Robert Charroux KSIĘGA ZDRADZONYCH TAJEMNIC Przekład: Lech Niedzielski Od wydawcy Robert Charroux i jego dzieło Zwolenników książek Ericha von Danikena, czy mówiąc szerzej, interesujących się problematyką starożytnych astronautów, czeka nie lada uczta. Oto będą mogli zapoznać się z książkami słynnego francuskiego badacza tajemnic przeszłości, największego, choć właściwie nieznanego w Polsce, rywala Ericha von Danikena - Roberta Charroux (wymawiaj: Szaru, z akcentem na ostatnią zgłoskę). Zanim Daniken wydał swoją pierwszą książkę Wspomnienia z przyszłości (1968), Francuz miał już za sobą 100 000 lat nieznanej historii człowieka (1963), w której wyraźnie sformułował dwa twierdzenia: 1. Przed tysiącami lat istniała na Ziemi wysoko rozwinięta cywilizacja oraz 2. W historii ludzkości maczali palce przybysze z kosmosu. Oczywiście można się spierać, czy Robert Charroux był pierwszym, który postawił na porządku dziennym którąś, lub obie, z powyższych tez. On sam niekiedy powołuje się na badaczy radzieckich, którzy dawali wyraz swoim podejrzeniom, że występujące w Biblii postacie mogą być istotami z kosmosu (Jahwe, Jezus itp) i że jest coś nie w porządku z naszą historią (M. Agrest, W. Awiński, W. Zajcew i I. Lisiewicz), ale Rosjanie nie przedstawili właściwie usystematyzowanej, zamkniętej koncepcji, jak zrobili to Charroux czy Daniken. Być może palma pierwszeństwa należy się Anglikowi Brinsleyowi Poer Trenchowi (za tym pseudonimem ukrywa się lord Clancarty z Brytyjskiego Parlamentu), który w wydanej w 1960 roku książce Niebiańscy ludzie (The Sky People) wiąże z naszą prehistorią rozumny czynnik kosmicz- ny. A może należy ją przyznać Louisowi Pauwelsowi i Jacquesowi Bergier z ich ekscentrycznym bestsellerem Poranek magów (Le matin des magiciens, 1960), chociaż tak naprawdę pogląd o istnieniu w zamierzchłych czasach wysoko rozwiniętej cywilizacji, która uległa zagładzie atomowej, wyartykułowali oni w sposób jawny raczej dopiero w Wiecznym człowieku (Eternal Man) wydanym w 1972 r. A przecież nieco wcześniej, bo w 1969 r., Włoch Peter Kolosimo napisał klasyczną niemal pracę astroarcheologiczną - Nie z tego świata (Not of this World), zaś rok później (1970) wyszła książka Ludzie i cywilizacje fantastyczne (Hommes et civilisations fantastiques) rodaka Charroux - Serge'a Hutin. Na oddzielny akapit, w tym krótkim omówieniu historii myśli astroarcheologicznej, zasługuje w ogóle w Polsce nieznany i dotychczas nie wydany Raymond Drake. W 1968 r., a więc jednocześnie z ukazaniem się Wspomnień z przyszłości Danikena, napisał on swoją nadzwyczaj przyzwoicie udokumentowaną i trzeźwą książkę Bogowie i kosmonauci na starożytnym Wschodzie (Gods and Spacemen in the Ancient East) - później poszukiwał przybyszów z kosmosu w dawnej przeszłości (Gods and Spacemen in the Ancient Past) oraz w dawnych czasach Nowego Świata (Gods and Spacemen in the Ancient West). Żaden z nich nie był jednak tak wytrwały w tropieniu pozaziemskich śladów na naszej planecie jak Charroux i Daniken i tylko ci dwaj pozostali na placu boju. Robert Charroux urodził się w 1909 r. Początkowo pracował jako urzędnik w Ministerstwie Poczty i Telegrafu. Od 1943 r. przez dwa lata był ministrem kultury w rządzie francuskim. Od 1945 r. pracował jako dziennikarz, zaś od roku 1960 zdobył uznanie jako pisarz zajmujący się zagadkami naszej przeszłości. Przez wiele lat przemierzał wszystkie kraje świata w poszukiwaniu śladów mogących potwierdzić teorie, którym, dosłownie poświęcił swoje życie, gdyż zmarł w trakcie jednej ze swoich wypraw. Napisał osiem książek dotyczących spraw, które później zaczęto określać nazwą paleoastronautyki lub astroarchoeologii i kilka z nich stało się światowymi bestsellerami. Już po śmierci (w 1978 r.) związane z nim paryskie wydawnictwo Laffonta wydało syntezę wszystkich prac Roberta Charroux - biblię jego astroarcheologii, zatytułowaną Księga jego ksiąg. Ta ostatnia, ukaże się nakładem naszego wydawnictwa jako Tajemniczy świat Roberta Charroux, którą to nazwę nadaliśmy zresztą całemu cyklowi jego książek Na koniec słowo od wydawcy do sceptyków i krytyków. Zdajemy sobie sprawę z licznych słabości występujących w książkach Roberta Charroux, który niekiedy wykazuje marne pojęcie w sprawach naukowych bądź też opiera się na teoriach, będących dziełem być może szalonych jednostek, z rozpędu, a może z naiwności lub ignorancji, fałszywie umieszczanych przezeń na piedestale nauki. Jednakże nie widzimy nic złego w podejrzeniu, że na Ziemię zawitały kiedyś rozumne istoty z kosmosu. Nie widzimy również nic złego w twierdzeniu, że ich obecność mogła znaleźć odbicie w wielu legendach lub świętych księgach z Biblią na czele. Mało tego - takie poglądy, będące przecież zrębami myśli astroarcheologicznej, uważamy za zdrowe i wielce prawdopodobne - i to z naukowego punktu widzenia. Kosmos jest wielki. Istnieją w nim tryliony planet. Muszą istnieć miliony lub miliardy planet zamieszkałych przez istoty rozumne, z których część lata sobie swobodnie po kosmosie. Niektóre z nich musiały kiedyś nas odwiedzić. A co mogło z tego wyniknąć? Po odpowiedź zwróćcie się do Ericha von Danikena i Roberta Charroux. Łódź, kwiecień l994r. Przedmowa Człowiekowi zagraża realne niebezpieczeństwo, że prędzej zniknie jako gatunek, niż pozna prawdę o swoim pochodzeniu i nieznanych siłach, które kierowały jego losem. Człowiek nie ma pojęcia o swych nieznanych praprzodkach, którzy w zamierzchłych czasach tworzyli wspaniałe cywilizacje i jak my dziś - próbowali podbijać Kosmos. Nieprawdopodobne i jednocześnie deprymująco odporne na ludzkie dociekania, tajemnice te wciąż stanowią wyzwanie dla naszej ciekawości: cudowny rozkwit architektury Egiptu, tajemniczość greckiej mitologii, Hiperborea, budowa piramid, “wieże latających ludzi" z Zimbabwe i Peru, lewitowanie, Kabała, Graal i wciąż niepoznane społeczeństwa starożytne. Przeczuwając, że mogą być świadkami końca ery, zbuntowani ludzie prawdopodobnie chcą teraz zrzucić łuski z oczu i zwątpić we wszystko, w co dotąd zmuszeni byli wierzyć. Chciałbym zatem zaproponować nowe spojrzenie na znaną i nieznaną historię, w postaci zbioru hipotez z pogranicza historii oficjalnej, a dzięki introspektywnym dociekaniom - sięgających tego, co znane jest jako równoległe kosmosy. Nie będę przybierał aroganckiego tonu mędrca przeświadczonego o swej wiedzy, lecz przyjmę raczej postawę pełnego pokory poszukiwacza, który pewien jest tylko tego, że postąpił do przodu zaledwie o kilka kroków. Nasze pojmowanie własnego pochodzenia jest obarczone wielkim błędem, historia i prehistoria zaś to jeden fałsz. Wyobraźmy sobie kropkę zaznaczoną ołówkiem na linii o długości trzystu milionów kilometrów albo ziarnko piasku na Saharze. Tak wygląda przełożona na język konkretów nasza historia i prehistoria w kontekście pojęć czasu i przestrzeni. Czy to jednak rozsądne sprowa- dzać naszą cywilizację do nikłej kropki, znaczącej niewiele więcej niż ziarnko piasku? Nasza tradycja odziedziczona po przodkach i podświadoma, choć uparta intuicja każą nam przypuszczać, że swoje wielkie przeznaczenie człowiek ma spełnić poprzez cykl znikających cywilizacji. W odpowiedzi na to, co zdaje się wyłaniać z otchłani przeszłości, oficjalna nauka mówi “Nie!". Można sądzić, że przetrwała tylko jedna prawda - prawda o istnieniu tajemnicy. Musimy ją uważać za jedyną przekonującą i niezniszczalną rzeczywistość. Albert Einstein, jeden z największych geniuszy w dziejach ludzkości, człowiek najbardziej chyba predestynowany do ogarniania swym umysłem wszystkich problemów, obdarował nas złotym kluczem do wiedzy: Najcudowniejszym doznaniem, które może się stać udziałem człowieka, jest poczucie tajemnicy. Stanowi ona źródło prawdziwej sztuki i autentycznej nauki. Jeśli ktoś nigdy tego nie doświadczył, jeśli pozbawiony jest daru dziwienia się i zachwycania, równie dobrze mógłby być martwy - jego oczy nie widzą. W tym samym duchu wielki poeta Jean Cocteau zaryzykował wyrażenie pochwały mojej książki 100 000 lat nieznanej historii człowieka (Pandora Books, 1994 -przyp. red. poi), mimo że przedstawiłem w niej pewne niezwykle ryzykowne hipotezy. Myśląc podobnie jak Einstein, poeta zaszczycił mnie długim listem, którego zakończenie brzmi następująco: Pańską książkę [...] powinno się chronić i uczynić przedmiotem rozważań. Należałoby pomedytować nad bezsilnością -z jaką przed obliczem niezmierzonej, przerażającej ludzkiej głupoty sunie procesja dowodów - oraz nad wyboistymi drogami, którymi idą odkrycia i wynalazki. Wyjaśnił mi Pan kilka wersów Requiem, które dotychczas błędnie pojmowałem, pańskie teksty wykraczają bowiem poza oficjalną egzegezę, czyniąc prostym to, co wydaje się skomplikowane. Czuję się zmuszony prosić Jeana Cocteau o wybaczenie, ale ta książka jest - jak to obecnie widzę - jedynie niewprawną, kulawą próbą, niegodną jego uwagi. Po przestudiowaniu bowiem apokryfów i starożytnych tekstów pozostawionych przez wielkie cywilizacje jawi się teraz przede mną głębsza prawda: Prawda o Zachodzie. Świat zrodził się na Zachodzie, światło przyszło z Zachodu. Tu leży czarodziejski klucz, który - jak głęboko wierzę - rzeczywiście otworzy lub przynajmniej uchyli wrota Nieznanego. Część pierwsza PRIMOHISTORIA Primohistoria to okres w dziejach rodzaju ludzkiego poprzedzający protohistorię i równoległy do prehistorii, jednak różniący się od niej tym, że zakłada istnienie rozwiniętych cywilizacji. Rozdział pierwszy Zatopione miasta i zniszczone lądy O potopie mówi tekst Biblii, a gliniane tabliczki babilońskie podają wersję identyczną choć wcześniejszą. Jest to pisemny przekaz historii w dosłownym rozumieniu, powszechnie uznany za pierwszy zapis w naszej cywilizacji. Moim zdaniem pogląd ten opiera się na zadawnionym błędzie, popełnianym przez Hebrajczyków i chrześcijan, dla których Stary Testament pozostaje niewzruszonym kanonem prawdy. Jak powiadają hebrajskie teksty, nie można tam zmienić ani jednego słowa, ani jednej li- tery. To prawda, że świat zawdzięcza ogromnie dużo Hebrajczykom, podobnie jak Hidnusom, Egipcjanom i Grekom oraz że nikt nie wątpi w wielką wartość Biblii jako dokumentu, jednakże Adam i Ewa nie byli Semitami, Hindusami, Egipcjanami czy Grekami. Taka koncepcja nie wytrzymuje konfrontacji z odkryciami poczynionymi w ciągu ostatnich stu lat, mówiącymi o istnieniu wysoce rozwiniętych prehistorycznych cywilizacji, nie znanych, niestety, autorom Księgi Rodzaju. Jeśli odrzucimy pseudohominidy, takie jak australopitek, sinantrop, pitekantrop, człowiek z Fontechevade czy człowiek z Piltdown, które są albo zwykłym szalbierstwem albo nonsensem, to pierwszą, jak się zdaje, znaną ludzką istotą pozostanie człowiek z Cro-Magnon, który czterdzieści tysięcy lat temu mieszkał w dzisiejszym okręgu Perigord we Francji. Pozostając w granicach wyznaczonych przez prehistorię, musimy przyznać, że cywilizacja przyszła ze środkowozachodniej i południowo-zachodniej Francji, trudno jest bowiem nie uznać za cywilizowanych ludzi, którzy wyrzeźbili kamienne księgi prehistorycznej biblioteki w Lussac-les- Chateaux, lub malujących na ścianach jaskiń w Montignac-Lascaux. Archeolodzy jednak, z powodu religijnego sekciarstwa, czy też z powodu braku wyobraźni i odwagi, nie wierzą w istnienie cywilizacji neandertalskiej ani też stworzonej przez ludzi z Cro- Magnon z ich miastami, handlem, przemysłem, sztuką itd. Jeśli przez “cywilizację" rozumiemy obraz społeczeństwa zbliżony do naszego, to Cromagnończyków musimy zredukować do wymiaru prymitywnej przeciętności. Czy jednak istnieje jakiś istotny powód, by wierzyć, że pierwsza ludzka cywilizacja to cywilizacja śródziemnomorska lub orientalna? Nasza historia sięga w przeszłość o wiele dalej niż sumeryjskie gliniane tabliczki, ponieważ w geologii oraz w ustnych przekazach brzmią odległe echa zdarzeń spoza świata starożytności. Niełatwo jest je umiejscowić w czasie, jednak ich autentyzm nie budzi wątpliwości. Świat za morzami Przekazy celtyckie mówią o innym, leżącym na zachodzie “świecie za morzami", podczas gdy Biblia, zamknięta w swym niemodnym już nieco egocentryzmie, umiejscawia kolebkę ludzkości na Bliskim Wschodzie, w dorzeczu Tygrysu i Eufratu, nie wykluczając wszakże możliwości przedłużenia ziemskiej egzystencji w kierunku boskich niebios, które mogą oznaczać inne planety i gwiazdy. Teolodzy i historycy w spokoju ducha przyjmują biblijna propozycję, opatrując ją pieczęcią swej oficjalnej aprobaty. Co jednak począć z przekazami rodem z Irlandii, Walii, Francji, Hiszpanii i Meksyku, z mitologiami pochodzącymi z całego świata, z których każda reprezentuje swą własną wersję genesis. Uczciwość wymaga, aby badając hipotetyczne cywilizacje, brać pod uwagę każdy przekaz, a tropów poszukiwać w zbudowanym na zasadach logiki świecie, do którego prowadzi nas nasza wiedza. Takie spojrzenie pozwala sądzić, że geometryczny środek ludzkości nie znajduje się na obszarach Orientu, historia zaś nie bierze swego początku od Sumerów i potopu, który dla ortodoksyjnych archeologów stanowi punkt przecięcia naukowej pewności z niesionym przez tradycję domniemaniem. Nie ma najmniejszej wątpliwości, że opisany w Księdze Rodzaju globalny potop wygląda na o wiele bardziej destrukcyjną siłę, niż to można stwierdzić w dorzeczu Tygrysu i Eufratu. Bretońskie miasto Is zostało zalane podobnie jak ląd łączący Francję z Anglią i wydarzenie to, jako historycznie niewątpliwe, sięga w przeszłość dalszą niż epoka sumeryjska. Prehistoryczne pisemne przekazy z Glozel we Francji, Newton w Szkocji, Alvao w Portugalii, z Bautzen w Niemczech czy z rumuńskiego Costi są o tysiące lat starsze od tabliczek babilońskich i mówią o istnieniu wykształconych ludzi, którzy byli spadkobiercami niezwykle starych, zaginionych cywilizacji. Archeolodzy uparcie zamykają się w granicach kurczowego racjonalizmu: Oto wytapianie żelaza rozpoczęło się nie wcześniej niż przed trzema i pół tysiącem lat, a zatem epoka brązu wyprzedziła żelazo (jest to pogląd niemądry, gdyż opiera się wyłącznie na fakcie, że brąz jest metalem trwalszym od żelaza); najstarszymi ruinami są babilońskie zikkuraty (świątynne wieże tarasowe), a więc cywilizowany świat narodził się w Sumerze. Wszystko to jest fałszem. Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni Chińskie przekazy utrzymują, że ziemska cywilizacja liczy sobie kilkaset tysięcy lat. Przyrodoznawca Buffon ogłosił, że w niektórych rejonach kuli ziemskiej “spadały szeregami odłamki granitu, porfiru, jaspisu i kwarcu, zmieszane ze skamielinami nieznanymi na ziemi". Słynny matematyk Laplace pisał: Z krain, które zamieszkiwali, zniknęli wspaniali ludzie o imionach prawie nieznanych historii. Języki, którymi się porozumiewali, a nawet ich miasta przestały już istnieć; z osiągnięć ich wiedzy i przemysłu nie pozostało nic poza niejasną tradycją i kilkoma przekazami pisemnymi o niepewnym pochodzeniu. Aleksander Humboldt, twórca geografii botanicznej, utrzymywał, że w zamierzchłych czasach potężny kataklizm zatopił większą część zamieszkałego przez ludzi świata. “Nie ma wątpliwości" powiedział wielki fizyk Arago, “że powodzie nie są wyjaśnieniem skutków, które stwierdzają geolodzy". Był on przekonany, że nastąpiło głębokie obsunięcie powierzchni ziemi spowodowane kosmiczną katastrofą. Królewski astronom i członek Akademii Nauk, Jean Syhrian Bailly, tak pisał w 1785 r.: Tradycje i pomniki dają obfite świadectwo tego, że przed całopalną pożogą na ziemi istniała światowa cywilizacja, z której pozostały jedynie szczątki. Biorąc pod uwagę te wypowiedzi sławnych ludzi, pisarz A. d'Espiard de Cologne pokusił się o takie podsumowanie: Wygląda to tak, jakby na powierzchni kuli ziemskiej wszystko się bezładnie piętrzyło; jak gdyby na ziemię spadł jakiś inny świat, lub przynajmniej jego odpryski. Dziś geolodzy, etnolodzy, archeolodzy i naukowcy wszystkich innych dyscyplin zgodni są co do tego, że potężne trzęsienia ziemi i powodzie spustoszyły ją i zdziesiątkowały jej mieszkańców w czasach, które można w przybliżeniu określić na lata: 4 000, 10 000, 16 000 przed Chrystusem [...] i tak dalej. Wszyscy uznaliby możliwość istnienia zaginionych cywilizacji gdyby nie zasiane przez prehistoryków wątpliwości w postaci wymyślonych przez nich er w rodzaju paleolitu czy neolitu albo też idei pochodzenia człowieka od małpy. Jeśli nasi przodkowie byli małpami, to z pewnością nie mogli zajmować się fizyką atomową, telewizją czy kosmicznymi podróżami! Jednak w ciągu ostatnich kilku lat dwa odkrycia podważyły teorie historyków starej szkoły, sprawiając że problem jest znów aktualny. Nowe konstatacje brzmią: 1. Jest rzeczą nieprawdopodobną, by człowiek pochodził od małpy. 2. Paleolit i neolit to wymysły, monstrualne błędy, oparte wyłącznie na fałszywych interpretacjach. W następnych rozdziałach omówię to bardziej szczegółowo, teraz zaś zwracam tylko uwagę, że nasi przodkowie, z wyjątkiem nielicznych, żyjących na marginesie prymitywnych osobników, nigdy nie używali kamiennych noży, toporów czy innych narzędzi. Gdyby bowiem stosowanie tych kamiennych przedmiotów było powszechne, to takie znaleziska powinny iść w miliardy. W porównaniu z tym nie znaleziono właściwie nic, poza kilkuset tysiącami kamiennych toporów (główne narzędzie), nie wystarczających, by przyjąć, że jedno ziemskie pokolenie liczyło więcej niż dwadzieścia osób. Wciąż istnieją dowody świadczące o tym, że pogrzebane zostały miasta, a całe kontynenty unicestwione przez powodzie i kosmiczne kataklizmy - że przed nami istniały nieznane cywilizacje. Wierzyli w to: Buffon, Laplace, Arago i dziesiątki innych uczonych. Czemu więc nie mielibyśmy wierzyć i my? Podwodne i podziemne świątynie i miasta W różnych miejscach pustyni Gobi rosyjscy archeolodzy odkryli rozlegle, wychylające się z piasku fundamenty. Na pustym jemeńskiej, w pobliżu Maribu, znajdują się ruiny starożytnej stolicy królowej Saby, pod nimi jednak są fundamenty znacznie starszego miasta z czasów, kiedy Arabia była urodzajną, dobrze nawodnioną krainą. Idąc dalej na północ, ponad sto kilometrów na zachód od Homs w Syrii, napotykamy ruiny Palmiry. Czemuż to wielkie starożytne miasto wybudowano na pustyni? Historycy nie potrafią odpowiedzieć na to w sposób przekonywający, a dodatkowo deprymuje ich świadomość, że w stolicy królowej Zenobii żyło, zaspokajało głód i pragnienie setki tysięcy mieszkańców. Wszystko jednak stanie się zrozumiałe z chwilą, gdy przyjmiemy, że w owym czasie ta pustynia była terenem uprawnym. Według żydowskich przekazów, Palmirę wybudował król Salomon, jednak już wcześniej na miejscu tym znajdowały się ruiny. Niektórzy kronikarze zgadzają się z baronem d'Espiardem de Cologne co do tego, że “wielce czcigodny król [Salomon] znalazł zakopany w mieście wielki skarb; w mieście, które zostało zniszczone przez straszliwy kataklizm. To właśnie było źródłem jego słynnych bogactw". Król Salomon wysyłał ekspedycje do Ofiru, usytuowanego podobno na terenach dzisiejszej południowej Rodezji, by zdobyły złoto na budowę świątyni. Spotkało go jednak spore rozczarowanie. W rzeczywistości Salomon był pierwotnie ubogim królem, który z konieczności przyjął od Hirama pomoc przy wznoszeniu świątyni. Twierdzenie d'Espiarda de Cologne nie było więc zupełnie pozbawione podstaw. Według legendy, starożytne greckie miasto Copae zostało zniszczone przez Herkulesa. W historii tej kryje się oczywiście bardziej racjonalna prawda. Jeszcze w dziewiętnastym wieku pozostałości miasta widoczne były na dnie jeziora Copais. Pięć tysięcy lat temu gród ten musiał się znajdować co najmniej pięćdziesiąt metrów wyżej. Archeolodzy ze zdumieniem odkryli system kanalizacji odprowadzającej ścieki do morza, ponieważ jednak miasto osiadło na dnie zagłębienia, kanały te skierowane były ku górze zamiast prowadzić w dół. Świadczy to o rozmiarach kataklizmu. Grecy nie zachowali o nim żadnych wspomnień i wszystko przypisali gniewowi Herkulesa. Copae było zaś miastem potężnym. Wyrąbane w litej skale przejścia towarzyszyły pięćdziesięciu odgałęzieniom ciągów kanalizacyjnych, służąc jako wentylacyjne szachty. Cały ten system był dokonaniem tytanicznym, przekraczającym możliwości zarówno starożytnej, jak i współczesnej Grecji. Schronienie dla wtajemniczonych Zasypane świątynie są odkrywane w Egipcie kilkakrotnie w każdym stuleciu i nie ma wątpliwości co do tego, że pustynia wciąż jeszcze kryje rozległe, nieznane miasta. Częściowo odkopano zabytki Teb, “miasta stu wrót" z jego skalnymi grobowcami i podziemnymi pałacami. Podobnie ma się rzecz z Karnakiem, gdzie tysiąc sześćset potężnych sfinksów pełni straż wzdłuż królewskiego traktu. Odkryto również Sfinksa w Gizie, a także dolne partie piramid, jednak prastary Egipt, ten sprzed faraonów i potopu wciąż jeszcze spoczywa głęboko uśpiony pod milionami metrów sześciennych piasku, którego spiętrzenie pozostaje nadal nie wyjaśnione. Baron d'Espiard de Cologne, który całe swe życie poświęcił badaniu tych spraw oraz gromadzeniu przekazów pochodzących z Afryki Północnej , tak pisał w swej książce L’Egypte et l'Oceanie (Paryż, 1882): W zamierzchłych czasach powiadano, że na południe od Wielkich Piramid i na zachód od zapadłych ruin Memfis znajduje się świątynia oraz resztki mniej lub bardziej zasypanego piaskiem starego portyku, który nie jest łatwy do znalezienia w bezmiarze pustyni. Legenda głosi, że tu właśnie znajdują się wejścia do długich podziemnych korytarzy prowadzących do labiryntów oraz starożytnych niezwykłych pomieszczeń mieszkalnych. Piramidy zaś były jedynie okazałymi wieżycami całego tego systemu. Rozległe połączone ze sobą odgałęzienia nadawały budowli charakter miasta pogrążonego nie w wodzie, lecz raczej wchłoniętego przez suchą materię. Wciąż nie podając źródeł swych informacji, baron dorzuca, że tajemnica ta długo jeszcze pozostanie nie wyjaśniona, ponieważ grupy osób wtajemniczonych organizują spotkania w zasypanym mieście, które pełni również rolę azylu “wysokich osobistości świata Zachodu". A za- tem pod egipską pustynią leżało podziemne królestwo podobne do tybetańskiej Agarthy. Obliczenia i dociekania zadufanych uczonych mężów", kazały wtajemniczonym kręgom Egiptu i Zachodu - przewidującym z dużym wyprzedzeniem wielkie kataklizmy, które miały dotknąć glob ziemski - zbudować sobie ten azyl, a jednocześnie zabezpieczyć “różnego rodzaju cenne przedmioty oraz archiwa prastarego świata. Rozważania D'Espiarda de Cologne nie są zbyt przekonywające, jednakże nikt już nie pamięta, że dziewiętnastowieczne wykopaliska słynnego egiptologa, Augusta Mariette'a, zdają się potwierdzać te fantastyczne interpretacje. Pod Sfinksem Na głębokości dwudziestu metrów pod Sfinksem Ma-riette odkrył gigantyczne budowle i wspaniałą świątynię o niezliczonych komnatach i korytarzach, zbudowaną z granitu i alabastru. Pozbawiona jakichkolwiek napisów czy płaskorzeźb, trwała pogrzebana przez tyle tysięcy lat, żaden historyk nie podejrzewał nawet jej istnienia. Tradycja głosi, że Sfinks został wzniesiony w czasach, których nie sięga ludzka pamięć i że to samo odnosi się do Piramid. Jest też rzeczą zupełnie oczywistą, że nie wybudowano ich na pustyni. W mojej książce 100 000 lat nieznanej historii człowieka w dość istotnym stopniu rozwijam ten temat - teraz mogę dokonać kolejnego uzupełnienia. Jeśli Piramidy są tym, za co je uznajemy - a więc rodzajem ostoi w obliczu ziemskich kataklizmów i groźby pogrzebania pod przesuwającymi się piaskami - to należy przyjąć, że spełniają one również rolę świątyń, w których deponowane były najcenniejsze dokumenty staro- żytnych cywilizacji. Oznacza to, że ich budowniczowie prawdopodobnie zamierzali nadać im takie rozmiary, masę oraz wewnętrzny i zewnętrzny kształt architektoniczny, które świadczyłyby o wysokim poziomie wiedzy matematycznej i astronomicznej. Zabytki starożytnego Egiptu potrafią mówić, jednak milczą mimo niezliczonych prób wydobycia z nich informacji przez naukowców, pseudonaukowców czy okultystów. Wielkie Piramidy nie chcą zdradzić swej tajemnicy ignorantom. Piramidy Data ich budowy nadal pozostaje zagadką. Napoleon ocenił ich wiek na około cztery tysiące, a Herodot na sześć tysięcy lat. Według współczesnych archeologów Piramidy są grobowcami i podobnie jak Sfinks zostały zbudowane około 2900 r. przed Chrystusem. Historyk Abu-Zeyd el Balchi pisze, że “przetłumaczono na arabski napisy wyryte na Piramidach, co pozwoliło określić, kiedy zostały zbudowane. Było to mianowicie w okresie, gdy konstelacja Lutni znajdowała się w zodiakalnym znaku Raka. Z obliczeń wynika, że chodzi tu o siedemdziesiąt dwa tysiące lat przed Hedżrą [ucieczka Mahometa z Mekki do Medyny przed prześladowaniami w 622 r. - przyp. tłum.]. Wydaje się to z lekka przesadzone! Papirusy znalezione przy mumiach przez arabskich i koptyjskich archeologów, Armeliusa, Abumazara i Murtadiego przekazują bardziej prawdopodobną relację: W tym czasie Saurid, syn króla Egiptu Sahluka, ujrzał we śnie ogromną planetę, która z potwornym łoskotem uderza w Ziemię, pogrążając ją w ciemnościach. Zdziesiątkowana ludność nie wiedziała, gdzie się schronić przed spadającymi głazami i cuchnącą wodą, które towarzyszyły kataklizmowi. Zdarzenia te rozgrywały się w czasie, gdy samo centrum konstelacji Lwa sięgnęło właśnie głowy Raka. Wówczas król Saurid wydał polecenie budowy Piramid. Historia ta pozostaje w zgodzie z istniejącymi na całym świecie legendami, które mówią o spadającym na ziemię nieboskłonie i - w mojej ocenie - ma związek z pojawieniem się planety Wenus. Starożytni twierdzili, że pokrywający Piramidy wapień (dziś zniknął on już całkowicie) zdobiły napisy w nieznanym języku. Teksty te oglądał w trzynastym wieku arabski historyk i lekarz, Abdallatif. Brak jest jednakże hipotez, które by w sposób zadowalający wyjaśniały tajemnicę Piramid. Ich przeznaczenie nadal pozostaje zagadką, ich inskrypcji nie rozszyfrowano, a niższe kondygnacje są dla nas niedostępne. Archeolog Jomard oświadczył “Wciąż wymaga odpowiedzi pytanie w jakim celu spiętrzono taką masę kamienia; a także jakie jest przeznaczenie tych wszystkich podziemnych galerii, tej obfitości komnat; szybu, o którym nie wiemy, gdzie ma wlot, ani jak wygląda jego najniższy odcinek; tych skośnych, horyzontalnych i krętych przejść najrozmaitszych rozmiarów; tych dwudziestu pięciu zagłębień w kamiennych ławach górnego korytarza; tej galerii o podwyższonym sklepieniu, za którą biegł niezwykle niski pasażyk; tych trzech pojedynczych wnęk przed wejściem do głównej sali - ich kształtu i szczegółów nie dających się porównać do niczego znanego nam dotychczas...". Nie dających się porównać do niczego znanego nam dotychczas - i tu być może kryje się klucz do tajemnicy! To prawda, że okultyści odpowiedzieli na te pytania, podtrzymując zwłaszcza twierdzenie, że wnętrze Piramid jest szlakiem wtajemniczenia. To prawda, że inne pomniki na świecie są podobnymi zabytkami: megality, wygładzone kamienne jaskinie Bretanii i Wysp Brytyjskich; świątynia Hagar na Malcie; posągi na Wyspie Wschodniej, ziemne piramidy Polinezji. Tajemnica otacza nasz świat, jednak zwłaszcza wewnętrzna architektura egipskich Piramid “nie da się porównać do niczego znanego nam dotychczas". Budowle pozaziemskie? Powstaje pytanie: Czy ich znaczenie, czy powód ich istnienia wykracza poza granice naszego pojmowania? Takie pytanie postawiono pewnego wieczora przy Okrągłym Stole, wokół którego zasiedli członkowie tajnego paryskiego studium problemów fantastycznych i niewytłumaczalnych. (Towarzystwo to urządza okresowe spotkania na zapleczu restauracji przy Rue Rodier. Wokół stołu, oświetlonego lampą naftową czterech mężczyzn i cztery kobiety rozważają różne tajemnice i proponują rozwiązania wolne od naukowych i religijnych dogmatów, by wydobyć inne prawdy związane z czasem i przestrzenią, prawdy niemożliwe do zaakceptowania przez umysły trzymające się kurczowo tradycyjnego racjonalizmu.] Według tej hipotezy ludzie, którzy przybyli na Ziemię z innej planety, ci nasi praprzodkowie, po kilkuset lub kilku tysiącach lat zamieszkiwania, prawdopodobnie określili dokładną datę kataklizmu, który miał “położyć kres naszemu światu". Pragnąc pozostawić przyszłym pokoleniom pouczającą dla nich pamiątkę, wybudowali w Egipcie Piramidy, a w Boliwii Wrota Tiahuanaco. Nauka tych pozaziemskich istot była oczywiście uwarunkowana przez ich naturę. Nasi archeolodzy ze swymi pospolitymi umysłami nie potrafili dotychczas znaleźć klucza do odczytania tej informacji, należy jednak liczyć na rozwój, który w przyszłości pozwoli ją rozszyfrować. Gdy orientacja Wielkiej Piramidy pokryje się z kierunkiem północnym, będzie to oznaczało początek nowej ery, człowiek zaś stanie wobec ukrytej dotychczas prawdy - nagiej, oślepiającej i być może strasznej. Dociekając matematycznych współzależności w wymiarach Wielkiej Piramidy, które bezsprzecznie mają wielkie znaczenie, okultyści po prostu przewidzieli prawdę, która wciąż jeszcze nie jest powszechnie głoszona, ani też nie została dostatecznie precyzyjnie sformułowana. Aczkolwiek ani te przekazy, ani archeologiczne odkrycia nie wyjaśniły tej tajemnicy, to jednak dają nam one pewność, że dolne partie konstrukcji Piramid sięgają w przeszłość o wiele dalej niż biblijny potop. Miasta-azyle Czy dopuszczalny jest sąd, że tajemne miasto Giza, jeśli ono w ogóle istnieje, niejednokrotnie odgrywało rolę schronienia podczas kilku potopów oraz że może ono być ponownie wykorzystane do takiego celu w wypadku następnego globalnego kataklizmu? Hipoteza ta, uznana przez wtajemniczonych, każe nam przypuszczać, że w Piramidach nadal spoczywają dokumenty pochodzące z okresu przedpotopowego. Przekazy z Indii, Azji Mniejszej oraz Ameryki Północnej i Ameryki Południowej dziwnie zgodnie mówią o tym, że wtajemniczeni znajdowali bezpieczne schronie nie na wszystkich kontynentach. Ossendowski w swej książce Przez kraj zwierząt, ludzi i bogów pisze, że pewien chiński lama “powiedział Bogdo Khanowi, jakoby podziemne jaskinie Ameryki zamieszkiwały starożytne ludy, które zniknęły pod powierzchnią". Czy jest to legenda? Nie. To oczywiste, że w podziemnych miastach nie mieszkają już ludzie, “którzy zniknęli pod ziemią"; żyli tam jednak przed kilku tysiącami lat, a w ruinach Tiahuanaco w Boliwii dziewiętnastowieczny przyrodnik Charles d'Orbigny widział wejścia do podziemnych galerii prowadzących do tajemnego miasta. Jest nawet prawdopodobne, że otwarte kurhany i podziemne galerie w Bretanii i Irlandii również służyły jako osłona “przed spadającymi z nieba głazami" podczas wielkiego kosmicznego kataklizmu. Na skraju lasu Broceliande niedaleko Neant, w bretońskim Departamencie Morbihan, istnieje miejsce zwane Petruis Neanti, które -jak twierdzą okultyści - jest wejściem do tajnego celtyckiego schroniska, analogicznego do tybetańskiej Agarthy. Także Peruwiańczycy z doliny Xauxa oraz Meksykanie i Indianie z jezior kultywują tradycję utrzymywania tajnych schronów dla wtajemniczonych, którzy po kataklizmie mieli do spełnienia misję odtworzenia życia na nowo. Powierzchnia Księżyca Przyczyny oraz sam charakter kosmicznych kataklizmów Biblia tłumaczy gniewem Boga, jednak bardziej racjonalne podejście wskazuje raczej na perturbacje zachodzące w systemie słonecznym. W czasach starożytnych twierdzono, że tragedia potopu zbiegła się w czasie z potężną zmianą planetarną. Baron d'Espiard de Cologne przedstawił teorię, której - choć może się ona zrazu wydać nieprawdopodobna - nie należy odrzucać bez zastanowienia, ponieważ oparta jest na faktach, jeśli nie rozstrzygających, to co najmniej symptomatycznych. Autor ten twierdzi, że wielka część księżycowej flory, fauny i warstwy minerałów spadła na Ziemię, grzebiąc pod sobą nasze dawne doliny, miasta i cywilizacje oraz spiętrzając góry tam, gdzie przedtem były równiny, pełne zaś zieleni i gęsto zaludnione obszary obracając w piaszczyste pustynie. Dziś wiemy, że naga, spustoszona i pokryta pyłem powierzchnia Księżyca wygląda tak, jakby jej zewnętrzna warstwa została zdarta i odrzucona gdzieś daleko. To jakby “oskalpowanie "naprowadza nas na myśl, że kiedyś Księżyc uległ straszliwej katastrofie. Co więcej - pozbawiony jest on oceanów i atmosfery. Albo więc nie miał ich nigdy, albo - co bardziej prawdopodobne - w jakiś sposób je utracił. Księżyc był gwałtownie zbombardowany przez meteoryty, wskutek czego jego powierzchnia pokryta jest kraterami niczym Aragonia w 1918 r. Rodzi się więc pytanie: Dlaczego bombardowany miałby być tylko Księżyc, a Ziemia nie? Czy Księżyc jest planetą, która - poobijana podczas swej kosmicznej podróży - zjawiła się znikąd, by następnie po zderzeniu się z Ziemią lub minięciu jej w bliskiej odległości stać się jej satelitą? D'Espiard de Cologne wykazał wielką bystrość, opowiadając przed wiekiem o wielkich wojnach jądrowych, naturalnych kataklizmach i być może o ingerencji istot pozaziemskich. Utorował tym drogę oczywistemu już dziś pojęciu powszechnej ewolucji. Jego teoria jako całość ma posmak fantastyki, totalnie jej jednak zlekceważyć nie można, każdy bowiem (wyjąwszy prehistoryków) wie, że nasz glob poddawany był potężnym bombardowaniom z przestrzeni kosmicznej, wskutek czego niektóre obszary zostały zatopione a całe populacje - zmiecione z powierzchni ziemi. W pamięci rasy ludzkiej nie zachowało się jednak prawie nic na temat powodzi czy śmiercionośnych deszczów ognia, ziemi i kamieni, które okresowo pustoszyły naszą planetę. Zdarzyło się to zupełnie niedawno, w roku 1500 r. przed Chrystusem, i tylko cud sprawił, że od tamtej chwili ciągle jeszcze trwamy w kosmicznej ciszy - cud, który jednak nie może powtarzać się w nieskończoność! Współcześni Europejczycy i wszyscy inni ludzie - pisze d'Espiard de Cologne - mają przed sobą tylko kilka stuleci na zorganizowanie się i przygotowanie na Ziemi, by przetrzymać liczne ataki z zagadkowej przestrzeni kosmicznej. Ta ciężka próba będzie jedynie kolejnym etapem niebiańskiej transformacji. Zniknęło już pytanie o koniec świata, pojawiła się natomiast kwestia wszechogarniającej ewolucji, mimo całego szacunku dla tych miałkich ludzi, którzy nie chcą zaryzykować wyjścia z kręgu banału, mając zawsze w zanadrzu oskarżenia o obrazoburstwo i naukową szarlatanerię wobec tych wszystkich, którzy próbują poszerzyć ich ciasne ograniczone umysły. Fakt zapomniany: koniec ostatniego świata Niezależnie od merytorycznej wartości teorii d'Espiarda de Cologne, wydaje się pewne, że ogólnoświatowe kataklizmy nawiedzały Ziemię w przeszłości. Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lub jedenastu tysięcy lat kulę ziemską kilkakrotnie pustoszyły katastrofy, których skutki dadzą się jedynie porównać do zniszczeń powstałych w wyniku wybuchu tysięcy ładunków jądrowych. Oceany przetaczały się przez górskie łańcuchy i wlewały w doliny, przesuwały się bieguny, niektóre kontynenty tonęły w falach, inne - wyłaniały się z morskiego dna, za każdym zaś razem ginęła niemal cała ludzka rasa. Nasi przodkowie stosunkowo niedawno doświadczyli takich wstrząsów. Szczęśliwcy, którzy je przeżyli, przekazali swoje informacje w formie legend i świętych tekstów. Jednak czy to wskutek głupiej beztroski, czy też uległości wobec jakichś tajemniczych rozkazów, czołowe postacie naszych instytucji i świata nauki albo zaprzeczają tym wszystkim przedpotopowym wydarzeniom, albo też twierdzą, że nic im o nich nie wiadomo. Według nich za- topienie Atlantydy to jedynie wymysł Platona. Z uśmiechem pobłażania oznajmiają, że kraina Mu, zaginiona cywilizacja oraz pogrzebane miasta to nic innego jak tylko umysłowe odchylenia, będące udziałem okultystów. Prawda jest taka, że cała nasza - oparta na wielkim szalbierstwie - cywilizacja zbudowana jest z dogmatycznych podstaw, pozbawionych sensu pomysłów oraz tak zwanych świętych tekstów, zresztą ocenzurowanych i zniekształconych. Zdemaskowanie oszustwa i ponowne rozważenie całego problemu byłoby zadaniem wręcz tytanicznym, wstrząsem na skalę światową, przedsięwzięciem, którego nasza tradycyjna nauka nie jest w stanie podjąć. Chcąc nie chcąc, muszą więc nadal grać znaczonymi kartami, podrwiwać z “bajania" tradycji, twierdzić, że cywilizacja narodziła się w Sumerze oraz że zarodek pierwszej ludzkiej istoty powstał z nasienia afrykańskiej lub azjatyckiej małpy. Jakże jednak odmienne prawdy na temat przeszłości jawią się tym wszystkim, którzy wracają do niej unikając zdeptanych szlaków oficjalnej historii! Jeśli przed czterema tysiącami lat zginęła niemal cała ludzka populacja, jeśli zalane zostały kontynenty, jeśli -być może - inne planety otarły się o powierzchnię Ziemi, swą grawitacją powodując wzburzenie jej oceanów oraz zrzucając do nich swe górskie łańcuchy, a może i miasta, czyż wobec tego wszystkiego nie powinniśmy dokonać rewizji części naszej wiedzy, by dostosować ją do danych niesionych przez zrekonstruowaną historię? Tego właśnie będę próbował dokonać, odwołując się do jedynych wciąż dostępnych dla nas źródeł: przekazów ustnych i pisemnych. Potop: Świat powstał w Armenii Obraz globalnego potopu (potwierdzonego przez naukę), przedstawiany przez wszystkich starożytnych zgadza się w kilku zasadniczych punktach. A więc jest to zagłada ludzkości z wyjątkiem jednej pary ratujących się w łodzi osobników, którzy następnie na nowo zaludniają Ziemię. Biblijny potop, mimo że odtworzony z przekazów fragmentarycznych, przedstawiony jest dość spójnie. “I Jahwe rzekł: «Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a wraz z ludźmi zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem»" (Księga Rodzaju, 6:7) . Można by uczynić Panu zarzut niesprawiedliwości, że oto w gniewie postanowił unicestwić winnych i niewinnych, dusze czyste i zbrukane, ludzi i zwierzęta - lecz czyż nie jest to sprawa symbolu? Bóg postąpił zgodnie ze swą decyzją, oszczędzając jedynie cnotliwego Noego, jego rodzinę i zwierzęta, które weszły na pokład arki. “Cokolwiek oddychało, cokolwiek istniało na lądzie - wymarło" (Księga Rodzaju, 7:22). Noe wraz z całą resztą wylądował na górze Ararat w Armenii. Jeśli mamy wierzyć Biblii, to obecny świat nie zrodził się w Sumerze, lecz w Armenii, a co za tym idzie - nasza cywilizacja jest drugą z kolei w historii ludzkości. Uratowane archiwa świata Przekazy chaldejskie są raczej zgodne z biblijnymi. Króla Ksisuthrosa o rychłym nadejściu potopu ostrzegł Chronos. Zakopał więc pod Sisparis, Miastem Słońca, “teksty, które mówiły o początku, środku i końcu wszystkiego" (a więc pisma starsze od Biblii), by potem wraz z całym swym dworem umknąć na statku, który podobnie jak arka osiadł w końcu w Armenii, lecz na Górze Korkura. Tu ważna uwaga. Gdy tylko statek wylądował na szczycie Korkury, wysiedli zeń król Ksisuthros, ten chaldejski Noe, jego żona i córka oraz kapitan i nikt już więcej tej czwórki nie widział, mimo że jedynym suchym kawałkiem lądu była wówczas niewielka wysepka. Podobnie jak Enoch zostali oni zabrani do nieba. Ale w jaki sposób? Czy zrobili to aniołowie, czy też jakaś latająca maszyna? Według przekazów apokryficznych Noe miał ze sobą w arce najstarszą książkę świata, Księgę Enocha. Inni natomiast wtajemniczeni, a wśród nich Enoch i jego syn Metuszelach uciekali drogą powietrzną przez cały czas trwania potopu. Przekazy na całym świecie potwierdzają autentyczność potopu oraz owego “końca świata". W Indiach Wedy i Ramajana opowiadają podobną historię, w której bóg Brahma obarcza legendarnego Manu odpowiedzialnością za ponowne zaludnienie Ziemi. W późniejszej jednak księdze Bhagavata Purana rolę Manu gra król Drawidów, który ukrył uprzednio cenne Wedy prawdopodobnie w sanktuarium Agarthy. W Egipcie Hermes Trismegistus przewidując potop, spisał sumę ludzkiej wiedzy na stelach [stojących płytach kamiennych - przyp. tłum.] tak, że zapis nie został zniszczony. Przekaz żydowskiego historyka Józefa Flawiusza głosi, że patriarcha Set, by nie zaprzepaścić ludzkiej wiedzy “a przeczuwając podwójne zniszczenie za sprawą ognia i wody, które przepowiedział Adam, wzniósł dwie kolumny, jedną z cegieł, drugą z kamienia, na których wyryto informację o dorobku umysłowym człowieka". Świadectwo kataklizmu na Ziemi Platon powiada, że kiedy Solon pytał egipskich kapłanów o stolicę Egiptu Dolnego, Sais, jeden z nich odpowiedział: “Rasa ludzka niejednokrotnie ulegała w przeszłości zagładzie i nie raz jeszcze ją to spotka, a działo się to z różnych powodów. Największe kataklizmy niosły ze sobą ogień i woda, mniejsze katastrofy miały swe inne niezliczone przyczyny". W odniesieniu zaś do Atlantydy: “Nastąpiło gwałtowne trzęsienie ziemi i powodzie, i w ciągu jednego dnia i nocy jednocześnie wszystkich wojowników wchłonęła ziemia, tak jak w morskich głębinach pogrążyła się wyspa Atlantyda". Grecy mówili o dwóch potopach: jednym z czasów panowania Ogygesa, drugim - z okresu Deukałiona, syna Prometeusza, a więc jak się przypuszcza sprzed około trzech i pół tysiąca lat. Na obszarze dzisiejszych Niemiec potop poprzedzała ogniowa nawałnica przypominająca kosmiczny kataklizm, co powtarza się także w większości przekazów pochodzących ze wszystkich części świata, gdzie spadające z nieba ogień i woda uzupełniały się w niszczeniu ludzkiego rodzaju. W Księdze Wyjścia i Księdze Jozuego Biblia mówi o dziwnych niebieskich i ziemskich zjawiskach, jakie występowały po potopie. W Księdze Wyjścia (9:23-26) czytamy: Jahwe zesłał grzmoty i grad. Błyskawice poleciały ku ziemi i Jahwe spuścił grad na ziemię egipską. Wśród nieustannych błyskawic spadł ciężki grad, jakiego nie było w całej ziemi egipskiej od czasów jej zamieszkania. Grad ten zbił w całym Egipcie wszystko, cokolwiek znajdowało się na polu, od człowieka do bydlęcia. Wybił też ów grad wszystkie rośliny polne i połamał wszystkie drzewa na polu. Nie było gradu tylko w ziemi Goszen, gdzie mieszkali Izraelici. Oczywiście można wątpić w tę łaskawość losu, zważywszy zwłaszcza istnienie znanych rabinom przekazów mówiących, że wyginęła niemal cała ludność Izraela. Egipcjanie, kojarząc czas tych wydarzeń z Wyjściem Żydów, twierdzą, że koniec okresu Egiptu Środkowego wyznaczony był kosmicznym wstrząsem i że ogromna większość ludności została wówczas zgładzona. Można mieć też wątpliwości co do samego wydarzenia, jakim było Wyjście Izraelitów z Egiptu. Chodzi tu prawdopodobnie jedynie o długą tułaczkę kilku plemion. Wyczerpani kataklizmem Egipcjanie nie ścigali Hebrajczyków. W takim wypadku przejście przez Morze Czerwone jest konfabulacją. Papirus z Ipuwer mówi o rzekach krwi, deszczu czerwonej ziemi, pożeranych przez płomienie murach i o wodnym korytarzu, który pochłonął ludzi. Te opowieści o wstrząsach popowodziowych są dla historyków zagadką. Czy tworzą jedynie zmienioną wersję wielkiego, ogólnoświatowego potopu, czy też - potwierdzając relacje Egipcjan i Biblii - odnoszą się do katastrof lokalnych? W greckiej mitologii ogólnoświatowe kataklizmy ilustruje bunt Tytanów, wojna olbrzymów i zmagania Tyfona z Zeusem. Morze i ziemia rozbrzmiewały odrażającym skowytem, jęczał rozdygotany nieboskłon... Żyzna ziemia płonęła i drżała, wybuchy targały gęstwiną borów, wszystko zamieniło się w jedną wielką kipiel... Ziemia i niebo mieszały się z sobą - pierwszą miotały głębokie konwulsje, drugie waliło się w dół (F. Guiraud i A.V. Pierre, Mythologie Generale). W swej książce Worlds in Collision Immanuel Velikovsky rozbudowuje tę hipotezę łącząc owe wstrząsy z przemieszczeniami komety, która dwukrotnie zahaczyła o Ziemię, zanim się przekształciła w promienną planetę Wenus. Uważam, że Velikovsky jest bardzo bliski prawdy i -będąc zwolennikiem wszystkich jego teorii - chciałbym zwrócić uwagę na coś, co moim zdaniem musiało poprzedzić naturalny kataklizm, mianowicie na katastrofę ziemską spowodowaną przez człowieka. Velikovsky nawiązuje do tego w ostatnich słowach swej przedmowy. To że “niebo spadło na ziemię" jest dla mnie tak oczywiste, iż wierzyłbym w to niezachwianie nawet wówczas, gdyby nie było na to żadnych dowodów. Starożytnym Celtom kataklizm kojarzy się z mrożącym krew żyłach strachem przed niebem, które może spaść na ich głowy. Litwini wierzyli, że spośród bogów przetrwał tylko jeden: Aryan Mannus, którego imię przypomina indiańskiego Manu, greckiego Minosa, walijskiego Menw czy egipskiego Menesa. Opis potopu przekazywany przez Turków, Arabów i katolików abisyńskich wzoruje się na wersji biblijnej. Podania afrykańskie mówią, że pewnego dnia w zamierzchłych czasach niebo spadło na ziemię. Święta księga Parsów, Bundahish, zawiera opis wojny między niebem i ziemią, między gwiazdami i planetami. Z Owidiusza wiemy, że Kaukaz stał w płomieniach, co się może wiązać z obficie tam zalegającymi złożami ropy, zwłaszcza w “Kraju Ognia", czyli Azerbejdżanie. Kosmiczny kataklizm w Indiach wywołały zmagania bogów Wisznu lub Kriszny z Wężem. Tekst Visuddhi Magga opowiada, że ziemia została przenicowana, cały zaś rytm świata - zakłócony. Podobnych określeń użyto w przekazach chińskich prawdopodobnie w odniesieniu do potopu z okresu panowania cesarza Yau, który widział zalewane wodą górskie szczyty i miliony ginących ludzi. Japonia również miała swój “koniec świata". Na Syberii opowiadają, że może ognia strawiło całą ziemię. Podania Eskimosów, Lapończyków, a zwłaszcza Finów (w Kalevali) mówią o “wywróconej do góry nogami ziemi" i ogólnoświatowej pożodze, po której nastąpił potop i unicestwił ludzką rasę. Potopy w Bochica w Kolumbii w Ameryce Południowej i w meksykańskim Coxcox przypominają kataklizm biblijny pod względem ilości ocalonych, których można policzyć na palcach. Niebo spadło kiedyś na ziemię również w Brazylii. W Polinezji był potop i deszcz ognia, po czym niektóre części lądu pogrążyły się w wodzie, inne zaś wyłoniły się z dna morskiego. Trzeba zaznaczyć, że na kosmiczny charakter końca świata wskazują wszystkie przekazy, nawet te pochodzące z odległych zakątków Afryki czy Polinezji, z jednym tylko wyjątkiem - Biblii, dla której cały świat ograniczał się do Jeruzalem. Ogólnoświatowe potopy i kataklizmy, relacjonowane w przekazach i potwierdzone przez Cuviera i geologów, nie pozwalają wątpić, że w przeszłości istniały jakieś zaginione cywilizacje, zatopione kontynenty, a także cała nieznana historia, której odtworzenie jest zadaniem fa- scynującym. Rozdział drugi Świat narodził się w USA Przyjrzyjmy się przez chwilę mapie świata, udając jednocześnie, że na temat historii ludzkości wiemy nie więcej niż świeżo przybyły na Ziemię mieszkaniec Wenus lub Betelgeuse [gwiazda-- olbrzym najjaśniejsza w konstelacji Oriona - przyp. tłum.]. Stwierdzimy wówczas, że spora część naszej planety to z jednej strony tereny pustynne, z drugiej zaś - lasy oraz żyzne pola i łąki. Logika podsuwa tu natychmiast nieodparty wniosek, że cywilizacje nie powinny się rozwijać w Afryce Północnej, Egipcie, Mezopotamii czy Afganistanie, ponieważ w tych rejonach występują szczere pustynie, gdzie nie ma mowy o znalezieniu takich podstawowych niezbędnych do życia czynników, jak woda, ziemia uprawna, leśna zwierzyna łowna, drewno i kamień, a więc budulec... Jeśli się więc starożytni tam osiedlali, musieli być zupełnie pozbawieni zdrowego rozsądku! Wybrali pustynię Tak właśnie należałoby myśleć, gdyby się nie miało pojęcia o historii ludzkości. A jednak wbrew wszystkiemu to właśnie na tych jałowych obszarach, i tylko tam, rozwinęły się największe cywilizacje Afryki i Azji (podobnie jak najwspanialsza cywilizacja europejska, która rozkwitła w skalistej Grecji). Czy mamy tu do czynienia z niewiarygodnym nonsensem? Zarówno na północ, jak i na południe rozciągają się pełne zwierzyny bory, żyzne, nawodnione przez tysiące strumieni i rzek równiny, na których można uprawiać proso, winogrona, pszenicę, jęczmień, soczewicę i wszystkie możliwe drzewa owocowe. Zające, króliki, kuropatwy, dziki i zwierzyna płowa mogłyby być łatwym łupem dla każdego łucznika, zaś w rzekach roiło się. od pstrągów, łososi, szczupaków, jesiotrów i minogów. Jednak ludzie z tamtych prehistorycznych czasów wzgardzili zielonymi polami i wybrali pustynie Afryki i Azji, a co za tym idzie - głód, suszę i niedostatek. Jest wręcz niewiarygodne, aczkolwiek prawdziwe i warte dogłębnych studiów, że to niezwykle tajemnicze zjawisko wzbudziło wśród archeologów i filozofów niewielkie tylko zainteresowanie. Nie miałoby sensu spieranie się, że obszary te dwa lub trzy tysiące lat przed Chrystusem nie musiały być tak jak dziś pustyniami. Na przykład czytając Biblię nie widzimy, by Hebrajczycy wędrowali wśród lasów, płynęli w łodziach rzekami, zbierali wiosną naręcza stokrotek czy też pielęgnowali siano na łąkach w zielonych dolinach. Zamiast tego brnęli przez bezkresne pustynie, a ich jedyną nadzieją na przetrwanie była manna z nieba. Pęknięcia Tajemnicę potęguje jeszcze i to, że wszystkie azjatyckie i afrykańskie cywilizacje sytuowały się na szerokości geograficznej, wzdłuż której biegła linia częstych trzęsień ziemi, podobnie jak pokrywały się z nimi, choć tym razem w układzie południkowym, potężne andyjskie cywilizacje Inków a także Majów i Azteków w górach Meksyku i Gwatemali. Kreśląc mapę terenów, gdzie występują trzęsienia ziemi, wulkany i pęknięcia skorupy ziemskiej, otrzyma się mapę krajów, w których powstały cywilizacje: Meksyku, Gwatemali, Peru, Chile, Kolumbii, Boliwii, Afryki Północnej, Hiszpanii, Francji, Włoch, Grecji Egiptu, Persji, Mezopotamii, Afganistanu, Chin, Indii itd, nie wyłączając zatopionych całkowicie lub częściowo tajemniczej Hiperborei oraz hipotetycznej Atlantydy i krainy Mu. Nasi prehistoryczni przodkowie nie tylko przedkładali pustynie nad zielony raj, ale swój masochizm posuwali do tego stopnia, że osiedlali się w możliwie najniebezpieczniejszych punktach, a więc tam, gdzie ziemia wypluwała z siebie ogień i lawę, otwierała swoje wnętrze, zabijając i niszcząc, gdzie spiętrzała powodziową falę oceanów. Wygląda to tak, jakby człowiekiem powodowała przemożna potrzeba chłonięcia jakiejś emanacji niezbędnej do jego rozwoju, promieniowania dobywającego się z pęknięć powierzchni globu sięgających aż do samego łona Matki-Ziemi. Stworzony z pyłu i gliny syn Gai, człowiek - pragnie żyć w bezpośrednim kontakcie ze swym matczynym łonem, niezależnie od tego, jak bardzo byłoby ono potworne. Dzięki temu czerpie on tchnienie życia z ziemskich trzewi, uczestnicząc tym samym w nieustającym procesie powstawania nowych pęknięć i płodnym rytmie ewolucji. Oddawanie religijnej czci macicy jest cechą wspólną wszystkich ludzi. Odnosi się to również i do Kościoła katolickiego z jego mistycznym traktowaniem dziewictwa i czarnymi statuetkami Maryi Dziewicy, zwłaszcza tej z Chartres, zwanej Matką Boską Podziemną, w czym wtajemniczeni dostrzegają symbol powrotu do materii. Idąc jeszcze dalej, utożsamiają oni wnętrzności Gai, albo Matki-Ziemi, z labiryntami mitologicznymi i tymi, które są wytyczone przez posadzki pewnych katedr, na przykład w Chartres czy Montpelier. W tym znaczeniu ścieżka wtajemniczenia idzie często od macicy (łona) ku wnętrzu, symbolizując “drogę przeciwną", wiodącą poprzez śmierć ku Zaświatom. Erotyzm jest czynnikiem pozytywnym równoznacznym z początkiem wszystkiego - praw fizyki, elektrodynamiki, psychologii i najbardziej wyrafinowanych zjawisk cybernetyki. Człowiek pozostając w pobliżu łona Gai, która dała mu życie, ma świadomość, że nie musi przecinać łączącej go z nią pępowiny; wie, że tam zakończy życie, a mimo to akceptuje swój los. I ten właśnie pierwotny, niezrównoważony wybór i masochizm zaowocował powstaniem przemysłów wykorzystujących ogień, sztukę architektury i upływ czasu, wszystko to odmierzane wielkimi odkryciami i najwspanialszymi cywilizacjami: w Egipcie z jego świątyniami i piramidami; w Arabii, Persji i Afganistanie; w mezopotamskim zadziwiającym Sumerze, wreszcie cywilizacjami Inków i Majów. Aby przetrwać, człowiek musiał wyostrzyć swój geniusz aż do wyrafinowania, gdyż alternatywą była jedynie wisząca nad nim kara śmierci. Musiał wymyślić, wynaleźć i stworzyć w ciągu kilku pokoleń to, czego złota era prehistoryczna nie była mu w stanie dać przez nie kończące się tysiąclecia stagnacji. (Istnienie złotej ery kłóci się z zasadami powszechnej ewolucji. Absolut wyklucza pojęcia złotego wieku, złotej liczby czy też niewzruszonej prawdy. Nawet w wypadku śmierci. Złota era zakłada nieśmiertelność, a co za tym idzie - wieczny i statyczny świat zamieszkały przez niezdolnych do prokreacji ludzi, bezpłciowych niby anioły z chrześcijańskiej mitologii. Jeśli w tym symbolu kryje się głęboka prawda, to być może dotyczy ona jakiegoś nieznanego nam Wszechświata). Dlaczego jednak wcześniejsi ludzie prehistoryczni nie wybrali życia w niebezpieczeństwie? Dlaczego nie zareagowali na wezwanie płynące z pęknięć w ziemskiej skorupie? Czy było ich tak niewielu, że pragnienie bezpieczeństwa okazało się silniejsze niż potrzeba ewolucji? A może należeli oni do innego gatunku? Taka hipoteza nie jest absurdem i zasługuje na głębszą analizę. Albo człowiek z Cro-Magnon i neandertalczycy byli istotami ziemskimi, które uległy degeneracji wskutek spowodowanego przez ich przodków promieniowania, przez co instynktownie odrzuciły ewolucję i jej symbole, a więc ogień i żelazo; albo też ludzie z czasów protohistorii - Sumerowie, Hebrajczycy, Egipcjanie, Inkowie i Majowie - byli potomkami ras pochodzących spoza naszej planety, co by tłumaczyło ich wyższość intelektualną i technologiczne osiągnięcia, choć nie zachowania jednostkowe. Zadecydował ktoś niewidzialny Niezależnie od tego czy pochodzili od autentycznych Ziemian, czy od istot pozaziemskich, wszyscy oni wykazywali instynkt samozachowawczy, u niektórych jednak przysłaniała go cudowna, czarodziejska albo natchniona zdolność przewidywania przyszłości. Prorocy potrafili więc zaglądać w przyszłość i dowiadywać się, kiedy pustynia zrodzi nową cywilizację, a następnie pochłonie upadające miasta i ludzi, którzy wypełnili już swoją misję i znaleźli się u kresu swego cyklu. Być może prorocy widzieli zalegające pod tym sterylnym piaskiem złoża ropy, które miały być nagrodą za długie cierpienia albo czymś w rodzaju piekielnego ładunku zdolnego rozsadzić planetę, gdy przyjdą czasy apokaliptyczne. Jedną z zasad ewolucji jest podobno to, że człowiek w dążeniu do zdobycia osiągalnego dlań wyrafinowanego rozwoju zmuszony jest poszukiwać rozwiązań ryzykownych, odrzucając jednocześnie rozstrzygnięcia pozwalające zdobywać równowagę drogą najmniejszej linii oporu. Od chwili, gdy człowiek prehistoryczny przystosował się idealnie do warunków swego życia, przestał już być podmiotem biologicznej ewolucji i podporządkował się tylko przyrodzie. Pewnego dnia odrzucił tę zależność i zaczął sobie cenić wolną wolę. Opuścił wiek złoty i wybrał wiek żelaza. Jest to równoznaczne ż niezwykłym rozbudzeniem świadomości i wyzwoleniem inteligencji kierującej się przeciw dyktaturze instynktu, który hamował rozwój człowieka. Wybrał więc on następnie okolice tektonicznych pęknięć oraz pustynie jako miejsca, w których pragnął kontynuować przygodę życia. Od tej chwili musiał się liczyć z brakiem stabilizacji i niebezpieczeństwem śmierci, jednocześnie jednak wyzwolił się z kręgu bezproduktywnej i nie kończącej się teraźniejszości. Jak byśmy tego nie tłumaczyli, to ostatecznie musimy dojść do nadrzędnej przyczyny, która doprowadziła do wyboru tańca na krawędzi wulkanu. Można ją określić jako prawo powszechne albo determinizm. Można nazwać ją Bogiem, Lucyferem, geniuszem inteligencji, intelektualnym przewodnikiem człowieka; albo Szatanem – jeśli uwzględnimy przerażające strony cywilizacji... Wszystko zależy od znaczenia, jakie się przypisuje ewolucji. Tak więc niczego jeszcze nie wyjaśniono w sprawie prapoczątków rodzaju ludzkiego, można jednak zaobserwować pewną rytmiczność: ekspansja kosmosu przeplatana okresami kontrakcji związanymi z “tchnieniem Brahmy" i konwencjonalnymi teoriami pulsującego Wszechświata. Jedna wielka strefa pęknięć tektonicznych, globu zdaje się wymykać powszechnemu prawu rządzącemu znikającymi cywilizacjami. Leży ona na terytorium dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Na obszarze tym, między trzydziestym i czterdziestym stopniem szerokości geograficznej północnej, wszystko powinno bujnie rozkwitać - zamiast tego jest tam pustka, a tam gdzie należałoby się spodziewać fantastycznie żyznej gleby, widzimy niczym niewytłumaczalną jałowość. Umysłowi nastawionemu na niezwykłość anomalia ta podsuwa paradoksalną hipotezę: a jeśli największe i najstarsze cywilizacje rozwijały się dokładnie tam, gdzie do dziś nie pozostało po nich najmniejszego śladu? Sprawdzenie amerykańskiej hipotezy Jeśli w czasach primohistorycznych nasi praprzodkowie zamieszkiwali tereny dzisiejszych Stanów Zjednoczonych, zaś ich cywilizacja została zniszczona przez katastrofę nuklearną, czy byłoby czymś niezwykłym, że dziś nie został z niej kamień na kamieniu? Jeśliby wojna jądrowa starła z powierzchni ziemi ludzką rasę, co by zostało z naszej cywilizacji za milion lat? Nic, wyjąwszy może kamienne narzędzia należące do ludzi z Borneo czy Nowej Gwinei. A ileż zmian dokonało się na naszym globie w ciągu tysiącleci! Niektóre dzisiejsze pustynie były w odległych czasach równinami porośniętymi trawą, środek Sahary znajdował się pod wodą, a Francję i Wyspy Brytyjskie łączył suchy ląd... A więc na przestrzeni tak długiego czasu wszystko było możliwe. Era naszych praprzodków mogła trwać na obszarach nieznanej Ameryki przed czasami człowieka prehistorycznego lub równolegle z nimi. By zasłużyć na poważne potraktowanie, hipoteza taka musi być oczywiście wsparta odkryciami, zachowanymi cudem dokumentami, krótko mówiąc - raczej zbiorem wiarygodnej dokumentacji niż samymi zapewnieniami. Muszę tu wyznać, że byłem świadkiem, jak teoria ta stawała się coraz silniejsza, nabierała kształtu, barw i konsystencji, traciła charakter domniemania, przybierając po- stać niemal pewnika wyłaniającego się ze światowej tradycji, nauki i udokumentowanej historii. Światło jest na Zachodzie Tylko wskutek samowolnej umowy między historykami istnieje powszechne przekonanie, że źródłem wszelkiego rozwoju jest Wschód. Tymczasem tradycja i badania historyczne wykazują coś wręcz przeciwnego - brzask ludzkości zapłonął na Zachodzie. To właśnie na Zachód tradycyjnie parł człowiek prehistoryczny, to na Zachodzie szukał on Innego Świata, gdzie miliony słońc świeciło podczas wiecznego dnia. Wszystkie wielkie najazdy i migracje narodów kierowały się na Zachód, do krainy marzeń, a dokładniej - na Wyspy Brytyjskie, do Galii i na Półwysep Iberyjski, ostatni cypel wielkiego kontynentu. Czego ci protoplasci poszukiwali na bajecznym, ograniczonym oceanem Zachodzie? Jakiż to tajemniczy atawizm gnał ich w tym kierunku? Ignorowanie tego podstawowego pytania jest błędem, a pomimo to większość historyków nie waha się tak właśnie czynić. W erze historycznej również uznawano, że na Zachodzie znajdują się cudowne lądy i wyspy, określane obecnie jako legendarne: Wyspa Brazil, San Brandan, Wyspy Szczęśliwe, Inny Świat albo kraina Graala, wreszcie Hiperborea. (Skandynawowie, Germanie i Celtowie uznawali Hiperboreę za miejsce swego pochodzenia. Z czynników geologicznych można sądzić, że pokrywa się ona z dzisiejszym obszarem Stanów Zjednoczonych sprzed kataklizmu, który spowodował odchylenie osi naszego globu o kąt 23° i 27'). I wreszcie to właśnie na Zachodzie starożytni Grecy i Egipcjanie umiejscawiali Atlantydę, której istnienie prędzej czy później musi zostać powszechnie uznane. W ten sposób, mimo “paradoksalności" hipotezy, mamy podstawy, by twierdzić, że nasze poglądy są niemal klasyczne! Stany Zjednoczone (będę je często dla ułatwienia nazywał “Ameryką") obejmują rozległy obszar, na którym pustynie, szkliste skały oraz nieobecność ludzkich istot w zamierzchłych czasach jawią się jak przekleństwo lub tabu, będące prawdopodobnie skutkiem atomowego kataklizmu, niezależnie od przyczyn jego wybuchu - naturalnych lub sztucznych. Z naukowego punktu widzenia nie ma żadnych wątpliwości co do uznania tego kataklizmu za fakt, przedmiotem kontrowersji pozostają natomiast nadal jego przyczyny. Ziemia jest krzywa Przed tysiącami lat, w czasach naszych nieznanych przodków, oś ziemska nie była odchylona od pionu, co oznacza, że nie występowały zmiany pór roku. A zatem, przed wielkim kataklizmem trwał okres nazywany w przekazach “złotym wiekiem"; termin należy rozumieć w pewnym ograniczonym sensie. Obracająca się na osi o północno-południowym ustawieniu z odchyleniem o kąt 23° i 27' do płaszczyzny ekliptyki - kula ziemska nie budzi w nas dzisiaj szczególnych emocji, towarzyszy nam bowiem w ten właśnie sposób od zarania gatunku ludzkiego, podobnie jak mapa Europy ze swym tajemniczym rytuałem oznaczania Francji kolorem różowym, Hiszpanii - żółtym, Włoch - fioletowym, a Belgii - zielonym. Z owego odchylenia ziemskiej osi wyrasta jednak cała historia rodzaju ludzkiego i to właśnie powinno być podstawą naszej wiedzy. Gdyby nauczyciele uczyli swych uczniów, nawet już na najbardziej elementarnym poziomie, że kosmogonia i geologia stanowią zasadniczy fundament wiedzy, nastąpiłby szalony skok w naszym rozwoju. Ludzie pojęliby bowiem wówczas, jak kruche jest nauczanie empiryczne i wyrobiliby sobie jaśniejszy pogląd na swoją genezę i przeznaczenie. Przechylenie naszego globu świadczy ponad wszelką wątpliwość, że kula ziemska poddana była kiedyś straszliwemu kosmicznemu wstrząsowi, który dotknął również w różnym stopniu inne planety Układu Słonecznego. I to prowadzi nas do samego sedna problemu: my, mieszkańcy Ziemi, nie jesteśmy jedynymi, uprzywilejowanymi stworzeniami, ograniczonymi do swego zamkniętego świata; stanowimy cząstkę nieskończoności, a cała nasza ludzka historia ma jakiekolwiek znaczenie tylko w powiązaniu z ewolucją Wszechświata. Gdy nadszedł kataklizm, Ziemia przechyliła się i zachwiała. Punkty biegunów przesunęły się przez lądy i oceany. Dryfując przez piekielną kipiel mórz, wpadały na siebie lodowce wielkości Korsyki czy Sycylii. Górskie pasma drżały w swych podstawach, rojące się od śmiertelnie przerażonych ludzi miasta i osiedla wciągane były przez niszczycielskie wiry, a miotane siłą odśrodkową oceany gnały poprzez kontynenty, wspinając się na najwyższe szczyty. W jednej chwili cała ziemska populacja, miliony, a może miliardy (czy kiedykolwiek się tego dowiemy?) ludzi utonęło, zostało zmiażdżonych, cała zaś nieznana cywilizacja - sprowadzona do bezkształtnej masy, w której nie pozostało nic godnego uwagi. Czy ktokolwiek przetrwał? Możemy przyjąć, że tak, ale równie dobrze można założyć, że zginęli wszyscy, zaś pochodzenie dziś żyjącej na świecie ludzkiej rasy ma charakter pozaziemski. Pierwsze przypuszczenie brzmi jednak bardziej prawdopodobnie. Oto racjonalna historia Ziemi przemieszana z hipotezą o cywilizacji wymiecionej przez naturalny kataklizm, poprzedzony - moim zdaniem - przez jeden lub dwa wybuchy jądrowe, których autentyzm powinien zostać dowiedziony. Jest to śmiały pogląd, oczywiście odrzucony przez tradycyjnych historyków. Wspiera się głównie na obserwacjach geofizycznych, podaniach przekazanych nam przez przodków, którzy umknęli przed katastrofą, oraz na pewnych dowodach sugerujących, że wybuchy jądrowe wy- stąpiły w dwóch ośrodkach przepadłych cywilizacji -w Ameryce i na pustyni Gobi. Będziemy więc świadkami odrodzenia się nieznanej historii ludzkości, zagubionej na razie w otchłani czasu, w pustynnych piaskach, a także w pewnych legendach, które wciąż jeszcze mogą być kultywowane w pamięci ludzi z jakiejś innej planety. Amerykańskie tabu Między 30° a 40° szerokości geograficznej północnej znajdują się najbogatsze i najgęściej zaludnione obszary na Ziemi; to właśnie tam najczęściej ludzie budują swoje miasta. Jednak zawsze odczuwali oni przedziwną niechęć do zamieszkiwania w dwóch miejscach, które stanowiły coś w rodzaju tabu: w Ameryce i na pustyni Gobi. Można by zrozumieć, że nie sprzyjający klimat i nieurodzajna gleba pustyni Gobi mogły zniechęcić ludzi do osiedlania się tam, czym jednak tłumaczyć to zjawisko w odniesieniu do Ameryki? Jest to wyjątkowo bogata kraina o ziemiach doskonale nadających się do wszelkich upraw i hodowli. Będąca jej częścią Floryda rodzi największe i najsmaczniejsze na świecie owoce. A jednak protohistoryczni ludzie wystrzegali się tego ziemskiego raju, człowiek prehistoryczny zaś nie miał ochoty na rozpoczynanie tam życia! Rozległe wykopaliska archeologiczne w Ameryce przyniosły mierne wyniki. W pobliżu Santa Barbara w Kalifornii odkryto szczątki prymitywnych osobników typu mongoidalnego, których wiek oceniono na około osiem tysięcy lat. Niewykluczone, że byli to Meksykanie jeszcze sprzed wielkiego exodusu. Odkopano szkielety mamutów upolowanych za pomocą strzał z kamiennymi grotami. “Dziewczyna z Minnesoty" zdaje się liczyć sobie dwadzieścia tysięcy lat i z tego samego okresu pochodzi trochę kości i skorup naczyń. Odkrycia te pozwalają jedynie snuć przypuszczenia o przechodzących tamtędy plemionach kilku odizolowanych populacji. Nie ma tam żadnych pokrytych malowidłami jaskiń, żadnych znalezisk kamiennych narzędzi, żadnych glinianych tabli- czek... Można powiedzieć, że poza kilkoma indywidualnymi przypadkami osobników, którzy prawdopodobnie przeprawili się z Azji przez Cieśninę Beringa, prehistoryczne życie w Ameryce Północnej praktycznie nie istniało. Nawet w szesnastym wieku było tam zaledwie kilka indiańskich plemion, które nigdy w przeszłości nie tworzyły jakiejś rozwiniętej cywilizacji. Po odkryciu dokonanym przez Krzysztofa Kolumba okazało się, że Ameryka Północna jest tak słabo zamieszkana, że głównym problemem kolonistów było zaludnienie jej poprzez masową imigrację z Anglii, Włoch, Francji, Niemiec i Skandynawii. Również haniebny proceder handlu afrykańskimi niewolnikami rozwijał się tam z powodu braku ludzkiej siły roboczej. Żaden inny obszar na kuli ziemskiej, z wyjątkiem pustyni Gobi, nie może się wykazać tak rzadkim rodzimym zaludnieniem. Dlaczego? Meksykanie żyli w USA Ta fantastyczna zagadka znalazła częściową odpowiedź w legendach Majów z sąsiedniego Meksyku. Byli oni przekonani, że Ameryka Północna jest krainą śmierci i że przybywały do niej tylko te dusze, które nigdy nie miały zaznać reinkarnacji, jednak w niezwykle odległej przeszłości zamieszkiwał ją starożytny rodzaj ludzki. Ostatnią koncepcję popierali specjaliści w dziedzinie meksykańskiej historii. Podkreślali oni, że od tysięcy lat ustne, przechodzące z pokolenia na pokolenie przekazy przypisywały ludności Meksyku pochodzenie z obszarów leżących na północy oraz że rzetelność tych informacji potwierdzają nie tylko dziewiętnastowieczne odkrycia budowli w Kalifornii i Missisipi, ale nawet jeszcze bardziej - studia porównawcze nad grupą języków amerykańskich. O czym mówi “Popol Vuh" Inne historie dostarczają ciekawych szczegółów dotyczących kataklizmu, który unicestwił przodków dzisiejszych Meksykanów i był niewątpliwie powodem ich emigracji. Dawno temu ludzie Trzeciej Ery (ludzie lasu ) zostali przez bogów skazani na śmierć. Potężny potop ognia, strumienie żywicy (płomieni) lały się z nieba na ziemię. Wreszcie gwałtowne huragany zniszczyły wszystkie uprawy. Czciciele Boga Zagłady wydzierali ludziom oczy z głów, wgryzali się w ich ciała i wnętrzności, przeżuwali ich kości i ścięgna. Ludzie zaczęli biegać, to razem, to pojedynczo, niby rozchwiane kłosy zboża, wspinali się na swoje domy, spadając z dachów. Próbowali wchodzić na drzewa, te zaś załamywały się pod ich ciężarem. Szukali też schronienia w jaskiniach, które jednak nie pozwalały się im do siebie zbliżyć. Opis pochodzi z Popol Vuh, świętej księgi Majów, którą archeolodzy uznają za najstarszy dokument historii człowieka, starszy od hebrajskiej Biblii, hinduistycznych Wed czy starożytnego tekstu irańskiego Zend-Avesta. Warto zaznaczyć uwagę, że ten kataklizm - potop, ogień z nieba, trzęsienie ziemi - uderzająco przypomina wojnę atomową opisaną w świętych tekstach hinduistycznych: Miasta zostały zniszczone przez straszliwą broń, która była źródłem światła jaśniejszego niż sto tysięcy słońc... Ów ogień sprawiał, że ludziom wypadały włosy i odchodziły paznokcie, że ptaki, którym najpierw bielały pióra i czerwieniały szpony, przeistaczały się w żółwie. Aby się uchronić przed tym rażeniem, żołnierze wskakiwali do rzek, gdzie obmywali się sami, a także wszystko, czego musieli dotknąć. Z tekstów: Ramajana i Drona Parva Efekt mutacji i skutki promieniowania, tak jasno przedstawione w księgach sanskrytu, opisane są za pomocą niemal tych samych określeń w meksykańskich świętych tekstach: ogień przychodzi z nieba, wyciska łzy z oczu, wyżera trzewia z ciał. W końcu ludzie Trzeciej Ery ulegli fizycznym mutacjom, dokładnie tak, jakby zostali poddani promieniowaniu powstałemu po wybuchu atomowym, ponieważ ich rasa zniknęła i została zastąpiona Rasą Czwartej Ery. Nic nie zostało z ludzi Trzeciej Ery prócz małp w lasach. Te małpy-mutanty były potomkami człowieka. I to dlatego są do niego podobne. (Z księgi Popol Vuh. W przeciwieństwie do tradycyjnych prehistoryków Meksykanie wierzyli, że małpy pochodzą od zdegenerowanego i zmutowanego gatunku ludzkiego). Możemy więc wyciągnąć wniosek, że zgodnie z pisemnymi przekazami dwóch populacji żyjących w odległości dwudziestu tysięcy kilometrów od siebie - kataklizm atomowy dotknął dwie części świata: Azję i Amerykę, a dokładniej - uwzględniając dane geofizyczne - pustynię Gobi i Stany Zjednoczone Ameryki. Czy dawni Amerykanie i Hindusi próbowali odgrywać rolę bogów? Czy prowadzili wojnę jądrową przeciwko najeźdźcom z innej planety? Czy też atomowe eksplozje spowodował naturalny kataklizm? Byłoby ryzykownie dokonywać wyboru między tymi wyjaśnieniami, jednak co do samego faktu nie ma żadnych wątpliwości. Wenus i baśniowy Zachód W każdym razie nadzwyczajna wiedza naukowa przypisywana ludziom tamtych czasów wydaje się wskazywać że przed lub w czasie atomowego kataklizmu nastąpiła interwencja istot pozaziemskich. Koncepcja ta wspiera się na ważnym materiale dowodowym, pochodzącym zwłaszcza z Meksyku, i który jest tak przekonywający, że elektryzuje archeologów. Potwierdzające świadectwa można znaleźć także w Peru i Boliwii z ich legendami, niezrównanymi dokonaniami Inków i rzeźbami z Tiahuanaco. Quetzalcoatl, biały bóg Tolteków, wąż i ptak w jednej postaci, był wielkim przyjacielem ludzkich istot. Dał im cywilizację i wiedzę na temat sztuki, metalurgii i posługiwania się ogniem, podobnie jak uczynił to Prometeusz. Toltekowie i Aztecy powiadali, że przybył on z “jasnej planety" (Wenus) i miał białą skórę, co wyraźnie dowodzi, że nie należał on do rasy czerwonej. Po zatopieniu, zduszeniu i wytępieniu mieszkańców jego miasta Tulli, i będącego być może odpowiednikiem hiperborejskiego Thule, Quetzalcoatl wycofał się do “starego kraju Tlapallan". “Wyruszył przez wschodnie morze, poprzedzany przez swe sługi pozamieniane w ptaki o jaskrawym upierzeniu, przyrzekając, że tu powróci". Znamienne jest to, że większość z wielkich wtajemniczonych starożytnego świata w zagadkowy sposób związanych jest z Zachodem i planetą Wenus oraz że wyruszają oni w kierunku wschodnim ku nieznanemu przeznaczeniu. Bóg Inków, Viracocha “wyruszył na wschód i zniknął wśród fal". Był on kimś w rodzaju pozaziemskiego Pro-meteusza, podobnie jak Wenusjanka Orejona, która według przekazów andyjskich była matką ludzkości. Przybyła z Wenus w pojeździe kosmicznym “jaśniejszym od słońca", który wylądował w Tiahuanaco w Boliwii, w pobliżu jeziora Titicaca. Wyglądem przypominała dzisiejszą kobietę, z wyjątkiem długiej, spiczastej głowy i dłoni o czterech, połączonych płetwami palcach. Zanim kataklizm zniszczył całą rasę, jeden z jej wenusjańskich potomków z Tiahuanaco wyruszył w drogę, by jak Prometeusz wyjawić główne tajemnice wiedzy, zwłaszcza ludziom w Egipcie, Sumerze i Indiach. (Patrz trzeci rozdział w książce 100 000 lat nieznanej historii człowieka). Jukatański bóg, Cuculcan “przybył z zachodu z dziewiętnastoma towarzyszami. Zatrzymał się na dziesięć lat w Jukatanie, gdzie wprowadził mądre prawa i zniknął w kierunku wschodzącego słońca". Tajemniczy bóg Ptah (co oznacza “robotnik") był albo istotą pozaziemską, albo jakimś potwornym mutantem. Ożenił się z boginią Bast, będącą lwicą i kotem jednocześnie. Jako ten, który podobno “dał początek pierwszemu zarodkowi", miał być panem świata. Podobnie jak Prometeusz, przyniósł z nieba ogień i światło (wiedzę) i był starszym bratem ludzkości. Pochodzący z Tiahuanaco lub z Atlantydy inspirator cywilizacji egipskiej był z pewnością prototypem Prometeusza. Jego wizerunek przyswoili sobie i przystosowali do własnych warunków Grecy, którzy jednak nadal utrzymywali związek z Ameryką i planetą Wenus poprzez jego matkę “oceaniczną nimfę o cudownych stopach", krewną Orejony i poprzez jego wybawcę, Herkulesa, bohatera wtajemniczenia w ogrodzie Hesperyd, leżącym “na najdalej na zachód wysuniętym krańcu, jeszcze za rzeką oceanu". Zarówno ów mąż z Atlantydy, jak i Prometeusz oraz inni im podobni protoplasci, ruszyli w wędrówkę, by na wschodzie dokonać swych pełnych cierpień żywotów. Wiele twarzy Lucyfera Jest dla mnie rzeczą oczywistą, że wszyscy ci bohaterowie - Quetzalcoatl, Viracocha, Ptah, Atlant, Prometeusz, Oannes i Lucyfer, wenusjańska biblijna gwiazda zaranna, “nosiciel światła " - byli tą samą nadzwyczajną istotą, prawdopodobnie pozaziemskiego pochodzenia, zmieniającą się zależnie od tego, kto ją czcił. To samo dotyczy hinduistycznego Amitabhy, “boga zachodu", polinezyjskiego boga zachodniego Innego Świata, a także wierzeń europejskich Celtów. Wszystkie przekazy są pod tym względem uderzająco zbieżne, a zgodność ta jest tym istotniejsza, że dotyczy tak odległych od siebie ludów, jak Hindusi, Celtowie, Majowie i Inkowie, opowiadających o ogniu z nieba (moim zdaniem - o atomowym wybuchu), który zniszczył cywi- lizacyjny cykl jeszcze przed biblijnym potopem. Czy można takie analogie ignorować? Albo przeczyć temu, że składają się one na primohistoryczną rzeczywistość? Według przekazów meksykańskich, Quetzalcoatl pewnego dnia wyruszył w kierunku wschodnim - chodzi tu bez wątpienia o Atlantydę, leżącą powyżej dzisiejszego Półwyspu Jukatan - “i unicestwił sam siebie w ogromnym ogniu". Historia ta może oznaczać, że wystartował na latającej machinie podobnej do ognistych rydwanów, które uniosły ku niebu Enocha, Ksisusthorosa, Noego, Mojżesza i Eliasza. Przekazy dodają jednak, że Quetzalcoatl miał powrócić, co dowodziłoby, iż ostatecznie bóg ten nie zginął, lecz po prostu przeniósł się w jakieś inne miejsce. Po jego wyjeździe, mieszkańcy Meksyku wystawili na wschodnim wybrzeżu straże mające za zadanie wypatrywać powrotu boga. Kiedy w szesnastym wieku Cortez wylądował tam ze swymi ludźmi, Indianie - wierząc że jest właśnie powrót Quetzalcoatla - przyjęli Hiszpanów z wielkimi honorami. Bóg z Kosmosu Od tego czasu pamięć o latającym bogu trwała w dziwnych uroczystościach zwanych “ewolucjami łatających ludzi", wykonywali je tzw. voadorzy przytroczeni do liny zawieszonej na wysokim maszcie, trzydzieści metrów nad ziemią. Można się jej dopatrywać także w ogromnych głowach kamiennych olbrzymów, nakrytych hełmami, przypominającymi kaski dzisiejszych astronautów. Figury gigantów są dziełem meksykańskich Olmeków. Czego jeszcze więcej trzeba, by sceptycy wreszcie uznali prawdopodobieństwo interwencji istot pozaziemskich, a tym samym - istnienia w czasach primohistorycznych nieznanych cywilizacji. Popol Vuh zupełnie wyraźnie wspomina o cywilizacji ludzi Trzeciej Ery (a więc Trzeciego Słońca: deszczu ognia), mówiąc o “gęsto zaludnionych miastach i skanalizowanych domach". Inne przekazy opowiadają o masowej emigracji starożytnych Meksykanów z północnej części kraju (dzisiejszych Stanów Zjednoczonych), gdzie dotknęła ich katastrofa i śmierć: Idąc za radą kapłanów, ruszyli na południe, uchodząc z ziemi swej zguby. Wiedzieli, że w kraju ocalenia znajdą się w chwili, gdy ujrzą orła siedzącego na kaktusie i trzymającego w szponach węża. Jest to kolejna wskazówka, że przed cywilizacją sumeryjską istniała w Ameryce Północnej cywilizacja primohistoryczna. Pozostaje teraz sprawdzić, czy namacalne świadectwa potwierdzą rzetelność tych historii i pokażą ponad wszelką wątpliwość, że dzisiejsze Stany Zjednoczone są “krainą, z której świat wziął swój początek". Dziewiętnastowieczni etnolodzy wiedzieli o istnieniu “starożytnych budowli w Kalifornii i Missisipi". Ponieważ jednak nie było żadnych danych dotyczących czasu powstania tych konstrukcji, nie dawało się określić, czy pochodzą one jeszcze sprzed sumeryjskich zikkuratów. Stopione miasta prehistoryczne W dziewiętnastym wieku kapitan Ives William Walker dokonał na zachodzie Stanów Zjednoczonych odkryć, które - moim zdaniem - nie pozostawiają pod tym względem żadnych wątpliwości. Według Walkera, cały obszar między Gila i San Juan pokrywały ruiny. W jednym miejscu odkrył on pozostałości miasta rozciągającego się na przestrzeni półtora kilometra. Zeszklone skały świadczyły o straszliwym kataklizmie, który się tędy przetoczył. W środku miasta, na wielkiej trzy- czterometrowej skale widoczne były jeszcze szczątki ogromnej budowli. Jej południowy kraniec wyglądał tak, jakby był stopiony w hutniczym piecu, a na podłożu, na którym stał, widniały podobne ślady. Ciągłe jeszcze widoczne były zarysy ulic i usytuowanie domów. Okolica obfitowała w podobne ruiny. W przekazach miejscowych Indian brak jest jakichkolwiek wzmianek o mie- szkańcach tych miast. Nie znając ich historii, Indianie odczuwali religijny lęk przed tymi ruinami. Amerykanie są tak bardzo przytłoczeni wypowiedziami europejskich prehistoryków, że wydaje się im wręcz nie do pomyślenia, aby ich betonowe miasta i orane traktorami (wkrótce całkowicie, zautomatyzowanymi) równiny mogły być miejscem narodzin najstarszej znanej cywilizacji. Jednak od tysięcy lat wisi nad tym krajem przekleństwo pewnej tajemnicy, która wymaga wyjaśnienia. Największa amerykańska tajemnica Jest jeszcze inny znamienny fakt, który powinien zaintrygować krytyczne umysły: całkowity brak koni w Ameryce Północnej w czasach hiszpańskich podbojów. Powszechnie wiadomo, że Aztecy i Inkowie byli zdumieni widokiem żołnierzy Pizarra i Corteza jeżdżących na nieznanych im zwierzętach, czyli na koniach. W Europie, Azji, Afryce, a nawet w Oceanii koń należał do bardzo starej prehistorycznej rodziny i zawsze spełniał ważną rolę w procesie społecznej ewolucji. W Ameryce zaś był absolutnie nieobecny, tak jak nieobecne tam były pozostałości po prehistorycznych ludziach, ich siedliskach i cywilizacji. Jest to zbyt niezwykłe, by miało być prawdziwe, zwłaszcza dlatego, że Stany Zjednoczone są teraz terenem tak bardzo sprzyjającym hodowli koni. Rozwijają się one znakomicie zwłaszcza tam, gdzie - jak na przykład w Teksasie - trzymane są w ogromnych, liczących tysiące sztuk stadach. Są tam też miejsca, w których konie żyją w stanie dzikim. Prawda wyszła na jaw dopiero kilka lat temu, gdy odnaleziono kości należące do najdawniejszego znanego nam konia, znacznie starszego od prehistorycznych gatunków znanych z Francji oraz krajów tatarskich i arabskich. A odkrycia tego dokonano w Stanach Zjednoczonych. Paleontolodzy są obecnie zgodni co do jednego: koń nie pochodzi z Europy, Azji, Afryki czy Oceanii - jego ojczyzną jest Ameryka, a dokładnie - teren dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. To stąd dotarł on przez Przesmyk Panamski do Ameryki Południowej, a do reszty świata - przez Cieśninę Beringa. Fakt ten przydaje naszej nieznanej historii szerokiego rozmachu, co prehistorycy starają się starannie przemilczać. (Aby chronić swój system przyjęty jako obowiązująca konwencja, kwestionują oni autentyczność malowideł w jaskiniach Altamiry, dyskredytują Glozel, konfiskują bibliotekę z Lussac-les-Chateaux itd. Altamira została już wyjaśniona, inne sprawy doczekają się tego wkrótce. (Patrz drugi rozdział w książce 100 000 lat nieznanej historii człowieka). A więc dowiedzione zostało, że na długo przed Sumerem, być może dziesięć lub piętnaście tysięcy lat wcześniej, konie występowały na obszarach dzisiejszych Stanów Zjednoczonych, czyli w swojej kolebce, by nagle, z niewiadomego powodu - zniknąć! Powodem takiego absolutnego zniknięcia mógł być tylko potężny kataklizm - kataklizm, który musiał oczywiście zmieść także i inne zwierzęce gatunki oraz - bez wątpienia - ludzkie cywilizacje znacznie starsze niż te znane z Europy czy Azji. Człowiek prehistoryczny żył, ewoluował i tworzył wspaniałe cywilizacje w Ameryce Północnej, a następnie zupełnie zniknął, podobnie jak koń, w wyniku wydarzenia, które mamy powody uznać za wybuch atomowy. Możemy też dziś wyjaśnić znaczenie tajemniczej figury konia, która w piętnastym wieku widziana była na przylądku wschodnich Azorów, zwrócona przodem w stronę nie znanej jeszcze wówczas Europejczykom Ameryki. Wiemy także, dlaczego koń morski został bogiem Posejdonem w Atlantydzie i Grecji. Dziesięć kwestii domagających się wyjaśnienia Wybuch atomowy, na który wskazuje nasza interpretacja tekstu Popol Vuh, jest dostatecznym wyjaśnieniem wielu zagadkowych dotychczas zjawisk. Można je wypunktować następująco: 1. Prawdopodobne istnienie cywilizacji na linii pęknięć tektonicznych, będących naturalnym stymulatorem rozwoju. 2. Możliwość atomowego kataklizmu. 3. Doliny śmierci i stopione miasta 4. Kataklizm naturalny wywołany odchyleniem się ziemskiej osi o 23° 27'. 5. Exodus starożytnych mieszkańców Meksyku. 6. Przyczyny zniknięcia konia z terenów, które były jego kolebką. 7. Tabu wiszące nad Ameryką Północną i niechęć człowieka do osiedlania się na tych terenach. 8. Istnienie na obszarze dzisiejszych Stanów Zjednoczonych cywilizacji starszej od sumeryjskiej. 9. Opowieści o kraju “białych przodków" i poszukiwania Wysp Szczęśliwych, wyspy Brazil, Hiperborei i Thule. 10. Światło przybyło z zachodu. Rozumiemy teraz, dlaczego starożytni nie chcieli mieszkać w “Krainie Śmierci", w której kapitan Walker odkrył szkliwo stopionych miast w miejscach noszących wymowne nazwy: Śmiertelna Dolina i Ognista Dolina, leżąca pięćdziesiąt kilometrów od Las Vegas. Rozdział trzeci Zagadka pustyni Gobi Obszar, na którym w Ameryce mógł nastąpić wybuch jądrowy, leży między około 30° a 40° szerokości geograficznej północnej oraz między 90° a 110° długości geograficznej zachodniej. Drugie epicentrum mieści się na przeciwnej półkuli, na pustyni Gobi, między 36° a 50° szerokości geograficznej północnej oraz między 80° a 120° długości geograficznej wschodniej. Pustynia Gobi (zwana również Szamo) stanowi rozległą część terytorium Mongolii, dwa razy większą niż powierzchnia Francji. Jałowość jej gleby, piaskowe burze, ostry klimat i wrogość plemion sprawiały, że pustynia Gobi jest niemal nie znana archeologom i geografom. Legendy - ale czy to tylko legendy? - przypisują tytuł Gospodarza Świata zagadkowemu potężnemu przywódcy religijnemu, który włada ludem tej pustyni. Prawdą jest, że tajemniczość wręcz promieniuje z tej krainy, której sława jako pełnej magii przyćmiewa nawet Tybet. Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator Po powrocie z podróży do Mongolii w 1962 r. amerykański etnolog W.S.Lewis oświadczył, że W.M.Mołotow, niegdyś prawa ręka Stalina, a później zaś główny wróg Chruszczowa, swoją niezwykle uprzywilejowaną pozycje zawdzięczał pomocy udzielonej mu przez Bodgo-Gegena, przywódcę łamów Azji Środkowej, będącego ponoć wcieleniem Buddy podobnie, jak Dalaj Lama w Tybecie. Nie ma możliwości zweryfikowania tego oświadczenia, jest jednak pewne, że Mołotow cieszył się nietykalnością, która intrygowała polityczne kręgi. Wyglądało to tak, jakby nad wolą i postępowaniem jego potężnego wroga, Chruszczowa, roztaczała kontrolę jakaś nieznana siła. Podobne wsparcie otrzymał w dziewiętnastym wieku car Aleksander I. Udzielił mu go Bodgo- Gegen z Ułan Ba-tor. To właśnie między innymi dzięki tej pomocy Napoleon poniósł klęskę. Śmierć Aleksandra I owiana była mgłą tajemnicy. Krążyły pogłoski, które pozwalały ludowi rosyjskiemu wierzyć, że jeszcze długo po oficjalnej dacie śmierci w 1825r. podróżował on przez imperium pod nazwiskiem Fiodora Kuźmicza. W kremlowskich archiwach znajdują się zapiski na temat tej sprawy ciągnącej się od czasów panowania Romanowów; nie bezzasadne jest przypuszczenie, że Mołotow skorzystał z nich we własnym interesie. Święte księgi i czarodziejski pierścień Czyżby mongolski Gospodarz Świata wpływał na polityczne losy naszego globu? Kusi mnie, aby odpowiedzieć twierdząco, gdyż pozwalają w to wierzyć pewne fakty historyczne, przynajmniej jeśli przyjmie się punkt widzenia okultystów. Kim jest jednak Gospodarz Świata? Jego imię brzmi Jeb-Tsung i mieszka w nim dusza Amitabhy, boga Zachodu i miłosierny duch czterech szczytów otaczających miasto Ułan Bator (dawniej Urga). Jeb-Tsung nie został poddany zabiegom administracyjnym ze strony władców Mongolskiej Republiki Ludowej, którzy ze względów politycznych są wrogo nastawieni wobec “zabobonów". Jako Bodgo-Gegen pozostaje on duchowym przywódcą stu tysięcy łamów i miliona wiernych. Nie rezyduje już teraz w świętym Bodgo Ol, Watykanie jego ośmiu poprzedników, który został “upaństwowiony" przez Komunistyczny Komitet Naukowy. Wędruje natomiast po stepach, wiodąc za sobą imponujący dwór złożony z łamów i szamanów. Wizerunek Gospodarza Świata jako komiwojażera niezbyt sprzyja wierze w nadzwyczajną moc ani jego, ani otaczających go dostoj- ników, choć niełatwo byłoby jednak podważyć jej istnienie. Wybitny polski badacz, Ferdynand Ossendowski, uniknął poważnych niebezpieczeństw dzięki czarodziejskiemu pierścieniowi, który otrzymał od Bogdo-Gegena z Nabaranczi. Lamowie przewidzieli co do godziny śmierć generała Ungerna von Sternberga, przeciwnika bolszewików. W 1933 r. naukowiec francuski, Maurice Percheron, otrzymał niezaprzeczalny dowód tajemnej siły, której najwyraźniej użyto na korzyść pewnej grupy wpływowych Mongołów. “I czym innym niż czarami" - pisze Charles Correga -“można wytłumaczyć fakt, że Czyngis-Chan, niewykształcony pastuch, mając do pomocy jedynie garstkę nomadów, zdołał podporządkować sobie wiele narodów i imperiów tysiące razy wyżej rozwiniętych?" Kubilaj Chan, którego władza rozciągała się od Mongolii, poprzez Chiny, Indie, Afganistan, Persję aż po połowę Europy, przyjął buddyzm, gdy ujrzał cuda, jakie na oczach przedstawicieli wszystkich religii czynił Turio Ghamba. Mongolskich czarów próbował użyć dla zawojowania świata Hitler, jednak szamani go oszukali, nie zdradzając mu nigdy źródła swojej mocy. Wszystkie te tajemnice, zamknięte w ogromnej skrzyni, strzeżonej przez mnichów Szabinari, służących obecnemu Bodgo-Gegenowi, spisane są w świętych księgach: dwustu dwudziestu sześciu tomach Panjuri stu ośmiu tomach Ganjur. Ich czarodziejska moc materializuje się w przedmiotach religijnego kultu, a głównie we wspaniałym komplecie rubinów w pierścieniu, którego Czyngis-Chan i jego wnuk Kubilaj-Chan nigdy nie zdejmowali ze wskazującego palca prawej dłoni. (Maha Chohan, fałszywy Gospodarz Świata i prawdziwy awanturnik, który w 1947 r. przybył do Francji, początkowo był nauczycielem, następnie przyjacielem, a wreszcie wrogiem Michaela Iwanowa, “mędrca" z Sevres, nosił na wskazującym palcu prawej ręki pierścień ze szmaragdem, który - według niego - należał do Czyngis-Chana. Jak twierdził ów szarlatan, pierścień zawierał “atom wodoru zdolny wysadzić świat w powietrze"). Taki jest ten dziwny kraj, ta straszna pustynia, najgorsza ze wszystkich pustyń, której zamierzchła historia jest absolutnie nieznana, mimo wielkiej roli, jaką odgrywa w dziejach naszej planety. Primohistorię pustyni Gobi możemy sobie częściowo wyobrazić dzięki kluczowi, jakiego dostarczył nam opierający się na przekazach nieformalnych historyk Jean Roy: W dolinie Indusu przed trzema i pół tysiącami lat kwitła cywilizacja dawnego ludu Drawidów, by następnie kilka wieków później wchłonąć jasnoskórych Wedydów i ciemnoskórych Melanidów. Melanidzi przybyli z dorzecza rzeki Tarim, z okolic Lop Nor (dzisiejszy Sinciang) . Do głębokich dolin Indusu zeszli oni przez przełęcz Karakorum, przynosząc Drawidom wiedzę o dziesiętnym systemie liczbowym, znanym obecnie jako «arabski», który przeniesiono na Zachód podczas arabskich najazdów. Drawidzi nazwali Melanidów Naachalami, co oznacza «wysocy bracia*. Nazwa ta tłumaczy się być może tym, że Melanidzi zeszli z górskich okolic Karakorum, gdzie niektóre szczyty dochodzą do wysokości siedmiu tysięcy metrów wysokości. Wiedzę o dziesiętnym systemie liczbowym posiadali jedynie «wtajemniczeni». Nie twierdzili, że był to ich wynalazek, powiadali jednak, że został on im zawierzony. A zatem któż na tym pustynnym, dwakroć przewyższającym Mont Blanc płaskowyżu, mógł ich wtajemniczyć w ten wspaniały, obowiązujący nas dziś system liczbowy? Biała Wyspa Pewien przekaz, którym szczegółowo zajmiemy się później, podaje, że Melanidzi wiedzę swą otrzymali od ludzi przybyłych z nieba na statku kosmicznym. Pojazd ten wylądował na Białej Wyspie leżącej na morzu Gobi. Wyspa ta, jak powiadają, istnieje do dziś w postaci góry Atis, około siedmiuset kilometrów od Lob-nor (Sinciang). W tym właśnie miejscu, w odległości niemal dwudziestu tysięcy kilometrów znaleźliśmy odpowiednik amerykańskiej tajemnicy z Newady. Nad pustynią Gobi ciąży tabu. Również i tu, po burzach piaskowych, wyłaniają się spod ziemi miasta, których pochodzenie ginie w pomrokach czasu; także tu przetaczały się potopy, fale powodziowe, a z nieba raził ogień. Latający nad pustynią Gobi rosyjscy lotnicy sfotografowali ruiny wielkich miast, rozpoznawalne dzięki ich fundamentom. W niedługiej już przyszłości piaski Gobi przemówią, a wówczas cała oficjalna prehistoria stanie pod znakiem zapytania. Podczas opisanego w Wedach (Siatapathabrahmana - jeden z najstarszych hinduskich tekstów) legendarny Manu zbudował arkę, którą “ogromna ryba przeniosła na Górę Północy", co oznacza, że statek wylądował na dzisiejszej pustyni Gobi, czyli na Białej Wyspie. Znawca historii Indii, A. Weber, uznał tę opowieść za mętne wspomnienie o emigracji Ariów, którzy przybyli do Indii, a nawet prawdopodobnie również do Japonii, kiedy to zostali wypędzeni ze swej ojczyzny przez potop lub inną katastrofę. W rejon pustyni Gobi przybywały ludy o niezwykłej wiedzy, nie znanej innym społecznościom. Należy przyjąć, że ich exodusem, przypominającym emigrację Meksykanów uciekających z terenów Kalifornii i Newady, kierował przemożny imperatyw, przekształcenie zaś żyznej krainy w jałową pustynię i odpychający step zdaje się wskazywać, że przeszedł tamtędy straszliwy kataklizm. Dziś potrafimy zrozumieć, dlaczego przez tysiące lat ludzie nie chcieli wracać do tych przeklętych miejsc, gdzie na ich przodków “spadł z góry gniew Boga". Szczególną uwagę należy zwrócić na słowa Jeana Roya, dotyczące “ludzi, którzy przybyli z nieba" i wylądowali na Białej Wyspie. Mongolska nazwa pustyni Gobi brzmi Szamo, co może mieć związek z imieniem boga Szamosa, który - jak podaje Talmud - był czczony pod postacią czarnej gwiazdy. Szamos oznaczał również “złego luminarza" Arabów; odnosiło się to prawdopodobnie do Saturna lub jakiegoś innego ciała niebieskiego, grożącego ludzkiej rasie niebezpieczeństwem (kolejna koncepcja tragedii kosmicznej lub inwazji pozaziemskich istot). Teraz, kiedy już z dużym prawdopodobieństwem zlokalizowaliśmy dwa punkty eksplozji atomowych w czasach starożytnych, warto sprawdzić, czy dotrwały do dnia dzisiejszego jakieś wspólne cechy charakterystyczne dla obu tych centrów: w Stanach Zjednoczonych i na pustyni Gobi. I tu właśnie staniemy przed najbardziej wstrząsającymi odkryciami, tak jak gdyby wszystko było jedynie wiecznie powtarzającym się cyklem, poczynając od mignięcia primohistorii, a na niewidzialnej historii dwudziestego pierwszego wieku kończąc. Starożytne pisma hinduskie (Ramajana, Drona Parva, Mahavira) wyraźnie mówią o wojnie atomowej na Ziemi; ponieważ zaś Popol Vuh (napromieniowanie ludzi - opinie Recinosa i Villacosty) oraz Biblia (zniszczenie Sodomy i Gomory) wspierają tę koncepcję, istnieją podstawy, by wierzyć, że starożytni Amerykanie i Mongołowie próbowali wejść w rolę bogów, podobnie jak czynili to fizycy atomowi w 1945 r. Czy broni atomowej użyli do walki z najeźdźcami z niebios, czy też przy jej pomocy wyniszczyli się wzajemnie? Tajna historia naszych czasów Począwszy od 1945 r. koncepcja atomowych zniszczeń dokonanych przez człowieka nabrała większego sensu niż tłumaczenie wszystkiego boską zemstą wobec Hiroszimy i Nagasaki, a jednak tę ostatnią opinię podbudowują pewne zbiegi okoliczności, ponieważ to właśnie dokładnie na obszarach starożytnej Kalifornii i Mongolii składowanych i testowanych jest wiele rakiet atomo- wych. W marcu 1963 r. oraz w lutym-marcu 1964 r. stacjonujące w kalifornijskiej bazie amerykańskie rakiety typu Nike-Herkules, były gotowe do odpalenia ze swych podziemnych stanowisk. Technicy, których zadaniem był nadzór nad pociskami w wypadku wojny, znajdowali się pod kontrolą policji wyposażonej w rozkazy zastrzelenia każdego, kto by zdradzał odchylenia od normy psychicznej, dopuścił się jawnej zdrady albo podejmował próbę odpalenia pocisków bez jednoznacznego rozkazu. A jednak kilka pocisków, na szczęście bez głowic jądrowych, wybuchło z zupełnie nieznanych powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków ostrożności. Wybuch jądrowy w Mongolii Luty, rok 1960. Na pustyni podobnej do Newady, w pobliżu mongolskiej granicy, na tej samej szerokości i niemal analogicznej długości geograficznej, Rosjanie również magazynowali jądrowe ładunki. Doprawdy zadziwiające jest przeznaczenie tych miejsc! W lutym 1960 r. zachodnie tajne służby otrzymały informację, że zmarło dwóch rosyjskich generałów; następnie cała prawda zaczęła stopniowo wychodzić na jaw. Okazało się, że kilka bomb wodorowych wybuchło z zupełnie nieznanych powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków ostrożności. Wielu Rosjan zginęło, tysiące było rannych. Radioaktywność ziemska czterokrotnie przewyższyła punkt krytyczny, fakt ten jednak był przez wszystkie rządy starannie ukrywany. Powszechnie wiadomo, że ludność z okolic jeziora Balchasz ewakuowano w kierunku Morza Kaspijskiego. Amerykańskie czujniki i sejsmografy odnotowały dwie eksplozje równe wybuchom, odpowiednio, dwustu i dwustu pięćdziesięciu bomb atomowych. W odstępie kilku sekund w powietrze wyleciały dwa składowiska pocisków. Kilka dni po tej katastrofie radioaktywność osiągnęła swój punkt krytyczny w Paryżu, gdzie uległy zniszczeniu błony fotograficzne o wysokiej czułości. Rok później na całym świecie zanotowano liczne uszkodzenia płodów ludzkich. Zwłaszcza w dawnym Związku Radzieckim, Chinach i Japonii. Wtajemniczona w przyczyny tego zjawiska żona Chruszczowa, ulegając głosowi sumienia, powiedziała gdzieś publicznie: “Wyrzućmy wszystkie bomby atomowe do morza!" Zdarzyły się zatem dwa bardzo dziwne wypadki, oba na 36° szerokości geograficznej północnej, z tym że jeden na 112° długości geograficznej zachodniej, a drugi na 90° długości wschodniej. I były to dwa miejsca, o których można sądzić, że w zamierzchłej przeszłości przeżyły już atomowe kataklizmy. Jeśli już gdzieś bomby wybuchły, wybuchną tam ponownie Wybuchy jądrowe sprzed tysięcy lat i eksplozje z ostatnich dziesięcioleci - teoria prawdopodobieństwa przemawia przeciw możliwości, by tak rzadkie wypadki mogły się powtarzać w tych samych punktach globu i to bez konkretnego powodu. Choć pełni przerażenia, musimy jednak założyć, że pewnego dnia, może wkrótce, może w odległej przyszłości, a w każdym razie niespodziewanie, amerykańskie magazyny nuklearne w Newadzie i rosyjskie lub chińskie w Azji Środkowej ponownie wybuchną z zupełnie nieznanych powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków ostrożności. (Amerykański skład broni jądrowej Fort Ri-chardson na Alasce omal nie wybuchł podczas trzęsienia ziemi w 1964 r. Pociski uległy przemieszczeniu, a niektóre bezpieczniki zostały uszkodzone). W wypadku katastrofy atomowej zagładzie może ulec około dziewięćdziesiąt pięć procent ludzkości. Przyszłe pokolenia znów się więc zdziwią, dlaczego to Newada i Mongolia wzbudzają w ludziach rodzaj atawistycznej odrazy... Newada i Mongolia - dwa bieguny ludzkiego przeznaczenia, gdzie wciąż jeszcze mogą istnieć ślady tych tak tajemniczych, odległych zdarzeń. Na ogromnej przestrzeni usianej takimi miastami jak Las Vegas, Los Angeles, Salt Lakę City, Kansas City, Dallas, New Orleans i Houston, rozciągały się niegdyś dumne grody naszych praprzodków, którzy w swym rozwoju doszli do kosmicznych podróży, cybernetyki, telewizji i rozszczepienia atomu. Rozdział czwarty Epoka kamienna wymysł prehistoryków Niełatwo jest znaleźć inne wyjaśnienie powstania ludzkiego gatunku niż droga ewolucji wiodąca od świata zwierząt. Subiektywnie jesteśmy rzecz jasna skłonni buntować się przeciw koncepcji naszego małpiego pochodzenia. Uważamy to, słusznie lub nie, za niezbyt dla nas pochlebne rozwiązanie. Bardziej odpowiadałby nam początek otoczony aurą cudowności! Czy człowiek powstał spontanicznie, wygrywając los na kosmicznej ruletce? Czy też jesteśmy dziećmi Boga, jego dziełem? Może tak, jeśli Boga utożsamiamy z wszechogarniającym Rozumem; bez wątpienia nie - jeśli uważamy go za twórcę, który pracował w glinie, a pierwszą kobietę utworzył z żebra mężczyzny. Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie Nie wydaje się, aby któreś z ogniw łańcucha powszechnej ewolucji było uprzywilejowane. Nie ma żadnych względów dla Himalajów, które mogłyby być ciepłym Rajem, pozbawionym wiecznych śniegów, żadnych - dla wód Oceanu Spokojnego, nie musiałyby być tak słone; mrówka pozbawiona jest najmniejszych szans, by dorównać wielkością słoniowi, ten zaś nie potrafi przekształcić się w mrówkę; wypalające się w bezkresie Kosmosu słońca też mogłyby liczyć na jakieś szczególne prawa. A jednak w odniesieniu do człowieka, nie jest to tak jednoznaczne. Nasza potwierdzona w Biblii skłonność do uważania siebie za środek Kosmosu jest nierozsądna; ale prawdą jest również, że nasz gwiezdny statek, czyli Ziemia, jest bardziej przystosowana do kosmicznych podróży niż pozostałe planety. Nie mamy na ten temat zbyt wielu informacji, ale wiemy, że Mars jest wypalony, Wenus spowita w mgły, Księżyc pozbawiony atmosfery i w tej sytuacji Ziemia ma do zaoferowania bezsprzecznie najlepsze warunki do takiego życia, jakie znamy. Dzieje się tak prawdopodobnie wskutek wyjątkowej - w odniesieniu do Słońca - pozycji, zajmowanej przez naszą planetę. Z prawa powszechnej ekspansji wiemy, że każdego dnia planety poruszają się w większym oddaleniu od środka Układu Słonecznego, co oznacza, że ich orbity są wciąż rozszerzającymi się spiralami . Stąd wniosek, że kiedyś, w różnym czasie, wyruszyły one z centrum (teoria Louisa Jacota) i że Merkury i Wenus zajmą kiedyś dzisiejszą orbitę Ziemi, podczas gdy Mars, Jupiter itd. krążyły po niej w przeszłości . Zdaje się więc, że jesteśmy w czasie i miejscu, w którym pewne planety są za stare, a inne - zbyt niedojrzałe, sytuacja Ziemi zaś jest idealna. Exodus z planety na planetę Jednak starsze planety znajdowały się kiedyś w tej samej sytuacji i musiały mieć te same możliwości hodowania roślin, zwierząt oraz rozwoju ludzkości. To pozwala na sformułowanie fascynującej hipotezy. Wówczas, gdy mieszkańcy najbliższej wyprzedzającej nas wiekiem planety (niekoniecznie Marsa, ponieważ w Kosmosie występowały potężne perturbacje) stwierdzili, że ich warunki stały się niemożliwe do dalszej egzystencji, rozpoczęli przygotowania do exodusu na Ziemię, gdzie wszelkie przejawy życia znajdowały się dopiero w początkowej fazie ewolucji. Podobnie jak Noe w arce, tak i pierwsi astronauci z zagrożonej planety musieli wyruszyć w misję rozpoznawczą, zabierając ze sobą nasiona roślin i wybrane okazy zwierząt. Czyż nasi astronauci nie będą mieli do wykonania podobnych poleceń, kiedy wyruszą na Marsa lub Wenus? Zadaniem primohistorycznych astronautów było przystosowywanie przywiezionych ze sobą okazów do ziemskich warunków, zanim przybędą koloniści, którzy z jakichś poważnych zapewne powodów nie mogli tego uczynić wcześniej. Mieszkańcy innych planet postąpili w podobny sposób w czasach dawniejszych, formując tym samym międzyplanetarną sztafetę, podążającą zawsze w tym samym kierunku i ku tej samej uprzywilejowanej orbicie, a więc tej, na której obecnie się znajdujemy. Tak więc czas pochodzenia człowieka cofnięto, pozostawiając jednak miejsce jego narodzin w odległości około stu pięćdziesięciu milionów kilometrów od Słońca. Taki pogląd nie wyklucza naturalnego pojawienia się na Ziemi istot ludzkich; jedynie zakłada, że jeżeli tubylcy istnieli, to zostali wchłonięci przez pozaziemskich przybyszów. Zdaje się nawet mieć (o dziwo] punkty styczne z teorią wywodząca się z doktryn spirytualistycznych, mówiącą o istnieniu siedmiu nieboskłonów, koncentrycznie usytuowanych niebiańskich sfer, wymyśloną przez starożytnych i będącą przedmiotem tajnych nauk Różokrzyżowców, ostatnich depozytariuszy wiedzy o “początkach, środku i końcu wszystkiego". Nie mamy żadnych dowodów istnienia ludzkich istot na Ziemi przed dwudziestu, trzydziestu tysiącami lat, ponieważ nie znaleziono wcześniejszych śladów cywilizacji, ani też starszych wiekiem ludzkich szczątków. Umieszczenie przez prehistoryków pierwszego ogniwa w okresie przed pół, a nawet milionem lat jest zupełnie nieuzasadnione. Ludzka rasa pochodzenia ziemskiego musiała znikać kilkakrotnie podczas wielkich kataklizmów. Nie przetrwał na to żaden fizyczny dowód, jednak pamięć o primohistorycznych cywilizacjach ostatnich tysiącleci zachowała się w przekazach nieoficjalnych. Mimo wysyłanych przez nas sygnałów, radiowego nasłuchu, rakiet, nie dociera do nas żaden odzew z innych planet; jednak być może w niezmierzonych przestrzeniach galaktyki istnieje jeszcze bardziej uprzywilejowana od Ziemi planeta, na którą przybyła niezwykła ludzka populacja i nastał tam prawdziwy kosmiczny Eden, z którego Adam nie został wypędzony. CTA-102 Hipoteza, którą ortodoksyjni obrońcy ustalonego porządku nazywali obłąkaną, wzbudziła zainteresowanie 13 kwietnia 1965 r., kiedy to rosyjscy astronomowie oświadczyli, że wraz ze swymi amerykańskimi kolegami badają pochodzące z Kosmosu zmodulowane sygnały, wysiane być może przez członków jakiejś “supercywilizacji". Reakcja sceptyków była natychmiastowa. Astronom Davies z Obserwatorium w Jordell Bank stwierdzi, że przypominają one inne sygnały, pochodzące z kwazarów [niby-gwiazd - przyp.tłum.] i aby wyjaśnić regularność faz ich emisji, nie ma potrzeby odwoływać się aż do pomysłu odległych cywilizacji, gdyż może to być naturalna oscylacja, tak jak w wypadku cyklu plam słonecznych. Opinię taka wyrazili również belgijski profesor Ray-mond Courtez oraz sir Bernard Lovell, dyrektor Obserwatorium w Jordell Bank. Większość astronomów uznała jednak możliwość istnienia w nieznanych obszarach Kosmosu wysoko cywilizowanych istot. Źródło radiowej emisji, znane jako CTA-102, zostało wykryte w Stanach Zjednoczonych w 1960 r. jednocześnie z innymi nadajnikami - CTA-21, 3C-444, 3C-445 -których emisja odbywała się w paśmie trzydziestu pięciu centymetrów, mając niezwykły kształt widma częstotliwości radiowej. Znany w świecie rosyjski astronom Josif Szkłowski 12 kwietnia 1960 r. powiedział w Instytucie Astronomicznym im. Sternberga w Moskwie: Amerykańskie Obserwatorium w Mount Pałomar ustaliło, że w punkcie, z którego CTA-102 wysyła swoje fale, znajduje się bardzo mała gwiazda o rozmiarach najmniejszych z dotychczas znanych (wielkość gwiazdowa 17.3). Gwiazda ta posiada ogromną energię. To na razie wszystko, co o niej wiemy. kilkud Punktem wyjścia w badaniu tych niezwykłych zjawisk była solidnie uzasadniona teoria dra Kardaszowa: Jeśli się przyjmie możliwość istnienia cywilizacji znacznie nas przewyższających rozwojem, to należy też uznać, że są one w stanie zmieniać cały swój system planetarny, emitując, na przykład, sygnały tak silne jak te, które odbieramy z CTA-102; dziesiątki tysięcy razy silniejsze niż cała wyprodukowana na Ziemi energia. Sygnały te powinny być wysyłane na długościach fal zapewniających najlepsze warunki emisji, chroniące ją przed zakłóceniami przez naturalny» szum Wszechświata - a więc na długości fal rzędu dziesięciu centymetrów. Rosyjskie obserwacje prowadził astronom Szołomitskij, który tak opisał ich wyniki: Wydaje się, że CTA-102 jest oddalona od Ziemi nie więcej niż o pięć milionów lat świetlnych. Kontrola emisji w paśmie 32 centymetrów jasno wykazuje okresową powtarzalność od 100 do 102 dni w sygnale. W okresie tym sygnał nasila się lub słabnie w bardzo ustabilizowanych granicach. Tak więc prawdopodobieństwo istnienia istot kosmicznych zostało uznane przez naukowców. Jest to ogromny krok naprzód w gromadzeniu wiedzy, która w przyszłości zyska sobie prawa w pełni wiarygodnej nauki. Czy tajemniczy “ludzie" z CTA-102 nawiązali już kiedyś kontakt z Ziemią? Upieranie się przy tym mogłoby być ryzykowne, jednakże warto zauważyć, że swe emisje zdają się kierować ku naszej planecie na częstotliwości, którą astronomowie uznają za szczególnie korzystną. Jeśli chodzi o obecną odległość od tej gwiazdy - trzy do pięciu milionów lat świetlnych - jest ona jedynie pozorną przeszkodą, gdyż nasze pojmowanie czasu i przestrzeni jest prawdopodobnie inne od tego, które uznają mieszkańcy CTA-102. Czy któregoś dnia ujrzymy astronautów tej cywilizacji lądujących na Ziemi, by nam oświadczyć, że są naszymi praprzodkami? Ogrom Kosmosu sprawia że, wszystkie, nawet najbardziej fantastyczne przypuszczenia są uzasadnione; jeśli się jednak nie ma żadnego dowodu, pozostaje konieczność zbadania konwencjonalnej prehistorii (niezależnie od stopnia dezaktualizacji), by pojąć, co znaczy określenie człowiek epoki kamiennej lub człowiek jaskiniowy -a zatem nasz przodek, człowiek “prehistoryczny". Cudowne nieposłuszeństwo Ewy Człowiek - niezależnie od tego czy jest istotą ziemską, czy przybyszem z Kosmosu - zdaje się stanowić logiczny etap w procesie ewolucji, a kto wie, czy nie jego produkt końcowy. Jednakże jego ewolucja przebiegła wyjątkowo szybko. Rozwój intelektualny, świadomość, wolna wola dały o sobie znać w rytmie postępu matematycznego. Może to być uznane za osiągnięcie granicy, za którą ewolucja pogrąża się w nieskończoności lub - jak by to ujęli idealiści - w Bogu. Jeśli człowiek jest zwierzęciem, to bez wątpienia najwyżej stojącym, ponieważ posiada zdolność rozumowania, rozróżnia dobro od zła według przyjętych przez siebie zasad, buntuje się przeciw naturze, a nawet próbuje ją sobie podporządkować. Wraz z nim zaczyna się epoka Lucyfera, księcia intelektu i anioła, który się nie zawahał, przynajmniej pozornie, stanąć na drodze boskich planów. Można więc przyjąć, że oto człowiek identyfikuje się z Lucyferem i sam pragnie objąć panowanie nad światem. Księga Rodzaju, posługując się symbolem raju ziemskiego, opisuje, w jaki sposób człowiek osiągnął świadomość i wolną wolę. Adam i Ewa nie przestrzegają oczywiście zakazu Boga - zrywają owoce z drzewa wiadomości. Piszę “oczywiście", gdyż bieg wypadków był nieunikniony i zamierzony. Bóg wiedział, że jego zakaz zostanie złamany i dawno zdecydował, że stanie się to właśnie z woli samych grzeszników, tak jak w wypadku buntu Lucyfera. Adam i Ewa osiągnęli zatem świadomość i wolną wole, Bóg zaś, dzieląc się z nimi cząstką swej władzy, przekazał całej ludzkości najcenniejsze dary. Ów epizod z ziemskiego raju można by nazwać Rewolucją Francuską czasów biblijnych! Poza tym jak Bóg mógłby powierzać stworzonym Przez siebie istotom panowanie nad niebem i gwiazdami, nad Ziemią i jej wspaniałą przyrodą, nie obdarzając ich jednocześnie zdolnością sprawowania władzy, podejmowania decyzji, zdobywania wiedzy? Jaki sens miałoby stworzenie świata bez zaplanowanej ewolucji człowieka? Jeśli sobie wyobrazimy, że dwoje biblijnych przodków przyjęło postawę biernego posłuszeństwa, dojdziemy do absurdalnego wniosku. Adam i Ewa zachowali się więc w swojej sytuacji najrozsądniej. Ukazanie prawdziwego sensu tego wydarzenia, wymaga szerszej interpretacji, a jednocześnie - nadania innego znaczenia buntowi Lucyfera. Oceniać to należy w kontekście ewolucji człowieka od chwili, gdy Ewa nakarmiła nas swym jabłkiem. Przeznaczenie człowieka Biolodzy uważają, że znaleźliśmy się już u kresu przygody. Zwolennikiem tej teorii jest zwłaszcza Jean Rostand. Zbliżanie się końca ludzkiej rasy kojarzone jest z wolną wolą człowieka i odrzuceniem przezeń praw natury, ale ostatecznie może się ono zmieścić w grafiku procesu przewidywanej ewolucji. Osiągnięty stopień ewolucji doprowadził nas do ostatecznych możliwych granic butnej wiedzy, jeszcze jeden skok naprzód i Lucyfer utożsami się z Bogiem, a człowiek - teraz już pan świata - rozciągnie swą władzę na Kosmos. Jest to jedynie hipoteza, ale możemy logicznie założyć, że cykl zbliża się już do końca, na co zresztą wskazuje nasza biologiczna kondycja. Ludzie chcą ujarzmić atom i zdobyć Kosmos, prowadząc wojnę na podobieństwo zmagań Tytanów z bogami. Jednak, tak jak uczeń czarnoksiężnika, mogą doprowadzić do własnej zguby, jeśli promieniowanie pozbawi ich zdolności prokreacji. Według naukowców z Instytutu Życia, który skupia wybitnych biologów z całego świata interesujących się problemem obrony gatunku Homo sapiens (patrz -200 000 lat nieznanej historii człowieka) - jest niewykluczone, że około roku 2035 ludzkość będzie wydawać na świat dzieci wyłącznie dotknięte poważnymi wadami wrodzonymi. Czy byłoby to równoznaczne z końcem świata? Niekoniecznie. “Nauka zawsze ofiarowuje nam więcej, niż od niej oczekujemy" - powiada Jean Rostand - co może oznaczać, że człowiek znajdzie sposób na podtrzymanie swego gatunku bez uciekania się do prokreacji. Bezpłodna ludzkość powróciłaby więc do pierwotnych cech charakterystycznych tworzenia - gatunku aseksualnego, tak jak w wypadku organizmów jednokomórkowych. Reprodukcja odbywałaby się w sposób sztuczny. Niewykluczone też, że ludzie będą nadał dążyli do wyeliminowania śmierci fizycznej, aż osiągną nieśmiertelność i spowodują tym odrodzenie złotej ery, która - jak głosi tradycja - istniała już w przeszłości. Czy zatem rozpłyniemy się we wzniosłości w stopniu, który pozwoli nam utożsamić się z Bogiem, tak jak pragnął tego Teilhard de Chardin? A może ta nieśmiertelność okaże się zwodnicza i powrócimy do stanu plazmy, by rozpocząć na nowo wspinaczkę po szczeblach drabiny ewolucji? Z praw rządzących ewolucją niewiele możemy wywnioskować o naszym przeznaczeniu, ponieważ wiadomo, że ewolucji nie krępują żadne naukowe rygory, a nawet nie da się udowodnić istnienia tego procesu. Wiele gatunków - takich jak dżdżownice, bakterie, algi itd., nie wspominając już o słynnej latimerii - żyje już przez całe epoki i nie podlega żadnym dostrzegalnym przemianom, a więc - nie ewoluuje. Sześć podstawowych błędów Zarówno pochodzenie człowieka, jak i ostateczny ceł jego istnienia to tajemnice trudne do wyjaśnienia, zwłaszcza że historia i prehistoria zawierają luki i straszliwe błędy. Według interpretacji prehistoryków przeszłość dzieli się na wyraźne okresy, zwane paleolitem i neolitem, albo starszą epoką kamienną i młodszą epoką kamienną. Koncepcja ta sprzyja ortodoksyjnym teoriom prehistorycznym, stanowiąc ich kamień węgielny. Dziś już doskonale wiadomo, że główne założenia, na których się opiera prehistoria, są tak dalece nieuzasadnione, że nie można ich nawet zaakceptować jako ewentualności, ponieważ kryją w sobie sześć zasadniczych błędów. 1. Nie istnieje żaden dowód na to, że człowiek pochodzi od małpy. Te dwa gatunki są tak odmienne, że transfuzja krwi między człowiekiem i gibbonem, szympansem czy orangutanem jest tak samo niebezpieczna, jak między każdą inną parą dwóch różnych gatunków. Nigdy nie znaleziono żadnych łączników między człowiekiem i małpą. Wszystkie te rzekome ogniwa, takie jak sinantrop, australopitek, pitekantrop, atlantrop i antropopitek, to szalbierstwa, podobnie jak oszustwem był tzw. człowiek z Piltdown. Stosując taką metodę ustalania drzewa genealogicznego, można by równie łatwo udowodnić, “że patyk jest przodkiem łóżka - po przejściu takich form pośrednich jak bujane krzesełko, składany fotelik, taboret, fotel klubowy i sofa". (Jean Servier, L’Homme et l'Invisible). 2. Prehistoryczni ludzie nie mieszkali w jaskiniach, z wyjątkiem tak rzadkich przypadków, jak się to zdarza jeszcze i dzisiaj. Nie ma jaskiń w najbardziej skalistych terenach, takich jak Saint- Acheul, Levallois-Perret, Chelles, Le Grand-Pressigny... Ludzie prehistoryczni z pewnością nie spali co noc w Les Eyzies! Mieszkali w chatach lub, co ze względu na ich sprawność w obróbce kamienia jest bardziej prawdopodobne - w domach. 3. Ludzie prehistoryczni ubierali się podobnie jak my, a więc nosili kapelusze, kurtki, spodnie, buty. Nie ma żadnych wątpliwości, gdyż dowodzą tego rysunki wyryte na kamiennych tabliczkach z prehistorycznej biblioteki w Lussac-les-Chateau, których nie zarekwirowało Museede l'Homme w Paryżu, udostępniając jedynie niewiele znaczące rysunki. Te zaś, świadczące o istnieniu w okresie magdaleńskim [późny paleolit - przyp. tłum.] rozwiniętej cywilizacji, zawsze się przypadkiem “gdzieś zawieruszają", nikt jednak nie wie gdzie. Po mojej relacji na ten temat, zamieszczonej w książce 200 000 lat nieznanej historii człowieka, Costantin Brive, dziennikarz “L'Auto-Joumal", postanowił sprawdzić, czy nie kłamię, gdy zapewniam o istnieniu tych kamiennych tabliczek. Musiał on pokonać wiele perfidnych przeszkód i udaremnić mnóstwo prób zbywania go niczym, by jednak wreszcie nabrać pewności, że owe tabliczki rzeczywiście odpowiadały mojemu opisowi i pokazywały ludzi noszących kapelusze, kurtki, spodnie i buty. W artykule zamieszczonym 8 sierpnia 1963 r. w “L'Auto-Journal" Brive nieśmiało wspomniał o machinacjach tych, którzy chcieli pokrzyżować jego dociekania. Jednak z powodu jakichś obaw nie napisał tego, co wyznał mi w cztery oczy, a mianowicie, kto rzeczywiście w tej sprawie kłamał. 4. Ludzie prehistoryczni mieli swoje pismo. Dowodzą tego ryty na tabliczkach z Glozel. Ich autentyczność jest potwierdzona przez spektakularne ekspertyzy, podczas których prehistorycy polegli ze szczętem, obezwładnieni siłą faktów i pełną dobrej wiary postawą odkrywcy tych tabliczek, Emile'a Fradina. (Muzeum w Glozel, leżące piętnaście kilometrów od Vichy, wciąż stoi otworem dla publiczności. Jest to, moim zdaniem, jeden z trzech cudów starożytnego świata. Dwa pozostałe to groty w Lascaux i prehistoryczna biblioteka w Lusac-les-Chateaux). 5. Ludzie prehistoryczni nie egzystowali w warunkach niepewności, jak to przedstawiają popularne podręczniki. Wręcz przeciwnie - przeżywali jakby złotą erę dóbr materialnych, których liczne źródła były niewyczerpane i łatwo dostępne. Jest to zupełnie oczywiste. W dzisiejszych czasach tysiące ludzi żyje lub mogłoby żyć żywiąc się wyłącznie dzięki polowaniu i łowieniu ryb, nawet jeśli nasze lasy się kurczą, ryby w rzekach giną od detergentów i innych chemikaliów. W czasach prehistorycznych ryb i zwierzyny była wszelka obfitość, więc żyjący wówczas ludzie mieli wokół siebie bogate zasoby żywności. 6. Ludzie prehistoryczni nie byli gruboskórnymi, przygłupawymi istotami, choć taki ich wizerunek został ukształtowany. Byli oni malarzami, garncarzami i znakomitymi artystami. Potwierdzają to odkrycia w Glozel oraz malowidła w grotach Lascaux i Altamiry. Jaskinie były używane jako warsztaty jedynie przez mniej dojrzałych osobników tej społeczności. Inni natomiast wiedzieli już wiele o szkle, węglu i - co jest wielce prawdopodobne - o metalach. Żelazo i galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat “Ale przecież w paleolicie nie znano żelaza!" sprzeciwią się prehistorycy. Czy rzeczywiście? To jak wobec tego wytłumaczyć fakt, że na obszarach szczególnie bogatych w złoża rudy żelaza, na przykład w Alzacji-Lotaryngii, nie ma śladu kultury narzędzi epoki kamiennej? Tereny te były z pewnością zamieszkane przez ludzi prehistorycznych, zwłaszcza w siódmym i szóstym tysiącleciu przed Chrystusem, jednak nie znajdujemy tam narzędzi krzemiennych, gdyż nawet w najniższych warstwach społeczeństwa wygodniej i rozsądniej było używać przedmiotów z żelaza. Prawdopodobne jest więc, że przed wieloma tysiącami lat na wszystkich kontynentach kwitły cywilizacje znające stal, lotnictwo i fizykę jądrową. Już w dziewiętnastym wieku byli uczeni, którzy doszli do podobnego wniosku, nie mieli jednak odwagi, by go wypowiedzieć. Odnosi się to do egiptologa Augusta Mariette'a, odkrywcy Serapeum w Memfis i grobowców świętych byków Apis. Kopiąc w twardej, kamienistej glebie do głębokości dwudziestu metrów pod Sfinksem w Gizie, Mariette dotarł do ogromnej budowli kryjącej w sobie mistrzowsko wykonane dzieła sztuki. Data wybudowania samego Sfinksa ginie w pomroce czasów, a przecież owe budowle od tysiącleci tkwiące po warstwą gleby są jeszcze starsze! Ale to jeszcze nie wszystko. Pośród przedmiotów pogrzebanych tak głęboko w tej primohistorycznej warstwie ziemi znajdowały się - jak podaje sprawozdanie z połowy dziewiętnastego wieku, zawarte w Grand Dictionnaire Unwersel du XIX" Siecle - “sztuki złotej biżuterii, których filigranowość i lekkość nasuwały podejrzenie, że zostały one wytworzone w procesie całościowego powlekania elektrolitycznego, a więc technice przemysłowej stosowanej dzisiaj zaledwie od dwóch, trzech lat". Odkrycie to jest oczywiście wysoce kłopotliwe dla tych wszystkich, którzy upierają się przy poglądzie, że cywilizacja powstała w Sumerze, nie dawniej niż przed sześciu tysiącami lat! Podobnych odkryć dokonano również w innych miejscach. Wiele przedmiotów pochodzących z Memfis i Teb - wazy, filiżanki, groty strzał - pokrytych jest cienką warstewką metalu, na którym nie widać jakichkolwiek śladów lutowania czy też roboty ręcznej. Warstwa ta jest tak równomiernie rozłożona, a jej struktura krystaliczna tak bardzo przypomina strukturę osiąganą w procesie powle- kania elektrolitycznego, że niektórzy uczeni nie wahają się przyznać, iż starożytni Egipcjanie znali tę technologię. Plemię Haddadów w Afryce stosowało już przed ośmioma tysiącami lat, a w innych rejonach zaś stosowano je jeszcze wcześniej. Według ostrożnych obliczeń poczynionych przez inżynierów, kopalnie rudy żelaza na włoskiej wyspie Elbie były eksploatowane “co najmniej dziesięciokrotnie dawniej niż znana nam oficjalnie najstarsza kopalnia". Biorąc pod uwagę, że Grecy w czasach Homera znali już tę wyspę, nadając jej nazwę Aethalia z powodu stale unoszącego się nad nią dymu z jej kuźni, dochodzimy do wniosku, że znajdujące się tam kopalnie musiały być eksploatowane ponad trzydzieści pięć tysięcy lat temu. Jak w takiej sytuacji można mieć odwagę opowiadania o “epoce kamiennej" - neolicie i paleolicie? Neolit i paleolit wymysłem prehistoryków Paleolit i neolit stanowią niewzruszony kanon naszej staroświeckiej prehistorii! Nie waham się jednak oświadczyć, że i paleolit, i neolit tak naprawdę istniały tylko w wyobraźni prehistoryków. To prawda, że niektórzy ludzie prehistoryczni używali narzędzi z krzemienia, jednak ich liczba była tak znikoma, że można ją uznać za nieistotną. Narzędzia te stosowano wówczas w takich proporcjach, jak dziś je się kawior lub żuje gumę, a więc robił to jeden człowiek na tysiąc lub na dziesięć tysięcy swych współczesnych. Pogląd taki przedstawiłem specjalistom a ich reakcje były dwojakiego rodzaju. Prehistorycy ortodoksyjni wzruszali ramionami i unikali jakiejkolwiek dyskusji, nie będąc w stanie niczego w mojej koncepcji zakwestionować; prehistorycy “otwarci" natomiast uważają ją za nadzwyczaj trafną. Przedstawię teraz w skrócie drogę rozumowania, którą doszedłem do takich właśnie wniosków. Liczebność całego narodu albo jakiegoś regionu można określić w przybliżeniu na podstawie liczby domów czy samochodów lub takich niezbędnych narzędzi jak noże, gdy jest to społeczeństwo na niskim poziomie techniki. Możemy w ten sposób uzyskać liczbę dziesięciu milionów lub stu milionów w odniesieniu do Francji; dziesięciu tysięcy lub ośmiuset tysięcy w wypadku Sahary. Rzadko jednak nasz wynik będzie przewyższał dwukrotnie rzeczywistą liczbę mieszkańców, a nigdy - pięciokrotnie. Znając liczbę istniejących w średniowieczu noży, wiedzielibyśmy, ilu ludzi żyło w tamtych czasach. Jednak większość noży z tego okresu zżarła rdza. Gdyby w paleolicie lub neolicie zajmowano się wyłącznie, jak to utrzymują prehistorycy, ciosaniem i szlifowaniem narzędzi z krzemienia, a nie wyrabianiem ich z żelaza, to powinno się znajdować “noże" z tamtych czasów, niezależnie od tego, jak bardzo są one odległe, ponieważ krzemień nie ulega zniszczeniu. Może przetrwać milion lat bez najmniejszej, widocznej gołym okiem skazy. A mówi się, że właśnie tak długo żyje na Ziemi człowiek. Moim zdaniem ludzie prehistoryczni musieli używać narzędzi do cięcia, rzeźbienia i do samoobrony. Mężczyźni zawsze potrzebowali takich przedmiotów jak noże, siekiery, pilniki i dłuta. Uznajmy za obiekty użyteczne dla człowieka prehistorycznego te, które kształtem lub przeznaczeniem przypominają nóż; będą to więc siekierki, skrobaki, rylce, krótko mówiąc - niemal wszystkie krzemienne przedmioty uznawane przez ludzi za przydatne. Zwykły człowiek, także i w naszych czasach, potrzebuje w ciągu swego życia pewnych narzędzi: siekier, pił, dłut, obcęgów itp. Cala ich kolekcja stanowi około stu sztuk. A zatem człowiek prehistoryczny, który w ciągu dziesięciu minut potrafił wyciosać kamienną siekierę (w takim czasie M. Borde z Bordeaux wykonał prymitywny toporek), mając dużo materiału do wyrobu kamiennych narzędzi - musiał w ciągu życia wyprodukować co najmniej sto sztuk narzędzi, ponieważ albo się one łamały, albo zużywały, albo ginęły; nigdy jednak - nie znikały lub ulegały unicestwieniu. Powszechnie wiadomo, że w zwyczajnej sypkiej glebie kamienie, a co za tym idzie - i krzemienne narzędzia, wskutek połączonego działania geologicznych perturbacji i siły odśrodkowej, wypychane są ku górze. Tym tłumaczy się fakt, że każdego roku można w ogrodzie zbierać kamienie, uprzednio dokonując nawet gruntownego czyszczenia gleby. To samo dotyczy pocisków artyleryjskich i ich części, które ciągle jeszcze wyłaniają się na powierzchni pól bitewnych z czasów I wojny światowej. Każdego roku dzieci znajdują takie ładunki w ogrodach, lasach i na polach uprawnych, stając się ofiarami wypadków. Badania rozpocząłem w miejscu dobrze mi znanym - w Charroux, w Departamencie Vienne we Francji. Jest to jedno z najważniejszych znalezisk kamiennych siekier, tych tak kluczowych narzędzi. Znaleziono tam tysiąc lub dwa tysiące toporków, ale w przeciągu kilku lat źródło to niemal się wyczerpało. Liczba spoczywających tam wciąż jeszcze siekier szacowana jest na dwa do pięciu tysięcy, choć ta ostatnia liczba wydaje się nieprzyzwoicie optymistyczna. Jeśli nie liczyć Le Grand Pressigny, to Charroux jest jednym z największych takich miejsc we Francji. Leży ono na prehistorycznej autostradzie, w połowie drogi między Le Grand Pressigny i Les Eyzies, na brzegu rzeki Charents, ponad siedem kilometrów od słynnej jaskini Chaffaud. (Francuska prehistoryczna autostrada biegnie równolegle do szosy łączącej Paryż z Bordeaux, mijając malownicze miejscowości i piękne krajobrazy. Jej dokładna trasa wygląda następująco: Le Grand Pressigny, La Roche Posay, Anglessur-l'Anglin, Saint-Savin, Lussac-les-Chateaux, L'Isle- Jourdain , Charroux, Civray, Angouleme, Nontron, Perigueux, Les Eyzies.). W regionie tym znajduje się czterdzieści dziewięć jaskiń, jednak nie wygląda na to, aby któraś z nich była kiedykolwiek zamieszkała. Charroux obfituje w złoża krzemienia, a liczba stu siekier przypadających na każdego mężczyznę w każdym dwudziestopięcioletnim pokoleniu wydaje się najskromniejszym z możliwych szacunków. W rzeczywistości każdy przeciętny mężczyzna tamtego okresu musiał w przeciągu swego życia wykonać znacznie więcej niż sto tych narzędzi, czy to zmuszony potrzebą, czy dla relaksu, czy też chcąc kogoś obdarować. Wiedząc o tym wszystkim, możemy dokonać przybliżonego obliczenia, bez potrzeby cofania się do najwcześniejszych okresów prehistorii. W ciągu pięćdziesięciu tysięcy lat w Charroux przeżyło dwa tysiące pokoleń. Według naszych ocen wszyscy oni mieli w użyciu około dziesięciu tysięcy siekier. Jeśli założymy, że na jedno życie przypada sto siekier, to ilu ludzi żyło w Charroux w jednym pokoleniu? 10 000 siekier /100 x 2000 pokoleń = 0,05 człowieka Albo też, licząc sto siekier na człowieka w okresie tylko dziesięciu tysięcy lat, to znaczy czterystu pokoleń: 10 000 siekier /100x400 człowieka Jeśli zaś w czyimś odczuciu sto siekier w ciągu życia jest liczbą przesadzoną i obniżmy ją do dziesięciu, to dla dwóch tysięcy pokoleń otrzymamy wówczas: 10 000 siekier/ 10x2000 = 0,5 człowieka Zaś dla czterystu pokoleń: 10 000 siekier/ 10x400 = 2,5 człowieka Próbujmy innych możliwości. Rozważmy na przykład milion lat (czterdzieści tysięcy pokoleń), przyjmując liczbę dziesięciu siekier przypadających na człowieka: 10 000 siekier/10x40 000 człowieka = 0,025 człowieka Albo jedną siekierę na człowieka na przestrzeni dwóch tysięcy pokoleń: 10 000 siekier/ 1x2 000 = 5 ludzi We wszystkich tych spekulacjach przyjąłem liczby najmniej sprzyjające mojej koncepcji, bowiem w Charroux nie było dziesięciu tysięcy siekier. Jest to liczba obejmująca narzędzia i zdeformowane odłamki, które ewentualnie mogłyby być jako narzędzia używane. Niezależnie od tego, jak prowadzimy obliczenia, ich wyniki są zawsze absurdalne! Równie niedorzeczne rezultaty osiąga się w badaniach prowadzonych w: Le Grand-Pressigny, Les Eyzies, płaskowyżu Chambes czy też Saint-Acheul. Nie znamy dokładnej liczby mieszkańców Francji w czasach prehistorycznych, jednak pewne wielkości graniczne narzucają się same: trzydzieści.., a może trzysta tysięcy? W mojej ocenie prawdziwa jest jakaś wielkość pośrednia między tymi krańcowościami. Jeśli przyjmiemy trzydzieści tysięcy jako liczbę ludności, okres pięćdziesięciu tysięcy lat (dwóch tysięcy pokoleń) oraz sto sztuk różnych narzędzi potrzebnych człowiekowi w jednym pokoleniu, to we Francji powinniśmy stać przed szansą znalezienia lub wygrzebania spod ziemi sześciu miliardów sztuk krzemiennych narzędzi. Tymczasem w naszych muzeach i zbiorach prywatnych jest ich mniej niż milion. Byłoby więc niedorzecznością wierzyć, że pod ziemią leży jeszcze sześć miliardów tych przedmiotów. W spadku po przodkach odziedziczyliśmy około sześciuset tysięcy narzędzi z krzemienia, co pozwala uzyskać następującą liczbę ludności Francji w jednym pokoleniu (wszystkie dane takie, jak w poprzednich obliczeniach): 600 000/100x2 000 = 3 ludzi Uzyskany wynik oznacza, że jedno ziemskie pokolenie liczyło od pięćdziesięciu do stu osób, ponieważ w czasach prehistorycznych Francja była obszarem najgęściej zaludnionym. Wszystkie te obliczenia są bezsensowne a wniosek jest oczywisty: Liczba krzemiennych narzędzi nie pozostaje w logicznej proporcji w stosunku do mieszkańców Francji. Wskazuje ona jedynie na liczbę osobników o opóźnionym rozwoju intelektualnym. Takie jednostki zdarzają się w każdej populacji i tak, jak człowiek z Piltdown oraz nie istniejąca czaszka sinantropa dostarczają prehistorykom materiału do konstruowania pseudonauki. A zatem ludzie prehistoryczni - których w jednym ziemskim pokoleniu było więcej niż pięćdziesięciu! - do wyrobu swych narzędzi nie używali krzemienia, lecz czegoś, co zniknęło wskutek naturalnej degradacji. Według prawdopodobieństwa było to żelazo i stopy innych metali Określenia “paleolit" i “neolit", używane przez prehistoryków w odniesieniu do tak zwanej “epoki kamiennej" są całkowicie mylące. Dziesięciu, pięćdziesięciu, a nawet ludzi w jednym ziemskim pokoleniu mogło używać narzędzi wykonanych z krzemienia, ale to jeszcze nie powód, by ten znikomy procent populacji decydował o charakterze całej epoki. Rozumując w ten sposób, moglibyśmy utrzymywać, że wiek dwudziesty należy do epoki kamiennej, gdyż ludy Nowej Gwinei i Borneo wciąż jeszcze używają krzemiennych narzędzi, albo że jest to epoka kawioru czy gumy do żucia, ponieważ niewielkie grupy ludzi jadają kawior albo żują gumę. Z przedstawionych rozważań wynika, że nasi bezpośredni przodkowie nie byli tak tępi, jak próbowano nam wmawiać, oraz że cała konwencjonalna prehistoria jest całkowicie iluzoryczna i oparta na błędach Dla mnie jednak ważniejsze jest to, że upadek ortodoksyjnej prehistorii, z jej koncepcją jaskiniowców posługujących się kamiennymi narzędziami, otwiera przed nami wrota do nieznanej przeszłości człowieka. Teraz, kiedy odrzuciliśmy już błędne teorie, możemy sobie wyobrazić tę przeszłość jako tak pełną grozy i tak niesamowitą - jaką bez wątpienia rzeczywiście była! Rozdział piąty Kosmos i arka-rakieta Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości Nie sposób jest wyobrazić sobie nicości poprzedzającej stworzenie. Jak może wyglądać niemy, pusty Kosmos, w którym nie istnieje czas, przestrzeń, ruch, światło, ciepło czy istoty rozumne? Co więcej sofiści nie omieszkaliby wykazać, że aczkolwiek nicość jest tylko abstrakcją, to jednak stanowi zjawisko samo w sobie, a zatem jest rzeczywistością stworzoną! Ludzki umysł ma zdolność prowadzenia dociekań tylko w ramach ograniczonego, widzialnego Wszechświata, gdzie nawet abstrakcja ma swoje specyficzne rekwizyty. Tajemnica stworzenia wciąż jeszcze jest dla nas niedostępna, ale dzięki temu, że jego dwa etapy - teraźniejszość i przyszłość - nie są zamknięte w czasie, mamy tu pewną swobodę w snuciu rozważań. W teorii rozszerzającego się i kurczącego, dwustożkowego Kosmosu (wyobraźmy sobie ciąg stożków uszeregowanych w linię i połączonych ze sobą w pary wierzchołkami) geometryczny środek całości stanowi punkt zerowy połączenia, w którym kończy się skurcz, a zaczyna rozkurcz. Jest to więc punkt bezruchu, równowagi i nicości, choć jego istnienie jest tylko teoretyczne. Ów proces następujących po sobie stożków wydaje się czymś nadprzyrodzonym, ponieważ ludzki umysł nie jest w stanie wyobrazić sobie, lub zaakceptować, powtarzającej się bezustannie ekspansji na przemian z wstępowaniem, ani zerowego punktu nieistnienia, ani też samorzutnego aktu kreacji, który zaczyna się zaraz po przekroczeniu tego punktu. A jednak koresponduje to z kosmologią braministyczną (tchnienie i wdech Brahmy), z teorią rozszerzającego się Kosmosu, koncepcją niezbędnych cyklów życia, śmierci i ponownych narodzin i z prawem Lavoisiera, które głosi, że nic nie ginie, nic się nie tworzy, wszystko - przekształca. Punkt zerowy, utożsamiany przez niektórych z Bogiem, dopuszcza również współistnienie czasu i antyczasu. To, co nie zostało jeszcze stworzone, pozostaje w sferze nieistnienia, które zawiera w sobie z góry założony plan kreacji. Obserwujemy tu zatem przejście od idei do jej urzeczywistnienia, od stanu ulotności - do materii. Jak byśmy sobie nie wyobrażali Wszechświata, to nasze myślenie nie jest w stanie wykroczyć poza granice ryzykownej teorii, ponieważ nieustannie napotykamy sprzeczności i zagadki. Jeśli pewnego dnia człowiek świadomie wstąpi w piąty, szósty albo siódmy wymiar, być może zrozumie wówczas to, co teraz umyka możliwościom percepcji albo w jego odczuciu nie ma związku z zasobem dzisiejszej wiedzy. Problem stworzenia badany jest zawsze w ramach naszego trójwymiarowego pojmowania rzeczywistości, bez uwzględniania innych, równoległych lub współdziałających ze sobą światów, których istnienie jest możliwe a nawet prawdopodobne. W swych marzeniach człowiek widzi siebie wyposażonego w moc tworzenia i unicestwiania - jednak jest to możliwe tylko w myślowych spekulacjach albo w innym świecie. Jeśli ostatecznie dochodziło do materializacji, to albo mogła ona być pożywką dla naszego niewidzialnego świata, albo uczestniczyła w tworzeniu zupełnie innej rzeczywistości. Możliwość procesu materializacji w świecie ponadnaturalnym nie została do tej pory udowodniona. Czy ma to oznaczać, że nadprzyrodzone jest niemożliwe oraz że odległe, niewidzialne światy nie istnieją? A jeżeli jest przeciwnie i do sfer tych można przenikać myślami lub innymi sposobami, to w konsekwencji świat traci coś ze swej masy na korzyść innych przestrzeni, które penetruje nasz umysł, niosąc tam własne treści. Hipoteza ta działa w obie strony - sugeruje, że materia może przybywać do naszego świata za pośrednictwem istot żywych albo myśli pochodzących z innych zakątków Kosmosu. W prawdziwym cudzie kiełkowania istnieje plan powzięty, zanim jeszcze ukształtowało się ziarno, a zatem w nicości lub teraźniejszości, która jest zaledwie istnieniem tego, co jeszcze nie zostało stworzone. W tym ujęciu przyszłość zawsze zawiera się w teraźniejszości, tak jak nicość kryje w sobie materię i czas. Tajemnice, wieczne tajemnice... A zatem zadawanie pytania w rodzaju “Kto stworzył świat?" jest podobnie niedorzeczne jak udzielanie nań odpowiedzi, która prowokuje równie bezsensowne indagacje przypominające dziecinną zabawę w rodzaju: Jeśli kiedyś Wszechświat nie istniał, to co było przedtem? Nicość. A kto stworzył nicość? Bóg. A kto stworzył Boga? itd. Zasadniczym problemem dla człowieka łaknącego wiedzy jest umiejętność usytuowania siebie i własnej percepcji w stosunku zarówno do tego, co wydaje mu się nieskończenie wielkie, jak i wobec spraw nieskończenie małych. Pomimo całej siły swego geniuszu, magii nauk matematycznych i ogromnej zawiłości filozoficznych dociekań, człowiek nigdy nie dotrze do końca tego labiryntu. Na innej płaszczyźnie ideę tę wyraża tradycja tybetańska, głosząc, że po to, aby napisać imię Boga, wszyscy ludzie pod słońcem mieli pracować razem przez tysiące lat wypróbowując w tym celu wszystkie możliwe alfabety, i nawet wówczas udało się im napisać jedynie kilka pierwszych liter tego imienia. Ujmując rzecz prościej: ortodoksyjni Żydzi mieli zakazane wymawianie lub pisanie imienia Boga, tak jak starożytnym Egipcjanom nie wolno było fugować spoin w świętych Piramidach. Kosmos: plazma wypełniona pustką Aby zaspokoić tę szatańską ciekawość, człowiek musi sobie wyobrazić przyczynę wszystkich rzeczy. Wierzy on, że nieskończenie wielkie jest odbiciem nieskończenie małego oraz że galaktyki, mgławice i roje gwiazd bez reszty należą do nieskończenie wielkiego. Traktując to przekonanie jako punkt wyjścia, człowiek wymyślił “totalny" Wszechświat razem z jego mechanizmem, prawami i zasadami. Można to porównać do sytuacji, w której ktoś znając jedynie punkt wyznaczający wierzchołek litery “A", wyobraża sobie wszystkie litery alfabetu! Istnieje prawdopodobieństwo, że dostępny naszym zmysłom Wszechświat - roje gwiazd, mgławice, planety - jest względnie porównywalny do cząsteczki plazmy z ludzkiego ciała, pobranej do badań mikroskopowych. Obserwujący ją biolog rozróżni tam bakterie, wirusy, czerwone krwinki, limfę i inne mikroskopijne drobinki pływające w oceanie pustki. Gdyby jednak nie wiedział o tym uprzednio, czy potrafiłby to określić jako plazmę? A jeśli tak, to czy byłby w stanie stwierdzić, skąd ona pochodzi? Od pchły, ryby, niedźwiedzia czy słonia? Czy może pobrano ją od pijaka, tępego jaskiniowca albo od Einsteina lub Bergsona? Albo z kształtnego ramienia pięknej kobiety, jej nogi, stopy lub delikatnej piersi? A jeśliby nawet ta identyfikacja i badanie powiodły się, to czy można w ten sposób uzyskać wgląd we Wszechświat? Ujrzeć miasta pełne ludzi, zgiełk ulic, muzea sztuki, laboratoria badawcze, katedry, stadiony, teatry i burdele? Czy choć przez mgnienie oka można odczuć inteligencję Kartezjusza, geniusz Rodina lub piękno królowej Balkis? Istnieje tylko jedna szansa na miliard, że nasze pojmowanie świata ma jakieś uzasadnienie, ponieważ wszystko, co jest przedmiotem naszej percepcji, pozostaje w stanie nieskończonej płynności. Głosimy ideę cząstki Wszechświata, ale jednocześnie mylimy mechanizm jej funkcjonowania z mechanizmem działania całości. Mamy pojęcie o materii, ale bardzo mgliście pojmujemy jej rozumność. Moim więc zdaniem, badania naukowe powinno się traktować w kategoriach harców rycersko- sportowych, a kiedy zaś mówimy o wszechświecie, to powinniśmy przez to jednoznacznie rozumieć nasz Wszechświat. Niewidzialne Wszechświaty Środki, którymi dysponujemy, próbując rozpoznać nasze wspaniałe naczynie, naszego kosmicznego Graala, są doprawdy nikczemne; można je porównać do wyposażenia Don Kichota naprawiającego zło świata. Niezależnie od mocy, w jaką wyposażymy teleskopy i od precyzji, którą nadamy elektronicznym urządzeniom - nasze badania nadal pozostaną w granicach tak bardzo niedoskonałej trójwymiarowości. Czy istnieje więcej niż jeden Wszechświat? Mamy tak głębokie przekonanie o daremności dociekań, że poszukujemy od samego początku. Z atomu, który miał być jakoby najmniejszą cząstką materii, zrobiliśmy gniazdo dla mnóstwa jąder i innych drobin, a całość, czyli Wszechświat, podzieliliśmy na przeróżne mniejsze całości, tak że teraz mamy atomy, światy, kosmosy i Wszechświaty. Tłumaczymy to wszystko, posługując się wątpliwymi prawami, wypływającymi z innych zasad, które są wprawdzie użyteczne dla naszego rozumowania, ale oparte na niepewnych podstawach. Nie składa się to bynajmniej na zbyt przekonujący system! Dzisiejszy poziom wszystkich tych praw i dociekań pozwala założyć istnienie nowych wymiarów - czwartego, piątego, szóstego, siódmego i tak dalej - nie wspominając o Tajemniczej Niewiadomej, Niewidzialnym, które przyciągają nasze myśli. W nowym ujęciu Wszechświat może się składać z miliardów innych galaktycznych wszechświatów, a jeszcze do tego z wielości wszechświatów równoległych: światów myśli, światów nadprzyrodzonych, światów niewidzialnych, wielowymiarowych, a być może nawet świa- tów pozbawionych jakichkolwiek wymiarów. Nie jest moim zamiarem analizowanie - nawet i skrótowe - głównych teorii kosmologicznych, jednak warto chyba przedstawić te z nich, które są nośnikami nowego ducha i wkraczają na rewolucyjną ścieżkę. Niezwykły Wszechświat Louisa Jacota Według szwajcarskiego profesora Louisa Jacota nic nie pozostaje w bezruchu, nic nie trwa wiecznie, zero absolutne jest niepotrzebnym nikomu wymysłem, a zatem Wszechświat nie został stworzony - on istniał zawsze. Nie ma w tym jakiegoś szczególnego obrazoburstwa, jednak dwa prawa spełniają rolę stymulatorów nowych koncepcji, które - choć są może niezbyt łatwe do przełknięcia - to kryją w sobie zarodek prawd objawiających się w przyszłości. Prawo Hubble'a: Mgławice oddalają się z prędkościami proporcjonalnymi do odległości (od pięciuset do stu tysięcy kilometrów na sekundę w nieustannie rozszerzającym się wszechświecie). Prawo Bodego: W Układzie Słonecznym odległości planet od Słońca (licząc do Uranu włącznie), odpowiadają następującemu postępowi geometrycznemu: 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64. Prawo to spełnia się w odniesieniu do siedmiu kolejnych przypadków, choć z dwoma wyjątkami. Pierwszy polega na tym, że postęp zaczyna się nie od Słońca, lecz od Merkurego, drugi dotyczy planet powyżej Uranu - tam odległości się nie podwajają, lecz są jednakowe. (Patrz: Louis Jacot Elements de Physique Evolutive). Aby podbudować swe koncepcje, Jacot przyjmuje, albo odrzuca pewne idee. A więc Wszechświat jest już wypełniony; zjawisko kosmicznej grawitacji to złudzenie; grawitację można wyjaśnić współśrodkowym ciśnieniem eteru ; teorie względności mają służyć usprawiedliwianiu wszystkiego, co ktokolwiek uzna za stosowne udowodnić, krocząc drogą błędów, fałszerstw i stosując różne kryteria. Wielu fizyków uznało ten pogląd, jednak przyjmując prawo Bodego, Jacot doszedł do zadziwiającej koncepcji Układu Słonecznego. Wygląda ona w skrócie tak: Słońce, obracając się wokół własnej osi, tworzy na swym równiku nieustannie rosnące zgrubienie. Gdy wybrzuszenie to osiąga odpowiednią masę, Słońce rodzi zalążek planety, który podobnie jak dziecko - początkowo pozostaje blisko swej matki; następnie rośnie i wyrusza ku granicom naszego małego Wszechświata. A więc najmłodsze są planety najbliższe Słońca: Merkury, Wenus i Ziemia, a najstarsze to Pluton, Neptun, Uran itd. Nasza planeta także urodziła swego satelitę - Księżyc . Początkowo obroty Ziemi były powolne, później uległy przyśpieszeniu, następnie stały się szybkie. Wolne obroty zakończyły się w ostatniej epoce lodowcowej czwartorzędu i po długim okresie przejściowym uzyskały wymiar jednego obrotu podczas dwudziestu czterech godzin. Z każdym powolnym obrotem na pozostającej w ciemności półkuli formowały się lodowcowe czapy, podczas gdy na drugiej - od równika po bieguny - panował bardzo ciepły klimat z tropikalną roślinnością (co tłumaczyłoby występowanie w Bałtyku bursztynu, czyli skamieliny żywicy; tropikalnych skamielin w złożach węgla na dalekiej północy; epok lodowcowych w czasach prehistorycznych; starożytnych chronologii i niewiarygodnego wieku patriarchów). Przejście od obrotów przyśpieszonych (około dwumiesięcznych) do szybkich (dwudziestoczterogodzinnych) spowodowało stopienie się lodów oraz zjawisko znane jako ogólnoświatowy potop, który według Jacota nastąpił około 3500 r. przed Chrystusem. Taka kosmologia w sposób oczywisty obala wiele pojęć uważanych za ugruntowane, a szczególnie podważa przyjętą chronologię. Naukowcy twierdzą, że wiek Ziemi mieści się w przedziale między czterema a ośmioma miliardami lat, dopuszczając też liczbę dziesięciu miliardów . Po przestudiowaniu różnych metod obliczania tej wielkości (pomijając metodę argonową) - a więc opartych na badaniu radioak- tywności skał, erozji, osiadania, warstw (corocznego narastania warstw mułu), formowania się pokładów węgla; metod fizycznych i astronomicznych itd. - Jacot doszedł do wniosku, że nauka ortodoksyjna popełniła potężny błąd interpretacyjny. Według niego bowiem nasza planeta istnieje zaledwie od dwustu do dwustu pięćdziesięciu tysięcy lat! Kraina Mu leży na Księżycu Myśl o tym, że Księżyc powstał z materii oderwanej od Ziemi, wskutek czego na jej powierzchni powstała blizna zwana teraz Oceanem Spokojnym, jest interesującą hipotezą, do której odwoływano się niejednkorotnie, ale przed Louisem Jacotem nikt nie potrafił sformułować dla niej jakiegoś możliwego do przyjęcia uzasadnienia. Ponieważ nieoficjalne przekazy umiejscawiają starożytną krainę Mu na środku Oceanu Spokojnego, możemy wyciągnąć wniosek, że to właśnie Mu dostarczyła materiału do budowy Księżyca. A więc nasi astronauci mają okazję, co prawda znikomą, natrafić na pozostałości bardzo starej cywilizacji na Księżycu, na ślady ziemskiego pochodzenia! Ewolucyjna fizyka Jacota powoduje również ekstrapolacje w dziedzinie międzyplanetarnej, która zawsze budziła wielkie zainteresowanie. Gdyby na naszej planecie wylądowali ludzie z Kosmosu, to skąd mogliby przybyć? Jest wysoce nieprawdopodobne, aby przylecieli z Merkurego czy z Wenus, ponieważ są to planety młodsze; natomiast przypuszczalni mieszkańcy Jupitera czy asteroidów w odległej przeszłości lub Marsa nieco później - mieli uzasadnione powody do opuszczenia swych planet, zanim życie na nich prze- stanie być możliwe. Wszystko to oczywiście pozostaje jedynie w sferze przypuszczeń, gdyż na przykład jest możliwe, że ewolucja na Wenus przebiegała szybciej niż na Ziemi, a mieszkańcy innych planet mają takie środki transportu pozwalające im na ucieczkę, o jakich się nam nawet nie śniło. Czyżby Teilhard de Chardin nie mylił się, powiadając, że “tylko rzeczy fantastyczne mogą się okazać prawdziwe"? Kosmologia Teilharda de Chardina Pełen szacunku dla dogmatów, lecz jednocześnie świadomy gwałtownych przemian zachodzących w umysłach chrześcijan, ksiądz Teilhard de Chardin zbudował kosmologię, której założenia w skrócie przedstawiają się następująco: Świat rozwija się w sposób ewolucyjny począwszy od materii nieorganicznej, a na powstaniu świadomej myśli kończąc. Proces ewolucji trwa zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i w skali ponadjednostkowej, co ustawicznie powiększa skalę świadomości. Na płaszczyźnie biologicznej ludzkość wznosi się ku zjednoczeniu i duchowej koncentracji w samej istocie boskości (w środku środków). Jako idealny punkt docelowy (krańcowy, eschatologiczny) świata jawi się doskonałość: Bóg- Omega, czyli »ponadosobowy" ośrodek ludzkiej osobowości. Cała ewolucja odbywa się wokół niematerialnej osi, która swym istnieniem wyprzedza świat. Rozumność materii W innej hipotezie, gdzie punktem wyjścia jest klasyczna komórka-matka, ewolucja materii mieści w sobie elementy fantastyczne, które poszerzają nasze niepewne horyzonty, tworząc syntezę uznanych naukowych teorii, niektórych teorii w jakimś stopniu sprawdzonych do- świadczalnie oraz danych przekazywanych przez tradycję, które albo były racjonalistom nieznane, albo przez nich niesprawiedliwie odrzucone. Na ewolucję składają się z założenia niestabilne systemy, które poprzez proces narodzin, życia i śmierci posuwają się ku systematycznie narastającej złożoności i uduchowieniu. Ateiści utrzymują, że ten mechanizm jest ślepy i pozbawiony nadrzędnej rozumności. Idealiści zaś twierdzą, że jeśli istnienie świata ma cel (świat skończony), to ostateczne ludzkie panowanie na Ziemi będzie tożsame z panowaniem przewodniego rozumu, który wierzący nazywają Bogiem. Rozum ten przenika wszystko, a człowiek jest jego cząstką. Przedstawię teraz w największym skrócie moją wersję ewentualnego przebiegu procesu ewolucji. Podstawową materią Wszechświata jest rodzaj “oryginalnej plazmy" złożonej z ruchu, światła i energii. Pozostaje ona w stanie przedkreacyjnym, jest wieczna, żyjąca i pobudzana przez wyższy rozum. (Na początku, jak twierdzą niektórzy uczeni, była temperatura rzędu kilku miliardów stopni; wszystko promieniowało lub falowało, wykazując ogromne możliwości przekształceń i prawdopodobnie - zawierało zalążek rozumu). Z plazmy tej wyłaniają się jakieś byty pierwotne, by następnie do niej powrócić i rozpocząć nowy cykl, który jest duchowo bogatszy niż poprzedni i zawiera głębszą treść. Może przydawać to wartości na pozór irracjonalnej wierze w reinkarnację i zmartwychwstanie. Jeśli Wszechświat jest ograniczony, to swój kres winien osiągnąć tylko poprzez doskonalenie materii, a nie człowieka. Podstawą hylozoizmu jest twierdzenie o wszechobecności życia i rozumu - począwszy od minerałów, a na człowieku kończąc. Tak zwana materia nieożywiona zawiera w sobie potencjał rozumu równy temu, który spoczywa w mózgu matematyka. To oczywiście możliwe, że wykorzystywana jest tylko mikroskopijna jej cząstka. Również i mózg ludzki angażuje zaledwie fragment swej mocy, czyli dziesięć miliardów szarych komórek z trzydziestu miliardów, z jakich się składa. W wypadku zaś minerałów, proporcje rozumności ostatecznie użytej są znacznie mniejsze, a owa inteligencja może zupełnie nieodczuwalna wskutek przemożnej siły bezwładności, która ją tłumi. Możemy się zastanawiać, czy istnienie rozumnych minerałów nie jest bardziej prawdopodobne niż się powszechnie sądzi. Czyż skorupa ziemska nie okrywa nasienia? Wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi, a zwłaszcza ta żyjąca siła pełnego tajemnic Nieznanego nazwana prądami tellurycznymi - wszystko to może być demonstracją inteligencji tego globu, naszej Matki-Ziemi, z której pochodzą wszystkie myślące istoty ludzkie. Czy jest poza tym przejawem rozsądku kwestionowanie rozumności tych nieprzeliczonych miliardów elektronów, neutronów, protonów itp., które podlegając mutacjom i transmutacjom sprawiają, że nasz glob jest, w wymiarze niewidzialnym, nieustannie kipiącą masą? Kula ziemska żyje tak, jak żyje każdy składnik atomu . Stanowi ona cząstkę minerałów, roślin i zwierząt. To Gaja - matka człowieka. Ona jest jego grobem, ona odradza jego ciało, a być może także część lub cały jego potencjał psychiczny. Tajemniczy DNA Każdy przyrodniczy byt natury, czy to minerał, czy człowiek, obdarzony jest zmysłami, rozumem i duszą. Zaprzeczano temu, że minerały, rośliny, niższe zwierzęta - a nawet kobiety! - posiadają duszę, jednak w celu poparcia tej tezy należałoby ściśle wskazać konkretny obiekt oraz określić czas, w którym dusza nagle objawi w nim swoją obecność. W rzeczywistości jednak nie wybucha ona samorzutnie, co byłoby niewytłumaczalne. Rozum, zmysły i dusza są więc atrybutami wszelkich powiązań w naturze, które początek biorą od czegoś, co jest uznawane za najniższe ogniwo w łańcuchu ewolucji - DNA (kwas dezoksyrybonukleinowy]. Skrystalizowany DNA jest minerałem, w postaci wirusa zaś - organizmem żyjącym. Co więcej - nie wiemy, gdzie przebiegają granice poszczególnych bytów. Morski zawilec jest zwierzęciem, lecz tak silnie przypomina roślinę, że od stuleci był za nią uważany. Słynny przyrodnik Ramur, zwany “Pliniuszem osiemnastego wieku", tak bardzo wierzył w słuszność tej klasyfikacji, że przez długi czas odmawiał podania Paryskiej Akademii Nauk nazwiska człowieka, który udowodnił zwierzęcą naturę zawilca, gdyż pragnął “uchronić go od śmieszności". Nerwy roślin Koncepcja głosząca istnienie wszechogarniającego rozumu zaczęła zyskiwać coraz większą liczbę zwolenników od chwili, gdy przyrodnik Nemec - posługując się końcówkami korzeni cebuli, hiacyntów, paproci itp. - zademonstrował istnienie systemu nerwowego roślin. Jeśli się “zrani" roślinę, czy to będzie trzydziestometrowa sekwoja, czy strzęp mchu, to zawartość komórek z odle- głych części rośliny gwałtownie przemieszcza się w kierunku tej rany. Jeśli zaatakowany jest korzeń, zwija się on i skręca niczym ranne zwierzę. Pod mikroskopem zaobserwowano, że kiedy zrywany jest liść lub kwiat, komórkami rośliny wstrząsa spazm. (Pomimo ignorancji i naiwności wykazywanych przez wegetarian, nietrudno jest darzyć ich sympatią. Mają oni prawdopodobnie rację, twierdząc, że ich rozsądnie stosowana dieta jest reakcją na nadmierne spożywanie mięsa, mylą S1§ jednak, jeśli sądzą, że wegetarianizm przerywa ,.mordowanie" zwierząt. Mieszają sentymentalizm z rozsądkiem i wypaczają prawa natury, niezależnie od tego, jak bardzo się im one mogą wydawać okrutne). Profesor Halberlandt udowodnił, że górna strona liścia pełni funkcję oka z fasetami i soczewkami, które skupiają słoneczne promienie w środku każdej komórki. Gdyby tak pewnego dnia dąb przemówił i zaczął rozwiązywać matematyczne równania, czy nie należałoby go sklasyfikować jako zwierzę wyższego rzędu mimo pokrywających go gałęzi, żołędzi i ptasich gniazd? Niestety, dęby oczywiście nie mówią, przynajmniej nie w sensie rozumianym przez ludzi, choć Arystoteles powiedział dwadzieścia trzy (mniej więcej!) wieki temu, że potrafią bezgłośnie myśleć. Zachowanie pewnych roślin i zwierząt jest często zdumiewające. Na Nowej Gwinei samiec amblyornis (odmiana jaskółki), zbiera liście i kwiaty, układając z nich wokół swej towarzyszki wielobarwny dywan, co czyni z oczywistych powodów estetycznych. Sprytna szczeć Żadna z hipotez dotyczących tropizmów - geotropizm, heliotropizm, hydrotropizm, nyktitropizm itp. -nie jest w stanie wyjaśnić, dlaczego powój w dwóch wypadkach na pięć pełznie w kierunku podpórki, niezależnie od tego, gdzie się ona znajduje. Szczeć, roślina iglasta, posiada szczególnie rozwiniętą inteligencję. W miejscu połączenia każdego swego liścia z łodygą szczeć tworzy mały zbiorniczek, w którym gromadzi się deszczówka i rosa. Przejaw inteligencji? Jeszcze nie całkiem. Tak się jednak składa, że każdy taki basenik przyciąga wiele owadów, także i moskitów, które wpadają tam i toną. Przez jakiś czas mokną w wodzie, a następnie szczeć zjada je, wysuwając cieniutkie protoplazmatyczne włoski. Niewiele zwierząt wykazuje podobny spryt, a właściwie chciałoby się rzec - wyobraźnię. Bakterie pokonają wielkie, w stosunku do swych rozmiarów, odległości, aby dotrzeć do roztworu soli azotu, nawet do roztworu niezwykle słabego, będą jednak omijać roztwory gliceryny, mimo że te ostatnie stanowiłyby dla nich doskonały żer. Bakterie wyżej sobie cenią smak azotu! A zatem w obu końcach niższego łańcucha ewolucji znajdujemy ślady odczuwania zmysłowego, woli i duszy, które dopiero teraz zaczynamy dostrzegać. Wszystko przychodzi z innych planet Ewolucja jest zjawiskiem wszechobejmującym i nieodwracalnym, aczkolwiek nie zostało ono w pełni udowodnione i trudno je zweryfikować. Określając ją jako nieodwracalną, to znaczy wykluczającą możliwość powrotu do formy wcześniejszej, wyrażam typowy pogląd, którego nie można poprzeć żadnym ostatecznym dowodem, podobnie jak się to zdarzyło w przypadku zaobserwowanym w Osa-ce, w Japonii, przez dra Ziro Nikuniego i grupę innych lekarzy. Otóż u ludzi cierpiących na jakąś tajemniczą chorobę obserwowali oni pojawienie się na skórze włókien bawełny w ilościach wystarczających do wyprodukowania kilku ubrań! Nie była to forma pasożytów - takie wytłumaczenie prowadziłoby donikąd. Na skórze chorych rosły trzy rodzaje włókien: mineralne, o czym świadczyła ich fizyczna struktura oraz roślinne i zwierzęce. Często mówimy o “ogniwach" łączących jakichś dwóch osobników, ale w rzeczywistości takie połączenia nie istnieją. Należy również przyznać, że we “wszechogarniającej" ewolucji mieści się wiele gatunków, które nie ewoluowały od najbardziej zamierzchłych epok stworzenia. Uogólniając, życie nie jawi się nam jako zjawisko o nadmiernej spójności. To tak, jakby nasza planeta była ogrodem zoologicznym i doświadczalną strukturą stworzoną przez istoty wyższe dla ich własnej moralnej satysfakcji. Albo - z punktu widzenia teorii barona d'Espiarda de Cologne - jak gdyby formy życia zostały kiedyś osadzone na Ziemi przez jakieś wędrujące planety, na skutek zderzenia lub procesu międzyplanetarnej osmozy. Trzecia i znacznie bardziej prawdopodobna hipoteza głosi, że zarodki życia trafiły na Ziemię przypadkiem z przestrzeni międzygwiezdnej albo że życie sprowadzili rozmyślnie podróżnicy z innych planet, którzy przywieźli ze sobą ziarno i wybrane gatunki zwierząt, tak jak uczynią to nasi astronauci, gdy wylądują na niezamieszkałej planecie. Takie ewentualne możliwości postawiły zagadnienie ewolucji w zupełnie innym świetle. Poszukujemy prawdy, ale niewykluczone, że wymyślamy ją sobie od samego początku, gdyż nie mamy pojęcia, w jakim miejscu skali wielkości sami się znajdujemy. Galaktyki, na które patrzymy przez teleskopy z odległości kilku milionów lat świetlnych, mogą się znajdować zaledwie na skraju jakiegoś niezgłębionego Wszechświata. Jeśli tak, to prawa rządzące znajdującym się w obrębie naszej percepcji światem są ograniczone. Jest rzeczywiście matematyczną prawdą, że autentyczne prawa Wszechświata pozostają jedynie w bardzo odległym związku z przypadkowymi i niepozornymi prawami sfor- mułowanymi przez naszych naukowców. Co się dzieje z powszechnym prawem ciążenia, nieprzezroczystością oraz czasem w nieznanej nam rzeczywistości życia atomu? A jakie znaczenie może mieć długość, szerokość i grubość w obiekcie podgrzanym do temperatury stu milionów stopni? Człowiek zawsze próbuje zrozumieć Nieznane, mierzy je sobie znanymi miarami i umieszczając w kategoriach ziemskiej przygody. Teraz jednak ta przygoda oddala się od nas i musimy powoli oswajać się z myślą o prawdopodobieństwie pozaziemskiego pochodzenia naszego życia, o tym że rośliny, zwierzęta i ludzkie istoty zostały sprowadzone na Ziemię w czasach, gdy nie było na niej żadnych form materii ożywionej. Nie jest to hipoteza przerażająca. W wąskim polu widzenia, wyznaczonym przez ich końskie okulary, prehistorycy dostrzegają, jak nasz “przodek" Homo sapiens podnosi się z poziomu antropoida, wytwarza krzemienne narzędzia, a następnie pracowicie pnie się po stopniach wiedzy. Jednak teorie te były przez ludzi zdecydowanie odrzucane w różnych okresach i w różnych miejscach. Czy byli to czerwonoskórzy w Ameryce, brązowi w Polinezjii, czarni w Afryce, żółci w Azji czy biali w Europie - wszyscy zawsze utrzymywali, że nasza cywilizacja przybyła z zewnątrz, że nie jest pochodzenia ziemskiego! Można powiedzieć, że zgodnie z najstarszym znanym dokumentem, Księga Enocha, techniki wytapiania metali i wyrabiania broni (tarcz, sztyletów i mieczy), starożytnej farmakopei, sztuki makijażu, używania kosmetyków i praktyki stosowania depilacji i podkreślania brwi - nauczyły nas pozaziemskie istoty, które przybyły tu przyciągnięte pięknością i sex appealem naszych ziemskich kobiet! Wersja ocenzurowana Nie jest oczywiście zbyt pochlebne dla uduchowionych, stworzonych przez Boga istot przyznanie, że ich cywilizacja wzięła swój początek raczej z prostaczej przygody związanej z odwiedzinami grupy lubieżnych astronautów, dla których jedyną okolicznością łagodzącą był zbyt wybujały temperament. W telewizji podobna historia mogłaby być pokazana jedynie w wersji ocenzurowanej i nietrudno jest zrozumieć skrupuły, które okazali autorzy Biblii relacjonujący te wydarzenia. Ujęli to zgrabnie w kilku wersach (Księga Rodzaju 6:2-4), których rzeczywistego znaczenia nie sposób nie zrozumieć. Czy Księżyc wysypał na Ziemię swoje kontynenty, morza i miasta, jak powiadał d'Espiard de Cologne? Nie sądzę, aby tak było. Czy w czasach starożytnych odbywano podróże międzyplanetarne? Moja odpowiedź jest kategorycznie twierdząca, zwłaszcza że taka podróż jest jedyną szansą ratunku dla istot żyjących na planecie, gdzie ich przetrwanie było zagrożone. Istnieje możliwość że “kosmiczni ludzie" wylądują na naszej planecie jutro albo za kilka stuleci, ale jest też pewność że za kilka tysięcy lat (a może znacznie wcześniej) mieszkańcy Ziemi, chcąc żyć dalej, będą musieli osiedlić się na Księżycu, Marsie, Wenus lub Merkurym. Biologiczna zdolność adaptacyjna człowieka jest nadzwyczajna, ale należy wątpić, czy - uwzględniwszy nawet przyśpieszenie ewolucji - zdoła się on przystosować do nieoczekiwanych zmian, jakie kryje dlań w zanadrzu nasza planeta, takich jak zwiększenie tempa ziemskich obrotów wokół osi, zmniejszenie gęstości masy, rozrzedzenie atmosfery, wysychanie oceanów, ostry klimat itd. Ucieczka na inną planetę stanie się wówczas koniecznością. Jeśli mamy wierzyć fizykowi Louisowi Jacotowi i prawu Bodego, i jeśli planety starsze od Ziemi, takie jak Mars, Jupiter, Saturn i Uran, były kiedyś zamieszkałe, to ich mieszkańcy musieli kiedyś uciekać na bardziej gościnną planetę, która zajmowała w stosunku do Słońca korzystniejszą pozycję. Musiał się więc odbyć exodus z Uranu na Saturna, następnie z Saturna na Jupitera, po- tem z Jupitera na zniszczoną planetę, której fragmenty tworzą dziś asteroidy, wreszcie z tej planety na Marsa, a z Marsa na Ziemię. Część druga PROTOHISTORIA Arka o nazwie Wenus Według tej hipotezy pochodzenie naszej cywilizacji byłoby bezpośrednio związane z Marsem, a cofając się w odleglejszą przeszłość - ze wszystkimi innymi planetami. Mamy jednak wszelkie podstawy, by się zgadzać z przekazami nieoficjalnymi i amerykańskim uczonym Immanuelem Vielikovskym stwierdzającym, że naszymi “założycielami" byli Wenusjanie, ponieważ Wenus jest bez wątpienia planetą wędrowną, która stosunkowo niedawno stała się częścią Układu Słonecznego. Pogląd ten omówię bardziej szczegółowo w dalszej części pracy, na razie tylko powiem, że Wenus może być albo byłą kometą, która ustabilizowała się na okołosłonecznej orbicie, albo gigantycznym statkiem kosmicznym, używanym przez pozaziemskie istoty do ucieczki z ich zagrożonego środowiska. Prehistorycy dali się zahipnotyzować rzadko znajdowanym i niezwykle wątpliwym kościom prehistorycznych ludzi lub humanoidów, którzy rzekomo byli naszymi przodkami. Na miejsce tych koncepcji tradycja wspólnie z logiką podsuwają symboliczny obraz arki Noego: uchodząc przed kataklizmem para ludzi wraz z wybranymi okazami zwierząt wyrusza na statku, by odtworzyć unicestwiony świat. Pierwsza ludzka istota mogła przyjść na świat na Ziemi i być może miała małpy za swych przodków - nie jest to hipoteza pozbawiona uzasadnienia, ale możliwe również, iż człowiek narodził się na innej planecie i jestem przekonany, że dotyczyło to właśnie tych naszych przodków, których starożytni nazywali aniołami i półbogami. Czy na innych planetach ewolucja przebiega inaczej niż na Ziemi? Tego nie wiemy, ale tylko do czasu, kiedy pewnego dnia również i my wyruszymy w arce-rakiecie, by odtwarzać cywilizację w innym zakątku Kosmosu. Później zaś to już nasi dalecy potomkowie będą musieli wierzyć w nadzwyczajną przygodę, która była naszym udziałem! Rozdział szósty Aniołowie i Księga Enocha Primohistoria, którą właśnie przywołaliśmy na powrót do życia, różni się znacznie zarówno od tego, co głosi Biblia, jak i od ustaleń oficjalnej nauki. Wielu uważa Biblię za uniwersalny ocean, z którego wypływają rzeki wiedzy. Muszę tu jednak wyznać, że pomimo wielkiego zainteresowania świętymi księgami, nie jestem już w stanie dłużej uznawać ich za coś więcej niż tylko za odległe interpretacje wydarzeń, które zostały opisane, niekiedy nawet dokładnie, lecz były całkowicie niezrozumiałe dla tych, którzy je relacjonowali, często uzupełniając je samowolnie. Interpretacja zdarzeń musi być teraz wsparta aktualną wiedzą i wolna od dogmatycznych zahamowań. Siedem biblijnych wersów Od dwóch tysięcy lat miliony ludzi podejmują wysiłki, by z jednej strony chronić prestiż Biblii wobec naukowyych dociekań, z drugiej zaś - by ją zniszczyć poprzez ciasne, destrukcyjne sekciarstwo. Są też miliardy ludzi, którzy nigdy tej księgi nie studiowali, albo z lenistwa, albo w obawie przed represjami. Moje przedsięwzięcie może być więc przez wielu od-Czytane jako wysoce ryzykowne; jednak chcę całe zagadnienie potraktować rzetelnie i mam nadzieję, że podsunięte przeze mnie rozwiązania pomogą wszystkim tym, którzy próbują zrozumieć Biblię. Zważywszy, że moje poglądy zantagonizują wielu ludzi wszystkich religijnych orientacji i zderzą się z ugruntowanymi przekonaniami, opiniami i postawami - chciałbym powiedzieć wyraźnie, że nie dyskredytuję czyichkolwiek motywów i że nie jestem związany z jakimkolwiek politycznym ugrupowaniem - jednak szacunek dla ideałów innych ludzi nie może być dla mnie przeszkodą w poszukiwaniu prawdy lub “odmiennych prawd". Tolerancja i swoboda wypowiedzi są najcenniejszymi zdobyczami człowieka, a ja mam teraz zamiar z nich skorzystać. Analizowana z takim nastawieniem Biblia jawi się jako dokument, którego jedynie siedem wersów zasługuje na uwagę dwudziestowiecznego umysłu. Chodzi tu o siedem pierwszych wersów szóstego rozdziału Księgi Rodzaju. Cała reszta Biblii, poza kilkoma wyjątkami, jest tubą zwietrzałego już systemu moralnych nakazów i opowiada o zdarzeniach, które nigdy nie budziły zainteresowania Chińczyków, australijskich aborygenów, Eskimosów, amerykańskich Indian i wszystkich ludzi epoki nowożytnej. Opowieść o eksterminacji dokonanej na trzystu Moa-bitach przez dwustu hebrajskich wojowników nie przykuwa już niczyjej uwagi poza grupą wyspecjalizowanych w tym kierunku historyków. Jednakże dla obywateli dzisiejszego świata istnieją trzy ważne i fascynujące sprawy: 1. Wkrótce po stworzeniu świata “synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi" (Księga Rodzaju 6:4). 2. Jakieś wydarzenia, o których nie wiemy, wzbudziły gniew Boga. 3. Żałując swego dzieła stworzenia ludzkiej rasy, Bóg zniszczył ją. Czy dla ludzi może być coś ważniejszego od zniszczenia ich świata? W zestawieniu z nim wszelkie inne kataklizmy tracą jakiekolwiek znaczenie. Coś, co powinno stanowić główny wątek Księgi Rodzaju, jest tu potraktowane szkicowo, bez bliższego wyjaśnienia. Oto przybywają tajemnicze pozaziemskie istoty, a następnie Bóg postanawia unicestwić ludzką rasę. Dziwne to i niepokojące... Kim są jednak owi “synowie Boga", których Ojcowie Kościoła nazwali “aniołami"? (W Księdze Enocha “anioły" te nazywane są okazjonalnie “synami niebios", “synami świętych aniołów", “stróżami", a czasem po prostu “ludźmi"). Czy były to pochodzące z królestwa Boga Ojca nie- biańskie stworzenia, które przybyły na ziemską planetę, by uprawiać miłość z tutejszymi kobietami? Czy ludzie ery jądrowej, telewizji i kosmicznych podróży wierzą w takie nigdy przez nikogo ze współczesnych nie sprawdzone fantasmagorie, jak skrzaty, gobliny czy elfy? Problem ten nie istnieje dla ludzi o głębokiej wierze - dla nich Biblia głosi prawdę w każdym calu. Kto się jednak odważy wierzyć w nią w sposób racjonalny? Czy mielibyśmy uznać, że anioły nigdy nie istniały? Jeśli tak, to Biblię - a wraz z nią inne święte teksty łącznie z apokryfami, które zgodnie opowiadają podobne historie - należałoby uznać za literaturę adresowaną do dzieci. Jeśli jednak ci “aniołowie" reprezentują jakąś ukrytą prawdę, stanowią symbol - to kim są naprawdę? I skąd przybyli? Przedstawię tu ostrożnie propozycję ich tożsamości, która może być zaakceptowana w epoce pozaplanetarnej przygody kosmicznej człowieka Synowie Boga i córki człowiecze Z pierwszego wersu szóstego rozdziału Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że niedługo po stworzeniu Adama i Ewy ludzka rasa zaczęła się rozrastać. Ziemska populacja wciąż jeszcze była niezwykle nieliczna, prawdopodobnie nie przekraczała kilku tysięcy ludzi. Wers 2: Synowie Boga spostrzegli, iż córki człowiecze są piękne; po-)Cii więc za żony te wszystkie, które sobie upodobali. Wers 4: W owych czasach byli na świecie olbrzymi - a także i potem -kiedy to synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi, a one im rodziły synów. Byli to przesławni mocarze zamierzchłych czasów. Owi “przesławni mocarze", zrodzeni z ziemskich kobiet w najdawniejszych czasach i “synów Boga", mogą być śmiało utożsamiani z wodzami narodów albo herosami czy półbogami mitologicznymi. Co jednak z “synami Boga"? Jeśli mamy wierzyć autorytatywnym komentarzom Biblii, to aniołowie zstąpili z boskich wyżyn po to, by poprzez współżycie z kobietami zapładniać je. Cóż to za lubieżne anioły! Tylko wówczas, gdybym uważał niebiosa za hultajską spelunkę, mógłbym zaakceptować podobnie świętokradcze wyjaśnienie, zwłaszcza że trudno sobie wyobrazić anioły, które nie dość, że targane cielesnymi żądzami, to są jeszcze wyposażone fizycznie, by te ciągoty zaspokoić. Czyżby aniołowie byli materialnymi istotami, o podobnych do naszych cechach płci i do tego jeszcze bardziej niż my uzależnionymi od demona żądzy? Teksty apokryficzne, jak na przykład przetłumaczony z etiopskiego Walka Adama i Ewy, przeciwstawiają się takiemu nierozsądnemu wyjaśnieniu. Piszą o nich starożytne sagi, mówiąc, że aniołowie zstąpili z niebios i połączyli się z córkami Kaina i spłodzili z nimi olbrzymów. Myliły się jednak w swych twierdzeniach; nieprawdą jest bowiem, by aniołowie, którzy są duchami, łączyli się w grzechu z ludźmi... Bowiem w zgodzie z naturą swych bytów są oni istotami bezpłciowymi i czysto duchowymi, a z powodu swego upadku stały się czarne. Trzeba zaznaczyć, że tekst ten ma głęboko religijny charakter, bez jakichkolwiek tendencji heretyckich. Jeśli jednak “synowie Boga" nie byli aniołami, to możemy brać pod uwagę tylko niezwykle rosłych mężczyzn, ponieważ ich potomstwo było pokoleniem olbrzymów-W tym czasie łatwo było zidentyfikować połączonych w nieliczne grupki potomków Adama i Ewy, a zatem owi mężczyźni z pewnością nie byli Ziemianami! Przerywając na chwilę tę narzucaną przez Biblię zabawę, chcę dodać, że nie wierzę w stworzenie mężczyzny i kobiety z gliny, by służyli za wzór dla naszej ludzkiej rasy; mogę się więc zgodzić z ewentualnością, że ci lubieżni giganci przybyli z innej części naszego globu, z Azji, Ameryki, Europy, Oceanii czy Afryki. Jednak Biblia powiada, że byli oni synami Boga, a teksty apokryficzne są zgodne co do tego, że były to istoty z nieba i że one zstąpiły na Ziemię. Z braku innych zasługujących na uwagę wyjaśnień należy stwierdzić, że tacy przybysze mogą być tylko ludźmi, którzy latali w powietrzu, a więc lotnikami lub astronautami, prawdopodobnie reprezentującymi rasę odmienną od naszej, gdyż ich cechy fizyczne nie dają podstaw, by im przypisywać ziemskie pochodzenie. Aby znaleźć więcej odkrywczych szczegółów, musimy wrócić do pism starożytnych, z których szczególną ich obfitością odznacza się znacznie starszy od Biblii tekst apokryficzny zatytułowany Księga Enocha. Denerwujące w Biblii jest to, że jedynie w dwóch wersach (2. i 4. szóstego rozdziału Księgi Rodzaju) wspomina się tam o nadejściu “synów Boga" oraz że cała historia świata od chwili fantastycznego wylądowania do tragedii potopu zawiera się w kilku linijkach. Księga Enocha natomiast historii owych “aniołów" i przyczynom boskiego gniewu poświęca dwadzieścia dwa rozdziały. Dwadzieścia dwa rozdziały przeciw siedmiu wersom Biblii! Rodzi się tu oczywiście pytanie: Dlaczego z Księgi Rodzaju usunięto tak istotną część opowia- danej przez nią historii? Księga Enocha Księga Enocha, której trzy egzemplarze przywiózł z Abisynii w 1772 r. szkocki uczony James Bruce, została skopiowana z oryginału pisanego po hebrajsku, chaldejsku lub aramejsku i przez wielu tłumaczy uważanego za najstarszy rękopis świata. Dwa egzemplarze Księgi znajdują się w Anglii, jeden - we Francji. Tekst ten był wygładzony przez katolickich skrybów, którzy kierując się pobożnymi intencjami dodawali doń rozdziały zwiastujące nadejście Syna Bożego lub Mesjasza. Wszystkie te uzupełnienia łatwo jest jednak wytropić. (W pragnieniu utożsamiania Jezusa z Mesjaszem pisarze i mnisi na przestrzeni szesnastu wieków po Chrystusie okaleczali lub niszczyli wszelkie dokumenty - rękopisy, pokryte napisami kamienie, księgi itp. - które mogłyby wzbudzać wątpliwości co do pryncypiów chrześcijańskiej ortodoksji. To ogromne dzieło fałszerstwa prowadzili również duchowni innych religii, tak że nie ma już w tej chwili starożytnych rękopisów, być może z wyjątkiem rękopisów znad Morza Martwego, których autentyzm i kompletność nie budziłyby wątpliwości). Enoch był tajemniczą postacią, przejętą przez tradycję izraelską, jego istnienie sięga jednak w przeszłość o wiele dalej niż hebrajska cywilizacja. Niektórzy badacze twierdza, że jeszcze przed Biblia, przed hinduskimi Wedami, braministycznymi Prawami Manu, chińskimi Cingami itd - istniały rękopisy, które służyły za wzorce znanych nam świętych ksiąg. Mojżesz kilkakrotnie napomyka o tekstach starszych od Pięcioksiągu, cytując ich fragmenty, na przykład w Księdze Liczb (21:14). Wspomina się o nich również w Księdze Jozuego (10:13], II Księdze Samuela (1:18) i w innych miejscach. Wydaje się, że w pierwszych dwunastu rozdziałach Księgi Rodzaju Mojżesz dokonuje streszczenia wszystkich tych przedbiblijnych tekstów. Jeśli wierzyć przekazom, Enoch przybył z Górnej Mezopotamii, ponieważ jest przedstawiony jako opiekun lub ojciec legendarnego króla ludu Kaju-Marath albo Kajomerów, “króla Ziemi" i Azerbejdżanu. Związek Enocha z Armenią jest niezwykle ważny, gdyż to właśnie tam narodziła się pierwsza indoeuropejska cywilizacja. Warto zauważyć, z korzyścią dla dalszego wywodu, że według historyków Kajomerowie wprowadzili obrzęd zwany pabus, czyli “całowania stóp", Ormianki i Czerkieski zaś uważane były za najpiękniejsze na świecie. Te szczegóły będą się bezpośrednio wiązać kosmiczną przygodą. W rękopisach muzułmańskich powiada się, że wiedzę na temat prawdziwego Boga Kajomerowie czerpali z ksiąg proroka Edrisa ("Edris" jest arabskim odpowiednikiem “Enocha"). Bardzo ludzcy aniołowie Doszliśmy więc w ten sposób do przybliżenia postaci ormiańskiego Enocha. Jego księga jest apokryfem (od greckiego apokryphos - ukryty, czyli przeznaczony dla wtajemniczonych), uznanym jednak za autentyczny. Wczesny Kościół uważał go nawet za dokument kanoniczny. Zaczyna się on takim oto wstępem: Jest to Księga Enocha spisana przez tego proroka w imieniu Boga pełnego miłosierdzia i łaski, nieskorego do gniewu, zawsze gotowego okazywać łagodność i wyrozumiałość. W rozdziale 7 narrator przechodzi do sedna sprawy, nie wspominając o Adamie i Ewie ani o innych dramatycznych wydarzeniach rozgrywających się w niebie. Rozdział 7, wersy 1-2: Kiedy ludziom zaczęło się rodzić mnóstwo dzieci w tamtych czasach, przyszły też na świat piękne i szykowne dziewczęta. A kiedy aniołowie, dzieci niebios, ujrzeli je, zapałali do nich miłością i tak uradzili: «Wybierzmy sobie spośród tej ludzkiej rasy kobiety i spłodźmy z nimi potomstwo . Znajdujemy tu natychmiast inny niż w Biblii klimat. Kobiety istniały na Ziemi od niedawna - przynajmniej te »piękne i szykowne" - gdyż w przeciwnym wypadku zostałyby zauważone już przez “dzieci niebios". Czy te niebiańskie istoty były aniołami? Tak - ale w tym znaczeniu, w jakim w oczach Inków aniołami byli Cortez i jego ludzie, którzy lądowali w Ameryce, albo lot-U1cy po raz pierwszy oglądani przez dzikie plemiona z dżungli. Orejonę, wenusjańską kobietę, która - jak głosi tradycja andyjska - wylądowała w pobliżu jeziora Titicaca, prawdopodobnie w składzie pierwszej grupy rozpoznawczej, później uznano za boginię.(Reprezentuję pogląd, że wylądowało kilka takich rekonesansów, zwłaszcza w Peru, Mongolii, Armenii i dziś już zatopionej Hiperborei. Jeśli planowano emigrację, to z całą pewnością podjęto co najmniej jedną misję rozpoznawczą). Czy nie jest doskonale logiczne to, że ludy prymitywne uważają przybyszów z nieba za istoty nadprzyrodzone? Enoch wyjaśnia, że ci zachowujący się tak bardzo po ludzku aniołowie należeli do obcej nam rasy. Prześledźmy więc kolejne wersy. Wersy 3-7: Następnie Samjaza, ich wódz, rzekł do nich: «Lękam się, że nie spełnicie swych zamiarów i że na mnie spadnie kara za waszą zbrodnię». Oni jednak opowiedzieli: «Przysięgamy tobie i zwiążmy się wszyscy obopólną przysięgą: niczego nie zmienimy w naszych zamiarach, wypełnimy wszystko, cośmy postanowli». Ślubowali więc i związali się tym wzajemnie. A było ich dwustu, zstąpili w Aradis, niedaleko Mount Armon. (W Biblii nazwa ta nie występuje). Trzeba zauważyć, że spisek zawiązany przez tych dwustu kosmitów - którymi byli w dosłownym znaczeniu, skoro ich pochodzenie miało nieziemski charakter -wzbudził w Samjazie pewne obawy. Sposób wyrażania się członków ekspedycji jest zgodny z charakterem odważnych, awanturniczych astronautów, od dawna pozbawionych cielesnych uciech, które najwyraźniej są im doskonale znane. Ci “aniołowie" z pewnością nie byli w tej dziedzinie nowicjuszami! Wersy 9-11: Imiona i przywódców były następujące: Samjaza* (ich wódz), Urakabarameel, Akibeel, Tamiel, Ramuel, Danel, Azke-el, Sarakamjal, Asael, Armers, Batraal, Arazeal. Takie były imiona przywódców aniołów; cała reszta zaś była z nimi. (Porównaj imiona Arazeal i Auruseak - ormiańskie nazwy planety Wenus). I każdy z nich wybrał sobie kobietę, zbliżył się do niej i razem z nią zamieszkał; i wszyscy oni uczyli swe kobiety czarów i sztuki magicznej, a także właściwości korzeni i drzew. Kobiety zaś zachodziły w ciążę i wydawały na świat olbrzymów. Jak możemy uznać poważnie pomysł, że te “anioły", na co dzień żyjące w niebiańskiej błogości boskiego królestwa, potrafiły dawać wyraz uczuciom godnym sprośnego żołdactwa i miały pojęcie o rzeczach nieznanych w sferach niebieskich, a więc o czarach, magii oraz odżywczych i leczniczych właściwościach roślin? Rozdział 8, wers 1: Azazjel uczył także ludzi wyrabiania mieczy, noży, tarcz, napierśników i zwierciadeł; uczył ich robienia bransoletek i ozdób, sposobów używania farb, sztuki malowania brwi i używania drogich kamieni oraz wszelkiego rodzaju barwników. W ten sposób wszyscy zostali przekupieni. A zatem, lustra, broń, kosmetyki i kobiece sztuczki nie zostały wynalezione na Ziemi. Na jakiejś innej planecie ludzie rozwinęli cywilizację trochę podobną do naszej, a tamtejsze kobiety stosowały środki piękności identyczne lub zbliżone do sprzedawanych w naszych magazynach. W kolejnych wersach inne anioły uczą “czarów, magii, sztuki obserwowania gwiazd, znaków, astronomii, ruchów księżyca" i tak dalej. Uczyć można tego, co się dobrze zna i co zostało wypraktykowane. Czy to możliwe, że w boskiej dziedzinie ”aniołowie" mogli się nauczyć wyrabiania narzędzi wojny, świecidełek i biżuterii, a także “sztuki malowania brwi"? Czy to możliwe, że na nieskalaną, czystą Ziemię sprowadzili z niebios zepsucie? Mimo najszczerszych chęci trudno jest zaprzeczyć, ze owe “anioły" rozumowały i postępowały w sposób typowy dla ludzi, zupełnie nie pasujący do boskiej natury. Kiedy jednak uznamy ich za astronautów, którzy Przybyli z innej planety, wówczas wszystko staje się jasne! Jeśli uznamy historię z Księgi Enocha za prawdziwą, to jedynym wyjaśnieniem jej treści może być to, że zawiera ona opis kolonizacji Ziemi przez astronautów, którzy przybyli tu albo z zamiarem jej podboju, albo zmuszeni do opuszczenia swej planety. Jeśli tak - to tych dwustu kosmitów tworzyło prawdopodobnie grupę zwiadowczą, której zadaniem było dostarczenie raportu z wykonanej misji. Jest to hipoteza racjonalna, gdyż uzasadniają ją plany związane z badaniem Kosmosu. Obserwując dalszy ciąg tej historii zauważymy, że wiarygodność hipotezy wzrośnie, a rola Enocha stanie się bardziej oczywista. Niewykluczone, że był on przybyszem z Kosmosu, może owym pełnym skrupułów Samjazą, najprawdopodobniej przedstawicielem wyższego dowództwa, który potępił zachowanie członków grupy zwiadowczej i powrócił do swych przełożonych, a nawet stał się mediatorem między nimi a niesubordynowanymi astronautami. Rozdział 12 (część 3.), wersy 1-2: Zanim zakończył wszystkie swoje sprawy, Enoch został zabrany z Ziemi i nikt nie wie dokąd ani co się z nim stało. Resztę swoich dni spędził pośród świętych i pełnych czujności (mędrców). Podobnie jak Eliasz, którego - jak podaje Biblia - “trąba powietrzna wyniosła ku niebu", tak i Enoch stał się astronautą lub lotnikiem i wyruszył z raportem do swych przełożonych. (W mitologii ormiańsko-kaukaskiej, jak twierdzi profesor Joseph Karst z Uniwersytetu w Strassbourgu, dżin Karapet jest utożsamiany z Enochem. Imię “Karapet" pochodzi z języka gruzińskiego od słowa kań, czyli “wrota" lub “władca wrót" albo od karvosani -“władca obozu", ogólne zaś jego znaczenie sprowadza sie do określenia “posłaniec", co z pewnością można odnieść do Enocha). Zdaję sobie w pełni sprawę z tego, jak bardzo ta fantastyczna interpretacja kłóci się z naszym mieszczańskim błogostanem i atawistyczną naiwnością; jeśli jednak nie chcemy wyjaśnienia jeszcze bardziej niezwykłego i trudnego do przyjęcia w naszych czasach - że był to mianowicie złowrogi bunt upadłych aniołów, które zbiegły z rozdygotanego nieboskłonu - to nie ma innego wyjścia, jak tylko zająć się interpretacją tych wydarzeń. Praojcowie Hiperborei Zgodnie z duchem swych czasów narrator opisuje “niebiosa o kryształowych ścianach", co dziwnie przypomina przedstawianą w legendach, otoczoną wysokimi lodowymi ścianami Hiperboreę. Podobieństwo to jest warte odnotowania, gdyż koresponduje z niektórymi opo- wieściami nordyckich sag. W nordyckiej i celtyckiej tradycji Hiperborea umiejscawiana jest w pobliżu Grenlandii; a więc na północnym zachodzie. W tej właśnie stronie Enoch lokalizuje bazę dowództwa kosmitów. Odwiedza on różne zachodnie regiony Ziemi, a następnie siedzibę Wiecznego Króla w północnej części kuli ziemskiej. Rozdział 69 (część 12), wersy 3-4: Od tego czasu nigdy już nie udawałem się do ludzkiego plemienia; umieścił mnie on między duchami, między północą i zachodem, gdzie aniołowie otrzymali liny by wytyczyć miejsce dla prawych i wybranych. Tam też ujrzałem praojców, świętych, którzy w tej pięknej okolicy żyli przez całą wieczność. Trzeba zaznaczyć, że Enoch łatwo utożsamia niebiosa z Ziemią, powiadając że “święte miejsce" - ów Eden, gdzie rośnie słodko woniejące drzewo prawdy -leży “na zachodzie, na krańcach naszego globu, tam gdzie zaczyna się niebo". Rozdział 3 3, wersy 1-3: Następnie udałem się na północ ku granicom Ziemi i tam, na krańcu świata, ujrzałem wielki, wspaniały cud. Zobaczyłem otwarte wrota niebios. Było tych wrót troje, wyraźnie od siebie oddzielonych. Nie mówi on nic o tym, że opuścił Ziemię i wzniósł się ku niebu; nie ma też chyba najmniejszego pojęcia na temat południa i wschodu Ziemi. Spotyka “praojców", nadludzi, a według mnie - wyższych dowódców ekspedycji rozpoznawczej, która wylądowała w Armenii. Zdarza się jednak, że Enoch rozróżnia Ziemię i niebiosa. O buntownikach pisze: Rozdział 68, wersy 3-4: Oto są imiona przywódców - setników, półsetników i dziesiętników. Pierwsze z nich brzmi: Jekum. To on właśnie zmącił umysły wszystkich synów świętych aniołów, to on natchnął ich, by zstąpili na Ziemię i spłodzili dzieci z ludzkimi istotami. (A zatem święte anioły miały w niebiesiech potomstwo!) Wersy 6-7: Imię trzeciego brzmi: Gadrel. To ten, który odkrył synom człowieczym narzędzia do zabijania. To ten, który uwiódł Ewę. Jest to jeden z niewielu ustępów, w których pojawia się imię Ewy. Nigdy natomiast nie wspomina sie o Adamie, który według tej historii jest pierwszym w dziejach rogaczem! Zakończenie tej apokalipsy jest niesamowicie zagmatwane, gdyż traktuje o stworzeniu i ostatecznie opowiada o potopie, słusznym ukaraniu złoczyńców, którymi według mnie byli astronauci. Potępione anioły rzuciły się w Dolinę Ognia, co może oznaczać Kraj Ognia (Azejberdżan), w pobliżu którego Noe wylądował w swojej arce. Tekst słowiański zatytułowany Księga tajemnic Enocha zawiera ciekawy opis ludzi, którzy odwiedzili opowiadającego: Pojawiło się przede mną dwóch ludzi. Byli bardzo wysocy, wyżsi niż ktokolwiek, kogo widziałem w życiu. Ich twarze świeciły niby słońca, a oczy były jak zapalone latarnie. Z ich ust dobywały się płomienie. Ubrania mieli jak obłok piany, a ramiona jak złote skrzydła wyrzeźbione u wezgłowia mego łoża. Nie jest to opis aniołów, ale ludzi. Tak właśnie ubranych wyobrażamy sobie zazwyczaj astronautów - w przeźroczyste hełmy i plastykowe kombinezony. W pobliżu kopalni uranu w Ferganie (dawne tereny ZSSR), między Afganistanem a Morzem Aralskim, rosyjski archeolog Georgij Szacki odkrył niedawno wyryte w skale postacie w strojach przypominających kosmiczne skafandry i hełmy i sprawiające wrażenie prawdziwych astronautów. Szacki uważa, że te rysunki pochodzą z okresu zwanego paleolitem. Wydaje się, że pozostawione w Meksyku przez tajemniczych Olmeków potężne kamienne głowy również mają związek z międzyplanetarną przygodą. Zajmujący się naukowymi problemami rosyjski dziennikarz Agrest, badając teksty zapisów znad Morza Martwego, znalazł w nich następujące zdanie: Z nieba przybyli ludzie, a inni ludzie zostali zabrani z Ziemi i przeniesieni do nieba. Ludzie, którzy przybyli z nieba, pozostali na Ziemi przez długi czas. Oczywiście, człowiek pokorny i wierzący ograniczy się do wykładni dosłownej; jednakże w dwudziestym wieku nieprzejednany krytyk nie może pominąć myśli o spisku zawiązanym w celu ukrycia jakiejś groźnej tajemnicy. Staranna analiza Księgi Enocha pozwala odkryć niepokojące fakty i daje niemal całkowitą pewność, że Enoch nie opisuje jakiejś wizji, lecz prawdziwą podróż. Co prawda on sam powiada, że miał kilka omamów, ale w zadziwiający sposób łączy on niebo z Ziemią, tak jakby nie potrafił ich jasno rozdzielić w swym umyśle; wydaje się zmieszany w takim samym stopniu, w jakim byłby na przykład Indianin podróżujący w szesnastym wieku do Chin helikopterem lub odrzutowcem. Został on “przeniesiony ponad ziemią i postawiony na dole, przed drzwiami swego domostwa" (rozdział 80, wers 7). Jeśli jednak była to tylko fantazja i Enoch nie odbył żadnej podróży, to przecież nie byłoby potrzeby odwożenia go do domu! W rozdziale 64, część II-2 zaś, prawda wychodzi na jaw chyba wówczas, gdy czytamy że Noe “wyruszył ku krańcom Ziemi, w kierunku sadyby swego przodka Enocha". Czyżby skrywała się tu jakaś tajemnica? Dla autora tych rozważań jest jasne, że “wzięty żywcem do nieba" Patriarcha Enoch w rzeczywistości odszedł “na krańce bierni", między północą i zachodem, a zatem – do Hiperborei albo ku Florydzie, gdzie miał tajną ziemską przystań, nieopodal swego dowództwa. Noe widzi (rozdział 64, część III-1) “przechylającą się i grożącą zawaleniem Ziemię". To także jest nadzwyczaj dziwne! Czy Noego, jak głosi Biblia egipskich gnostyków, “wzięto żywcem do nieba" by uchronić go przed potopem? Może uczynili to tajemniczy przodkowie, którzy mieszkali “między północą i zachodem"? Przodkowie, którzy posiadali latające maszyny? A może Noe widział “przechylającą się" ziemię tak, jak każdy, kto siedzi w odrywającym się od ziemi samolocie? Wszystko to dobitnie świadczy o tym, że Enoch powietrzną podróż odbył na jawie, a nie w marzeniu sennym. Tak więc zarówno Księga Enocha, jak i Księga tajemnic Enocha, dostarczają świadectw rzucających niezwykłe światło na zapomnianą przeszłość ludzkości. Do jakiego stopnia możemy ufać tym rękopisom, które mimo swojej zwodniczości i niespójności są przecież pierwszymi dokumentami w naszej historii oraz przedstawiają prawdę, choć bez wątpienia zniekształcaną poprzez niewłaściwe jej rozumienie oraz błędy naniesione w trakcie licznych przepisywań? W Zohar, najstarszej opowieści Kabały, Księga Enocha wspomniana jest kilkakrotnie jako dzieło “chronione z pokolenia na pokolenie i przekazywane z wielkim nabożeństwem". Zostało ono usunięte z kanonu liturgii żydowskiej, a następnie zakazane przez chrześcijan, jednak dopiero w trzecim wieku. Jego znaczenie jest wciąż ogromne, ponieważ Księgę Enocha uważa się za jedyny rękopis pochodzący z czasów przedpotopowych. Przekonanie to pogłębia fakt, że Enoch opisał ruchy Słońca i Księżyca, popełniając jednak błędy, które - według Hoffmana - można wytłumaczyć jedynie przypuszczeniem, że Enoch omawiał system istniejący w przyrodzie przed zmianami spowodowanymi przez światowy potop. Podanie głosi, że Księga Enocha uniknęła zniszczenia dzięki temu, że Noe zabrał ją do swojej arki. A zatem nie bez powodu to właśnie dzieło jest uważane za prawdziwą Biblię ludzi. Zważywszy na przesunięcie biegunów, które nastąpiło w czasie potopu, dane astronomiczne, które znajdujemy w Księdze Enocha, skłaniają nas do uznania, że jej autor mieszkał w starożytnej Armenii, w pobliżu źródła Eufratu, gdzie wylądowali zakochani w córkach człowieczych astronauci. A koncepcję tę wzmacniają również badania geologiczne. Rozdział siódmy Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo Tajemnicę pochodzenia człowieka i zaginionych cywilizacji będzie można wyjaśnić wówczas, gdy rozszyfruje się tożsamość “aniołów - synów Boga". Nie jest to sprawa błaha. Ateiści oraz większość tak zwanych rozsądnych ludzi traktują teksty święte po prostu jako bajki, legendy lub niedorzeczności. Ta pełna negacji postawa nie pozwala dostrzegać rzeczywistej wartości spuścizny, jaką nam niesie tradycja, mimo jej niejednoznaczności. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że zarówno Biblia, jak i apokryfy przedstawiają prawdę, niewolną chwilami od pewnych przerysowań i okaleczeń, ale jednak opierającą się rzeczywistych podstawach. W co zatem mamy uwierzyć? Jeśli “anioły" przybyły do nas z niebios i jeśli nie są one istotami ludzkimi, a służą jako łączniki między Bogiem i nami - wówczas nasze interpretacje są zupełnie bezprzedmiotowe. W naszym uporządkowanym, materialnym świecie niebiańska dziedzina ma jednak niewielu utalentowanych entuzjastów! A aniołów - złych, czy dobrych; aniołów-stróżów, czy członków chórów anielskich - zidentyfikowano, uchwycono na fotograficznej kliszy lub widziano w stopniu nie większym niż to dotyczy elfów, skrzatów, gnomów i goblinów. Jeśli Biblia zasługuje na poważne potraktowanie, choć nie zawsze chodzi o jej dosłowne rozumienie, to należy przyjąć, że występujący w niej “aniołowie" to istoty inteligentne, stworzone z krwi i kości, podobnie jak my, co prowadzi do wniosku, że anioły, synowie Boga, to ludzie. Muszę przyznać, że określenie ich jako przybyszów z Kosmosu - a taki ostateczny wniosek zamierzam wkrótce sformułować - jest dla naszego bojaźliwego konformizmu trochę niepokojący. Nawet w dwudziestym wieku utrzymywanie, że już kiedyś odwiedzili nas przybysze z innej planety, jest uznawane za pewną ekstrawagancję, aczkolwiek wielu ludzi zgadza się z tą hipotezą, zdając sobie sprawę z głębokiego znaczenia naszych wysiłków zmierzających do podboju Kosmosu oraz konsekwencji, jakie mogą z tego wynikać w przyszłości. Ale są też i inni! Dzielą się oni na dwie grupy. Pierwsza to naiwne dusze, które widują kosmitów każdego ranka w drodze do pracy, co najmniej raz w roku identyfikują jeden lub dwa latające spodki. Grupa druga to sceptycy i niedowiarki, którzy swoje poglądy opierają na faktach sprawdzonych, co niewątpliwie sprawia, że ich pozycja jest silna. “Zaprzeczasz istnieniu aniołów, duchów i skrzatów" - mogą rozumować sceptycy - “ponieważ mają one związek z nierealnym, nie-materialnym i hipotetycznym światem. Tymczasem zaś wierzysz w kosmitów! Czy kiedykolwiek ich widziałeś?" Muszę przyznać z ręką na sercu, że nigdy nie widziałem jakichkolwiek przybyszów z innych planet, widziałem natomiast astronautów, satelity i rakiety, wiem też że w ostatnich latach pojazdy kosmiczne docierają do coraz bardziej odległych od Ziemi rejonów Kosmosu. Niektóre wylądowały na Księżycu, Wenus i Marsie, Być może przed rokiem 2000 człowiek postawi swą stopę na Czerwonej Planecie. Głupotą byłoby temu zaprzeczać. Równie niemądre byłoby przekonanie, że tego, co może zdarzyć się jutro, nie dokonano też wczoraj. Przyznaję bez oporu: nie mamy jakiegokolwiek namacalnego dowodu, że w czasach starożytnych kosmici przybyli na naszą planetę, i dopóki będzie go brakowało, dopóty stwierdzenie takie pozostanie jedynie hipotezą. Wykluczanie jednak takiej możliwości byłoby rzeczą wysoce nierozsądną. Zanim rozszyfruję aniołów z Biblii i z Księgi Enocha jako istoty z innej planety, chciałbym wykazać, że więcej szczegółów o tajemniczych gościach dostarczają ich dziwne przygody. Czy Noe był Hiperborejczykiem? Jak głosi biblijny przekaz, w ogólnoświatowym potopie zginęła cała ludzka rasa z wyjątkiem pasażerów arki Noego. Po wylądowaniu w Armenii mieli oni do spełnienia ważną misję odtworzenia ziemskiej populacji. Jeśli więc mamy wierzyć tej historii, to wszyscy mieszkańcy naszego globu są potomkami Noego. Jest jednak pewna niejasność, ponieważ oświadczenie Lamecha, domniemanego ojca Noego, pozostawia nie rozstrzygniętą kwestię pochodzenia tego ostatniego. La-mech nie był mianowicie w pełni przekonany o małżeńskiej wierności swej żony, Bat-Enosh, choć podejrzenie to mogło być całkowicie nieuzasadnione. W rozdziałach 106-107 Księgi Enocha czytamy: Po pewnym czasie mój syn Metuszelach wybrał żonę dla swego syna Lamecha; żona Lamecha zaszła w ciążę i urodziła syna. Miał on piękne oczy, jego skóra była jak krew z mlekiem, a włosy na głowie białe niczym wełna. Potem Lamech rzekł do Metuszelacha: Powołałem na świat dziecko, które się różni od innych dzieci, które jest inne niż wszyscy ludzie, lecz przypomina potomstwo aniołów z niebios. W rękopisie znanym jako Apokryfy Księgi Rodzaju Lamech stawia swej żonie, Bat-Enosh, pytanie na temat urodzonego przez nią dziwnego dziecka, kobieta jednak usprawiedliwia się ze wzruszającą godnością. (Przytoczony w następnym cytacie dialog małżonków jest w rękopisie częściowo nieczytelny; brakujące słowa zrekonstruował profesor Biberkrant z Uniwersytetu w Jerozolimie). Następnie powściągnęła swój gniew i rozmawiała ze mną. Powiedziała «O, panie mój, o (mężu, przypomnij sobie) moją rozkosz! Czy mam ci przysięgać na wszystkie świętości, na króla niebios (i wszystkiej Ziemi), że to nasienie przyszło do mnie od ciebie, i że brzemienna stałam się za twoją sprawą, a nie jakiegoś cudzoziemca, 'anioła stróża' czy innego syna niebios...» Blady strach zazdrosnych mężów Oczywiście w odczuciu Lamecha fizyczny wygląd Noego świadczył o tym, że dziecko należało do innej rasy. Według mnie opis Noego nieodparcie przypomina Hiperborejczyków z ich śnieżnobiałą cerą i złocistymi włosami. Przytoczony tu ostatni ustęp dowodzi, że jeszcze długo po przybyciu “synów Boga", albo - jak chcą tego Ojcowie Kościoła - aniołów, pamięć o tych rozpustnych i jurnych istotach przepełniona była ogromną trwogą. Ów dość zabawny z perspektywy kilku tysięcy lat przypadek pozwala sądzić, że jeszcze przez długi czas ludzie okazywali wielką nieufność wobec owych wielce uwodzicielskich “aniołów" najwyraźniej cierpiących na obsesję seksualną. Lamecha bynajmniej nie zachwycała myśl, że mógł zostać wystrychnięty na dudka przez anioła z nieba. Ponieważ oboje byli głęboko religijni, powinni byli uznać to za wielką łaskę, dar niebios, którym zaszczyceni zostali Józef i jego żona Maria. A jednak nie byli zadowoleni. Jest oczywiste, że w ich oczach owe rzekome anioły były po prostu pozbawionymi hamulców uwodzicielami, z czego można wnosić, że kosmici stracili już wówczas pierwotny prestiż i przestali być uważani za istoty boskie. Wciąż nazywano ich “aniołami z nieba", ale stali się synonimem maniactwa seksualnego i choć dysponowali ogromną wiedzą, to sławni byli przede wszystkim dzięki sztuce Przyprawiania rogów mężom. Jednakże ów odruchowy strach odczuwany przez zazdrosnych mężów w czasach starożytnych, który przerodzi! się w psychozę trwającą kilka stuleci, miał prawdopodobnie głębsze podłoże. Jedynie Józef dał wiarę aniołowi, który tak wyjaśnił brzemienność jego małżonki: “...to, co się w niej poczęło, pochodzi od Ducha Świętego" (Mateusz, 1:20). Komentatorzy rosyjscy, którzy - będąc ateistami - nie musieli się obawiać popełnienia grzechu świętokradztwa, wywnioskowali z tej anielskiej przygody, że Jezus był synem przybysza z innej planety. Pogląd ten ma pewne uzasadnienie mimo swej bezbożności. Jeśli jednak chodzi o Rosjan, to musimy uwzględnić ich niewątpliwe uprzedzenia. Sformułowali oni trzy teorie dotyczące Jezusa: 1. Jezus jest postacią mityczną, ponieważ o jego istnieniu nie wspomina żaden współczesny mu historyk. To tłumaczyłoby systematyczne niszczenie w średniowieczu wszystkich dzieł historycznych pochodzących z okresu od początku pierwszego do połowy drugiego wieku. 2. Jezus i jego apostołowie to przybysze z innej planety, wypełniający na Ziemi określoną misję. 3. Józef zaniedbywał swą ładną żonę Marię, czego wynik był nieuchronny: kobieta zaszła w ciążę z innym mężczyzną. Nie byłoby w tym wszystkim niczego naganne go, gdyby w wyniku szatańskiego spisku nie przedstawiono tego dziecka miłości jako Syna Bożego, a nawet jako Boga. Uważam te wybitnie wywrotowe opinie za warte przytoczenia z tego względu, że towarzyszyły one pewnej rosyjskiej akcji politycznej rozpętanej w październiku 1963 r. przeciw “burżuazyjnemu żydostwu". Mojżesz był Egipcjaninem To prawda, że moje dociekania kwestionują same podstawy religii żydowskiej i chrześcijańskiej, ale czy w naszych czasach można wierzyć we wszystkie opowieści Starego Testamentu? Historia biblijna nie jest historią Hebrajczyków - jest ona historią Zachodu, należy do wszystkich, od Skandynawii po Egipt, od Francji po wschodni kraniec (dawnego ZSRR). Początkowo Biblia była pomyślana jako kronika pustynnego plemienia nomadów i dopiero później, dzięki jakiejś tajemniczej sile, jej losy zaczynały się splatać z losami Europy i narodów o najwyżej w świecie rozwiniętej kulturze. Od dwóch tysięcy lat Biblia pozostawała tylko Biblią; to znaczy świętym pomnikiem jedynego Boga i wiecznej prawdy. Zbrodnią i świętokradztwem było wprowadzanie w niej jakichkolwiek zmian, poddawanie czegoś w wątpliwość czy też próby samowolnych interpretacji. Nasze miasta, wynalazki i kościoły katedralne są wspaniałym wyrazem podziwu dla myśli zrodzonej w umyśle pokornego hebrajskiego pasterza. Ludzie Zachodu nie mogą o tym zapominać - Biblia łączy ich trwale w duchowym braterstwie, poprzez ciało, serce i geniusz. Jednak wraz z nadejściem nauki przyszły nowe czasy. Musimy się “na nowo odtworzyć", jak to wyraził Leprince-Ringuet. Mimo całej miłości, jaką darzymy poczciwą, starą, odziedziczoną po przodkach Biblię - jeśli zamierzamy przetrwać i dalej się rozwijać, musimy zamknąć ją na wiecznie naiwnym i czarującym rozdziale, którego nie doczytaliśmy do końca. Wielki psychiatra Zygmunt Freud (a także wielu innych przed nim) był wstrząśnięty niewiarygodnością pewnych faktów przedstawionych w Biblii i choć zdawał sobie sprawę, jak bardzo może być bolesne dla niego samego wykazanie ich błędności, miał odwagę przedstawić własną interpretację, co uczynił w sposób zdecydowany, lecz jednocześnie pełen szacunku. Przeprowadził szczególnie skrupulatne badania dotyczące tajemnicy Mojżesza, dochodząc do następującego wniosku: wielki patriarcha i prawodawca Hebrajczyków mógł być tylko Egipcjani- nem, a prawo, podobnie jak obrzęd obrzezania, pochodzą z Egiptu. Mojżesz, tak jak asyryjski król Sargon, król Akkady, został umieszczony w wodoszczelnym koszyku i puszczony z biegiem rzeki. Dziecko znalazła córka faraona, adoptowała je i dała mu na imię Mojżesz. Tyle mówi nam legenda. Uczeni historycy twierdzą, że imię “Mojżesz" pochodzi od hebrajskiego moszeh, czyli “wyciągnięty", ponieważ został on wyciągnięty z wody. Jak można było przez tyle wieków wierzyć w podobną niedorzeczność? W czasach, kiedy miał żyć Mojżesz (a trzeba podkreślić, że autentyczność jego postaci została udowodniona ponad wszelką wątpliwość), Hebrajczycy, naród koczujących pasterzy, był dla Egipcjan tym, czym dziś Cyganie są dla mieszczaństwa prowadzącego osiadły tryb życia. Co gorsza byli oni znienawidzoną rasą, której plenienie się uważano za tak szkodliwe, że faraon wydał polecenie zabijania wszystkich hebrajskich noworodków płci męskiej. Czy można sobie wyobrazić córkę prezydenta Republiki Francuskiej, który podczas II wojny światowej adoptuje dziecko, nadając mu tak niemieckie imię jak Zygfryd lub Wilhelm? A coś takiego właśnie, na miarę swych czasów, uczynić miała córka faraona. Jest to zupełnie niewia- rygodne, zwłaszcza jeśli się zważy, że “dziecko" po egipsku brzmi mose, a zatem etymologia byłaby tu znacznie bardziej prawdopodobna niż w wypadku hebrajskiego moszeh. Wydaje się więc, że Mojżesz był Egipcjaninem. Wychowanie odebrał na dworze królewskim. Historyk Józef Flawiusz szczegółowo opisuje jego znakomitą sytuację życiową. W Dziejach Apostolskich (7:22) czytamy że, Mojżesz “zdobył w Egipcie wszechstronne wykształcenie", co oznaczało, że otrzymał naukową edukację zastrzeżoną jedynie dla kasty kapłanów. Mówi się, że dowodził armią faraona i walczył w Etiopii. Zajmował wysoką pozycję i miał przed sobą wielką przyszłość, a jego śmierć nastąpiła w tajemniczych okolicznościach. Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata W badaniach dotyczących aniołów, prowadzonych w celu identyfikacji istot przybyłych z nieba, natrafiamy na kolejną postać przyciągającą uwagę. Chodzi tu o tajemniczego Melchizedeka. Biblia informuje nas o nim bardzo skąpo; musiał być jednak postacią nadzwyczaj ważną, gdyż w Księdze Rodzaju (14:18-20) czytamy, co następuje: A Melchizedek, król Szalemu, wyniósł chleb i wino. Był on kapłanem Boga Najwyższego. I pobłogosławił Abrama, mówiąc: «Niech Abram będzie błogosławiony przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi. Niech też będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który wydał twych nieprzyjaciół w twoje ręce.» Wtedy dał mu Abram dziesięcinę ze wszystkiego. Poza krótką wzmianką w psalmie 110 jest to jedyne w Starym Testamencie odniesienie do Melchizedeka i to wystarcza, by wzbudzać uzasadnione podejrzenia. Na szczęście istnieją teksty apokryficzne, które dostarczają nam więcej informacji. Rozdział dwudziesty trzeci Księgi tajemnic Enocha opowiada o narodzinach Melchizedeka (którego imię znaczy w hebrajskim “król prawości"). Oto streszczenie tej relacji: Sophonim, żona Nira, choć była kobietą bezpłodną, pewnego dnia stwierdziła, że jest brzemienna. Zanim jednak dziecko przyszło na świat, kobieta zmarła. Melchizedek, gdy tylko opuścił ciało matki, zaczął mówić, głosząc chwałę Pana. Nir i Noe dali mu na imię Melchizedek. Pan rozkazał świętemu Michałowi zabrać go z ziemi i umieścić w Raju, dzięki czemu Melchizedek uniknął potopu. Później został mianowany najwyższym kapłanem wśród ludzi. Kiedy ludzkość zostanie oczyszczona, Melchizedek będzie Gospodarzem Świata. Zaiste dziwny to kapłan, zwłaszcza że starożytni kronikarze robili wszystko, by zaciemnić jego biografię, jakby chcieli narzucić zasłonę na tajemnicę, której nikt nie powinien poznać. Według niektórych autorów, Melchizedek był synem Noego, Ojcowie Kościoła zaś ogłosili, że jest on “typem Chrystusa i wiecznym arcykapłanem". Sekta zwolenników Melchizedeka - podbudowując swój pogląd oświadczeniem świętego Pawła, że Melchizedek “nie miał ojca, matki ani rodowodu" (List do Hebrajczyków 7:3) - utrzymywała, że nie był on istotą ludzką, lecz posiadał niebiańską moc, przewyższając nawet Jezusa Chrystusa i był rozjemcą między Bogiem i aniołami. (Pewne wtajemniczone kręgi utrzymują, że dynastia Melchizedeka była podtrzymywana przez tysiąclecia w sanktuariach znajdujących się pod opieką wybranych rabinów, podobnie jak wieczne trwanie tybetańskiego Buddy. Kiedy nadejdzie właściwy czas, ostatni sukcesor Melchizedeka ujawni się jako król prawości, Gospodarz Świata albo Mesjasz Hebrajczyków). A zatem, po nalocie kosmitów ponownie pojawiają się “anioły", całą zaś tajemnicę pogłębia opinia Augustina Calmeta wyrażona w pracy Discours et dissertations sur le Nouveau Testament (1705 r.). Według niego Melchizedek był samym Enochem!, Enochem-rozjemcą miedzy grupą zwiadowczą z Armenii i kosmitami z Hiperborei - lub, jeśli kto woli, między aniołami i Bogiem. Calmet uważał go nawet za jednego z trzech króli podążających za dziwną gwiazdą do Betlejem. Według niego królami tymi byli Enoch, Melchizedek i Eliasz. Jakże dziwne jest podobieństwo tych trzech postaci: Enocha, którego zabrano w niebiosa; Melchizedeka, który również jak stał - trafił do Edenu i Eliasza, który zanim się znalazł fizycznie w niebie, czynił tu na ziemi cuda znacznie przewyższające czyny Jezusa! Ich działania wyraźnie wskazują, że cała trójka znała tajemnicę awiacji lub podróży kosmicznych. Jeśli wierzyć tradycji, ich tajemna wiedza była znacznie bogatsza. Eliasz ożywiał zmarłych, wzniecał ogień na odległość, sprowadzał burzę i deszcz, wypalał nieprzyjacielskie wojska “ogniem z nieba", rozdzielał wody Jordanu i przechodził przezeń suchą nogą. Jakież to naukowe prawdy kryją się za tymi legendami? A jeśli te prawdy mają rzeczywiście naukowe podłoże, to skąd by oni wszyscy mieli przybyć, jeśli nie z rozwiniętej, nie znanej nam jeszcze cywilizacji? Czy nie jesteśmy na tropie jakiejś niezwykłej, pełnej symboli i niedopowiedzeń tajemnicy? Niebezpieczne słowo W przeszłości niektóre prawdy umykały cenzurze i można je dostrzec w pewnych wywodach. Gnostycy egipscy twierdzili, że Noe wcale nie zbudował arki, by w niej pływać po zalanej potopem ziemi, lecz umknął w niebo na “świetlistej chmurze". (Les Livres secrets des Gnostiques d'Egypte Jeana Doresse'a). W roku 1621 Jacques Auzoles Lapeire tak napisał o Melchizedeku: Został on spłodzony albo przez jakąś nieznaną istotę, albo w sposób dla nas niezwykły i niewytłumaczalny. Owym patriarchą był Enoch, który opuścił ziemski raj i zmienił swe imię. Został powołany do życia przed Adamem i należał do rasy niebiańskiej, nieskończenie przewyższającej ludzką. Ku naszemu zdumieniu odkrywamy więc, że kluczowe postacie Pisma Świętego - Enoch, Noe, wyniosły i potężny Melchizedek, Mojżesz, Eliasz, Jesus - zrodzili się z nieznanych ojców, oraz że niemal wszyscy mieli przy własnym poczęciu do czynienia z aniołami. Co więcej - wszystkich ich zabrano żywych i dokądś przeniesiono - jakby przy pomocy pojazdu latającego udali się w jakieś tajemnicze miejsce. Należał do nich również Mojżesz, o czym świadczy jego wniebowstąpienie. Czterdziestodniowa rozmowa Mojżesza “w cztery oczy" z Bogiem na Górze Synaj daje nam wiele do myślenia, zwłaszcza że nikomu nie wolno było się zbliżyć do tej góry. Należy też zauważyć, że Mojżesz odszedł samotnie, by dokonać żywota, że “nikt nie zna jego grobu aż po dzień dzisiejszy" (Księga Powtórzonego Prawa, 34:6). Trudno jest ignorować podobną tajemnicę. Moim zdaniem kryje się w niej prawda o początkach naszego gatunku. Wystarczyłoby tylko jedno słowo, aby wszystko stało się zrozumiałe i logiczne, czarodziejskie, straszliwe, groźne słowo, które zmieniłoby oblicze historii! Jest to jednak słowo, które ortodoksyjnym myślicielom - skrępowanym lojalnością wobec okropnych układów -wolno jest wypowiedzieć jedynie z protekcjonalnym uśmieszkiem na ustach, choćby nawet ich serca i wyobraźnia reagowały na zew dławionej prawdy. Już w 366 r. po Chrystusie na Soborze Latakijskim, czy to wskutek wyrzutów sumienia, czy też kierując się względami praktycznymi w celu zachowania tajemnicy, zakazano nazywania aniołów ich imionami. (Oddawanie czci aniołom jest uznawane za herezję). Za istotne uważano utrudnianie dostępu do tego, co mogłoby naruszyć tajemnicę. Słowem, nie jest bezpiecznie rozprawiać o aniołach lub raczej o tych cielesnych - podobnych nam - istotach, które założyły swą kwaterę w legendarnej Hiperborei. Mijające stulecia zamazywały i gmatwały fakty, nazwiska i daty; spustoszenie zwiększali ludzie, zeskrobując teksty z oryginalnych rękopisów i przekształcając je w ten sposób w palimpsesty . A jednak zachowała się cudownie nie tknięta pamięć o niezwykłych przodkach, których kraj leżał za oceanem, nieopodal Ameryki; pamięć, która od dwóch tysięcy lat zniewala Skandynawów i Celtów - w prostej linii potomków Enocha, Noego i Melchizedeka -do nostalgicznej pogoni za Hiperboreą i Atlantydą. Rozdział ósmy Wenus - planeta naszych przodków Ludzi starożytnych, których świadomość bycia integralną częścią Wszechświata znacznie przewyższała nasze odczucia, największym przerażeniem napawała groźba zawalenia się nieba. Żyli oni w czasach nie tak jeszcze odległych od wielkich kosmicznych kataklizmów, które niszczyły naszą planetę. Dla nas wydarzenia te są tak zamierzchłe, że większość nie ma o nich pojęcia, a innych po prostu to nie interesuje. Już widzę to obojętne, lekceważące wzruszenie ramionami w odpowiedzi na uwagę o realności takiego zagrożenia w dzisiejszych czasach! A jednak pewnego dnia, może jutro, na horyzoncie pojawi się niewielka kometa, jak się to stało przed około czterema tysiącami lat (w 2348 r. przed Chrystusem, jak wynika z danych biblijnych, lub około 1 500 r. przed Chrystusem według innych obliczeń), a następnie Ziemia zmieni swoje ustawienie, z północy zrobi się południe, ze wschodu - zachód, wszystko stanie się własnym przeciwieństwem, i to dla każdego - nawet dla sceptyków. Można się pocieszać myślą, że według obliczeń astronomów szansę na zderzenie Ziemi z kometą są nieskończenie małe - mniej więcej jedna na 281 milionów. Co dziesięć tysięcy lat - koniec świata Geolodzy obliczają wiek Ziemi na pięć do dziesięciu miliardów lat. Z tego faktu można by wyciągnąć wniosek, że koniec naszego ziemskiego świata jest bardzo bliski, ponieważ powinien on się zdarzyć już dawno temu. Na szczęście takie “matematyczne" spekulacje nie są zbyt pre- cyzyjne. Tym niemniej wiadomo, że Ziemia niemal na pewno co pięć - dziesięć tysięcy lat przechodzi gwałtowne perturbacje, gdyż mimo że komety niekoniecznie muszą w nią trafiać, to nawet przelatując obok w niewielkiej odległości, powodują ogromne katastrofy. W niezwykle dociekliwej i udokumentowanej książce Wodds in Collision (Światy w zderzeniu) Immanuel Velikovsky odtworzył początki Ziemi i jej przygody z kometami. Wywód swój oparł zarówno na tradycji, jak i na najświeższych danych naukowych. Dążąc do odkrycia prawdy, w niektórych punktach zgadza się z profesorem Louisem Jacotem, który utrzymuje, że szybkość obrotów Ziemi wokół własnej osi drastycznie się zmienia. Moim zdaniem badania tych dwóch autorów w połączeniu z najnowszymi odkryciami archeologicznymi, uzupełnione interpretacjami tekstów Biblii i apokryfów - składają się na wyjaśnienie tajemnicy ludzkiej prehistorii sięgającej w przeszłość prawdopodobnie znacznie głębszą niż dziesięć tysięcy lat. Gdy biegun północny był na południu Mniej więcej dziesięć tysięcy lat temu biegun północny znajdował się na wyspie Baffina, a oś Ziemi nie była odchylona, na skutek czego na wszystkich obszarach globu przez cały rok był ten sam klimat, bez podziału na pory roku. Kometa lub wędrująca planeta - Wenus przemknęła tak blisko naszego globu, że Ziemią targnęły konwulsje i stanęła w płomieniach. Eksplodowały i zapłonęły miasta, lasy, a nawet pasma górskie, podczas gdy z nieba spadał deszcz ropy, błota i rozżarzonych meteorytów. Od bieguna północnego ruszyły lodowce, powodując potężną falę, która ugasiła pożogę, niszcząc jednocześnie to, co ocalało. Tylko znikoma część ludzi, zwierząt i roślin uszła cało. Podczas wstrząsów Ziemia przekręciła się i bieguny zamieniły się miejscami. Sytuacja ta trwała czas nieokreślony, a może tylko przez kilka dni. Wenus została przechwycona przez nasz system słoneczny jak w sieć, niczym sztuczny satelita i zaczęła wędrówkę po dzisiejszej orbicie. W połowie drugiego tysiąclecia przed Chrystusem kolejny, łagodniejszy kataklizm przyniósł falę powodziową, trzęsienia ziemi i grad meteorytów, o czym opowiada Biblia w Księdze Wyjścia i Księdze Jozuego . Tak w wielkim skrócie wygląda historia ostatnich pięciu - dziesięciu tysięcy lat, podczas których zaszły dobrze nam znane wydarzenia: ogólnoświatowy kataklizm, a więc słynny potop i mniejsza katastrofa z okresu ucieczki Żydów z Egiptu. Jednak ze względu na swój fantastyczny charakter dwie sprawy wymagają szczegółowego wyjaśnienia: odwrócenie biegunów i wejście Wenus między Ziemię i Merkurego. Starożytne teksty nie pozostawiają najmniejszej wątpliwości, że przemieszczenie się biegunów wskutek obrotu globu o 180° nastąpiło rzeczywiście. Egipski papirus Harrrisa opowiada o kosmicznym kataklizmie ognia i wody, mówiąc że “południe stało się północą, a ziemia przekręciła się do góry nogami". Niemal to samo znajdujemy w papirusie z Ipuwer: “Świat został pchnięty wstecz jak na kole garncarza, a Ziemia się przekręciła". W przechowywanym w petersburskim Ermitażu papirusie również czytamy, że “świat się przekręcił". W Sofiście-Polityku Platon mówi o odwróceniu biegu słońca i o zagładzie ludzkości. Herodot, “ojciec historii", przekazuje relacje kapłanów egipskich, według których kilkakrotnie na przestrzeni znanych im dziejów słońce wschodziło w miejscu, w którym teraz zachodzi i odwrotnie. Papirusy znalezione w piramidach oznajmiają, że “słońce przestało już mieszkać na zachodzie i znów świeci ze wschodu". Polinezyjczycy, Chińczycy, Hindusi i Eskimosi byli świadkami podobnego zjawiska. Ten zbiór świadectw, który od dawna intrygował archeologów i astronomów, zyskał na znaczeniu dzięki odkryciu dwóch map nieba namalowanych na suficie grobowca architekta królowej Hatszepsut - Senmuta . Jedna z tych map jest normalna, z prawidłowo zaznaczonymi głównymi punktami odniesienia. Jednakże z pozycji gwiazd na mapie drugiej wynika, że wschód znajduje się po lewej, a zachód po prawej stronie; rzecz tym bardziej znamienna, że grób należy do człowieka, którego zawód wymagał dobrej znajomości astronomii i geografii. Hatszepsut była królową osiemnastej dynastii panującej w połowie drugiego tysiąclecia przed Chrystusem; jej architekt więc żył w okresie, w którym - według Velikovsky'ego - miał miejsce ogólnoświatowy kataklizm. Mapa z jego grobowca może oznaczać chęć uwiecznienia niezwykłych wypadków, jakie wydarzyły się za życia Senmuta. Ponadto na niektórych obszarach wulkanicznych geolodzy natrafili na lawę zastygłą w kierunku przeciwnym względem lokalnego pola magnetycznego, co jest zjawiskiem trudnym do wyjaśnienia, o ile się nie przyjmie, że lawa krystalizowała się w czasie, gdy odwrócone były bieguny ziemskie. Wenus była niewidoczna Jesteśmy dziś przyzwyczajeni do kosmografii, w której ruch planet Układu Słonecznego odbywa się bez najmniejszych odchyleń. Nie wierzylibyśmy własnym oczom, gdyby pewnego dnia nasze zegarki wskazywały południe, a słońce wciąż jeszcze kryłoby się za horyzontem. A jednak (i astronomowie to potwierdzają) kiedyś zdarzały się dni i noce trwające trzydzieści, czterdzieści godzin. Z Biblii wiemy, że kiedy Jozue zatrzymał słońce, dzień cudownie się przedłużył. Zrekonstruowany zegar wodny faraona Amenhotepa III był zaprojektowany dla długości dnia wynoszącej dwanaście godzin i osiemnaście minut w chwili zimowego przesilenia dnia z nocą, zamiast, jak dziś, na dziesięć godzin i dwadzieścia sześć minut. Wydaje się, że Wenus należy do Układu Słonecznego podobnie jak pozostałe planety - jest jednak pewna różnica. Wygląda na to, że pięć lub dziesięć tysięcy lat temu Wenus, dziś najjaśniejsza i najbardziej widoczna planeta na niebie, była z Ziemi niewidoczna. Gdzie się więc znajdowała? Może w Układzie Słonecznym, za Jupiterem, a może miliardy kilometrów stąd, w jakimś odległym rejonie Kosmosu. Tak czy inaczej stosunkowo niedawno Wenus przemknęła blisko Ziemi, zmiatając z niej większą część jej mieszkańców, by następnie usadowić się na dzisiejszej orbicie. Jest to zdarzenie, którego starożytni nie mogli zapomnieć! Oczywiście - nie uznaje tego większość astronomów, dla których tradycja i logika nie przedstawiają żadnego znaczenia. Nie mając naukowych dowodów, wolą temu najzwyczajniej zaprzeczać. Dla każdego jednak, kto kieruje się logiką, sprawa jest zupełnie oczywista. Racjonalna analiza tego zagadnienia składa się z dwóch faz: pierwsza to udowodnienie, że pięć tysięcy lat temu Wenus jako planeta była na niebie niewidoczna; druga wykazanie, że jej przybycie spowodowało kataklizm znany jako ogólnoświatowy potop. Tablice z Tirvalour W osiemnastym wieku chrześcijańscy misjonarze i słynny orientalista Jean-Baptiste-Joseph Gentil wysłali do Francji kilka hinduskich tablic astronomicznych świadczących o starożytnym rodowodzie nauki Indii. Były wśród nich tablice z Tirvalour, które dowodzą, że to, co znane jest jako epoka Kali-jugi, rozpoczęło się 16 lutego 3102 r. przed Chrystusem o godzinie drugiej dwadzieścia siedem i trzydzieści sekund rano. [Chwila śmierci boga Kryszny, początek epoki, w której żyjemy - przyp. tłum.]. Hindusi - pisał astronom królewski, Jean Sylvian Bailly, w swym dziele Traite de l'Astronomie Indienne (1787) - ...powiadają że w epoce kali-jugi nastąpiła koniunkcja wszystkich planet. Ich tablice astronomiczne wskazują, że to się rzeczywiście zdarzyło... W tym czasie obserwowali oni cztery planety wyłaniające się kolejno spośród słonecznych promieni: najpierw Saturna, a następnie Marsa, wreszcie Jupitera i Merkurego. Widziano, jak planety te skupiły się na stosunkowo niewielkiej przestrzeni. Bailly był oczywiście zaskoczony, nie znajdując w tych obserwacjach żadnej wzmianki o Wenus. Nie mogąc uwierzyć, aby Układ Słoneczny składał się wówczas z czterech planet, doszedł do wniosku, że Wenus musiała się tym momencie znajdować za Słońcem albo po prostu została przeoczona. Żadne z tych wyjaśnień nie jest jednak właściwe. Hindusi, podobnie jak Chaldejczycy, byli niezwykle biegłymi i skrupulatnymi astronomami, kiedy więc podają, że wystąpiła koniunkcja wszystkich planet, nie zaś tylko niektórych - powinniśmy im wierzyć. Fakt ten odnotowali tak dokładnie, że po upływie pięciu tysięcy lat możemy ustalić jego datę z dokładnością do jednej sekundy. Ta właśnie niezwykła precyzja pozwala nam wyrazić przekonanie, że Wenus nie umknęła uwadze obserwatorów, zwłaszcza że jest ona najjaśniejszą i najbardziej widoczna z planet. Przypuszczenie, że w tym czasie znajdowała się ona po drugiej stronie Słońca, też nie wytrzymuje krytyki, ponieważ nie mogła ona tam pozostawać zbyt długo i wyłoniłaby się wreszcie podobnie jak pozostałe planety: “najpierw Saturn, następnie Mars, wreszcie Jupiter i Merkury". To zupełnie niemożliwe, aby Wenus pozostawała w ukryciu przez cały ten czas, który wystarczył na wyłonienie się pozostałych planet. Co więcej, tablice z Tirvalour nie zawierają żadnej wzmianki na temat Wenus, ani o jej nieobecności, ani też o ponownym wyłonieniu się, co - gdyby się zdarzyło -zostałoby z pewnością odnotowane. Ponieważ ci skrupulatni i rzetelni hinduscy astronomowie wyraźnie oświadczyli, że opisują koniunkcję wszystkich planet, możemy wyciągnąć wniosek, że przed pięcioma tysiącami lat Wenus nie była częścią Układu Słonecznego. Występuje ona natomiast w późniejszych hinduskich tablicach astronomicznych. Tablice babilońskie Astronomia babilońska zajmuje się czterema wymienionymi wyżej planetami, jednak Wenus jest tam również nieobecna. Starożytne teksty nazywają ją “wielką gwiazdą, która przyłączyła się do innych wielkich gwiazd." W swoich modlitwach Babilończycy przywoływali Saturna, Jupitera, Marsa i Merkurego, nigdy zaś Wenus. Starożytny kalendarz znaleziony w Boghaz-Keui, w Azji Mniejszej, wymienia gwiazdy i planety; lista ta nie zawiera Wenus. Istnieje tylko jedno logiczne wyjaśnienie. Przed pięcioma tysiącami lat Wenus była Babilończykom nieznana. Albo nie wchodziła jeszcze w skład Układu Słonecznego, albo była tak daleko od Ziemi, że starożytni nie byli w stanie jej dostrzec. Przekaz meksykański powiada, że “ogromny wąż ognia zaatakował Słońce i przez cztery dni panowała ciemność, a potem wielki wąż przemienił się w promienną gwiazdę [Wenus]". Tubylcy z Wysp Samoa powiadają, że planeta Wenus kiedyś “chodziła samopas", a z jej głowy wyrastały rogi. W Grecji światły Demokryt, biegły zwłaszcza w dziedzinie astronomii, utrzymywał, że Wenus nie jest w ogóle planetą, nie podał jednak uzasadnienia tej koncepcji, co jak na wielkiego uczonego jest raczej irytujące! Według Varrona święty Augustyn powiada, że Kastor z Rhodos zostawił na piśmie opis zadziwiającej przemiany, jaka się dokonała na Wenus. Powiadają, że planeta zmieniła barwę, wielkość, kształt i sposób poruszania się. Ani przedtem, ani później nie zdarzyło się nic podobnego. Działo się to podobno za panowania króla Ogygesa [przypomnijmy powódź z jego czasów], co poświadczają Adratus, Cyzicenus i Dion, poważni matematycy neapolitańscy. Wszystkie te zgodne sprawozdania budziły żywe zainteresowanie uczonych, którzy mogli snuć jedynie przypuszczenia na temat przyczyn tego zjawiska. Wielu z nich sądziło, a Velikovsky się z nimi zgadza, że Wenus albo była kometą, albo ją z tym ciałem niebieskim mylono. Czy jednak - pyta Grandę Encyclopdie - można pomylić planetę z kometą? A gdyby nawet taki błąd popełniono, to czy wkrótce nie zostałby on odkryty wraz z ponownym pojawieniem się Wenus? Jak obserwator, naukowiec lub matematyk miałby odwagę bez należytego namysłu ręczyć za tak doniosłe wydarzenie, będące czymś zupełnie wyjątkowym jeszcze dziś, po upływie trzydziestu sześciu stuleci? Ponieważ Chińczycy, Grecy, Hindusi i inni mówili o “jasnych włosach" albo o “ognistej grzywie", które ciągnęły się za Wenus, musimy się zgodzić, że ta planeta po prostu nie istniała na niebie starożytnych i że pojawiała się na nim jako kometa, powodując swymi kolejnymi wizytami wielkie wstrząsy. Przypomnę jeszcze, że według tradycji Inków pierwsza kobieta rodzaju ludzkiego, Orejona, przybyła na Ziemie z Wenus w statku kosmicznym “jaśniejszym niż słońce". Aczkolwiek tajemnica tej planety pozostaje ciągle niezgłębiona, można z całą pewnością powiedzieć, że Wenus pojawiła się na naszym niebie pod postacią komety przed pięcioma tysiącami lat i z katastrofalnym dla Ziemi skutkiem. Dodać jeszcze należy, że w XVII i XVIII w. wybitni astronomowie: Cassini, Short, Montagne i inni, obserwowali w pobliżu Wenus tajemniczego, sztucznego lub naturalnego, satelitę. Wydaje się więc, że ta związana z Lucyferem planeta [łac. Lucifer- «nosiciel światła»; imię nadane upadłemu aniołowi, księciu ciemności, szatanowi, przez nieporozumienie... patrz: S. Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, PIW, Warszawa 1988, s. 613 - przyp. tłum.] przebyła nietypową drogę i będąc sprawczynią światowego potopu, zyskała reputację planety przynoszącej nieszczęście. Czy uwikłanie się jednej z planet Układu Słonecznego w podobne anomalie miałoby być czymś aż tak absurdalnym? Bynajmniej. Czymś nienormalnym byłoby wykluczenie takiej możliwości. Jak twierdzą astrofizycy, czy najogólniej rzecz ujmując - naukowcy - atom zbudowany jest na podobieństwo Układu Słonecznego lub - jeśli ktoś woli - odwrotnie. Słońce jest odpowiednikiem jądra, planety - elektronów, i - tak jak w atomie - zachodzą tu wciąż niedokładnie jeszcze poznane procesy, będące wyznacznikami życia, ruchu i grawitacji planetarnych . W atomie elektrony przeskakują z jednego poziomu na inny, to znaczy zmieniają orbity. W systemie słonecznym planety powinny mieć zdolność podobnych zachowań, powodowanych podobnymi przyczynami. (Jak powiedział Hermes Trismegistos: “To co na górze jest obrazem tego, co na dole"). W atomie zjawisko to może wywołać pewne reakcje towarzyszące, których odpowiednikiem w systemie słonecznym może być to, co starożytni nazwali “końcem świata". W 1696 r. angielski matematyk William Whiston oświadczył, że biblijny potop spowodowała kometa widziana w 1680r. Jej czas obiegu wynosi pięćset siedemdziesiąt pięć i pół roku. Nie dam głowy za dokładność jego obliczeń, jeśli jednak nie ma w nich błędu, to następnego końca świata należałoby oczekiwać w roku 2255! Sumer i Biblia Nie wierzę tysiącom ludzi, którzy twierdzą, że widzieli latające spodki albo Marsjan (mówię tu jedynie o naiwnych lub fałszywych “świadkach", ponieważ zdaję sobie sprawę, że istnieją także uczciwi i poważni badacze niezidentyfikowanych obiektów latających), ani setkom tysięcy ofiar halucynacji, które są przekonane, że widziały duchy. Wierzę natomiast tym milionom, które od czterech tysięcy lat, od równika po bieguny, od wschodu po zachód, dawały świadectwo pomyłki popełnianej przez oficjalną naukę, uparcie twierdząc, że potop i pożogę na Ziemi spowodowała wędrująca planeta i że tą planetą była Wenus. Niestety, błąd naukowców, którzy akceptują system przyjęty na drodze “ortodoksyjnej zmowy", nie jest jedynym, który wypaczył historię ludzkości! Komu zatem możemy ufać, na czym opierać naszą pewność, jeśli nie znajdujemy danych, które nie byłyby fragmentaryczne lub wręcz celowo zniekształcone. Moglibyśmy równie dobrze nie wierzyć w nic! Ani w Biblię, ani w Sumer jako kolebkę pierwszej cywilizacji! A przecież astronomowie i archeolodzy mają dziesiątki dowodów na to, że cywilizacja egipska wyprzedza sumeryjską o kilka tysięcy lat . Od tej ostatniej znacznie wcześniejsza jest również cywilizacja hinduska. Pochodzące sprzed co najmniej pięciu tysiącleci tablice z Tirvalour świadczą o kulturze liczącej sobie blisko siedem tysięcy lat. Kalendarz staroegipski, tzw. kalendarz Sotisa-Syriusza powstał co najmniej sześćdziesiąt dwa wieki temu. jego istnienie dowodzi, że cywilizacja egipska wyprzedza sumeryjską i pozwala nam określić jej wiek na siedem -osiem tysięcy lat. W kalendarzu Ptolemeuszy znajdujemy dane dotyczące rocznego ruchu Syriusza z 4241 r. przed Chrystusem. Ponieważ Syriusz miał ogromne znaczenie, będąc zwiastunem wylewów Nilu, można domniemywać, że kalendarz ten opracowali astronomowie egipscy. Oficjalna doktryna utrzymuje jednak, że cywilizacja ludzka zrodziła się pięć tysięcy lat temu w Sumerze, kalendarz Syriusza został więc odrzucony, a jego wiek - po subtelnych obliczeniach mających na celu “sprostowanie błędu" - obniżony z sześćdziesięciu dwóch do około dwudziestu ośmiu stuleci. W ten sposób Sumer został uratowany! Trzeba wielkiej odwagi czy wręcz szaleństwa, by przyjąć postawę Don Kichota w dziedzinie pełnej tak złudnych wyobrażeni Zwłaszcza że uczestnicy ortodoksyjnego spisku, wykoślawiając prawdę, podobnie jak sąd w Glozel, nie zawahają się przed rzuceniem nawet najgorszej kalumnii na każdą nową próbę odtworzenia przeszłości. Ale nic to! W labiryncie tysiącleci i matactw postaram się trzymać jak najbliżej faktów i zaproponuję najlogiczniejsze, moim zdaniem, interpretacje. Według mojej hipotezy, istoty pozaziemskie przybyły na naszą planetę kilka tysięcy lat przed potopem, choć niemożliwością jest ustalenie nawet przybliżonej daty ich lądowania w mrokach czasów primohistorycznych, sięgających być może okresu człowieka Neandertalu. Wojna atomowa między Atlantydą i Mu Jak powiada Biblia, ludzie, którzy zapoczątkowali nową, wspaniałą cywilizację, upadli tak nisko, że “wszelkie ich zamysły kierowały się ku złu" (Księga Rodzaju 6:5), co może nasuwać analogię do czasów dzisiejszych, pełnych materializmu i występku. Co się więc zdarzyło? Przeznaczeniem cywilizacji jest wieczne odtwarzanie się, nieubłagany ciąg ku śmierci i odrodzeniu. Z powodów niewątpliwie podobnych do tych, które dziś dzielą blok wschodni od zachodniego, doszło do wybuchu wojny między Atlantydą i krainą Mu. Zdarzyło się to na samym początku czasów prehistorycznych, jest zasnute woalem późniejszych faktów i rozpuszczone w legendach przekazywanych przez tradycję. Choć ludzie pamiętają o tych wydarzeniach, to przecież uruchamiając wyobraźnię, dopasowują je do współcze- snych sobie realiów, wplątując w nie swych bogów i herosów. Mahabhartha, Drona Parva i Maha Vira opowiadają o stoczonej na Ziemi wojnie atomowej, której skutkiem były mutacje i choroba popromienna. Podobnie jak mitologia grecka, Ramajana opisuje walkę bogów z demonami lub Tytanami. Istnieje tu tak wiele zbieżności, a bohaterowie są tak bardzo do siebie podobni, że Grecy podejrzewali Hindusów o dokonanie przekładu Homera. Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że powszechnie znana wszystkim w prehistorycznych czasach prawda stała się inspiracją zarówno dla Iliady i Odysei, jak i dla większości innych przekazów. Zasadniczym zaś elementem tej prawdy jest wojna Tytanów z bogami; to znaczy globalny kataklizm. W tym samym czasie, gdy bomby atomowe państwa Mu druzgotały Atlantydę i kontynent amerykański, nuklearna odpowiedź Atlantydy unicestwiała Mu. Zidentyfikowaliśmy uprzednio dwa ośrodki zagłady -na zachodzie: Kalifornia-Newada, na wschodzie: pustynia Gobi. Istniały jednak prawdopodobnie i inne, spoczywające teraz pod powierzchnią Atlantyku i Oceanu Spokojnego. Ta bezsensowna wojna pogrążyła świat w ruinie. Z powierzchni ziemi została starta cała cywilizacja, rasa ludzka uległa fizycznej i intelektualnej degradacji, zaś zdolność do reprodukcji niezwykle osłabła. Problem przetrwania okazał się tym trudniejszy, że zaczęły przychodzić na świat miliony dzieci z wadami wrodzonymi. Wskutek tajemniczego zbiegu okoliczności, po kataklizmie będącym dziełem człowieka, nastąpiła katastrofa naturalna, kiedy to trwałości Układu Słonecznego zagroziła wędrująca planeta Wenus. (Platon przytacza wypowiedzi kapłanów z miasta Sais, którzy utrzymywali, że pożar świata wywołany przez Faetona był w istocie kataklizmem planetarnym). Po potopie ludzka rasa zaczęła z dnia na dzień podupadać, zawracając z przebytej już drogi cywilizacji i stopniowo pogrążając się w barbarzyństwie. W ostatnim przebłysku intelektualnej świadomości ludzie wznieśli Puerta del Soi w Tiahuanaco i wyrzeźbili na nich urządzenia techniczne o nieznanym już dla nich przeznaczeniu, z myślą o przekazaniu informacji przyszłym pokoleniom. W Egipcie wtajemniczeni wykonywali rysunki skrzydlatych globów, które później pojawiały się na wrotach świątyń jako zagadkowe, niepojęte symbole. Mam świadomość, że taka rekonstrukcja okresu primohistorii zostanie uznana za policzek przez zwolenników ugruntowanej konwencji, a także przez teologów przywiązanych do swej tradycji i prawdy objawionej. Jednakże moja reoknstrukcja przeszłości nie jest bardziej nieprawdopodobna niż pisemne wywody historyków i prehistoryków, ignorujących tak kluczowe źródła, jak historie o aniołach, starożytnych herosach, legendarnych potworach oraz o powodziach i kataklizmach, które zmiotły kilka ziemskich cywilizacji. Komentatorzy i teolodzy nie badali jeszcze tekstów Biblii i apokryfów z pełną świadomością faktów, których nie sposób ignorować w nieskończoność. Oto w coraz większym stopniu zaczynamy odczuwać więź z Kosmosem, Ziemia nie jest zamkniętym światem, a wkrótce zostaną nawiązane kontakty kosmiczne. Inaczej rzecz ujmując - są ludzie o konserwatywnych, zaściankowych Poglądach, którzy nadal zamierzają myśleć ograniczonymi kategoriami ziemskimi, podczas gdy jesteśmy już obywatelami Wszechświata. Od pontyfikatu Jana XXIII można zauważyć wyraźne dążenie do większej swobody intelektualnej w kręgach kościelnych, połączonej z pewną tolerancją. Stary Testament stał się już powodem kontrowersji, a 2 listopada 1964 r. w Watykańskiej Radzie Ekumenicznej szesnastu biskupów poprosiło, aby wolno było korzystać z przekazów tradycji w celu uzupełnienia luk występujących w Piśmie Świętym. Rewolucyjni biskupi uważali, że Biblię pisano w szczególnych okolicznościach i w konwencji literackiej przyjętej przez autorów. Jest to wyraźne ustępstwo na rzecz interpretacji, która “weźmie pod uwagę odkrycia nowoczesnej nauki". Czyli właśnie to, czego z zachowaniem największego obiektywizmu próbuję dokonać w tej książce. Zarówno Biblia, jak i inne święte pisma podkreślają, że nasze prapoczątki mają ścisły związek z interwencją istot pozaziemskich. Uwzględniając ten właśnie fakt, spróbowałem odtworzyć primohistorię zestawiając hipotezę o zniszczonych cywilizacjach z niezwykłymi zdarzeniami z czasów biblijnych. Rozdział dziewiąty Hiperborejscy astronauci Czy zdołałem przekonać czytelników, że “aniołowie, którzy zstąpili z nieba", nie mogli być nikim innym, jak tylko przybyszami z przestrzeni pozaziemskiej? Czy moje poglądy związane z kosmicz- nymi wędrówkami Wenus, można bez obawy przeciwstawić wyrokom wydanym przez astronomów klasycznych? Zaryzykuję twierdzenie, że tak właśnie jest, bowiem teorie (które poprę innymi źródłami) zastosowane do historii, pozwolą wyjaśnić zagadki pozostające wciąż poza naszym zasięgiem. Oczywiście, nie wszystko jest wyjaśnione - do tego jeszcze daleko. Nie jestem w stanie wypowiadać się na każdy temat, czy skutecznie zaatakować wszystkie przesądy, które nas krępują. Jednak moja interpretacja rzuca na okres ostatnich dziesięciu tysięcy lat nowe światło i nadaje mu znaczenie, które zaczyna korespondować z potrzebą racjonalizmu i logicznego myślenia, nie mówiąc już o tym, że zaspokaja ciekawość. Później inni będą poprawiać - to coś ujmując, to dodając do moich ustaleń - aż wreszcie upływ czasu i dobra wola ludzi sprawią, że prawda wyłoni się z mroku, w którym tkwiła nie tylko wskutek zapomnienia, ale również z powodu błędnych i pośpiesznie formułowanych poglądów. Proszę mi wybaczyć, że w celu ułatwienia mieszam w wywodzie sprawy wiarygodne z domniemanymi; czyniąc to jednak, staram się w jak najmniejszym stopniu zbaczać z przyjętej drogi. Wenusjanie lądują w Armenii Mało kto wątpi, że historia świata układa cykle. W obrębie Układu Słonecznego te cykle i epoki mają pewien wpływ na wszystkie planety. Sześć, a może dwanaście tysięcy lat temu , mieszkańcy jednej z nich stanęli w obliczu tak fatalnych warunków biologicznych, że aby przetrwać, podjęli decyzję o opuszczeniu planety. Wysłali więc swych badaczy, których zadaniem była misja rozpoznawcza na innej, gościnniejszej planecie, przypominającej ich macierzystą kształtem, składem atmosfery i ogólnymi warunkami do życia. Wszystko wskazuje na to, że owymi planetami były Wenus (która wskutek opisanych już kosmicznych perturbacji znalazła się w niebezpieczeństwie) i Ziemia zajmująca idealną orbitę i przypominająca Wenus pod względem warunków do życia. (Jest to tylko hipoteza, prawdziwie istotny fakt to przybycie kosmitów, którzy moim zdaniem przylecieli z Wenus, przy czym ogólny obraz sytuacji nie ulegnie zmianie, jeśli się okaże, że przybyli z innej planety). W owym czasie Wenus nie zajmowała miejsca między Ziemią i Merkurym, lecz prawdopodobnie między Marsem i Jowiszem - w każdym razie tak daleko, że starożytni nie byli w stanie jej dostrzec. Exodus całej populacji planety wiąże się z olbrzymimi trudnościami, niezależnie od stopnia rozwoju technologicznego. Zasadniczą sprawą było rozpoznanie. Zwiadowców, opatrzonych specjalnymi instrukcjami, wysłano w statkach kosmicznych na Ziemię, na której Wenusjanie spodziewali się znaleźć odpowiednią dla nich atmosferę, a także dobrze już rozwinięte życie zwierzęce i roślinne. Inny jeszcze czynnik wpłynął na ich wybór. W najbliższym sąsiedztwie Wenus znajdowały się tylko Mars i Ziemia. Ten pierwszy był znacznie mniejszy, zaś jego jałowość stanowiła poważną przeszkodę w osiedleniu się na nim istot ludzkich. Ponieważ Wenus była większa od Ziemi (później straciła nieco swej masy podczas niesamowitego pędu ku Słońcu), jej mieszkańcy przewyższali wzrostem ludzi. Wszystko to było doskonale znane wenusjańskim naukowcom i skrupulatnie rozważone podczas dokonywania wyboru Ziemi jako celu ucieczki. Dziś korzystne warunki do kolonizacji astronauci znaleźliby tylko na Marsie (grawitacja słabsza niż u nas) albo na Wenus (grawitacja nieco silniejsza). Gdybyśmy musieli opuścić planetę, to teoretycznie najlepsza byłaby do tego celu Wenus. Wenusjanie przybyli prawdopodobnie w co najmniej pięciu grupach, z których każda składała się z kilku pojazdów kosmicznych i wylądowali w Hiperborei, Atlantydzie (dzisiejsze USA, Peru), państwie Mu (pustynia Gobi), Egipcie i w Armenii - na obszarach znaczonych płonącymi bliskowschodnimi złożami ropy naftowej. Podróż międzyplanetarną poprzedzają próby nawiązania kontaktu przy pomocy sygnałów radiowych lub świetlnych. W czasach starożytnych Ziemia nieprzerwanie przekazywała sygnał: były nim płonące złoża ropy naftowej wokół Kaukazu, w Azerbejdżanie (Kraju Ognia), w Persji i Iraku. Potwierdzają to kroniki. W ogromnym półkolu złoża bliskowschodniej ropy były niczym znaki rozpoznawcze lądowisk. Kiedy więc kosmici przybyli na Ziemię, gdzie mieli wylądować, jeżeli nie w oznakowanej ogniami Armenii? Nie licząc Bliskiego Wschodu, w większości miejsc, w których wylądowali (aniołowie, półbogowie, herosi czy też latający ludzie z legend) ci, pełni życzliwości reprezentanci wysokiej kultury, pozostawili po sobie pamiątki. Nie odnosi się to jednak najwyraźniej do tych, którzy wylądowali w Armenii. Musieli to być bowiem swego rodzaju szaleńcy, jakich zawsze można znaleźć w każdej grupie pionierów i poszukiwaczy przygód, przywykłych do ryzykowania życiem. Rozmaici desperados i kryminaliści nie należą wśród nich do rzadkości. Musimy też przyjąć, że astronauci, których wysłano z zadaniem zbadania nieznanej i może wrogiej planety, musieli być zarówno pełnymi inicjatywy budowniczymi i kolonizatorami, jak, i wojownikami. Nie zachowywali sie niegodziwie; ci jednak, którzy mieli szczęście wylądować na obszarach zamieszkałych przez szczególnie piękne kobiety, nie byli w stanie oprzeć się ich czarowi. Armenki i Czerkieski zawsze słynęły ze swej wielkiej urody, jedwabistej skóry, blasku oczu i postawy pełnej godności. Związki ponętnych Armenek z wenusjańskimi dwumetrowymi olbrzymami zaowocowały narodzinami dzieci niezwykle okazałych, urodziwych, inteligentnych i silnych. A zatem według tej hipotezy antyczni bohaterowie i półbogowie są potomkami Wenusjan i armeńskich kobiet. Istnieje pewna zależność między wzrostem mieszkańców danej planety a jej masą. Jupiterianie byliby wyżsi niż Saturnianie, w następującej kolejności zaś szliby: Neptunianie, Uranianie, Ziemianie, Wenusjanie, Marsjanie i mieszkańcy Merkurego. Pięć - dziesięć tysięcy lat temu Wenus była nieco większa od Ziemi, a więc jej mieszkańcy tylko z lekka przewyższaliby wzrostem ludzi; mierzyli oni jednak z pewnością dużo ponad dwa metry. Ciekawe, że mitologia pozostaje w zgodzie z nauką. Oto potężni jak góry Tytani byli synami Nieba (a więc bez wątpienia Jupitera - największej z planet), cyklopi to dzieci Saturna, ojcem zaś sturękich hekatonchejrów byłby Uran. Ta sama krew, ta sama rasa? Wyłania się tu jednakże pewien problem natury biologicznej. Jak to możliwe, by mężczyźni z innej planety mogli mieć dzieci z kobietami ziemskimi? Dlaczego stosunki seksualne między nimi nie były bezpłodne? Jest wiele możliwych wyjaśnień tego stanu rzeczy. Kosmici z Hiperborei mogli posłużyć się swoją wiedzą naukową pozwalającą przezwyciężyć niezgodności biologiczne. Jeśli - jak wierzono - kobiety rodziły monstrualne dzieci ze związków ze zwierzętami, nie ma powodu, by nie mogły rodzić dzieci spłodzonych przez mężczyzn z innych planet, podobnie jak nie widać przyczyny, dla której życie ludzkie, zwierzęce i roślinne na wszystkich planetach nie miałoby się od siebie różnić tylko w minimalnym stopniu. Dla Indian północnoamerykańskich z plemienia Paunisów gwiazda zaranna (Wenus) jest po Słońcu największą niebieską siłą. Dar życia miała otrzymać od Wielkiego Ducha z zadaniem rozprzestrzenienia go po całej ziemi, zaś według zachodniej tradycji Wenus stoczyła wielki ko- smiczny bój z “siedmioma potwornymi ptakami". Jak powiadają Paunisi Tirawa z Nebraski, po stworzeniu świata, Wielki Wódz rozdzielił między bogów zadania. Powiedział więc do Wenus, gwiazdy zarannej: Ty pozostaniesz na zachodzie i będziesz nazywana matką wszystkich rzeczy, gdyż to za twoją sprawą powstanie wszystko, co żywe. Przyślę ci chmury, wiatry, błyskawice i pioruny. Kiedy je zaś dostaniesz, umieścisz blisko Niebiańskiego Ogrodu i tam powstaną z nich ludzkie istoty. Tradycja Indian amerykańskich nieodmiennie głosi, że istoty na wszystkich planetach [Układu Słonecznego -przyp. tłum.} zostały stworzone przez planetę Wenus. Wszystkie zatem należą do tej samej rasy i mogą między sobą mieć potomstwo. Jak poza tym wytłumaczyć fakt, że tradycja ludowa całego świata przyznaje tak wybitną rolę właśnie Wenus? Szczególnie człowiek może być uniwersalnym zwierzęciem. W takim razie rasa ludzka na Ziemi nie różni się zasadniczo od ras zamieszkujących niegdyś inne planety Układu Słonecznego, co wynika z kolejnych emigracji z planety na planetę, a co wyjaśniłem przedstawiając teorię Louisa Jacota. Kwatera Główna w Hiperborei Astronauci należący do innych grup mieli oczywiście kontakty seksualne z kobietami z okolic, w których wylądowali i oni również płodzili niezwykłe potomstwo: idolos w Peru, rusałki (kobiety obdarzone szczególnymi właściwościami) w Europie Północnej i mitologicznych bohaterów w różnych innych częściach świata. Główna Kwatera wszystkich grup penetracyjnych mieściła się w Hiperborei (Thule na Grenlandii albo w Ameryce Północnej), “między Północą i Zachodem, gdzie aniołowie otrzymali liny do wymierzenia miejsca dla prawych i wybranych". Tam właśnie udał się ormiański astronauta Enoch, aby zdać sprawę z misji. Wszędzie gdzie znaleźli się Hiperborejczycy częściowo przekazywali swoją wiedzę, jednak, prymitywni mieszkańcy Ziemi nie byli w stanie dokonać skoku, który wyniósłby ich na intelektualny poziom swych mistrzów. Co więcej, ci ostatni byli odcięci od ojczyzny; nie musieli przecież być zawodowymi naukowcami, nie mieli z sobą bibliotek, laboratoriów i innych niezbędnych środków nauczania o wszystkim, o czym sami wiedzieli. Wyobraźmy sobie los fizyków atomowych zrzuconych w dwudziestym wieku na spadochronach w środku brazylijskich puszcz i pozbawionych kontaktu z cywilizacją - byliby tak samo bezradni wobec dzikiej natury jak Robinson Crusoe na swojej wyspie. W takiej właśnie sytuacji byli Wenusjanie. Według Księgi Enocha pozwolili się częściowo zasymilować. Każda z grup osiadła na swoim kontynencie, nie odczuwając - co zrozumiałe - zbyt wielkiej chęci powrotu na zagrożoną macierzystą planetę. A może Hiperborejczycy byli bardziej sumienni? Może wysłali z powrotem na Wenus pojazd kurierski? Czy byli w ogóle zdolni podjąć próbę powrotu? Odpowiedzi na te pytania nie usłyszymy prawdopodobnie nigdy. Dajmy więc temu spokój. Czy to z wyboru, czy z konieczności kosmici zostali na Ziemi i założyli dwie główne cywilizacje. Jedną na Atlantydzie, rozległym kontynencie, rozciągającym się wówczas na Atlantyku aż po brzegi Ameryki. Drugą zaś na Mu, kontynencie na Oceanie Spokojnym, obejmującym pustynię Gobi i część Indii. Były też mniejsze, założone przez astronautów kolonie w Egipcie, Grecji i Armenii. W ciągu kilku tysięcy lat Hiperborea, Atlantyda i Mu osiągnęły szczyt swojego rozwoju. Ich mieszkańcy odzyskali wiedzę, jaką posiadali przed przybyciem na Ziemię, a zatem znów znali tajemnicę energii jądrowej. Przez ten czas Wenus przeszła już gehennę swego upadku, a jej ludność uległa tak dalece degeneracji, że nie była w stanie ujść na inną planetę. Chaos po potopie Z przekazów wiemy, że tysiące kobiet i mężczyzn, którzy schronili się w wysokich górach, zdołało przetrwać przypuszczalny kataklizm atomowy oraz idący w ślad za nim potop. Jednakże egipskie rękopisy powiadają, że zniszczeniu uległa cała ludzka rasa z bardzo niewielkimi wyjątkami. Relacje te musiały w rzeczywistości dotyczyć dolin Nilu oraz przylegającej do nich pustyni, gdzie przodkowie Hebrajczyków ponieśli tak ciężkie straty. Biblijna lista genealogiczna, którą sporządzili Hebrajczycy, by wykazać się przodkami, jest zbyt długa i zbyt jawnie pomyślana jako sposób udowodnienia z góry założonej tezy. Jeśli chodzi zaś o niewiarygodną historię Noego i jego arki, to przeczy jej Biblia egipskich gnostyków. Jest ona naiwnym kamuflażem faktu, że świat nie został zniszczony całkowicie, lecz uległ zagładzie częściowej i został ponownie zaludniony. Od kogo pochodzą Hebrajczycy? Czyżby stanowili pierwotny trzon rasy ludzkiej jeszcze z czasów przedbiblijnych? Jest to możliwe, gdyż ich pochodzenie okrywa tajemnica. Na pierwszy rzut oka - czytamy w Wielkim słowniku XIX wieku (Grand Dictionaire du XIX" Siecle) - można by sądzić, że nie ma drugiego narodu, który miałby tak dokładne wiadomości o swoim pochodzeniu. Kiedy się jednak zastanowimy nad tą mieszanką składników teologicznych i cudownych opowieści tworzących historię tego ludu, jesteśmy skłonni wyciągnąć wniosek wręcz przeciwny - że niewiele jest starożytnych tekstów tak bardzo niepewnych i niejasnych. Wyjątkowe zalety intelektualne Hebrajczyków dawały im niejaką przewagę nad innymi narodami. Można by sądzić, że ich pochodzenie jest pozaziemskie, zwłaszcza że istoty z Kosmosu prawdopodobnie wybrały Hebrajczyków, by kontynuowali ich misję. Hipoteza ta znajduje uzasadnienie w treści Biblii: wtajemniczeni przybywają na “obłokach" (niebiańskich pojazdach) do ludu Izraela, aby mu podyktować jego Prawo, uczyć go, prowadzić przez pustynię, przeprawiać przez wody... Interwencję Hiperborejczyków można dostrzec w wypadku większości głównych wydarzeń relacjonowanych przez Stary Testament, wiemy także, że wielu bohaterów biblijnych porodziły matki hebrajskie z ojców, którzy byli “aniołami", to znaczy mężczyznami przybyłymi z nieba. Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom Hebrajczycy nie uznawali dziecka spłodzonego przez “anielskiego" ojca za członka swojej rasy. Nigdy też nie kryli wrogości wobec ingerowania sił pozaziemskich w ich prywatne życie. Jest też oczywiste, że utraciwszy przez stulecia poczucie swej misji i świadomość prawdy pierwotnej, zapragnęli dla swego narodu zaszczytnego miana pioniera całej ludzkości. W tym też celu przejęli wszystkich bohaterów primo-historycznych. Enoch, Noe, Mojżesz, Melchizedek i inni stali się w ten sposób czystej krwi Hebrajczykami, “aniołowie" zaś zastygli jako obraz niewinnej, kultywowanej "przez tradycję świętości. Ten ukryty cel uzurpacji, który był powodem okrawania starożytnych tekstów, tłumaczy również unikanie przez autorów Biblii jakichkolwiek wzmianek na temat Kosmosu i planet. Każdy obiekt na autentycznym niebie natychmiast wzbudzał nieufność. Poza tym Biblia szczegółowo opisuje to, co się działo przed przybyciem “aniołów", milczy natomiast o ważnych zdarzeniach rozgrywających się później, a więc między tym niezwykłym lądowaniem a potopem. Dziwna to luka... Kiedy około roku 150 n.e. chrześcijanie pisali Ewangelię, mogli nie pojmować tajnego znaczenia polityki Hebrajczyków, jednak dzięki aktowi jakiegoś niezwykłego jasnowidzenia przechwycili nić wiodącą w nieznaną przeszłość. Jezus narodził się z Marii i z nieznanego ludziom ojca (Boga). Tradycja stopniowo narastała, Żydzi jednak odmawiali uznania tego Mesjasza. Jego przyjście na świat za bardzo przypominało im narodziny, których “cudowną" naturę tak mozolnie starano się ukryć. Z punktu widzenia Żydów, Jezus nie był jednym z nich, nie należał do ich rasy. Krótko mówiąc, ważne jest, że w tych najdawniejszych, pełnych niepewności i dziwów czasach rozgrywała się między Hiperborejczykami a Hebrajczykami partia szachów, której stawką było ustalenie, kto z nich ostatecznie ma stanowić rasę praprzodków. Ponieważ Hebrajczycy jako naród istnieli dopiero od czasów panowania Mojżesza, zaszczyt uczestniczenia w prapoczątkach musi być przyznany Hiperborejczykom. Pewną niedogodnością w odtworzeniu owej historii jest konieczność pogodzenia ruiny cywilizacji Atlantydy i Mu z faktem, że tak bardzo jeszcze przedpotopowe “obłoki" i latające machiny odegrały również skromną, ale istotną rolę po zakończeniu potopu. “Operacja Noe" Jeśli w czasie potopu Hiperborejczycy wciąż jeszcze dysponowali pojazdem kosmicznym, to z pewnością użyli go do ratowania swojej elity. Była to “operacja przetrwanie", podobna do tych, które planowane są w większości cywilizacji dwudziestowiecznych. (Na przykład od 1964 r, w Wielkiej Brytanii odbywają się spotkania ćwiczebne, mające zapewnić ochronę piętnastu tysięcy uprzywilejowanych osób w wypadku wybuchu wojny jądrowej. Pierwszymi takim zajęciami kierował kapitan Rusby, komandor Królewskiego Korpusu Obserwacyjnego, a odbyły się one w schronie atomowym w Maidstone, w hrabstwie Kent). Można wziąć pod uwagę co najmniej trzy hipotezy: 1. Posługując się naukowymi metodami, Hiperborejczycy przewidzieli kosmiczny kataklizm i podjęli kroki zapewniające im możliwość opuszczenia Ziemi w celu uratowania zarówno swej wiedzy, jak i grupy wybrańców. Można by to nazwać “Operacją Noe". W ramach “Operacji Noe" Hiperborejczycy wysłali w przestrzeń kosmiczną pojazd na czas (godziny, dni) trwania gwałtownych wstrząsów kiedy to Wenus otarłszy się o Ziemię, spuściła na nią deszcz kamieni, ognia, błota itp. Być może przygotowali oni jakieś tym czasowe schronienie na innej planecie lub na Lilith - naszym drugim satelicie zaobserwowanym przez kabalistów, albo wreszcie na owej problematycznej anty - Ziemi, którą sytuują oni [kabaliści] po drugiej stronie Słońca, dokładnie naprzeciwko naszej planety. Na każ dym z tych dwóch ciał niebieskich mógł się znajdować ów Eden, do którego został przeniesiony Melchizedek. (Wciąż poszukujemy pierwotnego Edenu, owego ziemskiego raju, który równie dobrze mógł leżeć gdzieś poza Ziemią, może na Wenus. Niezależnie bowiem od stopnia jej degradacji, była ona przecież ich planetą macierzystą, wciąż jeszcze, po wiekach rozłąki, nostalgicznie wabiącą ich do siebie). 3. Hiperborejczycy zbudowali na Ziemi schrony, które miały ich osłaniać przed skutkami kosmicznego kataklizmu i potopu. Ta ostatnia hipoteza, najbardziej przemawiająca do przekonania, przywodzi na myśl owe ośrodki wtajemniczonych, o których mówi tradycja: opieczętowane miasto pod egipskimi Piramidami , w którym znajdą schronienie “wybitne osobistości świata Zachodu"; rozciągająca się pod Himalajami podziemna Agartha w Tybecie, również zbudowana w kształcie piramidy. Wschodnia tradycja głosi, że Agarthę zamieszkują mędrcy wszystkich czasów, a także “Gospodarze Świata". Prawdopodobnie istniały też i inne kryjówki, które poszły na dno wraz z Atlantydą i Mu lub zostały zmiażdżone jak Tiahuanaco (podziemne miasto, do którego wejście odkrył w dziewiętnastym wieku przyrodnik d'Orbigny). Jest wszakże rzeczą zupełnie pewną, że naiwna i urocza historia przedsięwzięcia Noego z jego arką to legenda czystej wody. Nie kłamstwem, oczywiście, a jedynie rodzajem baśni. Niestety, kosmita Noe i piękna Ormianka nie byli Adamem i Ewą późniejszych czasów, a tylko jednymi spośród tysięcy, które ocalały. “Operacja Noe" była łabędzim śpiewem Hiperborejczyków. Ich kontynent pogrążył się w oceanie, a specjaliści - zdziesiątkowani i rozproszeni - zostali zredukowani do roli biernych świadków wydarzeń. Ich cywilizacja, już wcześniej rozbita wskutek bezsensownej wojny jądrowej, uległa teraz niemal całkowitemu zniszczeniu, a wraz z nią zniknęły laboratoria, pojazdy kosmiczne i inne zdobycze techniczne. Mizerne resztki ich wyposażenia, które pozostały po potopie, były niewystarczające dla podtrzymania potęgi niedawnych Gospodarzy Świata. Można sobie wszakże wyobrazić, że dysponując ostatnim czynnym pojazdem kosmicznym, sterowanym z podziemnych schronów, wciąż próbowali utrzymywać kontrolę nad ważniejszymi wydarzeniami. Oto rekonstrukcja przeszłości, w której tajemniczość wiadomości przekazywanych przez tradycję zostaje rozświetlona wyjaśnieniami - jeśli nie dość prawdopodobnymi, to mającymi przecież pewne racjonalne uzasadnienie. Wiele spraw ciągle okrywa tajemnica. Poza niepewnością spowodowaną przez czynnik czasu, niebezpieczne jest podejmowanie próby rozwikłania intrygi tak cierpliwie i fachowo tkanej przez siły wielkiej zmowy. Intrygi, której nici wiodą nas do podstawowej prawdy: początek ludzkości był dziełem “aniołów, którzy zstąpili z nieba", czyli astronautów z Hiperborei. Rozdział dziesiąty Zazdrosny Bóg narodu wybranego Bez względu na to, czy człowiek stanowi nieodłączną część świata zwierzęcego, czy też został stworzony niezależnie, jego powstanie musiało być poprzedzone istnieniem innych, rozwijających się według swoich praw, form żywych, w tym także jakichś prototypów człowieka. Przez cały czas swojego istnienia, Ziemia poddawana była (i nadal jest poddawana) prawdziwemu bombardowaniu promieniami radioaktywnymi - już to pochodzenia naturalno- kosmicznego, już to sprokurowanymi przez samego człowieka. (“Państwa nuklearne" potajemnie zatapiają radioaktywne odpady w wodach oceanów. Nieuniknioną tego konsekwencją jest zwiększona na skażonych obszarach liczba dzieci rodzących się z wadami wrodzonymi, a także rosnący na tych terenach wskaźnik mutacji. Wszystkie te dane trzymane są w tajemnicy). Pewne gatunki całkowicie zniknęły w niektórych częściach globu (na przykład koń w Ameryce), inne zaś zaczęły przybierać zwyrodniałe, spotworniałe formy. Intelektualne możliwości gatunków poddanych napromieniowaniu mogą się nagle i w sposób niezwykły rozwinąć. Czyżby człowiek był produktem jednej z takich szczęśliwych mutacji? Za taką teorią przemawia powolny proces prokreacji człowieka, w przeciwieństwie do świata zwierzęcego. Jednym zaś z pierwszych skutków napromieniowania jest zakłócenie możliwości rozrodczych. Jeśli pierwszy mężczyzna - Adam, albo pierwsza kobieta - Ewa powstali przypadkowo jako efekt mutacji i, co za tym idzie, byli stworzeniami jedynymi w swoim rodzaju, to mogli się reprodukować jedynie poprzez seksualne związki ze zwierzętami tych gatunków, od których pochodzili, ewentualnie z innymi gatunkami fauny. (Pewien pogląd głosi, że pierwsze istoty ludzkie były hermafrodytami). Jeśli istniało kilka ludzkich prototypów człowieka, musiały się one od siebie czymś różnić. W każdym razie osobniki spotworniałe pochodziły albo od pierwotnych pojedynczych okazów albo od odmiennych prototypów. Ciekawe, czy potwory te miały jakiś związek ze swymi odpowiednikami z mitologii: herosami i półbogami, którzy w protohistorii ludzkości odegrali pewną rolę. Kopulacja między zwierzętami różnych gatunków jest fizycznie możliwa, biolodzy jednak utrzymują, że nigdy nie może ona zaowocować prokreacją. Ponieważ jednak teoria ta nie ma jednak niepodważalnej podbudowy, niektórzy kwestionują jej zasadność. W 1965 r. profesorowi Henry Harrisowi i doktorowi J.P. Watkinsowi z Uniwersytetu w Oxfordzie udało się połączyć komórki ludzkie z komórkami myszy i otrzymać krzyżówkę. Sukcesem zakończyły się także inne próby kojarzenia różnych gatunków i klas zwierząt. Otóż możliwe jest krzyżowanie ze sobą ssaków i ryb, a być może także ptaków i roślin - przynajmniej na poziomie komórkowym. Wydaje się też możliwe, że kobieta jest zdolna do urodzenia dziecka poczętego z samcem zwierzęcym. Dowodem mógłby być przypadek Teresy X z departamentu Vichy we Francji. Szesnastoletnia Teresa wraz z ojcem i małpą mieszkała w przyczepie samochodowej stojącej na pustej parceli. Pewnego dnia stwierdziła, że jest w ciąży. Policja, podejrzewając kazirodztwo, wszczęła dyskretne śledztwo. Ojciec dziewczyny, człowiek prosty, ale głęboko religijny, został szybko oczyszczony z zarzutów, głównie dzięki swemu szczeremu przekonaniu, że za sprawą Ducha Świętego jego skromna przyczepa na podobieństwo Betlejem (a właściwie dlaczego by nie?) dozna zaszczytu cudownych narodzin! Ostatecznie poród odbył się bez komplikacji, tylko że jego owocem okazał się wykazujący wielką żywotność małpio-ludzki potworek. Dziewczyna przyznała wówczas, że miała stosunki płciowe z małpą. W kilka dni po urodzeniu latorośl ta została uśpiona. Badania nad nią przeprowadził dr T. z Vichy, a jego sprawozdanie wraz z materiałami śledztwa spoczywa w miejskim archiwum. Krzyżówki między zwierzętami są sprawą otwartą. Co jednak sprawdziło się u zwierząt, nie musi być prawdą w odniesieniu do człowieka, zważywszy na jego uprzywilejowaną sytuację jako istoty o rozwiniętym systemie emocjonalnym i intelektualnym, a także specyficznych możliwościach rozrodczych. Możemy domniemywać, że przybyli z innej planety mężczyźni, którzy mieli dzieci z ziemskimi kobietami, mogli dysponować nieco innymi warunkami. Nie jest bowiem wykluczone, że posiadali oni wiedzę naukową umożliwiającą im doprowadzanie do aktu prokreacji między zwierzętami i ludźmi - być może w celach doświadczalnych. Jeśli astronauci wylądują któregoś dnia na jakiejś planecie, gdzie natrafią na poważne przeszkody dla prowadzenia normalnego życia, nietrudno sobie wyobrazić, że spróbują poprzez sztuczne zapłodnienie stworzyć żywe organizmy będące skrzyżowaniem istot ludzkich z istotami pochodzącymi z tamtej planety. Nauka przyszłości z pewnością upora się z tym, co dziś zdaje się być nie do przezwyciężenia. Wyjaśnieniem zagadki potworów mitologicznych może być tajemnicza wiedza naukowa hiperborejskich astronautów. Ludowe przekazy andyjskie powiadają, że ziemska rasa ludzka pochodzi od związku tapira z wenusjańską astronautką o imieniu Orejona. Z twierdzeniem tym zgadza się hiszpański biolog Garcia Beltran. Prapoczątki według “Księgi Enocha" W tradycji, zwłaszcza egipskiej i greckiej, stosunki płciowe między kobietami i zwierzętami zajmują ważne miejsce. Znalazłszy się w kleszczach niepohamowanej żądzy, piękna Pazyfae oddała się białemu bykowi, wskutek czego została matką Minotaura. Propoeitides prostytuowała się z każdym przybyszem, wzbudzając również bez żenady pożądanie u zwierząt. To samo mówi się też o Ormiankach i Lidyjkach, które oddawały się bezwstydnej formie czczenia boginki Anaitis (Anahid u mieszkańców Orientu). W jaskini z epoki magdaleńskiej w Lussac-les-Chateaux we Francji znaleziono kamienne rzeźby przedstawiające ludzi z wyraźnie psimi głowami. Należy też zwrócić baczniejszą uwagę na ustęp z Księgi Enocha, w którym autor nawiązując do pewnej wizji, opisuje dziwne sceny prokreacyjne. W rozdziale 85, część 17, wers 2-4 czytamy: Ujrzałem wychodzącego spod ziemi byka, który był biały. Potem przyszła jałówka, a z nią dwoje cieląt - jedno czarne, drugie czerwone. Biały byk (kolor sprawiedliwości) symbolizuje Adama, jałówka - Ewę, czarnym cielęciem jest Kain, a czerwonym Abel. W rozdziale 85 Enoch opisuje proliferację byków i jałówek: Patrzyłem na to wszystko ze zdumieniem, a podniecone byki pokrywały jałówki. Jałówki stawały się cielne i rodziły słonie, wielbłądy i osły. Dalej mamy opowieść o bitwie stoczonej przez słonie, wielbłądy i inne zwierzęta, następnie o budowie wieży Babel, poprzedzającej ogromny chaos na Ziemi, i wreszcie - historię Noego i potopu. Ta wersja prapoczątku, jakże odmienna od biblijnej, podbudowuje linię mitologii, w której występowały zagadkowe powiązania ludzi i byków. Jakiekolwiek znaczenie przypisane jest w tej historii bykowi i jałówce, Enoch powiada, że z nich to właśnie zrodziły się inne zwierzęta, których matką była albo jałówka, albo (co znacznie bardziej prawdopodobne) kobieta. Przytoczone przez księdza Charlevoix podanie północnoamerykańskich Indian mówi, że kiedy cała rasa ludzka została zniszczona w wyniku wielkiego kataklizmu, Bóg - pragnąc na nowo zaludnić Ziemię - pozamieniał zwierzęta w ludzkie istoty. Nie daję oczywiście żadnej wiary wszystkim tym opowieściom, interesujące jest wszakże to, że starożytni - słusznie czy nie - nie uznawali jednak aktu prokreacji między zwierzętami różnych gatunków za niemożliwy. Oannes, bóg-ryba Nie wiadomo, czy Chaldejczycy i Hebrajczycy należą do tej samej rasy - wydaje się to mało prawdopodobne. Jednakże ich przekazy mogłyby sugerować, że za pierwotnego praprzodka mają oni dziwaczny stwór, ni to człowieka, ni zwierzę - Oannesa, boga i twórcę cywilizacji sumeryjskiej. (Oannes, Oan = Ogen, Okean, Okeanos = Oceanus. Jest on odpowiednikiem rzymskiego Janusa, a także Prometeusza Greków.) Opisywany jako potwór, pół-człowiek, pół-ryba (czasem pół-żaba), który przybył z Morza Erytrejskiego, to znaczy Zatoki Perskiej i Morza Czerwonego. Miał dwie głowy - ludzką i rybią - oraz wyrastające z ogona nogi. Potrafił mówić. Każdego ranka wychodził z morza, szedł między ludzi i uczył ich przyrody, sztuk pięknych, literatury i rolnictwa. W syryjskim Oannes znaczy “obcy", co niewiele nam mówi o pochodzeniu tego uczonego boga. Może to strój Oannesa nadawał mu wygląd ryby, a może też wskutek jakiegoś niewiarygodnego cudu był on produktem potwornej krzyżówki? 1 listopada 1964 r. we francuskiej miejscowości Courthezon pewna suka urodziła siedmioro szczeniąt, z których sześć dziwnie przypominało ryby. Wydłużone pyski, brak uszu, płetwiaste łapy, wysmukłe korpusy zwężające się w tylnej części jak u ryby. Nawet ich skóra pobłyskiwała niczym łuski. Czy były one wynikiem monstrualnej krzyżówki, czy też niesamowitej mutacji? Jak by nie było to zagadkowe, jednak zdarzyło się naprawdę. Logika każe mi widzieć w Oannesie (założywszy, że rzeczywiście istniał) istotę z Kosmosu, przybyłą na Ziemię w pojeździe, który mógł mu później służyć jako podwodny dom. Tak czy inaczej, ważne jest, że starożytnych najwyraźniej nie przerażał widok ludzi o powierzchowności odbiegającej od normy, jakby potworność nie była zjawiskiem niezwykłym, lecz czymś powszechnym. Niezależnie od tego, jak głęboko w przeszłość mogą sięgać te podania i legendy, pozwalają zrozumieć nieznaną historię człowieka; nawet jeśli przekazy te zdają się przeczyć naukowym prawom powszechnej ewolucji, która dziś nadal jest koncepcją dość ryzykowną. Jeśli bowiem świat był kilkakrotnie niszczony, jeśli potopy pochłaniały ludzką rasę, to czy ewolucja mogła przebiegać bez głębokich zmian jej kierunków? Znaleźć je możemy we wszystkich formach życia. Potwory, fantastyczne zwierzęta i niezwykli ludzie są logicznym i racjonalnym składnikiem rozwoju materii, intelektu i ducha; postępu zmierzającego ku ostatniemu ogniwu tego łańcucha, którym jest człowiek. Czy jest czymś nierozsądnym wiara w to, że w czasie gdy pojawiali się pierwsi ludzie, niektóre obdarzone inteligencją, choć zdegenerowane mutanty, angażowały się w nieprzejednaną walkę przeciw Homo sapiens, walkę, której stawką była dominacja na Ziemi? Fantastyczna Bestia Przekazy ludowe wszystkich krajów opowiadają o olbrzymach, potwornych bestiach, czasem na wpół ludzkich, czasem zupełnie zwierzęcych, żądających danin w postaci młodych chłopców czy dziewic. Może nas zdumiewać, do jakiego stopnia te wszystkie potwory - Minotaur, Sfinks, Volta, olbrzymy, demoniczne kreatury - uwieczniły pamięć o pladze czasów starożytnych. Ostatecznie, przemykając w labiryncie śmierci, zwykli ludzie zatriumfowali nad Fantastyczną Bestią. Od tej chwili ewolucja człowieka mogła przebiegać w sposób nieskrępowany, a świat zaludnił się w sposób naturalny. Czy Fantastyczna Bestia starożytnych była symbolem, mutantem, rzeczywistą bestią czy też śmiertelną zarazą? Pod otoczką baśni i legend kryje się prawda, którą strach nazwać. Człowiek potrafi zachować swe wspomnienia w stanie nie zdeformowanym przez okres około czterdziestu lat. Później fakty zaczynają się zacierać, tworząc stopniowo legendę. Wojny napoleońskie stałyby się nią już dawno, gdyby nie zachowane dokumenty związane z tamtymi czasami. A zatem pamięć o na poły ludzkich potworach przeistoczyła się w zdumiewające baśnie i teraz problemem jest wyłuskanie tkwiącej w nich cząsteczki pierwotnej prawdy. Straszliwa Bestia z Gvaudan nie była nawet zwykłym wilkiem, lecz dużym kotem albo rysiem! Nadludzka walka Rolanda stoczona z Saracenami w Roncesvalles była w istocie co najwyżej potyczką! Wpływ czasu zazwyczaj wyolbrzymia wydarzenia ze starożytności, w niektórych jednak wypadkach ich wielkość została pomniejszona. Na przykład wojna Tytanów z Zeusem, która miała wstrząsnąć Olimpem i wprawić w drżenie bogów, była najprawdopodobniej ogólnoświatowym kataklizmem, który starł z powierzchni Ziemi ogromną część rasy ludzkiej. Jak więc w ramach tych dwóch krańcowości interpretować opowieści o takich starożytnych potworach jak: Cyklopi, Minotaur, Tytani, Gorgony, satyry, aniołowie, wilkołaki, Hydry, Lewiatan i Behemoth - pochodzących z mitologii i ludowej tradycji? Immanuel Velikovsky pragnął udowodnić, że potop nastąpił około 1500 r. przed Chrystusem i że cała nasza planeta została dokładnie zniszczona przez kataklizm spowodowany prawdopodobnie bliskim przejściem komety. Arystoteles utrzymywał, że Układ Słoneczny był systematycznie nękany, a następnie przywracany do porządku w “nad-roku", który zawierał w sobie wielką zimę zwaną kataklusmos (powódź, katastrofa) i wielkie lato, czyli ekpyrosis (pożar). Zgadza się to z tezą Velikowsky'ego dotyczącą ogólnoświatowej pożogi i powodzi. Czyżby mitologiczne potwory pochodziły z okresu ostatniego potopu, będąc skutkiem promieniowania wywołanego przez przelatującą obok Ziemi kometę? Ponieważ w Biblii nie znajdujemy żadnych wzmianek o rozmnażaniu się niezwykłych bestii, jestem przekonany, że chwilę ich pojawienia się musimy umieścić w okresie przedpotopowym, w czasie bliżej nie sprecyzowanym (mówiono o dziewięciu tysiącach lat), kiedy to - , według mojej hipotezy - Ameryką i pustynią Gobi wstrząsnęły wybuchy jądrowe. W ich następstwie garstka ludzi, która uniknęła zagłady, cierpiąc na chorobę popromienną, mogła spłodzić potwory, by później z nimi walczyć o prawo do przeżycia. A jeśli tych rozbitków było bardzo niewielu, to chcąc podtrzymać rasę, mogli być zmuszeni do kopulowania ze zwierzętami. A może potwory są jeszcze starsze? Może pochodzą z czasów pńmohistorycznych, w których człowiek kształtował się na drodze wyjątkowych mutacji? Trudno w to uwierzyć, ponieważ wydarzenia te byłyby zbyt odległe w czasie, by zostawić jakikolwiek ślad w ludzkiej pamięci. Jeśli nie chcemy popaść w błąd konwencjonalnego myślenia, którego podstawą jest przekonanie, że Ziemia stanowi ośrodek Wszechświata - spróbujmy pokusić się o ciekawsze wyjaśnienie. Olbrzymi A gdyby przyjąć, że Ziemia służyła kiedyś ludzkim istotom pozaziemskim jako rodzaj zwierzyńca lub ogrodu botanicznego? Jest to logiczne i spójne. Oto grupy istot z innej planety wylądowały na naszym globie, przynosząc z sobą cywilizację, a także nasiona nieznanych roślin i okazy zwierząt w nadziei przystosowania ich do innych warunków życia. Przybysze spotkali także ziemskich tu- bylców, próbując ich skolonizować albo też zintegrować się z nimi, co jednak nie było pozbawione ryzyka, polegającego na skażeniu rasy, bowiem astronauci byli inni biologicznie. Ich związki z ziemskimi kobietami zaowocowały potomstwem okazalszym niż dotychczas-, które z perspektywy czasu zapamiętano jako olbrzymy. Wszyscy starożytni zaświadczają o istnieniu olbrzymów przed potopem. (Podczas prac wykopaliskowych w 1964 r. w Algueca niedaleko Manglisu [tereny byłego ZSSR -przyp. tłum.] znaleziono w jaskini szkielety ludzi o wzroście od dwóch osiemdziesięciu do trzech metrów). Tradycja Indian Czolula, spisana w rękopisie znajdującym się teraz w Watykanie, powiada, że przed wielkim potopem, który nastąpił w 4008 r. po stworzeniu świata, kraj Anahuac zamieszkiwali olbrzymi. Ci z nich, którzy ocaleli, zostali pozamieniani w ryby. W Egipcie zaś utrzymują, że olbrzymi stoczyli wojnę z ludźmi, a następnie wyemigrowali, przyjąwszy uprzednio postać zwierząt. Rabini żydowscy próbowali dowieść na podstawie świadectw zbyt odległych, by były dokładne, że pierwszy człowiek liczył sobie ponad sto metrów wzrostu. Biblia opowiada o olbrzymach dość szczegółowo, zwłaszcza o ostatnim z nich - Ogu, królu Basaanu, który zginął w walce z Mojżeszem. Ów na poły legendarny Og musiał mieć następców, gdyż Hebrajczycy wciąż prowadzili przeciw nim wojny. Starożytna Thais utrzymywała, że ludzie byli potężnych rozmiarów, a Skandynawowie, nawiązując do przekazów hiperborejskich, twierdzili, że pierwsze ludzkie istoty dorównywały wzrostem górskim łańcuchom. Biorąc poprawkę na wyobraźnię, upływu czasu oraz naturalną dla wszystkich legend skłonność do wyolbrzymiania, możemy przyjąć, że wzrost tych starożytnych olbrzymów niewiele przekraczał dwa metry. Olbrzymi z Hiperborei Jeden aspekt greckiej mitologii zdaje się potwierdzać domysły, że mężczyźni z Kosmosu przewyższali Ziemian zarówno wzrostem, jak i inteligencją: olbrzymi byli tak mocarni, że nawet bogowie pokonywali ich tylko dzięki pomocy zwykłych śmiertelników. Pomijając tkwiącą w tym przesadę, można domniemywać, że chodzi tu o istoty wyżej cywilizowane niż mieszkańcy Ziemi, a co za tym idzie - nieosiągalne dla ciosów przeciwnika. By jeszcze bardziej podbudować tę koncepcję, dodam, że Skandynawowie lokalizowali kraj olbrzymów w okolicach Thule, które uważano za miejsce lądowania pierwszych ludzi z innej planety, ponieważ zgodnie z tradycją celtycką i skandynawską Hiperborea była ojczyzną ludzi wyższej rasy, którzy wraz ze swym kontynentem ulegli zagładzie w atomowym kataklizmie, jaki nastąpił w Azji i Ameryce. Niewykluczone że hiperborejscy olbrzymi mają swych potomków w Japonii. Zapaśnicy sumo (sumotori), którzy cieszą się w swoim kraju niezwykłą popularnością i prestiżem, niewiele tylko ustępują pod tym względem bogom i cesarzowi. Są fantastycznie silni; niektórzy ważą około dwustu kilogramów i mają ponad dwa metry wzrostu. Historyk Pierre Darcourt pisze (“Le Monde et la Vie", luty 1965 r.] Początkowo sumotori rekrutowali się spośród jasnoskórych olbrzymów Ainu. Byli to wywodzący się z Kaukazu biali emigranci, którzy podobno przewędrowali całą Syberię. Ich bóg Kamu łączył w sobie słońce, wiatr, ocean i naturę niedźwiedzia. Ci lubiący alkohol górale z Hokkaido, włochaci, potężni i mocarni, byli wspaniałymi zapaśnikami". Inni Japończycy, o ciemniejszej skórze, pochodzili podobno z wysp polinezyjskich, Malezji i Chin. Zwyciężali oni olbrzymów wykorzystując swą przewagę wiedzy i wojennego sprzętu. Zwycięzcy - ciągnie Pierre Darcourt - odjechali zabierając z sobą piękne białe kobiety swych wrogów. Ze związków z nimi narodzili się olbrzymi azjatyccy, z których sformowano pierwszą cesarską straż przyboczną. W tym ujęciu można by północną Japonię z jej hiperborejskimi tubylcami uznać za Daleki Zachód naszego globu lub też za zachowaną część starożytnego kraju Mu, którego mieszkańcy należeli do tej samej rasy kosmitów co Hiperborejczycy. Mamy tu do czynienia z jednym z wielu tropów, który sprzyja hipotezie o naszych pierwotnych praprzodkach, przybyłych z Wenus lub innej planety Układu Słonecznego. Z owych pozaziemskich Hiperborejczyków mogą się wywodzić: olbrzymi opisani w Biblii jako “przesławni mocarze zamierzchłych czasów", a także - wskutek degrengolady i niesamowitych krzyżówek (lubieżni “synowie Boga" z Księgi Rodzaju) i niszczącego promieniowania - na wpół ludzkie potwory z legend oraz olbrzymi o ciałach zwierząt, którzy podobno wyemigrowali do Egiptu. Jeśli nikt jednoznacznie nie zaprzecza istnieniu starożytnych olbrzymów i potworów - a musiałby w konsekwencji odrzucić Biblię, apokryfy i całą tradycję - to dla powyższej interpretacji nie widzę żadnej rozsądnej alternatywy. Olbrzymi biblijni Według Biblii olbrzymi byli istotami wyższego rzędu, ponieważ to oni zrodzili królów, bohaterów i uczonych. W Księdze Rodzaju (6:4) czytamy: W owych czasach byli na świecie olbrzymi - a także i potem - kiedy to synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi, a one rodziły im synów. Byli to przesławni mocarze zamierzchłych czasów. Informacja dotycząca olbrzymów, którą wystarczy tylko odnieść do świata zwierzęcego, by otrzymać klucz do tajemnicy. A więc czy owi “synowie Boga" - którzy przybyli na Ziemię, by wykraść ludziom córki lub zgwałcić ich żony - nie cudzołożyli z pewnymi zwierzętami? Takie nienormalne praktyki wciąż jeszcze zdarzają się wśród seksualnych maniaków, którzy przez dłuższy czas pozbawieni są kontaktów płciowych. Astronauci mogli z powodzeniem spłodzić potworne potomstwo: pół-ludzi, pół-koni albo pół-ludzi, pół-krowy... Przywieźli oni ze sobą na Ziemię zwierzęta, które puścili wolno. Zwierzęta te - zanim wyginęły lub się przystosowały do nowych warunków w wyniku naturalnych krzyżówek lub niezwykłych sparzeń - musiały przejść przez nieunikniony etap spotwornienia. To właśnie może tłumaczyć istnienie ludzkich olbrzymów, byków-ludzi (Minotaur), koni-ludzi (centaury), kozłów-ludzi (satyry), lwów-ludzi (sfinksy), Gorgon, syren itp. Potwory przeciw ludziom Potwory mogły być mutantami powstałymi w wyniku wystawienia się na działanie promieniowania, a ich zniekształcenia z pewnością zostały przez legendę wyolbrzymione. Na przykład Minotaur był najprawdopodobniej jedynie olbrzymem o twarzy przypominającej byka. Wydaje się, że próbowały one pełnić pewną rolę w społeczeństwie i znalazły się w konflikcie z normalnymi ludźmi gotowymi bronić swych praw. Następnie doszło do niemal bratobójczej walki, która wstrząsała ludzkością przez długie lata. Potwory przeważały siłą i bezwzględnością, ich inteligencja zaś pozostawała w tyle. Przeciwnicy byli słabsi, lecz mądrzejsi, a także mieli przewagę liczebną. “Mitologiczne bestie" zebrały bogate żniwo wśród młodzieży, nazwane później krwawymi ofiarami. Ostatecznie jednak “bohaterowie" (to znaczy “olbrzymi" - potomkowie kosmicznych ojców i ziemskich matek) przełamali tyranię potworów. Być może w celu upamiętnienia wielkiej bitwy z czasów starożytnych zwycięzcy ustawili tysiąc sześćset tajemniczych potworów w świątyni w Karnaku, a na zachód od Wielkich Piramid - Sfinksa w Gizie. Cóż to za wspaniały temat dla epiki starożytnych piewców i jak łatwo jest zrozumieć ich powodowane uniesieniem przeinaczanie faktów! Zwycięscy herosi urastali do miana półbogów, prawda leżała jednak gdzieś pośrodku - między tymi wszystkimi upiększeniami. Zazdrosny Bóg napomina W Biblii znajdujemy znamienny ustęp. W Księdze Wyjścia (34:15) Pan, który sam mieni się “zazdrosnym Bogiem", tak przemawia do narodu hebrajskiego: Nie zawieraj przymierza z mieszkańcami tej ziemi. Dalej zaś (34:24): Ja bowiem wypędzę przed wami narody i poszerzę twoje granice... Intencją tekstu jest ukazanie przymierza Pana z plemieniem Izraela; w dalszym jednak ciągu, w Księdze Kapłańskiej (18:22-24) Bóg wymienia dziwne kryteria decydujące o Hebrajczykach jako Narodzie Wybranym: Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, bo to jest obrzydliwość! Nie będziesz też obcował z żadnym zwierzęciem, bo przez to stałbyś się nieczysty. Kobieta też nie podda się zwierzęciu w celu obcowania z nim, bo to rzecz haniebna! Nie kalajcie się niczym takim, bo tym wszystkim kalały się narody, które Ja wyrzucam przed wami. Jest to sformułowanie jednoznaczne i niezwykle wręcz ważne w kontekście procesu ludzkiej ewolucji. Był oto bowiem czas, już po potopie, w którym stosunki seksualne ludzi ze zwierzętami praktykowano powszechnie. Czy istnienie potworów należy uznać jako wynik tego zjawiska? Biblia na ten temat milczy, jednak mitologia grecka zdaje się potwierdzać realność takiej prokreacji. Tajemnica Narodu Wybranego? Praprzodkiem Chaldejczyków był rybi protoplasta Oannes; Egipcjanie pysznili się pochodzeniem od bogów z głowami szakali, sępów, ibisów, kotów, byków itp.; Grecy nie mieli oporów w przyznawaniu się do swych zwierzęcych praojców - i tylko Hebrajczycy wydawali się wolni od jakiegokolwiek powinowactwa ze zwierzętami. Bóg Izraelitów przyrzekł, że obdarzy ich panowaniem na Ziemi z różnych powodów - jednym z nich było to, że “niczym się nie skalali". Jestem przeciwnikiem wszelkich uproszczeń, jednak sądzę, że warto podsumować wszystkie te okoliczności. Potwory mitologiczne pozostają nadal problemem nie rozwiązanym; jest jednak oczywiste, że Hebrajczycy przedstawiali siebie jako potomków nieznanej, lecz czystej rasy, której pochodzenie możemy uznać za ziemskie. Czy jest to tajemnicą Narodu Wybranego? Hebrajczycy zawsze okazywali wielką niechęć do krzyżowania się zarówno z istotami pozaziemskimi, jak i z rasami, które uznawali na nieczyste. Jakiż to mroczny atawizm, jaki tajemniczy powód sprawiał, że - podobnie jak Cyganie i ludzie Północy - Hebrajczycy uważali sie- bie za “naród wyjątkowy"? Już samo to wystarcza, by podjąć badania sięgające odległych i dziwnych początków tego ludu - a więc czasów Mojżesza, którego objawioną misją było tchnąć w Hebrajczyków duszę, dać im Boga, ojczyznę oraz stworzyć strukturę społeczną. Jednak ów wybitny patriarcha, ojciec Narodu Wybranego sam nie był Hebrajczykiem, o czym już wspominałem w rozdziale siódmym, nawią- zując do pracy Zygmunta Freuda. Tę samą koncepcję, podbudowaną niezwykle przekonującą argumentacją, przedstawia wielu historyków: Józef Flawiusz, Yahuda, E. Mayer, O. Rank, J.H. Breasted i inni. Echnaton - faraon monoteistyczny Tajemnica bierze swój początek z Egiptu sprzed ponad trzech i pół tysiąca lat, czyli końca panowania osiemnastej dynastii, kiedy to faraon Amenofis IV wprowadził reformę religijną, ogłaszając, że jedyną oficjalną religią jest czczenie Atona, boga słońca. W szóstym roku panowania żarliwie oddany swemu nowemu bóstwu faraon zmienił imię na Echnaton (“Światłość Atona") i porzucił Teby na rzecz nowej stolicy, którą wybudował w miejscu dzisiejszego Tell el- Amarna. Faraon był jednocześnie wysokim kapłanem. Celebrował nabożeństwa przy obelisku oraz komponował hymny, które jednoznacznie określały tożsamość Stwórcy: “Jedyny Boże, poza którym nie ma żadnych innych..." Podobnie jak-w religii wyznawanej później przez Hebrajczyków, tu również nie wolno było rysować ani rzeźbić postaci boga Atona, którego można było przedstawiać jako słoneczny krąg z rozchodzącymi się promieniami. Wiara w innych bogów została zakazana, ich figury zburzono, zdewastowano płaskorzeźby, a nawet wymazywano słowo “bóg", jeśli występowało ono w liczbie mnogiej. Nowa religia odrzuciła koncepcję piekła i zakazała uprawiania magii i czarów. Jej podstawowe przykazania znajdujemy w Biblii: Nie będziesz miał żadnych innych bogów poza mną. Nie uczynisz sobie rzeźby, żadnej podobizny tego, co jest w górze w niebiosach, czy tego, co jest na dole na ziemi, ani tego, co jest w wodach i pod ziemią. (Księga Powtórzonego Prawa, 5:7-8) Nie zostawisz przy życiu czarowników. (Księga Wyjścia, 22:17) Główne zaś przykazanie współbrzmi z przykazaniem Kościoła katolickiego: “Czcij Boga jedynego i miłuj Go bez reszty". Należy koniecznie podkreślić te ścisłe związki między religią Atona a późniejszą wiarą Hebrajczyków. Egipcjanie byli niezwykle silnie przywiązani do swoich tysiącletnich wierzeń. Mimo że od czasu do czasu powodowani chciwością łupili świątynie Amona, to kult boga Atona uznali tylko pod przymusem i gdy w 1358 r. przed Chrystusem Echnaton zmarł, natychmiast powrócili do swych dawnych bogów. Nefretete i Mojżesz Mojżesz przypuszczalnie mieszkał na dworze faraona (niewykluczone że był członkiem rodziny królewskiej) i został nawrócony na religię Atona. Echnaton, poza tym jedynym bogiem, czcił również -w inny sposób - swą piękną żonę Nefretete, która podobno pochodziła z Syrii. Czyżby przyniosła ona z sobą bakcyl religii monoteistycznej? Pisarz i egiptolog Jean-Luis Bernard twierdzi, że tak właśnie było, choć w swojej książce l’Egypte et la Gense de Surhomme pisze o ojcu Echnatona, faraonie Amenofisie III, że ten wykazywał niejaką słabość do tego boga, ponieważ nazwę “Światłość Atona" nadał spacerowemu statkowi, którym obwoził po jeziorze swą żonę Tiy. Nefretete była nie tylko promienna, ale i zniewalająca - pisze Bernard - była wytworna, inteligentna i pełna godności, ale też wyniosła i uparta. W jej kobiecości było coś przesadnego, jakaś nieugiętość i aberracja. W kult Atona zaangażowane były więc trzy osoby: Nefretete jako czynnik doradczy, Echnaton - niefortunny władca i Mojżesz - człowiek czynu, który miał zostać wyzwolicielem i prawodawcą Hebrajczyków, niosąc im nową, gotową już religię. Czy Mojżesz marzył o objęciu sukcesji po Echnatonie, czy też był jego misjonarzem szerzącym kult Boga Jedynego? Musiał sobie wkrótce uświadomić, że tego zadania nie uda mu się wypełnić wśród zamożnych Egipcjan i podobnie jak wszyscy reformatorzy - jako przedmiot swego nauczania wybrał sobie najuboższy, najnieszczęśliwszy i najbardziej uciskany naród. Hebrajczycy, niszczeni i pogardzani przez egipską arystokrację, stanowili znakomity materiał do obróbki i Mojżesz wykorzystał tę okazję. Oto błyskawicznie został ich przywódcą i zabrał ich z Egiptu - jak się wydaje, bez jakichkolwiek sprzeciwów - i zawiódł do Ziemi gościnniejszej niż dolina Nilu. Egipska religia i egipski przywódca Według Biblii, w ucieczkę Hebrajczyków z Egiptu zaangażowanych było około miliona ludzi. Liczba ta jednak jest zupełnie nie uzasadniona. Milion Hebrajczyków nie byłoby w stanie przetrwać na pustyni, ani też przejść między falami Morza Czerwonego. Nie jesteśmy w stanie określić ich liczby. Mogło ich być kilkuset, a co najwyżej kilka tysięcy. Freud ocenia, że exodus odbył się w latach 1358 -1350 przed Chrystusem, po śmierci Echnatona i około sto lat przed datą podawaną przez Kościół katolicki. Dopiero po przezwyciężeniu ogromnych trudności z tą barbarzyńską hordą, udało się Mojżeszowi zastąpić boga Adonaja bogiem Jahwe. Stało się to prawdopodobnie w żyznej oazie Meribat Quades, a nie na Górze Synaj. W ten sposób Hebrajczycy otrzymali egipską religię z rąk egipskiego misjonarza. Obrzezanie, ów “znak porozumienia" między Izraelem i Bogiem, był obyczajem egipskim. Istnieją egipskie płaskorzeźby pokazujące ten obrzęd, a archeolodzy często ekshumują mumie, które mają wyraźne ślady po tej operacji, którą Egipcjanie ogromnie się szczycili. Herodot opowiada o nich, że pierwsi zaczęli praktykować obrzezanie, które przyjęli ze względów higienicznych. Czuli również wstręt do świń, ponieważ Set, przyjąwszy postać tego zwierzęcia, zranił Horusa [...] Powodowani dumą uważali się za najwyżej stojący, najczystszy i najbliższy Boga naród. Wszystko to w niczym nie umniejsza geniuszu Hebrajczyków, jest jednak oczywiste, że podstawy religii, a nawet swoje prawa zawdzięczają Egipcjanom, od których zapożyczyli również przesądy i zasady higieny. Izrael stał się narodem w pełnym tego słowa znaczeniu z chwilą zlania się plemienia, które wyszło z Egiptu, z plemionami pustynnymi. Religia Mojżeszowa okrzepła ostatecznie około 550 r. przed Chrystusem, kiedy to rabini napisali Biblię. Ponieważ w chwili, gdy były spisywane słowa i czyny Mojżesza, on sam nie żył już od ośmiuset lat - zabity, jak twierdzą niektórzy historycy, przez Hebrajczyków - łatwo sobie wyobrazić stopień dokładności tych relacji! Analiza ta sprawia, że czuję się nieswojo, jak świętokradca, ponieważ moje dociekania prowadzą do zniszczenia legendy, która w dzieciństwie była mi tak bliska i do której dziś jeszcze jestem szczerze przywiązany. Historia nie może się jednak składać z powodowanych sentymentem ustępstw, wobec czego muszę powiedzieć, jak według mnie wygląda prawda. Jest to wszakże prawda domniemana-mimo że niewątpliwie dotyka niezbitych faktów, to jednak również zawiera w sobie dużą dozę niepewności. Aby jednak prowadzić dalej pościg za prawdą, musiałem przypuścić atak na tę twierdzę, tak jak byłem zmuszony niszczyć - dręczony o wiele mniejszymi wyrzutami sumienia - poronione doktryny prehistorii. Śmierć egipskich bogów Egipt ze swymi wspaniałymi świątyniami, niezliczonymi bogami o głowach krów, wilków lub byków, z heretyckimi faraonami - porzucił pochodnię cywilizacji, którą podjęli skromni hebrajscy pasterze. Bardzo duże niegdyś zaludnienie w regionie Morza Śródziemnego wybitnie się zmniejszyło. Od tysiąca lat pustynia stopniowo pochłaniała orne pola i starożytne miasta. Abydos, Teby i Memfis były już tylko własnymi cieniami z czasów wspaniałej przeszłości. Niełatwo dziś odmalować obraz świata tamtych czasów, jeśli jednak wierzyć świętym tekstom, to skutki potopu były dla ludzkości katastrofalne. Pośród tego ogólnego upadku, kiedy to starożytne cywilizacje załamywały się wskutek jakiejś tajemniczej, przewlekłej choroby - tylko naród żydowski miał świadomość śmiertelnego zagrożenia. Wielki misjonarz o imieniu Mojżesz położył nadzwyczajne zasługi, wyprowadzając i ratując Hebrajczyków, by ich następnie przysposobić do wypełnienia wzniosłych celów. Biblia dokładnie opisuje chwilę narodzenia się Narodu Wybranego. Czy dokonało się to dlatego, aby narzucić światu tyranię uprzywilejowanej rasy? Niektórzy tak właśnie sądzili i ten tragiczny błąd zaciążył na historii, nie przysparzając nikomu ani zaszczytu, ani korzyści. Misja Narodu Wybranego Po zdziesiątkowaniu rodzaju ludzkiego przez potop, który prawdopodobnie zniszczył również możliwości reprodukcyjne ludzi, stało się konieczne powtórne zaludnienie świata wybraną rasą zrodzoną przez Hebrajczyków i istoty pozaziemskie. Ci ostatni już zdążyli sobie zapewnić potomków, najpierw w Armenii i na Kaukazie, jednak z ludźmi pustyni chcieli prawdopodobnie stworzyć rasę mutantów czy też istot wyżej rozwiniętych, zdolnych do przekazywania ich wiedzy i najbardziej skomplikowanych tajemnic, bez obawy o ich zniekształcenie. Niestety Hebrajczycy wypaczyli te intencje albo niewłaściwie wykorzystując swą uprzywilejowaną sytuację, albo zatracając ezoteryczne znaczenie swych przewag, mając o nich niejasne tylko pojęcie. Jak wskazuje Księga Ozeasza, misja ta zakończyła się w czasie panowania Jeroboama, syna Johoasza i króla Izraela w ósmym wieku przed Chrystusem. Mówi w niej Bóg do Ozeasza: Idź, pojmij za żonę nierządnicę i miej dzieci nierządu! Bo opuszczając Jahwe, kraj oddaje się nierządowi (1:2). I dalej: Wino i moszcz odbierają rozum. Lud mój pyta o radę swego drewna, laska jego wróżbiarska udziela mu odpowiedzi, bo duch niewierności go zaślepił; Boga swego opuszczają, by się oddać nierządowi. Na szczytach gór składają ofiary i palą kadzidło na wzniesieniach, pod dębem, topolą i terebintem, bo jest im miły ich cień. Przeto i córki ich oddają się nierządowi, a ich synowie dopuszczają się cudzołóstwa. Na córki ich nie ześlę kary za to, że uprawiają nierząd, ani na ich synowe za to, że cudzołożą, bo oni sami obcują z wszetecznymi, składają ofiary z nierządnicami świątyń (4:11-14). Z takich oto powodów powstało pojęcie Narodu Wybranego, a także bez wątpienia i zadziwiająca zagadka Kabały, z której - już po nadejściu chrześcijaństwa - niedostatecznie wtajemniczeni Hebrajczycy czerpali wiedzę o swojej genealogii, doznając przy tym uczucia frustracji. Mogli bowiem sądzić, że są jedynie uszlachetnionymi nieco, dzięki krzyżówkom, morskimi świnkami, a nie czystą rasą - pragnąc więc za wszelką cenę zyskać sobie prawo do pierwszego wtajemniczenia, postanowili na swą przeszłość zarzucić nieprzeniknioną zasłonę. Kabalistyczne Maasseh Merkabad stało się zatem państwową tajemnicą, przekazywaną tylko ustnie i tylko w kręgu najwyżej wtajemniczonych rabinów. Plan kosmitów poszedł w zapomnienie, a Żydzi dążyli do usunięcia wszelkich jego śladów poprzez włączenie do swojej rasy wszystkich obcych mędrców i patriarchów żyjących w czasach opisywanych w Księdze Rodzaju i Księdze Wyjścia. Ten wielki kamuflaż sprowadził ciemności, które spowiły historię ludzkiej rasy. Spis treści Robert Charroux i jego dzieło Przedmowa Część pierwsza - PRIMOHISTORIA Zatopione miasta i zniszczone lądy Świat za morzami. Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni. Podwodne i podziemne świątynie i miasta. Schronienie dla wtajemniczonych. Pod Sfinksem. Piramidy. Budowle pozaziemskie? Miasta-azyle. Powierzchnia Księżyca. Fakt zapomniany: koniec ostatniego świata. Potop: Świat powstał w Armenii. Uratowane archiwa świata. Świadectwo kataklizmu na Ziemi Świat narodził się w USA Wybrali pustynię. Pęknięcia. Zadecydował ktoś niewidzialny. Sprawdzenie amerykańskiej hipotezy. Światło jest na Zachodzie. Ziemia jest krzywa. Amerykańskie tabu. Meksykanie żyli w USA. O czym mówi Popol Vuh. Wenus i baśniowy Zachód. Wiele twarzy Lucyfera. Bóg z Kosmosu. Zatopione miasta prehistoryczne. Największa amerykańska tajemnica. Dziesięć kwestii domagających się wyjaśnienia Zagadka pustyni Gobi Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator. Święte księgi i czarodziejski pierścień. Biała Wyspa. Tajna historia naszych czasów. Wybuch jądrowy w Mongolii. Jeśli już gdzieś bomby wybuchły, wybuchną tam ponownie Epoka kamienna - wymysł prehistoryków Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie. Exodus z planety na planetę. CTA-102. Cudowne nieposłuszeństwo Ewy. Przeznaczenie człowieka. Sześć podstawowych błędów. Żelazo i galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat. Noelit i paleolit wymysłem prehistoryków Kosmos i arka-rakieta Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości. Kosmos: plazma wypełniona pustką. Niewidzialne Wszechświaty. Niezwykły Wszechświat Louisa Jacota. Kraina Mu leży na Księżycu. Kosmologia Teilharda de Chardina. Rozumność materii. Tajemniczy DNA. Nerwy roślin. Sprytna szczeć. Wszystko przychodzi z innych planet. Wersja ocenzurowana. Arka o nazwie Wenus Część druga - PROTOHISTORIA Aniołowie i Księga Enocha Siedem biblijnych wersów. Synowie Boga i córki człowiecze. Księga Enocha. Bardzo ludzcy aniołowie. Praojcowie Hiperborei Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo Czy Noe był Hiperborejczykiem? Blady strach zazdrosnych mężów. Mojżesz był Egipcjaninem. Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata. Niebezpieczne słowo Wenus - planeta naszych przodków Co dziesięć tysięcy lat - koniec świata. Gdy biegun północny był na południu? Wenus była niewidoczna. Tablice z Tirvalour. Tablice babilońskie. Sumer i Biblia. Wojna atomowa między Atlantydą i Mu Hiperborejscy astronauci Wenusjanie lądują w Armenii. Ta sama krew, ta sama rasa? Kwatera Główna w Hiperborei. Chaos po potopie. Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom. “Operacja Noe" Zazdrosny bóg narodu wybranego Prapoczątki według “Księgi Enocha". Oannes, bóg-ryba. Fantastyczna Bestia. Olbrzymi. Olbrzymi z Hiperborei. Olbrzymi biblijni. Potwory przeciw ludziom. Zazdrosny Bóg napomina. Tajemnica Narodu Wybranego. Echnaton - faraon monoteistyczny. Nefretete i Mojżesz. Egipska religia i egipski przywódca. Śmierć egipskich bogów. Misja Narodu Wybranego Wszystkie cytaty biblijne zaczerpnięto z Biblii, Wyd. św. Wojciecha, Poznań 1973. W drugim rozdziale książki 100 000 lat nieznanej historii człowieka przedstawiłem pogląd, że nasi praprzodkowie spowodowali ogólnoświatową katastrofę jądrową, taką jaką i my możemy wywołać, oraz że tragicznie zdziesiątkowani ludzie zmuszani byli ponownie wspinać się po drabinie ewolucji w celu odbudowania swego gatunku. Oznacza to właściwie ludzi stworzonych z drewna. Może to być symbol podkreślenia przewagi ducha lub intelektu nad ciałem, którego funkcja uważana była za znacznie bardziej bierną. Opisane w Popol Vuh ery składają się na cykl Pięciu Słońc: Słońca Tygrysa, Słońca Wielkiego Wiatru, Słońca Ognia z Niebios, Słońca Potopu i Słońca dzisiejszego, które będzie trwało aż do końca świata. Tradycjonaliści reprezentują pogląd, że w tym czasie Jukatan był połączony z Ameryką Północną lądem, który teraz znajduje się pod Zatoką Meksykańską. Obszary, na których występowały gwałtowne huragany, to zapewne południowo-zachodnie tereny Stanów Zjednoczonych albo Floryda, gdzie również dziś pojawiają się bardzo często. Jeśli mamy wierzyć specjalistom badającym UFO, z okręgiem Sinciang łączy się jakaś tajemnica. W każdym razie jest to częściowo zamknięta strefa wojskowa i być może znajduje się tam baza zaopatrzeniowa “Czarnego Księcia , zagadkowego satelity rosyjskiego wystrzelonego w 1957 r. Na temat Wielkiej Piramidy wypowiedziano już chyba wszystkie możliwe niedorzeczności. Mówi się, że jej wymiary dają liczbę Pi, obwód kuli ziemskiej, odległość od Ziemi do Słońca itd. itp. Jeśli jednak wymiary Wielkiej Piramidy sumują się nam dziś w odległość od Ziemi do Słońca, to mamy tu już błąd w założeniu, ponieważ zgodnie z prawem powszechnej ekspansji Ziemia nieustannie oddala się od środka naszego układu, tak że obecnie znajduje się ona dalej od Słońca, niż było to w czasach starożytnego Egiptu. A zatem liczba ta albo była błędna wówczas, albo jest błędna teraz [przyp. autora]. Powyższa krytyka tzw. piramidologii jest nader słaba (pomijając już słabości samej piramidołogii), ponieważ nawet gdyby planety Układu Słonecznego zamieniały się miejscami - co jest twierdzeniem nie do przyjęcia - to okres kilku tysięcy lat, jaki minąłby od czasu wybudowania piramid, a nawet kilkuset tysięcy lat, byłby zbyt krótki, by nastąpiło znaczące odsunięcie się orbity Ziemi od Słońca. Ponadto: nie jest znana dokładna wysokość Wielkiej Piramidy, odległość zaś od Słońca Ziemi poruszającej się wszak po orbicie eliptycznej, a nie kołowej jest zmienna (średnia arytmetyczna tej odległości wynosi ok. 150 min km]. Mówienie więc, że wysokość Piramidy Cheopsa stanowi odwzorowanie odległości Ziemi od Słońca jest niejednoznaczne i mało sensowne [przyp. red. poi.]. R. Charroux opiera się tutaj na nader egzotycznej teorii nie uznawanej przez naukę. Toteż jego wnioski formułowane w następnym podrozdziale należy traktować jako bezpodstawne, inaczej fałszywe [przyp. red. poi.]. Nie ujrzymy - przynajmniej przybyłych z rejonu tej gwiazdy. Doniesienia, o których pisze tu autor okazały się być odkryciami nowego typu superszybko wirujących gwiazd neutronowych, nazywanych pulsarami [przyp. red. poi.]. Człowiek z Piltdown - słynna mistyfikacja antropologiczna. We wsi Piltdown znaleziono w 1912 r. szczątki czaszki ludzkiej o niezwykłej grubości oraz szczęki ssaków: polioceńskiego słonia, mastodonta i hipopotama, co mogło świadczyć, że właścicielem czaszki był człowiek żyjący od 200 tys. do miliarda lat temu. Odkrycie to poruszyło świat naukowy i spowodowało dyskusję trwającą 50 lat. Dokładne badania (w 1950 r.) wykazały, że naukowcy padli ofiara oszustwa: czaszka pochodziła ze starego globu, żuchwa od samicy orangutana a szczęki ssaków sprowadzono z wykopalisk tunezyjskich [przyp. red. poi.]. Spośród przytoczonych tu sześciu twierdzeń, pierwsze jest nieprawdziwe, gdyż powiedzenie, że człowiek pochodzi od małpy jest swego rodzaju skrótem myślowym, W istocie ewolucjonizm głosi powstanie człowieka i małp od wspólnego im przodka. Gorzej już gdy autor robi zamach na podstawy teorii ewolucji - gorzej oczywiście dla niego, gdyż podstawy tej teorii są nader przekonujące. A co z pozostałymi? No cóż, są szokujące. przyp. red. poi.] Sprawa eteru, substancji mającej rzekomo wypełniać przestrzeń kosmiczną była popularna w XIX w. Obecnie od wielu lat jest już zarzucona [przyp. red. poi.]. Istnieje kilka teorii pochodzenia Księżyca, jednakże koncepcja, iż Księżyc jest oderwaną od Ziemi bryłą materii ma najmniej zwolenników w nauce [przyp. red. poi.]. Według najnowszych badań wiek Ziemi wynosi około 4,5 miliarda lat [przyp. red. pol.J Z podobną teorią (ale tylko pod pewnym względem!) wystąpił przed kilku laty biolog James Lovelock twierdząc, że można rozpatrywać Ziemię jako coś żywego [przyp. red. poi.]. Spotyka się też wersję: Samjase [przyp. red. poi.]. Palimpsest - stary rękopis na pergaminie, z którego usunięto dawne pismo i użyto ponownie jako materiału piśmiennego. Słownik wyrazów obcych, PWN 1962 [przyp. red. poi.]. Velikovsky podaje następujące daty: pierwszy kataklizm miał miejsce między 1500 r. a 1700 r. przed Chrystusem, drugi pięćdziesiąt dwa lata później (podczas ucieczki Żydów z Egiptu. Twierdzi również, że Mars zderzył się z Ziemią w ósmym wieku przed Chrystusem, powodując odchylenie ziemskiej osi. Zgadzam się z tym, lecz nie bezkrytycznie. Nie było to bowiem zderzenie bezpośrednie (w przeciwnym bowiem wypadku Ziemia rozpadłaby się na kawałki!), lecz tylko lekkie muśnięcie. Globalny kataklizm zaś musiał nastąpić znacznie dawniej. W każdym razie ani Egipcjanie, ani Hebrajczycy nie byliby w stanie odrodzić się i odbudować swych cywilizacji w ciągu pięćdziesięciu dwóch lat. Pogląd jakoby atom był odpowiednikiem Układu Słonecznego, jest przestarzały i odrzucony przez współczesną naukę [przyp. red. poi.]. Oficjalna archeologia stoi na stanowisku, że cywilizacje egipska i sumeryjska powstały mniej więcej w tym samym czasie [przyp. red. poi.]. W jaki sposób mamy ustalać dokładne dat}', jeśli czas jest elementem elastycznym jak guma, która się rozciąga i kurczy? Rok w trzeciorzędzie może sie równać naszemu stuleciu. Norma czasowa jest funkcją ziemskiej rotacji, a ta zmienia się nieustannie. Oto porywająca myśl: Piramidy są być może znakami rozpoznawczymi, nieomal wiecznymi, gdyż piasek nie jest ich w stanie zasypać , wskazującymi przyszłym pokoleniom, że właśnie w tym miejscu pogrzebane są tajemnice “początku, środka i końca wszystkiego". Jeśli ludzie zechcą zbudować pomnik nauki dwudziestowiecznej, będą musieli wskazać to miejsce za pomocą znaku, który przetrwa tysiąclecia. Czy ponownie posłużą sie piramidami'? Czy też może jakimś pojemnikiem z materiałem radioaktywnym, którego promieniowanie będzie rozpoznawalne przez tysiące lat?