że masz coś takiego? powiedział
Stryk.
Nie powiedziałem, że mam. Wiem jednak, gdzie ją można znaleźć.
Gdzie?
To kosztuje.
Chcesz w zamian wolność i swoją gwiazdę?
Oczywiście.
A jak sobie wyobrażasz przeprowadzenie takiego targu?

Ja wyjawiam wam miejsce, a wy mnie puszczacie.
Stryk przez chwilę rozważał tę propozycję.
W porządku.
Jup i Alfray chcieli zaprotestować. Uciszył ich gestem.
Słyszałem, że pewien płatnerz centaur o imieniu Keppatawn
posiada gwiazdę - wyjaśnił Tannar. - Broni jej podobno jego klan
w Lesie Drogan.
Dlaczego nie wybrałeś się tam ze swymi trollami?
Nie mamy szalonych ambicji zbierania gwiazd. Zadowala nas
jedna.
Jak Keppatawn zdobył gwiazdę?
Nie wiem. Jakie to ma znaczenie?
Drogan jest twierdzą centaurów - wtrącił Jup. - Mogą być nie-
co wrażliwi na punkcie swego terytorium.
To już nie mój problem - oświadczył król z wyższością. - A te-
raz oddajcie gwiazdę i uwolnijcie mnie.
Stryk pokręcił głową.
Gwiazdę zatrzymujemy. A ciebie też jeszcze nie wypuścimy.
Król wpadł w furię.
Co? Dotrzymałem swojej części umowy! Zgodziłeś się!
-	Nie. Tylko tak ci się wydawało. Będziesz podróżował z nami,
przynajmniej dopóki nie okaże się, że mówiłeś prawdę.
-Wątpicie w moje słowa? Wy, nadziemcy, najemnicy... ścier-
wa! Wy mi nie wierzycie?
-No. Życie jest niesprawiedliwe, co?
Tannar bezładnie miotał przekleństwa.
-	Już się nagadałeś - rzucił do niego Stryk i wezwał szeregowca.
- Nep, przywiąż go z powrotem.
Żołnierz chwycił króla za ramię i odprowadził do drzewa. Tan-
nar głośno uskarżał się na zdradę, na poniżające uwięzienie, na to,
46
że dotyka go jakiś maluczki. Obrzucił błotem rodziców wszystkich
Rosomaków. Stryk stanął tyłem do tej sceny, chcąc zamienić sło-
wo ze swymi oficerami.
Nagle rozległ się chór wrzasków i przekleństw.
-	Nie! - ryknął Tannar.
Stryk odwrócił się na pięcie.
Kilka metrów przed nim troll trzymał orka za szyję i przykładał
mu nóż do gardła.
-	Cholera! - krzyknął Jup. - Nikt go nie przeszukał!
-	Nie! powtórzył troll. - Nie pozwolę, by mnie tak poniżano!
Jestem królem!
Nep stał sztywno, z poszarzałą twarzą i wybałuszonymi oczami.
Wybacz, kapitanie - powiedział bezgłośnie.
Spokojnie - zaapelował Stryk. - Uspokój się, Tannar, to niko-
mu nie stanie się krzywda.
Troll zacisnął chwyt i mocniej przytknął nóż do grdyki żołnierza.
Do diabła! Oddawaj gwiazdę.
Puść go. To nie ma sensu.
-	Rób, co mówię, albo on zginie!
Nep wzdrygnął się.
Jup z wolna wyjął miecz. Alfray sięgnął po łuk i strzałę. Wszy-
scy wokół chwycili za oręż.
-	Rzućcie broń! - zażądał Tannar.
Nic z tego - odparł Stryk. - Zabijesz jednego z naszych i co
dalej?
Daruj sobie, Stryk. Nie pozwolisz, żeby ten tu zginął.
Chronimy się nawzajem, racja. Ale to tylko jedna z naszych
zasad. Druga: zadzierasz z jednym, zadzierasz ze wszystkimi. Jak
nie uchronimy, to pomścimy.
Alfray założył strzałę i napiął łuk. Kilku żołnierzy zrobiło to
samo. Nep skulił się, próbując stać się mniejszym celem. Tannar
przytrzymał go mocniej.
Nie wyjdziesz z tego żywy - krzyknął Stryk. -1 nie zobaczysz
już Rysy. Rzuć nóż.
A co z gwiazdą?
Słyszałeś już moją odpowiedź.
Przeklęte niech będą wasze oczy! - Zaczął przeciągać ostrzem
po szyi szeregowca.
Nep obrócił się gwałtownie, instynktownie pochylając głowę.
Alfray wypuścił strzałę. Grot otarł się o policzek trolla, wyrywając
47

kawałek ciała, i poleciał dalej. Tannar ryknął i puścił Nepa. Żoł-
nierz upadł, po czym na wpół odbiegł, na wpół odpełzł na czwora-
kach z ręką przy krwawiącej szyi.
Dwie kolejne strzały wbiły się w pierś Tannara. Troll zachwiał
się, ale nie upadł. Siekąc powietrze nożem i wrzeszcząc niezrozu-
miale, zdołał zrobić kilka kroków w kierunku orków.
Stryk wyciągnął miecz i zakończył wszystko potężnym cięciem
w brzuch. Król trolli padł z otwartymi ustami.
Stryk szturchnął go butem. Nie było wątpliwości, władca pod-
ziemnego królestwa nie żył.
Alfray oglądał ranę Nepa.
-	Miałeś szczęście - mruknął, przykładając kawałek materiału,
by powstrzymać krwawienie. - Rana jest powierzchowna. Przycis-
kaj to mocno.
Podszedł z Jupem do Stryka. Przyjrzeli się ciału.
-	Jak mógł być tak głupi i uwierzyć, że pójdziesz na taki układ?
- zastanawiał się Jup.
-Nie wiem. Z arogancji? Przywykł do władzy absolutnej, do
tego, że każde jego słowo uznają za całkowitą prawdę. To źle wpły-
wa na każdego ze starych ras. Zmiękcza mózg.
Chcesz powiedzieć, że całe życie pieprzył bez sensu i nikt nie
oponował. Może po prostu nie mógł się pozbyć tego nawyku także
przy nas.
Władza absolutna sama w sobie wydaje się rodzajem szaleństwa.
Im więcej mam do czynienia z władcami, tym bardziej się z to-
bą zgadzam.

A zatem dodaliśmy do listy regicyd - powiedział Alfray.
Stryk spojrzał na niego.
Co takiego?
Królobójstwo.
Raczej tyranocyd - stwierdził Jup. - To znaczy...
Domyśliłem się - poinformował Stryk.
No i dodaliśmy sobie do wrogów trolle - dodał krasnolud.
Stryk schował miecz do pochwy.
-	Mamy ich już tylu, że kilku więcej nie robi różnicy. Wykopcie
dla niego grób, dobra?
Jup skinął głową.
A potem na północ?
Na północ.
48
W krainie Adpar trudno byłoby znaleźć skrawek suchego terenu.
Biorąc pod uwagę fizjologię najad, niedostatek wody równałby się
brakowi powietrza. Dla istot jeszcze bardziej zależnych od wody,
jak trytony, jej brak oznaczałby nieuchronną śmierć. Chociaż po-
wolną.
Jedynym miejscem bez wody w cytadeli były pomieszczenia do
przetrzymywania więźniów, w których osadzeni zwykle nie prze-
bywali zbyt długo, ze względu na charakter rządów Adpar.
Wydobywaniem z jeńców informacji lubiła zajmować się osobi-
ście.
Towarzyszyła więc teraz strażnikom do celi dwóch trytonów, zła-
panych po ostatniej wyprawie. Byli rozciągnięci, przykuci do po-
krytych pyłem kamiennych płyt w suchych celach, i nosili już śla-
dy bicia. Przez większą część dnia odmówiono im nawet kropli
wilgoci.
Adpar odesłała strażników. Zaropiałe oczy więźniów rozszerzy-
ły się na jej widok, spierzchnięte usta zadrżały.
-	Wiecie, czego chcemy - zaczęła miłym, niemal uwodziciel-
skim głosem. - Powiedzcie tylko, gdzie znajdują się pozostałe wa-
rownie, a położycie kres swoim cierpieniom.
Ich odmowa, wycharczana z głębi zaschniętych gardeł, była tym,
czego Adpar się spodziewała, a wręcz na to liczyła. Szalenie lubiła
wyzwania.
-	Odwaga bywa czasem zgubna - argumentowała rozsądnie. -
I tak dowiemy się, czego trzeba, z waszą pomocą lub bez niej. Po
co cierpieć?
Jeden przeklął ją chrapliwie; drugi pokręcił z wolna głową, po-
krytą odwodnioną, łuszczącą się skórą.
Adpar wyciągnęła butelkę wody i z otwarcia jej zrobiła niemal
pokaz erotyczny.
-	Jesteście pewni? droczyła się. Wzięła długi łyk, pozwalając,
by płyn pociekł z kącików ust.
Znów odmówili współpracy, jednak pragnienie w ich oczach
przybrało na sile.
Nasączyła miękką gąbkę i wycisnęła jej zawartość na głowę i cia-
ło, rozkoszując się zmysłowo strumieniami wody. Srebrzyste kro-
pelki błyszczały na łuskowatej skórze.
Poczerniałymi językami przejechali po spieczonych ustach, wciąż
jednak odmawiając bezwzględnego posłuszeństwa.
Adpar jeszcze raz nasączyła gąbkę.
4   Orkowiu
49
Następne dwie godziny okazały się bardzo owocne pod wzglę-
dem informacji, jakie w końcu uzyskała, jak i przyjemności ich
wydobywania.
Zabieranie butelki i gąbki ze sobą także zmieniła w przedstawie-
nie. Pełne rozpaczy spojrzenia więźniów były finalnym akordem
jej rozkoszy.
Strażnicy czekali przed celami.
-	Niech schną na śmierć - poleciła.
6
O
ddział ruszył w drogę jeszcze przed świtem. Jechali na pół-
nocny wschód, wciąż zakładając, że Haskeer zdąża do Cairn-
barrow. Trzymali się też nadziei, że Coilla jest gdzieś między nimi
a Haskeerem.
Znajdowali się teraz na wielkich wyżynach, gdzie teren nie da-
wał dużo osłony, należało więc wzmóc ostrożność. Co jakiś czas
natrafiali jednak na zagajnik czy inne skupisko drzew, a szlak, któ-
rym podążali, zagłębił się wreszcie w las. Zdając sobie sprawę
z możliwych niebezpieczeństw, Stryk wysłał na zwiady dwuoso-
bowe czujki.
Może powinniśmy się zastanowić, co zrobimy, jeśli nie znaj-
dziemy Coilli i Haskeera? To znaczy, zanim znajdziemy się w po-
bliżu Cairnbarrow. Raczej nie czeka tam nas gorące powitanie,
Stryk - powiedział Jup, gdy wjechali między drzewa.
Sądzę, że byłoby bardzo gorące. Ale nie znam odpowiedzi na
twoje pytanie, Jup. Szczerze mówiąc, zaczynam się obawiać, że
nasi kompani skręcili w innym kierunku.
Alfray skinął głową.
Też tak myślę. A jeśli pojechali zupełnie gdzie indziej...
Nie musimy tego teraz roztrząsać - odparł Stryk.
Może jednak. Chyba że chcesz, żebyśmy bez końca ganiali
własny ogon.
Słuchaj, Alfray, nie wiem...
Po prawej stronie coś się poruszyło. Roślinność drżała, gałęzie
trzeszczały, opadały liście. Mniejsze drzewa rozchylały się na boki.
Coś dużego torowało sobie drogę przez las.
Stryk ściągnął cugle. Kolumna zatrzymała się. Wyciągnięto miecze.
50
Z zarośli wynurzyło się jakieś stworzenie. Na pierwszy rzut oka
przypominało konia. Było jednak większe nawet od bojowego ogie-
ra i stąpało na szponiastych łapach, a nie kopytach. Pod szarą skórą
grały potężne mięśnie. Z wężowato wydłużonej szyi wyrastała
wełniasta, czarna grzywa. Głowa była niemal identyczna jak u gry-
fa, z kocim nosem, żółtym, rogowym dziobem i sterczącymi, fu-
trzastymi uszami.
Widzieli, że stworzenie jest młode i nie osiągnęło jeszcze peł-
nych rozmiarów. Jedno z jego mocarnych skrzydeł, prawdopodob-
nie złamane, zwisało bezwładnie przy boku. Dlatego zwierzę mimo
widocznej paniki nie leciało. Pomimo swej masy poruszało się z za-
dziwiającą prędkością.
Przekraczając ścieżkę, hippogryf błyskawicznie odwrócił głowę,
by na nich spojrzeć. W mroku zabłysły olbrzymie, zielone ślepia.
Chwilę później stworzenie wbiegło między drzewa po drugiej stro-
nie i zniknęło.
Kilka koni cofnęło się, parskając.
Ależ przeleciał! - wykrzyknął Jup.
Tak, ale dlaczego? - zastanowił się głośno Alfray.
Ułamek sekundy potem z lasu wypadli dwaj zwiadowcy z pra-
wej flanki. Krzyczeli coś niezrozumiale. Jeden z nich wskazywał
do tyłu, w stronę, z której przybyli.
Alfray wpatrywał się w las.
-	Stryk, myślę...
Na ścieżkę wysypały się dziesiątki postaci. Ci z przodu jechali
konno, druga linia podążała pieszo. Byli ludźmi, co do jednego,
wszyscy ubrani na czarno i dobrze uzbrojeni.
-O, nie! -jęknął Jup.
Przez niekończącą się sekundę obydwie strony wpatrywały się
w siebie nawzajem.
Potem czar prysł. Szok minął.
Ludzie obrócili się i z wrzaskiem rzucili do ataku.
Mają dwukrotną przewagę! - krzyknął Alfray.
Stryk wzniósł miecz.
Więc zetniemy ją na równo! Nie brać jeńców!
Ubrani na czarno jeźdźcy zaszarżowali. Stryk spiął konia i po-
prowadził oddział do boju. Orkowie i ludzie runęli na siebie z ry-
kiem i szczękiem stali.
Stryk popędził na prowadzącego jeźdźca. Człowiek ciął powie-
trze ciężkim mieczem, sięgając w stronę ostrza Stryka. Ich miecze
51
zderzyły się dwukrotnie, nim ork przedostał się swoim pod gardą
przeciwnika i rąbnął na wysokości talii. Człowiek runął na ziemię.
Wolny wierzchowiec wpadł na kogoś z tyłu, zwiększając zamie-
szanie.
Człowiek, który zajął miejsce zabitego, potwierdził podejrzli-
wość Stryka względem łatwych zwycięstw. Ten był znacznie groź-
niejszym przeciwnikiem. Podwójnym toporem posługiwał się ze
zręcznością zdradzającą doświadczenie. Wymienili jeden czy dwa
ciosy, po czym Stryk zaczął robić uniki, aby cięższa broń nie wybi-
ła mu miecza z ręki.
Gdy tak manewrowali, miecz Stryka uderzył w drewniane styli-
sko, odłupując kawałek. To jednak nie spowolniło przeciwnika.
Ale wkrótce ruchy człowieka i tak stały się ociężałe, a czas reakcji
nieznacznie się wydłużył, na skutek wysiłku machania nieporęcz-
nym toporem. To wystarczyło, by zapewnić Strykowi drogocenne
punkty.
Minimalna przewaga szybkości i niskie cięcie rozorało przeciw-
nikowi udo. Człowiek utrzymał się w siodle, ale ból go zdekoncen-
trował. Szansa na obronę legła w gruzach. Stryk wycelował w gór-
ną część torsu i trafił. Człowiek wypuścił topór. Ręce przytknął do
ziejącej rany i zgiął się w pół. Jego koń poniósł i zniknął wraz
z jeźdźcem z pola widzenia.
Lukę natychmiast wypełnił trzeci przeciwnik. Stryk znów roz-
począł fechtunek.
Alfray musiał radzić sobie z konnym z jednej i pieszym z drugiej
strony. Ten drugi stwarzał większe zagrożenie. Alfray jednak do-
skonale sobie poradził, wbijając mu w pierś ostry koniec drzewca
z proporcem Rosomaków. Pieszy upadł, ciągnąc ze sobą propo-
rzec. Alfray zwrócił się w stronę jeźdźca. Skrzyżowali miecze.
Trzecie uderzenie wybiło broń z ręki człowieka. Zimna stal ostrza
w brzuchu położyła kres jego życiu.
Alfraya zaatakował kolejny piechur, z krótką włócznią w dłoni.
Ork zasypał go ciosami. Włócznia została przepołowiona, a Alfray
rozrąbał wrogowi czaszkę.
Pojedynki toczono w poprzek i wzdłuż szlaku. Grupki ludzi pró-
bowały okrążyć oddział. Orkowie walczyli zaciekle, by do tego nie
dopuścić.
Pchnięciem miecza pozbywając się jednego z konnych, Jup nie
zauważył piechura, który zaszedł go z boku. Człowiek złapał kras-
noluda za nogę i ściągnął z konia. Jup z impetem spadł na ziemię.
52
Przeciwnik wyrósł nad nirr z mieczem uniesionym do śmiertelne-
go ciosu. Jup zdołał przeturlać się na bok. Zaskoczony, że mimo
ogłuszenia wciąż trzyma w garści miecz, użył go, by zaatakować
nogi przeciwnika. Wrzeszcząc, człowiek padł z podciętymi ścięg-
nami. Jup wbił ostrze między żebra nieprzyjaciela.
Walka na piechotę w takim zamieszaniu nie była rozsądna. Jup
gorączkowo rozglądał się za koniem. Poszukiwania opóźnił jakiś
jeździec, który obrał sobie krasnoluda za łatwy cel. Pochylając się
w siodle, zamachnął się na niego. Jup uniósł miecz i parował ciosy.
Wkrótce szczęśliwym trafem wybił jeźdźcowi broń z ręki. Zrywa-
jąc się na równe nogi, ciął z całych sił, jakie zdołał zebrać, raniąc
człowieka w bok. Ten spadł z siodła. Jup dosiadł konia i dołączył
do potyczki.
Jakaś strzała zagwizdała Strykowi koło ramienia. Musiał wypu-
ścić ją któryś z dwu ludzkich łuczników, stojących nieco dalej na
ścieżce. Odbijając ciosy przeciwników, Stryk ujrzał wracającą
dwójkę straży przedniej. Podjechali do łuczników galopem, młó-
cąc mieczami. Ci, wzięci z zaskoczenia, nie mieli szans. Stryk na-
tarł ponownie.
Alfray został nagle odcięty przez dwóch pieszych, atakujących
go z obydwu stron. Odpieranie ciosów jednego, potem drugiego
było wyczerpujące. Przeciwnicy trzymali jednak zwisające cugle
jego konia, nie pozostawiając orkowi wyboru.
Jup pospieszył kompanowi z odsieczą. Pokonał człowieka z le-
wej, zatapiając ostrze głęboko w jego barku. Alfray skoncentrował
się na napastniku z prawej. Zdobywał już nad nim przewagę, kiedy
z pomocą nadjechali zaalarmowani hałasem zwiadowcy z lewej
flanki. To ułatwiło sprawę.
Stryk potężnym, oburęcznym zamachem odrąbał głowę jedne-
mu z ludzi. Gdy korpus spadł na ziemię, Stryk rozejrzał się za na-
stępnym przeciwnikiem. Ci jednak, którzy jeszcze mogli się ru-
szać, uchodzili z pola walki. Pięciu czy sześciu, na koniach i pieszo,
umknęło w las. Stryk wykrzyknął rozkaz i grupa wojowników ru-
szyła za uciekinierami.
Po chwili podjechał do Alfraya, który wyciągał właśnie drzewce
z proporcem z piersi trupa.
Jak nasze straty? - zapytał.
Żadnych zabitych, o ile dobrze widzę. - Dyszał ciężko. - Mie-
liśmy szczęście.
Nie byli wojownikami. A przynajmniej nie wszyscy.
53

Dołączył do nich Jup.
Jak sądzisz, kapitanie, to nas szukali?
Nie. Polowanie, tak myślę.
Słyszałem, że ludzie polują dla przyjemności, a nie tylko dla
jedzenia.
To barbarzyństwo - mruknął Alfray, wycierając rękawem krew
z twarzy.
Typowe dla tej rasy - stwierdził Stryk.
Szeregowcy przeszukiwali już trupy, zabierając broń i co tylko
uznali za przydatne.
-	Ciekawe, kim byli? - zastanawiał się Alfray. - Jedami? Mno-
gami?
Jup podszedł do najbliższej leżącego ciała i przyjrzał mu się
uważnie.
Jedowie. Czarne stroje nic ci nie mówią? Gwardia Kimballa
Hobrowa. Z Trójcy.
Jesteś pewien? - spytał Stryk.
Widziałem ich więcej niż wy, i to z bliska. Nie mam żadnych
wątpliwości.
Alfray wbijał wzrok w trupa.
Sądziłem, że już na dobre pozbyliśmy się tych szaleńców.
Nie powinniśmy się dziwić, że tak się nie stało - odparł Stryk.
- To fanatycy, a zabraliśmy ich gwiazdę. Wygląda na to, że nikt nie
chce nam odpuścić czegoś takiego. - Wojownicy wysłani za ucie-
kinierami wrócili, triumfalnie unosząc zakrwawione miecze. -
Przynajmniej teraz mamy mniej wrogów - dodał.
Jup odszedł od zwłok.
A może złapali Coillę i Haskeera?
Stryk wzruszył ramionami.
Kto to wie?
Jeden z orków podbiegł do dowódcy, ściskając zwój pergaminu.
Podał go Strykowi.
-	Znalazłem coś takiego, panie kapitanie. Pomyślałem, że to
może ważne.
Stryk rozwinął zwój i pokazał go Alfrayowi i Jupowi. W przeci-
wieństwie do szeregowców potrafili czytać, choć w różnym stop-
niu. Ich zadanie ułatwiał fakt, że dokument sporządzono uniwer-
salnym pismem.
To o nas! - wyrwało się Jupowi.
Myślę, że wszyscy powinni to usłyszeć- zadecydował Stryk.
54
Zwołał oddział i poprosił Alfraya o przeczytanie tekstu na głos.
-To wygląda na kopię proklamacji - wyjaśnił Alfray. - I nosi
podobiznę pieczęci Jennesty. Główna część brzmi następująco:
„Wiadomym niech będzie, iż z woli..."no, z woli Jennesty, eee...,
„.. .oddział orków należący do hordy Jej Królewskiej Mości i zna-
ny jako Rosomaki zostaje uznany za renegatów i wyjętych spod
prawa, zatem nie podlega ochronie władztwa. Wiadomym niech
będzie takoż, że nagroda w monecie, krystallinie lub gruncie w ilo-
ści należytej zostanie wypłacona za okazaniem głów oficerów od-
działu. Wiedzcie..." Tu następują imiona owych pięciu oficerów.
Potem jest: „Co więcej, za przyprowadzenie szeregowych żołnie-
rzy, żywych lub martwych, zapłata stosowna do rangi oczekuje.
Wołają ich..." Dalej lista wszystkich szeregowców. Nawet tych,
których straciliśmy. Na koniec: „Wiadomym niech będzie, że udzie-
lanie schronienia rzeczonym wyrzutkom..." Nic specjalnego. -
Zwrócił zwój Strykowi.
Zapadło milczenie. Przerwał je Stryk.
-	Cóż, to tylko potwierdzenie naszych wcześniejszych przypusz-
czeń.
Dość szokujące - skomentował ponuro Jup.
Alfray wskazał na zabitych ludzi.
To chyba oznacza, że nas ścigali, Stryk?
-1 tak, i nie. Sądzę, że tym razem po prostu na siebie wpadliśmy.
Są jednak w tych okolicach z powodu swego pana, Hobrowa,
i gwiazdy, którą zabraliśmy. Wielu jednak będzie szukać nas dla
nagrody. - Westchnął. - No, dobra. Ruchomy cel trudniej trafić.
Jedziemy.
Gdy wyjeżdżali z lasu, odezwał się Jup.
-	Spójrzcie na to z innej strony. Pierwszy raz w życiu jestem coś
wart. Szkoda, że tylko jako trup.
Stryk uśmiechnął się.
-	Patrzcie. - Wyciągnął rękę. Daleko na zachodzie równinę prze-
cinał hippogryf. - Przynajmniej on uciekł.
Alfray pokiwał mądrze głową.
Tak. Ale nie pociągnie za długo.
Wielkie dzięki za tę uwagę - odpowiedział Jup.
Jechali przez kolejne trzy czy cztery godziny w półkolistym, roz-
proszonym szyku, bezowocnie poszukując zaginionych towarzy-
szy. Co gorsza, wkroczyli w rejon niepomyślnej pogody. Zrobiło
55
się zimniej. Lodowaty deszcz i przenikliwe porywy wiatru poja-
wiały się i znikały niespodziewanie. Wilgotna, przygnębiająca aura
nie podnosiła Rosomaków na duchu.
Dla Stryka była to okazja do rozmyślań, i po dłuższym czasie
podjął decyzję, która nie przyszła rnu łatwo. Zatrzymał kolumnę
nieopodal trawiastego wzniesienia. Zwołano też przednie i boczne
czujki.
Podjechał konno na szczyt wzgórka, żeby wszyscy mogli go sły-
szeć.
-	Postanowiłem zmienić plany - zaczął bez ogródek. - I sądzę,
że najlepiej będzie zrobić to już teraz.
W szeregach rozszedł się niski pomruk zainteresowania.
-	Biegaliśmy w kółko jak bezgłowe orki w poszukiwaniu Has-
keera i Coilli - ciągnął. - Za nasze głowy wyznaczono nagrodę,
a mogą nas też ścigać za gwiazdy. Wszyscy zwrócili się teraz prze-
ciwko nam. Nie mamy przyjaciół ani sojuszników. Czas wykonać
kolejny zwrot.
Omiótł wzrokiem napięte twarze wojowników. Czegokolwiek się
spodziewali, nie było to z pewnością to, co następnie powiedział.
-	Rozdzielimy oddział.
Rozległy się okrzyki protestu.
Dlaczego, Stryk? - wybuchnął Jup.
-	Mówiłeś, że nigdy tego nie zrobimy - dodał Alfray.
Stryk uniósł ramiona i wzrokiem stłumił tumult.
-	Posłuchajcie! - huknął. - Nie chcę rozdzielać nas na zawsze.
Tylko na tak długo, aż zrobimy, co należy.
Czyli co, szefie? - spytał Jup.
-	Po pierwsze, aż znajdziemy Coillę i Haskeera. Po drugie, aż
przynajmniej sprawdzimy, czy w Drogan jest gwiazda.
Alfray nie wyglądał na szczęśliwego.
Wcześniej byłeś przeciwny rozdzielaniu oddziału. Co się zmie-
niło?
Wcześniej nie wiedzieliśmy o kolejnej gwieździe. Nie mieli-
śmy też dowodu, że oficjalnie staliśmy się wyrzutkami. Znalezie-
nie towarzyszy nie jest już priorytetem. Nie widzę innego sposobu,
by równocześnie szukać naszych przyjaciół i kolejnej gwiazdy.
Zakładasz, że Tannar mówił prawdę o istnieniu w Drogan
gwiazdy. Mógł kłamać, by ocalić skórę.
Więcej niż kilku członków oddziału mruknęło na to z aprobatą.
Stryk pokręcił głową.
56
Myślę, że nie łgał.
Nie wiesz tego na pewno.
Masz racją, Alfray. Ale co mamy do stracenia, jeśli mu uwie-
rzymy?
-Wszystko!
Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, już ryzykujemy. I jeszcze coś.
W razie czego nasi wrogowie nie dorwą całego oddziału. A jeśli
każda grupa będzie miała jedną czy kilka gwiazd...
Jeśli! - odparował Jup. Pamiętaj, że wciąż nie znamy prze-
znaczenia tych gwiazd.
Owszem, wiemy jednak, że mają jakąś wartość, choćby dlate-
go, że Jennesta pragnie co najmniej jednej z nich. A zatem może-
my być przynajmniej pewni, że mają moc posiadania. I póki są
w naszych rękach, istnieje szansa, że wydostaniemy się z tego ba-
gna. Zawsze możemy się targować. Jak mówiłem, nie mamy nic
do stracenia.
-1 dlatego powinniśmy się rozdzielić? - zapytał Alfray.
Nie. To nie są zwykłe okoliczności. Brakuje nam dwóch towa-
rzyszy i musimy ich odnaleźć. Rosomaki trzymają się razem.
Dalej uważasz Haskeera za członka oddziału? Po tym, co zrobił?
Właśnie, Stryk - przytaknął Jup. - To wygląda na zdradę. Jeśli
go znajdziemy, co z nim zrobimy?
Nie wiem. Może najpierw go znajdźmy, co? A jeśli nawet nas
zdradził, czy to powód, by nie szukać Coilli?
Alfray westchnął.
Nie zmienisz zdania, co?
Stryk pokręcił głową.
To jaki masz plan?

Ja poprowadzę jedną część oddziału w poszukiwaniu Coilli
i Haskeera. Ty, Alfray, weźmiesz resztą do Drogan i odnajdziesz
tego Keppatawna.
A co ja? - spytał Jup. - Z kim jadę?

Ze mną. Twoje widzenie może się przydać w poszukiwaniach.
Krasnolud wyglądał na rozeźlonego.
Moc zanika, wiesz o tym.
To nic. Potrzebna nam każda pomoc.
Ciekawe, jak mnie przyjmą centaury - zastanawiał się Alfray.
Nie mamy z nimi zwady - odparł Stryk.
-	Zaczynając, nie mieliśmy zwady z większością Maras-Dantian.
I popatrz, jak to się skończyło!
57
Po prostu nie rób niczego, co mogłoby ich urazić. Wiesz, jacy
potrafią być dumni.
To wojownicza rasa.
Jak i my. To powinno wzbudzić obopólny szacunek.
Czego ode mnie oczekujesz, kiedy już tam dotrę? - dociekał
Alfray. - Mam uprzejmie zapytać, czy nie posiadają przypadkiem
gwiazdy i czy by jej nam nie oddali?
Możemy z nimi paktować.
A niby co zaoferujemy?
Uważam, że krystallin to niezły towar na wymianę?
-A jeśli nie? Lub jeśli zechcą nam go po prostu odebrać? Będę
miał pod sobą połowę i tak już osłabionego oddziału, a nawet cały
miałby problem, by poradzić sobie z centaurami, i to na ich tere-
nie.
-Alfray, nie każę ci się na nich rzucać. Chcę tylko, żebyś poje-
chał do Drogan i zobaczył, jak się sprawy mają. Nie musisz nawet
z nimi rozmawiać, jeśli uznasz to za zbyt ryzykowne. Po prostu
poczekacie, aż do was dotrzemy.
Kiedy to będzie?
Chcę poświęcić na poszukiwania jeszcze co najmniej kilka dni.
Dodaj do tego podróż. Powiedzmy pięć, sześć dni.
Gdzie się spotkamy?
Stryk zastanawiał się przez chwilę.
Na wschodnim brzegu przesmyku Calyparr, tam, gdzie wcina
się w las.
Dobrze, Stryk, skoro uważasz, że to jedyny sposób - ustąpił
Alfray z rezygnacją. - Jak podzielimy oddział?
Na dwie równe grupy. - Rozejrzał się wśród wojoników. - Al-
fray, z tobą wyruszą: Gleadeg, Kestix, Liffin, Nep, Eldo, Zoda,
Orbon, Prooq, Noskaa, Vobe i Bhose. Jup i ja weźmiemy Talaga,
Reafdawa, Seafe'a, Toche'a, Hystykka, Ganta, Calthmona, Breg-
gina, Finje'a i Jada.
Celowo do swojej grupy przyłączył trzech ostatnich, ponieważ
tak jak Haskeer głosowali przeciwko otwarciu cylindra z pierwszą
gwiazdą. Nie miał powodu, by wątpić w ich lojalność, uznał jed-
nak, że na wszelki wypadek lepiej trzymać Breggina, Finje'a i Jada
z dala od misji Alfraya.
Alfray nie miał żadnych uwag w kwestii przydziału, a kiedy Stryk
dał głos wojownikom, żaden nie zgłosił sprzeciwu.
Kapitan spojrzał w niebo.
58


Im mniejsza zwłoka, tym lepiej, ale myślę, że przydadzą nam
się ze dwie godziny odpoczynku. Przygotujcie się. Będą dwie go-
dzinne warty. Reszta niech trochę się zdrzemnie. Rozejść się.
Rozdzielę zioła lecznicze i balsamy między obydwie grupy -
oświadczył Alfray. - Podejrzewam, że będą potrzebne. - Oddalił
się w niezbyt radosnym nastroju.
Jup ociągał się z odejściem.
Widząc jego minę, Stryk domyślał się, o czym myśli krasnolud.
Biorąc pod uwagę stopień, to ty powinieneś dowodzić misją do
Drogan. Ale mówiąc otwarcie, dobrze wiesz o uprzedzeniach wo-
bec krasnoludów, być może nawet wśród naszych. Cokolwiek pod-
waża twój autorytet, w oddziale lub na zewnątrz, zagraża misji.
Pod moim dowództwem oddział uratował ciebie i Alfraya. Czy
to nic nie znaczy?
Znaczy cholernie dużo, ale nie w tym rzecz. Zresztą i tak chcę
cię mieć przy sobie. Dobrze nam się współpracuje.
Jup uśmiechnął się blado.
Dzięki, szefie. Wiem, co gadają na mój temat, i w zasadzie to
mi nawet tak nie przeszkadza. Jako krasnolud przywykłem do dziw-
nego traktowania. I nie mogę się skarżyć; moja rasa w dużej mie-
rze sama jest sobie winna.
No dobra. Odpocznij trochę.
Jeszcze jedno, Stryk: co z krystallinem? Czy grupa Alfraya ma
wziąć go więcej, na ewentualną wymianę?
Nie. Najlepiej, jak każdy wojownik będzie niósł swoją część.
Alfrayowi wystarczy w razie, gdyby musiał się targować. Trzeba
tylko raz jeszcze wyraźnie powiedzieć, żeby nikt nie zażywał ani
odrobiny bez pozwolenia.
Dobra, zajmę się tym.
Opuścił Stryka, by położyć się na chwilę.
Owijając się w derkę i składając głowę na siodle, Stryk zdał so-
bie sprawę, jak bardzo jest zmęczony.
Gdy zapadał w sen, odniósł wrażenie, że czuje w powietrzu deli-
katny zapach krystallinu. Złożył to na karb wyobraźni i dał się
wchłonąć ciemności.
59
7
M
ajaczyło nad nim coś dużego i niewyraźnego.
Widział jak przez mgłę i nie potrafił określić, co to jest. Za-
mrugał kilka razy, skupił spojrzenie i stwierdził, że to drzewo, strze-
liste, z potężnym pniem. Rozglądając się wokół, ujrzał, że znajdu-
je się w lesie, w którym wszystkie drzewa są wysokie, dorodne
i obsypane liśćmi. Promienie słoneczne przebijały szmaragdowy
strop wysoko nad głową.
Wrażenie spokoju było niemal namacalne. Nie panowała jednak
zupełna cisza. Dochodziły go ciche śpiewy ptaków, a spoza nich
jakiś dźwięk, którego nie potrafił rozpoznać, jakby przeciągły, stłu-
miony grzmot. Nie brzmiał groźnie, tylko nieznajomo.
Stamtąd, gdzie las rzedł, rozlewało się jaśniejsze światło. Ruszył
w tamtą stronę. Stąpając po warstwie szeleszczących liści, doszedł
do krawędzi lasu. Dziwne brzmienie stało się głośniejsze. Wciąż
nie potrafił go rozpoznać.
Wyszedł z cienia drzew i po chwili brodził po kostki w soczystej
trawie. Teren obniżał się łagodnie, a murawa przeszła w pasmo
drobnego, białego piasku.
Dalej, aż po horyzont, rozciągał się potężny ocean.
Leniwe fale z białymi grzywami z hukiem rozbijały się o brzeg.
Głęboki błękit wody niemal zlewał się z lazurowym niebem, po
którym majestatycznie dryfowały śnieżnobiałe, kłębiaste chmury.
Stryk zaniemówił. Nigdy czegoś takiego nie widział.
Wszedł na piasek. Przyjemnie ciepła morska bryza pieściła jego
twarz. Powietrze było wypełnione orzeźwiającą wonią ozonu. Gdy
spojrzał za siebie na ścianę drzew, zobaczył linię swoich śladów,
odciśniętych w piasku. Nie potrafił powiedzieć dlaczego, ale wi-
dok zdał mu się dziwnie wzruszający.
Wtedy właśnie przykuło jego wzrok coś, co odbijało światło sło-
neczne na szczycie skalistego wzniesienia oddalonego kilometr
wzdłuż plaży, jakieś sto kroków od brzegu. Były to jaskrawobiałe
konstrukcje. Podążył w ich stronę.
Okazało się, że urwisko jest dalej, niż się wydawało, ale dotarcie
do niego nie sprawiało Strykowi trudności. Brodząc w gorącym
piasku, mijał wydmy usypane przez pracowity wiatr. Tu i ówdzie
z sypkiego podłoża wyrastały intensywnie zielone pędy malutkich
roślin.
60
Z bliska widać było wyraźnie, że na szczycie czarnej skały znaj-
duje się więcej niż jedna konstrukcja. Gdy dotarł do klifu od strony
morza, zauważył, że wykuto w nim stopnie. Ruszył nimi w górę.
Po chwili pojawił się na niewielkim płaskowyżu. Znajdowały się
tam ruiny: powalone, żłobione kolumny, resztki budowli, rozrzuco-
ne bloki obrobionego kamienia, popękany kikut schodów. Całość
otaczał zwieńczony blankami mur, teraz sypiący się i pełen dziur.
Spłowiały materiał, którego używano tu do budowy, przypominał
stary marmur. Ruiny były skolonizowane przez mchy i pnącza.
Nigdy wcześniej nie widział podobnej architektury, takich detali
i zdobień. Pewne szczegóły mówiły mu jednak, że to dawna forty-
fikacja. Usytuowanie budowli na wzniesieniu, przodem do oce-
anu, potwierdzało te przypuszczenia. Każdy z doświadczeniem
militarnym właśnie tutaj wzniósłby warownię.
Osłaniając oczy dłonią rozejrzał się dokoła. Wiatr smagał jego
twarz i ubranie.
Stał tak chwilę, zanim zauważył jakiś ruch. Grupa jeźdźców nad-
jeżdżała plażą z kierunku przeciwnego do tego, z którego przybył.
Było ich siedmiu. Po chwili stało się jasne, że podążają w stronę
fortyfikacji. Cichy wewnętrzny głos ostrzegał go przed niebezpie-
czeństwem konfliktu.
Nagle ujrzał, że jeźdźcy są orkami. Głos ucichł.
Przybysze zatrzymali się u stóp skały. Gdy zsiadali z koni, roz-
poznał jednego z nich - kobietę, którą już tu wcześniej spotkał.
O ile to rzeczywiście było tutaj, gdziekolwiek teraz się znajdował.
Pozwolił, by ta myśl przemknęła mu przez głowę jak nocny po-
wiew.
Kobieta poprowadziła swoich ludzi po kamiennych schodach.
Poruszała się zwinnie i pewnie. Gdy zbliżyła się do szczytu, podała
Strykowi rękę. Chwycił ją i wciągnął ostatni metr. Podobnie jak
ostatnim razem, kiedy trzymał tę dłoń w swojej, zauważył, jak przy-
jemnie pewny i chłodny jest jej uścisk.
Kobieta lekko przeskoczyła na jego stronę. Uśmiech rozjaśnił jej
wyrazistą szczerą twarz. Była trochę niższa od Stryka, ale tę róż-
nicę niwelowały wyszukane ozdoby we włosach, tym razem burza
błyszczących zielonych i niebieskich piór. Miała pociągająco mu-
skularną sylwetkę, plecy proste. Nie dało się zaprzeczyć, że była
piękną orczycą.
Witaj - powiedziała.
Miło cię spotkać.
61
Reszta orków, wśród nich dwie kobiety, wdrapała się na płasko-
wyż. Wszyscy, mijając Stryka, skinęli głowami. Najwyraźniej byli
przyjaźnie nastawieni i nie zastanawiało ich, kim jest i dlaczego się
tu znalazł.
-	Są z mojego klanu - wyjaśniła.
Patrzył, jak zebrali się w innej części płaszczyzny. Wpatrywali
się w morze i rozmawiali.
Stryk odwrócił się do orczycy. Wbijała w niego wzrok.
Wygląda na to, że znów przywiodło nas do siebie.
Jak myślisz, dlaczego?
Wyraz jej twarzy zdradzał, że uważa pytanie za dziwaczne.
-	Los? Bogowie? Któż to wie? Wolałbyś, żeby tak się nie stało?
-Nie! Eee, nie.
Uśmiechnęła się trochę tajemniczo, ale szybko spoważniała.
Zawsze wyglądasz na zmartwionego.
Naprawdę?
Co cię gnębi?
To... trudno wyjaśnić.
Spróbuj.
Mój kraj cierpi. Bardzo.
Więc go opuść. Przyjedź tutaj.

Trzyma mnie tam zbyt wiele ważnych rzeczy. I nie mam poję-
cia, jak się tu dostałem.
Dziwne. Zjawiłeś się w tym miejscu z taką łatwością. Jak to
wytłumaczysz?
Też jestem zaskoczony i nie znajduję wyjaśnienia.
Myślę, że samo przyjdzie z czasem. Nieważne. Co może ulżyć
twoim troskom?
Wykonuję właśnie misję, która, mam nadzieję, położy kres
wszystkim zmartwieniom.
-	Jest więc jakaś nadzieja?
Oby.
Musisz tylko pamiętać, żeby postępować słusznie i sprawiedli-
wie. Sądzisz, że tak właśnie jest?
Tak - odpowiedział bez wahania.
-1 wierzysz, że podejmując tę misję, pozostajesz w zgodzie z sa-
mym sobą?
Tak uważam.
A zatem coś sobie przysiągłeś, a od kiedy orkowie łamią dane
słowo?
62
Tam, skąd przybywam, często się tak dzieje.
Dlaczego? - spytała wyraźnie wstrząśnięta odpowiedzią.
Jesteśmy do tego zmuszeni.
-Bardzo smutne, ale to jeszcze jeden powód, by tym razem się
nie ugiąć.
Muszę wytrwać. Na szali jest życie moich towarzyszy.
Staniesz przy ich boku. Tak czynią orki.
Sprawiasz, że wszystko wydaje się proste. Czasem jednak nie-
łatwo opanować sytuację.
Potrzeba do tego odwagi, wiem, ale tobie jej nie brakuje. Ja-
kiekolwiek zadanie sobie postawiłeś, musisz je wypełnić najlepiej,
jak potrafisz. Inaczej po co żyć?
Tym razem to on się uśmiechnął.
Przemawia przez ciebie mądrość. Zapamiętam sobie twoje słowa.
Nie czuli dręczącej pustki, gdy na moment zapadła cisza.
Stryk odezwał się po dłuższej chwili.
Co to za miejsce? - Wskazał ręką ruiny.

Nikt tego nie wie, poza tym, że jest bardzo stare i nie stworzyli
go orkowie.
Jak to? Mówiłaś przecież, że w twojej krainie nie ma innej rasy
poza naszą.
Ty zaś, że w twojej żyje ona obok innych ras. To dla mnie rów-
nie wielka zagadka.
Nic wokół nie przypomina mi tego, co znam - wyznał.
Wydawało mi się, że nie widziałam cię czekającego tu wcześ-
niej. Czy po raz pierwszy przybyłeś na ich powitanie?

Czekającego? I niby kogo mam witać?
Roześmiała się przyjaźnie.
Naprawdę nie wiesz?
Nie mam pojęcia, o czym mówisz - odparł.
Odwróciła się i zaczęła obserwować ocean. Nagle wyciągnęła ramię.
-Ich.
Na horyzoncie zobaczył łopoczące białe żagle.
-	Jesteś taki niezwykły - dodała łagodnie. - Nigdy nie przesta-
jesz mnie zadziwiać, Stryk.
Oczywiście znała jego imię. On natomiast wciąż nie wiedział,
z kim rozmawia.
Miał właśnie o to zapytać, gdy otwarła się i wchłonęła go czarna
paszcza.
63
Obudził się zlany potem pomimo chłodu. Wciąż widział twarz
orczycy.
Po jasności, jakiej doświadczył, zabrało mu chwilę, by oswoić
się z poszarzałym światłem dnia, które zaczynało być w tym świe-
cie normą. Zastanowił się. Co sobie wyobrażał, rozumując w kate-
goriach „tego świata"? Jaki inny świat, poza tym, który stworzył
sobie w snach? Jeśli to były sny. Jakkolwiek je nazwać, stawały się
coraz bardziej wyraziste. Sprawiały, że zaczynał wątpić w zdrowie
swoich zmysłów. A teraz jeszcze tylko tego mu brakowało, żeby
własny umysł płatał mu figle.
Chociaż nie rozumiał snu, w jakiś sposób nocna wizja wzmocniła
jego postanowienie. Podjęta decyzja napawała go absurdalnym opty-
mizmem, pomimo nowych trudności, jakie przed nimi stawiała.
Z zadumy wyrwał go cień, który nagle na niego padł. Należał do
Jupa.
Szefie, nie wyglądasz najlepiej. Dobrze się czujesz?
Stryk zebrał myśli.
Nic mi nie jest, sierżancie. - Podniósł się. - Wszystko gotowe?
Mniej więcej.
Alfray zebrał już swoją połowę oddziału i nadzorował teraz ob-
juczanie koni. Stryk i Jup ruszyli do niego.
-	Czy ktoś brał kryształ tej nocy? - spytał po drodze Stryk.
-	Nic o tym nie wiem. Nikt nie zrobiłby tego bez pozwolenia.
Dlaczego pytasz?
-Eee... tak sobie.
Jup spojrzał na kapitana dziwnie, ale nim zdążył cokolwiek po-
wiedzieć, znaleźli się przy Alfrayu.
Zaciągał właśnie troki siodła.
No, to tyle. Jesteśmy gotowi. - Szarpnął ostatnim rzemieniem.
Pamiętaj, co ci mówiłem - przypomniał Stryk. - Nie wchodź
w drogę centaurom, jeśli uznasz, że to niebezpieczne.
Będę pamiętał.
Macie wszystko, czego wam trzeba?
Tak sądzę. Będziemy na was czekać nad Calyparr.
Najdalej za sześć dni.
Stryk wyciągnął rękę i pożegnali się jak wojownicy, ściskając
sobie nadgarstki.
Dobrej drogi, Alfray.
I tobie, Stryk. - Skinął krasnoludowi.    Jup.
Powodzenia, Alfray.
64
Proporzec oddziału sterczał z ziemi obok osiodłanego konia.
Przywykłem się opiekować naszą chorągwią - powiedział Ai-
fray. - Nie masz nic przeciwko?
Jasne, że nie. Bierz go.
Alfray dosiadł konia i chwycił drzewce. Drużyna wsiadła na ko-
nie.
Stryk, Jup i reszta oddziału patrzyli w milczeniu, jak niewielka
grupa rusza na zachód.
A my? - spytał po chwili Jup.
Przeszukamy tereny na wschód stąd - zdecydował Stryk. - Każ
się szykować do drogi.
Jup zorganizował wszystko, a Stryk dosiadł swojego konia.
Wciąż był zdezorientowany wyrazistością snu. Zrobił kilka głębo-
kich wdechów, by odzyskać równowagę.
Ogarnął spojrzeniem zmniejszony oddział i wrócił myślą do po-
stanowienia, które przyniósł mu sen. Wciąż pewien swej decyzji,
nie mógł pozbyć się wrażenia, że być może nigdy już nie zobaczą
Alfraya i reszty.
Jup podjechał do jego boku.
Gotowe.
Świetnie, sierżancie. To co, zobaczmy, czy uda nam się zna-
leźć Haskeera i Coillę.
Coilla szła przywiązana do łęku siodła Aulaya. Jej konia prowa-
dził Blaan. Lekmann jechał z przodu, dyktując szybkie tempo.
Nauczyła się ich imion, przysłuchując się rozmowom. Zrozu-
miała też, że żadnego z nich zupełnie nie obchodził jej stan. Raz
tylko dostała kubek wody, ofiarowany z niechętnym pomrukiem.
Nawet to było jedynie ochroną towaru, który zamierzali upłynnić
w Hecklowe.
Trójka czasami wymieniała pojedyncze słowa, niekiedy szeptem
albo ledwie słyszalnym półgłosem. Rzucali na orczycę spojrzenia
kątem oka. Aulay patrzył na nią z żądzą mordu.
Coilla miała dobrą kondycję i przywykła do maszerowania, ale
prędkość, z jaką się poruszali, była dla niej udręką. Kiedy zatem
trafili na strumień i Lekmann, dziobaty szef z tłustymi włosami,
zarządził postój, ledwo zdołała ukryć ulgę. Opadła na ziemię, cięż-
ko oddychając, z obolałymi nogami.
Łasicowaty Aulay, któremu odgryzła kawałek ucha, uwolnił Coil-
lę od łęku. Nie widziała, jak konspiracyjnie mrugnął do Lekmanna
5   Orkowie
65
zdrowym okiem. Usadził orczycę pod drzewem i przywiązał do
pnia.
Ile jeszcze do Hecklowe? - zapytał Aulay Lekmanna.
Kilka dni, myślę.
Im wcześniej tam dotrzemy, tym lepiej.
-	No, nudzi mi się, Micah - odezwał się wielki i głupi Blaan.
Aulay, obmacując swoje niedbale opatrzone ucho, wskazał kciu-
kiem Coillę.
-	Może z nią się zabawimy. - Wyciągnął nóż i chwycił za ostrze.
- Trochę ćwiczeń w rzucaniu do celu pomoże zabić czas. - Wyce-
lował w Coillę.
Blaan roześmiał się głupkowato.
Przestań - warknął Lekmann.
Aulay zignorował kompana.
Łap, dziwko! - krzyknął i rzucił nożem.
Coilla zmartwiała. Ostrze wbiło się w ziemię tuż przy jej sto-
pach.
-	Przestań! - wrzanął Lekmann. - Za uszkodzony towar nie do-
staniemy dobrej ceny. - Cisnął w Aulaya bukłakiem. - Przynieś
wody.
Gderając, Aulay poszedł nad strumień.
Lekmann wyciągnął się, nasuwając kapelusz na oczy. Blaan po-
łożył głowę na zrolowanej derce, tyłem do Coilli.
Obserwowała ich. Jej wzrok przemknął po nożu, o którym, zda-
wało się, zapomnieli. Broń znajdowała się akurat w jej zasięgu.
Colilla ostrożnie wyciągnęła stopę.
Aulay wrócił z wodą. Orczyca zamarła i opuściła głowę, udając,
że drzemie.
Jednooki patrzył na nią badawczo.
-	Trzeba mieć nasze szczęście, żeby tkwić tu z kobitą, ale akurat
nie naszej rasy - poskarżył się.
Lekmann zachichotał.
-	Dziwne, że i tak jej nie popróbujesz. A możeś się zrobił ostat-
nio wybredny?
Aulay wykrzywił się z obrzydzeniem.
Wolałbym tknąć świnię.
Coilla otworzyła oczy.
To jest już nas dwoje - zapewniła.
Pieprzę cię, dziwko - warknął.
Nie jestem świnią, pamiętasz?
66
Cenna czy nie, zaraz chyba strzelę cię z buta.
Rozwiąż mnie najpierw, to zrobimy sobie zawody. Z przyjem-
nością zmasakruję ci cokolwiek masz między tymi patykowatymi
kulasami.
Gadaj se! Niby czym?
-	A tym. - Wyszczerzyła zęby. - Wiesz, jakie są ostre.
Aulay poczerwieniał i odruchowo dotknął resztek ucha.
Lekmann uśmiechnął się szeroko.
Skąd niby wiemy, że jej oddział naprawdę jedzie do Hecklowe?
- spytał Aulay.
Och, już nie zaczynaj - odparł Lekmann ze znużeniem. Zwró-
cił się do Coilli. - Nie kłamiesz, prawda, skarbie? Nie śmiałabyś.
Siedziała cicho, pozwalając sobie jedynie na rzucenie kwaśnego
spojrzenia.
Lekmann wyciągnął z kieszeni kaftana kości do gry.
-	Uspokójmy się i pograjmy z godzinkę, dobra? - Zagrzechotał
kośćmi w dłoni.
Aulay powlókł się do niego. Blaan dołączył do kompanów.
Wkrótce, pochłonięci hałaśliwą grą, przestali zwracać uwagę na
Coillę.
Skupiła się na nożu. Powoli, kątem oka kontrolując wrzaskliwą
trójkę, znów wyciągnęła stopę. Wreszcie dotknęła ostrza. Wycią-
gając się jeszcze bardziej, zdołała chwycić nóż palcami. Przeniosła
go do siebie. Wypadł, na szczęście tuż obok niej. Po chwili nie-
zdarnej, ukradkowej gimnastyki złapała trzonek dłonią.
Mimo iż miała ramiona przywiązane do boków, udało jej się przy-
sunąć ostrze do liny.
Łowcy nagród grali dalej, odwróceni do niej plecami.
Cięła nożem szybko, jak tylko się odważyła. Puszczały kolejne
nitki konopi. Mimo bólu napięła mięśnie, żeby sznur prędzej ustę-
pował.
Ostatnie pasemka cicho pękły. Była wolna.
Z kamiennym spokojem odwinęła linę. Ludzie w dalszym ciągu
rzucali kośćmi, powrzaskując na siebie, jakby całkiem o niej zapo-
mnieli. Ruszyła ostrożnie do swojego konia, który również stał poza
ich polem widzenia.
Nisko pochylona, ściskając w ręku nóż, podkradła się do zwie-
rzęcia. Bała się, żeby koń nie parsknął lub nie wydał jej innym
dźwiękiem. Czule go poklepała i zaszeptała uspokajająco. Wsunę-
ła stopę w strzemię, złapała siodło i odbiła się od ziemi.
67
Siodło spadło. Coilla runęła na wznak. Nóż wyleciał jej z dłoni.
Spłoszony koń bryknął.
Rozległ się rechot. Spojrzała za siebie. Łowcy nagród wili się,
rżąc grubiańsko. Lekmann z wyciągniętym mieczem podszedł do
Coilli i kopnął nóż daleko w trawę.
Dopiero teraz orczyca zauważyła, że popręg siodła był rozpię-
ty-
Tu na pustkowiu musisz se sam kombinować rozrywki - ryk-
nął Lekmann.
Ale miała minę! - drwił Aulay.
Blaan zanosił się śmiechem, trzymając się za brzuszysko. Po
wielkich policzkach ciekły łzy.
Nagle coś przyciągnęło jego uwagę. Natychmiast spoważniał.
-	Hej, spójrzcie - zawołał.
Ktoś nadciągał na śnieżnobiałym ogierze.
8
G
dy jeździec zbliżył się, poznali, że to człowiek.
-A to, co za jeden, u diabła? - mruknął Lekmann. Przykląkł
i związał Coilli ręce za plecami.
Łowcy nagród chwycili za broń i patrzyli, jak jeździec zbliża się
równym tempem. Wkrótce mogli przyjrzeć się mu dokładniej.
Widać było, że jest wysoki, ale żylasty raczej niż muskularny.
Kasztanowe włosy sięgały mu do ramion, brodę miał starannie
obciętą. Nosił jasnobrązowy kaftan, delikatnie przetykany srebrną
nicią. Bryczesy z brązowej skóry wpuścił w cholewy wysokich,
czarnych butów. Rozwiana, ciemnoniebieska peleryna dopełniała
stroju. Wyglądało na to, że nie miał broni.
Ściągnął cugle białego ogiera tuż przed łowcami nagród. Zsiadł
bez pytania. Poruszał się spokojnie i pewnie, uśmiechał się.
-	Kim jesteś? - warknął Lekmann. - Czego chcesz?
Nieznajomy zerknął na Coillę, po czym przeniósł wzrok na Lek-
manna. Z twarzy przybysza nie znikał uśmiech.
-	Nazywam się Serafim - odparł dźwięcznie i bez pośpiechu. -
Chcę jedynie wody. - Wskazał głową strumień.
Nie dało się określić jego wieku. Jego twarz, z niebieskimi ocza-
mi, nieco orlim nosem i regularnymi ustami, była piękna w jakiś
68
nieokreślony sposób. Biło od niego dostojeństwo i roztaczała się
aura kogoś nawykłego do wydawania rozkazów.
Lekmann spojrzał na Blaana i Aulaya.
Miejcie oczy otwarte, może być ich więcej.
Jestem sam - oświadczył przybysz.
To niespokojne czasy, Serafimie, czy jak tam siebie zwiesz -
mruknął Lekmann. - Włóczenie się bez małej armii to proszenie
się o kłopoty.
Wy tak robicie.
Nas jest trzech, i to wystarczy. Potrafimy o siebie zadbać.
Nie wątpię. Ja jednak nikomu nie zagrażam i nikt nie zagraża mnie.
Ale ale, czy nie jest was przypadkiem czworo? - Spojrzał na Coillę.

Ona tylko nam towarzyszy - wyjaśnił Aulay.
Mężczyzna nie odpowiedział. Zachował obojętny wyraz twarzy.
Widziałeś w okolicy jakichś z jej rasy? - spytał Lekmann.
-Nie.
Coilla przyjrzała się przybyszowi i stwierdziła, że jego oczy zdra-
dzają większą przebiegłość, niż to po sobie okazuje. Nie widziała
jednak żadnej realnej szansy na pomoc z jego strony.
Wierzchowiec Serafima podszedł do strumyka i zaczął pić. Nikt
nie protestował.	>uo4 .—
Jak mówiłem, w tych niebezpiecznych czasach samotny czło-
wiek wiele ryzykuje, podjeżdżając do obcych - powtórzył z nacis-
kiem Lekmann.
Zobaczyłem was w ostatniej chwili - przyznał Serafim.
Jazda z zamkniętymi oczami to niezbyt mądre.
Często oddaję się marzeniom. Przebywam w mojej głowie.
Prosty sposób, co by ją stracić - skomentował Aulay.
Jesteś z Jedami czy Mnogami? - obcesowo wtrącił się Blaan.
Z nikim - odparł Serafim. - A wy?
Tak samo - powiedział Lekmann.
To dobrze. Męczy mnie chodzenie po jajkach. Przypadkowe
słowo w niewłaściwym towarzystwie może być problemem dzi-
siejszymi czasy.
Nie uznajesz bogów? - spytał Aulay.
Tego nie powiedziałem.
Pomyślałem, że musisz wierzyć w siły wyższe, skoro nie no-
sisz broni. - Komentarz pomyślany był jako drwina.
Nie potrzebuję oręża w mojej profesji.
Czyli w jakiej? - zapytał Lekmann.
69
Serafim złożył zamaszysty ukłon.
-	Jestem wędrującym bardem. Bajarzem. Poetą.
Jęk Aulaya podsumował ich niskie mniemanie o tym zajęciu.
Coilla natomiast utwierdziła się w przekonaniu, że przybysz nie
zdoła jej pomóc.
A jak wy zarabiacie na życie, chwaccy młodzieńcy?
Oferujemy niezależne usługi wojownicze - odpowiedział Lek-
mann górnolotnie.
Z tępieniem szkodników przy okazji - dodał Aulay i spojrzał
zimno na Coillę.
Serafim tylko skinął głową z przyklejonym uśmiechem.
Lekmann wyszczerzył zęby.
Teraz przy tej wojnie chyba kiepsko przędziesz.
Wręcz przeciwnie, niepewne czasy mi służą. - Zauważył ich
powątpiewające miny. - Kiedy wokół jest niewesoło, ludzie chcą
zapomnieć o codziennych troskach.
Skoro masz chętnych na pieśni, musi ci się dobrze powodzić -
sprytnie zasugerował Aulay.
Coilla pomyślała, że przybysz jest albo zbyt głupi, albo zbyt ufny,
żeby mu to wyszło na dobre.
-	Bogactw, które posiadam, nie można zważyć czy policzyć jak
złota.
Odpowiedź zaintrygowała Blaana.
Jak to?
Czy da się określić wartość słońca, księżyca, gwiazd? Wiatru
na twej twarzy, śpiewu ptaków? Tej wody?
Gładkie słowa... poety - odparł Lekmann z niesmakiem. -
Jeśli twoim bogactwem jest Maras-Dantia, lichy ten twój mają-
tek.
Tkwi w tym ziarno prawdy - przyznał Serafim. - Wiele się
zmieniło. Na gorsze.
Aulay przybrał sarkastyczny ton.
-	Mówisz, że jadasz słońce i gwiazdy? - odezwał się Aulay sar-
kastycznym tonem. - Żywisz się wiatrem? Nie najlepsza zapłata za
twój towar.
Blaan uśmiechnął się głupawo.
W zamian za gawędy ludzie dają mi jedzenie, picie, dach nad
głową. Czasem niewielki pieniądz. Bywa, że własną opowieść.
A może wy macie jakąś historię do przekazania?
Oczywiście, że nie - parsknął Lekmann lekceważąco. - Na-
szych gadek nie uznałbyś za ciekawe, wierszokleto.
70
-Nie byłbym taki pewien. Wszystkie człowiecze historie mają
swoją wartość.
Naszych żeś nie słyszał. Dokąd zmierzasz?
Nigdzie konkretnie.
I pewnieś też znikąd konkretnie przybył, co?
Z Hecklowe.
-To tam, dokąd jedziemy!    wykrzyknął Blaan.
Stul pysk - warknął Lekmann. Uśmiechnął się fałszywie do
Serafima. - Co słychać w Hecklowe?
To, co w innych stronach. Dużo chaosu, mniej niż kiedyś tole-
rancji. Hecklowe staje się schronieniem dla złoczyńców. Pełno tam
rzezimieszków, handlarzy niewolników i im podobnych.
Coilli zdało się, że obcy położył szczególny nacisk na słowa „han-
dlarze niewolników".
Nie gadaj - odparł Lekmann, udając brak zainteresowania.
Rada i Strażnicy próbują utrzymać wszystko pod kontrolą ale
magia jest tam równie nieprzewidywalna, jak wszędzie. To im
utrudnia sprawę.
Domyślam się.
Serafim zwrócił się do Coilli.
A co o podróży do miejsca owianego tak złą sławą sądzi wasza
przyjaciółka ze starszej rasy?
Gdybym miała wybór... - zaczęła orczyca.
Ona tu nie ma nic do gadania! - uciął szybko Lekmann. - Zresz-
tą jest orkiem i potrafi sama o siebie zadbać.
Pamiętaj o tym - mruknęła Coilla.
Gawędziarz zauważył złe miny całej trójki.
Nabiorę tylko trochę wody i ruszam dalej.
Będziesz musiał za nią zapłacić - oświadczył Lekmann.
Nie wiedziałem, że strumień do kogoś należy.
Dzisiaj do nas. Własność to podstawa i tak dalej.
Jak już mówiłem, nic nie mam.
Jesteś bajarzem, więc opowiedz jakąś historię. Jeśli nam się
spodoba, pozwolimy ci zaspokoić pragnienie.

A jeśli wam się nie spodoba?
Lekmann wzruszył ramionami.
Zobaczymy. Zaczynaj - burknął.
Cóż. Czemu nie? .
-	Pewnie uraczysz nas jakimś straszakiem dla idiotów - gderał
Aulay. - Bzdurami o trollach zjadających dzieci albo o czynach
strasznego Sluagha. Wy, wierszokleci, jesteście wszyscy tacy sami.
71
1
Nie, nie to miałem w planach.
Co więc?
-	Wspomniałeś o Jedach. Mógłbym opowiedzieć wam jedną z ich
bajeczek.
-	O nie, tylko nie religijne brednie.
-1 tak, i nie. Chcecie posłuchać?
-	Dawaj - westchnął Lekmann. - Obyś jednak nie był zbyt sprag-
niony.
Zapewne jak większość ludzi uważacie Jedów za ograniczo-
nych, zaślepionych fanatyków.
A jakże by inaczej.
-1 nie mylicie się co do większości z nich. Mają w swoich szere-
gach wielką liczbę zelotów. Nie każdy jest jednak taki. Kilku wy-
daje się bardziej otwartych. Potrafią nawet dostrzec zabawne ele-
menty swej wiary.
Akurat.
To prawda. To zwykli ludzie, jak ty i ja, nie licząc wpływu, jaki
ma na nich ich religia. Widać to w historiach, które czasem opo-
wiadają. W tajemnicy, oczywiście. Te opowieści krążą i niektóre
trafiają do mnie.
Zacznieszr wreszcie?
Wiecie, w co wierzą Jedowie?
Mniej więcej.
Ich święte księgi mówią, że jedyny Bóg powołał ludzką rasę,
stwarzając jednego mężczyznę, Ademniusa, i jedną kobietę, Eve-
lejn?
Aulay zaśmiał się znacząco.
Jedna by mi nie wystarczyła.
Znamy to - powiedział Lekmann niecierpliwie. - Nie jesteśmy
ciemniakami.
Serafim zignorował cierpkie uwagi.
-	Jedowie wierzą, że w tych pierwszych dniach Bóg przemawiał
bezpośrednio do Ademniusa. Wyjaśniał mu, jakie nadzieje wiąże
ze stworzonym przez siebie życiem. Pewnego dnia Bóg przyszedł
więc do Ademniusa i powiada: „Mam dwie dobre wiadomości i jed-
ną złą. Co chcesz usłyszeć najpierw?" „Najpierw te dobre, o Pa-
nie", odrzekł Ademnius. „A zatem", zaczął Bóg, „pierwsza dobra
wiadomość jest taka, że stworzyłem dla ciebie wspaniały organ,
który nazywa się mózg. Pozwoli ci się uczyć, myśleć i robić mnó-
stwo mądrych rzeczy". „Dzięki Ci, o Panie", odparł Ademnius.
72
„Drugą dobrą wiadomością jest to, że stworzyłem dla ciebie jesz-
cze jeden organ, zwany penisem".
Łowcy nagród zarechotali. Aulay szturchnął Blaana w tłusty
bok.
-	„On da ci rozkosz i da także rozkosz Evelejn - ciągnął Sera-
fini. -1 pozwoli wam na ten piękny świat, który stworzyłem, spro-
wadzać dzieci". „Brzmi wspaniale", stwierdził Ademnius. „A jaka
jest ta zła wiadomość?" „Nie możesz używać tych darów równo-
cześnie", odparł Bóg.
Nastąpiła chwila ciszy, łowcy nagród ryknęli prostackim śmie-
chem. Coilla pomyślała jednak, że Blaan i tak pewnie nie zrozu-
miał puenty.
Nie tyle to historia, ile opowiastka, przyznaję - powiedział
Serafini. - Cieszę się jednakoż, że spotkała się z waszą aprobatą.
No, niezła - przyznał Lekmann. - I trochę prawdziwa.
Cóż, jak wspomniałem, w zwyczaju jest podarować monetę
lub inny dowód uznania.
Cała trójka natychmiast spoważniała.
Twarz Lekmanna ściągnął gniew.
-	No i wszystko popsułeś.
-A my żeśmy myśleli, że to ty nam zapłacisz.^,pQW4edział Au-
lay.
Już mówiłem, nic nie mam.
Blaan uśmiechnął się nieprzyjemnie.
Będziesz miał jeszcze mniej, jak już z tobą skończymy.
Aulay oszacował mienie barda.
-	Koń, dobre buty, zdobna peleryna. Może i sakiewka.
Poza tym wiesz o nas za dużo - warknął Lekmann.
Coilla była pewna, że pomimo groźnej atmosfery gawędziarz
wcale się nie przestraszył. A przecież na pewno równie dobrze jak
ona zdawał sobie sprawę, że ci ludzie mogą zabić ot, tak sobie.
Uwagę Coilli przyciągnął jakiś ruch na równinie. Przez chwilę
kiełkowała w niej nadzieja. Szybko jednak zrozumiała, co widzi,
i wiedziała już, że to nie ocalenie. Wręcz przeciwnie.
Serafim nic nie zauważył. Podobnie łowcy nagród. Przygotowy-
wali się do odegrania sceny przemocy. Lekmann kroczył z wyciąg-
niętym mieczem w stronę bajarza. Dwaj pozostali szli w ślad za
nim.
-	Mamy towarzystwo - rzuciła niedbale.
Zatrzymali się i podążyli za wzrokiem orczycy.
73
Daleko pojawiła się duża grupa jeźdźców. Przemieszczali się
wolno ze wschodu na południowy zachód, drogą, która przywio-
dłaby ich w pobliże, o ile wręcz nie do samego strumienia.
Aulay przytknął dłoń do czoła.
Co to za jedni, Micah?
Ludzie. Ubrani na czarno, jeśli dobrze widzę. Wiesz, co my-
ślę? To banda Hobrowa. Ci, no... jak im tam.
Dozorcy.
Właśnie. Pieprzyć to, zabieramy się stąd. Łap orczycę, Gree-
ver. Jabeez, konie.
Blaan nie ruszył się. Stał z otwartymi ustami, wpatrując się
w jeźdźców.
-	Myślisz, Micah, że nie mają poczucia humoru?
Bierz konie!
-Hej! A przybysz!?
Serafim odjeżdżał na zachód.
Nieważne. Mamy bardziej palące sprawy.

Dobrze, że nic mu nie zrobiliśmy, Micah - stwierdził Blaan. -
Zabijanie wariatów przynosi nieszczęście.
Przesądny dureń! Rusz dupę!
Przywiązali Coillę do jej konia i puścili się galopem.
9
T
ylko popatrz! - zaskrzeczała Jennesta. - Spójrz na skalę swej
nieudolności!
Mersadion utkwił wzrok w pergaminowej mapie na ścianie i za-
drżał. Zapełniona była znaczkami: czerwonymi dla sił królowej,
niebieskimi dla Jedów. Kolorowych punktów było mniej więcej
tyle samo. Niewystarczająco dobrze.
Nie ponieśliśmy w zasadzie żadnych strat - zasugerował nie-
śmiało.
Gdybyśmy ponieśli, już dawno kazałabym ci zjeść twoją włas-
ną wątrobę! A gdzie zyski?
Sytuacja wojenna jest skomplikowana, walczymy na tylu fron-
tach...
Nie potrzebuję wykładów o naszej sytuacji, generale! Chcę re-
zultatów!
74
-Zapewniam, że...
-	Jest niedobrze - ciągnęła. - Ale to pestka w porównaniu z bra-
kiem postępów w poszukiwaniach tego przeklętego oddziału! Masz
o nich jakieś informacje?
-Cóż, ja...
Nie masz. Dostałeś wieści od Lekmanna?
-Oni...
Nie, nie dostałeś.
Mersadion nie odważył się przypomnieć królowej, że sama wpa-
dła na pomysł zaangażowania ludzkich łowców nagród. Szybko
nauczył się, że Jennesta sobie przypisywała zwycięstwa, a winą za
porażki obarczała innych.
Miałam nadzieję, że poradzisz sobie lepiej niż Kysthan, twój
nieżyjący już poprzednik - dodała znacząco. - Ufam, że mnie nie
zawiedziesz.
Wasza Wysokość...
-Ostrzegam, że twoje działania są od teraz pod jeszcze bacz-
niejszą kontrolą.
-Ja...
Tym razem przerwało mu delikatne pukanie do drzwi.
-Wejść!-poleciła Jennesta.		- .... ,
Jeden z jej elfich służących przekroczył próg i skłonił się nisko.
Androgyniczne stworzenie miało niezwykle delikatną budowę:
kończyny cieniutkie jak patyki, cerę niemal przezroczystą, a kru-
chość twarzy podkreślały złote loki i rzęsy. Oczy lśniły najjaśniej-
szym błękitem, nos był bardzo kształtny.
Elf wydął wargi i zaszczebiotał:
Przybyła Smocza Matka, milady.
Kolejny nieudacznik - zawrzała Jennesta. - Wprowadź ją.
Jako chochlik, hybryda powstała ze związku goblina z elfem, Smo-
cza Matka przypominała trochę niebieskookiego służącego. Była jed-
nak lepiej zbudowana i wysoka nawet jak na swoją tyczkowatą rasę.
Zgodnie z tradycją nosiła ubranie w kolorze czerwieni i brązów jesien-
nego lasu. Z ozdób zakładała tylko złote obręcze na szyje i przeguby.
Uznała wyższą pozycję Jennesty, pochylając głowę, jednak tylko
nieznacznie.
Królowa, jak zwykle w rozmowach z niższymi sobie, nie strzę-
piła języka na uprzejmości.
-	Nie jestem zbyt zadowolona z twoich ostatnich osiągnięć, Glo-
zellan - poinformowała Jennesta.
75
^
Pani? - odezwała się Glozellan piskliwie i chłodno, co bardzo
irytowało królową.
W kwestii Rosomaków   dodała Jennesta z groźnym naciskiem.
Moi podwładni wypełnili twe rozkazy co do joty, Wasza Wy-
sokość - odparła Glozellan z wyrazem pewności siebie na twarzy,
który wielu wzięłoby za wyniosłość. Była to kolejna cecha jej dum-
nej rasy, doprowadzająca Jennestę do wściekłości, jeszcze bardziej
nawet niż piskliwy głos.
Nie odnalazłaś ich jednak - powiedziała.
Wybacz, pani, ale stoczyliśmy z oddziałem potyczkę na polu
bitwy opodal Doliny Tkacza - przypomniała jej Smocza Matka.
-1 pozwoliliście im uciec! Cóż to za potyczka! Chyba że są-
dzisz, że można za nią uznać samo ujrzenie przeciwnika.
Nie, Wasza Wysokość. Byli jednak ścigani i ledwo uszli nasze-
mu atakowi.
Widzisz tu różnicę?
Smoki są do pewnego stopnia nieprzewidywalne, pani. Taką
mają naturę.
Zły rzemieślnik zawsze wini swe narzędzia.
Przyjmuję odpowiedzialność za działania swoje i moich pod-
władnych.
Doskonale, bo u mnie na służbie niewypełnianie obowiązków
pociąga za sobą konsekwencje. Te zaś nie są specjalnie przyjemne.
Chcę tylko powiedzeć, że smoki bywają zawodną bronią, Wa-
sza Wysokość. Znane są z nieposłuszeństwa.
Być może więc powinnam poszukać matki, która lepiej je uło-
ży.
Glozellan milczała.
-	Sądziłam, że jasno wyraziłam swe życzenia - kontynuowała
Jennesta. - Wygląda jednak na to, że muszę się powtarzać. To do-
tyczy również ciebie, generale. - Zauważyła, że Mersadion ze-
sztywniał. - Niech się wam nie wydaje, że istnieje zadanie wyższej
wagi niż znalezienie i zwrócenie mi artefaktu, skradzionego przez
Rosomaki.
-	Byłoby pomocne, Wasza Wysokość - wtrąciła śmiało Glozel-
lan - gdybyśmy wiedzieli, co to za artefakt i dlaczego...
Dźwięk siarczystego uderzenia rozległ się echem wśród kamien-
nych ścian. Jego siła odrzuciła głowę Glozellan w bok. Smocza
Matka zachwiała się i podniosła dłoń do czerwieniejącego policz-
ka. Cienka strużka krwi wiła się z kącika jej ust.
76
Zapamiętaj to sobie    powiedziała Jennesta z płonącymi gnie-
wem oczami. - Pytałaś już o przedmiot, którego szukam, i powtó-
rzę, co powiedziałam wtedy: to nie twój interes. Jeśli uprzesz się
przy swym nieposłuszeństwie, będę mniej pobłażliwa.
Glozellan odpowiadała milczącym, wyniosłym spojrzeniem.
-	Wszystkie dostępne środki mają być podporządkowane tym
poszukiwaniom - oświadczyła królowa. - Jeśli wy dwoje nie do-
starczycie mi tego, czego żądam, poszukam nowego generała i no-
wej Smoczej Matki. Zastanówcie się, jaką formę przybierze wasz...
stan spoczynku. A teraz wynocha.
Gdy wyszli, Jennesta przyrzekła sobie, że od tej pory zaangażuje
się osobiście w tę sprawę. Na razie jednak odłożyła to na bok. Jej
myśli zajmowało coś jeszcze. Coś, co bardzo ją gniewało.
Drugim, tajemniczym wyjściem opuściła salę strategiczną i ze-
szła wąskimi, wijącymi się schodami. Wzbudzając krokami echo,
podziemnymi przejściami dostała się do swych prywatnych kom-
nat w trzewiach pałacu. Orkowie na straży wyprężyli się na bacz-
ność, gdy przechodziła.
Inni, wewnątrz komnaty, wiadrami wlewali gęstą ciecz do rozło-
żystej, płytkiej wanny z drewna wzmocnionego metalowymi oku-
ciami. Skończyli swe zadania, podczas gdy Jennesta stała, i patrzy-
ła niecierpliwie. Gdy już ich odesłała, usiadła na brzegu wanny
i zanurzyła palce w ciepłym płynie.
Krew wydawała się odpowiednia, Jennesta zirytowała się jed-
nak, gdy znalazła w kąpieli kilka pozostawionych kawałków mię-
sa. Starożytni, polecając ten właśnie płyn jako przekaźnik, wyraź-
nie zalecali jego najwyższą czystość. Zanotowała w głowie, by
przypomnieć strażom o potrzebie filtrowania, a dla podkreślenia
wagi rozkazu postanowiła zarządzić chłostę.
Jako że krew na powierzchni zaczynała już zastygać, królowa
podjęła niezbędne inkantacje i zaklęcia. Gęstawy, rubinowy żur
tężał coraz bardziej, nabierając połysku. Po chwili na małym frag-
mencie zaczął pulsować, wirować niemrawo, po czym uformowa-
ła się podobizna twarzy.
Zawsze wybierasz najgorszy moment, Jennesto - poskarżyła
się twarz. - To nie jest odpowiedni czas.
Skłamałaś, Adpar.
O czym?
O tym, co zostało mi zabrane.
Och nie, znowu ten przykry temat.
11

-Powiedziałaś mi, że nic nie wiesz o artefakcie, którego szu-
kam?
Bo tak jest. Koniec rozmowy.
Nie, zaczekaj. Mam swoje sposoby, Adpar. I oczy wypatrujące
dla mnie. I to, czego się dowiedziałam, pasuje tylko do mojego
artefaktu. - Zamyśliła się. - Chyba że...
Znów kaprysisz, moja droga.
Masz taki drugi! Prawda?
Zapewniam, ze nie wiem, o czym...
Ty oszustko! Trzymałeś go przede mną w tajemnicy!
Nie potwierdzam ani nie zaprzeczam.
Z twojej strony to jak przyznanie się.
Słuchaj, Jennesto, możliwe, że miałam coś podobnego do tego,
czego szukasz, ale to już historia. Zostało mi skradzione.
Zupełnie jak moje. Ale chyba nie sądzisz, że w to uwierzę?
Mc mnie nie obchodzi, czy uwierzysz, czy nie! Zamiast dręczyć
mnie swoimi obsesjami, skup się raczej na znalezieniu złodziei. Je-
śli ktoś tu igra z ogniem, to właśnie oni!
Znasz zatem wagę tego przedmiotu! Znaczenie ich wszystkich!
-	Wiem tylko, że musi być ekstremalne, skoro taksie tym podnie-
casz.    —^<^« • .	
Niewielka erupcja rozerwała ciemnoczerwoną, zastygłą skoru-
pę. Uformowała się kolejna twarz i rozległ nowy głos.
-	Ona ma rację, Jennesto.
Adpar i Jennesta jęknęły równocześnie.
Dlaczego zawsze się musisz wtrącać, Sanaro? - poskarżyła się
Jennesta.
Wiesz dlaczego, siostrzyczko; więzy są zbyt bliskie.
Tym gorzej.
To nie czas na dziecinne sprzeczki - ostrzegła Sanara. - Fakty
są takie, że grupa orków ma przynajmniej jeden przekaźnik. Jak
mogliby zrozumieć ich potęgę?
Jak to, przynajmniej jeden? - spytała przerażona Jennesta.

Wydarzenia nabierają rozpędu. Wkraczamy w okres, kiedy
wszystko jest możliwe.
Kontroluję sytuację.
Naprawdę? - rzuciła Sanara sceptycznie.
Nie zwracajcie na mnie uwagi - parsknęła Adpar. - Ja tu tylko
prowadzę wojnę. Mam mnóstwo czasu. Mogę siedzieć i słuchać,
jak przerzucacie się zagadkami.
78
Ty, Adpar, może nie wiesz, o czym mówię, ale Jennesta tak.
Musi jednak zrozumieć, że moc powinna służyć dobru, a nie złu,
inaczej wszyscy zostaniemy zniszczeni.
Och, proszę - syknęła Jennesta. - Tylko nie Sanara męczen-
niczka.
Myśl sobie o mnie, co chcesz, już do tego przywykłam. Nie lek-
ceważ tylko tego, co rozpęta się teraz, gdy zaczęła się gra.
Do diabła z wami! - wykrzyknęła Jennesta. Z irytacją uderzyła
dłonią w kruchą skorupę krwi. Obrazy zniknęły.
Siedziała przez chwilę, układając sobie wszystko w myślach. Jak
zwykle nie dała wiary twierdzeniom Sanary ani nie zwątpiła w winę
Adpar. Stwierdziła natomiast, że nadeszła już pora, by zrobić coś
przynajmniej z jedną z uciążliwych sióstr.
Przede wszystkim myślała jednak o kłopotach, których przyspo-
rzyły jej Rosomaki. I o karze, jaką im wymierzy.
Haskeer wciąż nie był pewien, czy jedzie we właściwym kierun-
ku. Nie do końca nawet zdawał sobie sprawę z otoczenia i nie zwra-
cał uwagi na coraz ostrzejszy, północny klimat.
Jedyne, co było dla niego rzeczywiste, to śpiew w jego głowie.
Melodia bez litości pędziła Haskeera coraz dalej i szybciej w kie-
runku Cairnbarrow. Przynajmniej tak mgliście podejrzewał w rzad-
kich chwilach przytomności umysłu.
Szlak zagłębił się w lesistą dolinę. Haskeer galopował dalej bez
zastanowienia ze wzrokiem utkwionym przed siebie.
Mniej więcej w połowie drogi, w najniższym punkcie doliny,
zbierająca się woda utworzyła nieckę błota. Poza tym ścieżka zwę-
żała się, dopuszczając bliżej roślinność, wciąż gęstą mimo zimo-
wych warunków. Zirytowany jeździec musiał zwolnić do kłusa.
Gdy brnął przez grzęzawisko, usłyszał po prawej szum. Zaraz
potem trzaski i świst. Odwrócił się i kątem oka zobaczył coś pę-
dzącego prosto na niego. Nie było czasu na reakcję. Z przeraźli-
wym łomotem przedmiot walnął w Haskeera i zrzucił go z konia.
Leżąc oszołomiony w błocie, ork spojrzał w górę i zobaczył roz-
huśtany kawał pnia, zaczepiony linami na grubej gałęzi. Ktoś
z ukrycia wystrzelił w niego tą kłodą jak taranem.
Obolały i niemal pozbawiony tchu Haskeer próbował się pod-
nieść, kiedy chwyciły go silne ręce. Wydawało mu się, że zobaczył
ubranych na czarno ludzi. Zaczęli okładać go pięściami i kopać.
Zdołał tylko osłonić twarz rękami.
79
Postawili go na nogi i pozbawili broni. Z jego pasa zerwano sa-
kwę. Dłonie związano mu za plecami.
Przez mgłę bólu skupił wzrok na stojącej przed nim postaci.
Na pewno jest dobrze związany? - spytał Kimball Hobrow.
Tak, panie    odparł jeden z dozorców.
Drugi sługa podał kapłanowi sakwę Haskeera. Hobrow zajrzał
do środka i jego twarz rozjaśniła radość. A może chciwość.
Wyjął gwiazdy i zadowolony uniósł je wysoko w górę.
Relikwia, a do niej druga! To więcej, niż odważyłem się ocze-
kiwać. Pan jest dziś z nami. - Wzniósł ku niebu ramiona. - Dzięki
ci, Panie, za zwrócenie tego, co nasze! I za przywiedzenie tej kre-
atury do nas, narzędzi Twej sprawiedliwości! -r Hobrow spojrzał
gniewnie na orka. - Zostaniesz ukarany za swe przewinienia, dzi-
kusie, w imię Najwyższej Istoty.
Umysł Haskeera rozjaśnił się nieco. Śpiew został zastąpiony ga-
daniną tego ludzkiego fanatyka. Ork nie mógł się ruszyć ani uwol-
nić spętanych rąk. Było jednak coś, co zdołał zrobić.
Splunął Hobrowowi w twarz.
Z przerażoną miną kapłan odskoczył do tyłu jak oparzony. Za-
czął trzeć twarz rękawem, mamrocząc: „nieczyste, nieczyste".
Kiedy skończył, znów zapytał przybocznych:
-	Na pewno jest dobrze związany?
Podwładni zapewnili, że tak. Hobrow zwinął dłoń w pięść i raz
po razie walił Haskeera w żołądek.
-	Zapłacisz za brak szacunku dla sługi bożego! - wrzeszczał.
Haskeerowi obrywało się już gorzej. Znacznie gorzej. W gruncie
rzeczy ciosy były dość słabe. Jednak dozorcy, zapewne widząc nie-
skuteczność wysiłków przywódcy, także zaczęli okładać jeńca.
Haskeer ponad ciosami usłyszał krzyk Hobrowa:
-	Przypomnijcie sobie zaginioną wyprawę łowiecką! W okolicy
może być więcej tego pomiotu! Musimy odjeżdżać!
Ledwie przytomnego Haskeera powlekli ze sobą.
Alfray ze swą częścią Rosomaków jechał w stronę przesmyku
Callyparr cały dzień.
Użył swej władzy, by dokonać tymczasowego polowego awansu
Kestiksa, jednego z wybijających się szeregowców. W rezultacie
Kestix stał się honorowym zastępcą dowódcy. Oznaczało to rów-
nież, że Alfray miał kogoś niemal równego rangą, z kim mógł za-
bijać czas.
80
"1
Gdy jechali na zachód przez żółcące się trawy równiny, zapytał
Kestiksa o morale w szeregach.
Oczywiście wszyscy są zatroskani, kapralu - odparł żołnierz. -
A raczej zmartwieni.
Doskonale to rozumiem.
Wydarzenia zmieniały się tak bardzo i tak szybko, kapralu, że
brakowało czasu na myślenie.
Wszystko się zmienia - zgodził się Alfray. - Maras-Dantia się
zmienia. Może już ginie. Z winy ludzi.
Właśnie. Wszystko pomieszali, łajdaki.
-Odwagi. Możemy jeszcze zapobiec ostatecznej klęsce, jeśli
z powodzeniem wypełnimy plan kapitana.
Za pozwoleniem, kapralu, ale co to znaczy?
-Hę?
No, wszyscy wiemy, że trzeba znaleźć gwiazdy, ale... czemu?
Alfray był zaskoczony.
Do czego zmierzasz, żołnierzu?
-	Wciąż nie wiemy, co one robią, do czego służą. Czy nie tak,
kapralu?
-To prawda. Jednak poza... powiedzmy, magiczną siłą, którą
mogą posiadać, mają też inną. Pragną ich potężni władcy, jak Jen-
nesta. Być może to daje nam przewagę.
Podczas gdy Kestix rozważał te słowa, Alfray odwrócił się, by
spojrzeć na kolumnę. Gdy skończył szybki przegląd, czekało na
niego kolejne pytanie.
Za pozwoleniem, jak pan widzi naszą misję w Drogan? Po pro-
stu wjeżdżamy i zabieramy gwiazdę?
Nie. Jedziemy tak blisko, jak się da, do wioski Keppatawna,
i obserwujemy. Jeśli sprawy nie będą wyglądały zbyt groźnie, spró-
bujemy paktować. W zasadzie jednak patrzymy i czekamy na resz-
tę oddziału.
-	Sądzi pan, że się pojawią? - spytał Kestix z ociąganiem.
Alfray popatrzył na kompana zdumiony.
Pozbądźcie się czarnych myśli, żołnierzu - odparł nieco suro-
wo. - Musimy ufać, że spotkamy się z grupą Stryka.
Nie miałem nic złego na myśli - zapewnił szybko szeregowiec.
- Tylko że wszystko ostatnio jakoś wymyka się spod naszej kon-
troli.
-Wiem. Zaufaj jednak Strykowi. - Zastanowił się przelotnie,
czy to dobra rada. Nie, żeby uważał, że Strykowi nie należy
6   Orkowie
8!
wierzyć. Po prostu nie mógł pozbyć się gryzącego przeczucia, że
ich dowódca zabrał się do zbyt dużego kąska.
Jego rozmyślania zostały przerwane okrzykami z kolumny i wo-
łaniem Kestiksa:
-	Kapralu! Proszę zobaczyć!
Alfray spojrzał przed siebie i ujrzał konwój czterech wozów, ciąg-
niętych przez woły, wyjeżdżający zza zakrętu. Szlak, którym je-
chali orkowie i wozy, biegł niewielkim parowem ze stromymi ścia-
nami. Jedni lub drudzy musieli ustąpić z drogi. Na razie nie było
wiadomo, kto prowadzi wozy.
Przez głowę Alfraya przemknęło kilka myśli. Po pierwsze, że
jeśli jego oddział zawróci, z pewnością przyciągnie uwagę. Nie
wspominając już o tym, że ucieczka nie leżała w naturze orków.
Druga myśl była taka, że jeśli wozacy okazaliby się wrodzy, nie
mogło być ich wielu więcej niż orków. Alfray nie uważał więc
tego spotkania za przesadne ryzyko.
Możliwe, że jakieś pokojowo nastawione stworzenia jadą
gdzieś w swoich sprawach - zwrócił się do Kestiksa.
A jeśli to Jedowie?
To ich zabijemy - oświadczył rzeczowo Alfray.
Obydwie grupy zbliżyły się do siebie.
Gnomy - powiedział Alfray.
Mogło być gorzej, kapralu. Ci walcząjak króliczki.
Tak, i nie wtrącają się w sprawy innych.
Są problemem dopiero, kiedy ktoś zainteresuje się stadem.
A ich magia ma coś wspólnego ze znajdowaniem żył złota pod zie-
mią więc nie powinna być groźna.
Jeśli trzeba będzie z nimi gadać, zostaw to mnie. - Alfray od-
wrócił się i wyszczekał rozkazy. - Zachować porządek. Nie wyj-
mować broni bez potrzeby. Tylko spokojnie, dobra?
Sądzi pan, że wiedzą o cenie za nasze głowy? - zastanawiał się
Kestix.
Może. Jak mówiłeś, raczej kiepscy z nich wojownicy. O ile
złych manier i zepsutego oddechu nie zaliczymy do broni.
Jadący na czele wóz był teraz o rzut kamieniem od czoła kolum-
ny. Na koźle siedziały dwa gnomy. Za nimi stało kilka innych. Ła-
dunek przykrywała biała płachta.
Alfray uniósł dłoń i zatrzymał kolumnę. Wozy wyhamowały.
Obydwie grupy przez chwilę mierzyły się wzrokiem.
Gnomy przypominały zdeformowane krasnoludy. Były niskiego
wzrostu i nieproporcjonalnie umięśnione. Miały duże dłonie, sto-
82
py i nosy. Nosiły siwe brody i krzaczaste, srebrne brwi. Ubierały
się w proste, zgrzebne kaftany i nogawice, wszystko w zgaszonych
barwach. Niektóre miały na głowach kaptury, inne miękkie czapki
ze zwisającymi frędzlami.
Każdy gnom z natury wyglądał staro, nawet tuż po narodzeniu.
Każdy z patrzenia bykiem uczynił sztukę.
Po chwili milczenia woźnica pierwszego pojazdu oświadczył
gniewnie:
-	Co, ja się nie ruszam.
Za jego plecami kompani z kamiennymi twarzami wstawali, by
popatrzeć.
Dlaczego mamy ustąpić z drogi? - spytał Alfray.
Nogi? Nogi?! - zahuczał woźnica. - Jakiej znowu nogi?
Trzeba mieć pecha, żeby trafić na takiego głucholca - wymam-
rotał Alfray. - Nie nogi - wymówił wolno, głośno i wyraźnie. -
Drogi!
A co z nią?
-	Przesuniecie się? - krzyknął Alfray.
Gnom pomyślał chwilkę.
-Nie.
Alfray postanowił zmienić ton na bardziej przyjazny.
Skąd jesteście? - spytał.
Nie powiem - odparł gnom cierpko.
Dokąd zmierzacie?
Nie wasz interes.
-A możecie powiedzieć, czy droga do Drogan jest wolna? Od
ludzi.
-	Może tak, może nie. A ile to dla was warte?
Alfray przypomniał sobie, że gnomy mająna wszystko cenę, a za
nic uważają wartość czegokolwiek. Na przykład dobrych obycza-
jów na szlaku.
Poddał się. Na jego rozkaz kolumna przesunęła konie pod ściany
parowu, przepuszczając gnomy.
Gdy mijał ich pierwszy wóz, usłyszeli marudzenie woźnicy:
-	To miejsce robi się za tłoczne jak na mój gust.
Patrząc, jak się odtaczają, Alfray spróbował obrócić incydent
w żart.
Aleśmy im dali bobu - powiedział ironicznie.
No, na pewno - odparł Kestix. - Eee... kapralu?
Tak, żołnierzu?
A co to jest ten bób?
83
Alfray westchnął.
- Jedźmy już, dobra?
10
C
oilla nigdy wcześniej nie spędziła tyle czasu z ludźmi. W za-
sadzie dotychczas po prostu ich zabijała.
Kilka dni z łowcami nagród uświadomiło jej jeszcze dobitniej
inność tej rasy. Zawsze patrzyła na nich jak na dziwne, obce stwo-
rzenia, drapieżnych intruzów z nienasyconą żądzą niszczenia. Te-
raz dostrzegała niuanse, które podkreślały różnice między nimi
a starymi rasami. To, jak patrzyli, rozumowali, pachnieli; ludzie
byli dziwaczni pod tyloma względami.
Odsunęła te myśli od siebie, gdy wjechali na szczyt wzgórza
wznoszącego się nad Hecklowe.
Zapadał zmierzch. W wolnym porcie zapalały się punkciki
świateł. Odległość i różnica wysokości pozwalała dostrzec, że
miejsce nie tyle zostało zaplanowane, ile zwyczajnie się zdarzy-
ło. Jak przystało na miasto zamieszkiwane przez wszystkie rasy,
w Hecklowe znajdowały się budowle w każdym wyobrażalnym
stylu architektonicznym. Były tu budynki wysokie i przysadziste,
wieże, kopuły, łuki i iglice. Zbudowano je z drewna i kamienia,
cegieł i chrustu, dachówek i słomy. Na przeciwległym krańcu
miasta, ledwie widoczne w niknącym świetle dnia, rozpościerało
się szare morze. Maszty większych statków wybijały się ponad
dachami.
Nawet z takiej odległości do przybyszów dochodził słaby gwar.
Lekmann patrzył w dół na port.
Trochę mnie tu nie było, ale chyba nic się nie zmieniło. Heck-
lowe zawsze pozostaje neutralnym miejscem. Nieważne, jak bar-
dzo nienawidzisz jakiejś rasy, tam panuje rozejm. Bez rozrób, bó-
jek. Żadnego wyrównywania rachunków ostrzem.
Zabijają cię za to, no nie? - powiedział Blaan.
Jeśli dasz się złapać.
Nie szukają broni przy wjeździe? - spytał Aulay.
Nie. Liczą, że sam oddasz. Zrezygnowali z przeszukiwania, od
kiedy Hecklowe stało się popularne. Jeśli jednak zaczniesz tam
walkę, Strażnicy wykonują na tobie egzekucję. Nie są już tacy ob-
84
rotni, jak kiedyś. Ale potrafią jeszcze zaleźć za skórę, więc uwa-
żajcie na nich.
Coilla wtrąciła się do rozmowy.
Strażnicy nie działają prawidłowo, bo wasza rasa niszczy ma-
gię-
Magia - zadrwił Lekmann. - Wy, podludzie, i ta wasza pie-
przona magia. Wiesz, co se myślę? Że to gówno prawda.
-	Ona cię otacza. Tylko jej nie widzisz.
-Dosyć!
-A jeśli tam znajdziemy ten oddział orków, to mamy się bić? -
spytał Blaan.
Lepiej siedzieć im na ogonach, dopóki nie wyjadą. Zaatakujemy
za miastem. Jeśli będziemy musieli rozprawić się z nimi w środku,
cóż, ciche pchnięcie między żebra to dla nas nie pierwszyzna.
Jasne - burknęła Coilla.

Powiedziałem, stul pysk.
Aulay nie był przekonany.
Niezbyt dobry plan, Micah.
Masz lepszy?
-Nie.
-	Więc bierz przykład z Jabeeza i trudy myślenia zostaw mnie,
dobra?
-	W porządku, Micah.
Lekmann odwrócił się do Coilli.
-	A jeśli chodzi o ciebie, bądź grzeczna i trzymaj język za zęba-
mi. Chyba że chcesz go stracić. Rozumiesz?
Posłała mu lodowate spojrzenie.
Micah - odezwał się Blaan.
Lekmann westchnął.
Czego?
Do Hecklowe zjeżdżają wszystkie rasy?
-Tak.
Więc mogą tam być orkowie.
-	Liczę na to, Jabeez. Właśnie dlatego tu jesteśmy, pamiętasz? -
Jego udawana cierpliwość już się kończyła.
No to jak rozpoznamy tych, których szukamy?
Aulay wyszczerzył spróchniałe zęby.
Dobrze mówi, Micah.
Lekmann najwyraźniej nie przemyślał tego zagadnienia. Wresz-
cie wycelował kciukiem w Coillę.
85
1
Ona nam ich wskaże.
Tak, na pewno - warknęła.
Łypnął na nią groźnie.
Jeszcze zobaczymy.
Co robimy z bronią? - spytał Aulay.
-	Przy bramie oddamy tylko miecze. Resztę zatrzymamy w re-
zerwie.
Wyjął zza pasa nóż i wsunął go w cholewę. Blaan i Aulay zrobili
to samo, tyle że Aulay schował dwa noże - sztylet do jednego buta,
nóż do rzucania do drugiego.
-	Kiedy tam będziemy, masz się nie odzywać - powtórzył Lek-
mann Coilli. - Nie jesteś naszym więźniem, po prostu towarzy-
szysz nam w podróży. Rozumiesz?
-	Wiecie, że was zabiję, prawda? - odpowiedziała spokojnie.
Spróbował obrócić to w żart. Spojrzał jej jednak w oczy i lekko
zrzedła mu mina.
-	Ruszajmy - powiedział w końcu i spiął konia.
Zjechali w stronę Hecklowe.
Niedaleko bramy Aulay przeciął Coilli więzy i wyszeptał:
-	Spróbuj uciekać, to wylądujesz z nożem w dupie.
Przy bramie kłębił się wielorasowy tłumek, pieszo i konno, a do
punktu zdawania broni ustawiła się kolejka. Łowcy nagród i Coilla
stanęli na końcu. Po dłuższej chwili ukazali się pierwsi Strażnicy.
Byli dwunożni, ale na tym kończyło się ich podobieństwo do
istot z krwi i kości. Ich mocno zbudowane ciała wyglądały jak mie-
szanina metali. Stal formowała ramiona, nogi i baryłkowate torsy.
Wokół przegubów i kostek biegły obręcze połyskliwej miedzi.
Kolejna, szersza obręcz, która opasywała talie, była wykuta za-
pewne ze złota. W miejscach stawów - w łokciach, kolanach i pal-
cach - połyskiwały srebrne bolce.
Ich głowy, wykonane z substancji podobnej do stali, były niemal
okrągłe. Zamiast oczu mieli spore, czerwone klejnoty, dziurki
w miejsce nosów i szczeliny ust, wypełnione ostrymi, metalowymi
zębami. Otwory po obydwu stronach głów pełniły funkcję uszu.
Strażnicy, wszyscy identycznej wysokości, wzrostem przewyż-
szali każdego z łowców nagród. Mimo metalowej konstrukcji po-
ruszali się zadziwiająco gibko, choć trochę inaczej niż żywe orga-
nizmy, popadając czasem w niezdatność i ociężałość.
Ludzie zostawili broń w wyciągniętych rękach Strażnika, który
odszedł z nią do ufortyfikowanej strażnicy.
86
-	Homunkulusy - powiedziała dobitnie Coilla. - Stworzone cza-
rodziejsko.
Aulay i Blaan wymienili spojrzenia. Lekmann starał się nie zdra-
dzać zdumienia.
Nadszedł inny Strażnik i włożył Lekmannowi w dłoń trzy drew-
niane plakietki jako pokwitowania. Potem machnął w stronę mia-
sta.
Ruszyli.
Widzicie, mówiłem, że to nie problem przemycić do środka
trochę stali.
Myślałem, że będą bardziej dokładni - skomentował Aulay,
wkładając swoją plakietkę do kieszeni.
Pewnie tak zwana Rada Magów, która tym wszystkim kieruje,
powoli traci kontrolę. Jeśli Strażnicy są nieuważni, to tylko lepiej
dla nas.
Wkroczyli na zatłoczone ulice, prowadząc swoje konie i staran-
nie utrzymując Coillę w środku. Aulay zadbał o to, by pilnować
tyłów, aby tym łatwiej w razie potrzeby zrealizować swą groźbę.
Hecklowe było wypełnione przedstawicielami starych ras. Grem-
liny, skrzaty i krasnoludy rozmawiały, wykłócały się, targowały
i od czasu do czasu wybuchały śmiechem. Małe grupki koboldów
przemykały w tłumie, rozprawiając w swoim niezrozumiałym ję-
zyku. Wężyk gnomów z surowymi minami, z kilofami na ramio-
nach, podążał gdzieś zdecydowanym krokiem. Trolle, z kapturami
na głowach dla ochrony przed światłem, były prowadzone przez
wynajętych elfich przewodników. Centaury stukotały na bruku,
dumnie trzymając się z dala od ciżby. Było też nawet kilkoro ludzi,
wyraźnie jednak rzadziej kontaktowali się z innymi rasami.
-	Co teraz, Micah? - spytał Aulay.
-	Znajdziemy jakąś gospodę i opracujemy strategię.
Blaan rozpromienił się.
-Piwo, świetnie!
-	Spokojnie, Jabeez - zgasił go Lekmann. - Musimy mieć trzeź-
we głowy. Zrozumiano?
Olbrzym nadąsał się.
-	Najpierw zostawmy konie w stajni - zaproponował Lekmann
i dorzucił w stronę Coilli: - Tylko niech ci nic głupiego do łba nie
strzeli.
Ciągnęli dalej rojnymi ulicami portu. Mijali stragany i wózki peł-
ne słodyczy, ryb, pieczywa, serów, owoców i warzyw. Sprzedawcy
87
śpiewnie zachwalali jakość swoich towarów. Kupcy ciągnęli opor-
ne osły, obładowane belami materiałów i workami przypraw. Wę-
drowni muzykanci, sztukmistrze i zawodzący żebracy powiększali
kakofonię.
Na rogach nachalne dziwki - inkuby i sukkuby nagabywały klien-
tów na tyle wyposzczonych, by zaryzykować ich usługi. Powietrze
wypełniał słodki zapach krystallinu. Mieszał się z dymem kadzideł
z niezliczonych świątyń, poświęconych bóstwom ze wszystkich zna-
nych panteonów. W tłumie krążyły patrole Strażników, przed który-
mi w chaosie w cudowny sposób otwierały się ścieżki.
Łowcy nagród znaleźli stajnię prowadzoną przez gremlina i za
niewielką opłatą zostawili tam wierzchowce. Szli dalej na piecho-
tę, Aulay wciąż tuż przy Coilli.
W pewnym momencie Coilli wydawało się, że dostrzegła parę
orków mijających odległe skrzyżowanie. Widok zasłonił jej jed-
nak kirgizilski jaszczur i jego pan, kobold o złej twarzy, więc nie
mogła być pewna.
Aulay, jak zauważyła, bawił się swoją przepaską na oko. Oczy-
wiście nie widział tego, co ona, zastanowiła się jednak, czy rzeczy-
wiście ten człowiek nie ma „nosa do orków".
Wiedziała, że orkowie też bywali w Hecklowe, choć rzadko ich
tu się spotykało, bo większa część orkowego narodu walczyła w cu-
dzych sprawach. Taki już ich los. Najczęściej przebywali tu albo
dezerterzy, albo wysłannicy w oficjalnych misjach. Na przykład
w poszukiwaniu zbuntowanych Rosomaków. Istniała też możli-
wość, że dwójka, którą widziała, była właśnie z Rosomaków. Mig-
nęli zbyt szybko, by to stwierdzić. Coilla postanowiła jednak po-
zwolić sobie na odrobinę nadziei.
-	Ta się nada. - Lekmann wskazał pobliską gospodę.
Nad drzwiami wisiał koślawo wymalowany drewniany szyld:
Pod Zwierzoczłekiem i Mieczem.
W pomieszczeniu pełno było hałaśliwych opojów.
-	Właź do środka i znajdź nam miejsce, Jabeez - polecił Lek-
mann.
Blaan omiótł wzrokiem wnętrze, po czym naparł swoim cięża-
rem, by przepchnąć się przez ciżbę. Pozostała trójka podążała jego
śladem. Z wrodzonym zacięciem gnębiciela olbrzym ruszył w stro-
nę grupy skrzatów i wyrzucił ich z miejsc.
Gdy tylko łowcy nagród i Coilla usiedli, pojawiła się elfia posłu-
gaczka. Gdy Lekmann otworzył usta, by złożyć zamówienie, rąb-
88
nęła o blat czterema cynowymi kuflami miodu, recytując: „Bierze-
cie albo wynocha". Blaan cisnął jej ze wzgardą kilka monet. Ze-
brała je i odeszła.
Łowcy zetknęli głowy i zaczęli tajną naradę. Coilla odchyliła się
do tyłu.
Na mój rozum mamy mały problem - szeptał Lekmann. - Naj-
lepiej byłoby najpierw pozbyć się tej dziwki i mieć spokój z pilno-
waniem. Tyle że kiedy ją sprzedamy, nie zaprowadzi nas do reszty.
Już mówiłam, że tego nie zrobię - oświadczyła Coilla.
-	Zmusimy cię - syknął Lekmann.
-Jak?
-	Zostaw to mnie, Micah - zaofiarował się Aulay. - Już ja ją
namówię.
-	Wal się, ślepaku - warknęła.
Aulay cały się zapienił.
-	Słuchajcie, załóżmy, że ten rąbnięty odmieniec nam nie pomo-
że - mówił dalej Lekmann. - W takim wypadku najlepiej się roz-
dzielić. Ja i Jabeez poszukamy kupca na orczycę. Ty, Greever, za-
czniesz się rozglądać za orkami.
-1 co potem?
Spotykamy się tu za kilka godzin i wymieniamy wieści.
Jak dla mnie gra - powiedział Aulay, wbijając wściekły wzrok
w Coillę. - Chemie się jej pozbędę.
Wzięła głęboki łyk miodu i otarła usta grzbietem dłoni.
-	Wzajemnie.
Z rozmachem postawiła kufel na dłoni Aulaya. Rozległ się głoś-
ny trzask, a potem rozpaczliwy wrzask.
Człowiek wpatrywał się w swój mały palec. Twarz mu poszarza-
ła, do oczu napłynęły łzy.
Złamała... mi... go... - zaskowyczał przez drżące wargi. Z fu-
rią sięgnął do cholewy drugą ręką. - Zabiję... cię... - zapewnił.
Zamknij się, Greever! - warknął Lekmann. - Wszyscy patrzą!
Nic jej nie zrobisz, jest dla nas cenna.
Ale złamała mi mały...
Przestań się mazać jak dzieciak. Masz. - Rzucił mu szmatę. -
Owiń sobie palec i zamknij jadaczkę.
Coilla posłała im promienny uśmiech.
-	To co, idziemy mnie sprzedać? - zamruczała słodko.
k
89
To znowu oni, prawda? - powiedział Stryk.
Bez wątpienia - potwierdził Jup. - Tacy sami jak w Trójcy czy
w tamtej wyprawie łowieckiej.
Ukryci w zaroślach, rozciągnięci płasko na ziemi, ork i krasno-
lud przyglądali się obozowi na polanie w dole, założonemu przez
grupę ludzi. Reszta oddziału dostała rozkaz, by trzymać się z tyłu,
poza zasięgiem wzroku.
Około dwudziestu ludzi ubranych na czarno zajmowało się teraz
swoimi obowiązkami. Każdy był solidnie uzbrojony i tego nie ukry-
wał. Ich konie znajdowały się w prowizorycznej zagrodzie, na środ-
ku obozu ustawiono wóz z plandeką.
Cholera, tylko tego nam trzeba - westchnął Stryk. - Dozorcy
Hobrowa.
Cóż, wiedzieliśmy, że są gdzieś w okolicy. Nie mogliśmy li-
czyć na to, że zrezygnują z odebrania nam gwiazdy, którą zwinęli-
śmy.
Tak czy inaczej, mogłoby ich nie być. Po co nam więcej zmar-
twień.
Sądzisz, że mają Coillę lub Haskeera?
Kto wie? Może pomogłoby nam twoje widzenie?
-	Póki co nie bardzo się sprawdzało. Ale spróbuję.
Wykopał palcami dołek w ziemi, wsadził do niego dłoń i skupił
się z zamkniętymi oczami. Stryk nadal obserwował obóz.
Po dłuższej chwili Jup otworzył oczy i wypuścił powietrze z płuc.
-	Więc? - spytał niecierpliwie kapitan.
Wyczuwam słabo obecność orka, ale powiedziałbym, że to
gdzieś dalej niż tu na dole. Ale nie bardzo daleko.
To wszystko?
-Mniej więcej. Nie potrafię określić, czy to ork, czy orczyca.
Nie znam tu kierunku. Gdyby ci cholerni ludzie nie wyżerali nam
magii...
-	Patrz.
Z tyłu obozowego wozu wychodziła jakaś postać. Ludzka sami-
ca. Była w wieku, gdy dzieciństwo już minęło, a kobiecość dopiero
rozkwitnie. Z jeszcze dziecięcą pulchnością, włosami miodowego
koloru i jasnobłękitnymi oczami wyglądałaby miło. Miała jednak
ponure, gniewne spojrzenie i złą minę.
O nie -jęknął Jup.
Co takjego?
Litość Hobrow. Córka kapłana, kiedyś ci o niej mówiłem.
90
Poruszała się po obozie żołnierskim krokiem i wywrzaskiwała
polecenia dozorcom. Ci nadskakiwali pannie.
Właściwie jest jeszcze szczeniakiem - powiedział Stryk. -
A i tak najwyraźniej to ona tu rządzi.
Tyrani są często nieufni. Wolą posłużyć się członkami rodziny,
niż polegać na obcych. A wygląda na to, że Hobrow nieźle sobie
swój pomiot wychował.
Tak, ale stawiać na czele... dziecko?
Ludzie są popieprzeni, przecież wiesz, Stryk.
W tym momencie dziewczyna zaczęła z impetem okładać dozorców.
Czy ci mężczyźni nie mają dumy? - zastanawiał się Stryk.
Strach przed jej ojcem jest z pewnością silniejszy. Ale masz
rację, nie powinna dowodzić; nawet nie wystawili straży.
Nie bądź taki pewien - szepnął Stryk.
Jup chciał coś odpowiedzieć, ale Stryk zamknął krasnoludowi
usta dłonią i przekręcił mu głowę na prawo. Dwóch dozorców szło
z wolna w stronę ich kryjówki z wyciągniętymi mieczami.
Nie widzieli nas - powiedział Jup, gdy Stryk zabrał rękę.
Nie. Ale jeśli wciąż będą tu iść, to zobaczą nas albo oddział.
Musimy ich załatwić.
Właśnie, i to tak, żeby nie zaalarmowali reszty. Zostaniesz przy-
nętą?
Jup uśmiechnął się krzywo.
-	A mam wybór?
Stryk spojrzał na nadchodzących strażników.
-	Daj mi tylko trochę czasu na zajęcie pozycji - szepnął i wśliz-
nął się w zarośla.
Jup policzył w myślach do pięćdziesięciu, wstał i wyszedł na
ścieżkę przed strażą.
Zaskoczeni dozorcy zamarli.
Krasnolud z uśmiechem ruszył w ich stronę, trzymając ręce z da-
la od boków i broni.
-	Nie ruszaj się! - warknął jeden z dozorców.
Jup dalej szedł i się uśmiechał.
Strażnicy unieśli miecze. Za ich plecami Stryk wynurzył się
z krzaków ze sztyletem w dłoni.
Mów, kim jesteś! - wrzasnął dozorca.
Krasnoludem - odparł Jup.
Stryk spadł na nich od tyłu. Jup rzucił się przed siebie, dobywa-
jąc noża.
91
Cała czwórka znalazła się na ziemi. Splątani młócili pięściami.
Po kilku sekundach rozdzielili się na dwa osobne pojedynki. Mie-
cze dozorców ustępowały jednak w zwarciu. Przewagę mieli uzbro-
jeni w noże Jup i Stryk.
Jup zwyciężył szybko. Zobaczył odsłonięte serce przeciwnika
i skorzystał z szansy. Jeden cios wystarczył.
Stryk miał trudniejsze zadanie. W zderzeniu stracił nóż. Do tego
przeciwnik zdołał znaleźć się na wierzchu. Złapał miecz oburącz
i zamierzał wbić go jak sztylet w pierś Stryka. Ten chwycił go za
przedramiona i zaczął odpychać. W końcu znalazł siłę, by zrzucić
z siebie człowieka. Krótką szamotaninę o miecz wygrał ork. Zato-
pił go w brzuchu dozorcy.
-	Szybko, ukryjmy ciała - polecił Stryk.
Właśnie wciągali trupy w krzaki, gdy z przeciwległej strony na-
deszło trzech kolejnych strażników.
Jup błyskawicznie cisnął nożem w jednego z nich. Ostrze wbiło
się tamtemu w brzuch i zwaliło go na ziemię. Kompani zabitego
rzucili się do ataku.
Ork i krasnolud stanęli im naprzeciw z wyciągniętymi miecza-
mi. Rozpoczęła się szermierka.
Nie chcąc zaalarmować obozu, Stryk starał się pokonać przeciw-
nika najszybciej, jak się da. Natarł na człowieka z furią, zasypując
go ciosami. Wyginał się i pochylał, szukając jakiejś luki. Sama siła
jego ataku zniweczyła obronę dozorcy. Potężnym sieknięciem Stryk
przeciął mu szyję.
Jup wpadł w bojowy szał. Dozorca, z którym walczył, już po
sparowaniu kilku pierwszych ciosów, stracił siły. Cofając się, za-
czął wrzeszczeć. Jup doskoczył i walnął go w usta płazem miecza.
To przerwało zarówno wrzaski, jak i obronę człowieka. Cios
w brzuch załatwił sprawę.
Stryk podkradł się do zarośli i spojrzał na obóz. Jego obawy, że
ktoś usłyszał krzyki, okazały się płonne. Z pomocą Jupa ukrył
ciała.
Co będzie, kiedy nie zgłoszą się z powrotem? - zapytał zziaja-
ny krasnolud.
Lepiej nie sprawdzać.
To dokąd teraz?
Prosto na zachód. Jeszcze tylko tam nie szukaliśmy.
To zaprowadzi nas niebezpiecznie blisko Cairnbarrow.
Wiem. Masz lepszy plan?
92

Jup wolno pokręcił głową.
- Więc ruszajmy.
Minęło pół dnia forsownej jazdy.
Stryk, to bez sensu - odezwał się Jup. - Mamy do przeszuka-
nia za duży obszar.
Nie zostawiamy towarzyszy. Jesteśmy orkami.
Cóż, nie wszyscy    przypomniał mu krasnolud. - Uznam to
jednak za komplement.
Kapitan uśmiechnął się z trudem.
Jesteś Rosomakiem. Zapominam o twojej rasie.
Byłoby lepiej dla Maras-Dantii, gdyby więcej z nas miało taką
słabą pamięć w tej kwestii.
Zapewne. Ale jak mówiłem, nie możemy zapomnieć o człon-
kach oddziału, cokolwiek zrobili.
-	Nie twierdzę, że powinniśmy ich porzucić, na litość bogów. Po
prostu musimy zmienić taktykę.
-Na jaką?
Nie wiem.
To przestań marudzić - rzucił ostrym tonem, ale zaraz dodał
łagodniej: - Po prostu szukajmy dalej.
A co z Cairnbarrow? Jesteśmy coraz bliżej.
-	I zbliżymy się jeszcze bardziej, zanim pomyślę o zawróceniu.
Zapadła cisza. W milczeniu kontynuowali jazdę na zachód.
Po dłuższym czasie ujrzeli naprzeciwko siebie galopującego
stamtąd jeźdźca.
Jup go poznał.
-	To Seafe.
Stryk zatrzymał kolumnę.
Seafe przycwałował i mocno ściągnął cugle spienionego konia.
-	Kapitanie, melduje się straż przednia!
Stryk skinął głową.
-Znaleźliśmy, kapitanie! Sierżanta Haskeera!
-	Co?! Gdzie?
-	Dwa, trzy kilometry na północ. Ale nie jest sam.
Ludzie Hobrowa.
Tak, kapitanie.
-	Ilu? - spytał Jup.
-	Trudno powiedzieć, sierżancie. Dwudziestu, trzydziestu.
-1 sam Hobrow? - zapytał Stryk.
93
Zgadza się.
Jakiś ślad Coilli?
Nic nie zauważyliśmy. Zostawiłem Talaga, żeby miał na nich
oko.
Dobrze. Świetna robota, Seafe. - Odwrócił się i przywołał do
siebie oddział. - Wygląda na to, że znaleźliśmy sierżanta Has-
keera - relacjonował. - Złapali go jednak Jedowie Hobrowa. Se-
afe nas do nich zaprowadzi. Bądźcie gotowi i zachowajcie ciszę.
W drogę!
Po krótkim czasie dojechali do grzbietu, za którym, jak wyjaśnił
Seafe, znajdowała się niecka.
-	Lepiej zejść tu z koni i prowadzić je dalej pieszo, kapitanie -
zasugerował.
Stryk wydał odpowiednie rozkazy. Wspięli się cicho na strzał
z łuku od szczytu.
Strażnicy? - spytał Stryk.
Kilku - potwierdził Seafe.
A zatem to nasz pierwszy cel. - Przez głowę Stryka przemknę-
ła myśl, jak dużo trudniej działać z połową oddziału. Przywołał
Hystykka, Calthmona, Ganta i Finje'a. - Załatwcie strażników -
polecił. - Potem wracajcie.
Myślisz, że czterech wystarczy? - spytał Jup.
Mam nadzieję. Nie możemy sobie pozwolić na więcej. - Zła-
pał żołnierza. - Zostań tu z końmi, Reafdaw. Kiedy tamci skończą
ze strażnikami, podeślij ich do nas.
Będziemy na wzgórzu. - Seafe wskazał Reafdawowi szczegól-
nie wysokie, uschnięte drzewo, wystające znad szczytu.
Reafdaw skinął głową.
Seafe poprowadził Stryka, Jupa, Toche'a i Jada w górę zbocza.
Żałośnie mały zespół, pomyślał ponuro Stryk.
Po krótkiej wspinaczce otwarła się przed nimi w dole przestrzeń
porośnięta niezbyt gęstym lasem. Podpełzli do Talaga, leżącego
u stóp wysokiego drzewa. Wskazał im szczelinę w listowiu.
Zobaczyli przez nią polanę, na której drzewa były znacznie rzad-
sze. Rozłożył się tam tymczasowy obóz z dwoma tuzinami dozor-
ców. Z boku stała niezaprzężona bryczka. Jej dyszle leżały na ścię-
tych pniakach.
Gdzie Haskeer? - wyszeptał Stryk.
Tam. - Talag wskazał miejsce po lewej stronie, zasłonięte przed
nimi drzewami.
94

Zostali na pozycji przez dobre dziesięć minut, czekając, aż na
dole wydarzy się coś istotnego. Wtedy wrócili pozostali orkowie.
Gant pokazał uniesione kciuki.
Na pewno załatwiliście wszystkich? - spytał Stryk.
Tak. Jeśli byli jacyś jeszcze, to dobrze ukryci.
Cóż, niedługo zauważą ich nieobecność. Cokolwiek zrobimy,
musimy działać szybko. Na pewno widziałeś tam Haskeera, Seafe?
Tak jest, szefie. Jego szpetnego pyska bym nie pomylił. Bez
urazy, kapitanie - dodał pospiesznie.
Stryk uśmiechnął się lekko.
-	Nic się nie stało, żołnierzu. Chyba wiem, co masz na myśli.
Minęło jeszcze trochę czasu. Obserwatorzy już zaczynali się tro-
chę niecierpliwić, kiedy w dole powstało jakieś zamieszanie. Or-
kowie skoncentrowali się.
Pojawił się Kimball Hobrow. Wyprostowany kroczył z powagą.
Krzyczał coś, ale nie mogli rozróżnić słów. Za nim podążał drwią-
cy motłoch odzianych w czerń dozorców.
Przed sobą popychali Haskeera.
Ręce miał związane za plecami i bardziej się zataczał, niż szedł.
Nawet z tej odległości widać było, że nie potraktowali go dobrze.
Zaciągnęli więźnia na środek polany, do wysokiego drzewa. Przy-
prowadzili konia. Tłum wsadził Haskeera na siodło.
Jup był zaintrygowany.
Przecież go chyba nie wypuszczą?
Stryk pokręcił głową.
Nie ma mowy.
Jeden z ludzi przyniósł linę i założył ją na szyję Haskeera. Zaciąg-
nął pętlę i przerzucił drugi koniec przez wystającą gałąź. Czyjeś
ochocze ręce napięły powróz.
-	Jeśli poczekamy jeszcze chwilę, będziemy świadkami egzeku-
cji - wyszeptał Jup.
11
S
tryk patrzył, jak ryczący motłoch przygotowuje się do wykona-
nia wyroku na Haskeerze.
-	W takich chwilach nie zazdroszczę ci roboty, szefie - stwier-
dził Jup.
Na dole Hobrow wspiął się na bryczkę i stanął na koźle. Uniósł
ramiona. Tłum uciszył się.
Najwyższy Stwórca uznał za właściwe zwrócić nam relikwię!
- zawołał. - Co więcej, podarował nam także kolejną!
Mają gwiazdy - powiedział Stryk.
W swej bezgranicznej mądrości Pan przywiódł przed nasz sąd
jedną z tych bezbożnych kreatur, które skradły nasze pierworódz-
two! - Hobrow oskarżycielsko wycelował w Haskeera palec. - Dziś
stoi przed nami święte zadanie uśmiercenia tego podczłowieka!
-Pieprzyć to! - wykrzyknął Stryk. - Jeśli ktoś ma zabić Has-
keera, to ja. - Podczas gdy Hobrow ciągnął swe wywody, Stryk
przywołał do siebie jednego z szeregowców. - Jesteś naszym naj-
lepszym łucznikiem, Breggin. Trafisz stąd w linę?
Breggin zmrużył oczy i przyjrzał się celowi. Polizał i uniósł pa-
lec. Skupiając się, z kącika ust wysunął czubek języka. Ze zmarsz-
czonymi brwiami rozważał prędkość wiatru, kąt lotu i siłę potrzeb-
ną do wysłania strzały.
Nie - stwierdził.
.. .i porazić nieprzyjaciół naszych z pomocą Pana, Wszechmo-
gącego Boga, oraz...
Stryk spróbował innego sposobu.
-	W porządku, Breggin. Weź Seafe'a, Ganta i Calthmona, i przy-
prowadźcie tu Reafdawa z końmi. Na jednej nodze!
Żołnierze pobiegli.
Atakujemy? - spytał Jup.
Nie mamy wyboru. - Wskazał głową polanę. - O ile najpierw
nie zabiją Haskeera.
Jeśli czekają, aż ta jadaczka skończy, mamy chyba czas.
-	...dla Jego wiekopomnej chwały! Chwalcie dary Pana! - Ho-
brow wyciągnął z jutowego woreczka gwiazdy. Uniósł je, a tłum
zawył.
Jup i Stryk spojrzeli po sobie.
-	.. .niezbadane są ścieżki Jego, bracia, cuda, jakie czyni! Chwal-
cie Go i ześlijcie duszę tego stwora prosto w otchłań potępienia!
Haskeer chyba tylko częściowo zdawał sobie sprawę z tego, co
się dzieje.
Stryk obejrzał się za siebie.
-	Niech się lepiej pospieszą z tymi końmi - mruknął.
Hobrow machnął ręką w dół. Wierzchowiec Haskeera dostał
w bok batem. Wystrzelił do przodu.
96
Orkowie przybiegli z końmi.
Skazaniec wisiał, wymachując nogami.
-	Jadę po Haskeera - rzucił Stryk. - Jup, osłaniaj mnie. Reszta,
pozabijać trochę Jedów!
Pełnym cwałem runął przez las, oddział za nim.
Galopowali w dół zbocza, uchylając się przed świszczącymi ga-
łęziami i lawirując między drzewami. Spinali konie do jeszcze
większego pędu.
Wreszcie wypadli na polanę.
Dozorcy trzykrotnie przewyższali ich liczbą. Orkowie byli jed-
nak konno i zaatakowali z zaskoczenia. Zaszarżowali na tłum i za-
sypali go ciosami. Zaszokowani niespodziewanym atakiem ludzie
wpadli w popłoch.
Haskeer wił się i kręcił na końcu liny. Stryk desperacko próbo-
wał się do niego przebić, z szaleńczo młócącym Jupem u boku.
Ryczący ludzki klin wbił się pomiędzy dwa konie i rozdzielił
orków. Spłoszony wierzchowiec Jupa zakręcił w biegu i znalazł się
na ukos w morzu nieprzyjacielskiej stali. Siekąc jak kosa zboże,
krasnolud gorączkowo usiłował zająć lepszą pozycję.
Stryk trzymał się kursu, ale napotkał równie twardy opór. Trato-
wał nieprzyjaciół koniem, kopał, walił mieczem w ich ostrza. Jakiś
dozorca podskoczył i chwycił go za pas, próbując ściągnąć z sio-
dła. Stryk rozbił mu czaszkę i posłał z powrotem w ciżbę.
Ponad wrzawą słychać było Hobrowa, wywrzaskującego prze-
kleństwa i głośno wzywającego imię swego boga.
Walcząc dalej, Stryk kątem oka zauważył dwóch szeregowców
wbijających się w tył otaczającej go ciżby. To odciągnęło wystar-
czająco wielu dozorców, by pojawiła się szansa dotarcia do Has-
keera. Na drodze Stryka stała tylko dwójka ludzi. Z pierwszym
rozprawił się cięciem od góry. Drugiego chlasnął przez twarz. Straż-
nik padł z dłońmi przy ziejącej ranie.
Gdy Stryk dostał się wreszcie do Haskeera, zobaczył, że ten prze-
stał się rzucać i zwisa bezwładnie. Wyglądało na to, że było już za
późno.
Nagle zjawił się Jup. Podjechał pod dyndające stopy Haskeera
i złapał go za nogi.
-	Szybko, Stryk! - wrzasnął.
Kapitan stanął w strzemionach i odciął sznur. Jup jęknął, przy-
trzymując najwyraźniej martwe ciało orka. We dwóch, niezgrabnie
i z najwyższym trudem, wsadzili Haskeera na konia krasnoluda.
7 - Orkowie
97
- Zabierz go stąd! - zawołał Stryk.
Jup skinął i zaczął odjeżdżać. Jakiś dozorca zabiegł mu drogę, ma-
chając rękami, by spłoszyć konia. Jup stratował wroga. Skierował
się w stronę ściany lasu, klucząc, by uniknąć rozproszonych ludzi.
Członkowie oddziału walczyli w każdym kącie polany. Stryk
popatrzył na bryczkę. Stało tam dwóch dozorców, usiłujących chro-
nić Hobrowa. Kapitan wciąż wykrzykiwał rozkazy i rzucał klątwy.
Zawiniątko ściskał w dłoni.
Stryk postanowił je odebrać.
Spiął konia, ale przejechał tylko kawałek, gdy drogę zablokowa-
ło mu trzech dozorców. Stryk nabrał wystarczającego pędu, by bez
szwanku zwyczajnie przegalopować obok pierwszego z nich, któ-
ry machnął mieczem na oślep. Dwaj pozostali, nieco dalej, byli
zręczniejsi. Jeden wymierzył toporem w nogę Stryka. Chybił
o włos. Drugi skoczył, chcąc zrzucić orka z konia. Wciąż jeszcze
był w powietrzu, gdy wysunięty łokieć Stryka zderzył się z grzbie-
tem jego nosa. Człowiek odbił się jak piłka. Stryk pędził dalej.
W największym ścisku Seafe'a ściągnięto z konia. Stawiał czoło
trzem czy czterem napierającym dozorcom. Wreszcie wpadł mię-
dzy nich Calthmon i zdołał wciągnąć kompana na swego wierz-
chowca.
Hobrow zauważył nadciągającego Stryka i skulił się ze strachu,
krzycząc do dwójki swoich obrońców. Niemal w tej samej chwili
jednego z nich chlasnął przejeżdżający ork. Stryk runął na drugie-
go i zatopił ostrze w jego czaszce. Niestety, ofiara padła na ziemię,
zabierając ze sobą miecz Stryka.
Kapitan obrócił się w stronę Hobrowa. Kapłan mamrotał coś do
siebie. Stryk rzucił cugle na jeden z dyszli bryczki i skoczył, roz-
huśtując ją przy lądowaniu. Hobrow wcisnął się w siedzenie. Ork
złapał go za płaszcz, podniósł na nogi i zaczął okładać. Bez kape-
lusza, z okrwawioną twarzą, kapitan wciąż ściskał woreczek.
Grupa dozorców biegła na pomoc swemu panu. Stryk uderzył
jeszcze mocniej i wreszcie wyrwał zawiniątko. Hobrow upadł.
Wciąż żył, ku niezadowoleniu Stryka. Nie było jednak czasu tego
zmienić. Ork pospiesznie dosiadł konia i odjechał tuż przed pierw-
szym niedoszłym szeregiem spóźnionej odsieczy.
Breggin i Gant zdołali uwolnić i spłoszyć konie ludzi. Kilku dozor-
ców próbowało powstrzymać pędzące zwierzęta i zostało straszliwie
stratowanych. Cwałujące wierzchowce jeszcze zwiększyły chaos.
Stryk wepchnął zawiniątko w kaftan i ryknął rozkaz odwrotu.
98
Rosomaki odstąpiły od walki. Jeśli się dało, wycofując się, po-
walali przeciwników.
Mknąc między drzewami w górę zbocza, Stryk ujrzał przed sobą
Jupa. Zrównał się z krasnoludem. Haskeer był półprzytomny, rzu-
cał głową z boku na bok i oddychał płytko. Wyjechali spomiędzy
drzew i pokonali grzbiet wzniesienia, a w ślad za nimi reszta od-
działu. Stryk policzył szybko. Nikogo nie brakowało.
Z niecki wynurzyło się też kilka koni dozorców, które rozbiegły
się na różne strony.
Tak szybko się nie pozbierają! - wykrzyknął Jup.
Patrzcie! - zawołał któryś szeregowiec.
Z południa szybko nadciągała w ich kierunku kolejna grupa czar-
nych jeźdźców. Z tyłu toczył się wóz z plandeką.
-	Grupa Litości - powiedział Stryk.
Część ludzi wjechała na wzniesienie. Reszta ruszyła za Rosoma-
kami.
Stryk spiął konia i poprowadził oddział przez równinę.
Zbliżał się już wieczór. Znad wielkiego lodowca na północy wiał
chłodny wiatr. Zrobiło się jeszcze zimniej.
Grupa Alfraya posuwała się bez przeszkód w kierunku Drogan.
Przebyli tyle drogi, że kiedy natrafili na dopływ, który wbijał się
z przesmyku w głąb lądu, by następnie zawrócić wielką pętlą, Al-
fray zdecydował się na wcześniejszy popas. Uznał, że mogą ruszyć
dalej przed świtem.
Bez oporów wydał żołnierzom krystallin. Należało im się. Tylko
odrobinę; byli przecież jednostką wojowników, a poza tym krysz-
tał miał posłużyć do handlu.
Po wypaleniu porcyjki czy dwóch, Alfray i Kestix pogrążyli się
w filozoficznej dyspucie.
Jestem tylko prostym żołnierzem, kapralu - stwierdził szere-
gowiec - ale wydaje mi się, że trudno wyprosić sobie lepszych
bogów niż nasi. To po co jacyś inni?
Och, o ileż by było prościej, gdyby wszyscy się z nami zgadza-
li - odparł Alfray nie całkiem poważnie.
Kestix nie wyczuł ironii. Nieco bełkotliwym głosem i ze szkli-
stymi od krystallinu oczami ciągnął temat.
-No bo, jak masz Kwadrat, czego ci więcej potrzeba?
-	Zawsze wydawało mi się to wystarczające - przyznał Alfray. -
Którego z Czterech cenisz najbardziej?
99
-	Najbardziej? - Kestix spojrzał, jakby nikt wcześniej nie zadał
mu tego pytania. - No cóż, na mój rozum, to trudno wybierać. -
Zastanowił się chwilę. - Może Aika. Każdy lubi boga wina, nie?
-Acoz Zeenoth?
Boginią cudzołóstwa? - Kestix zachichotał jak dzieciak. -
Warto ją sławić, wiesz, o co chodzi? - Mrugnął lubieżnie.
A Neaphetar?
Nie da się go pominąć, nie? Bóg wojny i w ogóle. To jego imię
mam na ustach, kiedy ruszamy do bitwy. Dowódca orków, Neaphe-
tar.
Nie uważasz go za okrutnego?
No, jest okrutny, pewnie. Ale sprawiedliwy. - Przez chwilę
wpatrywał się wyczekująco w Alfraya, po czym zapytał: - A kto
jest twoim ulubieńcem, szefie?
Wystendel, tak sądzę. Bóg braterstwa. Lubię walkę. Jasne, je-
stem przecież orkiem. Czasami jednak myślę, że braterstwo w do-
brym oddziale to najlepsze w naszej doli.
Tak czy siak, uważam, że Kwadrat utrafił w sedno. Pieprzenie,
picie i przelewanie krwi. Twardzi i awanturni. Tacy powinni być
bogowie.
Jakiś szeregowiec podał mu fajkę. Kestix zaciągnął się, policzki
mu się zapadły, gdy nabierał dym w płuca. Z cybucha kłębił się
gryzący dym. Kestix przekazał fajkę Alfrayowi.
Czego nie rozumiem - podjął żołnierz - to tej gasji, eee... pa-
sji... tej pasji do jedynego goba. Psia mać! Boga. Do jedynego
boga.
Rzeczywiście, wydaje się to dziwne - przytaknął Alfray. - Ale
ludziom nie brakuje szalonych idei.
Właśnie, no, bo niby jak jeden bóg poradzi sobie ze wszyst-
kim? To musi być praca zespołowa, co nie?
Fajka wprowadziła Alfraya w błogostan. Powoli przyswajał sło-
wa rozmówcy.
-Wiesz, zanim przybyli ludzie, wszystkie rasy były, cholera,
bardziej tolerancyjne wobec cudzych wierzeń - wybełkotał. - Te-
raz każdy próbuje ci wepchnąć swoją religię do gardła.
Kestix mądrze pokiwał głową.
Przybysze mają wiele na sumieniu. To oni wywołali swary.
Tak czy inaczej, przypomniałeś mi, że nie zwracaliśmy ostat-
nio należytej uwagi na bóstwa. Chyba złożę im ofiarę, jak tylko
będę miał okazję.
100
Popadli w milczenie, każdy pochłonięty był myślami, które wi-
rowały jak w kalejdoskopie. Reszta oddziału również przygasła,
choć wciąż było słychać wygłupy i chichoty.
Minęło trochę czasu. Nagle Kestix usiadł.
Kapralu.
-Hm?
Co to może być?
Znad wody podnosiła się mleczna mgła. Od strony przesmyku
sunął jakiś statek.
Alfray zaalarmował oddział. Nieco niepewnie stanęli na nogi
i złapali za broń.
Smugi mgły rozwiały się.
W ich kierunku majestatycznie sunęła barka. Niewiele wystająca
znad wody, ale bardzo szeroka, niemal dotykała burtami brzegów.
Na rufie miała sporą nadbudówkę. Na dziobie znajdował się galion
w kształcie gołębicy. Jedyny żagiel łopotał i skrzypiał w wieczor-
nej bryzie.
No nie - jęknął Kestix, kiedy rozpoznał załogę barki. - Tylko
tego nam trzeba.
Przynajmniej nie są niebezpieczne - przypomniał mu Alfray.
Ale cholernie upierdliwe, kapralu.
Nie zabijać bez potrzeby - polecił Alfray żołnierzom. - Jedyna
magia, jaką władają, służy im do poruszania się, więc nie ma za-
grożenia. Pilnujcie wszystkiego, co cenne.
Zastanowił się nad zarządzeniem pospiesznego odwrotu. To
oznaczałoby jednak utratę wielu rzeczy, a ci z barki i tak zapewne
poleźliby za nimi, aby nasycić swoją wrodzoną ciekawość. Włó-
czyliby się za oddziałem przez kilka dni. Lepiej stawić przyby-
szom czoło i mieć to już za sobą, zdecydował.
Może po prostu sobie przepłyną- powiedział z nadziejąKestix.
To chyba nie leży w ich naturze, żołnierzu.
Jesteśmy przecież orkami. Nie wiedzą, że to niebezpieczne za-
dzierać z nami?
-	Pewnie nie; nie są zbyt bystre. Cóż, przeczekamy gościnę.
Żagiel barki zrefowano. Plusnęła kotwica.
Po chwili kilka tuzinów niewielkich postaci wzniosło się nad
pokładem i skierowało w stronę orków. Dziwne istoty nie tyle le-
ciały, ile sterowały dryfowaniem. Ustawiały się w kierunku, w któ-
rym chciały ruszyć, ociężale machały krótkimi rączkami i szybo-
wały powoli.
101
Przypominały trochę ludzkie lub krasnoludzkie niemowlęta. Al-
fray wiedział, że nimi nie są. Niektóre były zapewne starsze od
niego, a wszystkie wyjątkowo zaprawione w złodziejskim fachu.
Przypuszczał, że to ich podobieństwo do młodych, bezbronnych
stworzeń zmniejszało ryzyko zaszlachtowania przez rozwścieczo-
nych podróżnych.
Licha miały duże głowy i wielkie, okrągłe oczy, które wygląda-
łyby uroczo, gdyby nie złośliwe błyski. Skóra ich była różowa i bez-
włosa, nie licząc krótkich kosmyków na głowie. Nie dało się okre-
ślić tych stworzeń. Na biodrach nosiły barwione skórzane
przepaski, wyglądające jak połyskliwe czarne pieluchy, ze szma-
cianymi sakiewkami wokół pasa. Nie miały broni.
Szybując, szczebiotały. W wysokich tonach, niezrozumiale, de-
nerwująco.
Nad głowami Rosomaków pojawiła się grupka dryfujących istot.
Nagle zanurkowały, gubiąc całą niemrawość.
Lądowały na głowach, barkach i ramionach żołnierzy. Uparcie
czepiając się orkowych ubrań, zagłębiały wścibskie palce w kie-
szenie i sakiewki, próbując podwędzić, cokolwiek znalazły. Usiło-
wały zabierać broń i naszyjniki z trofeami. Malutkie rączki chwy-
tały żołnierskie hełmy.
Alfray złapał jednego z miniaturowych złodziejaszków i spróbo-
wał strząsnąć go ze swego kaftana. Było to zadziwiająco ciężkie
zadanie. Kiedy wreszcie odczepił natręta, cisnął nim z całej siły.
Licho poszybowało, kręcąc się wokół własnej osi.
Coraz więcej i więcej wylatywało z barki i zbierało się nad od-
działem niczym milusie sępy. Gdy jakiś ork uwalniał się od jedne-
go, jego miejsce natychmiast zajmował inny.
Alfray trzepnął kolejnego napastnika grzbietem dłoni.
- Jakim cudem zmieściło się ich tyle na takiej cholernej łupince?
- zawołał.
Kestix odpowiedziałby, gdyby nie to, że jedno ze stworzeń wy-
kręcało mu właśnie nos swoją malutką piąstką. Druga łapka grze-
bała w sakiewce orka. Z pewnym trudem Kestix oderwał od siebie
licho i odrzucił daleko. Wpadło w unoszące się w powietrzu kłębo-
wisko pobratymców, wolno rozpraszając ich na wszystkie strony.
Gdy Alfray odsysał stworzenie obejmujące jego tors, któryś z sze-
regowców minął go w podskokach z lichem uczepionym łydki. Ork
wściekle wymachiwał nogą, próbując uwolnić się od małego na-
tręta.
102
Co i rusz na dowód słabnącej magii Maras-Dantii jakieś licho
spadało na ziemię jak kamień. Potrzebowało dłuższej chwili sza-
leńczego łopotania rękami, aby znów niepewnie wzbić się w po-
wietrze. Alfray domyślał się, że osłabiona linia energii przełamy-
wała zaklęcie. Niestety, zbyt wiele stworzeń wciąż jeszcze latało.
Opadały jak deszcz, zajmując każdy dostępny skrawek ciał swych
ofiar. Orkowie kopali je, spychali łokciami, odrywali od ubrań i od-
rzucali daleko. Jeden z szeregowców złapał licho za rękę i nogę,
okręcił się kilka razy i puścił intruza. Licho z palcem w buzi wy-
strzeliło stromym łukiem w stronę barki.
Alfray obawiał się, że żołnierze stracą cierpliwość i zaczną zabi-
jać natrętów.
-	Weźcie linę! - ryknął, strącając natarczywą istotę z twarzy. -
Linę!
Łatwiej było rozkaz wydać, niż go wypełnić. Zgięci wpół, dwaj
żołnierze rzucili się do koni, z rękami nad głową dla osłony przed
nurkującymi lichami. Z wielkim trudem zdołali wyciągnąć kawa-
łek liny.
-	Złapcie końce i rozciągnijcie ją! - zawołał Alfray. Gdy usiło-
wali tak zrobić, wyciągnął broń. Miecze w dłoń! Zaganiać je
płazami!
Rozpoczęła się nieporadna walka, w której orkowie próbowali
zaganiać licha do kupy. Wymagało to sporo klapsów i szarpaniny,
ale po kilku minutach uporczywej szamotaniny większość z beczą-
cych stworzeń znalazła się w kłębowisku. Kilka unosiło się ponad
orkami, ale z tymi nie dało się nic zrobić.
Alfray wykrzykiwał rozkazy. Szeregowcy owinęli liną zbioro-
wisko lich. Kilka szarpnięć i pospiesznie zamotany supeł zabez-
pieczyły więzy.
Kierując się wskazówkami Alfraya, żołnierze zawlekli żywy ła-
dunek z powrotem na barkę. Linę przywiązano do masztu, podnie-
siono kotwicę. Rozwinięty żagiel nabrał wiatru i załopotał. Z po-
mocnym pchnięciem wszystkich rąk statek odpłynął.
Związane licha piszczały, miotając się bezradnie, podczas gdy
barkę wchłaniała mgła. Garstka maruderów ruszyła za pobratym-
cami.
Alfray odetchnął i otarł czoło grzbietem dłoni.
-	Mam nadzieję, że Strykowi idzie lepiej - powiedział.
103
Ludzie Hobrowa nie ścigali orków zbyt długo, więc przy pierw-
szej nadarzającej się okazji Stryk zatrzymał oddział.
Haskeera zdjęto z siodła i przecięto mu więzy. Był przytomny,
ale nie reagował na nic. Posadzili go i dali mu wody, którą z tru-
dem przełknął. Na jego szyi płonęły ślady po sznurze.
Szkoda, że nie ma tu Alfraya - stwierdził Stryk, oglądając rany.
- Haskeer dostał niezłe lanie, ale chyba nie ma większych uszko-
dzeń.
Poza mózgiem, jak sądzę - odpowiedział Jup. - Nie zapomi-
naj, co doprowadziło go do takiego stanu.
Pamiętam. - Kilka razy trzepnął niedoszłego wisielca po po-
liczkach. - Haskeer!
Ork ocknął się, ale wciąż był półprzytomny. Stryk wziął bukłak
i wylał zawartość na głowę kompana. Woda pociekła Haskeerowi
po twarzy. Otwarł oczy. Wymamrotał coś, czego nie zrozumieli.
Stryk znów go spoliczkował.
Haskeer! Haskeer!
-Hm?Cco...?
To ja, Stryk. Słyszysz mnie?
Haskeer odpowiedział słabym głosem.
Stryk?
Co ty nawyrabiałeś, sierżancie?
Nawyrabiałem... ?
Stryk potrząsnął nim brutalnie.
-No, dalej! Ocknij się!
Haskeer zdołał skupić wzrok.
Kapitanie... co... co się dzieje? - Wydawał się zupełnie zdez-
orientowany.
To się dzieje, że jesteś o włos od zarzutu dezercji. Nie wspomi-
nając o próbie zabicia innych członków oddziału.
Zabicia...? Stryk, przysięgam...
Nie przysięgaj, tylko się wytłumacz.
A kogo niby próbowałem zabić?
Coillę i Reafdawa.
-Myślisz, że kim ja jestem, jakimś... jakimś... człowiekiem?
warknął Haskeer gniewnie.
-	Zrobiłeś to, Haskeer. Chcę wiedzieć dlaczego.
-Ja... Nie mogłem... Nie pamiętam. - Rozejrzał się dookoła,
wciąż oszołomiony. - Gdzie my jesteśmy?
-	Nieistotne. Chcesz powiedzieć, że nie masz pojęcia, co się działo?
104
Haskeer wolno pokręcił głową.
-	No, dobra. A co pamiętasz?    naciskał Stryk.
Haskeer myślał z widocznym wysiłkiem. Wreszcie odezwał się.
-	Pole bitwy. Przejeżdżaliśmy przez nie. Potem... smoki. Gonią
nas. Ogień.
-1 tyle?
-Jeszcze śpiew...
To znaczy?
Śpiew? Co masz na myśli?
Coś jak muzyka i słowa, ale nie śpiew.
Stryk i Jup wymienili spojrzenia. Krasnolud znacząco uniósł
brwi.
Ten dźwięk, cokolwiek to było... - Haskeer poddał się. - Nie
wiem. Pamiętam jeszcze tylko chorobę. Źle się czułem.
O takich rzeczach się nie mówi - stwierdził oskarżycielskim
tonem Jup.
W innych okolicznościach Haskeer rzuciłby się na krasnoluda za
mniej obraźliwy komentarz, ale teraz tylko łypnął na Jupa.
Alfray uważał, że zaraziłeś się jakąś ludzką chorobą w obozie
orków, który spaliliśmy - powiedział Stryk. - Nie sądzę jednak, by
to wystarczało do wyjaśnienia twojego zachowania.
Jakiego zachowania, Stryk? Wciąż nie wiem, o co ci chodzi.
Byliśmy w Rysie. Zaatakowałeś Reafdawa i Coillę, a potem
odjechałeś z tym. - Sięgnął do zabranego Hobrowowi woreczka
i pokazał dwie gwiazdy.
Twarz Haskeera stężała na ich widok. Wyszeptał:
-	Zabierz je, Stryk - wyszeptał, po czym wrzasnął: - Zabieraj je!
Zaintrygowany Stryk włożył kolczaste kule do swojej sakwy przy
pasie, gdzie znajdowała się już gwiazda z Rysy.
-	Spokojnie - powiedział prawie delikatnie Jup.
Haskeer oblał się potem. Oddychał ciężko.
-	Coilla pojechała za tobą - podjął Stryk. -- Nie mamy pojęcia,
gdzie jest. Wiesz, co się z nią stało?
-	Mówiłem wam, nic nie pamiętam. - Ukrył twarz w dłoniach.
Wyglądał na przestraszonego.
Stryk z Jupem odeszli od niego. Kapitan skinął na dwóch żołnie-
rzy, by pilnowali Haskeera.
I co myślisz, szefie?
Stryk wzruszył ramionami.
Może mówi prawdę, a może nie.
105
1
Sądzę, że nie kłamie.
Dlaczego?
Nikt nie wie lepiej ode mnie, że Haskeer to drań. Ale nie jest
dezerterem. I coś mi mówi, że to, co się wydarzyło, było... poza
jego kontrolą.
To wbrew waszym wcześniejszym relacjom.
Powiedziałem, co teraz o tym sądzę. Myślę, że jeśli nie poczy-
tamy wątpliwości na jego korzyść, odpowiemy niesprawiedliwo-
ścią na niesprawiedliwość.
Nawet, jeśli masz rację i rzeczywiście działał pod wpływem
choroby czy czego tam, skąd możemy wiedzieć, że to się nie po-
wtórzy? Jak mu zaufać?
Zastanów się, Stryk. Jeśli mu nie zaufasz, do czego nas do za-
prowadzi? Co zrobimy? Porzucimy go? Poderżniemy mu gardło?
Tak chcesz dowodzić oddziałem?
Muszę nad tym pomyśleć. I postanowić, co dalej z Coillą.
Nie zwlekaj, kapitanie. Mamy mało czasu. - Otulił się szczel-
niej kaftanem, chroniąc się przed coraz dokuczliwszym wiatrem. -
Pogoda też nam nie sprzyja.
Kiedy to mówił, w górze zawirowało trochę białych płatków.
Śnieg - mruknął Stryk. - O tej porze roku. Świat się zepsuł, Jup.
No, i może nie da się go już naprawić, kapitanie.
12
Tennesta powtórzyła dobitnie:
J - Proponuję ci sojusz, Adpar. Pomóż mi znaleźć artefakty, a ja
podzielę się ich mocą. - Twarz na powierzchni zakrzepłej krwi
pozostała nieporuszona, więc królowa dodała niecierpliwie: - Za
chwilę wtrąci się w to Sanara.
Nie zawsze decyduje się włączać. Zresztą, do diabła z Sanarą;
mogę powiedzieć to i przy niej. Moja odpowiedź brzmi: nie.
Dlaczego?
Mam wystarczająco wiele na głowie tutaj. I w przeciwień-
stwie do ciebie nie interesuje mnie budowanie większego impe-
rium.
Największego, Adpar! Wystarczająco dużego dla nas obydwu!
Mocy nie zabraknie i dla mnie, i dla ciebie.
106
-	Mam przeczucie, że dzielenia się, nawet ze swoją ukochaną
siostrzyczką, na dłuższą metę byś nie zniosła.
-	A bogowie?
-Co z nimi?
Zgłębienie tajemnic pośredników mogłoby przywrócić naszych
bogów, prawdziwych bogów, i zniszczyć to absurdalne, jedyne
bóstwo przywleczone tu przez ludzi.
Bogowie tutaj są wystarczająco prawdziwi; nie trzeba ich przy-
wracać.
Głupia! Zepsucie wcześniej czy później dosięgnie i ciebie, o ile
jeszcze to nie nastąpiło.
Szczerze mówiąc, nie podoba mi się ten pomysł. Nie ufam ci,
siostro. Poza tym, czy ty jesteś w stanie... „zgłębić tajemnice"? -
To miała być zniewaga.
A zatem sama chcesz je odkryć, tak?
Nie osądzaj wszystkich swoją miarą.
Nawet nie wiesz, na co wypinasz się swoim snobistycznym
tyłkiem!
-	Przynajmniej jest mój własny, a nie na czyjeś posyłki.
Jennesta usiłowała zachować spokój.
W porządku. Skoro nie chcesz przyłączyć się do mnie i twier-
dzisz, że nie interesują cię przekaźniki, dlaczego nie sprzedasz mi
swojego? Zapłaciłabym hojnie.
Nie mam go! Ile razy mam to powtarzać? Zniknął!
Pozwalasz sobie coś odebrać? Trudno mi w to uwierzyć.
Złodziej został ukarany. Miał szczęście ujść z życiem.
Nawet nie zabiłaś tego przydatnego rabusia? - zadrwiła Jenne-
sta. - Robisz się miękka, siostro.
Do twojej głupoty przywykłam, Jennesto. Ale czasami jesteś
nudna nie do wytrzymania.
Jeśli zignorujesz moją propozycję, pożałujesz tego.
Naprawdę? Nie strasz, siostro. Nigdy nie mogłaś mnie poko-
nać, gdy byłyśmy małe, i teraz też nie dasz rady.
Jennesta zawrzała.
To twoja ostatnia szansa, Adpar. Nie będę więcej prosić.
Skoro tak nalegasz, znaczy, że mnie potrzebujesz. Bardzo mi to
schlebia. Nie znoszę jednak stawiania mi ultimatum. Przez kogo-
kolwiek. Nie zrobię nic, by ci zaszkodzić, ale też nic, by ci pomóc.
A teraz zostaw mnie w spokoju.
Tym razem Adpar zakończyła rozmowę.
107
Jennesta siedziała przez kilka minut, głęboko zamyślona. W koń-
cu podjęła decyzję.
Odsunęła ciężkie, zdobione krzesło i kilka dywanów, odsłania-
jąc kamienną podłogę. Z biblioteczki w ciemnym kącie wyjęła jed-
ną z ksiąg zaklęć, a wracając zabrała z ołtarza sztylet z zakrzywio-
nym ostrzem. Położyła wszystko na krześle.
Zapaliła więcej świec, po czym z wanny zebrała w dłonie trochę
zakrzepłej posoki. Opadła na kolana i wyrysowała krwią duży pen-
tagram, dbając, by ani w okręgu, ani w pięcioramiennej gwieździe
nie było żadnych luk. Potem z księgą i sztyletem wkroczyła do
okręgu.
Podwinęła rękaw sukni i szybkim, głębokim cięciem zraniła swo-
je ramię. Jasna krew kapała, mieszając się z ciemniejszą czerwie-
nią pentagramu. To wzmocniło więź Jennesty z siostrą.
Następnie królowa ujęła księgę i rozpoczęła coś, co powinna zro-
bić już dawno temu.
Adpar lubiła przeszkadzać siostrze. To była jedna z cudowniej-
szych przyjemności życia. Teraz czekały ją jednak rutynowe obo-
wiązki, choć na swój sposób nie mniej satysfakcjonujące.
Odeszła od zdobionego mułem zbiornika do wizji i brodząc prze-
szła ze swych prywatnych komnat do większego pomieszczenia na
tyłach. Czekał tam na nią adiutant wraz z oddziałem straży i dwo-
ma winowajcami z jej roju.
-	Więźniowie, Wasza Wysokość - wysyczał adiutant w charak-
terystyczny dla najad sposób.
Spojrzała na oskarżonych. Zwiesili pokryte łuskami głowy.
Pomijając wstępy, Adpar od razu przedstawiła zarzuty:
-	Wy dwaj przynieśliście wstyd imperialnemu rojowi. A zatem
i mnie. Ociągaliście się z wypełnianiem rozkazów podczas ostat-
niej wyprawy, a także, co widział wyższy oficer, pozwoliliście kil-
ku trytonom ujść z życiem. Macie coś na swoją obronę?
Nie mieli.
-	No, tak - ciągnęła. - Uznaję więc wasze milczenie za przyzna-
nie się do winy. Nie toleruję w szeregach mięczaków. Walczymy
o zachowanie naszego miejsca w świecie, a to wyklucza obiboków
i tchórzy. Dlatego uznaję was za winnych. - Przerwała na chwilę
dla efektu. - Wyznaczam karę śmierci.
Przywołała adiutanta. Podszedł, trzymając przed sobą brązo-
wobiałą muszlę wielkości miski, z dwoma koralowymi sztyletami
108
w środku. Za nim kroczyło dwóch gwardzistów. Nieśli głębokie,
kamionkowe dzbany z szerokimi otworami.
-	Zgodnie z tradycją i uwzględniając to, że jesteście wojownika-
mi, pozwalam wam na wybór - powiedziała skazańcom. Wskazała
noże. - Sami wykonajcie wyrok, a zginiecie z odrobiną honoru. -
Jej wzrok przesunął się na dzbany. - Macie też prawo powierzyć
swój los rękom bogów. Jeśli taka będzie ich wola, możecie zacho-
wać życie. - Zwróciła się do pierwszego więźnia: - Wybieraj.
Najada w napięciu rozważała możliwości. Wreszcie wydusiła:
Bogowie, Wasza Wysokość.
Niech tak będzie.
Na znak Adpar podeszło jeszcze kilku gwardzistów i mocno przy-
trzymało więźnia. Podano jej dzban. Wpatrywała się w niego, z jed-
ną dłonią zawieszoną nieruchomo nad otworem. Stała tak, zdawa-
ło się, bez końca. Nagle zanurzyła rękę i wyciągnęła coś z wody.
Była to ryba. Trzymała ją, wijącą się w powietrzu, między dwo-
ma palcami a kciukiem. Ryba długością równała się mniej więcej
dłoni najady, grubością zaś odpowiadała trzem związanym razem
strzałom. Łuski i krótkie, masywne płetwy były srebrzystobłękit-
ne. Z obydwu stron pyska sterczały wąsy.
Adpar bardzo ostrożnie stuknęła rybę w bok i szybko cofnęła
palec. Z ciała wąsatego stworzenia wystrzeliły dziesiątki malut-
kich, drgających kolców.
-	Zazdroszczę szpikulicy - mruknęła. - Ta istota nie ma natural-
nych wrogów. Jej kolce sanie tylko ostre, ale zawierają też śmier-
telny jad, który zabija niewyobrażalnie boleśnie. Ryba oddaje swo-
je życie, ale zawsze zabiera ze sobą wroga. - Włożyła zwierzę
z powrotem do dzbana, ale nie wypuszczała z dłoni. - Przygoto-
wać go - poleciła.
Strażnicy popchnęli więźnia na kolana. Adpar podano kawałek
sznura, którym owinęła płetwę ogonową ryby, po czym powoli raz
jeszcze wyciągnęła śmiercionośne stworzenie z dzbana. Uspoko-
jona wodą ryba miała schowane kolce.
-	Poleć się miłosierdziu bogów - zwróciła się Adpar do więźnia.
- Jeśli oszczędzą cię trzy razy, będziesz ocalony.
Głowę oskarżonego brutalnie odchylono w tył, a jego usta roz-
warto na pełną szerokość. Przytrzymano skazańca w takiej pozy-
cji. Adpar podeszła do niego, trzymając zwisającą rybę. Bardzo
powoli opuściła ją w rozdziawione usta najady. Ten ani drgnął.
Scena przypominała pokazy połykaczy mieczy na targowych
109
placach wzdłuż i wszerz Maras-Dantii. Tyle że tym razem nie cho-
dziło o sztuczkę.
Wszyscy patrzyli w milczeniu, jak ryba znika z oczu. Adpar za-
trzymała się na moment, zanim zaczęła dalej rozwijać sznurek, kie-
rując kolczastego zabójcę w głąb przełyku najady. Po dłuższej chwi-
li przerwała i zaczęła zwijać sznurek wokół palca. Zwierzę
wynurzyło się z ust najady.
Więzień odetchnął, wzdrygając się.
-	Wygląda na to, że bogowie uśmiechnęli się do ciebie tym ra-
zem - stwierdziła Adpar.
Znów zanurzyła rybę w wodzie i raz jeszcze wyjęła. Opuściła ją
wolno, zatrzymała przed umieszczeniem w przełyku, po czym na-
winęła sznurek. Po chwili szpikulica wynurzyła się z ust skazańca,
nie czyniąc mu krzywdy.
Trzęsąc się i gwałtownie łapiąc oddech, oskarżony wyglądał, jak-
by miał za chwilę zemdleć.
-	Nasi bogowie są dziś łagodni powiedziała Adpar. - Jak na
razie.
Ostatnie włożenie do wody i uspokojona ryba była gotowa do
trzeciej próby. Adpar zatrzymała dłoń przed opuszczeniem ryby do
gardła najady. Zaczęła rozwijać sznurek.
Linka zadrżała. Więzień wzdrygnął się cały. Z wybałuszonymi
oczami usiłował odkrztuszać, szarpiąc się ze strażnikami. Sznurek
pękł. Adpar cofnęła się i dała strażnikom znak, by puścili skazań-
ca. Gdy to zrobili, mimowolnie zamknął usta.
Po sekundzie zaczął wrzeszczeć.
Z rozczapierzonymi przy gardle i piersi dłońmi tarzał się i wił.
Jego ciałem miotały spazmy, z ust wytrysnęła żółć. Zawył, jego
rysy wykrzywiły się straszliwie.
Śmiertelne konwulsje ciągnęły się niemiłosiernie. To była prze-
rażająca scena.
Gdy nastała cisza, a skazaniec znieruchomiał, Adpar przemówi-
ła:
-	Dokonała się wola bogów. Wezwali go do siebie. Słusznie uczy-
nili.
Zwróciła się do drugiego dygocącego więźnia. Zaoferowano mu
dzban i noże. Bez słowa chwycił sztylet. Po opancerzonym gardle
musiał kilkakrotnie z naciskiem ciąć zębatym ostrzem. W końcu
trysnęła szkarłatna fontanna.
Na skinienie Adpar oddział gwardii wziął się do sprzątania ciał.
110
1
-	Mamy szczęście żyć w kulturze rządzonej boską sprawiedli-
wością i współczuciem - oznajmiła. - W innych krainach rządzą
mniej miłosierni władcy. Choćby moja siostra; Jennesta rozkoszo-
wałaby się taką sceną.
Śnieżyca wzmogła się, niebo poczerniało.
Choć bardzo nie chciał przystawać, dalsza podróż była niemożli-
wa. Stryk nakazał kolumnie się zatrzymać. Rozpalili ognisko. Na
otwartej przestrzeni płomienie zmagały się z wiatrem i śniegiem.
Stłoczyli się wokół paleniska, owinięci w derki.
Jup wykorzystał Alfrayowe medykamenty, by opatrzeć rany kom-
panowi. Teraz Haskeer siedział w milczeniu, wpatrując się w sno-
py iskier. Pozostali również nie byli w nastroju do rozmowy.
Godziny mijały, a zamieć nie traciła na sile. Nie zważając na
pogodę, część oddziału zdołała się zdrzemnąć.
Wtem coś wynurzyło się ze śniegu - wysoka postać na pięknym
białym koniu. To był człowiek.
Orkowie skoczyli na równe nogi i sięgnęli po broń.
Teraz widzieli, że mężczyzna, w wieku trudnym do odgadnięcia,
jest owinięty w granatową pelerynę. Miał włosy do ramion i brodę.
-Może być ich więcej! - zawołał Stryk. - Zachowujcie czuj-
ność!
-	Jestem sam i bez broni - odezwał się człowiek spokojnym to-
nem. - I jeśli pozwolicie, zsiądę z konia.
Stryk rozejrzał się, ale wokół panowała pustka.
-	W porządku - przystał. - Ale powoli.
Mężczyzna zeskoczył na ziemię. Wyciągnął dłonie, pokazując,
że nie ma broni. Stryk polecił Talagowi i Finje'owi przeszukać
przybysza. Gdy skończyli, powiedli go przed sobą. Reafdaw przy-
wiązał białego, konia do pnia martwego drzewa. Wzrok wojowni-
ków krążył między ośnieżonym terenem wokół a wysokim, nie-
wzruszonym człowiekiem, który znalazł się między nimi.
Kim jesteś, człowieku? - wypytywał Stryk. - Czego chcesz?
Nazywam się Serafim. Zobaczyłem wasze ognisko. Pragnę się
tylko nieco ogrzać.
Niebezpiecznie jest w dzisiejszych czasach podjeżdżać do cu-
dzego obozu bez zaproszenia. Skąd pewność, że cię nie zabijemy?
Ufam rycerskości orków. - Spojrzał na Jupa. -1 tych, z który-
mi się sprzymierzają.
Jesteś Mnogiem czy Jedem? - spytał krasnolud.
-	
111
Nie wszyscy ludzie należą do jednych z nich.
Ta! - wykrzyknął Jup sceptycznie.
To prawda. Nie wożę bagażu bogów. Mogę? - Wyciągnął rękę
w stronę ognia.
Stryk zwrócił uwagę, że mimo przenikliwego zimna przybysz
nie wydawał się zziębnięty; nie dzwoniły mu zęby, odrażająco bla-
da skóra nie siniała.
-	Skąd mamy wiedzieć, że ktoś nie wystawił cię na przynętę? -
zapytał Stryk.
-	Nie mogę was winić za te podejrzenia. Moja rasa także nie ufa
waszej. Wielu ludzi przypomina jednak grzyby.
Spojrzeli na niego zadziwieni. Stryk pomyślał, że obcy jest może
głupcem. Albo szaleńcem.
-	Grzyby? - spytał.
-	Tak. Żyją w ciemnościach, karmieni gównem.
Przez oddział przetoczyła się fala śmiechu.
Dobrze powiedziane - stwierdził Jup z ostrożnym rozbawie-
niem. - Kim zatem jesteś, skoro podróżujesz przez wstrząsaną
wojną krainę sam i bez broni?
Bajarzem.
Właśnie bajeczek nam teraz trzeba- skomentował cynicznie Stryk.
A więc opowiem wam pewną historię. Chociaż obawiam się,
że jest dość uboga w wątki i może zakończyć się tragedią. - Spo-
sób, w jaki to powiedział, przykuł ich uwagę. - Szukacie może
jednego ze swoich? - spytał.
-Ajeśli tak?
Orczycy z oddziału?
Co o niej wiesz? - huknął groźnie Stryk.

Trochę. Wystarczająco być może, by wam pomóc.
-Mów dalej.
Waszą towarzyszkę ujęli łowcy nagród z mojej rasy.
Skąd to wiesz? Jesteś jednym z nich?

Czy ja wyglądam na najemnika? Nie, przyjacielu, po prostu
widziałem ją z łowcami.
Gdzie? Ilu ich jest?
Trzech. Niedaleko stąd. Ale teraz pewnie już ich tam nie ma.
Dzięki za wskazówkę - prychnął Stryk.
-	Wiem, dokąd pojechali. Do Hecklowe.
Kapitan spojrzał na niego podejrzliwie.
-1 myślisz, że ci uwierzymy?
112
Jak chcecie. Ale po cóż miałbym kłamać?
Dla swoich tajemniczych celów, kto wie. Życie nauczyło nas
wątpić w każde słowo człowieka.
-	Rozumiem, ale tym razem człowiek mówi wam prawdę.
Stryk przypatrywał mu się uważnie. Nie mógł przeniknąć jego twarzy.
-	Muszę pomyśleć - stwierdził. Wyznaczył kilku szeregowców
do pilnowania przybysza, a sam odszedł od ogniska.
Śnieżyca zelżała, ale nie zwracał na to uwagi. Umysł miał po-
chłonięty rozważaniem słów jeźdźca na białym koniu.
-	Przeszkadzam?
Stryk odwrócił się.
Nie, Jup. Próbowałem tylko pozbierać myśli. Po pierwsze, za-
stanawiam się, dlaczego mamy uwierzyć Serafimowi.
Bo jest w tym pewna logika.
Może.
-	Bo nie mamy wyjścia.
-To już bardziej.
Przeanalizujmy sytuację, szefie. Jeśli ten człowiek mówi praw-
dę, zakładamy, że łowcy trzymają Coillę ze względu na nagrodę za
jej głowę, tak?
Jeśli nie, już by nie żyła.
-	Właśnie. Ale po co zabrali ją do Hecklowe?
Stryk wzruszył ramionami.
Może to jedno z miejsc wypłaty nagrody. Powiedzmy, że mu
wierzymy. To stawia nas przed wyborem. Jechać za Coillą czy naj-
pierw stawić się na spotkanie z resztą oddziału?
Bliżej nam do Hecklowe niż Drogan.
Racja. Skoro jednak Coilla przedstawia dla nich wartość, ra-
czej jej nie skrzywdzą.
Nie bierzesz pod uwagę charakteru Coilli. Nie będzie biernym
więźniem.
Załóżmy, że zachowuje się rozsądnie. Co oznacza, że jest
w ciężkiej sytuacji, ale jej życiu nie grozi niebezpieczeństwo.
To argument za tym, by najpierw spotkać się z Alfrayem, a po-
tem ruszyć do Hecklowe z całym oddziałem.
Tak. Ale opóźnienie może oznaczać, że Coillę odeślą do Jen-
nesty. Wtedy byśmy stracili naszą kompankę.
Spojrzeli na przybysza. Wciąż był przy ognisku. Wojownicy
wydawali się już spokojniejsi. Kilku z nich wdało się nawet w roz-
mowę z człowiekiem.
8 - Orkowie
113
Z drugiej strony - ciągnął Jup - umówiliśmy się z Alfrayem na
określoną porę. A jeśli uzna, że spotkało nas najgorsze i sam wkro-
czy do Drogan, by stawić czoło centaurom?
Nie zdziwiłbym się, gdyby tak zrobił - westchnął Stryk. -
Wszystko jest na ostrzu noża, Jup, i musimy być całkowicie pewni,
że...
Przerwał mu chór okrzyków. Stryk i Jup obrócili się na pięcie.
Przybysz zniknął. Jego koń także. Pobiegli w stronę ogniska.
Wojownicy biegali i krzyczeli w wirującym śniegu.
Stryk przyciągnął do siebie Ganta.
Co tu się, u diabła, stało?
Ten człowiek, kapitanie, po prostu... poszedł.
Jak to, poszedł?
To prawda, kapitanie. Na sekundę się odwróciłem i już go nie
było - wtrącił Talag.
-	Kto widział, jak przybysz się oddala? - krzyknął Stryk.
Nikt się nie przyznał.
-	To jakieś szaleństwo - powiedział Jup, wpatrując się w śnieg.
- Nie mógł tak po prostu zniknąć.
Stryk, z mieczem w dłoni, także rozglądał się po okolicy i myślał
gorączkowo.
13
O
taczały go głosy i śmiechy.
Szedł w tłumie orków, obydwojga płci i w każdym wieku.
Nigdy ich przedtem nie widział.
Na ubraniach nosili niewielkie ozdoby, świadczące o tym, że
pochodzili z wielu różnych klanów. Nie było jednak między nimi
wrogości. Wyglądali na szczęśliwych, a on w ogóle nie czuł się
zagrożony. Wręcz przeciwnie, czuł nastrój oczekiwania, odświętną
atmosferę.
Znajdował się na piaszczystej plaży. Słońce stało w najwyższym
punkcie i prażyło niemiłosiernie. Wysoko nad głową krążyły skrze-
czące białe ptaki. Szeregi orków tłumnie kierowały się w stronę
oceanu.
Wtedy zauważył, że tuż przy brzegu zacumował jakiś statek
z trzema żaglami, teraz zwiniętymi, a na fokmaszcie powiewała
114

bandera z czerwonym, nieznanym emblematem. Na dziobie pysz-
nił się galion w kształcie orczycy z uniesionym mieczem. Na bur-
cie zawieszono tarcze, każda z innym wzorem. Był to największy
statek, jaki Stryk kiedykolwiek widział, i z pewnością najwspa-
nialszy.
Pierwsi z tłumu już brodzili w stronę pokładu. Nie musieli pły-
nąć, statek był więc albo płaskodenny, albo zakotwiczony nad głęb-
szym uskokiem, graniczącym z plażą. Stryk dał się ponieść tłumo-
wi. Nikt się do niego nie odezwał, ale, o dziwo, on czuł się dzięki
temu akceptowany.
Ponad zgiełkiem usłyszał, albo tak mu się zdawało, swoje imię.
Obejrzał się, przepatrując strumień twarzy. Wreszcie ją zobaczył.
Brnęła do niego przez tłum.
-Tu jesteś! - przywitała Stryka.
Mimo że w ogóle się nie orientował, gdzie jest ani co się dzieje,
uśmiechnął się.
Odpowiedziała mu tym samym i rzekła:
Wiedziałam, że przyjdziesz.
Naprawdę?
Raczej miałam taką nadzieję - wyznała z błyskiem w oku.
Wypełniły go uczucia, których nie rozumiał i z pewnością nie
potrafił wyrazić, więc nawet nie próbował. Po prostu raz jeszcze
się uśmiechnął.
-	Przybyłeś pomóc?
Odpowiedział pytającym spojrzeniem.
Przybrała minę żartobliwej urazy, którą zdążył już polubić.
-	Chodź    powiedziała.
Stryk wszedł za nią do oceanu. Wyszli naprzeciw łagodnym,
zwieńczonym śnieżnymi grzywami falom, liżącym plażę. Ruszyli,
po uda w wodzie, ku statkowi. Orkowie wdrapywali się na pokład
po linach i drabinach. Patrzył z zachwytem, gdy także ona, poru-
szając się z siłą i gracją, dołączyła do pozostałych i wspięła się na
burtę. Po chwili sam dostał się na pokład delikatnie kołyszącego
się statku.
Na samym środku znajdował się otwarty luk. Wyjmowano z nie-
go paki, beczki i skrzynie. Orkowie zaczęli podawać je sobie do
burty i dalej na dół, gdzie w stronę plaży formował się już drugi
łańcuch. Stryk i orczyca zajęli miejsca w szeregu i przenosili ładu-
nek. Z podziwem patrzył na grę mięśni jej ramion i nóg, gdy chwy-
tała pudło i przerzucała do niego.
Co jest w środku? - spytał.
Zaśmiała się.
Jak radzisz sobie na świecie, wiedząc tak niewiele?
Wzruszył ramionami zawstydzony.

Czy tam, skąd pochodzisz, nie sprowadza się towarów zza
mórz? - zapytała.
Orki tego nie robią.
-Ach tak; mówiłeś, że twoja kraina jest domem nie tylko dla
orków. Są tam krasnoludy, gremliny i... jak oni się nazywają? Lu-
dzie.
Jego twarz pociemniała.
-	Ludzie nie pochodzą z mojej krainy. Chociaż chcieliby.
Podała mu kolejny ładunek.
Ale nawet tam, skąd pochodzisz, trzeba przywozić potrzebne
rzeczy.
Skąd one pochodzą?
Od innych orków w innych miejscach, które mają to, czego
nam brakuje.
Nie słyszałem o żadnych innych miejscach.
Wkurzasz mnie. - Z uśmiechem machnęła ręką w kierunku
oceanu. - Mam na myśli lądy po drugiej stronie.
Myślałem, że otacza nas woda.
-	Ależ skąd?! Jak sądzisz, skąd się to wszystko wzięło?
Ofuknięty, złapał kolejną skrzynię. Rzuconą chyba trochę moc-
niej niż poprzednia. Podał ją kolejnemu orkowi.
To są zatem jakieś bogactwa, tak? - zgadywał.
Można tak to nazwać. - Wyszła z szeregu, biorąc jedną ze
skrzyń. - Pokażę ci.
Poszedł za orczycą. Łańcuch domknął się; chętnych do pomocy
było więcej niż trzeba.
Postawiła skrzynię na pokładzie. Ukląkł. Wyjęła zza pasa nóż
i podważyła wieko pudła. W środku pełno było czegoś, co przypo-
minało pokruszone zeschłe czerwone liście.
-	Turm - wyjaśniła. - Przyprawa. Poprawia smak potraw.
-1 to ma jakąś wartość?
Jeśli chcemy, żeby nasze jedzenie lepiej smakowało, to tak!
Nie wszystkie bogactwa mają formę monet czy klejnotów. Twój
miecz, dla przykładu.
Mój miecz? - Sięgnął do rękojeści. - To dobra broń, ale nic
specjalnego.
116
Sama w sobie zapewne nie. Ale w zręcznych rękach urodzone-
go wojownika, znaczy o wiele więcej.
Rozumiem. Naprawdę.
-	Tak też jest z orkami. I wszystkimi istotami żywymi.
Jego wyrazista twarz zasępiła się.
-Tego nie bardzo...
Są jak miecze. Ostre lub tępe.
Tym razem się zaśmiał.
Wszystkie jednak mają swoją wartość.
Nawet moi wrogowie?

Ork zawsze ma wrogów. Nawet jeśli się zmieniają, i dzisiejszy
wróg jutro stanie się przyjacielem.
Nie w moim przypadku - odparł chłodno.
Nieważne, bo nawet śmiertelni wrogowie mają swoją wartość.
Jak to?
Ponieważ można cenić ich umiejętności bojowe, determinację.
Odwagę, jeśli posiadają. I wreszcie są cenni także dlatego, że po
prostu istnieją i trzeba stawić im czoło. My, orkowie, potrzebuje-
my przeciwnika. Mamy wojowniczą naturę.
Nigdy nie myślałem w ten sposób.
To, że walczymy, nie oznacza, że mamy nienawidzić.
Stryk nie mógł się z tym do końca zgodzić. Dało mu to jednak do
myślenia.
Najwyższą wartość muszą mieć dla nas ci, którzy są nam naj-
bliżsi - dodała.
Sprawiasz, że wszystko wygląda tak... prosto.
Bo takie jest, przyjacielu.
Być może tutaj. Tam, skąd przychodzę, mamy wielu śmiertel-
nych wrogów i mnóstwo przeszkód na drodze.
Jej twarz sposępniała.
-	Bądź zatem mieczem, Stryk. Bądź mieczem.
Obudził się z sercem walącym jak oszalałe. Oddychał tak szyb-
ko, że niemal nie mógł złapać tchu.
Z ponurego nieba padał rzadki, cuchnący deszcz, zmywając więk-
szość śniegu. Było przygnębiająco i zimno. W ciągu kilku godzin
snu Stryk wcale nie odpoczął. W wyschniętych ustach miał nie-
przyjemny smak, głowa tętniła bólem.
Leżał, pozwalając, by deszcz obmywał mu twarz. Rozmyślał nad
tym, co z braku lepszego słowa nazywał snem. Sny, wizje, przekazy
117
od bogów, czymkolwiek były te obrazy, stawały się coraz żywsze,
bardziej intensywne. Zapach ozonu, powidoki rażącego słońca, cie-
pła bryza głaszcząca skórę - pozostawały w świadomości na dłu-
żej.
Obawa, że umysł zaczyna szwankować, ścisnęła jego serce lodo-
watym uchwytem. Zaraz pojawiła się jednak przeciwna, ale rów-
nie silna myśl, że zaczął wyczekiwać tych snów, wręcz witać je
z radością.
Tego akurat nie chciał roztrząsać, nie teraz.
Wstał i rozejrzał się dokoła. Pozostali już nie spali i zabrali się
do swych zwykłych zadań. Oporządzano konie, otrzepywano der-
ki, ostrzono broń.
Przypomniał sobie o niespodziewanej nocnej wizycie. Dłuższy
czas rozglądali się za tajemniczym człowiekiem, małymi grupka-
mi wychodzili nawet w zamieć, by go odszukać. Nie trafili na
żaden ślad i ostatecznie dali temu spokój. W którymś momencie
Stryk musiał zapaść w sen, choć nie przypominał sobie, jak to się
stało.
Serafim, jeśli rzeczywiście tak się nazywał, stanowił kolejną za-
gadkę na długiej liście. Stryk nie chciał jednak tracić czasu na jej
rozwiązywanie, bo obawiał się, że obcy był szalony. To natomiast
podawałoby w wątpliwość jedyne dostępne wskazówki co do miej-
sca pobytu Coilli. Teraz zaś potrzebowali pomocy. Bardzo.
Stryk przegnał wszystkie te myśli. Miał znacznie ważniejszy pro-
blem do rozwiązania.
Jup stał przy koniach, rozmawiając z dwójką żołnierzy. Stryk
podszedł do kompanów.
Zdecydowałem - oświadczył krasnoludowi bez wstępów.
Jedziemy po Coillę?
-Tak.
A jeśli Serafim kłamał albo był po prostu szaleńcem?
Rozważałem jedno i drugie. Gdyby kłamał, to po co?
Jako przynęta?
Zbyt wyszukany sposób.
Nie, jeśli okazuje się skuteczny.
Być może. Wciąż jednak sądzę, że to mało prawdopodobne.
-A szaleństwo?
-Przyznaję, to bardziej możliwe. Może i jest wariatem. Ale...
Nie wiem, jakoś tego nie wyczułem. Oczywiście nie miałem za
dużo do czynienia z ludźmi ogarniętymi obłędem.
118
-	Naprawdę? Rozejrzyj się czasem.
Stryk uśmiechnął się lekko.
-	To, co powiedział Serafim, to nasz jedyny trop prowadzący do
Coilli. - Zauważył minę Jupa i poprawił się. - Dobra, możliwy
trop. Uważam, że warto wpaść do Hecklowe.
-A co z Alfrayem?
Musimy dać mu znać.
A z nim? - Jup wskazał głową Haskeera, siedzącego samotnie
na uboczu.
Wciąż należy do oddziału. Poddajemy go próbie. Jakieś uwa-
gi?
Nie. Po prostu się niepokoję.
Ja też. Musimy go pilnować.
Mamy na to czas?
-Uwierz mi, Jup, jeśli będą jeszcze przez niego jakieś kłopoty,
wylatuje. Albo zdycha.
Krasnolud nie miał wątpliwości, że kapitan mówił serio.
Powinniśmy mu powiedzieć, co się dzieje. W końcu jest ofice-
rem. Prawda?
Na razie tak. Nie planowałem go degradować. Chyba że znów
wymknie się spod kontroli. Chodźmy.
Podeszli do Haskeera. Podniósł wzrok i skinął głową.
Jak się miewasz? - zapytał Stryk.
Lepiej. - Ton jego głosu i zachowanie wskazywały, że było
w tym coś z prawdy. - Chciałbym tylko dowieść, że wciąż jestem
godzien waszego towarzystwa.

Świetnie, sierżancie. Jednak po tym, co zrobiłeś, muszę cię
poddać próbie.
Ale ja nawet nie wiem, co zrobiłem! - zaprotestował Haskeer.
- Niczego nie pamiętam.
Dlatego właśnie będziemy ci się przyglądać, aż odkryjemy, dla-
czego uciekłeś, albo przekonamy się, że twoje zachowanie jest wy-
starczająco dobre.
Jup ujął to mniej dyplomatycznie.
Nie chcemy, żebyś znów nam ześwirował.
A żebyś... - wybuchł Haskeer i zaraz się opanował.
Stryk uznał, że gwałtowna reakcja Haskeera może być dobrym
znakiem.
-	Nie trzeba nam kłopotliwego towarzystwa i z pewnością nie
potrzebujemy ciężaru - powiedział. - Rozumiesz?
119
-	Tak jest - zameldował Haskeer, znów potulny.
-A teraz posłuchaj. Człowiek, który był tu zeszłej nocy, Sera-
fini, twierdził, że Coillę zabrano do Hecklowe. Jedziemy tam. Od
ciebie oczekuję, żebyś wykonywał rozkazy i znów zachowywał się
jak członek oddziału.
-	Jasne. Ruszajmy.
Usatysfakcjonowany tym Stryk zebrał pozostałych i przedstawił
nowy plan. Potem czekał na uwagi lub protesty. Padło tylko kilka
mniej istotnych pytań. Stryk odniósł wrażenie, że perspektywa stra-
tegicznego działania sprawiła podkomendnym ulgę.
Kończąc, powiedział:
-	Potrzebuję dwóch ochotników, którzy pojadą z wieściami do
Alfraya. Ale ostrzegam; to może być niebezpieczna misja. - Wszy-
scy szeregowcy wystąpili do przodu, ale Stryk wybrał Jada i Hy-
stykka. Zdawał sobie Sprawę, że jeszcze bardziej osłabia oddział. -
Powiedzcie Alfrayowi, dokąd wyruszyliśmy i że przybędziemy do
Drogan najszybciej, jak się da. - Po chwili namysłu dodał: - Jeśli
od dostarczenia tej wiadomości minie tydzień, a my się nie zjawi-
my, niech uznają, że nie przybędziemy. W takim wypadku Alfray
i jego oddział mogą czynić, co uznają za właściwe.
Po tych słowach zapanował ponury nastrój, ale Stryk szybko roz-
kazał szykować się do drogi.
Gdy podkomendni pospiesznie wypełniali polecenie, wyjął z sa-
kiewki trzy gwiazdy. Przyjrzał im się badawczo, po czym podniósł
wzrok i napotkał spojrzenie Haskeera.
-	To dotyczyło także ciebie, Rosomaku - powiedział.
Haskeer machnął ręką i pobiegł do konia. Stryk wsunął gwiazdy
z powrotem i dosiadł swojego wierzchowca.
Po chwili znów byli w drodze.
Hecklowe nazywano czasem miastem, które nie śpi.
Zwykłe rytmy dnia i nocy z pewnością niewiele tu znaczyły, nie
było to jednak typowe miasto. Znacznie różniło się od wielkich
siedlisk na północy, jak Urrarbython lub Wreaye. Czy choćby ludz-
kich osad na południu, na przykład Mostaru i Wydm, które rozra-
stały się w zastraszającym tempie. Hecklowe było jednak wystar-
czająco duże, by pomieścić ciągle zmieniającą się populację,
złożoną ze wszystkich starszych ras Maras-Dantii.
Niektórzy mieszkali tu na stałe. I ci najczęściej trudnili się nie-
rządem, kradzieżą lub lichwą. Ważne miejsce wśród nich zajmo-
120
wali handlarze i dostawcy niewolników, którzy chętnie prowadzili
interesy tam, gdzie bezustannie płynęła rzeka stworzeń. Chociaż
przemoc była zakazana, w Hecklowe kwitły wszelkie inne formy
przestępczości. Wielu, nie bez racji, utrzymywało, że to kolejny
zgubny wpływ przybyszów.
O zmierzchu trójka łowców nagród wywlekła Coillę z gospody.
Ulice były równie zatłoczone, jak poprzedniego wieczoru, gdy
przyjechali.
Jesteś pewien, że więcej dostaniemy za nią od handlarza niż od
Jennesty? - spytał Aulay Lekmanna, po tym jak ten po raz kolejny
ostrzegł Coillę przed ucieczką.
Mówiłem przecież, że za orków do ochrony płacą bardzo do-
brze.
Przeciwstawianie się woli Jennesty to nie najlepszy plan - wtrą-
ciła Coilla.
Zamknij się i zostaw myślenie lepszym od siebie.
Coilla spojrzała na Blaana. Miał bezmyślny wzrok i otwartą gębę.
Aulay zaś kroczył z zakrytym okiem, obandażowanym uchem i po-
łamanym palcem.
-	Tak, jasne - mruknęła.
-A jeśli kłamie, że Rosomaki tu są - odezwał się Aulay.
Przestań wreszcie - warknął Lekmann. - To logiczne, że tu są.
Jeśli ich nie ma, i tak zarobimy, sprzedając tę dziwkę, a potem
możemy ich szukać gdzie indziej.
Czyli gdzie, Micah? - spytał Blaan.
-Przynajmniej ty nie zaczynaj, Jabeez! - rzucił groźnie Lek-
mann. - Wymyślę coś, jak już do tego dojdziemy.
Umilkli na widok przechodzącej dwójki Strażników.
Bierzmy się do roboty, Micah - poprosił niecierpliwie Aulay.
Racja. Jak ustaliliśmy, ty idziesz szukać orków. Próbują coś sprze-
dać, pamiętaj. Szukaj więc na bazarze, w kwartale jubilerów, wśród
handlarzy wiadomości. Wszędzie, gdzie mogliby znaleźć kupca.
Aulay skinął głową.
Ja z Jabeezem rozejrzymy się za jej nowym właścicielem -
ciągnął Lekmann, wskazując kciukiem Coillę. - Spotkamy się tu
nie później niż w południe.
Dokąd idziecie?
Do wschodniej dzielnicy, znaleźć kogoś, o kim słyszałem. A te-
raz rusz dupę, nie mamy czasu do stracenia.
Poszli każdy w swoją stronę.
121
Co mam robić, Micah? - zapytał Blaan.
Po prostu miej oko na orczycę. Przyłóż jej, jeśli będzie coś
kombinować.
Kazali swojemu więźniowi iść między sobą, chociaż irytowało
to przechodniów na węższych ulicach. Coilla przyciągała przestra-
szone spojrzenia mijanych. Była w końcu orkiem, a powszechnie
wiadomo, że przedstawicieli tej rasy lepiej traktować z respektem.
Mam pytanie - odezwała się.
Oby nie głupie - odparł Lekmann.
Kim jest ten handlarz, do którego idziemy?
Nazywa się Razatt-Kheage.

Goblin?
-Ano.
Westchnęła.
Cholerne stworzenie...
Orkowie nie bardzo kochają gobliny, co?
Nie bardzo kogokolwiek, pryszczaku.
Blaan zachichotał. Lekmann spiorunował go spojrzeniem, po-
tem zwrócił się do Coilli:
-	Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, to je sobie daruj, dobra?
Skręcili za róg. Niewielki tłumek zgromadził się wokół dwóch
kłócących się głośno rusałek.
Rusałki były podobno potomstwem elfów i wróżek, więc uważa-
no je za pokrewne tym rasom. Miały mizerną budowę ciała, spi-
czaste, lekko zadarte nosy i oczy jak czarne guziczki. W ich niedu-
żych ustach błyszczały drobne, zaokrąglone ząbki. Nie była to
oczywiście wojownicza rasa i z pewnością nie nadawała się do
walki.
Te dwie zataczały się wyraźnie pijane. Wrzeszczały na siebie
i bezsilnie okładały się. Żadnej z nich nie groziły obrażenia, chyba
że któraś by się przewróciła.
Łowcy nagród ryknęli śmiechem.
-	Mają słabiutkie głowy - zadrwił Lekmann.
To twoja rasa nauczyła mieszkańców Maras-Dantii takiego za-
chowania - warknęła Coilla, zabijając Lekmanna wzrokiem. -
Niszczycie mój świat.
Już nie twój, dzikusie. I teraz nazywa się Centrazja.
Akurat.
Powinniście być wdzięczni. Przywieźliśmy wam dobrodziej-
stwa cywilizacji.
122
Na przykład niewolnictwo? Przed waszym przybyciem było
nieznane. Maras-Dantianie nie posiadali innych na własność.
A co z wami, orkami? Rodzicie się na usługi innych. To pod-
daństwo, nie? My tego nie zaczęliśmy.	—
Ale skaziliście swoimi ideami. To był kiedyś dobry układ: po-
zwalał orkom robić to, do czego są stworzeni. Walczyć.
Skoro już mówimy o walce... - Wskazał głową przeciwną stro-
nę brukowanej ulicy.
Rusałki bez efektu waliły się po głowach.
Blaan zaśmiał się bezmyślnie.
-	Widzisz? - drwił Lekmann. - Wy barbarzyńcy nie potrzebuje-
cie od nas lekcji przemocy. Ona już tu jest, tuż pod powierzchnią.
Coilli nigdy wcześniej nie brakowało miecza aż tak bardzo.
Jedna z rusałek wyjęła ukryty nóż i zaczęła nim wymachiwać,
choć była zbyt pijana, by wyrządzić przeciwniczce krzywdę.
Nagle pojawiła się dwójka Strażników. Coillę zdumiewały ich
szybkie ruchy. Kłóciło się to z niedołężnym wyglądem stróżów
porządku. Przybyło jeszcze trzech czy czterech Strażników i wszy-
scy rzucili się na rusałki. Pochłonięte walką i zaskoczone błyska-
wicznym atakiem, nie zdążyły uciec.
Kruche istoty zostały obezwładnione i przytrzymane mocnymi
ramionami. Uniesione z ziemi, kopały małymi nóżkami w bezsil-
nym gniewie. Bez trudu rozbrojono tę z nożem.
Tłum patrzył w milczeniu, jak dwaj Strażnicy chwytają delikat-
ne głowy w swe wielkie dłonie. Potem spokojnie, niemal od nie-
chcenia, skręcili wiotkie karki. Coilla i łowcy usłyszeli chrzęst ko-
ści, mimo że stali dość daleko.
Strażnicy odmaszerowali, niosąc ciała ofiar, bezwładne jak szma-
ciane lalki. Bogatszy o lekcję tolerancji w Hecklowe tłum zaczął
się rozchodzić.
Lekmann zagwizdał cicho.
Poważnie tu traktują prawo i porządek, no nie?
Nie podoba mi się to - poskarżył się Blaan. - Też mam ukrytą
broń.
-Więc jej nie pokazuj.
Blaan dalej marudził, a Lekmann ciągnął swoje wywody. To od-
wróciło ich uwagę od Coilli. Orczyca postanowiła skorzystać
z szansy.
Na drodze stał jej Lekmann. Kopnęła go w krocze. Jęknął głośno
i zgiął się wpół. Coilla rzuciła się do biegu.
123
Czyjeś ramię jak żelazna obręcz beczki objęło ją za szyję. Blaan
zawlókł wierzgającą Coillę do wylotu pobliskiego zaułka. Lek-
mann, blady i z załzawionymi oczami, pokuśtykał za nimi.
-	Ty suko - wycedził przez zaciśnięte zęby.
Obejrzał się na ulicę. Nikt chyba nie zauważył, co się dzieje.
Odwrócił się do Coilli i walnął ją na odlew w twarz. I znowu.
W ustach poczuła metaliczny posmak krwi.
-	Zrób jeszcze raz coś takiego, to do diabła z forsą - warknął. -
Zabiję cię.
Kiedy uznał, że się uspokoiła, polecił Blaanowi ją puścić. Coilla
dotknęła strużek krwi cieknących z nosa i ust. Nie odezwała się.
-	A teraz jazda - rozkazał.
Ruszyli w drogę, łowcy nagród tuż przy bokach orczycy.
Dziewięć czy dziesięć zakrętów i skrzyżowań dalej wkroczyli do
wschodniej dzielnicy. Ulice były tu jeszcze węższe i bardziej zatło-
czone. Tworzyły labirynt, trudny do przebycia dla kogoś z zewnątrz.
Gdy stali na rogu, czekając, aż Lekmann zorientuje się w kierun-
kach, wzrok Coilli przyciągnęła wysoka postać idąca wśród tłumu
dwie, trzy przecznice dalej. Podobnie jak poprzedniego dnia, gdy
Coilli wydawało się, że zobaczyła dwóch orków, szybko straciła
postać z oczu. Przypuszczała jednak, że był to Serafim, ludzki bard
napotkany wcześniej na równinie. Mówił, że dopiero co opuścił
Hecklowe, po cóż miałby więc wracać? Coilla uznała, że pewnie
się pomyliła. Zresztą wszyscy ludzie wydawali jej się do siebie
podobni.
Po chwili szli dalej. Lekmann zaprowadził ich do centrum dziel-
nicy, pełnego krętych uliczek, otoczonych wysokimi ścianami. Po
udręce podróży przez mroczne przejścia, gdzie ciżba była znacznie
mniejsza, znaleźli się u wylotu jakiegoś zaułka. Na końcu, po jed-
nej stronie stał budynek, niegdyś biały i pewnie przyjemny dla oka,
teraz ponury i zapuszczony. Nieliczne okna osłonięto okiennicami,
jedyne drzwi były solidnie wzmocnione.
Lekmann polecił Blaanowi zastukać, po czym odepchnął go na
bok. Odczekali całą minutę i już mieli zastukać ponownie, kiedy
odsunęła się pokrywka judasza. Para żółtawych oczu przyjrzała im
się badawczo, ale nie padło ani słowo.
-	Chcemy się widzieć z Razatt-Kheagiem - oświadczył Lek-
mann.
Cisza.
Nazywam się Micah Lekmann - dodał.
124
Oczy dalej się w nich wpatrywały.
-	Pewien nasz wspólny przyjaciel mnie zapowiedział - ciągnął
Lekmann, tracąc cierpliwość. - Powiedział, że będę mile widzia-
ny.
Milcząca ocena potrwała jeszcze kilka sekund, po czym pokry-
wa zasunęła się z trzaskiem.
Nie wygląda to przyjaźnie    skomentował Blaan.
Nie robią w zbyt przyjaznym fachu - przypomniał mu Lek-
mann.
Zazgrzytały odsuwane sztaby i drzwi otwarły się z głośnym
skrzypnięciem. Popychając przed sobą Coillę, Lekmann i Blaan
weszli do środka.
Naprzeciwko nich stanął goblin. Drugi zamykał drzwi i z powro-
tem zasuwał sztaby.
Przeraźliwie chude gobliny przypominały szkielety, z guzowatą,
zieloną skórą naciągniętą na kościach jak pergamin. Przez duże,
wystające łopatki, wyglądały na garbate. Brak tłuszczu nadrabiały
żylastością; były silnymi, zręcznymi stworzeniami.
Miały owalne, bezwłose głowy, małe i płaskie uszy, wargi gumo-
wate i wąskie. Mięsiste nosy z małymi nozdrzami i duże oczy
w kształcie łzy, z czarnymi źrenicami i jaskrawożółtymi tęczówka-
mi dopełniały obrazu. Obie istoty dzierżyły w łapach długie, grube
maczugi, nabijane na końcu ćwiekami.
W obszernym pomieszczeniu z tyłu znajdowało się jeszcze sied-
miu czy ośmiu ich pobratymców z granitowymi twarzami.
Wzdłuż przeciwległej ściany biegła drewniana platforma, sięga-
jąca człowiekowi do piersi, zawalona dywanami i poduszkami. Na
jej środku stało niczym tron zdobnie cyzelowane krzesło z wyso-
kim oparciem. Po obydwu jego bokach tkwili wyprężeni strażnicy.
W środku siedział goblin, ale nie w skórze i kolczudze jak pozo-
stali, tylko w jedwabiach i biżuterii. W ciężkim łapsku trzymał ust-
nik na końcu rurki biegnącej do fajki wodnej, z której unosiły się
cienkie pasemka białego dymu.
-	Jestem Razatt-Kheage - przemówił handlarz syczącym głosem.
- Twoje imię zostało mi już wyjawione. - Popatrzył na Coillę ba-
dawczo. - Rozumiem, że masz do zaoferowania towar.
-	Istotnie - odparł Lekmann tonem ociekającym fałszywą życz-
liwością. - Oto on.
Razatt-Kheage uczynił władczy gest dłonią.
-	Podejdź.
125
Lekmann popchnął Coillę i we trójkę zbliżyli się do niewielkich
schodków z boku podwyższenia. Towarzyszyło im dwóch pachoł-
ków. Gdy znaleźli się przy tronie, Lekmann skinął Blaanowi, który
unieruchomił Coillę w uścisku. Trzymali ją na bezpieczną odleg-
łość od handlarza.
Razatt-Kheage podał Lekmannowi ustnik fajki.
-	Co to takiego, kryształ?
-Nie, przyjacielu. Preferuję mocniejsze doznania. To czysty
lassh.
Lekmann pobladł.
Eee, nie, dziękuję. Staram się trzymać z daleka od mocniej-
szych środków odurzających. Nie chcę się, hm, przyzwyczajać
i w ogóle...
Oczywiście. Mogę sobie jednak pozwolić na tę słabość. - Za-
ciągnął się głęboko. Jego oczy zrobiły się bardziej szkliste, gdy
wydychał upajający dym. - Przejdźmy do interesów. Obejrzyjmy
towar. - Machnął leniwie na jednego ze strażników.
Goblin opuścił swoje miejsce przy tronie i podbiegł do Coilli.
Blaan trzymał orczycę mocno, podczas gdy goblin ją obmacywał.
Ścisnął mięśnie jej ramienia, poklepał nogi, zajrzał w oczy.
-	Przekonasz się, że jest zwinna niczym pchełka - rzucił Lek-
mann, dolewając słodyczy do swojej wypowiedzi.
Goblin obcesowo rozwarł Coilli usta i obejrzał zęby.
Nie jestem cholernym koniem! - warknęła.
Zadziorna z niej bestyjka - powiedział Lekmann.
Zatem zostanie złamana - odparł Razatt-Kheage..- Robiliśmy
takie rzeczy wcześniej.
Pachołek skinieniem oznajmił koniec oględzin i akceptację.
-	Wygląda na to, że twój towar jest do przyjęcia, Micahu Lek-
mannie - syknął handlarz. - Pogadajmy o zapłacie.
Kiedy tamci dobijali targu, Coilla rozejrzała się uważnie po kom-
nacie - zamknięte drzwi, zabite okna i mnóstwo straży, nie wspo-
minając o Blaanie w pobliżu. Coilla uznała, że musi uzbroić się
w cierpliwość.
Lekmann i handlarz wreszcie uzgodnili cenę. Była to spora suma.
Coilla powinna czuć się doceniona.
-	A zatem ustalone - powiedział Razatt-Kheage. Kiedy chcesz
wrócić po pieniądze?
Lekmann był zaskoczony.
-	Wrócić? Jak to, wrócić?
126
Sądzisz, że trzymam taką sumę przy sobie?
-No dobrze, a jak szybko możesz ją tu mieć?
Powiedzmy za cztery godziny?
Cztery godziny?! To cholernie...
Wolisz robić interesy z innym kupcem?
Łowca nagród westchnął.

W porządku, Razatt-Kheage, cztery godziny. Ani minuty dłu-
żej.
Masz moje słowo. Poczekasz tutaj czy...?
Muszę się z kimś spotkać - przerwał mu Lekmann. - Przyjdę
później.
Radzę zostawić orczycę u mnie. Będzie bezpieczna, a wy po-
zbędziecie się ciężaru.
Lekmann łypnął na niego podejrzliwie.
Skąd mam wiedzieć, że wciąż tu będzie, kiedy wrócimy?
Wśród mojej rasy, Micahu Lekmannie, gdy goblin daje słowo,
wątpić w nie to ciężka zniewaga.
-Tak, wy, handlarze niewolników, jesteście strasznie honorową
bandą - zauważyła Coilla sarkastycznie.
Blaan boleśnie ścisnął jej ramię. Zacisnęła zęby, ale nie dała sa-
tysfakcji oprawcom i nawet nie pisnęła.
Jak to ująłeś... zadziorna - mruknął Razatt-Kheage z niezado-
woleniem. - A zatem, człowieku?
Dobra, niech zostaje. Ale mój wspólnik Blaan przypilnuje or-
czycę. I jeśli nie będzie to uznane za zniewagę wobec ciebie i two-
jej rasy, każę mu w razie jakichś... problemów zabić ją natych-
miast. Jasne, Jabeez?
Jasne, Micah. - Zacieśnił chwyt.
Rozumiem - powiedział Razatt-Kheage. Do zobaczenia więc
za cztery godziny.
-	Tak. - Skierował się do wyjścia, odprowadzany przez pachołka.
Nie spiesz się z powrotem - rzuciła za nim Coilla.
H
T
o po prostu wbrew naturze, Stryk. Od orków nie powinno się
wymagać oddania broni - mówił oburzony Haskeer swoim
dawnym stanowczym tonem.
127
Inaczej nie dostaniemy się do Hecklowe - raz jeszcze wyjaśnił
Stryk. - Przestań się awanturować.
Może byśmy ukryli kilka mieczy?   zasugerował Jup.
Założę się, że każdy tak robi - dodał Haskeer.
Stryk zwrócił uwagę, że Haskeer usiłował przyjaźniej odnosić
się do Jupa. Może naprawdę się zmienił.
-	Pewnie tak. Rzecz jednak nie polega na zakazie wnoszenia bro-
ni do miasta. To użycie jej w środku oznacza karę śmierci. Każdy
wjeżdżający o tym wie. Nawet Jedowie i Mnogowie, na litość bo-
gów. Po prostu nie przeszukują wszystkich przybyszów dokładnie.
W przeciwnym wypadku całkiem zatarasowaliby wjazd.
•* Ale jeśli złapią cię na użyciu broni... ~ wtrącił Jup.
Giniesz.
Więc nie przemycimy nic a nic?
Oszalałeś? Ork bez ostrza? Oczywiście, że weźmiemy broń.
Ale nikt z nas... - popatrzył znacząco na Haskeera - ...nie użyje
jej bez mojego wyraźnego rozkazu. Każdy ork powinien umieć
improwizować. Mamy pięści, nogi i głowy. Jasne?
Wojownicy przytaknęli i zaczęli chować noże do cholew, ręka-
wów i hełmów. Stryk wybrał swój ulubiony, obusieczny. Haskeer
ukrył nóż, owinął się w pasie kawałkiem łańcucha i przykrył go
kaftanem.
Hecklowe za dnia wyglądało równie imponująco i dziwnie, jak
w nocy. Tego dnia deszcz nadał nieprawdopodobnej architekturze
miasta oleisty połysk. Szczyty wież, dachy budynków, ukośne ścia-
ny niewielkich piramid błyszczały tęczowo.
Oddział podjechał do głównego wjazdu wolnego portu. Pod bra-
mąjak zwykle kłębił się wielorasowy tłum. Orkowie zeszli z koni
i stanęli w kolejce.
Czekali w nieskończoność, a Haskeer w tym czasie łypał groźnie
na koboldy, krasnoludy, elfy i wszelkie inne gatunki, do których
żywił prawdziwe lub urojone urazy. Wreszcie stanęli przed milczą-
cymi Strażnikami w punkcie kontrolnym.
Na pierwszy ogień poszedł Jup. Homunkulus wyciągnął ramiona
po oddawaną broń. Krasnolud podał mu miecz, topór, siekierę, dwa
sztylety, nóż, procę z amunicją, nabijany kolcami kastet i cztery
zaostrzone gwiazdki do rzucania.
-	Nie lubię wozić za dużo - wyjaśnił niewzruszonemu Strażnikowi.
Kiedy reszta oddziału pozbyła się już zbliżonych ilości uzbroje-
nia, kolejka za nimi była znacznie dłuższa i mniej cierpliwa.
128
Orkowie poupychali po kieszeniach drewniane plakietki i zostali
wpuszczeni do środka.
-	Strażnicy wydają się dużo powolniejsi niż ostatnio, kiedy tu
byłem - zauważył Stryk.
Jup skinął głową.
Wyczerpywanie magii wpływa na wszystko. W porcie jeszcze
nie ma takiej tragedii, jak w głębi lądu. Zauważyłem, że bliżej wody
moc jest zawsze silniejsza. Jeśli jednak ludzie będą się zachowy-
wać jak dotychczas, wszędzie pojawią się duże problemy.
Racja. Ale i tak wolałbym nie mieć do czynienia ze Strażnika-
mi. Może są i słabsi niż kiedyś, ale to w końcu maszyny do zabija-
nia.
Bez przesady. Wątpię, że to tacy twardziele - stwierdził buń-
czucznie Haskeer.
Haskeer, bardzo cię proszę. Nie wdaj się w jakąś walkę, chyba
że nie będziesz miał innego wyjścia.

Tak jest. Możesz na mnie polegać, szefie.
Stryk chciał w to wierzyć.
Dalej - powiedział. - Odprowadźmy konie do stajni.
Stryk dopilnował, by pakunki z krystallinem nie zostały w ju-
kach. Każdy ork nosił niewielką porcję przy sobie.
Wkroczyli na zatłoczone ulice, przyciągając wiele spojrzeń, co
jak na Hecklowe było raczej niezwykłe. Dało się zauważyć, że nikt
nie wchodził im w drogę. Znaleźli wreszcie placyk, na którym
mogli spokojnie porozmawiać. Rosły na nim drzewa, ale nawet tu,
gdzie magia jeszcze niewiele straciła na sile, wyglądały krucho
i niezdrowo.
Wojownicy skupili się wokół Stryka.
-	Dziesięć orków i krasnolud. Ściągamy na siebie uwagę. Nie
powinniśmy pałętać się w kupie - powiedział do podkomendnych.
-	Najlepiej rozdzielić się na dwie grupy.
Brzmi sensownie - stwierdził Jup.
W mojej będzie Haskeer, Toche, Reafdaw i Seafe. Jup, ty we-
źmiesz Talaga, Ganta, Calthmona, Breggina i Finje'a.
Dlaczego ja nie dowodzę grupą? - poskarżył się Haskeer.
W grupie Jupa jest ich sześciu, w mojej pięciu - wyjaśnił Stryk.
-	Więc oczywiście chcę cię mieć ze sobą.
Zadziałało. Haskeer wypiął tors. Jup spojrzał na Stryka, wyszcze-
rzył zęby i mrugnął z przesadą. Stryk uśmiechnął się lekko w od-
powiedzi.
9 - Orkowie
129
Spotkamy się tutaj za... trzy godziny - zadecydował. - Jeśli
któraś grupa natrafi na Coillę, niech próbuje ją odbić. W razie cze-
go czekamy na siebie o dwa kilometry na zachód od bram Hecklo-
we. Jeśli znajdziecie Coillę, ale układ sił będzie niesprzyjający, zo-
stawcie kogoś na obserwacji i zaatakujemy wspólnymi siłami.
Gdzie powinniśmy jej szukać?    spytał Jup.
Wszędzie, gdzie odbywa się handel.
To jakby całe Hecklowe, nie?
Właśnie.
No to prostsze niż się zeszczać.
Słuchaj, obstawicie północną i zachodnią część miasta, my
południe i wschód. - Zwrócił się do wszystkich. - Coilla prawdo-
podobnie jest z trzema ludźmi, zapewne łowcami nagród. Nie lek-
ceważcie ich. Nie ryzykujcie. I ostrożnie z tymi ukrytymi nożami.
Nie chcemy mieć Strażników na karkach. A teraz ruszajcie.
Jup pokazał uniesione kciuki i odszedł ze swoją grupą.
Patrząc, jak znikają, Haskeer powiedział:
-	Coraz nas mniej i mniej...
Grupa Stryka przepatrywała teren ponad dwie godziny. Bez skutku.
Gdy z południa przenosili się na wschód, Stryk stwierdził:
Problem w tym, że nie wiemy, jak szukać.
To znaczy? - spytał Haskeer.
Nie znamy w Hecklowe nikogo, nie mamy żadnych pomoc-
nych kontaktów, a handlarze niewolników nie robią interesów na
ulicy. Bogwie tylko wiedzą, co się dzieje w każdym z tych budyn-
ków.
To co zrobimy?
Szukamy dalej. Może gdzieś mignie nam Coilla. Bo raczej nie
zapytamy Strażników, gdzie mieszkają tutejsi handlarze niewolni-
ków.
Więc co my tu, do cholery, robimy, skoro nie mamy nadziei
znaleźć Coilli.
Chwileczkę - zawrzał Stryk, ledwo powstrzymując gniew. -
Jesteśmy w Hecklowe z twojego powodu! Gdybyś nie urwał się
z gwiazdami, w ogóle by nas tu nie było. A Coilla nie wpadłaby
w bagno.
To nie w porządku! - zaprotestował Haskeer. - Nie wiedzia-
łem, co robię. Nie możesz obwiniać mnie o...
Kapitanie!
130
Co jest, Toche? - warknął Stryk z irytacją.
Szeregowiec wskazał skrzyżowanie, do którego się zbliżali.
Tam!
Wszyscy spojrzeli we wskazanym kierunku. U zbiegu czterech
ulic kłębiła się masa różnych istot.
-	Co takiego? - dopytywał Stryk. - Co niby mamy zobaczyć?
-	Człowiek! - wykrzyknął Toche. - Spotkaliśmy go w śnieżycy.
Tam!
Tym razem Stryk zauważył barda, który wysłał ich do Hecklowe
i potem zniknął nieoczekiwanie. Wyższy od większości przechod-
niów, dodatkowo odróżniał się długimi lokami i dużą niebieską
peleryną. Oddalał się od grupy Stryka.
-	Myślisz, że to jeden z łowców nagród? - zapytał Haskeer, za-
pominając o kłótni.
Stryk pokręcił głową.
Czemu skierowałby nas tutaj, gdyby nim był? Właśnie, co on
tu robi?
Odchodzi.
-	Musimy go śledzić. Ale ostrożnie, żeby nas nie zobaczył.
Przeciskali się przez tłum, utrzymując bezpieczną odległość.
Wydawało się, że Serafim nie wie, iż ktoś podąża jego śladem.
Zachowywał się naturalnie, choć szedł zdecydowanym krokiem.
Orkowie dotarli za nim do serca wschodniej dzielnicy, gdzie ulice
zmieniły się w kręte zaułki, a każdy płaszcz z pewnością skrywał
ostrze.
Po chwili bard skręcił za róg, a grupa Stryka za nim. Znaleźli się
w pustej ślepej uliczce. Na końcu, z boku stał zrujnowany niegdyś
biały budynek. Miał jedne drzwi, jedyne na całej uliczce.
Uznali, że Serafim musiał w nie wejść, więc się do nich zakradli.
Były lekko uchylone. Orkowie przypadli do ścian po obydwu stro-
nach.
Atakujemy? - wyszeptał Haskeer.
A jak inaczej? - odparł Stryk.
-Pamiętaj, co mówiłeś Jupowi. W razie wątpliwości wezwij
pomoc.
Stryk pomyślał, że jak na Haskeera było to wyjątkowo rozsądne.
-	Nie wiem, czy sytuacja na to pozwala. - Spojrzał w niebo. -
Z drugiej strony, czas spotkania jest całkiem bliski. Seafe, wróć na
plac i przyprowadź tu grupę Jupa. Jeśli nie zastaniecie nas u wylo-
tu alejki, będziemy w środku. Raz dwa.
131
Szeregowiec ruszył biegiem.
Stryk pozostał z Haskeerem, Toche'em, Reafdawem. Uznał jed-
nak, że to wystarczy, by rozprawić się z szalonym gawędziarzem.
-	Wchodzimy - zadecydował, dyskretnie wysuwając nóż z cho-
lewki. - Wyjmijcie broń.
Popchnął drzwi i przestąpił próg.
Wkroczyli do sporego pomieszczenia. Na długim podwyższeniu
przy jednej ze ścian stało krzesło. Tu i tam znajdowały się też inne
niewielkie meble. Nikogo nie było.
Gdzie się, u diabła, podział ten cały Serafim? - odezwał się
Haskeer.
Muszą tu być jeszcze inne komnaty albo drugie wyjście - po-
wiedział Stryk. - Chodźmy...
Przerwał mu nagły hałas i tumult. Rozsunęły się kilimy na ścia-
nach. Na tyłach platformy rozwarły się ukryte drzwi. Dziesięć lub
więcej uzbrojonych goblinów rzuciło się, by ich otoczyć. W dło-
niach mieli maczugi, miecze i krótkie włócznie, znacznie przewyż-
szające zasięgiem noże Rosomaków. Jeden z goblinów zatrzasnął
i zawarł sztabą drzwi na ulicę.
W gardła i torsy orków wycelowano ostrza włóczni i mieczy.
Gobliny zabrały intruzom noże i przeszukały ubrania. Interesowa-
ła ich tylko broń; zignorowały krystallin i gwiazdy. Noże i łańcuch
Haskeera rzucono z łoskotem na stos.
Na podwyższeniu ukazał się kolejny goblin, ubrany w delikatne
materie i ozdobiony klejnotami.
Nazywam się Razatt-Kheage - oświadczył z przesadną emfazą.
Handlarskie ścierwo - mruknął Haskeer.
Jeden z goblinów zdzielił go z rozmachem trzonkiem maczugi
w brzuch. Haskeer zgiął się wpół i zaharczał.
Uważajcie z nowym towarem - ostrzegł Razatt-Kheage.
Łajdak - prychnął Stryk. - Staw mi czoło bez tych kretynów,
a załatwimy to jak ork z goblinem.
Razatt-Kheage parsknął śmiechem.
-	Co za czarująco prymitywna istota. Porzuć myśli o przemocy,
przyjacielu. Chciałbym, abyś się z kimś spotkał. Wejść! - zawołał.
W ukrytych drzwiach pojawiła się Coilla, trzymana z tyłu przez
Blaana. Zaskoczyła ją obecność Stryka, Haskeera i reszty.
Kapralu - przywitał Stryk kompankę.
Kapitanie - odparła z godnym podziwu spokojem. - Przykro
mi, że was w to wciągnęłam.
132
v
Jesteśmy oddziałem, trzymamy się razem.
Spojrzała na Haskeera.
Z tobą, sierżancie, musimy coś sobie wyjaśnić.

Doprawdy bardzo wzruszające - wtrącił się Razatt-Kheage. -
Ale nie marnujcie czasu. Już wkrótce będziecie się musieli poże-
gnać.
Kumple tego drania mają tu niedługo przyjść! - krzyknęła Coil-
la, wskazując na Blaana.
Serafim jest z nimi? - zapytał Stryk.
Serafim? Bajarz?
-Zamilcz! - zasyczał handlarz, po czym dodał spokojniejszym
tonem: - Zaczekamy na nich wspólnie. - Warknął coś po gobliń-
sku do swych strażników.
Pachołkowie zagnali Stryka, Haskeera i resztę do rogu. Niemal
w tym samym momencie rozległo się stukanie do drzwi. Jeden z go-
blinów wyjrzał przez judasza i otworzył.
Do środka wkroczyli Lekmann i Aulay.
Reszta szczurów - prychnęła Coilla.
Blaan potrząsnął mocno jej ramieniem.
Cicho! - warknął.
Skrzywiła się.
Lekmann ogarnął wzrokiem całą scenę.
A cóż my tu mamy? Słyszałem, że spryciarz z ciebie, Razatt-
-Kheage'u, ale ty okazujesz się mistrzem. Reszta bandy tej dziwki,
tak? Albo przynajmniej część z nich.
Owszem - potwierdził handlarz. -1 warci dla mnie ładną sum-
kę.
Dla ciebie?! - wybuchnął Aulay. - Co to ma być, Micah?
Brzydkie gierki, jak sądzę.
Mam nadzieję, że nie zgłaszacie pretensji do mojej własności -
zauważył Razatt-Kheage.    To byłoby... niefortunne.
Twarz Lekmanna pociemniała.
-	Słuchaj, ja i moi wspólnicy zobowiązaliśmy się dostarczyć tych
orków.
-1 co z tego? Jakiekolwiek macie umowy, w Hecklowe nie obo-
wiązują. To nie wy ich tu sprowadziliście.
-	Przyprowadziłem orczycę, a za nią przylazła reszta. To chyba
coś znaczy?
-Ej! - ryknął Haskeer. -Nie jesteśmy kawałkami mięsa, o które
się można wykłócać.
133
Strażnik znów rąbnął Haskeera, aż ten skulił się z bólu.
-	Teraz jesteś tylko mięsem, orku - zadrwił Lekmann.
Gdy Haskeer już się wyprostował, posłał zimne, niewzruszone
spojrzenie strażnikowi.
-	Dwa razy, kupo łajna. Odpłacę ci z nawiązką.
Goblin z beznamiętnym wyrazem twarzy zamachnął się do ko-
lejnego ciosu. Razatt-Kheage szczeknął krótki rozkaz i pachołek
wstrzymał rękę.
Jestem pewien, że dojdziemy do porozumienia - dodał han-
dlarz w języku zrozumiałym dla wszystkich.
To już lepiej odparł Lekmann, rozchmurzając się nieco. -
Chociaż z tego, co słyszałem o tych renegatach, nie będzie łatwo
zrobić z nich użytek.
Handlarz spojrzał na orków. Ogarnął wzrokiem ich muskularne,
zaprawione w bojach ciała, blizny, mordercze, stalowe spojrzenia.
-	Być może są trochę większym wyzwaniem niż orczyca - pod-
sumował.
Stryk rzucił okiem na Coillę i pomyślał, jak niewiele wie o niej
handlarz.
-	Mamy obiecane złoto za ich głowy - wtrącił się Aulay. - Od
królowej Jennesty.
Razatt-Kheage przez chwilę rozważał te słowa.
-	To może się okazać mniej kłopotliwym wyjściem.
Jup i jego orkowie spędzili czas na bezowocnych poszukiwa-
niach. Kiedy wyznaczone trzy godziny już minęły, krasnolud skie-
rował grupę z powrotem na plac.
Czekał tam na nich Seafe. Przekazał kompanom wiadomość od
Stryka.
-	Oby to nie była zasadzka - powiedział Jup. - Chodźmy.
Jeśli nawet jakiś przechodzień widział coś niezwykłego w tym,
jak krasnolud wiódł pospiesznie sześciu orków ulicami Hecklowe,
wolał tego nie okazywać. Szczęśliwie nie napotkali żadnych Straż-
ników.
Nerwowo zrobiło się wtedy, gdy po dotarciu do wschodniej dziel-
nicy Seafe nie był pewien dalszej drogi. Wybrał jednak właściwą
i po pięciu minutach znaleźli się w zaułku z ruderą. Wokół pano-
wała pustka.
Jupowi to się nie spodobało.
-	Stryk mówił, że tu na nas zaczeka, tak?
134


Tak    potwierdził Seafe. - O ile nie będzie kłopotów.
Czyli zakładamy, że jakieś były. - Zwracając się do wszyst-
kich, dodał: - Musimy spodziewać się oporu. Sądzę, że to czas na
użycie broni. Do diabła z prawami Hecklowe.
Spoglądając ostrożnie w stronę ulicy, wyciągnęli noże.
Jup pchnął drzwi. Nie otwarły się. Przywołał gestem pozosta-
łych. Na jego sygnał z całych sił wspólnie uderzyli barkami w drew-
nianą zaporę, trzy razy. Wreszcie drzwi trzasnęły, pękły i poddały
się. Wpadli do środka.
I zamarli.
Na wprost mieli dwóch ludzi uzbrojonych w noże. Przy ścianie
po prawej stali Stryk, Haskeer i reszta. Pilnowało ich siedmiu czy
ośmiu goblinów z maczugami, mieczami i krótkimi włóczniami.
Na podwyższeniu w głębi komnaty przechadzał się goblin w je-
dwabnych szatach. Po jego lewej stronie olbrzymi człowiek trzy-
mał Coillę za szyję.
Z narożnika wysunął się jakiś goblin i stanął wśród odłamków
wejścia, nastawiając włócznię w stronę przybyszów. Zębaty grot
zamigotał.
O! - powiedział Jup.
Lekmann wyszczerzył zęby.
Robi się coraz ciekawiej.
Prawdziwe spotkanie rodzinne - dołączył drwiąco Aulay.
Rzućcie broń - wysyczał Razatt-Kheage.
Nikt się nie poruszył.

Poddajcie się - warknął Lekmann. - Jest was mniej i gorzej
uzbrojonych.
Nie słucham rozkazów od goblinów, a już z pewnością nie od
śmierdzących ludzi.

Rób, co ci każą, odmieńcu! - burknął Lekmann.
Jup spojrzał na Stryka.
Kapitanie?
Jak mus, to mus, sierżancie.
Nie było wątpliwości, co miał na myśli Stryk.
Jup przełknął ślinę i możliwie najspokojniej powiedział:
-	Pieprzyć to, czym jest życie bez odrobiny emocji?
135
15
J
up rzucił nożem w najbliższego strażnika i przedziurawił mu szy-
Wtedy rozpętało się piekło.
Jeden z orków szybko wyrwał zabitemu włócznią i użył jej prze-
ciwko innemu goblinowi. W tym samym momencie Stryk i Haskeer
rzucili się do boju. Rozpoczęły się desperackie zmagania o broń.
Jup i reszta ruszyli na Lekmanna i Aulaya. Zaczęła się walka na
noże.
Krasnolud nie mógł się do niej włączyć. Drogę zastąpił mu wyma-
chujący mieczem pachołek. Jup zanurkował, unikając ciosu, i rzucił
się na nogi stworzenia. Potoczyli się po podłodze, walcząc o miecz.
Jup chwycił goblina za przegub ręki z bronią i raz po raz uderzał
nią o kamienną podłogę. Ten jednak nie puszczał. Nagle obok nich
padł wrzeszczący strażnik z twarzą przeciętą orkowym sztyletem.
Jup sięgnął po jego miecz. Wciąż trzymając przeciwnika za nad-
garstek, wbił mu ostrze w pierś.
Skoczył na nogi, rzucił jeden miecz towarzyszowi, a z drugim
wrócił do walki.
Na podwyższeniu Coilla walczyła jak lwica, próbując wydostać
się z uchwytu Blaana. Tuż obok Razatt-Kheage wykrzykiwał roz-
kazy na przemian z przekleństwami.
Stryk zdołał złapać przeciwnika w niedźwiedzi uścisk. Goblin
rzucał się, a nie mogąc unieść miecza, próbował przebić nim nogi
orka. Stryk uspokoił strażnika kilkoma ciosami głowy w skroń.
Goblin zwiotczał z wywróconymi oczami. Stryk odebrał mu miecz
i przeciął gardło.
Odwrócił się, by zobaczyć, jak Haskeer walczy o włócznię. Na-
leżała do strażnika, który go uderzył. Przechodząc, Stryk zamach-
nął się na goblina, raniąc go w bok. Niewielka rana wystarczyła,
by wybić sługę handlarza z równowagi. Stryk zaczął przedzierać
się w stroną łowców nagród.
Haskeer natychmiast wykorzystał okazję. Udało mu się chwycić
drzewce włóczni. Używając całej siły, przekręcił broń tak, że za-
bójczy, zębaty grot znalazł się pod brodą goblina. Wtedy potężnie
pchnął do góry, nabijając wrzeszczącą istotę na szpic. Haskeer
wyrwał włócznię, powodując wytrysk krwi, i rozejrzał się za na-
stępną ofiarą.
136

Coilla wykrzyknęła coś, ciągle szarpiąc się z Blaanem. Słowa
zgubiły się w zgiełku, ale orczyca wyraźnie wskazywała dużą skrzy-
nię, stojącą na platformie.
Lekmann i Aulay chlastali wściekle nożami, usiłując trzymać
orków z daleka. Przybycie Jupa i Breggina z mieczami zmusiło ich
do odwrotu.
Coilla wciąż usiłowała wyrwać się Blaanowi. Znów zawołała.
Olbrzym zaczął przekręcać jej szyję i wyglądało na to, że zaraz
złamie Coilli kark.
Haskeer rzucił się w stronę platformy. Jakiś pachołek spróbował
go zatrzymać. Ork ustawił włócznię poziomo i nadział na nią go-
blina, przebijając mu brzuch, po czym odrzucił ciało w kłębowi-
sko. Haskeer wskoczył na podwyższenie. Wylądował tuż obok
Coilli i Blaana. Razatt-Kheage stał na drugim końcu, wrzeszcząc
do swych strażników. Haskeer zignorował handlarza w jedwabiach.
Potężnym ciosem z półobrotu uderzył Blaana w bok jego wiel-
kiej głowy. Olbrzym wrzasnął z furią. Haskeer uderzył równie sil-
nie w to samo miejsce. Blaan zostawił Coillę i z rykiem runął na
orka. Zaczęli okładać się gorliwie.
Coilla doskoczyła do drewnianej skrzyni. Otwarła wieko. W środ-
ku były pałasze, rapiery i sejmitary. Coilla chwyciła miecz i zrzu-
ciła skrzynię z platformy. Broń rozsypała się po podłodze.
W pośpiechu nie zwróciła uwagi, że wszystko to wyląduje tuż za ple-
cami Aulaya i Lekmanna. Ci odwrócili się i rzucili na oręż, szukając
mieczy. Nie tylko oni. Czterech czy pięciu orków doskoczyło do nich,
chcąc zamienić sztylety na dłuższe ostrza. Po dwudziestu sekundach
kopania i okładania się pięściami wojownicy byli już przezbrojeni.
To, co zaczęło się jako seria walk wręcz, zmieniło się w szer-
mierkę.
Łowco! - wrzasnął Stryk, wyhamowując ślizgiem przed Lek-
mannem.    Broń się!
Spróbuj, odmieńcu!
Jup i szeregowcy odstąpili i szybko znaleźli sobie nowych prze-
ciwników. Stryk i Lekmann stanęli do pojedynku.
Człowiek spróbował zakończyć starcie jak najszybciej. Ciął
z rozmachem, a jego miecz zmienił się w smugę, gdy przecinał
powietrze ze wstrząsającą prędkością. Stryk stawił mu czoło, odbi-
jając każdy nadlatujący cios. Sparowanie kilku uderzeń pozwoliło
mu zrobić krok czy dwa do przodu. Przeszedł do ataku. Lekmann
bronił się równie umiejętnie, odzyskując utraconą przestrzeń.
137
Fechtowali w pełnym skupieniu. Nie zwracali uwagi na nic inne-
go, wybijając ostrzami stalowy rytm.
Jup miał Aulaya dla siebie. Aulay był gorszym szermierzem niż
jego wspólnik, co oznaczało, że jest jedynie dobry. Napędzał go
jednak gniew, a sił dodawała desperacja. Ale furia osłabiała umie-
jętności.
Krasnolud wyprowadził silny zamach, aby uciąć głowę. Aulay
zanurkował i odpowiedział poziomym cięciem z myślą o wybebe-
szeniu. Jup odskoczył, unikając ciosu. Przeciwnik natychmiast
przypadł do niego z powrotem i zaatakował.
W całej komnacie orkowie i gobliny ochoczo oddawały się mor-
dowaniu. Ostrza siekały włócznie, noże cięły kolczugi, miecze zde-
rzały się z metalicznym łoskotem. Jeden z szeregowców podniósł
stół i rozbił go na plecach goblina, dzięki czemu drugi mógł wy-
strzelić do przodu i przebić wroga ostrzem. Jakiś ork poleciał na
ścianę, pchnięty z impetem goblińską maczugą. Uchylił się przed
kolejnym ciosem i odpowiedział mieczem.
Na platformie Haskeer i Blaan wdali się we wściekłą bijatykę na
pięści. Obydwaj przyjmowali i oddawali ciosy. Żaden nie ustępował.
Blaan walnął Haskeera w podbródek jak młotem.
- Zdychaj! - ryknął.
Haskeer zachwiał się, ale nie upadł. Odpowiedział szaleńczym
wyciem i ciosem, po którym jego pięść zatopiła się w brzuchu czło-
wieka. Blaan szybko zatoczył się do tyłu. Żaden z nich nie był
przyzwyczajony do sytuacji, w której ktoś po ich ciosie jeszcze
stoi. To tylko wzmogło furię obu walczących.
Z wyciągniętymi ramionami i zadziwiająco szybko, jak na swoją
masę, Blaan skoczył do przodu i objął Haskeera żelaznym uścis-
kiem. Przeszli do zapasów, z napiętymi twarzami i naprężonymi
mięśniami.
Coilla zastanawiała się nad zaatakowaniem handlarza, miała jed-
nak bardziej wyczekiwany cel. Zeskoczyła z platformy. Z tłumu
wyszedł jej na spotkanie goblin. Skrzyżowali miecze. Gobłin nad-
rabiał brak umiejętności, siekąc ze wściekłą siłą. Z łatwością paro-
wała każdy cios. Po chwili zmusiła przeciwnika do popełnienia
błędu, przeniosła środek ciężkości i wbiła czubek swego miecza
w skośne oko. Pachołek z wrzaskiem padł na ziemię.
Skierowała się w stronę ludzi.
Lekmann i Stryk dalej ciosem odpowiadali na cios. To nie intere-
sowało Coilli. Chciała dorwać Aulaya.
138
Ten walczył wciąż z Jupem, pierś w pierś, obydwaj z czołami
zlanymi potem.
-	Mój! - krzyknęła.
Jup zrozumiał. Wycofał się, obrócił i zaatakował innego goblina.
Coilla zajęła miejsce krasnoluda i spojrzała wściekle na Aulaya.
Marzyłam o tym, sukinsynu! - wycedziła.
Ja też mam z tobą porachunki, dziwko! - Nieświadomie sięg-
nął do zabandażowanego ucha owiniętym szmatką palcem.
Rozległ się przeraźliwy zgrzyt zderzających się ostrzy. Coilla nur-
kowała i wyginała się, szukając jakiejkolwiek szansy, by zatopić
w ciele człowieka zimną stal. Aulay odpowiadał z brawurą graniczą-
cą z paniką. Morderczy wyraz twarzy orczycy dodawał mu sił. Jed-
nak ciosy zadawane w szale nie zawsze były celne; chociaż przyda-
wały też jego stylowi nieprzewidywalności.
Coilla wlała w swe natarcie całą złość i nienawiść do łowców
nagród. Tylko krew mogła wyrównać krzywdy, które jej wyrządzi-
li. Waliła w miecz jednookiego z taką siłą, że aż dziw, że stal nie
pękła. Odpieranie ciosów przychodziło Aulayowi z trudnością.
Jego kontrataki przerodziły się w rozpaczliwą walkę o życie.
Stryk przekonał się, że pomimo rozlazłego wyglądu Lekmann
fechtowałjak szatan. Ich pojedynek wymagał najwyższej koncen-
tracji i siły.
Stare orkowe powiedzenie mówiło, że jak ktoś walczy, tak i my-
śli. Zgadzało się zatem z naturą łowcy; jego podstawowymi techni-
kami były zwody i pozorowane ruchy. Stryk równie dobrze opano-
wał oszukiwanie przeciwnika. Dużo bardziej by mu jednak
odpowiadało proste zabijanie.
Krążyli wokół siebie, szukając luki w obronie drugiego, by na-
tychmiast zadać decydujące pchnięcie. Lekmann doskoczył i za-
machnął się, celując w głowę Stryka. Ten odbił ostrze i odpowie-
dział ciosem w tors. Niecelnym. Wrócili do śmiertelnego tańca.
Razatt-Kheage nie przerywał wypływających z niego strumieni
furii i rozkazów, formułując je zarówno w rodzimym, jak i uniwer-
salnym języku. Zamilkł, gdy jakiś ork na dole spróbował chlasnąć
go po nogach. Handlarz uskoczył. Złapał pękaty mieszek i zamach-
nął się na głowę orka. Nie trafił i niemal stracił równowagę. Prze-
ciwnik ciachnął mieszek. Wysypały się złote monety, zapłata łow-
ców nagród.
Sporo błyszczących monet potoczyło się w stronę Stryka i Lek-
manna. Zaczęło chrzęścić im pod stopami. Zwolnili, ale nie przerwali
139
Obydwaj zaczynali już odczuwać skutki zmęczenia. Pojedynek
zbliżał się do momentu, w którym elementem decydującym mogła
stać się wytrzymałość. Żaden z nich nie osłabił jednak impetu za-
dawanych ciosów.
Haskeer i Blaan wkraczali w tę samą fazę walki. Haskeer wie-
dział, że musi szybko zakończyć starcie, póki nie opadnie z sił.
Blaan zapiął chwyt na plecach orka, unieruchamiając mu jedną
rękę. Resztką sił Haskeer powoli podniósł wolne ramię i raz po
razie walił łowcę w głowę. Równocześnie próbował się oswobo-
dzić.
Napięta twarz Blaana wyrażała ogromny wysiłek. Człowiek sta-
rał się nie wypuścić przeciwnika. Haskeer znalazł jeszcze jeden
słaby punkt wroga. Z całej siły wbił obcas swego buta w stopę
Blaana. Człowiek wrzasnął. Haskeer uderzał raz po raz. Blaan
wypuścił z płuc powietrze i stracił panowanie nad sytuacją a ork
przerwał jego chwyt.
Łowca zachwiał się i zatoczył do tyłu. Haskeer przebiegł kilka
dzielących ich kroków i wymierzył siarczystego kopa w krocze
Blaana. Ten zawył z bólu. Haskeer nie zatrzymał się i zaatakował
błyskawiczną kombinacją ciosów, wkładając w nie całą siłę -
w podbródek, w żołądek i raz jeszcze w podbródek. Blaan padł jak
powalony dąb. Drewniana platforma zatrzęsła się.
Haskeer dopadł go i zaczął kopać, prawa, lewa, celując we wraż-
liwe miejsca. Blaan złapał Haskeera za nogę, pociągnął i przewró-
cił. Każdy usiłował wstać pierwszy. Zrobili to jednocześnie. Blaan,
z demonicznie wykrzywioną w furii twarzą doskoczył do prze-
ciwnika i wzniósł pięści jak bochny. Wrócili do bijatyki, cali posi-
niaczeni i we krwi.
Coilla czyniła postępy w walce z Aulayem. Uderzała wysoko
i nisko, zmuszając go do odskakiwania i uchylania się przed ciosa-
mi. Jego ruchy robiły się jednak ociężałe, siły odpływały. Czuła, że
to już długo nie potrwa.
Jup i reszta wojowników pracowicie, ramię w ramię, przerzedzi-
li szeregi goblinów. Zostało już tylko trzech czy czterech, którzy
zaczęli wycofywać się w kierunku platformy. Kiedy dotknęli jej
plecami, stawili zaciekły opór. Dwa próbowały przebić zacieś-
niający się półokrąg orków. Pierwszy zamachnął się nabijaną ćwie-
kami maczugą. Dwóch orków zanurkowało i rozorało napastniko-
wi pierś mieczami. Jup załatwił drugiego. Wybił mu z dłoni miecz
i rąbnął go swoim w szyję.
140
To jednak dało okazję dwóm pozostałym goblinom. Wskoczyli
na platformę i zasypali ciosami głowy Rosomaków, nie pozwala-
jąc im wejść za sobą. Razatt-Kheage schronił się za plecami wal-
czących sług, wydając bojowe okrzyki.
Lekmann i Aulay, podobnie spychani do tyłu przez swych nie-
ustępliwych przeciwników, wiedzieli, że to koniec.
-	Uciekaj! - wrzasnął Lekmann.
Jego wspólnik nie potrzebował dalszych zachęt. Błyskawicznie
odskoczył od Coilli, odwrócił się i ruszył biegiem. Lekmann ostat-
ni raz ciachnął mieczem w stronę Stryka i też wziął nogi za pas.
Kapitan i kapral orków pobiegli za nimi.
Aulay potknął się i upadł. Gdy wstawał, pędem wyminął go Lek-
mann. Dopadł do podwyższenia w miejscu pomiędzy Blaanem
i Haskeerem po lewej a walczącymi goblinami z orkami po pra-
wej. Bez przeszkód wdrapał się na górę.
Aulay odskoczył od próbującego go zatrzymać orka i również
dobiegł do platformy. Lekmann podał mu ramię i wciągnął go do
siebie. Odwrócili się, by powstrzymać Stryka i Coillę, którzy przy-
biegli chwilę później. Ludzie i ocalałe gobliny znajdowali się teraz
na podwyższeniu. Wszystkie Rosomaki usiłowały się na nie do-
stać.
Oprócz Haskeera. Wymieniając z Blaanem ciosy na drugim koń-
cu platformy, nie widział, co się dzieje. Człowiek zdawał sobie
sprawę, że powinien się wycofać. Nie przerywając walki, zaczął
przesuwać się w stronę towarzyszy.
Spośród orków jedynie Coilli udało się wspiąć na podwyższenie.
Znalazła się tuż przy Aulayu i natarła na niego.
Co cię powstrzyma, dziwko? - warknął.
Twoja śmierć - odparła.
Zaatakował. Coilla odbijała jego ciosy. Aulay zmienił ustawie-
nie miecza i naparł ponownie.
Nie oddawała pola. W furii runął na oślep, zasypując orczycę
dzikimi, niecelnymi cięciami. Jego garda była dziurawa. Jedno
z pchnięć minęło jej głowę o dobrych dziesięć centymetrów. Ko-
rzystając z okazji, Coilla obróciła się i rąbnęła w dół z całych
sił.
Jej ostrze przeszło gładko przez ciało i kość lewego nadgarstka
łowcy. Dłoń odpadła i plasnęła na podłogę. Z kikuta wystrzeliła
fontanna krwi. Na twarzy człowieka odmalowało się cierpienie
i niedowierzanie, zaczął wrzeszczeć.
141
Coilla zamachnęła się do ostatniego ciosu.
Czyjeś ręce złapały ją od tyłu w pasie. Blaan cisnął nią z pod-
wyższenia, jak gdyby była piórkiem. Uderzyła ciężko w podłogę.
Lekmann pociągnął za sobą wyjącego Aulaya. Platforma ocieka-
ła krwią tryskającą z kikuta.
Haskeer dopadł swego przeciwnika. Blaan uderzył go łokciem
w żołądek. Ork zgiął się wpół, nie mogąc złapać tchu. Człowiek
pobiegł do swoich towarzyszy i goblinów. Zatrzymał się tuż przed
nimi i chwycił ciężki drewniany tron Razatt-Kheage'a. Haskeer
już się wyprostował i ruszył do ataku. Blaan uniósł tron jak zabaw-
kę, okręcił się i zdzielił nim orka. Uderzenie rzuciło Haskeera przez
pół platformy na ścianę.
Blaan podszedł do krawędzi i cisnął krzesłem w orków. Rozbiegli
się, a mebel roztrzaskał się na podłodze.
Korzystając z zamieszania, handlarz poprowadził pachołków
i łowców nagród do drzwi w tyle podwyższenia. Przebiegali już
przez nie, gdy Stryk krzyknął i wszyscy rzucili się na platformę.
Za późno. Wejście zatrzasnęło im się przed nosem. Usłyszeli
zgrzyt sztab po drugiej stronie. Stryk z kilkoma szeregowcami kil-
kakrotnie próbowali wyważyć drzwi. Z pomocą przyszedł imjesz-
cze Haskeer. Bezskutecznie.
Darujmy sobie - wydyszał Stryk.
Haskeer w bezsilności walił w drzwi pięścią.
Cholera!
Coilla podniosła się po upadku i podeszła do kompanów, rozcią-
gając obolałe członki.
Zabiję tych sukinsynów, choćby to miała być ostatnia rzecz,
jaką w życiu zrobię    oświadczyła.
Uważaj! - wrzasnął Jup i odepchnął ją na bok.
Tuż obok nich śmignęła włócznia i wbiła się w ścianę.
Rzucił ją z głębi komnaty jakiś goblin, ranny i krwawiący, ale na
nogach. Ujął w dłoń miecz.
Tego już było za wiele dla Haskeera. Skoczył z platformy i rzucił
się w stronę goblina. Ten zdołał się jeszcze niecelnie zamachnąć.
Haskeer dopadł go, wyrwał mu miecz i grzmotnął napastnika, po-
zbawiając przytomności. To mu jednak nie wystarczyło. Złapał
ofiarę za kark i raz za razem walił jego głową o ścianę.
Pozostali podeszli i patrzyli, jak bezwładne, martwe ciało zmie-
nia się w miazgę.
-	Chyba nie żyje - powiedział Jup.
142
-Wiem o tym, kurduplu!    warknął Haskeer. Obcesowo odrzu-
cił zwłoki.
Stryk uśmiechnął się.
-	Miło mieć cię z powrotem, sierżancie.
Zza pleców doszedł ich trzask drewna. Odwrócili się.
Przez resztki drzwi, niepowstrzymanie i z niewzruszoną twarzą,
przebijał się Strażnik. Za nim pojawiali się kolejni.
Coilla westchnęła.
-	Psia mać, co za dzień.
16
N
ie próbujcie ich atakować - ostrzegł Stryk. - Po prostu uciek-
nijmy.
-	Łatwiej powiedzieć, niż zrobić - zauważył Jup, patrząc na gra-
molącego się stwora.
Cofnęli się przed wchodzącym Strażnikiem. Jego wielka głowa
obróciła się powoli, a oczy z klejnotów, sterowane sztucznym ży-
ciem, ogarnęły całą scenę. Za jego plecami wkroczyło dwóch ko-
lejnych.
Najbliższy podniósł dłonie wnętrzami ku górze. Rozległ się głoś-
ny trzask. Z otworów u nasady jego dłoni wyskoczyły błyszczące,
metalowe ostrza. Miały z piętnaście centymetrów długości i wy-
glądały na cholernie ostre. Pozostali Strażnicy jak na komendę
wysunęli podobne.
O-o - mruknął Jup.
W takim razie minimalny atak - skorygował Stryk. - Tylko
tyle, ile trzeba, żeby się wydostać.
Raczej wszystko, co możliwe, żeby się wydostać - zauważyła
Coilla, patrząc na Strażników. - Widziałam ich w akcji. Są szybsi,
niż się wydaje, a litość nie jest ich najmocniejszą stroną.
Zdajecie sobie sprawę, że widzieli broń i są nastawieni na eg-
zekucję? - zapytał Jup.
Tak - odparł Stryk. - Ale zanikanie magii zmniejszyło ich sku-
teczność.

Bardzo pocieszające.
Strażnicy ruszyli. W ich stronę.
Zróbmy coś, dobrze?! - warknął niecierpliwie Haskeer.
143
-	W porządku - powiedział Stryk. - Proste zadanie. Wszyscy do
drzwi.
Teraz?    upewniła się Coilla.
Obserwował poruszających się Strażników.
Teraz.
Oddział rzucił się do przodu, omijając najbliższego Strażnika
z obydwu stron. Ten z oszałamiającą szybkością wyrzucił ramiona
w bok, blokując drogę. Pozostali dwaj zrobili to samo. Błysnęły
wysunięte ostrza.
Orkowie się zatrzymali.
-	Jeszcze jakieś wspaniałe pomysły? - zaciekawił się Haskeer.
Homunkulusy kroczyły z wyciągniętymi ramionami, jakby za-
ganiały krowy. Orkowie cofnęli się.
Może lepiej nie trzymać się w kupie, tylko działać indywidual-
nie - zasugerował Stryk. - To ich rozproszy.
Jeśli masz na myśli, żeby każdy Rosomak sam kombinował, to
czekałem, aż to powiesz - sarknął Haskeer.
Będziemy musieli sobie porozmawiać, sierżancie.
-	Spróbujmy najpierw ujść stąd z życiem   przypomniała Coilla.
Jup wpadł na pomysł.
Zaatakujmy tego jednego wszyscy naraz. Chyba nie jest aż tak
odporny.
Wchodzę w to burknął Haskeer, podnosząc goblińską ma-
czugę.
Spróbujemy - zadecydował Stryk. - Ale jeśli się nie uda, nie
ociągajcie się. Gotowi? Już!
Natarli na pierwszego Strażnika. Rąbali go mieczami, kłuli szty-
letami, okładali maczugami, łamali na nim włócznie. Haskeer pró-
bował kopać.
Strażnik stał obojętny, nieporuszony i nawet niezadraśnięty.
Oddział wycofał się i przegrupował. Strażnicy podjęli swój nie-
ubłagany marsz.
-	Zaczyna brakować nam miejsca - oznajmił Jup, oglądając się
za siebie. - Jeszcze raz?
Stryk skinął głową.
-1 dajcie z siebie wszystko.
Z poświęceniem zaatakowali stwora. Włócznie pękały, miecze
łamały się, ostrza szczerbiły. I tym razem orkowie nie odnieśli suk-
cesu.
-	Odwrót! - zawołał kapitan.
144
Coilla wskazała głową podium.
Na górę, Stryk. Tylko to nam zostało.
Haskeer wyszczerzył zęby.
Pewnie, zakład, że nie potrafią się wspinać.
Wleźli na podwyższenie. Strażnicy poszli za nimi.
Co dalej? - dopytywała się Coilla.
Spróbujmy jeszcze raz wyw^żyt drzwi.
Walenie w nie maczugami nie przyniosło efektu.
Wzmacniane stalą - ocenił Stryk.
-	Musimy się wydostać z tego przeklętego budynku, zanim przy-
lezie tu więcej tych cholerstw - zawołała Coilla.
Trzech strażników dotarło do platformy i zatrzymało się.
-	Widzicie? - powiedział zadowolony Haskeer. - Nie potrafią
się wspinać.
Strażnicy jak jeden mąż schowali ostrza. Zwinęli dłonie w pię-
ści. Unieśli je nad głowy, po czym spuścili na platformę z siłą nie-
wielkiego trzęsienia ziemi. Podwyższenie zadrżało potężnie. Zro-
bili to ponownie. Drewno pękało, posypały się odłamki. Platforma
przechyliła się. Rosomaki usiłowały utrzymać się na nogach. Ostat-
ni potrójny cios dokończył dzieła.
Podium zawaliło się z hukiem.
Rosomaki razem z rusztowaniem gruchnęli o podłogę, wznieca-
jąc obłoki kurzu.
Nie muszą się wspinać, tumanie! - wrzasnął Jup.
Chyba wracamy do działań indywidualnych - wybełkotała
Coilla, wydobywając się ze stosu desek.
Mam dosyć tych pieprzonych łajz! - ryknął Haskeer. Złapał za
sporą belkę i ruszył na Strażnika.
Nie! Wracaj! - rozkazał Stryk.
Haskeer zignorował kapitana. Mrucząc pod nosem, podbiegł do
najbliższego przeciwnika i grzmotnął go belką w pierś. Kłoda pę-
kła na pół. Strażnik chyba się nie przejął.
Podniósł nagle ramię i z rozmachem walnął Haskeera, posyłając
go w powietrze. Ork spadł na resztki platformy. Dwóch szeregow-
ców rzuciło mu się na pomoc. Haskeer zaklął i odgonił ich gestem.
Stryk wpadł na pewien pomysł.
-	Calthmon, Breggin, Finje, chodźcie za mną, chcę coś spraw-
dzić.
Podczas gdy reszta bawiła się ze Strażnikami w kotka i myszkę,
Stryk poprowadził trzech kompanów na drugą stronę komnaty. Na
10   Orkowi e
145
podłodze leżał tam łańcuch przyniesiony przez Haskeera. Stryk
wyjaśnił swój plan.
-	Łańcuch jest nieco przykrótki - dodał. - Ale warto spróbować.
Finje i Calthmon złapali za jeden koniec, Breggin i Stryk za dru-
gi. Kapitan stwierdził, że jest ich za mało i przywołał jeszcze To-
che'a i Ganta.
Ustawili się za plecami Strażnika, po trzech na każdym końcu.
Tamten skupił się na kawałkach drewna, rzucanych w niego przez
resztę. Pociski odskakiwały od metalowego korpusu. Na znak Stry-
ka orkowie ujęli mocniej łańcuch i ruszyli biegiem.
Napięty łańcuch uderzył od tyłu w nogi Strażnika. Orkowie parli
dalej, natężając się niczym w zawodach przeciągania liny. Z po-
czątku nic się nie działo. Wzmogli wysiłek. Strażnik zachwiał się.
Zrobił krok do przodu. Ciągnęli dalej, z napiętymi mięśniami, dy-
sząc ciężko. Homunkulus znów zachybotał, tym razem wyraźniej.
Naparli mocniej.
Nagle Strażnik przewrócił się. Uderzył w podłogę z ogłuszają-
cym łoskotem.
Natychmiast zaczął miotać się dziko. Próbując wstać, młócił rę-
kami i nogami, wił się, zgrzytając metalicznie po kamiennej po-
sadzce.
-	To da bękartowi do myślenia - wysapał Stryk.
Od zaatakowania kolejnego odciągnęły ich okrzyki Haskeera.
Sierżant skoczył ze stosu desek i wylądował na plecach Strażni-
ka. Stwór próbował go zrzucić. Jego ramiona były jednak zbyt
sztywne, by dosięgnąć niewidocznego napastnika, wysunął więc
ostrza, żeby go przebić. Haskeer znalazł się w niebezpieczeństwie.
Ramionami objął Strażnika za szyję, stopy oparł na jego krzyżu.
Ciągnąc u góry, a zapierając się na dole, kołysał się w przód i w tył.
Po chwili Strażnik bujał się wraz z nim, ale zdwoił wysiłki, by
nadziać dręczyciela. Haskeer musiał bardzo uważać, żeby uniknąć
ciosów, mimo to nie przerywał kołysania z całych sił. To, że Straż-
nik sam się poruszał i miał uniesione ramiona, pomogło w realiza-
cji planu. Homunkulus zatoczył się jak pijany. Chwilę potem stra-
cił równowagę.
Gdy padał do tyłu, Haskeer zręcznie puścił go i odskoczył. Straż-
nik grzmotnął o podłogę z donośnym brzękiem.
Stryk i pozostali doskoczyli do stwora i zasypali go ciosami.
Musieli uważać na młócące powietrze ostrza. Haskeer dołączył do
kompanów, odebrał któremuś żołnierzowi maczugę i wziął się do
146
twarzy Strażnika. Uderzył w zrobione z klejnotu oko, powodując
pęknięcie. Zachęcony, przywalił raz jeszcze. Rozprysło się.
Ze szczelin wystrzelił pióropusz zielonego dymu. Sięgnął nie-
mal sufitu i utworzył niewielki obłok, z którego spadały zielonka-
we krople. Dym cuchnął straszliwie i niektórzy orkowie pozatyka-
li sobie dłońmi nosy i usta.
Biorąc przykład z Haskeera, Stryk nachylił się i uderzył mie-
czem w drugie oko. Ono także się rozprysło, wypuszczając kolejny
strumień dymu. Strażnik zadrżał, jego ramiona i nogi zaczęły wa-
lić o podłogę. Dusząc się od smrodu, oddział wycofał się.
Myślę, że kiedyś by się to nie udało - stwierdził Stryk.
Ostatni Strażnik zmagał się z resztą oddziału daleko od drzwi.
Uciekamy! - wrzasnął Stryk.
Orkowie nigdy się nie cofają! - wykrzyknął Haskeer.
Jup i Coilla przybiegli akurat na czas, by to usłyszeć.
Tym razem tak zrobimy, głupku! - powiedział Jup.
Zwyczajem twojej rasy, hę?
-	Jasna cholera, wy dwaj, ruszcie się! - ponagliła ich Coilla. -
Później się pożrecie!
Wszyscy rzucili się do wyjścia.
Od strony wylotu alejki zbliżało się czterech kolejnych Strażni-
ków. Wystarczająco wielu, by zablokować tę drogę ucieczki. Ten
w budynku zbliżał się do drzwi.
-	Nie dają za wygraną, co? - zauważył Jup.
Stryk uświadomił sobie, że teraz mogą tylko wspiąć się na mur
zamykający ulicę. Wysoki i gładki. Kazał więc dwóm najsilniej-
szym członkom oddziału, Haskeerowi i Bregginowi, podsadzać
resztę do góry.
Dwóch żołnierzy wdrapało się na szczyt i złapało równowagę na
wąskiej krawędzi. Zameldowali, że po drugiej stronie znajduje się
podobny zaułek, po czym zaczęli wciągać kompanów. Kolejni or-
kowie wdrapywali się na mur i zeskakiwali po drugiej stronie. Z po-
wodu swego nikłego wzrostu Jup potrzebował dodatkowego po-
pchnięcia przez gderającego Haskeera, a żołnierze na górze musieli
niżej sięgnąć po dłoń krasnoluda.
Na dole pozostali już tylko Coilla, Stryk, Breggin i Haskeer, gdy
z budynku wyszedł Strażnik. Stryk i Coilla wspięli się na górę.
-	Szybciej! - krzyknął Haskeer.
Stanął z Bregginem przy murze, wyciągając ręce nad głowę. Ktoś
pospiesznie zaczął ich wciągać. Strażnik złapał Haskeera za stopę.
147
Ten uwolnił ją i wdrapywał się desperacko. Czterej pozostali Straż-
nicy byli już blisko.
Haskeer i Breggin w końcu znaleźli się na szczycie muru, po
czym dołączyli do pozostałych po drugiej stronie.
Jup wykrzywił się w grymasie.
-	Uff, mało brakowało!
Fragment muru, po którym przed chwilą się wspięli, eksplodo-
wał. Jego kawałki poleciały na wszystkie strony; zawirowały kłę-
by pyłu. W wyrwie pojawił się obsypany gipsem metalowy korpus
Strażnika, rozdzierającego przeszkodę, jakby to był papier. Tuż
obok przebiła się pięść następnego.
-	Zabieramy się stąd! - rozkazał Stryk. -1 schowajcie broń! Nie
chcemy więcej kłopotów.
Niezgrabnie poukrywali miecze i z ociąganiem porzucili więk-
szą broń: włócznie i maczugi. Ruszyli biegiem.
Zwolnili dopiero, gdy dotarli do głównych ulic dzielnicy. Stryk roz-
dzielił kompanów na trzy grupy, żeby nie przyciągać uwagi wielkością
oddziału. Ze sobą zabrał Coillę, Jupa, Haskeera i kilku szeregowców.
Nie wiem, czy Strażnicy porozumiewają się jakoś ze sobą -
powiedział do nich półszeptem. - Prędzej czy później i tak wszy-
scy się dowiedzą i będą nas ścigać.
A zatem konie, broń i wyjazd? - spytał Jup.
Tak, ale darujemy sobie broń. Zbyt ryzykownie byłoby kręcić
się koło strażnicy.
Zabieranie koni to też ryzyko - powiedziała Coilla.
Ale musimy je podjąć.
Potrzebuję wierzchowca dla siebie - przypomniała orczyca.
-	Kupimy jednego.
-Za co?
Mamy tylko krystallin. Na szczęście jest równie dobry, jak pie-
niądze. Wyjmę trochę, zanim wejdziemy do stajni. Nie chcę kłuć
nim w oczy.
Szkoda tej broni - poskarżył się Haskeer. - Miałem tam kilka
ulubionych zabawek.
Ja też - zgodził się Jup. - Ale to nieduża strata, jeśli możemy
odzyskać ciebie i Coillę.
Haskeer nie wiedział, czy krasnolud drwi, więc nic nie odpowie-
dział.
Przez całą drogę do stajni, znajdujących się niedaleko głównej
bramy, obawiali się, że zostaną zatrzymani. W pewnym momencie
148

zobaczyli przed sobą dwóch Strażników. Stryk kazał wszystkim
zachować spokój i przeszli obok nich nie niepokojeni. Wyglądało
na to, że homunkulusy nie mogą porozumiewać się ze sobą na od-
ległość. Stryk przypuszczał, że to kolejny skutek zanikania magii.
Dotarli do stajni. Zabrali konie i dokupili jeszcze jednego, bez
zbędnej zwłoki i wzbudzania podejrzeń.
Gdy wyjechali na ulicę, Jup powiedział:
Może lepiej opuścić miasto też w trzech grupach?
Zaczekaj - wtrąciła Coilla. - Czy nie wyda się podejrzane, kie-
dy pierwsza grupa wyjedzie bez odbierania broni?
Może po prostu uznają, że przyjechaliśmy bez broni.
Orkowie bez broni? Kto w to uwierzy?
Coilla ma rację - stwierdził Stryk. Trzymamy się razem. Pod-
chodzimy do bramy na piechotę tak blisko, jak się da, wskakujemy
na koń i ruszamy z kopyta.
Ty jesteś szefem - ustąpił Jup.
Widzieli już bramę, kiedy daleko za ich plecami pojawiła się
grupa dwunastu Strażników. Homunkulusy maszerowały zdecydo-
wanym krokiem w stronę orków. Z tyłu gromadził się tłum. Wszy-
scy wiedzieli, że tak duża liczba Strażników oznaczała, że za chwi-
lę rozegra się jakiś dramat.
Sądzisz, że idą po nas, Stryk? - spytał Jup.
Nie przypuszczam, żeby wyszli narobić zamieszania, sierżan-
cie. - Z niezadowoleniem ocenił odległość dzielącą oddział od bra-
my. Nie było już jednak wyboru. - Dobra, próbujemy! Na koń!
Pospiesznie wykonali rozkaz, otoczeni gapiącymi się przechod-
niami.
-	Jazda!
Spięli konie i puścili się cwałem w stronę otwartych wrót. Elfy,
gremliny i krasnoludy rozbiegały się na boki, wygrażając pięścia-
mi i miotając przekleństwa.
Galop zmienił się w szarżę. Stryk ujrzał przed sobą, jak Strażnik
zaczyna zamykać bramę. Była to ciężka robota, nawet dla istoty
o tak niezwykłej sile, i postępowała wolno.
Jako pierwsi dotarli Jup i Stryk. Ork zaryzykował i zatrzymał
swego wierzchowca. Podkradł się do Strażnika, jak najbliżej śmiał,
i kopnął go w głowę. Cios zadany z wysoka i wzmocniony impe-
tem konia przewrócił stwora. Strażnicy pilnujący kolejki odwróci-
li się i ruszyli w stronę Stryka. Kolejny wynurzył się ze strażnicy.
Brzęknęły wysuwane ostrza.
149
Jup także się zatrzymał.
-	Jedź dalej! - rzucił do niego Stryk.
Krasnolud odjechał, rozpraszając oczekujący na wejście tłum.
Rozległy się wściekłe okrzyki.
Po chwili przez bramę przedarła się reszta oddziału. Stryk spiął
konia i ruszył za Rosomakami.
Zostawili Hecklowe za sobą.
Nie zwolnili, dopóki od wolnego portu nie dzieliło ich dziesięć
kilometrów. Obrali kierunek na Drogan i zaczęli wymieniać się
historiami o tym, co przydarzyło im się od czasu rozdzielenia. Tyl-
ko Haskeer nie miał nic do opowiedzenia.
Relacjonując swój pobyt u łowców nagród, Coilla wciąż płonęła
gniewem na myśl o tym, jak była traktowana.
Nie zapomnę im tego, Stryk. Przysięgam, że mi za to zapłacą,
ludzkie ścierwa. Najgorsze w tym wszystkim było uczucie... bez-
radności. Wolałabym się zabić, niż przeżyć to raz jeszcze. I wiesz,
co mi chodziło po głowie?
Nie, powiedz.
Cały czas sobie myślałam, że to dokładnie jak nasze życie. Jak
życie każdego orka. Urodzeni na czyjejś służbie, zmuszeni do lo-
jalności w imię sprawy, której nie wybrali, do ryzykowania dla niej
życia.
Wszyscy rozumieli, co ma na myśli.
-	Zmienimy to - powiedział Stryk. - Albo przynajmniej spróbu-
jemy.
-	Choćbym miała zginąć, nie wrócę na służbę - obiecała.
Nie tylko kapitan skinął potakująco głową.
Coilla zwróciła się do Haskeera.
Nie wyjaśniłeś jeszcze swego zachowania. - Ton miała szorstki.
To nie takie proste... - zaczął i przerwał.
Stryk odpowiedział za niego.

Haskeer nie jest pewien, co zaszło. Nikt z nas tego nie wie.
Opowiem ci wszystko w czasie jazdy.
To prawda - odezwał się do niej Haskeer. -I... przepraszam.
Sierżant rzadko używał tego słowa, Coilla była więc trochę za-
skoczona. Nie mogła jednak przyjąć przeprosin, nie znając szcze-
gółów.
Stryk zmienił temat. Opowiedział orczycy o spotkaniu z Serafi-
mem. Ona streściła im swoje.
150
Coś dziwnego było w tym człowieku - stwierdziła.
Wiem, co masz na myśli.
Uznajemy go za przyjaciela czy za wroga? Choć szczerze mó-
wiąc, trudno mi myśleć o ludziach jak o przyjaciołach.
Cóż, nie możemy zaprzeczyć, że pomógł nam cię znaleźć, kie-
rując nas do Hecklowe.
A pułapka w budynku?
To nie musiała być jego wina. No i doprowadził nas we właści-
we miejsce, prawda?
Największą zagadką - wtrącił się Jup - jest to, że za każdym ra-
zem znikał. Szczególnie w tym domu handlarza. Nie mogę tego pojąć.
Nie wszedł do środka - poinformowała Coilla.
To oczywiste, wspiął się na mur, tak jak i my. - Nie bardzo
przekonał nawet siebie, nie mówiąc o pozostałych.
-1 jak mu się udaje przeżyć, jeśli rzeczywiście włóczy się bez
broni? - dodała Coilla. - W dzisiejszych czasach nawet uzbrojony
ork nie jest bezpieczny.
-	Być może jest obłąkany - odparł Jup. Wolą bogów wielu
szaleńcom sprzyja szczęście.
Stryk westchnął.
-	Pewnie nie ma się co zastanawiać. Już go raczej nie spotkamy.
Narada strategiczna odbywała się w tej samej co zwykle prze-
pastnej komnacie. Miejsce wyglądało raczej na dzieło natury niż
sztuczny twór, woda przepływała przez nie swobodnie.
Obecni byli dowódcy wojsk Adpar i jej Rada Starszych. O jed-
nych i drugich miała złe zdanie, zwłaszcza Radę uważając za ban-
dę zramolałych głupców. Musiała mimo wszystko przyznać, że
nawet władca absolutny potrzebuje pomocy w rządzeniu poddany-
mi. Nie widziała jednak powodu, by ukrywać swoją wzgardę.
Umilkli, gdy zaczęła przemawiać.
-	Jesteśmy bliscy ostatecznego zwycięstwa nad trytonami - ogło-
siła. - Do likwidacji pozostały tylko dwa lub trzy gniazda tego
robactwa. Rozkazuję... - Przerwała i poprawiła się przez wzgląd
na męczącą najadzką politykę. - Życzę sobie, aby dokonać tego
przed końcem lata. Czy też tego, co obecnie za nie uchodzi. Nie
muszę wam wyjaśniać, że prawdziwy chłód, który nadejdzie wraz
z zimą oznaczać będzie roczną zwłokę. Nie można do tego dopu-
ścić. To dałoby przeciwnikowi okazję do przegrupowania, do...
mnożenia się. - Przez jej twarz przemknął grymas obrzydzenia.
151
Czy ktoś z was widzi w tym jakiś problem? - Jej ton raczej nie
zachęcał do niewyrażenia zgody.
Ogarnęła wzrokiem ponure i w większości uległe towarzystwo.
Nagle jakiś odważniejszy komendant roju podniósł błoniastą dłoń.
Tak? - zapytała groźnie.
Za pozwoleniem, Wasza Wysokość - odpowiedział oficer tonem
niemal bojaźliwym - istnieją trudności taktyczne. Pozostały te kolo-
nie, do których najtrudniej dotrzeć. Poza tym teraz, gdy nasze intencje
są jasne, trytony z pewnością będą lepiej broniły swoich placówek.
A zatem?
Poniesiemy duże straty, Wasza Wysokość.
Powtórzę: a zatem?
Wasza Wysokość, my...
Sądzisz, że obchodzi mnie możliwa strata kilku istnień? A choć-
by i wielu? Królestwo jest ważniejsze niż którakolwiek jednostka,
podobnie jak rój jest ważniejszy od jego pojedynczego członka.
Ty, komendancie, zrobiłbyś lepiej, gdybyś... - Przerwała nagle.
Uniosła dłoń do głowy. Zatoczyła się.
-	Wasza Wysokość? - odezwał się siedzący najbliżej dostojnik.
Po jej ciele krążył ból. Czuła, jakby serce pompowało płomienie,
paląc żyły.
-	Wasza Wysokość, wszystko w porządku?
Przeraźliwy ból ścisnął jej klatkę piersiową. Poczuła, że zaraz
zemdleje. Myśl o takim pokazie słabości dodała jej nieco sił.
Oczy miała zamknięte. Nie zdawała sobie z tego sprawy. Wokół
niej zgromadziło się kilku Starszych i gromadka dowódców.
Q7y Wasza Wysokość życzy sobie wezwać uzdrawiaczy? - za-
pytał jeden z nich z niepokojem.
Uzdrawiaczy? Uzdrawiaczy? Uważasz, że potrzebuję ich za-
biegów?
Eee, nie, Wasza Wysokość - odparł tamten przerażony. - Nie,
skoro tak mówisz, Wasza Wysokość.
Tak mówię! Twoje impertynenckie poruszanie takiego tematu
oznacza, że spotkanie dobiegło końca. - Musiała od nich uciec, ma-
jąc nadzieję, że nie przejrzeli jej niezręcznych wymówek. - Odda-
lam się do swoich kwater. Sprawy militarne omówimy później.
Wszyscy skłonili się, gdy wychodziła. Nikt nie ośmielił się za-
ofiarować pomocy. Gdy wślizgnęła się do tunelu, wymienili zanie-
pokojone spojrzenia.
152

Już poza zasiągiem wzroku podwładnych, zaczęła ciężko łapać
powietrze. Pochyliła się, zanurzyła dłonie w wodzie i obmyła twarz.
Ból był coraz większy. Przemieszczał się szybko z żołądka do gar-
dła. Zwymiotowała krwią.
Pierwszy raz w życiu poczuła strach.
[	17
A
lfray i jego grupa byli już tak blisko Drogan, że widzieli drze-
wa okalające przesmyk Callyparr. Od celu dzieliło ich nie wię-
cej niż kilka godzin jazdy.
Pogoda robiła się coraz bardziej nieprzewidywalna. W przeci-
wieństwie do poprzedniego ten dzień był słoneczny i wyraźnie cie-
plejszy. Wielu podejrzewało, że to falująca magia powodowała
powstawanie rejonów dobrej i złej pogody. Alfray zgadzał się z tą
opinią. Niestety w ładniejsze dni wyłaziło mnóstwo wróżek. Strasz-
nie wszystkich irytowały. Niektórzy opędzali się od nich brutalnie,
inni woleli potraktować je jak przekąskę.
Alfray i Kestix dyskutowali o zaletach różnych oddziałów i ich
miejscu w tabeli ligi, którą każdy ork prowadził w swej głowie.
Rozmowę przerwał widok dwóch jeźdźców, zbliżających się od
wschodu. Z początku byli tylko punkcikami, ale jechali pełnym
galopem. Wkrótce dało się ich wyraźnie zobaczyć.
-	To orkowie, kapralu - powiedział Kestix.
Gdy jeszcze się zbliżyli, rozpoznano Jada i Hystykka.
Alfraya bardzo zaniepokoiło ich przybycie.
Co się stało? - zapytał. - Gdzie reszta?
Spokojnie, wszystko w porządku - zapewnił Hystykk. - Już
jadą. Przywieźliśmy wieści.
Ponieważ pogoda dopisywała, Jennesta postanowiła upokorzyć
swego generała na świeżym powietrzu.
Znajdowali się na pałacowym dziedzińcu, przy którym wznosił
się jeden z potężnych murów cytadeli. Nie było tu czegoś tak
wyszukanego jak siedzenie. Surowy wygląd miejsca zakłócała je-
dynie otwarta u góry cysterna z wodą, która zasilała koryta dla
koni.
153
Mersadion znajdował się w cieniu muru. Królowa stała przodem
do niego, oddalona o dziesięć kroków. Gdy się nad tym zastanowił,
uznał za dziwaczne, że to ona była w słońcu.
Jennesta właśnie wymyślała mu za rzekome niedociągnięcia.
.. .i wciąż żadnych wieści od tych przeklętych łowców nagród
ani żadnych innych agentów, których wysłałeś na mój koszt.
Nie, pani. Wybacz, pani.
A teraz, gdy chcę wziąć sprawy w swoje ręce i polecam ci zgro-
madzić niewielką armię, co słyszę? Same wymówki.
-Niezupełnie wymówki, pani, z całym szacunkiem. Dziesięć
tysięcy to raczej nie jest „niewiele" i...
Chcesz powiedzieć, że nie mam nawet tak żałosnej liczby pod-
danych oraz orków na służbie? Posłała mu mordercze spojrzenie.
- Że moja popularność wśród maluczkich nie wystarcza dla znale-
zienia marnych dziesięciu tysięcy chętnych, by oddać życie za moją
sprawę? Tak?
Oczywiście, że nie, Wasza Wysokość! To nie jest kwestia lojal-
ności, tylko logistyki. Możemy stworzyć armię, jakiej potrzebu-
jesz, lecz nie tak szybko, jak żądasz. Jesteśmy teraz przecież zwią-
zani na kilku frontach i...
Przerwał swoje tłumaczenia, kiedy zobaczył, co robi Jennesta.
Wymawiała coś bezgłośnie, rękami tkając jakieś złożone zaklę-
cie. Na koniec rozsunęła dłonie na jakieś dziesięć centymetrów.
Między palcami królowej powstał obłok, który przypominał mi-
niaturowy cyklon. Jennesta patrzyła w wirujące powietrze. Z ciem-
nej mgły niczym malutkie błyskawice przebijały się wątłe smużki
żółci i bieli. Obłoczek, wciąż wirując i błyskając, z wolna przybrał
kształt idealnej kuli wielkości jabłka.
Kula zaczęła świecić oślepiającym blaskiem. Była jednak tak
piękna, że Mersadion nie mógł oderwać od niej oczu. Wtedy przy-
pomniał sobie zaklęcie, jakiego Jennesta użyła niedawno na polu
bitwy. Wywołała podobne zjawisko i oślepiła niezliczonych wro-
gów. Zimny dreszcz przeszedł mu po plecach. Odmówił cichą mo-
dlitwę do bogów, błagając ich o łaskę.
Odjęła jedną dłoń, drugą zaś ustawiła grzbietem do dołu, tak że
promienna kula unosiła się tuż nad powierzchnią skóry. Mersadion
stał jak sparaliżowany.
Jennesta wolno uniosła dłoń na wysokość twarzy, nadęła policz-
ki i niemal kokieteryjnie dmuchnęła. Delikatnie niczym dziewczę
z dmuchawcem.
154
Kula, oślepiająca jak malutkie słońce, pofrunęła w stronę Mersa-
diona. Generał napiął mięśnie. Gdy już go niemal dotknęła, skręciła
w bok, najwyraźniej podążając za ruchami dłoni królowej, i poszy-
bowała w kierunku muru. Mersadion podążył za nią wzrokiem.
Nastąpił błysk i grzmiący odgłos wybuchu. Fala uderzeniowa
wstrząsnęła Mersadionem i rozwiała suknię Jennesty.
Krzyknął.
Na murze pozostał osmalony ślad. W powietrzu unosił się za-
pach siarki.
Mersadion spojrzał na królową z otwartymi ustami. Miała w dło-
niach kolejną błyszczącą kulę.
Co mówiłeś? - zapytała, jakby rzeczywiście oczekiwała po-
wtórzenia. - Że nie zamierzasz wypełnić rozkazu, tak?
Jestem gotowy wykonać każde twoje polecenie, pani - wybeł-
kotał pospiesznie. - To tylko kwestia liczby i...
Tym razem pstryknęła kulę, a ta poleciała z większą prędkością.
Z ogłuszającym hukiem uderzyła kilkanaście centymetrów nad
jego głową. Skulił się. Na jego drżące ciało posypały się odłamki
kamieni i zaprawy.
-	Znów słyszę tylko wymówki, generale - fuknęła. - A żądam
rozwiązań.
Na jej dłoni pojawiła się kolejna kula, w pełni uformowana i pul-
sująca, jak gdyby rozpoczęcie procesu ułatwiło tworzenie się ośle-
piających pocisków. Jennesta z dziewczęcym śmiechem rzuciła
kuląjak piłką.
Jaskrawa bryła poszybowała w stronę generała i wydawało się,
że tym razem go trafi. Trajektoria była jednak precyzyjna i gdy
przycisnął plecy do muru, kula minęła go bokiem.
Musnęła cysternę. Woda natychmiast zakotłowała się i zawrzała.
Spomiędzy metalowych okuć wytrysnęła para.
Roztrzęsiony Mersadion spojrzał na Jennestę. Nie stworzyła ko-
lejnej kuli, zaczął więc szybko mówić:
Oczywiście, Wasza Wysokość, cokolwiek zechcesz, jest moż-
liwe i zostanie natychmiast wprowadzone w życie. Na pewno po-
konamy wszelkie nieistotne przeszkody, stojące na drodze do po-
wołania armii.
Doskonale, generale. Wiedziałam, że zmądrzejesz. - Otrzepa-
ła ręce, uderzając nimi lekko o siebie, jak gdyby niespiesznie okla-
skiwała dowódcę. - Jeszcze jedno - dodała.
Mersadion czekał w napięciu na jej słowa.
155
Pani?
Kwestia dyscypliny. Zapewne wiesz, że część armii uważa tego
Stryka i jego oddział za bohaterów.
Niestety to prawda, Wasza Wysokość. Choć nie jest to z pew-
nością powszechna opinia.
Spraw, by tak się nie stało. Trzeba w porę temu zapobiec. Co
zatem robisz?
Rozgłaszamy twoją wersję... eee, to znaczy prawdę o tym, jak
Rosomaki stały się renegatami. Niższym rangom ogłoszono, że
usprawiedliwianie działań tych wyrzutków karane jest chłostą.
Karz wszystkie rangi za najmniejsze napomknienie o Stryku
i jego oddziale. Chcę wymazać ich imiona. A chłosta to za mało.
Karą będzie egzekucja. Spal kilku mąci wodów dla przykładu, a nie-
pokoje wkrótce ustaną.
Tak jest, pani. - Jeśli miał jakieś zastrzeżenia co do skuteczno-
ści takiej strategii, zachował je dla siebie.
Właśnie dbałość o szczegóły, Mersadionie, pozwala królestwu
funkcjonować.
Ach, to właśnie klucz do pani sukcesu, milady - odpowiedział,
chcąc się zrehabilitować.
Nie, generale. Kluczem do mojego sukcesu jest brutalność.
Przez niemal dwa dni Stryk, Coilla, Haskeer, Jup i szeregowcy
podróżowali bez żadnych incydentów. Prawie w ogóle nie robili
postojów. Spieszyli się, jak mogli.
Popołudniem drugiego dnia byli już śmiertelnie zmęczeni. Wi-
dzieli już jednak linię drzew znaczącą przesmyk, a daleko z prawej
ścianę Lasu Drogan.
Gdy cienie się wydłużyły, tylne straże zauważyły czterech jeźdźców
zbliżających się od wschodu. Raczej nie byli częścią żadnej większej
grupy, bo wiele kilometrów dokoła rozciągała się otwarta przestrzeń.
Kłopoty? - zastanawiał się Jup.
Jeśli nawet, to chyba poradzimy sobie z czterema, nie uwa-
żasz? - odparł Stryk. Zwolnił kolumnę do kłusa.

To orkowie - stwierdził Haskeer po kilku minutach.
Stryk też się przyjrzał.
Masz rację.
Nie musi znaczyć, że są przyjaźni - przypomniała im Coilla.
-Nie. Ale jak mówiłem, jest ich tylko czterech.
Wkrótce czwórka jeźdźców dogoniła Rosomaków. Jadący na
czele uniósł ramię w powitaniu.
156
-Witajcie!
Witaj - odpowiedział Stryk podejrzliwie. - Czego chcecie?
Prowadzący ork spojrzał na dowódcą oddziału.
Ach, to pan, prawda?
To znaczy?

Stryk. Nie spotkaliśmy się przedtem, kapitanie, ale widziałem
cię raz czy dwa. - Spojrzał na pozostałych.    A to Rosomaki?
Tak. A wy kim jesteście i czego chcecie?
Kapral Trispeer, kapitanie. - Skinął głową na swych towarzy-
szy. - Szeregowi Pravod, Kaed i Rellep.
Należycie do jakiegoś oddziału?
Nie. Byliśmy w piechocie hordy Jennesty.
Byliście? - zainteresował się Jup.
My... opuściliśmy królową.
Nikt żywy nie opuszcza służby u Jennesty - zauważyła Coilla.
- A może wprowadziła ulgowe zwolnienia?
Zdezerterowaliśmy, kapralu. Tak samo jak wasz oddział.
Dlaczego? - wykrztusił zdumiony Stryk.
Dziwi mnie, że pan pyta, kapitanie. Mieliśmy już dosyć Jenne-
sty, i tyle. Jej niesprawiedliwości, okrucieństwa. Orkowie walczą
bez ociągania. Ona jednak posuwa się wobec nas za daleko.
Szeregowiec o imieniu Kaed dodał:
-	Za pozwoleniem, nie chcemy walczyć dla ludzi.
-1 nie tylko my - ciągnął Trispeer. - Z pewnością wkrótce wielu
zdezerteruje.
-	Szukaliście nas? - spytał Jup.
-Nie, sierżancie. No, niezupełnie. Kiedy już uciekliśmy, mieli-
śmy nadzieję was odnaleźć, ale nie wiedzieliśmy, gdzie szukać.
Właśnie jedziemy z Hecklowe. Usłyszeliśmy o zamieszaniu
i stwierdziliśmy, że to wasz oddział mógł brać w nim udział. A ktoś
nam powiedział, że pojechaliście na zachód, więc...
-	Dlaczego, jak mówisz, mieliście nadzieję nas znaleźć? - zapy-
tał Stryk.
-Zostaliście oficjalnie ogłoszeni wyrzutkami. Wyznaczono na-
grodę za wasze głowy. Dużą.
Wiemy.
Wszyscy obrzucają was błotem, począwszy od Jennesty. Mó-
wią, że jesteście zbrodniarzami, zabijacie swoich i skradliście skarb
należący do królowej.
Twarz Stryka zachmurzyła się.
-	Nie dziwi mnie to. Do czego zmierzasz?
157
Cóż, niektórzy sądzą, że to kłamstwa. Zawsze cieszył się pan
dobrą reputacją, kapitanie, i znamy łgarstwa królowej o tych, któ-
rzy stracili jej łaski.
Właśnie, to nieprawda, co o nas wygaduje - poinformowała go
Coilla.
Wiedziałem. - Odwrócił się i skinął swoim towarzyszom. Ci
odpowiedzieli mu tym samym i uśmiechnęli się. Wrócił do rozmo-
wy. - Pomyśleliśmy, że możemy się przydać.
To zaintrygowało Stryka.
Do czego?
Uznaliśmy, że pewnie zbierasz armię, złożoną z takich jak my,
rozczarowanych orków. Może do walki z Jennestą. Może, by zało-
żyć własną ojczyznę. Chcemy się dołączyć.
Stryk przyglądał się przez chwilę ich pełnym nadziei twarzom.
Westchnął.
-	Nie kieruję krucjatą, kapralu, i z pewnością nie szukam rekru-
tów. Nie planowaliśmy wejść na ścieżkę, którą teraz kroczymy.
Trispeer zasmucił się.
Ale panie kapitanie...
Jest mi wystarczająco ciężko ponosić odpowiedzialność za ży-
cie i losy członków mojego oddziału. Nie zamierzam brać na sie-
bie dodatkowego kłopotu. - Łagodniejszym tonem dodał: - Bę-
dziecie musieli znaleźć własną ścieżkę.
Kapral wyglądał na zawiedzionego. Podobnie jak pozostali.
To znaczy, że nie chcesz się przeciwstawić? Uderzyć w imie-
niu wszystkich nas, zniewolonych orków?
Przeciwstawiamy się na swój sposób. Szukasz w niewłaściwym
miejscu. Przykro mi.
Trispeer wpadł w filozoficzny ton.
No cóż, wiedziałem, że to zbyt piękne, by okazało się prawdzi-
we. Ty i twój oddział stajecie się sławni w naszych szeregach. Ko-
lejni będą myśleć jak my i zechcą do was dołączyć.
Wtedy usłyszą to, co właśnie powiedziałem tobie.

Musimy zatem zrobić coś innego.
Do rozmowy włączył się Haskeer.
Na przykład co?
Może pojedziemy do lasów Czarnej Skały.
Żeby wziąć się do rozbójnictwa? - zgadywała Coilla.
-	Cóż innego nam pozostało? - odparł Trispeer z zawstydzoną
miną. - Poza najemnictwem, którego się wyrzekamy.
158
-	Że też do tego przyszło naszej rasie - zadumała się orczyca. -
Cholerni ludzie.
Kapral uśmiechnął się.
-Na nich się skoncentrujemy. Musimy jakoś żyć.
Ale nie zbliżajcie się do samej Czarnej Skały - doradził Stryk.
- Kręcą się tam koboldy, które po naszym niedawnym spotkaniu
niespecjalnie lubią orków.
Będziemy pamiętać. Zresztą, może wcale nie pojedziemy do
Czarnej Skały, tylko zaczniemy walczyć z ludźmi na własną rękę,
tak po prostu. Zobaczymy.
Trzeba wam czegoś? - spytał Haskeer. - Nie mamy co prawda
za dużo wody czy jedzenia, ale...
Nie, dziękuję, sierżancie. Na razie nam wystarczy.
Może wam się przydać odrobina tego.
Stryk zanurzył rękę w woreczku z krystallinem. Drugą dłonią
poklepał się po kaftanie, po czym wyjął z kieszeni ogłoszenie o ba-
nicji Rosomaków. Tylko to się nadawało. W jakiś sposób wydawa-
ło się nawet właściwe. Zwinął papier w rulon i wsypał solidną por-
cję narkotyku. Podał zawiniątko kapralowi.
Dziękuję, panie kapitanie, to bardzo szczodre. Doceniamy ten
gest. - Twarz mu pojaśniała. - Zna pan stare powiedzenie: „krysz-
tał pomoże ci przetrwać czas bez pieniądza lepiej, niż pieniądz po-
może ci przetrwać czas bez kryształu".
Na zdrowie. Używajcie go jednak mądrze. Nam przyniósł tyle
dobrego, ile złego.
Trispeer wyglądał na zdziwionego, ale nic nie odpowiedział.
Stryk wychylił się i potrząsnął ręką kaprala jak wojownik.
Musimy ruszać do Drogan. Powodzenia.
Nawzajem. Niech bogowie będą z wami, cokolwiek macie za-
miar robić. Uważajcie na siebie.
Przybysze oddali Rosomakom honory, po czym obrócili konie
i ruszyli cwałem w kierunku, z którego przybyli.
-	Wydawali się porządnymi orkami - powiedziała Coilla, patrząc,
jak odjeżdżają.
-	Też tak myślę - zgodził się Jup. - Szkoda, że nie mogliśmy ich
wziąć ze sobą. Może przydałoby nam się kilka mieczy więcej.
Stryk zdecydowanie przerwał te rozważania.
Nie. Mam już wystarczający ciężar.
Jeśli to, co mówił, Stryk, to prawda - zamyśliła się Coilla -
możesz stać się zarzewiem...
159
-	Nie chcę być żadnym zarzewiem.
Jup wyszczerzył zęby i ogłosił z emfazą:
-Mesjasz Stryk!
Dowódca tylko spojrzał na niego gniewnie.
Gdy dotarli do celu, zapadła już noc.
Stryk żałował, że nie mógł dokładniej określić miejsca spotka-
nia. Było to niemożliwe, bo żaden z nich nie znał tych okolic wy-
starczająco dobrze. Musieli więc jechać w ciemnościach wzdłuż
linii drzew na brzegu przesmyku, szukając towarzyszy.
Haskeer, jak niegdyś, pierwszy zaczął narzekać.
Uważam, że marnujemy czas. Czemu nie zaczekamy do rana?
Tym razem Coilla musiała przyznać mu rację.
Właśnie. Potrzebujemy światła.
-	Spóźniliśmy się - powiedział Stryk. - Możemy przynajmniej
spróbować ich poszukać. Damy sobie jeszcze godzinę. Sądzę, że
lepiej zejść z koni.
To dało Haskeerowi kolejny pretekst do ponarzekania.
Prowadząc konie, brnęli przez zarośla. Słyszeli szum wody po-
bliskiego przesmyku.
A jeśli tu w ogóle nie dotarli? - podrzucił Haskeer.
Przestań! - warknął Jup.
Mieli tylko połowę oddziału. Wszystko mogło się zdarzyć -
ciągnął sierżant.
My też jesteśmy tylko połową oddziału - przypomniał mu
Stryk. - A jednak dotarliśmy.
Niewykluczone, że wjechali do Drogan, by paktować z centau-
rami - podsunęła Coilla.
Zobaczymy. A teraz się przymknijcie. Wokół mogą być przy-
jaciele, ale i wrogowie.
Przedzierali się w milczeniu jeszcze dziesięć minut, gdy w zaro-
ślach coś zaszeleściło. Cicho wyciągnęli miecze. Z krzaków wynu-
rzyły się dwie ciemne postaci.
-	Eldo! Noskaa! - wykrzyknęła Coilla.
Nastąpiły powitania. Schowano broń. Wojownicy poprowadzili
przyjezdnych przez gęstwinę do obozu.
Na spotkanie wyszedł im szeroko uśmiechnięty Alfray. Chwycił
Coillę za ramię.
Dobrze cię znów widzieć, kapralu. I was, Stryk, Jup!
Też tu jestem, wiesz? - burknął Haskeer.
160
Alfray zmarszczył brwi.
-	Cóż, musisz sporo nam wyjaśnić.
-1 tak zrobi - zapewnił Stryk. - Nie bądź dla niego zbyt surowy.
Jak wasza podróż tutaj? Co się dzieje? Jakieś postępy?
Spokojnie! - Alfray znów się uśmiechnął. - Podróż w zasadzie
bez przeszkód. Nic się nie dzieje. Brak postępów.
Za to my mamy sporo do opowiedzenia    oświadczył .Tup.
Chodźcie, zjecie coś i odpoczniecie. Chyba tego wam trzeba.
Oddział znów się połączył. Wojownicy wymieniali pozdrowie-
nia, klepali się po plecach, ściskali przeguby, śmiali się i rozma-
wiali. Rozdzielono jedzenie i picie, pozwolili też sobie na rozpale-
nie ogniska, by odpędzić chłód. Siedząc wokół niego, przekazywali
wieści.
Szybko przeszli do tematu centaurów.
Nie widzieliśmy ich - zameldował Alfray. - Pamiętaj jednak,
że nie zagłębialiśmy się w las. Stwierdziłem, że najlepiej trzymać
się twojej rady i tylko obserwować.
Słusznie - potwierdził Stryk.
A co teraz proponujesz?
Pokojowe nastawienie. Nie mamy z nimi zwady. Poza tym i tak
jest ich więcej, i są na własnej ziemi.
Brzmi sensownie. Pamiętaj tylko, że choć trudno ich wypro-
wadzić z równowagi, są nieustępliwymi przeciwnikami.
Dlatego właśnie wjedziemy tam z białą flagą i zaoferujemy
wymianę.
-A jeśli nie zechcą paktować? - spytał Haskeer.
-	Wtedy pomyślimy nad innymi sposobami. Jeśli trzeba będzie
użyć przemocy, cóż, do tego jesteśmy wyszkoleni. Najpierw jed-
nak pokojowe rozwiązania. - Spojrzał na sierżanta znacząco. -1 nie
zamierzam tolerować innych pomysłów. Walczymy tylko wtedy,
kiedy dam rozkaz albo jeśli zostaniemy od razu zaatakowani.
Wszyscy zgodzili się na taki plan. Jedynie Haskeer się nie odezwał.
Alfray wyciągnął dłonie do niewielkich płomieni. Jego oddech
zamieniał się w mgiełkę.
To cholerne zimno nie puszcza - poskarżył się.
Stryk otulił się szczelniej kaftanem i skinął głową.
Szkoda, że nie mamy lepszego odzienia.
Widzieliśmy dziś rano nieduże stado lembarrów. Myślałem, czy
by nie złapać kilku na futra. Wciąż ich tu jeszcze sporo, mogliby-
śmy trochę zapolować, nie czyniąc wielkich szkód.
11    Orkowie
161
-	Dobry pomysł. Do tego świeże mięso. Ale o tej porze wcho-
dzenie do lasu jest ryzykowne. Wyglądałoby jak napaść. Wstanie-
my wcześnie, pójdziemy na łowy, potem ruszymy do Drogan.
Obudzili się o brzasku.
Stryk postanowił osobiście kierować polowaniem. Jup i Haskeer
zgłosili się na ochotnika, by mu towarzyszyć. Wzięli ze sobą Zodę,
Hystykka, Gleadega, Vobe'a, Bhose'a i Orbona. To była idealna
liczba - podzieleni na dwa zespoły nie płoszyli zwierzyny, a wy-
starczyło rąk do niesienia upolowanych sztuk.
Postanowili iść pieszo. Lembarry były niesamowicie wyczulone
na obecność koni i wyjątkowo ich nie znosiły. Najlepszy sposób,
by zmusić lembarra do ucieczki, to podjechać do niego konno.
Gdy mieli już ruszać, Alfray odciągnął Stryka na bok.
-	Sądzę, że powinieneś zostawić gwiazdy przy mnie - powie-
dział.
Stryk był zaskoczony.
Dlaczego?
Im więcej ich mamy, tym są cenniejsze. A jeśli coś ci się przy-
trafi na polowaniu i je stracimy? W gruncie rzeczy należałoby może
zrobić tak jak z kryształem, rozdzielić między oficerów. Poza Ha-
skeerem, rzecz jasna.
-Cóż...
Boisz się, że ja też z nimi ucieknę? Otoczony dwiema trzecimi
oddziału?
To nie tak, że ci nie ufam, stary przyjacielu. Rozmyślałem jed-
nak nad tym, co przytrafiło się Haskeerowi. A jeśli to jakieś zaklę-
cie kazało mu ukraść gwiazdy?
Rzucone przez Jennestę?
-	Jest główną podejrzaną.
-W takim razie, dlaczego miałoby nie zadziałać na ciebie? Jeśli
rzeczywiście rzuciła czar, to tym bardziej powinieneś zostawić gwiaz-
dy tutaj, czyż nie? Od razu rozkażę pozostałym, żeby mnie pilnowali
i związali, gdybym zaczął się dziwnie zachowywać. Albo zabili.
Stryk wiedział, że Alfray mówi poważnie.
W porządku - zgodził się niechętnie. Odpiął i podał sakwę przy-
jacielowi. - Będziemy jednak musieli pomyśleć nad środkami bez-
pieczeństwa na przyszłość.
Racja. Zaufaj mi. A teraz idźcie i przynieście nam jakieś okry-
cia na zimę.
162
18
P
rzed upływem godziny byli już na równinach i zobaczyli pierw-
sze stado lembarrów. Wyglądały trochę jak niewielkie jelenie,
a samce miały nawet poroże, ale różniły się znacznie potężniejszą
budową. Kosmata, gęsta sierść, brązowa z szarymi i białymi prąż-
kami, przypominała futro niedźwiedzie i była równie wysoko ce-
niona.
Zwierzęta pasły się nieświadome niebezpieczeństwa, myśliwi
rozdzielili się tymczasem na dwie grupy. Haskeer poprowadził za
sobą czterech wojowników. Mieli zostać nagonką i wypłoszyć
zwierzęta w stronę Stryka, Jupa i dwóch szeregowców, przyczajo-
nych do ataku.
Polowanie zaczęło się pomyślnie. Dzięki działaniu z zaskocze-
nia zdołali upolować trzy lembarry. Potem ich ofiary stały się
ostrożniej sze, co wymagało wytrwałego pościgu. Nie były to spe-
cjalnie szybkie zwierzęta, na płaskiej powierzchni ork mógł się z ni-
mi równać. W mniej sprzyjającym terenie zręczność lembarrów
dawała im jednak przewagę.
Stryk stanął za plecami swojej grupy. Haskee? i j^go1 zespół wy-
płoszyli pół tuzina zwierząt. Trzy odbiły w bok i uciekły. Dwa wpa-
dły na Jupa i szeregowców, którzy zaatakowali je włóczniami i mie-
czami. Ostatnie prześliznęło się i biegło pędem na Stryka.
Wzniósł miecz, chcąc zablokować mu drogę. Lembąrr nie dał się
złapać tak łatwo. Kilkanaście centymetrów przed łowcą skręcił
i przeleciał obok. Miecz Stryka przeciął powietrze.
- Mój! - wrzasnął kapitan i rzucił się w pogoń. Nie był pewien,
czy pozostali go usłyszeli, zajęci rzezią.
Uciekające stworzenie wbiegło w niewielki zagajnik. Stryk wpadł
tam za nim, uchylając się i odtrącając gałęzie. Chwilę potem wbiegli
na płaską murawę po drugiej stronie. Stryk zaczął zmniejszać dy-
stans. Lembarr skręcił w stronę grupki pagórków. Wspiął się na
pierwszy jak kozica, oddalony od Stryka na jakieś dwadzieścia kro-
ków. Potem znów w dół i w górę kolejnego zbocza.
To było ciężkie zadanie, ale Strykowi sprawiało przyjemność.
Na następny szczyt dotarł tuż za ściganym. Zwierzę na wpół
zbiegło, na wpół ześlizgnęło się przeciwległym, bardziej stromym
zboczem do parowu poniżej. Stryk zjechał za nim. Na dole lembarr
śmignął w prawo i zniknął pomiędzy drzewami. Stryk ścigał go
163
dalej, ciężko już dysząc. W odległości rzutu włócznią mignęło mu
pasiaste futro. Popędził tam, jeszcze przyspieszając.
Nagle świat runął mu na głowę.
Z potwornym, pulsującym bólem w skroni upadł i potoczył się
po miękkim dywanie z liści. Leżąc na plecach, oszołomiony i obola-
ły, powoli wydostawał się z czamej czeluści, która niemal go po-
chłonęła.
Ktoś nad nim stanął. Gdy Stryk odzyskał ostrość widzenia, zoba-
czył, że to kilka osobników. Jeden z nich wyrwał mu trzymany
wciąż w ręku miecz. Rozmawiali między sobą urywanym, gardło-
wym i znanym już Strykowi językiem.
Gobliny obcesowo postawiły więźnia na nogi. Jęknął. Obmacali jego
ubranie w poszukiwaniu broni. Gdy się przekonali, że nie ma żadnej,
zaczęli potrząsać maczugami, a jeden z nich pałką, którą zapewne ogłu-
szył orka. Ostrzami mieczy zmusili Stryka do marszu. Idąc, uniósł
rękę do głowy. Jeden z goblinów szarpnął ją brutalnie i zaszwargotał
coś niezrozumiale. Groźba w jego głosie była jednak oczywista.
Poprowadzili więźnia do wylotu jaru i w górę następnego wznie-
sienia. Bolały go kości i trochę kulał, nie pozwalali jednak na zwol-
nienie tempa. Ze szczytu spojrzał na dół i zobaczył sporą podłużną
chatę. Pomyślał, -że reszta wyprawy myśliwskiej nie powinna być
zbyt daleko. Problem w tym, że ścigając Lembarra, minął kilka
zakrętów i równie dobrze kompani mogli być kawał drogi stąd.
Zrozumiał, że nie powinien liczyć ich pomoc.
Dysząc ciężko, dotarł do budynku, otoczony wojowniczymi straż-
nikami.
Chatę mogła zbudować jedna z co najmniej tuzina ras; stanowiła
przykład typowej maras-dantiańskiej architektury. Prosta i wytrzy-
mała drewniana konstrukcja była pokryta strzechą i miała jedne
drzwi. Kiedyś posiadała też kilka okien, teraz zabitych deskami.
Opuszczony budynek rozpadał się. Strzechę nadwerężyła pogoda,
część desek oblicowania przegniła.
Gobliny wepchnęły Stryka przez drzwi.
Czekał na niego Razatt-Kheage.
Handlarz zrobił obleśny grymas, który wśród goblinów uchodził
za uśmiech. Jego twarz wyrażała triumf i chęć zemsty.
Witaj, orku - wysyczał.
Witam. - Stryk usiłował rozjaśnić zmysły i otrząsnąć się z oszo-
łomienia. Zwalczył ból, usuwając go ze świadomości. - Nie mo-
głeś się doczekać, żeby się należycie pożegnać, co?
164
Śledziliśmy was.
Nie mów. Chyba nie po to, by mi podziękować, jak sądzę.
Och, chcielibyśmy... podziękować całemu twemu oddziałowi,
osobiście. Za nagrodę, jaką otrzymamy od Jennesty za wasze gło-
wy. Widziałem też pewne ogłoszenie mówiące o jakimś jej arte-
fakcie, który posiadacie. Sądzę, że za niego też jest nagroda.
Stryk cieszył się, że nie ma ze sobą gwiazd. Spojrzał na otaczają-
cych go sześciu czy siedmiu goblinów.
-	Zaatakujesz mój oddział takimi siłami? Jesteś samobójcą?
-	Ja tego nie uczynię. Zawiadomię Jennestę.
To całkowicie otrzeźwiło Stryka.
-1 uważasz, że oddział będzie tu sterczeć, czekając na przybycie
królewskiej armii?
-W istocie rzeczy, zamierzam trzymać cię jako zakładnika, by
mieć pewność, że tak właśnie zrobią.
Nie pójdą na to, handlarzu. Nie mój oddział. Nie za dużo wiesz
o orkach, co?
Być może teraz się czegoś ciekawego dowiem - odparł kpiąco
Razatt-Kheage. - Proszę, mów.
Stryk zyskał na czasie, by obmyślić jakiś manewr.
Każdy ork wie, że wojna przynosi śmierć. DoYaśtafiiy w prze-
konaniu, że zawsze należy ratować towarzysza w niebezpieczeń-
stwie, ale jeśli wszystkie metody zawiodą odpuszczamy. Nie nara-
żamy życia pozostałych dla jednostki. Dlatego wzięcie mnie na
zakładnika nie poskutkuje. Po prostu odjadą.
Uczyniliście dokładnie odwrotnie, ratując tę samicę z waszego
oddziału. - Spojrzał chytrze. - Być może zatem niektóre jednostki
warte są więcej niż inne. A dowódca powinien być najwartościow-
szy. Przekonamy się.
Stryk zmienił temat, nie chcąc kończyć rozmowy.
Nie widzę twoich ludzkich przyjaciół.
Wspólników w interesach. Pojechali w swoją stronę. Nie było
to rozstanie w zgodzie. Obwiniali mnie za waszą ucieczkę. Są-
dzę, że mogłoby nawet dojść do rękoczynów, gdyby jeden z nich
nie potrzebował pomocy. Na szczęście znałem pewnego uzdro-
wiciela.
Założę się, że byli ci wdzięczni. - Rozejrzał się po podłużnym
pomieszczeniu. - Co dalej?
Pozostaniesz u nas w gościnie, a ja tymczasem wystosuję pismo
do wysłanników królowej. - Handlarz skinął na swoich pachołków.
165
Zagonili Stryka w przeciwległy koniec pomieszczenia. Tak jak
reszta chaty, tak i ten kąt był pusty, nie licząc mosiężnego kosza
z żarzącymi się węgielkami, rozpędzającymi nieco poranny chłód.
Strażnicy zostawili więźnia i zaczęli rozmawiać w swoim języku.
Razatt-Kheage stał przy rozklekotanym stoliczku niedaleko drzwi.
Miał na nim pergamin i pióro.
Stryk spojrzał na kosz i wpadł mu do głowy szalony pomysł.
Pomyślał o czymś, co wywrze wpływ na gobliny, tak jak i na nie-
go, ale on będzie o tym wiedział, a zatem zdobędzie pewną prze-
wagę. Ostrożnie wślizgnął dłoń do sakwy przy pasie i wyjął garść
krystallinu. Wrzucił go w ogień. Potem wziął kolejną porcję i zro-
bił to samo. Masa różowawych kryształków zaczęła wydzielać gę-
sty, biały dym.
Przez dobre pół minuty nikt niczego nie zauważył. Stryk próbo-
wał wstrzymać oddech. Jeden z goblinów odszedł od kompanów
i zbliżył się do więźnia. Wlepił wzrok w kosz. Stryk rzucił okiem
na resztę. Jeszcze się nie zorientowali, że coś jest nie tak. Postano-
wił działać.
Nie wiedział za dużo o anatomii goblinów. Uznał jednak, że przy-
najmniej w jednym przypominają większość innych starszych ras.
Kiedy wymierzył goblinowi solidne kopnięcie w krocze, przeko-
nał się, że miał rację. Tamten wydał przenikliwy pisk nieznośnego
bólu i zgiął się wpół. Stryk powtórzył więc zabieg.
Nadbiegali pozostali. Stryk chwycił charczącego goblina za ra-
mię z mieczem i uderzył nim mocno o swoje kolano. Broń upadła
na podłogę. Ork chwycił rękojeść i niewielkim ruchem nadgarstka
wbił ostrze w plecy pachołka.
Stanął gotowy odeprzeć pozostałych. Podeszli ostrożnie - pięciu
dobrze uzbrojonych, zdeterminowanych zabójców, ustawionych
w półokręgu.
- Już ci to weszło w nawyk, co? - wściekał się za ich plecami
Razatt-Kheage. - Za każdym razem, gdy zabijasz służącego mi
goblina, powiększasz moje koszta! Chyba bezpieczniej byłoby cię
zabić.
Pachołkowie chwycili broń i ruszyli do przodu. Stryk wciąż
wstrzymywał oddech.
Z mosiężnego kosza snuło się coraz więcej i więcej dymu. Mlecz-
ne smużki wiły się po podłodze. Między krokwiami dachu formo-
wała się gęstniejąca chmura.
Jeden z goblinów zaatakował z uniesioną maczugą.
166
Nie mogąc dłużej wstrzymywać oddechu, Stryk wypuścił powie-
trze i instynktownie zrobił głęboki wdech. Poczuł znajomą lekkość
w głowie i zmusił się do zachowania jasności umysłu.
Goblin zamachnął się maczugą.
Stryk zrobił krok w bok i ciął napastnika mieczem. Toczące się
fale bezmiernego oceanu. Potrząsnął głową, by wyrzucić napływa-
jący obraz. Goblin zrobił unik. Stryk wymierzył kolejny cios. Jego
przeciwnik uniknął także i tego, potem sam zaatakował, niemal
trafiając Stryka w bark. Nieskazitelnie błękitne niebo. Stryk cofnął
się, desperacko usiłując trzymać się rzeczywistości.
Niepokoiło go, że goblin zachowywał trzeźwość umysłu. Nie
potrafił stwierdzić, czy pozostali też nie czuli wpływu krystallinu.
Stryk zaatakował ponownie.
Gdy zamachnął się mieczem, ujrzał wiele ostrzy, i z każdego rodzi-
ło się kolejne. W powietrzu zawisł błyszczący, wielokolorowy wa-
chlarz. Goblińska maczuga strzaskała wizję niczym bańkę mydlaną.
To rozwścieczyło Stryka. Natarł na wroga, gradem ciosów zmu-
szając go do cofnięcia się. Zdało mu się wtedy, że poprzez kalejdo-
skopowy korowód w swym umyśle widzi, jak goblin chwieje się
niepewnie z ogłupiałą miną.
Stryk ujął miecz w dwie ręce, również i po to, aby się czegoś
przytrzymać, i wybił maczugę przeciwnikowi. Wtedy rzucił się
w przód i rozciął goblinowi pierś.
Nigdy wcześniej nie zauważył, jakiego fascynującego koloru jest
krew.
Otrząsnął się i wziął kilka głębokich wdechów dla uspokojenia.
Nagle uświadomił sobie, że to był błąd.
Dwóch goblinów wmaszerowało w pole widzenia. Poruszali się
w zwolnionym tempie.
Krystaliczne kropelki deszczu na płatkach żółtego kwiatu. Zaata-
kował najbliższego. Skrzyżowali miecze i zaczęli szermierkę, choć
Stryk czuł się raczej, jakby brodził w głębinach trzęsawiska. Jeden
z jego ciosów zranił przeciwnika w ramię, powodując wykwit fa-
scynującej, świetlistej purpury. Kolejne cięcie rozpłatało goblino-
wi brzuch, objawiając nową gamę kolorów. Gdy umierający pa-
chołek padał na ziemię, Stryk odwrócił się spokojnie w stronę jego
kamrata.
Drugi goblin trzymał włócznię, która lepiej przysłużyłaby mu
się jako laska. Dziobnął słabiutko w kierunku Stryka i zachwiał
się. Ork rąbnął we włócznię niczym ognisty grom na tle aksamitnie
167
granatowego nieba i roztrzaskał oręż napastnika. Goblin stał z ka-
wałkami drzewca w rękach i mrugał w zadziwieniu koralikami oczu.
Stryk przebił mu serce i radował się piękną, szkarłatną fontanną.
Jazda konno przez las pełen olbrzymich drzew. Nie, nie to teraz
robił. Skupił się z trudem na dwóch pozostałych strażnikach. Chcie-
li zagrać w dziwną grę, w której stawką było życie. Niemal zapo-
mniał już jej zasady. Pamiętał tylko, że należy sprawić, by przestali
się ruszać. Zabrał się zatem do tego.
Pierwszy, z rozszerzonymi oczami, ledwo się trzymał na nogach.
Miał w ręku miecz, którym raz po raz wymachiwał. Głównie jed-
nak nie w stronę Stryka. Ten zaczął odpowiadać ciosami, choć za-
nim ich ostrza się zetknęły, konieczny był krok czy dwa do przodu.
Księżyc ponad rzeką okoloną wierzbami płaczącymi. To też nie tak.
Musiał wrócić do rzeczywistości.
Przed oczami mignęło mu coś oślepiającego. Po sekundzie zro-
zumiał, że to młócący miecz drugiego strażnika. Uznał takie dzia-
łanie za niezbyt przyjazne. Śmignął więc swym mieczem w twarz
goblina. Ostrze wbiło się głęboko i miękko, wywołując zadziwia-
jąco melodyjny skowyt, który zanikał wraz z opadającym powoli
napastnikiem.
Pozostał już tylko jeden sługa i Razatt-Kheage. Handlarz dalej
trzymał się z tyłu, a jego usta ruszały się i krzywiły, wypuszczając
bezgłośne słowa. Zrujnowana forteca na szczycie klifu, bielejąca
w słońcu. Stryk otrząsnął się i ruszył na pachołka. Nie od razu go
znalazł w krystallinowej mgle.
A gdy już odszukał, niemal uprzejmie zaczął wymierzać ciosy.
Zwiększył siłę i częstość uderzeń, chcąc przełamać gardę tamtego.
Choć tak naprawdę nie było wiele do przełamywania. Wodospad
toczący się w dół granitowego urwiska. Odbił broń goblina na bok,
doskoczył, unosząc się jak piórko, i spróbował wyrzezać swój ini-
cjał na jego piersi. W połowie „S" stracił swoje dzieło. Zielone
łąki, znaczone stadami pasącej się zwierzyny.
Stryk z trudem trzymał się na nogach. Ale musiał, bo gra nie
dobiegła końca. Pozostał jeszcze jeden zawodnik. Ork rozejrzał się
za nim. Razatt-Kheage stał przy drzwiach, ale nie próbował ucie-
kać. Stryk popłynął w jego kierunku długim, bardzo długim tune-
lem pełnym miodu.
Kiedy wreszcie dotarł do drzwi, goblin wciąż tam był. Nie mógł
się ruszyć, skamieniały ze strachu. Widząc przed sobą Stryka, rzu-
cił się na kolana, jakby składał mu hołd. Jego usta wciąż się poru-
168
szały, ale Stryk nie mógł zrozumieć słów ani nawet usłyszeć cze-
gokolwiek poza syczącym skamleniem. Uznał, że goblin prosi o ła-
skę. Gracze czasem tak robili. Bezkresna plaża w palącym słońcu.
Tyle że ta kreatura nie uczestniczyła w grze. Odmówiła udziału,
a to musiało być niezgodne z zasadami.
Stryk uniósł miecz. Spacer wzdłuż bezkresnej plaży. Razatt-Khe-
age, ten zawszony mały oszust, wciąż otwierał i zamykał usta. Ła-
godne, zielone wzgórza i śnieżnobiałe obłoki.
Miecz Stryka ruszył w powrotną drogę. Usta handlarza pozosta-
ły szeroko otwarte w bezgłośnym wrzasku. Uśmiechnięta twarz
orczycy.
Ostrze rozrąbało Razatt-Kheage'owi szyję. Głowa goblina po-
szybowała w górę i w tył. Ciało trysnęło krwią i padło bezwładnie.
Stryk odprowadził spojrzeniem wirującą głowę, pękatego ptaka bez
skrzydeł, i zdawało mu się, że widzi, jak twarz się śmieje.
Głowa uderzyła w ziemię z odgłosem upuszczonego dojrzałego
melona, odbiła się dwa razy i zamarła.
Stryk oparł się plecami o ścianę, wyczerpany. Ale i dumny. Do-
konał czegoś dobrego. Poruszył się. Kaszląc i dysząc ciężko, z gło-
wą pełną obrazów, dźwięków, zapachów i muzyki, dowlókł się do
drzwi. Po krótkiej szarpaninie z zamkiem otworzył je na oścież.
Wytoczył się na zewnątrz, owiany białym dymem. Zataczając
się, ruszył przez, oślepiającą jasność.
19
W
ypij to. - Alfray podał Strykowi kolejny kubek parującego
zielonego naparu.
Na bogów, dosyć - wymamrotał Stryk z głową w dłoniach.
Wchłonąłeś olbrzymią dawkę kryształu. Jeśli chcesz się go
pozbyć z organizmu, potrzebujesz tego napoju, jedzenia i mnóstwa
wody, żeby to wszystko wysikać.
Stryk uniósł głowę i westchnął. Oczy miał opuchnięte i zaczer-
wienione.
-Dobra, dawaj. - Wypił obrzydliwy płyn jednym haustem
i skrzywił się.
-	Świetnie. Alfray wziął naczynie z powrotem i nabrał z wi-
szącego nad ogniem kociołka następną porcję. - A to możesz
169
popijać, dopóki jedzenie nie będzie gotowe. - Wepchnął mu kubek
w dłonie. - Sprawdzę, jak idą przygotowania. - Odszedł, by nad-
zorować wojowników, sidłających konie.
Stryk upewnił się, że Alfray nie patrzy, i wylał parującą ciecz
w trawę.
Od momentu wyjścia z chaty minęło już kilka godzin. Błąkał się
przez jakiś czas zdezorientowany, po czym wpadł na resztę myśli-
wych. Wlekli ze sobą sześć upolowanych lembarrów. Musieli go
prawie zanieść do obozu. Całą drogę chwiał się i plótł brednie.
Jego przerywaną relację przyjęto najpierw z niedowierzaniem.
Lembarry piekły się na rusztach. Wokół roztaczał się cudowny
zapach. Apetyt pobudzony przez krystallin sprawił, że ślina napły-
nęła Strykowi do ust.
Do kapitana podeszła Coilla, trzymając dwa półmiski mięsa.
Rzucił się na swoją porcję, jakby umierał z głodu.
-	Jestem ci bardzo wdzięczna - odezwała się po chwili. - Mam
na myśli zabicie Razatt-Kheage'a. Choć wolałabym to zrobić włas-
noręcznie.
-	Drobiazg - odparł z pełnymi ustami.
Spojrzała na niego badawczo.
-	Jesteś pewien, że nie mówił, gdzie skierowali się Lekmann
i reszta?
Stryk wciąż jeszcze odczuwał skutki działania kryształu. Nie
chciał być nagabywany.
-	Powiedziałem wszystko, co wiem. Odjechali - burknął nieco
rozdrażniony.
Coilla zmarszczyła brwi z niezadowoleniem.
Widzi mi się, że już nie spotkamy tych łowców nagród - dodał
pojednawczo. - Tchórze tacy jak oni nie zadrą z oddziałem orków.
Są mi coś winni, Stryk - stwierdziła. - Zamierzam to odebrać.
Wiem, i pomożemy ci, na ile zdołamy. Ale nie możemy ruszyć
na poszukiwania, nie teraz. Jeśli nasze ścieżki jeszcze się kiedyś
skrzyżują...
Nie gadaj! Już czas, żeby to na nich ktoś zapolował.
Nie sądzisz, że zaczynasz mieć obsesję - powiedział, nie prze-
rywając żucia.
I dobrze! Czułbyś to samo, gdybyś został tak poniżony i wysta-
wiony na sprzedaż jak bydło.
Wiem. Tyle że nie możemy nic z tym teraz zrobić. Pogadamy
o tym później, zgoda? - Wskazał na bolącą głowę.
170
Coilla przytaknęła i odeszła, zostawiając talerz przy ognisku.
Trochę dalej kilku wojowników szyło futrzane kaftany. Skór
wystarczyło akurat dla wszystkich.
Stryk kończył posiłek, kiedy Alfray stawił się z powrotem.
Melduję oddział gotowy do drogi. Jak tylko poczujesz się na
siłach, możemy ruszać do Drogan.
Już jest dobrze. Albo zaraz będzie. Nie powiedziałbym, że
umysł mam całkiem jasny, ale jazda mnie orzeźwi.
Do ogniska podszedł Haskeer z naręczem futrzanych okryć. Za
nim podążał Jup.
-	Nie są specjalnie wykwintne - ocenił Haskeer, sortując roz-
miary.
-	Nie pomyślałbym, że to ci przeszkadza - rzucił krasnolud.
Haskeer zignorował krasnoluda i zaczął rozdawać ubrania.
-	Zobaczmy. Kapitanie. - Rzucił mu futro. - Alfray. A to dla
ciebie, Jup. - Podniósł małe okrycie. - Spójrzcie na rozmiar. Jak
dla szczeniaka. Dupy bym sobie tym nie przykrył!
Jup wyrwał mu z ręki odzienie.
-	Głowę byś se może przykrył. Byłby z tego jakiś pożytek.
Haskeer odszedł wściekły.
Stryk wstał, wciąż nieco chwiejnie.
-	Jak się czujesz? - spytał kapral.
-	Nie tak źle. Przez jakiś czas wolałbym jednak nawet nie pa-
trzeć na kryształ.
Alfray uśmiechnął się.
Miałeś rację co do gwiazd - ciągnął Stryk. - Gdybym zabrał je
ze sobą...
Tak. Dopisało nam szczęście.
Wezmę je z powrotem.
Przemyślałeś sprawę ich podziału?
Wiem, że to sensowne, ale chyba je zatrzymam. W razie czego
oddam ci je na przechowanie.
Jak chcesz, Stryk. - Alfray wyraźnie nie podzielał zdania kapi-
tana, ale uznał, że nie czas na spory. Wsadził rękę do kieszeni i wy-
ciągnął trzy gwiazdy, ale nie oddał ich od razu. Trzymał artefakty
w dłoni i przyglądał im się uważnie. - Mimo wszystko cieszę się,
że ci je oddaję. Przechowywanie takich rzeczy to wielka odpowie-
dzialność.
Stryk wsadził gwiazdy do sakwy przy pasie.
-	Tak, zgadza się.
171
Dziwne, prawda? Czujemy ich moc, chociaż wciąż nie mamy
pojęcia, do czego służą. Co zrobimy, Stryk? Wiesz, bez względu
na to, czy dostaniemy od centaurów kolejną, czy też nie.
Chciałem wymienić je na wybaczenie ze strony Jennesty. Im
więcej jednak nad tym myślę, tym bardziej mi się wydaje, że tego
właśnie nie powinniśmy robić.
Dlaczego?
Cóż, po pierwsze, trudno ją sobie wyobrazić, jak przestrzega
jakiegokolwiek układu, prawda? Ja w każdym razie nie mogę. Istot-
niejsza jest jednak moc, którą one posiadają.
-	Nie wiemy przecież, jaką moc posiadają. Do tego zmierzam.
-Ale dostaliśmy już wystarczająco wiele wskazówek. Choćby to,
co mówił Tannar. Oraz fakt, że pragnie ich Jennesta, czarodziejka.
-	Co zatem z nimi zrobimy?
Może znajdziemy kogoś, kto podpowiedziałby nam, jak się nimi
posłużyć. Dla dobra, nie zła. By pomóc orkom i innym starszym
rasom. Uderzylibyśmy w ludzi i naszych własnych despotów.
Gdzie znajdziemy kogoś takiego?
Trafiliśmy na Mobbsa, a to on jako pierwszy opowiedział nam
o przekaźnikach.
Nie wolałbyś czasem, by tego nie zrobił?
Coś musiało się zmienić. Już się zmieniało. Mobbs nie skłonił
nas do dezercji. Dał nam tylko powód, chociaż dość mglisty. Po
prostu może uda nam się znaleźć kogoś z jeszcze większą wiedzą.
Maga, alchemika, kogokolwiek.
-1 tak właśnie powinniśmy zrobić, twoim zdaniem? Zamiast
wymienić je z Jennesta na nasze życie?
To tylko pomysł. Zastanów się nad tym, Alfray. Jeśli nawet
uda nam się dotrzeć do Jennesty, by z nią paktować, i ona na to
przystanie, co nas czeka? Naprawdę uważasz, że moglibyśmy wró-
cić do naszego dawnego życia? Jak gdyby nigdy nic? Nie, to już
przeszłość. Te czasy nie wrócą. Tak czy inaczej, cała kraina staje
w płomieniach. Potrzebne jest coś wielkiego. - Poklepał sakwę. -
Może te przedmioty są właśnie kluczem do tego.
Może.
-	Ruszajmy do Drogan.
Dał rozkaz zwijania obozu.
Do lasu nie mieli daleko, a droga była prosta. Musieli tylko po-
dążać wzdłuż przesmyku.
172
Spokojna jazda pomogła Strykowi poczuć się lepiej, tak jak się
spodziewał. W gardle wciąż mu jednak zasychało, więc pił niesa-
mowite ilości wody.
Podał bukłak Coilli jadącej obok niego na czele kolumny. Pokrę-
ciła głową.
-	Próbowałam rozmawiać z Haskeerem o tym, co się wydarzyło,
kiedy odjechał z gwiazdami - powiedziała.
-I?
W zasadzie wrócił już do dawnej formy. Nadal jednak nie umie
wyjaśnić, co wtedy zaszło.
Chyba mu wierzę.
Ja też. Mimo że walnął mnie wtedy w łeb. Nie wiem jednak,
czy potrafię mu znowu zaufać. Nawet jeśli pomagał mnie ratować.
Trudno cię za to winić. Sądzę jednak, że tamte wydarzenia były
poza jego kontrolą. Do diabła, musimy w to wierzyć w przypadku
naszego towarzysza, a cokolwiek by mówić o Haskeerze, zdrajcą
nie jest.
Wyznał tylko, że gwiazdy do niego śpiewały. Potem zawsty-
dzony zamilkł. Rzeczywiście zakrawało to na obłęd.
Nie sądzę, że zwariował.
Ja też nie. Rozumiesz, co ma na myśli?
-	Nie. Dla mnie gwiazdy są martwymi przedmiotami.
-1 wciąż nie wiadomo, do czego służą?
Uśmiechnął się szeroko.
-	Gdybym wiedział, wierz mi, na pewno bym ci powiedział.
Wykrzyczałbym. Rozmawiałem o tym wcześniej z Alfrayem. Nie
przyznałem się tylko, że nawet gdyby te gwiazdy były bezużytecz-
ne, i tak bym za nimi ruszył.
Coilla spojrzała na kapitana zaintrygowana.
Nie, ja też nie oszalałem - powiedział, przeganiając myśli
o swoich snach. - Moim zdaniem jest tak: potrzeba nam celu. Bez
niego ten oddział rozpadłby się szybciej, niż zdążyłabyś splunąć.
To kwestia naszego wojskowego wychowania, jak sądzę. Choć
opuściliśmy już hordę, to wciąż jesteśmy orkami i należymy do
orkowego narodu, choć rozproszonego i sponiewieranego. Albo
będziemy żyć razem, albo nas z osobna pozabijają.
Rozumiem. Każdy ork tęskni za braterstwem. Nie sądzę, żeby
naszym przeznaczeniem była samotność. Tak czy inaczej, cokol-
wiek się wydarzy, wskazałeś nam cel, Stryk. Nawet, jeśli za chwilę
wszystko się rozpadnie w drzazgi, mieliśmy to. Próbowaliśmy.
173
Uśmiechnął się do Coilli.
-	To prawda. Próbowaliśmy.
Dotarli do krawędzi starego, olbrzymiego i mrocznego lasu.
Stryk wstrzymał kolumnę. Przywołał na czoło Alfraya, Jupa i Ha-
skeera.
Jaki jest plan, szefie? - spytał Jup.
Prosty i jasny. Rozwijamy białą flagę i próbujemy skontakto-
wać się z klanem Keppatawna.
Alfray zaczął przygotowywać flagę, wykorzystując drzewce ro-
somakowego proporca.
Stryk, a jeśli w tym lesie jest więcej klanów? - spytał.
Musimy mieć nadzieję, że żyją ze sobą w pokoju i nas prze-
puszczą. Jedziemy.
Z obawą wjechali między drzewa. Alfray trzymał w górze flagę.
Zdawał sobie sprawę, podobnie jak reszta, że jest powszechnie roz-
poznawana, ale nie zawsze respektowana.
W głębi lasu panował chłód i pachniało ziemią. Nie było tam tak
ciemno, jak się wydawało z zewnątrz. Niemal absolutna cisza nie-
pokoiła wojowników.
Po dziesięciu minutach dotarli do niewielkiej polany.
-	Dlaczego czuję,'że powinnam szeptać? - wyszeptała Coilla.
Alfray spojrzał na sklepienie lasu przebijane promieniami słoń-
ca.
-	To miejsce wydaje się święte, dlatego.
Jup przyznał mu rację.
-	Magia pewnie jest tu silna. Woda z przesmyku, osłona drzew,
to wszystko pomaga ją utrzymać. To chyba jedna z niewielu nie-
tkniętych oaz Maras-Dantii. Taka kiedyś była ta ziemia.
Haskeer najwyraźniej nie zwracał uwagi na magię otoczenia.
-	Co będziemy robić? Po prostu poszwędamy się po okolicy, aż
znajdziemy jakiegoś centaura?
Nagle zza drzew i zarośli dokoła wyskoczyły tłumy centaurów.
Niektóre trzymały długie, smukłe oszczepy. Większość uzbrojona
była w krótkie, rogowe łuki, napięte i wycelowane w orków.
Nie - odpowiedziała Coilla.
Spokojnie! - polecił Stryk. - Nic nie róbcie.
Jeden z centaurów wysunął się do przodu. Był młody i dumny.
Miał jedwabiście brązową sierść, na końskiej części ciała dorodny
ogon i krzepkie kopyta. Wyżej, gdzie przypominał trochę człowie-
ka, znajdowały się muskularne ramiona. Klatkę piersiową porasta-
174
ła obfita szczecina. Stał wyprostowany. Jego twarz ozdabiała krę-
cona broda.
Kilka koni spłoszyło się.
Jesteście na terytorium klanu - oświadczył centaur. - Co was
tu sprowadza?
Pokojowa sprawa - zapewnił Stryk.
Doprawdy? Jesteście orkami.
-1 nie cieszymy się najlepszą sławą, owszem. Podobnie jak wy. Ale
my też walczymy w słusznej sprawie i nie hańbimy flagi rozejmu.
Dobrze powiedziane. Jestem Gelorak.
-A ja Stryk. To mój oddział, Rosomaki.
Centaur uniósł brew.
Znamy twoje imię. W czyim imieniu działacie?
W swoim własnym.
Pozostałe centaury wciąż celowały w nich z łuków.
Stryk, zyskujesz sobie reputację orka, który przynosi kłopoty.
Zapytam ponownie, jaki macie tu interes?
Bez obaw. Szukamy centaura o imieniu Keppatawn.
Naszego wodza? Potrzebujecie broni?
-	Nie. O czym innym chcemy z nim porozmawiać.
Gelok przyjrzał się przybyszom z namysłem.
Jeśli się zgodzi, zabiorę was do niego. - Spojrzał na miecz Stry-
ka. - Nie będę obrażać ciebie i twoich wojowników prośbą o zo-
stawienie broni na czas pobytu tutaj. Nie powinno się o to prosić
orków bez ważnego powodu. Własnym słowem jednak ręczycie,
że nie wyciągniecie mieczy w gniewie.
Dzięki. Doceniamy ten gest. Nie użyjemy broni, jeśli nikt nie
wystąpi przeciwko nam. Masz moje słowo.
-	Doskonale. Chodźcie.
Machnął dłonią. Opuszczono łuki.
Gelorak powiódł oddział w głąb wielkiego lasu. Reszta centau-
rów im towarzyszyła. W końcu wyszli na o wiele większą polanę.
Były tam budynki przypominające stajnie, a także typowe, okrąg-
łe chaty kryte strzechą. Największa budowla przypominała stodołę.
Mieściła się w niej olbrzymia kuźnia. W przeraźliwym ukropie
i chmurach dymu zlane potem centaury uderzały w kowadła i poru-
szały miechami. Inne szczypcami wyciągały z palenisk rozżarzone
kawałki metalu. Wśród syku i pary wkładały je do beczułek z wodą.
Wokoło biegały kury i świnie. W powietrzu unosił się zapach
łajna, i nie pochodził on wyłącznie od inwentarza.
175
Dziesiątki centaurów, starych i młodych, wykonywało swoje co-
dzienne czynności. Większość z nich zatrzymała się, by popatrzeć
na wjeżdżające Rosomaki. Stryk pocieszał się, że reakcja stworzeń
wynikała raczej z ciekawości niż złej woli.
Poczekajcie tu - polecił Gelorak. Pogalopował w stronę zbro-
jowni.
I co myślisz?    spytała Coilla.
Wydają się dość przyjaźni - ocenił Stryk. - No i pozwolili nam
zatrzymać broń. To dobry znak.
Gelorak pojawił się ponownie, tym razem w towarzystwie inne-
go centaura, w średnim wieku, z siwiejącą brodą. Silna, muskular-
na sylwetka tego drugiego, która wyróżniała go zapewne w mło-
dym wieku, wciąż była widoczna, ale wyraźnie zdeformowana.
Kulał. Gdy szedł, z wysiłkiem wlókł prawą przednią nogę.
Witaj - odezwał się Stryk.
Witajcie. Nazywam się Keppatawn. Jestem impulsywny i bar-
dzo zajęty. Wybaczcie więc, że pominę wszelkie ceremonie. Czego
chcecie?
Mamy do omówienia interes. Chodzi o wymianę, która będzie
zapewne dla ciebie korzystna.
To się okaże. - Przypatrzył im się z przymrużonymi oczami.
Jego ton złagodniał. - Interesy zawsze najlepiej omawiać przy je-
dzeniu. Zapraszam do wspólnego posiłku.
Dziękuję. - Stryk wolał już nic nie wkładać do ust, ale wie-
dział, że należało przyjąć gościnę.
Orków poprowadzono do ciężkich, dębowych stołów, ustawio-
nych niemal na środku polany. Z jednej strony przygotowano dla
nich ławy; centaury jadały na stojąco.
Wniesiono mięso i ryby. Podano świeżo wypieczony chleb, pół-
miski z owocami i kosze pełne orzechów, jak przystało na miesz-
kańców lasu. Przyniesiono też piwo, a także dzbany mocnego czer-
wonego wina.
Gdy zaczęli jeść, Stryk, który skubał tylko tyle, by nie obrazić
gospodarzy, wygłosił toast na cześć centaurów.
Szczodry poczęstunek. - Wzniósł kufel. - Dziękujemy wam.
Zawsze powtarzam, że tylko niewielu sporów nie można roz-
wiązać smacznym posiłkiem i odrobiną dobrego wina - odparł
Keppatawn. Opróżnił swój kufel i czknął. Dobrze to ilustrowało
powszechnie znane zamiłowanie centaurów do zmysłowych przy-
jemności życia, które nierzadko stawało się przesadne. - My zwy-
176
kle najpierw zadajemy pytania, najlepiej podczas biesiady, a po-
tem walczymy - dodał. - Z wami jest odwrotnie, czyż nie?
Nie zawsze, Keppatawnie. Potrafimy myśleć rozsądnie.
Oczywiście - odparł dobrodusznie. - Jak zamierzacie zatem
dziś wykazać się rozsądkiem?
Posiadasz przedmiot, którym chcielibyśmy się z tobą wymie-
nić.
Jeśli macie na myśli broń, nie znajdziecie lepszej w całej Ma-
ras-Dantii.
Nie, nie o broń idzie, choć w istocie twoja jest sławna. - Łyk-
nął piwa. - Mówię o pewnym artefakcie. Nazywamy go gwiazdą.
Ty możesz znać go jako przekaźnik.
Przy stole zapadła cisza. Stryk miał nadzieję, że nie pogrzebał
wszelkich szans.
Po chwili Keppatawn uśmiechnął się, dając tym sygnał do wzno-
wienia pogawędek. Były jednak cichsze, wszyscy bowiem nasłu-
chiwali.
Rzeczywiście posiadamy wspomniany artefakt - przyznał. -
i nie wy pierwsi tu po niego przybyliście.
Był ktoś przed nami?
Owszem, na przestrzeni lat.
Mogę spytać, kto taki?
-Och, najróżniejsi. Uczeni, najemnicy, adepci czarnej i białej
magii, marzyciele...
-1 co?
-	Zabijaliśmy ich.
Wojownicy wzdrygnęli się lekko na te słowa.
Ale nas nie zabiliście? - drążył Stryk.
Przyszliście prosić, nie zabrać. Tamci przybyli w złych zamia-
rach.
Byli też inni?
Kilku. Zwykle puszczaliśmy ich żywych, choć oczywiście wy-
jeżdżali zawiedzeni.

Dlaczego?
Ponieważ nie mogli lub nie chcieli spełnić moich warunków
wymiany.
Czyli?
Dojdziemy do tego. Najpierw musicie kogoś poznać. - Od-
wrócił się do Geloraka stojącego u jego boku. - Przyprowadź Hed-
gestusa i każ mu wziąć ze sobą artefakt. - Gdy Gelorak dopił wino
-	12    Orkowie
177
i odkłusował, wódz wyjaśnił: - Hedgestus to nasz szaman. Opie-
kuje się przekaźnikiem.
Po chwili z chaty na skraju polany wynurzył się Gelorak w towa-
rzystwie starego centaura, poruszającego się niepewnym krokiem.
W przeciwieństwie do zgromadzonych przy stole członków klanu
szaman miał na sobie kilka naszyjników z czegoś, co wyglądało na
kamyczki lub łupiny orzechów. Gelorak niósł niewielką drewnianą
skrzynkę. Szli powolutku.
Po powitaniach, na które Hedgestus odpowiadał uroczystym to-
nem, Keppatawn zarządził pokazanie gwiazdy. Misternie zdobio-
ne pudełko zostało umieszczone na stole i otworzone.
Zawierało gwiazdę. Znów inną od pozostałych. Była szara, z za-
ledwie dwoma szpikulcami.
Nie wygląda zbyt okazale, prawda? - skomentował Keppatawn.
Nie - przyznał Stryk. - Mogę?
Wódz centaurów skinął głową.
Stryk delikatnie uniósł gwiazdę ze skrzynki. Przeszło mu przez
myśl, że może być fałszywa. Nacisnął ją lekko.
-	Jest więcej niż twarda - powiedział wódz, jakby wyczuł inten-
cje Stryka. - Jest niezniszczalna. Nigdy nie widziałem niczego po-
dobnego, a miałem do czynienia z każdym możliwym materiałem.
Włożyłem ją raz do pieca. Nawet się nie osmaliła.
Stryk odłożył gwiazdę.
-	Dlaczego ci na niej zależy? - spytał Keppatawn.
Stryk westchnął ciężko. Obawiał się tego pytania. Zdecydował
że udzieli nieaktualnej odpowiedzi, uznając, że liczyła się za czę-
ściowo prawdziwą.
Uciekliśmy z hordy Jennesty. Pomyśleliśmy, że wynegocjuje-
my dzięki temu możliwość powrotu. - Po chwili dodał: Królowa
pasjonuje się starożytnymi relikwiami.
Biorąc pod uwagę jej reputację jako władcy, to dziwna chęć.
Jesteśmy orkami i musimy przynależeć do jakiejś hordy. Tylko
u Jennesty mamy swoje miejsce.
Odniósł przemożne wrażenie, że Keppatawn nie uwierzył ani jed-
nemu słowu. Przypuszczał też, że zrobił błąd, wspominając o Jen-
neście. Wszyscy znali jej charakter. Centaur mógł uznać, że nie
byłaby właściwą opiekunką dla gwiazdy.
Stryk zdziwił się zatem, gdy Keppatawn powiedział:
-	Nie obchodzi mnie w zasadzie, dla kogo ją chcecie. Chętnie
pozbędę się tej przeklętej rzeczy. Przyniosła nam tylko nieszczę-
178
ścia. - Wskazał głową pudełko. - Co wiesz o niej i jej rzekomym
rodzeństwie?
Stryk uchwycił się słowa „rzekome". Centaury nie wiedziały za-
tem na pewno, czy istniały inne gwiazdy.
-	Niewiele - odpowiedział zgodnie z prawdą.
-To sprawi zawód Hedgestusowi. Podobno gwiazdy posiadają
jakieś magiczne moce. Nasz szaman już dwadzieścia lat bezowoc-
nie próbuje je odkryć. Sądzę, że to wszystko gówno prawda.
Keppatawn nie oferował informacji, lecz o nią prosił. Strykowi
ulżyło. Wiedza centaura o przekaźnikach mogłaby skomplikować
sytuację.
Wspomniałeś o warunkach, pod jakimi zgodziłbyś się oddać
gwiazdę - przypomniał wodzowi. - Podobno nikt ich nie wypełnił.
Owszem. Nikt nawet nie spróbował.
Czy to kwestia ceny? Możemy zaoferować dużą ilość pierw-
szorzędnego krystallinu za...
Nie. W zamian za gwiazdę nie oczekuję bogactw, tylko pewne-
go działania. Wątpię jednak, czy się go podejmiecie.
Czego żądasz?
Pozwól, że wyjaśnię. Czy zastanawiałeś się, skąd mam gwiazdę?
Przeszło mi to przez myśl.
-1 gwiazda, i moje kalectwo to „dar" od Adpar, królowej krainy
najad.
Nie tylko Stryka to zaskoczyło.
Zawsze uważaliśmy Adpar za mit.
Zapewne podsycała w was to przekonanie jej siostra Jennesta.
Ale Adpar istnieje naprawdę. - Jego ręka powędrowała do uschnię-
tej nogi. - Jest aż nadto realna, jak się przekonałem. Po prostu nie
opuszcza swej krainy. I tylko nieliczni, którzy tam wejdą niepro-
szeni, wychodzą ponownie.
Zechciałbyś nam opowiedzieć, co się wydarzyło? - poprosiła
Coilla.
To prosta historia. Podobnie jak wasza, tak i moja rasa ma swoje
rytuały inicjacyjne. Za młodu byłem próżny. Pragnąłem osiągnąć
dorosłość czynem, o którym nie marzył żaden inny centaur. Wyru-
szyłem zatem do pałacu Adpar w poszukiwaniu gwiazdy. Zrządze-
niem losu udało mi się ją zdobyć, ale słono za to zapłaciłem.
Umknąłem z gwiazdą i życiem, ledwo co. Adpar rzuciła zaklęcie,
które urządziło mnie tak, jak tu widzicie. Teraz zamiast używać
broni na polu walki, mogę jedynie ją wyrabiać.
179
Wybacz natarczywość - odezwała się Coilla - ale wciąż nie
rozumiem, czego od nas oczekujesz.
Przywrócenie memu ciału pełnej sprawności znaczy dla mnie
więcej niż klejnoty czy złoto. Czy nawet kryształ. Tylko to wymie-
niłbym na gwiazdę.
-Nie jesteśmy uzdrowicielami - przypomniał mu Jup. - Jak
moglibyśmy tego dokonać? Nasz towarzysz Alfray ma pewne zdol-
ności lecznicze, ale...
Obawiam się, że wyleczenie takiego urazu przerasta moje
skromne umiejętności - przerwał mu Alfray.
Nie zrozumieliście mnie - powiedział Keppatawn. - Ja wiem,
jak wyleczyć moją nogę.
Stryk wymienił z oficerami zdumione spojrzenia.
Jak zatem możemy ci pomóc?
Moją ranę zadano magią. Jedyne lekarstwo również jest ma-
giczne.
Na czarach też się nie znamy, Keppatawnie.
Nie, przyjacielu. Gdyby to było tak proste, już dawno skorzy-
stałbym z usług jakiegoś czarownika. Ale tylko jedyna rzecz przy-
wróci mi sprawność. Łza Adpar.
-Co?
Wśród orków rozszedł się pomruk niedowierzania.
-	Jaja se z nas robisz - domyślił się Haskeer.
Stryk zgromił sierżanta wzrokiem.
Na szczęście Keppatawn nie poczuł się urażony.
-	Mówię prawdę. Adpar we własnej osobie powiedziała, że to
jest jedyne lekarstwo.
Ciszę, która zapadła, przerwała Coilla.
Zapewne rozważałeś zaoferowanie jej wymiany? Gwiazda
w zamian za twoje zdrowie.
Oczywiście. Jej podstępny charakter to uniemożliwia. Adpar
wykorzystałaby okazję, by zabrać i gwiazdę, i moje życie. Zosta-
łem jedynie okaleczony tylko dlatego, że nie zdołała mnie zabić.
Najady to złowrogie i mściwe istoty. Znamy je aż za dobrze z ich
wypraw łupieżczych. Przypływają czasem do lasu przesmykiem.
Podsumujmy zatem - powiedział Stryk. - My przyniesiemy ci
łzę Adpar, a ty oddasz nam gwiazdę?
Macie moje słowo.
Co dokładnie trzeba zrobić?
Pojechać do królestwa najad, które leży w miejscu, gdzie mo-
kradła Scarrock przechodzą w Wyspy Mallowtor. To tylko dzień
180
jazdy stąd. Jest tam jednak niespokojnie. Adpar prowadzi wojnę ze
swymi sąsiadami trytonami.
To pokojowa rasa, prawda? - zapytał Haskeer. Słowa „pokojo-
wa" użył jak obelgi.
Z Adpar pod bokiem musieli stać się wojowniczy. Spierają się
też o dostęp do żywności. Ludzie zakłócają magię oceanu. My też
mamy problemy z powodu zachwianej równowagi w naturze.
-Gdzie dokładnie znajduje się pałac Adpar? - dopytywał się
Stryk. - Możesz nam go pokazać na mapie?
-Tak. Obawiam się jednak, że dotarcie tam to z pewnością nie
najtrudniejsza część zadania. Chociaż mój ojciec urządził kiedyś
wyprawę, żeby pochwycić Adpar. Zginął wraz ze wszystkimi to-
warzyszami. To był potężny cios dla naszych klanów.
Z całym szacunkiem dla ducha twego ojca, ale jesteśmy zapra-
wieni w bojach. Radziliśmy już sobie z zaciekłym oporem.
Nie wątpię. Nie to jednak miałem na myśli, mówiąc o najtrud-
niejszej części. Zastanawiam się, jak zmusicie Adpar, tę dziwkę
o kamiennym sercu, by uroniła łzę.
-	Ten temat jest dla nas pewną zagadką - wyznała Coilla.
Jak to?
Orkowie nie płaczą.
Keppatawn był zdumiony.
-Nie wiedziałem. Przykro mi.
-	Bo z naszych oczu nie cieknie woda?
Jeszcze pomyślimy nad tym aspektem sprawy - przerwał Stryk.
- Najpierw muszę omówić całą kwestię z oddziałem, ale chyba
spróbujemy.
Naprawdę?
Nic nie obiecuję, Keppatawnie. Przyjrzymy się tamtym okoli-
com i jeśli zadanie wyda nam się niemożliwe, nie będziemy brnąć
dalej. Tak czy inaczej, wrócimy tu, by o wszystkim powiedzieć.
Być może - zauważył cicho centaur. - Bez urazy, przyjacielu.
Nie uraziłeś nas. Jasno pokazałeś zagrożenia.
Proponuję, byście odpoczęli dzisiaj i wyruszyli jutro. Nie mog-
łem też nie zauważyć, że wasza broń nie jest całkiem odpowiednia.
Damy wam najlepsze, co mamy.
To muzyka dla orkowych uszu - odparł Stryk.
Jeszcze jedno. - Keppatawn wyjął z kieszeni swego skórzane-
go fartucha niewielką ceramiczną fiolkę i podał ją Strykowi.
Alfray przyjrzał się jej wyrafinowanym zdobieniom.
-	Pozwolisz, że zapytam, skąd to masz? - zwrócił się do wodza.
181
Keppatawn wydawał się zawstydzony.
- Jeszcze jeden figiel z młodości - przyznał.
20
Z
a każdą podróż w miejsce, które w myślach uparcie nazywał
„na zewnątrz", płacił pewną cenę. Jego moc zmniejszała się
w niewielkim, ale odczuwalnym stopniu. Coraz trudniej przycho-
dziło mu zebrać myśli.
Przyspieszał swą śmierć.
Jako że nie mógł spędzić tu wystarczająco dużo czasu, by zrege-
nerować się pomiędzy wizytami, uznał, że problem prawdopodob-
nie się nasili. W gruncie rzeczy jego działania były niebezpieczne
nawet i tutaj.
Pomyślał o całkiem realnej ewentualności, że jego wyjścia nie mia-
ły znaczenia. Mógł wręcz jeszcze pogorszyć sytuację, chociaż starał
się, by jego interwencje były drobne i jak najbardziej ograniczone.
Przy ostatniej okazji niemal sprowadził na nich katastrofę. Pró-
bując zrobić właściwą rzecz, ponownie omal nie popełnił błędu.
Nie było jednak wyboru. Sprawy zaszły zbyt daleko. Teraz na-
wet krew z jego krwi zwróciła się przeciw sobie. Katastrofie zapo-
biegł tylko nieprzewidziany los i tyle - niewiele - ile on sam mógł
zdziałać. Pomimo znużenia musiał przygotować się do kolejnej
podróży tam, w przebraniu.
Mógłby wyglądać śmierci, by zdjęła z niego ten ciężar, gdyby
nie poczucie winy zrodzone z wiedzy, że to on był odpowiedzialny
za całe cierpienie. I za większe, które miało nadejść.
Ponury nastrój zgromadzonych pogarszało tylko wzrastające
uczucie paniki.
Adpar leżała w słabo oświetlonej koralowej komnacie. Umiesz-
czono ją na łożu z wodorostów, w których leczniczych właściwo-
ściach pokładano nadzieję. Przez legowisko stale płynęła woda, co
również miało być uzdrawiające. Dla lepszego efektu Adpar po-
kryto pijawkami, by ssąc krew, oczyszczały ciało.
Była w delirium. Jej usta drżały, a bezgłośnie wypowiadanych
słów nie rozumiał nikt. Gdy przytomniała nieco, wygrażała z furią
bogom oraz, dużo gwałtowniej, swojej siostrze.
W komnacie przebywała wybrana grupa, składająca się z waż-
niejszych Starszych, wyższych dowódców i osobistych uzdrowi-
cieli Adpar.
Naczelny Rady wziął na stronę Głównego Medyka i konwerso-
wał z nim szeptem.
Czy jesteś bliski odkrycia przyczyny choroby? - zapytał.
Nie - przyznał stary medyk. - Żadne badanie nie dało odpo-
wiedzi, jaka to choroba. Nie działają lekarstwa. - Pochylił się ku
Naczelnemu Rady. - Podejrzewam magiczny wpływ. Gdyby nie
wyraźny zakaz Jej Wysokości, wezwałbym czarodzieja.
Czy odważymy się sprzeciwić i uczynić tak pomimo wszyst-
ko? Biorąc pod uwagę, że i tak nasza pani nie ma świadomości, co
się dzieje?
Uzdrowiciel westchnął z namysłem.
Nie znam nikogo władającego magią na tyle biegle, by sobie
z tym poradził. Również dlatego, że sama pozbyła się tych najlep-
szych. Wiesz, jak bardzo jej jest niemiła myśl o rywalach.
Czy nie możemy zatem wezwać czarodzieja spoza królestwa?
Nawet jeśli któryś odważyłby się tu przybyć, pozostaje kwe-
stia czasu.
Chcesz powiedzieć, że ona nie przeżyje?
Szczerze mówiąc, nie wahałbym się tak stwierdzić. Udawało
nam się jednak wyleczyć pacjentów z równie poważnymi choroba-
mi, choć oczywiście znaliśmy schorzenia. Mogę jedynie...
Bez ogródek, uzdrowicielu. Stawką jest przyszłość królestwa.
Będzie żyła?
Westchnął ciężko.
-	W tym momencie bliższa jest śmierci niż życia - dodał po-
spiesznie. - Choć oczywiście robimy, co w naszej mocy, by ją ura-
tować.
Starszy spojrzał na przerażająco białą, zlaną potem twarz królo-
wej.
Czy ona nas słyszy?
Nie jestem pewien.
Podeszli z powrotem do łoża. Mniej ważni podwładni zrobili im
miejsce.
Naczelnik pochylił się i odezwał łagodnie:
-	Wasza Wysokość?
Nie było odpowiedzi. Powtórzył więc trochę głośniej. Tym ra-
zem poruszyła się lekko.
183
Medyk delikatnie przyłożył jej do czoła wilgotną gąbkę. Nabrała
odrobinę kolorów.
-	Wasza Wysokość - powiedział raz jeszcze Starszy.
Jej usta drgnęły, powieki uchyliły się.
-	Wasza Wysokość - powtórzył z naciskiem. - Wasza Wysokość
musi mnie posłuchać.
Jęknęła słabiutko.
-Nie ustalono nic w sprawie sukcesji, pani. Ta kwestia musi
zostać rozstrzygnięta.
Adpar wymamrotała coś cicho.
-	Tworzą się frakcje, które będą walczyć o tron. Zapanuje chaos,
chyba że zostanie wyznaczony następca. - Wiedział co prawda, że
królowa sama zadbała, by nie było oczywistych kandydatur, stosu-
jąc proste metody: zabójstwo lub wygnanie. - Musisz przemówić,
pani, i podać nam imię.
Próbowała coś powiedzieć, ale nie wydała żadnego dźwięku.
-	Imię, Wasza Wysokość. Tego, kto ma rządzić.
Jej wargi poruszały się gorączkowo. Pochylił się i zbliżył ucho
do bladej twarzy. Cokolwiek królowa mówiła, było to niedosły-
szalne. Usiłował zrozumieć.
Nagle do niego dotarło. Wciąż powtarzała jedno słowo:
-...ja...ja...ja...ja...
Wiedział już zatem, że dalsze wypytywanie nie ma sensu. Może
chciała zostawić po sobie chaos. A może nie mogła uwierzyć w swą
śmiertelność. Tak czy inaczej, efekt miał być ten sam.
Starszy podniósł wzrok na zgromadzonych w komnacie. Wie-
dział, że także zdają sobie sprawę z tego, co nadchodzi.
Rozpoczął się nieubłagany proces. Wszyscy porzucą wiarę w kró-
lestwo i zaczną myśleć o sobie. Tak jak on.
Stryk wiedział, że centaury nie liczyły na powrót oddziału. Nie
robiły z tego tajemnicy.
Wyposażyły wojowników w doskonałą broń, która każdemu
przypadła do gustu. Coilla była szczególnie zadowolona z pary
doskonale wyważonych noży do rzucania. Jup oprócz innych rze-
czy dostał piękny topór bojowy, Alfray doskonały miecz. A Stryk
taki, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie widział.
Teraz, gdy ruszyli w drogę i centaury nie mogły ich już usłyszeć,
śmiało wyrażali swoje wątpliwości.
Nikogo nie dziwiło, że najbardziej otwarcie wypowiadał je Haskeer.
184
W jakie szaleństwo wpakowałeś nas tym razem? - burczał.
Uważaj na słowa, sierżancie - ostrzegł Stryk. - Jeśli nie chcesz
mieć z tym nic wspólnego, w porządku. Możesz odjechać w swoją
stronę. Wydawało mi się jednak, iż zamierzałeś dowieść, że go-
dzien jesteś należeć do Rosomaków.
Tak, i co z tego, kiedy oddział rusza na samobójczą misję?
Przesadzasz jak zwykle - powiedział Jup. - Ale rzeczywiście,
w co my się pchamy, Stryk?
Po prostu jedziemy na zwiady. Jeśli napotkamy coś, z czym
sobie nie poradzimy, wrócimy do Drogan i powiemy Keppatawno-
wi, że się wycofujemy.
A co potem?    spytał Alfray.
Znów spróbujemy pertraktować. Może zaofiarujemy się wyko-
nać inne zadanie. Na przykład znaleźć mu dobrego uzdrowiciela.
Wiesz, że na to nie pójdzie, kapitanie - stwierdził słusznie Has-
keer. - Jeśli tak nam zależy na tej cholernej gwieździe, powinniśmy
wrócić do lasu i ją sobie wziąć. Tak czy inaczej, będziemy pewnie
musieli o nią walczyć, dlaczego więc nie zaatakować z zaskoczenia?
Bo to niehonorowe - wyjaśniła Coilla z wyższością. - Obieca-
liśmy spróbować. Nie możemy zakraść się z powrotem i poderż-
nąć gardeł.
Alfray poparł orczycę.
Daliśmy nasze słowo. Nie chcę dożyć dnia, w którym ork zła-
mie przysięgę.
Dobra już, dobra - westchnął Haskeer.
Jechali u stóp wzgórza porośniętego żółtawą, nędzną trawą. Nag-
le któryś z orków zawołał i wyciągnął rękę. Zwrócili głowy w kie-
runku wierzchołka.
Zobaczyli człowieka na białym koniu. Miał na sobie długą błę-
kitną pelerynę.
Serafim! - wykrzyknął Stryk.
To on? - spytał Alfray.
Nie do wiary - powiedział Jup.
Coilla już spięła swego konia.
Muszę zamienić z nim słówko!
Ruszyli za nią w szaleńczym galopie pod górę. Tymczasem czło-
wiek zjechał po drugiej stronie i zniknął im z oczu.
Gdy dotarli na szczyt, nie było po nim śladu. Nie dostrzegli też
w pobliżu niczego, co mogłoby mu posłużyć za kryjówkę. Na
w miarę płaskim terenie nic nie ograniczało ich pola widzenia.
185
Co tu się, na Kwadrat, dzieje?    zastanawiała się Coilla.
Haskeer obracał głowę w prawo i lewo, osłaniając oczy dłonią.
-Alejak? Dokąd? To niemożliwe.
A jednak, skoro tego dokonał - mruknął Jup.
Musi być gdzieś tam na dole - rozumowała Coilla.

Zostawcie to - polecił Stryk. - Mam przeczucie, że tylko by-
śmy marnowali czas.
Trzeba przyznać, nieźle biega - stwierdził Haskeer, rzucając
ostatni domysł.
Ze swego nowego punktu obserwacyjnego widzieli już początek
mokradeł Scarrock, a dalej na zachód ocean z przerwanym naszyj-
nikiem licznych wysepek.
Jennesta już bardzo dawno nie jechała na czele armii. Zbyt długo
też nie kierowała osobiście kampanią.
No, raczej misją, przyznała, a może nawet i tym nie, skoro nie
miała sprecyzowanego celu, nie licząc drobnego plądrowania i gnę-
bienia przeciwników. Hołubiła też odrobinę nadziei, że ta podróż
wyjaśni nieco sprawę miejsca pobytu znienawidzonych Rosoma-
ków. Załatwienie kwestii zbyt ambitnej siostry sprawiło jej radość.
Musiała też trochę się przewietrzyć.
Znajdowali się nie dalej niż pół dnia od Cairnbarrow. Fortuna im
sprzyjała. Straże przednie zameldowały o osadzie Jedów, zbyt no-
wej, by znalazła się na mapach. Nawet szpiedzy o niej nie wiedzie-
li. Było to przeoczenie, za które Jennesta postanowiła wymierzyć
surową karę po powrocie. Tymczasem jednak prowadziła na osadę
swą armię orków i krasnoludów, dziesięć tysięcy wojowników.
Osada była niechlujną i słabo bronioną zbieraniną niedokończo-
nych szop i stodół. Mieszkańcy, w liczbie pięćdziesięciu, włącza-
jąc dzieci, nie skończyli nawet wznosić częstokołu.
Ludzi, którzy postanowili osiedlić się w tym akurat miejscu, kró-
lowa uważała za głupców. Rolnikom i hodowcom najwyraźniej
zabrakło rozumu, by nie wkraczać na jej ziemie.
Naprawili swój błąd, próbując się poddać. Gdybyż wszyscy Je-
dowie dawali się pokonać równie łatwo.
To, co nastąpiło potem, pozwoliło Jenneście powiększyć zapasy
magii - dzięki niemal czterdziestu sercom, wyrwanym z tych, któ-
rych oszczędziła w rzezi, by złożyć ich w ofierze. Oczywiście nie
wszystko zdołała zjeść, ale nadwyżka dała jej możliwość spraw-
dzenia czegoś, co wyczytała u starożytnych.
186
Zanim wyruszyła na tę wyprawę, wysłała ludzi na północ, w głąb
pustkowi Hojanger, by wrócili z wozami pełnymi lodu i zbitego
śniegu. Ładunek, izolowany w beczkach owiniętych jutą i futrami,
przetrwał, nie roztapiając się. Kazała włożyć do lodu organy, pla-
nując rozmrażać je po drodze w miarę potrzeby. Rzecz jasna, nic
nie zastąpiłoby świeżego pokarmu, ale zapasy mogły się przydać
na czarną godzinę.
Gdyby metoda okazała się skuteczna, Jennesta planowała prze-
chowywać w ten sposób żywność dla hordy na czas kampanii.
Królowa wyszła z jednej z chat, zaspokoiwszy na razie głód tor-
tur oraz inne potrzeby, i otarła zakrwawione usta delikatną koron-
kową chusteczką. Energią włożoną w wymordowanie osadników
zaskoczyła nawet samą siebie. Zapewne świeże powietrze zaostrzy-
ło jej i tak potężny apetyt.
Mersadion nie wydawał się równie zadowolony z sytuacji. OczeT
kiwał na królową, siedząc na swym koniu, sztywno i z kwaśną miną.
Nie wyglądasz na szczęśliwego, generale - zauważyła, ociera-
jąc krew z dłoni. - Czy nie w smak ci zwycięstwo?
Oczywiście, że nie, Wasza Wysokość - odpowiedział pospiesz-
nie, przywołując na twarz wyraźnie fałszywy uśmiech.
Co zatem cię gnębi?
Moi oficerowie meldują o niezadowoleniu w szeregach, pani.
Niedużym, lecz wystarczającym, by się niepokoić.
Sądziłam, że się z tym uporałeś, Mersadionie - rzuciła, nie kry-
jąc niezadowolenia. - Czyżbyś nie polecił stracić prowodyrów, jak
rozkazałam?
Poleciłem, pani, po kilku z każdego regimentu. Zdaje się, że to
jeszcze zaogniło sytuację.
Zabij zatem kolejnych. O co tym razem chodzi?
-	Niektórzy nie zgadzają się... cóż, z twoim rozkazem zrówna-
nia tej osady z ziemią, milady.
-Co?!
Zbladł, lecz ciągnął dalej.
-	Uważają, oczywiście znaczna mniejszość, że te budynki mog-
łyby posłużyć za dom dla wdów i sierot po orkach, którzy padli
w twojej służbie. Były na utrzymaniu tych wojowników, a teraz
znalazły się bez środków do życia, pani.
-1 tak ma zostać! Jako ostrzeżenie dla samców. Wojownik, któ-
ry wie, że jeśli zawiedzie, to taki właśnie los spotka jego towa-
rzyszkę i młode, znacznie lepiej walczy.
187
Tak, pani - odparł Mersadion stłumionym głosem.
Zaczynam obawiać się o twoją zdolność do utrzymania porząd-
ku, generale. - Skulił się w siodle, ale Jennesta jeszcze nie skoń-
czyła. - Poza tym sądzę, że po powrocie do Cairnbarrow trzeba
natychmiast oczyścić szeregi z tych radykałów raz na zawsze.
Pani.
A teraz przynieś mi pochodnię.
Pani?
Pochodnię, na litość bogów! Czy mam ci ją wyrysować na pia-
sku?
Nie, Wasza Wysokość. W tej chwili. - Zeskoczył z konia i po-
gnał w stronę budynków.
Czekając niecierpliwie na powrót generała, obserwowała szwa-
dron swych smoków bojowych unoszący się wysoko, tuż pod skle-
pieniem chmur.
Mersadion przybiegł, trzymając w ręku drewnianą pochodnię
z głownią owiniętą szmatami i pokrytą smołą. Podał ją Jenneście.
-	Zapal - powiedziała przerażająco powoli.
Grzebał się niezręcznie z krzesiwem, podczas gdy ona w milcze-
niu płonęła gniewem. Wreszcie wzniecił ogień.
-Dawaj! - warknęła, wyrywając mu drzewce. Stała niedaleko
drzwi budynku, który niedawno zbryzgała krwią. - To osiedle jest
siedliskiem Jedowej zarazy. Zrobić coś innego, niż je zniszczyć
równałoby się wysłaniu słabego ostrzeżenia. Ja zaś nie zwykłam
okazywać słabości, generale.
Wrzuciła pochodnię do chaty. Płomienie rozprzestrzeniły się bły-
skawicznie. Ze środka rozległy się wrzaski tych nielicznych, któ-
rych zostawiła przy życiu.
Dosiadła swojego wierzchowca. Mersadion też wskoczył na ko-
nia.
-	Każ armii ruszać - poleciła. - Poszukamy kolejnego gniazda.
Gdy odjeżdżali, spojrzała na osadę. Nic już nie mogło powstrzy-
mać ognia.
-	Jeśli chcesz, żeby coś było zrobione porządnie, zrób to sam -
rzuciła generałowi pogodnie. - Jak mawiała moja szacowna mat-
ka, Yermegram.
188
21
Z
dawało się, że mokradła Scarrock mają własną pogodę.
Nie różniła się tak bardzo od tej na równinach, które niedawno
opuścili, była tylko jakby intensywniejsza. Chmury wisiały jesz-
cze niżej, deszcz padał niemal bez przerwy, wiatr zaś dął dokuczli-
wiej. Zimno też bardziej dawało się we znaki. Zapewne dlatego, że
porywiste podmuchy znad nadciągającego z północy lodowca nie
natrafiały na przeszkody. Wokół nie było żadnej naturalnej osłony
gór czy lasów, a gdy wicher już tu docierał, łączył się z mroźnym
powietrzem znad olbrzymiego Oceanu Norantellia.
Dziękując w duchu za świeżo zdobyte futra, stali na granicy
mokradeł. Przyglądali się ich złowróżbnemu obliczu.
Z przodu rozciągało się olbrzymie, płaskie trzęsawisko z błota
i piasku. Teren znaczyły rowy, a nawet jeziorka wypełnione ciem-
ną, kleistą wodą. Gdzieniegdzie z pustego krajobrazu wyrastały
uschłe, przypominające szkielety drzewa, znak rozszerzającej się
martwoty. Śmierdziało tu psującą się rybą i zgnilizną. Nie było
widać śladów życia, choćby jakiegoś ptaka.
Z punktu obserwacyjnego, nieco powyżej poziomu samych mo-
kradeł, widzieli linię oceanu, nieruchomego i szarego. Dalej wid-
niały ciemne zarysy owianych mgłą i niegościnnych Wysp Mal-
lowtor. Gdzieś tam, pod powierzchnią morza, trytony walczyły
o przetrwanie.
Stryk nie mógł się opanować, by nie porównać ponurego widoku
ze wspaniałym morskim pejzażem ze swoich snów.
-	No, dobra - powiedział Haskeer. - Zobaczyliśmy, nie podoba
mi się, wracajmy.
Zaraz - powstrzymał go Stryk. - Mieliśmy zrobić rozpozna-
nie.
-	Widziałem już wszystko, co chciałem zobaczyć. To cholerne
pustkowie.
-A czego się spodziewałeś? - zaciekawił się Jup. - Tańczących
dziewic, sypiących płatkami róż?
Coilla ucięła zaogniającą się kłótnię:
Jak się do tego weźmiemy, Stryk?
Według słów Keppatawna królestwo najad znajduje się na prze-
ciwnej krawędzi mokradeł, sąsiadując z oceanem. Zatem większość
terytorium jest pod wodą.
189
-	Świetnie - mruknął Haskeer. - Dla odmiany przemienimy się
w ryby.
Stryk nie zwracał na niego uwagi.
Pałac Adpar ma jakoby wejście zarówno od strony morza, jak
i lądu. Moim zdaniem musimy zaatakować całym oddziałem, nie
licząc tych, którzy zostaną z końmi.
Mam nadzieję, że nie myślisz przydzielić tego zadania mnie -
powiedział zrzędliwie Alfray.
Stryk domyślał się, że chodzi o wiek. Alfray wydawał się coraz
bardziej drażliwy na tym punkcie.
-	Oczywiście, że nie. Nie dalibyśmy rady bez ciebie. Ale jak
mówiłem, nie możemy pójść z końmi. Talag, Liffin, zajmiecie się
tym. Przykro mi, ale to ważne.
Skinęli ponuro głowami. Żadnemu orkowi nie spodobałoby się
przydzielenie rutynowego zadania, kiedy kroiła się bitwa.
Jup skierował rozmowę z powrotem na właściwy temat.
Atak całymi siłami? Nie wyślemy zwiadowców?
Nie. Przeprawimy się przez mokradła i jeśli to będzie możliwe,
wejdziemy do środka. Nie chcę spędzać tu więcej czasu, niż trzeba.
Nareszcie powiedziałeś coś, z czym się zgadzam - stwierdził
Haskeer.
Pamiętajcie, Keppatawn mówił o niepokojach w państwie Ad-
par - ciągnął Stryk. - To może nam pomóc, albo i nie. Jeśli jednak
będzie tam za gorąco, wycofujemy się bez walki. Przetrwanie tego
oddziału jest ważniejsze od jakiejś lokalnej potyczki.
Jup skinął głową.
-	Mi pasuje.
Stryk spojrzał w niebo.
Ruszajmy, zanim złapie nas prawdziwa ulewa. - Talagowi i Lif-
finowi rzucił: - Nie zamierzamy tam długo siedzieć. Dajcie nam
czas do jutra o tej porze. Jeśli nie wrócimy, jesteście wolni od wszel-
kich zobowiązań wobec oddziału. Możecie też sprzedać konie. To
powinno wam na jakiś czas wystarczyć. - Kończąc tym przykrym
akcentem, dał znak do wymarszu: - Trzymajcie się w kupie i miej-
cie oczy otwarte - polecił wojownikom, którzy z nim wyruszyli. -
Jeśli coś się poruszy, zabijajcie.
A na początek zwykła taktyka - podsumował Jup.
Pamiętajcie, oni będą w swoim żywiole - dodał Stryk. - Mogą
żyć i na lądzie, i w wodzie. My tylko na lądzie. Załapałeś, Haskeer?
Tak. - Coś go tknęło. - Dlaczego mówisz to właśnie mnie?
190
Wkroczyli na mokradła. Podobnie jak w Lesie Drogan wokół
panowała tu głucha cisza. Był to jednak inny rodzaj ciszy. Tamta
przynosiła spokój, ta niepokoiła, wydawała się złowroga. Las Dro-
gan niósł obietnicę, Scarrock groziło. Tutaj też czuli konieczność
porozumiewania się szeptem. Wiedzieli jednak, że nie było ku temu
powodów, wróg nie miałby się gdzie ukryć.
Najpierw brodzili, teraz zaczęli się taplać w błocie. Stryk rozej-
rzał się i zobaczył, że Haskeer idzie nieco z boku.
Trzymać się razem - zawołał. - Nie odłączaj się. Nie wiemy,
na jakie trafimy niespodzianki.
Nie martw się, szefie - odpowiedział Haskeer lekceważąco. -
Wiem, co robię.
Rozległo się głośne mlaśnięcie. Sierżant momentalnie zapadł się
po pas w bagno.
Pospieszyli w jego stronę. Osuwał się coraz głębiej.
Nie rzucaj się, bo tylko pogorszysz sprawę - poradził Alfray.
Wyciągnijcie mnie stąd! - Zapadł się jeszcze bardziej. - Nie
stójcie tak, zróbcie coś!
Stryk założył ręce na piersi.
Zastanawiam się, czy nie lepiej pozwolić, żeby bagno zatkało
ci gębę.
Proszę, kapitanie! - łasił się sierżant. - Tu jest cholernie zimno!
Dobra, wyciągnijcie go.
Z pewnymi trudnościami wydostali Haskeera z trzęsawiska. Pod-
niósł się, klnąc na czym świat stoi. Oblepiony był gęstą czarną
mazią.
Uch, ależ cuchnę! - poskarżył się, krzywiąc twarz.
Nie martw się - rzucił Jup. - Nikt nie zauważy różnicy.
Podziękuj Kwadratowi, żeś sam nie wpadł, kurduplu! Kilka
centymetrów i by cię przykryło!
Coilla podniosła dłoń, by ukryć uśmiech.
-	Tym razem trzymajmy się razem, dobra? - zasugerował Stryk.
Ruszyli dalej. Haskeer, z chlupoczącą wodą w butach, mamrotał
coś pod nosem.
Po godzinie ostrożnego marszu zobaczyli dokładnie przed sobą
rząd nieregularnych skał. Stryk rozproszył oddział w tyralierę i ka-
zał wojownikom patrzeć pod nogi.
Dotarli do skał. W niektórych znajdowały się wyloty jaskiń. Jed-
na czy dwie przebite były na wylot dużymi, okrągłymi otworami,
wychodzącymi na ocean.
191
Coilla zmarszczyła brwi.
Jeśli to wejście do królestwa najad, czy nie powinno być tu
straży?
Tak by się wydawało - zgodził się Stryk. - Może są gdzieś dalej.
Dokąd teraz?    spytał Alfray.
Keppatawn twierdził, że co najmniej jedno z tych wejść pro-
wadzi tam, gdzie chcemy. Niestety, nie mógł sobie przypomnieć,
które z nich. Wybieraj.
Alfray zastanowił się przez chwilę.
-	To - powiedział w końcu, wskazując palcem.
Podeszli cicho i zagłębili się w... zupełnie zwykłą grotę.
-	Dobrze, żeś się nie założył, Alfray - zakpił Haskeer. - Co da-
lej, Stryk?
-	Sprawdzamy kolejne, aż się dostaniemy do środka.
Obchodzili jeszcze trzy groty i za każdym razem pudłowali.
-	Dosyć już mam jaskiń - oświadczył Haskeer. - Czuję się jak
nietoperz.
Wreszcie Coilla wybrała taką, która okazała się obiecująca. Cią-
gnęła się daleko w głąb i światło od wyjścia ledwo wystarczało, by
wskazywać drogę. Na końcu znajdował się naturalny portal zwień-
czony łukiem. Podkradli się do niego. Za łukiem ostro w dół schodził
tunel przypominający ślizgawkę. Z dna biła zielonkawa poświata.
Ruszyli gotowi do walki.
Na dole zamiast oczekujących najad ujrzeli pieczarę. Była wil-
gotna i wibrowała echami. Szmaragdowe oświetlenie brało się
z czegoś, co setkami porastało ściany i przypominało koral.
Alfray przyglądał się błyskom promiennej zieleni.
Nie wiem, co to za paskudztwo, ale jest cholernie użyteczne -
wyszeptał.
Racja - przyznał Haskeer. Odłamał kawałek podobny do sta-
laktytu i wręczył go Alfrayowi.
Weźcie tego więcej - polecił Stryk.
Kilku żołnierzy zaczęło zbierać błyszczące trofea.
Dalej prowadziła tylko jedna droga - wąski wylot tunelu w prze-
ciwległej ścianie. W przeciwieństwie do pieczary nie był oświetlo-
ny, więc prowizoryczne pochodnie od razu się przydały. Oddział
wślizgnął się do środka. Stryk prowadził.
Tunel okazał się krótki i prowadził do okrągłej groty. Miała wy-
sokie ściany, ale od góry była otwarta na powierzchnię. Wybiegały
z niej trzy kolejne ciemne tunele. Wszędzie dokoła ciurkała woda.
192
Czas znowu pobawić się w zgadywanie - powiedziała Coilla.
Ciii! - Alfray przytknął palec do warg.
Orkowie zamarli. Usłyszeli chlapanie. Coś zbliżało się jednym
z tuneli.
Stryk zagnał wszystkich do szybu, którym weszli do okrągłej
groty. Ukryli świecące gałązki. Po chwili ujrzeli, jak z centralnego
tunelu wynurzają się dwie najady. Falowały napędzane niesamo-
wicie silnymi mięśniami dolnej połowy ciała. Najady zapewne czu-
ły się lepiej i poruszały z większą gracją w wodzie, ale niewątpli-
wie radziły też sobie na lądzie. To, czy w procesie ewolucji
zmierzały do przyszłości wyłącznie w wodzie, czy też na lądzie,
pozostawało kwestią otwartą.
Były uzbrojone w tradycyjne najadzkie pół miecze, pół włócznie,
zrobione z twardego łupku, wydobywanego z głębin oceanu. Do
swych błyszczących pancerzy przymocowały koralowe sztylety.
-	Tylko dwójka? - wyszeptał Alfray.
-Tak sądzę. Spróbujmy złapać jednego żywcem. Jup, pilnuj ty-
łów.
Na sygnał Alfray, Haskeer i Coilla rzucili się za Strykiem na
najady. Ubezpieczało ich trzech czy czterech szeregowców.
Stworzenia nie miały żadnej szansy, wzięte z zaskoczenia i wo-
bec przewagi liczebnej. Alfray i Haskeer zaszlachtowali jedną cio-
sami w głowę i szyję. Stryk i Coilla zaatakowali drugą, zadając
rany, które unieruchomiły ofiarę, ale nie uśmierciły od razu. Naja-
da leżała jak ślimak ze zmiażdżoną skorupą dysząc ciężko, a jej
krew mieszała się z płynącą wodą.
Stryk ukląkł.
-	Gdzie królowa? - spytał z groźbą w głosie. - Którędy do pałacu?
Najada oddychała szybko, z drżeniem, i nic nie odpowiedziała.
-	Mów! - wrzasnął Stryk, a dla wzmocnienia rozkazu użył ko-
niuszka miecza.
Najada z wysiłkiem podniosła ramię i wycelowała błoniastą dłoń
w tunel po prawej.
-	Pałac? - naciskał Stryk. - W tamtą stronę?
Najada zdołała lekko kiwnąć wielką głową po czym opadła.
Lepiej nie kłam - ostrzegł Haskeer.
-	Daruj sobie - powiedziała Coilla. - Jest martwa.
Jup i reszta oddziału wyszli z kryjówki.
Ciała zostawili tam, gdzie były. Ostrożnie wsunęli się do wska-
zanego tunelu, znów przyświecając sobie świetlistymi patykami.
13 - Orkowie
193
Ten okazał się dłuższy niż poprzedni. Zaprowadził ich w końcu
do kolejnej przestrzeni, otwartej u góry. Różnica polegała na tym,
że teraz stali na półce skalnej. Poniżej znajdowały się nierówne
kamienne tarasy, uformowane niczym stos płyt. Prowadziły do na-
stępnych przejść i tuneli.
Ponad głowami wojowników wysoko w górę wznosiła się wiel-
ka, przekrzywiona i misterna konstrukcja. To dziwaczne dzieło
natury i najadzkich rąk nie miało ani jednej linii prostej czy ideal-
nie pionowej wieży. Połączenie skały, muszli i wodorostów nada-
wało całości wilgotny, organiczny wygląd.
-	No to znaleźliśmy - oświadczył Stryk.
Jup pociągnął go za rękaw i wskazał w dół. Tuzin tarasów niżej
i daleko z lewej wybuchło jakieś poruszenie. Walczyły ze sobą dwie
grupy najad. Była to okrutna, bezkompromisowa i krwawa potycz-
ka. Kilka uczestniczek padło martwych.
Keppatawn miał rację, że są tu jakieś tarcia - powiedziała Coilla.
Jeśli tak, chaos daje nam świetną osłonę - dodał Jup. Wyglą-
da na to, że wybraliśmy sobie dobry czas na wizytę.
Ale skoro wybuchła wojna domowa, Adpar może już nie żyć
rozumował Stryk.
Gdyby rządziła mądrze, nie doszłoby do rozruchów - stwier-
dziła Coilla. - Jaki władca jest tak samolubny, by pozwolić swemu
państwu umrzeć wraz z nim?
Przeciętny, z tego co zauważyłem - odparł Jup. - A ona jest
siostrą Jennesty, pamiętaj. Może to u nich rodzinne.
Stryk wskazał szeroko wykute przejście, dokładnie po drugiej
stronie, tylko niżej.
-	Dobra, idziemy do pałacu.
Schyleni, aby nie zauważyli ich walczący, zbiegli po skalnych
półkach. Weszli do tunelu bez żadnych przeszkód. Wszystko jed-
nak zmieniło się, gdy byli już w środku.
Po jakichś dwudziestu krokach tunel ostro skręcał. Zanim dotarli
do rogu, wyszła zza niego piątka najad. Cztery były uzbrojone i jak-
by eskortowały piątą, która nie miała broni. Nie wyglądała jednak
na więźnia.
Obustronne zaskoczenie szybko minęło. Nąjady chwyciły zabroń
i zaatakowały.
Coilla celnym rzutem noża od razu jedną wyłączyła z gry. Wie-
dząc o twardym pancerzu stworzenia, celowała w głowę. Ostrze
wbiło się w oko.
194
Z resztą rozprawiono się z bliska, a przewaga liczebna znów oka-
zała się decydująca.
Haskeer ujął miecz oburącz i rozniósł swego bezradnego prze-
ciwnika. Alfray i Jup z determinacją razem siekli inną najadę. Pa-
dła, cała poraniona. Kilku szeregowców pokonało i zabiło ostat-
niego nieprzyjaciela.
Coilla pamiętała, by zabrać swój nóż. To była najlepsza broń,
jaką kiedykolwiek posiadała.
Pozostała tylko nieuzbrojona najada. Skulił się ze strachu.
-Jestem Starszym! Nie wojownikiem! Oszczędźcie mnie!
Oszczędźcie mnie! - błagała.
Gdzie Adpar? - zażądał odpowiedzi Stryk.
-Co?
Jeśli chcesz żyć, zaprowadź nas do niej.
-Ja nie...
Haskeer przyłożył najadzkiemu dostojnikowi ostrze do gardła.
-	W porządku, w porządku - wybełkotała najada. - Zaprowadzę
was.
-	Tylko bez sztuczek - ostrzegł Jup.
Starszy poprowadził ich labiryntem kamiennych przejść, pokry-
tych porostami. Jak wszędzie do tej pory brodzili w wodzie po
kostki.
Po dłuższej chwili dotarli do szerokiego korytarza, oświetlonego
żyłami fosforyzującej skały. Na końcu znajdowały się potężne wrota,
pilnowane przez dwie uzbrojone najady. Orkowie nie dali strażnikom
czasu na zareagowanie. Rzucili się hurmem i roznieśli ich na mie-
czach. Jeden zakończył walkę z prawie całkowicie odrąbaną głową.
Kilku szeregowców odciągnęło ciała z widoku. Przerażonego
Straszego wypchnięto do przodu.
-	Jest tam ktoś oprócz niej? - zapytał Stryk.
-	Nie mam pojęcia. Może uzdrowiciel. Nasze królestwo pogrą-
żyło się w chaosie. Rywalizujące frakcje skaczą sobie do gardeł.
Z tego, co wiem, królowa może równie dobrze już nie żyć.
-	Cholera! - krzyknął Jup.
Starszy wyglądał na zdumionego.
To znaczy, że nie przybyliście jej zabić?
-	Powód naszej wizyty jest zbyt złożony, by go teraz wyjaśniać -
I
     odparł Alfray. - Ale na razie zależy nam, żeby wasza królowa żyła.
Stryk skinął głową i ostrożnie pchnęli drzwi. Nie były zamknięte
na klucz. Orkowie wpadli do środka.
195

W prywatnej komnacie nie było nikogo poza samą królową. Spo-
czywała na łożu z kołyszących się zielonych pasemek. Wszyscy
pobiegli przez wodę w jej stronę.
Bogowie - wymruczała Coilla, widząc twarz królowej. - Ależ
ona podobna do Jennesty.
Tak - przyznał Alfray. - Działa trzeźwiąco, co?
I zostawili ją na koniec samą - stwierdził Jup.
Pewnie na to zasłużyła - odparła Coilla.

Ważne, czy wciąż żyje - powiedział Stryk.
Alfray sprawdził to.
Ledwie.
Starszy, o którym zapomnieli, podkradł się do drzwi. Wyszedł
z komnaty, w korytarzu rzucił się do biegu wrzeszcząc:
Straże! Straże!
Cholera - zaklął Stryk.
Zostaw to mnie - warknęła Coilla.
Pobiegła do drzwi, wyjmując nóż. Zamachnęła się. Ostrze trafiło
uciekającego w kark. Okręcił się i upadł, rozbryzgując wodę.
-	Mówiłam, że to świetna broń - przypomniała orczyca.
Stryk wyznaczył kilku żołnierzy do pilnowania wejścia i znów
skupił uwagę na Adpar.
-	Mieliśmy szczęście - wymamrotał pod nosem. - Ale to nie
potrwa długo. Alfray, sądzisz, że ona może nas usłyszeć?
Trudno powiedzieć. Jest w ciężkim stanie.
Stryk pochylił się nad królową.
Adpar. Adpar! Posłuchaj mnie. Umierasz.
Jej głowa poruszyła się lekko na szmaragdowej poduszce.
-	Słyszysz? Adpar. Umierasz. Przez Jennestę.
Usta królowej zaczęły się poruszać. Ożywiła się, choć nieznacznie.
-	Posłuchaj mnie, królowo najad. Twoja siostra ci to zrobiła. Jen-
nesta.
Zamrugała, wargi jej zadrżały. Skrzela zaczęły odrobinę pulso-
wać. Poza tym nie było żadnej innej reakcji.
-	To nie ma sensu - westchnęła Coilla.
Do sprawy wtrącił się Haskeer.
-	No, Stryk, pogódź się, że plan nie wypalił. Nie ma sensu ster-
czeć tu i powtarzać Jennesta, Jennesta, Jennesta.
Stryk był zrezygnowany. Zaczął odwracać się od łoża śmierci.
Myślałem tylko...
Poczekajcie - wykrzyknął Jup. - Patrzcie!
196
Adpar mrugała gwałtownie.
-	To się zaczęło, gdy Haskeer powtarzał imię Jennesty - relacjo-
nował Jup.
Gdy tak patrzyli, rzęsy Adpar zwilgotniały. Po chwili pojawiła
się pojedyncza łza, która potoczyła się po policzku.
-	Szybko! - poganiał Alfray. - Fiolka!
Stryk wyjął malutki pojemnik i próbował przytknąć go do twa-
rzy Adpar. Jego dłonie były niezgrabne.
-	Daj.    Coilla odebrała mu fiolkę. - Tu trzeba samicy.
Bardzo ostrożnie umieściła otwór buteleczki pod łzą i delikatnie
nacisnęła policzek. Łza potoczyła się i została złapana. Coilla we-
tknęła korek i oddała naczynko Strykowi.
Co za ironia - powiedziała. - Założę się, że Adpar nigdy nie
uroniła choćby jednej łzy nad cierpieniami, których sama była przy-
czyną. Zapłakała dopiero z litości nad sobą.
Stryk przyglądał się fiolce.
Wiecie, nigdy nie myślałem, że nam się uda.
Teraz nam to mówi - burknął Haskeer.

Bogowie nam sprzyjali - oświadczył Alfray, puszczając prze-
gub królowej. - Nie żyje.
To właściwe, że jej ostatnim czynem będzie wyleczenie jednej
ze swych ofiar - uznał Stryk.
Teraz musimy się tylko stąd wydostać - powiedział Jup.
22
Jennesta była na naradzie strategicznej z Mersadionem, kiedy na-
I gle to się stało.
Rzeczywistość przeobraziła się, stała się giętka. Zmieniona. Kró-
lowa miała wizję, choć nie całkiem. To było bardziej jak wszech-
ogarniające poczucie wiedzy, pewności, że zaszło wydarzenie wiel-
kiej wagi. Równocześnie z wiedzą przyszło coś jeszcze, istotna,
wyraźna i niezwykle ekscytująca wiadomość.
Jennesta nigdy wcześniej nie zaznała takiego wrażenia. Podej-
rzewała, że wynika ono z intymnej, telepatycznej relacji, która łą-
czy ją z siostrą. Łączyła, poprawiła się. Adpar nie żyła. Jennesta
wiedziała to ponad wszelką wątpliwość. I wiedziała teraz coś jesz-
cze.
197
Zamknęła oczy i odchyliła się na oparcie krzesła. W głowie za-
częło jej się rozjaśniać. Wyprostowała się i zrobiła kilka głębokich
wdechów.
Mersadion z niepokojem wpatrywał się w królową.
-	Czy... dobrze się czujesz, Wasza Wysokość? - zaryzykował.
Zamrugała, w pierwszej chwili nie rozumiejąc, dlaczego generał
o to pyta. Szybko jednak wzięła się w garść.
Dobrze? Tak. Właściwie nigdy nie czułam się lepiej. Otrzyma-
łam pewne wieści.
Nie pojmował, w jaki sposób. Przerwała po prostu w pół zdania
i wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć. Nie przybył goniec, do
namiotu nie przyniesiono żadnych dokumentów. Przestał się na nią
gapić i powiedział:
-	Dobre wieści, mam nadzieję.
W istocie. Powód do radowania się. Więcej niż jeden. - Jej
nieco senny, nieobecny ton zniknął. Zdecydowanym głosem, do
jakiego generał przywykł, rzuciła: - Przynieś mi mapę zachodnich
ziem.
Pani. - Pospieszył wypełnić polecenie.
Rozłożyli mapę na stole, a Jennesta jednym z niesamowicie dłu-
gich paznokci zakreśliła krąg obejmujący Drogan i bagna Scar-
rock.
-	Tam - oświadczyła.
Znów się zdumiał.
-	Tam... co, Wasza Wysokość?
Rosomaki. Są w tamtej okolicy.
-	Za pozwoleniem, pani... skąd pewność?
Uśmiechnęła się. Triumfalnie i zimno.
Musisz po prostu uwierzyć w moje słowa, generale. Tam właś-
nie są. Albo przynajmniej jeden, ich dowódca, Stryk. Wyruszamy
tak szybko, jak tylko zdołasz przygotować armię. To znaczy nie
później niż za dwie godziny.
Dwie godziny to bardzo niewiele dla sił tak dużych sił, Wasza
Wysokość.
Nie spieraj się ze mną, Mersadionie - rozgniewała się. Czas
jest tu bardzo istotny. To nasz pierwszy trop prowadzący do tych
przeklętych Rosomaków. Nie zamierzam zmarnować go przez two-
ją opieszałość. A teraz wynoś się i bierz do roboty!
-	Wasza Wysokość! - Skierował się do wyjścia namiotu.
-1 przyślij tu zaraz Glozellan - dodała.
198
Smocza Matka zjawiła się kilka minut później. Bez zbędnych
ceregieli Jennesta przywołała ją do mapy.
Mam informacje, że Rosomaki są gdzieś na zachodnich zie-
miach. Weźmiesz szwadron smoków i polecisz przed armią. Prze-
szukasz teren. Nie atakuj, jeśli nie będziesz musiała. Przygwoźdź
ich w razie potrzeby, ale mają być nietknięci do mojego przybycia.
Tak jest, Wasza Wysokość.
Więc rusz się!
Wyniosły chochlik skłonił się lekko i wyszedł z namiotu.
Jennesta zaczęła szykować ekwipunek niezbędny do tej podróży. Po
raz pierwszy od wielu tygodni myślała o rozwoju wydarzeń pozytyw-
nie. Poza tym pozbyła się Adpar, co odczuwała jako wielką ulgę.
Nagle wydało jej się, że powietrze w namiocie stało się bar-
dziej ... elastyczne. Pomimo lamp zrobiło się też mroczniej. Pomy-
ślała, że to musi być nawrót tego, co poczuła niedawno, i zastana-
wiała się, co też jeszcze ma do przekazania kosmos.
Myliła się jednak. W niemal całkowitych ciemnościach ujrzała
przed sobą migocący punkcik światła. Wkrótce dołączyły do niego
chmary innych. Zawirowały i przybrały bardziej konkretną formę.
Jennesta przygotowała się na magiczny atak.
W powietrzu unosiła się plama pulsującego światła. Po chwili
zgęstniała i stała się czymś znanym Jenneście. Twarzą.
-	Sanara! - wykrzyknęła królowa. - Jak to, u diabła, zrobiłaś?
Wygląda na to, że moje moce wzrosły - wyjaśniła jej jedyna
siostra. - Ale nie w tym rzecz.
A w czym?
-	W twoich zbrodniczych czynach.
-Och, daj spokój.
Jak mogłaś to zrobić, Jennesto? Jak mogłaś zgotować swojej
siostrze taki los?
Zawsze uważałaś ją za równie... - szukała słowa - .. .występ-
ną, jak ja! Skąd ta zmiana śpiewki?
Nigdy nie myślałam, że nie może się zmienić. Nie pragnęłam
jej śmierci.
Oczywiście zakładasz, że miałam z tym coś wspólnego.
Och, przestań, Jennesto.
A nawet jeśli? - odparła. - Zasłużyła na to.

To, co zrobiłaś, jest nie tylko złe, ale dodatkowo komplikuje
i tak już niepewną sytuację.
Co to ma, u diabła, znaczyć?
199
Prowadzisz niebezpieczną grę, poszukując artefaktów. Pałasz
żądzą jeszcze większej władzy. Ale pojawili się teraz inni gracze,
siostro, a ich możliwości mogą znacznie przewyższać twoje.
Kto? O czym ty mówisz?
Wycofaj się. Dopóki wciąż nie jest za późno.
Odpowiedz mi, Satiaro! Nie zbywaj mnie gładkimi słówkami!
Kogo miałabym się obawiać?
W ostatecznym rozrachunku wyłącznie siebie.
Powiedz!
Mówią, że gdy barbarzyńcy są u bram, cywilizacja jest już
martwa. Nie bądź barbarzyńcą, Jennesto. Wyprostuj swoje ścieżki,
napraw życie.
A ty przestań być tak cholernie świętoszkowata! - wściekała
się Jennesta. - Nie gadaj od rzeczy! Wyrażaj się jasno!
Sądzę, że w głębi serca wiesz, o czym mówię. Nie myśl, że to, co
zrobiłaś Adpar, przejdzie niezauważone i bezkarne.
Podobizna twarzy zblakła i zniknęła, pomimo zaklęć Jennesty.
W innym namiocie, niezbyt daleko od obozu Jennesty, toczyła
się rozmowa ojca z córką.
Obiecałeś, tatusiu - zawyła Litość Hobrow. - Mówiłeś, że do-
stanę nagrodę.
I tak się stanie, skarbie, zobaczysz. Na pewno odzyskam dla
ciebie dziedzictwo. Na razie próbujemy ustalić, gdzie teraz są te
dzikusy.
Wydęła usta.
A długo to potrwa?
Nie, już niedługo. I wkrótce uczynię cię królową. Będziesz słu-
żebnicą naszego Pana i wspólnie oczyścimy ziemię z podludzi. -
Wstał. - A teraz powstrzymaj łzy. Muszę zająć się tą właśnie spra-
wą. - Pocałował córkę w policzek i wyszedł z namiotu.
Hobrow podszedł do stojącej przy ognisku grupki dozorców.
Z boku leżały martwe ciała trzech orków. Czwarty dogorywał.
Hobrow skinął Inkwizytorowi.
-1 co?
Są twardzi. Ale ten tu złamał się na koniec, chwalić Pana.
-I?
Pojechali do Drogan.
Kapral Trispeer zarzęził przedśmiertnie i wyzionął ducha.
200
Narastający chaos pomógł Rosomakom wydostać się z pałacu
Adpar. Pobłądzili nieco w labiryncie przejść i wdali się w jedną
czy dwie potyczki, ale poza tym najady były zbyt zajęte własnymi
walkami.
Wyszli innym tunelem niż ten, przez który weszli.
Wygląda na to, że znaleźliśmy się dalej na północ - stwierdził
Stryk.
Co teraz, wracamy i próbujemy dalej? - spytał Jup.
Nie, za duże ryzyko. - Wyciągnął rękę. - Jeśli uda nam się
przebyć tamtą wodę, a potem skręcimy na wschód, powinniśmy
dojść do mokradeł.
Coilla zmarszczyła brwi.
Sporo nadrabiamy, nie?
Tak, ale lepsze to niż powrót do pałacu. Jedna z frakcji wkrótce
zwycięży. Wtedy zauważą intruzów.
To ruszajmy, dobrze? - zasugerował Alfray. - Jesteśmy tu zbyt
odsłonięci.
W szybkim tempie przebyli pasmo poszarpanych skał, dotarli na
płaski teren i stanęli nad brzegiem jeziorka. Na całej powierzchni
było pokryte zieloną pianą.
Pachnie równie miło, jak wszystko tutaj - zauważył Haskeer. -
Stryk, jak głębokie może być?
Jest tylko jeden sposób, by się przekonać. - Kapitan wszedł do
wody. Była zimna, ale sięgała tylko do pasa. - Dno trochę grzą-
skie, ale poza tym w porządku. Chodźcie.
Zaczęli brodzić, trzymając wysoko broń.
Powinni nam za to dodatkowo zapłacić - narzekał Haskeer.
Dodatkowo? - parsknął Jup. - Do diabła, sierżancie, w tej chwi-
li w ogóle nam nie płacą.
Ano tak! Całkiem zapomniałem!
Brnęli tak przez kolejne dziesięć minut. Bagnisty brzeg był już
widoczny.
Nagle kilka metrów przed nimi woda zawirowała. Z głębi wy-
pływały pęcherzyki i pękały na powierzchni. Oddział zatrzymał
się.
Wokół powstawały kolejne miniaturowe wiry. Coraz więcej też
pojawiało się bąbelków.
-	Może to jednak nie taki dobry pomysł - wymamrotał Jup.
Do góry wystrzelił pióropusz wody. Dokładnie naprzeciwko od-
działu pojawiła się najada.
201
Wkrótce z cuchnącej cieczy wynurzyło się całe stado wodno-
-lądowych stworów. W dłoniach ściskały zębatą broń.
Stryk, pamiętasz, co mówiłeś o walce z najadami w ich żywio-
le? - przypomniała Coilla.
Za późno, by się wycofać, kapralu.
Usłyszeli plusk wody za plecami. Odwrócili się i zobaczyli jesz-
cze więcej najad. Zaczęły się zbliżać od przodu i tyłu.
-	Usieczmy trochę ciał    warknął Stryk.
Jedna część oddziału przyjęła rolę straży tylnej. Dowodzili nią
Jup i Haskeer. Stryk, Coilla i Alfray znaleźli się w pierwszej linii.
Oddział przewyższał najady liczebnie. Stryk obawiał się jednak,
że walka w wodzie co najmniej wyrównywała szanse.
Z mieczem w jednej ręce i nożem w drugiej rzucił się na najbliż-
szego wroga. Jego miecz uderzył w kruchy pancerz i zranił stwo-
rzenie. Pociekła krew. Nie wystarczyło to jednak, by wyłączyć wo-
jownika z walki. Stryk zazgrzytał zębami i zaatakował ponownie,
tym razem wspomagany przez dwóch szeregowców, którzy nękali
najadę z boków. Wspólnymi siłami zmusili ją do zanurzenia.
Coilla zaczęła ciskać nożami w głowy przeciwników. Każdy rzut
oznaczał jednak stratę broni, a zapasy były ograniczone. Dwa noże
straciła, nie osiągając zamierzonego efektu. Trzecim trafiła ofiarę
w bok głowy. Najada ryknęła i zniknęła pod wodą, zostawiając
powiększającą się plamę czerwieni.
Triumfalny ryk zza pleców orczycy uczcił pierwsze zwycięstwo
na tyłach.
-	Przerzedzamy ich - krzyknął Stryk - ale nie dość szybko. Jeśli
przybędzie więcej...!
Przerwał, bo rzuciła się na niego najada potrząsająca zębatą
włócznią. Wojownik zamachnął się na orka. Stryk dał nura pod
wodę. Zimna, obrzydliwa ciecz zamknęła się nad jego głową. Poli-
czył do trzech. Miał nadzieję, że to wystarczy, by cios go minął.
Wynurzył się.
Najada była tuż nad nim. Stryk z całych sił wraził ostrze w jej
brzuch. Pancerz pękł i rozpadł się. Trysnęła krew. Stworzenie znik-
nęło pod powierzchnią. Stryk wykaszlał z płuc cuchnące świństwo.
Haskeer i Jup zasypywali jakiegoś przeciwnika ciosami z dwóch
stron jednocześnie. Zranili go już w ramię i teraz tylko się bronił.
Haskeer zrobił ciężki krok do przodu i wymierzył silny cios.
Najada umknęła w dół, instynktownie szukając osłony w wodzie.
Źle wybrała kierunek. Ostrze rozrąbało jej czaszkę. Bryzgnął mózg.
202
Pozostały już tylko cztery najady i choć nie wyglądały ani trochę
mniej morderczo, Stryk był pewien, że sobie z nimi poradzą. Cały
oddział rzucił się na trzy z nich.
Poza Coillą która ruszyła przez wodę na ostatniego przeciwni-
ka. Nie zauważyła drugiego, który wynurzył się poza jej polem
widzenia i poruszał się z zadziwiającą prędkością. Odwróciła się
w ostatnim momencie. Stała między dwoma najadami. Jedna
wzniosła miecz.
Zauważył to Kestix.
-	Uwaga, kapralu! - wrzasnął, rzucając się w stronę orczycy.
Dostał się pomiędzy nią a lecące ostrze. Jeśli miał nadzieję odbić
cios swoim mieczem, źle wykalkulował.
Ostry jak brzytwa miecz najady przeciął jego pierś jak masło.
Wybuchła fontanna krwi. Kestix zawył z bólu.
-	Niee! - wrzasnęła Coilla. Musiała przenieść uwagę na drugie-
go napastnika, by zablokować cios.
Kestiksa, wciąż żywego, ale śmiertelnie rannego, chwycił jego
pogromca. Ork szarpał się słabo. Pozostali usłyszeli krzyki. Kilku,
w tym Stryk, ruszyło kompanom na pomoc.
Dobrnęli akurat w momencie, gdy nurkująca najada wciągała
Kestiksa pod wodę. Pozostała tylko plama krwi.
Kilku wojowników zaczęło miotać się dokoła i nurkować. Mieli
jeszcze nadzieję, że uratują towarzysza.
-	Przestańcie! - rozkazał Stryk. - Już za późno.
Zwrócili swą podszytą żalem furię na pozostałe najady.
Byli bliscy pokonania napastników, gdy nagle zauważyli nowe
wiry i pękające dookoła pęcherzyki.
-	Do diabła, szefie - wydyszał Jup. - Nie poradzimy sobie!
Oddział zwarł szeregi do ostatniej walki.
Z odmętów zaczęły się wynurzać kolejne głowy.
Ale nie najad, lecz trytonów uzbrojonych w trójzęby i sztyle-
ty-
Bogowie! - wykrzyknął Alfray. - One też nas ścigają?
Nie sądzę - odparł Stryk.
Słusznie przypuszczał. Trytony zaatakowały kilka pozostałych
najad, rozrywając je z okrucieństwem zrodzonym z poczucia
krzywdy.
Jeden z trytonów odwrócił się i uniósł ociekające wodą ramię.
To był salut na cześć orków.
Oddział pozdrowił wybawców.
203
-	Mamy u nich dług - powiedział Stryk do towarzyszy. - A teraz
zabierajmy się stąd.
Opuścili miejsce rzezi i ruszyli ku brzegom, opłakując Kestiksa.
23
D
roga do Liffina i Talaga upłynęła ponuro. Pomimo odniesio-
nego zwycięstwa nastroje nie poprawiły się, gdy ruszyli z po-
wrotem do Drogan.
Czy to było warte życia choć jednego orka? - zastanawiał się
Alfray. - Zwłaszcza tak walecznego jak Kestix?
Narażanie życia to nasz los - przypomniał mu Stryk. - A orko-
wie ginęli już w imię mniej słusznych spraw.
Naprawdę uważasz, że to słuszna sprawa? Zbieranie w niewia-
domym dla nas celu jakichś przedmiotów, o których nie wiemy, do
czego służą?
Musimy w to wierzyć, Alfray. I jestem pewien, że przyjdzie
dzień, kiedy wzniesiemy toast za Kestiksa i pozostałych, którzy pa-
dli w boju, jako bohaterów nowego porządku. Nie pytaj jednak, jaki
on będzie. Czuję tylko, że musi być lepszy. - Stryk chciał sam w to
wszystko wierzyć. Póki co próbował nie okazać po sobie przytłacza-
jącego poczucia odpowiedzialności w obliczu śmierci towarzysza.
Alfray zamilkł i spojrzał w górę na proporzec oddziału. Wyda-
wało się, że czerpie z niego jakąś pociechę, zapewne rozmyślając
nad ideą jedności. Być może tamtej, którą proporzec symbolizo-
wał niegdyś.
Las Drogan mieli już niemal w zasięgu wzroku, gdy Jup zawołał:
-Na zachód patrz!
Zbliżała się do nich duża grupa jeźdźców.
To chyba ludzie Hobrowa - stwierdził Jup.
Czy my nigdy nie zaznamy chwili spokoju? - poskarżyła się
Coilla.

Wygląda na to, że nie dzisiaj - odparł Stryk.    Jazda.
Przyspieszyli do galopu.
Zobaczyli nas! - zawołał Haskeer. - I pędzą jak diabli!
Rozpoczęła się szaleńcza pogoń. Oddział jechał na złamanie kar-
ku w stronę zbawiennego lasu. Dozorcy byli jednak zdetermino-
wani i dystans coraz bardziej się zmniejszał.
204
Ponaglając Rosomaków do wysiłku, Stryk znalazł się na tyłach
pędzącego oddziału. Wtedy nastąpiło nieszczęście. Podczas gdy resz-
ta orków wzięła zakręt i zniknęła z pola widzenia, jego koń wpadł
kopytem w króliczą norę i runął. Stryk wyskoczył z siodła. Gdy się
podniósł, zobaczył, jak jego wierzchowiec wstaje i rusza pędem.
Tuż za sobą usłyszał grzmot dziesiątków kopyt.
Szarżujący tłum dozorców kierował się wprost na niego. Stryk
rozejrzał się desperacko za jakąś osłoną. Niczego takiego nie zna-
lazł. Wyjął miecz.
Nagle kapitana przykrył wielki cień.
Tuż nad głową orka unosił się smok. Potężne skrzydła wzbijały
w powietrze pył i liście. Przerażeni dozorcy ściągnęli cugle i za-
trzymali się ślizgiem. Gwałtowność hamowania wyrzuciła kilku
z nich z siodeł.
Stryk wiedział, że to koniec. Nie wygra ze smokiem bojowym
Jennesty. Teraz mogło go czekać jedynie spopielenie.
Smok opuścił się na ziemię pomiędzy orkiem a ludzką nagonką.
Gdy niemal dotknął gruntu, Stryk ujrzał, że gadziną kieruje sama
Glozellan.
Wyciągnęła do niego rękę.
-	Wsiadaj, Stryk - poganiała. - Dalej! Co masz do stracenia?
Wspiął się po łuskowatym boku bestii i usiadł za plecami Glo-
zellan.
-	Trzymaj się mocno! - krzyknęła.
Unieśli się w powietrze.
Wzlot był szybki i oszałamiający. Stryk spojrzał w dół. Widział
wijące się wężowato srebrne rzeki, zielone łąki, bujne lasy. Z tej
wysokości ziemia nie wyglądała na sponiewieraną.
Próbował przekrzyczeć wiatr, by zadać Glozellan kilka pytań,
ale nie słyszała go lub ignorowała. Lecieli na północ.
Minęła mniej więcej godzina. Zbliżali się do jakiejś góry. Smok
nieomylnie skierował się na niewielki płaskowyż na szczycie. Po
kilku minutach wylądowali.
Zejdź - polecił chochlik.
Ork ześlizgnął się na ziemię.
Co się dzieje, Glozellan? - zapytał. - Jestem więźniem?
Nie mogę ci teraz wyjaśnić. Tu będziesz bezpieczny.
Wbiła pięty w boki smoka i znów poszybowała w przestrzeń.
Poczekaj! - zawołał. - Nie zostawiaj mnie!
Wrócę! - odkrzyknęła. - Odwagi!
205
Patrzył, jak smok zmienia się w punkcik, po czym znika całko-
wicie.
Wiele godzin siedział samotnie na szczycie góry, rozpamiętując
minione wydarzenia, opłakując stracone życia.
Gdy przekonał się, że nie istnieje droga w dół, wyjął gwiazdy
i zaczął przyglądać się im z namysłem.
-	Witaj.
Podskoczył na dźwięk tego głosu.
Przed nim stał Serafim.
Stryk był oszołomiony.
Jak się tu dostałeś? Byłeś drugim pasażerem Glozellan?
Nie, przyjacielu. Zresztą to nieistotne. Chciałem cię przeprosić
za skierowanie was w pułapkę zastawioną przez goblińskich han-
dlarzy. Nie było to moją intencją.
Wszystko skończyło się dobrze. Nie żywię do ciebie urazy.
-	Cieszę się.
Stryk westchnął.
Ale nic z tego nie jest już ważne. Świat wokół rozpada się szyb-
ciej, niż mogę zareagować. A teraz straciłem oddział.
Nie straciłeś, a jedynie zgubiłeś. - Uśmiechnął się. - Najważ-
niejsze, byś nie rozpaczał. Wciąż jeszcze masz dużo do zrobienia.
To nie czas na czarne myśli. Słyszałeś kiedyś historię o chłopcu
i szablastozębnych lampartach?
Tym razem Stryk się uśmiechnął, chociaż dosyć cynicznie.
Historyjka. Cóż, to chyba równie dobry sposób zabicia czasu,
jak każdy inny.
Był sobie raz chłopiec, który szedł przez las - zaczął Serafim.
- Nagle natrafił na dzikiego lamparta szablastozębnego. Zwierzę
zobaczyło chłopca. Ten zerwał się do ucieczki. Lampart pognał tuż
za nim. Wtem chłopiec dobiegł do krawędzi klifu. Zwieszały się
przez nią pnącza, zaczął więc po nich schodzić, zostawiając na
górze ryczącą bestię. Wtedy jednak spojrzał w dół. Czekał tam dru-
gi, równie wygłodniały lampart. Chłopiec nie mógł więc ani wejść,
ani zejść. Po chwili usłyszał jakieś drapanie. Zobaczył dwie małe
myszki, białą i czarną, przegryzające pnącze, którego się trzymał.
Ujrzał też coś jeszcze. Z boku, niemal poza jego zasięgiem, rosła
poziomka. Wyciągając się, jak tylko mógł, chłopiec zerwał poziom-
kę i wsadził ją do ust. I wiesz co, Stryk? Był to najsłodszy, najcu-
downiejszy owoc, jaki kiedykolwiek malec jadł.
206
Prawie rozumiem. Brzmi to jak słowa, które mógłby powie-
dzieć ktoś, kogo znam... we śnie.
Sny są dobre. Powinieneś zwracać na nie uwagę. Energia ma-
giczna jest dużo mocniejsza w tych okolicach. Może mieć wpływ
i na to. - Wskazał głową gwiazdy w dłoniach Stryka.
Istnieje jakiś związek?

O, tak. - Serafim przerwał na chwilę. - Dałbyś mi je?
Stryk był wstrząśnięty.
Za nic w życiu.
-	Dawniej mógłbym ci je odebrać bez trudu. I kiedy tylko przy-
szłaby mi na to ochota. Ale najwyraźniej bogowie chcą, byś to tyje
teraz miał.
Stryk spojrzał na kolczaste kule. Gdy podniósł wzrok, człowieka
nie było. Nie do wiary!
Pewnie długo nie otrząsnąłby się ze zdumienia, gdyby coś inne-
go nie wprawiło go w trwożny zachwyt.
Gwiazdy śpiewały do niego.