     
     
     COLIN FORBES 
     
     SIOSTRY 
     
     
     PRZEŁOŻYŁA ANNA ZDZIEMBORSKA 
     
     Tytuł oryginału 
     The Sisterhood 
     
     Colin Forbes co roku pisze powieść. 
     Od dwudziestu czterech lat utrzymuje się wyłącznie z pracy 
pisarza. 
     Odwiedza wszystkie miejsca, które ma zamiar umieścić w nowej 
powieści. 
     Według Forbesa: "Obejrzenie miejsca, w którym umieszczam 
akcję mojej książki ma pierwszorzędne znaczenie. 
     Jedynie w ten sposób jestem w stanie stworzyć szczególną 
atmosferę wybranych miejsc akcji".. 
     Zwiedził większą część Europy, Wschodnie i Zachodnie 
Wybrzeże Ameryki, odbył podróże do Afryki i Azji. Każda z jego 
nowych książek trafia na wszystkie znaczące listy bestsellerów. 
     Ankiety wykazały, iż wśród jego czytelników jest tyle samo 
mężczyzn co kobiet. 
     
     
     
     Mojej córce - JANET 
     
     Od Autora 
     
     Wszystkie postaci przedstawione w książce są wyłącznym 
tworem wyobraźni autora i nie mają związku z żadnymi żyjącymi 
osobami. 
     Ta zasada dotyczy wszystkich opisanych rezydencji, zarówno w 
Wielkiej Brytanii, jak i w Europie. Również hotel "Chateau 
d'Avignon" powstał w wyobraźni autora i w rzeczywistości nie 
istnieje. 
     
     
     Ciemność była jej przyjacielem - i wrogiem. 
     Paula Grey znalazła się na Annagasse w Wiedniu po 
zapadnięciu mroku. 
     Boczna uliczka była opustoszała. Po obu stronach, niczym 
ściany kanionu, wznosiły się zabytkowe kamieniczki. Panowała 
przejmująca cisza, a gumowe podeszwy jej butów nie czyniły 
najmniejszego hałasu na bruku. Otworzyła małe drzwi, będące 
częścią potężnej bramy. W dawnych czasach bramą wjeżdżały konne 
powozy na obszerny dziedziniec. 
     Zamknąwszy bezszelestnie za sobą drzwi, przystanęła, 
rozglądając się wokół i nasłuchując. Znów ta złowroga cisza. 
Wykute w szarym kamieniu schody po trzech stronach dziedzińca 
prowadziły do trzech różnych klatek schodowych. 
     Paula spojrzała w górę i dostrzegła światło przebijające się 
przez zaciągnięte zasłony w mieszkaniu Norberta Engela. Tweed 
wysłał ją, żeby ostrzegła jedynego męża stanu, zdolnego uchronić 
Niemcy od totalnego chaosu, że jego życie znajduje się w 
niebezpieczeństwie. 
     Wciąż ukryta w cieniu, sprawdziła godzinę na podświetlonej 
tarczy zegarka. Jedenasta. Celowo zjawiła się wcześniej na 
umówione przez telefon spotkanie. 
     Znów spojrzała w górę i dostrzegła, jak ktoś wysoko podnosi 
zasłonę. W oknie pojawiły się ramiona i głowa Engela, który 
spojrzał w dół i po chwili cofnął się, opuszczając zasłonę. 
Zupełnie jakby Niemiec spodziewał się kogoś jeszcze przed 
spotkaniem z nią. W tym momencie usłyszała, jak otwierają się 
drzwi od ulicy. Wsunęła się do niszy w ścianie i patrzyła 
zdumiona. 
     Pod latarnią przemknęła kobieta. Od stóp do głów ubrana była 
w czarną arabską szatę, a twarz i głowę skrywała pod czarnym 
welonem. Paula stała jak sparaliżowana, podczas gdy kobieta 
weszła na schody prowadzące do mieszkania Engela na czwartym 
piętrze, po czym zniknęła wewnątrz budynku. 
     Czyżby owdowiały Engel miał potajemną schadzkę z 
przyjaciółką? Może była mężatką - to tłumaczyłoby jej niezwykły 
strój. Paula nadal czekała, w nieprzyjemnej ciszy na podwórzu, 
oddzielonym bramą od tętniącego życiem Wiednia. 
     W czerwcu miasto roiło się od turystów. 
     Pięć minut później zamaskowana kobieta pojawiła się znowu, 
zatrzymała się na moment, zanim wyszła na podwórze, po czym 
pośpiesznym krokiem dotarła do bramy i wyszła na ulicę. Paula 
ponownie spojrzała w okna mieszkania Engela. 
     Zasłony wciąż były zaciągnięte, a światło nadal zapalone. 
Czemu ogarnęło ją uczucie niepokoju? Zamaskowana kobieta mogła 
odwiedzać kogoś w innym mieszkaniu - tylko że światła paliły się 
jedynie u Engela. 
     Spojrzała na zegarek i podjęła decyzję: będzie wcześniej niż 
się zapowiedziała. 
     Zdecydowanym krokiem przemierzyła podwórze i wspięła się po 
tych samych stopniach, co zamaskowana kobieta. Schody były 
zabytkowe, wytarte pośrodku, w miejscu, w którym od stuleci 
ludzie najczęściej stawiali kroki. 
     Cisza w budynku działała jej na nerwy - zupełnie jakby 
mieszkał w nim tylko Engel. Ale w końcu jest lato. Lokatorzy 
mogli wyjechać, uciekając przed tłumami turystów zwiedzających 
miasto. 
     Klatka schodowa była okrągła, wiła się w górę pod kamienną 
ścianą. Paula zatrzymała się na półpiętrze i, po chwili 
nasłuchiwania, podjęła wspinaczkę. 
     Klatkę oświetlały słabe żarówki kinkietów, dające niewiele 
światła, a jedynie rzucające groźne cienie. Dotarła na czwarte 
piętro. 
     Tego dnia rano Paula złożyła krótką wizytę w domu Engela, 
sprawdzając jego położenie, ewentualne miejsca, gdzie mogłaby się 
ukryć, gdyby okazało się, że jest śledzona. Zatrzymała się nagle, 
wpatrując się w obite blachą drewniane drzwi prowadzące do 
mieszkania. Były otwarte. 
     Szparka miała zaledwie kilka centymetrów, akurat tyle, by 
wydostawał się przez nią strumień światła. Instynktownie wsunęła 
dłoń do specjalnej kieszeni w torebce, która pozwalała jej z 
łatwością wyjąć Browninga kalibru 0,32 cala. 
     Z pistoletem w dłoni podeszła bliżej do uchylonych drzwi. 
Odniosła wrażenie, że ktoś wyniósł się stąd w pośpiechu. Jej 
wzrok padł na niewielki kawałek materiału, który zaczepił się o 
porowatą powierzchnię kamiennej futryny. Lewą ręką delikatnie 
odczepiła materiał i schowała go do kieszeni. 
     Nasłuchiwała przez chwilę, czy z mieszkania nie dochodzą 
odgłosy, świadczące o czyjejś obecności. 
     Grobowa cisza. 
     Lewą ręką pchnęła szerzej drzwi, delikatnie - na wypadek 
gdyby zawiasy nie były naoliwione. Wciąż cisza. Pchała dalej, aż 
poczuła, jak opierają się o ścianę. Zajrzała do środka. Za 
drzwiami znajdował się salon połączony z jadalnią. Główne miejsce 
zajmował jakobiński stół otoczony sześcioma drewnianymi 
krzesłami. Za nim znajdował się wysoki i okrągły piec kaflowy, 
źródło ciepła podczas zim w starych wiedeńskich mieszkaniach. 
Kamienną posadzkę częściowo przykrywał perski dywan. Zwinnie 
przemknęła po kamiennych płytkach, dotarła do dywanu i okrążyła 
stół. 
     Po prawej stronie dostrzegła półotwarte drewniane drzwi. 
Zatrzymała się, nasłuchując najmniejszych oznak życia. Bez 
powodzenia. Trzymając przed sobą Browninga obiema rękami, 
zbliżała się do drzwi, czekając na jakiś dźwięk. Nic. 
     Gdy dotarła do drzwi, rzuciła okiem przez ramię, upewniając, 
że nikt się nie czai za plecami. Zajrzała przez otwarte drzwi i 
zamarła. 
     Norbert Engel siedział za dużym zabytkowym biurkiem. Półki 
wypełnione książkami pozwalały się domyślać, iż jest to jego 
gabinet, gdy odwiedza Wiedeń. Zajrzała za drzwi, żeby się 
upewnić, czy nikt się tam nie ukrywa. Pusto. 
     Wolno podeszła do biurka, rozglądając się wokół, lecz 
sylwetka Niemca wciąż przyciągała jej wzrok. 
     Engel siedział na obrotowym skórzanym krześle. Jego tułów 
leżał na biurku, a w potężnej dłoni ściskał pistolet Luger 
kalibru 7,65 mm. Biurko pokrywała krew i roztrzaskane kości 
czaszki. 
     Paula obeszła go i zobaczyła nogi bezwładnie leżące pod 
biurkiem. 
     Miał na sobie ciemno-niebieski wyjściowy garnitur i białą 
koszulę, powalaną krwią. Do lufy Lugera przykręcony był tłumik. 
To tłumaczyło, czemu z podwórza nie słyszała strzału. 
     Szkoda czasu na sprawdzanie pulsu. Schowała Browninga do 
skrytki w torbie i wyjęła mały aparat fotograficzny, którym 
zrobiła cztery zdjęcia, każde z innej strony. Gdy schowała 
aparat, wyjęła z torby parę rękawiczek chirurgicznych, które 
zawsze nosiła przy sobie. Z szuflady po prawej stronie zwłok 
wystawał ledwo widoczny kawałek papieru. Otworzyła szufladę i 
wyjęła kartkę. 
     Widniał na niej nagłówek INSTITITT DE LA DEFENSE. Odczytała 
listę nazwisk. 
     Siedem z nich wykreślono długopisem. Wszyscy zostali 
zamordowani. Jedno nazwisko wprawiło ją w zdumienie. - Tweed, jej 
szef w siedzibie brytyjskiego wywiadu SIS przy Park Crescent. Po 
raz ostatni spojrzała na Engela i dotknęła jego lewej ręki dłonią 
w rękawiczce. Stężenie pośmiertne jeszcze się nie zaczęło. 
     Bezgłośnie poruszyła ustami. 
     - Biedaku. Jesteś numerem ósmym. Kolejnym na liście 
samobójców... 
     Zanim wyszła z mieszkania, złożyła kartkę na pół i schowała 
do torby, po czym chusteczką wytarła z zewnątrz drzwi, usuwając 
swoje odciski palców. Potem rozpoczęła stresującą wędrówkę 
krętymi schodami w dół. 
     Odniosła wrażenie, że budynek zamyka się wokół niej, gdy 
schodziła z jednego półpiętra na drugie. Wciąż ani śladu 
czyjejkolwiek obecności w budynku. Niesamowita aura. Jak w 
mauzoleum. Szła cały czas z Browningiem w dłoni, często 
przystawała i nasłuchiwała, ale otaczała ją niezmiennie grobowa 
cisza. 
     Po wyjściu na podwórze, zatrzymała się po raz ostatni. Potem 
szybkim krokiem podeszła do małych drzwi, wychodzących na boczną 
uliczkę. Zdjęła już rękawiczki i nie zadała sobie trudu, żeby 
również z tych drzwi zetrzeć swoje odciski. 
     Zbytnio jej zależało, aby znaleźć się już na ulicy, wśród 
ludzi. 
     Noc była gorąca i parna. Annagasse wyglądała na opustoszałą 
Dlaczego zatem tak się denerwowała? W połowie drogi do 
Karntnerstrasse, głównej ulicy handlowej, obejrzała się ukradkiem 
- akurat w momencie, kiedy na podwórze, z którego właśnie wyszła, 
wszedł jakiś mężczyzna. Coś poruszyło się w cieniu. 
     Przyśpieszyła kroku, ledwo się powstrzymując, żeby nie 
zacząć biec. Przy wylocie do głównej ulicy, odwróciła się 
nieznacznie i spojrzała za siebie. 
     Mężczyzna -niewysoki, potężnie zbudowany, ubrany w wiatrówkę 
i beret, szedł pośpiesznie w jej stronę. 
     Wyszła na Karntnerstrasse i przedwcześnie odetchnęła z ulgą. 
Jeśli od razu wróci do hotelu "Sacher", dowiedzą się, gdzie się 
zatrzymała. Skręciła więc w prawo i zaczęła iść środkiem deptaka, 
zamkniętego dla samochodów. 
     Panował na nim o wiele mniejszy ruch, niżby sobie tego 
życzyła. Rozglądała się na prawo i lewo, udając, że ciekawią ją 
podświetlone wystawy luksusowych, zamkniętych o tej porze, 
sklepów. Po jej prawej stronie szedł krępy mężczyzna, który 
zdążył zdjąć beret. Rozmawiał przez telefon komórkowy, trzymając 
się blisko witryn sklepowych. Po lewej kroku dotrzymywał jej 
wysoki, lekko przygarbiony mężczyzna z haczykowatym nosem. 
Osaczyli ją. Co planowali? Czy podejmą próbę porwania na końcu 
Karntnerstrasse, gdzie zaczynał się ruch samochodowy? 
     Uwagę Pauli przykuła kobieta idąca przed nią. Miała 
kasztanowe gęste włosy, sięgające do ramion. Ubrana była w białą 
bawełnianą bluzkę bez rękawów, granatową, prostą spódnicę, a w 
dłoni trzymała reklamówkę Chanel. Mogła mieć około trzydziestu 
lat. Gdy obejrzała się za siebie, Paula zauważyła że jest bardzo 
piękna i porusza się z pełną gibkości elegancją. Dwukrotnie 
widziała zawoalowaną kobietę, która przed nią odwiedziła 
mieszkanie Engela. Czyżby była to ta sama kobieta? 
     Im dłużej się jej przyglądała, tym większej nabierała 
pewności, że to ona, choć kobieta zaledwie raz obejrzała się za 
siebie. Co się stało z jej czarną szatą i woalką? Paula zaczęła 
się wahać, kiedy ponownie rzuciła wzrokiem na reklamówkę Chanel i 
utwierdziła się w przekonaniu, że ma rację. Nagle zaczepił ją ten 
krępy mężczyzna. 
     - Przepraszam, coś pani wypadło - powiedział z obcym 
akcentem. 
     - Więc proszę to podnieść... - odpowiedziała Paula, nie 
zwalniając kroku.. 
     Odsunął się od niej i kontynuował marsz. Paula spojrzała 
przed siebie.  Kobieta o kasztanowych włosach zniknęła bez śladu. 
Nigdzie jej nie było. !! Odwrócono jej uwagę, tak, by tajemnicza 
postać mogła zniknąć. 
     Dotarła do końca Karntnerstrasse, gdy tuż przy niej 
zatrzymała się długa czarna limuzyna. 
     Szofer przechylił się i otworzył tylne drzwi. Paula poczuła, 
że na jej ustach zacisnęła się od tyłu czyjaś spocona dłoń i ktoś 
usiłuje wepchnąć ją do samochodu. 
     Paula wiedziała, iż jedyna szansa ucieczki w trakcie 
porwania istnieje w momencie, gdy zaczyna się atak. Wiła się jak 
wąż, dopóki nie znalazła się twarzą w twarz z krępym 
napastnikiem, Uniosła nogę, przycisnęła obcas pantofla do jego 
łydki i kopnęła z całej siły do dołu. Napastnik zacharczał z 
bólu. 
     Poderwała do góry prawe kolano i uderzyła go w krocze. Gdy 
zgiął się wpół, jęcząc przeraźliwie, zauważyła, że chudy z 
haczykowatym nosem szykuje się do ataku z linką w dłoniach. 
Próbowała sięgnąć po Browninga, gdy po lewej pojawił się trzeci 
mężczyzna, wielki gorylowaty typ. Ręka z siłą imadła zacisnęła 
się na jej prawym łokciu. Zrozumiała, że to już koniec. 
     - Tego bym nie robił, stary. Tak nie traktuje się damy. 
     Znajomy arystokratyczny głos - spokojny, z lekko ironicznym 
zabarwieniem. 
     Marler. Bliski współpracownik z SIS. Dłoń agenta uderzyła w 
szyję gorylowatego typa i zmiażdżyła mu tchawicę - z 
wybałuszonymi oczami osunął się na ziemię, uwalniając Paulę z 
uścisku. Głos odezwał się znowu. 
     - Może byś się zajęła szoferem, Paulo? Pociągnij go za 
język. 
     Paula skoczyła do okna od strony kierowcy z Browningiem w 
dłoni. 
     Okno było otwarte. Wycelowała pistolet w szofera, mężczyzny 
o lisiej twarzy. 
     - Zostało ci dziesięć sekund życia - powiedziała. - Wyłącz 
silnik, Grzeczny chłopiec. Sześć sekund życia, potem nacisnę 
spust. Kto jest twoim szefem? 
     - Assam - wykrztusił szofer. 
     Coraz wyraźniej słychać było wycie policyjnej syreny. Marler 
kolbą swojego Walthera ogłuszył napastnika z haczykowatym nosem. 
Wrzucił obydwa ciała na tylne siedzenie samochodu, zatrzasnął 
drzwi, podbiegł do przodu, gdzie przerażony facet o lisiej twarzy 
wciąż wpatrywał się w lufę pistoletu Pauli. 
     Otworzył drzwiczki, wyciągnął kluczyki ze stacyjki, a drugą 
ręką uderzył mężczyznę w skroń i ten osunął się na kierownicę. 
     - Zmywamy się - zakomunikował Marler. 
     Przebiegli na drugą stronę ulicy, gdzie wznosiła się iglica 
katedralnej wieży. 
     Marler wbiegł do budynku Do&Co, przykładu nowoczesnej 
architektury, gmachu o niezwykłym frontonie z różnobarwnego 
szkła. Zanim Paula zorientowała się, co się dzieje, byli już w 
windzie. Marler nacisnął guzik i pojechali do restauracji na 
ostatnim piętrze. Po chwili weszli do nowoczesnego lokalu. 
     Siedząc przy stolikach ustawionych przy oknach, można było 
podziwiać widok na katedrę. 
     Ogromny, zabytkowy kościół wznosił się wysoko nad nimi. 
     Marler zamówił drinki. Uważnie wysłuchał relacji Pauli z jej 
ostatniej przygody. Pokazała mu kawałek czarnego woalu, który 
zdjęła z kamiennej ściany, a następnie zdjęcia, które jej aparat 
automatycznie wywołał i wydrukował. 
     - Coś tu nie gra i to bardzo - doszedł do wniosku Marler. - 
Jutro z samego rana zadzwonimy do Tweeda. 
     
     Rozdział 1 
     
     Tweed, zastępca dyrektora SIS, jadł właśnie angielskie 
śniadanie w "Summer Lodge", pierwszorzędnym wiejskim hotelu w 
Dorset, na skraju wsi o nazwie Evershot. W posiłku towarzyszył mu 
Bob Newman, znany zagraniczny korespondent, który dawno temu 
został agentem brytyjskiego wywiadu i pomagał Tweedowi w wielu 
niebezpiecznych operacjach. 
     - Myślisz, że Willie miał coś wspólnego z tą serią morderstw 
na kontynencie? 
     - spytał go Tweed przyciszonym głosem. 
     Tweed był mężczyzną średniego wzrostu, w nieokreślonym 
wieku, zawsze gładko ogolony, z okularami w rogowych oprawkach na 
nosie, czyli osobą, którą obojętnie mija się na ulicy - co 
wielokrotnie mu się przydało. 
     Emanował z niego spokój i żelazna samokontrola, bez względu 
na okoliczności, a bystrym oczom ukrytym za szkłami nie umknął 
żaden szczegół. 
     - Masz na myśli kapitana Williama Wellesleya Carringtona? - 
zapytał Newman. 
     - Sprawdziłem go. Jak wiesz, jest właścicielem posiadłości w 
Shrimpton. Ponadto handluje bronią na międzynarodową skalę. 
Wiemy, że był członkiem sił specjalnych SAS. Przedstawia się jako 
kapitan, żeby zaimponować kontrahentom, choć w rzeczywistości był 
podoficerem. Nie mogę jednak ustalić, skąd pochodzą jego 
pieniądze. 
     Może z handlu bronią? Wiem na pewno, że ich nie 
odziedziczył. 
     Newman miał niewiele ponad trzydziestkę, sto siedemdziesiąt 
siedem centymetrów wzrostu, również gładko ogoloną twarz i gęstą 
płową czuprynę. Wiele kobiet uważało go za atrakcyjnego 
mężczyznę, choć on rzadko reagował na ich zainteresowanie. Miał 
na całym świecie kontakty w najlepszych kręgach, z których Tweed 
chętnie korzystał. 
     - Zatem przy Williem stawiamy znak zapytania - powiedział 
zamyślonym głosem Tweed. - Otto Kuhlmann donosi z Niemiec, że 
Willie odwiedził Stuttgart, gdzie tydzień później miało miejsce 
jedno z morderstw. Nadinspektor Loriot powiedział mi, że Willie 
był w Paryżu tuż przed zamordowaniem innego członka europejskiej 
elity - właśnie w Paryżu. Od Arthura Becka, szefa szwajcarskiej 
policji federalnej w Bernie, dowiedziałem się, że Willie był w 
tym mieście na tydzień przed morderstwem, które miało tam 
miejsce. Raz czy dwa to mógł być zbieg okoliczności. Trzy razy, 
to o jeden raz za dużo. Jak wiesz, nie wierzę w istnienie 
przypadku. A co z Tiną Langley, dziewczyną Williego? 
     Podobno jest tak piękna, że większość facetów oddałaby parę 
lat życia, żeby ją poznać. 
     - Olśniewająca Tina znikła jak kamień w wodę. Nie odwiedza 
swoich ulubionych pubów ani restauracji, w których przesiadywała 
od tygodni. 
     - To mi brzydko pachnie. Mamy jeszcze Amosa Lodgea, 
ekscentrycznego stratega, który doradza rządom na całym świecie. 
Coś nowego o nim? 
     - Tak. Mieszka w małym domku w okolicy Shrimpton. 
     - Znowu Shrimpton. Chciałbym zwiedzić tę wioskę po 
zapadnięciu zmroku. 
     - Tylko w moim towarzystwie - powiedział stanowczo Newman. 
     - Poranna gazeta, proszę pana - powiedziała kelnerka do 
Tweeda. - Przepraszam, ale dostarczono ją dziś trochę później niż 
zwykle. 
     - Dziękuję. 
     Rozłożył gazetę i jego wzrok przyciągnął nagłówek: 
     NORBERT ENGEL POPEŁNIŁ SAMOBÓJSTWO NIEMCY W STANIE SZOKU - 
Spójrz na to. - Tweed wręczył Newmanowi gazetę. - Musimy zabierać 
się do roboty. 
     - Samobójstwo? - Newman przybrał ponury wyraz twarzy. - Nie 
wierzę w ani jedno słowo. Śmierć pozostałych siedmiu też 
sklasyfikowano jako samobójstwa. 
     - Ale policja nieoficjalnie traktuje je jak morderstwa. 
     Tweed przerwał na moment, ponieważ ponownie pojawiła się 
kelnerka. 
     - Przepraszam, ale jest telefon do pana. Pani przedstawiła 
się jako Monika. 
     - Odbiorę w swoim pokoju. - Tweed podniósł się z krzesła. 
Poczekał, aż kelnerka oddali się. - To pewnie nie jest miejsce, w 
którym każdy w centrali podsłuchuje, ale na wszelki wypadek idź i 
zagadaj telefonistkę, kiedy będę rozmawiał... 
     - Jasne. 
     Tweed pobiegł na górę, do swojej gustownie urządzonej 
sypialni, z widokiem na hotelowy ogród i przyległe pola. Podniósł 
słuchawkę, zakładając, że do tej pory Newman dotarł już do 
centralki. 
     - Mówi Tweed. 
     - Miałam pilny telefon od twojego przyjaciela, Otto 
Kuhlmanna. 
     Chce, żebyś oddzwonił do niego w ciągu godziny. Później 
odlatuje do ojczyzny walców. 
     Marler czeka na drugiej linii. Sugerowałabym, żebyś najpierw 
oddzwonił do Kuhlmanna. 
     - Dzięki. 
     Tweed wyczuł nutkę zdenerwowania w głosie Moniki, jego od 
wielu lat kompetentnej i zaufanej asystentki w budynku przy Park 
Crescent. 
     Odłożył słuchawkę i podniósł ją ponownie, z pamięci 
wybierając prywatny numer Otto Kuhlmanna w Wiesbaden. 
     Szef niemieckiej policji kryminalnej odezwał się natychmiast 
swoim zachrypniętym głosem, Po angielsku mówił perfekcyjnie. 
     - Kto mówi? 
     - Tweed. Monika przekazała mi twoją wiadomość. 
     - Słyszałeś nowiny? 
     - Właśnie przeczytałem w gazecie. 
     - Samobójstwo. Wolne żarty. Zaraz po tym telefonie lecę do 
Wiednia. Znam tamtejszego szefa policji - w końcu ofiara jest 
obywatelem niemieckim. 
     - Paula i Marler tam są. 
     - Jak mogę się z nimi kontaktować? 
     - Obydwoje mieszkają w hotelu "Sacher". Otto, nie aresztuj 
nikogo. Jeśli zaczniesz kogoś podejrzewać, każ go śledzić. 
     - Dobrze. Muszę lecieć. Dosłownie... 
     Połączenie zostało przerwane. Tweed odłożył słuchawkę i 
ponownie ją podniósł. Zadzwonił do Moniki. 
     - Marler wciąż czeka na drugiej linii - poinformowała go 
niezwłocznie. -Przełączam cię. 
     Przy telefonie czekała Paula. Zwięźle opowiedziała mu, co 
się jej przydarzyło od momentu, gdy weszła do budynku przy 
Annagasse. Dodała jeszcze, że od szofera wycisnęła nazwisko 
Assam. Tweed mocniej ścisnął słuchawkę, gdy opisywała mu próbę 
porwania. 
     - Dzięki za oddelegowanie Marlera do pilnowania mojej osoby. 
Nie miałam pojęcia, że jest w Austrii. 
     - I tak miało być. Inaczej nie byłabyś zadowolona. 
     - Racja. Dzięki Bogu, że wpadłeś na ten pomysł. 
     - Rozmawiałem z Otto. Właśnie do was leci. Powiedziałem mu, 
że obydwoje zatrzymaliście się w hotelu "Sacher". Macie czekać, 
aż się z wami skontaktuje. 
     To rozkaz. 
     - Rozumiem. Dotarło do ciebie, że kartka, którą ze sobą 
zabrałam z mieszkania Engela, zawiera pełną listę członków 
Institut de la Defense? 
     - Dotarło. 
     - Jakieś postępy u ciebie? A może nie powinnam pytać? 
     - Właśnie to zrobiłaś - zwrócił jej uwagę. - Coś mi tu nie 
pasuje. 
     Jeszcze nie wiem, co. Muszę kończyć. Uważaj na siebie. 
Trzymaj się Marlera. 
     - Obiecuję. 
     Na linii pojawiła się Monika, która przysłuchiwała się 
rozmowie, co należało do jej obowiązków. 
     - Dalsze instrukcje? 
     - Tak. Zadzwoń do Loriota, a potem do Arthura. Przekaż im, 
co tu słyszałaś oraz moje polecenie. Nie aresztować żadnych 
podejrzanych - śledzić ich poczynania. 
     - Nie rozłączaj się, Tweed. Howard chce zamienić słowo z 
Bobem Newmanem. 
     - Zostań na linii. 
     Tweed wyszedł z pokoju, zamknął drzwi na klucz i zbiegł na 
dół. Howard był pompatycznym szefem SIS, przed którym Tweed 
często maskował swoje poczynania. Jednak w kryzysowych sytuacjach 
Howard wiedział, co się święci. 
     Tweed wszedł do pomieszczenia, w którym Newman oczarowywał 
dziewczynę obsługującą centralę. 
     - Bob, mam Howarda na linii. Chce z tobą mówić. Tu masz 
klucz do mojego pokoju. 
     Gdy Newman wyszedł, Tweed zaczął gawędzić z telefonistką, 
pytając ją, gdzie spędziła wakacje. Tymczasem w jego pokoju 
Newman podniósł słuchawkę. 
     - Bob... - W dźwięcznym głosie Howarda pobrzmiewała nutka 
napięcia. -Mam do ciebie wielką prośbę. Czytałem dziś rano gazety 
i uzyskałem informacje od jednego z moich osobistych 
informatorów. Czy mógłbyś nie spuszczać Tweeda z oczu? Węszę 
spisek. Bądź dobrym kumplem i zrób to dla mnie. 
     - Tweedowi to się nie spodoba. 
     - Wiem. Nie mów mu o tym. W razie konieczności bądź 
szatańsko przebiegły. 
     Mogę na ciebie liczyć? 
     - Tego pytania nie powinieneś był zadawać. Dzięki za 
ostrzeżenie. 
     - Będę spał spokojniej. Na razie. 
     Co jest, do diabła, grane? - zastanawiał się Newman, wolno 
schodząc po schodach. Nigdy przedtem nie widział, żeby Howard był 
tak przejęty. 
     Tweed porozmawiał z dziewczyną jeszcze przez kilka minut i 
wyszedł z Newmanem. 
     - Bob, przejdźmy się trochę. - Gdy kierowali się do 
rozległego ogrodu, zadał pytanie, którego spodziewał się Newman. 
     - Czego chciał Howard? 
     - Upewnić się, że nie przyjmę nagłego zlecenia od tygodnika 
"Der Spiegel". 
     Uważa, że sytuacja jest na tyle poważna, że obydwaj 
powinniśmy się nią zająć. 
     - Rozumiem - powiedział Tweed, który rozumiał, aż za dobrze. 
- Mam ci wiele do powiedzenia... 
     Podał Newmanowi szczegóły rozmów telefonicznych. Dołączył do 
tego informacje przekazane przez, Paulę. 
     Newman słuchał w milczeniu. 
     Spacerowali po wspaniałym, otoczonym murem ogrodzie "Summer 
Lodge". Kręta, wykładana kamieniem ścieżka prowadziła do 
odległego wyjścia, a w zasięgu wzroku nie było nikogo. Okolica 
była przepiękna. 
     - Dlaczego poleciłeś Arthurowi Beckowi oraz Kuhlmannowi i 
Loriotowi, żeby nie aresztowali podejrzanych, tylko ich śledzili? 
     - Ponieważ czuję, jak zaciska się wokół nas tajemnicza 
pętla. 
     Przypomnij sobie próbę porwania Pauli, ludzi, którzy ją 
śledzili na Karntnerstrasse, faceta z telefonem komórkowym, z 
którego wezwał wóz do jej porwania. Teraz ja organizuję moją 
własną siatkę, która ma ustalić, kto stoi za tymi wydarzeniami, 
wiążącymi się niewątpliwie z ośmioma morderstwami. 
     - Co to jest Institut de la Defense? 
     - Rodzaj klubu zrzeszającego największe mózgi Europy - 
ludzi, którzy nie tylko wiedzą, iż coś zagraża Europie, ale 
również używają swoich wpływów do odbudowania systemu obronnego. 
Zanim będzie za późno. 
     - Kim jest wróg? 
     - Nie wiemy. Nie Rosja - tyle udało nam się ustalić. 
     - Nam? Słyszałem o Instytucie, ale nie wiedziałem, że też do 
niego należysz. 
     - Staramy się zachowywać dyskrecję. Prawdopodobnie dzięki 
swoim międzynarodowym kontaktom jesteś jedną z niewielu osób, 
która w ogóle o nas słyszała. 
     Oprócz mnie, należy do niego elita kontynentu. Żaden z 
członków nie zajmuje oficjalnego stanowiska - jak wiesz, Norbert 
Engel nigdy nie był członkiem niemieckiego rządu. Ale czynił 
postępy w przekonywaniu Bonn, że Niemcy powinny rozbudować swoją 
armię, zakupić najnowocześniejszą broń na świecie. 
     Uważam, że przydałoby się rozejrzeć się po tej wiosce 
Shrimpton. Coś mi tam nie gra. I chciałbym zamienić słowo z 
Williem i z Amosem Lodge. 
     - Zawiozę cię tam. Ciekawe, co słychać u Pauli i Marlera? 
Nie mają praktycznie żadnego wsparcia. 
     Tego samego dnia po południu Otto Kuhlmann wkroczył do 
słynnego na cały świat hotelu "Sacher" w Wiedniu. Niewysoki, z 
potężną klatką piersiową, wyglądał jak aktor Edward G. Robinson. 
Miał dużą głowę, szerokie usta, z których wystawał jego znak 
firmowy: wielkie cygaro. Jego wygląd onieśmielał tych, którzy 
dobrze go nie znali. Energicznym krokiem podszedł do recepcji, 
wbił wzrok w pracownika hotelu i machnął mu przed oczami odznaką. 
     - Nadinspektor Kuhlmann z Kriminalpolizei - warknął. - 
Proszę mi pokazać rejestr gości, którzy zameldowali się w ciągu 
ostatnich siedmiu dni - powiedział. 
     - Pan nie jest z austriackiej policji - wyjąkał mężczyzna w 
recepcji. 
     - Tu jest list od szefa policji wiedeńskiej. - Kuhlmann 
rzucił na blat kopertę pokrytą oficjalnie wyglądającymi 
pieczęciami. - Upoważnienie do działań na tym terenie. Niech pan 
nie marnuje mojego czasu czytając to. Proszę dać mi rejestr. 
     A potem niech pan zmarnuje swój czas i przeczyta ten 
cholerny list, skoro już pan musi. 
     Nie zadając dalszych pytań, recepcjonista pchnął rejestr 
gości po ladzie. Kuhlmann znalazł numer pokoju Marlera, a 
następnie Pauli. Odepchnąwszy książkę recepcjoniście zgromił go 
wzrokiem. 
     - Mogę donieść o pańskiej niechęci do współpracy. Ani słowa 
o tym co tu zaszło. Inaczej będzie pan miał poważne kłopoty... 
     Po czym skierował się do windy. W pokoju Marlera nikt nie 
odpowiadał na jego pukanie. Poszedł do Pauli i zastukał do drzwi. 
     - Kto tam? 
     - Otto Kuhlmann. 
     Marler z Waltherem w prawej dłoni otworzył drzwi, wpuścił 
Niemca do środka, zamknął je i przekręcił klucz w zamku. Kuhlmann 
spojrzał na broń i zapytał z udanym rozbawieniem. 
     - Zamierzasz mnie zastrzelić? 
     - Jeszcze nie. 
     Kuhlmann zauważył Paulę, siedzącą na kanapie - szczupła, o 
ciemnych włosach do ramion, pięknej twarzy i świetnych nogach. 
Była ubrana w kremową bluzkę i ciemno-niebieską spódnicę, a 
jedyną jej biżuterię stanowił wisiorek z zielonym kamieniem. 
Kuhlmann uśmiechnął się szeroko, podszedł prosto do niej i 
pocałował ją w policzek. 
     - Słyszałem, że byłaś w niezłych opałach. Wiedeń to 
niebezpieczne miasto. 
     - Zaczynam tego doświadczać na własnej skórze. Skąd 
wiedziałeś? Szybko tu się znalazłeś. 
     - Mam swoje sposoby. - Usiadł na kanapie obok niej i zgasił 
cygaro. -Podobnie jak ty. Tweed opowiedział mi o twojej wizycie 
na Annagasse i tę historię z porwaniem. Byłem na miejscu zbrodni 
i w kostnicy, do której zabrali ciało Engela. Ktoś podający się 
za niego, zadzwonił na posterunek miejscowej policji i poprosił o 
ochronę przed podejrzanym osobnikiem, kręcącym się koło jego 
domu. 
     - O której to mogło być? - spytała cicho Paula.  - O 
północy. 
     - Więc "podający się za" to odpowiednie określenie. 
Znalazłam jego zwłoki około jedenastej. Po co ta mistyfikacja z 
telefonem? 
     - Ach, to proste. - Kuhlmann machnął wielką dłonią - Oni - 
kimkolwiek są - chcieli, aby ta sensacja ukazała się w 
dzisiejszej prasie. 
     Słyszałem od Tweeda, że byłaś na tyle rozsądna, żeby zrobić 
Engelowi parę zdjęć. 
     - Proszę. - Wyjęła je z torby. - Nie jestem pewna, czy 
dobrze zrobiłam. 
     - Dobrze postąpiłaś. - Kuhlmann podniósł głos, po czym wstał 
i włączył telewizor. - Jeśli w pokoju są pluskwy, tym zagłuszymy 
naszą rozmowę. 
     - A czemu miałby tu być podsłuch? - zapytał Marler. 
     Kuhlmann przyjrzał się opartemu o ścianę mężczyźnie z długim 
papierosem w ustach. 
     Był szczupły, około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu. 
Zawsze dobrze ubrany, gładko ogolony, o jasno-brązowych włosach; 
opanowany facet, zaliczany do najlepszych strzelców w Europie. 
Mówił lekko ironicznym tonem i nic go nigdy nie wytrącało z 
równowagi. Miał na sobie kremową płócienną marynarkę i w tym 
kolorze spodnie. Kuhlmann darzył go uczuciem przyjaźni z 
domieszką podziwu. 
     - Od dwóch dni mieszkacie tu w osobnych pokojach. Przeciwnik 
miał mnóstwo czasu, żeby wejść tu podczas waszej nieobecności. 
     - A któż to, jeśli wolno spytać, jest naszym przeciwnikiem? 
     - Mnie samego bardzo to interesuje. Nikt w policji nie ma 
pojęcia, podobnie ludzie z wywiadu. Moim zdaniem szykuje się coś 
poważnego - jak na razie zabito osiem czołowych umysłów świata. 
Ktoś przygotowuje fundamenty pod katastrofę o globalnym zasięgu. 
Przynajmniej ja tak uważam. Być może nie zostało nam wiele czasu, 
żeby się dowiedzieć, kto za tym stoi. 
     - Dokładnie to samo mówił Tweed - zauważyła Paula. 
     - A zatem muszę mieć rację. - Kuhlmann wziął zdjęcia od 
Pauli i rozłożył je na stoliku do kawy. - Zakładam, że je 
oglądałeś? - spytał Marlera. 
     - Tak, - Więc obydwoje przyjrzyjcie się tym. - Z kieszeni 
marynarki wyjął kilka fotografii i położył je obok tych 
zrobionych przez Paulę. Pochyliła się i zmarszczyła brwi. Marler 
zerkał jej przez ramię. Przedstawiały Engela, leżącego na biurku 
- tylko że tym razem jego prawa ręka zwisała z biurka, a Luger 
leżał na podłodze. 
     - Nie tak wyglądał, kiedy go widziałam - zauważyła Paula. - 
Co potwierdzają moje zdjęcia. Niczego nie rozumiem. 
     - A ja tak - powiedział ponuro Niemiec. - Zabójca spartaczył 
robotę. Jeśli Engel odstrzeliłby sobie tył głowy, Luger nie 
leżałby tak ładnie na biurku. Ręka zwisałaby mu wzdłuż ciała i 
wypuściłby broń. Założę się, że człowiek, którego widziałaś, jak 
wchodził do budynku przy Annagasse po twoim wyjściu, sprawdzał 
robotę. Zauważył błąd, zrzucił dłoń Engela z biurka i położył 
Lugera na podłodze. 
     Tweed mówi, że byłaś tam około jedenastej w nocy. 
     - To prawda. 
     - Te zdjęcia zostały zrobione przez policyjnego fotografa, 
gdy grupa dochodzeniowa dotarła na miejsce zdarzenia po telefonie 
od faceta, który podawał się za Engela. Przyjechali tam około 
północy. Samobójstwo? Daj spokój. 
     - Ja też podejrzewałam, że to morderstwo - powiedziała Paula 
cichym głosem. 
     - Podobnie jak siedem poprzednich, które też upozorowano na 
samobójstwa - ciągnął ponuro Kuhlmann. - Sprawdziłem w aktach. 
Powszechne są przypadki samobójstw, kiedy ofiara wkładała lufę do 
ust lub przykładała do skroni. Ale jak można być pewnym zabicia 
się poprzez strzał w potylicę? 
     Spróbowałem tego na sobie z nie naładowanym Lugerem - 
pozycja jest cholernie niewygodna. Nikt by jej nigdy nie 
spróbował. No i mamy tę zawoalowaną kobietę, którą potem 
widziałaś w normalnym ubraniu na Karntnerstrasse. Nie mogę dojść, 
o co w tym wszystkim chodzi? Potrzebujemy punktu zaczepienia - 
chociaż jednego. Co wy tu robicie? - spytał znienacka. 
     - Tweed kazał mi trzymać się blisko Marlera i zostać w 
Wiedniu - odparła Paula. 
     - Podoba mi się pierwsza część, ale co do drugiej: nie 
byłbym taki pewien - powiedział Kuhlmann. - Faceci, którzy 
usiłowali cię porwać, uciekli z więzienia, po krwawej akcji. Nie 
mówiłem ci o tym. 
     - No to może byś to zrobił? - zasugerował Marler. 
     - Wczoraj w nocy policja aresztowała trzech mężczyzn, którzy 
próbowali porwać Paulę. Staraliśmy się coś z nich wyciągnąć. 
Żaden nie pisnął ani słowa. Nie mogliśmy ustalić ich tożsamości. 
Zatrzymaliśmy ich na noc. 
     W trzech sąsiadujących ze sobą celach. Nie był to 
najmądrzejszy pomysł. 
     Nadszedł świt. Duży facet, który, według relacji szefa 
aresztu, wyglądał jak King Kong... 
     - Gorylowaty - wtrąciła Paula. 
     - Pasuje do opisu, który otrzymałem. Nad ranem Gorylowaty 
zaczyna drzeć się wniebogłosy, że jest chory. Był ranny, miał 
kłopoty z chodzeniem. 
     Strażnicy wypuścili go. Dwie pozostałe cele otworzyły się od 
wewnątrz - musieli majstrować przy zamkach. Mały, krępy facet 
wyciągnął skądś pistolet maszynowy i zabił trzech strażników. 
Gorylowaty nie mógł się ruszać z powodu zranionej nogi. Mały 
facet zabił również jego. Wydostali się na wolność. Na zewnątrz 
czekał samochód. Wskoczyli do środka i zniknęli. 
     - Ociupinkę bezwzględne - zauważył Marler. - Zabić jednego 
ze swoich, tylko dlatego, że nie może biegać. 
     - Nie mam pojęcia, jak sobie z nimi poradziliście we dwójkę 
podczas tego porwania - powiedział Kuhlmann. - Wiem, że oboje 
jesteście dobrzy, ale mieliście przeciwko sobie pierwszorzędnych 
fachowców. 
     - Nie byliśmy zbyt mili - przyznał Marler. 
     - Jak już mówiłem, potrzebuję choć jednego punktu 
zaczepienia. Może właśnie go mamy. Mały facet próbował spuścić 
coś w toalecie, ale to, co chciał zniszczyć, utknęło w syfonie. 
Jeden ze strażników, którzy przeżyli, odnalazł to i dał do 
dezynfekcji. Przekonałem mojego przyjaciela, szefa tutejszej 
policji, aby mi to dał. Informator hotelowy. Oto on. 
     Wręczył Marlerowi pomarszczoną książeczkę. Ten spojrzał na 
nią i przekazał ją Pauli. 
     - To może być nasz ślad. Hotel "Burgenlandia" w Eisenstadt. 
     Burgenlandia to najbardziej wysunięta na wschód prowincja 
Austrii. Graniczy ze Słowacją, od północy, z Węgrami od południa 
i wschodu. Dzikie, odludne tereny. 
     - Warto by się tam wybrać - powiedziała spokojnym tonem 
Paula. 
     - Nie radziłbym - ostrzegł ją Kuhlmann. - Wciąż nie mogę 
oswoić się z myślą, że Engel zginął z rąk kobiety. 
     - W dobie równouprawnienia, kobiety mogą być bardziej 
bezwzględne od mężczyzn - powiedziała mu Paula. 
     
     Rozdział 2 
     
     Sfatygowane Volvo kombi z dużą prędkością przemierzało 
rozległą równinę na wschód od Wiednia, gdzie rozciągała się 
Burgenlandia. 
     Metalowa karoseria była pogięta, okna pomazane graffiti, 
dzięki czemu nie widać było pasażerów. Na rozjeździe na pustkowiu 
samochód skręcił na północ, kierując się w stronę wzgórza, 
wznoszącego się na sto metrów ponad równiną Na szczycie 
wzniesienia stał długi parterowy budynek. 
     Na siedzeniu za kierowcą o haczykowatym nosie siedziała 
kobieta ubrana w długą czarną szatę. Czarny materiał zakrywał ją 
od czubka głowy, a twarz zasłaniała woalka. Nerwowo ściskała 
białe dłonie. Odwróciła się do krępego i zarośniętego mężczyzny, 
który siedział obok niej. 
     - Dokąd jedziemy? - rzuciła pytanie. 
     - Zamknij się. Popełniłaś błąd - warknął. 
     Nie potrafiła odgadnąć po akcencie, z których stron 
pochodzi. 
     - Co za uprzejmy chłopczyk - zauważyła. 
     - W każdej sytuacji - odpowiedział, mylnie odczytując jej 
wypowiedź. 
     - Zalatujesz prochem. Zabiliśmy dzisiejszego ranka parę 
osób, co? 
     - szydziła z niego. 
     Niezamierzona celność jej uwagi rozwścieczyła go. Zacisnął 
owłosioną dłoń w pięść. Miał ogromną chęć uderzyć ją w twarz i na 
zawsze oszpecić tę wyjątkową twarz. Musiał się jednak opanować. 
Hassan by go zabił, gdyby ją choć tknął. 
     - Koniec gadania - rzucił przez zaciśnięte zęby. 
     - Dlaczego? Bardzo lubię rozmownych mężczyzn. Szczególnie 
prawdziwych mężczyzn. 
     Rzuciła okiem na współpasażera, jej strażnika, i 
rozkoszowała się jego zakłopotaniem. Wiedziała, że mały opryszek 
dałby się jej wodzić za nos. 
     Wrodzona bezczelność przytłumiła strach. Samochód zwolnił, 
gdy kierowca przemykał się przez nie strzeżone przejście 
graniczne z Austrii do Słowacji, nie uczęszczaną boczną drogą. 
     Kobieta patrzyła przed siebie przez czystą przednią szybę, 
ustalając, jaką jadą trasą. Droga pięła się spiralnie po 
zachodniej stronie samotnego wzniesienia. Na szczycie zobaczyła 
długi parterowy budynek, w którym przeszła szkolenie, i teraz 
wiedziała już, kogo spotka. 
     Zdawała sobie sprawę, że nie popisała się w domu przy 
Annagasse, ale miała wtedy wrażenie, że ktoś ją obserwuje. 
Potwierdził to później Roka, krępy mężczyzna, siedzący obok niej. 
Wypytał ją o wszystko w samochodzie, który zabrał ją z cichego 
hoteliku w Wiedniu. Próbował ją zastraszyć, ale tylko ją 
rozbawił. 
     - Co za kobieta śledziła cię na Karntnerstrasse? 
     - Nie wiedziałam, że ktoś mnie śledził. 
     - Obejrzałaś się za siebie... 
     - Oczywiście, żeby się upewnić, że mnie ochraniasz. 
Zauważyłam znak mówiący; że mam się ulotnić z głównego deptaka. 
Skoro zareagowałam natychmiast, to czego ględzisz, bucu? 
     - Ględzisz? 
     - Bucu? Obrażasz Rokę? 
     - Tak często, jak się da... 
     Rozmowa urwała się, kiedy samochód zatrzymał się przy 
wejściu do dziwnego budynku z lekko spadzistym dachem. Dom był 
otynkowany i pomalowany na wściekły zielony kolor. Miał tylko 
kilka małych okien, a każde z nich zasłonięte było przez 
sfatygowane okiennice. Gdy tylko Roka otworzył centralne zamki, 
wyskoczyła z samochodu, podnosząc do góry czarną, szatę, żeby się 
nie potknąć, i znalazła się w palącym słońcu. 
     Tylko nie okazuj strachu, mówiła sobie. Zresztą, wcale nie 
bała się Hassana. 
     Po prostu, traktowała z ostrożnością jego dziecinne triki. 
Podeszła do solidnych drewnianych drzwi, które ktoś przed nią 
otworzył. Przez woalkę dostrzegła szczupłego mężczyznę o 
jasno-brązowej skórze, którego jego podwładni bali się jak 
diabła. 
     - Witaj - powiedział. 
     - Wcale nie chciałam tu przyjeżdżać - rzuciła. - 
Przywieziono mnie pod eskortą, jak więźnia, i to mi się bardzo 
nie podoba. 
     - Przyjmij moje najszczersze przeprosiny - powiedział 
gładko, nisko się jej kłaniając. - Przez to, co się stało na 
Annagasse, pomyślałem sobie, że potrzebujesz trochę pomocy, a 
raczej szkolenia. 
     I prania mózgu, dodała w myślach. Opanowała się, żeby nie 
powiedzieć tego głośno. 
     - Nie zdejmuj, proszę, szaty i woalki - dodał. - A teraz, 
bądź tak dobra i chodź ze mną; 
     Wiedziała, dokąd idzie i co ją czeka. Jednak nie dała po 
sobie poznać, jak mierzi ją to wszystko. Hassan wyjął klucz, 
poprowadził ją szerokim korytarzem o kamiennej posadzce, otworzył 
drzwi i wpuścił ją do niedużego pomieszczenia. 
     W jedną ze ścian wbudowano trzy potężne reflektory. 
Umieszczono je na wysokości oczu i skierowano na wysoki skórzany 
fotel, znajdujący się na środku pokoju. 
     Na ścianie za fotelem, do białego pulpitu przytwierdzono dwa 
filmowe projektory. Do obydwu oparć fotela przyczepiono kajdanki. 
     Już przez to przechodziła. Zanim Hassan zdążył wydać jej 
polecenie, sama usiadła w fotelu. Gdy tylko to zrobiła, 
zrozumiała, że nie powinna okazywać takiej pewności siebie i 
obojętności. Spojrzała ukradkiem na Hassana, który pochylił się, 
aby zakuć jej dłonie w kajdanki. Na jego twarzy nie rysowało się 
zdziwienie - założył, że w duchu kuli się ze strachu i dlatego 
poddaje się wszystkiemu z pokorą. Nie jest zbyt bystry, 
pomyślała. 
     - Wiesz, co się teraz stanie - szepnął jej do ucha. 
     - Tak... - wyszeptała z udawanym przerażeniem. 
     - A zatem, moja droga, zostawię cię na chwilę. 
     Usłyszała trzaśnięcie zamykanych drzwi i zgrzyt klucza w 
zamku. 
     Teraz nie mogła już wstać z ciężkiego przyśrubowanego do 
podłogi fotela. Z ukrytych głośników popłynęła psychodeliczna 
muzyka - dzika i ogłuszająca. 
     Stroboskopowe światła zaczęły migać na niebiesko, czerwono i 
zielono. Na ścianach pojawiły się dziwne obrazy, ludzkie postaci 
poruszające się w rytm muzyki. 
     Jej nozdrza wypełnił zmysłowy zapach, intensywny, powodujący 
zawroty głowy. 
     Pogryzła silnie miętowego dropsa, którego wsunęła do ust, 
wysiadając z samochodu: zneutralizował oszałamiające zapachy. 
     Prymitywne pranie mózgu, pomyślała. Obliczone na całkowite 
zdezorientowanie ofiary. 
     Z półprzymkniętymi powiekami, zaczęła sobie wyobrażać 
ścieżkę prowadzącą na kamienistą plażę w Devon, którą często 
spacerowała. Przywołała w pamięci każdy zakręt, fale morza bijące 
o brzeg, frachtowiec, torujący sobie drogę do najbliższego 
portu.. Zagłuszyła muzykę, wsłuchując się w uderzenia fal o 
brzeg, zneutralizowała szalone obrazy, wirujące po ścianach, 
koncentrując się na kolejnych etapach rejsu frachtowca. 
Zignorowała migające stroboskopowe światła, wyobrażając sobie 
spacer po plaży. 
     Nagle wszystko ustało. Nadal siedziała nieruchomo, kiedy 
usłyszała otwieranie drzwi. Obok niej pojawił się Hassan. 
     Bez słowa odpiął kajdanki. Pozostawiła ręce bezwładnie 
leżące na oparciu fotela. Uderzył ją lekko w policzki, żeby się 
ocknęła. Dalej siedziała niczym woskowa lalka. Pochylił się i 
szepnął jej do ucha: 
     - Możesz wstać. 
     Podniosła się powoli, jakby kosztowało ją to wiele wysiłku. 
Silnymi palcami ścisnął ją za ramię, a ona z trudem ukryła 
obrzydzenie. Poprowadził ją do następnych drzwi, otworzył je i 
wciąż trzymając ją za łokieć, zaczął mówić tym swoim oślizgłym 
głosem. 
     - Dobrze się czujesz, Moja droga? 
     Do diabła z tym twoim "moja droga". 
     - Jak najbardziej - odparła normalnym głosem. 
     - Nie zdejmuj szaty ani woalki. Weź to. 
     Wręczył jej Lugera. Zacisnęła palce na broni, z którą wiele 
godzin spędziła na strzelnicy. Sprawdziła - była naładowana. 
     - Popełniłaś duży błąd na Annagasse - oznajmił jej ponuro. - 
W tym pokoju znajdziesz manekin. Już tu byłaś. Pokaż mi, jak 
powinnaś to była załatwić z Engelem. 
     Bezszelestnie weszła do pomieszczenia, na podłodze którego 
zazwyczaj leżał dywan. Tym razem nie było go, tylko kamienna 
posadzka. Położyła Lugera na najbliższej kanapie i włożyła gumowe 
rękawiczki, które wyjęła z ukrytej kieszeni w czarnej sukni. 
Nakładając je wpatrywała się w potylicę manekina - wyglądał 
niemal jak żywy za antycznym biurkiem. Wiernie zrekonstruowali 
gabinet Engela. 
     Wzięła do ręki Lugera i, uważnie stawiając kroki, ruszyła do 
przodu, podobnie jak w domu przy Annagasse, sprawdzając, czy 
podłoga nie zaskrzypi i nie zwróci uwagi jej celu. Przystanęła i 
szybko spojrzała za siebie. 
     Sprawdziła, czy w pokoju nie ma nikogo. 
     Hassan stał plecami do drzwi, które ukradkiem zamknął. 
Skrzyżował ramiona, a po jego twarzy błąkał się szatański 
uśmieszek. Gestem dłoni kazał jej kontynuować. 
     Manekin przy biurku ani drgnął. Poczuła się nieswojo - 
Engel, człowiek znany ze swojej zdolności koncentracji, też 
siedział nieruchomo jak ten manekin, czytając jakiś dokument. W 
pewnym momencie wrzucił czytaną kartkę do szuflady i z trzaskiem 
ją zamknął. Przyśpieszyła, przestraszona, że ją usłyszał. 
     Teraz poruszała się dużo szybciej. Trzymając koniec lufy 
centymetry od głowy ofiary, nacisnęła spust. Tłumik zagłuszył 
odgłos wystrzału. Górna połowa głowy eksplodowała, rozbryzgując 
po całym biurku i podłodze kawałki kości, włosy i krew. Ciało 
zsunęło się na blat biurka z szeroko rozłożonymi ramionami, 
Podobnie jak Engel. 
     Nieco zszokowana, zareagowała jednak odpowiednio, zdając 
sobie sprawę, że Hassan wciąż ją obserwuje. Dłonią, w rękawiczce 
podniosła jego prawą rękę za rękaw i opuściła, tak że wisiała 
wzdłuż ciała. Pochyliła się i odcisnęła palce jego prawej dłoni 
na pistolecie. Następnie położyła broń na podłodze, w niedużej 
odległości od dłoni. 
     Gdy się podniosła, zmuszając dygoczące kolana do 
posłuszeństwa, podszedł do niej Hassan. Objął ją ramieniem. 
Spojrzała na niego i zobaczyła, że wciąż się uśmiecha. 
     - Bardzo dobrze, moja droga. Zarobiłaś swoje sto tysięcy 
dolarów. 
     Podał jej grubą zaklejoną paczkę. Pochwyciła ją i, patrząc 
przez woalkę, przekonała się, że w jego uśmiechu pojawił się cień 
szatańskiej satysfakcji. 
     - Znów zabiłam prawdziwego człowieka - powiedziała stalowym 
głosem. -To był test psychologiczny. Kim był? 
     - Nikim ważnym, moja droga. Nikt nie będzie za nim tęsknił. 
     Oczywiście, był pod działaniem narkotyków, dlatego się nie 
ruszał. 
     - Znów zabiłam człowieka - powiedziała spokojnie. 
     A potem zrobiła coś, co zaszokowało nawet bezwzględnego 
Hassana - zachichotała. 
     
     Rozdział 3 
     
     Tweed podjął decyzję. Omówił ją z Newmanem, gdy ponownie 
wyszli na spacer do ogrodu "Summer Lodge". 
     - Odłożymy do jutrzejszego wieczoru naszą wizytę u Williego 
i Amosa Lodgea. 
     - Rozumiem, że masz powód, żeby czekać do jutra? - zapytał 
niecierpliwie Newman. 
     - Tak. Po pierwsze, ludzie są mniej skoncentrowani pod 
koniec dnia, jest większa szansa, że coś im się wypsnie. 
Szczególnie przy tak pięknej pogodzie, jaką. Się obecnie 
cieszymy. Chciałbym dotrzeć tam, gdy miejscowi będą siedzieli w 
pubach. Możemy się od nich dowiedzieć czegoś o ludziach, których 
chcemy odwiedzić. 
     - Brzmi rozsądnie. Ale czuję, że istnieje jeszcze jakiś 
powód. 
     - Rzeczywiście, czytasz w moich myślach. Chcę być tu 
uchwytny przez resztę dnia. 
     - Coś cię martwi. 
     - Paula i Marler. Jak wiesz, Kuhlmann zadzwonił do mnie z 
Wiednia. Doniósł mi, że tych dwoje chce pójść za tropem. A mogli 
na coś wpaść, jest pewne miejsce o nazwie Eisenstadt w 
Burgenlandii... 
     Przekazał Newmanowi, czego dowiedział się od Niemca na temat 
informatora hotelowego, którego starał się pozbyć przed ucieczką 
z aresztu jeden z opryszków biorących udział w próbie porwania. 
     - Wyglądają na twardzieli - zauważył Newman. 
     - Jeśli zamieszani są w tę sprawę ludzie tego pokroju, to 
znaczy, że mamy do czynienia z profesjonalistami. Chcę 
powstrzymać Paulę i Marlera przed zapuszczaniem się na własną 
rękę na tak niebezpieczne tereny. Dzwoniłem do hotelu "Sacher", 
ale żadnego z nich nie było. Zadzwonię jeszcze raz. 
     Newman poszedł do hotelu za nim, a następnie udał się do 
baru, natomiast Tweed wszedł na górę do swojego pokoju. Newman 
zamówił podwójną szkocką i usiadł na kanapie niedaleko baru. 
Sącząc whisky analizował, to, czego dowiedział się do tej pory. 
Brakowało jakiegoś ważnego elementu, lecz nie potrafił go 
umiejscowić. 
     Tweed tymczasem zadzwonił z telefonu w swoim pokoju do 
"Sachera", a następnie do Moniki. Miała spokojny głos, ale czuć w 
nim było ulgę, że dzwoni. 
     - Nigdy nie zgadniesz, kto do mnie przed chwilą zadzwonił na 
bezpiecznej linii... 
     - Nie lubię zgadywanek. 
     - Przepraszam. Philip Cardon! Mogę cię z nim połączyć w 
każdej chwili. 
     - Daj go. Przez trzydzieści sekund nie będzie mnie w pokoju. 
     Tweed odłożył słuchawkę na stolik przy szafce, zbiegł na 
dół, po czym zwolnił przed pokojem, w którym znajdowała się 
centralka telefoniczna, i zajrzał do środka. Zobaczył, że 
telefonistka, która pełniła też obowiązki recepcjonistki, zajęta 
jest rozmową z potencjalnym gościem. 
     - Przykro mi, proszę pana. Nie mamy wolnych pokoi. Ale 
biorąc pod uwagę, że jest pan naszym stałym gościem, spróbuję coś 
znaleźć. To mi zajmie parę minut. Może pan poczekać? Świetnie. 
     Tweed pobiegł z powrotem na górę. Podniósł słuchawkę i 
Monika poinformowała go, że Cardon jest na linii. 
     - Nie mam zbyt wiele czasu, Tweed. Dzwonię z Wiednia. 
Kurierzy lecą tędy przez Zurych na Heathrow. Każdy ma ze sobą 
pewną sumę pieniędzy. Gotówką. 
     Do przekazania tej informacji skłonił mnie ciekawy gość, 
zresztą twój znajomy. 
     Mam na myśli Emilia Vitorelliego. Muszę kończyć. 
     - Dziękuję. Odnalazł Newmana siedzącego w barze ze szkocką. 
Tweed odezwał się przyciszonym głosem. 
     - Nowe okoliczności. Jeszcze jeden spacerek po ogrodzie. 
Zabierz ze sobą drinka... 
     Przekazał Newmanowi, czego się dowiedział z rozmowy 
telefonicznej. 
     Podczas spaceru po ścieżkach pomiędzy schludnymi trawnikami 
przybrał ponury, dobrze znany Newmanowi, wyraz twarzy. 
     - Coś cię trapi? - spytał Newman. 
     - Dwa razy dzwoniłem do "Sachera", żeby powstrzymać Paulę i 
Marlera przed wycieczką do Burgenlandii. Za pierwszym razem ich 
nie zastałem, jak już wiesz. Za drugim razem poinformowano mnie, 
że oboje wymeldowali się. Co znaczy, że wprowadzają swój plan w 
życie. Chciałbym być razem z nimi. 
     Podejmę wyjątkowe środki ostrożności. Butler i Nield lecą do 
Burgenlandii jako wsparcie. 
     - Nie dostaną się tam w pięć minut. Będą musieli polecieć do 
Zurychu, potem przesiąść się do samolotu austriackich linii i nim 
dolecieć na lotnisko Schwechat pod Wiedniem. Byłem już w 
Burgenlandii. Dziwne to dobre słowo na określenie tego miejsca. 
Ma się tam uczucie niesamowitej obcości. 
     - Rzeczywiście coś złego wisi tam w powietrzu - przyznał 
Tweed. 
     - Zadziwiające, że Philip Cardon znów wkroczył w nasze 
życie. Minęły chyba ze dwa lata, od kiedy nas opuścił. Co mu 
chodzi po głowie? 
     - Przypuszczałem, że powłóczy się po świecie. Myślę, że 
znudziło mu się życie bez celu, kiedy już pomścił śmierć swojej 
żony, więc kiedy trafił na coś, co przypadkiem miało związek ze 
sprawą,nad którą teraz pracujemy, dał nam znać. 
     - O co chodzi z tymi kurierami, przywożącymi pieniądze do 
Londynu - duże sumy w gotówce? 
     - O tym nic ci jeszcze nie mówiłem. Dlatego tu jesteśmy - 
przynajmniej po części. Zanim powiedział mi o tym Philip, 
wiedziałem, że ktoś przemyca pieniądze do tej części świata. 
Słowacki kurier został przyłapany na Heathrow, po drodze z 
Zurychu, z aktówką pełną banknotów. Na szczęście Jim Corcoran, 
szef ochrony na Heathrow i mój bliski przyjaciel, postanowił 
najpierw zadzwonić do mnie. 
     Poprosiłem go o wypuszczenie Słowaka z pewnym opóźnieniem. 
Kurier miał dokumenty, sfałszowane rzecz jasna, dzięki którym 
wyglądało to na zwykłą transakcję handlową. Butler śledził 
Słowaka swoim samochodem do Dorchester. Potem jego zwierzyna 
skręciła w drogę na Evershot. Niestety, Butler go zgubił. Nie 
skręcił do Evershot, tylko przycisnął gaz do dechy. Nie znalazł 
już Słowaka, gdy minął skręt do Shrimpton. 
     - A my dowiedzieliśmy się, że jedynymi bogaczami w tej 
okolicy są Amos Lodge i William Wellesley Carrington - przy czym 
obydwaj często podróżują na kontynent. 
     - Jak na razie masz rację, ale zaangażowałem w to Keitha 
Kenta, geniusza w ustalaniu, skąd ludzie biorą pieniądze. 
Pamiętasz, zwróciłeś mi uwagę, że droga powietrzna z Wiednia 
prowadzi przez Zurych, gdzie zmienia się samolot. 
     Może to Wiedeń, ale mogą też zabierać je w Zurychu. 
     - Ale dlaczego ta sprawa jest tak ważna? 
     - Ponieważ zadzwonił do mnie Cord Dillon, zastępca dyrektora 
CIA. 
     Amerykańskie satelity zarejestrowały potężne manewry 
czołgowe w jednym z krajów muzułmańskich. Nie w Iraku. Jest tam 
ogromna liczba czołgów; dostarczane są zarówno przez Chiny, jak i 
Rosję. 
     - To brzmi groźnie - przyznał Newman. 
     - Szczególnie jeśli dodamy do tego fakt, iż ten właśnie kraj 
zgromadził wielki zapas broni biologicznej. I nowoczesny gaz 
paraliżująco - drgawkowy. Jeden wdech i oddziały wroga zostają 
zniszczone. 
     - Zatem nasz następny ruch to wizyta w Shrimpton wczesnym 
wieczorem. 
     Wygląda na to, że w sprawę zamieszany jest również Emilio 
Vitorelli. 
     - Chciałbym go jeszcze spotkać. To tajemnicza postać. 
     
     Emilio Vitorelli wyszedł z hotelu "Hassler" i skierował się 
w stronę Ogrodów Borgiów, położonych wysoko nad Rzymem. Podobnie 
jak w Dorset, słońce mocno przygrzewało na bezchmurnym błękitnym 
niebie. Jednak tutaj po południu zaczynał się prawdziwy skwar. 
     Piękne kobiety rzucały mu zalotne spojrzenia. Ignorował je. 
Był czterdziesto-letnim wysokim mężczyzną, o gibkim chodzie. 
Gęste czarne włosy, wysoko sklepione czoło, piękne brwi, męski 
nos oraz pełne usta nad mocną szczęką, na których gościł zwykle 
cyniczny uśmiech, wszystko to powodowało, że zwracał na siebie 
uwagę. Dziś nie uśmiechał się i nie interesowały go kobiety, choć 
swego czasu znany był z niezliczonych podbojów. 
     Miał na sobie elegancki, jasny garnitur od Armaniego i 
poruszał się z gracją równą panterze. Prowadził wiele, często 
podejrzanych interesów, miał kontakty w wyższych sferach 
Mediolanu, Nowego Jorku, Londynu, Paryża i Wiednia. 
     Chodziły pogłoski, że swoją fortunę zdobył piorąc pieniądze 
dla mafii. 
     Niczego nigdy mu nie udowodniono. Stworzył najlepszą agencję 
towarzyską w Europie i mówiono, że zarabiał na szantażowaniu 
elity. I tym razem jego wrogom nie udało się niczego udowodnić. W 
jego agencji pracowały najelegantsze kobiety z arystokracji. 
     Spotkał się z Mario na Pincio, wysoko ponad placem o tej 
samej nazwie. 
     - Śledziłeś nowego kuriera z pieniędzmi dla Anglika? - 
spytał Vitorelli po włosku. 
     - Pieniądze przeszły bezpiecznie - odparł Mario. - W 
Londynie na lotnisku zrobiło się gorąco, bo otworzyli jego 
teczkę. Zaprowadzono go do szefa ochrony, ale po chwili został 
wypuszczony i pojechał prosto do Shrimpton w Dorset. 
     Chyba tak się nazywa? 
     - Tak. 
     Vitorelli zmarszczył czoło. Założył słoneczne okulary od 
Lagerfelda w najmodniejszym kształcie. 
     - Miejmy nadzieję, że jesteśmy na dobrym tropie. 
     - Jesteśmy. - Mario zawahał się, niepewny, czy podjąć temat, 
potem zaryzykował, - Jesteś ostatnio bardzo przygnębiony, Emilio. 
Nic nie wróci już Giny. 
     Kiedyś byłeś taki wesoły, pełen radości życia. 
     Vitorelli spojrzał na niego zza czarnych szkieł. Nikt oprócz 
Mario, jego najbliższego przyjaciela i powiernika, nie ośmieliłby 
się wracać do tej tragedii. 
     Wyczuł zmieszanie przyjaciela i położył mu dłoń na ramieniu. 
     - Masz rację, Mario. Ale potrzeba czasu, żeby się z tym 
pogodzić. 
     Daj mi go jeszcze trochę. 
     - Oczywiście. Chciałem tylko, żebyś wiedział, że się martwię 
o ciebie. 
     - Wiem o tym. 
     - Lepiej już pójdę. To zrozumiałe, że ostatnio wolisz swoje 
własne towarzystwo. 
     - Nonsens. Wpadnij jutro do mojego apartamentu w 
"Hasslerze". 
     Upijemy się. Po zachodzie słońca. 
     - Będę na to czekał z wielką niecierpliwością... 
     Mały, gruby mężczyzna, który Vitorellemu zawsze kojarzył się 
z pluszowym misiem, poszedł sobie. Vitorelli oparł na 
balustradzie szczupłe opalone dłonie i nieobecnym wzrokiem 
spojrzał w dół na maleńkie figurki ludzi wolno spacerujących w 
upale. Powróciły wspomnienia o tragedii, która wydarzyła się dwa 
miesiące temu. 
     Jego małżeństwo z Giną, włoską pięknością, było niemal 
przesądzone. Pod jej wpływem jego natura podrywacza zupełnie się 
zmieniła. Wiedział z całą pewnością, że resztę życia mógłby 
spędzić tylko z Giną. Wtedy pojawiła się ta znienawidzona 
Angielka. 
     Arogancka, przyzwyczajona, że zawsze dostawała to, co 
chciała, zażyczyła sobie Vitorellego. Potraktował ją uprzejmie, 
wyjaśnił sytuację, ale nie chciała o niczym słyszeć. Nie dawała 
mu spokoju, pewna, że dopnie swego. Opowiedział Ginie, jaki ma 
problem, a ona poprosiła, żeby załatwił to taktownie. Pamięta jej 
melodyjny głos: 
     - Jesteś atrakcyjnym mężczyzną Zakochała się w tobie. 
Potraktuj ją delikatnie. 
     Poszedł za radą Giny i zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby 
zniechęcić Angielkę. Na próżno. Nadszedł wreszcie moment, w 
którym Angielka zrozumiała, że on nigdy nie odejdzie od Giny. 
Odrzucenie, uczucie, którego dotąd nie znała, zmieniło miłość w 
nienawiść. 
     Podczas pobytu Vitorelliego w Zurychu, zjawiła się w jego 
willi. 
     Drzwi otworzyła Gina. Angielka wycelowała w jej twarz 
specjalny pojemnik i nacisnęła guzik. Twarz Giny zalał kwas 
siarkowy, na zawsze ją oszpecając. 
     Zrozpaczony Vitorelli zabrał ją do chirurga plastycznego. 
Ten zapewnił Ginę, że wiele można będzie naprawić. 
     - Wiele? - jęknęła Gina. - To znaczy, że do końca życia będę 
miała blizny? 
     - Nie, nie! - zaprotestował chirurg. - Mogę wiele dla pani 
zrobić... 
     Gina zmusiła go do wyznania prawdy i wreszcie przyznał, że 
blizny zostaną już na zawsze. Kwas wżarł się zbyt głęboko. Więcej 
do niego nie poszła. 
     Nie zdejmowała bandaży z twarzy i patrząc w lustro wydawało 
się jej, że widzi maskę, inną kobietę, której twarz została 
zniszczona. 
     Którejś nocy, gdy Vitorelli spał głęboko, wstała ukradkiem z 
łóżka i nałożyła przygotowane wcześniej ubranie. Spokojnym 
krokiem udała się na wzgórze Pincio i, bez sekundy wahania, 
wspięła się na balustradę i skoczyła w przepaść. 
     Vitorelli szalał z rozpaczy, czuł się winny. Poprzedniej 
nocy wypił dużo, żeby szybko zasnąć, bo nie chciał pocieszać 
Giny, co było prawdziwą udręką. 
     To, co wydarzyło się później, zmieniło jego smutek w furię. 
     Odebrał telefon i poinformowano go, że to rozmowa 
międzynarodowa. 
     Zawierała niewiele informacji, wypowiedzianych zadowolonym z 
siebie głosem. 
     Skończywszy, Angielka przerwała połączenie, zanim zdążył 
zareagować. 
     - Ostrzegałam cię, Emilio. Jeśli ja cię nie mogę mieć, żadna 
inna kobieta cię nie dostanie. Żegnam... 
     Wtedy poczuł chęć zemsty i, jak czasem mówią Anglicy, jego 
dusza zamieniła się w żelazo. Do tej pory nie udało mu się 
ustalić miejsca jej pobytu, ale wielu informatorów dostarczało mu 
coraz to nowych faktów. Pewnego dnia sprawiedliwości stanie się 
zadość. Działał bardzo ostrożnie, zdając sobie sprawę, że pływa 
po niebezpiecznych wodach. 
     
     Rozdział 4 
     
     Mężczyzna, nazywający siebie Hassanem, przeszedł szybko w 
kąt pokoju, który znajdował się w przedziwnym domu na Słowacji, 
na skraju kamieniołomu, opadającego w dół prawie sto metrów. W 
kącie pokoju stał masywny stalowy sejf. Wykręcił kombinację, 
zamaszystym ruchem otworzył drzwiczki, wyjął teczkę i zamknął 
sejf. 
     Zabrał teczkę z tajemniczymi hieroglificznymi znakami na 
skórzanej okładce do swojego biurka. Usiadł i otworzył ją. 
Znajdowało się w niej kilka stron maszynopisu. Zajął się tą, na 
której zapisano nazwiska członków Institut de la Defense. 
     Podobnie jak zrobił to Engel, Hassan wykreślił nazwiska 
siedmiu zamordowanych członków. Jednak na jego liście znajdowały 
się nazwiska trzech kobiet. 
     Wszystkie były atrakcyjne, lecz o odmiennych charakterach. 
Listę sporządził Anglik z Dorset i, jak na razie, jego 
przewidywania co do tego, która z kobiet przypadnie do gustu 
konkretnemu mężczyźnie z listy, okazały się trafne. 
     Hassan wykreślił Norberta Engela. Przy jego nazwisku 
znajdowały się inicjały T. L., Kobiety niedawno poddanej 
szokującej terapii w pokoju szkoleniowym. 
     Hassan miał zwyczaj mówienia do siebie na głos, gdy 
pracował: - Następnym celem jest Pierre Dumont. Bardzo ważny 
człowiek. Genialny strateg. Widzę, że nasz przyjaciel z Dorset 
zaproponował Simone Carnot. Dumonta muszą pociągać wysokie 
rudowłose kobiety. Mieszka na peryferiach Zurychu. Muszę 
skontaktować się z Simone, dostarczyć jej informacje o 
Dumoncie... 
     
     Był wczesny wieczór, kiedy Newman wiózł Tweeda wiejską drogą 
w stronę Shrimpton. Lazurowe niebo nad drzewami, okalającymi 
drogę z obu stron, było bezchmurne. Tweed nie odezwał się od 
wyjazdu z "Summer Lodge". 
     Nagle się wyprostował. 
     - Zatrzymaj samochód, Bob. 
     Zareagował natychmiast. Od początku podróży nie widzieli ani 
jednego samochodu. Tweed przechylił się do niego i przekręcił 
kluczyk w stacyjce, wyłączając silnik, po czym nacisnął guzik, 
otwierający okno po jego stronie Mercedesa. 
     - Posłuchaj - powiedział. 
     - Czego? Nic nie słyszę. 
     - Właśnie. W tej części Dorset panuje niesamowita cisza. 
Zauważyłem to, gdy samotnie wyszedłem z naszego hotelu na spacer. 
To dziwne, a nawet denerwujące. 
     - Uważasz, że to coś znaczy? 
     - W takim miejscu może się dziać dosłownie wszystko i nikt 
by nie zauważył. 
     Od kiedy tu dojechaliśmy, nie widzieliśmy ani jednego 
radiowozu policyjnego. 
     Ta część Anglii jest ukryta przed resztą świata. Może to 
zabrzmi dziwacznie, ale szóstym zmysłem wyczuwam, że dobrze 
trafiliśmy. Zatrzymaj samochód, kiedy dotrzemy na peryferie 
Shrimpton. 
     Newman zatrzymał wóz, gdy tylko zobaczył pierwsze domy. 
Wykręcił tak, żeby w razie niebezpieczeństwa mogli natychmiast 
ruszyć. Tweed wysiadł i poczekał, aż Newman zamknie samochód. 
Znów opadła go ta sama przytłaczająca cisza. Ruszyli główną ulicą 
wsi o nazwie High Lane. 
     Tweed natychmiast poczuł, że coś jest z tą wsią nie w 
porządku. Droga była wybrukowana, a po jej obu stronach w 
ciasnych rzędach stały wiekowe piętrowe kamienne domy, połączone 
werandami. Teraz wyglądały na opuszczone. 
     Okna zasłaniały poniszczone firanki, nie pozwalające zajrzeć 
do środka. Drewniane drzwi wejściowe od lat nie były malowane. 
Lecz Tweeda najbardziej niepokoił brak ludzi. Żadnych oznak 
życia. Newman miał podobne odczucia. 
     - Wewnątrz tych domów musi być bardzo ciemno, a nie 
widziałem, żeby w którymś z nich paliło się światło. 
     - Też to zauważyłem. Zupełnie jakbyśmy szli przez opuszczoną 
wioskę. 
     Niesamowity nastrój. Nigdzie nie widać też anten 
telewizyjnych. 
     Szli w ponurej ciszy, która stawała się coraz bardziej 
uciążliwa. 
     Tweed zauważył, że ulica była oświetlona jedynie przez 
dziwaczną wiekową lampę, zawieszoną na zardzewiałym uchwycie 
przymocowanym do ściany jednego z domów. Prawie dotarli do końca 
pustej ulicy, kiedy Newman gwizdnął cicho. 
     - Tam jest pub, nazywa się "Pod Psem i Gwizdkiem". Do tego 
jest otwarty, a w środku jasno oświetlony. 
     - Wchodzimy - zdecydował Tweed. - Jeśli są tam miejscowi, ty 
rozmawiasz, a ja obserwuję... 
     Tak jak przewidywał, wnętrze pubu miało niskie sklepienie 
podtrzymywane grubymi dębowymi belkami. Pomiędzy nimi dostrzegł 
brzeg drewnianego, wypolerowanego na połysk baru. Róg przy 
ścianie po prawej zajmował kominek z cegły. 
     Doliczył się sześciu mężczyzn w lokalu - część opierała się 
o bar, inni siedzieli przy małych stołach w rogu, każdy z kuflem 
piwa w dłoni. 
     Newman poprowadził ich do baru, uśmiechnął się do 
jowialnego, rumianego barmana, który przywitał go jak bywalca. 
     - Czym mogę służyć, panowie? Dobry wieczór. 
     - Poproszę kufel ciemnego piwa - powiedział Newman. 
     - Dla mnie to samo - rzucił Tweed. Nie cierpiał tego piwa, 
ale musieli się wtopić w otoczenie. - Cichy dziś wieczór w 
wiosce. 
     - Każdy wieczór jest tu cichy - odparł barman. - Cicho jak w 
grobie. -Szybko się poprawił. - Pomyślą panowie, że przyjechali 
na cmentarz. 
     To taki mój niewinny dowcip - dodał pośpiesznie, podając 
piwo. 
     Tweed rozejrzał się po pubie. Klientami byli bez wątpienia 
miejscowi - prawdopodobnie robotnicy rolni. Większość miała na 
sobie koszule z podwiniętymi rękawami i sztruksowe spodnie 
pobrudzone ziemią; twarze mieli ogorzałe, jak ludzie, którzy 
większość życia spędzają na świeżym powietrzu. Newman odwrócił 
się do mężczyzny, stojącego obok. 
     - Mam w okolicy paru znajomych: Nie widziałem ich od lat. 
Jeden to kapitan Wellesley Carrington. Wciąż tu mieszka? Mam 
nadzieję, że się nie wyniósł. 
     - Kapitan - podchwycił barman. - Nadziany gość. Proszę mnie 
źle nie zrozumieć. Wpada tu od czasu do czasu na kufelek, jak my 
wszyscy. 
     Kłopot polega na tym, że często jest za granicą. Spytajcie 
Jeda, tego tam, a powie wam więcej niż powinien. 
     Newman odwrócił się do miejscowego o siwych włosach i 
zgarbionych plecach. 
     - Dalej, Jed. - Newman uśmiechnął się szeroko. - Nie daj się 
prosić. 
     - Taki trochę pies na kobiety. Widziałem, jak przyjeżdżały 
do niego prawdziwe ślicznotki. Pierwsza klasa - przynajmniej tak 
były ubrane. Jak z tych fotek z modelkami, co się je ogląda w 
gazetach. Chętnie bym spędził z taką godzinkę lub dwie. 
     Porozumiewawczo mrugnął okiem, a barman, który nie 
przepuścił żadnej rozmowie, wtrącił swoje trzy grosze. 
     - Spójrz prawdzie w oczy, Jed, te czasy już dawno minęły. 
Jedyne, co ci zostało, to obrazki w tej twojej starej, zboczonej 
głowie. 
     - Mógłbyś się zdziwić - odpowiedział oburzonym tonem Jed. 
     - Wciąż mieszka w tym samym miejscu? - spytał Newman 
mimochodem. 
     - Gołębnik to wciąż gniazdko dla jego ptaszków - powiedział 
Jed, wciąż gromiąc wzrokiem barmana. 
     - Dawno tu byłem i zapomniałem, jak się tam dostać - rzucił 
Newman. 
     - Pan samochodem? To dobrze. Jak pan wyjdzie z pubu, trzeba 
skręcić w prawo i jechać jakiś kilometr, aż do bramy po prawej. 
Zupełne pustkowie. 
     - Umknęło mi pańskie nazwisko - powiedział barman, 
wycierając szklankę do połysku. 
     - Dick Archer - odpowiedział szybko Newman. - Zajmuję się 
komputerami. 
     - Założę się, że robi pan na nich fortunę. 
     - Da się wyżyć. 
     - Mam tu w okolicy starego znajomego - odezwał się Tweed. - 
Amos Lodge. 
     Ten to dopiero ma łeb. A jako główny inspektor towarzystwa 
ubezpieczeniowego spotkałem niejednego. Tylko że zgubiłem jego 
adres. 
     Zadając zawoalowane pytanie, patrzył na Jeda. Ten połknął 
haczyk, ignorując ostrzegawcze spojrzenie barmana. 
     - Wciąż mieszka w Minotaurze. Pracowałem kiedyś w jego 
ogrodzie. Ma duży, kryty strzechą dom. Jak miniecie dom kapitana, 
skręćcie w pierwszą ulicę na prawo. Country Lane - przejedzie 
tamtędy tylko jeden samochód. 
     Dom stoi kilometr dalej przy tej drodze. Nie można go 
przegapić. Nikt inny tam nie mieszka. 
     - Amos był tu ze dwa razy - wtrącił barman. - I ma pan 
rację. Jest tak wykształcony, że nie rozumiem nic z tego, co 
mówi. 
     Tweed pomyślał, że jego taktyka zadziałała. Zdradzając swój 
zawód, wzbudził zaufanie barmana. Postanowił to wykorzystać i, 
znów wpatrując się w Jeda, ukrył pytanie w wypowiedzi: 
     - Gdy szliśmy drogą, zauważyliśmy, że wszystkie domy 
wyglądają na opuszczone. Żadnych oznak życia. -- To cicha wioska 
- zaczął barman. 
     - To nic nie wyjaśni tym panom - wtrącił się Jed. - Cała 
wieś należy do gościa, który się nazywa Shafto. Wynajmuje domki 
ludziom, którzy dla niego pracują. Ja mieszkam w jednym z nich. 
Rozumiem, czemu pan tak mówi. Dziwne sprawki dzieją się w 
niektórych domkach. 
     - Jed... - ostrzegł go barman, przestając czyścić szkło. 
Newman zdążył już postawić Jedowi kolejny kufel piwa, widząc, jak 
szybko wychylił poprzedni. Wieśniak był już nieźle wstawiony, ale 
wciąż co nieco kojarzył. Gdy mówił do Tweeda, jego oczy nabrały 
przebiegłego wyrazu. 
     - Nie mogłem raz spać z gorąca. Wstałem, ubrałem się i 
wyszedłem na drogę, żeby się przejść. Zobaczyłem, jak z domku 
obok wychodzi Arabka. 
     Widziałem, jak idzie do końca wsi, mija pub "Pod Psem i 
Gwizdkiem". A potem usłyszałem, jak ktoś zapuszcza silnik 
samochodu. Pojechała... 
     - Miewa koszmary... - zaczął barman. 
     - Czemu pan sądzi, że to była Arabka? - dopytywał się Tweed. 
     - Bo tak była ubrana - ciągnął Jed. - Miała na sobie coś 
czarnego, była cała zasłonięta. A na głowie miała czarny welon i 
tę rzecz, którą noszą Arabki. 
     Widziałem to w gazetach. Co ona robi w takim miejscu? 
     - Tylko tę Arabkę pan tu widział? - spytał Tweed. 
     - Tylko ją. Ale była trzecia w nocy. Zazwyczaj kimam o 
takiej porze. 
     - To mogła być ekstrawagancko ubrana kobieta - stwierdził 
Tweed. 
     Z trudem przełknął resztkę piwa, potem spojrzał na zegarek. 
Newman zrozumiał aluzję. 
     - Lepiej ruszajmy w drogę - powiedział. - Jeszcze jeden 
kufelek dla Jeda. 
     Rzucił pieniądze na bar i wyszedł za Tweedem. Gdy szli do 
samochodu, wymieniali uwagi. - Znajdujemy się we właściwym 
miejscu - stwierdził Tweed. 
     - Na to wygląda. Który najpierw? - spytał Newman. 
     - Willie, znany również jako kapitan Wellesley Carrington. 
     Wpadniemy do niego po drodze. Chcę z nim pierwszym 
rozmawiać. Miejmy nadzieję, że nie wyruszył w jeden ze swoich 
zagranicznych wojaży. 
     Pomalowana na złoto brama z kutego żelaza była otwarta, a 
kręty podjazd prowadził do Gołębnika, prawdziwej perły 
gregoriańskiej architektury. 
     Na asfaltowym parkingu tuż obok wejścia do domu, stało 
nowiutkie czerwone Porsche. 
     Newman wolniutko podjechał do samochodu i zatrzymał się. 
     - Facet nie ma co robić z pieniędzmi - zauważył. - Ta brama 
musiała kosztować parę funtów. A Bóg jeden wie, co on ukrywa w 
tym garażu na dwa samochody, z boku domu. Pewnie Rollsa. 
     Tweed nic nie odpowiedział, tylko minąwszy samochód wszedł 
po kamiennych schodach na werandę i stanął przed świeżo 
lakierowanymi drzwiami. 
     Nacisnął dzwonek i czekał. Po kilku minutach drzwi otworzyły 
się i stanął w nich Wellesley Carrington. Rzucił okiem na Tweeda, 
po czym jego twarz rozjaśnił radosny uśmiech. 
     - Co za miła niespodzianka. Dawno się nie widzieliśmy. 
Zapraszam do środka wraz z przyjacielem. Czy to nie jest 
przypadkiem Robert Newman, ten słynny korespondent zagraniczny? 
     - I owszem - odparł Newman bez specjalnego entuzjazmu. 
     Natychmiast poczuł antypatię, co nie zdarzało mu się często, 
do człowieka stojącego w łukowatym wejściu. Miał ponad sto 
osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Był dobrze zbudowany i 
roztaczał wokół aurę bezczelnej pewności siebie graniczącej z 
agresywnością. Sposób mówienia zdradzał edukację w dobrej 
prywatnej szkole, natomiast sposób bycia pozwalał sądzić, iż 
zdaje sobie sprawę z przynależności do elity. 
     Miał jasno-brązowe gęste włosy i takiego samego koloru 
wąsik. Oczy były lodowato niebieskie, a na grubych zmysłowych 
wargach nad kwadratową szczęką błąkał się obłudny uśmieszek. 
     Kobieciarz, powiedział sobie Newman. Ale twarda sztuka, 
trzeba na niego uważać. Mężczyzna, przekonany, że potrafi 
zapanować nad każdym w każdej sytuacji. Podał rękę Tweedowi, a 
następnie Newmanowi. Miał mocny uścisk. 
     Pozornie sprawiał wrażenie towarzyskiego, zadowolonego z 
wizyty znajomych. 
     Dlaczego więc Newman wyczuwał, że pojawili się w 
nieodpowiednim dla niego momencie? 
     - Nie stójmy w progu - powiedział ożywionym głosem. 
     - Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy ci kłopotu - zasugerował 
Tweed, czym przekonał Newmana, że również wyczuł rezerwę w 
zachowaniu gospodarza. 
     - Zawsze możemy wpaść kiedy indziej - ciągnął Tweed - tylko 
że nie mogliśmy się do ciebie dodzwonić - skłamał gładko. - 
Powiedz, jeżeli przeszkadzamy, Willie. 
     - Do diabła! Przecież was zaprosiłem. Wejdźcie do środka, 
panowie. 
     Wypijemy drinka na dobry początek. 
     Tweed wszedł do średniej wielkości holu. W pokrytych 
boazerią ścianach znajdowały się płytkie nisze, a w nich wazony z 
kwiatami. Willie poprowadził ich do otwartych drzwi, za którymi 
znajdował się salon, rozciągający się na całą szerokość domu. 
     Pomieszczenie było bogato i gustownie urządzone. Znajdowało 
się w nim mnóstwo antyków oraz kanapa wielkości sporego 
pojedynczego łóżka, kilka foteli, podświetlany barek z napojami, 
różnego rodzaju orientalne objects d art na stolikach do kawy; 
pewnie pamiątki z podróży, domyślił się Newman. Jego uwagę 
zwróciła jednak spoczywająca na kanapie piękna brunetka z 
podwiniętymi, bardzo zgrabnymi nogami, których nie starała się 
ukryć. Willie dokonał prezentacji. 
     - Panowie, to jest Celia, moja dziewczyna. Celio, kochanie, 
to pan Tweed i pan Newman. 
     - Masz ciekawych przyjaciół, Willie - zauważyła Celia, 
wpatrując się w Newmana. - Jaka szkoda, że akurat muszę wyjść. 
Jeszcze jedno cholerne przyjęcie, na które zgodziłam się pójść w 
chwili słabości. Beznadziejna nuda, ale przyjęłam już 
zaproszenie. 
     Wychyliła kieliszek o smukłej nóżce. Zdaniem Tweeda był w 
nim szampan. 
     Wstała, poprawiając niebieską obcisłą sukienkę, która 
okazała się trochę pognieciona. Pocałowała Williego w policzek i, 
posławszy obu gościom zniewalający uśmiech, wyszła eleganckim 
krokiem modelki. Po chwili usłyszeli pracę silnika Porsche i pisk 
opon. 
     - Wyjątkowa dziewczyna - zauważył Willie. 
     - Założę się, że za każdym razem mówi pan to samo - 
sprowokował go Newman. 
     Na twarzy Williego na ułamek sekundy pojawił się gniew, po 
czym wrócił na nią szeroki uśmiech. 
     - Czego się napijecie? 
     - Poproszę podwójną szkocką. Bez lodu - powiedział Newman. 
     - Dla mnie kieliszek wina - odparł Tweed, który stronił od 
mocniejszych alkoholi. 
     Zdjął okulary i przetarł je czystą chusteczką, następnie 
zajął miejsce Celii na kanapie. Włożył okulary i rozejrzał się 
wokół. Na końcu pokoju znajdowały się szeroko otwarte drzwi 
prowadzące do dużego ogrodu. 
     Ogród porośnięty był schludnie przystrzyżonym trawnikiem, na 
którym dostrzegł dziwny kamienny łuk, pokryty tajemniczymi 
znakami. Miał wyraźnie arabski charakter. Willie, który wnosił na 
tacy drinki, zauważył jego spojrzenie. 
     - Później zabiorę was do ogrodu. To kamienne cacko 
przywieziono mi statkiem z Bejrutu. Mam zwyczaj przywozić 
pamiątki z zamorskich wojaży. 
     Zdrowie. 
     - Zdrowie! - powiedział Newman, który siedział na jednym z 
foteli. 
     - Podobała mi się ta Celia. Jak ma na nazwisko? 
     - Aha! - Willie przysiadł na oparciu kanapy, której 
przeciwległy brzeg zajmował Tweed. - Od razu rozpoznam 
podrywacza. Nie zdradzę jej nazwiska. To moja dziewczyna. Proszę 
pić, zaraz doleję. 
     Tweed dobrze się bawił. Zdawał sobie sprawę, że Newman 
zamierzał odnaleźć dziewczynę, aby wyciągnąć z niej informacje, 
bez żadnych podtekstów erotycznych. 
     - Nie znosi pan rywalizacji - pokpiwał Newman z ich 
gospodarza. 
     Rozpoznał już charakter Williego. Ten facet rozdeptywał 
ludzi na swojej drodze, jeśli mu na to pozwalali. Szanował tylko 
tych, którzy nie dawali się zastraszyć jego teatralnej agresji. 
     - Tak pan sądzi? - Willie sączył swojego Grand Mariner. - 
Cóż, nie doszedłem do tego, co mam, nie rozgniatając po drodze 
paru gości, w tym takich jak pan, rzecz jasna. Świat stał się 
niebezpiecznym miejscem - powiedział otwarcie. - Wszystko 
sprowadza się do walki o przetrwanie. O to w końcu chodzi - kto z 
nas przetrwa. 
     Newman poczuł, że zaczyna lubić Williego, bo ten wyrasta 
ponad przeciętność. 
     Szedł obraną przez siebie drogą, nie przejmując się opiniami 
otoczenia. Miał ujmujący uśmiech i Newman rozumiał, czemu podoba 
się kobietom. 
     Jego energia i nonszalancki sposób bycia przemawiały do płci 
przeciwnej. Równie dobrze dogadywał się z mężczyznami, pod 
warunkiem, że mieli silny charakter. 
     - Powiedz mi jeszcze raz, Willie - zaczął znienacka Tweed. - 
Czym ty się właściwie zajmujesz? 
     - Dostarczam to, czego Zachód potrzebuje od Wschodu. 
Dostarczam to, czego Wschód chce od Zachodu. Skrzynie szkockiej, 
którą właśnie pije Newman, do krajów muzułmańskich. Sprzedaję ją 
z dziesięciokrotnym zyskiem. Są też pewne rzeczy, których oni 
pragną, a których nie dotknąłbym końcem długiego kija. 
     Dałem im to jasno do zrozumienia i oni to szanują. Naleję 
jeszcze kolejkę i przejdziemy się po ogrodzie... 
     Newman poprosił o wodę mineralną, wyjaśniając, że prowadzi. 
Tweed przykrył dłonią opróżniony w połowie kieliszek wina. Willie 
wzruszył ramionami i napełniwszy ponownie swoją szklankę Grand 
Mariner, poprowadził ich na zewnątrz. 
     Na dworze zrobiło się chłodniej. 
     Okazały ogród otaczały kępy rododendronów, osłaniając go 
przed wścibskimi spojrzeniami. Poszli za Williem kamienną 
ścieżką, i dotarli do niezwykłego łuku. 
     Tweed zatrzymał się pod nim i przyjrzał wyrytym napisom. 
Były w języku arabskim. 
     - Co te napisy znaczą? - spytał. 
     - Nie mam pojęcia - powiedział szorstkim głosem gospodarz. 
     - Nie mówisz po arabsku, robiąc interesy na Bliskim 
Wschodzie? 
     - Nauczyłem się mówić w tym języku - rzucił Willie od 
niechcenia. - Na tyle, żeby móc się targować. Ale nie znam ich 
pisma. Kontrakty są zawsze pisane po angielsku. 
     Chodźmy, jest tu wiele innych atrakcji. 
     Rzeczywiście. Krętą ścieżką dotarli do dużego stawu, na 
środku znajdowała się wyspa, a na niej niezwykła rzeźba w 
kamieniu. Głównymi postaciami byli mężczyzna i kobieta, opleceni 
przez węża. Newmana uderzyła przesycona erotyką estetyka. 
     Ogarnęła ich, tak typowa dla tej części Dorset, martwa 
cisza, gdy minęli zakręt i dotarli do następnego stawu. Na jego 
środku też była wyspa. 
     Newman zatrzymał się i zapatrzył przed siebie. Na wyspie 
stała starożytna ośmiokątna, podobna do świątyni budowla. Jego 
jednak zaintrygowały duże okna, zamalowane na czarno. 
     - Co to jest, na Boga? - spytał Tweed. 
     - Nie mam pojęcia - odparł Willie. - Ale podobało mi się, 
więc sprowadziłem to sobie statkiem. Chodźmy dalej - powiedział 
pośpiesznie i poszedł przodem. 
     Newman zaintrygowany, czemu Willie próbował ich stąd szybko 
zabrać, zwolnił kroku. Gdy się odwrócił, zobaczył, że jedna część 
okna była otwarta, a wnętrze oświetlał perski lampion. Pod nim 
stało duże podwójne łóżko przykryte ozdobną kapą. Willie obejrzał 
się i zobaczył, czemu przygląda się Newman. 
     - Dostaję się tam łodzią - powiedział. - Idealne miejsce, 
żeby uciąć sobie drzemkę, przemyśleć jakiś problem, nie będąc 
odrywanym telefonami czy faksami. 
     Nazywam to moją samotnią. Czasami potrzebuję prywatności. 
     - Nie wątpię - powiedział ironicznie Newman. 
     Miał na myśli Celię. Lekkie zmieszanie Williego, gdy 
przyjechali, i pośpieszne wyjście dziewczyny, To nie jest zwykła 
świątynka dumania, pomyślał i poszedł za Tweedem. 
     Przeszli wąską alejką, otoczoną dwumetrowym żywopłotem. Gdy 
znaleźli się w gęściej zarośniętej części ogrodu, Willie pokazał 
im coś ręką. 
     - Jeszcze jeden staw. Lubię wodę. 
     Tweed stał nieruchomo i patrzył. Ten duży zbiornik wodny 
miał kształt półksiężyca. I tym razem prawie na środku stawu 
znajdowała się wyspa. 
     Również wyglądała jak półksiężyc, dopasowując się do 
kształtu stawu. Połowę jej powierzchni zajmował osobliwie 
wyglądający niski budynek. Zbudowany z kamieni o nieregularnych 
kształtach skojarzył się Tweedowi z malowidłami z czasów 
starożytnej cywilizacji asyryjskiej. Szczególnie interesująca 
wydała mu się kamienna tablica przymocowana do jednej ze ścian. 
Odwzorowano na niej współczesną turecką flagę. 
     - To taki żarcik - powiedział Willie. 
     - Zauważyłem, że przy każdym stawie w trzcinach ma pan 
ukrytą przystań, gdzie jest przycumowana łódź - powiedział wolno 
Tweed. - Pewnie w ten sposób dociera pan do każdej wyspy. 
     Sposób zachowania Williego zmienił się diametralnie. 
     - Czas wracać do środka. Zrobiło się chłodno - powiedział 
obcesowym tonem. 
     Po tych słowach szybkim krokiem poszedł do domu tą samą 
drogą, nie zwalniając, póki nie dotarli do salonu. Podszedł do 
barku, napełnił swoją szklankę, odwrócił się w stronę gości. 
     - Po jednym na drogę? 
     - Nie dla mnie - powiedział Newman. 
     - Pasuję - odparł Tweed. - Willie, dziękujemy za gościnność. 
Będziemy w kontakcie. 
     - Koniecznie - powiedział Willie bez entuzjazmu. 
     Tweed i Newman pożegnali się i poszli do samochodu. Nie 
padło ani jedno słowo, kiedy jechali podjazdem. Gdy minęli bramę, 
Tweed powiedział: 
     - Skręć w prawo. Wypatruj drogi do domu Amosa. - Otworzył 
okno. -Potrzebuję świeżego powietrza. 
     - Gołębnik - powiedział Newman. - Nazwa rezydencji co 
najmniej nietrafiona, jakby mnie kto pytał. Jedynie front domu 
zrobił na mnie wrażenie. 
     Wewnątrz czuć w nim było atmosferę rzymskich orgii. 
     - Może zbyt mocno powiedziane - powiedział Tweed zamyślonym 
głosem. 
     - Ale na pewno wie, jak zrobić wrażenie na gościach z 
Bliskiego Wschodu. 
     Przekonasz się, że Amos Lodge bardzo się od niego różni. 
     
     Rozdział 5 
     
     Tego samego dnia Butler i Nield otrzymali przez Monikę 
rozkaz od Tweeda, zgodnie z którym mieli lecieć do Wiednia, żeby 
pomóc Pauli i Marlerowi. Z Heathrow odlecieli do Zurychu, gdzie 
udało im się złapać samolot Austrian Airlines do Wiednia. 
     - Mam nadzieję, że zdążymy do nich dołączyć - powiedział 
Butler. 
     - Zdążymy. Nie ma problemu - odpowiedział Nield, siadając 
obok swojego partnera. 
     Obydwaj bardzo się różnili wyglądem i temperamentem. Harry 
Butler był dobrze zbudowany, silny i zawsze czymś przejęty. Miał 
około czterdziestki i nie za bardzo zwracał uwagę na wygląd. 
Ubrany był w wiatrówkę i pogniecione szare spodnie. Plecak 
wrzucił na półkę nad ich głowami. Podróżowali jako turyści. 
     Pete Nield był szczupły, z małym wąsikiem. Miał około 
czterdziestki i był dumny ze swojego wyglądu i z tego, że 
przyciągał uwagę wielu kobiet. Tym razem, żeby się dopasować do 
kolegi, założył czarny dres Adidasa z białymi lampasami. Wciąż 
jednak prezentował się o niebo lepiej od Butlera. 
     - Uważam, że powinniśmy wpaść do "Sachera", zanim wyruszymy 
do tej Burgenlandii - zaproponował Butler, który zawsze planował 
z wyprzedzeniem. 
     - Zgadzam się - powiedział Nield. - Liczę, że coś ich skłoni 
do powrotu do "Sachera", zanim znikną bez śladu. Monika wynajęła 
nam samochód, który zabierze nas z lotniska. 
     - Monika nigdy o niczym nie zapomina. 
     - Jest najlepsza. 
     Spojrzał na zegarek. Mimo iż z pozoru był opanowany, również 
się martwił. 
     Próba porwania Pauli oraz krwawa ucieczka z więzienia trzech 
zbirów, dowodziła, że mają do czynienia z bezwzględnymi ludźmi. 
     Postanowił się odprężyć. Gdy maszyna startowała, skrzyżował 
palce na szczęście. 
     
     Rzeczywiście coś zatrzymało Paulę i Marlera w Wiedniu. Gdy 
wymeldowali się z hotelu, Marler zdecydował, że musi mieć Paulę 
na oku. Zamknęli swoje rzeczy w bagażniku BMW, który Marler 
wynajął, i zaparkował w garażu blisko hotelu: 
     - Przejdziemy się Karntnerstrasse - powiedział. - Mamy tylko 
dwa pistolety. 
     To nam nie wystarczy, ale znam niezłego dostawcę, 
oczywiście, odpowiednio sobie policzy. 
     - Chcesz kupić Armalite? 
     - Jest na mojej liście. 
     Gdy doszli do katedry, Marler zaprowadził Paulę do 
zatłoczonego sklepu, kazał jej czekać w dziale z bielizną damską 
Nie mógł jej zabrać do handlarza bronią, gdyż ten nalegał na 
dyskrecję. 
     Marler sprawdził, czy nikt go nie śledzi i wszedł do galerii 
sztuki przy Garben  
     - uliczce zabudowanej starymi domami, biegnącej od katedry, 
prostopadle do Karntnerstrasse. Zdawał sobie sprawę, że znajduje 
się niedaleko miejsca, w którym trzech opryszków usiłowało porwać 
Paulę, zanim nie wkroczył do akcji, więc był bardzo ostrożny. 
Ukradkiem wszedł do galerii. 
     Właściciel, Alexander Ziegler, stał ze skrzyżowanymi 
ramionami, przyglądając się kobiecie, która jego zdaniem nie 
zamierzała kupić żadnego obrazu. Przywitał po angielsku Marlera. 
     - Witam pana. Nie widzieliśmy się szmat czasu. 
     Ziegler był potężnym mężczyzną, ubranym w elegancki, ciemny 
garnitur. 
     - Przyszedłem obejrzeć tego Moneta, w sprawie którego pan do 
mnie dzwonił. 
     - Czeka tu na pana. Anno! - zawołał. - Przypilnuj galerii 
przez kilka minut. 
     Gdy otwierał drzwi, pojawiła się szczupła kobieta o ciemnych 
włosach, związanych z powodu upału w koński ogon. Ziegler 
wprowadził Marlera do pomieszczenia i zamknął drzwi na klucz. Na 
sztalugach wisiało płótno wyglądające jak obraz Moneta, ale bez 
wątpienia fałszywe. 
     - Śpieszy mi się - powiedział Marler. 
     Wręczył Zieglerowi listę zakupów oraz dużą płócienną torbę, 
którą zdjął z ramienia. Transakcja nie trwała dłużej niż kilka 
minut. Ziegler wrócił z piwnicy z torbą wypełnioną bronią i 
amunicją. 
     Marler zapłacił gotówką Zaraz potem znalazł się z powrotem w 
sklepie. Paula oglądała właśnie bieliznę. 
     - Bardzo seksowne - pochwalił ją Marler. 
     - Nie w moim stylu. Gdzie teraz? 
     - Z powrotem na Karntnerstrasse. Będę szedł kilka kroków za 
tobą. 
     Kieruj się w stronę garażu. 
     Paula czuła się bezpiecznie mając świadomość, że Marler 
idzie za nią W połowie deptaka wyczuła, że ktoś ją śledzi. 
Rzuciła okiem na drugą stronę ulicy i zauważyła małego, krępego 
zbira, jednego z tych, którzy usiłowali ją wepchnąć do limuzyny. 
Zatrzymała się, przyglądając się jakiejś wystawie, nie zdając 
sobie sprawy, że Marler zauważył już jej ogon. 
     
     Roka przyleciał ze Słowacji helikopterem z jasnymi rozkazami 
od Hassana. 
     Przeraziła go zawziętość w jego głosie. 
     - Widziałeś kobietę, która śledziła nasze spotkanie z 
Engelem. Wróć tam i odnajdź ją, jeśli ci życie miłe. 
     Roka zatrzymał się w hotelu "Sacher", ponieważ widział, jak 
Paula wychodzi z niego w towarzystwie szczupłego mężczyzny w 
lnianym garniturze. 
     Zaczął ich śledzić, trzymając się w pewnej odległości. 
Doszedł do wniosku, że nadarza się świetna okazja, kiedy weszła 
do sklepu, ale stwierdził, że sklep jest zbyt zatłoczony. 
     Potem szedł za nią Karntnerstrasse, zdecydowany zabić ją 
nożem sprężynowym, jeśli nie uda mu się zmusić jej do pójścia do 
samochodu. Hassan nie mógłby  jej wtedy przesłuchać, ale 
odetchnąłby z ulgą, że usunięto mu ją z drogi. 
     Roka cieszył się, że jej towarzysz gdzieś zniknął. Rozpoznał 
w nim typa, który pokrzyżował plany porwania. Był tak skupiony na 
obserwowaniu Pauli, że nie przyszło mu do głowy, żeby się martwić 
o jej towarzysza. 
     Marler zwolnił kroku i przeszedł na tę samą stronę ulicy, po 
której szedł Roka. On też rozpoznał niedoszłego porywacza. 
Otworzył ciężką torbę, którą niósł na ramieniu, i wziął do ręki 
Walthera, cały czas idąc za zbirem. 
     Paula zatrzymała się na chwilę, żeby spojrzeć w okno 
wystawowe - zobaczyła w nim odbicie Roki, a za nim Marlera. Co, 
na Boga, Marler zamierza zrobić w tej sytuacji? Ulica była 
zatłoczona. 
     Marler w ciągu kilku sekund zrównał się z bandytą i 
przyłożył lufę pistoletu ukrytego w torbie do boku Roki. 
     - Właź do środka - warknął. - Powoli. Jeden fałszywy ruch, a 
wpakuję ci kulkę. 
     - To przecież kościół! 
     - Właź do środka, gnido. 
     Ton głosu Marlera skłonił Rokę do posłuszeństwa. Obaj 
mężczyźni weszli do wnętrza maltańskiego kościoła. Poprzedniego 
dnia Marler poszedł na rozpoznanie Karntnerstrasse i wszedł 
właśnie tutaj, zdziwiony, że taki kościół istnieje w Wiedniu. 
Wnętrze okazało się puste. 
     Tym razem było tak samo: pieczara, podobna do ciemnego 
grobowca, której mrok słabo rozpraszało pojedyncze źródło 
światła. Po obu stronach nawy, prowadzącej do odległego ołtarza, 
stały rzędy drewnianych ławek. Odgłosy gwarnego Wiednia wydawały 
się odległe o miliony kilometrów. 
     Gdy znaleźli się wewnątrz, Marler wsunął się za plecy Roki, 
przyciskając mu lufę Walthera do kręgosłupa. Zbir szedł wolno 
ciężkim krokiem aż do połowy nawy. Tam Marler złapał go za ramię 
i wepchnął do jednej z ławek. 
     - Na kolana - syknął. 
     Marler kipiał z wściekłości, ale kontrolował się. 
Przypomniał sobie, jak ten bandyta obszedł się z Paulą. Roka, 
jeszcze bardziej przerażony, posłusznie uklęknął. Lufa Walthera 
przewędrowała od jego pleców do głowy, tuż nad owłosionym 
karkiem. 
     - Tak właśnie to robią, prawda? Trzymają lufę o centymetr od 
potylicy i strzelają. 
     - Błagam pana... 
     - Błaganie nic nie pomoże takiej szumowinie jak ty. 
Odpowiadaj na pytania i nie próbuj się zastanawiać. Gdzie 
znajduje się siedziba twojej bandy? 
     - Jak pan powiedział? 
     - Zadałem ci pytanie. Odpowiadaj, do cholery. Gdzie macie 
siedzibę? Odpowiadaj natychmiast albo zamilkniesz na zawsze. 
     - Nie wiem. 
     - Weź ostatni oddech. 
     - Proszę, proszę, nie... 
     - Już jesteś martwy. 
     - W Słowacji... 
     - Kto jest szefem? 
     - Kolano mnie boli. 
     Roka zachwiał się do przodu, jakby prawe kolano odmówiło mu 
posłuszeństwa. 
     Był to przekonywający manewr, ale Roka nie docenił 
przeciwnika. 
     Wykonał obrót, wyjmując jednocześnie z kurtki nóż 
sprężynowy. Rozległo się szczęknięcie metalu, z rzeźbionej 
rękojeści wyskoczyło spiczaste ostrze. 
     Wyprowadził pchnięcie w kierunku żołądka przeciwnika. Marler 
zareagował tak szybko, że gdyby ktoś ich obserwował, nic by nie 
zauważył. Z całej siły uderzył Rokę Waltherem w nasadę mięsistego 
nosa. 
     Bandyta upadł, znikając do połowy pod ławką. Leżał zupełnie 
nieruchomo. 
     Marler nie tracił czasu na sprawdzenie mu pulsu. To był 
jeden z tych, którzy zamordowali strażników więziennych podczas 
ucieczki z austriackiego aresztu. 
     Idąc do wyjścia, wsunął Walthera do torby i zapiął zamek. W 
drzwiach przymrużył oczy przed ostrym słońcem. Paula wpatrywała 
się w wystawy sklepowe, wykorzystując witrynę do obserwacji 
maltańskiego kościoła po przeciwnej stronie ulicy. 
     Marler uśmiechał się przechodząc przez ulicę. Dostrzegł na 
jej twarzy wyraz zaniepokojenia. 
     - Pójdziemy w górę tą ulicą do "Sachera" - powiedział. - 
Mamy informacje dla Tweeda. To ważne, więc może znów wynajmiemy 
te same pokoje. 
     - Czemu? 
     - Ponieważ muszę zadzwonić do Tweeda. A tam mogę zakodować 
rozmowę telefoniczną Poza tym, nie jestem pewien, czy 
Burgenlandia to nasz cel. 
     Powiedział jej, co wyciągnął z opryszka. Zastanawiała się 
chwilę, zanim mu odpowiedziała. 
     - Czy nie powinniśmy wyjechać z Wiednia z uwagi na twoje 
bezpieczeństwo? 
     Powiedz mi, co się zdarzyło. 
     - Pozbyłem się go. 
     - Policja może cię szukać. 
     - Nie. Nikt nie widział, jak wchodziliśmy do środka ani jak 
wychodziłem. 
     Zbierajmy się stąd. Mam dla ciebie Browninga. 
     Udało im się wynająć te same pokoje. Za namową Pauli Marler 
założył golf i mniej oficjalne, granatowe spodnie. Wszedł do 
pokoju Pauli, a ona zawyrokowała, że rzeczywiście wygląda 
inaczej. Rzucił za krzesło ciężką torbę. 
     - Prezenty - wyjaśnił. - Browning i amunicja. 
     Zaledwie skończył, rozległo się delikatne pukanie. Szybko 
wyjął z torby Walthera i podszedł do drzwi. 
     - Kto tam? 
     - Harry Butler. Przyprowadziłem jakiegoś palanta, który 
twierdzi, że nazywa się Pete Nield. 
     Marler wpuścił ich do środka i zamknął drzwi na klucz. 
Przywitali się bez ceremonii. Wiele razy w przeszłości spotykali 
się w podobnych okolicznościach. 
     Paula czuła ulgę, ściskając nowo przybyłych. Nie mogła 
pozbyć się wrażenia, że Wiedeń to pułapka. 
     
     Minotaur wyglądał dokładnie tak, jak go Newmanowi opisał 
Tweed. 
     Przez małą bramę prowadziła kamienna ścieżka do dużego 
krytego strzechą domu. 
     W jego oknach odbijały się purpurowe promienie zachodzącego 
słońca. 
     Po prawej kamienna ścieżka wiodła do małego garażu, gdzie 
stał zaparkowany Jaguar. 
     - To dom Williego powinien nazywać się Minotaur - zauważył 
Newman. Do tej chaty bardziej pasuje nazwa Gołębnik. 
     Tweed pociągnął za łańcuszek i wewnątrz rozległ się dzwonek. 
Po chwili stare drewniane drzwi otworzyły się na oścież. Newman, 
który widział Amosa Lodgea po raz pierwszy, osłupiał. Wyobrażał 
go sobie jako starszego pana w typie profesora. 
     W drzwiach stał potężnie zbudowany mężczyzna o wzroście stu 
osiemdziesięciu centymetrów, z lekkim uśmiechem na męskiej 
twarzy. Lodge miał kanciastą czaszkę i krótki, mocny nos; zza 
okularów w drucianej oprawie bystrymi oczyma obejrzał pobieżnie 
Newmana. Miał ciemne, gęste włosy i gładko ogoloną twarz. 
     Newman zaklasyfikowałby go jako szefa wielkiej 
międzynarodowej korporacji. 
     - Tweed, dobrze cię znów widzieć. Czy to nie Bob Newman? Tak 
myślałem. 
     Witam i tak dalej. Wejdźcie do środka. Żadnych wylewnych 
powitań w stylu Williego. Ten mężczyzna przechodził od razu do 
rzeczy. Newmanowi zaimponowała energia emanująca z ich 
gospodarza. 
     Weszli do skromnego, pełnego półek z książkami korytarza, a 
stamtąd do kuchni, połączonej z jadalnią, z blatem wyłożonym 
kafelkami, oddzielającym kuchnię od jadalni. Lodge poprowadził 
ich przez większy hol, wyposażony w dębowy stół, do salonu, na 
końcu którego znajdował się kominek. 
     Na środku salonu stał kwadratowy dębowy stół, a wokół niego 
ustawiono cztery rzeźbione krzesła. Lodge gestem zaprosił ich, 
żeby usiedli i zapytał, czego się napiją. Newman zdecydował się 
na szkocką z dużą ilością wody. Tweed postanowił pozostać przy 
winie. Newman wyczuł, że ta rozmowa nie będzie jałowa. 
     - Ile wie Newman? - spytał Lodge, sadowiąc się naprzeciwko 
Tweeda. 
     - Wie o Institut de la Defence - odparł Tweed. - Być może 
jednak ty podasz mu więcej szczegółów na ten temat niż ja. 
     - Wątpię. Ale mogę spróbować. W skrócie wygląda to tak, że 
wyłączając mnie, klub zrzesza piętnastu ludzi wybitnie 
utalentowanych w konkretnych dziedzinach. Ludzie ci martwią się, 
podobnie jak ja, że w obecnych czasach Europa aż prosi się o atak 
ze Wschodu. I nie chodzi tu o Rosję. Zbieramy się od czasu do 
czasu w posiadłości niedaleko Ouchy nad Jeziorem Genewskim i 
porównujemy nasze spostrzeżenia. 
     - Jakie spostrzeżenia? - spytał Newman. 
     - Zachód nie ma przywódcy. Eksponowane stanowiska zajmują 
mięczaki: premier w Londynie, prezydent w Waszyngtonie, kanclerz 
w Bonn, prezydent we Francji i tak dalej. Instytut zrzesza ludzi 
o dużym autorytecie, którzy próbują wpłynąć na naszych 
przywódców, żeby zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa i podjęli 
odpowiednie kroki, budując czym prędzej najnowocześniejsze 
systemy obronne. Tymczasem walimy głową w mur. W dodatku obawia 
się nas jakaś organizacja. Zlikwidowali do tej pory ośmiu naszych 
członków, pozorując samobójstwa. Ośmiu nie żyje, zostało siedmiu. 
     - Łącznie z tobą - zauważył Tweed. 
     - I twoją szanowną osobą. No i mamy jeszcze kwestię moralną. 
     - Nigdy przedtem nie słyszałem, żebyś o tym wspominał - 
powiedział Tweed. 
     Gospodarz ponownie napełnił swoją szklankę czystą szkocką 
Tweed odniósł wrażenie, że Lodge do ich przyjazdu zdążył już 
kilka wychylić. To go zdziwiło. 
     Alkohol rozwiązał mu język, gdyż znów zaczął wyjaśniać 
ponurym głosem. 
     - Cesarstwo Rzymskie upadło, gdyż zapanowała w nim 
dekadencja. U jego schyłku ludzie oddawali się wszelkiego rodzaju 
perwersjom. Tę samą sytuację dostrzegam na Zachodzie. Zgadzam się 
z równouprawnieniem, ale kobiety stały się dominującą siłą na 
Zachodzie. To one pociągają za sznurki. 
     Przejawia się to na wiele sposobów. W modzie widać trendy 
dekadenckie, po tym jak gwiazdy filmowe i panie z towarzystwa 
ubierają się, a raczej rozbierają na forum publicznym. "Bez 
ograniczeń", oto ich motto. Mężczyźni czują się zepchnięci na 
boczny tor. Jasne, że trochę generalizuję. Nie jestem wrogiem 
kobiet, Tweed, sam o tym wiesz. Ale została naruszona podstawowa 
tkanka zachodniej cywilizacji. W wielu małżeństwach brakuje 
stabilizacji. Wielu ludzi zagubiło gdzieś kodeks moralny, 
uczciwość. Nasi politycy - choć nie wszyscy - pozostają pod tym 
samym dekadenckim wpływem. Chaos moralny odnosi się również do 
Ameryki, Wielkiej Brytanii i innych liczących się państw 
zachodnich. 
     Amos mówił z wielkim przejęciem. W oczach ukrytych za 
szkłami odbijało się głębokie przekonanie. Tweed zadał mu 
pytanie: 
     - Jakie widzisz rozwiązanie w tej sytuacji? 
     - Zapewnienie Zachodowi silnej władzy. Więcej dyscypliny, 
odbudowanie silnych fundamentów. Obawiam się, że Kościół nic tu 
nie pomoże. Niewiele osób znajduje w nim oparcie moralne. 
Wystarczy spojrzeć, na co ludzie chodzą teraz do kina, co malują 
nasi tak zwani artyści. To barbarzyństwo. Nie zawsze, powtarzam, 
ale zbyt często, i ma to zbyt szeroki zasięg. Jak już mówiłem 
wcześniej, motto brzmi: "Bez ograniczeń". 
     - Czy mógłby pan przejść do konkretów? - zasugerował Newman. 
     - Mamy próżnię moralną i militarną Szeroko otwieramy ramiona 
na surowe kanony zachowania cywilizacji wschodnich. Mam na myśli 
muzułmanów, a konkretnie ekstremistyczne grupy, które przejęły 
kontrolę poza sceną polityczną. 
     Wiedzą, co robią - dlatego zabijają jednego po drugim 
członków Institut de la Defense. Obawiają się, że nasze wpływy 
mogą dotrzeć na sam szczyt, i że Zachód się uzbroi. Wschód jest 
pewny, że ma kanon moralny, który może narzucić Zachodowi, gdy 
tylko dostaniemy się pod ich wpływy. 
     - Mężczyźni przodem, kobiety parę kroków za nimi - rzucił 
Newman. 
     - Dokładnie. Ich zdaniem to naturalny porządek rzeczy w 
społeczeństwie. 
     Historia dowodzi, że można wprowadzić to w życie. 
Przypomnijcie sobie proroka Mahometa. Jego wojska zaczęły od 
zera, zajęły zachodnio-afrykańskie wybrzeże, przez Gibraltar, 
który nazywali Jeb-el-Tarik, wdarli się do Hiszpanii i 
przekroczyli granicę z Francją. Zatrzymał ich dopiero Karol Młot. 
     Byli już w połowie Francji! Następnym razem pójdzie im dużo 
szybciej. Są w posiadaniu nowoczesnej broni: rakiet, czołgów, 
całego wyposażenia potrzebnego do szybkiego zajęcia Europy, 
która, co podkreślam, przy obecnym pseudokierownictwie jest 
bezbronna. 
     - Z wojskowego punktu widzenia stawiasz na strategię - 
zauważył Tweed. 
     - To twoja mocna strona. 
     - Zgadza się. - Amos przerwał. Jego twarz przybrała ponury 
wyraz. 
     - Za kilka dni jadę do Zurychu, na konsultacje z Pierrem 
Dumontem. To jeden z najbardziej błyskotliwych umysłów 
współczesnego świata. 
     - To prawda. - Tweed wstał. - Jeśli wybaczysz, mam jeszcze 
jedno spotkanie. 
     - Uśmiechnął się. - Bardzo miło z twojej strony, że 
poświęciłeś nam czas. 
     Wiem, że bez przerwy pracujesz. 
     - To jeden z moich złych nawyków - odparł Amos 
przyjacielskim tonem. 
     Również wstał, kiedy Tweed wyciągnął dłoń. - Jestem 
wdzięczny za cierpliwość, z jaką wysłuchał pan mojego bełkotu, 
panie Newman. 
     - Tak bym tego nie nazwał. 
     Newman też się uśmiechnął, ściskając jego dłoń i uważnie 
przyjrzał się gospodarzowi. Oczy Amosa błyszczały z 
intensywnością, odbijającą jego myśli. 
     Tweed zachował spokój i milczenie, gdy Newman wiózł ich z 
powrotem do hotelu. Wydawał się obserwować drogę, rozświetloną po 
zapadnięciu zmroku smugami światła z reflektorów samochodu. 
Newman przyzwyczaił się już do humorów Tweeda, kiedy ten zmagał 
się w myślach z jakimś ważnym problemem. 
     Nagle Tweed przerwał milczenie. 
     - Gdy wrócimy, czy możesz się szybko spakować? Ja zrobię to 
samo. Zadzwonię też do Moniki. Natychmiast wracamy do Londynu. 
Park Crescent to nasze centrum łączności i muszę się tam jak 
najszybciej znaleźć. 
     - To się da bez problemu załatwić. Zapłacę tylko rachunek. 
     Newman zrozumiał, że od tego momentu znaleźli się w obliczu 
stanu wyjątkowego, i że wypadki potoczą się coraz szybciej, aż do 
nieuniknionego punktu kulminacyjnego, jakikolwiek miałby on być. 
     
     Hassan z uśmiechem satysfakcji odłożył słuchawkę. Właśnie 
podał Simone Carnot niezbędne informacje na temat Pierrea 
Dumonta. Hassan był człowiekiem wysoce zorganizowanym - dzięki 
liście dostarczonej mu przez Anglika był w stanie umieścić 
odpowiednią kobietę blisko jej ofiary. 
     Simone otrzymała fotografię Dumonta już przed tygodniem. 
Hassan kazał jej zatrzymać się w hotelu w centrum Zurychu, przy 
Bahnhofstrasse, i do tej pory znała już jego adres oraz rozkład 
dnia. Dumont prowadził uregulowany tryb życia. 
     - Wychodzi ze swojego mieszkania na Tatstrasse każdego ranka 
o dziesiątej - powiedział Hassan Simone. - Dziesięć minut później 
już jest w "Sprungli", kawiarni przy Bahnhofstrasse. Chodzi jak 
szwajcarski zegarek, pewnie dlatego, że jest Szwajcarem. Na 
pierwszym piętrze kawiarni spędza dokładnie trzydzieści minut, 
jedząc francuskie rogaliki i pijąc kawę. Potem... 
     Opisał jej dokładnie dzień Dumonta, aż do momentu kiedy ten 
kładzie się do łóżka w swoim domu. Obserwatorzy Hassana byli 
ekspertami, trudno zresztą się dziwić, biorąc pod uwagę, jak 
dobrze im płacił. Reszta była zabawą w kotka i myszkę, 
kontrolowaną przez wybraną kobietę, której celem było zapoznanie 
się z ofiarą. A Simone Carnot nie zwykła tracić czasu, pomyślał 
Hassan. Anglik wykazał się psychologicznym wyczuciem, dobierając 
odpowiednie kobiety. 
     
     Rozdział 6 
     
     Simone Carnot przystanęła przy wejściu do hotelu "Baur au 
Lac" w Zurychu. Paru mężczyzn przyglądało się jej otwarcie. 
Simone miała ponad sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, rude 
włosy, szczupłą sylwetkę. 
     Zignorowała ich spojrzenia i wpatrywała się w taras na lewo 
od wjazdu, gdzie na świeżym powietrzu pary popijały drinki. 
     Rozpoznała Pierrea Dumonta, który zgodnie z codziennym 
zwyczajem, siedział przy jednym ze stolików pod parasolem. 
Czerwcowe słońce mocno przygrzewało, więc miała na sobie krótką 
białą lnianą sukienkę na ramiączkach, podkreślającą jej kształty. 
Na łabędziej szyi zawiesiła złoty łańcuszek. 
     Zauważyła pusty stolik obok stolika Dumonta, podeszła do 
niego, usiadła pod żółtym parasolem i skrzyżowała długie, opalone 
i zgrabne nogi. 
     Siedziała nieco bokiem do Dumonta. Ten starannym pismem 
pisał coś w skórzanym notesie. 
     Nie czekała długo na pojawienie się kelnera. Lekko 
zachrypniętym głosem złożyła zamówienie. 
     - Chyba mam ochotę na wytrawne martini. 
     Dumont, zaintrygowany niezwykłym głosem, podniósł wzrok i 
odłożył papierosa. Simone zaliczyła to na plus. Też pali. Niby 
niechcący złapała jego przeciągłe spojrzenie i, utkwiwszy w nim 
na chwilę zielone oczy, odwróciła wzrok. Wiedziała, że Dumont 
jest w separacji od ponad trzech miesięcy, z winy żony, która nie 
zachowując specjalnej dyskrecji spotykała się z kochankiem. 
     Hassan dostarczył jej sporo informacji na temat zwierzyny. 
     Dumont nagle poczuł, że znudziło mu się pisanie. Zobaczył 
bardzo atrakcyjną kobietę, która nie miała na palcu obrączki. 
Zmusił się, żeby wrócić do przemówienia, jakie miał wygłosić w 
Centrum Kongresowym za niecały tydzień, ale nie potrafił się 
skoncentrować. 
     Simone poczekała, aż dostanie swojego drinka, a w pobliżu 
nie będzie żadnego kelnera -- wszyscy skupili się pod żółtym 
zadaszeniem nad barem. 
     Wyjęła paczkę papierosów, włożyła jednego do ust i zaczęła 
udawać, że szuka w torebce zapalniczki. 
     Dumont zerwał się na równe nogi i, ze złotą zapalniczką w 
wyciągniętej dłoni, pośpiesznie pokonał dystans dzielący ich 
stoliki. 
     Spojrzała na niego, z cieniem uprzejmego uśmiechu na ustach. 
     - Merci, Monsieur. 
     Kolejny punkt dla niej. Wiedziała, że pochodzi z 
francusko-języcznej części Szwajcarii. Podjął rozmowę po 
francusku. 
     - Uważam, że wieczór to najprzyjemniejsze chwile o tej porze 
roku. 
     Człowiek odnosi specyficzne wrażenie ciszy i spokoju. 
     - To prawda. Ma pan wyczucie nastroju. U niewielu mężczyzn 
to się spotyka. 
     Przez cały dzień pracowałam przy komputerze w moim 
gabinecie. Miło jest wyjść na zewnątrz i odprężyć się. 
     - Woli pani robić to w samotności? 
     - Właściwie nie. 
     Strzepnęła, raczej bez potrzeby, popiół z papierosa do 
popielniczki. Dumont zauważył to i złożył na karb nieśmiałości. 
     - A zatem, skoro oboje jesteśmy sami, pozwoli pani, że się 
przysiądę? 
     - Bardzo miło z pana strony, ale widziałam, że był pan 
zajęty zapisywaniem czegoś w notesie. 
     Nie narzucaj się, mówiła sobie. Jeszcze o wiele za wcześnie 
nawet na cień flirtu. Zapewnił ją, że ma dosyć pisania, przeniósł 
drinka na jej stolik i usiadł obok niej. Wskazał dłonią za taras, 
na ogrody hotelowe, rozciągające się aż do Jeziora Zuryskiego. 
     - Przez ostatnie lata ogród zmienił się bardzo na korzyść. 
Pamiętam, jak był zupełnie zapuszczony. A teraz jest tu park i to 
wyjątkowo piękny. 
     Przychodzę tu każdego wieczoru nie tylko na drinka, ale żeby 
obserwować cienie pełzające po trawie... 
     Pierre Dumont był niskim, pulchnym mężczyzną po 
pięćdziesiątce. Okrągłą twarz okalał brązowy meszek. Od kiedy 
żona go opuściła, czuł się bardzo samotny, choć niczym się nie 
zdradzał przed przyjaciółmi. 
     Ostatnie trzy samotne miesiące utopił w powodzi szalonej 
pracy, siedząc przy biurku czasem nawet do trzeciej w nocy. 
Dzięki temu zasypiał, gdy tylko przyłożył głowę do poduszki. 
     Teraz jednak odczuł potrzebę damskiego towarzystwa. 
     
     W "Summer Lodge" Tweed i Newman spakowali się w pośpiechu, 
zapłacili rachunek i zaczęli nocną drogę powrotną do Londynu. 
Ponownie Tweed zapadł w milczenie, a Newman starał się nie 
przerywać jego toku myślenia. 
     Co jakiś czas Newman bez słowa spoglądał we wsteczne 
lusterko. 
     Jednak to Tweed, który ukradkiem patrzył w boczne lusterko, 
wypowiedział głośno ich podejrzenia. 
     - Od Evershot ktoś nas śledzi. 
     - Mam go zgubić? - spytał Newman. 
     - Oczywiście, że nie. Zaczynam nabierać rozeznania w 
sytuacji. 
     Niech nas śledzi. To może pomóc w odnalezieniu człowieka, 
który stoi za morderstwami. 
     - Myślisz, że to Willie albo Amos spuścili ze smyczy psy 
gończe? 
     - Niewykluczone, ale kto to może wiedzieć. 
     Ty, jeśli chciałbyś się ze mną podzielić swoją wiedzą, 
pomyślał Newman. 
     Ale znał metody Tweeda. Grał w pojedynkę, nie pokazując 
kart, dopóki nie ustalił tożsamości przeciwnika. Byli już w 
Londynie, właśnie zbliżali się do Crescent Park, gdy Tweed znów 
się odezwał. 
     - Dzwoniłem do Moniki, zanim wyjechaliśmy z "Summer Lodge". 
Będzie na nas czekać. 
     - Biedna Monika. Same nadgodziny. 
     - Za nic by z nich nie zrezygnowała. Zdaje sobie sprawę, że 
nareszcie coś mamy. 
     - A mamy coś? 
     - Tak. Muszę powstrzymać Paulę, Marlera i ich wsparcie przed 
popełnieniem błędu. 
     - Więc powinieneś się przespać. To był długi dzień. 
     - Zapomnij o spaniu. Noc będzie jeszcze dłuższa. 
     Newman pochylił się nad Moniką, gdy weszli do biura Tweeda 
na pierwszym piętrze. Wpuścił ich potężny strażnik, o imieniu 
George. 
     - Wszyscy oprócz ciebie i Moniki poszli już do domu - 
powiedział Tweed, gdy wchodzili. -- Nie liczyłbym na to, proszę 
pana. Howard jest w swoim gabinecie. 
     Tweed jęknął. Dyrektor był ostatnią osobą, z którą chciał 
się widzieć tej nocy. 
     Wtedy przypomniał sobie, że Howard polecił Newmanowi go 
pilnować, kiedy rozmawiał z Bobem po ich przyjeździe do "Summer 
Lodge". 
     Newman pocałował Monikę w policzek. Spojrzała na niego ze 
zdziwieniem, ale i z zadowoleniem, po czym zażartowała: 
     - Ani się obejrzę, a zaprosisz mnie na kolację. 
     - No to jesteśmy umówieni - rzucił również żartem. 
     Monika, od niepamiętnych czasów asystentka Tweeda, była 
kobietą w nieokreślonym wieku. 
     - Połącz mnie z Marlerem w hotelu "Sacher" w Wiedniu - 
poprosił ją Tweed, siadając za biurkiem. 
     - Wiem, gdzie to jest. 
     Mówiąc, wystukiwała numer, który, jak wiele innych, znała na 
pamięć. 
     Prosząc o połączenie z pokojem Marlera ostrzegła hotelowego 
telefonistę: 
     - Proszę pamiętać, że wyrywa go pan ze snu. Marler? Wiem, że 
mój melodyjny głos rozpoznasz zawsze i wszędzie. Poczekaj, ktoś 
chce z tobą porozmawiać. 
     - Marler? - odezwał się Tweed. - Jestem już w centrali. Mam 
dla ciebie rozkaz. Odnosi się do was wszystkich, Dowodzisz nimi, 
Macie zostać na miejscu, aż się z wami ponownie skontaktuję. 
     - Zrozumiałem. 
     Tweed odłożył słuchawkę i poprosił Monikę, żeby połączyła go 
z Pierrem Dumontem. Potem zmienił zdanie i sam wykręcił numer. 
     - Tak? Kto mówi? - odezwał się kobiecy głos. 
     - Poproszę z Pierrem Dumontem. 
     - Przykro mi, ale nie może teraz podejść. Kto dzwoni? 
     W lekko zachrypniętym głosie pobrzmiewał francuski akcent, 
choć rozmowa toczyła się po angielsku. 
     - Mleczarz - powiedział Tweed i rzucił słuchawkę. 
     Siedział, zastanawiając się przez kilka minut. Wiedział, że 
Dumonta zostawiła żona. Szukanie pociechy w innych ramionach nie 
było w jego stylu. 
     Ale był sam od trzech miesięcy. Nie mógł wiedzieć, że Dumont 
bierze prysznic, a telefon odebrała Simone Carnot. 
     Newman obserwował Tweeda, który siedział wyprostowany na 
swoim krześle obrotowym, patrząc w dal. Noc była księżycowa i 
przez firanki widział w oddali drzewa Regents Park. 
     - Kłopoty? - spytał Newman. 
     - Mam nadzieję, że nie. Za niecałe dwa dni Pierre Dumont 
wygłasza ważną mowę w Centrum Kongresowym w Zurychu. Dał do 
zrozumienia, że to co powie, będzie zawierało dane o sensacyjnych 
zmianach w sytuacji ogólnoświatowej. Idealny cel: mężczyzna 
stojący przed dużą publicznością Spodziewają się ekipy 
telewizyjnej C.N.N, światowej prasy i znanych osobistości. To mi 
się nie podoba. 
     Moniko, połącz mnie z Arthurem Beckiem. 
     Monika wypełniła jego polecenie, ponownie wystukując z 
pamięci prywatny numer szefa szwajcarskiej policji federalnej w 
Bernie. Był starym przyjacielem Tweeda. Kilka minut później 
Monika skinęła głową, sygnalizując Tweedowi, że ma go na linii. 
     - Tu Tweed... 
     - Ach, wielki człowiek we własnej osobie - odparł Beck 
żartobliwie perfekcyjnym angielskim. - Masz jakiś kłopot? Jak 
zawsze. 
     - Jestem w centrali w Londynie. Pierre Dumont za dwa dni 
wygłasza ważną mowę w Centrum Kongresowym w Zurychu. 
     - Wiem. Wszędzie o tym piszą - Myślę, że będzie celem 
kolejnego zamachu. 
     - Już jeden mieliśmy w Genewie. Tylko nie to, błagam. 
     - Uważam, że trzeba go strzec jak oka w głowie. Podczas 
przemowy będzie idealnym celem. 
     - Martwi mnie to, co mówisz. Zbyt często trafiasz w 
dziesiątkę. - Beck był dumny z mistrzowskiego opanowania języka 
angielskiego. - Zadzwonię do szefa policji w Zurychu, żeby się 
tym zajął. Domyślasz się, kto stoi za tymi morderstwami? I mam 
dla ciebie nowiny. Jeden z moich bystrzejszych ludzi, 
obserwujących lotnisko Kloten, zauważył przybycie Emilio 
Vitorellego. Śledził go do "Baur au Lac". Tamten wynajął pokój w 
hotelu na czas nieokreślony. 
     - Emilio zawsze tak robi, wtedy nikt nie wie, kiedy planuje 
go opuścić. 
     - Jego przyjazd oznacza zawsze problemy. 
     - Każ go śledzić. A co do człowieka, który za tym wszystkim 
stoi, to być może nazywa się Assam. Przeliteruję ci nazwisko... 
     - To kraina w Indiach. Choć nie sądzę, żeby facet miał z 
Indiami cokolwiek wspólnego. 
     - Ani ja. Będziemy w kontakcie. 
     Tweed zaczął rysować coś w notesie i jednocześnie powtarzać 
na głos -Assam? Assam? - Czy Paula mogła źle usłyszeć słowa 
kierowcy, który prowadził wóz podczas próby jej porwania? 
     Potem powiedział Newmanowi o pojawieniu się w Zurychu Emilio 
Vitorellego. 
     Newman się skrzywił. 
     - Od Mediolanu po Nowy Jork krążą plotki o jego brudnych 
interesach. 
     Kiedy on się pojawia, coś się dzieje w państwie duńskim. 
     - Beck jest tego samego zdania. 
     Parę minut później Beck oddzwonił z Berna. Tweedowi 
spodobała się operatywność szefa policji. 
     - Zaalarmowałem Zurych. Nikomu nie uda się podkraść do 
Pierrea Dumonta i strzelić mu w tył głowy - nie przed tak dużą 
publicznością. 
     Emilio zjadł obiad w "Baur au Lac" i poszedł prosto do 
łóżka. 
     - Dzięki, że tak dokładnie mnie o wszystkim informujesz. 
     Uwaga Becka miała prześladować Tweeda w niedalekiej 
przyszłości. 
     Mario Parcelli bez trudności przeszedł przez odprawę 
paszportową na lotnisku Kloten w Zurychu. Szykowny, mały 
człowieczek, ubrany w lekki, niebieski garnitur szyty na Saville 
Row w Londynie, był prawą ręką Vitorellego. 
     Specjalnie wysiadł z samolotu dopiero w jakiś czas po swoim 
szefie. 
     Jak zwykle ostrożny, nie wsiadł do pierwszej taksówki, ale 
poczekał aż podjedzie trzecia. Teraz wiedział, że nie jest 
śledzony. Torbę od Louisa Vuittona postawił obok siebie na 
siedzeniu. Skrzyżował nogi w granatowych mokasynach od Ferragamo 
i spojrzał przez tylną szybę. Nie mógł się powstrzymać, żeby nie 
sprawdzić ponownie. 
     Odwracając się, rzucił okiem na swoje buty. Były częścią 
nowego wizerunku. 
     Jego zadaniem w służbie Vitorellego było kontrolowanie 
potężnej siatki informatorów, którzy pozwalali mu trzymać rękę na 
pulsie. Wiele razy pomógł Vitorellemu ubić fantastyczny interes. 
Tym razem miał trudniejsze zadanie i czuł, że trafił na żyłę 
złota. 
     - Proszę mnie zawieźć do hotelu "Schweizerhof" na 
Bahnhofplatz - polecił taksówkarzowi. 
     Gdy dotarli do hotelu, usytuowanego naprzeciw głównego 
dworca kolejowego, zapłacił kierowcy i poczekał, aż ten odjedzie. 
     Wtedy minął róg hotelu, wyszedł na Bahnhofstrasse i kupił 
bilet w automacie, po czym wsiadł do pierwszego tramwaju. 
     - Przesadzasz z tą ostrożnością - powiedział mu kiedyś od 
niechcenia Vitorelli. 
     - Znam się na swojej robocie - odciął się Mario. 
     Wyskoczył z dużego niebieskiego tramwaju przed końcem 
Bahnhofstrasse, zanim dojechał do jeziora, i wszedł do "Baur au 
Lac", by wynająć pokój. 
     - Zatrzymał się u was Emilio Vitorelli. Mam dla niego pilną 
wiadomość. 
     Potrzebny mi numer jego pokoju - poinformował recepcjonistę. 
     - Dostarczę wiadomość, jeśli ktoś o takim nazwisku się u nas 
zatrzymał odparł dyskretnie zapytany. - Momencik. 
     Mario czekał, skręcając się z, niecierpliwości. 
     Vitorelli wiele razy zatrzymywał się w tym hotelu. 
Recepcjonista szybko pojawił się znowu z uprzejmym uśmiechem na 
twarzy i podał Mario numer pokoju. Zadzwonił do Vitorellego i 
upewnił się, że może wpuścić gościa. 
     Mario pobiegł do windy, podczas gdy portier zabrał jego 
walizkę do pokoju. 
     Wysiadł na odpowiednim piętrze i zobaczył Vitorellego w 
drzwiach apartamentu. 
     Emilio powitał go gestem dłoni i wpuścił do pokoju, po czym 
zamknął drzwi na klucz. 
     - Nie mogłem podejść w samolocie - zaczął Mario - choć 
wydaje mi się, że odkryłem coś ciekawego. 
     - Przez jednego ze swoich informatorów? 
     - Tak. 
     - Nazwisko? 
     - Nie mogę wyjawić, nawet tobie. To część umowy. W cztery 
oczy. Ktoś ze światka przestępczego. Krążą plotki, iż organizacja 
odpowiedzialna za osiem zabójstw nazywa, się Przymierze Sióstr. 
     
     Rozdział 7 
     
     Tweed przez dwa dni nie opuszczał budynku SIS, a nawet 
swojego gabinetu. Wyjął z szafy łóżko polowe, Monika je posłała i 
udało mu się zdrzemnąć przez parę godzin. 
     - Zaczynasz dziś działać? - spytała Monika, kończąc słanie 
łóżka. 
     - Jesteśmy w trudnej fazie oczekiwania na nieuniknione - 
odpowiedział Tweed. 
     Nie tracił czasu. Skontaktował się z Keithem Kentem w City. 
Kent potrafił zlokalizować transfery dużych sum pieniędzy 
szybciej niż ktokolwiek inny. Instrukcje Tweeda były jasne. 
     - Keith, chcę, żebyś prześwietlił dwóch mężczyzn i 
dowiedział się, skąd biorą pieniądze. Pierwszy to kapitan William 
Wellesley Carrington i mieszka w Dorset. 
     Podał mu wszystkie dane, jakimi dysponował, i wspomniał o 
drugim mężczyźnie. 
     - Drugi człowiek, znacznie mniej zamożny, mieszka w tej 
samej okolicy. 
     Amos Lodge, znany ekspert od światowej strategii. I 
wreszcie, czy ta wieś, Shrimpton, jest własnością jednego 
człowieka, a jeśli tak, to czyją? Potrzebuję to na wczoraj. 
     - Jak zwykle - odparł ironicznie Kent swoją wytworną 
angielszczyzną. - Czy któryś z nich podróżuje za granicą? 
     - Właśnie do tego zmierzałem, Willie - to znaczy Carrington 
- często podróżuje na Bliski Wschód. Lodge też jeździ za granicę, 
ale nie wiem dokąd i jak często. Od jednego z moich informatorów 
dowiedziałem się, że kurierzy dostarczają komuś w tej okolicy 
duże sumy w gotówce. Wiemy, że niedawno dostarczono w ten rejon 
sporo pieniędzy - ale nie znam ani dokładnej lokalizacji w 
Dorset, ani odbiorcy. Dla paru osób to może być sprawa życia i 
śmierci. 
     Niestety, to wszystko co wiem. 
     - Zabieram się więc do pracy. To cię będzie sporo kosztować. 
     - Jak zwykle - odparł Tweed. 
     Newman przysłuchiwał się rozmowie. Znał Kenta. Gdy Tweed 
odłożył słuchawkę zapytał go: 
     - Myślisz, że jeden z nich - Lodge albo Willie - są 
zaplątani w te morderstwa? 
     - Nie mam pojęcia. Może jest ktoś trzeci w Dorset. Ktoś, 
kogo przegapiliśmy. 
     - Czekałem, aż zapytasz Williego, co się stało z Tiną 
Langley, jego ostatnią dziewczyną. Nie zrobiłeś tego. 
     - Celowo. Nie chciałem, żeby nabrał w stosunku do mnie 
podejrzeń. 
     Zauważyłem, że na pianinie w salonie wciąż stoi jej zdjęcie; 
drobna trzydziestolatka o kasztanowych włosach, trzymająca 
Williego pod rękę. 
     - Też zauważyłem tę fotografię. Tina jest bardzo atrakcyjną 
kobietą Ma świetną figurę, zachęcający uśmiech. Na pewno zwraca 
uwagę wielu mężczyzn. 
     - Co powiedziałeś? - spytał Tweed, który błądził myślami 
gdzie indziej. 
     Newman powtórzył swoją wypowiedź. Tweed, zamyślony, wyglądał 
przez okno na słońce wschodzące nad Regents Park. Zanosiło się na 
kolejny gorący dzień. 
     - Powiedziałem coś nie tak? - naciskał Newman. 
     - Powtórzyłeś to, co powiedziałeś wcześniej. Moniko, spróbuj 
się połączyć z Kuhlmannem. Powinien już wrócić z Wiednia do 
swojej bazy w Wiesbaden w Niemczech. 
     Ledwie to powiedział, zadzwonił telefon. Monika 
poinformowała go, że ma Paulę na linii. 
     - O co chodzi, Paulo? - spytał Tweed. 
     - Jeśli to naprawdę konieczne, będziemy dalej siedzieć, 
uziemieni w "Sacherze". Ale czy nie jest to skandaliczne 
marnotrawstwo zasobów męskiej siły? Że o sobie już nie wspomnę. - 
Tweed wyczuł, że jest w jednym ze swoich buntowniczych nastrojów. 
Nie dlatego, że była niecierpliwa, a dlatego, że czuła zbliżający 
się kryzys. Odnosił się z dużym szacunkiem do jej opinii i podjął 
natychmiastową decyzję. 
     - Czy jesteście spakowani i gotowi do drogi? 
     - Oczywiście. 
     - Macie złapać samolot do Zurychu. Kiedy... 
     - Przepraszam, mógłbyś poczekać chwilkę? Chcę zamienić 
słówko z Marlerem. 
     - Oczywiście. 
     Marler po krótkiej chwili pojawił się na linii. Jak zwykle, 
mówił krótko i zwięźle. 
     - Nie powinniśmy lecieć samolotem. Sugerowałbym jazdę dwoma 
wynajętymi samochodami do Szwajcarii. Mam swoje powody. 
     - Zgadzam się - powiedział Tweed. - Zajmijcie oddzielne 
pokoje w hotelu "Baur au Lac" i "Gotthard". Rezerwacje będą już 
na was czekać. 
     Marler przekazał rozkaz Tweeda pozostałym współtowarzyszom w 
pokoju hotelowym w "Sacherze". 
     - Dlaczego samochodem? - zainteresowała się Paula. 
     - A co masz w ukrytej kieszeni swojej torby? Browninga.32. 
Co dałem Harryemu i Peteowi? - powiedział, odwracając się do 
dwóch mężczyzn. 
     - Każdy ma Walthera i sporo zapasowej amunicji. Ja mam 
Walthera, a do tego karabin Armalite. Nie możemy z nimi lecieć. 
     - Wrzućmy je do Dunaju - powiedziała Paula. 
     - W Genewie mam zaufanego handlarza broni. - Marler pokręcił 
głową. Ten w Zurychu może wykręcić numer. Nie wiemy, co na nas 
czeka w Zurychu. 
     Jeśli weźmiemy dwa samochody, możemy przymocować do podwozia 
naszą broń. 
     Ty pojedziesz z Harrym, a ja wezmę Petea. Znam miejsce na 
granicy ze Szwajcarią, gdzie nie ma kontroli granicznej. 
     - Będziemy jechać przez Austrię całe wieki - zaprotestowała 
Paula., - Tweed pobłogosławił mój pomysł. xxx
     - Więc tak zrobimy - wtrącił Butler. 
     - Pewnie macie rację - zgodziła się z ociąganiem Paula. - 
Ale przecież nie czeka tam na nas potężna mafia, czy coś w tym 
stylu. 
     - Tego nie wiesz - ostrzegł ją Marler. 
     Newman był świadkiem rozmowy Tweeda z Paulą. Po rozmowie 
wyjaśnił mu, co zaszło. 
     - Można zrozumieć, że dostali ataku klaustrofobii w 
"Sacherze" - zauważył Newman. 
     - Musiałem natychmiast podjąć decyzję. Czuję, że Zurych to 
kolejny punkt zapalny. Będziemy pewnie potrzebowali sporo ludzi w 
tym mieście. 
     Wciąż martwi mnie to publiczne wystąpienie Pierrea Dumonta - 
nadano mu bardzo duży rozgłos. 
     - Ostrzegłeś Becka i już się tym zajął. Ja wracam do domu, 
muszę się trochę przespać. Zawsze możesz mnie wezwać, jeśli zajdą 
nowe okoliczności. 
     Przez resztę dnia Tweed wraz z Moniką zajmowali się 
papierkową robotą, której Tweed nie cierpiał, ale którą trzeba 
było nadrobić. Właśnie miał zamiar zdrzemnąć się na swoim łóżku 
polowym, kiedy wszedł Howard. Dyrektor miał w zwyczaju pojawiać 
się w najmniej odpowiednich momentach. Monika skrzywiła się do 
jego pleców, kiedy rozsiadł się w fotelu, z jedną nogą 
przewieszoną przez oparcie. 
     Jak zwykle był nienagannie ubrany w garnitur Chestera Barrie 
od Harrodsa, tym razem w niebieską jodełkę. Poprawił klubowy 
krawat na śnieżnobiałej koszuli i spojrzał na Tweeda, po czym 
odezwał się swoim akcentem z dobrej prywatnej szkoły. 
     - Jakieś nowiny z Dorset? 
     - Spotkaliśmy się z Williem Carringtonem i Amosem Lodge - 
zaczął Tweed. 
     Postanowił zdradzić trochę nowin, żeby zaspokoić jego 
ciekawość, wiedzą o, że Howard kazał go pilnować. - Nie 
wyciągnęliśmy z nich nic ważnego. 
     - Więc wykreślamy ich z listy podejrzanych w związku z 
pieniędzmi, które według ciebie kurier dostarczał do tego 
regionu? 
     - Tego nie powiedziałem. 
     - Nie podoba mi się, jak likwiduje się jeden po drugim 
wybitne światowe umysły. Znałem Norberta Engela. Sympatyczny 
gość. 
     - Wszystkim nam się to nie podoba. Musimy poczekać, aż 
trafimy na właściwy ślad. 
     - Widzę, że tu nocujesz. Powinieneś iść do domu. - Howard 
podniósł się z fotela. - Ja zamierzam to zrobić. Informujcie mnie 
o postępach... 
     Pięć minut później zadzwonił telefon. Odebrała Monika i 
powiedziała Tweedowi, że na linii czeka Kent. 
     - Poszczęściło ci się, Keith? 
     - Poświęciłem mnóstwo czasu, sprawdzając Carringtona i 
Lodgea. 
     Musiałem skorzystać ze środków do jakich uciekam się bardzo 
rzadko. To dziwne, ale niczego się nie dowiedziałem. 
     - To do ciebie niepodobne, Keith. 
     - Dałbym głowę, że jest coś nie w porządku w sposobie, w 
jaki ci dwaj zdobywają pieniądze. Nie wiem, skąd biorą środki na 
tak wystawne życie. Pomyślałem sobie, że złożę ci mój pierwszy 
raport. Będę kopał dalej. Nigdy nie daję za wygraną Odezwę się, 
kiedy natrafię na coś konkretnego. 
     - Dzięki za telefon. Zdaję się na ciebie w tej sprawie. 
     Pożegnał się i spojrzał na Monikę, która nagrywała rozmowę. 
     - Co o tym sądzisz, Moniko? 
     - Jeden z nich lub obydwaj mają tajne źródła dochodów i 
wyjątkowo dobrze zacierają za sobą ślady. Ludzie tego nie robią, 
jeśli nie mają czegoś do ukrycia. 
     - Możliwe. 
     Monika znała to zamyślone spojrzenie Tweeda. Sformułowała 
swoje pytanie dość ostrożnie. 
     - Gdzie teraz błądzisz myślami? 
     - Po Zurychu. 
     Hassan dzwonił do Anglika, który dowodził całą operacją 
Jedynym człowiekiem, który dysponował większą władzą od niego, 
był przywódca wschodniego państwa, który ostatnio często brał 
udział w naradach grupy generałów, przygotowujących plany napaści 
na Zachód. 
     - Mówi Hassan. Dowiedziałem się, że pewna osoba z listy, a 
raczej jej świta, stała się bardzo aktywna. Już mieliśmy 
nieszczęśliwy wypadek w Wiedniu. 
     - Więc to jego w następnej kolejności powinna odwiedzić 
odpowiednia osoba. 
     Jeśli się jej nie powiedzie, przejdźcie do osoby następnej 
na liście pod nim. 
     Zrozumiano? 
     - Całkowicie. Natychmiast podejmę odpowiednie kroki. 
     Mężczyzna, z którym rozmawiał, nie odpowiedział, tylko 
odłożył słuchawkę. 
     Hassan zadygotał w swoim domu na szczycie słowackiego 
wzgórza. 
     Zawsze się denerwował, gdy rozmawiał z tym człowiekiem. Miał 
zimny, okrutny głos. Zaniepokoiły go też słowa: "Jeśli się nie 
powiedzie..." Anglik nigdy wcześniej nie wspominał o takiej 
możliwości. Lista, o której mówił, zawierała piętnaście nazwisk 
członków Institut de la Defense. 
     Hassan był w stanie wyrecytować kolejno nazwiska z pamięci. 
Następna osoba na liście po Dumoncie nazywała się Tweed. 
     Co jest wyjątkowego w tym Tweedzie, zastanawiał się Hassan? 
Był pierwszym, wobec którego Anglik okazał szacunek, a nawet 
strach. 
     Otworzył szufladę, żeby odświeżyć pamięć. Tak, pod Dumontem 
widniało to nazwisko: Tweed. Obok niego inicjały: K. B. - Karin 
Berg, piękna i bardzo inteligentna Szwedka o blond włosach. 
Studiowała psychologię na uniwersytecie w Uppsali, na północ od 
Sztokholmu. 
     Gdzie by ją ulokować? Swego czasu pracowała w szwedzkim 
kontrwywiadzie. 
     Hassan podniósł słuchawkę i wybrał numer, który połączył go 
z jej mieszkaniem w Sztokholmie. Raczej nie liczył na to, że ją 
zastanie. 
     - Słucham? - spytał po angielsku chłodny głos. 
     - Wiesz, kto dzwoni - odparł. 
     - Wiem. 
     - Twoje następne zadanie to mężczyzna, który nazywa się 
Tweed. 
     - Zlecasz mi wyjątkowo trudną robotę. Zmuszona jestem 
podwoić stawkę. 
     Podwoić stawkę?! Dwieście tysięcy dolarów! Hassan prawie 
stracił kontrolę nad sobą, ale przypomniał sobie jasny rozkaz 
Anglika oraz fakt, że przywódca wschodniego kraju dysponuje 
fortuną. Musiał jednak zaprotestować. 
     - To mnóstwo pieniędzy. 
     - Mówiłam ci już - powtórzyła aroganckim tonem - to 
wyjątkowo trudny przypadek. Taka jest moja cena. Albo zapomnij o 
wszystkim. 
     - Zgadzam się - powiedział pośpiesznie Hassan. 
     Mogła w każdej chwili się rozłączyć. A on musiał wypełnić 
rozkazy Anglika. 
     - Dokąd mam się udać? 
     -. Jeszcze nie jestem pewien. 
     - Ale ja jestem. Do Zurychu. Dumont ma wygłosić mowę w 
Centrum Kongresowym. Piszą o tym wszystkie gazety. Tweed też tam 
będzie. 
     Najbliższy luksusowy hotel to "Baur au Lac". Zarezerwuj w 
nim apartament na moje nazwisko. Dziś przylecę ze Sztokholmu do 
Zurychu. Resztę zostaw mnie. Do widzenia. 
     Hassan odłożył słuchawkę czerwony ze złości i zaskoczony, że 
ta kobieta śmie się odzywać do niego w ten sposób. Berg była 
jedyną z trzech kobiet, która nie traktowała go z szacunkiem, na 
jaki uważał, że w pełni zasługuje. 
     Wzruszył wątłymi ramionami i otarł pot z czoła. 
     Zadzwonił do "Baur au Lac" i przekonał kierownika recepcji, 
żeby zarezerwował ostatni wolny apartament na nazwisko Berg. 
Potem zadzwonił do handlarza broni w Zurychu, który miał 
dostarczyć jej Lugera, zapakowanego w pudełko od Cartiera. 
     Nadal jednak męczyło go pytanie: Czemu ten Tweed jest 
niebezpieczny? 
     W apartamencie w "Baur au Lac" Emilio Vitorelli przyglądał 
się swemu zaufanemu pomocnikowi, Mario Parcelliemu, który właśnie 
wrócił po kilkugodzinnej nieobecności. Wypił pół butelki wody 
mineralnej. 
     - Co za upał - poskarżył się po włosku. - U nas nie ma 
czegoś takiego. 
     - Owszem, jest. Czy dowiedziałeś się czegoś na temat miejsca 
pobytu Tiny Langley? 
     - Właściwie niczego. Ponad cztery tygodnie. Temu zniknęła z 
Dorset. 
     Odszukałem miejscowego taksówkarza, który wiózł ją z bagażem 
na lotnisko Heathrow. 
     Tam ślad po niej zaginął. 
     - Sprawdziłeś, jakie samoloty odlatywały mniej więcej w tym 
czasie? 
     - Oczywiście. Niedługo potem, jak Tina Langley dotarła na 
lotnisko, odleciały samoloty do Nowego Jorku, Zurychu i Genewy. 
     - Interesujące. - Vitorelli, ubrany w kremową, rozpiętą pod 
szyją koszulę i spodnie tego samego koloru, pomieszał słomką 
kostki lodu w Campari. - Stamtąd można się dogodnie przesiąść na 
samolot do Wiednia. 
     - Czy to ważne? - spytał Mario. 
     - Zaszło tam parę niepokojących zdarzeń. Norbertowi Engelowi 
odstrzelono tył głowy. W maltańskim kościele w Wiedniu, jakby nie 
było lepszego miejsca, znaleziono zwłoki pewnego bandyty. Szef 
niemieckiej policji kryminalnej, Otto Kuhlmann przyznał, że jego 
zdaniem zwłoki powiązane są w jakiś sposób z morderstwem Engela. 
     - Nie widzę związku - rzucił Mario. 
     - Ja też nie mam pewności. Ale powoli w głowie układa mi się 
pewien obraz. Masz ludzi w Wiedniu. Każ im sprawdzić morderstwo 
Engela - tak nazywa to Kuhlmann. Powinni się skupić na tym, czy 
wplątana jest w to kobieta. 
     - Już się do tego zabieram. 
     Marler, Paula, Butler i Nield dwoma samochodami zbliżali się 
w środku nocy do szwajcarskiej granicy. Marler obliczył, że do 
Zurychu powinni dotrzeć nad ranem. 
     W pierwszym samochodzie, który prowadził Butler, Paula 
siedziała na fotelu obok kierowcy. Przez kilka godzin drzemała, 
ale teraz była całkowicie rozbudzona. 
     Poprosiła, żeby Butler zatrzymał na chwilę wóz i pobiegła do 
drugiego pojazdu. 
     - Kiedy dotrzemy do Zurychu? - spytała. 
     Marler podał jej przewidywaną godzinę. Pokiwała głową i 
zastanawiała się przez chwilę. 
     - To znaczy, że zdążymy na wystąpienie Dumonta w Centrum 
Kongresowym. 
     Chciałabym go posłuchać. 
     - Pewnie będzie przeraźliwie nudne, ale jak chcesz. Wracaj 
do samochodu i zjedz coś, póki jesteśmy w drodze. Dobrze, że 
zabraliśmy zapasy. 
     Amos Lodge z Dorset pojechał samochodem na Heathrow i złapał 
poranny lot linii Swissair. W samolocie podziękował za śniadanie 
i zajął się studiowaniem dokumentów z opasłej teczki. Pił mocną 
kawę i ani razu nie wyjrzał przez okno. 
     Z lotniska pojechał taksówką do "Baur au Lac". Wykonał z 
pokoju kilka telefonów i zszedł na dół, żeby coś zjeść. 
     Potem wyszedł na szeroki podjazd, gdzie obok Daimlera stał 
zaparkowany Rolls - Royce, i ruszył nad jezioro. Kilka kobiet 
obejrzało się za postawnym mężczyzną w okularach o stalowych 
oprawkach, lecz on nie zwracał na nie uwagi. 
     Zatrzymał się przy pokaźnym, nowoczesnym budynku przy 
General Guisan Quai, w którym miało swoją siedzibę Centrum 
Kongresowe. Wpatrywał się w plakat, zapowiadający wieczorne 
przemówienie Dumonta. 
     Jak zwykle, nic w jego twarzy nie zdradzało, co naprawdę 
myśli. Od strony jeziora rozległo się wycie syreny, ponieważ 
jeden z tramwajów wodnych, kursujących po jeziorze, szykował się 
do odpłynięcia. 
     - Jaki piękny dzień - powiedział do siebie Lodge, wznawiając 
spacer wokół jeziora, w którym odbijało się słońce królujące na 
bezchmurnym niebie. 
     - Piękny dzień na przemowę Pierrea Dumonta. - Stawiał długie 
kroki. Amos Lodge wierzył w dobrodziejstwo codziennej porcji 
ćwiczeń. 
     Hassan podniósł słuchawkę, gdy tylko telefon zaczął dzwonić. 
To był Anglik. 
     Słuchając go, wyglądał przez okno. Na bocznej ścianie 
długiego domu zwróconego w stronę kamieniołomu, okiennice nie 
były potrzebne. Słońce zalewało blaskiem równinę, ciągnącą się aż 
do Wiednia. 
     - Zastanawiałem się nad informacjami, które mi dostarczyłeś. 
     Powiedziałeś, że jeden z twoich ludzi zauważył u Engela 
brunetkę. - Mówił o Pauli Grey. -Wraz z trzema mężczyznami, 
wyjechała z Wiednia dwoma samochodami. 
     Twój człowiek ich śledził i stracił z oczu w Salzburgu. Mogą 
kierować się do Zurychu. 
     Czy to możliwe? 
     - Jak najbardziej. 
     Hassan nie nadążał za rozumowaniem Anglika; ale zawsze 
zgadzał się z jego zdaniem. Nie chciał zostać usunięty na dobre. 
     - Muszę podjąć odpowiednie środki ostrożności. Gang Monceau 
jedzie do Zurychu przez Genewę. Dałem Monceau instrukcje. 
Wypełniaj jego polecenia. 
     Telefon zamilkł. Gdy Anglik skończył wydawanie rozkazów, nie 
widział powodu do przeciągania rozmowy. Mówił akcentem z dobrej 
angielskiej prywatnej szkoły. 
     Hassan zaklął po arabsku. Gang Monceau. Na Allaha, to nie 
było po jego myśli. Jules Monceau znany był z bezwzględności. 
Jego gang obrabiał banki nie licząc się z ofiarami w ludziach. 
Zajmował się też szantażowaniem znanych francuskich osobistości. 
Robił wszystko, co przynosiło pieniądze. 
     Telefon w biurze Tweeda zadzwonił wczesnym rankiem. Z Berna 
dzwonił Beck. 
     - Chyba jest zdenerwowany - poinformowała Monika szefa. 
Zasłaniała mikrofon ręką. - Mam go połączyć? 
     Tweed skinął głową. Właśnie wziął prysznic i ogolił się. Był 
już ubrany i zamierzał zjeść lekki posiłek przygotowany przez 
Monikę. 
     - Arthur, tu Tweed. 
     - Ktoś odstrzelił Pierreowi Dumontowi tył głowy. W nocy w 
jego mieszkaniu. 
     Miejscowa policja obstawiła wejścia do Centrum Kongresowego 
uzbrojonymi tajniakami, ale nie pilnowała domu. Mam świadka. 
Widział, jak z mieszkania wychodziła kobieta w czarnej szacie 
arabskiej i welonie... 
     
     Rozdział 8 
     
     Nikomu nie uda się podkraść do Pierrea Dumonta i strzelić mu 
w tył głowy..." Słowa Becka pojawiły się w głowie Tweeda z 
przerażającą jasnością, gdy odkładał słuchawkę. Przez parę minut 
siedział nieruchomo niczym Budda. Monika obserwowała go w 
milczeniu. Dwa razy zacisnął dłoń w pięść i poznała, że znajduje 
się w rzadkim stanie kontrolowanego ataku wściekłości. Był wtedy 
bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem. 
     - Słyszałaś? - powiedział wreszcie. 
     - To okropne. Paula mówiła, że widziała, jak z mieszkania 
Engela w Wiedniu wyszła zawoalowana kobieta w czarnej sukni, 
zanim policja ustaliła, że został zamordowany. 
     - Mamy więc do czynienia z zawodową seryjną morderczynią, 
pozostającą na wolności. 
     - Przerażająca myśl. 
     W tym momencie wszedł Newman. Wystarczyło, że spojrzał na 
Tweeda i wiedział, że pojawiły się ważne okoliczności. Wysłuchał 
nowin. 
     - Więc nie możemy tu dalej siedzieć - zasugerował Newman. 
     - Nie możemy. Moniko, zarezerwuj mnie i Bobowi bilety na 
najbliższy lot Swissairu da Zurychu. Potem wynajmij nam pokoje w 
"Baur au Lac". 
     Nawet w sezonie coś tam dla nas znajdą. Zapoznaj Howarda ze 
szczegółami po naszym wyjeździe - podawał jej instrukcje w 
ekspresowym tempie, w jakim pracował jego umysł. - Potem zadzwoń 
do Becka, powiedz mu, że tam lecimy, podaj szczegóły dotyczące 
lotu i gdzie się zatrzymamy. Założę się, że w tej chwili zmierza 
do Szwajcarii. Jeśli tak jest, złapiesz go w siedzibie policji w 
Zurychu. 
     Monika nie zrobiła żadnych notatek. Wszystko notowała w 
pamięci. 
     Tweed spojrzał na Newmana. 
     - Bob, powinieneś chyba zabrać swoją spakowaną walizkę z 
mieszkania. 
     - Mam ją przy sobie. Razem z twoją walizką spakowaną na 
wypadek natychmiastowego wyjazdu. Wślizgnąłem się tutaj, kiedy 
spałeś na łóżku polowym. 
     Wyczułem, że szykuje się jakaś większa akcja. 
     - To dobrze. - Tweed spojrzał na Monikę, która wciąż czekała 
aż zgłosi się Heathrow. - Potem zadzwoń do Amosa Lodgea. Jeśli 
się zgłosi, będziemy wiedzieli, że wciąż jest w Dorset. Zadzwoń 
też do Williego Carringtona. 
     - Sądzisz, że któryś z nich ma z tym coś wspólnego? - spytał 
Newman. 
     - Ktoś w Dorset, na pewno - i sądzę, że to ktoś z okolicy 
Shrimpton. 
     Ta dziwna wioska nie daje mi spokoju. 
     Dziesięć minut później, gdy Monika skończyła rozmawiać przez 
telefon, aparat znów się rozdzwonił. Słuchała przez chwilę, 
poprosiła rozmówcę, żeby poczekał i spojrzała na Tweeda. 
     - To twój przyjaciel z Paryża. Loriot... 
     - Tweed - zaczął Loriot, gdy tylko Tweed pojawił się na 
linii. - Mam nowiny, które być może wniosą coś do twojego 
śledztwa. Gang Monceau, razem z Julesem Monceau, przekradł się 
przez granicę do Szwajcarii. W okolicach Genewy. 
     - Daj o tym znać Beckowi. 
     - Tak zrobię. Znajdzie ich. Zawsze podróżują samochodami. 
Poradzę mu, żeby na wszelki wypadek obserwował też lotnisko. 
     - Dziękuję. 
     Tweed usiadł na swoim krześle obrotowym i przekazał 
Newmanowi nowiny od Loriota. Newman gwizdnął cicho. 
     - Musimy pamiętać, że to groźni bandyci. Jeśli wejdą nam w 
drogę... 
     - Przestańcie tracić czas - wtrąciła się Monika. - 
Zarezerwowałam wam bilety na poranny lot. Nie możecie się 
spóźnić. 
     Gang Monceau wymknął się Beckowi. Zamiast swoimi 
samochodami, przyjechali jeden po drugim taksówkami. Za kursy 
zapłacili na Cornavin, dworcu kolejowym w Genewie. 
     Pojedynczo kupili bilety do Zurychu, wsiedli do pierwszego 
wagonu i rozeszli się po różnych przedziałach. Pociąg zatrzymywał 
się tylko w Lozannie i Bernie, po czym pędził prosto do Zurychu. 
Zgodnie z instrukcjami Julesa Monceau, po wyjściu z pociągu na 
Hauptbahnhof zachowali między sobą odpowiednie odstępy. 
     Każda para wiedziała, do którego małego hoteliku ma się udać 
i zameldować posługując się fałszywymi paszportami.. 
     Gdy tylko Jules znalazł się w swoim hotelu, zadzwonił pod 
numer, który dał mu Anglik. Zdenerwowany Hassan przedstawił mu 
szczegóły całej sprawy. 
     Tweed i Newman jednak zdążyli na samolot. Czekająca hostessa 
pośpiesznie wprowadziła ich na pokład i wskazała miejsca w 
pierwszej klasie. W ciągu kilku minut znaleźli się w powietrzu. 
     - Coś się szykuje - powiedział Newman, zajmując swoje 
miejsce. 
     - Myślę, że w najbliższym czasie czeka nas kilka gorących 
sytuacji - odparł Tweed. - Nie jestem pewien, czy Beck zdąży 
zdjąć Monceau i jego bandę. 
     - A więc dobrze się stało, że Marler, Paula, Butler i Nield 
dojeżdżają do Zurychu? 
     - Tak. Czasem udaje mi się trafić w dziesiątkę. 
     - Prawie zawsze trafiasz w dziesiątkę. W końcu. 
     - Koniec może znajdować się w dalekiej przyszłości. Musimy 
ustalić miejsce pobytu i tożsamość tej kobiety - zamachowca, 
zanim znów uderzy, dowiedzieć się, kto kieruje operacją na tak 
wielką skalę i w końcu musimy też odnaleźć ich bazę, zanim będzie 
za późno. 
     - Powiedziałbym, że masz duże wymagania - zauważył Newman. 
     - Zginęła już większość członków Institut de la Defense. 
     - A ty jesteś jednym z nich - powiedział ponuro Newman. 
     Pierwszą osobą, jaką Tweed i Newman spotkali po przyjeździe 
do "Baur au Lac" była Paula. Tweed uściskał ją, ciesząc się, że 
jest cała i zdrowa. 
     Miała na sobie lekką, białą sukienkę, ściągniętą w pasie 
niebieskim skórzanym paskiem. 
     Zaskoczyło go, że tak świeżo wygląda. 
     - Przyjechaliśmy trzy godziny temu - wyjaśniła, gdy znaleźli 
się w jej pokoju. 
     - Monika to anioł, zarezerwowała nam wszystkim pokoje, 
pewnie posługując się twoim nazwiskiem. Byłam dość zmęczona, ale 
wzięłam prysznic i spałam dwie godziny. Spałam też trochę w 
czasie drogi, podczas gdy Marler prowadził, nadając mordercze 
tempo. Ubrałam się, zjadłam lekkie śniadanie i mogę przenosić 
góry. 
     - Marler jest w swoim pokoju? 
     - Tak, pewnie śpi. Droga przez Austrię była bardzo 
wyczerpująca. 
     Butler i Nield mieszkają w "Gotthardzie". Monika znów się 
dobrze spisała i pokoje już na nich czekały. - Zniżyła głos. - 
Mamy broń. Ja mam Browninga w torebce, a Marler Smith & Wessona 
dla Boba. 
     - Mieliście szczęście, że udało się wam przewieźć je przez 
granicę. 
     - Marler zna miejsce, gdzie można się przedostać 
niezauważonym. 
     Miał... 
     Przerwała na dźwięk telefonu. Odebrał Tweed. Dzwonił Beck - 
czekał na dole. Tweed poprosił go na górę. 
     Arthur Beck miał już dobrze po czterdziestce. Był szczupły i 
wysoki niczym brytyjski gwardzista. Miał siwiejące na skroniach 
włosy, wydatny nos i wąsy nad ustami o nieco zaciętej linii. 
Stalowe spojrzenie szarych oczu łagodziło poczucie humoru. Często 
się uśmiechał. 
     Pochylił się nad Paulą, złapał za ramiona i pocałował w oba 
policzki. 
     Tweed wiedział, że Beck, bez żadnych podtekstów erotycznych, 
przepada za Paula Podziękował za drinka, usiadł na twardym 
krześle, przodem do przepastnej kanapy, na której siedzieli Paula 
i Tweed. 
     - Gazety drukują już dodatki nadzwyczajne, donosząc o 
zamachu na Pierrea Dumonta. W tym momencie wiadomość dociera do 
mediów. Dumont miał wysoko postawionych przyjaciół. Monika 
powiedziała mi przez telefon, że tu was znajdę - zadzwoniłem do 
recepcji, żeby natychmiast poinformowali mnie o waszym 
przyjeździe. Spieprzyliśmy sprawę. 
     - Trudno to było przewidzieć - powiedział Tweed wyrozumiale. 
- Ktoś działa bardzo szybko i jest wyjątkowo niebezpieczny. 
Mówisz, że masz świadka? 
     - Czeka na dole, pilnowany przez dwóch tajniaków - 
powiedział Beck. - To kasjer bankowy. - Spojrzał na Paulę. - Twój 
opis zdaje się potwierdzać, że to ta sama kobieta, która zabiła 
Norberta Engela. 
     - Można ufać temu świadkowi? - spytał Tweed. 
     - Tak. Pracował w banku do późna, potem zszedł do baru 
nocnego, a kiedy wyszedł na Talstrasse, poczuł się tak zmęczony, 
że przysiadł na jakichś osłoniętych schodkach, które znajdowały 
się naprzeciwko mieszkania Dumonta. Wtedy zobaczył, jak wychodzi 
z niego zawoalowana kobieta. Z opisu wyłoniła się kobieta, którą 
Paula widziała wychodzącą z mieszkania Engela w Wiedniu. 
     - Mogę z nim porozmawiać? - spytała niespodziewanie Paula. 
     - Oczywiście. Każę go przyprowadzić. Jest trochę 
zdenerwowany, ale to bystry facet. Przepraszam na chwilę... 
     Podszedł do telefonu, rozmawiał kilka minut i z powrotem 
usiadł na krześle. 
     Spojrzał na Paulę. 
     - Masz jakiś pomysł? 
     - Nie. Chciałabym po prostu dowiedzieć się, co ten świadek 
widział. 
     Jego spostrzeżenia powinny się pokrywać z tym, co ja 
widziałam w Wiedniu. 
     Usłyszeli pukanie do drzwi. Beck zerwał się z krzesła, 
otworzył drzwi i wpuścił do środka bladego mężczyznę po 
trzydziestce, który, mimo odczuwalnego już upału, miał na sobie 
ciemny wyjściowy garnitur. Za zamykanymi drzwiami Paula zauważyła 
dwóch mężczyzn w garniturach, najpewniej policjantów po 
cywilnemu. 
     Beck usadowił świadka na fotelu skierowanym przodem do 
Tweeda i Pauli, na fotelu, na którym powinien poczuć się wygodnie 
i odprężyć. Dokonał prezentacji. 
     - To pan Alfred Horn. Spędził rok w londyńskim banku, gdzie 
poszerzał kwalifikacje. Dobrze mówi po angielsku. Alfredzie, ci 
państwo chcieliby zadać ci kilka pytań na temat tego, co 
widziałeś dziś rano na Talstrasse. 
     Możesz odpowiadać im tak swobodnie jak mnie. Wiemy, iż nie 
miałeś nic wspólnego z tym zdarzeniem.. 
     Paula pochyliła się w stronę Horna i z miłym uśmiechem 
przyjrzała się mu zielono-niebieskimi oczami. Blada twarz 
sugerowała długie godziny spędzone w zamkniętym pomieszczeniu, z 
dala od promieni słonecznych. Ciemne włosy miał schludnie 
uczesane. Patrzył jej w oczy, nerwowo zaciskając dłonie na 
kolanach. 
     - Panie Horn - zaczęła cicho. - Chciałabym, żeby mi pan 
opisał, co pan widział, siedząc na schodkach na Talstrasse. 
     - Już powiedziałem nadinspektorowi Beckowi wszystko, co 
wiem. 
     - Panie Horn, widział pan, jak w środku nocy z mieszkania 
wychodzi kobieta. 
     Ja też jestem kobietą i w pańskiej relacji mogę dostrzec 
coś, co mężczyzna mógłby przegapić. Bardzo proszę, jestem 
wdzięcznym słuchaczem. 
     Cały czas uśmiechała się i zauważyła, że przestał tak 
kurczowo zaciskać dłonie. Horn nawet nie spojrzał na Tweeda, 
który wcisnął się w drugi koniec kanapy, jakby go to zupełnie nie 
dotyczyło. 
     - Nie słyszałem strzału, choć jeśli dobrze rozumiem, pan 
Dumont zginął od kuli. Widziałem natomiast wychodzącą kobietę, 
ubraną w czarny arabski strój. 
     Miała na głowie coś w rodzaju czarnego czepka i woalkę. 
     - To brzmi obiecująco, panie Horn. Jakiego była wzrostu, 
pańskim zdaniem? 
     - Miała mniej więcej sto siedemdziesiąt pięć centymetrów. 
Była dość wysoka i szczupła. 
     Paula nie dała po sobie poznać zdumienia. Nadal się 
uśmiechała i zadawała pytania. 
     - Wiem, że jak każdy z nas od czasu do czasu, wypił pan 
trochę. Czy to mogło wpłynąć negatywnie na pana percepcję? 
     - Nie. Do tego czasu zupełnie wytrzeźwiałem. Siedziałem 
trochę dłużej na tych schodkach, żeby dać odpocząć nogom. 
     - Na ulicy musiało być ciemno - naciskała delikatnie Paula. 
- Więc pewnie słabo ją pan widział. 
     - Księżyc był w pełni. Gdy przechodziła pod latarnią, 
podmuch wiatru poderwał woalkę z jej twarzy. Szybko zasłoniła się 
z powrotem, ale jestem pewien, że była ruda. - Horn mówił coraz 
szybciej, jakby to, co widział, pojawiło mu się przed oczami. - 
Miała bujne włosy, przypominały płomienie. Była bardzo 
atrakcyjna. 
     - Należała do tych, z którymi chętnie wybrałby się pan na 
kolację? - spytała Paula, uśmiechając się jeszcze szerzej. 
     - O tak, była bardzo atrakcyjna. Co dziwniejsze, jestem 
pewien, że była Europejką z dobrej rodziny. Takie widywałem na 
Old Bond Street, kiedy mieszkałem w Londynie. 
     - Myśli pan, że pana widziała? 
     - Jestem pewien, że nie. Siedziałem w głębokim cieniu. Zanim 
odeszła, rozejrzała się wokoło. Nie zauważyła mnie, bo schodki 
ukryte były w cieniu. 
     - Dziękuję panu, panie Horn. Czy mogłabym prosić, żeby nie 
wspominał pan nikomu o tym, co pan widział, nawet bliskiej 
rodzinie i przyjaciołom? 
     - Od pańskiego milczenia może zależeć pańskie życie - 
wtrącił Beck, ku irytacji Pauli. 
     - Chodzi jedynie o dyskrecję - dodała Paula swoim 
najsympatyczniejszym tonem. - Dziękuję panu za współpracę. 
Jeszcze tylko jedno pytanie. 
     Czy rozpoznałby pan tę kobietę, gdyby ją pan ponownie 
zobaczył? 
     - Wątpię. Wszystko stało się tak szybko. 
     - Jeszcze raz dziękuję - powiedziała Paula. 
     Poczekała, aż Beck wyprowadzi Horna i przekaże go czekającym 
detektywom. 
     Dopiero wtedy na jej twarzy pojawił się nietypowy dla niej 
poważny wyraz. 
     - To było świetne przesłuchanie - powiedział Beck po 
powrocie. - Nam nie powiedział, że była ruda i że udało mu się 
zobaczyć jej twarz. Coś nie gra? 
     - I to bardzo - odpowiedziała Paula. - Kobieta w czarnym 
ubraniu i woalce na twarzy, którą widziałam na Karntnerstrasse 
nie miała więcej niż sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. A 
włosy miała kasztanowe. 
     - Peruka? - zasugerował Beck. 
     - Nie. Kobieta nie może zmienić wzrostu o ponad dziesięć 
centymetrów. To była inna morderczyni. - Spojrzała na Tweeda. - 
Mamy do czynienia z więcej niż jedną kobietą, która morduje na 
zlecenie. 
     
     Rozdział 9 
     
     Tweed, po długiej dyskusji w swoim pokoju, wydał instrukcje 
Pauli oraz Marlerowi, którego telefonicznie wezwał do siebie. 
Mówiąc, że potrzebuje świeżego powietrza, poszedł sam w stronę 
drzwi. Za jego plecami rozległ się ostrzegawczy głos Newmana: 
     - Czytałem listę członków Institut de la Defense, którą 
Paula znalazła w szufladzie u Norberta Engela. Pod Pierrem 
Dumontem widnieje twoje nazwisko. 
     Teraz ty jesteś głównym celem. 
     - Mam zapasowego Walthera - zaproponował Marler. 
     - Wiesz, że prawie nigdy nie noszę broni - odparł Tweed i 
wyszedł z pokoju. 
     Wysiadł z windy, wolnym krokiem udał się do głównego wyjścia 
i wyjrzał na zewnątrz. Przywitał go portier. Tweed skinął mu 
głową, wciąż rozglądając się uważnie. Zaczynał się kolejny gorący 
dzień i na tarasie siedzieli już ludzie. 
     Nie zauważył niczego podejrzanego, lecz niebezpieczeństwo 
zawsze podkrada się niezauważone. 
     Wrócił do obszernego holu, gdzie paru gości piło kawę i 
rozmawiało, siedząc przy rzadko rozstawionych stolikach. W rogu 
siedziała kobieta. 
     Rozpoznał w niej natychmiast Karin Berg. 
     Wysoka, bardzo atrakcyjna Szwedka, nieco po trzydziestce, 
ubrana w lekki zielony kostium i białą bluzkę z okrągłym 
dekoltem. Znała się na psychologii i wiedziała, że Tweedowi nie 
spodobałoby się odsłanianie długich nóg ani wyzywający dekolt. 
Podniosła dłoń, żeby zwrócić jego uwagę, nie zdając sobie sprawy, 
że już ją zauważył. 
     Tweed nie ruszał się spod głównego wejścia, jakby nie był 
pewien, gdzie usiąść. Myślał o czasach, kiedy pracował w 
Skandynawii wraz z Berg, zatrudnioną przez szwedzki kontrwywiad. 
Słyszał, że przestała pracować dla rządu, ale nikt nie wiedział, 
gdzie się podziewała. 
     Udał, że dopiero ją zauważył i uścisnął jej wyciągniętą 
dłoń, po czym usiadł naprzeciwko niej, pozostawiając między nimi 
wolne krzesło. 
     - Minęło sporo czasu - powiedział Tweed z uśmiechem. 
     - Prawda? Zbyt wiele. Zawsze dobrze się dogadywaliśmy. 
     - Nie przeczę - zgodził się Tweed. 
     Berg miała jasne krótko obcięte włosy, regularne rysy 
twarzy, pełne, czerwone usta, odcinające się od idealnie 
gładkiej, bladej cery. Patrzyła mu prosto w oczy znad szklanki z 
mrożoną kawą. Tweed złapał kelnera uwijającego się między 
stolikami i zamówił to samo. 
     - Słyszałem, że odeszłaś z kontrwywiadu - zagaił. - Czemu? 
Gdzie zniknęłaś? 
     Zauważył, że nie ma na palcach lewej ręki obrączki. 
Odstawiła szklankę i uśmiechnęła się ciepło. 
     - Co to, przesłuchanie? Zawsze byłeś w tym dobry. 
     - Zwykłe pytania. Raczej naturalne, skoro kiedyś razem 
pracowaliśmy. 
     - Cóż... - Zrobiła pauzę, patrząc na niego. - Odeszłam z 
firmy, bo za słabo płacili. Poza tym dostałam intratną ofertę od 
agencji ochroniarskiej, pracującej dla jednej z wielkich 
korporacji. 
     - Dla której? - spytał. 
     - Znów zaczynasz. W myśl umowy nie wolno mi zdradzać dla 
kogo pracuję. To potężna międzynarodowa firma. Lubię rzeczy, 
które można dostać za pieniądze. 
     - Wiele kobiet by się z tobą zgodziło. - Poczekał, aż kelner 
poda mu napój i się oddali. - Miałaś dwie przykre przygody. 
Zniechęciło cię to do mężczyzn, prawda? 
     - To osobista sprawa. 
     - Opowiadałaś mi o tym, kiedy byłem w Sztokholmie. 
Twierdziłaś, że jestem jedyną osobą, której zwierzyłaś się ze 
swoich ciężkich przeżyć. 
     - Byłeś. Jesteś. Przerwała, kiedy pojawił się Newman i 
położył rękę na oparciu wolnego krzesła. Uśmiechnął się szeroko, 
spoglądając na oboje. 
     - Mogę się na chwilkę przysiąść? Jeśli przeszkadzam, zniknę 
jak kamfora. 
     Tweed przedstawił ich sobie. Karin Berg dała do zrozumienia, 
że jest zadowolona z jego propozycji. Posłała mu taksujące 
spojrzenie spod półprzymkniętych powiek. 
     - Robert Newman? Ten dziennikarz? Tak myślałam. Niewiele pan 
ostatnio pisuje. Czytywałam swego czasu pańskie przenikliwe 
artykuły w "Spieglu". 
     I w innych czasopismach. 
     - Zaoszczędziłem trochę pieniędzy. Poza tym, ostatnio 
niewiele się dzieje na świecie spraw wartych opisania - 
powiedział beztrosko, stawiając swojego drinka na stoliku. - Być 
może napiszę duży artykuł o ośmiu zabójstwach znanych 
osobistości, które ostatnio miały miejsce. To znaczy - przerwał, 
przyglądając się jej - kiedy odnajdę mordercę. 
     Zamarła. Tylko na ułamek sekundy, ale Newman zauważył jej 
reakcję, zanim ponownie przybrała wyraz uprzejmego 
zainteresowania. 
     - Morderstwa? Czytałam, że to była seria samobójstw. 
     - Niech pani nie wierzy we wszystko, co piszą w gazetach. 
     Newman uśmiechnął się szeroko. Podniósł szklankę i upił 
trochę szkockiej. 
     - Rozpoznałam pana z fotografii, które pojawiały się swego 
czasu w prasie. 
     Nic się pan nie zmienił. A nawet wygląda pan młodziej. 
     - Pochlebstwa daleko panią zaprowadzą - zapewnił ją Newman. 
     - Zawsze mówię to, co myślę - odpowiedziała ostro, po raz 
pierwszy zdradzając swoją arogancję. 
     Tweed potarł prawą brew palcem. Dla Newmana był to znak, że 
chce teraz zostać z Karin sam na sam. 
     - Zostawię was, żebyście sobie pogawędzili - powiedział 
Newman, wstając. 
     - Miło mi było panią poznać - powiedział i oddalił się w 
głąb holu. 
     - Można mnie teraz nazwać kobietą skazaną na sukces - 
powiedziała Berg do Tweeda, podejmując przerwany wątek. - A co u 
ciebie? Minęło już sporo czasu, od kiedy twoja żona uciekła z tym 
greckim armatorem. A może się rozwiodłeś? 
     - Nie, nie rozwiodłem się. Nie utrzymujemy ze sobą kontaktu, 
a przykre doświadczenia rozwodowe wydają mi się stratą czasu. - 
Uśmiechnął się. - Tak czy inaczej, też jestem skazany na sukces, 
jak sama dobrze wiesz. 
     - Powinieneś się trochę zrelaksować. Jeśli masz ochotę, 
zaproszę cię kiedyś na kolację. 
     - Wspaniałomyślna propozycja. Ale mam lepszą. Wybierzemy się 
do "Ermitażu". To bardzo dobra restauracja na brzegu jeziora, za 
Zurychem, w dzielnicy Kiisnacht. Powiedzmy, jutro o dziewiątej 
wieczorem? Zarezerwuję stolik. Przyjadę po ciebie o ósmej 
trzydzieści. 
     - Zgadzam się z przyjemnością. 
     - Skoro tak, to teraz, jeśli pozwolisz, udam się na spacer. 
Mam problem, który muszę rozwiązać. 
     - Pamiętam ten twój zwyczaj... 
     "A jeśli się nie powiedzie..." Ostrzeżenie Anglika 
wypowiedziane do słuchawki, gdy rozkazał Hassanowi zlikwidować 
Tweeda w następnej kolejności, wzbudziło w nim uczucie paniki. 
     Jeśli misja Karin Berg się nie powiedzie, wiedział, czyja 
głowa pójdzie pod topór. Postanowił działać na własną rękę. 
     Gdy Jules Monceau zadzwonił do niego po raz drugi, Hassan 
miał dla niego gotowe instrukcje. Ściskając słuchawkę, tak mocno 
jakby od tego zależało jego życie, zaczął mówić: 
     - W Zurychu jest ktoś, kim macie się zająć... 
     - Po to tu jesteśmy - przerwał mu Monceau. 
     - Doskonale. Z wiarygodnego źródła dowiedziałem się, że wasz 
cel zatrzymał się w "Baur au Lac". Musi być zlikwidowany. Nazywa 
się Tweed. 
     - Tweed! - Monceau nie potrafił ukryć zdziwienia i radości w 
głosie. -Naprawdę? 
     - Tak. Podam panu jego rysopis. Mamy go w aktach... 
     - Nie potrzebuję jego rysopisu. Natychmiastowa likwidacja? 
     - Tak. Dostaniecie dużą sumę gotówką. 
     - Nie potrzeba zapłaty. 
     Połączenie zostało przerwane. Hassan był zbity z tropu, nie 
rozumiał reakcji Francuza. Zaczął obgryzać paznokcie. Czy dobrze 
robił? Postępował wbrew wyraźnym rozkazom Anglika, ale jeśli gang 
Monceau odniesie sukces, Anglik na pewno będzie zadowolony, bez 
względu na to, kto wykonał zadanie. 
     Wczesnym rankiem Jules Monceau przeprowadził rozmowę z budki 
telefonicznej w holu małego hotelu, w którym się zatrzymał. 
Tweed! Nie wierzył we własne szczęście. Kilka lat wcześniej, 
zanim upadł Mur Berliński, Monceau popełnił duży błąd wchodząc w 
posiadanie francuskich tajemnic wojskowych i sprzedając je 
Niemcom z NRD. 
     To Tweed, współpracując z francuskim kontrwywiadem namierzył 
go. I Tweed przesłuchiwał go w celi przy Rue des Saussaies, 
głównej siedzibie francuskiego kontrwywiadu. On też zmusił 
Monceau do obciążających go zeznań. 
     Podczas lat spędzonych w więzieniu La Sante, Monceau 
poprzysiągł sobie, że któregoś dnia zabije Tweeda. A teraz 
możliwość zemsty podano mu na talerzu. 
     Poranek ustępował miejsca południu, kiedy usiadł na łóżku w 
swoim małym pokoju. 
     Wiedział, że Tweed lubił poranne spacery, kiedy miał na nie 
czas. 
     Po pół godzinie miał gotowy plan. Z telefonu na dole 
zadzwonił do trzech swoich ludzi. 
     Dwóch mieszkało w podłym hoteliku, niecały kilometr od jego 
kryjówki. Trzeci mógł się zjawić jeszcze szybciej, motocyklem, 
który Monceau kazał mu kupić. 
     Jules Monceau był małym, nieco otyłym mężczyzną z włosami 
zaczesanymi na żel do tyłu. Miał długi mięsisty nos i wilczy 
uśmiech, od czego wzięło się jego przezwisko - Wilk. 
     Gdy wszyscy zgromadzili się już w jego pokoju, wstał i, 
stojąc plecami do ściany, z cygarem w ustach, powiedział im, 
jakie mają zadania: wśród nich znajdowało się kupno peruki i 
dwóch innych rzeczy - to miał załatwić Bernard, już ubrany w 
perukę. 
     - Kto zdetonuje ładunek wybuchowy? - zaniepokoił się 
Bernard. 
     Był wysoki i chudy, o ziemistej cerze i cienkich brwiach. 
Swego czasu był gimnastykiem i wciąż potrafił się poruszać 
niezwykle sprawnie. 
     - Oczywiście, że Andre. Wiesz, że jest specjalistą od 
materiałów wybuchowych. Zrobi to za pomocą fal radiowych, zdalnie 
detonując bombę. 
     - Nie martw się, Bernard - zakpił z kolegi Andre. - Martw 
się o dziecinkę, nie o siebie. 
     - Zamknijcie się - warknął Monceau. - Yves, pojedziesz 
samochodem jako wsparcie. Jeszcze raz powtórzymy plan. Będę stał 
na przystanku tramwajowym i podrapię się w brodę, o tak. Ta 
będzie znak, że Tweed wyszedł na poranną przechadzkę. Będę ubrany 
w ciemny elegancki garnitur, niczym bankier. Założę binokle i 
zapalę papierosa. Tweed wie, że palę cygara. Zabijemy go dziś 
rano, gdy tylko się pojawi. 
     Gdy trzej mężczyźni wyszli z pokoju, Monceau zapalił 
następne cygaro. Rozkoszował się wizją ciała Tweeda rozrzuconego 
w kawałkach po całej ulicy. A on będzie to obserwował z 
bezpiecznej odległości. 
     
     
     
     Rozdział 10 
     
     Kilka godzin później Tweed wyszedł spacerkiem z, Baur au 
Lac". 
     Dotarł do Talstrasse i rozejrzał się wokoło. Tu i ówdzie 
przechadzali się turyści. Zobaczył też krępego mężczyznę z 
papierosem, ubranego w ciemny wyjściowy garnitur, czytającego 
gazetę. Pewnie sprawdza notowania giełdowe. 
     Bankier podrapał się w brodę. Najwyraźniej nowiny nie były 
najlepsze. 
     Tweed poszedł dalej, w stronę jeziora. Czekał przez chwilę 
na zielone światło i przeszedł po pasach na promenadę ciągnącą 
się wzdłuż jeziora. Jezioro Zuryskie było spokojne, połyskliwie 
niebieskie. Do przystani zbliżał się parowiec, gdy Tweed, nieco 
szybszym krokiem zbliżał się do Centrum Kongresowego, po drugiej 
stronie ulicy. Na General Guisan Quai w obie strony pędził sznur 
samochodów. 
     Minęła go kobieta o ciemnych kręconych włosach, pchając 
przed sobą wózek z dzieckiem zawiniętym w kocyk. Tweed podziwiał 
prędkość, z jaką się poruszała, kiedy stopniowo znikała mu z 
oczu. 
     Po drugiej stronie jeziora, gdzie jego brzeg się zaokrąglał, 
Tweed zobaczył na tle bezchmurnego nieba zarys olbrzymich gór. 
Rozpoznał jedną z nich -podobną do wulkanu Mythen. 
     Tylko częściowo poświęcał się temu, co się wokół działo, 
ponieważ przede wszystkim skupiał się na rozwiązaniu śmiertelnie 
poważnego problemu. 
     Mruczał do siebie dziwne imię, wypowiedziane przez kierowcę, 
uczestniczącego w próbie porwania Pauli. 
     - Assam? To nie ma sensu. Muszę poprosić Paulę, żeby jeszcze 
raz powtórzyła mi, co usłyszała - powiedział sam do siebie. 
     Minęło go szare Volvo, jadące wolniej niż reszta pojazdów. 
Kierowca miał czapkę z daszkiem w amerykańskim stylu i duże 
okulary słoneczne. 
     Tweed gotów był w każdej chwili rzucić się na ziemię. 
Samochód go minął. Odprężył się i do głowy przyszedł mu ten gruby 
bankier, którego widział w pobliżu "Baur au Lac". Ten mężczyzna 
kogoś mu przypominał. Tweed wertował pamięć, powracając do 
różnych zdarzeń, w których uczestniczył, ale nie potrafił go 
nigdzie umiejscowić., Monceau trzymał się jakieś trzydzieści 
metrów za Tweedem. Oddałby życie za cygaro, ale zmusił się do 
kolejnego płytkiego zaciągnięcia się papierosem. 
     Tweed ponownie zerknął do tyłu, ale Monceau ukrył się za 
innymi przechodniami. 
     Tweed popatrzył przed siebie. W oddali dostrzegł kobietę o 
kręconych włosach, idącą w jego kierunku. Widocznie musiała 
zakończyć już dzienną dawkę spaceru po promenadzie. Przypomniało 
mu się, jak cicho poruszał się jej wózek. Koła musiały być 
porządnie nasmarowane. Parowiec zbliżający się do przystani 
włączył syrenę. Zurych to piękne miasto, doszedł do wniosku 
Tweed. Miał nie jedno, ale dwa stare miasta, po obu stronach 
rzeki Limmat, która wypływała z jeziora pod mostem. 
     Zauważył, że kobieta z wózkiem szła teraz o wiele wolniej. 
Pewnie zmęczyło ją tempo spaceru, stwierdził. Spojrzał na drugą 
stronę ulicy i zobaczył przygarbionego mężczyznę z torbą na kije 
golfowe, wędrującego po chodniku. 
     Miał kraciastą czapkę z daszkiem, wiatrówkę i luźne spodnie. 
Powłóczył nogami, jakby właśnie przed chwilą zaliczył osiemnaście 
dołków. Oczy miał ukryte za słonecznymi okularami, a głowę 
spuszczoną. 
     - Assam, Assam - powtarzał sobie Tweed. 
     Skoncentruj się na tym, co dzieje się dokoła, upomniał sam 
siebie. 
     Newman byłby wściekły, gdyby dowiedział się, że wyszedł sam, 
ale potrzebował samotności, żeby jego mózg poskładał w całość 
kawałki układanki. 
     Przed sobą zobaczył kobietę z wózkiem, idącą noga za nogą. 
Dziecko w wózku musiało spać, ponieważ nie wydało najmniejszego 
dźwięku, kiedy się mijali. 
     Nagle kobieta zatrzymała się i z całej siły popchnęła wózek 
w jego stronę. W tej samej chwili spostrzegł za kobietą 
mężczyznę, trzymającego w dłoni małe pudełeczko, podobne do tych, 
za pomocą których steruje się modelami samolotów. 
     Było już za późno, żeby uciec przed rozpędzonym wózkiem. 
Nagle nie wiadomo skąd po jego stronie jezdni pojawiło się szare 
Volvo, prowadzone przez mężczyznę w czapce z daszkiem. Za Volvo 
na motocyklu pędził w jego stronę Newman. 
     Volvo wjechało na chodnik, uderzyło w wózek, spychając go na 
schodki, prowadzące do małej przystani. Gdy wózek, z lalką ubraną 
jak dziecko, zaczął zsuwać się w dół, Andre nacisnął guzik na 
detonatorze. Wózek wybuchnął, rozrzucając szczątki po tafli 
jeziora. 
     Volvo stało nadal w połowie chodnika, gdy z przeciwnej 
strony zaczęło się do Tweeda zbliżać kremowe BMW, z pistoletem 
maszynowym, wystającym z tylnego okna. Newman zdążył już 
zastrzelić "kobietę", która osunęła się na ziemię, wypuszczając z 
męskiej dłoni pistolet. Peruka spadła napastnikowi z głowy i 
zsunęła się z krawędzi chodnika na jezdnię. 
     Po drugiej stronie ulicy mężczyzna z torbą golfową wyjął 
karabin Armalite. 
     Marler zrzucił okulary, wycelował karabin w kierowcę BMW i 
nacisnął spust. 
     Zamachowiec osunął się na kierownicę. Samochód wyjechał na 
środek jezdni, tak że nadjeżdżający z przeciwka pojazd ledwo 
zahamował. BMW uderzyło w ścianę, okalającą brzeg jeziora, i 
stanęło w płomieniach. Newman wystrzelił po raz drugi, zabijając 
Andre, który obsługiwał zdalny detonator. 
     Tweed schował się pod murem otaczającym jezioro przed 
ognistą kulą, która jeszcze przed chwilą była BMW. Marler wrzucił 
Armalite z powrotem do pokrowca na kije golfowe, przebiegł przed 
stojącymi samochodami, wskoczył na motocykl i razem z Newmanem 
popędzili w stronę mostu na rzece Limmat. 
     Tweed wstał i szybkim krokiem ruszył w stronę "Baur au Lac". 
     Daleko przed nim Monceau z gniewnie wykrzywioną twarzą z 
powodu fiaska, zbiegł do przystani i kupił bilet na odpływający 
właśnie parowiec. Wszedł na osłonięty gómy pokład i usiadł przy 
rufie, z dala od pasażerów, wciąż dysząc z wściekłości. 
     Jeszcze jeden człowiek w Zurychu był zły jak diabli. Do 
pokoju w "Baur au Lac", do którego wrócił Tweed, wpadł niczym 
bomba Beck. 
     - Czemu, do ciężkiej cholery, wyszedłeś sam? 
     - Nie byłem sam - powiedział spokojnym głosem Tweed, 
siedzący na kanapie. 
     - Wiesz już o tym. 
     - A ty wiedziałeś? - spytał szef policji. 
     - Nie - przyznał Tweed - ale jeśli mam zniszczyć przeciwnika 
- kimkolwiek on jest - muszę analizować informacje w ciszy i 
odosobnieniu. 
     - Przynajmniej wiemy, kim byli zamachowcy. Gang Monceau. 
     Zidentyfikowano trzech mężczyzn, mamy cały gang w kartotece. 
     - Monceau to nie wróg, którego szukamy - zaznaczył Tweed. - 
Działali jako grupa pomocnicza. Musimy się skupić na człowieku, 
który stoi za tymi ośmioma zabójstwami. A ty, jestem pewien, 
cieszysz się, że pozbyłeś się tych trzech zbirów. 
     - Monceau dysponuje jeszcze siedmioma innymi - ostrzegł go 
Beck. 
     - Znów może spróbować cię zabić. 
     - Och, na pewno. Nie można mnie nazwać jego najlepszym 
przyjacielem. 
     Jak wiesz, wsadziłem go za kratki jakiś czas temu we 
Francji. To jego osobista zemsta. Dowiedziałeś się, kto wykończył 
tych trzech? 
     - Nie - powiedział ostrożnie Beck - ponieważ wszystko stało 
się tak szybko, że żaden ze świadków nie potrafi podać ich opisu. 
Ale mam pewne podejrzenia. 
     - To dobrze, Arthurze. Powiem ci, że zabójcy, których 
szukamy, zwróć uwagę na liczbę mnogą, to kobiety. 
Równouprawnienie dotarło też do światka przestępczego. Ta, która 
zabiła Dumonta, była ruda - słyszałeś od Horna. 
     - W Zurychu nie ma aż tak dużo rudych kobiet - zauważył 
ironicznie Beck. 
     - Czy dajesz mi do zrozumienia, że istnieje więcej niż jedna 
kobieta - zabójca? 
     - Tak, ponieważ wiem, że Norberta Engela zabiła kobieta o 
zupełnie innym wyglądzie. Wiem to na pewno. 
     - To bardzo niepokojące - zauważył Beck, który przycichł i 
przestał spacerować po pokoju. Spojrzał na zegarek. - Muszę się 
zbierać. Mam do napisania poufny raport na temat tej sterty zwłok 
na promenadzie, które teraz znajdują się w kostnicy. Obiecaj, że 
nie wyjdziesz z domu bez Marlera albo Newmana. 
     - Posłucham tej rady w miarę możliwości. 
     - Co oznacza, że i tak zrobisz, jak będziesz chciał. 
     Krótko po wyjściu szefa policji do pokoju weszli Paula, 
Marler i Newman. 
     Zmartwiona Paula przyglądała się Tweedowi. 
     - Na pewno nic ci nie jest? 
     - Nigdy nie czułem się lepiej. Zaczynamy powoli dobierać się 
przeciwnikowi do skóry, skoro zatrudnił do pomocy Monceau i jego 
sympatycznych przyjaciół. 
     Marler, Bob, dzięki za uratowanie mi życia. Wyrazy uznania. 
Znów działaliście na własną rękę. 
     - Och - powiedział beztrosko Newman - znamy cię. Dlatego 
opracowaliśmy szczegółowy plan awaryjny na wypadek, gdybyś 
znalazł się w niebezpieczeństwie. I tak też się stało. Dość 
szatański umysł przebrał bombę za bobasa w wózku. 
     - To mi pachnie Monceau. Jestem pewien, że czaił się w 
okolicy, czekając na mój koniec. Ale do rzeczy - ożywił się. - 
Marler, opowiedz mi jeszcze raz o tym opryszku, którego zmusiłeś 
w maltańskim kościele, żeby wyjawił ci lokalizację ich głównej 
bazy. 
     - Kościół był pusty - zaczął Marler zwięźle. - Zmusiłem go, 
żeby uklęknął w ławce. Wycelowałem do niego z Walthera i był 
przekonany, że nacisnę spust, jeśli nie zacznie gadać. 
     - Więc musiałeś go nastraszyć. 
     - Tylko w ten sposób dało się go zmusić do mówienia. 
     - Odpowiedział ci jasno? - naciskał Tweed. 
     - Był nieco roztrzęsiony. Następnie rzucił się na mnie z 
nożem. 
     - Roztrzęsiony - powtórzył z namysłem Tweed. - To znaczy, że 
mogłeś niedokładnie usłyszeć, co mówi? Mógł pleść bez sensu? 
Słowacja. To usłyszałeś? 
     - Coś w tym stylu. 
     - Interesujące. 
     - Można tak powiedzieć - odparł Marler. 
     - Mówiłem wam, że mamy do czynienia z przynajmniej dwoma 
różnymi zabójcami. Obydwie to kobiety. Paula opisała tę, którą 
widziała w Wiedniu. Świadek Becka, Horn, był w stanie podać nam 
niewiele szczegółów dotyczących kobiety, która zamordowała 
Pierrea Dumonta. W przeszłości kobiety były, oczywiście, 
wykorzystywane przez KGB do uwodzenia mężczyzn, ale tu chodzi o 
coś zupełnie innego. Musimy je odszukać i odnaleźć resztę gangu 
Monceau. 
     Sądzę, że oba problemy są ze sobą powiązane. Trzeba 
przeczesać miasto w poszukiwaniu ludzi Monceau. Beck twierdzi, że 
zostało ich jeszcze co najmniej siedmiu. Wyśle nam ich zdjęcia. 
     Ledwie skończył, gdy ktoś zapukał do drzwi. Newman otworzył 
je z klucza i lekko uchylił, po czym wziął od umundurowanego 
policjanta dużą, zaklejoną kopertę, zaadresowaną do Tweeda. 
     Tweed otworzył ją i zobaczył siedem połyskliwych fotografii. 
Rozłożył je na stole, tak, żeby reszta mogła się im przyjrzeć. 
     - Oto oni. Siedmiu dżentelmenów, o których wspominałem. 
     - Bardzo sympatycznie się prezentują - zauważyła Paula. 
     - Najbrzydszy gang, jaki w życiu widziałem - dołączył się 
Newman. - Ten, to Jacques Lemont. Doświadczony nożownik. Zanim 
Monceau go zwerbował, rzucał nożami w cyrku. Raz robiłem z nim 
wywiad. W tym czasie Monceau próbował wszystkim wmówić, że 
prowadzi swego rodzaju krucjatę - obrabowuje bogatych, żeby pomóc 
biednym. Oczywista bzdura, ale Monceau był obecny w pokoju, z 
maską zakrywającą górną część twarzy. Palił jedno cygaro za 
drugim. 
     Taki mały, grubawy facet. 
     - Jasne - powiedział nagle Tweed. - Mały, grubawy gość w 
garniturze bankiera. Stał niedaleko "Baur au Lac", gdy wyszedłem 
na spacer. 
     Palił papierosa, a na nosie miał binokle. Wydawał mi się 
znajomy, ale nie mogłem go z nikim skojarzyć. 
     - Chciał zobaczyć, jak powiększasz grono aniołków - 
powiedział Marler. 
     - Wcześniej wspominałeś; że to zupełnie inna sprawa - 
przypomniała mu Paula. - Czy mamy do czynienia. Z terrorystami? 
     - Dużo gorzej - powiedział Tweed. 
     Na Bliskim Wschodzie, daleko za rzeką Eufrat, nad pustynią 
zawisła wielka, i czarna chmura, wytworzona przez wyziewy z 
helikopterów, zawieszonych ponad pustynią Z podziemnych bunkrów 
na pustynię wytoczyła się potężna kawalkada nowoczesnych czołgów. 
     Chmura wynalazek naukowców, którzy wyemigrowali z Rosji, 
składała się z nieszkodliwych substancji chemicznych, dzięki 
którym przelatujący nad tym obszarem amerykański satelita nie 
mógł zarejestrować, co dzieje się na ziemi. 
     Kolumna czołgów, pod wodzą kilku generałów rozpoczęła 
manewry. Każda z maszyn wyposażona była w armatę dalekiego 
zasięgu oraz w pocisk zawierający śmiertelnie niebezpieczny 
materiał biologiczny. Załogi czołgów były chronione przez 
specjalny, nowoczesny typ masek przeciwgazowych, 
zabezpieczających ich przed działaniem gazu. 
     W pewnym momencie czołgi zaczęły strzelać. Pociski 
przeleciały znaczną odległość i upadły na pustynię. Kilka 
wielbłądów znajdujących się w pobliżu, przystanęło nagle i po 
chwili padło w śmiertelnych drgawkach. 
     Atak na Zachód znajdował się w zaawansowanym stadium. 
Czekali jedynie na znak od Przywódcy, pod rozkazami którego 
znajdował się też Hassan. Znak mówiący im, że Zachód pozbawiony 
został kogokolwiek zdolnego przejąć kontrolę. 
     Newman, po rozstaniu z Tweedem, przeszedł do holu i 
pośpiesznie rozejrzał się wokół. Był przekonany, że w pobliżu 
czai się niebezpieczeństwo. 
     Simone Carnot przyjrzała mu się z rezerwą, poprawiając burzę 
rudych włosów. 
     Gdy Dumont leżał już nieżywy na kanapie, z roztrzaskaną 
połową czaszki, a "miejsce zdarzenia zostało zaaranżowane" 
używając terminologii Hassana, która w praktyce oznaczała tyle, 
że zaciśnięto palce jego bezwładnej ręki na Lugerze, oczywiście, 
używając gumowych rękawiczek, Simone zamierzała złapać pierwszy 
samolot i uciec z Zurychu. Hassan jednak znów postanowił 
zadziałać na własną rękę, ponieważ udział w grze zaczął mu się 
podobać. 
     Gdy Simone zadzwoniła do niego, żeby przekazać mu 
zaszyfrowaną wiadomość o wykonaniu zadania, Hassanowi przyszedł 
do głowy pewien pomysł. 
     Polecił jej zostać w Zurychu przez co najmniej tydzień. 
Poinformował ją, że jej nowym celem jest mężczyzna, który nazywa 
się Tweed, i podał jej dość mętny opis -jedyny, jakim dysponował. 
Jeśli do końca tygodnia media nie ogłoszą jego zabójstwa, ma go 
własnoręcznie wyeliminować. 
     - Dostaniesz zwykłą stawkę - powiedział jej. - Zadzwoń do 
mnie, kiedy ustalisz jego miejsce pobytu... 
     Kolejne sto tysięcy dolarów. Simone dla takich pieniędzy 
poniosłaby dużo większe ryzyko. Nie miała pojęcia, że wraz z 
Hassanem łamie żelazną zasadę Anglika. Zaraz po dokonaniu 
morderstwa, kobieta, która to zrobiła, powinna opuścić miasto. 
     W holu szybko spuściła oczy, gdy tylko nawiązała kontakt 
wzrokowy z Newmanem. Rozpoznała go, ponieważ czytała dużo prasy i 
magazynów. Był wyjątkowo przystojny, a ona czuła, że nie powinna 
rzucać się w oczy. Nie miała pojęcia, komu zlecono zajęcie się 
nowym celem. 
     Simone Carnot prowadziła agencję najlepszych modelek w 
Paryżu, kiedy została zwerbowana ze względu na urodę i miłość do 
pieniędzy. Ponadto, jak wiele nowoczesnych kobiet, miała tę 
przewagę, iż uważała mężczyzn za gatunek, który należy 
wykorzystywać, kiedy tylko się da. 
     Gdy zdała sobie sprawę, że Newman się do niej zbliża, 
zmieniła zdanie. Jeśli kompletnie go zignoruje, wzbudzi jego 
podejrzenia. Zawsze istnieje możliwość, że, przy jego rozległych 
kontaktach, może znać również Tweeda, który musi być ważną, 
osobistością, skoro stał się celem. 
     - Przepraszam - zaczął Newman, gdy tylko spojrzała na niego 
- ale zawsze jestem bezpośredni. Nudzę się i mam ochotę z kimś 
porozmawiać. Czego się pani napije? 
     - Veuve Clicquot - odparła bez namysłu. 
     Zamówił jej szampana, a dla siebie szkocką Była bardzo 
atrakcyjna, z tymi połyskliwymi rudymi włosami. 
     Oczywiście, kłamał, przedstawiając jej swoje powody. Na 
świecie było co prawda dużo innych rudzielców, ale jej wygląd 
zgadzał się z rysopisem Horna, dotyczącym kobiety, która zabiła 
Dumonta. Newman wyobrażał sobie, że kobieta - zabójczyni musi 
mieć żelazne nerwy. Spodziewałby się, że czym prędzej umknie z 
miasta pierwszym samolotem lub pociągiem. Ale sprytna morderczyni 
mogła pomyśleć, że bezpieczniej będzie zostać parę dni na 
miejscu. 
     - Jestem Bob Newman - przedstawił się, gdy się stuknęli 
szklankami przyniesionymi przez kelnera. 
     - Simone Carnot. Czym się pan zajmuje, panie Newman, kiedy 
nie zaczepia pan kobiet? 
     Agresywna, ocenił - co tylko potwierdzałoby jego wyobrażenie 
o morderczyni, ale nie musiało oznaczać, że trafił na właściwą 
kobietę. 
     - Przyglądam się z bliska różnym ludziom - powiedział 
prowokująco. 
     - Mnie też? Ciekawa jestem dlaczego? 
     Pasowała jak ulał do portretu kobiety zimnej i opanowanej na 
tyle, by móc strzelić człowiekowi w tył głowy. Zbyt daleko idące 
wnioski - niemożliwe, że tak łatwo natrafił na zabójcę. 
Skrzyżowała długie nogi, eksponując je dzięki rozcięciu w 
spódnicy. Rzucił na nie okiem, wiedząc, że ona tego oczekuje. 
     - Odpowiedź brzmi: nie, na obydwa pytania. - Zrobił pauzę. 
     Przyszło mu do głowy, że kolejnym celem dla zabójczyni 
będzie Tweed. A ona mieszkała w tym samym hotelu co on. - 
Zatrzymała się pani tutaj? 
     - Zastanawiam się, co się kryje za tym pytaniem, panie 
Newman? 
     - Po prostu, czy pani tu mieszka? 
     - Być może. Któż to może wiedzieć? 
     - Pani - odparował szybko. 
     - Bardzo pan bezpośredni. Zachowuje się pan jak Amerykanin. 
     Do ust miała przyklejony uśmiech, ale oczy, które w nim 
utkwiła, były zimne jak lód. Uniósł brwi i napił się szkockiej. 
     - Nie wiem, czy to komplement, ale dziękuję. 
     - Jak to miło z pana strony. A jeśli nie ja pana interesuję, 
to kto? 
     - Zabójca Pierrea Dumonta. 
     Wymówił te słowa z naciskiem, po czym napił się znów, nie 
patrząc na nią W tym momencie do holu wszedł Tweed. Mijał ich, 
kiedy Newman go przywołał. 
     - Przyłącz się do nas. Simone, czy mogę się tak do ciebie 
zwracać? To jest Tweed. Tweed, poznaj Simone Carnot. 
     
     Rozdział 11 
     
     Nieco wcześniej, zanim Newman opuścił pokój, Tweed wezwał 
Butlera i Nielda z hotelu "Gotthard", znajdującego się na drugim 
końcu Bahnhofstrasse. Czekając, aż się pojawia, Paula i reszta 
towarzystwa obserwowali Tweeda, który z nieobecnym wzrokiem i 
wyrazem zdecydowania na twarzy, z rękami założonymi na plecach, 
wolnym krokiem przechadzał się po apartamencie. 
     Nikt się nie odzywał. Nauczeni doświadczeniem wiedzieli, że 
potrzebował ciszy, gdy podejmował ważną decyzję, dotyczącą ich 
wszystkich. W pewnej chwili zatrzymał się i z dłońmi 
skrzyżowanymi na piersi przysiadł na poręczy fotela, na którym 
siedziała Paula. 
     - Za kierownica Volvo, które zepchnęło wózek do jeziora, 
siedział Butler, prawda? 
     - Tak - odpowiedział Newman. - Pete Nield siedział z tyłu, z 
pistoletem i granatem obezwładniającym. Nie wiedzieliśmy, co się 
wydarzy, ale wzięliśmy pod uwagę kilka scenariuszy ataku na twoją 
osobę... 
     Przerwało mu pukanie do drzwi. Wpuścił do pokoju Harryego 
Butlera i Petea Nielda. Tweed przywitał ich z ponurym uśmiechem. 
     - Siadajcie, proszę. Czujcie się jak u siebie. Harry, muszę 
ci podziękować za uratowanie mnie przed bombą. 
     - Taka praca - odparł Butler, który używał słów tak 
oszczędnie, jakby trzeba było za nie płacić. 
     - Postanowiłem, że nie możemy już dłużej z nimi się cackać - 
zaczął Tweed. 
     Wyjaśnił nowo przybyłym, że w Europie działają dwie kobiety 
- zabójczynie. -Teraz ja jestem ich celem - ciągnął. - Ta wiedza, 
to nasz as w rękawie, którym zamierzam się posłużyć. Przeciwnik 
posługuje się bezwzględną, szatańsko sprytną, metodą. 
     - Co to za metoda? - spytał Nield, gładząc palcami elegancki 
wąsik. 
     - Aby zbliżyć się do celu, te kobiety najpierw zapoznają się 
z ofiarą. Ponieważ mają do czynienia z wyrafinowanymi osobnikami, 
pierwszorzędnymi umysłami, muszą być bardzo atrakcyjne i 
doświadczone w postępowaniu z mężczyznami. 
     Podejrzewam, że ktoś, kto dysponuje pełną listą członków 
Institut de la Defense, przeanalizował ją dokładnie i przydzielił 
każdemu z nich kobietę. Ten ktoś zna się dobrze na ludzkiej 
psychice. A do Dorset docierają w tajemnicy duże sumy pieniędzy. 
     - To rzuca podejrzenia na Amosa Lodgea lub Williego 
Carringtona - stwierdził Newman. 
     - Być może. Chyba że jest ktoś jeszcze na tym terenie, kto 
się do tej pory nie ujawnił... 
     - Przepraszam - wtrąciła się Paula - ale czy któryś z tych 
dwóch jest członkiem Instytutu? 
     - Amos Lodge. 
     - I wciąż żyje. Czy trzeba szukać dalej? i 
     - Trzeba. Na liście, którą przywiozłaś z Wiednia, jego 
nazwisko figuruje pod I moim. Zanim zaczęła się seria zabójstw, 
mieliśmy spotkanie w naszej głównej siedzibie nad Jeziorem 
Genewskim, niedaleko Ouchy. Tematem był Bliski Wschód. 
Zaprosiliśmy parę osób, które znają tę część świata, żeby nam ją 
przybliżyły. Jedną z nich był Willie Carrington. 
     - Jego nazwiska nie ma na liście - obstawała przy swoim 
Paula. 
     - Próbowaliśmy zapewnić sobie przykrywkę oznajmiając, że to 
nasze ostatnie spotkanie, i że rozwiązujemy Instytut. Nie był to 
mój pomysł, mało przekonywający muszę przyznać. Ktoś nie dał się 
nabrać. Opracowałem więc nową strategię. 
     - Przed chwilą powiedział, że koniec z cackaniem się - 
szepnął Newman do Pauli. - Czuję, że zbliża się burza z 
piorunami. 
     - Teraz ja stałem się celem - powtórzył Tweed. - Skoro znamy 
ich metodę, jakaś atrakcyjna kobieta spróbuje się do mnie zbliżyć 
i przekonać mnie, żebyśmy spotkali się u niej lub w innym, 
ustronnym miejscu. Wszystkie poprzednie ofiary miały domy lub 
mieszkania, w których mogły działać zabójczynie. 
     Tymczasem ja mieszkam w hotelu. To może stanowić dla nich 
problem. Chcę schwytać tę kobietę, nieważne, którą z nich. Wtedy 
zmusimy. Ją, żeby wyjawiła nam, dla kogo pracuje. 
     - Zajmę się tym, kiedy przyjdzie odpowiednia pora - 
powiedziała Paula, głosem w którym pobrzmiewała lodowata nutka 
gniewu. - Mówiłam ci już: w dzisiejszym świecie, w którym panuje 
równouprawnienie, niektóre kobiety mogą być bezwzględniejsze od 
mężczyzn. 
     - Jak one mogą to robić? - spytał Pete Nield. - Zajść od 
tyłu mężczyznę, którego poznały, a nawet uwiodły i odstrzelić mu 
tył głowy? 
     - Kobiety w wielu sprawach zachowują się inaczej niż 
mężczyźni - wyjaśniła Paula. - Potrafię przeniknąć do ich umysłów 
lepiej niż którykolwiek mężczyzna. 
     Podam wam prosty przykład. Większość kobiet chętniej zwierza 
się osobom tej samej płci. Mają więcej przyjaciółek niż 
przyjaciół - częściowo dlatego, że mogą swobodnie porozmawiać na 
tematy, których nigdy nie odważyłyby się poruszyć przy 
mężczyźnie. Wiele kobiet ma się na baczności przy obcym 
mężczyźnie -z oczywistych powodów. 
     - Podaj jeden oczywisty powód - naciskał ją Nield. 
     - Myślę, że ma to głębokie korzenie - trzeba się cofnąć do 
czasów, kiedy mężczyźni dominowali. Aby przeżyć, kobiety musiały 
się nauczyć, jak radzić sobie z mężczyznami, innymi słowy - 
manipulować nimi. Teraz, gdy mają dużo większą swobodę, te metody 
przestały być potrzebne. Lecz wciąż są obecne w naszej 
przebiegłej naturze. Mamy więc nietypową sytuację, gdzie kilka 
kobiet pociąga za wszystkie sznurki. 
     - Wciąż nie mogę pojąć, jak kobieta jest w stanie odstrzelić 
mężczyźnie głowę - upierał się Nield. 
     - Podejrzewam, że pewien rodzaj kobiet - zdecydowana 
mniejszość - jest w stanie i robi to z dużą przyjemnością - To 
potworne - stwierdził Nield. 
     - Zgadzam się. Innym potężnym motywem są pieniądze. Muszą 
mnóstwo zarabiać za wykonywanie tak brudnej roboty. Tweed przed 
chwilą powiedział, że są bardzo atrakcyjne. Próżna kobieta wydaje 
mnóstwo pieniędzy na pokonanie rywalek. Kosmetyki, ubrania, 
fryzury, w późniejszym wieku operacje plastyczne i Bóg jeden wie, 
na co jeszcze. To wymaga ogromnych środków. Są jak żerujące 
bestie, zawsze chcą być przez mężczyzn pożądane. 
     - Przez ciebie zniechęciłem się do małżeństwa - powiedział 
Nield. 
     - Nie to było moim celem - powiedziała Paula z naciskiem. - 
Istnieje druga strona medalu: większość kobiet, które są uczciwe, 
szczere, które wychodzą za mąż z miłości. Jeśli im się uda, a 
udaje się miliony razy - cieszą się z posiadania dzieci, wsparcia 
męża w każdej sytuacji, nawet jeśli żyją skromnie. 
     Taka jest większość kobiet na świecie. Nie wyciągaj błędnych 
wniosków, Pete... 
     Niedługo po tej rozmowie Newman wyszedł, udał się do holu na 
parterze, a potem przedstawił Tweeda Simone Carnot. Postępował 
zgodnie ze strategią Tweeda: nieznana zabójczyni powinna jak 
najszybciej poznać Tweeda. 
     Na dźwięk jego nazwiska Simone wyciągnęła rękę i uścisnęła 
dłoń Tweeda, który się przysiadał. Robiąc to, przewróciła 
kieliszek i Veuve Clicquot rozlało się po stole. 
     - Bardzo przepraszam - powiedziała szybko, gdy podszedł 
kelner, żeby wytrzeć stół. - Jestem taka niezdarna. 
     - Mnie się to też zdarza - zapewnił ją Tweed. - Proszę się 
tym nie przejmować. 
     Niczego po sobie nie pokazując, zarówno Tweed, jak i Newman 
intensywnie analizowali zdarzenie. To nazwisko Tweeda wytrąciło 
Simone na moment z równowagi. Nie wierzyła własnemu szczęściu - 
cel siedział naprzeciwko niej. Pojawił się nie wiadomo skąd. 
Potem skojarzyła, że zatrzymał się w "Baur au Lac", a mimo iż 
udawała, że nie rozpoznaje Newmana, wiedziała, że był on 
dziennikarzem i pasował do klasy ludzi, z jakimi zadawałby się 
Tweed, który kimkolwiek był, musiał być kimś ważnym. 
     - Proszę o sok pomarańczowy - zamówił Tweed, gdy kelner 
przyniósł Simone następny kieliszek. Spojrzał na Simone, 
uśmiechając się rzucił okiem na jej długie nogi i uznał, że jest 
bardzo atrakcyjna. 
     - Co pani robi w życiu, jeśli wolno spytać? Mogłaby pani z 
powodzeniem pracować jako modelka. 
     Połechtało ją to. W stosunku do Tweeda przybrała tę samą 
nieśmiałą pozę, co w stosunku do Newmana. Tę rybkę mogę złapać, 
pomyślała. 
     - Dziękuję. To bardzo miły komplement. Rzeczywiście, swego 
czasu prowadziłam agencję modelek w Paryżu. - Gdy tylko 
wspomniała francuskie miasto, zrozumiała, że popełniła błąd. Co 
jest w tym mężczyźnie, że tak dała mu się podejść? - Teraz 
próbuję się otrząsnąć po nieudanym małżeństwie. 
     - Przykro mi to słyszeć. Nie wyobrażam sobie, że mężczyzna 
może w ogóle brać pod uwagę odejście od pani. 
     Nie bawi się w subtelności, pomyślał Newman. Okazało się 
jednak, że jej się to podoba. Gdy Tweed się postarał, potrafił 
być czarujący dla kobiet, pozytywnie reagujących na jego 
osobowość. 
     - Po prostu nie wyszło - wyjaśniła Simone. - Mogę spytać, 
czy jest pan żonaty? 
     - Jestem - odparł Tweed, nie wdając się w szczegóły. - Już 
od dawna -dodał. 
     Coraz lepiej, pomyślała cynicznie Simone. Niektórzy żonaci 
mężczyźni w pewnym momencie dochodzą do wniosku, że potrzebują w 
życiu małej odmiany. 
     To może być proste zadanie. Dlaczego więc jej bystry umysł 
wysyłał ostrzegawczy sygnał? 
     - Cieszę się - powiedziała. - To pocieszające, że małżeństwo 
może być udane. Pewnie pańskie takie jest. Żadna rozsądna kobieta 
by pana nie zostawiła. 
     - Wygląda na to, że prześcigamy się w komplementach - 
zauważył Tweed. 
     - To bardziej cywilizowana rozmowa niż te, jakie zdarzało mi 
się prowadzić z innymi mężczyznami. Może wypijemy kiedyś razem 
drinka? 
     Zatrzymałam się w tym hotelu. 
     - Z przyjemnością. A teraz proszę mi wybaczyć. Mam spotkanie 
w sprawach zawodowych. 
     Zostawił ją z Newmanem, podszedł do obrotowych drzwi 
prowadzących do podjazdu i wyszedł na zewnątrz. Po wyjściu z holu 
zatrzymał się na widok ostatniego człowieka, którego spodziewałby 
się ujrzeć na tarasie hotelowym: Amosa Lodgea. 
     Tweed wolno szedł w stronę tarasu obserwując ludzi, 
siedzących przy stolikach. Butler, ubrany lepiej niż zazwyczaj, 
popijał piwo. Dalej siedział Pete Nield i czytał gazetę. Tweed 
był pewien, że gdzieś w pobliżu musi być też Marler, zaraz go też 
dostrzegł niedaleko baru ze szklanką mrożonej kawy na stoliku. 
     Wolnym krokiem podszedł do stolika Marlera, udał, że się 
potyka i wyciągniętą dłonią strącił szklankę. Wypadek z Veuve 
Clicquot podsunął mu ten pomysł. 
     Przeprosił, jakby mówił do nieznajomego, po czym zniżył 
głos. 
     - Jutro zabieram kobietę, którą kiedyś znałem jako Karin 
Berg, na kolację do "Ermitażu" nad Jeziorem Zuryskim. Wyjedź stąd 
o ósmej trzydzieści. 
     - Proszę się tym nie przejmować. Kelner zaraz to posprząta. 
- powiedział głośno Marler. 
     Tweed zmienił kierunek i udał, że dopiero teraz dostrzegł 
Amosa Lodgea. 
     Potężny mężczyzna w kwadratowych okularach, z panamskim 
kapeluszem na głowie podniósł wzrok, kiedy Tweed dotarł do jego 
stolika. 
     - Dobry Boże! Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałem się 
tutaj spotkać. 
     Siadaj. Kufelek zimnego piwa? 
     - Dziękuję, ale wolałbym kawę. To samo pomyślałem o tobie, 
że jesteś ostatnią osobą i tak dalej. Co cię tu sprowadza, Amos? 
     - Przyjechałem posłuchać wykładu Dumonta w Centrum 
Kongresowym. Fatalna sprawa, czytałem w gazetach, o tym, że 
popełnił samobójstwo. 
     Nigdy bym się po nim tego nie spodziewał. 
     - To było morderstwo. 
     - Mój Boże! Dlaczego? Kto go zabił? 
     - Tego się właśnie zamierzam tutaj dowiedzieć, Amos. Z każdą 
godziną jestem bliżej odnalezienia mordercy. 
     - Naprawdę? Pewnie miał wysoką polisę ubezpieczeniową - 
Możliwe - odparł Tweed, unikając odpowiedzi. - Ale co zamierzasz 
teraz zrobić? 
     - Jutro wieczorem wygłaszam mowę w Centrum Kongresowym. 
     Oficjalnie ku pamięci, w rzeczywistości zamierzam 
przedstawić własne opinie, nie owijając w bawełnę. Agencja, która 
reprezentowała Dumonta, podała to do wiadomości ludziom, którzy 
mają bilety. Już rozlepiają plakaty. Będzie duża widownia. 
     - Czy to nie jest niebezpieczne? Należysz do Instytutu. Tak, 
jak poprzedni rzekomi samobójcy. 
     - Myślisz, że to mnie powstrzyma? - W oczach utkwionych w 
Tweedzie, ukrytych za szkłami, pojawiły się stalowe błyski. - Mam 
nadzieję, że też tam się wybierasz? Oczywiście, możesz zabrać ze 
sobą przyjaciół. 
     Przy tych słowach Amos wyjął grubą kopertę z kieszeni na 
piersi letniego garnituru i położył na stoliku plik zaproszeń. 
Tweed schował je do kieszeni. 
     - Dziękuję. Błyskawicznie je wydrukowałeś. 
     - Szwajcarska drukarnia. Szwajcarzy są bardzo sprawni i 
szybko działają A oto i twoja kawa. Życz mi szczęścia podczas 
wystąpienia. 
     - Życzę ci szczęścia i bezpieczeństwa. 
     - Bezpieczeństwa? Nie przejmuj się tym. Wygląda na to, że 
połowa Dorset jest w Zurychu. Czekam na kogoś, kogo dobrze znasz. 
Na Williego Carringtona. 
     - Willie tu jest? 
     - Zatrzymał się w hotelu "Dolder Grand", na wzgórzu za 
miastem. 
     Wspomniałem mu przez telefon, że wybieram się na wykład 
Dumonta. 
     Powiedział, że jest w Zurychu z tego samego powodu. A oto i 
sam pożeracz niewieścich serc... 
     Willie miał na głowie białą chustę, zawiązaną tak, jak robią 
to Arabowie. 
     Poza tym ubrany był w zwyczajny zachodni garnitur, oczy 
zasłaniały mu duże okulary słoneczne. 
     - O wilku mowa, słyszałem twoje ostatnie słowa - przywitał 
Tweeda, siadając. 
     - Nie spodziewałem się tu ciebie zastać. Słyszałeś o biednym 
Dumoncie i samobójstwie? Nie mogę zrozumieć, co go do tego 
popchnęło. Prawdziwy szok. 
     Niedawno spotkałem go w moim klubie, w Londynie. 
     Willie powiedział to tak, jakby wizyta w jego klubie 
wykluczała możliwość popełnienia samobójstwa. - Straciliśmy 
pierwszorzędny umysł. Poproszę podwójną wódkę - powiedział do 
kelnera, po czym odwrócił się z powrotem do Tweeda. 
     - Muszę się po tym napić. 
     - Skąd to niecodzienne przebranie? - spytał Tweed, dolewając 
sobie kawy z dzbanka. - Ludzie pomyślą, że jesteś jednym z tych 
niesamowicie bogatych szejków. 
     - Ach, to. - Willie musnął wąsa i uśmiechnął szeroko. - Po 
wysłuchaniu I jutrzejszego wystąpienia Amosa udaję się na Bliski 
Wschód. Podoba im się, gdy ktoś ubiera się w ten sposób. Myślą, 
że przez to okazuje im się szacunek. 
     - Kolejna podróż w interesach? 
     - Mam nadzieję. Dopóki się człowiek z nimi nie spotka, nic 
nie jest pewne. 
     Lubią się bawić w kotka i myszkę. Mają nadzieję, że opuszczę 
cenę. Nic z tego. 
     Jeśli będzie trzeba, powiem, że pierwszym samolotem wracam 
do domu. To zazwyczaj przywołuje ich do porządku. - Wzniósł 
toast. - Za Dumonta. Porządnego gościa. Do dna. Do tego właśnie 
ubiłem przez telefon świetny interes na Bliskim Wschodzie. 
Prawdziwa gratka. Mam zachować dyskrecję. - Mrugnął okiem. - Ale 
jestem wśród przyjaciół. 
     Tweed zdał sobie sprawę, że Carrington jest już po kilku 
whisky. 
     Rozpoznał to po sposobie mówienia Williego. Miał mocną głowę 
i nawet, gdy wypił dużo, zachowywał żelazną samokontrolę. Oczy mu 
świeciły, kiedy triumfalnie wpatrywał się w Tweeda. Czemu? 
     Amos też dostrzegł jego zachowanie. Tweed rzucił okiem na 
potężnego faceta. 
     Intensywnie wpatrywał się w Williego, jakby czytał w jego 
myślach. 
     Atmosfera stała się napięta. 
     - Nie dbasz o Dumonta - powiedział swoim ponurym tonem. - 
Obchodzi cię jedynie zarobienie kolejnej kupy pieniędzy. 
     - Stary, to nie było miłe - zauważył Willie. 
     - W tym świecie prawda często nie bywa miła - odparował 
Amos. - Do diabła z twoim interesem. Co to było? Broń dla Arabów? 
Rakiety? 
     Tweed rozluźnił się na swoim krześle, wyłączając się z 
rozmowy. Pił kawę i obserwował obu mężczyzn. Najbardziej 
intrygowało go w Carringtonie, że w najmniejszym stopniu nie zbił 
go z pantałyku atak Amosa. Wręcz przeciwnie, Willie nagle jakby 
wytrzeźwiał i obserwował Amosa wyrachowanym wzrokiem. Tweed nie 
zdawał sobie do tej pory sprawy, jak silną wolę ma Carrington i 
jak doskonale potrafi radzić sobie w każdej sytuacji. Towarzyski, 
sympatyczny facet zmienił się nagle w twardziela. To było 
prawdziwe odkrycie. 
     - Daj spokój, Amos - powiedział chłodno Willie. - Dumont był 
moim bliskim przyjacielem. Wiem, że ostatnią rzeczą, jakiej by 
sobie życzył, byłaby kłótnia. 
     Zapomnijmy o tym. 
     - Skoro tak mówisz - odburknął Amos. 
     - Tak mówię. Zostawię was teraz, żebyście sobie 
porozmawiali. Mam ochotę na spacer w słońcu, żeby przypomnieć 
sobie stare czasy. 
     Po tych słowach oddalił się. Tweed patrzył, jak odchodzi - 
pewnym, stanowczym krokiem. 
     - Nigdy za nim nie przepadałem - powiedział Amos. 
     - Dlaczego? 
     - Za bardzo lubi brawurę. Nigdy mu nie ufałem. A teraz jeśli 
pozwolisz, pójdę już... Do zobaczenia. 
     Gdy tylko zniknął, do stolika Tweeda podszedł wysoki, 
opalony mężczyzna w dresie - był to Emilio Vitarelli. Usiadł, 
trzymając w dłoni drinka. 
     - Powinieneś o czymś wiedzieć... 
     - Dawno cię nie widziałem, Emilio - powiedział do Włocha 
Tweed. - Co najmniej trzy piękne kobiety maja na ciebie oko. 
     - To nieistotne. Podejrzewam, że starasz się odnaleźć trzy 
morderczynie, które zabiły ośmiu mężczyzn jak muchy na ścianie. 
     - Zgadujesz. 
     - Jak ty, jestem w tym dobry. - Vitorelli przygładził dłonia 
gęste włosy. -Na jedną z nich sam poluję. 
     - Zawsze mówisz aluzjami i zagadkami. Bądź choć raz 
konkretny. 
     - Pamiętasz, że pewna kobieta oblała kwasem twarz mojej 
narzeczonej. To pchnęło biedaczkę do samobójstwa, skoczyła z 
tarasu Ogrodów Borgiów w Rzymie prosto na plac Pincio. Ta okrutna 
kobieta, której za wszelką cenę starałem się zejść z drogi, 
nazywa się Tina Langley. 
     Vitorelli, mężczyzna o bardzo przystojnej, choć pozbawionej 
teraz emocji twarzy, pociągnął spory łyk ze swojej szklanki. 
     - Bardzo ciekawe - powiedział Tweed. 
     - Zawsze kontrolowałeś swoje reakcje - powiedział Vitorelli 
i zaprezentował swój ujmujący uśmiech. 
     - Czemu tak sądzisz? 
     - Ponieważ wiesz dobrze, że Tina Langley była dziewczyną 
kapitana Williego Carringtona. A Willie przed chwilą odszedł od 
twojego stolika. 
     - Czy o tym właśnie powinienem wiedzieć? 
     - Powinieneś wiedzieć, że Tina Langley należy do grupy 
kobiet - zabójczyń -do Przymierza Sióstr. 
     
     Rozdział 12 
     
     Tweed rozejrzał się po tarasie, otrząsając się z szoku, jaki 
wywołały słowa Vitorellego. Marler, Butler i Nield zniknęli, ale 
Tweed wiedział, że nie został sam. Za nim, tyłem do ściany 
siedziała Paula i piła kawę, patrząc ponad nim na ogród. Na 
ramieniu miała torebkę, a w niej, wewnątrz specjalnej kieszeni 
Browninga z pełnym magazynkiem. 
     - Przymierze Sióstr? - powtórzył. - Kim one są? 
     - To bardzo atrakcyjne kobiety, które uwodzą swoje ofiary i 
zabierają je w miejsce, gdzie mogą strzelić im w głowę, a potem 
upozorować samobójstwo - odparł ponuro Vitorelli. 
     - Kto dowodzi Przymierzem Sióstr? - spytał Tweed. 
     - Nie mam pojęcia. Pewnie ktoś z hrabstwa Dorset. 
     - Stąd twoja wiadomość o kurierze dostarczającym duże sumy 
pieniędzy w ten rejon. " - Tylko tyle miałem wtedy informacji. 
     - Skąd dowiedziałeś się reszty? 
     - Nie powinienem ci tego mówić, Tweed. - Vitorelli opróżnił 
szklankę i uśmiechnął się szeroko. - Ale spodziewam się, że masz 
na całym świecie dyskretnych informatorów. Ja również posiadam 
taką siatkę. Różnica, jak sądzę, polega na tym, że moi ludzie 
działają na dużo niższym szczeblu niż twoi - w świecie 
przestępczym. Pieniądze przechodzą z rąk do rąk, nic nie 
pozostaje na piśmie, informacje wymienia się szeptem. Rozumiesz? 
     - Jak na razie. Ale nie powiedziałeś mi, skąd dowiedziałeś 
się o istnieniu Przymierza Sióstr. 
     - Zwykły przypadek. Próbuję ustalić miejsce pobytu Tiny 
Langley. 
     Ostatnio widziano ją Salzburgu. Czyżbym tracił odpowiednią 
strunę? 
     Tweed nakazał sobie w duchu bardziej kontrolować reakcje. 
Emilio Vitorelli był bardzo spostrzegawczym człowiekiem. 
     Włoch trącił właściwą strunę. Salzburg leżał niedaleko 
Wiednia. Norbert Engel został w tym mieście zamordowany, a Paula 
widziała jego zabójczynię. 
     - Nie - odparł pośpiesznie. 
     - Miałem właśnie jechać do Salzburga - kontynuował Vitorelli 
- kiedy dowiedziałem się, że znów zniknęła. Dowiedziałem się też, 
że należy do Przymierza Sióstr. Jako zabójca pasuje do swojej 
roli. Kobieta zdolna polać twarz innej kobiety kwasem jest zdolna 
do wszystkiego. Tina jest - do pewnego stopnia -sprytna. Ucieka z 
jednego miejsca na drugie, hasa po całym świecie. Stąd jej 
przydomek - Motyl. 
     - Co powiedziałeś? - spytał Tweed. 
     - Że hasa po świecie jak motylek. 
     - Niezły motylek. 
     - Jeśli ją znajdziesz, obiecaj, że dasz mi znać. 
     - Zrobię, co będę mógł - powiedział wymijająco Tweed. 
     - Czemu ja dostarczam ci informacje, a ty tak niewiele 
oferujesz mi w zamian?. 
     - Taki jest charakter mojej pracy. 
     Główna siedziba SIS działała pod przykrywką Towarzystwa 
Ubezpieczeniowego General & Cumbria, której tablica znajdowała 
się na budynku przy Park Crescent. Tweed jako główny inspektor do 
spraw roszczeń mógł, nie wzbudzając podejrzeń, wyjeżdżać często 
za granicę i zachowywać dyskrecję. Rzekome towarzystwo 
ubezpieczeniowe miało negocjować z porywaczami żądania okupu za 
bogatych ludzi. 
     Wkrótce potem Tweed pożegnał się, a Paula, odczekawszy parę 
chwil, ruszyła wolno za nim. 
     Hasa. Tego słowa użył Vitorelli. Tweed powtórzył je po 
cichu. 
     Hasa... Assam Hassan. Mężczyzna kierujący Przymierzem Sióstr 
nazywał się Hassan. To arabskie imię. Pasuje jak ulał. 
     - Hassan? - powiedziała Paula. - Dość pospolite imię. 
     Po opuszczeniu tarasu Tweed spotkał się z Paulą w jego 
pokoju. 
     Tweed przeszedł wolno obok mebli, zanim jej odpowiedział. 
     - Ale przynajmniej imię - powiedział w końcu. - Coś, czego 
przedtem nie mieliśmy. 
     - Jesteś bystry, wyłowiłeś to z przypadkowych słów 
Vitorellego. Assam Hassan. Brzmi podobnie. Nic dziwnego, że źle 
zrozumiałam to, co powiedział mi kierowca po próbie porwania. 
     - Z pistoletem przy głowie musiał się jąkać ze strachu. 
     - Marler wspomniał mi, że wybierasz się dzisiaj na kolację z 
Karin Berg do "Ermitażu". Czy nie ryzykujesz niepotrzebnie? - 
spytała go Paula. 
     - Znam Karin z czasów, kiedy była w szwedzkim 
kontrwywiadzie. 
     - A czym się obecnie zajmuje? - drążyła Paula. 
     - Pracuje w jakiejś międzynarodowej organizacji 
ochroniarskiej. 
     Jest stworzona do tego zawodu - zauważył Tweed. 
     - Co to za organizacja? 
     - Nie mogła tego zdradzić. Kontrakt zabrania jej ujawniać 
dla jakiej firmy pracuje.. 
     - Bardzo sprytnie - powiedziała porywczo Paula. - Przymierze 
Sióstr jest grupą kobiet, które z zimną krwią zabijają dla 
pieniędzy - bo nie ulega wątpliwości, że ktoś dobrze im płaci za 
tę brudną robotę. Dlaczego Karin miałaby coś o nich wiedzieć? 
Wypadła już z gry. 
     - Może coś wiedzieć, nie zdając sobie z tego sprawy. 
Sprawdzam wszelkie możliwości - podkreślił Tweed. 
     - W dość ryzykowny sposób. 
     - Znasz lepszy? - w głosie Tweeda zabrzmiało 
zniecierpliwienie. - Słucham. 
     Zabił jej klina. Rozpaczliwie szukała jakiejś alternatywy, 
lecz za każdym razem znajdowała się w ślepej uliczce. 
     - Używasz siebie jako przynęty - powiedziała w końcu. 
     Ktoś zapukał do drzwi. Paula była tak spięta i zdenerwowana, 
że podskoczyła, chwytając Browninga w prawą rękę. Podeszła do 
zamkniętych drzwi. 
     - Kto tam? - zawołała. 
     - Wiadomość dla pana Tweeda. 
     - Proszę wsunąć ją pod drzwi. 
     - Polecono mi dostarczyć ją do rąk własnych. 
     - Wsuń ją pod te cholerne drzwi albo dzwonię na policję. 
     Nastąpiła chwila ciszy, po czym ktoś wsunął pod drzwi białą 
kopertę. 
     Podniosła ją, rzeczywiście była zaadresowana do Tweeda z 
dopiskiem "Poufne". 
     Podała przesyłkę szefowi. Otworzył ją, wyjął fotografię, 
spojrzał na nią i włożył z powrotem do koperty. 
     - Uspokój się - powiedział. - Wszystko jest pod kontrolą. 
     - Ostatnim razem, kiedy to powiedziałeś, świat mało nie 
rozleciał się nam przed oczami. 
     - Coś znów może się stać, jeśli nie unieszkodliwimy wroga. 
Rozmawiałem z Beckiem przez telefon. Wysłał po mnie samochód z 
uzbrojonymi policjantami. 
     Zbiegłem na dół i dwóch ludzi Becka, których rozpoznałem, 
eskortowało mnie do nie oznakowanego samochodu. Zawieziono mnie z 
maksymalną szybkością jednokierunkową ulicą pod prąd do głównej 
siedziby policji nad rzeką Limmat. 
     Beck już na mnie czekał. Miał pilny telefon od Corda 
Dillona, zastępcy dyrektora CIA - z prośbą, żeby oddzwonił do 
niego na bezpiecznej linii. 
     Otrzymał alarmujące nowiny. 
     - Zaalarmuj mnie - powiedziała. 
     - Dillon doniósł mu o obecności wielkiej czarnej chmury nad 
bliskowschodnim krajem. Skład chmury uniemożliwiał penetrowanie 
tego obszaru supernowoczesnym kamerom, umieszczonym na 
amerykańskim satelicie. Powierzchnię chmury oszacowali na 
dwadzieścia pięć na trzydzieści kilometrów. Było bezwietrznie, 
więc nie przemieszczała się. Na skraju chmury kamery 
zarejestrowały dziesięć martwych wielbłądów leżących na piasku. 
Waszyngton podejrzewa, że została użyta broń biologiczna. 
     - Niepokojące. 
     - Prezydent nie zezwolił na podjęcie żadnych działań, uważa, 
że to blef. 
     - A ty jak sądzisz? - spytała Paula. 
     - Ogromna armia szykuje się do przemarszu przez Bliski 
Wschód i podbicia Izraela. Jeśli zwyciężą, kilka państw arabskich 
zawrze sojusz z agresorem -zostaną do tego zmuszone. Wtedy armia 
ruszy na północ przez Turcję, gdzie fundamentaliści czyhają na 
przejęcie władzy w Ankarze. Z Turcji będą się przesuwać na północ 
przez Bałkany. Pierwszy główny cel - Wiedeń. Następny -Monachium. 
Potem szybka przeprawa przez Ren. Ich pociski zrównają z ziemią 
Londyn. 
     - Niezły z ciebie strateg - niczym Amos Lodge. 
     - Nie wątpię, że on sam też do tego doszedł - odparł Tweed. 
     - Zaalarmowałeś mnie. 
     - Czy teraz nadal uważasz, że nie powinienem dołożyć 
wszelkich starań, żeby dowiedzieć się, co kryje się za preludium, 
jakim są zabójstwa? 
     - Będę ci towarzyszyć dziś wieczorem. 
     - To by wszystko zepsuło. Odpowiedź brzmi: nie - powiedział 
Tweed. 
     - Mam tak po prostu pójść spać? 
     - Jesteś ostatnią osobą, od której oczekiwałbym snu. Pokażę 
ci teraz zdjęcie, jakie przysłał mi Vitorelli razem z krótką 
notką Brzmi ona: 
     Zrobiłem kopię. To zdjęcie Tiny Langley. 
     Pozdrowienia, E. 
     Paula wpatrywała się w błyszczącą fotografię, dołączoną do 
notatki. 
     Kolory były dobrze zachowane. Po chwili spojrzała na Tweeda. 
     - To kobieta, która zamordowała Norberta Engela. 
     - Jesteś pewna? 
     - Tylko raz obejrzała się za siebie na Karntnerstrasse, ale 
dobrze się jej przyjrzałam. Jestem pewna. Mamy potwierdzoną 
tożsamość jednej z członkiń Przymierza Sióstr. 
     Tina Langley zatrzymała się w hotelu "Des Bergues" w 
Genewie. 
     Zameldowała się jako Lisa Vane i czekała na dalsze 
instrukcje od Hassana. 
     Czuła się jak wagon odstawiony na boczny tor. Dzięki bujnym 
kasztanowym włosom, nienagannej sylwetce i uwodzicielskiemu 
uśmiechowi zdążyła już nawiązać niezobowiązującą znajomość ze 
szwajcarskim bankierem. To była dla Tiny, piękności o 
hipnotycznym spojrzeniu, łatwa zdobycz. Leniwie patrzące oczy 
były jej główną bronią, a wraz z nimi kształtny nos i pełne 
czerwone usta nad podbródkiem o zdecydowanym kształcie. 
Wystarczyło, że spojrzała tymi oczami na mężczyznę, i już go 
miała. Nosiła wysokie obcasy, żeby dodać do swoich stu 
sześćdziesięciu jeszcze kilka centymetrów. Jej adorator mówił po 
angielsku, kiedy przechadzali się promenadą nad Renem. 
     - Z której części Anglii pochodzisz, Liso? 
     - Z Kentu - skłamała na poczekaniu. - Mniej niż milion 
kilometrów od Dover. W którym banku jesteś dyrektorem? - spytała 
mimochodem. 
     Podał jej nazwę banku i uśmiechnęła się w duchu. Jeden z 
większych. Może być zabawnie przekonać się, na ile uda się go 
naciągnąć. Głównym motywem zawarcia znajomości było przekonanie, 
ze atrakcyjna kobieta w towarzystwie mężczyzny mniej przyciąga 
uwagę niż w pojedynkę. Nie sądziła jednak, by policja szukała jej 
w Genewie, gdzie czekała na szczegółowe instrukcje od Hassana 
dotyczące jej następnego "zadania". Wiedeń znajdował się daleko 
stąd. 
     Poprowadziła bankiera boczną uliczką do jednego z 
najlepszych sklepów jubilerskich. Uwielbiała diamenty i rzuciła 
okiem na kolię połyskującą drogimi kamieniami. Anton, jej nowy 
przyjaciel, kręcił się niespokojnie i poczuła, że jeszcze za 
wcześnie, żeby poprosić go o tak drogą biżuterię. 
     - Ładne - powiedziała. - Ale zbyt drogie. 
     - Podoba ci się? - spytał Anton. 
     Natychmiast pożałował, że nie ugryzł się w język. Naszyjnik 
kosztował małą fortunę. Spojrzała na niego uważnie kątem oka. 
     - Każda kobieta, która by go nosiła, musiałaby chodzić z 
ochroną. 
     Prosiłaby się o kłopoty. 
     Przeszła dalej i zatrzymała się przed sznurem pereł na tej 
samej wystawie. 
     Choć były bardzo drogie, kosztowały zaledwie niewielką część 
tego co naszyjnik. 
     - Podobają ci się? - spytał. 
     - Taka biżuteria do mnie pasuje. 
     Anton, wysoki, przystojny mężczyzna około czterdziestki, nie 
mógł się doczekać, kiedy Tina zaprosi go do siebie. Weszli do 
sklepu i jubiler, który otworzył im drzwi, po czym zamknął je za 
nimi, zdjął perły z wystawy i zapiął na smukłej szyi Tiny. 
Przyglądała się sobie w lustrze akurat tyle, ile wypadało. 
     - Pasują idealnie - zawyrokowała. 
     Anton wyjął kartę kredytową. Gdy załatwiał formalności, Tina 
wyjęła ze swojej torby od Gucciego chustkę i zawiązała ją na 
głowie, zasłaniając kasztanowe włosy. Wiał ostry wiatr od Renu, 
ale jej chodziło głównie o zmianę wyglądu. 
     - Wiatr targa mi włosy - wyjaśniła, dlaczego założyła 
chustkę. 
     - Są wspaniałe. 
     Nie odpowiedziała. Była w Genewie po raz pierwszy i 
stwierdziła, że miasto jest piękne. Po lewej przesuwały się 
zielone wody Renu, wypływające z jeziora pod Pont du Rhoene. 
Dalej rzeka rozdzielała się i ustępowała miejsca wyspom 
połączonym z lądem za pomocą zawiłego systemu kładek. Po drugiej 
stronie na kilka pięter wznosił się zarys starych budynków 
urzędowych. Za nimi widniało masywne urwisko. 
     - Genewa to takie kosmopolityczne miasto - powiedział jej 
Anton. 
     - Pełno tu bogatych obcokrajowców pracujących dla 
międzynarodowych korporacji. 
     Nastawiła uszu. Wygląda na to, że mogłaby zapolować tu na 
grubszą zwierzynę. Niepokoiło ją tylko to, że odstawiono ją na 
boczny tor. Czy to miasto miało jakieś ukryte znaczenie? 
Nieświadomie trafiła w sedno. 
     - Z tej góry musi być wspaniały widok. 
     - To prawda. Nazywa się Saleve. Nie leży w Szwajcarii, lecz 
już we Francji. 
     Gdy w maleńkim pokoju Julesa Monceau zadzwonił telefon, nie 
od razu podniósł słuchawkę. Nie dobrze jest dawać komuś do 
zrozumienia, że czeka się na jego telefon. 
     - Tak? - odezwał się w końcu. 
     - Wiesz, kto mówi - usłyszał gładki głos Hassana. 
     - Oczywiście. 
     - Dziś wieczorem Tweed będzie jadł kolację w towarzystwie 
kobiety w restauracji "Ermitaż" pod Zurychem. "Ermitaż" - 
powtórzył. - Usiądą przy stoliku nad brzegiem jeziora. Pojawią 
się tam około dziewiątej. Reszta należy do pana. 
     Na twarzy Monceau pojawił się szatański uśmiech, kiedy 
odkładał słuchawkę. 
     Sięgnął po plan miasta, na którym było też Jezioro Zuryskie. 
W książce telefonicznej znajdzie adres. Musiał przygotować 
drobiazgowy plan. Tym razem Tweed zginie. Będzie zbyt zajęty 
swoją towarzyszką, zbyt opity winem, żeby zdać sobie sprawę z 
tego, co się dzieje. A wtedy będzie już za późno. 
     
     Rozdział 13 
     
     Nie bez powodu Tinę Langley nazywano Motylem. Miała zmienne 
nastroje i notorycznie zmieniała miejsce pobytu. Mężczyzna z 
charakterem, Willie Carrington, na pewno by się z tym zgodził. 
Anton, jej przyjaciel, przeżywał podobne doświadczenie. 
     - Chcę jechać do Francji - oznajmiła niespodzianie. 
     - Jechać do Francji? - spytał Anton, zdziwiony. - Trochę na 
to za późno. 
     - Ile czasu potrzeba, żeby dotrzeć na szczyt Saleve? - 
spytała, wydymając wargi. - Twój samochód jest zaparkowany 
niedaleko stąd. 
     Siedzieli w barze w hotelu "Des Bergues", mieszczącego się 
przy bocznej uliczce odchodzącej od promenady. Piła jeden 
kieliszek szampana za drugim, jakby to była woda. Anton miał 
nadzieję, że niebawem zaprosi go na górę do swojego pokoju. 
     - Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł - powiedział 
spokojnie. 
     - Jeśli sądzę, że to dobry pomysł, to jest to doskonały 
pomysł! - krzyknęła na niego. - A jeśli nie jesteś 
zainteresowany, powiedz od razu, a sobie pójdę. 
     Za kogo ty się uważasz? Jeśli mam na coś ochotę, robię to. 
     Natychmiast. Słyszysz? - zasyczała mu głośno do ucha. 
     To było szokujące. W barze siedzieli inni ludzie i wszyscy 
na nich patrzyli, niektórzy rozbawieni, inni oburzeni takim 
wybuchem. Anton był nie tylko zażenowany, ale też zafascynowany 
tym niespodziewanym objawieniem się dzikiej strony jej natury. 
     - Jeśli wyjedziemy od razu - powiedział - zdążymy wrócić 
przed zmrokiem. 
     Natychmiast zmienił się jej nastrój. Odwróciła się do niego 
z olśniewającym uśmiechem i pocałowała go w policzek. 
     Willie świetnie się bawił w imponującym hotelu "Dolder 
Grand" na szczycie wzgórza z widokiem na Zurych. Prowadził 
niezobowiązującą rozmowę z kobietą ubraną w drogą, najmodniejszą 
w tym sezonie suknię. Nic dziwnego, pomyślał sobie, w innym 
wypadku nie stać by ją było na to, żeby się tu zatrzymać. 
     - Mógłbym zlecić ci niecodzienne zadanie, które przyniosłoby 
ci masę pieniędzy - powiedział jowialnie. 
     - Doprawdy? 
     Hiszpańska piękność, która była w separacji z mężem, o 
czarnych jak smoła, połyskliwych włosach, zastanawiała się przez 
chwilę. To jakaś nowa sztuczka. 
     Ale dam się wciągnąć, do pewnego stopnia, zadecydowała. Była 
znudzona, a tryskająca energią osobowość Williego fascynowała 
wiele kobiet. 
     - Zróbmy tak - powiedział Willie, gładząc wąsy. - Zjedzmy 
razem kolację w "Ermitażu". To podobno jedno z najmodniejszych 
miejsc nad jeziorem. Recepcjonista w hotelu mi o nim wspominał. 
Może być jutro wieczorem? 
     Obejrzę to miejsce i upewnię się, czy jest na odpowiednim 
poziomie dla tak eleganckiej kobiety. Zrobię to dziś wieczorem. 
     - Jesteś bardzo przewidujący - zauważyła rozbawiona. 
     - W moim zawodzie to konieczne. 
     - A czym się zajmujesz? - spytała Carmen. 
     - Sprzedaję broń arabskim szejkom. Płacą krocie, ponieważ 
jestem tam znany. 
     Jadam w pałacach i takie tam bzdury. Pewnie cię 
zaszokowałem? 
     - Nie tak łatwo mnie zaszokować, Willie. 
     Jeśli mówił prawdę, zaimponował jej. Brzmiało to 
romantycznie, kojarzyło się jej z hiszpańskimi galeonami, 
walczącymi z angielskimi korsarzami. 
     Właśnie takie wrażenie romantycznego straceńca Willie 
pragnął wywierać na kobietach. Doskonale wiedział, co imponuje 
płci przeciwnej. 
     Nieważne, czy wierzyły w jego historyjki, ważne, że im się 
podobały. W tym wypadku powiedział jej prawdę - co zdarzało mu 
się nader rzadko. 
     - A zatem jutro wieczorem - powiedział. - Spotkamy się tutaj 
o ósmej. Jeśli lokal okaże się tego wart, zostaniemy, jeśli nie, 
znam inne miejsca w Zurychu. 
     - Wstał. - Wybacz Carmen, ale mam spotkanie. Liczę na ubicie 
doskonałego interesu. Są, na to duże szanse. 
     Ubrany w niebieski dres - co normalnie spotkałoby się ze 
sprzeciwem ze strony kierownictwa hotelu, ale on zostawiał w nim 
zbyt dużo pieniędzy - zasalutował prężnie i oddalił się. 
     Amos Lodge siedział w swoim pokoju, dopracowując szczegóły 
przemówienia, które miał wygłosić następnego dnia wieczorem w 
Centrum Kongresowym. 
     Jego przemówienie było zwięzłe i kontrowersyjne. Jaka 
uradzony orator spodziewał się zaskoczyć i zaszokować swoich 
słuchaczy. Zdenerwował go dzwonek telefonu. To był Beck. 
     - Panie Lodge, dzwonię, żeby pana powiadomić, że jutro 
wieczorem w centrum będzie pełno moich uzbrojonych ludzi. 
     - To zrobi bardzo złe wrażenie. Umundurowana policja w 
budynku? 
     Proszę tego nie robić. 
     - Wszyscy moi ludzie będą w cywilnych ubraniach. Zmieszają 
się z publicznością Kupiłem już odpowiednią liczbę biletów. 
     - Policjanci po cywilnemu to brzmi nieco lepiej. Ale uważam, 
że marnuje pan energię swoich podwładnych. 
     - Jestem innego zdania. Może pan być celem zamachu. W hotelu 
"Baur au Lac" też są teraz moi ludzie. Dyskretnie będą pana 
eskortować do centrum. Nie ma sensu ze mną dyskutować, panie 
Lodge. 
     - Skoro pan tak uważa - warknął Lodge i rzucił słuchawką 
Anton przeżywał katusze, wiozą, c Tinę krętą drogą prowadzącą do 
wschodniego ! podnóża góry Saleve. Minęli francuski znak 
graniczny i Anton odczuł niejaką ulgę. 
     - Nie mógłbyś jechać szybciej? - spytała Tina nadąsanym 
głosem. - Jestem pewna, że ja dojechałabym dwa razy szybciej. 
     - Nie wątpię. 
     Anton zamilkł. W barze hotelu popełnił błąd, dotrzymując w 
piciu kroku kobiecie, którą znał jaką Lisę Vane. W głowie mu się 
kręciło i nie zgodził się, żeby przyśpieszyć. Najwyraźniej Lisa 
mogła wypić dużo szampana i nadal zachowywać trzeźwość. 
     - Wleczemy się jak ślimaki - dokuczała mu. 
     Kipiąc z wściekłości, utrzymał stałą prędkość przez czas 
wspinaczki na szczyt i zjazdu w dół zboczem po drugiej stronie. 
Zerkał na nią kilkakrotnie, ale ona patrzyła przed siebie, 
manifestując niezadowolenie. Gdy podjechali pod "Chateau 
d'Avignon" położony wśród lasów z dala od miasta, znów odmienił 
się jej nastrój. 
     - Anton, jaki piękny zamek. Doceniam, że jechałeś tak 
ostrożnie. 
     Zdał sobie sprawę, że nie był to sarkazm, lecz znów zmienił 
jej się nastrój. 
     Zanim wysiadła z samochodu, położyła mu dłoń na ramieniu, 
pochyliła się i lekko pocałowała go w policzek. Zupełnie 
osłupiał, kiedy patrzyła na niego rozmarzonym wzrokiem, po czym 
obdarzyła go wysoce zachęcającym uśmiechem i wyskoczyła z 
samochodu. 
     "Chateau d'Avignon" był zabytkową, gruntownie odnowioną 
budowlą, którą niedawno zamieniono w hotel. Weszli po schodach, 
minęli przestronny hol i weszli do jadalni. Skrzydła dużych drzwi 
były otwarte na oścież ukazując taras, a na nim nakryte stoły, 
przy których siedziały pary i popijały drinki. Tina wciągnęła 
powietrze, zachwycona widokiem. 
     Pod rozległym tarasem rozciągały się podobne do winnic 
płaszczyzny na różnych poziomach. W dali rozciągała się rozległa 
panorama Francji, urozmaicona tu i ówdzie małymi łańcuchami 
wzgórz, o odcieniu brązowawym w wieczornym słońcu, rzucającym 
połyskliwe światło na panoramiczny krajobraz. W doliny pomiędzy 
wzgórzami wtuliły się małe wioski, z domkami wyglądającymi jak 
zabawki. Po ich lewej w zachodzącym słońcu połyskiwało lazurowe 
jezioro. 
     - Wygląda jak na obrazie - zauważył Anton. 
     Tina go nie słyszała. Wpatrywała się w przystojnego, 
opalonego mężczyznę, siedzącego w towarzystwie kobiety przy 
jednym ze stolików. Przyglądał się jej z podobnym 
zainteresowaniem. Tina poczuła iskrę ożywienia - jej paliwem 
życiowym był podziw ze strony przystojnych mężczyzn oraz 
pieniądze. 
     - Widok jest naprawdę przepiękny - powiedział mężczyzna. - 
Jestem Sam West. 
     - Miło spotkać rodaka - zamruczała, pławiąc się w jego 
przeciągłym spojrzeniu. 
     Wtedy West zauważył Antona i zdał sobie sprawę, że nie jest 
sama. 
     Kiwnął głową i odwrócił wzrok. Siedząca z nim kobieta 
wyglądała na ubawioną - Dobrze się bawisz, Sam? - spytała niskim 
głosem, który dotarł do Antona. 
     - To absolutnie cudowny wieczór - zapewnił ją z uśmiechem. 
     Obok Westa był pusty stolik. Anton szukał wolnego miejsca 
gdzieś dalej. 
     Zmierzał tam, kiedy Tina odezwała się ostro. 
     - Anton, usiądziemy przy tym stoliku. Będziemy mieli 
wspaniały widok. 
     - Jeśli tego pragniesz. 
     - Tak. - Usiadła blisko Westa. Zamachała w stronę kelnera, 
żeby podszedł. 
     - Chcemy szampana. Mnóstwo szampana. 
     Anton jęknął w duchu. Poprosił kelnera, żeby przyniósł też 
dużą butelkę gazowanej wody mineralnej. West taktownie odwrócił 
się z krzesłem, tak, że nie patrzył na Tinę. Zniknęła jedna 
butelka szampana i Tina zamówiła następną Pierwszą prawie całą 
wypiła sama, ponieważ Anton sączył wodę mineralną. 
     Muszę dojechać z powrotem, pomyślał. Niebiosa, pomóżcie. 
     Tina zmieniła krzesło tak, żeby siedzieć twarzą do Westa. 
Anton pochylił się do niej i odezwał się szeptem, starając się, 
żeby nikt inny go nie usłyszał. 
     - On jest z dziewczyną. 
     - Nie jestem twoją własnością! - krzyknęła na cały głos. 
     Ludzie przy stolikach odwrócili się, większość była 
Francuzami i nie podobało im się, że kobieta tak podniosła głos. 
Anton znów poczuł zażenowanie. Tina zabierała się do kolejnego 
pełnego kieliszka szampana, gdy odezwał się do Westa - 
Przepraszam pana - powiedział w perfekcyjnym angielskim. - Nie 
wie pan; kto jest właścicielem zamku? 
     - Przypadek zrządził, że wiem. Rozumiem po francusku i 
byliśmy tu, kiedy księgowy rozmawiał z szefem. Z tego co 
zrozumiałem, kupiła je jakaś firma z Wysp Normandzkich. Tam 
przynajmniej jest zarejestrowana. Ale naprawdę kontroluje ją 
pewien Anglik z Dorset. 
     Tina zakrztusiła się szampanem. Rozlała trochę napoju na 
stolik. 
     Posłała Antonowi ciepły uśmiech. 
     - To przez bąbelki. 
     
     Rozdział 14 
     
     Tweed znalazł Emilio Vitorellego opalającego się na tarasie. 
     Poprosił Włocha, by ten poszedł z nim do jego pokoju. Tam 
czekała na nich Paula. 
     - Znasz Emilia - powiedział do niej. 
     - Spotkaliśmy się jakiś czas temu w Rzymie. Dzień dobry, 
panie Vitorelli. 
     - Proszę mi mówić Emilio. 
     Tweed wskazał mu miejsce na krześle przy lakierowanym stole. 
Tweed usiadł naprzeciwko gościa, który przyglądał się Pauli. Ona 
również patrzyła na niego r., bez żadnego wyrazu na twarzy, nawet 
gdy uśmiechnął się do niej bardzo ciepło. 
     
     ; do niej bardzo ciepło. 





     
     
     Zawsze lubił Paulę, choć spotkali się tylko kilka razy. 
Paula nie mogła o nim powiedzieć tego samego. Uważała go za 
typowego Włocha, jeśli chodzi o stosunek do kobiet - ale była na 
tyle bystra, żeby docenić jego dynamiczną osobowość i 
inteligencję. 
     - Poprosiłem cię tu, żeby coś pokazać - zaczął Tweed. - To 
zdjęcie, które byłeś uprzejmy mi wysłać. Czy to Tina Langley? 
     Położył zdjęcie, które trzymał na kolanach, i popchnął je po 
stole. 
     Vitorelli spojrzał na nie i Paula zauważyła zmianę na jego 
twarzy. 
     - To kobieta, o która pytasz - odparł szeptem. 
     - Mogę ci powiedzieć, że zamordowała Norberta Engela w 
Wiedniu. 
     Zakradła się od tyłu z Lugerem i strzeliła mu w potylicę. 
Można powiedzieć, że jest pełnoprawnym członkiem Przymierza 
Sióstr. 
     - Rozumiem. 
     Vitorelli odchylił się na krześle i zaplótł na brzuchu duże 
dłonie. 
     Spojrzał na Paulę, którą kolejny raz studiowała listę 
członków Institut de la Defense. 
     - Na moment udało ci się mnie zaskoczyć - przyznał Włoch. - 
Ale gdy się nad tym zastanowić, wyobrażam sobie, że kobieta, 
która chlusnęła kwasem w twarz innej kobiecie, mojej świętej 
pamięci narzeczonej, nie cofnie się przed morderstwem, jeśli w 
grę wchodzą duże pieniądze. 
     - Musiała być bardzo atrakcyjna, żeby skusić Norberta Engela 
- kontynuował Tweed, nawiązując do tematu. 
     - Tina Langley jest wyjątkowo atrakcyjną kobietą. Prawie 
udało jej się odwrócić moją uwagę od narzeczonej. Ale wziąłem się 
w garść, ponieważ moja narzeczona miała do zaoferowania dużo 
więcej niż tylko wygląd i pewność siebie: intelekt. Gdyby została 
na tej ziemi - dodał posępnym głosem - bylibyśmy idealną parą. 
Wyjątkowa kobieta padła ofiarą tej ohydnej morderczyni. 
     Paula była zaskoczona. Jego głos się zmienił. Ociekał jadem. 
     Zazwyczaj roześmiane oczy patrzyły lodowato. Tweed położył 
dłoń na zdjęciu. 
     - Czy oprócz odbitki, którą zapewne zachowałeś dla siebie, 
istnieją jeszcze inne? 
     - Czemu pytasz? 
     - Ponieważ jestem przekonany, że istnieje wiele odbitek. 
Obydwaj szukamy tej samej kobiety. 
     - Dziwi mnie, że bierzesz pod uwagę współpracę z takim 
opryszkiem jak ja - powiedział Vitorelli z szerokim uśmiechem. 
     - Sytuacja jest na tyle poważna, że poszedłbym na współpracę 
z samym diabłem. 
     - Być może właśnie to robisz. Tak, istnieje wiele odbitek. 
Są w rękach ludzi z mojej rozległej podziemnej siatki, która 
szuka jej po Europie. 
     Nic dziwnego, że nazywają ją Motylem. Fruwa z miejsca na 
miejsce, nigdzie długo nie zabawi. 
     Ma niespokojną naturę. Czasem wydaje mi się, że jest 
zagubioną duszą, szukającą raju na ziemi, raju, którego nigdy nie 
znajdzie. 
     - Malowniczo ją opisujesz - powiedział Tweed. 
     - Moja prawa ręka i zaufany przyjaciel przeszukuje większe 
miasta w Szwajcarii ze zdjęciem, w nadziei, że na nią trafi. 
     - Czemu w Szwajcarii? 
     - Ponieważ wiem, jak działa jej szatański umysł. Ostatnio 
widziano ją na krótko w Salzburgu. Musiała wyjechać do innego 
kraju. Teraz dowiedziałem się od ciebie, że jest zaplątana w 
morderstwo Norberta Engela w Wiedniu. Jestem przekonany, że 
musiała wybrać tak neutralne miejsce jak Szwajcaria. 
     - Ponadto - wtrąciła Paula po raz pierwszy - moim zdaniem to 
pasuje do obrazu Motyla: temperament nigdy nie pozwalający zostać 
w jednym miejscu zbyt długo. 
     - To bardzo przekonywające - powiedział wolno Vitorelli, 
patrząc na Paulę z szacunkiem. - Jest pani świetnym psychologiem. 
     - Jestem jedynie kobietą odgadującą, co tkwi w umyśle innej. 
     - Które miasta - spytał Tweed - do tej pory odwiedził twój 
zastępca? 
     - Zurych, Bazyleę, Lozannę. Teraz jest w Genewie. Ze 
szczątkowych informacji, jakie udało się zebrać moim ludziom, coś 
dziwnego dzieje się w Genewie, coś ważnego. 
     - Przez to miasto przejeżdżał gang Monceau w drodze z 
Francji - powiedział mu Tweed. - Może istnieje jakiś związek. 
     - Kto wie. Muszę już iść. - Włoch wstał. - Będziemy w 
kontakcie? 
     - Myślę, że powinniśmy - zgodził się Tweed. 
     Marler pojawił się wkrótce po wyjściu Vitorelliego. Miał na 
sobie dość przybrudzony letni garnitur. Spodnie bez kantów, a 
całość wygniecioną. 
     Paula patrzyła na niego w zdumieniu. 
     - Co się stało? Zazwyczaj jesteś taki elegancki, a teraz, 
wybacz, ale wyglądasz jak strach na wróble. 
     - Nie widać, jaki ze mnie elegant, co? - odparł Marler 
ironicznie. 
     - Zupełnie. 
     - O to właśnie chodziło. Węszyłem tu i ówdzie. - Zdjął 
okulary o szkłach o wiele większych, niż te które nosił 
zazwyczaj. - Starałem się o posadę portiera w hotelu "Dolder 
Grand". Nie przyjęli mnie. Zdumiewające! 
     - A co byś zrobił, gdyby cię przyjęli? 
     - Powiedziałbym, że nie odpowiada mi płaca. Potem wyjąłem 
plik banknotów, który sprawił, że recepcjoniście oczy wyszły z 
orbit. Powiedziałem, że idę do baru. Był tak zaskoczony, że nie 
próbował mnie zatrzymać. Pewnie pomyślał, że jestem jednym z tych 
stukniętych milionerów, którzy nie dbają o wygląd, i że to był 
kawał. 
     - Dowiedziałeś się tam czegoś? - spytał Tweed. 
     - Dowiedziałem się, że kogoś tam nie ma. Kapitan Wellesley 
Carrington który się tam zatrzymał, niespodzianie się 
wyprowadził. 
     - Zniknął? - spytał Tweed. 
     - Wymeldował się. Następny punkt raportu. Amos Lodge cały 
ranek spędził zamknięty w swoim pokoju, Śniadanie przyniesiono mu 
na górę. 
     Dowiedziałeś się czegoś od tego przyjacielskiego łobuza, 
Emilio Vitorelliego? 
     Tweed opowiedział mu wszystko, co przekazał mu Włoch. Marler 
się zamyślił. 
     Oparł się o ścianę i zapalił długiego papierosa. 
     - Więc Genewa ma jakieś specjalne znaczenie? 
     - To możliwe - odparł wymijająco Tweed. 
     - Znikam stąd. Lepiej wskoczę w porządne tropikalne ubranko, 
zanim wyrzucą mnie z "Baur au Lac". - Zatrzymał się przy 
drzwiach. - A przy okazji, Butler i Nield również nie tracili 
czasu. Nie będę was zanudzał szczegółami. 
     Carrington zatrzymał się w hotelu "Gotthard" na drugim końcu 
Bahnhofstrasse. 
     - Jak się o tym dowiedziałeś? - zapytał Tweed. 
     - Dałem im rysopis Carringtona. Trudno go przegapić. Pete 
Nield widział, jak wprowadza się z bagażami do hotelu, w którym 
oni się zatrzymali. Na razie. 
     Gdy wyszedł, Paula wstała i zaczęła nerwowo chodzić po 
przestronnym pokoju. Patrzyła przez okno na wyjście z hotelu, 
kiedy dostrzegła, jak wybiega z niego Marler w eleganckim białym 
lnianym garniturze i wsiada do wynajętego samochodu. Pojawił się 
Butler i usiadł na fotelu obok. Marler odjechał. Powiedziała 
Tweedowi, co zobaczyła. 
     - Marler jest samodzielny - powiedział Tweed. - Nad czymś 
pracuje. Czemu zachowujesz się jak ja, chodzisz w kółko, jakbyś 
nie mogła usiedzieć w miejscu? 
     Nie wiem, czy posłać cię do Genewy. Mogłabyś wziąć ze sobą 
to zdjęcie - ja na pewno rozpoznam Tinę Langley, jeśli 
kiedykolwiek na nią wpadnę. 
     - Marler kazał mi zostać tutaj. 
     - A myślałem, że to ja dowodzę tą grupą - zauważył z 
uśmiechem Tweed. 
     - Właśnie pozwoliłeś Marlerowi działać na własną rękę. 
Newman też zniknął. 
     Dlaczego, według ciebie, Willie przeniósł się z "Dolder 
Grand" do "Gottharda"? 
     Zaczyna się bać? 
     - Nie pasuje to do Williego. Może mieć inne powody. 
     - Jakie? 
     - Z "Gottharda" jest bliżej do głównego dworca kolejowego 
oraz na lotnisko. 
     To tylko domysły. Zastanawiam się jednak, co szykuje Jules 
Monceau? 
     Mario Parcelli, powiernik Vitorellego, czuł, że stopy pieką 
go żywym ogniem. 
     Słońce prażyło na czystym niebie nad Genewą i temperatura 
cały czas rosła. 
     Przeszukał wszystkie większe hotele, lecz na próżno. Miał 
szczegółowo opracowaną metodę. W każdym hotelu podchodził do 
recepcjonisty. 
     - Próbuję skontaktować się z siostrą, Tiną Langley. Przed 
przylotem tutaj wysłała mi faks, ale nazwa hotelu była nie do 
odczytania. Chodzi mi o Tinę Langley. Zapewne chce pan rzucić 
okiem na moją wizytówkę. 
     Wyjmował wydrukowane w Zurychu wizytówki i kładł jedną na 
ladzie. 
     Rutland & Warwickshire Bank Mark Langley. Dyrektor Wiedział, 
że w Szwajcarii dyrektorzy banków plasowali się wysoko na 
drabinie społecznej. Wiedział również, iż szwajcarski 
recepcjonista w życiu nie zdradziłby obcej osobie nazwiska gościa 
zatrzymującego się w jego hotelu. Ale miał atutową kartę. Zanim 
recepcjonista miał okazję zareagować, kładł przed nim zdjęcie 
Tiny Langley. 
     - To moja siostra. 
     Nadal oczekiwał absolutnej dyskrecji ze strony 
recepcjonisty. 
     Ale Mario był bardzo spostrzegawczy. Gdy recepcjonista 
spoglądał na zdjęcie, Mario obserwował go niczym jastrząb, 
wypatrując iskierki ożywienia w obojętnej twarzy. Do tej pory był 
pewien, że Tina nie zatrzymała się w żadnym z odwiedzonych przez 
niego hoteli. 
     Wyszedł właśnie z hotelu "Des Bergues". Miał pecha, ponieważ 
recepcjonista, z którym rozmawiał, był nowy. Żadnej reakcji. 
     Zabrał wizytówkę oraz fotografię, po czym wyszedł w palące 
słońce. 
     Zajrzał do restauracji "Pavillion", należącej do "Des 
Bergues". Okna wychodziły na promenadę. Nigdzie ani śladu tej 
kobiety. Ruszył promenadą, rzucił okiem w głąb małej uliczki, 
biegnącej wzdłuż hotelu, i tam ją zobaczył. 
     Wpatrywała się w okno wystawowe, gdy wolno przechodził 
przeciwległą stroną ulicy, aby się upewnić. Spojrzał na trzymane 
w ręku zdjęcie i to był błąd. 
     Tina zauważyła mężczyznę, wyglądającego na bankiera, który 
pochylił głowę - zgadła, że patrzy na zdjęcie. Zesztywniała, po 
czym wolno ruszyła ulicą w dół. 
     Wróg jej szukał - pewnie ludzie, przed którymi Roka wybawił 
ją w Wiedniu. 
     Szła przed siebie, pilnując się, żeby nie przyśpieszyć. Na 
wprost zobaczyła duży dom towarowy. Weszła do środka, przyjmując 
z ulgą fakt, że w środku było pełno ludzi. Miała okazję nabrać 
sporo doświadczenia w sztuce znikania przed mężczyznami, których 
wykorzystała. Obejrzała się i zobaczyła pulchnego mężczyznę, 
stojącego przy wejściu. W myśli nazwała go Pluszowym Misiem. 
najwyraźniej bał się, że ją zgubi, więc czekał przed wyjściem. W 
dziale toreb kupiła tanią walizkę. Potem przeszła przez kilka 
działów, kupując tanie ubrania na chybił trafił, żeby obciążyć 
czymś walizkę. 
     Gdy skończyła zakupy, ruszyła z powrotem do wyjścia. 
Pluszowy Miś stał po przeciwnej stronie ulicy. Zatrzymała się, 
zobaczyła jadący wolno wóz policyjny. Idealny moment. Wyszła na 
zewnątrz i zatrzymała jedną z wielu przejeżdżających taksówek. 
     - Proszę na dworzec kolejowy Cornavin - powiedziała głośno. 
     Gdy taksówka odjechała, Mario zatrzymał następną i podał 
szoferowi ten sam adres. Tina uważała, żeby się nie oglądać, ale 
we wstecznym lusterku widziała taksówkę Pluszowego Misia. 
Uśmiechnęła się. 
     Na miejscu zapłaciła taksówkarzowi i poniosła swoją walizkę 
na stację. 
     Przy kasie z biletami stała kolejka, ale wiedziała, że ją i 
Pluszowego Misia dzieliła tylko jedna kobieta. Pewnie starał się 
nie zbliżać do niej. Gdy dotarła do okienka, znów podniosła głos. 
     - Proszę jeden bilet do Zurychu. Dziękuję. Kiedy odjeżdża 
ekspres? 
     - Za pięć minut. Proszę sprawdzić peron na monitorze. 
     Zbiegła po rampie i wspięła się schodami prowadzącymi na 
peron, z którego odjeżdżał ekspres. Dowiedziała się od 
zawiadowcy, gdzie zatrzyma się czoło pociągu i pośpiesznie 
ruszyła we wskazanym kierunku. Postawiła walizkę i koronkową 
chusteczką otarła pot z czoła. 
     Pluszowy Miś stał w pewnej odległości, blisko miejsca, w 
którym miał się zatrzymać koniec składu pociągu. Podniosła 
walizkę, gdy długi, błyszczący ekspres wjechał płynnie na stację. 
Wsiadła do wagonu, położyła walizkę na półkę, wzięła do ręki 
rozkład jazdy, podający dokładną godzinę przyjazdu i odjazdu na 
stacjach, na których zatrzymywał się pociąg. 
     Jedną z zalet szwajcarskich pociągów była dokładność, z jaką 
kursowały. 
     Wzięła walizkę i postawiła ją na korytarzu, blisko drzwi 
wyjściowych. 
     Po czym zaczęła uważnie obserwować wskazówki na dużym 
dworcowym zegarze. 
     Zaryzykowała i wychyliła się przez okno. Ani śladu 
Pluszowego Misia w tłumie pasażerów. W ostatnich sekundach przed 
automatycznym zamknięciem się drzwi wyskoczyła na peron z walizką 
i schowała się za szeroką kolumną. 
     Po chwili drzwi się zamknęły i ekspres ruszył. Gdy zniknął, 
po raz ostatni spojrzała na jego końcowy wagon. Zachichotała. 
     Mario rozpoczął żmudną pracę od ostatniego wagonu. Tuż przed 
odjazdem pociągu wsiadło do niego wielu pasażerów i wolno mu szło 
sprawdzanie każdego pasażera we wszystkich przedziałach i 
wagonach. 
     Dotarł do połowy pociągu, gdy ten zatrzymał się w Lozannie. 
Wystawił głowę przez okno, myśląc, że Tina może wysiąść. Nigdzie 
jej nie było. Pociąg znów ruszył. Kolejna stacja, Berno, 
znajdowała się daleko na północy. 
     Stopy strasznie mu dokuczały. Nosił bardzo eleganckie, 
pasujące do wyglądu bankiera buty z wąskimi noskami, które go 
piły w palce. Przeszedł przez cały pociąg, zanim dojechali do 
Berna. Usiadł w pustym przedziale, kupił trzy kubki kawy i dwie 
butelki wody mineralnej z ruchomego barku, który wreszcie do 
niego dotarł. 
     Zupełnie wyczerpany wysiadł na stacji w Bernie. Ciężko 
usiadł na ławeczce, czekając na ekspres jadący w przeciwnym 
kierunku. Kiedy przypomniał sobie, że ma bilet tylko w jedną 
stronę, zmusił się, żeby wstać i pokonać dystans do kasy, gdzie 
kupił bilet do Genewy. 
     Upał na zewnątrz wielkiej hali dworcowej był nie do 
zniesienia. 
     Usiadł na ławce. Koszula przykleiła mu się do pleców, 
kołnierzyk miał pomięty i spocony, czuł, jak spod pach ciekną mu 
strużki potu. Oddałby wszystko za możliwość zdjęcia butów, ale 
wiedział, że wtedy już nie uda mu się włożyć ich z powrotem. 
     Mario Parcelli był upartym człowiekiem. Był pewien, że Tina 
Langley wciąż przebywa w Genewie - i że ją znajdzie. 
     Pasażerowie w ekspresie źle znosili upał. Dobrze wychowani 
ludzie rozpychali się łokciami, żeby znaleźć miejsce siedzące. 
Mario poczuł, jak tłum go unosi i wpycha do środka. Mało 
brakowało, a potknąłby się na schodkach prowadzących do wagonu. 
Wolał zostać na korytarzu, niż tłoczyć się w przedziałach. 
     Pierwszą rzeczą, jaką zrobi po przyjeździe do Genewy, będzie 
odnalezienie sklepu z butami. Następnie coś zje i podejmie dalsze 
poszukiwania Tiny Langley. 
     Po wzięciu prysznica, który bardzo poprawił jej 
samopoczucie, Tina założyła świeże ubranie. Wcześniej taksówką 
przyjechała do hotelu "Des Bergues". Nie weszła do środka, lecz 
spacerowała brzegiem rzeki. Upał zmusił większość ludzi do 
pozostania wewnątrz budynku. Przy pierwszej okazji wrzuciła 
walizkę do Renu. 
     Zrobiła makijaż i dokładnie przyjrzała się sobie w lustrze. 
Zanim skontaktuje się z nią Hassan, postanowiła zadzwonić do 
Antona, pod numer, jaki jej zostawił. 
     Przyjmie zaproszenie na obiad, ale w restauracji, a nie w 
jego mieszkaniu. Przećwiczyła w głowie plan na wieczór, po tym, 
jak wypiją odpowiednią ilość wina. 
     - Głupio mi o tym mówić, Anton, ale czeki podróżne, które 
miały przyjść do mnie pocztą kurierską, nie dotarły. Zostałam bez 
pieniędzy. Czy mógłbyś pożyczyć mi dwadzieścia tysięcy franków? 
Gdy tylko dostanę czeki, natychmiast przyniosę ci pieniądze do 
domu... 
     Obdarzyłaby go specjalnym uśmiechem. Szalał na jej punkcie. 
     Zadzwonił telefon. Wiedziała, że to musi być Anton. 
Pozwoliła, by dzwonił dłuższą chwilę, zanim odebrała. 
     Po drugiej stronie odezwał się Hassan. 
     - Muszę zmienić hotel - zaczęła. 
     - Zostaniesz, gdzie jesteś. Nie wolno ci w żadnym wypadku 
zmieniać miejsca pobytu... 
     - Nie lubię, kiedy mówi się do mnie tym tonem. 
     - Dość mam twojej impertynencji. Nie waż się mi przerywać. 
Słuchaj. 
     Jesteś wysoko opłacanym pracownikiem firmy - zaczął, 
starannie dobierając słowa. -Zawsze możemy znaleźć kogoś innego 
na twoje miejsce - zakończył arogancko. 
     Wciągnęła powietrze. Ten Hassan różnił się od człowieka, 
którego znała do tej pory. Miał stanowczy, nie znoszący sprzeciwu 
głos. Gładki, oślizgły sposób bycia zniknął bez śladu. Jego 
miejsce zajął bezwzględny i twardy ton. 
     - Masz kolejne zadanie do wypełnienia. Jutro dostaniesz 
wszelkie potrzebne informacje od człowieka znajdującego się pod 
tym adresem... Wie, jak wyglądasz. 
     To wszystko. 
     Informacje? Znała szczegóły dotyczące zdobycia Lugera i 
amunicji. 
     Już miała odłożyć słuchawkę, gdy odezwał się ponownie. 
     - W przyszłości przez jakiś czas możesz mnie zastać pod tym 
numerem... 
     Odłożyła słuchawkę. Zastanawiała się przez kilka minut, po 
czym zadzwoniła do recepcji i spytała, które miasto ma numer 
kierunkowy podany przez Hassana. 
     - Zurych, proszę pani - odpowiedział natychmiast 
recepcjonista. 
     Tweed siedział w ciszy przez dziesięć minut w swoim pokoju w 
"Baur au Lac". Nagle się odezwał. ! - Masz listę członków 
Institut de la Defense. Jestem następny na liście, przed Amosem 
Lodgeem. Kto jest po nim? 
     - Christopher Kane. Czemu pytasz? i - Założyliśmy, że 
przeciwnik trzyma się listy. Przeoczyliśmy fakt, że może 
przeskoczyć o dwa nazwiska. To odebrałoby ofierze szansę 
zwrócenia się z prośbą o ochronę. 
     - Kim jest Christopher Kane? 
     - To najlepszy światowy ekspert od broni biologicznej - i 
antidotum na wszystkie ich rodzaje. Przeniósł się z Londynu do 
Genewy. 
     - Czemu? 
     - Nie jestem pewien. Zadałem mu to samo pytanie. Dał mi 
interesującą odpowiedź. Stwierdził, że chce być bliżej pola 
bitwy. 
     - Co przez to rozumiał? 
     - Nie wiem. Nie rozwinął tematu. W dziwny sposób, Genewa 
coraz częściej pojawia się w rozmowach. Mario Parcelli jest w tym 
mieście, szuka Tiny Langley. Gang Monceau właśnie w Genewie 
wymknął się Beckowi. Czuję, że na szyi człowieka, który stoi za 
tymi morderstwami, zaciska się pętla - a jestem przekonany, że są 
one preludium do wielkiej katastrofy w Europie. 
     - Cały czas zastanawiam się, gdzie podziewa się Monceau i co 
knuje. 
     - Ja też. 
     Hassan dokładał wszelkich starań, aby sprawić na 
członkiniach Przymierza Sióstr wrażenie pośrednika, łącznika z 
kimś o wiele wyżej postawionym i potężniejszym. W rzeczywistości 
był synem Przywódcy państwa, w którym przeprowadzano manewry 
wojskowe pod osłoną czarnej chmury. Anglik miał ogromny wpływ 
na jego ojca, wpływ, jakiego Hassan mu zazdrościł. Jednak 
bezskutecznie dyskutował o tym ze swoim ojcem. 
     - Anglik zna psychikę członków Institut de la Defense - 
upierał się jego ojciec. - Trzeba ich wyeliminować, zanim 
rozpoczniemy naszą wielką operację. 
     Nawet jeden z nich jest w stanie wpłynąć na rząd, żeby ten 
podjął kroki w celu zorganizowania odpowiednich sił w krótkim 
czasie. Rób, jak mówię. 
     Hassan stracił w końcu cierpliwość. Był przekonany, że sam 
zdołałby dokonać tego co Anglik. Obecnie większość członków 
Instytutu przebywała w Szwajcarii na stałe lub z wizytą Co było 
logiczne, ponieważ stałą siedzibę mieli w Ouchy nad Jeziorem 
Genewskim. 
     Postanowił opuścić tajemniczy dom na Słowacji, w związku z 
czym zarezerwował apartament w hotelu "Zum Storchen" w Zurychu, 
który znajdował się w zabytkowej dzielnicy nad rzeką Limmat. 
Posłużył się nazwiskiem Ashley Wingfield. 
     Hassan zdobył wykształcenie w Anglii, wstąpił do Akademii 
Wojskowej w Sandhurst, którą opuścił w stopniu porucznika. Bez 
trudu mógł uchodzić za Anglika, tym bardziej, że miał fałszywy 
paszport na nazwisko, które sam sobie wybrał. 
     Fakt, że jego skóra miała smagły odcień, zupełnie go nie 
martwił. 
     Wiedział, że połowa ludzi w Zurychu jest mocno opalona z 
powodu niespotykanych upałów. 
     Zjechał krętą drogą ze zbocza góry i po godzinie znalazł się 
na lotnisku Schwechat, spory kawałek za Wiedniem. Ashley 
Wingfield wszystko planował bardzo szczegółowo. Zdążył na czas, 
żeby złapać samolot austriackich linii lotniczych do Zurychu. Po 
niecałych dwóch godzinach znalazł się w apartamencie w "Zum 
Storchen". 
     Miał na sobie garnitur z Saville Row i krawat znanego 
brytyjskiego pułku. 
     Upał go nie męczył - we własnym kraju przyzwyczaił się do 
znacznie wyższych temperatur. Zapalił hawańskie cygaro i 
zapatrzył się na stare miasto, po drugiej stronie wolno płynącej 
rzeki. 
     Teraz gdy tu przyjechał, w twierdzy upadającego Zachodu 
zapłoną prawdziwe fajerwerki. Chciał jak najszybciej zlikwidować 
pozostałych członków Instytutu. 
     Kto pierwszy zabije Tweeda, zastanawiał się? Karin Berg czy 
ten śmieć Jules Monceau? 
     
     Rozdział 15 
     
     Ciekawa sprawa - powiedziała Paula, gdy Tweed usiadł na 
krześle w swoim pokoju, wędrując gdzieś myślami. - Willie tak 
niespodzianie przeniósł się z "Dolder Grand" do "Gottharda". 
     - Zastanawiam się, czy nie zamierza spotkać się z kimś w 
tajemnicy. 
     W "Dolder Grand" byłoby to praktycznie niemożliwe. 
     - Jak sądzisz, z kim miałby się spotkać? 
     - Może z kimś, kto dopiero przyjechał do miasta i nie chce, 
żeby go widziano. 
     - Ale kto to może być? 
     - Na przykład, tajemniczy Hassan. 
     Paula patrzyła na niego w zdumieniu. Wiedziała, że Tweed 
miewa takie olśnienia. Wynikały z umiejętności niezwykłej 
koncentracji nad wszystkimi aspektami problemu jednocześnie. 
Wiele razy w przeszłości zdumiewały ją te skróty myślowe. 
     - Co by robił w Zurychu? 
     - Jeśli kieruje Przymierzem Sióstr, jak podejrzewam, mógł 
się tu pojawić, żeby przyśpieszyć pozbywanie się członków 
Instytutu. - Tweed zmarszczył czoło. 
     - Jeśli moja teoria się sprawdzi - a to tylko teoria - 
Zachód jest w większym niebezpieczeństwie niż sądziłem. 
     - Nie powinno być kłopotów z wyśledzeniem Araba... 
     - Wolałbym określenie mieszkaniec Bliskiego Wschodu. Nie 
zapominaj, że wielu z nich kształciło się na Zachodzie, zwłaszcza 
w Wielkiej Brytanii. Więc będzie bezbłędnie znał angielski i może 
podszywać się pod Anglika. 
     - Zdradzi go kolor skóry - oponowała Paula. 
     - Wyjrzyj za okno. Fala upałów trwa na tyle długo, że 
większość mieszkańców zdążyła się mocno opalić. 
     - Moglibyśmy jednak poprosić Marlera, żeby sprawdził 
najlepsze hotele - nie ustępowała. - Marler potrafi przekonać 
recepcjonistę, żeby zdradził co nieco. 
     Zaczęłabym od "Dolder Grand". 
     - Dlaczego od tego hotelu? 
     - Ponieważ z niego tak niespodzianie wymeldował się Willie. 
     - Nie rozumiem. 
     - Ponieważ Willie zamierza spotkać się z kimś w tajemnicy, 
logiczne, że zmieni miejsce pobytu, żeby spotkać się z tą osobą. 
     - Mało logiczny wniosek. 
     - Nazwij to kobiecą intuicją Wiem, że ona nie zawsze działa 
- ale często tak... 
     Rozległo się pukanie do drzwi. Paula skoczyła na równe nogi 
z Browningiem w dłoni i otworzyła drzwi. Jak na zawołanie pojawił 
się Marler. 
     - Wszystko przygotowane - oświadczył. - Chyba zdrzemnę się u 
siebie. 
     Wpadłem, żeby się dowiedzieć, czy jest coś nowego. 
     - Na nieszczęście dla ciebie - powiedział Tweed - Paula 
wyskoczyła z czymś nowym. Wymyśliłaś to, Paulo, więc wyjaśnij mu 
resztę. 
     Marler słuchał oparty o ścianę. Wyjął paczkę długich 
papierosów i zapalił jednego, nie spuszczając jej z oczu. 
     - Mogę sprawdzić drogie hotele, ale nie liczyłbym na zbyt 
wiele. 
     Czym właściwie dysponujemy, Tweed? 
     - Mamy serię morderstw dokonanych przez Przymierze Sióstr. 
Jedynym znanym nam członkiem jest Tina Langley - co potwierdziła 
Paula i zdjęcie, które dał mi Emilio Vitorelli. Wiemy, że w 
okolicy czai się gang Monceau. 
     Beck twierdzi, że po nieudanym zamachu na moje życie, 
zostało w nim siedmiu członków. Dalej Genewa - która może, ale 
nie musi być kluczowym miastem. Według Vitorellego, a ja mu 
wierzę, kurierzy dostarczają komuś w Dorset duże sumy pieniędzy. 
Dwóch wyróżniających się obywateli Dorset: 
     Amos Lodge i Willie, przyjechało tutaj. Amerykanie donoszą, 
iż pewne bliskowschodnie państwo szykuje się do ataku na Europę 
Zachodnią. Mamy też Hassana, który kieruje Przymierzem Sióstr, 
miejsce pobytu nieznane. To wszystko. 
     - Innymi słowy - podsumował Marler. - Mamy tyle co nic. 
     - Może nieco więcej - powiedziała Paula. - Poznaliśmy 
metodę, którą posługują się morderczynie. Wiemy, że atrakcyjna 
kobieta zbliża się do ofiary, zdobywa jej zaufanie i przy 
pierwszej dogodnej okazji strzela jej w potylicę z Lugera, po 
czym w amatorski sposób pozoruje samobójstwo. 
     - Dlaczego w amatorski? - zastanawiał się Marler. 
     - To jasne - wtrącił się Tweed. - Specjalnie załatwiają to 
po amatorsku. Ci mili ludzie, dowodzeni przez Hassana, chcą nas 
zastraszyć. Aby każdy kolejny członek Instytutu oglądał się przez 
ramię i zmienił się w kłębek nerwów - wtedy stanie się 
łatwiejszym celem dla Przymierza Sióstr, zapragnie damskiego 
towarzystwa i zapomni o środkach ostrożności. 
     - To szatański plan - powiedziała Paula. 
     - Przeanalizowałem ich psychologię i metoda pasuje. Wszystko 
komplikuje tylko pojawienie się gangu Monceau - mamy dwóch 
przeciwników. 
     - Coś mi przyszło do głowy - powiedziała Paula. - Może byśmy 
zajmowali się tylko jednym problemem na razie? Skupmy się na 
zlikwidowaniu Monceau i jego opryszków. Potem będziemy mogli 
poświęcić całą energię na zniszczenie Przymierza Sióstr. 
     - Co oznacza, że musimy użyć Tweeda jako przynęty - 
powiedział przeciągle Marler. 
     - Boże! - Paula była przerażona. - Nie pomyślałam o tym. 
     - Ale ja tak - powiedział Tweed. - Myślę, że twój pomysł 
jest rozsądny. 
     Monceau na pewno znów spróbuje mnie zabić. Wtedy go 
złapiemy. A teraz -powiedział energicznym tonem - muszę ostrzec 
Becka, że jest następny cel: 
     Christopher Kane, który przeniósł się do Genewy. Poproszę 
Becka, żeby pilnował go dzień i noc. Jest światowej sławy 
ekspertem od broni biologicznej, więc siłą rzeczy musi być celem 
numer jeden. Od razu zadzwonię do Becka... 
     W jedynym apartamencie małego hoteliku Jules Monceau zwołał 
swoich sześciu ludzi. Na łóżku rozłożył mapę, którą studiował 
przez wiele godzin. Była bardzo szczegółowa i ukazywała dzielnicę 
Kiisnacht i rozciągające się za nią jezioro. Większość uwag 
kierował do Georgesa Lamonta, swojego eksperta od materiałów 
wybuchowych. 
     - Byłeś w "Ermitażu"? 
     - Tak - odparł Lemont. 
     Lemont był drobnym mężczyzną, o długiej twarzy, kończącej 
się spiczastą brodą Zawsze uśmiechał się, jakby życie wydawało mu 
się zabawne. 
     - Na pewno znasz rozkład tego miejsca? - wypytywał go 
Monceau. 
     - Tak - odparł Lemont, który nie należał do rozmownych. 
     - Poznałeś je dokładnie? 
     - Tak. i, Lemont rzucił na stół drobiazgowo wykonany szkic, 
przedstawiający plan całego hotelu i restauracji. Jego plan 
zawierał nawet pomost wysunięty w stronę Zurychu z bocznego 
tarasu hotelowego. 
     - Przygotowałeś specjalną broń? - ciągnął Monceau. 
     - Tak.. 
     - Jesteś pewien, że zadziała? Ta naprowadzana laserem 
rakieta wystrzeliwana z łodzi na jeziorze? 
     - Tak. 
     - Masz broń wspomagającą na wypadek, gdyby rakieta nie 
zadziałała? 
     - Tak. 
     - Tweed pojawi się tam z kobietą o dziewiątej dziś 
wieczorem. 
     Zsynchronizowałeś czas? 
     - Tak. 
     Monceau pokiwał głową z satysfakcją. Georges Lemont wciąż 
uśmiechał się, gdy on i pozostała piątka została odesłana z 
pokoju. Zobaczysz dziś wieczorem, myślał sobie, jaki ze mnie 
świetny organizator. Nie miał wątpliwości, że Monceau będzie z 
bezpiecznej odległości obserwował zamach na Tweeda. 
     - To ty, Tweed? - spytał Beck. - Mam dla ciebie nowiny. Mowę 
Amosa Lodgea w Centrum Kongresowym odłożono do jutrzejszego 
wieczoru. 
     - Naprawdę? Dlaczego? 
     - Dostaliśmy anonimowy telefon, ostrzegający nas przed 
bombą, która została podłożona w budynku. Sprawdzenie całego 
kompleksu zajmie nam wiele godzin. 
     To może być blef, ale musimy sprawdzić. 
     - Jak Amos zareagował na tę wiadomość? 
     - Wściekł się, Poradziłem mu, żeby wydrukował sprostowanie, 
które można nalepić na plakatach rozwieszonych w Zurychu. Na 
koszt własny, rzecz jasna. 
     - Więc nie jest w skowronkach? 
     - Skrzyczał mnie przez telefon. Mam inne nowiny, z których 
nie będziesz zadowolony. Prosiłeś mnie, żebym pilnował 
Christophera Kanea, tego eksperta od broni biologicznej z Genewy. 
Kane jasno dał mi do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnej 
ochrony. 
     - To cały Christopher. Jest bardzo niezależny i ceni sobie 
prywatność. 
     - Będzie jeszcze bardziej prywatny, kiedy ktoś mu odstrzeli 
tył głowy. To by było na tyle. Podejrzewam, że i tak masz dość... 
     Paula siedziała cicho przez kilka minut, po tym jak Tweed 
zdał jej relację z rozmowy. Zanim powiedziała, co myśli, długo 
wpatrywała się w swoje buty. 
     - Czuję, że coś szatańskiego kryje się za tą rzekomą bombą - 
Naprawdę? - Tweed był myślami zupełnie gdzie indziej. - W jakim 
sensie wydaje ci się to szatańskie? 
     - Problem polega na tym, że nie wiem. Znów nazwałabym to 
kobiecą intuicją Tylko się nie śmiej. 
     - Nie śmieję się. Jeśli pozwolisz, już prawie wieczór i 
muszę się przebrać przed kolacją w "Ermitażu" z Karin Berg. 
     Na końcu Bahnhofstrasse Anglik wsiadł do tramwaju, który 
zawiózł go na szczyt Zurichberg, wysokiego lesistego wzgórza za 
miastem. 
     Tramwaj wspinał się po krętej drodze, aż minął przedmieścia 
i dotarł do końcowego przystanku. Nawet w promieniach słońca 
ciemny jodłowy las wyglądał złowrogo. Znalazł Hassana siedzącego 
na ławce na skraju lasu. 
     W pobliżu nie było nikogo. Upał sprawił, że mieszkańcy 
trzymali się blisko jeziora. Anglik usiadł obok Hassana, ale 
patrzył daleko przed siebie. Zostawił między nimi dużo miejsca. 
Każdy, kto przyjrzałby się im z boku, wziąłby ich za obcych sobie 
ludzi. 
     - Tweed odejdzie dzisiaj. Na zawsze - powiedział Hassan, 
ledwo ruszając ustami. 
     - Brzmi nieźle. 
     - Do zabójstwa dojdzie za Zurychem. Przydałoby się, by 
policja zajęła czymś innym. 
     - Przypuszczam, że to będzie sprzyjająca okoliczność. 
     - Więc, kiedy wrócisz do Zurychu, zadzwoń na policję, 
zmieniając głos. 
     Powiedz im, że w Centrum Kongresowym ktoś podłożył bombę. 
     - W czym mi to pomoże? 
     - Centrum chronią policjanci. Dziś po południu byłem tam. 
Budynek jest ogromny. Wyobraź sobie, ilu będzie trzeba 
funkcjonariuszy, żeby sprawdzić, czy nie ma bomby. Znajdą się 
daleko od miejsca, w którym będzie dziś przebywać nasz cel. 
Lepiej już wracaj, przyjacielu. Przyjechał tramwaj - niedługo 
będzie wracał do Zurychu. Jak najszybciej zadzwoń na policję. 
Dziś wieczorem Tweed zginie. 
     Elegancko ubrany Tweed pojawił się w holu "Baur au Lac" 
dokładnie o ósmej trzydzieści. Karin Berg, cała na czarno, co 
kontrastowało z jej włosami, już na niego czekała. 
     - Punktualność zawsze była jedną z twoich zalet - przywitał 
ją - Pewnie jedyną - odpowiedziała z uśmiechem. 
     Przed hotelem czekała na nich limuzyna, którą zamówił Tweed. 
Szofer otworzył tylne drzwi i zajęli miejsca. Wóz na szczęście 
miał klimatyzację. 
     Fala upałów utrzymywała się już tak długo, że nawet noc nie 
przynosiła ulgi. 
     Tweed wyjął srebrną papierośnicę, prezent od żony, w czasach 
kiedy jeszcze palił. Poczęstował Karin, wiedząc, że Szwedka nie 
rzuciła nałogu. 
     Widział, jak w holu zgasiła papierosa, kiedy się pojawił. 
Samochód zjechał z podjazdu i ruszył w kierunku jeziora. 
     Tweed nie mógł zamknąć papierośnicy, wreszcie stuknął nią w 
okno. Tak jak podejrzewał, szyby były kuloodporne. Kto, na litość 
boską, o to zadbał? 
     Wcześniej Marler zadzwonił do Becka. Rozmowa była krótka i 
zwięzła. 
     - Beck, Tweed je dziś wieczorem kolację ze starą 
przyjaciółką w "Ermitażu". 
     Zamówił u recepcjonisty samochód. Możesz mu zapewnić 
ochronę? 
     - Jasne - odpowiedział Beck. - Wyślę samochód z 
kuloodpornymi szybami i wzmocnionym nadwoziem. Niestety, niewiele 
więcej mogę zrobić. 
     Nawet nie mogę wysłać policjanta przebranego za szofera - 
większość moich ludzi zajęta ! jest szukaniem bomby w Centrum 
Kongresowym reszta pomaga przy karambolu na autostradzie pod 
Zurychem. Możesz też spróbować wybić Tweedowi z głowy pomysł z 
kolacją - Znasz Tweeda. Nie zgodzi się. Dzięki za samochód... 
     Wkrótce Tweed zauważył, że jadą po Seefeldstrasse. Długą, 
ulicę okalały stare wille, które ciągnęły się bez końca. Kusnacht 
było dalej niż sądził. 
     - Pozwolisz, że zapalę jeszcze jednego papierosa? - spytała 
Karin. 
     - Oczywiście. 
     Odpaliła jednego papierosa od drugiego. Z dawnych czasów 
pamiętał, że miała taki zwyczaj, kiedy się nad czymś mocno 
zastanawiała albo była zdenerwowana. 
     - Coś nie tak? - spytał. 
     - Tak, ten upał. Pamiętaj, że pochodzę ze Szwecji. Zdarza 
się, że i w Sztokholmie jest gorąco, ale bardzo rzadko. Nigdy nie 
przeżyłam tak długiej fali upałów. Dzięki Bogu, że ten wóz ma 
klimatyzację. Myślisz, że tam, gdzie jedziemy, będzie chłodniej? 
     - Miejmy nadzieję, że tak. "Ermitaż" jest nad jeziorem. 
     Jednak w duchu wątpił, czy znajdą tam ulgę. Upał utrzymywał 
się już tak długo, że uczynił noce równie parnymi i męczącymi. 
Może będzie wiał lekki wiatr od jeziora. 
     - Wygląda na to, że tobie nie jest za gorąco - zauważyła, 
dyskretnie ocierając pot z czoła. 
     - Rzeczywiście radzę sobie z upałem, ale to nie znaczy, że 
go lubię. j Chociaż Tweed był ubrany w ciemny wyjściowy garnitur, 
potrafił znieść potworny żar, bez szkody dla trzeźwości umysłu. 
     Zazwyczaj towarzyskie rozmowy z Karin bywały bardzo 
pasjonujące. 
     Poruszała ważne tematy, między innymi problemy 
międzynarodowe. Teraz ograniczyła się do banałów. Czuł, że 
prowadzi konwencjonalną rozmowę, żeby nie siedzieć obok niego w 
milczeniu. Być może spowodował to upał, lecz był pewien, że 
temperatura nie ma tu nic do rzeczy. 
     Minęli kilka imponujących willi i dotarli do "Ermitażu". 
Samochód zjechał wreszcie z nie kończącej się drogi i zaparkował 
na podjeździe, na którym tłoczyło się mnóstwo innych wozów. Na 
spotkanie wyszedł im szef restauracji. 
     - Pan Tweed? Pański przyjaciel, pan Beck prosił mnie, żebym 
zajął się państwem osobiście. Nakryliśmy dla państwa jeden z 
najlepszych stolików nad brzegiem jeziora. 
     - Świetnie - odparł Tweed. - Właśnie o takim stoliku 
myślałem, gdy robiłem rezerwację. 
     - Po telefonie pana Becka, dostanie pan jeszcze lepszy 
stolik. 
     Tędy proszę. 
     "Ermitaż" był dużym budynkiem stojącym nad jeziorem. Przed 
frontonem znajdował się przestronny taras, a na nim rozstawione 
stoliki z widokiem na Jezioro Zuryskie. Stolik Tweeda stał prawie 
na linii wody, jedynie niski kamienny murek oddzielał go od 
jeziora. 
     - Co za urocze miejsce - stwierdziła Karin, rozglądając się 
po oświetlonym rzęśiście tarasie. - Jak zawsze twój gust nie ma 
sobie równych. 
     - Dziękuję. 
     Gdy usiedli, Tweed przyjrzał się innym stolikom. Za nimi 
siedział samotny mężczyzna, wysoki i szczupły, z włosami tak 
przylizanymi do czoła, że do złudzenia przypominał Hitlera. Miał 
też małe ciemne wąsiki. Studiował menu. 
     Zawołał kelnera, gdy tylko Tweed i jego towarzyszka usiedli. 
     Pewnie znudziło go czekanie na swojego gościa. 
     Przy innym stoliku, bliżej zarośli, widniała sylwetka innego 
mężczyzny. Też był sam i siedział nieruchomo jak posąg. Przy 
pozostałych stolikach pary i grupki gości bawiły się 
pierwszorzędnie. Było bardzo głośno: podniesione głosy, śmiech, 
pobrzękiwanie szkła. Atmosfera na tarasie przypominała 
jubileuszowe przyjęcie. 
     - Czego się napijesz? - spytał Tweed. 
     - Wytrawnego martini. 
     Wyjątkowo tego wieczoru Tweed zamówił aperitif. Pomyślał, że 
Karin wciąż nie gardzi mocnym alkoholem. Na lewym nadgarstku, pod 
czarnym rękawem luźnej sukienki nosiła wysadzany diamentami 
zegarek. Sprawdziła godzinę, gdy usiedli. Teraz znów rzuciła 
okiem na zegarek. 
     - Mamy mnóstwo czasu - zapewnił ją Tweed z uśmiechem. 
     - Gałe wieki. Zdrowie! 
     Stuknęli się kieliszkami. Karin wypiła swojego drinka do 
połowy, podczas gdy Tweed swojego sączył. Kelner położył przed 
nimi menu i listę win przed Tweedem. Tweed przyglądał się 
zegarkowi Karin. 
     - Prezent od wielbiciela? Musisz mieć ich mnóstwo. 
     - Zegarków? - zażartowała. 
     - Nie, wielbicieli - odparł szarmancko. 
     - Szczerze mówiąc, to prezent od samej siebie. Nie spotykam 
się ostatnio z mężczyznami. 
     - Dlaczego? Kiedyś tak robiłaś. I wciąż masz niewiele ponad 
trzydziestkę. 
     - Praca zajmuje mi większość życia. Gdy znajdę trochę 
wolnego czasu, to zazwyczaj odsypiam, szykując się do następnych 
zadań. Ścisła ochrona, jak sam ! wiesz, zabiera całą energię. A 
co u ciebie? Na pewno spotykasz się z kimś? 
     - Moja praca też zajmuje mi większość czasu - powtórzył jej 
słowa. - Może przejrzymy menu, podobno mają tu świetną kuchnię... 
     Podniósł kartę i spojrzał na jezioro, i przeciwległy brzeg. 
Noc była tak gorąca i parna, że powietrze jakby zgęstniało, choć 
widoczność była bardzo dobra. Przeciwległy brzeg jeziora migotał 
światłami, podobnymi do błysków kamieni w zegarku Karin, na który 
Szwedka po raz kolejny ukradkiem zerknęła. 
     Po jeziorze przepłynął parowiec oświetlony jak 
bożonarodzeniowa choinka. Przez gwar na tarasie przedarła się na 
chwilę muzyka dobiegająca z jego pokładu. 
     Spodziewał się, że Karin będzie z nim subtelnie flirtować, 
jak zawsze, ale ona siedziała ze wzrokiem utkwionym w menu. 
Przyjrzał się jej. Była rzeczywiście wyjątkowo atrakcyjną 
kobietą, z naturalnie jasnymi włosami, idealną cerą i 
sympatycznym głosem, jeśli akurat była w dobrym humorze. Na 
dodatek miała i błyskotliwy umysł. 
     Tweed odwrócił od niej wzrok i spojrzał na jezioro. Z 
odległości jakichś dwustu metrów zbliżał się jacht motorowy. 
Płynął wolno i miał wysoki pokład dziobowy z luksusowo 
wyglądającą kabiną Wciąż dzielił go od brzegu spory dystans. 
     Za jachtem sunęła zakolami duża łódź motorowa. Tweedowi 
przyszło do głowy, że właściciel na pokładzie może mieć 
dziewczynę i specjalnie ustawił ster tak, żeby łódź pływała w 
kółko. 
     - Zdecydowałaś już? - spytał Karin. - Czy chcesz jeszcze się 
zastanowić? 
     Nie ma pośpiechu. 
     - Zdecydowałam się - powiedziała i obdarzyła go swoim 
zagadkowym uśmiechem. - Miałeś rację. Rzeczywiście menu jest 
doskonałe. Mają aż za duży wybór. 
     Pojawił się kelner i złożyli zamówienie. Tweed, po 
konsultacji z Karin, wybrał butelkę wina Mouton Cadet. Było 
bardzo drogie. Karin uniosła brwi, kiedy kelner się oddalił. 
     - Przesadziłeś z tym winem. Tak się składa, że to moje 
ulubione, ale podejrzewam, że pamiętałeś. Masz niesamowitą 
pamięć. 
     Tweed już chciał wspomnieć o pewnej romantycznej nocy, ale 
się powstrzymał. Mimo otaczającego go radosnego nastroju, mózg 
wysyłał mu ostrzegawcze sygnały. Nie mógł ustalić, dlaczego. 
     Wyjąwszy pas księżycowego światła, jezioro wyglądało jak 
czarny lód. 
     Nigdzie ani zmarszczki. Jacht zatrzymał się, dzieliło go od 
brzegu jakieś dwieście metrów. Łódź motorowa nadal pływała w 
kółko. 
     Alkohol zaczął działać i na tarasie zrobiło się jeszcze 
głośniej, a śmiech stał się bardziej donośny. Tweed spojrzał na 
dwóch mężczyzn, siedzących w pojedynkę. "Hitler" jadł łakomie 
swój posiłek, jakby rozgniewany, że nie pojawił się jego 
towarzysz lub towarzyszka. Drugi, słabo widoczny mężczyzna, nadal 
prawie się nie ruszał, trzymając szklankę przy ustach, ale nic z 
niej nie pijąc. 
     Przeszli do głównego dania i Karin jadła z dużym apetytem. 
Nagle stała się bardzo rozmowna. 
     - Tweed, powinieneś znaleźć sobie dziewczynę. 
     - Teraz mnie pouczasz - zbeształ ją po przyjacielsku. 
     - Mówię poważnie. Na pewno lepiej byś wykonywał swój zawód, 
gdybyś miał okazję przebywać w damskim towarzystwie. 
     - Chcesz mi pomóc w lepszym wykonywaniu mojej pracy? 
     - To zależy od ciebie - prowokowała go. 
     - Jeśli - podkreślam - jeśli bym kogoś potrzebował, 
prawdopodobnie byłby to ktoś taki jak ty. Chciałbym, żeby można 
było z taką osobą o czymś porozmawiać. 
     - Czyżbyś uważał, że nie ma ze mną o czym porozmawiać? 
     Czy to wino? Pod maską wesołości wyczuł zdenerwowanie. Nigdy 
nie posunęła się tak daleko. Chyba mówiła szczerze. 
     - Pozwól, że to przemyślę - powiedział wymijająco. 
     Wytarła usta chusteczką Jej kieliszek był pusty. Wypiła 
większość z butelki, co do niej nie pasowało. Tweed zaproponował, 
że zamówi następną, i zgodziła się. 
     - Wybierz coś na deser - powiedział po chwili. 
     - Z chęcią, ale pozwolisz, że odczekam parę minut i zapalę 
papierosa? 
     - Noc jeszcze młoda, że posłużę się banalnym powiedzonkiem. 
     - Nie zmieniłeś się. Poświęcasz mi całą swoją uwagę - a 
kobiety to lubią Skomplementowałeś moją sukienkę, wygląd, ale i 
tak założyłabym się o duże pieniądze, że potrafiłbyś opisać 
każdego gościa na tarasie. 
     - Przepraszam, jeśli nie poświęciłem ci całej mojej uwagi. 
     - Nie ma za co. Gdybyś nie potrafił podać ich opisu, 
pomyślałabym, że schodzisz na psy. Jeżeli to w ogóle możliwe, 
wyglądasz na jeszcze bardziej efektywnego niż zwykle. 
     - Komplementami możesz wiele zyskać, że posłużę się kolejnym 
utartym powiedzeniem - dodał Tweed z uśmiechem. 
     - Na to liczę. 
     Aż pojaśniała, nie spuszczała z niego oczu. Jej jasne włosy 
połyskiwały w świetle. Z jednej strony, Tweed od lat nie był tak 
odprężony, z drugiej, czuł, że gdzieś w pobliżu czai się 
niebezpieczeństwo. 
     Czy stałem się zbyt podejrzliwy? - zastanawiał się. 
Pośpiesznie odegnał od siebie tę myśl. To najkrótsza droga do 
schizofrenii. Wolno wypił szklankę wody, żeby zneutralizować 
wpływ wina na umysł. 
     Przy kilku stołach panował coraz bardziej szampański 
nastrój. Jakiś mężczyzna wstał, zachwiał się i musiał przytrzymać 
się stołu, żeby nie upaść. 
     Wszystkim udzieliła się atmosfera hucznej zabawy. Mężczyzna 
najwyraźniej zdecydował, że jego wizyta w toalecie może poczekać, 
osunął się z powrotem na krzesło i sięgnął po kieliszek z winem. 
     Przy innym stole goście zaczęli śpiewać francuską piosenkę i 
ludzie z sąsiedniego stolika przyłączyli się do zabawy. 
     Na werandzie zapanował istny karnawał. Wino wylewało się z 
uniesionych do góry rozkołysanych kieliszków. 
     - Dobrze się bawią - powiedziała Karin, która odwróciła się, 
żeby popatrzeć, co się dzieje. 
     - Miejmy nadzieję, że do domu wrócą taksówkami - powiedział 
pobłażliwie Tweed. 
     Wtedy przypomniał sobie, że ostatnią rzeczą, o jaką muszą 
się martwić, było zatrzymanie przez policję. Wszyscy ludzie Becka 
wciąż szukają bomby w Centrum Kongresowym - chyba że już ją 
znaleźli. Reszta musi być za miastem, zajmując się ofiarami 
wielkiej kraksy samochodowej. 
     Dziwne, pomyślał, tu panuje nastrój radości i zabawy, a 
gdzieś niedaleko miała miejsce tragedia. Świat stanowi niezwykłą 
mieszankę. 
     - Nie jestem pewna, czy dam radę deserowi - stwierdziła 
Karin. - To był bardzo obfity posiłek. Może najlepszym wyjściem 
dla mnie będzie mocna kawa. 
     Ale ty zamów sobie deser, jeśli chcesz - dodała 
niespodzianie. 
     Na jeziorze nic nie uległo zmianie. Nie pojawiło się więcej 
rozświetlonych statków spacerowych z zespołami, przygrywającymi 
do tańca. Jacht też nie zmienił miejsca. A łódź motorowa dalej 
krążyła. Dwaj mężczyźni na tarasie wciąż pozostali samotni. 
     Karin znów ukradkiem zerknęła na zegarek, gdy do stolika 
podszedł kelner. 
     Tweed zamówił dla obojga kawę, oznajmiając, że rezygnują z 
deseru. 
     Gdy kelner poszedł zrealizować zamówienie, Karin odsunęła 
krzesło i spojrzała na Tweeda. 
     - Przepraszam na moment. Pójdę przypudrować nos. 
     Tweed siedział spokojnie, maksymalnie skoncentrowany. 
Wyczuł, że niebezpieczeństwo jest bardzo blisko. Ale z której 
strony? Jacht ruszył wolno w stronę "Ermitażu". Łódź motorowa 
przestała zataczać koła i skierowała dziób w stronę brzegu, a jej 
silnik zaczął pracować na jałowych obrotach. 
     Tweed rzucił okiem na dwóch samotnych mężczyzn. Wciąż tam 
byli. Cicho odsunął krzesło od stołu i obie dłonie położył na 
jego krawędzi. Był to spory ciężar, ale wiedział, że da sobie z 
nim radę. 
     Na pokładzie jachtu Georges Lemont ustawił naprowadzaną 
laserem wyrzutnię rakietową na przednim pokładzie, pod mostkiem. 
Jedno oko przytknął do celownika z gumowym okularem. Doskonale 
widział Tweeda. Prawie się nie ruszał, ale delikatna fala na 
jeziorze przesuwała nitki celownika wolno w górę i w dół. 
     Czekał na idealny moment. 
     Człowiek za sterami na mostku prowadził jacht prosto na 
taras. 
     Czekał na znak od Lemonta, którego wyraźnie widział na dole, 
ponieważ wzrok przyzwyczaił mu się już do ciemności. Lemont miał 
podnieść lewą rękę i opuścić ją, prawą trzymając cały czas na 
spuście. 
     Bulaj na lewej burcie był otwarty. Krył się za nim jeszcze 
jeden człowiek z pistoletem maszynowym Heckler & Koch, Gdy 
odpowiednio się przybliżą, poszatkuje cały taras gradem pocisków. 
Monceau, siedzący w samochodzie zaparkowanym niedaleko 
"Ermitażu", upierał się, że muszą być przygotowani na wszelkie 
okoliczności. 
     Czwarty mężczyzna stał za mostkiem, trzymając w rękach 
granatnik RPG -7. 
     Akcję miał rozpocząć Lemont. Po jego wystrzale, reszta 
włączy się do działań. 
     Wiedzieli wyraźnie cel: mężczyznę, siedzącego w towarzystwie 
blondynki w czarnej sukience i krótko obciętych włosach, 
przylegających do głowy niczym kask. Odeszła od stolika w 
dokładnie ustalonym czasie. O jedenastej. Jej wygląd i dokładna 
godzina wyjścia do łazienki potwierdziły tożsamość osoby, którą 
mieli zabić. 
     Po niecałych dwóch minutach będzie po wszystkim. Zginie 
wiele innych osób - niewinnych gości, jedzących kolację. To 
zupełnie nie martwiło Monceau. Podobną metodą posłużył się we 
Francji podczas napadu na duży bank. Zginęło ośmiu interesantów, 
a oni zdobyli małą fortunę. 
     Paula niecierpliwiła się za sterem nieruchomej łodzi 
motorowej. 
     Zazwyczaj w podobnej sytuacji byłaby całkowicie spokojna, 
ale świadomość, że Tweed jest celem dla zabójców, sprawiała, że 
mocniej zaciskała dłonie na sterze. 
     Jako świetny kierowca, po mistrzowsku opanowała też 
umiejętność sterowania łodzią motorową. Zgodnie ze wskazówkami 
Marlera, pływała nią w kółko tak długo, aż uśpiła czujność ludzi 
na jachcie. 
     - Długo jeszcze? - szepnęła do Marlera. 
     - Mogą zacząć w każdej chwili - odparł cicho, stojąc przy 
burcie. 
     Przez ramię miał przerzucony załadowany karabin Armalite. Z 
noktowizorem na oczach wpatrywał się w skupieniu w załogę jachtu. 
Najbardziej koncentrował się na Lemoncie, który obsługiwał 
wyrzutnię rakietową - Gdy powiem: "cała naprzód", uderz z 
maksymalną prędkością w burtę jachtu. 
     Na pokładzie tuż nad mostkiem Pete Nield celował ze swojego 
Armalite prosto w mężczyznę na pokładzie jachtu, trzymającego 
pistolet maszynowy. 
     Paula jedną ręką trzymała ster, a drugą dźwignię gaźnika, 
którą miała zmienić łódź motorową w pędzący pocisk. Marler, 
dzięki swojej wiedzy technicznej, podrasował silnik. 
     - Jeszcze nie - ostrzegł ją Marler. 
     Okulary wisiały mu teraz na pasku, a w dłoniach trzymał 
Armalite, wpatrując się przez celownik w Lemonta. Do pewnego 
stopnia miał ten sam problem, co Lemont. Łódź kołysała się lekko 
w górę i w dół. To mogła być kwestia kilku centymetrów, ale 
Marler nie zamierzał ryzykować i celować w głowę. 
     Mierzył w szerokie plecy Lemonta. 
     - Zbyt długo zwlekasz - wyszeptała nerwowo Paula. 
     - Cierpliwość to cnota. 
     - Jeśli teraz ruszymy... 
     Paula zaczęła mówić, że powinni podpłynąć bliżej, kiedy 
Marler wypowiedział magiczne słowa. 
     - Cała naprzód! 
     Po tych słowach, nacisnął spust, o ułamek sekundy wcześniej 
niż Lemont wystrzelił rakietę w Tweeda. Pocisk trafił go pod lewą 
łopatkę. 
     Zginął na miejscu. 
     Ale skurcz mięśni spowodował zaciśnięcie palca na spuście i 
rakieta, wypełniona materiałem wybuchowym wystrzeliła w 
powietrze, zaczęła opadać i uderzyła w opustoszałą willę stojącą 
obok "Ermitażu". W tym samym momencie Nield, słysząc komendę 
Marlera, strzelił do człowieka trzymającego pistolet maszynowy 
Heckler & Koch. I tym razem, martwy już mężczyzna nacisnął 
bezwiednie spust. 
     Paula pchnęła dźwignię i skierowała łódź w prawą burtę 
jachtu. 
     Na tarasie rozpętało się piekło. Tweed zauważył rakietę 
opadającą ku ziemi. i Pchnął stół i schował się za nim, używając 
go jak tarczy. Pocisk trafił w pustą willę i wybuchł z hukiem 
wyrzucając w powietrze gruz i odłamki. 
     Jeden z nich uderzył w stół i zrobił w nim dziurę, 
przelatując nad ramieniem Tweeda. 
     - No to miałeś szczęście - powiedział do siebie. 
     Przez powstałą dziurę obserwował rozwój wypadków. Większość 
gości ogarnęła panika. Kobiety piszczały, mężczyźni krzyczeli. 
Wszyscy biegali w kółko, zderzając się ze sobą i przewracając. Po 
ich kulturze nie zostało ani śladu. Mężczyźni brutalnie odpychali 
kobiety, biegnąc do wyjścia. 
     Paula, trzymając dłonie w rękawiczkach mocno na sterze, żeby 
nie wypaść za burtę, staranowała jacht. 
     Z chwilą gdy akcja zaczęła się, Paula odzyskała całkowity 
spokój. 
     Szybko odpłynęła łodzią od staranowanego jachtu, zgodnie z 
poleceniem powtarzanym jej bez końca przez Marlera. Podejrzewał, 
że na pokładzie znajduje się sporo amunicji - i miał rację. 
     Na jachcie wybuchł pożar. Ogień dotarł do składu amunicji. 
Paula odpłynęła już łodzią na bezpieczną odległość, gdy jacht 
eksplodował. Rozległ się potworny huk, który dało się słyszeć w 
samym Zurychu. W górę poszybowały szczątki i z sykiem upadły na 
powierzchnię jeziora. Nagle zapadła ogłuszająca cisza. 
     Tweed błyskawicznie wydostał się spomiędzy nóg stołu. 
Otrzepywał się z kurzu, kiedy spojrzał w prawo. Zbliżał się do 
niego "Hitler", w dłoniach trzymając ulubioną broń Newmana, Smith 
& Wessona.38, wycelowanego w niego. 
     Ten jeden raz Tweed pożałował, że nie ma przy sobie broni. 
     Mężczyzna sadystycznie rozkoszował się sytuacją. Zatrzymał 
się i bez pośpiechu wycelował broń w pierś Tweeda. Jego cel stał 
nieruchomo, wiedząc, że każdy ruch spowoduje, że tamten naciśnie 
spust. Nie miał ani gdzie się schować, ani jak uciec na taras, 
pokryty poprzewracanymi stołami i potłuczonym szkłem. 
     Tym dziwniejszy był fakt, że stolik za plecami "Hitlera" nie 
przewrócił się. 
     Na dokładkę stała na nim nie odkorkowana butelka wina. Upał 
nigdy nie wydawał się Tweedowi tak męczący jak w tej chwili. 
Zastanawiał się, czy nie zacząć z zabójcą rozmowy, ale mógłby 
sprawić, że tamten pociągnie za spust. 
     Stał nieruchomo i w milczeniu. Nagle zrobiło się bardzo 
cicho. Nigdzie najmniejszego hałasu. Tweedowi przyszła na myśl 
cisza z Dorset. 
     Rozległ się strzał. Tweed zesztywniał, oczekując na 
uderzenie. Na twarzy strzelca odmalowało się niedowierzanie. 
Upadł bokiem na stół. Krew z rany na plecach zmieszała się z 
winem, które wypłynęło ze stłuczonej butelki. Z cienia wyszedł 
Newman. Opuścił swojego Smith & Wessona i uśmiechnął się szeroko 
do Tweeda. 
     - Lubisz ryzyko. 
     Pochylił się nad ciałem i sprawdził puls. Spojrzał w górę na 
Tweeda. 
     - Zabiłem go. 
     Szef "Ermitażu" rozejrzał się po pobojowisku na tarasie 
restauracji. Spojrzał na leżące zwłoki. 
     W tym momencie z budynku wyłoniła się Karin. Z osłupiałą 
miną przedzierała się do Tweeda. Potknęła się o kawałek gruzu i 
byłaby upadła, gdyby Tweed jej nie złapał. Newman zniknął. 
     - Co się stało? - wydusiła z siebie. 
     - Jacyś panowie, którzy nie darzą mnie sympatią, 
przeprowadzili małą akcję. 
     Pójdziemy teraz do samochodu i wrócimy do "Baur au Lac". 
     - Co się stało? - spytał przerażony szef restauracji. 
     - Myślę, że to sprawa dla policji. Radzę zadzwonić do Becka 
- zasugerował Tweed, prowadząc Karin do zaparkowanego samochodu. 
     
     Rozdział 16 
     
     Po północy Tweed zebrał drużynę u siebie w pokoju w "Baur au 
Lac". 
     Podziękował Newmanowi za ocalenie życia, ale ten machnął 
tylko ręką Następnie wyraził podziw dla sposobu, w jaki reszta 
czuwała nad jego bezpieczeństwem. 
     - Taka praca - odparł Marler. 
     - Dzisiaj musiała być wyjątkowo ciężka - zauważył Tweed. 
     - Po obejrzeniu "Ermitażu", zacząłem zastanawiać się, jak 
postąpi przeciwnik - powiedział Marler od niechcenia. - Kupiłem 
szczegółową mapę i doszedłem do wniosku, że zaatakują cię z 
jeziora. Newman miał za zadanie ochraniać cię z bliska. To było 
bardzo proste. 
     - Nie będę się spierał. - Tweed umilkł. - To zdarzenie 
zdemaskowało kolejnego członka Przymierza Sióstr. Karin Berg. 
     - Jak doszedłeś do takiego wniosku? - spytała Paula. 
     Tweed opowiedział im, że była zdenerwowana, często 
spoglądała na zegarek, i że wyszła do toalety, tuż przed 
rozpoczęciem ataku. 
     - W samochodzie w drodze powrotnej - kontynuował - zaprosiła 
mnie na drinka do swojego mieszkania przy Pelikanstrasse. 
Próbowała mnie uwieść, ale wykręciłem się zmęczeniem. Mam jej 
dokładny adres na tym skrawku papieru. 
     - Pozwól mi złożyć jej wizytę - powiedziała złowieszczo 
Paula. - Wyciągnę z niej prawdę. 
     - Będę cię potrzebował do innego zadania. Dzwoniłem do 
Becka. Już wysłał swoich tajniaków, żeby obserwowali jej 
mieszkanie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zadzwoni do 
mnie natychmiast, jeśli Berg spróbuje opuścić miasto - 
prawdopodobnie samolotem. 
     - Powinien ją aresztować i przesłuchać - wtrąciła Paula. 
     - Nie. Zagramy sprytniej. Ona może nas doprowadzić do bazy 
Przymierza Sióstr. Przydzielam to zadanie Harryemu Butlerowi i 
Peteowi Nieldowi. Jutro, jak tylko otworzą sklepy, kupcie sobie 
wakacyjną garderobę i inne potrzebne rzeczy, jak na przykład 
plecaki. To już zostawiam wam. Macie pieniądze na takie 
nieprzewidziane sytuacje. 
     - Pójdę do miasta i kupię co trzeba - zaoferował się Nield. 
- Dzięki temu Harry będzie mógł w razie czego odebrać telefon od 
Becka. 
     - Może powinienem ją narysować, byście mogli ją rozpoznać - 
zaproponował Tweed. 
     - Nie trzeba - powiedział natychmiast Nield. - Widziałem 
dokładnie blondynkę, z którą jadłeś kolację na tarasie, przez 
lornetkę Marlera. 
     Zakładam, że to była Karin Berg. 
     - Tak. Zjedźcie za nią pół świata, jeśli będzie trzeba. 
Bądźcie ze mną, w kontakcie. 
     - Zrobione - powiedział małomówny Butler. 
     - Czy to nie jest podejrzane? - zauważyła Paula. - Ona ma 
pokój w tym hotelu - i mieszkanie w Zurychu. 
     - Też mnie to zdziwiło - zgodził się Tweed. - Poza tym, 
dowiedziałem się od Becka, że w Centrum Kongresowym nie 
znaleziono żadnej bomby. 
     To był podstęp, mający na celu trzymanie większej części 
policji Zurychu z dala od "Ermitażu". Nie przekażemy tej 
wiadomości Amosowi Lodgeowi. Mógłby się zdenerwować. 
     - Czy wybierasz się na jego wystąpienie dziś wieczorem? - 
spytała Paula. 
     - Tak. Bardzo mnie ono interesuje. Jest pierwszorzędnym 
mówcą i nie przebiera w słowach. 
     - Jeśli tak - zaczął stanowczym głosem Newman - Marler i ja 
pójdziemy z tobą Nie próbuj się z nami spierać. 
     - Zawsze robię, co mi każą Dziękuję. Zdecydowanie musicie 
pójść ze mną I jeszcze jedno, Beck wysłał ekipę dochodzeniową nad 
jezioro w celu identyfikacji zwłok tych ludzi z jachtu. Miejmy 
nadzieję, że znajdzie wszystkich siedmiu, łącznie z Julesem 
Monceau. Ma zdjęcia wszystkich członków gangu. 
     - A co będzie, jeśli Karin Berg wymknie się nocą? - spytał 
Newman. 
     - Beck da mi znać. Umieścił przed jej domem ludzi 
przebranych za kanalizacyjną ekipę remontową To było sprytne 
posunięcie. 
     - Niby czemu? - zainteresowała się Paula. 
     - Będą używali młotów pneumatycznych i nie dadzą jej zmrużyć 
oka przez całą noc. Jeśli wtedy zdecyduje się na ucieczkę, będzie 
tak zmęczona, ż e nie zauważy, jeśli ktoś ją zacznie śledzić. 
     - Powinno zadziałać - powiedział Butler. 
     - Zrobię jeszcze jedno, w ramach środków ostrożności - 
podjął Tweed. -Zadzwonię do ocalałych członków Instytutu, by ich 
ostrzec przed grożącym niebezpieczeństwem. Zacznę od Christophera 
Kanea w Genewie. 
     - Obudzisz wszystkich - zauważył Newman. - Jestem pewien, że 
o tej porze śpią - Lepiej niech się obudzą teraz, niżby mieli się 
wcale nie obudzić - zauważyła Paula. 
     - A skoro o tym mowa. Chyba morzy mnie sen - poinformował 
wszystkich Tweed. - Jutro będziemy mieli ciężki dzień. 
     - Co to jest sen? - zapytał Nield, zanim wyszedł z resztą 
ekipy z pokoju. 
     Karin Berg była roztrzęsiona, co zdarzało się jej bardzo 
rzadko. I chociaż od hałasu na ulicy dzieliły ją podwójne szyby, 
dźwięk ten świdrował jej w mózgu. 
     Postanowiła zadzwonić do Hassana pod numer, który jej dał, 
zanim opuścił Słowację. 
     - Czy mogę mówić z Ashleyem Wingfieldem? - poprosiła 
recepcjonistę w hotelu "Zum Storchen". 
     - Tak? - odezwał się po chwili głos w słuchawce. 
     - Tu Karin. Klęska. Cel przeżył. Teraz jest w stosunku do 
mnie bardzo podejrzliwy - musi być, biorąc pod uwagę 
okoliczności. Nie jest głupcem. Nie sądzę, bym mogła się nim 
zająć. Skończy się na tym, że to on mnie załatwi -wsadzi do pudła 
na długie lata. 
     - Która z Sióstr twoim zdaniem podoła temu zadaniu? 
     - Żadna z nich. Ale mam dość odważny pomysł. On zatrudnia 
asystentkę, której ufa bezgranicznie i którą. Ma zawsze przy 
sobie. 
     - Są kochankami? 
     Dla Hassana to było równoznaczne. Nie wyobrażał sobie innego 
rodzaju stosunków. 
     - Nie - odparła Karin zimno. - Ale gdybyś podwoił jej gażę, 
myślę, że poszłaby na to. Załatwiła już niejednego faceta - w 
ramach obowiązków służbowych. Świetnie włada bronią I... 
     - Uważaj, co mówisz - warknął Hassan, zdając sobie sprawę, 
że siedzący w centrali hotelowej telefonista może ich 
podsłuchiwać. - Nie wymieniaj nazwisk żadnego z naszych 
przeciwników. Jak się nazywa kobieta, która może wypełnić to 
zadanie? 
     - Paula Grey... 
     Tweed był rano bardzo zajęty i prosił, żeby mu nie 
przeszkadzać. 
     Telefon od Becka zdenerwował go i pokrzyżował mu plany. 
     - Jeśli chrypię, Tweed, to dlatego, że całą noc nie 
zmrużyłem oka, przeczesując jezioro wokół "Ermitażu". 
     - Czego się dowiedziałeś? 
     - Więcej niż się spodziewałem. Nie było to zajęcie dla 
człowieka po obfitym posiłku. Wyciągaliśmy z jeziora gang Monceau 
w kawałkach. Tu noga, tam stopa, kilka bezgłowych korpusów. 
     - Rozumiem, że nie będziesz w stanie wszystkich 
zidentyfikować. 
     - Wręcz przeciwnie. Dwa ciała były praktycznie nie 
naruszone. 
     Następnie, po długotrwałym sprawdzaniu dna i zarzucaniu 
sieci, wyłowiliśmy pięć głów. 
     Ktoś, nie będę zgadywał kto, załatwił wszystkich członków 
gangu Monceau. -Beck zrobił pauzę i Tweed zrozumiał, że on wie, 
kto jest za to odpowiedzialny. 
     - Ale nie znaleźliśmy Julesa Monceau. Tak jak się 
spodziewałem. 
     - Jak to? 
     - Zastanów się. Na pewno obserwował cię z bezpiecznej 
odległości, nie mogąc się doczekać twojej śmierci. 
     - Więc uważasz, że wciąż żyje? 
     - Jestem tego pewien. Prawdopodobnie sam spróbuje cię 
dopaść. Nie zapominaj, że umie zmieniać wygląd. Nie stosuje tak 
prymitywnych środków jak peruka lub wąsy. Paryska policja nazywa 
go Kameleon. Jest mistrzem wtapiania się w otoczenie i zmian 
osobowości. Podobnie jak doktor Jekyll i pan Hyde. 
     Tyle że on zawsze jest panem Hydeem. 
     - Próbujesz mnie przestraszyć, Arthur? - zażartował Tweed. 
     - Posłuchaj, Tweed. - Beck miał dość żartów. - Mówię 
poważnie. Nie doceniasz tego człowieka, na swoje nieszczęście. 
Cała francuska policja ugania się za nim od lat. 
     - Doceniam twoją troskę. 
     - Więc, na litość boską, uważaj na siebie. 
     - Powinieneś się już był do tej pory nauczyć, że nigdy nie 
należy lekceważyć wroga. Wiem, że motywy Monceau są czysto 
osobiste. Dlatego zgodził się pomóc Siostrom: 
     - A propos, Karin Berg do tej pory nie wykonała żadnego 
ruchu. 
     Wciąż koczuje w swoim mieszkaniu. Jeśli zarezerwuje miejsce 
w samolocie, dowiem się o tym w przeciągu paru minut. Mam 
przyjaciół na lotnisku. 
     - Zostawię w pogotowiu dwóch ludzi - powiedział Tweed. 
     - Chętnie zabrałbym ją na przesłuchanie. 
     - Nie rób. Tego - powiedział Tweed z naciskiem. - 
Niewykluczone, że jest jedynym tropem, który może nas zaprowadzić 
do siedziby tej podstępnej organizacji. 
     - Jak sobie życzysz - westchnął Beck. - Czasem zastanawiam 
się, kto właściwie dowodzi tutejszą policją. Miej oczy otwarte. 
     Odwiesił słuchawkę, zanim Tweed zdążył mu odpowiedzieć. 
     Paula odebrała tajemniczy telefon późnym rankiem. Podniosła 
słuchawkę pewna, że to Tweed. 
     - Panna Paula Grey? - spytał głos po angielsku z akcentem z 
Cambridge. 
     - Tak. Kto mówi? 
     - Nazywam się Ashley Wingfield. Poleciła mi panią wspólna 
znajoma, która pragnie pozostać anonimowa. 
     - Wspólna znajoma? Emily Bronte? 
     - Powiedziałem już, ze nie mogę ujawnić jej nazwiska. 
     W tym momencie Paula, zaczęła coś podejrzewać. Nie wymagała, 
żeby każdy wykształcony angielski dżentelmen czytał powieści 
Bronte - ale spodziewała się, że o niej słyszał. Podczas dalszej 
rozmowy, uważniej wsłuchiwała się w akcent. 
     - Jaki jest cel tej rozmowy? - spytała obcesowo. 
     - Dwieście tysięcy dolarów. Dla pani. 
     - W jaki sposób, miałabym zarobić tę sumę? 
     Była na tyle bystra, żeby ukryć, iż zaimponowała jej 
wysokość sumy. A angielska wymowa rozmówcy była odrobinę zbyt 
staranna. Słyszała już jak z podobną precyzją rozmawiają 
wykształceni Arabowie. 
     - Moja droga. - W duchu Paula skrzywiła się. - Nie mogę tego 
wyjawić przez telefon. To zbyt poważny interes. 
     - A więc, gdzie i kiedy może mi pan to wyjaśnić? - spytała 
rzeczowo. 
     - Proponuję spotkanie w południe na szczycie wzgórza 
zuryskiego. 
     Pojedzie pani tramwajem... 
     - Wiem, jak się tam dostać, więc niech pan nie traci czasu. 
     - Będę czekał na ławce w połowie drogi pomiędzy przystankiem 
tramwajowym a restauracją To ważne, żeby przyszła pani sama. 
Jeśli nabiorę najmniejszych podejrzeń, że ktoś pani towarzyszy, 
zniknę... 
     - Jak kamfora. 
     - Słucham? 
     - Nieważne. Skąd będę wiedziała, że to pan? Każdy może tam 
siedzieć, to miejsce publiczne. 
     - Właśnie do tego zmierzałem, panno Grey. Będę miał na sobie 
panamski kapelusz i ciemne okulary. 
     - I jakieś ubranie, mam nadzieję. 
     - Ależ oczywiście. Ta uwaga nie była potrzebna. 
     - Do widzenia. 
     Spojrzała na zegarek. Jedenasta rano. Miała mnóstwo czasu, 
żeby się zastanowić, czy przyjąć niecodzienne zaproszenie. W 
innym wypadku przedyskutowałaby to z Tweedem, ale wiedziała, że 
jest bardzo zajęty, a jej w głowie powoli kiełkował pewien 
pomysł. Stłumiła go jako niedorzeczny. 
     Po kilku minutach wahania, poszła do łazienki i zmieniła 
ubranie oraz uczesanie. Związała włosy z tyłu i nieco staranniej 
niż zwykle zrobiła makijaż. 
     Później nie bardzo potrafiła wyjaśnić swoje zachowanie. 
Gdyby ktoś naciskał, powiedziałaby, że to szósty zmysł. Nałożyła 
jasnoniebieski kostium. 
     Wzięła też parę okularów słonecznych o dużych szkłach, które 
schowała do torby, a Browninga ukryła w specjalnej kieszeni 
marynarki. Poszła zobaczyć się z Marlerem. 
     Otworzył drzwi i zaprosił ją do środka. 
     - Przywiozłeś niezły zapas broni z Wiednia - powiedziała. - 
Ciekawa jestem, czy masz Berettę? 
     - I owszem. Ale ty zazwyczaj nie nosisz przy sobie 
pistoletów. 
     - Nie noszę, prawda? - potwierdziła z uśmiechem. 
     - Nie mój interes - odpowiedział z uśmiechem. - Dam ci razem 
z zapasowym magazynkiem. Tweed o tym wie? 
     - Jasne. 
     Nie lubiła kłamać, ale to było konieczne. 
     Marler otworzył szafkę, wyjął z niej jakieś ubrania i 
schowaną za nimi torbę. Podał jej pistolet i zapasowy magazynek. 
Podziękowała i wyszła pośpiesznie. 
     Hassan miał poważne wątpliwości co do pomysłu Berg, żeby 
zaangażować Paulę Grey. Nawet wahał się, czy do niej zadzwonić. 
Gdyby dalej miał wątpliwości po telefonie do niej, nie zbliżyłby 
się po prostu do wzgórza. 
     Nie podobał się mu sposób, w jaki z nim rozmawiała, ale 
podobne kłopoty miał z pozostałymi członkiniami Przymierza 
Sióstr. Musiały być twarde do takiej roboty. A przede wszystkim 
musiały pożądać pieniędzy. 
     We wszystkich przypadkach Paula zebrała dziesięć punktów na 
dziesięć możliwych. Nie wydawała się nawet zaskoczona sumą dwustu 
tysięcy dolarów. Choć od Berg dowiedział się, że Paula zarabia 
marny ułamek tego, co jej proponował. 
     To przede wszystkim przekonało Hassana, że pomysł Berg może 
być dobry. leszcze jeden powód przeważył szalę jego decyzji... 
     Jeśli się nie powiedzie... Ostrzeżenie Anglika wciąż 
dźwięczało mu w głowie. 
     Był pewien, że to wyrażenie wyszło z ust jego ojca, 
Przywódcy, którego się bał jak ognia. Jego ojciec natychmiast 
rozprawiał się z przegranymi - i jego syn bał się, że spotka go 
ten sam los. W końcu miał młodszych braci, z których każdy mógł 
go zastąpić. A Berg poniosła klęskę. Co nie znaczy, że już więcej 
się nią nie posłuży. Jej inicjały znajdowały się przy kilku 
innych nazwiskach członków Instytutu. 
     Paula wsiadła do tramwaju wciąż z mieszanymi uczuciami. 
Tweed wpadłby w pasję, gdyby dowiedział się, że działa w 
pojedynkę. Upał w tramwaju był nie do zniesienia. Pasażerowie 
zdejmowali marynarki, krawaty. 
     Jakaś kobieta. wycierała kark chusteczką Wysiadła na 
ostatnim przystanku tramwajowym. Było trochę chłodniej z powodu 
zmiany wysokości. Zrobiła kilka kroków i zatrzymała się. Jeśli 
ktoś ją obserwował, widział wyraźnie, że jest sama. 
     Zobaczyła krętą drogę, pnącą się do góry na szczyt. Widok 
był przepiękny: kopuły wież kościelnych Zurychu i skrawek 
niebieskiej tafli jeziora. Gdy dotarła na szczyt, dostrzegła 
mężczyznę siedzącego samotnie na ławce. 
     Miał na głowie panamski kapelusz i ciemne okulary, które 
zasłaniały większą część jego twarzy. Był szczupłej budowy, w 
kosztownym kremowym lnianym garniturze. Na nogach robione na 
miarę buty. Miał brązową karnację, ale równie dobrze mogła to być 
opalenizna. Usiadła w pewnej odległości na tej samej ławce. 
     - Jak na razie przestrzegałaś poleceń - powiedział. 
     - Kim jesteś? - spytała agresywnie. 
     - Wiesz, kim jestem. 
     - Chcę poznać nazwisko albo wsiadam do następnego tramwaju i 
wracam prosto do Zurychu. 
     - Ashley Wingfield. Rozumiem, że mam przyjemność z panią 
Paulą Grey. 
     Berg podała mu dokładny rysopis Pauli Grey. Nie zgadzał się 
tylko jeden szczegół. 
     - Zmieniła pani uczesanie. 
     - Nie pański interes. Jest gorąco. 
     - Interesuje panią zarobienie dwustu tysięcy dolarów? 
Gotówką. Wolne od podatku. 
     - Zależy co miałabym zrobić. 
     Usiadł bliżej, delikatnie zdjął torbę z jej ramienia. 
Popatrzyła na niego wrogo. 
     Jej identyfikator SIS został w hotelu. Nic więcej w torbie 
nie zdradzało, że należy do tej organizacji. Znalazł Berettę i 
uniósł brwi. Wyjął magazynek i nucił go w trawę pod ławką, to 
samo zrobił z pistoletem. 
     - Przyszła pani uzbrojona - powiedział. 
     - Oczywiście. Nie wiedziałam, kim pan jest ani czego pan 
maże próbować. 
     - Umie pani posługiwać się bronią palną? 
     - Należę do klubu strzeleckiego w Anglii. Nie jestem tam 
zbyt popularna wśród mężczyzn. Jestem najlepsza. 
     - Umie się pani posługiwać Lugerem? 
     Zesztywniała. Trafiła pod właściwy adres. 
     Wpatrywała się w oczy ukryte za ciemnymi okularami. Swoje 
też założyła, gdy tylko wysiadła z tramwaju. 
     - Oczywiście. Na litość boską, niech pan przechodzi do 
rzeczy. 
     - Czy za dwieście tysięcy dolarów zastrzeliłaby pani Tweeda? 
     Nie odpowiedziała od razu. Po pierwsze, dlatego że 
popełniłaby błąd nie udając zastanowienia. Po drugie, pytanie, 
którego się po części spodziewała, było wypowiedziane z taką 
bezwzględnością, że ją to rozwścieczyło. 
     Zastanawiała się nad odpowiedzią. Wreszcie zdecydowała. 
     - To będzie trudne. 
     Serce zamarło Hassanowi w piersi. Prawie to samo powiedziała 
Karin Berg, gdy po raz pierwszy wspomniał Tweeda. Czemu ten 
człowiek był tak ważny? 
     - Dlaczego to będzie trudne? - spytał po pewnym czasie. 
     - Ponieważ jest bardzo dobrze strzeżony - odparła 
natychmiast. 
     - Z tego co wiem, od dłuższego czasu jest pani jego osobistą 
asystentką. 
     Muszą być chwile, kiedy jest z nim pani sam na sam. 
     Karin Berg, pomyślała Pauła. To ta suka podsunęła mu pomysł, 
żeby mnie zatrudnić. 
     - Tak, ale ochrona jest zawsze w pobliżu - odparła bez 
zastanowienia. 
     - Niech pani użyje swoich wdzięków, żeby ochrona znalazła 
się trochę dalej. 
     - Może się uda. 
     - Istnieje jeden problem. 
     - Tak, istnieje jeden problem. Chcę zaliczkę w wysokości 
pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Natychmiast. 
     - Czy nie wymaga pani zbyt wiele? 
     - Więc nie ma o czym mówić - powiedziała, wyrywając torebkę. 
     - Mogę dać pani część... 
     - Pięćdziesiąt tysięcy albo znikam i więcej mnie już pan nie 
zobaczy. 
     - W tej kopercie mam dwadzieścia tysięcy. 
     Złapała grubą kopertę, zajrzała do środka, przesunęła 
palcami po pliku studolarówek, po czym wrzuciła kopertę do 
przegródki w torbie i zapięła ją. Sięgnęła pod ławkę i podniosła 
Berettę i magazynek. Zastanawiała się właśnie, czy zmusić go, by 
poszedł z nią do Tweeda, gdy się odezwał. 
     - A teraz będzie pani musiała polecieć do mojej siedziby na 
mały trening. 
     Samolot odlatuje dziś po południu. Gdy dotrzemy na miejsce, 
dostanie pani kolejne trzydzieści tysięcy. Proszę teraz zdjąć 
okulary, chciałbym zobaczyć pani oczy. 
     - A ja chcę zobaczyć pańskie albo zrywamy umowę. 
     Jednak zmieniła zdanie. To była wyjątkowa okazja, żeby 
zlokalizować miejsce, z którego kierują tą operacją. 
     - Niech pani zdejmie okulary - warknął. 
     - Pan też albo odchodzę. Chcę wiedzieć, z kim mam do 
czynienia. 
     Z oporami, Hassan zdjął okulary równocześnie z Paulą. 
Popatrzyli na siebie. 
     Miał blade oczy, bez śladu jakichkolwiek uczuć. Spojrzała 
twardo na niego. 
     Nienawidziła tego człowieka.. 
     - Ma pani twarde spojrzenie - powiedział, zakładając z 
powrotem okulary. 
     - Myślę, że poradzi pani sobie z tym zadaniem. Zostaniemy 
razem aż do odlotu. 
     Mam dwa bilety w pierwszej klasie. 
     Dobrze jesteś zorganizowany, pomyślała. Coś czyni cię o 
wiele bardziej niebezpiecznego przeciwnika. Lepiej mieć się przed 
tobą na baczności. 
     - Potrzebne mi ubrania i pewne rzeczy osobiste - 
powiedziała. - Nie polecę w podróż bez nich. 
     - Pójdziemy razem na zakupy. I bez żadnych wycieczek do 
łazienki. Na to będzie czas w samolocie. 
     
     Rozdział 17 
     
     Hassan był przewidujący. Wziął pod uwagę nikłą szansę, że 
Paula przyjmie jego ofertę. W związku z tym wymeldował się z 
hotelu "Zum Storchen", a walizkę oddał do przechowalni bagażu na 
dworcu. Nie zdziwił się, gdy Paula w końcu przyjęła jego 
propozycję - zdaniem Hassana wszystkie kobiety z Zachodu były 
zainteresowane jedynie pieniędzmi. 
     Wcześniejszym samolotem wysłał Karin Berg do Wiednia. Wolał 
nie ryzykować spotkania obu kobiet. Podczas zakupów Paula nie 
wytrzymała. 
     - Niech mi pan nie zagląda przez ramię, kiedy kupuję rzeczy 
osobiste -powiedziała stanowczym tonem. 
     Byli w dziale kosmetycznym dużego centrum handlowego i 
Paula, wbrew zdrowemu rozsądkowi, liczyła na to, że spotka w nim, 
na przykład, Newmana. Niestety. 
     - Odejdę na kilka kroków, ale będę miał panią na oku - 
warknął Hassan. 
     - Spadaj. 
     
     I 
     
     
     Przeglądając różne artykuły łamała sobie głowę, jak 
przekazać Tweedowi wiadomość. Okazało się to niemożliwe. Kupiła 
drogą walizkę, żeby utwierdzić Hassana w przekonaniu, że już 
zaczyna wydawać dwadzieścia tysięcy dolarów, które jej dał. 
     Na siłę wpychała do walizki eleganckie ubrania. Nie tak się 
zazwyczaj pakowała, ale nie miała wyjścia. Cały czas rozglądała 
się za telefonem, z którego mogłaby skorzystać, ale Hassan deptał 
jej po piętach. 
     Następnie eskortował ją do Hauptbahnhof, skąd zabrał swoją 
walizkę, po czym wezwał taksówkę. Dał Pauli bilet na samolot. 
Spojrzała na niego. 
     Punkt docelowy: 
     Wiedeń. W torebce miała paszport, a w nim wpisany zawód 
konsultantki handlowej. 
     - Na lotnisko - polecił Hassan taksówkarzowi. 
     Nieco wcześniej Tweed odebrał od Becka alarmujący telefon. 
     - Od ludzi z lotniska dowiedziałem się, że Karin Berg leci 
następnym samolotem do Wiednia. Co mam teraz zrobić? Z trudem 
powstrzymuję się, żeby jej nie aresztować. Wskazała cię w 
"Ermitażu". W ten sposób będziemy mieli jednego członka 
Przymierza Sióstr. 
     - Puść ją. Ostrzegę dwóch moich ludzi. Są gotowi w każdej 
chwili jechać na lotnisko. Zarezerwowałem im miejsca na wszystkie 
loty do Wiednia. Klasa biznes. Tak podróżuje Berg? 
     - Oczywiście. - Więc lepiej zwolnię linię. Ile mają czasu, 
żeby dostać się na Kloten przed odlotem? 
     - Czterdzieści pięć minut. 
     - Zadzwonię później... 
     Tweed pobiegł do pokoju Butlera, w którym czekał też Pete 
Nield. 
     Wyjechali natychmiast. Tweed kazał przez prawie cały ranek 
trzymać taksówkę przed hotelem. 
     Po przyjeździe na lotnisko wmieszali się w tłum pasażerów w 
hali odlotów. 
     Zauważyli Karin Berg. Obydwaj mężczyźni mieli plecaki. W ten 
sposób mogli wnieść bagaż na pokład samolotu. 
     Oczywiście, nie dałoby się wnieść broni. Marler, po 
konsultacji z Nieldem, podał mu nazwisko i adres handlarza bronią 
w Wiedniu, który dostarczył mu broń, przemyconą później przez 
granicę. 
     Dopilnowali, żeby wsiąść do samolotu austriackich linii 
lotniczych dopiero, kiedy Berg zajęła miejsce w przedniej części 
samolotu. Pokład był zapełniony w połowie, więc wybrali dwa 
sąsiadujące fotele daleko za nią. Nikt nie siedział wokół nich. 
Mogli bezpiecznie rozmawiać szeptem, gdy samolot wystartował. 
     - Chyba trzeba podać przez radio wiadomość, żeby czekał na 
nas wynajęty samochód - zaproponował Nield. - Jeśli na lotnisku 
Schwechat czeka na nią samochód, zgubimy ją, gdy będziemy bez 
środka transportu. 
     - Dobry pomysł - zgodził się Butler. 
     Nield napisał wiadomość i wezwał stewardesę. Powiedział jej, 
że sprawa jest poufna. Wzięła kartkę i zniknęła w kabinie 
pilotów. Nield oparł się wygodnie, zadowolony, że podjął już 
jakieś działania. 
     Do tej pory Berg ani razu nie obejrzała się za siebie. 
     Najwyraźniej nie podejrzewała, że może być śledzona. 
Patrzyła przez okno, na rozciągające się widoki, na szachownicę 
zielono-brązowych pól bez żadnych zabudowań. 
     Od czasu do czasu rzucała okiem na prawo, gdzie przez okna 
mogła zobaczyć szczyty austriackich Alp. 
     Wsiadając do następnego samolotu austriackich linii 
lotniczych do Wiednia Paula uparła się, że usiądzie na fotelu 
przy przejściu. Hassan próbował zmusić ją, żeby usiadła przy 
oknie, co dałoby mu kontrolę nad sytuacją Omal nie pokłócili się 
przy wszystkich. Pojawiła się stewardesa, żeby sprawdzić, 
dlaczego dwójka pasażerów blokuje przejście. 
     - Mój towarzysz jest tak miły, że oferuje mi miejsce przy 
oknie - wyjaśniła Paula z uśmiechem. - A ja nie lubię latania i 
nigdy nie siadam przy oknie. 
     - Samolot zaraz startuje - powiedziała stewardesa znaczącym 
głosem, patrząc na Hassana. 
     Niechętnie zajął miejsce przy oknie. Paula odniosła małe 
zwycięstwo na dwóch frontach. Po pierwsze, siedząc przy przejściu 
miała większe pole manewru. Po drugie, dała do zrozumienia 
Hassanowi, że potrafi go przechytrzyć i postawić na swoim. 
     W pierwszej klasie leciało niewielu pasażerów. Nikt nie 
siedział koło nich, mogli więc swobodnie rozmawiać szeptem. 
     - Dlaczego ta podróż jest taka ważna? Potrafię posługiwać 
się Lugerem. 
     - Powiedzmy, że to psychologiczny test, który musi pani 
przejść. 
     - Dla mnie to nic więcej jak cholerna strata czasu. 
     - Nie podoba mi się ten ton - powiedział zirytowany. 
     - A to czemu? Nie jestem pańską służącą. 
     - Płacę pani dwieście tysięcy dolarów. 
     - Z których jak na razie widziałam tylko dwadzieścia. 
     - Nie powinniśmy dyskutować o tym w miejscu publicznym. 
     - Nie wiem, czy pan zauważył, ale wokół nas nie ma nikogo. 
Nikt nie słyszy, o czym mówimy. Nie jest pan zbyt spostrzegawczy. 
Chcę wiedzieć, co się stanie, kiedy dotrzemy do Wiednia - w innym 
wypadku wsiadam w pierwszy samolot powrotny do Zurychu. 
     Hassan był w kropce. Nie chciał zdradzać jej zbyt dużo. Z 
drugiej strony, jej agresywne nastawienie potwierdzało trafny 
wybór Berg. Nabierał coraz większego przekonania, że Paula Grey 
podoła zadaniu. 
     Jeśli się nie powiedzie... 
     Hassana ciągle prześladowały słowa Anglika. Tweed musiał 
zostać zabity. 
     Hassan wiedział, że w nagłych wypadkach Anglik mógł się 
kontaktować bezpośrednio z Przywódcą. Jego ojciec nie miał 
cierpliwości do ludzi, którzy go zawiedli, nawet jeśli chodziło o 
jego syna. W rządzonym przez niego kraju kary za porażkę z reguły 
oznaczały ścięcie. 
     - Nie będziemy w Wiedniu - powiedział Hassan w końcu. - 
Limuzyna zabierze nas na miejsce szkolenia. 
     - Gdzie to jest? 
     - Nie wiem - skłamał szybko Hassan, przewidując jej pytanie. 
- Stale zmieniamy lokalizację - dla bezpieczeństwa. Tylko szofer 
limuzyny wie, gdzie nas zabrać. 
     Paula postanowiła, że tymczasem da mu spokój. Nie wierzyła 
mu, ale w jego głosie wyczuła strach. Kogo się boi? 
     Był wieczór, wciąż gorący i parny, gdy Beck zadzwonił do 
pokoju Tweeda. 
     Tweed właśnie rozmawiał przez telefon z Newmanem, pytając 
go, czy nie wie, gdzie jest Paula. Newman powiedział, że nie wie 
i dodał, że idzie do niego. 
     Tweed wpuścił go w momencie, kiedy zadzwonił Beck. 
     - Nie spodoba ci się to, Tweed. 
     - Ostatnio nie podoba mi się prawie wszystko, co mówisz - 
zażartował Tweed. 
     - Ja nie żartuję. Przygotuj się na szok. Jeden z moich ludzi 
na Kloten poznał pasażera wsiadającego na pokład późniejszego 
samolotu. 
     - Kogo? 
     Tweed zaczynał się denerwować. Sprawa była poważna, a Beck 
ociągał się z przejściem do rzeczy. 
     - Paulę Grey. W towarzystwie innego pasażera, którego 
zidentyfikowano jako Ashleya Wingfielda... 
     - Każ pilotowi, żeby natychmiast wracał do Zurychu - 
powiedział pośpiesznie Tweed. 
     - Zrobiłbym to, ale jest już za późno. Samolot przed chwilą 
wylądował. 
     Wszyscy pasażerowie wysiedli. 
     - Chcę przesłuchać człowieka, który widział, jak wsiadała do 
samolotu. 
     - Już to zrobiłem. 
     - Czy wyglądało, że wsiada na pokład pod przymusem? 
     - Żadnego przymusu. Nie mogło być inaczej. Wingfield 
musiałby mieć pistolet. 
     Wiesz, że pasażerowie przechodzą przez wykrywacz metalu. To 
dziwne, ale chyba poleciała z własnej woli... 
     - Skontaktuj się z policją na Schwechat. 
     - To też już zrobiłem. Nie potrafili pomóc. Mimo iż z Paulą 
nie leciało zbyt wiele osób, w tym samym czasie wylądował jeszcze 
jeden samolot i zrobił się tłok. Zniknęła bez śladu. 
     - Dziękuję, Arthur. Oddzwonię później... 
     Tweed powiedział Newmanowi, co się stało. Po wysłuchaniu 
Newman powiedział, że wszystkim się zajmie i zadzwoni do 
"Sachera", hotelu, w którym zatrzymała się Paula razem z 
Marlerem, Butlerem i Nieldem. 
     Tweed przemierzał pokój w tę i z powrotem. Nie potrafił 
usiedzieć w miejscu, kiedy Newman dzwonił. Po kilku minutach 
Newman odłożył słuchawkę. 
     - W "Sachene" nie ma rezerwacji na nazwisko Paula Grey. 
     - Rozumiem. - Tweed nadal chodził z rękami założonymi do 
tyłu. - Połącz mnie z Beckiem. 
     Wydawało się, że minęły wieki, zanim Newman podał mu 
słuchawkę. 
     - Arthur, czy masz rysopis tego Ashleya Wingfielda? 
     - Zadzwoniłem do człowieka, który widział, jak wsiadają do 
samolotu. 
     Podał mi jego rysopis: mężczyzna wzrostu około metra 
siedemdziesięciu, panamski kapelusz na głowie i ciemne okulary. 
Cera śniada, gładko ogolona twarz i walizka. Paula też niosła 
walizkę. Od Louisa Vuitton. 
     - Louis Vuitton? Nigdy nie kupuje takich drogich rzeczy. 
Jesteś pewien? 
     - Człowiek, którego pytałem, jest godny zaufania. Do tego ma 
sokoli wzrok. 
     - Dziękuję. 
     Tweed podał Newmanowi nowe informacje i znów zaczął chodzić 
po pokoju. 
     Newman usiadł na kanapie i zapalił papierosa. Milczał, 
wiedział, że Tweed myśli intensywnie. Nagle stanął. 
     - Zapomnieliśmy, że Nield i Butler lecą w tę samą stronę 
śladami Berg. 
     Muszę dowiedzieć się od Becka... 
     Nie dokończył tego zdania, ponieważ zadzwonił telefon. Tweed 
złapał słuchawkę, zanim zdążył to zrobić Newman. 
     - Tak? 
     - Tu Pete Nield. Właśnie wylądowaliśmy na Schwechat. Nasz 
samolot musiał wrócić do Zurychu - problemy z silnikiem. Butler 
obserwuje Berg, która prawdopodobnie czeka na jakiś środek 
transportu. 
     Tweed pośpiesznie opowiedział mu o Pauli. Reakcja Nielda 
była jak zwykle spokojna. - Harry i ja będziemy coś musieli z tym 
zrobić. Możliwe, że Paula i Berg zmierzają w to samo miejsce. 
Ciekawe, że Paula nie jest zameldowana w "Sacherze". To by 
sugerowało, że wybiera się poza Wiedeń. Będziemy w kontakcie. 
     Paula to nasz priorytet... 
     - Mamy na tym terenie dwóch dobrych ludzi - skomentował 
Newman. - Nie ma sensu, żebym tam jechał. Przynajmniej na razie. 
     Tweed podjął spacer po pokoju. Czuł, że nie potrafi 
usiedzieć w miejscu. i Czy zrobił wszystko,.. żeby odszukać Paulę 
i zapewnić jej ochronę? 
     - Czemu zrobiła coś takiego? - spytał na głos. 
     - Może natrafiła na ważny ślad i postanowiła za nim podążyć. 
Mogła nie mieć czasu, żeby się z tobą skontaktować. 
     - Tym razem posunęła się za daleko. 
     - Mówisz tak, bo się martwisz. Przypomnij sobie, że w 
zeszłym roku wysłałeś ją samą do Kalifornii - powiedział Newman. 
     - To prawda - przyznał Tweed. - Bob, zadzwoń do Howarda i 
poproś go, żeby polecił ludziom od paszportów sprawdzić, czy 
wydano paszport na nazwisko Ashley Wingfield... 
     Choć zżerały go nerwy, Tweed nie zapomniał i o innych 
aspektach problemu. 
     Gdy Newman skończył swoją rozmowę, zadzwonił do Christophera 
Kanea w Genewie. Z ulgą usłyszał głos ze szkockim akcentem. 
     - Co cię kłopocze, drogi chłopcze? Kiedy do mnie dzwonisz, 
zawsze wiem, że masz problem. 
     - Mam nadzieję, że wziąłeś pod uwagę moje wcześniejsze 
ostrzeżenie? 
     - Żeby uważać na zaczepki atrakcyjnych kobiet? - Kane 
roześmiał się. -Chciałbym mieć takie szczęście. Metoda, którą mi 
opisałeś, wydaje się dość pomysłowa. Daj odpocząć swojej 
przepracowanej mózgownicy. I dzięki za telefon. 
     Kane, wciąż uśmiechając się szeroko, odłożył słuchawkę w 
swoim mieszkaniu w Genewie. Wątpił, czy Tweed byłby równie 
rozbawiony, gdyby mu opowiedział o swoim spotkaniu z piękną 
kobietą o kasztanowych włosach - Lisą Vane. 
     Zauważył ją w barze "Richemond", gdzie zwykł codziennie 
wpadać na drinka. 
     Teraz wybierali się na kolację do "Les Amures", dobrej 
restauracji w centrum Starego Miasta na drugim brzegu Renu. 
Powiedział jej, że ma w okolicy mieszkanie, ale wykręcił się od 
podania adresu. 
     Christopher Kane miał metr osiemdziesiąt pięć centymetrów 
wzrostu, szczupłą sylwetkę, czarne włosy i pociągłą twarz. Mówił 
ze szkockim akcentem, tak że czasem było trudno go zrozumieć. 
Jego nienaganne maniery i urok przyciągały kobiety bez względu na 
wiek. Wciąż był kawalerem, chociaż przekroczył już czterdziestkę. 
Ponieważ jego praca wymagała ciągłej koncentracji, robił sobie 
przerwy, podczas których zajmował się wieloma rzeczami na raz. 
     W przeciwieństwie do wielu naukowców, nie miał ograniczonego 
pola widzenia, przesłaniającego mu cały świat. W środowisku 
naukowym uważano go za erudytę. 
     Zamówił taksówkę i specjalnie spóźnił się do "Les Armxtres". 
     Tina Langley, wciąż występując pod nazwiskiem Lisa Vane, 
otrzymała od Hassana nowe instrukcje i jej bankier, Anton, 
poszedł w odstawkę. 
     Gdy będzie potrzebowała pieniędzy na zakupy, znów się z nim 
skontaktuje. 
     - Spóźniłeś się - rzuciła Christopherowi, gdy podszedł do 
wskazanego mu stolika w pierwszej sali. 
     - Zdarza się - potwierdził, zdobywając punkt w pierwszej 
rundzie ich rozgrywki. 
     - Poproszę dwa Veuve Clicquot - polecił kelnerowi. 
     - Chciałabym, żebyś zapytał mnie o zdanie - nadąsała się 
Tina. 
     - Moja droga - powiedział spokojnie Christopher, pochylając 
się w jej stronę i klepiąc ją po ręce. - Znam to miejsce. Podają 
tu najlepsze Veuve Clicquot na świecie. Zostaw wszystko mnie. 
     - Byłoby miło, gdybyś pozwolił mi zamówić sobie posiłek - 
powiedziała, zmieniając nastrój i obdarzając go olśniewającym 
uśmiechem, który hipnotyzował większość mężczyzn. 
     - Nie. Jestem smakoszem. Jeśli ty będziesz zamawiać, 
przegapisz najlepsze potrawy, jakie tu serwują Zrelaksuj się i 
rozkoszuj najlepszą kolacją twojego życia. Powtarzam, zdaj się na 
Christophera. 
     Tina była wytracona z równowagi. Zazwyczaj do tej pory 
mężczyzna jadłby już jej z ręki, Czym wyróżniał się ten wysoki 
Szkot? Po raz pierwszy w życiu czuła, że traci grunt pod nogami. 
Z przyjemnością rozwalę łobuzowi łeb, myślała. 
     Znów się do niego uśmiechnęła i pochyliła w jego stronę, 
żeby poczuł jej perfumy. 
     - To będzie cudowny wieczór. Tylko my dwoje - powiedziała. 
     - Ja już się świetnie bawię. Przy innych stolikach siedzi 
mnóstwo interesujących ludzi, A przy tym stole, nie? - spytała w 
duchu. Nie powiedział jej ani jednego komplementu. A mimo to 
wciąż patrzył jej prosto w oczy i uśmiechał się miło. 
     Miała nieprzyjemne wrażenie, że czyta w jej myślach. 
Sytuacja bardzo się różniła od tej z Norbertem Engelem w Wiedniu. 
To była bułka z masłem. 
     Oczekiwała, że każdy mężczyzna będzie dla niej łatwą 
zdobyczą Pozwoliła mu wybrać alkohol i zamówić posiłek. Może 
próżność i przekonanie, że wszystko wie najlepiej, były jego 
słabą stroną Może powinna to wykorzystać. 
     - Masz niesamowity umysł - powiedziała w połowie dania, - 
Słyszałem to wiele razy. Mało oryginalne. 
     - Czym właściwie się zajmujesz? Chciałabym się dowiedzieć 
czegoś więcej o tobie i twojej pracy. 
     - Jakiej pracy? 
     Znów ją zaskoczył. Zauważyła, że wypił sporo. Napełniła mu 
kieliszek. Zamówił kolejną butelkę. Sama też zaczęła dużo pić - 
wiedziała, że potrafi przetrzymać każdego mężczyznę. Alkohol może 
być jej główną bronią. 
     - Widzę, że masz ze sobą dużą teczkę - zauważył Christopher. 
     - Dokumenty związane z pracą - odparła bez zastanowienia. 
     - Z jaką pracą? 
     - Jestem osobistą asystentką szwajcarskiego bankiera - 
odparła, mając na myśli Antona. Wymyśliła to na poczekaniu. 
     - Więc musisz płynnie mówić po francusku. 
     - Mniej więcej. Zdrówko! 
     Uniosła kieliszek i wypiła połowę, żeby powstrzymać go od 
dalszych niebezpiecznych pytań. Uśmiechnął się. Christopher 
często się uśmiechał. 
     - Musisz płynnie mówić po francusku - powtórzył. - Peut - 
etre? 
     Nie miała pojęcia, co to znaczy. Zmieniła natychmiast swój 
nastrój, żeby wytrącić go z równowagi. Zniknął jej ciepły 
uśmiech. Spiorunowała go wzrokiem. 
     - Na litość boską, cały dzień mówię w tym cholernym języku i 
mam go serdecznie dość. Mów po angielsku albo więcej się do 
ciebie nie odezwę -powiedziała podnosząc głos. 
     Do tej pory to zawsze przynosiło pożądany skutek. Mężczyzn 
fascynowały nagłe zmiany w jej nastroju. Zazwyczaj starali się na 
wszelkie sposoby ją udobruchać, bojąc się, że wieczór nie skończy 
się tak, jakby sobie tego życzyli, - Na twoim miejscu krzyczałbym 
głośniej - poradził jej Christopher. 
     - Nie słyszeli cię jeszcze na drugim brzegu Renu. 
     Znowu się napił, a ona, nie zwlekając, ponownie napełniła mu 
kieliszek. Nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia. Była 
skonsternowana. Jak rozszyfrować tego mężczyznę? 
     Zanim skończyli jeść, Christopher wypił mnóstwo doskonałego 
szampana. 
     Przetarł dłonią czoło i zamrugał oczami. Przysunął krzesło 
bliżej do stołu i oparł się o niego dla zachowania równowagi. 
Uśmiechnęła się ukradkiem. Gdy podano kawę z likierem, posłała mu 
znaczące spojrzenie. 
     - Może dokończymy nową butelkę w twoim mieszkaniu? 
     - Świetny... pomysł. 
     Najwyraźniej miał kłopoty z artykulacją. Płacąc rachunek nie 
mógł sobie poradzić z banknotami w portfelu. Zostawił kelnerowi 
tak duży napiwek, że zdaniem Tiny, nie zdawał sobie sprawy, jaki 
banknot zawinął w rachunek. 
     W taksówce, która wiozła ich do jego mieszkania, 
przytrzymała teczkę lewą ręką, a prawą położyła mu na kolanie. W 
odpowiedzi, objął jej wąską talię i przysunął się bliżej. 
     Mieszkanie znajdowało się w starym budynku nad rzeką Tina 
pozwoliła mu pójść przodem, obserwując, z jakim trudem pokonuje 
kolejne stopnie, przytrzymując się drewnianej poręczy. Miał 
problemy z trafieniem do dziurki od klucza, więc delikatnie 
zabrała mu klucze i sama otworzyła drzwi. Położyła klucze na jego 
wyciągniętej dłoni. 
     - Co za urocze mieszkanie - zachwyciła się. - Jakie piękne 
meble. 
     To antyki, prawda? Wspaniałe biurko. Usiądź sobie w tym 
wygodnym fotelu. Wyjmę mapę miasta z teczki. Czy mógłbyś mnie 
zawieźć na tę górę po drugiej stronie rzeki? 
     - Jeśli... chcesz jechać do... Francji. 
     - Bardzo. Może kiedyś mnie tam zabierzesz. 
     - Świetny... pomysł. 
     - Gdzie jest łazienka? 
     - To... tamte drzwi. 
     - Możesz mi pokazać? 
     - A od czego masz mapę? 
     Rozkładała na biurku mapę Genewy i okolic, podczas gdy on 
ciężko osunął się na fotel. Na przeciwległej ścianie wisiała 
kolekcja obrazów. W jednej ramie, przysłonięte dwiema firankami, 
wisiało lustro. Prawie nikt go nie zauważał podczas pierwszej 
wizyty. Stojąca za jego plecami Tina, ponownie włożyła dłoń do 
teczki, z której przed chwilą wyciągnęła mapę. Christopher 
zauważył jej ruch w lustrze, w które cały czas patrzył. Zakręcił 
się w krześle, zerwał na równe nogi i w mgnieniu oka znalazł się 
przy niej. W dłoni trzymała Lugera. Złapał ją za nadgarstek i 
wykręcił go z całej siły. Wrzasnęła, wypuściła pistolet i butem 
kopnęła go w goleń. Gdy puścił ją, natychmiast rzuciła się do 
drzwi, a następnie schodami w dół, wypuszczając teczkę. 
Christopher, który nagle całkowicie wytrzeźwiał, zaczął zbiegać 
za nią, potknął się o teczkę i poleciał do przodu. 
     Byłby sobie roztrzaskał głowę o kamienne schody, gdyby nie 
przytrzymał się poręczy. Dotarł do drzwi wejściowych i otworzył 
je akurat w momencie, kiedy Tina znikała w alei. Wyszedł na 
ulicę, zamknął za sobą drzwi i pobiegł do swojego samochodu. 
     Znał Genewę jak własną kieszeń i pojechał na skróty do 
ulicy, na którą wychodziła aleja. Dojechał do skrzyżowania akurat 
w momencie, w którym Tina wsiadała do zaparkowanego Renaulta. 
     Nie przypuszczał, że wie, iż jest śledzona. I miał rację. 
Tina starała się opanować uczucie paniki. Odjechała samochodem 
wynajętym na nazwisko Lisa Vane, korzystając z fałszywych 
dokumentów otrzymanych od Hassana. 
     Pojechała przez Pont du Rhoene, trasą, którą przedtem wiózł 
ją Anton. 
     Dawno już. Zapadła noc, ale na ulicy wciąż było sporo 
samochodów. 
     Dzięki temu Christopher mógł ją mieć na oku i pozostać w 
bezpiecznej odległości. 
     Swego czasu był kierowcą wyścigowym i od razu nabrał 
przekonania, że Lisa Vane też dobrze prowadzi. Minął punkt 
kontrolny na granicy z Francją. 
     Po upływie mniej więcej pół godziny, gdy minęli szczyt 
Saleve, Tina zaparkowała przed "Chateau d'Avignon". Weszła do 
hotelu z walizką w dłoni, w tym momencie Christopher minął hotel 
i nie zatrzymując się, zachodnim zboczem zaczął zjeżdżać z 
powrotem do Genewy. 
     - Chyba powinienem zadzwonić do Tweeda - powiedział sam do 
siebie. -Rozbawi go moja mała przygoda. 
     
     
     
     Rozdział 18 
     
     Wcześniej tego wieczora, Tweed wysłuchał przemówienia Amosa 
Lodgea w Centrum Kongresowym. Sala była wypełniona po brzegi, gdy 
Amos przemawiał z podwyższenia. Za Tweedem siedział Marler, a 
Newman stał przy końcu rzędu krzeseł, obok jednego z tajniaków 
Becka. 
     - Nasza zachodnia cywilizacja stała się dekadencka... - 
grzmiał Amos. - Albo prowadzi się uczciwe życie, albo się pławi w 
uciechach. Nie ma innej drogi. 
     I Stabilne niegdyś układy pomiędzy mężczyznami i kobietami 
rozpadły się. Pewne kobiety przejęły amerykański styl życia. 
Stały się dominujące, agresywne, a mężczyźni pozwalają sobą 
pomiatać. Gdy mężczyźni stracą poczucie własnej wartości, 
społeczeństwo popadnie w chaos! Rzymskie imperium upadło, gdy 
nastała w nim dekadencja, gdy całą energię spożywało na orgie. 
     Społeczeństwo zachodnie osiągnęło ten sam etap. Plugawe 
filmy, plugawa telewizja, plugawe książki, plugawe stosunki 
pomiędzy płciami... Zajęty orgiami Rzym dostał się pod wpływy 
wschodnie, pokonała go jego własna dekadencja... Zachód czeka ten 
sam los! Obecnie istnieją bardziej zdyscyplinowane religie, 
bardziej zdyscyplinowane społeczeństwa, a co za tym idzie 
silniejsze mocarstwa na Wschodzie. 
     Zachód nie ma lidera, jego tak zwani przywódcy to żałosne 
marionetki, które chcą się jedynie utrzymać przy władzy. Jesteśmy 
świadkami powstawania bardzo ekstremistycznych ugrupowań 
kobiecych. Jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, Zachód czeka 
totalna katastrofa - zostaniemy pokonani przez Wschód. 
     Zdejmijcie ze stanowisk marionetkowych przywódców, 
wybierzcie silniejszych ludzi z prawdziwym moralnym kręgosłupem! 
- domagał się Amos. 
     - Mocne słowa - stwierdził Newman, gdy razem z Tweedem 
wyszli z budynku. - Można się z nim nie zgadzać, ale facet jest 
jednym z najlepszych mówców na świecie. 
     - Owacja trwała dziesięć minut - zauważył Tweed. 
     Dołączył do nich Willie. Popłynęli razem z tłumem. 
Podekscytowani ludzie dyskutowali na temat tego, co usłyszeli. 
Willie, bardziej czerwony na twarzy niż zwykle, poklepał Tweeda 
po ramieniu. 
     - Amos porywa tłumy. Publiczność wpadła w histerię. A raczej 
w uwielbienie. 
     - Skąd się tu wziąłeś? - spytał Tweed. - Wciąż miło spędzasz 
czas w Zurychu? 
     - Przeniosłem się do "Gottharda" z "Dolder Grand". Musiałem 
się spotkać z klientem w bardziej kameralnym miejscu. Załatwiłem 
duży interes. 
     Znów przenoszę się do "Dolder Grand". 
     - Zostajesz w Zurychu? - spytał go Tweed. 
     - Nigdy nie wiadomo, jaki będzie mój następny ruch. Jestem 
obieżyświatem. 
     Słuchajcie, może wpadnę jutro rano do "Baur au Lac" i 
zaproszę was na drinka? 
     W "Pavillion"? Pasuje? 
     - Dziękuję, chętnie - powiedział Tweed. 
     - Ja również - zgodził się Newman. 
     - Do zobaczenia, panowie. Muszę zadzwonić. Ani chwili 
spokoju. 
     W przeciwieństwie do reszty gości, Willie miał na sobie 
zielony dres, który musiał sporo kosztować. Do tego zarzucił 
jedwabny szal. A mimo to wyglądał elegancko i szykownie. 
     - Cóż, przynajmniej nikt nie próbował zabić Amosa - zauważył 
Newman. 
     - Też o tym pomyślałem. 
     Dochodzili do zaparkowanego wynajętego samochodu Newmana, 
gdy duża grupa mężczyzn przecisnęła się przez tłum. Na przedzie 
szedł Beck, rozglądając się dokoła. Za nim kroczył Amos Lodge, z 
wyrazem niesmaku na kanciastej twarzy, otoczony mężczyznami w 
cywilu. 
     Beck podszedł bardzo szybko, złapał Tweeda za ramię i 
powiedział stanowczym głosem: 
     - Zabieramy Amosa Lodgea do "Baur au Lac" specjalnym, nie 
oznakowanym samochodem policyjnym. Pojedziesz z nim. Obydwaj 
stanowicie cel. 
     - Mogę wrócić sam - powiedział Newman. 
     - Dziękuję - odpowiedział Tweed Beckowi. - Chętnie 
skorzystam z propozycji. 
     Postanowił, że to będzie dobra okazja do rozmowy z Amosem. 
     Najbardziej ciekawiło Tweeda, dlaczego Willie został w 
Zurychu. Wsiadł do dużej limuzyny razem z Amosem. Podejrzewał, że 
ten sam wóz zabrał ich do "Ermitażu". Stuknął w szybę. 
Kuloodporna. 
     Szofer w cywilnym ubraniu był od nich oddzielony szybą, 
którą teraz zamknięto. Amos rozparł się na siedzeniu i 
powiedział: 
     - Dużo hałasu o nic. 
     - Beck po prostu cię chroni. Przypomnij sobie, co się 
przytrafiło Dumontowi. 
     A tak nawiasem mówiąc, Willie jest w Zurychu, zatrzymał się 
w hotelu "Dolder Grand". Zawsze wybiera luksus. 
     - Jakbym nie wiedział - burknął Amos, gdy samochód ruszył. - 
On ma fioła na punkcie Wschodu. 
     - Naturalnie, tam zarabia pieniądze. 
     - Nie o to mi chodzi - sprostował Amos. - Widziałeś ten jego 
dziwny orientalny ogród za Shrimpton? Oprowadził mnie po nim. 
Ciarki chodzą po plecach. Jakby przeniósł wschodnie państwo do 
Dorset. Ciekawy facet. Ale jakoś się dogadujemy. 
     - Byłeś na Bliskim Wschodzie? 
     - Zwiedziłem wszystko co możliwe. Jestem dobrym słuchaczem. 
     Arabowie lubią mówić. Czasem aż za wiele. 
     - Chodzi ci o sprawy wojskowe? O strategię? 
     - Tak, mam na myśli strategię. 
     Amos zamilkł. Gdy dotarli do "Baur au Lac" pożegnał się i 
poszedł do swojego pokoju. Tweed specjalnie nie nawiązał do 
przemówienia Amosa. Wiedział, że tamten nie chciałby o nim 
dyskutować. 
     Telefon od Christophera Kane i opowieść o jego przygodzie 
bynajmniej nie rozbawiła Tweeda. Newman, obecny przy rozmowie, 
zobaczył, jak Tweed poważnieje. 
     - Byłeś cholernym głupcem, podejmując takie ryzyko. 
     - Ale wszystko dobrze się skończyło, drogi chłopcze. Gdy 
wracałem po schodach, podniosłem przez chusteczkę teczkę, którą 
upuściła mordercza dama. 
     W środku wciąż jest Luger. Przyznaj, że zdobyłem ważny 
dowód. 
     - Możliwe - zgodził się Tweed. - Poproszę Becka, szefa 
szwajcarskiej policji federalnej, żeby przysłał po teczkę 
kuriera. 
     - Znam Becka. Grywamy w brydża. Powiedz mu, żeby do mnie 
zadzwonił. - Możesz opisać tę dziewczynę, Lisę Vane? 
     Christopher w zwięzłych słowach podał jej rysopis, sposób 
mówienia i fakt, że nie znała francuskiego, chociaż twierdziła co 
innego. 
     - Jesteś pierwszym celem, który uniknął śmierci z rąk 
członka Przymierza Sióstr - powiadomił go Tweed. 
     I - Jestem pierwszy w wielu dziedzinach. Co to jest 
Przymierze Sióstr? 
     Tweed podał mu szczegóły dotyczące organizacji. Przypomniał 
śmierć Engela w Wiedniu i fakt, że pozostali członkowie Instytutu 
są w niebezpieczeństwie. 
     - Łącznie z tobą - przypomniał mu przyjacielskim tonem 
Christopher. 
     - Tak, wiem. Ale proszę cię, żebyś od tej pory był 
ostrożniejszy. 
     - Więc nie spotkam więcej pięknych zabójczyń. Mam ochotę 
wpaść do Zurychu i dowiedzieć się o co ten hałas. 
     - Odradzałbym. 
     - Nie przypominam sobie, żebym cię prosił o radę. Cześć. 
     Newman wysłuchał relacji Tweeda z rozmowy. Zapalił papierosa 
i przez chwilę obserwował kółka dymu. 
     - Myślę, że byłeś nieco za ostry dla Christophera - 
powiedział w końcu. -Potrafi o siebie zadbać. Świetnie grał w 
rugby. Chodziłem z nim do szkoły. 
     - Co to ma do rzeczy? 
     - To że niewiele umyka jego uwadze i ma znakomity refleks. 
Jak opisał Lisę Vane? 
     - Pasuje idealnie do rysopisu kobiety, którą Paula widziała 
na Karntnerstrasse w Wiedniu, po tym jak zginął Norbert Engel. 
     - Więc Tina Langley dalej działa. Gdyby Christopher się tu 
pojawił, dobrze byłoby mu pokazać jej zdjęcie, które dał nam 
Vitorelli. 
     - Racja. Co ciekawsze, Tina ukryła się w "Chateau 
d'Avignon". 
     Chodzi mi o to, że zamek jest na terenie Francji, niedaleko 
Genewy. Znów to miasto. 
     - O czym rozmawialiście z Amosem, jadąc limuzyną, niczym 
dwaj królowie, do hotelu? 
     Tweed przypomniał sobie rozmowę. Chociaż był bardzo 
zmęczony, pamiętał każde wypowiedziane słowo. 
     Gdy Tweed skończył, Newman zmarszczył brwi. 
     - Wygląda na to, że Willie ma bzika na punkcie Wschodu. 
     - Też tak pomyślałem... 
     Przerwał w pół zdania, ponieważ zadzwonił telefon. To 
Monika, która o tak późnej porze wciąż była w siedzibie SIS przy 
Crescent Park. 
     - Pamiętasz ten skrawek materiału, który Paula znalazła przy 
drzwiach wejściowych do mieszkania Norberta Engela - ten, który 
wysłałeś mi przez kuriera do analizy? 
     - Tak. Nie spodziewam się, żeby wiele się dowiedzieli. 
     - Wręcz przeciwnie - faceci z laboratoriów znają człowieka, 
który jest ekspertem od tkanin z całego świata. Zgadnij, co 
powiedział o tym skrawku. 
     - Nie wiem. 
     - To prawie na pewno fragment z długich czarnych szat, jakie 
noszą arabskie kobiety. 
     - Jesteś pewna? 
     - Ja nie jestem pewna - sprostowała. - Ekspert jest pewien. 
Z tego co mi mówił, Siostry najwyraźniej używają jej jako 
przebrania, które samo w sobie jest bardzo ciekawe. 
     - Przywodzi na myśl ekstremistyczne ugrupowanie - o wiele 
bardziej skrajne w swym działaniu niż fundamentaliści. Dają nam 
próbkę tego, jak będą ubrane i traktowane zachodnie kobiety, gdy 
Zachód zostanie zdobyty. 
     - Myślisz, że te kobiety, które się tak przebierają, zdają 
sobie z tego sprawę? 
     - Jestem pewien, że nie. Uważają pewnie, że to świetny 
sposób maskowania się. Myślą jedynie o pieniądzach. Dziękuję, 
Moniko. Będziemy w kontakcie... 
     - Więc to państwo arabskie? - spytał Newman. 
     - Niewykluczone. Wciąż ani słowa od Pauli. Ani słowa od 
Nielda i Butlera. 
     Gdy wylądowali na lotnisku w Schwechat, Hassan wpadł we 
wściekłość. Po wyjściu wraz z Paulą z samolotu stwierdził z 
oburzeniem, że nie czeka na nich żaden samochód. 
     Hassan próbował się dodzwonić przez telefon komórkowy, ale 
okazało się, że nie działa. Potrząsnął nim ze złością. 
     - To nic nie da - wyśmiała go Paula. - Musiała się zepsuć 
wieża. 
     - Wieża? Jaka wieża, do diabła? 
     - Wygląda na to - powiedziała z uśmiechem - że niewiele wie 
pan o systemie telefonii komórkowej. Sygnał radiowy jest 
przekazywany przez najbliższą wieżę. 
     Jeśli nie można się dodzwonić, to znaczy, że wieża 
odpowiedzialna za przekazywanie sygnałów jest zepsuta. Kaput! 
     - Nie mogę tu tkwić cały dzień! - wybuchnął Hassan. 
     - A ja tak, jeśli się dowiem, dokąd jadę. 
     - Mówiłem już, że nie wiem. 
     - Nie muszę panu wierzyć. 
     Wrócili do środka, żeby schronić się przed palącym słońcem. 
Nawet Hassanowi zdawał się dokuczać upał i wilgoć. Zdjął okulary 
i wytarł mokre czoło. 
     Znów spojrzała w blade, bezduszne oczy. Paskudny typ, 
pomyślała. 
     - Na zewnątrz czeka mój samochód - powiedział. 
     - Więc czemu z niego nie skorzystamy? 
     - Ponieważ jedziemy w różnych kierunkach. 
     - Kto mnie zabierze na miejsce? 
     - Czy nigdy nie kończą się pani pytania? - warknął. 
     - Niezbyt często. - Wyczuła, że bierze nad nim górę. - A pan 
dokąd jedzie? 
     - Na tajne spotkanie. 
     - Sporo tych tajemnic. Może pan pojechać samochodem, a mnie 
zostawić tutaj. 
     - Myśli pani, że to zrobię? 
     - Czemu nie? Nie zamierzam uciekać przed dwustoma tysiącami 
dolarów. 
     - Musimy trzymać się planu. 
     - Jakiego planu? ! - Kobieto, na litość boską, daj odpocząć 
ustom... 
     Wylądował następny samolot z Zurychu. 
     Wysiedli z niego Butler i Nield z plecakami na plecach. 
Mieli na sobie lniane I szorty i koszulki z krótkim rękawem, 
upodabniające ich do reszty turystów. 
     Butler złapał Nielda za ramię, tuż przed wyjściem w palące 
słońce. Coś mu pokazał. 
     Mężczyzna w panamskim kapeluszu i ciemnych okularach 
prowadził Paulę do wielkiej limuzyny Volvo. Nield podbiegł do 
wypożyczalni samochodów i szybko załatwił formalności, po których 
obsługująca dziewczyna zaprowadziła ich do stojącego w pobliżu 
Forda. Zdążyli jeszcze zobaczyć, jak Paula odjeżdża w Volvo, a 
jej towarzysz w panamskim kapeluszu wsiada do Alfa Romeo 164. 
     - Niektórzy nie schodzą poniżej pewnego poziomu w kwestii 
samochodów -zauważył Nield, a Butler zapalał silnik. - Nie zgub 
tego Volvo. 
     Dzięki Bogu, że udało nam się ją złapać. Zastanawiam się, 
dlaczego? 
     - Nieważne. Ważne, że się udało. Wciąż ją widzę. Ta okolica 
jest płaska jak stół bilardowy. 
     - Nie jadą do Wiednia - zauważył Nield, gdy zjechali z drogi 
do miasta. -Droga w nieznane. 
     Nie zdawał sobie sprawy, że trafił w sedno. 
     Hassan, gdy tylko Paula wsiadła do samochodu, zniknął bez 
słowa, być może pragnąc uniknąć dalszych pytań. Kierowca zamknął 
centralnie wszystkie drzwi i Paula została uwięziona na tylnym 
siedzeniu. 
     W jakiś czas po opuszczeniu lotniska, minął ich pędzący jak 
strzała Alfa Romeo. Paula nie rozpoznała w kierowcy Hassana, 
ponieważ zdjął kapelusz i nałożył zmierzwioną siwą perukę. Po 
chwili zniknął im z oczu. 
     Jej kierowcą był przysadzisty, muskularny mężczyzna o grubym 
karku i pokiereszowanej bliznami twarzy boksera. Zabrał jej 
walizkę i położył na siedzeniu obok siebie. Pewnie kolejny środek 
ostrożności. 
     - Jak się nazywasz? - spytała po chwili. 
     - Ja, Valja. 
     - Jesteś pewnie z byłej Jugosławii. 
     - Ja, Valja. 
     - To twoje imię czy nazwisko? - naciskała delikatnie. 
     - Ja Valja. Ja musieć wieźć. 
     Co Paula zinterpretowała jako "zamknij się". Zrozumiała, że 
jego nie podejdzie tak, jak Hassana. Przez chwilę przyglądała się 
krajobrazowi. Szybko ją to znużyło. 
     Widok był niesamowicie monotonny. Nie kończąca się równina. 
Po obu stronach drogi pola uprawne. 
     Po słońcu poznała, że jadą mniej więcej na południowy 
wschód. Coraz bardziej oddalają się od Wiednia. Była prawie 
pewna, że znajdują się w Burgenlandii, najbardziej wysuniętej na 
wschód prowincji Austrii, graniczącej ze Słowacją i Węgrami. 
     Była to opustoszała okolica, tylko gdzieniegdzie urozmaicona 
wioskami, które Valja mijał z dużą prędkością. 
     - Dokąd jedziemy, Valja? - spytała, w trakcie nie kończącej 
się podróży. 
     - Ja, Valja. 
     Hassan zawczasu postarał się o samochód dla siebie. Chciał 
dotrzeć do bazy w Słowacji przed Paulą Grey. 
     Po pierwsze, sprawdzi, jak się przedstawia sytuacja na 
miejscu. 
     Po drugie, przygotuje pomieszczenie do szkolenia dla Pauli. 
Wstrzyknie żywemu celowi narkotyk, żeby ten siedział nieruchomo w 
trakcie egzekucji. 
     Dociskając pedał gazu przekroczył granicę austriacko - 
słowacką w ustronnym, nie kontrolowanym przez straż graniczną 
punkcie. Zobaczył przed sobą górę o spłaszczonym szczycie i długi 
dom, zanim jeszcze wjechał na krętą drogę pnącą się po zachodnim 
stoku. Przeżył szok, gdy po zostawieniu samochodu w stodole na 
końcu budynku wrócił do głównego wejścia. Drzwi otworzył Ahmed, 
drugi po Hassanie z ich licznego rodzeństwa. 
     - Co tu robisz, do diabła? - spytał Hassan. 
     - Przywódca przysłała mnie tutaj jako twojego asystenta. 
Żaden z synów nie mówił o ich rodzicu - ojciec. Kazał im nazywać 
się Przywódcą - Nie potrzebuję asystenta - warknął Hassan przez 
ramię. I; 
     - Wszyscy mamy słuchać Przywódcy. Jestem tu, żeby ci pomóc. 
     - Żeby mnie szpiegować - mruknął do siebie Hassan. 
     Następna uwaga Ahmeda, wypowiedziana z okrutną satysfakcją, 
potwierdziła jego najgorsze obawy. 
     - Anglik zadzwonił do Przywódcy. Wygląda na to, że zmieniłeś 
plan i działałeś na własną rękę. 
     - Musiałem wykonać zadanie, i to szybko! - wrzasnął Hassan. 
- Gdy zmienia się sytuacja, trzeba do niej dostosować plan. 
     - Przywódca zażąda od ciebie szczegółowych wyjaśnień po 
wykonaniu misji. 
     Zakładając, że ją w ogóle zakończysz. 
     - Jeśli nie zejdziesz mi z drogi, moje niepowodzenie złożę 
na karb twojego wtrącania się w sprawy, których nie rozumiesz. 
     Hassan poczuł się lepiej po tych słowach. To mogłaby być 
wymówka, gdyby coś się nie udało. Problem polegał na tym, że 
kilka spraw rzeczywiście poszło źle. Tweed wciąż żył. Tina 
zadzwoniła do niego z Francji z informacją, że Kane nie został 
zlikwidowany - trudno było uwierzyć w jej historyjkę. 
     Wszedł do pomieszczenia szkoleniowego, zatrzaskując Ahmedowi 
drzwi przed nosem. Bogu ducha winny wieśniak, który miał stać się 
ofiarą Pauli Grey, został przywiązany do krzesła przy biurku, z 
którego wytarto krew poprzedniego nieszczęśnika. Hassan podszedł 
do szafki, wyjął z niej strzykawkę z narkotykiem, który 
sparaliżuje biedaka, lecz go nie zabije. Wieśniak został 
uprowadzony z pola, na którym pracował samotnie. Pole znajdowało 
się o wiele kilometrów od jego domu, na krawędzi opuszczonego 
kamieniołomu. 
     Karin Berg denerwowała się. Przyleciała na pokładzie tego 
samego samolotu, co Butler i Nield, na lotnisko Schwechat i 
wysiadając wmieszała się w tłum pasażerów. Nield i Butler 
śledzili ją, kiedy Pete zauważył Paulę. 
     Zapomnieli natychmiast o Berg - bezpieczeństwo Pauli było 
dla nich najważniejsze. 
     Berg czekała niedaleko wyjścia i dopiero, kiedy reszta 
pasażerów już wyszła, jakiś ogorzały mężczyzna podniósł do góry 
kartonik z jej nazwiskiem. 
     Bez słowa zaprowadził ją do BMW i wpuścił ją do środka, sam 
usiadł za kierownicą i centralnie zamknął wszystkie drzwi. 
     Gdy ruszyli, Berg przygładziła blond włosy i uśmiechnęła się 
do kierowcy we wstecznym lusterku. Wszyscy mężczyźni odpowiadali 
na jej uśmiech. 
     Kierowca jedynie rzucił jej wrogie spojrzenie i odwrócił 
wzrok, kierując uwagę na drogę. 
     Przypominając sobie ostatnią podróż do domu szkoleniowego, 
Berg szybko zorientowała się, że jadą objazdem, przez co nie 
będzie w stanie później ustalić położenia domu. Wiedziała, że nic 
nie wskóra u kierowcy, więc zapaliła papierosa i przymknęła oczy. 
     Zaraz po tym jak wyjechali z lotniska, usłyszała niewyraźny 
odgłos startującego helikoptera. W kabinie pilotów Sikorskyego na 
miejscu drugiego pilota siedział Emilio Vitorelli z lornetką. Od 
czasu do czasu poprawiał ostrość, żeby nie zgubić samochodu, 
który śledzili. W lornetce doskonale widział jasne włosy Karin 
Berg. 
     - Nie zgub jej. Ale nie pozwól, żeby kierowca się domyślił, 
że jest śledzony - polecił pilotowi. 
     - Innymi słowy - odpowiedział pilot po włosku - dokonaj 
cudu. 
     - Za to ci płacę. 
     To Tweed poinformował Vitorellego o swoich podejrzeniach, iż 
Berg należy do Przymierza Sióstr. Odpłacał mu się w ten sposób za 
przysługę, jaką było podarowanie przez Włocha zdjęcia Tiny 
Langley. Tweed nie miał pojęcia, jak Vitorelli wykorzysta tę 
informację, a Włoch nie tracił czasu. 
     Po otrzymaniu rysopisu pięknej kobiety rozstawił swoich 
ludzi na lotnisku, na stacji kolejowej i przy głównych drogach 
wyjazdowych z Zurychu. Mała armia jego ludzi, którzy zazwyczaj 
zajmowali się nie zawsze legalnymi interesami, została wezwana do 
szwajcarskiego miasta. 
     Lot śmigłowcem na Schwechat był sprytnym, choć ryzykownym 
zagraniem, na które się zdecydował, gdy Tweed powiedział mu o 
zamordowaniu Norberta Engela i późniejszej próbie porwania Pauli. 
Wszystko wskazywało na to, że baza Przymierza Sióstr może się 
mieścić gdzieś pod Wiedniem. 
     Vitorelli zaczął poważnie podejrzewać, że kierowca 
specjalnie jedzie okrężną drogą do celu, gdziekolwiek on był. 
Włoch potrafił jednak zachować cierpliwość, jeśli już na coś się 
zdecydował. Rozsiadł się wygodnie w fotelu lotniczym i czekał, 
podczas gdy helikopter trzymał się w odpowiedniej odległości od 
pojazdu, mknącego przez opustoszałe tereny. 
     - Masz przyjaciół? - spytał niespodziewanie Valja. 
     - O czym ty mówisz? - zdziwiła się Paula. 
     - Widzę daleko z tyłu Forda. 
     - O czym ty mówisz? - powtórzyła. 
     - Masz przyjaciół? 
     - Nie mam tu żadnych przyjaciół. Nawet nie wiem, gdzie 
jesteśmy. 
     Gdzie właściwie jesteśmy? 
     - Ja, Valja. 
     Paula dała za wygraną. Starała się wypatrzyć jakiś 
drogowskaz, lecz było ich bardzo niewiele. Ukradkiem wyjęła mapę 
Austrii z torby. Rozłożyła ją na kolanach, tak, żeby Valja nie 
zauważył. 
     Po jakimś czasie minęli drogowskaz z napisem Eisenstadt. 
     Przypomniała jej się hotelowa broszura z tego miasta, którą 
wiedeński policjant wyciągnął z muszli klozetowej po ucieczce 
niedoszłych porywaczy z więzienia. Jak się nazywał ten hotel? 
"Burgenlandia". Tak samo, jak prowincja na wschodnich krańcach 
Austrii. 
     Paula przestała wypatrywać drogowskazów i skupiła się na 
tym, co widniało za przednią szybą. Na pokładzie samolotu 
wydobyła z Hassana określenie: dom szkoleniowy. Co za tortury tam 
dla niej szykował? Te rozmyślania przerwał Valja, kiedy sięgnął 
po telefon komórkowy i zaczął rozmowę w nie znanym jej języku. 
Brzmiało to tak, jakby wydawał rozkazy. 
     Ukradkiem lewą ręką wyjęła coś z kosmetyczki. Bez względu na 
okoliczności, musi zlokalizować bazę Przymierza Sióstr. 
     
     Rozdział 19 
     
     Butler prowadził Forda, podczas gdy Nield studiował mapę 
Burgenlandii, którą zabrał ze stojaka na lotnisku. Mimo iż 
jechali w dużej odległości od Volvo Pauli, mały ruch na szosie 
umożliwiał im świetne pole widzenia. 
     - Kierowca Volvo zwolnił na kilka minut - poinformował go 
Butler. 
     - Ciekawe czemu, skoro jedzie na otwartej przestrzeni i nie 
musi uważać na inne pojazdy? 
     - Może dzwoni przez komórkę? - zgadywał Nield. 
     - Myślisz, że nas zauważył? 
     - Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej. Od dłuższego czasu 
tylko dwa samochody jadą w tym samym kierunku - ich i nasz. 
     - To może oznaczać kłopoty - zauważył spokojnie Butler. 
     - Wyjąłeś mi to z ust. Miej oczy i uszy otwarte. 
     Dojechali do rozwidlenia i Butler skręcił w lewo. Nield 
patrzył na południe. 
     W oddali leciał za nimi helikopter, kursem równoległym do 
drogi, którą właśnie opuścili. 
     - To może być ten helikopter - stwierdził Butler. 
     - Nie sądzę. Podleciałby bliżej, żeby się nam lepiej 
przyjrzeć. A od kiedy Charlie skorzystał z komórki, helikopter 
nie zmienił kursu. 
     - Charlie? 
     - Kierowca wiozący Paulę. Muszę go jakoś nazywać. 
     - Charlie przyśpieszył, jeszcze tak szybko nie jechał. 
     - To może oznaczać niebezpieczeństwo. Charlie nie chce być w 
pobliżu, kiedy się coś wydarzy. Nam. 
     Paula wyczuła, że coś się dzieje. Nie mogła uwierzyć własnym 
oczom. Równina przechodziła w podłużne wzniesienie. Na jego 
szczycie stał długi parterowy dom. Dach, drewniany podobnie jak 
ściany, opadał pod stromym kątem. Był to duży budynek, niepodobny 
do żadnego, jaki kiedykolwiek widziała. 
     Wjechali na drogę, z której nie było widać domu. Po jej 
lewej stronie droga pięła się po zboczu wzgórza. Valja zauważył 
jej spojrzenie we wstecznym lusterku i wyszczerzył zęby w 
uśmiechu. 
     - Tam jedziemy. 
     Zdjął rękę z kierownicy, żeby wskazać dom. Jego szatański 
uśmiech dowodził, iż wie, co ją tam czeka. Wyjęła z kosmetyczki 
metalowy pilnik do paznokci i pochyliła się do kierowcy, który 
prowadził wolno teraz, po czym przyłożyła mu ostry koniec pilnika 
do karku. 
     - Valja. Zatrzymaj samochód albo przebiję cię tym nożem na 
wylot. 
     Wyraz twarzy odbijającej się w lusterku zmienił się 
raptownie. 
     Zniknął uśmiech, a pojawił się strach, gdy napotkał twardy 
wzrok swojej pasażerki. 
     Wcisnęła pilnik głębiej w jego kark. 
     - Proszę, nie... 
     - Dość mam już tych cholernych głupot - powiedziała przez 
zaciśnięte zęby. 
     - Zawróć. 
     Widziała, że nie rozumie, ponieważ jest śmiertelnie 
przerażony. 
     Pokazała mu prawą ręką, że ma zawrócić. Teraz zrozumiał 
polecenie. Kręcąc wolno kierownicą, zawrócił Volvo po suchej, 
spalonej trawie i zatrzymał samochód przodem do drogi, którą 
przyjechali. 
     - Valja! - krzyknęła wściekła. - Lotnisko. Wracaj na 
lotnisko. 
     Ruszaj, sukinsynu! 
     Opadł na oparcie, przez co pilnik jeszcze głębiej wbił mu 
się w mięsistą szyję. Ruszył drogą, którą przyjechali. Paula bała 
się, że ktoś w domu zauważy, że sprawy nie idą zgodnie z planem. 
Nie ulega wątpliwości, że wyślą za nią samochody. 
     - Valja! Szybciej! Dodaj gazu albo cię zabiję! 
     Zrozumiał wystarczająco dużo, żeby nacisnąć pedał gazu. 
Niebawem pędzili już pustą drogą Wciąż przyciskała mu pilnik do 
szyi. Po kilku minutach odwróciła się i zauważyła jadący za nimi 
w pewnej odległości samochód. Ktoś szybko zareagował. 
     - Szybciej! - krzyknęła. 
     Valja spełnił jej żądanie. Gdy odwróciła się ponownie, 
zobaczyła, że czamy samochód zmniejsza odległość między nimi. 
     Butler przyśpieszył, widząc jak Volvo Pauli znika za 
zakrętem, a potem pojawia się znów. Nield pierwszy zauważył przed 
nimi ogromną żółtą koparkę, pracującą przy drodze. Przyjrzał się 
jej przez małą lornetkę polową, którą wyjął z plecaka. 
     Operator olbrzymiej maszyny podnosił groźnie wyglądającą 
łyżkę o wielkich metalowych zębach. Łyżka obniżyła się, zerwała 
spory kawał nawierzchni i rzuciła go na obrzeże pola. Butler 
wzruszył ramionami. 
     - Nawet tu jest tak samo jak u nas. Kopią dziury w jezdni, a 
potem je wypełniają. Chyba po to, by zapewnić pracę bezrobotnym. 
     - Nie jestem pewien - odpowiedział Nield. - Zwolnij. 
Maksymalnie. 
     - Okej. Ale dlaczego? 
     - Ponieważ operator tej koparki przesuwa ramię podtrzymujące 
łyżkę nad drogą, którą my mamy przejechać. 
     - Myślisz, że zamierza... 
     - Założę się, że ma telefon komórkowy. Uważaj, Harry. 
     - Uważam. Aż mi się ręce ślizgają po tej cholernej 
kierownicy. Gorąco tu jak w Hadesie. 
     - I bardzo pusto. Mogliby pogrzebać nas na którymś z tych 
pól za pomocą tej łyżki i nikt by nas nigdy nie znalazł. 
     - Oprócz archeologów. Problem w tym, że nie mamy broni. 
     - Przypomnij sobie szkolenie w posiadłości w Surrey. 
Instruktor uczył, że zawsze jest jakaś broń, którą można się 
posłużyć. 
     - Surrey wydaje się cholernie daleko stąd... 
     Zdenerwowanie Nielda objawiło się jedynie tym, że zapalił 
papierosa, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Paczkę papierosów i 
zapalniczkę wyjął z jednej z kieszeni. Palił nie zaciągając się, 
kiedy wolniutko podjeżdżali do koparki, Przyglądał się poboczu 
drogi. Pola porastała dość wysoka zbrązowiała od suszy trawa. 
     Butler skupił uwagę na koparce - wyjątkowo ogromnej maszynie 
na gąsienicach. 
     - Mogę wyskoczyć w każdej chwili - ostrzegł go Nield. - Ty 
ratuj samochód. 
     - Jesteś dziwnie pewien, że trzeba go będzie ratować. 
     - Jestem śmiertelnie pewien. Z naciskiem na "śmiertelnie". 
     - Czas na żart. 
     - Może szuka złota. To jedyny dowcip, jaki przychodzi mi do 
głowy w tym momencie. 
     - Cha, cha! - Butler udał, że się śmieje. 
     - Uwaga... 
     Butler wolno jechał przed siebie prawą stroną drogi. Z 
przyzwyczajenia sprawdził możliwości samochodu w różnych 
sytuacjach zaraz po wyjeździe z lotniska. 
     Wiedział, że sobie poradzi. 
     - Zostawiam cię - oznajmił Nield. 
     Otworzył drzwi po swojej stronie i wyskoczył, zatrzaskując 
je za sobą Zszedł na pole zaraz przy drodze, rwąc pełne garście 
długich traw. 
     Operator koparki zauważył, że Nield wysiada, ale całą uwagę 
skupił na zbliżającym się do niego Fordzie. Żeby ominąć maszynę, 
zaparkowaną po prawej stronie drogi, Butler musiał zjechać na 
lewo. Nie miało to jakiegoś specjalnego znaczenia, w sytuacji, 
gdzie nie było innych samochodów w zasięgu wzroku. Gdy to zrobił, 
operator w oszklonej kabinie uniósł masywne ramię z łyżką wysoko 
w powietrze. 
     Trzymał je tak przez chwilę nad dziurą wykopaną w jezdni. 
     Butler jechał dalej, bacznie obserwując mężczyznę w kabinie. 
Już miał mijać maszynę, gdy spostrzegł, że operator gwałtownie 
zaczyna manipulować przy dźwigniach. Ramię podtrzymujące łyżkę 
przekręciło się nad drogą i zaczęło opadać z dużą prędkością. 
     Butler natychmiast zawrócił z piskiem opon, odjeżdżając na 
bezpieczną, odległość. W miejscu, gdzie przed chwilą znajdował 
się Ford, upadła teraz łyżka z tak wielką siłą, że jej zęby wbiły 
się głęboko w asfalt. 
     W czasie tego zabójczego ataku Nield przygotował kilka 
wiechci trawy. Podbiegł do kabiny operatora, który na jego widok 
otworzył drzwiczki od strony pobocza. 
     Operator chciał sięgnąć po pistolet maszynowy, lecz Nield 
zdążył zapalniczką podpalić pierwszy wiecheć i wrzucił go do 
kabiny. To samo zrobił z drugim. 
     Płomienie objęły ciało operatora. Pistolet maszynowy upadł 
na drogę. 
     Nield rzucił się i złapał broń, po czym zamachał do Butlera, 
żeby ten jeszcze się cofnął. 
     Ford odjechał, tymczasem Nield podpalił trzecią wiązkę trawy 
i wrzucił ją na tył koparki, tam gdzie znajdował się bak z 
paliwem. Następnie pognał jak szalony drogą w stronę Butlera. 
     Ogień z trzeciego wiechcia zdetonował bak z paliwem. Rozległ 
się ogłuszający huk, jakby wybuchła bomba. Nield rzucił się na 
ziemię za Fordem. 
     Koparka stanęła w płomieniach. W górę wystrzeliły metalowe 
odłamki z maszyny i upadły na pola. Jeden kawałek, wielkości 
wystarczającej, żeby zabić, upadł obok Forda, po przeciwnej 
stronie niż klęczał Nield, z pistoletem maszynowym w ręku. 
     Nastała absolutna cisza. 
     Nield wskoczył do Forda na siedzenie obok kierowcy i 
otrzepał ubranie. Butler wpatrywał się w miejsce, na którym przed 
chwilą stała koparka. 
     - Widzę samochód - pędzi niczym jeździec Apokalipsy. A za 
nim następny... 
     Nield porwał swoją lornetkę, nastawił ostrość i odłożył ją 
na siedzenie. 
     - Pierwszy to szare Volvo z Paulą z tyłu i kierowcą - 
powiedział ponuro. 
     - W czarnym Mercedesie, który ją goni, siedzi czterech 
facetów. 
     Paula wciąż przyciskała pilnik do szyi kierowcy. Nie musiała 
już oglądać się za siebie. We wstecznym lusterku widziała 
czarnego Mercedesa. 
     - Zabiją mnie - wydusił z siebie Valja. 
     - Ja cię zabiję. Nie zatrzymuj się. 
     Usłyszała donośny wybuch i widziała słup ognia, lecz nie 
miała pojęcia, co się stało. W sytuacjach podbramkowych 
zachowywała całkowity spokój. 
     Rzuciła pytanie kierowcy, wykorzystując jego przerażenie. 
     - Po której stronie granicy jest ten dom, który widziałam na 
górze? 
     - Po słowackiej - wychrypiał. 
     Przejeżdżali właśnie obok resztek tego, co zostało z 
koparki. 
     Poznała człowieka stojącego z tyłu Forda. Harry Butler. Omal 
nie krzyknęła ze szczęścia. Jednak zachowała spokój. 
     - Zatrzymaj się za tym samochodem! - wrzasnęła do kierowcy. 
     Zahamował gwałtownie, o mało nie zjeżdżając w pole. Stanął 
za Fordem. 
     Z pilnikiem przyciśniętym do jego karku wydała następny 
rozkaz: 
     - Wysiadaj! Kładź się na ziemię za Fordem! 
     Valja wyskoczył i schował się za samochodem. Paula chciała 
pójść w jego ślady, ale poczuła, jak ktoś chwyta ją za ramię. Był 
to Butler, który przyciągnął ją do swojej kryjówki za Fordem. 
Czarny Mercedes wolno zbliżał się w ich stronę. Wszystkie okna 
były opuszczone i wystawały z nich lufy pistoletów. 
     Zanim któryś z nich zdążył wystrzelić, w stronę otwartych 
okien Nield wystrzelił serię z pistoletu maszynowego. Jedynie 
kierowca Mercedesa zdążył ukryć się na czas, otworzył drzwi i, 
trzymając w dłoni pistolet maszynowy, uciekł na pola po 
przeciwnej stronie drogi. 
     Nield, schowany za Fordem, wycelował broń. Strzelił kierowcy 
w plecy, a ten upadł w trawę. Valja, który nie ruszył się zza 
Forda, leżał na ziemi, zabity strzałem jednego z bandytów z 
Mercedesa. 
     
     Rozdział 20 
     
     Tweed i Newman siedzieli w ogródku restauracji "Pavillon", 
kiedy dosiadł się do nich Willie. 
     - Witam kolegów. Kolejny świetny dzień. Mam nadzieję, że ten 
upał nigdy się nie skończy. Ja stawiam. 
     - Ja już mam - powiedział Tweed, wskazując na swój sok 
pomarańczowy. 
     - A ja napiję się szkockiej - odparł Newman. 
     - Podwójnej. Kelner! Tutaj, mój dobry człowieku. 
     Willie miał na sobie elegancką białą marynarkę i spodnie z 
kantami ostrymi jak brzytwa. Kilka atrakcyjnych kobiet obrzuciło 
go uważnym spojrzeniem, kiedy sprężystym krokiem zmierzał do 
stolika Tweeda. Miał twarz czerwoną jak burak. 
     - Mam nadzieję, że ta fala upałów jutro się załamie - 
westchnął Tweed. 
     - Nie jesteś tak przyzwyczajony do upałów jak ja, staruszku. 
     Spędzam tyle czasu na Bliskim Wschodzie, że je pokochałem. 
Gdy trwają wystarczająco długo, można się do nich przyzwyczaić. 
     - Wolałbym tego uniknąć - stwierdził Tweed. Przerwał, gdy 
kelner przyniósł drinki zamówione przez Williego. - Wczoraj 
wieczorem rozmawiałem z Amosem. 
     Odniosłem wrażenie, że podziwia twój orientalny ogród w 
Gołębniku. 
     - I tak powinno być. To on dostarczył mi większość posągów i 
innych ozdób ze Wschodu. Dostał ode mnie klucze, więc dogląda 
tego miejsca, kiedy jestem za granicą. Zdrówko! 
     - Zdrówko! 
     Tweed w milczeniu przyjął wypowiedź Williego. Obydwaj 
mężczyŹni podali dwie różne wersje dotyczące dziwacznych rzeźb. 
     - Musiało sporo kosztować sprowadzenie tak dużego transportu 
z Bliskiego Wschodu - zauważył. 
     - Musiało - zgodził się Willie. - Więcej niż byłem skłonny 
zapłacić. 
     Wydaję moje nielegalne zarobki na dostarczanie rozrywki 
szejkom. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie wspominając o zabawianiu 
stadka atrakcyjnych pań. 
     Mrugnął okiem i przygładził brązowy wąsik. Na twarzy odbiły 
mu się wspomnienia interesujących doświadczeń z niektórymi z jego 
przyjaciółek. 
     Lubi siebie, pomyślał Newman. 
     - Nie przypuszczam, żeby Amos spotykał twoje atrakcyjne 
przyjaciółki? -spytał Tweed. 
     - I owszem. Gdy czyham na jakąś dzierlatkę, dzwonię do niego 
i zapraszam na drinka. On potrafi zająć się kobietą. Czasem 
zabiera je do siebie, żeby im pokazać dom. Tak przynajmniej 
twierdzi. - Znów mrugnął. - Nie zdziwiłbym się, gdyby się 
okazało, że zostają tam na noc. 
     - Tego pan nie wie - powiedział delikatnie Newman. - Zgaduje 
pan, prawda? 
     - Chłopcy zawsze będą chłopcami. Co w tym złego? Amos jest 
kawalerem. 
     - Nic w tym złego - wtrącił Tweed. - A przy okazji, nie 
wiesz, czy Tina Langley poznała Amosa? 
     - Tak. Dobrze im się rozmawiało, kiedy się poznali w moim 
domu. 
     - Czy później poszła do Minotaura, tak się chyba nazywa dom 
Amosa? 
     - Być może. Nie jestem pewien. Wyszli razem. Nie pamiętam. 
     - Tina Langley zaginęła. 
     - Pewnie opala się na jachcie jakiegoś magnata na Morzu 
Śródziemnym. 
     Luksusowa kobieta. Jednak za drogo mnie kosztowała. Istnieją 
pewne granice. 
     - Dlaczego miałaby być na jachcie jakiegoś magnata? 
     - Jest przyzwyczajona do takiego stylu życia. Czas, żebyśmy 
zamówili nowe drinki. Mówiłem wam już, że ubiłem doskonały 
interes. 
     - Ja dziękuję, Willie. Obawiam się, że musimy już iść. Mam 
pilne spotkanie. 
     Tweed pośpiesznie udał się z Newmanem do windy. Obydwaj 
weszli do pokoju Tweeda. Newman siadł na kanapie i z ulgą przyjął 
fakt, że Tweed zajął miejsce obok niego, zamiast chodzić jak 
tygrys w klatce. 
     - Jakie spotkanie? - spytał. 
     - Z Beckiem. Zaraz tu będzie. Mam dla niego parę zadań i 
liczę, że się nimi zajmie. My się nie wyrabiamy. Dziwna była ta 
rozmowa z Williem, w kontekście tego, co powiedział mi Amos 
wczoraj wieczorem w limuzynie. 
     - To się układa w całość. 
     - Jak najbardziej. Po pierwsze, Amos daje mi do zrozumienia, 
że te wszystkie dziwne przedmioty w wielkim ogrodzie Williego, 
ten przywiózł sobie z Bliskiego Wschodu. Teraz Willie twierdzi, 
że to Amos je sprowadził i dał mu. 
     Wspomina też, że Amos ma klucz do Gołębnika. 
     - Jeden z nich kłamie. 
     - Tak, ale który? I czemu? 
     - Ponieważ - zasugerował Newman - ten, który je przywiózł, 
ma mnóstwo pieniędzy - tyle żeby je sprowadzić aż z Bliskiego 
Wschodu. A taki transport musiał kosztować małą fortunę... 
     Ktoś zapukał do drzwi. Newman poderwał się i otworzył je 
ostrożnie. 
     Na korytarzu stał Beck, ubrany w szary garnitur. Newman 
zaprosił go do środka, a Tweed posadził w wygodnym krześle. 
     - Zaraz poprosisz mnie o niemożliwą do wykonania przysługę - 
powiedział z uśmiechem Szwajcar. 
     - Jeśli pozwolisz. 
     - Najpierw najgorsze. 
     - Brakuje mi ludzi. Chcę, żeby przez całą dobę ktoś 
obserwował Amosa Lodgea i Williego Carringtona. Amos jest tutaj, 
a Willie w "Dolder Grand". 
     Muszę wiedzieć o każdej ich rozmowie telefonicznej z budki, 
i znać czas, kiedy to było, jak długo rozmawiali i dokąd później 
poszli. 
     - To zwiąże ręce, Bóg wie ilu policjantom po cywilnemu, 
jeśli robota ma być wykonana solidnie. Oczywiście, chodzi ci o 
obserwację dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział 
ironicznie Beck. 
     - Tak. Interesuje mnie też, z kim się spotykają, na jak 
długo i jak tamci wyglądają. 
     - Jesteś ty, Newman i Marler. Nie wspominając o tych dwóch, 
którzy polecieli do Wiednia - Butler i Nield... 
     - Szukają Pauli - powiedział ponuro Tweed. - Wiesz, że 
zaginęła. 
     - Martwię się o nią tak samo jak ty. - Beck wstał. - 
Zorganizuję obserwację tych dwóch w ciągu godziny. A ty jakie 
masz plany? 
     - Lecę do Wiednia... 
     Tweed pakował walizkę, a tymczasem Newman zarezerwował 
miejsca dla trzech osób na pokładzie najbliższego samolotu 
austriackich linii lotniczych do Wiednia. W tym momencie 
zadzwonił telefon. 
     - Tu Pete Nield. Paula jest bezpieczna. Dzwonię z "Sachera". 
     Zatrzymaliśmy się tu we trójkę. Usiłowałem się dodzwonić 
wczoraj wieczorem, ale cię nie było. 
     Postanowiłem nie zostawiać wiadomości. Nie wiemy, kto jest w 
porządku w Zurychu, a kto nie. 
     - Dziękuję, Pete - powiedział Tweed. - Czy mógłbym zamienić 
słówko z Paulą? 
     - Wciąż śpi jak zabita. Musi odzyskać siły. Wszystko z nią w 
porządku, ale przeżyła niezłą przygodę. Opis nie nadaje się na 
pocztówkę z wakacji. 
     Paula zlokalizowała bazę, jeśli wiesz, o czym mówię. 
     - Wiem. 
     - Nie podam ci namiarów. Ten telefon może być na podsłuchu. 
     - Masz rację. Pogratuluj Pauli ode mnie. Pierwszym samolotem 
wracajcie do Zurychu. 
     - Paula uważa, że powinniśmy zostać tutaj. 
     - Przekaż jej, że to rozkaz. 
     - A my? 
     - Dowieźcie ją tutaj. To też jest rozkaz. Zadzwoń i podaj mi 
szczegóły dotyczące waszego lotu, kiedy to ustalicie. Ktoś po was 
wyjdzie na Kloten. 
     - Ty jesteś tu szefem. 
     - Przypomnij o tym Pauli... 
     Tweed odłożył słuchawkę i osunął się na kanapę obok Newmana, 
dzieląc się z nim nowinami. Na jego twarzy pojawił się wyraz 
wielkiej ulgi. 
     - Paula jest bezpieczna - powtórzył. - Dzięki Bogu. 
     - Powinieneś się napić - stwierdził Newman. 
     - Podwójną brandy. Bez wody. 
     - Jesteś pewien? 
     - Powiedz, żeby podali mi ją natychmiast. 
     Gdy przyniesiono drinka, Tweed wypił go wolno, na dwa razy. 
     Newman oczekiwał po nim oznak upojenia, ponieważ rzadko pił 
alkohol. Ten jednak usiadł prosto, gotów do działania, 
intensywnie się nad czymś zastanawiając. 
     - Musimy rozważnie rozdzielić nasze siły - powiedział. 
     - Po co sprowadzać tu grupę, skoro już są w Wiedniu? 
     - Muszę przygotować się na każdą ewentualność. 
     Hassan w swojej słowackiej bazie szalał z wściekłości. 
Wszyscy ochroniarze, odpowiedzialni za jego bezpieczeństwo, 
schodzili mu z drogi. 
     Powód? Dzień wcześniej, gdy wreszcie przyjechała Berg, nad 
domem kilkakrotnie przeleciał helikopter Sikorsky. 
     Hassan nie mógł wiedzieć, że to Vitorelli znajdował się na 
pokładzie. 
     Za pomocą potężnego niemieckiego aparatu z teleobiektywem 
sfotografował dom z każdej strony. Wcześniej przez lornetkę 
zobaczył, jak Berg wysiada z samochodu i znika we frontowym 
wejściu. 
     - Trafiliśmy na żyłę złota - poinformował pilota, Mario 
Parcelliego. 
     - Złota? - spytał Mario, okrążając dom. 
     - To musi być baza Przymierza Sióstr. Przyjrzyj się jej 
uważnie, przyjacielu. 
     - Wygląda bardzo dziwacznie - odpowiedział Mario. - Ktoś 
wybiegł z budynku i obserwuje nas przez lornetkę polową - Cóż, 
nie zobaczy zbyt wiele, prawda? 
     Plexiglasowa kabina miała szyby z przyciemnianego szkła. 
     Vitorelli wystawił aparat przez małą szczelinę w otwartym po 
jego stronie oknie. 
     To Hassan wybiegł na dwór z lornetką. Pragnąc za wszelką 
cenę zidentyfikować intruza, zapisał numer boczny śmigłowca. 
Wtedy przyszło mu do głowy, że może być fotografowany, więc 
wbiegł z powrotem do środka i zatrzasnął za sobą drzwi. 
     Hassan musiał poczekać do następnego dnia, żeby zadzwonić do 
przyjaciela, informatora z dziedziny lotnictwa, który oczekiwał 
za swoją pomoc pokaźnej zapłaty. Rozmowa z Hassanem nie poszła 
zbyt dobrze. 
     - Nie jestem w stanie zidentyfikować tego helikoptera - 
powiedział Hassanowi przez telefon. 
     - Dlaczego nie?! - wrzasnął Hassan. - Podałem ci 
oznakowanie. 
     - Nic ci nie pomoże, jak będziesz się na mnie wydzierał - 
odparł informator. 
     - Sprawdziłem je w rejestrze. Skontaktowali się ze 
wszystkimi krajami europejskimi. Nikt nie zna tych numerów. 
     - Nie płacę ci za brak informacji! - krzyknął Hassan. 
     - Mogę ci powiedzieć, że ten sam helikopter wylądował na 
Schwechat, uzupełnił paliwo i odleciał. 
     - Przekup kogoś w wieży kontrolnej. Muszą wiedzieć, dokąd 
leciał. 
     - Nie mam kontaktów w wieży kontrolnej. Jakakolwiek próba 
przekupienia jej obsługi skończy się dla mnie aresztowaniem. 
     - Myślisz tylko o własnej skórze. 
     - Ktoś musi o niej myśleć - odciął się informator. 
     - Jesteś bezużyteczny. Zupełnie do niczego. 
     - Oplata wynosi tysiąc funtów. Szterlingów. 
     - Wyślij mi rachunek! 
     Hassan rzucił słuchawką Kto mógł być na pokładzie śmigłowca? 
     Nie wiedział, że kiedy po uzupełnieniu paliwa helikopter 
wylądował na Kloten, pilot poprosił o wskazanie miejsca w 
odległym końcu lotniska. Tam Vitorelli pomógł Mario zdjąć 
fałszywe numery, odsłaniając prawdziwe oznakowanie helikoptera. 
     Mario, którego Vitorelli wezwał do niezwłocznego powrotu z 
Genewy, zabrał film do apartamentu wynajętego przez jego szefa w 
Zurychu pod innym nazwiskiem. Gdy znalazł się już bezpiecznie w 
ukryciu, wywołał film i zrobił zdjęcia wykonane przez Vitorellego 
w Słowacji. Pracował przez całą noc i dostarczył je szefowi z 
samego rana. 
     Podczas gdy Tweed pił swoje brandy i rozmawiał z Newmanem, 
Vitorelli w swoim pokoju przeglądał zdjęcia pod szkłem 
powiększającym. Mruknął zadowolony i włożył je z powrotem do 
koperty. Spojrzał na swojego pomocnika. 
     - Dobra robota, Mario. Zamów drinki, uczcimy to. Naszym 
następnym zadaniem jest odnalezienie Tiny Langley. 
     Tweed podjął identyczną decyzję. Wyjął zdjęcie Tiny, 
dostarczone przez Vitorellego, i ponownie pokazał Newmanowi. 
     - Zdjęcia są zwodnicze. Co możesz powiedzieć o kobiecie, na 
podstawie jednego zdjęcia? - spytał. 
     - Po pierwsze, uważam, że jest bardzo dobre i zdradza jej 
charakter - lub raczej jego brak. Powiedziałbym, że ta kobieta 
utrzymuje się z urody. 
     - Czekam na przyjazd Pauli. Chcę, żeby jeszcze raz się 
przyjrzała temu zdjęciu. Potem poproszę Becka, żeby zrobił 
mnóstwo odbitek. 
     - W jakim celu? 
     - Dowiesz się, kiedy spojrzy na nie Paula... 
     - Słyszę pracę silnika. 
     - Silnika? 
     - Twojego, Tweed. Jesteś tak zadowolony z faktu, iż Paula 
jest bezpieczna, że znów kipisz z energią. Czuję, że niebawem 
nabierzemy prawdziwego tempa. 
     - Zegar tyka. Czuję, że mamy niewiele czasu. 
     Wkrótce po tym, jak Hassan dowiedział się przez telefon, że 
helikoptera nie da się zidentyfikować, zadzwonił Anglik. Hassan z 
trudem zachował spokój. 
     Wyprowadzenie Anglika z równowagi mogłoby okazać się bardzo 
niebezpieczne. 
     - To ja - powiedział, zaciskając dłoń na słuchawce. 
     - Nie wypełniłeś żadnych z ostatnich instrukcji. 
     - Mieliśmy pecha. 
     - Wykazałeś brak profesjonalizmu. Tweed i Kane wciąż żyją - 
Żaden nie dał się uwieść kobietom, które im przydzieliłeś. 
     - Słyszałem, że jest z tobą Karin Berg. Dlaczego? 
     Hassan osłupiał słysząc, że Anglik dysponuje tą informacją. 
- Wycofaliśmy ją, ponieważ spanikowała. 
     - To ty ją wycofałeś, ponieważ to ty spanikowałeś. Wyślij ją 
pierwszym samolotem do Zurychu. Zatrzyma się w "Dolder Grand". 
Jej celem jest Christopher Kane. 
     - Kane jest w Genewie. 
     - Kane przyleciał do Zurychu. Jest w "Baur au Lac". Tina 
Langley ma lecieć z powrotem z Genewy do Zurychu. Jej celem jest 
Tweed, również w "Baur au Lac". 
     - Konieczne będą przygotowania. 
     - Daję ci trzy dni. Mam jeszcze jeden telefon do wykonania. 
     Gdy połączenie zostało przerwane, spocony ze strachu Hassan, 
zastanawiał się, ile mu jeszcze dni zostało do śmierci. 
Najbardziej dotknęła go ostatnia uwaga Anglika. Czy miał zamiar 
dzwonić do Przywódcy? Skąd tyle wie? 
     Wtedy Hassan przypomniał sobie, że gdy wrócił do domu, w 
drzwiach przywitał go Ahmed, znienawidzony brat i główny rywal. 
Hassan wolno podniósł się zza biurka, podszedł do drzwi i zamknął 
je na klucz. 
     Tylko trzy osoby znały kombinację do masywnego sejfu w kącie 
pokoju: 
     Przywódca, on i Ahmed. W sejfie leżał notes, w którym Hassan 
zapisywał najdrobniejsze nawet szczegóły dotyczące głównego 
planu, potrzebne mu do sporządzania raportów dla Przywódcy, 
człowieka wymagającego prowadzenia drobiazgowej dokumentacji. W 
notesie znajdowały się informacje o dokonaniach i działaniach 
Przymierza Sióstr. 
     Hassan schylił się i obejrzał dokładnie pokrętło zamka. Nie 
znajdowało się w tej samej pozycji, w jakiej je zostawił. A zatem 
Ahmed czytał dane. To on przekazał Anglikowi wiadomości o jego 
niepowodzeniach. 
     Prawie całą wyłożoną terakotą podłogę zasłaniał perski 
dywan, ale wokół biegł wąski pas odsłaniający egzotyczne płytki. 
Hassan wziął do ręki drogocenną wschodnią wazę i roztrzaskał ją 
na drobne kawałki o twardą podłogę. Od razu poczuł się lepiej. 
Teraz mógł zająć się Ahmedem. 
     Brata znalazł w jednym z wielu salonów tego dziwnego domu. 
Trzymał w dłoni butelkę whisky i nalewał sobie kolejnego drinka. 
Ręka mu się trzęsła i uderzał butelką o brzeg szklanki. Nie 
słyszał bezszelestnego wejścia Hassana. 
     Przywódca zabraniał picia alkoholu. Ahmed lubił wizyty w tym 
domu, bowiem mógł zaspokoić pragnienie picia. Z kolei pobyty w 
Wiedniu umożliwiały spotkania z pewnym rodzajem kobiet. 
     - Dostałem od Przywódcy ważną wiadomość - powiedział gładko 
Hassan. -Jest tajna, więc lepiej wyjdźmy na taras. 
     Mówiąc to, otworzył drzwi prowadzące na taras, wąski, 
betonowy pas wokół domu. Poniżej znajdował się obszar brązowej, 
wypalonej trawy z wystającymi gdzieniegdzie skałami. 
     Hassan wyszedł pierwszy. Ahmed, wciąż z butelką w dłoni, 
ruszył za nim, omal się nie przewracając przy wychodzeniu. Hassan 
uratował go od upadku, łapiąc za ramię. Poprowadził go na skraj 
tarasu. Ahmed, mały, przysadzisty mężczyzna o twarzy zdradzającej 
bliskie spotkania z butelka, wybełkotał: 
     - O co chodzi? 
     - Przekazałeś już swoje odkrycia Przywódcy? 
     - Jeszcze nie. Wpadłeś po uszy, bracie. 
     - Jestem pewien, że mi pomożesz. 
     - Podaj mi jeden powód, dla którego miałbym to zrobić, 
bracie? 
     Ostatnie słowo wypowiedział szyderczo. Ahmed uniósł butelkę, 
napił się z niej, oblewając garnitur. Znów się zatoczył i Hassan 
ponownie złapał go za ramię. 
     - Obserwują nas - wyszeptał Hassan. - Na dnie kamieniołomu 
ukryli się ludzie ze sprzętem do podsłuchu. Dokładnie pod nami. 
Sam zobacz... 
     Hassan puścił jego ramię. Stał teraz kilka kroków za 
Ahmedem. Ten potrząsnął głową, jakby chciał wytrzeźwieć. Nie do 
końca rozumiał, co mówi jego brat. 
     - Chcesz powiedzieć... szpiedzy? Trzeba ich zabić... 
     Hassan zacisnął pięści i uderzył Ahmeda w plecy, popychając 
go kilka kroków do przodu. Ahmed spadł w przepaść, upuszczając 
butelkę. Wrzeszcząc z przerażenia, poszybował w dół kamieniołomu. 
Jego krzyk zdusił upadek na ziemię sto metrów niżej. 
     Hassan poczuł, jak ziemia ucieka mu spod nóg. Ledwie zdążył 
odskoczyć z ogromnego głazu, który wraz z kaskadą mniejszych 
kamieni oderwał się od ściany kamieniołomu. Spocony jak mysz 
wyjrzał za krawędź tarasu. 
     Głazy pogrzebały Ahmeda, tylko unosił się słup pyłu. Hassan 
pobiegł do domu, że by obudzić służbę, która odbywała sjestę w 
chłodniejszych pomieszczeniach w przedniej części budynku. 
     
     Rozdział 21 
     
     Zabrakło im pięciu minut. Anglik, który zadzwonił do Hassana 
z Zurychu, wyszedł z budki telefonicznej i wrócił do swojego 
hotelu, zanim dwóch ludzi Becka w cywilnych ubraniach dotarło na 
miejsce. Dwóch innych ludzi zajęło pozycje, z których obserwowali 
hotel drugiego Anglika. 
     - Obydwaj twoi podejrzani znajdują się pod 
dwudziestoczterogodzinną obserwacją i w odpowiednim czasie moi 
ludzie będą się zluzowywać - poinformował Beck Tweeda przez 
telefon. 
     - Wykonali do tej pory jakieś posunięcia? - spytał Tweed. 
     - Absolutnie żadnych. Ten z twojego hotelu nie wychodzi z 
pokoju. Pewnie zmorzył go sen w taki upał. 
     - Amos pracuje. 
     - Drugi rozmawia w hotelowym holu z jakąś atrakcyjną kobietą 
- Jak bardzo atrakcyjną? - zainteresował się Tweed. 
     - Sądzę, że bombowa będzie odpowiednim określeniem - 
powiedział Beck, który szczycił się znajomością potocznej 
angielszczyzny. 
     - Dziękuję, Arthurze. 
     Tweed zrelacjonował Newmanowi słowa Becka. Newman uśmiechnął 
się szeroko, odstawiając szklankę z wodą mineralną Upał wydawał 
się jeszcze nasilać. 
     - Nie wiem, jak Willie to robi. Jest energiczny jak diabli - 
zauważył Newman. 
     - Może jest diabłem. Albo jesteś zwyczajnie zazdrosny. 
     - Muszę jechać na lotnisko. Niedługo ląduje samolot Pauli. 
     - Pojadę z tobą. Myślę, że ucieszy się z komitetu 
powitalnego. Weźmy twój samochód. Będziemy mogli porozmawiać bez 
świadków w drodze powrotnej. -Otworzył z klucza szufladę i wyjął 
zdjęcie Tiny Langley. - Chcę w drodze z lotniska wpaść do Becka. 
Chodźmy. 
     Najpierw na lotnisku pojawiła się Paula, dopiero za nią 
Butler i Nield. Wpadła w ramiona Tweeda, który serdecznie ją 
uściskał. 
     - Cieszysz się, że wróciłaś? - spytał Tweed, prowadząc ją do 
samochodu. 
     - Można tak powiedzieć - zgodziła się, siadając z tyłu 
pomiędzy Tweedem i Nieldem. Butler, z plecakiem na kolanach, 
usadowił się z przodu obok Newmana i samochód ruszył. 
     - Słowacja - zaczęła Paula. - Tam Przymierze Sióstr ma bazę. 
     Zaznaczyłam dokładne położenie na mapie. 
     - Aż tak daleko na wschodzie - zastanawiał się Tweed. - To 
by pasowało do reszty układanki, którą buduję w myślach. Teraz 
zamieniam się w słuch. 
     Chyba że nie masz ochoty mówić. 
     - Będę gadać jak najęta... 
     Zwięźle podała mu relację zdarzeń, które miały miejsce od 
chwili jej wejścia na pokład samolotu z Ashleyem Wingfieldem. 
Tweed z ulgą zauważył, że była gotowa do działania. Potem Nield 
krótko opisał ich dramatyczne spotkanie z koparką. Wreszcie 
dojechali do siedziby policji. 
     Beck przywitał Paulę w swoim biurze gorącym uściskiem. 
Zawsze miał do niej słabość. Tweed położył na biurku zdjęcie Tiny 
Langley. 
     - Czy mógłbyś zrobić co najmniej pięćdziesiąt odbitek tego 
zdjęcia w tempie ekspresowym? 
     - Oczywiście - odparł Beck. - Czemu? 
     - Chcę, żeby dostarczono je policji w większych 
szwajcarskich miastach -ze szczególnym naciskiem na Genewę. 
Chcemy ich uczulić na tę damę - jeśli to odpowiednie słowo - 
zanim załatwi kogoś tak jak Norberta Engela. Próbowała strzelić w 
potylicę Christopherowi Kaneowi w Genewie, ale okazał się 
sprytniejszy od niej. 
     - Christopherowi Kaneowi? Temu specjaliście od broni 
biologicznej? 
     - Tak. 
     - Muszę zawiadomić wojsko, mają nowoczesny sprzęt do ochrony 
oddziałów przed atakiem tego rodzaju. 
     - Na twoim miejscu zrobiłbym to samo. Możesz się domyślać, 
która wschodnia potęga za tym stoi. Podejrzewam też Chiny, które 
dostarczają im nowoczesny sprzęt i zamierzają posłużyć się nimi 
do własnych celów. 
     - Skąd takie wnioski? 
     - Chiny robią zbyt wiele hałasu na temat zdobycia Ameryki. 
Myślę, że to zasłona dymna, kryjąca ich prawdziwy cel: Europę. 
     - Żyjemy w ponurych czasach - powiedział Beck, odprowadzając 
ich do drzwi. 
     - A do tego niewielu ludzi na Zachodzie zdaje sobie sprawę z 
grozy sytuacji. 
     Lecz tak samo było z Rzymem, o czym przypomniał Amos w swoim 
wystąpieniu. Starożytni Rzymianie nie mieli pojęcia o tym, że 
barbarzyńcy zbliżają się do nich ze wschodu. 
     - Zdjęcia Tiny Langley zaleją Szwajcarię - obiecał Beck. 
     Wracając do samochodu Paula nic nie mówiła. Jest zmęczona, 
pomyślał Tweed. 
     Mylił się. 
     - Wiesz, co bym zrobiła, gdybym stała na czele Przymierza 
Sióstr? 
     - odezwała się do niego niespodziewanie. 
     - Co byś zrobiła? - spytał Tweed. 
     - Sprowadziłabym je wszystkie z powrotem do Zurychu. 
Wszystkie cele są tutaj. 
     - Kane mówił, że wybiera się do Zurychu. 
     - Sam widzisz. 
     - Miałem cię spytać, czy jesteś pewna, że Tina Langley to 
kobieta, którą widziałaś na Karntnerstrasse po morderstwie 
Norberta Engela. 
     - Jestem pewna. 
     Pierwszą osobą, którą spotkali po wejściu do "Baur au Lac", 
był Christopher Kane. Ubrany w elegancki lekki szary garnitur i 
różową koszulę, wyraźnie ucieszył się na widok Pauli. 
     - Obecność tej uroczej damy zawsze sprawia mi wielką radość. 
Jest piękna i inteligentna. Rzadkie połączenie. 
     - Zawsze przesadzasz - przekomarzała się z nim. 
     Pocałował ją w oba policzki, przytrzymując za ramiona 
silnymi dłońmi. 
     Spotkali się wzrokiem i wydawał się szczerze zadowolony z 
ich spotkania. Ofiarował jej bukiet kwiatów. 
     - Bardzo dziękuję, Chris. 
     - Jedynie mały dowód uznania dla dzielnej i zaradnej 
kobiety. 
     - Podejrzewam - wtrącił Tweed - że ta dzielna i zaradna 
kobieta chciałaby pójść na górę, do swojego pokoju, żeby się 
nieco odświeżyć. Na pewno jeszcze ją zobaczysz. 
     - Będę się modlił w tej intencji - powiedział z uśmiechem 
Chris. 
     Newman odprowadził ją do pokoju i poczekał, aż zamknie drzwi 
na klucz. Na dole Tweed zwrócił się do Nielda i Butlera: - Teraz 
będziecie tutaj mieszkać. 
     Wymeldowałem was z "Gottharda". Koncentrujemy nasze siły. 
Marler też tutaj jest. 
     - Wpadnę się najpierw z nim zobaczyć - zdecydował Nield. 
     Po otrzymaniu kluczy obydwaj udali się do windy. Tweed 
uśmiechnął się do siebie. Zgadywał, że mają nadzieję otrzymać 
nową broń od Marlera. To cud, że bez broni poradzili sobie z 
operatorem koparki. 
     - Chodźmy na drinka - zaproponował Tweed. - Chyba że 
najpierw chcesz pójść do swojego pokoju. 
     - Brałem prysznic przed wyjściem. Spałem w pociągu. Drink 
stanowczo się przyda. Kelner, chcemy złożyć zamówienie. Czego się 
napijesz, Tweed? 
     - Wody mineralnej. Niegazowanej. 
     - Dla mnie wytrawne martini - polecił Chris, gdy usiedli w 
rogu opustoszałego holu. 
     - Czemu tu przyjechałeś? - zapytał Tweed, gdy już zostali 
sami. 
     - Lubię trzymać rękę na pulsie pod koniec gry. W rugby nie 
stoisz w miejscu, czekając aż dopadnie cię inny gość - sam go 
atakujesz. To samo tyczy się przeciwnika, który jest kobietą. 
Lisa Vane próbowała mnie zabić. Tu jest chyba centrum wydarzeń i 
dlatego tu jestem. 
     - Stanowisz główny cel - ostrzegł go ściszonym głosem Tweed. 
- I są tu co najmniej dwie zabójczynie: Lisa Vane i Karin Berg. 
Domyślamy się, kto zabił Dumonta, lecz nie mamy na to dowodów. 
Berg jest szczupła, wysoka, ma krótkie blond włosy, przylegające 
do głowy. To na wypadek, gdybyś się na nią natknął. 
     Przerwał, czując, że ktoś za nim stanął i delikatnie położył 
mu dłoń na ramieniu. Spojrzał w górę. Była to Simone Carnot, 
rudowłosa piękność, którą widział w tym samym holu, rozmawiającą 
z Newmanem. 
     - Witam, panie Tweed - powiedziała Simone, uśmiechając się 
zniewalająco, co Christopher natychmiast docenił. - Nie będę 
przeszkadzać, chciałam tylko, żeby pan wiedział, że wciąż tu 
jestem. 
     - Proszę się do nas przyłączyć na drinka - natychmiast 
zareagował Tweed. 
     - Jest pan pewien? 
     - Obaj jesteśmy pewni - powiedział jowialnie Christopher. - 
To wolne krzesło właśnie na panią czekało. 
     - Jak miło otrzymać zaproszenie od dwóch dżentelmenów - 
odparła Simone z zagadkowym uśmiechem. - Myślę, że napiję się 
Veuve Clicquot - zdecydowała, spojrzawszy na drinka Christophera. 
     - To Simone Carnot - przedstawił ją Tweed. - Panno Carnot... 
     - Proszę mi mówić Simone. 
     - Simone, to Christopher Kane. 
     - To prawdziwa przyjemność poznać tak piękną kobietę - 
powiedział z galanterią Christopher. - Jestem Christopher. 
Przyjaciele mówią do mnie Chris. 
     - Miło mi cię poznać, Chris. Mam wrażenie, że rozmowa z tobą 
będzie interesująca. - Gdy kelner podawał jej szampana, myślała: 
Chwała niebiosom, że tu zostałam. Rozmawiam z obydwoma celami. 
Patrzę na parę potencjalnych nieboszczyków, dzięki którym zarobię 
dwieście tysięcy dolarów. 
     Hassan przekazał jej jasne instrukcje. Kazał zlikwidować obu 
mężczyzn przy pierwszej okazji, nie zawracać sobie głowy 
pozorowaniem samobójstwa, i podał nazwisko oraz adres człowieka w 
Zurychu, który dostarczy jej Lugera. Hassanowi się śpieszyło. 
     - Mieszkasz w Zurychu, Chris? - spytała Simone. 
     - Nie, w Genewie. - Przyglądał się jej uważnie. - To nie 
jest najlepsze Veuve Clicquot pod słońcem, choć całkiem niezłe. 
Najlepsze serwują, w "Les Armures" w Genewie. Pewnie znasz to 
miejsce. 
     - Obawiam się, że nie. 
     - Nigdy nie byłaś w Genewie? - spytał przyjacielskim tonem. 
     - Jeszcze nie miałam okazji. 
     Obydwaj mężczyźni odnotowali pauzę, jaką zrobiła, zanim 
odpowiedziała na pytanie. 
     Simone miała na sobie obcisłą zieloną sukienkę, odsłaniającą 
jedno kształtne ramię. Simone wyznawała zasadę: pokaż im trochę 
ciała, a zechcą zobaczyć więcej. 
     - Pochodzisz z francuskojęzycznej części Szwajcarii? 
     - Nie. Pochodzę z Francji. 
     - Najlepiej po francusku - ciągnął Chris - mówią w Genewie. 
     - Paryżanie by się z tobą nie zgodzili. 
     - A zatem jesteś z Paryża? 
     - Tego nie powiedziałam. Dobrze ci idzie, Chris. Można 
odnieść wrażenie, że jesteś detektywem, przesłuchującym świadka. 
     - Po prostu mnie interesujesz. 
     - Podobnie jak ty mnie. Czym się zajmujesz? 
     - Jestem ekspertem od broni biologicznej. 
     Christopher nigdy nie krył się ze swoją profesją, pomyślał 
Tweed, który celowo się nie odzywał, tylko obserwował Simone. 
     - Co za okropnie zajęcie - stwierdziła Simone. 
     - Prędzej czy później ta broń zostanie użyta - zauważył 
optymistycznie Christopher. - Należy być gotowym na ten moment. 
Każdy, kto współpracuje z tym wschodnim państwem, powinien być 
zastrzelony. Załatwiony na amen. 
     Obydwaj mężczyźni zauważyli, że zamrugała. Natychmiast 
jednak odzyskała kontrolę i napiwszy się Veuve Clicquot odstawiła 
kieliszek i spojrzała na swojego Rolexa. 
     - Miło mi się z panami rozmawiało. Może kiedyś dokończymy 
przy kolacji. 
     Ja zapraszam. 
     - Będzie pani moim gościem - sprzeciwił się Tweed. - 
Zorganizujemy coś w najbliższym czasie. Zatrzymała się pani w tym 
hotelu? 
     - Tak, wynajęłam tu pokój. Czasem wyjeżdżam na parę dni. 
     - Prędzej czy później panią złapię - powiedział dwuznacznie 
Tweed. 
     - Co ty na to, Christopher? - spytał, gdy odeszła. 
     - Biorąc pod uwagę metodę, którą mi opisałeś przez telefon, 
mogliśmy rozmawiać z trzecią członkinią Przymierza Sióstr. 
     - Zgadzam się z tobą. Są zdesperowane, a raczej zdesperowany 
jest ich przywódca. 
     - Nie mówię tego z pełnym przekonaniem - zastrzegł 
Christopher. - W Szkocji ława przysięgłych często orzeka: "nie 
udowodnione". To byłby mój wyrok na grzeszną Simone Carnot. 
     - Cóż, zaprosiłem ją pierwszy. 
     - Zgadza się, stary wyjadaczu. Właśnie miałem zaproponować 
jej to samo. 
     Coś się dzieje? 
     - Wróg wpadł w panikę. Kończy im się czas. Nam też. 
     Do holu wszedł mężczyzna w cywilnym ubraniu, dostrzegł 
Tweeda i wręczył mu kopertę. - Od nadinspektora Becka - 
wyszeptał. 
     - Dziękuję. 
     - Kto to był? - spytał Christopher. 
     - Znajomy policjant po cywilnemu. Beck zwraca zdjęcie, które 
mu dałem. 
     Poznajesz tę panią? 
     - To Lisa Vane - odpowiedział Christopher. 
     - Znana też jako Tina Langley. Kobieta, która zamordowała 
Norberta Engela w Wiedniu - i omal nie zabiła ciebie w Genewie. 
     - Pozbyłem się jej. 
     - Na to bym nie liczył. Myślę, że wszystkie tu jadą Sądzę, 
że Anglik z Dorset kontroluje akcję mającą na celu pozbycie się 
wszystkich członków Instytutu. Mam na myśli Amosa Lodgea albo 
Williego. 
     - To zupełna fantazja, nawet jak na ciebie, Tweed. Kiedy 
doszedłeś do tak zaskakujących wniosków? 
     - Przed chwilą Likwidowali członków instytutu zgodnie z 
listą Tylko ktoś, kto jest w jej posiadaniu, mógł na to wpaść. 
     - Willie nie jest członkiem - zaprotestował Christopher. 
     - Przypomnij sobie sesję w siedzibie Instytutu w Ouchy, w 
której uczestniczył. Wygłosił wtedy pouczający wykład na temat 
sytuacji na Bliskim Wschodzie. 
     Wtedy Dumont pokazał mu nierozsądnie listę członków. 
     - Myślisz, że zapamiętałby ich w tej samej kolejności? 
     - Niewykluczone. Tak się składa, iż wiem, że Willie ma 
fotograficzną pamięć. 
     Kiedyś żartowałem sobie z tego, ale sprawdziłem go. Dałem mu 
stronę powieści Somerseta Maughama. Przeczytał ją tylko jeden raz 
i wyrecytował mi słowo w słowo. 
     - Więc to może być każdy z nich - powiedział Christopher. 
     - Właśnie. I obydwaj przebywają w Zurychu. 
     W tym momencie w holu pojawił się Newman i Tweed dał mu 
znak, żeby się przyłączył. Poinformował Newmana, o czym 
dyskutowali z Christopherem. 
     - Brzmi sensownie - zgodził się Newman. - I obydwu mamy na 
wyciągnięcie dłoni. Więc który to? 
     - Nie mam pojęcia - przyznał Tweed. - Ale jestem pewien, że 
ten, który za tym stoi, wybrał Zurych na miejsce zbrodni. Adrian 
Manders, specjalista od między-kontynentalnych pocisków 
balistycznych, jest następny na liście. Przy, jechał tu na urlop 
i żeby posłuchać wykładu Dumonta. Gdy Amos przemawiał, Manders 
był wśród publiczności., - Gdzie się zatrzymał? - spytał Newman. 
     - W "Dolder Grand". Zarówno Amos, jak i Willie musieli go 
widzieć. Mandets siedział z przodu i pierwszy wyszedł w czasie 
owacji. 
     - W Zurychu robi się coraz niebezpieczniej - zauważył 
Newman. 
     - Dlatego podejmiemy zdecydowane działania i przejdziemy do 
kontrataku. 
     Jeszcze dziś. 
     
     Rozdział 22 
     
     Opowiedz najpierw o tym zamku, do którego jechałeś za Tiną 
Langley -poprosił Tweed Christophera. 
     - Czy to nie jest zbyt ruchliwe miejsce na taką rozmowę? - 
wtrącił Newman. 
     - Nie - powiedział Tweed. X Wybrałem je celowo.. Jesteśmy tu 
jedynymi gośćmi. Reszta poszła się opalać nad basenem obok 
"Pavillion". Poza tym w moim pokoju może być podsłuch, a nie mamy 
sprzętu, żeby to sprawdzić. 
     - Zwrócił się do Christophera. - Więc jak było z tym 
zamkiem? 
     - Opowiem ci jeszcze raz, chociaż słyszałeś to już ode mnie 
przez telefon, żeby Bob uzupełnił wiadomości. Miejsce nazywa się 
"Chateau d'Avignon". Kilka kilometrów dalej znajduje się bardzo 
piękny hotel "Chateau des Avenieres", który jest w stu procentach 
autentykiem. Prowadzi je i jednocześnie remontuje sympatyczne 
małżeństwo. Starają się je zareklamować - wręczając broszurkę. 
     - Nazwałeś je autentykiem - powiedział Tweed. - Czy to 
znaczy, że coś jest nie tak z "Chateau d'Avignon"? 
     - I to bardzo. Nikt nie wie, kto jest jego właścicielem. Raz 
wybrałem się tam na drinka. Kelnerzy wyglądali raczej na 
strażników. Najgorzej było, gdy zaczęli obsługiwać - jakby 
zupełnie nie byli przygotowani do pełnienia tej roli. 
     Cały czas obserwowali mnie jak jastrzębie. Jednego z nich 
przyłapałem na tym, jak zapisywał numer rejestracyjny mojego 
samochodu. Tajemnicze miejsce. 
     - I tam weszła Tina Langley z walizką? 
     - Tak. 
     - Monceau razem ze swoim gangiem pochodzą z Francji, a teraz 
ty mówisz, że ten zamek jest na terytorium Francji. 
     - To prawda. Na szczycie góry Saleve - potwierdził 
Christopher. 
     - Tego ogromnego urwiska z widokiem na Genewę, o którym 
większość ludzi myśli, że jest jeszcze w Szwajcarii? 
     - Właśnie. Ma tysiąc sto metrów wysokości. 
     - Nie wolno nam zapominać o Monceau - podkreślił Newman. 
     - Zdaję sobie sprawę, że on o mnie nie zapomni - zgodził się 
Tweed. 
     - Do tego potrafi się doskonale ucharakteryzować. Ostrzegłem 
o tym, kogo mogłem. 
     Wszyscy wyjeżdżamy z Zurychu - powiedział od niechcenia. 
     - Dokąd? - chciał wiedzieć Newman. 
     - W grę wchodzi Wiedeń lub Genewa. Zurych to śmiertelna 
pułapka z uwagi na jego wielkość i zagmatwaną infrastrukturę. 
     - To samo się tyczy Wiednia - ostrzegł go Newman. - 
Przypomnij, co się przydarzyło Pauli. 
     - Myślałem o tym. 
     - Genewa też się niczym od nich nie różni - zauważył 
Christopher. - Mówię o moim spotkaniu z Tiną Langley. 
     - Dlatego odrzuciłem wszystkie trzy miasta. 
     - Więc gdzie, u licha, jedziemy? - spytał Newman. 
     - Do miejsca, które wytrąci naszego wroga z równowagi. Udamy 
się tam jawnie. Za godzinę. Christopher, chcę, żebyś pojechał z 
nami. 
     Ostrzegę Mandersa, żeby natychmiast leciał z powrotem do 
Wielkiej Brytanii. 
     Kto wie? 
     Może towarzyszyć nam będą trzy atrakcyjne panie? Trzy 
członkinie Przymierza Sióstr. 
     - Gdzie jedziemy? - nie dawał za wygraną Newman. 
     - Do "Chateau des Avenieres" na górze Saleve. Bob, 
zarezerwuj nam telefonicznie pokoje. Dla wszystkich oprócz 
Butlera i Nielda. Oni zatrzymają się w tym tajemniczym "Chateau 
d'Avignon". Potrafią o siebie zadbać. 
     Jego decyzja zdumiała Newmana, choć zdążył się już 
przyzwyczaić do nagłych postanowień Tweeda. 
     W parku naprzeciw drogi prowadzącej prosto do podjazdu do 
"Baur au Lac" czekał mężczyzna w mundurze szwajcarskiego 
szeregowego. Czapkę z daszkiem nacisnął głęboko na oczy. Tuż 
obok, w gęstych zaroślach stał jego motocykl. 
     Był tak zajęty obserwacją wyjścia z hotelu, że nie zauważył 
dwóch innych obserwatorów. Jeden, szwajcarski złodziejaszek, 
siedział w swoim samochodzie, kilka metrów w górę Talstrasse, 
udając, że patrzy w mapę samochodową Mario Parcelli, bardziej 
doświadczony w śledzeniu, otworzył maskę samochodu i udawał, że 
naprawia silnik. 
     Vitorelli posłał tam Maria, kiedy zdał sobie sprawę, że 
Tweed go unika. 
     Zastanawiał się czemu. Czy Tweed zamierza zmienić miejsce 
pobytu? 
     Niewykluczone, że trafił na ślad Tiny Langley. Vitorelli 
doceniał Tweeda i jego naturę psa gończego. 
     Pod "Baur au Lac" podjechało jedna za drugą kilka taksówek. 
Do pierwszej wsiadł Tweed i Paula z nowym Browningiem.32, 
dostarczonym jej przez Marlera. Na tylne siedzenie następnej 
taksówki wsiadł Newman z Smith & Wessonem 38, również od Marlera. 
Marler usiadł obok Tweeda. Zgodnie z poleceniem Tweeda poczekali, 
aż Butler i Nield zajmą miejsca w trzeciej. 
     Dopiero wtedy samochody ruszyły. 
     Cała kawalkada, począwszy od wyjazdu z "Baur au Lac", celowo 
miała się rzucać w oczy. Plan Tweeda polegał na tym, żeby 
pozwolić zauważyć się przeciwnikowi. Gdy jechali 
Hauptbahnhofstrasse Tweed zauważył szarego Fiata Mario, jadącego 
za nimi. Uśmiechnął się pod nosem - plan działał. 
     Nie zauważył natomiast żołnierza na motocyklu, który jechał 
za Fiatem. Przez parę minut nie zauważył też kieszonkowca, 
jadącego za nimi białym Renaultem. 
     - Coś się dzieje? - spytała szeptem Paula. 
     - Śledzi nas szary Fiat oraz białe Renault, jeśli mnie wzrok 
nie myli. 
     - Zdaje się, że jesteśmy popularni - odparła. - Spodziewałeś 
się, że będzie ich dwóch? 
     - Nie, nie spodziewałem się. Jeden z nich musi należeć do 
Przymierza Sióstr. 
     Do kogo drugi - można jedynie zgadywać. Niestety, nie widzę 
kierowców żadnego z tych pojazdów. Światło odbija się od 
przednich szyb. Przymierze Sióstr może się posługiwać dwoma 
samochodami - na wypadek, gdyby jeden nas zgubił. 
     Spokojnie. 
     - Nigdy nie byłam spokojniejsza - odparła ironicznie. 
     Trzy taksówki zatrzymały się przed dworcem kolejowym. Tweed 
ledwie zdążył zapłacić, a Newman i Marler już stali przy 
samochodzie. 
     - Jesteśmy śledzeni - oznajmił Tweed. 
     - Wiemy - odparł Marler. - Szary Fiat i białe Renault. 
     - Wejdźcie na dworzec. Ja kupię bilety. 
     Zajął miejsce w kolejce, która ustawiła się już przed 
okienkiem. 
     Schowany za kobietą, stojącą, obok Newmana, Mario słuchał 
uważnie. Żołnierz zostawił swój motocykl przy krawężniku, 
dołączył do kolejki i był na tyle blisko, że słyszał Tweeda, 
który celowo mówił głośniej niż to było konieczne. 
     - Proszę sześć biletów powrotnych pierwszej klasy do Genewy. 
     Pobiegli na peron, na którym czekał ekspres. Mario wsiadł z 
powrotem do Fiata i pojechał do najbliższej budki telefonicznej, 
która, jak wiedział, znajdowała się na Talstrasse. Żołnierz kupił 
bilet pierwszej klasy do Genewy. 
     Gdy wszyscy zajęli już miejsca w wagonie pierwszej klasy, 
Tweed wyjął książkę, Paula siedziała obok niego. Marler usadowił 
się w rogu, po przekątnej względem Tweeda. Newman siedział 
naprzeciw Marlera, który zamknął oczy i oparł głowę na zagłówku. 
     Butler i Nield usiedli w obydwu końcach wagonu, blisko 
wyjścia. 
     Wszyscy położyli bagaże na półkę, żeby mieć pole manewru. 
     - Obudź mnie, kiedy będziemy dojeżdżać do Genewy - poprosił 
Tweed Paulę. 
     - Dobrze. Ja jestem w pełni sił. 
     Wyglądając przez okno na dwie minuty przed odjazdem pociągu, 
zauważyła biegnącego szwajcarskiego żołnierza. Najwyraźniej bał 
się, że nie zdąży, pomyślała. Spojrzała na Marlera i zobaczyła, 
że otwiera oczy. Nie spał i wiedziała, że nie zaśnie, dopóki nie 
dojadą do Genewy. 
     Gdy pociąg wyjeżdżał z ciemnego dworca w oślepiające słońce, 
zastanawiała się, czemu czuje niepokój. Pewnie przez te dwa 
samochody, które za nami jechały, pomyślała. Ciekawe, kto w nich 
był? 
     - Tu Mario - powiedział Włoch do słuchawki w budce 
telefonicznej. 
     - O co chodzi? - spytał Vitorelli w pokoju hotelowym. 
     - Tweed wraz z całą swoją drużyną wsiedli właśnie do pociągu 
ekspresowego jadącego do Genewy. Pewnie przed chwilą odjechał... 
     - Jedź na lotnisko. Przygotuj helikopter do natychmiastowego 
startu. Już jadę na lotnisko. Może zdążymy przed pociągiem. 
     - WątPię. 
     - Jedź na to cholerne lotnisko. 
     Vitorelli odłożył słuchawkę. Poinformował recepcję, że 
wyjeżdża na kilka dni I chce, żeby trzymano pokój do jego 
powrotu. Pięć minut później jechał już przez Zurych na Kloten. 
     Jakie znaczenie ma Genewa? - zadawał sobie pytanie. Dlaczego 
Tweed zabrał tam wszystkich swoich ludzi? Musiało się wydarzyć 
coś ważnego, skoro wykonał taki ruch. Coś, co, jak podejrzewał, 
wiązało się z Przymierzem Sióstr. 
     Anglik, który otrzymał informacje od szwajcarskiego 
kieszonkowca, którego wynajął do szpiegowania, zadzwonił do 
Hassana, gdy tylko dowiedział się, co się dzieje. Hassan właśnie 
poinformował Przywódcę o śmiertelnym wypadku Ahmeda. 
     - Słucham - rzucił do słuchawki. 
     - Wiesz, kto mówi. Tweed właśnie wyjechał z Zurychu do 
Genewy. Tina wciąż jest w "Chateau d'Avignon"? To dobrze. Powiedz 
jej, żeby tam została i że jej głównym celem wciąż jest Tweed. 
Każ Karin Berg i Simone Carnot natychmiast jechać do Genewy. 
Jedna z nich musi odnaleźć Tweeda. 
     Zabić go natychmiast. Potem zabić Christophera Kanea. Do 
roboty, człowieku... 
     Hassan wciąż trzymał słuchawkę, kiedy połączenie zostało 
przerwane. 
     Zaklął, a potem zaczął stukać w klawiaturę telefonu. 
     Tweed wciąż spał, kiedy pociąg zatrzymał się w Bernie. Jego 
towarzysze czuwali. Nic się nie działo, a ekspres był prawie 
pusty. Byli jedynymi pasażerami w wagonie pierwszej klasy. 
     W Bernie wsiadło niewielu pasażerów. Marler otworzył okno i 
wyjrzał na zewnątrz. Nie zauważył nic podejrzanego. Paula 
patrzyła na niego, kiedy zamykał okno. Wciąż była zdenerwowana i 
bezskutecznie próbowała rozszyfrować, co ją męczy. Pociąg na 
szczęście był klimatyzowany, więc nie dokuczał im upał. 
     Obserwowała Marlera, gdy ten rozmawiał przez telefon 
komórkowy. 
     Pewnie informował Becka o ich nowym miejscu pobytu. 
Zastanawiała się, czy stres dokucza również Tweedowi? 
     Jedynym powodem, dla którego Tweed spał, był fakt, iż prawie 
całą noc nie zmrużył oka, chodząc w tę i z powrotem po swoim 
pokoju. Analizował wszystkie zdarzenia. Wizyta w Dorset, gdzie 
oglądali ogród Williego z tymi dziwacznymi posągami umieszczonymi 
na wyspach na stawach. Sprzeczne wersje Amosa i Williego, które 
usłyszał od nich w Zurychu na temat kupna tych posągów. 
     Fakt, iż w pewnym okresie Willie znał Tinę Langley. 
Tajemniczy dom na Słowacji, w drodze na wschód. 
     Christopher Kane uprzejmie odrzucił propozycję Tweeda, żeby 
pojechał razem z wszystkimi pociągiem do Genewy. Do Zurychu 
pojechał swoim Porsche. Spakował się i zapłacił rachunek w pięć 
minut, po czym wyjechał z Zurychu. 
     Christopher, były kierowca rajdowy, nie wątpił, że 
prześcignie ekspres - który miał w drodze do Cornavin, głównego 
genewskiego dworca kolejowego, kilka przystanków. Pędząc 
autostradą, zastanawiał się, jak się dowiedzieć, kto jest 
właścicielem "Chateau d'Avignon". 
     Nie ma sensu zwracać się do któregoś ze znajomych bankierów, 
mieli usta zamknięte na kłódki. Potrzebował kogoś, kto się zna na 
nieruchomościach. Wtedy przypomniał sobie, że ma znajomego, który 
winien mu jest przysługę, a który przypadkiem jest jednym z 
lepszych agentów handlu nieruchomościami. On może dostarczyć 
klucz do rozwiązania tej zagadki. 
     Co chwila zerkał we wsteczne lusterko. Nie spodziewał się, 
że będzie śledzony, ale zaraził się od Tweeda przekonaniem o 
długich mackach Przymierza Sióstr. 
     Zaczął rozmawiać sam ze sobą - Jedna jest blondynką, to 
Szwedka, Karin Berg. Druga jest ruda, to Simone Carnot. Trzecia 
to laleczka o kasztanowych włosach - która przedstawia się jako 
Lisa Vane, ale naprawdę nazywa się Tina Langley. Poznam cię 
dziecinko, jeśli się znów spotkamy. Zresztą Simone Carnot też 
poznam. Wygląda na to, że mordercze Przymierze Sióstr wychodzi na 
światło dzienne. 
     Wtedy zobaczył blondynkę, doganiającą go w Ferrari. Problem 
polegał na tym, że miała długie, rozwiane włosy. Gdy go 
wyprzedzała, machnęła mu ręką, co oznaczało: "No dalej, 
chłoptasiu, spróbuj mnie dogonić". Jednak nie podjął wyzwania. 
Zależało mu tylko na tym, żeby wyprzedzić ekspres, zanim ten 
dotrze do Cornavin. 
     - Obudź się, dojeżdżamy do Genewy - powiedziała Paula, lekko 
potrząsając Tweedem. 
     - Nie śpię. Obudziłem się pół godziny temu. 
     - Więc świetnie oszukujesz. Czuję się bezpiecznie, od kiedy 
wyjechaliśmy z Zurychu. 
     - Nigdzie nie jest bezpiecznie. Nie zapominaj o dwóch 
samochodach, które jechały za nami do stacji. Nie wiadomo, kto 
może jechać tym pociągiem. 
     - Próbujesz mnie nastraszyć - powiedziała. 
     - Staram się upewnić, że będziesz tak samo czujna jak w 
Zurychu lub w Wiedniu, skoro już o tym mowa. Nie możemy się 
nigdzie odprężyć, dopóki nie zniszczymy Przymierza Sióstr. 
     Ekspres wjechał na stację Cornavin, otworzyły się 
automatyczne drzwi. Pasażerowie zaczęli wysiadać. Jako jeden z 
pierwszych z wagonu wyłonił się żołnierz w mundurze. Zarzucił 
plecak na ramię i przeszedł na przeciwległy peron, jakby czekał 
na następny pociąg. 
     Marler sprawdził długi peron, lecz zobaczył jedynie kilku 
oddalających się pasażerów oraz szwajcarskiego żołnierza na 
sąsiednim peronie. Paula zeskoczyła z wysokiego stopnia, 
trzymając walizkę w lewej dłoni. Prawą miała wolną na wypadek, 
gdyby musiała użyć Browninga. 
     Dołączył do nich Tweed, po krótkiej przerwie Newman, Butler 
i Nield. Gdy Tweed szedł w kierunku wyjścia, jego ludzie 
obstawili go ze wszystkich stron. 
     Chrząknął i stwierdził: 
     - Przestańcie mnie osłaniać. Nie jestem syjamskim królem. 
     - Chociaż raz zostaw to nam - upomniała go Paula. - Nigdy 
nie wiesz, kiedy znajdziesz się w niebezpieczeństwie, nawet na 
tym peronie. 
     - Dzwoniłeś z hotelu, żeby wynająć samochody? - spytał 
Newmana Tweed. 
     - Będą na nas czekać. Marler zajmie się dokumentami - 
dlatego idzie pierwszy. 
     Marler szedł energicznym krokiem, po drodze spojrzał na 
żołnierza stojącego na peronie. Na dworcu kręciło się pełno 
żołnierzy wracających z manewrów lub jadących na nie. 
     Wynajęli dwa samochody, odpowiednie papiery miał w kieszeni. 
     - To musi być najdłuższy peron świata - stwierdził Tweed. 
     Dochodzili do miejsca, w którym stał żołnierz, więc Butler 
zwolnił kilka kroków za Tweedem, również niosąc walizkę w lewej 
dłoni. Wszyscy byli praworęczni. Gdy tylko zeszli z peronu, 
żołnierz ruszył. Szedł za nimi w dyskretnej odległości i 
zatrzymał się, kiedy zobaczył ich przy wypożyczalni samochodów. 
     Gdy poszli dalej, wbiegł do biura, pokazał swoje dokumenty i 
poprosił o Citroena, którego wynajął telefonicznie. Przed 
wyjazdem z Zurychu dzwonił też do innego biura i wynajął 
samochód, który miał na niego czekać na lotnisku, ponieważ nie 
wiedział, jaką formę podróżowania wybiorą śledzeni. 
     Siedział za kierownicą Citroena, z zapuszczonym silnikiem, 
kiedy dwa samochody Tweeda opuszczały dworzec. 
     Zanim Tweed zajął miejsce obok kierowcy w jednym z 
samochodów, ze zdumieniem dostrzegł Christophera Kanea, stojącego 
obok czerwonego Porsche. Podszedł do niego z szerokim uśmiechem. 
     - Nawet szwajcarskie pociągi się wloką Przyjechałem tu 
samochodem z Zurychu, podczas gdy wy popijaliście whisky w 
wagonie restauracyjnym. 
     - Ani jeden drink nie trafił do naszych żołądków - 
poinformował go Tweed. 
     - Chcę się szybko wydostać z Genewy. Jedziemy do "Chateau 
des Avenieres". 
     Może uda ci się za nami nadążyć... 
     Paula prowadziła kremowe Renault, Tweed zajął miejsce obok 
niej. Z tyłu siedzieli Newman i Marler. W niebieskim Fordzie, 
jadącym za nimi, za kierownicą ulokował się Butler, z Nieldem 
przy boku. Porsche Christophera ruszyło za Butlerem. 
     Wcześniej, jeszcze w Zurychu, Paula przyjrzała się dokładnie 
mapie terenu, a Christopher zaznaczył na niej lokalizację zamku, 
w którym mieścił się hotel. 
     Minęła punkt kontroli celnej i paszportowej na granicy z 
Francją i wkrótce potem wspinała się już podnóżem Saleve. 
     W dole zaczęła się ukazywać panorama Genewy i mieli okazję 
rzucić okiem na słynną trzydziestometrową fontannę na jeziorze, 
która jest chlubą tego miasta. 
     Pięła się wciąż do góry, stale zwiększając prędkość. W 
pewnym momencie wyprzedziło ją czerwone Porsche. Christopher 
zamachał jej ręką, co pewnie znaczyło: 
     "No dalej, mała, spróbuj mnie złapać". 
     - Chris naprawdę potrafi przycisnąć gaz do dechy - zauważył 
Tweed. 
     - Nie da się ukryć, że ma Porsche. a 
     - Więc co z tego? Nie możemy jechać szybciej? Wleczemy się 
jak ślimaki. 
     Paula posłała mu zdumione spojrzenie. Nigdy nie słyszała, 
żeby Tweed powiedział coś podobnego. Spojrzał na nią 
szaroniebieskimi oczami. 
     Wyglądało na to, że czuje potężny przypływ energii, i 
zrozumiała, o co chodzi. 
     Dodała gazu z szerokim uśmiechem na ustach. 
     Na drodze nie było żadnego ruchu, a upał, który znów poczuli 
na dworcu, teraz zostawili za sobą, wjeżdżając w wyższe rejony. 
Dość szybko zobaczyła przed sobą Porsche Christophera. Jednym 
manewrem wyprzedziła go i zamachała ręką - Wielkie nieba! - 
zamruczał Christopher. - Ta dziewczyna pędzi jak rakieta. 
     Nie próbował jej wyprzedzać, zadowalając się trzymaniem się 
blisko niej na krętej drodze. Jadący w bezpiecznej odległości za 
Christopherem Butler w Fordzie jedynie uniósł brwi. 
     - Nie podejrzewam, żebyśmy mieli towarzystwo - myślał głośno 
Nield. -W Genewie dołączył do nas niebieski Citroen, ale wciąż 
jest zbyt daleko za nami, żeby dostrzec kierowcę. 
     - Zobaczymy, czy wciąż będzie za nami, gdy dotrzemy do 
"Chateau d'Avignon" - postanowił Butler. - Reszta jedzie do 
"Chateau des Avenieres". Christopher da nam znać, gdy się 
będziemy zbliżać do zamku. 
     
     Rozdział 23 
     
     Tina była oburzona, gdy Hassan przez telefon kazał jej 
zostać w "Chateau d'Avignon". Nigdy nie lubiła przebywać zbyt 
długo w jednym miejscu - częściowo z powodu jej żywiołowego 
temperamentu, a częściowo, ponieważ uważała, że niebezpiecznie 
jest za długo siedzieć w jednym miejscu. 
     - Chcę wracać do Szwajcarii - zaprotestowała. 
     - To czego chcesz, nie ma znaczenie - rzucił ostro Hassan. - 
Liczy się tylko, żeby Christopher Kane i Tweed opuścili ziemski 
padół. Zrób to, jak chcesz. Żadnego przygotowywania terenu - 
zabij ich na ulicy, jeśli ci się uda. Luger już jest w drodze. 
Zapakowany jak prezent od Cartiera. 
     - Nie podoba mi się w tym hotelu. 
     - Ale spodoba ci się sto tysięcy dolarów gotówką, które 
zarobisz. Może dwieście, jeśli dasz radę załatwić obydwu. 
     - Obydwaj mnie znają. A przynajmniej Kane... 
     - Dlaczego Tweed miałby cię znać? 
     - W Genewie obserwował mnie jakiś człowiek, w ręku trzymał 
zdjęcie, i próbował mnie śledzić. - Podniosła głos, w którym 
pojawiła się pewna siebie nuta. 
     - Ale go zgubiłam - zwabiłam go do pociągu do Zurychu i 
wyskoczyłam na peron, kiedy pociąg ruszył. 
     - Więc zrobiłaś to, co ci kazałem. 
     Połączenie zostało przerwane, zanim zdążyła odłożyć 
słuchawkę. Usłyszała cichy stuk i zamarła. Ktoś podsłuchiwał jej 
rozmowę. Nie podobało się jej w "Chateau d'Avignon" - obsługa 
była podejrzana, atmosfera w hotelu też dziwna. Nie potrafiła 
jednak ustalić, co ją, niepokoiło. 
     Gdy się martwiła, zawsze siadała przed toaletką Teraz tak 
zrobiła. 
     Na toaletce stały wszystkie możliwe kosmetyki, które są w 
stanie uczynić kobietę piękną. 
     Zaczęła nakładać szminkę na wargi. 
     - Masz złapać pierwszy samolot ze Schwechat do Zurychu - 
powiedział Hassan do Karin Berg w swoim gabinecie w długim domu. 
- Kupiłem ci bilet w klasie biznes. 
     - Nie chcę wracać do Zurychu. 
     - W Zurychu przesiądziesz się na samolot do Genewy. 
Wynająłem ci tam pokój w hotelu "Des Bergues". Masz dwa cele: 
Christopher Kane i Tweed. 
     - Chyba zwariowałeś. Tweed dobrze mnie zna. 
     - Zamknij się. Możesz przy tym zarobić dwieście tysięcy 
dolarów. W gotówce. 
     Zawsze ci dobrze płaciłem - wściekał się Hassan. - Nie 
chcesz pieniędzy? Fakt, że znasz Tweeda to duża zaleta. 
     - Tweed mnie podejrzewa. 
     - Dlaczego cię podejrzewa? 
     - Ponieważ zabrałam go do "Ermitażu". Monceau powiedział mi, 
kiedy nastąpi atak. Poszłam tuż przed tym do toalety. Tweed nie 
jest głupcem. 
     - Ma na to jakieś dowody? 
     - Raczej nie... 
     - Czy jest pewien, że możesz być w to zamieszana? 
     - Nie sądzę... 
     Berg biła się z myślami. Pieniądze były dla niej 
najważniejsze. Nie, nie mają podstaw, żeby zarzucić mi 
współdziałanie z Monceau, zdecydowała. 
     Hassanowi najwyraźniej bardzo zależało na zlikwidowaniu obu 
mężczyzn. 
     - Moje wynagrodzenie wyniesie trzysta tysięcy dolarów. 
     - Trzysta tysięcy! To absurd. 
     - Więc nie mamy o czym mówić. - Wstała. - Lecę z powrotem do 
Szwecji. 
     Jeśli cokolwiek mi się stanie, mój prawnik w Sztokholmie 
wyśle odpowiedni dokument na policję i do gazet. - Uśmiechnęła 
się zagadkowo. - Możesz to nazwać moją polisą ubezpieczeniową - 
Za obu mężczyzn? - spytał Hassan po dłuższej pauzie. 
     - Tak. - Dwieście tysięcy, jeśli uda mi się załatwić tylko 
jednego. 
     Gdzie oni są? 
     - Dziś pojechali pociągiem do Genewy. Mój człowiek na 
motocyklu obserwował dworzec Cornavin w Genewie. Jechał za nimi 
aż do granicy z Francją, ale zatrzymały go francuskie służby 
celne. Jego zdaniem kierowali się na górę Saleve. 
     - Wielka mi pomoc. Kiedy wyjeżdżam? 
     - Natychmiast. Mówiłem ci, żebyś się nie rozpakowywała. 
     - I tak zrobiłam, myśląc, że wracam do Szwecji. 
     - Będziesz bogatą kobietą W tej kopercie są bilety. I 
rezerwacja pokoju hotelowego. 
     Gdy odjechała na lotnisko, Hassan zadzwonił do mieszkania 
Simone Carnot. 
     Jej złożył tę samą ofertę. Ku jego zdziwieniu nie 
dyskutowała z nim, ale miała jedno zastrzeżenie. 
     - Pod warunkiem, że Tweed lub policja nie powiązali mnie z 
historią z Dumontem - oznajmiła. 
     - Czy ktoś cię o to pytał? 
     - Nie. 
     - Więc twoje instrukcje są następujące. Polecisz do 
Genewy... 
     Hassan odłożył telefon z uczuciem zmęczenia i niepokoju. 
Zaangażował do tego zadania całe Przymierze Sióstr. Nie został mu 
nikt, kto by się zajął pozostałymi członkami Instytutu. 
     Ledwie Hassan wypił kieliszek brandy, gdy zadzwonił telefon. 
     Podniósł słuchawkę. Był bardzo śpiący. Dzwonił Anglik. 
     - Wypełniłeś moje polecenia? 
     - Tak. Wszystkie trzy kobiety są w drodze do Genewy. Nie 
wiem, jak wytropią swoje ofiary. 
     - Osobiście je wybrałem, ponieważ są pomysłowe. 
     - Ale przez to nie zostaje nikt, kto zajmie się kolejnymi 
członkami Instytutu. 
     - To nie ma znaczenia. Jeśli ci dwaj znajdą się pod ziemią, 
będzie to znaczyło, że załatwiliśmy najniebezpieczniejszych. 
     - Czy kontaktowałeś się z... 
     - Tak. Zgadza się ze mną. 
     Ponownie Anglik rzucił słuchawką. Hassan poczuł ulgę. Chciał 
spytać, czy kontaktował się z Przywódcą. Najwyraźniej tak, dzięki 
czemu Hassan czuł, że jest kryty. W końcu jakie znaczenie miało 
paręset tysięcy dolarów? 
     Przywódca dysponował miliardami. 
     Gdy znów zadzwonił telefon, Hassan, wyciągnięty na kanapie, 
miał ochotę wyrzucić go za okno, do kamieniołomu. Westchnął, 
podniósł się i odebrał telefon. 
     - Tu Monceau. Postanowiłem, że jeśli zabicie Tweeda jest coś 
warte, to... 
     Hassan natychmiast wymienił dużą sumę. Francuz bez wahania 
przyjął ofertę. 
     Potrzebował pieniędzy, żeby zwerbować nowych ludzi do 
swojego gangu we Francji. 
     - Jesteś pewien, że dasz sobie radę? Wiesz, gdzie jest? A 
gdzie ty jesteś? - W Zurychu - skłamał Monceau. 
     - Tweed jest w Genewie. Ostatnio widziano go, jak jechał na 
górę Saleve. 
     - Naprawdę? Mogę się tam znaleźć bardzo szybko. 
     - Zaczekaj minutę. 
     - Nie mam minuty. 
     Hassanowi przyszło coś do głowy. Jeśli któraś z członkiń 
Przymierza Sióstr zostałaby aresztowana, na pewno poszłaby na 
współpracę z policją w zamian za łagodniejszy wyrok. To go 
niepokoiło, kiedy Anglik wydał mu takie polecenie, ale z nim nie 
można było dyskutować. 
     - Monceau, chodzi mi o trzy kobiety. Mam z nimi problem, ale 
tylko w przypadku, kiedy któraś z nich zostanie aresztowana. 
Byłoby najlepiej, gdyby wtedy została zlikwidowana. Nie wiem, czy 
byłbyś w stanie to zrobić, gdy znalazłaby się w rękach policji. 
     - Wystarczy duża bomba, pozostawiona na parkingu przed 
komisariatem policji, w którym je trzymają. 
     - Podam ci nazwiska, rysopisy i miejsca pobytu. 
     - Mam dwie minuty. Podaj mi szczegóły. Dzwonię z komórki. 
     Gdy zbliżali się do szczytu, Porsche Christophera 
wyprzedziło Renaulta Pauli. 
     Pomachał, żeby pozostałe samochody podążały za nim, i 
zaparkował obok kilku innych pojazdów na miejscu widokowym. 
Wysiadł z samochodu i podszedł do zaparkowanego wozu Tweeda. 
     - Widok z tego miejsca jest naprawdę wyjątkowy. Genewa, jak 
widzicie, rozpościera się tysiąc metrów pod nami. 
     - Tweed nie wysiądzie z samochodu - powiedział ostrzegawczo 
Newman. 
     - Wcale nie musi. Przez okno też może podziwiać. 
     - Już to widzieliśmy - niecierpliwił się Newman. 
     - Posłuchaj Christophera - powiedział Tweed. - Być może 
podał nam właśnie bezcenną informację dotyczącą "Chateau 
d'Avignon". 
     - Jak to? 
     - Jak sam widziałeś, znajduje się bardzo blisko granicy ze 
Szwajcarią Każdy, kto chce uciec - lub uniknąć ludzi Becka, może 
znaleźć się w państwie, gdzie nie sięga jego jurysdykcja. A 
wszystko w ciągu kilku minut. 
     Marler wysiadł z samochodu natychmiast, gdy się zatrzymali. 
Kurtkę miał rozpiętą, dzięki czemu mógł w każdej chwili sięgnąć 
po Walthera. Zaczął się przechadzać po płaskowyżu i obserwować 
każdego, kto zatrzymał się, żeby podziwiać widok. 
     Na krawędzi płaskowyżu Genewa wydawała się bardzo odległa. 
Mimo to Marler odróżniał pojedyncze ulice miasta, które dobrze 
znał, a na wschodzie dostrzegł słynną fontannę, która wyrzucała w 
bezchmurne niebo ogromny strumień wody. W jasnym świetle 
malownicze miasto rozciągało się jak mapa. 
     Nield wysiadł z samochodu i podszedł drogą w miejscu, gdzie 
samochody wjeżdżały na płaskowyż. Spojrzał w dół. Droga, którą 
przyjechali, szybko znikała za ostrym zakrętem. Wrócił do 
samochodu. 
     - Nie możesz usiedzieć w miejscu? - spytał go Butler. 
     - Po prostu sprawdzałem. Ani śladu niebieskiego Citroena - 
tylko że niewiele mogłem zobaczyć, bo tam jest ostry zakręt. 
     - Pewnie skręcił gdzieś niżej. Wygląda na to, że ruszamy. 
     Pierwszy jechał Christopher, Paula za nim. Korowód zamykał 
Butler. 
     Gdy jechali szczytem Saleve, zmienił się zupełnie charakter 
otoczenia. 
     Wcześniej wznosząca się droga pozwalała im ujrzeć od czasu 
do czasu jezioro i odległe góry, teraz jednak po obu stronach 
otaczał ich gęsty las iglasty. Tweed wyglądał przez okno w 
skupieniu. 
     - Coś zwróciło twoją uwagę? - zainteresowała się Paula. 
     - Intryguje mnie "Chateau d'Avignon". Czuję, że coś tam się 
święci. 
     - Gdzieś nad nami słyszę śmigłowiec - powiedziała. - 
Słyszałam go już, kiedy wyjeżdżaliśmy z Cornavin. Myślałam, że to 
helikopter miejscowej drogówki. Teraz nie jestem już taka pewna. 
     - Świat pełen jest helikopterów - powiedział filozoficznie 
Tweed, zajęty obserwowaniem lasu. 
     Mario siedział za sterami, a z sąsiedniego fotela Vitorelli 
śledził przez lornetkę konwój pojazdów przecinających las 
porastający Saleve. 
     Zanim wystartowali z Kloten, Mario zadzwonił na dworzec, 
żeby się dowiedzieć, o której przyjeżdża ekspres do Genewy. Lecąc 
najkrótszą z możliwych tras, zdążyli jeszcze uzupełnić paliwo na 
lotnisku Cointrin w Genewie. 
     Następnie tak wyliczyli czas, żeby znaleźć się nad dworcem w 
momencie przyjazdu ekspresu do Genewy. 
     Przez lornetkę Vitorelli zobaczył, jak Tweed i reszta 
wsiadają do samochodów. 
     Starał się zachować bezpieczny dystans, ale nie chciał 
stracić z pola widzenia samochodów i dlatego Paula zauważyła jego 
obecność. 
     - To dziwne - zauważył Vitorelli - ale ten żołnierz w 
niebieskim Citroenie cały czas jedzie za nimi. Ciekawe, kto to 
taki? 
     - Pewnie tylna straż Tweeda w przebraniu. 
     - Może masz rację - zgodził się Vitorelli. 
     - Francja to piękny kraj - stwierdził Tweed. - Nawiasem 
mówiąc, zadzwoniłem do Loriota w Paryżu. Bardzo się 
zainteresował, gdy wymieniłem nazwisko Monceau. Być może przyleci 
się z nami zobaczyć. Zapewniłby nam potężne zaplecze. 
     - Czemu właściwie jedziemy do tego opuszczonego zakątka 
świata? - spytał. 
     Newman. 
     - Przekonasz się, że szeroko rozreklamowałem nasz wyjazd. 
     Zrezygnowałem jedynie z wykupienia reklamy w telewizji. Chcę 
odciągnąć wroga od tak niebezpiecznych miejsc jak duże miasta, o 
czym już wspominałem, o ile mnie pamięć nie myli. Tu na pewno ich 
zauważymy. To o wiele bardziej niebezpieczne pole bitwy - ale dla 
przeciwnika. Musimy go zniszczyć najszybciej jak się da. 
     Czuję, że zostało nam niewiele czasu. 
     - Ten śmigłowiec wciąż leci nad nami - powiedziała Paula. 
     - To dobrze. To może znaczyć... 
     Nie dokończył, gdyż Christopher zwolnił i zamachał do nich 
ręką przez otwarte okno. Paula dała ten sam znak Butlerowi i 
Nieldowi. 
     - Chyba dojeżdżamy do "Chateau d'Avignon" - oznajmiła. 
     Minutę później przejechali wolno obok wjazdu do zamku o 
niesamowitej liczbie wieżyczek. Budynek był brzydki, wyglądał na 
stary i zniszczony, a większość kamiennych ścian porastały 
pnącza, które skojarzyły się Pauli z mackami zielonej i 
ośmiornicy. Przy otwartej bramie zobaczyła strażnika w mundurze. 
     W tylnym lusterku zauważyła, że samochód Butlera i Nielda 
skręca i hamuje. i. Ciekawe, jakie tu ich spotka przyjęcie, 
pomyślała. Co za osobliwe miejsce. 
     
     Rozdział 24 
     
     Kilka kilometrów dalej Christopher znów machnął ręką przez 
okno. 
     Paula zwolniła i, idąc w ślady Porsche, zjechała z drogi na 
lewo. 
     Hotel "Chateau des Avenieres" nie był ogrodzony i stał w 
niewielkiej odległości od drogi. 
     Paula gwizdnęła, parkując samochód. 
     - Co za uderzająca różnica. Jaki piękny. Tak właśnie 
wyobrażałam sobie najprawdziwszy francuski pałac. 
     Tweed wysiadł z walizką, Christopher zamykał Porsche. Nie 
zauważyli umundurowanych strażników. Natomiast gdy Tweed wszedł 
po schodach, w drzwiach przywitała go atrakcyjna kobieta. 
     - Pan Tweed? - spytała perfekcyjnym angielskim. - Witam w 
"Chateau des Avenieres". Zawsze z przyjemnością widzimy nowych 
gości. Portier weźmie pańska walizkę. 
     Równie ciepło przywitała pozostałych i zaprosiła ich do 
środka. Tweed natychmiast poczuł się jak w domu. Zaczął się 
rozglądać po imponującym wystroju wnętrza. Było bogate, ale w 
dobrym guście. Portierzy zabrali ich walizki, natomiast kobieta 
zaproponowała: 
     - Wiem, że droga z Zurychu była długa i męcząca. Zapraszam 
na kieliszek szampana na tarasie. 
     - Świetny pomysł! - krzyknął Christopher, który właśnie 
wszedł. 
     Minęli duże pomieszczenie o stonowanym luksusowym wystroju. 
Za drzwiami znajdował się obszerny taras, gdzie goście pili 
drinki przy stolikach. Tweed wybrał osobny stolik na brzegu 
tarasu. Przysunął krzesło dla Pauli, usiadł i zaczął podziwiać 
krajobraz. 
     - Nigdy niczego takiego nie widziałem - powiedział. 
     Poniżej był jeszcze większy taras z owalnym basenem. Pod nim 
rozciągały się pofalowane pola. Ale jego zafascynował odległy 
widok. Połyskliwe światło wieczoru wydobywało z mroku łańcuchy 
górskie. Daleko po prawej w zachodzącym słońcu błyszczała 
błękitna tafla. Christopher pokazał ręką w tamtym kierunku. 
     - To jezioro Annecy. Możecie zobaczyć kawałek starego 
miasta. 
     - To prawdziwy raj - powiedział Tweed. - Mógłbym tu spędzić 
urlop. 
     Paula wbiła w niego wzrok, sącząc swojego szampana. Nigdy 
wcześniej nie słyszała, żeby Tweed pragnął wakacji. To miejsce 
miało magiczną atmosferę. 
     Jakby z obrazu Turnera. 
     Przyjazd do "Chateau d'Avignon" okazał się zupełnie nowym 
doświadczeniem. 
     Butler ubrany, za namową Tweeda, w dobrze skrojony lniany 
garnitur został zatrzymany przez strażnika w mundurze. 
     - Nie może pan wejść tutaj, jeśli nie ma pan rezerwacji. 
     Strażnik miał metr dziewięćdziesiąt wzrostu i potężną budowę 
oraz angielski akcent, który skojarzył się Butlerowi z nieco 
mniej reprezentacyjnymi ulicami londyńskiego East Endu. Miał 
skórzany pas, a przy nim kaburę, z której wystawała rękojeść 
rewolweru. 
     - Naprawdę? - Butler zatrzymał się, patrząc na strażnika. - 
To tak cię nauczyli witać gości, którzy mają rezerwacje? 
     - Nazwiska? 
     - Chciałeś, oczywiście, powiedzieć - wtrącił Nield - "Czy 
mógłbym spytać o nazwiska panów?" - Jeśli macie rezerwacje, to 
wszystko w porządku. 
     - Co to ma być? - ciągnął Nield. - Hotel czy więzienie San 
Quentin? 
     Po co ci ten rewolwer? 
     - To odludzie - poinformował go strażnik. 
     - Zauważyłem - powiedział Butler. - Nield i Butler. Pokoje 
zarezerwowano z Zurychu. Tylko na jednej nodze. Biegnij i 
sprawdź. Wejdziemy z tobą. 
     - A ty poniesiesz nam bagaże - nucił Nield. 
     Z ociąganiem strażnik wziął w swoje bokserskie ręce ich 
walizki. 
     Podeszli do recepcji. Za ladą, podejrzliwie spojrzał na nich 
mężczyzna o lisiej twarzy. 
     - Nield i Butler - oznajmił strażnik, którego w myślach 
nazwali Big Benem, ze względu na posturę przypominającą słynną 
londyńską wieżę. - Mówią, że mają rezerwacje. Z Zurychu. 
     - Zgadza się. - Lis stał się uniżony i cały rozpływał się w 
uśmiechach, podając im księgę hotelową, żeby się wpisali. - 
Witamy w najlepszym hotelu we Francji - powiedział. 
     - Niech niebiosa mają Francję w opiece - mruknął Butler. 
     Nabazgrał nieczytelnie swoje imię i wpisał resztę 
potrzebnych informacji. Nield zrobił to samo, po czym pchnął 
książkę z powrotem po ladzie. 
     Lis mówił dobrze po angielsku, ale z francuskim akcentem. 
Zdjął klucze z tablicy za plecami i znów się uśmiechnął. 
     Dostali pokoje z widokiem na drogę, którą przyjechali. Nie 
przyszło im do głowy poprosić o pokoje z widokiem rozciągającym 
się po drugiej stronie. 
     Po kąpieli spotkali się w mrocznym korytarzu i zeszli na dół 
w poszukiwaniu jedzenia. 
     W restauracji było niewielu gości. Kierownik sali spojrzał 
na nich lekceważąco, po czym wprowadził ich do środka i wskazał 
stolik za kolumną. 
     - Usiądziemy tam. 
     - Obawiam się, że tamten stolik jest zarezerwowany. 
     - Oczywiście. Dla nas. 
     Butler, a za nim Nield pomaszerowali do stolika ustawionego 
przy oknie i usiedli. Kelner pobiegł za nimi. Najwyraźniej, nie 
był zadowolony. 
     - Ludzie, którzy zarezerwowali ten stolik, będą protestować. 
     - Jesteś z Birmingham, co? - powiedział Butler. - Przynieś 
nam listę win i dwie butelki wody mineralnej. Gazowanej - liczymy 
na sprawną obsługę. 
     - Nasza obsługa zawsze jest sprawna. 
     - Udowodnij to. 
     Po odejściu kelnera Butler rozejrzał się po niemal pustej 
restauracji. Większość gości wyglądała na Francuzów. Przy stoliku 
w rogu siedziała bardzo atrakcyjna kobieta o kasztanowych 
włosach. Spotkali się spojrzeniami, po czym odwróciła się. Wolno 
piła kawę. Przyszło jej do głowy, że ten dobrze zbudowany 
mężczyzna może być bogatym przemysłowcem. 
     - Nie patrz teraz - szepnął Butler do Nielda. - Laleczka 
przy stoliku w rogu, po przeciwległej stronie restauracji - to 
Tina Langley. 
     - Wiem - odpowiedział Nield. - Przyjrzałem się jej 
fotografii. 
     Chyba trafiliśmy pod właściwy adres. 
     Kierowca niebieskiego Citroena przybliżył się do "konwoju" 
Tweeda, akurat w momencie, kiedy Butler i Nield zaparkowali przed 
"Chateau d'Avignon". Pojechał dalej i zobaczył, że samochód 
Tweeda skręca do "Chateau des Avenieres". 
     Przejechał obok w momencie, gdy Tweeda witała na schodach 
gospodyni zamku. 
     Po jakimś czasie zawrócił. Sprawdził we wstecznym lusterku, 
czy ktoś za nim jedzie. Droga była pusta. Skręcił w prawo i 
wjechał w gęsty las. 
     Zaparkował samochód na opustoszałej polanie i wysiadł. 
Nasłuchiwał przez parę minut, ale nie słychać było nic, nawet 
śpiewu ptaków. W ciągu paru minut rozstawił namiot. Wyjął rację 
żywnościową armii szwajcarskiej i zaczął jeść. 
     Po obiedzie, który zaskoczył ich wysokim kunsztem 
kulinarnym, Butler zaproponował, żeby Nield zaszedł do niego na 
chwilę. Ich pokoje na pierwszym piętrze były niedaleko od siebie. 
     - Chcę ci coś pokazać. Swego czasu obrabowywałeś domy, 
zakradając się przez okna, prawda? 
     - Nic takiego nie robiłem i dobrze o tym wiesz. 
     - Zawsze jest pierwszy raz. 
     Butler otworzył drzwi, rozejrzał się po pustym korytarzu, 
włożył klucz do zamka od wewnątrz i wszedł, nie zapalając 
światła. Zaciekawiony Nield ruszył w jego ślady. Butler zamknął 
drzwi na klucz i zasuwkę. 
     - Doskonale - wyszeptał Butler. - Światło księżyca 
wystarczy. Chodź za mną Po drodze nie ma żadnych mebli. Mam 
nadzieję, że wziąłeś ze sobą pistolet? 
     - Oczywiście. 
     Butler odciągnął zasłonę i pokój zalała księżycowa poświata. 
Gdy ich oczy przyzwyczaiły się do ciemności, Nield przekonał się, 
że pokój jest bardzo duży i ma ogromne łoże. Był większy niż jego 
pokój. 
     - W tym budynku dzieje się coś dziwnego - wyszeptał Butler. 
     - Też odniosłem podobne wrażenie. 
     Gdy podeszli do okna, Butler bezszelestnie otworzył jedną 
część i wyjrzał na zewnątrz. Ani śladu strażnika. Brama była 
zamknięta. Butler pociągnął Nielda za ramię, by i on wyjrzał. 
Butler schylił się i wyjął dwie pary mocnych rękawiczek spod 
zasłonki, opadającej aż na podłogę, gdzie je ukrył. Jedną parę 
podał Nieldowi, ten je założył, wciąż nie wiedząc, co zamierza 
jego partner. 
     - Wyglądałem stąd w ciągu dnia - wyszeptał Butler. - A 
wiesz, że niewiele uchodzi mojej uwadze. 
     - W większości przypadków. 
     - Ten pokój znajduje się pod jedną z wieżyczek od frontu. 
Zobacz, co jest pod spodem. 
     Butler wychylił się i dłonią w rękawiczce odsunął pnącze ze 
ściany. Po swojej stronie Nield zobaczył gruby kabel idący w górę 
w stronę wieżyczki. 
     Znał się na tyle na łączności, że rozpoznał, iż jest to 
kabel światłowodowy. 
     - Co oni tam mają nad nami? - wyszeptał Butler. 
     - To może być nowoczesne centrum łączności. Po co hotelowi 
takie centrum? 
     - Chcę się tam wspiąć i rzucić na to okiem. Wypróbowałem 
pnącza. Są grube i mocne jak liny. Będziemy musieli zdjąć buty. 
Mogę ci dać zapasową parę skarpetek. 
     Okazało się, że mimo iż Nield miał mniejsze stopy, dodatkowa 
para skarpetek dobrze się trzymała. Sprawdził, czy jego Walther 
bezpiecznie siedzi w kaburze na biodrze i usiadł okrakiem na 
parapecie. 
     Butler już wspinał się po pnączach, szybko i pewnie. Przed 
każdym kolejnym posunięciem w górę sprawdzał wytrzymałość pnącza. 
Nield spojrzał w dół, upewnił się, że nie ma tam nikogo i też 
zaczął się wspinać. 
     Podczas szkolenia w Surrey trenowali wspinaczkę po ścianach 
z użyciem lin. 
     To wyglądało podobnie - tyle że gdyby Big Ben wyszedł na 
dwór i spojrzał w górę, niewątpliwie potraktowałby ich jako 
tarcze strzelnicze. 
     Temu wielkiemu facetowi z pewnością sprawiłoby to wielką 
przyjemność. 
     Gdy Butler dotarł do drugiego piętra, ominął zaciemnione 
okno i kontynuował wspinaczkę. Dzięki skarpetkom stopy dobrze 
trzymały się ściany. Na drugim piętrze Butler znów musiał obejść 
ciemne okno. Na trzecim piętrze wykonał podobny manewr. Potem, 
blisko wieżyczki, w oknie której paliło się słabe światło, 
poczuł, jak Nield delikatnie ciągnie go za kostkę. 
     Spojrzał w dół i zamarł. 
     Zobaczył Big Bena, który rozglądał się po podjeździe. 
     Butler przylgnął mocniej do ściany i nie ruszał się. Nield 
nie miał odwagi sięgnąć po swojego Walthera. Najlżejszy ruch 
mógłby przyciągnąć uwagę strażnika. Obserwując, jak chwiejnym 
krokiem kieruje się w stronę bramy, Nield zorientował się, że 
musi być pijany. Jego przypuszczenia potwierdziły się, gdy Big 
Ben zatrzymał się i pociągnął łyk wina z butelki, którą trzymał w 
dłoni. 
     Gdy dotarł do bramy, sprawdził, czy jest zamknięta. 
Niebezpiecznie zrobi się, gdy będzie wracał, wtedy może spojrzeć 
do góry. Fakt, iż jest pijany, niewiele ułatwia, pomyślał Nield. 
Zaraz zawołałby pozostałych strażników. 
     Potykając się, potężny mężczyzna odszedł od bramy i powlókł 
się z powrotem do wejścia. Nield usłyszał odgłos zamykanych drzwi 
i odetchnął z ulgą. 
     Spojrzał na Butlera, który uniósł kciuk do góry. Butler 
wznowił wspinaczkę. 
     Poczekał na Nielda przy otwartym oknie wieżyczki. Jego 
partner zajął miejsce po przeciwnej stronie. Nield zakładał, że 
okna są otwarte z powodu upału, który dokuczał nawet na tej 
wysokości. Ziemia oddawała ciepło, które nagromadziła w ciągu 
dnia. Zajrzał przez okno do środka. 
     Kabel światłowodowy znikał w jasno oświetlonym wnętrzu 
pokoju o sześciokątnym kształcie. Usłyszał cichy warkot, spojrzał 
do góry i zobaczył automatycznie rozkładającą się antenę. Antena 
wyglądała na bardzo skomplikowane urządzenie, pokryte pajęczyną 
kabli. Wyłoniła się ze szczytu wieżyczki. 
     W pokoju tyłem do okna siedział Lis przed dużym nadajnikiem. 
Na uszach miał słuchawki i mówił do mikrofonu po angielsku. 
     - Dwóch potencjalnych intruzów. Harry Butler i Pete Nield. 
     Rezerwację otrzymaliśmy z hotelu "Baur au Lac" w Zurychu. 
Proszę o potwierdzenie, czy mamy podejmować jakiekolwiek 
działania. Tak, możemy ich się pozbyć bez problemu. 
     Dostanę potwierdzenie po sprawdzeniu tożsamości? Czekam na 
potwierdzenie... 
     Nield dał znak Butlerowi, żeby zaczął schodzić. W powrotnej 
drodze zachowywali się jeszcze ostrożniej, obawiali się, żeby Lis 
nie poczuł potrzeby zaczerpnięcia świeżego powietrza i nie 
wyjrzał przez okno. Obaj mężczyźni musieli walczyć z chęcią jak 
najszybszego powrotu do bezpiecznego pokoju Butlera. Już 
znajdowali się w pobliżu otwartego okna, kiedy kawałek pnącza, 
którego trzymał się Butler, oderwał się od ściany. 
     Nield patrzył z biciem serca, jak Butler z niezmąconym 
spokojem wypuścił z ręki urwane pnącze i złapał inne. Potem 
zaczepił urwane pnącze za inne rośliny, żeby nikt nie zauważył, 
iż ktoś wspinał się do wieżyczki. 
     Gdy spojrzał w górę tuż przed wejściem do pokoju, wieżyczka 
skojarzyła mu się ze złą czarownicą w spiczastym kapeluszu. Za 
nim wszedł Nield, czując ulgę, gdy dotknął stopami podłogi. 
Butler zamknął okno, zaciągnął zasłony i zapalił światło. Żaden z 
mężczyzn nie odezwał się, dopóki nie zmyli potu z rąk, twarzy i 
karków. Po wyjściu z łazienki Butler otworzył butelkę szampana. 
     - To było coś - zauważył. 
     - Czego się nie robi dla Anglii - odparł Nield. - "Chateau 
d'Avignon" to coś więcej niż hotel. Musimy jak najszybciej 
powiadomić Tweeda o tym pomieszczeniu łącznościowym. 
     - Dziś wieczorem nie możemy. Brama jest zamknięta. Jeśli 
poprosimy o jej otwarcie, wzbudzimy podejrzenia, A zatem napijmy 
się. Na zdrowie! 
     Nield nie przestawał się martwić. Butler przeciwnie, 
pogodził się z faktem, że muszą czekać. 
     Setki kilometrów dalej na wschód, z dachu tajemniczego domu 
w Słowacji podniosła się identyczna antena. To Hassan odebrał 
informację nadawaną przez Lisa. Łączność przysparzała mu 
zmartwień. "Chateau d'Avignon" stanowił jeden z trzech kluczowych 
punktów przekazu informacji przez Europę, a potem jeszcze dalej 
na wschód do Przywódcy. Hassan siedział w swoim biurze, z 
zasłoniętymi oknami - na dworze panowały ciemności, gdyż księżyca 
zupełnie nie było widać zza ciężkich chmur. 
     Wciąż zastanawiał się nad otrzymaną wiadomością, kiedy 
zadzwonił telefon. 
     - Kto mówi? - warknął do słuchawki. 
     - Wiesz, kto mówi - odezwał się Anglik. 
     - Dobrze, że dzwonisz. Ludzie z "Chateau d'Avignon" 
poinformowali mnie o intruzach, - Jak brzmiała wiadomość? 
     - Dwóch potencjalnych intruzów. 
     - Potencjalnych! Wydają się absurdalnie przewrażliwieni. 
Mają przecież przyjmować tam gości, jak w zwykłym hotelu. 
     - To prawda... 
     - Sam wydajesz się bezpodstawnie zdenerwowany. Czy są jakieś 
nowiny na temat wyeliminowania Tweeda albo Kanea? A najlepiej 
obydwu. 
     - Na razie nie. 
     - Obudź się, na litość boską To nasz priorytet. Przymierze 
Sióstr powinno było do tej pory odnaleźć cele. Czas ucieka! 
     W słuchawce zaległa cisza: Anglik znów trzasnął słuchawką. 
Hassan zaklął i ze złości. 
     Tina Langley czuła się sfrustrowana. Dobrze zbudowany 
mężczyzna, z którym wymieniła spojrzenia, wyszedł z restauracji 
ze swoim towarzyszem. 
     Wiedziała, że zwróciła na siebie jego uwagę, ale Butler 
zareagował tak szybko, że pozwolił jej się domyślić, iż została 
rozpoznana. Kosztowny garnitur i wystawny posiłek jaki zamówił, 
mówiły jej ponad wszelką wątpliwość, że jest bogaty. W tej 
kwestii intuicja rzadko ją zawodziła. 
     Postanowiła, że wypije kawę w barze hotelowym. W drzwiach 
rozejrzała się. 
     Ani śladu tego mężczyzny. Francuska para spojrzała na nią 
zapraszająco. Modnie ubrana kobieta odezwała się do niej po 
angielsku. 
     - Przepraszam, czy pani jest sama? 
     - Już nie. - Mąż z uśmiechem poklepał ją po ręku. - Byłoby 
nam miło, gdyby się pani przyłączyła. Lubimy Anglię. Sam 
spędziłem dwa lata w Londynie. 
     - To miło z państwa strony. Czuję się nieco samotna. 
     Usiadła na krześle, które przysunął jej Francuz. Głównym 
powodem przyjęcia zaproszenia była wielkość brylantu w 
zaręczynowym pierścionku na palcu kobiety. Francuz był 
przystojny, po trzydziestce, ubrany w garnitur od Armaniego. 
     Tu zdecydowanie czuło się pieniądze. 
     Nie przejmowała się zupełnie faktem, że mogłaby uwieść 
żonatego mężczyznę. 
     Mężczyźni lubią odmianę. Może nawet udałoby się go 
zaszantażować, gdyby go uwiodła. Gdy podano kawę, zaczęli 
rozmawiać. 
     - Nazywam się Louis Marin - przedstawił się mężczyzna. - A 
to moja żona, Yvette. 
     - Jestem Lisa Vane. Miło mi. Często zatrzymują się państwo w 
tym hotelu? 
     - A pani? - Marin zniżył głos. - To nasz pierwszy pobyt. 
     - Mój też - odparła z uwodzicielskim uśmiechem. 
     - Zna pani właścicieli? - spytała Yvette. 
     - Nie. Nikogo tu nie znam. 
     - Źle zrobiliśmy - wyjaśniła Yvette. - Obsługa tego hotelu 
nie spełnia standardów pięciogwiazdkowego hotelu. Przepraszam, że 
tak mówię, ale niektórzy z tych Anglików to bardzo nieciekawe 
typki. Mamy porównanie, bo nieraz zatrzymywaliśmy się w bardzo 
przyjemnych hotelach w Wielkiej Brytanii. 
     - Co to znaczy, że źle państwo zrobili? - spytała Tina. 
     - Źle wybraliśmy miejsce. Po przyjeździe zadzwoniliśmy do 
przyjaciół w Paryżu i od nich dowiedzieliśmy się, że powinniśmy 
byli zatrzymać się w hotelu "Chateau des Avenieres". 
     
     , 
     
     
     - To trzy kilometry dalej tą samą drogą - wtrącił jej mąż, 
nie mogąc oderwać oczu od nóg Tiny. Poklepała go w kolano. Zaczął 
pośpiesznie pić kawę. 
     - Gdy wyjedzie pani z tego hotelu - ciągnęła Yvette - musi 
pani skręcić w lewo. Nasi przyjaciele mówili, że z "Chateau des 
Avenieres" są lepsze widoki, mają tam lepsze jedzenie i wspaniałą 
obsługę. Prowadzi je jakieś miłe małżeństwo, najwyraźniej robią 
to profesjonalnie. 
     - Zamierzacie się tam przenieść? 
     Tina próbowała złapać wzrok Marina, ale on na wszelki 
wypadek wpatrywał się w drugi koniec sali. Śmiertelnie boi się 
żony, pomyślała Tina pogardliwie. 
     Gdyby znaleźli się gdzieś sam na sam, była pewna, że 
zachowywałby się swobodniej. Szczególnie w sypialni. 
     Gawędziła z nimi jeszcze jakiś czas, potem udała, że jest 
śpiąca. 
     Spojrzała na zegarek. 
     - Miło mi się z państwem rozmawiało. - Wysiliła się na 
uśmiech pod adresem Yvette. - Proszę mi wybaczyć, ale to był 
długi dzień... 
     W swoim pokoju od razu zabrała się do pracy. Członkinie 
Przymierza Sióstr zazwyczaj otrzymywały szczegółowe dane na temat 
celu. Wyszkolono je również tak, by w razie potrzeby, same ten 
cel mogły zlokalizować. Tina kupiła przewodnik po Genewie, w 
którym opisane były także najlepsze hotele w mieście. 
     Zaczęła dzwonić po kolei do każdego z nich. Metoda, jaką się 
posługiwała, za każdym razem była taka sama. 
     - W Londynie zaszły nieprzewidziane okoliczności. Pan Tweed 
na pewno chciałby się o nich jak najszybciej dowiedzieć. To 
bardzo ważne... 
     W każdym przypadku informowano ją, że nikt o takim nazwisku 
u nich się nie zatrzymał. 
     Siedziała przy toaletce i czesała kasztanowe włosy. 
Poprzednio w takiej sytuacji naszło ją olśnienie. Nagle 
przypomniała sobie rozmowę z francuskim małżeństwem. 
     Sięgnęła po książkę telefoniczną z numerami we Francji i 
zadzwoniła do "Chateau des Avenieres". I tym razem podała tę samą 
wersję. Zacisnęła usta, gdy nocny portier odpowiedział: 
     - Myślę, że wciąż jest w barze. Zaraz go zawołam... Halo! 
Halo! 
     Połączenie zostało przerwane. Tina uśmiechnęła się 
nieprzyjemnie. To była jedna szansa na milion. Tweed, jej główny 
cel znajdował się zaledwie kilka kilometrów od niej. Hassan podał 
jej jego dokładny rysopis. 
     
     Rozdział 25 
     
     Po zjedzeniu posiłku przed namiotem szwajcarski żołnierz 
zaczął ćwiczyć ze swoim karabinem Armalite. Celował z broni 
wyposażonej w celownik optyczny w ptaka, siedzącego nieruchomo 
wysoko na drzewie. W krzyżu celownika ptak był tak blisko, że 
widział jego oczy. Broń nie była naładowana, więc kiedy nacisnął 
spust, słychać było jedynie ciche szczęknięcie metalu. 
     Ptak odleciał spłoszony. Żołnierz uśmiechał się i dalej 
ćwiczył z innymi celami: z liściem na czubku wysokiego drzewa, z 
uschniętą szyszką na sośnie, małą skałką, którą widział w oddali 
w blasku księżyca. 
     Gdy skończył, zadowolony, że nie wyszedł z wprawy, wrócił tą 
samą ścieżką, skręcił w lewo i ruszył opustoszałą drogą. Ponieważ 
trudno byłoby zamaskować Armalite, ukrył go pod kupą liści i 
gałęzi. 
     Znalazł się blisko wejścia do "Chateau des Avenieres", gdy 
usłyszał nadjeżdżający z przeciwka samochód. Zanim zdążył 
zareagować, przednie światła wyłoniły się zza zakrętu i 
oświetliły go. Zaprzestał szybkiego marszu i zmienił krok na 
spacerowy, jakby odbywał wieczorną przechadzkę. 
     Gdy reszta drużyny rozeszła się po pokojach w "Chateau des 
Avenieres", Marler, któremu wystarczyły cztery godziny snu, 
postanowił, że wróci do "Chateau d'Avignon" i spróbuje nawiązać 
kontakt z Butlerem i Nieldem. 
     Jechał z rozsądną prędkością i kiedy wyjechał zza zakrętu, 
nagle jego światła przednie wyłoniły z mroku żołnierza, który 
szedł w jego kierunku po przeciwnej stronie drogi. Wolno 
przejechał koło niego, starając się sobie przypomnieć, gdzie go 
już widział. 
     Wtedy sobie przypomniał. Gdy szli długim peronem po 
przyjeździe do Genewy, na sąsiednim peronie czekał żołnierz z 
plecakiem. Może to przypadek, ale Marler przypomniał sobie, że 
Tweed nie wierzył w istnienie przypadku. 
     Jechał wolno, kiedy spontanicznie podjął decyzję. We 
wstecznym lusterku zobaczył, jak cień żołnierza znika za rogiem. 
     Marler wyciągnął Walthera z kabury na biodrze, położył go na 
siedzeniu obok i płynnie zawrócił. Wolno zaczął jechać z 
powrotem. 
     - Chyba sobie pogadamy, stary - powiedział do siebie. 
     Kwestia językowa nie martwiła Marlera. Mówił po francusku na 
tyle płynnie, że mógł się podawać za Francuza. Prowadził jedną 
ręką, podczas gdy drugą trzymał przy boku Walthera. Za zakrętem 
zaczynał się szeroki odcinek drogi. 
     Marler włączył wszystkie światła. Droga była pusta. Ani 
śladu samotnego żołnierza. Dziwne. 
     Przypomniała mu się technika, jaką posługiwała się brytyjska 
armia, testując umiejętność żołnierza do przeżycia w pojedynkę. 
Porzucało się go na jakimś pustkowiu, żeby sprawdzić, czy 
odnajdzie drogę do ustalonego wcześniej celu. 
     Być może armia szwajcarska posługiwała się podobną metodą - 
tym razem pozostawiając go samemu sobie we Francji. 
     Marler zauważył kilka ścieżek prowadzących w leśną gęstwinę. 
Żołnierz posłużył się pewnie którąś z nich, żeby przeciąć drogę 
na skróty. Znów zawrócił i ruszył do "Chateau d'Avignon". 
     Jechał dość wolno, z przygaszonymi światłami. Wysoka 
drewniana brama była zamknięta, broniąc wstępu. Dziwne, pomyślał. 
Ponieważ nie miał jak skontaktować się z Nieldem i Butlerem, 
wrócił tą samą drogą, którą przyjechał, i wjechał przez otwartą 
bramę do "Chateau des Avenieres". 
     Tuż za zakrętem żołnierz skręcił w jedną ze ścieżek 
prowadzących w głąb lasu. Schował się za grubym pniem drzewa i 
czekał. Niebawem usłyszał i zobaczył samochód wracający tą samą 
drogą, którą tu przyjechał. 
     Nie wiedział, co o tym myśleć. Czy ludzie z samochodu go 
szukali? 
     Raczej nie. Czekał dalej. Gdy samochód znów zawrócił, 
pomyślał, że zna odpowiedź. 
     Oślepiony blaskiem reflektorów nie był w stanie zobaczyć, 
kto znajduje się w środku. 
     Gdy zobaczył światła, domyślił się, że dotarł do "Chateau 
des Avenieres", gdzie Tweed nocował w towarzystwie swoich 
ochroniarzy. Uważnie obejrzał drzewa rosnące przed wejściem do 
hotelu. Przy brzegu drogi znalazł pokaźną jodłę. 
     Zaczął się wspinać po gałęziach. 
     Nie musiał wchodzić wysoko, żeby znaleźć odpowiednie 
miejsce. Usiadł okrakiem na grubej gałęzi, opierając się plecami 
o pień. Doskonale widział z tej pozycji wejście do hotelu. 
Podniósł dłonie, jakby trzymał Armalite. 
     Stąd zabije Tweeda, gdy ten wyjedzie swoim samochodem z 
podjazdu. 
     Pod spodem rosły gęste zarośla, dżungla paproci i krzewów, 
które zapewnią mu doskonałą drogę ucieczki. Gdyby ktoś za nim 
pobiegł, bez trudu zwabi go w zasadzkę. Szybko i zręcznie zszedł 
z drzewa i rozpoczął wędrówkę powrotną do namiotu. Gdy dotarł na 
miejsce, załadował Armalite i poszedł spać. 
     Vitorelli z pokładu helikoptera widział, jak przed zachodem 
słońca konwój Tweeda wjechał do zamku. Uśmiechnął się. Wydał 
Mario nowe polecenia, obserwując przez lornetkę, jak Tweed 
wchodzi do hotelu. 
     - Skoro już wiemy, gdzie jest, możemy wrócić na lotnisko 
genewskie. 
     Rano wynajmiemy samochód i wjedziemy na górę Saleve, żebym 
mógł zamienić słówko z moim przyjacielem. 
     - Dlaczego tak robimy? 
     - Znając Tweeda, podejrzewam go o jakieś szatańskie 
posunięcie. 
     Jego wyjazd z Zurychu był tak ostentacyjny. Podejrzewam, że 
wie, gdzie ukrywa się Tina Langley. Założę się, że planuje 
wywabić Przymierze Sióstr z kryjówki. 
     - Powiedział ci, że jest ich kilka. 
     - Jesteśmy jeden krok przed Tweedem - powiedział Vitorelli z 
ponurym uśmiechem. - Wiemy, że mają bazę w tym dziwnym długim 
domu na Słowacji. 
     - Skąd wiesz, że Tina Langley nie ukrywa się tam? 
     - Ponieważ sam widziałeś ją w Genewie. Potem oszukała cię, 
że wsiada do pociągu. Co oznacza, że nie chce opuszczać Genewy. 
Dlaczego? 
     Ponieważ stąd jest zaledwie pół godziny drogi do tego hotelu 
- zamku we Francji. 
     I być może istnieje jeszcze jeden powód. 
     - Jaki? - spytał Mario, pilotując helikopter nad szczytem 
Saleve i kierując się na lotnisko w Genewie. 
     - Tweed to jej następny cel. 
     W holu "Chateau des Avenieres" Tweed wraz z Paulą i Newmanem 
popijali kawę. 
     - Co się dzieje z Marlerem? Wymknął się bez słowa - zapytała 
z nutką niepokoju Paula. 
     - Nie martwiłbym się o niego. Potrafi o siebie zadbać. 
Sprawdza otoczenie na wypadek, gdyby miało tu dojść do 
strzelaniny. 
     - Więc znów zachowujesz się jak przynęta - zdenerwowała się 
Paula. 
     - Powiedzmy, że jestem magnesem, który przyciągnie opiłki 
żelaza, czyli naszego wroga, w odosobnione miejsce, gdzie 
unikniemy niepotrzebnych ofiar. 
     W holu oprócz nich nie było nikogo, więc rozmawiali 
swobodnie. 
     Tweed przerwał, gdy podszedł do nich portier i odezwał się 
przyciszonym głosem: 
     - Przepraszam, panie Tweed, ale odebrałem właśnie dziwny 
telefon. 
     Jakaś pani twierdziła, że w Londynie zaszły nagłe wypadki, a 
potem się rozłączyła i więcej już nie zadzwoniła. Pytała 
konkretnie o pana. 
     - Kiedy to miało miejsce? 
     - Parę minut temu. Czekałem, czy nie zadzwoni ponownie, 
zanim przekazałem panu tę wiadomość. 
     - W jakim języku mówiła? 
     - Po angielsku. 
     - Czy wyczuł pan chociaż lekki obcy akcent? 
     - Nie, proszę pana. 
     - Dziękuję. 
     Tweed poczekał, aż portier się oddali. - Oczywiście, to była 
Tina Langley. 
     - Skąd o tym wiesz? - spytał Newman. 
     - Ponieważ - zaczął ponuro Tweed - u Karin Berg zawsze da 
się wychwycić lekki akcent. Tym bardziej u Simone Carnot. 
     - Jesteś kaczką, która czeka na myśliwego - gorączkowała się 
Paula. 
     - Mój plan się powiódł - odparł z uśmiechem Tweed. - 
Przymierze Sióstr wychodzi z podziemia. Prosto w zastawioną 
przeze mnie pułapkę. 
     Możemy wykorzystać ich własne metody przeciwko nim, Paulo. 
Czy mogłabyś zdobyć telefony najlepszych hoteli w Genewie? 
     - Oczywiście. 
     - Więc zadzwoń do recepcji każdego z nich. Powiedz im, że 
natychmiast musisz rozmawiać z Karin Berg lub Simone Carnot, 
ponieważ w Sztokholmie wydarzyło się coś niespodziewanego, sprawa 
życia i śmierci. Przy odrobinie szczęścia, recepcjonista zdradzi, 
że któraś z nich zatrzymała się w hotelu. Wtedy się rozłącz. 
     - Dobrze. Chciałam poruszyć jeszcze jedną sprawę. Gdy 
jechaliśmy przez Saleve słyszałam nad nami helikopter. Myślę, że 
nas śledził. 
     - A na pokładzie znajdował się bez wątpienia mój stary 
znajomy od ciemnych sprawek, Emilio Vitorelli. Liczy, że 
doprowadzę go do Tiny Langley. Jest zdecydowany zabić ją za 
wszelką cenę. 
     - Tak, ale kiedy wieziono mnie do bazy Przymierza Sióstr na 
Słowacji, zapomniałam powiedzieć, że też na horyzoncie pojawił 
się helikopter. 
     Może to zbieg okoliczności... 
     - Wiesz, że nie wierzę w zbiegi okoliczności. - Tweed 
zastanawiał się przez chwilę. - Zastanawiam się, jak odnaleźli to 
miejsce? Czy możesz wykonać te telefony przed pójściem do łóżka? 
     - Zaraz pójdę do pokoju i zajmę się tym. 
     - Poczekamy i zobaczymy, czy ci się poszczęści... 
     Po pierwszorzędnym obiedzie z Tweedem i resztą towarzystwa, 
Christopher podziękował za kawę. 
     - Muszę uciąć sobie małą drzemkę dla urody - powiedział 
Pauli. - Inaczej wszystkie piękne kobiety przestaną zwracać na 
mnie uwagę. 
     - Szczerze w to wątpię - powiedziała rozbawiona Paula. 
     - Christopher nie wyglądał na zmęczonego - zauważyła, gdy 
usiedli już w holu. 
     - Bo nie jest - odparł Tweed. - Poszedł popracować. Podobnie 
jak mnie, jemu też najlepiej pracuje się w ciągu dnia. Będzie 
udoskonalał którąś ze swoich teorii przeciwdziałania broni 
biologicznej. 
     Christopher, gdy tylko wszedł do swojego pokoju, zamknął 
drzwi na klucz i zrzucił marynarkę. Usiadł na łóżku i wykręcił 
numer do odległego miasta. 
     Osoba, z którą miał nadzieję się skontaktować, odebrała od 
razu. 
     - Tu Christopher. Potrzebne mi informacje, którymi tylko ty 
dysponujesz. 
     Usiądź wygodnie, bo to trochę potrwa... 
     Rozmowa trwała piętnaście minut. On zadawał pytania. 
Sugerował, instruował i podkreślał pilność sprawy. Z ulgą przyjął 
fakt, iż jego rozmówca się z nim zgadza. Podziękował i jeszcze 
raz podkreślił powagę sytuacji. 
     Odłożył słuchawkę i odkorkował szampana, którego wziął z 
baru w drodze do pokoju. Potem wyjął notes i zaczął robić w nim 
jakieś wyliczenia. 
     W trakcie wypowiedział na głos swoje myśli, prawie 
bezgłośnie poruszając ustami. 
     - Tweed oddałby wszystko za udział w tej rozmowie, ale 
myślę, że zrozumie. 
     Wie, że jestem samotnym strzelcem. A od tej rozmowy może 
zależeć los zachodniego świata... 
     Kiedy Paula poszła obdzwonić genewskie hotele, Tweed wstał z 
fotela. 
     - Ja też zadzwonię w parę miejsc. 
     - O tej porze? Do kogo? 
     - Najpierw do Amosa Lodgea. Poproszę go, żeby pierwszym 
rannym samolotem przyleciał do Genewy. Jeśli się zgodzi, wyślemy 
po niego samochód na lotnisko. 
     - Mówiłeś, że zadzwonisz w parę miejsc. Gdzie jeszcze? 
     - Do Williego w "Dolder Grand". Poproszę go o to samo. 
     - Nie zapominasz o Dorset, co? 
     - To byłby duży błąd. Przypomnij sobie, jak Vitorelli mówił 
mi o kurierze, który dostarcza duże sumy pieniędzy komuś w 
Dorset. 
     - Więc jesteś pewien, że pieniądze są przeznaczone dla 
Lodgea lub Williego? 
     - Jeszcze niczego nie jestem pewien. Jeśli chcesz, możesz tu 
poczekać, aż skończę dzwonić. Potem wrócę i powiem ci, jak 
obydwaj zareagowali... 
     Newman zapalił papierosa i zamówił kolejną kawę, gdy do holu 
wszedł Marler. 
     Usiadł obok Newmana i opowiedział mu o spotkaniu ze 
szwajcarskim żołnierzem i o zamkniętej na noc bramie do "Chateau 
d'Avignon". 
     - Nie podoba mi się ten szwajcarski żołnierz - powiedział 
Newman. - Jeden taki stał na sąsiednim peronie, kiedy wysiedliśmy 
z pociągu z Zurychu. 
     - Może trwają ćwiczenia szwajcarskiej armii - odpowiedział 
Marler i wyłożył swoją teorię. 
     - We Francji? To chyba niemożliwe. Francuski patrol 
policyjny zaraz by go zatrzymał. 
     - O to chodzi. To dodatkowo utrudniłoby mu zadanie. Stałby 
się o wiele bardziej czujny. Mówiłem ci: rozpłynął się w 
powietrzu, gdy zawróciłem, żeby go poszukać. 
     - Może masz rację. Nie podoba mi się jednak to "Chateau 
d'Avignon". Butler i Nield mogą być uwięzieni. 
     - Słyszałeś kiedyś, żeby komukolwiek udało się uwięzić 
Butlera i Nielda? 
     Przypomnij sobie, jak załatwili tę koparkę w Austrii przy 
słowackiej granicy. 
     A żaden z nich nie miał nawet broni. 
     - Pewnie masz rację. Ale jeśli się nie pojawią tu z rana, 
zamierzam odwiedzić ten hotel. 
     - Pojadę z tobą. Czy Tweed poszedł spać? Tak wcześnie? To 
znaczy, jak na niego. 
     Newman wyjaśnił Marlerowi, do kogo dzwoni Tweed z 
zaproszeniem do "Chateau des Avenieres". Marler zmarszczył brwi. 
     - Co on knuje? Zachowuje się jak pająk, który zwabia w 
pajęczynę muchy. 
     - Bo jest pająkiem. 
     Ledwie skończył, gdy do holu weszła energicznym krokiem 
Paula. 
     Ledwie zdążyła usiąść, kiedy przyszedł Tweed. Także usiadł, 
a Newman nalał mu świeżej kawy z dzbanka, który dopiero co 
przyniósł dla nich kelner. 
     - Panie mają pierwszeństwo - powiedział Tweed. 
     - Po wielu telefonach zadziałało. Mamy Karin Berg i Simone 
Carnot tuż - tuż, że się tak wyrażę. Berg zatrzymała się w hotelu 
"Des Bergues" z widokiem na Ren. Simone Carnot mieszka w 
"Richemond". 
     - A teraz moje nowiny. Gdy ty już poszłaś, Paulo, 
postanowiłem zadzwonić do Amosa Lodgea i Williego i poprosić ich 
o przybycie do naszego hotelu. 
     - Nie zapominasz o Dorset, co? 
     - To samo powiedział Bob. Nie, nie zapominam. Amos 
powiedział, że jest bardzo zajęty, ale złapie przedpołudniowy 
samolot do Genewy. 
     Willie bardzo przepraszał, ale nie może przyjechać, ponieważ 
ma widoki na ubicie doskonałego interesu, który może mu przynieść 
fortunę. 
     - Dwie zupełnie różne reakcje - zauważyła Paula. 
     - To bardzo znaczące. 
     Nie wyjaśnił, co uważa za tak znaczące. 
     
     Rozdział 26 
     
     Tina Langley siedziała przy toaletce w swoim pokoju w 
"Chateau d'Avignon", przyglądając się sobie w lustrach i robiąc 
makijaż. Potem zaczęła szczotkować gęste kasztanowe włosy, 
pieczołowicie układając je w loki. Blada cera kontrastowała z 
karminową szminką Uśmiechnęła się kusząco, czym oczarowywała 
wszystkich mężczyzn. Uwielbiali też zanurzać dłonie w jej 
włosach. 
     Była szczupła, ale zaokrąglona w odpowiednich miejscach. 
Buty na wysokich obcasach wepchnęła pod toaletkę. Dodawały jej 
wzrostu, ponieważ była niewysoka. 
     Bawiła się myślą o Antonie, bankierze. Już zdążyła wydać 
dwadzieścia tysięcy "pożyczonych" od niego franków. 
     Jej próżność była mile połechtana świadomością, iż dwóch 
mężczyzn połknęło jej przynętę. Była pewna, że Louis Marin, 
którego poznała wraz z żoną, był bardziej niż zainteresowany. 
Gdyby tam wróciła, Marin na pewno znalazłby jakąś wymówkę, żeby 
zostać w holu, po tym jak jego żona poszłaby do łóżka. Zawsze 
potrzebowała pieniędzy. Miała kosztowne upodobania. Nosiła 
ubrania wyłącznie od projektantów. Kiedy zadzwonił telefon, 
skrzywiła się I! I niechętnie. 
     - Wiesz, kto dzwoni - usłyszała znajomy głos Hassana. i,, - 
Zdążyłam się już przyzwyczaić. 
     - Najważniejszą sprawą jest zawarcie znajomości z Tweedem i 
Kaneem. Za obydwu dostaniesz trzysta tysięcy dolarów. Oczywiście, 
gotówką Czy odnalazłaś już któregoś z nich? 
     
     ;,, 
     
     
     - Pracuję nad tym. 
     - Pracuj intensywniej. Otrzymałaś mój prezent? 
     - Tak. Przyniesiono go, gdy byłam na kolacji. 
     - To na co czekasz? 
     Połączenie zostało przerwane. Zaklęła. Hassan był świnią bez 
obycia. 
     Jednak zgrabnie ujął to, co chciał przekazać. "Zawrzyj 
znajomość" znaczyło tyle, co "zabij". Otworzyła z klucza szafkę i 
wyjęła pudełko od Cartiera, które dostarczył jej goniec. Hassan 
szybko zareagował po ich rozmowie telefonicznej, w czasie której 
podała swój nowy adres. W pudełku były kwiaty. Pod spodem, 
zawinięty w chustkę, spoczywał załadowany Luger. 
     Otworzyła walizkę i wyjęła z niej czamy arabski strój z 
woalką. Nie lubiła f zakładać tego ubrania, ale zdawała sobie 
sprawę, że dobrze maskował jej wygląd na wypadek, gdyby ktoś 
zauważył ją wychodzącą z mieszkania po wykonaniu zadania. 
Zastanawiała się, w jaki sposób zabić Tweeda i Kanea. 
     Hassan powiedział jej podczas poprzedniej rozmowy, że ma 
konkurencję - zarówno Karin Berg, jak i Simone Carnot otrzymały 
to samo zadanie. Wściekła się, choć nie dała tego po sobie 
poznać. Hassan urządził wyścig, żeby przyśpieszyć załatwienie 
sprawy. 
     Zejdę na dół i zobaczę, czy uda mi się uwieść Marina, 
zadecydowała. A jutro złożę wizytę w "Chateau des Avenieres". 
Przecież Tweed nie wie jak wyglądam. 
     - Pani pokój jest gotowy - poinformował Karin Berg 
recepcjonista hotelu "Des Belgues". 
     - Pójdę tam od razu - poinformowała go. - Miałam bardzo 
męczący dzień. 
     - Przyszła do pani przesyłka od Cartiera. Portier może ją 
zanieść. 
     - Wezmę sama. Dziękuję. Niech portier zajmie się moim 
bagażem... 
     Gdy Karin znalazła się w pokoju, rozpakowała pudełko. 
Wewnątrz jak zwykle znalazła dziewięcio-milimetrowego Lugera. 
Schowała pistolet pod dodatkową poduszką. Na jej podwójnym łóżku. 
     Po kąpieli przyjrzała się sobie w dużym lustrze. Wciąż miała 
piękne ciało, na punkcie którego szaleli mężczyźni, ale nie 
łudziła się. 
     - To nie będzie trwało wiecznie i bez względu na silikon i 
inne bzdurne zabiegi, mężczyźni i tak zainteresują się kimś 
młodszym. Myślę, że zachowałam się rozsądnie. 
     Ojciec Karin był Szwedem, matka Serbką Urodę odziedziczyła 
jednak po bardzo przystojnym ojcu. To jego rozliczne romanse po 
ślubie wpłynęły na jej opinię o mężczyznach. Pogardzała nimi, 
zachwycona łatwością, z jaką dawali sobą manipulować. 
     Jej poważna, prawie surowa strona charakteru sprawiła, że 
miała diametralnie różne podejście do pieniędzy niż Tina. Karin 
miała pokaźną garderobę dobrych gatunkowo rzeczy, ale dobierała 
je z namysłem. Większość pieniędzy zarobionych u Hassana 
przeznaczyła na bezpieczne lokaty. 
     Do tej pory zabiła już trzech mężczyzn - członków Instytutu 
- i zdecydowała, że to będzie jej ostatnie zadanie. Po jego 
wykonaniu zniknie, przyjmując nowa tożsamość - co potrafiła 
doskonale dzięki doświadczeniom wyniesionym z pracy w szwedzkim 
kontrwywiadzie. Osiądzie w Rzymie - mówiła płynnie po włosku. 
     Zresztą, w Szwecji są za wysokie podatki. 
     Jej jedyne wątpliwości dotyczyły zabicia Tweeda. Wiedziała o 
jego nieudanym małżeństwie, o odejściu żony z jakimś greckim 
armatorem. Tweed nigdy nie zajmował się kobietami. Jego jedyną 
pasją była praca. 
     - Muszę być twarda - powiedziała głośno, zakładając 
szlafrok. - Trzysta tysięcy dolarów to mnóstwo pieniędzy. Ale czy 
będę w stanie pociągnąć za spust, gdy spojrzy mi w oczy? 
     Simone Carnot, która przyleciała z Zurychu, dotarła do 
miasta wiele godzin przed Karin Berg. Prowadziła nocne życie, 
dlatego sporo spała w ciągu dnia. 
     Teraz wróciła do swojego pokoju w hotelu "Richemond" po 
spacerze i obiedzie w dobrej restauracji. 
     Przyjrzała się w ściennym lustrze swojej głównej broni, 
czyli rudym jak płomień włosom. Podczas spaceru brzegiem Renu 
przyciągnęła pełne nadziei spojrzenia kilku mężczyzn, ale nie 
zwróciła na nich uwagi. Była praktyczną kobietą - z powodzeniem 
prowadziła agencję modelek w Paryżu - dlatego jej myśli 
zaprzątała nowa misja. Jak odnaleźć Tweeda i Christophera Kanea? 
     Jej życie uległo zmianie, kiedy próbowała powiększyć swoje 
dochody z agencji modelek, nie płacąc podatków. Groziło jej już 
śledztwo, kiedy agencję odwiedził Anglik, poszukujący atrakcyjnej 
kobiety, chętnej zarobić sto tysięcy dolarów i poprosił ją, żeby 
towarzyszyła mu do Dorset w Anglii. 
     Dzięki niemu miała szansę uciec z Francji. Po pewnym czasie 
wysłano ją samolotem na Słowację. Gdy dowiedziała się, co ma 
robić za te pieniądze, natychmiast zgodziła się na nietypową 
propozycję. Potrzebowała pieniędzy - i to dużo. 
     Rok wcześniej związała się z żonatym mężczyzną. Jego stan 
cywilny nie miał dla niej znaczenia. 
     - Zresztą - zwierzyła się przyjaciółce - jest bogaty, z 
gestem. Znasz mężczyzn - lubią odmianę. 
     Sprawa się skomplikowała, kiedy po kilku miesiącach 
znajomości kochanek powiedział jej, że między nimi wszystko 
skończone, i że wraca do żony. Simone była wściekła. Gdyby to ona 
go rzuciła, to co innego. Ten wieczór spędziła w barze, pijąc na 
umór. 
     Później przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Włożyła ciemną 
perukę i poszła do podejrzanej speluny. Chodziły słuchy, że od 
barmana można kupić każdy rodzaj broni. 
     Wciąż trzeźwo myśląca, mimo sporej ilości wypitego wina, 
poczekała, aż lokal opustoszeje i zagadnęła barmana od 
niechcenia: 
     - Brakuje mi poczucia bezpieczeństwa. Może mi pan sprzedać 
pistolet i amunicję? - W kształtnej dłoni trzymała plik 
banknotów. Barman dalej wycierał szkło do połysku, przyglądając 
się jej uważnie. Patrzyła mu prosto w oczy i nic nie mówiła. 
     - Potrzebna pani Beretta - zawyrokował wreszcie. - Niech 
pani położy pieniądze pod ladą. 
     Opuściła bar z naładowaną Berettą. Barman pokazał jej, jak 
się nią posługiwać. 
     Wybrał dla niej Berettę kalibru 6,35 milimetra, ponieważ 
była to idealna broń dla kobiety. Broń ważyła mniej niż pół 
kilograma i miała piętnaście centymetrów długości, dzięki czemu z 
łatwością mieściła się w torebce. 
     Zapadła już noc, gdy czekała pod schodami do piwnicy 
niedaleko jego mieszkania. 
     Były kochanek pożyczył też od niej pokaźną sumę pieniędzy, 
której nie oddał. Gdy się wreszcie pojawił, przekonała się, że 
towarzyszyła mu inna kobieta, ale to nie była żona. Do tego 
momentu wahała się, czy wprowadzić swój plan w życie. 
     Wątpliwości zniknęły, gdy para zatrzymała się na schodach 
nad jej głową. 
     Ich uścisk na dobranoc był zdecydowanie niedwuznaczny. Paul 
wezwał taksówkę, i odprowadził do niej kobietę. Simone zaczekała, 
aż taksówka odjedzie, i wbiegła cicho po schodach, prowadzących 
do jego mieszkania. 
     Gdy wkładał klucz do zamka, przyłożyła mu lufę Beretty do 
potylicy i pociągnęła za spust. Nie przestawała strzelać, aż w 
pistolecie zabrakło nabojów, potem wybiegła na ulicę. 
     W pobliżu nie było nikogo. Wepchnęła broń z powrotem do 
torebki. Po powrocie do mieszkania nalała sobie drinka, potem 
następnego. 
     Najdziwniejsze było to, że poszło jej tak łatwo. Czuła 
jedynie satysfakcję. 
     Nie groziło jej też, że zostanie rozpoznana, ponieważ Paul 
umawiał się z nią w kawiarniach w innej dzielnicy, gdzie nikt ich 
nie znał. W czasie romantycznych wypadów na łono natury 
korzystali z jego samochodu. Nie mogła wzbudzić niczyich 
podejrzeń. 
     W pomieszczeniu szkoleniowym w słowackim domu szło jej 
równie łatwo. 
     Zdawała sobie sprawę z tego, że kukła, siedząca tyłem do 
niej na krześle, była żywym człowiekiem. Zgodnie z poleceniem 
podeszła od tyłu, wycelowała Lugera w potylicę i pociągnęła za 
spust. Dzięki temu zarobiła dwadzieścia tysięcy dolarów. 
     Przed zamordowaniem Dumonta w Zurychu, zabiła tylko jednego 
członka Instytutu. W żadnym przypadku nie przeżyła szoku. Obaj 
byli żonaci, więc założyła, że są szumowinami zasługującymi na 
śmierć. 
     Zdziwiło ją, że po przyjeździe do hotelu czekał już na nią 
Luger przyniesiony w pudełku od Cartiera. Domyśliła się, że 
Hassanowi bardzo się śpieszy, skoro tego samego dnia rano dał jej 
nazwisko i adres genewskiego handlarza bronią. 
     Ze swojego pokoju obdzwoniła najlepsze genewskie hotele. 
     Stosowała metodę podobną do tej, którą posługiwała się Tina 
Langley, tylko użyła innych słów. 
     - Muszę rozmawiać z panem Tweedem. Jego żona w Anglii jest 
ciężko chora. 
     Jeśli go nie ma, wiadomość mógłby przyjąć Christopher Kane, 
jego przyjaciel... 
     Nie trafiła na żadnego z nich. Wyjęła więc mapę Genewy i 
okolic, i obrysowała dookoła. Wtedy zauważyła, że zalicza się do 
nich też kawałek Francji, bardzo blisko granicy. Zeszła na dół, 
żeby coś przekąsić, i spostrzegła, że nocny recepcjonista nie 
pojawił się jeszcze w pracy. Chciała porozmawiać z nim, ponieważ 
był zazwyczaj znudzony tym, że nic się nie dzieje. 
     Była już późna noc, kiedy wyszła z restauracji "Pavillion". 
Uśmiechnęła się, podchodząc do recepcji. 
     - Zarezerwowałam pokój na dwie noce. Mój bliski przyjaciel 
zatrzymał się w hotelu we Francji, ale zapomniałam nazwy. Mówił, 
że jest zaraz przy granicy. 
     To pięciogwiazdkowy hotel. Domyśla się pan, gdzie się mógł 
zatrzymać? 
     - Madame, pozwoli pani, że coś pokażę. Proszę ze mną do 
drzwi frontowych. 
     Widzi pani tę górę w świetle księżyca? Nazywa się Saleve. 
Słyszałem dobre opinie o "Chateau des Avenieres". Można się tam 
dostać samochodem. 
     Wtedy znajdzie się pani już we Francji. Ma pani samochód? 
     - Tak - odpowiedziała Simone. 
     - Pokażę pani na mapie, jak się tam dostać. Proszę pamiętać, 
że szuka pani "Chateau des Avenieres". Po drodze minie pani inny 
hotel, "Chateau d'Avignon". 
     Ale ten ma dużo niższy standard. 
     Bez wielkich nadziei Simone wróciła do pokoju z numerem 
hotelu, który dostała od recepcjonisty. Przygotowała sobie 
historyjkę i zadzwoniła do "Chateau des Avenieres". Odebrał 
recepcjonista. 
     - Muszę natychmiast rozmawiać z panem Tweedem. Jego żona w 
Londynie ciężko zachorowała. 
     - Czy to pani dzwoniła wcześniej? 
     - Tak - odpowiedziała Simone w odruchu jasnowidzenia. 
     - Ma pani inny głos. 
     - Przeziębiłam się. Proszę mnie połączyć z panem Tweedem. 
Jest bardzo potrzebny. 
     - Chwilkę. Zaraz go poinformuję... 
     Simone odłożyła słuchawkę, nie wierzą, c własnemu szczęściu. 
Potem nalała sobie drinka, usiadła na krześle i zaczęła 
intensywnie myśleć. 
     Zarówno Tweed, jak i Christopher Kane, jeśli mu towarzyszy, 
rozpoznają ją. 
     Czy to ma znaczenie? Gdyby policja w Zurychu powiązała ją z 
zabójstwem Pierre Dumonta, zostałaby aresztowana. Nikt jej jednak 
nie niepokoił. 
     Wynajęła samochód od razu po przyjeździe do Genewy. 
Zmartwiło ją, kiedy recepcjonista wziął ją za inną kobietę. 
Prawdopodobnie inna członkini Przymierza Sióstr znalazła miejsce 
pobytu Tweeda. Simone podejmowała decyzje bardzo szybko. Pojedzie 
do "Chateau des Avenieres" nocą - w nadziei, że znajdzie się dla 
niej pokój. 
     
     Rozdział 27 
     
     Kapitan Wellesley Carrington należał do mężczyzn, którzy 
lubią pracować w nocy. Właśnie obliczał szacunkowe dane na temat 
zakupu partii pistoletów maszynowych w swoim pokoju w "Dolder 
Grand", gdy zadzwonił telefon. 
     - Tak? Kto mówi? 
     - Powinieneś mnie już do tej pory umieć rozpoznać - 
powiedział Hassan. 
     - Żadnych nazwisk. 
     - Mam dla ciebie kokosowy interes. Pod warunkiem, że cena 
będzie do przyjęcia i że zapewnisz szybką dostawę. 
     - Ja zdecyduję, czy cena jest odpowiednia, a gdy już ubijemy 
interes, dostarczę towar jak zawsze. 
     - Musisz tu przylecieć. Mój ojciec pożyczył mi odrzutowiec 
Gulfstream. Zabierze cię z Kloten o dziewiątej rano. 
     - Nie, nie odbierze - warknął Willie. - Czekam na ciebie o 
dziesiątej w "Dolder Grand". 
     - Nie waż się mówić do mnie tym tonem - wściekł się Hassan. 
     - Jestem zbyt zajęty, żeby opuścić Zurych. Jaki charakter ma 
ten tak zwany kokosowy interes? 
     - Zarobisz miliony. 
     - Nie mogę się doczekać. Ale się zmuszę i poczekam na ciebie 
tutaj. 
     Chyba że zdecydujesz, iż nie warto zawracać sobie głowy. I 
potrzebuję trochę konkretów. 
     Być może przez resztę nocy będę obdzwaniał kontakty. 
     - Nie mogę tego zdradzić przez telefon. Zamówienie jest 
ogromne. I trzeba je będzie natychmiast dostarczyć na stały adres 
na Bliskim Wschodzie. 
     - Konkrety albo zapomnij o interesie. 
     Nastąpiła długa pauza. Willie prawie słyszał wewnętrzną 
walkę Hassana. 
     Chciał go złamać, więc milczał i wrócił do obliczeń, które 
miał przed sobą. 
     Usłyszał, jak Hassan bierze głęboki oddech. 
     - Jesteś tam? - wyszeptał. 
     - Jak najbardziej. 
     - Bakterie - wyszeptał Hassan. 
     - W ogromnych ilościach, mówisz? 
     - Tak. 
     - Bądź jutro punktualnie o dziesiątej - powiedział Willie i 
odłożył słuchawkę. 
     Bakterie? Broń biologiczna. Willie siedział, obracając 
długopis w palcach. 
     Zarobił na Bliskim Wschodzie mnóstwo pieniędzy, załatwiając 
dla Hassana różne interesy. Zarobisz miliony. Dolarów czy funtów? 
- zastanawiał się Willie. 
     Tweed zamówił kolejna kawę w holu "Chateau des Avenieres". 
Wydawał się wypoczęty jak nigdy. Newman ziewnął ukradkiem, 
natomiast Marler i Paula byli rozbudzeni. 
     Właśnie od stolika odszedł kelner, który przyniósł im nowy 
dzbanek kawy, gdy pojawił się recepcjonista. Podszedł do Tweeda i 
zniżył głos. 
     - Znów odebrałem dziwny telefon do pana - też od kobiety. 
     Powiedziała, że pańska żona w Londynie ciężko zachorowała. 
     - Co takiego? 
     Przez kilka sekund Tweed był w szoku, dopiero po chwili jego 
mózg zadziałał. 
     Wiedział, że to niemożliwe - żona odeszła od niego lata 
temu. Nigdy więcej się z nim nie kontaktowała. Gdyby nawet 
zachorowała, był ostatnią osobą, którą by o tym poinformowała. 
Poza tym nie miałaby pojęcia, jak go znaleźć - Tweed nie podał 
Monice w kwaterze głównej SIS ich najnowszych posunięć. 
     - Czy była to ta sama kobieta, która przedtem przerwała 
połączenie? 
     - spytał. 
     - Nie. Spytałem ją, czy dzwoniła wcześniej. Potwierdziła, a 
ja powiedziałem, że jej głos brzmi inaczej. Powiedziała, że się 
przeziębiła. Ale jestem pewien, że to była inna kobieta. 
     - Wygląda na to, że jestem rozrywany - zażartował Tweed. - 
Nie mam żony. Czy mówiła coś jeszcze? 
     - Prosiła, żeby ją połączyć z panem, a ja, że zaraz dam panu 
znać. Wtedy się rozłączyła. 
     - Proszę mnie powiadomić, jeśli znowu zadzwoni - powiedział 
Tweed. 
     - Co jest grane? - spytała Paula po odejściu recepcjonisty. 
     - Druga członkini Przymierza Sióstr jakimś sposobem 
odnalazła mój hotel. -Uśmiechnął się. - Mój plan sprawdza się 
lepiej, niż się spodziewałem. 
     - Tylko trzy osoby wiedzą, że tu jesteś - podkreśliła Paula. 
- Christopher, Amos i Willie. Jeden z nich jest powiązany z 
Przymierzem Sióstr. 
     - Nie Christopher, na litość boską - zaprotestował Newman. 
     - Ja nikomu nie ufam - powiedziała Paula, wstając. - Idę 
spytać recepcjonisty, kiedy odbyła się ta druga rozmowa. 
     - Zaczyna mieć paranoję - zauważył Newman, gdy Paula 
opuściła hol. -Nikomu nie ufa. 
     - W takiej sytuacji paranoja może być przydatna - odparł 
Tweed. - Sam powinienem był zadać recepcjoniście to pytanie. 
     - To ciekawe - powiedziała Paula po powrocie. - Kobieta 
dzwoniła ponad godzinę temu. 
     - To rzeczywiście zaczyna się robić ciekawe - powiedział 
Tweed, wyciągając nogi. - Szykuje się nam jedna z długich nocy. 
     - Więc będę potrzebował więcej kawy - zadecydował Newman. 
     - Ja i tak śpię tylko cztery godziny - oznajmił Marler. 
     - A mnie nagle odechciało się spać - zauważyła Paula. 
     Tweed zaczął analizować całą sytuację. Gdy podniósł wzrok 
zobaczył, jak do holu wchodzi kobieta. Miała na sobie obcisłą 
białą sukienkę odsłaniającą jedno ramię. 
     - Mamy towarzystwo - oznajmił Tweed z szerokim uśmiechem. - 
Co za miła niespodzianka spotkać panią w tej części świata. 
Jestem pewien, że wszyscy znacie Simone Carnot. 
     Parę minut wcześniej Simone zaparkowała samochód przed 
hotelem i z walizką w dłoni weszła do recepcji. Poprosiła 
recepcjonistę o apartament i w towarzystwie boya niosącego 
walizkę poszła na górę. 
     Gdy została sama, otworzyła walizkę i wyjęła z niej pudełko 
od Cartiera z Lugerem. Położyła go wraz z reklamówką, w której 
znajdował się czarny strój i woalka, na podłodze w garderobie. 
Szybko rozpakowała swoje rzeczy i powiesiła je, zasłaniając 
reklamówkę i pudełko. Następnie zamknęła garderobę i wrzuciła 
klucz do torebki. 
     Po kilku minutach w łazience założyła białą sukienkę. Zeszła 
na dół, gdzie słyszała głos Tweeda. 
     - Niech się pani przyłączy do naszej szczęśliwej gromadki - 
zaprosił ją Tweed. 
     Simone zajęła miejsce na końcu kanapy, na której drugim 
końcu Paula przyglądała się jej badawczo. Zmieniła nieznacznie 
pozycję, żeby móc w każdej chwili sięgnąć prawą ręką po 
Browninga. 
     - Czego się pani napije? - spytał Tweed. - To świetny hotel, 
nawet w środku nocy obsługa jest na najwyższym poziomie. 
     - Gdyby był tu Christopher, zamówiłabym Veuve Clicquot - 
powiedziała Simone, gdy Tweed dokonał prezentacji. 
     - Veuve Clicquot dla naszego gościa - poprosił Tweed 
kelnera. 
     - Ja też poproszę o to samo - zdecydował Marler. 
     Obydwaj z Tweedem celowo zerkali na odsłonięte ramię Simone, 
wiedząc, że tego od nich oczekuje. Simone wolno przenosiła wzrok 
z jednego mężczyzny na drugiego. Była pewna, że mieliby ogromną 
ochotę dotknąć jej nagiego ramienia, gdyby nikt nie patrzył. 
     Paula czytała w jej myślach. Z trudem ukrywała nienawiść do 
tej kreatury. 
     Tweed grał w jakąś grę, więc się przyłączyła do niej. Z 
uśmiechem odwróciła się do nowego gościa. 
     - Podoba mi się twoja sukienka. Jest nie tylko modna, ale 
też pasuje do ciebie. 
     - Dziękuję, Paulo - odparła Simone. - Miałam ciężką podróż, 
więc pomyślałam, że założę coś nietypowego. To dobrze wpływa na 
moje morale. 
     - Powiedziałaś moralność? - spytała grzecznie Paula. 
     - Nie. Morale. 
     Przez sekundę na jej twarzy pojawił się jadowity wyraz, ale 
szybko odwróciła wzrok od Pauli i z kuszącym uśmiechem spojrzała 
na Newmana i Marlera. 
     - Zdrowie! - powiedziała, wznosząc Veuve Clicquot, które 
kelner już zdążył jej podać. - Pan nie pije, panie Newman? 
     - Owszem. Jestem o tej godzinie uzależniony od kawy. Miała 
pani długą podróż, tak? Skąd więc pani przybywa? 
     - Do Genewy przyleciałam z Zurychu późnym popołudniem. Do 
tego hotelu, który poradził mi przyjaciel, przyjechałam 
samochodem. Zurych zaczął działać mi na nerwy po tym strasznym 
morderstwie Dumonta. 
     Naprawdę rasowa z ciebie dziwka, pomyślała Paula. Rozumiem, 
czemu należysz do Przymierza Sióstr. O ile należysz. W końcu, nie 
możemy mieć całkowitej pewności. 
     Simone zmieniła pozycję tak, że rozcięcie w sukience 
rozsunęło się, prezentując wysmukłe nogi. 
     - Dziwi mnie, że nie skusiły pani uroki Genewy - naciskał 
Newman. 
     - Uważam, że Genewa jest przepełniona spleenem. - Spojrzała 
na Paulę. -Czy to odpowiednie angielskie określenie? 
     - Strzał w dziesiątkę - zapewniła ją Paula. 
     - To wcale nie jest szwajcarskie miasto - ciągnęła Simone. - 
Tyle tam międzynarodowych przedsiębiorstw, że w mieście roi się 
od obcokrajowców. -Wydęła wargi. - W moich ustach musi to dziwnie 
brzmieć. Jestem paryżanką Sprytna, pomyślał Tweed. Cały czas 
trzyma się tej samej historyjki o swoim pochodzeniu. Celowo się 
nie odzywał i zauważył, że rozmowę kierowała na różne tematy, 
jego starannie omijając. Tak, pomyślał, jest bardzo przebiegła. 
     Trzeba na nią uważać. 
     - Świat staje się coraz bardziej zwariowany - ciągnęła 
Simone. - Ludzie giną od kul każdego dnia. 
     - Najczęściej z Lugera - stwierdził mimochodem Marler. 
     - Co to jest Luger? - spytała niewinnie Simone. 
     - To niemiecki pistolet. Kaliber dziewięć milimetrów. W 
magazynku ma osiem nabojów. 
     - Brzmi okropnie. Dużo pan o tym wie, panie Marler. 
     - Ja? Nie trafiłbym w drzwi od stodoły z trzech metrów. 
     Paula uśmiechnęła się pod nosem. Simone nie miała pojęcia, 
że rozmawia z jednym z najlepszych strzelców w Europie. W pewnym 
sensie Simone fascynowała Paulę. Spotkała już niejedną zuchwałą i 
pewną siebie kobietę, ale Simone była klasą samą w sobie. 
     - Jak długo planuje pani tu zostać? - spytał Marler. 
     - Dopóki to miejsce mnie nie znudzi. Może wypilibyśmy jutro 
drinka w barze? 
     - Chciała pani powiedzieć, dzisiaj - poprawił ją Marler z 
szerokim uśmiechem. 
     - Im szybciej tym lepiej. 
     Paula zesztywniała. Ta kobieta nie ma umiaru w pogoni za 
mężczyznami. Ciekawe, czy Amos zwerbował ją w Dorset? A może 
bardziej pasowałby Willie? 
     Nie mogła się zdecydować pomiędzy nimi, zakładając, że to 
któryś z nich nakłonił Simone do wstąpienia do Przymierza Sióstr. 
I że była członkinią tej odrażającej grupy. 
     - Cudownie się z państwem gawędziło - powiedziała Simone - 
Proszę wybaczyć, ale muszę uciąć drzemkę dla poprawienia urody. Z 
panem nie miałam nawet okazji zamienić słówka, panie Tweed. 
     - Wystarczyło mi, że patrzę na panią. Naprawdę nie musi się 
pani martwić o sen, nie wspominając o poprawianiu urody. 
     - Cóż za dżentelmen. - Simone wstała i podała wszystkim po 
kolei szczupła dłoń. Paula zauważyła, że ma mocny uścisk. 
Pomachała im i odeszła płynnym krokiem. Marler odprowadził ją do 
wyjścia i czekał, aż wejdzie po schodach, Na ostatnim stopniu 
odwróciła się i posłała mu całusa. Wrócił do stolika, usiadł i 
powiedział ściszonym głosem: 
     - Wiecie, co? Mam plan. Jest nieco skomplikowany. Rano wam 
go wyjawię. 
     Będę potrzebował Petea Nielda i Harryego Butlera. Przede 
wszystkim Nielda. 
     - Nic nam nie zdradzisz? - szepnęła Paula. 
     - Martwi nie opowiadają historii... 
     Tweed poszedł do swojego pokoju, ale nie położył się spać. 
Jego umysł pracował na zbyt wysokich obrotach. Postanowił, że 
czas powiadomić Monikę o jego miejscu pobytu na wypadek 
pojawienia się nowych okoliczności. Gdy odebrała słuchawkę, w jej 
głosie czuć było ulgę, ale i napięcie. 
     - Dzięki Bogu, że dzwonisz. Howard koniecznie chce z tobą 
rozmawiać. 
     Biegał po budynku jak tygrys uwięziony w klatce, czekając na 
okazję, żeby zamienić z tobą parę słów. O, już jest. 
     Howard zazwyczaj oficjalnie rozmawiał przez telefon. Teraz 
zapomniał o tej pozie, więc musiało się dziać coś ważnego. 
     - Tweed, zidentyfikowałeś naszych przyjaciół? 
     Najwyraźniej Monika ostrzegła go, że rozmawia na linii 
hotelowej, która może nie być bezpieczna. - "Nasi przyjaciele" 
znaczyło "nasz wróg". 
     - Jeszcze nie, ale już jestem blisko. Na razie nie mogę nic 
powiedzieć. 
     Dlaczego jesteś taki przejęty? 
     - Mamy kryzys. W pobliżu największych angielskich elektrowni 
wybuchły samochody pułapki. Elektrownie w Londynie i okolicy 
zapewniały energię zakładom elektronicznym, spełniającym rolę 
amerykańskiej Krzemowej Doliny. 
     
     - IRA? 
     
     
     - Na pewno nie. Jedna bomba nie wybuchła i mamy już raport, 
po tym jak ekipa saperów ją rozbroiła. Mechanizm jest o wiele 
nowocześniejszy od tych, którymi posługuje się IRA. Niesłychanie 
zaawansowana technika. 
     - Powiedziałeś: w pobliżu największych elektrowni. Czy 
któreś przestały działać? 
     - Nie, to jest właśnie najdziwniejsze, a. Dla mnie wręcz 
alarmujące. Postawili samochody poza terenem chronionym, dlatego 
nie znaleziono sprawców. To się nie trzyma kupy i dlatego mnie 
niepokoi. W kraju wrze, jesteśmy na granicy paniki. Wszystko 
wydarzyło się wieczorem. Była to bardzo dobrze zorganizowana 
operacja - bomby wybuchły równocześnie: dokładnie o dziesiątej 
wczoraj wieczorem. 
     - Czy ktoś się przyznał? 
     - Nie. 
     - Są ofiary? 
     - Zginęło pięćdziesiąt osób. Rząd zaczyna panikować, choć 
próbuje to ukryć. 
     - Z tego, co powiedziałeś wcześniej, wynika, że doskonale to 
zorganizowali. 
     - Zgadza się. Ludzie, którzy to przygotowali, są 
profesjonalistami. Ale jaki jest cel tych działań? Żaden samochód 
nie był na tyle blisko elektrowni, żeby spowodować jakieś szkody. 
Czy to może mieć związek ze sprawą, nad którą pracujesz, Tweed? 
     - Nie bezpośredni. 
     - Co to znaczy? Na litość boską, nie mów do mnie szyfrem. 
     - Wiem równie mało co ty. Będę w kontakcie. 
     Tweed poprosił obsługę o dwie duże butelki wody mineralnej. 
Gdy je dostarczono, wziął prysznic, założył pidżamę i zaczął 
wolno spacerować po pokoju. Była czwarta nad ranem, gdy jeszcze 
raz, analizując całą serię zdarzeń, które miały miejsce, od kiedy 
opuścił Dorset, przypomniał sobie pewien szczegół i wreszcie 
zrozumiał. 
     Godzina zero była bliżej, niż się tego obawiał. 
     
     
     
     
     Rozdział 28 
     
     Tweed szykował się właśnie do pójścia do łóżka, kiedy 
usłyszał delikatne pukanie do drzwi, po którym rozpoznał Paulę. 
Zanim otworzył, wziął do ręki szklaneczkę brandy. Paula 
wślizgnęła się do pokoju i usiadła na krześle, podczas gdy Tweed 
zamykał drzwi na klucz. 
     - Picie brandy nie pasuje mi do ciebie - zauważyła. 
     - Nie piję. Ale gdybyś się okazała osobą niepożądaną, 
chluśnięcie brandy po oczach skutecznie by cię unieszkodliwiło. 
     - Uważam, że powinieneś lepiej się zabezpieczać. Dlatego tu 
jestem. 
     Z Simone w tym samym hotelu, a Tiną Langley w zamku 
oddalonym zaledwie o trzy kilometry, znalazłeś się w wielkim 
niebezpieczeństwie. 
     - Chyba przesadzasz. 
     - Każda z tych kobiet mogłaby się tu zakraść za pomocą 
wytrychu. 
     Marler albo Newman powinni spać na drugim łóżku. 
     - Przeszkadzaliby mi w myśleniu. Najbardziej martwi mnie 
kwestia, której nie poruszaliśmy. Bez wątpienia mamy do czynienia 
z profesjonalną i świetnie zorganizowaną. Grupą, Potrzebne im 
jest więcej niż jedno centrum łączności, Słowacja znajduje się za 
daleko na wschód. A ich ludzie działają już w Wielkiej Brytanii. 
     Powtórzył jej rozmowę z Howardem. Podkreślił, że większość 
samochodów pułapek stała za daleko, żeby zniszczyć, a nawet 
uszkodzić chociażby jedną ważną elektrownię. Paula zmarszczyła 
czoło. 
     - Dlaczego łączysz te wypadki z Przymierzem Sióstr? 
     - To zasłona dymna, mająca na celu odwrócenie uwagi sił 
bezpieczeństwa od rzeczywistego celu. Od tej chwili wszystkie 
główne elektrownie brytyjskie będą pod ścisłą strażą naszych sił 
specjalnych. Już raz to zrobili. 
     - Kiedy? 
     - Gdy zwabili większość sił Becka do Centrum Kongresowego w 
wieczór spodziewanego wystąpienia Dumonta. Celem było utrzymanie 
ich z dala od "Ermitażu", gdzie jadłem kolację z Karin Berg. 
     - Ale to gang Monceau cię zaatakował. 
     - Nie zapomniałem o tym. Jednak błyskotliwość tego planu 
przypomina mi metodę działania Anglika, który niewątpliwie jest 
mózgiem Przymierza Sióstr. 
     - Czyli wracamy do Amosa i Williego. 
     - Cały czas mam ich na uwadze. Przypomnij sobie kuriera, o 
którym mówił nam Vitorelli, dostarczającego ukradkiem duże sumy 
pieniędzy komuś w Dorset. 
     - A Amos dzisiaj przyjeżdża. 
     - Chętnie się z nim zobaczę. Jednak musimy przede wszystkim 
zlokalizować ich główne centrum łączności. 
     Butler i Nield zjedli w "Chateau d'Avignon" szybkie 
śniadanie. 
     Nield, który lubił porządne angielskie śniadania, musiał się 
zadowolić sześcioma rogalikami z masłem i dżemem. Kiedy szli do 
samochodu, pojawił się Big Ben, niemal zasłaniając swoim potężnym 
cielskiem słońce. 
     - Zostaniecie jeszcze kilka dni? - spytał bez ogródek. 
     - Tak - odparł Nield przyjacielskim tonem. - Macie w tym 
hotelu jedzenie i obsługę najlepszej jakości. Pracowaliśmy jak 
szaleni w naszej firmie kurierskiej, więc potrzebny nam 
odpoczynek. A u was spotkało nas takie serdeczne przyjęcie. 
     - Trochę przegiąłeś, nie uważasz? - stwierdził Butler, gdy 
wsiedli do samochodu. 
     - On jest takim uroczym chłopcem, nie sądzisz? 
     - Nie, nie sądzę - warknął Butler, gdy wyjeżdżali przez 
otwartą już bramę, kierując się do "Chateau des Avenieres". 
     Nawet w świetle dziennym drogę zaciemniały ogromne jodły, 
rosnące po obu stronach. Gdy opuszczali podjazd, Nield zerknął w 
prawo. 
     - Drzewo po przeciwnej stronie drogi na wysokości podjazdu 
hotelowego jest wyjątkowo potężne. 
     - Wygląda jak daglezja zielona, ale wątpię, żeby one tu 
rosły. Żołnierz w mundurze szwajcarskiej armii wstał bardzo 
wcześnie. Po zjedzeniu racji żywnościowej i wypiciu kubka kawy 
przemaszerował trzy kilometry pustą drogą z rozmontowanym 
karabinem Armalite, ukrytym pod ubraniem. 
     Wspiął się na wielkie drzewo, usiadł na uprzednio wybranej 
gałęzi, złożył i załadował Armalite. Gdy usłyszał nadjeżdżający 
samochód Butlera, przylgnął do masywnego pnia po przeciwnej 
stronie. Nie sądził, żeby przed jego przybyciem ktoś z hotelu 
zszedł na śniadanie. 
     Zanim pojawili się Butler i Nield, znów ćwiczył z bronią. Na 
przecięciu nitek celownika złapał kierowcę dużego wozu 
dostawczego, gdy ten wolno wyjeżdżał z podjazdu. Twarz kierowcy 
była tak blisko, że żołnierzowi zdawało się, że może jej dotknąć 
wyciągniętą dłonią. Cały czas trzymał krzyż celownika na czole 
mężczyzny, gdy ten wykręcał. Mógł go zastrzelić ze trzy razy. 
Uśmiechnął się nieprzyjemnie, opuszczając broń. 
     - No dalej Tweed. Mam nadzieję, że zjadłeś porządne 
śniadanie. Bo to było twoje ostatnie - wyszeptał złowieszczo. 
     - Znów dzwoniłem do Paryża - oznajmił Tweed swojej drużynie, 
w drodze na taras. - Chciałem porozmawiać z Loriotem, szefem 
Direction de la Surveillance du Territoire. 
     - Czy sprawa, nad którą pracujemy, dotyczy twoim zdaniem 
francuskiego kontrwywiadu? - spytała Paula. 
     - Jestem tego pewien. Jeśli nie mylę się w moich 
przewidywaniach inwazji na Europę Zachodnią, kluczowymi punktami 
będą Francja, Niemcy i Wielka Brytania. Moim najważniejszym 
zadaniem jest odszukanie głównego centrum łącznościowego wroga. 
Jestem przekonany, że takowe istnieje. 
     - To "Chateau d'Avignon" - powiedział rzeczowo Butler. 
     Nield, bardziej rozmowny od swojego partnera, opowiedział, 
jak wdrapali się po pnączach winorośli i co zobaczyli wewnątrz 
wieżyczki. Tweed słuchał, ale to Newman odezwał się jako 
pierwszy. 
     - Moglibyśmy je zniszczyć jeszcze dzisiaj. Mamy dość ludzi. 
     - Nie zrobimy tego, jeszcze nie - odparł Tweed. - Wykrycie 
jego lokalizacji daje nam znaczną przewagę nad przeciwnikiem. 
Muszę to przemyśleć. 
     - Tina Langley też jest w "Chateau d'Avignon" - poinformował 
go Nield. 
     - Dwie Siostry stoją na naszym progu - powiedziała ponuro 
Paula. 
     - Dwie? 
     Paula opisała przybycie Simone Carnot poprzedniego wieczoru. 
     Butler zareagował w typowy dla siebie sposób: - Dorwijmy je 
obie. 
     - Jeszcze nie - sprzeciwił się Tweed. - Musimy mieć się na 
baczności chodzi nam o wygranie wojny, a nie bitwy. Prędzej czy 
później doprowadzą nas do głównej kwatery swojej organizacji. 
     - Chyba że jedna z Sióstr wcześniej cię zabije - rzuciła 
Paula. 
     - Powiedziałem, że musimy się mieć na baczności - odparł 
Tweed. - Dostajemy w ręce coraz nowe kawałki gigantycznej 
układanki. 
     Poczekajmy jeszcze trochę. Jednak mam ochotę na spotkanie i 
krótką pogawędkę z Tiną Langley. 
     Część z nas mogłaby się wybrać do "Chateau d'Avignon". Byle 
nie za wielu. 
     - Spodoba ci się obsługa - powiedział mu Nield. 
     Opisał dziwaczne zachowanie ludzi prowadzących "Chateau 
d'Avignon". Tweeda najbardziej zainteresowały grubiańskie 
angielskie typki, stanowiące większość obsługi. Nie zapomniał też 
o nieprzyjemnym powitaniu. Obrazowo opisał niegościnną atmosferę, 
którą czuć było na każdym kroku. 
     - Paula, pamiętasz, co ci mówiłem o tych samochodach - 
pułapkach, zdetonowanych wczoraj wieczorem w Wielkiej Brytanii? 
     - Tak, widzisz jakiś związek? 
     Najpierw Tweed opisał Nieldowi, Butlerowi i reszcie masakrę 
poprzedniego wieczoru. Znów zwrócił uwagę na podobieństwo z 
sytuacją w Zurychu, kiedy większość ludzi Becka odciągnięto od 
"Ermitażu" groźbą bomby podłożonej w Centrum Kongresowym. 
     Podczas rozmowy spacerowali po tarasie. Marler nie mógł 
sobie znaleźć miejsca, trzymał się z daleka od Tweeda, Pauli i 
Newmana, którzy szli z Butlerem i Nieldem. Ranek zapowiadał 
piękny letni dzień. Oślepiające słońce jaśniało na bezchmurnym 
niebie i wszyscy oprócz Tweeda i Pauli włożyli ciemne okulary. 
     Paula co jakiś czas rzucała spojrzenie w kierunku 
fantastycznej panoramy rozciągającej się w kierunku jeziora 
Annecy, które z tej odległości przypominało lustro. Jaki piękny, 
spokojny poranek, pomyślała, z dala od zgiełku Zurychu. 
     Zauważyła, że Marler czujnie rozgląda się dookoła. 
     - Paula spytała, czy istnieje jakiś związek - przypomniał 
Newman, gdy Tweed umilkł. 
     - Jestem pewien, że bomby podłożyli ludzie Anglika. A teraz 
Nield i Butler donoszą o niebezpiecznie wyglądających typach w 
"Chateau d'Avignon" - którzy też są Anglikami. Już wam mówiłem, 
że moim zdaniem mózgiem Przymierza Sióstr musi być Anglik. 
     - A Amos Lodge przyjeżdża dziś po południu - przypomniała 
Paula. 
     - Właśnie. I tu pojawia się zagadka. Willie ma rzecz jasna 
osobowość, która przyciąga piękne kobiety, dowiedzieliśmy się 
jednak, że część z nich opuszczała potem dom Williego z Amosem. 
     - A zatem może to być każdy z nich. 
     - Na to wygląda. 
     - Dlaczego sądzisz, że samochody - pułapki zostały 
przygotowane przez brytyjskich zabójców? Czy to nie za daleko 
idące wnioski? - naciskał Newman. 
     - Przywódca Przymierza Sióstr jest perfekcjonistą - zaczął 
wyjaśniać Tweed. 
     - Zwróćcie uwagę, które do tej pory odniósł sukcesy. Wie, 
jakie kobiety będą w stanie uwieść odpowiednich członków 
Instytutu. Także nie popełnił błędu i nie posłużył się 
cudzoziemcami, żeby rozmieścić samochody - pułapki. 
     Obcokrajowiec mógłby wzbudzić podejrzenia policji. 
     - Więc mamy do czynienia ze sprytnym przeciwnikiem - 
podsumował Newman. 
     - To prawda. - Tweed po raz ostatni rzucił okiem na 
krajobraz. - Chciałbym teraz, żeby ktoś mnie podwiózł do "Chateau 
d'Avignon". Myślę, że krótka pogawędka z Tiną, zakładając, że 
wciąż tam mieszka, może okazać się fascynująca. 
     - Wszyscy jedziemy - powiedział Marler, który słyszał każde 
słowo. 
     - Wtedy wzbudzimy podejrzenia. Nield mnie zawiezie - zawsze 
będzie mógł powiedzieć, że chce pokazać hotel znajomym. Butler, 
ty możesz usiąść z Marlerem na tylnym siedzeniu. 
     - Ja też jadę, drugim samochodem - powiedziała stanowczo 
Paula. - Nie próbuj mnie powstrzymywać. 
     - Nie zamierzam, bo wiem, że to próżne wysiłki. 
     Weszli po schodach do hotelu, a stamtąd na podjazd, gdzie 
stały zaparkowane samochody. Tweed usiadł z przodu, a Nield zajął 
miejsce za kierownicą. 
     W "Dolder Grand" Willie spojrzał na zegarek. Właśnie 
skończył rozmowę telefoniczną, z której dowiedział się, że 
przyjechał Ashley Wingfield. Zastanawiał się, co tym razem zleci 
mu Hassan. 
     - Czy możemy porozmawiać w ogrodzie? - zaproponował Hassan, 
gdy Willie wyszedł po niego do holu. - Mam do omówienia bardzo 
poufną sprawę. 
     - Jak zwykle, stary. W porządku, możemy powałęsać się po 
ogrodzie. 
     - Powałęsać? 
     - Nieważne. Wyglądasz bardzo szykownie w tym panamskim 
kapeluszu. 
     - Trzy kobiety i to wyjątkowo atrakcyjne zawiesiły na mnie 
oko. 
     - Lepiej gdyby zawiesiły oba. 
     - Słucham? 
     Hassan zawsze miał nieprzyjemne uczucie, że Willie nie darzy 
go należnym szacunkiem. Nigdy nie zorientował się, że to była 
celowa taktyka, która pomagała Williemu w targach. 
     - Nieważne. Usiądźmy tutaj. W pobliżu nie ma nikogo. Mam już 
parę innych interesów na oku, więc czemu ten ma być wyjątkowy? 
     - Z powodu rodzaju substancji, sposobu pakowania i wielkości 
zamówienia. 
     Spójrz. 
     Hassan wyjął plik materiałów ze skórzanej teczki. Pomimo 
upału wręczył je w białych rękawiczkach, nie zostawiając odcisków 
palców na papierze. 
     Willie przeczytał je pośpiesznie. Nie dał po sobie poznać 
zdumienia, jakie wywołało w nim zamówienie. 
     - Dostawa od dzisiaj za tydzień. Na ten sam adres co zwykle 
- rzucił Hassan. 
     - Gdy cała partia towaru dotrze do adresata, na twoje konto 
na Kajmanach zostanie przelane dwadzieścia milionów dolarów. 
     - Taka ilość broni biologicznej mogłaby wyludnić pół Europy 
Zachodniej. 
     Muszę wiedzieć, jak będzie rozprowadzana. 
     - Dlaczego? 
     - Żeby ustalić rodzaj pojemników, użytych do pakowania. 
     - Nie jestem pewien, czy mogę ci to powiedzieć. 
     - Więc zabieraj z powrotem te papiery. 
     - Pozwól mi pomyśleć - poprosił Hassan. 
     - Byle szybko.. 
     - Powiedziałem dwadzieścia milionów dolarów. 
     - Słyszałem cię za pierwszym razem. 
     - Mam innych dostawców... 
     - To idź i rozmawiaj z nimi. Marnujesz mój czas. 
     Hassan zdjął panamski kapelusz i otarł czoło jedwabną 
chusteczką.. 
     Pocił się obficie. Pieczołowicie umieścił kapelusz z 
powrotem na głowie. 
     - Bakterie zostaną umieszczone we wszystkich większych 
ujęciach wody pitnej w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech. W 
dokładnie tym samym czasie. Od miesięcy przeprowadzaliśmy 
rozpoznanie każdego kluczowego ujęcia, ze szczególnym 
uwzględnieniem instalacji militarnych w tych trzech państwach. 
Nie ruszy żaden silnik czołgu, żaden samolot bojowy nie 
wystartuje - bo zabraknie ludzi do ich obsługi. 
     - Wtedy wasze armie przetoczą się przez Zachodnią Europę. 
     - W tej kwestii nie mogę się wypowiadać. Jednak, z chwilą, 
kiedy wykonasz zamówienie, radziłbym ci pierwszym samolotem 
odlecieć na Kajmany. 
     - Powiedziałeś, że dostawa ma być za tydzień. Potrzebne wam 
są pojemniki, które się natychmiast rozpuszczą po zetknięciu z 
wodą Coś takiego istnieje. 
     Oczywiście, prześlecie telegraficznie pięć milionów dolarów 
na Kajmany jako zaliczkę. 
     - Więc musimy ci zaufać. 
     - Od jak dawna prowadzimy wspólne interesy? Ta uwaga mnie 
obraża. 
     - Cofam ją Potrafisz to zrobić? 
     - Tak, jeśli natychmiast wyniesiesz się z Zurychu. Nie 
zapomnij o pięciu milionach zaliczki. 
     - Mogę je przesłać, zanim opuszczę Zurych. 
     - Więc co tu jeszcze robisz? 
     Tweed nie mógł się doczekać spotkania z Tiną Langley. Chciał 
zobaczyć, jak wygląda kobieta, która z zimną krwią zastrzeliła w 
Wiedniu Norberta Engela. 
     Samochód zaczął się oddalać od "Chateau des Avenieres" w 
stronę drogi prowadzącej do drugiego zamku. 
     Paula, z kluczem do drugiego samochodu, który dał jej 
Butler, szła szybkim krokiem do pojazdu. Gorące słońce 
przypiekało jej kark. Przeczuwała, że to będzie najgorętszy z 
dotychczasowych dni. Może nawet tak gorący jak wtedy, gdy jechała 
z Valją w stronę Słowacji. 
     - Ostatnio pojawił się ciekawy typ kobiet - zauważył Tweed. 
- Kojarzą mi się z pewnymi ustępami przemowy Amosa. Żołnierz 
siedzący na drzewie po przeciwnej stronie drogi wycelował z 
Armalite. W przecięciu nitek celownika pojawiła się wyraźnie 
twarz Tweeda za przednią szybą. Samochód opuszczał podjazd. Nield 
spojrzał na prawo i lewo - droga była wolna w obu kierunkach. Ale 
tak właśnie dochodziło do wypadków -zakładałeś, że droga wolna, a 
zza zakrętu wyjeżdżał pirat drogowy, również zakładając, że ma 
wolną drogę. 
     W przecięciu nitek twarz Tweeda była tak blisko, że żołnierz 
widział jego oczy za szkłami okularów w rogowych oprawkach. 
Samochód jechał wolno, szykując się do skrętu. Palec żołnierza 
zaczął naciskać na spust. Nie wolno mu było chybić. 
     Paula dotarła do samochodu, spojrzała w górę i dostrzegła 
promień słońca odbijający się najprawdopodobniej w szkle. Na 
drzewie? Wypuściła klucze z lewej ręki, w prawej trzymając już 
Browninga, którego wyjęła z torebki. 
     Złapała broń obiema rękami. Reakcje dyktowane instynktem 
były szybkie jak błyskawica. 
     Wystrzeliła. Raz, dwa, trzy razy. Oddała strzały tak szybko, 
że Marler pomyślał, że oddano tylko dwa strzały. Ciało wolno 
zsunęło się z gałęzi, a następnie spadło na ziemię obok Armalite. 
     Pierwszy wysiadł Tweed i pobiegł w kierunku drzewa. Żołnierz 
wciąż miał na głowie czapkę. Tweed pochylił się i zdjął mu 
okrycie głowy. 
     Sprawdził puls. Żołnierz nie żył. W czole widniały trzy 
dziury od pocisków. 
     - Jules Monceau - wyszeptał. 
     Parę minut później przyjechały cztery samochody. Z 
pierwszego wyskoczył mały, gładko ogolony mężczyzna, około 
pięćdziesiątki, z ciemnymi włosami zaczesanymi do tyłu nad 
wysokim czołem. Miał na sobie ciemno-niebieski garnitur. 
     Podbiegł, do Tweeda. 
     - Szybko się zjawiłeś, Loriot - przywitał Tweed starego 
przyjaciela. 
     - Masz niesamowite wyczucie czasu. Tam pod drzewem leży 
Jules Monceau. 
     Chciał mnie zabić. Paula, znasz ją, ocaliła mi życie. 
     - Brawo, moja droga - powiedział Loriot bezbłędnym 
angielskim. 
     Uściskał ją i wycałował w oba policzki. Uśmiechnęła się z 
radością na jego widok. Większość szefów policji w Europie dany 
ją sympatią, uświadomił sobie Tweed. 
     Loriot zabrał się do oględzin zwłok, a Tweed zaprowadził 
Paulę na taras, trzymając pod rękę. Osunęła się na fotel. 
     - Mało brakowało, jak powiedział książę Wellington po 
Waterloo. Czy coś w tym stylu. Zauważyłam odbicie promienia 
słońca od celownika optycznego i zareagowałam instynktownie. 
     - Dziękuję, choć to za mało powiedziane - odparł Tweed, 
siadając obok niej. 
     - Czego się napijesz? Brandy czy kawy? 
     - Kawy czarnej jak diabeł. 
     - Skoro już o nim mowa - podjął Tweed, po złożeniu 
zamówienia. - Zamierzam odłożyć moją wizytę w "Chateau d'Avignon" 
do popołudnia. Loriot będzie chciał, żebym dopełnił jakichś 
formalności. Usiłował dorwać Monceau od czasu jego ucieczki z 
więzienia La Sante. Nikt nie jest do końca pewien, ilu ludzi 
zabił przez te dwa lata. O co chodzi? - spytał recepcjonistę, 
który podszedł do stolika. 
     - Telefon do pana. 
     - Odbiorę w moim pokoju. 
     Tweeda nie było przez dłuższą chwilę i Paula już zaczynała 
się niepokoić, kiedy wrócił znienacka. Machnął ręką. 
     - Willie to gaduła. Chciał mi powiedzieć, że wyjeżdża 
załatwić jakieś pilne sprawy. Trafił mu się nowy interes. 
Zastanawiam się, czym tym razem handluje i z kim. 
     - Nie dał ci żadnej wskazówki? - spytała Paula. 
     - Zawsze trzyma karty przy sobie. Christopher wyjechał z 
hotelu. 
     Recepcjonista dał mi kartkę od niego. Powinnaś rzucić na nią 
okiem, jeśli będziesz w stanie odczytać jego okropne pismo. 
     Wypadło mi coś pilnego. 
     Wyjeżdżam na dwa dni. 
     Do zobaczenia po powrocie. 
     Christopher - Dość zagadkowe, prawda? - zauważyła Paula, 
oddając mu kartkę. 
     - Christopher chadza własnymi ścieżkami. Zawsze taki był. 
Znika, Bóg wie gdzie, potem pojawia się, kiedy najmniej się tego 
spodziewasz. 
     - Wraca Loriot - ostrzegła go. 
     - Ani słowa o centrum łączności w "Chateau d'Avignon" i o 
Tinie Langley. 
     - Nie tylko Christopher jest zagadkowy - zauważyła. 
     - Mam swoje powody. 
     
     Rozdział 29 
     
     W pokoju hotelowym Tweed z Loriotem dopełnili formalności. 
Zrekonstruowali przebieg wypadków, prowadzących do zastrzelenia 
Julesa Monceau. Gdy dokument był gotowy, Tweed poprosił Paulę do 
pokoju, żeby złożyła na nim podpis pod jego własnym. 
     - Oddałaś Francji wielką przysługę - zauważył. Uśmiechnął 
się do Pauli. -Teraz skorzystam z systemu łączności, jaki Loriot 
ma w samochodzie. Dzięki temu mogłem się z nim skontaktować 
wcześniej, gdy już był w drodze z Paryża. 
     Loriot sprowadził ich na dół do swojego dużego samochodu, 
stojącego w pewnej odległości od dwóch pozostałych. Czujna Paula 
odprowadziła Tweeda aż do drzwi wyjściowych. Nie zapomniała, że 
Simone Carnot wciąż jest w hotelu. 
     Rozejrzała się wokół, podczas gdy obaj mężczyźni pośpiesznie 
udali się do samochodu. W pewnej odległości, z której nie dało 
się słyszeć o czym mówią, stało kilku ludzi w cywilu i paru 
umundurowanych francuskich policjantów. Ci ostatni byli uzbrojeni 
w pistolety maszynowe. Z zadowoleniem stwierdziła, że Tweed jest 
dobrze chroniony. 
     Loriot posadził Tweeda na przednim fotelu dla pasażera i 
wskazał mu czarne pudełko zamontowane na tablicy rozdzielczej. 
Widniało na nim parę przycisków i włączników. Francuz sięgnął 
przez Tweeda i nacisnął jeden z guzików. W tylnej części 
samochodu rozłożyła się antena. 
     - To - wyjaśnił - jest jeden z najnowocześniejszych systemów 
łączności na świecie. Nie można namierzyć ani podsłuchać żadnej 
rozmowy. 
     - Czy nagrywa te rozmowy? 
     Loriot przycisnął kolejny guzik. - Już nie. Właśnie 
odłączyłem magnetofon. 
     Masz zapewnioną całkowitą dyskrecję. 
     - Być może będę musiał przeprowadzić kilka rozmów, co 
zabierze sporo czasu. 
     - Proszę bardzo. 
     Paula siedziała sama na tarasie, podziwiając widoki. Musiała 
pomyśleć. Ponadto zaczynała odczuwać skutki dramatycznego 
zajścia. Nie czuła żalu. 
     Szok wynikał ze świadomości, jak mało brakowało, by Tweed 
został zastrzelony. 
     Zaważył ułamek sekundy. Równie dobrze mogła przeoczyć błysk 
słońca odbitego od celownika Armalite. 
     Tweeda nie było przez pół godziny. Gdy wracał do jej 
stolika, zauważyła, że szedł bardzo energicznym krokiem. Usiadł, 
a wtedy pojawił się kelner. 
     - Mam ochotę na Veuve Clicquot - powiedział. 
     - A dla mnie jeszcze jedną mocną kawę - dodała Paula. - 
Rozpijesz się -upomniała go. 
     - To tymczasowe. Muszę coś uczcić. Nareszcie mamy szansę na 
reakcję ze strony ludzi, którzy się liczą. Jeśli, oczywiście, 
podejmą działania na czas. 
     - Mogę spytać, którzy ludzi się liczą? 
     - Odbyłem długą rozmowę z premierem. Tym razem mnie słuchał. 
Obiecał porozmawiać z prezydentem Francji i kanclerzem Niemiec. 
     - Musiałeś być bardzo przekonywający. 
     - Jeśli niezwłocznie podejmie działania, zakładając, że 
jeszcze nie jest za późno, możemy mieć wpływ na końcowy wynik. 
Mój plan jest bardzo ryzykowny. 
     - Nawet nie spytam jaki. 
     - I tak bym ci nie powiedział. Dziś po południu rozejrzymy 
się po "Chateau d'Avignon". Również dzisiaj odwiedzi nas Amos. 
     - Amos już tu jest - odezwał się poważny głos. 
     - O wilku mowa... - zażartował Tweed. 
     Vitorelli świetnie się bawił za kierownicą Alfa Romeo, 
którym wspinał się na górę Saleve. Mario siedzący obok niego, 
kurczowo trzymał się fotela i jeszcze zamknąłby oczy, ale nie 
śmiał tego zrobić. Vitorelli był swego czasu kierowcą rajdowym i 
kochał szybką jazdę. 
     - Dlaczego kupiłeś ten samochód? - spytał Mario. 
     - Znasz mnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że wiele rzeczy 
robię pod wpływem zachcianki. Chyba nie jesteś zdenerwowany? 
     - Oczywiście że nie. Bardzo mi się podoba. 
     Wiedział, że gdyby zdradził, że się boi, Vitorelli jeszcze 
by docisnął pedał gazu. Nie z okrucieństwa, ale dlatego, że Włoch 
uwielbiał dostarczać ludziom mocnych wrażeń, i uważał, że jest w 
tym dobry. Zanim poznał swoją narzeczoną, niejednokrotnie odnosił 
sukcesy u pięknych kobiet, po zabraniu ich na przejażdżkę drogim 
samochodem. Po czymś takim stawały się jak glina w jego rękach. 
     - Nie jestem pewien, po co jedziemy się spotkać z Tweedem - 
odezwał się Mario. 
     - Ponieważ znam tego starego lisa. Założę się, że zaczął 
polowanie. A ja chcę przy tym. Być. 
     - Myślisz o Tinie Langley? 
     - Nigdy nie myślę o nikim innym - odparł Vitorelli. 
     Wziął następny zakręt, a Mario mocniej wbił palce w oparcie 
fotela. 
     Dotarli do szczytu. Mario miał wielką ochotę na przerwę po 
tej szalonej jeździe. 
     - Mówią, że piękny stąd widok. Może zatrzymamy się na 
chwilę. 
     - Nie zatrzymamy się. Znasz mnie. Gdy coś mi wpadnie do 
głowy, nie tracę czasu. Chcę poznać zamiary Tweeda. 
     - Nic ci nie powie - zauważył trzeźwo myślący Mario. 
     Tweed przywitał się z Amosem i zaprosił go, żeby się do nich 
przyłączył. 
     - Przyjechałeś wcześniej, żeby mnie na czymś przyłapać? - 
zapytał. 
     - To byłby wyjątkowy dzień - zauważył Amos. 
     Amos miał na sobie lniany garnitur w kremowym kolorze, taką 
samą koszulę i krawat w wielkie kwiaty. Wydawało się, że 
kanciastą głowę ma jeszcze większą niż zwykle, gdy przyglądał się 
Pauli zza kwadratowych okularów, jakby próbował odgadnąć jej 
myśli. Potem uśmiechnął się, a ją zafascynowała jego energia. 
     Potęga umysłu, odbijająca się w oczach miała hipnotyczną 
siłę. 
     - Czego się napijesz? - spytał Tweed, gdy pojawił się 
kelner. 
     - Dwie szkockie. Widziałem w holu Newmana i podejrzewam, że 
pójdzie w moje ślady, kiedy się do nas przyłączy. Zdajesz sobie 
sprawę Tweed, że znajdujemy się na krawędzi przepaści? Chodzi mi 
o Europę Zachodnią - Zepsułeś mi dzień - powiedziała Paula, która 
lubiła filmy z Clintem Eastwoodem. 
     - Nic nam nie da chowanie głowy w piasek. Nie jesteśmy 
strusiami. 
     - Zawsze potrafisz rozbawić towarzystwo w tak piękny dzień - 
skomentował Newman, który bezszelestnie pojawił się przy stoliku. 
- Spójrz, jakie tu widoki. 
     - Widoki? 
     Paula zdała sobie sprawę, że Amos nie zwrócił najmniejszej 
uwagi na wspaniałą panoramę, rozciągającą się przed oczami. 
Oprócz Tweeda nie znała drugiego człowieka, który tak całkowicie 
koncentrowałby się na zagadnieniach strategii, od chwili gdy się 
budził. Pewnie sny miał też na ten temat. 
     - Czy ty kiedykolwiek oddajesz się przyjemnościom? - spytała 
Paula. 
     - Cały czas. Kiedy pracuję. - Znów się do niej uśmiechnął. - 
Może kiedyś dasz się zaprosić na obiad. Chyba że Tweed ma coś 
przeciwko. 
     - Tweed nie ma nic przeciwko - odpowiedział Tweed. - Niby na 
jakiej podstawie? 
     - Doszliście do czegoś? - spytał Amos Tweeda. - Chodzi mi o 
to, kto stoi za zabójstwami. Nie zapominaj, że ja też jestem na 
celowniku. 
     - Więc nie zadawaj się z bardzo atrakcyjnymi kobietami. 
     - Przecież właśnie zaprosiłem jedną z nich na obiad. 
     - Racja. 
     - Amos - wtrącił się Newman, który zajął czwarte krzesło. - 
Pozwól ze mną na chwilę, na litość boską. 
     Amos przeprosił Paulę i z drinkiem w dłoni przeszedł z 
Newmanem w drugi koniec tarasu. Newman pokazywał mu rozliczne 
uroki krajobrazu. 
     - Nie wspominaj przy Amosie o Tinie Langley ani o żadnych 
sprawach związanych z "Chateau d'Avignon" - szepnął Tweed. - To 
samo tyczy się Williego, jeśli się tu pojawi. 
     - Myślisz, że Willie pojawi się tu? Powiedział przecież, że 
jest zbyt zajęty, żeby przyjechać. 
     - Willie mówi różne rzeczy. 
     - Czy Loriot wie coś na ten temat? 
     - Nie. W przeciwnym wypadku przeczesałby zamek i zlikwidował 
centrum łączności, a ja chcę, żeby na razie działało. I 
aresztowałby Tinę Langley, jeśliby ją tam zastał. Wolałbym 
poczekać na rozwój wypadków. 
     - Igrasz z ogniem. 
     - Według Amosa igramy z piekłem, a Amos z reguły ma rację. 
     Przerwał, gdy Newman wrócił ze swoim towarzyszem. Amos 
perorował zawzięcie i nie przestał, gdy zajął z powrotem miejsce 
za stołem. 
     - Nie jestem w stanie przekonać europejskich potęg, że w 
momencie upadku zasad moralnych na Zachodzie, jesteśmy narażeni 
na ataki ze strony pewnej wschodniej potęgi. Instytucja rodziny 
na Zachodzie ulega rozpadowi. Jedynie stabilne, zdyscyplinowane 
społeczeństwo ma szanse przetrwać. Mało kto zdaje się pamiętać, 
że to odpowiedzialność jest kluczem do silnej, zdolnej się 
obronić cywilizacji. 
     Siedzący twarzą, do wyjścia z tarasu, Newman zobaczył, jak u 
szczytu schodów pojawiła się Simone Carnot. Była ubrana w 
bladozieloną sukienkę przed kolana, z długim rękawem. Kolor 
kreacji podkreślała czerwień zachodzącego słońca, odbijającego 
się w jej starannie ułożonych włosach. 
     Wolno zeszła ze schodów i usiadła przy stoliku jak najdalej 
od Tweeda. 
     Założyła nogę na nogę i pomachała do Newmana. 
     - Czemu nie - mruknął pod nosem. - Dowiem się, co knuje. 
     Nie był pewien, czy to jego główny motyw. Wyglądała jeszcze 
atrakcyjniej z ciepłym uśmiechem, którym go obdarzyła, kiedy 
usiadł naprzeciw niej. 
     - Wiem, że zapytasz mnie, czego się napiję - rozpoczęła. - 
Pójdę na całość. 
     Poproszę Veuve Clicquot. Pomyślisz, że jestem uzależniona od 
szampana, zamawiając go o tej porze. Cóż, jestem. 
     - Wszystko, żeby zadowolić piękną kobietę - powiedział z 
uśmiechem i zamówił u kelnera butelkę. 
     - Dziękuję panu, dobroczyńco - powiedziała. - Kim jest ten 
duży mężczyzna w kwadratowych okularach? 
     - Nie wiem. Pewnie przyjaciel Tweeda. 
     - Wszędzie się kręci. Widziałam go w "Baur au Lac". 
     - Wszyscy się tam kręcimy. 
     - Pracownik hotelu powiedział mi, że była tu policja, 
ponieważ kogoś zastrzelono. Okropność. Ten znajomy Tweeda znów na 
mnie zerknął. 
     - Ma na co. Zdrowie! - podniósł jeden z kieliszków, które 
kelner właśnie postawił na stole. - Pijesz szampana przez cały 
dzień? 
     - Wielkie nieba, nie! To wyjątek. 
     - Czy masz plany na kolację? Moglibyśmy zrobić drugi 
wyjątek. 
     Zjedlibyśmy kolację tutaj. Jedzenie i obsługa są nie z tej 
ziemi. A może wolałabyś gdzieś w Genewie? 
     - Nie, tutaj będzie doskonale. Czy ósma trzydzieści ci 
pasuje? 
     Starczy mi czasu, żeby się przygotować. 
     - No to jesteśmy umówieni. 
     Newman odczuwał w głowie zamęt. Simone patrzyła na niego 
hipnotycznym wzrokiem. Jedna część mózgu bawiła się myślą o tym, 
jak cudownie byłoby mieć taką dziewczynę. Z drugiej strony, 
wiedział, że Simone może rzucić na niego urok. Była najbardziej 
diabelską, wyrachowaną i przebiegłą kobieta, jaką w życiu 
spotkał. Nie miał złudzeń, iż jej głównym celem było 
wykorzystanie go, żeby zbliżyć się do Tweeda. 
     Uśmiechał się szeroko, żeby ukryć swoje myśli. Wstała po 
wypiciu drinka i obdarzyła go zmysłowym uśmiechem, mówiąc: 
     - Było miło, Bob. Czekam z niecierpliwością na dokończenie, 
tego co zaczęliśmy dziś wieczorem. Przepraszam, ale mam do 
napisania parę listów. 
     Pochyliła się i delikatnie pocałowała go w policzek, musnęła 
jego dłoń i już zmierzała wolnym krokiem do wyjścia. 
     
     Rozdział 30 
     
     Do "Chateau d'Avignon" pojechali wczesnym popołudniem. Za 
namową Tweeda, Butler i Nield wrócili wcześniej na lunch. 
Dołożyli wszelkich starań, żeby nikt ich nie skojarzył z drużyną 
Tweeda. 
     Tweed prowadził, obok niego siedziała Paula. Z tyłu jechał 
Marler i Newman. 
     Nie licząc Tweeda, wszyscy byli uzbrojeni. Tweed postanowił, 
że odwiedzą zamek w czwórkę, skoro nie wiedział, jakiego 
powitania mogą się spodziewać. 
     Jechał pustą drogą obrośniętą drzewami, kiedy odezwał się 
Newman: 
     - Jem dziś wieczór kolację z Simone Camot w "Chateau des 
Avenieres". 
     - Bądź ostrożny, ta kobieta jest wyjątkowo przebiegła. 
Zauważyłem, jak cię uwodziła dziś rano na tarasie. 
     - Myślałem, że zauważył to jedynie Amos. O to mi chodziło. 
     - A jak spędza dzisiejsze popołudnie wszechmocny Amos? - 
spytał Marler. 
     - W swoim pokoju, oczywiście. Pracując nad teoriami 
strategicznymi. 
     On nigdy nie odpoczywa. 
     - Marler, zanim Nield wyjechał, podał ci dokładną 
lokalizację ich centrum łącznościowego w wieżyczce "Chateau 
d'Avignon". Gdyby trzeba było je zniszczyć, czy jedna osoba, a 
konkretnie Butler, byłby w stanie tego dokonać? 
     - Z opisu wnioskuję, że to twardy orzech do zgryzienia, ale 
Butler to łebski facet. Mam w torbie materiały wybuchowe i 
mechanizmy zegarowe. 
     Jestem w stanie skonstruować dla niego bombę, która wysadzi 
wieżę w powietrze, jeśli dziś będę miał okazję rzucić na nią 
okiem. 
     - Więc dobrze się jej przyjrzyj z tarasu, kiedy tam 
będziemy. 
     - Jeśli nas wpuszczą - zauważył Newman. 
     - Mnie na pewno. 
     Tweed zwolnił, gdy zbliżali się do zamku. Wjechał na 
dziedziniec przez otwarte potężne wrota. Gdy parkował, z hotelu 
wyłonił się potężny facet i zaczął biec w ich stronę. 
     - To musi być ten ich Big Ben - powiedział przeciągając 
głoski, Marler. 
     - Chyba nie mamy dla was miejsca - poinformował ich 
bezceremonialnie strażnik. 
     - Jesteśmy tu tylko przejazdem - powiadomił go uprzejmie 
Tweed, wyskakując z samochodu. Spojrzał na olbrzyma. - 
Nadinspektor Loriot wybiera się na urlop. 
     Słyszał, że to idealne miejsce na odpoczynek. 
     - Pan z policji? 
     - Ja? Nie. Stoję na czele organizacji zajmującej się 
bezpieczeństwem w Anglii. 
     Jeśli to pana interesuje, mogę sprawdzić bezpieczeństwo 
zamku. 
     - Nawet mysz się nie przeciśnie przez moją ochronę. 
     - To pan się boi myszy? 
     - Słucham? 
     Big Ben najwyraźniej nie posiadał krzty poczucia humoru. 
Zagapił się na nogi Pauli, która wysiadała z samochodu. 
Uśmiechnęła się do niego. 
     Zaczął oblizywać się i momentalnie przestał, gdy uświadomił 
sobie, co robi. 
     - Przynajmniej napijemy się drinka w barze - nie ustępował 
Tweed. - Albo na uroczym tarasie, który podobno tu macie. 
     - Chyba nic złego się nie stanie. 
     - Ten zamek figuruje w przewodnikach jako hotel. Kto jest 
jego właścicielem? 
     - Pokażę drogę do baru. 
     Gdy mijali recepcję, Tweed rozpoznał mężczyznę, którego 
Nield nazwał Lisem. 
     Lis zza półokrągłych okularów przyjrzał się wyłupiastymi 
oczami nowym przybyszom. Następnie obdarzył ich przymilnym 
uśmiechem, słysząc wyjaśnienia strażnika. 
     - Ten facet, to znajomy nadinspektora policji. 
     - Naprawdę, to bardzo interesujące. - Znacząco zaakcentował 
wypowiedź. -Powiedziałbym: fascynujące. 
     - Jak się nazywa... 
     - Loriot - powtórzył Tweed. - Ma zamiar tu przyjechać za 
jakieś dwa miesiące zażyć ciszy i spokoju. 
     - Będziemy zaszczyceni, goszcząc taką osobistość. Nazywam 
się Frederick Brown. Może będzie pan tak miły i wspomni mu o 
mnie? 
     - Chcielibyśmy napić się czegoś na tarasie. 
     W otwartych drzwiach zauważył Butlera i Nielda, siedzących 
przy stoliku na tarasie. Tweed zszedł z innymi na taras i od razu 
zauważył cel swojej wyprawy: przy jednym ze stolików siedziała 
Tina Langley. 
     Tweed poprowadził ich do stolika niedaleko kobiety, której 
zdjęcie rozprowadzono po całej Szwajcarii. Uznał, że fotografia 
jest bardzo wierna. Usiedli daleko od Butlera i Nielda. 
     - Nie będzie pani przeszkadzało, jeśli tu usiądziemy? - 
spytał. - Stąd jest najlepszy widok. 
     - Przyda mi się towarzystwo. Najlepiej angielskie. Tamci 
dwaj też są Anglikami, ale straszne z nich sztywniaki. 
     - Nazywam się Tweed. 
     Obserwował ją uważnie. Zamrugała niebieskimi oczami i 
mocniej zacisnęła dłoń na szklance z Campari. Szybko jednak 
odzyskała równowagę. Lewą ręką przygładziła grube, błyszczące, 
kasztanowe włosy. Jej żywa twarz nabrała kolorów, a oczy zaczęły 
wędrować od Newmana do Marlera i z powrotem. 
     Paulę zignorowała. Którego z dwóch mężczyzn będzie łatwiej 
uwieść? 
     Tweed dokonał prezentacji, po której Paula wybrała krzesło 
naprzeciw Tiny. 
     Tweed pomyślał sobie, że jest bardzo atrakcyjna. Ktoś, to 
rekrutował ją do Przymierza Sióstr, był wyjątkowo sprytny. Zdając 
sobie sprawę, że mężczyźni mają wielorakie upodobania, wybrał 
trzy różne, lecz wybitnie pociągające kobiety. 
     - Nazywam się Lisa Vane - powiedziała cichym, kuszącym 
tonem. 
     - Jest pani tu sama? - spytał Newman z ujmującym uśmiechem. 
     - Do waszego przybycia, tak. - Patrzyła prosto na Marlera. - 
Mój stały związek rozpadł się. Można powiedzieć, że przyjechałam 
tu utopić smutki. 
     - Skończyła pani drinka - powiedział Newman. - Proszę napić 
się czegoś jeszcze. 
     - Czegoś mocniejszego. 
     W odróżnieniu od obsługi w "Chateau des Avenieres", tutaj 
Newman musiał sam odszukać kelnera, który był mocno 
niezadowolony, gdy przerwano mu lekturę magazynu dla panów. 
     - Zaraz przyniosę. 
     - Teraz, a nie zaraz. Będę patrzył na zegarek. 
     - Nie wiedziałem, że przyjechała jego lordowska mość. 
     - Właśnie tak. Nie chcę składać zażalenia u szefa. 
     - Fred nie lubi zażaleń. 
     - Albert, proszę obsłużyć tego dżentelmena. - To był Brown, 
który podsłuchał ich rozmowę. - Na jednej nodze, prostaku. 
     - Od dawna pani tu jest? - spytał Tweed Tinę. 
     - Nigdzie nie zatrzymuję się na długo. To nudne. Podobały mi 
się zakupy w Genewie i moja praca. - Zachichotała. 
     - A co pani robi? - zainteresował się Tweed. 
     - Jestem modelką. Gram w reklamach telewizyjnych. 
     - Mam nadzieję, że dobrze pani płacą? 
     - Bardzo dobrze. Inaczej nie pracowałabym dla nich. 
     Tweed przeżył lekki szok. Nagle zdał sobie sprawę, że, w 
odróżnieniu od Karin i Simone, Tina nie była mądra. Podejrzewał, 
że jest kobietą, która ma w życiu jeden cel: zdobywanie pieniędzy 
na wszelkie możliwe sposoby i wydawanie ich na luksusy. 
Ciemno-niebieski kostium, jaki miała na sobie, musiał kosztować 
fortunę. Obok jej krzesła stała torba od Gucciego. 
     Dokładała wszelkich starań, aby skupić na sobie uwagę trzech 
mężczyzn przy jej stoliku. Od czasu do czasu obdarzała Tweeda 
znaczącym spojrzeniem. Wielu mężczyzn, tego był pewien, traciło 
dla niej głowę. 
     Paula zdawała sobie sprawę, że Tina musi spędzać długie 
godziny przy toaletce. 
     Mężczyźni podejrzewali, że można z nią bardzo przyjemnie 
spędzić czas i nie rozczarowywali się - dopóki wydawali na nią 
mnóstwo pieniędzy. Tego rodzaju kobiet Paula nie znosiła. I nie 
miała wątpliwości, że to właśnie ją widziała na Karntnerstrasse w 
Wiedniu; kobietę, która zastrzeliła Norberta Engela. 
     - Skąd pani pochodzi? - spytała Paula. 
     - Z Hampshire - powiedziała Tina po chwili wahania. 
     - Znam je dobrze. Z jakiejś interesującej starej wsi? 
     - Nie cierpię starych wsi. Są takie nudne. 
     - Lubi pani podróżować? - wtrącił się Marler. 
     - Uwielbiam. Nigdzie nie zabawiam zbyt długo - powtórzyła 
Tina swoją wcześniejszą wypowiedź. 
     Motyl, pomyślał Tweed. Ten pseudonim doskonale do niej 
pasuje. 
     Szybko się nudzi. Tina zamówiła kolejnego drinka. Trzeciego 
w ciągu pięciu minut. Alkohol zdawał się nie mieć na nią żadnego 
wpływu. Nowego drinka wypiła do połowy jednym haustem. 
     - Jaki ma pani cel w życiu? - spytał Tweed. 
     - Cel? 
     - Co by pani chciała osiągnąć? Jakie ma pani ambicje? 
     - Dobrze się bawić. - Opróżniła szklankę. - Nic nie trwa 
wiecznie. 
     - Nawet ludzkie życie - wtrącił Tweed mimochodem. 
     - A pan czym się zajmuje? 
     - Jestem korespondentem zagranicznym. 
     - Naprawdę? Musi pan zwiedzać interesujące miejsca? 
     - Do pewnego stopnia. 
     Tweed zdał sobie sprawę, te nigdy nie słyszała o Newmanie, 
nie czytywała poważnych gazet, w których pojawiały się często 
jego artykuły. 
     Wcześniej zauważył, jak zabrała z krzesła magazyn 
specjalizujący się w skandalach. 
     Wstał. 
     - Przepraszam, ale mam mnóstwo pracy. Niedługo wyjeżdżamy do 
Wiednia. 
     Bardzo miło było mi panią poznać. 
     - Do Wiednia? - Poderwała się z krzesła i ruszyła za nim. 
Złapała go za ramię i spytała: 
     - Miałam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi. Kiedy wybiera 
się pan do Wiednia? Słyszałam, że to fascynujące miasto. 
     Jej determinacja, aby ją zabrał ze sobą, była oczywista. 
Przeciął taras, pilnując się, żeby nie spojrzeć w kierunku 
wieżyczki. Ze szczytu schodów obserwował ich zwalisty strażnik. 
     - Nie jestem pewien. Najpierw muszę polecieć do Ouchy w 
Szwajcarii. Mam tam spotkanie z pewnymi specjalistami, a raczej z 
niedobitkami. 
     Pewnie pojadę tam za parę dni. A teraz wracam do hotelu, 
który znajduje się parę kilometrów stąd. 
     - Do jakiego hotelu? Myślałam, że to jedyny hotel w okolicy. 
     - Do "Chateau des Avenieres". Jest o wiele bardziej 
luksusowy od tego. 
     - Jestem przyzwyczajona do luksusu. Może się przeniosę. Czy 
mógłby mi pan zarezerwować tam jakiś miły pokój? A może lepiej, 
apartament? 
     Mogłabym się przeprowadzić jeszcze dzisiaj. 
     - Jestem pewien, że mają miejsca. Powiem właścicielce, że 
pani przyjeżdża... 
     - Musiałeś kompletnie postradać zmysły - wybuchła Paula, 
kiedy jechali z powrotem do ich hotelu. - Żeby tyle zdradzić tej 
dziwce. 
     - Wnioskuję z tego, że nie przypadła ci do gustu. Musisz 
przyznać, że jest dość wykształcona. 
     - Co czyni jej styl życia jeszcze gorszym. To mordercza 
bestia. 
     A jej wykształcenie poszło na marne, biorąc pod uwagę poziom 
inteligencji, wyjąwszy talent do zdobywania mężczyzn i ogałacania 
ich z pieniędzy. 
     - Miałem powód, żeby podać jej te informacje. Zresztą wiesz, 
że niedługo przenosimy się do Ouchy, do siedziby Instytutu. 
     - Czasem nie mogę za tobą nadążyć. 
     - A zatem innym też się to nie uda, co napawa mnie otuchą. 
     Marler, zdążyłeś powiedzieć Butlerowi i Nieldowi, żeby 
przyjechali na kolację do "Chateau des Avenieres"? 
     - Tak. I jestem w stanie w krótkim czasie skonstruować dla 
Butlera bombę, która rozwiąże problem tego centrum łączności w 
wieżyczce. Czy Nield będzie mógł mu pomóc? 
     - Obawiam się, że nie - powiedział Tweed. - Potrzebujemy jak 
największego zespołu. Butler skręci na niby nogę w kostce, dzięki 
czemu będzie miał wymówkę, żeby tam zostać. 
     - Miałem okazję uciąć sobie krótką pogawędkę z Butlerem w 
toalecie - ciągnął Marler. - Podałem mu szczegóły. Poprosił mnie, 
żebym go zawiózł dziś po południu do Genewy, by mógł sobie kupić 
motocykl potrzebny do ucieczki po wykonaniu zadania. 
     - Biedny Harry, nie zazdroszczę mu - powiedziała Paula. - 
Będzie miał szczęście, jeśli wyjdzie z tego cało. 
     - Podobnie jak my wszyscy - uświadomił jej Tweed. - Ale 
zadanie trzeba wykonać. Nawet jeśli wszyscy zginiemy. 
     
     Rozdział 31 
     
     Decyzja, którą oznajmił Tweed, wioząc Paulę, Marlera i 
Newmana z powrotem do "Chateau des Avenieres", wprawiła ich w 
zdumienie. 
     Przekazał ją spokojnym tonem, w którym jednak wyczuli 
stalową nutkę, pojawiającą się u niego w sytuacjach kryzysowych. 
     - Wyjeżdżamy z "Chateau des Avenieres" dziś wieczorem. 
Butler i Nield przejdą pieszo tą samą drogą nieco później. 
Marler, przygotujesz Butlerowi bombę; tak szybko jak się da, do 
tego zapalnik czasowy i tak dalej. 
     Podam mu przez telefon hasło, kiedy nadejdzie odpowiednia 
chwila. Zawieź Harryego do Genewy, żeby kupił motocykl, potem 
wyjeżdżamy. 
     - Dokąd? - spytała Paula. 
     - Wybierzemy się do Ouchy nad Jeziorem Genewskim, do 
siedziby głównej Instytutu. Powiedziałem Tinie, że tam właśnie 
wpadniemy w drodze do Wiednia. 
     Bez wątpienia poinformuje Anglika o celu naszej podróży. 
     - Dlaczego to zrobiłeś, na litość boską? - zapytał Newman. 
     - Ponieważ tego wymaga następna faza mojego planu. Powiem 
tylko, że zauważyłem wśród pracowników "Chateau d'Avignon" sporo 
paskudnych angielskich typków. To mi przypomina czasy, kiedy 
pracowałem w sekcji zabójstw Scotland Yardu. 
     - Najmłodszy inspektor w historii - przypomniała Paula. 
     - To zamierzchłe czasy - zbagatelizował Tweed. - Wtedy 
spotkałem paru nieciekawych facetów. Ale byli aniołkami w 
porównaniu z tymi tutaj. Więc lepiej się pakujcie... 
     W samochodzie zapanowała cisza. Dopiero gdy podjechali pod 
zamek, spojrzał na Newmana i powiedział: 
     - Zjedz kolację z Simone. Poinformuj ja mimochodem, że 
wyjeżdżamy do Ouchy, a potem do Wiednia. 
     Po tych słowach zatrzasnął drzwi i zostawił wszystkich w 
samochodzie w zupełnym osłupieniu. 
     - Lepiej dam wam buziaka i spadam - powiedział Marler. - Mam 
robotę. 
     Spotkamy się na kolacji, jeśli zdążymy wrócić z Genewy. 
     Newman i Paula wiedzieli, czemu się tak śpieszy. Musiał 
przygotować bombę, zanim przyjedzie Butler i Nield. 
     - Tweed nieraz mnie już zadziwił w przeszłości - powiedział 
Newman. -Ale tym razem pobił rekord. Co on planuje? 
     - Sama się nad tym głowię - odparła Paula. - Przecież nie 
będzie chciał zebrać ocalałych członków Instytutu w Ouchy? 
Zrobiłby z nich największa tarczę strzelniczą, z jaką do tej pory 
miały do czynienia Siostry. 
     - Nigdy nie był aż tak zdecydowany i stanowczy. 
     - Musi mieć plan, zauważ, w jaki sposób podał informacje 
dwóm Siostrom. 
     Podejmuje cholernie duże ryzyko. 
     - Myślę, że zdaje sobie sprawę, że zbliża się godzina zero. 
     - Miejmy nadzieję, że słowo zero nie ma ukrytych znaczeń - 
dodała Paula. 
     - Powiedział, że musimy wykonać zadanie nawet, gdybyśmy 
mieli przy tym zginąć. Odniosłem wrażenie, że jego zdaniem mamy 
małe szanse. 
     - W takich sytuacjach jest najskuteczniejszy i najbardziej 
niebezpieczny dla przeciwnika. Nie zapominaj o tym. Patrz, Amos 
wyjeżdża. 
     W drzwiach wejściowych pojawił się strateg, zbiegł ze 
schodów, rzucił torbę na tylne siedzenie samochodu i ruszył obok 
nich, nawet nie spojrzawszy. We wstecznym lusterku Paula 
obserwowała, jak wyjeżdża na drogę i znika z pola widzenia. 
     - Wraca do Genewy - powiedziała do Newmana. - I najwyraźniej 
bardzo mu się śpieszy., - Być może Tweed zamienił z nim słówko. 
     - Jakiś samochód podjeżdża do nas od tyłu. 
     Zanim skończyła mówić, Newman miał już w ręku Smith & 
Wessona.38. Ścisnął lewą ręką jej ramię, dając jej znak, że ma 
się położyć na podłodze. 
     - W porządku - uspokoiła go. - Harry i Pete nie przyszli na 
piechotę, jak radził im Tweed. Przyjechali samochodem, którym 
dostali się do "Chateau d'Avignon". 
     - Pogadam z nimi - powiedział Newman i wysiadł. 
     Wciąż było jasno, ale Harry miał włączone przednie światła. 
Newman ruszył w ich kierunku, podczas gdy oni wysiadali. Harry 
miał torbę na ramieniu, a Nield trzymał walizkę. 
     - Tweed do nas dzwonił, rozmawialiśmy szyfrem - wyjaśnił 
Nield. - Powiedział mi, co robić. Poinformowałem uroczego Freda w 
recepcji, że chcę zatrzymać mój pokój i zapłaciłem z góry. 
Dodałem, że muszę dopilnować jakichś interesów w Genewie, ale 
wrócę. 
     - Numer pokoju Marlera? - spytał Harry w typowy dla siebie 
zwięzły sposób. 
     Newman podał mu go i Harry zniknął w hotelu. Nield popatrzył 
na Paulę. 
     - Co się dzieje? - zapytał. 
     - Dziś wieczorem jedziemy do Ouchy - poinformowała go Paula. 
- Więc lepiej przyłącz się do nas po kolacji. Będziemy ściśnięci 
jak śledzie w tym i samochodzie. 
     - Nie będziemy - zapewnił ją Nield. - Harry wraca pieszo do 
"Chateau d'Avignon". Marler wyrzuci go w pobliżu hotelu w drodze 
powrotnej z Genewy. 
     - A co z motocyklem? 
     - Harry uparł się, że schowa się w lesie w drodze powrotnej. 
Jestem pewien, że wie, co robi. Nie rozumiem o co chodzi z naszym 
wyjazdem do Ouchy. 
     - A ja właśnie to zrozumiałam - powiedziała Paula. - Tam 
rozegra się bitwa. 
     W recepcji Newman zatrzymał się, żeby zapytać o Amosa 
Lodgea. 
     Dobrze ubrana młoda Francuzka wydawała się cieszyć z jego 
widoku. 
     - Chciałbym zamienić z panem Lodgeem słowo - wyjaśnił jej 
Newman. -Ale wydaje mi się, że właśnie wyjechał. 
     - Zgadza się, proszę pana. Rozmawiał przez telefon, po czym 
natychmiast zadzwonił na dół, żeby zapłacić za hotel, ponieważ 
już się wyprowadza. 
     Jakaś pilna sprawa zmusiła go do raptownego wyjazdu. 
     - Dziękuję. A pan Tweed? 
     - Cały czas dzwoni, od kiedy wrócił do hotelu. Chyba właśnie 
skończył. 
     - Mówi pani doskonale po angielsku. 
     - Dziękuję. - Zarumieniła się. - Dwa lata pracowałam w dużym 
londyńskim hotelu. Jeśli idzie się pan z nim zobaczyć, to może mu 
pan powie, że przyjechał pan Emilio Vitorelli. Pytał o pana 
Tweeda. Teraz pije drinka na tarasie z mężczyzną, który 
przyjechał razem z nim. 
     - Powiem mu. 
     Paula udała się do siebie, żeby wziąć prysznic, a jeśli 
wystarczy czasu przed kolacją, to nawet kąpiel. Newman zostawił 
Nielda w barze i poszedł do pokoju Tweeda, który właśnie 
przebierał się w ciemny garnitur do kolacji. - Recepcjonistka 
powiedziała mi, że gdzieś dzwoniłeś - rzucił Newman, gdy Tweed 
otrzepywał marynarkę. 
     - To prawda. Rozmawiałem z Moniką. Nie dowiedziałem się 
niczego nowego poza tym, że Howard rozpracowuje te bomby 
umieszczone w pobliżu największych elektrowni. Nie znaleźli 
żadnych podejrzanych. Poradziłem im, żeby się skoncentrowali na 
londyńskim East Endzie. 
     - Dlaczego? 
     - Z powodu obsługi "Chateau d'Avignon". Ich akcent dowodzi, 
że wszyscy stamtąd pochodzą. Wychodząc zauważyłem małego, 
szczupłego mężczyznę, którego ten wielki strażnik nazwał Stanem. 
Zawsze ma pogardliwy uśmieszek na gładkiej twarzy. Kiedyś 
aresztowałem kogoś takiego jak on. Poszedł siedzieć na piętnaście 
lat za zabójstwo. Myślę, że Anglik ukrywa w tym zamku całą armię 
podobnych oprychów. 
     - Skoro mowa o Angliku, to według słów recepcjonistki ktoś 
zadzwonił do Amosa Lodgea. Natychmiast wymeldował się z hotelu. 
Pojechał w stronę Genewy. 
     - Pewnie pojechał spotkać się z jednym ze swoich tajnych 
kontaktów. 
     - A ty jesz kolację z Motylem. Recepcjonistka powiedziała mi 
też, że przyjechał Emilio Vitorelli. Jest na tarasie. Co się 
stanie, jeśli zobaczy Tinę? 
     - Zejdę na dół, żeby z nim porozmawiać. Nie potrzebujemy 
dodatkowych kłopotów... 
     Tweed znalazł Vitorellego razem z Mario. Gdy tylko Mario 
zobaczył zbliżającego się Tweeda, wstał i opuścił taras, 
skinąwszy po drodze Tweedowi głową. 
     - Co cię sprowadza do tej głuszy? - spytał Tweed, siadając 
przodem do hotelu. 
     - Ty, stary psie gończy. 
     - Potraktuję to jako komplement. Co nie wyjaśnia, dlaczego 
tu jesteś, skoro ja wieczorem wyjeżdżam. 
     - Byłbym głupi... - Vitorelli urwał na moment i uśmiechnął 
się ujmująco gdybym spytał, dokąd jedziesz tym razem? 
     - Gdybym powiedział, że do Londynu, nie uwierzyłbyś mi. 
     - Kto wie? - Vitorelli znów się uśmiechnął i przejechał 
dłonią po gęstych włosach. - Jesteś mistrzem podwójnego blefu. 
     - Nie będę się spierał. 
     Ze swojego miejsca Tweed widział okna sypialni wychodzące na 
taras. Zobaczył Tinę Langley spoglądającą na nich z okna. 
Zasłoniła okno, kiedy ją zauważył. Teraz już wie, że Vitorelli 
jest w pobliżu. Tweed wątpił, czy teraz zje z nim kolację. 
     - Przejeżdżałem wcześniej koło tego hotelu - powiedział 
Włoch, dopijając drinka. - Spytałem o ciebie, ale powiedziano mi, 
że cię nie ma. 
     - Bo tak było. 
     - Jeśli stąd wyjeżdżasz, nie znalazłeś tu tego czego 
szukasz. 
     - Jeśli chcesz wiedzieć, ten ktoś opuścił hotel. 
     - Czyżby Amos Lodge albo Willie? Obydwaj są z Dorset. Dałem 
ci dobrą. wskazówkę, chodzi mi o kuriera, który podróżował do 
Dorset z walizką pełną pieniędzy. Winien mi jesteś przysługę. 
     - Będę o tym pamiętał. 
     - Wygląda na to, że naprawdę zamierzasz opuścić hotel. A ja 
wciąż szukam Tiny Langley. 
     - Od dawna. 
     - Do zobaczenia, Tweed. Nie rób niczego, czego ja bym nie 
zrobił. 
     - Jest wiele rzeczy, które ty robisz, a ja bym się nie 
odważył. 
     - Robi się chłodno, I nie sądzę, że z powodu wieczornego 
powietrza. 
     Powiedziawszy to, Vitorelli zasalutował i wyszedł. Po drodze 
zatrzymał się przy recepcji. Uśmiechnął się szeroko do 
dziewczyny. 
     - Miałem nadzieję, te spotkam tu starego przyjaciela, Amosa 
Lodgea. 
     - Pan Lodge niespodziewanie opuścił hotel. Chce pan zostawić 
wiadomość i na wypadek, gdyby wrócił? 
     - Nie wróci. 
     Zadowolony, że Tweed powiedział mu prawdę, Vitorelli 
wyszedł. Gdyby nie udało mu się z Amosem, spytałby o kapitana 
Wellesleya Carringtona. 
     Mario siedział w drugim samochodzie, który wcześniej 
pożyczyli od jednego ze swoich ludzi. 
     - Mario - powiedział cicho Vitorelli. - Tweed niebawem 
opuszcza hotel -a przynajmniej tak mówi. Wracam do helikoptera na 
lotnisko w Genewie. Poczekaj tu w jakimś ukryciu. Jedź za 
Tweedem. 
     - W ukryciu? - spytał z niepokojem Mario. 
     - Znajdziesz coś. 
     Vitorelli usiadł za kierownicą Alfa Romeo, które zaparkował 
za dużą ciężarówką. Z piskiem opon zjechał z podjazdu na drogę. 
     Nie zauważył, że Tweed obserwuje go zza drzwi prowadzących 
na taras. 
     Domyślając się, że Włoch go sprawdzał, poczuł ulgę. Emilio 
Vitorelli był ostatnią osobą, którą chciał mieć w pobliżu przez 
następne dwadzieścia cztery godziny. 
     W drodze z Genewy, Marler zatrzymał samochód kilkaset metrów 
przed "Chateau d'Avignon". Pomógł Butlerowi zdjąć motocykl'z 
bagażnika na dachu. Butler poprowadził maszynę wąską drogą w las. 
Ukrył ją pod grubą warstwą liści przy wysokiej jodle. 
     Wrócił do samochodu i usiadł obok Marlera. Marler niezbyt 
szybko przejechał obok "Chateau d'Avignon". Butler z ulgą 
zauważył, że brama wciąż była otwarta. 
     Marler zatrzymał się za zakrętem i Butler wyszedł na drogę. 
     - Nie ryzykuj niepotrzebnie. Pamiętaj, że jak już uzbroisz 
bombę, zostanie ci pięć minut do wybuchu - przypomniał Marler. 
     - Więc lepiej rzucę okiem na zegarek - odpowiedział Butler. 
- Na razie. 
     Poczekał, aż silnik samochodu ucichnie, żeby nikt w hotelu 
go z nim nie skojarzył. Potem założył na ramię torbę z bombą i 
powędrował do wejścia. 
     Przy schodach natknął się na Big Bena. 
     - Cholernie długo pana nie było. 
     - Lubię dużo spacerować. 
     - Zajęcie dla frajerów. Właśnie podają obiad. 
     - Pewnie się nie przyłączysz, co? - zapytał Butler i, nie 
czekając na odpowiedź potężnego opryszka, poszedł na górę. Klucz 
do pokoju nosił w kieszeni. Gdy znalazł się wewnątrz, zamknął 
drzwi i podszedł do swojej walizki. 
     Pochylił się, żeby sprawdzić, czy włos, który wsunął w zamek 
walizki, dalej tam jest. Zniknął. 
     Jego własny klucz nie obracał się tak lekko jak przedtem. 
Więc w okolicy jest specjalista od wytrychów. 
     Podszedł do wysokiej, solidnej i starej szafy, w której 
trzymał ubrania, i przejechał palcem po krawędzi. Była zakurzona. 
Nikt nie pomyśli o tym, żeby sprawdzić na szafie. 
     Wyjął z torby okrągłą bombę, wielkości małego talerza. 
Zapakowana była w gruby niebieski papier. Zapalnik czasowy i inne 
małe urządzenia pieczołowicie owinięto w chusteczki. Wyrwał z 
głowy dwa włosy i włożył po jednym do każdego zawiniątka, po czym 
wepchnął je głęboko na szafę. 
     - Chyba ich tam nie znajdziesz, cwaniaczku - powiedział do 
siebie. 
     Szykując się do obiadu, zastanawiał się nad swoim zadaniem. 
Miał zostać sam w hotelu pełnym wrogo nastawionych zbirów. Aż 
Tweed zadzwoni i poda mu hasło. 
     Samotność zupełnie go nie martwiła. Smucił go jedynie fakt, 
iż ominą go fajerwerki, jakie Tweed szykował w Ouchy. Znając go 
dobrze, Butler wyczuł, że zbliżał się czas działania. Ouchy 
będzie miejscem prawdziwego pokazu sztucznych ogni. 
     
     Rozdział 32 
     
     W "Chateau des Avenieres" Tina Langley która pojawiła się tu 
z całym bagażem i zamieszkała w pokoju z widokiem na taras, 
zdążyła już zadzwonić na Słowację. Hassan odebrał natychmiast. 
     - Mam dla ciebie ważne nowiny - powiedziała. 
     - Sam zdecyduję, czy są ważne. O co chodzi? 
     - Tweed i reszta jego ludzi dziś wieczorem stąd wyjeżdżają 
Ma wziąć udział w spotkaniu ocalałych członków Instytutu w Ouchy 
nad Jeziorem Genewskim. 
     To chyba jest warte sowitej zapłaty. 
     - Jesteś pewna, że wyjeżdża dziś wieczorem? 
     - Chcę wiedzieć, ile za to dostanę - zażądała. 
     - Wiesz co spotyka ludzi, którzy próbują mnie zastraszyć? 
     - Sadzę, że informacja jest coś warta - powiedziała 
pojednawczym tonem. 
     - Odpowiedz na moje pytanie, do diabła. 
     - Tak - powiedziała szybko. - Jestem pewna. 
     - Dziesięć tysięcy dolarów. 
     Hassan rzucił słuchawką; Zastanawiał się przez kilka minut. 
Która grupa znajduje się najbliżej Ouchy? Trzeba szybko działać. 
Wtedy zdał sobie sprawę, że rozwiązanie jest bardzo proste. 
Zadzwonił do "Chateau d'Avignon". 
     Odezwał się Fred Brown. 
     - Frederick - zaczął Hassan swoim najbardziej despotycznym 
tonem. 
     - Mam dla ciebie bardzo pilne instrukcje, Gdy rozmowa 
dobiegła końca, Fred skontaktował się z kilkoma osobami z 
obsługi. Wziął na bok każdego z opryszków po kolei i przekazał 
odpowiednie instrukcje z dala od nielicznych gości, mieszkających 
w hotelu. 
     Siedzący z drinkiem na tarasie Butler zarejestrował tę 
wzmożoną aktywność. 
     Zaciekawiony, przespacerował się do baru, zamówił dla 
niepoznaki kolejnego drinka i poszedł z nim do głównego holu. 
Zdążył zauważyć jak zza bocznej ściany zamku wyłaniają się 
samochody, zaparkowane tam pewnie przed niepowołanymi oczami. 
     Sączył drinka i przyglądał się Big Benowi, siedzącemu za 
kierownicą pierwszego samochodu. Wolniutko wyjechały otwartą 
bramą i ruszyły w kierunku Genewy. Butler poczuł, że ktoś za nim 
stoi i odwrócił się. To był Stan. 
     - Nie, może pan usiedzieć na miejscu, panie Butler? - spytał 
z nutka szyderstwa. 
     - Wyszedłem zaczerpnąć świeżego powietrza. 
     - Na tarasie serwują obiad. Nie chcemy chodzić na głodniaka, 
co? 
     Część obsługi ma przyjęcie gdzie indziej. Dowód uznania od 
pana Browna za ich pracę. 
     - Pan się tłumaczy przede mną? 
     Uśmieszek wyższości zniknął bez śladu. Opryszek zastąpił go 
wyrazem pogardy i oddalił się. Butler odprowadził go wzrokiem. 
Stan miał nietypowy chód, przypominający pełzanie krokodyla. Nie 
poszedłby z takim facetem na piwo. 
     Ignorując aluzję, żeby natychmiast wracał na taras, Butler 
poszedł na górę. 
     Ze swojego pokoju zadzwonił do "Chateau des Avenieres" i 
podał recepcjonistce zakodowaną wiadomość. 
     - Mój przyjaciel Pete Nield przyjedzie do was na drinka, 
proszę mu powiedzieć, że dzwonił Harry Butler. Zrobiło się tu 
bardzo nudno, więc przydałoby mi się jego towarzystwo. Dziękuję. 
     Odłożył telefon, zanim recepcjonistka zdążyła się odezwać. 
     Tweed właśnie dołączył do Pauli, Newmana i Marlera, kiedy 
recepcjonistka przekazała im wiadomość od Harryego. Nield miał 
zdziwioną minę, natomiast Tweed się uśmiechał. Zauważył, że Harry 
był nie tylko godzien zaufania, ale też bardzo sprytny w 
przekazywaniu zakodowanych wiadomości. 
     - Nie rozumiem - powiedziała Paula. 
     - To znaczy, że recepcjonistka też nie zrozumiała. Harry 
jest niezły. 
     - Myślałam, że jesz kolację z Tiną Langley - zauważyła Paula 
ściszonym głosem. 
     - Przysłała mi wiadomość, że nie będzie mogła dotrzymać mi 
towarzystwa. 
     Boli ją głowa. Myślę, że wystraszyła się na widok 
Vitorellego. 
     - To ona przyprawia mnie o ból głowy - rzuciła Paula. 
     - Mnie też wystawiono do wiatru - powiedział Newman z 
szyderczą miną - Simone zadzwoniła do mnie z wiadomością, że jest 
wykończona. 
     - Tak wykończona - powiedział im Tweed - że widziałem jak 
opuszcza hotel z bagażem. Wspomniałem o tym recepcjonistce, a ta 
powiedziała, że do Simone był telefon, po którym zadzwoniła na 
dół, żeby się wymeldować. 
     - Może jakoś przeżyję jej stratę - westchnął Newman. 
     - Szybciej przeżyjesz jej stratę niż obecność - powiedziała 
Paula. - Pamiętasz, co zrobiła biednemu Pierreowi Dumontowi? 
     - Tweed, dlaczego zmieniłeś polecenie i zabroniłeś mi 
wspominać o Ouchy lub Wiedniu przy Simone? 
     - Jedna wystarczy. 
     Jedli obiad w milczeniu, gdyż Tweed najwyraźniej się 
śpieszył. Paula dostrzegła jego nieobecny wzrok, jakby już się 
zajmował ich kolejnymi posunięciami. 
     Pod koniec posiłku spojrzała na Marlera. 
     - Musimy przekroczyć granicę, żeby wrócić do Szwajcarii. Czy 
wcześniej pozbędziesz się swojej broni? 
     - Absolutnie nie. Wszystko przymocujemy do podwozia mojego 
samochodu. 
     Materiał wybuchowy bez zapalników jest oczywiście niegroźny. 
Co przywodzi mi na myśl inną ważną sprawę. Moim zdaniem będzie 
bezpieczniej, jeśli Tweed, Nield, Paula i Newman pojadą jednym 
samochodem. Ja pojadę za wami - na wypadek, gdyby mnie złapali z 
bronią. 
     - Zgoda - powiedział Tweed. 
     - Jeśli was zgubię w Genewie, proponuję, żebyśmy się 
spotkali przed głównym dworcem kolejowym - ciągnął Marler. 
     - Zgoda. 
     Było już ciemno na tarasie, kiedy kończyli kolację. 
Oświetlony lampionami roztaczał wokół atmosferę spokoju. Paula 
próbowała zapomnieć o zamachu na życie Tweeda, kiedy ten wstał i 
wziął ją za rękę. 
     - Spójrzmy po raz ostatni. 
     Gdy reszta rozeszła się po pokojach, żeby zabrać bagaże, 
Tweed i Paula podeszli do krawędzi tarasu. Księżyc ukrywał się za 
pojedynczą chmurką, a przed nimi roztaczała się panorama Francji. 
Pomiędzy tonącymi w mroku sylwetkami wzgórz widniały 
gdzieniegdzie maleńkie wyspy świateł niczym kupki diamentów - 
wioski otoczone górskimi grzbietami. Księżyc wypłynął zza chmury 
i zalał krajobraz delikatnym blaskiem. 
     - Krajobraz jak ze snu - powiedziała cicho Paula. 
     - Jeśli będzie taka możliwość, dam ci trochę czasu, żebyś tu 
wróciła - zaproponował Tweed. 
     - Może wybierzesz się ze mną. 
     - To byłyby moje pierwsze wakacje od dwudziestu lat. 
     Hassana opadły wątpliwości po telefonie do Freda Browna w 
"Chateau d'Avignon". Napił się wody, gdyż nawet po zmroku 
dokuczało na Słowacji parne powietrze. Woda. Decydująca broń w 
ostatnim starciu. Ponownie zadzwonił do Tiny Langley. 
     - Chcę, żebyś dziś wieczorem pojechała do Ouchy. Wynajmę ci 
pokój w "Beau Rivage". - Również nad brzegiem jeziora, niedaleko 
głównej siedziby Instytutu. Nie sądzę, żeby Tweed i jego ludzie 
przeżyli jutrzejszy wieczór. 
     - A co z moją zapłatą? - spytała niespokojnie Tina. 
     - Dostaniesz swoją zapłatę - warknął i rozłączył się. 
     Tina trzasnęła słuchawką z wściekłości. Ale potem pomyślała 
o tym, co powiedział jej Hassan. Przy odrobinie szczęścia, Tweed 
przeżyje, a ona zarobi małą fortunę, którą jej wcześniej 
proponował. 
     Hassan zadzwonił do Simone Carnot i przekazał jej podobne 
instrukcje. W odróżnieniu od Tiny, nowinę przyjęła spokojnie. Tak 
czy inaczej, zdążyła już zaoszczędzić fortunę, która starczy jej 
na długie lata. Nie żyła ekstrawagancko i, podobnie jak Karin 
Berg, odkładała pieniądze. 
     Odjechali z "Chateau des Avenieres" w konwoju. Za kierownicą 
pierwszego samochodu siedziała Paula, Marler jechał za nią. Gdy 
zbliżyli się do "Chateau d'Avignon" Marler zwolnił. Tweed 
powiedział, że nie będzie ryzykował, na wypadek, gdyby obserwował 
ich ktoś stojący na podjeździe. 
     - Biedny Harry - powiedziała Paula, mijając wjazd. - Bramę 
już zamknięto - musi się czuć jak w więzieniu. 
     - Harry zawsze chętnie działa w pojedynkę - odparł Tweed, 
siedzący obok niej. 
     - Na pewno poszedł spać - odezwał się Nield z tylnego 
siedzenia. - Wcześniej podstawiając krzesło pod klamkę drzwi. 
     - Sądzę, że puste głowy tych bandytów zaprzątnięte są teraz 
czym innym -zauważył Tweed. 
     - A mianowicie? - spytała Paula. 
     - Lubię jeździć w nocy - powiedział wymijająco. - To 
odpręża. Jakoś nie widzę samochodu Marlera. 
     Jestem pewna, że zaraz nas dogoni. O, już jest... 
     Marler miał problem. We wstecznym lusterku dostrzegł 
jakiegoś Peugeota i choć ten nie podjechał za blisko, wydawał się 
utrzymywać takie samo tempo jak on. Później zdecyduje, co należy 
zrobić. Marler nigdy nie martwił się problemami, które mogły być 
wytworem jego wyobraźni. 
     Paula niezbyt szybko minęła szczyt Saleve. Mimo późnej pory 
wciąż kilka samochodów zaparkowało w miejscu widokowym. Widok na 
rozświetloną Genewę był zniewalający. Zaczęła zjeżdżać krętą 
drogą prowadzącą do miasta. 
     Marler, który został daleko w tyle, nabrał już pewności, że 
problem jest poważny. Peugeot podjechał bliżej i, podobnie jak 
on, zaczął zjeżdżać w dół. 
     Podejrzewał, że to ktoś z "Chateau d'Avignon", śledzący 
Tweeda i jego. Zwolnił, jakby zapraszał drugi samochód do 
wyprzedzenia. Peugeot też zwolnił. To nie była naturalna reakcja. 
Gdy Marler brał niezliczoną ilość zakrętów, kierowca Peugeota 
cały czas miał go w polu widzenia. 
     Jadący Peugeotem Mario był z siebie bardzo zadowolony. 
Vitorelli ucieszy się, gdy mu powie, dokąd pojechał Tweed. Marler 
zachowywał się tak naturalnie, że Mario zupełnie nie domyślał 
się, iż został zdemaskowany. Bardzo się starał nie stracić z oczu 
obydwu samochodów, gdy wjechali w labirynt szwajcarskiego miasta. 
     Denerwował się, dojeżdżając do punktu kontrolnego na 
granicy. A co jeśli przepuszczą samochód jadący przed nim, a jego 
zatrzymają? 
     - Marler dziwnie się zachowuje - stwierdziła Paula, kiedy 
zjechali z wzniesienia i w oddali zobaczyła punkt kontrolny. 
     - Marler zawsze wie, co robi - przypomniał jej Tweed. 
     Zwolniła, szykując się do zatrzymania samochodu, gdy byli 
już blisko punktu kontrolnego. Oficer paszportowy dał jej znak 
ręką, że może jechać dalej. Marler odetchnął z ulgą, kiedy oficer 
przepuścił też jego. We wstecznym lusterku zauważył, że również 
Peugeot bez problemów przekroczył granicę. Marler zaczął 
intensywnie myśleć. Świetnie zapamiętał trasę, którą pojedzie 
Paula. Przejedzie przez most Pont du Rhoene i znajdzie się w 
głównej, najbardziej pogmatwanej części Genewy. 
     Z mostu do dworca kolejowego, gdzie mieli się spotkać, było 
bardzo blisko. 
     - Muszę ci trochę namieszać w głowie, kolego - powiedział na 
głos, mając na myśli kierowcę Peugeota. 
     Celowo jechał dość wolno. Inne samochody, wyjeżdżające z 
różnych dróg, wyprzedzały go. Jeden z kierowców zatrąbił na 
niego. Marler pilnował się, żeby na niego nie spojrzeć. Nie 
potrzeba mu było awantury na drodze dziś wieczorem. 
     Przy wjeździe na most były światła. Jechał bardzo wolno. 
     Dojechał, tak jak chciał, na czerwone. Kierowca, jadący z 
tyłu zatrąbił na niego ze złością. Teraz Peugeot był o jeden 
samochód za nim. Mario nie zrobił tego umyślnie, po prostu jakiś 
niecierpliwy kierowca wjechał przed niego. Paula przejechała już 
połowę mostu. 
     Marler włączał i wyłączał silnik, wiedząc z doświadczenia, 
że czerwone światło utrzyma się jeszcze przez jakiś czas. 
Otworzył maskę, wysiadł i udawał, że sprawdza silnik. Kierowca 
następnego samochodu również wysiadł i odezwał się do niego po 
francusku. 
     - Jeśli się panu zepsuł samochód, pomogę go zepchnąć na 
pobocze. Nie mogę tu sterczeć całą noc. 
     - Nie mówić po francuski - skłamał Marler. 
     Kierowca zaklął i wrócił do samochodu. Zrobiło się zielone 
światło. 
     Marler za kierownicą znów zapalał i gasił silnik. Szybko 
sprawdził, czy wokół nie ma wozów patrolowych. Po jego prawej, na 
wjazd na most czekała wielka ciężarówka. 
     Marler obserwował zielone światło, ignorując wściekłe 
trąbienie innych samochodów. Spowodował poważny korek. Światła 
zmieniły się na czerwone. 
     Nacisnął pedał gazu i wystrzelił do przodu. Kierowca 
ciężarówki zatrąbił klaksonem, który zabrzmiał jak syrena 
wielkiego statku. Ale Marler pędził już przez most. Gdy dotarł na 
drugi koniec, wjechał w małą uliczkę i rozpoczął szaleńczy wyścig 
na dworzec kolejowy. 
     Sfrustrowany Mario nacisnął pięścią klakson. Rozwścieczony 
francuski kierowca zawrócił samochód i podczas tego manewru 
wjechał w przód Peugeota. 
     To była pechowa noc. Ale nie dla Marlera. 
     Gdy dotarł na dworzec, zobaczył zaparkowany samochód Pauli. 
     Wyskoczył z samochodu i podbiegł do okna, które otworzył 
Tweed. 
     - Przepraszam. Miałem drobny problem z ogonem. Zgubiłem go. 
     - A zatem do Ouchy. Do "Beau Rivage" - powiedział Tweed. 
     Kilka minut później Paula rozkoszowała się jazdą pustą 
autostradą, biegnącą wzdłuż Jeziora Genewskiego. Był bardzo 
niewielki ruch, więc jechała tak szybko, jak pozwalały na to 
przepisy. 
     - To odpręża - powiedziała. 
     - Marler jest za nami - powiadomił ich Newman. 
     - Więc wszystko w porządku - ucieszyła się Paula. 
     - Obawiam się, że nic nie jest w porządku - odparł Tweed. 
     
     Rozdział 33 
     
     Godzinę wcześniej kawalkada trzech czarnych samochodów 
jechała tą samą autostradą Pierwszy samochód prowadził zwalisty 
strażnik hotelu "Chateau d'Avignon". Jechał szybko, ale też nie 
przekraczał dozwolonej prędkości. Obok niego siedział Jeff, 
którego ciało składało się z samych mięśni. 
     Przed wielu laty Jeff wyrobił sobie godną pozazdroszczenia 
reputację w londyńskim East Endzie jako Komornik. Jego metody 
perswazji wobec opornych sklepikarzy i właścicieli klubów, aby 
płacili haracz były równie legendarne, co potworne. Wiele jego 
ofiar zostało kalekami na resztę życia. 
     Oskarżony o morderstwo, uciekł z posterunku policji, 
poważnie raniąc trzech policjantów. 
     Dwaj mężczyźni na tylnym siedzeniu i po czterech w każdym 
samochodzie, również uciekło z Wielkiej Brytanii przed 
wieloletnimi wyrokami. 
     Kilku z nich dokonało w ostatnim czasie ataku na niemiecką 
mafię. Mafia wciąż lizała rany po napadzie, ponieważ co najmniej 
dziesięć zmasakrowanych ciał utopiono w Renie. 
     Tweed określał takich ludzi jako "śmietankę" tych, którzy 
nie powinni się byli urodzić. Byli żywym potwierdzeniem innej 
maksymy Tweeda, a mianowicie, że istnieje coś takiego, jak 
wcielone zło. 
     - No, przemyciliśmy bombę pod nosem pieprzonych glin - 
przypomniał Jeff podczas jazdy. 
     - Więc jak się czujesz, siedząc na niej - jeśli wiesz, że 
mogłaby wprowadzić na orbitę pałac Buckingham? - spytał Big Ben i 
wybuchnął śmiechem. 
     - Wygodnie - odpowiedział Jeff - Cholernie wygodnie. 
     Samochód, którym jechali, został dostosowany do zadania we 
francuskim warsztacie, mieszczącym się w stodole w małej wiosce. 
Wszechstronnie uzdolniony mechanik, który samodzielnie wykonał 
całą pracę miał dostać milion franków, jeśli mu się uda. Udało mu 
się. Wydrążył część podwozia i uzyskał odpowiednią przestrzeń, 
gdzie, jak sądził, zostanie ukryta wielka partia narkotyków. 
Zamiast nich, przewieziono w skrytce bombę z urządzeniem 
sterowanym za pomocą fal radiowych, które zdetonuje ją z 
bezpiecznej odległości. 
     Francuski mechanik nigdy nie ujrzał swojego miliona franków. 
Leżał teraz pogrzebany w głębokim dole pod swoją własną stodołą. 
Fred Brown, wykonując rozkazy otrzymane od Anglika, kazał 
strażnikowi "pozbyć się ciała, kiedy robota będzie skończona". 
     Pierwotnym celem Hassana był francuski prezydent. Bomba 
miała wjechać w zdalnie sterowanym samochodzie bez kierowcy na 
dziedziniec Elysee, w momencie kiedy otwierano by bramę wjazdową 
dla prezydenckiego samochodu, opuszczającego jego oficjalną 
siedzibę. 
     Hassan w ostatniej chwili zmienił zamiar. Zdał sobie sprawę, 
że dysponuje środkami do zniszczenia ocalałych członków 
Instytutu, kiedy zbiorą się w głównej siedzibie w Ouchy. Fred 
Brown otrzymał od niego ścisłe instrukcje, które następnie 
przekazał Big Benowi. 
     - Mam ochotę na fajkę - powiedział Jeff, sięgając po paczkę 
schowaną w kieszeni. 
     - Zapal, a rozkwaszę ci gębę - powiedział Big Ben tonem 
konwersacji. 
     Nienawidził palenia. Kiedy był mały, ojciec zmusił go do 
wypalenia wielkiego hawańskiego cygara, aż po sam koniuszek. 
Chorował po tym przez wiele dni. 
     - Nie kumam tej sprawy z łodzią na tym chrzanionym jeziorze 
- powiedział Jeff, cofając niechętnie rękę od kieszeni. 
     - Porywamy jacht z przystani w Ouchy. Jeden facet, który 
dobrze pływa, zabiera go naprzeciwko miejsca, gdzie te świrusy 
mają spotkanie i tam dryfuje. 
     Z tego, co mamy w samochodach, zrobimy kukły, które ustawimy 
na pokładzie. 
     I to wszystko. 
     - Nie kumam. 
     - Nic nowego w twoim przypadku. Masz robić, co ci mówię i 
nie zadawać pytań. Załapałeś? 
     - Załapałem. 
     Big Ben nigdy nie przepuścił okazji, by podkreślić kto tu 
jest szefem. Dlatego został przywódcą w jednej z kluczowych grup 
zabójców u Hassana. 
     Prowadząc samochód, kilkakrotnie powtarzał sobie plan. 
     Hassan, mimo manii wyższości, odznaczał się bystrym umysłem 
i był pierwszorzędnym organizatorem. Nigdy by tego otwarcie nie 
przyznał, ale parę pomysłów wziął od Anglika: zakładał, że tamten 
wpadł na te najlepsze podczas wizyt na Bliskim Wschodzie. 
     Nie zapomniał o Karin Berg, którą umieścił w hotelu "Des 
Bergues". 
     Postanowił, że przyda mu się dodatkowe zabezpieczenie. Fakt, 
że Tweed wciąż żył, spędzał mu sen z powiek. Zadzwonił do Berg. 
     - Karin, zaszły pewne zmiany. 
     - Jakie? 
     - Przestań zadawać pytania. Spakuj rzeczy i wyleć jutro rano 
z Genewy. 
     - Dokąd, do diabła, znów lecę? 
     - Uważaj, jak do mnie mówisz! 
     - Ty też! Więc dokąd lecę? 
     - Wsiądziesz do samolotu do Zurychu. Ale nie opuszczaj 
lotniska. 
     Stamtąd złap samolot do Wiednia - na lotnisko Schwechat. 
Samochód będzie już na ciebie czekał. 
     - Żeby mnie zabrać do tej nudnej bazy? 
     - Chcesz dostać na początek premię wysokości dziesięciu 
tysięcy dolarów? 
     - Powiedzmy trzydziestu. 
     - Myślisz, że śpię na forsie? 
     - Wiem, że twój ojciec na niej śpi. Dostanę je czy nie? 
     - Tak... 
     Hassan zaklął. Znów rzuciła słuchawką. Usiadł na krześle i 
wyobraził sobie, jak powolutku ją dusi. 
     Trzy czarne samochody, z Big Benem wciąż na początku 
konwoju, wjechały do Ouchy i minęły basen jachtowy. Lekka bryza 
zakołysała lasem masztów. 
     Zgodnie z instrukcjami, jakie otrzymali przed wyjazdem z 
"Chateau d'Avignon", pierwszy samochód zaparkował, a wtedy wóz 
jadący za strażnikiem wyprzedził go, minął przystań i zaparkował 
paręset metrów dalej nad brzegiem jeziora. 
     Podobnie jak wszyscy jego ludzie, Big Ben miał na sobie 
dresy. W czerwcu wszędzie było pełno ludzi uprawiających jogging 
o każdej porze. 
     Zanim wysiadł z samochodu, zagapił się na "Cafe Beau 
Rivage", gdzie elegancko ubrane kobiety jadły obiad w 
towarzystwie swoich przyjaciół, zarówno wewnątrz, jak i w 
ogródku. 
     Oblizał usta przyglądając się niektórym kobietom. Były 
pierwsza klasa, nie jak te, z którymi zazwyczaj się zadawał. Gdy 
zakończy tę akcję, dostanie dużo forsy i będzie wiedział na co ją 
wydać. 
     - Czy nie powinienem obejrzeć portu? - spytał ostrożnie 
Jeff. 
     - Sprawdzimy go razem. Wy dwaj z tyłu rozglądajcie się, czy 
nie ma gdzieś wozów patrolowych. Naciśnijcie klakson jeden raz, 
jeśli pojawią się miejscowi gliniarze. Zignorujcie, jeśli pojadą 
dalej. Jeśli was zaczepią, powiecie, że czekacie na przyjaciół, 
żeby razem pobiegać. 
     Wysiadł razem z Jeffem i poszli wolnym krokiem w stronę 
małego portu w kształcie ostrygi, w którym cumowało pełno 
żaglówek i jachtów. 
     Nikogo nie było w pobliżu, a sam port nie znajdował się zbyt 
blisko hotelu. 
     Doszli prawie do końca rzędu łodzi, gdy strażnik złapał 
Jeffa za ramię i stanął w miejscu. Na pokładzie jachtu motorowego 
stał łysy mężczyzna, malując drzwi do kabiny. Nawet jego robocze 
ubranie wyglądało na kosztowne. Na motorówce nie widać było 
nikogo więcej. 
     - Tego właśnie nam trzeba - szepnął Big Ben. - Facet jest 
chyba właścicielem, Masz sprzęt? 
     Jeff zabrał ze sobą płócienną torbę. Wewnątrz znajdowało się 
kilka puszek z farbą i parę pędzli oraz narzędzie do zdrapywania 
farby. Anglik przekazał Hassanowi bardzo ścisłe instrukcje, które 
ten z kolei podał Big Benowi. 
     - W pobliżu nie ma nikogo - szepnął w odpowiedzi Jeff. 
     - No to bierz się do roboty... 
     Jeff podszedł bliżej do motorówki. Na pokładzie zauważył 
parę sprzętów -rożek szkutniczy, część łańcucha i kupkę szmat do 
czyszczenia. Jakby właściciel wiedział, co będzie im potrzebne. 
Jeff, w butach na gumowej podeszwie, bezgłośnie zszedł z chodnika 
na pokład. Jego ciężar sprawił, że jacht zakołysał się lekko i 
łysy mężczyzna przerwał malowanie. Gdy się odwrócił, Jeff zdążył 
już podnieść rożek i schować go za plecami oraz podejść bardzo 
blisko. 
     - Zgubiłem drogę - powiedział Jeff. - Szukam Vevey. 
     - Naprawdę? - Łysemu mężczyźnie nie podobało się, że na 
pokład jego jachtu wchodzi intruz. - Cóż, wystarczy... 
     Nie dokończył zdania. Jeff błyskawicznym ruchem uderzył go w 
głowę. 
     Czaszka pękła i mężczyzna osunął się na pokład. Jeff upuścił 
broń i złapał martwego mężczyznę pod pachy, po czym zaciągnął go 
po pokładzie na dziób, pod mały mostek. Gdy ukrył ciało, 
rozejrzał się wokół. Stojący na chodniku Big Ben pokazał mu 
kciuki uniesione do góry. 
     Jeff wszedł do sterówki. Miał spore doświadczenie w 
kradzieżach drogich łodzi z Hamble w Hampshire w Anglii. Jedyny 
problem polegał na tym, że uruchomienie silnika mogło zwrócić 
uwagę ludzi na brzegu. 
     Tymczasem Big Ben machał w stronę samochodu, zaparkowanego 
przed kawiarnią "Beau Rivage". Jeden z mężczyzn czekał już za 
kierownicą Włączył silnik i przejechał wolno obok ludzi 
siedzących w kawiarni, zjechał do portu i, zbliżywszy się do Big 
Bena, który stał już na rufie motorówki, zawrócił. Dzięki temu 
bagażnik samochodu zniknął z pola widzenia ludzi z kawiarni. 
     Big Ben pomógł obydwu mężczyznom zdjąć ciężkie worki z 
bagażnika. Przenieśli je na pokład przy rufie. Właśnie skończyli, 
kiedy do Jeffa uśmiechnął się los. 
     Naprzeciwko hotelu zatrzymała się grupa motocyklistów. Na 
złość gościom nie wyłączyli ryczących silników. Jeff uruchomił 
motorówkę korzystając z zamieszania. Big Ben zdjął cumy z 
pachołków na nabrzeżu. Jeff wolno wyprowadził jacht na jezioro i 
po chwili zniknął w mroku. 
     - Najgorsze za nami - powiedział Big Ben, siadając za 
kierownicą samochodu. 
     - Les - odezwał się do mężczyzny, który siedział obok - czy 
któryś z tych, co siedzą w samochodzie zaparkowanym niedaleko 
przystani, jest w pobliżu? 
     - Dałem im znak, żeby podjechali, kiedy podprowadzałem wóz. 
     Les był wysokim, żylastym mężczyzną, ze złamanym nosem. Jego 
specjalnością było rzucanie nożem. Nauczył się tego pracując w 
cyrku, do czasu aż poderżnął gardło dziewczynie, która nie 
przystała na jego propozycję. Uciekł, zanim przyjechała policja, 
a Big Ben znalazł go w melinie na East Endzie. 
     Gdy jechali wolno szeroką drogą, mając po prawej jezioro 
schowane za murem, z tyłu za nimi pojawił się trzeci czamy 
samochód. Big Ben wyszczerzył zęby w uśmiechu. Pozwolił uwierzyć 
swojemu gangowi, że sam wymyślił ten plan. 
     Trzeba wykorzystywać każdą okazję do umacniania własnego 
autorytetu. 
     Jadąc bardzo wolno spojrzał na jezioro. Jacht zniknął. 
     Po odpłynięciu od brzegu na odpowiednią odległość, Jeff 
zgasił silnik i pozwolił jachtowi swobodnie dryfować, podczas gdy 
sam zabrał się do roboty. 
     Najpierw rozebrał właściciela do naga. Siekierą, którą 
znalazł wśród narzędzi na motorówce, odciął mu obie dłonie przy 
nadgarstkach. Żadnych odcisków palców, umożliwiających szybką 
identyfikację. Następnie w gumowych rękawiczkach, włożył każdą 
dłoń do oddzielnej torebki, obciążonej ołowiem, które wyjął ze 
swojej płóciennej torby z farbami i pędzlami. Tego, co zrobił z 
twarzą, żeby uniemożliwić jej rozpoznanie, lepiej nie opisywać. 
     Po okręceniu zwłok łańcuchem i liną, którą, znalazł na 
pokładzie, wepchnął ciało do dużego worka i związał go dokładnie 
przy szyi. Zakrwawione rękawiczki włożył do małej torebki. 
     Umył ręce w kambuzie i wrócił do sterówki, skąd uważnie 
rozejrzał się wokół, po czym uruchomił silnik i skierował łódź na 
środek jeziora. Śpieszył się, żeby skończyć te czynności przed 
wschodem księżyca. Zatrzymywał motorówkę na krótko na środku 
jeziora. Zrobił to trzykrotnie. 
     Za pierwszym razem wyrzucił za burtę worek z ciałem. Później 
pozbył się woreczka z jedną dłonią. Gdy zwolnił po raz ostatni, 
wyrzucił woreczek z drugą dłonią Pozwolił sobie na westchnienie 
ulgi, ponownie włączając silnik. 
     Jakiś czas potem zatrzymał się jeszcze raz. Przyświecając 
sobie latarką, namalował zielony pas w połowie wysokości komina. 
Wschodził już księżyc, gdy zasłaniał nazwę łodzi warstwami 
specjalnego papieru, który wyjął z torby i rozwinął. Na burcie 
pojawiła się nowa nazwa jachtu "Starcrest V". 
     Następne zadanie było łatwe - usunął szwajcarską flagę, 
powiewającą na rufie i zamienił ją na francuską Nie była to 
idealna robota, ale motorówka miała przetrwać w tym przebraniu 
tylko wypłynięcie z Vevey następnego dnia, zanim odegra kluczową 
rolę w pozbyciu się ocalałych członków Instytutu. 
     Po dotarciu do Ouchy, Tweed podprowadził samochód pod główne 
wejście do hotelu "Beau Rivage", z którego nie widać było 
jeziora. Podał kluczyki portierowi i wszedł do recepcji iście 
królewskiego hotelu. Paula szła obok, a Newman i Nield z tyłu. 
     Kilka minut później przed budynkiem zatrzymał się Marler, 
udając, że przyjechał oddzielnie. Z polecenia Tweeda, 
zarezerwował sobie pokój telefonicznie, zanim wyjechał z "Chateau 
des Avenieres". 
     - Witamy ponownie, panie Tweed - przywitała go elegancko 
ubrana recepcjonistka. - Przygotowaliśmy d! a pana ten sam pokój 
z widokiem na jezioro. 
     - Dziękuję. Jestem pewien, że moi przyjaciele chętnie wypiją 
drinka w barze... 
     Po dokonaniu formalności poprowadził ich do baru. Paula 
wpatrywała się w bardzo wysoko sklepiony, pięknie zdobiony sufit. 
Podobała się jej atmosfera tego miejsca. 
     Zamiast okropnej komputerowej plastikowej karty, wręczono im 
tradycyjne klucze. 
     Bar okazał się dużym pomieszczeniem z wygodnymi krzesłami i 
mnóstwem wolnej przestrzeni. Na fortepianie grała jakaś kobieta, 
śpiewając romantyczne piosenki, podczas, gdy reszta gości w barze 
siedziała zasłuchana. 
     - To nazywam cywilizacją - powiedziała Paula, zapadając się 
na miękkie krzesło. 
     - Czego się napijecie? - spytał Tweed. - Spodziewałem się, 
Paulo, że najpierw pójdziesz na górę, do swojego pokoju, ale 
doszedłem do wniosku, że drink po podróży nie zaszkodzi. 
     - Poproszę kieliszek wina. Na pewno nie zaszkodzi. 
Przynajmniej się tu odprężymy. 
     - Nigdzie nie wolno się nam odprężyć - powiedział ostro 
Tweed. - Dopóki nie zniszczymy przeciwnika. 
     Uśmiechnął się po zamówieniu drinków, żeby rozproszyć ponury 
nastrój, jaki wywołały jego słowa. Paula pomyślała, że nigdy nie 
widziała u niego tak żelaznego zdecydowania. Tweed dla siebie 
poprosił o sok pomarańczowy. 
     - Paulo, Bob, przejdźmy się brzegiem jeziora i obejrzyjmy 
budynek Instytutu. 
     Potem się rozpakujecie. 
     - My też pójdziemy - powiedział Marler, który do nich 
dołączył. 
     Spojrzał na Nielda, a ten kiwnął głową potakująco. 
     - Niech będzie, ale trzymajcie się od nas w dużej 
odległości, jakbyśmy się nie znali. 
     Tweed znał skrót do jeziora. Zjechali windą na parter, 
przeszli korytarzem i wyszli na zewnątrz, gdzie przy stolikach 
wciąż siedzieli ludzie. 
     Tweed wolnym krokiem skierował się do bocznej uliczki, 
biegnącej równolegle do bramy, za którą zaczynały się rozległe 
ogrody hotelowe. Przeciął drogę i wszedł na chodnik przy jeziorze 
prowadzący do Vevey. Księżyc już pojawił się na niebie i Paula 
spojrzała na drugą stronę połyskliwego jeziora, gdzie wznosiły 
się potężne francuskie góry Haute - Savoie. Widok zaparł jej 
dech. 
     Po kilkuminutowym spacerze Tweed wskazał palcem dużą 
posiadłość po ich lewej, stojącą na wzniesieniu przy drodze. W 
zabytkowej budowli, która wznosiła się przed nimi, było coś 
złowieszczego. Od drogi dzielił ją szeroki zaniedbany trawnik, 
który porastał zbocze, aż do drogi. Podwójne żelazne wrota były 
zamknięte, broniąc dostępu do krętego wjazdu. Nieco dalej na 
ścianie budynku wisiała podświetlona tablica, a na niej kartka. 
Paula przeczytała zawiadomienie, napisane po angielsku i 
francusku. 
     Spotkanie członków odbędzie się jutro o godzinie 22.00. 
     - Zakładam, że powiadomiono ocalałych członków - 
powiedziała. 
     - Tu jest boczne wejście - powiedział Tweed. 
     Podeszli jeszcze kilka metrów i zatrzymali się przed małą 
żelazną furtką, za którą wznosiły się kamienne schodki. Sprawdził 
kłódkę, była zamknięta. 
     Nic nie wskazywało na to, żeby ostatnio ktoś ją otwierał. 
     - W domu jest ciemno - zauważyła Paula. 
     - Nic dziwnego - powiedział Tweed. - Chyba powinniśmy 
wrócić, zanim zamkną "Beau Rivage". Pewnie jesteście głodni. 
     - Burczy mi w brzuchu - przyznała Paula. 
     Przeszli na drugą stronę opustoszałej drogi, żeby rzucić 
okiem na siedzibę główną Instytutu. Marler i Nield czekali po 
drugiej stronie, oparci o ścianę, pozornie wpatrując się w 
jezioro i odległy widok po przeciwnej stronie. W rzeczywistości 
dokładnie przyjrzeli się posiadłości. 
     Gdy zbliżali się do budynku, nikt nie zauważył czarnego 
samochodu, znikającego za rogiem w stronę Vevey. Anglik, który 
podczas wizyty w tym miejscu dokładnie przestudiował plan 
budynku, podał Hassanowi szczegółowe instrukcje. 
     Ten z kolei poinstruował Big Bena. Wielka bomba została 
ulokowana w odpowiednim miejscu. 
     
     Rozdział 34 
     
     Zjedli doskonały posiłek w "Beau Rivage". Paula zdecydowała, 
że jedzenie jest ważniejsze niż pójście do pokoju, żeby się 
przebrać. Marler nie przyłączył się do nich, żeby zachować 
pozory, że się nie znają. Usiadł przy stoliku na zewnątrz, 
rozkoszując się widokiem pięknych kobiet. 
     - Myślisz, że te trzy Siostry są siebie warte? - spytała 
Paula Tweeda przy kawie. - Wiem, że wszystkie są gotowe zabić dla 
pieniędzy, ale czy wszystkie są równie złe? 
     - Najgorsza, moim zdaniem, jest Tina Langley. 
     - Dlaczego? 
     - Z informacji, które zdobyła Monika, wnioskuję, że Tina 
uznaje tylko jednego boga. Pieniądze. Nic dla niej nie znaczą, 
ludzkie uczucia. Nigdy nie czuła potrzeby zarabiania na swoje 
utrzymanie. Od najmłodszych lat zajmowała się wykorzystywaniem 
mężczyzn i pozbywaniem się ich, kiedy nie mieli jej już do 
zaoferowania pieniędzy. 
     - A Simone? - spytał Newman. 
     - Simone przynajmniej próbowała zarabiać na życie, kierując 
agencją modelek w Paryżu. Przedtem była osobistą asystentką 
dyrektora naczelnego w dużej firmie - i była w tym dobra. A co do 
Karin Berg, wszyscy wiecie, że przez lata pracowała dla 
szwedzkiego kontrwywiadu. Sam wiem, jak świetnie się sprawdzała. 
     Dopiero w późniejszych latach coś się w nich zmieniło i 
zapragnęły pieniędzy. 
     - Zaczynam być śpiąca - zmieniła temat Paula. 
     - Ja się nie położę - powiedział Tweed. - Muszę spotkać się 
z kimś w innej części hotelu. 
     - Idę z tobą - powiedział natychmiast Newman. 
     - Nikt ze mną nie idzie. 
     - Może ci się przydać ochrona - przekonywał go Newman. 
     - Zapewniam was, że nie potrzebna mi ochrona. 
     Gdy odeszli od stołu, Tweed wyraził ochotę zaczerpnięcia 
świeżego powietrza. 
     Poprowadził ich na zewnątrz, a następnie skręcił w boczną 
uliczkę. Od strony jeziora powiewała chłodna bryza. Przy końcu 
uliczki zatrzymał się, słuchając prognozy pogody, dobiegającej po 
francusku z czyjegoś otwartego okna. 
     - Słyszałeś? - spytała go Paula. - Spodziewają się jutro 
gwałtownych burz z piorunami. 
     - Dzisiaj - powiedział Tweed. - Jest już po dwunastej. 
     Skręcił w prawo, gdy doszli do końca uliczki i poprowadził 
ich do głównego wejścia do hotelu. Czekali na windę, gdy Paula 
spojrzała w górę. Hol miał wyjątkowo wysoki sufit, dzięki czemu 
można było z każdego piętra wychylając się przez poręcz spojrzeć 
w dół, do holu. Trąciła Tweeda w ramię, żeby spojrzał w górę. 
     Zza poręczy na piętne spoglądała na nich Tina Langley. 
     Trzy czarne samochody wolno wjechały do Vevey, następnego po 
Ouchy ważnego miasta nad jeziorem. Big Ben bardzo dobrze znał to 
miasto. 
     Pracował tu kiedyś w fabryce farmaceutycznej jako pakowacz. 
Jednak zarabiał głównie na ! sprzedaży narkotyków, które stamtąd 
kradł. Sam nigdy nie zażywał narkotyków, ani nie palił 
papierosów. Jego głównymi namiętnościami był alkohol i 
prostytutki. 
     Ponieważ miał bardzo mocną głowę, obie przyjemności potrafił 
doskonale łączyć. 
     - Daj im znak, że to ich hotel - powiedział do Lesa, który 
siedział obok niego. 
     Nożownik zamachał ręką przez otwarte okno. Samochód, jadący 
za nimi, zaparkował przed hotelem. To samo powtórzyło się po 
kilku minutach i trzeci samochód zaparkował przed małym 
hotelikiem. Big Ben z zadowoleniem pokiwał głową - Dobrze nam 
idzie - powiedział. 
     - O co właściwie chodzi? - spytał Les. 
     Wysoki mężczyzna ze złamanym nosem wyciągnął długie nogi, w 
których zaczynał dostawać skurczów. Zawsze zadawał mnóstwo pytań 
i Big Ben chętnie by się go pozbył, ale był zbyt dobry w swoim 
fachu, żeby go stracić. 
     Postanowił spełnić zachciankę niewygodnego współpracownika. 
     - Jest nas dwunastu. Rusz mózgownicą. Wprawdzie to sezon 
turystyczny, ale jak byśmy się wszyscy zwalili do jednego hotelu, 
ludzie zaczęliby coś podejrzewać. Jeśli zatrzymamy się w różnych 
hotelach, nikt na nas nie zwróci uwagi. 
     Wszystkie pokoje wynajęliśmy na trzy noce. 
     - A wszyscy spotkamy się po zapadnięciu zmroku pod Vevey w 
umówionym miejscu - dokończył Les. - My mamy broń i damy ją 
pozostałym, jak się spotkamy. Wtedy po ciemku wszyscy pojedziemy 
do tego domu w Ouchy. Każdy facet, który przeżyje wybuch, 
dostanie od nas kulkę. 
     - Les, jak tak dalej pójdzie zostaniesz Einsteinem. 
     - A kto to? Facet z branży? 
     - Raczej nie. 
     - A co z Jeffem? Na tym jeziorze musi być zimno, jak 
cholera. 
     - Jeff jest czarodziejem od zegarków. Pilnuje czasu. Poczeka 
na jachcie poza portem. Jak się zrobi ciemno, ustawi zegar. W 
odpowiednim momencie ustawi jacht naprzeciw tego dużego domu w 
Ouchy. To należy do planu, kolego. O, jest nasz hotel... 
     Pół godziny później Tweed wziął kąpiel w swoim pokoju i 
ubrał się ponownie, tym razem w mniej oficjalny strój: golf i 
spodnie. Pokój był przestronny i funkcjonalny. Właśnie usiadł za 
biurkiem i wyciągnął dłoń w kierunku telefonu, kiedy usłyszał 
pukanie do drzwi. 
     Podszedł do nich i stanął przy ścianie za drzwiami. Gdy je 
otworzył, zobaczył Paulę. Zmieniła ubranie i teraz miała na sobie 
elegancki niebieski kostium. Kiwnęła głową z aprobatą, kiedy 
zobaczyła, że Tweed trzyma w ręku pojemnik z lakierem do włosów. 
     - Nie mogłam zasnąć. Mogę posiedzieć u ciebie przez chwilę? 
- Zauważył, że na ramieniu ma torbę. Wpuścił ją do środka i 
ponownie zamknął drzwi na klucz. 
     - Mianowałaś siebie na mojego osobistego strażnika. 
     - Przez całą kąpiel zamartwiałam się o ciebie, kiedy 
przypomniałam sobie Tinę, spoglądającą na nas zza balustrady. 
     - Obsługa właśnie przyniosła mi dzbanek świeżej kawy. 
Musieli założyć, że nie będę sam, bo dodali dwie filiżanki. 
     - Naleję nam. Nie przeszkadzam, prawda? 
     - Absolutnie. Będziesz mi towarzyszyć do białego rana. Muszę 
zadzwonić w parę miejsc. Nie ma sprawy, możesz słuchać, co mówię. 
Tamta kanapa jest bardzo wygodna. Najpierw przekręcę do "Baur au 
Lac". 
     Wrócił do biurka, usiadł i wybrał odpowiedni numer. 
     - "Baur au Lac". Czy mogę mówić z recepcją? Tu Tweed. 
Rozmawiam z recepcjonistą? Chciałbym rozmawiać z panem Amosem 
Lodge. 
     - Nie ma go w hotelu, proszę pana - poinformował go 
recepcjonista. -Wyjechał wcześniej. Kazał zatrzymać dla niego 
pokój. Powiedział, że zamierza wrócić za parę dni. 
     - Czy zostawił numer, pod którym można go złapać? 
     - Nie, proszę pana... 
     - Amos zniknął - oznajmił Tweed, odkładając słuchawkę. 
     - Spodziewałeś się tego? 
     - Raczej tak. 
     Ledwie to powiedział, rozległo się pukanie do drzwi. Zanim 
Tweed się ruszył, Paula już była na nogach. Wyjęła z torebki 
Browninga i trzymała go przy boku. 
     Otworzyła drzwi i zobaczyła Tinę Langley. 
     Tina miała na sobie nocną koszulę z dużym dekoltem, 
podkreślającym biust. 
     W ręku trzymała płócienną torbę, z której wystawała butelka 
wina. Obie kobiety spojrzały na siebie zimno. 
     - Mam pewne informacje dla pana Tweeda - powiedziała 
oficjalnie Tina. -Nie wiedziałam, że ma towarzystwo. Pewnie tak 
będzie przez całą noc. 
     - To znaczy jak? - rzuciła obcesowo Paula. 
     - Czy to, co trzymasz w ręku, to pistolet? 
     - Powinnaś się już do tej pory nauczyć rozpoznawać broń. 
     - Okropna rzecz. Nie chciałam przeszkodzić panu Tweedowi w 
tete - a - tete -powiedziała ze znaczącym uśmiechem. 
     - Zawsze przeszkadzasz, kiedy się tylko pojawiasz na 
horyzoncie. 
     Paula zamknęła Tinie drzwi przed nosem z zaciśniętymi 
ustami. Gdy się odwróciła, Tweed nadal siedział przy biurku. 
Wyglądał na bardzo rozbawionego. 
     - Chętnie posłałabym jej kulkę - powiedziała zapalczywie 
Paula. - Przyjrzałeś się jej dobrze. Dałbyś się skusić? 
     - Głupie pytanie. To śmieć. Dzięki, że ją odprawiłaś. Napij 
się kawy, to ci ukoi nerwy. Zadzwonię do "Dolder Grand", żeby 
zamienić słówko z Williem. 
     Po krótkiej wymianie zdań odłożył słuchawkę. 
     - Willie też zniknął. Wczoraj wymeldował się z "Dolder 
Grand". Nie zostawił adresu. Nie powiedział, czy wróci. 
Dowiedziałem się niezmiernie ciekawych rzeczy z dwóch rozmów 
telefonicznych. 
     Paula wiedziała, że nie ma sensu pytać o szczegóły. Jeśli by 
chciał jej powiedzieć, sam by to zrobił. Sprawdził godzinę na 
zegarku i odwrócił się do telefonu. 
     - Teraz muszę zadzwonić do kogoś w tym hotelu. - Wybrał 
numer i czekał przez krótką chwilkę. - Wiesz, kto mówi - zaczął. 
- Wszyscy oprócz Butlera jesteśmy tutaj. On został we Francji, 
żeby załatwić w odpowiednim czasie pewną sprawę. Co słychać? Za 
wcześnie o tym mówić? Mają bardzo trudne zadanie. 
     Mogę teraz do ciebie wpaść? Świetnie. 
     Po odłożeniu słuchawki, Tweed wypił kolejną porcję kawy, z 
filiżanki napełnionej ponownie przez Paulę. Wstał i spojrzał na 
dużą mapę, rozłożoną na łóżku. 
     - Jak ci już mówiłem, muszę odwiedzić kogoś w tym hotelu. 
Obawiam się, że to wymaga całkowitej dyskrecji. 
     - Nie będziesz się tu przechadzał w pojedynkę. Tym bardziej, 
że w pobliżu jest ta kobieta - powiedziała stanowczo Paula. - 
Pójdę z tobą i zostawię cię, gdy dotrzesz na miejsce. Żadnych 
protestów. 
     - Nawet nie będę próbował. Może być poszła do łóżka i 
przespała się trochę? 
     - Nie. Wrócę tu, jeśli pożyczysz mi klucz. Może przesadzam, 
ale jestem pewna, że Tina ma obiecaną sporą sumkę za wpakowanie 
ci kulki w potylicę. 
     Wspominałeś, że w przypadku żadnego zabójstwa nikt nie 
słyszał wystrzału. 
     - To prawda. Musieli używać tłumików. Więc przespacerujemy 
się tam razem... 
     Tweed wolałby pójść sam, pewien, że poradzi sobie w każdej 
sytuacji. 
     Ale nie chciał zrażać Pauli - rzadko miał do czynienia z tak 
lojalnym pracownikiem. 
     Ruszyli szerokim korytarzem. Po drodze nie spotkali nikogo. 
     Nigdzie nie jest tak cicho, jak w wielkim starym hotelu w 
środku nocy. 
     - Nie zapomnij do mnie zadzwonić, kiedy skończysz - 
powiedziała Paula, gdy zatrzymali się przed jakimiś drzwiami. - 
Poczekaj, aż zapukam naszym szyfrem, zanim wyjdziesz. 
     Poczekała, aż Tweed zapuka do drzwi. Przy ustach trzymał 
palec, kiedy ktoś otworzył drzwi i wpuścił go do środka. Paula 
poszła z powrotem. Gdy już pokonała spory kawałek drogi, natknęła 
się na Tinę, idąc z przeciwnej strony. 
     Nie miała już na sobie nocnej koszuli, a bladoniebieską 
sukienkę. 
     Nie ulegało wątpliwości, że sporo czasu spędziła na 
poprawianiu makijażu i dopasowywaniu go do stroju. Paula 
uśmiechnęła się, kiedy się mijały. 
     - Ale się wyperfumowałaś - rzuciła. - Ruszamy na łowy, co? 
     Tina posłała jej jadowite spojrzenie i minęła ją bez słowa. 
Była tym bardziej wściekła, że Paula trafiła w dziesiątkę. Tina 
miała nadzieję natknąć się na pewnego mężczyznę, który samotnie 
wrócił do hotelu. Krótka przygoda mogłaby jej przynieść wymierne 
zyski. 
     Tweeda nie było przez godzinę. Paula zachodziła w głowę, co 
go mogło zatrzymać tak długo. Gdzie się podział Amos Lodge? A 
Willie? Co oni knują? 
     Pytania bez odpowiedzi. Poczuła wielką ulgę, kiedy Tweed 
zadzwonił i poinformował ją, że może już wracać. 
     - Znów muszę zadzwonić - oznajmił Pauli, kiedy ta zamknęła 
drzwi do jego pokoju. - Zdziwisz się, jak ci powiem do kogo. Do 
nadinspektora Roya Buchanana z CID w kraju. 
     - O tej porze? 
     - Mam nadzieję, że się nie nudziłaś, kiedy mnie nie było. Tu 
jest mnóstwo magazynów, które mogłaś przejrzeć. 
     - Nie jestem Tiną. Czytam dobre powieści. 
     Tweed nie słyszał jej słów. Był zbyt zajęty dzwonieniem do 
swojego starego sparingowego partnera. Zdziwił się, jak szybko 
Buchanan odebrał telefon o takiej porze. 
     - Kto znowu? 
     - Roy, mówi Tweed. Dzwonię ze Szwajcarii. Przepraszam, jeśli 
cię obudziłem. 
     - Jasne, że mnie obudziłeś. Zawsze jestem w łóżku o tej 
porze. Mam nadzieję, że to coś ważnego. Przyślę ci tabletki 
nasenne. 
     - W Dorset jest wioska o nazwie Shrimpton. Na północny 
zachód od Dorchester. Osobliwe miejsce. Podobno większość starych 
domów ktoś wynajmuje. 
     Nie wiadomo, kto jest właścicielem. Mogą ukrywać tam 
niebezpiecznych kryminalistów. Czy mógłbyś się tam przejechać i 
dowiedzieć, kto w niej mieszka i kto jest właścicielem? Na końcu 
wsi jest pub. Może wioskowe plotki coś ci podpowiedzą Sprawa jest 
bardzo pilna. Dotyczy międzynarodowego spisku, który w 
najbliższej przyszłości może zagrozić Wielkiej Brytanii. 
     - Brzmi to poważnie, ale jestem w kropce. Komisarz chce 
jutro zasięgnąć u mnie porady. 
     - Właśnie coś mi przyszło do głowy. Wyślij tam sierżanta 
Wardena. 
     Lepiej się wtopi w miejscowy krajobraz niż ty. 
     - Czemu, jeśli wolno spytać? 
     - Ujmę to tak: ty zawsze wyglądasz jak elegancik. Miejscowi 
mogą zamknąć buzie na kłódki. Warden ma bardziej przystępną 
osobowość. Z nim będą chcieli pogadać. 
     - Powtórzę to Wardenowi. 
     - Przedstaw to bardziej dyplomatycznie. Coś bardzo dziwnego 
dzieje się w Shrimpton. 
     - Zadzwonię do Wardena rano... 
     - Wolałbym, żebyś to zrobił teraz. Wtedy mógłby pojechać tam 
samochodem i przenocować w hotelu w Dorchester. Miałby czas, żeby 
rozejrzeć się po Shrimpton w ciągu dnia. Proponuję, żeby się 
podał za pośrednika w handlu nieruchomościami. 
     - Dobry pomysł. Musisz mnie jeszcze przekonać, że to na tyle 
ważne, żeby się wymigać od wizyty u komisarza. 
     - Nie chcę zabrzmieć pompatycznie, Roy, ale w grę wchodzi 
byt Zjednoczonego Królestwa. Mówię o największym zagrożeniu od 
czasu Adolfa Hitlera. 
     - Masz cholerny dar przekonywania, Tweed. Być może pojadę z 
Wardenem. 
     - Jeśli tam będziesz, dowiedz się dyskretnie, czy 
przypadkiem dwóch miejscowych właścicieli ziemskich nie wróciło 
niespodziewanie do domów. 
     Obydwaj mieszkają na obrzeżach wsi. Jeden to Amos Lodge, a 
drugi kapitan Wellesley Carrington. 
     - Jak wysoka to sięga? 
     - Do premiera. To musi zostać między nami. 
     - W porządku, Tweed. Zrobię, co w mojej mocy. Jak mogę cię 
łapać? 
     - Jestem w hotelu "Beau Rivage" w Ouchy. Zapisz mój numer... 
     Jeśli się przeniosę, zostawię swoje namiary twojej 
asystentce w Yardzie. 
     - Jedno pytanie - czy ty w ogóle sypiasz? 
     - Tylko kiedy to możliwe. Stokrotne dzięki, Roy. 
     
     . 
     
     
     - Złam nogę... 
     - Jeszcze kawy? - zaproponowała Paula, gdy Tweed odłożył 
słuchawkę. 
     - Na razie dziękuję. Zaczyna mi dokuczać głowa. 
     - Tym razem naprawdę rozwijasz wielką sieć. - Paula podeszła 
do mapy rozłożonej na podwójnym łóżku. - Od Dorset aż do samej 
Słowacji. 
     "Chateau d'Avignon" zaznaczyłeś krzyżykiem. Tak samo ten 
dziwny dom daleko na wschodzie w Słowacji. Czyli, że są to 
najważniejsze centra łączności. 
     - To prawda. 
     - Czy ta sprawa sięga aż do samego premiera? 
     - Bez komentarza. 
     Zadzwonił telefon, a Tweed rozciągnął golf pod szyją, gdyż 
czuł, że go dusi. 
     Odezwał się znajomy, arystokratyczny głos. 
     - To ty, Tweed? Tu Keith Kent. Musiałem się cholernie 
namęczyć, żeby Monika podała mi ten numer. Chciałeś wiedzieć, kto 
jest właścicielem wioski Shrimpton i przyległych terenów. To nie 
było łatwe zadanie i dlatego trwało tak długo. 
     - Chcesz powiedzieć, że go znalazłeś? - spytał opanowanym 
głosem Tweed. 
     - Tak. Facet nazywa się Conway. 
     - Conway? 
     - Dziwisz się? To zrozumiałe. Ma firmę na Wyspach 
Normandzkich. 
     Ale tu zaczynają się komplikacje. 
     - Tak też myślałem. 
     - Firma na Wyspach Normandzkich, o której trudno się 
czegokolwiek dowiedzieć, ma powiązania z Kaimanami. Podejrzewam, 
że pieniądze, duże sumy, są przesyłane na Wyspy Normandzkie, a 
następnie przekazywane na Kajmany. Prześwietlenie konta na 
Kajmanach jest praktycznie niemożliwe. 
     - Już nieraz dokonywałeś niemożliwych rzeczy. 
     - Myślę, że jestem w stanie to zrobić. Mam tam bardzo dobry 
kontakt - ale potrzeba mi czasu. 
     - Nie mam czasu - powiedział Tweed. 
     - Wiedziałem, że to powiesz. 
     - Keith, potrzebna mi kopia wyciągu bankowego z Kajmanów, bo 
tam jest jego prawdziwe nazwisko. Na jutro. Nie, na dzisiaj. 
     - Wymagający z ciebie gość. Rzucę wszystko, żeby dostarczyć 
ci tego, czego potrzebujesz. 
     - Doceniam to, Keith. 
     - Nie docenisz wynagrodzenia, jakiego sobie zażyczę. 
     Tweed podał mu tę samą informację, co Buchananowi. Zostawi w 
"Beau Rivage" swój numer, pod którym będzie uchwytny, jeśli 
opuści Ouchy. 
     - Jestem pewien, że nie zagrzejesz miejsca w Ouchy... 
     - Kto to jest Conway? - spytała Paula, gdy Tweed podniósł 
się zza biurka. 
     - Zapomniałam, że poprosiłeś Kenta, żeby się dowiedział, kto 
jest właścicielem Shrimpton. To było jakiś czas temu - 
powiedziała. 
     - Jeden z tych dwóch z Dorset: Amos albo Willie, wspomniał 
kiedyś, że był na Kajmanach. Problem polega na tym, że nie mogę 
sobie przypomnieć, który. 
     To było dawno temu. Gdy się dowiemy, kim jest Conway, 
dowiemy się też, kto jest mózgiem tej operacji. 
     
     Rozdział 35 
     
     Wydarzenia, które miały miejsce tej czerwcowej nocy, 
przeszły do historii SIS jako Bitwa pod Ouchy. 
     Dzień zaczął się z pozoru spokojnie. Mimo nieprzespanej nocy 
Tweed pojawił się na śniadaniu świeży i elegancki. Biła od niego 
energia, gdy z całą swoją ekipą zasiedli do śniadania w kawiarni 
"Beau Rivage". Poprosił o stolik w rogu sali, gdzie nikt nie 
podsłucha ich rozmów. Zresztą, jedynymi gośćmi, podczas gdy 
przygotowywano stoły do posiłku, byli amatorzy porannego drinka 
przy barze na drugim końcu sali. 
     - Wyglądasz optymistycznie - zauważył Newman, zanim skupił 
się na jajecznicy z bekonem. 
     - Chcę, żeby było dla wszystkich jasne - powiedział Tweed - 
iż samozadowolenie jest naszym głównym wrogiem. Przeciwnik jest 
potężny, dobrze uzbrojony, sprytny i bezlitosny. 
     - Więc będziemy musieli zagrać nieczysto - zauważył z 
niezmąconym spokojem Nield. 
     - Posłużymy się wszelkimi środkami - zgodził się z nim 
Tweed. - Zauważyliście, że nie ma z nami Marlera. Zjadł śniadanie 
wczesnym rankiem i wrócił do swojego pokoju. Czyści swój sprzęt, 
że się tak wyrażę. Później rozprowadzi część tego sprzętu między 
was. 
     - Chyba wiem, gdzie rozegra się bitwa - powiedziała Paula. - 
W tej dużej posiadłości nad jeziorem, którą wczoraj 
odwiedziliśmy. 
     - Zgadza się. Proponuję - ciągnął Tweed - żeby po śniadaniu 
wszyscy się rozdzielili. Każdy z nas po kolei będzie spacerował 
brzegiem jeziora po promenadzie. Dzięki temu w świetle dnia 
będziemy mogli obserwować główną siedzibę Instytutu i tereny 
przyległe. 
     - Nie zapomnij o jeziorze - ostrzegła go Paula. - Wiesz, co 
się wydarzyło w "Ermitażu", kiedy zaatakował gang Monceau. 
     W czasie rozmowy następowały przerwy, kiedy kelnerka 
przynosiła kolejne filiżanki z kawą. Paula czekała na okazję, 
żeby oznajmić: 
     - To chodzenie samotnie nad jeziorem nie dotyczy Tweeda. Ja 
będę mu towarzyszyć. Nie tak dawno widziałam, jak Tina Langley 
piła w barze jednego drinka za drugim. Na stoliku miała butelkę, 
więc wczoraj wieczorem musiała zamówić sporą ilość do pokoju. 
     - Tweed niechętnie się zgadza - powiedział Tweed. - Gdyż 
wie, że Paula i tak by siedziała mu na ogonie czy by się zgodził, 
czy nie. 
     - Cóż, to ci zaoszczędziło sprzeczki, którą byś i tak 
przegrał - poinformowała, go Paula. 
     Tweed opowiedział wszystkim przy stole o telefonach do 
Williego i Amosa. 
     Nie wspomniał o nocnej wizycie u tajemniczego gościa w tym 
samym hotelu. 
     Nie powiedział im też o Conwayu. Zawsze chowa coś w rękawie, 
pomyślała Paula. Ciekawe, czego mi nie powiedział? 
     - Poćwiczcie dziś rano - ciągnął Tweed - a resztę popołudnia 
odpocznijcie w hotelu. Zbierajcie siły na wieczór. O dziewiątej 
zbierzcie się w moim pokoju, wtedy wszystko wam wyjawię. Rozdam 
wam czerwone berety. Mogą wam uratować życie. To dotyczy również 
ciebie, Paulo. 
     - Zawsze było mi do twarzy w czerwonym berecie - 
zażartowała. - Czyż nie piękny dziś dzień? 
     Otwarto wysokie szklane drzwi prowadzące do ogródka i 
zobaczyli mały park, prowadzący do portu. Po jeziorze, w którym 
odbijało się lazurowe niebo, w kierunku Francji wolno sunęły małe 
białe trójkąciki. Były to jachty, które entuzjaści porannego 
żeglowania wyprowadzili już z przystani. To przypomina raj, 
pomyślała Paula. Kilka kilometrów za jeziorem potężne francuskie 
góry piętrzyły się ku niebu. Nie było śniegu na ich szczytach. 
Długa fala gorąca rozpuściła resztki, przylegające do dzikich 
turni. 
     - Pamiętny dzień - zauważył Tweed. 
     - Z przyjemnością pójdę z tobą na spacer brzegiem jeziora. 
     - Przewiduję, że noc będzie równie warta zapamiętania - 
odparł Tweed. 
     Vitorelli podniósł słuchawkę telefonu w swoim pokoju w "Baur 
au Lac". Był w paskudnym humorze. 
     - Kto mówi? 
     - Mario. Mówiłeś mi, że wracasz do Zurychu. Przyleciałeś 
helikopterem? 
     - Oczywiście. Stoi na Kloten. Skąd, u diabła, dzwonisz? 
     - Z Genewy. - Mario wziął głęboki oddech. - Gdy dzwoniłem do 
ciebie na komórkę, jechałem za nimi w dół po zboczu Saleve... 
     - Tylko mi nie mów, że ich zgubiłeś. Przez całą noc czekałem 
na twój telefon. 
     - To przez ruch w Genewie. Okropny. Przez całą noc szukałem, 
gdzie zaparkowali samochody. 
     - Mogłeś sobie oszczędzić kłopotów, gdybyś przeczytał 
gazetę. 
     - Jak to? 
     - Szwajcarskie gazety poumieszczały to na pierwszych 
stronach. 
     Przeczytam ci jedną z nich: MĘŻCZYŹNI, KTÓRZY PRZEŻYLI SERIĘ 
ZABÓJSTW RYZYKUJĄ PONOWNIE. SPOTKANIE DZIŚ W OUCHY. 
     Vitorelli przeczytał mu szczegóły. Podali nawet czas 
spotkania w głównej siedzibie w Ouchy nad jeziorem - dziesiąta 
wieczór. Mario słuchał, siedząc przy stoliku w kawiarni, a jego 
wzrok powędrował w stronę "Journal de Geneve", którą czytał 
mężczyzna przy sąsiednim stoliku. Zauważył podobne nagłówki. 
     - Nie czytałem żadnych gazet - skłamał Mario, gdy Vitorelli 
skończył mu czytać. 
     - Myślałem, że jesteś dorosły! - wrzasnął Vitorelli przez 
telefon. - Pakuj się do samochodu. Jeśli nie jadłeś śniadania, 
pojedziesz o pustym żołądku. 
     Może ci to wyostrzy umysł. Jedź do Ouchy, zamelduj się w 
jakimś małym hotelu i dziś wieczorem zdaj mi raport z tego, co 
się wydarzyło o dziesiątej w Ouchy. Mam ci to powtórzyć wolniej? 
- spytał, jakby miał do czynienia z dziesięciolatkiem. 
     - Nie. Dobrze słyszałem. Już wyjeżdżam. 
     Mario nie jadł śniadania. Miał właśnie zamówić solidny 
posiłek w kawiarni. 
     Zrezygnował z niego i popędził do swojego samochodu. 
Dlaczego, zastanawiał się, jego szef wrócił do Zurychu, a 
helikopter zostawił na lotnisku? 
     Hassan podniósł słuchawkę. Dzwonił Anglik. Nie była to 
serdeczna rozmowa. 
     - Słyszałeś o spotkaniu w Ouchy? - spytał głos z wojskową 
precyzją - Tak. Kontakt - to znaczy Tina Langley - zadzwoniła do 
mnie wczoraj z "Chateau des Avenieres". Miałem czas na podjęcie 
odpowiednich działań. Nikt nie wyjdzie z tego żywy. 
     - Nawet Tweed? 
     Tweed, pomyślał Hassan. Zawsze ten Tweed. Musiał być w 
czepku urodzony. 
     Do tego wszędzie go pełno. Trudno było za nim nadążyć. 
Zawsze w centrum lub blisko miejsc, w których coś się działo. 
Zaczynał nienawidzić tego dziwnego człowieka, który zdawał się 
być niepokonany. 
     - Tak, nawet Tweed - odparł. - Tina powiedziała, że on też 
będzie na spotkaniu. 
     - Masz więc czas, żeby tam polecieć. 
     - Nie można polecieć do Ouchy... 
     - Niebiosa, dajcie mi cierpliwość. Ruszaj natychmiast. Złap 
samolot do Zurychu, a potem do Genewy. Poślę na lotnisko w 
Genewie samochód z kierowca Zadzwoń do mnie pod ten numer i podaj 
czas lądowania w Genewie. 
     Zgrzytliwy głos Anglika przypominał sierżanta, besztającego 
wyjątkowo tępego rekruta. 
     - Rozumiem... 
     - Na pewno? Cudownie! Potrzebuję świadka na to, że Tweed nie 
żyje. 
     Ty jesteś tym cholernym świadkiem. Jak będzie po wszystkim, 
samochód odwiezie cię do Genewy, skąd pierwszym samolotem 
polecisz do Zurychu, a potem, jeśli ci się uda, na lotnisko 
Schwechat. 
     Tego wieczoru Paula obserwowała jaskrawoczerwony zachód 
słońca, które zniknęło na zachodzie niczym krwawa moneta. 
Fatalistycznie zastanawiała się, ilu członków ich zespołu dożyje 
rana. 
     Zgodnie z instrukcją, ubrała się w kostium ze spodniami, 
żeby mieć swobodę ruchów. Browninga wsunęła za elastyczny pasek 
od spodni. Mogła sięgnąć po broń w każdej chwili, a torebka tylko 
by jej przeszkadzała. Usiadła i czytała do dziewiątej wieczorem. 
Wszyscy zjedli lekki posiłek w pokojach. 
     Marlera nie było przez cały dzień i ciekawiło ją, gdzie się 
podziewał. 
     Punktualnie o dziewiątej zapukała do drzwi pokoju Tweeda. 
Gdy ją wpuścił zobaczyła, że reszta już jest. Nield, Newman i 
Marler siedzieli na krzesłach. 
     Zauważyła, że Marler przyniósł ze sobą kilka płóciennych 
toreb, opartych teraz o nogę jego krzesła. 
     Tweed siedział za biurkiem, twarzą do wszystkich. W pokoju 
znajdował się piąty mężczyzna, co ją bardzo zaskoczyło. Na 
szerokiej kanapie siedział szef szwajcarskiej policji federalnej, 
Arthur Beck. Wstał na widok Pauli i uściskał ją - Witam na 
naradzie wojennej. 
     - To ciebie Tweed odwiedził wczoraj wieczorem - wyszeptała. 
     - Zgadza się - powiedział Tweed, który usłyszał jej uwagę. 
     - Usiądź przy mnie - poprosił Paulę przystojny, lekko 
siwiejący szef policji. 
     Każdy mężczyzna w pomieszczeniu trzymał w ręku kartkę 
papieru z wyrysowanym planem siedziby Instytutu. Ona też taka 
dostała od Tweeda. Usiadła obok Becka na kanapie i szybko go 
przestudiowała. 
     - Marler opracował większość naszych posunięć - obwieścił 
Tweed zza biurka. 
     - W porozumieniu ze mną i przy pełnej aprobacie Arthura 
Becka, który zaproponował pewne zmiany. 
     - Tweed podejrzewał, że w budynku umieszczono duży ładunek 
wybuchowy - zaczął Beck, wstając. - Miał rację. Sprowadziłem tu 
saperów. Paru moich ludzi przez całą noc przeszukiwało dom. 
Znaleźli wielką bombę, ukrytą w pomieszczeniu gospodarczym pod 
budynkiem. Miała zostać zdetonowana przez nadajnik radiowy. 
Rozbroiliśmy ją, ale nie odważyliśmy się wynieść jej z budynku, 
zakładając, że może być obserwowany. 
     - Czy może wybuchnąć? - spytała Paula. 
     - Nasz specjalista, który dowodzi oddziałem saperów, dałby 
wam odpowiedź inną niż ja. Powiedziałby, że z materiałami 
wybuchowymi nigdy nie można być do końca pewnym. Osobiście 
uważam, że nie wybuchnie, i że w obecnym stanie jest 
nieszkodliwa. Przy pierwszej okazji umieścimy ją w specjalnym 
pojemniku ze stali, zabierzemy na środek jeziora, spuścimy na dno 
i tam zdetonujemy. Mój spec nie chce ryzykować przewożenia bomby 
tej wielkości ulicami. A teraz, najważniejsze. Tweed poda wam 
szczegóły... 
     Tweed wyczyścił szkła okularów chusteczką i dopiero wtedy 
zaczął mówić. 
     Krótka przerwa miała na celu umożliwienie jego słuchaczom 
maksymalnego skupienia. 
     - Nadinspektor Beck zaoferował nam swoją pomoc. Tuż przed 
naszym wyjazdem z "Chateau des Avenieres" Nield otrzymał drugą 
krótką informację telefoniczną od Butlera z drugiego zamku. 
Butler powiedział, cytuję: 
     "Gotów jestem się z tobą założyć o tego konia wyścigowego. 
Płacą dwanaście do jednego". 
     - Co to znaczy? - spytał Newman. 
     - To była zakodowana wiadomość dla Nielda, która mówiła, że 
dwunastu rzekomych członków obsługi hotelowej jest w drodze do 
jakiegoś celu. Założyliśmy, że jadą tutaj. Jeden z ludzi Becka, 
przebrany za turystę, naliczył dwunastu mężczyzn jadących drogą 
wzdłuż jeziora w trzech czarnych samochodach. 
     Dwunastu najniebezpieczniejszych ludzi na świecie. 
     - Czy do podłożenia bomby trzeba aż dwunastu ludzi? - 
zauważył sceptycznie Marler. 
     - Nie, oni są grupą wspomagającą. Podejrzewam, że częściowo 
na wypadek, gdyby bomba nie wybuchła, a częściowo, żeby 
zastrzelić tych członków Instytutu, którym udałoby się uciec z 
budynku. Jeśli bomba nie wybuchnie, ruszą do ataku. 
     - Jaki jest twój główny cel? - spytała Paula. 
     - Paula dobrze mnie zna - powiedział Tweed z nikłym 
uśmiechem. - To musi być jedna z ważniejszych grup w głównej 
operacji. Nawet Waszyngton podejrzewa, że taka operacja 
rozpocznie się na Wschodzie. 
     - Skąd to wiesz? - naciskała Paula. 
     - Ponieważ byłem w kontakcie z Cordem Dillonem, zastępcą 
dyrektora CIA. 
     - Czyli, że Zachód nareszcie się ocknął? 
     - Powiedzmy, że nie śpi już tak smacznie. Nie mogę podać wam 
więcej szczegółów. Marler, rozdaj te czerwone berety od Becka. 
     - No to mamy bal przebierańców - powiedział Nield, znany z 
dowcipkowania w trudnych sytuacjach. 
     - One mogą wam ocalić życie - rzucił krótko Beck. - Wielu 
moich ludzi zajęło już pozycje, niektórzy po cywilnemu, reszta w 
mundurach. Gdy zacznie się strzelanina, będą wiedzieli, że 
człowiek w czerwonym berecie to przyjaciel. 
     - Jeśli wywiąże się strzelanina, przypadkowi ludzie mogą się 
znaleźć w niebezpieczeństwie - ostrzegł Marler. 
     - I tak będzie - powiedział ponuro Beck. - Dlatego 
zamknęliśmy drogę nad jeziorem w obu kierunkach. Na szczęście o 
godzinie zero ruch znacznie się zmniejszy. Jeśli pojawią się trzy 
czarne samochody... 
     - O ile się pojawią - wtrącił Tweed. 
     - Łatwe do usunięcia barierki znikną, żeby je przepuścić - 
kontynuował Beck. 
     - Z tego co mi powiedział o tych bandytach Tweed, moim 
zdaniem najlepiej byłoby ich wszystkich zlikwidować. Mówię 
nieoficjalnie. 
     - Czy zaryzykujecie przyjazd członków Instytutu? - spytała 
Paula. 
     - Nie! - Beck pokręcił głową - Moi ludzie w cywilu będą grać 
ich role. 
     Jesteśmy pewni, że będą obserwowani - prawdopodobnie od 
strony jeziora. Stamtąd też mogą przypuścić najsilniejszy atak. 
     - Nie zgadzam się - wtrącił Tweed. - W tej kwestii mamy 
rozbieżne opinie. 
     Reck zabrał głos i szczegółowo opisał plan, jaki obaj 
mężczyźni opracowali wspólnie w godzinach porannych. Zakładał 
ścisłą współpracę pomiędzy drużyną Tweeda a siłami policyjnymi 
Becka. Beck wręczył im zezwolenia na użycie broni palnej. 
Wcześniej Marler zaopatrzył Newmana, Paulę i Nielda w broń. 
     Oprócz swojego Browninga Paula uzbroiła się w granaty 
obezwładniające i odłamkowe oraz niewielką lornetkę o silnym 
powiększeniu. Ledwo zmieściły się w jej torebce, mimo iż wyjęła z 
niej wszystkie przedmioty osobiste. 
     - Znacie swoje zadania - zakończył Beck. - Zbliża się 
godzina zero. 
     
     Rozdział 36 
     
     Trzy czarne samochody wolno jechały drogą nad jeziorem w 
kierunku Vevey. Zachowywały odpowiednie odstępy. W bagażniku 
ostatniego samochodu znajdował się motocykl, w związku z czym 
trzeba było zostawić drzwi od bagażnika nie domknięte. Big Ben 
siedział w trzecim samochodzie obok kierowcy, Lesa. 
     Jak zwykle czujny, Big Ben zauważył błysk zdejmowanej z 
drogi barierki. 
     Cienkie wargi rozciągnął w uśmiechu, podczas gdy Les starał 
się utrzymać odległość od jadącego przed nim samochodu. 
     - Mieli tu blokadę. To miło z ich strony, że ją przed nami 
usunęli. 
     - To znaczy, że się nas spodziewają. Niedobrze - odparł Les. 
     - Jeśli zastaniemy barierkę w drodze powrotnej, rozwalimy ją 
w drobny mak i załatwimy każdego, kto nam wejdzie w drogę. 
     - Dla kogo ten motocykl? 
     - Dla mnie - uśmiechnął się szeroko Big Ben. - Pojadę 
przodem, kiedy będziemy wracać, żeby sprawdzić, co się dzieje. 
     Na kolanach Big Ben trzymał ciemne pudełko, z którego za 
dotknięciem guzika wysuwała się antena. Był też drugi przycisk, 
służący do zdetonowania bomby. Jego plan był prosty. Ludzie w 
samochodach przed nim rozpoczną strzelaninę, jeśli napotkają 
jakiś opór. Każdy z nich miał pistolet maszynowy. Będą w stanie 
położyć trupem cały pluton wojska. 
     Widzę na jeziorze jacht Jeffa - zauważył Les. - Na czym 
polega jego zadanie? 
     - Sam zobaczysz. Już niedługo wysadzimy tę rezydencje w 
powietrze. 
     Wystarczy nam sygnał z pierwszego samochodu, że jajogłowi z 
Instytutu przyjechali na miejsce. Wtedy - bum! 
     Tweed i Paula przyczaili się pod murem, biegnącym w stronę 
przystani. Podobnie jak reszta, mieli przy sobie specjalnie 
zaprojektowane kodujące telefony komórkowe. Nikt inny nie będzie 
w stanie odebrać ich przekazów. 
     Obok nich, z takim właśnie telefonem, siedział Beck. 
     - Do wejścia rezydencji zbliża się jakiś człowiek - podała 
Paula. 
     Teraz pojawił się następny - też zbliża się do podjazdu. 
     Poprawiła beret, żeby nie zasłaniał jej pola widzenia. Dwa 
duże skrzydła żelaznej bramy otwarto zawczasu. Coraz więcej 
samochodów pojawiało się na podjeździe. Beck słuchał kogoś przez 
telefon, po czym odpowiedział: 
     - Bon. 
     - Trzy czarne samochody minęły blokadę - powiedział. - Jadą 
w dużych odstępach od strony Vevey. Spójrzcie też na jezioro. Ten 
jacht płynie w naszym kierunku. 
     - Nie zwracajcie na niego uwagi - powiedział Tweed. 
     - Nie mogę. Moje patrolowe łodzie motorowe podpływają od 
strony Francji. 
     Zaczął szybko mówić po francusku przez komórkę. Paula 
zdołała zrozumieć jego rozkazy. Ostrzegał kogoś, że główny atak 
może nadejść od strony jeziora, i że trzy czarne samochody to 
może być zmyłka. 
     - Zignoruj ten cholerny jacht - nucił Tweed, który też 
zrozumiał jego rozkazy. 
     - To on jest zmyłką. Jestem pewien, że Anglik opracował ten 
plan z wojskową precyzją Chce, żeby to wyglądało jak powtórka 
napaści na "Ermitaż" nad Jeziorem Zuryskim. Dlatego patrzysz w 
złą stronę. 
     - A dobra strona to, twoim zdaniem, która? 
     - Te trzy czarne samochody zbliżające się od strony Vevey. 
Arthur, ryzykuję moją reputacją - uwierz, że mówię prawdę. 
     - Nigdy wcześniej nie słyszałem od ciebie czegoś podobnego. 
- Beck zawahał się, a następnie zaczął nadawać przez telefon nowe 
instrukcje: odwołał poprzednie polecenia i nakazał swoim ludziom 
skoncentrować się na trzech czarnych samochodach, nadjeżdżających 
drogą, biegnącą nad jeziorem. Wtedy usłyszeli pierwsze uderzenie 
pioruna. 
     Pogoda zmieniła się gwałtownie: temperatura spadła, a silny 
wiatr zakołysał drzewami przy promenadzie. Pierwszy piorun był 
zaledwie przygrywką. 
     Po nim rozpoczęła się prawdziwa kanonada. Rozgałęziona 
błyskawica przecięła niebo nad górami i sięgnęła aż nad jezioro. 
     - Dobrze, że ubraliśmy się stosownie do okazji - odezwała 
się do Tweeda. 
     - Mam nadzieję. To nam jednak trochę skomplikuje sprawy. 
     Podobnie jak policja, drużyna Tweeda miała na sobie 
nieprzemakalne wiatrówki. Paula zapięła się pod szyję, gdy z 
nieba zaczęły spadać duże krople. Po chwili zaczęło się istne 
oberwanie chmury. Podobny do Niagary wodospad uderzył o ziemię. 
Wzmogły się uderzenia piorunów. Rozwidlone błyskawice były tak 
jasne, że oświetlały wnętrze rezydencji niczym reflektory 
sceniczne, przyćmiewając kandelabry w budynku. 
     - To będzie piekielna noc - powiedział Tweed. 
     Tuż przed burzą Les zobaczył jak kierowca pierwszego wozu, 
który już widział rezydencję, macha ręką dwa razy w górę i w dół. 
Musiał zauważyć siedmiu mężczyzn w garniturach, wchodzących do 
rezydencji i zatrzymał samochód. 
     - Gotowe - powiedział Big Ben. 
     Nacisnął guzik i wysunęła się antena. Następnie wdusił 
główny przycisk i czekał na odgłos potężnej eksplozji. Nic. 
Żadnego wybuchu. Zupełna cisza. Gorączkowo przycisnął guzik kilka 
razy. Nic. Zaklął paskudnie. 
     - Daj znak do ataku! - wrzasnął. - Ja wsiadam na motocykl. 
     Stamtąd będę lepiej widział, co się dzieje. Jak tylko go 
zdejmę z bagażnika, dołączę do was. 
     Wysiadł z samochodu, otworzył bagażnik i wyciągnął motocykl. 
Big Ben słuchał prognozy pogody i ubrany był w płaszcz 
nieprzemakalny. 
     Nad Ouchy szalała burza. Gdy napastnicy wyskoczyli z 
samochodów, przed każdym z pojazdów wybuchł granat 
obezwładniający i roztrzaskał reflektory. Wokół zaroiło się od 
obcych. Mężczyźni w pierwszym samochodzie zaczęli strzelać z 
pistoletów maszynowych. Atak został natychmiast odparty i 
samochody zalał deszcz kul. Wpadli w zasadzkę. 
     Big Ben zawrócił motocykl i pognał chodnikiem. Obiema rękami 
prowadził motocykl, ale w jednej trzymał odbezpieczony granat. 
Zobaczył przed sobą barierkę, która znów pojawiła się na drodze, 
ale chodnik pozostawał wolny. Pędząc motocyklem na chwilę zdjął 
rękę z kierownicy i rzucił granat w stronę umundurowanych 
policjantów. W ulewnym deszczu dostrzegł, jak powalił na ziemię 
kilku ludzi. Wtedy minął blokadę i z maksymalną prędkością 
odjechał w stronę Vevey. 
     Spora część ludzi Becka kryła się za ścianą przy bocznym 
wejściu do rezydencji. Rozpoczęli intensywny ostrzał z broni 
maszynowej w stronę sylwetek, które wysiadły z samochodów i 
strzelały na oślep. Marler, który zawsze działał na własną rękę, 
wdrapał się zawczasu na drzewo przy chodniku ze swoim Armalite w 
dłoni. 
     - Jacht zbliża się w naszym kierunku! - krzyknął Beck. - Na 
pokładzie jest wielu uzbrojonych ludzi! 
     - To manekiny! - odkrzyknęła Paula. Widziała, jak jacht 
zbliża się z dużą szybkością. Przez lornetkę zalaną wodą 
zauważyła, że żaden "człowiek" na pokładzie się nie rusza, i że 
wszyscy trzymają broń w jednej pozycji, niczym figury woskowe. 
     - Uwaga! - zagrzmiał Tweed. 
     Jeden z bandytów przeczołgał się na brzuchu na druga stronę 
ściany. 
     Zobaczył grupę na schodach nad przystanią. Dotarł do przerwy 
w murze i przyklęknął, celując w nich z pistoletu maszynowego. 
Paula odwróciła się i z całej siły rzuciła lornetkę. Trafiła nią 
bandytę w nasadę nosa. Zachwiał się i potrząsnął głową, po czym 
znów uniósł pistolet maszynowy. Paula strzeliła do niego 
dwukrotnie z Browninga. Przewrócił się na plecy i upadł do 
rynsztoka, zmienionego w strumień przez ulewę. 
     Nieustające grzmoty zagłuszały huk wystrzałów, w wyniku 
czemu cała sytuacja skojarzyła się Pauli z dzikim, chaotycznym 
baletem biegających, składających się do strzału i upadających 
ludzi Becka, którzy ze schodów przy bocznym wejściu ruszyli do 
ataku. 
     Wysoko na drzewie Marler obserwował bandytę, który przesuwał 
się pod murem, oddzielającym go od ludzi Becka. Zobaczył, jak 
dociera do końca, wciąż wysoko nad ukrytymi za murem 
policjantami. Wstał, wziął do ręki pistolet maszynowy i wycelował 
w mężczyzn, zupełnie nieświadomych jego obecności. Marler od paru 
sekund miał go w celowniku Armalite; siatka nitek przecinała się 
na piersi bandyty. Nacisnął spust. Bandyta szarpnął się do tyłu. 
     Pistolet maszynowy podskoczył w niebo, po czym morderca 
spadł bezwładnie po swojej stronie ściany. 
     Pierwszy czarny samochód stanął w płomieniach. W blasku 
płomieni Paula zauważyła, że ustał wszelki ruch. Deszcz padał na 
ciała, leżące na jezdni. Ludzie Becka ruszyli z bocznego wejścia 
na drogę, żeby sprawdzić, czy wszyscy napastnicy żyją. Bitwa pod 
Ouchy dobiegła końca. 
     Zmęczonym krokiem, trzymając Tweeda pod ramię, Paula 
powlokła się z powrotem do hotelu. Gdy mijali latarnię, luksusowa 
limuzyna z szoferem i siedzącym obok mężczyzną w eleganckim 
garniturze wolno ruszyła w stronę Genewy. Hassan zobaczył Tweeda 
i Paulę - żywych. Zamknął oczy. 
     Limuzyna jechała wolno do blokady przy basenie jachtowym. 
     Pozwolono jej jechać dalej, gdy szofer potrząsnął głową, 
manifestując swoje przerażenie. Paula ścisnęła Tweeda za ramię, 
widząc odjeżdżający samochód. 
     - Jakiś ważniak zdecydował, że już mu się nie podoba w 
Ouchy... 
     Inny samochód, Peugeot, odjechał chyłkiem boczną uliczką w 
kierunku "Beau Rivage". Mario, wsłuchujący się w uderzenia kropel 
deszczu bębniących w dach, również dostrzegł w świetle latarni 
Paulę i Tweeda. Ogłuszyły go grzmoty piorunów i przeraziła liczba 
ciał, leżących na brzegu jeziora. Minął punkt kontrolny przy 
basenie jachtowym, tłumacząc, że ma rezerwację w "Beau Rivage". 
Policjanci sprawdzili to, dzwoniąc do recepcji hotelowej. Z 
Genewy zarezerwował. pokój w tym hotelu, podobnie jak Ashley 
Wingfield znany też jako Hassan. 
     - Przemokłam do suchej nitki - powiedziała Paula. - Marzę o 
gorącym prysznicu. Na pewno dziś już nie zasnę. 
     Ponad godzinę później wyszła spod prysznica, założyła 
dzienne ubranie, wcześniej zamawiając kawę do pokoju. Wyjrzała 
przez okno i zobaczyła barkę ze stalowym pojemnikiem płynącą na 
środek jeziora. Przypomniała sobie, że Beck mówił, jak pozbędą 
się bomby. Usłyszała znajome pukanie do drzwi. To był Tweed, 
również ubrany w dzienny strój, po długim gorącym prysznicu. 
Nalała mu kawy. 
     - Chodź i wyjrzyj przez okno - powiedziała. - Zgaszę 
światło, żeby było lepiej widać. 
     Stali chwilę przy oknie, nic nie mówiąc, choć oboje byli 
zaskakująco pełni sil. 
     Barka z niebezpiecznym ładunkiem odpłynęła jeszcze dalej, aż 
na środek jeziora. a 
     Przez lornetkę Tweeda obserwowali sytuację. Paula nalała im 
jeszcze kawy, którą wypili w milczeniu. " - Co się dzieje? - 
zapytała Paula. 
     - Podejrzewam, że ekspert Becka od materiałów wybuchowych 
zainstalował swoje własne urządzenie radiowe do zdetonowania 
bomby. Widziałaś, jak spuszczali ją na dno? 
     - Nie. Musiałam w tym czasie dolewać kawy. 
     Ledwie wypowiedziała te słowa, kiedy na jeziorze rozległ się 
potężny wybuch. 
     Tafla jeziora uniosła się do góry, pionowo w nocne niebo, 
niczym ogromna, kłębiasta fontanna, która zdaniem Tweeda musiała 
przekroczyć słynne trzydzieści metrów fontanny przy wjeździe do 
Genewy. Wznosiła się wyżej i wyżej, wypychając niewiarygodnie 
wysoko tony wody. Następnie zaczęła opadać w dół. Stojąc bez 
ruchu, patrzyli jak gigantyczne fale podpłynęły majestatycznie do 
brzegu i uderzyły o ścianę nad jeziorem, wylewając kolejną porcję 
wody na drogę. 
     - To była cholernie wielka bomba - powiedział Tweed. 
     
     Rozdział 37 
     
     Tina Langley jest w hotelu. 
     Beck przyniósł Tweedowi tę nowinę, gdy po krwawej rzezi 
zapukał wreszcie do jego pokoju. 
     - Skąd o tym wiesz? - spytał od niechcenia Tweed. 
     - Moi ludzie widzieli, jak biegła do swojego pokoju. Pewnie 
ciekawość zwyciężyła nad ostrożnością, bo wyglądało na to, że 
wróciła z długiego spaceru wzdłuż jeziora. Proponuję ją 
aresztować i przesłuchiwać, aż się złamie. 
     - Nie rób tego, Arthurze - powiedział Tweed stanowczym 
głosem. - Jeśli wyjdzie z hotelu, każ ją śledzić swoim najlepszym 
ludziom. 
     - Przepraszam, Paulo. - Beck przypomniał sobie o dobrych 
manierach i odwrócił się do niej. - Mam nadzieję, że już 
ochłonęłaś po ostatniej nocy. 
     - Ostatnim poranku. W głowie ciągle mi wiruje, ale dziękuję 
za troskę. 
     - Nie podoba mi się to - rzucił Beck, obracając się na 
pięcie w stronę Tweeda. - To morderczyni. 
     - Oraz kluczowa postać w międzynarodowym dramacie, który się 
właśnie rozgrywa. Być może zaprowadzi mnie do samego jądra 
spisku, który zagraża Zachodowi. Zostaw więc Tinę Langley w 
spokoju, ale nie spuszczaj jej z oka, kiedy się stąd ruszy, a 
wiem, że tak będzie. Nie bez powodu nazywają ją Motylem. 
     - Choć niechętnie, ale się zgadzam. A teraz, gotowi na złe 
nowiny? 
     - Mów - powiedział spokojnie Tweed. 
     - Pete Nield podał mi dokładny rysopis Big Bena. 
Powiedziałeś mi, że właśnie on może kierować akcją - Co z nim? 
     - Zbadaliśmy wszystkie ciała - są teraz w kostnicy - ale 
żaden nawet z grubsza nie przypomina tego gościa. Big Ben jakimś 
cudem nie uczestniczył w wydarzeniach ostatniej nocy. 
     - Najgorszy z całej bandy. Cóż, przypuszczam, że prędzej czy 
później znów natkniemy się na tego dżentelmena. 
     - Myślałem o Tinie Langley - zaczął wolno Beck. - Zazwyczaj 
podejmujesz słuszne decyzje. Poślę za nią najlepszych ludzi. 
Jeśli zmieni miejsce pobytu zadzwonię do ciebie. Potrzebujemy dla 
niej jakiegoś pseudonimu. 
     Proponuję Jungfrau, co po niemiecku znaczy młoda dama. 
     - Wiem, co to znaczy. 
     - Dość ironiczne, przyznaję - powiedział Beck z wymuszonym 
uśmiechem. 
     - Muszę wracać do pracy... 
     - Przynajmniej ujawnił poczucie humoru - skomentowała Paula, 
gdy wyszedł. 
     - Jungfrau, dobre sobie. 
     Marler spędził połowę nocy z torbą na ramieniu. Wciąż w 
czerwonym berecie, niepostrzeżenie zmieszał się z policją, 
zabierającą ciała. Gdy nikt nie zwracał na niego uwagi, chował do 
torby broń, rozrzuconą po całym terenie, szczególnie maszynową 
Fakt, iż na większości pistoletów można było odnaleźć odciski 
palców, zazwyczaj traktowane jako dowód rzeczowy, nie martwił go 
zupełnie. 
     Komu potrzebne będą takie dowody, skoro gang Big Bena 
składała się obecnie z samych zwłok w drodze do kostnicy? 
     Miał ułatwione zadanie, ponieważ wielu policjantów zdawało 
sobie sprawę, iż uratował im życie, kiedy zastrzelił członka 
gangu, który wspiął się na ścianę osłaniającą boczne wyjście. 
Ostatni raz przeszedł tą samą trasą, jaką pokonał bandyta w 
drodze na mur. Ciało już zabrano, a w pobliżu nie było policji, 
gdy małą latarką omiatał teren. Za kamieniem znalazł kilka 
magazynków, które upuścił bandyta, żeby załadować broń. Marler 
zabrał je i dołączył do kolekcji w torbie. 
     Wrócił do hotelu z papierosem w ustach. Gdy znalazł się w 
swoim pokoju, rozpakował zdobyczną broń. Potem zrzucił 
przemoczone ubranie i wziął długi gorący prysznic. 
     Paula usiadła na ławeczce, przeczesała włosy dłonią i 
stłumiła ziewnięcie. 
     Drzemała z książką na kolanach, gdy delikatna dłoń ścisnęła 
ją za ramię. 
     Wiedziała, że to Tweed, zanim otworzyła oczy. Usiadł obok 
niej. 
     - Zakładam, że masz spakowaną torbę na wypadek nagłego 
wyjazdu? 
     Kazałem wszystkim, żeby byli gotowi ruszać w każdej chwili. 
     - Mam spakowaną walizkę. Nie sądzę, że coś jeszcze się 
dzisiaj wydarzy. 
     - Obawiam się, że już się wydarzyło. Bardzo jesteś śpiąca? 
     - Byłam, ale zdrzemnęłam się w słońcu i czuję się dużo 
lepiej. Co się stało? 
     - Beck do mnie dzwonił. Powiedział, że Jungfrau opuściła 
hotel. Gdy jadła śniadanie w głównej jadalni, Beck wysłał do jej 
pokoju człowieka, żeby założył podsłuch w telefonie. 
Przypuszczał, że kierownictwu hotelu nie spodobałoby się 
podsłuchiwanie rozmów gości. 
     - Więc dzwoniła do kogoś? 
     - Zamówiła limuzynę, która ma ją zawieźć na lotnisko 
Cointrin w Genewie. 
     Zarezerwowała bilet na samolot do Zurychu. Mężczyzna, który 
się nie przedstawił, kazał jej jak najszybciej udać się do tego 
miasta. Z tamtejszego lotniska ma do niego znów zadzwonić. Jego 
angielski był nieco sztuczny. Wyraźnie próbował go zmienić. 
     - Więc ruszamy? 
     - Tak. Pojedziemy do Zurychu wynajętymi samochodami. Marler 
po bitwie zebrał chyba tyle broni, że sam mógłby rozpętać małą 
wojnę. Pojedzie osobnym samochodem. Ja zawiozę was, czyli ciebie, 
Boba i Nielda. Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? 
     - Mówiłam ci, że się trochę zdrzemnęłam. Wiesz, że po takiej 
drzemce mogę być na chodzie przez wiele godzin. Przestań się o 
mnie martwić - powiedziała z nutką irytacji. 
     - Wyjdziemy głównym wyjściem za trzydzieści minut. 
Próbowałem skontaktować się telefonicznie z Amosem i Williem, bo 
myślałem, że być może Willie wrócił do "Dolder Grand". Nie wydaje 
mi się, żeby któryś z nich był w Zurychu. 
     - Cały czas myślę o Christopherze Kane. 
     - Ja też. On również nie podnosił słuchawki. 
     - Dziwne, że trzech mężczyzn zniknęło bez śladu w tym samym 
czasie. 
     - Bardzo dziwne... 
     Był kolejny piękny dzień, gdy Tweed wiózł swoich towarzyszy 
do Zurychu. 
     Niewiele mówili, zdając sobie sprawę, że jest zatopiony 
głęboko w myślach, choć prowadził samochód bez zarzutu. Paula 
znów zamknęła oczy, ale już nie zasnęła. Podziwiała wytrwałość 
Tweeda; nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spał. 
     - Dziś rano dzwonił do mnie Harry - szepnął Nield do 
Newmana. - Znów podał krótką, zakodowaną wiadomość. Głównie 
chodziło o to, że reszta obsługi "Chateau d'Avignon" wyjechała 
wcześnie rano. Z tego co zrozumiałem zostało ich tylko tylu, żeby 
jako tako obsługiwać hotel. 
     - Big Ben zbiera drugi skład swojego gangu - powiedział 
Tweed, który wyłowił każde ich słowo. - Bardzo chciałbym 
wiedzieć, gdzie on się podziewa. 
     - Pewnie chyłkiem wraca do Wielkiej Brytanii - zasugerował 
Nield. 
     - Nie sądzę - odparł Tweed. 
     - Przypuszczam, że znów zatrzymamy się w "Baur au Lac"? - 
zapytał Newman. 
     - Źle przypuszczasz. Chcę się przyczaić, tym razem gdzieś na 
uboczu. 
     Zatrzymamy się w "Zum Storchen". 
     Potem zamilkł i nikt się więcej nie odezwał. Paula 
posłuchała nowin i zastanawiała się, co Tweed teraz zamierza. 
Oparła głowę na zagłówku i niespodziewanie zapadła w głęboki sen. 
     W "Chateau d'Avignon" Harry Butler znów okazywał anielską 
cierpliwość. 
     Nie miał z kim porozmawiać - reszta gości mówiła po 
francusku. Harry rozumiał ten język, ale nie posługiwał się nim 
na tyle dobrze, żeby prowadzić konwersację. 
     Większość czasu spędzał w swoim pokoju na czytaniu 
kryminałów. Przy śniadaniu zauważył, jak niewielu członków 
obsługi zostało, ale tę nowinę zdążył już przekazać w krótkiej 
rozmowie telefonicznej z Petem Nieldem poprzedniego wieczoru. 
     Po lunchu wybrał się na szybki spacer. Gdy mijał recepcję, 
ukłonił mu się Fred Brown. Jak zwykle służalczo uśmiechnął się do 
Butlera. 
     - Dbamy o kondycję, prawda? 
     - Muszę rozprostować nogi. Miałem niedawno wypadek i próbuję 
odzyskać formę - skłamał Butler. 
     To wyjaśni, dlaczego zostałem w hotelu, podczas, gdy inni 
wyjechali, pomyślał. Sprawdził godzinę i pomaszerował opustoszałą 
drogą w stronę Genewy. W tunelu z drzew było chłodniej. Gdy 
dotarł do celu - drogi prowadzącej w las, gdzie ukrył motocykl - 
minął go bez zatrzymywania, jedynie sprawdził godzinę. 
     Pięć minut od "Chateau d'Avignon". Biegiem nie będzie więcej 
niż dwie minuty, obliczył. 
     Przed hotelem zwolnił i dopiero wtedy minął bramę wejściową 
Z powrotem też biegł i mierzył czas. Spojrzał na zegarek, kiedy 
usiadł sam na tarasie. Trochę ponad dwie minuty. 
     Bardzo się pilnował, żeby nie spoglądać na wieżyczkę, w 
której mieściło się centrum łączności. 
     Tina Langley wysiadła z samolotu, który zabrał ją z Genewy 
na lotnisko w Zurychu. Musiała teraz znaleźć telefon, żeby 
zadzwonić do Hassana w "Dolder Grand". Nie wiedziała, że Hassan 
przyleciał do Zurychu poprzednim samolotem. 
     Ubrana w sukienkę od Versace, postawiła na ziemi walizkę od 
Vuittona, wyjęła z torebki lusterko i zaczęła malować usta. 
Jednocześnie uważnie rozglądała się po holu. Dostrzegła dobrze 
ubranego mężczyznę, który na nią patrzył. Miał w dłoni coś, co 
wyglądało na fotografię. 
     Helmut Keller był jednym ze starszych detektywów Becka, 
który miał za zadanie obserwować pasażerów wysiadających z 
samolotu. Popełnił błąd, zerkając na zdjęcie, ale Tina miała na 
głowie modny kapelusz z rondem zawiniętym do dołu, musiał się 
upewnić, że to właściwa osoba. 
     Tina bezczelnie podeszła do niego z walizką w ręku. Minęła 
go w takiej odległości, żeby poczuł jej perfumy. Fotografię 
trzymał w dłoni za plecami. 
     Wyrwała mu zdjęcie i zaczęła się w nie wpatrywać. 
Zaskoczony, zakręcił się na pięcie. Tina uśmiechnęła się 
uwodzicielsko. 
     - Widział pan tę kobietę? - spytała. - To moja siostra 
bliźniaczka. 
     Dzwoniła do mnie, żeby mi powiedzieć, że ma problemy. 
     - Bliźniaczka? 
     Keller był zbity z pantałyku. Tego się zupełnie nie 
spodziewał. Czy mogła zajść jakaś okropna pomyłka? 
     - Siostra bliźniaczka - ciągnęła Tina, wykorzystując jego 
zmieszanie. - Rosemary. 
     - Rosemary? 
     - Jest Angielką. Skąd pan ma jej fotografię? Przez pana 
zaczynam się naprawdę niepokoić. 
     - Chcielibyśmy zadać jej kilka pytań. 
     - "My" to znaczy kto? 
     - Prywatna agencja detektywistyczna - powiedział Keller, 
odzyskując zdrowy rozsądek. 
     - Dobry Boże. Chyba nie wypisała kolejnego czeku bez 
pokrycia? 
     - Bez pokrycia? 
     - Może dlatego uciekła przede mną z hotelu "Des Bergues" w 
Genewie. Wiedziałam, że coś knuje. Biedna Rosemary. Czasem używa 
imienia Tina. 
     Naprawdę zaczynam się martwić. I mam spotkanie z dyrektorem 
Zuricher Kredit Bank. 
     - Czy pani siostra jest wciąż w Genewie? 
     - Bez wątpienia. Na dokładkę ma romans ze szwajcarskim 
bankierem. 
     Niech pan zatrzyma fotografię. Muszę lecieć. 
     Kellerowi kręciło się w głowie. Ta kobieta zrobiła na nim 
takie wrażenie, że zastanawiał się, czy nie zaprosić jej na 
kolację. Wreszcie poczucie obowiązku przeważyło. Postanowił, że 
najlepiej będzie zadzwonić do Becka, który przyjechał do Zurychu 
samochodem. 
     Gdy Keller jej już nie widział, Tina wsiadła do taksówki i 
kazała kierowcy jechać do "Eden au Lac", jedynego dobrego hotelu, 
który w tym momencie przyszedł jej do głowy. Za wszelką cenę musi 
wystrzegać się "Baur au Lac". 
     Tina była nieco rozczarowana. Keller był przystojnym 
mężczyzną, a jego ubranie wyglądało na drogie. Czytała w jego 
myślach i zgadywała, że zastanawiał się, czy nie zaprosić jej na 
kolację. Cholerny Hassan mógł poczekać, gdyby się okazało, że 
złowiła grubą rybę. Ale teraz wiedziała już, że szukają jej w 
całej Szwajcarii. Nie zapomniała o tym ogonie w Genewie, którego 
się pozbyła, zwabiając go do pociągu ekspresowego. 
     - Mario, skoro się już wyspałeś, może opowiesz mi jeszcze 
raz ze szczegółami o tym zamachu w Ouchy. 
     Vitorelli popijał drinka w swoim pokoju w "Baur au Lac". 
Jego podwładny również sięgnął po butelkę, ale Vitorelli 
potrząsnął głową. 
     - Żadnego alkoholu, dopóki nie opowiesz mi całej historii. W 
popołudniowej gazecie było obszerne sprawozdanie. Ale ty wszystko 
widziałeś na własne oczy. 
     Opowiedz mi o bombie. 
     - O bombie? Nic nie wiem o bombie. Gdy skończyła się 
strzelanina, natychmiast pojechałem do mojego pokoju w "Beau 
Rivage"... 
     - Twoje okna wychodziły na jezioro. 
     - Nie, były od frontu, od strony wejścia do hotelu. 
     - Szkoda. Bardzo mnie zainteresowała ta bomba. 
     - Hotel opuściłem wczesnym rankiem, kiedy do mnie 
zadzwoniłeś i kazałeś mi wracać. 
     - W takim razie mów, co widziałeś. 
     Mario opisał bardziej szczegółowo, wszystko, co widział. Gdy 
wreszcie doszedł do momentu, w którym zobaczył Tweeda, mijającego 
latarnię w towarzystwie atrakcyjnej kobiety, Vitorelli krzyknął: 
     - Stop! Jesteś pewien, że to był Tweed? 
     - Tak, pokazałeś mi go, kiedy ostatnio byłem w tym hotelu. 
     - Tweed. Teraz wszystko rozumiem. W gazecie napisano, że 
potężny ładunek, podłożony pod rezydencję, zastał rozbrojony. Po 
walce policjanci przetransportowali bombę na środek jeziora. Tam 
ją opuścili na dużą głębokość i zdetonowali. 
     Policyjny fotograf dał dziennikarzom zdjęcie eksplozji. 
     Podał Mario gazetę. Pod ponurymi nagłówkami znajdowało się 
zdjęcie wielkiej fontanny wody, powstałej po zdetonowaniu bomby. 
Mario uniósł brwi. 
     - To musiał być potężny ładunek. 
     - Potrafiłbyś taką skonstruować? 
     - Gdybym miał odpowiednie materiały... 
     - A kilka bomb termitowych? 
     - Łatwiej byłoby z fosforowymi. 
     - Tweed - powiedział Vitorelli, zmieniając temat. - Tweed - 
powtórzył. -Teraz rozumiem. Współpracował z policją Na pewno z 
jednym z najlepszych, Beckiem. Każ swoim ludziom odnaleźć Tweeda. 
Potem przygotuj bomby. 
     - Chyba nie chcesz powiedzieć, że ją zgubiłeś? 
     Beck stalowym głosem rozmawiał przez telefon z biura w 
siedzibie głównej policji w Zurychu. Nie mógł uwierzyć w to, co 
Helmut Keller przekazywał mu z lotniska. 
     - Mówiła o swojej siostrze bliźniaczce. Myślałem... 
     - Nie, nie myślałeś! Tina Langley tak cię zauroczyła, że nie 
byłeś w stanie dopełnić swoich obowiązków. Siostrę bliźniaczkę, 
dobre sobie. Jak była ubrana? 
     Beck przybrał ponury wyraz twarzy, gdy Keller opisał mu 
szczegółowo wspaniały strój, jaki Tina miała na sobie. Nie 
dziwiło go, że tak łatwo udało się jej uwieść Norberta Engela. To 
była prawdziwa modliszka. 
     - Dobra, Keller. Wysyłam dwóch ludzi na twoje miejsce. 
     Natychmiast. Będą tam za jakiś kwadrans. 
     Beck wstał, podszedł do okna i spojrzał w dół na rzekę 
Limmat i uniwersytet na przeciwległym brzegu. Nie był pewien, co 
dalej robić. Gdy zadzwonił telefon, z ulgą rozpoznał głos Tweeda. 
     - Wróciliśmy do Zurychu. Tym razem zatrzymaliśmy się w "Zum 
Storchen". 
     Jeszcze raz dziękuję za twoją pomoc w Ouchy. 
     - Nie ma o czym mówić. Tina Langley znów krąży po ZuryChu. 
Miałem telefon z lotniska. - Zrelacjonował Tweedowi rozmowę z 
Kellerem. 
     Gdy podał już wszystkie okoliczności zdarzenia, nie 
wytrzymał. 
     - Co takiego siedzi w tej kobiecie? Hipnotyzuje mężczyzn, 
czy co? 
     - Bardzo często tak właśnie jest. Jestem pewien, że na tym 
polu ma spore doświadczenie. Miałeś dobry pomysł, żeby na 
lotnisko wysłać dwóch ludzi. 
     Jeśli się stąd wyniesie, jestem pewien, że wybierze samolot. 
Pewnie poleci dalej na wschód. Proponuję, żeby jeden z twoich 
ludzi obserwował pasażerów szykujących się do odlotu, a inny 
czekał w ukryciu, gotów wsiąść z nią do samolotu. 
     - Założę się, że wciąż jesteś głównym celem - ostrzegł go 
Beck. 
     - Zaczynam się zachowywać jak mnich: unikam wszelkich 
atrakcyjnych kobiet. 
     Po przybyciu do "Eden au Lac", Motyl wynajął apartament na 
nazwisko Lisa Vane. Gdy znalazła się w środku, zadzwoniła do 
Hassana do "Dolder Grand". 
     Odebrał natychmiast. 
     - Jestem w Zurychu - powiedziała pośpiesznie. - Mieszkam w 
"Eden au Lac". Myślę, że mnie szukają na lotnisku. Widziałam 
mężczyznę w garniturze, spoglądającego na zdjęcie. Na szczęście 
byłam ubrana inaczej i miałam duży kapelusz, który zasłaniał mi 
włosy. 
     - Jesteś pewna, że cię nie rozpoznali? 
     - Oczywiście. Myślę, że powinnam stąd uciekać. 
     - Najpierw się przebierz. Powiedz recepcjoniście, że miałaś 
pilny telefon z Londynu. Przeniesiesz się do "Dolder Grand". Weź 
taksówkę do Parade - Platz w centrum. Poczekaj, aż odjedzie. 
Wtedy wsiądź w następną, która dowiezie cię tutaj. Jeśli 
zobaczysz mnie w miejscu publicznym, udawaj, że mnie nie znasz. 
     Zamelduj się jako Lisa Vane. Jeśli będziesz chciała coś 
zjeść... 
     - Chcę się czegoś napić. 
     - To się upij, ale w swoim pokoju. No, rusz się! 
     Hassan, w swoim apartamencie w "Dolder Grand", ostatnie 
słowa wykrzyczał do słuchawki. Trzasnął nią z taką siłą, że mało 
nie pękła. Skoczył na równie nogi i zaczął miotać się po pokoju, 
żałując, że nie może niczego zniszczyć. 
     Twarz wykrzywił mu grymas wściekłości. 
     W jego rodzinnym domu wszyscy znali i bali się tych jego 
nagłych wybuchów. Raz zatłukł na śmierć pułkownika, który 
bezczelnie mu odpowiedział. Jego ojciec, Przywódca, był zmuszony 
zatuszować to morderstwo. Kazał wywieźć ciało pułkownika na 
pustynię w czołgu. Tam położono je na piasku i czołg jeździł po 
nim gąsienicami w tę i z powrotem. Pułkownik był popularny w 
wojsku, więc jego śmierć złożono na karb nieszczęśliwego wypadku 
podczas manewrów. 
     Tę straszną wściekłość wzbudziła w Hassanie totalna klęska 
pod Ouchy. 
     Na własne oczy widział, jak Tweed wraca do hotelu. Tweed. To 
zawsze Tweed krzyżował pieczołowicie ułożone plany, które Anglik 
przekazywał Hassanowi. 
     - Niech się smaży w piekle! - krzyczał, rzucając się po 
apartamencie. 
     Kazał Tinie przyjechać do "Dolder Grand", w nadziei, że uda 
jej się odnaleźć Tweeda i rozprysnąć jego mózg po ścianie. 
Zaczepił łokciem o dużą wazę stojącą na stole. Z wściekłym 
wrzaskiem złapał ją i rzucił o ścianę, rozbijając na tysiąc 
kawałków. 
     Wyobraził sobie, że wielka bomba unosi rezydencję w 
powietrze, roznosząc w pył pozostałych członków Instytutu. 
Łącznie z Tweedem. Czytał już gazety i wiedział, że członkowie 
Instytutu nie zbliżyli się nawet do Ouchy. 
     Podejrzewał - i miał rację - że Tweed zadzwonił da każdego z 
nich i kazał im natychmiast opuścić Szwajcarię. 
     W "Zum Storchen" Tweed siedział na balkonie z widokiem na 
płynący dołem Limmat. Przy tym samym stole siedziała Paula. W to 
skwarne popołudnie tylko jedna osoba siedziała przy stoliku w 
drugim końcu - jak zawsze czujny Marler. 
     - Rozumiem, że trzymamy się jakiegoś planu - powiedziała 
Paula. 
     - Tak. Posługuję się bronią psychologiczną. Moim celem jest 
zdemoralizowanie wroga. Chcę go wytrącić z równowagi, odebrać mu 
spokój, wymierzając jeden cios za drugim. Wtedy straci zdolność 
oceny i samokontroli. 
     - I odnosimy zwycięstwa. 
     - Tak. Na początku dobrze mu szło. Kluczowi członkowie 
Instytutu byli mordowani przez Przymierze Sióstr. Zabito ośmiu z 
nich. Nagle zmienił się układ sił. Przymierze Sióstr przeszło do 
defensywy, na co liczyłem. 
     Następnie posłano do Ouchy najgorszych oprychów. Wyjąwszy 
Big Bena, wszyscy nie żyją. 
     A jego próba wykończenia pozostałych członków Instytutu 
spełzła na niczym. 
     - Jaki jest nasz następny ruch? 
     - Sukcesywnie spychamy ocalałych członków Przymierza Sióstr 
coraz dalej na wschód. Nie zdziwiłbym się, gdyby Karin Berg i 
Simone Carnof były teraz w Wiedniu. Trudniejszym zadaniem będzie 
wyprowadzenie z równowagi Anglika - bez wątpienia kluczowej 
postaci we wszystkich działaniach. 
     - Czyli Amosa lub Williego. Ewentualnie Christophera. 
     - Lub kogoś, o kim nic nie wiemy, a kto mieszka w Dorset. 
     - Więc nie Christopher. 
     - Christopher wynajmuje małą chatkę na północ od Dorchester. 
Słyszałem o tym od Moniki, kiedy dzwoniłem do niej z Francji. 
     - Domyślasz się, kto to jest? - dopytywała się. 
     - Istnieje wiele możliwości. 
     - Więc co teraz robimy? Oprócz tego, że świetnie się bawimy 
w tym wspaniałym hotelu? 
     - Jego dużą zaletą jest lokalizacją w głębi Altstadt. Stare 
miasto to labirynt uliczek. 
     - A mnie się wydaje, że ty czekasz, aż coś się wydarzy. 
     - Czekam, aż Motylek znów wyfrunie. 
     
     
     
     
     Rozdział 38 
     
     W swoim apartamencie w "Eden au Lac" Tina przebrała się w 
nieco mniej wyzywającą kreację. Wyjątkowo tym razem nie chciała 
rzucać się w oczy. Przeglądając się w lustrze w łazience, wypiła 
miniaturkę koniaku prosto z butelki. Zabrała ją z barku w pokoju 
hotelowym "Des Bergues" w Genewie. 
     Powiedziała w recepcji, że nie korzystała z barku. Zawsze 
gotowa wydać fortunę na stroje od kreatorów mody, była skąpa, 
jeśli chodziło o płacenie za coś, co mogła mieć za darmo. 
     - Przykro mi, ale otrzymałam pilną wiadomość, żeby wracać do 
Londynu -powiedziała recepcjoniście przez telefon. 
     - Rozumiemy. Nic pani nie zapłaci. 
     - To miło z państwa strony. Czy możecie mi wezwać taksówkę? 
     Wychodząc, nie zauważyła małego, pulchnego mężczyzny, 
czytającego gazetę. 
     Detektyw Windlin poszedł za nią niedbałym krokiem i widział 
jak wsiadała do czekającej taksówki. Przy krawężniku zahamował 
nieoznakowany wóz policyjny. 
     Windlin wskoczył na siedzenie obok kierowcy. 
     - Nie zgub tej taksówki. Beck by się nie ucieszył... 
     Beck działał niezwykle szybko, po tym, jak usłyszał o 
przyjeździe Tiny Langley. Mając przed sobą jej fotografię 
obdzwonił szybko "Baur au Lac", "Baur en Villie", "Dolder Grand" 
i "Eden au Lac". W każdym przypadku podawał recepcjoniście 
pobieżny rysopis Tiny, podkreślając, że przybędzie za około 
godzinę, jeśli się ma tam zatrzymać. Szczęście uśmiechnęło się do 
niego w "Eden au Lac". 
     - Tak, proszę pana - powiedział recepcjonista głosem - ta 
pani właśnie przyjechała. Poszła do swojego apartamentu. 
     Beck natychmiast wysłał tam detektywa Windlina. Jak wielu 
pulchnych ludzi, Windlin był zaskakująco żwawy. Gdy śledzona 
przez nich taksówka dotarła do Parade - Platz i Tina wysiadła, 
błyskawicznie wyskoczył z samochodu. 
     Stał na przystanku tramwajowym, obserwując Tinę, która 
kupiła magazyn z ulicznego stoiska i czekała, aż jej taksówka 
zniknie z pola widzenia. Wtedy wezwała następną i gdy do niej 
wsiadała, Windlin już siedział obok swojego kierowcy. 
     - To spryciara - zauważył Windlin. - Wiesz, kogo śledzimy? 
     - Nie mam pojęcia. 
     - Tinę Langley. Mam w kieszeni jej zdjęcie. Szuka jej połowa 
szwajcarskiej policji. 
     - Aresztujemy ją? 
     - Nie. Śledzimy ją i składamy Beckowi raporty przez radio. 
l. 
     Tweed w swoim pokoju w "Zum Storchen" pośpiesznie odebrał 
telefon. Podobał mu się ten hotel - miał wyjątkową atmosferę, 
odległą od zatłoczonego centrum Zurychu. 
     - Tak? 
     - Tu Beck. Motyl właśnie przeniósł się z "Eden au Lac" do 
"Dolder Grand". 
     - Myślę, że mam ochotę na wycieczkę do tego wyjątkowego 
hotelu. 
     Wszyscy bankierzy tam jadają - Rozumiem, że nie ma sensu ci 
tego odradzać. 
     - Delikatnie mówiąc, żadnego. Pojadę tam jak najszybciej. I 
dziękuję za informacje. 
     - W ogóle nie powinienem był ci tego mówić... 
     Tweed miał właśnie wyjść z pokoju, kiedy przyszła Paula. Gdy 
jej otworzył drzwi, obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Weszła do 
środka, skrzyżowała ramiona i zaczęła prosto z mostu: 
     - Znam ten wyraz twarzy. Szykujesz coś. 
     - Beck właśnie do mnie dzwonił z wiadomością, że Tina 
Langley przeniosła się do "Dolder Grand". Jadę tam, żeby uciąć 
sobie z nią pogawędkę. Chcę ją trochę spłoszyć. 
     - Nie myślisz chyba, że wybierzesz się tam sam? Obiecaj, że 
poczekasz, aż wrócę - muszę na chwilkę wpaść do mojego pokoju. 
     - Naprawdę mnie terroryzujesz. 
     - Tylko w ten sposób można ci przemówić do rozsądku. 
     Po chwili wróciła, ale już w towarzystwie Newmana i Marlera. 
Tweed zmarszczył czoło i uniósł ręce w geście protestu. 
     - Nie potrzebuję delegacji. 
     - Ale dostaniesz taką - oznajmiła mu Paula. - Marler będzie 
szoferem. Dość siedziałeś za kółkiem w drodze do Ouchy. Bob nigdy 
nie był w "Dolder Grand", więc jedzie dla towarzystwa. 
     - Musiałbym być wyjątkowo naiwny, żeby w to uwierzyć. 
     Gdy wyjechali z hotelu, Paula rozejrzała się po starym 
mieście, podziwiając jego charakter. Wąskie, kręte uliczki 
pokrywał starty bruk. Po prawej płynął Limmat. Wokół panowała 
atmosfera zamożności. Poniżej hotelu biegł nad brzegiem rzeki 
chodnik. 
     Marler wiózł ich wąskimi uliczkami, a ona nabrała 
przekonania, że niebawem wydarzy się coś wyjątkowego. Nie miała 
pojęcia co, ale to uczucie nie opuszczało jej, gdy przecięli 
Limmat i zaczęli się wspinać zboczem Zurichberg, wysokim 
wzgórzem, wznoszącym się nad Zurychem. Niebawem domy odsunęły się 
od siebie i zmieniły w rezydencje, ogrodzone żelaznymi parkanami. 
Następnie wjechali do jodłowego lasu, w którym, od czasu do 
czasu, ich oczom ukazywała się pokaźna willa na wzniesieniu, w 
pewnej odległości od drogi. 
     Poniżej zaczęła dostrzegać stare budynki i wieże kościołów 
Zurychu, stłoczone blisko siebie. Na chwilkę pojawiały się przed 
jej oczami błyski niebieskiego jeziora, rozświetlonego piekącym 
słońcem. Tweed trącił ją lekko. 
     - Dojeżdżamy do trasy kolejki liniowej. Można się tędy 
dostać do "Dolder Grand". 
     Wjechali wyżej i przed ich oczami ukazał się pałac z białego 
piaskowca -"Dolder Grand". Patrząc na jego dziwne, spiczaste 
wieżyczki Paula poczuła, że wrażenie nadciągającego 
niebezpieczeństwa jeszcze się pogłębia. 
     Tweed poprowadził ich ogromnym holem, umeblowanym antykami i 
puszystymi dywanami. Na krzesełkach siedziało kilkoro nobliwie 
wyglądających gości. 
     Rozmawiali ściszonymi głosami. 
     W tym samym momencie do holu wszedł jakiś mężczyzna w 
garniturze od Armaniego. Średniego wzrostu, o gładko ogolonej 
smagłej twarzy. 
     Natychmiast zauważył Tweeda. Stanął jak wryty i wbił w 
Tweeda niedowierzające spojrzenie z przeciwległego krańca 
pomieszczenia. Tweed odezwał się zniżonym głosem do starszego 
kelnera. 
     - Wydaje mi się, że znam tamtego dżentelmena. Mam jego 
nazwisko na końcu języka. 
     - To pan Ashley Wingfield. Czasem się u nas zatrzymuje. 
Bardzo uprzejmy człowiek. 
     Tweed również stał nieruchomo, z rękami w kieszeniach. Nie 
odrywał wzroku od osobliwych, bladych oczu, wpatrzonych w niego. 
Wyraz niedowierzania ustąpił miejsca nienawiści, a wreszcie 
obojętności. Ashley Wingfield miał pulchną twarz, ale odcinały 
się od niej wystające kości policzkowe, które skojarzyły się 
Tweedowi z Bliskim Wschodem. Wiele lat wcześniej w Scotland 
Yardzie Tweed był znany ze swoich nagłych olśnień. Właśnie doznał 
czegoś takiego. To był przywódca Przymierza Sióstr. Tweed ruszył 
przed siebie. 
     Paula była tak zaskoczona, że usunęła mu się z drogi, prawą 
ręką chwytając rękojeść Browninga, ukrytego w torebce. Newman 
zajął pozycję po drugiej stronie, w efekcie więc okrążyli 
mężczyznę. Marler oparł się o ścianę z nie zapalonym, długim 
papierosem w ustach. 
     - Pan Ashley Wingfield, nieprawdaż? - spytał Tweed. - 
Nazywam się Tweed. 
     Hassan, wciąż roztrzęsiony po ataku w swoim pokoju, kiedy to 
rozbił o ścianę duży wazon, ledwo mógł się wysłowić. 
     - Miło mi pana poznać - powiedział wreszcie zduszonym 
głosem. - Wydaje mi się pan kimś ważnym, ale z przykrością 
przyznaję, że dotąd o panu nie słyszałem. 
     - Ani o tym, czym się zajmuję? 
     - Niech mi pan powie. 
     To niemożliwe, myślała Paula. Wyglądał tak szykownie w 
eleganckim garniturze. Zauważyła, że wepchnął ciemno-brązowe 
dłonie do kieszeni marynarki. 
     A Tweed wydaje się być taki opanowany i spokojny, oceniła. 
     Wingfield wyglądał, jakby niedawno przeszedł jakiś atak. 
Ręce, które ukrył w kieszeniach musiały mu się trząść. Skąd mi to 
przyszło do głowy? 
     - Nie lubię dramatyzować - ciągnął Tweed. - Ale można by 
mnie nazwać Nemezis. To właśnie robię: niszczę złych ludzi. 
     - Że... jak? 
     Hassan mrugał oczami, jakby dostał tiku nerwowego. Z trudem 
opanowywał rozsadzającą go wściekłość. Coś w osobie Tweeda 
sprawiało, że czuł, iż znalazł się na przegranej pozycji. 
Nietypowe uczucie dla człowieka przyzwyczajonego do bezwzględnego 
posłuszeństwa i pokory ze strony wszystkich wokół. 
     Pragnął ze wszystkich sił podporządkować sobie tego 
człowieka, ale czuł, że nie jest do tego zdolny. Zapanował nad 
mruganiem, ale coraz bardziej denerwował go wyraz oczy 
wpatrzonych w niego. 
     - Długo pan zamierza zostać w Zurychu? - udało mu się 
wydusić. 
     - Dalej i dalej na wschód - powiedział delikatnym głosem 
Tweed. 
     - Słucham? 
     - Będziecie się wycofywać coraz dalej na wschód. Wielkie 
siły na Zachodzie ocknęły się. Spóźniliście się. 
     - Nie rozumiem. 
     - Myślę, że pan rozumie. 
     Tweed odwrócił się na pięcie i wolno poszedł w kierunku 
wyjścia z holu. 
     Hassan, niczym posąg, wciąż stał bez ruchu. 
     Goście w holu przerwali rozmowy. Podobnie jak Hassan, 
zamarli. 
     Nie usłyszeli ani słowa z konwersacji, ale w przestronnym 
pomieszczeniu zapanowało elektryzujące napięcie, które wszyscy 
wyczuli. To był moment podobny do tego, w którym ludzie widzą 
bombę wypadającą z samolotu i zastygają w bezruchu. 
     Hassan nagle ożył. Wypadł z holu drzwiami, którymi przedtem 
wszedł. 
     Newman kiwnął głową do Pauli, dając jej znak, żeby poszła za 
Tweedem. Sam wolno podążył jej śladem, podczas gdy Marler zapalał 
papierosa. Gdy to zrobił, skinął gościom na pożegnanie i poszedł 
do samochodu. 
     
     Rozdział 39 
     
     Po wyjściu z holu Hassan pobiegł do pokoju Tiny Langley. 
Ledwie się powstrzymał, żeby nie zabębnić pięściami w jej drzwi. 
Musiał się opanować. Wziął głęboki oddech i zapukał delikatnie. 
     - Ach, to ty... 
     Odepchnął ją bezceremonialnie i zatrzasnął drzwi za sobą. 
Wziął następny głęboki oddech i zaczął się miotać po pokoju. Na 
twarzy miał wyraz wściekłości. 
     - Cały się trzęsiesz - powiedziała Tina. - Co się stało? 
     - Gdzie masz Lugera, którego ci dałem? Tweed jest na dole. 
Właśnie wychodzi z hotelu. Gdzie ten cholerny Luger? 
     - W szufladzie, o którą się opierasz. Pod bielizną. 
     Umilkła. Hassan z rozmachem otworzył szufladę. Zaczął 
wyrzucać na podłogę jej bieliznę. Otworzyła usta, żeby 
zaprotestować, ale doszła do wniosku, że lepiej się nie odzywać. 
Hassan znalazł Lugera, szybko sprawdził, czy jest naładowany. 
     Zanim wziął do ręki pistolet, owinął dłoń jedwabną nocną 
koszulką Podbiegł i wyciągnął do niej dłoń z pistoletem. 
     - Bierz go! Tweed wsiada teraz do samochodu. Musiał 
przyjechać samochodem. Idź na dół i zastrzel go. Co się z tobą 
dzieje? 
     Tina cofała się przed nim. Oparła się o drzwi łazienki. Była 
bliska histerii. 
     Na twarzy malował się jej wyraz strachu zmieszanego z 
gniewem. 
     - Zwariowałeś! W hotelu jest pełno obsługi i gości. Jak, do 
diabła, udałoby mi się uciec, nawet gdybym go zastrzeliła? 
Policja przesłuchałaby każdego w hotelu. Spójrz na moją rękę. 
Drży. Nie potrafiłabym nawet wycelować, nie mówiąc już o 
pociągnięciu za spust. A ty też zawsze dbasz o to, żeby nie 
znaleźć się w pobliżu miejsca zabójstwa. 
     Hassan uspokoił się nagle. Widywała już to wcześniej. W 
jednej chwili był jak wściekły zwierz, a w następnej spokojny i 
opanowany. Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział jej 
szerokim uśmiechem, który długo pozostał na jego twarzy. 
     - Pomyślmy rozsądnie. Musisz wyjąć magazynek z Lugera i 
pozbyć się pistoletu i amunicji. 
     - Mam je wyrzucić do kosza? - spytała z udawaną naiwnością, 
czując, że ma nad nim przewagę. 
     - Wokół hotelu jest las. Wybierz się na spacer i wyrzuć w 
jakieś krzaki. 
     - Wielkie dzięki. Zrobię co w mojej mocy. 
     - Tweed tu był - powiedział poważnie. - W Zurychu nie jest 
już bezpiecznie. 
     Czas, żebyś stąd zniknęła. 
     - Nie mogę się doczekać, kiedy opuszczę to miejsce. 
Zniszczyłeś moją najlepszą bieliznę. Kosztowała mnie mnóstwo 
pieniędzy. 
     Zaczęła zbierać z podłogi części garderoby, które Hassan 
rozrzucił po pokoju. 
     Składała je pieczołowicie i chowała z powrotem do szuflady. 
Patrząc na nią, poczuł, że pot spływa mu po oczach. Wyjął z 
kieszeni dużą, haftowaną, jedwabną chusteczkę i wytarł czoło i 
twarz. 
     - Powiedziałeś, że już czas, żebym wyjechała z Zurychu - 
przypomniała mu. 
     - Powinnaś to zrobić jak najszybciej. Najlepiej dziś. 
Zarezerwuję ci miejsce na najbliższy samolot. 
     - Dokąd? 
     - Do Wiednia, Na Schwechat będzie na ciebie czekał samochód 
z kierowcą. 
     Zarezerwuję ci pokój w "Sacherze". 
     - Wiedeń? - powtórzyła nerwowo. - Tam zginął Norbert 
Engel... 
     - Tam go zabiłaś - powiedział bezlitośnie Hassan. - Nie 
zabawisz w Wiedniu zbyt długo. Przeniosę cię w bezpieczniejsze 
miejsce. A teraz spakuj się. Niedługo znów się do ciebie odezwę. 
     - To było jedno z najbardziej fascynujących doświadczeń 
mojego życia powiedziała Paula, kiedy Marler ruszył samochodem z 
powrotem do Zurychu. -Sposób, w jaki spojrzałeś na tego 
człowieka. Był przerażony. 
     - Ten człowiek - powiedział wolno Tweed - jest naszym 
wrogiem. 
     Rozpoznałem go na podstawie fotografii, które widziałem w 
naszych aktach. Nazywa się Hassan, jest najstarszym synem 
przywódcy jednej z najbardziej niebezpiecznych światowych potęg. 
     - Słyszałem, jak powiedziałeś do niego "coraz dalej na 
wschód" - wtrącił Newman. - Powtórzyłeś to dwa razy. Co 
planujesz? 
     - Podwójną pułapkę. Sądzę, że wystraszyłem go na tyle, że 
ucieknie z Zurychu i poleci na wschód. Dokładnie tak, jak tego 
chcę. Wie, że podążę za nim, więc kiedy to przemyśli, dojdzie do 
wniosku, że uda mu się zwabić mnie w pułapkę. 
     Na Wschodzie jest na własnym terenie, gdzie ma do dyspozycji 
Bóg wie ilu ludzi, którzy są gotowi zabić na jego rozkaz. Ponadto 
sądzę, że zdenerwowała go obecność Tiny Langley w tym samym 
hotelu. Podejrzewam, że wyśle ją do Wiednia. Poproszę Becka, żeby 
jego ludzie sprawdzili wszystkie telefoniczne rezerwacje na loty 
z "Dolder Grand". I muszą wypatrywać Tiny Langley. Podam też 
Beckowi rysopis Ashleya Wingfielda, znanego jako Hassan. 
     - Dlaczego go nie aresztujesz i nie przesłuchasz? - 
zaciekawiło Paulę. 
     - Ponieważ nie mamy żadnych dowodów. Ponadto takie 
aresztowanie stałoby się incydentem dyplomatycznym. Przede 
wszystkim jednak, chcę się dowiedzieć co zrobi, pozostawiony na 
wolności. 
     - Ta scenka w holu "Dolder Grand" była bardzo dramatyczna - 
zauważyła Paula. - Goście nie mogli słyszeć rozmowy, ale udzielił 
się im nastrój. Wszyscy umilkli. 
     - Mam nadzieję, że Hassan odniósł podobne wrażenie... 
     Big Ben zmusił się do wykonania telefonu do Anglika, pod 
numer pokoju, który od niego otrzymał, żeby zdać raport o 
sukcesie w Ouchy. 
     - Tak - odezwał się Anglik w słuchawce. - Poznaję twój głos. 
Gdzie jesteś? 
     - Wynająłem pokój w "Bellevue Palace" w Bernie. Przyjechałem 
tu nocą na motocyklu. Nie poszło nam za dobrze... 
     - Czytałem gazety. Kto przeżył? 
     - No, ja. I Les, ten od rzucania nożami. Jest w drugim 
pokoju. 
     - Wygląda na to, że nie straciłeś zimnej krwi. Co z Lesem? 
     - W porządku. 
     - Za jakiś czas przejmiesz dowództwo nad następną grupą. Kup 
sobie jakieś porządne ubranie i walizkę. Masz dużo pieniędzy? 
     - Obrabowałem sejf w "Chateau d'Avignon" przed wyjazdem 
do... 
     - Przestań mleć ozorem. Gdy obaj kupicie sobie ubrania, 
wsiądziecie do ekspresu na stacji w Bernie, który dowiezie was 
bezpośrednio do Zurychu. 
     Wysiądźcie na dworcu, przejdźcie na drugą stronę ulicy i 
wynajmijcie pokoje w hotelu "Schweizerhof". Tam się z wami 
skontaktuję. 
     - Tu wszystko zaczyna się na Switzer... 
     - "Schweitzerhof" idioto. Przeliteruję ci to. 
     Big Ben odłożył słuchawkę i napił się piwa z butelki, którą 
wyjął z minibarku. 
     Miał pokój z widokiem na rzekę Aare. W oddali rozciągała się 
panorama widoczna tylko przy dobrej pogodzie. Sięgała z zachodu 
na wschód - majestatyczne szczyty Bernese Oberland, jeden z 
najpiękniejszych widoków w Europie. 
     Big Ben nawet go nie zauważył. Nie interesowały go piękne 
widoki, chyba że były to damskie nogi. Miał talent do jednej 
rzeczy - dowodzenia gangiem zabójców. 
     Simone Carnot postąpiła wbrew rozkazowi, który Hassan 
przekazał jej telefonicznie do "Chateau des Avenieres". Gdy kazał 
jej przenieść się do "Beau Rivage" w Ouchy, naszły ją poważne 
wątpliwości. 
     W przeciwieństwie do Motyla, nie lubiła wciąż przenosić się 
z miejsca na miejsce. Pragnęła jedynie wydostać się z Francji. 
Nigdy nie zapominała, że we Francji zostawiła nierozwiązane 
morderstwo jej żonatego kochanka. 
     Nie informując o niczym Hassana, pojechała wynajętym 
samochodem na lotnisko w Genewie. 
     Tam zwróciła samochód i poleciała do Zurychu. 
     Zadzwoniła z lotniska do "Baur au Lac" i kiedy przyjechała 
do hotelu, pokój już na nią czekał. Gdy czesała rude włosy, które 
zawsze robiły wrażenie na mężczyznach, postanowiła zaryzykować i 
skontaktować się z Hassanem. W końcu nie była jego własnością. Po 
prostu wykonywała dla niego zadania, zabijając dwóch członków 
Instytutu. Zapłacił jej obiecane, pokaźne sumy, dzięki którym 
uzyskała poczucie niezależności. Nie licząc na wiele, zadzwoniła 
do "Dolder Grand". 
     Poprosiła o połączenie z Ashleyem Wingfieldem i właśnie 
przeglądała się w lustrze nad toaletką, kiedy na linii, ku jej 
zaskoczeniu, pojawił się Hassan. 
     - Simone, gdzie byłaś? - spytał ze złością. 
     Nie wiedziała, że zaledwie godzinę wcześniej miał 
konfrontację z Tweedem, a po niej kłótnię z Tiną. Wciąż targał 
nim gniew i zwątpienie. 
     - Jestem w "Baur au Lac"... 
     - Co? 
     - Jeśli jesteś w złym humorze, zadzwonię później - 
powiedziała spokojnym głosem. 
     - Nie rozłączaj się! - Hassan z trudem zachował spokój. - 
Całą noc nie spałem. Powiedz mi, co się stało. 
     - Jestem tu od niedawna. Po przeczytaniu gazet doszłam do 
wniosku, że dobrze zrobiłam nie jadąc do Ouchy. Musiało tam być 
okropnie. 
     - Nie będziemy o tym rozmawiać - powiedział z naciskiem. - 
Dobrze, że do mnie zadzwoniłaś. Martwiłem się o ciebie. Daj mi 
chwilkę, muszę się zastanowić. 
     Przez umęczoną głowę Hassana przeleciało tysiąc myśli, zanim 
zaczął rozumować logicznie. Wiadomość, że kolejna członkini 
Przymierza Sióstr była w Zurychu w tym samym czasie co Tweed, 
brzmiała groźnie. Odzyskał już jasność umysłu i podjął decyzję. 
     - Simone, będziesz bezpieczniejsza, jeśli nie zostaniesz 
zbyt długo w Zurychu. 
     Mam swoje powody, żeby tak sadzić. Chcę, żebyś poleciała do 
Wiednia. 
     Przez kuriera przyślę ci bilet. Na miejscu będzie czekał na 
ciebie samochód. Zarezerwuję ci pokój w "Sacherze". 
     - Masz dla mnie następne zadanie? - spytała. 
     - Być może, ale sama zdecydujesz, czy się go podjąć. Tak czy 
inaczej, otrzymasz sowitą zapłatę. 
     Musiał poczekać na jej odpowiedź. Simone raz już była w 
Wiedniu w interesach. Miasto sprawiło na niej wrażenie idealnej 
kryjówki przed światem. A Hassan pozwolił jej zdecydować, czy 
przyjmie zlecenie czy nie. 
     Malując usta, zastanawiała się, czy wyjazd z Zurychu będzie 
rozsądny. Po drugiej stronie Hassan z trudem powstrzymywał wybuch 
niecierpliwości. Instynktownie czuł, że nie należy jej 
denerwować. 
     - Polecę do Wiednia - powiedziała w końcu. - Więc wyślij mi 
bilet. 
     Hassan w "Dolder Grand" otarł czoło, kończąc rozmowę. 
Ostatnio wybitnie się pocił, być może zdążył się odzwyczaić od 
nieporównanie wyższych temperatur w swojej ojczyźnie. 
     Wyszedł z apartamentu i spotkał Tinę, która wchodziła po 
schodach ze swoją dużą drogą torbą podróżną Nie wyglądała na 
zadowoloną. Ignorując go, poszła do swojego pokoju. Podążył jej 
śladem. Gdy byli już w środku, nadal nie zwracała uwagi na 
Hassana, siedzącego na kanapie. Rzuciła torbę na ziemię. 
     - O co chodzi? - spytał cierpliwym głosem. 
     - Pozbyłam się tego cholernego Lugera. A jeśli chcesz 
wiedzieć nie było to łatwe. W ogrodzie przechadzało się mnóstwo 
gości hotelowych i musiałam znaleźć ścieżkę, na której nikogo nie 
było. Dopiero wtedy udało mi się wyrzucić broń. Nigdy nie 
odwalasz swojej brudnej roboty. 
     Szykowała się do większej awantury. Stanęła nad nim z rękami 
na biodrach i wbiła w niego wściekły wzrok. Miał ochotę ją 
uderzyć, ale wiedział, że byłby to duży błąd. Pogratulował jej, 
ale wyglądało na to, że jeszcze bardziej ją tym rozwścieczył. 
Wzięła do ręki kopertę i machnęła mu ją przed nosem. 
     - Dostałam bilet lotniczy. Zawsze latam pierwszą klasą, a 
jeśli nie mają takiej w samolocie, to biznes. To bilet na klasę 
turystyczną. Nie lubię podróżować z prostakami, którzy latają 
turystyczną - Lecimy tym samym samolotem - powiedział cicho. - 
Byłoby nierozsądnie pokazywać się razem. 
     - Ach, rozumiem. 
     - Tweed pojawił się na horyzoncie. Niedawno był w tym 
hotelu. 
     Zabrał ze sobą swoich ludzi. Gdybyś została, mógłby cię 
aresztować. Muszę dbać o moje bezpieczeństwo. 
     - Rozumiem. - Nagle ochłonęła. - Będę musiała znieść to 
upokorzenie. 
     - W "Sacherze" dostaniesz apartament. 
     - No, ja myślę. 
     Hassan wstał i wyszedł z pokoju. Usłyszał, jak Tina trzaska 
za nim drzwiami i zamyka je na klucz, Pośpiesznie wracając do 
swojego apartamentu, gdzie czekały już na niego spakowane bagaże, 
nie zdawał sobie nawet sprawy, że robi dokładnie to, na co liczył 
Tweed. Wycofuje się na wschód. 
     Willie znajdował się w fabrycznym laboratorium w Midlands w 
Wielkiej Brytanii. Fabryka była ukryta w dużym podziemnym 
kompleksie. Wejść do środka można było jedynie przez stalowe 
drzwi, wyposażone w zamki szyfrowe, których nie powstydziłby się 
najlepszy sejf. 
     - Te pojemniki roztopią się natychmiast po zetknięciu z 
zimną wodą? 
     - spytał Willie. 
     - Tak - odparł Joseph Harbin, karzełkowaty kierownik 
laboratorium. - Bakterie są bezpiecznie zamknięte w takim 
pojemniku. Musi pan dodać kilka kropel substancji z tej 
buteleczki, zrobionej z kuloodpornego szkła. 
     Zauważy pan, że końcówka, przy pomocy której zamyka się 
wszystkie pojemniki jest podzielona na części. Gdy substancja z 
butelki połączy się z płynem, w części pojemnika, znajdującej się 
najbliżej wody, bakterie wydostaną się na zewnątrz. 
     Kolejne przesunięcie plastikowej zakrętki zaktywizuje wodę. 
     - Ile czasu minie od wlania substancji z buteleczki i 
przekręcenia końcówki pojemnika, do momentu aż woda wewnątrz 
zostanie skażona bakteriami? 
     - Dziesięć sekund. 
     - Może pan udowodnić, że to działa? 
     - Spodziewałem się, że zada pan to pytanie. Proszę ze mną do 
tego zbiornika z wodą. 
     Willie starał się odgadnąć wiek chemika, lecz w końcu się 
poddał. 
     Karzeł miał pociągłą pomarszczoną twarz. Mógł mieć równie 
dobrze czterdzieści jak i osiemdziesiąt lat. Powłócząc nogami 
poprowadził go do zbiornika, niosąc w rękach jeden z 
elipsoidalnych pojemników, wykonanych ze specjalnego tworzywa. 
     W wielkim laboratorium, z kolebkowo sklepionym sufitem, 
wszędzie stały stoły o polakierowanych blatach, a na każdym z 
nich imponująca kolekcja osobliwych chemicznych urządzeń. Zdaniem 
Williego wyglądało to jak scena z horroru o Frankensteinie, 
pracującym nad stworzeniem swojego potwora. 
     - A teraz niech pan patrzy uważnie - polecił mu Tweed. - To 
butelka niebieskiego atramentu. Wpuszczę kilka kropli tego wysoce 
skoncentrowanego atramentu do końcówki pojemnika. 
     W podziemnym laboratorium panowała cisza, ponieważ było 
głęboko ukryte pod fikcyjną fabryką. Harbin wlał kilka kropli do 
pojemnika, następnie zdjął zegarek, pokazał na niego i trzy razy 
przekręcił końcówkę. Atrament dostał się do najniższego poziomu i 
Harbin przekręcił końcówkę jeszcze raz. W pojemniku wypełnionym 
wodą wodociągową płyn zabarwił się intensywnie na niebiesko. 
     Harbin wręczył Williemu pojemnik. 
     - Niech pan to zrobi. Proszę go wrzucić do zbiornika. 
     Trzymając pojemnik obiema rękami, Willie ostrożnie wrzucił 
go do dużego zbiornika wypełnionego wodą z wodociągu. Cała 
zawartość zbiornika natychmiast zabarwiła się intensywnie na 
niebiesko - w przeciągu kilku sekund pojemnik rozpuścił się w 
wodzie i zniknął bez śladu. \Harbin zatarł dłonie z zadowoleniem. 
     Potem wzruszył ramionami i, powłócząc nogami, wrócił do 
swojego biurka w drugim końcu pomieszczenia, a Willie poszedł za 
nim. 
     - Zauważyłem, że pojemnik miał w środku kleistą substancję - 
powiedział Willie. - Czy we wszystkich pojemnikach umieściliście 
dostarczoną przeze mnie substancję? 
     - Proszę się rozejrzeć wokół. Leżą na wszystkich półkach. W 
każdym znajduje się ta substancja. Nie wiem, co to jest i do 
czego służy. 
     - Wyprodukował ją inny chemik. Ta substancja wzmacnia 
pojemniki, do czasu, aż zostaną zanurzone w wodzie. Sam pan 
widział, jak szybko pojemnik się rozpuścił, uwalniając swoją 
zawartość. Na dokumencie, który pan ode mnie dostał, znajdzie pan 
adresy, pod które, kiedy podam panu hasło przez telefon, należy 
dostarczyć określoną liczbę pojemników i butelek. Czy instrukcje 
są jasne? 
     - Jestem człowiekiem drobiazgowym, jak pan. 
     Harbin zachichotał, a jego osobliwa twarz upodobniła się do 
diabelskiej maski. 
     Kiedyś musiał mu się przytrafić okropny wypadek. Rozłożył na 
dużym biurku dokument i wziął do ręki długopis. 
     - Potrzebny mi tu pański podpis, jako zabezpieczenie. 
     Willie szybko przeczytał każde słowo. Głównie chodziło o to, 
że Harbin działał z polecenia kapitana Williama Wellsleya 
Carringtona, i że nie ponosi za te działania żadnej 
odpowiedzialności. Willie wyjął własny długopis i złożył podpis. 
Spojrzał groźnie na Harbina. 
     - To strata czasu. Wszyscy będą już martwi. 
     - Ostrożność nie zawadzi., - Jedyny środek ostrożności, jaki 
powinien pan podjąć to wyjazd z kraju, po tym jak porozsyła pan 
partie towaru. Ktoś zasugerował Kajmany. I niech pan nie pije 
wody przed wyjazdem. Zakładam, że dostarczy pan towar na pokład 
samolotów, lecących za granicę. 
     "Zagranica" oznaczała dla Williego pewne małe lotniska na 
terenie Francji i Niemiec. W każdym punkcie dostarczenia towaru 
będzie już czekała grupa wyszkolonych ludzi, którzy dostarczą 
pojemniki do ujęć wody. 
     Pojemniki zostaną jednocześnie umieszczone w ujęciach wody 
tych trzech krajów. 
     - Zakładam, że przyniósł pan mój czek - powiedział Harbin i 
znów zachichotał. 
     - Oto poświadczony czek, który może pan przedłożyć w banku w 
pańskim mieście. Proszę go wręczyć mężczyźnie o imieniu Amold. W 
ciągu minut prześle na pańskie konto pieniądze przekazem 
telegraficznym. 
     - Dziękuję. - Harbin zmarszczył brwi. - Ma dzisiejszą, datę, 
ale w nawiasach. 
     - Ponieważ uzyska ważność dopiero wtedy, gdy dowiem się od 
pana, że dostarczył pan towar na miejsce. 
     - Spodziewałem się więcej. 
     - Nie umie pan liczyć? Kiedy policzy pan zera, będzie pan 
szczęśliwy. A teraz niech mi pan da pojemnik z bakteriami. 
     - Musi pan bardzo uważać. Bardzo. Ma specjalne ochronne 
opakowanie. Módlmy się, żeby samolot się nie rozbił. 
     - Zadbałem o to. 
     Willie rzeczywiście o to zadbał. Rozumiał powód, dla którego 
Hassan zażyczył sobie dostarczenia do ojczystego kraju, próbki do 
zbadania. 
     
     Rozdział 40 
     
     Big Ben działał bardzo szybko. Gdy tylko zapłacił rachunek w 
"Bellevue Palace" w Bernie, wraz z Lesem złapali taksówkę na 
stację. Mieli na tyle szczęścia, że akurat zdążyli na ekspres do 
Zurychu. Po przyjeździe na dworzec główny szybko znaleźli się w 
pokojach w hotelu "Schweizerhof" naprzeciwko dworca. Big Ben 
natychmiast zadzwonił do Hassana. 
     - Jesteśmy na miejscu - poinformował szefa. 
     - Macie sprzęt? 
     - Zawsze nosimy broń przy sobie. 
     - Uważaj, co mówisz. Waszym celem jest Tweed. Jest w 
mieście. 
     Czuję, że niedługo może wyjechać do Wiednia. Jedźcie obaj na 
lotnisko. 
     - Musimy kupić jeszcze jakieś ubrania. 
     - No to się pośpieszcie. Wynajmij samochód. Niech Les 
prowadzi. On zostanie w samochodzie, a ty sprawdzisz lotnisko. 
     - Załatwione. 
     Big Ben wiedział, że rzuca się w oczy. Jego ulubionym 
kolorem był czarny - takie nosił garnitury, dresy do biegania i 
golfy na zimną pogodę. Zabrał Lesa ze sobą i, omijając drogie 
sklepy przy Bahnhofstrasse, znalazł to, co mu było potrzebne w 
dużym domu towarowym o nazwie Globus. Przebrał się zamykanej 
kabinie w toalecie. Gdy wyszedł, miał na sobie szary garnitur i 
czarny kapelusz z szerokim rondem. Z drugiej kabiny wyszedł Les w 
eleganckim garniturze. Wbił wzrok w Big Bena, zmienionego nie do 
poznania. 
     Big Ben kupił koloratkę, a w lewej ręce trzymał książeczkę 
modlitewną, którą też kupił w Globusie. Wyglądał teraz jak 
ksiądz. 
     - Nigdy bym cię nie poznał - wyszeptał Les. 
     - Zbierajmy się stąd na lotnisko! 
     Jedyne, co pozostało im do załatwienia, to wynajęcie 
samochodu. Nie tracąc czasu, znaleźli firmę przy Bahnhofstrasse. 
Les posłużył się kartą kredytową Master Card na fałszywe 
nazwisko. Posiadał też inne potrzebne dokumenty na to samo 
nazwisko. Pięć minut później mieli już do swojej dyspozycji 
Citroena. 
     - Pokażę ci drogę na lotnisko - powiedział Big Ben do Lesa, 
gdy ruszyli. 
     - Już kiedyś rozpracowywałem to miasto. Pełno tu nadzianych 
gości. 
     Jedź przez most, a potem skręć w lewo. Za dwadzieścia minut 
będziemy na lotnisku. Nie jedź za szybko, szwajcarskie gliny są 
marudne jak cioty. 
     Tweed siedział w samochodzie przed główną siedzibą policji, 
gdzie przez piętnaście minut rozmawiał z Beckiem w jego biurze w 
cztery oczy. 
     Marler siedział za kierownicą, cierpliwie czekając na 
instrukcje, podczas gdy Newman na siedzeniu obok dyskretnie 
sprawdzał swojego Smith & Wessona 38. 
     - ZamierzaSZ używać tego ŻelaStwa? - zainteresował się 
Marler. 
     - w każdej chwili, biorąc pod uwagę obecną sytuację. Zurych 
to bomba zegarowa. Mamy tu Hassana i Tinę Langley. 
     - Sądzę, że co najmniej jedno z nich zamierza wyjechać do 
Wiednia - niespodziewanie odezwał się Tweed z tylnego siedzenia. 
     - Skąd ta pewność? - spytała siedząca obok niego Paula. 
     - Po pierwsze, z powodu tej konfrontacji w "Dolder Grand". 
No i nie zapominaj, że w "Chateau des Avenieres" wspomniałem 
mimochodem przy Tinie, że przenosimy się z Ouchy do Wiednia. 
     - Posuwając się na wschód, wkraczamy na coraz bardziej 
wrogie terytorium - ostrzegł ich Newman. - Przypomnijcie sobie, 
co się przydarzyło Pauli, kiedy poleciała do Austrii i ten facet 
Roka zawiózł ją na Słowację? A potem Butler i Nield musieli 
wyeliminować tego operatora koparki. To teren Hassana. 
     - Na nim będziemy musieli się z nim zmierzyć - poinformował 
go Tweed. 
     - Hassan czuje się tam jak u siebie - zauważył Newman. - Ma 
wszystkie atuty. Nawet w Wiedniu może być niebezpiecznie. W końcu 
Paulę usiłowali porwać tam w biały dzień. 
     - Potrafię o siebie zadbać - powiedziała Paula rozdrażnionym 
głosem. 
     - Gdybyście się na chwilę przymknęli, może udałoby mi się 
pomyśleć -poprosił ich Tweed. - Znaleźliśmy się na rozstaju dróg. 
Już podjąłem decyzję. 
     Marler, zawieź nas na lotnisko. Chcę się przekonać, czy Tina 
poleci do Wiednia. Beck powiedział mi, że jego detektyw, nazywa 
się Windlin, jeśli dobrze pamiętam, poinformował go, że widział 
Tinę opuszczającą "Dolder Grand". Do torebki wkładała bilet 
lotniczy. Marler, zawieź nas tam tak szybko, jak się da. 
     Willie przyjechał samochodem do Folkestone, w momencie, 
kiedy samochody wjeżdżały na pokład promu, ktbry miał ich zabrać 
na drugą stronę Kanału do Calais. 
     Zaparkował wóz na terenie dla oczekujących, dokładnie go 
zamknął i poszedł szukać telefonu. Nie wiedział na pewno gdzie 
obecnie może znajdować się Hassan, ale najpierw zadzwonił do 
"Dolder Grand". Jego przewidywania okazały się trafne, ale szybko 
się przekonał, że Hassan jest w podłym nastroju. 
     - Gdzie teraz jesteś? - spytał tonem nie znoszącym 
sprzeciwu? - Czemu tracisz czas na telefony do mnie? 
     - Nie będę sobie zawracał głowy, jeśli dalej zamierzasz 
używać takiego tonu. Wrócę do Londynu. Tam mogę mieć kilka innych 
interesów do załatwienia. 
     - Do Londynu? - Hassan wydawał się zaskoczony. - Myślałem, 
że będziesz na kontynencie z próbką towaru. Powiedz mi więc, 
łaskawie, co jest grane? 
     - Czekam w Folkestone. 
     - Mogę spytać, dlaczego czekasz? - odezwał się grzecznym 
głosem Hassan. 
     
     / 
     
     
     - Ponieważ jest korek. - Willie zaczął uważnie dobierać 
słowa. - Mają duże opóźnienie we wpuszczaniu pojazdów na prom. 
Słyszałem, że celnicy szukają dużego ładunku narkotyków. 
     - Rozumiem. Mam nadzieję, że to nie opóźni twojego przyjazdu 
z próbką do Wiednia? 
     - Jeśli nawet, to w niewielkim stopniu. 
     - Informuj mnie o wszelkich postępach. Czas jest bardzo 
ważny. 
     Jeśli nie zastaniesz mnie pod tym numerem; spróbuj w hotelu 
"Sacher" w Wiedniu. 
     - Tak zrobię. Postanowiłem jechać przez Szwajcarię. 
     - Przyjedziesz tu przez Niemcy. Tak będzie o wiele szybciej. 
     - Przecież ci powiedziałem. Przez Szwajcarię. Pomyśl przez 
chwilę. 
     Doszły mnie pewne plotki od moich informatorów na 
kontynencie. Nie będę ich powtarzał przez telefon. Do widzenia. 
     Willie odłożył słuchawkę w budce telefonicznej, zanim Hassan 
zdążył zapytać, co to za plotki. Następnie wrócił do swojego 
samochodu i usiadł w nim, spokojnie przyglądając się jak 
samochody jeden po drugim wjeżdżają w ślimaczym tempie na prom. 
     Marler wjechał na parking przed lotniskiem. Tweed wyskoczył 
z samochodu i pobiegł w stronę holu, a za nim Paula i Newman. 
Było tam więcej pasażerów, czekających na samolot, niż się 
spodziewali. Po okazaniu biletów pasażerowie okupowali kawiarenki 
i stoiska z książkami. 
     Paula stała blisko Tweeda, który przeczesywał wzrokiem tłum. 
Nagle znieruchomiał, więc podążyła za jego wzrokiem. Przy stoliku 
siedziała Tina, popijając kawę, z kartą pokładową w ręce. 
Rozmawiała z dobrze ubranym mężczyzną po trzydziestce. Z jego 
wyrazu twarzy można było wyczytać, że Tina zdążyła go już 
oczarować. Nawet tutaj poluje na pomniejszy, łakomy kąsek. 
     Paula nie przejmowała się tym, że Tina może ją rozpoznać. W 
czasie krótkiej podróży na lotnisko związała swoje błyszczące 
włosy i włożyła parę okularów w rogowych oprawkach, które zawsze 
nosiła przy sobie. Te dwa zabiegi przemieniły ją w klasyczną 
nauczycielkę. 
     Nagle przy boku Tweeda pojawił się Beck. Wyglądał na kogoś, 
kto odbiera znajomego z lotniska. 
     - Tina Langley wsiada do najbliższego samolotu do Wiednia. 
     Poczekałem, aż odejdzie od okienka, odprawiającego pasażerów 
i przepytałem hostessę. Na pewno leci do Wiednia. 
     - Gdzie możemy ją zgubić - zauważył Tweed. 
     - Nic takiego się nie zdarzy. Jeden z moich ludzi leci tym 
samolotem. 
     Już rozmawiałem z szefem policji w Wiedniu. Dwóch jego ludzi 
nawiąże na miejscu kontakt z moim człowiekiem. Dostaną wyraźne 
polecenie, żeby ją dyskretnie śledzić. 
     Paula wędrowała wzrokiem po holu. Tuż przy wyjściu, zaledwie 
kilka metrów od nich stał bardzo wysoki duchowny. Czytał coś z 
książki, którą trzymał w dłoni, pewnie z książeczki do 
nabożeństwa, zgadywała Paula. 
     - Musimy tu zaczekać, aż zobaczymy, że Tina wchodzi do 
rękawa - powiedział Tweed. - Jest spryciarą i, w ostatnim 
momencie, mogłaby nie wejść do samolotu. / Motyl zna różne 
sposoby, żeby wyfrunąć. 
     - Nie wygląda na to, żeby Hassan leciał z nią do Wiednia - 
powiedziała. 
     - To drugi powód, dla którego powinniśmy tu zaczekać. Może 
się pojawić tuż przed odlotem. 
     Paula cały czas przeczesywała wzrokiem hol. Przedtem 
wmieszali się w tłum, teraz jednak stali jako oddzielna grupka. 
Tweed sprawdzał każdą osobę, która koło niego przechodziła. 
Uważał, że Hassan nie będzie przebrany - był na to zbyt 
arogancki, ale Tweed nie chciał ryzykować. 
     Paula rzuciła okiem na duchownego. Chował modlitewnik do 
kieszeni. Może pasażer, po którego przyszedł, nie pojawił się, a 
nie spodziewano się na razie nowych przylotów. Właśnie miała 
odwrócić wzrok, kiedy zobaczyła, jak wyjmuje rękę z kieszeni a w 
niej pistolet Colt., Ujął go w obie ręce i wycelował w Tweeda. 
Nie miała czas czasu, żeby wyjąć Browninga. Lewą ręką z całej 
siły pchnęła Tweeda. Colt był wycelowany w jego plecy. Tweed 
zachwiał się i postąpił kilka kroków w bok. Kula przeszła tuż nad 
jego ramieniem. Po holu rozniósł się huk wystrzału. Pocisk 
przebił szklaną ścianę, na wszystkie strony rozprysnęły się 
kawałki szkła. Kilka kobiet zaczęło krzyczeć. 
     Pchnięcie było tak silne, że Tweed omal nie upadł, ale udało 
mu się zachować równowagę. Wyprostował się i odwrócił. Newman 
trzymał już w dłoni Smith & Wessona, ale duchowny uciekał do 
wyjścia. Znów znikąd pojawił się Beck, krzycząc do swoich ludzi, 
którzy, podobnie jak ich szef, nagle się zmaterializowali. 
     - Zatrzymajcie tego człowieka! Zastrzelcie go, jeśli będzie 
trzeba! 
     Newman biegł do wyjścia, za nim Tweed i Paula. Beck pierwszy 
dotarł do wyjścia. Na zewnątrz Big Ben wskoczył do czekającego 
samochodu. Les otworzył mu drzwi. Odjechali z piskiem opon, 
kierując się w stronę Zurychu. 
     Beck machnął w stronę radiowozu, każąc mu ścigać uciekający 
pojazd. 
     Les, którego wybrano do tej roboty, gdyż był pierwszorzędnym 
kierowcą, wyprzedzał jeden samochód za drugim, dwukrotnie 
przekraczając dozwoloną prędkość. Po kilku minutach wjechał do 
tunelu prowadzącego do miasta. 
     Nacisnął klakson, torując sobie drogę wśród innych 
samochodów. Tunel zdawał się ciągnąć bez końca. Samochód 
patrolowy musiał gwałtownie zahamować, żeby uniknąć kolizji. Les 
zostawił go daleko z tyłu. Big Ben, który siedział obok niego, co 
chwila oglądał się za siebie, żeby sprawdzić, jaka odległość 
dzieli ich od radiowozu. Zanim wyjechali z tunelu, wydał Lesowi 
polecenie: 
     - Zwolnij. Zaraz po wyjeździe z tunelu miniemy hotel 
"Europa". 
     Tam skręć. 
     Wyjazd z ciemnego tunelu w oślepiające słońce była istnym 
szokiem. 
     Les jechał teraz z taką samą szybkością jak reszta pojazdów. 
Big Ben pokazał mu hotel "Europa". Les zwolnił jeszcze trochę i 
jechał z umiarkowaną prędkością Nikt jadący przed nim i za nim 
nie miał pojęcia, że coś jest nie w porządku. 
     Spokojnie skręcili i wjechali w wolne miejsce do parkowania. 
     Siedzieli w zupełnej ciszy. 
     Słyszeli zbliżającą się syrenę wozu patrolowego. Samochody 
ustępowały mu drogi. Wóz przejechał obok nich i popędził w stronę 
Zurychu. 
     Beck trzymał przy uchu swój telefon komórkowy, stojąc na 
chodniku przed lotniskiem. Paula widziała, jak wydyma usta i 
zaczyna gwałtownie mówić. Wzruszył ramionami, chowając telefon. 
     - Zgubili go. Jest gdzieś na drodze w mieście. O tej porze 
ledwo można się ruszyć, tylu jest turystów. Wszystko w porządku, 
Tweed? Powinienem spytać wcześniej. 
     - Jestem zdrów i cały, dzięki Pauli. 
     - Powinienem go był rozpoznać - powiedział Newman. 
     - I ja - zgodził się Marler. 
     - To było sprytne przebranie - zauważyła Paula. - Wyglądał 
dokładnie jak ksiądz. 
     - To nauczka, że przeciwnik jest bardzo groźny - odrzekł 
Tweed. - Znajdź go, Arthurze. 
     - Nie wiem, czy potrafię - odparł ten ponuro. - Zrobimy, co 
w naszej mocy. 
     Gdzie się teraz wybierasz? 
     - Do "Zum Storchen". Chcę do kogoś zadzwonić. Cóż, 
przynajmniej przechwycisz Tinę na lotnisku w Wiedniu. 
     - O to możesz się nie martwić. Muszę już wracać do biura. 
Zadzwoń, jak będziesz mnie potrzebował... 
     Gdy siedzieli już w samochodzie, Paula, siedząca obok 
Tweeda, zacisnęła dłonie na udach. Kula przeszła tak blisko 
Tweeda. Targało nią uczucie ulgi zmieszane z przerażeniem, jakie 
budziła w niej nadchodząca przyszłość. Tweed wyczuł jej obawy i 
ścisnął ją za ramię. Uśmiechnęła się blado. 
     - Problem polega na tym, że nie rozpoznamy go następnym 
razem, ponieważ nie będzie przebrany za księdza. 
     - Był przygarbiony i utykał na prawą nogę - powiedział 
Marler. 
     - To element maskowania - stwierdził Newman. - Miał co 
najmniej sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, szczupłą 
budowę, a kuśtykanie z pewnością udawał. 
     - Do kogo zadzwonisz? - spytała Paula. - A może to 
tajemnica? 
     Chyba za dużo mówię. 
     - Nie mówisz za dużo. Spróbuję się skontaktować z Amosem. 
Być może wrócił już do "Baur au Lac". 
     Po powrocie do pokoju Tweed nie od razu mógł przystąpić do 
rzeczy, ponieważ telefon właśnie dzwonił. Pośpiesznie podniósł 
słuchawkę. 
     - Tu Tweed. 
     - Mówi Monika. Od godziny próbuję się do ciebie dodzwonić. 
Byłeś zajęty? 
     - Można tak powiedzieć. O co chodzi? 
     - Dostałam nowinki od naszych zagranicznych informatorów. 
Coś się szykuje. 
     Pierwszy odezwał się nasz człowiek z Singapuru. Chodzą 
plotki, że Piąta Flota USA wpłynęła na wody Oceanu Indyjskiego. 
To samo donoszą z Delhi. W gazetach nie ma o tym ani słowa. 
Według informatorów są to ściśle tajne dane. 
     Mam to sprawdzić u Corda Dillona w Langley? 
     - Nie, nic nie rób. Po prostu informuj mnie o wszystkim. 
Podam ci moje aktualne namiary. 
     - To by mi wielce pomogło. Miotasz się po całym kontynencie. 
     - Jak Motyl. 
     - Słucham? 
     - Nic, taki głupi żarcik. Myślę, że byłoby dobrze, gdybyś 
zaczęła nocować w biurze. 
     - Nocować w biurze? - Monika była wyraźnie oburzona. - A co, 
twoim zdaniem, robię od tygodnia? Przyniosłam własną, pościel i 
koce i śpię na twoim łóżku polowym. 
     - Przepraszam. Znam cię na tyle, że powinienem się domyślić. 
Doceniam twoje poświęcenie. 
     - Wybaczam. 
     Paula siedziała na krześle w jego pokoju. Gdy skończył 
rozmawiać, spojrzała na niego z uśmiechem. 
     - Mam nadzieję, że nie zdenerwowałeś Moniki, jak to masz w 
zwyczaju? 
     - Niestety, tak. Muszę podnieść jej pensję, kiedy wrócimy - 
jeśli wrócimy. 
     A teraz spróbuję skontaktować się z Amosem. 
     Gdy zadzwonił do "Baur au Lac", niemal natychmiast 
przełączono go do pokoju Amosa, który miał głos jeszcze bardziej 
niż zazwyczaj podobny do żwiru zsypywanego w dół metalową rynną. 
     - Kto mówi, jeśli wolno spytać? 
     - Wolno. Tweed. Słyszałeś jakieś pogłoski? 
     - Nie. Jakiego rodzaju? 
     - O Amerykańskiej Piątej Flocie w drodze na Ocean Indyjski. 
Co najmniej jeden lotniskowiec, może więcej. Będą uzbrojeni w 
broń nuklearną Mówię ci to, ponieważ jesteś globalnym strategiem. 
     - To całkowicie zmienia postać rzeczy. Będę musiał 
przeanalizować moje prognozy. Dzięki za informacje. 
     - Dla kogo opracowujesz te prognozy? A może nie powinienem 
pytać? 
     - Przysługa za przysługę - powiedział Amos przyjaźniejszym 
tonem. - Waszyngton, Londyn, Paryż i Bonn. Dobrze płacą, w 
szczególności Waszyngton. 
     Zresztą mniejsza z tym. Potrzebuję pieniędzy. Szwajcaria to 
drogi kraj. 
     - Bądźmy w kontakcie. 
     - Gdzie jesteś? 
     - Właśnie się wynoszę. Zadzwonię do ciebie z nowej siedziby. 
     - Amos jest niezły, co? - spytała Paula, kiedy Tweed odłożył 
słuchawkę. 
     - Pierwsza klasa. Jeden z najlepszych strategów na świecie. 
     Przejdźmy się brzegiem rzeki. 
     - Nie sądzisz, że powinniśmy zostać wewnątrz, szczególnie po 
tym, co się wydarzyło na lotnisku? 
     - Nikt nie zamknie mnie w czterech ścianach, jak zbiega. 
     - Tylko się odświeżę. Wracam za pięć minut. Możesz mierzyć 
mi czas. 
     Gdy Tweed został sam w pokoju, podszedł do okna z widokiem 
na Limmat. 
     Na przeciwległym końcu wybetonowanej ścieżki zobaczył 
mężczyznę, schodzącego po stopniach na chodnik. Tweed widział, 
jak mężczyzna zatrzymuje się i spogląda w górę na okna hotelu, a 
potem odchodzi chodnikiem. 
     Tweed zmarszczył brwi. Był pewien, że Hassan dowodzi 
rozległą siatką współpracowników. Być może rozesłał ludzi, żeby 
sprawdzili hotele. Podniósł słuchawkę i powiedział 
recepcjoniście, że gdyby ktoś pytał, czy się tutaj zatrzymał, ma 
odpowiedzieć, że nikt o takim nazwisku nie mieszka w hotelu. 
     
     ; 
     
     
     Paula wróciła dokładnie po pięciu minutach, tak jak 
obiecała, gotowa na spacer. Gdy zadzwonił telefon, uniosła brwi. 
     - Keith Kent jest na linii - powiedział jej. 
     - Rozmawiałem z Beckiem - powiedział Kent. - Podobno 
powiedziałeś mu, żeby mi dał twój numer, jak zadzwonię. 
     - Tak. Dokopałeś się do czegoś jeszcze? 
     - Jakieś pięć minut temu. Mój kontakt na Wyspach 
Normandzkich powiedział mi, że Conway, kimkolwiek jest, 
poinstruował swój tutejszy bank, żeby wszystkie jego pieniądze 
przesłać elektronicznie na Kajmany. Zanim mnie spytasz, 
odpowiadam, że nie jestem bliższy ustalenia tożsamości Conwaya. 
     Przynajmniej na razie... 
     Tweed opowiedział Pauli, czego dowiedział się od Keitha 
Kenta. 
     Spojrzała na niego zaciekawiona. 
     - Czy to ważne? 
     - Tak. 
     Znów zadzwonił telefon i Tweed podniósł słuchawkę. Paula 
usiadła, przekonana, że nici ze spaceru. 
     - Tweed? Tu Beck. Ashley Wingfield właśnie zadzwonił na 
lotnisko i zamówił bilet do Wiednia w klasie biznes na najbliższy 
samolot. Musisz się pośpieszyć, jeśli chcesz go złapać. Mam 
zarezerwować dla was bilety? 
     - Pięć. W turystycznej. Dla mnie, Pauli, Newmana, Marlera i 
Nielda. 
     - Załatwione. 
     - Lecimy do Wiednia - oznajmił Pauli Tweed. - Mam nadzieję, 
że wszyscy są spakowani, jak prosiłem. 
     - Zgadza się. - Paula już była na nogach. - Czy nie 
powinieneś dać znać Monice? 
     - Zrobię to, a ty poinformuj pozostałych. 
     - Co się dzieje? - spytała w drzwiach. 
     - Front przesunął się na wschód. 
     
     Rozdział 41 
     
     Tina wściekała się na swoim siedzeniu, podróżując klasą 
turystyczną do Wiednia. Samolot był w połowie drogi pomiędzy 
Zurychem a Wiedniem. Gdy tylko wystartowali, wstała z fotela i 
poszła zajrzeć do przedziału klasy biznes. 
     Podróżowało nią niewielu pasażerów, choć w klasie 
turystycznej był komplet. 
     Zauważyła, że Hassana nie ma wśród pasażerów. Zaklęła 
paskudnie w duchu i wróciła na swoje miejsce, przeciskając się 
obok mężczyzny, który koło niej siedział. Miała ochotę zabić 
Hassana. 
     Biła się z myślami, czy nie zawołać stewardesy i nie 
poprosić jej o zmianę klasy. Po długim wahaniu zdecydowała się 
tego nie robić. Zwróciłaby na siebie uwagę. Hassan zapłaci za ta, 
wściekała się w duchu, zapłaci gotówką. Do tego irytował ją 
mężczyzna siedzący obok, który próbował nawiązać rozmowę. Jeden 
rzut oka na jego garnitur wystarczył jej, żeby się przekonać, że 
nie ma pieniędzy. 
     No i podróżuje klasą turystyczną - W taki dzień jak dziś, 
jest piękny widok na austriackie góry - powiedział. 
     - Nie interesuje mnie to. Nie mam ochoty na rozmowę. Mam 
migrenę. 
     - Mogę dać pani tabletkę przeciwbólową - Obejdzie się. 
     Odwróciła się w drugą stronę i utkwiła wzrok w oknie. Kiedy 
samolot skręcił, rozpoczynając długie podejście do lądowania, z 
prawej strony wyłoniły się góry. 
     Siedzący dwa rzędy za nią detektyw Windlin uśmiechnął się 
pod nosem, obserwując, jak Tina zagląda do klasy biznes. Fama o 
jej manii na punkcie bogatych mężczyzn dotarła nawet do 
szwajcarskich policjantów.. 
     Kiedy lot dobiegł końca, przepchała się przez innych 
pasażerów do wyjścia. 
     W Genewie kupiła małą torbę podróżną, którą mogła zabrać na 
pokład samolotu i włożyć na półkę nad głową. To oszczędziło jej 
czekania przy taśmie bagażowej. Idący za nią detektyw Windlin 
dostrzegł Austriaka w cywilnym ubraniu, z którym już nieraz 
współpracował. Windlin kiwnął głową w stronę Tiny. 
     Austriak podszedł szybkim krokiem do mężczyzny ubranego w 
strój motocyklisty z kaskiem w ręku. Austriak rozmawiał przez 
chwilę ze swoim kolegą, który po chwili ruszył w stronę Tiny, 
zakładając kask. Tina go nie zauważyła, zajęta przyglądaniem się 
czekającym kierowcom. Jeden z nich trzymał tabliczkę z napisem L. 
VANE. 
     - Muszę się szybko dostać do "Sachera" - powiedziała z 
uśmiechem. 
     - Zaraz tam będziemy. 
     Tina z zadowoleniem przyjęła fakt, iż podróżuje limuzyną, a 
szofer otwiera przed nią, drzwi. Wyjechali z lotniska i 
przemierzali równinę, z polami uprawnymi po obu stronach, które 
wydawały jej się śmiertelnie nudne. 
     Pomyślała jednak, że szofer jest przystojny i dobrze się 
komponuje z limuzyną - Jak się nazywasz? - spytała. - Pracujesz w 
"Sacherze"? Mogę potrzebować limuzyny na czas pobytu w Wiedniu. 
     - Gdy przyjedziemy do hotelu, kończę pracę - powiedział 
szybko. 
     Po jakimś czasie, obok ruch zaczął jechać motocyklista. 
Wpatrywał się w nią zza swoich okularów. Machnął do niej ręką i 
uczynił gest, jakby przechylał kieliszek. Odwróciła głowę. 
     - Bezczelny typ - powiedziała sama do siebie. - 
Motocyklista, też coś. 
     Mężczyzna w kasku wyprzedził ich i zniknął z pola widzenia. 
Za zakrętem podniósł jedną rękę. Sygnał odebrało dwóch mężczyzn w 
cywilnych ubraniach, którzy czekali w Volvo, stojącym na poboczu. 
Ruszyli za limuzyną, gdy ta wjechała na przedmieścia Wiednia. 
     Tweed i jego ludzie na lotnisku w Zurychu wydawali się być w 
rozsypce. 
     W rzeczywistości Paula i czterech pozostałych mężczyzn 
przyjęło pozycje taktyczne, ustalone przez Marlera. Kryli Tweeda 
ze wszystkich stron. 
     Beck stał obok niego. 
     - Hassan czeka w ostatniej hali odlotów - powiedział Beck. 
     - Czy mógłbyś to tak zorganizować, żebyśmy weszli na pokład 
w ostatniej chwili? Zazwyczaj najpierw wpuszczają klasę 
turystyczną, a dopiero potem biznes. 
     - Już to załatwiłem. Nie ma obawy, nie zobaczy was. 
     - Marler z nami nie leci. Musi dla mnie wykonać pewne 
zadanie w Zurychu. 
     - Rozumiem. 
     Beck nie mógł wiedzieć, że Marler zdecydował się pojechać do 
Wiednia samochodem, żeby móc przewieźć swój arsenał przez odległy 
punkt graniczny do Austrii, tak jak to zrobił ostatnio, gdy 
wracał z Wiednia, po przykrej przygodzie Pauli na Słowacji. 
Ponadto Marler dał Newmanowi list do wiedeńskiego handlarza, u 
którego kupił broń podczas ostatniej wizyty. Beck, jakby czytając 
w jego myślach, spytał nagle: 
     - Mam nadzieję, że twoi ludzie nie mają ze sobą broni? 
     - Wrzuciliśmy ją do Limmat - uspokoił go Tweed. 
     W ostatniej chwili zajęli miejsca w pierwszych rzędach 
foteli w klasie turystycznej. Jeden z pasażerów, siedzących z 
tyłu, przeżył szok na widok Tweeda. 
     Big Ben wbił się w siedzenie, udając, że ma średni wzrost. 
Ubrany był w wygnieciony garnitur, a twarz przysłonił dużymi 
binoklami, nasadzonymi na czubek nosa. Na kolanach trzymał 
naukowe czasopismo, z którego nie rozumiał ani słowa. Tym razem 
upodobnił się do profesora akademickiego, a takich jest w Austrii 
bez liku. 
     Spojrzał przelotnie na Lesa, siedzącego po drugiej stronie. 
Po jego minie poznał, że tamten też zauważył przybycie Tweeda. 
Big Ben żałował, że nie ma swojego dużego Colta. Na lotnisku w 
Wiedniu na pewno będzie duże zamieszanie. Tam mógłby załatwić 
Tweeda. Ale wrzucił swojego Colta do kosza na śmieci. 
     Paula, siedząca obok Tweeda, który zajął miejsce przy oknie, 
przyjrzała się innym pasażerom. Mężczyzna, wyglądający na 
profesora, który udawał, że czyta jakiś magazyn podczas startu, z 
nikim się jej nie skojarzył. 
     - Spójrz na te góry - powiedział do niej Tweed jakiś czas 
później. - Powinnaś była usiąść przy oknie. 
     - Zawsze mi je odstępujesz. Zresztą i tak widzę - 
odpowiedziała, pochylając się przez niego. 
     W jaskrawym słońcu ostre szczyty wydawały się być bardzo 
blisko kadłuba. 
     Spojrzała na dół, zafascynowana imponującym widokiem. 
     - Nie chciałabym się wspinać na którąś z tych gór - 
zauważyła. 
     - Alpiniści to robią - muszą mieć inny charakter niż my. 
     Newman i Nield, w fotelach tuż za nimi, również podziwiali 
niesamowitą scenerię pod spodem. Dlatego nie widzieli zasłony w 
wejściu do klasy biznes. 
     Hassan przyjrzał się pasażerom, nerwowo sprawdzając, kto 
jeszcze leci tym samym samolotem. Nagle spotkał się wzrokiem z 
Tweedem, który zauważył ruch zasłony. Przez kilka sekund patrzyli 
na siebie, po czym zasłonka znów opadła. 
     Po powrocie na miejsce, Hassan zaczął się gorączkowo 
zastanawiać. 
     Tego nie przewidział. Spojrzał na zegarek. Za mniej niż pół 
godziny zaczną podchodzić do lądowania. Obgryzając paznokcie, nie 
zwracał uwagi na panoramę Alp. Wreszcie wyjął kartkę papieru i 
napisał wiadomość dla mężczyzny, który nazywał się Vogel. Zawołał 
stewardesę i podał jej kartkę wyrwaną z notesu. 
     Przygotuj komitet powitalny, żeby mnie odebrać z lotniska 
Schwechat. 
     Weź najlepszych przyjaciół. Ashley. 
     Tak był zaabsorbowany, tym co napisać, że nie zauważył, jak 
wcześniej stewardesa zaniosła do kabiny pilota wiadomość z klasy 
turystycznej. Tę też miała pilnie przekazać przez radio. Podczas 
gdy wiadomość od Hassana powędrowała do wioski leżącej w połowie 
drogi pomiędzy lotniskiem, a Wiedniem, notka Tweeda została 
wysłana do Zurychu. 
     Spodziewam się komitetu powitalnego na lotnisku w Wiedniu. 
Czy mógłbyś przysłać własną delegację? Tweed, Ashley Wingfield, 
pasażer dobrze znany Austrian Airlines jako pierwszy opuścił 
pokład. Nie miał przy sobie bagażu i pośpiesznie przeszedł 
kontrolę i odprawę paszportową. Vogel, łysy mężczyzna po 
trzydziestce, średniego wzrostu, zbudowany jak bokser, mrużył 
podpuchnięte oczy, wypatrując Hassana. 
     Pobiegł go przywitać na zatłoczonym lotnisku. 
     Nieopodal stała duża grupa Chorwatów, wymachując flagami i 
śpiewając hymn narodowy. Niektórzy tańczyli, reszta rodaków 
klaskała. Wyglądało to na jakąś uroczystość. Vogel schylił głowę 
i wyszeptał: - Są tam. To ci Chorwaci, którzy śpiewają i tańczą. 
Każdy mężczyzna ma ukryty nóż. Ilu trzeba zabić? To będzie 
wyglądało tak, jakby ofiary zemdlały z gorąca. Noże nie robią 
huku. 
     - Wskażę ci ich, a potem pobiegnę do samochodu. Czeka na 
zewnątrz? 
     - Tak. Pańska limuzyna z kierowcą. 
     Hassan odwrócił się i postąpił kilka kroków do przodu, żeby 
mieć lepszy widok na wysiadających pasażerów. Wydawało mu się, że 
cały proces wlecze się niemożliwie, a pasażerowie bardzo wolno 
schodzą z pokładu, niosąc bagaże. 
     Ani śladu Tweeda i jego przyjaciół. Hassan zaczął się 
niepokoić. 
     Przecież muszą wysiąść z samolotu. 
     Wtedy zobaczył Tweeda z tą dziewczyną. Szli wolno, 
rozmawiając. Za nimi spacerkiem dreptali Newman i Nield. Szli tak 
wolno, że wszyscy pasażerowie wyprzedzili ich w drodze do 
wyjścia. Hassan zaczął obgryzać paznokcie z niecierpliwości. 
Usłyszał za plecami głos Vogla: 
     - Na Chorwatów już czekają samochody, którymi uciekną, po 
wykonaniu roboty. 
     - Mam nadzieję. 
     Pojawili się jut pasażerowie z następnego lotu. Wyprzedzili 
Tweeda i jego ludzi, a Chorwaci wciąż tańczyli i śpiewali, 
czekając na sygnał od Vogla. Hassan zaniepokoił się jeszcze 
bardziej. Wreszcie ostatni pasażerowie minęli Tweeda i znów 
został sam z trójką przyjaciół. 
     Detektyw Windlin rozmawiał właśnie ze swoim kolegą z 
Wiednia. Opisał mu Tweeda. Przyglądał się ostatniemu pasażerowi, 
który opuścił samolot. 
     Był to mały, pulchny mężczyzna z niedużą walizką. Mario 
rozejrzał się po holu. 
     Oprócz chorwackich tancerzy i śpiewaków, tu i ówdzie stały 
grupki ludzi i rozmawiały. 
     - Myślę, że już czas - powiedział Hassan. 
     Vogel odwrócił się, żeby dać sygnał do ataku i wskazać 
ofiary. Nagle podbiegł do niego jakiś mężczyzna i zaczął szybko 
mówić po niemiecku. Vogel zdrętwiał i dotknął ramienia Hassana. 
     - O co chodzi? 
     - Złe nowiny. W holu aż roi się od austriackich policjantów 
w cywilnych ubraniach. Atakować teraz byłoby czystym szaleństwem. 
     - Niech to wszyscy diabli. 
     Hassan zacisnął obie dłonie i po raz ostatni spojrzał na 
Tweeda, po czym wypadł jak burza z holu prosto do swojej 
limuzyny. Vogel już zdążyć wysłać do Chorwatów posłańca z 
wiadomością, że mają natychmiast opuścić lotnisko. 
     Gdy to robił, Nield zdążył zauważyć, jak kilku Chorwatów 
zerka w ich stronę. 
     Wyjął mały aparat i zrobił im szybko trzy zdjęcia. Zdjęciom 
nie towarzyszył błysk flesza. Aparat opracowali naukowcy w 
podziemiach kwatery SIS przy Park Crescent. Nawet w ciemności 
robił doskonałe zdjęcia bez lampy błyskowej. 
     Chorwaci nagle przestali śpiewać i tańczyć. Kilku detektywów 
w grupkach zacisnęło dłonie, ukryte w kieszeniach na pistoletach. 
Z satysfakcją przyglądali się, jak Chorwaci chyłkiem pobiegli do 
wyjścia. W holu zapadła cisza. 
     - Co się dzieje? - spytał Tweed Windlina, który podbiegł do 
niego. 
     - Kim pan jest? 
     - Detektyw Windlin z Zurychu. Nadinspektor Beck kazał mi tu 
przylecieć. 
     - Wyjął teczkę. - To moje dokumenty. 
     - W holu jest pełno policji w cywilnych ubraniach. Ci 
Chorwaci mieli pana zabić. Beck najwyraźniej skontaktował się z 
szefem policji w Wiedniu. 
     - Uważam go za jednego z najlepszych policjantów w Europie. 
Proszę mu przekazać moje podziękowanie. Czy czekają na nas 
samochody? 
     - Tak. Dwa. Zaprowadzę państwa. 
     Z odpowiedniej odległości Mario patrzył jak rozmawiają ze 
sobą. Stał przy kiosku spożywczym i popijał sok pomarańczowy. 
Zgodnie z instrukcjami Vitorellego, długo czekał na lotnisku w 
Zurychu. Dodatkowo zarezerwował bilety na wszystkie loty do 
Wiednia. 
     - Dlaczego do Wiednia? - spytał Vitorellego kilka godzin 
wcześniej w apartamentach Włocha w "Baur au Lac". 
     - Ponieważ Tweed szóstym zmysłem wyczuwa, gdzie Przymierze 
Sióstr ulokuje swoje centrum dowodzenia. Pamiętasz, jak 
lecieliśmy w stronę Słowacji? 
     - Tak, zrobiłeś mnóstwo zdjęć temu dziwnemu domowi na 
wzgórzu, a właściwie na górze. Widzę, że masz je tu na stole. 
     - W pewnej chwili - ciągnął Vitorelli - zobaczyłem samochód, 
jadący drogą w stronę tego domu. Wiesz, jak dobrze powiększa 
lornetka polowa. 
     Skierowałem ją na ten pojazd. Z przodu siedział kierowca o 
bałkańskich rysach, z tyłu asystentka i powiernica Tweeda, Paula 
Grey. Więc Tweed wie o tym domu. Myślę, że Tina, prędzej czy 
później, też tam zawita. 
     - Dlaczego? 
     - Z gazet dowiedziałem się, że Przymierze Sióstr przypuściło 
atak na pozostałych przy życiu członków Instytutu przy użyciu 
ogromnej bomby. 
     Przymierze Sióstr nie dokonuje już pojedynczych zabójstw. 
Jestem pewien, że Tina zostanie odesłana do domu na Słowacji - 
zawyrokował Vitorelli. 
     - Lepiej pojadę na lotnisko - powiedział Mario. 
     - Zanim pojedziesz - powiedz mi, czy sprzęt jest już na 
pokładzie mojego helikoptera na lotnisku? 
     - Tak - odparł Mario i zatarł ręce. - To była dopiero 
robota. 
     Spędziłem długie godziny w piwnicy tego mieszkania, które 
wynająłeś przy Rennweg... Przypomniał sobie tę rozmowę, kiedy 
dyskretnie podążał za Tweedem i jego ludźmi. Zapisał numery 
rejestracyjne obu samochodów, które dla nich podstawiła 
austriacka policja. Następnie usiadł i czekał z dwoma litrami 
wody mineralnej w pogotowiu. Helikopter Vitorellego dopiero za 
jakiś czas dotrze na Schwechat, ponieważ wystartował tuż przed 
odlotem Tweeda. Mario zadzwonił z komórki, aby donieść szefowi, 
że Tweed zamierza przenieść się do Wiednia. 
     
     Rozdział 42 
     
     W "Chateau d'Avignon", Butler, który wybrał się na spacer, 
pokuśtykał z powrotem, z bólem na twarzy ciągnąc za sobą prawą 
nogę. Fred Brown, który wypił kilka drinków, wyjrzał z recepcji. 
     - Co się dzieje z pana nogą? 
     - Przecież spadłem ze schodów. 
     - O jeden kieliszek za dużo - powiedział Brown, nie okazując 
cienia współczucia. 
     - Będę musiał zostać tu jeszcze trochę dłużej. Nie wiem, ile 
czasu zajmie rekonwalescencja. 
     - Dla nas to kolejne pieniążki - powiedział Brown 
optymistycznie. 
     - Czy nigdy nie myśli pan o niczym innym? 
     - Nie, jeszcze o kobietach. Co zresztą idzie w parze. 
Kobiety i pieniądze. 
     Jeszcze pan tego nie pojął? 
     - Będę już wiedział do kogo pójść, kiedy się poczuję 
zdołowany. 
     - Połamania nóg - powiedział Brown i zachichotał. 
     Gdy Butler wchodził wolno po schodach do swojego pokoju, 
przytrzymując się poręczy, Brown wyjął spod lady butelkę, 
koniaku, odkręcił ją i pociągnął kolejny duży łyk. 
     W pokoju Butler natychmiast zdjął z prawej nogi pokaźny 
opatrunek, dzięki któremu jego utykanie wyglądało bardziej 
przekonywająco. Potrzebował dobrej wymówki, żeby zostać w hotelu 
tyle czasu i nie wzbudzać podejrzeń.! 
     Właśnie miał wziąć prysznic, kiedy zadzwonił telefon. 
Ostrożnie podniósł słuchawkę. 
     - Tak? Tu Harry. 
     - Tweed - usłyszał głos w słuchawce. - Jeszcze nie. Hasło, 
jakiego potrzebujesz to... - Podał mu numer do "Sachera" z kodem 
z kierunkowym do Austrii, dodając numer swojego pokoju. Wszystkie 
numery podał od końca. - Zdaje się, że wszystko idzie tyłem na 
przód - ciągnął, informując Butlera, co zrobił. -Poproś Petea, 
jeśli mnie nie zastaniesz. U ciebie wszystko w porządku? 
     - Wszystko na swoim miejscu. Zrozumiałem. 
     Siedzący w opustoszałym holu Brown podsłuchiwał ich rozmowę. 
Mimo ze wciąż był zamroczony, zdołał zanotować ciąg numerów i 
nazwisko. Z trudem odnalazł kartkę papieru z numerami do hoteli, 
w których miał szukać Hassan, gdyby ktokolwiek zadzwonił do 
Butlera. Podał imię i nazwisko Ashleya Wingfielda, które znał, 
ponieważ pod tym nazwiskiem Hassan do niego dzwonił i wysyłał 
przez kuriera duże sumy w gotówce. Hassan przywiązywał wielką 
wagę do centrum łączności w wieżyczce. 
     Brown zadzwonił pod numer do "Zum Storchen". Recepcjonista 
nie poświęcił mu dużo czasu. 
     - Pana Wingfielda nie ma w naszym hotelu. Nie znamy nikogo o 
takim nazwisku. 
     Z przekleństwem na ustach, Brown zadzwonił pod drugi numer, 
czyli do "Sachera". Ciągle zamroczony od wypitego koniaku, nie 
zauważył podobieństwa numeru hotelowego i tego, który podał 
Tweed, tyle, że ten ostatni należało przeczytać od końca... 
     - Pan Wingfield? Tu Brown z "Chateau d'Avignon". Jeden z 
naszych gości odebrał właśnie telefon od niejakiego pana 
Tweeda... 
     - Tweeda? Powiedziałeś Tweeda? 
     - Tak to przynajmniej brzmiało. Mówił, że wszystkie sprawy 
idą tyłem do przodu. 
     - Chodzi ci o to, że wszystko idzie nie tak? 
     - Pewnie a to mu chodziło. Że sprawy idą źle. Tak to 
brzmiało. 
     - Doskonale. Jak się nazywa ten gość? 
     - Facet nazywa się Butler. 
     Nazwisko nic Hassanowi nie mówiło. Ale mimo iż cieszył się, 
że Tweed najwyraźniej miał kłopoty, nie podobało mu się, że zna 
kogoś w "Chateau d'Avignon". Zażądał szczegółów. 
     - Na twoim miejscu miałbym oko na tego Butlera. 
     - Nie jest groźny. Kuleje na jedną nogę. Dlatego dłużej 
został. 
     Pomyślałem, że powinien pan o tym wiedzieć. 
     - Dziękuję, Brown. Nie spuszczaj go ż oka. 
     Nie spuszczać go z oka? Po jaką cholerę, pomyślał Brawn. 
Jest bezbronny jak kurczak bez jednej nogi. Nie zamierzam tracić 
na niego czasu. 
     Hassan, siedzący na kanapie w swoim luksusowym apartamencie, 
miał na ten temat inne zdanie. Im dłużej o tym myślał, tym 
bardziej niepokoił go ten telefon. 
     A resztka obsługi hotelowej, która została w "Chateau 
d'Avignon" da niczego się nie nadawała. Natomiast sześciu zbirów, 
którym kazał jak najszybciej dostać się do Zurychu, to co innego. 
To byli prawdziwi zabójcy. Rudge, przywódca grupy, lata temu 
opuścił londyński East End po uduszeniu dziewczyny. Hassan 
zostawił w "Zum Storchen" wiadomość, że gdyby zadzwonił Rudge, 
należy mu podać numer Hassana w "Sacherze". Oczywiście, Big Ben 
przejmie dowództwo nad tą grupą Gdy samolot z Zurychu wylądował 
na Schwechat, Big Ben i Les opuścili pokład przed Tweedem. Po 
wejściu do hali przylotów odebrali samochód, który Big Ben 
wynajął, zanim opuścili Zurych. Następnie Big Ben usiadł za 
kierownicą Czekali. 
     Po drodze minęli śpiewających Chorwatów. Ben obrzucił ich 
przelotnym, pogardliwym spojrzeniem. Żadnej dyscypliny. Motłoch. 
Podzielił się swoją opinią z Lesem, nożownikiem, kiedy czekali aż 
pojawi się Tweed. 
     - Co za banda brudasów. 
     Cóż, z ciebie też nie jest raczej Winston Churchill, 
pomyślał Les. 
     Ale wolał zachować ten komentarz dla siebie. Już mu zaczął 
dokuczać upał. 
     Spojrzał kątem oka na Bena. 
     - Będzie ci przeszkadzało, jeśli zapalę? 
     - Nie, jeśli wysiądziesz z samochodu.. 
     - Na zewnątrz jest gorąco jak w piekle. 
     - Przynajmniej się opalisz. Rozglądaj się za Tweedem. 
     Les wyszedł w skwarne powietrze. Zdjął marynarkę i wrzucił 
ją do samochodu. Noże miał schowane w pasku, który wyglądał jak 
pas na pieniądze. 
     Właśnie zapalał papierosa, kiedy Big Ben spojrzał we 
wsteczne lusterko. 
     - Wsiadaj. Idą. 
     - Dopiero co zapaliłem. 
     - Powiedziałem, wsiadaj - warknął Ben. 
     Skulił się na swoim siedzeniu. Razem z samochodem Tweeda, 
który skierował się do Wiednia, ruszyło kilka innych pojazdów, 
głównie taksówek z pasażerami. 
     Zostawili drugi samochód w rezerwie dla Marlera, który miał 
pojawić się później. 
     Ben mógł śledzić Tweeda niezauważony - zasłaniały go inne 
samochody. 
     Jechał za nim aż do "Sachera" i poczekał, aż Tweed i jego 
towarzysze wysiądą z samochodu i znikną wewnątrz hotelu. Dopiero 
wtedy podjechał do małego hoteliku nieopodal, gdzie Hassan 
wynajął dla nich dwa pokoje. 
     Pierwszą rzeczą, jaką zrobił po przybyciu na miejsce był 
telefon do Hassana z wiadomością, że dotarli do celu. Hassan po 
odłożeniu słuchawki zatarł z satysfakcją spocone dłonie. Tweed 
popełnił błąd, pojawiając się na jego terenie. 
     Mając do dyspozycji Chorwatów, Bena, Lesa i sześciu ludzi 
pod wodzą Rudgea, był w stanie zneutralizować wszelkie siły, 
jakie zgromadzi wokół siebie Tweed. Przed chwilą dzwonił do niego 
Rudge z Zurychu.. 
     - Szefie, jesteśmy na lotnisku. Pomyśleliśmy, że będzie nas 
pan chciał wysłać stąd gdzie indziej. - Pierwszym samolotem 
przylećcie do Wiednia. Samochody, które będą na was czekały na 
lotnisku, zabiorą was do małego hoteliku niedaleko "Sachera". 
     Na miejscu idź się zameldować do Big Bena. On dowodzi. 
     - W porządku... 
     Rudge miał wielkie wąsy, brązowe jak jego potargana, bujna 
czupryna. Zawsze uśmiechnięty, był lubiany przez kobiety, 
ponieważ ciągle żartował. Z pozoru wydawał się przyjacielskim 
człowiekiem, który ceni uroki życia. 
     Jedynie ktoś taki jak Newman potrafił dostrzec w jego oczach 
niebezpieczne błyski. 
     Jego pięciu kolegów było nieco gorzej ubranych, dlatego 
Rudge kupił bilety w klasie turystycznej. Osobiście wolałby 
podróżować w klasie biznes. 
     Tam można spotkać pasażerów na wyższym poziomie. 
     - Radzisz sobie jakoś? - spytał Tweed Paulę, gdy wpuściła go 
do swojego pokoju w "Sacher". - Po drodze prawie się nie 
odzywałaś. 
     - Z dwóch powodów. Po pierwsze, poczułeś tę falę gorąca, 
która nas uderzyła po wyjściu z holu? Muszę się do niej 
przyzwyczaić. Po drugie, dziwnie się czułam, ponownie lądując na 
Schwechat. Przypominałam sobie, co się stało, kiedy Valja, ten 
kierowca, zabrał mnie tak blisko do Słowacji i jak musiałam 
przyłożyć mu do szyi pilnik do paznokci, żeby zawrócił. 
     - Dopilnujemy, żeby taka sytuacja się już nie powtórzyła. 
     - Kiedy byłam w twoim pokoju, zdziwiłam się, te zadzwoniłeś 
do Harryego i podałeś swoje nazwisko. Ktoś mógł podsłuchiwać tę 
rozmowę. 
     - Na pewno tak było. Zameldują o tym Hassanowi przy 
najbliższej okazji. 
     To go wytrąci z równowagi. Jeśli chodzi o Hassana, na tym mi 
właśnie zależy. 
     Ludzie wytrąceni z równowagi popełniają błędy. 
     - Jaki jest nasz następny ruch? 
     - Poczekamy, aż przyjedzie Marler ze swoim arsenałem. Nie 
chcę, żeby Bob spotykał się z tutejszym handlarzem broni, 
ponieważ może on też prowadzić interesy z Hassanem. Szacuję, że 
daje nam to dwadzieścia cztery godziny na odpoczynek. 
     - Zostajemy w tym hotelu? 
     - Zdecydowanie. Wydałem już takie instrukcje Newmanowi i 
Nieldowi. 
     Hassan będzie gromadził siły, żeby nas zaatakować. Pewnie 
zbierze większe oddziały niż my, więc musimy użyć podstępu. 
Dzwonił do mnie Marler -jest już w drodze. Powinien dotrzeć nad 
ranem. Dopiero wtedy udamy, że wpadliśmy w pułapkę, którą 
przygotował dla nas Hassan i użyjemy jej przeciwko niemu. 
     - Zejdźmy na dół, napiłabym się czegoś. - To były dla Pauli 
dość nietypowe słowa. 
     Paula szła pierwsza, a za nią Tweed. Gdy wychodziła z windy 
na parterze, wpadła na olśniewającą kobietę o kasztanowych 
włosach. Tina odwróciła się, stanęła jak wryta i wbiła w Paulę 
wzrok. 
     - Nie lubię, kiedy się za mną chodzi - rzuciła. 
     - No, chyba że to mężczyzna - odparła Paula. 
     - Powinnaś nauczyć się dobrych manier. 
     - Więc nie będę brała przykładu z ciebie - odpowiedziała 
Paula tym samym miłym głosem. 
     Okrucieństwo w spojrzeniu Tiny zaskoczyło nawet Tweeda. 
Poszła do baru, całym ciałem manifestując wściekłość. 
     - Idziemy za nią do baru - szepnął Tweed. 
     Gdy weszli do dużego, świetnie urządzonego baru, zauważyli 
że Tina siedzi przy stoliku w rogu. Paula poprowadziła ich do 
sąsiedniego stolika i usiadła przodem do Tiny. Tweed dołączył do 
niej. Stoliki stały blisko siebie, więc pomachał Tinie ręką 
Właśnie zamówiła duże martini i skupiła swoją uwagę na Tweedzie. 
     - Przynajmniej pana miło znów widzieć. Długo pan tu 
zostanie? 
     Jestem sama. 
     - Nie możemy na to pozwolić - powiedział Tweed z uśmiechem. 
- Może przyłączy się pani do nas na kolacji? 
     - Do was obojga? 
     - Nie mogę zostawić Pauli na lodzie. Na pewno by pani tego 
nie chciała. 
     - W takim razie, chyba wolę własne towarzystwo przy kolacji. 
     Proszę nie brać tego do siebie. Czuję, jakbym przeleciała 
Europę wszerz i wzdłuż. 
     - Może tak było - powiedział Tweed z uśmiechem. 
     Tina zagapiła się na niego, zmieszana. Skończyła drinka i 
zamówiła następne duże martini. Wewnątrz aż się gotowała. Tweed 
siedział odprężony na swoim krześle, ze szklanką soku 
pomarańczowego i wolno rozglądał się po lokalu. 
     Doszedł do wniosku, że w pomieszczeniu znajduje się co 
najmniej osiem różnych narodowości, w tym również mieszkańcy 
Bałkanów. 
     Paula, popijając wino, wciąż zerkała na Tinę, która po 
wypiciu połowy nowego drinka miała wielką ochotę wyjąć lusterko i 
sprawdzić jak wygląda. 
     Powstrzymała się i wezwała kelnera. 
     - Proszę mi zarezerwować stolik w "Rote Bar". 
     Podała mu numer swojego pokoju. Tweed na pewno słyszał ten 
szczegół, ale była w takim nastroju, że nic jej to nie 
obchodziło. Usiadła, opierając się wygodnie na krześle, jakby 
cały świat miała w nosie. Potem jej cierpliwość się wyczerpała. 
Podpisując rachunek, zapomniała dać kelnerowi napiwek, tak się 
śpieszyła, żeby uciec przed Paulą. Gdy tylko poszła, Tweed 
zawołał tego samego kelnera. 
     - Też poprosimy o stolik w "Rote Bar". Proszę nas posadzić 
obok naszej przyjaciółki. Pani, która zajmowała stolik obok. 
     - Zaczynasz działać jej na nerwy - szepnęła Paula. 
     - I, jak się zapewne domyślasz, o to właśnie chodzi. 
     Wstali i przeszli korytarzem do restauracji "Rote Bar". 
     Kierownik sali zaprowadził ich do stolika przy oknie, 
niedaleko siedzącej samotnie Tiny. Paula wybrała krzesło 
naprzeciw niej. Siadając, uśmiechnęła się do Tiny. 
     - To cudowny hotel, nieprawdaż? Taki luksusowy. 
     - Czy można żyć w inny sposób? - odparła Tina zduszonym 
głosem. 
     - Niektórzy ludzie muszą ciężko pracować, żeby przeżyć - 
powiedziała Paula. 
     - To już ich problem. 
     - Twój problem polega tylko na tym, skąd wziąć następne 
dwadzieścia tysięcy funtów. Może powinnaś poćwiczyć polowanie na 
grubego zwierza. 
     Przez chwilę Tweed obawiał się, że Tina weźmie coś ze stołu 
i rzuci w Paulę. 
     Paula zaś siedziała zupełnie nieruchomo i wpatrywała się w 
Tinę z obojętnym wyrazem twarzy. 
     Po zjedzeniu zaledwie połowy pierwszego dania, Tina wstała i 
rozejrzała się po sali, żeby sprawdzić, czy ktoś przy innym 
stoliku słyszał ich rozmowę, ale obie kobiety rozmawiały 
ściszonymi głosami. Zanim wyszła, uśmiechnęła się zachęcająco do 
Tweeda, pochyliła się, lekko pocałowała go w policzek i wyszła 
rozkołysanym krokiem modelki. Kilku mężczyzn odprowadziło ją 
tęsknym wzrokiem. 
     - Niezła kocica, co? - zauważyła Paula. 
     - Świetnie to rozegrałaś. Mało brakowało, a wpadłaby w 
furię. Teraz pewnie pójdzie do Hassana. Nield dowiedział się, że 
zatrzymał się w tym hotelu jako Ashley Wingfield. Presja. Tego mi 
potrzeba - coraz większa presja na przeciwnika. Zamierzam 
wytrącić z równowagi pana Hassana. 
     - Nie zostanę w tym hotelu ani chwili dłużej! - krzyknęła 
Tina. 
     - Nie podnoś głosu - warknął Hassan. - Słychać cię aż w 
Salzburgu. 
     Minutę wcześniej Tina zabębniła do jego drzwi. Gdy tylko 
otworzył jej drzwi, zorientował się, że to chodząca bomba 
zegarowa w damskim wydaniu. 
     - Nic mnie to nie obchodzi. Chcę się stąd wynieść. 
     - Mogę spytać, co spowodowało ten wybuch złości? 
     - Tweed i Paula Grey. Najpierw w barze, a potem przy kolacji 
w "Rote Bar" usiedli blisko mnie. 
     - Cóż - odparł dobrotliwie. - Rote to po niemiecku czerwony. 
W twoich ustach brzmi to tak, jakby polała się krew. 
     - Chętnie strzeliłabym Pauli Grey w potylicę. 
     - Wolałbym, żebyś to zrobiła z Tweedem. Uspokój się. 
     - Nie chcę się uspokoić. Chcę stąd wyjechać jeszcze dziś 
wieczorem. 
     - Usiądź. Napij się. - Hassan nalał jej pełny kieliszek 
wina. - Musimy zostać tu na noc. Rano samochodem wyjedziesz z 
Wiednia. 
     - Dzięki Bogu. 
     Tina usiadła. Podniosła kieliszek do ust i, nie roniąc ani 
kropli, pociągnęła długi łyk. Hassan rozsądnie nie odzywał się 
przez chwilę. Tina napiła się ponownie i odstawiła kieliszek. 
Znów go napełnił. 
     - Potrzebuję pieniędzy - powiedziała agresywnym tonem. 
     - Chwilowo nic nie mam. Dam ci trochę jutro do samochodu. 
Zamów, co chcesz do pokoju i zapisz to na mój rachunek. 
     - Co za wspaniałomyślność. 
     - Rano będę hojniejszy. 
     - Wracam do swojego pokoju. Mam dosyć ludzi na dzisiaj. 
     - Bądź spakowana i gotowa do wyjazdu jutro wczesnym rankiem. 
     - Im szybciej, tym lepiej... 
     Gdy wyszła, Hassan zastanawiał się przez dłuższą chwilę. 
Potem podniósł słuchawkę i zadzwonił do innego pokoju w tym samym 
hotelu. Mówił szorstkim głosem. 
     - Carl, znasz numer pokoju Tiny Langley. Miej na nią oko. 
Nie pozwól, żeby dzisiaj wyjechała. Odpowiadasz za to głową. 
     Był bardzo zaniepokojony. Jeśli Tina przesadzi, może w takim 
nastroju skontaktować się z policją. Przynajmniej do rana Carl 
będzie jej pilnował. 
     Potrzebował czasu, żeby skontaktować się z Big Benem, 
uświadomić mu, jak wielkimi siłami będzie dowodził, podać 
szczegóły zasadzki, którą szykował na Tweeda. 
     Hassan zaklął na głos. Tweed. Za każdym razem to Tweed 
mieszał mu szyki. 
     Zaczynał stawać się jego obsesją, odbierał mu zdolność 
trzeźwej oceny. 
     Znów podniósł słuchawkę, tym razem, żeby zadzwonić do Big 
Bena w hoteliku nieopodal. 
     Nie tylko Hassan miał kłopoty z Tiną W "Rote Bar" stoliki 
wokół Pauli i Tweeda opustoszały, więc mogli swobodnie rozmawiać. 
Paula wypiła właśnie pierwszy kieliszek wina i odezwała się: 
     - Myślę, że Tina może się dziś wieczór wynieść z "Sachera". 
     - Jeśli tak, ktoś ją będzie śledził. Nield czeka na zewnątrz 
w samochodzie. 
     Ma jej zdjęcie. Razem z Newmanem trzymają wartę przez całą 
noc. 
     - Niepotrzebnie się martwię. 
     - Błąd. Jutro wszystko się może zdarzyć i prawdopodobnie się 
zdarzy. 
     Musimy być gotowi do wyjazdu o świcie.. 
     
     Rozdział 43 
     
     Kilka godzin wcześniej Vitorelli wylądował helikopterem w 
odległej części wiedeńskiego lotniska. Mario dał spory napiwek 
kierowcy wózka przewozowego, żeby go zawiózł do helikoptera. 
Pomimo długiej podróży, Vitorelli był świeży i w dobrym humorze. 
     - Podaj mi nowiny, przyjacielu - powiedział, po tym, jak 
Mario poprosił kierowcę wózka, żeby poczekał na niego w 
bezpiecznej odległości. 
     - Wszyscy są w hotelu "Sacher". Dlaczego oni tak często 
wybierają "Sachera"? 
     - Bo jest najlepszy w mieście. A do tego umiejscowiony w 
centrum Wiednia. 
     A teraz, nowiny. 
     - Zadzwoniłem do mojego informatora. Tina Langley również 
zatrzymała się w tym hotelu. Podobnie Tweed ze swoją asystentka, 
Paulą Grey. Na lotnisku zaszło peWne zdarzenie... 
     Opisał chorwackich tancerzy, pośpiech z jakim się wynieśli, 
fakt, że w holu lotniskowym aż się roiło od policjantów po 
cywilnemu. Vitorelli słuchał go, stojąc przy helikopterze z 
kaskiem w dłoni. Uśmiechnął się złowieszczo, gdy Mario podał mu 
szczegóły dotyczące pojawienia się Tiny i jej odjazdu samochodem. 
     - Masz jakiś środek transportu, Mario? 
     - Tak. Wypożyczyłem samochód. Sprzęt dotarł bezpiecznie na 
pokładzie helikoptera? 
     - Tak, dzięki tobie. Tam go zostawimy. A teraz zawieź nas do 
"Sachera". 
     Na miejscu wejdziesz do środka jako pierwszy. Upewnisz się, 
że w pobliżu nie ma Tiny, wtedy ja wejdę z tobą. Zjadłbym coś, ty 
pewnie też. Chodźmy... 
     Zdążyli usiąść w restauracji, kiedy do środka zajrzał Tweed. 
     Vitorelli go zobaczył i zaprosił do stolika. Paula poszła 
śladem Tweeda, a Vitorelli powitał ją uprzejmie, jeśli nie 
entuzjastycznie. 
     - Odczuwam potrzebę towarzystwa inteligentnej kobiety. 
Rozmowa z panią to zawsze przyjemność. 
     - Dziękuję. Co pan porabia w Wiedniu? - spytała Paula. 
     - Jestem tu w interesach. Znacie Maria. Zapraszam do nas. 
     - Znam Maria - powiedział Tweed. - Widziałem, że leciał tym 
samym samolotem, co my. Jeśli pozwolicie, mamy za sobą długi 
dzień. 
     - A jutro może być jeszcze dłuższy - rzucił Vitorelli z 
zagadkowym uśmiechem. 
     - Skoro tak mówisz - zgodził się Tweed. - Dobranoc. 
     - Co on chciał przez to powiedzieć? - spytała Paula, gdy 
jechali windą. 
     
     , 
     
     
     - Jutro się dowiemy. A teraz idź do siebie i wyśpij się 
porządnie. 
     Tweeda obudziło ó świcie delikatne pukanie: Założył szlafrok 
i ostrożnie podszedł do drzwi. Stanął przy ścianie, zanim się 
odezwał. 
     - Kto tam? 
     - Tu pański ulubiony adiutant. Życzy pan sobie kawy, sir? - 
odpowiedział znajomy głos. 
     - Marler! - przywitał go Tweed otwierając drzwi. - Jak udało 
ci się tutaj tak szybko dostać? 
     - Wykorzystałem do maksimum autostradę z Monachium do 
Salzburga. 
     Prędkość bez ograniczeń. Lepiej wszystkich obudzę i rozdam 
prezenty - powiedział, z charakterystycznym południowym akcentem. 
     - Zostaniesz ich ulubieńcem, choć zgadzam się, że to dobre 
posunięcie. Czuję, że będziemy musieli wcześnie wyjechać. Pewnie 
jesteś śpiący? 
     - Strata czasu. Widziałem się z Newmanem - śpi w 
samochodzie. Podał mi nowiny. Kiedy poszedł zluzować Nielda, 
dowiedział się od niego, że Big Bena wyszedł z pobliskiego 
hoteliku na spotkanie z Hassanem. Poszli na spacer w środku nocy. 
Nield powiedział Bobowi, że Big Ben to potężnie zbudowany 
bandzior, którego ostatnio widział w "Chateau d'Avignon". 
Wyglądało na to, że Hassan przekazywał Benowi instrukcje. Zdaje 
się, że zdążyłem akurat na małą kulminację. 
     - Zamówię dla ciebie kawę. 
     - Wolałbym herbatę. W międzyczasie zabawię się w budzik. 
Podaj mi numery pokojów reszty towarzystwa. 
     Tweed usiadł przy biurku, napisał na kartce imiona i numery 
pokojów. Podał ją Marlerowi. Marler wszedł do niego z wypchaną 
torbą, która teraz stała oparta o ścianę. Tweed skinął w jej 
stronę głową. 
     - Co tam masz? 
     - Pistolety maszynowe, granaty obezwładniające, granaty 
dymne, pistolety i amunicję. Będziemy dobrze wyposażeni do walki 
z Big Benem i bandą jego rzezimieszków. 
     - Wygląda na to, że szykuje się powtórka z wojny w Zatoce. 
     - Przynajmniej będziemy odpowiednio przygotowani. Nawiasem 
mówiąc, Newman podzielił się ze mną bardzo interesującymi 
wiadomościami. W środku nocy zobaczył jak pod hotel przyjechały, 
niezależnie od siebie, dwie taksówki. Powiedział, że widok był 
niezły. Najpierw pojawiła się apetyczna blondynka, niejaka Karin 
Berg. Następnie oszałamiająca rudowłosa piękność,. Simone Carnot. 
Zdaniem Boba, Hassan jest nienasycony. 
     - To rzeczywiście ciekawe. Faktycznie, zbliża się punkt 
kulminacyjny.. 
     - Wrócę na filiżankę herbaty. 
     Tweed był już całkowicie obudzony i po prysznicu. Gdy 
wpuścił ponownie Marlera do pokoju, był jUż ubrany. Jego gość 
uśmiechał się szeroko, a na podłogę rzucił pustą torbę. Tweed 
poradził mu, żeby napił się herbaty, zanim się odezwie. 
     - Teraz to co innego - powiedział Marler po drugiej 
filiżance. - Zaskarbiłem tobie powszechną sympatię, budząc ich 
nad ranem. Wyjąwszy Paulę, która, świeża niczym stokrotka, była 
już na nogach. Próbowałem ją przekonać, żeby wzięła pistolet 
maszynowy, ale chciała tylko Browninga. 
     - To jej ulubiona broń. A Newman i Nield? 
     - To prawdziwi wojownicy. Kiedy przyjechałem, wynająłem 
pokój. Nie będę korzystał z łóżka, ale musiałem gdzieś schować 
sprzęt. Zostało jeszcze trochę herbaty? 
     - Zamówiłem duży dzbanek. Nalej sobie. 
     Marler sięgał po niego, kiedy ktoś zapukał do drzwi. W ciągu 
kilku sekund, z Waltherem w dłoni, znalazł się przy drzwiach. 
     - Kto tam? 
     - Paula. 
     Gdy weszła, Marler zamknął za nią drzwi i nalał jej herbaty. 
Nie widać było po niej najmniejszych oznak zmęczenia. Miała 
torebkę i spakowaną walizkę. 
     Podziękowała Marlerowi i zwróciła się do Tweeda: 
     - Jakieś nowiny? 
     - Tak. 
     Powiedział jej o przyjeździe Karin Berg i Simone Carnot. 
Siedząc na kanapie popijała herbatę z zamyśloną miną. Nie 
odezwała się, dopóki nie wypiła całej filiżanki, którą Marler 
napełnił ponownie. 
     - To dziwne. Tina jest w hotelu. A teraz pojawiły się 
pozostałe. 
     Czyli mamy Przymierze Sióstr w komplecie pod jednym dachem. 
Ciekawe czemu? 
     - Sądzę, że Hassan nie chce ryzykować, że któraś z nich 
wpadnie w ręce Becka i załamie się w czasie przesłuchania. Ten 
fakt daje mi pewność, że zbliża się punkt kulminacyjny - 
zawyrokował Tweed. 
     - Na co czekamy? 
     - Na wiadomość od Petea Nielda, że Hassan wyjeżdża. 
     Tweed miał rację, co do przyjazdu Karin Berg i Simone 
Carnot. Dzień wcześniej Hassan zawiadomił je telefonicznie, że 
grozi im aresztowanie. 
     Kazał lecieć ostatnim samolotem - innej możliwości już nie 
było - z Zurychu do Wiednia. 
     Poradził Karin, żeby poleciała klasą turystyczną, a Simone - 
biznesową. Dzięki temu nie spotkały się. Simone zgodziła się bez 
problemu. Karin zareagowała zupełnie inaczej. 
     - Nie jestem pewna, czy chcę lecieć do Wiednia - powiedziała 
stanowczym głosem. - Wolałabym jakieś inne miejsce - dodała, 
myśląc o Rzymie. 
     - Beck zaciska pętlę - ostrzegł ją Hassan. - Dla własnego 
bezpieczeństwa musisz się przyczaić na kilka dni. Wykonałaś kawał 
dobrej roboty - przypochlebiał się jej. - Jesteś niezależna, więc 
proponuję ci trzydzieści tysięcy funtów. 
     Powiedziałem funtów, a nie dolarów. 
     Berg zabiła trzech członków Instytutu. Była pewna, że 
wyprzedziła na tym polu pozostałe członkinie Przymierza Sióstr. 
Jeszcze trzydzieści tysięcy funtów i nie będzie musiała się 
martwić o pieniądze przez resztę życia, biorąc pod uwagę jej 
wrodzoną oszczędność. Zgodziła się więc przylecieć do Wiednia. 
     Hassan, który przyjął tę wiadomość z ulgą, kazał swoim 
kierowcom odebrać obie kobiety że Schwechat. Opisał ich dokładnie 
i kazał im posłużyć się nazwiskiem Ashleya Wingfielda. 
     Tej nocy nie spał za wiele. Gdy się spotkał z Big Benem, 
zabrał go do opustoszałego całonocnego lokalu i przedstawił mu 
swój plan. Na mapie Burgenlandii narysował trasę i zaznaczył 
pewną wieś. 
     - Niedługo wyruszysz wraz ze swoimi ludźmi - poinformował 
go. - Rudge będzie twoim zastępcą, na wypadek; gdybyś został 
ranny. - Pewna kobieta -ciągnął, mając na myśli Tinę - będzie 
przynętą, która zwabi ich w zasadzki. 
     Muszą być niedaleko Słowacji, tak żeby nie wzbudzić 
podejrzeń Tweeda. 
     Niedaleko mojej siedziby widziałem niedawno przez lornetkę 
niejaką Paulę, co oznacza, że Tweed nas namierzył. Spotkasz się 
tu z Chorwatami. Sami będą w stanie zabić Tweeda i jego ludzi. A 
teraz, powtórzmy ten plan jeszcze raz. 
     Wreszcie wrócił do "Sachera". Po drodze zauważył ten sam 
samochód, a w środku mężczyznę, drzemiącego za kierownicą. 
Uśmiechnął się do siebie. 
     Gdy wrócił do pokoju, zastał dzwoniący telefon. Ostrożnie 
podniósł słuchawkę. 
     - Tak? 
     - Pan Ashley Wingfield, zgadza się? - spytał wykształcony, 
angielski głos. 
     - Willie? Gdzie teraz jesteś? Zostało nam niewiele czasu. 
     - Daleko na wschód od Paryża, kolego. Pomyślałem, że 
chciałbyś wiedzieć, na jakim jestem etapie. 
     - Dopiero? - wychrypiał Hassan. - Dlaczego nie jesteś dużo 
bliżej? 
     - Problemy, tym razem w uroczym Calais. Znów chłopaki z 
kontroli celnej. 
     Szukali dużej partii narkotyków. Przez to mieliśmy spore 
opóźnienie. 
     - A próbka? 
     
     Y 
     
     
     - Nienaruszona, rzecz jasna. Teraz mogę docisnąć gaz do 
dechy. 
     - Lepiej się nie spóźnij. 
     - Nigdy się nie spóźniam. Wydaje mi się, że przydałaby ci 
się drzemka. Na razie. 
     Hassan znów zaczął się martwić. Postanowił nie kontaktować 
się z Przywódcą, dopóki nie znajdzie się w Słowacji. Wtedy, miał 
nadzieję, Willie będzie już niedaleko jego kwatery głównej na 
górze. Spojrzał tęsknym wzrokiem na łóżko, a następnie na zegarek 
i odrzucił myśl o drzemce. Zamówił do pokoju kolejną porcję kawy. 
     Gdy Simone Carnot znalazła się w swoim pokoju, była zbyt 
zmęczona, żeby jeść. Wzięła szybki prysznic, przebrała się w 
nocną koszulę i opadła na łóżko. 
     Nie zawracała sobie głowy telefonem do Hassana. To może 
poczekać do tana. 
     Zgasiła lampkę przy łóżku i natychmiast zapadła w głęboki 
sen. 
     Karin Berg była bardziej wytrzymała. Po prysznicu zadzwoniła 
na dół i zamówiła do pokoju śniadanie. Usiadła na kanapie i 
zaczęła analizować swoją obecną sytuację. 
     Potrzebowała jak najszybciej tych trzydziestu tysięcy funtów 
od Hassana. 
     W odróżnieniu od pozostałych kobiet, Karin w czasie 
"szkolenia" w domu na Słowacji chodziła na spacery. Zaczynała od 
drzwi wyjściowych, przy których oznajmiała strażnikowi, żeby 
poszedł do diabła i wypuszczała się aż na wschodnie zbocze. Gdy 
znikała z pola widzenia strażnika, kierowała kroki na zarośniętą 
ścieżkę, biegnącą w dół do Austrii. 
     - Nie będę tu siedziała przez dwa tygodnie - powiedziała na 
głos. - Wyciągnę forsę od Hassana i jeśli nie znajdę innego 
wyjścia, ucieknę na piechotę. Gdy dotrę do Austrii, znajdę 
transport do Wiednia. A stamtąd polecę do Rzymu. 
     Z tą myślą ochoczo zabrała się do solidnego śniadania. 
Poczuła się dużo lepiej. Włączyła swój biologiczny budzik, weszła 
do łóżka, zamknęła oczy i zasnęła głęboko. 
     Siedząc w hotelowym holu po obfitym obiedzie, Vitorelli 
sączył drinka i wydawał Mario polecenia. 
     - Zostawię ci samochód. Masz komórkę, więc w razie czego 
powiadomisz mnie o wszystkim, o czym powinienem wiedzieć. Wiem, 
że w ciągu kilku godzin coś się wydarzy. 
     - Gdzie się wybierasz? - spytał Mario. 
     - Wracam taksówką na lotnisko. Trochę się prześpię w 
helikopterze. 
     Lepiej, żeby ktoś miał oko na ładunek, który znajduje się na 
pokładzie. 
     - Co mam robić, kiedy ci już złożę raport? 
     - Najważniejsze to,. żebyś mnie powiadomił, jeśli Tweed się 
stąd wyprowadzi, a raczej kiedy się stąd wyprowadzi. Jeśli się 
nie mylę, cała operacja rozpocznie się nad ranem. Ponieważ jest 
tu z Paulą, podejrzewam, że zaczyna się główna rozgrywka. 
     - Masz jakiś plan, Emilio? 
     - W ogólnym zarysie. 
     - Wyjex teraz? yyy 
     - Za chwilkę. Niech pomyślę. - Vitorelli zanurzył muskularną 
dłoń w kręconych włosach, opadających na kark. - Nie możemy 
popełnić błędu. 
     Tweed zaparkował samochód niedaleko wyjścia z hotelu. Po 
powrocie z toalety kręciłem się przed budynkiem. Widziałem 
Newmana w samochodzie - udawał, że śpi. 
     Jeśli ten samochód zacznie śledzić inny, zadzwoń do mnie z 
telefonu komórkowego i czekaj. Jestem pewien, że dziś rano Tina 
wyjedzie stąd samochodem. 
     Jedź za nią, sprawdź gdzie się wybiera, zadzwoń do mnie i, 
jak najszybciej, wracaj na lotnisko. Poczekam na ciebie w 
helikopterze. 
     Dużo później w nocy, a właściwie już nad ranem, Tweed 
również zmienił decyzję. 
     Miał szczegółową, mapę Burgenlandii, którą zabrał ze stojaka 
na Schwechat Teraz rozłożył ją na dużym stole i studiował w 
towarzystwie Pauli. Gdy wrócił Marler, który na chwilę wyszedł z 
pokoju, Tweed zaczął mówić do niego pośpiesznie. 
     - Marler, Paula dokładnie opisała mi Burgenlandię. Tam jest 
płasko, zupełnie płasko. To jak gigantyczna szachownica, więc 
musimy rozstawić nasze figury bardzo precyzyjnie. 
     - Problem polega na tym - zauważył Marler - że nie będziemy 
mieli się gdzie schować. 
     - Racja, ale ten medal ma dwie strony. Wróg też nie znajdzie 
tam kryjówki. 
     Mamy trzy samochody. Newman zabierze mnie i Paulę. Drugi 
poprowadzi Nield, a ty trzeci. 
     - Konwój. To doskonała okazja dla przeciwnika, żeby nas 
zniszczyć za jednym zamachem. 
     - Nie pojedziemy w konwoju. Rozdzielimy się. Przede 
wszystkim Nield pojedzie przodem. Zdecydujesz, kiedy będzie 
najlepszy moment, żebyś wyprzedził Nielda. On z kolei zostanie za 
mną. Dzięki temu znajdę się pomiędzy dobrze rozdzielonymi 
pojazdami. 
     Tweed używał drewnianej laski, którą ktoś zostawił w pokoju. 
Paula pomyślała, że przypomina generała przygotowującego kampanię 
wojenną Jego skupienie zelektryzowało atmosferę w pomieszczeniu. 
     - Widzę, że położyłeś na biurku kilka telefonów komórkowych 
- zauważył Tweed. 
     - Wiem, że ich nie lubisz, bo łatwo podsłuchać, co się, 
przez nie mówi. 
     Jednak na tej wyprawie mogą, się nam przydać. 
     - Zgoda. Hassana będziemy nazywać Argusem. 
     - To dobrze - powiedział Marler z ulgą - Wszyscy będziemy 
mieli. komórki. 
     - Po drodze szykują na nas zasadzkę - ostrzegł ich Tweed. - 
Czekają, aż zbliżymy się do bazy Hassana, do tego dziwnego domu 
na słowackim wzniesieniu, a raczej górze. 
     - Może być więcej niż jedna zasadzka. 
     - Jak w każdej bitwie, będziemy dostosowywać nasze działania 
do biegu wypadków. Naszym głównym celem jest dostanie się do tego 
dziwnego domu. 
     Czy Nield ciągle czeka na zewnątrz w samochodzie? 
     - Tak. 
     - Poproś Newmana, żeby go zmienił na kilka minut i przyślij 
tu Petea. Potem niech się zmienią i niech Bob przyjdzie do mnie. 
     Tweed przedstawił Nieldowi strategię, a potem powtórzył ją, 
Newmanowi. 
     Nield wrócił na swój punkt obserwacyjny do samochodu. Newman 
miał jedna, uwagę. 
     - Zgadzam się, ale problem polega na tym, że jest nas tylko 
pięcioro. Butler bardzo by się przydał. 
     - Z Butlerem skontaktuję się w odpowiedniej chwili. Już to z 
nim ustaliłem - wyjaśnił Tweed. - Detektyw Windlin też zatrzymał 
się w tym hotelu. 
     Podałem mu numer do "Chateau d'Avignon" i zakodowaną 
wiadomość dla Butlera, którą, mu przekaże w odpowiedniej chwili. 
Do Windlina zadzwonię z telefonu komórkowego - z Harrym w 
Burgenlandii nie mógłbym się w ten sposób skontaktować. 
     - Wygląda na to, że pomyślałeś o wszystkim - zauważyła 
Paula. 
     - Martwi mnie, że coś mogłem jednak przegapić... 
     Kilka minut później zajęli pozycje. Nield czekał przed 
hotelem w samochodzie, obserwując wyjście. Newman, Paula i Marler 
z pękatą torbą, zebrali się w pokoju Tweeda. Newman zapłacił za 
ich pokoje, dzięki czemu mogli wyjść w każdej chwili. Tweed 
doszedł do wniosku, że czas zadzwonić do Moniki. 
     - Właśnie miałam do ciebie dzwonić - powiedziała. - Nowe 
wiadomości od zagranicznych informatorów. Grupa bojowa Piątej 
Floty USA przesuwa się na północ po Oceanie Indyjskim. Dołączył 
do niej drugi lotniskowiec z jednostkami wspomagającymi. My też 
tam jesteśmy. Na tym samym akwenie wyłonił się brytyjski podwodny 
okręt atomowy. Wystrzelił ćwiczebny pocisk daleko na południe, w 
stronę Antarktydy. Samoloty wroga patrolują ten teren, więc 
musiały to zarejestrować. 
     - Piszą coś o tym w gazetach? 
     - Tak. Krótka wzmianka, oni wręcz nazywają to pogłoskami, w 
"International Herald Tribune". Ten sam artykuł donosi o jeszcze 
jednej niepotwierdzonej informacji - widziano, jak brytyjski 
samolot startował z bazy Akotiri na Cyprze, kierując się na 
wschód. Myślę, że lada chwila rozdmuchają tę historię we 
wszystkich gazetach. 
     - To bardzo interesujące. Jak zwykle w ostatnim momencie 
Zachód zaczyna się budzić. Być może przez najbliższe kilka godzin 
trudno mnie będzie złapać. 
     Zadzwonię jak najszybciej. 
     - Co się dzieje? - spytała Paula, kiedy powtórzył nowiny. 
     - Nad Przywódcą zaczynają gromadzić się chmury. 
     - Nie sądzę, żeby to coś znaczyło - stwierdził Newman - ale 
widziałem, jak Vitorelli wychodził z hotelu. Maria najwyraźniej 
zostawił na miejscu. 
     - Pewnie nie wiesz, dokąd mógł pojechać? - spytał Tweed. 
     - Poszedłem za nim do wyjścia. Wskoczył do taksówki i 
natychmiast ruszyli. 
     - Vitorelli ma nieustępliwy charakter. Jestem pewien, że coś 
szykuje. Może w odpowiednim czasie dowiemy się co. 
     Złapał słuchawkę po dwóch dzwonkach telefonu. Na linii był 
Nield. 
     - Tina i Argus właśnie wychodzą. Duża limuzyna jedzie za nią 
samochód eslooxrEy. yyy 
     Chwileczkę, podjechała druga limuzyna. Szofer otwiera drzwi 
dwóm kobietom: blondynka siada z przodu, ruda z tyłu. Odjeżdżają 
za Argusem. Ruszam za nimi. 
     - Zaczęło się - oznajmił Tweed. 
     
     Rozdział 44 
     
     Wczesnym świtem Wiedeń jest najbardziej imponujący, ale i 
przygnębiający zarazem. Newman, po otrzymaniu przez telefon 
komórkowy wiadomości o ich trasie, widział przed sobą Nielda. Za 
nim jechał Marler. Paula, na tylnym siedzeniu razem z Tweedem, 
wyglądała przez przednią szybę. 
     Po obu stronach piętrzyły się ogromne wiedeńskie pałace, 
relikty wspaniałych czasów Cesarstwa Austro-Węgierskiego sprzed 
pierwszej wojny światowej.. 
     - Budowa tego miasta musiała kosztować fortunę - zauważyła. 
     - Fortunę odebraną byłym prowincjom, składającym się na 
dawne imperium - wyjaśnił Tweed. - Szczególnie Czesi nie mogą 
przeboleć pieniędzy, które odebrano im na budowę tego miasta. No 
i Węgrzy. 
     Jechali przez puste ulice. Pauli zdawało się, że Wiedeń 
nigdy się nie skończy. 
     Ogromny pomnik czegoś, co nie istnieje od ponad 
osiemdziesięciu lat. Zauważyła, te na siedzeniu obok Newmana leżą 
dwa pistolety maszynowe. Przed samym wyjściem z hotelu Marler 
przekonał ją, że powinna wziąć kilka granatów. 
     - Te są obezwładniające, to odłamkowe, tu masz dymne. 
     Newman jedną ręką prowadził, w drugiej trzymał telefon 
komórkowy, pozostając w stałym kontakcie z Nieldem i Marlerem. I 
imponujące budowle znikały im powoli z oczu, kiedy Newman znów 
się odezwał. 
     - Pete minął właśnie znak z napisem BURGENLANDIA. 
     - Tak też myślałem - powiedział Tweed. - Na razie wszystko w 
porządku. 
     Jakiś czas później Wiedeń był zaledwie wspomnieniem. Teraz 
jechali po rozległej równinie, która rozciągała się przed nimi w 
porannym świetle. 
     Pauła zapoznała się z tym obszarem podczas podróży z Valją - 
Pete donosi, że limuzyny zostawiły go sporo w tyle - 
zakomunikował Newman. 
     - Muszą mieć silniki z turbodoładowaniem. Ale cały czas 
widzi ich światła. 
     - Powiedz mu, żeby nie tracił ich z oczu tak długo, jak to 
tylko będzie możliwe - polecił mu Tweed. 
     - Mam Marlera - zdawał relację NeVman. - Mówi, że Mario 
wyjechał z "Sachera" samochodem. Jechał za nim w pewnej 
odległości, a potem skręcił na drogę oznakowaną FLUGHAFEN. 
Lotnisko. 
     - To logiczne - skomentował Tweed. 
     - Jak to? - spytała Paula. 
     - Nie wykluczam ponownego spotkania z Vitorellim. W 
powietrzu. 
     - Musi mnie lubić - powiedziała Paula żartem. 
     - Bo tak też jest. Światło poranka stawało się coraz 
jaśniejsze, ukazując ogrom równiny, ciągnącej się na wschód. 
Droga miała dobrą nawierzchnię, ale nic nie oddzielało jej od, 
sięgających po horyzont z obu stron, pól uprawnych. Rosły na nich 
równymi rzędami podwiązane do palików rośliny. 
     - Winnice - powiedział Tweed. - Wyobraźcie sobie, jak słońce 
musi palić je w ciągu dnia. 
     - Zabrałam wodę mineralną - powiedziała Paula - pamiętając 
moją ostatnią podróż tą trasą. Minęliśmy drogowskaz z napisem 
BRUCK. 
     - Jedziemy w dobrym kierunku - potwierdził Tweed. 
     - Spójrzcie, wieś. Tak samo dziwaczna, jak pozostałe. Jest 
ich mało, rozrzuconych daleko do siebie. 
     Jechali wzdłuż ulicy z parterowymi, stłoczonymi blisko 
siebie budynkami. 
     Nigdzie żywego ducha. Wciąż był wczesny ranek. Tweed 
wyobrażał sobie, że mieszkańcy szykują się do kolejnego ciężkiego 
dnia na polu. Bez ostrzeżenia Marler wyprzedził ich i wystrzelił 
do przodu. Po chwili pojawił się samochód Petea, jadący z niezbyt 
dużą prędkością. Newman go wyprzedził. 
     Nagle wzeszło słońce, ukazując ogrom równiny. Byli na środku 
pustkowia, na szachownicy Tweeda. Dokładnie widzieli teraz 
samochód Marlera. 
     Na poboczu pojawił się drogowskaz. WISEBACH. Tweed pochylił 
się do przodu na widok wioski przed nimi. Był wyraźnie spięty. 
     Wieś była dużo większa, choć równie wyludniona, jak 
pozostałe wioski, mijane po drodze. I tutaj, po obu stronach 
ulicy, stały dwa rzędy, przytulonych do siebie, parterowych 
domów. Miały płaskie dachy, otynkowane ściany, które w każdym 
kolejnym domu były pomalowane na inny pastelowy kolor. Jedne były 
zielone, inne różowe, żółte lub niebieskie. Paulą domyśliła się, 
że ten zabieg miał na celu ożywienie szarego otoczenia. 
     - Zwolnij! - rozkazał Tweed. - I zatrzymaj się w centrum tej 
wsi. 
     Zadzwoń natychmiast do Marlera. Powiedz Nieldowi, żeby jak 
najszybciej dołą, czył do nas. 
     - Co na litość...? - Zaczęła Paula. 
     Spostrzegawczy Tweed zauważył promień słońca, odbijający się 
od kupy śmieci na drodze przed nimi. Śmieci składały się z ostro 
zakończonych kawałków żelaza i szkła. Rozerwałyby im opony na 
strzępy. Jednym ruchem otworzył drzwi. 
     Potem wysiadł, rozejrzał się wokół i nasłuchiwał. 
     Opadła go niesamowita cisza. Nigdzie żywej duszy. 
Przypomniała mu się osobliwa wioska w Dorset, tam tak samo 
uderzyła go głucha cisza i brak mieszkańców. Jakby wszyscy z niej 
pouciekali. W tej ciszy czaiło się zło. 
     Nagle zakłócił ją odgłos samochodu Marlera, który do nich 
wracał. Z drugiej strony podjechał Nield. Stojąc blisko swojego 
samochodu, Tweed kreślił koła obiema rękami - znak 
"niebezpieczeństwo". 
     - Co jest nie tak? - spytała Paula, stojąc przy otwartych 
drzwiach, jak jej kazał. 
     - To zasadzka! - krzyknął Tweed do Marlera i Nielda. 
     Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa, kiedy w alejkach między 
domami zjawił się tłum Chorwatów. Biegli przed siebie, krzycząc 
przeraźliwie i wymachiwali długimi nożami. 
     - To ci Chorwaci z lotniska! - krzyknął Nield. 
     Jeden z napastników o wydatnych kościach policzkowych zaczął 
biec w stronę Tweeda z wysoko uniesionym nożem, szykując się do 
zadania śmiertelnego ciosu. 
     Paula, stojąca teraz z tyłu samochodu, strzeliła mu w pierś. 
     Zabełkotał coś niezrozumiale, przewrócił się na plecy, 
spowity w dziwną sukmanę. 
     Reszta bandy zbliżała się z większą ostrożnością. 
     - Schowaj się za samochód, do cholery! 
     Tweed wskoczył do samochodu, zamykając za sobą drzwi i 
wyszedł z drugiej strony, tam gdzie kryła się Paula. Chorwaci, 
wyjący jak derwisze, ruszyli tłumnie na samochód. W tym momencie 
odezwał się morderczy terkot pistoletów maszynowych. Chorwaci 
dostali się pod ostrzał z trzech stron. 
     Marler strzelał z przedniej części samochodu, Newman znad 
maski, schowany za pojazdem, a Nield z tyłu. Na Chorwatów spadł 
deszcz kul. Wiele ciał osunęło się na ziemię, ponieważ druga fala 
Chorwatów nie zdążyła uciec. 
     I w wiosce Wisebach znów zapanowała niesamowita cisza. 
Marler krzyknął do Newmana, żeby został na miejscu, podczas gdy 
on sprawdzi domy. 
     Dołączył do niego Nield. Dwóch mężczyzn zniknęło na krótka 
chwilę, która Pauli wydawała się wiecznością. Kiedy Marler wrócił 
wraz z Nieldem, pomyślała, że nigdy nie widziała go z tak 
poważną, twarzą,. 
     - Zabili wszystkich mieszkańców, żeby wykorzystać ich domy 
jako zasadzkę. 
     - O mój Boże! To straszne - powiedziała Paula zduszonym 
głosem. 
     Newman wyciągnął już z bagażnika duży kawał płótna i tą, 
prowizoryczną, miotłą usunął z drogi na pobocze kawałki szkła i 
żelastwa. Wytrząsnął z płachty resztki szkła, po czym wrzucił ją 
z powrotem do bagaż, nika. 
     - Lepiej się zbierajmy. Mamy zadanie do wykonania - 
powiedział. 
     - Racja - zgodził się Tweed. - Później powiadomimy policję. 
Nie można tego tak zostawić. Nie mówiąc już o biedakach w tych 
domach. Co za barbarzyństwo. 
     Gdy ruszali, Paula odwróciła głowę od sterty ciał leżących 
przy drodze. Tweed objął ramieniem i przytulił. Nic nie 
powiedział, zdając sobie sprawę, że dziewczyna jest w szoku. 
     Jedno wiedział już na pewno: Hassan nie powstrzyma się przed 
niczym. 
     Zostawili wioskę parę kilometrów z tyłu i znów znaleźli się 
na ogromnym stole bilardowym, który zdawał się nie mieć końca. Na 
rozkaz Tweeda, utrzymali ten sam szyk. Marler jechał nieco przed 
nimi, a Nield z tyłu. Newman zadzwonił najpierw do Nielda, a 
potem do Marlera. Wyprostował się, słysząc drugi przekaz. 
     - Marler mówi, że widzi wzgórze, a na nim ten dziwny dom - 
powtórzył Tweedowi. - Powinniśmy go zobaczyć za minutę. 
     Tweed pochylił się do przodu, ściskając dłońmi oparcie 
siedzenia. 
     Mimo wczesnej godziny słońce prażyło niemiłosiernie. 
Temperatura w samochodach rosła. 
     Otworzyli okna, ale do środka wpadło gorące jak ogień 
powietrze, więc zamknęli je ponownie. Wtedy Tweed go zobaczył. 
     Na równinie w pewnej odległości pojawiło się podłużne, 
niezbyt wysokie wzgórze. Na jego szczycie stał dom, w którym 
Hassan miał swoją bazę. 
     Wyraźnie odbijał się na tle lazurowego nieba. 
     - To tam - powiedziała Paula. 
     W pierwszej limuzynie, siedząca samotnie na tylnym siedzeniu 
Tina spojrzała z nienawiścią na dom, który pojawił się w jej polu 
widzenia. 
     Jej niezadowolenie wzrosło, kiedy limuzyna zaczęła się 
wspinać stromą, krętą drogą, prowadzącą na szczyt góry. Gdy tam 
dotarli, kierowca skręcił w prawo i podjechał pod wejście. Hassan 
wyskoczył z przedniego siedzenia i otworzył jej drzwi. Przez całą 
drogę nie zamienili ani słowa. 
     - Witam w domu - powiedział ironicznie. 
     - Nie cierpię tego miejsca - warknęła. - Tu jest jak w 
kostnicy. 
     - Wejdź do środka. Napij się czegoś. 
     - W podróży też powinny być drinki. Co to za limuzyna? 
     - Kosztowała fortunę. 
     Zaprowadził ją do środka, a za nimi wszedł szofer, niosąc 
jej walizkę. Usłyszała dźwięk zamykania drzwi na klucz, co nie 
poprawiło jej nastroju. 
     - Wypiję drinka na tarasie - powiedziała. 
     - Najpierw pokażę ci twój apartament. 
     Poprowadził ją korytarzem, który pokrywał puszysty dywan, do 
apartamentu z widokiem na Austrię. Był luksusowo umeblowany we 
wschodnim stylu, którego Tina nie znosiła. Szofer postawił torbę 
na toaletce i na znak Hassana wycofał się tyłem. 
     - Są zamknięte - poskarżyła się, próbując otworzyć drzwi 
balkonowe, prowadzące na taras. - Kiedy byłam tu ostatnim razem, 
mogłam je otworzyć. 
     - Teraz mamy tu klimatyzację - powiedział gładko Hassan. 
     - Jak długo mam zostać w tym idiotycznym domu? - spytała. 
     - Drinki są już gotowe. 
     - Zadałam ci pytanie. Kiedy kobieta zadaje pytanie, oczekuje 
na nie odpowiedzi. 
     - Dołożymy wszelkich starań, żebyś się tu czuła komfortowo. 
     - Tu jest. Jak na Syberii. Odpowiedz mi albo natychmiast 
wyjeżdżam. 
     Hassan zamknął drzwi z drugiej strony i Tina usłyszała, jak 
przekręca w nich klucz. Zaklęła. Przyjrzała się kolekcji butelek 
i nalała sobie kieliszek wina, po czym znów zaklęła. 
     Odzyskanie równowagi zabrało Hassanowi trochę czasu. Tina 
zaczęła tracić nad sobą kontrolę. Wiedział, że niebawem nadjedzie 
druga limuzyna. 
     Gdy otworzył drzwi, właśnie parkowała. Podbiegł do samochodu 
i otworzył przednie drzwi, gdzie obok kierowcy siedziała Karin 
Berg. Zerknął na kobietę na tylnym siedzeniu. 
     - Zaraz po ciebie wrócę. Jedną minutkę. - Skierował swoją 
uwagę na Szwedkę, otworzył jej drzwi i ukłonił się. - Miło nam 
znów cię gościć. 
     Przygotowaliśmy dla ciebie jeden z naszych najlepszych 
apartamentów - Gdzie moje trzydzieści tysięcy? - rzuciła Berg 
przez ramię, wchodząc do stołu. - Zapłata przy odbiorze. Już mnie 
odebrałeś. 
     - Pozwól, że pokażę ci drogę. Pieniądze to taki paskudny 
temat tuż po przyjeździe. 
     - Stałam się paskudna wiele lat temu. 
     Mówiła stanowczym, energicznym tonem. Hassan poprowadził ją 
korytarzem i otworzył jej drzwi do apartamentu. Weszła do środka, 
a szofer wniósł jej walizkę. Pokój był przestronny i bogato 
urządzony, ale miał bardzo małe okienka. 
     Karin była na tyle wysoka, że udało się wyjrzeć przez jedno 
z nich bez wspinania się na palce. Przed oczami ukazał się jej 
dziki krajobraz Słowacji. 
     - Urocza panorama - powiedziała. - Ale wolę drugą stronę 
domu, z widokiem na Austrię. 
     Usłyszała szczęk zamka i odwróciła się. Hassan wyszedł, 
zamykając drzwi na klucz. Poczuła lekki dreszcz. I tak nie da mu 
spokoju, dopóki jej nie zapłaci. 
     Jeszcze raz wyjrzała przez okno, gdzie po prawej stronie 
wznosiło się kamieniste wzgórze. Za tymi skałami kryła się 
ścieżka, prowadząca na dół, do Austrii. 
     Hassan pośpieszył z powrotem do limuzyny. Otworzył tylne 
drzwi i znów się ukłonił. Simone spojrzała na niego z rezygnacją. 
Właśnie doszła do wniosku, że nie powinna była tu przyjeżdżać. 
Powinna była podjąć ryzyko i pójść na policję. Potem jednak 
przypomniała sobie, jak ktoś opisywał jej swego czasu 
szwajcarskie więzienie. Żadnej brutalności, ale też żadnych 
wygód. Być może to więzienie okaże się lepsze -. Przynajmniej na 
krótką metę. 
     - Przygotowałem dla ciebie najlepszy apartament w mojej 
siedzibie - powiedział Hassan. 
     Gdy zamknął Simone w pokoju, poszedł szybko do swojego biura 
i usiadł przy dużym biurku. Poczuł ulgę. Teraz miał Przymierze 
Sióstr pod osobistą kontrolą Uczucie ulgi ustąpiło jednak miejsca 
zdenerwowaniu, kiedy uprzytomnił sobie, że Willie nie przekazał 
mu kolejnego raportu. 
     Znając Williego pomyślał jednak, że ten na pewno pędzi przez 
Europę z pojemnikiem z bakteriami. Nie traciłby czasu na 
telefony. Jego humor pogorszył dodatkowo rzut oka na egzemplarz 
"International Herald Tribune", który wręczył mu recepcjonista, 
gdy wychodził pośpiesznie z "Sachera". 
     W jego bladych oczach pojawiło się przerażenie, gdy 
przeczytał doniesienia o amerykańskiej Piątej Flocie wpływającej 
na wody Oceanu Indyjskiego. Hassan pociągnął za dźwignię, 
umocowaną pod biurkiem. Nad dachem zaczął się rozkładać system 
anten, kluczowa część najnowocześniejszego i niezwykle 
skomplikowanego urządzenia komunikacyjnego. Musiał zadzwonić do 
Przywódcy. 
     Tweed pochylił się do przodu i wbił wzrok w anteny i 
talerze, które się nagle ukazały ich oczom. Wiedział jaką pełnią 
funkcję. 
     - Bob, daj mi telefon - powiedział ostro. 
     Zadzwonił do "Sachera" i poprosił, żeby go szybko połączono 
z detektywem Windlinem. Ten pojawił się na linii niemal 
natychmiast. Tweed polecił mu zadzwonić do "Chateau d'Avignon" i 
przekazać Butlerowi zakodowaną wiadomość. 
     W "Chateau d'Avignon" Butler, który zdążył już wziąć 
prysznic i włożyć ubranie, odpowiedział jednym słowem. - 
Zrozumiałem. 
     Pokuśtykał w dół po schodach. Fred Brown obserwował go w 
recepcji rozbawionym wzrokiem. Cieszyły go nieszczęścia innych. 
Zawołał za Butlerem, który kuśtykał w stronę wyjścia. 
     - Mamy odcisk, co? Mam nadzieję, że nie boli. Za bardzo. 
     Butler miał ochotę wybić mu zęby. Jednak zmusił się do 
uśmiechu i, prawie już wychodząc, nucił. 
     - Muszę odetchnąć świeżym powietrzem. 
     Gdy zniknął im ż oczu, ruszył biegiem. Nie zawracał sobie 
głowy zakładaniem bandaża - tylko by mu przeszkadzał. 
Poprzedniego dnia wziął torbę z bombą, zapalnik czasowy i ubrania 
z szafy i ukrył w krzakach przed zamkiem. 
     Zarzucił ją na ramię i zaczął się wspinać po pnączach, 
porastających budynek poniżej wieżyczki. Tym razem wspinał się 
znacznie szybciej, dłońmi w rękawiczkach przytrzymując się 
pnączy. Głęboko ukryte okno zostawiono częściowo uchylone, 
prawdopodobnie po to, aby obniżyć nieco temperaturę w nagrzanym 
wnętrzu. Sześciokątny pokój był pusty. Przed sprzętem 
łącznościowym, który wyglądał jak tablica kontrolna Jumbo Jeta, 
stało krzesło obrotowe. Wszedł do środka przez okno. 
     W ciągu dwóch minut wyjął z torby podobną do placka bombę, 
która z jednej strony miała przymocowane metalowe zaciski. 
Ustawił zapalnik czasowy na pięć minut i podłączył go do bomby. 
Potem bez wahania przycisnął guzik. 
     Teraz, gdyby ktoś wszedł i próbował go odłączyć, ładunek 
wybuchłby przed czasem. 
     Podszedł do okna, wyjrzał i wstrzymał oddech. 
     Na dole na dziedzińcu, Stan, hotelowy portier, zdecydował, 
że przyda mu się łyk świeżego powietrza. Wychodząc z hotelu 
Butler zauważył wybrzuszenie pod marynarką bandyty. W kaburze pod 
pachą miał jakąś broń. Butler spojrzał na zegarek. 
     Cztery minuty do wybuchu. 
     Stan palił papierosa i przez otwartą bramę wyglądał na 
drogę. 
     Trzy minuty do wybuchu. 
     Pojawił się Fred Brown i podszedł spacerkiem do Stana. 
Rozpoczęli pogawędkę. Butlerowi pociły się dłonie w rękawiczkach. 
Podbiegł do drzwi i szarpnął za klamkę. Zamknięte. Podbiegł do 
okna. Stan gasił papierosa butem. 
     Dalej gawędził z Fredem. 
     W recepcji zadzwonił telefon. Obydwaj mężczyźni weszli do 
środka. 
     Butler wyszedł na zewnątrz i ześlizgnął się do połowy po 
starej ścianie, bo pnącze które trzymał w lewej dłoni, urwało 
się. Złapał się prawą, zjeżdżając coraz niżej. 
     Z torbą na ramieniu pobiegł do wyjścia, nie zwracając uwagi 
na to, że robi hałas na kamiennym podjeździe. 
     - Hej, ty! Stój! Powiedziałem, stój! 
     Butler rozpoznał głos Stana, wybiegając przez otwartą bramę 
na drogę. 
     Bum! 
     Usłyszał eksplozję. Była o wiele głośniejsza niż się 
spodziewał. Cała wieżyczka rozpadła się na tysiące kawałków, 
wyrzucając w górę części muru. Niektóre z nich spadły na drogę za 
Butlerem. Zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie. Przez szparę 
między drzewami zobaczył poszarpane jak kły resztki ścian wieży. 
     Zbliżał się do punktu, w którym droga skręcała w las, kiedy 
o ziemię uderzyły pierwsze pociski. Pokonał zakręt i wypadł na 
drogę prowadzącą w las. 
     Słyszał coraz bliższe odgłosy bębnienia stóp o ziemię. Biegł 
i myślał. Nie zdąży wyciągnąć motocykla, wcześniej go dogonią 
Dysząc ciężko, schował się za gruby pień drzewa i wyjął z torby 
granat, po czym go odbezpieczył. 
     Usłyszał zbliżające się kroki przy połamanej paproci na 
ścieżce. 
     Czekał, dokładnie mierząc czas. Gdy wyjrzał wreszcie zza 
drzewa, zobaczył Stana bardzo blisko z pistoletem w dłoni. Zaraz 
za nim przybiegł Fred, niezdarnie trzymając pistolet maszynowy. 
Stan stanął jak wryty na widok głowy Butlera i Fred wpadł na 
niego. 
     Butler wyrzucił granat łukiem w ich kierunku. Wycelował 
bezbłędnie. 
     Granat wylądował na stopie Stana i wybuchł. Butler patrzył 
jak zahipnotyzowany. Stan wyleciał w powietrze, rozkładając 
ramiona. Butler nigdy czegoś takiego nie widział. Opryszek upadł 
twarzą na ścieżkę. Fred stał z tyłu z wiszącą bezwładnie, 
zakrwawioną ręką; Zatoczył się i pobiegł chwiejnie ścieżką z 
powrotem do zamku. 
     Butler w rękawiczkach wyciągnął motocykl spod kłującego 
podszycia. Wyprowadził maszynę na drogę, i zatrzymał się przy 
pistolecie maszynowym, który upuścił Fred. Siedząc na siodełku, z 
włączonym silnikiem, Butler cieszył się, że podczas wybuchu nie 
został ranny żaden gość, ponieważ on był jedynym gościem. 
     Podstawowe źródło komunikacji pomiędzy Słowacją, a 
pozostałymi centrami łączności we Francji, Niemczech i Wielkiej 
Brytanii zostało zniszczone. Butler odjechał pośpiesznie krętą 
drogą, prowadzącą zboczem Saleve do Genewy. 
     Zgodnie z instrukcjami Tweeda, jechał na lotnisko. 
     
     Rozdział 45 
     
     Aczkolwiek niechętnie, Hassan przystał wreszcie na to, by 
trzy panie wypuszczono z pokojów na drinka na tarasie z widokiem 
na Austrię. 
     Podjął tę decyzję, nie mogąc już znieść napięcia. Awanturę 
zainicjowała Tina. 
     Wzięła do ręki małą kamienną figurkę i zaczęła uderzać w 
zamknięte drzwi, robiąc hałas w całym korytarzu i pozostałych 
apartamentach. 
     - Wypuść mnie z tego cholernego więzienia albo porozbijam 
wszystkie okna! 
     - krzyczała na cały głos. 
     Gdy Hassan otworzył drzwi, rzuciła w niego figurką Złapał 
ją, dzięki czemu go nie uderzyła i nie rozbiła się o drewnianą 
podłogę, na której, w przeciwieństwie do holu przy wejściu, nie 
było dywanu. Patrzył na nią oburzony. 
     - Wiesz, ile kosztuje ta figurka? Wykopano ją na pustyni. Ma 
tysiące lat. 
     - Mam to w nosie. Wychodzę na taras! - krzyknęła. - Nie 
cierpię tej cholernej dziupli, którą nazywasz domem. Zejdź mi z 
drogi. 
     Z butelką wina w dłoni, którą wcześniej postawiła przy 
ścianie, odepchnęła go i wyszła. Gdy przechodzili obok innych 
apartamentów, obrzucała go wyzwiskami. Słysząc to Karin Berg 
zaczęła uderzać pięściami w swoje drzwi. 
     Hassan westchnął ciężko, postawił statuetkę na ziemi i 
otworzył drzwi. 
     - Gdybyś chwilkę poczekała, ciebie też bym wypuścił - 
powiedział, kiedy wyszła. 
     - Już to zrobiłeś, więc wszyscy są szczęśliwi - powiedziała 
spokojnie. -Chcę iść na spacer, więc musisz mnie wypuścić z domu. 
     - Możesz się przyłączyć do pozostałych gości na tarasie. 
Stamtąd też jest widok, na którym, jak sądzę, ci zależy. Josip 
przyniesie drinki, których sobie zażyczycie. 
     - Wciąż tu jest? Ostatnim razem nie rozumiał ani słowa w 
żadnym europejskim języku. Skąd on jest? Z Uzbekistanu? 
     Nie czekając na odpowiedź, poszła za Tiną na taras. Pod 
pewnym względem Hassan dobrze znał swoich "gości". Ponieważ 
zamierzał je później wypuścić na taras, kazał postawić na nim 
trzy stoliki daleko od siebie. Tina z butelką w dłoni, porwała 
kieliszek z tacy, którą przyniósł Josip i poszła dalej. 
     Wybrała ostatni stolik na lewo, usiadła i nalała sobie 
drinka. Nie zwracała najmniejszej uwagi na panoramę. 
     Karin, wręcz przeciwnie, natychmiast zeszła po schodkach 
poziom niżej. Spojrzała w stronę Austrii, osłaniając dłonią oczy 
przed jaskrawym słońcem, następnie spuściła wzrok. Stała na 
krawędzi bardzo starego kamieniołomu, którego ściana spadała sto 
metrów pionowo w dół. Nie odczuwała lęku wysokości, więc z 
ciekawością przyglądała się ogromnym głazom na jego dnie. 
     To prawdziwa pustynia, pomyślała. Jak przekonać Hassana, 
żeby mnie stąd wypuścił? Pal diabli te trzydzieści tysięcy 
funtów. 
     Znów zasłoniła oczy i spojrzała w niebo. Usłyszała 
charakterystyczny łopot wirnika helikoptera. Nie mogąc go 
zlokalizować, usiadła przy stoliku, jak najdalej od Tiny. 
     Hassan pomyślał, że równie dobrze może uwolnić Simone 
Carnot. Nie odezwała się ani słowem, kiedy ją wypuścił i zaprosił 
do przejścia na taras. Gdy zobaczyła, że pozostałe kobiety siedzą 
już na zewnątrz, wyjęła z torebki lusterko i poprawiła płomiennie 
rude włosy. Nie miała innego wyjścia, jak usiąść przy środkowym 
stoliku, dziękując w duchu, że ulokowano ją daleko od pozostałych 
dwóch. 
     Hassan wrócił do biura. Czuł, że niezwłocznie należy 
powiadomić Przywódcę o doniesieniach z gazety. Usiadł przy 
konsoli urządzenia łącznościowego i nałożył słuchawki. Rozmowa 
nie poprawiła mu nastroju. 
     - Przywódca jest na naradzie ze swoimi generałami. Zabronił, 
by ktokolwiek mu przeszkadzał. 
     - To ja, Hassan. Mam pilne wiadomości. Połącz mnie 
natychmiast z ojcem. 
     - Przywódca zabronił, żeby ktokolwiek mu przeszkadzał... 
     - Przyniosą mi twoją głowę na tacy! 
     Hassan przerwał połączenie. Rozpoznał po głosie człowieka, 
który nazywał siebie Sekretarzem. Przy każdej okazji nadskakiwał 
Przywódcy, licząc na większą władzę. W desperacji Hassan zaczął 
wywoływać centrum łączności w "Chateau d'Avignon". Nie było 
odpowiedzi. Linia musiała być zerwana. 
     Sfrustrowany do granic możliwości Hassan wrócił do biurka i 
uderzył pięściami o jego blat. 
     - Myślę, że Tweed jest w którymś z tych samochodów - 
powiedział Vitorelli, patrząc przez lornetkę polową - Znaleźliśmy 
się w odpowiednim miejscu i czasie. " Mario zajmował się 
urządzeniami sterującymi, podczas gdy jego szef na fotelu obok 
przeczesywał lornetką ponure tereny Burgenlandii. Gdy podlecieli 
bliżej, skierował lornetkę na taras domu na górze. Mario 
usłyszał, jak Vitorelli wstrzymuje oddech. 
     - Co jest, szefie? 
     - Widzę... 
     Vitorelli urwał, nie znajdując słów. Mario zerknął na niego 
i zobaczył, że siedzi nieruchomo jak posąg. 
     - Coś nie tak? - nie dawał za wygraną - Na tym tarasie 
wyraźnie widzę Tinę i dwie inne kobiety. Sądzę, że marny tam 
Przymierze Sióstr w komplecie. I nareszcie odnalazłem Tinę - 
dodał zimno. 
     Wciąż siedział nieruchomo. Mario pomyślał, że nigdy jeszcze 
nie widział, żeby Emilio - zawsze pełen życia i niespokojny - 
siedział tak długo w jednej pozycji. 
     - Wprowadzamy plan w życie - powiedział wreszcie Vitorelli 
tak cicho, że Mario musiał go poprosić o powtórzenie. Mario 
zmienił kurs i zauważył coś ciekawego na drodze pomiędzy trzema 
samochodami Tweeda a słowacką granicą. 
     - Coś dzieje się na tym polu z winnicami. Powiedziałbym, że 
to mężczyźni, leżący w rowach pomiędzy roślinami przy drodze. 
     Vitorelli ustawił ostrość na wskazany punkt i przyjrzał mu 
się uważnie. Potem obniżył lornetkę i znów wstrzymał powietrze. 
     - Leżą płasko na ziemi. Mają karabiny. Tweed zaprowadził 
mnie do celu, nie zdając sobie z tego sprawy. Przysługa za 
przysługę... 
     Wydał Mario nowe instrukcje i helikopter ponownie zmienił 
kurs. 
     Trzy samochody jechały obecnie w sporych odstępach. 
Prowadził Marler. 
     W samochodzie Tweeda Paula wpatrywała się w zbliżający się 
do nich helikopter. 
     - Powtarza się to, co przeżyłam podczas pierwszej wizyty, 
kiedy jechałam tędy z Valją - powiedziała. - Mówiłam wam już, że 
wtedy też leciał nad nami helikopter, tylko trzymał się nieco 
dalej na południe. 
     - To Vitorelli - odparł Tweed. - Spodziewałem się jego 
obecności. 
     - Ale co on robi? Spójrz na jego maszynę. 
     W pewnej odległości przed samochodem Marlera, helikopter 
zawisł nad polem. 
     Potem zaczął wykonywać bardzo dziwne manewry. Wznosił się na 
jakieś trzydzieści metrów, a potem znów opadał, wciąż nad tym 
samym polem. 
     Powtórzył ten. Manewr trzykrotnie. Potem wzniósł się dużo 
wyżej i odleciał w stronę Słowacji. 
     - Co to miało być, na Boga? - wykrzyknęła Paula. 
     Marler w lot zrozumiał, co chciał mu przekazać pilot 
helikoptera. 
     Zerkając na prawo, z całej siły nacisnął na pedał gazu i z 
maksymalną prędkością minął pole, które tamten mu wskazał. Kilka 
niewysokich krzaków winorośli zadrżało, choć nie było 
najmniejszego powiewu. Marler zwolnił i zameldował do telefonu 
komórkowego. 
     - Zasadzka nieprzyjaciela. Wracam. Laager! Laager! Laager! 
Ćwiczyli już ten manewr i posługiwali się nim podczas innych 
akcji. 
     Opierał się na taktyce z wojen burskich, podczas których 
Anglicy formowali swoje pojazdy w okrąg, tworząc w ten sposób 
małą, ale trudną do zdobycia fortecę. 
     - Słyszałeś, Pete - powiedział naglącym głosem Newman do 
telefonu komórkowego. 
     Marler szybko zawrócił i jechał w ich stronę z dużą 
prędkością. 
     Trzydzieści metrów przed nimi zahamował, stawiając wóz pod 
lekkim kątem. Newman podjechał do niego i zahamował dosłownie 
kilkadziesiąt centymetrów od wozu Marlera. Obracając się, 
sformował drugą ścianę laageru. Nield dołączył ostatni i ustawił 
samochód przy dwóch pozostałych. 
     Wszyscy wysiedli i ukucnęli w trójkącie, osłanianym z trzech 
stron przez samochody. W odległości mniej więcej dwudziestu 
metrów z pola zaczęli się podnosić mężczyźni z pistoletami 
maszynowymi w dłoniach. Marler wydał komendę. 
     - Użyjcie granatów dymnych! Teraz! 
     Gdy zaczął mówić, Paula wyciągnęła granat z torebki i podała 
ją Tweedowi. 
     Drugą wyjmowała dla siebie, kiedy Tweed podniósł się z ręką 
powyżej ramienia, jak w krykiecie, w którym zresztą kiedyś 
grywał. Jego granat wylądował dokładnie przed Big Benem i 
wybuchł. We wszystkie strony rozszedł się gryzący, duszący, czamy 
dym. Ben nic nie widział i nie mógł oddychać. Paula rzuciła swój 
granat. Inni też dołączyli się do ataku. Celowali w różne strony, 
obrzucając całą grupę zbliżających się napastników. 
     - Załatwimy ich kiedy wynurzą się z dymu! - krzyknął Newman. 
     Już wyszedł z laageru z kastetem na lewej dłoni i Smith & 
Wessonem w prawej. Za nim z zadziwiającą szybkością po polu 
pomknął Tweed, kierując się na drugi koniec czarnej chmury. Paula 
i Nield rozdzielili się, zaś Marler okrążył najdalszy kraniec 
dymnej zasłony. 
     Z dymu niedaleko Newmana wyłoniła się wysoka sylwetka. Był 
to Big Ben z pistoletem maszynowym pod pachą. Zobaczył Newmana i 
zdążył wychrypieć: 
     - Rudge! Są... tutaj... 
     Newman uderzył go w nasadę nosa kastetem. Ben osunął się na 
ziemię, z twarzą zalaną krwią Paula zobaczyła jak Newman pochyla 
się nad ciałem i po sprawdzeniu pulsu na szyi stwierdza, że Ben 
nie żyje. Paula podbiegła do Newmana z Browningiem w dłoni. 
Zobaczyła, jak spod chmury dymu wyczołguje się Rudge z chusteczką 
higieniczną przyciśniętą do nosa. Mrugając oczami, podniósł się 
za plecami Newmana i wycelował w niego pistolet maszynowy. Paula 
uderzyła lufą swojego pistoletu w potylicę Rudgea z taką siłą, że 
aż mu odskoczyła głowa. Mężczyzna zachwiał się i upadł na twarz. 
Paula sprawdziła jego puls - nie żył. 
     O kilka metrów od Tweeda z dymu wyłonił się kolejny bandyta. 
Z załzawionymi oczami bezmyślnie wymachiwał bronią, chwiejąc się 
na wszystkie strony. 
     Tweed kopnął go w krocze. Zbir zgiął się wpół, z trudem 
łapiąc oddech. 
     Tweed złożonymi dłońmi uderzył go w kark. Bandyta upadł. 
     Na drugim końcu chmury pojawiło się dwóch kolejnych 
bandytów, pozbawionych już dowództwa. Jeden wycelował swój 
pistolet maszynowy w Marlera. 
     Marler schylił się i użył kolby Armalite jak pałki, 
uderzając swojego przeciwnika w kolana. Drugi mężczyzna zatoczył 
się jak pijany. Marler uderzył go kolbą w głowę. Bandyta upadł na 
ziemię, zwijając się w kłębek i znieruchomiał. 
     Marler wykonał obrót i zobaczył, że pierwszy bandyta, leżący 
na ziemi celował w niego ze swojej broni. Marler skoczył na jego 
dłoń. Bandyta zawył z bólu, wypuszczając broń z ręki, a 
jednocześnie wdychając więcej dymu. Wywrócił oczami, ukazując 
białka, zamknął je i legł nieruchomo. Ostatni przeciwnik wyszedł 
z chustką zasłaniającą twarz i pistoletem w ręku. Spojrzał na 
lewo. Czyli w złą stronę. Gdyby spojrzał w prawo, dostrzegłby 
Nielda. Nield usztywnioną dłonią uderzył go mocno w szyję. 
Bandyta upadł z groteskowo wykręconą szyją. 
     Drużyna Tweeda wyszła z obłoku i czekała. Stopniowo dym się 
rozwiał, ustępując miejsca przezroczystej mgiełce. Nie ulegało 
wątpliwości, że poradzili sobie z całym gangiem. Tweed ruchem 
ręki kazał swoim ludziom wracać do samochodów. Odezwał się 
dopiero, gdy się przy nich znaleźli. Paula, która mu 
towarzyszyła, stanęła u jego boku. 
     - Ani wystrzału. Bardzo dobrze. 
     To była jedna z podstawowych maksym Tweeda, którą jego 
drużyna słyszała już nieraz. "Nie strzelajcie, jeśli nie 
musicie". 
     Tweed stał na drodze z Paulą Poczekał, aż Marler wycofa i 
ruszy przodem. 
     Paula wskazała dłonią w niebo i odezwała się przejętym 
głosem. 
     - O Boże. Spójrzcie na helikopter. Pali się. 
     Lecący w stronę Słowacji helikopter ciągnął za sobą smugę 
dymu z wirnika ogonowego. Zachybotał się i zniknął za górą, na 
której stał dziwny budynek, wyglądający jak dom dla lalek. Tweed 
pokręcił głową i wsiadł do samochodu. 
     - Nie rozbije się. Wciąż mamy jeszcze daleką drogę do celu. 
     Ruszajmy. -Kiwnął głową w stronę pola, które opuszczali. - 
Konieczny będzie kolejny anonimowy telefon na policję. 
     
     Rozdział 46 
     
     Co się dzieje, u licha? - piekliła się Tina. - Czy na tym 
polu się pali? Nie żeby mnie to obchodziło - to w końcu tylko 
kilka starych, zapleśniałych winnic. 
     Hassana to natomiast bardzo obchodziło. Stał na krawędzi 
niższego poziomu tarasu. Od paru minut patrzył w tamtym kierunku 
przez lornetkę. 
     Z niedowierzaniem patrzył jak rozwiewa się chmura dymu. 
Największy szok przeżył na widok Tweeda, stojącego z Paulą na 
poboczu. Odjął lornetkę od oczu, ledwo powstrzymując dłonie od 
drżenia. Teraz Tweed był już blisko jego bazy. 
     - Och, spójrzcie - zatrajkotała Tina. - Ten helikopter się 
pali. 
     Leci w naszą stronę. 
     - Ominie nas - powiedział Hassan zduszonym głosem. 
     - To może być ekscytujące, patrzeć jak rozbije się na polu. 
     - Zamknij się. 
     - Nikomu nie wolno się tak do mnie odzywać. 
     - Powiedziałem ci, żebyś się zamknęła. 
     - Wyjeżdżam stąd. 
     - Siadaj albo zepchnę cię do kamieniołomu. 
     Tina osłupiała. Nigdy nie słyszała, żeby Hassan mówił takim 
tonem. 
     Usiadła i obserwował helikopter, wciąż dość wysoko nad nimi. 
Wydobywało się z niego coraz więcej dymu i coraz mocniej nim 
huśtało. Wszyscy w milczeniu obserwowali, jak maszyna przelatuje 
nad domem, traci wysokość i znika za szczytem wzgórza, spadając 
na terytorium Słowacji. 
     - Chcę jeszcze jednego drinka - powiedziała Tina, czekając 
aż Hassan napełni jej kieliszek. 
     - Butelka stoi na stole - powiedział cicho Hassan. 
     Wrócił do domu i wezwał szefa ośmioosobowej grupy 
strażników, którzy czekali w ukryciu. Hassan zbudował ten dom z 
przeznaczeniem na swoją bazę. 
     Nakazał, żeby budynek wyglądał jak zwykły słowacki dom, żeby 
nie przyciągać niczyjej uwagi. 
     - Każ swoim ludziom czekać w pogotowiu - rozkazał. - Jeśli 
ktoś spróbuje się tutaj dostać, mają strzelać bez ostrzeżenia. 
Nie bierzcie jeńców. 
     Tweed miał rację mówiąc, że helikopter się nie rozbije. Gdy 
tylko zniknął wszystkim z oczu w domu za wzgórzem, Mario zgasił 
świecę dymną i wylądował w ukryciu. Kiedy ostatnim razem leciał 
nad tym obszarem, obserwując jak Valja wiezie tędy Paulę, 
Vitorelli zrobił zdjęcie lądowiska. 
     Założyli plecaki i wyszli z helikoptera. Vitorelli 
poprowadził ich na górę, zarośniętą ścieżką dochodzącą do 
wschodniej części domu. Właśnie tę drogę odkryła Karin Berg 
podczas szkolenia. 
     Upał był bardzo dokuczliwy, a ścieżkę zalewało słońce, lecz 
pokonali ją bardzo szybko. Po dojściu na szczyt Vitorelli ukrył 
się za głazem. Dzięki zdjęciom, które zrobił pod wszelkimi 
możliwymi kątami, poznał dokładnie konstrukcję bazy. 
     Ponieważ na szczycie wzgórze cofało się nieco, 
konstruktorzy, którzy budowali dom, podtrzymali front budynku na 
krótkich przysadzistych palach. Z tego powodu, pod wschodnią 
częścią budynku powstały szczeliny. Vitorelli przyjrzał się im 
dokładnie przez lornetkę. 
     - Podczołgamy się tam - powiedział do Maria. - Musimy się 
czołgać. 
     - Już mi to mówiłeś - burknął szeptem Mario. 
     - Powiem ci ponownie. Będziemy mieli tylko jedną szansę. Z 
powrotem też się będziemy czołgać. 
     - Znów się powtarzasz. 
     - Bo to ważne. 
     - Przecież wiem! 
     - Nie podnoś głosu. 
     Ostatnia uwaga, wskazywała na to, że Vitorelli był w dużym 
stresie. 
     Rozmawiali szeptem. Ciągnąc plecaki przy sobie - gdyby mieli 
je na plecach bardziej byłoby ich widać - pełznęli jak węże po 
wyschniętej ziemi. Tu i ówdzie natrafiali na głazy. Z Mario za 
plecami, Vitorelli czołgał się od jednego głazu do drugiego, 
uważając, żeby się nie śpieszyć na otwartej przestrzeni. 
     Słońce paliło ich żywym ogniem. Choć obaj przywykli do 
upałów we Włoszech, żaden z nich nigdy nie doświadczył takich 
temperatur. Ciała mieli zlane potem. Gdy byli w połowie drogi do 
domu, coś się zdarzyło. 
     Usłyszeli otwieranie ciężkich, stalowych drzwi. Vitorelli 
znieruchomiał za głazem. Miał nadzieję, że Mario zdążył się 
skryć, ale bał się sprawdzić. Był pewien, że to strażnicy wyszli 
na patrol. 
     Rzeczywiście, było to dwóch strażników z pistoletami 
maszynowymi. 
     Otworzyli drzwi i stanęli w nich, spoglądając na wyschniętą 
pustynię. 
     Oblała ich fala gorąca. Jeden ze strażników skrzywił twarz. 
Wbrew rozkazom Hassana, zamierzał sprawdzić front domu. Odezwał 
się do partnera: 
     - Za gorąco, żeby wychodzić. Nikogo tu nie ma. 
     Zza kamienia Vitorelli wyraźnie słyszał ich głosy, ale nie 
rozumiał ani słowa. 
     Strażnik odezwał się w dziwnym języku. Leżał absolutnie 
nieruchomo, mimo iż w lewej nodze złapał go skurcz. Ból był 
okropny, ale zmusił się do pozostania w całkowitym bezruchu. Po 
chwili usłyszał zamykanie drzwi i szczęk kilku zamków. Czekał na 
zgrzyt stóp po kamienistej nawierzchni, ale po chwili zdał sobie 
sprawę, że strażnicy wrócili do środka. Wyprostował lewą nogę i 
rozmasował łydkę. Skurcz ustąpił. 
     Mario obserwował całą scenkę w szparze pomiędzy dwoma 
głazami. Zaczął się czołgać, kiedy zobaczył, że Vitorelli rusza. 
Musieli poruszać się bardzo wolno. 
     Była to mozolna wędrówka, szczególnie, że słońce paliło jak 
płomień. 
     Vitorelli uważał, żeby nie przyśpieszyć, kiedy wyłonił się 
zza ostatniego głazu. 
     Musiał pokonać otwartą przestrzeń pomiędzy kamieniem a 
domem. Nie mógł uwierzyć, że im się udało, kiedy wślizgnął się w 
szczelinę pomiędzy palami, podtrzymującymi tę krawędź domu. Mario 
dołączył do niego szybciej niż się go spodziewał. 
     Przez chwilę leżeli nieruchomo, odzyskując siły. Pod domem 
było równie gorąco, ale im wydawało się, że jest chłodno, teraz 
kiedy schowali się przed słońcem. 
     - Rozmieścimy ładunki daleko jeden od drugiego - wyszeptał 
Vitorelli, ręką pokazując dwa punkty. 
     Wszystkie ładunki, zarówno burzące, jak i termitowe łączył 
cienki kabel. 
     Pierwszym zadaniem Vitorellego było podłączenie jednego ze 
swoich ładunków z ładunkiem wybuchowym Maria. To nie było łatwe, 
więc najpierw chusteczką wytarł spocone dłonie. Pod domem było 
ciemno, ale stopniowo ich oczy przywykły do półmroku. 
     Vitorelli częściowo pracował na wyczucie. Połączenie 
wszystkich ładunków zajęło więcej czasu, niż przewidywał, ale w 
końcu mu się to udało. 
     Odetchnął, po raz pierwszy ukazując jakiekolwiek emocje. 
Potem zamarł. Nad ich głowami rozległy się czyjeś kroki. Wewnątrz 
domu chodzili ludzie, pewnie strażnicy Hassana.. 
     - Musimy być bardzo cicho. Jeśli my słyszymy ich kroki, oni 
mogą usłyszeć, jak poruszamy te kamienie pod stopami. 
     Obydwaj mężczyźni, uważając na kabel, poumieszczali ładunki 
w różnych częściach domu. Ponieważ Vitorelli był szczuplejszy, on 
przenosił ładunki do najdalszych części domu. Spadek, który 
zmusił projektantów do zbudowania wschodniej części na palach, 
kończył się tuż przy drzwiach frontowych. Tam było mniej pola do 
manewru, bo tuż nad plecami zaczynała się podłoga domu. 
     Kiedy położył ostatni ładunek, zdał sobie sprawę, że nie ma 
jak wrócić. 
     Podłoga naciskała mu na łopatki. Zamachał ręką w nadziei, że 
Mario zorientuje się, że się zaklinował. 
     Zanim się spostrzegł, poczuł jak silne dłonie Mario 
zaciskają się na jego kostkach i delikatnie ciągną go do siebie. 
Vitorelli spodziewał się, że nie obędzie się bez otarć na 
łopatkach, ale Mario pracował wolno i uważnie. 
     Została do wykonania jedna, najważniejsza rzecz: podłączenie 
nadajnika połączonego z detonatorami. Z kwadratowym pudełkiem w 
dłoni wyjrzał na zewnątrz, upewnił się, że nikogo nie ma i 
umieścił go we wschodnim rogu z wysuniętą antenką. 
     Teraz musieli wrócić tą samą drogą, którą się tu dostali. 
Gdy Vitorelli, który poszedł przodem, wyjrzał na zewnątrz, fala 
gorąca uderzyła go z jeszcze większą siłą, gdyż zdążyli się już 
przyzwyczaić do chłodu pod domem. Zaciskając zęby, ruszył do 
pierwszego głazu. 
     Wydawało się. Im, że droga powrotna trwała dwa razy dłużej. 
Vitorelli ze wszystkich sił starał się nie śpieszyć. Ziemia była 
tak gorąca, że ledwie mogli jej dotykać. Powoli kończył im się 
zapas sił. Vitorelli, z Mariem wciąż za plecami zmusił się do 
dalszej wędrówki. Mokre ubranie oblepił piach, do tego pękała mu 
głowa. 
     Niespodzianie znalazł się na krawędzi zarośniętej ścieżki. 
Stoczył się na nią i leżał nieruchomo przez kilka minut, 
odzyskując siły i czekając na Maria. Przez chwilę nie odzywali 
się do siebie. Nagle Vitorelli roześmiał się i powiedział: 
     - Wracamy do helikoptera. 
     Bez pośpiechu poszli ścieżką na sam dół, do miejsca, gdzie 
zostawili helikopter. 
     Vitorelli otworzył drzwi do kabiny pilota, wdrapał się do 
środka i usiadł na fotelu drugiego pilota. Spod siedzenia wyjął 
czarne pudełko zdalnego detonatora i wyciągnął z niego antenę. 
     - Wznieś się wysoko - polecił Mariowi, który siedział już 
przy przyrządach. 
     Wirnik nośny drgnął, zaczął kręcić się coraz szybciej i 
szybciej. 
     Sikorsky zaczął się wznosić do góry. 
     
     Rozdział 47 
     
     Trzy samochody nieprzerwanie jechały drogą, coraz bardziej 
zbliżając się do granicy ze Słowacją W środkowym samochodzie za 
kierownicą siedziała teraz Paula, a przy niej Tweed. Na tylnym 
siedzeniu podróżował Newman ze Smith & Wessonem w dłoni i raz po 
raz zerkał na pola po obu stronach, wyglądając kolejnego ataku. 
     - Nie spodziewam się, żeby się jeszcze coś zdarzyło, Bob - 
powiedział Tweed, czytając w myślach Newmana. - Hassan wyczerpał 
swój potencjał. 
     - Bądź gotowy na wszystko. Oto motto skauta - odciął się 
Newman. - Nie należy niczego brać za pewnik w kwestiach 
bezpieczeństwa. 
     - Masz rację - zgodził się z nim Tweed. 
     Paula, patrząc na samochód Marlera w oddali, mrużyła oczy. 
Opuściła osłonę przeciwsłoneczną, żeby uchronić oczy przed 
oślepiającym blaskiem. 
     - Myślę, że jest jeszcze bardziej upalnie niż podczas mojej 
ostatniej wizyty - powiedziała. - A ta równina jest 
niewiarygodnie rozległa. 
     - To jedno z terytoriów Dżyngis Chana i jego hord na tych 
małych, kudłatych konikach, na których przyjechali do Europy - 
zauważył Tweed. - Jeden z jego wodzów dotarł aż do Legnicy w 
Polsce. Na szczęście dowiedział się po bitwie, że Dżyngis Chan 
umarł i wrócił czym prędzej, by walczyć o schedę po wodzu. 
     To, co się wtedy zdarzyło, może się powtórzyć - i Azjaci nie 
zatrzymają się w Polsce. 
     - Przez ciebie po plecach chodzą mi ciarki - powiedziała 
Paula. - Zastanawiam się, co teraz robi Hassan? 
     Gdy to mówiła, Hassan był w swoim biurze, za wszelką, cenę 
usiłując przekazać nowiny Przywódcy. Ponownie przeszkodził mu w 
tym Sekretarz. 
     - Przywódcy nie wolno przeszkadzać. Jest na naradzie ze 
swoimi generałami. 
     Hassan zaklął i rozłączył się. Zwiadowczy samolot, 
patrolujący przestrzeń powietrzną nad Oceanem Indyjskim, 
dostrzegł potężną, amerykańską grupę lotniskowcową, która z 
maksymalną prędkością płynęła na północ. Widział jak wynurzył się 
brytyjski podwodny okręt o napędzie nuklearnym i wystrzelił 
pocisk bez głowicy bojowej w kierunku południowym. Zameldowali o 
tych przerażających postępach własną bazę. Dlatego właśnie 
Przywódca prowadził nerwowe konsultacje ze swoimi generałami. 
     Wściekły i sfrustrowany Hassan wypadł z biura. Aby się 
uspokoić, wolno poszedł korytarzem na taras. Trzy członkinie 
Przymierza Sióstr wciąż siedziały przy oddzielnych stolikach, nie 
odzywając się do siebie. 
     - W naszą stronę jadą trzy samochody - powiedziała Tina. 
     Hassan złapał drinka, którego przed chwilą sobie nalała i 
wychylił do dna. 
     Potem porwał lornetkę z jej stołu. - Jeśli chcesz wiedzieć - 
zaprotestowała - to był mój drink i właśnie zamierzałam 
skorzystać z lornetki. Hassan nie zwracał na nią uwagi. 
Przycisnął lornetkę do oczu i zaczął obserwować kolejno trzy 
samochody. Były już na tyle blisko, że dało się dostrzec 
pasażerów. Rzucił lornetkę na stół Tiny. Przez chwilę nie 
potrafił wydusić z siebie słowa. 
     - W środkowym samochodzie jedzie Tweed. Chce zaatakować dom. 
Muszę go załatwić. 
     - Mogę się przyglądać? - spytała Tina. 
     - Nie zachowuj się jak potwór, moja droga - odezwała się po 
raz pierwszy Karin. 
     - Mówiłam do Hassana, nie do ciebie - odcięła się Tina. 
     - To nasza wina - powiedziała cichym głosem Simone. 
     - Mów za siebie - odparła ostro Tina. 
     - Mówię za nas wszystkich - powiedziała Simone, tym samym, 
spokojnym głosem. 
     - Lepiej byś zrobiła trzymając gębę na kłódkę - rzuciła 
Tina. 
     Wstała i zeszła na niższy poziom, żeby się oddalić od 
pozostałych kobiet. 
     Hassan poszedł za nią, następnie ją wyprzedził i stanął 
blisko krawędzi z lornetką przy oczach. Nie mógł zrozumieć, jakim 
cudem Tweed wciąż żyje. 
     Co się stało z Chorwatami w Wisebach? A z Big Benem i jego 
zabójcami? 
     Z tarasu dostrzegł chmurę dymu, ale znajdowała się tak 
daleko, że nie można się było domyślić, co się dzieje. Gdy tak 
stał z lornetką, nagle poczuł ruch pod stopami. Odskoczył na 
czas, gdy spod nóg oderwał się kawałek urwiska. Wystraszył się i 
wrócił na taras, gdzie pobiegła też Tina, widząc co się dzieje. 
     - Co to za hałas? - spytała. Odwróciła się na wschód i 
zachichotała. -Spójrzcie, ten helikopter się nie rozbił. Wraca. 
     - To pewnie turyści - powiedział Hassan znudzonym tonem. - 
Od czasu do czasu pojawia się tu kilku. Agencja turystyczna z 
Wiednia kasuje od nich fortunę za taką wycieczkę. 
     - Kiedy mi oddasz lornetkę? - spytała rozgniewana Tina. 
     Wcisnął jej lornetkę. Był zły, nie wiedział co robić, nie 
umiał podjąć żadnej decyzji. Dopilnuje, żeby Sekretarzowi 
przytrafił się nieszczęśliwy wypadek, gdy tylko wróci do domu. 
Przybycie Tweeda, choć znajdował się jeszcze w sporej odległości, 
było złym omenem. Martwiła go też skała, która oderwała się od 
urwiska. 
     Gdy budował swoją bazę, sprowadził budowniczych ze swojego 
kraju. 
     Pracowali o wiele szybciej niż Europejczycy. Jednak 
sprowadził też geodetów, którzy mieli sprawdzić teren i właśnie 
nabrał podejrzeń, że nie do końca znali się na swojej robocie. 
     Tina wciąż stała na krawędzi tarasu, blisko niższego 
poziomu. Coś się działo z trzema oddalonymi od siebie 
samochodami. Przyglądała się im, zaciekawiona, żałując, że nie 
zabrała lornetki ze stołu. Spojrzała przez ramię i zobaczyła 
Hassana, stojącego blisko niej. Nie miała zamiaru prosić go o 
lornetkę. Nie chciała nawet być blisko niego. 
     Tweed, podróżujący w środkowym samochodzie wpatrywał się w 
niebo. Miał właśnie poprosić o podanie telefonu komórkowego, gdy 
Paula odezwała się pełnym niedowierzania głosem. 
     - Ten helikopter znów się pojawił. Więc wszystko musiało być 
z nim w porządku. 
     - Podaj mi, proszę, telefon komórkowy - powiedział Tweed. 
     Najpierw zadzwonił do Marlera. - Czekamy tutaj. Wracaj jak 
najszybciej. - Potem do Nielda. 
     - Podjedź jak najbliżej. Natychmiast! - Wreszcie wydał 
polecenie Pauli. - Za trzymaj tutaj samochód. 
     Gdy tylko zahamowała, wysiadł z samochodu. Stał na drodze z 
lornetką zawieszoną na szyi i czekał, aż Marler wróci i wyjdzie z 
samochodu. 
     Po chwili dołączył do nich Nield. Paula przybiegła z 
samochodu i stanęła obok. 
     - Coś nie tak? - spytała. 
     - Za chwilę wydarzy się coś okropnego. 
     - Jak to? 
     Nic nie mówiąc, skierował soczewki na szczyt góry. Newman, 
który też miał lornetkę, poszedł za jego przykładem. 
     - Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się dzieje? - 
zdenerwowała się Paula. 
     - Zaraz zobaczysz - odpowiedział jej Tweed beznamiętnym 
głosem. 
     Spojrzała na dom. Potem przeniosła wzrok na helikopter, 
który zaczął się oddalać. Na pokładzie Vitorelli wpatrywał się w 
dom. Nie patrząc na czarne pudełko nacisnął guzik, który 
przekazał sygnał radiowy. Skutek był natychmiastowy. Wszystkie 
ładunki termitowe i burzące wybuchły jednocześnie. 
     Po równinie przetoczył się ogłuszający grzmot. Cały budynek, 
niczym scena teatralna, przechylił się w stronę tarasu. 
Nieutwardzony grunt został naruszony przez eksplozję i zaczął się 
osuwać. Ogromny głaz przesunął taras aż na krawędź kamieniołomu. 
Przez lornetkę Tweed dostrzegł trzy członkinie Przymierza i 
Hassana walczących z przechylającym się w błyskawicznym tempie 
tarasem. 
     Wybiegło na niego kilku mężczyzn z bronią Strażnicy, 
domyślił się Tweed. W następnej chwili członkinie Przymierza 
Sióstr i Hassan zniknęli w płomieniach i osuwającej się ziemi. 
     Część góry, szeroka na sto metrów, podtrzymująca dom i 
taras, osunęła się do przodu jak ruchoma platforma. Runęła sto 
metrów w dół i uderzyła z hukiem o dno kamieniołomu. Pod niebo 
wzbił się tuman pyłu, odłamki skał wystrzeliły w różnych 
kierunkach. Po raz trzeci Paula poprosiła, żeby Tweed oddał jej 
lornetkę. 
     - Nie! 
     Wydawało mu się, że zobaczył jak jedna z kobiet w płonącym 
ubraniu, wymachując rękami, spadła niczym manekin wraz z resztą 
budynku w dół. 
     Nie chciał, żeby Paula patrzyła na coś tak okropnego. 
Newman, podobnie jak Tweed, przyciskał lornetkę do oczu. 
     Wszyscy stali nieruchomo, obserwując dom. Minęło sporo 
czasu, zanim opadła chmura pyłu. Na dnie kamieniołomu uformowała 
się olbrzymia sterta kamieni i gruzu. Tweed był pewien, że 
pogrzebała wszystkie zwłoki. Zmienił się kształt kamieniołomu: Na 
gładkiej do tej pory ścianie pojawiła się wielka wyrwa. Po domu 
nie zostało ani śladu, zniknął też taras. Zupełnie jakby na 
szczycie góry nigdy nie stał osobliwy budynek. 
     - Nie do wiary - powiedziała Paula. - Wszystko zniknęło. 
     - Musimy ruszać - powiedział do wszystkich Tweed. Zerknął na 
południe i zobaczył, że helikopter oddalił się już o kilka 
kilometrów. - Wracajcie do samochodów. 
     - Dokąd jedziemy? - spytała Paula. 
     - Zanim wyjechaliśmy z "Sachera", zadzwoniła do mnie Monika. 
     Lecimy do Londynu, a stamtąd jedziemy prosto do Dorset. 
     - Dorset? 
     - Niedaleko Shrimpton mieszka dwóch panów, którym chciałbym 
zadać kilka pytań. 
     
     Rozdział 48 
     
     Było już późne popołudnie, kiedy Newman wiózł Tweeda i Paulę 
do Dorset. Gdy wrócili ze Słowacji, ominęli Wiedeń i pojechali 
prosto na lotnisko Schwechat. Tam złapali samolot do Zurychu, a 
następnie wsiedli do samolotu lecącego na Heathrow. 
     Tweed porozmawiał chwilę z dyrektorem SIS Howardem i 
wyruszyli do Dorset. Po zniszczeniu wieżyczki z centrum łączności 
w "Chateau d'Avignon", Butler pojawił się w budynku przy Park 
Crescent, zgodnie z instrukcjami Tweeda. Marler i Newman, którzy 
przylecieli z Tweedem, pojechali do domu, żeby się przespać. 
     - Skąd wiesz, że Willie i Amos wrócili do Dorset? - spytała 
Paula. 
     - Ponieważ z Park Crescent zadzwoniłem do nadinspektora 
Buchanana. Pamiętasz, że kazałem Royowi jechać z jego pomocnikiem 
sierżantem Wardenem do tej dziwnej wsi niedaleko Shrimpton. 
     - Pamiętam. To było chyba wieki temu. Znaleźli coś? 
     - Tak. Ściągnęli wozy patrolowe z całego hrabstwa. Buchanan 
odkrył, że te ciche domy we wsi był wykorzystywane jako kryjówki 
dla sabotażystów - zbirów z Londynu i północnej części kraju. 
Czekali na przerzut do pewnego miasta w Midlands, gdzie mieli 
odebrać specjalne pojemniki z koloniami zabójczych bakterii, 
które mieli następnie rozprowadzić do wszystkich ujęć wody w 
Wielkiej Brytanii. 
     - Bakterie! - wykrzyknęła Paula. - To straszne. 
     - Roy Buchanan otoczył ich w Shrimpton i zabrał stamtąd na 
przesłuchania. 
     Niektórzy się złamali i wyjawili, że dowodził nimi człowiek 
o nazwisku Conway. 
     - Kim jest Conway? 
     - Jedziemy do Dorset, żeby się tego dowiedzieć. Zarówno 
Willie jak i Amos są już z powrotem w domu. Roy to ustalił. 
     - Czy Conway jest aż tak ważny? 
     - Myślę - powiedział Tweed - że jest mózgiem całej wielkiej 
operacji, którą planowano na Bliskim Wschodzie. 
     - Nie potrafię sobie wyobrazić Amosa albo Williego w roli 
Conwaya - powiedziała Paula. 
     - Być może jest ktoś trzeci - powiedział Tweed. - Nie chcę 
się jednak nad tym dłużej zastanawiać. 
     Było bardzo ciepło, jak na Wielką Brytanię, ale ta pogoda 
nie równała się z upałem, jaki musieli znosić na równinie w 
drodze na Słowację. 
     - Jesteście oboje uzbrojeni? - spytał nieoczekiwanie Tweed. 
     - Mam Smith & Wessona - zapewnił go Newman. 
     - A ja wzięłam z Park Crescent Browninga - powiedziała 
Paula. 
     - To dobrze. 
     Paula, siedząca z tyłu obok Tweeda, była równie zdziwiona 
jak Newman. 
     Tweed bardzo rzadko zadawał takie pytania, kiedy, ich 
zdaniem, wybierali się z pokojową wizytą - Może się zrobić 
niebezpiecznie - ostrzegł Tweed. 
     - Cóż, za granicą nieraz znajdowaliśmy się w niebezpiecznych 
sytuacjach -podkreśliła Paula. 
     - A zatem - powiedział Tweed - łatwo na własnym terenie 
stracić czujność. 
     - Cieszę się, że wreszcie jestem na własnym terenie. Dorset 
to piękne hrabstwo. Co za ulga znaleźć się wreszcie wśród 
falistych wzgórz, ozdobionych gdzieniegdzie kępami drzew. Już 
czuję się mniej spięta. 
     Tweed chrząknął i spojrzał na nią znacząco. Był wczesny 
wieczór, gdy dotarli na przedmieścia Dorchester. Newman skręcił 
na północ na drogę do Yeovil. Po chwili zaczął wypatrywać skrętu 
w lewo. Minął drogę do Evershot i drogowskaz z napisem Shrimpton. 
     W wozie, jadącym po trzypasmowej drodze, panowała nerwowa 
cisza. W pobliżu nie było innych samochodów i Paula miała 
wrażenie, jakby wkraczali do tajemniczego świata. W oddali widać 
już było pierwsze domy przy High Lane, głównej ulicy, którą Tweed 
i Newman przeszli podczas ich pierwszej wizyty przed podróżą na 
kontynent. Tweed pochylił się do przodu. 
     - Bob, możesz się zatrzymać w polu, tak jak poprzednio? 
Chciałbym ponownie przejść się tą ulicą Możemy zajść do tego 
pubu, "Pod Psem i Gwizdkiem". 
     Newman zatrzymał Mercedesa i wszyscy wysiedli. Brukowana 
ulica była tak wąska, że nie padało już na nią słońce. Nadchodził 
zmierzch. Paulę, idąca obok Tweeda, uderzyła panująca wokół 
ciężka atmosfera. Zerknął na nią, jakby czytał w jej myślach. 
     - Tak tu cicho, jak w Wisebach, zanim zaatakowali nas 
Chorwaci. 
     - Nikogo tu nie ma. Niesamowite. I spójrz na te domki. 
Wyglądają na nie zamieszkane. 
     - Teraz są puste. Buchanan zgarnął z nich sabotażystów. 
Wszystko wygląda tak samo, jak podczas naszej ostatniej wizyty. 
Pamiętasz, Bob? 
     - Jasne, że pamiętam. I pomyśleć, że roiło się tu od 
bandytów. Musieli siedzieć bardzo cicho. 
     - Spójrzcie na te postrzępione zasłonki - powiedziała cicho 
Paula. 
     W takim miejscu człowiek instynktownie zniżał głos do 
szeptu. - Powiedziałabym, że od lat nikt tu nie mieszka. 
     - Chodziło o stworzenie takiego właśnie wrażenia - 
powiedział Tweed. 
     - Pan Conway pomyślał o wszystkim. A oto pub. 
     Weszli do środka, gdzie, jak poprzednio, przy stolikach 
siedzieli i rozmawiali półgłosem farmerzy. Za barem stał ten sam 
barman. 
     - Witam ponownie - powiedział sympatycznym głosem. - Nigdy 
nie zapominam twarzy. yyy 
     spojrzy na piazza. 
     - Poproszę piwo - powiedział Tweed. - A wy dwoje? 
     Paula zamówiła sok pomarańczowy, a Newman zdecydował się na 
szkocką Tweed został przy barze, żeby zapłacić, gawędząc z 
barmanem i popijając piwo. 
     - Podobno wrócili moi przyjaciele. Na przykład Wellesley 
Carrington. 
     - Kapitan. Tak, znów jest w Gołębniku. Dziwne, że jeszcze 
się tu nie pojawił. 
     Zazwyczaj wpada od razu, kiedy wróci z zagranicy. 
     - Pamiętam, że nazwał go pan kobieciarzem - przypomniał mu 
Newman. -Pewnie zabawia jedną ze swoich przyjaciółek. 
     - Chyba nie - powiedział barman, polerując szklanki. - Po 
pracy przyszedł tu listonosz. Zaniósł mu jakiś list polecony, 
bardzo gruby. 
     Powiedział, ze kapitan był sam. I podobno w fatalnym 
humorze. 
     - A mój znajomy, Amos Lodge? - spytał Tweed. 
     - On też wrócił. Po kapitanie. Chyba też z zagranicy. 
Opalony na brąz. Nie pojawił się tu od czasu jak wrócił do 
Minotaura. 
     - Uderzyło mnie, że powinno się zamienić nazwy - powiedział 
mimochodem Tweed. - Minotaur to lepsza nazwa dla Gołębnika z 
wszystkimi tymi posągami i jeziorami, które Carrington ma w 
ogrodzie. 
     - Dziwne, że pan o tym wspomniał. - Barman przechylił się 
przez bar i zniżył głos. - Pamięta pan Jeda, był tu podczas 
pańskiej ostatniej wizyty. 
     Swego czasu zajmował się ogrodem Amosa. Próbował dostać 
pracę u kapitana, chciał strzyc trawę w tym dziwacznym ogrodzie. 
Kapitan nie chciał go przyjąć, bo woli sam dbać o to miejsce. 
Lubi prywatność. 
     - Cóż, chyba musimy się zbierać - powiedział Tweed, patrząc 
na zegarek. 
     - Przepraszam, że zostawiam piwo, ale już jedno wypiłem w 
innym pubie, a prowadzę. 
     - Mądra decyzja. Nie widzieliśmy tu policji od lat. Aż tu 
nagle, w środku nocy najechali na te domki. Nie mam pojęcia 
czemu. 
     - Ach, jeszcze jedno - dodał Tweed. - Ostatnim razem 
powiedział pan, że wioska należy do człowieka o nazwisku Shafto. 
Słyszał pan kiedyś nazwisko Conway? 
     - Nie. Szerokiej drogi. 
     Tweed wyszedł razem z Paulą i pośpieszyli High Lane. Paula 
wpatrzona w bruk myślała, że ulica nigdy się nie skończy. 
Słyszeli jedynie dźwięk własnych kroków. 
     - Przyśpieszasz - zauważył Newman. 
     - Nie podoba mi się to miejsce - powiedziała Paula. 
     - Duchy przeszłości? - zasugerował Tweed. 
     - Wolałabym nie słyszeć więcej takich uwag - odcięła się. - 
Czuję, ze dawno temu zaszło tu coś strasznego. 
     - Shafto, Conway - zastanawiał się na głos Newman. - Po co 
mu tyle nazwisk? 
     - Bo pan Conway jest przebiegłym i skrytym człowiekiem - 
powiedział Tweed. 
     - Chcesz prowadzić, Paulo? 
     - Wolałabym, żeby Bob usiadł znów za kierownicą. 
     - Najpierw odwiedzimy Williego. Póki tu jest - powiedział 
Tweed, siadając z tyłu obok Pauli. 
     Newman minął wieś i pub z umiarkowaną szybkością. Pamiętał 
drogę do Gołębnika i niebawem dotarli do rezydencji, zostawiając 
wioskę z tyłu. I tym razem pozłacane wrota stały otworem, a kręty 
wjazd za nimi prowadził do gregoriańskiego domu. 
     Cały front domu tonął w świetle reflektorów. Tweed nie 
pamiętał ich z ostatniej wizyty u Williego, więc musiały być 
nowe. Zastanawiał się, czemu je zamontował. Na asfaltowym 
parkingu blisko wejścia znów stało nowiutkie czerwone Porsche. W 
domu paliły się światła. 
     - Zatoczyliśmy pełne koło - zauważył Newman, parkując obok 
Porsche. -Tu się wszystko zaczęło. 
     - Nie, nie tutaj - zaprzeczyła Paula. - Wszystko zaczęło 
się, kiedy byłam w Wiedniu na dziedzińcu przy Annagasse, 
obserwując jak kobieta w arabskim czarnym stroju wchodzi do 
mieszkania Norberta Engela. 
     
     Rozdział 49 
     
     Historia lubi się powtarzać, pomyślał Tweed. Zadzwonił do 
drzwi i po I chwili ukazał się w nich Willie, ubrany w granatowe 
dresy. 
     Uśmiechnął się ciepło i zaprosił ich do środka. 
     - Witajcie w moich skromnych progach. 
     - Chyba nie muszę nikogo przedstawiać - powiedział Tweed. 
     - Oczywiście, że nie. Mam jeszcze jednego gościa, ale cieszę 
się z waszej wizyty. 
     Więc jest u niego przyjaciółka, pomyślał Newman. Mylił się. 
Willie zamknął drzwi do wyłożonego boazerią korytarza i 
poprowadził Paulę przez otwarte drzwi do przestronnego salonu. 
Gdy weszła, z kanapy podniósł się Amos Lodge i zaczął poprawiać 
poduszkę, leżącą w jednym rogu. 
     - Z Zurychu jest kawał drogi - powiedział Amos. - Pewnie, 
tak jak ja, cieszycie się z powrotu do Anglii. 
     - Kiedy przyleciałeś? - spytał Tweed, siadając na rzeźbionym 
krześle. 
     - Wczoraj. - Amos zwrócił się do Pauli: - Proszę usiąść obok 
mnie. 
     Naprawdę piękna z pani kobieta. 
     - Dziękuję. 
     Paula doszła do wniosku, że wygodniej będzie usiąść w drugim 
rogu kanapy. 
     Podobnie jak Amos, wygodnie oparła się na poduszce. Newman 
usiadł na drugim rzeźbionym krześle blisko Tweeda. Ze swojego 
miejsca widział tyły rozległego ogrodu przez drzwi balkonowe, aż 
po osobliwy kamienny łuk pokryty tajemniczymi znakami. Wieczór 
był ciepły, a przez otwarte drzwi wpadało do wnętrza orzeźwiające 
powietrze. 
     - Drinki dla wszystkich - zarządził energicznie Willie. - 
Paulo? 
     - Dobrze by mi zrobił kieliszek wytrawnego wina. I Tweed 
poprosił o sok pomarańczowy, a Newman, który spodziewał się, że 
znów usiądzie za kierownicą, również zdecydował się na sok 
pomarańczowy. 
     Paula przyjrzała się sąsiadowi z kanapy i zawyrokowała, że 
jeszcze nigdy nie wyglądał tak nobliwie. Muskularne ciało trzymał 
prosto, a oczy ukryte za kwadratowymi okularami błyszczały 
intensywnie. 
     - Cóż, ocalałeś - powiedział Willie jowialnie, stawiając 
drinka Tweeda na stoliku do kawy. 
     - Tak, mimo wysiłków pewnej osoby - odparł Tweed. 
     Zapadła niezręczna cisza, gdy Willie przygotowywał resztę 
drinków, a potem usiadł w szerokim fotelu i skrzyżował nogi w 
kostkach. Podniósł do góry szklankę. 
     - Wypijmy za przetrwanie. 
     - Dobrych, a nie złych - dodał Tweed. 
     
     I,,,. 
     
     
     - To dziwna uwaga, stary przyjacielu. Nie bardzo rozumiem. 
     - Ktoś inny na pewno rozumie - powiedział Tweed, wpatrując 
się w Amosa. 
     - Skończył się międzynarodowy kryzys - poinformował go 
Tweed. - Media chyba się jeszcze w tym nie połapały, ale 
słyszałem na Park Crescent, że Przywódca został odsunięty od 
władzy. Jego generałowie tak się przejęli pojawieniem się Piątej 
Floty na Oceanie Indyjskim, że zorganizowali zamach stanu. 
     - Tego nie wziąłem pod uwagę w moich strategicznych 
analizach. Ale to właśnie nieprzewidziane czynniki odwracają bieg 
wydarzeń. Rozumiem, czemu Amerykanie zareagowali tak szybko. 
Ciekawe, kto przekonał Brytyjczyków, żeby wysłali okręt podwodny? 
     - Ja. 
     Ktoś zadzwonił do drzwi i Willie przeprosił ich na moment. 
Gdy wrócił przyprowadził ze sobą Christophera Kanea. Na twarzy 
Pauli pojawił się wyraz zdumienia. Christopher zauważył to, 
podszedł do niej, nachylił się i pocałował ją w rękę. Wyprostował 
się, rozejrzał po pokoju i usiadł na fotelu w takiej samej 
pozycji jak Willie. Wyciągnął nogi i skrzyżował je w kostkach. 
     Willie nalał Christopherowi kieliszek czerwonego wina, 
znając preferencje nowego gościa. Usiadł wyprostowany na 
rzeźbionym krześle i wpatrywał się w Tweeda, sączącego swój sok. 
     - Kiedy byłem w "Chateau des Avenieres" we Francji spędziłem 
mnóstwo czasu przy telefonie - zaczął Tweed. - Najpierw 
zadzwoniłem do Christophera i poprosiłem go, żeby przyleciał 
pierwszym samolotem do Londynu. 
     Potem zadzwoniłem do premiera i podałem nowiny o 
najświeższych wydarzeniach. Musiałem go postraszyć, że 
skontaktuję się z C.N.N i prasą, i powiem im, że on wie. Trzeba 
mu oddać sprawiedliwość, ponieważ zgodził się najpierw zadzwonić 
do prezydenta USA, następnie do prezydenta Francji i kanclerza 
Niemiec. Na szczęście okazało się, że Piąta Flota USA znajduje 
się na odpowiedniej pozycji, żeby natychmiast wziąć kurs na Ocean 
Indyjski. Premier wysłał okręt podwodny o napędzie atomowym jako 
wsparcie. Wystrzelił próbny pocisk na tym akwenie. 
     Ponadto zaczęły chodzić słuchy o pewnej zbrodniczej akcji, 
mającej na celu zatrucie ujęć wody w Europie. 
     - Zatrucie? - spytał wyraźnie zainteresowany Willie. 
     - Bakteriami. 
     - Co, na litość boską, mają z tym wspólnego jakieś bakterie? 
- spytał Amos. 
     - Przeciwnik zamierzał umieścić je w wodzie pitnej. U nas, 
we Francji i w Niemczech. Agenci, którzy mieli zatruć nasze 
ujęcia wody bakteriami, stacjonowali w Shrimpton. Pieczę nad tym 
przedsięwzięciem sprawował człowiek o nazwisku Conway. 
     - Conway? - zdziwił się Willie. - Nigdy o nim nie słyszałem. 
     - Ani barman w "Pod Psem i Gwizdkiem". To bardzo dziwne. 
     Barmani zazwyczaj wiedzą o wszystkim, co dzieje się w 
okolicy. A on nie zna żadnego Conwaya. 
     - Nic dziwnego - powiedział Willie - inaczej ja też bym o 
nim słyszał. 
     - Czyżby? - spytał Tweed z uśmiechem. 
     - Oczywiście. Często wpadam do tego pubu na drinka. 
     - Ale nie zabierasz tam żadnej ze swoich pięknych 
przyjaciółek? 
     - Jasne, że nie. Takich rzeczy się nie robi, stary. 
     - Utrzymywałeś znajomości z Tiną Langley, Karin Berg i 
Simone Carnot? 
     - Przez pewien czas. 
     - A z kim spotykały się te trzy kobiety, kiedy opuszczały 
twój dom? 
     - Z Amosem. On też lubi damskie towarzystwo. 
     - Nonsens - warknął Amos. - Nigdy nie słyszałem o żadnej z 
nich. 
     - Oczywiście, że słyszałeś - zaprotestował gniewnie Willie. 
- Każdą z nich zapraszałeś potem na drinka do Minotaura. Co z 
tobą? 
     - Kilka minut temu popełniłeś błąd, Amos - wtrącił Tweed. - 
Wspomniałem o siłach morskich na Oceanie Indyjskim. Amerykański 
udział był ogólnie znany, ale ty spytałeś: "kto przekonał 
Brytyjczyków, żeby wysłali okręt podwodny?" Skąd mogłeś o tym 
wiedzieć? Nawiasem mówiąc, Hassan został zatrzymany i teraz 
próbuje ratować skórę, mówiąc wszystko, co wie. Powiedział, że 
siedzi pan w tym po uszy, panie Conway. 
     Prawa ręka Amosa zniknęła pod poduszką. Był tak szybki, że 
nikt nie zauważył, jak wyciągnął stamtąd Mauzera i wycelował go 
prosto w Paulę. 
     Wstał. 
     - Nie chciałbym zastrzelić kobiety... 
     - Więc nie rób tego - rozkazał mu Newman. 
     Trzymał w dłoniach Smith & Wessona skierowanego lufą w pierś 
Amosa. 
     Nie podniósł się z krzesła. Paula nie spuszczała oczu z 
Amosa, a on z niej. 
     Amos wolno przesunął się w stronę drzwi balkonowych. Zaczął 
przemawiać podobnie jak w Centrum Kongresowym w Zurychu. 
     - Zachód jest dekadencki, osłabiony. Upadnie jak Imperium 
Rzymskie, które pogrążyło się w orgiach... 
     - Pociągnij za spust, a jesteś martwy - ostrzegł go Newman. 
     Jak na tak dużego człowieka, Amos wyjątkowo zręcznie wybiegł 
do ogrodu przez drzwi balkonowe. Newman wycelował, ale potem 
opuścił broń. 
     Amos jak cień zniknął w głębi ogrodu i przebiegł pod dziwnym 
łukiem. Newman ruszył za nim, w towarzystwie Pauli i Tweeda. 
Tweed zerknął za siebie i zobaczył, jak Willie łapie grubą laskę. 
     - To na nic! - krzyknął. 
     Pobiegł za innymi. Willie, który został w salonie, otworzył 
płytę w ścianie i nacisnął kilka guzików. Na zewnątrz, w podobnym 
do labiryntu ogrodzie zapaliły się światła, zalewając blaskiem 
ogrodowe wysepki. Willie ruszył śladem Tweeda z laska w dłoni. 
     - Przebiegł pod łukiem! - krzyknęła Paula do Tweeda. 
     Wbiegła pod łuk i zobaczyła plecy biegnącego Newmana. Ani 
śladu Amosa. 
     Usłyszała, jak ktoś zapuszcza silnik. Jedna z łodzi ruszyła 
w stronę wysepki, na której stał dziwny posąg kobiety i 
mężczyzny, owiniętych wężem. 
     - Nie ma go na łódce! - krzyknęła Paula. - Chce nas nabrać! 
     Newman znów zaczął biec. Gdy dotarł do drugiego stawu, gdzie 
na wysepce stała ośmiokątna świątynia o zamalowanych na czarno 
oknach, skrył się w cieniu i słuchał. Paula usłyszała, jak ktoś 
biegnie za nią To był Willie z laską w dłoni. 
     - Amos był tutaj, kiedy wróciłem ze Szwajcarii! - krzyknął. 
- Myślę, że ukrył tu broń. 
     Pauli wszystko wydawało się bardzo dziwne: posągi, świątynia 
oświetlona reflektorami. Nocny koszmar. Newman przed Williem 
dotarł do trzeciego stawu, biegnąc alejką otoczoną przystrzyżonym 
płotem. Na końcu alejki znów się zatrzymał, ściskając pistolet w 
dłoni. Rozejrzał się, spodziewając się ataku Amosa z ukrycia. 
Nigdzie ani śladu Lodgea. Pobiegł dalej, nie zważając na 
ostrzegawczy krzyk Williego. 
     - Tam są mokradła! 
     Newman zwolnił. Po prawej miał staw i następną wysepkę. Na 
niej stał przysadzisty asyryjski budynek i kamienna tablica z 
wyrzeźbioną turecką flagą Staw otaczały drzewa o grubych pniach. 
Bagnisty brzeg porastały gęste trzciny, widoczne dzięki 
reflektorom świecącym z wyspy. 
     Gdy mijał jedno z drzew, wyłonił się zza niego Amos z 
pistoletem maszynowym w dłoniach. Wycelował w plecy Newmana. 
Paula otworzyła usta, żeby go ostrzec, ale było za późno. Nagle 
za plecami Amosa pojawił się Willie i uderzył go laską w rękę. 
Amos upuścił broń. Willie uderzył go w głowę. 
     Potężny mężczyzna zatoczył się do tyłu i wpadł do jeziora, 
prosto w trzciny. 
     Paula widziała jak wplątuje się w trzciny, rozpaczliwie 
machając rękami. Po chwili ramiona zniknęły pod wodą Newman 
zaczął zdejmować marynarkę, żeby wskoczyć za Amosem. Willie w 
ostatniej chwili złapał go za ramię. 
     - To nic nie da. Też byś się utopił. Mokradła cię wciągną. 
Miałem niemieckiego owczarka. Wskoczył za łabędziem. Poszedł jak 
kamień w wodę. Nie znaleźliśmy go nigdy. Amos też już nie 
wypłynie. 
     - Nic już nie możemy zrobić? - spytał Tweed, który właśnie 
do nich dołączył. 
     - Nic - odpowiedział Willie. - Przeszukamy jezioro. To może 
nam zająć tygodnie - jeśli go w ogóle wyłowimy. Psa nigdy nie 
znaleźliśmy. 
     Za namową Tweeda pojechali do miejscowego zajazdu, "Summer 
Lodge" w Evershot, żeby przenocować. Christopher został, ponieważ 
nie był śpiący i chciał porozmawiać z Williem. Paula była 
skonana, ale w głowie wciąż kłębiły się jej myśli. 
     - Od początku podejrzewałeś Amosa? - spytała Tweeda. 
     - Tak i nie. Oczywiście blefowałem, mówiąc, że Hassan go 
sypnął. Nie mieliśmy przeciwko Amosowi żadnych dowodów, więc 
musiałem go nakłonić, żeby sam się zdradził. 
     - Zacząłeś go podejrzewać, kiedy przyjechaliśmy do Williego? 
     - Tak wielka operacja, zakładająca zabicie członków 
Instytutu - którzy mogli zaalarmować swoje rządy - musiała być 
dziełem pierwszorzędnego stratega. Amos był w tej dziedzinie 
geniuszem, I jego nastawienie względem Zachodu, szczególnie ta 
wspaniała przemowa w Centrum Kongresowym w Zurychu - nasunęła mi 
podejrzenia, że to on może być mózgiem operacji. Zwróćcie uwagę, 
że wielu ludzi podziela jego poglądy. 
     - Wykazałeś się dużą spostrzegawczością,. 
     - To nie moja zasługa. Willie jest handlarzem broni, ale 
również patriotą. 
     Gdy odkrył, że chcą użyć broni biologicznej, dał znać 
Christopherowi, a ten z kolei mnie. Christopher opracował 
antidotum na te bakterie. 
     Wszystkie pojemniki wykonane przez Harbina pokryto na 
polecenie Christophera tym antidotum. 
     Harbin nie miał pojęcia, że ta substancja niszczy bakterie, 
ukryte w pojemnikach. 
     Zgodnie z moimi instrukcjami telefonicznymi, Willie udawał,. 
że jedzie na Słowację z "próbka". Dzwonił do Hassana, mówiąc mu 
gdzie się znajduje. W rzeczywistości wszystkie rozmowy 
przeprowadził z Folkestone - na wypadek gdyby Hassan go śledził. 
Celnicy urządzili fikcyjne poszukiwania narkotyków, żeby 
historyjka Williego była wiarygodna. Harbin został aresztowany 
przez Wydział Specjalny. Zamknęli jego fabrykę chemiczną. 
     - Więc musimy podziękować tobie, Christopherowi i Williemu. 
     - Nie zapominajcie o Emilio Vitorelli. Zabił Hassana - a 
przy okazji zniszczył Przymierze Sióstr. 
     - Żal mi Vitorellego. Myślę, że jest bardzo nieszczęśliwym 
człowiekiem. 
     - I pewnie do końca jego życia takim już zostanie. 
     W Rzymie było już ciemno. Mario obserwował jak Vitorelli 
idzie wolno obrzeżami ogrodów Borgiów, Szedł jak we śnie. Kilka 
atrakcyjnych kobiet obejrzało się za nim, ale nie zwracał na nie 
uwagi. Szedł dalej wolnym krokiem. 
     Dotarł do balkonu z widokiem na Pincio i zatrzymał się w 
miejscu, gdzie widział jak jego narzeczona, Gina, z bandażem 
zakrywającym ohydne blizny, wspina się na barierkę. Był zbyt 
daleko, kiedy do niej krzyczał. 
     Nie odwróciła głowy, szykując się do skoku. Rzuciła się w 
dół i zginęła na kamieniach piazza. Położył dłonie na krawędzi 
balkonu i spojrzał w dół. 
     Patrzył dokładnie na miejsce, gdzie wiele metrów niżej 
rozbiła się o bruk. 
     W jego oczach pojawiły się łzy. 
     Musiał zidentyfikować ciało, zanim je zabrano. Tego momentu 
nigdy nie zapomni. 
     Na Słowacji zrobił to co do niego należało: zabił kobietę, 
która oszpeciła Ginę. Najlepszy chirurg powiedział jej, że żadna 
operacja plastyczna nic tu nie pomoże. 
     Westchnął głęboko. Potem zaczął wolnym krokiem wracać do 
czekającego z niepokojem Mario. Po raz ostatni w życiu znalazł 
się w tym miejscu. Już nigdy nie spojrzy na piazza. 
     
     KONIEC