 
GOLDSM OLIVIA

ZMOWA PIERWSZYCH ŻON 2 TOM

Przekład: Danuta Dowjat Anna Maria Nowak
1. Annie
Manhatta
n, 
wyspa 
najśmie
lszych 
marzeń, 
spał 
pogrążo
ny w 
ciemnoś
ciach 
poprzed
zającyc
h świt. 
Wyspa 
spełnion
ych 
marzeń, 
snów, z 
których 
się 
wyrasta 
i 
pozosta
wia za 
sobą, a 
które 
czasem 
przeradz
ają się 
w 
koszmar
y. Dziś, 
w 
ciemną 
majową 
noc u 
schyłku 
lat 
osiemdz
iesiątyc
h, 
okazał 
się 
miejsce
m, 
gdzie 
wiele 
kobiet 
spało 
samotni
e.
Sy
pialnię 
należącą 
do 
Annie 
Paradise
, z domu 
MacDug
gan, 
charak-
teryzow
ała 
prostota, 
za którą 
kryje się 
dużo 
pieniędz
y i 
wyrafin
owany 
smak. 
Drewnia
na 
podłoga 
w 
niemodn
ym już 
ciemnok
asztano
wym 
kolorze 
lśniła 
staranni
e 
wypasto
wana, 
na jej 
tle 
wspania
le 
wygląd
ał 
atłasow
y 
chiński 
dywan. 
Poczyna
jąc od 
wytapet
owanyc
h ścian 
poprzez 
jedwabn
e 
zasłony 
aż po 
adamasz
kową 
bieliznę 
pościelo
wą w 
pokoju 
domino
wała 
śnieżna 
biel; 
jedyne 
barwne 
akcenty 
stanowił
y dywan 
w 
tonacji 
wrzoso
wo-
kremow
o--
szafiro
wej i 
soczyśc
ie 
zielone, 
zadbane 
drzewk
o 
bonsai. 
Cały 
wystrój 
wnętrza 
sprawiał 
wrażeni
e 
niepokal
anej 
czystośc
i; nawet 
po ogniu 
w mar-
murowy
m 
komink
u 
pozostał
a 
jedynie 
schludn
a kupka 
białego 
popiołu. 
Tylko 
łóżko 
raziło 
niełade
m: 
skotłow
ana 
kołdra, 
poduszk
i na 
podłodz
e, 
poduszk
i 
wepchni
ęte pod 
przeście
radło.
Ws
zystkie 
przedm
ioty w 
pokoju 
świadc
zyły o 
wybred
nym 
smaku 
i 
zrówno
ważeniu 
jego 
mieszka
nki, z 
wyjątkie
m stosu 
książek 
leżącyc
h na 
marmur
owym 
blacie 
nocnej 
szafki. 
„Buddy
zm i 
ekologia
", 
„Droga 
ocalenia 
Ziemi", 
„Skrzyw
dzona 
kobieta"
, 
„Kobiet
y, które 
kochają 
za 
bardzo", 
„Symbo
le a 
podświa
domość 
zbiorow
a" 
Junga, 
„Moc 
gniewu"
, 
„Kobiet
y 
Japonii"
. Ze 
stertą 
nieco 
przykur
zonych 
tomów 
w 
krzykli
wych 
obwolut
ach 
kontrast
ował 
maleńki 
kryształ
owy 
wazonik 
z trzema 
delikatn
ymi 
gałązka
mi 
miniatur
owej 
orchidei 
cymbidi
um, 
białej 
jak 
wszystk
o inne 
w 
pokoju. 
Drobne 
kwiatki 
zdawały 
się 
rozpływ
ać na tle 
jaskraw
ych 
okładek. 
Nagle 
rozległ 
się 
dzwone
k 
telefonu 
stojąceg
o obok 
wazonik
a.
Sp
od 
koł
dry 
wy
sun
ęło 
się 
szc
zup
łe, 
opa
lon
e 
ra
mię 
i 
pe
wn
ym 
ruc
he
m, 
nie
potrącając książek ani kwiatów, sięgnęło po słuchawkę. Dłoń była równie 
brązowa i drobna i choć uważniejsza obserwacja pozwalała odkryć tysiące 
delikatych zmarszczek świadczących o wieku, to jednak z kształtu przypomi-
nała rękę dziecka, z małymi, nie tkniętymi lakierem czy pilniczkiem 
paznokciami. Nim telefon zadzwonił ponownie, palce zacisnęły się na 
słuchawce i wciągnęły ją pod górę skotłowanej pościeli.
—	Halo. — Jej głos przypominał skrzek. Przełknęła ślinę. — Halo.
—	Annę? Tu Gil. — Nie odpowiadała, budząc się powoli, a on ciągnął: 
— Gil Griffin.
Jeszcze przed chwilą śniła, że jest w innym świecie i teraz nie chciała 
wracać do rzeczywistości. W końcu niechętnie otrząsnęła się z resztek snu. 
Gil Griffin.
—	Gil. Witaj. — Pomyślała, że nie zanosi się na towarzyską pogawędkę. 
Nie pamiętała, kiedy ostatni raz z nim rozmawiała, ale na pewno ładnych parę 
lat temu, na długo przedtem, nim rozwiódł się z Cynthią. I nie przez telefon
0	wpół do szóstej rano. Widać zdarzyło się coś okropnego.
—	Potrzebuję twojej pomocy, Annę. Chodzi o Cynthię. Nie żyje.
W pierwszej chwili nie zrozumiała. Coś tu nie pasowało: ton głosu
1	słowa kłóciły się ze sobą. Informacja zupełnie pozbawiona emocji. 
Przypominało to prognozę pogody. Przez południową część kraju przechodzi 
front zimnego powietrza z Kanady. Nagle pojęła.
—	O Boże! Co się stało? — Niemożliwe. Przecież Cynthia nie chorowała, 
przynajmniej ona nie dostrzegła żadnych niepokojących oznak. Była od niej 
tylko o rok starsza. Może miała wypadek. Piła za dużo? Nie... Przypomniała 
sobie, że to akurat dotyczy innej jej przyjaciółki, Elise.
—	Popełniła samobójstwo — powiedział Gil i Annie na chwilę odebrało 
głos. W ciszę rzucał suchym głosem koszmarne szczegóły. Wanna... nadgar 
stki... prawie dwa dni temu. — Wolałbym o tym nie mówić. — Jego głos 
brzmiał obojętnie, bez cienia zaangażowania. Tak, pomyślała, przelotne 
deszcze nad Środkowym Wschodem, relacjonuje prognozę pogody. Wtem: — 
Chciałbym, żebyś zrobiła jedną rzecz.
—	Oczywiście. W czym ci mogę pomóc? — automatycznie zareagowała 
jak na grzeczną dziewczynkę przystało. Mój Boże! Cynthia nie żyje. Cynthia 
nie żyje, a ja zachowuję się uprzejmie. Annie zadrżała pod kołdrą, choć był 
koniec maja. — Co mam zrobić?
—	Pogrzeb odbędzie się jutro rano.
—	Gil, jutro rano? Tak szybko? Ale ludzie potrzebują czasu...
—	Czy mogłabyś powiadomić jej przyjaciół? — Uciął protesty. — 
Straciłem kontakt z jej znajomymi.
—	Oczywiście. Bardzo chętnie pomogę, ale to już prawie Memoriał 
Day... * Ludzie wyjeżdżają z miasta na dłuższy weekend. I... — pomyślała
* Święto obchodzone w większości stanów USA w ostatni poniedziałek maja, kiedy 
czci się pamięć żołnierzy amerykańskich poległych we wszystkich wojnach — przyp. 
tłum.
8
o swojej własnej wyprawie do Bostonu na uroczystość odbioru dyplomu jej 
syna. A jeszcze Sylvie i całe pakowanie. To przecież ich ostatnie dni razem. 
Och, nie. Nie teraz. Ten tydzień i tak był niesłychanie trudny. I na dodatek... 
Aż się zawstydziła, kiedy zdała sobie sprawę ze swoich myśli. Przełknęła 
ślinę. — Zostało tak mało czasu, że nie wiem...
—	Zrób, co możesz. Sam ginę w powodzi roboty — mówił beznamiętnie. 
W Nowym Jorku alarm przeciwpowodziowy — pomyślała Annie. — No
nie, to niesmaczny dowcip. Usiadła na łóżku. Ale po co ten pośpiech? 
Dlaczego robić wszystko w takim pośpiechu?
—	Przecież tyle trzeba ustalić. Co z kwiatami i z resztą? Mam na 
myśli... — Poczuła, że brak jej tchu, a oczy wypełniają łzy. Próbowała się 
opanować. — Gil, a co z mową pogrzebową?
—	Ja się tym zajmę, a ty daj znać przyjaciołom. Do zobaczenia 
w domu pogrzebowym Campbella jutro o dziesiątej rano.
—	O dziesiątej? — potrząsnęła głową, jakby tym ruchem mogła coś 
zmienić. — Tak wcześnie? Ale...
—	Zrób, co możesz. I dziękuję — przerwał połączenie. Posłuchanie 
skończone. Annie trzymała w dłoni niemą słuchawkę. Oddychała z trudem. 
Ty bydlaku, myślała, ty zimnokrwisty potworze. Wolno odłożyła ją na widełki.
Cynthia odebrała sobie życie. Cynthia umarła. Annie zwinęła się na 
łóżku, dygocąc z zimna mimo kołdry. Chciała poleżeć jeszcze chwilę, 
bezpieczna w ciemności, i spróbować jakoś dojść do ładu. „Pozwól, by 
uczucia tobą zawładnęły", przypomniała sobie radę doktor Rosen, swej 
dawnej psychoterapeutki. Przeciągnęła się. Pangor, kot syjamski, bezszelestnie 
przemierzył pokój i wskoczywszy na łóżko położył się obok niej. Moja droga 
Cynthia, ta urocza, wesoła Cynthia nie żyje. Cóż za koszmar! Ku swemu 
zdumieniu nie potrafiła płakać.
Ogarnęła ją fala wspomnień. Przyjaciółki w szkole panny Porter. 
Mieszkały w jednym pokoju i Cynthia okazała jej tyle dobroci. Kiedy Annie 
pierwszego wieczoru w internacie zawstydzona rozebrała się do bielizny, nie 
wykpiła jej. Bez komentarza podała stanik i odwracając się powiedziała: 
„Lepiej zacznij to nosić, bo dziewczęta będą z ciebie stroić żarty".
Razem chodziły na pierwsze randki. Brat Cyn poznał ją z Aaronem i na 
ślubie Cynthia była jej druhną. A potem poślubiła Gila. I mniej więcej w tym 
samym czasie urodziły córki.
Jedyne dziecko Cynthii urodziło się późno; pomyślała, że teraz byłoby 
w wieku jej Sylvie. W czasie ciąży trzymały się razem. Carla była pięknym, 
udanym dzieckiem. Choć niechętnie się do tego przyznawała, bolało ją 
obserwowanie, jak Carla rośnie i rozwija się, gdy tymczasem jej mała była 
tak opóźniona. I oto pewnego marcowego dnia samochód potrącił Carlę 
wysiadającą ze szkolnego autobusu. Annie z powodu ukrywanej zazdrości 
czuła się podwójnie winna i dlatego przez tydzień trwała w szpitalu przy 
łóżeczku pogrążonej w śpiączce dziewczynki. W końcu większość przyjaciół 
Cynthii zrezygnowała z odwiedzin, ale ona przychodziła nadal; zdawała sobie
sprawę ze swojej bezsilności, ale nie mogła znieść myśli o pozostawieniu 
matki dziecka w samotności.
Pewnego dnia, w końcu maja, do słonecznego pokoju weszła Cynthia, 
bledsza niż zwykle, oczy miała głęboko zapadnięte. Przez długość pokoju 
powiedziała głośno, równym tonem:
—	On chce, żeby wyłączyli urządzenia podtrzymujące ją przy życiu. Gil 
chce z tym skończyć.
Annie wstała i szeroko otworzyła ramiona. Cynthia szukając pociechy 
wtuliła się w jej objęcia i pochyliła głowę na ramię. Płakała cicho, bez łkań, 
wysoką sylwetką wstrząsały dreszcze, a łzy były tak gorące, że parzyły nawet 
wiecznie marznącą Annie. Mimo to stała i trzymała przyjaciółkę w objęciach 
przez chwilę długą niczym wieczność. W końcu Cynthia uspokoiła się, 
głęboko zaczerpnęła powietrza i spoglądając Annie prosto w oczy powiedziała:
—	Matka nigdy mnie nie kochała.
Annie skinęła głową na to zdanie pozornie bez związku z sytuacją, 
Cynthia wzdrygnęła się, wyjęła chusteczkę do nosa i otarła oczy.
Po południu odłączono urządzenia utrzymujące dziecko przy życiu, 
a wieczorem dziewczynka umarła. Wkrótce po pogrzebie rodzice wyjechali 
w podróż do Europy. Po powrocie sprzedali dom i kupili bardziej okazały 
w Greenwich.
W tym samym czasie dwaj synowie Annie rozpoczęli naukę w szkole 
z internatem, a ona sama z Aaronem i Sylvie przeniosła się na Manhattan. 
Oczywiście umawiała się z przyjaciółką na lunch, czasem chodziły razem po 
zakupy, ale Cyn sprawiała wrażenie, jakby zamknęła się w skorupie. O sobie 
mówiła coraz mniej i rzadziej. A po rozwodzie z Gilem zrobiła się jeszcze 
bardziej milcząca. Cicha Cynthia.
A teraz umarła. Odebrała sobie życie. To nie przypadek, bo przecież 
Carla odeszła w końcu maja.
O Boże! Nagle zdała sobie sprawę, że właśnie mija rocznica śmierci 
dziewczynki! Powinna była o tym pamiętać! Jak mogła się tak od niej 
oddalić? I nic nie wiedzieć? Cóż to takiego było, czego tamta nie chciała jej 
wyznać: ból, którego nie mogła znieść, rozpacz, a może wstydliwy sekret? 
Z jękiem przewróciła się na łóżku.
Annie miała czterdzieści trzy lata i mierzyła metr sześćdziesiąt dwa, 
dokładnie tyle, ile przeciętna Amerykanka, ale ważyła zaledwie czterdzieści 
dziewięć kilo, ani deka więcej niż ćwierć wieku temu w szkole panny Porter. 
Obsesyjnie dbała o figurę i o wiele innych rzeczy: stroje, mieszkanie, domek 
na wsi, drzewka bonsai, pisanie, terapię. Teraz, stosując się do zaleceń 
lekarki, pozwoliła, by owładnęła nią fala rozpaczy. Och, Boże, ależ to boli. 
Cynthia nie żyje. Gdyby choć zadzwoniła... nie widywałyśmy się zbyt często 
ostatnio. Powinnam była...
W oczach zakręciły się łzy, popłynęły w dół policzków. Targały nią 
łkania, niemal z bólem wyrywały się z piersi. Podciągnęła na twarz kapę, 
mając nadzieję, że materiał stłumi zawodzenia. Zrobiła to nie tylko dlatego,
10
by nie obudzić córki śpiącej w pokoju na końcu korytarza; sama też nie mogła 
znieść tych dźwięków. Płacząc pomyślała, że ten ból ją przerasta. Przed oczami 
pojawiły się obrazy: ostrze przecina skórę, krew skapuje do wypełnionej wodą 
wanny. To zbyt straszne. Dlaczego do niej nie zadzwoniłam? Och, Cynthio, 
dlaczego ty nie zadzwoniłaś do mnie? Leżała na plecach z kołdrą naciągniętą na 
twarz, łzy spływały w stronę uszu po delikatnych zmarszczkach wyżłobionych 
w skórze policzków. Poczuła, jak ją łaskoczą, więc wytarła je palcami. 
Stopniowo łkanie ucichło, łzy obeschły i Annie powoli usiadła na łóżku.
Spojrzała na wysokie okna umieszczone po przeciwległej stronie 
niepokalanej sypialni; świt rozjaśniał niebo. Dzień się jeszcze na dobre nie 
zaczął, a już się czuła kompletnie wykończona.
— Pieprzę to — zaklęła, odrzucając kapę i wychodząc z łóżka.
Miasto u jej stóp powoli budziło się do życia. Światła ciągle jeszcze 
migotały w Queens, po drugiej stronie szarej rzeki, co sprawiało wrażenie 
bajkowej scenerii. W rzeczywistości była to niewielka, ponura dzielnica; 
Annie mijała ją w drodze na lotnisko i stąd wiedziała, jak bardzo mamił ten 
zachwycający widok. Rzeczy różnią się od wyobrażenia, jakie o nich mamy. 
Z apartamentu na najwyższym piętrze mogła dostrzec kilka osób biegających 
dla zdrowia wzdłuż zadeszczonej promenady. Cały zeszły tydzień był zimny, 
mokry i ponury. Szary jak śmierć. Skuliła się i odwróciła od okna.
Jak poradzić sobie z samobójstwem najlepszej przyjaciółki? — za-
stanawiała się, idąc po miękkim dywanie do łazienki. — Cóż, będzie robiła 
to, co zwykle. Spróbuje znaleźć sobie dużo zajęć. Tyle ma do zrobienia. Musi 
przecież zawiadomić Brendę, Elise i wszystkich znajomych Cynthii, którzy 
przychodzą jej na myśl.
Z kim przyjaźniła się Cynthia? Annie uświadomiła sobie, że nie widywała 
zbyt często osób z dawnego sąsiedztwa w Greenwich. Właściwie spotykała 
się tylko z Brendą Cushman, choć ona tak naprawdę nigdy nie pasowała do 
tamtego miejsca, i Elise Atchison, która również miała apartament w Nowym 
Jorku. Najgłębsza więź łączyła ją jednak z Cynthia, to była prawdziwa 
przyjaciółka w mieście, gdzie kontakty z ludźmi opierały się na tym, kogo 
znasz, z kim wzięłaś ślub, ile masz na koncie, co możesz stracić, a co zyskać. 
Annie żałowała, bo... ale teraz to nie miało znaczenia, co by zmieniła. Cynthia 
nie żyje.
Gdy wyszła z łazienki owinięta w beżowy szlafrok frotte, wyglądała na 
zmęczoną, włosy miała poskręcane od wilgoci, plamy na skórze i zaczer-
wienione oczy. Pokiwała głową nad odbiciem w lustrze, ale nie zatrzymała 
się ani na chwilę. Poszła długim korytarzem prowadzącym z największej 
sypialni do reszty mieszkania. Minęła zamknięte drzwi pokoju Sylvie, która 
jeszcze mocno spała. Już za kilka dni wyjedzie. Annie wiedziała, że jej żałoba 
obejmie nie tylko śmierć przyjaciółki, ale również utratę córki.
Teraz nie ma czasu do stracenia. Nawet nie mogła sobie pozwolić na 
myślenie o Cynthii. Liczyły się wyłącznie rzeczy do załatwienia. Annie 
nakazała sobie pośpiech. W nieskazitelnie czystej kuchni podeszła do biurka,
11
które stało w rogu pod oknem. Tu właśnie pisała różne drobiazgi bez 
znaczenia. Opublikowała tylko dwa zbiory opowiadań, jeden tuż przed 
ślubem, a drugi zaraz po, na długo przed urodzeniem dzieci. Porzuciła pisanie 
ze względu na męża i powiększającą się rodzinę. Zresztą jej trzecia książka, 
zdaniem Aarona, nie nadawała się do druku. Chyba miał rację, ale mimo to 
próbowała dalej i trzymała w szufladach pokaźny stos rękopisów.
Sięgnęła do górnej szuflady po duży notatnik z numerami telefonów. Na 
okładce umieszczono reprodukcję obrazu Mary Cassatt przedstawiającego 
matkę z córeczką. Annie westchnęła. Marzyła o filiżance dobrej, mocnej 
i w dodatku uczciwie osłodzonej kawy. Wprawdzie zrezygnowała z obu tych 
używek, ale właśnie teraz bardzo potrzebowała swoich narkotyków. Nie, to 
kiepski pomysł. Nastawiła wodę na herbatę i usiadła przy biurku.
Przede wszystkim zadzwoni do Brendy, swojej najlepszej przyjaciółki 
w Nowym Jorku, obdarzonej poczuciem humoru, solidnej i uczciwej, choć 
czasem może brakowało jej odrobiny wrażliwości. Mimo to Annie chciała 
z nią porozmawiać, aby ją pocieszyła i sprowadziła na ziemię. Spojrzała na 
zegarek, złoty cartier panther; nie zdejmowała go nigdy, bo lubiła wiedzieć, 
która jest dokładnie godzina. Dochodziła za kwadrans siódma. Naprawdę nie 
powinna tego robić Brcndzie. Annie lubiła wcześnie wstawać, ale Brenda 
spała czasem i do południa, toteż obiecała jej, że nie będzie dzwonić przed 
jedenastą. Dziś ta zasada przestawała jednak obowiązywać. Annie nacisnęła 
odpowiedni przycisk i gdy telefon automatycznie wybierał numer, wsłuchiwała 
się w znajomą kombinację dźwięków. Nie dziwiło jej, że dzwonek roz-
brzmiewał przez dłuższą chwilę, nim ktoś podniósł słuchawkę.
—	Do cholery, kto mówi? — W głosie Brendy zawsze pobrzmiewała 
lekka chrypka, ale o tej godzinie przypominało to raczej warczenie.
—	To ja. Tak mi przykro, że cię obudziłam...
—	Przykro to ci się dopiero zrobi za chwilę. U diabła, któraż to 
godzina? Chryste, nie ma jeszcze siódmej. No, Annie, módl się, żeby to była 
siódma wieczorem, co by znaczyło, że przespałam cały przeklęty dzień.
—	Brenda, nie dzwoniłabym dla błahostki.
—	Martwisz się wyjazdem Sylvie? Zaraz się do końca obudzę. To o to 
ci chodzi, prawda?
—	Nie. To nie to. Cynthia Griffin nie żyje.
—	Kto?
—	Cynthia Griffin. Wiesz przecież, matka Carli. — Syn Brendy, Tony, 
przez krótki czas chodził z Carlą do jednej klasy.
—	Cholera. Przykro, gdy ktoś umiera, ale dlaczego dzwonisz do mnie? 
I to o szóstej rano?
—	Pogrzeb będzie jutro rano.
—	Jak rany, a co, umarła na zarazę? Dlaczego ją pakują do dołu w takim 
pośpiechu?
—	Brenda, ona popełniła samobójstwo. Zrobiła to kilka dni temu 
i znaleźli ją dopiero wczoraj. Podobno koszmarny widok.
12
—	Jezu... — Brenda zamilkła na chwilę. — Chryste, trzeba przyznać, że 
miała dość pary, żeby się stąd ulotnić, nie? Zaskoczyła mnie, taka z niej była 
chłodna, zadzierająca nosa WASP-ówa *.
Annie pomyślała o gorących łzach Cynthii, które w szpitalu zrosiły jej 
ramię. Czasem trudno było znieść Brendę. Zupełnie pozbawiona 
snobizmu i zawsze sypiąca złośliwościami czy dowcipami, by ukryć 
prawdziwe uczucia.
—	To idziesz czy nie?
—	Pewnie, że tak. Kiedy i gdzie?
—	Dziesiąta rano w domu pogrzebowym Campbella. 
Brenda znów jęknęła.
—	Gil nie mógł się doczekać pogrzebu, co? Co za potwór!
—	Zadzwonię do Hudsona i zamówię go na rano. Jeśli chcesz, to 
wpadnę po ciebie o dziewiątej.
Kolejny jęk.
—	Na rany, chociaż to Manhattan, ale nawet tu przejechanie dziesięciu 
przecznic nie zajmuje godziny. A poza tym miasto zupełnie wymarło, 
wszyscy skorzystali z Memoriał Day i zaszyli się w Hamptons albo 
Connecticut. I dom pogrzebowy to nie lotnisko, nie ma korków. Zajrzyj 
o dziesiątej, zgodnie z najnowszą modą spóźnimy się.
Annie westchnęła.
—	Zgadzam się na wpół do dziesiątej, tylko bądź gotowa. Teraz już 
kończę, muszę zadzwonić do paru osób.
—	Do kogo?
—	Gil prosił, żebym mu pomogła i zawiadomiła znajomych.
—	Poinformowanie w ostatniej chwili to najlepszy sposób, żeby prawie 
nikt nie przyszedł.
—	Na pewno nie zrobił tego celowo.
—	A założysz się?
—	W takiej sytuacji chyba najlepiej załatwić wszystko dyskretnie.
—	Zadzwonisz do Aarona? 
Annie poczuła ucisk koło serca.
—	Nie pomyślałam o tym... — przerwała. Ktoś mu powinien powiedzieć, 
pewnie chciałby przyjść. Wprawdzie uważał Cynthię za dziwaczkę, ale ją 
lubił. Annie miała się spotkać ze swoim byłym mężem za dwa dni, kiedy ich 
najstarszy syn będzie odbierał dyplom ukończenia Harvardu. Marzyła, że 
w tak miłych okolicznościach... Wyobraziła sobie, jak dzwoni teraz do niego, 
a telefon odbiera jakaś kobieta.
—	Mogę go zawiadomić — wtrąciła Brenda wyczuwając wahanie 
przyjaciółki.
—	Naprawdę?
* Skrót od White Anglo-Saxon Protestant, pejoratywne określenie dotyczące 
konser-
watywnych, bogatych, uprzywilejowanych członków najwyższych sfer do niedawna 
rządzą-
cych w USA — przyp. thim.
13
—	Jasne. Z przyjemnością obudzę o bladym świcie tego zwiędłego 
kutasa.
Brenda winiła Aarona za porzucenie Annie, ale ta nie mogła zdobyć się 
na potępienie i w głębi ducha ciągle żywiła nadzieję. A nuż tragiczny koniec 
Cynthii zbliży ich na nowo do siebie?
—	Dziękuję ci, Brenda. Zobaczymy się jutro o wpół do dziesiątej. 
A teraz prześpij się jeszcze.
Odłożyła słuchawkę i podeszła do kuchni, by wyłączyć gaz pod 
czajnikiem. Czekał ją jeszcze telefon do Elise — nic przyjemnego — i paru 
innych osób, których numery uda jej się odnaleźć. Potem musi dokończyć 
pakowania rzeczy Sylvie, odebrać od weterynarza środek uspokajający 
dla kota, wybrać strój na uroczystość syna oraz dopilnować, żeby Ernesta 
włożyła do torby wszystko, co jest potrzebne na ten wyjazd. Dopiero 
wtedy pomyśli o pogrzebie. Przecież musi się odpowiednio ubrać. Aaron 
ją zobaczy. Znów serce jej zatrzepotało. Próżność i tyle. Jakby jej 
wygląd czy sukienka miały jakiekolwiek znaczenie wobec śmierci Cynthii. 
Ale przecież zobaczy Aarona, może zamienią parę słów, może nawet 
razem zapłaczą. Och, Aaron, tak bardzo teraz potrzebuję oparcia. Tylko 
że Aaron nadal gniewał się na nią za Sylvie, za to, że postanowiła 
wysłać ją do tej szkoły. Od wyprowadzenia się z domu nie odwiedzał 
córki zbyt często i właściwie się nią nie zajmował, mimo to nie życzył 
sobie, by pojechała do szkoły.
Annie spojrzała na stół, schludnie nakryty do śniadania dla niej i córki. 
Zrobiła to poprzedniego wieczoru, w innym świecie, zanim dowiedziała się 
o zgonie Cynthii.
Uświadomiła sobie, że nadal trzyma czajnik. Odwróciła się gwałtownie, 
na ślepo odstawiając go na kuchenkę. W przypływie energii skierowała 
się do lodówki i zaczęła ją gorączkowo przeszukiwać. Gdzieś tam miała 
opakowanie brazylijskiej kawy, zaraz sobie zaparzy. W końcu mieszka 
sama i nikt nie zobaczy jej upadku. To jedna z nielicznych pociech 
opuszczonej żony.
Niespodzianie fala samotności owładnęła nią tak mocno, że chwyciła za 
krawędź lodówki i trzymała, aż jej pobielały kostki na dłoniach. Wspominała 
dzień, gdy stała dokładnie w tym samym miejscu, a do kuchni wszedł Aaron, 
wszystkie ubrania miał spakowane i gotowe do zostawienia przy tylnych 
drzwiach apartamentu. Powiedział wtedy:
—	Te dwie walizki zabieram ze sobą, resztę przechowam na razie 
u portiera na dole.
Annie skinęła bez słowa.
—	Chwilowo zatrzymam się w hotelu „Carlyle". W ciągu dnia możesz 
mnie złapać w biurze.
Znów przytaknęła, ogłupiała, otępiała z bólu i zdumienia.
—	Po prostu spróbujemy dać sobie nawzajem trochę więcej wolności, 
dobrze?
14
—	To ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję — odparła i równocześnie 
uświadomiła sobie, jak to rozpaczliwie zabrzmiało.
Spojrzał na nią z dobrocią, bo w głębi serca Aaron był dobrym 
człowiekiem.
—	Annie, nie ma potrzeby tak tragizować. To też kiedyś minie 
— powiedział i wyszedł.
Obiecał wprawdzie, że to tylko czasowa separacja, ale kłamał. Aaron, jej 
chłopak ze szkoły średniej, jedyna miłość, dobry ojciec dla jej synów, 
człowiek, któremu ufała jak nikomu innemu, po prostu ją zostawił. Ujęła 
mocno rączkę lodówki, bo od tych wspomnień zakręciło jej się w głowie.
Stała samotnie w pustej, lśniącej czystością kuchni, dopóki nie poczuła 
się lepiej. Znów pomyślała o doktor Rosen, psychoterapeutce, która zajmowała 
się nią przez trzy lata, a potem nieoczekiwanie przerwała kurację. Może 
zadzwonić do niej, zapytać, jak przetrwać to, co ją teraz dotknęło. Ale 
przecież ją zraniła, nazywając „osobowością uzależniającą się", „cierpiętnicą" 
i choć po części zgadzała się z tą oceną, teraz chciała udowodnić, że tamta 
się pomyliła.
Przyklęknęła i pogłaskała Pangora.
—	Jesteś głodny, co, mały? — zapytała otwierając puszkę „Ocean 
Feast", ulubionego pożywienia kota. Była mu wdzięczna za to, że zmusił ją 
do działania, i za jego uczucie, chociaż zrodził je tylko głód. A może jeśli 
umaluje się staranniej niż zwykle i przyjedzie na pogrzeb wcześniej, uda jej 
się porozmawiać z Aaronem? Przecież ostateczna decyzja o rozwodzie 
jeszcze nie zapadła. Może —pomimo separacji i różnic w poglądach na 
przyszłość Sylvie — tak samo tęskni za nią, jak ona za nim. Co prawda, kiedy 
dwa dni temu omawiali przez telefon szczegóły uroczystości syna, nie 
wyczuła w jego głosie smutku. Ale ta wiadomość na pewno nim wstrząśnie. 
I może wreszcie porozmawiają. Spojrzy na nią i przypomni sobie szczęście, 
jakie kiedyś było ich udziałem. Może pogrzeb przywróci część wspólnej 
przeszłości, którą warto ocalić i o którą warto zadbać. Może.
Annie była kobietą wierzącą w moc działania, wielokrotnie też okazywało 
się, że miała rację. Cieszyła się dobrym zdrowiem, zachowała pociągający 
wygląd, korzystnie wyszła za mąż, urodziła i wychowała trójkę dzieci, 
nawiązała głębokie więzi z przyjaciółmi, włączała się w działalność charyta-
tywną, przetrwała separację, stworzyła ten dom bez skazy i wygodne życie 
w najdroższym i chyba najpiękniejszym punkcie manhattańskiej Upper East 
Side. Nadal robiła wrażenie na mężczyznach, choć jej uroda należała raczej 
do typu subtelnego, a nie zbijającego z nóg. Ale dziś żyła samotnie, bo mąż 
ją porzucił. Podobnie jak w przypadku Cynthii, problem polegał na tym, że 
Annie była jedynie pierwszą żoną.
2. Kawa u Campbella
w
"domu pogrzebowym Campbella odbywały się nabożeństwa żałobne za dusze 
co najmniej połowy bogatych WASP-ów mieszkających w części Manhattanu 
nazywanej „dzielnicą jedwabnych pończoch", a na pewno wszystkich 
znanych osobistości. Stał się on również drugim domem dla ciekawskich 
fotografów, którzy czyhali tu na okazję zrobienia zdjęcia pogrążonym w 
smutku rodzinom i znajomym kogoś wartego wzmianki, częstując się przy 
okazji kawą i pączkami wliczonymi w koszty pogrzebu, a serwowanymi przy 
bocznym wejściu.
„Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz". A my na posterunku 
— pomyślał Larry Cochran wkładając film do aparatu. Czytelnicy prasy 
brukowej po prostu uwielbiają oglądać zdjęcia twarzy naznaczonych rozpaczą.
Dziś jednak nie umarł nikt godzien zainteresowania. Larry Cochran 
przyszedł tylko dlatego, że nie miał nic lepszego do roboty i zależało mu na 
darmowym śniadaniu. Szybko sprawdził, za kogo będzie odprawione nabożeń-
stwo, i natychmiast ocenił, że nie ma szansy na udane polowanie. Jakaś 
matrona z Connecticut. Nikt o niej nigdy nie słyszał. Typowe. Już od tygodni 
prześladował go pech.
Przez kilka minut gadał o bzdurach z Bobem Collechiem, który prowadził 
barek. Nie chciał, żeby ten zwrócił uwagę, jak żarłocznie pochłaniał ciastka 
i na fakt, że pozostając wewnątrz budynku chroni się przed deszczem. 
W końcu maja upływał termin ważności jego legitymacji prasowej i jeżeli 
wkrótce nie zrobi dobrych zdjęć, to nie tylko zostanie bez grosza, ale również 
bez prawa wykonywania zawodu. Od dawna fascynowało go obserwowanie, 
jak w życiu zawsze może być jeszcze gorzej.
—	Co nowego? — zapytał Boba.
—	Ta odstawiła dobrą robotę. Sama się załatwiła. Żyletką. Pokojówka, 
Latynicha, znalazła ją po paru dniach w wannie pełnej krwi. Przynajmniej nie 
musieli jej odsysać przed balsamowaniem, ale mam nadzieję, że ta gruba
16
ryba, jej były mąż, nie oczekuje za to zniżki. Śpieszy się facet. Wczoraj 
przywieźli, a dziś do piachu.
Larry aż się skręcił w środku, gdy usłyszał,,Latynicha" i kiedy wyobraził 
sobie krwawą wannę. Larry miał wyobraźnię plastyczną. Widział rzeczy, 
o których ludzie mu opowiadali. Przyznawał wprawdzie, że pomagało mu to 
zarobić na życie fotografowaniem i pracą przy montażu filmów, ale też 
czyniło jego świat wewnętrzny nazbyt plastycznym. Zależało mu na przychyl-
ności Boba, ale w jego towarzystwie czuł się zwykle okropnie.
—	Po co ten pośpiech?
—	Och, to pierwsza żona jakiegoś ważniaka z Wall Street, który już 
zainstalował nowy model na Park Avenue, więc myślę, że nie chce żadnego 
szurum-bunim, no wiesz, o czym mówię. — Puścił oko do Larry'ego. 
— Kiepsko idą interesy, jak stracisz głosy miłych pań, no nie? — Zaniósł się 
krótkim, nieprzyjemnym rechotem.
—	I jak się ona nazywa? — Nikła szansa, ale może coś z tego będzie.
—	Griffin.
—	Tak samo jak Gil Griffin? To jego pierwsza żona?
Chyba trafił w dziesiątkę. Wszyscy znali Gilberta Griffina. Speca od 
podkupywania przedsiębiorstw, gracza dużej miary w grze, gdzie liczyły się 
tylko prawdziwe tuzy. A przy tym gość z klasą. Nie jak Boesky czy Milken. 
Dyskretny. No, do czasu, aż wybuchł skandal z romansem, jaki nawiązał we 
własnym biurze ze specjalizującą się w administracji blond doktorantką, 
której udzielał prywatnych lekcji. Piękność o trochę końskiej twarzy i niewia-
rygodnej figurze. Indagowany przez dziennikarzy, miesiącami zaprzeczał 
wszystkiemu, opowiadając o żonie i domu, a kiedy dali mu spokój, rozwiódł 
się i poślubił piękną blondynkę. Prasa brukowa zawrzała, po czym dość 
szybko zniknęły nagłówki typu „Kociak w gabinecie prezesa" i dziś Larry nie 
pamiętał nawet imienia żony Gila czy nazwiska panienki. Nie miał pamięci 
do nazwisk, ale żadna twarz mu nie umknęła. Czegóż innego spodziewać się 
po zawodowym fotografie? Spojrzał ponad głową Boba na tablicę ogłoszeń. 
Cynthia. Cynthia Griffin.
—	Dobra, dzięki za namiar, pokręcę się tu trochę.
Informacje okazały się prawdziwe; w kilka minut później przy krawężniku 
zatrzymała się limuzyna marki Mercedes, z której wyszła Elise Elliot 
Atchison. Rzecz jasna Larry rozpoznał ją na pierwszy rzut oka. Takiej 
figury i twarzy nie zapomina się łatwo. Miała na sobie ciemnogranatowy 
kostium, kremową bluzkę, długie aż do nieba nogi obciągały jedwabne 
pończochy w kolorze pasującym do prostych beżowych pantofli na 
wysokim obcasie. Blond włosy o całej gamie odcieni uczesała we 
francuski warkocz, oczy ukryła za ogromnymi okularami słonecznymi, a 
wokół głowy zawiązała ciemnoniebieską apaszkę z szyfonu.
17
Larry oglądał jeden z jej starych filmów „Spacer w mroku" zaledwie 
tydzień temu. Teraz podniósł aparat, aby zrobić zdjęcie, ale zbyt długo z tym 
zamarudził i umknęła z pola widzenia. Dawno mu się coś takiego nie
2 — Zmowa pierwszych ion
przydarzyło. Uświadomił sobie, jak bardzo jest podniecony. Nie tylko dlatego, 
że widział szansę na dobre ujęcie, ale przede wszystkim to ona sama zrobiła na 
nim ogromne wrażenie. Na nim, Larrym Cochranie, psie gończym nowojors-
kich gazet i przyszłym reżyserze filmowym. Ta kobieta musi mieć z pięćdzie-
siąt pięć lat. Może sześćdziesiąt? Zaczęła karierę tuż po sukcesie Grace Kelly, 
nawet ogłoszono ją następczynią przyszłej księżnej Monako. Metryka się nie 
liczyła, bo Elise Elliot nadal wyglądała pięknie. Przez chwilę Larry zastanawiał 
się, co też mogła mieć wspólnego z Cynthią Griffin, ale natychmiast 
przypomniała mu się scena z filmu „Nie ma głupich", w którym kobieta grana 
przez Elise przychodzi na pogrzeb swej siostry. To tutaj wygląda jak powtórka 
tamtego ujęcia, tyle że kręcona w trzydzieści lat później. Szkoda że stracił 
okazję do zrobienia zdjęcia, ale nadrobi to, kiedy będzie wychodziła.
Elise Elliot to był naprawdę ktoś. Gdyby wielkie studia filmowe nie 
upadły, teraz nazywano by ją supergwiazdą Hollywood, a nie ograniczano się 
tylko do nazwiska pod zdjęciem. W epoce królowania seksbomb o ptasich 
móżdżkach, ubranych w mocno wydekoltowane fatałaszki, zachwycała 
inteligencją, a elegancja konkurowała o lepsze z pociągającym wyglądem. 
Kiedy tak wpaniale obdarzona przez naturę osoba wyniosła się z Hollywood, 
by we Francji grać u nieznanego reżysera w filmie o niskim budżecie, 
wszyscy myśleli, że zwariowała. I wtedy im pokazała. Zrobiła kilka 
wspaniałych obrazów, które dziś należą do klasyki kina, po czym, a było to 
blisko dwadzieścia lat temu, zakończyła karierę. Po prostu zniknęła, wyszła 
za mąż za kogoś ze sfer wielkich interesów. Rany, jak się ten facet nazywał? 
Atkins czy coś podobnego. Zero. A ona pracowała z Chabrolem, Gerardem 
Artaudem, z największymi. Larry obejrzał wszystkie jej filmy po co najmniej 
dziesięć razy, ale nigdy wcześniej nie spotkał jej osobiście. Potrzebował paru 
minut, by dojść do siebie i podjąć obserwowanie przedpola. Bóg jeden wie, 
kto się może jeszcze zjawić — pomyślał.
Madison Avenue nadchodziły dwie kobiety. Próbował rozgryźć, kto 
zacz. A nuż zapowiada się na plejadę gwiazd w pewnym wieku? Jedna 
z kobiet była bardzo gruba, ubrana w gigantyczne czarne poncho, obszyte 
czymś w rodzaju frędzli czy falbanek. Widać, że niektóre z nich sobie 
popuszczają, a przy tym nie grzeszą gustem. Najlepszy przykład to Taylorka. 
Nie, ta tutaj nie należy do paczki. Ani ta druga, szczupła, atrakcyjna brunetka. 
Cóż, Larry umiał czekać. Zdjęcie Gila Griffina w żałobie też się może na coś 
przydać. Poczeka. Na tym polega jego zawód.
Wewnątrz domu pogrzebowego Annie Paradise i Brenda Cushman 
oddały płaszcze do szatni i poszły do sali D pomalowanym na szaro, 
wyłożonym dywanem korytarzem. Nad głowami lśniły żyrandole, ale mimo 
ciemnych kolorów całość sprawiała wrażenie holu w restauracji, zapewne 
powodowały to liczne pokoje, przed którymi stały tablice, przypominające 
deski z napisem: „Szef kuchni poleca".
18
—	Zawsze mam wrażenie, że to idealne miejsce na zorganizowanie 
protestanckiej bar micwy — Brenda wyszeptała do Annie. — Oczywiście, 
jeśli takie coś istnieje.
Ponieważ jej chrapliwy głos świetnie się rozchodził, Annie nakazała jej 
milczenie. Czuła wewnętrzną pustkę, nie potrafiła płakać, a przy tym była 
smutna i zdenerwowana.
—	Och, daj spokój. Komu sprawię przykrość? Cynthii? Temu człońcowi, 
Gilowi? Gówno go to obchodzi.
—	Brenda, przysięgam, jeśli się nie będziesz zachowywać przyzwoicie, 
usiądę sama.
—	Już dobrze, dobrze. Nie jestem hipokrytką. Nigdy się nie przyjaźniłam 
z Cynthią. Patrzyła na mnie z góry, jak i wszystkie inne baby w Greenwich. 
Jedynie ty byłaś dla mnie miła. Ciebie jedną potrafię ścierpieć, ale gdybyś 
miała blond włosy, też byś u mnie straciła szansę — przerwała i uniosła brwi.
—	Skoro już mówimy o wysokich, bogatych blond dziwkach, to patrz, kto 
przyszedł.
Annie odwróciła się i zobaczyła, że zbliża się do nich jej druga dobra 
przyjaciółka, Elise Atchison.
—	Annie — Elise pochyliła się, żeby ucałować powietrze na wysokości 
policzka Annie. — Cóż za koszmar, prawda? — Elise była bledsza niż 
zwykle, piękne rysy nieco się zamazywały, a pod oczami rysowały się cienie.
—	Nie udało mi się rano zawiadomić Billa, więc nie przyjdzie.
—	Cześć — powiedziała Brenda głośno i wyciągnęła rękę. — Brenda 
Cushman — przypomniała Elise, która skinęła głową.
—	Chyba niedługo zaczną. — Elise zwróciła się do Annie i wszystkie 
trzy ruszyły korytarzem.
Dotarły do drzwi sali D i Annie je otworzyła. Elise weszła pierwsza, 
Annie przepuściła Brendę, która z trudem zmieściła się między futrynami. 
Chyba po raz tysięczny Annie pożałowała, że nie zdołała zachęcić przyjaciółki 
do odchudzania. Dała jej kiedyś książkę pod tytułem: „Głodne miłości. 
Kobiety otyłe". Brenda nic nie powiedziała, ale wkrótce przysłała jej tom 
zatytułowany „Nadwaga to wymysł antyfeministów".
Sala D nie dość, że słabo oświetlona, to jeszcze była niemal pusta.
—	Mówiłam, że przyjdziemy za wcześnie — wyszeptała Brenda, ale 
dochodziło już pięć po dziesiątej.
Annie przyniosła ze sobą własnoręcznie wyhodowane drzewko bonsai, 
które szczególnie podobało się Cynthii, ale teraz czuła się zbyt skrępowana, 
by je postawić obok trumny. W tak wyludnionym wnętrzu każdy ruch czy 
dźwięk zwracały uwagę. Poszły z Brendą za Elise i zajęły miejsca w rzędzie.
Annie, jak każdy zakochany, wyczuwała obecność umiłowanej 
osoby i dlatego wiedziała, że Aaron już jest na sali. Ostrożnie rozejrzała się 
dookoła. Tak, siedział po drugiej stronie kaplicy, bardziej z przodu. 
Wiedziała, że przyjdzie. Serce szybciej zabiło. Na próżno. Poznałaby jego 
kark pośród tysięcy innych: bardzo ciemne włosy, które zawsze lśniły, jakby je 
szczotkował
19
godzinami, skóra o zdrowym różowobrązowym odcieniu. Aaron nawet 
odwrócony tyłem wyglądał na tryskającego energią, bardziej żywotnego niż 
inni ludzie.
Nie szkodzi, że ją zostawił. Jeśli nawet skończy się rozwodem, to też nie 
będzie miało znaczenia. Miłość to nie kran z wodą, który można po prostu 
zakręcić. Potrafiła, nauczyła się żyć bez niego, ale nie umiała przestać go 
kochać. Ciągle miała nadzieję. To był jej wstydliwy sekret, ale tak wyglądała 
prawda.
Spojrzała na Brendę siedzącą po prawej i Elise po lewej, z tą pierwszą 
mąż się rozwiódł, tę drugą praktycznie porzucił. A ja też jestem samotną 
kobietą — pomyślała Annie. — Tak jak Cynthia. Westchnęła.
Rozproszone po sali tu i ówdzie siedziały nieliczne panie. Annie 
rozpoznała najwyżej dwie z nich. W jednym z pierwszych rzędów dostrzegła 
zapłakaną Hiszpankę, jedyną, której towarzyszył mężczyzna. Poza nim 
i Aaronem znajdowały się tu wyłącznie przedstawicielki słabej płci. Jak 
przykro, że Cynthii w ostatniej drodze nie towarzyszy żaden mężczyzna. 
Wszedł starszy pan, za nim drugi, młodszy; Annie rozpoznała adwokata 
z szacownej firmy Cromwell Reed, która od pokoleń reprezentowała rodzinę 
zmarłej. Ach, więc oni tylko wypełniali swoje obowiązki...
Wszystkiego około dziesięciu osób rozproszonych po sali D.
— Gdzie jest ten łajdus? — szeptem zapytała Brenda i Annie pomyś-
lawszy, że chodzi jej o Aarona, wskazała go ruchem głowy. — Nie, nie ten, 
mówiłam o łajdusie Cynthii.
Annie zauważyła karcące spojrzenie Elise, ale też zadawała sobie to 
pytanie. Gdzie jest Gil? A może czekał z boku przygotowując mowę 
pożegnalną? Trumna stała w przodzie pomieszczenia na przykrytym draperią 
katafalku. Obok leżał tylko jeden wieniec, zrobiony z czerwonych róż. Jakie 
to okropne — pomyślała Annie — Cynthia nienawidziła czerwonych róż. 
Och, Boże, mogłam przynajmniej o to się zatroszczyć. Postawiła drzewko 
bonsai na pustym krześle obok. Rodzinę Cynthii naprawdę stać na więcej.
Ale zaraz, kto należał do rodziny? — zapytała samą siebie. Nie przeżyli 
ani rodzice, ani dzieci, ani samo małżeństwo. Przecież został brat Cynthii, 
Stuart Swann. Gdzie on był? Chociaż nie rozmawiali ze sobą od lat, powinien 
jednak zdobyć się na to ostatnie pożegnanie. Annie znała go na tyle, żeby 
spodziewać się po nim właściwego zachowania. I jeszcze powinna się zjawić 
trzęsąca ze starości ciotka. Ciotka Esme. Zdała sobie sprawę, że nie jest 
pewna, czy ta osoba w ogóle jeszcze żyje. Wspomniała, co wyszeptała do niej 
w szpitalu Cynthia: „Matka nigdy mnie nie kochała". Chyba nikt jej nie 
kochał. Oczy Annie wypełniły się łzami. Cóż za tragicznie zmarnowane życie.
Po raz kolejny ogarnęła ją fala samotności. Tęskniła za Cynthia, za 
synami, za Aaronem. A wkrótce dołączy do nich i Sylvie. Myślała, że już 
przebolała separację i zaczęła się z nią powoli godzić, ale śmierć Cynthii 
otworzyła starą ranę.
Podniosła wzrok, bo z bocznych drzwi wyszedł chudy, siwowłosy
20
mężczyzna w szatach liturgicznych i wstąpił na podwyższenie. Wyglądał na 
typowego „przewielebnego". Natychmiast rozpoczął równie typowe kazanie 
pogrzebowe. Dni człowiecze mijają jak piasek przesypujący się w klepsydrze, 
zostają po nas tylko nasze dobre uczynki, a zbawienie z rąk Bożych trwa na 
wieki. Ani słowa o życiu Cynthii, przepięknym ogrodzie, który założyła, o jej 
hojności, o Carli. Duchowny wspomniał Cynthię z imienia tylko raz. Cały 
czas nazywał ją „zmarłą", jakby obawiał się, że jeśli spróbuje wymienić 
jeszcze raz jej imię, to przekręci je lub się pomyli. Och, na pewno mowa 
pożegnalna Gila będzie bardziej osobista. Wprawdzie rozwód odbył się wśród 
gorzkich i upokarzających scen, znanych wszystkim z prasy, ale przecież 
musi coś powiedzieć.
Dopiero gdy „przewielebny" zaintonował kończące nabożeństwo „Ojcze 
nasz", zrozumiała, że Gil nie czekał z boku, a co gorsza w ogóle się nie 
pojawił. Pomyślała, że to pewnie było tak zawsze, choć Cynthia nie mogła 
nigdy uwierzyć, że Gil jest tak do końca zimny i nieczuły.
Nagle przeleciała jej przez głowę okropna myśl: czy Aaron również nie 
przyszedłby na jej pogrzeb? Była matką jego dzieci. Boże, to już chyba 
obsesja. Potrząsnęła głową, próbując uwolnić się od tego uczucia. W końcu 
ma dzieci i przyjaciół. I Aarona? Spojrzała na męża. Na pewno choć trochę 
mu na niej zależy. Nigdy źle się do niej nie odnosił ani jej nie upokarzał. 
Biedna Cynthia. Jak Gil mógł ją tak źle traktować. Cóż za smutny, obrzydliwy 
koniec. I Annie mu w tym pomogła. Gil użył jej, żeby zebrać trochę ludzi, 
a później umył od wszystkiego ręce. Sprawa Cynthii została załatwiona. Śmieć.
Po zakończeniu nabożeństwa przedstawiciel firmy Campbell ogłosił:
—	Zmarła zostanie przewieziona na cmentarz „City of Angels" 
w Greenwich. Proszę osoby, które chcą się tam udać, żeby podeszły 
do mnie, to zorganizujemy transport.
Elise potrząsnęła przecząco głową. Annie spojrzała na Brendę, ta zaś 
wyszeptała:
—	W żadnym razie.
Annie nerwowo mięła w dłoniach mokrą chusteczkę. Przed wyjazdem 
Sylvie miała tyle do zrobienia. Każda chwila razem, jaka im pozostała, miała 
bezcenną wartość. Co gorsza nienawidziła pogrzebów, tylko że kto będzie 
towarzyszył Cynthii w ostatniej drodze? Jakaż to samotność, być pochowanym, 
a nad grobem nie pochyli się żadna znajoma osoba. Annie wstała razem ze 
wszystkimi. Szybko wytarła oczy i ruszyła powoli ku tyłowi pomieszczenia, 
mając nadzieję, że ten manewr, by znaleźć się u boku Aarona, nie rzuca się 
zbytnio w oczy. Elise przemierzała już długimi krokami boczną nawę. Brenda 
została z tyłu i kiwnęła głową znacząco.
—	Już go nie ma. Pierwszy do wyjścia — powiedziała. 
Aaron czekał w korytarzu.
—	Witaj, Annie. Cóż za straszna historia, prawda? — Pobladły, sprawiał 
wrażenie poruszonego.
—	Okropna. — Miała nadzieję, że ujmie ją za rękę, przytuli, ale tylko
21
skinął głową. Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Annie pamiętała, jak 
Aaronowi trudno przychodziło pogodzenie się z czyjąś śmiercią.
—	Nigdy nie była naprawdę szczęśliwa — dodał Aaron.
Annie ogarnęła złość. Na litość boską, dlaczego ludzie zawsze próbują 
zamknąć życie zmarłej osoby w jednym zdaniu, i do tego tak banalnym?
—	A któż jest? — zapytała kłótliwie, modląc się w duchu, żeby Aaron 
nie odparł: „przynajmniej już nie cierpi".
—	Hmm, Alex wygląda na szczęśliwego. Wczoraj zdał ostatni egzamin.
—	Rozmawiałeś z nim? — Alex, ich najstarszy syn, nie zadzwonił 
podczas weekendu. Poprosił wcześniej, by Sylvie nie przyjeżdżała na uroczysty 
odbiór dyplomu, i ta decyzja sprawiła Annie przykrość. Wiedziała, że 
Aaronowi takie postawienie sprawy przyniosło ulgę. Tylko Chris, średni syn, 
rozumiał, jak szczególne miejsce zajmuje Sylvie w życiu matki.
—	Zatelefonował wczoraj. Mówił, że nie może się doczekać jutra.
—	Ja też — Annie uśmiechnęła się z trudem. Spotkają się w Bostonie. 
Może tam... Gdyby tylko potrafili teraz zamienić parę miłych słów; gdyby 
tylko zobaczyła, że nadal coś dla niego znaczy.
—	Kiedy Sylvie wyjeżdża?
—	Za trzy dni.
—	Nie zmienisz zdania? Takie miejsca — zawiesił głos — odczłowie- 
czają. Tam biją dzieci. Znęcają się nad nimi. Przerobią ją w człowieka-roślinę.
—	Aaron, proszę cię. Przecież nie mówimy o zakładzie państwowym. 
Rozmawiamy o prywatnej, zamkniętej wspólnocie. Tyle razy już to roz 
ważaliśmy.
—	Słuchaj, możemy postarać się o kogoś do pomocy. Wiem, że Ernesta 
to za mało.
—	Nie o to chodzi. Świetnie dajemy sobie radę. Aaron, tu chodzi o Sylvie. 
Ona potrzebuje ludzi podobnych do niej. Jest taka samotna, wyizolowana.
—	Nie opowiadaj takich rzeczy. Przecież jest z tobą przez cały czas.
—	I na tym polega problem. — Annie westchnęła. — Za bardzo 
się ode mnie uzależniła. — A ja od niej, dopowiedziała w duchu. Czym 
wypełnię dni po jej wyjeździe? — Aaron, proszę, nie teraz. Rozmawialiśmy 
o tym tysiące razy.
—	Dobrze — uciął ostro.
Znała ten ton. Znów zrobiła mu przykrość. O Boże, przecież nie tego 
chciała.
—	Muszę wracać do biura — stwierdził i okręcił się na pięcie. 
Odwrócił się i wyszedł z budynku bez dobrego słowa o Cynthii, bez
gestu współczucia dla niej. Ach, ci mężczyźni — pomyślała — emocjonalne 
kaleki. Odwróciła wzrok od znikającego Aarona i zobaczyła Gila Griffina 
wymieniającego uściski dłoni i przyjmującego kondolencje od grupki żałob-
ników. Poczuła, że drży.
—	Jak on mógł? — zapytała, obejmując tym i Aarona, i Gila. Jak oni 
mogli?
22
Choć rzuciła pytanie w przestrzeń, Brenda, która postępowała za nią, 
odpowiedziała:
—	Hipokrytom o mocnych nerwach przychodzi to bardzo łatwo. 
Annie, jak automat, ustawiła się w kolejce za innymi. Ostatnia rzecz, na
jaką miała ochotę, to rozmawiać z Gilem. Nie, najtrudniejsze to pojechać na 
cmentarz. Spotkanie z Gilem nie było tak straszne jak tamto. Jakąż wymyślił 
przyczynę, dla której nie wziął udziału w nabożeństwie? Ale miał czelność 
pojawić się teraz i odegrać farsę. To już nawet nie obelga, to coś gorszego. 
Pewno choć stanie nad grobem Cynthii.
Gdy przyszła na nią kolej, nie wyciągnęła do Gila ręki, ale on sam 
po nią sięgnął.
—	Dziękuję ci, Annie — powiedział.
Jej palce były lodowate, zaskoczyło ją ciepło jego dłoni. 
Szybko wysunęła rękę z uścisku; stojąca u jej boku Elise schowała ręce za 
plecy.
—	Witaj, Gil — Annie rzuciła chłodno. Jak zawsze czuła się skrępowana 
niewygodną sytuacją. — Czy chcesz, żebym pojechała z tobą na cmentarz? 
— usłyszała swój głos. Znów to samo. Nieodmiennie grzeczna dziewczynka. 
Dużo ją to kosztuje, ale wytrzyma.
—	Och, nie. Nie zdołam zmieścić Greenwich między dzisiejszymi 
spotkaniami.
—	Że co? — zapytała Brenda.
Nawet twarda Brenda wyglądała na zszokowaną.
—	Nie dam rady. I tak powinienem być w dwóch miejscach naraz. 
Z trudem udało mi się tu wyrwać.
—	To widać — skomentowała Annie lodowato. — Nie byłeś na 
nabożeństwie, a teraz nawet nie pofatygujesz się na cmentarz?
—	To doprawdy już nie twoja sprawa — odparł Gil spokojnie. Odwrócił 
się do nich plecami.
—	Gil, proszę cię, pojedź na cmentarz. Dla Cynthii to by miało znaczenie. 
Przystanął na moment i drwiąco spojrzał na nią z góry. Jego głowa
przypominała ptasi łebek.
—	Nie ma żadnego znaczenia. Przecież ona nie żyje — powiedział 
z uśmiechem i odszedł.
Annie milcząc stała w holu między przyjaciółkami. Oddychała z 
trudem. Zaczęły nią wstrząsać dreszcze.
Annie nadal drżała, gdy Elise i Brenda zbierały się do wyjścia. Wszyscy 
inni już poszli, zdała więc sobie sprawę, że tylko ona wybiera się na cmentarz. 
Pożegnała się z Elise i patrzyła, jak Brenda idzie w dół zasnutej mgiełką 
deszczu Madison Avenue. Poprosiła Hudsona, żeby dowiedział się, jak 
dotrzeć na miejsce, w razie gdyby zgubili karawan. Wrócił po chwili niosąc 
parasol i kiedy pomagał jej wsiąść do limuzyny, podszedł do nich Stuart 
Swann, brat Cynthii. Mimo że Annie nie widziała go dobre parę lat, 
poznała
23
go natychmiast. Rzuciło jej się w oczy, że ciągle jest przystojny, choć 
hulaszcze życie odcisnęło swoje piętno: oczy w czerwonych obwódkach 
i obwisła skóra.
—	Witaj, Stuart. — Nie miała na to ochoty, ale uprzejmość nakazywała 
podać rękę. Dlaczegóź i on nie zdążył na nabożeństwo? Miała zamiar 
stanowczo żądać wyjaśnień, ale na widok jego ściągniętej bólem twarzy 
zmieniła zdanie. Teraz i tak było już za późno na wyrzuty.
—	Spodziewałem się, że przyjdziesz, Annie. Lojalna do końca. — Jego 
oczy wypełniły się łzami, poklepał ją po ramieniu.
Jakby chwalił dobrze sprawującego się psa — pomyślała — cóż, właśnie 
tak się teraz czuję.
—	Strasznie mi przykro.
—	Mnie też. Dopiero co się dowiedziałem. Byłem w Japonii. Ciągle 
w to nie mogę uwierzyć — przerwał i z oczu popłynęły mu łzy. — O Boże, 
tak mi przykro.
Annie nie wiedziała, co miał na myśli — Cynthię, swój płacz, a może 
jedno i drugie. Mówienie czegokolwiek mijało się z celem, więc tylko ujęła 
go za rękę. Odpowiedział rozpaczliwym uściskiem.
—	Annie, czy mogę się z tobą zabrać?
—	Tak, Stuart, oczywiście.
—	Dziękuję. Bardzo dziękuję.
Razem jechali tonącą w deszczu autostradą Hutchison River, minęli 
zablokowany korkami Nowy Jork. Stuart, przepłakawszy większość drogi, 
w końcu się uspokoił. Gdy dotarli do cmentarza „City of Angels", deszcz 
przeszedł w ulewę.
Cynthia odeszła. Annie patrzyła na pudełko zawierające małe drzewko 
bonsai, które trzymała na kolanach przez cały ranek. Postawiła je delikatnie 
na spuszczanej do grobu trumnie i łzami żegnała przyjaciółkę. Cynthio, 
nie pozwolę, żeby mu to uszło płazem. Nie wiem jeszcze, co zrobię, 
ale spróbuję, Cyn.
Stała przy grobie i patrzyła, jak rzucane łopatami błoto pokrywa trumnę.
3. Elise
O iąpiło, gdy Elise powoli szła Madison Avenue w stronę kJ 
śródmieścia. Dopiero za piętnaście jedenasta. Skinęła głową bratu Cynthii, 
który właśnie wysiadał z taksówki przed domem pogrzebowym. Rychło w czas 
— pomyślała. — Cała ta historia to jedna wielka parodia. Wystarczyło 
niespełna pół godziny, by podsumować i zamknąć życie Cynthii Griffin. Elise 
od lat nie utrzymywała bliższych kontaktów z Cynthią, choć dość dobrze 
znała i ją, i jej rodzinę. Stanowili część starej gwardii mieszkańców Greenwich, 
uprzywilejowanej grupki, do której Elise również należała. Zawsze uważała, że 
Cynthia popełniła mezalians, a dzisiejsze zachowanie Gila Griffina 
dobitnie o tym świadczyło. Biedna Cynthia.
Elise kazała szoferowi czekać o pierwszej pod hotelem „Carlyle" — któż 
mógł przewidzieć, że pogrzeb potrwa zaledwie dwadzieścia minut? — i po 
skończonej ceremonii nie miała siły na nic innego, jak tylko skierować się do 
hotelu, przed który powinien zajechać samochód. Kiedyś w tej sytuacji 
pochodziłaby po sklepach, teraz jednak już jej to nie bawiło. Poza tym nie 
cierpiała widoku swojej twarzy w lustrze. Niczego dobrego nie dawało się 
tam wypatrzyć. Unikała nawet przyglądania się swojemu odbiciu w witrynach 
sklepowych. Właśnie to i przygnębienie sprawiły, że nie zauważyła idącej za 
nią osoby.
Larry Cochran podążał za aktorką w pewnej odległości. Zdawał sobie 
sprawę, że szuka wykrętu, pretekstu dla swojego postępowania; zrobiono jej 
tak mało zdjęć z ukrytej kamery, więc te powinny być naprawdę cenne. Szedł 
drugą stroną ulicy, co chwila naciskając spust migawki, i wypstrykał już całą 
rolkę filmu. Przy skrzyżowaniu z Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicą udało mu 
się złapać wspaniałe ujęcie enface, kiedy przechodząc przez jezdnię zwróciła 
twarz w jego kierunku. Gdyby się jeszcze bardziej zachmurzyło, może 
zdjęłaby ciemne okulary. To by był prawdziwy fart!
Patrząc przez obiektyw stwierdził, że chyba właśnie za chwilę to zrobi.
25
I wreszcie jest! Cała twarz w zbliżeniu. Miała tak doskonałe rysy, że choć 
wykrzywiał je grymas bólu, ich widok zaparł mu dech w piersi. Ręka, którą 
trzymał na wyzwalaczu, drżała. Cóż za niezwykła twarz! Twarz samotnej 
kobiety, tak pełna cierpienia.
Udało mu się zrobić dwa zdjęcia, zanim skręciła mijając go. Chyba nic 
nie zauważyła. Szedł teraz tuż za nią, przyglądając się płynnemu ruchowi jej 
bioder i nóg. Była wysoka, mogła mieć koło metra osiemdziesięciu, jednak 
się nie garbiła. Sunęła wyprostowana, biodra podając nieco do przodu. Jej 
krok przypominał ruchy modelek: wydawało się, że najpierw idą uda. 
Lany'ego ogarnęło podniecenie. Cóż, ciągle jeszcze była piękna i przez 
dwadzieścia lat kariery filmowej stanowiła przedmiot pożądania wszystkich 
inteligentnych mężczyzn. Z drugiej jednak strony zdziwiła go i zawstydziła 
reakcja jego organizmu. Nie należał do tych zwierząt, które śledząc krok 
w krok obcą kobietę, paradują po ulicy z potężną erekcją. Rany, szedł 
przecież teraz za żywą legendą, a ona właśnie poniosła dotkliwą stratę. A tak 
w ogóle, kim była dla niej Cynthia Griffin i dlaczego nikt nie wspierał Elise 
w cierpieniu? Poczuł falę litości i zawstydził się, że ją śledzi. Ale mimo to 
ciągle za nią podążał.
Na Siedemdziesiątej Szóstej skręciła w lewo. Powinien był się domyślić. 
Hotel „Carlyle", miejsce, w którym spotykali się i popijali bardzo, bardzo 
bogaci. Twierdzono, że za czasów swojej prezydentury umawiał się tu na 
randki John Kennedy, a zaledwie rok temu zaszyli się w nim Sid i Mercedes 
Bass, wtedy jeszcze kochankowie poślubieni innym partnerom. Zarobił ładny 
grosz na fotce, którą udało mu się pstryknąć.
Kierowała się w stronę wejścia. Dobra, miał już dość zdjęć, będą 
wspaniałe. Powinien się chyba odczepić. A jednak ta twarz go prześladowała. 
Wpadła mu do głowy szalona myśl, by wejść za nią do środka. Tak rzadko 
spotyka się w życiu coś naprawdę pięknego. Nic więc dziwnego, że pociągało 
go wszystko, co można było tym mianem określić. A może uda mu się z nią 
porozmawiać?
Ale, jak rany, jest przecież zawodowcem, a do tego bez grosza. Co mu 
chodzi po głowie? Nie wiedział nawet, czy ma przy sobie dość pieniędzy, by 
zafundować jej drinka. Nie pora na szaleństwa, nie może ryzykować, że jakiś 
byczek z ochrony prześwietli mu film i wywali na zbity pysk. Mimo to 
wśliznął się za Elise w pozłacane obrotowe drzwi. Na całe szczęście dziś rano 
założył marynarkę i krawat, choć wcale nie był pewien, czy tutaj to 
wystarczy. Może go nie wyrzucą, jeśli się postara zbytnio nie rzucać w oczy. 
Widział, jak aktorka wchodzi po niskich, przykrytych dywanem schodach 
i zdecydował się pójść za nią. Nie sądził, żeby go zauważyła. Zachowywał 
się absurdalnie, ale nie potrafił się zmusić do odejścia.
Elise weszła do baru „U Bemelmana" i usiadła na wyściełanym krześle 
w słabo oświetlonym kącie sali — dokładnie to, czego jej potrzeba; nikt nie 
będzie widział, jak się rozklei.
Było wprawdzie jeszcze za wcześnie na drinka, ale przecież i tak
26
przedtem wypiła jednego. Dzisiaj naprawdę tego potrzebowała, wszystko, 
byle trochę się uspokoić. Rozpaczliwie odsuwała myśl o powrocie do East 
Hampton, ale wolałaby też nie wracać do nowojorskiego mieszkania, gdzie 
istniało prawdopodobieństwo spotkania z Billem.
A może zostałaby tutaj, w barze „U Bemelmana"? Lubiła to miejsce, tyle 
miłych rzeczy tu jej się zdarzyło. Przyprowadzono ją tu po balu z okazji jej 
pełnoletności, tutaj umówiła się z Howardem, jej agentem, i usłyszała 
wiadomość, że podpisał dla niej kontrakt z MGM. Tu też spędziła noc po 
rozdaniu Oscarów w 1961 roku, kiedy niespodziewanie dla wszystkich 
otrzymała to wyróżnienie. No i poznała Gerarda. Tak, tu spotykały ją same 
przyjemne rzeczy.
Od pewnego czasu brakowało w jej życiu takich radosnych zdarzeń. 
Oczywiście, jej los różni się od losu innych ludzi. Jest jedną z trzech 
najbogatszych kobiet w Ameryce, więc mierzy się ją inną miarką. 
Wiedziała
0	tym i już dawno się z tym pogodziła. A jednak coś musi być wspólne dla 
wszystkich. Co? Jak się o tym przekonać? Czy inni ludzie także odczuwają 
taką pustkę, czy tylko ona?
Dorastanie w poczuciu inności było trudne, chociaż dzięki wskazówkom 
matki Elise nauczyła się bronić przed zazdrością i niechęcią innych. Zapłaciła 
za to ogromną cenę: nie potrafiła zachowywać się zupełnie naturalnie, być 
sobą w towarzystwie innych osób. No i nawet matka nie uchroniła jej przed 
samotnością. Nie tylko bowiem pieniądze sprawiły, że zawsze trzymała się 
trochę z boku — w miarę jak dorastała, coraz wyraźniejsza stawała się jej 
uroda i inteligencja, a wiele osób nie potrafiło ścierpieć oszałamiającej 
kombinacji piękna, bogactwa i zdolności. Elise była również taktowna, 
miła
1	szczodra, dzięki czemu powszechnie znano ją i lubiano. Mimo to samotna. 
Zawsze samotna.
Samotna, choć wydawało się, że każdy ją znał, zwłaszcza gdy prasa 
rozpisywała się na temat śmierci jej ojca, olbrzymiego majątku, jaki 
odziedziczyła, i debiutu w Nowym Jorku. Nie przestawała być taktowna 
i miła, starając się w miarę możliwości ukryć swoje bogactwo. Pod budynek 
college'u przyjeżdżała autobusem, nie limuzyną, zawsze płaciła 
drobniakami i chodziła z koleżankami do wychwalanych przez nie tanich 
restauracji. Mimo to nie traktowano jej jak zwykłej studentki i nie miała 
prawdziwych przyjaciół.
Skróciła studia, by spróbować życia Hollywood. Początkowo wydawało 
się, że to idealne miejsce dla niej. Tutaj wreszcie nie liczyło się, że jest 
jedną 
z najbogatszych kobiet świata. Zaczęła prowadzić normalne życie.
Oczywiście, wyjątek stanowili mężczyźni. Kręcili się wokół niej — 
przystojni, młodzi, utalentowani, inteligentni, majętni. Byli cudowni i zako-
chiwała się raz po raz. Przerażona głodem uczucia i seksu, zdecydowała się 
zawrzeć z góry skazane na przegraną małżeństwo z młodym adonisem. Kiedy 
ich związek się rozpadł, szybko pocieszyły ją matka i kariera aktorska.
Wkrótce jednak wielkie studia filmowe też zaczęły się rozpadać. Zoriento-
wała się, że amerykański rynek jest nastawiony raczej na młodych, a jej
27
popularność maleje: była zbyt sztywna i z innej epoki. Nie odpowiadano na 
jej telefony. Agent zostawił ją na lodzie. Po raz pierwszy pieniądze nie mogły 
jej obronić ani zapewnić poparcia. Na festiwalu w Cannes poznała Francisa 
Truffauta, francuskiego reżysera, który zachęcił ją do pracy dla kina europej-
skiego. Dziwnie trudno przyszło jej podjęcie decyzji, jednak raz wkroczywszy 
na tę drogę, doskonale przystosowała się do nowego świata. Truffaut zadbał, 
by spotkała najbłyskotliwszych, najbardziej awangardowych twórców tego 
okresu. Był delikatny jak brat, a jego rady głęboko w nią zapadły. Spotkała 
wreszcie mężczyznę, który nie chciał od niej niczego, pragnął jedynie, by jak 
najlepiej grała i pod jego ręką rozkwitała jako aktorka. Jedynym zmartwieniem 
w tym okresie był romans, który nawiązała z najbardziej seksownym aktorem 
francuskim; rzecz działa się na planie i szybko wymknęła się jej spod kontroli.
Poradziła sobie z kłopotami uciekając do Billa Atchisona. A teraz on 
sprawiał jej kłopoty. Westchnęła. Prawie dwadzieścia lat minęło od ich ślubu, 
ale aż za dobrze było widać, że już dawno temu znudziła mu się. Latami 
przymykała oczy na coraz częstsze zdrady, nawet gdy stawało się to 
ewidentne — telefony od „klientek", późne powroty z „pracy" — ponieważ 
pragnęła utrzymać małżeństwo. Ich dom znajdował się w East Hampton i mąż 
przez cały tydzień nocował w Nowym Jorku. Ostatnio jednak nie przyjeżdżał 
nawet na weekendy. No i wczoraj nie udało jej się do niego dodzwonić, gdy 
chciała przekazać wiadomość o śmierci Cynthii, więc nie miała pojęcia, gdzie 
spędził noc. Do tej pory te upokorzenia były jej tajemnicą, ale przecież 
istniało niebezpieczeństwo, że wkrótce wszystko się wyda. A bała się jeszcze, 
że ją porzuci.
Tak naprawdę bowiem kochała Billa i ich wspólne życie. Od lat starała się 
ze wszystkich sił, jednak na próżno. Dopiero teraz zrozumiała, że nie powinna 
była rezygnować z kariery, nie powinna była wszystkiego jemu poświęcić. 
Uznał ją za swoją własność i przestała go obchodzić. Od jak dawna jej nie 
tknął? Od Acapulco? Policzyła na palcach. Jedenaście miesięcy. A kiedy był 
ostatni raz przed Acapulco? Może wchodzimy w kolejną fazę małżeństwa 
— rozważała. — Może. Bała się jednak jak nigdy dotąd. I by stłumić lęk, piła 
jak nigdy dotąd. Alkohol musował w żołądku, sprawiał, że trzęsły się ręce.
Do stolika podszedł Maurice, barman pracujący „U Bemelmana" na 
dziennej zmianie; znała go od dwunastu lat. Zamówiła courvoisier, mając 
nadzieję, że nie zwymiotuje. Wypiję tylko jeden kieliszek, zawsze sobie to 
obiecywała. Tylko jeden. A kiedy Maurice przyniósł koniak, wypiła go 
jednym haustem i zamówiła kolejny. Tak jak zawsze.
Miała nadzieję, że jeśli Bili ją zostawi, obejdzie się bez publicznych 
upokorzeń jak w przypadku Cynthii i Gila. Boże, czy Bili naprawdę musi 
mnie porzucić? Nie pozwól, bym skończyła jak Cynthia. Zaczerpnęła głęboko 
powietrza starając się nad sobą zapanować. Nie ośmieli się. A jednak po raz 
pierwszy zagroził, że to zrobi. Liczącym się mężczyznom uchodzi to na 
sucho. Jest w pełni dopuszczalne. Na miłość boską, nawet Reagan ożenił się 
po raz drugi, a mimo to został prezydentem.
28
Alkohol rozgrzał ją wreszcie i uśmiechnęła się do swoich myśli. Muszę 
pamiętać, że jestem zaledwie figurą statystyczną w zmieniającej się kulturze. 
Witaj w latach dziewięćdziesiątych, Elise, dekadzie, w której czas się pożegnać 
z życiem seksualnym i nieodwołalnie zestarzeć. Boże — pomyślała — co jest 
mniej pociągające od pięćdziesięcioletniej rozwódki? Sześćdziesięcioletnia.
Zawołała Maurice'a, który rozmawiał z jedynym poza nią klientem. 
Odwrócił się i podszedł do niej.
—	Przepraszam, ale ten dżentelmen upiera się, że panią zna, i poprosił, 
bym przyniósł drinka. Czy pani się zgadza?
Spojrzała w drugi koniec pomieszczenia. Bez okularów widziała niewiele. 
Czy to ktoś znajomy? Wzięła okulary i nie zakładając, spojrzała przez szkła. 
Młody człowiek, nie wygląda znajomo. Może syn jakiegoś przyjaciela 
z Greenwich. Nie uśmiechał się, tylko patrzył na nią spokojnie ponad pustymi 
stolikami. Cóż, u licha. W końcu to „U Bemelmana". Tu przytrafiały jej się 
jedynie dobre rzeczy, poza tym czuła, że ani chwili dłużej nie wytrzyma 
samotności.
—	Oczywiście, Maurice — odparła i patrząc przez salę, starała się za 
wszelką cenę uśmiechnąć.
Larry podtrzymywał Elise, która niemal na czworakach przemierzała hol. 
Był niewiele od niej wyższy, a ona okazała się zaskakująco ciężka jak na tak 
szczupłą kobietę. Głowa ciągle jej opadała i nieustannie szeptała:
—	Proszę, nie pozwól, by mnie ktokolwiek zobaczył. — Powtarzała to 
w kółko tym cudownym głosem, w którym teraz dźwięczał strach. — Proszę, 
nie pozwól, by mnie ktokolwiek zobaczył.
W recepcji załatwił wszystko bez kłopotów. Dzięki Bogu, jego karta 
kredytowa wciąż jeszcze była ważna. Prawym ramieniem obejmował Elise, 
nie pozwalając jej upaść. Zatrzymali się przed pokojem siedemset pięć, 
niezdarnie wyciągnął klucz. Miewał czasami kłopoty z zamkami, ale dzisiaj 
otworzył je łatwo.
Wydawało mu się, że śni, kiedy razem szli przez pokój i Elise opadła na 
łóżko. Dopiero teraz na serio zaczęła płakać. Chwyciła poduszkę, leżącą pod 
idealnie gładką narzutą i przycisnęła mocno do siebie. Stał, patrząc bezradnie, 
jak łkała niczym małe dziecko. Uniosła głowę znad poduszki.
—	Niedobrze mi — jęknęła.
Larry wziął ją pod pachy i postawił na nogi. W ostatniej chwili dotarli 
do łazienki. Podtrzymywał jej głowę, gdy wymiotowała do umywalki. Kiedy 
nudności na chwilę ustawały, jęczała. Potem krzyknęła: — Nie patrz! — ale 
była w tak złym stanie, że nie mógł jej zostawić. Po pewnym czasie mdłości 
ustąpiły. Pomógł jej się wyprostować i odwróciwszy ją od lustra delikatnie 
wytarł twarz Elise wilgotną gąbką. Upewniwszy się, że stoi pewnie na 
nogach, nalał wody do szklanki i podał jej. Wypłukała usta, wzięła hotelową 
szczoteczkę i zaczęła myć zęby.
29
—	Mógłbyś przynieść moją torebkę? — poprosiła.
Stał w drzwiach, przyglądając się, jak poprawia makijaż. Z wprawą szybko 
uszminkowała usta, narysowała kreski pod oczami, uróżowała policzki. Gdy 
skończyła się malować, zauważyła w lustrze jego odbicie i po raz pierwszy 
spojrzała na niego. Przeszła do sypialni, mijając go bez słowa. Poszedł za nią.
—	Mam nadzieję, że dobrze się czujesz — odezwał się, nie wiedząc, co 
powinien teraz zrobić.
—	Hmm, nie najlepiej, ale w każdym razie dziękuję. Czuję się bardzo... 
okropnie zażenowana.
—	Nie przejmuj się, jestem Irlandczykiem, bratem pięciu sióstr. Każda 
z nich wymiotuje, gdy się upije. — Był jedynakiem, ale potrafił improwizować.
Odwróciła wzrok.
—	Cóż, w takim razie miałam szczęście w nieszczęściu trafiając właśnie 
na ciebie.
—	Cała przyjemność po mojej stronie.
Spojrzała na niego zaskoczona, szukając śladu sarkazmu w jego pociągłej 
inteligentnej twarzy. Jej oczy znów wypełniły się łzami, odwróciła głowę.
—	Wezmę tylko swoje rzeczy — powiedziała, sięgając po leżącą na 
łóżku apaszkę i żakiet. Pozbierała je i odwracając się spostrzegła, że stoi tuż 
obok. Objął ją ramionami, przytulając do niej policzek. Zaskakująco delikatny, 
swym ciepłem niemal parzył jej chłodną skórę. Potem ostrożnie ujął w dłonie 
jej twarz i czule ucałował w usta. Naturalnym ruchem podniósł jej twarz ku 
swojej, a równie delikatne wargi spoczęły na jej ustach. Trwali tak dłuższą 
chwilę i Elise poczuła, że drży w jego ramionach.
Potem opuścił ręce i odsunął się od niej.
—	Teraz ja czuję się bardzo zażenowany — odezwał się i widziała, że 
mówi prawdę. — Nie chciałem tego. Bardzo przepraszam.
Nigdy, przez prawie dwadzieścia lat ich małżeństwa, nie zdradziła Billa. 
Tak ją wychowano i zawsze miała dość rozsądku, by nie ufać próbującym ją 
poderwać mężczyznom. Ten chłopak mógłby pewnie być jej synem i Bóg 
jeden wie, skąd pochodził. Miał wystrzępione mankiety u koszuli, źle 
ostrzyżone włosy. A jednak przysunęła się do niego. Umrze, jeśli on jej nie 
obejmie. To takie proste. Ktoś musiał ją teraz objąć. Reszta się nie liczyła.
Larry nie był pewien, co się właściwie dzieje. Znalazła się tuż przy nim, 
nagle pocałowała go i w sekundę leżeli na łóżku, ona wyciągnięta przy nim, 
w jego ramionach. Przytuliła śliczną twarz do jego policzka, jej ciało mocno 
do niego przywarło. Dotykali się udami; przez warstwy ubrania musiała 
wyczuć erekcję. Leżał nieruchomo, tuląc ją jedynie do siebie, ona zaś bardzo, 
bardzo delikatnie zaczęła gładzić go po twarzy. Chłodne opuszki palców 
zanurzyła w jego włosach. Nie potrafił stłumić jęku rozkoszy. Była taka 
piękna, a teraz pieściła jego czoło. Nie wiedział, czego chciała, ale objął ją 
mocniej, a wtedy i ona jęknęła. To był cichy, stłumiony dźwięk dobywający 
się gdzieś z głębi gardła. To ja go wywołałem — pomyślał Larry i poczucie 
własnej mocy wywołało dreszcz podniecenia. Mimo to nawet nie drgnął.
Elise spoczywała rozluźniona w jego ramionach. Już od lat tak dobrze 
się nie czuła. Nie potrafiła myśleć. Nie chciała myśleć. Przebiegła ręką w dół 
torsu, do ud. Czekał na nią, twardy, gotowy. Poczuła taką falę wdzięczności, 
że niemal się rozpłakała. Nie wolno jej. Cofnęła rękę i zaczęła rozpinać mu 
koszulę.
—	Proszę. — To jedyne, co powiedziała.
—	Tak — odparł, usiadł i rozebrał się szybko, paroma pełnymi wdzięku 
ruchami. Przez chwilę poczuła zmieszanie i przerażenie, ale wtedy odwrócił 
się do niej i powoli zaczaj ją rozbierać. Ukryła twarz, dopóki nie skończył 
i nie położył się obok. Ciało miał gładkie, czuła twardość jego członka, gdy 
przytulił się do niej. Odwrócił ją ku sobie.
—	Jesteś taka śliczna — wyszeptał.
I znowu z ogromną czułością zaczął pokrywać jej twarz delikatnymi 
pocałunkami. Zaskoczyła ją czułość — od tak dawna jej nie doświadczała, że 
i teraz zupełnie się jej nie spodziewała. Przez chwilę nie wiedziała, co robić. 
Wtedy on przesunął się w dół i pieścił tak samo delikatnie jej piersi. Poczuła 
falę podniecenia i wilgoć między udami — głośno westchnęła z rozkoszy. 
Och, jak dawno, jak dawno już tego nie czuła. Co za cudowne uczucie.
—	Czy chcesz, bym wszedł? — spytał niewyraźnym głosem. Zaskoczyło 
ją to pytanie, nie była do tego przyzwyczajona. Ogarnęła ją kolejna fala 
błogości: oto do niej należała decyzja, ją pytano o pozwolenie.
—	Tak — odparła, a on wszedł w nią powoli i czule. W niczym nie 
przypominało to Billa, jego gwałtowności i brutalności. Zdążyła już całkiem 
zapomnieć, że może być inaczej. O, co za rozkosz, co za ulga! Obejmował 
ją, jego gładkie ciało pachnące młodością było na niej i w niej. Wsuwał się 
wolnymi, długimi ruchami, mógł niemal całkowicie się wycofać, by za chwilę 
znów w nią wejść głęboko, kiedy czuła, że dłużej nie wytrzyma rozdzielenia. 
Wyprężyła się pod nim, zniknął wszelki ból, nuda, brak uczuć. Żyła, czuła 
każde drgnienie jego ciała, każdą zmianę. Uniósł się trochę na łokciach, ich 
uda złączyły się w jedno. Poczuła, że płonie z pragnienia i głodu jak nigdy 
dotąd, a wstyd i złość zniknęły. Jedyne, co pozostało, to rozkosz, błogo 
sławieństwo jego ciała, mocno się do niej przytulającego.
—	Kim jesteś? — spytała.
Spojrzał w dół na jej twarz, a potem zniżając wzrok przyglądał się sobie, 
jak w nią wchodzi. Pochylił głowę i znowu zaczął ją całować tymi samymi 
gorącymi, słodkimi pocałunkami.
—	Kim ty jesteś? — zapytała po raz kolejny, prawie nieprzytomna 
z rozkoszy.
—	Jestem mężczyzną, który chce, byś poczuła się tak dobrze, jak nigdy 
przedtem — odparł, obejmując ją mocno, gdy dotarła na szczyt ostatecznej 
rozkoszy.
30
4. List Cynthii
A
nnie już w drzwiach wejściowych usłyszała głos Sylvie mruczącej coś do 
Ernesty i dźwięczną, śpiewną odpowiedź opiekunki. Zatrzymała się na chwilę, 
chłonąc te odgłosy, wiedząc, że wkrótce staną się jedynie pięknymi 
wspomnieniami z przeszłości. Puszczając drzwi, które zamknęły się z lekkim 
trzaśnięciem, starała się otrząsnąć z przygnębienia i wreszcie zawołała z 
udaną wesołością:
—	Cześć, dziewczyny! Zgadnijcie, kto wrócił!
—	Muś-Puś! — krzyknęła Sylvie, pędząc radośnie z kuchni. Wokół szyi 
powiewała zawiązana kolorowa serwetka. — Muś-Puś! Ernesta zrobiła mi 
grzanki z serem i pozwoliła mi zrobić zupę pomidorową, i nie oparzyłam się, 
bo jestem dobrą kucharką.
Jej okrągła twarz promieniała radością z wykonanego zadania, migdałowe 
oczy szeroko otwarte w podziwie dla takiego cudu. Ta buzia, tak ładna 
i czarująca u pięciolatki, nie pasowała do szesnastoletniego ciała. Nie po raz 
pierwszy Annie starała się pogodzić z faktem, że jej dorastająca córka to 
dziecko z zespołem Downa, a więc mentalnością pięciolatki.
—	Sylvie, wracaj zjeść lunch. Bądź dobrą dziewczynką! — przywołała 
ją do siebie Ernesta.
Annie pocałowała Sylvie i poklepała ją po policzku.
—	Idź, kochanie, zaraz do ciebie przyjdę. — Patrzyła, jak Sylvie zmyka 
do kuchni.
Przemierzywszy salon weszła do oranżerii, w której trzymała niewielką 
kolekcję drzewek bonsai. Usiadła wygodnie na starym, stylowym szezlongu, 
oparła się o miękkie poduszki, głęboko odetchnęła i zrzuciła z nóg przemo-
czone, poplamione błotem pantofelki. Była tak strasznie zmęczona. Nie 
wiedziała, jak sobie ze wszystkim poradzi. Pogrzeb wyczerpał ją ostatecznie, 
a przecież musiała powiedzieć Erneście, jakie ubrania ma przygotować na 
jutrzejszy wyjazd do Bostonu. I nie skończyła jeszcze pakowania rzeczy Sylvie.
32
Przymknęła oczy, marząc, by udało jej się zapaść w sen, którego tak 
potrzebowała. Może w Bostonie sprawy się dobrze ułożą — pomyślała. 
— Może wszystko się zmieni na lepsze. Wstała z westchnieniem i poszła do 
córki.
Nieco później, kiedy przyklejała na bagaże nalepki z nazwiskiem, 
usłyszała, że portier rzuca pocztę na wycieraczkę przed drzwiami mieszkania.
Nic nadzwyczajnego — stały zestaw: rachunek od Bergdorfa, pocztówka 
z Cambridge od Alexa, kilka katalogów. Nagle mignął jej list.
Nie mogła się pomylić: stempel z Old Greenwich, ciężka koperta. Czując 
skurcz żołądka Annie spojrzała na drugą stronę, by odczytać adres nadawcy. 
Widniało tam elegancko wykaligrafowane nazwisko: pani Gilbertowa Griffin.
Nie chciała otwierać tej koperty. Wiedziała, że znajdujący się w środku 
list Cynthii wstrząśnie nią do głębi, a ona i bez tego miała dość wstrząsów. 
Powoli przeszła przez hol do sypialni, gdzie bez sił osunęła się na kanapkę, 
koperta leżąca na kolanach wyglądała jak białe, lśniące ostrze. Gdy otwierała 
list, Pangor wskoczył na miejsce obok niej i wtulił łebek w jej szyję. Zwykle 
ją to pocieszało, ale teraz tylko nieprzyjemnie rozproszyło. Spojrzała na 
drobne, stawiane drżącą ręką litery.
Kochana Annie,
wybacz, proszę, że zmuszę Cię do przeczytania tego, co chciałabym powiedzieć. 
Nie 
chcę umierać, zanim nie wyjaśnię jedynej na świecie osobie, która mnie kochała, 
dlaczego to robię.
Przede wszystkim chciałabym Ci wyznać, te wszystko — wszystko — to moja wina. 
Ojciec sprzeciwiał się temu małżeństwu, ale ja go nie słuchałam. Potem mimo rad 
prawników dałam Gilowi całkowite pełnomocnictwo. I nie powinnam była nigdy mu 
pozwolić na odłączenie Car li od respiratora. Wszystko to ja zrobiłam i mnie 
trzeba za 
to winić.
Widzisz, nigdy nie czułam, że dla mojej rodziny jestem kimś ważnym, to Stuart 
zajmował uprzywilejowaną pozycję. Tak jak i ty byłam grzeczną dziewczynką, nie 
przysparzałam żadnych kłopotów w szkole, brakowało mi jednak twojej inteligencji. 
Nie rzucałam się nigdy w oczy. Potem nagle wyładniałam i wtedy pojawił się Gil. 
Nie 
zawsze był taki jak teraz. Kiedy się poznaliśmy, był przystojny i ambitny, ale 
nie tak 
twardy. Miał w sobie energię, której nie mogłam się oprzeć. I kochał mnie. 
Oczywiście o wiele bardziej kochał moje pieniądze i znajomości, no i swojego 
jaguara. 
Często tak myślałam, ale nigdy nie chciałam do końca w to uwierzyć. Tato 
niechętnie 
myślał o dopuszczeniu go do udziału w firmie, ale w końcu się zgodził. 
Stworzyliśmy 
mu warunki, bez rodziny Swannów nie byłoby teraz Gila Griffina, choć może się 
mylę, 
ludzie jego pokroju zawsze znajdą sobie jakieś powolne narzędzia. Na początku 
wszystko układało się cudownie. Gil kochał mnie, a ja jego i to było wszystko, 
czego 
potrzebowałam. Aż pewnego dnia robiąc zakupy w mieście niechcący zadrapałam 
lakier na jaguarze. Wpadł w furię, kiedy to zobaczył. Uderzył mnie bez słowa, a 
gdy 
upadłam na podłogę, stał nade mną i wrzeszczał: „ Co zrobiłaś mojemu 
samochodowi!"
33
Potem urodziła się Carla i wszystko jeszcze bardziej zaczęło się psuć. Nie 
podobałam 
się Gilowi w czasie ciąży. Bolało mnie to, ale uznałam, że ma rację, wyglądałam 
przecież jak olbrzymi balon, więc postanowiłam przeczekać. Jednak i po 
narodzinach 
Carli zachowywał się chłodno. Tak samo odnosił się do maleńkiej od początku.
3 — Zmowa pierwszych żon
Myślałam, te jak niektórzy męiczytni po prostu nie lubi małych dzieci. Powinnam 
była
już wtedy coś zrobić, ale nie wiedziałam co. Odkładałam więc działanie na 
później
— to moja specjalność.
Gdy Carla miała trzy latka, znowu zaszłam w ciążę. Bałam się powiedzieć o tym
Gilowi, ale w końcu się zdecydowałam. Kompletnie oszalał. Bił mnie z całej siły 
po
twarzy. A potem znowu próbowaliśmy oboje o tym zapomnieć. Mnie się udało — na
jakiś czas.
Zwłaszcza że był dla mnie milszy niż kiedykolwiek, czulszy niż ktokolwiek na 
świecie.
I kiedy miesiąc później poprosił, bym usunęła ciążę, spadło to na mnie jak grom
z jasnego nieba. Byłam już w czwartym miesiącu i chciałam je urodzić. Nie
wiedziałam, że on nie chce mieć więcej dzieci. Nie zgodziłam się. Błagał, potem 
groził
i znowu błagał. Nie dawał mi spokoju. W końcu ustąpiłam. Nikt nie znał prawdy,
powiedzieliśmy, że poroniłam.
Bił mnie coraz częściej. A ja, co najdziwniejsze, nie zostawiłam go i nikomu nie
pisnęłam nawet słówka. Wstyd mnie paraliżował. To naprawdę tylko moja wina,
ponieważ kiedy wracał i przepraszał, godziliśmy się. Tłumaczył, Że za dużo wypił, 
że
nie wytrzymuje napięcia w pracy, w rodzinie. A ja mu wierzyłam.
Został wspólnikiem w naszej firmie i myślałam, że wszystko będzie dobrze.
Pomyliłam się. Już nic nie mogło go powstrzymać. Zarządzał moimi pieniędzmi, 
potem
większością majątku mojej rodziny, pomnażając go w nieskończoność, ale to mu nie
wystarczało. Zaczął przejmować inne firmy i robił różne interesy, żeby zdobyć na 
to
fundusze. Ojciec i brat z nim walczyli, ale Gil i inni członkowie zarządu 
zwrócili się
przeciwko tacie, opętała ich wizja ogromnych pieniędzy. A gdy ojciec przyszedł
prosząc, bym głosowała tak jak rodzina, ja także odwróciłam się od niego, i to 
było
najgorsze.
Złamałam tym ojca całkowicie. Wylew tylko dokończył dzieła. Od tego dnia Stuart 
nie
odezwał się do mnie ani słowem.
Przypuszczam, że resztę już znasz. Gil stanął na czele firmy i trzy lata później 
sprzedał
ją Federated Funds, nazwę zmieniono na Federated Funds Douglas Witter. Przyszedł
do mnie, prosząc o pełnomocnictwo. Wtedy już nie chciałam składać w jego ręce
wszystkich moich pieniędzy i akcji, ale kiedy się nie zgodziłam, zmienił moje 
tycie
w piekło. Pozostał mi wtedy tylko on. I znowu go wybrałam.
A potem Carla miała wypadek. Po raz kolejny trzeba było wybrać. I jeszcze raz, 
choć
instynkt mnie ostrzegał, wybrałam Gila.
Kiedy już wszystko mi odebrał — nazwisko, pieniądze, znajomych, dzieci — zaczął
obrzydliwy romans z tą Birmingham. Pisano o tym nawet w poważnej prasie
poświęconej finansom, „przyjaciele " postarali się, bym znała najdrobniejsze 
szczegóły.
Błagałam Gila, by mnie nie opuszczał, ale rzecz jasna odszedł.
Uważasz może, że śmierć dziecka i opuszczenie przez męża nie są wystarczającymi
powodami, by popełnić samobójstwo, ale ja po prostu nie zniosę tego dłużej. Mamy
jedno życie, a ja przeżyłam swoje od początku do końca źle. Zawsze beznadziejnie
głupia i słaba — nie wytrzymam już więcej bólu.
WYBRAŁAM JEGO, ANNIE. BYŁAM SAMOLUBNA I GŁUPIA, I MUSZĘ TERAZ
ZAPŁACIĆ ZA SWÓJ BŁĄD. Dla niego zabiłam dziecko, dla niego zrujnowałam ojca,
oddałam mu siebie całkowicie i nic mi już nie pozostało. Dalej tak żyć — to zbyt
straszne. Boże, wybacz mi. Przepraszam
Tu list się urywał, Cynthia nawet go nie podpisała.
— O, Boże — odezwała się na głos Annie.
Opuściła głowę na piersi. Jej zimne ręce trzymające list drżały. Podeszła
34
do okna i spojrzała na ciężkie szare chmury wiszące na ciemniejącym 
niebie. Zakręciło jej się w głowie, poczuła falę mdłości i przez chwilę 
obawiała się, że zwymiotuje.
Gil jest potworem. A więc tak wyglądają jego brudne sprawki. 
To on zabił Cynthię. Teraz wiedziała, że niszczył ją dzień po dniu.
Przez wszystkie lata życia w przyjaźni Cynthia nie zdradziła się 
ani słowem. Annie zaś niczego się nie domyślała.
Nagle pomyślała o jego telefonie. Ją także omamił i wykorzystał 
jak Cynthię. Dzięki niej pogrzeb miał chociaż pozory przyzwoitości. 
Wpadła w jego sidła. Zrobił z niej idiotkę, kiedy jedyną rzeczą, o jakiej 
myślała, było oddanie Cynthii ostatniej posługi.
Annie poczuła, że sama już nie zniesie dłużej przygniatającego 
ciężaru brutalności Gila. Musi komuś pokazać ten list. Do diabła, koniec 
z sekretami. Poczuła kolejną falę mdłości, ogarnął ją chłód. Jakże 
samotna była Cynthia. Serce jej się ścisnęło. Nie wytrzyma tego.
Tak, były po prostu pokoleniem masochistek. Brenda, 
Cynthia, ona i Elise. Co za żałosna grupa przegranych kobiet. Nagle 
użalanie nad sobą przerodziło się w wybuch gniewu. Dość tego. 
Dość bycia damą, matką i grzeczną dziewczynką. Biernym głupcem. 
Koniec tego.
Można by mu skręcić kark gołymi rękami! Gil obrabował Cynthię 
ze wszystkiego: dziecka, pieniędzy, rodziny, godności. Bił ją, a 
uciekając naraził na wstyd i upokorzenie. Ten wstyd ją zabił. Gil ją 
zabił.
To samo z Brendą. Morty oszukał ją, upokorzył, a ona się z 
tym pogodziła. Najpierw stworzyła jego firmę, a kiedy stała się 
niepotrzebna, wyrzucił ją, pozbawiając należnego udziału. Brenda 
zalega z ratami w spółdzielni mieszkaniowej, a w windzie dybią na nią 
sąsiedzi, upominający się o zwrot pieniędzy. Jakież upokorzenie! On 
miesiącami zwleka z płaceniem alimentów, więc w końcu ona musi 
żebrać o to, co jej się prawnie należy.
Nawet ta opanowana Elise, wydawałoby się silna, odporna. I ona 
została poniżona przez takie byle co jak Bili Atchison. To ciągłe 
upokarzanie żony kolejnymi romansami nie powinno mu ujść na sucho. 
Wszyscy w Greenwich doskonale wiedzą, że Bili nie przepuści żadnej 
sekretarce ani służącej, która nawinie mu się pod rękę. To taka piękna, 
utalentowana kobieta, a Bili zdaje się tego nie zauważać; nic go to nie 
obchodzi. A ona, tak jak i Brenda, przyjmuje chętnie okruchy z jego 
stołu.
I nie tylko one. Dla odmiany będzie teraz wobec siebie uczciwa. 
Aaron zostawił ją i córkę. Porzucił je, zrzucając na jej barki ciężar 
troski o Sylvie, tak jakby jego obowiązki kończyły się z chwilą 
opuszczenia domu. Zgoda, nie był może aż tak zły jak reszta: nie jest 
ani potworem, ani capem. Nie bił żony, tyle tylko, że źle się z nią 
obszedł; twierdził, że kocha, a gdy sprawy przestały się dobrze układać, 
zwyczajnie sobie poszedł.
Annie musiała z kimś porozmawiać, podzielić się okropnościami 
przeczytanego listu, swoimi myślami. Do kogo by tu zadzwonić? 
Pomyślała o Brendzie: to wierna przyjaciółka, ma dobre serce, 
choć czasem bywa
35
nieczuła. Cóż, taka pomoc musi jej wystarczyć. Telefon w jej mieszkaniu nie 
odpowiadał, spróbowała więc zadzwonić do Elise, o której wiedziała, że jest 
ogromnie wrażliwa, choć brak jej ciepła, jakie promieniowało od Brendy.
Znowu brak odpowiedzi. Odwieszając słuchawkę Annie poczuła, że jej 
gniew ustępuje miejsca smutkowi. Pomyślała, że tylko jedna osoba w jej życiu 
ma cechy, które chciałaby znaleźć w przyjaciółce: jej syn, Chris. Jednak mimo 
jego ciepła i delikatności nie mogła wymagać, by dzielił z nią ten ciężar. Ale 
też nikt nie może unieść go samotnie, Cynthia jest najlepszym na to dowodem.
5. Brenda
P
o pogrzebie Brenda zostawiwszy Annie i Elise udała się Madison Avenue 
oddalając od centrum. Oczywiście mogła złapać taksówkę, ale wolała się 
przespacerować. Szczerze mówiąc, chętnie by coś zjadła. Zbliżało się 
południe, a ona konała z głodu. Pogrzebała w torebce i wykopała połówkę 
batonika. Pochłonęła go w dwóch kęsach i dalej umierała z głodu. Dzięki 
Bogu tuż za rogiem była cukiernia Greenberga, miejmy nadzieję, że już 
otwarta.
Niestety, zamknięte. Cóż, poszuka czegoś. Nie miała nic do roboty, 
wstała o siódmej, uraczy się więc długim lunchem. Ma to gdzieś, nie jest 
dzisiaj w nastroju do żartów albo odchudzania. Nie żeby los Cynthii Griffin 
szczególnie ją obchodził. Wyniosła dziwka, zasłużyła sobie na to. Brenda do 
dziś pamiętała, że Tony był jedynym dzieckiem z klasy, którego nie 
zaproszono na urodzinowe przyjęcie Carli Griffin. Nic tak nie boli jak 
krzywda wyrządzona własnemu dziecku. Wydarzyło się to w roku, kiedy 
przenieśli się do Greenwich, czyli na rok przedtem, zanim się stamtąd 
wynieśli. Prawdę mówiąc przez cały tamten okres jedyną naprawdę dobrą 
duszą była Annie, ale ona zawsze była dobra. Oboje z Aaronem zachowywali 
się tak, jakby ubiegali o tytuł Świętego Miesiąca.
Po co komu zresztą to całe zasrane towarzycho WASP-ów? Nie szalała 
za golfem czy innymi dyscyplinami sportu, a już z całą pewnością nie zrobili 
tego dla Tony'ego ani Angeli, jak to twierdził jej małżonek. Mówił, że to dla 
ich dobra, ale naprawdę, jak zwykle zresztą, myślał wyłącznie o sobie.
„To dla ciebie, dziecinko" — mówił, ofiarowując jej futro z norek lub 
biżuterię czy nową sukienkę, zawsze o rozmiar za małą, jakby dzięki temu 
miała schudnąć. Najpierw założyli interes — dla niej, potem kupili dom 
w Greenwich — dla niej, wreszcie dwupoziomowy apartament na Park 
Avenue, obrazy, jacht. Tak jakby to jej na tym zależało.
Dużo upłynęło czasu, nim się w końcu połapała. O wiele za dużo. Latami
37
Morty kupował te gówna, rosły w coraz większe kupy. Potrafił wcisnąć 
każdemu największy kit, przynajmniej w pierwszej chwili. A teraz był 
Mortym Cushmanem, Szalonym Mortym, którego twarz spoglądała na nią 
ciągle z afiszy i reklamówek. Najpopularniejsza na świecie, najszybciej się 
rozwijająca sieć handlu detalicznego. Dwieście sklepów w całym kraju 
sprzedających tanio sprzęt znanych firm.
I to on miał mieszkanie na Park Avenue, jacht, obrazy, wszystko. 
Pewnie, zawsze jęczał, że brakuje mu gotówki, że przekroczył budżet. Fakt, 
że nieustannie przekraczał co się dało. Stary Morty, co to raz na wozie, raz 
pod wozem. Bogaty czy biedny? Miał forsę czy płacił czekiem bez pokrycia? 
Kto to wiedział? Mnóstwo razy zalegała z opłatami w spółdzielni. Nie 
potrafiła spojrzeć w oczy sąsiadom w windzie. Nie zapłacone czeki w szkole 
Tony'ego. I w Gristede.
Rzygać jej się chciało. Kiedy się rozwodzili, skamlał coś o dzieciach, 
gotówce i pożyczce, aż się zgodziła, by kupił jej jakieś nędzne mieszkanie na 
rogu Piątej i Dziewięćdziesiątej Szóstej, pokrył czesne w szkołach dzieci 
i płacił groszowe alimenty. Prawdziwy śmierdziel. I ona dała się na to nabrać 
jak ostatnia idiotka. Nawet takim dziwkom jak Roxanna Pulitzer udaje się 
zarobić trochę grosza na rozwodzie w ten czy inny sposób, podczas gdy ona, 
Brenda Morrelli Cushman, wylądowała z bubke *. Dobra robota, Morty, ty 
cholerny draniu.
W małym koreańskim sklepiku przy Osiemdziesiątej Czwartej zdarli 
z niej skórę za paczkę herbatników. Skręciła na wschód, zmierzając do 
Osiemdziesiątej Szóstej. Zje lunch w „Summerhouse", o ile jest już otwarte. 
Ich klientela to panie z towarzystwa i tego typu banda, ale podają niebiańskiego 
kurczaka z winogronami i creme brdlee. Potem się zastanowi. Może kupi coś 
dla Angeli, swojej córki. O ile jej karty kredytowe są jeszcze ważne.
Gdy dotarła do restauracji, zadrżała z radości na widok oznak życia. 
Dopiero co otworzyli podwoje i kiedy poprosiła o stolik, koścista suka stojąca 
przy drzwiach uniosła brwi.
—	Jest pani sama? — spytała.
—	Tak, ale jem za dwoje — odszczeknęła się Brenda. Przez zemstę 
dziwka dała jej stolik w głębi sali, tuż obok stanowiska kelnerów, choć 
w restauracji było zupełnie pusto. Oczywiście dlatego, że była samotną 
kobietą w średnim wieku. Grubą, samotną kobietą w średnim wieku. Brenda 
czuła się jednak zbyt zmęczona, żeby zrobić piekło. Czasami traciła cały swój 
tupet.
Jak dajmy na to w czasie rozwodu. Powinna się była zawziąć. Rany, 
pewnie, że nie kochała Morty'ego. Nie pamięta już, czy kiedykolwiek była 
w nim zakochana. Nie powinna mu popuścić, mogła zrobić na tym lepszy 
interes. Ale ten przeklęty prawnik, Leo Gilman, udający cały czas przyjaciela 
rodziny, był ponad jej wytrzymałość. Ją reprezentowało to dziecko, Barry
Marlowe, ponieważ za wszystko płacił Morty. Byli w zmowie. Musieli być. 
Kolejne świństwo. Czym różni się prawnik od szczura laboratoryjnego? Do 
szczura można się przywiązać.
Nie chodziło jej o pieniądze. Nigdy właściwie nie zależało jej na forsie. 
Była córką Vinny'ego Morrellego i wyrosła w dostatku. Ale ponieważ była 
jego córką, nie znosiła, by robiono ją w konia. A już szczególnie drażnił fakt 
uzależnienia od Morty'ego. Za każdym razem, kiedy zalegał z wypłatą 
alimentów, ona, Tony i Angela chodzili po ścianach. Do tego Morty był takim 
przeklętym skąpcem, przynajmniej w odniesieniu do niej i dzieci.
Nie chciała myśleć o Mortym i tej jego dziwce z wyższych sfer. Shelby 
Symington. Rozkoszna blondynka z Południa. Chryste. I do tego otwiera teraz 
galerię sztuki. Rozpisują się o niej w gazetach. Mary Boone Południa. 
Wydobyła Morty'ego z otchłani towarzyskiej anonimowości. Brenda nie 
mogła wziąć do ręki „Post" albo „News", by nie natknąć się na 
wzmiankę
0	nich w rubryce poświęconej życiu towarzyskiemu. Potrząsnęła głową. Rany, 
ileż on płacił ludziom z reklamy? Na pewno kupę szmalu. O wiele więcej niż 
przysyłał jej co miesiąc. Mogła się założyć, że te rachunki regulował na 
pewno od ręki.
Tak, uznała, że Morty powinien zostać ukarany. Ale przez kogo? Ojciec 
nie żyje. Brat gra jakieś nędzne role komediowe w Los Angeles. Co mogłaby 
zrobić? Zaskarżyć Morty'ego? Poważna sprawa. Może powinna się skontakto-
wać z kuzynem Nunzio. Rany, od wieków go nie widziała. Ciekawe, czy nadal 
działał w branży obuwniczej? Specjalizował się w betonowych pantofelkach. 
Na myśl o Mortym, umieszczonym wewnątrz jednej z kolumn podpierających 
Bruckner Expressway, jej twarz rozpromieniła się uśmiechem. Ojciec powie-
dział jej kiedyś, że nie dokończono budowy, ponieważ zawsze okazywało się, 
że jeszcze kogoś trzeba zabetonować. Może powinno się ustawić taki właśnie 
nagrobek Morty'emu Cushmanowi. Uśmiechnęła się do siebie.
Cały kłopot z Mortym polegał na tym, że lubił wydawać pieniądze 
jedynie na to, co było widać: szpanerskie jachty, odlotowe 
samochody
1	garnitury od Bijana, gdzie tak się cenili, że trzeba było mieć wyznaczone 
spotkanie, by zostać w ogóle wpuszczonym do sklepu. Bieliznę osobistą 
kupował w podrzędnych firmach, typu Job Lot. Po tym poznała, że zaczął ją 
zdradzać — gdy kupił jedwabne szorty u Sulki. Po ich przeprowadzce do 
apartamentu wynajął tegofajdełe *, Duarta, by zaprojektował salon, bibliotekę, 
jadalnię i pokój gościnny. Ich sypialnie zostały nie ruszone. Stwierdził, że 
przecież tylko oni je oglądają. Jeśli o nią chodziło, i tak miała to gdzieś. Nie 
znosiła tych przeklętych róż stulistnych i pseudoangielskiego śmiecia. W końcu, 
kogo chcieli oszukać? Na pewno nie Duarta, który wiedział, że nie mają za 
grosz gustu. Gdy rozejrzał się po ich starym mieszkaniu, wyglądał, jakby 
potrzebował natychmiastowej pomocy lekarskiej. Przełknął ślinę i zapytał 
z tym swoim zachwycającym akcentem:
Jidysz: pestka — przyp. tłum.
Jidysz: ptaszek — przyp. 
tłum.
38
39
—	A pani cziego ocziekuje, pani Cushman?
—	Od kogo? — spytała. Gdy zostali sami, najpierw trochę poplotkowali, 
a w końcu bardzo się zaprzyjaźnili. W rezultacie okazał się świetnym 
gościem, jeśli nie zwracało się uwagi na jego zachowanie pedzia z towarzys 
twa. Z prawdziwą ulgą przyjął do wiadomości, że Brenda nie zamierza 
twierdzić, jakoby wygląd mieszkania byłjej całkowitą zasługą (Bo one zawszi 
próbują, wiesz? Mówią, iż zrobiły to przi niewielkiej pomocy, tak jakby 
potrafiły same wibrać choć jeden właściwi kolor!), ani nie oczekuje, by 
wprowadził ją w środowisko (Jakoś nie umiem sobie wiobrazić ciebie i Annę 
Bass jako serdecznych przijaciółek). Żartowali ze sobą, to on ją rozśmieszył, 
to ona jego, a w końcu zdarł z Morty'ego skórę tak jak z każdego swojego 
klienta.
Właściwie był jedynie biednym Kubańczykiem, który potrafił się urządzić, 
śpiąc ze swoim szefem. Wersja oficjalna brzmiała, że pochodził z Barcelony, 
był Hiszpanem i kuzynem Gaudiego. Brenda obiecała, że nigdy tego nie 
wypaple. (Oni nie wiedzą, co znaczi „gaudy" i skąd to wziąłem). Oczywiście, 
teraz z Duartem naprawdę się liczyli. Jego styl — Brenda nazywała jego 
projekty dzikimi wykwitami — był szalenie modny. Na wszystkim drapował 
metry miękko układającej się tkaniny, uzyskując efekt arabskiego przepychu, 
a w czasopismach poświęconych urządzaniu wnętrz określano go mianem 
Jedwabnego Sułtana.
Tak naprawdę zaprzyjaźnili się w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. 
Kochanek Duarta, Richard, zachorował. Duarto załamał się i gdy już o tym 
powiedział, długo płakał w ramionach Brendy, niczym jedno z jej dzieci. 
Pielgrzymowała więc codziennie do szpitala Lenox Hill, przynosząc czasami 
jakąś ugotowaną przez siebie potrawę, częściej jednak brała coś z restauracji 
i siedziała trochę z Richardem. Grali w karty, czytała mu plotki z gazet, 
czasem karmiła. Patrzyła, jak niknie w oczach, aż wreszcie nie mógł już 
mówić czy nawet śledzić jej wzrokiem; widziała też bezradność i rozpacz 
Duarta.
Żałowała, że nie ma go teraz przy niej, by ją pocieszyć. Pogrzeb był 
straszny. Przecież Cynthia gówno ją obchodzi, upewniała się z przekonaniem. 
Ich mężowie robili czasem razem interesy. Griffinowie wpadli kiedyś na ich 
jacht. Ona zaprosiła nas do Greenwich, bo Gil ją do tego zmusił. Uważała 
Brendę za wulgarną, a ona ją za nudną. I obie miały rację.
Skupiła uwagę na menu. Do stolika zbliżał się kelner z koszyczkiem, 
w którym, Brenda wiedziała o tym doskonale, powinny znajdować się cienkie, 
gorące biszkopciki i masło truskawkowe — specjalność lokalu. Rozwinęła 
serwetkę przykrywającą zawartość koszyczka. Na dnie błąkały się dwa 
samotne ciasteczka wielkości monety.
—	Hola, a gdzie reszta? — zwróciła się do kelnera. — Przynieś mi 
resztę rodzeństwa tych maluszków. I poproszę sałatkę z kurczaka curry, do 
tego surówkę z kapusty z marchewką i rodzynkami, plus creme brulee na deser.
—	Czy mógłbym pani coś jeszcze polecić?
40
— Nie, dziękuję. — Spojrzał na nią rozdrażniony, bo nie pozwoliła mu 
na występ. Kolejny bezrobotny aktor w złym nastroju. Cóż, ona nie jest 
w złym nastroju. I nie pozwoli sobie na to. Jeśli chodzi o nią, to pogrzeb był 
w porządku. W ogóle wszystko jest w jak najlepszym porządku. Zje 
lunch i przespaceruje się do cukierni po coś słodkiego, kupi kilka eklerów i 
wróci do domu akurat na czas, by spotkać się z Angelą, przychodzącą dzisiaj 
na kolację. Zjedzą sałatkę, a od jutra weźmie się za siebie. Wiedziała, że nie 
powinna tego robić, że później będzie żałować. Jednak w tej chwili czuła 
głód. Prawdę mówiąc, umierała z głodu. Ale na pewno nie była smutna.
Brenda wyszła z windy, żonglując paczką z cukierni i grzebiąc w torebce 
w poszukiwaniu kluczy; niemal się potknęła o egzemplarz „Timesa", należący 
do sąsiadki, omyłkowo zostawiony pod jej drzwiami. Otwierając drzwi 
spojrzała na gazetę, wkopała ją do mieszkania i zamknęła za sobą drzwi. 
Niech się babus wypcha. I tak nigdy nie lubiła tej wścibskiej dziwki, 
przewodniczącej spółdzielni.
Brenda chciała jej zagrać na nerwach, bo przecież sama rzadko czytywała 
„Timesa". Był za ciężki i za duży, by sobie z nim poradzić. Mimo swojej wagi 
była małą kobietą o krótkich palcach. „Times" zawsze miął jej się i darł, 
kiedy usiłowała przerzucać kartki. Nie przyznawała się do tego głośno, ale 
wolała „Post" — przyjemność zaprawiona poczuciem winy.
Przeszła do kuchni, by włożyć do lodówki pudełko eklerów, ale najpierw 
zlizała z jednego czekoladową polewę. Wróciła do salonu, zrzuciła buty i bez 
wdzięku opadła na wymagającą remontu sofę. Wzięła do ręki gazetę i zaczęła 
przerzucać strony, właściwie ich nie czytając. Nagle zobaczyła reklamę, 
w której zapowiadano emisję akcji firmy Szalonego Morty'ego. Szalony 
Morty wkraczał na rynek.
Nie wierzyła własnym oczom. Drżącymi palcami mięła wielkie strony 
leżącego przed nią „New York Timesa". Niewiele brakowało, by tego nie 
zauważyła, ale oto jest: cała strona. Zastanawiała się, ile takie coś mogło 
kosztować. Cały Morty: wyda kupę forsy pod warunkiem, że będzie to widać. 
Możliwe, że nawet za to nie zapłacił. Sprytna i obdarzona zdrowym rozsądkiem 
Brenda zdawała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, na jakich właściwie 
zasadach działa świat wielkich interesów. Ale Morty też nie miał o tym 
pojęcia. Rany, ten mały piszer * jest u szczytu. Zaczęła uważniej czytać stronę.
Olbrzymią liczbę akcji wprowadzał na rynek Federated Funds Douglas 
Witter. Wiedziała, że to firma Gila Griffina. Czyli teraz, po rozwodzie, Morty 
zamknąwszy jej usta paroma groszami i tym nędznym mieszkaniem, wchodzi 
na rynek giełdowy. Odstąpiła mu swoje udziały za nic. I jak płakał, że nie ma 
ani grosza, że pożyczki i spłata długów zjadają całe jego dochody! A ona 
dostała bubkes na utrzymanie siebie i dzieci. Ślicznie. I jacyś obcy ludzie
* Jidysz: szczyl — prcyp. tłum.
41
bogacą się, podczas gdy ona siedzi na tłustym tyłku, czekając na te drobne 
sumki i modląc się, żeby czek miał pokrycie.
Brenda szybko wstała z sofy. Założyła buty i nie zawracając sobie głowy 
zamykaniem drzwi na klucz, popędziła do kiosku na rogu, gdzie kupiła „Wall 
Street Journal". Po czym przysiadłszy na brzegu sofy, zaczęła dokładnie, 
strona po stronie, przeglądać gazetę. Na dziewiątej znalazła artykuł na cztery 
kolumny.
Wynikało z niego, że wprowadzenie akcji Morty'ego traktowano 
jak wydarzenie wagą dorównujące niemal Sądowi Ostatecznemu. Fakt, 
że jednemu człowiekowi, detaliście, który oferował to, czego chciał 
klient, po przystępnej dla kupującego cenie, tak szybko udało się opanować 
rynki, uznano za cud współczesnej gospodarki. Czegoś tu nie rozumiała. 
„Niezwykła rzutkość pozwoliła mu kupować tanio i sprzedawać z mi-
nimalnym zyskiem, jego geniusz zaś polega na tym, że przekazując 
tak znaczną część swoich oszczędności w ręce klientów, zyskuje ró-
wnocześnie mocną bazę — rzeszę wiernych kupców wśród tych, którzy 
weń zainwestowali. Natchnione reklamy Szalonego Morty'ego, aczkolwiek 
są dziełem agencji reklamowej Paradise/Loest, sprawiły, że on i jego 
sklepy wrośli w krajobraz Ameryki". Geniusz? Natchniony? Czy to 
możliwe, żeby te określenia odnosiły się do Morty'ego? Co za bzdury! 
Umie handlować, to mu trzeba przyznać, ale na ogół jej były mąż 
nie wiedział, co jest naprawdę grane.
Gdzieś tu tkwił błąd. Spojrzała na nazwisko autora. Asa Ewell czy inny 
dupek kryjący się pod tym nazwiskiem. Niemożliwe, żeby jakaś matka 
unieszczęśliwiła dziecko takim zestawem.
Taak, powinna opowiedzieć dużemu dziecku Asie, w jaki sposób 
Morty'emu udało się oferować tak niskie ceny, zanim zrobił się taki rzutki. 
Morty latami sprzedawał telewizory, radia, magnetofony i magnetowidy, 
które „spadły z ciężarówki", a dostarczał mu ich teść. W końcu prowadziła 
jego księgowość, to chyba wie. „Przekazując tak znaczną część swoich 
oszczędności...". A niech się pocałuje w nos. Zwyczajnie podjął zdeponowaną 
w bankach innych krajów, nielegalnie zarobioną forsę. I co by Asa Ewell na 
to powiedział? Potrząsnęła głową. Ależ palant.
Wróciła do lektury. „Wprowadził najnowocześniejszy w kraju system 
organizacji punktów sprzedaży, co pozwoliło mu na stosowanie najoryginal-
niejszych rozwiązań technicznych i analizę rynku produktów elektronicznych". 
Czyżby była mowa o nieudanej próbie zastosowania skomputeryzowanej sieci 
rejestrów kasowych? Nie mogli wiedzieć, jak to naprawdę wyglądało. 
Wzruszyła ramionami. I czemu tu się dziwić? Zawsze przecież podejrzewała, 
że ta gadanina o świecie wielkich interesów to stek bzdur.
A teraz ona dała się zrobić. Być może Morty pieprzył bzdury, ale 
w takim razie udałoby mu się wyrolować „Wall Street Journal" i Federated 
Funds Douglas Witter. A z całą pewnością wyrolował ją. Brenda uświadomiła 
sobie, że w chwili podpisywania umowy rozwodowej z pewnością musiał
wiedzieć o tym, że rzuci akcje na rynek. Nic dziwnego, że tak mu się 
spieszyło. A ona myślała, że chciał załatwić wszystko polubownie. Gówno.
Ślicznie teraz wyglądasz — pomyślała. Spojrzała na siebie, przyglądając 
się ogromnemu brzuchowi, pobrudzonym farbą drukarską palcom. Łzy 
napłynęły jej do oczu. — Jestem do niczego: czterdzieści jeden lat, 
gruba i głupia. I mam brudne ręce.
Brenda wyprostowała się, łzy spływały jej po policzkach. Zrobił z niej 
idiotkę. Rany, jaka z niej kretynka. Nie pamiętała już, kiedy ostatni raz 
płakała.
Po chwili przestała, wytarła oczy pobrudzonymi rękami, nie zdając sobie 
sprawy, że przy okazji rozsmarowała po twarzy czerń z palców. Dobra, i co 
teraz? Pomyślała o skontaktowaniu się z „New York Timesem" i tym głupim 
Asą Ewellem z „JoiirnaT, ale wiedziała, że to bez sensu. Najchętniej 
zadzwoniłaby do któregoś z przyjaciół ojca i poprosiła, żeby połamali jej 
byłemu mężowi kości. Wizja Morty'ego leżącego w szpitalu z nogami 
w gipsie sprawiła jej niekłamaną przyjemność. Ale nie. W ten sposób na 
pewno nie zapewni sobie pieniędzy na zapłacenie za mieszkanie. Lepiej o tym 
nie myśleć i poszukać pracy jako księgowa. Taak, i zarabiać trzy osiemdziesiąt 
na godzinę. A zresztą, wszystko i tak jest skomputeryzowane. Prawdopodobnie 
nie udałoby się jej nawet zdobyć nakazu aresztowania Morty'ego. A gdyby, 
to i tak wyszedłby czysty. Cholera!
Nie potrafiła się z tym pogodzić. W żyłach Brendy płynęła odziedziczona 
po ojcu krew wielu pokoleń Sycylijczyków, dla których wendeta była 
sposobem na życie. Rodzina Brendy miała jednak tyle do ukrycia, że i teraz, 
po śmierci ojca, nie udałoby jej się znaleźć sprawiedliwości w sądzie.
Podniosła słuchawkę i wykręciła numer Annie — nikt nie odpowiadał. 
Zadzwoniła do Duarta, ale odebrał portier. Poddaję się — pomyślała. Przeszła 
do kuchni, wyjęła pudełko eklerów i zjadła wszystkie, jednego po drugim.
42
6. Pora na Greenwich
A 7astępnego ranka Elise obudziła się z koszmarnym bólem 1V głowy, 
jakby w lewą skroń głęboko za okiem wbijała się igła. Jakim cudem 
przetrwała noc? Nie wiedziała też paru innych rzeczy: ile czasu 
przewracała się bezsennie na łóżku, jak długo spała, a nawet która jest 
teraz godzina. Coś się chyba stało z jej poczuciem czasu. Bywało, że po 
obudzeniu pamiętała sny, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie 
spędziła wieczór. Innym razem sądziła, że senne majaki zdarzyły się 
naprawdę. Albo otwierała oczy z przerażającym uczuciem, że nie wie, gdzie 
się znajduje. Leżała wtedy sparaliżowana lękiem zupełnie bez ruchu, bez 
słowa i ledwo oddychając, dopóki nie zaczęła rozpoznawać okien, a pokój 
nie odsłonił znajomego oblicza. W mieście nie było tak źle, ale tutaj 
wszystko wymykało się spod kontroli. Tu, w Greenwich, panował inny 
czas, którego kaprysy budziły w niej lęk.
Tak, dziś wiedziała, gdzie jest. Tylko jak się tu znalazła? I gdzie 
była wcześniej? Ostatnie, co pamięta... Aha, pogrzeb. Oczywiście. Cynthia 
Griffm. Och, Boże. Igła wbiła się głębiej niż zwykle i w oczach zakręciły 
się łzy bólu. Spływały bardzo powoli po policzku w kierunku ucha. 
Marzyła, by je wytrzeć, ale wiedziała, jaką cenę zapłaci za najmniejszy 
ruch. Igła nie znała litości. Oddychała ostrożnie, płytko, bojąc się zmienić 
pozycję. Wkrótce pojawi się Chessie i pomoże stawić czoło kolejnemu dniu.
I nagle wszystko sobie przypomniała. Bar „U Bemelmana". Elise 
poruszyła ramionami, co wywołało przeszywający, sięgający aż po czoło ból 
w oku. Jęknęła z bólu i wstydu na to wspomnienie. O Boże!
Nie po raz pierwszy jakiś natrętny kinoman rozpoznał ją i obsypał 
komplementami. Zawsze dziękowała. Miło, ale z dystansem, tak jak uczyła 
ją matka. Uśmiechała się, dziękowała, ale nigdy nie dawała autografów, nie 
pozwalała na zrobienie zdjęcia. Do wczoraj. Znów jęknęła. O mój Boże! 
Przypominała sobie coraz więcej szczegółów.
44
Wysoki, szczupły, w obowiązkowych dżinsach i wełnianej marynarce, 
młodzi mężczyźni tak się teraz ubierają, na początku lat sześćdziesiątych 
Gerard i ich przyjaciele nosili czarne golfy. O czym rozmawiali? O jej 
filmach, tych dobrych. Tak, znał je. I Truffauta, i Godarda. Przyglądała się 
jego dłoniom. Dużym, o długich palcach. Młode, silne dłonie. Wypiła 
następnego courvoisiera, może dwa, kiedy on się podniósł. „Dziękuję 
— powiedział. — Nie zabiorę pani więcej czasu. Zawsze panią podziwiałem, 
ale teraz cię uwielbiam". To był cytat z filmu „Spacer w mroku", kiedy Pierre 
mają zostawić. Je t'adore, tak skończył.
I po tym zupełnie się rozkleiła. Publicznie. Głośno. O Boże. Na oczach 
Maurice'a. I wobec obsługi hotelowej... Nagle przypomniała sobie lodowate 
spojrzenie matki i lekko uniesione brwi: Pas avant les domestiąues *.
Och, była naprawdę żałosna i zachowała się skandalicznie. „Proszę, nie 
zostawiaj mnie. Nie pozwól, by mnie ktokolwiek zobaczył". Co potem? Do 
holu, gdzie przysiadła na kanapie. Później poszli na górę. I... och, mój Boże. 
Pochorowała się. On jej pomógł. A dalej?
I wszystko, co wydarzyło się w pokoju siedemset pięć, ogarnęło ją 
niczym fala przypływu. Powróciły obrazy i uczucia. Jego dłoń obejmująca jej 
pierś, miękki policzek dotykający jej twarzy, jego oczy patrzące na nią, gdy 
w nią wchodził. Nieznajomy mężczyzna, niemal chłopiec, przynajmniej 
o połowę od niej młodszy.
Jak mogła coś takiego zrobić? To wina courvoisiera na pusty żołądek. 
Pamiętała, jak zaproponował, że odwiezie ją do domu. Myśl o wejściu do 
nowojorskiego apartamentu w takim stanie, a może i natknięciu się na Billa 
przeraziła ją i upokorzyła. Odmówiła i oświadczyła, że jedzie do Greenwich. 
A potem koszmar podróży w wieczornych korkach do domu, gdzie czekała 
na nią Chessie.
Nie mogła tego znieść. A jeśli Bili... nie, to nie do pomyślenia. Ból 
jeszcze się wzmógł. Nie panowała nad strumieniem łez. Płynęły niepohamo-
wanie, bez udziału jej woli. Gdyby tylko mogła się napić. Przerażona modliła 
się o rychłe pojawienie się Chessie.
Co ma z tym zrobić? Powiedzieć wujkowi Bobowi? Tak go rozczarować? 
Ma się przyznać, że jest pijaczką? Zgłosić się do kliniki odwykowej? 
Zamknęła oczy na tę myśl. Przez dwadzieścia osiem dni słuchać, jak 
rozwodzą się nad swoimi problemami, oszukiwać samą siebie, udawać, że jest 
jak oni, że już z nią dobrze, bo zgłosi się na terapię i nigdy więcej się nie 
upije. Ależ to bez szans. Nie przypomina zwykłych ludzi. Zawsze była 
mądrzejsza, piękniejsza i bardziej wykształcona. Urodziła się jako najbogatsze 
dziecko Ameryki. A teraz jest pijaczką. I kurwą.
Jeszcze raz, wbrew woli, przypomniała sobie dotyk policzka młodzieńca 
na swej twarzy. Łzy, tym razem nie wywołane bólem, popłynęły jej z oczu. 
To było takie przyjemne, ale teraz czuła się okropnie. O Boże, on chyba miał
* Franc: Nie przy służbie — przyp- tłum.
45
ze sobą aparat fotograficzny. I co z nim zrobił? Nie pamiętała, co 
działo się po tym, jak się kochali, kiedy się rozstali i jak dotarła 
do domu. Aż ją zemdliło, gdy uświadomiła sobie, że nawet nie zna 
jego imienia.
Matka radziła jej kiedyś, żeby znalazła sobie mężczyznę, który nie 
będzie z nią współzawodniczył i któremu wystarczy kąpanie się w blasku jej 
sławy. Wydawało się, że Bili spełnia te wymagania. Dostrzegła to, gdy tylko 
poznali się na przyjęciu koktajlowym. Usłyszała jego nazwisko i skojarzyła, 
że na pewno jest z tych Atchisonów, którzy wywodzą swoje drzewo 
genealogiczne z tak zamierzchłych czasów, że jego korzenie sięgają pewnie 
jakiegoś Indianina. Stara rodzina, stare pieniądze, choć w ostatnich czasach 
tego akurat zaczęło brakować. Zauważył, że patrzyła na niego przez pokój. 
Kiedy ruszył w jej kierunku, spuściła oczy udając, że pochłania ją rozmowa 
z bardzo drobną kobietą obwieszoną bardzo ciężką biżuterią.
Bili poczekał, aż owa kobieta odeszła i dopiero wtedy przemówił:
—	Możesz mi zrobić wielką przysługę i zabrać mnie stąd — powiedział 
z chłopięcym uśmiechem.
—	Och, tak? A dokąd miałabym cię zabrać? — zapytała. 
Zdobył ją odpowiedzią:
—	Nad jezioro w Central Parku, gdzie puszcza się modele łodzi. Od 
dzieciństwa trzymam jedną w magazynie. Zdecydowanie wolę patrzeć stojąc 
u twego boku, jak żegluje przez jezioro przy świetle księżyca, niż tkwić 
w tym kiczowatym salonie wśród równie kiczowatych ludzi.
Nic nie powiedziała, tylko wybuchnęła radosnym, spontanicznym śmie-
chem. Uznał to za zgodę i ująwszy ją za rękę poprowadził przez tłum gości 
do wyjścia, jak najdalej od przyjęcia. Odezwali się dopiero w windzie, 
równocześnie zaczynając to samo zdanie.
—	Nazywam się... — i roześmiali z tej zbitki.
—	Bili Atchison — dokończył — i wiem, kim jesteś.
Spędzili wiele podobnych chwil zachowując się jak dzieci, wesoło, 
radośnie. Był taki zwyczajny, tak naturalny. To właśnie wypełniało ją 
radością. Czuła, że żyje. Zachwyciło ją robienie zwyczajnych rzeczy: tenis 
z przyjaciółmi, kolacje w uroczych restauracyjkach, spacery po Greenwich 
Village, Central Parku i Chinatown.
Pomógł jej upodobnić się do innych ludzi. Nie była już dziedziczką 
fortuny, gwiazdą kina. Przemieniła się w kobietę, żonę. I bardzo długo to 
właśnie wydawało się celem samo w sobie. Wypracowali przyjemny modus 
vivendi, normalność, której zaznała po raz pierwszy w życiu. Zgadzali się co 
do sposobu wydawania pieniędzy i z początku wydawało się, że to nie 
wywoła problemów. Pogodził się z faktem, że zamieszkają w jej domach i że 
ona będzie płaciła rachunki. Pracował w firmie prawniczej Cromwell Reed 
i był na najlepszej drodze do stania się jednym z współwłaścicieli. Zarobki 
wystarczały mu na zaspokojenie potrzeb i na to, by od czasu do czasu kupić 
dla niej świetnie pomyślany prezent, czym zawsze sprawiał jej ogromną
46
radość. Nigdy nie przestał komplementować jej urody, strojów, gustu. Zwracała 
uwagę swoją pięknością i lubiła, kiedy Bili się nią chwalił. Wydawało się, że 
nie mogła trafić lepiej.
To dzięki niej zrobił błyskawiczną karierę. Nie tylko prowadził jej 
rozległe interesy, ale postarała się, żeby rodzina van Gelderów i przyjaciele 
powierzyli swoje sprawy jego firmie. W objęciu stanowiska współwłaściciela 
pomogły mu przyjęcia, które wydawali na cześć pozostałych udziałowców 
w jednej z jej trzech rezydencji w okolicach Nowego Jorku. Pogodziła się 
z późnymi powrotami do domu, podobał jej się mężczyzna, który chce 
pracować, ale nie zżera go ambicja zrobienia kariery za wszelką cenę. 
Poświęcał jej mnóstwo czasu, dlatego rzadko dopytywała się o te wieczory, 
zadowalając ogólnikowymi odpowiedziami o nawale pracy.
Po raz pierwszy odkryła, że Bili ją zdradza, gdy podczas pobytu w letnim 
domku matki w Adirondacks niechcący usłyszała dwie pokojówki plotkujące 
o niewiernym mężu. Zmartwiała, kiedy uświadomiła sobie, że rozmawiają 
o Billu, jej Billu. Nawiązał romans z pokojówką. Z upokorzenia ogarnęła ją 
fala mdłości. Pod wpływem szoku wygadała się matce.
Odbyły jedną z tych swoich pogawędek. Starsza pani najpierw pozwoliła, 
by Elise wszystko z siebie wyrzuciła, potem usadziła ją wygodnie i zapytała, 
co zamierza zrobić.
—	Nie wiem, ale na pewno z nim nie zostanę. Zdradził mnie, mamo, na 
dodatek ze służącą. Tego mógł mi oszczędzić.
—	Masz rację, moja droga — odparła — ale dlaczego chcesz siebie za 
to ukarać? Mężczyźni mają we krwi zdradzanie kobiet. Dlaczego więc 
miałabyś z tego powodu rezygnować z bardzo przyjemnego życia? Według 
mnie wybierając Billa trafiłaś na o wiele lepszego męża niż większość kobiet. 
Nadal z tobą sypia, prawda?
—	Oczywiście, mamo, i dlatego niczego nie podejrzewałam.
—	W takim razie wszystko jasne. Pojedź do Nowego Jorku, zabierz go 
na wspaniały obiad do restauracji „U Christa Cellasa", a potem do łóżka 
w domu. Jutro idź do sklepu Harry'ego Winstona i kup sobie najbardziej 
ekstrawagancki drobiazg jubilerski, jaki w życiu nabyłaś. Takie rzeczy się 
zdarzają. Ciesz się, że nie zdarzyło się nic gorszego. I bądź wdzięczna, bo 
mimo wszystko nieźle ci się trafiło.
Tak zaczęło się jej życie w kłamstwie. Matka zna się na rzeczy, 
przekonywała siebie, ukrywając prawdę na dnie serca, jak się chowa koc 
niepotrzebny w lecie. Ale on nie chciał leżeć spokojnie złożony na pawlaczu. 
Niewierności zdarzały się coraz częściej, bardziej rzucały się w oczy i coraz 
trudniej przychodziło je ignorować. Za każdym razem zdradzał ją z kobietą 
młodszą od swej poprzedniczki.
Krok po kroku, dzień po dniu ulegało zniszczeniu jej zwyczajne życie, 
aż pozostał z niego tylko zewnętrzny porządek, pusta skorupa. Samotność 
otaczała ją coraz ściślej, jedyne ukojenie przynosił dodatkowy kieliszek przed 
kolacją, potem wino i brandy przed pójściem do łóżka. No i jeden z rana dla
47
7. Zabawa w Ritzu
kurażu, ale wyłącznie wtedy, gdy umówiła się na lunch z kimś nie-
interesującym.
Niezbyt zachęcający obrazek, podsumowała teraźniejszość. Biedna jestem. 
Biedna Cynthia. I biedna Annie. O tak, i biedna Brenda. Los źle się z nami 
obszedł.
Annie znalazła się w okropnej sytuacji, Aaron umawia się przecież z jej 
psychoanalityczką. Chociaż, zdaje się, przestała chodzić do niej na terapię. 
Matka mnie ostrzegała, żeby im nie ufać, i zawsze jej słuchałam. Annie 
poszła do psychoanalityczki szukając pomocy w problemach małżeńskich, 
a ta odbiła jej męża. Kiedy Lally Snów o tym opowiedziała, nie pisnęła 
przyjaciółce ani słówka. W końcu byli już z Aaronem w separacji. Cóż za 
ohyda. Elise aż się wzdrygnęła na tę myśl. Mimo to Annie ciągnie swoje życie 
z godnością.
Brenda zaś każdego dnia na nowo musi godzić się z poniżaniem, bo jest 
otyła, porzucona przez męża i bez grosza.
Cóż, ona też musi sobie poradzić z własnymi problemami, podsumowała, 
kiedy Chessie delikatnie zastukała do drzwi pokoju.
_L
G
dy taksówka zatrzymała się pod markizą hotelu Ritz Carlton, Annie wyjęła 
lusterko i przez chwilę uważnie przyglądała się swojemu odbiciu. Miała za 
sobą ciężkie przeżycia związane z pogrzebem i trudy lotu do Bostonu; 
zaczynała się następna próba: spotkanie z Aaronem i uroczystość 
wręczenia dyplomu. Zdecydowała się, przynajmniej na razie, nie myśleć o 
liście Cynthii i swojej gwałtownej reakcji.
Próbowała zachować spokój, nie okazywać smutku czy gniewu. To 
przecież Alex, nie Aaron, poprosił, żeby Sylvie została w domu i choć niemal 
złamał jej serce, mogła zrozumieć jego niechęć do siostry, która zabierała tak 
wiele czasu matce i ściągnęła na rodzinę tyle niepotrzebnego zainteresowania. 
Pomyślała, że to głupio z jej strony oczekiwać innego zachowania. A mimo 
to była rozczarowana. Westchnęła, wzruszyła ramionami i zapłaciwszy 
taksówkarzowi wysiadła z samochodu. Odźwierny przytrzymał dla niej drzwi, 
a kiedy z uśmiechem dziękowała, ktoś podbiegł od tyłu, zasłonił jej oczy 
i ucałował w czubek głowy. Serce w niej podskoczyło, ale odwróciwszy się 
zobaczyła, że to tylko Chris uśmiecha się do niej. Ubrany był w kaszmirowy 
golf i dobrze skrojoną wełnianą marynarkę. Z trudem odpowiedziała mu 
uśmiechem.
49
—	Mamo, uuuu, wyglądasz zabójczo! — zawołał. Objął ją raz 
jeszcze i jak zawsze sprawiło jej przyjemność, że tak spontanicznie 
okazuje swoje uczucia, zupełnie inaczej niż opanowani ojciec i starszy brat.
—	Widziałeś już Alexa? — zagadnęła. Naprawdę chciała zapytać 
o Aarona, ale się powstrzymała.
—	Jasne — odparł dodając szybko: — Wczoraj wieczorem poszedłem 
z Alem do baru „Pod Pługiem i Gwiazdami" i nieźle sobie daliśmy w szyję. 
Było wspaniale. Może to i dobrze, że nie skończyłem studiów, bo nie sądzę, 
żebyśmy przeżyli jeszcze jedną taką noc. A już na pewno nie pomogłoby to 
mojej karierze w reklamie.
4 — Zmowa pierwszych ton
Annie znów się uśmiechnęła. Chociaż Aaron wybrzydzał, kiedy Chris 
rzucił studia, wiedziała, że skrycie cieszył się z syna, który wszedł do jego 
firmy. Chris pracował pod kierunkiem współwłaściciela, Jeny'ego Loesta, 
i szło mu doskonale.
—	Gdzie się podziewa reszta? — Starała się, żeby zabrzmiało to 
niewinnie.
—	Tato przygotowuje jakąś niespodziankę, Alex moczy się w basenie 
z podwodnymi biczami próbując dojść do siebie. Mamy się spotkać o siódmej 
w holu. Tato zorganizował całe przyjęcie, na które Al zaprosił przyjaciół, 
babcia i dziadek Paradise też się na nie wybierają. Zainstalowali się 
w apartamencie pięćset dwa. — Chris wzniósł oczy ku niebu.
Annie spojrzała na niego karcąco. Rodzice Aarona zachowywali się 
zawsze bardzo oficjalnie i nikt nie umiał im dogodzić. Zdziwiła się, że są 
w hotelu, bo podczas sezonu niesłychanie rzadko wyjeżdżali z Newport. 
Westchnęła. Pomyślała, że tak oto nie ma co liczyć na kolację w naprawdę 
przyjemnej atmosferze.
—	To twoja torba? — zapytał Chris podnosząc walizkę od Vuittona. 
— Mamo, a co ty tam masz? Przenosisz się tu na stałe czy zabrałaś kilka 
sztabek złota na drobne wydatki?
Przemierzyli marmurowy hol i Annie szybko wpisała się do rejestru 
gości. Podała recepcjoniście kartę kredytową, ale on pokręcił przecząco 
głową.
—	Mam już w tej sprawie dyspozycje, proszę pani. Pan Paradise 
pokrywa wszelkie wydatki.
Annie skinęła głową. Jak miło, że Aaron się tym zajął. Znów zaświtała 
jej nadzieja, delikatna i efemeryczna, jak mgła w dolinie. Portier wziął od 
Chrisa walizkę.
—	Mamo, zajrzę tylko do Ala i przebiorę się. Spotkamy się tu za 
godzinę, dobrze?
Patrzyła, jak odchodził, podziwiając jego wzrost, długie kroki, szerokie 
bary. Gdy odwróciła się, żeby za portierem wejść do eleganckiej, pozłacanej 
windy, usłyszała, że woła na nią i biegnie w jej kierunku.
—	Mamo, niemal zapomniałem — zaczął stając koło niej — chciałem 
zapytać, czybyś się na to zgodziła... — urwał.
Annie roześmiała się
—	Chris, po prostu zapytaj.
—	Wiem, że to jej ostatni dzień w domu, i tak dalej, ale czy mógłbym 
wyjść z Sylvie w poniedziałek? Ty przecież masz ją na co dzień, a ja już 
dawno to jej obiecałem.
Wprawdzie bardzo liczyła na te samotne godziny z córką, ale przecież 
Sylvie wprost uwielbiała towarzystwo brata.
—	Oczywiście, że możesz. Będzie zachwycona.
—	Wspaniale! — I już pomknął. Zawołał jeszcze przez ramię: — Do 
zobaczenia za godzinę.
50
Potrząsnęła głową. Te parę minut podniosło ją na duchu. Czasem nie 
mogła wręcz uwierzyć, że ten uroczy młody człowiek to jej syn.
W pokoju, jak we wszystkich w tym hotelu, panowała przyjemna 
i kojąca atmosfera. Przez okno widać było skwer i Newbury Street. Na niskim 
stoliku przed kanapą stała prześliczna kompozycja z błękitnych 
ostróżek i różowych róż. Pośrodku delikatnych jak mgiełka liści tkwiła 
koperta. Annie podeszła bardzo wolno do stołu, zatrzymując się na chwilę, 
nim po nią sięgnęła. Wpatrywała się w kopertę przez moment, po czym 
rozdarła jednym niecierpliwym ruchem. „Gratulacje i serdeczności z okazji 
dyplomu Alexa", podpisane „Dziadkowie Paradise". No, a czego się 
spodziewałaś? — zapytała samą siebie, choć doskonale znała odpowiedź.
Szybko rozpakowała i powiesiła w szafie sukienki. Czarna kreacja od 
Gaultiera przeznaczona na dzisiejszy wieczór prezentowała się świetnie.
Wyciągnęła się w ogromnej wannie z białego marmuru, kilka razy 
głęboko odetchnęła i poczuła, że wreszcie rozluźniają się jej napięte mięśnie. 
Bezskutecznie próbowała dosięgnąć palcami nóg drugiego końca, zaczerpnęła 
więc powietrza i zanurzyła się pod wodę. Wanna okazała się bardzo 
duża i uradowana Annie zamknąwszy oczy unosiła się na wodzie. Wreszcie 
się odprężę — postanowiła. Po raz pierwszy od tygodni.
Otoczyła ją puszysta piana. Zastosowała teraz techniki relaksacyjne, 
których nauczyła się od doktor Rosen. Pozwoliła, by przed jej oczami 
przewijały się wspomnienia. Aaron stojący obok Stuarta Swanna i wpatrujący 
się w nią tego dnia, gdy się poznali. Chris i Alex tarzający się po trawniku 
przed domem letniskowym w Amagansett. Twarz Sylvie, kiedy się z nią 
żegnała dziś rano. Twarz czternastoletniej Cynthii śpiewającej piosenkę 
zespołu „The Dixie Cups", gdy razem pedałowały wzdłuż parku Fairfield: 
„Idziemy do świątyni miłości. Idziemy do świątyni, tam się pobierzemy i już 
nigdy nie zagrozi nam samotność".
Usiadła, woda z niej skapywała. Chociaż nie modliła się od ponad 
dziesięciu lat, teraz wypowiedziała krótkie błaganie: Boże, spraw, żeby Aaron 
znów mnie pokochał.
Kolacja udała się nadspodziewanie dobrze. Aaron wyglądał 
elegancko, i on, i teść zachowywali się poprawnie, chłopcy żartowali 
beztrosko, choć Annie zauważyła, że jak zwykle, Aaron poświęcił całą swoją 
uwagę Alexowi. Ale przecież w końcu ta uroczystość odbywała się na jego 
cześć. Chris uśmiechał się często, mówił niewiele i dopiero zapytany 
przez Alexa, powiedział, że świetnie mu się pracuje z wujkiem Jerrym. Nikt 
nie komentował nieobecności Sylvie.
Annie pomyślała, że na twarzy Alexa maluje się duma i ulga z otrzymania 
dyplomu, od lat nie był tak rozluźniony. Zdziwiło ją, że czuje się szczęśliwa. 
Dziwne uczucie. Już od bardzo dawna nie miała wrażenia takiej pełni. 
Powiodła wzrokiem wokół stołu. Aaron i jej dwaj chłopcy, zdrowa, udana
51
gromadka. Ogarnęło ją ciepło, promieniała. Tak wyglądałaby rodzina bez 
Sylvie. Annie westchnęła. Podczas posiłku wielokrotnie pochwyciła utkwione 
w niej spojrzenie męża. Za każdym razem uśmiechał się do niej.
Po kolacji dziadkowie wymówili się zmęczeniem i poszli na górę do 
swego pokoju, on zaś, z oczami błyszczącymi podnieceniem szybko powiódł 
resztę do czekającego samochodu i pojechali do Hancock Center. Na miejscu 
przyłączyła się do nich grupka przyjaciół Alexa. Windą wjechali na pięć-
dziesiąte trzecie piętro, gdzie Aaron wprowadził ich do pokoi biurowych.
—	Chłopaki, czas na film — zapowiedział, kiedy zajęli miejsca w salce 
kinowej. Annie usiadła z tyłu, Chris zajął fotel obok niej, drugi przezornie 
zachowała wolny. Młoda dziewczyna podawszy jej program i torebkę prażonej 
kukurydzy przeszła dalej, częstować innych.
—	Tato, o co tu chodzi? — zapytał Alex.
Zgasło światło. Ustały śmiechy i żarty, a gdy ekran się rozjaśnił, Aaron 
wsunął się na miejsce obok Annie.
—	Powinno się udać — powiedział zadowolony z siebie, na co ona 
uśmiechnęła się w mroku.
Pojawił się napis „Wytwórnia Annie i Aarona Paradise", któremu 
towarzyszyła fanfara na trąbkach, potem tytuł „Alexander Wielki" oraz twarz 
Alexa, powitana jękami i kocią muzyką widowni. Rozległ się przesłodzony 
głos spikera: „Od najmłodszych lat Alex MacDuggan Paradise był człowiekiem 
czynu..." — i na ekranie pojawiło się długie ujęcie dwuipółrocznego bohatera 
polującego na kodaka, przodka Pangora.
—	Och, tato — wyjęczał Alex.
—	Och, Aaron — szepnęła Annie. 
W ciemności ujął ją za rękę.
Odprowadzę cię do pokoju — powiedział Aaron, a Annie aż serce 
podskoczyło. Alex został z przyjaciółmi, ale Chris nadal im towarzyszył.
—	Pójdę do parku dać szansę złodziejom — zażartował i uśmiechnął się 
do obojga. Gdy Annie patrzyła, jak przemierza hol, poczuła, że Aaron znów 
ujął ją za rękę. Och, czyżby miał zamiar wejść do jej pokoju? Może myśli 
o czymś więcej? Obdarzyła go uśmiechem i spuściła głowę, żeby zebrać 
myśli. Oto ona, po czterdziestce, na randce z mężczyzną, który niedługo 
będzie jej byłym mężem, a na dodatek sama nie wie, jak ma się zachować.
W windzie, gdy dotknął jej ramieniem, poczuła ciepło promieniujące 
z jego ciała. Zadrżała.
—	Zimno? — zapytał Aaron i objął ją, nie czekając na odpowiedź. 
Zastanawiała się, co oznaczało to spokojne, uprzejme zachowanie. Brak uczuć 
czy wręcz przeciwnie, perfekcję w ich ukrywaniu? To była jedna z zagadek, 
której nigdy nie potrafiła do końca rozwiązać: czy przeżywał wszystko mniej 
głęboko niż ona. Potrząsnęła głową w charakterystyczny sposób, jakby 
chciała odgonić natrętną myśl. Aaron spojrzał na nią z uśmiechem i powiedział:
52
—	Zawsze ta sama poczciwa Annie.
—	Aaronie, to był wspaniały film. Alexowi bardzo się podobał, mnie 
również.
—	Tak, ostateczna wersja scenariusza to moje dzieło.
Zatrzymali się przed drzwiami jej pokoju. Długo szukała klucza, potem 
nie mogła poradzić sobie z zamkiem. Wyjął jej klucz z ręki, szybko, 
z łatwością trafił do dziurki i przekręciwszy otworzył drzwi szeroko. Zawahała 
się na moment, po czym przekroczyła próg i odwracając się do niego już 
miała powiedzieć dobranoc. Ale on wziął jej twarz w dłonie. Podniósł ku 
górze i całował! Och, jakże miękkie były jego wargi. Ten zapach, znany 
smak. Annie chciała zatrzymać czas. Gdyby mogła rozpłynąć się w tej chwili, 
zatracić siebie.
Przerwał pocałunki. Otworzyła oczy i zobaczyła, że na nią patrzy.
—	Ta sama poczciwa Annie — powtórzył i wprawnym ruchem zamknął 
drzwi za sobą. — Wyglądałaś pięknie dziś wieczorem — dodał i objął ją. Po 
czym wziął za rękę i poprowadził w stronę łóżka. Sięgnął za plecy i zaczął 
rozpinać suknię. Pociągnął górną część w dół odsłaniając szyję i ramiona 
Annie. Pochylił się do przodu i złożył głowę na odsłoniętym ciele, czuła na 
sobie jego oddech. — Mój Boże, Annie. Śmierć Cynthii wstrząsnęła mną do 
głębi... — urwał. — Szkoda każdej chwili — dodał stłumionym głosem.
Annie zaczęła gładzić jego miękkie włosy. Tak dobrze czuć go znów 
przy sobie. To wszystko, czego pragnęła. I teraz w końcu to miała. Bogu 
dzięki.
Rozebrał ją, szybko zdjął swoje ubranie i położył się obok niej. Zaczęli 
się kochać. To było wspaniałe, gdy ją obejmował. Tak dawno tego nie robił. 
Wszystko odpłynęło: cierpienie po śmierci Cynthii, utrata Sylvie, zerwanie 
z doktor Rosen. Zostały tylko ciepło jego ciała, jego ramiona, pociecha, którą 
przynosił jego zapach, oddech.
Poruszał się w niej i chwilę przedtem, nim osiągnął spełnienie, wyszeptał 
gwałtownie:
—	Kocham cię.
—	Och, Aaron, ja też ciebie kocham. — Z jej oczu popłynęły łzy. Może 
wreszcie skończy się ten koszmar. Może na nowo będą rodziną. — Tak 
bardzo cię kocham.
Jedyny sposób to cały czas coś robić. Tak sobie powiedziała 
Annie i oczywiście znalazła mnóstwo zajęć, byle tylko nie siedzieć 
bezczynnie czekając na telefon od niego. Wczoraj, po nocy w Ritzu, 
powiedział, że nie może odwieźć jej i chłopców na lotnisko, bo 
musi pojechać do New Hampshire w interesach. Annie miała nadzieję, 
że to zbieg okoliczności. Nie martw się na zapas — skarciła samą 
siebie. — Po prostu musi podgonić robotę. Przecież wiesz, jak się 
przejmuje swoją pracą — pomyślała z uśmiechem.
53
J
Dziś miała zamiar popracować nad drzewkami bonsai. Dwa z nich od 
dawna czekały na oberwanie zbędnych gałązek. Ich wygląd budził w niej 
poczucie winy. Wiedziała, że większość jej przyjaciółek nie zawraca sobie 
głowy roślinami doniczkowymi czy kwiatami. Elise opowiedziała o firmie, 
która zabiera przekwitłe orchidee i przywozi je właścicielom, kiedy na 
roślinach znów pojawiają się pąki. Annie uważała to za nieuczciwe. Może 
nawet niemoralne, a już na pewno wbrew naturze. Trzeba wypłacić roślinie 
za jej piękno, dbając o nią, kiedy wygląda nieciekawie i żałośnie. Jak na 
dziewczynę wychowaną w tradycji katolickiej przejawiała zadziwiająco wiele 
cech zgodnych z protestancką etyką pracy.
Portier zadzwonił z dołu i Annie usłyszała, jak Sylvie podbiega do 
domofonu:
—	Halo, tu Sylvie Paradise.
—	Sylvie, kto to? — Annie podeszła do córki. 
Twarz dziewczynki rozjaśniła się:
—	Nestor powiedział, że to Chris przyszedł do mnie — zapiszczała 
uradowana.
Annie przypomniała sobie, jak poprosił ją w Bostonie o pozwolenie 
zabrania siostry ostatniego dnia jej pobytu w domu. Od pierwszej chwili, 
kiedy mała pojawiła się w ich domu, czuł się z nią związany. Alex, podobnie 
jak Aaron, przejawiał mniejszą więź emocjonalną z niemowlęciem, a gdy jej 
ograniczenia rozwojowe wystąpiły w całej pełni, odsunął się jeszcze bardziej. 
Natomiast Chris zawsze uważał ją za źródło radości. Widać to było nawet 
w tej chwili, gdy pomagał jej założyć sweter.
—	I dokąd się dzisiaj wybieracie, dzieci? — zagadnęła Annie wy 
czuwając podniecenie dziewczynki.
—	Co, mała, powiemy jej czy zachowamy nasz sekrecik? — Chris 
zapytał siostrę mierzwiąc jej włosy.
Sylvie myślała przez chwilę, rozdarta miedzy lojalnością wobec obojga, 
ale nie potrafiła utrzymać języka za zębami.
—	Zrobimy trzy rzeczy — odparła wystawiając odpowiednią liczbę 
palców. — Pójdziemy do zoo obejrzeć czarno-białe ptaki, które śmiesznie 
chodzą.
—	Tak, pingwiny. I co dalej? — zachęcał Chris. 
Zastanawiała się przez moment, po czym ciągnęła:
—	Potem Chris pozwoli mi wiosłować na łódce.
—	I co jeszcze, mała?
—	I... — urwała, z natężeniem wpatrywała się w brata, próbując sobie 
przypomnieć. Uśmiechnięty Chris czekał cierpliwie. Twarz Sylvie rozjaśniła 
się: — Lunch, na lunch będę jadła pasghetti! — wykrzyknęła dumna ze swego 
osiągnięcia.
—	No, dobrze, spaghetti — uśmiechnął się szeroko. — A teraz powiedz 
Musi-Pusi do widzenia — popędzał, trzymając dłoń na klamce.
Annie ucałowała ich oboje i spojrzała w oczy synowi.
54
— Miłego dnia, mamo — zwrócił się do niej. — Dzięki. — I już ich 
nie było.
Annie zamknęła drzwi mieszkania i wróciwszy do oranżerii, gdzie 
czekały na nią rośliny, nagle poczuła się niepotrzebna. Zajmij się czymś
—	powtórzyła, kiedy zastanawiała się nad kształtem drzewka stojącego na 
blacie, po czym zabrała się do przycinania gałązek.
Później wybierała się na cotygodniowe ćwiczenia w sali gimnastycznej 
Roya i Berniego. Miała się tam spotkać z Brendą. W końcu bowiem namówiła 
ją na trochę ruchu. Potem zjedzą razem lunch. Następnie pójdzie na lekcję 
hiszpańskiego, o wpół do piątej zaś nadejdzie ta trudna godzina, bo dawniej 
wtedy właśnie odbywały się jej spotkania z doktor Rosen. Tęskniła za 
psychoterapeutką, ale i z tym też sobie poradzi. Poradzi sobie ze wszystkim. 
Bo przecież niedługo zadzwoni Aaron.
Przez zastawiony roślinami taras spojrzała na plac zabaw, gdzie zabierała 
Sylvie, dopóki inne dzieci nie zrobiły się okrutne. Boże, proszę, spraw, by 
tamto miejsce stało się dla niej prawdziwym domem. Spojrzała na wschód, 
za East River, za mosty Tiborough i Whitestone. Widziała, jak samolot 
wznosi się w niebo po starcie z lotniska La Guardia, patrzyła na pociąg 
z Queens pełznący po wiadukcie, statek w drodze do portu, samochody 
posuwające się F.D. Roosevelt Drive. Tu zaś, ponad gorączkową krzątaniną 
miasta, panowały doskonała cisza i spokój. Czasem Annie uważała to miejsce 
za idealne dla siebie. Ale nie dziś, kiedy czekała na telefon od Aarona. 
Wszystko wydawało się pozbawione życia, tylko bardzo głęboko w niej samej 
pulsowało źródło. Każdy bąbelek pojawiający się na jego powierzchni zdawał 
się wyrażać to samo — oczekiwanie, które nosiło jego imię. Aaron.
Bez niego egzystencja otwierała się przed nią niczym pusty kalendarz. 
Wypełnić czymś miesiąc, tydzień, dzień. Wypełnić najbliższe pięć minut. Na 
nic nie czekała, nic jej nie cieszyło. Będzie tęskniła za Pangorem, za Sylvie, 
tęskni za synami. Brak jej doktor Rosen. Aarona. I potrzebuje go. Marzy, by 
go objąć.
Przez chwilę poczuła się winna, porównując swoje uczucia z tragiczną 
bezradnością Cynthii. Powinnam bardziej rozpaczać po jej śmierci. Ale jak 
bardzo? — zapytała samą siebie. Nie chciała, by smutek, wywołany śmiercią 
przyjaciółki i wyjazdem Sylvie, rzucił cień na nadzieję, która na nowo 
zagościła w jej sercu. Jestem w świecie żywych i to dzięki nadziei
—	pomyślała. — Aaron zadzwoni i ufam, że znów będziemy razem. A biedna 
Cynthia na zawsze zostanie sama w grobie. Co powiedziała w szpitalu tego 
strasznego dnia?
Matka jej nie kochała i jakby spoczęło na niej przekleństwo, nikt inny 
nie obdarzył jej tym uczuciem.
Boże, proszę, spraw, żeby Aaron mnie kochał — westchnęła Annie 
i poszła do sypialni przebrać się na gimnastykę.
55
Dlaczego się na to zgodziłam? — zastanawiała się Brenda jadąc z Annie 
windą do sali gimnastycznej w Camegie Hali Rechearsal Building. Ale znała 
odpowiedź. Wyglądała koszmarnie i tak się też czuła. Nawet Angela 
powiedziała coś na ten temat. Zbliżał się dzień sportu w ekskluzywnej szkole 
Tony'ego i nie chciała, żeby syn się za nią wstydził. Musi coś zrobić. Ponadto 
intrygowało ją, jak ćwiczą bogaci, sławni. Brenda wiedziała, że Bernie i Roy 
należeli do najbardziej ekskluzywnych prywatnych trenerów w mieście. Jeżeli 
choć trochę przypominali Siegfrieda i Roya, to nie chce należeć do ich 
podopiecznych.
Weszły do pokoju, który tylko zapachem różnił się od szatni w szkole 
średniej Julii Richmond. Idąc za Annie podeszła do szafki.
—	Czy nie mogłabym zafundować sobie po prostu odtłuszczania 
w salonie piękności? Mniej boli i jest tańsze — błagała Brenda, która jeszcze 
nie uciekła, ale i nie zaczęła się rozbierać.
Annie zignorowała jej protesty.
—	Masz pięć minut, Brenda. Weź się w garść. Przecież wiesz, jak ja to 
lubię. I obiecuję ci, że po wszystkim poczujesz się znacznie lepiej — 
uśmiechnęła się do niej.
W świetnym nastroju dzisiaj — pomyślała Brenda niechętnie. Stojąca 
obok Annie szybko wysunęła się ze spódnicy i swetra, odsłaniając drobne 
i płaskie ciało. Umieściła ubranie na wieszaku i sięgnęła do torby po strój 
gimnastyczny. Brenda nadal ani drgnęła.
—	Brenda, ruszaj się, nie mamy całego dnia. A Bernie i Roy nie lubią 
spóźnialskich.
Przez moment Brenda nienawidziła tej suki.
—	Pieprzę ich. Nie mogę zapakować się w rajstopy bez pomocy 
oddziału inżynierów wojskowych, a ty chcesz, bym chodziła na ćwiczenia, 
gdzie mi każą podnosić nogi na wysokość kostki? — Brenda wyobraziła sobie 
taniec hipopotamów w „Fantazji", ale wzruszyła ramionami. A dobrze, do 
cholery, pomyślała i zaczęła się rozbierać.
—	Brenda, na pewno to polubisz. Za jakiś czas pojawi się u ciebie 
pozytywne uzależnienie. Jeśli nie przyjdę na ćwiczenia, czuję się winna. 
Słyszałaś na pewno o katolickim poczuciu winy?
I dlaczego ona jest w takim cholernie dobrym nastroju? — zastanawiała 
się Brenda. — Wygląda, jakby myślała o czymś innym, to do niej takie 
niepodobne.
—	Słuchaj no, jestem pół katoliczką, pół żydówką. Poczucie winy to 
własność żydów, katolicy mają je tylko w dzierżawie.
—	A jeśli nie przyjdę na kilka kolejnych spotkań, potem nie mogę 
nadążyć za resztą i czuję się upokorzona.
—	No, najwyraźniej Roy i Bernie robią złoty interes na upokorzeniu. 
Z miernym entuzjazmem Brenda przebrała się w strój do ćwiczeń, który
nabyła w butiku „Zapomniana kobieta". Odwróciwszy się zobaczyła swoje 
odbicie w lustrze, bezlitośnie odbijającym jej całą sylwetkę, i zrozumiała,
56
I
skąd się wzięła nazwa sklepu. Weszła za Annie do sali. Natychmiast poznała 
kilka spośród zgromadzonych tam kobiet. Jedną była gwiazda serialu 
popularnego w ubiegłym roku, z drugą Lukę niemal się ożenił, a trzecia to stara 
dziwka z towarzystwa, Lally Snów. Brenda, ona i Duarto przygotowywali 
uroczysty bal na rzecz chorych na AIDS, który miał się odbyć w przyszłym 
tygodniu. Nienawidziła tej starej żmii. I jeszcze Khymer Mallison, nie taka znów 
młódka, nowobogacka, która próbowała wkręcić się do najlepszych kół Nowego 
Jorku. Duarto urządzał jej apartament na najwyższym piętrze wieżowca.
—	Annie — wysyczała — tylko popatrz. W tym towarzystwie to odpada. 
Nie dość, że Annie wruszyła ramionami, to jeszcze wbiegła Melanie
Kemp, odziana w obcisły kostium, getry i opaskę do kompletu. Melanie 
należała do kobiet, które najpierw urządzały domy swym mężom, a potem 
przyjaciołom. Duarto jej nienawidził.
W drugim końcu sali otworzyły się drzwi i energicznym krokiem 
wkroczyli Bernie i Roy. Obaj byli muskularni, mieli strzechy krótko obciętych 
blond włosów. Jak rany — pomyślała Brenda — to bliźniaki. Pieprzone, 
identyczne bliźniaki. Atletyczne. O wojskowej sylwetce. I uśmiechnięte. 
Idiotycznie, cholernie rozradowane.
—	Cześć, dziewczęta. Najpierw potańczymy przy muzyce — zaczął 
Roy, a może to był Bernie. Z głośników popłynęły dźwięki „Uzdrowienia 
seksualnego" Marvina Gaya, Bernie zaś, a może to był Roy, zaczął pokazywać 
układ kroków tanecznych. Drugi z bliźniaków przechadzał się po sali, 
pouczając uczestniczki, które przyjęły niewłaściwą postawę.
—	Chciałbym także powitać przybyłą po raz pierwszy Brendę. Poznaj 
Khymer, Melanie, Barbarę, Lally i Annie. Nie wstydź się, po prostu naśladuj 
prowadzącego.
Wszystkie kobiety rozpoczęły rozgrzewkę. Brenda natychmiast straciła 
oddech i tylko wymruczała do siebie:
—	Te, chudy, nie jestem pieprzoną akrobatką. Potrzebuję chwili oddechu. 
— Zobaczyła, że Annie tłumi śmiech i stara się skupić na ćwiczeniach. 
I z czego ona się tak cieszy? Tempo rytmicznej muzyki wzrastało. Wymach 
lewą nogą, wymach prawą, krok, krok, krok. I jeszcze raz to samo. Brenda 
ciężko dyszała, próbując utrzymać ten sam rytm, co inne.
Bernie podszedł do niej i powiedział z profesjonalnym uśmiechem:
—	Brendo, wiem, że możesz wyżej podnieść nogę.
—	Tylko na wysokość czyjejś pachwiny — ostrzegła go przez 
zaciśnięte zęby.
Wystarczyło parę minut, żeby ją wykończyć. Chryste, czy to przypadkiem 
nie takie świństwo zabiło Boba Fossa? — pomyślała. Jej twarz lśniła od potu, 
ze złości aż pojawiły się linie na czole. Zobaczyła, że ta stara żmija, Lally, 
nadąża za wszystkimi. Jezu, przecież była dwa razy od niej starsza, chociaż 
o połowę lżejsza! Zacięła się i przyrzekła sobie, że pierwej zdechnie, niż 
przerwie ćwiczenia na oczach Lally. Wytrzymała przez czterdzieści koszmar-
nych, długich jak wieczność minut. Wreszcie te łamańce dobiegły końca.
57
Bliźniacy podeszli do niej, by udzielić jej paru rad. Pieprzę ich gadki
—	pomyślała Brenda osuwając się na podłogę i z trudem łapiąc powietrze.
—	Okres na dniach? — zagadnął Roy zezując na mokrą górę tłuszczu 
na podłodze.
—	Tak i wyjątkowo mocno odczuwam napięcie przedmiesiączkowe
—	odwarknęła. — Robię się nerwowa i zmienna, czyli przez parę dni 
zachowuję się jak stuprocentowy mężczyzna. Macie ochotę na rundę zapasów 
sumo? — Obaj poszli jak zmyci.
Jakoś podniosła się z podłogi i poszła z Annie do szatni. Znów ją 
zastanowił ten cholernie uradowany wyraz twarzy przyjaciółki.
—	To mi naprawdę świetnie robi... — mówiła Annie sapiąc. — Krew 
szybciej krąży w żyłach... i musisz przyznać, że są bardzo atrakcyjni. Ciebie 
też pociągają?
Ta wypowiedź również nie była w stylu Annie, przecież ona nigdy nie 
wspominała o seksie! I czy oni się jej podobali?
—	Ten Marat i markiz de Sade? Chyba ze mnie kpisz! — zawołała.
—	Czuję się jak martini zamówione przez Jamesa Bonda: solidnie potrząśnięte, 
a nie wymieszane.
Lally Snów, szczupła i zgrabna, nie przebierała się przy wszystkich. 
Ukryła się w jednej z szatni i wynurzyła po chwili ubrana nienagannie, 
chociaż z pewną przesadą. Brenda pomyślała, że Lally z pewnością nie 
słyszała starej zasady: Ubierz się wyjściowo, załóż biżuterię, a potem zdejmij 
którąś z błyskotek. I teraz, jarząc się niczym choinka bożonarodzeniowa, 
tanecznym krokiem podeszła do przyjaciółek.
—	Sprzedałam następny stolik! — zaklaskała uradowana do Brendy. 
Ponieważ organizacja charytatywna na rzecz ofiar AIDS została założona 
niedawno, więc na bal trafił im się kiepski termin — drugi piątek czerwca. 
Niemal wszyscy wyjechali z miasta na wakacje i rezerwowanie miejsc szło 
jak z kamienia. Brenda nieźle sobie radziła, bo udało jej się przekonać Annie, 
która z kolei poprosiła o pomoc Elise. Ale rzecz jasna w porównaniu z Lally 
nie miała szans, ta atakowała każdego. — Nigdy nie zgadniesz, kto wykupił 
cały stolik — zagadnęła teraz Annie — Aaron. Prawda, że miło z jego strony?
Annie przez ułamek sekundy wyglądała na zaskoczoną. Brenda wiedziała, 
że Aaron odmówił Annie, bo miał w tym czasie wyjechać, za to Jerry, 
współwłaściciel firmy, zarezerwował dwa miejsca. Brenda zauważyła, jak 
przyjaciółka szybko doszła do siebie, z uśmiechem spojrzała na Lally i odparła:
—	On zawsze popiera wartościowe inicjatywy.
—	O tak — zgodziła się Lally. — Ostatnio chyba zainteresował się 
psychologią, prawda? — obdarzyła je uśmiechem i odeszła tanecznym krokiem.
A cóż to, u diabła, miało znaczyć — dociekała Brenda. Zerknęła na 
swoją towarzyszkę, której doskonały nastrój gdzieś się ulotnił.
—	Co cię gryzie, skarbie? Chodzi o Sylvie? Chcesz, żebym jutro z wami 
pojechała?
—	Nie, dziękuję, poradzimy sobie — odparła Annie z westchnieniem.
58
Brenda zastanawiała się, czy westchnienie wywołała wiadomość, że 
Aaron wybiera się na przyjęcie.
—	Wiesz przecież, jeśli nie chcesz iść na tę galę, to nie musisz.
—	Och nie, Chris mnie zabiera. Specjalnie na tę okazję kupił pierwszy 
w życiu smoking i byłoby mu bardzo przykro.
—	A jak się udał dyplom Alexa? — Brenda spróbowała z innej beczki.
—	Nic mi nie wspominałaś. Kto przyjechał? — Zauważyła, że Annie 
zesztywniała. Ciepło, ciepło.
—	Najbliższa rodzina, no wiesz: Chris, Alex, dziadkowie i rzecz jasna 
Aaron — odpowiedziała, nie patrząc przyjaciółce w oczy.
—	I? — zapytała Brenda.
—	Co „i"? To wszystko. Poszliśmy razem na kolację, świetnie się 
bawiliśmy. Alex był uszczęśliwiony.
Tak, to właściwy trop. Bezlitośnie wypytywała dalej:
—	A po kolacji?
—	Co tak wściubiasz nos w nie swoje sprawy — zaprotestowała Annie, 
ale na twarzy grzecznej dziewczynki zagościł uśmiech pełen poczucia winy.
—	Lepiej chodźmy na lunch.
Strzał w dziesiątkę! Odwróciła się i spojrzała na Annie nagle wszystko 
rozumiejąc:
—	Przejebał cię, prawda? 
Annie aż zatkało z wrażenia.
—	Brenda! Nic podobnego!
—	O tak, właśnie że tak. Przejebał cię. 
Wzruszyła ramionami i przestała udawać.
—	Wolę określenie „kochać się". — Potrząsnęła głową i zrezygnowała 
z wyniosłych min. — Po tej uroczystej kolacji. Wszystko tak dobrze poszło. 
Och, Brenda, jak dobrze znów być razem.
Brenda skrzywiła się, ale tamta nawet tego nie spostrzegła. Przez chwilę 
żałowała, że to z niej wydusiła. Jej zdaniem nie było powodów do radości.
—	Ale co to ma oznaczać? Czy Aaron zmienił zdanie, jeśli chodzi 
o rozwód?
Twarz Annie zastygła.
—	Hmm, od tego czasu nie rozmawialiśmy. — Brenda kiwnęła głową, 
lecz Annie ciągnęła szybko, nie dając przyjaciółce dojść do słowa. — Musiał 
pojechać do New Hampshire w interesach. Zaraz po uroczystości.
—	Zadzwonił?
—	Nie — przyznała Annie — ale minęły dopiero dwa dni. Chyba 
jeszcze nie wrócił do miasta.
—	W New Hampshire mają telefony.
Żadna nie wspomniała o Lally Snów i o tym, że Aaron zarezerwował 
stolik. Rzecz jasna, ten drań nie zaprosił Annie. Brenda skupiła całą uwagę 
na malowaniu ust. Potem odwróciła się i spojrzała przyjaciółce prosto w oczy.
—	Potraktował cię jak rzecz — powiedziała z całą delikatnością, z jaką
59
można mówić tak ostre słowa. — Kolacja nastroiła go tak ciepło i przyjaciel-
sko. To ostatni raz, żeby wskrzesić dawnych wspomnień czar. Znowu cię 
wykorzystał.
Annie wzięła ręcznik i wytarłszy spocone czoło, wepchnęła go do torby. 
Brenda zauważyła przerażenie w jej oczach.
—	Brenda, on zadzwoni, wiem, że zadzwoni.
—	O, tak, czekaj tatka latka. Świetny żart. Doczekasz się uczciwego 
potraktowania jak ja od Morty'ego. Rozwód w przyjacielskiej atmosferze. To 
oksymoron. Pewnie ja też się składam z takich oksymoronów. — Usiadła 
ciężko na ławce obok szafki i opowiedziała Annie o akcjach, swojej głupocie 
i jak Morty ją oskubał.
—	Och, Brenda! Tak mi przykro. Musisz coś zrobić. Pozwać go do sądu. 
?*- Tak, a za co? Prawnik drogo kosztuje — przerwała. Nie potrafiła
powiedzieć Annie o ojcu i całej reszcie. — Panicznie boję się sądu. Morty 
wie o tym.
—	Brenda, nie może cię tak wykorzystywać. Pożyczę ci pieniędzy. 
Albo znajdziemy adwokata, który zgodzi się pracować za procent od 
przysądzonej sumy.
—	Tak myślisz?
—	Oczywiście, przecież coś musisz zrobić. To okropne. 
Zaskoczoną Brendę wzruszyło, że w oczach Annie zamigotały łzy. Jaka
z niej dobra przyjaciółka. I jak bardzo się tym przejmuje.
Annie usiadła obok niej na ławce i wyjęła z torebki kartkę.
—	Chcę, żebyś to przeczytała — stwierdziła podając jej list Cynthii. 
Brenda ściągnęła brwi rozkładając jasnobłękitną kartkę, zaczęła czytać 
i przerwała szukając podpisu. — To od Cynthii — wyjaśniła Annie.
—	Ale przecież ona nie żyje!
—	Napisała go tuż przed śmiercią.
Brenda przeczytała całość, wolno potrząsając głową.
—	List pożegnalny?
—	Och, Brenda, to coś więcej. To historia każdej z nas.
8. Strach czai się w 
kocich oczach
Z
aledwie parę minut temu minęła siódma rano, a Annie już była wykończona. 
W porównaniu z tym, co ją dzisiaj czeka, pogrzeb Cynthii, weekend w 
Bostonie, spotkanie z Aaronem, smutne pożegnanie Sylvie z Chrisem — 
traciły swoją wagę.
Spakowała już wszystkie rzeczy, których Sylvie będzie potrzebować 
— dodając mnóstwo drobiazgów, bez których dziewczynka zapewne mogłaby 
się obejść — i wezwała portiera, by zaniósł bagaże na dół. Wyciągnęła 
przygotowaną wcześniej torebkę z bułeczkami posmarowanymi masłem 
i drugą z owocami na drogę. Zadzwoniła do firmy wynajmującej samochody, 
by upewnić się, czy Hudson przyjedzie po nie o ósmej. Nie miała własnego 
szofera, ale Hudson, posiadacz limuzyny, nadal woził kilka ze „swoich pań". 
Zawsze dyskretny i uprzejmy zabierał Annie do Saksa, Mortimera, Kenetha 
i innych ekskluzywnych sklepów. Jednak ta podróż różniła się od ich 
dotychczasowych wypraw.
Annie pragnęła jak najdłużej delektować się obecnością Sylvie, nim 
zburzy spokój córki. Zdawała sobie oczywiście sprawę, że to nieuniknione. 
A jednak nie chciała jej budzić, usiadła więc na wygodnym krześle kuchennym, 
ciesząc się ostatnimi chwilami obecności dziecka. Po raz ostatni wszystko 
było takie jak zawsze.
Patrząc na swoje życie, Annie mogła podzielić je na dwie części: 
dwadzieścia siedem lat przed urodzeniem Sylvie i szesnaście po jej przyjściu 
na świat. To niepowierzchowne wydarzenia jak skończenie szkory, przyjęcia, 
przeprowadzki naznaczają ludzkie życie, ale te głębokie, do których należą 
narodziny, śmierć, miłość, odejście kogoś bliskiego. A i spośród nich ważne 
są jedynie te, po których ślad pozostaje na zawsze.
Z pewnością urodzenie Alexa i Chrisa było czymś cudownym, za-
chwycającym, ale wydarzyło się to jeszcze wtedy, gdy Annie poruszała się 
w świecie snu, nie rzeczywistości. Obudziła się w chwili narodzin Sylvie.
61
Problemu Sylvie nie rozwiążą modlitwa, cierpliwość albo czas. I wśród 
szalejącej burzy wściekłości, cierpienia, poczucia winy, wstydu nadeszło 
przebudzenie — a wraz z nim dojrzałość. Annie żałowała wprawdzie, że 
straciła tak wiele lat. I że dorastając zostawiła w tyle męża i syna.
Czasami martwiła się o Alexa, jej pięknego, utalentowanego syna. Czy 
naprawdę chciał iść na medycynę? Westchnęła. Większość matek dziękowała-
by losowi za dziecko, które nie jest narkomanem, znajduje się na liście 
najlepszych studentów i ma zamiar studiować medycynę. Ale Annie bała się, 
że Alexa, tak jak i ją kiedyś, zaślepia ambicja i nacisk ze strony środowiska, 
w którym się obraca.
A Chris, zastanawiała się dalej, czy jemu też się powiedzie? To 
typowe średnie dziecko: pogodne, nie przysparzające problemów. Czyż 
jednak Aaron nie faworyzował Alexa? A ona, czy nie za bardzo skoncent-
rowała się na Sylvie? Chris zrezygnował ze studiów w Princeton i zaan-
gażował się w agencji reklamowej ojca. Może w ten sposób chciał zwrócić 
na siebie uwagę Aarona? I Chris, i Alex ciężko pracowali, wygląda na to, 
że osiągną sukces. Czy jednak odczuli kiedyś prawdziwą radość? Czy 
rzeczywiście byli zadowoleni? Bo w ostatecznym rozrachunku jedynie to 
się liczy.
Zrozumiała wszystko dzięki Sylvie. Sylvie, sama o tym nie wiedząc, 
przestawiła całą hierarchię wartości matki, wyrzuciła za okno dotychczasowe 
pewniki. Zarobki, wygląd, sukcesy, znajomości, majątek — nie miały 
znaczenia. Nawet inteligencja się nie liczyła. To było nieważne. Wszystko, 
czego tak pieczołowicie ją uczono, wszelkie wartości, które sobie przyswoiła, 
okazały się nieistotne. Katolicyzm. Uprzejmość. Dbanie o siebie. Ignorowanie 
niemiłych stron życia. Ucieczka przed przykrościami. Źle. Nie tak. Prawda 
jest inna. I kiedy już raz się to sobie uświadomi, kiedy na dobre oderwie się 
od owych przesądów, świat okazuje się czasem boleśnie zabawnym miejscem.
Annie spojrzała przez kuchenne okno na East River. Ostatni wschód 
słońca przed wyjazdem Sylvie. Niebo płonęło na wschodzie, blask zalewał 
rozciągające się poniżej miasto, dzieło ludzkich rąk. „Do Pana należy cała 
ziemia, świat i jego mieszkańcy" — powiedziała cicho do siebie. Nie była 
praktykująca, katolicyzm odrzuciła wiele lat temu, ciągle jednak odczuwała 
piękno i prawdziwość niektórych psalmów. Znajdowała w nich pocieszenie. 
A dziś bardzo go potrzebowała.
Dzisiaj Sylvie mnie opuści — pomyślała. Jeszcze przed pogrzebem 
Cynthii, Annie w tajemnicy przepłakała wiele nocy. Musiała się z tym kryć. 
Sylvie zawsze bardzo mocno reagowała na płacz Annie. Oczywiście, zdawała 
sobie sprawę, że to rozstanie będzie dla córki ogromnie bolesne. Równocześnie 
jednak pamiętała, że dziewczynka żyje chwilą obecną i jeśli znajdzie w niej 
słońce, ulubione zwierzę, dobre jedzenie i paru przyjaciół, będzie szczęśliwa. 
Ale co z nią? Aaron sądził, że robiła to dla siebie, ale nie wiedział, jak 
bardzo 
się mylił. To mój dar dla niej — pomyślała. — I najtrudniejsza decyzja, jaką 
kiedykolwiek podjęłam. Znowu otarła oczy i powstrzymując łzy, głęboko
62
wciągnęła powietrze. Może teraz właśnie zaczyna się trzeci okres jej życia: 
życie bez Sylvie.
A może jest to też i początek dla Sylvie. Cokolwiek by Aaron i Alex 
mówili, ona potrzebuje tej szkoły. Annie widziała, co się dzieje z córką. 
Otoczona przez inteligentniejszych i zdolniejszych od siebie, Sylvie z dnia na 
dzień, z tygodnia na tydzień, z roku na rok coraz bardziej się załamywała, 
coraz bardziej czuła się samotna. Annie zrozumiała, że nie dała swojej córce, 
czego dziecko potrzebowało, tak samo jak jej matka nie ofiarowała jej tego, 
co się jej należało od urodzenia.
Ale w przeciwieństwie do swojej matki Annie nie będzie uciekać przed 
trudnościami. Będzie walczyć o Sylvie. Zwiedzała szkoły i zamknięte 
wspólnoty dla dzieci z zespołem Downa, aż znalazła Sylvan Glades. Choć 
decyzja o oddaniu jej małej dziewczynki obcym ludziom rozkrwawiała serce, 
wiedziała, że musi to zrobić. Chris, niech Bóg mu to wynagrodzi, widział 
potrzeby Sylvie i zgodził się z decyzją matki.
Jak na ironię Aaron od lat zarzucał jej, że zbyt mocno przywiązuje się do 
Sylvie, że jest nadopiekuńcza i „rozpuszcza" dziecko. Starał się, by wyglądało 
to na bezinteresowną troskę, ale Annie wiedziała, że prawda była zupełnie inna. 
Nie przypuszczała, by mógł kochać cokolwiek ani kogokolwiek tak niedosko-
nałego. Już taki był. Posiadanie dziecka z zespołem Downa kłóciło się z jego 
wizją własnej osoby. Gdzieś bardzo, bardzo głęboko poczuł się zraniony, a czas 
nie przyniósł ulgi, jedynie rozjątrzał ranę. Sylvie jako dziesięciolatka była 
mniej 
rezolutna niż w wieku sześciu lat. A mając trzynaście straciła całą swoją 
bystrość. Dla niego oznaczała jedynie coś niedoskonałego.
I wiele innych rzeczy się popsuło. Oczywiście, po urodzeniu Sylvie wiele 
między nimi się zmieniło. Annie miała ciężki poród. Bardzo wolno wracała 
do zdrowia, potem cierpiała na depresję. A Aaron nie był dla niej podporą. 
Nie umiał sobie radzić z przeciwnościami, po prostu od nich uciekał. Chciał, 
żeby „sobie z tym poradziła". I kiedy wreszcie rozpoczęli współżycie, nie 
osiągnęła orgazmu. Ani razu. Od tamtej pory po dziś dzień.
Początkowo okazywał wyrozumiałość. Przeszła drobny zabieg chirur-
giczny, chodziła na terapię, brała środki uspokajające. Przez dłuższy czas po 
prostu z tym żyli. Ale przez to także Annie stała się w jego oczach czymś 
niedoskonałym. A tego już było dla niego za wiele. Przeczytał gdzieś o doktor 
Leslie Rosen, seksuologu, i nalegał, by Annie do niej poszła.
Na początku rzeczywiście doktor Rosen pomogła jej dostrzec wiele 
ukrytych przed nią samą prawd o jej życiu. Dzięki niej Annie zrozumiała, jak 
mało zaznała matczynej miłości, jak bardzo była smutna i zła. Przyprowadziła 
nawet ze sobą Aarona. Następnie doktor Rosen zajęła się jej problemami 
małżeńskimi. Potem utwierdziła ją w decyzji o konieczności znalezienia 
szkoły dla Sylvie. Wtedy opuścił ją Aaron, lekarka zaś przerwała terapię, gdy 
Annie nie zgodziła się zrezygnować z walki o swoje małżeństwo. Teraz zaś 
Annie czuła się opuszczona, porzucona przez doktor Rosen w chwili, gdy 
najbardziej potrzebowała pomocy.
63
—	Ty ciągle jeszcze śpisz. Nie chcesz się obudzić, nie zgadzasz się na 
rzeczywistość — stwierdziła psychoanalityczka. — Nic więcej nie mogę dla 
ciebie zrobić.
Annie poczuła kolejną falę zawrotów głowy. Musi po prostu robić 
wszystko powoli i spokojnie. Przez chwilę pomyślała o ściągnięciu Brendy, 
która zaoferowała, że pojedzie z nią odwieźć Sylvie do szkoły. Annie 
odrzuciła tę propozycję. Chciała jak najwięcej czasu spędzić z Sylvie 
samotnie. Teraz jednak zdała sobie sprawę, że musi z kimś porozmawiać. 
Spojrzała na zegarek: dopiero piętnaście po siódmej. Nie może zadzwonić; 
Brenda ją zabije. Ostatecznie, tym razem nikt nie umarł — pomyślała gorzko. 
— Choć czuję się, jakby śmierć pukała do moich drzwi. Cóż, jakoś przeżyję 
bez tego telefonu. Do tej pory radziłam sobie sama. I sama przez to przebrnę.
Poszła korytarzem do pokoju córki. Spakowała już prawie wszystkie 
skarby dziewczynki. Pozostało jedynie wyprawić Sylvie i Pangora, kota 
syjamskiego. Annie po cichu odsłoniła okna i zwróciła się w stronę łóżka, by 
spojrzeć na śpiące dziecko. Złote loki rozsypały się na poduszce, uśpiona 
twarz była spokojna. Sylvie miała charakterystyczne dla dzieci z zespołem 
Downa lekko skośne oczy — stąd zresztą pochodziło określenie schorzenia 
„mongolizm"; we śnie wyglądała na młodszą i jej niezgrabność wydawała się 
wtedy bardziej usprawiedliwiona.
—	Sylvie — Annie delikatnie dotknęła ramienia dziewczynki. Do tej 
pory Sylvie stykała się jedynie z czułością i miłością, tak samo jak Pangor, 
ich kot. I tak samo jak on przeciągnęła się i przewróciła na plecy. Otworzyła 
ramiona, a matka obejmowała ją z nadzieją, że ktoś zawsze będzie osłaniał 
Sylvie, tak by pozostała ufna i kochająca.
—	Cześć, Muś-Puś. — Choć Sylvie mówiła trochę bełkotliwie, ci, 
którzy chcieli, potrafili ją zrozumieć. Wielu jednak nawet nie próbowało.
—	Cześć, Sylvie. Cześć, Pangor. — Kot znowu się przeciągnął i prze 
kręcił na grzbiet. Annie delikatnie pogłaskała mięciutki brzuszek. — Pora 
wstawać, leniuchy. — Przysiadła na krawędzi łóżka. — Pamiętasz, co dzisiaj 
robimy, prawda?
—	Jedziemy do szkoły — wyszeptała Sylvie. Głęboko w jej oczach czaił 
się strach, którego nie rozwiały żadne przekonywania. — Ale szybko ją 
polubię. — Jak papuga powtarzała to, co matka wiele razy jej mówiła. Annie 
potaknęła. — I Pangor też może ze mną pojechać, prawda Muś-Puś?
—	Tak.
—	Dobrze. — Dziewczynka odrzuciła kołdrę i zerwała się na nogi. 
Poruszała się niepewnie, trochę niezgrabnie. Ale była taka ufna!
—	Umyj się i ubierz. Hudson przyjedzie zaraz po śniadaniu.
Sylvie uśmiechnęła się. Lubiła Hudsona, a on ją. Annie popatrzyła, jak 
córka nieporadnie zdejmuje różową piżamę, po czym odwróciła się i przeszła 
do kuchni. Czuła napływające do oczu łzy.
Szkoła nie jest daleko, napomniała siebie. Tylko sto dziewięćdziesiąt 
kilometrów stąd, w pomocnej, spokojnej części stanu Nowy Jork. Westchnęła.
64
Spojrzała na zapakowane skrzynki i kufry czekające w holu. Przypomniała 
sobie, jak będąc młodsza od Sylvie wyjeżdżała do szkoły panny Porter. Tak 
samo jak ona teraz była niespokojna i smutna. Ale w przeciwieństwie do 
Sylvie, jej nie miał kto odwieźć. Matka od nich odeszła. Uciekła i nigdy nie 
wróciła. Nie pożegnała się z Annie ani z mężem. A on, oszołomiony, posłał 
jedynaczkę do szkoły.
Wydawało jej się, że przez całe życie walczyła z osamotnieniem. Czy 
inni też tak się czują? — zastanawiała się. Czy spędzają swoje życie uciekając 
przed samotnością? Ona tego doświadczała, ale postanowiła zrobić wszystko, 
co w ludzkiej mocy, by samotność nie schwyciła w swoje szpony jej dzieci.
Cóż, ośrodek Sylvan Glades stanowił dla niej gwarancję, że Sylvie tego 
uniknie. Niezależnie od tego, co twierdził Aaron, Sylvie będzie 
szczęśliwa w tej wspólnocie, przebywając z innymi opóźnionymi w rozwoju 
ludźmi. Znajdzie tam pracę, po pewnym czasie nawiąże przyjaźnie. Będzie 
miała zapewnioną pomoc we wszystkich uciążliwych dla niej codziennych 
czynnościach. Ani o włos nie będzie się różnić od reszty. Będzie po prostu 
jedną z nich.
Kosztowało to naprawdę dużo pieniędzy, ale już wcześniej nastawili się 
na to, że trzeba będzie płacić za opiekę nad Sylvie, i Annie dołożyła dużą 
część odziedziczonych funduszy do tego, co zaoszczędził Aaron. Zebrała się 
niebagatelna suma. Jedyne, co jej w takiej sytuacji pozostało, to podjąć 
wreszcie decyzję, by uwolnić Sylvie, pozwolić jej odejść, wyzwolić ją od 
samotności — a potem czekać, aż ta sama samotność zacznie ją ścigać.
I oto przyszła.
Wyciągnęła pudełko, w którym miał podróżować Pangor, i nakarmiła 
kota serem nafaszerowanym środkiem uspokajającym. Inaczej miauczałby 
przez całą drogę. Żałowała, że nie miała żadnego lekarstwa dla siebie.
Punktualnie o ósmej zadzwonił Hudson. Sylvie ubrana w białą lnianą 
koszulę i ładny niebieski sweter od Saksa tańczyła z podniecenia.
—	Jedziemy do szkoły. Do szkoły — śpiewała, a Annie starała się 
uśmiechać.
—	Szkoły, która jest daleko od domu — przypomniała.
—	Daleko od domu — przytaknęła Sylvie. — Tak jak Chris. I Alex. 
— Wyciągnęła rękę i schwyciła dłoń Annie. — Jedźmy. Jedźmy.
W samochodzie była zbyt podniecona, by zasnąć, grały więc w zgady-
wanki. Dziewczynka zjadła bułkę z masłem i połowę banana. Annie 
wydawało się, że jazda ciągnie się bez końca, ale i tak za szybko się 
skończyła.
—	Czy to twoja nowa szkoła? — zapytał Hudson, gdy wjechali na 
podjazd, prowadzący do eleganckiej przebudowanej rezydencji. Gwizdnął 
z podziwem. — Niezłe miejsce.
Sylvie, wiercąca się na siedzeniu, zachichotała.
—	Niezłe miejsce — powtórzyła jak echo, z rozszerzonymi oczami. 
Annie kochała oczy swojej córki. Dla obcych były jedynie piętnem
65
choroby, ale dla niej te lekko skośne, azjatyckie oczy kryły w sobie 
słodką i bolesną tajemnicę. Kocie oczy. Teraz przestraszone. Sylvie kiedyś 
zaskoczyła
5 — Zmowa pierwszych żon
matkę, gdy wskazując na zdjęcie gejszy w jednej z jej książek o Japonii, 
powiedziała:
—	Takie same oczy jak moje, mamusiu.
Gdy podjeżdżali do głównego budynku, otworzyły się duże drzwi 
frontowe i wyszła ku nim doktor Gancher. Rosła kobieta. Sprawiała 
sympatyczne wrażenie. Hudson otworzył drzwi limuzyny, wypuszczając 
pasażerki i wziął się za wyjmowanie bagaży, podczas gdy one rozmawiały 
z lekarką.
—	Witaj, Sylvie. Miło znowu cię widzieć. — Choć potężna, doktor 
Gancher nie budziła onieśmielenia. Mimo to Sylvie się cofnęła.
—	Witam, pani Paradise. 
Annie ujęła dłoń lekarki.
—	Powiedz „dzień dobry", Sylvie — zachęciła Annie i Sylvie wymam 
rotawszy słowa powitania podniosła wzrok.
—	Mam kota — odezwała się. — Ma takie same oczy jak ja.
Annie zaskoczona spojrzała na córkę. Po raz kolejny zadziwiło ją, jak 
często dziecko zdawało się czytać w jej myślach. Teraz doktor Gancher się 
uśmiechnęła.
—	I rozumiem, że twój kot zostanie z tobą. 
Sylvie przytaknęła.
Wtrącił się Hudson, który ustawił bagaże równo przy samochodzie.
—	Wszystko już wyjęte, gotowe do zabrania. Gdzie mam to zanieść?
—	Chyba na razie tu je zostawimy. — Lekarka spojrzała na Sylvie. 
— Czy chciałabyś obejrzeć swoją nową szkołę?
—	Tak.
Zwiedziły główny budynek, kawiarenkę i dom, w którym Sylvie będzie 
miała swój pokój. Wszyscy „uczniowie", których Annie widziała, wyglądali 
na zadbanych i coś robili. Po godzinie skończyły oględziny w tym samym 
miejscu, z którego wyszły.
—	Czy chciałabyś już pożegnać się z mamą? 
Sylvie potaknęła.
—	Pa, Muś-Puś — powiedziała lekko.
—	Wydaje mi się, że powinna już pani pojechać, pani Paradise. Czy 
mogę zadzwonić wieczorem?
—	Już? — spytała zaskoczona Annie i od razu uświadomiła sobie, że 
tak będzie najlepiej ze względu na Sylvie. — Tak, oczywiście. — Zwróciła 
się do córki: — To na razie, kochanie. Wkrótce do ciebie zadzwonię.
Sylvie nadal się uśmiechała.
—	Nie odjeżdżaj, Muś-Puś. Nie odjeżdżaj. — Wydawała się jednak 
spokojna.
—	Muszę już pojechać, kochanie. Takie są zasady w szkołach daleko od 
domu, pamiętasz?
Uśmiech zaczaj znikać z jej szerokiej twarzy. Wykrzywiła się, kąciki ust 
opadły.
—	Nie odjeżdżaj — powtórzyła już głośniej.
—	Ale jesteś przecież właśnie w nowej szkole. Z Pangorem i doktor 
Gancher. Tak jak się umawiałyśmy.
Sylvie wyrwała dłoń z ręki doktor Gancher.
—	Nie! Nie! — krzyknęła rozpaczliwie i pobiegła do Annie. Zarzuciła 
jej ręce na szyję. — Nie — pisnęła i ukryła głowę pod ramieniem Annie.
—	Najlepiej jeśli pani wsiądzie do samochodu — odezwała się spokojnie 
doktor Gancher, biorąc Sylvie za rękę. Dziewczynka zapiszczała, kiedy 
lekarka delikatnie, ale zdecydowanie odciągała ją do tyłu. Annie stała jak 
skamieniała. Lekarka bardzo lekko popchnęła ją do przodu.
Annie podeszła do samochodu. Jej córka próbowała wyrwać się z rąk 
obcej kobiety.
—	Mamusiu, nie! Nie, mamusiu, nie! — krzyczała.
Annie walczyła z łzami, nie chciała, by Sylvie widziała jej ból. Hudson 
otworzył drzwiczki. Wsiadła.
—	Nie odjeżdżaj! Nie odjeżdżaj! —rozhisteryzowana, krzycząca Sylvie 
z zaczerwienioną, zalaną łzami twarzą upadła na kolana. — Proszę, mamusiu, 
nie odjeżdżaj.
Hudson obszedł samochód, usiadł na miejscu kierowcy i włączył silnik. 
Dwóch pomocników wyszło z budynku i zbliżyło się do doktor Gancher, 
która stała na schodach obok Sylvie, trzymając ją mocno za ramiona. Ręce 
dziecka wyciągały się błagalnie ku matce.
—	Czy mam ruszać? — spytał Hudson cicho.
—	Tak — z trudem odparła Annie i ruszyli w dół alei ocienionej klonami. 
Aż do bram ośrodka Sylvan Glades słyszała krzyki Sylvie.
66
9. Morty, ty draniu!
A
nnie ma rację — pomyślała Brenda. — Może i przechrzaniła własne życie, 
ale radząc mi, ma całkowitą rację. Weszła do mieszkania i przemierzyła 
długi, wąski korytarz prowadzący do salonu. Zaczęła przeszukiwać 
szufladę kredensu. Gdzieś tu wpakowała dokumenty rozwodowe, czeki, 
odcinki wpłat. Przejrzała ten stos papierów. Przekopała także puste 
opakowania po prezentach, nieważne karty gwarancyjne i pomięte 
chusteczki higieniczne. Wreszcie udało jej się znaleźć wizytówkę, którą 
dał jej Duarto: „Diana La Gravenesse, prawnik. Specjalizacja w 
zakresie pozwów wnoszonych przez kobiety, szczególnie sprawy 
rozwodowe". Annie miała słuszność. „Weź dobrego prawnika"
—	powiedziała. Doskonała rada. Długo się nad tym zastanawiała — od 
rozmowy po ćwiczeniach gimnastycznych w poniedziałek — a teraz 
postanowiła przystąpić do działania. Podeszła do telefonu i wykręciła 
numer.
Niełatwo było umówić się na spotkanie. Sekretarz uparcie proponował 
termin za trzy tygodnie, ale Brenda twardo obstawała przy swoim. * — 
To pilne i muszę zobaczyć się z panią La Gravenesse dzisiaj
—	oznajmiła wyniosłemu, syczącemu głosikowi. Udało jej się go ster 
roryzować. Na ogół nie miała nic przeciwko pedałom, poczciwy Duarto był 
naprawdę zabawny, ale ten gość działał jej na nerwy. Zbyt słodki.
Dobra, czyli była umówiona. Co dalej? Nie może iść sama. I nie może 
poprosić Annie, która ostatnio była w fatalnej formie.
Duarto, to jest myśl! Zawsze umiał podnieść ją na duchu, a co więcej 
potrafił ją rozśmieszyć. Poprosi, by jej towarzyszył. Bo, mówiąc szczerze, 
bała się jak diabli. Postąpiła głupio i jeśli teraz okaże się, że jest już za 
późno, 
by naprawić błąd, przez bardzo, bardzo długo będzie nieszczęśliwa. I to ją 
przerażało. Zrozumiała, że nie zniesie tego samotnie. Może Duarto z nią 
pójdzie. Wykręciła jego numer.
—	Principessa, cara! — Jak żywo i pogodnie brzmiał jego głos 
w słuchawce. — Va bene?
—	Czuję się, jakby mnie ktoś pogryzł i wypluł, jeśli o to ci chodzi. Co 
ta principessa ma niby znaczyć?
—	Robi wrażenie na prostakach, jeśli chcesz wiedzieć — wyjaśnił 
Duarto zniżając głos. — Ta fartowna dziwka jest tutaj. Siedzę po uszi 
w próbkach, a ta zmora ciągle chce więcej. Nie wistarcza jej dwieście 
dwadzieścia różnych odcieni turkusu. Miała sję właśnie wynieść, gdi usłiszała, 
jak zwracam się do ciebie per principessa i będzie tu gniła jeszcze co 
najmniej godzinę. — Westchnął. Brenda wiedziała, że pracował dla Gayfriedy 
Schiff, dziwki, której się poszczęściło, bo wyszła za swojego klienta. A teraz 
John Schiff przeznaczył ponad pół miliona dolców na ich nowe, czterdzies- 
totrzy pokój owe mieszkanie przy Park Avenue. „Fartowna dziwka" to ksywka 
wymyślona przez Duarta. — I pomiśleć, że na to muszę rozdrabniać swój 
geniusz. Co za los. A u ciebie co słychać?
Brendzie ścisnęło się serce. Nie mogła poprosić, by z nią poszedł. Był 
zajęty. Pojedzie sama.
—	Morty puścił akcje na rynek. Pomyślałam więc, że pójdę do tej 
prawniczki, którą mi poleciłeś.
—	Bajecznie! Dokładnie tak powinnaś zrobić! Ależ ocziwiście, żi pójdę 
z tobą.
—	Nie możesz. Masz przecież fartowna dziwkę pod bokiem.
—	To bez znaczienia. Powiem, żi mam okres. — Jego głos się zmienił. 
— Co za okropne wieści, principessa. Skąd weźmie pani gości na kolację, 
jeśli wszisci sję pochorowali? — Przerwał. Brenda domyśliła się, że Gayfneda 
wróciła do pokoju i Duarto odstawia przedstawienie na jej benefis. — Och, na 
pewno przijdę. Z pewnością, principessa.
—	Jeśli Gayfrieda Schiff uwierzy, że zostałeś zaproszony na jakiś 
soiree * do księżny, to znaczy, że jest naćpana.
—	Zawszi jednak warto spróbować, cara. Będę za pół godziny. 
Łzy zakręciły jej się w oczach. Nie pójdzie sama.
—	Duarto, jesteś prawdziwym księciem.
—	Nie, cara, to Buatta jest ksjęciem, ja jestem sułtanem. Ciao.
Nie pozostało jej nic innego, jak wepchnąć orzeczenie sądowe, kontrakt, 
stenogramy z przesłuchań przed rozprawą i pozostałe papierzyska do 
reklamówki D'Agostina. Dołączyła do tego wycinki z „Timesa" i „Wall Street 
Journal". Potem trzeba było się ubrać. To był zawsze najgorszy moment, unikała 
swojego odbicia w lustrze. Założyła czarne spodnie, nie dopinające się w pasie. 
Zasłoniła to szaro-czarnym kaszmirowym swetrem od Issey Miyake, ukrywają-
cym dowody jej słabości. Kupiła go na wyprzedaży długo przed rozwodem.
—	Och, cara, wigjądasz jak Elizabeth Taylor. No, możi zdałoby się 
stracić parę kilo, ale nie jest najgorzej — stwierdził Duarto na jej widok.
* Franc: wieczorek — przyp. tłum.
68
69
Później w taksówce jej towarzysz przeglądał wycinki z prasy, ją zaś 
nadal paraliżował lęk. Jechali długo przez miasto, w samochodzie unosił się 
nieznośny zapach potu. Duarto wzniósł oczy ku niebu i odkręcił szybę.
—	Nie wiem, z czego jej zapłacę. Morty od trzech miesięcy zalega 
z alimentami, wszystkim dokoła jestem winna pieniądze.
Zaczął grzebać w aktówce.
—	A propos — powiedział. — Właśnie zostałaś zatrudniona. — Wyciąg 
nął czek wypisany na jej nazwisko i dodał: — To twoja pierwsza pensja.
Brenda spojrzała na kawałek papieru, który jej podawał, po czym 
podniosła wzrok, spoglądając mu prosto w oczy.
—	Weź to, cara — odezwał się, podając jej czek.
—	Ależ, Duarto, przecież ja u ciebie nie pracuję.
—	Ocziwiście, żi pracujesz. Nie daję sobie sam rady z pilnowaniem 
biznesu i wikoniwaniem zleceń. Bez Richarda jestem kompletnie zagubioni. 
A muszię więcej pracować, od kiedy te dwie bogati suki wkręcili sję do branżi.
Brenda wiedziała, że miał na myśli Melanie Kemp i Susan Carstairs.
—	Tak więc — ciągnął — od dziś jesteś moją asistentką.
Wzięła czek, złożyła kartkę i umieściła w swoim portfelu. Opuściła nisko 
głowę, by nie zauważył łez, lśniących w jej oczach, i powiedziała:
—	Dziękuję, Duarto. Jesteś dla mnie bardzo dobry.
—	Nie, nie, cara. To ti biłaś dla mnie bardzo dobra. I dla Richarda też. 
Powiedział mi kiediś: „Duarto, na miłość boską i dla dobra ludzkości, znajdź 
jej pracę i spraw, żieby ta kobieta nie miała dostępu do kuchni".
Brenda przechyliła się i ucałowała go w policzek.
—	Dziękuję, i dzięki, że zdecydowałeś się ze mną pojechać.
—	Drobiazg. Cała przijemność po mojej stronie.
—	Wolałabym tego uniknąć. — Westchnęła. — I nienawidzę tej części 
miasta. Nienawidzę.
—	Musjisz to zrobić — odparł Duarto. — On postąpił z tobą obrzidliwie. 
Jak to sję w ogóle stało, że zgodziłaś sję na tak niewiele? Przecież nie jesteś 
głupia.
—	Wiem, ale nienawidzę sądów, prawników, w ogóle tego wszystkiego. 
Chciałam jak najszybciej przez to przebrnąć. — Nawet z nim nie będzie 
rozmawiała o „interesach" swojego ojca. Choć umarł wiele lat temu, 
odziedziczyła po nim głęboko zakorzeniony lęk przed sądami. Morty wiedział 
o tym i wykorzystał to przeciwko niej. Podzielili majątek z pominięciem sądu. 
— Po prostu pieniądze nie mają dla mnie takiego znaczenia — dodała, 
próbując przekonać samą siebie.
—	Pewnie, dopóki je masz. Ale starość nie radość, a w biedzie jest 
wręczi obrzidliwa. Popatrz na tę taksówkę, cara. Powinnaś mieć właśni 
samochód i kierowcę.
Brenda wyjrzała przez okno. Dojeżdżali. Nie reagując na jej protesty, 
Duarto zapłacił taksówkarzowi i weszli razem do budynku numer sto 
dwadzieścia pięć przy Broadwayu. Lista lokatorów była dość długa i upłynęła
70
chwila, nim Brenda odnalazła na niej biuro. Mieściło się na czternastym 
piętrze, czyli w rzeczywistości na trzynastym. Świetnie. Ruszamy do boju.
—	Czy ona naprawdę jest taka dobra? — spytała Brenda Duarta, kiedy 
stojąc już w windzie czekali w nieskończoność, aż drzwi się zamkną. 
A przynajmniej tak się jej wydawało. W windzie unosił się jakiś kwaśny odór 
i lekki zapach sardynek. Wnętrze wyłożono niegdyś mahoniem. Ale resztki 
drewna były poorane rylcem, a każdy ciemniejszy skrawek pokrywały inicjały 
i wulgarne napisy. — Duarto, czy ona jest naprawdę dobra?
—	Ocziwiście, cara. Jest cudowna.
—	Czyje sprawy prowadziła? — Brenda miała wrażenie, że z jej 
przypadkiem lepiej poradziłby sobie mężczyzna, jakiś agresywny adwokat, 
ale ufała Duartowi. W interesach nie znał sentymentów i trzeźwo oceniał 
rzeczywistość.
—	Nie znasz żiadnej z tych osób, ale wierz mi, widziałem, jak wikręcała 
niezjemskie numery. Wistępowała przeciwko Roulowi Felderowi i Marvinowi 
Belli i obu udupiła. Jak sję na kogoś zaweźmie, to nie popuści.
Wysiedli z windy na czternastym piętrze i stanęli w wąskim 
korytarzu z mnóstwem drzwi.
—	Nie pamiętam numeru — jęknęła Brenda. Nie zniesie ponownej 
jazdy windą.
—	Czternaście dwanaście — odparł Duarto, ale korytarz rozgałęział się, 
a tylko na kilku spośród starych, pomalowanych na ciemny brąz, metalowych 
drzwiach znajdowały się numery lub nazwiska. Pachniało stęchlizną, drzwi 
wyglądały, jakby je ktoś próbował wyłamać. Brenda czuła się coraz gorzej. 
Przypomniała sobie krótką acz treściwą naukę matki, Żydówki: „Zawsze 
wybieraj to, co najlepsze, inaczej pożałujesz". Szkoda tylko, że nie nauczyła 
jej, gdzie to znaleźć i jak rozpoznać. Jednej rzeczy była pewna: w tym 
miejscu z pewnością nie znajdzie niczego w najlepszym gatunku.
—	Tu-du — zatrąbił Duarto.
Dotarli właśnie do kolejnych brązowych drzwi, które od reszty różniły 
się szybą z czarno-złotym napisem: „Biuro Prawnicze Diany La Gravenesse". 
Duarto otworzył drzwi i Brenda znalazła się w ponurej, brudnobeżowej 
poczekalni bez okien. Na środku stało parę starych skórzanych foteli, na 
niskim stoliku walały się zaczytane gazety. W ścianie naprzeciwko zrobiono 
okienko, za którym siedział rudy recepcjonista.
—	Usjądź, ja sję tym zajmę.
Brenda siedząc w fotelu przyglądała się, jak Duarto rozmawia z recepc-
jonistą. Trwało to chwilę, wreszcie podszedł do niej z zaciśniętymi ustami.
—	Uwielbiam tych przemądrzałych ważniaczków. Co oni, do choleri, 
miślą, że są Panem Bogiem? — Uniósł brwi. — Diana zaraz przyjdzie, cara.
I tak się stało. Po chwili w drzwiach stanęła zadziwiająca Diana La 
Gravenesse. Wysoka, mierząca dobrze powyżej metra osiemdziesięciu, szeroka 
w ramionach, o bardzo długich rękach i nogach. Krótko obcięte, zaczesane 
gładko do tyłu włosy w trudnym do określenia kolorze, ni to blond, ni to brąz.
71
Uczesanie wyglądało niemal jak parodia fryzur biznesmenów z Wall Street. 
Strój — pantofle, poficzochy i jedwabna bluzka — był utrzymany w tonacji 
szarobrązowej, garsonkę uszyto ze stonowanego tweedu z przebłyskującą 
czasem nitką żywszego koloru, zza okularów w drucianej, złotej oprawie 
patrzyły ciemne oczy. Postawna, z klasą, surowa, twarda. Wyglądała wspaniale.
—	Duarto, nie wiedziałam, że dziś wpadniesz! — Głos brzmiał głęboko, 
a równocześnie bardzo kobieco. Uśmiechnęła się, ukazując najwspanialsze 
zęby, jakie Brenda kiedykolwiek widziała. A jeśli to nie jej własne, natychmiast 
weźmie adres dentysty; Angeli dobrze zrobiłaby wizyta u lekarza. — Pani 
Brenda Cushman? — Choć stwierdzenie miało pytającą intonację, wysoka 
kobieta nie czekała na odpowiedź. Wyciągnęła dużą, płaską dłoń z długimi 
palcami i na chwilę zatrzymała w niej małą, pulchną rękę Brendy. I w tym 
momencie przestała się niepokoić; wystarczyło, by Diana La Gravenesse ujęła 
jej rękę i Brenda poczuła się lepiej. — Przejdźmy do mojego biura 
— zaproponowała Diana i tak zrobiły.
Nerwowo, pocąc się okropnie, Brenda przedstawiła swoją sprawę. Na 
początku zacinała się, ale powoli zdenerwowanie ustąpiło. Mogło się to 
wydać głupie, ale ufała tej kobiecie. Do tego stopnia, że opowiedziała jej
0	ojcu i jego powiązaniach z „Rodziną".
—	Nie chcę, żeby mnie o to pytano. Boję się i Morty o tym wie.
—	Rozumiem — uspokajała ją Diana — ale on wykorzystał pani lęk.
1	z całą pewnością ukrył wasz prawdziwy stan posiadania. To wystarczy, by 
wnieść o rewizję sprawy. Proszę mi powiedzieć, pani Cushman, czy 
kiedykolwiek pomagała pani mężowi w interesach?
—	Pomagała? — spytała Brenda. — Kiedyś je prowadziłam. Dlaczego 
pani pyta? Czy to ma znaczenie?
—	Ogromne. Proszę mi o tym opowiedzieć.
Ależ to gnida! Stracił pracę — po raz trzeci w jednym roku — na dwa 
tygodnie przed ślubem, ale zlekceważyła ten fakt, podniecona myślą o ich 
przyszłym życiu. Jej rodzice zapłacili za ich pierwszy dom, połówkę 
niewielkiego bliźniaka w Bronx.
Ciotki z kolei zapłaciły każda za umeblowanie jednego pokoju, tak więc 
jej rodzinie zawdzięczali, że wprowadzili się do urządzonego mieszkania. 
Morty wniósł do małżeństwa czarującą osobowość sprzedawcy i obietnicę 
dobrego życia. Ciemne sprawki rodziny już jej nie dotyczyły. Koniec 
z oszustwami, koniec telefonów od Knajtka i Mańkuta, koniec wizyt 
składanych po nocy przez mężczyzn w limuzynach.
Sprawy jednak nie układały się dobrze. Morty nie potrafił utrzymać 
posady; zawsze pyskował szefom. Pieniądze też się go nie trzymały — o ile, 
co mu się rzadko trafiało, w ogóle jakieś posiadał. Schowała więc dumę do 
kieszeni i ukrywając swoje rozczarowanie, poszła prosić ojca o pomoc 
w znalezieniu Morty'emu pracy. Zdecydowała się na ten krok w chwili, gdy 
zrozumiała, że to ona musi przejąć ster. To odkrycie przeraziło ją. Wychowana 
przez ojca Włocha i matkę Żydówkę swoje miejsce widziała w domu u boku
72
dobrze sytuowanego mężczyzny, na którym mogłaby polegać. Teraz jednak 
pojęła, że jej oczekiwania się nie spełnią i jedynym ratunkiem jest pomoc 
rodziców. Ojciec Brendy też zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział, że jeśli 
nie pomoże córce, skaże ją na życie u boku człowieka przegranego.
Ustawił zięcia w sklepie ze sprzętem elektronicznym mieszczącym się 
przy Fordham Road w Bronx, ona zaś natychmiast przejęła funkcję księgowej, 
jako że w sprawach finansowych Morty był beznadziejny. Interes dobrze się 
rozwijał, wcale nie za sprawą genialnych posunięć Morty'ego —jak to starał 
się wszystkim wmówić — ale dlatego, że ojciec Brendy dostarczał lewego 
towaru. Dzięki jego znajomościom codziennie dostarczano sprzęt, który 
komuś „spadł z ciężarówki", a ponieważ ceny były bardzo niskie, towar 
natychmiast się rozchodził.
Tylko jej brat, Neil, mógłby to wszystko zrozumieć, ale on był trochę 
zwariowanym aktorem komediowym, mieszkał na Zachodnim Wybrzeżu i nie 
miał nic wspólnego z rodziną.
Siedząc w miękkim skórzanym fotelu Diany, Brenda wspominała pierwsze 
lata ich małżeństwa, by potem o nich opowiedzieć.
Była wściekła, że znowu miesza się ją w brudne sprawki, ale musiała 
przyznać, że okazało się to wspaniałym rozwiązaniem: sklep tak doskonale 
prosperował, że go oficjalnie zarejestrowali i powiększyli. I znowu tryby 
maszyny kręciły się dzięki ojcu, który je uruchamiał, i Brendzie, która je 
smarowała.
Co za kutas! Przypomniała sobie wieczory, kiedy Morty wkraczał 
dumnie do biura z miną wszechwładnego właściciela. Brenda uczyła się 
rachunkowości i prowadzenia firmy na bieżąco. Wszystko, czego się dowie-
działa, próbowała natychmiast przekazać Morty'emu, by móc jak najszybciej 
zająć się domem. Jej córeczkę, Angelę, wychowywała matka.
Ale mąż nie należał do mężczyzn, którzy zniżyliby się do brania lekcji 
od kobiety. „Zajmij się tym" — ryczał. Jedyne, co go interesowało, to główna 
rola, granie właściciela. Ona zajmowała się rachunkami, walczyła z dostaw-
cami, wyrzucała z pracy. Bo do pracy oczywiście przyjmował Morty. Robił 
tylko to, co sprawiało mu przyjemność. Kiedy ich sklep okazał się za mały, 
chciał mieć następny, a potem jeszcze jeden. Chciał być coraz ważniejszy. 
Brenda negocjowała warunki wynajmu, zaciągania kolejnych pożyczek. 
Wreszcie po urodzeniu Tony'ego zrobiło się tego za dużo i zatrudnili Sy, 
który przejął jej obowiązki. Z ulgą wycofała się do ich domu w Greenwich, 
po to tylko, by się przekonać, że nie jest to miejsce dla niej. Sąsiedzi byli 
snobami. Do rodziców daleko. Dzieci czuły się nieszczęśliwe. Westchnęła. 
Nic nie ułożyło się tak, jak chciała.
A teraz miała przed sobą pełną zainteresowania, uważną twarz Diany La 
Gravenesse. Spojrzała na nią i zaczęła:
— Pozwoli pani, że wytłumaczę, jak to wyglądało.
każdego. Powinni tego zakazać. Kto był na tyle zdesperowany, by wykręcić 
ten numer? Kto czuł się aż tak samotny? Mimo niesmaku poczuła przelotne 
współczucie dla tych nieszczęśników.
Przeszła do kuchni. Osiemnaście po pierwszej. Jak przebrnie przez tę noc?
10. Rodzinna scenka 
w „Carlyle9u"
A
nnie miała w perspektywie długi i samotny weekend. Aaron jeszcze nie 
zadzwonił. Przeraziła ją ta myśl. Dlaczego nie skorzystała z zaproszenia Elise 
i nie pojechała do East Hampton? Bo nie potrafiła zmusić się do życia 
towarzyskiego. Ale samotności też nie mogła znieść. Letnie weekendy w 
mieście są koszmarne. Nie miała jednak wyboru. Czuła się niczym więzień 
— jak przykuta czekała na telefon Aarona.
Przebrnęła jakoś przez sobotę: trochę poczytała, podlała kwiaty, zjadła 
kubeczek jogurtu, wreszcie zmęczona bezowocnym oczekiwaniem o wpół do 
dziewiątej położyła się do łóżka. Spała prawie do pierwszej i obudziła się, 
czując obejmujące ją ramiona Aarona. Po chwili uświadomiła sobie, że to był 
tylko sen, i zrozumiała, że już nie zaśnie. Żałowała, że nie ma tabletek 
nasennych. Rozpaczliwie ich teraz potrzebowała. Jutro zadzwoni do Brendy 
i poprosi ją o kilka secondalów. Nie pochwalała brania takich środków, ale 
nie wytrzyma kolejnej bezsennej nocy.
Wstała, wypiła szklankę wody i przeszła do pokoju córki. Może o czymś 
zapomniała, może znajdzie coś, co mogłaby spakować i wysłać SyWie. 
Zapaliła światło i otworzyła szafę. Stary płaszcz Sylvie, za małe trampki, 
jakieś niepotrzebne drobiazgi — to wszystko. Annie zamknęła drzwi. 
Telewizja. Rzadko ją oglądała, a już prawie nigdy w salonie. Tym razem 
jednak włączyła odbiornik.
Szybko zmieniała kanały: film nakręcony dla telewizji, kaznodzieja, 
kolejna wersja Mannixa. Przełączyła na telewizję kablową. Na ekranie 
pojawiła się naga kobieta.
— Chcesz spróbować tych cycków? — spytała, obejmując rękami piersi. 
— Chcesz to zrobić od tyłu? Wetknąć we mnie twardego ptaszka? Zadzwoń 
do „Elitę Escort Service". Jesteśmy młode, gorące i pragniemy ciebie. 
Samotny? Zadzwoń do „Elitę".
Annie z obrzydzeniem wyłączyła telewizor. Kanał J. Dostępny dla
74
Niedziela. Tak, niedziela to najgorszy dzień tygodnia. Stojąc przy 
kuchennym zlewie, Annie zmusiła się, by połknąć dwie tabletki multiwitaminy, 
każdą popijając łykiem soku pomarańczowego. Pigułki stały jej w gardle, 
z trudem powstrzymała się, by ich nie zwymiotować. Spojrzała na zegar 
kuchenny. Czternasta piętnaście. Upewniła się spoglądając na zegarek, który 
miała na ręku. Zdziwiła się, że już tak późno. Była zdezorientowana, myśli 
jej się mieszały. Zdawała sobie sprawę, że to na skutek braku snu. Nie 
potrafiła myśleć logicznie, poddała się wszechogarniającej tęsknocie za 
Aaronem, za ich dawnym życiem.
Jedyne, co odczuwała, to bezsenność i samotność. A może by zadzwonić 
do doktor Rosen i poprosić o jakieś lekarstwa? Nie, nie będzie o nic prosiła. 
Sama sobie poradzi.
Aaronie, popełniłam błąd. Powinnam była poświęcać ci więcej uwagi. 
Nie powinnam oskarżać cię, że nie przyjmujesz Sylvie taką, jaka jest 
Potrzebowałeś mojej uwagi. Przepraszam, że się od ciebie odsunęłam. 
Przepraszam, że nie miałam orgazmu. Tak bardzo przepraszam. Ale, Aaronie, 
dlaczego kochałeś się ze mną w Bostonie? Czemu powiedziałeś, że mnie 
kochasz? I czemu, ach, czemu jeszcze do mnie nie zadzwoniłeś?
Liczy się on i tylko on, teraz była tego pewna. Bez Aarona spędzi życie 
przechodząc samotnie przez czyściec taki jak dzisiaj. A nie potrafi znieść 
samotnie Nowego Jorku w czerwcu. Ani sama uciec do ich domku na Long 
Island. Nie zniesie samotności i braku miłości. Od ich rozstania sama siebie 
oszukiwała, że to tylko na pewien czas. Nie na zawsze. Taką przynajmniej 
miała nadzieję. Wyjazd do Bostonu i noc z Aaronem tylko tę nadzieję 
umocniły. Jakaż była głupia.
Co ja bez niego pocznę? — pomyślała. — Wyjdź z domu, zaczerpnij 
świeżego powietrza.
Upał panujący na ulicy odurzył ją, pogłębiając jedynie niepewność 
i poczucie zagubienia. Skierowała się Osiemdziesiątą Czwartą ku 
zachodowi i mijając jakiś sklep, zauważyła w witrynie swoje odbicie. Ktoś, 
kogo kiedyś znałam — pomyślała. Przystanęła i przyjrzała się sobie uważnie: 
ciemnozielona bluzka polo, drelichowa beżowa spódnica, pantofle. 
Zakładając to na siebie, nie zdawała sobie sprawy, że powtarza zestaw, który 
nosiła zwykle w Smith.
Idąc dalej wspominała lata spędzone w college'u i wcześniej w szkole 
panny Porter i w Sacre Coeur. Cynthia. Pomyślała o Cynthii. Nagle 
uświadomiła sobie, gdzie jest, i podniosła wzrok na stojący na południowo--
wschodnim rogu Osiemdziesiątej Czwartej masywny kościół pod wezwaniem 
Świętego Ignacego Loyoli. Zakonnice z Sacre Coeur w Filadelfii zabierały
75
zwykle dziewczęta na niedzielne nieszpory o czwartej do kościoła Jezuitów. 
Annie uwielbiała to nabożeństwo. Zajrzy do kościoła i zapali świeczki za 
Cynthię, za Sylvie i za siebie. Spojrzała na zegarek. Za dziesięć czwarta.
Przeszła przez ulicę i weszła do dużego neoromańskiego budynku. Nie 
była pewna, czy po zmianach wprowadzonych w Kościele w latach sześć-
dziesiątych nadal odprawia się nieszpory. Od lat nie uczęszczała na msze, nie 
licząc obowiązkowego udziału w ślubach i pogrzebach, odbywających się 
zwykle w zborach protestanckich. Nie akceptowała ani papieża, ani Kościoła, 
a jednak coś ją dzisiaj ciągnęło do tego budynku. Stanęła z tyłu głównej nawy 
i przyglądała się mozaikom pokrywającym prezbiterium. Poruszyło ją ich 
piękno i ponadczasowość. Usiadła w jednej z tylnych ławek. Na nabożeństwo 
przyszło niewiele osób, były to głównie rześkie staruszki — Irlandki, 
odmawiające po cichu różaniec. Tak niewiele się zmieniło. Siedziała 
wyprostowana, pozwoliła myślom krążyć leniwie, pogrążając się ni to we 
wspomnieniach, ni to w modlitwie. Błogosław Cynthii. Biedna Cynthia. 
Pomóż mojej córce, Sylvie. I Aaronowi. Aaron. To imię wracało jak w litanii. 
Proszę, Boże, spraw, by mnie kochał. Wysłuchaj mojej modlitwy.
Miała rację, przypuszczając, że jezuici nie zarzucą nieszporów. Rozpo-
częło się nabożeństwo, melodia śpiewnie recytowanych wersetów przyniosła 
jej ciszę i ukojenie. Przez moment straciła poczucie czasu i miejsca. Wtem
—	jak odpowiedź na modlitwę — przyszła myśl: To ja zadzwonię! Byłam 
zbyt chłodna. Powiem mu, co czuję. Okażę mu swoje uczucia. Może nie wie. 
Ale powinien wiedzieć! Powiem mu. Tak, tak zrobię. Natchniona tą myślą, 
z nowymi siłami przyklęknęła i wyszeptawszy w dźwięczącą ciszę: dziękuję
—	szybko wyszła z kościoła.
Annie znalazła budkę na Madison Avenue. Ależ tak — myślała — to on 
czeka, bym zadzwoniła. Czuje się niepewny. Boi się, że wszystko zostanie po 
staremu. Nie wie, jak bardzo się zmieniłam, jak dojrzałam. Jak inaczej ułożą 
się sprawy po wyjeździe Sylvie. Czemu wcześniej o tym nie pomyślałam?
Ani ręka, ani głos jej nie zadrżały, gdy wykręcała numer hotelu „Carlyle" 
i prosiła o połączenie z Aaronem. A jeśli wyjechał na weekend? Albo jest 
nieosiągalny czy choćby został w biurze? Dopiero gdy usłyszała jego głos, 
poczuła prawdziwą panikę. Przecież ją kochał, czyż nie tak? Sam to powiedział.
—	Aaron, mówi Annie. Muszę się z tobą zobaczyć.
—	Annie. Stało się coś złego?
—	Nie. Ale to bardzo ważne, Aaron. Muszę ci coś powiedzieć. Mogłabym 
do ciebie wpaść?
—	Teraz? Dzisiaj? Czy to konieczne?
—	Tak — odpowiedziała zdecydowanie, nie zważając na brzmiącą 
w Jeg° głosie niechęć. Kiedy się zgodził, odwiesiła słuchawkę i wytarła 
wilgotne dłonie o spódnicę. Źle, że nie jest odpowiednio ubrana. Cóż, to nie 
może czekać. Przeszła krótki odcinek Madison Avenue patrząc prosto przed 
siebie. Dopiero kiedy zbliżyła się do „Carlyle'a" i uświadomiła sobie, jak 
szybko oddycha, zmusiła się do wolniejszego kroku.
76
Tak spokojnie, jak tylko mogła, przeszła przez hol. Nikt jej nie zatrzymał. 
Nawet w codziennym ubraniu nie różniła się od mieszkańców hotelu. 
Pojechała windą na właściwe piętro. Nacisnęła dzwonek do apartamentu 
Aarona i czekała. O, Boże, nikt nie odpowiada. Kiedy wreszcie otworzył, na 
jego widok zabrakło jej tchu w piersiach.
—	Annie, nie spodziewałem się ciebie tak szybko. Wejdź — powiedział, 
zamykając za nią drzwi, gdy weszła do saloniku, po czym ciągnął dalej:
—	Musiałaś dzwonić z rogu. Nie wiedziałem.
Rozejrzała się po małym, ale eleganckim pokoju. Ciekawe, kto za to 
płaci — pomyślała mimo woli. — Prawdopodobnie jego firma.
—	Rozmawiałem z Sylvie — zaczaj jakby broniąc się Aaron.
—	Aha?
—	Tak, zadzwoniłem do niej wczoraj. Mówiła, że lubi szkołę. Przyjemnie 
sobie pogadaliśmy. Może ta szkoła to i dobra rzecz... — przerwał, zabrakło 
mu tematu.
Annie podeszła do okna i spojrzała w dół na Madison Avenue. Zauważyła 
obejmującą się parę i uznała to za dobrą wróżbę. Tak, ludzie powinni żyć 
w parach. Pogodzi się z Aaronem. Dzięki ci, Boże.
—	Wspaniały widok. Tak odmienny od naszego... — Po raz pierwszy 
zmieszała się i spłonęła rumieńcem. — Chciałam powiedzieć z Gracie Square.
—	Zamilkła na chwilę, zbita z tropu. Będzie trudniej niż przypuszczała.
—	Można by wyglądać przez to okno godzinami, ba, dniami.
—	Nie uwierzyłabyś, ale od sprowadzenia się tutaj nie spojrzałem przez 
nie nawet raz — zaśmiał się Aaron, odwracając twarz.
To do niczego nie prowadzi. Musi coś zrobić.
Annie przeszła się po pokoju, nagle zdając sobie sprawę ze swojego 
wyglądu. Ta spódnica była śmieszna, Aaron zaś zwracał uwagę na takie 
rzeczy. Usiadła na sofie, podczas gdy on podszedł do barku.
—	Napijesz się sherry? — spytał.
Podziękowała i siedziała trzymając w dłoniach kieliszek, gdy nalewał sobie 
whisky i wypijał dwa szybkie łyki. Widziała napięcie malujące się na jego twarzy.
—	Coś się stało, Annie? Jeśli nie z Sylvie, to może z którymś 
z chłopców? — Usiadł w fotelu naprzeciw.
—	Nie, nic złego się nie stało. U chłopców wszystko w porządku
—	zapewniła go pospiesznie. Jest taki przystojny, jego ciepła skóra jest 
taka 
gładka, a ciemne włosy takie lśniące. I kocha ją. Tak przecież powiedział. 
A jednak nie mogła nie zauważyć, że zdjął obrączkę. Pociągnęła łyk sherry 
dla kurażu i odstawiła kieliszek na stojący między nimi stolik. W tej chwili 
jej miłość była tak silna, że wiedziała, że on ją poczuje i odwzajemni.
—	Aaron, będę z tobą bardzo szczera — odezwała się. — Sądzę, że mimo 
wszystko moglibyśmy być razem. Od dyplomu Alexa dużo o tym myślałam 
i podjęłam decyzję. — Ze zdziwieniem zauważyła, że Aaron wstał i zamknął 
uchylone drzwi prowadzące do drugiego pokoju. Dlaczego zawsze musi 
uciekać od silniejszych uczuć? — Nie, proszę cię, Aaron. Muszę powiedzieć
77
ci to, z czym tu przyszłam. — Ruchem wskazała mu jego fotel. Niechętnie 
usłuchał. — Od tamtej pory czekałam na twój telefon. Zaczęłam się już 
niepokoić, że nie dzwonisz, bo nie chcesz. Dopiero dzisiaj w kościele 
zrozumiałam, dlaczego nie telefonowałeś.
—	W kościele? — zapytał bez sensu Aaron. — Od kiedy to chodzisz do 
kościoła?
Annie złączyła dłonie i jeszcze bardziej się wyprostowała, jakby chciała 
dodać wagi swoim słowom.
—	Bałeś się, by mnie znowu nie zranić. Chciałeś, bym to ja zadzwoniła. 
I przypuszczam, że chciałeś dowiedzieć się, jak bardzo cię kocham. Dlatego 
tu przyszłam. By ci powiedzieć, że moglibyśmy spróbować jeszcze raz.
—	Rozejrzała się po eleganckim, ale bezosobowym pokoju i ciągnęła:
—	Wróć do domu, Aaron. To nie jest miejsce dla ciebie. Zaczniemy na nowo 
bez ciężaru, jakim była obecność Sylvie. Ona da sobie radę. A to wszystko, 
co nas łączyło, może się jeszcze lepiej ułożyć. Jestem tego pewna. — Annie 
uśmiechnęła się i wyciągnęła ku niemu dłonie, ale usiadł głębiej w swoim 
fotelu. Spojrzała na niego i zamrugała oczami. — Chcesz tego równie mocno 
jak ja, prawda? — spytała.
—	Annie, ty chyba nic nie rozumiesz — wybuchnął. — Między nami 
wszystko skończone.
—	Skończone?
—	Rozwodzimy się, nie pamiętasz? Nasze małżeństwo się skończyło.
—	Cóż, to było rok temu. Ale wszystko się zmieniło. Jak możesz 
mówić, że to skończone? Wtedy w Bostonie...
—	W Bostonie nic się nie wydarzyło — przerwał. — Po prostu dobrze 
się bawiliśmy po dyplomie naszego syna. — Mimowolnie skierował wzrok 
w stronę drzwi od sypialni.
Dlaczego tak się zdenerwował — przebiegło Annie przez myśl. Potem 
jednak siła tego, co powiedział, przebiła się przez mur nadziei i magii, 
szalonej, dziecięcej wiary, którą wykorzystała, by umocnić swoją obsesję. 
Twarz poczerwieniała jej z upokorzenia, zaczęła drżeć na całym ciele. Nawet 
gdyby ją uderzył, nie bolałoby tak bardzo. To nieprawda, że wszystko 
skończone. Nie po tym, jak powiedział, że ją kocha. Nie po tym, kiedy wziął 
ją do łóżka. Nie teraz, kiedy siedzi naprzeciw niej, taki ciepły, taki wspaniały, 
prawdziwy mężczyzna.
—	Annie — powiedział łagodnie. — Żenię się.
Podniosła rękę do szyi, jakby chciała zdławić krzyk, rozbrzmiewający 
w jej głowie.
—	Żenisz się, Aaron? Co to znaczy?
—	Dokładnie to, co słyszysz. Jesteśmy już prawie rozwiedzeni, potem 
się żenię.
—	Tak po prostu? — Czyżby oszalała? A może jej nie kochał. Ale 
przecież nie mógł kochać kogoś innego. To niemożliwe... niemożliwe. Brakło 
jej tchu.
78
—	Nie tak po prostu, uwierz mi, nie tak po prostu — westchnął. 
Ciągle nie mogła w to uwierzyć. Zmyślał. To bez sensu. Niech jej to
udowodni. Jak dziecko żądała dowodu.
—	Kto to jest? Z kim się żenisz? — Annie usłyszała swój głos; brzmiał 
piskliwie i ostro.
—	Leslie Rosen.
—	Z kim? — Nazwisko wydało jej się znajome.
—	Doktor Rosen. Żenię się z Leslie Rosen.
Na chwilę umilkła. To nieprawda. To żart. Nie do wiary. Nie z jej doktor 
Rosen. Roześmiała się zmieszana.
—	Aaron, nie możesz. Była moją terapeutką. Rozmawiałyśmy o moich 
problemach seksualnych. Nawet jej nie lubiłeś. Widziałeś się z nią dwa razy 
i nie spodobała ci się.
—	Annie, to było dwa lata temu. Od tamtej pory wszystko się zmieniło.
—	Tak, zostawiłeś mnie, a doktor Rosen przerwała kurację.
—	Słyszała, jak wali jej serce, na twarz wystąpił krwawy rumieniec. To 
tak to było? Udało jej się powiedzieć: — O, Boże, Aaron. Od jak dawna to 
się ciągnie? — Ukryła twarz w dłoniach i wtedy znowu pomyślała o Ritzu. 
— Kochałeś się ze mną. Wszedłeś do mego łóżka i wszedłeś we mnie. Było 
tak jak dawniej, Aaron. Sam to powiedziałeś.
Drzwi od sypialni gwałtownie się otworzyły i Leslie Rosen wkroczyła 
do pokoju.
—	To było dawno temu, Annie. Zrozumże wreszcie, te ciągłe marzenia 
i życie przeszłością muszą się kiedyś skończyć. — Podeszła do Aarona 
i położyła rękę na jego ramieniu. — Nadal robisz z siebie ofiarę, Annie.
Annie otworzyła usta. Twarz jej płonęła ze wstydu i wściekłości. 
O, Boże. Zdradzili ją. Aaron. Doktor Rosen. Oboje. I teraz oboje są 
świadkami jej upokorzenia. Tego już za wiele, więcej już nie zniesie. 
Zerwała się na równe nogi, ręce zacisnęła w pięści.
—	Chyba tylko ja w tym pokoju nie zwariowałam — powiedziała 
urywanym głosem. Brakowało jej tchu, więc na chwilę umilkła. Muszą 
słyszeć, jak bije jej serce. Aaron siedział na miejscu, patrząc na nią. Doktor 
Rosen stała za nim. Milczący. Zjednoczeni. Spojrzała na nich i przez chwilę 
pokój przed nią zawirował. Dłoń doktor Rosen spoczywała na ramieniu 
Aarona, jakby był jej własnością.
—	Nie rozumiałam — wymamrotała Annie — nie wiedziałam, że tak 
bardzo mnie nienawidzisz. — Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie chciała 
płakać przy nich. Zwróciła się do Aarona: — Jedyne możliwe rozwiązanie, to 
że oszalałeś.
Nie rozpłacze się, ale ból stawał się nie do zniesienia. Odwróciła twarz. Czuła 
się jak małe dziecko zostawione w towarzystwie dwójki okrutnych, sadystycznych 
starszych dzieciaków. Odetchnęła głęboko i spróbowała się poruszyć.
—	Odchodzę — powiedziała spokojnie. — Nie odzywajcie się do mnie. 
Nienawidzę was dwojga. Oszaleliście oboje. Odchodzę.
79
Kiedy zrobiła pierwszy krok, poczuła, że się jej kręci w głowie, 
chwyciła więc za jakiś mebel, byle nie upaść i jak najszybciej stąd wyjść. 
Cała drżąc odwróciła się od nich i skierowała do drzwi. Wydawało się jej, że 
przejście przez pokój trwa wieki. Wreszcie, z dłonią na klamce, spojrzała 
przez ramię.
— Aha, a propos. Być może żyję przeszłością. Śnię na jawie, jak to 
określasz. Ale Aaron naprawdę jebał mnie w Bostonie. W tym przypadku 
przeszłość to mniej niż tydzień — odezwała się. — I jebał mnie w każdym 
tego słowa znaczeniu. — Otworzyła drzwi i z największą godnością, na jaką 
ją było stać, wyszła.
11. Elise traci cierpliwość
B
ill zaprosił Elise na lunch. Było to niezwykłe, ale ostatnio każdy posiłek z 
Billem należało zaliczyć do niezwykłych wydarzeń. Tego lata spędziła wiele 
czasu samotnie w Greenwich lub East Hampton. Na Manhattanie ogarniała ją 
klaustrofobia. Nie łudź się, Elise, Nowy Jork opanowały kobiety pracujące. 
Takie jak Linda Robinson, Tina Brown, Alice Mason i ta koszmarna Mary 
Birmingham, która odbiła Gila Griffina Cynthii. Nawet niepozorna Mary 
McFadden znalazła sobie pracę. Tak, Nowy Jork był miastem dzielnych 
pracownic. Cóż z tego, że zawsze dostawała najlepszy stolik w „Le 
Cirque", „U Mortimera" czy innych lokalach, w których jadały prawdziwe 
damy, jeśli czuła się niepotrzebna, niczym manekin wśród ludzi naprawdę 
coś znaczących.
Znów powróciła myślą do pokoju siedemset pięć i tej chwili słabości 
tydzień temu. Och, Boże, nie będzie o tym myślała. Ale on miał aparat 
fotograficzny. Dokładnie to pamiętała. Odsunęła od siebie całe to wydarzenie. 
Najpierw się rozejrzy, może mają coś ciekawego „U Marty", zanim pójdzie 
na lunch z Billem. Dobrze się czuła w tym najbardziej ekskluzywnym sklepie 
w mieście. Tam się jakoś pozbiera, spokojna, że jej nikt nie obserwuje, nie 
natknie się też na pewne siebie sprzedawczynie.
Jadąc w stronę Manhattanu, Elise zdała sobie sprawę, jak bardzo źle się 
czuje w swojej skórze. Zwalczyła pragnienie, by nalać sobie kieliszek wódki, 
korzystając z barku w samochodzie, zamiast tego nerwowo przygładzała kraj 
spódnicy, włosy i znów spódnicę. Ubrałam się jak matrona jadąca z Greenwich 
na lunch w mieście — pomyślała. — W takim ubraniu nie mogę nawet wejść 
do sklepu. Tak ją to przeraziło, że nacisnęła przełącznik mikrofonu i powie-
działa do kierowcy:
— Najpierw pojedziemy do apartamentu. — Postanowiła, że koniecznie 
musi się przebrać.
W windzie pożałowała, że nie wzięła ze sobą do miasta Chessie.
6 — Zmowa pierwszych ton
81
Potrzebowała jej dyskretnej, troskliwej opieki i jej niezawodnego smaku, ale 
na Manhattanie trzymali tylko kucharza, lokaja i sprzątaczkę. Elise, podobnie 
jak Oskar Wilde, łatwo kontentowała się tym, co najlepsze, ale najlepsze stało 
się ostatnio towarem deficytowym. Jak sobie poradzi, jeśli Chessie kiedykol-
wiek ją zostawi? Zajmowała się przecież jej strojami, włosami i terminarzem 
spotkań. Hmm, Chessie nigdy nie odejdzie, więc nie mam się o co martwić, 
powiedziała sobie.
Tak, dość zamartwiania. To właśnie zatruwało jej życie, sprawiało, że 
więcej piła, gorzej wyglądała. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze windy 
i z trudem się uśmiechnęła. Ubierze się i umaluje staranniej niż zwykle. Kiedy 
przyjdzie na lunch z Billem, wzbudzi powszechny zachwyt.
Po wejściu do apartamentu Elise skierowała się prosto do sypialni, 
dużego pokoju o wysokim suficie, z kryształowym, austriackim żyrandolem, 
którego przenigdy nie zapalała. Górne światło przecież zaostrza rysy. Jej 
pokoje oświetlały boczne lampy, w które wkręcono sześćdziesięciowatowe 
żarówki o różowym odcieniu, abażury zaś miały wszyty od wewnątrz różowy 
jedwab. Ten sam kolor, tworzący delikatne tło, dominował również na 
ścianach. Sufit ozdabiały skomplikowane stiukowe ornamenty, na ścianach 
dwie głębokie nisze zwieńczono łukami w kształcie muszli. Stały w nich 
bezcenne wazy porcelanowe z ogromnej kolekcji matki Elise, reszta zbiorów 
zajmowała oddzielne skrzydło w Metropolitan Museum. Poza tym pokój był 
zupełnie przeciętny, wypełniały go niemodne, nieco zniszczone meble.
Elise szybko zdjęła kostium i zaczęła się zastanawiać, w co się przebrać. 
Może coś od Blassa albo Armaniego. Służyli jej dobrze od tak dawna. Może 
zbyt długo. Zawahała się. Nie mogę wyglądać jak Nancy Reagan wizytująca 
Wielkie Jabłko — pomyślała uśmiechając się. Przypomniała sobie, jak 
pianista, którego poznała za swych paryskich dni, powiedział jej, że Nowy 
Jork jest nazywany Wielkim Jabłkiem, bo kryje w sobie wszystkie pokusy 
ciała. Znów stanął jej przed oczami pokój siedemset pięć i westchnęła. Nie, 
założy coś europejskiego. Może kreację Claude'a Montany ze skóry w kolorze 
lawendowym: góra z poszerzanymi ramionami i krótki, marszczony dół; 
całość wprawdzie wygląda szokująco, ale świetnie podkreśla jej figurę, 
a kolor pasuje do włosów. W tym zdecydowanie nie przypomina matrony 
z Greenwich. Poza tym kosztowała fortunę, więc powinna ją częściej nosić.
Elise wychowano w poszanowaniu zasady: „kupuj to, co najlepsze, i ciesz 
się tym długo". Nadal miała swój pierwszy kostium od Chanel, kupiony 
w latach pięćdziesiątych, kapelusze Halstona z lat sześćdziesiątych, Mackintos-
he z następnej dekady i kreacje Lacroix z lat osiemdziesiątych. Chociaż jej 
domy urządzał McMillan, sprawiały wrażenie, jakby nie dotknęła ich ręka 
zawodowego dekoratora. Obicia mebli i zasłony były nawet lekko spłowiałe, 
wnętrz nigdy nie odnawiano. Wyrastała w ogromnym domu w Nowym Jorku, 
willi w Palm Beach i większej od niej „chatce" w East Hampton, gdzie 
wszystkie dywany były poprzecierane, jedwabne abażury zaś lekko popękane. 
Tyle że dywany pochodziły z francuskiego miasta Aubuson, a jedwab na
82
abażury z Włoch. Od pokoleń jej rodzina była tak bogata i miała tak wysoką 
pozycję społeczną, że nie musieli niczego nikomu udowadniać.
W samej bieliźnie i pończochach przeszła po wytartym dywanie do 
swojej garderoby i zaczęła szukać sukienki od Montany. Tam jej nie znalazła, 
ale mogła być w paru innych miejscach. Garderoba była wielkości sypialni 
w przeciętnym mieszkaniu, jej ubrania wisiały również w szafach gościnnego 
pokoju, zabudowanych wnękach korytarzy, a nawet w znacznie mniejszej 
przebieralni Billa. Zajrzała do rzadziej używanej szafy, ale tam też nie 
zobaczyła charakterystycznego niebieskawofioletowego stroju.
Jeszcze raz przemierzyła sypialnię i weszła do królestwa Billa. Na progu 
przystanęła, otworzywszy szeroko oczy. Pokój był pusty. Na stoliku nie została 
nawet najmniejsza butelka czy słoiczek, ani śladu po koszulach na półkach czy 
butach na stojakach robionych specjalnie tak, by zmieścić rozmiar dziesięć. 
Elise podbiegła do szuflady i otworzyła ją. Zniknęła bielizna, skarpetki, swetry. 
Przez moment nie mogła złapać tchu, po chwili zaczęła ciężko dyszeć. Zostawił 
ją. Wiedziała od dawna, że chce ją porzucić. O Boże, on już to zrobił.
Usiadła ciężko, a właściwie osunęła się na brzeg wanny. Co on 
powiedział przez telefon? Myślże! Przypominała sobie z trudem. Zaprosił ją 
na lunch i upierał się przy spotkaniu w restauracji. Po prostu nie chciał, żeby 
się za wcześnie dowiedziała. Nie, nieprawda. Nie...
To musiało być właśnie to. Bili przechowywał pełen zestaw ubrań 
w każdym z trzech domów, jak również w londyńskim mieszkaniu. Rzadko 
kiedy pakował więcej niż torbę z podstawowymi rzeczami. A teraz wszystko 
zniknęło. Opuścił ją, a ona nie zdawała sobie z tego sprawy.
Bez cienia nadziei wstała i podeszła do szafy. Może, jakimś cudem... 
Drzwi otworzyły się gładko, odsłaniając ciemne wnętrze, w którym wisiała 
tylko lawendowa sukienka od Claude'a Montany, kołysząc się lekko w dos-
konałej pustce.
Jedź w dół Piątą Aleją — powiedziała do kierowcy przez odsuniętą szybę. 
Ale dokąd? Co ma teraz zrobić? Gdzie się podziać? — Do katedry Świętego 
Patryka — dodała, podając pierwsze miejsce, jakie jej przyszło do głowy.
Elise oparła głowę na obitym kremową skórą zagłówku, limuzyna powoli 
pełzła w korkach. Zbyt wstrząśnięta, nie czuła jeszcze działania podwójnej 
porcji wódki, którą wypiła przed wyjściem z apartamentu. Zamknęła 
oczy i przytłoczyło ją poczucie pustki. Położyła koniuszki palców prawej 
dłoni na szyi, gwałtowne uderzenia pulsu upewniły ją, że ciągle jeszcze żyje. 
Delikatne dotknięcie własnej ręki wyzwoliło przeciągły, niski, niemal 
pierwotny jęk. W kącikach oczu zakręciły się łzy, więc szybko nacisnęła 
guzik i zamknęła mleczną szybę oddzielającą ją od kierowcy.
Powoli, jakby to była mantra, łagodnym szeptem wypowiedziała jedno 
słowo: pustka. Nie wiedziała, czy miała na myśli szafę czy siebie. Pustka to 
uczucie starych, bardzo starych ludzi. Jest stara. Spełniło się to, czego zawsze
83
najbardziej się obawiała. Została sama. Choć robiła, co mogła, żeby uniknąć 
samotności; niepotrzebnie tyle razy szła na kompromis — jest sama. Fortuna, 
znajomości, uroda, talent — nic nie obroniło jej przed bezlitosnym przeznacze-
niem. Wyjęła z torebki chusteczkę do nosa. Co ja teraz pocznę? — pomyślała, 
podczas gdy łzy stopniowo przestawały płynąć. — Co ja teraz pocznę?
Wyobraziła sobie garderobę Billa, w myślach jeszcze raz przejrzała 
każdą szafę, szufladę, żeby się upewnić. Nie, nie myliła się. Wszystkie były 
puste. Wszystko zniknęło. Sytuacja jest jasna. Nagle potrząsnęła gwałtownie 
głową, aby usunąć natrętny obraz otwartych drzwi szaf, szuflad ziejących 
pustką po mężczyźnie, jej mężu od blisko dwudziestu lat. Zacisnęła kurczowo 
dłonie, jakby ten ruch mógł uwolnić napięcie gromadzące się w ciele.
Kiedy łzy obeschły i łkanie ucichło, uświadomiła sobie, że nie zadała 
klasycznego, nieodzownego w takiej sytuacji pytania i to spostrzeżenie trochę 
ją pocieszyło. Nie zapytała siebie o to, o co przede wszystkim pyta każda 
porzucona kobieta — jaki błąd popełniłam? Elise wytarła nos i przez chwilę 
cieszyła się tym maleńkim uśmiechem losu. Nie ponoszę za to odpowiedzial-
ności — pomyślała. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że zrobiła wszystko, 
co w jej mocy, by ocalić ich małżeństwo. To Bili nawiązywał kolejne 
romanse, nieustannie ją zdradzał, a równocześnie cieszył się wszelkimi 
przywilejami, jakie płynęły z jej pozycji i majątku.
Elise wyprostowała się, wysoko podniosła głowę. Jeszcze raz otarła 
oczy, zdecydowanym ruchem otworzyła lusterko, żeby ocenić, jak wielkie są 
zniszczenia. Mechanicznie poprawiła makijaż oczu, potem nałożyła szminkę 
i oblizując wargi wyrównała warstwę na ustach. Bili nie wiedział, że 
pojechała do mieszkania, myślał, że przyjedzie prosto z Greenwich na 
umówiony lunch. Co zamierzał powiedzieć jej podczas posiłku, w publicznym 
miejscu...? A więc o to mu chodziło. Zaprosił ją do restauracji, żeby 
powiedzieć o swoim odejściu. Liczył na jej dobre wychowanie i wrodzoną 
niechęć do publicznych scen; miał nadzieję, że powie to, co sobie zaplanował, 
i zniknie, nie przejmując się jej uczuciami.
Pogrążona w myślach zwróciła głowę w bok i kątem oka dojrzała 
Guggenheim Museum. Poprzez przydymione szyby samochodu budynek 
wyglądał dziwnie, jak nie z tego świata, tak że Elise zmrużyła, a potem 
zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, niemal ją przytłoczyły gigantyczne rozmiary 
Metropolitan Museum, które wyrosło po prawej stronie. Dopiero kiedy 
wypatrzyła mniejsze, choć równie dostojne pomieszczenia kolekcji Fricka, 
znów była w stanie myśleć. Przypomniała sobie urocze majowe popołudnie, 
które tu spędziła w towarzystwie Annie, przechadzając się wolno po salach. 
Potem usiadły na ławce w ogrodzie między obsypanymi różowym kwiatem 
krzakami azalii. Co takiego Annie wtedy powiedziała? „Mężczyznom wszystko 
uchodzi płazem".
Zdała sobie sprawę, że nie potrafi stawić czoło tłumowi, który o tej porze 
wypełniał katedrę Świętego Patryka, ani zalewowi turystów w Rockefeller Center.
— Mosely, zmieniłam plany. Pojedź w górę Madison Avenue —
84
poleciła szoferowi. Może zaszyje się w tym uroczym antykwariacie wśród 
brązowych, kamiennych domów Dziewięćdziesiątej Trzeciej Ulicy. Mogłaby 
posiedzieć samotnie między regałami i zastanowić się, co dalej robić.
Annie miała oczywiście rację. Oni po prostu pakują manatki i odchodzą. 
Dlaczego nie widzą tchórzostwa, które tak naprawdę kryje się za porzuceniem 
żony? Elise, jak chyba większość kobiet swojej generacji, wyrosła w przeko-
naniu, że prawdziwi mężczyźni są odważni i odpowiedzialni; wierzyła w to, 
chociaż fakty temu przeczyły. Teraz musiała przyznać, że Billa nie charak-
teryzowała żadna z tych cech. Podobnie jak tych wszystkich gogusiów, 
przedstawianych jako odpowiednich partnerów dla kobiet, które znała i ceniła. 
Choćby Aaron, mąż Annie.
Elise wzięła telefon zainstalowany w samochodzie i wybrała numer 
Annie, modląc się, żeby ją zastać. Odetchnęła z ulgą, gdy po drugim sygnale 
ktoś podniósł słuchawkę.
—	Annie, to ja, Elise — przełknęła ślinę. — Potrzebuję ciebie.
—	Elise, co się stało?
—	Annie, ja... Bili mnie zostawił... — Zdała sobie sprawę, że jej głos 
zamiera.
—	Gdzie jesteś, Elise? — Głos Annie brzmiał równo, uspokajająco.
—	Chcesz, żebym do ciebie przyjechała?
—	Dzięki. — Udało jej się zaśmiać, choć zabrzmiało to żałośnie.
—	Jestem w samochodzie o jakieś dziesięć minut drogi od ciebie. Czy mogę 
przyjechać po ciebie? Może byś na mnie zaczekała przed wejściem?
—	Będę czekać — obiecała Annie i odłożyła słuchawkę.
Dobrze — pomyślała Elise. Przynajmniej znalazła sobie jakiś cel. Jedzie 
do Annie. Po raz pierwszy od godziny głęboko zaczerpnęła powietrza.
—	Mosely, zawieź mnie na Gracie Sąuare.
Portier przytrzymał drzwiczki samochodu i Annie wsiadła zajmując 
miejsce naprzeciwko Elise.
—	Dokąd chcesz pojechać? — zapytała.
—	Nie wiem, do tej pory krążyłam bez celu. 
Annie nacisnęła przełącznik mikrofonu.
—	Mosely, zawieź nas do Sutton Place. — Po czym wyjaśniła Elise: 
— Przejdziemy się po małym parku. Zwykle nikogo tam nie ma.
Kiedy samochód skręcał w kierunku York Avenue, Elise otworzyła 
drzwiczki barku i wyciągnęła butelkę wódki.
—	Napijesz się czegoś, Annie? — zapytała wrzucając dwie kostki lodu 
do szklanki z rżniętego szkła i nalewając solidną porcję. Energicznie 
wymieszała zawartość palcem wskazującym i wypiła potężny łyk.
—	Wystarczy mi woda sodowa. Sama sobie poradzę. — Kiedy już 
nalała musującej wody, spojrzała na Elise i poprosiła: — A teraz opowiadaj, 
co się stało.
85
Elise trzymając w jednej ręce szklankę, a w drugiej zaciskając pomiętą 
chusteczkę, chwilę patrzyła przez okno, po czym zwróciła się do Annie.
—	Bili mnie porzucił. Spakował swoje rzeczy i wyprowadził się. 
Annie milczała przez moment.
—	Najwyższy czas. I czemu tak desperujesz?
—	Że co? Annie, ty nic nie rozumiesz. Zostałam zupełnie sama. Nasze 
małżeństwo się rozpadło — powiedziała Elise. — Zostałam zupełnie sama 
— powtórzyła wymawiając każde słowo bardzo wolno.
—	Przecież od dawna to było małżeństwo tylko z nazwy. I to właśnie 
cię zabijało. Tak długo żyłaś sama, więc na czym ma polegać różnica? Czego 
się boisz?
Elise przez chwilę rozważała rzeczowe argumenty przyjaciółki. Wypiła 
trochę ze szklanki. Za dużo picia, lęku, samotności.
—	Annie — wyjąkała, szukając właściwych słów. — Boję się, że 
skończę jak Cynthia.
Annie sięgnęła do torebki leżącej na podłodze, otworzyła ją jednym 
ruchem i wyjęła kopertę. Podała ją przyjaciółce mówiąc:
—	Przeczytaj to.
Elise umieściła napój na podstawce zamontowanej na poręczy siedzenia 
i wzięła podane kartki.
—	Co to? — zapytała.
—	List pożegnalny Cynthii. Już dawno chciałam ci go pokazać i myślę, 
że to świetna okazja.
Elise rzuciła kopertę na kolana Annie, jakby papier palił ją w dłonie.
—	Makabryczny pomysł. 
Annie oddała jej kopertę.
—	Przeczytaj, jeśli nie chcesz skończyć jak Cynthia.
Elise chwilę obracała kopertę w palcach, nim wreszcie otworzyła. 
Przesłanie Cynthii dosięgło ją zza grobu; z przerażenia aż dostała gęsiej skórki.
W milczeniu przeczytała list i złożywszy oddała Annie, ta odczekała 
chwilę, nim się odezwała:
—	Nie masz czego żałować. Zdołałaś uciec na czas. Chcę, żebyś 
pojechała do domu i szminką napisała na lustrze w łazience: „Zasługuję na 
lepszego faceta".
Elise spróbowała się uśmiechnąć kącikiem ust
—	Masz rację.
Annie odpowiedziała uśmiechem i zapytała:
—	A więc co planujesz na resztę dnia? 
Elise wzruszyła ramionami:
—	Po południu wpadnę odwiedzić matkę. I miałam się spotkać z Billem 
na lunchu, ale...
Annie wyprostowała się.
—	Jeszcze nie wie, że odkryłaś jego ucieczkę?
—	Nie, na spotkanie z nim jechałam prosto z Greenwich i tylko kaprys
86
sprawił, że znalazłam się w apartamencie. Pewnie planował, że mi to powie 
przy lunchu, w publicznym miejscu... dlatego, żebym mu nie zrobiła sceny.
—	W takim razie zrób scenę — nalegała Annie.
—	Przecież ja bym teraz nie mogła nawet usiąść z nim przy jednym 
stole. Jestem zbyt... — urwała szukając właściwego słowa.
—	Jaka?
—	Zbyt wściekła. Boję się, że jeśli go tylko zobaczę, rozerwę go na 
strzępy.
—	Zrób to, ale nie w restauracji, gdzie ci może umknąć. Jedź do biura. 
Osacz go.
—	Jak obrzydliwą gadzinę? — zapytała Elise. — Oczywiście. Dostanie 
wtedy to, na co sobie zasłużył — odpowiedziała sama sobie. Na myśl 
o upokorzeniu Billa w jego własnym biurze aż się złośliwie zaśmiała. 
— Annie, on by padł trupem na miejscu, gdybym tam rzuciła mu w twarz 
oskarżenie. Wspaniały pomysł, ale nie mogę tego zrobić.
—	Pojadę z tobą i zaczekam w samochodzie — zaproponowała Annie. 
Przez chwilę Elise zastanawiała się nad tym, w końcu podała kierowcy
adres biura Billa. Zwróciła się do przyjaciółki:
—	Trochę się boję — przyznała.
—	Poczekam na ciebie. Będę w pobliżu. A po wszystkim zobaczysz, 
jaka będziesz zadowolona.
Elise spojrzała na nią i próbowała z gracją wzruszyć ramionami.
—	Co, do cholery — powiedziała — przecież nie mam nic do stracenia.
Ty kutasie — pomyślała i zaśmiała się gardłowo. — Niespodzianka, Bili. 
Szykuje ci się naprawdę wielka niespodzianka. Tego nie puszczę płazem. 
O, nie. Nieważne, co by na to powiedziała matka, nie usunę się po cichu 
niczym zbity pies. Annie tak zrobiła i Aaron upokorzył ją swoją zdradą, tak 
jak bezwzględny pan upokarza psa, wpychając mu nos w odchody. Annie ma 
rację. Nie dam ci się wymknąć po cichu.
A Brenda? Mimo przekleństw i pogróżek, pozwoliła, by Morty odszedł, 
zostawiając ją praktycznie bez grosza i samą, podczas gdy on siedzi na milionach 
dolarów. On też, tak samo jak Bili, wzbogacił się dzięki słabościom żony. Ale 
czeka cię niespodzianka, Bili. Nie znasz mnie tak dobrze, jak myślałeś.
Wyobraziła go sobie w biurze, szykującego się, żeby zabrać pokorną 
Elise na lunch, spokojnego, że wymiga się tanim kosztem. Oczyma duszy 
widziała gabinet, który urządziła dla niego w stonowanych błękitach, mosiężny 
napis na drzwiach „William Taft Atchison — współwłaściciel". To przecież 
dzięki niej został udziałowcem, choć mniej znacznym, w szacownej firmie 
prawniczej Cromwell Reed. Chował się za drzwiami wyłożonymi mozaiką, 
otaczając się drobiazgami, które mówiły o jego zainteresowaniach i sile, jaką 
czerpał z symbolów przynależności do starej rodziny WASP-ów. Ale dziś nic 
mu nie pomogą ani ręcznie rzeźbione kaczki używane jako wabiki na
87
polowaniach, ani skórzana torba na kije golfowe czy komplet kijów do polo. 
Nic mu też nie da mahoniowe biurko z rzędem kryształowych przycisków do 
papieru i kolekcja starej japońskiej porcelany; nie, nie może nawet liczyć na 
oprawione w srebrną ramkę, stojące w rogu jej zdjęcie, które mu podarowała. 
Kiedy limuzyna zatrzymała się przed wejściem do imponującego drapacza 
chmur na Wall Street, Elise tak szybko wyskoczyła z samochodu, że kierowca 
nie zdążył otworzyć przed nią drzwi. Annie wychyliła się z okna, kiedy 
przyjaciółka odwróciła się do niej.
—	Zasługujesz na kogoś lepszego, Elise. Tak samo jak Cynthia 
zasługiwała na kogoś lepszego niż Gil. A teraz idź i niech dostanie za swoje. 
Od nas wszystkich.
—	Cała przyjemność po mojej stronie. Nie odjeżdżaj, to nie potrwa 
długo — i Elise tak energicznie pchnęła obrotowe drzwi, że słyszała, jak 
kręcą się jeszcze po jej wejściu. W windzie mocno nacisnęła guzik z numerem 
piętra — czterdzieści pięć.
Kiedy wkroczyła do gabinetu, zobaczyła podskakującego na jej widok 
Billa. Tak gwałtownie otworzyła drzwi wejściowe, że uderzyły w boazerię 
z wiśniowych listewek. Stanęła w drzwiach górując nad nim wzrostem 
i patrzyła, jak jego twarz blednie, odpływa z niej cała krew.
—	Ty pozbawiona jajec parodio mężczyzny. Ze wszystkiego, co mi 
kiedykolwiek złego zrobiłeś, to jest najbardziej godne pogardy.
Trzymając dłonie na biodrach zrobiła dwa zdecydowane kroki w stronę 
biurka. Sekretarka Billa stanęła w drzwiach, niepewna, jak postąpić. Elise bez 
odwracania się pokazała jej, żeby znikła, więc wyszła za próg, skąd dalej 
obserwowała sytuację.
Elise dmuchnęła, by usunąć lok, który wysunął się z jej zwykle starannie 
ułożonej fryzury.
—	Nie miałeś dość odwagi, żeby mi powiedzieć prosto w oczy, że 
odchodzisz? Musiałam zobaczyć puste szafy, aby poznać prawdę? Gdzie twój 
list, Bili? Nawet Nelson Rockefeller zostawił list, ty gnido.
Zobaczyła, jak na jego górnej wardze pojawiają się kropelki potu. Przez 
chwilę walczył z odmawiającymi posłuszeństwa ustami, w końcu wydusił 
piskliwym, przerażonym głosem:
—	Elise, uspokój się. Po co ta scena? Chciałem z tobą wszystko omówić 
podczas lunchu.
Widać zamek w drzwiach się popsuł, bo sekretarka nie mogła ich 
domknąć. Elise kątem oka spostrzegła tłumek urzędniczek gromadzący się 
w korytarzu. Bili też to zauważył, bo prosił:
—	Porozmawiajmy o tym jak poważni ludzie.
—	Poważni! — wrzasnęła. — I ty śmiesz mówić o powadze? — Wskazał 
na drzwi, ale zignorowała ten gest — Niemal dwadzieścia lat, Bili, dwadzieścia 
lat kłamstw, niewierności i upokorzeń. Kochałam cię. Stworzyłam ci dom. 
Dałam ci swoje ciało, poświęciłam dla ciebie karierę. Jedyne, czego pragnęłam, 
to żyć normalnie i być choć trochę kochana. A mogliśmy mieć znacznie
88
więcej. Nigdy nie oczekiwałam od ciebie wdzięczności, nigdy nie wypomina-
łam pieniędzy, które na ciebie wydawałam, nawet kiedy kupiłam ci partnerstwo 
w tej firmie. Byłam dobrą żoną. Zasłużyłam na coś lepszego. Bili schronił 
się za biurko, ale Elise poszła za nim.
—	Powiedz mi jedno, Bili, a sobie pójdę. Chcę to wiedzieć. Dlaczego 
właśnie teraz? Dlaczego dziś, po latach miłostek, panienek na jedną noc, 
kochanek, kobiet dzwoniących do naszego domu w środku nocy. Po tych 
wszystkich sekretarkach, pokojówkach, kelnerkach. Dlaczego teraz? — 
Zauważyła, że próbuje zastąpić jej drogę, ale kiedy ruszyła na niego, odsunął 
się. Spojrzała na zdjęcie w srebrnej ramce. Aż się zatrzymała. Jej fotografię 
zastąpiła podobizna uśmiechniętej, znacznie młodszej kobiety, której twarz 
wydała się jej znajoma.
—	Bo tym razem się zakochałem — odpowiedział.
Elise wpatrywała się w niego przez moment. Okrążyła biurko i podeszła 
do komódki. Podniosła drewnianą figurkę kaczki, odwróciła się i z całej siły 
uderzyła w zdjęcie swojej następczyni. Bili aż podskoczył, nie spodziewał się 
tak gwałtownego ruchu ani trzasku tłukącego się szkła. Zobaczyła, że jego 
twarz poszarzała, a usta otwarły się szeroko.
W tym momencie Don Reed, wyższy rangą współwłaściciel firmy, 
wkroczył do gabinetu, przyoblekłszy na twarz pojednawczy uśmiech. Nim 
powiedział choć słowo, Elise odwróciła się do niego i przejmującym głosem, 
podobnym do głosu Mercedes McCambridge w „Egzorcyście", warknęła:
—	Wynoś się! 
Posłuchał jej natychmiast.
Bili pochylił się do przodu i czubkami palców dotknął krawędzi biurka, 
jakby próbował się oprzeć, podtrzymać, nim upadnie.
—	Elise, proszę cię, to ani właściwe miejsce, ani czas. Porozmawiajmy
0	tym później, w domu.
Błagalna nuta w jego głosie budziła odrazę.
—	W domu? Czyim? Ty się wyprowadziłeś, Bili. Nie zapominaj, że nie 
mamy już wspólnego domu. — Z torby opartej o ścianę wyjęła kij golfowy
1	wziąwszy godny mistrza zamach roztrzaskała kosztowny abażur stojącej na 
biurku lampy.
Bili już tylko patrzył.
Kolejny zamach i posypało się szkło z oszklonej szafki, w której stała 
bezcenna porcelana japońska imari.
—	Wykorzystałeś mnie i wyrzuciłeś jak śmieć. — Cisnęła kij na 
podłogę, poszła w stronę drzwi, rozgniatając po drodze szkło, i przepchnęła 
się przez zwarty tłum sekretarek i pracowników. — Bili, tym razem nie ujdzie 
ci to na sucho. Już ja się o to postaram. Nie tym razem.
Kiedy już dochodziła do windy, usłyszała, jak Don Reed, prezes firmy, 
zwraca się do Billa:
—	Chcielibyśmy zamienić z tobą słówko w moim gabinecie.
12. Klub Pierwszych Żon
A
nnie zaskoczył telefon Elise i zaproszenie na lunch do „La Cirque". 
Dlaczego właśnie lunch? I do tego w „La Cirąue"? Wprawdzie Elise była 
najbogatszą z jej znajomych, ale Annie wiedziała, że nie lubi szastać 
pieniędzmi. W tej restauracji połówka grejpfruta kosztowała sześć 
dolarów i z całą pewnością nigdzie indziej na Manhattanie za grejpfruta 
nie płaciło się dwunastu dolarów. To chyba właściciel wymyślił sobie taki 
sposób na zrobienie wrażenia, bo przecież nikt, mając do wyboru tyle 
innych wspaniałych przystawek, nie zamówiłby akurat tego na początek.
Zdziwienie przerodziło się w prawdziwy szok, kiedy zadzwoniła Brenda 
i powiedziała, że również została zaproszona. Annie siedziała właśnie przy 
biurku i próbowała przenieść na papier niektóre ze swoich myśli. Nie 
wiedziała do końca, czy ma to być powieść, zbiór wierszy czy dziennik. 
W efekcie niewiele z jej przemyśleń zostało zapisanych. Postanowiła spędzać 
przy tym zajęciu godzinę dziennie, nawet jeśli przez większość czasu miałaby 
tylko wpatrywać się w czystą kartkę. Ale przynajmniej próbowała. Najgorsze, 
żę dziś, kiedy tylko usiadła, chandra ogarnęła ją z taką siłą, że wyparła 
wszystkie inne uczucia. Kiedy dzwonek telefonu przerwał głuchą ciszę, Annie 
podskoczyła z wrażenia i odetchnęła z ulgą, że ma pretekst, by przerwać.
—	Annie, co jest grane? Elise zaprosiła mnie na lunch do „La Cirąue". 
Chce zejść w doliny społeczne?
—	Nie mam bladego pojęcia — odparła Annie.
—	Zastanawiam się, może to ma jakiś związek z Billem? Czy ci 
wspominałam, co mi opowiadała Angela? W ubiegłym roku zaliczył trzy 
sekretarki. Nie dawał im chwili spokoju. Mówiła, że jedna praktykantka 
zaklina się, że Bili wymachiwał na nią ptaszkiem.
—	Daj spokój, Brenda. To o tym gadają zatrudnione na lato studentki 
w Cromwell Reed? Może i Bili ma obsesję na punkcie seksu, ale to
pociągający mężczyzna. Nie przypuszczam, żeby musiał się uciekać aż do 
takich metod, by uwieść panienkę.
—	Któż wie, co ich podnieca. Według mnie wszyscy mężczyźni to świnie. 
Annie poczuła pustkę w sercu. Brenda widocznie to wyczuła, bo
zmieniła temat:
—	Jak sobie radzisz bez Sylvie w domu? Czym wypełniasz czas?
—	Bardzo dobrze. Zastanawiam się, czyby nie zacząć książki. 
—. Wspaniały pomysł. Też zaczęłam jedną w szkole średniej.
—	Naprawdę?
—	Jasne. Nazywała się „Wojna i pokój" i szybko mnie znudziła. 
Annie roześmiała się. Brenda wiedziała, jak ją rozbawić.
—	Więc co z tym lunchem? — naciskała Brenda. — Czemu zaprosiła 
właśnie mnie?
—	Kto wie? Myślę, że dowiemy się niedługo.
—	Angela wspomniała mi też, że Elise wpadła kilka dni temu do 
Cromwell Reed i zrobiła straszną scenę.
Annie spróbowała wyobrazić sobie tamtą sytuację, tak jak Elise opisała 
jej w drodze do domu.
—	I co? — zapytała
—	Działo się to w biurze Billa. I na korytarzu. Elise była ni mniej, ni 
więcej 
tylko w fioletowej skórzanej kreacji. Angela twierdzi, że małżeństwo jest fmito.
—	No i bardzo dobrze — odpowiedziała Annie. A jeszcze lepiej, że kto 
inny powiedział o tym Brendzie.
—	Rany, od tylu lat puszczał ją kantem. Dlaczego zerwała właśnie 
teraz? — zastanawiała się Brenda.
Annie poczuła, jak pustkę w sercu zastępuje gniew. Westchnęła, próbując 
się go pozbyć. Ach, ci mężczyźni, zachowywali się poniżej krytyki. Tego nie 
można dłużej tolerować.
—	Kto wie? Może to śmierć Cynthii? — zasugerowała Brenda. — Może 
ostatnia podrywka Billa? Wyobraź sobie, że na uroczystą kolację dla właścicieli 
firmy zabrał swoją najświeższą zdobycz. To Phoebe van Gelder, z tych van 
Gelderów, może Bili wykombinował, że warto zafundować sobie nowszy 
model dziedziczki rodzinnej fortuny. Tylko że ten akurat nie jest benzynowy, 
ale kokainowy.
—	Brenda, skąd ty to wszystko wiesz? — zapytała Annie zdziwiona 
i rozbawiona.
—	Dzisiejszy „Post" — przyznała się natychmiast. — W rubryce Suzy 
jest kawałek bez nazwisk, znasz ten styl: „Która z pięknych gwiazd sztuki 
nowoczesnej, pochodząca z dzianej rodziny, występowała jako żona na 
balandze Cromwell Reed? A na dodatek parka czule gruchała". Wykombinowa 
łam, o kogo tu chodzi. A Duarto podszepnął o wąchaniu białego proszku.
—	Biedna Elise.
—	A więc, Annie, wracając do spraw poważnych, w co się ubierasz? 
Nie mieszczę się w swoje najluźniejsze portki.
90
91
—	Och, Brenda, daj spokój. A cóż to za pytanie?
—	Żydowskie. Jedno z czterech Wielkich Pytań zadawanych w czasie 
święta Paschy: Co zakładasz? Gdzie to kupiłaś? Ile kosztowało? Czy mają 
mój rozmiar?
—	Strasznie śmieszne.
—	To co, mam kupić coś nowego?
—	Wiesz, co powiedział Emerson.
—	Wyleciało mi z pamięci.
—	Nigdy nie ufaj przedsięwzięciu, które wymaga kupna nowych ubrań.
—	Tak, i nie umawiaj się z chłopakiem o imieniu Spike. A co, do 
cholery, facet nazywający się Ralph Waldo może wiedzieć o luźnych 
portkach i o całej reszcie? Czy wiesz, że przez cały czas, gdy mieszkał 
w Walden Pond, co dzień przychodził na lunch do matki? I na dodatek 
przynosił gacie do prania? Naprawdę.
—	Brendo, to Thoreau mieszkał w Walden Pond, nie Emerson — 
wyjaśniła Annie zaśmiewając się do łez. Jak dobrze znów się śmiać, wiedziała 
też, że jej radość sprawia przyjemność Brendzie. — Och, Brendo — ciągnęła 
— możesz mówić o Elise, co chcesz, ale w gruncie rzeczy to bardzo dobry 
człowiek, który teraz cierpi. Może po prostu potrzebuje przyjaciół. Więc 
rozmawiajmy poważnie.
—	Kiedy ja mówię poważnie. Myślałam o czymś naprawdę szalonym. 
Nazywam ten zestaw „Elizabeth Taylor udaje się na bar micwę odbywającą 
się na Hawajach". Czy Elise by to nie wściekło? I dlaczego w jej towarzystwie 
mam ochotę mówić w jidysz i zakładać tradycyjne stroje? A tymczasem nie 
wbijam się nawet w najobszerniejsze spodnie. Biję własne rekordy grubości. 
Wiesz, o czym mówię, prawda?
—	Niezupełnie.
—	Jasna sprawa, ty anorektyczko. Zatem wyjaśnię to specjalnie dla 
widzów obecnych w studio. Kiedy przestaję się mieścić w najluźniejsze 
spodnie, wtedy muszę albo schudnąć, albo kupić całą szafę większych 
ciuchów. Łagodnie określając, to droga i demoralizująca zabawa, więc znów 
jem. Ale nieudane próby założenia za ciasnych ubrań też działają demobili- 
zująco, więc znów wrzucam coś na ruszt. Oczywiście, jeśli kupię nowe, 
obszerniejsze stroje, w ten sposób nagradzam swoje złe zachowanie i wzmac 
niam niewłaściwy wzór postępowania, więc kolejna wyżerka. Nigdy wcześniej 
nie nosiłam ubrań większych niż o rozmiarze szesnaście. Powstaje pytanie, 
czy ustalić nowy pułap tuszy? Kupić coś nowego, większego do „La Cirque" 
albo wyglądać koszmarnie?
—	Brenda, już mi głowa pęka. Może byś tak się nad sobą nie znęcała?
—	Tak, tak. A za jakiś czas będziesz mi tłumaczyła, że mam w środku 
szczupłe alter ego, które koniecznie chce się ujawnić. Na litość boską, szkoda, 
że nie wylezie, byłabym o połowę chudsza.
W końcu ustaliły, że Brenda nic sobie nie kupi i obie ubiorą się nobliwie; 
Annie to odpowiadało, bo miała wyłącznie takie stroje.
92
Kiedy Annie szła w kierunku ,JLa Cirąue" na Park Avenue, przez 
roztargnienie skręciła we Wschodnią Siedemdziesiątą Szóstą. Od czasu 
pamiętnej rozmowy w hotelu „Carlyle" znienawidziła tę ulicę i unikała jej jak 
ognia. Tego ranka wyszła z domu o ósmej i nie wróciła nawet, żeby się 
przebrać. Dziś wypadało przedpołudnie, które spędzała w szpitalu, i choć ta 
praca bardzo ją męczyła, jak mogła, odwlekała moment zostawienia chorych. 
I zasiedziała się. Elise i Brenda na pewno jej wybaczą. Ale ponieważ była 
spóźniona, pędziła bez zastanowienia. Dlatego bezmyślnie skręciła w prze-
cznicę, przy której stał hotel Aarona. Zadrżała.
Pogoda była prawdziwie wiosenna, nad miastem wisiało intensywnie 
błękitne niebo, i chociaż ciągnęło chłodem, to jednak powietrze się zmieniło. 
Pachniało wiosną i odrobinę latem. Annie w drzwiach „La Cirąue" powitał 
Sirio, doskonały znawca śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku. Potrafił 
ocenić pozycję towarzyską każdej kobiety chodzącej na lunchy do znanych 
lokali i zaproponować jej odpowiedni stolik. Obdarzywszy Annie kordialnym 
uśmiechem poprowadził w stronę Elise, która zajmowała miejsce przy jednym 
ze stolików w pierwszej, wąskiej sali, ku zdumieniu Annie uważanej za 
najlepszą. Najwyraźniej Elise nie utraciła nic ze swej pozycji. Annie nigdy 
nie lubiła wystroju tego wnętrza, uważała, że kryształy i zimny błękit 
stwarzają zbyt oficjalną atmosferę jak na lunch, ale musiała przyznać, że na 
tym tle Elise wygląda pięknie, gdy tak siedzi odprężona i doskonale 
wyprostowana niczym na scenie. Bo to była scena. Po przeciwnej stronie 
zajmowała stolik Brooke Astor z dwiema nie znanymi Annie kobietami, 
niedaleko posadzono należącą do młodej generacji Blaine Trump, którą 
pochłaniała rozmowa ze śliczną przyjaciółką. Elise pomachała ręką i ucałowała 
powietrze na wysokości policzka Annie, kiedy ta siadała obok niej. Z uśmie-
chem podniosła kieliszek.
—	Martini? A może wolisz tę francuską musującą benzynę? — Jej głos 
brzmiał dziwnie, jakby wydobywał się z automatu.
—	Proszę białe wino — Annie zwróciła się do kelnera. — Elise, dobrze 
się czujesz?
—	Na ile to możliwe w tej sytuacji. Lekarze nazywają to, zdaje się, 
stanem ciężkim, ale nie beznadziejnym. — Uniosła kieliszek. — Właśnie 
biorę lekarstwo.
Zamieszanie przy drzwiach zapowiedziało nadejście Brendy. Miała na 
sobie coś bardzo obszernego i bardzo czerwonego, dekolt otaczały jakieś 
dziwne pióra. Dobrze, że ją przekonałam do założenia nobliwego stroju 
— pomyślała Annie uśmiechając się gorzko.
—	Mam nadzieję, że te pióra pochodzą z jakiegoś rzadkiego ptaka, 
zasłużył sobie na całkowite wyniszczenie — mruknęła Elise.
Annie wprawdzie nienawidziła futer i piór, ale tylko w części odczuła 
ulgę, gdy zobaczyła, że te są sztuczne. Co, u licha, Brenda na siebie założyła? 
Kątem oka zerknęła na Elise, ale ta nie okazywała zmieszania; nigdy by nie 
przyznała publicznie, że jej goście nie są doskonali.
93
—	Witaj, Brendo! — powiedziała Elise z szerokim uśmiechem, głośno, 
by wszyscy usłyszeli, jak serdecznie wita zaproszoną przez siebie osobę.
Taką brawurę można odziedziczyć wyłącznie po pokoleniach dobrze 
wychowanych i pewnych siebie przodków — pomyślała Annie. Ona sama 
walczyła, by nie okazywać zażenowania, jakie odczuwała w obecności Brendy.
—	Widzę, że zebrała się cała paczka. — Brenda uśmiechnęła się 
pogodnie. — Co, u diaska, się dzieje?
Elise nawet nie drgnęła powieka.
—	Dno. Kompletne dno — odparła i Annie zwróciła uwagę, jak ostro 
zabrzmiał jej głos. Obie z Brendą patrzyły na nią, czekając, co powie dalej. 
— Wydaje mi się, że równowaga rzeczy została gwałtownie zachwiana 
i trzeba to naprawić — zmierzyła obie przyjaciółki spojrzeniem. — Proponuję, 
żebyśmy same się za to wzięły.
—	O czym ty mówisz? — zapytała Annie.
—	Jak wiecie, Bili mnie zostawił i znacie też powiedzenie, że nawet 
diabeł boi się gniewu wzgardzonej kobiety. — Uśmiech Elise był równie 
nieprzyjemny, jak jej głos.
—	Elise, tak mi przykro.
—	Brenda, nie potrzebuję teraz niczyjego współczucia. Specjalnie 
wybrałam takie miejsce, żeby uniknąć łzawych scen. Jak będę chciała mieć 
w przyszłości męża, to go sobie kupię. A na razie, wymierzę sprawiedliwość.
—	To jest myśl, Elise — sapnęła Brenda. — Zabierzmy się za tę sukę, 
małą van Gelderównę.
Elise rzuciła Brendzie spojrzenie, które każdego by zmroziło.
—	Zaprosiłam cię, bo nie uważałam cię za idiotkę — powiedziała 
z naciskiem. — Myślę, że nie rozumiesz, w czym rzecz. Nie obchodzą mnie 
kobiety, to tylko kolejne podrywki, ich „zdobycze". Chodzi mi o mężczyzn: 
Gila Griffina, Morty'ego, Aarona i Billa. Zwłaszcza Billa. Musi być jakieś 
zadośćuczynienie, sposób na wyrównanie rachunków. Musimy wszystkim 
udowodnić, że nie można tak po prostu nas się pozbyć. Musimy coś z tym 
zrobić. Mamy środki finansowe, inteligencję, znajomości i wyobraźnię. 
Zróbmy, co w naszej mocy, żeby zapłacili za naszą krzywdę.
Annie znów pomyślała o liście Cynthii, który ciągle nosiła w torebce. 
Nie potrafiła go zostawić w domu ani o nim zapomnieć. Jeśli w jakiś sposób 
wyrówna rachunki z Gilem, może będzie mogła to zrobić.
—	Jestem za — rzuciła Brenda biorąc menu — ale może najpierw 
zamówimy?
Tak też zrobiły i po odejściu kelnera Brenda zapytała:
—	Czy planujemy zemstę, coś w rodzaju horroru „Ostatnie życzenie"?
—	Nie, myślałam o czymś bardziej wyrafinowanym od zemsty. O spra 
wiedliwości — odparła Elise.
—	Taak, zawsze lubiłam Kodeks Hammurabiego. „Oko za oko, ząb za 
ząb", w tym coś jest. A może mała kastracja rytualna? Złapiemy ich, 
zwiążemy, same w maskach i barwach wojennych; zawsze dobrze wyglądałam
94
w piórkach... — Przygładziła te wokół dekoltu. — I załatwimy jednego po 
drugim. To zupełnie jak kastrowanie psów: nie będzie z nimi kłopotów 
w przyszłości. Bardzo humanitarne rozwiązanie. I mniej męskich hormonów 
będzie zatruwało środowisko.
—	Hmmm, kastracja... — Elise przerwała na chwilę, jakby to rozważała 
na serio. — Kuszące, ale za dużo krwi — zdecydowała. — Tak, za dużo...
—	No i proszę, ta zawsze krytykuje. A cóż tyś takiego wymyśliła? 
Przez głowę Annie słuchającej rozmowy przyjaciółek szybko przebiegały
myśli. Zemsta? Sprawiedliwość? Przecież to niemożliwe, żeby mówiły serio. 
Oczywiście, że powinnyśmy trzymać się razem, ale propozycja Elise za 
bardzo wiąże się z przemocą, brutalnością. Nie, ja tego nie chcę — pomyślała.
Nagle przyszło jej na myśl coś innego, inny plan. Może powinny 
stworzyć klub, związek pierwszych żon, dzięki któremu łatwiej zaakceptują 
same siebie, swój gniew. Pomagałyby sobie nawzajem. I zrobiłyby coś 
z Gilem. Nie byłybyśmy same — rozmyślała. A każda ma wiele powodów 
do gniewu.
Uważnie przyglądała się Brendzie i Elise. Obie przyjaciółki tak różne, 
ale w gruncie rzeczy tak podobne. Obie uczciwe. Odpowiedzialne. Uznające 
rzeczywiste wartości. Jaka szkoda, że tak się nie lubią. Annie uśmiechnęła się 
do siebie. Któż by pomyślał, że Brenda, gruba dziewczyna, 
wychowana w Bronx, córka Włocha i Żydówki, może mieć coś wspólnego z 
Elise, piękną dziedziczką dwóch ogromnych fortun.
Annie uważała, że łączy je wiele. Obie bardzo cierpiały, pozwalając, by 
gniew je niszczył — Brenda nadmiernie jedząc, Elise zaś pijąc. Skoro nie 
mogły sobie poradzić z własnym bólem i wściekłością, to może uda im się 
uwolnić te emocje, jeśli wystąpią w imieniu Cynthii. We trzy mogłyby się 
zjednoczyć we współczuciu dla Cynthii i gniewie na Gila. Nawet podjąć 
w imieniu Cynthii jakąś akcję, choćby zmierzyć się z Gilem. Po prostu dać 
mu poznać, że wiedzą, co zrobił.
A może wtedy potrafiłyby zmierzyć się ze swoimi problemami. Brenda 
z objadaniem się na złość Morty'emu. Annie pomyślała, że przyjaciółka na 
dodatek odstrasza własne dzieci nieustannymi telefonami i wtrącaniem się 
w ich sprawy. I Elise, która z miesiąca na miesiąc wyglądała smutniej 
i bardziej lodowato. Musi zdać sobie sprawę, że to odejście Billa tak na nią 
wpłynęło i spowodowało nadmierne picie.
A co ze mną? — zapytała sama siebie w myślach. Cóż z moją 
wściekłością na Aarona? Cichy głos w głębi serca odpowiedział: „On nie jest 
taki zły jak inni". Mimo to potrzebowała pomocy. Bo życie w bólu z jego 
powodu doprowadzi ją do samobójstwa.
Może coś dobrego zrodzi się ze śmierci Cynthii. Annie zdawała sobie 
sprawę, że czasem na siłę stara się przemienić zło w dobro, dostrzec 
pozytywne strony problemów, ale miała nadzieję, że tym razem rzecz się uda. 
Pomysł był wart zrealizowania. Mogłyby stworzyć grupę samopomocy, jak ta 
dla matek dzieci z zespołem Downa, do której należała.
95
Elise pochyliła sie do przodu i uśmiechnęła do obu przyjaciółek.
—	A może wykastrować ich bez rozlewu krwi? — Podniosła brwi 
z diabolicznym wyrazem twarzy, gdy Annie i Brenda również się pochyliły, 
słuchając z uwagą. — Znajdźmy ich słabe punkty. Przecież nie są z żelaza. 
I w nie wymierzymy cios. Kara na miarę winy. Na przykład Bili: szuka 
potwierdzenia swojej męskości albo podświadomie nienawidzi matki.
—	Nie trzeba być Freudem, żeby na to wpaść — powiedziała Brenda.
—	No to pomóżmy mu to dostrzec. Niech go odpali jedna, druga 
dziewczyna. Albo wynająć taką, która go poderwie i rzuci. Czy coś w tym 
rodzaju — zaproponowała Elise.
Annie widziała, że to się bardzo spodobało Brendzie, ale jej nie 
przypadło do gustu. Boże, czegoś takiego nawet nie potrafiłaby sobie 
wyobrazić. W mgnieniu oka rozwiała się jej wizja przyjacielskiej, serdecznej 
grupy samopomocy.
—	Spróbujcie zrozumieć, o co mi chodzi — podjęła Elise. — Jeszcze 
dwa pokolenia temu sytuacja wyglądała inaczej. Para się pobiera. W porządku, 
mąż utrzymuje rodzinę, to on stworzył większość tych zasad. Ale społeczeńs 
two uznawało, że jeśli uważał się za uczciwego mężczyznę i chciał zachować 
szacunek innych, to musiał pozostać w tym samym małżeństwie. To -dawało 
żonie określoną, pewną pozycję. A jeśli mąż złamał tę regułę, oznaczało to 
koniec jego kariery. Towarzystwo nazywało go łajdakiem. I jeśli potem jakaś 
inna dziewczyna go poślubiła, też zostawała wykluczona i ukarana. Więc nikt 
nie mógł postępować z uczciwą kobietą jak z tubką pasty do zębów: bierzesz, 
używasz i pustą wyrzucasz. Gil tak potraktował Cynthię, a Bili mnie.
—	A mnie wykorzystał Morty — dodała Brenda. — I wcale mi nie 
zależało na puc *.
—	Posłuchajcie tego — ciągnęła Elise. Wyjęła z torebki odbitkę artykułu 
z gazety.
—	O Boże, tylko nie porady sercowe, miej litość nad nami — jęknęła 
Brenda.
—	To nie żaden bzdurny wycinek z brukowca. Przyniosłam kopię 
artykułu z majowego numeru „Fortune". — Elise rozłożyła gazetę i pokazała 
zdjęcie Carolyne Roehm. — Takie historie zdarzają się na każdym kroku: 
mężczyźni sukcesu fundują sobie nowy, młodszy model żony. Tylko po 
słuchajcie: „Dzięki nowej żonie-zdobyczy prezes firmy koło sześćdziesiątki 
czuje, że w dziedzinie seksu może stanąć w szranki z młodszymi mężczyznami; 
to bardzo podnosi poczucie własnej wartości w biurowych zmaganiach 
z młodymi byczkami, a tak niewiele kosztuje". — Spojrzała na Annie 
i Brendę. — Nieźle brzmi, co? — po czym ciągnęła: — „Wolni od piętna 
rozwodu, mężczyźni czekają, aż ich ktoś stworzy na nowo". I jeszcze to, tym 
razem z ,.Forbesa". — Odchrząknęła. — „Nowy szef koncernu nie ukończył 
dzieła, dopóki nie postarał się o nowszą, wyższą, bardziej blond drugą żonę.
* Jidysz: splendor, ostentacyjne bogactwo — przyp. tłum.
96
Jest ona symbolem jego sukcesu niczym puchar stawiany na honorowym 
miejscu. W podkulturze kręgów biznesu nie dość, że nie potępia się drugiego 
małżeństwa, wręcz przeciwnie, czarująca kolejna żona stanowi coś więcej niż 
aktywa. Jest niemal koniecznością". — Elise przerwała i spojrzała ponad 
okularami na dwie kobiety. Czekała na ich reakcję.
—	To zostało napisane przed czy po tym, jak Malcolm pozbył się 
Libby? — zapytała Brenda sucho. Matka Elise była bliską przyjaciółką 
pierwszej pani Forbes. — A zresztą, daj spokój — dodała — przecież to nic 
nowego. Faceci na górze zawsze trzymali sztamę przeciw kobietom. Nic się 
nie zmieniło.
—	Nie w tym problem! — zawołała przejęta Elise. — Zobaczcie, do 
czego już dochodzi, jeśli poważne czasopismo dla ludzi interesu zauważa taką 
tendencję i uznaje ją za normę. Przecież nie cytuję jakiegoś brukowca. Na 
litość boską, już w „Doonesbury" są o tym komiksy. — Gwałtownie rzuciła 
na stół kolejny wycinek.
—	No to co mamy według ciebie zrobić? Nałożyć barwy 
wojenne 
i zacząć patrolować ulice? Złapać i zabić Georgette Mosbacher albo Carolyne 
Roehm? Zrobiłabym to z przyjemnością, ale nie sądzę, żeby to było warte 
spędzenia reszty życia w jednej celi z Jean Harris. — Brenda uśmiechnęła się.
—	Choć tu mogę się mylić.
Annie wiedziała, że Elise, która skończyła szkołę Madeira, nie lubiła, 
kiedy wspominano skandaliczny związek dyrektorki i dietetyczki. Brenda 
mrugnęła do Annie. Czyżby ona też o tym wiedziała?
—	Czy myślisz, że Jean Harris pomogłaby mi w schudnięciu? — zapytała 
Brenda z niewinną minką. — Wtedy gra byłaby warta świeczki.
Annie widziała, że Elise traci cierpliwość.
—	Przestań. Cynthia nie żyje. Nie widzisz, że sprawa robi się poważna?
—	Zagryzła wargi, żeby powstrzymać ich drżenie. — Kiedy wreszcie 
powiesz 
„dość"? To nie chodzi tylko o Cynthię! To chodzi o nas wszystkie! Czy tego 
nie widzisz?! — wykrzyknęła. — Uchodzi z nas życie. To tak, jakby oni 
przekłuli nas niczym dętki, a teraz uchodzi z nas powietrze i zmieniamy się 
w śmieci. Społeczeństwo uznaje, że wszystko jest w porządku, a my 
poddajemy się bez walki.
Annie czuła, że musi to powiedzieć:
97
—	Nie mam aż tylu powodów do złości co wy. Aaron nie zachował się 
tak okropnie jak Morty czy Bili.
—	Taak, to ty tak uważasz — odparła Brenda.
—	Nie, to on tak twierdzi — poprawiła Elise. I dodała po chwili 
milczenia: — Chciałabym postawić formalny wniosek. Myślę, że nadszedł 
czas, żeby nazwać rzecz po imieniu. Zastanówmy się, jak doprowadzić do 
całkowitego zniszczenia tych panów. Emocjonalnego, finansowego, towarzys 
kiego. Niech dzięki naszym wysiłkom ich małżeństwa się rozpadną, pieniądze 
rozpłyną, a przyjaciele ich opuszczą. Oni tak nas potraktowali. Musimy to 
wyrównać. Na tym polega mój plan. Wykończyć te żałosne kutasy.
7 — Zmowa pierwszych żon
—	To mi się podoba — powiedziała Brenda. — Ale to chyba za mało
—	zwróciła sie do Annie. — A ty co o tym sądzisz?
—	Nie jestem pewna — odpowiedziała z wahaniem w głosie. — Żartujecie, 
prawda? Albo zwariowałyście, albo to żarty. — Annie spojrzała na Elise, ale ta 
się nie uśmiechnęła. — Elise, Brenda. Czyja was dobrze zrozumiałam? Zemsta? 
Proponujecie, żeby razem dobrać się do skóry naszym byłym mężom?
—	Tak — zgodziła się Elise poprawiając w krześle, przez co wydała się 
jeszcze wyższa. — Kto to powiedział: „Tylko słabi knują zemstę, mocni 
wymierzają sprawiedliwość"? Proponuję rozpocząć spotkanie założycielskie 
Klubu Pierwszych Żon. — Elise ujęła łyżeczkę do kawy i postukała nią 
w stół. Spojrzała na Annie. — Przyłączasz się?
Annie siedziała w milczeniu.
—	No, Annie, nie bądź cipą — nalegała Brenda.
—	Tak — odparła Annie ponuro i skinęła głową.
—	Postawiono wniosek o założeniu Klubu Pierwszych Żon. Wniosek 
przegłosowano i przyjęto.
—	Hura! — zawołała Branda. Trzy kobiety z udaną powagą uniosły 
kieliszki i stukając się nimi, wzniosły toast.
—	A teraz — ciągnęła Elise podejmując rolę przewodniczącej zebrania
—	ktoś powinien przedstawić zadania naszego stowarzyszenia. Brenda?
—	Zetrzeć te gnidy w proch — i spoglądając wymownie na Annie 
dodała: — i to wszystkie. Chcę zobaczyć, jak Morty bankrutuje, tak do końca. 
Tego by nie przeżył.
Przewodnicząca zwróciła się do Annie:
—	Annie?
—	Chcę Gila pozbawić całej siły. Pozycji. Autorytetu. 
Elise dodała szybko:
—	I Bili na zielonej trawce. Finito. Koniec kariery Don Juana. Oczywiście 
symbolicznie.
Annie, jak na dobrą dziewczynkę przystało, walczyła ze swoją następną 
myślą. W końcu przełamała się i dodała:
—	Chcę zobaczyć Aarona porzuconego, zdradzonego i porzuconego. 
Elise uśmiechnęła się z głęboką radością.
—	Grzeczna dziewczynka — pochwaliła. — Jutro zobaczymy nasze 
ofiary zgromadzone w jednym miejscu podczas balu na rzecz chorych na 
AIDS. Niczym kaczki wystawione na strzał. To będzie dla nich początek końea.
—	Albo innymi słowy: koniec ich nowych początków — powiedziała 
Brenda.
Podniosły kieliszki w następnym toaście.
—	Za nas — podsunęła Elise — Za pierwsze żony.
—	Tak, tak — uśmiechnęła się Annie. — Proponuję motto dla naszego 
klubu: „Nie wpadamy w gniew, tylko wyrównujemy rachunki".
—	Och, błagam, nie mogłybyśmy zrobić i jednego, i drugiego? — 
poprosiła Brenda.
13. Niech tyje szmal!
r
out* Nowy Jork, kochanie, tout Nowy Jork — piszczała G unii la 
Goldberg, stając w progu sali balowej Pierre'a, spoglądając na tłumy gości, 
równocześnie pozwalając im dobrze jej się przyjrzeć. Gunilla, jakby to 
określili Francuzi, była osobą w pewnym wieku, choć w jej przypadku 
dzięki operacjom plastycznym, kosmetykom, diecie i ćwiczeniom nie 
dawało się zgadnąć, ile lat mogła sobie liczyć. Złociste blond włosy miała 
gładko zaczesane do tyłu i spięte okrągłą diamentową spinką, która stanowiła 
jej znak szczególny. Założyła jak zwykle oszałamiająco piękną suknię — 
tego wieczoru była to kreacja od Lacroix: zielony, połyskliwy jedwab z 
marszczoną czarną aksamitną spódnicą zaczynającą się na wysokości kolan. 
Brązowe oczy ocieniały ciemne, bo farbowane, rzęsy, starannie zaś wydepilo-
wane łukowate brwi nadawały jej twarzy wyraz nieustannego zdziwienia.
Jej mąż, Soi Goldberg, finansista, wszedł do jarzącej się od świateł sali, 
Gunilla zaś czekając, aż jej młoda przyjaciółka, Khymer Mallison, rozejrzy się 
wokoło, napawała się pięknem miejsca. Austriacki kryształ, z którego zrobiono 
trzy olbrzymie żyrandole wiszące na środku sali, lśnił jak sople lodu. Na środku 
każdego stołu wystrzelał bukiet białych róż i ostróżek. Świeczniki na ścianach 
umieszczono na właściwej wysokości, tak by oświetlały doskonałą opaleniznę, 
nieskazitelny makijaż, wspaniałą biżuterię zgromadzonych. Dźwięczały 
kieliszki, kelnerzy przemykali w tłumie. Na parkiecie pojawiało się coraz 
więcej par. Gunilla doskonale wiedziała, że to najlepszy moment na wejście.
Zorganizowany po raz czwarty coroczny bal na rzecz ofiar AIDS 
gromadził śmietankę Nowego Jorku. Mafii pań z towarzystwa udało się 
sprzedać wszystkie bilety. Imprezy na rzecz ofiar AIDS stają się zbyt modne, 
by można je ignorować — pomyślała Gunilla. Zauważyła to, bo zawsze pilnie 
baczyła na ostatnie trendy.
Franc: cały — przyp. tłum.
98
99
Uznała, że warto się było przemęczyć przez te trzy wlokące się 
w nieskończoność tygodnie w Vevey. Rozkwitła, suknia bez ramiączek 
odsłaniała nieskazitelną, jaśniejącą świeżością mleczną skórę. Zwróciła się do 
swojej o parę dziesiątek lat młodszej pupilki, w uśmiechu pokazując lśniące, 
równe zęby:
—	A teraz pokażę ci, na czym to polega — zamruczała i poruszając się 
wdzięcznie wśród tłumu skinieniami głowy i uśmiechem witała wszystkich 
liczących się gości.
—	Patrz, kogo przywlókł nasz chat* — zwróciła się cicho do Susan, 
swojej przyjaciółki i wspólniczki w interesach, Melanie Kemp, dekoratorka 
wnętrz pracująca dla ludzi z towarzystwa. Wiele kobiet, które tak jak i ona 
wychowały się w tym środowisku, bezustannie kpiło z afektowanej francusz 
czyzny Gunilli, jej mieszkania umeblowanego ze zbytnim przepychem i ubrań 
z naj-najlepszych firm. Za jej plecami nazywały ją Gumowym Misiaczkiem, 
jako że wedle jakiejś wyssanej z palca historii swojego pierwszego męża 
poznała, kiedy była jeszcze „dziewczynką na telefon". Ten ponoć zakochał 
się w niej, gdy go obsłużyła ustami bez gumowej osłony prezerwatywy. Od 
tamtej pory zdążyła już dwukrotnie wyjść za mąż za coraz niższych i coraz 
bogatszych mężczyzn. Teraz liczyła się w kołach towarzyskich zajmujących 
się działalnością charytatywną, w których sposób na życie stanowiło hasło 
„widzieć i być widzianym". Nikt nie odważyłby się już nazwać jej publicznie 
Gumowym Misiaczkiem. Ciężko pracowała i udało jej się osiągnąć chyba 
niezachwianą pozycję w światku Nowego Jorku. Jeśli zaś krążyły słuchy, że 
jej mąż, Soi, ma kogoś nowego, to cóż, towarzystwo poczeka i przekona się, 
czy zrobi coś, by zalegalizować swój związek z nową i młodszą konkurentką.
—	Tak, przyszła — stwierdziła Susan, szykowna brunetka, o trochę 
końskiej twarzy. — Do tego jest z tą Khymer Mallison.
—	Nie chciałaś, aby powiedzieć Aklamującą Mallison? — spytała 
złośliwie Melanie. Melanie i Susan farbowały sobie włosy w tym samym 
salonie, któremu patronowała Gunilla. Teraz uczęszczała tam również 
i Khymer. Prawdę mówiąc, Khymer zgadzała się z każdym słowem Gunilli, 
niezależnie czy dotyczyło uczesania, czy ćwiczeń w sali gimnastycznej 
u Berniego i Roya. Dziewczyna chłonęła wszystko. „Aklamującą" — tak 
określono ją w plotkarskim dzienniku. Wszyscy w Nowym Jorku go czytali, 
choć tylko osoby o bardzo mocnej pozycji mogły się do tego przyznać. 
A pozycja Melanie i Susan była niezachwiana: obie pochodziły z bogatych 
rodzin, miały odpowiednich mężów i robiły karierę dla przyjemności. Co za 
niekłamana rozkosz: dostawać honorarium za wydawanie cudzych pieniędzy!
—	Och, jesteście złośliwe, bo wybrała Duarta, żeby zaprojektował 
wnętrze jej mieszkania — skarcił je Charles, mąż Susan. Rzeczywiście, 
dziewczęta starały się o kontrakt na urządzenie nowego domu Mallisonów, 
ale zostały odrzucone. — Uważam, że Khymer jest bardzo miła i energiczna.
Franc: kot — przyp. tłum.
100
—	Och, błagam — jęknęła Susan, wznosząc oczy ku niebu. — Czyżby 
Gunilla już wprowadziła w świat Shelby Cushman i przerzuciła się na Khymer?
Gunilla słynęła z tego, że brała pod swoje skrzydła ludzi spoza 
towarzystwa pojawiających się na scenie i wprowadzała ich do środowiska. 
Cynicy twierdzili, że dzięki temu zyskiwała władzę, jako że dorobkiewicze, 
którym się powiodło i zostali przyjęci do nowojorskiego światka, winni jej 
byli wdzięczność. Wszyscy wiedzieli, że jej ostatnią podopieczną była Shelby 
Cushman, żona Morty'ego Cushmana, Szalonego Morty'ego handlującego 
telewizorami. I oto teraz Susan przyglądała się, jak Gunilla zesłała Khymer 
na Syberię, bo tak określano najgorszy stolik pod balkonem, sama zaś wspięła 
się na estradę i usiadła przy Shelby Cushman, uosobieniu czaru Południa, 
która skryła się tam ze swoim przyciężkim mężem.
—	Gunilla dobrze wygląda — przyznała Melanie.
—	Powinna. Pewnie z tysiąc małp poświęciło dla niej swoje hormony.
—	A, to tam była? Sądziłam, że wyjechała, by oddawać się medytacjom 
zen.
—	Pewnie, tu mi kaktus wyrośnie. Kiedyż ty dorośniesz, Melanie. 
Obudź się, a poczujesz zapach Shalimara. — Susan odwróciła się i spojrzała 
na inny stolik. — Skoro już mowa o zen, oto nadchodzi wcielenie bóstwa. 
Jego nazwę młodym i energicznym, Charles — zwróciła się do męża.
Kevin Lear był młodym, wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną; 
aktor, a równocześnie wyznawca zen. Nawet w Nowym Jorku, gdzie ludzi ze 
środowiska filmowego traktowano z góry, otaczająca go sława supergwiazdy 
sprawiała, że zwracał uwagę. Przechodził przez parkiet, kierując się do 
głównego stolika. Przed sobą prowadził narzeczoną, modelkę, młodszą od 
niego o dwadzieścia jeden lat. Rękę trzymał nisko na jej plecach. Ciemno-
fioletowa suknia miała bardzo głębokie trójkątne wycięcie, kończące się 
poniżej linii kręgosłupa, sięgające pośladków. Piękna para przyciągała wzrok 
wielu osób. Siedząca przy stoliku na przodzie Annie obróciła się, by spojrzeć, 
jak przechodzą. Patrząc na nich, zauważyła, że dwa palce aktora wsuwają się 
pod sukienkę.
Bardzo pięknie — pomyślała sarkastycznie Annie. — Bardzo w stylu 
wyznawcy zen. Dźwięku klepania nie wyda jedna prawica... — sparafrazowała 
szybko fragment koan zen. — I będzie teraz podawał tę rękę innym? 
Odwróciła wzrok i skupiła uwagę na towarzystwie siedzącym przy jej stoliku. 
Na całe szczęście Chris był pogrążony w rozmowie z Jerrym Loestem na 
temat jakiegoś trudnego zadania, którego agencja miała się podjąć. Swoją 
drogą, to głupie, że ciągle stara się go ochraniać. Ma przecież prawie 
dwadzieścia lat, to już nie mały chłopiec — upomniała siebie.
Po drugiej stronie siedziała Brenda Cushman, wachlując się programem. 
Wyglądała jak gruba, zgrzana kobieta — i tak się też czuła. Jerry pochylił się 
do Brendy i opowiadał jej o firmie. Słuchała uważnie, kiedy tłumaczył, jak 
ogromnych pieniędzy potrzeba, by promować nowy interes. Mimo że Brenda 
cały czas się wachlowała, Annie usłyszała, jak mówi:
101
—	Morty zbił kupę forsy mimo swoich wydatków.
No, kto jak kto, ale Brenda powinna coś o tym wiedzieć — pomyślała 
Annie. — A może było błędem, że Klub Pierwszych Żon wziął udział w gali? 
Annie z trudem tu wytrzymywała. — Czy przyjdzie Aaron? I czy będzie mu 
towarzyszyć Leslie? Czy wszyscy tutaj zebrani wiedzieli, jaka była głupia 
i ślepa? W końcu jednak nie można się ukrywać w nieskończoność, a to dobry 
moment — przekonywała samą siebie, choć dawno przestała lubić te imprezy. 
Plotki i nuda. Przygnębiał ją widok utalentowanych i bogatych ludzi, którzy 
tylko w ten sposób potrafili się rozerwać. W końcu nikogo właściwie nie 
bawiło obgadywanie i plotkowanie. W takim razie po co to robić?
Kolejny raz rozejrzała się dookoła. Gdzie Aaron? Zerknęła na drugą 
stronę sali balowej. Część par tańczyła, jednak większość stała w grupkach 
wokół swoich stolików i rozprawiała z ożywieniem. Podano już i zebrano 
talerze po pierwszym daniu, kelnerzy z ciężkimi tacami przeciskali się do 
stolików. Zawsze na tego typu imprezach podają fatalne jedzenie. Nie 
przychodzi się tutaj jeść, raczej na żer. Bo i w takiej dżungli jest na czym 
żerować — przeszło jej przez myśl.
Przebiegła wzrokiem dokoła ich stolika: Chris, Jeny z żoną, Elise 
i senator, aż doszła do dwóch pustych miejsc. Zastanawiała się, kto się 
spóźnia? I nagle przypomniała sobie.
To Cynthia kupiła te bilety. Przecież to ona sama nalegała, błagała, by 
Cynthia przyszła. Przez ten młyn, w jakim żyła od pogrzebu, zapomniała 
o tym. Brenda i Elise najwyraźniej też. Aż do tej chwili. Annie napotkała 
wzrok Brendy, Brenda blednąc przygryzła wargę. Odeszłaś, lecz nie zostałaś 
zapomniana — pomyślała Annie ironicznie. — Tylko dwa tygodnie, a tak się 
zajęłam swoimi sprawami, że na dobrą sprawę zapomniałam, że Cynthia 
kiedykolwiek istniała. Odwróciła wzrok od dwóch pustych krzeseł, oczy 
napełniły się łzami.
—	Spójrz! — zawołał siedzący obok Brendy Duarto.
Zdaje się, że dzisiaj pije więcej niż zwykle — zauważyła Annie. 
Wiedziała, że zaledwie parę miesięcy temu zmarł jego kochanek i wyczuwała 
rozpacz kryjącą się pod wesołością. Kolejna nędza — pomyślała. Patrzyła, jak 
Duarto mierzy wzrokiem nowego gościa i gwiżdże z uznaniem.
—	Proszię, oto nasz kowboj — odezwał się z silnym hiszpańskim 
akcentem.
Annie odwróciła się i zobaczyła Oscara Lawrence'a, projektanta mody, 
słynącego ze swoich kosztownych ubrań w stylu westernów, który podszedł 
do estrady i usiadł tam ze swoją żoną. Przez jego czoło biegła świeża blizna 
jeszcze ze szwami.
—	Słyszałam, że miał wypadek przy grze w polo — powiedziała Brenda.
—	Hmm — odparł Duarto, oblizując wargi — on twierdzi, żi spadł 
z konia w czasie polowania w Wirginii, ale ja słiszałem, żi to nie biło ani 
polo, ani polowanie.
—	Ujeżdżenie? — zapytała Annie.
102
—	Nie, cara. Pieszcziotki zoofila. Pracował nad ogierem we własnej 
stajni i wigląda na to, żi bidlęciu nie spodobała się jego technika miłosna.
—	Och, Duarto! — Annie zerknęła w stronę Chrisa, ale ten nadal 
pogrążony był w rozmowie z „wujkiem" Jerrym. Porównywali ujęcia z bliska 
i z daleka. Eunice, żona Jerry'ego, chichotała.
—	Przisjęgam, słiszałem o tim od jednego z parobków — cmoknął 
Duarto. — Jakie podniecające! Ale zawszi mówiło sję, że Oscar uwielbia 
trudne konie.
—	Duarto — westchnęła Brenda — czasem zastanawiam się, czy coś 
w życiu mi nie przeszło koło nosa.
—	Lepiej, żebi przeszło koło nosa niż po nim — odparł, pociągając 
kolejny łyk. — Spójrz na te szwi!
Annie nie mogła się zmusić do śmiechu. Z trudem znosiła taki cynizm. 
Bal zorganizowano w dwóch celach: pierwszym było zebranie pieniędzy na 
hospicjum dla chorych na AIDS, drugim uczczenie Gila Griffina — właśnie 
jego! Podobno wpłacił sto tysięcy dolarów i bal stał się po części formą hołdu. 
W programie wymieniono wszystkich ofiarodawców i kwoty, jakie wpłacili, 
jednak Annie z doświadczenia wiedziała, że większość sum jest nieprawdziwa. 
Na przykład podano, że Khymer Mallison dała dwadzieścia pięć tysięcy 
dolarów, tymczasem Duarto powiedział im, że wysłała do hospicjum stare, 
niemodne meble, zawyżając ich wartość. Z drugiej strony, rozważała Annie, 
bal przyniesie jednak jakieś pieniądze, a to lepsze niż nic. Jeśli chodzi o Gila 
Griffina, cokolwiek by dał, nie wypływało to z miłosierdzia. Stanowiło 
jedynie dobrą inwestycję. Annie wystarczająco dobrze orientowała się 
w dobroczynności, by wiedzieć, że sto paczek nie kupiłoby dobrego stolika 
na bardziej prestiżowych balach, ale doroczny bal na rzecz ofiar AIDS był 
stosunkowo nowym wydarzeniem — odbywał się po raz czwarty — i Gil 
zainwestował tam, gdzie ta kwota bardziej się rzucała w oczy.
Musiała przyznać, że zajmując honorowe miejsce przy głównym stoliku 
z Mary Birmingham, swoją młodą żoną, po jednej ręce i Gunillą Goldberg, 
pełniącą honory gospodyni balu, po drugiej, prezentował się elegancko i 
statecznie. 
Siedział z nieco wysuniętą głową, wyglądającą jak ptasi łebek, i przyjmował 
gratulacje. Annie wiedziała, że to będzie wieczór uwielbienia i samouwielbienia. 
Jednak dla większości uczestników głównym celem zabawy był udział w nowojor-
skiej grze: pokazać się i porównać z innymi, posiadającymi równie wiele lub 
więcej. Puste miejsce Cynthii wydawało się milczącym wyrzutem.
Od czasów Pierwszych Czterystu grono nowojorskiej arystokracji niewiele 
się poszerzyło. Ciągle spotykało się tych samych ludzi: stare, bogate rodziny 
i nowobogackich, niedobitki szlachty z Europy, mniej ważnych członków 
rodzin panujących, potentatów z obu wybrzeży Stanów. Czasem rysy się 
zamazywały lub znikały, ale twarze pozostawały takie same. Jeśli któreś 
z „ich" małżeństw się rozpadało, trudno było zacząć na nowo przed tą 
publicznością. Annie doskonale o tym wiedziała. Po raz kolejny rozejrzała się 
po sali, zastanawiając się, gdzie się podział Aaron.
103
Duarto uniósł się lekko i przechylił nad stołem. Obserwował Kevina 
Leara z jego piękną towarzyszką. Oboje byli jego klientami. Do obowiązków 
każdego dekoratora wnętrz w tym środowisku należało zabawianie klientów, 
zapraszanie ich na przyjęcia i przedstawianie właściwym osobom.
—	Kiedy wijechali ze mną na weekend do Connecticut, zapomniała wziąć 
wkładkę — wyznał poufnie. — Powiedziała mu, żi mogą odbić jedinie stosunek 
analni, ale sję nie zgodził. Stwierdził, żi w ten sposób płodzi się prawników.
—	Roześmiał się i odwrócił, by przywitać Lally Snów, swoją kolejną klientkę.
Założyła bardzo obcisłą, przylegającą do ciała jedwabną tunikę z kolo-
rze zjadliwej zieleni, ozdobioną przy szyi pomarańczową organdynową 
kryzą.
—	Ciao, cara! — wykrzyknął z zachwytem Duarto przesyłając jej 
pocałunek. Gdy odpłynęła drobnym kroczkiem, jako że sukienka uniemoż 
liwiała jej dłuższe ruchy, wyszeptał: — Prawdziwi wąż z raijskiego ogrodu. 
Podobno spartaczili jej odciąganie tłuszczu. Nigdi już nie będzie mogła 
założić mini ani kostiumu kąpielowego. Bliźni.
—	Ale warto było — westchnęła Brenda, patrząc na swój obwisły biust 
i wielki brzuch. — Jak myślisz, ile udałoby się im ze mnie wyciągnąć?
—	zapytała.
Annie wiedziała, że Brenda się odchudza. Jadła tylko owoce tropikalne 
oraz specjalne pastylki ze zmiażdżonego czosnku i wyciągu z papai. „Schudłam 
ponad pięć kilo, ale pachnę jak sycylijski ananas" — zwierzyła się Annie.
Po drugiej stronie stołu Annie widziała Elise siedzącą ze starszym senatorem 
z Marylandu, Rolandem Walkerem. Wdowiec i przyjaciel wujka Boba Bloogee, 
przez niego zresztą w ostatniej chwili zaproszony jako partner dla Elise. Elise, 
szczupła jak zawsze, wyglądała królewsko i chłodno. Za to senator Walker ubrany 
był w przedpotopowy smoking, pamiętający lepsze czasy i nieco chudszego 
właściciela. Z włosów na ramiona i kark sypał mu się łupież. Elise pozwoliła 
sobie 
pomyśleć przez krótką chwilę o pokoju siedemset pięć, o zachwycających 
pocałunkach tego młodego człowieka, objęciach jego ramion. Pochwyciła wzrok 
Annie, uniosła jedną brew i lekkim ruchem głowy wskazała na stolik obok.
Siedział tam Bili Atchison razem z Phoebe van Gelder i całą rodziną van 
Gelderów. Towarzyszyło im trochę znajomych, w tym Celia Reed, zasuszona, 
stara żona współwłaściciela Cromwell Reed. Annie z uśmiechem spojrzała na 
Elise. Ta kobieta latami zanudzała Elise w czasie tego rodzaju obowiązkowych 
przyjęć. Teraz Annie z przyjemnością zauważyła, że Celia plecie jakieś 
bzdury do ucha pełnego atencji Billa. Należała do owej nielicznej grupy osób, 
które potrafiły odebrać urok nawet najsmakowitszej ploteczce. Annie nie 
znosiła jej denerwującego, skrzeczącego głosu.
Elise powiedziała kiedyś Annie, że Celia jest córką właściciela baru 
z Cincinnati i wszelkie zasady savoir-vivre'u przyswoiła sobie dopiero po 
ślubie z Donaldem Reedem, pochodzącym ze starej nowojorskiej rodziny.
Elise skrzywiła się, rzuciła spojrzenie w stronę Annie, po czym wzniosła 
oczy ku niebu. Roześmiały się obie.
104
Za to Brendzie nie było do śmiechu. Wpatrywała się w Shelby siedzącą 
przy głównym stoliku u boku Morty'ego. A ja wyglądam jak sycylijsko--
żydowska baryła — przebiegło jej przez myśl. Nawet stąd widziała, jak tamta 
była szczupła. Westchnęła cicho. Kiedy poznała Morty'ego, była równie 
szczupła jak Shelby. Czas jednak odebrał jej to nieodwołalnie. Jak inni sobie 
z tym radzą? — zadumała się.
Momencik. Tylko kobiety zachowywały dobrą sylwetkę. Mężczyźni
—	zdecydowana większość obecnych miała powyżej trzydziestu pięciu lat
—	tyli. Przez chwilę zastanawiała się nad tym. Nawet z tego punktu widzenia 
mieli przewagę. Nie liczyło się, że łysieją, że robi im się brzuszek. Nieważne, 
jak wyglądają: do nich należą pieniądze, do nich należy władza.
A kobiety? Wszystkie upodabniały się do zapałek. Spojrzała na Elise, 
która najprawdopodobniej ważyła teraz niewiele więcej niż wtedy, gdy 
tańczyła na swoim pierwszym balu. Ale oczywiście — pomyślała Brenda
—	nie widziałam, by kiedykolwiek zjadła więcej niż trzy kęsy posiłku, a już 
nigdy deseru. Czy Annie, która wiecznie ćwiczy i zamartwia się kaloriami! 
Co za życie! Rozglądając się po sali, musiała jednak przyznać, że poza nią 
nie było kobiety, która by tak wyraźnie przegrywała w walce z sadłem.
Po raz kolejny bacznie przyjrzała się swojemu obfitemu 
biustowi i ogromnemu brzuchowi. Dałabym wszystko, żebym mogła wejść 
do sklepu z ubraniami i nie zostać upokorzona przez złośliwe 
sprzedawczynie. Albo gdybym mogła wyjść spokojnie z wody, a nie musiała 
pędzić przez plażę, by zasłonić się ręcznikiem. Ech, czy móc wymachiwać 
nogami do wysokości bioder. Ale nie mogę i co z tego? — starała się siebie 
przekonać.
Twój mąż zostawił grubą żonę dla chudej, to z tego. Brendę niewiele 
obchodziła opinia zebranych tutaj ludzi, jednak była pewna, że kiedy wodzili 
wzrokiem od Shelby do niej i od niej do Shelby, wszyscy wiedzieli, że Morty 
Cushman zostawił grubą żonę dla chudej. To ją upokarzało i martwiło. Gdy 
zaś Brendzie było smutno, to... Kiedy, do cholery, podadzą następne danie?
—	pomyślała rozglądając się za kelnerami.
Siedząca naprzeciwko Elise przymknęła oczy, zastanawiając się, jak 
przetrwa ten wieczór. Zdążyła już wypić butelkę kiepskiego szampana. Może 
gdyby zatańczyła? Ale senator nawet się nie ruszy, pozostaje jej tylko picie. 
Podwójną proszę.
Wiedziała, że Bili był zdolny niemal do wszystkiego, ale Phoebe van 
Gelder nie należała do dziewcząt w jego typie. Siedziała znudzona u jego 
boku: młoda i ładna, ale zbyt ekstrawagancka. Ta nie pasująca do miejsca 
i okazji dziwaczna biżuteria i plastikowa czy gumowa sukienka... Czyżby tak 
się teraz ubierało w artystycznym światku? Wydawało się, że Phoebe ma 
równie dość tego wieczoru jak Elise.
Usłyszała, jak Bili odwracając się od Celii odzywa się do Phoebe:
—	Czy skusiłabyś się na walca ze mną? O ile, oczywiście, w ogóle 
uznajesz ten taniec?
—	Tak, ale z odpowiednim partnerem — odpowiedziała.
105
—	A kto jest dla ciebie odpowiednim partnerem? — spytał.
—	Mężczyzna, który sprawi, że świat wokół mnie zawiruje.
Elise znieruchomiała patrzyła, jak spotkały się ich spojrzenia. Przyglądali 
się im również goście siedzący przy innych stolikach. Powoli, jak w koszmar-
nym śnie, Bili wyciągnął prawą rękę i gwałtownie objął Phoebe; przyciągnął 
ją do siebie i poprowadził na parkiet.
—	Czyż to nieromantyczne? — zachwyciła się Celia.
—	Tak, niezwykle romantyczne — dobiegła Elise odpowiedź męża Celii. 
Wychyliła ostatni łyk szampana. Umrę bez porządnego drinka —
pomyślała. — Pójdę do toalety, muszę coś zrobić, uciec od tego koszmarnego 
towarzystwa. Podano już główne danie, zostało oczekiwanie na deser. 
Przeprosiła senatora i szybko ruszyła w stronę drzwi. Schodząc po krętych 
schodach rotundy, usłyszała za plecami cichy głos Annie Paradise:
—	Elise, poczekaj!
—	Szłam właśnie do toalety — powiedziała Elise, biorąc ją pod rękę. 
— Potem wybieram się do baru, jeśli dotrzymasz mi towarzystwa. Muszę 
odetchnąć od tych barbarzyńców, siedzących przy sąsiednim stoliku. I od 
senatora. Być może w Senacie słynie z wielości i długości wystąpień, ale od 
początku wieczoru nie odezwał się ani razu.
Kiedy już poprawiły urodę i zostawiły dolara napiwku babci klozetowej, 
przeszły przez rotundę, kierując się do „Cafe" Pierre". Podeszły do wypolerowa-
nego mahoniowego bufetu z lśniącymi mosiężnymi gałkami, wybierając stołki 
w głębi baru. Annie przyglądała się fałszywym obłoczkom płynącym po niebie 
na suficie i podziwiała widoki, rozciągające się za namalowanymi okienkami. 
Ten przebłysk fantazji zawsze ją zachwycał. Elise stała się władcza, 
a równocześnie przymilna, nie sposób było się oprzeć takiej kombinacji. Czas, 
kiedy królowała w świecie filmu, odcisnął na niej niezatarte piętno. Ciągle się 
za nią oglądano. Annie przeszło przez myśl, że nadal jest bardzo piękna. Otacza 
ją aura powagi, tajemniczości i jeszcze czegoś nieokreślonego.
Elise zamówiła podwójną wódkę, Annie białe wino.
—	Cóż, dobrze, że Cynthia tego nie widzi — odezwała się Elise. — To 
okropne mieć męża, który oszukawszy żonę, prasę i firmę, potem żeni się 
z kochanką. Na szczęście przynajmniej Aaron nie pokazał się z tą swoją 
lekarką. — Wzdrygnęła się. Czuła się zbyt upokorzona, by wspominać Billa 
i Phoebe. — A teraz wszyscy niemal noszą na rękach Gila i Mary Birmingham, 
traktują go jak udzielnego księcia. — Potrząsnęła głową. — Tak z ciekawości, 
kogo Cynthia poprosiła do towarzystwa?
—	Rogera Trento — odparła Annie.
—	Kto to? Nazwisko wydaje mi się znajome.
—	Trener tenisa w klubie — wyznała Annie. 
Elise skrzywiła się.
—	Nic dziwnego, że popełniła samobójstwo — mruknęła i zamówiła 
kolejnego drinka.
Annie przez chwilę zastanawiała się nad komentarzem Elise. Ona sama
106
poza Chrisem mogłaby dzisiaj zaprosić jeszcze tylko jedną osobę: Maurice'a 
Dingmana, dwadzieścia lat od niej starszego przyjaciela Jeny'ego Loesta, na 
domiar nieszczęść nudnego i grubego. Z kim by przyszła, gdyby nie Chris?
—	Powinnam już wrócić do syna — westchnęła, pocałowała Elise, 
wstała i zwróciła się do wyjścia. Nagle znieruchomiała, gwałtownie chwytając 
się stojącego za nią bufetu.
Na wyściełanej ławeczce stojącej pod ścianą siedzieli razem 
Aaron i Leslie Rosen. Aaron był ubrany w smoking, wokół szyi zamotał 
niedbale biały, jedwabny szalik. Ciemne włosy i gładko wygolone policzki 
lśniły, błysnęły w uśmiechu zęby. Annie przez chwilę przyglądała się tej 
scenie, po czym odwróciła się, tak jak nauczona przez ojca odwracała się od 
widoku katastrofy. Pokonała dwa niskie stopnie prowadzące do „Cafe" Pierre" 
i przez rotundę, mocno trzymając się poręczy, wbiegła na górę do sali 
balowej.
Nie trać panowania — upomniała siebie. — Wiesz, że prowadzi teraz 
własne życie. Przestań. Musiałaś ich przecież kiedyś razem spotkać. Im 
wcześniej, tym lepiej. Zachowuj się normalnie — zwróciła się do siebie 
surowo, podchodząc do stolika.
Kiedy siadała, Duarto ciągle rozprawiał:
—	Wszisci czcimi tu szmal, bracie — mówił. — Nie bijemi czołem 
przed Gilem Griffiniem, ale przed jego szmalem.
—	Czym? — spytał Chris.
—	Jego szmalem, forsą, dinero, pieniędzmi. O to tu wiłącznie chodzi. 
Wszistkich gówno obchodzą ofiari AIDS, chorzi, bezdomni. Wszistkich tutaj 
i w tim mieście. Przijęcia i bale są na cześć szmalu. — Łzy napłynęły mu do 
oczu. — Nikogo nie obchodziło, że Richard umiera. Nikt nawet nie prziszedł go 
odwiedzić... Nikt poza tobą, cara — zwrócił się do Brendy. — Nigdi cji tego 
nie zapomnę. — Podniósł do ust jej rękę i ucałował. — Przichodziła do niego 
codziennie. Przinosiła owoce, pieczonego klopsa i lasagne. — Otarł oczy 
i znowu odwrócił się w stronę Brendy. — Okropnie gotujesz — powiedział.
—	Wiem, ale kupuję dobre jedzenie na wynos. — Poklepała Duarta 
po ręce.
Tańczące pary poproszono, by wróciły do stolików, pozostałych, by 
dokończyli deser, przerwali rozmowy i zajęli miejsca. Czas na poważniejszą część 
programu. Robert Hazzenfus wstał ze swojego honorowego miejsca i wziął do ręki 
mikrofon. Był w zarządzie wielu szpitali Nowego Jorku; z pół tuzina klinik 
i skrzydeł budynków szpitalnych nosiło jego imię. Z działalności filantropijnej 
ciągnął pewne korzyści: twierdzono powszechnie, że jeden z pokoi w jego 
olbrzymim mieszkaniu na ostatnim piętrze wieżowca zamieniono w doskonale 
wyposażony gabinet ginekologiczny. Przysięgano, że raz na tydzień ściągał tam 
dwie prostytutki, jedna, przebrana za pielęgniarkę, asystowała przy badaniu 
drugiej. Annie osobiście w to nie wierzyła, ale plotkę stale powtarzano.
Gdy goście odwracali się ku głównemu stolikowi, Elise pochwyciła 
wzrok Annie i Brendy i płynnym ruchem ręki objęła Billa, Morty'ego, Aarona 
i Gila, po czym głębokim, gardłowym szeptem wzniosła toast:
107
—	Za Pierwsze Żony. — I wszystkie jednym ruchem sięgnęły po 
kieliszki, połączone cichą umową.
—	Proszę państwa — odezwał się donośnym głosem Hazzenfus. — Miło 
mi, że tak dobrze się państwo bawicie, ale nie zapominajmy, po co się tu 
zebraliśmy.
Szmer rozmów powoli przygasł, tylko przy głównym stoliku Gunilla 
Goldberg ciągle szeptała do ucha Shelby Cushman:
—	Widzisz Perseus Daglevi? Miała operację zmniejszenia biustu. Prawdę 
mówiąc, już trzecią. Na przyszłość zapamiętaj: maksimum po dwie operacje na 
każdą część ciała. Inaczej skończysz z syndromem Michaela Jacksona. Zresztą 
w przypadku Perseus odwalili partacką robotę i teraz nie ma sutek. Trudno to 
sobie wyobrazić. Straciła jedną i uznali, że będzie bardziej symetrycznie, jeśli 
usuną drugą. Przykleja sobie kauczukowe protezy pod sukienkę. Używałam tego 
samego kleju do moich sztucznych rzęs. Mazało się świństwo. Ciekawe, czy nie 
brudzi jej sukienek. Tak się cieszę, że sztuczne rzęsy wyszły z mody. Mój mąż, 
nie Soi, mój drugi mąż, nie znosił ich. — Przerwała na chwilę, jakby coś głęboko 
rozważała. — Mnie zresztą też, to oczywiste.
Shelby zachichotała, Gunilla uniosła brwi, zmrużyła oczy i ciągnęła:
—	Słuchaj, kochaniutka. Może i pochodzisz z Południa, ale nie jesteś 
głupia, wiem o tym doskonale. W końcu złowiłaś Morty'ego Cushmana, a nie 
próbuj mi wmówić, że łatwo ci przyszło schwytać tego tłustego drania. Lubię 
cię. Chcę ci pomóc. Więc na przyszłość zapamiętaj: wszyscy, ale to wszyscy 
mężczyźni nienawidzą kobiet. Od tej reguły nie ma wyjątków. Jeśli spotkasz 
jakiegoś, który wyda ci się inny i zakochasz się w nim, najwyższy czas uciec 
w jakieś bezpieczne miejsce i zaszyć się tam, dopóki nie opadnie ci poziom 
cukru we krwi. — Odwróciła się od Shelby. Robert Hazzenfus ciągle nawijał. Gil 
Griffin to, Gil Griffin tamto. Boże — pomyślała Gunilla — wszyscy wiedzą, że 
to wyjątkowy łajdak w świecie pełnym zwykłych łajdaków. Spojrzała na 
swojego męża, Soła, zastanawiając się, czy to prawda, że jego ostami romans 
może stanowić dla niej zagrożenie. Dzieci były już za duże, by stać się tarczą. 
Sama musi sobie poradzić. Zwróciła się znowu do Shelby i ciągnęła swoją 
lekcję: — Za to kobiety oczywiście nienawidzą mężczyzn. Jak powszechnie 
wiadomo, leży to u podstaw cywilizacji. — Sięgnęła po wieczorową torebkę, 
z trzaskiem otworzyła zamek, wyciągnęła płomiennie czerwoną szminkę 
i powoli umalowała usta, minimalnie wychodząc poza linię warg. Mimo starań 
głęboka czerwień pomadki natychmiast zarysowała się setką drobnych zmarsz 
czek, tak jakby ukryty gdzieś pająk rozsnuł sieć na jej ustach.
Fakt, że zrobiła to w obecności pięciuset osób z najlepszego towarzystwa, 
odebrał Shelby mowę. Siedząc nieruchomo, wpatrywała się w Gunillę, która 
umalowawszy się, spojrzała na nią, potem na tłum, gdzie wszędzie lśniły 
klejnoty.
—	My wszyscy wzajemnie się nienawidzimy, kochanie. Ani na chwilę 
o tym nie zapomnij.
Część druga
Zaniepokojeni mężowie
108
1. Złoty interes
r
rzęch mężów z czwórki, na którą polowały członkinie Klubu Pierwszych Żon, 
zebrało się na ceremonię picia herbaty. Herbata! — pomyślał Morty 
Cushman. — Pieprzona elegancja. Jak i ta speluna. Taa, sala zebrań 
zarządu Federate Funds Douglas Witter robiła wrażenie. To musiał im 
przyznać. Oczywiście, wydali na nią niezłą sumkę. Ci faceci wiedzieli, co 
robić, i znali się na rzeczy. Co najmniej od czasów wojny o niepodległość 
Stanów Zjednoczonych grabili sieroty i wdowy. Spojrzał na Gila Griffina i 
Billa Atchisona. Stuprocentowe sukinsyny, potomkowie najstarszych rodzin 
amerykańskich.
Tak naprawdę to ten cholerny pokój wyglądał, jakby zbudowano go 
właśnie w tamtych czasach. Ściany do połowy zakrywała boazeria z ciemnego, 
lśniącego drewna, aż po wysoki sufit sięgała tapeta w błękitno-kremowe pasy. 
Środek pomieszczenia zajmował długi, wypolerowany stół, od góry oświetlony 
wielkim, mosiężnym świecznikiem, w którego przynajmniej dwudziestu 
ramionach osadzono prawdziwe, u diabła, prawdziwe świece! Gil powiedział, 
że to antyk wprost z centrali firmy w cholernym Waszyngtonie, czy coś takiego. 
Jednak w pokrytym rzeźbionymi wzorami suficie dyskretnie rozmieszczono 
żarówki. Podłogi zrobiono z ciemnego, lśniącego drewna, jak w prawdziwym 
domu. A najbardziej cholerne było to, że cały ten megillah * znajdował się na 
sześćdziesiątym ósmym piętrze w budynku pod numerem sto dwadzieścia na 
Wall Street, a z jego okien rozciągał się fantastyczny widok na port nowojorski. 
Jeśli rzecz jasna byłoby coś widać przez cholerne, również stare okna, złożone 
z małych szybek, całych w bąbelkach. To dopiero klasa: mieć dość pieniędzy, 
żeby na szczycie drapacza chmur odtworzyć klimat pieprzonego 
Williamsburga i zignorować widok. Trzeba to przyznać tym alte goje **.
* Jidysz, tu: historia — przyp. tłum. ** 
Jidysz: starzy mężczyźni — przyp. tłum.
111
Cały zespół zebrał się, żeby uczcić sprzedaż. W tej właśnie bowiem 
chwili akcje Szalonego Morty'ego po raz pierwszy pojawiły się na giełdzie. 
Niesłychane. Morty odniósł w swoim życiu parę sukcesów i jak na doświad-
czonego w bojach przystało, potrafił walczyć przeciw każdemu, ale ci chłopcy 
należeli do innej kategorii. To były cholerne zwierzęta. Morty dość się 
nasłuchał o ich sposobach, by wiedzieć o tym najlepiej. To oni stworzyli 
pojęcie „rzucić się do gardła" i robili to naprawdę z klasą. Ten paradoks 
nieodmiennie go fascynował.
Rozejrzał się po pokoju. Miejsce u szczytu stołu zajmował Gil, patrzył 
z wyższością niczym pieprzony cesarz, głowę przechylił nieco do tyłu, 
słuchając, co szepcze mu do ucha siedząca obok żona, Mary Birmingham. 
Skąd bierze garnitury, które tak świetnie leżą? — zastanawiał się Morty. 
Wiedział, że w tym wypadku pieniądze to jeszcze nie wszystko. Nie, to ma 
się w genach. Tak jak i doskonały kształt głowy, blond włosy, które 
z wiekiem wyglądają coraz lepiej, bo pojawiają się w nich siwe pasma. 
I szyja. Morty też mu jej zazdrościł. To dzięki niej Gil trzymał podbródek 
wysoko, trochę podany do przodu, co miało wskazywać na człowieka 
wewnętrznie zintegrowanego. Morty zauważył, jak stalowobłękitne oczy Gila 
zalśniły na moment, kiedy położył długi, szczupły palec wskazujący na górnej 
wardze i potakująco kiwnął głową w stronę Mary. Morty dalej obserwował 
zgromadzonych wokół stołu.
Siedziało tam około dziesięciu rzutkich biznesmenów, wszyscy odziani 
w eleganckie szare lub granatowe garnitury i koszule niepokalanej białości. 
Włosy tych, którym jakiekolwiek pozostały, były gładko zaczesane do tyłu, 
migotały szkła okularów. Na jedwabnych krawatach widniały charakterys-
tyczne drobne wzorki — różowe, czerwone albo jasnożółte. Nazywali je 
„krawaty człowieka z pozycją", cholernicy. Z nich wszystkich emanowało 
bogactwo i schludność. Bogactwo i schludność. Morty przyznał, że tego nie 
dałoby się o nim powiedzieć. Był gruby, w południe wyglądał, jakby się rano 
nie golił i w ułamku sekundy potrafił pognieść każdy garnitur. A mimo to 
znalazłem się przy tym stole — pomyślał, rozpierając się w krześle i zaciągając 
cygarem.
Zasłużył sobie na zaproszenie tutaj — ciężką pracą, sprytem i, musiał to 
przyznać, odrobiną szczęścia. Wypłynął na fali prosperity lat osiemdziesiątych 
i właśnie zbierał tego owoce. Siedział przy stole, w kieszeni miał sześćdziesiąt 
jeden milionów dolarów, a to cholernie wypycha spodnie. Chyba jestem 
najbogatszy z całej tej zgrai — myślał w zachwycie.
Takie cholerne bogactwo to najlepsza rzecz, jakiej Morty kiedykolwiek 
doświadczył, lepsza niż jedzenie, wspaniały mecz, a nawet lepsza od seksu.
Ci ludzie go fascynowali. Musiał to przyznać. Fascynowali i doprowadzali 
do szału. Tak, nie przepadał za nimi. To także musiał przyznać. Przecież to 
sztarker*, mężczyźni odznaczający się prawdziwą siłą, naprawdę wiele
mogli. Kiedy po raz pierwszy pomyślał o wprowadzeniu na rynek akcji swojej 
firmy, spotkał się z przedstawicielami kilku banków. Ci tylko spojrzeli na 
dane i wyszli bez słowa. Ale Gil zobaczył pewne możliwości. Nie przeszkadzał 
mu słaby napływ gotówki ani nadmierna ekspansywność. Powiedział, że 
całość mu się podoba. Po czym Gil, który nigdy nie stworzył sieci sklepów 
zaczynając od nędznego kiosku, który nigdy nie splamił swoich rąk pracą 
fizyczną czy sprzedawaniem czegokolwiek, ten właśnie Gil naradzał się 
z Mortym i powiedział, że zorganizuje wprowadzenie akcji na rynek. 
Oczywiście, miało to kosztować Morty'ego czterdzieści dwa miliony dolarów 
w akcjach, a firma prawnicza Billa inkasowała kolejne pięć milionów. 
Wprawdzie przez to musieli niemal podwoić sumę, jaką miała przynieść 
sprzedaż... Morty zbudował interes własnym wysiłkiem, na swój rachunek, 
musiał jednak przyznać, że chłopcy postarali się i akcje szły jak woda. Ależ 
sukces! Geniusze czy gonifs *? A może i jedno, i drugie?
—	Chciałbym uczcić szczęśliwe zakończenie sprzedaży — mówił Gil 
— czymś, co równocześnie odda delikatność, jakiej wymagało przeprowadze 
nie tej kampanii, i piękno rezultatu, który, nie waham się tak tego określić, 
zaowocował złotym interesem dla każdego z nas.
Doborowa kompania trzydziestu prawników, brokerów i nielicznych 
płotek uśmiechała się zachęcająco, wszyscy słuchali go z uwagą. Siedział 
trzymając pod ręką pilota, dzięki któremu mógł zdalnie otworzyć drzwi, 
zmienić wysokość ekranu, na którym wyświetlano filmy, przyciemnić światła, 
połączyć się ze strażnikami, wezwać pracowników z administracji czy kantyny.
—	Chyba nie muszę wam przypominać — ciągnął — że dzięki 
przeprowadzeniu tej sprzedaży Federated Funds Douglas Witter otrzymał 
rekordową sumę za swoje usługi, co oznacza, że wszyscy spędzimy Święta 
Bożego Narodzenia w bardzo miłej atmosferze — na co rozległ się pomruk 
zadowolenia.
Morty wiedział, że tuż przed świętami wypłacano premie, często 
w wysokości i tak pokaźnych całorocznych pensji.
—	A teraz zostaną rozdane upominki za ciężką pracę i przesiadywanie 
po godzinach — dokończył Gil.
Dwóch mężczyzn dyskretnie obeszło zgromadzonych stawiając przed 
każdym błękitne pudełko od Tiffany'ego. Morty sięgnął, by rozwiązać białą 
wstążkę, ale zobaczywszy, że nikt inny tego nie robi, natychmiast położył 
ręce na kolanach. No cóż — pomyślał wracając na ziemię — Gil jest znacznie 
bogatszy ode mnie. Ciekawe, ile on przeprowadził takich transakcji?
Zakończywszy przemówienie Gil odwrócił się i używając pilota otworzył 
drzwi do swojego gabinetu. Stały w nich dwie Japonki ubrane w tradycyjne 
kimona i pasy. Głęboko skłoniły się zgromadzonym na sali mężczyznom, 
Gilowi i natychmiast zaczęły jakąś skomplikowaną ceremonię. Płukały 
czarki i znów je napełniały, a wszystko jakby na zwolnionym filmie. 
Całość była

* Jidysz: mocarze — przyp. tłum.
112
* Jidysz: złodzieje — przyp. 
tłum.
8 — Zmowa pierwszych ton	113
absolutnie najnudniejszym cholerstwem, jakie Morty w życiu widział. 
Nieustannie zerkał na złotego rolexa, którego cyferblat otaczały diamenty. 
Był głodny i marzył o wyjściu do toalety. Miał nadzieję, że ceremonia szybko 
się skończy.
Spojrzał przez stół na Billa Atchisona. Facet wyglądał na zafas-
cynowanego, ale to taki babiarz, że wgapiałby się w kobietę, choćby nie wiem 
co robiła. Morty wiedział, że Bili ostatnio związał się z jakąś szaloną artystką 
i diabli wiedzą, co też ona mu pokazuje. Morty znał większe przyjemności 
w życiu niż nawet najlepsze dziubdzianie. Bez wahania poszedłby z kumplem 
na mecz Knicksów. Oczywiście, nie odmawiał kobietom ich miejsca. Trzeba 
ci żony, jeśli chcesz się przebić w pewne koła. Ale to musi być odpowiednia 
żona. On właśnie znalazł sobie właściwą żonę. Shelby na pewno by wiedziała, 
co te cholerne żółtki robią.
Spotkał ją w galerii sztuki w SoHo, dokąd ten pedał Duarto zaprowadził 
jego i Brendę, żeby wybrali jakieś obrazy na ściany. Shelby im w tym 
pomogła i to właśnie do niego zadzwoniła, nie do Brendy czy Duarta, kiedy 
pojawiło się coś, co uważała, że im się spodoba. Umówili się na drinka, potem 
na kolację, w trakcie której opowiedziała mu, co by chciała robić, jaki typ 
galerii otworzyć i co w niej wystawiać. Pracowała wtedy nad wystawą razem 
z Edem Schlossebergiem, Żydem, który ożenił się z córką Johna F. 
Kennedy'ego, znała się na wszystkim, a co najważniejsze, znała właściwych 
ludzi.
Dziś dorobiła się własnej galerii, tak naprawdę to Morty'ego, i przygo-
towywała pokaz prac tej szalonej Phoebe van Gelder. Morty zdawał sobie 
sprawę, jak bardzo pomogłoby mu wejście w ten świat, który na równi 
fascynował go i onieśmielał. W grze z grubymi rybami przydałoby się 
również wygładzenie image'u. Choćby na przykład ta bzdura odstawiana 
przez orientalne damulki. O co, u licha, tu chodziło?
Wreszcie skończyły. Gil wstał i skłonił się skośnookim laluniom, 
a kelnerzy nareszcie wtoczyli wózki z jedzeniem. Fantastycznie. Morty nie 
przepadał za alkoholem, ale uwielbiał fres *.
Lecz kiedy wózek podjechał bliżej, zobaczył na nim coś trefnego. Nie 
żeby był szczególnie religijny, po prostu zdecydowanie nie lubił ryb na 
surowo i wielorybich gówienek. Rany, jakże nie cierpiał sushi. Pieprzone 
żarcie dla zboczeńców. Shelby nawet nie próbowała go na to namawiać. Ani 
na zboczone igraszki w łóżku.
Zwrócił się do siedzącego obok mężczyzny o inteligentnym, imponującym 
wyglądzie, który nabrał już pełen talerz.
—	Dobre, co? — zapytał Morty.
—	Najlepsze — odparł ten głupek. Jasne, tyle że jego zdaniem... 
Morty odwrócił się do siedzącego po drugiej stronie Stuarta Swanna,
jednego z tych nieporadnych, choć wytwornych przedstawicieli starej gwardii.
Jidysz: żreć — przyp. tłum.
114
Był jedyną osobą, która wydawała się niezbyt zachwycona całą sytuacją. 
Sprawiał wrażenie zdegustowanego. Cóż, jego sprawa. Stojący za nimi stary 
zegar szafkowy wybił godzinę.
—	Ten zegar należał kiedyś do mojej rodziny — powiedział Stuart. 
Morty wiedział, że kiedyś cały ten cholerny interes był w rękach jego rodziny. 
I jak ci teraz, puc? Morty nie cierpiał przedstawicieli starych, bogatych 
rodzin, którzy stopniowo tracili pieniądze. Gil Griffin zagarnął ich fortunę 
i zarobił drugie tyle. Tak się powinno robić.
Uczestnicy spotkania powstawali i rozmawiali w grupkach, więc Morty 
ruchem ręki odprawił kelnera i również się podniósł. Bili, oczywiście, 
rozmawiał zjedna z gejsz. Morty już dawno odkrył, że ten facet to lekkoduch, 
ale związek z jedną z najpoważniejszych firm prawniczych w mieście 
przydawał mu znaczenia. Dzięki tej koneksji poczynania Gila wyglądały 
solidniej. A przy tym Gil miał go w ręku. Wytresowany prawnik to rzecz 
naprawdę użyteczna.
Gil Griffin i Mary Birmingham stali obok drugiej gejszy w otoczeniu 
śmietanki towarzystwa. Morty wolno przemieszczał się w ich kierunku, jak 
zresztą większość zgromadzonych. Pomyślał, że zachowują się jak stado 
psów, w którym Gil jest przywódcą. Ale Morty wiedział, że tak należy robić 
podczas drogi przez życie, chyba że się samemu przewodzi. Podszedł do 
grupki wodza.
—	Udane przyjęcie — zwrócił się do Gila i skinął głową w kierunku 
Mary. Otaczający ich czekali na zdanie Gila. Jak zawsze. — Bardzo udane 
— powtórzył Morty.
—	Dziękuję. Czy podobała ci się ceremonia picia herbaty? — zapytał Gil. 
A więc to o to chodziło. Morty zauważył, jak Mary rzuciła Gilowi
wymowne spojrzenie. Dlaczego ten sukinsyn zawsze sprawia wrażenie, jakby 
sobie z niego kpił?
—	Tak, to było wspaniałe. Wyjątkowe.
—	Współpracując z Japończykami zauważyłem, jak wielkie przywiązują 
znaczenie do szczegółów. Ich precyzja wywodzi się wprost z wierności 
filozofii zen. W ceremoniale picia herbaty najbardziej podoba mi się to, że 
każdy ruch jest zapisany w tradycji i precyzyjnie wykonany. A to ostatnie 
odnosi się również do naszej transakcji.
Morty ograniczył się do potakującego skinięcia głową. Zen, szmen.
Ale przecież słyszał ostatnio bardzo dużo o zainteresowaniu, jakim Gil 
darzył Japonię, i nie chodziło bynajmniej o uroczyste picie herbaty. Nawet 
„Business Week" niedawno zacytował jego wypowiedź, że wiele japońskich 
firm dojrzało do przejęcia, co spowodowało falę spekulacji o zemście za Pearl 
Harbor. Ten facet miał głowę na karku. Morty zastanawiał się, czy to tylko 
pogłoski stwarzające zasłonę dymną dla prawdziwych zamiarów Gila. Z takim 
typem nigdy nic nie wiadomo.
Choćby ten skandal przed ślubem z Mary. Kiedy prasa zaczęła o nich 
pisać, zaprzeczył wszystkiemu. Powiedział, że to męski szowinizm wobec
115
uzdolnionej młodej kobiety. A ich nic nie łączy. Twierdził, że jest wyłącznie 
jej nauczycielem. I że jego małżeństwo to bardzo szczęśliwy związek, 
trwający od dwudziestu lat. Czasopisma kobiece podchwyciły ten wątek 
i Narodowy Związek Kobiet, czy też inna lesbijska grupa, zaprosił Mary 
Birmingham, żeby wygłosiła o tym referat na ich dorocznym zjeździe.
Najbardziej ubawiło Morty'ego, gdy po pewnym czasie Gil się rozwiódł 
i nim minęły trzy miesiące, oświadczył, że teraz oto związał się z Mary, 
czyli wyrolował ich wszystkich. I osiągnął to, czego chciał. Dziś Mary 
stała u jego boku, kiedy reszta stada ich obwąchiwała. To się podobało 
Morty'emu. Przecież w końcu on też się dobrze ustawił. I jak Gil też 
wszystkich wyrolował. Brenda nie ma bladego pojęcia o jego majątku, 
pozbył się jej za grosze. Rany, jego prawnik, Leo Gilman, co miesiąc 
inkasuje więcej niż była żona.
Tak — pomyślał Morty — mogę startować w tej samej lidze, co Gil. 
A może kiedyś zdołam mu dorównać.
Podszedł do nich Bili Atchison, porzucony przez gejszę. Dobrze, teraz 
Morty mógł wspomnieć o Shelby i jej galerii bez obawy, że ktoś go zmierzy 
pogardliwym spojrzeniem. Pieniądze czynią cuda. Zupełnie inna historia niż 
podczas małżeństwa z Brendą. Zabierał Shelby w różne miejsca i wszędzie 
ich akceptowano.
—	Słyszałem, że wystawa Phoebe powoli się finalizuje.
—	Na to wygląda — odparł Bili z uśmiechem.
Zdaniem Morty'ego Phoebe van Gelder to nieuleczalna wariatka, ale 
pochodziła z tych van Gelderów, znała właściwych ludzi i prasa dobrze o niej 
pisała. Choć ten chudy kociak ubierał się bardzo ekstrawagancko, nie sposób 
było nie zauważyć, że cieszy się imponującym poparciem. W SoHo ceniono 
jej sztukę nowoczesną, a raczej te bohomazy, czy licho wie, co to naprawdę 
jest, ale jak dotąd nie wystawiała jeszcze w galerii bliżej centrum miasta. Aż 
do dziś. Mimo że ani Bili, ani Griffmowie nigdy nie zapraszali Morty'ego, to 
wykombinował sobie, że na konto wystawy Phoebe może złapać zaproszenia 
na parę kolacji. A potem może wkręci się w to środowisko na stałe? Ci faceci 
zawsze pomagali sobie nawzajem. Siedząc w centrum wydarzeń, jak Bili czy 
Gil, zwykle wcześniej wiedzieli, jeśli kroiło się wprowadzenie na rynek 
nowych akcji. Gdyby wszedł do ich grona, mógłby robić na tym pieniądze. 
Duże pieniądze.
Morty zdobył właśnie pierwszą znaczną sumę. Zamiast uwiązania 
wszystkich walorów w przedsiębiorstwie, borykania się z nadmierną ekspan-
sywnością aż do kresu możliwości, dostał w ręce sześćdziesiąt jeden milionów 
dolarów. I nie miał zamiaru oddać z tego ani centa. Urwał się Brendzie 
w najlepszym momencie. Miała ręce związane umową, którą podpisali 
w chwili rozwodu, więc wszystko należało do niego. Świetnie, że Brenda 
umiera ze strachu na samo wspomnienie prawnika czy sądu. Dzięki temu 
łatwiej sobie z nią poradził, zapłacił o wiele mniej, a przede wszystkim 
sprawa została zamknięta, nim wprowadził akcje firmy na giełdę. Morty
116
przekazał już znaczną część sumy na konta w bankach szwajcarskich. Ale 
rzecz dziwna, zamiast nasycić, sukces zaostrzył jego apetyt. Gil zdobywa tyle 
forsy co roku, nie raz w życiu. Morty chciał więcej. O wiele więcej.
Gdyby zdobył aż tyle pieniędzy, naprawdę dużą forsę, zatroszczyłby się 
o uwiecznienie swego nazwiska. Centrum Badań nad Rakiem im. Morty'ego 
Cushmana. Biblioteka im. Morty'ego Cushmana. Drapacz chmur Cushmana. 
Ośrodek dla Upadłych Dziewcząt im. Morty'ego Cushmana. Zastanowił się 
przez chwilę. Ach, do diabła ze szpitalami i dziewczętami na złej drodze. 
Kupi sobie drużynę sportową. Może Giants, może Knicks. Kto wie, może 
nawet Yankees. Steinbrenner, ta dupa wołowa, mógłby się na to zgodzić. 
Nigdy nic nie wiadomo. A on by odbudował siłę zespołu, przywrócił do 
dawnej świetności. I wtedy byłby sławny. Stworzyłby potężny wizerunek 
swojej osoby. Nie rozwrzeszczany idiota w telewizji, ale prawdziwa osobo-
wość. Ktoś, kto czegoś dokonał.
Ale teraz musi przede wszystkim znaleźć toaletę. Pomyślał, że ci faceci 
chyba w ogóle nie sikają. Nie chciał nikogo pytać o drogę. Uleganie 
potrzebom pęcherza to oznaka słabości. Stał przy oknie i mrużąc oczy 
próbował przez kolorowe, zniekształcające szybki wypatrzyć Statuę Wolności. 
Drzwi do gabinetu Gila były szeroko otwarte. Morty uzmysłowił sobie, że 
musi tam być łazienka z prysznicem, jak to zwykle w biurach najwyższych 
rangą dyrektorów. Wemknie się do niej, nikomu nic się od tego nie stanie.
Nikt nie zauważył, jak wsunął się do gabinetu Gila. Stał właśnie tyłem 
do drzwi łazienki i opróżniał pęcherz, czując niewypowiedzianą ulgę, kiedy 
usłyszał, że ktoś wchodzi do pomieszczenia. Skończył swoje i zamarł bez 
ruchu. Rany, co będzie, jak go tu nakryją! Usłyszał głosy Gila i jego 
sekretarki, Nancy Rodgers.
—	Nie, to ważne, zadzwonię stąd. — To dobiegło Morty'ego wyraźnie. 
— Niech nikt mi nie przeszkadza.
Pani Rodgers coś wymruczała.
—	Więc proszę mi podać numer — odparł Gil.
Morty wstrzymał oddech. Gil przeszedł przez gabinet i zatrzymał się 
przy biurku, dokładnie po drugiej stronie drzwi do ubikacji. Morty stał bez 
ruchu, wpatrując się w sedes wypełniony spienionym moczem.
—	Halo, Asa? O co chodzi? — Gil zamilkł na chwilę. — Przecież ci już 
mówiłem, Asa. Obgadaliśmy to z tysiąc razy. — Znów moment ciszy. — Nie, 
nie chcę, żeby to się ciągnęło do października. Poczekaj miesiąc. — Morty 
słyszał westchnienie Gila. — Asa, oczywiście, że nas nie złapią. Przecież ja 
mam więcej do stracenia niż ty. Pamiętaj o tym. I pamiętaj, że wszystkie 
informacje o akcjach Szalonego Morty'ego to stuprocentowa prawda. Bez 
wątpienia. Masz dostęp do fantastycznego przecieku. W zamian proszę tylko 
o trochę cierpliwości... — Gil znów westchnął. — Asa, nie bądź idiotą. I nie 
dzwoń do mnie. Teraz, kiedy już przeprowadziliśmy sprzedaż, nie chcę 
twoich telefonów. Dobrze...? Świetnie.
Morty dosłownie wrósł w ziemię. Słyszał, jak Gil odkłada słuchawkę
117
i przechodzi przez pokój. Dobiegł go trzask zamykanych drzwi. Przez głowę 
w oszałamiającym tempie przelatywały myśli. Co mają wspólnego jego akcje 
z październikiem? Z kim rozmawiał Gil? Czy przypadkiem facet, który 
w „Joumalu" napisał o wejściu na rynek, nie nazywa się Asa Jakiśtam? Miał 
jakieś dzikie nazwisko.
Morty bardzo ostrożnie, powoli i cichutko otworzył drzwi do gabinetu 
Gila. Na marmurowym blacie biurka leżała różowa karteczka do notowania 
informacji telefonicznych. Morty podszedł do biurka i wziął ją do ręki. 
W ułamku sekundy przeczytał ją i wykręcił numer.
— Asa Ewell — odezwał się głos w słuchawce.
Morty bez słowa przerwał połączenie. Pokręcił głową. Gil Griffin, spec 
od wielkich interesów. Ten facet to gonif. Najwyraźniej coś szykował, żeby 
gwałtownie podnieść cenę akcji. Nie do wiary. Morty się skrzywił. A więc to 
tak sobie poczynali ci wielcy panowie, ale tym razem mieli do czynienia 
z Mortym. Jeśli go nie dopuszczą do udziału, sam się wkręci. Ktoś coś 
napisze, wszyscy stawiają na pewniaka, cena akcji idzie w górę. Zyskują 
wszyscy. Bo przecież każdy lubi robić złote interesy.
Odszedł od biurka i opuścił gabinet, zostawiając drzwi do toalety 
otwarte, a mocz nadal żółcił się w sedesie.
2. Oho ho w Soho
O oho, część Manhattanu, gdzie niegdyś mieściły się fabryki O i 
hurtownie, zdaniem Aarona Paradise dziś stało się najciekawszą dzielnicą 
Nowego Jorku. Zaledwie dziesięć lat wystarczyło, by zrujnowane, 
porzucone fabryki za żelaznymi bramami przeistoczyły się w znane 
galerie sztuki, modne butiki i bary dla klienteli o artystycznych ciągotach, 
nad nimi zaś, w miejsce starych, opustoszałych warsztatów, gdzie 
wyzyskiwano robotników, zrobiono fantastyczne, olbrzymie apartamenty.
Nazwę tej dzielnicy wymyślił najpewniej jakiś sprytny pośrednik sprzedaży 
nieruchomości i nie była to aluzja do londyńskiego Soho; powstała ze skróconego 
określenia „na południe od Houston Street" *. Nazwę ulicy tylko prowincjusze 
wymawiali tak, jak miasto w Teksasie, nowojorczycy mówili: „Howston". 
Z czasem dzielnica upodobniła się jednak do swej londyńskiej imienniczki, 
przenieśli się tam młodzi, początkujący artyści, bo przerobione budynki ze 
wspaniałymi wielkimi oknami i otwartą przestrzenią świetnie nadawały się na 
pracownie. Miejsce bardzo „do przodu" i szalenie pociągające dla nowojorczy-
ków, wiecznie goniących za nowościami. Fakt, że zamieszkała tam awangarda, 
spowodował gwałtowny wzrost cen, co, o ironio, zmusiło większość artystów 
oraz im podobnych, a prawdziwych odkrywców tego miejsca, do wyprowadzki. 
Aaron wzruszył ramionami. I cóż z tego? Nie przejmował go szczególnie los tych 
zabawiających się sztuką nieudaczników. Jeśli nie mają dość pieniędzy na 
zapłacenie komornego, muszą się wynieść. Przecież on sam zrezygnował 
z artystycznych ambicji, żeby zarobić na życie. To część procesu osiągania 
dojrzałości. Mimo to cieszył się, że kiedyś roił takie marzenia. Dzięki nim 
emanował czymś nieuchwytnym, czego brakowało tak wielu ludziom interesu.
Dziś Aaron szedł w dół południowego krańca Broadwayu i mijając 
wielkie, lustrzane szyby O. K. Harrisa nie spojrzał, jak to miał w zwyczaju,

* South of Houston Street — przyp. tłum.
119
L
na 
swoje 
odbicie. 
Ulicę 
wypełni
ali 
młodzi 
ludzie 
w 
nieodzo
wnych 
dżinsac
h, a on 
wyróżni
ał się na 
ich tle, 
bo 
założył 
brązow
y, 
wełnian
y 
garnitur 
od 
Armani
ego i 
drogi 
kaszmir
owy 
golf. 
Wpraw
dzie 
będzie 
wygląd
ał zbyt 
oficjalni
e na 
spotkani
u, ale 
zaprosz
enie go 
zaskocz
yło. Jak 
rany — 
pomyśla
ł — 
zapłacił
em za 
ten 
zestaw 
trzy 
tysiące 
dolarów
, a 
mimo to 
nie 
jestem 
odpowi
ednio 
ubrany.
Og
arniało 
go coraz 
większe 
rozdrażn
ienie. 
Królowa
ł w 
świecie 
reklamy, 
jak inni 
w 
sporcie 
czy 
polityce, 
był 
najlepsz
y w tej 
specyfic
znej 
grze. A 
więc 
doskona
le 
wiedział
, ile 
prawdy 
kryje się 
w 
stwierdz
eniu, że 
„właści
wy strój 
to 
połowa 
sukcesu"
. W 
dzisiejsz
ym 
zestawie 
nie mógł 
liczyć 
na 
wygraną
. Tak 
naprawd
ę, to 
nawet 
nie 
powinie
n się tu 
znaleźć. 
Do 
cholery, 
przecież 
United 
Foods 
to teraz 
działka 
Jerry'eg
o. O co 
tyle 
krzyku? 
Pewnie 
kolejna 
burza w 
szklanc
e wody. 
Aaron 
westchn
ął. 
Fakt, 
on był 
magikie
m od 
zwabia
nia i 
chwytan
ia na 
lasso 
nowych 
klientó
w, czyż 
Jerry 
nie 
mógł 
przynaj
mniej 
postarać 
się, by 
utrzyma
ć i 
zadowol
ić już 
zdobyty
ch? 
Jeżeli 
obaj 
mają 
zostać 
razem 
na 
szczycie
, to 
Jerry 
musi 
wziąć 
się 
solidnie 
do 
roboty.
Skr
ęcił w 
Spring 
Street, 
zbliżają
c się do 
budynk
u, w 
którym 
mieszka
ł i 
pracowa
ł Anton, 
fotograf 
robiący 
dla nich 
serię 
zdjęć. Z 
przypo
minając
ych 
fabrycz
ną 
bramę 
drzwi 
wybiegł
a 
dziewcz
yna, 
ubrana 
w 
typowy 
dla tej 
dzielnic
y 
zestaw: 
czarne 
legginsy
, luźny 
sweter i 
zwariow
aną 
afrykańs
ką 
czapecz
kę na 
wspania
łych, 
choć 
zaniedb
anych 
włosach
; w locie 
rzuciła 
mu 
uśmiech, 
a 
popołud
niowe 
słońce 
zamigot
ało w 
małym 
kolczyk
u 
umieszc
zonym 
w 
dziurce 
od nosa. 
Aaron 
odpowie
dział jej 
uśmiech
em. 
Rany, 
uwielbia
ł to 
miejsce! 
Wiele 
lat 
temu, 
kiedy 
strychy 
były 
niesłych
anie 
tanie i 
zostały 
nielegal
nie 
przerobi
one na 
mieszka
nia 
przez 
biednyc
h 
fotograf
ów, 
tancerzy
, 
artystów 
i tych, 
którzy 
lubili 
ten styl 
życia, 
niewielu 
się tu 
spotykał
o 
uznanyc
h 
twórców
. Wtedy 
właśnie 
Aaron 
błagał 
Annie, 
żeby i 
oni się 
tu 
przepro
wadzili. 
Ale nie 
zgodził
a się, bo 
przeszk
adzał 
jej brak 
sklepów
, szkół, 
bibliote
k. 
Zawsze 
praktycz
na 
Annie. 
Powiedz
iała, że 
to by 
było za 
trudne 
dla 
Sylvie. 
Sylvie, 
zawsze 
ona. 
Aaron 
pokręcił 
głową. 
Cóż, 
może to 
i dobrze, 
w końcu 
musiał 
jej 
wszystk
o 
zostawi
ć, kiedy 
się 
wyprow
adził, 
więc 
teraz to 
i tak by 
nie 
miało 
znaczeni
a. 
Właśnie 
szukali 
z Leslie 
nowego 
mieszka
nia, 
czegoś 
większe
go od 
strychu, 
który 
miała 
przy 
Zachodn
im 
Broadw
ayu. 
Szkoda, 
że 
ostatnio 
tak u 
niego 
krucho z 
pieniędz
mi, 
mnóstw
o 
pochłon
ął 
rozwód, 
szkoła 
Sylvie, 
studia 
Alexa.
Aa
ron nie 
był 
przyzwy
czajony 
do 
kłopotó
w 
finanso
wych. 
Poza 
pierw-
szymi, 
trudny
mi 
latami 
tuż po 
ślubie 
nigdy 
nie 
musiał 
oszczęd
zać czy 
martwić 
się o 
pieniądz
e. 
Stosunk
owo 
szybko 
zaczął 
odnosić 
sukcesy, 
wkrótce 
dostała 
mu się 
część 
pieniędz
y 
rodzinn
ych, 
wprawd
zie tylko 
jako 
depozyt, 
ale 
zawsze. 
Przypus
zczał, 
że po 
śmierci 
ojca 
dostanie 
resztę. 
Jakże 
typowe. 
Pieniąd
ze dają 
ci tylko 
wtedy, 
gdy 
odniesie
sz 
sukces 
albo w 
testame
ncie. 
Aaron 
westchn
ął.
Po
chodził 
z gałęzi 
rodziny 
Paradis
e 
osiadłej 
w 
Newpor
t. 
Matka 
była z 
domu 
Bennet. 
Dorastał 
posłany 
do 
odpowi
edniej 
szkoły, 
członek 
Knicker
-
120
bocker 
Gays, 
uczestni
k zajęć 
szkoły 
tańca 
pani 
Stafford
. 
Ukończ
ył Yale, 
poślubił 
właściw
ą 
dziewcz
ynę i 
tylko 
raz 
wyłama
ł się ze 
schemat
u, kiedy 
próbow
ał pisać 
scenariu
sze.
To 
mu się 
nie 
udało. 
Samotni
czy tryb 
życia 
pisarza 
niemal 
doprow
adził go 
do 
szaleńst
wa. 
Zdał 
sobie 
sprawę, 
jak 
bardzo 
tęskni 
za 
byciem 
wśród 
ludzi, 
ruchem, 
podejm
owanie
m 
decyzji. 
Chociaż 
wychow
ywany 
na 
mięcza-
ka, 
przerósł 
innych 
dzięki 
sprytow
i. I tym 
się 
szczycił
. Był 
prawdzi
wym 
mężczy
zną. A 
więc 
postano
wił 
pisać 
scenariu
sze do 
filmów 
reklamo
wych. 
Miał ku 
temu 
wyjątko
wy 
talent. 
Wiedzia
ł, jak 
zdobyć 
klientó
w i jak 
sobie 
potem z 
nimi 
radzić. 
Świat 
reklamy 
okazał 
się 
wymarz
onym 
miejsce
m dla 
niego. 
Że zaś 
pochod
ził z tak 
szacow
nej 
rodziny
, czuł, 
że stoi 
znaczni
e wyżej 
od 
innych 
pracują
cych na 
tym 
polu. 
To 
bardzo 
miłe 
uczucie 
być 
najbardz
iej 
pewnym 
siebie 
facetem 
w 
każdym 
zgroma
dzeniu. 
Równoc
ześnie 
chyba 
nie 
można 
było 
okazyw
ać 
mniejsz
ej 
pewnoś
ci siebie 
niż jego 
partner, 
Jerry 
Loest.
Aa
ron 
przyśpi
eszył 
kroku, 
zastana
wiał się, 
jak 
długo 
jeszcze 
potrafi 
znosić 
współpr
acę z 
Jerrym. 
Kiedy 
zakładal
i 
agencję, 
wydawa
ło się, 
że to 
wymarz
ony 
układ. 
Nawet 
ich 
nazwisk
a 
składały 
się w 
inteligen
tny 
dowcip 
*. Jerry 
był 
cudown
ym 
dzieckie
m, 
którego 
wspania
łe 
pomysły 
i 
niezwyk
łą 
wyobraź
nię 
plastycz
ną 
doskona
le 
uzupełni
ał 
Aaron, 
ze 
swoimi 
zdolnoś
ciami 
literacki
mi, 
umiejęt
nością 
zdobyw
ania 
zamówi
eń i 
radzenia 
sobie z 
klien-
tami. 
Dziś 
dorobili 
się 
pięciu 
innych, 
równie 
twórczy
ch i 
interesuj
ących 
współpr
acownik
ów. 
Agencja 
Paradise
/Loest 
kwitła i 
panował 
w niej 
rodzaj 
gorączk
owego 
podniec
enia, 
charakte
rystyczn
y dla 
bardzo 
udanych 
przedsię
wzięć. 
Wszysc
y 
utalento
wani 
młodzi 
ludzie 
chcieli 
się u 
nich 
zatrudni
ć, choć 
płace 
były 
niższe 
niż 
gdzie 
indziej, 
a 
godziny 
pracy 
dłuższe. 
Ludzie 
po 
prostu 
lubili tu 
pracow
ać. I 
harowal
i jak 
dzikie 
osły. 
Aaron 
chlubił 
się 
dowcipe
m 
krążący
m 
wśród 
pracown
ików, a 
będący
m 
parafraz
ą 
starego 
powiedz
enia z 
warsztat
ów: 
„Jeśli 
nie 
pojawiłe
ś się w 
robocie 
w 
sobotę, 
nie 
masz po 
co 
przycho
dzić w 
niedziel
ę". 
Dzięki 
temu 
zawsze 
trzymali 
rękę na 
pulsie.
Aa
ron 
zawsze 
obawiał 
się, by 
nie 
wypaść 
z 
obiegu. 
Za nic 
nie 
chciał 
stać się 
nudziar
zem i 
asekura
ntem. 
Wpraw
dzie dla 
Darcy'e
go czy 
McMan
usa 
okazał 
się zbyt 
ekstraw
agancki
, ale 
jego 
pomysł
y były 
nowe, 
odkryw
cze i 
ściągały 
klientó
w. Miał 
swój 
własny 
styl i 
nie bał 
się go 
demons
trować.
Aa
ron nie 
mógł 
jednak 
nie 
dostrzeg
ać, że te 
nowe 
dzieciak
i 
deptały 
mu po 
piętach. 
Choćby 
firma 
Duetsch
, 
Kkshen
baum i 
Bond. 
To oni 
zrobili 
plakat, 
gdzie 
nad 
typowy
m 
WASP-
em, 
ubrany
m w 
nobliwe 
ciuchy 
od 
Ralpha 
Laurena
, 
widniał 
slogan: 
„Ubiera
j się po 
angielsk
u, myśl 
w 
jidysz". 
Ależ to 
wywoła
ło aferę! 
Aaron 
musiał 
przyzna
ć, że to 
fantasty
czny 
slogan. 
A 
Golds-
mith/Jef
rrey? 
Aaron 
uważał, 
że 
podkrad
li ich 
pomysł 
na 
nazwę 
firmy. 
Równie
? 
Paradise/
Loest 
brzmi jak 
tytuł 
poematu 
epickiego 
Miltona, 
„Paradise 
Lost", 
„Raj 
utracony" 
— przyp. 
tłum.
121
A
mocno nie cierpiał agencji Buckley De Cerchio Cavalier, której prezes nie 
dość, że miał poniżej trzydziestu lat, to jeszcze był kobietą. Jerry strawił 
dwa lata na ubieganie się o kontrakt na reklamę firmy Snapple, który 
właśnie oni zdobyli i dostało się im pięć milionów dolców. Aaron 
westchnął.
Pomyślał o swoim ojcu. Sztywniak. Nazwał kiedyś Aarona leniem. 
Zbyt leniwy, żeby pracować. Odpowiedział mu wtedy: „gadaj zdrów" 
i proszę, jak mu świetnie poszło. Stworzył własną firmę i jest na dobrej 
drodze, by zbudować całe pieprzone imperium. A teraz jeszcze podziwia to 
jego syn.
Praca z Chrisem sprawiała mu przyjemność. Kiedy Chris rzucił Princeton 
i zaczął karierę w firmie ojca, dziadek i Annie bardzo się zmartwili. Aaron 
udawał, że dzieli ich uczucia, ale w głębi serca był dumny z syna. Nie 
przypominał Alexa, pewnie prochu nie wymyśli, ale to miło, że poszedł 
w jego ślady, postanowił wejść do branży. Przyjemnie mieć przy sobie kogoś, 
dla kogo zbudował tę firmę i komu będzie ją mógł kiedyś przekazać. Aaron 
na chwilę zwolnił kroku. Starzenie się, zwalnianie tempa, odejście — te myśli 
bardzo go zaniepokoiły. O Boże, nad czym się tu zastanawiać? Przecież był 
młody, w kwiecie wieku. Miał młodą żonę i całe życie przed sobą. Nie ma 
szans, żeby ten dzieciak to teraz przejął. Na pewno jeszcze nie teraz, a może 
i nigdy. Tak naprawdę brak mu bigla, nerwu. Facet bez ikry.
Aaron dotarł do pracowni Antona i nacisnął dzwonek. W ponurym 
korytarzu poniewierały się śmiecie, ściany obok okropnej windy przypomina-
jącej klatkę były zabazgrane napisami. Szczególnie rzucał się w oczy jeden: 
„Całuj cipcię albo zdechnij". Aaron zastanawiał się, czy to by się spodobało 
Herbowi Brubakerowi. Trudno go sobie wyobrazić „całującego cipcię". Był 
typowym średniakiem z Mid Westu, menedżerem w średnim wieku i choć 
Aaron go nie cierpiał, musiał przyznać, że do United Foods pasuje jak ulał. 
Najdziwniejsze, że kupili pomysł Aarona, no ale przecież on zawsze wymyślał 
wspaniałe kampanie reklamowe.
United Foods przejęło ostatnio firmę kosmetyczną Sandrine i nie mieli 
najbledszego pojęcia, jak zareklamować serię niezbyt drogich zestawów do 
makijażu, którą przeznaczali dla młodych, goniących za modą dziewcząt. 
Chyba w ogóle nic nie wiedzieli o tym, co młode, modne i fascynujące. Aaron 
zaproponował obraz natychmiast przykuwający uwagę — ręce, również 
męskie, nakładające makijaż, rozmazujące kosmetyki, pudrujące wszelkie 
zakamarki ciała nagiej dziewczyny. W filmie dla telewizji będą musieli 
unikać pełnego ujęcia z przodu, ale na plakacie, do którego zdjęcia robili 
dzisiaj, mogą sobie pozwolić na wiele.
I jeszcze udało się im namówić do pozowania La Doli, młodą piosenkarkę 
ze zwykłymi w tym środowisku ambicjami aktorskimi. Co za szansa! United 
Foods połknęło haczyk, a była to ryba z grubym portfelem.
Co, u diabła, się stało? Aaron zastanawiał się nad tym, rozsuwając 
skrzypiące drzwi windy i wchodząc do środka. Najwidoczniej kiedy Herb
122
zobaczył, jak sobie poczynają z ciałem La Doli, postanowił też spróbować. 
Dlaczego Jerry i jego zespół nie mieli dość oleju w głowie, żeby czymś zająć 
tego debila? Klienci na planie to prawdziwa zaraza, trzeba ich pilnować jak 
dzieci.
Winda wreszcie dotarła z łoskotem na piąte piętro. Strych był wielki, 
cały pomalowany na biało, ogromne okna zajmowały dwie dłuższe ściany. Po 
bokach ustawiono białe parasole, które łapały i odbijały światło, pośrodku 
atelier, na tle zrobionym z szarego papieru stało proste drewniane krzesło, 
teraz puste. Zwykły rozkrzyczany chaos zastąpiła martwa cisza, w jednym 
kącie stała grupa pracowników agencji, w przeciwnym Herb Bmbaker ze 
swoją świtą. Rozkoszna sytuacja!
Aaron spojrzał na Paula Błocka, który wzruszył ramionami. To jego 
męskim dłoniom zlecono zadanie dotykania La Doli; on, Pat Tilley, Jon 
Carthay i paru innych zarabiali ponad pół miliona rocznie, użyczając do 
pozowania wyłącznie swoich rąk. Paul siedział z dłońmi na kolanach, nie 
zaangażowany w całe to zamieszanie. Jego ręce były ubezpieczone u Lloyda, 
Aaron zresztą wiedział, jak ci faceci uważają.
To łapy Herba narobiły tego bigosu. Jerry, ubrany w luźne sztruksowe 
spodnie ściągnięte paskiem i nieodpowiedni sweter, natychmiast podbiegł do 
Aarona. Jego twarz miała wyraz zgorszonego, zaniepokojonego psa. Oto 
facet, który myśli po angielsku i ubiera się w jidysz — westchną) Aaron.
—	On jest niemożliwy!
—	Gdzie La Doli? — warknął Aaron.
—	W garderobie.
—	Wspaniale. Co robi? Pewnie ściąga swojego prawnika. 
Jerry wzruszył ramionami.
—	Raczej płacze. Aaron, musimy zawiadomić United i wywalić Herba 
z planu.
Podeszła do nich Julie, szefowa księgowości.
—	Aaron, on ma rację. Ten facet to świnia.
—	Może i świnia, ale przede wszystkim klient — przypomniał im. 
Rany, nie miał zamiaru, żeby cokolwiek z tego dotarło do Macready'ego 
z United. Nie tylko popsułoby wszystkim opinię, ale jeszcze zmieniło Herba 
w nieprzejednanego wroga. Aaron nie chciał, żeby ktoś w Milwaukee 
zaprzysiągł mu zemstę. Z drugiej strony, jeśli uda mu się ukręcić sprawie łeb, 
zaskarbi sobie wdzięczność Herba. Dozgonną.
—	Jestem pewien, że to tylko nieporozumienie. Rzecz wyrwana z kon 
tekstu... — zaczął.
—	Jak rany, Aaron! On ją uszczypnął w pierś — tłumaczyła Julie.
—	Jaki do tego przypasujesz kontekst?
Chris przyłączył się do nich.
—	To prawda, tato. Niewiarygodne!
Wspaniale — pomyślał Aaron. — Na dodatek i on staje po niewłaściwej 
stronie.
123
—	Kiedy będę chciał zasięgnąć twojego zdania, to o nie poproszę
—	warknął, odwracając się tyłem do zaskoczonego syna. — Jerry, czy mogę 
z tobą zamienić dwa słowa bez świadków? — zapytał łagodnie.
Jerry skinął głową i poszedł za nim do okna. Aaron rozjaśnił twarz 
w uśmiechu, bo wiedział, że ich obserwują, ale mówił ostrym szeptem.
—	Teraz posłuchaj mnie uważnie. Nie po to urobiłem się po łokcie 
zdobywając zamówienie od United, żeby stracić je przez głupi incydent 
z klientem, który wypił za dużo podczas lunchu. Wiadomo, że ta mała idiotka 
to nie dziewica i pewnie nie po raz pierwszy ktoś ją podszczypuje za 
pieniądze... — przerwał, potarł brodę i uśmiechnął się jeszcze promienniej.
—	Pójdę do przebieralni i obiecam jej złote góry. A ty ułagodź wszystko 
z Brubakerem.
—	Aaron, ona się nie zgodzi, a ja w żadnym wypadku nie będę z nim 
pracował.
—	Jerry, zapewniam cię, że i ty, i ona się zgodzicie. Słyszysz mnie? 
Pomogłem ci, jak miałeś kłopoty z teściem, podżyrowałem pożyczkę 
i umieściłem twoją córkę w Princeton. A teraz, do cholery, rób, co mówię. 
Nie ma mowy, żebym przez ciebie stracił to zamówienie. — Oddychał ciężko, 
ale nawet na chwilę nie przestał się uśmiechać. — Aha, Jerry, i niech to 
wygląda naturalnie. — Odwrócił się i ruszył wolno przez pomieszczenie, 
mijając firyzjerkę, speca od makijażu i stolik z rekwizytami, na którym 
rozłożono kosmetyki tak artystycznie pokrywające boskie ciało La Doli.
Ten pomysł był szalenie nowatorski. Plecy pomazane szminkami, róż 
roztarty na udach, długie linie kredkami do oczu na nodze, wokół kostki. 
Wszystko sfotografowane w pięknych kolorach, rzęsiście oświetlone. To zrobi 
wrażenie, jako nowość będzie się świetnie sprzedawać. A teraz niech te 
szczeniaki z nowych agencji próbują się z nim zmierzyć. Potrafi być 
w awangardzie.
Tak, to właściwy moment, by uwolnić się od przeszłości i zacząć coś 
nowego. Koniec z poczuciem winy i ograniczeniami. Był ciągle jeszcze 
młody i w szczytowej formie. Razem z Leslie odważnie wejdą w zupełnie 
nowy świat. Kiedy szedł w stronę garderoby La Doli, niespodziewanie 
pomyślał o Annie. Ta scena w „Carlyle'u" była okropna. Jakżeż tego żałował. 
Wtedy w Bostonie nie powinien był sobie pozwolić na tę chwilę słabości. 
Potrząsnął głową. Naprawdę musiał się nabiedzić, nim Leslie mu darowała. 
Leslie to była tygrysica — w życiu i w łóżku. Tak jak i on wdarła się na 
szczyt i zdobyła, co chciała. A na koniec i jego. Annie... Cóż, Annie tylko 
próbowała być dobra. Bez końca zbierała butelki i makulaturę, brała udział 
w akcjach dobroczynnych, wiecznie o coś się troskała. Ale w niczym nie 
przypominała tygrysicy. A już na pewno nie w łóżku. Seks z nią to było coś 
z czystego przyzwyczajenia. Przyzwyczajenie... dobre w miłości, przyjaźni, 
ale nie jak ludzie ze sobą śpią! I nigdy nie miała orgazmu. Jakby bez względu 
na jego wysiłki potrzebowała kogoś lepszego. Nie mógł równać się z jej 
nieskończoną dobrocią. Westchnął.
124
Przyznał przed samym sobą, że Leslie powinna była wcześniej przestać 
zajmować się Annie jako swoją pacjentką, oczyściłoby to atmosferę. Ale 
Leslie uważała, że Annie potrzebuje jej pomocy w związku z Sylvie. Może 
i miała rację. Teraz on musi sobie poradzić z Sylvie. Niedługo powinien 
odwiedzić ją w ośrodku. Aż się skrzywił na tę myśl. Potem się nad tym 
zastanowi.
W tej chwili trzeba ugłaskać La Doli. Może mały prezent. Boże, nawet 
i wielki. Ilekolwiek by to kosztowało, musi ją przekonać do powrotu na plan.
Już trzymał rękę na klamce do jej garderoby, kiedy zobaczył, jak 
dziewczyna przy telefonie gorączkowo wymachuje w jego kierunku. Rany, 
i tak bez końca! Bez końca ktoś od niego czegoś chce.
—	Panie Paradise, pilny telefon...
I wiecznie pilne telefony. Pewnie z biura, jakieś głupstwo, które tylko on 
potrafi załatwić.
—	Zapisz, o co chodzi! — zawołał Aaron przez ramię.
—	Ale to pan Cushman i mówi, że to bardzo ważne.
Aaron odwrócił się od drzwi garderoby i szybko ruszył w kierunku 
dziewczyny. Norma, jego sekretarka, dobrze wiedziała, że nie wolno dawać 
klientom numeru telefonu atelier, gdzie robili zdjęcia. Dlaczego w tym 
przypadku złamała zasadę? Pomyślał o La Doli. Och, parę minut czekania jej 
nie zaszkodzi.
—	Morty, u licha, jakim cudem mnie tu dopadłeś?
—	Radarem, chłopie, radarem — odparł Morty śmiejąc się z własnego 
dowcipu. — Nie wściekaj się na swoją panienkę. Robiła, co mogła, żeby nie 
zdradzić numeru, ale o tej sprawie muszę ci powiedzieć osobiście. Żadnych 
cholernych pośredników. Teraz słuchaj, Aaron. Jak odłożę słuchawkę, chcę, 
żebyś natychmiast zadzwonił do swojego maklera i kupił tyle akcji Szalonego 
Morty'ego, ile zdołasz, a potem jeszcze trochę.
Ciekawe — pomyślał Aaron. — Ale czy legalne? Pomógł rvlorty'emu 
zrealizować jego marzenia, i co dalej?
—	Morty, o co ty mnie prosisz?
—	Nie proszę, ale mówię. Kupujesz dla siebie i dla mnie, więc zastaw 
krowę i obaj zrobimy na tym kupę forsy. Bez twojej pomocy nigdy w życiu 
nie dotarłbym do tych facetów z Wall Street. Przyszedł czas na okazanie 
wdzięczności. Morty nie zapomina o przyjaciołach.
Aaron przedstawił Morty'ego Gilowi Griffinowi, a poza tym to jego 
reklamy zrobiły z niego króla detalistów. Może za to właśnie Morty chce mu 
wyświadczyć przysługę.
—	Czy to nielegalne?
—	Tylko jeśli nas złapią. Zresztą to taki drobiazg. Powiedzmy, że 
przeciek. Znasz ten typ: trzymaj worek akcji przez miesiąc, to zarobisz milion 
dolarów.
Rany, przydałaby mu się ta forsa. Wykupić udziały Jerry'ego. Pozbyć się 
takich problemów jak ten tutaj.
125
—	Morty, o ile pieniędzy ci chodzi?
—	Potrzebuję miliona. Masz tyle pod ręką? 
Jezu, milion, bez szans.
—	Morty, co się dzieje?
—	Powiedzmy, że akcje pójdą w górę.
Aaron myślał intensywnie. Doceniał wagę poufnej informacji z giełdy, 
ale nie chciał figurować jako kupujący akcje Morty'ego. A przede wszystkim 
skąd wziąć taką sumę? Rozwód sporo go kosztował.
—	Czy to bezpieczne?
—	Jak w banku. Przysięgam. Masz może konto na inne nazwisko albo 
upoważnienie na kogoś? Przyjaciel, ciotka, ktokolwiek.
Sylvie. Depozyt złożony na jej nazwisko rozwiązywał problem.
—	Miliona nie wyduszę, Mort. Nawet połowy.
—	Cholera. Znasz to powiedzenie: pieniądz rodzi pieniądz. Dobra, nie 
chcę być chazer*. Możesz dać na to czterysta tysięcy?
—	Myślę, że tak.
—	Dobrze, więc do dzieła.
Morty przerwał połączenie. Aaron stał przez chwilę, oczami wyobraźni 
widział przed sobą wory pieniędzy. Z ogromnym wysiłkiem stworzyli fundusz, 
który zabezpieczał przyszłość Sylvie. Bezużyteczny, jeśli pomyśleć, jak 
uboga będzie ta przyszłość. Ale przynajmniej gwarantujący, że to biedne 
dziecko nigdy nie trafi do państwowego domu opieki. A teraz może mu się 
uda podwoić tę sumę. I odłożyć coś dla siebie równocześnie robiąc przysługę 
Morty'emu. Z wdzięczności Morty nigdy nie pójdzie do konkurencji. Zaczął 
wykręcać numer maklera.
Szlag by to! Nagle przypomniał sobie, że nad depozytem mają kontrolę 
dwie osoby. Odkąd Annie dołożyła pieniądze, które dostała po śmierci ojca, 
jej zgoda jest konieczna przy jakichkolwiek transakcjach dokonywanych za 
fundusze pochodzące z depozytu. A ona nigdy nie zgodzi się na takie ryzyko. 
Nie Annie. I nie używając pieniędzy Sylvie. Aaron westchnął. Gdyby mu się 
udało, córka by na tym zyskała, a on by się doskonale urządził. Zasłużył sobie 
na taką szansę. Od lat właził Cushmanowi w tyłek bez wazeliny i oto trafiła 
się okazja zainkasowania nagrody. Dlaczego Annie miałaby mu w tym 
przeszkodzić? Czemu miałby przez nią cierpieć? Dostała swoją działkę przy 
rozwodzie, teraz jego kolej. Gdyby nie musiał jej zapłacić, dawno by już 
odkupił udział Jerry'ego i pozbył się go.
Przez moment pomyślał o weekendzie w Bostonie. Żałował, że się 
z nią wtedy przespał. Popełnił błąd. Ale wyglądała tak słodko i film dla 
Alexa udał się tak wspaniale, a wszystko było takie przyjemne, łatwe. 
Szkoda że Annie go źle zrozumiała. Nie rozmawiał z nią od tego spotkania 
w hotelu „Carlyle". Wiedział, że nie ma co do niej dzwonić w sprawie 
pieniędzy.
Stał przy telefonie i zastanawiał się, ze złością pamiętając, że czeka go 
jeszcze La Doli. Przecież musi być jakieś wyjście. Może zadzwoni do Gila 
Griffina? Gil potrafiłby załatwić kupno akcji. Federated Funds dysponował 
funduszami agencji i choć zwykle swoje sprawy powierzał maklerowi, 
Johnowi Reamerowi, to wiedział, że ten jest zbyt praworządny, by prze-
prowadzić taką akcję. Ale jeśli transakcji dokona Gil...
Aaron wzruszył ramionami. Znał Gila na tyle. Ostatecznie to drobna 
przysługa. Wzdragał się przed upokorzeniem, jakim byłby telefon do 
Morty'ego i usprawiedliwianie, że nie może mu pomóc, bo jego była żona się 
nie zgadza. Po wszystkim wyjaśni całą rzecz Annie i wpłaci coś ekstra dla 
Sylvie. To jednorazowa akcja.
Podniósł słuchawkę i wykręcił czterysta jedenaście.
— Informacja? Poproszę numer telefonu Federated Funds Douglas 
Witter. Gabinetu dyrektora.
* Jidysz: świnia — przyp. tłum.
126
3. Świat leży u naszych stóp
P
romienie popołudniowego słońca, którym udało się przeniknąć przez liczące 
sobie dwa wieki szyby okien sali konferencyjnej, padły na twarz Gila Griffina 
siedzącego samotnie u szczytu długiego stołu. Nie był przystojny i zdawał 
sobie z tego doskonale sprawę; miał za długą szyję i za małą głowę. 
Zaczesane gładko włosy w stylu charakterystycznym dla biznesmenów z 
Wall Street i patrycjuszowski, choć nieco haczykowaty nos sprawiały, że 
wyglądał trochę jak czapla. Z drugiej jednak strony wiedział, że jest 
niezaprzeczalnie pociągającym mężczyzną. Szczególnie dla kobiet, które 
podniecała władza: te nie potrafiły mu się oprzeć.
Utrzymywał niezłą, ba! doskonałą formę jak na pięćdziesięcioletniego 
mężczyznę. Jego nieustanne pragnienie walki pchało go codziennie na kort, 
gdzie grał w sąuasha i niemal każdego dnia rozbijał w proch swoich 
przeciwników. Chęć dominacji była tak silna, że czuł się niemal osobiście 
dotknięty, kiedy rywal stawał na korcie, by zacząć grę. Gil zawsze wygrywał. 
Nie liczyło się, że zwycięstwa zawdzięcza nie tylko swoim umiejętnościom, 
ale także onieśmieleniu i obawie młodych partnerów przed konsekwencjami 
ich wygranej. Najważniejsze to zwyciężać i mieć; Gil uśmiechnął się na myśl 
o sytuacji, w jakiej stawiał swoich konkurentów na korcie: bierz, co daję, albo 
spadaj.
Czuł się wszechmocny i rzeczywiście miał w swoich rękach władzę. 
Wejście akcji Cushmana na rynek poszło gładko, teraz był gotowy, by 
wyciągnąć z tego dodatkowe korzyści, choć na to trzeba poczekać do 
października. Spróbował owocnej współpracy z Asą Ewellem i w przyszłości 
z pewnością jeszcze skorzysta w twórczy sposób z usług tego dzieciaka. Ten 
laluś, Bili Atchison, był jak wosk w jego rękach. Potrzebował swojego 
człowieka w Cromwell Reed i Bili tańczył, jak Gil mu zagrał. Wprawdzie 
sztuczka z wypuszczeniem na rynek akcji Szalonego Morty'ego była trochę 
ryzykowna, ale pomogła dobra opinia, jaką cieszyła się firma. Maluczcy rzecz
128
I
kupili, a dzięki poparciu Cromwell Reed dali się nabrać i wielcy. Ostatecznie 
może sobie pozwolić, by rzucić temu głupkowi Billowi jakiś ochłap.
Teraz niecierpliwie oczekiwał na swoją żonę, Mary. Jego dzień był 
szczelnie wypełniony wcześniej zaplanowanymi spotkaniami i konieczność 
zobaczenia się z żoną w równym stopniu zaskoczyła jego, co i panią Rodgers, 
która pracowała u niego od ponad dziesięciu lat. Oto uroki posiadania władzy. 
Niech komputery i pani Rodgers martwią się teraz, jak zmienić program dnia. 
Gil Griffin mógł robić, co chciał, a chciał zobaczyć Mary. Natychmiast.
Patrząc na nią w czasie konferencji o wpół do trzeciej, kiedy odpierała 
ataki Smith Baraey, czuł, jak serce rozpiera mu duma, a pożądanie lędźwie. 
Pozwolił jej także pracować nad przejęciem firm japońskich. Wiedział, że to 
ryzykowna i trudna sprawa, dlatego jej powierzył nad tym kontrolę. Wiele się 
od niego nauczyła, a trzeba przyznać, że zdolna z niej uczennica. I do tego 
wspaniała. Podniecająca. Musi ją mieć. Niedługo. Przed końcem dnia. Zaraz.
Ich wspólna praca, relacja nauczyciel—uczennica kryły w sobie nie-
słychanie erotyczny element. Mary nadawała się do tej roli, nosiła eleganckie, 
proste kostiumy, włosy ściągała w gładki kok. Na tym polegał jej powab. 
Prowadząc narady, wychwytując słabe i mocne punkty wypowiedzi pracow-
ników, stawała się człowiekiem interesu, emanowała siłą, męskim zdecydo-
waniem. To widzieli wszyscy. Ale tylko Gil widział ją nagą, tylko on znał 
westchnienie, dobywające się głęboko z jej gardła, kiedy osiągała orgazm. 
Tylko on wiedział, co znaczy posiąść ją.
Gdy osiemnastowieczny zegar szafkowy, należący od wielu pokoleń do 
rodziny S wanno w, wybił wpół do piątej, do sali weszła Mary. W jej kroku 
nie było nic z powabnego kołysania biodrami. Szła pewnie. Stanowiła 
uosobienie pewności, niezawodności. Wystarczyło jednak kilka sekund — tyle 
potrzebowała, by zobaczyć wyraz twarzy Gila i zamknąć za sobą drzwi 
— a rasowa businesswoman przeobraziła się w pełną oczekiwania kobietę. 
Zwężone oczy, lekkie ugięcie kolan, ruch bioder — prawie niezauważalne, 
a tak dla niego czytelne przygotowania. Gil patrzył na nią stojąc nieruchomo, 
tylko oczy mu lśniły. Jakież ona miała wyczucie! A to przydawało się w łóżku 
jak i w interesach. Choć tu oczywiście nie było łóżka.
Mary położyła aktówkę na końcu mahoniowego stołu i podeszła do Gila, 
zsuwając z siebie marynarkę i przeciągając językiem po i tak błyszczących 
wargach. Miała szerokie ramiona i wąski stan, co podkreślała biała jedwabna 
bluzka i ciemna spódnica o prostym kroju. Zbliżyła się do niego, objął ją 
w pasie tak, że jego palce prawie się stykały. Bez słowa zaczęła rozpinać 
bluzkę, spod której wyłonił się różowy satynowy staniczek, podnoszący wyżej 
drobne piersi. Tak małe, że można to było uznać za jedyną wadę pięknego 
ciała, wychylały się ku niemu zachęcająco, jak śliwki na talerzu.
Przepełniony pożądaniem aż do bólu, Gil sycił się jej pięknością, bielą 
ciała.
129
Wyglądała jak porcelanowa laleczka, u której na jasnej skórze blondynki 
ktoś rozrzucił różowe punkciki ust, sutek i płci — jakby kilka zakazanych
9 — Zmowa pierwszych ton
I
cukierków. Nieustannie zadziwiała go sprzecznościami. Twarda niczym 
mężczyzna, niezależna, a jednak tak całkowicie mu poddana. Jak zwykle 
odgadła, czego chciał — wystarczyło, by spojrzała mu w oczy.
Uklęknęła, rozsunęła suwak u jego spodni i w chwili, gdy pożądanie Gila 
osiągnęło punkt, w którym ból spotyka się z rozkoszą, wzięła do ust jego 
członek. Traktował ją brutalnie, ale lubiła to. Oboje to lubili. To należało do 
ich gry. Podniecało. Widok jej klęczącej na środku sali konferencyjnej, 
różanych ust obejmujących ptaszka był równie cudowny, jak samo doznanie. 
To też podniecało. A już najbardziej podniecał dreszcz emocji towarzyszący 
pieprzeniu w miejscach, gdzie w każdej chwili mogli zostać odkryci. Robili 
to na tylnym siedzeniu jego limuzyny, w cudzych sypialniach podczas 
obowiązkowych przyjęć, na plażach całego świata. Pierwszy raz wziął ją 
w łazience należącego do firmy samolotu; tam wprowadził ją w tajniki ich 
życia seksualnego i jego potężnego wystrzału „za pociągnięciem kurka". Ich 
związkowi zawsze towarzyszyły szepty i skandale; to także podniecało. Gil 
pragnął, by mężczyźni nie tylko się go bali, ale by mu również zazdrościli.
Wargi Mary robiły cuda. Podniosła się, gdy objął ją w pasie podsadzając 
na stół konferencyjny, i zadarła spódnicę. Przyglądał się jej długim nogom 
w czarnych pończochach. Dawno temu na jego żądanie skończyła z rajstopami 
i nosiła teraz czarny koronkowy pas do pończoch. Patrzył, jak wspięła się na 
stół, klęknęła, opierając się na rękach, zwracając twarz ku zegarowi S wanno w, 
a rozkoszny różowy tyłeczek w stronę Gila. Wyprostował się. Mary spojrzała 
przez ramię i znowu przeciągnęła różowym językiem po wargach. Wyciągnął 
rękę, zaciskając palce na jej delikatnym pośladku, gdy znalazł właściwe 
miejsce we wnętrzu jej zapraszającego ciała. Ścisnął ją mocno, aż do bólu. 
Wszystkie jego uczucia skupiły się na tym miejscu, centrum dowodzenia, sali 
konferencyjnej najpotężniejszej firmy na Wall Street w najpotężniejszym 
kraju świata. Pochylił się, kładąc na jej plecach.
—	Chcesz? — jego głos brzmiał chrapliwie. To było pierwsze słowo, 
jakie padło między nimi.
—	Tak, o tak.
—	Właśnie tu, na stole? Na tym stole, przy którym rozmawialiśmy 
z, Jamisonem, McMurdem i członkami zarządu?
Mary jęknęła.
—	Tak, Gil, chcę.
—	I to ci się podoba?
—	Tak.
—	Tak, i co dalej?
—	Tak, Gil. To mi się bardzo podoba. — Jej kolana ślizgały się po 
gładkiej powierzchni stołu, więc znowu osadził ją na członku, unieruchamiając 
i mocnymi dłońmi ściskając jej uda. Poruszał się w niej, dopóki nie jęknęła. 
Wtedy na chwilę przerwał i delikatnym choć zdecydowanym ruchem ręki 
zasłonił jej usta.
—	Cicho — ostrzegł. Drugą ręką sięgnął po pilota. — Wiesz, co teraz
130
zrobię? — Bez słowa potrząsnęła głową. — Zadzwonię po ochronę i za trzy 
minuty będą tu goryle. — Mary znowu jęknęła, a on ponownie w nią wszedł. 
Ugięła ramiona, by zamortyzować jego brutalne mchy. Nieźle jak na 
pięćdziesięciolatka — pomyślał. Prawie nie miał zadyszki. — Za minutę 
zapukają do drzwi — odezwał się. — Wejdą i zobaczą, jak cię rąbię.
Właśnie w tym momencie osiągnęła orgazm, tak jak się zresztą 
spodziewał; dalej wyginała plecy w rytm gwałtownych ruchów Gila, falowanie 
jej ciała odpowiadało jego pchnięciom. Gil drgnął gwałtownie i z jego ust 
dobył się jęk towarzyszący wytryskowi. Sięgnął po pilota i odwołał alarm.
Gdy porównywał swoje dwie żony, zawsze wygrywała Mary. Cynthia 
była zamknięta w sobie — rany, przez tyle lat małżeństwa ani razu nie mógł 
zrealizować swoich fantazji seksualnych! — Mary zaś nie miała zahamowań. 
Cynthia nie znała się na interesach, Mary zaś doskonale się w nich orientowała. 
Z Mary nigdy nie czuł się samotny. Cynthia była obrzydliwą kurą domową, 
ale to Mary odgadywała jego potrzeby. Rozumiała jego uczucia względem 
jaguara XKE. Jego miłość do samochodu nawet jej się podobała. I nigdy nie 
marudziła, że chce mieć dziecko. Wiedziała, że jej jedynym dzieckiem jest 
Gil i na nim powinna koncentrować całą swoją uwagę.
Mary wysunęła się spod niego, ześlizgnęła ze stołu, po czym bez słowa 
wygładziła spódnicę i zapięła pomiętą bluzkę.
— Jesteś cudowny — tylko tyle powiedziała.
Gil uśmiechnął się patrząc, jak doprowadza do porządku ubranie, by 
ukryć przed innymi prawdę. Przez chwilę poczuł falę wściekłej zazdrości na 
myśl, że kiedykolwiek mógł ją posiadać jakiś inny mężczyzna. Chciał, by 
należała wyłącznie do niego, teraz i w przyszłości. Wiedział, że to 
szczeniackie i prymitywne, ale nie potrafił tego zwalczyć. Zdumiała go siła 
tego doznania: od lat czegoś takiego nie czuł, nawet wobec Cynthii w 
początkach ich małżeństwa. Choć, nagle przypomniał sobie z dreszczem, 
Cynthia kiedyś wzbudzała w nim podobne pragnienie. Za czasów, kiedy 
jeszcze bał się jej rodziny i szanował Swannów i Witterów. Ale to uczucie 
minęło, umarło dawno temu. Czy tak samo będzie i z Mary?
Widząc, że twarz mu się zachmurza, Mary pociągnęła lekko palcem po 
jego skroni i zwróciła się do Gila z pełnym uwielbienia uśmiechem, który 
rezerwowała wyłącznie dla niego. Gil poczuł, jak lęk i złość gdzieś znikają.
Przed nim stała Mary, już ubrana. Nie do wiary, że ta kobieta, którą 
dopiero co wziął na tym stole, pomoże mu niedługo w wykonaniu najtrud-
niejszego zadania w jego dotychczasowej karierze. Zdecydują wspólnie, którą 
z firm japońskich przejąć. Nie chodzi wyłącznie o pieniądze. Teraz cała Wall 
Street będzie wiedzieć, że on, Gil Griffin, odwrócił role i załatwił tych 
cholernych żółtków, którzy zaczęli zagrażać jego terytorium. Jakżeż nienawi-
dził innych ras! Należał do rasy panów, widok Murzynów, Hiszpanów czy 
Azjatów obejmujących wyższe stanowiska obrażał go i szokował. A już 
zupełnie bulwersowały go ich związki z białymi kobietami. Pod tym względem 
przypominał większość mężczyzn z jego środowiska.
131
Dzięki temu ruchowi wyrówna wszystkie rachunki.
—	Co sądzisz o Mitsui Shipping? — zwrócił się do Mary. 
Uśmiechnęła się.
—	Hmm... wprowadziliśmy pewną... — przerwała szukając le motjust* 
— ...dezinformację — dokończyła.
—	Cóż, może to sprawić paru osobom niespodziankę — uśmiechnął się 
złośliwie Gil. Nawet w jego ściśle kontrolowanej firmie trafiały się przecieki. 
A Gil nie znosił przecieków. Dzięki nim inni mogli płynąć na jego fali, 
korzystać z efektów jego ciężkiej pracy. Ale na tej fali nikt poza nim nie 
popłynie. Później zaś może uda mu się zatkać przeciek, który teraz okaże się 
użyteczny. Rynek to wielka scena, na której trzeba umieć grać. I manipulować 
za pomocą wszelkich dostępnych środków, jakimi są prawda, kłamstwa, 
kontrolowana plotka. Czasem zaś ją samemu tworzyć.
—	A nasz prawdziwy cel? — spytał.
—	Za wcześnie, by przesądzać, ale Dotsoi lub Maibeibi chyba się nadają. 
Gil zacisnął wargi. To możliwe. A jeśli tak jest, to nikt się lepiej tym nie
zajmie i nikt dokładniej nie zbada terenu niż Mary. Tym razem jednak Mary 
się wzdrygnęła.
—	Gil, musisz coś zrobić ze Stuartem Swannem. Nie mogę znieść jego 
obecności. Przechodzą mnie ciarki, kiedy czasem na mnie patrzy.
Gil kiwnął głową.
—	Nie przejmuj się Stuartem. Ja się nim zajmę. 
Wtedy Mary wyciągnęła coś ze swojej aktówki.
—	I, Gil, znowu dostałam list.
Wzdychając, Gil wyciągnął rękę po kopertę. Te anonimy się nie liczyły. 
Wszyscy bogaci, przystojni ludzie, którym się powiodło, byli na to narażeni. 
Tłumaczył to Mary. Jednak ona zawsze przejmowała się swoim wizerunkiem, 
ludzkim gadaniem — to jej jedyna wada. Ich romans wywołał skandal na cały 
kraj, sama się do tego przyczyniła, jednak od tamtej pory zła prasa 
towarzysząca ich małżeństwu bardzo ją martwiła. Gil uważał, że nie powinna 
zwracać na to uwagi, ona jednak przestała wygłaszać referaty na spotkaniach 
organizacji kobiet wolnych zawodów, za to coraz więcej czasu poświęcała na 
wejście w elitę towarzyską.
Podała mu ich firmową kopertę. Gil otworzył i wyciągnął wycinek 
z ,,People" albo innego tego typu szmatławca. Na zdjęciu widać było ciemną 
sylwetkę Elise Atchison, praktycznie już byłej żony Billa Atchisona. Bili 
zupełnie zwariował na punkcie tej małej van Gelderówny. Doprawdy śmieszne. 
Ten facet chyba oszalał. Gil nigdy nie pozwoliłby sobie na takie uczucia 
względem jakiejkolwiek kobiety, nawet Mary. Spojrzał na kartkę. Pod 
fotografią Elise widniał podpis: „Elise Elliot samotnie wraca z pogrzebu 
swojej przyjaciółki". Pod nim ktoś nabazgrał: „Spytaj swojego męża, czyj to 
był pogrzeb. Niech ci powie, dlaczego ta przyjaciółka umarła".
Gil spojrzał prosto w błękitne oczy Mary. Czeka na moją reakcję 
— pomyślał. — I się nie doczeka. Gila nie dręczyło poczucie winy ani 
wyrzuty sumienia po śmierci Cynthii, a już z całą pewnością nie czuł się 
odpowiedzialny za jej samobójstwo. Sama wybrała. Trzęsąca się galareta. 
Zasługiwała jedynie na pogardę. Wcale to go nie zdziwiło, wiedział, jaka była 
słaba. Zawsze pierwsza ustępowała, często nawet bez walki.
—	Już o tym rozmawialiśmy, Mary.
—	Wiem, ale to na mnie fatalnie wpływa... I fakt, że to wysyła ktoś 
z firmy.
—	Och, na miłość boską. Bzdury. Zostaw to, mamy ważniejsze sprawy 
na głowie. A jeżeli bardzo chcesz, każę chłopcom od bezpieczeństwa tym się 
zająć.
Spoglądając na twarz na zdjęciu pomyślał, że dla Billa będzie lepiej, jeśli 
Elise z większą niż Cynthia odwagą stawi czoło losowi. Objął Mary i ramię 
w ramię wyszli z sali konferencyjnej, by wrócić do swoich obowiązków.
Za ich plecami zegar Swannów wybił godzinę piątą.
* Franc: właściwego słowa — przyp. tłum.
132
4. Zwycięstwo Brendy
B
renda błąkała się po Bloomingdale's między udającymi pokoje zestawami 
mebli i próbowała nie myśleć o jedzeniu ani o czekającym ją spotkaniu z 
Mortym i jego prawnikiem. Kiedyś zakupami starała się wypełnić pustkę ich 
małżeństwa, ale teraz nie było jej na to stać. Poza tym kupiła już dzisiaj 
sweter dla Angie, co da jej pretekst, by wpaść do córki, zanim ta wyjedzie 
znowu do szkoły po feriach. Mogła jedynie patrzeć. I udawać.
Annie widząc, jak jest niespokojna, zaproponowała, że z nią pójdzie, ale 
Brenda odmówiła. Chętnie przyjęłaby wsparcie, ale zbyt obawiała się słów, 
które mogą paść. Morty na pewno zrobi scenę. I niewykluczone, że wyciągnie 
sprawę uwięzienia jej ojca. Będzie gorąco, wyjdą na jaw brudne sprawki; 
lepiej Annie na to nie narażać. W przeciwieństwie do Annie i Elise Brenda 
wychowała się w domu, w którym nie ukrywano uczuć i mówiono głośno, co 
się myśli o innych.
Natrafiwszy na szczególnie ładną sypialnię urządzoną w tradycyjnym 
stylu angielskim, Brenda sprawdziła cenę na każdym meblu i nagle uśmiech-
nęła się. Nie to co „Romano's Furniture Storę" w Bronx... Tam właśnie 
matka i ciotki kupiły im meble. Sprzedawano je kompletami. Zestaw 
sypialniany, zestaw do pokoju dziennego, do jadalni. Ciotka Sally określała je 
mianem „garniturów", no ale ona przez rok chodziła do Hunter College.
Patrząc na kartki z cenami w Bloomingdale's, Brenda przypomniała 
sobie początki małżeństwa z Mortym, kiedy to mieszkali w kupionej przez 
ojca połówce bliźniaka na Arthur Avenue w Bronx. Jej ulubiona ciotka, Rosę, 
siostra ojca, zabrała ją do „Romano's". Przeszła obok sprzedawcy, nie 
zwracając na niego uwagi, i ruszyła prosto do biura kierownika, którego 
przywitała, jak odnalezionego po latach członka rodziny, co zresztą mogło 
być prawdą.
— Wszystko, czego zechce, synuś. W najlepszym gatunku — zażądała
134
ciotka Rosę. Brenda doskonale wiedziała, czego chce: już dawno, jeszcze 
przed zaręczynami z Mortym, upatrzyła sobie komplet stojący na podwyższeniu 
w najlepszym punkcie sklepu. Taka była podniecona: urządzała swój dom, 
swój pierwszy dom. Spędzała godziny nad zdjęciami w czasopismach 
i próbkami materiałów zastanawiając się, jakie kolory wybrać.
Ale w parę tygodni później, gdy dostarczono biało-złoty komplet, 
poczuła rozczarowanie. Nie wyglądał jak na zdjęciach w gazetach. Brenda 
czuła, że coś tu nie gra, jednak nie wiedziała co. Spostrzegła, że w czasopis-
mach przedmiotów nie pokazywano w kompletach. Gdzie jednak można 
kupić to, co widziała na tych ślicznych fotografiach? Rozczarowana pomyślała, 
że może pościel uratuje sytuację. Uzbrojona w ogłoszenie wycięte z pisma dla 
młodych mężatek po raz pierwszy pomaszerowała do Bloomingdale's i udała 
się do działu bielizny. Komplet prześcieradeł na jej małżeńskie łoże kosztował 
prawie tyle co samo łóżko, ale Brenda czuła się rozkosznie, niosąc je do 
domu. Tatuś dał jej mnóstwo pieniędzy. Pierwszy raz w życiu miała poczucie, 
że wprawdzie wydała fortunę, ale kupiła coś w naprawdę dobrym gatunku. 
Taka była dumna, kiedy pokazywała je Morty'emu.
Morty niemal udławił się cygarem, gdy usłyszał, ile kosztowały.
— Czyś ty oszalała? Wydawać taką kupę forsy na prześcieradła, 
których i tak nikt nie zobaczy? Nie ma mowy, zabieraj je z powrotem.
Powinna się była domyślić. Czegóż oczekiwać od Morty'ego, który 
koszule szył na zamówienie, ale slipki kupował najtańsze. Tania bielizna, 
bo „przecież tylko ty ją oglądasz, kochanie". He, he.
A więc to tak. Tandeta wystarczy, przecież to tylko żona. Brenda 
zgrzytnęła zębami, by pohamować wściekłość. Nie zapomniała tej lekcji. Ani 
bólu, kiedy oddawała prześcieradła. Nigdy więcej, postanowiła wtedy, nie 
powie mu, ile naprawdę kosztowały kupione przez nią rzeczy. I dotrzymała 
słowa.
Najtańsze gacie może wystarczały dla niego, ale nie dla niej. Ani nie dla 
dzieci. I tak zaczęła się walka podjazdowa, która zresztą trwa do tej pory 
— pomyślała gorzko. Morty zapłacił czesne Angie, ale zamiast wysłać ją na 
wakacje do Europy, znalazł jej pracę w firmie prawniczej przy Park Avenue. 
Nędzny drań. Dobra, będzie z nim walczyć. I lepiej, żeby ruszyła swoim 
tłustym dupskiem i poszła do biura Lea Gilmana. Dzisiaj ona i Diana 
spotykają się tam z Mortym, by porozmawiać na temat zmiany warunków 
umowy rozwodowej.
Morty wysiadł z windy na czterdziestym dziewiątym piętrze budynku 
przy Central Park South. Tu mieściło się biuro jego prawnika. Był cały mokry 
— złapała go gwałtowna sierpniowa burza, a do tego spocił się ze 
zdenerwowania. Otrząsnął marynarkę z wody i dając sobie chwilę na 
zapanowanie nad nerwami, podszedł do biurka recepcjonistki. Za jej plecami 
była szklana szyba, przez którą w pogodne dni rozciągał się widok na Central
135
Park. Bulą za to straszną forsę — pomyślał Morty i zaraz się poprawił: To ja 
za to płacę — uświadomił sobie ze złością. I wystarczy byle deszcz, żeby 
szyba stała się tylko szarą fosforyzującą ścianą. A gdzie drzewa, staw 
i trawniki rozciągającego się poniżej parku! Widoki! Jak rany, ludzie już nie 
mają na co wydawać pieniędzy — rozważał. Cóż, płacił temu skurczybykowi, 
Leowi Gilmanowi, kupę forsy, ale i tak poniżej stawki Park Avenue. 
I rozliczał go dokładnie z godzin pracy. I lepiej żeby Leo za długo nie 
pracował. Nie za sto siedemdziesiąt pięć dolców za godzinę. Założyłby się, 
że ten nadęty Bili Atchison bierze dwie stówy, albo i więcej.
Na myśl o Billu odwrócił się z goryczą od poszarzałego okna. On i Gil 
nie wywdzięczyli mu się za udział w jego przedsięwzięciu. Nie dali mu ani 
okruszka. Ty, człowieku, haruj przez całe życie, by zrobić coś z niczego, 
a przyjdą ci szczurowaci księgowi, prawnicy, maklerzy i w ogóle momzer*, 
zgarną swoją działkę i zostawią cię bez grosza. Nie ufał im. Uśmiech zagościł 
na jego twarzy. Wcisnął im kit. Jego pieniądze leżą bezpiecznie w Szwajcarii. 
Chciałby tylko załapać się jeszcze na jakiś naprawdę duży biznes w stylu Gila 
Griffma. Ta dwójka, Gil i Bili, zarobiła na wypuszczeniu jego akcji na rynek 
prawie tyle co on. Powinni to uznać za wpisowe, ale ciągle jeszcze nie należał 
do ich klubu. Tak jak wtedy, kiedy zadzwonił do Gila, by go zapytać o akcje 
Nabisco. „Za późno, Morty. Wszystko już rozdzielone". Morty prawie się 
roześmiał, przypominając sobie podsłuchaną rozmowę między Gilem a tym 
gościem z „Wall Street Journal". Gil nie chciał, by Morty dorwał się do tego 
interesu, to Morty sam się włączy. Zagram w ich stylu — pomyślał.
I lepiej, żeby Leo nie pochrzanił. Z rozwodem naprawdę dobrze sobie 
poradził, to musiał przyznać. Morty oczywiście wiedział, że Brenda nie 
będzie chciała iść do sądu. Prawie mdlała na sam widok policyjnej karetki. 
Tylko... co to za nowy numer? Chce jeszcze raz przedyskutować warunki 
umowy? I wzięła sobie prawnika? Pewnie, pazerna na forsę jak i reszta tego 
robactwa.
Ukrycie przed nią swoich dochodów przyszło mu łatwo, ale wejścia na 
rynek nie dało się zachować w tajemnicy. Choć i tak ją zrobił na szaro. Nie, 
żeby była głupia, nie. Tyle że on też ma swój rozum i przygotowywał ten 
ruch od bardzo, bardzo dawna. Pierwszy podsunął mu pomysł jego księgowy. 
Oczywiście, Morty nic mu za to nie zapłacił, tak samo zresztą jak i Brendzie. 
Jej w ogóle właściwie nic nie dał. Tylko to nędzne mieszkanie, za które 
oddała mu wszystkie swoje akcje. Jeśli więc chciała teraz czegoś więcej, tym 
gorzej dla niej. Niech sobie to wybije z głowy. Nic mnie nie obchodzi, jak 
dobra może sobie być ta La Gravenesse.
— Pan Cushman? — zwróciła się do niego sekretarka. Potaknął. — Pan 
Gilman czeka na pana.
Podążając za dziewczyną w stronę biura Lea Gilmana, Morty zaczął 
nerwowo szczypać się w siedzenie. Slipy wiecznie wrzynały mu się w pośladki.
* Jidysz: szczęściarze — przyp- tłum.
136
Nagle przypomniał sobie, że Brendę zawsze drażnił ten jego odruch. Ciekawe, 
czy przyszła już ze swoją prawniczką? Poczuł przypływ adrenaliny, jak 
zawsze, kiedy szykował się do walki o pieniądze.
Od poniedziałku, kiedy zadzwonił Leo, by uzgodnić termin spotkania, 
Morty wielokrotnie przebiegł w myślach warunki umowy rozwodowej 
z Brendą. Ilekroć o tym myślał, zawsze dochodził do wniosku, że ta spasiona 
krowa i tak dobrze na tym wyszła. Nie mogła zaprzeczyć, że wychodząc za 
niego poprawiła swoją sytuację materialną. I miała fart. W końcu była żoną 
Szalonego Morty'ego. On to wszystko stworzył. Na początku może mu 
pomógł jej ojciec, ta mafijna weszka, ale ostatecznie to dzięki jego harówce 
im się powiodło. Brenda i tak dobrze na tym wyszła. Może kiedyś była 
piękna, ale na pewno nigdy nie była szczupła.
Idąc wzdłuż wyłożonej lustrami ściany zbliżyli się z sekretarką do 
przeszklonych drzwi. Trzeba przyznać, że nieźle urządził to biuro. Głównie 
za moje pieniądze — pomyślał Morty. Może kupiliby od Shelby jakiś obraz 
do powieszenia na ścianach. Coś by wreszcie z tego miał. Kiedy wszedł do 
biura, Leo wysunął się zza szklanego stolika, służącego mu za biurko, 
by z wyciągniętą ręką i uśmiechem na twarzy powitać gościa. Do Morty'ego 
ze zdwojoną mocą dotarło, jak bardzo się różnili. Szpakowate włosy Lea 
ostrzyżono wymyślnie w salonie „La Coupe", garnitur pochodził od Giorgia 
Armaniego, skórzane buty we włoskim stylu były robione na miarę. Zedrze 
ze mnie skórę, ale taniej wyjdzie zapłacić mu za usadzenie Brendy, niż dać 
jej więcej pieniędzy — rozważał Morty.
—	Morty, jak miło cię widzieć. Świetnie wyglądasz. Trenowałeś?
—	Hej, Leo, nie bądź taki słodki, bo się przylepisz. Czego chce Brenda? 
Ile potrzebuję, żeby się jej pozbyć? Kim jest ta jej prawniczka, La Gravenesse? 
O co im chodzi?
Leo przyjął taktykę, w której celował: zaczął uspokajać Morty'ego.
—	Zająłem się tym, Mort, przysięgam. Umowa jest niepodważalna, nie 
ma się o co martwić. Ja wezmę w obroty La Gravenesse, ty tylko musisz 
siedzieć cicho.
—	Taaa, to samo mówili Donaldowi Trumpowi. Zapłaciłem ci kupę 
pieniędzy, Leo, myślałem, że to już skończone.
—	Słuchaj, Mort, każdy, kto ma dwadzieścia pięć dolców i czuje się 
pokrzywdzony, może wnieść powództwo. Spodziewaliśmy się tego. Twoja 
była żona przeczytała informację o wypuszczeniu akcji na rynek, wściekła się, 
poczuła nagły apetyt na twoje pieniądze i znalazła sobie chciwą prawniczkę.
—	Wszyscy prawnicy to krwiopijcy.
—	Chwileczkę, Mort, to prawda, że trochę cię kosztowałem, ale pomyśl, 
ile dzięki mnie oszczędziłeś. Zgoda?
Morty niechętnie potaknął.
—	Tylko przypilnuj, żeby nie zmieniły układu.
—	Będziemy się trzymać twardo, kiedy jej prawniczka będzie pod 
skakiwać, i szybko zrozumie, że podchodzimy do sprawy poważnie. Sam
137
mówiłeś, że Brenda nie lubi sądu. I nie ma forsy na zapłacenie honorarium. 
Wycofają się. — Poklepał Morty'ego po ramieniu. — I, Mort... — zawiesił 
głos — żadnych scen, zgoda? Cokolwiek powiedzą, zachowaj spokój. To 
tylko gadanie.
Morty skinął głową.
—	W takim razie idziemy. Już czekają.
Morty i Leo przeszli przez korytarz do sali konferencyjnej. Brenda i jej 
prawniczka — Morty natychmiast zauważył, jaka była wysoka — siedziały 
razem na sofie za lakierowanym stołem, umieszczonym na środku pokoju. 
Morty rzucił na Dianę okiem, starając się ją ocenić. Przez moment ich 
spojrzenia się skrzyżowały i ciarki przeleciały mu po krzyżu. Wzdrygnął się. 
Leo przywitał się, Morty tylko mruknął i usiadł. Wyciągnął się wygodnie, 
krzyżując przed sobą nogi, i zapalił cygaro. Wreszcie przez kłęby dymu 
spojrzał na Brendę.
Siedziała rozkraczona na sofie — była taka gruba, że nie mogła trzymać 
nóg złączonych — mocno ściskając położony na kolanach notes. Brwi miała 
lekko uniesione i Morty zobaczył kropelki potu nad jej górną wargą. 
Dwadzieścia jeden lat małżeństwa nauczyło go, że to nieomylny znak 
zdenerwowania. Dobrze. Tak powinno być. Zauważył jednak, że Brenda się 
jakoś zmieniła. Nie potrafił określić, na czym ta zmiana polegała, ale w jej 
twarzy pojawiło się coś nowego. Wyraz tej samej nieuchwytnej energii, którą 
spostrzegł u Diany. Za dobrze jej, ot, w czym problem — pomyślał.
—	Wiecznie nienasycona.
—	Ty nędzny draniu — zawarczała niespodziewanie Brenda. 
Drgnął. A więc to tak — pomyślał — zaczynamy dokładnie tam,
gdzieśmy skończyli?
Brenda upuściła notes. Widok Morty'ego siedzącego tu z tym przeklętym 
cygarem po osiemnaście dolarów sztuka w zębach i zachowującego się jak 
sztarker, podczas gdy Angela harowała przez całe lato — tego już za wiele! 
Pewnie sądzi, że jest Bóg wie kim. Lepiej żeby nie zapominał, kim był 
jeszcze niedawno. I pomyśleć, że mogła kiedyś uważać, że jest wściekła. 
Śmiech na sali. Teraz miała ochotę udusić go gołymi rękami.
—	No, ile paczek cygar kupiłeś w tym miesiącu, podczas gdy twojej 
córce płacili po cztery dolce za godzinę? — wyrzuciła z siebie Brenda. 
Zwracając się do Diany ciągnęła, jakby pierwszy raz o tym wspominała:
—	Zawsze miał tyle forsy, że nie wiedział, co z nią zrobić, ale żeby jeszcze 
zaoszczędzić, chciał zabrać Angelę i Anthony'ego z prywatnych szkół. Bo 
w tym samym czasie zamierzał kupić jacht.
—	Ten powszechniak na Madison Avenue stał o dwa kroki. Skoro był 
wystarczająco dobry dla żółtków i Arabów, to dlaczego miałby się nie 
nadawać dla dwójki Zydziaków? Na miłość boską, ty sama chodziłaś w końcu 
do Julia Richmond High School! — Morty wiedział, jak najłatwiej zranić 
Brendę: przez dzieci. Starał się nie nadużywać tej broni, ale czasami to było 
konieczne.
138
—	Dlatego że musiałam, nie dlatego, że chciałam! Nasze dzieci nie 
muszą, więc czemu miałyby tam chodzić? Bo ty się nie uczyłeś? Albo 
ponieważ moi rodzice też tego nie rozumieli? Wystarczająco dobry? A więc: 
nie! Nie dla naszych, nie dla moich dzieci.
Leo posłał Morty'emu znaczące spojrzenie.
—	Dobra, moi drodzy, pora na głęboki oddech i zaczynamy od nowa. 
Gnojek — pomyślała Brenda. — To on pomógł Morty'emu mnie
załatwić. Pierwszy i ostami raz. Spojrzała na tych dwóch zadowolonych 
z siebie mężczyzn. Nienawidziła ich. Nienawidziła ich wszystkich. Jej 
wściekłość stała się źródłem mocy. Diana ich usadzi. Czuła to.
Diana pochyliła się lekko do przodu, klepnęła Brendę uspokajająco po 
kolanie i zwróciła się bezpośrednio do Lea Gilmana:
—	Spotykamy się tutaj, ponieważ moja klientka pragnie, by na 
nowo oszacować potrzeby finansowe jej i dzieci. W świetle ostatnich 
wydarzeń i ogromnych zysków, jakie stały się udziałem pana Cushmana 
po wypuszczeniu na rynek akcji jego firmy, dokonanym wkrótce po 
podpisaniu umowy rozwodowej, chciałybyśmy, by pan i jego klient 
unieważnili poprzednie ustalenia i zaoferowali jakiś bardziej godziwy 
podział.
—	Gdyby był godziwy, nic by nie dostała. Nic nie jest warta — prychnął 
Morty.
—	Gdyby przy zawieraniu umów brano pod uwagę wartość człowieka, 
pan, panie Cushman, byłby bankrutem.
—	Co pani sobie, do cholery, wyobraża?! — wydarł się na Dianę 
purpurowy ze złości Morty.
Dobrze — pomyślała Brenda — niech to on się wścieka. Mam nadzieję, 
że krew cię zaleje. Czy twoja maleńka Shelby pilnuje, byś brał tabletki na 
nadciśnienie?
Leo Gilman po raz kolejny uspokoił Morty'ego, potem chłodno zwrócił 
się do Diany:
—	Panno La Gravenesse, ugodę podpisały obie strony w obecności 
notariusza, następnie złożono ją do sądu w celu wydania ostatecznej decyzji. 
Wydarzyło się to ponad trzy lata temu — mówił. — Niczego już nie można 
zmienić. Jest to dokument całkowicie prawomocny i niepodważalny.
Morty przyglądał się, jak Leo strzepuje najpierw jeden, potem drugi 
mankiet koszuli od Bijana. Ten gest, jak dwa wykrzykniki kończący 
wypowiedź prawnika, spodobał się Morty'emu. Jest wart pieniędzy, które 
dostaje — pomyślał. — Może uda nam się raz na zawsze skończyć z tą sprawą.
Ale Diana ciągnęła, wcale nie zbita z tropu:
—	Obawiam się, że nie. Panie Gilman — mówiła głębokim, miękkim 
głosem — doszłyśmy do wniosku, że jeśli chodzi o adwokata reprezentującego 
panią Cushman w sprawie rozwodowej, można mówić o różnicy interesów. 
Jak mi wiadomo, pan reprezentował pana Cushmana, moją klientkę zaś, co 
trzeba podkreślić, za pana radą, młody, świeżo upieczony prawnik, w dodatku
139
wynajęty przez pana, niejaki Barry Marlowe. Teraz dowiadujemy się, że 
zaledwie w parę miesięcy po wydaniu orzeczenia o rozwodzie został on 
zatrudniony w pana firmie. Sądzimy, że te fakty mogą rzucać nowe światło 
na umowę.
Leo Gilman oblizał wargi.
—	Bzdury! — wrzasnął Morty. — Umowa jest umową!
Diana uśmiechnęła się do niego, Leo Gilman zaś wyprostował się 
w krześle.
—	Pozwól, Morty, że ja się tym zajmę. Nie podoba mi się ta insynuacja, 
panno La Gravenesse. Nasza firma cieszy się nieskazitelną reputacją i powinna 
się pani poważniej zastanowić, nim zacznie wysuwać jakieś bezpodstawne 
oskarżenia. Poza tym to na pani spoczywa obowiązek przeprowadzenia 
dowodu. Jedno nie ma z drugim nic wspólnego. Pani Cushman jest pełnoletnia, 
samodzielnie podejmowała decyzje. Mogła wynająć jakiegokolwiek prawnika, 
a mimo to wybrała jego. Zatrudniliśmy później pana Marlowe'a, ponieważ 
spodobała nam się jego praca. Za późno teraz, by pani Cushman mogła się 
rozmyślić. To niesprawiedliwe, żeby kiedy minęło już tyle czasu od ich 
rozwodu, próbować wykorzystać sukces pana Cushmana, nie mający nic 
wspólnego z ich małżeństwem. Jesteśmy gotowi wszcząć długi, kosztowny 
proces sądowy, byle sprawiedliwości stało się zadość. Jak to trafnie ujął pan 
Cushman, umowa jest umową.
—	Jesteśmy gotowe z tym polemizować — odparła Diana. — Dys 
ponujemy informacjami i dowodami, że firma została założona przez panią 
Cushman i jej rodziców. A pan Cushman odgrywał w niej podrzędną rolę.
Leo uśmiechnął się.
—	Panno La Gravenesse, świat go zna jako Szalonego Morty'ego. On 
zaś stara się właśnie dowieść czegoś innego.
Brenda poczuła, jak ściska jej się żołądek. Pot coraz mocniej występował 
jej na czole i nad górną wargą. To takie nieuczciwe! Wiedziała, że Diana 
blefuje — ani ona, ani ojciec nie prowadzili żadnych rejestrów i nie była 
w stanie czegokolwiek dowieść. Co się stanie, jeśli wstąpi na drogę sądową? 
Jak się poczują Angela i Tony, widząc znowu w gazetach nazwisko ich 
dziadka? Któż by nie kochał i nie wierzył Szalonemu Morty'emu? Facetowi 
z tak świetną ofertą dla każdego?
Diana zdjęła okulary i pochyliła głowę. Westchnęła. Chyba się nie 
podda? — pomyślała przerażona Brenda. — Może już za późno na cokolwiek? 
Boże, dlaczego byłam taka głupia, taka zastraszona? Czemu zgodziłam się na 
tak mało? I po co w ogóle podpisałam ten świstek? — Ogarnęło ją tak 
straszne rozczarowanie, że przez chwilę zakręciło jej się w głowie. — Nie 
powinnam była mieć tak wygórowanych nadziei — rozmyślała ponuro. — Na 
próżno grzebałam w papierach i rachunkach, zmarnowałam tylko swój 
i Diany czas. A teraz przyjdzie jeszcze zapłacić jej honorarium. O rany.
Diana ciągle milczała. Wreszcie sięgnęła długą ręką do aktówki stojącej 
na podłodze obok krzesła. Otworzyła z trzaskiem zamki, wyjęła grubą teczkę
140
i z hukiem rzuciła na stół. Morty natychmiast ją rozpoznał. Serce podeszło 
mu do gardła. Na pierwszej stronie dużymi literami napisano: „Fotokopie. 
Deklaracje podatkowe państwa Cushmanów za lata 1980, 1981 i 1982".
Morty zamrugał.
Przesłanie było jasne dla każdego. Leo i Morty wymienili spojrzenia. Co 
to jest, do cholery? — zatelegrafował Leo do Morty'ego, który przez chwilę 
wyglądał jak raniony bawół, niepewny, czy atakować, czy umrzeć. To był 
cios w samo serce. Nim Morty zdążył się pozbierać, Leo zwrócił się 
bezpośrednio do Diany:
— Panno La Gravenesse, chciałbym skonsultować się z moim klientem 
w cztery oczy. Możliwe, że się myliłem i być może istnieją podstawy do 
zawarcia bardziej aktualnej umowy.
Ciągle nie mogę w to uwierzyć. — Brenda po raz kolejny się roześmiała, 
a jej głęboki głos drżał, gdy skośnooka masażystka uderzała ją po plecach. 
Usłyszała dobywający się z głębi gardła Diany jęk. Otworzyła oczy i uśmiech-
nęła się.
Leżąca na sąsiednim stole Diana przekręciła głowę, spojrzała na Brendę 
i również skrzywiła twarz w uśmiechu. Ich spojrzenia spotkały się i obie 
zaniosły się chichotem, jak dwie dziewczynki, które odkryły, że w pierwszy 
dzień ferii spadł śnieg. Gdy się uspokoiły, Brenda nadal przyglądała się 
Dianie. Potargana i bez okularów wyglądała szalenie pociągająco. Nie 
pasowało do niej słowo ładna, raczej przystojna.
Duarto sporo jej opowiadał o Dianie. Była typem bojowniczki, stworzona 
do walki. Przez siedem lat pracowała jako asystentka prokuratora okręgowego, 
zajmując się przestępstwami seksualnymi. Po tej wyczerpującej harówce 
otworzyła samodzielną praktykę, broniąc praw kobiet i dzieci i nie przyjmując 
żadnych innych spraw. W imieniu dziewczynki, sieroty, którą malustowano 
w jej przybranej rodzinie, zaskarżyła miasto — i wygrała. Niedawno broniła 
kobiety, która zabiła znęcającego się nad nią ojca i kobietę uniewinniono. 
Teraz pracowała równocześnie nad innym rozwodem: mąż ukradł pomysł 
żony i opatentował go pod swoim nazwiskiem. Diana była mieszaniną chłodu, 
czułości i aktywności — ta kombinacja zachwycała Brendę. Najbardziej 
jednak zachwycił ją sposób, w jaki Diana rozegrała sprawę z Leem i Mortym.
—	Napędziłyśmy im strachu — zgodziła się Diana.
—	Strachu? Chryste! Leo Gilman prawie się posikał. To spojrzenie, 
jakie rzucił Morty'emu. Ach, to było rozkoszne.
—	Poczekajmy ze świętowaniem, dopóki nie podpiszemy umowy i nie 
zrealizujesz obu czeków. Znasz to powiedzenie: „Koniec wieńczy dzieło". 
A może to było: „Grubasek wieńczy dzieło"? — ciągnęła Diana. — Cóż, 
Brenda, chyba niedługo wręczysz komuś wieniec.
Zaskoczona Brenda przez moment rozważała, czy czuje się dotknięta 
uwagą na temat „grubaska". Jednak Diana tak ciepło na nią patrzyła, że
141
5. Narada sztabowa
w jednej chwili pojęła, że Diana nigdy by jej nie skrzywdziła. W końcu 
rzeczywiście jestem gruba — pomyślała. Odrzuciła głowę, wybuchając 
śmiechem.
Dobry pomysł, żeby przyjść do „Salon de Tokyo", poważnego i so-
lidnego miejsca przy Zachodniej Pięćdziesiątej Siódmej, w którym pracowali 
masażyści z Azji. Brenda czasami tu wstępowała, wracając od Angeli, 
która wynajmowała na czas wakacji małe mieszkanko na rogu Pięćdziesiątej 
Trzeciej i Dziewiątej Alei.
Drobna Japonka, zajmująca się Brendą, stęknęła i wspięła się na stół. 
Nad nimi wisiał uczepiony sufitu drąg, którego mocno się uchwyciła, gdy 
zaczęła deptać po plecach Brendy. Teraz stękała Brenda.
Diana się roześmiała. Miły ma śmiech — przebiegło Brendzie przez 
myśl — gardłowy i ciepły.
—	Cóż, jeśli było ci pisane, że ktoś ma cię dziś zadeptać, to dziękuj 
niebiosom, że to kobieta — odezwała się Diana.
—	Nie, to tobie muszę podziękować, Diano — odparowała Brenda.
—	Jesteś pewna, że podpisze? Dwa czeki, każdy na milion? Jeden teraz, drugi 
przed Świętem Dziękczynienia?
—	Nie mamy gwarancji, ale przypuszczam, że tak. Trafiłyśmy w miękkie. 
To było brzydkie zagranie, ale skuteczne. Jeśli nie przyśle czeku, twoim 
sprzymierzeńcem będzie urząd podatkowy. Przygotuję dokumenty i dam im 
jutro do podpisania, żeby nie zdążyli się rozmyślić... — umilkła na chwilę.
—	Wiesz, Brenda, mogłyśmy dostać więcej. I to znacznie więcej. Jestem tego 
pewna.
—	Być może. Ale lepszy wróbel w garści... i tak dalej. Nigdy nie byłam 
pazerna. Dwa miliony dolców wolnych od podatków i trochę akcji to 
wszystko, czego mi potrzeba. I moje dzieci też więcej nie potrzebują. Może 
i jest ze mnie krówsko, ale nie świnia. — Roześmiała się. — Dwa miliony 
dolarów! Nie mogę w to uwierzyć. To jak wygrana na loterii! Cudownie się 
czuję!
Diana uśmiechnęła się do niej.
—	A ja poczułabym się znacznie cudowniej, gdyby ta kobieta zlazła 
z moich pleców — stwierdziła, mrugając. — Co ty na to, gdybyś w ramach 
wyrazów wdzięczności poprosiła, by skończyła?
—	Pod warunkiem, że będę cię mogła zaprosić na kolację.
—	Zgoda.
Brenda ruchem ręki wskazała, że już starczy, i obie masażystki nisko się 
kłaniając opuściły pomieszczenie. Gdy Diana siadała, zsunął się z niej 
ręcznik. Nim go podniosła, Brenda zauważyła, że biust ma płaski jak 
u chłopca, a ramiona szerokie. Rany, jest przystojna jak chłopak — pomyślała 
Brenda. Zarumieniła się i odwróciła wzrok. Dziwne — myślała dalej.
—	Bardzo dziwne.
E
lise wykazała cholernie mocny charakter.
To oburzające! — stwierdziła, czytając notatkę, którą 
Brenda wyrwała z „The Post". — Jak może mężczyzna, który z punktu 
widzenia prawa jest nadal żonaty, ogłaszać swoje zaręczyny? — W jej głosie 
brzmiało raczej zniechęcenie niż smutek. Dwadzieścia lat szacunku, dyskrecji, 
życia w dostatku, choć bez ostentacji, wierności zasadzie noblesse oblige 
i postępowania zgodnie z powszechnie obowiązującymi normami zostało 
teraz przekreślone przez jej męża — wkrótce byłego męża — który zrobił 
z nich obojga głupców. W takim razie nie będzie już dłużej prowadził jej 
interesów. Ani on, ani nikt z Cromwell Reed, mimo że firma reprezentowała 
jej rodzinę od trzech pokoleń. To powinno postawić Billa w trudnej sytuacji, 
popsuć mu układy z partnerami. Możliwe także, że przyspieszy rozwód. 
— Chyba cierpi na męską odmianę klimakterium — powiedziała. — Jak 
inaczej wytłumaczyć sobie jego oświadczenie?
—	Hmm, właściwie niezupełnie jego — zwróciła uwagę Brenda. — Tutaj 
napisano, że to Phoebe zapewniła, iż wkrótce zostaną ogłoszone, a to jest 
różnica. Przynajmniej tak mi się wydaje, prawda, Annie?
Annie ze względu na Elise powstrzymała się od śmiechu.
—	Cóż — przyznała — nie przypomina to zasad, których uczono nas 
w szkole panny Porter.
—	Pewnie była naćpana. Duarto twierdzi, że właściwie cały czas coś 
bierze.
Elise nie zwróciła na to uwagi.
—	Bili wie, że nienawidzę brukowców. Niedługo Phoebe na pierwszej 
stronie w „Enąuirer" będzie się zwierzać, że jest zastępczą matką dla mojego 
jajeczka i spermy Elvisa — uśmiechnęła się wbrew sobie. — Cóż, jako 
prawnik Bili powinien sobie zdawać sprawę, że to nie najlepsze posunięcie 
w sytuacji, kiedy mamy dokonać podziału majątku. By nie wspomnieć, że
143
cała ta sprawa jest w bardzo złym guście. — Elise pomyślała o matce: te 
słowa wyrażały u niej najostrzejszą krytykę. Nikła pociecha, że przynajmniej 
ona się o tym nie dowie.
—	A propos, widziałam twoje zdjęcie w ,,People", Elise — odezwała się 
Brenda. — Trzeba przyznać, że w sumie nie najgorzej się prezentujesz 
— pokazała kolejny wycinek.
Elise przyjrzała się zdjęciu, wzdrygając się wewnętrznie. Rzadko o niej 
pisano — jej agent już się o to zatroszczył. Zdjęcia nie autoryzowano. 
Spojrzała na nazwisko autora: Lany Cochran. O Boże. Przypomniała sobie 
pokój siedemset pięć. Jakie zdjęcia jeszcze zrobił?
—	Wyglądasz nieźle jak na... — ciągnęła Brenda.
—	Jak na kogo? — spytała z lekkim niepokojem Elise.
—	Jak na osobę, która wraca z pogrzebu — odparowała Brenda. 
Elise wzięła się w garść i uśmiechnęła do Brendy.
—	Oczywiście. Wiesz, reklama zawsze mnie drażniła...
—	Skoro już mowa o upodobaniach, może byśmy zjadły lunch — 
zaproponowała radośnie Brenda. Jeśli Elise obawiała się prasy, ona przynaj 
mniej w takim samym stopniu lękała się sądu. A Diana La Gravenesse ciągle 
jeszcze nie otrzymała podpisanej umowy ani pierwszego czeku od Morty'ego. 
Brenda miała nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Liczyła na te pieniądze. 
Dałyby jej wreszcie niezależność. Przez całą tę sprawę dostała wilczego 
apetytu.
Dzisiaj spotkały się w „La Grenouille", jedynym miejscu, w którym, 
o ile Brenda się orientowała, jakość jedzenia dorównywała pięknu wystroju 
wnętrza. Lunch kosztował trzydzieści sześć dolarów i pięćdziesiąt centów, 
a podawali niemal wszystko, o czym można było zamarzyć. Brenda ciągle się 
zamartwiała licząc pieniądze. Dopóki jej sprawy z Mortym się nie wyjaśnią, 
nie mogła sobie pozwolić na wywalenie stówy za lunch. Duży wybór dań 
znacznie ją podniósł na duchu. I tak oto siedziały sobie we trzy w najmod-
niejszej restauracji żabojadów w mieście.
Brenda uwielbiała się droczyć z Elise, a przepadała za Annie. Nawet jeśli 
nic z tego nie wyjdzie, jeśli nie uda im się wyrównać rachunków za Cynthię, 
zawsze to przyjemnie mieć motywację, by się ubrać i gdzieś wyskoczyć. 
Oczywiście Brenda czuła się wystarczająco szczęśliwa przebywając z dziećmi. 
Prawdę mówiąc, dzwoniła dziś rano do Anthony'ego, proponując, że zabierze 
jego brudną bieliznę. To dla niej żaden kłopot. Jednak Tony się nie zgodził. 
Przechodził okres, kiedy wstydzi się rodziców. Mimo to Brenda nadal gorąco 
pragnęła się z nim spotkać. Lubiła prać i porządkować, dzięki temu nie 
myślała o jedzeniu. Nie miała pojęcia, jak Annie radzi sobie bez Sylvie, 
zwłaszcza że chłopcy byli tak zajęci własnymi sprawami.
Martwiła się o Annie. Od wyjazdu Sylvie bardzo zmizerniała i posmut-
niała. To ten łajdak, Aaron.
Całe życie Brendy koncentrowało się wokół jej dzieci. W przeciwieństwie 
do Annie nie potrafiła wypełnić sobie czasu działając w Komitecie Igrzysk
Olimpijskich dla Niepełnosprawnych czy ochotniczo pracując w szpitalu na 
oddziale poparzonych. Nigdy właściwie nie stała się częścią tego światka, 
nigdy tego nie chciała, ale możliwość obserwowania ich z bliska tak jak teraz 
sprawiała jej niekłamaną przyjemność. W głębi serca Brenda przepadała za 
plotkami, z lubością czytała wiadomości o ludziach z towarzystwa. Oczywiście 
za nic by się do tego nie przyznała. I kiedy Morty usiłował ją tam wciągnąć, 
Brenda się zaparła. Domyślała się, jak ją ocenią: brzydka parweniuszka, która 
chce stać się kimś. Fe! Cóż, przynajmniej wiedziała, czego nie powinna robić. 
Annie, ona ma klasę, i Elise, trzeba jej przyznać, też, plus wielkie 
pieniądze. Ciekawe, czy Elise czyta plotkarskie dzienniki.
—	Uważam — mówiła Elise — że powinnyśmy przygotować rodzaj 
raportu na temat Gila i pozostałych trzech. Należałoby umieścić tam informacje 
na temat ich pracy i życia towarzyskiego. I oczywiście ich podrywek. Gdy 
lepiej ich poznamy, łatwiej odkryjemy ich słabe punkty.
—	Potrzebujemy po prostu dossier. Ważne sprawy i drobiazgi. Rzeczy 
z „Advertising Age" i „American Bar Association Journal", dzienniki ze 
szkoły, cokolwiek. Znak zodiaku. Ulubiony kolor. Musimy znać ich maklerów, 
bankierów, krawców. Wiedzieć, jaką piją kawę.
—	Pewnie, wiadomo — ciągnęła Brenda — karta od dentysty, blizny, 
tatuaże, ulubiona pozycja seksualna, najgorszy koszmar... — przerwała na 
chwilę. — Moim marzeniem jest stać się najgorszym koszmarem Morty'ego.
—	To właśnie chciałam usłyszeć — stwierdziła Elise, kiwając z uznaniem 
głową.
—	Tyle że nie mogę. Ciągle jeszcze nie dostałam od niego pieniędzy, 
więc poruszam się po niepewnym gruncie — powiedziała Brenda.
Zobaczyła, że twarz Elise nagle stwardniała. Wiedziała, że jak każda 
z tych WASP-ów z Greenwich, Elise, gdy była wściekła, stawała się 
lodowata. A teraz najwyraźniej się wściekła. Spojrzała na nią zimno.
—	Nie bądź cipa — odezwała się, powtarzając to, co Brenda powiedziała 
do Annie.
Brenda poczuła się dotknięta do żywego. Walczy o życie, a ta bogata 
dziwka nazywa ją cipą? Zrobiło jej się gorąco ze złości. Pochyliła się, niemal 
dotykając twarzy Elise.
—	Co ty, do cholery, możesz wiedzieć, jak się czuje kobieta pozo 
stawiona na łasce mężczyzny i walcząca o przeżycie? Wszystko podano ci na 
tacy. Nigdy nie musiałaś wchodzić facetowi w dupę, żeby upewnić się, że 
wypłaci alimenty i dzięki temu będziesz mogła spojrzeć w oczy spotkanej 
w windzie przewodniczącej spółdzielni. Nigdy nie musiałaś się zastanawiać, 
czy stać cię na lunch za trzydzieści sześć dolarów, bo a nuż czek znowu się 
opóźni? Czy wiesz, jak muszę się przed nim co miesiąc upokarzać? Bo nie 
mam dosłownie nad niczym kontroli. Nie wiesz, Elise, i nigdy się nie 
dowiesz. — Łatwo dawała się ponieść nerwom; uświadomiła sobie, że 
chociaż starała się panować nad głosem, zaczęła zwracać na siebie uwagę 
gości przy innych stolikach. Gówno ją to obchodziło.
144
10 — Zmowa 
pierwszych 
żon
145
Annie pochyliła się do niej, mówiąc:
—	Dla Elise to także nie było łatwe, Brenda. 
Brenda spojrzała na nią i jęknęła:
—	Nie teraz, Annie. Nie odstawiaj teraz grzecznej dziewczynki.
—	Sama sobie poradzę, Annie. Poza tym Brenda trafiła w sedno 
— odezwała się Elise i znowu skupiła uwagę na Brendzie, która mówiła dalej, 
przyciszając głos.
—	Wiesz, co myślę, Elise? Że dla ciebie to tylko gra. Zajęcie, dopóki 
nie przebolejesz utraty swojego chłopa. Równie dobrze mogłabyś pojechać na 
południe chrzanionej Francji, popłynąć swoim pieprzonym jachtem na 
trzymiesięczny rejs dokoła świata. Po prostu nowa zabawka. Ale ja walczę
0	życie, mała, bogata, rozpuszczona pannico. To nie żarty. — Brenda 
wychyliła łyk wody ze srebrnego kieliszka. Odstawiła naczynie i spojrzała na 
Elise mrużąc oczy, jak to miał w zwyczaju jej ojciec. — Więc nie nazywaj 
mnie cipą. Możesz mnie krytykować, proszę bardzo, ale najpierw postaw na 
jedną kartę wszystko, co jest twoją własnością. A na razie zachowaj te 
pouczenia dla siebie.
Elise nadal patrzyła prosto na Brendę, ta zaś zauważyła w jej oczach coś, 
czego wcześniej tam nie dostrzegła.
—	Przepraszam — odezwała się wreszcie wolno — nie liczyłam się 
z tobą ani z twoimi uczuciami. Tak, masz rację, nie wiem, co to znaczy być 
uzależnioną pod względem finansowym od mężczyzny. — Zamrugała oczami, 
podniosła głowę i powiedziała: — Proszę, wybacz mi. Powinnam była się 
zastanowić.
Brenda westchnęła i odchyliła się na krześle, powoli się uspokajając.
—	Pewnie, taaa, nie ma sprawy. — Natychmiast pożałowała swojego 
wybuchu. — Nie powinnam była tak na ciebie wyskoczyć.
—	Ale wiem, co to znaczy zależeć od mężczyzny pod względem 
uczuciowym. Okazuje się, że każda forma zależności od mężczyzny jest 
upokarzająca. — Elise się uśmiechnęła. — Czyli tak: nie ruszamy Morty'ego, 
dopóki nie sfinalizuje sprawy z Brendą. Zgoda, proszę pań?
Annie uśmiechnęła się do obu kobiet i potakująco skinęła głową. Nie 
zauważyła, kiedy zdecydowały się razem działać. Uświadomiła sobie, że 
sytuacja wymyka się jej spod kontroli i poczuła się niewyraźnie. Przez lata 
pracy z doktor Rosen jednego się dowiedziała o sobie, że musi zawsze mieć 
stały grunt pod nogami.
Potrząsnęła głową, by odsunąć wspomnienia. Myślenie o Aaronie
1	o doktor Rosen było bardzo niebezpieczne. Starała się zapełnić sobie czas, 
jednak nocą, kiedy samotna siedziała w mieszkaniu, Aaron nieustannie gościł 
w jej myślach. Ten zabawny, dowcipny mężczyzna, który zawsze umiał ją 
rozśmieszyć. Rozumiał ją, bawiły go jej mierne żarty, zachwycał się bystrością 
jej umysłu. Przynajmniej kiedyś tak było. Od tamtej pory nikt właściwie się 
na niej nie poznał.
—	Więc czego szukamy? — spytała.
146
—	Nie sądzę, żebyśmy już teraz mogły powiedzieć konkretnie. Chyba 
ich słabych punktów, jakiejś rysy w ich nieskazitelnych pancerzach, prawda? 
— upewniła się Elise.
—	Mięciutkiego, białego podbrzusza — dodała Brenda, klepiąc się po 
swoim sadle.
Elise zacisnęła wargi.
—	Jeśli chodzi o Gila, to nie ma wątpliwości. Uważam, że powinnyśmy 
pójść w dwóch kierunkach: po pierwsze dowiedzieć się, jaką firmę ma zamiar 
przejąć i schrzanić mu interes, po drugie przyjrzeć się jego wcześniejszej 
działalności i wykryć wszystkie brzydkie sprawki. Zainteresować tym SEC * 
i gdyby udało się nam dotrzeć do jego osobistych wydatków, urząd podatkowy. 
Nie sądzę, żebyśmy coś wskórały na policji; pożegnalny list Cynthii świadczy 
o tym, że to rzeczywiście było samobójstwo. Ale możemy trochę mu popsuć 
sprawy towarzysko. Zaraz, jak się nazywa ta jego nowa żona? — spojrzała 
do notatek.
—	Birmingham. Mary Birmingham — podrzuciła Brenda.
—	Tak. Otóż podobno rozgląda się za nowym mieszkaniem przy Piątej 
Alei. Lally jest członkiem samorządu mieszkańców. Może uda nam się 
załatwić, żeby nie dostali tego apartamentu. Przypuszczam, że możemy też 
nie dopuścić jej do pełnienia jakiejkolwiek ważniejszej funkcji w naszym 
środowisku.
—	Ja mogę pogrzebać w starych papierach dotyczących działalności 
Morty'ego. Zawsze to trzymałam. Może tam coś znajdę — zaproponowała 
Brenda.
—	Wspaniale. Annie, czy mi się wydawało, czy wspominałaś coś, że 
wybierasz się na kolację ze Stuartem Swannem?
—	Cóż, rzeczywiście mnie zaprosił — odparła, lekko się rumieniąc. 
Brenda spostrzegła ten rumieniec. Czyżby Annie czuła się winna, że ona
idzie na randkę, a my nie? — pomyślała.
—	Dobrze — stwierdziła Elise. — Wybadaj go. Może się dowiemy, na 
kogo Gil ostrzy teraz zęby. — Annie niechętnie skinęła głową. — Ja zaś 
porozmawiam o Gilu z wujkiem Bobem — ciągnęła Elise. — Może nam 
pomóc. — Znowu zajrzała do notesu. — Teraz Bili, to gorsza sprawa. 
Oczywiście, zostawiam go bez grosza i przestaję powierzać moje sprawy 
Cromwell Reed. Myślę jednak, że mogłybyśmy dogadać się z van Gelderami.
—	Zniszczyć gniazdko kochanków? — spytała Brenda.
—	Raczej fundusz powierniczy.
—	Wiecie, że ona jest narkomanką? — zapytała Brenda.
—	Co ty powiesz? To by się mogło przydać. Skąd wiesz? — upewniała 
się Elise.
* Komisja Papierów Wartościowych i Giełdy, organizacja rządowa zajmująca się 
badaniem i kontrolą akcji rzucanych na rynek i sprzedaży papierów wartościowych 
— przyp. 
tłum.
147
—	Ma się swoje źródła — uśmiechnęła się wyniośle Brenda.
—	Mogłabym o tym wspomnieć doktorowi Girtonowi w czasie najbliż 
szej wizyty. Leczy też rodzinę van Gelderów. Uważam za swój obowiązek 
pomóc rodzinie, aby mogła wyciągnąć pomocną dłoń do dziewczyny, 
nieprawdaż? Może i przed nią jest jakaś przyszłość... na odwykówce. Tyle na 
razie powinno wystarczyć; mowa o Billu i jego „narzeczonej". Jest czysty, 
jeśli chodzi o podatki, nie ma przyjaciół, od których można by go oddzielić, 
więc to chwilowo załatwia jego sprawę — zawiesiła głos i przerzucała strony.
—	Brendo — ciągnęła dalej — twój mąż nie jest taki nietykalny. Kiedy już 
załatwicie sprawę nowego porozumienia, moi chłopcy pogrzebią trochę 
w tych znalezionych przez ciebie papierach i przyjrzą się bliżej jego akcjom. 
W ten sposób upiekłybyśmy dwie pieczenie przy jednym ognisku, bo 
mogłabyś wszcząć proces, żądając jeszcze więcej pieniędzy.
—	Nie, Elise, niech da tyle, ile obiecał. Nie chcę spieprzyć umowy.
—	Brenda znowu zrobiła się niespokojna.
Elise spojrzała na nią ze zrozumieniem.
—	Dobrze, oczywiście. Nie ma sensu działać na własną szkodę, byle 
tylko dokuczyć mężowi. Czyli nie wciągamy w to urzędu podatkowego?
—	Nie — tym razem nawet Brenda nie żartowała.
—	Cóż — zgodziła się pogodnie Elise, skreślając coś na swojej liście
—	w takim razie możemy przynajmniej nie dopuścić, by go przyjęto do Union 
League Club i Maidstone.
—	A wystąpił o członkostwo? — zapytała z niedowierzaniem Brenda.
—	Najwidoczniej. Jego żona nalegała, by to zrobił.
—	Skąd wiesz?
—	Ma się swoje źródła — uśmiechnęła się do niej wesolutko Elise.
—	I tak by się tam nie dostali — wzruszyła ramionami. — Znasz ich 
nastawienie: NNCK: „Nie Nasz Człowiek, Kochanie". Możemy też spróbować 
załatwić, żeby zjechali najnowszą galerię jego żony. Albo bojkot jej przyjęć. 
Słyszałam też, że stara się o przyjęcie do Junior League — spojrzała na 
Annie. Brenda wiedziała, że to najbardziej ekskluzywny klub kobiecy 
w Nowym Jorku. — Jego członkiem — powiedziała Elise — nie zostanie 
złodziejka cudzych mężów — przerwała i spojrzała na Annie. — Skoro już 
mowa o złodziejkach, to co z nowym mężem dobrej pani doktor? A może 
powinnyśmy doprowadzić agencję Aarona na skraj bankructwa?
—	Nie, Elise, to nie byłoby w porządku — odparła Annie. — Przez to 
straciłby i jego partner. Jerry jest porządnym gościem. — Annie nie mogła 
dodać, że ciągle jeszcze nie chciała, by Aaron cierpiał.
—	Nie staramy się być względem nich w porządku — przypomniała 
Elise. — Oni też się nie starali grać z nami fair.
—	Nie, nic z tych rzeczy — zaoponowała Annie. — W końcu to ojciec 
moich dzieci.
—	Penis przestał być gwarantem bezpieczeństwa.
—	A czy kiedykolwiek był?
—	Cóż, może Aarona zostawimy na koniec — stwierdziła Elise, 
z trzaskiem zamykając notes.
—	Skoro tak, czy ktoś pani kiedyś powiedział, droga panno Elliot
—	odezwała się z szerokim uśmiechem Brenda — że pięknie pani wygląda, 
gdy jest wściekła?
Elise uśmiechnęła się do Brendy.
—	Nie. Woleli, kiedy byłam bierna. Ale te czasy już się skończyły, moja 
droga. Zmieniam się. — Rozejrzała się po eleganckim, gustownie urządzonym 
pomieszczeniu. — Koniec z ustępstwami. Żądam krwi.
—	Gniew klasowy — stwierdziła kiwając głową Brenda — towarzyszy 
rewolucjom i rozwodom.
—	Czyli możemy się nazwać teraz Grupą Zasłużonych Cór Rewolucji?
—	odezwała się Annie.
—	Cholera! — odparła Elise.
148
6. Kolacja o ósmej
łońce zachodziło nad migoczącym światłami miastem, kiedy Annie skręciła z 
John Finlay Walk we Wschodnią Osiemdziesiątą Czwartą i skierowała się w 
stronę budynku na Gracie Square, gdzie mieścił się jej apartament. Wchodząc 
do windy spojrzała na zegarek, szukając go znów na niewłaściwej ręce 
przypomniała sobie, że powinna patrzeć na prawy przegub i że Aaron jej nie 
kocha.
Dochodziła szósta. Miała tylko godzinę do spotkania z Chrisem, a potem
0	ósmej kolacja ze Stuartem Swannem. Trochę mało czasu, ale zawsze późno 
opuszczała szpital. Ciężko tam iść, ciężko i wyjść — pomyślała ze smutkiem. 
— Teraz będę się musiała pośpieszyć. Lepiej się śpieszyć, niż niepokoić. Nie 
chcę za dużo myśleć o tej randce.
Od początku separacji Annie nie poszła nawet na jedną randkę. W gruncie 
rzeczy i przed ślubem rzadko kiedy z kimś wychodziła. Monogamia widać 
leżała w jej naturze. Gdy była w szkole panny Porter, poznała sympatycznego 
chłopca z Amherst, z którym się całowała, a później korespondowała. Raz 
udało im się kochać ze sobą w salonie nowojorskiego mieszkania rodziców, ale
1	po tym utrzymywali swój związek w tajemnicy. Później w czasie weekendu 
spędzanego w domu Cynthii spotkała Stuarta i chodziła z nim, dopóki nie 
poznała Aarona. Nigdy nie spała ze Stuartem. Krępowało ją, gdy musiała 
wyznać doktor Rosen, jak mało zdobyła doświadczenia w tej dziedzinie. 
A teraz proszę, jeszcze żałośniejsza figura: rozwódka nie obeznana z seksem.
Cóż, najlepiej zrobi, jeśli nie będzie tego traktowała jak randki; po prostu 
kolacja ze starym przyjacielem. A jeżeli coś z tego wyniknie...
Mężczyźni. Źle się działo z mężczyznami w wieku Aarona. Coś, co 
przypuszczała — a przynajmniej taką żywiła nadzieję — nigdy nie dosięgnie 
jej synów.
To prawda, że mężczyźni z pokolenia Aarona dorastając uczyli się 
wypełniać sprzeczne oczekiwania: równocześnie mieli dominować nad
150
kobietami i poddawać się ich opiece. Przynajmniej takiego zachowania 
oczekiwał ojciec od Aarona. Potem zasady się zmieniły, ale nie mężczyźni. 
Annie widziała, że obaj, Chris i Alex, rzadziej usiłowali postawić na swoim 
i chętniej rozmawiali o problemach z dziewczynami.
Mimo to oni wszyscy: Aaron, Morty, Gil i Bili, nadal potrzebowali 
czyjegoś podziwu, nie przyjmując jednak ciężaru odpowiedzialności za drugą 
osobę. Annie podejrzewała, że nowe żony mniej wymagały, a przy tym 
wiernie czciły pana i władcę. Czy Stuart to tylko następny nerwowy, 
rozczarowany członek tego klubu, a może różni się od reszty? O mój Boże
—	pomyślała — czyżby gorycz dyktowała mi takie myśli, a może to właśnie 
dzieje się z mężczyznami i kobietami w ciągu ostatniej dekady?
Miała nadzieję, że dzisiejszego wieczoru coś odkryje: plany Gila, jego 
słabe punkty. Uwaga, Mata Hari przystępuje do akcji — pomyślała. I zrobi 
wszystko, co w jej mocy, żeby wieczór upłynął przyjemnie. Nie miała wielu 
okazji do przebywania w męskim towarzystwie, tak samo jak większość 
kobiet w średnim wieku, które straciły mężów. Oczywiście, kilku znajomych 
robiło aluzje, ale Annie aż cierpła na myśl o Felisie Boraine, bogatym 
i nieciekawym siedemdziesięcioletnim wdowcu, czy Georgesie Martinie, 
dowcipnym znajomym z uroczystych kolacji, o bez wątpienia homoseksualnych 
skłonnościach. W porównaniu z Aaronem ci mężczyźni nie mieli szans. Woli 
być sama.
Po wejściu do mieszkania Annie pomyślała, że najchętniej nigdzie by nie 
wychodziła. Tyle miała do zrobienia: przejrzeć pocztę, napisać list do Sylvie. 
Tak bardzo tęskniła za swoją córeczką. Starała się pisać do niej codziennie. 
Cóż, nie ma teraz czasu ani na to, ani na pocztę. Wyrwie się wcześniej 
i zajmie tym po powrocie. Zawsze doskonale wypoczywała w atmosferze 
piękna i ładu, jaką wokół siebie stworzyła; wieczór ze Stuartem był 
niewiadomą.
Och Boże, przecież powinna gdzieś wyjść. Spędziła już tyle wieczorów 
samotnie. Na lunch zwykle się z kimś umawiała, a dnie powoli uczyła 
się wypełniać pracą w szpitalu, hodowlą kwiatów, pisaniem, Klubem 
Pierwszych Żon. Ale te wieczory! Musi coś z nimi zrobić. Aaron wkrótce 
się powtórnie ożeni, a ja nawet nie mam z kim iść na randkę — skarciła 
samą siebie.
Chociaż pozostała jej niepełna godzina do wyjścia, napełniła wysoką 
szklankę wodą mineralną Evian i usiadła w ulubionym fotelu. Chciała 
spokojnie pomyśleć o Sylvie i jej nowym życiu w Sylvan Glades, o sobie 
samej i jej życiu bez Sylvie, a nawet bez Pangora. Tęskniła bowiem nie tylko 
za córką, również za uroczym kotem syjamskim. A mimo to nie zdobyła się 
na kupno nowego kodaka. Jakież to dla mnie typowe — pomyślała.
—	Straciłam mruczka, ale nie potrafię postarać się o nowego. Dopiła wodę. 
Chris będzie w „Russian Tea Room" o siódmej, a Stuart w „Petrossian" 
o ósmej. Do licha —jęknęła wstając — muszę się zbierać. Nie zamówiłam 
Hudsona, więc jestem skazana na taksówkę. Miejmy nadzieję, że ją szybko
151
złapię, że nie będzie w niej śmierdziało, kierowca będzie mówił po angielsku 
i wyda resztę z dwudziestki. Trzeba się pośpieszyć.
Ubieranie nigdy nie zabierało jej wiele czasu. Minęło wpół do siódmej, 
kiedy Annie z jeszcze wilgotnymi włosami zakładała obcisłe, jedwabne 
spodnie w kolorze kości słoniowej i górę z jedwabnej dzianiny w tym samym 
odcieniu. Usiadła przy toaletce i otworzyła aksamitne pudełko zawierające 
biżuterię, którą zostawiła jej matka, uciekając przed laty od męża. Najbardziej 
lubiła złote klipsy i naszyjnik, zestaw kiedyś bardzo często noszony przez 
matkę. Założyła go i spojrzawszy w lustro zobaczyła w nim niemal jej 
wizerunek. Nie dorównuję jej opalenizną — zauważyła. — Ani urodą. Nie, 
mam za długi nos, zbyt okrągłą twarz, podbródek za krótki. W najlepszym 
razie można mnie uznać za ładną. A może tylko pociągającą. Ale dziś króluje 
intryga. Jeśli staranniej umaluję oczy, bardziej będę się nadawała do tej roli
—	stwierdziła. Ale bez względu na to, ile nałożyła kosmetyków na powieki, 
jej oczy nie spoglądały tajemniczo.
Spojrzała na zegar firmy Waterford i zaczęła się śpieszyć. Perfumy, 
klucze, torebka. Na jedwabny zestaw nałożyła uwspółcześnioną wersję kimona, 
zaprojektowaną przez Hanae Mori, beżowego z rzadko rozmieszczonymi 
wzorami w delikatnych odcieniach ochry i rdzy. Przechodząc z zadowoleniem 
zerknęła w lustro wiszące w korytarzu. Nadal potrafię ładnie wyglądać.
—	Uśmiechnęła się do swego odbicia próbując dodać sobie odwagi.
—	Wyglądam świetnie. Aaron zrobił głupstwo zostawiając mnie. Gdy tylko 
wyszła z holu, jakby współgrając z jej optymistycznym nastawieniem, przy 
krawężniku zatrzymała się taksówka. Może będzie się dobrze bawiła i wieczór 
okaże się udany.
W „Russian Tea Room" już powieszono bożonarodzeniowe dekoracje. 
Ponieważ wiele nowojorskich restauracji także to zrobiło, więc nie można 
było powiedzieć, że się pośpieszyli. Tyle że akurat ten lokal zawsze tak 
wyglądał, bo tak chciał jego właściciel Faith Stewart Gordon.
Annie zawsze dziwiło, że polowano nie na stoliki umieszczone w długiej, 
wąskiej sali restauracyjnej, ale na te u wejścia, przy czerwonej, półkolistej 
ławie. Przypuszczała, że obowiązywała tu podobna zasada jak w ,JLe Cirque"
—	pokaż się i niech cię zobaczą — chociaż przeciąg wiejący po nogach 
akurat na nią działał odstraszająco, zwłaszcza że nie pomagały nawet pięknie 
wypolerowane mosiężne drzwi obrotowe. Annie nigdy nie przeszkadzało, 
kiedy proponowano jej miejsce w głębi sali. Pomyślała, że dziś usiądzie po 
prostu przy barze.
Ale Chris już czekał, do tego na ławie! Widać dziś jest jej sądzony 
przeciąg. Uśmiechnęła się do niego i z przyjemnością zauważyła, że wstał na 
powitanie.
—	Chris, tak się cieszę! Ale przecież mieliśmy się tylko czegoś napić. 
Jakim cudem zdobyłeś stolik?
—	Może mi się uda wmusić w ciebie choć jednego blina, ty anorektyczko
—	uśmiechnął się do niej. — To dzięki tacie poznałem Faitha.
152
Oczywiście, przecież Aaron znał wszystkie najlepsze restauracje w mieś-
cie. Uznała to za miły gest z jego strony takie zapraszanie Chrisa. Widać do 
dziedzictwa Paradise'ów należy siedzenie przy dobrym stoliku.
—	Na co masz ochotę? — zapytał Chris.
—	Poproszę kieliszek białego wina.
Skinął na kelnera, przekazał jej zamówienie, dla siebie wziął jeszcze 
jedną wodę mineralną Perrier.
—	A więc co słychać? — zaczął. Jego ton wydał się jej zbyt czuły, 
niepodobny do niego.
—	Wszystko w porządku — odparła. — Wygląda na to, że Sylvie 
dobrze sobie radzi. Alex dzwonił w sobotę.
—	Aha. Jakieś inne telefony? 
Annie spojrzała na niego.
—	Od Brendy Cushman — odpowiedziała. 
Przez moment wyglądał na zaskoczonego.
—	Kogo? — spytał.
—	Mojej przyjaciółki, Brendy. Chris, o co ci chodzi?
—	Tato nie dzwonił?
Wprawdzie aż ją ścisnęło w żołądku, ale nic nie dała poznać po sobie.
—	Tato zaprosił mnie na swój ślub.
Z trudem zapanowała nad wyrazem twarzy; nie chciała zdradzić swoich 
uczuć.
—	No cóż, uważam, że dobrze zrobił. Ostatecznie jesteś jego synem.
—	Jego drugim synem. — Annie dosłyszała w głosie Chrisa nutkę 
goryczy. — A czy ciebie zawiadomił?
Zawsze obawiała się tej chwili. Dawno temu zdecydowała, że nigdy nie 
wplącze synów w swoje problemy z Aaronem ani nie będzie próbowała go 
przed nimi oczerniać. Takie zachowanie zasługiwałoby na naganę. Obdarzyła 
Chrisa uśmiechem.
—	Nie, ale przecież nie musi. Rozwiódł się ze mną. Może robić, co tylko...
—	Och, mamo! Przestań go bronić! — przerwał jej Chris. — Nie bądź 
taka cholernie sprawiedliwa. — Odwrócił wzrok i opanowawszy się ciągnął: 
— Przecież nie jestem już dzieckiem. Mam prawo wiedzieć, co się tu, 
u diabła, dzieje!
—	Chyba sam najlepiej wiesz. Twój ojciec się żeni.
—	Tak, z twoją terapeutką. 
Annie przymknęła oczy.
—	Z doktor Rosen nie spotykam się już od jakiegoś czasu.
—	Mamo, jak rany! — Chris potrząsnął głową. Westchnął. — Próbuję 
jakoś dojść do ładu z tym, co do nich czuję, ale ty niewiele mi pomagasz.
—	Mnie się wydaje, że to raczej moje uczucia starasz się poznać.
—	Widzisz, tego się nie da rozdzielić. Czasem nie podoba mi się 
sposób, w jaki ojciec zachowuje się w pracy. On jest... — zawiesił głos, 
a Annie zobaczyła w jego oczach pełne bólu wahanie.
153
L
Ja
kiż 
lojalny 
— 
pomyśl
ała. — 
Zawsze 
był 
lojalny 
wobec 
siostry, 
ojca i 
wobec 
mnie. 
A 
teraz? 
Czy 
uda mu 
się tak 
zachow
ywać 
wobec 
nas 
trojga, 
czy 
raczej 
przeżyj
e 
rozdarc
ie 
wewnęt
rzne? 
Szczęśl
iwy 
Alex, 
odsunął 
się od 
wszystk
iego. 
Alex 
przypo
minał 
Aarona. 
W 
Chrisie, 
zdumio
na, 
dostrze
gała 
swoje 
cechy.
—	T
ato 
jest 
twa
rds
zy 
niż 
prz
yp
usz
cza
łe
m 
— 
po
wie
dzi
ał 
w 
ko
ńcu
.
—	C
hri
s, 
żeb
y 
pro
wa
dzi
ć 
fir
mę
, 
trz
eba 
być 
twa
rdy
m.
—	O
n 
upomin
a wujka 
Jerry'eg
o. Robi 
to przy 
pracow
nikach. 
Ma do 
niego 
pretensj
ę, a 
często 
to nie 
wujka 
wina.
—	M
ięd
zy 
par
tne
ra
mi 
doc
ho
dzi 
do 
ko
nfli
któ
w.
—	N
ie 
sądzę, 
żeby 
tato 
chciał 
nadal 
pracow
ać z 
Jerrym. 
Czy nie 
powinie
n tego 
zwyczaj
nie 
powiedz
ieć? — 
Przerwa
ł na 
chwilę i 
ujął jej 
dłoń.
—	Ma
mo, 
przecie
ż byłem 
na 
dyplom
ie 
Alexa. 
Widział
em, jak 
się z 
tatą 
trzymal
iście za 
ręce. I 
zostawi
łem was 
samych 
w 
hotelu. 
— 
Westch
nął.
—	Jeste
m z 
kimś 
związan
y... Z 
kobietą, 
którą 
jak 
myślę, 
mogę 
napraw
dę 
pokocha
ć i 
dlatego 
zrobiłe
m się 
bardziej 
wrażliw
y na... 
hmm, 
pewne 
rzeczy. 
I wiem, 
co 
wisiało 
w 
powietr
zu 
między 
wami w 
Bostoni
e. To 
nie 
naiwnoś
ć 
przeze 
mnie 
przema
wiała, 
kiedy 
myślałe
m, że 
być 
może 
chcecie 
jeszcze 
raz 
spróbow
ać, 
prawda?
An
nie 
poczuła
, jak 
drżą jej 
wargi. 
Pomyśl
ała z 
goryczą
, że 
nikogo 
nie da 
się 
osłonić 
na tym 
okrutny
m 
świecie
.
—	N
ie 
— 
od
par
ła 
— 
to 
nie 
nai
wn
ość 
z 
tw
oje
j 
str
on
y.
—	A
le 
się 
wa
m 
nie 
ud
ało
?
—	N
ie.
—	I
tat
a 
oka
zał 
się 
ko
mp
let
ną 
świ
nią
?
O 
Boże, 
jak 
można 
odpowi
edzieć 
na 
takie 
pytanie
? Jakże 
potrafi 
zachow
ać się 
uczciwi
e 
wobec 
Chrisa, 
Aarona 
i samej 
siebie?
—	Chris, nikt nie jest kompletną świnią. — W tym momencie nie stać 
jej było 
na nic 
lepszeg
o i 
chyba 
tak to 
trzeba 
zostawi
ć. — 
Jeśli 
potrafis
z, idź 
na ślub 
ojca. 
Przecie
ż nie 
jest 
zbrodni
arzem. 
— 
Nagle 
poczuła 
ogromn
e 
zmęcze
nie. 
Wydało 
jej się, 
że 
czekając
a ją 
kolacja 
ze 
Stuarte
m 
Swanne
m to 
już za 
dużo. 
Głębok
o 
zaczerp
nęła 
powietr
za. — 
A teraz 
muszę 
uciekać
—
	powi
edziała. 
— 
Napraw
dę się 
umówił
am.
—	Tak prawdę mówiąc, mamo, to ja też. Chciałbym, żebyś ją poznała.
—
	Gło
wą 
wskazał 
kobietę 
siedzącą 
przy 
barze. 
Zdumio
na 
Annie 
zobaczy
ła, 
że to 
dojrzała 
kobieta, 
nie 
studentk
a czy 
młoda 
dziewcz
yna. 
Przecież 
ona jest 
co 
najmniej 
dziesięć 
lat od 
niego 
starsza! 
Annie 
niemal 
natychm
iast 
zauważy
ła, 
jak 
sympat
ycznie 
wygląd
a, 
ubrana 
w długi 
biały 
żakiet, 
krótką 
beżową 
spódnic
ę oraz 
w jasne 
pantofle 
i 
rajstopy
. Była 
osobą 
bardziej 
dojrzałą
, 
doświad
czoną 
niż ta, 
którą 
Annie 
w 
najśmie
lszych 
snach 
widział
a u 
boku 
swojego 
syna.
Ci
emnowł
osa 
kobieta 
o 
równie 
ciemny
ch 
oczach 
podeszł
a do ich 
stolika. 
Jej 
twarz 
rozjaśni
ł miły, 
trochę 
niepew
ny 
uśmiec
h, w 
kącikac
h oczu 
pojawił
y się 
zmarsz
czki.
154
—	P
ani 
Par
adi
se?
—	A
nni
e.
—	A
nnie. 
Spotkały
śmy się 
rok 
temu 
podczas 
Świąt 
Bożego 
Narodze
nia. 
Jestem 
Karen 
Palinsk
y. — 
Wsunęł
a się 
na ławę 
obok 
Chrisa, 
który 
ujął ją 
za rękę.
Oc
zywiście
. Annie 
natychm
iast ją 
sobie 
przypo
mniała. 
Pracowa
ła w 
firmie 
Aarona.
—
	
O 
tak, 
już 
pa
mię
tam
. 
Mił
o 
cię 
znó
w 
zob
acz
yć.
Ka
ren 
wygląd
ała na 
spokojn
iejszą, 
łagodni
ejszą 
niż przy 
ostatni
m 
spotkani
u.
—	P
ani 
Paradise
... 
Annie. 
Chciała
m ci 
tylko 
podzięk
ować za 
wychow
anie 
tak 
wspania
łego 
mężczyz
ny — 
powiedz
iała 
Karen 
uśmiech
ając się 
do 
Chrisa.
—	T
eż 
coś
! 
— 
za
woł
ał.
—	T
ak, 
właśnie 
tak 
uważam
. Tak 
rzadko 
się 
spotyka 
mężczyz
nę, 
który 
nie jest 
zamknię
ty albo 
zalęknio
ny czy 
nie 
nienawi
dzi 
kobiet.
—	R
zec
zy
wiś
cie
? 
— 
zdz
iwi
ła 
się 
An
nie.
—	C
óż, 
widać 
od 
niedawn
a żyjesz 
sama — 
odparła 
Karen i 
roześmi
ała 
się. — 
Albo 
miałaś 
szczęści
e.
—	C
zyżby? 
Może 
— 
odrzekł
a ciągle 
zdumio
na 
Annie. 
— A 
teraz 
napraw
dę już 
muszę 
iść. — 
Wstając 
odwróci
ła się do 
Chrisa. 
— 
Widzę, 
że 
zostawi
am cię 
w 
dobrych 
rękach. 
— 
Ucałow
ała go, 
nim 
odeszła.
W 
dziesięć 
minut 
później 
wkracza
ła do 
wspania
le 
przyozd
obioneg
o 
budynk
u przy 
Zachod
niej 
Pięćdzi
esiątej 
ósmej, 
w 
którym 
mieścił
a się 
restaura
cja 
„Petross
ian". 
Jeszcze 
kilka lat 
temu w 
zbudow
anym w 
pseudo-
baroko
wym 
stylu 
betonow
ym 
budynk
u 
królowa
ły 
gołębie; 
dziś 
mieścił 
się tu 
eleganc
ki lokal, 
w 
którym 
podawa
no 
najlepsz
y 
kawior 
w 
mieście.
Mi
ała 
nadzieję
, że 
Stuart 
będzie 
na czas, 
ale 
skoro 
potrafił 
spóźnić 
się na 
pogrzeb 
Cynthii.
.. Annie 
nigdy 
nie 
czuła się 
dobrze 
siedząc 
samotni
e przy 
barze. 
Przypus
zczała, 
że brak 
jej 
pewnoś
ci 
siebie. 
Zawsze 
wtedy 
myślała
0
	biedne
j Alice 
Adams, 
podpiera
jącej 
ściany 
na 
zabawac
h, i jej 
wymusz
onym 
uśmiech
u, za 
pomocą 
którego 
chciała 
sprawić 
wrażeni
e, że 
przypo
mniała 
sobie 
coś 
zabawn
ego. Tu 
akurat 
doktor 
Rosen 
miała 
rację: 
Annie 
iden 
tyfikow
ała się z 
nieudac
znikami. 
Ale z 
tym 
koniec, 
przynaj
mniej 
teraz. 
Dziś 
wieczor
em była 
na to 
zbyt 
zdenerw
owana. 
Mata 
Hari 
skrzyżo
wana z 
dorosłą 
specjalis
tką od 
podpiera
nia 
ścian. 
Nadal 
pozosta
wała 
pod 
wrażeni
em 
spotkani
a 
z 
Chrisem
. Aaron 
się żeni 
— 
pomyśla
ła i 
spróbo
wała 
skupić 
się na 
czymś 
innym. 
Jeśli się 
okaże, 
że 
Stuart 
jeszcze 
się nie 
zjawił, 
po 
prostu 
zamówi 
campari 
i będzie 
się 
wpatry
wała w 
swój 
manikiu
r.
Ale 
Stuart 
już 
siedział 
przy 
stoliku 
sącząc 
drinka. 
Wstał i 
uśmiech
nął się 
do 
Annie. 
Przywit
ali się 
zdawko
wym 
uściskie
m.
—	K
ochanie
, 
wygląd
asz 
wspania
le — 
stwierd
ził 
przyglą
dając 
się jej 
uważnie
. — Tak 
się 
cieszę, 
że cię 
widzę.
—	M
iło 
znó
w 
cię 
spo
tka
ć, 
Stu
art 
— 
odp
arła 
An
nie 
pat
rzą
c 
mu 
w 
ocz
y.
1
	powie
działa 
prawdę. 
Był 
nadal 
przystoj
ny, 
choć we 
właściw
y dla 
siebie
155
sposób odrobinę zaniedbany. Rzecz jasna trochę przytył, ale to się zdarza 
większości ludzi. Blondyn, tak jak Cynthia, beżowy odcień oprawy oczu 
i włosów niemal zlewał się z kolorem skóry. Miał drobne piegi przypominające 
starannie narysowane kropeczki i brązowo-żółte oczy. Tęczówki mieniły się 
wieloma kolorami. Annie natychmiast przypomniała sobie, że kiedyś nazywała 
go „Oczki w Groszki". Obdarzyła go uśmiechem. Może ten wieczór okaże się 
przyjemny.
—	Dziękuję, że przyszłaś — urwał. — Ostatnim razem, na cmentarzu, 
to było okropne. Boże, czułem się strasznie. Pędziłem jak szalony z Tokio, 
po drodze złapałem anginę, wszystko tylko po to, żeby się spóźnić. Przeklęty 
Gil. Ale kiedy cię tam zobaczyłem... — podniósł szklankę i łyknął bezbarw 
nego płynu. — Wiem, że zachowywałem się nie tak. To z powodu szoku. 
I różnicy czasu, podróży samolotem. Ale poza tym wszystko wydało mi się 
takie fałszywe i nie na miejscu, nikt tam, poza tobą oczywiście, nie 
przejmował się moją siostrą. Kiedy cię zobaczyłem, poczułem, że Cynthia 
tylko ciebie tak naprawdę obchodziła... — zamilkł nagle.
—	Stuart, nie musisz się usprawiedliwiać... — zaczęła Annie. 
Przerwał jej kelner.
—	Dobry wieczór pani. Czym mogę służyć? — zapytał.
—	Poproszę campari z wodą sodową.
—	Dla mnie to samo. Podwójne. — Stuart zwrócił się do Annie: — Jeśli 
masz ochotę, zacznijmy od ich specjalnej sałatki.
—	Dobrze. — Skinęła głową. Zastanawiała się, ile już wypił. Wódki czy 
dżinu? Chyba raczej dżinu. Zmarszczywszy brwi, skarciła samą siebie: 
przestań!
—	Więc ile to już minęło? Z dziesięć lat cię nie widziałem. Nie licząc 
cmentarza, oczywiście.
—	Tak. Och, nie. Spotkaliśmy się na pogrzebie Carli i w Vail, pamiętasz?
—	Stał wtedy bardzo pijany z drugą żoną przed kafejką „U Cookiego", gdzie 
chodziło się na randki po szaleństwach narciarskich w Vail. Uświadomiła 
sobie, że był wtedy bardzo, bardzo pijany.
—	Niemożliwe, naprawdę? — odparł z uśmiechem. — Jeśli tak 
twierdzisz.
Na chwilę zapadła cisza. Ukradkiem obserwowała jego twarz. Wory pod 
oczami. Westchnęła, czuła się jak przekłuty balonik. Pomyślała, że tak oto 
znikają jej nadzieje. Ale może gdzieś doleci, nim całe powietrze ucieknie.
—	A co tam w pracy? — zagadnęła z udaną obojętnością.
—	Jak zwykle. Nic nowego.
—	To musi być szalenie podniecające, świat wielkich interesów.
—	O rany, to brzmi jak zdanie z trzeciorzędnego filmu. Za chwilę nazwę go 
wielkim, silnym mężczyzną.
—	Tak naprawdę to raczej nudne. — Stuart nic nie zauważył.
—	I kogo macie teraz przejąć? A może to tajemnica? — zapytała 
skrępowana tym przesłuchiwaniem.
156
Stuart spojrzał na nią uważniej.
—	Chcesz wyciągnąć ze mnie poufne wiadomości? Może potrzebujesz 
pieniędzy?
Oblała się rumieńcem. Okropność.
—	Nie, nic z tych rzeczy. Finansowo świetnie daję sobie radę.
—	Chyba nie myślisz o graniu na giełdzie? Inwestorzy z małym 
kapitałem nie mają czego tam szukać. Wierz mi, znam się na tym.
—	Czy to prawda, że tak tam oszukują? — Miała nadzieję, że nie 
zapyta, kto tak twierdzi.
—	Powiedzmy raczej, że ktoś z zewnątrz jest bez szans. I jeśli obraca 
dużymi sumami, naychmiast go wykończą. Patrz, co się stało z Milkenem. 
Załatwiony. Naraził się zbyt wielu grubym rybom. — Stuart pociągnął łyk ze 
szklanki.
—	A więc nie powinnam inwestować? Ani grosza? 
Stuart pomyślał chwilę.
—	Właściwie nie powinienem o tym wspominać, ale wiem, że Gil 
Griffin szykuje się na Mitsui Shipping. Jeśli je kupi, cena akcji wzrośnie. 
Możesz kupić trochę, skoro tak bardzo chcesz, ale pamiętaj, tylko za sumę, 
którą możesz stracić bez szkody dla siebie.
—	Dobrze ci się pracuje z Gilem? — Znów się zaczerwieniła. Ta rola 
zupełnie do niej nie pasowała.
Ale Stuart i tym razem niczego nie zauważył, tylko sarknął w odpowiedzi:
—	Jasne, w końcu kiedyś robiłem za statystę w filmie o Prometeuszu. 
Gil rozszarpuje moją wątrobę tylko raz w tygodniu.
—	Aż taki okropny?
—	Lepiej zmieńmy temat.
—	Nadal jeździ tym swoim jaguarem XKE?
—	Żartujesz sobie? Toż to całe jego życie.
—	Gdzie go parkuje?
—	W oddzielnym gabinecie. 
Annie zachichotała.
—	Naprawdę? — naciskała.
—	Annie, co kryje się za tymi pytaniami? Zakochałaś się w Gilu czy co? 
Odjęło jej mowę.
—	Ależ nie. Wręcz przeciwnie... hmmm... — urwała zmieszana. 
Stuart pokiwał głową.
—	Więc o co chodzi? — Spojrzał na nią uważniej. — Chyba nie knujesz 
czegoś przeciw niemu?
—	Hmmm...
—	Annie, nie rób głupstw. To nie jest ludzka istota. Zostaw go 
w spokoju. Czy wiesz, że mnie nie zawiadomił o śmierci Cynthii? Dowiedzia 
łem się z kondolencji, które przesłała mi moja sekretarka.
—	To niemożliwe!
—	Nawet nie próbuj mu wejść w drogę. Jest gorszy od jadowitej żmii.
157
A ta suka, jego żona, mu dorównuje. Dobrali się jak w korcu maku.
—	Pociągnął łyk. — Powinnaś zrozumieć, że on nie lubi miażdżyć ludzi.
—	Annie patrzyła, jak dopijał drinka. — On nie lubi, po prostu musi to robić.
Wbrew woli poczuła dreszcz przebiegający po krzyżu i gęsią skórkę na 
ramionach. Ogarnął ją chłód. Ale nie żeby się bała. Przecież to tylko pijackie 
urojenia. Melodramat.
—	Daj spokój, Stuart. Niszczy tylko przeszkody, realizując z żelazną 
konsekwencją swoje plany. Znałam go kiedyś. To niedojrzały, samolubny 
człowiek, ale daleko mu do demona.
—	O nie, tu właśnie się mylisz. — Skinął na kelnera i zamówił następny 
kieliszek. — Nie jestem psychologiem, ale coś mi u tego faceta nie pasuje. 
Nikt mnie tak nie przeraża jak on. Spójrz w jego oczy, Annie. Tam nic nie 
ma. Pustka.
—	Twierdzisz, że on nie ma duszy? Stuart, daj spokój.
—	Posłuchaj, nie wiem, czy Bóg istnieje. Nie łudźmy się, któż to wie 
na pewno? Ale wierzę w Światło. Czy jak tam mówią: Praprzyczynę.
—	Która stała się praprzyczyną wszystkich naszych kłopotów — 
zażartowała, próbując rozładować atmosferę.
—	Annie, w jego oczach nie ma światła. Tylko ciemność.
Annie starała się zachować spokój. W cóż się pakowały? Ona, Brenda 
i Elise. Czyżby Stuart miał rację? A może to po prostu zgorzkniały, 
przerażony pijak, który szuka usprawiedliwienia dla swojej słabości demoni-
zując siłę przeciwnika?
Podszedł kelner, by przyjąć zamówienie. Annie poprosiła o kawior, 
ugotowane na twardo białko i grzankę; lubiła sama robić maleńkie kanapeczki. 
Do kawioru nigdy nie zamawiała blinów czy jak niektórzy ziemniaków. Była 
wegetananką, ale choć dręczyło ją poczucie winy, dla kawioru robiła wyjątek.
—	Poproszę stek au poivre — powiedział Stuart.— I jeszcze raz to 
samo, podwójne.
Przedłużające się milczenie krępowało ich oboje, czuli się niezręcznie.
—	Jak się miewa twoja córka? — spytał nagle Stuart. — Wspominałaś, 
że wyjechała do szkoły.
—	Powoli się przyzwyczaja. Wszystko u niej w porządku. — Annie 
poczuła, że coś ją dławi w gardle. Miała nadzieję, że u Sylvie wszystko 
dobrze. Ona sama wręcz tonęła w kłopotach. Gil był zamaskowanym 
potworem. Stuart okazał się pijakiem, zupełnie dla niej nieodpowiednim. 
Westchnęła i ku swemu zażenowaniu poczuła, że nie może powstrzymać łez.
Stuart pogładził ją po ręce.
—	Aaron? Przeszło ci już? 
Annie gwałtownie wyrwała dłoń.
—	Proszę, nie rozmawiajmy o nim ani o Gilu Griffinie. O, patrz! Nasza 
kolacja.
Kiedy Annie wchodziła do mieszkania, pomyślała, że mimo wszystko 
ten wieczór nie był taki okropny. W towarzystwie Chrisa zawsze czuła się 
doskonale, chociaż musiała przyznać, że zaskoczyło ją spotkanie z kobietą 
jego życia. I od momentu gdy przestała uważać Stuarta za ewentualnego 
następcę Aarona, oczarował ją niewinnymi plotkami i rozmową o zwykłych 
sprawach. Potrafił być zabawny, nawet jeśli sprawił to nadmiar alkoholu. 
I może przyda się informacja o Mitsui Shipping. Chyba to powinno 
zainteresować Elise i Brendę. Zdała sobie sprawę, że pomimo rozczarowania 
jest zadowolona. Ale się zdziwią, jak im powie o swoim odkryciu. Nie 
wspomni jednak o ślubie Aarona. Nie może. Jeszcze nie teraz.
Otworzyła szafę w przedpokoju i powiesiła kimono. Na stoliku leżały 
schludnie ułożone listy. Wzięła cały plik i poszła do sypialni.
Zdjąwszy buty, wyciągnęła się na łóżku, nie zwracając uwagi na to, że 
gniecie narzutę i kołdrę. Szybko przejrzała pocztę. Kilka rachunków, 
pocztówka od ciotki, katalogi wysyłkowe. I wyciąg z konta funduszu 
zdeponowanego w Federated Funds Douglas Witter. Annie z westchnieniem 
otworzyła kopertę. Rzuciła okiem na papier i już miała odłożyć go na stolik 
przy łóżku, gdy spojrzała nań uważniej. Informacja o zawartej transakcji. 
Transakcja. Znaczna suma. Praktycznie całe bieżące saldo i większość 
depozytu. Cóż to, u licha, ma znaczyć? Chyba jakaś pomyłka. Jeszcze raz 
sprawdziła nazwisko i numer konta. Co tu się, u diabła, dzieje?
Usiadła wyprostowana na łóżku i sięgnęła po telefon. Wprawdzie 
dochodziło wpół do dwunastej i trochę to krępujące, ale dowie się, kto, do 
cholery, kupił akcje firmy Szalonego Morty'ego. Znalazła numer swojego 
maklera w notatniku. Nigdy nie wyraziłaby zgody na taką transakcję. To musi 
być pomyłka.
158
7. Larry Cochran
L
arry wyszedł na podarte linoleum z małej wanny ustawionej 
w kuchni.
— Tylko najbiedniejsi z biednych nowojorczyków mają wannę w kuchni 
— wyrecytował głośno; zawsze to robił po kąpieli w tym pradawnym urządzeniu, 
zaopatrzonym również w prysznic, który trzeba było dzierżyć w dłoniach. Jego 
mieszkanie składało się z pokoju cztery metry na cztery, kuchni z wanną, starych 
szaf ściennych zaludnionych przez niezliczone pokolenia karaluchów, maleńkiej 
spiżarki i ciasnej ubikacji. Do golenia i mycia używał zlewu w kuchni. I płacił 
za 
całość jedne siedemset czterdzieści dwa dolary miesięcznie.
Aż się skręcał ze strachu i żalu nad samym sobą. W tym miesiącu nie 
miał nawet tych siedmiuset czterdziestu dwóch dolarów. Od momentu 
spotkania z Elise Elliot pisał jak szalony. Owładnęła nim obsesja. Czas bez 
reszty pochłaniała gorączkowa twórczość. W końcu scenariusz jasno się 
skrystalizował w jego wyobraźni i oczyma duszy widział Elise grającą główną 
rolę. Pisał dzień i noc i to całkowicie zaprzątało jego głowę. Nie myślał
0	zbliżającym się terminie końca ważności legitymacji prasowej ani skąd 
weźmie pieniądze na zapłacenie komornego.
Potrafił zarobić na zaspokojenie najprostszych potrzeb robiąc zdjęcia 
sławom o bezmyślnych oczach i sprzedając te fotki do brukowców. Ale Elise
1	pisanie scenariusza dla niej zawładnęły nim tak obsesyjnie, że przypomniał 
sobie o pieniądzach dopiero na widok przysłanego rachunku za mieszkanie. 
A pan Paley, właściciel domu, nie przyjmował żadnych usprawiedliwień, jako 
że bez oporów pozbywał się lokatorów, żeby wynajmować mieszkania 
kolejnym chętnym, żądając wyższego czynszu.
Scenariusz był dobry. Naprawdę. Wiedział o tym. Od skończenia szkoły 
napisał trzy inne śmiecie, dla pieniędzy. Widać na to tylko było go stać.
Musisz się bardziej starać, chłoptasiu. Miernoty nikt nie weźmie. Nawet 
nie masz swojego agenta. Co zrobisz, jeśli nikt się tym nie zainteresuje?
—	zapytał samego siebie, sięgając po zniszczony ręcznik. — Powrócisz na 
łono sztuki. — Wycierając długie, szczupłe ciało potrząsnął głową i kropelki 
wody prysnęły na podarte linoleum. — La Bohemę. Raj nieudaczników.
Wszedł do maleńkiego pomieszczenia, gdzie stało łóżko, i spośród ubrań 
wiszących na umieszczonym poziomo kiju od szczotki, który żartobliwie 
nazywał szafą, wygrzebał bardzo znoszony zestaw wyjściowy. Tak jak 
i mieszkanie, marynarka i szare spodnie również świadczyły o biedzie ich 
właściciela — znoszone, spłowiałe. Tak nie można żyć — pomyślał chyba po 
raz setny od spotkania z Elise.
Z metalowego wieszaka zdjął błękitną koszulę, powąchał pod pachami, 
czy jeszcze ujdzie, i urwał kilka nitek z przetartego kołnierzyka. Buty miał 
wykrzywione, obcasy starte na równo z podeszwą. Do spodni założył czarny 
pasek z wężowej skóry, prezent pod choinkę od byłej dziewczyny, kupiła go 
parę lat temu, bo jako pracownicy Bloomingdale's przysługiwała jej zniżka 
w sklepie. Trochę obłaził na brzegach. Zaraz, kiedy to było? — pomyślał.
—	Trzy lata temu? Cztery. Jak rany! Od czterech lat nie kupiłem nowego 
paska do spodni!
Sięgając niezgrabnie po zegarek leżący na umywalce upuścił go 
na podłogę. Wspaniale. Tylko tego mu brakowało. Ale kiedy go podniósł, 
okazało się, że działa dobrze, jeśli oczywiście można tak powiedzieć 
o takiej tandecie. A myślałem, że już tylko włożyć go między dwa 
kamienie — ucieszył się zapinając pasek na przegubie. Było pięć po 
piątej, a z Asą umówił się na szóstą. Kurczę, jeśli miał zamiar błagać 
najlepszego przyjaciela o pożyczkę, to powinien chociaż zjawić się na czas.
Szybko wyszedł z mieszkania i zamknął drzwi na podwójny zamek. 
Śmiechu warte — pomyślał. — I cóż ja takiego mam? Popsuty telewizor, 
którego nie mam za co naprawić, i przedpotopowy adapter. Któż, u diabła, 
jeszcze używa adapterów? Wszędzie kompakty. Jestem tak do tyłu, że nawet 
nie zdążyłem kupić magnetofonu kasetowego, który i tak już wyszedł z mody. 
Czapki z głów, nie uwierzysz, modny świecie. Do tyłu o jedno pokolenie.
Szedł słabo oświetlonym korytarzem, skrzypienie podłogi tłumiły odgłosy 
awantury dobiegające z mieszkania dozorcy. Rosie znów się upiła. A więc nie 
przyjdzie do niego po czynsz ani dziś wieczorem, ani jutro rano. Miejmy 
nadzieję, że pójdzie w tango — pomyślał Larry. — W ten sposób zyskałbym 
ze trzy dni.
Wyszedłszy na zewnątrz od razu poczuł się lepiej, bo uwolniony 
z więzienia biedy. Jesień w Nowym Jorku. Żółte wachlarze liści z miłorzębów 
rosnących wdłuż York Avenue zasłały szary chodnik. Szybkim krokiem dotarł 
na przystanek przy Siedemdziesiątej Siódmej i wsiadając do autobusu linii 
przecinającej miasto pamiętał, by poprosić o bilet uprawniający do przesiadki 
bez dodatkowej opłaty. Liczył się każdy grosz. Na koncie miał dwieście 
szesnaście dolarów, a w kieszeni wszystkiego trzydzieści jeden. I to cały 
majątek. Mama w domu rodzinnym w Missouri żyła z nauczycielskiej 
emerytury. Wiedział, że coś zaoszczędziła, ale po skończeniu szkoły po-
160
11 — Zmowa 
pierwszych 
żon
161
8. Zachodnia 
Pięćdziesiąta Siódma
przysiągł sobie, że nie weźmie od niej ani centa. Ojciec zostawił ich, kiedy 
Lany był jeszcze niemowlęciem. Kiedyś nadejdzie dzień, że to on da jej 
pieniądze. Ale co ma teraz zrobić? Wiedział, że na karty kredytowe nie ma 
co liczyć, przecież już i tak wybrał całą gotówkę. Nim dostanie honorarium 
z magazynu „People", jedyna nadzieja w pożyczce od Asy. Aż się skrzywił, 
tak bolało wspomnienie sprzedania zdjęcia Elise.
Myślał, że nie upadnie tak nisko, by oddać jej fotografię. Sądził, że nigdy 
się na to nie zdobędzie. Ale w desperacji musiał to zrobić. Odkąd nie tylko 
uwielbiał jej postać i role filmowe, ale także kochał ją samą, wydawało mu 
się to równoznaczne ze zdradą. Tak. Kochał ją. Wywołał zdjęcia i rozwiesił 
je na wszystkich ścianach w mieszkaniu. Jak opętany bez końca wspominał 
każdą chwilę spędzoną w pokoju siedemset pięć. Przerywał pisanie tylko po 
to, by obejrzeć jej filmy pokazywane w kinie „Thalia" czy „Biograph". Jego 
miłość widać było w tym, co pisał.
Powtarzał w myślach, jak poprosi Asę o pożyczkę. Przecież w college'u 
robili to tyle razy, no i później, jeśli któryś potrzebował. Ale już od 
dłuższego 
czasu nie pożyczali sobie pieniędzy. Asa zarabiał niezbyt dużo w „Wall 
Street", a Larry płacił rachunki na bieżąco dzięki sprzedawanym co pewien 
czas zdjęciom. Nic wielkiego, ale wystarczało.
Do czasu. Larry miał tego powyżej uszu. Skończyć szkołę pięć lat temu 
i nadal być ubogim studentem! Bez oszczędności czy źródła dochodu. Nic do 
sprzedania. Oczywiście poza fotografią Elise.
Powinien był przez cały ten tydzień polować. Ale nienawidził tego 
z całego serca; to nieustanne trzaskanie zdjęć ludziom ocierającym się o sławę 
i niesławę. Miał tego dość. Nie potrafił się zmusić. A przy tym pisanie 
przerodziło się u niego w obsesję. I tak dobrze mu szło, tak gładko.
Larry rozumiał kobiety, kobiety wartościowe i samotne. Przecież został 
wychowany przez jedną z nich. A scenariusz o takiej samotnej, tajemniczej 
osobie zapowiadał się na wspaniały. Bał się, że jeśli zaryzykuje przerwę, to 
jego wizja ulotni się, a czar pryśnie. Musi zdobyć trochę grosza od Asy, dzieki 
czemu przetrwa, aż przyjdzie czek od „People".
W Piątej Alei złapał autobus, który miał go zawieźć na spotkanie z Asą 
podczas otwarcia jakiejś idiotycznej galerii. Asa upierał się przy tym, nawet 
zdobył dla nich zaproszenia. Kto wie, może szczęście się do niego uśmiechnie, 
zrobi parę zdjęć i pożyczy pieniądze. Wysiadł z autobusu przy Zachodniej 
Pięćdziesiątej Siódmej i poszedł piechotą pod wskazany adres.
Wsiadając do windy powtarzał w duchu: Asa, tak cię proszę, pożycz mi 
dość, bym miał na komorne i na życie do końca października. Wtedy na 
pewno skończę scenariusz i przyjdą pieniądze za zdjęcie. Asa, jestem tak 
blisko celu. I to jest świetne, naprawdę. Nigdy nie słyszałeś, żebym tak mówił 
o moim pisaniu.
A jak dostanę pożyczkę, wezmę się do roboty i obfotografuję wszystkie 
pieprzone sławy w Nowym Jorku. Obiecuję.
162
K\
iedy Annie dotarła do budynku pod numerem trzydziestym na Rockefeller 
Plaża, gdzie mieściło się biuro Elise, zobaczyła, że Brenda już na nią 
czeka przy informacji w holu.
—	Biuro Elise jest na trzydziestym dziewiątym piętrze — powitała ją 
przyjaciółka.
Budynek był najważniejszą częścią kompleksu Rockefeller Plaża i dos-
konałym przykładem secesji w architekturze Nowego Jorku. Gdy szły 
w kierunku windy, Brenda rozejrzała się dookoła i powiedziała z wes-
tchnieniem:
—	To miejsce zawsze pozostanie dla mnie RCA Building.
—	Rozumiem, co masz na myśli — dodała Annie. — Jakoś nie potrafię 
nazywać go GE Building. — I westchnąwszy stwierdziła: — Wszystko się 
zmienia.
—	Tu masz absolutną rację — zgodziła się Brenda. — My też 
jesteśmy inne.
W czasie rozmowy telefonicznej głos Elise brzmiał beztrosko. Zbyt 
beztrosko, jak na kobietę w środku sprawy rozwodowej. Annie miała 
nadzieję, że nie był to skutek alkoholu. Nie wypadało o tym wspominać, ale 
wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że Elise pije, chociaż... od ostatniego 
lunchu chyba trochę mniej. Annie pomyślała, że czasem ludzie pod wpływem 
takiego szoku, jak na przykład rozwód, potrafią się pozbierać. Widać ich 
grupa samopomocy też pomogła. Annie miała nadzieję, że tak się przynajmniej 
stało w przypadku Elise. I że coś, cokolwiek, pomoże jej samej.
W tym momencie całą uwagę Annie pochłaniała sprawa funduszu 
Sylvie. John Reamer nic nie wiedział o transakcji. Próbowała skontaktować 
się z Aaronem, ale ten nie oddzwonił. Chociaż miała nadzieję, że jej makler 
jakoś to wyjaśni, bardzo się denerwowała. Głos Brendy przerwał jej 
rozmyślania.
163
—	Annie, to już nasze piętro.
Gdy drzwi windy się rozsunęły, zobaczyły Elise czekającą na nie przy 
biurku recepcjonistki. Odwróciła się na dźwięk otwieranych drzwi.
—	Widzę, dziewczęta, że dotarłyście na czas. Zapraszam do mojego 
gabinetu.
—	O rany! — zawołała Brenda, wyjątkowo nie żartując. Przez okno za 
biurkiem Elise rozciągała się panorama Central Parku i widok dalej na północ 
aż po horyzont.
—	Ależ to piękne — wyjąkała Annie. — Elise, prawdziwe cudo! 
Zupełnie jakbyś siedziała na chmurze.
—	Lepiej przejdźmy do rzeczy — zaproponowała Elise.
—	Znów zaczynasz się rządzić — odparła Brenda. — Tym razem ja będę 
przewodniczącą. I mam dla was ciekawą wiadomość. Angela mi powiedziała, 
że Junior League odrzuciła kandydaturę Shelby, a ta się wścieka na Morty'ego.
—	Dlaczego? — zapytała Annie.
—	Jej zdaniem odrzucono ją ze względu na jego żydowskie pochodzenie. 
— Brenda roześmiała się głośno. — Żeby ją ugłaskać, obiecał jej wyjazd na 
Arubę podczas Święta Dziękczynienia.
Elise z uśmiechem wyjęła notes i zaznaczyła pomyślnie załatwioną 
sprawę.
—	Ja również coś odkryłam. Niestety Gilowi udało się zdobyć apartament 
przy Piątej Alei. Lally nie była szczególnie pomocna. Ale mam i dobrą 
wiadomość. SEC od lat się nim interesuje. Odpowiada za to ktoś o nazwisku 
De Los Santos.
—	Dlaczego nigdy nie wniesiono przeciw niemu oskarżenia? — spytała 
Brenda.
—	Kto wie, może z braku dowodów? A może wymigał się dzięki 
łapówce? Annie, uważam, że powinnaś umówić się na rozmowę z panem De 
Los Santos.
—	Dlaczego właśnie ja? — zaprotestowała Annie i natychmiast zro 
zumiała powód.
—	Przecież byłaś najlepszą przyjaciółką Cynthii. Może pokażesz 
mu jej list. Do ciebie jest adresowany. Wpierw zobacz, czy to poważny 
facet. Czy Gil go opłaca? Jeśli nie, to czy może nam pomóc, a my 
jemu. Przewąchaj sytuację. Wróg czy przyjaciel?
—	Dobrze — zgodziła się Annie. — A co z Billem? 
Annie widziała, że mózg Elise pracuje na pełnych obrotach.
—	Brenda, zdobędziesz przez Angelę kopie rachunków klientów Billa, 
dobrze? Chyba pracowała w Cromwell Reed podczas wakacji.
—	Tak, odbywała tam praktyki. Wprawdzie zaprzyjaźniła się z kilkoma 
sekretarkami, ale nie wiem, czy jej się uda. Może. A po co ci to?
—	Oczywiście nie chcę, żeby twoja córka się niepotrzebnie narażała, ale 
wpadłam na pewien pomysł. Powiem wam, o co chodzi, jak zdobędziemy te 
rachunki.
164
—	W porządku.
Annie poczuła na sobie wzrok obu przyjaciółek.
—	A co z Aaronem? — zapytała Brenda. — Masz coś?
Gdy Annie usłyszała jego imię, postanowiła, że spróbuje jeszcze raz 
zadzwonić do niego, nim stąd wyjdzie.
—	Na razie nic — wyznała Annie. Nie chciała się przyznać, że niemal 
co noc jej się śnił. Za bardzo się tego wstydziła.
Zauważyła, jak Brenda i Elise wymieniły znaczące spojrzenia.
—	Zacznij prowadzić jego dossier — upomniała Elise. — Skoro został 
na koniec, to nie znaczy, że go zostawimy w spokoju.
—	Aha, jak ci poszła kolacja ze Stuartem? — dopytywała się Brenda. 
Annie złożyła sprawozdanie, szczególnie podkreślając jego ostrzeżenia.
Ale najwyraźniej to jeszcze bardziej rozpaliło Elise.
—	Ależ, kochanie, to wspaniałe! Mitsui Shipping. Sprawdzę to natych 
miast.
—	Tylko pamiętaj o ostrzeżeniach Stuarta — powiedziała po chwili 
wahania.
—	Och, Annie, daj spokój — skarciła ją Brenda. — Stuart to popeliniarz.
—	Aha, byłabym zapomniała. Wprawdzie zostawiamy Aarona na koniec, 
ale wciąż jest na naszej liście. — Elise przypomniała Annie, kiedy wstały, 
żeby pójść za nią do czekającej limuzyny.
Dziś klub wybierał się na lunch do uroczego francuskiego bistro przy 
Wschodniej Pięćdziesiątej Siódmej.
Na Zachodniej Pięćdziesiątej Siódmej zaś Shelby Symington zaczęła się 
denerwować. Oczywiście za nic by się do tego nie przyznała, ale otwarcie 
własnej galerii to ciężkie przeżycie. Zwłaszcza jeśli nie działo się to 
w ciemnej piwnicy przy Wooster Street w SoHo, ale tu, w sercu miasta, gdzie 
polują grube ryby.
Nie mogła się doczekać, by zobaczyć, kto przyjdzie. I radziłaby im, żeby 
się wszyscy stawili. Od podlizywania się język stanął jej kołkiem. A Shelby 
Symington nie lubiła zabiegania o czyjeś względy. W Atlancie, skąd 
pochodziła, to jej ludzie starali się przypodobać. Przynajmniej od pięciu 
pokoleń jej rodzina trzęsła miastem i na całym Południu nie było osobistości, 
z którą Shelby nie łączyłyby więzy krwi lub powinowactwo.
W Nowym Jorku wszystko wyglądało inaczej, ale tu właśnie zaczynał 
się ten naprawdę wielki świat. Poza tym Atlanta robiła się za ciasna dla 
ambitnej Shelby z niewielkimi funduszami. Za to nauczyła się ostatnio, że 
wielki świat wypełniali ludzie z dużymi pieniędzmi, ale pozbawieni gustu. 
Cóż, z wielką przyjemnością uwolni ich od ciężaru sakiewek, któż wie, może 
nawet po drodze nabiorą trochę polotu.
Ta historia z Junior League sprawiła jej przykrość. Jak mogli odrzucić 
przedstawicielkę rodziny Symingtonów? Jej matka będzie zszokowana i znów
165
zacznie wyrzekać na „tego Żyda", jak nazywała Mortona. Shelby wiedziała, 
że mimo to matka przyśle tu parę swoich przyjaciółek, co wystarczy, by
0	galerii napisano w rubryce wydarzeń towarzyskich.
Od ślubu z Mortonem uwijała się w świecie sztuki niczym pracowita 
pszczółka: przedstawiała ludziom z towarzystwa młodych artystów, nim 
jeszcze zdobyli uznanie, załatwiała wypożyczanie dzieł sztuki, a nawet 
pożyczanie pieniędzy utalentowanej młodzieży czy właścicielom małych 
galerii. Teraz nadszedł dzień rewanżu i bardzo liczyła na ich obecność. Gdyby 
tylko wiedziała na pewno, że zjawi się Jon Rosen.
Był bez wątpienia najbardziej wpływowym krytykiem sztuki w Nowym 
Jorku, a może i w całym kraju. Pisał do „Art World", zasiadał chyba 
w każdym komitecie przyznającym stypendia. Shelby bardzo się starała nie 
okazywać antysemitką, wbrew temu, co mówiła jej rodzina, zwłaszcza od 
ślubu z Mortonem, ale ten facet był nieznośny. Morton przynajmniej okazywał 
wręcz krępującą wdzięczność za ich związek. Ten Rosen to wiecznie 
narzekający, złośliwy mizantrop, który uwielbiał okazywać swoją wyższość
1	bez końca wyszukiwać wady, ignorując zalety. I na domiar złego kobieciarz 
w nieustannej pogoni za kolejną ofiarą.
Shelby zdawała sobie sprawę z wad męża, ale rozwiązłości nie mogła 
mu zarzucić. Może i w łóżku okazywał mało wyobraźni i trochę egoizmu, ale 
przynajmniej się nie martwiła, że kiedyś zastanie go tam z inną. Shelby 
myślała nawet o małym skoku na bok, wszak to nic złego, ale zdrada ze 
strony jej mężczyzny nie wchodziła w grę. Zwabienie Mortona do łóżka nie 
należało do najłatwiejszych zadań, zrobiła to tylko po to, żeby przypieczętować 
ich umowę. Już ona dopilnuje, żeby nie poleciał za inną spódniczką. Zdobycie 
bogatego faceta w Nowym Jorku to trudna sztuka, szczególnie takiego jak 
Morton — tak wdzięcznego za jej zainteresowanie, że gotów był spełnić 
każde pragnienie, nawet zafundować jej własną galerię. I potrafiła go 
kontrolować, co nigdy się nie udało Brendzie. Gdy Duarto przyprowadził ich 
oboje do galerii, Shelby wiedziała, że Morton ma wszystko, czego jej 
potrzeba. Bez gustu, ale z pieniędzmi, pragnący mieć jeszcze więcej.
A miękkie, białe dłonie Jona Rosena o długich palcach zawsze wyciągały 
się w kierunku sziksy. Zdaniem Shelby była to żydowska forma alkoholizmu. 
I psychoanaliza. Zdaje się, że właśnie jego siostra zajmuje się psychologią, 
psychiatrią albo czymś równie obrzydliwym. No cóż, pozostawało tylko mieć 
nadzieję, że dziś wieczorem Jon Rosen dzięki pomyślnym łowom będzie miał 
dobry nastrój pisząc recenzję z otwarcia jej galerii.
Z dumą rozejrzała się po wnętrzu. Obrazy były interesujące, głębokie, 
z nutką ironii lub neurozy, co w tym mieście zwraca uwagę krytyki. 
W czterech głównych salach wisiały gigantyczne kolaże Phoebe van Gelder, 
w dwóch mniejszych pokojach znajdowały się prace nawet przez samą Shelby 
uznane za dyskusyjne. Wprawdzie to była sztuka, nie świntuszenie, ale 
niektórzy ludzie nie potrafili odróżnić jednego od drugiego. Najlepszy 
przykład to wrzawa, jaką rozpętano wokół prac Jesse Helms. Oczywiście
166
Shelby chciała, wręcz musiała szokować widzów, w przeciwnym razie byłby 
to tylko jeden z wielu pokazów. Ale nie chciała tak bardzo szokować, żeby 
niczego nie kupili.
Tu pomocna była pozycja rodziny Phoebe. Van Gelderowie w Nowym 
Jorku stali równie wysoko, jeśli nie wyżej, niż rodzina Symingtonów 
w Atlancie. Władza i pieniądze. Od czasów, gdy Nowy Jork znajdował się 
w rękach Holendrów, van Gelderowie zajmowali się bankowością i transportem 
morskim na skalę międzynarodową. I cała śmietanka miasta zatańczy, jak im 
zagrają. Jeden z wujów Phoebe pełnił funkcję wiceprezydenta, inny przez trzy 
kadencje był burmistrzem. Ale przede wszystkim znano ich wielką fortunę, 
czego nie dawało się powiedzieć o rodzinie Symingtonów.
Dzięki temu pokazowi to się zacznie zmieniać. Koniec z pracą za grosze 
niczym niewolnica w galerii Lea Castellego, kiedy on i inni książęta świata 
sztuki zbijali majątki. Shelby wchodzi sama na tę drogę. I nie będzie pierwszą 
kobietą, która połączy zysk ze sztuką. Szkoda tylko, że musiała wyjść za mąż, 
żeby to osiągnąć. Westchnęła.
Cóż, robię, co mogę. Może by tak zapisać Mortona do szkoły w SoHo 
dla chronicznie niemodnych? Niezbyt rozbawił ją jej własny dowcip i na 
pociechę postanowiła sprawdzić, czy wszystko gra w galerii. Jej galerii. 
Shelby jeszcze raz przemierzyła pokoje, podziwiając lśniące podłogi, niepo-
kalanie białe ściany i zwariowane ogromne płótna.
Phoebe ciągle powracała do motywu ust, bardziej błyszczących niż 
w rzeczywistości, pulsujących, wyrywających się z ram obrazów. Niektóre 
wargi były trójwymiarowe, dzięki nakładaniu wielu warstw farby, albo zrobione 
z gipsu i przyklejone do malowanej powierzchni. Wszystkie sprawiały wrażenie 
wilgotnych, lśniących i na wpół otwarte obiecywały siódme niebo. Tak jak 
obrazy De Kooning ukazujące potworne kobiety okazały się kropką nad „i" 
w dyskusji o „vagina dentata", tak zdaniem Shelby te gigantyczne prace Phoebe 
staną się ostatnim krzykiem mody w środowisku preferującym uległą 
kobiecość. Na pewno niepokoiły, ale równocześnie wibrowało w nich życie. 
Autorka powinna zostać uznana za Georgię O'Keeffes tego pokolenia. I jeśli 
Shelby będzie miała szczęście, to nim minie parę miesięcy, te obrazy zawisną 
w bibliotekach i salonach całego miasta. A ona zdobędzie niezachwianą 
pozycję. Tylko patrzeć, co powiedzą na to Ross Bleckner i Richard Prince.
Ale na razie ma jeszcze parę rzeczy do zrobienia. Musi sprawdzić sprzęt 
muzyczny, bo na żądanie Phoebe jako integralna część pokazu będą odtwarzane 
jej własne kompozycje w stylu New Age. Powinna się odświeżyć i zerknąć, 
jak idzie przygotowywanie jedzenia.
Po otwarciu drzwi windy weszła do części gospodarczej. Zwykle przy 
takich okazjach podawano białe wino, sery i winogrona, ale za radą Morty'ego, 
której wyjątkowo posłuchała, zdecydowali się przygotować obfitsze przyjęcie. 
Ale wszystko musi być zrobione bez zarzutu. Shelby pokazała wynajętym 
ludziom odzianym w białe żakiety, gdzie nakrywać, i zostawiła ich pod okiem 
Antonii, jej własnej niewolnicy pracującej w galerii.
167
9. Sztuka dla sztuki
Rozejrzał się po galerii. Zaczynali 
napływać goście. Teraz wszyscy na 
własne oczy przekonają się, jaki talent 
odkrył i pielęgnował. Teraz będzie 
należała do świata.
Jednak na chwilę odsunął tę myśl. 
Dołączyli do nich dwaj młodzieńcy. 
Jeden wyglądał na pedzia, ale drugi... Czy 
Phoebe mu się przygląda? Chciał, żeby 
już było po rozwodzie, żeby mógł ożenić 
się z Phoebe i mieć pewność, że należy 
do niego. Och, ale czemu się niepokoi? 
Phoebe go kocha. Jej spojrzenie... to wina 
kokainy, którą sobie strzeliła. Dla kurażu 
przed otwarciem wystawy. Tylko on ją 
rozumiał. Tę przedwcześnie dojrzałą 
dziewczynę. Jeszcze raz spojrzał na 
obrazy. Dojrzałą a równocześnie tak 
gorącą.
M
orty stał niepewnie przy windzie, obserwując, jak galeria Shelby zapełnia się 
gośćmi. Ekshibicjonizm — to słowo najlepiej oddawało charakter imprezy. 
Bo zdaniem Morty'ego te olbrzymie płótna przypominały po prostu ilustracje 
z „Hustlera". Zresztą, nie znał się na tej chrzanionej sztuce współczesnej. 
Uważał, że kupuje sieją na Czterdziestej Drugiej Ulicy, ale Shelby pracowała 
kiedyś jako kustosz w Muzeum Sztuki Współczesnej, więc chyba powinna się 
znać. On co prawda nigdy w życiu nie wydałby pieniędzy na takie świńskie 
kawałki i nie sądził, by inni to kupili. A mimo wszystko nie wyglądali na 
zszokowanych.
Chociaż impreza dopiero się zaczynała, wśród obrazów kręcili się 
mężczyźni w smokingach i kobiety w wieczorowych sukniach, zajadający 
pdte. Przynajmniej jedzenie było przyzwoite, pdti prawie tak dobre jak 
pasztet, który robiła kiedyś jego matka, świeć Panie nad jej duszą. Do 
szaleństwa doprowadzały go jedynie dźwięki piszczałki, czy jak się to 
świństwo zwie, rozbrzmiewające przez głośniki.
Bili Atchison obejmował ramieniem Phoebe. Jak zwykle założyła coś 
wyzywającego, a on jak zwykle nie mógł od niej oderwać wzroku. Była kimś 
i wszyscy musieli to przyznać. Ma wszystko — pomyślał — pieniądze, 
pochodzenie, talent i seksapil. Mimowolnie się wyprostował. Wszyscy na nią 
patrzyli, doskonale wyczuwał ich zawiść i zazdrość. Nieźle jak na faceta koło 
sześćdziesiątki. Całkiem nieźle.
Jak zawsze poczuł niepokój na myśl o swoim wieku. Nie wyglądał na 
pięćdziesiąt siedem lat. Rany, nie wyglądał nawet na pięćdziesiąt, a czuł się 
jeszcze dwadzieścia lat młodszy. Myślał jak młody chłopak, więc był młody. 
Sama Phoebe tak mówiła, choć w najbardziej intymnych chwilach nazywała 
go tatusiem.
168
Aaron Paradise i Leslie Rosen wybierali się do opery, ale przedtem 
wpadli na otwarcie wystawy. Nie tylko dlatego, że Aaron musiał przypodobać 
się Morty'emu, który był jego najcenniejszym, choć beznadziejnie tępym 
klientem.
—	Chcę zobaczyć prace tej dziewczyny, Aaron — przyznała Leslie. 
— Z tego, co zauważyłam przy okazji naszych spotkań, potrzebuje pomocy. 
I to ja chcę jej udzielić. — Leslie była pewna, że obrazy Phoebe dużo o niej 
powiedzą i pomogą ją zrozumieć. Poza tym oboje, ona i Aaron, rozejrzą się 
za potencjalnymi klientami. Całkiem niezły pomysł. No i ma się pokazać Gil 
Griffin. Nie zawadzi otrzeć się o prezesa firmy ze znacznym kontem.
Aaron czuł się trochę niepewnie na myśl o możliwości spotkania 
z Annie. Ale tłumaczył sobie, że to kiedyś musi nastąpić. Był na to 
przygotowany. Tak jak Leslie wielokrotnie powtarzała, nie może pozwolić jej 
na wieczne odgrywanie roli męczennicy.
Leslie pięknie dziś wygląda — pomyślał Aaron, gdy wychodzili z windy, 
kierując się w stronę nowej galerii. Ubierała się z ogromną prostotą. Włosy 
zaczesała do góry, odsłaniając delikatną skórę szyi. Czarna suknia bez 
ramiączek podkreślała jej pełny biust, od stanu zaś w luźnych fałdach opadała 
ku podłodze. To zasługa McFadenna — pomyślał — że w tym marszczonym 
materiale kobiety wyglądają jak klasyczne posągi. A Leslie rzeczywiście 
miała w sobie coś klasycznego. I była znacznie bardziej kobieca niż Annie.
—	Kocham cię — wyszeptał w jej włosy.
—	Dobrze — odparła, rozglądając się po sali i unosząc brwi. 
Aaron poszedł za jej wzrokiem.
—	Chryste Panie — wydusił z siebie, patrząc na olbrzymie genitalia 
wiszące na ścianie.
—	Poczekaj, aż Jon to zobaczy.
Aaron nie był pewien, czy Leslie ma na myśli to, co wisiało na ścianach, 
czy to, co zrobiła z siebie Phoebe. Stała przed nimi obok Billa Atchisona 
ubrana w obcisłą, opinającą ją jak pończocha przezroczystą bluzkę i króciutką 
tiulową spódniczkę.
—	Jak to nazwiesz? — spytał Aaron Leslie.
169
—	Ekshibicjonizmem. 
Aaron roześmiał się i zapytał:
—	Idziemy? — po czym oboje ruszyli w kierunku Phoebe i Billa. 
Trzeba się spieszyć.
Lany Cochran wyszedł z windy i zauważył Asę stojącego tuż za 
drzwiami do galerii. Zbliżył się do niego z uśmiechem.
—	Asa! Strasznie przepraszam za spóźnienie. — Klepnął przyjaciela 
w plecy. Asa przywitał Larry'ego ni to uściskiem dłoni, ni to objęciem. Asa 
był pedałem, a może biseksualny. Larry podejrzewał, że sam Asa nie do 
końca to wiedział. Nie lubił publicznych uścisków. Larry'ego czasem 
zastanawiało, czy Asa się w nim nie podkochuje, ale wolał się w to nie 
zagłębiać.
—	Larry, miło cię widzieć. Sam dopiero co przyszedłem. Najwyższy 
czas na szampana — powiedział, przywołując przechodzącego właśnie kelnera.
Larry powoli rozejrzał się po sali i zaciągnął Asę w spokojny kąt.
—	Więc co słychać? Coś nowego? 
Asa lekko wzruszył ramionami.
—	Wszystko po staremu. A u ciebie?
Larry miał nadzieję, że Asa będzie podtrzymywał rozmowę, aż uda mu 
się znaleźć odpowiednią chwilę, by od niechcenia wspomnieć o pożyczce. 
Chciałby mieć to już za sobą. Widział jednak, że towarzysza coś gnębi. Jest 
tak samo w dołku jak i ja — pomyślał. Oczywiście nic nowego, wyglądało 
bowiem na to, że ich przyjaźń cementował charakterystyczny dla obu brak 
pieniędzy i powodzenia. Niełatwo byłoby się przyjaźnić z gościem, któremu 
udało się poszybować ku sławie i fortunie.
Larry zadał Asie nieodmienne pytanie:
—	Masz dla mnie jakieś dobre typy na giełdzie? — Tak jakby mógł 
w nie zainwestować, nawet gdyby Asa mu poradził.
Asa jak zwykle uśmiechnął się i odpowiedział:
—	Nic, co mogłoby ci się przydać.
Larry potrząsnął głową. Znał zasady Asy: żadnych informacji, gramy 
czysto. Ale wtedy niespodziewanie Asa wybuchnął:
—	Wszyscy się bogacą, tylko nie ja, a przecież umiem więcej od nich. 
Och, żebym miał trochę forsy. Kiedy obserwuję to, co się dzieje na rynku, 
jestem przekonany, że każdy może zarobić.
Larry poczuł ściśnięcie w dołku.
—	To znaczy, że nic nie masz?
—	Jestem goły jak święty turecki — przyznał z goryczą Asa. — Żyję 
z nadal honorowanych czeków. Choć moim zdaniem to żaden honor.
—	A miałem cię dzisiaj naciągnąć na pożyczkę — jęknął Larry. 
— Cholera. Muszę natychmiast zapłacić siedemset czterdzieści dwa dolary 
czynszu albo wylecę na zbity pysk — pociągnął łyk szampana.
170
—	Taa, cóż, mam tylko karty kredytowe — Asa przerwał na chwilę, 
potem dodał: — Ale jeśli uda ci się przetrzymać do końca października, 
mógłbym ci pożyczyć, ile chcesz.
—	Ja też się spodziewam jakichś pieniędzy pod koniec miesiąca. Nie, 
potrzebuję forsy teraz — odparł Larry ukrywając rozczarowanie.
Odwracając się, by znowu spojrzeć na Asę, Larry zapytał:
—	A co się stanie pod koniec miesiąca? Wygrasz na loterii?
—	Pracuję nad czymś — odrzekł Asa i starając się odwrócić uwagę 
towarzysza zagadnął: — Ale ty pisałeś, nie robiłeś żadnych zdjęć. Przypusz 
czałem, że masz pieniędzy pod dostatkiem.
—	Nie, jedynie ciepłej wody.
Morty i Shelby rzucili się jak sępy na Gila i Mary Griffinów, ledwie ci 
zdążyli wejść do galerii.
—	Och, tak mi miło was tu gościć — powiedziała ze śpiewnym 
akcentem Południa żółtowłosa Shelby. — Nie mogę się doczekać waszej 
reakcji.
Gil rozejrzał się dokoła. Trochę za dużo. Osobiście czuł niesmak na 
widok takich rzeczy pokazywanych publicznie, ale wiedział, że nie należy 
tego okazywać. W świecie sztuki należał do grupy uczniów, nie nauczycieli 
i był na tyle rozsądny, by zdawać sobie z tego sprawę. To Mary wyglądała 
na nieco zszokowaną. Będzie musiał później z nią o tym porozmawiać.
—	Chciałabym was zaprowadzić do sal dla specjalnych gości — 
zapraszała wylewnie Shelby — gdzie trzymam wybrane prace Phoebe.
Gila takie coś nie pociągało. Mary miała towarzyskie aspiracje: miesz-
kanie przy Piątej Alei i te bzdurne organizacje charytatywne. Jego niewiele 
to obchodziło. Cynthia działała w tych bezsensownych komitetach, co kiedyś 
tam mu się przydawało. Ale już nie teraz. Był ponad to. A poza tym 
śmiertelnie go nudziły. Jeśli jednak Mary tego pragnęła, proszę bardzo, był 
do jej dyspozycji. Oczywiście do pewnego stopnia. Nie pozwoli jej powiesić 
czegoś takiego na ścianach, choćby uznano to za szczyt mody. Choć musiał 
przyznać, że z przyjemnością uda się do prywatnych sal, z dala od tej 
krzykliwej hałastry. Ujmując Mary pod rękę, poszedł za Shelby i tym 
okropnym, beznadziejnym nowobogackim — Mortym Cushmanem. Morty 
ostatnio za bardzo się stawia. Gil zrobił z niego milionera, a ten szczur ciągle 
marudzi o więcej. Wkrótce się go pozbędzie.
W tym momencie Shelby także chciałaby się pozbyć Morty'ego. 
Niepokoiła się. Dlaczego pokaz się nie udał? Błądziła wzrokiem po pokoju, 
ale nie potrafiła się zmusić, by policzyć głowy. Wiedziała, że przyszło mało 
osób, bo bar nie był oblężony. Gdzie się podziali goście z towarzystwa? 
Ludzie tacy jak Gunilla Goldberg i Khymer Mallison? Czy to Morty ich 
odstraszał? Możliwe, że matka miała rację. W końcu bogaty czy nie jest tylko 
nowojorskim Żydem. A sztuka to delikatna sprawa, szczególnie te prace.
171
Ustaliła bardzo wysoką cenę jak na prace stosunkowo nieznanej artystki. 
Westchnęła. Mogła mieć tylko nadzieję, że Morty będzie trzymać buzię na 
kłódkę.
Za to Gil szeroko otworzył usta, kiedy Shelby zaprowadziła ich przed 
niewielkie obrazy. Na płótnie przedstawiono różne pozycje seksualne, 
w których kobiety pełniły funkcję obiektu. Te sadystyczne, ale głęboko 
erotyczne wizje wzbudziły niepokój Gila. Mimowolnie ścisnął Mary za ramię.
—	Interesujące — powiedział, otrząsając się z wrażenia.
—	Tak, bardzo — zgodziła się Mary i Gil dosłyszał, że brakło jej tchu. 
Może jeden z tych. Tak. Jeden z tych obrazów w ich sypialni. Bez słowa 
obeszli dwie sale, przyglądając się rysunkom wypełnionym powykręcanymi 
ciałami.
Shelby także zauważyła reakcję Mary. Odwróciła się do Morty'ego, 
unosząc brwi. Wzruszył ramionami i, Bogu dzięki, nic nie powiedział. Shelby 
przypatrywała się zahipnotyzowanej parze. Czuła w powietrzu pierwszą 
transakcję. A jeśli sprzeda coś Gilowi i Mary Griffinom, inni będą kupować 
jeden przez drugiego.
W tym samym czasie w głównej sali wystawowej pojawił się Duarto. Nie 
wierzył własnym oczom. Jednak to nie obrazy tak go zszokowały. Oto 
bowiem wśród tych beznadziejnych wariacji na temat golizny krążył człowiek, 
z którym chciałby spędzić resztę życia. Nigdy jeszcze tak silnie nie zareagował 
na czyjś widok, a w swoim czasie często zdarzało mu się odczuwać 
podniecenie. Przyszedł, by jak zawsze przy tego typu okazjach ubić jakiś 
interes, konkretnie zaś myślał o Mary Birmingham Griffin. „Jego człowiek" 
w biurze Lindy Stein doniósł mu, że Linda, która specjalizowała się 
w pośrednictwie przy zakupie mieszkań dla nowobogackich, sprzedała 
Griffinom mieszkanie na szczycie budynku Jackie Onassis przy Piątej Alei. 
Duarto strasznie chciał zdobyć tę robotę. Równie gorąco pragnął zdobyć 
owego mężczyznę, stojącego obok jednego z tych okropnych, agresywnych 
obrazów Phoebe.
Bez wątpienia był homoseksualistą, ale czy wolny? Rozmawiał z wyso-
kim, ciemnym, trochę przygarbionym studencikiem. Przystojny, to fakt, ale 
Duarto nigdy nie przepadał za tym typem urody. Wolał jasnych, piegowatych 
maricons *. Kto by pomyślał? Podobały mu się nawet jego nieco przerzedzone 
włosy.
Oczywiście w tych czasach randka z nieznajomym to poważne ryzyko. 
Tylu jego przyjaciół zmarło, że zbyt bolesne stało się liczenie. Po siedemnas-
tym znajomym pogrzebie Duarto się poddał. Jeśli chodzi o niego, zawsze 
bardzo uważał i sprzyjało mu szczęście. Żył z Richardem jedenaście lat, nigdy 
go nie zdradził, a kiedy Richard zachorował, wyniki testów Duarta były
Hiszp.: Amerykanie — przyp. tłum.
172
negatywne. Miał prawdziwe szczęście i ani przez chwilę o tym nie zapomniał. 
Duarto pamiętał, jak bardzo Richard pomagał mu w pracy. Mimo że Brenda 
przejęła teraz część jego obowiązków, bez Richarda czuł się przepracowany. 
A po jego śmierci doszła jeszcze samotność. Teraz wpatrywał się w Asę 
Ewella i przed oczami zamajaczyła mu wizja małego domku obrośniętego 
dzikim winem i szczeniaków psów myśliwskich.
Czyli pstryk-pstryk zamieniłeś na skrzyp-skrzyp?
—	Taaa... Pisałem, miałem natchnienie.
Tak — myślał. — A muzą stała się Elise Elliot. Kochana Elise. 
Sprzedałem jej zdjęcie do ,,People". Teraz mogę pożegnać się z myślą, że 
kiedykolwiek ją zobaczę. Sprzedałem ją. Nigdy tego nie zrozumie. Kiedy 
zobaczy zdjęcie, pomyśli, że to ją sprzedałem.
Próbował się otrząsnąć ze smutku. Zauważył, że Asa także wygląda na 
przygnębionego: jaka z nich żałosna para!
—	Natchnienie? Świetnie, Larry. To dlaczego jesteś w dołku? Dolega ci 
coś poza kłopotami finansowymi?
Larry z wdzięcznością przyjął zaproszenie do zwierzeń, ale bał się 
mówić o tym, co naprawdę czuje. Rany, co by sobie o nim pomyślał, gdyby 
się dowiedział, co zrobił? Cóż, musi zaryzykować albo zwariuje, jeśli będzie 
w sobie to dusić. Powoli zaczął opowiadać staremu przyjacielowi o Elise. 
Wyznał mu wszystko, zawahawszy się na moment, gdy dotarł do końca historii.
—	Nie wierzyłem własnym oczom, Asa. Elise Elliot, tak po prostu idzie 
sobie Madison Avenue. Robiłem zdjęcia przez całą drogę. Kiedy weszła do 
baru w „Carlyle'u", nie bardzo wiedziałem, co robić. Nie podejmowałem 
żadnej decyzji, tylko poszedłem za nią. Siedziała sama w ciemnym, chłodnym 
barze — pociągnął łyk z wysokiego kieliszka i mówił dalej: — Więc 
przesłałem jej drinka.
—	I...?
—	Przyjęła. Usiadłem obok i rozmawialiśmy. A potem przez całe 
popołudnie się kochaliśmy. — Larry spuścił głowę.
Asa się roześmiał.
—	I w czym tu problem? Zawsze mi się wydawało, że nie masz z tym 
najmniejszych kłopotów?
—	A jednak. Mówiłem ci, jaki jestem spłukany? 
Asa poczuł się niezręcznie. Wreszcie kiwnął głową.
—	Więc musiałem sprzedać jedno ze zdjęć, które jej zrobiłem. Cholera, 
Asa, zdradziłem ją. Spędziłem z tą kobietą najcudowniejsze godziny w moim 
życiu, a potem ją zdradziłem, żeby przeżyć.
Larry uznał, że jego poczucie winy jest zaraźliwe. Zauważył, że przyjaciel 
drgnął na dźwięk słowa „zdrada". Asa powoli uniósł wzrok.
—	Znam pewną tajemnicę dotyczącą wielkich przewinień. Niektóre 
można naprawić mówiąc przepraszam. Za inne trzeba odpokutować. Ale
173
wydaje mi się, Lany, że twój błąd zalicza się do pierwszej grupy. Napisz do 
niej, że żałujesz i prosisz o przebaczenie. Żadnych tłumaczeń ani wyjaśnień, 
tylko przepraszam.
—	Ale ona nie będzie chciała mnie widzieć. 
Asa potaknął.
—	A co masz do stracenia? — spytał przygryzając wargi.
Nawet zajęty własnymi sprawami Larry zauważył niepokój towarzysza.
—	A ty nie masz jakichś zmartwień?
—	Kto nie ma? — odparł Asa. — Zresztą rozmawialiśmy o tobie. 
Poproś o przebaczenie.
—	A jeśli nie wybaczy?
—	Próbując nic nie tracisz, Larry zrób jak ci radzę.
Larry zastanawiał się nad rozsądną radą przyjaciela. Jak zwykle ma 
rację. Napiszę do niej. Jak to cudownie móc się komuś zwierzyć, od razu lżej 
mu na duszy. Uważniej przyjrzał się Asie. Dobra rada. Dobry przyjaciel. Ale 
dlaczego był w takim dołku? Chyba ma na sobie nowy garnitur? Dlaczego 
zawsze oszczędny Asa żył teraz z kart kredytowych? Co tu jest grane?
—	A co z tobą? Coś cię gryzie? — Był już teraz pewny, że Asie nie 
udzielił się jego smutek, tylko coś innego ciąży mu na sercu albo na sumieniu. 
Gdy ten nie odpowiadał, Larry, pochylając się w stronę przyjaciela, odezwał 
się miękko: — Wiesz, że możesz mi powiedzieć, stary. No, już, wywal to 
z siebie.
Asa odwrócił się, unikając jego spojrzenia.
—	Ja też się sprzedałem, Larry. Duża sprawa. I jak ci już wcześniej 
wspomniałem, czasami „przepraszam" nie wystarczy.
—	O czym ty mówisz? Co takiego zrobiłeś? — spytał Larry zniżając głos. 
Asa odwrócił się do baru, puszczając mimo uszu pytanie.
—	Nie chcę o tym teraz mówić. Poczekaj do Wszystkich Świętych. 
— Przez chwilę stali w milczeniu, przyglądając się nielicznym grupkom 
gości. — Przykro mi, że nie mogę ci teraz pomóc, Larry. Jak sobie poradzisz?
Po chwili milczenia Larry odezwał się, mówiąc właściwie do siebie:
—	Tak jak każdy wrak, który ląduje na nowojorskim bruku: zadzwonię do 
matki. — Nagle zauważył jakiegoś egzotycznie wyglądającego faceta, bacznie 
się im, a raczej Asie, przyglądającego. Zadowolony z pretekstu do zmiany 
tematu, zwrócił się do przyjaciela: — Zdaje się, że komuś wpadłeś w oko.
Asa poszedł za wzrokiem Larry'ego i spojrzał w zamglone brązowe oczy 
wysokiego, wyglądającego na Hiszpana mężczyzny z cienkim wąsikiem. 
Odwrócił wzrok. Nigdy nie wiedział, jak się w takiej sytuacji zachować. 
Jednak gdy popatrzył w innym kierunku, zauważył Gila Griffina. Rany, nie 
chciał, żeby zobaczono, jak z nim rozmawia! Gil przekazał mu wiadomość, 
by przełożyć opublikowanie informacji na koniec października. Zgodził się, 
choć trudno mu przyszło zrobić to w sposób nie budzący podejrzeń. Asa 
chciałby się wycofać z układu. Teraz już za późno. Zdążył wydać większość 
otrzymanych pieniędzy.
174
—	Chodźmy rzucić okiem na obrazy — zaproponował swemu towarzy 
szowi, ujmując go pod ramię.
—	Czy naprawdę musimy? — spytał Larry.
Jon Rosen nie podzielał nastawienia Larry'ego i przyjrzał się obrazom. 
To było doprawdy bardzo proste. Jak zwykle zjawił się późno i wystarczyło 
jedno spojrzenie, by ocenić prace. Wtórne, celowo prowokacyjne. I słabe, bez 
polotu. Za to sama Phoebe van Gelder była pełna polotu. Jon odczekał, aż ta 
barracuda z Atlanty, Shelby Symington, pociągnie go w stronę Phoebe 
i zgromadzonego wokół niej tłumku. Stanowiły interesujące studium: opalona, 
obdarzona bujnymi kształtami, złocista Shelby i blada, koścista Phoebe 
o kruczoczarnych włosach. Dwie ekstremalnie różne przedstawicielki tego 
samego gatunku — samicy.
—	Phoebe — odezwała się Shelby, przeciągając głoski — chciałabym ci 
przedstawić Jona Rosena. Tego Jona.
—	Cześć, ów Jonie. Czy jesteś bratem tego Donalda? — Phoebe 
spojrzała mu prosto w oczy zamglonym z podniecenia, a może i od czegoś 
jeszcze, wzrokiem. Szyfon udrapowany na jej niemal chłopięcej figurce 
zasłaniał niewiele. Podała mu drobną, bardzo gorącą dłoń.
Jon jeszcze nie wiedział, jak to rozegra. Odgadł natychmiast, że panienka 
jest gotowa. A on lubił namieszać w starych rodzinach i zdobywać ich 
przedstawicieli. Podobnie jak jego siostra, Leslie, nie znał, co to poczucie 
winy. Zastanawiał się jedynie, co woli: załatwić ją, a potem jej karierę 
druzgocącą krytyką czy też bardziej go rozbawi, jeśli ją przeleci, a publiczność 
wystawi do wiatru, pisząc pochwalną recenzję. Interesujący dylemat. Poczuł 
miłe podniecenie. Shelby i jakiś starszy facet bacznie się im obojgu przyglądali. 
Nim Shelby zdążyła coś jeszcze powiedzieć, Jon zrobił pierwszy ruch.
—	A może pokażesz mi, co masz do pokazania? — zapytał. 
Phoebe uśmiechnęła się. Bez słowa opuścili salę.
Larry'ego Cochrana zszokowało to, co widział. Nie chodziło o tematy, 
ale o ich przedstawienie: głupie, pozbawione smaku i życia.
— Skąd to się bierze? — rozmyślał na głos, zwracając się do Asy. 
— Nienawiść do siebie? A może jakieś polityczne przesłanie? — Przyjrzał się 
Phoebe van Gelder. Wyglądała na porządnie naćpaną i niezdolną do 
jakichkolwiek przesłań. Bogata, uprzywilejowana księżniczka. Mimo że miał 
ze sobą aparat, nie robił zdjęć: nie sprzedałby żadnego, które miałoby w tle 
obrazy Phoebe. Larry usiłował nie myśleć o pięknie, jakie mógłby stworzyć, 
gdyby dysponował takimi środkami jak ona. Ogarniała go zbyt wielka gorycz.
Matka przyśle mu czek, skończy scenariusz i pstryknie parę zdjęć tym 
kretynom, żeby mieć z czego żyć. Przymierzył się do Phoebe. Stała obok 
wysokiego, siwego mężczyzny, ubranego w zupełnie idiotyczną czarną
175
marynarkę ze skóry, zapinaną na złote guziki. Popłuczyny po Chanel. Może 
warto by im zrobić jedno czy dwa zdjęcia. Co prawda niełatwo znaleźć 
ustawienie bez majaczących w tle jakichś anatomicznych szczegółów kobie-
cych narządów płciowych. Ale Phoebe była w tym miesiącu ulubienicą prasy 
i dzięki temu zdjęciu może uda mu się przeżyć kolejny tydzień. Larry krążył 
po czterech głównych salach. Zużył zaledwie kilka klatek. Żadnej szansy. 
Sylvia Miles, ale Warhol powiedział kiedyś, że ona by przyszła i na otwarcie 
koperty. Castelli, Harris i paru innych modnych facetów ze środowiska 
artystycznego. Kilku nieważnych typów z Broadwayu spragnionych reklamy. 
Szkoda na nich filmu. Będzie musiał poprosić matkę o pożyczkę. A potem 
znajdzie jakąś przyzwoitą robotę. I w liście przeprosi Elise. Niczego to 
oczywiście nie zmieni. Cóż, przynajmniej dawali tu przyzwoite jedzenie.
—	To jej ojciec? — spytał Asę.
—	Skądże znowu! Jej narzeczony, Bili Atchison.
—	Bili Atchison? — Lany nie wierzył własnym uszom. I ten człowiek 
porzuca Elise Elliot dla jakiejś pannicy, która tylko do jednego się nadaje? 
Potrząsnął głową. Spojrzał na Phoebe, która uwiesiła się na Mortym 
Cushmanie, tym facecie z reklamówek. Wygięła się w łuk, jej sutki wyraźnie 
rysowały się pod przezroczystą materią bluzki. — Ależ ona jest szurnięta
—	odezwał się do Asy. — Nie poszedłbym z nią do łóżka, nawet gdybyś mi 
pożyczył swojego ptaszka.
—	To prawdziwa ulga.
Homo, który tak bacznie im się przyglądał, zdecydował się na pierwszy 
ruch i Asa poszedł z nim pogadać, Larry stał więc samotnie przy bufecie, 
podjadając krewetki na zimno. Przypatrując się chmurnie jakiemuś obrazowi 
pomyślał, że na niego chyba czas, kiedy zauważył wychodzącą z prywatnych 
pomieszczeń gospodynię galerii, czy jak ją tam zwał. Zastanowiło go, co tam 
może być. Przez cały wieczór ktoś tam z nią wchodził i wychodził. Może to 
loża dla ważniaków? Postanowił spróbować.
Starając się nie zwracać na siebie uwagi, zbliżył się do drzwi. Sprawdził; 
nie były zamknięte na klucz. Przekręcił gałkę i wśliznął się do środka.
Znalazł się w dość ciemnym pokoju. Paliły się tylko wmontowane 
w sufit lampki, oświetlające niewielkie obrazy. Minęła chwila, nim wzrok mu 
się przyzwyczaił i dotarła do niego niewiarygodnie obsceniczna tematyka 
prac. A po chwili zobaczył tę parę.
Jon Rosen stał w głębi pomieszczenia: pochylony, odwrócony tyłem do 
drzwi, rękami opierał się o ścianę. Przez moment Larry'emu wydawało się, 
że facet wymiotuje. Wtedy jednak zobaczył Phoebe van Gelder, prawie 
całkowicie zasłoniętą przez partnera, wciśniętą między niego a ścianę. 
Klęczała z szeroko otwartymi ustami, które wypełniał szczelnie penis Jona 
Rosena. Ciekawe, czy „Art News" byłoby zainteresowane tym zdjęciem
—	zakpił w duchu Larry, bezszelestnie wycofując się z pokoju.
10. Grom z jasnego nieba
A
aron wyciągnął rękę, by odebrać dźwięczący koło ucha telefon. 
Przerwał mu taki miły sen. Wspaniały, kolorowy. I była tam dziewczyna. 
Trudno — pomyślał i sen zniknął.
—	Taaa? — odezwał się chrapliwie. Odwrócił głowę, by sprawdzić, czy 
Leslie nie leży obok niego, ale miejsce było puste; pewnie już wstała i właśnie 
się gimnastykuje. Dopiero wpół do ósmej. Kto mógł dzwonić o tej porze?
—	Słuchaj, mamy kłopoty. — W słuchawce rozległ się donośny głos 
przygnębionego Morty'ego Cushmana.
Rany, jakieś problemy z najnowszą serią reklamówek Szalonego Mor-
ty'ego? — zastanawiał się Aaron. Czego ten facet chce? Przecież, na miłość 
boską, odebrał Jerry'emu tę robotę. Czyżby Drew i Julie coś schrzanili?
—	O co chodzi? — Usiadł i sięgnął po papierosa. Leslie nie lubiła, 
kiedy palił w sypialni, ale przecież teraz jej tu nie było.
—	Akcje — odparł Morty. 
Aaron nagle się wyprostował.
—	Tak. Co się stało?
—	Rany boskie —jęknął Morty — nie czytałeś w „Wall Street Journal"?
—	Nie. — Do diabła, jest przecież dopiero siódma trzydzieści rano! 
Aaron nigdy nie należał do rannych ptaszków. Teraz, kiedy został szefem, 
pracował od dziesiątej do dwudziestej drugiej. Wczoraj prawie do pomocy 
uczestniczył w przygotowaniach do prezentacji kampanii reklamowej. Musiał 
się wydrzeć na Julie i swojego syna za jakąś głupią pomyłkę. Gdyby sam 
wszystkiego nie sprawdził, imprezę szlag by trafił. Jak, do ciężkiej cholery, 
miał zdążyć przeczytać .Journal"? I co tam niby takiego napisali? Co to? 
Zabawa w zgadywanki?
—	Ten szmuk, Asa Ewell, napisał artykuł, w którym się po mnie 
przejechał. A raczej po nas. Posłuchaj — powiedział Morty. — „Kurz nie 
zdążył jeszcze dobrze osiąść na niedawno wyemitowanych akcjach Szalonego
12 — Zmowa pierwszych żon
177
Morty'ego, a już w jego nieskazitelnym obrazie pojawiają się pewne rysy. 
Wygląda na to, że najnowsze rozwiązanie, polegające na wprowadzeniu do 
sklepów zautomatyzowanej kontroli kart kredytowych, wykorzystane przez 
naszego pioniera, Szalonego Morty'ego, jest zbyt zautomatyzowane i wymyka 
się spod kontroli punktów sprzedaży. Jeśli doda się do tego trudności 
z przepływem gotówki, to łatwo zauważyć, że aktualny kurs akcji jest zbyt 
wysoki w stosunku do ich rzeczywistej wartości". Rany boskie, ten sukinsyn 
nas załatwił.
I to wszystko? Jakiś podrzędny dziennikarzyna robiący Morty'emu złą 
prasę? Wiele hałasu o nic.
—	Nie przejmuj się, Mort, nadrobimy to nowymi reklamówkami. 
Wszyscy będą za tobą szaleć.
—	Aaron, na miłość boską, zacznieszże ty wreszcie słuchać? Nie 
chodzi mi o to, co sobie pomyślą pieprzeni klienci. Chodzi o forsę, 
a nie o reklamę. To wszystko prawda. I będzie miało wpływ na cenę 
akcji. Rany, pewnie już ma!
Aaron poczuł, że serce podchodzi mu do gardła.
—	Skąd ten gość to wytrzasnął?
—	Nie wiem, ale się domyślam. To ten członiec, Griffin. On jedyny 
spoza firmy wiedział o tym.
—	Przecież kupił twoje akcje.
—	Taaa, i szybko je sprzedał. — Morty opowiedział o podsłuchanej 
rozmowie telefonicznej i o swojej decyzji, żeby kupić jeszcze więcej akcji. 
— Przypuszczałem, że Ewell będzie piał peany na naszą cześć i że zarobimy 
na resztkach po Griffinie. Skurwiel! On to natychmiast sprzedał, a wiedział 
od dawna, co się szykuje, bo sam to nagrał. Potem się wycofał, zarabiając na 
tym kupę forsy, i zajął się czym innym. A tymczasem ja się wykrwawię.
—	Szlag by to, Morty. To znaczy, że straciliśmy pieniądze? — Serce 
tłukło mu się w piersiach. Nie powiedział jeszcze Annie o dokonanej 
transakcji. Od ponad tygodnia nie odpowiadał na jej telefony.
—	Jeszcze nie, ale zaraz stracimy. Każ agentowi natychmiast sprzedać 
akcje. Wycofaj się. Ja zaś mogę się podetrzeć wartością netto. Zęby go 
pokręciło, drania. Wykorzystał mnie i rzucił jak niewinną dziewicę.
—	Ale strata, Morty, ile to nas będzie kosztować? Nie mogę sobie 
pozwolić, żeby stracić te pieniądze, Morty. Część nie należała do mnie.
Rany — pomyślał przerażony. — Nic nie należało do mnie. Tylko, 
w założeniu, zyski. Cholera, powinienem był wiedzieć. Na tym świecie nie 
ma nic za darmo.
Jak mógł być tak głupi? Czyżby zaczął wierzyć w swoje własne 
reklamówki? Dawno temu dał sobie spokój z grą na giełdzie. Nigdy nie 
próbował zyskać coś za nic! Jak mógł zaufać takiemu puc, jak Morty? 
Zaryzykować pieniądze Sylvie? I Annie?
Za dużo wziął na siebie. Wpłaty na konto Sylvie, samotne dźwiganie 
ciężaru odpowiedzialności za firmę, jego nowe życie. Zawsze coś się działo.
178
Leslie oczekiwała, że będzie spełniał wszystkie jej oczekiwania 
kulturalne. I seksualne. A on nawet jeszcze nie odwiedził Sylvie.
Chryste, czemu dał Morty'emu się namówić? Co teraz zrobi? Najchętniej 
złapałby go za gardło, o ile oczywiście udałoby mu się je namacać pod 
podbródkiem, i zadusił. Słuchając sapania Morty'ego żałował, że nie może go 
wyłączyć. Pierdoła, ciągle gadał.
—	Dobra, w takim razie zadzwoń do swojego maklera. Niech wszystko 
sprzeda. A ja wyrównam ci straty, obiecuję. Tylko się z nim skontaktuj.
—	Pewnie, pewnie. — Aaron usłyszał dźwięk odkładanej słuchawki. 
Usiadł, niespokojnie trąc czoło. Cały się spocił. Rany, nie do wiary co za drań 
z tego Griffina! Grał na obie strony. I płacił temu kutasowi z „Journal". Czy 
to nie typowe, że Morty kończy z ręką w nocniku? Tyle że i twoja ręka też 
tam się zanurzyła — pomyślał z goryczą. Trudno, musi natychmiast zadzwonić 
do Johna Reamera w Federated Funds.
Wyskoczył z łóżka. Dopiero za dwadzieścia ósma. I tak nic nie mógł 
zrobić przed otwarciem biura Reamera. Poszedł do łazienki, wziął prysznic, 
umył zęby.
Zajęło mu to czas do za pięć ósmej. Ubrał się, zrobił sobie kawy. 
Podniósł filiżankę i zauważył, że ręka mu się trzęsie. Odstawił gwałtownie 
naczynie. Spojrzał na zegarek. Dopiero piętnaście po ósmej.
Trzymając telefon w ręku, pił kawę za kawą. Pałał żądzą mordu. Tylko 
kogo by tu zabić: Morty'ego, Gila, Sylvie, siebie? Rany, na pewno nie jest 
tak źle. Weź się w garść. Podejdź do sprawy z dystansem. Wreszcie za pięć 
dziewiąta centrala połączyła go z biurem Reamera.
—	John, mówi Aaron Paradise.
—	Słucham. — Głos maklera brzmiał chłodno. 
Prawdopodobnie wkurzył się, że mu nie powiedział o podjęciu pieniędzy
z konta. Cóż, zaraz to naprawi. Potrafił sobie zjednywać ludzi, kiedy ich 
potrzebował.
—	John, troszeczkę się przeliczyłem. Czy mógłbyś sprzedać kupione 
przeze mnie akcje Morty'ego i zamienić na gotówkę?
—	Cóż, zrobiłbym to z dużą ulgą. Ale nie mogę. Dzwoniła Annie 
i muszę wyznać, że była twarda. Najwyraźniej nic nie wiedziała o transakcji. 
Ja zresztą też — mówił lodowatym głosem. — Szczerze mówiąc, bardzo mnie 
to zaskoczyło. W żadnym razie nie możemy nic robić bez jej zgody. Czy 
Annie to aprobuje?
Aaron usiłował myśleć. W jaki sposób Annie mogła się o tym dowiedzieć? 
Rany boskie, wydruk o stanie konta! Powinien się był z nią skontaktować, 
nim to dostała. Już od tylu dni unikał jej telefonów. Chciał sam 
zadzwonić i wszystko wyjaśnić. I co teraz? Mógłby spróbować wmówić 
coś Johnowi, czuł jednak, że w tej sytuacji blef się nie uda. Boże, Morty 
powiedział, że nic nie zostanie. Ile miał jeszcze czasu?
—	Nie, nie, ale się zgodzi. Chciałbym jak najszybciej sprzedać wszystkie 
akcje. Annie zaraz do ciebie zadzwoni z potwierdzeniem. — Przemądrzały
179
padalec. Aaron zastanawiał się, czy ma dość odwagi, by zadzwonić znowu do 
Gila, ale uznał, że jeszcze nie i wziął do ręki słuchawkę.
Zegarek wskazywał pięć po dziewiątej. Wykręcił ich stary numer. 
Sygnał. Drugi. Potem trzeci, czwarty, piąty. Aaron wyobraził sobie telefony 
dźwięczące w czterech pustych pokojach. Na miłość boską, gdzie ona się 
podziała? Nie nocowała w domu? Nowy mężczyzna? Niemożliwe. To gdzie 
może być? Jak długo potrwa, nim ją znajdzie? I co w tym czasie stanie się 
z akcjami?
11. Między nami dżentelmenami
lise siedziała za stolikiem w swoim biurze, wpatrując się w leżący przed 
nią pomięty list od Larry'ego Cochrana. Rozprostowała kartkę i po raz 
kolejny uważnie przeczytała.
Szanowna Pani,
spotkaliśmy się 30 maja w hotelu „Carlyle" i chciałbym Pani napisać, te nasze 
spotkanie, choć krótkie, na długo pozostało mi w pamięci. Muszę jednak Pani coś 
wyznać. Jest mi bardzo przykro, ale konieczność zmusiła mnie do sprzedania Pani 
zdjęcia. Pracowałem nad załączonym do listu scenariuszem, pisanym z myślą o Pani. 
To część mnie. Mam nadzieję, te spodoba się Pani i że zechce mi Pani wybaczyć, 
choć 
ani jedno, ani drugie nie wydaje mi się możliwe.
Larry Cochran
Elise dziesiąty już chyba raz zmięła list. Nie wiedziała, co zrobić. Próba 
szantażu? Z pewnością wiedział o trwającym właśnie rozwodzie. Groźba? 
Chce pieniędzy? Ma więcej zdjęć? Czy zrobiono im wspólne zdjęcia 
w „Carlyle'u"? Gdyby tylko mogła sobie przypomnieć... Ile wtedy wypiła?
Zaczęła ją boleć głowa, tysiące cieniutkich igieł bezlitośnie wbijało się 
w skroń za lewym okiem. Gdyby była tu Chessie, jej pokojówka, z pewnością 
przyniosłaby zwilżoną szmatkę i zaciągnęła zasłony, a po paru pastylkach 
valium i odrobinie odpoczynku na pewno poczułaby się lepiej.
Nikt jednak już się o nią nie troszczył, nie miała z kim porozmawiać. 
Mimo że kochała Annie i zaczynała nawet lubić Brendę, nie opowiedziałaby 
im nigdy o tym budzącym odrazę spotkaniu z nieznajomym. Dziewczęta z jej 
pokolenia robiły to, ale nigdy się do tego nie przyznawały, a nienasycone 
pożądanie, któremu raz dała upust, ją samą przerażało. Już w Hollywood 
powiedziała sobie: nie. Widziała, jak kończyły się małżeństwa innych kobiet 
dużo starszych od swoich partnerów. Jednak ta chwila słabości, to jedno 
jedyne zdarzenie może ją zrujnować. A jeśli Bili się dowie? Czy to może
181
wstrzymać postępowanie rozwodowe? Co zrobi, jeżeli ten Cochran sprzedał 
zdjęcia do ,JEnquirer"? I historię? Czy była jeszcze na tyle znana, by to 
opublikowali?
Leżały więc przed nią list, zdjęcie i jakiś scenariusz. Nie mogła się 
zdobyć, by ich dotknąć. Czy chce ją zmusić do zainwestowania pieniędzy 
w film? Wzdrygnęła się, ból odezwał się ze zdwojoną siłą. Przypomniała 
sobie świętą zasadę matki: „Nigdy nie wykładaj pieniędzy na produkcję filmu, 
nigdy też nie utrzymuj męża". Cóż, jak na razie udało jej się obu rzeczy 
uniknąć, ale mama nie udzieliła jej rady: „Nigdy nie płać szantażyście" i nie 
wiedziała, jak postąpić. Niestety, matka nie mogła jej teraz pomóc, ale może 
Annie i Brenda mogą — pomyślała, sięgając po słuchawkę.
Każdego dnia Brenda przesiadywała godzinami w biurze Elise, szperając 
w jej i Elise dokumentach, szukając czegoś, co pomogłoby im wyrównać 
rachunki z tą czwórką kutasów. Przypominała sobie podstawy księgowości, 
których nauczyła się od pani Goldman w Julia Richmond School. A w dodatku 
to stawało się interesujące. Bardzo powoli z różnych papierów, notatek, 
deklaracji podatkowych i sprawozdań finansowych wyłaniał się coraz wyraź-
niejszy obraz machlojek Morty'ego.
Dzisiaj, idąc tak szybko, jak potrafiła, na spotkanie „przy jednym" 
z Annie i Elise w hotelu „Algonąuin", rozmyślała nad ostatnimi odkryciami. 
Spotkanie powinno być owocne. Elise powiedziała, że ma do nich jakąś 
sprawę, a Brenda nie mogła się doczekać, by opowiedzieć o brudach, których 
się dogrzebała.
Skoro udało jej się z Mortym, dlaczego miałoby się nie powieść 
z Billem, Aaronem i Gilem? Zastanawiała się, jak i do czyich rachunków się 
teraz dorwać. Panowała nad kolumnami liczb, rachunkami, odpisami podat-
kowymi, nad wszystkimi tymi skrawkami papieru. One nie mogły na nią 
krzyczeć, zranić czy uderzyć.
Kiedy zaś uważniej przyjrzała się faktom, okazało się, że ci potężni, 
straszliwi mężczyźni nie są aż tacy twardzi i niepokonani. Pewnie, do nich 
należały sądy, świat przestępczy, związki zawodowe, ale w Brendzie rodziło 
się przekonanie, że do ich zniszczenia można wykorzystać ich własne 
instytucje. Bo oto Brenda, czytając mętne i wykrętne dokumenty Morty'ego, 
potrafiła zobaczyć jego oszustwa.
Może nie są doskonali, niezwyciężeni. Może to tylko banda dobrze 
ostrzyżonych głupków. Może ona, Brenda, do czegoś się nadaje. Może uda 
jej się zostać czymś więcej niż tłustą byłą żoną. Ale kim?
Tu utknęła. Przecież to nie dla niej: wracać do szkoły, zrobić kurs 
księgowej i kolekcjonować szeregi idiotycznych literek przed nazwiskiem. 
Wzdrygnęła się na myśl, że miałaby opracowywać cudze deklaracje podatkowe. 
Ech, chętnie zarządzałaby jakąś niewielką firmą, pilnowała wypłacalności, 
użerała się z urzędem podatkowym, kontrolowała wydatki. Kto jednak
182
zatrudni grubą kurę domową w średnim wieku, do tego bez wykształcenia ani 
doświadczenia? Westchnęła wchodząc do niemodnie urządzonego holu 
„Algonquina". W zacisznym kąciku zobaczyła Annie siedzącą z bladą 
i podenerwowaną Elise.
—	Co się stało? — zapytała wesoło Brenda, zdumiona niepokojem 
malującym się na twarzy tak zawsze opanowanej Elise. Annie bez słowa 
podała jej zmięty kawałek papieru.
—	Co za tupet — odezwała się Brenda, przeczytawszy list Larry'ego 
Cochrana. — Robi ci zdjęcie, sprzedaje je do „People", a potem przysyła swój 
scenariusz do przeczytania! Nie wiem, jak dla ciebie, Elise, ale dla mnie to 
wygląda całkiem niekoszernie.
—	Bo i nie jest — zgodziła się Elise. Pociągnęła łyk martini. — Ale 
problem leży w tym, że nie wiem, co powinnam zrobić. Nie mogę się zmusić 
do pójścia na policję.
Elise spostrzegła, że Annie opiera się na wyściełanej rączce swojego 
fotela.
—	Po pierwsze, Elise — powiedziała — może powinnaś do niego 
zadzwonić. Jestem przekonana, że zachowałby się rozsądnie, gdybyś z nim 
porozmawiała. — Wzięła do ręki szklankę z wodą mineralną i objęła ją palcami.
—	W końcu — ciągnęła — taka rozmowa chyba nie może ci zaszkodzić.
Elise starała się nie okazać zdenerwowania. Nim zdążyła się odezwać, 
wyskoczyła Brenda.
—	Ogromnie! To by go zachęciło. — Zamówiła u przechodzącego 
kelnera dietetyczną colę, myśląc, że to bez sensu, skoro i tak jest gruba.
—	Tam, skąd pochodzę, znaleźliśmy sposób na szantażystów i zdrajców. 
Poślij kogoś, żeby mu połamał nogi. — Uśmiechnęła się na widok niepewnej 
miny Elise. — Zrozumie, co masz na myśli.
I w niczym nie pomoże — uświadomiła sobie Elise, nagle czując się 
bardzo osamotniona i smutna. Martini też nie pomaga. Jak zwykle w chwilach 
wielkiego napięcia pomyślała o wujku Bobie. Pójdę z nim porozmawiać
—	pomyślała z ulgą. — Będzie wiedział, co z tym zrobić. I może się tym 
zajmie.
Lisie, kochanie, jak miło cię widzieć. — Drobny mężczyzna stał sztywno 
wyprostowany. Ale mimo tych wysiłków i tak nie mierzył więcej niż półtora 
metra. Podszedł do niej swoim zwykłym energicznym krokiem. Elise ogarniało 
przerażenie na myśl, że pewnego dnia wujek Bob Bloogee zacznie się starzeć 
jak jej matka, że wejdzie na tę długą, śliską pochylnię prowadzącą wprost do 
śmierci, a wraz z jego odejściem zostanie zupełnie sama. Całkiem sama, już 
na zawsze. Jego widok napełnił ją otuchą: ten sam chudy, drobny, z twarzą 
pokrytą zmarszczkami, łysiejący wujek. Elise wiedziała, że ma dobrze 
powyżej siedemdziesiątki, ale jej się wydawało, że przez te wszystkie lata 
niewiele się zmienił.
183
Roberta Staire'a Bloogee uznawano za najbogatszego człowieka w Sta-
nach Zjednoczonych, a może nawet na świecie. Jego matka po rodzinie 
Staire'ów z Pittsburga odziedziczyła węglowe i stalowe imperium. Jego 
ojciec, niepoprawny Black Jack Bloogee, był synem sprytnego poszukiwacza 
ropy, któremu udało się uzyskać prawo do wierceń na liczącym ponad trzy 
tysiące hektarów, bogatym w ropę terenie w południowo-zachodniej Ameryce. 
Te dwie połączone fortuny sprawiły, że w porównaniu z nimi olbrzymie 
posiadłości Elise wydawały się niczym.
Poza majątkiem po ojcu odziedziczył spryt i żądzę życia, a po matce 
umiłowanie piękna. Nawet jeśli kiedykolwiek żałował, że jego wzrost nie 
dorównuje inteligencji, nigdy tego nie okazał. W końcu Andrew Carnegie, 
inny bogaty chłopak z Pittsburga, miał tylko metr pięćdziesiąt osiem wzrostu 
i nie przeszkodziło mu to w zrobieniu kariery. Bob Bloogee dawno już odkrył 
najważniejszą prawdę: żyje się raz, ciesz się więc każdą chwilą i spróbuj 
zrobić coś dobrego.
Obie te sprawy traktował z jednakowym rozmachem. Anonimowo 
przekazywał ogromne sumy na dobroczynność, a zarazem często i w sposób 
luksusowy się bawił. Był właściwie przyszywanym wujkiem Elise, łączyło ich 
bardzo odległe powinowactwo. Pierwszy raz spotkali się, kiedy miała siedem 
czy osiem lat i od tamtej pory „wujek" Bob roztoczył nad nią opiekę. Do 
niego zwracała się po radę, jemu wypłakiwała w klapę, z nim świętowała 
sukcesy.
On zaś zajmował się jej sprawami. Załatwił unieważnienie pierwszego, 
całkowicie nieudanego małżeństwa. Prowadził ją w kościele do ślubu z Billem. 
A teraz pomagał przy rozwodzie. Znał się na tym, sam wielokrotnie się 
rozwodził. Nigdy nie oceniał Elise i zawsze wyglądał na zachwyconego jej 
osiągnięciami. Przyjaźnił się z wieloma bardzo różnymi osobami, utrzymywał 
dobre kontakty z trzema byłymi żonami. Teraz akurat pracował nad książką, 
swoimi wspomnieniami pod tytułem .Autobiografia człowieka bez znaczenia". 
W sumie był kochanym, bliskim jej człowiekiem.
Zawsze to jego miło widzieć — pomyślała Elise, gdy przemierzał duży 
pokój. Musiała się pochylić, by mógł ją ucałować, naprawdę ucałować 
w policzek, a nie cmoknąć powietrze.
—	Co słychać u twojej matki? — spytał. — Nie widziałem Heleny od 
miesiąca.
Elise westchnęła.
—	Czuje się tak dobrze, jak można się czuć w jej stanie. To o siebie się 
martwię.
—	Lisie, przez telefon twój głos brzmiał bardzo smutno, a teraz, jeśli 
wybaczysz, pozwolę sobie stwierdzić, że nie wyglądasz najlepiej. Usiądź, 
kochanie.
Nikt już nie zwracał się do niej Lisie, nawet matka. To było jej dziecinne 
imię, wymyślone przez ojca. Tylko on i matka go używali. Jak dobrze 
i uspokajająco zabrzmiało teraz. Elise z wdzięcznością zapadła w głęboki
184
wyściełany poduszkami fotel. Pokój, pełniący funkcję biblioteki i pracowni, 
wypełniała wspaniała kolekcja książek, tomów, które naprawdę przeczytał. 
Na części ścian nie zasłoniętych przez książki wuj Bob powiesił obrazy, 
często prace słynnych malarzy. Nad ogromnym kominkiem w stylu gotyckim 
znajdował się autoportret van Gogha, naprzeciwko biurka wisiał uroczy obraz 
Vermeera, przedstawiający kobietę czytającą list. Na jej twarzy malowało się 
ogromne przejęcie. Pasuje do mojej sytuacji — pomyślała Elise, bez słowa 
podając wujkowi wymięty list Larry'ego.
Rzucił nań szybko okiem i spojrzał pytająco.
—	O co chodzi, kochanie? Co ci przysłał? Coś niestosownego?
Elise potaknęła. Pomyślała o scenariuszu i pobladła. Wiedziała, że twarz 
musiała jej się bardzo zmienić, bo i jego twarz zbielała.
—	Ale chyba nie jakąś część ciała? — spytał.
—	Oczywiście, że nie. — Szok sprawił, że niemal wróciła do siebie. 
— Nie — otrząsnęła się z obrzydzeniem.
—	To się zdarza — odparł wujek Bob. Odwrócił głowę do obrazu van 
Gogha. Umilkł na chwilę. Potem odchrząknął i łagodnie zapytał: — Więc co 
takiego ci przysłał?
—	Scenariusz. — W pewien sposób było to gorsze niż ucho czy ząb. 
Stanowiło obelgę, żądanie, a Elise doskonale sobie z tego zdawała sprawę.
Ale wujek Bob chyba tego tak nie odbierał.
—	Dobry?
—	Nie wiem! — Z trudem powstrzymała się od wybuchu. — Wujku 
Bobie, to nie o to chodzi. Niepokoi mnie ukryta groźba.
—	Jaka groźba?
—	No, ton.
—	Co za ton?
Nie mogli się dogadać. Zazwyczaj wujek Bob od razu ją rozumiał. 
Zwykle doskonale wyczuwał, o co jej chodzi. Elise westchnęła. Miała 
nadzieję, że nie będzie musiała tłumaczyć wszystkiego, z tymi obrzydliwymi 
szczegółami włącznie. Ale wyglądało na to, że będzie musiała.
Wydusiła z siebie całą historię. Samobójstwo Cynthii, pogrzeb, bar „U 
Bemelmana" i chwila jej słabości. Obnażyła się całkowicie. Kiedy skończyła, 
nie mogła podnieść wzroku.
—	Bardzo się na mnie zawiodłeś? 
Ale on promiennie się uśmiechał.
—	Nigdy nie mógłbym się na tobie zawieść, Elise. Jesteś taka wspaniała 
i utalentowana. Żałowałem, że przerwałaś karierę, ale skoro tego właśnie 
chciałaś... — uśmiechnął się i poklepał ją po ręce. — Cieszę się, że dostałaś 
to, czego pragnęłaś wtedy, kiedy tego potrzebowałaś.
Elise westchnęła. Tak bardzo się obawiała, że wujek Bob surowo ją 
osądzi. Do tej pory nie uświadamiała sobie, jak bardzo zastępował jej ojca.
—	I teraz obawiasz się, że ten młody fotograf i autor scenariusza 
w jednej osobie ma jakieś nieprzyzwoite zdjęcia?
185
Roberta Staire'a Bloogee uznawano za najbogatszego człowieka w Sta-
nach Zjednoczonych, a może nawet na świecie. Jego matka po rodzinie 
Staire'ów z Pittsburga odziedziczyła węglowe i stalowe imperium. Jego 
ojciec, niepoprawny Black Jack Bloogee, był synem sprytnego poszukiwacza 
ropy, któremu udało się uzyskać prawo do wierceń na liczącym ponad trzy 
tysiące hektarów, bogatym w ropę terenie w południowo-zachodniej Ameryce. 
Te dwie połączone fortuny sprawiły, że w porównaniu z nimi olbrzymie 
posiadłości Elise wydawały się niczym.
Poza majątkiem po ojcu odziedziczył spryt i żądzę życia, a po matce 
umiłowanie piękna. Nawet jeśli kiedykolwiek żałował, że jego wzrost nie 
dorównuje inteligencji, nigdy tego nie okazał. W końcu Andrew Carnegie, 
inny bogaty chłopak z Pittsburga, miał tylko metr pięćdziesiąt osiem wzrostu 
i nie przeszkodziło mu to w zrobieniu kariery. Bob Bloogee dawno już odkrył 
najważniejszą prawdę: żyje się raz, ciesz się więc każdą chwilą i spróbuj 
zrobić coś dobrego.
Obie te sprawy traktował z jednakowym rozmachem. Anonimowo 
przekazywał ogromne sumy na dobroczynność, a zarazem często i w sposób 
luksusowy się bawił. Był właściwie przyszywanym wujkiem Elise, łączyło ich 
bardzo odległe powinowactwo. Pierwszy raz spotkali się, kiedy miała siedem 
czy osiem lat i od tamtej pory „wujek" Bob roztoczył nad nią opiekę. Do 
niego zwracała się po radę, jemu wypłakiwała w klapę, z nim świętowała 
sukcesy.
On zaś zajmował się jej sprawami. Załatwił unieważnienie pierwszego, 
całkowicie nieudanego małżeństwa. Prowadził ją w kościele do ślubu z Billem. 
A teraz pomagał przy rozwodzie. Znał się na tym, sam wielokrotnie się 
rozwodził. Nigdy nie oceniał Elise i zawsze wyglądał na zachwyconego jej 
osiągnięciami. Przyjaźnił się z wieloma bardzo różnymi osobami, utrzymywał 
dobre kontakty z trzema byłymi żonami. Teraz akurat pracował nad książką, 
swoimi wspomnieniami pod tytułem „Autobiografia człowieka bez znaczenia". 
W sumie był kochanym, bliskim jej człowiekiem.
Zawsze to jego miło widzieć — pomyślała Elise, gdy przemierzał duży 
pokój. Musiała się pochylić, by mógł ją ucałować, naprawdę ucałować 
w policzek, a nie cmoknąć powietrze.
—	Co słychać u twojej matki? — spytał. — Nie widziałem Heleny od 
miesiąca.
Elise westchnęła.
—	Czuje się tak dobrze, jak można się czuć w jej stanie. To o siebie się 
martwię.
—	Lisie, przez telefon twój głos brzmiał bardzo smutno, a teraz, jeśli 
wybaczysz, pozwolę sobie stwierdzić, że nie wyglądasz najlepiej. Usiądź, 
kochanie.
Nikt już nie zwracał się do niej Lisie, nawet matka. To było jej dziecinne 
imię, wymyślone przez ojca. Tylko on i matka go używali. Jak dobrze 
i uspokajająco zabrzmiało teraz. Elise z wdzięcznością zapadła w głęboki
184
wyściełany poduszkami fotel. Pokój, pełniący funkcję biblioteki i pracowni, 
wypełniała wspaniała kolekcja książek, tomów, które naprawdę przeczytał. 
Na części ścian nie zasłoniętych przez książki wuj Bob powiesił obrazy, 
często prace słynnych malarzy. Nad ogromnym kominkiem w stylu gotyckim 
znajdował się autoportret van Gogha, naprzeciwko biurka wisiał uroczy obraz 
Vermeera, przedstawiający kobietę czytającą list. Na jej twarzy malowało się 
ogromne przejęcie. Pasuje do mojej sytuacji — pomyślała Elise, bez słowa 
podając wujkowi wymięty list Larry'ego.
Rzucił nań szybko okiem i spojrzał pytająco.
—	O co chodzi, kochanie? Co ci przysłał? Coś niestosownego?
Elise potaknęła. Pomyślała o scenariuszu i pobladła. Wiedziała, że twarz 
musiała jej się bardzo zmienić, bo i jego twarz zbielała.
—	Ale chyba nie jakąś część ciała? — spytał.
—	Oczywiście, że nie. — Szok sprawił, że niemal wróciła do siebie. 
— Nie — otrząsnęła się z obrzydzeniem.
—	To się zdarza — odparł wujek Bob. Odwrócił głowę do obrazu van 
Gogha. Umilkł na chwilę. Potem odchrząknął i łagodnie zapytał: — Więc co 
takiego ci przysłał?
—	Scenariusz. — W pewien sposób było to gorsze niż ucho czy ząb. 
Stanowiło obelgę, żądanie, a Elise doskonale sobie z tego zdawała sprawę.
Ale wujek Bob chyba tego tak nie odbierał.
—	Dobry?
—	Nie wiem! — Z trudem powstrzymała się od wybuchu. — Wujku 
Bobie, to nie o to chodzi. Niepokoi mnie ukryta groźba.
—	Jaka groźba?
—	No, ton.
—	Co za ton?
Nie mogli się dogadać. Zazwyczaj wujek Bob od razu ją rozumiał. 
Zwykle doskonale wyczuwał, o co jej chodzi. Elise westchnęła. Miała 
nadzieję, że nie będzie musiała tłumaczyć wszystkiego, z tymi obrzydliwymi 
szczegółami włącznie. Ale wyglądało na to, że będzie musiała.
Wydusiła z siebie całą historię. Samobójstwo Cynthii, pogrzeb, bar „U 
Bemelmana" i chwila jej słabości. Obnażyła się całkowicie. Kiedy skończyła, 
nie mogła podnieść wzroku.
—	Bardzo się na mnie zawiodłeś? 
Ale on promiennie się uśmiechał.
—	Nigdy nie mógłbym się na tobie zawieść, Elise. Jesteś taka wspaniała 
i utalentowana. Żałowałem, że przerwałaś karierę, ale skoro tego właśnie 
chciałaś... — uśmiechnął się i poklepał ją po ręce. — Cieszę się, że dostałaś 
to, czego pragnęłaś wtedy, kiedy tego potrzebowałaś.
Elise westchnęła. Tak bardzo się obawiała, że wujek Bob surowo ją 
osądzi. Do tej pory nie uświadamiała sobie, jak bardzo zastępował jej ojca.
—	I teraz obawiasz się, że ten młody fotograf i autor scenariusza 
w jednej osobie ma jakieś nieprzyzwoite zdjęcia?
185
—	Nie jestem pewna.
—	Sądzisz, że to zostało ukartowane?
—	Nie wiem.
—	Nie przypuszczam, kochanie. Twoje prowadzenie w przeszłości 
sprawiło, że nie powinni brać cię pod uwagę przy tego typu pomysłach. 
Uważasz, że dosypał ci czegoś do kieliszka?
—	Może? Nie, wujku Bobie, nic z tych rzeczy. — Nie mogła mu się 
przyznać do picia i częstej utraty świadomości. Nie mogła mu powiedzieć, że 
po prostu urwał jej się film i nie pamięta, jak dotarła do domu. Zresztą, co to 
za różnica? Spróbowała z drugiej strony. — To mogłoby utrudnić sprawę 
rozwodową.
—	Cóż, przypuszczam, że wszystko by mogło, ale odpowiednio 
ustawiłem Billa. Chce się natychmiast ożenić: „dziedziczka na gwałt 
potrzebna", jeśli wybaczysz ten dwuznacznik — zachichotał. — Cudownie, 
że wreszcie odstawiasz tego nadęciaka. Szczerze mówiąc, Lisie, od 
pierwszych chwil śmiertelnie mnie nudził. Napuszony bęcwał. Tak czy owak, 
przypuszczam, że za tydzień przygotujemy papiery do podpisania, więc jakie 
znaczenie ma ten list, nawet jeśli założymy, że naprawdę kryje się za nim 
groźba?
—	Och, nie wiem. — Elise głęboko zaczerpnęła powietrza. Możliwe, że 
wujek Bob ma rację. Gdyby tylko mogła się bardziej rozluźnić i gdyby 
przestała ją boleć głowa.
—	Słuchaj, kochanie, skoro to cię tak męczy, może zaproszę tego 
młodzieńca do siebie na pogawędkę? Poproszę pewnego znajomego z McLean 
w Wirginii, żeby mu się dyskretnie przyjrzał. Jeśli się okaże, że jest czysty, 
a tak właśnie sądzę, to znaczy, że masz w nim zagorzałego wielbiciela, ot co 
— uśmiechnął się wujek Bob. — A tak w ogóle to nadaje się do czegoś?
Tym ją zszokował. Wujek Bob zawsze był szczery, ale teraz... Powróciło 
wspomnienie oplatających ją ramion Larry'ego, dotyku jego gładkiego, 
muskularnego torsu. Szczerze mówiąc, w myślach często do tego wracała. 
Przypominała sobie jego słowa. Zaczerwieniła się.
—	Tak, jest bardzo dobry.
—	To może prześlesz scenariusz do mojego człowieka na wybrzeżu.
—	A, scenariusz... — Elise głęboko odetchnęła. — Nie, nie tak. To 
znaczy, nawet go nie przejrzałam. Sądziłam...
—	Elise! — odezwał się zdumiony wujek Bob. — A ty uważałaś, że 
o co pytam? Doprawdy! — Ale w oczach igrał wesoły ognik. Roześmiał się, 
po chwili dołączyła do niego.
—	Wujku Bobie, jest jeszcze jedna sprawa. — Opisała mu pokrótce 
Klub Pierwszych Żon i opowiedziała o ich planach.
—	Bardzo pożyteczne przedsięwzięcie, kochanie. Z tego, co mi mówisz, 
wynika, że możecie nieźle się przy tym ubawić. Wiesz, zawsze gardziłem 
mężczyznami, którzy żałują grosza swoim byłym żonom lub kobietom, 
którym coś obiecywali. Gil Griffin zaś od dłuższego czasu prowadzi na mojej
186
prywatnej liście drani. Wiesz, że przyjaźniłem się z Jackiem Swannem. 
Bardzo się lubiliśmy.
Wujek Bob znowu stanął na wysokości zadania. Powinna była pamiętać, 
że na niego zawsze może liczyć.
Westchnął.
—	Cóż, nie sądzę, żebyście przyjęły mnie na członka, ale możecie na 
mnie polegać.
—	Świetny pomysł! — zawołała Elise. — Oczywiście będę musiała się 
porozumieć z pozostałymi członkiniami, ale mój głos masz zapewniony.
—	Zgoda. Więc co zamierzacie? 
Zapoznała go z ich planami.
—	Mamy namiar na Gila. Planuje przejęcie Mitsui Shipping. Nie udało 
nam się przekonać Lally Snów, by nie dopuściła, żeby Gil i Mary zamieszkali 
przy Piątej Alei, ale dzięki Annie Shelby nie została członkiem Junior 
League. Poza tym Brenda uważa, że znalazła sposób, by przycisnąć Morty'ego. 
Wygląda na to, że sprawy nieźle się układają.
—	Mitsui Shipping, hę? Taką informację przekazał Annie Stuart? Muszę 
wyznać, że trochę mnie to dziwi. — Staruszek podniósł się żwawo. — Bardzo 
interesujące.
Potaknęła.
—	Co byś powiedział na kupienie dużych pakietów akcji, póki cena nie 
wzrosła? Gdy rozniesie się wiadomość, że Gil jest zainteresowany Mitsui, 
cena podskoczy. — Elise pozwoliła sobie na uśmieszek. — I wtedy my też 
na tym zarobimy.
—	Niebezpieczne, ale ciekawe, jak saneczkarstwo — odparł Bob.
—	Zanim się za to weźmiesz, powinnaś rozstrzygnąć trzy podstawowe 
kwestie: gdzie jest najwyższy punkt, gdzie najniższy i kiedy wyskoczyć.
—	Bob przerwał, dając jej czas na przetrawienie informacji. — Zdarza się, że 
ludzie giną na torze, Elise.
—	Doskonale sobie z tego zdaję sprawę, wujku Bobie. Ale trudno mnie 
uznać za nowicjuszkę.
—	Rzeczywiście trudno — roześmiał się. — Zawsze przejawiałaś dużo 
zdrowego rozsądku w zarządzaniu swoimi pieniędzmi. — Po czym dodał:
—	Poproszę mojego człowieka na Wall Street, by się temu dokładniej 
przyjrzał i jeśli istnieją szansę powodzenia, dołożę i swój poważny udział. Co 
ty na to?
—	Wspaniale, naprawdę wspaniale, wujku Bobie. — Jakiż on dobry, 
zawsze można na nim polegać. I tyle z siebie dawał.
—	A propos, słyszałem pewne wiadomości o najnowszej przyjaciółeczce 
Billa, Phoebe van Gelder. Myślisz, że masz dość sił, by jej wysłuchać? Ta 
informacja może się przydać twojemu klubowi.
—	Wujku Bobie, już od dawna przestałam się przejmować Billem i jego 
kobietami. Co to za bomba? — Usiadła, by posłuchać. Mam nadzieję, że to 
coś dobrego — pomyślała.
187
—	Któregoś dnia w University Club wpadłem na Wadę'a van Geldera. 
Znasz go, Elise, to wuj Phoebe. Tak się złożyło, że zwierzył mi się, iż 
w rodzinie podniósł się szum na temat brania przez nią narkotyków.
Elise uśmiechnęła się.
—	Cóż, wieści szybko się roznoszą. — No, przecież szepnęła już 
słówko swojemu doktorowi. — Prawdę mówiąc, bierze tyle kokainy, że 
powinni ją wziąć do szpitala na odtrucie.
—	Taki właśnie mają plan. — Przyjrzał się uważnie Elise, oczekując jej 
reakcji.
—	To dobra nowina. Poczekaj, aż powiem dziewczętom. Brenda zawsze 
powtarza: posiejesz, to zbierzesz.
Spojrzał jej w oczy.
—	Chciałbym cię teraz poprosić o przysługę. Oczywiście nie chodzi 
o coś za coś, ale bardzo byłbym ci wdzięczny. To dla mojej żony.
—	Wszystko, co w mojej mocy, wiesz o tym.
—	Cóż, Bette ma kłopoty z niektórymi paniusiami z towarzystwa. Lally 
Snów i temu podobne. Nie rozumiem, dlaczego umyślnie ją ignorują. Lally 
Snów trzymała w ustach o wiele więcej kutasów niż Bette i założę się, że ze 
znacznie gorszym rezultatem. Osobiście czułbym się szczęśliwy, gdyby 
przestała ze mną w ogóle rozmawiać. Ale to martwi Bette i dlatego martwi 
mnie. Ona jest taka słodka. Więc skoro marzy, by przewodniczyć komitetom 
organizującym bale na cele charytatywne, moja w tym głowa, żeby jej się to 
udało. Ale te szpary ciągle stają jej na drodze.
Elise zamrugała oczami na wulgaryzm, ale musiała przyznać, że to 
określenie doskonale pasuje do Lally Snów.
—	W jaki sposób mogę pomóc?
—	Załatw jej przewodnictwo i pomóż zorganizować bal. Przecież znasz 
wszystkie dziewczęta. Mogłabyś to zrobić?
Bette, choć sympatyczna, była przy tym rozpaczliwie głupia. Mimo to 
Elise zrobiłaby wszystko dla wujka Boba. Wiedziała, jak skutecznie członkinie 
nowojorskiej starej gwardii broniły obcym dostępu. Cóż, muszę się postawić. 
Ten tłumek wiele mi zawdzięcza. Po prostu przypomnę paru osobom, co 
trzeba. Bette liczy się w życiu wujka Boba. A on liczy się dla mnie.
—	Oczywiście, zrobię, co w mojej mocy.
—	Dziękuję, kochanie. Będę ci zobowiązany. Bette również. — Nachylił 
się ku niej. — Wiesz, kochanie, w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat trudno 
jest zagnać gościa do roboty, a przy pomocy Bette udaje mi się to niemal co 
noc. Ona jest dla mnie prawdziwym darem i chciałbym, żeby dostała, czego 
tylko zapragnie.
—	Absolutnie — potaknęła Elise.
Zawsze dobrze było spotkać się z wujkiem Bobem. Miał tyle cennych 
zalet.
188
Bili Atchison wsiadł do lincolna z firmy Town Car, oczekującego na 
niego przed biurem adwokata Boba Bloogee i podał kierowcy adres studia 
Phoebe, położonego w śródmieściu. Oczywiście przy podziale majątku 
zachował się jak dżentelmen. O nic Elise nie prosił. Nawet jeśli cały jego 
dobytek miałyby stanowić pensja, ubrania, bardzo cenna kolekcja i Phoebe
—	to mu wystarczy. W zupełności.
Mieszkali razem w jej mieszkaniu na poddaszu w Tribece, ale dziś 
wieczorem spotykali się w jej studio w SoHo. Ponieważ nie miał już do 
swojej dyspozycji rolls-royce'a Elise, a nie stać go było na własny samochód 
z szoferem, przyzwyczaił się do korzystania z auta firmy, kosztami zaś 
obciążał różnych klientów. Nikt o tym oczywiście nie wiedział; już od wielu 
lat dopisywał do rachunków klientów swoje własne wydatki. Traktował to 
jako zwykłe powiększanie dochodów, jedną z korzyści płynącą z wykonywania 
zawodu. W bardzo wysokim honorarium końcowym nie wyliczano po-
szczególnych wydatków, więc dodana suma obejmująca kilka dodatkowych 
kolacji czy wieczorów na mieście nie rzucała się w oczy. A dzięki temu jakoś 
wiązał koniec z końcem.
Usiadł wygodnie na miękkim siedzeniu i myślał o Phoebe. Z głośnika 
dobiegały dźwięki piosenki Carli Simon „Oczekiwanie". Bardzo na czasie
—	pomyślał, przepełniało go bowiem oczekiwanie. Sięgnął po telefon 
i wystukał numer Phoebe. W ciągu dnia dzwonił czterokrotnie, ale nie mógł 
wytrzymać ani chwili dłużej.
—	To ja — odezwał się, gdy odebrała telefon.
—	Och, Bili — powiedziała niespokojnie — gdzie jesteś? Kiedy 
przyjedziesz?
—	Dzwonię z samochodu, maleńka. Powinienem dotrzeć za jakieś 
dwadzieścia minut. Co się stało?
—	Bili — nagle się rozpłakała — wuj Wadę i reszta... Oni chcą mnie 
zabrać do psychiatry. — Przy ostatnich słowach głos jej się załamał i tylko 
szlochała.
—	Psychiatry? Po co? — spytał, starając się nie okazywać niepokoju.
—	Twierdzą, że jestem narkomanką. Masz pojęcie? Tylko dlatego, że 
od czasu do czasu dla towarzystwa spróbuję trochę kokainy, te dupki robią ze 
mnie jakąś chrzanioną ćpunkę. Chryste, wuj Wadę uważa całe dwa kieliszki 
sherry przed kolacją za objaw -alkoholizmu. Tak czy owak, mam iść do 
psychiatry albo zamkną mnie na odwykówce.
Bili powoli się uspokajał. Wiedział, jak zapanować nad sytuacją.
—	To wszystko? O nic się nie martw. Mam dla ciebie psychiatrę.
—	Ale ja nie chcę iść do psychiatry! Jestem zupełnie normalna. Nie 
rozumieją mnie, bo jestem pierwszą osobą w rodzinie obdarzoną duszą 
artysty.
—	Spokojnie, maleńka — powiedział łagodząco. — Po co bez potrzeby 
nastawiać przeciwko sobie rodzinę? Pójdziesz do doktor Leslie Rosen, żony 
Aarona Paradise, ona przekona wuja Wadę'a, że potrzebujesz kilku spotkań
189
i sprawa ucichnie. Nie panikuj. Zadzwonię do niej jutro z samego rana. Teraz 
się odpręż, dobrze?
— Dobrze, odprężę się. Tylko przyjedź szybko, potrzebuję cię.
Bili odłożył słuchawkę, w duchu gratulując sobie dobrej roboty. 
Załatwił sprawę dokładnie tak, jak trzeba. A teraz, zgodnie z planem, 
spędzi przyjemnie czas.
Ironia tej sytuacji wywołała uśmiech na twarzy Billa. Jeszcze piętnaście 
minut temu, gdy w biurze adwokata Elise podpisywał umowę rozwodową,, 
jawił się dystyngowanym prawnikom jako przygnębiony, pełen powagi 
dżentelmen. To dzięki towarzyszącej mu w myślach Phoebe mógł się zdobyć 
na wielkoduszność. Przecież nic nie tracę — upewniał się. — Tylko zyskuję. 
Pieniądze, urodę, młodość.
Jakież to podniecające: Phoebe oddała mu jego młodość, wracają piękne 
lata spędzone z Elise. To jak kolejna szansa — pomyślał. Znowu ma przy 
sobie młodą, bogatą, interesującą kobietę, która go pragnie. I ja też jej pragnę 
— myślał dalej. Środowisko artystyczne, wernisaże, plotki. Nieustanny ruch: 
zabawy, wydarzenia. Dzisiejszy krąg malarzy i świat kina lat sześćdziesiątych 
niewiele się od siebie różniły. I to też podniecało.
Oczywiście, obracanie się wśród bogaczy miało swoje złe strony, 
rozważał, gdy samochód w ślimaczym tempie wlókł się po Park Avenue 
South. Mimo że w przeciwieństwie do innych mężczyzn nie musiał spłacać 
pożyczki hipotecznej na dom ani regulować czynszu, jako mąż bogatej 
kobiety powinien żyć na pewnym poziomie. Dwieście pięćdziesiąt tysięcy 
rocznie, które zarabiał w Cromwell Reed, nie załatwiało sprawy.
Gdy samochód zatrzymał się na czerwonym świetle, spostrzegł gromadki 
pracowników biur wracających do domów w Long Island i New Jersey. Ile 
mogą zarabiać? Maksimum pięćdziesiąt tysięcy rocznie — pomyślał. — 
Wychodzą gdzieś raz w miesiącu, kolacja i kino z przyjaciółmi kosztują koło 
stówy. Co za życie. Gdybym nie opracował systemu pokrywania niektórych 
prywatnych wydatków z funduszu firmy, nigdy by mnie nie było stać na 
wyjście z Elise. Światło się zmieniło i samochód nabrał prędkości. Przypomniał 
sobie artykuł w „New York Post", który pokazała mu sekretarka: „Piętnaście 
tysięcy dolarów za jeden wieczór Ivany i Donalda". Sekretarka śmiała się 
z niedowierzaniem, ale on wiedział, że to prawda. Mógł wyliczyć co do centa: 
dziesięć jednostek za sukienkę, którą kobieta może założyć tylko raz. 
(Wyszkolił się w myśleniu o tysiącu dolarów jako o jednostce. Mniej szarpało 
nerwy niż operowanie tysiącami). Fryzjer, manikiurzystka, masażystka, 
kosmetyczka plus makijaż, biżuteria, samochód, bilety na bal lub do teatru, 
kolacja na mieście razem dają dziesięć. „Sama widzisz — powiedział 
sekretarce — to tyle wychodzi". Potaknęła, oniemiała ze zdziwienia. Trudno 
jest żyć z bogatymi.
I rzeczywiście tak uważał. Nigdy nie wziąłem ani centa od Elise. Nie 
chciałem utracić kontroli, stać się zależny. To niegodne prawdziwego 
mężczyzny — rozmyślał.
190
Oczywiście, musiał stworzyć systemik obciążania nie tylko klientów, ale 
i firmy swoimi wydatkami, ale czyż w zamian nie dał im jednej z lepszych 
klientek, Elise? Teraz to stracili, ale w zamian do firmy przyłączył się Gil 
Griffin. To ja go wprowadziłem. Po rozwodzie stracą dochody płynące 
z zarządu nad finansami i majątkiem Elise, nie będą też już dłużej zajmować 
się dla niej doradztwem prawnym, ale to nie ma szczególnego znaczenia. 
Dzięki interesom Gila znowu stanę na nogach. Na własnych nogach.
Uśmiechnął się. Coś za coś.
Klienci zapłacili za większość wieczorów spędzonych z panienkami 
„U Waldorfa". I za nowy smoking szyty na zamówienie u najlepszych krawców 
w Savile Row. Ach, i te buty na zamówienie! O, tak — uznał ze spokojem 
— jestem kryty i nie będę musiał wcale zmienić stylu życia. Żegnaj, Elise.
Gdy samochód podjechał pod studio Phoebe przy Spring Street, Bili 
wyskoczył na chodnik i wbiegł po schodkach. Phoebe odpowiedziała na 
dzwonek swoim cienkim, niemal dziecięcym głosikiem.
—	Już biegnę! — krzyknął do mikrofonu i pchnął odblokowane drzwi. 
Czekając, aż winda przypełznie na dół, czuł podniecenie ogarniające go
na myśl o bliskości Phoebe. Taka młoda i taka seksowna. Taka młoda.
W chwilach prawdy musiał się przyznać przed sobą, że odczuwa 
podniecenie patrząc na młode dziewczęta. Im młodsze, tym lepsze. W miarę 
jak się starzał, jego kobiety stawały się coraz młodsze. Przez pewien czas go 
to niepokoiło, ale właśnie Phoebe zrozumiała ową nie znaną nawet jemu 
samemu część jego życia seksualnego i za niego ubrała w słowa tę fantazję, 
dzięki czemu prawie całkowicie wyzbył się poczucia winy, towarzyszącego 
jego marzeniom o nastolatkach. Nigdy o tym, o tej potrzebie, z nikim nie 
rozmawiał — dopiero z Phoebe.
Nie musiał jej opowiadać, ona sama znała jego najskrytsze pragnienia 
i powoli, krok za krokiem, z ogromnym, pełnym delikatności zrozumieniem, 
pomogła mu wyrazić jego pragnienie, doświadczyć go i znaleźć w tym spełnienie. 
„Bo to jest dobre" — powiedziała. Tak długo, jak długo robili to razem.
I stało się. Stosunek seksualny zaczęli nazywać „występem". Bili niezbyt 
się nadawał do prawdziwych występów artystycznych, które choć przestarzałe, 
dla Phoebe i jej zmanierowanych przyjaciół, stanowiły obrządek. Tak to 
rozumieli. I rozumieli też jego.
Wyszedł z windy i korytarzem skierował się do drzwi jej studia. Nacisnął 
niecierpliwie dzwonek i usłyszał, że przy czymś się krząta. Po chwili znowu 
zadzwonił, tym razem dłużej. Drzwi wreszcie się otworzyły i Phoebe bez tchu 
rzuciła mu się w ramiona.
—	Dziecinko, czemu tak długo? — wyszeptał w jej miękki karczek. 
Wtuliła się w niego i odpowiedziała:
—	Chciałam się tylko upewnić, czy dobrze zasłoniłam moją ostatnią 
rzecz. Nie możesz tego jeszcze zobaczyć. Dopóki nie skończę.
Odsunęła się i popchnęła go do pracowni. Rozejrzał się po pomieszczeniu. 
Przykryte prześcieradłami formy zajmowały prawie całą powierzchnię.
191
12. Rozmowy, rozmowy.
—	Co to jest? Nad czym pracujesz? — spytał bez większego zaintere 
sowania i podszedł do stolika, na którym znajdował się sprzęt rzeźbiarski, 
butelki z wódką i teąuillą.
—	Jak na razie to moja najlepsza praca, Bili. Przynajmniej tak mi się 
wydaje. — Zawahała się. — Nalej i dla mnie, proszę.
Szybko usłuchał i podając jej schłodzoną wódkę, padł na obszerny 
materac, stojący na podwyższeniu zrobionym w kącie poddasza.
—	Chodź tu — powiedział wyciągając ramiona i przyciągając ją do 
siebie. — A czyja ty jesteś, dziewczynko? — spytał głucho.
Ale Phoebe odskoczyła, mówiąc:
—	Poczekaj, jeszcze nie. Najpierw wypij, potem chodź ze mną.
I rozpoczął się ich rytuał. Leniwy, gorący prysznic razem, więcej zimnej 
wódki, potem dawka kokainy, by zwiększyć podniecenie, a wreszcie szczytowe 
napięcie.
Od kiedy Phoebe odkryła jego szczególną potrzebę, odgrywali to 
wielokrotnie, zawsze nieco wzbogacając i kończąc w ten sam sposób.
Wreszcie ją miał, dopadł ją w kącie, tak jak lubił. Zapytał znowu:
—	Czyja jesteś, dziewczynko?
A ona odpowiedziała tak jak zawsze, skacząc jak małe dziecko u ojca na 
kolanach. Ona jedyna potrafiła go opanować. Dosiadła go, poruszając się 
wolno, dziecięca płaska figurka pozbawiona owłosienia lśniła od potu, jego 
członek wchłonęła głęboko, głęboko w siebie.
—	Jestem kochaną córeczką tatusia. Tatuś, tatuś. — To proste zdanie 
stało się sygnałem wyzwalającym równoczesne, idealnie sprzężone spełnienie. 
Panowała nad nim i zdawał sobie z tego sprawę.
B
renda ucieszyła się, jakby wygrała główny los na loterii, kiedy następnego 
dnia po Wszystkich Świętych otrzymała od Morty'ego pierwszy czek na 
milion dolarów. A przecież miał jeszcze przyjść następny! Nie mogła wprost 
uwierzyć swemu szczęściu. Z dzieciństwa pamiętała serial telewizyjny 
„Milionerzy" i żałowała, że nie może ucałować Johna Beresforda Tiptona.
Zamiast niego ucałowała czek i trzymając go nad głową tańczyła po 
pokoju, dopóki nie zobaczyła w lustrze nad sofą swego odbicia. Podobieństwo 
do tańczącego hipopotama w „Fantazji" nieodparcie rzucało się w oczy, więc 
przerwała pląsy. Zauważyła jednak pewne rezultaty ćwiczeń gimnastycznych 
z parą bliźniaków; może dzięki temu przypominała raczej słonika krążącego 
wokół zegara Delacor tego w zoo. Dzisiaj nawet tusza nie mogła jej zasmucić 
na dłuższą chwilę.
Wyobraziła sobie tydzień w wiedeńskim hotelu Sacher, otoczona przez 
góry smakowitej sałatki ziemniaczanej i cielęcych kotletów oraz gorącego 
strudla jabłkowego z bitą śmietaną. Aż się uśmiechnęła na myśl o tej orgii 
smaków i zapachów. Do cholery, zostanę dwa tygodnie — pomyślała.
Ale co z nadwagą? Budząc się z rozkosznego snu postanowiła: tydzień 
u Sachera, tydzień w ośrodku dla otyłych. Nie, to nie brzmi zachęcająco. Usiadła 
zasmucona. Po co się martwić? Przecież ma mnóstwo czasu i pieniędzy.
—	Dobrze, dwa tygodnie w Wiedniu, tydzień w ośrodku. To moje 
ostatnie słowo — powiedziała na głos.
Podeszła do telefonu i wykręciła numer Annie, wiedząc, jak się ucieszy 
jej radością. Bardzo ją polubiła. Zawsze były sobie bliskie, ale ostatnio ich 
znajomość się pogłębiła, nasyciła jakimś szczególnym ciepłem, stały się 
najbliższymi przyjaciółkami.
Annie podniosła słuchawkę po drugim dzwonku.
—	Dziecino, jestem bogata - - oświadczyła Brenda. - - Zgadnij, co
13 — Zmowa pierwszych ton
193
zrobił listonosz, tylko żadnych włochatych myśli! — Ciągnęła ze śmiechem.
—	Dostałam czek od Morty'ego. Wszystkie zera na swoim miejscu. Teraz 
wiem, co to znaczy okrągła sumka.
Annie słuchała dalszych wybuchów radości:
—	Mogę mówić tylko za siebie, ale poza tym taką liczbę widziałam jedynie 
w podręczniku do matmy. — Brenda czekała na odpowiedź, ale ponieważ Annie 
milczała, więc trzepała dalej: — Wiesz, co mi sprawiło największą przyjemność? 
Myśl, jak bolało Morty'ego wypisywanie tego czeku. Och, gdybym mogła 
zobaczyć jego gębę w tym momencie! — Oczyma wyobraźni ujrzała Morty'ego, 
jak bezlitośnie miażdży cygaro, twarz czerwona, wściekłe oczy wyłażą z orbit. 
Z satysfakcją przygładziła włosy. — I co ty na to, Annie? Pomożesz mi to wydać?
W głosie Annie brzmiało napięcie, choć bardzo się starała dzielić 
entuzjazm przyjaciółki.
—	Gratuluję, Brendo. Jakaż wspaniała wiadomość.
—	Annie, coś się stało? Zadzwoniłam nie w porę? — Brenda czuła, jak jej 
radość znika. — Trzepię jak nakręcona, a nawet się nie zapytałam, jak się masz?
—	To nie to, Brendo. Czuję się dobrze. Mam kłopoty i tyle. Ale cóż za 
wspaniała wiadomość! Wygrałaś, Brendo.
—	Tak, na to wygląda. — Sama nie mogła w to uwierzyć.
—	I co zrobisz z tymi pieniędzmi?
—	Nakarmię głodnych — odparła Brenda i wybuchnęła śmiechem. 
Annie wbrew sobie też się roześmiała.
—	Och, Brendo, wiem, że nie powinnam cię zachęcać do jedzenia, ale 
ty zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć... — przerwała na chwilę. — Po prostu 
dostałam bardzo złą wiadomość dotyczącą finansów.
—	Wiedziałam; wiedziałam, że stało się coś niedobrego. Już myślałam, 
że mi zazdrościsz albo co? No, nie rób mi tego. Też jestem w połowie 
katoliczką, przecież wiesz. Zawsze wyobrażam sobie najgorsze. Co się dzieje?
Annie opowiedziała jej o transakcji Aarona na giełdzie i jak wydał 
niemal wszystkie pieniądze Sylvie. Brenda nie wierzyła własnym uszom.
—	Zaraz! On w końcu do ciebie zadzwonił i powiedział, że się 
przeliczył? Pomylił? Annie, to jest ostatni łajdak. Łajdak!
—	Nie, obiecał, że wszystko zwróci. Do końca miesiąca. Przysiągł.
—	Tak, również przysięgał, że cię nie opuści aż do śmierci, i co? To 
łajdak, Annie.
—	Możesz tak go nazwać, jeśli nie odda — zaprotestowała Annie.
—	I to moja sprawa. A na razie musisz uczcić swoje zwycięstwo. Zatańczyć 
nago na Madison Avenue. Wyjechać na wakacje... — Urwała, po czym 
ciągnęła poważniejszym tonem: — Tak się cieszę, Brendo. Zasłużyłaś na to, 
co najlepsze. A przede wszystkim musisz zrobić bardzo ważną rzecz.
Jezu — pomyślała Brenda — na pewno mi każe wpłacić część na 
fundusz emerytalny albo coś równie okropnego.
—	Musisz kupić sobie przeraźliwie drogi prezent. Nie dla Angeli. Nie 
dla Tony'ego. Dla siebie. Zrobisz to? — tonem dobrej mamusi zapytała Annie.
—	Tak... — Brenda urwała, bo nagle owładnęła nią nieśmiałość. 
— Annie, gdzie kupujesz buty? Te najładniejsze?
—	U Helenę Arpels. Będziesz w nich rewelacyjnie wyglądała. 
Brendę ogarnęło wzruszenie.
—	Dziękuję ci, Annie. — Po czym dodała: — Pójdziesz ze mną po 
zakupy?
—	Też pytanie! Urządzimy sobie święto. Tylko we dwie.
Brendzie łzy zakręciły się pod powiekami i nim się rozpłakała, dokończyła 
pośpiesznie:
—	Dzięki. Chciałam tobie pierwszej o tym powiedzieć. — Po czym 
odzyskując pewność siebie dodała: — Teraz muszę kończyć. Zadzwonię do 
Elise. Do zobaczenia w klubie.
Wykręciła numer Elise i bardzo ją zdziwiła radość przyjaciółki.
—	Brendo, nie żartujesz? Naprawdę to masz? Wspaniale! — zawołała 
przeciągając pierwszą sylabę we „wspaniale". — I niedługo powinien przyjść 
drugi czek, prawda? To dobra wiadomość dla ciebie. I dla nas. Walcząc z nim 
wykazałaś wiele odwagi. Przecież wiem, że chciałaś uniknąć prania brudów 
w sądzie. I wiem, jak okropne są krytyczne artykuły w prasie. Brendo, 
wzbudziłaś mój niekłamany podziw — dodała prawdziwie ciepłym tonem.
Wzruszyła tym Brendę, która nie wahała się wskazać na rzeczywistą 
bohaterkę dnia.
—	A ja podziwiam Dianę. Cóż bym bez niej zrobiła! — Gdy to 
powiedziała, zdała sobie sprawę, ile jej zawdzięcza.
—	I co teraz planujesz? — zapytała Elise. — Jeśli dobrze zainwestujesz 
te pieniądze, do końca życia będziesz miała dochód i minimalne podatki do 
płacenia. — Przerwała, szukając odpowiednich słów, żeby jej nie obrazić. 
— Jeśli chcesz, to znajdę dla ciebie doradcę od inwestycji i podatków. 
Właśnie reorganizuję swój pakiet akcji. Mogę i tobie pomóc. Oczywiście, jeśli 
będziesz chciała.
Brendzie wszystko dziś szło jak z płatka. Pieniądze i przyjaciele.
—	Elise, będę ci bardzo wdzięczna za pomoc. Dziękuję. 
Odłożywszy słuchawkę, pozostała z ręką na telefonie; powoli docierał do
niej sens wydarzeń. Mam przyjaciół — myślała dodając Dianę do krótkiej, 
ale imponującej listy nazwisk. Młodość spędzona w Bronx, ojciec ciągle 
w pudle, to nie sprzyjało nawiązywaniu bliskich więzi z osobami spoza 
rodziny.
—	Mam przyjaciółki! — zawołała na cały głos. — I drugi milion 
dolarów w drodze!
Dwa tygodnie później, na siedem dni przed Świętem Dziękczynienia, 
Brenda prowadziła przez ten sam telefon jakże różną konwersację.
— Olał? Czy to masz na myśli: Morty olał naszą umowę? Nie wyśle mi 
drugiego czeku?! — wrzeszczała przez telefon do Diany.
194
195
L
—	N
a to 
wygląda
. 
Brendo, 
tak mi 
przykro. 
Jego 
adwokat 
powiedz
iał, że 
Morty 
nie 
uważa 
naszej 
umowy 
za 
obligato
ryjną.
—	D
iano, 
powiedz 
mi to po 
ludzku, 
żebym 
dobrze 
zrozumi
ała. 
Kiedy 
Leo 
Gilman 
mówi 
ci, że 
„pan 
Cushma
n nie 
uważa 
umowy 
za 
obligato
ryjną", 
napraw
dę ma 
na 
myśli, 
że ten 
członiec 
ma ją w 
dupie. 
Tak?
—	T
ak.
Br
enda 
poczuła, 
jak pocą 
się jej 
ręce, a 
serce 
bije 
szalony
m 
rytmem. 
Ale 
mimo 
pasji 
zdała 
sobie 
sprawę 
ze 
skrępo
wania 
Diany i 
jak 
wiele 
musiała 
ją 
kosztow
ać ta 
rozmow
a.
—	M
asz 
pełne 
prawo 
się 
wścieka
ć — 
powied
ziała 
Diana. 
— To 
nie 
jest 
racjonal
na 
decyzja. 
Nawet 
Lea 
Gilman
a 
zaskocz
yło 
postępo
wanie 
Morty'e
go.
—	N
ie 
mó
gł 
ści
erp
ieć, 
że 
mu 
ub
yw
a 
for
sy.
—	N
apr
aw
dę, 
tak 
mi 
prz
ykr
o.
—	D
iano, 
mnie 
też, ale 
nie 
mam do 
ciebie 
pretensj
i. — 
Brenda 
dodała 
to 
cichszy
m 
głosem. 
Nie 
chciała 
sprawić 
Dianie 
przykro
ści. — 
Chciała
m po 
prostu 
nazwać 
tę 
cholern
ą rzecz 
po 
imieniu, 
najgłośn
iej, jak 
potrafię, 
tak by 
to 
zrozumi
eć. I nie 
zapomn
ieć. 
Powinn
am była 
wiedzie
ć, że ten 
gnojek 
nie 
zapłaci. 
To moja 
wina.
—	A
ja 
uważa
m, że 
moja. 
Gdyby
m na 
początk
u 
zażądał
a 
więcej 
i 
wyższej 
pierwsz
ej raty... 
Oczywi
ście 
podamy 
ich do 
sądu.
—	S
ądu, 
srądu. 
Dużo 
wody 
upłynie, 
nim 
zobaczę 
następn
y czek. 
Wspom
nisz 
moje 
słowa. 
— 
Brenda 
ciągnęł
a 
próbują
c 
mówić 
weselsz
ym 
tonem: 
— 
Może 
byśmy 
poszły 
razem 
na 
lunch? 
Łatwiej 
mi się 
opanow
ać, 
kiedy 
jem.
—	Z
przyjem
nością. 
Ale 
napraw
dę nie 
musisz 
się przy 
mnie 
specjaln
ie 
hamowa
ć. 
Uwielbi
am 
twoją 
bezpośr
edniość. 
To teraz 
takie 
rzadkie.
—	T
ak 
uważasz
? 
Jeszcze 
nie 
słyszała
ś 
najlepsz
ego — 
odparła 
zadowo 
lona 
Brenda. 
I choć 
Diana 
przekaz
ała jej 
złe 
wiadom
ości, 
rozmow
a z nią 
znaczni
e 
popraw
iła jej 
humor. 
— To 
co? 
„Carne
gie 
Dęli" o 
pierwsz
ej? 
Poznas
z mnie 
od 
razu. 
To 
dziewc
zę „o 
pełniej
szej 
figurze
" z 
kanapk
ą 
z 
gotowa
ną 
wołowi
ną w 
zębach. 
A 
uszami 
będą mi 
uchodzi
ły kłęby 
pary.
W 
restaura
cji 
Brenda 
miała 
dość 
czasu, 
by zająć 
stolik, 
nim 
zobaczy
ła, jak 
Diana 
energicz
nym 
krokiem 
przemie
rza 
lokal. 
Na jej 
widok 
poczuła 
się 
niczym 
dziewcz
yna na 
pierwsze
j randce. 
Zwiesiła 
głowę, 
żeby 
ukryć 
wstydli
wy 
uśmiech
, który 
zajaśnia
ł na jej 
twarzy. 
Gdy 
spojrzał
a w 
górę, 
Diana 
już stała 
nad 
stolikie
m.
—	C
hyba 
się nie 
spóźnił
am? — 
zapytał
a Diana 
zerkają
c na 
zegarek 
i talerz 
sałatki 
ziemnia
czanej 
stojącej 
przed 
Brenda.
—	N
ie, to 
przecie
ż nie 
jest 
lunch. 
W 
restaur
acji 
czasem 
podają 
ci 
orzeszki
. Coś do 
przegry
zienia, 
kiedy 
czekasz 
na 
prawdzi
we 
jedzenie
.
Di
ana z 
uśmiec
hem 
skinęła 
głową i 
usiadła. 
Gdy 
kelnerk
a 
podeszł
a do 
stolika, 
Diana 
zapytał
a 
Brendę, 
czy 
podają 
tutaj 
sałatkę 
ze 
świeżyc
h 
owoców
.
196
Br
en
da 
ni
e
m
al 
si
ę 
za
dł
a
wi
ła 
os
tat
ni
m 
kę
se
m.
Na 
rany! 
Jesteś
—
	
C
z
y
ś
t
y
z
w
a
r
i
o
w
a
ł
a
?
—
z
a
p
y
t
a
ł
a
z
d
u
m
i
o
n
a
,
w
ż
y
d
o
w
s
k
i
m
l
o
k
a
l
u
z
e
s
p
e
c
j
a
l
i
s
t
k
ą
o
d
i
c
h
k
u
c
h
n
i
.
—	Nie znam się na tych delikatesach. Może mi coś doradzisz? 
Br
en
da 
od
wr
óc
iła 
się 
do 
ke
ln
er
ki 
i 
je
dn
y
m 
tc
he
m 
w
yr
ec
yt
o
w
ał
a 
lis
tę
dań.
—	Dla tej sziksy kanapkę z żytniego chleba z piersią indyczą i mnóst 
wo 
sosu 
tatarski
ego. 
Odsma
żane 
ziemnia
ki, ale 
porząd
nie 
zrobion
e, nie 
białe 
niejada
lne 
okropie
ństwo. 
Porcję 
surówk
i z 
kapusty
... To 
zjemy 
na 
spółkę 
— 
wyjaśnił
a 
Dianie. 
Po 
czym 
wróciła 
do 
kelnerki 
sprawni
e 
notujące
j 
zamówi
enie: — 
Dla 
mnie 
kanapka 
z 
żytnieg
o 
chleba z 
gotowa
ną 
wołowi
ną, 
mięso 
nie 
musi 
być 
chude. 
Nie 
lubię, 
jak jest 
bez 
smaku. 
I porcja 
kaszy 
warnic
zke z 
sosem. 
— 
Odwró
ciła się 
do 
Diany 
zdumio
nej 
taką 
litanią 
i 
zapytał
a: — 
Jadłaś 
kiedyś 
knysz? 
— 
Diana 
nawet 
nie 
zdążyła 
wyjąka
ć 
zaprzec
zenia, a 
Brenda 
już 
podniós
łszy 
oczy ku 
niebu 
zamawi
ała u 
kelner 
ki: — 
A na 
począte
k 
knysz 
nadzie
wany 
ziemnia
kami. 
Gdzieś 
ty się 
uchowa
ła? W 
Chinach
? — 
zwrócił
a się 
znowu 
do 
Diany. 
— Nie 
bój się, 
na 
pewno 
ci 
będzie 
smako
wało — 
zapewn
iała. — 
Do 
picia 
poprosi
my 
wodę 
sodową 
o 
smaku 
wanilio
wym. 
Zamów
iłabym 
celray, 
ale 
twój 
żołądek 
pewnie 
by się 
zbunto
wał. 
Zacznie
my 
delikat
nie. 
Ach, 
jeszcze 
jedno. 
Czy 
macie 
kiszone 
ogórki? 
Ale 
napraw
dę 
kwaśne
? 
Nienaw
idzę 
takich 
na 
wpółuk
iszonyc
h. Za 
bardzo 
przypo
minają 
świeże 
warzyw
a. A to 
jest 
zabójcz
e dla 
organiz
mu.
Di
an
a 
śm
iał
a 
się
, 
kie
dy 
kel
ner
ka 
od
ch
od
ził
a 
od 
ich 
sto
lik
a.
—	N
ie ma 
mowy, 
żebym 
tyle 
zjadła. 
Zwykle 
wystarc
za mi 
niewiel
ki 
lunch.
—	T
ak, to 
widać. 
Sama 
skóra i 
kości. 
Przecie
ż 
musisz 
nabrać 
siły, 
żeby 
mi 
pomóc 
załatwi
ć 
Morty'e
go. 
Bez 
ciebie 
jestem 
zupełni
e 
bezradn
a. A 
teraz 
mamy 
trochę 
pienięd
zy na 
wojnę 
przeciw 
niemu... 
— 
Mimo 
pozoró
w 
odwagi 
Brenda 
napraw
dę 
czuła 
się 
bezradn
a. Po 
chwili 
milczen
ia 
zapytał
a: — 
Diano, 
cóż ja 
mam 
począć? 
— Nie 
chodził
o
0
	forsę
. 
Mając 
milion 
dolaró
w, nie 
musiała 
się o 
nic 
martwi
ć, ale 
Morty 
znów ją 
oszukał. 
Trzymał 
przecież 
jeszcze 
trzydzie
ści czy 
czterdzi
eści 
milion
ów. I 
to 
doprow
adzało 
ją do 
szału. 
Nagle z 
jej 
oczu 
popłyn
ęły 
łzy. 
Zawsty
dziła się 
ich.
Di
ana 
się
gn
ęła 
prz
ez 
stó
ł i 
po
cie
sza
jąc
o 
gła
dzi
ła 
ją 
po 
dło
ni.
—
	
Nie 
pła
cz, 
Bre
ndo
. 
Co
ś 
wy
my
śli
my
. 
Jes
zcz
e 
go 
dop
adn
iem
y. 
Bre
nda 
nie 
roz
umi
ała, 
dla
cze
go 
dot
kni
ęci
e 
deli
kat
nej 
dło
ni 
Dia
ny 
spr
awi
ło
jej taką 
przyje
mność. 
I 
dlaczeg
o tak ją 
wzrusz
yło i 
pociesz
yło to 
„my" 
użyte 
przez 
Dianę. 
Dlacze
go mi 
tak 
dobrze, 
kiedy 
jest tak 
źle — 
pomyśl
ała i po 
raz 
kolejny 
odpędz
iła 
natrętn
ą myśl.
—
	
No 
wię
c 
co 
zro
bi
my
? 
— 
zap
yta
ła 
oci
era
jąc 
łzy 
pap
ier
ow
ą 
ser
wet
ką
1
	zaczyn
ając 
knysz, 
który 
kelnerka 
postawił
a przed 
nią. — 
Pozwać 
go do 
sądu 
czy 
zostawi
ć w 
spokoju
? I 
gdybym 
zrezygn
owała 
wiedząc
, że 
walka w 
sądzie
197
może trwać latami, a nawet skończyć się moją przegraną, to co? Zdecydować 
się na zemstę i złożyć donos do Wujka Sama? Jeżeli oddam go na pastwę 
urzędu podatkowego, to przecież mi nie da pieniędzy. Diana zastanowiła się 
przez chwilę.
—	Możesz pozwać go do sądu, co będzie się ciągnęło latami. Jeśli 
martwią cię koszta prawne, to możemy się umówić, że dostanę procent od 
przysądzonej sumy. Czuję się w części odpowiedzialna za tę sytuację. 
Pozwól, że tak to ustalimy: zapłacisz mi, jeżeli wygramy. Widzisz, powoli 
zaczynam uważać to za naszą wspólną sprawę.
—	Diano, jesteś jedną z najuczciwszych dziewczyn pod słońcem. I chyba 
jedynym uczciwym prawnikiem. Dziękuję.
Diana ciągnęła z uśmiechem:
—	Oczywiście, możesz się zdecydować na szukanie zemsty. To rodzaj 
emocjonalnego zwycięstwa, które łatwo odniesiesz, ale moim zdaniem 
pieniądze są więcej warte.
Brenda nie zwróciła szczególnej uwagi na kanapki, które pojawiły się na 
stole. Trwała w zamyśleniu, jakby podejmowała życiową decyzję. W końcu 
powiedziała wolno:
—	Co stanie się ze mną, jeśli naprawdę doniosę na Morty'ego do urzędu 
podatkowego i przekażę im wszystkie potrzebne dokumenty? Czy wystąpią 
przeciwko mnie? Wiesz, że przez wiele lat wypełnialiśmy jedno zeznanie 
podatkowe obejmujące nas oboje.
—	O to powinnyśmy zapytać eksperta od prawa podatkowego. — Diana 
wzruszyła ramionami. — Przecież wcale nie miałyśmy zamiaru tego robić. 
To był tylko argument przetargowy. Uznałyśmy, że to jest warte dwa miliony 
i udział w akcjach, ale dostałyśmy tylko milion. Przynajmniej na razie. 
Zastanów się nad tym.
Brenda skinęła głową i wzięła się za jedzenie.
—	Pamiętasz, jak ci opowiadałam o Elise Elliot? Tej Elise Elliot. 
Zaproponowała właśnie, że pomoże mi przy inwestowaniu i podatkach. 
Myślę, że ma świetne wejścia do urzędu podatkowego. — Brenda spojrzała 
na Dianę — Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
—	Przyda nam się każda pomocna dłoń — odparła Diana. — Och, ten 
knysz był wspaniały. Zjadłam cały, nim się obejrzałam.
—	Tak, wiem, co masz na myśli... Też mam ten problem. A jak indyk? 
Diana ugryzła kanapkę i jęknęła z zachwytu.
—	Skoro rozmawiamy o jedzeniu, to co robisz wieczorem w niedzielę? 
— zapytała Brenda.
—	Nic — przyznała Diana.
—	To może byś wpadła do mnie? Mają być Angela i Tony, więc szykuję 
górę jedzenia. Co ty na to?
—	Z przyjemnością.
198
Myśli Brendy krążyły chaotycznie, gdy zmierzała do biura Duarta. Jak 
to możliwe, że chociaż dziś rano byłam pogrążona w rozpaczy, teraz jestem 
taka szczęśliwa? — pomyślała. — Przecież nic się nie zmieniło. Nie wyduszę 
z Morty'ego reszty pieniędzy i muszę się z tym pogodzić. Więc na czym 
polega różnica?
Podczas lunchu Diana okazała mi tyle dobroci, przypomniała sobie 
Brenda sortując pocztę: rachunki i ważne listy odkładała na jedną stronę, 
foldery reklamowe wyrzucała do kosza bez otwierania kopert. — Co takiego 
powiedziała Diana? „Brendo, nie płacz. Coś wymyślimy". Powiedziała: my.
Brenda siedziała przez chwilę bez ruchu wpatrzona w przestrzeń.
—	My — powiedziała głośno.
Tak to ciepło brzmi — pomyślała. — Może nawet podejrzanie miło. Co 
tu się dzieje? Jestem szczęśliwa w towarzystwie Diany, oto co. Jestem 
szczęśliwa, bo czuję, że się o mnie troszczy, chce mi pomóc i mnie nie 
osądza. I cóż w tym złego? — zapytała samą siebie. — Co złego w tym, że 
lgnę do kobiety, która ofiaruje mi dobroć, przyjaźń i prawdziwą pomoc? Na 
czym więc polega problem? — rozważała dalej. Wyjęła kolejne ciastko 
z pudełka i podeszła do okna, z którego przy naprawdę dobrej woli dawało 
się dostrzec Park Avenue. — Problem polega na tym, że nie wiem, co czuję, 
czego właściwie chcę i z nikim o tym nie mogę otwarcie porozmawiać. Na 
pewno nie o tym.
Pomyślała o Annie i spotkaniu, na które się umówiły tego popołudnia 
w Metropolitan Museum. Nie uważała, by ta sprawa przerastała Annie. Nie 
to zamykało jej usta. Raczej sam fakt mówienia o tym głośno do drugiej 
osoby. Moc słów, które raz wypowiedziane stwarzały coś nieodwołalnego, 
stałego.
Nie — pomyślała — nie wolno mi się z tym śpieszyć. Krok za krokiem.
Późnym popołudniem Brenda usiadła ciężko na wiklinowym krześle 
w restauracji mieszczącej się na terenie muzeum i głośno jęknęła.
Siedząca naprzeciwko Annie wybuchnęła śmiechem.
—	Naprawdę, Brendo! Przecież chodziłyśmy zaledwie przez godzinę. 
Już od dawna masz lepszą kondycję.
—	Tu chodzi o kondycję moich biednych nóg! — Zdjąwszy but zaczęła 
masować stopę. — Tony opowiadał mi o swoim koledze, który pojechał latem 
do Francji. Dzieciak przywiózł z Luwru taką laserową dyskietkę. A na niej 
zdjęcie każdego dzieła sztuki, jakie mają w tym muzeum. I wysilasz się tylko 
tak, że leżąc na otomanie naciskasz guzik pilota, który pokazuje na ekranie 
telewizora kolejną fotografię. — Brenda przystąpiła do masowania drugiej 
stopy. — Francuzi to naprawdę cywilizowany naród. Dlaczego tutaj nie mogą 
tego zrobić?
—	Przecież to nie o to chodzi.
Nim Annie zdołała dokończyć, Brenda uniosła jedną rękę i przerwała:
—	Czekaj, zaraz zgadnę. Bez pracy nie ma kołaczy? Zgadza się? O to 
ci chodzi? To musiał wykombinować jeden z tych WASP-ów z Nowej Anglii.
199
W tym momencie do stolika podszedł kelner.
—	Dla mnie gorąca woda i sól „Epsom", dla mojej przyjaciółki 
poproszę o filiżankę herbaty — zamówiła Brenda.
—	Gorąca woda w szklance czy w misce? — zapytał przystojny 
młodzieniec, korzystając ze świetnej okazji.
Brenda roześmiała się głośno, Annie jej zawtórowała. Kiedy podano im 
herbatę, Annie pochyliła się do przodu i zwróciła do przyjaciółki:
—	Tak mi przykro, że Morty wycofał się z waszej umowy. Obrzyd 
liwie z jego strony. — Delikatnie położyła jej dłoń na ramieniu. — Jak się 
czujesz?
—	Och, bywało gorzej. Ale wiesz, dużo myślałam. Życie jest zabawne.
—	Wypiła łyk herbaty i ostrożnie odstawiła filiżankę na talerzyk. — Nigdy 
nie kochałam Morty'ego. Nigdy nawet nie uważałam, że go kocham. I nigdy 
nie przypuszczałam, że jestem zdolna do miłości. Tylko raz się zakochałam, 
miałam szesnaście lat, było to na letnim obozie. — Brenda zawahała się, czy 
wyznać wszystkie szczegóły, ale postanowiła komuś powiedzieć prawdę 
o swoich uczuciach. — Miała na imię Ivy i była instruktorką. Po zgaszeniu 
świateł wymykałyśmy się do pracowni i tuliły na kocu leżącym na podłodze.
—	Brenda nie patrzyła na Annie. — W nocy rozmawiałyśmy o wszystkim. 
W ciągu dnia omijałyśmy się szerokim łukiem, ale wieczorem, kiedy nie 
widząc jej twarzy tuliłam się do niej w wilgotnym mroku, wiedziałam, że 
dzieje się coś ważnego. W noc przed moim powrotem do domu pierwszy raz 
się kochałyśmy. A raczej powinnam powiedzieć, że to ona się ze mną 
kochała, boja się tylko biernie jej poddawałam. Natępnego dnia wróciłam do 
domu i już nigdy jej nie spotkałam. — W oczach Brendy zalśniły łzy.
—	Annie, nie zrozum mnie źle. Bardzo chciałam, ale ona powiedziała, że 
lepiej się nie widywać i że na bardzo długo musi nam wystarczyć to, co 
mamy. Wystarczyło mi na czas małżeństwa z Mortym. Teraz się wyczerpało, 
zostałam samotna i pusta. — Brenda pozwoliła łzom płynąć. — Annie, tak 
bardzo chcę znów kochać. Wiem, że potrafisz mnie zrozumieć, prawda?
—	Oczywiście, że tak. Masz tyle miłości do dania. Nie zatrzymuj jej 
w sobie.
Brenda wytarła oczy zmiętą chusteczką higieniczną.
—	Dziękuję ci, Annie.
Elise wkroczyła do ciemnego wnętrza „Salonu u Shea" mieszczącego się 
przy Drugiej Alei i stała zdenerwowana, czekając, aż oczy przyzwyczają się 
do panującego tu mroku, tak różnego od rozedrganej słońcem ulicy za jej 
plecami. Chociaż mieszkała na Park Avenue, zaledwie trzy przecznice dalej, 
był to inny świat. Prawdziwe damy nowojorskie nie zapuszczały się po 
zakupy czy na obiad w okolice Drugiej Alei. Ona była tu parę razy dawno 
temu. Podszedł do niej barman i zapytał.
200
—	Pani Elliot?
Zaskoczona potakująco kiwnęła głową, od dawna już ludzie nie 
rozpoznawali jej w miejscach publicznych. Ale okazało się, że to Larry go 
wysłał. Barman poprowadził ją do stolika w rogu bocznej sali, nakrytego 
obrusem w czerwoną kratę z regulaminową świeczką zatkniętą w butelkę po 
wodzie mineralnej Perrier. Zauważyła ze smutkiem, że dwadzieścia lat temu, 
kiedy ostatnio przyszła tu na randkę, używali butelek po chianti. Kiedy 
podeszła bliżej, Larry wstał na powitanie i uprzedzając maltre wysunął dla 
niej krzesło naprzeciw swego miejsca, po czym przysunął je, gdy kładła na 
stoliku torebkę.
Elise chciała zyskać chwilę i uspokoić się, więc powoli ściągnęła 
rękawiczki i z widoczną przyjemnością rozejrzała po restauracji.
—	Larry, wybrałeś idealne miejsce — zwróciła się do niego z uśmiechem.
—	To sympatyczne, staromodne bistro mimo pretensjonalnej nazwy.
Radość rozjaśniła jego twarz. Bardzo długo, wręcz obsesyjnie za-
stanawiał się, dokąd ją zabierze na lunch. Chciał, żeby to było wyjątkowe 
miejsce. Niezbyt drogie, ale przyzwoite. Nie za nowoczesne. Na pewno nie 
supermodne.
—	Kiedy studiowałem na uniwersytecie Columbia, znajomy ze szkoły 
pracował tutaj jako kelner. Dlatego zawsze się tu spotykaliśmy w piątki 
wieczorem. Świetnie się tu bawiłem.
Elise zauważyła, że w tweedowej marynarce i błękitnej bawełnianej 
koszuli nadal wygląda na studenta.
—	Och, ja też — powiedziała tylko. — Bardzo dawno temu przy 
chodziłam tu dość często. Po lecie, które spędziłam w Rzymie. Tego roku na 
pierwszych stronach wszystkich gazet widniało moje zdjęcie, jak „baraszkuję" 
w fontannie Trevi, a dwóch carabinieri szykuje się, by mnie aresztować
—	uśmiechnęła się na to wspomnienie.
—	Pamiętam tę fotografię! — zawołał Lany. — Widziałem ją! Wspaniałe 
ujęcie. Reporterzy twierdzili, że wskoczyłaś sama, ale ty mówiłaś, że cię 
wepchnięto. Kto miał rację?
Zmrużyła oczy myśląc w skupieniu.
—	Nikt! — odparła zadowolona z siebie. — Delikatnie mnie wniesiono. 
Promocja filmu. Nawet carabinieri to byli przebrani aktorzy. — Spojrzała na 
martini, które Larry dla niej zamówił; bardzo chciała je wypić. Nie
—	pomyślała — to, co wypiłam w domu przed wyjściem, musi mi wystarczyć. 
Pozostanie przy wodzie mineralnej. — Kiedy wróciłam do Nowego Jorku, 
przyszłam tu z przyjaciółmi. Obok siedziała australijska drużyna piłki nożnej 
celebrująca zwycięstwo i poznali mnie dzięki temu zdjęciu. Obrali mnie za 
maskotkę zespołu i nauczyli sprośnej wersji „Waltzing Mathilda". Ależ się 
fantastycznie bawiłam. To był tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty pierwszy.
—	Rok mojego urodzenia — powiedział Larry.
Zapadła niezręczna cisza. Elise z ulgą powitała kelnera, który podszedł 
do stolika z bloczkiem zamówień w dłoni.
201
—	Czym mogę służyć? — zapytał. 
Elise nie potrzebowała menu.
—	Poproszę małą porcję sałatki z waszym słynnym sosem kowbojskim, 
jeśli go nadal robicie.
Larry zamówił siekany stek z frytkami i zwrócił się do niej podejmując 
urwaną rozmowę:
—	Elise, tak się cieszę, że zgodziłaś się na to spotkanie. Bardzo 
chciałem znów cię zobaczyć. Robiłem, co mogłem, żeby przekonać pana 
Bloogee, że nie próbuję cię skrzywdzić... — Po chwili milczenia wyjąkał:
—	Przecież tak bardzo cię szanuję. Za skarby świata nie sprawiłbym ci 
przykrości. — Poczuł, że się czerwieni.
Wzruszył ją. Pomyślała, że ten chłopak jest w pewnym sensie bardzo 
staromodny. A równocześnie bardziej dojrzały, niż na to wskazuje jego wiek. 
Wujek Bob miał rację. Powiedział, że Larry to unikat. Elise zaczynała 
rozumieć jego wypowiedź. Zdała sobie sprawę, że Larry zachowywał się 
niemal kurtuazyjnie. Kiedy ostatni raz Bili czy jakikolwiek inny mężczyzna 
traktował ją z taką delikatnością?
Ponieważ nie chciała, żeby Larry źle zrozumiał powody, dla których się 
z nim spotkała, powiedziała szybko:
—	Przeczytałam szkic twojego scenariusza. — Widziała, że wstrzymał 
oddech. — Uważam, że jest wspaniały. — Z ulgą wypuścił powietrze.
—	Piszesz bardzo obrazowo, jakbyś od razu kręcił film. Wiesz, co mam na 
myśli?
Znów się zarumienił. Ten chłopiec naprawdę się rumieni. Elise wes-
tchnęła. Był miły, może nawet zbyt miły. I młody. Za młody.
—	Ale parę rzeczy, moim zdaniem, nie pasuje do reszty.
—	Naprawdę, a co?
—	Na przykład kiedy ona idzie do kościoła. Ta scena sprawia wrażenie 
trochę nieporadnej.
—	Myślisz, że jest sztuczna?
—	Tak. I zakończenie. Dlaczego ta historia ma się dobrze skończyć? 
Zupełnie nie pasuje do reszty. Doczepione na siłę.
—	Wiem. Na początku inaczej sobie to wyobrażałem. Ale chyba nie 
mogłem znieść ciebie nieszczęśliwej.
—	No cóż, to zakończenie nie pasuje do charakteru bohaterki.
—	Elise, pisałem to myśląc o tobie. Ten film jest dla ciebie. 
Wiedziała o tym od początku. Każda strona wydawała się napisana
jej ręką. A mimo to oświadczenie Larry'ego ją zaskoczyło. Scenariusz 
czerpał swoją siłę z prawdy osobistych przeżyć. I w jego towarzystwie 
uczucia zdawały się na miejscu. Ale chciała rozładować pełną napięcia 
atmosferę.
To tylko spotkanie w interesach — przypomniała sobie. Nie zrób jeszcze 
raz z siebie idiotki — skarciła się ostro, odsunęła szklankę i sięgnęła po 
widelec. Z całego serca marzyła o czymś mocniejszym niż ta beznadziejna
202
woda mineralna. Ale nie tknęła martini. Postanowiła, że dziś nie straci 
kontroli nad sytuacją.
—	Larry, uczciwie mówiąc, już od wielu lat nie myślałam o graniu. Ale 
moje życie się zmienia, może i nadszedł właściwy moment. Uważam, że 
mogę zagrać tę rolę lepiej niż ktokolwiek inny.
Podano jedzenie, które wyglądało niezbyt zachęcająco. Cóż, to miejsce 
to przecież spelunka.
Larry nie tknął swojego dania, zbyt czuł się podeskcytowany obecnością 
Elise i tym, że być może zdecyduje się zagrać główną rolę, jej rolę, którą 
napisał właśnie dla niej.
—	Elise, poza tobą nikt się nie liczy — zniżył głos niemal do szeptu. 
Elise udając, że go źle zrozumiała, zaprzeczyła:
—	Oczywiście, że tak. Dina Merrill mogłaby to zagrać.
—	Nie to miałem na myśli. Nigdy wcześniej coś takiego mi się nie 
przydarzyło. Zakochałem się w tobie, Elise.
Pochyliła głowę, by ukryć rumieniec radości, wywołany przez jego 
wyznanie. Ależ to szaleństwo! Miał talent i scenariusz był dobry, ale reszta 
to idiotyzm — ostrzegała samą siebie.
—	Przecież mnie nie znasz — odparła niemal równie cicho jak on.
—	To było tylko jedno popołudnie.
—	Znałem cię przez całe swe życie. I kocham cię od zawsze. — Dotknął 
ręki trzymającej widelec, ale widząc wyraz jej twarzy szybko cofnął dłoń.
To na pewno jakaś zmowa albo on zwariował. Bogu dzięki nie jestem 
pijana, bobym wylądowała z nim w łóżku i dopiero się wpakowała w kłopoty. 
Drżały jej usta. Nim się opanowała, zapytał:
—	Elise, czy się możemy znów spotkać? Ja... muszę cię jeszcze raz 
zobaczyć. Będziemy tylko rozmawiać. O scenariuszu. Albo o twojej karierze. 
Albo o mojej, gdyby jakaś była. Chcę, żebyś poczuła się tak dobrze, jak nigdy 
przedtem.
To sobie przypomniała. Tak powiedział tego popołudnia w hotelu 
„Carlyle".
—	Och, Boże. Larry, nie wiem. Nie wiem. — Nie wolno mi się poddać, 
myślała. Mógłby być moim synem. To jeszcze dziecko. Nie, to cwaniak. Albo 
sam nie wie, czego chce. To ja jestem doświadczona. — Larry, najpierw 
pozwól mi się zastanowić nad powrotem do filmu. Niech zacznę od tego.
—	Zobaczyła, jak twarz mu tężeje. O mój Boże, sprawiłam mu przykrość.
—	Jestem taka zagubiona, Larry, zostaw mnie w spokoju. Moje życie stoi na 
głowie.
Sięgnęła po książeczkę czekową i rachunek. Larry był szybszy i zabrał 
rachunek.
—	Tym razem to ja płacę, zapomniałaś? To ja cię zaprosiłem na lunch. 
I dziękuję za uwagi o scenariuszu.
Wstając podała mu rękę. Przytrzymał ją chwilę, kiedy patrzyli sobie 
w oczy.
203
—	Świetnie — powiedziała. — Chętnie zobaczę go po naniesieniu 
poprawek. — Pod wpływem impulsu pochyliła się do przodu i ucałowała go 
w jeden policzek, kładąc na drugim ciepłą dłoń, po czym odwróciła się na 
pięcie i szybko ruszyła w stronę drzwi.
—	Będę czekał na telefon od ciebie — usłyszała jego głos, kiedy 
wychodziła na zalaną słońcem ulicę. Założyła okulary słoneczne, zadowolona, 
że tak dobrze ukrywają łzy napływające do oczu.
Elise wysiadła z samochodu przed swoim biurem mieszczącym się 
w Rockefeller Center. W windzie włożyła okulary słoneczne do torebki 
i zerknęła na odbicie w lustrze. Ku swemu zdumieniu zamiast ponurego 
oblicza, którego się spodziewała, ujrzała twarz promieniejącą radością. Uznała 
to za dobry znak.
Wchodząc do biura jeszcze raz się zdumiała, widząc Annie i Brendę 
zadowolone, wyciągnięte na kozetce i pogrążone w rozmowie. Obie spojrzały 
na nią z zachwytem. Oczywiście to Brenda pierwsza się odezwała:
—	Dziecko, a gdzieś ty była? Na randce rozbieranej? — Brenda 
potrafiła z niezwykłą szybkością wyczuć prawdę na odległość, jakby 
była jakimś radarem. Na całe szczęście w tym wypadku nie wiedziała 
o niczym.
—	Jaki śliczny zestaw! — Annie patrzyła z zachwytem na dzieło 
Ungara. — Wyglądasz dwadzieścia lat młodziej. Przysięgam. A może to 
dzięki fryzurze? Cóż ty takiego zrobiłaś?
—	Zaczynam nowe życie — odparła Elise lekko, siadając na fotelu obok 
kanapy, po czym założyła nogę na nogę i skupiła uwagę na przyjaciółkach. 
— Zastanawiam się, czy nie wrócić do aktorstwa. A kto wie, może również 
przejmę produkcję filmu.
—	Wspaniale — powiedziała Annie. — Tego ci właśnie potrzeba. Zrób 
coś dla siebie.
—	Grzeczna dziewczynka — pochwaliła Brenda. — Masz coś konkret 
nego na myśli, czy przerobisz „Bulwar Zachodzącego Słońca"?
Elise odpowiedziała ze śmiechem:
—	Tak, mam coś na oku. Ale najpierw muszę zakończyć parę innych 
spraw. I z tego wynika moje pytanie: co wy dwie kombinujecie? Brenda, 
wyglądasz jak kot, który właśnie zdybał kanarka.
—	Powiedzmy, że szczura — poprawiła Brenda. — Chodzi o to, że 
Morty olał naszą umowę. Nie ma zamiaru wysłać drugiego czeku. Więc 
zadałam sobie pytanie, co słodyczą dorównuje pieniądzom? Zemsta. Oddać 
go w ręce urzędu skarbowego. Postanowione. Mam tony dowodów przeciwko 
niemu. — Wrzuciła do ust garść groszków, których pełną miseczkę Elise 
trzymała na stoliku. — I co wy na to?
—	Tak trzymać. — Elise nie zawahała się ani przez moment. — Jeśli 
naprawdę uważasz, że nie dostaniesz tych pieniędzy, to rzuć go lwom na
204
pożarcie. Może się to okazać pierwszym wyłomem w murze. — Siadła 
wygodniej i potrząsnęła głową. — Co za łajdak!
—	Diana proponuje, żebym znalazła specjalistę od podatków, który 
przejrzy nasze stare zeznania podatkowe i stwierdzi, na ile mi to może 
zaszkodzić. Jej zdaniem mam szansę na zwolnienie z odpowiedzialności, jeśli 
na niego doniosę...
—	Chcesz, to poproszę tu mojego speca od podatków. Jest najlepszy, 
Brendo — wtrąciła Elise, nie dając Brendzie skończyć.
Brenda ucieszyła się, że Elise uprzedziła jej prośbę.
—	O tak, bardzo proszę. Im szybciej, tym lepiej.
Annie patrzyła zdumiona. Brenda straciła milion dolarów i potrafi się 
śmiać. Jakim cudem? Dziś rano zadzwonił Aaron i powiedział, że znalazł się 
w „nieco kłopotliwej sytuacji". Dlatego zwróci to, co zabrał, nie wcześniej 
niż na początku przyszłego roku. A tymczasem Annie musi do końca grudnia 
wpłacić czesne za dwa semestry szkoły Sylvie. Aaron rozmawiał z nią bardzo 
ostro. Twierdził, że zrzędzi. Zagroziła, że go pozwie przed sąd albo 
porozmawia z Gilem Griffinem. Ostrzegł, żeby tego nie robiła.
—	Annie, czy jesteś tu z nami? — zapytała Brenda, czując, że myśli 
Annie błądzą gdzieś daleko.
—	Jasne — skinęła głową i wyraziła uczucia ich wszystkich, gdy 
powiedziała z ciężkim akcentem wprost z Brooklynu: — Niezłe z nas laski, 
no nie?
Wybuchnęły śmiechem razem, jak siostry.
Kiedy Bili wysiadł z windy na czterdziestym piętrze biurowca Wadę'a 
van Geldera, poczuł, jak znika cała jego odwaga. Idąc po dywanach przez 
długi pokój do lśniącego stołu recepcjonistki, musiał sobie przypomnieć, co 
go tu sprowadza.
Wczorajszej nocy leżąc u boku Phoebe i słuchając jej oddechu zrozumiał, 
że jeśli nie poczyni odpowiednich kroków, ich wspólna przyszłość jest 
poważnie zagrożona. Na ich drodze stał jeden człowiek, wuj Phoebe, Wadę, 
reprezentant van Gelderów i kurator ogromnego trustu rodzinnego. Bili 
zadzwonił do niego z samego rana, prosząc o spotkanie i zdziwił się, jak 
szybko wyznaczono mu termin.
—	Wadę, dziękuję, że tak szybko zechciałeś się ze mną spotkać
—	zaczaj Bili, gdy usiadł w skórzanym fotelu przed mahoniowym biurkiem 
również krytym skórą. Za głową Wadę'a zauważył wiszącą na ścianie 
kolekcję strzelb skałkowych.
—	Tak przypuszczałem, że będziesz chciał się ze mną porozumieć
—	odparł Wadę.
—	Uważam, że łączy nas wpólnota zainteresowań — trochę zbyt szybko 
powiedział Bili — więc najlepiej zrobię mówiąc prosto z mostu. Myślę, że 
mamy na uwadze podobne rzeczy.
205
Wadę spojrzał na swoje ręce splecione na wydatnym brzuchu, po czym 
zwrócił wzrok na Billa.
—	Nie przypuszczam, żeby tak było. Mnie przede wszystkim chodzi 
o dobro Phoebe. Mówiąc otwarcie, wydaje się, że eskalacja używania 
narkotyków i dekadentyzm jej, hmm... produkcji artystycznych zbiegają się 
w czasie z zawarciem przez was bliższej znajomości. — Dłonie Wade'a 
poprawiły bibułę leżącą dokładnie na środku biurka. — Widzisz zatem, że ta 
zbieżność może prowadzić do bardzo niefortunnej konkluzji, iż nie jesteś 
odpowiednim partnerem dla Phoebe. — Przechylił się do tyłu w obrotowym 
fotelu.
Bili spodziewał się czegoś takiego i był na to przygotowany.
—	Muszę wyznać, że skłonności narkotyczne Phoebe mnie również 
coraz bardziej martwią. Tak bardzo, że w końcu wymusiłem na niej zgodę na 
rozmowę ze znaną terapeutką. Nie wątpię, że dzięki pomocy doktor Rosen 
Phoebe może z tym skończyć. — Bili spuścił wzrok. W skrytości ducha 
obawiał się, że to ich seksualne wybryki popychają dziewczynę do brania 
narkotyków bardziej niż cokolwiek innego. — To łamiący serce widok
—	z uśmiechem spojrzał na Wadę'a. — Ale odkąd Phoebe zgodziła się zacząć 
leczenie, jestem większym optymistą. To pierwszy krok.
Wadę kręcił palcami młynka. Bili wyczuł, że jego słowa zrobiły 
właściwe wrażenie.
—	A czy widziałeś w „Timesie" recenzję z wystawy Phoebe napisaną 
przez Jona Rosena? — ciągnął Bili uznawszy, że zyskał punkt. — Rosen 
napisał, że obrazy Phoebe „wysysają z człowieka wszelkie uczucia". Wadę
—	zarechotał Bili — może my byśmy tego nie nazwali sztuką, ale Rosen 
naprawdę ma dojścia i oko do tych spraw.
Wadę milczał chwilę. Bili nie okazywał zdenerwowania, ale czuł, jak 
poci się pod pachami. Wszystko, czego chcę, zależy od tego spotkania
—	pomyślał. — Przede wszystkim Phoebe. Nie pozwolę, by mi ją zabrali.
—	Bili — zaczaj Wadę ze zmarszczonym czołem. — Jeszcze trzeba 
wziąć pod uwagę jeden problem. Jak zapewne wiesz, rodzina van Gelderów 
od wielu pokoleń przyjaźni się z rodziną Elliotów, wspólnie robimy interesy, 
bywamy u siebie, żenimy się między sobą i dlatego bardzo nas obchodzi, ile 
przyjdzie Elise zapłacić za ten rozwód.
Bili czuł, jak rozmówca mierzy go uważnym spojrzeniem i zrozumiał, 
na kim Wadę'owi rzeczywiście zależy.
—	Szanuję i poważam Elise, a nawet, na swój sposób, nadal kocham. 
Zapewniam cię, że nie ma mowy, żebym wyrządził jej najmniejszą krzywdę. 
Na podstawie umowy rozwodowej nie dostanę od niej nawet centa. Jedyne, 
co posiadam, to moje zbiory: porcelana imari, monety... — Tu spojrzał na 
kolekcję broni Wadę'a i dodał: — także muszkiety i średniowieczne zbroje 
włoskie. Poprosiłem Elise, żeby je sprzedała w moim imieniu i przekazała 
czysty zysk, po odliczeniu wydatków, na co się zgodziła. Nie mam zamiaru 
odnieść jakichkolwiek materialnych korzyści dzięki naszemu małżeństwu.
206
—	Aż zmarszczył czoło, by wyglądać poważniej. — Przecież mimo wszystko 
jestem dżentelmenem.
Wadę uśmiechnął się szeroko.
—	I chyba ci nie muszę wspominać, Wadę, że zarabiam niemało. 
W końcu — Bili założył nogę na nogę — jestem współwłaścicielem firmy 
Cromwell Reed.
—	Bili, moim zdaniem postępujesz właściwie. — Wadę nie przerywając 
sięgnął i otworzył specjalne pudełko na cygara stojące na biurku. — Jeśli 
potrafisz mnie przekonać, że Elise nie zostanie upokorzona płacąc ci za zgodę 
na rozwód i jeśli zgodzisz się podpisać umowę przedślubną, to ze strony 
naszej rodziny nie widzę żadnych przeszkód wobec twojego związku z Phoebe.
—	Wadę odciął koniuszek cygara, podał nożyk Billowi i zapalił. Kilkakrotnie 
powoli wydmuchał kłęby dymu, nim dokończył: — Witaj w rodzinie, Bili.
Bili zaciągnął się głęboko. Pomyślał, że nigdy w życiu nie próbował 
lepszego cygara.
13. Wizyta
T\
ro, że Aaron stracił pieniądze przeznaczone dla Sylvie, miało przynajmniej 
jeden pozytywny skutek: Annie ogarnęła wściekłość i wiedziała, że to da jej 
energię, dzięki której zrobi dziś to, co powinna: miała rozmawiać z Gilem 
Griffinem i spotkać się w czasie lunchu z Jerrym Loestem, żeby poznać 
finansową sytuację agencji. Ma prawo wiedzieć, na czym stoi.
Annie zdawała sobie sprawę, że jej ciągłe myślenie o rozmowie z Gilem 
zakrawa na obsesję. Powoli przeżuwając śniadanie i patrząc w przestrzeń 
zauważyła, że sama nie wie, co je. Spojrzała na talerz, by sobie przypomnieć. 
Truskawki? Ach, tak. I jogurt. Boże, traciła kontakt z rzeczywistością.
Może powinna była powiedzieć Elise, co Aaron zrobił z pieniędzmi 
Sylvie, ale nie mogła się na to zdobyć. Brenda już i tak go nie cierpiała, 
a jeszcze przyznać się Elise, kiedy wśród jej znajomych taki czyn był nie do 
pomyślenia. Niczym publiczne pranie rodzinnych brudów. Stawiało ich 
wszystkich w najgorszym świetle: Annie ofiara, Aaron niekompetentny, Gil 
oszust. Po prostu spróbuje to jakoś załatwić.
, Poczuła dziwne zmęczenie, kiedy szykowała się do wyjścia. Dziękowała 
losowi za Hudsona i limuzynę — osłonę przed nieprzyjemnościami, których 
uosobieniem stał się Gil GrifFin. Nagle z przerażeniem zdała sobie sprawę, że 
teraz już jej nie stać na usługi Hudsona. Ile ten dzień ją będzie kosztował?
W budynku Federated Funds Annie dowiedziała się, że wprawdzie jest na 
liście petentów, ale musi poczekać prawie pół godziny. Denerwowała się, a przez 
klimatyzację przemarzła na kość. Dlaczego używają klimatyzacji w listopadzie? 
Jasne, przecież tu nie można otworzyć okien. Ileż energii w ten sposób się 
marnuje! Bezmyślnie przerzucała kartki ostatniego numeru „Business Week". 
Co ją mógł obchodzić historyczny wynalazek w dziedzinie mikroprocesorów?
W końcu recepcjonistka zwróciła się do niej z wątłym uśmiechem:
— Pan Griffin oczekuje na panią. Pani Rodgers wskaże drogę.
208
I
Pojawiła się starsza kobieta, która poprowadziła ją cichym korytarzem 
wyłożonym błękitnym dywanem.
Annie nigdy wcześniej nie była w gabinecie Gila i rozmiar 
pomieszczenia zrobił na niej wielkie wrażenie. Przeszklone ściany od 
wschodu i południa otwierały zapierający dech w piersiach widok na port 
Manhattanu. Z trudem oderwała wzrok, by spojrzeć na postać wstającą na 
powitanie.
Oczekiwała jakiegoś miłego początku, przełamania pierwszych lodów, 
ale Gil nie bawił się w takie subtelności.
—	Widzę, że masz kłopoty, Annę — powiedział, nim usiadła. Zmierzył 
ją spojrzeniem. Jego zdaniem powinna założyć coś bardziej 
oficjalnego, 
stosowniej szego do biura niż prosta czarna sukienka od Calvina Kleina. 
Patrzył na nią, jakby ubrała się w kostium kąpielowy. Nikły uśmiech, 
zwężone oczy.
—	Tak, Gil, mam kłopoty i bardzo mnie one martwią — zaczęła Annie. 
Mówiła powoli i stanowczo. — Wiesz, że w tej firmie blisko dwanaście lat 
temu założyliśmy z Aaronem fundusz powierniczy dla Sylvie. To jest dla niej 
podstawowa sprawa. Bez tych pieniędzy nie może normalnie żyć.
—	Tak, pamiętam — odparł zimnym tonem. Popatrzył na nią 
jak 
automat. Przeszyło ją spojrzenie jasnoniebieskich lodowatych oczu. Po czym 
odwróciwszy wzrok błądził nim po gabinecie.
—	To właśnie ten fundusz Aaron zniszczył przy twojej współpracy. 
Gil beznamiętnie wysłuchał oskarżenia. Annie nie doczekała się reakcji.
Żadnej. Siedzieli milcząc w tym ogromnym pokoju. Pomyślała, że się nie 
odezwie. Poczeka, aż on coś powie. Czuła się zażenowana, choć wiedziała, 
że nie powinna. Ale on siedział i bez ruchu się w nią wpatrywał. 
Narastała w niej wściekłość, niemal podchodziła jej do gardła. Nie wierzyła 
własnym oczom, że ktoś może być tak zimny, obojętny. Nagle przypomniała 
sobie pożegnamy list Cynthii. I to doprowadziło ją do wybuchu.
—	Złamałeś prawo, dopuszczając, by Aaron dysponował tymi pieniędzmi. 
Transakcja wymagała mojej zgody, której nie udzieliłam i nigdy nie miałam 
takiego zamiaru! — Mówiła coraz głośniej i Gil podniósł dłoń uciszając ją. 
Teraz on chciał mówić. Rychło w czas. — Gil, nie przerywaj mi i nie żądaj, 
bym się uspokoiła. Jestem wściekła i nie umilknę, aż powiem swoje. 
Uważam, że w świetle prawa to ty odpowiadasz za tę stratę. I ona musi zostać 
wyrównana. Jeśli tego nie zrobisz, wniosę skargę.
Obdarzył ją pogardliwym uśmiechem.
—	Przeciw komu? Aaronowi? To przecież on złamał zasady dys 
ponowania pieniędzmi i on je stracił. Czyżbym się mylił, uważając go za 
odpowiedzialnego, dojrzałego człowieka?
Poczuła skurcz w żołądku.
209
—	Postawię cię przed sądem.
—	Proszę uprzejmie. Powiem, że mnie oszukał. Zapewnił, że uzyskał 
twoją zgodę, a ja mu uwierzyłem. Przecież jesteśmy starymi przyjaciółmi. 
Zaufałem mu. I to nie mnie pierwszego oszukał. Zaczął od ciebie.
14 — Zmowa pierwszych żon
Czy jej się wydawało, czy naprawdę spojrzał na nią pożądliwie? 
Obrzydliwy facet. Do tego jeśli skłamie w sądzie, najprawdopodobniej to 
jemu uwierzą. Spróbuje po raz ostatni. Mocno zacisnęła dłonie, mając 
nadzieję, że ten gest ją uspokoi.
—	Gil, to nie było legalne. Cóż, u licha, sobie wyobrażasz...? — Annie 
odwróciła głowę. Nie mogła mówić dalej patrząc na tę nieruchomą jastrzębią 
twarz. Stuart miał rację, to nie z istotą ludzką próbowała się porozumieć.
—	Umożliwiłem znajomemu dokonanie transakcji — mówiąc przesadnie 
uprzejmym tonem Gil kpił sobie z niej. — W świecie biznesu to powszechna 
praktyka. Aaron jest dyrektorem własnej firmy. Jest również pełnoletni 
i kompetentny.
—	Wiek Aarona i jego kompetencje nic tu nie mają do rzeczy! Żeby 
wypłacić pieniądze z tego konta, potrzebne były dwa podpisy. Na litość 
boską, czy to nic nie znaczy? Jaki, u diabła, sens w ustalaniu reguł, jeśli się 
je łamie?! Jaką ty firmę prowadzisz?!
Gil przymknął oczy i westchnął:
—	Pani Paradise, czego pani ode mnie oczekuje? Mam zwrócić pani 
pieniądze, które przepuścił pani mąż? Może dać je ze swojej kieszeni?
Annie na chwilę straciła kontenans. Przypomniała sobie, co jej powiedział 
Stuart o Gilu, że do życia potrzebuje cierpienia innych. Zmusiła się do 
mówienia cichym głosem:
—	Tak, Gil. To właśnie powinieneś zrobić. Oddać pieniądze, nie 
z litości albo dlatego, że Sylvie ich potrzebuje, ale dlatego, że spieprzyłeś 
sprawę. Powinieneś zapłacić odszkodowanie.
Patrzył na nią, jakby zwariowała.
—	Świetny dowcip, Annę. Ale powróćmy na ziemię, i to szybko, bo
—	tu spojrzał na zegarek — za mniej niż dziesięć minut mam grać w squasha.
Annie nie dała po sobie poznać, jak głęboko obrażał ją jego ton. I nie 
będę się śpieszyć. Przyszłam tu, żeby powiedzieć swoje, i to zrobię
—	pomyślała. Głęboko zaczerpnęła powietrza.
—	Wysłałam Sylvie tam, gdzie jest szczęśliwa. A to kosztuje bardzo 
dużo pieniędzy. Po to właśnie stworzyliśmy ten fundusz. Jeśli uważasz, że 
ustąpię bez walki, to raczej ty zwariowałeś.
Wstała i poczuła, jak pod nią drżą nogi. 
Gil spojrzał na nią chłodno.
—	Rób to, co uważasz za właściwe. Zobaczymy, jak daleko zajdziesz.
—	Podniósł się i używając pilota otworzył drzwi na oścież.
Annie odwróciła się na pięcie. Gdyby nawet chciała coś powiedzieć i tak 
było już za późno. Weszła Nancy Rodgers. Nadeszły posiłki. Annie pomyślała, 
że to jakby matka przyszła stanąć po stronie syna potwora. Każde z nich było 
dostatecznie złe, ale we dwoje stanowili przeszkodę nie do sforsowania. Miała 
szaloną ochotę chwycić przycisk do papieru leżący na biurku i zdzielić nim 
Gila w głowę. Zamiast tego wyszła bez słowa.
W samochodzie, wieziona przez Hudsona, poczuła, jak uchodzi z niej
210
cała nagromadzona wściekłość, i rozpłakała się. Byli potężni, mieli za dużo 
władzy, by ich mogła pokonać. Jeżeli pozwie Aarona czy Gila, ich prawnicy 
szybko sobie z nią poradzą. I jakże mogłaby obrzucić nazwisko Aarona takim 
błotem? Na prawników potrzeba pieniędzy, których przecież nie miała. Aaron 
przysięgał, że wszystko odda. Ale kiedy zdobędzie całą sumę? I jak? Cóż ona 
pocznie? Wkrótce powinna zapłacić za następny semestr. Doktor Gancher 
wprawdzie powiedziała, że poczeka, ale jak długo?
Pani Rodgers z notatnikiem w dłoniach szła w dół korytarza u boku Gila 
podążającego na mecz squasha. Zauważyła, jak bardzo był zdenerwowany, bo 
mówił urywanymi zdaniami.
—	Odwołaj lunch z Gilhooleyem — powiedział. — Nie podawaj 
nowego terminu. Zadzwonimy w przyszłym tygodniu. Informacja dla współ 
właścicieli o Mitsui ma być na moim biurku, gotowa do podpisu, zanim wrócę.
—	Tak, panie Griffin.
—	Aha, zadzwoń do Gibsona z działu sprzedaży. Trzeba zmienić naszą 
kampanię reklamową. Widziałem wczoraj wieczorem naszą reklamówkę. Do 
niczego.
—	Tak, panie dyrektorze — odparła, przez moment żałując Gibsona.
—	Może nadszedł czas, żeby znaleźć nową agencję dla Federated. 
Powiedz mu, że o tym wspomniałem.
Annie wsunęła się na miejsce naprzeciwko Jeny'ego Loesta. „Pete's 
Sweet Shop", mieszczący się na rogu Lexington Avenue i Osiemdziesiątej 
Trzeciej niewiele się zmienił od czasów, kiedy trzydzieści lat temu przy-
prowadzała ją tutaj niania. Miała wrażenie, że za chwilę Archie i Veronika 
usiądą na metalowych wysokich stołkach przy fontannie i zamówią cherry 
coke. Po spotkaniu takim jak ta rozmowa z Gilem to miejsce dawało poczucie 
bezpieczeństwa i uspokajało.
Spojrzała na Jerry'ego. On również sprawiał wrażenie spokojnego 
i pewnego, choć wyglądał nie najlepiej. Pomyślała, że i o niej można to 
powiedzieć, po czym uśmiechnęła się do niego.
—	Jeny, dziękuję, że nie szczędziłeś wysiłków, by się ze mną spotkać. 
Jeny z żoną, Eunice, mieszkali w Jersey, a biuro spółki Paradise/Loest
mieściło się na Dwudziestej Trzeciej.
—	Tak miło cię znów zobaczyć, Annie. Rzadko się widujemy.
—	Co słychać u Eunice? Aaron nic mi nie wspominał. Hmm... Ostatnimi 
czasy nie rozmawialiśmy ze sobą.
—	To samo mogę powiedzieć i o sobie — odparł ze smutnym 
uśmiechem.
—	To na pewno odbija się na twojej pracy.
—	Zdaniem Aarona nie bardziej niż zwykle.
211
Annie oparła się o zagłówek. Kiedy przyszła kelnerka, zamówiła kanapkę 
z pełnoziarnistego chleba z sałatą i pomidorem oraz szklankę lemoniady. 
Jerry tylko przecząco skinął ręką.
—	Skoro już mówimy o firmie, to Chris świetnie sobie radzi. Wiesz, to 
wspaniały chłopak. Jest dla mnie jak syn, którego nigdy nie miałem — mówił 
z uśmiechem.
Annie pokiwała głową. Jerry i Eunice mieli córki bliźniaczki. Zawsze 
podejrzewała, że Jerry marzył o synu.
—	Chciałabym się dowiedzieć, jak wam idą interesy. Bardzo mnie 
krępuje pytanie o to ciebie, ale nie chcę mieszać Chrisa w problemy, jakie 
mam z Aaronem. A od niego nie potrafię wydobyć prawdziwej odpowiedzi.
—	Mamy mnóstwo zamówień, ale jeszcze więcej wydatków. Aaron 
wprawdzie podpisał kilka świetnych umów, ale równocześnie straciliśmy paru 
klientów... — Jerry przerwał i chwilę patrzył w dół, w końcu podniósł wzrok 
na Annie. — Czuję się, jakby mnie tam trzymano z litości. Z naszej przyjaźni 
z Aaronem nic nie zostało. Nawet się do siebie nie odzywamy. — Annie 
widziała, jak bardzo go to boli. — Moim zdaniem, Aaron chce się mnie 
pozbyć z firmy. I zrobi to, jeśli znajdzie odpowiednie fundusze.
—	Jerry, może to tylko przemęczenie. Nie mogę w to uwierzyć. Aaron 
cię nie zdradzi. Nie, Jerry. On ciebie potrzebuje.
Pokręcił przecząco głową.
—	Już nie. Zmienił się bardzo. Widzisz, Aaron Paradise zdradził nie 
tylko ciebie.
14. Krok za krokiem
A 7astępnego ranka Annie obudziła się naładowana energią. Po 1 V dobrze 
przespanej nocy wszystko wydawało się łatwiejsze. W bawełnianej piżamie 
wskoczyła na rower do ćwiczeń i trenowała jak co dzień przez dwadzieścia 
minut. Czy to coś takiego mają na myśli psychologowie mówiąc o 
przeżywaniu w pełni swego gniewu? — pomyślała, czując przypływ sił. Dziś 
miała rozmawiać z panem De Los Santos z SEC. Podeszła do szafy i 
otworzyła szeroko drzwi. Żarówki włączyły się automatycznie, oświetlając 
doskonale uporządkowaną kolekcję prostych, lecz eleganckich ubrań, w 
większości utrzymanych w odcieniach czerni, kości słoniowej i beżu, 
gdzieniegdzie tylko jaśniały różowe jedwabie i bawełny letnich kreacji.
A właściwie co się zakłada do SEC? — Annie zapytała samą siebie. 
Przypomniała sobie, jak skrępowana czuła się w prostej czarnej sukience 
z dżerseju, którą założyła na spotkanie z Gilem; i to jego pożądliwe 
spojrzenie. Pomyślała, że powinna wyglądać bardziej oficjalnie. To przecież 
miejsce z tradycjami, biurokratyczna twierdza. Pewnie są pompatyczni. 
Zajmują się głównie pieniędzmi, dbają o praworządność, więc powinnam ich 
traktować poważnie. Wyglądać konserwatywnie i dojrzale.
Zdecydowała się na stary, klasyczny czarno-beżowy kostium od Chanel, 
z pełnego supełków tweedu, jedyny strój tej firmy, jaki miała. Do tego założy 
beżową jedwabną bluzkę i czarne półbuty od Chanel. I może kapelusz 
— pomyślała sięgając po czarny z koronkową woalką, który miała na 
pogrzebie Cynthii.
Siedząc w limuzynie jadącej na Federal Plaża, Annie powtarzała 
w myślach swoją rolę: mam nadzieję, że nie poczuję się tak zagubiona jak 
w biurze Gila. Mam nadzieję, że to nie głupi biurokrata albo przekupiony 
łajdak. Mam nadzieję, że potrafię go przekonać do naszej sprawy.
W Federal Plaża z wielką trudnością znalazła właściwą osobę. Z dość 
dużego holu i nowocześnie wyglądających pomieszczeń biurowych przeszła
213
do sutereny, w plątaninę korytarzy i małych staroświeckich biur ukrytych za 
drzwiami z mlecznego szkła. W końcu tam właśnie znalazła Miguela De Los 
Santos.
Serce w niej zamarło na widok plakatów i sloganów o lewicowej treści 
pochodzących z lat siedemdziesiątych, trzymanych dla powodów, których nie 
umiała sobie wytłumaczyć. Ale prawnik sprawiał wrażenie człowieka sensow-
nego, więc szybko zmieniła o nim zdanie. Był wysoki, o śniadej cerze 
i włosach tak ciemnych jak Aarona. Twarz miał szczupłą, długą, o głęboko 
osadzonych, dużych oczach. Na jej widok Miguel De Los Santos szybko 
schował dwie szklanki i wstał. Przez moment dostrzegła coś nieokreślonego 
w jego oczach. Ubrałam się zbyt elegancko — pomyślała natychmiast. — To 
ten kapelusz. Żałowała, że go założyła.
—	Moje nazwisko Miguel De Los Santos.
—	Annie Paradise. Miguel De Los Santos... To znaczy Michał od 
Wszystkich Świętych, prawda?
—	W dosłownym tłumaczeniu — odparł. — Chciała pani rozmawiać
0	Gilu Griffmie?
—	Tak, czy pan go zna?
—	A któż go nie zna? — Miguel wzruszył ramionami. — Oczywiście, 
nie znam go osobiście, jeśli to miała pani na myśli. Pani, zdaje się, tak?
—	Tak, to okropny człowiek. — Annie spuściła wzrok i zagryzła wargi. 
Rozmowa dopiero się zaczynała, a ona już się zdradziła, okazując zbyt wiele 
emocji.
—	Cóż, nie można osiągnąć jego pozycji w tak szybkim tempie, jeśli się 
nie jest bezwzględnym.
Ton głosu pana De Los Santos brzmiał protekcjonalnie. Kolejny poważny 
człowiek wyjaśniający zawiłość rzeczy głupiej kobiecie — pomyślała Annie. 
— Jeśli był taki mądry, to dlaczego jego biuro znajdowało się tutaj, poniżej 
granicy kręgów piekła?
—	Panie De Los Santos, żona Gila była moją przyjaciółką. Kilka 
miesięcy temu popełniła samobójstwo, może pan o tym słyszał. Napisała do 
mnie list, w którym opowiedziała, jak okropne rzeczy zrobił mąż... jak przejął 
ich rodzinną firmę, pozbył się jej ojca i brata. — Wyjęła list i podała De Los 
Santosowi.
Kiedy go czytał, Annie, próbując dowiedzieć się czegoś o tym obcym 
człowieku, któremu zaufała, zaczęła studiować jego powierzchowność. Tani, 
znoszony garnitur, przetarte mankiety koszuli. Brak guzika przy kołnierzyku. 
Ale dobrze zbudowany, atrakcyjny, krótkie, kręcone włosy, czarne, poprzetyka-
ne siwizną, zmarszczka między mocno zarysowanymi ciemnymi brwiami. Miał 
wydatne usta, ściągnięte w wyrazie skupienia. Mocno zarysowane szczęki
1	zdecydowany wyraz oczu jeszcze bardziej podkreślały wrażenie zdyscyplino 
wanej energii. Annie przez chwilę zastanawiała się nad jego wiekiem. Młodszy 
ode mnie, ale niewiele. I znacznie bardziej atrakcyjny niż się spodziewałam... 
Przerwała rozmyślania, kiedy znad listu rzucił jej pytające spojrzenie.
214
—	Rzeczywiście wstrząsający dokument, pani Paradise, ale nie ma w nim 
nic, co mógłbym uznać za materiał dowodowy — powiedział składając kartki.
—	Wiem, ale czy to nie dowodzi, że Gil musiał zrobić coś złego, by tyle 
osiągnąć? Cynthia twierdziła, że dbał o pakiet akcji całej rodziny i nigdy nie 
popełnił błędu obracając nimi na giełdzie. Nie wydaje się panu, że gdyby ktoś 
naprawdę dokładnie skontrolował jego poczynania, to znalazłby „materiał 
dowodowy"? — Annie pochyliła się do przodu w krześle.
Miguel podniósł brwi, kiedy z naciskiem wymawiała słowo „dokładnie". 
Po czym głośno westchnął.
—	Dlaczego chce pani zobaczyć Gila Griffina na ławie oskarżonych?
—	Panie De Los Santos, znałam Cynthię bardzo dobrze od lat. Poznałam 
ją lepiej niż ktokolwiek i wiem, że była bardzo dobrym człowiekiem. Gdybym 
nie otrzymała tego listu po jej śmierci, może bym i dała całej sprawie spokój, 
ale teraz wydaje mi się to nieuczciwe. — Annie przerwała na moment. — To 
potwór bez serca, takie okropieństwa nie powinny mu ujść na sucho.
—	Zgadzam się z panią, ale potrzebujemy dowodów działalności 
niezgodnej z prawem. Musi pani przynieść nam konkrety, jak to mówią. 
— Oddał jej złożony list.
Annie wzięła go i zamknęła oczy. Teraz na nią przyszła kolej, by 
westchnąć. Nie mogła opowiedzieć temu człowiekowi o transakcji męża. 
Choć Aaron zrobił jej tyle złego, nie potrafiła zaryzykować wtrącenia go do 
więzienia.
—	Może zdobędę dla pana więcej informacji, konkretów, o których pan 
mówił.
Miguel przyjrzał się jej uważniej. Podobała mu się jej twarz. Myśląca, 
inteligentna, o ładnych rysach i zdrowej cerze. Ubranie i biżuteria wskazywały 
jednak, że pochodzi ze sfery dla niego niedostępnej. Spojrzał na kostium. 
Naprawdę ładny — pomyślał. — Ale ten kapelusz nie na miejscu. Odstawia 
wesołą wdówkę? A może to mężatka? Och, Miguel, daj sobie spokój. Cały 
ten zestaw wręcz krzyczy „duża forsa!" Chociaż Miguel nienawidził przepaści, 
jaką pieniądze stwarzały między mężczyzną a kobietą, był przecież realistą. 
Przybrał pogardliwy wyraz twarzy i akurat wtedy Annie na niego spojrzała. 
Zobaczył, jak się czerwieni.
—	Przepraszam — powiedział szybko. — Myślałem o czymś innym. 
Annie znów się zaczerwieniła, bo tak łatwo przyznał się, jak go to
wszystko mało obchodzi, ale tym razem Miguel ją źle zrozumiał. Myślał, że 
wzruszyła ją jego prośba o przebaczenie. Widać w jej środowisku tak się nie 
zachowują — pomyślał z sympatią. — I jakie to urocze!
—	Mogłabym zostawić ten list — powiedziała Annie z wahaniem 
w głosie. — Może pan na niego spojrzy jeszcze raz. Oczywiście, jeśli to pana 
interesuje.
Miguel nie mógł sobie wprawdzie wyobrazić, do czego miałby mu się 
przydać list nieszczęsnej Cynthii Griffin, ale nie chciał obrazić damy jeszcze 
raz. Może coś się kryło za tą sprawą? Niechętnie kończył rozmowę.
215
75. Mizantrop
—	Oczywiście, proszę go zostawić. Może i coś w nim jest — Uśmiechnął 
się do niej, ale nie potrafiłaby określić, czy miał to być uśmiech pożegnalny.
Annie wstała i ruszyła do drzwi, on zaś poszedł za nią.
—	Pokażę pani krótszą drogę do wyjścia.
Marzy o jak najszybszym pozbyciu się mnie — pomyślała. Starała się 
ukryć swoje rozczarowanie, kiedy prowadził ją do windy. Idąc za nim 
mimowolnie zwróciła uwagę na jego sylwetkę, szczupłą, niemal kościstą, 
o długich nogach. Nawet w tandetnym garniturze wyglądał dobrze. Pochodził 
z Hiszpanii? Porto Rico? Annie nie była pewna. Znaleźli się przy windzie. 
No cóż, spróbowałam — pomyślała.
—	Proszę przyjść do mnie za tydzień, to porozmawiamy o informacjach, 
jakie może się uda pani zdobyć — powiedział, a Annie skinęła głową.
—	I proszę zadzwonić wcześniej, gdyby pani coś odkryła — dodał, kiedy już 
się odwracał.
—	Miałam zamiar o to samo pana poprosić — odparła Annie z uśmie 
chem. — Do widzenia.
—	Do widzenia, pani Paradise.
W drodze powrotnej do biura Miguel potrząsnął głową. To najsłabiej 
udokumentowana sprawa, z jaką kiedykolwiek się do mnie zgłoszono. Usiadł 
przy biurku, zdjął okulary i przetarł oczy. „Proszę przyjść do mnie za 
tydzień". To zdanie wyrwało mu się, zanim sobie zdał sprawę, co mówi. 
A ona się zgodziła — przypomniał sobie.
Kiedy otworzył oczy, zobaczył list Cynthii. Dobrze — pomyślał 
zakładając okulary — przeczytam to jeszcze raz. Przecież ta starannie ubrana 
kobieta specjalnie się pofatygowała do ich zaniedbanego biura.
I Miguel przeczytał list jeszcze raz. Po czym wyobraził sobie tę 
załamaną kobietę, jak otwiera serce przed bliską osobą i mówi prawdę 
o mężu, który zniszczył jej życie. Cóż to za łajdak — pomyślał gniewnie.
—	Dlaczego ludzie pozwolili, by mu to uszło na sucho? Boże, jak bym chciał 
go na czymś złapać!
Nie po raz pierwszy Miguel skupił się całkowicie na osobie Gila 
Grifflna. Kiedy czytał list po raz trzeci, przyszła mu do głowy pewna myśl. 
Podszedł do szafy i wyjął stare roczniki „Wall Street Journal". Może, mimo 
wszystko, coś w tym jest
M\
iguel De Los Santos siedział za swym zniszczonym biurkiem w pokoiku 
mieszczącym się w suterenie budynku przy Trinity Place, gdzie znajdowała się 
siedziba SEC. Jak co rano przeglądał uważnie „Wall Street Journal", 
szukając nie największych niespodzianek dnia, ale największych 
ryzykantów. Częstokroć bowiem okazywało się, że ci są też i największymi 
oszustami.
Jest ich cała masa — pomyślał. Na rozlatującym się kaloryferze leżały 
sterty odbitek, dotyczących wszelkich handlowych „niespodzianek" — tysiące 
nietypowych umów miało związki z innymi, tworząc nadzwyczajny zysk lub 
olbrzymią stratę. Wszystkie te papiery powinien przejrzeć. Na biurku, na 
starej zielonej szafce mieszczącej akta i po podłodze walały się teczki 
z materiałami dotyczącymi, jak to określał: „domniemanych chętnych". 
Niektórymi zajmowali się już od tak dawna, że nazywał ich „starymi 
znajomymi". Tylu oszustów i tak mało czasu. Choć czasu miał właściwie pod 
dostatkiem. Od lat w tym siedział. Wielu udało mu się złapać, postawić 
w stan oskarżenia, a nawet skazać na parę miesięcy więzienia. Ale brakowało 
mu poważnych dowodów. Im zaś łatwo przychodziło tuszowanie swoich 
sprawek. A jego zwierzchnicy niechętnie mu pomagali. Na tym polegał 
problem.
Wizyta pani Paradise pobudziła go. Nie był pewien, czy spowodowała to 
wizja przyłapania Gila Griffina, czy też pani Paradise poruszyła w nim czułą 
strunę. Tak czy owak musi się z nią jeszcze spotkać.
Miguel Carlos De Los Santos przechylił się w swoim zniszczonym, 
sfatygowanym krześle obrotowym, aż dotknął ściany głową. Nogi położył na 
biurku i wpatrzył się w odległą o prawie dwa metry ścianę. Wczoraj poszedł 
do okulisty, skarżąc się na uporczywy ból głowy. Zdumiało go, kiedy lekarz 
przepisał mu okulary do czytania. Uświadomił sobie, że to przez wieczne 
grzebanie w papierzyskach, ale i tak poczuł się dotknięty. Nie dopuszczał
217
myśli o starości. To był wyraźny znak, ostrzeżenie. Młodość minęła, a tak 
niewiele udało mu się osiągnąć.
Podskoczył, gdy zadzwonił telefon, szybko podniósł słuchawkę.
—	Mikę?
Dzwoniła jego żona. A raczej była żona, tak chyba powinien się wyrazić. 
Milagras była Kubanką, nie Portorykanką, i w przeciwieństwie do Miguela 
chciała natychmiast wtopić się w nowy świat. Oczywiście pod warunkiem, że 
tak jak śmietanka wypłynie na wierzch.
—	Mikę? — zapytała znowu.
Rany, mogłaby zwracać się do niego Miguel i darować sobie tę 
angielszczyznę. Ale na to już za późno. O jakieś dziesięć lat — uświadomił 
sobie.
—	Tak? — odparł w końcu.
—	Słuchaj, mógłbyś wpaść dziś wieczorem zająć się chłopcami? Później 
dziś zamykamy i powinnam trochę posiedzieć.
—	A co z Carmen? — Tak nazywała się ich opiekunka do dzieci.
—	W tym tygodniu pilnowała ich już dwa razy.
—	Hmm, nie uważasz, że dwa wieczory w tygodniu poza domem 
wystarczą? Czy chłopcy kiedykolwiek widują matkę, która sprawuje nad nimi 
opiekę? — Bolało go, że sąd automatycznie przyznał jej czasową opiekę nad 
dziećmi. Co prawda, upomniał sam siebie, nie jest ani pijaczką, ani się nad 
nimi nie znęca. Tylko pracuje w kasie pożyczkowej.
—	Mikę, muszę pracować, zgoda?
—	Hackensack Federal jest ważniejsze niż moi chłopcy?
—	Nasi chłopcy. Dałbyś lepiej spokój. Posiedzisz z nimi czy nie? Daruj 
sobie kazanie. Muszę jeszcze zadzwonić w parę miejsc.
—	Tak, przyjdę. Ale nie wcześniej niż o wpół do siódmej.
—	Dobra. — Rozłączyła się.
Głupio oczekiwać „dziękuję" — pomyślał. — Bez sensu spodziewać 
się „co słychać?" Po niemal dwunastu latach małżeństwa stali się sobie 
zupełnie obcy. Milly chciała przedmiotów, nie ludzi: domu w Teaneck, 
chińskich dywanów, mazdy. Dążyła do amerykańskiego ideału, ale bez 
męża na źle opłacanej rządowej posadzie, kierującego się do tego nie-
wygodnym idealizmem.
A Miguelowi nigdy nie udało się wyzbyć idealizmu. Ani dumy. Dlatego 
nie zrobił pieniędzy, zawsze pozostawał w cieniu, a teraz jeszcze odeszła od 
niego żona z dwójką dzieci. W wieku trzydziestu ośmiu lat nie uważał już 
siebie za nino *, choć zdarzało się, że myślał o sobie jako o loco **. Dziś był 
jeden z takich dni.
Miguel zrealizował swoje marzenia: został uczciwym prawnikiem 
walczącym z oszustwem i korupcją. Pochodzenie sprawiło, że najpierw
odczuwał ogromną wdzięczność wobec firmy, która zechciała go przyjąć 
i dała udział we władzy. Uwielbiał tych gringos *, ich uporządkowany świat. 
Po pewnym czasie zauważył jednak, że niektórzy z nich, bogaci i na wysokich 
stanowiskach, w nieuczciwy sposób korzystali ze swoich przywilejów, mówili
0	prawie i sprawiedliwości, łamiąc to pierwsze i uciekając drugiemu, i 
robili 
głupców z tych, którzy grali uczciwie. W Porto Rico rosną drzewa z mięsistymi 
zielonymi liśćmi. Gdy zawieje wiatr, liście się unoszą, ukazując biały spód. 
Takie drzewo nazywa się yagrumo. Portorykańczycy mieszkający w Nowym 
Jorku ciągle określają hipokrytów mianem yagrumos. Miguel zaś nadal 
nienawidził hipokrytów i złodziei.
W nędznym pokoiku w SEC pracował żmudnie, próbując trafić na ślad 
rekinów Wall Street. W czasie kadencji Cartera odniósł wiele sukcesów: 
Mapie Oil czy sprawa Thomasa Hardinga. Od dziesięciu lat tropił wiele 
śladów, badał setki „niespodzianek", odkrywając nowe gniazda korupcji
1	nieuczciwości tylko po to, by zobaczyć, jak jego trud obraca się wniwecz. 
Za każdym razem wysoko postawionym złoczyńcom z chodami udawało się 
zapłacić komu trzeba, zatuszować ślady i udawać niewinne jagniątka, które 
padły ofiarą oskarżeń. Osiem lat administracji Reagana nie było najlepszym 
okresem, by wyciągać brudne sprawy na światło dzienne, umacniać prawa. 
I w sprawach takich, jak afera Boesky'ego czy Milkena zwykle ofiarami 
padały łatwe do schwytania płotki. Natomiast jefes **, którzy wszystkim 
kierowali, uchodzili bez szwanku.
Dzisiaj gazeta donosiła o kolejnej porażce, kolejnym „bezpodstawnym 
oskarżeniu". Miguel miał tego dość. Spojrzał na fotografię żony i dwójki 
dzieci. Mieszkali teraz w New Jersey, daleko od El Banio. Miguel widywał 
się z nimi tylko co drugi weekend. Był typem rodzinnym i bardzo mu ich 
brakowało.
Już od pięciu miesięcy żyli w separacji. Miguel znalazł tanią kawalerkę 
w pobliżu uniwersytetu Columbia, na którym studiował prawo. Powrócił do 
starych zwyczajów: jedzenie z puszek i spanie na materacu. Nie znosił takiego 
życia, ale nie ustąpi, nie będzie jak pies gotów na każde skinienie żony. 
Twierdziła, że oszalał i zgorzkniał. Może i tak, ale wiedział, że racja jest po 
jego stronie. Zdumiewało go, że gdyby się zdecydował zostać przeciętnym 
prawnikiem zajmującym się procesami przeciw towarzystwom ubezpiecze-
niowym, prawdopodobnie miałby nadal dom, rodzinę i żonę, która nie 
uważałaby go za loco en la cabeza ***.
Miguel znowu pomyślał o pani Paradise. Z pewnością nie przypominała 
znanych mu kobiet. Lecz o jej uroku stanowił nie tylko wygląd. Wydawała 
się bardzo delikatna, a równocześnie taka zdecydowana. Miguel sięgnął po 
słuchawkę, przerzucając strony notesu.
* Hiszp.: dziecko — przyp. tłum. 
** Hiszp.: szaleniec — przyp. tłum.
* Hiszp.: Amerykanie — pnzyp- 
tłum. ** Hiszp.: szefowie — przyp. 
tłum. *** Hiszp.: chorego na głowę 
— przyp. tłum.
218
219
16. Przerwa na lunch
— Pani Paradise? — spytał, gdy odebrała. — Mówi Miguel De Los 
Santos z SEC. Chciałbym jeszcze z panią porozmawiać o Gilu Griffmie. Czy 
moglibyśmy się spotkać któregoś dnia na lunchu?
Kiedy już ustalili termin, zauważył, że odczuwał niepokój, gdy ją 
zapraszał i kiedy się zgodziła. Nie mógł obiecać jej, że sprawa zostanie 
natychmiast załatwiona i sfinalizowana, ale mógł obiecać — i sobie, i jej 
— że coś się wreszcie ruszy.
Zatrzymał spojrzenie na zdjęciu przedstawiającym członków Senatu 
Stanów Zjednoczonych. Sam je powiesił na tej ścianie, a pod nim umieścił 
hasło własnego autorstwa: „Biali milionerzy pracujący dla ciebie". Nie ma 
dwóch zdań, rzeczywiście był zgorzkniały. Tym razem nie wygracie — 
pomyślał.
Jeszcze cztery miesiące. Tak, właśnie tak. Przygwożdżę jednego z nich 
w ciągu czterech miesięcy. Zdjął nogi z biurka i przeradzając się w człowieka 
czynu, podszedł do dużego kalendarza ściennego. Wziąwszy do ręki gruby 
czerwony flamaster, zaznaczył datę.
Wrócił do biurka, z westchnieniem sięgnął po akta „starego znajomego". 
Podniósł i rozłożył je na zniszczonym blacie. Może tym razem uda mi się 
zniszczyć jednego z tych skorumpowanych jefes. Zakładając nowe okulary do 
czytania, otworzył teczkę zatytułowaną: „Gilbert Griffin — Federated Funds 
Douglas Witter".
B
ill przyglądał się Gilowi, który wszedł do restauracji „Bankers and Brokers" i 
jak polityk manewrował między zajętymi stolikami, wymieniając uściski 
dłoni i poklepując znajomych po plecach. Dotarł wreszcie do Billa, 
siedzącego przy najwyżej notowanym, zarezerwowanym dziś na nazwisko 
Gila stoliku w zacisznym, osłoniętym kącie sali.
—	Co za kłębowisko — odezwał się Gil, udając, że nie podobało mu się 
poruszenie, jakie wywołało jego wejście na scenę.
Gdy zamówili drinki u kręcącego się w pobliżu głównego kelnera, Bili 
natychmiast przystąpił do sprawy.
—	Słyszałeś o Mortym Cushmanie i urzędzie podatkowym? — Gil 
przytaknął. Rany, ten facet wie chyba wszystko. — Dzwonił do mnie. Pytał, 
czybym go nie reprezentował. Masz pojęcie? — powiedział z niesmakiem. 
Firma nie lubiła śmierdzących spraw.
Gil odparł wzruszając ramionami:
—	A czy słyszałeś kiedyś o milionerze, który zrobił pieniądze w bardzo 
krótkim czasie i nie miał kłopotów z fiskusem? Rozejdzie się po kościach. 
Zresztą — pociągnął łyk swojej wody mineralnej San Pellegrino — to nie 
nasza sprawa.
—	Wiem, że to nie nasza sprawa. — Bili obracał w palcach kieliszek 
martini. — Tyle że kiedy słyszę, jak urząd podatkowy interesuje się dyrektorem 
firmy, którą myśmy wprowadzili na rynek, wydaje mi się, że krążą trochę za 
blisko. Moi partnerzy się niepokoją. — Łyknął trochę z kieliszka. On też był 
niespokojny, ale nie okaże Gilowi lęku. — I obiło mi się o uszy, że spotkałeś 
się z kimś z SEC. Mam nadzieję, że to nic poważnego, Gil. Bez związku ze 
sprawą Cushmana.
—	Zwykłe śmiecie o współpracy i tym podobne. Rutyna. — Gil tryskał 
optymizmem i sprawiał wrażenie, że jest ponad to. — Słuchaj — ciągnął Gil 
— z tego, co słyszałem, ten gość z urzędu podatkowego nie interesuje się
221
akcjami. Chodzi o rozwód. Osobiste podatki Morty'ego to jego własne 
zmartwienie. — Gil uśmiechnął się, kładąc dłoń na ramieniu Billa. — Podobno 
ona chce go wykończyć.
Bili uśmiechnął się krzywo, nieco uspokojony, ale równocześnie urażony; 
Gil, wiedząc o jego rozwodzie, nie postąpił zbyt taktownie. Gil wiedział także 
o Phoebe, choć Bili zdawał sobie sprawę, że tamten nigdy nie doceniłby 
kobiety takiej jak ona.
—	A propos wykańczania, Federated Funds musiały się wycofać z agencji 
reklamowej Aarona Paradise. Aaron boryka się z własnymi problemami 
finansowymi i chciał mnie w to wciągnąć! Wykręcił Annę numer, a ja mam 
wziąć na siebie odpowiedzialność. Nie mogę sobie teraz na to pozwolić, 
prawda?
Bili potaknął, ale jego myśli ciągle krążyły wokół Phoebe. Gil ściągnął 
go na ziemię, gdy szturchnąwszy, zadał pytanie:
—	Co może być gorsze od małżeństwa z babsztylem takim jak Brenda? 
Bili potrząsnął głową.
—	Rozwód z nią! — zawołał Gil i wybuchnął głośnym śmiechem. Bili 
się przyłączył. Ponad jego ramieniem Gil przywołał kelnera. Zwracając się 
znowu do Billa powiedział: — Skoro o Brendzie mowa, jestem taki głodny, 
że mógłbym zjeść i krowę.
—	Czyli wszystko jest w porządku?
—	Hej! — Gil spojrzał mu w oczy. — Żeby mnie załatwić, potrzeba 
czegoś więcej niż pazernego Żydka.
Elise siedziała naprzeciwko Larry'ego na kanapce w sali restauracyjnej 
hotelu „Algonąuin", w palcach nerwowo okręcała kieliszek, który znaczył 
wilgotne kółka na białym obrusie. Larry wyglądał tak pociągająco z uśmiechem 
na długiej, szczupłej twarzy. Jaki przystojny i tak cholernie młody. Ile może 
mieć lat? Błagam — modliła się — niech ma przynajmniej trzydzieści. 
Przecież nie może być młodszy. Zaraz, co powiedział, że w którym roku się 
urodził? W oczekiwaniu na zamówione omlety pociągnęła łyk wódki z sokiem 
pomarańczowym. Wolałaby co prawda czystą, ale nie chciała zaszokować 
Larry'ego.
Elise, musiała to przyznać, czuła się zażenowana, bo uciekła się do 
pretekstu, jakim był scenariusz, żeby zaprosić Larry'ego na lunch. Scenariusz 
był doskonały. To prawda. Ale scenariusz interesował ją w równym stopniu 
co Larry. Od tygodni myślała o nim w dzień i w nocy. Bardzo wiele 
kosztowało ją podjęcie decyzji, by do niego zadzwonić. Miała nadzieję, że on 
do niej zadzwoni, nawiązując z nią romans, mimo że w czasie ostatniego 
spotkania wyraźnie dała mu do zrozumienia, że tego nie chce. I wyglądało na 
to, że uszanował jej decyzję. Dżentelmen — pomyślała — dżentelmen 
w każdym calu.
Czy to już obsesja? Jej uczucia wahały się od wdzięczności za jego
222
delikatność do pragnienia, by ją zdobył. Zmagania pomiędzy starą i nową 
Elise — stwierdziła ponuro. Ale nie miała wątpliwości co do swoich 
odczuć, gdy wspominała chwile spędzone z nim w „Carlyle'u". Przyniosły 
jej, to wiedziała na pewno, wyłącznie dobro. A dobry był także i scena-
riusz.
Elise odchrząknęła i uśmiechnęła się.
—	To zakończenie jest o wiele bardziej prawdziwe. — Poklepała leżący 
między nimi maszynopis w błękitnej okładce.
Larry uśmiechnął się dumnie.
—	Prawda? Cóż, bądźmy szczerzy. Zakończenie w pierwszej wersji 
było trochę sentymentalne, ale nie miałem odwagi, by zrobić to uczciwie. Ty 
mnie ośmieliłaś.
—	Tak, teraz jest bolesne, ale tak powinno być. — Elise pociągnęła 
kolejny łyk, choć miała ochotę wypić duszkiem i zamówić podwójną porcję.
—	W życiu nie ma szczęśliwych zakończeń.
—	Wierzysz w to? Ja nie.
—	Ja też nie wierzyłam, kiedy byłam w twoim wieku. Wiedza jednak 
przychodzi później. Życie niszczy.
—	Ale i buduje. To znaczy, wszystko może się zawsze zmienić, 
w każdej chwili. Popatrz na mnie. Spotkanie z tobą u Campbella, pomysł 
scenariusza, wreszcie nasze lunche. Boże, nigdy nie wiadomo, co się może 
zdarzyć. Cały twój świat może się jutro zmienić.
Zazdrościła mu entuzjazmu, smuciło ją, że nie może go podzielać.
—	Tak, najprawdopodobniej na gorsze. 
Wykrzywił się do niej.
—	Nie wierzę, żebyś naprawdę była tak cyniczna. Pod pokrywką 
cynizmu chowa się rozpacz.
Elise nie podobał się kierunek, w jakim szła rozmowa, nie podobała jej 
się nuta znużenia życiem, brzmiąca w jej głosie. Na szczęście pojawił się 
kelner z omletami i Elise zmieniła temat.
—	Larry, podjęłam decyzję. — Wzięła trochę pietruszki i obracała ją 
w palcach, nim umieściła na talerzu. — Dotyczy ona nas obojga. — Radosny 
uśmiech na jego twarzy dodał jej odwagi. — Chcę zagrać tę rolę i jeśli to 
oznacza, że będę musiała sfinansować produkcję, zgadzam się i na to. — Nie 
była przygotowana na nagły smutek, który zagościł na twarzy Larry'ego.
—	Co się stało?
—	Nic — odparł, ale wzrokiem błądził po sali, unikając jej oczu.
—	Nie kłam.
Larry spojrzał na talerz, ręce trzymał na kolanach. Nie patrząc na nią, 
powiedział:
—	Sądziłem, że rozmawiamy o decyzjach w sprawach osobistych. 
Dotyczących mnie.
—	To właśnie jest decyzja w sprawach osobistych, dotycząca też 
i ciebie. Nie chcesz, by film został nakręcony?
223
—	Oczywiście. Ale dla mnie nie to jest najważniejsze. Być może się 
mylę i jestem naiwny, ale wydaje mi się, że udałoby mi się znaleźć 
producenta i bez ciebie. — Spojrzał jej prosto w oczy. — Nieustannie o tobie 
myślę. Jedyne, czego nie potrafię, to żyć bez ciebie.
Elise potrząsnęła głową.
—	Nie musisz dalej reklamować towaru, Larry, zdobyłeś zamówienie. 
Więc daruj sobie te nędzne komplementy.
Larry cofnął się gwałtownie, jak uderzony w twarz, przewracając stojącą 
przed Elise szklankę. Woda rozlała się po stoliku i spłynęła na kolana Elise. 
Nagły kontakt z chłodnym płynem sprawił, że głośno wciągnęła powietrze. 
Cóż — pomyślała — zasłużyłam na to. Szybko odzyskała panowanie nad 
sobą. Ale Larry zmartwiał, gniew walczył w nim ze wstydem i przejęciem.
—	Boże, tak mi przykro... — zaczął. — To dlatego...
Elise, osuszając spódnicę serwetkami podanymi przez kelnera, powie-
działa:
—	To ja jestem ci winna przeprosiny, Larry. To, co powiedziałam, było 
bezczelne i prowokujące. Zwykle nie jestem tak nieczuła. Po prostu śmiertelnie 
się boję.
—	Mnie? — spytał zdumiony.
—	Nie, nie ciebie. Moich własnych uczuć. Spróbuj mnie zrozumieć. 
Zawsze lękałam się złej prasy, a kiedy sobie pomyślę, że mogłabym się stać 
obiektem kpin... Nie, to zbyt bolesne.
—	Dlaczego mieliby z ciebie kpić? Czyżbym cieszył się aż tak złą 
opinią? Wiem, że nie zrobiłem jeszcze żadnego filmu, ale jestem przyzwoitym 
fotografikiem.
—	Tak, doskonałym trzydziestoletnim fotografikiem.
—	Hmm, właściwie dwudziestoośmioletnim. 
Elise opuściła głowę i przemówiła do blatu:
—	O, Boże! — Podniosła wzrok i zobaczyła, że Larry stopniowo 
zaczyna rozumieć.
—	Czy to wszystko, Elise? Mój wiek? Na miłość boską, masz zamiar 
pozwolić, by z tak błahego powodu coś tak cudownego przeszło ci koło nosa?
—	Łatwo ci mówić — odparła, ale już z mniejszym przekonaniem.
—	Tobie też łatwo mówić. Tylko to wypowiedz. Czy pozwolisz, by 
głupawi, pięćdziesięcioletni faceci, którzy gdyby tylko uszło im to na sucho, 
najchętniej umawialiby się z jedenastolatkami, jako jedyni ustalali zasady 
społeczne?
—	Te zasady już zostały ustalone. I nie tylko przez pięćdziesięciolatków. 
Także przez kobiety. Kobiety takie jak moja matka.
—	Tak, i moja najprawdopodobniej też. Ale zasady nie są wyryte 
w kamieniu. Wszystko się zmienia. I ty się zmieniasz. — Przechylił się nad 
stolikiem i wziął jej lodowate palce w swoje dłonie. — Byłbym taki dumny 
z tego, że jesteśmy razem, Elise. Mogłoby nam być razem dobrze. Mogłoby 
nam się udać... — przerwał. — Boże, ależ masz lodowate dłonie!
224
—	Powinieneś sprawdzić, jak gorąco jest gdzie indziej.
—	Właśnie to usiłuję ci wytłumaczyć.
Elise roześmiała się mimo woli. A więc tak. Modliła się, by w hotelu 
„Algonąuin" mieli wolne pokoje.
—	Kelner! — zawołała. — Rachunek, proszę.
Aaron dumnie wkroczył do restauracji w „Advertising Club", miesz-
czącym się w byłej rezydencji Phippsa przy Gramercy Park. Towarzyszyli mu 
jego gwiazda, jego maskotka, jego sukces reklamowy — Szalony 
Morty, i syn, Chris, jego wschodząca gwiazda. Aaron chętnie myślał o 
Mortym jako o swoim dziele i oczekiwał, że inni będą podzielać jego opinię. 
Kiedy szli za kelnerem do stolika, czuł, że ludzie przypatrują im się i 
przerywają rozmowy. Gdy już usiedli i zamówili drinki, Aaron powiedział:
—	Morty, jesteś spełnieniem marzenia każdego twórcy reklamy: wszyscy 
się za tobą oglądają.
—	Pierdoły — odparł Morty, zezując na menu. — Oglądają się za tobą. 
Zazdroszczą ci. Patrz, czego udało ci się dokonać. — Odkładając jadłospis, 
spojrzał wprost na Aarona. — Jesteś geniuszem. Dzięki tobie obaj jesteśmy 
bogaci. Sprawiłeś, że moje imię stało się synonimem sprzętu domowego. 
Zapłaciłem ci furę pieniędzy, ale wart byłeś swojej ceny. I nic się nie 
zmieniło, gdy wypuściłem akcje.
Aaron zauważył baczne spojrzenie Chrisa i jeszcze bardziej napęczniał 
z dumy.
Chris przechylił się w krześle i poklepał ojca po ramieniu.
—	To cały tatuś.
Aaron rozejrzał się po pomieszczeniu, które niegdyś w rezydencji pełniło 
funkcję sali balowej. Jak zawsze gustowne — pomyślał. Odwracając się 
znowu do Morty'ego, poczuł, że siedzący przy sąsiednich stolikach najchętniej 
rzuciliby mu się do gardła. Taak, dzięki niemu obaj stali się bogaci, 
a w zamian Morty go prawie zrujnował. Teraz potrzebował dwóch rzeczy: 
zapewnienia, że Morty w znacznym stopniu zwiększy wydatki na 
reklamę, i potwierdzenia, że pokryje jego straty.
Obie te sprawy miały dla niego ogromne znaczenie. Aaron ciągle jeszcze 
nie wrócił do równowagi po wycofaniu się Federated. Ich kierownik działu 
reklamy nie podał żadnego wyjaśnienia tej decyzji. A Gil Griffin nie 
odpowiadał na jego telefony. Jakby między agencją a Federated Funds 
wyrosła nagle ściana lodu. Morty musi, po prostu musi podwoić swoje 
wydatki, by załatać dziurę, jaka powstała po odejściu Federated. Rany, Morty 
musi pokryć wszystkie moje straty — pomyślał.
225
Ciężko przyjdzie to osiągnąć. Cóż, trzeba będzie trochę pokadzić temu 
skurczybykowi i zobaczyć, ile da się z niego wycisnąć. W końcu zbliża się 
Święto Dziękczynienia, nawet Morty powinien być w dobrym nastroju. Poza 
tym — powiedział sobie Aaron — jestem jak feniks, gotowy, by znowu
15 — Zmowa picnwzych ton
powstać z popiołów niepowodzeń. Jednak zamiast potężnego zastrzyku 
adrenaliny, jaki zawsze w takich chwilach go wspomagał, poczuł zaledwie 
małe strzyknięcie. Może i jestem nieco przemokniętym feniksem — pomyślał.
Leslie nie najlepiej przyjęła wiadomość o tym, że stracił na akcjach 
Szalonego Morty'ego. Szczerze mówiąc, zachowała się bardzo nieprzyjemnie. 
Aaron mógł przed sobą samym przyznać, że wyszedł na głupka, ale nie 
przyznałby się do tego Leslie. A na pewno nie życzył sobie być nim głośno 
nazwanym.
Annie szlag trafił. Cóż, oczywiście, miała prawo. Zagroziła, że pójdzie 
do Gila, narobi szumu, najmie prawnika. Obiecał, że odzyska całą sumę w pół 
roku. Problem jednak leżał w tym, że nie wiedział, jak to zrobić.
Spojrzał na siedzącego po drugiej stronie stolika Morty'ego. Spasiony 
drań. Ciekawe, jak długo musi golić te swoje podbródki? Ale w Mortym cała 
jego nadzieja. Gdyby podwoił budżet i pokrył straty, Aaron załatwiłby sprawy 
z Annie, wykupił Jerry'ego i ułożyłby wszystko z Leslie. Żołądek mu się 
ścisnął. Nienawidził aż takiego uzależnienia od drugiego człowieka. Cóż, 
jestem feniksem — powtórzył sobie. — Ten bufon zatańczy, jak mu zagram, 
a przy okazji Chris może nauczy się, jak się należy do tego zabierać.
—	Trochę się spłukałem przez ten przeklęty artykuł Ewella. Ale interes 
kwitnie. Wszystko będzie w porządku. I Shelby jest podekscytowana na myśl
0	kolejnym pokazie. A co u ciebie?
—	Nic szczególnego — odparł z uśmiechem Aaron — poza tym że 
— dodał, krojąc kawałek bardzo krwistej pieczeni wołowej — musimy 
porozmawiać o zwiększeniu w przyszłym roku budżetu. Pamiętasz, jedyny 
sposób, by zostać bogatym, to bogacić się. — Spojrzał na Chrisa i mrugnął. 
Wyglądało na to, że robiło to na nim odpowiednio silne wrażenie.
Morty włożył do ust kawałek ciasta, z którym tradycyjnie podawano 
pieczeń, nie zwracając uwagi na spływający mu po brodzie sos.
—	Hola, lubię cię, dziecko. Zawsze cię lubiłem. Czy kiedykolwiek cię 
zawiodłem? Jestem po twojej stronie. — Widelcem pokazał na Aarona. 
Zwracając się do Chrisa, ciągnął: — Twój ojciec i ja stanowimy dobraną parę.
1	razem jeszcze bardziej się wzbogacimy. — Morty całą swoją uwagę 
skoncentrował znowu na jedzeniu, Chris zaś przeprosił ich na chwilę i udał 
się do toalety.
Aaron postanowił skorzystać z nadarzającej się okazji.
—	Co mi przypomina o kolejnej sprawie — powiedział z udaną 
niedbałością. — Musimy porozmawiać o sumie, jaką wyłożyłem na akcje 
twojej firmy. I o moich stratach. Do tej pory nie udało nam się jeszcze o tym 
właściwie pogadać. — Odkładając widelec, dodał: — Spłukałem się doszczęt 
nie, Morty, i to dlatego, że poszedłem za twoją radą.
Morty odwarknął:
—	Chwila, nic na to nie poradzę, że nie udało ci się wycofać, kiedy ci 
radziłem. Czyja to wina? — Wzruszył ramionami i pociągnął łyk wody 
sodowej.
226
Na widok tego gestu w Aaronie wezbrała taka wściekłość, że omal nie 
wybuchnął.
—	Prosiłeś, żebym za ciebie założył, i pomogłem ci, Morty. A potem 
obiecujesz, że wyrównasz mi straty, i jak do tej pory nic. — Powinieneś nad 
sobą zapanować. Kontrolować sytuację. Musisz zacząć inaczej... Spojrzał 
Morty'emu prosto w oczy. — To przecież nie w twoim stylu. Zawsze byłeś 
ze mną szczery. — Pochylając się nieco do przodu, spytał troskliwie: — O co 
chodzi, Morty? Ta sprawa z fiskusem jest poważniejsza, niż się wydaje?
—	Nie, nie, to nie to — odparł Morty, może odrobinę za szybko. — To 
znaczy, pewnie, pamiętam o tym, ale to nic wielkiego. — Zmusił się do 
szerokiego uśmiechu. — Moi prawnicy tym się zajęli. — Taa... i Lea prawie 
szlag trafił. Dowiedział się o jego kontach w Europie i wył jak zarzynane 
prosię... Słuchaj, chłopie — ciągnął dalej — powiedziałem, że się tobą zajmę, 
i dotrzymam obietnicy. W porządku, zgadzam się na zwiększone wydatki na 
reklamę. Zaufaj mi, niedługo wynagrodzę ci część strat. Daj mi tylko trochę 
czasu. W końcu nie możesz sobie pozwolić, by to lekko odpuścić — 
uśmiechnął się do Aarona.
Aaron z trudem odpowiedział uśmiechem. Pomyślał, że oczywiście 
Morty jest w porządku. Tylko szkoda że zajął się nim urząd podatkowy. 
Wolałby, żeby facet na czym innym się teraz koncentrował.
—	Masz rację, Morty — odezwał się Aaron, gdy Chris wrócił do stolika 
— nie mogę tego odpuścić.
Brenda cieszyła się ze spotkania z Dianą, ale nie uradował jej wybór 
miejsca na lunch.
—	Ej, Diana, nie zapominaj, że nie jestem Hindu. Jestem niezbyt 
grzeczną dziewczynką, pół Żydówką, pół Włoszką z Bronx. — Przysunęła 
krzesło do stolika. — A w ogóle, co to za jakaś szurnięta nazwa: „Nirwana"? 
— Brenda rozejrzała się, przyglądając dziwacznemu wystrojowi sali. — Teraz, 
Diana, pozwolisz, że wyjaśnimy, zanim mi się kompletnie nie popłacze. 
Jestem Żydówką, mającą zamiar spożyć posiłek przygotowany przez Hindusa 
w restauracji założonej dla purytanów? Czy tak?
Diana wybuchnęła śmiechem i odparła:
—	Tak, masz całkowitą rację, Brenda. A więc, czy mogę zamówić?
—	Pewnie. Co chcesz, byle nie zielone albo brązowe.
Diana zamówiła zestaw hinduskich dań wegetariańskich, których nazwy 
brzmiały dla ucha Brendy nadzwyczaj zniechęcająco. No cóż, i tak powinnam 
się odchudzać — pomyślała. Gdy kelner już odszedł, Diana zwróciła się do 
Brendy.
—	Nie opowiadałaś wiele o twojej pracy z Duartem? Podoba ci się?
—	Samo przebywanie w jego towarzystwie jest przyjemnością. Cały 
czas się śmiejemy. Dla niego nie ma nic świętego. — Spostrzegła zachęcające 
kiwnięcie głową Diany. — Pamiętasz, mówiłam ci, że zdobył kontrakt na
227
urządzenie najnowszego mieszkania Gila i Mary Griffinów przy Piątej Alei? 
Więc udało mi się tam wczoraj dostać. Weszłam z Duartem, w końcu jestem 
jego asystentką. Nie było nikogo poza paroma pracownikami, więc trochę 
powęszyłam.
Diana lekko uniosła brwi. Brenda zauważyła ten gest i udając zaskoczenie 
powiedziała:
—	Och, czyżbym wyczuwała tu naganę? To znaczy, że nie chcesz się 
dowiedzieć, co wyczytałam w jej pamiętniku?
Diana nie potrafiła się oprzeć.
—	Pamiętniku! — Była zdumiona. — Czytałaś jej pamiętnik? I co tam 
znalazłaś?
Brenda wpatrzyła się w przestrzeń, jakby nie słyszała Diany.
—	No, dobrze już, w porządku. Nie ganię. Umieram z ciekawości. 
A teraz, błagam, powiedz.
Brenda zachichotała.
—	Nie czytałam właściwie jej pamiętnika, nie udało mi się go znaleźć, 
ale znasz te typowe dla młodych, ambitnych biznesmenów terminarze, grube 
na dwadzieścia pięć centymetrów? Więc w pudełku znalazłam egzemplarz 
z tamtego roku. — Brenda mówiła teraz z emfazą. — Niemal na każdej 
stronie nabazgrała: „Pani Gilowa Griffin", „Mary Birmingham Griffin", „Gil 
kocha Mary". Jak licealistka! Ale numer! — zawołała uderzając ręką w stół.
Diana odrzuciła głowę i też zaczęła się śmiać.
—	Brenda, jesteś niepowtarzalna. Nie waż się zmienić. — Spojrzała na 
zbliżającego się kelnera. — A oto i nasz lunch.
—	Nie do wiary — stwierdziła Brenda, skosztowawszy już wszystkiego. 
— To jedzenie jest wspaniałe.
Diana przyglądając się, jak Brenda rzuca się na potrawy, które dla niej 
zamówiła, nie potrafiła się powstrzymać od uwagi:
—	Widzisz, mówiłam ci, że jedzenie może być smaczne, a równocześnie 
zdrowe.
—	Zachowujesz się jak moja nauczycielka, pani Wasserstein: „Dzieci, 
powiedzcie, jakie są cztery najważniejsze rodzaje żywności"? — opowiadała 
Brenda, naśladując profesorkę. — Zwykle mówiłam wtedy do Ginny Skelton, 
która ze mną siedziała: „Gorąca czekolada, cheeseburgery, frytki i surówka 
z majonezem". Potrafiłam ją tak rozśmieszyć, że się niemal posikała.
Diana uśmiechnęła się i spoważniała. Przez chwilę przyglądały się sobie 
w milczeniu. Brenda spuściła oczy i zaczęła bawić się sztućcami.
—	Wiesz, Brendo, stałaś się bardzo ważna w moim życiu. — Diana 
umilkła. — Przerwałaś mi ostatnim razem, kiedy próbowałam ci powiedzieć, 
co do ciebie czuję. Ale jesteś dla mnie kimś specjalnym.
Brenda sięgnęła przez stół i wzięła dłoń Diany w swoje ręce.
—	Nie musisz więcej mówić, Diano. Wiem. Od tamtej rozmowy bardzo 
wiele się zastanawiałam. Nikt nigdy nie był dla mnie tak dobry, nikt mnie tak 
nie akceptował. Ciągle o tobie myślę. Tyle mi pomogłaś i kocham cię za to.
—	To właśnie usiłuję ci powiedzieć. Kocham cię.
Brenda poczuła, że serce jej się ściska. Chciała powiedzieć: , ja też", ale 
słowa uwięzły jej w gardłe. Odkaszlnęła i w końcu po krótkiej przerwie 
usłyszała swój głos:
—	Ja też, Diano. — Jakież wspaniałe to było uczucie!
Diana uśmiechnęła się i przez chwilę siedziały, przyglądając się sobie 
w milczeniu. Wreszcie Brenda, przypominając sobie, że na stole znajdują się 
talerze, przerwała ciszę;
—	Dobra. Skoro już to ustaliłyśmy, bierzmy się do jedzenia. Co Hindusi 
podają na deser?
Shelby Cushman wybierała się na lunch z Jonem Rosenem. Oczywiście 
spotkają się w interesie i oczywiście ona zapłaci. Zaprosiła go do „Boxtree" 
po części dlatego, że restauracja była bardzo droga, a po części dlatego, że 
szalenie intime. Jon Rosen to nie tylko najbardziej wpływowy amerykański 
krytyk sztuki, ale także bardzo przystojny mężczyzna.
Gdyby Morton zobaczył rachunek, chybaby zawył z rozpaczy, ale 
go nie obejrzy. Shelby korzystała z własnych pieniędzy. Bo to były 
już jej własne pieniądze. Przez ostatnie parę miesięcy za większość kupionych 
do galerii obrazów zapłacił Morton. Shelby kupowała je od artystów, 
podnosiła cenę i sprzedawała do galerii Morty'ego. A jej zostawał niezły 
zysk.
Cóż — rozważała Shelby, w ramach przygotowań do lunchu nakładając 
tusz na bardzo długie rzęsy — dziewczyna jakoś musi sobie radzić. Żadne 
małżeństwo nie trwa wiecznie, a Morty nie należał do hojnych mężów. 
Szczerze mówiąc, wściekał się, jeśli miał wypisać czek. Musiałam się o siebie 
jakoś zatroszczyć — myślała.
Pieniądze gromadziła w skrytce bankowej w Zurychu. Miała umowę 
z kurierem, który je tam dostarczał. Klucz zaś spoczywał bezpiecznie 
w galerii. W wielu sprawach zachowywała się staromodnie. Żadnych 
rachunków, bałaganu z jakimiś papierami i oprocentowaniem. Uważała, że 
galeria jako współwłasność małżonków wystarczy. A jeśli była deficytowa... 
Cóż, to nie jej pieniądze.
Właściwie sprawy nie układały się tak, jak oczekiwała. Mimo starań 
matki w Atlancie i ogromnych wysiłków czynionych przez nią samą w Nowym 
Jorku ciągle nie udawało jej się zgromadzić w galerii wystarczającej liczby 
bogatych klientów. Nie rozumiała czemu. Czyżby z powodu Mortona? Inni 
potrafili zapomnieć o swoim żydowskim pochodzeniu. Wielu to się powiodło. 
W końcu nie jest Murzynem czy kimś takim.
Shelby skończyła malować oczy. Rozburzyła długie złociste loki. 
Wyglądała dobrze, naprawdę dobrze. Przeciągnęła językiem po bardzo 
czerwonych wargach. Nie mogła się doczekać spotkania z Jonem Rosenem.
228
229
Mary Birmingham Griffin założyła okulary przeciwsłoneczne, jasne 
włosy uczesała gładko w koński ogon. Obszerna, zapięta po szyję kurtka 
i stare dżinsy dopełniały niedbałego wyglądu i miała nadzieję, że całkowicie 
ją zmieniły. Wysiadając z taksówki, rzuciła kierowcy wymiętą kupkę 
jednodolarówek. Należność wyniosła osiem dolarów z groszami, ona zaś 
miała przy sobie tylko jedenaście dolarów plus schowane w płaszczu dziesięć 
tysięcy w nowiutkich studolarowych banknotach. Nauczyła się, że bogaci 
powinni sprawiać wrażenie, iż nigdy nie noszą przy sobie większych sum. 
Cóż, jeśli będzie musiała, wróci do domu autobusem. Bóg jeden wie, ile razy 
przedtem to robiła.
Mary przeszła przez zaśmiecony chodnik na Amsterdam Avenue. Po 
lewej stronie wyrastała majestatyczna wieża kościoła Świętego Jana Bosko, 
ale niechlujny włóczęga stojący przy płocie i sylwetka człowieka skulonego 
przy drzwiach bardziej rzucali się w oczy. Przeszła obok nich jak zwykle 
stawiając długie, pewne kroki. Dziesięć tysięcy gotówką to masa pieniędzy 
i nie warto ryzykować dla jakiegoś ćpuna albo pijusa, który nagle pomyśli 
o zaczepce.
Po paru krokach była już pod drzwiami „V & T". Zatrzymała się na 
moment z ręką na klamce. Miała nadzieję, że dziesięć tysięcy wystarczy. 
Gdyby musiała, dałaby mu i dziesięć razy tyle, ale nie mogła się z tym zdradzić.
Mary pociągnęła szklane drzwi i weszła do środka. Niewiele tu się 
zmieniło: to samo zniszczone linoleum, plastykowe obrusy, na ścianach 
ciemna, nędzna boazeria. Pomiędzy pierwszą częścią zarezerwowaną dla 
palaczy a drugą salą umieszczono ściankę działową, obwieszoną plastykowymi 
żółtymi i pomarańczowymi kwiatami, które nawet nie usiłowały przypominać 
jakiegokolwiek z istniejących gatunków. Ile lat liczy sobie pokrywająca je 
warstwa tłustego brudu? — pomyślała. Te same rośliny wisiały tutaj, kiedy 
jeszcze studiowała na uniwersytecie Columbia. Nic się nie zmieniło. Na 
ścianie ten sam widok przedstawiający Wezuwiusza, te same niby-drewniane 
krzesła kapitańskie, ten sam Bobby.
Weszła do sali, jej były mąż uśmiechnął się na jej widok. Jego zęby 
lśniące bielą na tle ciemnej twarzy ciągle wyglądały wspaniale. Zmienił 
uczesanie. Afro zastąpiła nowa, najmodniejsza ostatnio fryzura.
—	Cześć — odezwała się chłodno Mary.
—	Hej, mała. Fajnie, że jesteś. — Spojrzał na nią, przywołując cały 
swój wdzięk. Głos słodki jak syrop. Oczy przymilne jak u szczeniaka. Ten 
sam stary Bobby. Wyciągnął rękę, ujmując jej dłoń, której biel wyraźnie 
odcinała się na tle jego mahoniowej skóry. Nie da się zaprzeczyć, dotyk jego 
ręki nadal sprawiał jej przyjemność. Cóż, seks nigdy nie stanowił dla nich 
problemu. Tylko cała reszta.
—	Czego chcesz?
—	Noo, mała, niczego. Tylko zobaczyć cię, pogadać. Tak dla przyjem 
ności, wiesz?
—	Daj sobie spokój. Mów, czego chcesz, chłopaczku.
230

Uśmiechnął się.
—	Ta sama stara Mary. Usiądź przynajmniej. Chcesz gryzą?
Mary usiadła. Wybrała to miejsce, bo tutaj nie groziło jej, że spotka 
któregoś ze swoich najnowszych przyjaciół czy znajomych. Za wszelką cenę 
chciała uniknąć, by ktoś z nich dowiedział się o jej pierwszym małżeństwie: 
krótkim, szalonym, i do tego z Murzynem. Rany, Gil żałował, że nie była 
dziewicą, a wszystkie kobiety w ich kółku zachowywały się, jakby nimi nadal 
były. Nigdy by nie zrozumiały, co zawdzięcza Bobby'emu.
Bobby podał jej menu. Lepiło się do rąk. Spojrzała na kartę. Za czasów 
Bobby'ego wyprawa do „V & T" należała do szaleństw, na które mogli sobie 
pozwolić jedynie od czasu do czasu. Teraz... spis ciężkich neapolitańskich dań 
przyprawiał ją o dreszcze. Uznawała jedynie kuchnię z północy Włoch.
—	Nic nie chcę — odezwała się do byłego męża. — A czego ty chcesz? 
Uśmiech zniknął wreszcie z przystojnej twarzy. Mary przyglądała się bez
zdziwienia metamorfozie Bobby'ego Wesołka w Bobby'ego Poważniaka.
—	Kochana, ostatnio trochę pokombinowałem czaszką. Muszę zacząć 
życie na nowo. — Znowu się uśmiechnął. — Wiesz, tak samo jak ty. Zrobić 
krok naprzód i w górę!
—	Tak? — Nie okazać zbytniego zainteresowania. Bobby wierzył w te 
swoje bzdury i potrafił nawijać cały dzień. Dziś jednak sprawiał wrażenie 
spiętego. Trochę za bardzo spiętego, myślała starając się nie okazać niepokoju.
—	Pomyślałem, że mógłbym zaczepić się w Las Vegas. Mój jeden 
znajomek uważa, że to dobre miejsce dla chłopaka takiego jak ja... ambitnego 
i z odrobiną forsy.
—	Jak ona się nazywa?
Na jego twarzy znowu pojawił się ten leniwy uśmieszek.
—	Nigdy nie dawało się ciebie zbajerować, Mary. Nazywa się Tamayra. 
Pracuje u Sandsa.
—	To świetnie, Bobby. Ale co to ma ze mną wspólnego? Nasze 
małżeństwo unieważniono. To tak, jakby go nigdy nie było. Lepiej o tym 
pamiętaj. Więc czemu zadzwoniłeś? — spytała, choć dobrze wiedziała. Jego 
telefon był jak owo długo wyczekiwane stuknięcie drugiego buta. Coś w niej 
ciągle się go spodziewało.
—	Zobaczyłem twoją fotkę w gazecie. Pisało, gdzie pracujesz. Przypo 
mniały mi się stare czasy. Pomyślałem, że może wpadnę cię odwiedzić. 
— Uśmiechnął się chytrze. Mary z trudem powstrzymała dreszcz. — W końcu 
doszłem do wniosku, że może jednak nie.
Bobby poruszył się na krześle. Mary ciągle się w niego wpatrywała. 
Jadąc tu taksówką była przekonana, że łatwo go spławi. Ale, cóż, Bobby 
wydawał się inny, twardszy. Pochodził z Nowego Jorku, wychował się 
w Harlemie, dostał lekkoatletyczne stypendium w Columbia. Jedyne, czego 
chciał od życia, to grać i bawić się. Kiedy wylądowała w Nowym Jorku 
i zobaczyła go w czasie jakichś rozgrywek na uniwersytecie, zachwyciły ją 
jego umiejętności prezentowane na boisku. A jako kochanek był jeszcze
231
lepszy. Miała nadzieję, że wejdzie w skład NBA, zostanie gwiazdą, czarnym 
koniem, na którym wspólnie pogalopują ku szczytom. On jednak nie potrafił 
się zmusić ani do treningu, ani do nauki i po pewnym czasie odpadł. Przegrał, 
ale ona zwycięży i nie pozwoli, by ją pociągnął za sobą w dół. W tym 
momencie jednak stanowił zagrożenie. Bo i on wiedział, że przegrał. Czarny 
koń stał się ciemną stroną jej życia.
—	Dobra, Bobby. Mogę ci trochę pomóc, ale to ostatni raz. Przysięgam 
na Boga, że jeśli znów z jakiegokolwiek powodu będziesz próbował się ze 
mną skontaktować, naślę na ciebie gliny. A wiesz, że jestem do tego zdolna.
—	Chwileczkę, mała, nie lubię, kiedy mi grożą. Nikt tego nie lubi, 
rozumiesz, o co chodzi?
Mary rozumiała, ale spokojnie odparła:
—	Patrz, Bobby, tu są całe moje oszczędności. Weź je, idź sobie i nigdy 
więcej do mnie nie dzwoń.
Pchnęła w jego stronę kopertę. Zajrzał do środka i szeroko otworzył 
oczy. Zobaczyła, jak napinają mu się mięśnie na policzku, gdy zaciskał zęby.
—	A teraz... Hola!
—	Sam się holuj, Bobby.
—	Wyszłaś za jednego z najbogatszych facetów na Wall Street, dziecino. 
I jak pisze w gazetach, masz mieszkanie przy Piątej Alei. — Zniżył głos 
prawie do szeptu. — Więc nie wciskaj mi bałachu o twoich „wszystkich 
oszczędnościach". — Wsadził kopertę do kieszeni. — Powiedz lepiej, że to 
cała gotówka, jaką teraz masz pod ręką. Albo: „To wszystko, co dostaniesz, 
Bobby". Ale nie odstawiaj przede mną żebraczki. — Znowu usiadł i uśmiechnął 
się do niej. — Myślę, że się rozumiemy. — Przyjrzał jej się uważnie. 
— Byłaś dobra, Mary. Ech, dobrze nam razem było, co, mała?
Potaknęła.
—	Reflektujesz?
Nagle ogarnęło ją podniecenie. Tego jeszcze jej brakowało. Potrząsnęła 
głową.
—	Tym gorzej, mała, bo byłaś najlepszym białym kociakiem, jakiego 
kiedykolwiek obsłużyłem.
Wstała, odsuwając krzesło.
—	Miłego Święta Dziękczynienia, Bobby — powiedziała i wyszła 
z „V & T", mając nadzieję, że nigdy go już nie zobaczy, a równocześnie 
wiedząc, że nie do końca wykreśliła Bobby'ego ze swojego życia.
Miguel De Los Santos znajdował pewną przyjemność w droczeniu się 
z Annie. Wiedział, że to nie najciekawsza cecha jego charakteru, ale czasami 
nie umiał się od tego powstrzymać. Mimo swojego dziwacznego kapelusza ta 
pani Paradise naprawdę go pociągała. Niezaprzeczalnie była pociągająca, 
zauważył to nawet w czasie ich pierwszego spotkania, kiedy krążyła wokół 
tematu. Od tamtej pory spotkali się dwukrotnie na lunchu i raz na kolacji. Ale
232
spotkania odbywały się na jej gruncie. Dlatego dzisiaj, zapraszając ją na 
lunch, wybrał „Asia de Cuba"; ciekawiło go, jak zareaguje. Ta kubańsko--
chińska restauracja była akurat na jego kieszeń, a poza tym znajdowała się 
w zachodniej części miasta, bliżej jego mieszkania niż jej. Oczywiście nie 
zamierzał zabrać jej do siebie. Na pewno nie. Wybrał to miejsce, by zobaczyć 
jej reakcję. No dobra, co, u licha — pomyślał. Wybrał je, żeby nie wiedziała, 
co zrobić.
—	Nigdy przedtem tu nie byłam — powiedziała Annie, zajmując 
miejsce naprzeciwko Miguela w obitym plastikową wykładziną rogu.
—	Jestem pewien, że nie, więc pozwoli pani, że jej wyjaśnię. To 
kubańsko-chińska restauracja...
—	Och, wiem. Po prostu nie byłam jeszcze w tej restauracji. Jadłam 
w „Estrella de Asia" przy Siedemdziesiątej Ósmej i „Broadwayu", niedaleko 
Beacon Theatre. Wydaje mi się jednak, że „MiChinita" w Chelsea jest 
bardziej autentyczna. — Odchyliła się z uśmiechem.
Miguel roześmiał się.
—	Wygląda na to, że zgrzeszyłem brakiem oryginalności. Przepraszam.
—	Nie ma za co — odparła Annie, uśmiechnęła się i zaczęła grzebać 
w olbrzymiej torbie.
—	Co pani ma dzisiaj dla mnie? — spytał, uśmiechając się z kolei do 
niej. — Gotowa do pracy? — Ciągle jeszcze używali pracy jako pretekstu do 
ich spotkań. A przynajmniej taką Miguel miał nadzieję.
—	Może. Czemu nie zacznie pan zwracać się do mnie po imieniu? 
Nazywam się Annie.
—	W porządku. A ja mam na imię Miguel.
—	Mam tu mnóstwo dokumentów: wyciągi dotyczące oferty Szalonego 
Morty'ego, trochę informacji z banku Cynthii. Wygląda na to, że umierając 
była prawie bez grosza. — Annie przerwała. — Zastanawiałam się też... Gil 
inwestował pieniądze jej rodziny. Wspomniała o tym w swoim liście. Więc... 
Cynthia miała ciotkę Esme. Esme Stapleton. Mógłbyś sprawdzić, jakie 
umowy zawarto na jej nazwisko? Być może Gil stworzył fikcyjny pakiet akcji 
w jej imieniu.
—	Daleki strzał — powiedział Miguel, lecz jej wytrwałość zrobiła na 
nim wrażenie. — Bardzo się tym przejęłaś, prawda?
—	O, tak. — Annie na chwilę umilkła, wreszcie podjęła decyzję. 
— Miguel, czy mogłabym powiedzieć ci jeszcze o czymś, co prawdopodobnie 
pomogłoby ci w śledztwie? Z tym że wolałabym, żebyś tego nie wykorzys 
tywał, o ile nie okaże się konieczne.
—	Hmm... Przypuszczam, że tak.
Miguel słuchał, gdy Annie opowiadała mu o Aaronie i funduszu 
powierniczym Sylvie, i o swojej wizycie u Gila Griffina.
—	Nie wydaje mi się, żeby leżało to w kompetencjach SEC, ale zajmę 
się tym. Istnieje możliwość, że Gil pogwałcił jakieś przepisy SEC — stwierdził 
Miguel. — Szkoda mi twojej córki. Może powinna wystąpić o stypendium?
233
—	Jeśli dziecko choć trochę przypominało matkę, powinno wylądować 
w niezłej szkole.
—	Te pieniądze nie były przeznaczone na jej edukację. Miały zapewnić 
jej opiekę... — urwała. — Sylvie cierpi na zespół Downa.
Miguel poczuł, że się czerwieni.
—	Ogromnie przepraszam, Annie. Drugi raz tego wieczoru muszę gryźć 
się w język.
—	Nie rób sobie wyrzutów, Miguel. Czemu nie miałbyś założyć, 
że jest normalna? — Zauważył, że głos Annie stał się bardzo miękki.
—	To podstawowe prawo każdego dziecka. Wszystko inne wydaje się 
straszliwą niesprawiedliwością. Przynajmniej sama tak kiedyś uważałam.
Miguel otrząsnął się z zawstydzenia.
—	Oczywiście, że niesprawiedliwość — odparł twardo. — Co masz na 
myśli mówiąc, że kiedyś tak ci się wydawało? Czy coś się zmieniło?
Poczekał chwilę. Annie najpierw zapatrzyła się w dal, potem znowu 
spojrzała na Miguela.
—	Sylvie mnie zmieniła.
Miguel potaknął, delikatnie zachęcając, by mówiła dalej.
—	Zmieniła także Aarona. To mój były mąż.
—	Musiałaś czuć się bardzo samotna.
—	Tak, byłam samotna. — Annie opuściła głowę i dodała: — I nadal 
jestem.
Wzruszyła go jej szczerość. Pohamował się, by nie wyciągnąć ręki 
i dotknąć jej policzka. Zapadła cisza.
—	Czy Sylvie stała się powodem rozpadu waszego małżeństwa?
—	Miguel nie chciał wtrącać się do jej życia, ale wydawała mu się skora do 
zwierzeń.
—	Powiedziałabym raczej, że narodziny Sylvie stały się katalizatorem, 
a nie przyczyną. Gdyby nie ona, mogłabym w ogóle nie zauważyć jego 
słabości. Możliwe, że nigdy nie byłoby mi dane to nowe spojrzenie, które 
uzyskałam. — Annie przerwała, dopóki kelner nie ustawił na stoliku 
przykrytych półmisków.
Miguel nie zwrócił uwagi na tę przerwę.
—	A było nim...?
Annie wolno opuściła rękę na pokrywkę naczynia i zamarła.
—	Sylvie nauczyła mnie, jak żyć sensownie. — Nałożyła łyżką trochę 
ryżu na talerz Miguela, potem na swój. — Masz dzieci?
—	Mam. Dwójkę. Dwóch chłopców mieszkających z moją byłą żoną 
w New Jersey. — Miguel poruszył się na siedzeniu. Odważna z niej kobieta. 
Odważniejsza, niż przypuszczał, uświadomił sobie z nagłym poczuciem winy. 
Mądre de Dios, jak by sobie poradził, gdyby któryś z chłopców...? Nie mógł 
o tym nawet myśleć.
—	Więc wiesz, o czym mówię. Przypominasz sobie, jak bardzo przejęte 
są małe dzieci, gdy coś same odkryją?
234
—	Oczywiście — odparł Miguel. — Pamiętam, kiedy mój starszy synek 
odkrył zabawkę wiszącą nad jego łóżeczkiem od urodzenia. Pewnego dnia 
spostrzegł ruszające się kolory, zaczął gruchać i gwałtownie kopać nóżkami.
—	Miguel podniósł widelec. — Potem jednak się do niej przyzwyczaił 
i przeszedł do kolejnych odkryć.
—	Właśnie. Tylko że dla Sylvie wszystko się dzieje po raz pierwszy. 
Widzi kolorowe bańki mydlane przy kąpieli i za każdym razem dla niej jest 
to pierwszy raz. I gwiazdy. I lody.
—	Ja to określam odkrywaniem pełnym „achów" — powiedział Miguel.
—	Straszna szkoda, że im bardziej dorastają, tym ciężej i rzadziej 
przychodzą 
im te „achy". — Przeżuł kawałek kurczaka w słodko-kwaśnym sosie. — Cóż
—	wzruszył ramionami — trudno się dziwić. Czytałem gdzieś, że dziecko, 
nim skończy dziesięć lat, obejrzy w telewizji dwadzieścia tysięcy brutalnych 
scen. Wystarczy, by każdemu odechciało się okrzyków zachwytu.
—	Często widujesz się z chłopcami?
—	Co drugi weekend i kiedy Milly poprosi, bym z nimi posiedział.
—	Co się stało?
Miguel zrozumiał, co Annie miała na myśli.
—	Chyba każde z nas marzyło o czymś innym. Ona goni za ucieleś 
nieniem ideału Ameryki... wiesz, samochód, dom poza miastem, wakacje.
—	A o czym ty marzysz?
—	To proste. O rodzinie i pracy. W tej kolejności. — Miguel otarł usta 
rąbkiem serwetki. — Milly uważa, że powinno być na odwrót. Wściekało ją, 
że wyszła za urzędnika państwowego. Nazywała mnie krzyżowcem.
—	Przypuszczam, że różniliście się także poglądami na wychowanie 
dzieci.
Prychnął.
—	Rozumie się samo przez się. Milly opowiada o „czasie jakościowym" 
i powtarza inne bzdury złapane od ludzi goniących za pracą i sukcesem. Potem 
zabiera ich do McDonalda i automatów... — przerwał. — Mówiłem jej, że za 
daleko odchodzi od swoich korzeni. Nie wszystko, co robią gringos, jest lepsze.
—	A ty jak spędzasz czas z dziećmi? 
Miguel oparł się na łokciu.
—	Słyszałem o pewnej kobiecie, lekarzu weterynarii, mieszkającej 
w Pensylwanii, która hoduje lamy. Żywi i wychowuje! Można pójść do zoo 
w Bronx i obejrzeć lamy z odległości czterech metrów, przeczytać karteczkę, 
na której w trzech linijkach podano informacje na ich temat. Ale jeśli ma się 
możliwość odwiedzenia farmy, na której żyją lamy, dotknięcia ich i po 
słuchania, jak ich doglądać? Wiesz, ja byłem bardzo ciekawy.
—	Ale chłopcy nie?
—	Ta kobieta była na tyle uprzejma, że zaprosiła nas, byśmy obejrzeli 
zwierzęta. Potem pojechaliśmy do holenderskiej restauracji na posiłek 
w rodzinnym stylu. — Miguel zdjął serwetkę z kolan i rzucił ją na stół.
—	I wiesz, co? Woleli pójść do McDonalda i grać. — Miguel nie potrafił
235
ukryć rozczarowania, które go ogarniało na samo wspomnienie. — Ale będę 
próbować. W przyszłym miesiącu zabiorę ich do miejscowości na Cape Cod. 
Mieszka tam duża grupa głuchych, więc wszyscy mieszkańcy posługują się 
językiem migowym.
—	Naprawdę? — spytała Annie. — Nie do wiary. To byłoby wspaniałe 
doświadczenie.
—	Czy poszłabyś ze mną na kolację w sobotę? — Sobota wieczór oznacza 
prawdziwą randkę, koniec ze spotkaniami pod pretekstem omawiania interesów.
—	Przykro mi, ale mam już zajętą. W każdym razie dzięki. — Przerwała. 
— Zastanawiam się jednak, czy nie mogłabym poprosić cię o przysługę.
Odstawia mnie, a potem prosi o przysługę? — dumał Miguel.
—	W sobotę jadę odwiedzić moją córkę. Wybrałbyś się ze mną? To 
długa trasa. Nie stać mnie już na szofera, a nie chcę jechać sama.
—	Z rozkoszą.
17. Wygrała pani pralkę
Stuart Swann siedział ukryty w limuzynie zaparkowanej przed „V & T". 
Na kolanach trzymał aparat fotograficzny. Widział, jak Mary Griffin opuszcza 
szybko restaurację i idzie do przystanku na rogu, po czym wsiada natychmiast 
do podjeżdżającego autobusu. Stuart obserwował włączający się do ruchu 
autobus, potem zauważył, że Murzyn, z którym siedziała Mary, wychodzi 
w chwilę po niej.
Stuart postanowił śledzić Mary, gdyby kiedykolwiek w ciągu dnia 
niespodzianie opuściła biuro bez Gila. Właściwie nie wiedział, czemu to robi. 
Czuł po prostu, że coś mu w niej nie pasowało, a ponieważ w pracy wyczuwał 
jej silną niechęć, postanowił przygotować sobie jakąś tajną broń. W końcu 
czegoś się nauczyłem, pracując u Gila Griffina — pomyślał. Teraz, po dwóch 
pudłach, strzał w dziesiątkę!
Nie wiedział, co prawda, co jest tą dziesiątką. Na razie nie wiedział. 
Przez brudne szyby restauracji z trudem udało mu się wypatrzyć zarys 
sylwetek jej i jej towarzysza. Uważał jednak, że ta mieszanka: restauracja na 
uboczu, czarny mężczyzna, koperta, którą mu podała — wystarczy na 
wpakowanie Mary w niezły pasztet. Narkotyki? Seks? Coś gorszego? Kazał 
szoferowi jechać za Murzynem, idącym szybko w stronę Broadwayu. Przy 
Dziewięćdziesiątej Szóstej ulicy mężczyzna wszedł do nowo wybudowanego 
luksusowego budynku, postawionego tak nie na miejscu wśród kamienic 
czynszowych i bodegas. To, jak uznał Stuart, był dobry dzień dla niego. I, jak 
ufał, zły dla Mary. Z dnia na dzień coraz wyraźniej dawało się zauważyć, że 
Mary Griffin nie zalicza się do grona uczciwych kobiet
Przyjrzał się tablicy na boku budynku i zapisał nazwę firmy, która nim 
zarządzała; z radością przypomniał sobie, że przecież zajmuje się jej interesami. 
Coraz cieplej — pomyślał. Każąc szoferowi wracać na Wall Street, uśmiechnął 
się do siebie i zaczął wystukiwać numery na telefonie umieszczonym 
w samochodzie.
236
A
nnie uśmiechała się do siebie, gdy zjechała z autostrady prowadzącej do 
Mountauk i przekroczyła tory kolejowe. Chyba po raz pierwszy w życiu Elise 
znajdzie się w Hampton po niewłaściwej stronie torów — pomyślała.
Mały domek Annie, który odziedziczyła po babce, był rzeczywiście chatką; 
w niczym nie przypominał stojących blisko plaży rezydencji, zwanych przez 
pretensjonalnych właścicieli „chatkami". Znajdował się w Devon, na przedmieś-
ciach Amagansett, po pomocnej stronie głównej drogi, w rejonie uznawanym za 
niemodny. Siedemdziesiąt lat temu jej babcia zobaczyła wiejski dom na małym 
półwyspie nazwanym Ziemią Obiecaną i z miejsca się w nim zakochała.
Kiedy patrzyło się na to miejsce w gasnącym świetle jesiennego dnia, 
rozumiało się jej zachwyt. Domek stał na łagodnie opadającym trawniku, 
zamglony błękit ram okiennych pięknie podkreślał brąz dachówek z drzewa 
cedrowego. W jednym rogu budynku pod spadzistym dachem znajdował się 
wysoki salon z trzema przeszklonymi drzwiami prowadzącymi na pokryty 
starymi cegłami taras.
Pozostała część chatki była piętrowa i mieściła na parterze kuchnię, 
łazienkę i gabinet, na górze zaś dwie sypialnie z łazienką. Przeszklona 
weranda po zachodniej stronie służyła jako jadalnia i oranżeria. Z zachodnich 
okien rozpościerał się widok na mały sad, za nim plażę i zatokę, w tej chwili 
tonące w srebrnym zmierzchu poźnojesiennego popołudnia.
Kiedy Annie wjechała na podjazd, wydało się jej, że w chrzęście żwiru 
słyszy powitanie. Nim zrobi się zupełnie ciemno, zdoła jedynie uzupełnić 
zapas drewna, przewietrzyć dom i może zrobić grzane wino z korzennymi 
przyprawami na jutrzejsze święto. Było niezwykle chłodno jak na tę porę 
roku, niemal jak w zimie, więc powinna zgromadzić dużo drew na opał.
Przede wszystkim musi rozładować samochód. Kupiła u Dumasa rogaliki 
z pełnoziarnistej mąki, maliny z bitą śmietaną i fantastycznie pachnącą kawę
237
z Jamajki u Fraziera Morrisa, na końcu zaś pozwoliła sobie na wielki bukiet 
peonii. Z poczuciem winy spojrzała na ogromne, strzępiaste kwiaty. Kosz-
towały po cztery dolary za sztukę. Poprosiła o tuzin i cena ją przeraziła. Nie 
stać mnie na czesne za szkołę mojej córki, a wyrzucam czterdzieści osiem 
dolarów na kwiaty — westchnęła Annie. Cóż to było w porównaniu z półtora 
milionem dolarów, które przepuścił jej mąż?
Już wiedziała, że długo nie zobaczy tych pieniędzy. Może nigdy. 
Aaron zadzwonił i sztywno oświadczył, że w tym momencie w interesach 
nie układa mu się najlepiej. Annie zaczęła się zastanawiać, czy powiedział 
prawdę. Zamilkła na chwilę, rozważając informacje, jakie otrzymała od 
Jerry'ego i Chrisa na temat agencji. W końcu złość wzięła górę.
—	A nie możesz jej sprzedać? — zapytała.
—	Sprzedać? — wybuchnął. — Ja chcę kupić agencję.
—	Ale jeżeli sprzedasz, będziesz mógł oddać pieniądze Sylvie.
—	Aha. I jak zarobię na życie? — zapytał gorzko.
Nie naciskała dłużej, a teraz potrząsnęła głową, jakby chciała odgonić to 
wspomnienie. Nie może o tym dłużej myśleć.
Porozkładała przy każdym łóżku świeże ręczniki, kwiaty w glinianych 
dzbankach, mydło i po kilka czasopism. Potem na werandzie służącej za 
jadalnię nakryła stół do jutrzejszego śniadania.
Brenda i Elise zjawiły się wpół do dwunastej w nocy. Annie słyszała, 
jak przed domem zatrzymuje się limuzyna, lincoln należący do Elise. 
Kierowca wyjął bagaże kobiet i wielkiego indyka, po czym odjechał na 
nocleg do rezydencji w East Hampton.
Obie, Elise i Brenda, narzekały na korki i powiedziały, że są bardzo 
zmęczone i marzą wyłącznie o pójściu spać. Annie zaprowadziła je do 
sypialni i też się położyła. Sprawiały wrażenie szczególnie poirytowanych 
i w złym nastroju. Najwidoczniej po drodze każda obraziła tę drugą z pół 
tuzina razy.
Następnego dnia rano Annie obudziła się bardzo wcześnie, wzięła 
prysznic i ubrała jak tylko mogła najciszej i najszybciej. Po czym wyszła na 
balkon w korytarzu i stała chwilę przyglądając się salonowi, tonącemu 
w blasku porannego słońca wpadającego przez dwie pary drzwi balkonowych 
od wschodu. Na przeciwległej ścianie pysznił się duży kominek, a nad nim 
prosta, pomalowana na biało, sosnowa półka. Przed kominkiem stała długa, 
rozłożysta kanapa pokryta materiałem w ulubiony wzór jej babci — różowe, 
błękitne i białe kwiaty. Po obu stronach kanapy umieszczono fotele pokryte 
kretonem, każdy z twardym Jaśkiem służącym za podnóżek. Muszę pamiętać, 
żeby być za to wszystko wdzięczna. Za wszystko, Annie — przypomniała 
sobie.
Na ścianie między drzwiami stało biurko, angielska sekretera z początków 
dziewiętnastego wieku, jedyny prawdziwy antyk w tym domu. To by było 
dobre miejsce do pisania — pomyślała nagle. — Mogłabym tu napisać 
książkę, nie rozpraszana tak, jak w Nowym Jorku. Teraz, kiedy Sylvie
238
wyjechała... Ale doskwierałaby mi samotność. Pokój był uroczy, jak i cały 
dom, mam szczęście, że do mnie należy. Tylko na takim odludziu. Och, ależ 
ze mnie idiotka. Tyle rzeczy odwraca moją uwagę i nie pozwala mi pracować, 
a równocześnie boję się spróbować bez nich żyć.
Musiała się uśmiechnąć. Peonie na stoliku za kanapą wyglądały wspaniale. 
Ich wielkie białe głowy nachylały się ciężko, lecz pięknie. W cieple pokoju 
rozwinęły się jeszcze bardziej i w środku każdego kwiatu widać było kilka 
różowawych płatków. Urocze — pomyślała raz jeszcze, schodząc na palcach 
w dół schodów.
Biały stół i otaczające go białe drewniane krzesła z wysokimi oparciami 
tworzyły zapraszającą i schludną całość. Obrus w biało-błękitną kratkę i trzy 
nakrycia wydały się jej czarujące. Tylko środek był pusty. Postanowiła wyjść 
na dwór i poszukać czegoś odpowiedniego. Założyła starą budrysówkę 
i kalosze.
Na końcu ogródka wypatrzyła ostrokrzew. Idealny na stół, w kolorze 
pasującym do Święta Dziękczynienia, taki mały prezent, który upiększy stół 
przy śniadaniu. Annie ucięła kilka gałązek, czując znajome ukłucie w sercu, 
jak zawsze, kiedy poświęcała coś z ogródka dla przyozdobienia domu.
Wracając z zachwytem podziwiała otoczenie. Uwielbiała tu przyjeżdżać. 
Wszystko to kiedyś należało do babci i tak już pozostało w świadomości 
Annie. Sama wprawdzie wolała pełen prostoty styl japoński, ale tu królowała 
babunia.
Przy rzadkich okazjach, kiedy robiła kawę, używała starego ekspresu 
babci. Tak często kiedyś we dwie słuchały dziwnych odgłosów, jakie 
wydawał, i miłego bulgotania wody.
0	Boże — pomyślała — a jeśli będę musiała sprzedać ten domek? Ile 
bym za niego dostała? Ile lat szkoły Sylvie to opłaci? Na myśl o pozbyciu się 
domu babuni łzy zakręciły się w jej oczach.
1	oto ekspres znów wydawał swoje tajemnicze bulgotania i chrząkania. 
Wkrótce smakowity zapach waniliowo-migdałowej kawy zawędrował do 
sypialni.
—	Co, u diabła, tak hałasuje?
Annie zwróciła się w stronę drzwi. Stała w nich rozczochrana Brenda 
w bajecznie kolorowym luźnym szlafroku i sennie drapała się w głowę.
—	To tylko ekspres do kawy.
—	Jezu, brzmi zupełnie, jakby skakał po stole. 
Annie wybuchnęła śmiechem.
—	Cóż, jest stary i walczy.
—	Tak jak i ja. — Brenda podeszła do lodówki i otworzyła ją szeroko.
—	Masz coś do jedzenia? — Nim Annie zdołała odpowiedzieć, Brenda 
wzięła banana z biało-błękitnej salaterki z chińskiej porcelany stojącej na 
lodówce.
—	O tak, mnóstwo. Ale może poczekamy na Elise.
—	Wasze oczekiwanie już się skończyło — powiedziała Elise stając we
239
drzwiach, ubrana jak zawsze starannie w proste kremowe spodnie, bawełnianą 
bluzkę i ciemnozielony sweter elegancko zarzucony na ramiona. — Annie, 
jakiż to uroczy maleńki domek.
—	Prawda, że śliczny? — zgodziła się Annie. Jeśli nawet w kom 
plemencie Elise zabrzmiał nieświadomie protekcjonalny ton, wolała go 
zignorować.
—	Może pójdziemy do jadalni na śniadanie? — zaproponowała.
—	Annie, jakież to urocze maleńkie śniadanie. — Brenda doskonale 
naśladowała ton Elise, po czym dodała wykrzywiając się złośliwie: — I nie 
żartuję mówiąc „maleńkie". — Zmierzyła wzrokiem rogalik, maliny i choć 
ładnie wykrojony, ale na pewno za mały kawałek masła leżący na każdym 
talerzu. Goje nie mają pojęcia o jedzeniu — pomyślała. Całe szczęście, że na 
wszelki wypadek przywiozłam ze sobą to i owo.
Elise również przywiozła to i owo ukryte na dnie torby. Przerażona myślą, 
że Annie może nie mieć w domu alkoholu, posunęła się do tego, że zapakowała 
butelkę wódki. Ze wszystkich sił próbowała nad sobą panować i rzeczywiście 
ostatnio mniej piła. Ale, na Boga, święta to zbyt ponury okres, by go przetrwać 
na trzeźwo. Postanowiła, że spróbuje to jakoś wytrzymać w towarzystwie 
przyjaciółek, ale powiedzmy sobie szczerze to tylko żałosne usiłowania.
Po śniadaniu poszły na wiejski targ, gdzie kupiły mnóstwo świeżych 
warzyw do indyka, na później zaplanowały naradę bojową i damską wódkę.
—	A popołudnie spędzimy nie zajmując się mężczyznami, jedzeniem 
i dziećmi — zaproponowała Annie, z całych sił starając się nie tęsknić za 
Chrisem, który wyjechał ze swoją dziewczyną, Alexem i Sylvie.
Brenda ucięła sobie drzemkę, kiedy Annie nafaszerowała indyka i wsta-
wiła go do pieca, a Elise leżała przy kominku przeglądając raporty i robiąc 
notatki. Koło pierwszej się zachmurzyło i wyglądało, że spadnie śnieg. Annie 
poszła wziąć gorącą kąpiel, a pozostałe zaczęły nakrywać stół do świątecznego 
obiadu.
Próbuj myśleć o czymś pozytywnym. — Annie z uśmiechem patrzyła, 
jak Brenda i Elise usiłują się dogadać. To prawdziwa przyjemność być tu 
z nimi dwiema. Przyziemność Brendy podkreślała jeszcze bardziej chłód 
Elise, jej klasa zaś tym bardziej odcinała się na tle świadomej wulgarności 
Brendy. Annie znów się uśmiechnęła. Naprawdę świetnie się bawiła.
Obiad był doskonały. Chris zatelefonował z Pensylwanii, dokąd wy-
jechał, by poznać rodzinę swojej dziewczyny, Alex ze szkoły w Kalifornii. 
Potem Brenda zadzwoniła do swoich dzieci, które spędzały wakacje z ojcem. 
Annie spojrzała na Elise wpatrzoną w magazyn, z którego nie przeczytała 
nawet słowa; Elise miała tylko sklerotyczną matkę. I wypiła dużo więcej 
niż butelkę wina.
Gdy kończyły jedzenie, za oknem zawirowały pierwsze płatki śniegu, ten 
widok był miłym zakończeniem przyjemnego posiłku. Elise i Brenda 
uprzątnęły ze stołu i mimo protestów Annie pozmywały, więc nastawiła 
ekspres babuni, tym razem parząc kawę bez kofeiny.
—	Kto chce powiedzieć, za co składa dziękczynienie? — zapytała Annie.
—	Tylko po następnym kieliszku — odpowiedziała Elise.
—	I to nic nie pomoże — dodała Brenda. — Annie, przestań odstawiać 
dobrą dziewczynkę. Zakonnice nas tu nie widzą.
Wypiły już niemal cały zapas białego wina i Annie postanowiła otworzyć 
butelkę czerwonego. Miała kłopoty z korkiem.
—	Kiedy przychodzi do otwierania wina, naprawdę brak mi męskiej ręki.
—	Kup sobie plastikową męską ,mączkę" — zaproponowała Brenda. 
Annie zaczęła chichotać. I choć nie było to szczególnie dowcipne,
przyłączyła się do niej Elise. Potem zaś Brenda. Stały we trzy w przytulnej 
kuchni zanosząc się śmiechem. A może nawet się upijemy — pomyślała 
Annie. I w tym momencie ekspres zaczął swoje chrząkanie. Znów wybuchnęły 
śmiechem.
—	To jest obrzydliwe — wyjąkała Elise.
—	To jest niesmaczne — zgodziła się Brenda.
—	Och, przestańcie się czepiać tego biedaka. To nie jego wina. Kto chce 
bitej śmietany do ciasta?
—	Ależ to rozpusta — Elise potrząsnęła głową.
—	Ależ to wyśmienity pomysł — ucieszyła się Brenda. — Właśnie za 
ciasto dziękuję.
Annie zaniosła kawę do przytulnego salonu i dołożyła polano do ognia. 
Usiadły, każda umościła się wygodnie przed kominkiem. Zapadła cisza. 
Annie głęboko zaczerpnęła powietrza. Teraz albo nigdy — pomyślała. Po 
spowiedzi zawsze jest lżej na duszy, czemu jednak tak mi trudno zacząć? 
— Spojrzała na przyjaciółki. — Nie wiem, osądzą mnie, czy wzbudzę w nich 
litość? Mam nadzieję, że nie...
—	Dziękuję za przyjaciółki jak wy dwie — zaczęła. — Przyjaciółki, 
przed którymi mogę otworzyć serce... — przerwała. — Chciałabym wam 
opowiedzieć o moim rozwodzie.
Powoli, spokojnym głosem mówiła o tym okropnym spotkaniu 
w „Carlyle'u": jak desperacko pragnęła pojednania, jak Aaron ją zdradził 
i największy koszmar — doktor Rosen ukryta w drugim pokoju, słuchająca, 
jak Annie błaga Aarona o jeszcze jedną szansę. Z wielką ulgą zrzuciła 
wreszcie ten ciężar z serca.
—	Czy mówiłaś doktor Rosen absolutnie wszystko? — zapytała Brenda. 
Annie bez słowa skinęła głową. — No cóż, mam nadzieję, że powiedziałaś 
jej również, że Aaronowi rano śmierdzi z ust albo coś u niego kiepsko 
z jajami. Albo coś takiego, że kiedy ona mu to powtórzy, facetowi pójdzie 
w pięty. — Nagle Brenda wykrzyknęła: — Nie wierzę własnym oczom! Ty 
nadal nosisz obrączkę!
Annie spojrzała skrępowana na swoją dłoń.
—	Ty też nosisz swoją — powiedziała Elise do Brendy.
—	Tak utyłam, że jej nie mogę zdjąć. A ty, Elise, jakie masz 
wytłumaczenie?
240
16 — Zmowa 
pierwszych 
żon
241
—	Rozmawiałyśmy o Annie w „Carlyle'u" — przerwała Elise zimnym 
tonem. — I co zrobiłaś? — zwróciła się znacznie cieplej do Annie.
—	Uciekłam.
Obie kobiety pokiwały głowami.
—	Ale mam dość uciekania. I winienia siebie. Albo szukania usprawied 
liwień dla ich postępowania. I mam dość kochania mężczyzny, który mnie nie 
kocha — urwała na chwilę. — Ale to nie wszystko. Jest jeszcze coś gorszego. 
Aaron stracił pieniądze wzięte z funduszu Sylvie i nie wiem, kiedy je zwróci.
Obie kobiety spojrzały na nią. Brenda wiedziała o zniknięciu pieniędzy, 
ale nic o tym, że Aaron nie może lub nie potrafi ich oddać. Annie zaś nigdy 
nie wspominała Elise o tej historii. Teraz pomyślała, że będzie się za niego 
wstydziła. Ale po raz pierwszy zamiast odczuwać to, co on, czuła, że coś ich 
oddziela, że odrywa się od niego. Porzucił ją, nie stanowili już jedności 
i dlatego jego sprawy nie znajdowały odbicia w jej uczuciach. Nie wstydziła 
się za niego.
Bolało ją gdzieś w piersiach, jakby w fizyczny sposób się od czegoś 
oddzieliła, jakby jej wydarto żebro. Nieświadomie, automatycznie przyłożyła 
dłoń do serca. To wszystko dzięki temu, że powiedziała prawdę przyjaciółkom. 
Nie dręczył jej wstyd. Była zraniona, tak. I wściekła. Ale już nie zawstydzona.
—	Coś jest inne — powiedziała i uświadomiła sobie, jak to głupio 
zabrzmiało. — Coś się zmieniło. — Przez chwilę siedziała w milczeniu, a one 
czekały. Pochyliła głowę, zagryzła wargi. Co to jest? — Już go nie kocham
—	powiedziała zwyczajnie.
Brenda podniosła ręce w geście zwycięstwa.
—	Alleluja! — zawołała. — Wspaniałe Święto Dziękczynienia. Pode 
ptałaś tę gnidę! — I już spokojniej zapytała: — Ale o jaką sumę chodzi?
Cała Brenda — pomyślała Annie. Jeżeli seks był brudnym, zawstydza-
jącym sekretem, pieniądze jeszcze bardziej.
—	Blisko półtora miliona dolarów. Nasze pieniądze dla Sylvie.
—	Tak, ale mówiłaś, że je odda — powiedziała Brenda. — Przecież nie 
jest kłamliwym liczykrupą jak Morty. To będzie zapłacone, prawda, Annie?
—	Pierwszy raz Brenda mówiła niby dziecko, naiwna mała dziewczynka.
—	No cóż, ostatnio Aaron już nie jest tego taki pewny. Nie wie, kiedy 
będzie mógł oddać dług. Twierdzi, że interesy kiepsko idą.
—	Akurat o tym nas nie musisz zapewniać! — włączyła się Elise. — No 
dobrze, ale jak on to zrobił? Przecież nie mógł tak po prostu wypłacić 
pieniędzy z konta.
Annie pokręciła głową.
—	Zrobił to za moimi plecami. Prawdopodobnie złamał prawo i chyba 
go można za to postawić przed sądem albo i gorzej, tylko po co? — 
I opowiedziała im o wizycie w biurze Gila Griffina i jego groźbie. Jej oczy 
wypełniły się łzami. — Nie mogę go oskarżyć. Przecież nie zapłaci za szkołę 
Sylvie, siedząc w więzieniu.
—	Pożyczę ci pieniędzy — zaoferowała Brenda.
242
Elise rzuciła jej zdumione spojrzenie. Jak to możliwe, że ludzie, mający 
tak mało, są tak szczodrzy? — zadała sobie pytanie. Pomyślała o świętych 
zasadach matki. Już złamała jedną z nich, gdy zaufała tym kobietom, tak 
różnym od niej. Czy powinna złamać następną? Za bardzo kochała Annie, by 
zaryzykować utratę jej przyjaźni. Annie dała im dziś wieczorem wspaniały 
prezent. Swoje zaufanie. Nagle Elise zapragnęła też się do tego przyłączyć.
—	Hmm, ja też mam coś na sumieniu... — zawiesiła głos. — Przespałam 
się z mężczyzną o połowę młodszym ode mnie. Byłam pijana. I samotna. 
A teraz chyba się w nim zakochałam. Tak mi wstyd. Boję się, co też ludzie 
powiedzą.
—	Najprawdopodobniej, że miałaś szczęście. — Annie uśmiechnęła się, 
choć przez chwilę myślała o swoich wątpliwościach na temat Miguela, tylko 
parę lat od niej młodszego, ale kolorowego. Czyż i jej nie było z tym ciężko? 
Tak trudno przełamać konwenanse.
—	Och, nie przejmuj się tym, co powiedzą — Brenda zwróciła się do 
Elise. — Niech się odpieprzą, skoro się nie znają na żartach. Ale żadna z was 
nie zdobyła jeszcze tytułu Królowej Wieczoru — dodała, trzymając w dłoniach 
pudełko chusteczek higienicznych. — Jury nie słyszało jeszcze ostatniej 
zawodniczki. Pobiję was — dodała z udawaną brawurą. — Dzięki temu 
powinnam wygrać pralkę i suszarkę do bielizny oraz gratulacje widowni. Też 
mam za co dziękować, ale ostrzegam, to coś dziwnego... — urwała. — Morty 
powiedział mojemu ojcu coś... sekret, który mu kiedyś wyznałam, o moim 
romansie na obozie letnim.
Elise i Annie wpatrywały się w nią.
—	To była kobieta, dziewczyna raczej. Uczyła nas pływania. — I tak 
oto, proszę, wyrzuciła to z siebie. — Kiedy zdrajca Morty powiedział to 
mojemu ojcu, ten tylko spojrzał na mnie, a ja odwróciłam wzrok. Nie 
mogłabym mu skłamać. Nigdy mu nie skłamałam. — Brenda popatrzyła na 
obie kobiety. — Ojciec nigdy o tym nie wspominał, ale bardzo głęboko go to 
dotknęło. Tatuś mnie nadal kochał, to wiem, ale nie potrafił mi spojrzeć 
w oczy. I kiedy umarł w cztery miesiące później, Boże, jak ja się okropnie 
czułam. I winiłam za to Morty'ego. Jak rany, nadal tak uważam. Oczywiście, 
przede wszystkim nie powinnam mu była tego mówić.
—	No cóż, młode dziewczęta kochają się w kobietach. To normalne 
— powiedziała Elise gładko. — Twój ojciec po prostu o tym nie wiedział.
Trzy kobiety siedziały w milczeniu, słychać było tylko trzask ognia.
—	Elise, myślę, że to coś więcej — Brenda popatrzyła wprost na 
przyjaciółki. — Próbowałam coś zrozumieć, odkąd spotkałam Dianę. Przez 
całe życie czułam pociąg fizyczny tylko raz, do tej dziewczyny na obozie. 
Nic później nie było równie przyjemne... a już na pewno nie z Mortym. 
Myślałam, że to wina naszego niedobranego małżeństwa, a przynajmniej 
chciałam tak wierzyć. Ale to coś głębszego — mówiła miękko, łagodnie, ale 
z przekonaniem. — Dzięki Dianie czuję się bardzo szczęśliwa. Kocham ją. 
I jestem pełna dziękczynienia. — Brenda odchyliła się do tyłu i złożyła ręce
243
na kolanach. Zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu nie czuła 
potrzeby usprawiedliwiania siebie, szukania pretekstów. Powiedziała, jak 
rzeczy stoją. Reszta należy do nich. Akcepuję samą siebie — pomyślała 
i poczuła wewnętrzne ciepło. Elise popatrzyła na Brendę.
—	Z tego, co słyszałam, to Diana robi duże wrażenie. Inteligentna, 
zaangażowana, wrażliwa... — Elise wybuchnęła śmiechem. — Przepraszam, 
ale pomyślałam, że jest dokładnym przeciwieństwem Morty'ego.
—	Mam nadzieję, że dostaniesz to, czego pragniesz — powiedziała 
Annie. — Zasługujesz na kogoś, kto cię pokocha. Brendo, cieszę się ze 
względu na was obie.
Brenda przełknęła ślinę.
—	To co, wygrałam pralkę? — Tamte dwie uśmiechnęły się. — Jak 
rany, cóż za dziwaczne Święto Dziękczynienia. Myślałam, że wpadnę 
w chandrę i będę tęskniła za Antonym i Angelą. Nie wiedziałam, że zrobimy 
„godzinę szczerości". Myślałam, że w planach było zbiorowe zalewanie się 
łzami.
—	Zróbmy coś wreszcie, zamiast tylko mówić — przerwała Annie.
—	Na litość boską, dość mam chandry. Rzeczywiście zróbmy coś z Aaronem, 
Mortym i Billem.
—	Powinnyśmy były już dawno ostrzej zadziałać, ale poprawimy się 
w przyszłości — odparła Elise. — Brendo, ty świetnie zaczęłaś. Jak dotąd 
prowadzisz. Przekazanie urzędowi podatkowemu informacji o oszustwach 
Morty'ego było pierwszym krokiem. Pamiętajcie, jakie cele sobie postawiłyś 
my: Morty bankrut, Gil pozbawiony władzy, Bili wykastrowany, Aaron 
porzucony. Już zaczęłam rozpracowywać Gila. Od Stuarta wiemy, że ma 
zamiar przejąć Mitsui. Właśnie poradziłam mojemu wujowi, żeby połączyć 
nasze, moje i jego, siły przeciw Gilowi.
—	Jak? — zapytała Annie.
—	Stanąć za Mitsui. Kupić akcje robiąc wiele szumu. Zastosować 
manewr strategiczny. Kupić akcje za niską cenę i dużo o tym mówić. Sprawić, 
że wszyscy się nimi zainteresują. Wtedy Gil nie będzie mógł przejąć tej firmy. 
Rozpowszechniać plotki o jego planach. Zarobimy na tym dość, żeby kupić 
całą szkołę Sylvie.
—	Powtórz to jeszcze raz — poprosiła Brenda.
Elise wyjaśniła cały plan. Annie również słuchała uważnie. Elise jest 
absolutnie wspaniała — pomyślała ze łzami w oczach. Mocno zagryzła wargi.
—	Chcesz forsę, którą dostałam od Morty'ego? — zaoferowała Brenda.
—	Żeby w to zainwestować? Może dzięki temu pomogę załatwić Gila 
i zdobyć tyle, ile mi Morty obiecał!
—	Całkiem możliwe — odparła Elise — ale bądźmy praktyczne. 
Potrzebujesz na życie, resztę możemy zainwestować w twoim imieniu. 
Zyskamy więcej pieniędzy, którymi będziemy mogły obracać, a o nasze zyski 
postara się Gil.
244
—	A więc zaczynamy Operację Gil. Przecież SEC też się miała nim 
zająć. Annie, wiesz coś o tym?
—	De Los Santos jeszcze niewiele zdziałał. Mam się z nim spotkać 
zaraz po świętach. Nie jestem pewna, czy coś z tego wyjdzie, ale mu ufam.
—	Annie nie starczyło odwagi, by przyznać się, jak bardzo lubi Miguela. 
Dopiero co przecież sama przed sobą się do tego przyznała. Ale jeszcze za 
wcześnie. Niedługo im powie, ale nie teraz. Najpierw chciała się upewnić
0	swoich uczuciach. I jego.
—	Co masz na myśli mówiąc, że nic z tego nie wyjdzie? — naciskała 
Elise.
—	Och, sama nie wiem. Wydaje się, że on jest nietykalny.
—	Nie gadaj głupstw. Każdego można zranić.
—	Zranić? Myślisz, że to możliwe? — zastanawiała się Annie.
—	Właśnie tak powiedziałam, więc widać można — ostro odparła Elise.
—	To znaczy, że to człowiek jak my, ze słabościami, jakimś czułym punktem.
—	Tak, doskonale rozumiem, co Annie ma na myśli — wtrąciła się 
Brenda. — Aaron i ta zboczona specjalistka od czubków, oboje mają swoje 
kariery, szacunek ludzi i siebie nawzajem. Są w porządku, to my jesteśmy 
przegrane. A Morty, ten zapasiony nudziarz, inkasuje miliony dolców
1	blondynę z Savannah czy diabli wiedzą skąd. Wodzi się ze wspaniałymi 
ludźmi, żyje pełnią życia, kiedy ja jestem gruba, po czterdziestce i skończona.
—	I czyja to niby wina? — zapytała poirytowana Elise. — Skoro twoja 
jedyna gimnastyka to podnoszenie widelca do ust.
—	Nie rzucaj się tak, bo wychlapiesz bezcenny trunek — odparła słodko 
Brenda. — Jem za dużo, ty za dużo pijesz, a Annie się zamartwia. I czym się 
to różni od siebie?
Annie patrzyła zdumiona. W jednej sekundzie z przyjaciółek stały się 
wrogami. Mierzyły się spojrzeniami i wyglądały niczym wściekłe kocice 
o nastroszonych ogonach. Ale jakże różne koty — Elise to wysmukły, 
elegancki kot syjamski, Brenda okrąglutki buras z ostrymi pazurami. Czy 
rzucą się na siebie? Czy popsują święta?
I wtem Elise gorzko się uśmiechnęła:
—	Myślę, że masz rację.
Brenda odpowiedziała również uśmiechem.
—	W pokoju trzymam coś na czarną godzinę. A ty? — Uśmiech zniknął 
z twarzy Elise, ale Brenda ciągnęła: — Coś ci zaproponuję. Oddam moich 
sześć batoników za twoją butelkę stolicznoj.
Elise zawahała się, przez moment wyglądała jak kot przyparty do muru. 
Ale podejmując wyzwanie podniosła głowę wysoko.
—	A co jeszcze masz?
Tym razem to z twarzy Brendy znikł uśmiech.
—	Gumowe misie — przyznała. Urwała, jakby toczyła wewnętrzną 
walkę — i orzeszki ziemne. Ale to już wszystko. Przysięgam.
—	O tak, powiedzmy, że ci wierzę. A następnym razem będziesz mi
245
próbowała sprzedać Statuę Wolności. Pójdę zabrać twoje skarby, jeśli ty 
skonfiskujesz moje. Umowa stoi?
—	Od dziś dla ciebie koniec z kielichem przed kolacją — ostrzegła 
Brenda. — Wino też się liczy.
—	W liczeniu innym to ty się specjalizujesz — odparowała Elise. 
— I pożegnaj się z deserem po kolacji.
Annie musiała ukryć uśmiech. Brenda chyba rzuciła się z motyką na 
słońce. I tym razem to nie Annie ją pouczała.
—	Załatwione — westchnęła Brenda i poczłapała na górę do pokoju 
gościnnego, kiedy tymczasem Elise przetrząsała jej bagaże. Annie usiadła, ze 
zdumieniem i radością patrzyła, jak wracały triumfalnie dzierżąc zdobycz. 
Brenda wymachiwała nad głową butelką wódki, a Elise rzuciła na stolik 
liczne opakowania słodyczy. Poza batonikami, galaretkami i orzechami 
znalazła torbę rodzynków w czekoladzie. Ostentacyjnie położyła je na stosie 
kontrabandy.
—	Jakoś zapomniałaś wspomnieć o tym drobiazgu — powiedziała 
z uśmiechem.
—	Wielka sprawa. Zwykłe roztargnienie — spiorunowała ją wzrokiem 
Brenda. — To co, czasowa abstynencja. Jesteśmy na odwyku? Zaczynamy 
nowe życie?
—	Zrobię to, jeśli i ty wytrwasz. Koniec z piciem, aż mężowie zapłacą 
za swoje.
—	Umowa stoi.
—	Dobrze, to wracamy do interesów — powiedziała Elise wyciągając 
notes od Hermesa i złote wieczne pióro firmy Montblanc.
—	Zaczynamy od Mitsui i akcji SEC przeciw Gilowi. Morty już 
załatwiony przez urząd podatkowy — spojrzała na Annie. — A co z Aaronem?
Annie wzruszyła ramionami.
—	A co ma być? Nie wiem.
—	Musimy go dopaść za te pieniądze Sylvie. Naprawdę musimy, Annie.
—	Ale tak, by to nie odbiło się na dzieciach.
—	Dobrze, więc gdzie go uderzyć, by trafić w miękkie?
—	Na pewno nie w czubkolożkę — wtrąciła Brenda. — Widziałam jej 
zdjęcie w „Vanity Fair", aż strach na nią spojrzeć. Twarda jak głaz.
Annie uśmiechnęła się.
—	Nie wiem, czego by żałował. Sylvie niezbyt go interesuje, a nie 
zgodzę się, by w to zamieszać naszych chłopców. Nie jest rozpustnikiem, nie 
ma szczególnych wad...
—	Tylko zdradzał żonę.
—	I przepuścił fortunę córki.
—	No tak, poza tym.
—	Do czego dąży? — zapytała Elise. — Na czym mu naprawdę zależy?
—	Oczywiście na chłopcach, zwłaszcza na starszym, ale ich nie ruszamy. 
I praca, tak myślę.
246
—	Co z jego pracą? — Elise zaczęła robić notatki.
—	Hmm... myślę, że dla Aarona najważniejsza jest agencja. I wiem, że 
od dawna chciał wykupić udział partnera, Jerry'ego. Ale teraz go na to nie 
stać. Najpierw rozwód go sporo kosztował, a potem... — Annie urwała.
—	Nie możemy go pozbawić możliwości zarabiania pieniędzy. Sylvie ich 
potrzebuje. Ale jestem taka wściekła, że mogłabym go zabić.
Elise pomyślała przez chwilę.
—	Cóż, chyba nie zaszkodzi, jeśli jego partner zdobędzie nowe zamó 
wienia, prawda? To utrudni Aaronowi wykup udziałów. Może zadzwoń do 
Jerry'ego i porozmawiaj z nim. A na razie mogę poprosić wujka Boba, żeby 
sprawdził, czy któraś z jego firm nie szuka nowej agencji reklamowej. 
Poślemy ich do partnera Aarona. W najgorszym razie Aaron zarobi trochę 
pieniędzy dla Sylvie. I wzmocnimy pozycję partnera: im jest silniejszy, tym 
lepiej dla nas.
Annie otarła oczy i potaknęła.
—	Coś takiego przyda się Jerry'emu. Elise, jesteś wspaniała. Dziękuję. 
Elise pomyślała z uśmiechem, że ten jeden raz, dla upośledzonej
dziewczynki, może złamać zasadę swojej matki. Musi tylko wymyślić, jak 
nakłonić Annie do przyjęcia pieniędzy. Zwróciła się do Brendy:
—	A więc? Coś jeszcze?
—	Jeśli chodzi o Morty'ego, to pieniądze. One zawsze były najważniej 
sze. Oczywiście, odkąd wypiął się na naszą umowę, Diana za wszelką cenę 
chce go za to pozwać. Mówi, że zrobi to za udział w przysądzonej sumie. Jest 
wściekła.
—	Pozew to za mało — prychnęła Elise. — Ile da to, co przekazaliśmy 
urzędowi podatkowemu? Klendenning nie wspominał?
—	Jak dla mnie to wygląda zachęcająco. — Brenda wzruszyła ramionami.
—	Twój prawnik zapewniał, że mnie nic nie zrobią i nie będę musiała 
zapłacić kary, jeśli jakaś zostanie nałożona.
—	Oczywiście, jeżeli złożysz zeznania i pomożesz im sformułować 
oskarżenie.
—	Brenda Cushman, donosicielka.
—	Lepsze niż Brenda Cushman naiwniac/.ka.
—	Nigdy bym na niego nie doniosła, gdyby nie olał naszej umowy. Jego 
adwokat, Leo, powiedział Dianie, że Morty miał kłopoty. Cena akcji spadła
—	przerwała i zamyśliła się głęboko. — Annie, czy myślisz, że to Morty 
przekazał Aaronowi tę poufną wiadomość z giełdy? — zapytała powoli.
Annie spojrzała na nią zdumiona.
—	Nie wiem. To możliwe. — Po czym dodała zastanowiwszy się 
chwilę: — Aaron nigdy wcześniej nie zrobił czegoś takiego. Jest bardzo 
konserwatywny. Nie interesuje się giełdą.
—	Musimy się temu uważniej przyjrzeć — powiedziała Elise robiąc 
krótką notatkę. — Jakie akcje kupił?
Annie otworzyła usta i zaczerwieniła się. Jasne jak słońce!
247
—	Szalonego Morty'ego. — Nigdy w życiu nie wyszła na większą 
idiotkę.
—	Eureka! — wykrzyknęła Elise. I zaczęły we dwie z Brendą gwizdać.
—	Czemu nam tego nie powiedziałaś?! — wrzasnęła Brenda.
—	Bo jestem głupia — odpowiedziała Annie. — Czy powinnam o tym 
porozmawiać z Miguelem?
—	Jeśli chcesz zobaczyć, czy Aaronowi do twarzy w więziennym 
pasiaku.
—	Korzystanie z poufnych informacji... — rechotała Elise.
—	Ale ja nie chcę wpakować Aarona za kratki! — krzyczała Annie.
—	Popatrz tylko, możemy ich wszystkich za to dopaść — mówiła 
Brenda z przekonaniem. — Cena akcji musiała być sztucznie podwyższona. 
Przecież znam firmę Morty'ego i wiem, że nie jest tyle warta. Dopaść ich za 
jednym zamachem. Griffin zaplanował całą rzecz. Bili przygotował umowy, 
Aaron wykupił akcje...
—	Och, błagam was! Muszę myśleć o Sylvie. Nie mogę wpakować 
Aarona w taką kabałę! — protestowała Annie.
—	I Bili na pewno nie zrobił nic niezgodnego z prawem — powiedziała 
Elise. — To uczciwy prawnik z Filadelfii. — Zacisnęła usta. — Nie, każdy 
zostanie ukarany stosownie do swoich win. Pamiętacie to zdanie z „Cesarza"? 
„Kara musi odpowiadać zbrodni".
—	Daj spokój, Elise. Każda z nas twierdzi, że to jej męża najtrudniej 
dopaść. Nie protestuj. Jeśli ty ustąpisz i ja się zgodzę. Przecież musi być na 
niego jakiś sposób.
—	No więc, słyszałam od wujka, że ma kłopoty z Phoebe.
—	Może by z tego zrobić użytek — zasugerowała radośnie Brenda. 
— Chociaż ja myślę, że ona jest jak bomba zegarowa, która w swoim czasie 
i tak wybuchnie.
—	Gdzie jeszcze można Billa zranić? — zapytała Annie.
—	Nie jestem pewna. Oczywiście kobiety to jego słabość. Udowodnij 
mu, że jest kiepskim kochankiem i załatwisz go na resztę życia.
—	A jest? — spytała Brenda z nadzieją w głosie.
Elise popatrzyła na nią, jakby się zastanawiała, czy w ogóle odpowiadać. 
Po czym westchnęła.
—	Niestety, nie — zachichotała. — Chociaż to było dawno temu.
—	Może popsuć jego plany małżeńskie. I tym go załatwić — rzuciła 
pomysł Annie.
—	To nic nie da. Przez lata stworzył kolekcję antyków, która teraz jest 
sporo warta. No i sam nieźle zarabia.
—	A poza tym oczaruje następną bogatą kobietę... — dodała Brenda. 
Urwała, bo nie chciała sprawić przykrości Elise.
—	Brendo, nie ma sprawy — Elise wruszyła ramionami. — Masz rację. 
Ale przecież musi być jakiś sposób na niego.
Brenda wstała.
248
—	To mi coś przypomina. Zgadnijcie, jaki prezent dla was przywiozłam?
—	Spod poduszki na kanapie wyciągnęła teczkę na dokumenty. — Co byście mi 
dały za listę wszystkich wydatków i rachunków wystawionych klientom naszego 
słoneczka, Billa? W zeszłym tygodniu Angie namówiła jedną z maszynistek na 
zrobienie kopii. Nie wiem, co tam jest, ale może coś znajdziemy.
—	Brendo, jesteś genialna — pochwaliła Elise. — Myślę, że tam może 
być broń przeciw Billowi.
—	A co z Gilem? Jeszcze nie zajęłyśmy się jego samochodem — 
przypomniała Brenda. — Ale tak naprawdę, to chciałabym ukarać go 
fizycznie. — I widząc obrzydzenie na twarzach przyjaciółek, ciągnęła:
—	Wiem, wiem, wy, biali ludzie, nie lubicie przemocy. Ale w familii 
Morrellich panowała zasada „oko za oko". Pamiętajcie przecież, że on uderzył 
Cynthię. Więc też powinien zostać pobity. I powinnyśmy sobie to przysiąc. 
Zawrzeć umowę podpisaną krwią.
Annie pokręciła przecząco głową.
—	Przemoc nie wchodzi w grę. Nie. Pod żadnym pozorem — dodała 
stanowczo. Po czym uśmiechnęła się. Napełniła wysoki kieliszek szampanem 
i postawiła na stole. Następnie zdjęła obrączkę, z którą przecież tak długo nie 
potrafiła się rozstać. — Uwaga! — zawołała i wrzuciła ją do kieliszka.
—	Dobrze — powiedziała Elise patrząc na przyjaciółki.
Brenda ze śmiechem skinęła głową. Elise zsunęła obrączkę z palca 
i energicznym ruchem umieściła w złocistym kieliszku. Skrzywiona Brenda 
dłuższą chwilę walczyła ze swoją, która mocno tkwiła na grubym palcu. 
W końcu i jej się udało, cisnęła ją do kieliszka, który się przewrócił i rozbił 
na podłodze.
—	Jestem z nas dumna.
—	Ja też — powiedziała Annie.
—	Tu się wszystkie zgadzamy. — Elise zwróciła się do Brendy: — I nie 
ma jedzenia słodyczy podczas odwyku.
—	Ani picia — przypomniała jej Brenda. — Aż wszystko załatwimy.
—	I dopiero koniec wieńczy dzieło — przypomniała im obu Annie.
—	Wesołego Święta Dziękczynienia!
Tej nocy Annie leżała bezsennie w łóżku, wdzięczna losowi za 
przyjaciółki, i zastanawiała się, czy potrafią zerwać z nałogami. Myślała
0	Aaronie i doktor Rosen. O swojej córeczce i De Los Santosie.
Brenda również nie spała, na zmianę myśląc, jak się bawią Tony
1	Angela z ojcem na Arabie, czy uda jej się wymknąć po cichu do kuchni 
i czy już teraz jest oficjalnie lesbijką. Pomyślała z zachwytem o Dianie i że 
bardzo, desperacko wręcz tęskni za batonikiem, choć jednym.
W swoim pokoju zaś Elise tak mocno potrzebowała czegoś mocniejszego, 
że przez chwilę myślała o wypiciu perfum, ale tylko zjadła cztery czekoladki 
Brendy i w końcu zasnęła prawie o świcie.
249
18. Sylvan Glades
M
iguel zręcznie prowadził szarego jaguara Annie autostradą 
Taconic w kierunku północnym. Wydostanie się z miasta
zawsze nastręczało trochę kłopotów, ale w tym momencie jazda była już
prosta. Annie mogła sobie pozwolić na odprężenie. Przynajmniej spróbować.
Ostatni raz widziała Sylvie w maju i po półroczym okresie adaptacji nadszedł
czas, by sprawdzić, jak się przystosowała i czy ta zamknięta wspólnota jest
właściwym dla niej miejscem.
Annie głęboko zaczerpnęła powietrza i wyjrzała przez okno. Towarzystwo
Miguela sprawiało jej przyjemność; szanował milczenie i najwidoczniej mu
nie ciążyło.
—	Jak tu pięknie — powiedziała głośno. Przejechali już ponad sto 
kilometrów i znaleźli się w nowojorskim Dutchess County. Drzewa pokrywała 
warstewka lodu lśniąca w słońcu, a na ziemi leżał biały dywan śniegu. Jaguar 
bez wysiłku pokonywał kolejne wzgórza, łykał kilometry i z każdą minutą 
zbliżał ją do doktor Gancher i córki. Poprzez nagie drzewa rosnące wdłuż 
drogi widziała fantastyczne wzory, jakie śnieg ułożył na łąkach.
—	Zawsze mnie zdumiewa, że gospodarstwa są tak blisko miasta. To 
prawdziwa wieś.
—	Tak, tak jest tu od zawsze — odparł Miguel cichym głosem. 
— Kiedy na to patrzę i myślę, jak jestem uwiązany w Federal Plaża, 
zastanawiam się, co, u licha, zrobiłem ze swoim życiem.
Annie potaknęła. Ostatnio miasto wydawało się jej bardziej zatłoczone 
i męczące niż zwykle. Bardziej zatłoczone i bardziej samotne. Oczywiście to 
też wina świąt. Jeżeli Sylvie nie jest tam szczęśliwa — pomyślała nagle — to 
sprzedam apartament i chatkę i zamieszkam gdzieś na wsi, gdzie jest tanio, 
a Sylvie znajdzie jakąś pomoc.
Ale gdzie? I co ze mną? Czy sobie poradzę bez przyjaciół? Brenda 
zawsze potrafi mnie rozśmieszyć, nawet mało zabawnym żartem. A Elise
250
zawsze ma jakiś plan, no i jest lojalna, solidna. Jeszcze praca w szpitalu. 
Wszystko to razem może i nie wydaje się nadzwyczajne, nie da się tym 
zapełnić życia, ale zawsze coś. Lecz tak bardzo tęsknię za Sylvie. Tak dawno 
jej nie widziałam.
Skarciła się za te myśli. Spotkaj się z Sylvie mając oczy szeroko otwarte, 
bez lęku, gniewu, uprzedzeń. Najpierw Sylvie, potem doktor Gancher. 
Wszystko w swoim czasie. Powinna załatwiać sprawy po jednej, aż wszystko 
zostanie zrobione. Szkoda tylko, że już teraz czuła się zmęczona.
Ogarnął ją lęk. Pomyślała, że nie ma doświadczenia, jak radzić sobie 
w takich sytuacjach. Jak się błaga, by nie wyrzucali dziecka ze szkoły? Jak 
się mówi, że brakuje pieniędzy na czesne? Pomyśl o matkach, które żyjąc 
z zasiłków muszą co dzień walczyć o swoje dzieci. Annie przygniotło uczucie 
wstydu.
W dziesięć minut później skręcili w drogę prowadzącą do Sylvan Glades. 
Dom stojący na wielkim, pokrytym śniegiem trawniku, wyglądał jak przenie-
siony z planu filmowego albo ze snu. A zeszłej nocy śniłam o Manderay. 
— Westchnęła. Na widok innych budynków powróciła do rzeczywistości, za 
bardzo przypominały pudełka, brzydkie, nowoczesne projekty. Czyż nie 
mogli...? Dobrze już, daj spokój. Widać nie mogli. I gdyby spróbowali, czesne 
byłoby jeszcze bardziej astronomiczne.
Annie i Miguel weszli do recepcji, gdzie powitała ich doktor Gancher.
—	Trafił się państwu wspaniały dzień na przejażdżkę — powiedziała 
z uśmiechem. — Zaprowadzę was do Sylvie, a potem proszę tu wrócić, to 
porozmawiamy.
Sylvie pracowała w stołówce. Annie zobaczyła ją natychmiast. Zbierała 
talerze ze stolików i starannie oczyszczała je z resztek, nim umieściła na tacy. 
Annie poczuła ukłucie w sercu, gdy ujrzała twarz córki. Jeszcze nigdy nie 
była tak skupiona i zadowolona. Rozkwitła. Przez te sześć miesięcy Sylvie 
zmieniła się nie do poznania. Annie na moment ogarnęła panika. Teraz to ja 
zostałam zupełnie sama — pomyślała. Miguel poszedł do automatu po kawy 
dla nich i kiedy wrócił, podał jej krzesło; osunęła się na nie bez sił. 
W milczeniu obserwowali Sylvie, czekając, aż podniesie wzrok i ich zobaczy.
—	Muś-Puś! — zawołała. — Jesteś! Jesteś! — podbiegła do Annie 
i mocno ją uściskała. — Chodź tu i popatrz!
Annie zagryzła wargi i ciężko oddychała, ale Sylvie niczego nie 
zauważyła. Zbyt była podekscytowana.
—	Patrz, Muś, co ja robię! Patrz! Kiedy oni skończą jeść, to zostawiają 
talerze i ja je zbieram. To moja praca. — Była bardzo podniecona i jak zawsze, 
kiedy tak było, ślina zaczęła się jej gromadzić w kącikach ust. Przy stolikach 
siedzieli mieszkańcy ośrodka i pracownicy, ale nikt się nie odwrócił w ich 
kierunku. Annie powstrzymała się, by wytrzeć córce usta. — Robię to co dzień. 
Bez stłuczki. A Jim powiedział, że nie mieli tu nikogo lepszego ode mnie.
Annie poczuła się winna. Tego właśnie Sylvie potrzebowała, a ona 
egoistycznie trzymała ją przy sobie.
251
—	Sylvie, jestem z ciebie taka dumna — powiedziała tuląc uradowaną 
dziewczynkę. — I wyglądasz wspaniale! — Miała na sobie za ciasny 
sweterek, a u kołnierza bluzki brakowało guzika. Ale to przecież nie ma 
znaczenia, pomyślała Annie i uśmiechnęła się. — Jak się miewa Pangor?
—	Świetnie. Ostatnio złapał mysz! I wiesz, co z nią zrobił? 
Annie aż się skuliła. Czyżby tu mieli myszy?
—	Położył mi ją na poduszce!
—	Zrobił ci prezent? Miałem kiedyś kotkę, która łapała nawet szczury 
— włączył się Miguel.
Annie zaczęła się zastanawiać, gdzie też Miguel mógł mieszkać razem 
ze szczurami. Wtem coś sobie przypomniała i zmusiła się do uśmiechu. 
Odwróciła się do uśmiechniętego Miguela.
—	Och, przepraszam! Miguel, to moja córka, Sylvie. Sylvie, to mój 
znajomy, Miguel, który mnie tu przywiózł.
—	Dzień dobry, panie Me Kell — powiedziała Sylvie. — Odniosę twój 
kubek.
—	A czy mogę najpierw skończyć kawę? — zapytał Miguel.
—	Tak — zachichotała Sylvie.
—	To umowa stoi.
—	Muszę wracać do pracy — oświadczyła Sylvie z bardzo poważnym 
wyrazem na płaskiej twarzy. — Trzeba pracować, gdy jest czas na pracę.
—	Rozumiem. Wrócę, jak skończysz swoje obowiązki — odparła Annie. 
Annie zostawiła Sylvie w stołówce, ale po wyjściu na zewnątrz długo
przyglądała się dziewczynce przez okno. Jej córka czyści talerze. I to ma 
być dla niej celem życia? Miguel stał bez słowa u jej boku. W pewnym 
momencie Jim, opiekun, podszedł i coś mówił do Sylvie, ta zaś kiwała 
poważnie głową.
Annie westchnęła. A cóż ona takiego robiła w życiu, że w porównaniu 
z tym czyszczenie talerzy wydawało się okropne? Trzymanie za rękę 
poparzonych ludzi w szpitalu? Pisanie kiepskich, nie dokończonych opowia-
dań? Sylvie była szczęśliwa. Jakież miała prawo ją sądzić?
—	To bardzo trudne — powiedziała głośno.
Miguel bez słowa potakująco skinął głową. Zostawiła go przed stołówką 
i przez zaśnieżony plac poszła do biura doktor Gancher. Po kolei. Najpierw 
Sylvie, potem doktor Gancher. Annie widziała wyraźnie, że to miejsce jest 
stworzone dla Sylvie. Szła aleją wysadzaną potężnymi platanami, których 
gałęzie pokrywał śnieg i lód. Piękno i spokój tego miejsca jeszcze bardziej 
umocniły jej przekonanie, że Sylvie powinna tu zostać. I to dodało jej odwagi.
Przez uchylone drzwi doktor Gancher zawołała ją do swego gabinetu. 
Annie usiadła, a lekarka zaczęła:
—	I co pani myśli o córce?
—	Wygląda dobrze. I tak się stara. Ludzie na ogół uważają...
—	Tu nie ma takich ludzi, pani Paradise — przerwała lekarka. — To 
właśnie sprawia, że w Sylvan Glades jest jak w niebie. Ale tu chodzi o coś
252
więcej. Pokładamy w Sylvie wielkie nadzieje. Chcielibyśmy, żeby za jakieś 
dwa miesiące podjęła pracę w restauracji w miasteczku.
—	Naprawdę? Tak szybko? — Annie poczuła skurcz żołądka. Ludzie 
potrafią być tacy okrutni, niecierpliwi. — Czy jest do tego przygotowana?
—	Została wyjątkowo dobrze wychowana — doktor Gancher spojrzała 
jej prosto w oczy. — Myślę, że ma ogromne możliwości.
Annie wprawdzie nie podziękowała, ale aż zadrżała z radości. Wzięła 
głęboki oddech.
—	Rozumiem. Tylko że... to więcej niż marzyłam w najśmielszych 
snach. Jestem taka wdzięczna.
—	Teraz moja kolej na wyrozumiałość, pani Paradise — odparła doktor 
Gancher z uśmiechem. — Kiedy rodzice przyjeżdżają pierwszy raz w od 
wiedziny, często jest to dla nich przejmujące doświadczenie. Najpierw 
półroczne rozstanie. Przez wiele lat walczyli, często poświęcili bardzo dużo, 
by uszczęśliwić swoje dzieci. Wydaje im się, że bez nich sobie nie poradzą. 
Przyjeżdżają tutaj i widzą je żyjące samodzielnie, a na dodatek szczęśliwe. 
Czują się zbędnymi intruzami, a czasem głupcami, którzy za długo więzili je 
w domu. — Lekarka uśmiechnęła się do niej. — Sylvie potrzebuje samodziel 
nego życia. I potrzebowała tych lat z panią. Wszystkich. Muszę przyznać, że 
zadziwiająco dobrze wybrała pani moment przysłania jej tutaj.
Annie nie odpowiedziała natychmiast. Uważnie patrzyła na lekarkę. 
Dojrzała wielkość tej kobiety, jej wspaniały charakter i na tym tle jeszcze 
ostrzej widziała małość takich ludzi jak Gil Griffin i niestety, Aaron.
—	Dziękuję — powiedziała w końcu. I gdyby tylko mogła teraz 
wyjść, pewna, że zostawia córkę szczęśliwą. Ale musiała poruszyć następną 
kwestię. Musi.
—	Niestety, mam pewien problem. — Annie wyprostowała się na krześle.
—	Tak?
—	Nie jestem w stanie zapłacić w całości za ten kwartał i potrzebuję... 
Mam nadzieję, że zapłacę... całość do wiosny.
Doktor Gancher wyglądała na zdumioną. Najwyraźniej nie była przygo-
towana na tego rodzaju sytuację.
—	Pani Paradise, jestem zaskoczona. Poinformowała nas pani przecież 
o koncie Sylvie. Nie ma takiego dziecka z zespołem Downa, które by nie 
zasługiwało na przebywanie w Sylvan Glades. Zawsze nad tym boleję, że tak 
niewiele osób na to stać. Ponieważ wielu rodziców ubiega się o przyjęcie ich 
dzieci tutaj, przede wszystkim sprawdzamy, czy mogą za to zapłacić. A tego 
w pani przypadku nigdy nie podawano w wątpliwość... — przerwała. — Co 
się stało?
Jak miała to wytłumaczyć? Widzi pani, doktor Gancher, ojciec Sylvie to 
oszust i złodziej. O Boże, nie może tego zrobić. Dlaczego, do cholery, Aaron 
sam tu nie przyjechał żebrać — pomyślała z goryczą.
—	Mój mąż... mój były mąż, dokonał nieudanej inwestycji — wydusiła 
w końcu.
253
Doktor Gancher nie wyglądała już na zdziwioną, raczej na zmartwioną.
—	Ale co się stanie w przyszłości? Przecież wie pani, że naszym 
zdaniem tylko zamieszkanie tutaj na stałe przynosi pozytywne rezultaty. 
Nagły wyjazd wyrządzi więcej szkody niż dobrego, nie tylko Sylvie, ale 
również całej wspólnocie.
—	Pani doktor, obiecuję, że zdobędę pieniądze na odtworzenie funduszu 
Sylvie. Mam pewne dochody. Po prostu w tej chwili brak mi gotówki. Widzę, 
jak tu jest szczęśliwa, i nie pozwolę, by jej to odebrano. Proszę dać mi trochę 
czasu.
—	Tak, pani Paradise, na to mogę się zgodzić. — Na twarzy doktor 
Gancher pojawił się wyraz ulgi. — Wyjaśnię to w księgowości. Ale czekamy 
na list od pani z planem spłaty długu. Oraz informację, jak sobie pani 
wyobraża finansowanie pobytu Sylvie w przyszłości.
—	Oczywiście. — Mój Boże, tylko mi pozwól stąd wyjść. To jest gorsze 
niż myślałam. Spraw, żebym stąd nie wyszła jak zapłakana ofiara. — Dziękuję 
— powiedziała wstając.
Annie wybrała główne wejście, tak by nie spotkać Sylvie czy Miguela, 
dopóki się nie opanuje. Potrzebuję kilku głębokich wdechów — pomyślała. 
Szła wzdłuż podjazdu, wdychając czyste, zimne powietrze i wpatrując się 
w szeroki, pusty trawnik pokryty śniegiem. W porządku, sprawa załatwiona. 
Ale nigdy nie przebaczę Aaronowi. Nigdy. I zrobię wszystko, co w mojej 
mocy, żeby utrzymać tu Sylvie.
Spędzę z nią popołudnie. Pobawię się z Pangorem, obejrzę jej pokój, 
zabiorę na lunch, będę patrzyła, jak Sylvie rozpakowuje prezenty. Będę się 
cieszyła z obecności nowej, dorosłej córki.
A potem zostanie na pociechę tylko Miguel. Zastanawiała się, jak bardzo 
ją lubi i czy dzięki temu ostrzej potraktuje Gila. Bo teraz skończyła się 
dżentelmeńska walka. Powie Miguelowi De Los Santos wszystko, co wie. 
A jeżeli tym obciąży również Aarona, to trudno.
Odwróciwszy się ruszyła w stronę parkingu. Z daleka widziała, jak przed 
stołówką Miguel i Sylvie siedzą razem rzucając pigułami w pień platanu 
i rozmawiają. Sylvie chyba się śmiała. Annie uśmiechnęła się na ten widok. 
Za tę radość zapłaci każdą cenę.
—	Tak, szkoda tylko, że mnie na nią nie stać.— Annie głęboko 
zaczerpnęła powietrza. — Miguel, mam dla ciebie pewne informacje. Nie 
wiem, czy to coś pomoże przy śledztwie przeciwko Gilowi, ale... — Wzięła 
jeszcze jeden głęboki oddech. — Naszym zdaniem Aaron kupił akcje 
Szalonego Morty'ego, bo Morty Cushman przekazał mu poufną wiadomość. 
Nie mamy na to dowodu. Po czym cena akcji spadła na łeb na szyję. Coś się 
stało, Miguel, ale nie wiemy co. Wiemy również, że Morty będzie miał 
kłopoty z urzędem podatkowym. Podejrzewamy, że Gil, Morty i Aaron 
zawarli sekretne porozumienie.
—	Dobrze. Może zrobię z tego użytek. Porozmawiam z panem Cush- 
manem. A na razie co ty masz zamiar zrobić?
—	Z czym?
—	Ze szkołą Sylvie. Na pewno nie należy do tanich.
—	Nie wiem. — Łzy napłynęły jej do oczu. — Nie wiem — 
powtórzyła 
i wbrew sobie rozpłakała się.
Miguel zatrzymał samochód na poboczu. Zapadła już noc. Wyjął białą 
chusteczkę do nosa i podał Annie; otarła wprawdzie oczy, ale łzy nadal 
płynęły. Pochylił się ku niej i niezręcznie objął tył jej fotela. Gdy Annie 
poczuła dotknięcie jego ręki, złożyła mu głowę na ramieniu i załkała. Trzymał 
ją w ramionach długi, długi czas.
Kiedy jechali w zimowym zmierzchu, cisza między nimi robiła się coraz 
głębsza.
—	Sylvie to bardzo miła dziewczynka — powiedział Miguel. — 
I zabawna.
—	Tak — zgodziła się Annie. Sylvie często używała szczególnych min, 
by wyrazić swoje uczucia. Kiedy podczas lunchu zobaczyła na talerzu 
Miguela duszonego okonia podanego razem z głową, zmarszczyła nos 
i zrobiła „rybi pyszczek".
—	Ta szkoła wygląda na dobrą.
254
19. Koniec zabawy
M
orty opadł na pluszowe siedzenie limuzyny i zapalił cygaro. — Rany, co za 
dzień — odezwał się i głęboko zaciągnął dymem. Cygara były jedynym 
luksusem, na który sobie pozwalał. Palił oczywiście hawany, tę samą markę 
co Castro. Ich odmienność polegała na tym, że skręcały je nastoletnie 
dziewczęta na wewnętrznej stronie swych dziewiczych ud. Chłopcy zaklinali 
się, że dzięki temu cygara nabierały szczególnej słodyczy. — Co za noc. — 
Pochylił się, by z podręcznej lodówki wyjąć puszkę wody sodowej i poczuł ból 
w kręgosłupie, skutek bezsennej nocy spędzonej na kręceniu się i 
przewracaniu z boku na bok. To po prostu oznaka starzenia, przebiegło mu 
przez głowę, ale myślami natychmiast wrócił do złodziejskiej bandy, która 
chce go ograbić, a już mu zaczyna deptać po piętach.
Rany, Święto Dziękczynienia, które spędził na Arubie z Tonym i Angelą, 
nieźle uderzyło go po kieszeni. I obydwoje nienawidzili Shelby. Zatrzymał 
wzrok na egzemplarzu „New York Post" należącym do szofera i uderzył go 
wielki tytuł w gazecie: „Leona Hemsley zaprzecza, jakoby uchylała się od 
płacenia podatków" i zdjęcie zapłakanej Leony opuszczającej salę sądową 
w towarzystwie swoich prawników.
Morty prychnął. Biedna dziwka — pomyślał. Był prawdopodobnie jedyną 
osobą w mieście, która jej współczuła. — Czemu nie zostawili jej w spokoju? 
Uchylanie się od płacenia podatków! Czy nie musiała zapłacić trzech 
milionów? Ile jeszcze ma dopłacić? Kiedy wreszcie powiedzą wystarczy?
Odrzucił gazetę na bok, łyknął wody sodowej i pracował dalej nad 
swoim cygarem, przez przyciemnione szyby patrząc na zatłoczone ulice.
—	Dość tego, do cholery, dość! — powiedział na głos.
—	Słucham, panie Cushman? — odezwał się kierowca.
—	Nic — odburknął.
Przechylił głowę do tyłu i zamknął oczy, próbując się uspokoić. Nie 
chciał popsuć Shelby koktajlu i wystawienia — nie, jak to było? — przed-
256
stawienia sztuki. Tak. Zresztą, jak go zwał, tak go zwał. Udało jej się ściągnąć 
komitet z Muzeum Sztuki Współczesnej, by po przyjęciu uczestniczyli 
w przedstawieniu „żywej rzeźby". Jeśli komitetowi to podpadnie, Shelby 
zacznie naprawdę się liczyć w środowisku artystycznym. Tak przynajmniej 
twierdzi. Morty zaś musiał wyznać, że nudzi go to śmiertelnie. On i Shelby 
podarowali muzeum obraz, jest na nim jego nazwisko: „Dar z kolekcji 
Mortona B. Cushmana". Dziwne, ale nie podniecało go to tak, jak się 
spodziewał. I galeria nie przynosiła dochodów. Shelby nie udało się do niej 
ściągnąć ludzi z towarzystwa, za to cholernie dobrze udawało jej się 
wyciąganie od niego pieniędzy.
—	Dość — wyrwało mu się mimo woli. Dość zdarli z Leony i mnie. 
Kiedy wreszcie zostawią nas w spokoju? Myślą, że stanowię niewyczerpane 
źródło? Cóż, tu się mylą! Nie wystarcza, by związać koniec z końcem
—	rozmyślał obrażony. — Ktoś tu musi przegrać.
Czemu nie Brenda? Dwa miliony dolarów, by „zrewaloryzować" ich 
umowę rozwodową? Dzięki serdeczne, Leo, ty dupku. Dlaczego miałaby 
dostać chociaż grosz więcej? Dwa czeki, każdy na milion. Wszystko się 
załamało: rynek na jego akcje i on sam. Niech sobie zdycha, czekając na drugi 
czek. Niech ją szlag. I Lea do kompletu.
—	Ma podpisaną umową, Morty. Podpisaną, zapieczętowaną i wysłaną
—	bełkotał wściekły Leo.
—	W porządku, Leo — odparł Morty — to ją zaskarżę. Jesteś dobrym 
prawnikiem, prawda? Więc powiedz jej i tej jej lesbie, że chcę na nowo 
„zrewaloryzować" umowę.
Wszyscy na mnie — pomyślał, wachlując się zdjęciem Leony. — Teraz 
Aaron. Muszę zwiększyć wydatki na reklamę i pokryć jego straty. I do tego 
wyciągnąć go z kabały. Zgoda, Aaron nie jest jeszcze najgorszy. Ale to 
oznacza kolejne wydatki. Szlag!
Gdziekolwiek się obrócił, wyciągały się chciwe łapska. Oczywiście, poza 
Shelby. Nie lubił się zastanawiać, czy wyszłaby za niego, jeśliby nie kupił jej 
galerii, ale gdyby był ze sobą szczery, odpowiedziałby nie. Gruby, żydowski 
drań. Zresztą ja też bym nie przeleciał biednej — stwierdził ze śmiechem.
Samochód skręcił z Madison Avenue w Pięćdziesiątą Piątą Ulicę 
i wyhamował przed galerią Shelby, mieszczącą się w pobliżu Piątej Alei, dwa 
kroki od Tiffany'ego. Skrzyżowanie dróg świata — pomyślał — i kosztuje 
mnie cholerną kupę forsy.
Ale oto nadchodzi uwielbiany przez niego moment, kiedy okazywało się, 
że dobrze być bogatym. Limuzyny mogą w tym mieście parkować w dowolnym 
miejscu. Kiedy więc jego samochód się zatrzymał, napawał się tą chwilą. 
Szofer obszedł limuzynę i otworzył Morty'emu drzwiczki. Przez ramię 
krzyknął do kierowcy:
—	Wrócę za chwilę, więc stój w pobliżu!
257
Facet z ochrony, wprowadzając Morty'ego do chłodnego, bogatego, 
wyłożonego marmurami wnętrza, przywitał go, pamiętając jego nazwisko.
17 — Zmowa pierwszych ton
Potem Morty wszedł do windy i nacisnął guzik. Gdy drzwi się otworzyły, 
Morty wysiadł i przez chwilę stał nieruchomo, podziwiając rozciągający się 
przed nim widok: drogie obrazy na ścianach, pod nogami miękka, puszysta 
wykładzina, grupki statecznie, ale i bogato ubranych gości, trzymających 
w rękach kieliszki i rozmawiających stosownie przyciszonymi głosami, 
kelnerzy przesuwający się bezszelestnie wśród zgromadzonych, podający 
drinki i przekąski. Morty schwycił kieliszek z tacy przechodzącego obok 
kelnera i nadal patrzył na salę, rozglądając się za Shelby.
Ponieważ nigdzie jej nie zauważył, niechętnie skierował się w stronę 
Josiaha Phelpsa i pozostałych członków komitetu muzealnego. Zmusił się do 
uśmiechu i zadziwił sam siebie, ponieważ pamiętał, by przywitać każdego po 
imieniu.
Robię się niezły w te klocki — pomyślał. Jego ojciec, Sy, nigdy by w to nie 
uwierzył. Oto on, Morty Cushman, wnuczek ocalałego z pogromu rosyjskiego 
Żyda, stoi w otoczeniu przedstawicieli elity Nowego Jorku. Według jego obliczeń 
ta mała grupka gości warta była trzy miliardy dolarów netto. Co najmniej tyle. 
Zastanawiał się, czy ich równie mocno dotykają poczynania tych zdzierców.
Eee — uznał — nic nie czują. Jeśli od pokoleń żyje się w dostatku, łatwo 
powiedzieć odpieprz się. Ci dranie nie zginają karków. I ja też nie będę
—	pomyślał.
Właśnie wtedy zobaczył, że Shelby kiwa na niego, stojąc na progu biura, 
do którego drzwi znajdowały się pośrodku najbliższej ściany. Przepraszał 
grupkę gości, z którymi rozmawiał, gdy zza jej pleców wyłonili się dwaj 
mężczyźni w nie rzucających się w oczy garniturach, najwyraźniej zmierzając 
w jego kierunku. Shelby niespokojnie podążyła za nimi i wszyscy troje 
zatrzymali się przed Mortym.
Shelby odezwała się pospiesznie:
—	Morton, ci panowie chcieliby zamienić z tobą słówko. Może byśmy 
przeszli do mojego biura? — Spojrzała błagalnie na dwóch nieznajomych.
—	Żeby porozmawiać w spokojnym miejscu? — Podniosła głos i wszyscy 
obecni, goście i kelnerzy, zwrócili się w jej stronę.
Morty był zmieszany i wkurzony. Lepiej niech ci faceci nie próbują 
wejść mi w paradę. Przez zaciśnięte zęby zapytał:
—	Czym mogę panom służyć? 
Pierwszy palant upewnił się:
—	Pan Morton Cushman?
Ledwie Morty zdążył powiedzieć: tak — a już drugi facet wyjął 
z kieszeni powleczoną plastykiem kartę i zaczął czytać:
—	Jest pan aresztowany. Ma pan prawo nie odpowiadać na pytania.
—	Co tu, do cholery, jest grane? — wydusił Morty. — Co to znaczy 
aresztowany?
—	Ma pan prawo, by pana adwokat był obecny przy przesłuchaniach.
—	Drugi tajniak wykręcił Morty'emu ręce i zakładał mu kajdanki.
Boże, tylko nie to — pomyślał. — To niemożliwe. — Pot spływał mu
pod pachami. — Zakuty w kajdanki? Co tu, u diabła, się dzieje. Tak jakbym 
był jakimś szwarczer * kieszonkowcem.
—	Chwileczkę, zaszła jakaś pomyłka.
—	Ma pan prawo do obrońcy z urzędu, jeśli pana nie stać na własnego 
adwokata.
—	Morton, co powinnam zrobić? Morty? — dopytywała się piskliwie 
Shelby, zapominając, że wszyscy w sali przyglądają im się, jakby uczestniczyli 
w jakimś przedstawieniu sztuki. — Morty, o co chodzi?
—	Wszystko, co pan powie, może zostać wykorzystane przeciw panu. 
Przenikliwy głos Shelby sprawił, że powoli Morty odzyskiwał panowanie
nad sobą.
—	Nic się nie stało, Shelby, zadzwoń tylko do Lea Gilmana. On się 
wszystkim zajmie. To jakieś nieporozumienie, moja droga. — Zwracając się 
do aresztujących go funkcjonariuszy, powiedział: — To tylko nieporozumienie, 
prawda, chłopaki?
—	Nie, panie Cushman, jest pan aresztowany za uchylanie się od 
płacenia podatków. — Pochylając się ku Morty'emu wyszeptał: — To 
poważna sprawa, Morty. — Wyprostował się i skrzywił ze współczuciem. 
Potem lekko go popchnął i ująwszy pod łokieć poprowadził ku wyjściu.
Shelby podbiegła do nich, łzy spływały jej po policzkach.
—	Morty, jak mogłeś mi to zrobić? Po tym, jak bardzo się starałam. 
Jesteśmy zrujnowani. — Zaczerpnęła głęboko powietrza. — Powiedz, że 
wszystko będzie dobrze.
—	Kochanie — Morty natężył wszystkie siły, usiłując wykrzesać z siebie 
tę resztkę brawury, jaka w nim jeszcze pozostała — zapamiętaj sobie: raz 
schwytany, zawsze mile widziany. Ta opowiastka latami będzie ubarwiała 
nasze przyjęcia.
Shelby zebrała się w sobie i próbowała uśmiechać.
Dwaj policjanci ujęli Morty'ego i prowadzili go w stronę drzwi, a tłum 
gości rozstępował się przed nimi, jakby się bali zarazić.
Mignęła mu twarz Josiaha Phelpsa i Morty'emu z wielkim trudem udało 
się nonszalancko uśmiechnąć. Josiah spuścił oczy i odwrócił się w drugą stronę.
Przeprowadzili go do windy, potem obok zdumionych strażników. Zobaczył 
swojego szofera, podbiegającego, by otworzyć przed nim drzwiczki 
limuzyny, i usiłującego zrozumieć, dlaczego Morty z dwoma 
mężczyznami zmierza w kierunku nie rzucającego się w oczy brązowego, 
czterodrzwiowego chevy.
Mężczyźni wepchnęli Morty'ego na tylne siedzenie, potem usiedli 
z przodu. Chevy wyminął limuzynę i skierował się ku Piątej Alei.
Morty odwrócił się z bólem, by zobaczyć znowu spokojną i opanowaną 
Shelby wychodzącą z budynku i szybkim krokiem zmierzającą do limuzyny. 
Wsiadła. Wtedy samochód skręcił do śródmieścia i stracił ją z oczu. Cóż 
— pomyślał Morty — wygląda na to, że przyjęcie już się skończyło.
* Jidysz: czarny — przyp. tłum.
258
259
20. Gil odsłania karty
G
ii przycisnął gaz w swoim jaguarze XKE i przebiegł go dreszcz, gdy 
samochód zerwał się i z ogromną szybkością wyprzedził zaśnieżoną 
furgonetkę. W lędźwiach poczuł znajome podniecenie, odpowiedź na 
przyspieszenie samochodu. Jego pierwszą „zabawką bogatego dużego chłopca" 
był model 1962 XKE. Pierwszy raz zobaczył go zaparkowanego przed 
„Doneyem" przy Via Veneto w Rzymie, gdy zgodnie z tradycją rodzice jako 
prezent po ukończeniu studiów na University of Virginia zafundowali mu 
wycieczkę do Europy. Nic znowu takiego, jeśli weźmie się pod uwagę, że 
podróżował z kartą Eurailpass, a nocował w Międzynarodowych Schroniskach 
Młodzieżowych, ale jedynie na to rodzina mogła sobie pozwolić. Od krachu w 
1929 roku jedyną reakcją ojca na przeciwności losu stał się kieliszek 
burbona. Gil był wdzięczny, że w ogóle mógł wyjechać.
A w Europie miał oczy otwarte. Na kobiety, bogactwo, samochody. I oto 
zobaczył XKE stojącego przy krawężniku, a mimo to sprawiającego wrażenie, 
że jest w ruchu; model był ostro czerwony, odcień taki sam jak na wozach 
straży pożarnej.
Zajął stolik w „Doneyu", zamówił negroni i usiadł, wpatrując się w nią. 
Samochód stał się dla niego „nią" od pierwszego wejrzenia. Chcę tej 
malutkiej — pomyślał z pełną świadomością, że to najdobitniej świadczy 
o jego młodzieńczym optymizmie, ale w głębi ducha poprzysiągł, że pewnego 
dnia będzie ją miał. Uśmiechając się do siebie, obiecał, że gdy tylko 
zdobędzie swój pierwszy milion, nagrodą stanie się taki samochód.
I kupił go sobie po pierwszym milionie, choć właściwie ten milion nie 
należał do niego, lecz do żony. Ale co tam — myślał z ponurym uśmiechem 
— nie powiedziałem, że go zarobię, tylko że zdobędę. I znowu parsknął 
krótkim śmieszkiem, jak zawsze na tę myśl. Stracił żonę, ale zachował 
samochód. Wolałby raczej stracić pięć żon niż swoją XKE. Sam ją co rano 
prowadził. Mary jeździła limuzyną.
260
Lekko zwolnił, zatrzymany przez sznur gorszych samochodów. Wszystkie 
te gnojki hamowały przy Merritt, gdy tylko robiło się trochę ślisko. Cóż, nie 
przytrzymają go na długo. Zauważywszy szansę, natychmiast wskoczył na 
lewy pas, dodał gazu i wyprzedziwszy dwa samochody na siłę wcisnął się 
w niewielką lukę. Za nim rozległo się trąbienie protestujących kierowców. 
Niech się odpieprzą. Udało się. Dwie długości. Te cipy by nawet nie 
spróbowały, a ja to zrobiłem.
Przechylił się, sięgając do wewnętrznej kieszeni marynarki po paczkę 
dunhilli, wystukał papierosa i włożył między wąskie wargi. Gdy go zapalał 
od umieszczonej na desce rozdzielczej zapalniczki, przypomniało mu się to 
słowo. Przytrzymać — pomyślał, wydmuchując obłok białego dymu. — 
Nic i nikt nie może mnie powstrzymać — powiedział sobie, przyglądając 
się krętej trasie.
Swannowie próbowali — bezskutecznie. Wiedział, że nie chcieli, 
by Cynthia wyszła za niego, tak samo jak wiedział, że ona to w końcu 
zrobi, cokolwiek by o tym myśleli. Gdy tylko usłyszał jej nazwisko, 
przyszłość wydała się jaśniejsza. Chciał jej i zdobył. Potrzebował jej. 
Pomogła mu zrobić pierwszy ogromny krok.
W końcu jednak go zawiodła. Im bardziej stawała się uległa, tym więcej 
wad w niej znajdował. Była słaba i nienawidził jej za to. Wolałby wierzyć, 
że zwyciężył dzięki swojej sile, ale czasami uświadamiał sobie, że to 
wszystko zupełnie inaczej wyglądało. To nie jego siła, ale słabość innych 
ludzi mu pomogła. I bezwzględność, jaką przeciwstawiał cudzemu 
zaufaniu i uczciwości. Wszystko to było konieczne, mówił sobie. Cokolwiek 
uczynił, zrobił tak, bo musiał.
Mary nie jest słaba — pomyślał. — To drapieżnik, godny mojego 
talentu. Doskonała towarzyszka. Razem dotrzemy jeszcze wyżej. Na szczyt.
Gil ze znaczną prędkością przejechał Frederic Delano Roosevelt Drive, 
po czym ostro zahamował zajmując swoje miejsce na parkingu mieszczącym 
się w podziemiach biura. W przyszłym tygodniu mają się z Mary ostatecznie 
przeprowadzić do nowego mieszkania przy Piątej Alei, chociaż ciągle jeszcze 
panował tam bajzel. Po tym nie trafi się tyle okazji do prowadzenia wozu, na 
pewno będzie mu tego brakować. Poklepał deskę rozdzielczą. 
Wyskoczył z wozu i w trzech susach dopadł windy. Gdy wysiadał w holu, 
Gus, pełniący służbę strażnik, uniósł dłoń do daszka czapki w pełnym 
szacunku geście powitania i natychmiast zadzwonił do sekretarki na 
czterdzieste piąte piętro, by ją uprzedzić o nadejściu prezesa spółki.
Drugi strażnik wyrósł szybko przed Gilem i sięgając po klucze, 
dyndające mu na udzie, otworzył drzwi jego prywatnej windy. Gil wszedł do 
środka, strażnik nacisnął guzik z numerem czterdzieści pięć i powiedział:
— Dzień dobry, panie Griffin.
Gil nie zwrócił uwagi na żadnego ze strażników i z hałasem otworzył 
„Barron's". Gdyby witał się z każdym z tych maluczkich, którzy mu się 
kłaniali, nie miałby czasu na pracę.
261
W recepcji na piętrze jak zwykle zastał czekającą na niego panią 
Rodgers, jego sekretarkę.
—	Dzień dobry, panie Griffin. 
Przeszedł obok i nie zwalniając, spytał:
—	Jak wygląda mój terminarz na dzisiaj?
Pani Rodgers przeglądała notatnik, usiłując iść w rytm jego szybkich 
kroków. Była otyła, zbliżała się do emerytury i z coraz większym wysiłkiem 
nadążała za Gilem Griffinem, także w jego interesach, jednak przepracowawszy 
u niego szesnaście lat, postanowiła utrzymać tempo, dopóki nie skończy 
sześćdziesięciu pięciu lat. Co rano wstawała o wpół do szóstej, by dotrzeć do 
biura na wpół do ósmej. Wydawało jej się, że metro z Queens jeździ coraz 
dłużej i czasami, szczególnie w takie ciemne, chłodne, zimowe poranki jak 
dzisiejszy, gdy pokonywała nieskończenie długie schody, by dostać się do 
pociągu linii F, była prawie gotowa się poddać. Ale dobiegnę do mety 
— powtarzała sobie w takich razach.
Szli cichym, wyłożonym dywanem korytarzem do znajdującego się 
w rogu biura Gila, zadyszana pani Rodgers omawiała poszczególne punkty 
dnia. Ten właśnie moment wybrał sobie biedny pechowiec, Stuart Swann, na 
wyjście z gabinetu. Charakterystyczny dla niego brak wyczucia czasu, 
stwierdził Gil, zauważając go kątem oka. Odezwał się, nie odwracając głowy:
—	Za piętnaście minut w moim biurze, Stuart.
Gdy zbliżał się do wejścia do swego gabinetu, pani Rodgers z wielkim 
wysiłkiem rzuciła się do przodu i zdążyła otworzyć przed Gilem drzwi, tak 
że nie musiał zwolnić kroku. Nagrodził ją skinieniem głowy, ale nie zmienił 
rytmu.
Zbliżył się do biurka, stanął za nim, podczas gdy pani Rodgers, już bez 
tchu, usiadła na jednym z bordowych skórzanych foteli stojących po drugiej 
stronie.
—	Komitet wykonawczy chciałby się dowiedzieć, czy spotkanie o drugiej 
po południu jest spotkaniem przy lunchu w prywatnej jadalni, czy spotkaniem 
w sali konferencyjnej?
Kąciki ust wygięły mu się leciutko ku górze na myśl o zjedzeniu 
kplejnego posiłku z tymi pochlebcami i powiedział:
—	O pierwszej w sali konferencyjnej. — Zamierzał rzucić im na 
pożarcie interes z Japonią. Prawdziwy, nie ten kit, który im wcisnął.
—	Coś jeszcze, panie Griffin?
—	Tak, niech ktoś zmyje sól z mojego samochodu. I niech pani nie 
dzwoni, kiedy pokaże się Stuart Swann. Proszę powiedzieć, że kazałem mu 
poczekać.
Zauważył, że na to dictum spuściła oczy. Przez szesnaście lat oddanej 
służby ani razu nie wyraziła się negatywnie o nim ani o żadnej z jego decyzji. 
Gdyby się nad tym zastanawiał, doszedłby zapewne do wniosku, że nie można 
powiedzieć, by go lubiła, co mu nie przeszkadzało, dopóki robiła, co jej kazał, 
i sumiennie wypełniała obowiązki. Pomagały jej w tym dwie asystentki.
262
I
Najlepiej opłacana sekretarka w Nowym Jorku — pomyślał. — Do tego 
udział w zyskach. I akcje. Nie może sobie pozwolić na odejście. Oboje 
zdawali sobie z tego sprawę.
Gil podszedł do okna, wyjrzał. Nigdy nie udało mu się pokonać lęku 
wysokości, ale zawsze bardzo się starał, by inni tego nie spostrzegli. Zwykle 
siedział tyłem do okna, a jeżeli patrzył w dół, to wyłącznie przez stare szybki 
z uwięzionymi w środku pęcherzykami powietrza. Hasło „Nigdy nie okazuj, 
że masz pietra" stało się dewizą, według której żył. Kiedy więc wyznaczał 
swoje biuro w najnowszym kupionym przez firmę budynku, wybrał pomiesz-
czenia nie tylko położone na najwyższym piętrze, ale także z największymi 
oknami. A po jednej stronie wstawiono zabytkowe szybki z bąbelkami 
— specjalnie dla niego.
Gdyby spojrzał w dół, zobaczyłby ulicę, która stała się na tyle ważna, że 
zdominowała wszystkie inne — Wall Streetv A Gil był ostatnim „zdobywcą 
szczytu" i z tej perspektywy obserwował rozciągającą się panoramę finansowej 
dzielnicy Manhattanu i nowojorskiej zatoki. Ten widok wywoływał w lędź-
wiach owo ukłucie, dla którego żył.
To wzbudza największe podniecenie — pomyślał. — Nie wyścigi 
samochodowe, nie jazda ślizgaczem. Nawet nie seks. Uczucie, że sprawuję 
kontrolę nad miliardami cudzych dolarów. Właśnie tego mi potrzeba.
Drzwi łączące gabinety jego i żony gwałtownie się otworzyły i do pokoju 
wbiegła Mary.
—	Gil, tak się cieszę, że jesteś. Popatrz na to — powiedziała, rzucając 
na stół pomalowane skrawki papieru i próbki materiałów. — Co o tym 
sądzisz?
Potrzebował chwili, by nad sobą zapanować, i z największym spokojem, 
na jaki go było stać, zapytał:
—	Co to jest, Mary?
—	Gil — przypomniała mu, jakby rozmawiała z idiotą — to próbki do 
naszego mieszkania. — Pojął, że wzięła jego zdenerwowanie za brak 
zrozumienia. — Muszę dać je po południu Duartowi, jeśli chcemy kiedyś 
wreszcie zamieszkać w nowym domu.
Gil odezwał się lodowato:
—	Skoro masz dekoratora, to czemu się tym zajmujesz? Albo ja? 
Płacimy mu za zrobienie naszego mieszkania. Niech więc je robi. — Odsunął 
na bok próbki oraz złe przeczucia i zapytał: — Przygotowałaś końcowe 
obliczenia na moje dzisiejsze spotkanie z komitetem wykonawczym?
Teraz wyraźnie dostrzegła jego zdenerwowanie. Szybko wzięła z biurka 
kawałki materiału, zebrała się w sobie i dostroiła do jego tonu, mówiąc:
—	Muszę tylko przejrzeć jeszcze raz niektóre opracowania. O pierwszej 
będziesz je miał na biurku. — Skierowała się do drzwi swojego gabinetu.
—	O dwunastej, Mary. Prosiłem cię, żebyś przyszykowała je do południa, 
bym zdążył rzucić na nie okiem przed spotkaniem z komitetem wykonawczym. 
Do południa, Mary.
263
Stając się znowu wiceprzewodniczącą Federated Funds, Mary miała dość 
wyczucia, by, nim zamknęła za sobą drzwi, powiedzieć:
—	Punktualnie w południe, Gil.
Gil usiadł za biurkiem i wskazującym palcem uderzał lekko po wargach, 
próbując nie poddać się ogarniającemu go niepokojowi. Sądziłem, że jest inna
—	dumał. — Twarda, ambitna, chciwa Jak mężczyzna. Sądziłem, że jedynie 
ona godna była stać się moją drugą połową w prowadzeniu interesów, moją 
partnerką. A daj jej tylko cztery ściany i natychmiast zmieni się w jedną 
z tych kur domowych z Greenwich: dekoratorzy, odcienie, tapety.
Przypomniała mu się Cynthia. W jej przypadku niemal pogodził się 
z wiciem gniazdka. To nie wymagało szczególnej inteligencji i było wszystkim, 
do czego się nadawała. Ale nie Mary.
Jednak najgorszy typ kobiety to taka, która kieruje się emocjami 
w myśleniu i jednocześnie jest agresywna, jak ta beznadziejna dziwka, Annie 
Paradise. Szlag go trafiał, gdy tylko o niej pomyślał. Za kogo się uważa, żeby 
tak wchodzić do jego gabinetu i mówić mu, co ma robić? Nienawidził 
nieposłusznych, odszczekujących kobiet. Trzeba przyznać Cynthii, że nigdy 
tego nie robiła. Pomyślał o Mary. Między nimi naprawdę coś było. Czyżby 
chciała to popsuć? Przemówił głośno, łagodnie do pustego pokoju:
—	Nie spieprz tego, Mary.
Z trzaskiem włączył przycisk wewnętrznego telefonu, łącząc się z panią 
Rodgers.
—	Wpuść go — zacharczał.
Spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że jeśli Stuart Swann przyszedł 
na czas, a w to nie wątpił, to już od dwudziestu ośmiu minut wysiaduje 
krzesło w sekretariacie.
Usłyszał lekkie, pojedyncze skrobnięcie w drzwi. Zapukaj, jak mężczyzna
—	pomyślał i doszedł do wniosku, że właśnie do tego go zmusi. Nie 
odpowiedział.
Po dłuższej przerwie rozległy się dwa niewiele mocniejsze puknięcia, ale 
Gil wiedział, że to wszystko, na co tego mydłka stać. Wspaniałomyślnie 
zawołał do Stuarta, by wszedł. Tamten wsunął się do pokoju z zalęknionym 
uśmiechem na twarzy.
—	Chciałeś się ze mną zobaczyć, Gil? — Nie zamknął drzwi, dopóki 
Gil nie odpowiedział gwałtownym ruchem ręki.
Pozwolił Stuartowi stać po drugiej stronie biurka, nie prosząc, by usiadł. 
Przeszedł od razu do rzeczy:
—	Stuart, przeglądałem wyniki za ubiegły kwartał dotyczące funduszy 
emerytalnych zarządzanych przez naszą firmę i oto prowadzone przez ciebie 
mają najniższe obroty. Dlaczego tak się stało, Stuart?
Stuart nigdy nie potrafił sobie radzić w czasie ich rozmów. Gil wiedział 
o tym i słuchał, jak tamten, jąkając się i zacinając, usiłuje coś wyjaśniać. 
Przerwał mu w pół zdania:
—	Stuart — przemówił, jakby się zwracał do opóźnionego w rozwoju
264
dziecka — jeśli do końca tego kwartału sytuacja się nie poprawi, będziesz 
musiał odpowiadać przed komitetem wykonawczym. A kiedy do tego dojdzie, 
nie będę w stanie dłużej cię osłaniać. I, Stuart, był jakiś przeciek o naszym 
zainteresowaniu Mitsui Shipping. To nie wyszło od ciebie, prawda? Wiedzieli 
o tym jedynie członkowie komitetu wykonawczego.
—	Nie, nie ode mnie, Gil.
—	To dobrze. Jeśli dowiem się czegoś innego, twoje miejsce w komitecie 
będzie zagrożone. Wiesz o tym?
Stuart patrzył na niego przez chwilę, otworzył usta, potem zamknął. 
Potaknął. Gil odprawił go krótkim ruchem głowy i zajął się papierami.
Bezszelestne odejście Stuarta zadowoliło go, a równocześnie rozdrażniło. 
Co za mydłek! — pomyślał. Nie było nikogo w rodzinie Swannów, kto 
potrafiłby mu się przeciwstawić. Ani staruszek, ani Stuart, a już z całą 
pewnością nie Cynthia.
Zmiękli, od pokoleń żyjąc w dostatku — rozmyślał. — Tym rodzinom 
przydałby się w co drugim pokoleniu zastrzyk świeżej krwi. Trzeba odnawiać 
garnitur genowy. A jednak, mimo że ocalił ich bezcenną rodzinną firmę, 
łącząc ją z Federated Funds, nigdy nie przyjęli go do swojego grona. Każde 
odrzucenie przez bogate rodziny, okazywane przez nich potępienie, ponieważ 
był agresywny i na jednym koncentrował całą swoją uwagę — wszystko to 
skrupiło się teraz na ostatnim obecnym w jego życiu reprezentancie rodziny 
Swannów.
Wiedział, że Stuart Swann musi zapłacić za wszystkie upokorzenia 
z przeszłości. Gil nie chciał się do tego przyznawać, ale w pewien sposób go 
potrzebował. Jak wszyscy królowie potrzebował chłopca do bicia, kogoś, na 
kim mógłby wyładować swoją nienawiść do słabych i wszystkich, którzy nie 
dorastali do jego poziomu.
Stuart Swann, mój chłopiec do bicia — pomyślał, śmiejąc się cicho. 
— No, może niezupełnie do bicia, ale prawie. Tak jak niezupełnie król, ale 
prawie.
Marzenia przerwało mu bzyczenie brzęczyka. Pani Rodgers zapowiadała 
przyjście Dwighta McMurdo. Przywitał partnera swobodnie, ale czuł miłe 
łechtanie w żołądku na myśl, że członek jednej z najstarszych rodzin z Nowej 
Anglii jest mu coś dłużny. Zarobił dla McMurdo jak i dla innych partnerów 
miliony dolarów.
McMurdo uśmiechał się nerwowo. Po krótkiej wymianie uprzejmości 
zapytał:
—	Co z Mitsui Shipping, Gil? Jaką zajmujemy wobec nich pozycję? 
Właśnie słyszałem od specjalistów zajmujących się Mitsui, że gość robi 
bokami. Mówili mi, że zrobił się popyt na akcje. Przysięgam, cena wzrosła 
wczoraj o pięć punktów.
—	Nie przejmuj się, Dwight. Zajmujemy doskonałą pozycję. — Gil 
widział, jak łatwo Dwight ulega napięciu towarzyszącemu grze.
Dwight ciągnął, nie słuchając Gila:
265
—	To znaczy, Gil, że skoro cena akcji rośnie, zostaniemy odsunięci od 
zasadniczej rozgrywki. To zniweczy nasze plany, Gil. Co tu się dzieje?
—	Pod koniec tej oracji głos przeszedł mu w pisk.
Gil przechylił się do tyłu, złączył dłonie, by stykając się opuszkami 
palców tworzyły łuk, i upajał tą chwilą. Co za dupek — pomyślał. — Tyle 
lat spędził na Wall Street i ciągle nie nauczył się zasad gry. Powoli, 
rozkoszując się smakiem posiadanej władzy, powiedział;
—	Nie zajmujemy żadnej pozycji wobec Mitsui, Dwight. — Obserwował 
chwilę, jak tamten usiłuje to pojąć i ciągnął dalej: — Jesteśmy bezpieczni jak 
dziecko w ramionach matki, Dwight. Nigdy nie interesowałem się Mitsui. To 
nie nasz cel. — Zobaczył, jak Dwight się odpręża, a w jego oczach maluje 
się pytanie.
—	Czegoś nie rozumiem. Powiedziałeś przecież komitetowi wykonaw 
czemu...
—	Liczą się dwie rzeczy — kontynuował Gil, tak jakby się zwracał do 
młodego człowieka, stawiającego pierwsze kroki w biznesie, a nie do 
doświadczonego weterana. — Trzeba znać się na rozgrywce, tak samo jak 
umieć wygrywać lub przegrywać. Nie wygrasz, jeśli nie będziesz umiał grać.
—	Pogarda, jaką żywił dla tych wlokących się z tyłu ofiar, sprawiła, że 
poczuł 
w ustach gorzki smak. Mówił dalej: — Powiedziałem komitetowi wykonaw 
czemu, że mamy zamiar przejąć Mitsui, i ktoś puścił farbę, tak że każdy 
gnojek rzucił się na tę okazję. I nikt nie zauważył, co jest moim właściwym 
celem.
—	Chwileczkę — odezwał się Dwight. — To znaczy, że mówiąc 
o Mitsui oszukałeś komitet wykonawczy? — W jego pełnym niedowierzania 
głosie zabrzmiała panika.
Gil uśmiechnął się najlepszym ze swoich uśmieszków małego chłopca.
—	No, dobra, skłamałem. Co powinno cię przekonać, że nikomu nie 
można ufać. Wiedziałem o przecieku, więc postanowiłem, że wykorzystam go 
na swoją korzyść, a nie przeciwko sobie — stwierdził dumnie. Gdyby był 
sam, dmuchnąłby na paznokcie i wyczyścił je o wyłogi marynarki. — Dzisiaj 
zostanie to ogłoszone na specjalnym spotkaniu. Och, i będziesz tam mile 
widziany.
Do Dwighta nareszcie wszystko dotarło, kąciki ust uniosły mu się do 
góry. Gil, nadal się uśmiechając, kończył:
—	Trzymaj się mnie, dziecino. Szykuje się największe przejęcie firmy 
w historii Wall Street. — W myślach dał sobie po łapach za to, że sypnął się, 
iż otrzymał już zgodę od nadrzędnego komitetu wykonawczego, składającego 
się z czterech głównych udziałowców i jego samego. Banda Czworga, tak 
nazywał ich w myślach, Komitet Centralny. Chcesz coś osiągnąć, idziesz do 
tych, którzy coś robią. Uzyskał ich zgodę na zajęcie się Maibeibi, opowiadając 
o „dezinformacji" w sprawie Mitsui. A ci chłopcy nie rozpuszczają języków, 
był tego pewien. Rozumieli, na czym polega gra. Między innymi dlatego tak 
ostro potraktował dziś Mary. Wiedział, że miał komitet wykonawczy
266
w kieszeni. Ale by ich nadal tam utrzymać, musiał przedstawić odpowiednie 
liczby i perspektywy znacznych dochodów. Pochylając się do przodu, mruknął 
konspiracyjnym szeptem: — Więcej pieniędzy, niż mogłeś sobie kiedykolwiek 
wymarzyć w najdzikszych snach skąpca — i mrugnął.
Dwight klasnął w dłonie, potem schwycił Gila za rękę, gwałtownie nią 
potrząsając.
—	Gil, jesteś cudowny. Geniusz. Wiedziałem to od pierwszej chwili. 
Gil przyglądał się, jak tanecznym krokiem sunął do drzwi, tam wykręcił
jeszcze piruet i powiedział:
—	Wspaniała robota, Gil.
Ledwie drzwi się za nim zamknęły, znowu rozległ się brzęczyk.
—	Panie Griffin, ma pan rutynowe spotkanie z SEC o trzeciej, po 
komitecie wykonawczym. Gdzie chce pan ich przyjąć?
Zapomniał o okresowej kontroli. Dla firm takich jak jego była to rutyna, 
ale nie należało jej zbyt lekko traktować. A gdyby pojawiły się jakieś kłopoty 
— to działka Stuarta.
—	Tutaj, u mnie, pani Rodgers. Proszę o nich zadbać, niech mają jakieś 
zajęcie: kawa, drinki, cokolwiek. Mogę się spóźnić. Wprawić ich w dobry 
nastrój. I niech pan Swann się nimi zajmie.
—	Ale pan De Los Santos nalegał, by spotkać się z panem osobiście.
—	Niech się pani o to nie martwi.
Rozłączył się, obrócił fotel, by spojrzeć na panoramę zatoki rozciągającą 
się za oknem.
Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek, drżał w przeczuciu bliskiej wygranej. 
Dowiedział się, że McCracken i Steinberg złapali się na haczyk Mitsui i teraz 
odpadną, podczas gdy on stanie się najbogatszym, najpotężniejszym władcą 
w świecie biznesu. Trafi na okładkę „Time'a". Na miłość boską, będzie 
Człowiekiem Roku.
Ale to dopiero przymiarka. Spójrzcie, ile udało mi się osiągnąć przez 
parę lat. Wprowadziłem na giełdę akcje najstarszego banku prywatnego 
w tym kraju, włączając go do międzynarodowego obiegu finansowego. Ja! Ja 
to zrobiłem. Gdyby Swannowie obracali swoimi zasobami w ten sam sposób, 
mieliby teraz miliony.
Ale spieprzyli — pomyślał. — Nie umieli grać, więc musieli zejść 
z boiska. Za to Mary umie grać. I lepiej niech nie zatraca swojej ostrości. 
Przypomniał sobie atak Annie. Za kogo się uważa, by przychodzić 
tutaj i oskarżać mnie o nieuczciwe zagrania? Gdyby Aaron Paradise zarobił 
kupę forsy, zamiast ją stracić, całowałaby mnie po tyłku. Nie zna reguł gry. 
Kolejna siedząca w domu dziwka, która nie wie, co zrobić z czasem. Dobra, 
ma inne sprawy na głowie. Czekają go dwie poważne konfrontacje: komitet 
wykonawczy i SEC. Bułka z masłem — stwierdził.
Spotkanie z komitetem wykonawczym nie potrwa długo. Zawsze tak 
było. Na początek zacznie od najważniejszego: jakie osiągniemy zyski, 
przejmując Maibeibi. Potem niewiele zostawało do powiedzenia. I tak to kupią.
267
A SEC? Dzisiejsze spotkanie to początek. Pokręcą się tu przez tydzień, 
jak zwykle. Popieszczę się z nimi przez godzinę i poślę do roboty z od-
powiednim nastawieniem. Ci zarabiający pięćdziesiąt tysięcy rocznie biurokraci 
— pomyślał. — Pięćdziesiąt tysięcy plus w perspektywie emerytura. Moi 
chłopcy rocznie biorą milion z kawałkiem i potrafią ich wykołować bez pudła. 
Nawet Swann. Załatwi się kilka panienek, spędzą z nimi wieczór na wystawnej 
kolacji. I po sprawie.
A oczywiście — uśmiechnął się do siebie — byłem na tyle przewidujący, 
by wpakować Stuarta Swanna w podpisywanie wszystkich protokołów z SEC, 
więc nawet jeśli dojdzie do najgorszego, rzucę go na pożarcie, by mieć ich 
z głowy.
Z każdej strony jestem kryty — myślał dalej. — Mam żonę, która zna 
się na interesach, trzymam partnerów w kieszeni, dysponuję nawet dziewicą, 
by ją poświęcić, jeśli smok z SEC za głęboko się dokopie. A największe 
przejęcie firmy tuż przede mną.
Wstał, przeciągnął się i zamarł z wyciągniętymi ramionami, jakby 
obejmował to, co widział za oknem. Zdarzały się dni, złe dni, kiedy myślał, 
że wygraną zawdzięcza nie swojej potędze, ale słabości innych.
Dzisiejszy do nich nie należał. W myślach przebiegł listę imion i nazwisk: 
Swannowie, Milken, Mary Birmingham, ech, nawet i SEC. Pomyślał 
o czekającej go po południu grze w squasha. Jeden ze szczeniaków rzucił mu 
wczoraj na spotkaniu wyzwanie i dzisiaj zostanie zmiażdżony na korcie. 
Potem idą z Mary na przyjęcie. To udany dzień.
Odezwał się na głos przez zaciśnięte zęby:
— Nic mnie już nie powstrzyma.
Część trzecia
Wyrównane rachunki
1. Gil jedzie do Japonii
TT/apartamencie panował nieopisany bałagan. Gil przemierzy-VV wszy 
marmurową posadzkę korytarza szeroko otworzył wielkie mahoniowe 
drzwi. Biblioteka, gabinet i wszystkie pozostałe cholerne pokoje prezentowały 
różne stadium chaosu: stały w nich opakowane meble, kartonowe pudła, 
zwinięte dywany, na ścianach wisiały próbki materiałów, podłogę zasłały 
puszki po farbie. Jak dotąd wykończono tylko sypialnię, dlatego służyła 
również jako biuro. A gdzie są walizki? Jutro wyjeżdżali do Japonii i ani 
śladu walizek, nie mówiąc o całym pakowaniu.
Gilowi bardziej odpowiadało Greenwich. Mimo swoich wad Cynthia 
stworzyła mu idealny dom. A Gil miał do tego prawo. Jeździł do pracy swoim 
ukochanym wozem i w ciszy ulubionej pory dnia mógł spokojnie pomyśleć. 
Miał także porządny garaż, a nie klitkę w piwnicy. Tu ani mowy o pieczoło-
witym myciu samochodu czy przejażdżkach do Nowego Jorku. Tęsknił za 
tym, nie znosił na wpół urządzonego mieszkania i czuł, jak narasta w nim 
wściekłość.
Mógłby kogoś zadusić własnymi rękami. Co, u licha, ta Mary sobie 
wyobraża? Czy po to zgodził się na wyprowadzkę z Greenwich i wygodnego 
mieszkania przy Park Avenue, żeby wylądować w chlewie? Tysiące razy 
zapewniała, że nim się obejrzy, wszystko wróci do normy. I co? Już od 
tygodni panuje to zamieszanie. Czyżby nie mógł jej zaufać? Czy ona nie 
potrafi sobie poradzić nawet z jedną cholerną sprawą?
Szedł dalej korytarzem do ich sypialni. Tam przynajmniej panował 
względny porządek. Proponował, żeby zostali w hotelu „Waldorf' jeszcze 
parę tygodni, ale Mary zaklinała, że ta ciota — spec od wnętrz, którego 
wynajęła — już prawie skończył pieprzenie się z robotą. No, jak nie skończy 
do ich powrotu z Japonii, niech lepiej uważa, nie chciałby być w jego skórze.
Gil podszedł do stojącego w drugim końcu wielkiej sypialni orzechowego 
stolika na kółkach. Stały na nim kryształowe karafki i pół tuzina szklanek.
271
Nalał sobie dużą whisky i otworzył pojemnik z lodem. Nie wierzył własnym 
oczom. Zamiast lodu zobaczył kałużę wody. Pracowało dla nich czworo 
służby, nie licząc lokaja, a mimo to w pojemniku nie było lodu! Zadzwonił 
na Prince'a.
Odwracając się niechcący spojrzał w dół przez półkoliście roz-
mieszczony rząd okien. Przez moment zakręciło mu się w głowie 
i automatycznie cofnął się w głąb pokoju, nienawidząc siebie za tę 
słabość. Jak rany, powinien już zapanować nad tym idiotyzmem. A oto 
zbliżał się następny idiotyzm, który bardzo starannie ukrywał — lęk 
przed zamknięciem na osiemnaście godzin w aluminiowej puszce, pędzącej 
w przestrzeni z prędkością dziewięciuset kilometrów na godzinę, dziesięć 
tysięcy metrów nad ziemią. Nie, nie wolno mu o tym teraz myśleć. 
A poza tym w samolocie będzie Mary. Kiedy tam uprawiali seks 
— po cichu, lękając się odkrycia — tym bardziej go podniecał, uciszał 
też strach przed lataniem. Głęboko zaczerpnął powietrza i wyjrzał 
przez okno.
Musiał przyznać, że widok był piękny. Zachodzące słońce chowało się 
za wieżowce Central Park West, a przed nim jak na dłoni rozpościerał się 
park. Podświetlone przez słoneczne promienie cudownie rysowały się na tle 
nieba budynki San Remo, Beresford i Majestic.
Może i piękne, ale po tamtej stronie mieszkali tylko demokraci, 
parweniusze i Żydzi. On sam nie przeniósłby się tam za skarby świata. Gil 
zastanowił się przez chwilę. To dziwne, że rada tego bloku niechętnie 
zgodziła się na sprzedanie mu apartamentu. Ich niechęć jeszcze bardziej 
wzmogła jego determinację. Ironia losu, bo osobiście wolał mniejsze 
mieszkanie na Park Avenue, bez zachwycających widoków. Tak, tamto 
miejsce było dla niego wymarzone.
Usłyszał jakieś hałasy i zobaczył wchodzącą do pokoju Mary, za którą 
podążał Prince z torbą od Bergdorfa. Kolejne fanaberie. Znów ogarnął go 
gniew, zmierzył ich oboje zimnym spojrzeniem.
—	Lód.
—	Przepraszam pana — powiedział Prince.
—	Witaj — Mary zwróciła się z uśmiechem do męża. 
Najwyraźniej była w dobrym nastroju, co go jeszcze bardziej rozdrażniło.
—	Gdzie są walizki? — zapytał. Mówił wprawdzie spokojnie, ale ona 
powinna dosłyszeć nutę wściekłości.
—	Gdzieś są — odparła wzruszając ramionami. — Gil, nie jestem 
Cynthią. Zapytaj Prince'a.
Nie zrobił żadnej uwagi. Nie był to odpowiedni moment, choć czuł, jak 
na karku jeżą mu się włosy. Mary stanęła. Aż płonęła chęcią podzielenia się 
z nim nowinami.
—	Przynoszę dobre wieści — odezwała się. 
Gil westchnął.
Prince wrócił przynosząc lód, Gila ulubione norweskie pieczywo chrupkie
272
i krążek sera Exploroateur. Postawił wszystko na niskim stoliku przed sofą 
niczym gałązkę oliwną. Gil usiadł nadal wściekły, nie wrzucił lodu do 
szklanki.
—	Gil, będę w komitecie organizującym „Fantazję w Świecie Baśni". 
Gil potrząsnął głową, ale powstrzymał jęk. Następna towarzyska głupota.
Poczuł, że traci cierpliwość. Nie wiadomo dlaczego opętała ją pasja 
uczestniczenia w tych wszystkich komitetach, zebraniach organizacji dob-
roczynnych, pracy charytatywnej. Czy nie zdaje sobie sprawy, że te kobiety 
nigdy jej nie zaakceptują, a będą jedynie tolerowały dla pieniędzy, które tam 
zostawia? Gil z przerażeniem pomyślał, że robi z nich obojga idiotów. Wstał, 
żeby wrzucić lód do szklanki.
—	Zdaje się, że tego właśnie chciałaś.
—	To będzie wydarzenie sezonu. I w komitecie są ze mną Bette 
Bloogee, Lally Snów, Gunilla Goldberg i Elise Atchison. Szykuje się 
wspaniała zabawa i świetny interes.
Zdaniem Gila była to bzdura niewarta funta kłaków. Ciągle jeszcze 
wlokła się za nim sprawa, która wynikła po poprzedniej imprezie. Świetne 
interesy robiło się inaczej i czekał, kiedy wreszcie Mary to zrozumie.
—	To dobrze — wydusił.
—	I nic więcej nie masz do powiedzenia? To jest właśnie komitet, 
w kórym po prostu trzeba być, Gil. Wszystkie liczące się kobiety w nim 
zasiadają. Będę z nimi pracowała.
Odwrócił się ukrywając grymas. Jak rany, ona nawet nie dostrzega 
różnicy między tą Bloogee, prostytutką czy dziewczyną na telefon, a całą 
resztą! Czasami nawet nie potrafiła się odpowiednio zachować, co bywało 
krępujące. Cóż, utną sobie o tym rozmówkę podczas lotu do Japonii.
—	Zaczęłaś się już pakować? — Dolał whisky do szklanki i kiedy nie 
odpowiadała, spojrzał na nią. Stała przy łóżku, zdjęła sukienkę i jedwabna 
różowa haleczka połyskiwała na jej kremowej skórze. Pomimo złości na nią 
poczuł ogarniające go pożądanie. — No co?
—	Gil, w godzinę zapakuję twoje walizki. Ale moich nie ruszę.
Stał bez ruchu, bez słowa, wpatrzony w nią. Do diabła, o czym ona mówi?
—	Komitet spotyka się w przyszłym tygodniu — ciągnęła Mary 
spuściwszy oczy — i muszę tam być. Gil, tak długo walczyłam, by się tam 
dostać. Muszę tam być. — Po raz pierwszy spojrzała mu prosto w oczy. 
— Gil, nie jadę do Japonii.
Ogarniał go coraz większy gniew, ale nadal stał bez najmniejszego ruchu.
—	W sprawie Maibeibi wszystko jest zapięte na ostatni guzik. Zebraliśmy 
wszelkie potrzebne informacje. A tam obecność kobiet przy zawieraniu umów 
to przeszkoda, nie pomoc. Poprosiłam Kingstona, żeby za mnie pojechał. Nie 
potrzebujesz mnie w Japonii, a to tutaj nam się przyda.
273
Zauważył, że Mary mówi coraz szybciej. Słowa niemal wyskakiwały 
jej z ust. Ale jemu się wydawało, że ogląda film puszczony w 
zwolnionym tempie. Ogarnęła go wściekłość, więcej nawet, szalona pasja. 
Zwariowała czy jest kompletną debilką? Jak śmie samodzielnie 
decydować o wysłaniu
18 — Zmowa pierwszych lon
Kingstona? Jaki pożytek z tego plotącego głupoty cwaniaka? Nie będzie 
przecież pieprzył Kingstona. Mary stała wpatrzona w niego i mrużyła oczy 
niczym sarna oślepiona światłami nadjeżdżającej ciężarówki.
— Nie jadę — powiedziała.
I w tym momencie ją dopadł, lewą ręką ścisnął delikatną szyję, prawą 
chwycił za włosy, z całej siły pchnął na łóżko, a dłoń obejmująca gardło 
zacisnęła się mocniej. Usiadł na niej okrakiem i patrzył, jak z jej twarzy znika 
zaskoczenie, przeradzając się w niedowierzanie, a potem w paniczny lęk. 
Było to niemal komiczne, nie mógł powstrzymać uśmiechu. Po czym zacisnął 
lewą rękę w pięść i uderzył ją z całej siły.
2. Znalazłam cię, Maibeibi!
B
renda zapłaciwszy pospiesznie taksówkarzowi biegła co tchu w piersiach 
szerokim podjazdem do budynku Rockefeller Center, gdzie mieściło się 
biuro Elise. Dziś rano Elise zadzwoniła do niej i przekazała fatalną 
wiadomość. Kiedy w pędzie mijała strażników, zobaczyła, jak zamykają się 
drzwi windy. Ścisnęła torebkę pod pachą i pobiegła w stronę dźwigu.
Na coś się widać przydał ten cholerny aerobik, bo w ostatniej chwili 
wsunęła się przez drzwi. To, że dotrzymała umowy i nie tknęła słodyczy, też 
pomogło; wprost czuła, jak chudnie. Wedle jej obserwacji Elise również nie 
piła, najwyraźniej nie złamała słowa.
Kiedy Brenda rozejrzała się po windzie, zobaczyła jeszcze kogoś. 
Poznała ją od razu, choć nigdy nie spotkały się twarzą w twarz. Shelby 
Cushman, światowa żona Morty'ego, tuliła się do przystojnego mężczyzny, 
jej dłonie pieściły krocze obleczone w bardzo drogie spodnie. Brenda zbyt 
wiele razy widziała zdjęcie Shelby, by jej nie poznać, choć teraz piękność 
z Południa miała szeroko otwarte usta, a typek sondował je językiem.
— Oho ho! — wymruczała Brenda pod nosem i odwróciła się do drzwi. 
Scena, której była świadkiem, nie pozostawiała żadnych wątpliwości co do 
uczuć pary, ale tak śmiałe zachowanie zrobiło na niej wrażenie. Choć 
przygnębiona telefonem Elise, musiała się uśmiechnąć. Czemu ją zdziwiło, że 
ta sziksa zdradzała Morty'ego, gdy ten siedział w więzieniu? Szła pewnie na 
lunch w „Tęczowej Sali", a zaczęła od przystawek w windzie. Brenda 
wiedziała, co będzie na deser. Mam swoje problemy, a to do nich nie należy. 
Właściwie to powód do radości. Widać mimo wszystko jest Bóg na niebie.
Kiedy winda zatrzymała się na właściwym piętrze, Brenda, żeby się 
upewnić, że wzrok jej nie myli, jeszcze raz rzuciła okiem na tę dziwkę i jej 
typka. Żadne z nich nawet na nią nie spojrzało. Zaczęła się zastanawiać, kim 
był facet i jak się tego dowiedzieć.
275
Ale oto znalazła się na piętrze Elise i przypomniała sobie, po co 
przyjaciółka ją tu ściągnęła.
—	Elise! Elise! — zawołała. — Co się stało? Ile straciłyśmy?
Annie wystawiła głowę z pokoju, w którym ostatnio często siadywała, 
by pisać.
—	Och, to ty, Brendo. Elise powiedziała mi o akcjach Mitsui. Tak mi 
przykro. Dobrze się czujesz?
—	Dobrze? Nie, do cholery! — warknęła Brenda. — Ten szmuk Stuart 
Swann nawet podsłuchiwać nie umie. Gila nie interesowało Mitsui. Widać to 
była tylko zasłona dymna. Straciłyśmy kupę forsy. — Pomyślała, że tak oto 
znika jej milion dolarów, pieniądze, które znaczyły wolność. Rany, jak się to 
mogło stać?
—	Elise bardzo się tym martwi — powiedziała Annie. — Cały ranek nie 
odchodzi od komputera.
Słysząc swoje imię, Elise wyszła z gabinetu.
—	Brenda, nie panikuj! — rzuciła ostro. Była blada, ale nie okazywała 
zdenerwowania. Też nie lubiła tracić pieniędzy.
—	Nie panikuję! — odparła równie ostro Brenda. — Dawno minęłam 
ten punkt. Raczej chyba kamienieję. — Poczuła, że jest bliska łez. — 
Wszystkie pieniądze wpakowałam w Mitsui, a ty mówisz, że poszły w diabły?
—	Jasne, łatwo jej powiedzieć nie panikuj. Cóż to jest dla tej lodowej 
księżniczki milion dolarów. — Elise, mówię serio. Straciłam dosłownie 
wszystko.
—	Wiem — powiedziała Elise i Brenda widziała, jak się tym przejmuje.
—	Zaproponowałam ci bardzo głupie posunięcie.
Dobre i to, doczekałam się przeprosin. Tyle że nie zapłacę nimi rachunku 
za telefon albo komornego.
—	Elise, posłuchaj, proszę. Co możemy teraz zrobić? — prosiła Brenda, 
próbując zachowywać się rozsądnie.
—	Właśnie, Elise, co się stało? Czuję się współodpowiedzialna, bo to ja 
przekazałam tę wiadomość od Stuarta — dodała Annie.
Brenda wiedziała, że przyjaciółka nie zainwestowała żadnych pieniędzy, 
bo i bez tego była w trudnej sytuacji finansowej. A mimo to sprawiło jej 
przyjemność, że Annie tak bardzo martwią jej kłopoty.
—	Zainwestowaliśmy w Mitsui wierząc, że Gil szykuje się do przejęcia 
tej firmy — wyjaśniła Elise. — Wujek Bob rozmawiał z kimś z giełdy 
i sprawdził, że gra jest warta świeczki. Teraz dowiedzieliśmy się, że Gil nie 
miał wobec nich żadnych zamiarów, bo cena akcji poleciała dziś rano na łeb 
na szyję. Nikt ich tu nie kupuje — Elise przerwała. — Tak więc Brenda, ja 
i wujek Bob straciliśmy pieniądze wydane na te akcje. To był nieostrożny 
ruch i bardzo przepraszam. To moja wina.
Brenda westchnęła.
—	No cóż, to nie twoja wina. Moja. Nie powinnam była bawić się 
w hazard pieniędzmi na życie.
276
—	Dobrze, ale chciałabym ci to jakoś wynagrodzić. — Elise głęboko 
zaczerpnęła powietrza i mówiła dalej: — Chciałabym ci to zwrócić — spojrzała 
na Brendę.
—	Że co?
—	Chciałabym zwrócić to, co straciłaś.
Niesłychane. Królowa Śniegu proponuje jej pieniądze. Ludzie, to zupełnie 
nie w jej stylu. Brenda nie mogła wyjść ze zdumienia, ale przecież nie było 
mowy o przyjęciu takiej oferty.
—	Daj spokój. Sama płacę długi honorowe. Jestem dużą dziewczynką. 
Elise pokiwała głową.
—	Długo się nad tym dzisiaj zastanawiałam i mam propozycję, na którą 
się chyba zgodzisz. To by mi nawet było na rękę, no i przybliżyło nas do 
realizacji planów.
—	Ty chyba jesteś czarodziejką — powiedziała Brenda.
—	Tak... — mówiła Elise wolno. — Nie twierdzę, że nie straciliśmy 
pieniędzy wyłożonych na Mitsui. Straciliśmy. Ale, Brendo, jest sposób, żebyś 
chociaż ty wyrównała swoje straty i ja ci w tym pomogę.
—	Tylko powiedz jak — błagała Brenda. Bardzo się uspokoiła zobaczyw 
szy, jak głęboko Elise przejmuje się jej trudnościami.
—	W jakiś sposób czuję się odpowiedzialna za tę sytuację. Przecież 
mimo swojej złości na Gila powinnam była cię powstrzymać przed zainwes 
towaniem wszystkiego. Wujek Bob i ja możemy sobie pozwolić na takie 
straty. Przyda nam się to pewnie przy płaceniu podatków.
—	Elise — przerwała jej Brenda — poczekaj, nie tak szybko. Dziękuję 
za twoją troskę, ale powiedziałam ci: jestem już duża. Przecież usiłowałaś 
mnie powstrzymać, czy nie tak? To ja się uparłam. — Brenda chciała 
się zachować wobec Elise uczciwie. Przecież, mimo wszystko, były przy 
jaciółkami.
—	Dobrze, tak czy owak, Brendo, chciałam ci coś zaproponować. Czy 
kupiłabyś ode mnie kolekcję Billa?
Brenda pomyślała, że Elise chyba goni w piętkę. Czyżby piła? Nie, nie 
ma mętnego wzroku.
—	Masz na myśli chińską porcelanę, antyki i całą resztę? Elise, przecież 
jego kolekcja musi byś warta przynajmniej parę milionów. Jakim cudem mam 
to kupić? Nie mam grosza przy duszy.
—	Kiedy Bili odszedł — wyjaśniła Elise z uśmiechem — podpisał 
umowę, w której mi zlecił sprzedaż swojej kolekcji, wiesz, porcelana imari, 
antyki, muszkiety, znaczki, monety, słowem wszystko. Zachował się jak 
dżentelmen. Cóż, powiedziałam mu, że nie znam dokładnej wartości zbiorów, 
na co odparł, że respektuje mój osąd i przyjmie, ile za to dostanę. Miałam 
zamiar kupić to, co mi się podoba, a resztę wystawić na aukcji u Sotheby'ego. 
Potem odliczyć koszty i przesłać mu różnicę. Zachował się bardzo wspaniało 
myślnie.
—	I co? — zapytała Brenda, nadal nie rozumiejąc, w czym rzecz.
277
—	I to, Brendo, może ustalimy cenę i wszystko będzie twoje. A jeżeli 
na przykład sprzedasz to za pośrednictwem Duarta i zrobisz na tym majątek... 
Cóż, takie są prawa rynku.
—	Elise, co ty kombinujesz w tej kunsztownie uczesanej główce? 
— spytała ostrożnie Brenda.
—	Gdybyś mi zaproponowała uczciwą cenę, powiedzmy jednego dolara, 
tobym się nad tym zastanowiła. Powiem więcej, przyjęła natychmiast.
—	Jeden dolar! Cholera, załatwione! — Brenda wybuchnęła głośnym 
śmiechem. — Ale czy to jest zgodne z prawem?
—	Całkowicie. Podpisał umowę, już ją pokazałam moim prawnikom. 
„Zaakceptuję sumę, za jaką to sprzedałaś, odjąwszy koszta". I w ten sposób 
to on jest mi winien parę tysięcy dolarów, skoro musiałam opłacić pakowanie 
i przesłanie zbiorów nowemu właścicielowi. — Elise uśmiechnęła się po raz 
pierwszy tego ranka. — Właśnie wysłałam mu rachunek.
—	Elise! — wyjąkała Annie. — Nie zrobiłaś tego.
—	Tylko uważaj — oparła Elise. — A więc umowa stoi. Annie, jesteś 
świadkiem, Brenda nie może się teraz wycofać. — Elise zwróciła się do 
Brendy. — Jest tylko jeden problem. Zysk musisz zainwestować we własny 
interes.
—	Co? Jeszcze jeden butik prowadzony przez tłuściocha! — warknęła 
Brenda.
—	Znajdź małą firmę, która potrzebuje kapitału, kup ją i pomóż 
prowadzić — poradziła Elise.
Oczy Brendy pojaśniały:
—	Jak Paradise/Loest?
Elise odchyliła się do tyłu i roześmiała.
—	Brenda, z ciebie jest bardzo przebiegła kobieta interesu. Tak, 
Paradise/Loest to firma stworzona dla ciebie.
—	Umowa stoi — powiedziała Brenda ze śmiechem i objęła Elise, po 
czym wymieniły uścisk dłoni. — Porozmawiam z Duartem, żeby do ciebie 
zadzwonił i umówił się na odebranie tych rzeczy. On najlepiej będzie 
wiedział, co zrobić z tym śmietnikiem. Nowobogaccy zapłacą za to każde 
pieniądze. — Nagle poczuła, jak całe napięcie gdzieś odpływa.
—	Uff! — osunęła się na fotel. — To mnie doprowadziło niemal do 
zawału. Ale nadal mamy problem. Załatwiłyśmy Billa, mój tyłek uszedł bez 
szwanku, ale Gil pozostał nietknięty. Jeżeli nie o Mitsui mu chodziło, to gdzie 
jest jego prawdziwy cel?
Trzy kobiety spojrzały po sobie. Annie wspomniała rozmowę z Gilem 
i sposób, w jaki ją potraktował. Nie, kara musi go dosięgnąć.
—	Brendo — zapytała Elise — czy ty przypadkiem nie pracujesz 
z Duartem nad remontem apartamentu Griffinów? Może byś się tam z nim 
wybrała i trochę powęszyła? A nuż coś znajdziesz.
—	Wróć to tempo. Pracuję wyłącznie w biurze Duarta. Porządkuję 
dokumenty, rachunki... to prawdziwa stajnia Augiasza. To Duarto chodzi tam
278
co dzień. Mary wydzwania do niego bez przerwy o najróżniejsze drobiazgi... 
— urwała. — To taki świetny kumpel, że nie mogę zaryzykować wpakowania 
go w tarapaty. Ale zapytam. — I dodała zwracając się do Annie: — Kobieto, 
skasuj Stu Swanna. Może sobie te poufne wiadomości w tyłek wsadzić. Nie 
umawiaj się z nim. To przegrany facet.
—	Tyle to i ja wiem. A teraz mi powiedz, jak się go pozbyć.
—	Czyżby się zrobił natrętny? — zapytała Elise.
—	Hmm, dzwoni co jakiś czas.
—	Annie ma chłopaka, Annie ma chłopaka — zaśpiewała Brenda. 
Chciała tańczyć z radości. Nagle wszystko zaczęło wyglądać o wiele jaśniej. 
Dzięki Elise. I Annie. Prawdziwe przyjaciółki. Wtem coś sobie przypomniała.
—	Skoro mówimy o chłopakach, zgadnijcie, kto jeszcze sobie zafundował 
nowego? — rzuciła pytanie i opisała scenę w windzie.
—	Myszy tańcują ... — zaczęła Elise.
—	Akurat ta myszka całuje jak szalona — poprawiła Brenda. — Czyż 
matka natura nie jest przemądra?
Teraz pamiętaj, Duarto, będziesz filował, a ja przejrzę ich papiery 
— powiedziała Brenda, kiedy jechali wyłożoną boazerią windą do apartamentu 
Mary i Gila Griffinów mieszczącego się na szczycie wieżowca. Dziś Brenda 
pełniła odpowiedzialną misję.
—	Co to znaczi filować, carai Miślałem, że mam stać na czatach.
—	Jeden pies, Duarto. Ale żeby to wiedzieć, musiałbyś dorastać 
w Nowym Jorku w latach pięćdziesiątych. — Brenda z westchnieniem 
kontynuowała lekcję. Wiedziała, że choć Duarto wzniesie oczy ku niebu, to 
naprawdę lubi słuchać historii z jej dzieciństwa. — Kiedy chodziłam do 
szkoły, gdy tylko nauczyciel wyszedł z klasy, któreś z nas filowało, żeby 
ostrzec pozostałych, gdyby ten stary nietoperz wracał. No wiesz, żeby nas nie 
złapał na wrzaskach i przestawianiu wszystkiego do góry nogami. A dziś ty 
będziesz filował, podczas gdy ja rzucę okiem na zawartość biurka Gila czy 
Mary. Załapałeś?
—	To samo Ethel Mertz robiła dla Luci Ricardo, no nie? Uwielbijam ten 
program. I kocham Desi Arnaza.
Zdumiona Brenda aż na niego spojrzała.
—	Desi? Kochasz Desi?
—	Jasne. To mój idol.
—	Duarto, jesteś jedyną osobą spośród moich znajomych, której podobała 
się gra Lucy w programie Desi Arnaza. Nie bierz tego do siebie, ale to 
zupełne wariactwo. Daj spokój, ile razy można słuchać piesenki „Babalu"?
—	Tam chodziło nie tilko o spijewanie, cara. Wszistko mu zawdzięczam. 
Ten stil. Humor. Naucziłem sję mówić po angielsku słuchając Desi.
—	No taak, to mi wiele wyjaśniło, Duarto.
Winda zatrzymała się na najwyższym piętrze wieżowca i znaleźli się
279
w korytarzu Griffinów. Kiedy drzwi windy zamykały się za nimi, Duarto 
nacisnął dzwonek, po czym odwrócił się i objaśnił Brendzie:
—	Dziś nikogo nie ma, tilko lokaj Prijnce.
—	Prijnce? Aha, masz na myśli: Prince?
—	Tak, przecież to właśnie mówię: Prijnce. On też jest pedzio... 
— W tym momencie w otwartych drzwiach stanął bardzo chudy czterdzies 
toletni mężczyzna.
—	Prijnce — słodko zaczął Duarto — prziszliśmy wimierzić ściany, 
żebi kupić tapeti.
—	Najwyższy czas — warknął w odpowiedzi mężczyzna. — Pan Griffin 
nie może się doczekać, kiedy wreszcie skończycie. Stanowczo domaga się 
zrobienia tutaj porządku.
Wchodząc do mieszkania i rozglądając po holu, Brenda powiedziała:
—	Naprawdę robimy, co możemy. Przesiadujemy po godzinach. Możesz 
spokojnie wrócić do czyszczenia sreber czy innych zajęć. Będziemy cicho jak 
myszki. — Zmierzyła Prince'a od stóp do głów. — Ładny fartuszek — rzuciła 
i poszła korytarzem do gabinetu Griffinów.
Kiedy Duarto ją dogonił, wyszeptała:
—	Prawdziwy angielski lokaj, jak pragnę zdrowia. Nigdy wcześniej nie 
widziałam angielskiego lokaja, tylko na filmach.
—	Ten tu nie jest naprawdę Anglikiem. To Irlandczik, ale udaje. Mówi, 
że przecież nikt bi nie zatrudnił irlandzkiego lokaja.
Gdy weszli do gabinetu, Brenda stanęła na moment i rozejrzała się 
dookoła. Ostatni raz widziała ten pokój bez mebli, zastawiony różnymi 
pudłami.
—	Och, Duarto, jaki śliczny. Naprawdę — spojrzała na niego. — Jestem 
z ciebie dumna.
Przyglądała się ścianom pokrytym papierem z włókien ryżowych, 
dywanom ręcznej roboty, zasłonom z surowego jedwabiu. Przechadzając się 
po gabinecie powiedziała:
—	Nie zasługują na coś tak pięknego. — Podeszła do wspaniałego, 
rozłożystego biurka, stojącego między drzwiami na balkon. — A to biurko 
jest boskie. Cóż za znalezisko, Duarto.
—	Pani Grijffijn powiedziała, żebi to zaprojektować jako miejsce do 
bardzo osobistej prąci. Spędzają tu niemal tile czasu, ile w sipialni — i 
patrząc 
na biurko ciągnął: — więc pomiślałem, żi potrzebują biurka niczym 
małżieńskie łoże. — Spojrzał na zegarek. — Czego szukasz, cara?
—	Nie jestem pewna, Duarto — Brenda podrapała się palcem po 
brodzie. — Jakiejś informacji, co też Gil knuje przeciw japońskim firmom. 
Po coś przecież rozpuścił tę fałszywą plotkę o Mitsui. Nie wiem, czego 
szukam, ale będę natychmiast wiedziała, jak to znajdę. A teraz idź do 
holu i udawaj, że mierzysz ścianę. Jeśli Prince zacznie się kręcić w pobliżu, 
daj mi znak.
—	Jaki znak?
280
—	Duarto, nie wiem. Zacznij śpiewać albo coś podobnego. Cokolwiek 
— i wypchnęła go za drzwi, zostawiając je nie domknięte. Podeszła do biurka 
i zaczęła otwierać szuflady. Czego ona tu właściwie szuka? Straciła niemal 
cały swój optymizm.
Pierwsze kilka szuflad chyba nie należało do Gila. Teczki z dokumentami, 
nic ciekawego. Różne oferty w plastikowych okładkach, wydruki 
komputerowe
0	dochodach firm. Uklękła, wyjęła stos i zaczęła go przeglądać. Nic tu nie 
ma. Absolutnie nic. Postanowiła je odłożyć na miejsce. Wtem zamarła 
trzymając w objęciach stos dokumentów. Duarto śpiewał.
—	Pewnego dnia mój prijnce się zjawi.
Rany! — roześmiała się mimo strachu. — Cały Duarto, robi sobie 
dowcipy nawet, kiedy ją ostrzega — pomyślała i wsunęła się pod biurko. 
Skuliła się maksymalnie i zauważyła, że po raz pierwszy od dzieciństwa 
zdołała dotknąć kolanami podbródka. Usłyszała szelest otwieranych 
drzwi
1	wsunęła się głębiej pod biurko, biodrami dotykając bocznych ścianek.
—	Duarto! — dobiegł ją głos Prince'a o charakterystycznym „szczeka 
jącym" akcencie. — Jesteś tu? Pani Griffin chce z tobą rozmawiać przez 
telefon.
Brenda usłyszała daleki głos Duarta.
—	Prijnce, tu jestem, w holu — głos Duarta przybliżył się. — Mogę 
odebrać tutaj?
—	Tak. — Prince wyjaśnił: — Trzeba nacisnąć ten świecący guzik na 
aparacie.
Brenda aż westchnęła, kiedy usłyszała, że Prince wychodzi i zamyka 
drzwi.
—	Brendo, gdzie jesteś? — zawołał Duarto zduszonym szeptem.
—	Utknęłam pod biurkiem. Pomóż mi wyjść. — W polu widzenia 
pojawiły się jego stopy i nogi, ale nie schylił się, żeby jej pomóc.
—	Jedną minutkę, cara. Dzień dobry, pani Grijffijn. Tak, ale tilko 
w holu, jak na razie.
Brenda słyszała, jak Duarto rozmawia używając najuprzejmiejszego tonu 
dla klientów i zrozumiała, że musi to przeczekać. Nagle zauważyła, że ma 
bliznę na kolanie! Ciekawe, skąd się tam wzięła. Przypomniała sobie wypadek 
podczas jazdy na wrotkach, gdy miała dziewięć lat. Ód tamtego czasu nie była 
w stanie zobaczyć własnych kolan. Dziękuję, Bemie i Roy.
—	Ocziwiście, pani Grijffijn. Pośpieszimy się. Skończimi naprawdę 
szibko. Pracujemi dzjeń i noc... — przerwał na moment. — Tak, jestem tu 
z moją dziewcziną. Ona ma do tego świetne oko.
Moja dziewczyna, ty dupku — pomyślała Brenda — zapłacisz mi za to. 
Duarto w końcu odłożył słuchawkę i zajrzał pod biurko.
—	Och, cara\ Tu jesteś — wyciągnął do niej rękę. Brenda chwyciła ją, 
ale ani drgnęła. Duarto wybuchnął długo powstrzymywanym śmiechem.
Brenda też się roześmiała.
—	Przestań, Duarto, bo się posikam. Wyciągnij mnie stąd!
281
Duarto sięgnął pod biurko, zaparł się i wydostał nogi Brendy. Pociągnął 
za nie z całych sił. Próbował trzy razy, nim poruszył ją na tyle, że wykręcając 
tułów, uwolniła całe ciało.
—	Nie wiedzjałem, żi tam tak mało miejsca, cara — przestał się śmiać, 
ale w oczach pozostały iskierki radości.
Brenda uklękła, po czym wstała.
—	Duarto, jesteś równocześnie straszną świnią i najmilszym facetem, 
jakiego znam. A teraz pomóż mi odłożyć teczki na miejsce, skończymy tę 
stronę biurka i zmykamy.
Brenda wzięła się za przeglądanie szuflad należących do Mary. Nic 
ciekawego. Nic, dopóki nie spróbowała otworzyć najniższej szuflady. Cholera, 
zamknięta na klucz. Spojrzała na Duarta, jak sięgnął z uśmiechem do kieszeni 
spodni i wyjął mosiężny kluczyk na kółku.
—	Widać kiedi prziwiezjono im biurko, zapomniałem dać Grijffijnom 
ten dodatkowy kluczik. Jak go wręczę jutro, też będzie dobrze — wzruszył 
ramionami.
Brenda pocałowała go mocno w same usta i odwróciwszy się w stronę 
biurka otworzyła szufladę. Od razy dostrzegła, że wszystkie materiały dotyczą 
Japonii. Sony, Nissan, Mitsui, Awai, Maibeibi. Nieuczciwość popłaca! Ale 
skąd może wiedzieć, które trzeba zabrać? Co tu robić? Zobaczyła teczkę 
zatytułowaną „Notatki służbowe — najciekawsze firmy japońskie". Tę właśnie 
wyjęła jako pierwszą. Może tu znajdzie wyjaśnienia dotyczące reszty. I tak 
właśnie było! Złapała dokument i z rozpromienioną twarzą wymachiwała nim 
przez nosem Duarta. „Tajne: Informacje dla Mary Birmingham od Gila 
Griffina. Dotyczy szans przejęcia Maibeibi i fałszywych pogłosek o Mitsui".
—	Luci, Luci! Znalazłaś! — parodiował Duarto.
—	Chodź, Ethel, zwiewamy stąd — powiedziała Brenda wciskając pod 
sweter notatki i teczkę dotyczącą Maibeibi.
Trzydzieści pięć pięter ponad biurem Elise przyjaciółki zasiadły w „Tę-
czowej Sali", najstarszym nowojorskim barze z tak wspaniałym widokiem na 
miasto. Zachodzące słońce rzeczywiście wyglądało stąd fantastycznie, gdy 
kładło różowe blaski na dokumenty rozłożone na śnieżnobiałym obrusie.
Brenda chwilę patrzyła przez okno, w końcu zaczęła:
—	Macie, co chciałyście. Wzięłam to pod lupę — wskazała na teczkę 
Maibeibi — i wniosek jest jeden: mało powiedzieć, że to dobra firma, to 
wspaniała firma. Moim zdaniem nie robi milionów tylko z jednego powodu: 
przez stocznię. Jeżeli pan Tanaki zamknie stocznię i sprzeda teren pod 
zabudowę, to zlikwiduje deficyt i jeszcze zostanie mu okrągła sumka na 
bardziej opłacalne przedsięwzięcia.
—	Łatwo ci mówić — włączyła się Elise. — Pamiętaj, że on jest 
Japończykiem, człowiekiem interesu posłusznym tradycji. Ziemia w Japonii 
wprawdzie ma bardzo znaczną wartość, ale ta stocznia to początek całego
282
interesu. Jego ojciec od niej właśnie zaczynał. I chociaż teraz najwięcej 
zarabiają produkując elektroniczne cudeńka, na pewno nie przekreśli tradycji 
i nie zwolni tych wszystkich ludzi. Brenda straciła dobry humor.
—	Wiedziałam, że to wszystko za łatwo poszło. — Po chwili namysłu 
dodała: — A może sprzedać nie samą ziemię, ale stocznię? Czy nikt w Japonii 
nie potrzebuje stoczni?
—	Może i by się ktoś znalazł — włączyła się Annie — ale nikt nie 
złożył oferty, bo wiadomo, że Tanaki jej nie sprzeda.
—	A może interes wymienny? — zapytała raźno Brenda. — Kto ma coś, 
na czym zależy Tanace?
Popatrzyły na siebie, po czym Annie i Brenda zwróciły spojrzenia 
w kierunku Elise.
—	Ja nie mam! — zawołała zdumiona Elise.
—	Chyba na dziś umówiłyście się z Bobem Bloogee. Założę się, że 
w szafie trzyma jakąś zabawkę, na którą chętnie zamieni się z innym 
przerośniętym dzieciakiem.
Brenda po raz kolejny sprawiła, że dwaj potentaci świata biznesu 
bardziej przypominali zwykłych ludzi.
Wiesz, że robię to tylko dla ciebie. — Annie przypomniała Elise, kiedy 
wysiadły z limuzyny przed „River House", prawdopodobnie najbardziej 
ekskluzywnym blokiem mieszkalnym w mieście. — Od urodzenia Sylvie 
unikałam zasiadania w komitetach, a spędzanie czasu w towarzystwie Gunilli 
i Lally na pewno nie należy do moich ulubionych rozrywek.
—	Tak, to ciężkie zadanie i zaskarbiłaś sobie moją dozgonną wdzięczność 
et cetera, et cetera — odparła Elise przewracając oczami — ale co innego 
mogłam zrobić? Tylko na ciebie jedną mogłam liczyć, że dopilnujesz Bette, 
żeby nie napytała biedy, no i nie opowiesz wszystkim o jej niesłychanej 
głupocie. Nie twierdzę, że świat już tego nie zauważył — Elise westchnęła. 
— Lally zachowuje się jak ostatnia dziwka wobec tej biednej dziewczyny. 
Przynajmniej ich dwóch, Lally i Gunilli, dziś tu nie będzie. A twoja obecność 
może wpłynąć na reakcję wujka Boba, kiedy usłyszy o pomyśle Brendy, tej 
słynnej „zamianie". Wiesz, że bez pomocy wujka Boba nasz plan zniszczenia 
Gila Griffina jest nierealny. Jeżeli na serio myślimy o wyrównaniu rachunków 
z tym draniem, to potrzebujemy wsparcia wujka, a żeby je sobie zapewnić, 
ty musisz zasiadać w jednym podkomitecie z Bette, ja zaś przedstawić mu 
pomysł z Maibeibi.
—	Przyszło mi zapłacić wysoką cenę — narzekała Annie z uśmiechem. 
Organizowanie takich przyjęć oznacza mnóstwo pracy i niewielki zysk.
Kosztują zwykle setki tysięcy, a zaledwie drobny ułamek tej sumy trafia do 
instytucji charytatywnych. W istocie są pretekstem, by kobiety poćwiczyły 
mięśnie i przewietrzyły eleganckie toalety. Organizatorzy zaś staczają
283
niezliczone boje dyskutując nad przystrojeniem sali, programem, 
jadłospisem i sposobem usadzenia gości. A zwłaszcza nad tym ostatnim.
Zaproszenie do wzięcia udziału w pracach komitetu organizacyjnego 
uznawano za oznakę zajmowania wysokiej pozycji społecznej, toteż wiele 
osób po prostu się wkupywało, jak Mary Griffin. Ale dla Annie oznaczało to 
wyłącznie nużące obowiązki. Teraz komitet podzielił się na podgrupy; Bette, 
ona i Elise odpowiadały za sprzedaż biletów i rozmieszczenie gości. I chociaż 
Annie narzekała, to jednak towarzystwo Bette sprawiało jej przyjemność. 
Mówiąc delikatnie, młoda kobieta odznaczała się wyjątkową bezpretensjonal-
nością.
—	Potrzebuję trochę czasu na rozmowę z wujkiem Bobem o Maibeibi. 
Nie jestem pewna, czy po fiasku akcji Mitsui ma jeszcze do mnie zaufanie, 
więc możliwe, że będę musiała porozmawiać z nim nieco dłużej, nim go 
przekonam. Lepiej bez świadków, dlatego postaraj się, żeby Bette dużo mówiła.
—	To akurat nie problem, znacznie trudniej ją od tego powstrzymać. 
Weszły do budynku, minęły recepcjonistkę i pojechały windą na ostatnie
piętro. Różne bywają apartamenty na ostatnim piętrze — pomyślała Annie 
oglądając gigantyczny hol wykładany marmurem, z grubsza wielkości jej 
całego mieszkania. Lokaj w liberii poprowadził je dalej. Przed nimi na blisko 
siedmiometrowej ścianie widniał obraz Sargenta przedstawiający trzy kobiety 
w dezabilu. Po obu stronach obrazu wsparte na marmurowych łukach 
kolumny otwierały drogę do salonu, gdzie leżała Bette, wyciągnięta na 
szezlongu, ubrana w taką samą atłasową kreację jak kobieta w centrum obrazu.
—	Ona sobie z nas kpi — wyszeptała Annie do Elise.
—	Ależ nie — odparła Elise i weszła do bogato ozdobionego pokoju 
wyciągając rękę do „cioci": — Droga Bette, jak miło cię znów zobaczyć!
Bette Bloogee wstała.
—	Grabula, Elise — powiedziała z najczystszym akcentem wprost 
z Bayonne. — Grabula, Annie. Ekstra, żeście zajrzały. Aż mnie zwierca, taką 
mam wiadomość. Opyliłyśmy wszystkie miejsca w budzie. Nawet jeden stolik 
nie został.
—	Wspaniale! — ucieszyła się Annie.
—	Jak babcię kocham — potwierdziła Bette. — Te nieboraki chore na 
to, no wiesz... będą miały kupę szmalu, no nie?
—	Zespół Tourette'a, Bette — cierpliwie przypomniała Elise.
—	Jasne, wiem, ale ciągle mi ucieka z pamięci. Rany koguta, trzeba 
było mnie wcześniej posłuchać, dopiero byście usłyszały grypserę. Dopóki 
Bob nie wziął mnie w obroty, to jeszcze na dodatek bełkotałam. Spoko, no nie?
Annie nie mogła od niej oderwać oczu. Była jedną z najpiękniejszych 
kobiet, jakie w życiu widziała. Włosy miała kasztanowe, lśniące, teraz luźno 
związane czarną aksamitką, ale rozpuszczone sięgały jej do pasa. Cera jasna 
i czysta, ani śladu piegów. Ogromne turkusowe oczy ocieniały gęste czarne 
rzęsy. Była pięknym stworzeniem o doskonałej urodzie, ale gdy tylko 
otworzyła usta, każdy z przerażeniem pytał, jakim cudem tak nieprzyjemne
284
dźwięki wydobywają się z tak ślicznych różowych usteczek? A owe dźwięki 
płynęły. Ciągle i na nowo. Annie z trudem powstrzymywała chichotanie.
—	To co, cykniem po piwku? Co tylko chceta. 
Elise poprosiła o kawę, Annie tylko skinęła głową.
—	Z mlekiem czy bez?
Akurat w tym momencie wszedł lokaj i usłyszawszy jej pytanie chrząknął 
znacząco. Na wielkiej srebrnej tacy wniósł bowiem wykwintną srebrną 
zastawę do kawy. Szedł wolno i ostrożnie obarczony tak wielkim ciężarem.
—	Uważaj, bo się przedźwigasz — ostrzegła go Bette i ruszyła na pomoc. 
Kobiety zasiadły wokół rokokowego stolika z inkrustowanego drewna.
Annie oglądała go z zachwytem. Maleńkie cherubiny wykonane z różnych 
odcieni drogocennego drewna tańczyły wzdłuż krawędzi stołu, między nimi 
wiła się girlanda, której każdy szczegół wykonano z niezwykłą precyzją. Był 
to majstersztyk stolarstwa artystycznego.
—	Wpadł ci w oko, to go bierz — zaproponowała Bette.
Lokaj znów chrząknął. Bette spojrzała na niego. Uniósł wymownie brwi.
—	Och, coś taki drętwy, Smiciak. Pozwól mi to zrobić. Bob mówi, że 
jak chcę, to mogę — zwróciła się do Elise i Annie. — Smith chodzi po 
ścianach, jak rozdaję ten szajs. Ale chałupa tym zapchana po dach, że o co 
mu biega? — i powiedziała do lokaja: — Mniej gratów do odkurzania dla 
ciebie, no nie?
Annie uśmiechnęła się do dziewczyny. Miała mnóstwo wdzięku, i naj-
wyraźniej Smith też tak uważał.
—	Dziękuję za ten stolik, po prostu chciałam pochwalić twój dobry gust. 
Ale miło, że coś takiego zaproponowałaś. Dobrze o tobie świadczy, że umiesz 
się dzielić.
—	Jasne. Bez krępacji. — Bette spojrzała na Annie. — Jesteś bardzo 
miła, wiesz? — zapytała, na co Annie odpowiedziała uśmiechem.
Kiedy Annie powiedziała, że chciałaby skorzystać z toalety, Bette 
natychmiast się zerwała.
—	Jasne. Lecim do mojej.
Poprowadziła ją przez szereg pokoi do buduaru jakby przeniesionego 
wprost z Wersalu. Za gobelinem kryły się drzwi do wspaniałej łazienki 
wyłożonej czarnym onyksem.
—	Masz tu wszystkie szpany, możesz nawet umyć cipcię — wskazała 
bidet. Annie wybuchnęła śmiechem, a Bette jej zawtórowała.
Kiedy Annie wyszła z łazienki, Bette czekała na nią przed drzwiami. 
Stała z rękami założonymi na plecy i wpatrywała się w swoje buty niczym 
zawstydzona sześciolatka.
—	Słuchaj, czy myślisz, że po tej balandze te szpary mnie polubią? 
— zapytała. — Wiem, że Lally Snów koso na mnie łypie, ale może Mary 
Griffin albo Gunilla Goldberg wpadną czasem na ploty?
Annie spojrzała na dziewczynę.
—	Nie wiem, Bette, ale ja zajrzę do ciebie z przyjemnością.
285
Twarz Bette rozjaśnił radosny uśmiech.
—	Ekstra! — zawołała podnosząc do góry rękę w geście zwycięstwa. 
Zaprowadziła Annie do Elise czekającej w salonie. — No i za co się 
przebieracie?
Bette uparła się, żeby zorganizować bal kostiumowy i choć zwykle 
mężczyźni buntowali się przeciw temu, kobiety z radością zaakceptowały 
pretekst, dzięki któremu mogły założyć jeszcze bardziej ekstrawaganckie stroje.
—	Nie miałam chwili czasu, by się nad tym zastanowić — przyznała 
Annie. Tak naprawdę to nie miała ochoty iść na bal, ale Klub Pierwszych Żon 
poświęcił temu zagadnieniu jedno z zebrań. Każda przyznała, że wstydzi się 
pokazać publicznie z nowym partnerem. I postanowiły stworzyć wspólny 
front. Opracowały projekty kostiumów i zarezerwowały cały stolik. Miały 
nadzieję, że wyjdzie z tego niezła zabawa.
—	A ty, Elise? — dopytywała się Bette. — Jako kto zjawisz się na 
balandze?
—	Może jako starzejąca się aktorka — odparła Elise sucho.
—	To ja pójdę jako emerytowana gwiazda pornosów — roześmiała 
się Bette. — Ale przecież to ma być bal przebierańców, nie możesz 
na nim być sobą.
Elise zamrugała, po czym wybuchnęła śmiechem. Annie też dołączyła. 
Wszystkie trzy śmiały się serdecznie, kiedy Bob Bloogee wszedł do pokoju.
—	Właśnie takie powitanie lubię najbardziej, kiedy wracam do domu. 
Widok trzech pięknych, roześmianych kobiet.
Elise usiadła przy boku wujka Boba na południowym tarasie. Ze swojego 
fotela widziała East River, wyspę Roosevelta i cały Manhattan rozpościerające 
się u jej stóp. Na sąsiednim fotelu leżał wujek Bob, człowiek drobnej postury, 
nogi miał wyciągnięte na podnóżku i uważnie czytał dokumenty o Maibeibi, 
które dała mu Elise.
—	Dziękuję, że jesteście takie miłe dla Bette — podniósł na nią wzrok. 
— Ona naprawdę polubiła Annie Paradise. I wspominała, jak bronicie ją 
przed uszczypliwościami Lally. Naprawdę dziękuję.
—	Wujku, to przecież bardzo sympatyczna dziewczyna.
—	Wiem — odparł z uśmiechem i powrócił do papierów rozłożonych na 
kolanach.
—	Jak się ułożyły sprawy z Jerrym Loestem? — zapytał.
—	Fantastycznie. Właśnie podpisał dwie nowe umowy. Dziękuję za 
pomoc.
—	Nie ma o czym mówić. Przyda się nam trochę nowych pomysłów. 
Mój spec od reklamy twierdzi, że Loest to szalenie utalentowany gość. Wart 
poparcia.
—	Naprawdę? Też tak uważam. Świetnie. Cieszę się, że mi to powie 
działeś... — przerwała. Zrobienie porządku z Aaronem Paradise było niewinną
286
zabawą w porównaniu z ich głównym celem, Gilem Griffinem. — Wujku, na 
myśl o tych akcjach Mitsui czuję się okropnie. To moja wina. Bob 
natychmiast podniósł wzrok.
—	Moja droga, naprawdę się tym nie przejmuj. Pamiętaj, że sprawdzali 
to znawcy przedmiotu i wydali pozytywną opinię. Gil Griffin bardzo sprytnie 
wszystko przeprowadził. Nakłamał właścicielom firmy, a oni powtórzyli to 
mojemu człowiekowi na giełdzie. — Pogładził ją po ręce. — Moja droga, jeśli 
się gra na giełdzie, to takie rzeczy się zdarzają. Wszystko ci tak dobrze 
wychodzi, że nie umiesz przegrywać. Tym bardziej przykre, bo z Gila 
Griffina jest prawdziwy łajdak. Nie po raz pierwszy zarobił na mnie.
—	To co, wszystko skończone? — zapytała Elise wskazując na 
dokumenty.
—	Dzięki Brendzie jeszcze nie. — Bob postukał w teczkę leżącą na 
kolanach. — Ta sprawa ma duże szansę. Przypadkowo winien jestem panu 
Tanace z Maibeibi przysługę i jeśli mu powiem, że Gil Griffin ma na oku 
jego firmę, to może wyrównam nasze rachunki. Oczywiście, trzeba działać 
bardzo ostrożnie. Do stoczni już od lat musiał dokładać. Gdyby ją sprzedał 
pod zabudowę, zarobiłby fortunę, ale jest przeciwny takiemu rozwiązaniu 
i nigdy by nie zwolnił robotników. Ale jeśli znajdziemy coś, na czym mu 
zależy... cóż, nie odrobimy natychmiast straty z akcji Mitsui, ale może mamy 
szansę popsuć szyki Gilowi. Chciałbym to zobaczyć. Nie lubię go. Nigdy za 
nim nie przepadałem. A wdzięczność Tanaki, którą sobie być może zaskarbimy, 
też jest coś warta.
—	No to do dzieła! — powiedziała Elise.
—	Zrobione! Myślę, że powinniśmy z nim porozmawiać osobiście. Tak. 
To będzie najlepsze. Jutro zlecę to mojemu człowiekowi w Kioto. — Zamknął 
teczkę i spojrzał na miasto. Na chwilę zapadła cisza. — Tyle bogactwa i tyle 
nędzy — westchnął. — Elise, wiesz, ile wynosi czynsz za mieszkanie 
w tamtych blokach po drugiej stronie ulicy?
Elise spojrzała na stary, niższy budynek, który jej pokazywał. Wiedziała, 
że wujek dziesięć lat temu za swój apartament zapłacił czternaście milionów, 
dziś pewnie jego wartość jeszcze wzrosła.
—	Nie — odpowiedziała.
—	Dwieście szesnaście dolarów i dziewiętnaście centów miesięcznie. 
To czynsz ustalony przez radę miejską. Stara kobieta, pani Willie Schmidt, 
żyje tam od tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku. Ogląda taką 
samą panoramę East River jak my. Ma blisko dziewięćdziesiąt lat i mieszka 
na piątym piętrze bez windy. Zaproponowałem jej sto tysięcy dolarów za to 
mieszkanie, ale odmówiła. Powiedziała, że przeżyła tam wiele szczęśliwych 
chwil. Więc zaoferowałem ćwierć miliona. Też odrzuciła: „Nie masz co 
próbować, młody człowieku. Nie potrzebuję nic z rzeczy, które można kupić 
za pieniądze". Doskonale rozumiem, co miała na myśli. — Znów zapadło 
między nimi milczenie. — Wiesz, dlaczego chciałem kupić to mieszkanie? 
— zapytał w końcu. Elise pokręciła przecząco głową. — Względy bez-
287
pieczeństwa. Mój człowiek z McLean uważał je za doskonałe miejsce.
—	Westchnął. — Cóż za szalony świat! Zatrudniam więcej byłych członków 
służby bezpieczeństwa i CIA niż Gorbaczow.
Elise się roześmiała.
Wujek Bob zmierzył ją uważnym spojrzeniem.
—	Czy jesteś szczęśliwa, Elise? — A kiedy nie odpowiedziała, dodał:
—	Co zrobiłaś w sprawie tego Larry'ego Cochrana?
—	Widujemy się, wujku.
—	Tym lepiej dla ciebie. Wyglądał na sympatycznego młodzieńca. 
Elise pomyślała o Larrym i o swojej matce. Helenie on by się nie
spodobał. I chociaż Helena tak naprawdę nie miała prawa wydawania opinii, 
Elise poczuła, że matka by ją osądziła. A równocześnie ucieszyła się, że nie 
może spotkać jej kochanka. Jakież to okropne — pomyślała — cieszyć się, 
że moja matka jest w takim stanie. Zadrżały jej wargi.
—	Och, on jest miły. Bardzo miły, wujku. I dowcipny, troskliwy, 
utalentowany. Ale nie ma pracy. Jest nikim. A do tego mógłby być moim 
synem!
—	To pomóż mu znaleźć pracę. Pomóż mu stać się kimś. Na wiek nic 
nie możesz poradzić, tylko z wdziękiem nauczyć się z tym żyć. Kiedy kelner 
pyta, co moja córka zamawia na kolację, mówię mu, że Bette to moja 
wnuczka. I co z tego? Dobra z niej dziewczyna, a przede wszystkim oboje 
jesteśmy zadowoleni.
—	Ale, wujku... — Co mogła na to powiedzieć? Że Bette trzymają przy 
nim jego pieniądze? Że w łóżku brzydzi się jego starego ciała? Jak ona, Elise, 
będzie upokorzona, jeśli odkryje, że Larry się nią posłużył? A jeżeli jej matka 
ma rację? Ku swemu przerażeniu poczuła łzy kręcące się pod powiekami. 
Zdała sobie sprawę, że się rozpłacze, jeżeli natychmiast czegoś nie zrobi. 
Prawda była taka, że desperacko pragnęła Larry'ego Cochrana. Najbardziej ze 
wszystkiego w całym swoim życiu.
Zerwała się i ruszyła w stronę balustrady. Ale wujek Bob stanął przy niej 
i ujął ją za rękę. Zwrócił ją ku sobie.
—	Elise, wyszłaś za głupca. Nadętego, nudnego głupka. Po co? Żeby 
być bezpieczna. Ale ci się nie udało. Nikomu się to nie uda. Słuchaj swego 
serca. Nie zmarnuj drugiej połowy życia.
3. Nieproszeni goście w 
Paradise
A
aron wiercił się na krześle. Te cholerne gatki, kupione przez Leslie, były 
zdecydowanie za małe. Dziękuję uprzejmie, ale już wyrosłem z trzydziestki 
czwórki. Poprosił, by kupiła mu parę jego ulubionych slipów i kiedy 
spytała o rozmiar, odpowiedział, że trzydzieści cztery. Co, u licha, go 
opętało? I kto by pomyślał, że dwa i pół centymetra robią taką różnicę. Nie 
można powiedzieć, by dla czterdziestokilkuletniego mężczyzny noszenie 
trzydziestki piątki było czymś hańbiącym — pomyślał sobie. — Mam ponad 
metr osiemdziesiąt wzrostu. Rozmiar trzydzieści cztery nosiłem w Choate. 
Jestem w doskonałej formie.
I rzeczywiście był. Cztery, czasem pięć razy w tygodniu przebiegał po 
pięć kilometrów i od czasu do czasu grywał w tenisa. Możliwe, że nie tak 
często jak za czasów małżeństwa z Annie, ale trudniej mu było o partnera. 
Leslie nie lubiła grać. Ćwiczyła samotnie na tych swoich przeklętych 
maszynach; twierdziła, że są bardziej skuteczne i pewnie miała rację. Mimo 
to brakowało mu domownika partnera tenisowego.
Poklepał się po bokach. Może i zaokrąglił się w pasie, ale nie miał 
brzuszka. Nigdy do tego nie dopuści. Aaron bał się otyłości. To oznaczało 
słabość, brak dyscypliny, równało się starości i brzydocie. A jego nic takiego 
nie cechowało. Jedyną słabością stało się niewinne kłamstwo powiedziane 
żonie.
Ostatnio nie najlepiej się między nimi układało. To dlatego skłamał. 
Wściekła się, kiedy jej powiedział o sumie, jaką stracił na akcjach Szalonego 
Morty'ego. Pewnie by jej nawet o tym nie wspomniał, gdyby nie fakt, że 
poradził jej bratu, Jonowi, by też w nie zainwestował. Jon stracił kupę forsy. 
Leslie nazwała go nieodpowiedzialnym i niedojrzałym. Powiedziała, że nie da 
swoich pieniędzy na opłacanie jego wydatków. A przecież nawet o to nie 
poprosił. Ich stosunki wyraźnie się ochłodziły. I to nie tylko to. Już od ponad 
miesiąca w łóżku odwracała się do niego plecami. A wyglądała pociągająco
19 — Zmowa pierwszych ton
289
jak nigdy. Prawdziwa męczarnia. Nic dziwnego, że tak głupio jej skłamał. 
Przez nią źle o sobie myślał. Mężczyzna z nabrzmiałym członkiem, którego 
nie ma gdzie włożyć, to żałosny widok.
Aaron spojrzał na zegarek. Czterdzieści minut do wizyty De Los Santosa. 
Dlaczego chce się ze mną widzieć? — pomyślał po raz kolejny. Otrząsnął się 
z niepokoju, wstał, otworzył oklejone tapetą drzwiczki szafy i bacznie się 
sobie przyjrzał w dużym lustrze. Potrzebował jakiegoś podniesienia na duchu. 
A własne odbicie w lustrze zawsze go pocieszało, nawet kiedy był jeszcze 
chłopcem. Teraz krytycznie się sobie przyglądał: wysoka sylwetka, intensywnie 
niebieskie oczy, ciemne włosy. Na skroniach pojawiły się pierwsze siwe 
pasemka, ale to nie problem — z Sundance'a Kida przeradzał się w Butcha 
Cassidy'ego.
W starzeniu nie ma nic złego, dopóki robi się to w stylu Paula Newmana. 
A Aaron tak właśnie zamierzał postępować. Ciągle jeszcze jest piekielnie 
przystojny i sportowe ubrania to podkreślają, nie nadając mu wyglądu błazna. 
Swój styl zawsze dopasowywał do publiczności, ale też zawsze dobrze się 
prezentował, choć starał się z tym nie przesadzić. Sam przed sobą mógł się 
przyznać do próżności, ale nigdy by nie dopuścił, by go o nią podejrzewano. 
Stwierdził, że wygląda doskonale: swobodny, ale godzien zaufania.
Diabli nadali, że też te slipki uwierają. Naprawdę żle się czuł. I to nie 
tylko majtki, musiał w końcu przyznać. To wszystko razem. Oziębłość Leslie 
od wpadki z akcjami. Kłopoty z funduszem Sylvie, dzisiejsza wizyta prawnika 
z SEC, odejście Federated, spotkanie z Jerrym po południu i oczekiwanie, 
kiedy Morty wyjdzie z więzienia, rozpocznie nową kampanię i da mu 
obiecaną pożyczkę. Nic dziwnego, że źle się czuje.
Cóż, przynajmniej udało mu się namówić Leslie, by pożyczyła pieniądze 
na wykupienie Jerry'ego. Zapłaci jej z zysków albo z tego, co dostanie od 
Morty'ego. Mimo wszystko, mimo że źle ocenił rynek akcji, Leslie ciągle 
w niego wierzyła. I gdy tylko Morty spłaci dług, on stanie znowu na nogi.
Rany — prowadził dalej wewnętrzny monolog — nie dość, że poniósł 
tak cholernie dużą stratę, to musi jeszcze siedzieć i czekać, aż Morty wyjdzie 
z więzienia i mu to zwróci. Kurczę, nie mógł zapłacić kaucji? Aaron po cichu 
obawiał się, że Morty wylądował w więzieniu nie tylko przez podatki. Modlił 
się, by to nie miało związku z akcjami. Nie kupił nic na własne nazwisko, dał 
tylko cynk Jonowi i skorzystał z pieniędzy Sylvie. Ale to wszystko było 
legalne; miał prawo nabyć dowolną liczbę akcji, w końcu zostały już 
wypuszczone na rynek, i zapłacił za nie normalnie, jak każdy obywatel. Nikt 
się nie dowie, że Morty mu to nadał, chyba że Morty sam by się przyznał, 
a na pewno tego nie zrobi. Szczególnie teraz, kiedy boryka się z kłopotami 
podatkowymi. Do licha, absolutnie nie ma się czym przejmować! To dlaczego 
spodziewana wizyta De Los Santosa tak go niepokoi?
Podszedł do drzwi gabinetu, otworzył je i obracając się, przyjrzał się 
pomieszczeniu, które sam stworzył i w którym od dziewięciu lat pracował. 
W korytarzu panował rozgardiasz. Agencja zajmowała teraz trzy piętra
290
budynku o metalowej konstrukcji, stojącego przy Zachodniej Dwudziestej 
Trzeciej Ulicy tuż obok starego Flatiron Building. Miał rację, nalegając, by 
tu się przenieśli, chociaż wtedy Jerry i cała reszta się sprzeciwiali. Stał się 
pionierem i opłaciło im się. Dzisiaj każda najmniejsza agencja reklamowa 
chciała założyć biura w ich sąsiedztwie. Jak rany, przeszedł długą, długą 
drogę. I właśnie dla tego żył.
Czekając na De Los Santosa, przejrzał część opracowań dotyczących 
Larimera. Niezłe. Ale oni w ogóle byli dobrzy. I sprytni. Aaron zgromadził 
wokół siebie utalentowanych pracowników. To nie zasługa Jerry'ego.
On naprawdę tu tylko zawadza — utwierdzał sam siebie w tym przekona-
niu. Oczywiście, osobiście nic do niego nie miał. Nie miał też powodów, by czuć 
się winnym czy inne tego typu bzdury. Pomyślał o Leslie i tak charakterystycz-
nej dla psychiatry niechęci, jaką żywiła wobec poczucia winy. To było 
nieproduktywne. Firma będzie znacznie lepiej prosperować bez Jerry'ego.
Przeciągnął ręką po włosach i starał się odprężyć. Spojrzał na zegarek. 
Za parę minut musi się spotkać z tym gościem, potem pójść na spotkanie 
z Jerrym i być może, dokonać najlepszego posunięcia w dotychczasowej 
karierze. Przyniesie mu ono pieniądze, a Bóg jeden wie, jak bardzo ich 
potrzebuje. Musi spróbować odbudować fundusz powierniczy Sylvie i... życie 
z Leslie było bardzo drogie. Musiała opływać we wszystko i Aaron nieustannie 
czuł się pod presją.
Sekretarka zapowiedziała pana De Los Santosa. Poprawił krawat, 
wygładził koszulę, by schludniej wyglądała, i podszedł do drzwi. Ku jego 
zaskoczeniu Miguel De Los Santos okazał się bardzo przystojny. Aaron 
zawsze dostrzegał tę cechę u mężczyzn. Spodziewał się jakiegoś biurowego 
trutnia, a ten facet wyglądał na stworzonego do działania. Oczywiście miał na 
sobie tani garnitur, ale te ostre rysy twarzy, szerokie ramiona, no i chód 
bardziej przypominający krok sportowca niż kogoś spędzającego całe dnie za 
biurkiem. Zupełnie inaczej to sobie wyobrażał. To go rozpraszało. Przez myśl 
znowu mu przebiegło porównanie do Butcha Cassidy'ego i Sundance'a Kida, 
ale tym razem przypomniał sobie, że ścigał ich przedstawiciel agencji 
Pinkerton. Kim jest ten gość?
—	Jak się pan miewa, panie De Los Santos — wygłosił to stwierdzenie 
bez śladu znaku zapytania. Wydawało mu się doskonałym powitaniem; 
grzeczne, ale bez zainteresowania.
—	Witam, panie Paradise. Co u pana słychać.
Odpowiedzi też brakowało pytającej intonacji. Mężczyzna nie spiesząc 
się, dokładnie zmierzył go wzrokiem. Gdybyż tylko te slipy nie były takie 
obcisłe! Dobra, w takim razie spróbuje zrobić z gościa swojego przyjaciela.
—	Świetnie, świetnie. Proszę, niech pan spocznie.
—	Dziękuję.
Ale facet nie ruszył w stronę wygodnych krzeseł otaczających niski 
stolik, mimo że Aaron tam usiadł. Zamiast tego podszedł do okna i usadowił 
się na parapecie.
291
—	Wspaniały gabinet — stwierdził De Los Santos, rozglądając się po 
obszernym pomieszczeniu.
—	Dziękuję. Bardzo go lubię. — Aaron uśmiechnął się. Najwyraźniej 
pora na nową rolę. Towarzysko, jak równy z równym. Skrzyżował nogi 
i przyjrzał się facetowi. Wyglądał na inteligentnego. Szlag. Cóż, właściwie 
nic złego nie zrobił. W końcu, na miłość boską, tracenie pieniędzy nie jest 
karalne! — Czym mogę panu służyć, panie De Los Santos?
—	Cóż, jak panu mówiłem w czasie naszej rozmowy telefonicznej, 
zajmuję się sprawą wypuszczenia na rynek akcji Szalonego Morty'ego. 
Jestem na etapie poszukiwania dowodów i węszę dokoła. — Na chwilę 
umilkł. — Pojawiły się pewne niejasności.
—	Czy to w związku z tą aferą podatkową? Z tego, co słyszałem, 
wynika, że pan Cushman boryka się z kłopotami podatkowymi?
—	Cóż, w końcu zawsze wszystko się ze sobą wiąże, prawda?
—	Hm, hmm. — Co ten gość sobie wyobraża, że jest jakimś chrzanionym 
filozofem? Aaron poczuł, jak ręka zaciska mu się w pięść. Rozprostuj palce. 
Sprawiaj wrażenie zainteresowanego. Ale swobodnego. Niech ten bydlak cię 
polubi. Aaron skrzyżował ramiona, oparł się wygodniej i uśmiechnął do De 
Los Santosa.
Tamten jakby tego nie zauważył.
—	Rozumiem, że pańska agencja zajmowała się reklamą Szalonego 
Morty'ego?
—	Oczywiście. Nie musi pan mnie pytać. To powszechnie wiadome.
—	Uuu, koleżko, to brzmi trochę jak obrona. Znowu się uśmiechnij.
—	Tak... I zna pan dość dobrze Mortona Cushmana?
—	Jakżeż mogłoby być inaczej? Współpracujemy od siedmiu lat.
—	Rany, facet działa mu na nerwy. Prawie nie sposób być dla niego miłym.
—	Czy spotyka się pan z panem Cushmanem na gruncie towarzyskim?
—	Właściwie nie.
—	Co to znaczy?
—	Och, czasami spotykamy się na jakichś przyjęciach, ale razem 
nigdzie nie wychodzimy.
—	Ale w przeszłości to się zdarzało?
—	Boże, ileś lat temu. To nasz najpoważniejszy klient. Nie unikam 
gościa.
—	Aha. W takim razie, czy pan Cushman powiedział panu, że wypuszcza 
akcje na rynek?
—	Nie, nie powiedział. — Aaron ze zdziwieniem stwierdził, że czoło 
ma zroszone potem. — To by było niezgodne z prawem, czyż nie tak, panie 
De Los Santos? — Gówno, nie lubi tego gościa.
—	Ludzie błądzą — odparł De Los Santos.
Czy mu się wydawało, czy facet naprawdę bacznie mu się przyglądał?
—	Więc dopiero we wrześniu zlikwidował pan konto córki i nabył akcje 
Szalonego Morty'ego?
292
Aaron poczuł, że krew napływa mu do policzków. Z trudem wierzył 
w to, co słyszał. Skąd, do cholery, ten gość się dowiedział o funduszu 
powierniczym? Nikt o tym nie wiedział oprócz Annie i Leslie. Leslie na 
pewno nikomu nic nie powiedziała. Czyżby Annie ich na niego nasłała?
—	Panie Paradise?
Rany, musi coś odpowiedzieć. Weź się w garść — nakazał sobie.
—	Tak.
—	Trzeciego września nabył pan siedemdziesiąt sześć tysięcy pięćset 
sześćdziesiąt akcji?
Aaron potaknął. Cały się spocił.
—	I nie kupił pan wcześniej żadnych akcji, chociaż każdy, kto to zrobił 
wcześniej, zbił na nich majątek? Tak się złożyło, że nabył pan akcje tuż przed 
bessą? Jak to się stało?
—	Jak to się stało? A jak to się dzieje, że ktoś potyka się na prostej 
drodze? Od kiedy fakt, że ktoś stracił pieniądze na giełdzie, staje się 
dowodem, że miał jakieś przecieki?
—	Nic nie mówiłem o korzystaniu z poufnych informacji.
—	Ale dał pan do zrozumienia, prawda? Cóż, moje straty powinny 
najdobitniej świadczyć, że takowych nie było. Ci, którzy mają takie wiadomo 
ści, nie tracą.
—	Och, niekoniecznie. Może to równie dobrze oznaczać, że coś się nie 
ułożyło zgodnie z planem. W przypadku wysokich strat, tak samo jak 
w przypadku ogromnych zysków, istnieje podejrzenie o przeciekach. — De 
Los Santos spojrzał na niego obojętnie, bez wyrazu.
—	Cóż, powiedziałem panu, co wiem. — Aaron próbował się 
uspokoić 
i wydusić niewinny uśmiech.
—	Dziękuję, panie Paradise — odparł wreszcie De Los Santos. 
Mówił obojętnie, z twarzy nie dawało się niczego wyczytać. Ku
niewypowiedzianej uldze Aarona De Los Santos wstał.
—	Być może jeszcze do pana zadzwonię.
—	Proszę bardzo — odpowiedział Aaron, również się podnosząc. 
Wszystko, byle się go pozbyć. Mieć to z głowy. Zapomnieć.
—	Dziękuję — powtórzył De Los Santos, zwracając się ku wyjściu. 
Nagle zatrzymał się i ponownie zmierzył Aarona wzrokiem. — Och, nie 
zamierza pan w najbliższej przyszłości opuszczać kraju, prawda?
Aaron spojrzał na niego z niedowierzaniem. Ten człowiek chyba żartuje.
—	Nie... — odparł z wahaniem.
—	Dobrze, proszę dać nam znać, gdyby planował pan jakiś wyjazd. 
Zgoda?
Podali sobie ręce, Aaron starał się, by jego uścisk był mocny, ale nie 
mógł nic poradzić na spocone dłonie. Potem odprowadził faceta do drzwi. 
Patrzył za nim, dopóki nie zniknął, po czym wrócił do biurka. Opadł na 
krzesło i zasłonił oczy rękami. Czuł zmęczenie i strach; od czasu kiedy 
opuścił dom ojca, nigdy jeszcze nie był taki przerażony. Zastanawiał się, 
czy
293
4. Ciężkie sny
na więziennej pryczy
istnieje sposób, by wykryli, że Morty zwracał mu część straconych pieniędzy. 
O ile Morty to robił. Aaron dowiedział się od prawnika Morty'ego, że 
wszystko jest w porządku, ale z jakichś przyczyn Morty'ego nadal prze-
trzymywano w więzieniu. Rany, zabrnął w ślepy zaułek.
Znowu podszedł do lustra w ścianie. Twarz, która na niego spojrzała, 
prezentowała się źle i odpowiadało to jego samopoczuciu. Wyglądał staro, 
ubranie nie nadawało się na spotkanie — zbyt konserwatywne, każdy mógł 
się tak ubrać. Czuł się jak człowiek przegrany.
Aaron szybko podjął decyzję. Wstał, założył marynarkę i powiedział 
sekretarce, że zaraz wróci. Z Dwudziestej Trzeciej skręcił wprost w Piątą 
Aleję i minąwszy parę budynków, skierował się w stronę śródmieścia. Wszedł 
do Paula Smitha, sklepu najmodniejszego projektanta w mieście.
— Potrzebuję koszuli, krawatu i pary slipek, które mógłbym od razu na 
siebie włożyć — odezwał się do sprzedawcy. — Rozmiar trzydzieści pięć.
Wciągnął głęboko powietrze. Wróci i przedstawi plan. Przekona pracow-
ników. Powinni go wszyscy poprzeć. Rany, przecież to on miał talent i on ich 
zatrudnił. Są jego dłużnikami. I lepiej, żeby za nim stanęli. Jednak ciągle 
strach ściskał mu żołądek. Któż może przewidzieć, jak zareagują ludzie z tego 
pokolenia? Bo gdzież się podziały lojalność i zaangażowanie?
w\
innej części miasta, w Areszcie Federalnym niedaleko Hudson River, Morty 
Cushman leżał na pryczy, dumając nad tym samym.
Zastanawiał się już od dwóch tygodni. Kiedy go przywieziono, procesja 
przyjmowanych więźniów poruszała się nieskończenie wolno. Morty godzinami 
przechodził z kolejki do kolejki, czego jedynym celem było chyba sprawdzenie 
granic cierpliwości więźniów. Wpatrywał się w pokrywającą wszystko 
— ściany, stoły, kontuary i koszule strażników — regulaminową szarość. 
Kazano mu iść po jednej z kolorowych linii namalowanych na podłodze: jego 
była brązowa. Nowi więźniowie mieli na sobie dresy, które wydzielono im 
dzień wcześniej. Pozwolono im wybrać kolor: szary, brązowy albo niebieski. 
Nie potrafił wytłumaczyć, czemu zdecydował się na niebieski.
Teraz leżał na pryczy w swoim niebieskim ubraniu i czekał. Po raz 
kolejny przeklinał Lea Gilmana, że go jeszcze nie wyciągnął za kaucją.
— Wyciągnę cię, Morty, tylko że takie sprawy trochę trwają — powie-
dział. — Muszę ich przekonać, że nie opuścisz kraju. Ale, jak rany, to 
idiotyczne, umieścić tyle pieniędzy za granicą. Boją się, że uciekniesz 
sprawiedliwości. Takie rzeczy robią złe wrażenie. — Morty nie wierzył, że te 
skurczybyki nie wypuszczą go za kaucją, ale musiał przyznać, że po dwóch 
tygodniach pobytu w więzieniu perspektywa opuszczenia kraju stała się 
bardzo kusząca. Wszystko w porównaniu z odsiadką wydawało się kuszące.
Kiedy się tu dostał, rozejrzał się za kumplem. Wydawało mu się, że facet 
stojący przed nim w kolejce niczym się nie przejmuje. Morty'emu gość się 
podobał, dopóki się nie dowiedział, że porwał swoją byłą dziewczynę i jej 
chłopaka w Bronx, zabił ich w New Jersey, a w Marylandzie wyrzucił ich 
ciała z samochodu. Facet stojący za Mortym usiłował porwać samolot 
z lotniska Kennedy'ego za pomocą bomby przyczepionej do kostki. Morty 
potrząsnął głową i zaczął się zastanawiać, gdzie siedzą kryminaliści z wyższych
295
sfer. Ucieszył się, kiedy strażnik zabronił im dalszych rozmów. Na miłość 
boską, nie chciał, żeby ci faceci dowiedzieli się, że siedzi za uchylanie się od 
płacenia podatków. Był przekonany, że nie jest to sprawa, która wzbudziłaby 
ich respekt.
Gdy przyszła jego kolej na badania lekarskie, kurator, wypełniający 
kwestionariusz, zapytał, czy ma protezę. Morty odparł, że nie, i kurator 
z politowaniem wzruszył ramionami. Morty'emu ścisnął się żołądek. Co to, 
do cholery, mogło znaczyć? Jakiś szyfr czy grypsera?
Wreszcie poprowadzono ich długimi korytarzami; stojący przy dzielących 
je bramach strażnicy zamykali je z trzaskiem po przejściu więźniów. W końcu 
on i drugi nowy znaleźli się w korytarzu, który miał się stać na jakś czas ich 
domem. Idąc wzdłuż cel słyszał, jak więźniowie wybierają sobie przyszłych 
kolegów. Wszyscy uwiesiwszy się na prętach oglądali nowo przybyłych.
—	Hej, patrz tutaj! Ej, ty, słodziutki, z aksamitnym tyłkiem! Jesteś mój, 
złotko! Nie zapomnij, jak cię kto spyta, należysz do Ala. Al się tobą zajmie. 
Ty się zajmiesz mną, ja się zajmę tobą. Zapamiętaj mnie sobie, słodziutki, bo 
ja cię nie zapomnę.
—	Halo, bielutki tłuścioszku, wyjmiesz ząbki? Mam względem ciebie 
plany, kochanie. Jak masz protezę, znajdę dla ciebie robotę w dzień i w nocy. 
Nazywam się Rakieta, kochanie. Rakieta weźmie cię na waleta.
Rany, to to miał na myśli kurator.
Morty powtarzał sobie, że przecież wychował się w Bronx, więc 
kołyszący krok, który ci koleżkowie opanowali do perfekcji, powinien mu 
przychodzić bez trudu. Głupio mu było iść w ten sposób, ale w końcu tu szło 
o jego skórę. Kiedyś, w młodości, zawsze przegrywał w bójkach z Irland-
czykami z Kingsbridge, wtedy jednak jeszcze nie wiedział, że by uchodzić za 
twardziela, trzeba twardo stąpać. A on, jak na Żyda, był twardy. Boże, pomóż 
mi przez to przejść.
Morty'ego doprowadzono do celi jako ostatniego. Jego sztuczna brawura 
zniknęła na sam widok towarzysza, do którego go przydzielono. Mahoniowa 
sylwetka rozciągnięta na pryczy wyglądała na wyjętą wprost z jakiegoś 
koszmarnego snu. Około metra dziewięćdziesięciu, sto dwadzieścia kilo 
żywej wagi, muskuły prężyły się pod ubraniem. Czarna skóra lśniła, a ogolona 
głowa nadawała mu jeszcze groźniejszy wygląd. Morty zatrzymał się na 
chwilę w drzwiach celi. Rany, nie wsiadłby z takim gościem do windy.
Strażnik popchnął go do środka i zamknął za nim drzwi.
—	Cześć, Mo, popatrz, kogo ci przyprowadziłem. Wprawdzie nie ma 
stucznej szczęki, Mo, ale na pewno sobie poradzisz. Dostałeś prawdziwą sławę. 
Słyszałeś kiedy o Szalonym Mortym? No, to go tu masz. Tylko że teraz zmienił 
się w Morty'ego Brzydkiego Chłopczyka. — Strażnik roześmiał się i odszedł.
Morty był pewien, że grubych ryb na pewno tak nie traktują. Boeskiemu 
najprawdopodobniej przydzielili osobną celę, a przed każdym z chłopaków 
Gottiego rozwijali czerwony chodnik. Uchylanie się od płacenia podatków. 
Zbyt żałosne. Zbyt żydowskie.
296
Wielki Mo przez chwilę przerzucał strony „Playboya", wreszcie zwrócił 
swe ciemne oczy w kierunku Morty'ego. Ale dopiero kiedy naprawdę mu się 
przyjrzał, jego napięta twarz się rozluźniła, a brwi podjechały do góry.
—	Jesteś facetem z telewizji od przenośnych telefonów i innego gówna? 
Morty, uszczęśliwiony brakiem wrogości, natychmiast wskoczył w swoje
telewizyjne wcielenie.
—	To ja, Szalony Morty! — krzyknął piskliwym głosem, którego 
używał w reklamówkach i wyciągnął prawą rękę.
Mo przyklepał dwa razy. Morty udawał, że całe życie tak się witał, ale 
Mo niełatwo zwieść. Wszystko można było o nim powiedzieć, że to handlarz 
narkotykami, czasami sutener, zdarzało się, że i podpalacz, zgoda, ale na 
pewno nie głupiec. Mimo to twarz tak często oglądana w telewizji zrobiła na 
nim pewne wrażenie. Ten Żydek to naprawdę Szalony Morty. Skrzywił twarz 
w uśmiechu.
—	Skoro taka z ciebie sława, pozwól, że cię wprowadzę. — Mo odłożył 
gazetę. — Jestem Wielki Mo z Kolumbii i ja tu pilnuję porządku. Trzymasz 
z Wielkim Mo, nikt ci nie podskoczy. Więc jeśli mogę ci w czymś pomóc, 
szepnij tylko słówko. Bo według mnie to najlepiej tak: ręka rękę myje. Zgoda, 
Mały Morty?
Mo przesunął się trochę na pryczy, robiąc miejsce dla Morty'ego. Lepiej 
być nie mogło, bo Morty miał wrażenie, że dłużej już nie ustoi. Mimo to robił 
nadal dzielną minę i usiłował zaprzyjaźnić się z Wielkim Mo z Kolumbii.
—	Mo, ja też coś ci mogę załatwić.
—	Wiesz, Morty, pomyślałem sobie to samo. Jak na przykład, że mam 
w chacie kobietę, która siedzi sama, tęskniąc i czekając na swojego chłopa. 
Więc może udałoby ci się znaleźć coś, co jej o mnie przypomni?
—	Słuchaj, chłopie, mam coś w sam raz dla niej. Mogę załatwić jej 
trzynastocalowy telewizor z wmontowanym wideo. Cacko nie większe niż 
toster. Co ty na to?
Wielki Mo pomyślał chwilę i potrząsnął głową, jakby Morty go źle 
zrozumiał.
—	Nie, brachu, chcę, żeby dostała coś takiego, żeby o mnie ciągle 
myślała. Ze mnie kawał chłopa. Nie na trzynaście cali. Telewizorek wielkości 
tostera odpada. — Chcąc zrobić na Mortym wrażenie swoimi układami 
w więzieniu, Mo sięgnął pod materac i wyciągnął butelkę whisky. Morty 
pierwszy raz widział taką markę. — Chcesz spróbować? A może skręta? 
— Wyciągnął otwartą złotą cygarniczkę i poczęstował go doskonale zrobionym 
skrętem.
Morty znowu pomyślał o Leo Gilmanie, z jaką rozkoszą by go zabił. 
Dziwnym trafem Morty uważał, że odpowiedzialność za jego obecność w tym 
miejscu spada na Lea, nie na niego.
—	Dobra, w takim razie co byś powiedział na pięćdziesięcioczterocalo- 
wego olbrzyma? I na pracę, kiedy stąd wyjdziesz? — Morty błogosławił 
dobre duchy, którym zawdzięczał towarzysza z celi. — Mo, zostaw to mnie.
297
Powiedz tylko, gdzie dostarczyć telewizor, a będzie tam za dwa dni. I nawet 
dołączę do niego kartkę z pozdrowieniami.
—	Widzę, że się dogadujemy, chłopie.
Po paru kolejkach whisky Wielki Mo i Morty na dobre się zaprzyjaźnili.
—	Nigdym przedtem nie spotkał prawdziwej sławy, chłopie. Ty jesteś 
pierwszy.
Morty nie przegapił okazji.
—	Chcesz poznać więcej? Kiedy wyjdziemy, zaprowadzę cię do miejsc,
0	których nawet ci się nie śniło. — Naśladując akcent Mo, powiedział: 
— Tośmy przyjaciele, Mo.
—	Spoko, Mały Morty, spoko. — Wyciągnął się na pryczy.
Morty wspiął się na wyższą i wpatrzył w sufit zaledwie kilkanaście 
centymetrów nad jego głową. Był przerażony, musiał się do tego przyznać.
1	straszliwie wściekły, choć nie wiedział dlaczego i na kogo. Na Lea, tak. 
I Billa Atchisona. I Gila Griffina. I w pewnym stopniu na Brendę i Shelby. 
Wszystko ich wina. Krwiopijcy. Co do jednego.
Zapadł w niespokojny sen, marząc o jakimś prawdziwym przyjacielu.
Morty siedział za kuloodporną szybą, dzielącą go od gości, i przyglądał 
się, jak z drugiej strony pomieszczenia wchodzi grupa kobiet.
Była tam, w jego ulubionym kolorze. Nie wiedział, że ta kreacja żółta 
niczym jaskry pochodzi od Azzedine Alaia; nie wiedział, że kosztowała go ponad 
cztery tysiące dolarów; jedno, co wiedział, to jak bardzo się cieszy na jej 
widok.
Przyglądał się Shelby; szła wzdłuż rzędu boksów, dopóki go nie 
wypatrzyła. Uśmiechnęła się. Morty'emu Shelby zawsze się podobała, ale 
dziś wyglądała jak samo słońce. Wciągnął głęboko oddech, spragniony 
pociechy. Wiedział, że ją kupił i płacił za nią, ale oglądając ją na tle tej 
miernoty, poczuł nadzieję; poczuł, że ktoś o nim pamięta. Ktoś się o niego 
troszczy. A tak bardzo potrzebował opieki. Rany, czuł, że potrzebuje matki.
Ale Shelby ledwo usiadła, zaczęła natychmiast płakać. Cóż, to tylko 
świadczyło, jak bardzo go kocha. Morty wskazał na słuchawkę telefonu 
i biorąc swoją zaczął mówić uspokajającym tonem.
—	Wszystko będzie dobrze, Shelby. Niedługo wrócę do domu. Proszę, 
nie płacz.
Jednak Shelby nie przestała, nawet kiedy podniosła słuchawkę. Wreszcie, 
gdy już odzyskała mowę, natychmiast go zaatakowała:
—	Morton, wiesz, przez co przeszłam, żeby się z tobą zobaczyć? 
— warknęła, a jej głos stracił śpiewny akcent. — Najpierw czekałam 
godzinami, potem przeszukiwała mnie jakaś baba, wyglądająca jak Arnold 
Schwarzenegger. I te inne kobiety. Traktowały mnie jak szmatę. Mnie! I od 
wszystkich tak śmierdziało. I te dzieci z brudnymi pieluchami, i... — Shelby 
znowu na dobre się rozpłakała. — Nie możesz mnie na coś takiego 
wystawiać, Morton. Umrę od tego. — Głęboko zaczerpnęła powietrza,
298
usiłując się opanować. Przyglądał jej się lodowatym wzrokiem. — I prze-
grzebali całe mieszkanie. Ci ludzie z urzędu skarbowego siedzieli godzinami. 
I galerię też przeszukali. Wszystko przeszukali.
Chryste, tych pieprzonych gliniarzy jest w Nowym Jorku jak karaluchów. 
Wszędzie się wcisną. Co będzie dalej? Czuł, jak pot występuje mu na czoło. 
Czego się doszukają? Morty wiedział, że znalazł się w delikatnej sytuacji. Jak 
głęboko się dogrzebią? Przełknął ślinę, by się pozbyć paniki, która jak wielka 
kula siedziała mu w gardle. Dlaczego właśnie jemu musiało to się przydarzyć?
—	Shelby — odezwał się miękko — już ci mówiłem. Wszystko będzie 
dobrze.
—	Łatwo ci mówić. Ale to ja mam do czynienia z przedstawicielami 
władzy, to ja spotykam się twarzą w twarz z przyjaciółmi. — Znowu się 
rozpłakała. Przytknęła chusteczkę do oczu. — Siedzisz tutaj i z nikim się nie 
widujesz. — Dalej szlochała. — Ale co ze mną?
Morty nigdy się nie oszukiwał, że Shelby będzie lojalna, a z pewnością 
nie tak lojalna jak Brenda. To nie dlatego jej pragnął. Jednak słysząc, jak 
użala się teraz nad sobą, kiedy to on siedział w więzieniu, poczuł, że trudno 
mu się z tym pogodzić. Ale Morty był przecież realistą i to uczucie szybko 
minęło. Masz to, za co płaciłeś — przypomniał sobie. I po raz pierwszy od 
bardzo długiego czasu zatęsknił za Brendą. Jedno trzeba jej przyznać: 
z pewnością by zrozumiała, co tu przechodzę. Wystarczy sobie przypomnieć 
jej zachowanie, kiedy ojciec siedział. Choć upokorzona, nie opuściła żadnego 
widzenia, co tydzień wysyłała paczkę i wpłacała pieniądze na jego więzienne 
konto, by miał na drobne wydatki. A teraz kto pocieszy Morty'ego? Angela 
się nie pokazała, Tony też na pewno się nie ruszy z tej swojej ekskluzywnej 
szkoły. Wszyscy chcieli od niego pieniędzy albo przysług.
—	Więc po co przyszłaś, Shelby? — spytał, zmęczony jej żalami. 
— Chciałem powiedzieć, skoro tyle cię to kosztowało zachodu, to czemu 
przyszłaś mnie odwiedzić?
Shelby natychmiast przestała płakać. Akcent znowu stał się śpiewny.
—	Morton, musimy porozmawiać. Nie masz pojęcia, jak mnie to męczy. 
Urząd położył łapę na wszystkich pieniądzach i nie mam złamanego grosza. 
Po prostu musisz coś z tym zrobić. W końcu nadal mam obowiązki 
towarzyskie. I muszę kierować firmą. Miałeś przecież dopłacać do mojego 
interesu, póki nie stanę na nogi, pamiętasz?
Znowu dotknęła oczu chusteczką, ale zdaniem Morty'ego wyglądało to, 
jakby stawiała kropkę po swoim wystąpieniu.
—	Co się stało z dwudziestoma pięcioma tysiącami dolarów, które Leo 
złożył na twoim koncie? — spytał z rozdrażnieniem.
—	Morton, jak myślisz, na ile może starczyć dwadzieścia pięć tysięcy? 
Musiałam zapłacić za ubrania, rachunki i kilka obrazów do galerii. Rozeszło 
się momentalnie.
Ostro zabrzęczał dzwonek na znak, że koniec widzenia. Podnosząc się, 
by wraz z innymi więźniami wrócić do cel, Morty nagle z pełną jasnością
299
uświadomił sobie to, co przez całe życie niejasno przeczuwał. Pozostał sam. 
To uczucie było jak głęboka dziura otwierająca się w żołądku. Dziura, której 
nic nigdy nie zapełni. Spojrzał na Shelby. Westchnął. — Porozmawiaj z 
Gilmanem. On cię ustawi.
Ale Leo przyniósł złe wieści.
—	Słuchaj, Morty. Coś wyskoczyło. Nie chcą cię wypuścić za kaucją.
—	Co? Zwariowałeś? Na jakiej podstawie?
—	Cóż, chyba im się wydaje, że zgromadziłeś znaczny majątek na 
tajnych kontach za granicą.
—	O czym ty mówisz? — Zgoda, rzeczywiście oszukiwał... eee, bawił 
się z podatkami, ale zgłosił pieniądze, które trzymał w Europie. Nic 
nielegalnego.
—	Zdaje się, że przeszukali twoje mieszkanie. Nie mogłem ich po 
wstrzymać, mieli nakaz.
—	No i co?
—	No i znaleźli coś.
Morty gwałtownie szukał w pamięci.
—	Co? Co? — zaskrzeczał.
—	Klucz. Klucz do prywatnego sejfu w banku. W Zurychu. Kolejny 
rachunek, którego nie zgłosiłeś. — Leo potrząsnął głową. — Morty, mówiłem 
ci tyle razy, że musisz być ze mną szczery. Nie mogę poruszać się po omacku, 
Morty.
Co tu się, do cholery, działo? Nie miał żadnej skrytki depozytowej 
w Zurychu. Możliwe, że ktoś chciał go wrobić. Pomyślał o pieniądzach 
umieszczonych na licznych kontach w Szwajcarii, ale Leo nie o nich mówił. 
To nie było nielegalne, choć dlatego tu się znajdował: ponieważ prze-
trzymywał znaczne sumy poza granicami kraju. Z tego powodu nie wypusz-
czą go za kaucją. W porządku, ale co to na numer ze skrytką w banku 
w Zurychu?
—	Przecież nie mam żadnego tajnego depozytu w banku! — krzyknął. 
— Nie mam!
—	Nie, nie jestem z urzędu podatkowego — zapewnił go Miguel. 
— Ale pracuję dla rządu i chcę ci pomóc.
Facet się spocił. Co za mięczak! Miguel uśmiechnął się.
—	Bardzo śmieszne. Jakiś układ?
—	Dokładnie. Nadszedł czas na układy, Morty. Dlatego tutaj jestem. Bo 
ciebie czeka wyrok. Pytanie jedynie, jak wysoki i jak nieprzyjemny. Urząd 
podatkowy ma cię w ręku.
—	Odpieprz się — odparł Morty, ale Miguel widział, że słucha.
—	Majątek za granicą, nie zgłoszona gotówka w skrytce bankowej, 
uchylanie się od podatków. Teraz możesz wybrać. Ciężko albo lżej. Allendale 
to bardzo przyjemne miejsce. Schudniesz. Pograsz w tenisa. Opalisz się. Albo 
możemy wysłać cię do nieprzyjemnego lokalu, gdzie będziesz musiał skakać 
wokół mniej pokojowo nastawionych gości niż Wielki Mo.
—	Kim ty, do cholery, jesteś?
—	Nazywam się Miguel De Los Santos i pracuję w SEC. Chciałbym ci 
zadać parę pytań dotyczących wypuszczenia na rynek twoich akcji i jeśli 
będziesz chętny do współpracy, porozmawiałbym później z moimi dobrymi 
znajomymi w urzędzie podatkowym, a jako świadek w sprawie Gila Griffma 
mógłbyś nawet uzyskać zwolnienie. Panie Cushman, czas zagrać w „Dogadaj 
my się".
Kiedy Miguel De Los Santos wszedł do rozmównicy Aresztu Federalnego, 
Morty Cushman nie prezentował się najwspanialej. Niski grubas siedział 
skulony w niebieskim dresie, głowę ukrył w dłoniach. Miguel wiedział, że 
ryzykuje, ale gdyby goście z urzędu podatkowego zechcieli z nim współ-
pracować, a telefon do tej miernoty, Gilmana, poskutkuje, może mu się uda.
—	Cześć — odezwał się Miguel. 
Cushman podniósł głowę.
—	Jesteś z urzędu podatkowego? Jeśli tak, to nie będę rozmawiał bez 
mojego adwokata.
300
5. Wiwat, młoda para!
c
hris wymienił uścisk dłoni z ojcem i z Leslie, panną młodą. Wymamrotał 
jakieś gratulacje, potem wycofał się z kolejki składających życzenia i 
schwycił kieliszek szampana. Po jednym łyku odstawił; po alkoholu został 
mu w ustach gorzki smak.
Goście przesuwali się w kolejce, a on rozglądał po mieszkaniu Leslie. 
Dziwne uczucie — uczestniczyć w ślubie ojca, stać w jego nowym domu, 
tak odmiennym od tego w Greenwich, gdzie się wychował. I tak odmien-
nym od apartamentu rodziców — matki, poprawił się — przy Gracie 
Square.
Co za towarzystwo — pomyślał. — Ten facet, Rosen, brat Leslie, który 
już próbował się przystawiać do Karen. Jezu, co za cham! A reszta nie 
wyglądała wiele lepiej.
Chris spojrzał na Leslie, próbując się uśmiechnąć. Nie rozumiał ojca. Nie 
chodziło tu o poczucie lojalności wobec mamy — po prostu ta kobieta wydała 
mu się zimna. Wczoraj wieczorem w czasie kawalerskiego wieczoru Aaron 
wyglądał na przygnębionego. Po paru kieliszkach odciągnął Chrisa na bok 
i zwierzył, że się boi, czy nie popełnia błędu.
—	W takim razie, tato, przełóż ślub — poradził.
—	Och, nie mogę, Leslie by mnie zabiła. Straciłaby twarz... Oboje 
byśmy stracili.
Nie wydawało to mu się właściwym powodem do zawierania małżeństwa. 
Słyszał też jeszcze o czymś, co sprawiło, że zaczął kwestionować decyzje 
ojca. Po biurze krążyły plotki, że przesłuchiwała go policja czy inna tego typu 
instytucja, a niektórzy mówili, że ukradł część pieniędzy firmy. Chris nie 
wiedział, komu wierzyć.
Jedno za to wiedział na pewno: nie podobała mu się ta impreza. Ślub 
powinien wyglądać inaczej. Ani Leslie, ani tato nie wyglądali na szczęśliwych, 
goście zaś... cóż, nawet ich nie znał. Dziadków nie było. Ojciec nie zaprosił
302
nikogo z biura, nawet Jerry'ego. Pewnie i Karen była tu źle widziana, ale bez 
niej by nie przyszedł.
Chris ujął Karen za rękę i powolutku skierowali się w stronę drzwi. 
Odwrócił się, ponad głowami składających życzenia przyciągnął uwagę 
ojca i pomachał. Wskazał na zegarek i wyszli.
Kiedy odwiózł Karen do domu i dotarł do „Ottomanellego", zdążył już 
niemal zapomnieć o ślubie ojca. Gdy parę minut później przyszła Annie, 
szczerze się ucieszył na jej widok.
—	Dobry wybór, mamo, chociaż jestem chyba za dobrze ubrany jak na 
pizzerię, prawda? — odezwał się, patrząc na swój smoking.
—	Cóż, mówiłeś, że masz ochotę na dobrego hamburgera, a tu podają 
najlepsze w mieście. Ja zaś będę mogła zjeść pizzę, tak że oboje będziemy 
szczęśliwi.
Podano piwo dla Chrisa i dietetyczną colę dla Annie.
—	Mam dobre wiadomości, mamo — powiedział, pociągnąwszy łyk piwa. 
Odstawił szklankę i spojrzał jej w oczy. — Karen i ja zamierzamy się pobrać.
Annie szeroko się do niego uśmiechnęła.
—	Cieszę się bardzo ze względu na was oboje.
—	Mamo, proszę, nie staraj się być miła. Wiem, że jest ode mnie dużo 
starsza i w ogóle... Chcę twojej zgody, prawdziwego poparcia. — Wpatrywał 
się w nią przez chwilę, zanim się odezwała:
—	Cóż, nie uzyskasz go. Ale też się nie sprzeciwię. To sprawa między 
tobą a Karen i nie ma nic wspólnego ze mną ani nikim innym. Pragnę tylko 
twojego szczęścia. Zresztą wiek nie stanowi większej przeszkody, dopóki nie 
myślicie o dzieciach. — Położyła chłodną rękę na jego policzku. — Jesteś 
szczęśliwy, prawda, Chris?
—	O, tak. Kocham ją. Jest cudowna.
—	Wiem. — Annie uśmiechnęła się i dodała: — Ale nikt by tego nie 
odgadł po wyrazie twojej twarzy.
-f- Wiesz, mamo, przyszedłem prosto ze ślubu taty.
—	Czyżby był tak wspaniały, że natchnął ciebie i Karen?
—	Był koszmarny. Przed uroczystością... przypuszczam, że ponieważ 
Alexowi nie udało się dotrzeć, ni z tego, ni z owego awansowałem na 
„ukochanego syna". Wiesz, tato chwalił się mną tak samo jak Alexem: „Chris 
zrobił to, Chris może zrobić owo, Chris zrobi..." Bardzo żenujące. — Spojrzał 
na hamburgera, którego postawiła przed nim kelnerka, i sięgnął po frytkę.
—	Ale on jest z ciebie dumny, Chris. Wiesz, jak się cieszy, że razem 
z nim pracujesz.
—	To nie w jego stylu. Tak jakby chciał mnie urobić w jakiejś sprawie. 
— Ugryzł kawałek surowego kotleta. — Coś się dzieje w agencji. A właściwie 
to on się zmienił. Nie cieszy się już taką popularnością wśród pracowników jak 
dawniej. Zachowuje się tak, jakby tylko on się liczył. Jakby nikt poza nim nie 
był nawet kompetentny. Tylko on się na wszystkim zna. I zdecydowanie za 
dużo wydaje, starając się ubić nowe interesy. Nie wiem. Może to wpływ Leslie,
303
ale zrobiła się z niego primadonna. — Wydawało mu się, że Annie skrzywiła 
się na dźwięk tego imienia, ale nie był pewien.
—	Czy nie można by go przyhamować, Chris? Wydaje mi się, że firma 
może doskonale prosperować, jeśli Aaron nad sobą zapanuje.
—	Prosperowałaby. Pod silniejszą ręką. Albo bez taty. — Chris wytarł 
usta papierową serwetką i rzucił ją na talerz. — Wszyscy zastanawiają się, 
kogo poprą. A ja nie mogę stanąć po jego stronie, mamo.
—	Przede wszystkim musisz stanąć na własnych nogach, Chris. Zrób, 
co uważasz za słuszne, nawet jeśli go to zrani.
—	Słyszałem plotki. O funduszu powierniczym Sylvie i jakimś do 
chodzeniu. Czy to prawda, mamo? Czy tato ukradł pieniądze firmy?
—	Nie mogę powiedzieć nic na pewno, ale wątpię. Nie ukradł. Twój 
ojciec wdał się w jakieś kombinacje na giełdzie, pożyczył pieniądze z konta 
Sylvie, ale je oddaje.
—	Mamo... — Chris nie chciał wciągać w to matki, ale musiał się 
wygadać. — Coś złego wydarzy się w agencji. Po prostu wiem. — Przerwał, 
potem mówił dalej: — Tato będzie upokorzony.
—	Możliwe. Ale to nie twój problem, tylko Aarona.
Aaron wszedł do sali konferencyjnej w Paradise/Loest pełen łagodności, 
a równocześnie wiary w siebie. Założył granatową drelichową koszulę 
z wzorkiem w białe myszki. Na krawacie z tego samego materiału koty 
zastąpiły myszki. Spodnie w białe prążki miały po trzy zaszewki. A tego 
ranka, by jeszcze bardziej zaimponować, kupił szykowny biały sweter, 
wyglądający jak obmalowany graffiti, podczas gdy naprawdę był to pracowicie 
wrobiony wzór. Czuł się znowu młody i na fali. Nowo narodzony. Pewnym 
krokiem przeszedł korytarzem do sali konferencyjnej i zajął miejsce na końcu 
stołu naprzeciwko wiszącego na przeciwległej ścianie kosza do koszykówki.
Aaron liczył na swoją umiejętność stawania na wysokości zadania, 
niezależnie od tego, w jakie gówno wdepnął. Uśmiechnął się do zgromadzonych 
i mrugnął do swojego syna, Chrisa. Potem witając niższych rangą udziałowców, 
zamachał im przed oczyma ręką z wzniesionym do góry kciukiem, zupełnie jak 
człowiek, który już odniósł zwycięstwo. Wszystkich swoich współpracowników 
— jako że byli od niego znacznie młodsi — Aaron traktował jak młodzież 
z ambicjami. Chris jak zwykle usiadł obok Karen. Przyjaźnili się. Przyprowadził 
ją nawet na ślub. Na moment zaświtała mu myśl, że między nimi może coś być. 
Niewątpliwie coś tam wisiało w powietrzu. Ale szybko tę myśl odrzucił. Jest 
prawie o dziesięć lat starsza od Chrisa. Sam kiedyś myślał, czyby jej nie 
poderwać. Chris mógłby przez nią wypaść ze swojej paczki.
Z drugiej strony Karen siedział Dave Stein, rewident księgowy, jego 
jedyna pomyłka. Gościowi brakowało jakiejkolwiek wizji. Gryzipiórek. Tylko 
jego Aaron brał pod uwagę jako ewentualnego oponenta.
Dave i Jerry chadzali czasami na drinka i wytworzyło się między nimi
304
coś w rodzaju obustronnego porozumienia. Teraz obaj przyglądali się 
Aaronowi, jakby wiedzieli o czymś, czego on nie wiedział. Jerry siedział obok 
Dave'a, po lewej ręce Aarona.
—	No i jak leci? — uśmiechnął się do siódemki Aaron. Wszyscy oni to 
wyjątkowo kompetentni profesjonaliści, twardzi w sprawach finansowych 
i zawodowych. Ale lubili go. Zatrudnił ich i razem doszli aż tutaj. Dlatego 
był pewien ich poparcia.
Dalej po lewej stronie od Aarona siedział Drew Petti, wiceprzewodniczący 
i kierownik artystyczny. Tego trzydziestojednoletniego przystojnego maniaka 
pracy Aaron ściągnął sześć lat temu jako szkicownika i pacykarza. Drew był 
ambitny i Aaron planował, że gdy tylko Jerry zabierze stąd swoje cztery litery, 
mianuje go starszym partnerem. Kto wie, Drew może zająć i jego miejsce, gdy 
za jakieś dziesięć lat Aaron uzna, że pora trochę odpuścić. Choć bardzo kocha 
Chrisa, nie odstąpi mu swego stanowiska. Chris będzie musiał o nie walczyć.
Obok Drew siedziała Julie Thurow, pierwsza kobieta, która weszła do 
zarządu Paradise/Loest. Ogromne doświadczenie zdobyte na Madison Avenue 
i o wiele tańsza niż jakikolwiek mężczyzna o podobnych kwalifikacjach. Ale 
bez szczególnego polotu.
Następnie Phil Connel, krępy, masywny gość, o którym Aaron sądził, że 
jest całkowicie pozbawiony poczucia humoru, a jednak potrafił wystrzelić 
z niejednym świetnym pomysłem na skuteczną kampanię prasową. Przy Philu 
siedziała ulubienica Aarona, Karen Palinsky, młodsza wspólniczka w firmie. 
Piękna, drobna twarz, niespotykana inteligencja — a przy tym zachowywała 
się, jakby nie zdawała sobie sprawy ze swoich atutów albo jakby one się nie 
liczyły. Pracowała jak szalona, miała charakterek, a do tego obdarzona ciętym 
dowcipem. Aaron zawsze się zaśmiewał z jej żartów.
Jerry odchrząknął, więc by go uprzedzić, Aaron szybko zabrał głos:
305
—	Dobra. Wszyscy wiecie, dlaczego zwołałem to spotkanie. Jak 
napisałem w notatce służbowej tydzień temu, musimy, powiedzmy to sobie 
otwarcie, wyjaśnić pewne kwestie związane z kierowaniem firmą. W momencie 
powstania agencji w początkach lat osiemdziesiątych działaliśmy na zasadzie 
równorzędnego partnerstwa. Jednak, mówiąc szczerze, wydaje mi się, że już 
od dłuższego czasu tak nie jest. Nie ja jeden uważam, że to ja sam dźwigam 
ciężar prowadzenia firmy od... hmm, od czasu kiedy niektórzy z was weszli 
do agencji. — Szybko spojrzał na Jerry'ego. — Sądzę, że należy zmienić 
obecną, przestarzałą strukturę organizacyjną. — Przerwał i rozejrzał się po 
sali. Był bardziej zdenerwowany, niż przypuszczał. To dziwne, ale nie potrafił 
uchwycić niczyjego wzroku, nawet Chrisa. Chociaż zauważył pewne oznaki, 
które potraktował jako przejaw aprobaty. Dave Stein wpatrywał się w przeciw 
ległą ścianę i bardzo wolno kiwał potakująco głową. Może ten gryzipiórek 
w końcu do mnie dołączy. Jeśli tak, to odniosę miażdżące zwycięstwo... Jerry 
spuścił głowę; już czuje się pokonany — pomyślał Aaron. — Spośród 
dwunastu najlepszych klientów dziewięciu to moja zasługa; Karen oczywiście 
wprowadziła Planet, a Drew i Julie pozostałe dwie firmy — ciągnął dalej.
20 — Zmowa pierwszych żon
—	Uważam, że zgromadziłem fantastycznych pracowników i moim zdaniem 
Paradise/Loest ma przed sobą wspaniałą, naprawdę wspaniałą przyszłość. Nie 
możemy pozwolić sobie na kłopoty z zarządzaniem. A właśnie się z nimi 
borykamy. — Po raz kolejny Dave Stein potaknął. W porządku, Dave. Aaron 
uśmiechnął się i zabawnie do wszystkich wykrzywił. — Jerry, przypuszczam, że 
musisz się ze mną zgodzić. Wiem, że to bolesne, ale wydaje mi się, że nadeszła 
pora, by nasze drogi się rozeszły. Chciałbym wykupić twój udział. — Umilkł. 
Zapanowała kompletna cisza. No tak, pewnie. Zrywanie partnerstwa to zawsze 
niezręczna sytuacja. Może był za ostry. — Przykro mi, Jerry, bez urazy. — Jego 
syn rzucił mu spojrzenie. Może powinienem był uprzedzić Chrisa — pomyślał 
nagle. Nie — odpowiedział sobie — niech się uczy, jak to się robi. Spojrzał na 
Jerry'ego i znowu się uśmiechnął. A ten gnojek odpowiedział uśmiechem.
—	Zgadzam się z tobą, Aaron, co do naszych problemów z zarządzaniem
—	zaczął Jerry. — Jednak wydaje mi się, że nasze drogi już dawno się 
rozeszły. Tu też muszę przyznać ci rację. Od wielu lat nie udawało nam się 
zrobić czegokolwiek wspólnie. Ale to nie ja odchodzę. To bowiem ja chcę 
wykupić twój udział.
Aaron siedział zdumiony.
—	Nie żartuj, Jerry. Firma to ja. Wybacz, jeśli to zabrzmi brutalnie, ale 
beze mnie sobie nie poradzicie. A poza tym od lat nie zwerbowałeś żadnego 
poważnego klienta.
—	Cóż — odparł Jerry — w czasie tego spotkania zamierzałem ogłosić kilka 
rzeczy. Jedna to że w ciągu ostatnich dwóch miesięcy prowadziłem negocjacje 
z trzema bardzo dużymi przedsiębiorstwami i wygrałem. — Popatrzył na Drew, 
Julie i pozostałych. — Oczywiście, dzięki ogromnej pomocy moich kolegów.
Aaron siedział bez ruchu, oszołomiony. Trzy nowe firmy! W ciągu dwóch 
miesięcy! Zdobywanie nowych klientów trwało latami. Tak, i kosztowało 
mnóstwo wysiłku i wiele zabiegów. Jerry słynął z tego, że przez dwa lata kręcił 
się wokół Snapple, żeby w końcu wszystko spieprzyć. Jak mu się teraz udało? 
I tak całkiem poza plecami Aarona? Niemożliwe, to jakieś rozpaczliwe kłamstwo.
—	Co to za firmy? — zacharczał.
—	Van Gelder International Bank, Bloogee Industries i Benadrey 
Cosmetics — mówiąc to Jerry wstał i podszedł do drzwi. Z ręką na klamce, 
ciągnął: — I według moich obliczeń zapowiada się, że w sumie przyniosą one 
rocznie dwadzieścia pięć milionów dolarów.
—	Jedynym sposobem, by nasza działalność stała się znowu opłacalna, 
jest obcięcie wydatków przy równoczesnym zdobywaniu nowych klientów — 
odezwał się Dave Stein. — Chciałbym wspomnieć, że twoje ostatnie koszta, 
jak wynajmowanie apartamentu w „Carlyle'u" przez większość roku, po 
chłonęły zyski.
—	Chryste Panie, Dave, nie będziesz mi dyktował, co mam robić 
z moimi pieniędzmi.
—	Naszymi pieniędzmi — przypomniał mu Jerry. Umilkł i wreszcie 
widać było, że czuje się naprawdę niezręcznie. — To nie tylko pieniądze,
306
Aaron. Kiedy zaczynaliśmy, uzgodniliśmy, że nie będziemy, jak to robi 
większość facetów od reklamy, włazić naszym klientom w tyłek, byle zdobyć 
kontrakt. Szczerze mówiąc...
—	A kiedy to ja lazłem komuś w tyłek?
—	Twoje nogi wystają wciąż z zadka Herba Brubakera — stwierdziła Julie. 
Rany, czy ta cholerna feministka ciągle mu to jeszcze pamięta?
—	Najlepiej będzie, jeśli zgodzisz się, byśmy wykupili twój udział
—	dodał Jerry.
—	Taa, a skąd weźmiecie na to pieniądze? — spytał Aaron. Rany, nie 
da się wysiudać za byle grosze, a oni mieli niewiele.
—	Od Cushmanów.
—	Cushmanów? — zapytał z niedowierzaniem Aaron. — Morty 
Cushman pożycza wam pieniądze na wykupienie mojego udziału? — I nie 
oddaje tych, które jest mi winien — dodał w duchu.
—	Nie od Morty'ego Cushmana — odparł Jeny. — Od Brendy Cushman.
—	Otworzył wreszcie drzwi do pokoju obok i zawołał: — Proszę, niech pani 
wejdzie!
Brenda weszła do pomieszczenia i nie rozglądając się, usiadła na miejscu 
wskazanym przez Jerry'ego. Jerry stanął za nią, kładąc rękę na oparciu fotela, 
i oznajmił wszystkim zgromadzonym:
—	Chciałbym wam przedstawić osobę, która chce nam pomóc w roz 
wiązaniu naszych problemów. Pani Brenda Cushman.
Wszyscy udziałowcy poza Aaronem zaczęli radośnie ją witać. Zdumiony 
Aaron spojrzał na Brendę, usiłując zrozumieć, co oznacza jej pełna łas-
kawości mina.
—	Drew, Julie, Phil, dziękuję za obietnicę pomocy w uczynieniu z tej 
firmy wreszcie prawdziwie dochodowej imprezy — powiedział Jerry. Zwra 
cając się do Aarona, stwierdził: — Jestem gotowy wykupić twoje udziały.
Aaron oniemiały opadł na krzesło. Oto tutaj, przyglądając mu się, siedzi 
Brenda Cushman, przyjaciółka jego byłej żony, Annie. Nagle uśmiechnęła się 
jak kot z „Alicji w krainie czarów". Aaron rozejrzał się po pozostałych. 
Wszyscy, wpatrzeni w Jerry'ego, kompletnie go ignorowali. Co się stało? 
Czuł się jak we śnie. Aaron wylatuje, Jerry zostaje. Jak mogli to zrobić? Po 
tym, jak ich zatrudnił, stworzył im szansę, dał wolną rękę.
Aaron poczuł w piersiach prawdziwy ból. Jak mogli? Dlaczego? Przez 
tę nieważną historię z La Doli? Czy jego wydatki? Dlatego że Jerry ich 
komplementował? Albo że pozwolił im uczestniczyć w polowaniu na klientów? 
Aaron wiedział, jak podniecające było złapanie namiaru i jak wycieńczające 
zdobywanie nowych firm. On zawsze wybierał cel. I zdawał sobie sprawę, 
jaka to zabawa podebrać szefowi zwierzynę. Więc te cholerne niedorostki 
robiły to za jego plecami. Rany boskie!
—	Beze mnie sobie nie poradzicie — powiedział im.
—	Chciałbym ci przypomnieć — włączył się Dave — że od pewnego 
czasu badałem dość dokładnie część ponoszonych przez nas kosztów. Na
307
przykład w ubiegłym roku czterysta tysięcy dolarów wydaliśmy na zabiegi 
wokół naszych przyszłych klientów. Kontrakty nie zostały podpisane, straciliś-
my pieniądze, a dzięki nim moglibyśmy zwiększyć premię dla pracowników 
o sto procent. Sądzę, Aaron, że sięgasz zbyt wysoko, wydajesz za dużo i nie 
trafiasz dość celnie. Brenda Cushman podziela tę opinię i będzie odpowiedzialna 
za kontrolowanie wydatków na rzecz nowych klientów. Do tego dochodzi 
jeszcze strata Federated Funds. I nie zrobiono żadnych cięć, by to wyrównać... 
— Dave zaczerpnął oddech. — Wreszcie, prawdopodobnie będziemy musieli się 
przenieść w końcu przyszłego roku albo płacić podwójnie za wynajęcie lokalu, 
co jeszcze bardziej zmniejszy dochody. I co warto również dodać, wygląda na 
to, że umowa z Szalonym Mortym nie jest pewna. Do tej pory nie podpisaliśmy 
upoważnienia na przygotowanie ostatniej kampanii, którą już zrobiliśmy. Mam 
nadzieję, że nie dojdzie do tego, że będziemy mogli ją sobie w buty wsadzić.
—	Jak znam Morty'ego, pewnie tak będzie — zaskrzeczała Brenda. 
Aaron wpatrzył się w nią, w Dave'a i w Jerry'ego, który spojrzał na
niego łagodnie.
—	Przykro mi, Aaron. Bez urazy — powiedział.
—	Bez urazy? Czyś ty oszalał? — Wstał i ruszył w kierunku swojego 
biura. Przechodząc koło krzesła Chrisa, przystanął i lekkim ruchem wskazał, by 
poszedł przed nim. Oczywiste, że jego kariera tutaj dobiegła końca. Ale nie do 
wiary, Chris odwrócił głowę w stronę Jerry'ego. Et tu, Brute — pomyślał 
Aaron, zmierzając ku drzwiom. Nie przychodziły mu na myśl żadne słowa, 
które mógłby im teraz powiedzieć. Chciał zostać sam. Nikt się do niego nie 
odezwał. Przynajmniej pozwolili mu zmagać się z upokorzeniem w samotności.
Idąc długim korytarzem do swojego gabinetu, sięgnął do krawata, by 
poluźnić węzeł, ale okazało się, że już to zrobił. Gardło miał ściśnięte, dusiło 
go w piersiach. Czyżby ostateczny upadek: śmiertelny atak serca na korytarzu 
własnej firmy? Niech się pocałują w tyłki. Jeszcze tego brakowało, żeby 
odziedziczyli ubezpieczenie za szefa.
Wreszcie dotarł do .gabinetu, opadł na krzesło za biurkiem, z niższej 
szuflady wyciągnął butelkę chivas i nalał sobie drinka. Wszyscy ci gówniani 
smarkacze obrócili się przeciw niemu. Nie do wiary. Zatrudnił ich — każdego, 
nawet Chrisa — żywił ich, zrobił tym, czym teraz, skurczybyki, są. Rany, nie 
może w to uwierzyć. I żeby jeszcze mieć za świadka tej zdrady Brendę Cushman, 
przyjaciółkę Annie. Zaraz... Czy Annie może mieć z tym coś wspólnego?
Potrząsnął głową. Rzuca mu się na mózg. Annie nie potrafiła nawet 
dodać pozycji w swojej książeczce czekowej — upomniał siebie. Ale ma 
nadzieję, że Annie nigdy się nie dowie o jego upokorzeniu. Ze zdumieniem 
uświadomił sobie, że ma łzy w oczach. Widzicie, do czego to draństwo mnie 
doprowadziło — pomyślał. Ostami raz płakałem jako szesnastolatek. Otarł 
oczy szorstkim rękawem nowego, tak zupełnie nie na miejscu swetra.
6. Dziewczynki bawią się 
w stocznię
r
rudno się dziwić, że Annie była tak podekscytowana na myśl o podróży do 
Japonii, przecież trafiła się jej wyjątkowa okazja polecieć prywatnym 
odrzutowcem Boba Bloogee i znaleźć pod opieką jego człowieka w Kioto.
—	Pamiętajcie, że Tanaki to trudny człowiek — wyjaśnił Bob, kiedy już 
steward pomógł im zająć miejsca w fotelach pokrytych niezwykle miękką 
skórą i podał veuve clicquot ponsardin (Annie zauważyła, że Elise nie tknęła 
swojego kieliszka).
—	Czemu miałby być niechętny? Przecież oddajemy mu wielką przy 
sługę. Ostrzegamy, że ktoś chce przejąć jego firmę, na tyle wcześniej, by 
mógł temu przeciwdziałać — podkreśliła Brenda.
—	Hram, niby tak. W Stanach można by przewidzieć reakcję. Ale 
w Japonii... hmm, jest inaczej. — Bob rozejrzał się po luksusowym otoczeniu, 
jakby gładkie drewno tekowe albo aksamitne dywany znały odpowiedź. 
Najwyraźniej nic mu nie powiedziały, bo westchnąwszy kontynuował: — Znam 
Tanakę od blisko dwudziestu lat. Zrobiliśmy przynajmniej z pół tuzina interesów. 
Ale Japończycy zazdrośnie strzegą prywatnego życia. Nie poznałem nikogo 
z jego rodziny. Jest staroświeckim Japończykiem. Dlatego właśnie w Kioto 
umieścił zarząd firmy. Miasto bez lotniska, metra, ale prawdziwie japońskie.
—	Dlaczego to by miało wpłynąć na jego reakcję, gdy mu powiemy 
o próbie przejęcia firmy? Czyż biznes nie pozostaje biznesem? — zapytała Elise.
—	Nie do końca... — wujek Bob znów przerwał. — Znacie historię 
czterdziestu siedmiu samurajów?
Brenda i Elise pokręciły przecząco głowami, ale Annie wiedziała,
0	czym mówił. Na początku osiemnastego wieku sługa królewski, Kira 
Yoshinaka, obraził Asana Naganoni, pana Ako. Asano wyciągnął swój miecz
1	zaatakował sługę, dopuszczając się w ten sposób ciężkiego wykroczenia, bo 
znajdowali się na terenie zamku cesarza. Asano zatem zrobił to, co
309
i
w przypadku takiego przestępstwa nakazywała tradycja: popełnił seppuku, 
czyli rytualne samobójstwo.
—	Naprawdę ten facet skończył ze sobą, choć tylko próbował się 
bronić? — spytała Brenda.
—	Honor tego od niego wymagał — wyjaśnił wujek Bob. — W ten 
sposób osłonił rodzinę. Ale jego samurajowie zostali bez wodza. A byli tak 
bardzo lojalni, że miesiącami planowali, jak dopaść Kirę, choć na pozór 
zaakceptowali sytuację. W końcu trafiła się im okazja, zabili Kirę i odciąwszy 
mu głowę położyli ją na grobie Asana.
—	Ojej! — wykrzyknęła Brenda.
—	Ale to jeszcze nie koniec. Czterdziestu siedmiu samurajów było teraz 
roninami, rycerzami bez wodza, a honor nakazywał, by również popełnili 
samobójstwo. Tak też i zrobili.
—	Co? Wszyscy czterdziestu siedmiu?
—	Co do jednego. Był to niezwykły gest. Ku ich czci zbudowano 
świątynię w Tokio.
—	Idiotyzm! — prychnęła Brenda. — Tylko mężczyźni są zdolni do 
takiego kretyństwa.
—	Ludzie nadal czczą ich pamięć — łagodnie zaznaczył wujek Bob.
—	Dobrze, tylko co to ma wspólnego z Tanaką i planami Gila?
—	zapytała rozsądnie Elise.
—	Bardzo dużo. Tanaki, jak i wielu Japończyków, jest szczególnie 
przywiązany do czterdziestu siedmiu roninów. Sponsoruje przedstawienia 
kabulu, tradycyjnego teatru, kiedy wystawiają „Chushinagura", historię ich 
życia. A także spędza parę dni w roku w świątyni Sengakuji, gdzie są 
pogrzebani. Kiedy dowie się o nielojalności właścicieli akcji jego firmy, straci 
do siebie szacunek. Może się tym bardzo przejąć.
—	I skończyć ze sobą? — zapytała Brenda.
—	Hram, nie w takim stopniu, ale może myśleć o rezygnacji, przejściu 
na emeryturę. I tu na scenę wkracza Gil. Dlatego wszystko musi być 
załatwione... we właściwy sposób.
—	Czy nasza obecność podczas spotkania nie utrudni negocjacji?
—	spytała Annie. Wiedziała, że w świecie interesu japońskie kobiety 
spełniają nieznaczną rolę. Nazywa się je kwiatami firmy i oczekuje, by po 
wyjściu za mąż lub ukończeniu trzydziestu lat zrezygnowały z pracy.
—	Oczywiście, że nie będziecie obecne podczas rozmów. Nie ma 
mowy. Wszyscy spotkamy się z Tanaką podczas kolacji, a raczej bankietu, 
gdzie on będzie naszym gospodarzem, a następnego dnia ja i mój człowiek 
w Kioto odbędziemy z nim rozmowę.
—	Veto! — powiedziała Elise.
—	Że co proszę...? — wtrącił Bob.
—	Nie po to wybrałyśmy się w taką podróż, żeby poprzestać na roli 
ozdoby bankietu — stwierdziła Elise. — W gruncie rzeczy to myśmy wykryły 
spisek Gila.
310
—	Nie jedziecie tylko dla dekoracji, ale wasza obecność może nie 
przynieść pozytywnych efektów dla...
—	Bo jesteśmy kobietami? Śmieszne, wujku Bobie. Przecież to dwu 
dziesty wiek.
—	Ale nie w Kioto — westchnął Bob Bloogee.
Kiedy dotarli na międzynarodowe lotnisko w Osace, Annie była 
wyczerpana emocjami i tak długim lotem, choć spędzonym przecież 
w komfortowych warunkach prywatnego samolotu. Z wdzięcznością przyjęła 
pomoc pana Wanabe — „mojego człowieka w Kioto", jak o nim mówił 
wujek Bob, który błyskawicznie przeprowadził ich przez odprawę celną 
i powiódł do czekającego rolls-royce'a. Podróż do Kioto okazała się długa 
i nużąca.
„Tawaraya Ryokan", tradycyjna oberża, natomiast mile ich zaskoczyła. 
Pani Sato, właścicielka, czekała na nich przy bramie; najpierw powitała 
niskim ukłonem pana Wanabe, później skłoniła się przed pozostałymi. Jak im 
wyjaśnił, oberża już od jedenastu pokoleń należała do tej rodziny. Znajdowało 
się tu zaledwie dziewiętnaście pokoi, wszystkie wspaniałe i niesłychanie 
drogie.
Prześliczny pokój Annie wysłany był tatami, a przeszklona ściana 
otwierała widok na drewnianą werandę wyłożoną poduszkami. W pokoju 
znajdowało się niewiele mebli: piękna stara komoda, niski stolik z laki, 
pozłacany parawan z namalowanymi irysami. Pustkę jeszcze bardziej pod-
kreślały stojąca w niszy, zwanej tokonomą, piękna waza wypełniona gałązkami 
kwitnącej pigwy i fantastycznie zielony ogród, w którym migotały światełka 
zapalone w omszałych, kamiennych latarniach. Całe otoczenie promieniowało 
niezwykłym spokojem. Zachwyt Annie przerwało pukanie do drzwi.
—	O, tobie też ktoś ukradł łóżko! — zawołała Brenda wchodząc do 
pokoju.
—	Brendo, tu nie ma łóżek. Pokojówki rozłożą później na podłodze 
futony.
—	Wiem o tym. Kobieto, nie myśl, że ze mnie aż taka zupełna 
ignorantka. Patrz, dali mi w prezencie kimono — wskazała na swoje 
bawełniane okrycie.
—	Nie, kimono to strój bardziej oficjalny, to jest bawełniana yukata. 
Zakładasz ją idąc do kąpieli. Chcesz? — zaproponowała Annie owijając się 
w swoją.
—	Co? Razem brać kąpiel?
—	Tutaj to normalne.
—	Wybij sobie z głowy! — roześmiała się Brenda. — Uważasz mnie 
za zboczoną?
311
Kolacja, którą im podano w oberży, była wspaniała. Nawet Brendzie 
smakowała, choć ryż bez dodatków podany na końcu nie zrobił na niej 
wrażenia. Po jedzeniu Bob, Elise i Brenda marzyli wyłącznie o łóżkach, 
a raczej ofutonach, co podkreśliła Brenda.
Annie, choć bardzo zmęczona, była zbyt podekscytowana, żeby zasnąć.
—	Czy myślisz, że tu jest na tyle bezpiecznie, żebym mogła zaryzykować 
mały spacer?
—	Zupełnie spokojnie — zapewnił ją Bob. — Na ulicach nie zdarzają 
się napady, a ponieważ Kioto przypomina Nowy Jork, bo ulice krzyżują się 
pod kątem prostym, więc się chyba nie zgubisz.
Początkowo Annie szła z pewnym wahaniem. Ale ciepła noc, światło 
księżyca i nieznane widoki ośmieliły ją. Obok świątyni buddyjskiej stał 
przybytek 
religii sinto, a przy obu pawilony do picia herbaty i bary. Domy prywatne kryły 
się za drewnianymi parkanami. Na ulicach lśniły mokre brukowce. Wszystko 
wyglądało egzotycznie, bardzo azjatycko, a mimo to czuła się tu jak w domu.
Dotarła aż na most spinający brzegi rzeki Kamo, po drugiej stronie 
zaczynała się dzielnica Pontocko, królestwo sławnej gejszy. Annie zatrzymała 
się na moście i patrzyła na odbijające się w wodzie oświetlone okna i latarnie. 
Dlaczego wcześniej tu nie przyjechałam? — zapytała samą siebie. — Przecież 
Japonia zawsze mnie fascynowała. Czemu tak długo zwlekałam? I dlaczego 
zostaję tak krótko?
Wtem doznała olśnienia. Powinnam tu zostać. Tu, gdzie panował 
porządek, piękno i pokój. Buddyzm, drzewa bonsai i kimona. Tutaj czuję, że 
jestem na właściwym miejscu. Muszę powrócić do Japonii.
W tym momencie, jakby otrzymując nagrodę za to postanowienie, 
zobaczyła niezwykły widok: w bramie pojawiła się kobieta ubrana w tradycyjny 
strój, jej kimono połyskiwało w blasku księżyca. Po długich rękawach 
i skomplikowanej fryzurze Annie poznała, że to maiko, czyli dziewczyna, która 
uczy się sztuki bycia gejszą. Przesunęła się koło Annie tak cicho, jak rzeka 
płynąca poniżej. Cóż za dziwne i piękne miejsce — pomyślała Annie. Ogarnął ją 
wewnętrzny pokój, zrozumiała: mogę pisać. Wszelkie wątpliwości zniknęły. Z tą 
świadomością, zadowolona i uspokojona, powróciła do oberży, do swego fiitonu.
Następny dzień spędzili na zwiedzaniu i zakupach. Rano obejrzeli pałac 
cesarski, zjedli lunch w pawilonie herbacianym, po południu kupowali perły.
—	A teraz, drogie panie, czas przystąpić do interesów... Wieczorem 
mamy spotkać Tanakę — przypomniał im Bob Bloogee. — Wydaje na naszą 
cześć przyjęcie.
—	Wielka gala? — zapytała Elise.
—	W japońskim stylu — odparł wujek Bob z uśmiechem. — Kolacja 
w domu gejsz. Pan Tanaki jest mecenasem wielu z nich.
Oczy Annie zalśniły.
Wieczorem wszyscy przygotowywali się do wyjścia na przyjęcie w Gion, 
najstarszej i najbardziej szacownej dzielnicy gejsz w Japonii. Annie ubrała się 
starannie w prostą granatową garsonkę. Ponieważ wcześniej skończyła, 
zajrzała do Brendy, która jeszcze nie była gotowa.
—	Więc to prostytutki czy nie? — zapytała Brenda wciągając czarną 
sukienkę.
—	Z całą pewnością nie — odpowiedziała Annie. — To artystki. Tyle 
znaczy słowo gejsza. Potrafią tańczyć, grać i doskonale prowadzić konwer 
sację.
—	Bujać to my, ale nie nas. Zupełnie jak nowojorska aktorka łamana 
przez modelkę — odparła Brenda cynicznie.
—	Nie, Brendo. Zaproszenie do Gion to wielki zaszczyt. Obcokrajowcy 
rzadko tam bywają, a kobiety prawie nigdy. Organizator zapłaci każdej gejszy 
ponad tysiąc dolarów. Zajmowały przecież stanowiska gejsz na dworze 
cesarskim.
—	Dobra, zaraz mi powiesz, że na gitarze brzdąkają tylko dla 
książąt krwi.
—	Na samisenie, nie na gitarze. Tak, książęta mieli pierwszeństwo 
w korzystaniu z ich towarzystwa, ale tylko, jeśli sami tego chcieli. To były 
pierwsze pracujące kobiety w Japonii.
—	Pracujące dziewczynki raczej.
—	W szesnastym wieku stworzyły coś w rodzaju związku zawodowego. 
Jako jedyne spośród dobrze urodzonych kobiet nie musiały wychodzić za 
mąż. Nigdy nie miały „opiekunów". Zorganizowały nadal działające bractwo, 
w którym starsze pomagają młodszym zdobyć wykształcenie.
—	No wiesz, raczej wyją jak koty i za mocno się malują. Coś się tak 
obkuła? — zapytała Brenda. — Sama nie wiem, co o tym sądzić. Zawsze 
podobało mi się to, co Japończycy nazywają „wodnym interesem", kiedy 
w znanych lokalach podają mocno chrzczone trunki za koszmarną cenę. 
A taka gejsza potrafi załatwić wiele rzeczy nie rozpychając się łokciami ani 
nie stosując brudnych sztuczek.
—	Kobiety w gruncie rzeczy są tutaj lekceważone — powiedziała Elise 
przyłączając się do nich. — Wujek Bob wspomniał, że nigdy nie poznał żony 
Tanaki. Tu wszyscy biznesmeni wychodzą wieczorami bez żon; młodsi idą 
do baru z dziewczętami, starszym gejsze organizują przyjęcie. Cóż za kraj!
—	Och, sama nie wiem. Ale przynajmniej ludzie trzymają się tradycji. 
Mężczyźni nie zostawiają żon ot tak, po prostu. I właśnie one rządzą 
domem. Większość Japończyków oddaje całe pensje żonom — przypo 
mniała Annie.
Elise wzruszyła ramionami. Nie miała kłopotów finansowych, więc jej 
to nic nie mówi — pomyślała Annie.
—	Chodźmy. Wujek Bob i Tanaki już pewnie czekają.
312
313
Ulice w Gion wyglądały nobliwie, a za bramami kryły się urocze 
ogrody. Nie było tam neonów ani barów. Z herbaciarni, minąwszy dziedzi-
niec, weszli do dużego pokoju. Zebrali się tam pan Tanaki, jego sekretarz, 
pan Atawa i grupa mężczyzn. Bob Bloogee został poprowadzony na 
honorowe miejsce, za nim znajdowała się tokonoma. Annie przysiadła na 
piętach między panami Wanabe i Atama. Natychmiast zwróciła uwagę na 
Tanaki.
Był starym mężczyzną, przynajmniej siedemdziesięcioletnim, może nawet 
starszym. Trudno było ocenić jego wiek. Ale miał to, co Japończycy nazywają 
iki, azjatycki odpowiednik szyku. Ciemnoniebieski jedwabny garnitur od-
znaczał się doskonałym krojem, gęste siwe włosy przystrzyżono niezwykle 
starannie. Mankiety francuskiej koszuli lśniły niepokalaną białością, na 
złotych spinkach wygrawerowano herb rodziny czy inny tego typu znak. Na 
małym palcu lewej dłoni nosił mały sygnet.
Widać wyczuł jej wzrok, bo spojrzał na Annie. Przez chwilę jego 
ciemnobrązowe oczy patrzyły na nią taksujące
Ależ on jest atrakcyjny — pomyślała zaskoczona i skupiła uwagę na 
rozpoczynającym się przyjęciu. Weszły maiko ubrane w kolorowe kimona 
i pasy obi oraz gejsze w bardziej spokojnych, pastelowych strojach. Natych-
miast zajęły miejsca za plecami gości i zaczęły nalewać sake z trzymanych 
przez siebie butelek.
Annie zerknęła na Elise. Podczas przyjęć tego rodzaju przebranie miary 
w piciu było dopuszczalne. Ale Elise zgrabnie postawiła do góry dnem stojącą 
przed nią maleńką czarkę na sake. Gejsza popatrzyła na nią tylko przez 
chwilę, po czym skłoniła się z uśmiechem. Annie odetchnęła z ulgą.
Wniesiono pierwsze danie, którym tradycyjnie była surowa ryba. Annie 
wiedziała, że następnie pojawi się ryba w occie, gotowana, smażona, pieczona, 
i tak dalej.
—	Czy pani lubi naszą kuchnię? — zapytał pan Atawa po angielsku 
z nienagannym oksfordzkim akcentem.
—	Bardzo.
I tak zaczęli rozmawiać o jego pracy tłumacza i sekretarza pana Tanaki 
oraz o występach, które miały się niedługo zacząć. Inni goście raczej nie 
potrafili znaleźć wspólnych tematów.
—	Po wyjściu maiko jedna z gejsz będzie tańczyć przy akompaniamencie 
gry pozostałych. Po czym Okiko, bardzo sławna gejsza, zaśpiewa kouta. To 
są nasze tradycyjne ballady. Podobne do haiku, ale dłuższe. Mam nadzieję, 
że się pani spodobają.
Annie była tego pewna, zwłaszcza że pan Atawa niezwykle umiejętnie 
je przetłumaczył. Pierwsza opiewała lojalność gejszy, druga mówiła o opusz-
czeniu Kioto. Były krótkie i choć Brenda wznosiła oczy ku niebu słysząc 
dysonanse, Annie tekst wydał się czarujący i głęboki. Słuchała tłumaczenia 
pana Atawy i oczy jej pojaśniały. Spojrzała przez stół i zobaczyła, że pan 
Tanaki znów ją obserwuje. Odwróciła wzrok zapłoniona.
314
Cóż za dziwny kraj — pomyślała. — Tu kurtyzany zyskują nieśmiertel-
ność dzięki poezji, niemal im się oddaje cześć, a żony pozostają nieznane. 
Panuje absolutna lojalność, ale mężczyźni jak Tanaki dzielą swój czas między 
rodzinę i gejsze. Potrząsnęła głową w zadumie i podniosła wzrok; pan Tanaki 
znów na nią spoglądał.
Następnego ranka wprowadzono ich do gabinetu pana Tanaki, dużego, 
skromnie umeblowanego pomieszczenia — parawany shóji dzieliły je na 
część tradycyjnie japońską i zachodnią, gdzie stało biurko z drewna różanego, 
antyczny stół pokryty skórą i osiem krzeseł. Panowie Atawa i Tanaki 
wstawszy skłonili się na powitanie.
Pan Wanabe wręczył prezenty, które przywieźli zgodnie z wymogami 
tradycji, a pan Tanaki uroczyście podał swoje.
—	Proszę podziękować panu Tanaki za niezwykłą szansę wzięcia 
udziału w bankiecie zeszłej nocy — Annie poprosiła o tłumaczenie pana 
Atawę.
Tanaki zapytał o coś Atawę.
—	Czy podobała się pani muzyka?
—	Tak, zwłaszcza kouta napisana przez Izumi — odparła Annie, na co 
Tanaki odpowiedział ukłonem.
Zajęli miejsca na krzesłach, choć Annie żałowała, że nie usiedli po 
japońsku. Uważała, że Tanaki czułby się wtedy swobodniej, a przecież 
wszystko zależało od jego nastroju.
Po wymienieniu wstępnych uprzejmości Bob Bloogee przełknął ślinę 
i zaczął:
—	Panie Tanaki, przywozimy ze sobą pewne informacje. Wygląda na 
to, że ktoś poluje na Maibeibi. Możecie się stać celem ataku Wall Street.
Pan Atawa przez moment wyglądał na zaskoczonego, po czym szybko 
przetłumaczył. Tanaki pokręcił głową i coś zamruczał.
—	Na wielu polują, nielicznych złapią.
—	Cóż, w tym wypadku są powody do niepokoju. Pan Gil Griffin 
z Federated Funds Douglas Witter wykupił część akcji, trochę weksli 
bankowych i ubezpieczeń emerytalnych. Obiecuje bardzo duże zyski.
Atawa tłumaczył symultanicznie, po czym zwrócił się do nich:
—	Pan Tanaki ma nadzieję, że większość właścicieli akcji stanie po jego 
stronie. Jeśli nie, on nie będzie tu już potrzebny.
—	Panie Tanaki, wolelibyśmy nie podejmować takiego ryzyka — 
powiedziała Elise. — Dla pewnych względów nie odpowiada nam pan Griffin 
i jego metody. Naszym zdaniem najlepiej zadba pan o swoje interesy, również 
i o nasze, jeśli podejmie pan bardziej stanowcze kroki.
Tanaki mówił coś ostrym tonem do Atawy. Pan Wanabe przełknął ślinę. 
Annie miała wrażenie, jakby zapadła jedwabna kurtyna. Decyzja została 
podjęta.
315
— Proszę pozwolić przedstawić naszą propozycję — ciągnęła Elise. 
Opisała, jak Bloogee Industrie chce natychmiast kupić przynoszącą straty 
stocznię Maibeibi i w ten sposób zniweczyć plan Gila oraz że Bloogee 
sprzeda Maibeibi cementownię Portland, którą Japończycy wykorzystają 
w realizacji wielkiej budowy w Oregonie.
Annie widziała, że Tanaki po prostu czeka. Wszystko skończone. Podjął 
decyzję. Tak odchodziła tradycja, a gejszę zastępowała barmanka. W globalnej 
ekonomii, która szła za japońskim cudem gospodarczym, nie było miejsca na 
emocje.
Annie westchnęła. Rozejrzała się dookoła. W gabinecie dawało się 
dostrzec niewiele osobistych przedmiotów, mówiących coś o właścicielu. 
Kilka plakietek, zdjęcie Tanaki z Geraldem Fordem, zrobione podczas wizyty 
prezydenta w Japonii. Obok stała fotografia przedstawiająca Tanaki z rodziną. 
Żona, dużo młodsza, ale już w średnim wieku. Trzy dwudziestokilkuletnie 
córki. I syn. Syn. Annie przyjrzała się uważniej. Ze srebrnej ramki patrzyła 
na nią twarz japońskiego nastolatka z zespołem Downa.
Kiedy pokazała mu małe zdjęcie Sylvie, Tanaki przerwał naradę 
i zaprowadził ją na taras. Wcześniej polecił Atawie, by oprowadził resztę 
gości po miniaturowych ogródkach. Na tarasie stali w milczeniu przez długą 
chwilę. Po czym zwrócił się do Annie:
—	Jest pani niezwykłą kobietą. Czyż nie mam racji? — Tanaki mówił 
doskonałą angielszczyzną, choć z akcentem.
Zaskoczona Annie przytaknęła, ale zaraz potrząsnęła głową:
—	Sama nie wiem.
—	Wie pani — odparł, po czym z uśmiechem, choć jego oczy pozostały 
smutne, ciągnął: — Ile lat ma pani córka?
—	Prawie osiemnaście. A pański syn?
—	Hiroshi ma piętnaście.
Annie zastanawiała się, czy Tanaki przeżył bolesne rozczarowanie mając 
takiego syna. Przecież od syna oczekuje się przejęcia rodzinnej firmy. Ale do 
tak niezwykłego spotkania z tak niezwykłym mężczyzną ta myśl nie pasowała...
—	Hiroshi jest dojrzały duchem — dodał Tanaki. Milczał przez chwilę, 
w końcu zwrócił się do Annie: — Jest pani mężatką?
—	Już nie.
—	Mąż umarł?
—	Nie. On... odszedł.
—	Ach, ci amerykańscy mężczyźni. Bardzo słabi. Patrzę na nich. Nie 
szanują rodziny ani... — urwał szukając angielskiego słowa. — Jak dzieci 
myślą tylko o dniu dzisiejszym. Kobieta na dziś. Zysk na dziś. Inwestycja na 
dziś. I kiedy kobieta, zysk, inwestycja się starzeją, to koniec. Nie są dobrymi 
ojcami. Nie są również dobrymi ojcami dla Detroit — potrząsnął głową. — 
A japońscy mężczyźni ich naśladują. Za dziesięć lat będą jak Gil Griffin.
316
Annie potakująco skinęła głową, zdziwiona tak otwartą wypowiedzią, 
niezwykłą u mężczyzny nieznajomego, a do tego Japończyka.
—	Czyżby znał pan Gila Griffina?
—	Znam wielu takich Griffmów — odparł. — Lepiej porozmawiajmy 
o ważniejszych sprawach. Podoba się pani Kioto?
—	O tak, ogromnie. Wydaje mi się, że śnię. Nie wiem, skąd pochodzi 
to uczucie, ale mam wrażenie, że znam je i kocham od zawsze.
—	Jest pani chrześcijanką, pani Paradise? 
Annie potaknęła, choć wcale nie była tego pewna.
—	Więc odrzuca pani przekonanie buddystów, że mogła tu pani 
kiedyś żyć.
—	Tak, ale żałuję, że tak nie było. Wszystko tu jest doskonałe. 
Właściwy sposób życia.
Tanaki pokręcił głową.
—	Ale niestety to wszystko się kończy. To odchodząca stara Japonia. 
Cud ekonomiczny dla większości ludzi wcale nie okazał się taki cudowny. 
Ciężka praca, dodatkowe obciążenia. I cała brzydota Zachodu. A wkrótce nie 
zostanie śladu po dawnym pięknie.
—	Zmieni się, ale przecież nie musi umierać.
—	Umrze. Zastąpione czymś innym. Puste dusze przejmą władzę.
—	Och nie, panie Tanaki, proszę.
Mężczyzna zwracając się w jej stronę przechylił głowę i przez moment 
mierzył ją spojrzeniem.
—	Może miałaby pani ochotę zwiedzić cesarski pałac Katsura?
—	O, tak — wyjąkała.
—	Pojedziemy tam razem jutro — kiwnął głową.
Annie wiedziała, że spotykają niezwykły zaszczyt i fantastyczna okazja. 
Każdy, a zwłaszcza cudzoziemka, musiał mieć specjalne zezwoienie na 
obejrzenie rezydencji Hideyoshi, szesnastowiecznego władcy.
—	Tanaki leci na ciebie — ostrzegała Brenda. — Uważaj, w pawilonie 
herbacianym na pewno się na ciebie rzuci.
—	Brendo, ależ to absurd! — upomniała ją Elise. — Annie, niesłychanie 
trudno dostać się do pałacu Katsura. Eksperci uważają go za szczyt 
japońskich osiągnięć w dziedzinie architektury i planowania ogrodów. 
Kobori Enshu, ich twórca, zażądał nieograniczonych funduszów, czasu 
i nie przyjmował żadnych uwag.
—	To mi przypomina prace na zlecenie rządu — skomentowała Brenda.
—	Bez porównania. Ogrody tak zaprojektowano, że gdziekolwiek byś 
stała, wydaje ci się, że oglądasz najpiękniejszy widok; wybudowano tam 
cztery pawilony herbaciane, po jednym na każdą porę roku.
—	Czyż to nie wspaniałe? — spytała Annie.
—	Nie wiem — przyznała Elise. — Nigdy tam nie byłam.
317
Brenda gwizdnęła i zwróciła się do Annie.
—	Na sto procent facet wpadł po uszy. Posłuchaj, nie mogłabyś go 
trochę rozruszać i przekonać, że mój pomysł jest świetny: pozbyć się stoczni 
i zostać na stołku?
Elise i Annie tak długo wpatrywały się w Brendę, aż pokonana wzruszyła 
ramionami.
—	Pamiętaj, żeby obejrzeć freski pochodzące ze szkoły Kano — radziła 
Elise. — Podobno fantastyczne.
I miała rację. Katsura, doskonałość zapierająca dech w piersiach, nie 
wydał się Annie zbyt sztuczny czy surowy.
—	Prostota, doskonałość czynią człowieka wolnym — powiedziała do 
pana Tanaki, kiedy stali przed jedną z budowli, podziwiając ogrody. 
— Pozwala duchowi całkowicie odpocząć — ciągnęła w zachwycie.
—	Wszystko to zbudowano dla Hideyoshi. Tyle piękna stworzono chyba 
tylko dlatego, że miał pieniądze. — Tanaki zwrócił się do Annie. — Był 
generałem i został dyktatorem. Okrutny człowiek.
—	Trudno w to uwierzyć — odparła patrząc dokoła. Sosnowe 
igły zamieciono, każdy kamyk wydawał się leżeć na swoim miejscu. 
Właściwie była pewna, że kamienie mają tu swoje miejsca. Stali razem 
w milczeniu. Po dłuższej chwili ruszyła, a Tanaki postępował za nią 
bez słowa.
Elise miała rację. Gdziekolwiek stanęli, każdy widok na ogrody wydawał 
się najpiękniejszy. Annie czuła, jak coś w jej wnętrzu drgnęło, uwolniło się. 
Otaczała ją doskonała jedność dzieła człowieka i natury. Raj.
I nagle, na łagodnym, pokrytym zielenią wzniesieniu przeczuła odwieczną 
prawdę o świecie. Jak każde przeżycie duchowe i to wymykało się słowom; 
było transcendentalne, nie poddające się opisom. Przez moment, który nie 
należał do zwykłego czasu, każda rzecz, każda molekuła zajmowały właściwe 
miejsce w czasie i przestrzeni, a wraz z nimi i ona. Na wskroś przeniknęło ją 
uczucie bezbrzeżnej radości zmieszanej ze smutkiem. Ogarnęła ją wdzięczność. 
Wiedziała, że nigdy tego nie zapomni. Odwróciła się w stronę Tanaki.
—	Dziękuję — wyszeptała.
W odpowiedzi tylko się skłonił.
Wreszcie poszli zwiedzić inne części rezydencji i Annie posłusznie 
obejrzała freski.
—	Zostały odnowione... nie, wy mówicie odrestaurowane. Po pięciuset 
siedemdziesięciu latach od namalowania.
—	Bardzo piękne — pochwaliła Annie.
—	Ja również wolę ogrody — uśmiechnął się Tanaki. Na zewnątrz 
zwrócił się do niej: — Pora na lunch. Czy zje go pani ze mną?
Skinęła głową, na co on poprowadził ją w głąb ogrodu. Kiedy tak szli, 
w Annie trwała świadomość iluminacji, duchowego przeżycia, które stało się
jej udziałem. Miała nadzieję, że nic nie popsuje tego szczególnego nastroju. 
Weszli do drewnianego pawilonu do picia herbaty ustawionego nad wodą.
—	Proszę — powiedział Tanaki, a ona zdjęła pantofle i po dwóch 
stopniach weszła na wyłożoną matami podłogę. Uklękła przy nim na podłodze 
zafascynowana widokiem. Nadal otaczał ich doskonały spokój, pomnożony 
jeszcze przez odbijające się w stawie piękno pejzażu. — Tutaj zjemy lunch
—	ciągnął Tanaki.
Parawan się uchylił, weszła ubrana w kimono kobieta i powitała ich 
ukłonem.
—	Zjemy lunch jak na pikniku, złożony z potraw tradycyjnych dla tego 
regionu. — Tanaki wyjaśnił Annie.
—	Tutaj można jeść? — Była zaskoczona i uradowana.
—	Pobłażają mi. Cóż, zapłaciłem za odrestaurowanie obrazów. 
Kobieta podała Annie pudełko z laki, czarne i lśniące, na wieczku
wymalowano irysy. Tanaki dostał takie samo. Otworzył je, pokrywkę włożył 
pod spód; w środku był ryż, sałatka, ryba i marynowane jarzyny, wszystko 
przyrządzone na sposób właściwy dla Kioto.
Zaczęli jeść, na początku w milczeniu. Annie westchnęła.
—	Wszystko to jest takie szczególne. Przemieniło mnie.
—	O tak, piękno zmienia człowieka. — Tanaki również westchnął.
—	Wasz psycholog, Masłow, robił eksperymenty z pięknem. Słyszała 
o nich pani?
Potrząsnęła przecząco głową.
—	Razem z asystentami przygotował trzy pokoje: jeden piękny, drugi 
przeciętny, trzeci brzydki. Poprosili uczestników eksperymentu o ocenianie 
zdjęć ludzkich twarzy. W pięknym pokoju oceny były pozytywne, ale 
w zwykłym i brzydkim te same zdjęcia oceniano negatywnie — westchnął.
—	Dla mnie to bardzo zła wiadomość. Oznacza bowiem, że przeciętność nie 
wystarcza. Aby dostrzec piękno, całe otoczenie musi takie być. A jest tylko 
jeden pałac Katsura. — Zwrócił się do Annie: — Proszę mi opowiedzieć 
o Sylvan Glades. Jak to miejsce wygląda?
Annie opisała szkołę, jej otoczenie, wspólnotę tam żyjącą i doktor 
Gancher.
—	To drogi ośrodek i dlatego dla wielu niedostępny — przyznała — ale 
przy większych nakładach...
—	Chciałbym odwiedzić tę szkołę. Może przywiozę lekarzy z Tokio, żeby 
ją również zobaczyli. I... — zawiesił głos — może zabiorę tam mojego syna.
—	Myślę, że Hiroshi ją polubi, Sylvie bardzo się tam podoba. 
Tanaki spojrzał jej prosto w oczy.
—	Pani Paradise, czy pani zdaniem powinienem walczyć z Gilem 
Griffinem?
—	Tak, ale nie jego bronią.
—	Nie pozostawiać decyzji w rękach akcjonariuszy? Okazać im swoje 
niezadowolenie?
318
319
—	Nie, dobry ojciec musi czasami poprowadzić swoje dzieci. Za 
proponować właścicielom akcji natychmiastowe zyski i dalsze korzyści. 
Sprzedać stocznię, kupić cementownię. Uzyskać fundusze, zmniejszyć straty, 
zniszczyć spisek Gila Griffina. A dzięki Bloogee Industries stocznia będzie 
pracowała.
—	A jeśli się im nie uda?
—	Panie Tanaki, nic nie trwa wiecznie. Bez względu na nasze pragnienia. 
A niektóre ciężary są zbyt wielkie, by je dźwigać w pojedynkę.
Odwrócił wzrok, patrzył ponad barierkami werandy, nad skałami, jeziorem 
i sosnami.
—	Tak, ma pani rację.
7. Śpij dobrze, o pani
Wstępny kontrakt, a właściwie listy intencyjne zostały szybko sfor-
mułowane i podpisane. Już następnego dnia zgromadzili się na płaskich 
poduszkach wokół niskiego stołu w gabinecie Tanaki i czytali ostateczną 
wersję umowy. Nagle pan Atawa został odwołany na stronę. Po chwili 
poprosił pana Tanaki, który skinął na Boba Bloogee. Kobiety popatrzyły na 
siebie i wzruszyły ramionami.
—	Kolejne tajemnice chłopaczków — skrzywiła się Brenda i jeszcze raz 
wzruszyła ramionami. — Jak myślicie, długo tu będziemy? Rany, jak mnie 
bolą kolana!
Ale nim zdołały jej odpowiedzieć, wrócił Bob i klęknął obok Elise.
—	Moja droga, mam złe wiadomości. Twoja matka...
—	Helena zachorowała?
—	Niestety, gorzej. Elise, twoja matka nie żyje.
W mniej niż godzinę spakowali się i byli gotowi do opuszczenia Kioto. 
Idąc do samochodu Annie patrzyła, jak Brenda podtrzymuje Elise z jednej 
strony, a Bob z drugiej. Annie wyjeżdżała pełna bólu. Nie dlatego, że 
chciałaby dłużej smakować słodycz zwycięstwa. Zyskała tu coś innego; 
zapadło w nią ziarno, o które trzeba dbać, troszczyć się uważnie jak o ogrody 
Katsury. Annie zdawała sobie sprawę, że w Nowym Jorku nie ma do tego 
warunków. Siadając obok Elise myślała o kouta, napisanej przez Izumi, którą 
słyszała na przyjęciu, zaledwie dwa dni temu:
Samotnie opuszczam
Kioto,
Ukrywam łzy
Patrząc przez okna pociągu.
Och, proszę, błagam,
Niech mi ktoś poda
Filiżankę herbaty.
E
lise stanęła w drzwiach głównej sali domu pogrzebowego Campbella i 
rozejrzała się dookoła. Każdy najmniejszy szczegół pogrzebu został 
zaplanowany przez Helenę, dzięki czemu Elise uniknęła koszmaru podejmowania 
decyzji w ostatniej chwili. I nie musiała się zastanawiać, czego życzyłaby sobie 
matka. Naprawdę nie ma takiej potrzeby — myślała Elise. Wszystko zrobiono 
zgodnie ze wskazówkami matki, włączając lunch, który miał być podany w jej 
apartamencie po zakończeniu ceremonii. Wiedziała, że matka po raz ostatni 
się o nią zatroszczyła i chociaż czuła się bardzo zagubiona i smutna, to 
jednak pomyślała z uśmiechem: — Mamo, dziękuję.
Elise potrzebowała odwagi, oparcia, by przetrwać tę próbę. Poczucie 
straty i ból mieszały się z użalaniem nad samą sobą. Marzyła o alkoholu, taka 
była prawda, i znów przypomniała sobie o układzie, który zawarła z Brendą 
podczas Święta Dziękczynienia. W Japonii, kiedy dowiedziała się o śmierci 
matki, natychmiast pomyślała, że musi się napić. Siła tego pragnienia aż ją 
wystraszyła. Dopiero w tym momencie do końca pojęła, jak bardzo jest 
uzależniona od alkoholu. I dlatego na nowo postanowiła zachować abstynencję. 
Bezwarunkową. Ale nie przyszło jej to łatwo.
Westchnęła i postąpiła krok do przodu. Nadszedł czas, by zachowała się jak 
na córkę takiej matki przystało. Zajęła swoje miejsce, automatycznie 
wymieniając uściski dłoni i witając gości skinieniem głowy. Lally Snów, Gunilla 
Goldberg, jacyś nieznajomi, starsza kobieta, pani Sonderberg, przyjaciółka 
matki. Oczywiście Annie. I Brenda, która mocno ją uścisnęła. Doktor Brennan, 
rodzina van Gelderów, wielu innych. Iluż ludzi przyszło. Chociaż Helena tak 
długo chorowała, nie zapomnieli o niej. Elise była im za to wdzięczna.
Zobaczyła go, gdy wszedł do sali i rozglądał się dookoła. Larry szedł 
w jej kierunku. Stanął przed nią i na chwilę otworzył ramiona, zapraszająco, 
ale bez narzucania. Zawahała się na ułamek sekundy, po czym zrobiła dwa 
kroki i znalazła się w jego uścisku. Gdy poczuła na plecach delikatne
21 — Zmowa pierwszych żon
321
dotknięcie jego dłoni, wyrwał się z jej piersi głęboki, niski jęk. I w następnej 
minucie popłynęły łzy.
W pierwszej chwili głębia smutku ją samą przeraziła. Nagle zrozumiała, 
czego się boi. Życie rozciągało się przed nią, a nikt nie stał, by bronić jej 
przed nieuchronną śmiercią. Nie ma nikogo pomiędzy mną i wiecznością 
— pomyślała i mocniej przytuliła się do szerokich ramion Larry'ego.
Łkania powoli cichły, wzięła podaną chusteczkę.
—	Elise, co mam robić? Czegoś potrzebujesz?
—	Larry, zostań przy mnie blisko. To ciebie potrzebuję. — Jeszcze raz otarła 
oczy i biorąc go za rękę powróciła na swoje miejsce w rzędzie odbierających 
kondolencje; Larry stanął u jej boku. Poczuła, jakby przed jej oczami podniosła 
się 
zasłona, a zagadka została ostatecznie rozwiązana. Zrozumiała, że Helena nie 
tylko chroniła ją przed śmiercią, stała także na straży moralności.
Teraz nikt już jej nie będzie oceniał, powstrzymywał, przypominał, żeby 
się nie ośmieszyła. To moje własne życie — powtarzała. — Jak chcę przeżyć 
czas, który mi pozostał? W uszach zadźwięczały słowa wujka Boba: „Nie 
zmarnuj drugiej połowy życia".
Uważałam, że wychodząc za Billa podejmuję właściwą decyzję. Ale 
zasady się zmieniły, mamo. W twoich czasach młodszy mężczyzna nie 
wchodził w grę, ale dziś to dopuszczalne — myślała Elise. — Dlaczego to 
tylko mężczyźni mogą kochać i być kochanymi przez młodsze kobiety? A ja 
dlaczego nie mogę kochać i być kochaną przez młodszego mężczyznę? 
I wiem, że to prawda, mamo. On mnie kocha. Może nie na zawsze. Może 
czeka mnie rozczarowanie. Ale teraz, w tej chwili, mnie kocha i ja go 
kocham, nie zmarnuję tego, choćby ludzie mieli się ze mnie śmiać.
Annie patrzyła, jak Elise zrzuca pantofle i wyciąga się na kanapie 
w salonie Heleny.
—	Rany, ależ mnie bolą stopy —jęknęła Brenda zaczynając je masować.
—	Wróć to tempo, Brenda — powiedziała Annie z uśmiechem. — To 
zdanie dziś należy do roli Elise. Ty nie stałaś na nogach przez cały dzień.
—	Już dobrze, tak się przyzwyczaiłam do kwęczenia, że nie mogę 
przestać — ustąpiła Brenda. — I jak się czujesz, dziecinko? — spytała Elise 
zatroskanym głosem.
Brenda mnie ciągle zaskakuje — pomyślała Annie. — Tak łagodnie 
odnosi się do Elise. Odkąd Larry wyszedł, cały czas się nią zajmuje.
—	Napiłabym się — odparła Elise.
—	A ja chcę kawałek tortu czekoladowego — powiedziała Brenda. 
— Co nowego poza tym?
—	Jednak się nie napiję — westchnęła Elise.
—	To znaczy, że i ja nie dostanę tortu — wykrzywiła twarz Brenda.
—	Jestem z was naprawdę dumna — pochwaliła Annie. — Tyle was 
ostatnio spotkało, że wykazałyście naprawdę dużo siły nie łamiąc danego słowa.
Teraz Elise się wykrzywiła.
—	Ale, kobieto, jak ja dziś potrzebowałam jednego! — Pokręciła głową 
i spojrzała na Brendę. — To niełatwe, co, dziecino?
Brenda wolno skinęła głową.
—	Nie, nie jest łatwe. Ale ja za to przynajmniej trochę schudłam. 
Annie zauważyła, że Elise na chwilę się zadumała.
—	A mnie się trochę rozjaśniło w głowie — urwała, jakby ważąc, czy 
coś wyznać. — Dziś, kiedy u Campbella Larry mnie przytulił, zrozumiałam 
i teraz bez cienia wątpliwości mogę powiedzieć, że go kocham. A on mnie.
Annie dostrzegła, że Elise wpierw spojrzała na Brendę, po czym 
zwróciła się do niej:
—	Pracuje nad scenariuszem. To naprawdę świetna rzecz. Opowiada
0	samotności i lęku kobiety. Jest wspaniały, wierzcie mi. Ten film powinien 
zostać nakręcony. Musi. Nie mogłam się zdecydować na sfinansowanie go
1	zagranie głównej roli. Mama zawsze powtarzała, żebym nigdy, przenigdy nie 
wykładała pieniędzy na film, w którym występuję. Ale — tu z uśmiechem 
spojrzała na przyjaciółki — mama czasem się myliła. Wiec mam zamiar to zrobić.
Annie pomyślała o Miguelu i o tym, że spotkania z nim stają się dla niej 
coraz ważniejsze. Kiedy wróciła wcześniej z Japonii, ze zdumieniem zauważyła 
swoją radość, gdy Miguel zadzwonił natychmiast, gdy tylko dowiedział się 
o jej powrocie. Może i do Elise uśmiechnie się szczęście — pomyślała Annie.
—	Dobrze, Elise — mówiła dalej w myślach — chociaż wiem, że to brzmi 
jak truizm, życie jest bardzo krótkie.
Annie zwróciła uwagę, że Elise wygląda na bardzo zmęczoną.
—	Będę uciekać, drogie panie. Gdzie nocujesz, Elise?
—	Mam zamiar zostać tutaj, żeby jutro od rana zabrać się do pakowania 
rzeczy. Boję się, że jeśli pojadę do domu, to nigdy tu nie wrócę.
Brenda była zdumiona.
—	I zostaniesz tu zupełnie sama, naprawdę? Słyszałam, jak wysyłałaś 
służbę do domu. — Pokręciła głową. — Elise, zostaję z tobą — przerwała
—	chyba że naprawdę chcesz zostać sama.
—	Och nie, Brendo. Dziękuję. Nie chcę być sama.
—	Też mogę zostać, Elise, dobrze? — zapytała Annie.
—	Urządzimy sobie bal piżamowców, co dziewczęta? — odparła 
z uśmiechem Elise.
Aaron siedział w SoHo, w mieszkaniu przerobionym ze strychu, które 
dzielił z Leslie, i opierając się o granitowy blat ogryzał ołówek. Spojrzał na 
kartkę i przeczytał dopiero co napisane zdanie: „Z tego względu razem 
z rezygnacją oczekuję usunięcia mojego nazwiska z nazwy agencji Paradi-
se/Loest". Pokręcił głową i wyjąwszy ołówek z ust przekreślił „razem", a na 
to miejsce wpisał „z dniem". Przeczytał jeszcze raz, potrząsnął głową 
i westchnął. W tym momencie zabrzmiał dzwonek.
322
323
Na dole był Chris. Aaron nacisnął guzik otwierający drzwi wejściowe na 
parterze. Oczekiwał, że w końcu Chris się pokaże, by go przeprosić 
i powiedzieć, że został wyrzucony albo sam zrezygnował. Kiedy wreszcie 
Chris zadzwonił, Aaron przyjął to z wielką ulgą, bo jak dotąd mylił się we 
wszystkich swoich przewidywaniach.
Zaraz po przegranej, kiedy rozmawiając z Drew oskarżył go o brak 
lojalności, ten wybuchnął śmiechem i przypomniał, że to Aaron sam zaczął, 
przyjmując Chrisa do firmy. Potem Karen odeszła, ale nie dlatego, że Jeny 
przejął agencję, ale ze względu na ciążę, a ojcem dziecka jest Chris! Julie nie 
odbierała jego telefonów i Aaron przerażony postanowił nie kontaktować się 
z nikim z tego łajdackiego towarzystwa. Pozostała mu tylko oficjalna rezygnacja.
Wszedł do łazienki i aż jęknął na widok bladej twarzy patrzącej na niego 
z lustra. Spryskał policzki zimną wodą wiedząc, że to nie zastąpi dobrze 
przespanej 
nocy i golenia, po czym ruszył w kierunku drzwi, słysząc pukanie Chrisa Dzieciak 
pewnie wpadł w histerię dowiedziawszy się o tej ciąży. Potrzebuje rady.
—	Tato, musimy porozmawiać — zaczął Chris wchodząc do salonu 
i padając na kanapę.
Od chwili telefonu Chrisa Aaron cieszył się na to spotkanie, ale zdziwił 
się widząc wyraz twarzy syna. Czyżby znów się przeliczył?
—	Co się dzieje, Chris? — zapytał. — Nie widziałem cię od spotkania 
zarządu.
—	Niewiele — Chris wzruszył ramionami. — Tyle że przenoszę się do 
Karen, będziemy mieli dziecko.
Aaron niemal się uśmiechnął. Ależ ten dzieciak był naiwny.
—	Oho, Chris. Nie śpiesz się z tym. Wiesz przecież, że spróbowała 
w życiu tego i owego.
—	A cóż to ma oznaczać?
—	Hmm, patrz, w co się pakujesz. Nie bierz na siebie cudzej od 
powiedzialności.
Chris zamilkł na moment. Widać potrzebował czasu, by to przetrawić. 
Ale kiedy się odezwał, w jego głosie brzmiał gniew.
—	Nie mów takich rzeczy. Wiem, że to moje dziecko. Wprawdzie nie 
planowaliśmy go tak szybko, ale chcę być z Karen i chcę tego dziecka.
—	Wstał i podszedł do okna, z którego widać było ceglany mur. Odwrócony 
tyłem do Aarona przełknął ślinę.
—	No, dobrze, ale jak na to zarobisz? Gdzie będziesz pracował?
—	Karen popiera moją decyzję, żeby zostać w agencji i pracować 
z Jerrym poznając tajniki prowadzenia interesu. Jerry jest najlepszym reżyserem 
reklamówek dla telewizji i chce mnie uczyć. — Chris odwrócił się do ojca.
—	Uwielbiam pracę w agencji. Zostaję.
Aaron nie wierzył własnym uszom.
—	Jerry wystawił mnie do wiatru. Cholera, przecież to jasne jak słońce! 
Chcesz pracować dla człowieka, który mnie tak załatwił? — Pochylił się do 
przodu i złapał syna za ramiona, ale ten natychmiast odwrócił wzrok.
Chris wysunął się z objęć ojca, nawet na niego nie patrząc.
—	Tato, zrobił dokładnie to samo, co ty zamierzałeś z nim uczynić. 
I tylko dlatego, że go zmusiłeś. Nie odstawiaj przede mną rycerza bez skazy.
—	Chris dopiero teraz spojrzał na ojca, ale natychmiast wbił wzrok w podłogę.
—	Kiedy rozeszliście się z mamą, nie trzymałem strony żadnego z was, 
chociaż bardzo cierpiałem nad jej samotnością. Ty miałeś Leslie. Ona była 
sama. Ale cię nie osądzałem. — Oczy Chrisa zalśniły, spojrzał na ojca, choć 
na rzęsach pojawiły się łzy. — Bardzo starałem się utrzymać cię na 
piedestale, bo chciałem, żebyś mnie pokochał. Zawsze tego chciałem. Ale 
kiedy usłyszałem co zrobiłeś z depozytem Sylvie, nie mogłem już dłużej 
ignorować faktów. Na przykład tego, jak prowadzisz firmę, starając się 
pozbyć Jerry'ego. Jak traktowałeś mamę i że nigdy nie odwiedziłeś Sylvie.
Aaron czuł płonące spojrzenie Chrisa, ale nie mógł odwrócić wzroku i trwał 
niczym widz stojący na skraju drogi i patrzący na scenę strasznego wypadku.
—	Nie była doskonała. Ani mama. Czy ja. Widziałem to. I widziałem, 
jak zawsze wobec ludzi pysznisz się Alexem. On jest doskonały, biedny 
gnojek. Doskonale żałosny. Twój syn numer jeden. Czy wiesz, że na początku 
mojej pracy w agencji wszyscy byli zdumieni, kiedy usłyszeli, że Aaron 
Paradise ma dwóch synów? Większość myślała, że ma tylko jednego, lekarza.
—	Pozwól, że ci wyjaśnię — zaczął Aaron słabym głosem. — Nie 
chciałem cię zranić... ciebie ani kogokolwiek innego.
—	Jestem przekonany, że rzeczywiście nie chciałeś nikogo skrzywdzić. 
Ale to zrobiłeś. Zraniłeś mnie i mamę, i Sylvie, i Jerry'ego, i Karen, i niemal 
każdą osobę, którą się posłużyłeś. Nigdy nie zobaczysz swojego prawdziwego 
oblicza. — Chris zaśmiał się krótko, ostro. — Wiele się nauczyłem w firmie 
i jestem za to wdzięczny. Dużo też się dowiedziałem o ludziach. Jerry myśli, że 
jest dowcipny, ale się myli. Karen uważa się za twardą, lecz taka nie jest. Ja 
myślałem, że jestem głupi, i też się myliłem... — Chris zawahał się na moment, 
po czym wolno dokończył: — Mało kto potrafi dostrzec prawdę o samym 
sobie, tato. Ty na przykład uważasz, że jesteś sympatycznym człowiekiem.
Aaron czuł, jak ogarnia go fala gniewu.
—	Poczekaj, aż jeszcze wyraźniej dostrzeżesz prawdę o sobie. Jesteś tylko 
nędznym sługusem, którego Jerry teraz użył, by mnie załatwić. Zobaczysz, jak 
szybko polecisz, kiedy tylko z drzwi agencji zniknie moje nazwisko.
—	Tato, dopóki ja tam jestem, firma będzie się nazywała Paradise/Loest. 
Aaron poczuł się, jakby dostał policzek. Fala gniewu odpłynęła zo 
stawiając po sobie pustkę.
—	Odrzucasz ludzi, gdy nie dorastają do twoich wymagań. Nie potrafisz 
ich kochać wbrew ich wadom. — Chris wstał i przeszedłszy w drugi koniec 
pokoju, odwrócił się do ojca. — A więc, tato, przyszedłem, żeby to ci 
powiedzieć: już nie potrzebuję twojej miłości. I nie muszę ciebie kochać. 
Może kiedyś cię pokocham, jeszcze nie wiem, ale nie muszę o to zabiegać.
Aaron patrzył, jak syn wychodzi. Kiedy drzwi się zamknęły, położył 
głowę na poręczy kanapy i po długiej chwili zapłakał.
324
8. Pary
r
o był długi, ciężki dzień. Annie podniosła wzrok znad biurka, stojącego w 
dużej, słonecznej kuchni i dała oczom odpocząć, wyglądając na Gracie 
Sąuare. Dzisiaj nie pracowała nad rękopisem, który już od wielu tygodni, od 
chwili jej powrotu z Japonii, powoli się rozrastał. Zamiast tego, zajęła się 
czymś, co określała mianem pracy domowej z matematyki.
Obliczyła, że za mieszkanie powinna dostać prawie milion dolarów. 
Może odrobinę więcej. Jeśli sprzeda meble — część rzeczy odziedziczonych 
po ojcu przedstawiało naprawdę sporą wartość — może podnieść tę kwotę
0	dodatkowe sto pięćdziesiąt tysięcy albo nieco wyżej. Ostrożnie je lokując, 
mogłaby spokojnie liczyć na sto tysięcy rocznie. To pokryłoby wydatki na 
szkołę Sylvie, a nawet trochę by zostało, Przy rozważnym gospodarowaniu, 
wystarczy na zabezpieczenie Sylvie do końca życia.
Gdzie sama będzie mieszkać, co ze sobą zrobi, tego Annie jeszcze 
dokładnie nie wiedziała. Mogłaby sprzedać domek babuni, ale nie chciała do 
tego dopuścić — i tak by wiele nie dostała, a zawsze marzyła, że zostawi go 
chłopcom. Miała trochę gotówki, dość, by przez rok czy dwa wynajmować 
skromne mieszkanie. Mogłaby znaleźć kawalerkę za jakiś tysiąc miesięcznie.
1	co potem?
Przerażała ją ta wizja przyszłości: rozwódka, mieszkająca w klitce 
i usiłująca przeżyć za kilkaset dolarów tygodniowo. Mogłaby się przeprowadzić 
w tańsze miejsce, ale dokąd? Tu mieszkali wszyscy jej znajomi. Całe swoje 
dorosłe życie spędziła w Nowym Jorku.
Oczywiście, Aaron dostanie spory grosz za udziały w agencji, choć 
szczegółów jeszcze nie ustalono. Część tych pieniędzy wróci do Sylvie. Annie 
musiała się uśmiechnąć. Sprzedając Brendzie antyki Billa, Elise udało się 
zemścić na Billu, pomóc Brendzie rozpocząć karierę i pokryć część kosztów 
nauczania Sylvie. I to wszystko za jednym zamachem.
Ale Aaron powiedział, że potrzebuje funduszy, by otworzyć własną
326
firmę, a Annie postanowiła, że nigdy więcej nie będzie na niego liczyć. Ona 
sama zatroszczy się o bezpieczną przyszłość Sylvie.
Odsunęła się od biurka, wstała i zaczęła krążyć po mieszkaniu. Dzień był 
jasny, ale widok czystego nieba nie podniósł jej na duchu. Gnębiła ją myśl
0	zamieszkaniu w ciemnym pokoju, konieczności porzucenia tego światła, 
widoku, wygody. Dlatego tak długo zwlekała z zajęciem się swoimi finansami. 
Teraz jednak stało się jasne, że musi coś zrobić.
Nie weźmie pieniędzy od Elise, nie przyjmie niczego od pana Tanaki, 
choć z wielką radością myślała o jego donacji na rzecz Sylvian Glades, 
pomocy w zorganizowaniu wyjazdu doktor Gancher i planach stworzenia 
podobnej szkoły w Japonii. Wreszcie musiała przestać wierzyć w Aarona
1	w jego obietnice, że zwróci pieniądze Sylvie. Nie, sama musi coś zrobić.
Jedwabisty dywan pieścił bose stopy, promień słońca odbijał się od 
błyszczącego, ciemnego stołu mahoniowego. W nowym mieszkaniu nie 
będzie miejsca na duży stół jadalny. Przeszła przez jadalnię do oranżerii. 
Wydawało się, że bonsai, jej ulubieniec, klon, przywitał ją ukłonem. To 
przyjaciele, świadkowie, którzy towarzyszyli jej dorastaniu, poznawaniu 
realnego świata. Delikatnie pogłaskała czerwony listek. Nie przeżyją poza 
oranżerią. Koniec z bonsai.
Wyszła na taras. Delikatny wietrzyk muskał włosy. Łzy napłynęły jej do 
oczu. Powinnam być wdzięczna — powiedziała sobie — że mam to wszystko 
do sprzedania. Tak niewielu ludzi posiada cokolwiek, co mogliby sprzedać. 
Będę patrzeć, jak trójka moich dzieci żyje szczęśliwie, zdrowo, mając 
zapewnioną przyszłość. Nie umrę z głodu, mam dobrych przyjaciół, może 
i trochę talentu. Moje życie zależy ode mnie i podejmuję kroki, które uznam 
za konieczne. Pewien miły mężczyzna chyba mnie lubi i ja jego. To więcej 
niż ma większość ludzi. Powinnam być wdzięczna.
Ale nie była. Teraz była samolubna i nieszczęśliwa; usiadła na ławce 
i zapłakała.
Tego wieczoru Annie i Miguel wybrali się do kubańsko-chińskiej 
restauracji na rogu alei Kolumba i Dziewięćdziesiątej Czwartej Ulicy, gdzie 
nie bywali młodzi biznesmeni i nadążający za modą mieszkańcy West Side. 
W miarę jak pili niedrogie wino i Miguel żartował, znikał wcześniejszy 
smutek. Miguel opowiadał o postępach w sprawie Morty'ego Cushmana 
— uważał, że ma dużą szansę wyciągnąć go z więzienia, zanim będzie 
przesłuchiwany przez wielką ławę przysięgłych, co poprzedza właściwy 
proces — i o swoich nadziejach, że dzięki temu mógłby wnieść poważne 
oskarżenie przeciwko Gilowi Griffinowi. To nie rozwiązywało jej problemów, 
ale z pewnością podnosiło na duchu. Jak mawiał jej ojciec, tylko silni mogą 
uzyskać sprawiedliwość. Postanowiła, że będzie silna.
Po kolacji przespacerowali się aleją Kolumba i zajrzeli do kafejki „Przy 
Muzeum" na strzemiennego. Annie rzadko przychodziła na West Side. Ta
327
część miasta wydała jej się młodsza, bardziej ruchliwa i etnicznie zróżnicowana 
niż jej spokojne sąsiedztwo. Może znalazłaby tu mieszkanie. Musiała jednak 
przyznać, że samotnie nie czułaby się tu bezpiecznie. Ale nie jest przecież 
sama. Znajduje się w przemiłym towarzystwie tego czarującego mężczyzny. 
Idąc z nim ramię w ramię aleją, czuła się częścią tłumu, ona też tworzyła 
wesołą atmosferę piątkowego wieczoru.
Kiedy Miguel poprowadził ją wybrukowanym chodnikiem koło planeta-
rium, wiedziała, co się zbliża. I cieszyło ją to.
—	Zmarzłaś? — spytał, czując jak drży. — Zabrać cię do domu?
—	Nie chcę jechać do domu. Bardzo w nim teraz smutno.
—	Wiem. — Popatrzył na nią współczująco. — Moje mieszkanie też 
działa na mnie przygnębiająco. — Urwał. — Chciałbym się z tobą kochać.
—	Wiem. Ja też.
—	Ale nie chciałbym cię zabierać do siebie. Nie uważam tego za swój 
dom. To tylko miejsce, w którym nocuję. Tak by nie było dobrze.
Uśmiechnęła się do niego. Przypomniała sobie, jakim źródłem nieporo-
zumień stało się współżycie z Aaronem i jak przez to trafiła do doktor Rosen. 
Niespokojna a równocześnie ufna pomyślała, że nie będzie miała tych 
problemów z Miguelem. Dlatego że nie jestem na niego wściekła — uświa-
domiła sobie. — To takie proste.
Bardzo długo gniewałam się na Aarona, a nie mogłam nawet na chwilę 
zdradzić swoich uczuć. Gdyby tak się stało, mogłabym próbować go zabić. 
Naprawdę był wobec mnie okropny i tak długo nie chciałam tego zrozumieć. 
Na moment przystanęła, pomyślała i wreszcie się uśmiechnęła. Popatrzyła na 
Miguela, wzięła go za rękę i pociągnęła do rogu. Wyciągnęła ramię, by 
zatrzymać taksówkę.
—	Wiem, dokąd możemy pójść — powiedziała szybko, jakby nagle coś 
ją olśniło.
—	Panie kierowco — zwróciła się do taksówkarza — proszę nas 
zawieźć do „Carlyle'a".
W windzie stali bardzo blisko siebie. Klucz do pokoju siedemset pięć 
luźno dyndał w ręce Annie, uderzając o udo Miguela. Dłonie jak zwykle 
miała chłodne, ale wydawało jej się, że z ciała Miguela emanuje serdeczność, 
ciepło. Bez słowa przeszli korytarzem. Gładko włożyła klucz do zamka 
i otworzyła drzwi.
—	Miguel — odezwała się, kiedy wchodzili do pokoju — boję się.
—	Ja też.
—	Nie robię tego codziennie.
—	Ani ja.
—	Od ślubu nie spałam z nikim poza mężem.
—	Ja też. To znaczy, nie z twoim mężem. Z moją żoną.
—	Naprawdę? — Annie wydawało się, że mężczyźni zawsze kogoś
328
mają. Świadomość, że Miguel był sam, wcale nie zmniejszyła jej niepokoju. 
Pewnie — pomyślała zdziwiona — ciągle oczekuję, że to mężczyzna 
przejmie inicjatywę. Przypomniała sobie, z jaką łatwością Aaron zrobił to 
w Bostonie. Tak lekko i tak źle.
Teraz postąpiła krok ku Miguelowi, biorąc jego ciepłą rękę w swoje 
chłodne dłonie i pociągając go na brzeg łóżka.
—	Jaka jesteś zimna! — wykrzyknął.
—	Ogrzej mnie — odpowiedziała.
Z uśmiechem podniósł jej obie dłonie do twarzy.
—	To prawdziwy raj, paradiso — odezwał się, delikatnie kąsając 
jej ucho.
—	Annie Paradise?
—	Święty Michał w paradiso.
—	Jeszcze nie, ale już niedługo.
Pochylił głowę i całował wnętrze jej dłoni, rozkosznie łachocząc ciepłym 
oddechem. Potem jego usta miękko spoczęły na jej wargach, delikatnie 
popychając ją na łóżko.
Brenda leżała na plecach w szerokim, białym łóżku, trzymając rękę na 
brzuchu. Zdecydowanie się spłaszczył. Z obu stron pod krągłymi kształtami 
czuła wypukłości. Przeraziła się, kiedy po raz pierwszy odkryła wybrzuszenie: 
w jej rodzinie guzy równały się rakowi. Gdy jednak pomacała wokoło 
i odszukała drugie, głośno się roześmiała — mimo przeżytego lęku musiała 
przyznać, że to zabawne: nie rozpoznać własnej kości biodrowej.
Odwróciła głowę, by przyjrzeć się śpiącej u jej boku Dianie. Uśmiechnęła 
się. To rozkoszne, jak dziecinna stawała się twarz uśpionej Diany. Bez 
makijażu, z rozrzuconymi włosami w kolorze słomy wyglądała jak wiejska 
dziewczynka. Brenda ciągle nie potrafiła do końca uwierzyć, że ta błyskotliwa 
kobieta, ta zabawna, odnosząca sukcesy, łebska kobieta naprawdę ją kochała 
i to kochała taką, jaka jest.
A ostatnio staję się coraz lepsza — przyznała się przed sobą Brenda. Nie 
chodziło tylko o wagę. Chyba po raz pierwszy w życiu miała dość wiary 
w siebie, by wypowiadać, co czuje, a nie tylko dowcipkować. Najlepsze 
w tym wszystkim jest to, że Diana słucha i nigdy nie sprawia wrażenia, by 
uważała Brendę za stukniętą albo nierozsądną.
Naciągnęła prześcieradło na ramię Diany i okryła ją. Brenda czuła się 
szczęśliwa. Ma dość pieniędzy, dobrych przyjaciół, odzyskała szacunek do 
siebie i jest kochana. Jak długo to potrwa? — pomyślała, potem wykrzywiła 
się. Cynizm to część dawnej Brendy, teraz uznała, że był znakiem jej 
rozpaczy. Niech będzie, co ma być — powiedziała sobie. — Inni nie mają 
nawet tyle. Farciara ze mnie.
Pewnie, kto mógłby powiedzieć o sobie, że jest szczęśliwy, widząc 
w lustrze tłustą rozwódkę w średnim wieku, do tego lesbijkę. No, może już
329
nie tłustą, przyznała, tylko krągłą. Ale na pewno pozostałe trzy. Lesbijka. 
Bardzo trudno było jej się przyzwyczaić do tego słowa i do tego, że odnosi 
się do niej. Lesbijka, safistka, femme, lesba, co sobie państwo życzą. Brenda 
Cushman, moralnie podejrzana panienka. Znowu się odwróciła, by spojrzeć 
na Dianę. Jeśli miłość do Diany zrobiła z niej lesbijkę, to była z tego dumna. 
Ponieważ kochać Dianę oznaczało coś wspaniałego.
I wydawało jej się, że Anthony i Angela też polubili Dianę. Nie była 
pewna, czy coś podejrzewają, ale na razie nie obnosiła się z tymi sprawami. 
W ogóle ostatnio nie zajmowała się szczególnie dziećmi. Właśnie wczoraj 
zadzwonił Anthony, a Angela narzekała, że nie widuje mamy dość często. 
Brendę rozśmieszyła ta zmiana ról. Cóż, może rzeczywiście przedtem była 
zbyt mocno do nich przywiązana?
Teraz jednak miała za dużo roboty, by zbytnio się wtrącać do ich życia. 
Fascynowała ją praca w Paradise/Loest i odnosiła wrażenie, że naprawdę się 
tam do czegoś przydaje. A Diana podchodziła do wszystkiego z takim 
entuzjazmem: począwszy od nowej restauracji po dobrą książkę i wschodzącą 
gwiazdę scen komediowych. No i seks! Nawet teraz, leżąc w ciemnościach, 
Brenda musiała się zarumienić. Nigdy nie przypuszczała, że seks może tak 
właśnie wyglądać — pełen harmonii, zmysłowy, a przy tym ogromnie 
romantyczny. Potrząsnęła głową. Jeśli jest zboczoną lesbą czy czymkolwiek, 
niech sobie będzie. To drzemało w niej od czasu wczesnej młodości. Taka 
właśnie jest i nigdy więcej już się nie podda. Jedyne, czego pragnęła, to by 
Diana nie przestała jej kochać. Miłość bowiem, niezależnie od tego, jak 
przychodzi, to coś tak cudownego.
zrekompensują wszystkie inwestycje i ciągle pozostaną w posiadaniu przyno-
szącego znaczne zyski głównego przedsiębiorstwa. Był to klasyczny przykład 
na to, że można zjeść ciastko, a równocześnie mieć je nadal. W końcu 
oczarowała ich wizja dużych pieniędzy, jak wcześniej wielu ich amerykańskich 
kolegów.
Martwiły go jedynie te zgubione papiery. Mary przysięgała, że włożyła 
wszystko do teczki, którą ze sobą zabierał, ale brakowało części dokumentów. 
Był absolutnie pewny, że nie on je zgubił. Gdy wyjeżdżał, Mary nie myślała 
jasno. A rozgniewana, bo na pewno się zdenerwowała, mogła zrobić coś po 
prostu jemu na złość.
Poruszył się niespokojnie w fotelu. Bał się nie tylko startu samolotu. Może 
te trzy tygodnie rozstania wyjdą im na dobre. Dość czasu, by zapomnieć, 
wybaczyć. Żałował tego incydentu. Nie chciał popaść w ten sam okropny 
schemat co z Cynthią. To bezsensowne. Nie należy przecież do mężczyzn, 
którzy biją kobiety. Spojrzał na leżącą obok aktówkę. W środku spoczywał 
długi potrójny naszyjnik z pereł, gałązka oliwna dla Mary. Żałował swego 
postępku i pragnął wytchnienia, które znajdzie w jej ramionach. Kocha ją. Ten 
nieszczęsny incydent pójdzie w zapomnienie. Załatwił sprawę z Japończykami, 
uładzi wszystko z Mary, a potem zajmie się Maibeibi. Kingston już wystawił 
zlecenie zakupu. Byli jak dojrzałe wiśnie, czekające, by je zerwać, a on był 
zdecydowany rozegrać to na swój sposób. Wtedy stanie się niepodzielnym 
królem podwórka. Nikt dotąd nie odważył się na taki ruch. Inni wyglądają przy 
nim na drobnych ciułaczy. Zresztą nie chodzi tylko o pieniądze. Chodzi 
o znaczenie. Po tym wszyscy będą musieli uznać jego przewagę.
Gil wyciągnął się na obszernym, wygodnym fotelu pierwszej klasy. 
Zawsze kupował dwa bilety, by nikt siedzący obok nie rozpraszał go w czasie 
osiemnastogodzinnego lotu z Tokio na lotnisko Kennedy'ego. Nawet w pier-
wszej klasie można trafić na jakiegoś przygłupa. A co ważniejsze, nie chciał, 
by ktokolwiek zobaczył, jak cholernie boi się latania. Nawet Kingston. 
Zwłaszcza Kingston, który mógłby roznieść to po biurze.
Stewardesa zaproponowała mu koc. Te kobiety Wschodu są czarujące, 
po prostu stworzone do służby. Gil wziął dwa koce, powiedział, że trochę się 
przeziębił i chce przespać chorobę. Połknął dwa seconale, zapijając je łykiem 
szampana. Najgorzej znosił start. Jakoś to wytrzyma i uderzy w kimono.
Pomyślał o ubiegłotygodniowych spotkaniach i skrzywił się. Pobyt, który 
miał trwać sześć dni, przeciągnął się do ponad trzech tygodni. Mężczyźni 
Wschodu wcale nie byli czarujący. To stado opornych, niewyrośniętych małp, 
ale w końcu udało mu się nad nimi zapanować. A przecież startował 
z cholernie małymi szansami na wygraną. Początkowo japońscy bankierzy 
wahali się, czy mimo olbrzymich korzyści dopuścić do partnerstwa Amery-
kanina, który szykuje się do przejęcia jednej z ich firm. Przedstawił swoje 
propozycje, jak zamierza wykupić Maibeibi, sprzedać znaczną część filii, jak
W tym samym czasie Mary leżała samotnie na ogromnym łóżku 
z baldachimem w ich mieszkaniu przy Piątej Alei. Dochodziła piąta rano 
czasu nowojorskiego, ale Mary nie spała. Na poduszce obok spoczywała 
torebka z lodem, której używała, by oko szybciej wróciło do normalnego 
wyglądu. Tylko ja i moja torebka z lodem — pomyślała gorzko. Opuchlizna 
zniknęła po dwóch tygodniach, ale jakoś nie chciała zerwać z tym reliktem 
niedalekiej przeszłości. Jakże ją upokorzyło pójście do pracy, obecność na 
spotkaniu komitetu dobroczynnego, siedzenie obok Gunilli Goldberg i Bette 
Bloogee z zapuchniętym okiem! Siniak zaczął od wściekłego fioletu, później 
przeszedł w zieleń, a po tygodniu zmienił kolor na brudnożółty. Nawet teraz, 
leżąc w łóżku, na nowo przeżywała te same męki. Wszyscy zrazu się na nią 
gapili, a potem szybko odwracali wzrok.
Do balu zostały dwa tygodnie i nie mogła sobie wyobrazić, jak weźmie 
w nim udział. Latami knuła, tyrała jak głupia, właziła jakimś idiotom w tyłki, 
walczyła, by dostać się na sam szczyt, należeć do elity bogatych, mających 
władzę, utalentowanych i zwycięskich. Nie jest szczególnie piękna ani 
uzdolniona. Więc tylko harowała z nadzieją, że trafi jej się jakaś okazja. 
I teraz, teraz kiedy już prawie tam była, to właśnie musiało jej się przytrafić.
330
331
Co zrobić? Zostawić Gila i spróbować osiągnąć wszystko dzięki własnym 
siłom? Nie była na tyle głupia, żeby próbować; wiedziała, że na razie 
zaledwie ją tolerowano. Gunilla, Annie Paradise, Lally Snów, Bette Bloogee, 
wszystkie będą po prostu czekać i obserwować, czy zachowa wpływy. 
Utrwalenie pozycji potrwa przynajmniej kilka lat. Jak jednak wytrzymać 
z Gilem? Jak to możliwe?
Ciągle nie potrafiła uwierzyć, że Gil ją uderzył, że miał czelność, że do 
tego stopnia był pozbawiony szacunku. Nawet ten pozujący na supermana 
Bobby mimo wszystkich swoich wad, nawet on jej nie tknął. Mary nigdy 
jeszcze nie czuła sie tak odarta ze wszystkiego jak teraz, kiedy leżała 
w kupionym u Sheratona, ogromnym, wartym sto tysięcy dolarów łóżku
0	bokach wytłaczanych we wzór ziaren ryżu, stojącym w mieszkaniu, 
w którym urządzenie każdego pokoju kosztowało blisko milion dolarów. Tak 
bardzo ją zranił. Jak mógł to zrobić, on, który ją kocha? Nie mogła zasnąć, 
nie wiedziała, co począć. Usiłowała sobie wyobrazić, jak się pakuje i wynosi, 
ale rozsądek jej na to nie pozwalał. O, nie. Nie po tym, co przeszła. Wszyscy 
cię doskonale znają. Kto by cię zatrudnił? Zero szans. Jeśli zostanie, będzie 
musiała się pogodzić z Gilem. Pójść z nim na „Fantazję w Świecie Baśni". 
Pokazywać się z nim w miejscach publicznych, pracować z nim, razem 
mieszkać i spać.
—	Nigdy — powiedziała na głos, przewracając się na dużym, pustym 
łóżku. Nigdy więcej go do siebie nie dopuści. Jak odejść, a jednak zostać? 
Dzień po dniu, od chwili kiedy wyjechał do Japonii, nieustannie nad tym 
myślała. Nie może zostać, nie potrafi odejść.
Płakała cicho. Ale łzy drażniły posiniaczone oko. Och, gdyby tylko 
mogła się do kogoś przytulić, ogrzać się o plecy Bobby'ego, leżeć w czyichś 
ramionach, znaleźć ukojenie. Tak bardzo chciałaby z nim teraz być. Choć 
przez krótką chwilę. Gdyby tylko osiągnęła orgazm, odprężyła się, od razu by 
zasnęła. Musi się przespać. Powoli przesunęła rękę w dół, między uda
1	zaczęła myśleć o Bobbym. Miał takie duże dłonie, takie długie nogi. A jego 
penis! Przebiegł ją dreszcz. Po Bobbym trudno było odczuwać podniecenie 
patrząc na analogiczną część ciała Gila. Teraz nie musi próbować.
—	Bobby — wyszeptała, kiedy palce dotknęły wilgotnego śluzu, który 
wywołało wspomnienie. — Och, Bobby.
Och, Lany — szeptała w tej samej chwila Elise. Znowu był w niej, 
poruszając się wolniutko, tak głęboko w nią wchodząc. Położyli się do łóżka 
wyczerpani po pracy i spali pięć godzin.
Od dnia pogrzebu właściwie się nie rozstawali. I to było wspaniałe. 
Rozśmieszał ją, tulił, kiedy płakała, rozpuszczał, gdy ona choć na chwilę 
przestała go rozpieszczać. Teraz ją obudził. Tylko młody mężczyzna mógł to 
zrobić. Młody i zakochany. Była pełna życia, przytomna i odświeżona. 
Piętnaście po piątej to doskonała pora. Wróciło poczucie czasu, nie zdarzały
332
się przerwy w życiorysie. Nie piła od chwili zawarcia układu z Brendą, choć 
często niewiele brakowało. Teraz jednak dzięki pracy i miłości stała się 
szczęśliwa. Szczęśliwa i trzeźwa. Spojrzała na jego twarz, a on uśmiechnął 
się do niej tak słodko, przestał się poruszać, by schyliwszy głowę całować jej 
czoło.
—	Najdroższa, moja piękna Elise. Tak bardzo cię kocham.
I znowu, jak zawsze w takiej chwili, Elise poczuła napływające do oczu 
łzy. I znowu Larry przerwał, ale teraz pogodził się z tym, że szczęście 
wywołuje u niej łzy, i nie czuł się zakłopotany. Jeśli zaś o nią chodziło, 
starała 
się, by nie wprawiało jej w zakłopotanie porównanie dotyku ich skór, dzielące 
ich doświadczenie i pieniądze.
—	To nas nie dzieli — powiedział jej — lecz łączy.
Tak więc robiła film, to postanowione. Ich połączone talenty.
Nigdy jeszcze z nikim tak dobrze jej się nie pracowało. Nawet 
z Truffautem. Rzeczywiście, doskonale się uzupełniali i Elise była uradowa-
na, odkrywając, jak jeszcze dużo wiedziała o produkcji filmu i jak bardzo 
Larry polegał na jej zdaniu. Złamała zasadę matki: finansowała produkcję. 
Możliwe, że popełnia błąd. Może Larry to pomyłka. Ale równocześnie 
zdawała sobie sprawę, że Larry ma dobre oko i śmiałą wizję. Film powinien 
być prosty, zwięzły, świetnie zrobiony. Jeśli zagra na poziomie, muszą 
odnieść poważny sukces. Ale Elise miała nadzieję na więcej. Na znacznie 
więcej.
Teraz wyciągnęła ręce i objęła ramiona Larry'ego, tuląc go mocno do 
siebie. Jęknął. Przesunęła dłonie w dół po szerokich plecach do zagłębienia 
nad pośladkami i po pośladkach, ściskając je mocno, nakłaniając, by wszedł 
jeszcze głębiej.
—	Jak dobrze — wymruczał w jej ucho.
A jednak się powstrzymał. Już raz miała orgazm, ale dłońmi krążył 
wokół miejsca, w które wszedł, i zaczął ją tam głaskać. Przebiegł ją leciutki, 
ledwie wyczuwalny dreszcz; natychmiast przerwał.
—	Nie? — spytał. 
Uśmiechnęła się do niego.
—	Możemy przerwać na chwilę? 
Larry uniósł brwi.
—	Dobrze się czujesz?
—	Oczywiście, kochanie. Tylko taka jestem szczęśliwa. Pierwszy dzień 
zdjęć się udał, prawda?
Uśmiechnął się z ulgą.
—	Czyż to nie powód do świętowania? Mam tu coś dla ciebie. 
— Dotknął jej dłonią swojego twardego członka. Delikatnie zamknęła go 
w ręce. Było jej bardzo dobrze, ale po prostu musiała to powiedzieć.
—	Lany, chcę, żebyś wiedział, że niezależnie od tego, co się wydarzy, 
choćby film się nie udał, choćbym wystawiła się na pośmiewisko, czy 
pewnego dnia ty byś się zdecydował odejść, ponieważ jestem starą prukwą...
333
chcę, żebyś wiedział, że nikt przedtem nie uczynił mnie tak szczęśliwą ani 
nie był dla mnie taki dobry.
—	I ty dajesz mi szczęście. Uszczęśliwiasz Szczęściarza. I dzięki temu 
jesteś szczęśliwa. Czyli wszyscy są szczęśliwi.
—	Dlaczego mężczyźni nadają swoim penisom imiona? — spytała 
z uśmiechem, przyglądając się Szczęściarzowi.
—	A co, jak mam do niego wołać: ej, ty? 
Roześmiała się.
—	Czasami jesteś niewyobrażalnie głupi.
—	Dziękuję. To tylko część usług świadczonych przez firmę Larry'ego 
Cochrana, proszę pani. A skoro już o usługach mowa...
Znowu był w niej, całował ją w usta, język powtarzał jego wolne, długie 
ruchy. Elise objęła go z całych sił. Znała go, jego dobroć, talent, nawet 
nierozsądne zachowanie. Boże, tak bardzo go kocha!
—	Nigdy nie mów, że mnie zostawisz — powiedział. — Nigdy mnie nie 
opuszczaj. Proszę, nie zostawiaj mnie. — Głos zmienił się w głęboki, 
błagalny szept. — Obiecaj.
—	Nigdy — przysięgła. — Nigdy.
Bili przyglądał się, jak Phoebe wciąga resztkę kokainy rozsypaną 
na szklanym stoliku. Blat zaśmiecały egzemplarze „Art News" i „Rolling 
Stone", kawałek starego płótna i resztki chińskich potraw kupionych 
wczoraj na wynos. Gdy poprzedniego wieczora zadzwoniła do niego 
do pracy, była podniecona, podniecona i trochę nieprzytomna, kiedy 
zaś dotarł na jej mansardę — prawie w stanie śpiączki. Potem przez 
parę godzin o czymś do niego mamrotała, by wreszcie koło pomocy 
oprzytomnieć. Od tamtej chwili coś w nią wstąpiło. Zajrzeli chyba 
do każdego baru w SoHo, nim w końcu wrócili na poddasze, do jej 
mieszkania.
Martwił się. Od tygodni coraz bardziej gorączkowo oddawała się pracy 
i stawała coraz bardziej tajemnicza.
— To będzie przełom. Prawdziwy przełom. Sądzę, że dzięki pomocy 
Leslie udało mi się wreszcie zerwać tę pieprzoną zasłonę, którą media 
rozdzielają sztukę od świata. Naprawdę. To bardzo ważne.
Bili miał taką nadzieję, ponieważ się niepokoił. Phoebe nie chciała 
słyszeć o odwyku, a on musiał stawać po jej stronie, choć nie był przekonany, 
czy stosowana obecnie terapia przynosi jakieś efekty. Zastanawiał się czasami, 
o co chodzi tej Rosenowej. Nie ulegało wątpliwości, że Phoebe robiła się 
coraz dziwniejsza: narkotyki, seks, humory — wszystko to wymykało się 
spod kontroli, wciągając i jego w wir. Rodzina Phoebe zerwała z nią wszelkie 
kontakty i rozpoczęła akcję, mającą na celu wyznaczenie kuratora. Z pienię-
dzmi robiło się krucho. Elise złośliwie sprzedała jego kolekcję za dolara i nic 
nie mógł na to poradzić, ponieważ było to zgodne z umową rozwodową, którą
334
tak ochoczo podpisał. Phoebe, praca, pieniądze, tego już za dużo. Mimo to ją 
kochał. Nigdy jej nie opuści. Potrzebowała go.
Jednak ostatnio, od czasu kiedy zaczęła kurację u doktor Rosen, żądała 
tylko stosunków analnych. Billa to zachwycało, przynajmniej na początku. To 
był owoc zakazany i bardzo podniecający, więc kiedy Phoebe się rozbierała 
i opadała na łóżko, klękając na podłodze, i błagała, by to zrobił, on z rozkoszą 
ustępował. Członek mu twardniał jak kawałek drewna. Phoebe mówiła coś 
o odtwarzaniu, o pierwotnych scenach. Wszystko pięknie i dobrze, ale powoli 
zaczęło go to nużyć. Problem w tym, że to wszystko, czego chciała, jeśli 
w ogóle zgadzała się kochać. To stawało się, hmm... nie wiedział. Może 
obsesyjne?
Teraz Phoebe wstała od stolika; sylwetka szczupła jak u charta. Spojrzała 
na Billa, który w żołądku poczuł znowu skurcz, a w lędźwiach podniecenie, 
bo w jej oczach rozpoznał ów gorączkowy wyraz. Wpatrywała się w niego 
jak w transie, po czym wolno zaczęła zdejmować obcisłą, krótką sukienkę 
w szerokie tygrysie prążki. Podciągnęła ją do pasa, odsłaniając wygolone 
łono, szczupłe nogi, kości miednicy ostro rysujące się pod skórą. Odwróciła 
się, ale nadal patrzyła na niego przez ramię. Bardzo wolno zaczęła się 
pochylać, opierając o niski stolik. Potem podniosła ręce do krzyża, rozsuwając 
pośladki.
—	Przeleć mnie, tatusiu. Tutaj.
Jak zahipnotyzowany, ze sztywnym członkiem, Bili przysunął się do 
niej. Pochylił się nad nią, obejmując ramionami.
—	Nie — syknęła, odskakując gwałtownie. — Nie dotykaj mnie. Tylko 
mnie przeleć.
—	Phoebe, ja...
—	Nie gadaj — wysyczała. — Przeleć mnie.
—	Phoebe, Phoebe, proszę. — Czuł wzrastające napięcie, towarzyszące 
bliskiemu orgazmowi. — Proszę, odezwij się do mnie. Połóżmy się. Pozwól 
się objąć. — Coś się popsuło. Coś tu bardzo nie pasowało. Ku swemu 
zaskoczeniu Bili spostrzegł, że oczy napełniają mu się łzami. Do diabła z tym. 
Da jej, czego chce.
—	Po prostu mnie przeleć — zasyczała znowu Phoebe i to właśnie zrobił.
Aaron przebudził się; kształt widziany we śnie ciągle wydawał mu się 
bardziej rzeczywisty niż nieruchoma sylwetka żony leżącej obok niego 
w ciemnościach. Znowu śnił mu się ptak, ptak, który spadł na niego 
i pochwycił w ostre szpony, unosząc go do góry po to tylko, by go upuścić. 
Spadał jak kamień. Obudził się, nim zdążył rozbić o ziemię.
Uspokoił oddech i obrócił się, by spojrzeć na Leslie, zastanawiając się, jak 
długo jeszcze zamierza trzymać go w lodówce. Po tym jak stracił pieniądze 
z funduszu Sylvie, nie dopuszczała go do siebie tygodniami. Teraz, kiedy nie 
powiódł się jego plan przejęcia firmy, na nowo postawiła między nimi ścianę.
335
Aaron czuł ciepły kształt leżącej obok niego w łóżku kobiety. Rany, nic 
gorszego nie może się już chyba wydarzyć? W ciągu paru miesięcy udało mu 
się spieprzyć własną karierę, przyszłość córki, nowe małżeństwo i stosunki 
z byłą żoną. Co, do cholery, się z nim dzieje? Czyżby przegrał?
Zaczaj się pocić. Rany, nie, nie przegrał. Przegrani to faceci po 
trzydziestce, którzy prowadzą autobusy, noszą niemodne garnitury, a przed 
większą imprezą pożyczają ciemną marynarkę, nazywając ją smokingiem. 
Przy chodzeniu ocierają im się wnętrza ud. Mieszkają na przedmieściach 
i w miastach. Stanowią część tłumu zapełniającego mosty, tunele. Sami 
odbierają ubrania z pralni chemicznej. Nie wpuszczono by ich do „U Nella". 
Rany, przecież oni nawet nie słyszeli o tym lokalu. Mają cofnięte podbródki, 
wysokie czoła, wylewające się brzuchy. Pożyczają pieniądze w kasie 
zapomogowej. On nie jest taki. Udało mu się coś osiągnąć. Jego syn studiuje 
medycynę. Z niczego stworzył Paradise/Loest. Nie przegrał.
Odwrócił się do Leslie, przeciągając ręką po szczupłych plecach. Ku 
jego zaskoczeniu westchnęła i odwróciła się do niego, choć oczy miała nadal 
zamknięte. Jej piersi, tak wspaniale pełne i krągłe w przeciwieństwie do 
szczupłej figury, kryły się pod błękitną jedwabną koszulką, tylko lewa sutka 
wychylała się spod materiału. Delikatnie, ostrożnie wsunął rękę dalej 
w zagłębienie jej biustu. Potem ukrył tam głowę.
Och, spocząć bezpiecznie u jej piersi. Aaron czuł, że mógłby tak leżeć 
bez końca. Nie chciał seksu, tylko ciepła, pociechy, zrozumienia.
Ale Leslie przesunęła rękę w dół ku jego udom, potem do krocza. 
I podskoczyła jak oparzona.
—	Co to, do licha, ma znaczyć? — spytała, najwyraźniej zupełnie 
przytomna, wpatrując się w jego wiotki członek.
—	Nie wiem. To ty jesteś seksuologiem. — Nie czuł pożądania. Był 
pusty jak skorupa mięczaka, z której wybrano krewetkę. I w nagłym 
przebłysku zrozumiał, że nigdy już nie będzie jej pragnął.
—	A ty jesteś cholernym impotentem — sarknęła.
—	Idealny partner dla kastrującej dziwki. — Odwrócił się na drugi bok. 
Spojrzał na zegarek: piąta trzydzieści trzy. Przedświt. Szara godzina.
Aaron wiedział, że nie zaśnie. Przez chwilę zastanawiał się, czy jej wściekłość 
na niego jest tak głęboka, że czuła ją i we śnie. Zresztą, i tak nie ma czego 
u niej szukać. No tak — pomyślał. — Prawdziwa klęska — przyznał się przed 
samym sobą...
W ciemnościach Aaron niemal się uśmiechnął na tę ironię losu. Dopiero 
od ślubu z seksuologiem zaczaj mieć problemy z erekcją.
Morty poczuł ogarniający go niesmak i przerażenie. Słyszał tę dobrze znaną 
prawdę, że pozbawieni kobiet mężczyźni wyżywają się na słabszych męż-
czyznach i że ten rodzaj seksu jest powszechnie uprawiany w więzieniach. 
Wiedział, ale nigdy właściwie w to nie wierzył. Nigdy nie chciał w to 
uwierzyć, a już najmniej teraz.
Ale przerażała go świadomość, że każdy za coś płacił. Kiedy wyczerpią 
się zapasy telewizorów i przekleństw z getta, będzie musiał w inny sposób 
zapewnić sobie bezpieczeństwo. Przypomniał sobie żart kuratora o sztucznej 
szczęce i dziękował losowi za swój sprzęt elektroniczny. Co jednak zrobi, gdy 
to mu się skończy? Z dolnej pryczy dobiegało go równomierne chrapanie. 
Dzięki ci, Panie. Wielki Mo śpi. Morty nie zmrużył oka.
Pójdzie na układ z De Los Santosem. Wiadomo już, że będzie siedział. 
Ale niedługo. Pod warunkiem, że zaświadczy przeciw Gilowi. A zaświadczy. 
Wyśpiewa wszystko, byle się wyrwać z tego piekła.
Zaraz rozlegnie się dzwonek na pobudkę, potem śniadanie, którego nie 
będzie w stanie zjeść. Morty nie mógł ani spać, ani jeść w więzieniu. A jeśli 
chodzi o seks, Morty wolał w ogóle o tym nie myśleć.
Morty Cushman leżał patrząc, jak pierwszy blask świtu rozjaśnia okna 
więzienia. Wokół słychać było chrapanie i inne, groźniejsze odgłosy. Usiłował 
ich nie identyfikować, ale oznaczały tylko jedno. Gardłowe jęki, charczące 
pieszczotliwe szepty, czyjeś długie „o Boże", towarzyszące orgazmowi.
336
22 — Zmowa pierwszych żon
9. Moje biedne maleństwo
o
d powrotu z Japonii Annie czuła się jak nowo narodzona, pełna energii. Pan 
Tanaki wraz z żoną i synem wybierali się do Nowego Jorku i zamierzali 
odwiedzić Sylvan Glades. Wyjazd doktor Gancher zakończył się sukcesem i 
Tanaki planował założenie podobnej wspólnoty na północ od Kioto.
Przysłużyłam się dobrej sprawie — pomyślała. I czerpiąc z tego poczucie 
nowej siły, wpadła na pomysł. Brzydki pomysł. Wspaniały pomysł. Ukorono-
wanie ich zemsty na Gilu Griffmie.
—	Nie pójdziesz beze mnie — nalegała Brenda układając się wygodnie 
na sofie stojącej w siedzibie Klubu Pierwszych Żon. — Co zrobisz, jeśli 
wpadniesz w kłopoty?
—	A co ty zrobisz, jeśli ja wpakuję się w kłopoty? — zapytała Annie. 
Na dworze była chlapa, wyskoczyła więc ze swoich pantofelków, zamieniając 
je na solidne kozaczki. Doceniała lojalność Brendy, ale teraz, gdy ta okazała 
się taka nierozsądna, żałowała, że jej w ogóle powiedziała o swoim planie. 
— Wy dwie tyle zdziałałyście w sprawie Gila. Ja nic. Nie mam pieniędzy, by 
zainwestować w Maibeibi. A czuję, że muszę coś zrobić.
—	Chyba sobie żarty stroisz. Dzięki tobie Maibeibi w ogóle wypaliło. 
Gdyby nie ty, Tanaki pozwoliłby, by Gil go zmiażdżył.
—	Tak czy owak, zrobię to sama. Nie nudź.
—	A ty nie rób z siebie męczennicy. Nie pójdziesz tam sama. Skończyłyśmy 
z tym. Ty, ja i Elise. Pracujemy razem. Poza tym jestem ci potrzebna. Znam się 
na 
chamskich chwytach. I nie wzięłaś pod uwagę wszystkich elementów strategii.
—	Brenda, to tylko wandalizm, nie wojna.
—	Nie, jeśli odpowiednio się do tego zabierzemy. Zresztą Elise by nas 
zabiła, gdybyśmy bez niej poszły. Od śmierci matki zajęła się wyłącznie pracą 
nad filmem. Z alkoholizmu przerzuciła się na harówkę do upadłego. Przyda 
jej się jakaś rozrywka.
338
Annie westchnęła.
—	Dobrze, dobrze. Ale to ja ponoszę odpowiedzialność, jeśli się nie 
powiedzie. A wy tylko się przyglądacie, to wszystko. Ja to zrobię i jeśli coś 
się wydarzy, to będzie wyłącznie moja wina.
—	Zgoda, zgoda — zarechotała Brenda. — Więc kiedy?
—	Jutro po południu. Wiem, że Miguel De Los Santos ma wtedy 
spotkanie z Gilem.
—	Świetnie, to powinno mu spieprzyć cały dzień. — Brenda zmieniła 
nagle ton. — I jak wam się układa? — spytała, nie ukrywając ciekawości.
—	O co ci chodzi?
—	Nie udawaj niewiniątka. Te lunche i kolacje. Nie mów, że rozmawiacie 
wyłącznie o interesach... — urwała. — Więc chodzicie ze sobą?
Annie potrząsnęła głową.
—	Nie, nie. Powiedziałabym raczej, że się spotykamy.
—	Czyli „spotykasz się" z Portorykańczykiem?
—	I co z tego? Brendo, nie próbuj mi wmówić, że masz uprzedzenia 
rasowe. Jakim cudem?
—	Wychowałam się we włosko-żydowskiej rodzinie, a to są dwie nacje, 
które najsilniej hołdują uprzedzeniom. Ale, popatrz — zamachała w powietrzu 
rękami — wyrosłam ponad to. — Znowu przerwała. — Więc akceptujesz Dianę?
Annie ujęła Brendę za rękę.
—	Jeśli ty jesteś szczęśliwa i ja jestem szczęśliwa — odezwała się, 
doskonale naśladując akcent żydowskiej mamusi. — Wracając zaś do jutra: 
potrzebujemy rozpuszczalnika do farb. Mogę go zdobyć. I kawałka tektury. 
Masz gumowe rękawiczki?
Brenda potaknęła.
—	Jak się tam dostaniemy?
—	Po prostu wejdziemy, a jak?
—	Widzisz, że mnie potrzebujesz! Nigdy nam nie pozwolą ot, tak sobie 
wejść. A jeśli nas wpuszczą, to i tak będą bacznie obserwować.
—	Masz rację — Annie przerwała i na chwilę się zamyśliła. — Będę 
zbyt zdenerwowana, by prowadzić. I nie jestem pewna, czy udałoby mi się 
dość szybko uciec.
—	Potrzebny nam kierowca.
—	Hudson — odparła Annie. — Ale nie chciałabym go narażać na 
kłopoty. Może lepiej go w to nie wciągać. Wiesz, w końcu mogą nas 
zaaresztować.
—	E tam, w Nowym Jorku możesz zostać zaaresztowana wyłącznie za 
zabójstwo... i uchylanie się od płacenia podatków — dodała, myśląc o Mortym.
—	Nie żartuj, Brenda. Gil Griffin to potęga, trzeba się z nim liczyć. 
— Wzdrygnęła się, przypominając sobie ostrzeżenie Stuarta.
—	To niech Elise prowadzi. Rany, jej nikt ani nic nie przerazi. 
I powiedzmy to sobie otwarcie, Annie, ona by nas zabiła, gdybyśmy jej nie 
dopuściły do udziału w tym skoku.
339
Gil Griffin siedział, wpatrując się zimno w tę gnidę, w tego denerwującego 
gnojka z SEC, który miał czelność patrzeć mu prosto w oczy.
—	Oczywiście, panie Delasantis.
—	De Los Santos — poprawiła gnida.
—	Tak, oczywiście. Cóż, naturalnie jesteśmy gotowi do jak najściślejszej 
współpracy i w miarę możliwości udostępnimy wszystkie dokumenty oprócz 
informacji poufnych. Taką mamy zasadę. — Zabrzmiało to dokładnie, jak 
miało brzmieć: gładko i nieszczerze. — Zawsze ściśle przestrzegaliśmy 
przepisów SEC i nadal tak będziemy postępować.
—	Czyżby?
Gil przerwał na chwilę i znowu spojrzał na tę portorykańską pluskwę, 
marząc, by mógł ją zgnieść obcasem. Co za bezczelność! Zuchwały Latynos! 
Nie do wiary. Najlepiej jednak nie okazywać złości. Niech ta ofiara losu, 
Stuart Swann, się z nim morduje. Postanowił zignorować wtrącenie De Los 
Santosa.
—	Jeśli potrzebuje pan pomocy, nasz łącznik z SEC, pan Swann, 
odpowie na wszystkie pańskie pytania. Teraz zechce pan wybaczyć, ale...
—	Nie. Obawiam się, że mam parę pytań właśnie do pana.
Tylko że nie wyglądał, jakby się czegoś obawiał. Ma w sobie... — Gil 
szukał słowa — jakąś dzikość. Gil wystarczająco często uczestniczył 
w polowaniach, by poznać spojrzenie myśliwego, przygotowującego się do 
zadania śmiertelnego ciosu.
—	Doprawdy? Czegóż to chciałby się pan dowiedzieć, panie De Los 
Santos, co mogłoby pochodzić tylko ode mnie?
—	Cóż, po pierwsze chciałbym się dowiedzieć o pewnym konkretnym 
rachunku: funduszu powierniczym Sylvie Paradise, założonym przez Aarona 
i Annie Paradise'ów.
Gil poczuł, jak ściska mu się żołądek, ale postarał się, by na twarzy nie 
zagościł niepokój. Więc o to mu chodzi. Żeby ją pokręciło, tę szparę. Musiała 
polecieć z ozorem do tych gryzipiórków. Niech lepiej się przygotuje, że 
Aaron wyląduje z twarzą w rynsztoku, a ona wyjdzie na idiotkę, którą zresztą 
jest. Wzruszył ramionami.
—	Nic mi nie przypomina. Ale mamy ponad trzysta tysięcy klientów. 
Kto jest ich maklerem? Powinien pan z nim porozmawiać... — przerwał. 
— Dlaczego pan pyta? Czyżby wykryto jakieś nieprawidłowości?
—	Nie, nie przypuszczam.
Gil czekał, ale De Los Santos milczał. Gil spojrzał na niego i ciągle 
wracał doń wzrokiem. Ciekawe. Musi przyznać, że to więcej niż zwykły 
urzędniczyna. Jedną z podstawowych reguł, jakich przestrzegał, było nie 
lekceważyć przeciwnika. To fatalny błąd.
—	A co pan naprawdę sądzi, panie De Los Santos?
—	Sądzę, że pana zniszczę.
Gil siedział bez ruchu, panująca w gabinecie cisza niemal dzwoniła mu 
w uszach. To zupełnie nie do wiary. Ten facet zwariował.
340
—	Naprawdę?
—	Naprawdę.
Gil uważnie przyjrzał się Portorykańczykowi. Źle skrojony garnitur, 
przetarte mankiety. Tanie buty. Ale oczy. Bardzo ciemne, tak jak jego były 
jasne, ale o podobnej intensywności spojrzenia. De Los Santos miał oczy 
fanatyka, mordercy. Przebiegł go lekki dreszcz. Potem się uśmiechnął. 
Prawdziwy pech, że ta gnida wybrała niewłaściwą ofiarę.
—	Grywa pan w sąuasha?
Zobaczył na jego twarzy wahanie i zmieszanie. Dobrze, doskonale.
—	Tak, grałem w college'u.
—	Miałby pan ochotę na małego seta?
Tamten, zakłopotany, nie odpowiadał. Potem wzruszył ramionami 
i potaknął. Gil podniósł słuchawkę.
—	Pani Rodgers, proszę zadzwonić do Bosemana i odwołać nasz mecz. 
Ale zachować rezerwację kortu. Będę tam niedługo. I niech Max przyniesie 
mi do szatni smoking i ubranie. Zaraz po meczu jadę do Metropolitan. 
— Rozłączył się i odwrócił znowu do De Los Santosa. — Czy możemy 
przenieść pole bitwy na tereny Eton?
W pożyczonych adidasach Miguel stanął na śliskim, jasnym parkiecie 
kortu do sąuasha. W college'u był bardzo dobry, ale nie grał już od dawna. 
Oczywiście pamiętał zasady gry: uderzyć piłkę, by nie odbiła się między 
ścianą a linią, potem odebrać, cokolwiek ten skurczybyk ci pośle. Pewnie, 
jego sąsiedzi nie grywali w sąuasha. By się utrzymać w formie, Miguel wrócił 
do handballu *.
Już zdążył się spocić ze zdenerwowania; to nie był zdrowy pot 
towarzyszący uprawianiu sportu. Griffin wyglądał na spokojnego. Jego 
sprzęt, jego gra, jego teren. Cóż, Miguel miał za sobą cztery czy pięć 
ciężkich setów rozegranych w czasie tego weekendu na boisku przy 
Sto Szesnastej Ulicy. A jego konkurenci to nie słabeusze. Poza tym 
jestem młodszy od Griffina — mówił sobie — i bardziej rozgniewany. 
Ten pozbawiony jakichkolwiek skrupułów człowiek skrzywdził Annie, 
zrujnował życie swojej żony, oszukiwał prostych ludzi. Miguel poczuł 
znajomy ciężar rakiety i mocniej ujął rączkę. Marzył, by wolno mu 
było cisnąć piłkę ręką, tak bowiem chciałby przyłożyć Griffinowi, temu 
aroganckiemu pendejo **.
Umieszczona nad kortem szklana szyba umożliwiała kibicom obser-
wowanie meczu. Stał tam tylko jeden mężczyzna, tak samo jak Griffin ubrany 
w szykowny strój sportowy, składający się z koszulki polo i szortów. Miguel 
przyjął pożyczone szorty, ale pozostał we własnym podkoszulku.
* Gra podobna do sąuasha, tyle że piłkę odbija się ręką, nie rakietą — przyp. 
tłum. •* 
Hiszp. pierdolony głupiec — przyp. tłum.
341
Ubierze się jak muchachos * na boisko do gry w handballa. Szlag by tych 
gringos.
Griffin zrobił parę skłonów, wymachów ramion i odwrócił się do Miguela.
— Gotowy? — spytał.
Miguel bez słowa potaknął. Griffin uniósł rakietę i zaserwował. Piłka 
odbiła się z hukiem i pojawiając się nie wiadomo skąd, przeleciała mu koło 
ucha, minęła go, niemal nie dając czasu na podniesienie rakiety. Niemal, ale 
jednak... Odebrał, choć uderzeniu brakowało finezji i strategii. Bum. Znowu 
nadleciała, długa, wysoka. Miguel odwrócił się, wyskoczył i ściął, choć i teraz 
zabrakło mu czasu na myślenie o strategii.
Piłkę odbijało się trudniej niż przy grze w handballa, choć dzięki rakiecie 
mógł sięgać dalej. I o wiele trudniej było trafić we właściwą część kortu. 
Bum. Piłka obijała się o ściany, natężenie dźwięku było równie mocne jak 
uderzenie. Zapomniał o towarzyszącym grze dudnieniu. Na ograniczonym 
czterema ścianami korcie hałas się potęgował, zamieniając w grzmot. Ilekroć 
Miguel uderzył piłkę, Griffin odbierał ze zdwojoną siłą, pokrzykując z wysiłku, 
gdy lądowała na rakiecie. Miguela ten dźwięk doprowadzał do szału.
Oddychał ciężko, cały się spocił. Nieważne. Nie pozwoli temu jefe 
wygrać. Musi się zebrać w sobie.
Bum! Szła na niego, ale Miguel zdążył się skupić. To nie przypominało 
normalnego myślenia, polegało na nieobecności myśli i wyostrzonej czujności. 
Bum! Piłka, rakieta, przeciwnik, ruch. Teraz. Uderz tam. Udało się. Teraz. 
Znowu na niego. Bum! Skręt, wyskocz do niej. Obrót. Jest szybki. Skup się. 
Dorwij pendejo.
Bum! Miń go. Próbował, polował na okazję. Za późno. Pudło. Jaki 
wynik? Nieważne. Uderz w niego. Bum! I jeszcze raz. I jeszcze.
Gil wyskoczył, nie trafił i opadł ciężko na jedną stopę. Miguel usłyszał, 
jak przeciwnik zaklął, potem coś mruknął. Co to było? Czy tylko syknął, czy 
powiedział „skurwysyn"? Jak śmie ten skurwiel?
Miguel zaserwował, z całej siły uderzając piłkę. Bum! I znowu bum! 
Pasja, siła, ruch. Nie przegra tego meczu.
Gil Griffin wyszedł ze swojej prywatnej windy i przez hol udał się do 
drugiego dźwigu, którym zjeżdżał do garażu. W smokingu od Bijana wyglądał 
jak zwykle elegancko i chłodno, ale nogi ciągle mu drżały. Nie wiedział, czy 
to złość czy zmęczenie. A może i jedno, i drugie. Tępy ból pulsował w kostce, 
ale przypuszczał, że to tylko lekkie naciągnięcie. Zignoruje je. Tak samo jak 
musiał zignorować spokojny wzrok Miguela po zakończonym meczu i przy-
tłumione chichoty w szatni.
Decyzja, żeby zagrać z tym facetem była głupia i niepotrzebna. Tak 
jakby adwokat w czasie rozprawy zadał świadkowi pytanie, na które sam nie
Hiszp. chłopcy — ptzyp. tłum.
342
potrafił odpowiedzieć. Jak prawnik, który zbłaźnił się przed publicznością. 
Tylko raz rzucił okiem na widownię, ale zobaczył co najmniej tuzin twarzy. 
Swann, DiNardo, Boseman. Musieli skrzyknąć resztę, by obejrzeli, jak dostaje 
w skórę. Cóż, sam popełnił ten idiotyczny błąd.
Krzywiąc się, wyszedł z windy do czyściutkiego, dobrze oświetlonego 
garażu i przeszedł obok budki strażnika, nie zwracając uwagi na jego 
pozdrowienie. Rany, że też właśnie dzisiaj musi iść na to cholerne przyjęcie. 
Jeszcze tego mu brakowało. Teraz potrzebował jedynie ciszy i przytłumionego 
szumu potężnego silnika jego ukochanej. Nagle zatrzymał się w pół kroku. 
Nie mieściło mu się to w głowie. Na środku maski samochodu ktoś postawił 
puszkę po wodzie sodowej albo coś gorszego. Rany boskie. Karoserię pokryto 
jedenastoma warstwami lakieru, każdą z ogromną delikatnością i czułością 
nakładali specjaliści, a teraz jakiś łajdak, jakiś obsraniec zostawił swoje 
śmiecie na masce. Nie do wiary.
Poczuł, jak z falą wściekłości wstępują w niego nowe siły. Cholera! 
Płacił licho wie ile setek tysięcy dolarów miesięcznie za najnowsze systemy 
alarmowe i na pensje tych opieprzających się strażników, by nie dostał się tu 
żaden włóczęga czy wariat z pretensjami do całego świata ani terroryści lub 
bezdomni, a jednak to się wydarzyło. Całe miasto to jedno szambo, nic w nim 
nie jest bezpieczne.
Rycząc na starego czarnego strażnika, rzucił się do jaguara i schwycił 
puszkę, zdejmując ją z maski. Gdy ją uniósł, z pojemnika chlusnęła na tekturę 
gęsta, lepka maź, rozlewając się po całej masce, skapując i rozprzestrzeniając 
się jak lawa wolno po całym samochodzie. Nie myśląc cisnął gwałtownie 
puszkę, odrzucając daleko od samochodu; usłyszał, jak zabrzęczała gdzieś za 
jego plecami. Zgarnął w dłonie część mazi i oczyścił kawałek maski, 
zostawiając resztę rozsmarowaną. Z przerażeniem przyglądał się, jak na 
końcu samochodu czerwona warstwa lakieru zaczyna się gdzieś głęboko 
łuszczyć, kurczyć i syczeć jak bekon smażony na patelni.
—	Chryste Panie! — ryknął i podwoił wysiłki, ale wtedy poczuł 
szczypanie, ręka zaczęła go swędzić, potem palić piekielnym ogniem. Płonął!
—	Boże! — wrzasnął i zaczął wycierać dłonie o smoking, ale ogień nadal go 
piekł i jeszcze się wzmagał. — Kwas! — darł się do strażnika. — Polali mnie 
kwasem!
—	To rozpuszczalnik, proszę pana — odezwał się strażnik, ostrożnie 
trzymając wyrzuconą puszkę za górną krawędź. — Ale na wszelki wypadek 
sprawdzę.
—	Ale to pali! Przeżera mi rękę! — wył Gil. Zaczął podskakiwać 
z bólu, ale kiedy opadł na bolącą kostkę, znowu krzyknął: — Pomocy!
—	ryknął. — Ratunku!
—	Zadzwonię po pomoc. Na razie niech pan spróbuje tego. — Z kąta 
ze sprzętem przeciwpożarowym przyniósł czerwone wiadro napełnione 
mętną wodą.
Gil zanurzył ręce po łokcie. Dzięki Bogu! Ból częściowo ustał. Może to
343
nie kwas. Nie wyjmując rąk z wody, ostrożnie potarł jedną o drugą, zdrapując 
część substancji. Bolało, ale przyniosło ulgę.
—	Wytrę panu ręce szmatą, to powinno trochę pomóc — zaproponował 
strażnik, wyciągając stary kawałek sztucznego futra.
—	Nie dotykaj mnie tym świństwem, ty głupi czarnuchu — rozdarł się 
Gil, wyciągając bezradnie ręce i patrząc na swój zniszczony smoking. Potem 
spojrzał na samochód. Rozpuszczalnik nadal wesoło bulgotał na jaguarze. 
Święty Boże, bezsilny musiał patrzeć na zagładę samochodu!
Gil odwrócił się i zwymiotował do wiadra.
10. Ubaw Bette i Boba
O, Boże! — wyszeptała Annie, kuląc się wraz z Brendą i Elise na tylnym 
siedzeniu limuzyny i wyglądając przez tylne okno.
—	Tylko go teraz nie żałuj — odszepnęła twardo Brenda. — Ten 
człowiek obrabował twoją córkę.
—	Ale jego dłonie... — odezwała się Annie, myśląc o swoich pacjentach 
w centrum dla poparzonych. — Nie chciałam mu zrobić krzywdy.
—	Tymi rękami bił Cynthię — dodała ponuro Elise.
—	To nic poważnego, tylko szczypie — szepnęła Brenda. — Patrzcie, 
ten skurwiel odrzucił szmatę, którą mu podał gość, usiłujący mu pomóc. O co 
chodzi? — szturchnęła Annie. — Uchyl okno, chcę posłuchać.
Do Annie i pozostałych słuchaczek dobiegał teraz wyraźnie pełen 
wściekłości ryk Gila. Po chwili Brenda zaczęła się śmiać.
—	Mówi, że wyrzuci strażnika na bruk — mówiła Brenda przyjaciółkom, 
biorąc na siebie rolę tłumacza. — Strażnik to kupa gnoju, nie nadający się do 
niczego czarny, pieprzony, bez jaj...
—	Cicho, Brenda, do nas też to dociera — przerwała Elise i również 
zaczęła się śmiać. — Daję słowo, nigdy nie słyszałam takiej wiązanki!
Gil się pienił. Strażnik podniósł wyrzucony materiał i stał z opuszczonymi 
rękami.
—	Ściągnij pomoc, ty pierdoło!
—	Sam sobie ściągnij swoją zasraną pomoc! — odparł strażnik i rzucając 
czapkę na podłogę, ruszył w drugą stronę. — Ten czarnuch odchodzi. Nie 
podoba mu się praca u gnojów.
Trzy kobiety padły jedna na drugą, łzy spływały im po policzkach.
—	Nigdy, przenigdy nie powinien mówić gościowi, że nie ma jaj... 
— stwierdziła Brenda.
r
o był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku, więc jak zawsze 
przy takich okazjach limuzyna z gościem wybierającym się na bal podjechała 
pod „River House", by wziąć parę innych osób. Wyraz dbałości o środowisko 
naturalne. Lany Cochran najwyraźniej drżał czekając, aż kierowca obejdzie 
samochód i otworzy przed nimi drzwiczki. Pomógł Elise wyjść z pojazdu. 
Pierwszy raz mieli się pokazać publicznie w najlepszym nowojorskim 
towarzystwie i delikatnie mówiąc, nieco się denerwował. Ale Elise wyglądała 
na spokojniejszą i piękniejszą niż zazwyczaj. Ubrana w specjalny kostium, 
który zaprojektowały wraz z Brendą i Annie jednakowo dla całej trójki, była 
urocza.
Lany wszedł za nią do budynku i dalej, do apartamentu państwa 
Bloogee. Lokaj otworzywszy drzwi poprowadził ich przez wielki hol 
do ogromnego pokoju, którego ściany pokrywał złoty brokat. Nad nie-
zwykłych rozmiarów marmurowym kominkiem wisiał obraz, zdaniem 
Larry'ego dzieło Holbeina. To nie koniec. I wielki Turner, zapierający 
dech w piersiach zachód słońca nad Canale Grandę w Wenecji. I coś 
wyglądającego na Paolo. Niemożliwe. Na świecie było tylko z pół 
tuzina takich obrazów. Hola! A kto wie? Przecież to najbogatszy facet 
w Ameryce — przypomniał sobie. — Może powiesił jeszcze ze trzy 
takie w kuchni.
Salę wypełniały antyczne pozłacane meble, na stolikach znajdowało się 
mnóstwo cennych drobiazgów i bukiety wspaniałych kwiatów. Larry z trudem 
przyzwyczaił się do luksusów apartamentu Elise na Park Avenue, ale 
w porównaniu z tym ona wyglądała na ubogą krewną.
—	Nieźle sobie to urządził.
—	Prawda?
—	Pomyśleć tylko, co by zrobił Pan Bóg, gdyby miał tyle pieniędzy.
—	Larry! To powiedział Aleksander Woollcott!
345
—	Elise — odparł Lany parodiując napominający ton głosu — Aleksan 
der Woollcott nie żyje już od lat. W tej chwili ja to powiedziałem.
Elise zrobiła minę, ale nim zdołała ostro odpowiedzieć, weszła 
Bette. Wyglądała niezwykle uroczo we wspaniałej sukni z białego 
szyfonu, na plecy spływały lśniące długie włosy przybrane białymi 
kwiatami. Podążał za nią Bob Bloogee w stroju błazna. Był w świetnym 
humorze.
—	To co, spadamy? — zapytała Bette raźno. — O kurczę, Elise, ale 
z ciebie szprycha.
—	Prawda? — zapytał Larry.
—	Absolutnie — zgodził się Bob z ojcowskim uśmiechem.
Ale Elise, choć tak ładnie wyglądająca i tak dobrze wychowana, jakby 
wrosła w ziemię, wpatrując się w Bette.
—	Bette! Jesteś najbardziej uroczą dziewczyną, jaką w życiu widziałam!
—	zawołała. Tyle lat pracowała w Hollywood, kręciła filmy w Europie, ale 
nigdy nie spotkała tak doskonałej, olśniewającej piękności. Po chwili zapytała:
—	Za kogo się przebrałaś?
—	Za dziewicę! — odparła Bette ze śmiechem.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku, więc nie 
mogło się obejść bez odchyleńców. Brenda przyszła z Duartem. Na spotkanie 
ze swymi kochankami umówili się na miejscu, przy rotundzie w muzeum. Asa 
miał przyprowadzić Dianę. Brenda ubrała się w strój parodiujący ubranie 
gracza w baseball, na czapce widniał skrót KPŻ, a na kieszonce kurtki 
wyhaftowano jej imię.
—	Te, Snajper, co to za prziebranie? — zapytał Duarto. Jako jeden 
z niewielu mężczyzn wystąpił w kostiumie; przebrał się za zakonnicę.
Brenda odwróciwszy się, z dumą pokazała mu tył kurtki. Czerwonymi 
literami, podobnymi do używanych przez drużynę „Yankesów", było napisane 
Klub Pierwszych Żon. Pod tym znak zakazu wjazdu — przekreślone czerwone 
koło — zamykał drogę podrywom symbolizowanym przez puchar, trofeum 
zwycięzców. Na dole wypisano motto „Diabeł boi się gniewu wzgardzonej 
kobiety".
—	Niezwikłi — zuważył Duarto.
—	I kto to mówi. Wąsata zakonnica!
—	Wszistkie zakonnice, które ja znałem, miałi wąsji — oświadczył 
Duarto i Brenda się roześmiała. — Snajper, chyba znowu schudłaś? — zapytał, 
mierząc ją uważnym spojrzeniem.
—	Kolejne dwa kilo. Czyż nie wyglądam bosko? — Zrobiła zgrabny 
obrót. Spodnie leżały świetnie.
—	Naprawdę wiglądasz bosko.
—	Poczekaj, aż przyjdą moje koleżanki z drużyny — uśmiechnęła się 
Brenda. — Wychodzimy z podziemia.
346
—	Nie wątpię. Ale widaje mi sję, żi nie jesteś taka zła, jak kiediś. Oułe 
kobieti noszą brzidkie ubrania, bo są złe. To wigląda uroczo.
—	Dziękuję, doktorze Freud. Mam dla pana bezcenną informację. Grube 
kobiety większość rzeczy robią ze złości. Ale zwykle jej nie okazują. I na tym 
polega różnica. Patrz, Diana idzie! Czyż jej nie pięknie w czarnym?
Diana szła szybkim krokiem w ich kierunku, również odziana w szelesz-
czący dostojnie habit zakonny. U jej boku podążał Asa, dobre dwadzieścia 
centymetrów niższy, przebrany za mnicha. Chociaż oboje w strojach duchow-
nych, tworzyli jednak dziwną parę. Duarto uśmiechnął się do Asy; po raz 
pierwszy odkąd się poznali, widział go zachowującego się naprawdę swobod-
nie. Asa dziś się dowiedział, że nie zostanie postawiony przed sądem za 
udział w zorganizowanej przez Gila Griffina sprzedaży akcji Szalonego 
Morty'ego. Dzięki wysiłkom Miguela De Los Santosa, prokurator okręgowy 
zgodził się nie wymienić Asy w akcie oskarżenia, pod warunkiem że będzie 
zeznawał jako świadek w procesie Gila. Oczywiście po tym Asa nie miał 
szans na powrót do „Wall Street Journal", ale Duarto z radością go zatrudnił.
Czwórka zgrabnie podzieliła się na dwie pary: chłopiec z chłopcem 
i dziewczynka z dziewczynką; sielanka trwała, dopóki w pobliżu nie pojawił 
się atrakcyjny kelner. Duarto puścił do niego oczko, ale zobaczył, że Asa go 
obserwuje.
—	Ojcze, zgrzeszyłem — wyznał i klęknął przed Asą, prosząc o roz 
grzeszenie.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku. Odziani 
w czarne marynarki kelnerzy nieustannie przemykali nosząc tace apetycznych 
i smakowitych zakąsek, wino lało się strumieniami do kryształowych 
kieliszków, sączyli je eleganccy ludzie nieustannie szepczący diabelskie 
sekreciki i złośliwe ploteczki; wybuchając śmiechem odrzucali w tył głowy 
i demonstrowali zadbane zęby.
Przybyli Annie i Miguel, ona w stroju reprezentacyjnym Klubu Pierw-
szych Żon. On zaś ubrany w zbroję, hełm ozdabiał biały pióropusz, a czubek 
lancy otaczał mały smok. Przyłączyli się do Brendy, Duarta i pozostałych, 
stojących w holu.
—	Ależ tu pięknie — zwrócił się do Annie Miguel De Los Santos, 
patrząc na balkon nad rotundą, gdzie siedział kwartet grający Mozarta.
—	Jestem pod wrażeniem.
—	To tylko kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku. Czego 
się spodziewałeś? — drażniła się z nim Annie — Nagich kobiet na 
półmiskach?
—	Nie — roześmiał się Miguel. — Miałem na myśli, że nie jest 
przedobrzone. Z ogromnym wyczuciem. Bogato, ale z gustem.
—	Zwykle udaje się nam zachować umiar w tym odrażającym bogactwie
—	zgodziła się Annie. — Chociaż myślę, że sama kolacja może okazać się
347
bardziej rozpustna. Lally nie potrafi zapanować nad swoją pasją karmienia 
rzesz.
—	Annie, opowiedz mi o tych ludziach — poprosił ciepło, ujmując ją 
pod ramię. — Chciałbym usłyszeć o nich coś więcej, niż tylko jak zrobili 
majątki.
—	Zgoda, ale nie mogę obiecać, że pominę, na co je wydają.
—	Mów śmiało.
—	No więc ten mężczyzna z białymi, gęstymi włosami był pierwszym 
Amerykaninem, który zdobył wszystkie ważniejsze szczyty alpejskie. Nadal 
uprawia wspinaczkę. Ma siedemdziesiąt siedem lat. Obok niego stoi żona, ta 
z kokiem. Co rok spędza sześć miesięcy obserwując orangutany na Borneo 
— Annie uśmiechnęła się do Miguela. — To bardzo mili ludzie, a jej badania 
przyniosły cenne materiały naukowe. Ten niski mężczyzna, rozmawiający 
z tym wysokim, przebrany za matadora, wraz z dwoma udziałowcami 
otworzył cztery najmodniejsze restauracje i bary w mieście. To oni wprowadzili 
bardzo stylową kombinację elementów meksykańskich i pochodzących 
z Teksasu.
—	Dla rozwoju miasta to tak ważne jak szczepionka przeciw chorobie 
Heinego-Medina dla ludzkości — uśmiechnął się Miguel.
—	Żyją razem, razem pracują i może nawet śpią ze sobą. Nazywamy ich 
Trzej Muszkieterowie.
Miguel roześmiał się, wypił łyk wina i dalej rozglądał dookoła. Ciekawe, 
ile forsy Lila Atchison Walące wyłożyła na te kwiaty — pomyślał przyglądając 
się prawie dwumetrowej kompozycji z rubinowych liii, białych róż i allium, 
ciągle, zgodnie z poleceniem w testamencie Lily, układanej na nowo. Wtem 
Annie zobaczyła w tłumie opaloną blondynkę.
—	Brendo, czy widzisz Shelby? — zapytała.
Shelby Cushman miała na sobie długą suknię z zielonego aksamitu, 
przybraną frędzlami i chwostami. Długie blond włosy ukryła pod gęstą 
brązową siateczką.
—	Bodajby to, toż to portiery z Tary! Ta dziwka wyobraża sobie, że jest 
Scarlett O'Harą! — zawołał Asa.
—	Jak na kobietę, której mąż od tygodni siedzi w pudle, to świetnie się 
prezentuje — przyznała Brenda. — Oczywiście, ja też wyglądałam lepiej, 
kiedy Morty'ego nie było w pobliżu.
Obok nich przesunął się Kevin Lear, gwiazdor kina, w towarzystwie 
nowej narzeczonej, która grała w jego ostatnim filmie. Przez moment Annie 
zastanawiała się, gdzie zniknęła poprzednia narzeczona. Pomyślała, że widać 
teraz trzeba pozbywać się nie tylko starych żon. To samo dotyczy 
również i narzeczonych. Lear, jak zawsze przystojny, wyglądał na okaz 
zdrowia.
—	No, przynajmniej tego to znam — powiedział Miguel patrząc na 
niego i dodał: — O, wreszcie jesteśmy w komplecie — bo zobaczył, jak 
zbliża się do nich Elise, również w stroju klubu, z Larrym u boku.
—	Witajcie — uśmiechnęła się, trzymając Larry'ego pod rękę. Za nimi
348
pojawili się Bob i Bette. Rozbrzmiały powitalne okrzyki i formułki przed-
stawiania.
—	Kim jest ta wysoka, chuda dziewczyna w niezwykłym stroju? 
— zapytała Diana Brendę. Dyskretnie wskazała młodą dziewczynę bladą jak 
śmierć ubraną w naprawdę dziwaczny kostium złożony z łańcuchów, do 
których przyczepiono wypchane zwierzątka zabawki.
—	To Phoebe van Gelder, aktualna dziewczyna byłego męża Elise, 
załapałaś? — odparła Brenda. — Kobieto! Współwłaściciele Cromwell Reed 
wpadną w zachwyt na widok tego ubranka.
—	Ten starszy facet z nią to mąż? Boże, co za dziwaczna para!
—	I kto to mówi! — roześmiała się Brenda i wziąwszy Dianę za rękę 
poprowadziła do stołu.
Przedsionek świątyni Dendur robił niezwykłe wrażenie. Świątynia stała 
na ogromnej marmurowej wyspie, a światła reflektorów, wydobywając 
dramatycznie z mroku niektóre jej części, stwarzały nierealną, tajemniczą 
atmosferę. Reszta pomieszczenia pozostawała w ciemnościach, rozjaśnionych 
jedynie pełgającymi płomykami setek maleńkich świeczek ustawionych na 
blisko osiemdziesięciu stołach. Umieszczone nad świeczkami białe orchidee 
zdawały się płynąć w powietrzu. Ponieważ był to kolejny bal śmietanki 
towarzyskiej Nowego Jorku, więc wcześniej stoczono boje o miejsca przy 
najlepszych stolikach. Kobiety i niejeden mężczyzna atakowali Elise i Bette 
w sprawie usadzania gości. Tuzin tych najlepszych, najbardziej poszukiwanych 
stolików znajdował się na wyspie koło świątyni. Jeden z nich obsiadł klub. 
Za nimi była pusta przestrzeń do tańca, a jeszcze dalej stał Peter Duchin ze 
swoją orkiestrą.
—	Oni grają chyba od zawsze — zauważył złośliwie Duarto. — Grali 
na mojej bar micwie — dodał, kiedy członkinie klubu i ich goście zajmowali 
miejsca przy stole.
—	Grali też na moim pierwszym balu — powiedziała, roześmiana Elise.
—	A może to był Eddie Duchin?
—	Nie wierz ani jednemu ich słowu — Brenda ostrzegła Larry'ego, 
kiedy siadali. — Widzę, że łatwo cię zrobić w konia.
—	Nie, po prostu ciekawią mnie nowe doświadczenia. A to sprawia mi 
wiele radości. Choć muszę przyznać, że tego typu imprezy zwykle mnie 
rozczarowują. Nie żebym szczególnie często na nie uczęszczał. Hmm, a na 
serio, to gdzież są te piękności? Bezczelne kłamstwo. Większość kobiet 
wygląda jak z krzyża zdjęte. — Wciągnął policzki i opuścił szczękę.
—	Grobowo — wybulgotał z gardłowym, parodiującym wyższe sfery 
akcentem, akurat w chwili, gdy mijała ich Lally Snów.
Elise powiodła dookoła spojrzeniem i roześmiała się. Rzeczywiście miał 
rację. Wiele kobiet pracowało nad takim wyglądem. Dumne, z poczuciem 
wyższości, na wszystko patrzące z góry. I przeraźliwie chude.
349
—	Tom Wolfe nazywa je kółkiem miłośniczek zdjęć rentgenowskich
—	powiedziała.
—	A ty wcale tak nie wyglądasz — zwrócił się do niej Larry.
—	Wyglądasz jak prawdziwa kobieta.
—	Boję się, że naprawdę masz na myśli, że powinnam trochę schudnąć
—	roześmiała się Elise. Trąciła Larry'ego w łokieć. — To były mąż Annie 
z nową żoną — wyszeptała.
Aaron i Leslie ubrani byli w smokingi, czarne krawaty i szerokie, 
jedwabne pasy.
—	Ona wyglądem przypomina generała Pattona — zauważył Larry. 
Elise zachichotała.
—	A Mary Griffin? — zapytała patrząc mu nad ramieniem.
—	Co z nią?
—	Kogo ci przypomina?
Larry odwrócił się, żeby spojrzeć na młodą blondynkę u boku Gila. Stali 
obok Bloogich, Soła i Gunilli Goldbergów — sabat bogatych i wpływowych. 
Elise wcześniej już powiedziała Larry'emu, że Soi zdradza Gunillę, a Gil 
pobił Mary. Larry z niedowierzaniem pokręcił głową. Zewnętrzny obraz nie 
dawał się pogodzić z ukrytą prawdą. Mary przebrana za mleczarkę założyła 
głęboko wyciętą bawełnianą sukienkę z mocno zmarszczonymi rękawami 
z białego muślinu. Jej blond włosy lśniły.
—	Jest bardzo pociągająca — przyznał Larry. — Ale, moja droga
—	dodał patrząc na Elise — nie ma twojej doskonałej budowy. Jak już 
wspominałem — tu dyplomatycznie zniżył głos i pochylił się ku niej —jesteś 
jedyną piękną kobietą w tym gronie.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku. Chwilę trwały 
rozmowy, szmery, nim goście, tysiąc dwieście osób, wreszcie zajęli swoje 
miejsca i podano pierwsze danie — zupę. Goście zaczęli jeść.
—	Nienawidzę consomme madrilene *! — O dwa stoły dalej zaprotes 
towała Phoebe van Gelder stanowczo za głośno.
Wuj Wadę i jej matka wymienili zaniepokojone spojrzenia. 
Goście tańczyli...
—	Annie, masz ochotę zatańczyć, prawda?
—	Oczywiście, Miguelu! Natychmiast! — Uwielbiała tańczyć z Aaro- 
nem. — Ale co zrobisz ze swoją lancą? — Miguel spojrzał na nią i ze 
śmiechem oparł lancę o krzesło. Ujął Annie za rękę i poprowadził na parkiet. 
Poczuła, jak ramieniem obejmuje ją w pasie i poddała ciało w jego stronę, 
przyjmując wygodną pozycję.
—	Wspaniale tańczysz — pochwaliła. — Gdzie się tego nauczyłeś?
* Wywar z jarzyn i mięsa z dodatkiem pomidorów, zagęszczony żelatyną, podawany 
na zimno — przyp. tłum.
350
—	Nie u pani Stafford — roześmiał się Miguel. Poruszali się po 
parkiecie niczym jedno ciało. Kiedy wrócili na swoje miejsca, znaleźli tam 
Duarta wysłuchującego narzekań Gila Griffina na temat apartamentu. Gil, ze 
skupionym wyrazem oczu i haczykowatym nosem, odwrócił się na moment 
i widząc Annie zareagował zimnym grymasem niechęci. Wtem dostrzegł 
Miguela, który odsuwał opartą o krzesło lancę z oplecionym na niej 
smokiem 
i poznając go, zacisnął zęby; a może zrobił to ze strachu?
—	Jaki ładny, maleńki smok — parsknął Gil. — Na więcej cię nie stać, 
święty Michale?
—	Wszystkie smoki są małe, jak się je pozbawi siły — odparł Miguel.
—	Fiuu... I on ma taką dhiugą lancę — wyszeptał Duarto. 
Podano drugie danie...
—	Krewetki! — zawołała Brenda. — W życiu nie widziałam piękniej 
szych krewetek! — Otrząsnęła się. — Przynieś mi pół melona — poleciła 
kelnerowi. — Tylko sprawdź, żeby mi to nie był szajs. Chcę dojrzałego. 
— Popatrzyła na Shelby sunącą po parkiecie. — Ależ ta suka ma nerwy, 
przebrać się za Scarlett — wymamrotała.
—	Na to potrzeba dużego tupetu i braku wyobraźni — skomentowała 
z uśmiechem Diana.
Pomyślała chwilę i sięgnąwszy do wewnętrzej kieszeni habitu wyjęła 
ołówek i notes. „Droga Scarlett — pisała — wiem, że Rett siedzi w więzieniu, 
a twój interes jest zagrożony. Ale nie martw się, zawsze możesz zawodowo 
wypełnić swoje prawdziwe powołanie. Jeżeli się na to zdecydujesz, zapraszam 
do współpracy. — I złożyła podpis: — Bella Wattling".
—	O mój Boże! — Brenda wybuchnęła śmiechem. — Diano, jesteś 
złośliwsza ode mnie!
—	Na pewno dość złośliwa, żeby to wysłać — odparła Diana i skinąwszy 
na kelnera przekazała mu list. — Martwię się tylko, czy pojmie aluzję.
Goście oddali się wznoszeniu toastów i bacznym obserwacjom...
—	A teraz, skoro się tu zgromadziliśmy, chciałbym wznieść toast za 
Klub Pierwszych Żon — zaproponował Bob Bloogee.
—	Proszę, proszę.
Annie zaczęła oglądać swój program i uśmiechnęła się. Całą stronę 
zajmował znak „podrywy wzbronione" i u góry napis „Klub Pierwszych Żon".
—	Kosztowny wyraz szacunku. — Ze śmiechem posłała program wokół 
stołu.
—	To dobry cel — z uśmiechem powiedział Bob.
—	Co się dzieje? Aaron nie tańczy z nową żoną? On przecież nie 
potrafił usiedzieć nawet sekundy — wyszeptała Brenda do Duarta.
—	Przijrzij jej sję uważniej — odparł Duarto. — To jedna z tich dziwek, 
którim mężczizna musi bez końca płacić. Ona będzie tiła, kiedi on będzie chudł.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku, a więc nie 
obyło się bez utarczek słownych.
Stuart Swann idący do Annie, by się przywitać, ku swemu zdumieniu
351
zobaczył, jak z przeciwnego końca pomieszczenia ruszyła w jego kierunku 
uśmiechnięta Mary Griffin, machając na powitanie. Czemu się tak ucieszyła 
na jego widok? Czyżby coś się zmieniło? Odpowiedział uśmiechem i podniósł 
dłoń w powitalnym geście. Ale Mary go zignorowała i podeszła do stolika 
klubu witając Elise, Annie i Bette.
—	Słyszałam, że Gil miał coś do Duarta — powiedziała Mary z uśmie 
chem. — Mam nadzieję, że mu wybaczysz, jeśli okazał się gwałtowny. 
Napięcia w pracy...
—	Przy takich okazjach nie lubimy rozmów o interesach — przerwał 
Bob Bloogee. — Ale są ludzie, którzy nie potrafią oddzielić interesów od 
przyjemności.
Mary oblała się rumieńcem. Stuart patrzył, jak próbowała być miła 
i czarująca, a rumieniec podkreślał piękno naszyjnika z bajecznych pereł, 
który zupełnie nie pasował do stroju mleczarki.
Stuart zmartwiał. Czy ktoś zauważył ten przytyk? Nadszedł czas 
— powiedział do siebie — teraz. Już od bardzo dawna przygotowywał się do 
tej chwili. Był gotów i niczym bomba zegarowa odliczał sekundy do 
momentu eksplozji. Wolno wyszedł z ogromnej sali.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku i podano 
cytrynowy sorbet, żeby spłukać inne smaki.
—	Ale ja już mnóstwo zjadłem — Miguel wyszeptał do Annie.
—	A ja chcę tylko ciebie.
To był kolejny bal śmietanki towarzyskiej Nowego Jorku z nieodłącznymi 
intrygami i ploteczkami...
—	Kto to? — zapytała Brenda trącając Boba Bloogee i podbródkiem 
wskazując kobietę w czerni obwieszoną brylantami.
—	Była pani de Vere.
—	Ta de Vere od kopalni diamentów? — dopytywała się Brenda.
—	Właśnie ta.
—	Jezu — westchnęła Bette — obwieszona jak choinka!
—	Wszystko fałszywe — wyjaśnił Bob. — Imitacje kamieni, które 
kiedyś miała, bo pamiętaj, że to jednak była pani de Vere.
—	I co z tego? Czy w RPA nie uznają wspólnoty majątkowej małżonków, 
no przynajmniej w odniesieniu do białych?
—	Raczej równy podział: on zatrzymał kopalnie, ona dostała budynki 
naziemne.
—	Widzisz Jona Rosena, tego przystojnego faceta, o tam? — Gunilla 
Goldberg zapytała Khymer Mallison.
—	Jasne, ten, na którym wiszą dwie kobiety. To dziwadło i żona 
Morty'ego Cushmana.
—	Tak, wygląda na zupełnie wykończonego. Obie czyhają, żeby go 
pożreć, a Bili Atchison w odstawce. Prześmieszne.
—	Słyszałam, że w odstawce i rogacz.
—	Tak — zgodziła się Gunilla, która od kiedy Morty Cushman tak
352
niefortunnie wpadł w kłopoty, trzymała się też z daleka od Shelby. Ostrzegła 
ją, że w tym niełatwym czasie musi zachowywać się bez zarzutu, ale ten 
głuptas robił z siebie przedstawienie w towarzystwie tego całego Rosena. Nie 
tylko Żyda, ale na dodatek intelektualisty bez grosza przy duszy. Też mi Rett 
Butler! Cóż, Shelby straciła teraz wszelkie szansę. Posadzili ją w ciemnym 
końcu, gdzieś w rogu sali. Gunilla pomyślała, że umywa od tego ręce.
Do najgorszego stolika, przy którym siedziała Shelby, zesłano także 
Aarona z żoną. Doktor Leslie Rosen Paradise mówiła wprawdzie bardzo 
cicho, tylko do Aarona, ale za to głosem, który zabiłby resztki żywszych 
uczuć, gdyby jakiekolwiek pozostały.
— Aaronie, jestem oburzona. Mnie posadzić w takim miejscu! To 
zaplanowany ostracyzm. Za tym kryje się Annie. Wiem, że jest typem 
pasywno-agresywnym, ale spodziewałam się po niej więcej klasy. Nie 
wyszłam za ciebie po to, by mnie obrażano.
Aaron sięgnął po kieliszek z winem. Do diabła, w kółko to samo 
— pomyślał. Spojrzał w desperacji na Leslie. Gdyby to mogło cokolwiek 
pomóc, powiedziałby jej, że ich małżeństwo jest skończone i skoro zostało im 
tak niewiele szacunku do siebie, to najlepiej, by się teraz po prostu zamknęli. 
Ale była zbyt wściekła. Dlaczego, do cholery, była taka wściekła? Przecież 
to jego życie się zawaliło.
Muzyka rozbrzmiewała coraz głośniej. Nawet w tym lodowatym zakamar-
ku sali niosła serdeczne zaproszenie, by wirować w jej rytmie. Ale Leslie nie 
lubiła tańczyć. Nagle Aarona ogarnęła fala smutku i samotności. Pomyślał
0	Chrisie, Jerrym, Sylvie, Annie. Zatęsknił za Annie. Zatęsknił, by ją objąć, 
poczuć jej uległe ciało w ramionach. Zatęsknił za jej śmiechem.
Nie potrafił opanować tego impulsu. Poszuka Annie i zaprosi do tańca. 
Na pewno rozśmieszy ją jego kostium, chociaż Leslie nie zdobyła się nawet 
na jeden uśmiech. Miał na sobie smoking, ale założył żółtą skarpetkę i płetwę. 
Przebrał się za zgadywankę: „który element tu nie pasuje?" A to jeszcze 
bardziej rozwścieczyło Leslie.
Annie roześmieje się na widok tego przebrania. Wstał, jak przyciągany 
magnesem. Wymamrotał coś do Leslie i przeszedł z cienia na wyspę, gdzie 
tańczyły pary. Wiedział, że tam powinno być jej miejsce. Już po kilku 
sekundach ją zlokalizował, niczym radarem. Była ubrana w jakiś dziwny strój, 
którego znaczenia nie potrafił rozszyfrować, ale uśmiechnięta siedziała 
pośród przyjaciół: Brenda, Elise i jacyś nieznajomi. Wszyscy rozmawiali
1	wybuchali radosnym śmiechem. Wiedział, że choć tak bardzo jej potrzebował, 
to nie potrafi wejść w to grono. Przecież Elise Atchison i Brenda Cushman 
pomogły go zniszczyć. Gdyby tylko Annie podniosła wzrok. Gdyby tylko 
wyczuła jego obecność i przyszła do niego, zrozumiała, czego mu teraz 
potrzeba.
353
Ale zauważył, jak zwraca się do faceta przebranego za sir Galaharda, 
który siedział obok niej. Patrzył, jak ten obcy prowadzi ją na parkiet 
i obejmuje kobietę, którą Aaron kochał.
23 — Zmowa pierwszych ton
No cóż, zabawimy się w odbijanego. Wiedział, jak się do tego zabrać, 
a ona nigdy mu nie odmówiła. Zdjął płetwę, umieścił ją na ramieniu i wszedł 
na parkiet. Mijał Marie Antoniny i diabły, aż w końcu dotarł do Annie 
tańczącej z rycerzem. Postukał faceta w ramię.
I jak w koszmarnym śnie stanął twarzą w twarz z Miguelem De Los 
Santosem. Wycofał rękę, jakby zbroja go oparzyła. Jak ona mogła... on... jak 
oni mogli...
— Jak to...?
A tych dwoje stało ze splecionymi ramionami i tylko na niego patrzyli.
Kiedy Annie i Miguel wracali do stolika, Stuart Swann niemal się z nimi 
zderzył. Szedł szybko, za szybko jak na miejsce i okoliczności. Annie 
przypuszczała, że był pijany. Zwrócił się do niej.
—	Annie, teraz patrz uważnie — wysyczał. Aż roznosiło go podniecenie.
—	Patrz!
Co on, u licha, knuje? — pomyślała Annie. Patrzyła za nim i widziała, 
jak siada i zwraca głowę w kierunku stolika Goldbergów, oczy zaś utkwił 
w postaci Gila Griffina. Annie poszła za jego wzrokiem i zobaczyła, że do 
Gila zbliża się posłaniec z kopertą. Gil uniósł jedną z zabandażowanych rąk, 
jakby tym eleganckim gestem przepraszał pozostałych gości, i z trudem 
otworzył kopertę. W Annie odezwało się poczucie winy, zauważyła, sądząc 
po przesadnej gestykulacji, że sporo wypił. Zerknęła na Stuarta. Jego napiętą 
twarz wykrzywiło podniecenie i zjadliwa radość. Odwróciła się wzruszając 
ramionami.
Nagle od strony Gila dobiegł ją głośny okrzyk. Jak wielu innych gości 
też zwróciła się w tamtym kierunku. Gil stał nad Mary rozłożywszy ramiona. 
Wymachiwał trzymanym w prawej dłoni kawałkiem papieru.
—	Ty skończona dziwko! — wrzeszczał. — Coś ty zrobiła? Zdrajczyni! 
Zawszona dziwka! Zdrajczyni!
Mary spojrzała na niego. Pobladła, otworzyła szeroko oczy. Po pierwszym 
okrzyku odsunęła się od niego, ale teraz siedziała jak sparaliżowana, kiedy 
tak stał nad nią i wrzeszczał.
—	Zdrajczyni! — wykrzyknął raz jeszcze i podniósł rękę nad głowę. 
Nagle Mary bokiem wysunęła się ze swojego miejsca i odwróciwszy ruszyła 
szybkim krokiem. Gil przewrócił krzesło i pognał za nią. Złapał ją za ramię 
i podetknął jej papier przed nos. — Ty nędzna, zakłamano szmato!
Od jego głosu zmienionego z wściekłości Annie aż dreszcz przebiegł po 
plecach. Tak wyglądało życie Cynthii — pomyślała. Odwróciła głowę. Wielu 
mężczyzn wstało, gotowych, by interweniować, poza nimi w przedsionku 
świątyni Dendur nikt się nie ruszył ani nie odezwał.
—	O mój Boże! Oni to kręcą! — Ciszę przerwał głośny szept Elise.
—	Patrz na reporterów! — W rogu pomieszczenia dziennikarze uwijali się 
gorączkowo.
—	Zostań tutaj — powiedział do Elise Larry wstając. — Zobaczę, może 
da się coś zrobić.
—	Co powiesz na to? — krzyczał Gil policzkując Mary kartką papieru. 
Ruszyła z oświetlonej części sali, przez mostek prowadzący na wyspę,
do wyjścia.
Soi Goldberg przykolebał się do Gila i coś mu gorączkowo tłumaczył. 
Chciał go zatrzymać, chwyciwszy za ramię, ale Gil strząsnął jego dłoń. 
Ponieważ najwyraźniej główny akt dramatu już się zakończył, tłum zafalował, 
rozległy się komentarze.
Annie obserwowała, jak Stuart Swann podszedł do jednego z reporterów, 
dał mu kartkę i zamienił z nim parę słów. Następnie wrócił do Annie.
—	Gil wpadł w szał, kiedy to zobaczył — rzucił, szybko wciskając 
Annie w dłoń papier. Odszedł pośpiesznie.
Rozłożyła kartkę i spojrzała na fotografię. Och, to był obrzydliwy cios 
poniżej pasa. Szybko, tak by nikt nie zobaczył, wepchnęła do torebki zdjęcie 
z pierwszego ślubu Mary. Wiedziała, jak fanatyczny był Gil. Ogarnęły ją 
mdłości na myśl, że to Stuart Swann spowodował tę okropną scenę, Mary 
dostała po twarzy, a Gila ogarnęła pasja; wprost wstydziła się, że go zna. 
Pomyślała, że musi szybko zniszczyć kopię, nim ktokolwiek ją zobaczy.
W tym momencie Gil wyrwał się Solowi i pobiegł w dół galerii sztuki 
egipskiej. Soi i inni ruszyli za nim.
—	Lepiej, żebym też tam poszedł — powiedział Miguel do Annie 
patrząc na jej przejętą twarz. — Nic ci nie jest? — Oniemiała Annie tylko 
potaknęła.
W rotundzie Gil dogonił uciekającą w popłochu Mary. Dopadłszy, 
próbował ją zatrzymać, ale mu się wymknęła. Rozwścieczony rzucił się za 
nią chwytając za sznurek pereł. Mary dalej uciekała, jej szyja wygięła się do 
tyłu, bo Gil trzymał naszyjnik. Przez chwilę stali jak dziwacznie upozowana 
para baletowa. Wtem ona się szarpnęła, a naszyjnik pękł. Perły rozsypały się 
dookoła, podskakując na marmurowej posadzce.
Soi, Miguel i inni mężczyźni wpadli do rotundy. Ale Mary była już 
w drzwiach, stanęła na szczycie schodów. Zimny, przejmujący wilgocią wiatr 
zamiatał Osiemdziesiątą Pierwszą. Schody muzeum pokrywała zdradliwa 
warstwa lodu. Gil ciągle za nią goniąc chwycił ją za rękę i okręcił dookoła. 
Flesze aparatów fotograficznych błyskały w ciemnościach. Mary krzyknęła. 
Już miał ją uderzyć, kiedy straciła równowagę i zaczęła się zsuwać w dół 
schodów. Gil, czując, że Mary spada, wypuścił jej rękę.
Runęła do przodu, zwinięte ciało potoczyło się w dół. W końcu 
zatrzymała się u stóp szerokich marmurowych schodów. Leżała bosa, twarzą 
ku ziemi, bez ruchu.
354
11. Żegnaj, Cromwell Reed
la Billa noc balu okazała się ostatnią kroplą goryczy.
Phoebe pozwoliła mu zobaczyć swój kostium tuż przed 
wyjściem, dopiero gdy się w niego ubrała i stanęła przed nim z przesadnym 
„u-hu-hu". Miała na sobie czarne skórzane botki do pół uda, do butów 
przypięła puchate króliczki. Na skórzany czarny stanik założyła kolczugę, do 
której tu i ówdzie przyczepiła misie. Kostiumu dopełniały uszy Myszki Miki 
również z czarnej skórki. Zupełnie nie potrafił zrozumieć, o co jej chodziło, 
a ona odmówiła wyjaśnień.
—	Kochanie, sztuka nie wymaga tłumaczenia. A teraz bądź dobrym 
tatuśkiem i przygotuj parę kosteczek cukru dla swojej dziewczynki.
Kiedy się skrzywił, poprosiła:
—	Tyle, by się rozruszać, kochanie.
Wiedział, że już od dawna bierze nie tylko dlatego, ale dziś postanowił 
nie zwracać na to uwagi.
Siedzenie przy stole z całym zarządem Cromwell Reed i matką Phoebe, 
Julią van Gelder, przypominało tortury. Bezskutecznie próbował trzymać 
Phoebe z dala od narkotyków i wpłynąć na jej zachowanie w obecności 
niezadowolonej matki oraz jego szefów i ich żon, szczególnie Celii Reed. Gdy 
Phoebe zaczęła cytować Prousta i tracąc wątek skończyła przytaczając zdanie 
Marka Twaina, szybko zabrał ją na parkiet Jednak na widok Jona Rosena 
wymknęła się z jego objęć. Razem uciekli do zacisznej alkowy. Bili odwrócił 
się niepocieszony. Wiedział, że zapowiada się ciężka noc. Jon Rosen niemal 
dorównywał Phoebe w liczbie dawek kokainy.
Bili spojrzał w kierunku stołu i zobaczył, że wszyscy wpatrują się 
w Phoebe, jakby na specjalnych termometrach mierzyli poziom niestosowności 
jej zachowania. Celia Reed ściągając usteczka powiedziała coś do Julii van 
Gelder, która tylko sięgnęła po torebkę i ruszyła w stronę toalety. Mijając 
Billa, rzuciła przez zaciśnięte zęby nie poruszając ustami:
356
—	Weź ją w karby albo stąd zabierz. Zrozumiałeś? — Nie czekała na 
odpowiedź.
Bili zauważył, jak Phoebe wraca do stolika, i mocno chwycił ją za ramię.
—	Oho, tatuś chce dziś ostro? Jestem na to gotowa — powiedziała 
dziecinnym głosikiem.
Wszystko, byle ją stąd wyciągnąć.
—	Może byśmy już poszli? Pokażesz mi to, co tak ukrywasz w studio? 
Nie potrzebowała dalszej zachęty, złapała Billa za rękę, w drugą
chwyciła butelkę szampana.
Phoebe nie ukrywała podniecenia; zawsze obiecywała, że jemu pierw-
szemu pokaże ukończone prace, nim wystawi je w galerii. Kiedy dotarli przed 
drzwi studia, zatrzymała się i powiedziała:
—	Zamknij oczy, to niespodzianka.
Po otwarciu drzwi w nozdrza Billa uderzył obrzydliwy fetor. Z wciąż 
zamkniętymi oczyma słyszał, jak zapalają się reflektorki w pomieszczeniu 
i strzela korek butelki szampana. Pociągając pierwszy łyk rozwarł powieki, 
rozejrzał się dookoła i gwałtownie wypluł trunek na przód koszuli.
Próbował zrozumieć, co przedstawiają jasno oświetlone prace i z całej 
duszy wierzył, miał nadzieję, że patrzy na gigantyczny żart. Ale smród był 
bardzo realny. Zalatywało gorzej niż w stajni. Z trudem powstrzymał mdłości.
—	Bili — słodko przemówiła Phoebe; otępiała od narkotyków i alkoholu 
nie zorientowała się w jego reakcji. — To jest moje największe dzieło!
Billa ogarnęły jeszcze większe mdłości, kiedy zauważył tytuły.
Na oddzielnych stolikach umieszczono stosy ekskrementów. Jest ich tyle, 
że chyba pochodzą od każdej istoty na ziemi — pomyślał. Z wielkim trudem 
przeczytał niektóre z opisów na kartkach: „Od Shorty'ego Jacksona", „Z celi 
śmierci", „Z więzienia Sing Sing", o autentyczności następnego eksponatu 
zapewniała kobieta, która jeździła z papieżem na nartach, małpie gówno, psie, 
od kogoś z Pentagonu i clou programu — odchody Phoebe. Stosy. Góry.
0	Boże! O mój Boże!
Bili osunął się na ścianę szukając podpory, na czole kroplił mu się pot. 
Zamknął oczy uciekając przed widokiem, ale nie mógł uciec przed zapachem. 
Phoebe trzepotała dalej, nie zdając sobie sprawy z jego obrzydzenia.
—	Sztuka to twórczość w najprostszej formie — mówiła.
Kiedy wychodzili z balu, Bili był bardzo pijany, teraz jednak momentalnie 
wytrzeźwiał, a nawet poczuł się, jakby po raz pierwszy zobaczył świat 
naprawdę. Phoebe posunęła się za daleko. Jego ukochana bratnia dusza 
znalazła się na progu szaleństwa. Nie może na to pozwolić, potrzebuje jej. 
Użył całej swojej siły przekonywania, by delikatnie zaprowadzić ją na dół
1	zawieźć do domu.
Kiedy Phoebe weszła do ich apartamentu, jakby wstąpiła w nią nowa 
energia. Biegała z pokoju do pokoju, wołając psa. Wiedział, że od dzieciństwa 
nie miała psa, ale pozwolił jej ganiać licząc, że zmęczona uśnie. Potrzebował 
ciszy, by spokojnie pomyśleć.
357
I
W końcu usiadła mu na kolanach i poprosiła, żeby jej czytał. Gdy się 
zgodził, podała mu pornograficzną książkę Pauliny Reage „Historia O" 
i wtuliła się w niego jak dziecko szykujące się do słuchania bajki. Bili 
zrozumiał, że nie ma wyboru. Zaczął czytać swojej małej dziewczynce, jej 
głowa spoczywała lekko na jego ramieniu.
Dochodziła szósta rano, gdy wreszcie Phoebe zasnęła, głównie dzięki 
valium, które Bili znalazł ukryte w szufladzie jej szafki nocnej. Zupełnie 
wykończony strzelił sobie dawkę kokainy i zadzwonił do mieszkania doktor 
Rosen. Kiedy się upewnił, że obudziła się wystarczająco, by go zrozumieć, 
opowiedział o najnowszym materiale twórczości oraz sposobie ekspresji 
artystycznej Phoebe. Leslie nie wydawała się w najmniejszym stopniu 
zdziwiona czy przejęta.
—	Bili, ona musi wyrazić swoją podświadomość w sztuce. Wspaniale 
się otworzyła. Nareszcie zdobyła się na ekspresję stłumionych wspomnień 
z okresu, kiedy została bardzo głęboko zraniona.
—	Jak rany, Leslie — Billowi nie starczyło cierpliwości na słuchanie 
psychologicznego żargonu. — Ona pochłania kokainę, valium i wódkę 
niczym dzieciak zamknięty na noc w sklepie ze słodyczami. Gada bzdury, 
robi z siebie przedstawienie. Popełnia samobójstwo na raty.
—	Bili, to tylko symptom zepchniętych głęboko nieprawidłowości. 
Mamy tu do czynienia z bardzo poważnym problemem... — urwała. — Chyba 
mogę cię uważać za jej męża, więc myślę, że powinieneś wiedzieć, z czym 
Phoebe walczy... — znów urwała, starając się znaleźć odpowiednie słowa.
—	Phoebe jako dziecko była wielokrotnie zmuszana przez dziadka do 
stosunków analnych.
Bili osunął się na krzesło. Zrobiło mu sie niedobrze. Przypomniał sobie 
chwile ich wyuzdanych zbliżeń analnych. Czyją rolę wtedy grał?
—	Co? Cóż ty wygadujesz! Malcolm Phipps, król stali, pieprzący od 
tyłu swoją małą wnuczkę w domu, gdzie mieszkało przynajmniej ze 
dwadzieścia osób? Nonsens.
—	Taka jest prawda, Bili. Przepraszam, że ci to musiałam powiedzieć 
w ten właśnie sposób. Ale tak wygląda prawda. Teraz to bardzo ważne, żebyś 
pozwolił jej wyrazić, wypowiedzieć samą siebie w sposób, jaki wybierze. 
Jeżeli jej nie będziesz hamował, w końcu się od tego uwolni. W przeciwnym 
razie może dojść do wybuchów paranoidalnych. Wiem, jak się zachowywała 
zeszłej nocy na przyjęciu, ale ten gniew to znak jej wewnętrznego rozwoju, 
nie przegranej.
—	Rozwoju? U diabła, czyś ty zwariowała? Przecież ci powiedziałem, 
czego używa jako materiału w studiu. I widziałaś jej strój, zachowanie 
wczoraj wieczorem. Masz zamiar mi wmawiać, że to wyraz jej rozwoju?
—	Z trudem zaczerpnął powietrza, wściekłość w nim narastała, choć próbował 
się opanować. — Możesz mi powiedzieć, co z niej będzie? Ja ci powiem. 
Zaćpana wariatka do potęgi entej! I uważam, że ty całkiem zidiociałaś. 
Spierdalaj! — i rzucił słuchawkę. Został sam, a ta skomplikowana sytuacja
i
całkowicie go przerastała. Stracę ją. Stracę moją Phoebe — pomyślał i nie 
mógł tego znieść.
W tym pomieszaniu Bili był pewien tylko dwóch rzeczy: Phoebe jest 
wariatką, a mimo to owładnęła nim całkowicie.
Bili Atchison siedział przy biurku w gabinecie firmy prawniczej i 
nerwowo przygładzał włosy. Przed nim stał plastykowy kubeczek z zimną 
kawą, której cienka strużka spływała na bibułę notesu od Marka Grossa.
Nie było Phoebe, zniknęła. Odjechała na bardzo długo. Psychiatra 
prywatnego szpitala w Hartford zapewnił go, że Phoebe niestety przekroczyła 
granicę między normalnością a chorobą i zapadła na schizofrenię. W najlep-
szym wypadku mógł mieć nadzieję, że z czasem osiągnie pewien poziom 
stabilizacji, a później być może zacznie sobie zdawać sprawę z otaczającej 
rzeczywistości, ale wyłącznie dzięki lekarstwom, które równocześnie spowo-
dują, że będzie niekomunikatywna i bardzo apatyczna.
Pieniądze również stanowiły problem. Nawet dość poważny. Odkąd 
rodzina van Gelderów wyznaczając kuratora pozbawiła go dostępu do trustu 
Phoebe, mógł tylko liczyć na dochody z firmy. Cóż, na razie to musi 
wystarczyć. Oznacza konieczność małego ograniczenie wydatków, ale przecież 
wspiął się na szczyty artyzmu w sztuce fałszowania rachunków i weksli 
klientów.
Prawie nie ruszając głową powiódł spojrzeniem po gabinecie. Usunięto 
niemal wszystkie ślady wściekłych ciosów Elise: zreperowanie potłuczonej 
porcelany imari zmniejszyło niestety jej wartość i popsuło piękne wrażenie; 
kupił nowe kije golfowe w miejsce wygiętych; ręcznie robionemu wabikowi 
na kaczki ekspert z Maine ze znawstwem przywrócił świetność. Przecież 
udało mu się pozbierać nawet po takim trzęsieniu ziemi, przeszedł nad nim 
do porządku dziennego. Teraz też sobie poradzi.
Aż podskoczył, kiedy dźwięk wewnętrznego telefonu wyrwał go z tych 
półsennych rozważań. To dzwonił wyższy rangą udziałowiec, prezes zarządu.
—	Bili, chciałbym cię natychmiast zobaczyć w moim biurze.
Bili odłożył słuchawkę i wyciągnął małą ampułkę kokainy, którą trzymał 
w kieszonce kamizelki na wszelki wypadek. Pociągnął kilka razy, spryskał 
twarz zimną wodą i przyczesawszy włosy chwycił marynarkę, po czym 
wybiegł z gabinetu i popędził w dół korytarza. O co chodzi? — pomyślał.
Kiedy wszedł do pokoju, Don Reed wskazał mu krzesło.
—	Bili, nad tobą wisi przekleństwo niby całun i przynosisz pecha całej 
firmie.
Bili chciał coś powiedzieć, ale Don gestem nakazał mu milczenie.
—	Elise Elliot, twoja była żona, wycofała pełnomocnictwa dla naszej 
firmy, a przynosiło nam to niemałe dochody. Od pokoleń zapewnialiśmy jej 
rodzinie obsługę prawną. I rodzina twojej obecnej, hram... jak ją tam 
określasz; słowem van Gelderowie również zagrozili, że wycofają zaczęte
358
359
sprawy, a dla nich też pracowaliśmy od wielu pokoleń... — Don przerwał 
i oparł się na łokciach. — A także wuj Elise, Bob Bloogee i całe Bloogee 
Industries po wieloletniej współpracy zrezygnowali z naszych usług. Sam 
widzisz, Bili, nie dość na tym, że nie sprowadzasz nowych klientów, ale na 
ciebie spada odpowiedzialność za miliony, podkreślam: miliony dolarów, 
jakie straciliśmy w tym roku.
Bili poczuł, że poci się pod pachami.
—	Będę brutalnie szczery — ciągnął Don. — Zarząd zdecydował, że 
przyjmie twoją rezygnację. Wśród nas nie ma dla ciebie miejsca. Mamy 
nadzieję, że okażesz dość klasy i podporządkujesz się tej decyzji.
Bili miał wrażenie, że coś rozsadza mu klatkę piersiową, aż się poderwał, 
bo pod wpływem kokainy zaskoczenie przerodziło się w gniew.
—	Klasa? Kiedy partnerzy wypieprzają mnie na bruk? A gdzie pięć- 
dziesięciosiedmioletni były współwłaściciel firmy prawniczej ma znaleźć 
pracę? I cóż ja mam teraz zrobić? Zachować się jak na dżentelmena przystało, 
wymienić uściski dłoni i do widzenia? — Tego już było za wiele. Pasja 
ogarnęła go z niezwykłą siłą. Ktoś jest temu winny, ale kto? Kogoś musi 
spotkać kara. Zabije tego opasłego łajdaka. Ileż to lat wysłuchiwał jego 
głupich dowcipów i przyjmował ochłapy z pańskiego stołu? — Pieprzę ciebie 
i tych innych dżentelmenów. Zaciągnę przed sąd wasze tłuste zadki. Nie 
możecie mnie wywalić tylko dlatego, że mam kłopoty rodzinne. Przez nie 
postawiliście mnie na cenzurowanym?
Bili zauważył, że Don westchnął, jakby go coś zabolało.
—	SEC tu się kręci. Szukali informacji na temat akcji Szalonego 
Morty'ego. I wiesz, jakimi idealistami potrafią być młodzi prawnicy i jak ich 
łatwo przestraszyć. Wyśpiewają wszystko i najprawdopodobniej zostaniesz 
wezwany przed sąd. Co oznacza, że władze federalne bardzo dokładnie 
zbadają funkcjonowanie tej firmy, mojej firmy. — Don zacisnął zęby. — A to 
nam się nie podoba, Bili. Wcale, a wcale. — Wyprostował się w krześle. 
— A więc rzeczywiście postawiliśmy cię na cenzurowanym i wydaliśmy na 
ciebie wyrok. Na domiar złego odkryliśmy, na jaką skalę fałszowałeś 
rachunki klientów. Uważamy to za okradanie firmy. Możesz sobie wyobrazić, 
jaka była reakcja zarządu na tę ostatnią wiadomość. Mąż jednej z najbogatszych 
kobiet na świecie okrada klientów, partnerów w interesach. Bili, zupełnie 
zatraciłeś poczucie przyzwoitości i właściwych proporcji.
Don wyjąwszy cygaro ze specjalnego pudełka zapalił je, a Bili patrzył 
na to, jakby obserwował sztukę na scenie.
—	Zatem na twoim miejscu przestałbym wspominać o sądzie — ciągnął 
Don. — Naprawdę masz dużo szczęścia, że nie zostaniesz oddany w ręce 
prokuratora. Przynajmniej na razie.
—	Ty skurwielu — wyszeptał Bili z pobladłą twarzą, ruszając w stronę 
drzwi; marzył, by jak najszybciej wyrwać się z tego pokoju, całego budynku.
Był bardzo zmęczony. Nie dam rady — pomyślał. — Nie pociągnę dalej. 
Straciłem wszystko: Phoebe, pracę. Cóż teraz pocznę? Jak podołam bez niej?
360
i
Po raz pierwszy żywił do kogoś takie uczucie. Nie potrafił sobie wyobrazić, 
że może nie pragnąć już Phoebe. I nie mógł walczyć samotnie przeciw 
rodzinie van Gelderów, klanowi Don Reeda.
Don Reed podążał za nim, na jego twarzy malowały się wrogość i gniew.
— Proszę o natychmiastowe opuszczenie gabinetu. Dwóch strażników 
czeka na zewnątrz, by patrzeć, czy zabierasz wyłącznie rzeczy osobiste, a ktoś 
z administracji już zaczął je pakować do kartonów.
Bili zatrzasnął za sobą drzwi, ale to nie wyraziło całej jego desperacji 
oraz poczucia nagłej samotności. Jak do tego doszło? Jakim sposobem stracił 
wszystko? Phoebe, pracę, pieniądze, pozycję — dosłownie wszystko? Nic nie 
zostało. Gdzież ja znajdę następną bogatą kobietę, jeżeli nie mam nic do 
zaoferowania?
Jestem zrujnowany — pomyślał — jestem kompletnie zrujnowany.
12. Rekiny wypływają na zer
M
niej więcej w tym samym czasie, kiedy Billa wyrzucano z Cromwell 
Reed, w wyłożonym dywanem holu przed gabinetem Gila Griffina zebrał 
się inny minjan.
—	Przestał panować nad sytuacją — odezwał się drżącym głosem jeden 
z ważniejszych członków rady nadzorczej. — Stracił kontrolę.
—	Nie, dopiero ją traci — stwierdził rzeczowo Stuart Swann.
—	Powiadam wam, to samo zdarzyło się z Mitsui i sam się zrobiłem 
w konia — sprzeciwił się Dwight McMurdo, inny poważny udziałowiec.
—	Doprawdy wszyscy przesadzacie. Ten człowiek to geniusz. Doskonale wie, 
co robi. Najpierw ustala popyt na Mitsui i szybko sprzedaje. Teraz wszyscy 
szaleją na punkcie Maibeibi. Mówię wam, on wie, co robi. — Dwight mówił, 
jakby powtarzał wyuczoną lekcję.
—	Ale wczoraj wieczorem cena spadła o jedenaście punktów, dzisiaj 
o kolejne pięć. A przecież to dopiero piętnaście po dziewiątej! — skamlał 
niespokojnie inny partner. — Co tu jest grane, do cholery?
—	Zdajecie sobie sprawę, że w ten interes włożył prawie siedemset 
milionów dolarów należących do nas? — zapytał Robert Jamison, najwięk 
szy udziałowiec firmy. — I to wcześniej, kiedy cena za akcję była wyższa.
—	Głos mu się załamywał, ręce drżały, ale ponieważ często mu się to 
zdarzało, nie dawało się zgadnąć, czy jest bardziej zaniepokojny niż 
zwykle.
—	A propos, gdzie nasz jasnowłosy młodzian?
—	Może się nieco spóźnić — przepowiedział Stuart Swann z afek 
towanym uśmieszkiem. — Ma za sobą ciężki weekend.
—	Nigdy jeszcze się nie spóźnił! — zawołał McMurdo.
—	Nigdy jeszcze nie był w areszcie! — odparował Stuart Swann.
362
Te brukowce są nie do wytrzymania. Obok niego na siedzeniu limuzyny 
leżała sterta pomiętych gazet. Spojrzał nad głową szofera i zacisnął zęby. 
Panował ogromny ruch, a ten człowiek nie potrafi jeździć. Popatrzył na swoje 
czerwone, obolałe dłonie. Musi się pogodzić, że przez jakiś czas nie będzie 
mógł prowadzić, a już na pewno nie jaguara. Skrzywił się. Ktoś strasznie 
skrzywdził jego maleństwo. I jego też. Szczerze mówiąc, wiele osób go 
skrzywdziło. Mary należała do najstraszliwszych zdrajców.
Jego wzrok zatrzymał się na nagłówku w „Post" i Gil znowu się 
skrzywił. „Rekin giełdowy z okrzykiem «Zdrajczyni!» rzuca się na żonę". 
Zamieścili także zdjęcia. Uciekająca przed nim Mary, Mary spadająca po 
schodach muzeum. On sam, stojący z zaciśniętymi pięściami, gotowy, by ją 
uderzyć. „Ubaw w wyższych sferach" brzmiał tytuł artykułu w „Daily News" 
z dużą fotografią ich obojga. A najgorsze było ślubne zdjęcie jej i tej czarnej 
małpy.
Jak to się stało, że tak szybko zdobyli zdjęcie, podczas gdy on sam żył 
w idiotycznej, błogiej nieświadomości? Jak mogła go tak zdradzić ta 
obrzydliwa, zakłamana suka? Wzdrygnął się z obrzydzenia. Jej skóra i skóra 
tamtego. Jej piersi dotykające torsu tego zwierzęcia, jej jedwabiste włosy 
i kudły tego czarnucha. Jego ręce na niej, w niej. Jego... Boże, rzygać mu się 
chciało.
Ani przez chwilę nie żałował, że ją uderzył. Żałował tylko, że nie 
wytłukł jej za wszystkie czasy. A nawet zabił. Ta myśl na chwilę podniosła 
go na duchu. Rąbnąć pięścią w tę kłamliwą gębę, zacisnąć ręce na szyi tej 
dziwki. Nie, nie żałował, że uderzył ją wcześniej, przed podróżą do Japonii. 
Szkoda tylko, że nie zrobił tego mocniej.
Żałował jedynie, że stało się to przy ludziach, że wystawił się na 
pośmiewisko. Wszyscy jego wrogowie — Steinberg, Bloogee, nawet Stuart 
Swann — będą się tym delektować. Powstaną przeciwko niemu, horda 
złośliwie wykrzywionych, roześmianych twarzy. W czasie narad każdy z tych 
drani będzie mógł usiąść, rozpamiętując ten wypadek i drwiąc w duchu, 
równocześnie zaś łaskawie będzie rozprawiał o kolejnych emisjach czy 
zestawieniach rachunków.
Gilowi zebrało się na mdłości. Odchrząknął, by wykrztusić z gardła 
gorzki smak, i próbował się uspokoić. Jeśli będę o tym myśleć, nigdy nie 
przebrnę przez ten dzień. A muszę. Muszę wygrać. W końcu to tylko szpara. 
Kolejna bezużyteczna kobieta. Może trochę się różniła od innych, ale była tak 
samo zakłamana i beznadziejna jak wszystkie, które znał. Jak matka, która 
zapewniała o miłości i pozwalała ojczymowi go bić, jak pierwsza żona, która 
nie potrafiła wybrać między nim a innymi, zawsze przeciągała strunę, chcąc 
mieć równocześnie rodzinę, dzieci i jego też. A teraz ta, najgorsza. Cóż, niech 
jego prawnicy dalej się tym zajmą.
Ale oni też go zawiedli. Dwie noce temu, kiedy zatrzymano go po balu, 
pozwolono mu zadzwonić. O wpół do trzeciej nad ranem zatelefonował do 
Cromwell Reed i z nikim nie udało mu się skontaktować. Nawet z tym
363
głupkiem Billem Atchisonem. Musiał spędzić pięć godzin siedząc w tej 
brudnej klatce Okręgu Dziewiętnastego, zanim zostawiona przez niego na 
taśmie wiadomość przebudziła o siódmej jakiegoś zasmarkanego urzędnika. 
I ten niekompetentny dureń potrzebował godziny, by uiścić kaucję. Rany, 
w ubiegłym roku zapłacił im ponad sześć milionów i co otrzymuje w zamian? 
Porozmawia sobie na ten temat z Donem Reedem.
A więc Mary leży w szpitalu. Złamane żebra, zmiażdżony nos. No i co? 
Nie uderzył jej na schodach muzeum, tylko puścił i gdyby dziwka się nie 
poślizgnęła, nie miałaby nawet siniaka. Ale policja oczywiście musiała 
rozdmuchać sprawę, przebąkując coś o próbie morderstwa, gdyby umarła. Ten 
prawniczyna z Cromwell Reed powiedział, że trudno było uzyskać zgodę na 
wyjście za kaucją.
Mimo to wyszedł, wrócił do mieszkania, pozbierał się, kazał zmienić 
zamki, posmarował maścią bolące, poparzone dłonie i podyktował pani 
Rodgers oświadczenie, które miało zostać przekazane oficjalnie przez dział 
kontaktów z prasą. Teraz, w poniedziałek rano, Gil mimo wszystko wybierał 
się do biura, by sfinalizować sprawę Maibeibi, dzieło jego życia, najpoważ-
niejszą transakcję na Wall Street od czasu szacowanej na wiele miliardów 
dolarów fuzji Nabisco i Reynoldsa. Sam da sobie radę, rozmyślał, koncentrując 
się na tym jednym i odsuwając na bok Mary i wydarzenia minionego 
weekendu. Co było, to było, liczy się teraźniejszość, powiedział sobie i przez 
chwilę się zastanawiał, gdzie słyszał to zdanie.
—	Tego... Ona pisze powieści — powiedziała Brenda, wskazując na 
Annie. — Choć oczywiście niczego nam nie pokazała — zrzędziła.
Annie, nie zwracając uwagi na Brendę, uśmiechnęła się do wujka Boba.
—	Sądzę, że możemy znaleźć wyjście z tego impasu. Mogłybyśmy 
mianować cię honorowym członkiem w miejsce Cynthii Griffin. Uczest 
niczyłbyś w corocznych spotkaniach i wszystkich oficjalnych wystąpieniach 
klubu. W końcu bez twojej pomocy nie stałoby się zadość sprawiedliwości za 
Cynthię.
—	Proszę, oto cała Annie, chodząca doskonałość, która czasem mnie 
irytuje — włączyła się Brenda. — Cóż, popieram jej wniosek, a ty, Elise?
—	Tak, zgadzam się. — Uśmiechnęła się do wujka. — Jako przewod 
nicząca Klubu Pierwszych Żon mam przyjemność oficjalnie włączyć cię do 
naszego klubu. — Wyciągnęła rękę.
—	A po jakim nieboszczyku odziedziczyłaś prezesurę? — zapytała 
Brenda.
—	Czy dziś wymierzymy sprawiedliwość? — zwróciła się Annie do 
wujka Boba. — Czy powiedzie się nasz plan z Maibeibi?
—	Szanowne panie, sądzę, że mogę spokojnie obiecać wam poważne 
upuszczenie krwi — uśmiechnął się przewrotnie wujek Bob.
Annie zamachała przed ich nosami grubą teczką.
—	Zatańczmy! — zawołała, chwytając Brendę pod rękę.
Zrobię to pod warunkiem, że przyjmiecie mnie do klubu — nalegał Bob 
Bloogee, siedząc z Elise, Brendą i Annie przy stoliku koło okna w restauracji 
hotelu „Regency". Wymarzone miejsce na śniadanie: na ścianach namalowano 
mury zamków, lasy, jeziora; delikatna, bajkowa zieleń i błękit kontrastowały 
z ciemnymi garniturami i poważnymi minami grubych ryb, które zwykle 
spożywały tu pierwszy posiłek. Tu mogli zjeść tylko bardzo bogaci; szesnaście 
dolców za kawę i rogalika — rozważała Brenda — nie wiem, czy sam 
Zeckendorf i Rohatyn mogą sobie na to pozwolić.
—	Wujku Bobie... Nie żartuj. Jak możesz należeć do Klubu Pierwszych 
Żon? — zwróciła mu rozsądnie uwagę Elise. — Po pierwsze nie jesteś 
kobietą, a poza tym już cztery razy się żeniłeś. Zresztą Klub nie jest właściwie 
klubem, to raczej kwestia sposobu myślenia.
—	Właśnie o to mi chodzi — zgodził się wujek Bob, promiennie się do 
nich uśmiechając. — Podoba mi się ten duch, mamy to samo nastawienie. 
Bette i ja doskonale się z wami bawiliśmy w czasie balu. Wszystkie byłyście 
cudowne w Japonii. I cieszyłem się, mogąc wam pomóc. Gil zachował się 
obrzydliwie w czasie przyjęcia. Bette miała ochotę kopnąć go w tyłek. 
Nienawidzę scen. Nie daję nikomu wycisku, a kiedy sam go dostaję, 
podejmuję odpowiednie kroki. I wolę myśleć, że często jestem taki sam jak 
wy. Wierne, walczące ze złem.
364
W limuzynie Gil Griffin sięgnął czerwonymi, obolałymi dłońmi po 
„Wall Street Journal", raz po raz z niedowierzaniem przebiegając wzrokiem 
kolumny. Co, do cholery, dzieje się z Maibeibi? Czemu zaczęło tak gwałtownie 
spadać? Jak to się stało? Gil spodziewał się gwałtownego wzrostu cen, gdy 
rozniesie się pogłoska o przejęciu. Dlatego kupił ogromny pakiet, by zarobić, 
kiedy inni rzucą się na akcje. Wygląda na to, że został sam na placu boju.
To nic, nie pozwoli się przestraszyć. Jest zbyt doświadczonym giaczem. 
Nigdy nie dawało się przewidzieć, o co chodzi temu zwariowanemu stadu 
z giełdy. Nie ma się czego bać. W końcu firma była pewna. Pewna jak 
w banku. A wiadomość o sprzedaży nieruchomości i stoczni stanie się dobrym 
bodźcem dla kupujących. Zajmował już dość silną pozycję, by ogłosić swoje 
zamiary i powstrzymać tę falę. Najpierw jednak może by z tego skorzystać? 
Kupić jeszcze trochę akcji po niskiej cenie? Potem puścić w obieg informację 
i dzięki załamaniu na rynku wypracować sobie premię?
Gil niemal się uśmiechnął. Różnica między nim a innymi polegała na 
tym, że nawet nie sprzyjające okoliczności potrafił zmienić w sukces. Tak 
zrobi i teraz. Jak rany, w tym samochodzie nie ma nawet telefonu! Tak rzadko 
korzystał z limuzyny, że go tu nie zainstalował, choć mówił Mary, by tego 
dopilnowała. Nieudolna dziwka! Odsunął myśl o niej. Cóż, i tak za parę minut 
będzie już w biurze.
George, jego kierowca, wjechał do podziemnego garażu i prześliznął się
365
w stronę windy, mijając puste stanowisko, które kiedyś zajmował, teraz tak 
zniszczony, czerwony jaguar. Gil odwrócił wzrok, jak inni omijają spojrzeniem 
miejsce krwawego wypadku. Jakże pragnął mieć go z powrotem! Musi 
dopilnować, by pani Rodgers dziś się dowiedziała, na kiedy go skończą. 
A przy okazji niech załatwi telefon w limuzynie. Teraz nadszedł czas, by 
przedsięwziąć poważne kroki.
Idąc korytarzem w stronę prywatnej windy, Gil Griffin przygotowywał 
się na czekającą go rozprawę. Wszystkich i wszystko będzie traktował 
z góry. Liczy się tylko praca. Zawsze tak było. Jego błąd polegał 
na tym, że przez jakiś czas myślał inaczej. Zawsze zdawał sobie sprawę, 
że różni się od reszty: szerzej widział, więcej robił, silniej dominował. 
Ubiegłotygodniowa niegodna porażka towarzyska tylko potwierdziła jego 
odmienność.
Wyszedłszy z windy na właściwym piętrze wyprostował ramiona i ruszył 
swoim zwykłym, szybkim krokiem. Czekająca pani Rodgers jak zwykle 
pośpieszyła za nim. Jeśli coś przeżywała, jeśli cokolwiek czytała na jego 
temat — a przypuszczał, że tak — miała dość rozumu, by nic nie okazać. 
Ostro nakazał jej zadzwonić w sprawie jaguara, zająć się sprawą zainstalowania 
telefonu w limuzynie, odwołać wszystkie spotkania przed południem i złapać 
Scoppera, który od tej chwili ma przejąć odpowiedzialność za wszystkie 
projekty, którymi dotychczas zajmowała się jego żona. Potakiwała, 
notowała i zatrzymała się, kiedy przystanął, by rzucić okiem na komputer i 
sprawdzić kurs Maibeibi.
Rany, ciągle spadał. To jeszcze nie klęska, ale stracił już piętnaście 
punktów. W myślach przebiegł szybko poszczególne dane: aktualny stan 
kasy, produkcja, urządzenia, kapitalizacja, wszystko. Żadnej przyczyny tak 
gwałtownego załamania. W takim razie musi się pospieszyć, nim te barany 
na giełdzie wpadną w panikę. Dziś zorganizuje konferencję prasową. Może 
się założyć, że wszyscy przylecą — po sobotnich wydarzeniach media się nim 
ogromnie zainteresowały. I sam fakt będzie uważany za akt odwagi.
Zajrzał do biura Kingstona. Smarkacz podskoczył i zaczął coś jąkać.
—	Kup następne sześć milionów Maibeibi. Potem kolejne cztery
—	zadysponował. Kingston, otworzywszy szeroko oczy, tylko usiadł i pota 
kiwał. — W południe zwołuję na dole konferencję prasową — zwrócił się do 
pani Rodgers. — Proszę zawiadomić dział kontaktów z prasą i poinformować 
Lederera. Już go pokrótce wprowadziłem. Nie łączyć innych rozmów.
—	Długim krokiem podszedł do drzwi gabinetu i szeroko je otworzył. 
W pokoju, w obrotowym fotelu siedziała zwrócona do niego plecami kobieta. 
Gil, nie ukrywając wściekłości, odwrócił się do Nancy Rodgers.
Szeroko otworzyła oczy.
—	Pani Paradise powiedziała, że umówiła się z panem wczoraj wieczo 
rem. Mówiła, że przysłała ją pańska żona.
—	Tak, to właśnie powiedziałam pani Rodgers, proszę jej nie winić.
—	Annie siedziała spokojnie, założyła nogę na nogę, ręce trzymała na
366
L
kolanach. — Chciałam uciąć sobie z panem pogawędkę. — Zwróciła się do 
pani Rodgers: — Przepraszam za to małe oszustwo. Może pani już odejść. 
Zachowywała się, jakby to miejsce należało do niej!
—	Czy tak może być, panie Griffin? — spytała pani Rodgers.
—	Ależ oczywiście — odparł, zamykając jej drzwi przed nosem 
i przemierzając pokój. Gil w czasie balu widział Annie z Miguelem i uznał 
wtedy, że ta baba może dysponować za dużą władzą, by mógł sobie pozwolić 
na afront. Ale nie zamierzał też dopuścić, by całkiem mu wlazła na głowę. 
— Mam dużo roboty, Annę. Jeśli przyszłaś w sprawie balu, możecie mnie 
wyrzucić z komitetu czy co chcecie. Przepraszam.
—	Nie chodzi mi o komitet, panie Griffin. To zupełnie inna sprawa. 
Oczywiście, przez pewien czas będzie pan na czarnej liście, ale potem pana 
pieniądze zapewnią mu członkostwo w innym komitecie. O ile oczywiście 
nadal pan będzie zamożny.
Przemawiała miłym głosem, więc Gil nie wiedział, dlaczego jej słowa 
zabrzmiały tak złowieszczo. Cóż, ta kobieta to zero. I wygląda na to, że 
znalazła kogoś na swoim poziomie, skoro tak się przyjaźni z tym Portorykań-
czykiem. Dowiedzieć się, czego ta dziwka chce, i wywalić jak najszybciej za 
drzwi.
—	Czym mogę ci służyć?
—	Panie Griffin, wydaje mi się, że pan nie lubi kobiet. Czy mam rację? 
Gil westchnął. Rany, nie miał czasu na domorosłe teorie psychologiczne.
A zresztą, nie jej zasrany interes. Zaczął od pusto brzmiących słów, które 
przygotował na oficjalne wystąpienie.
—	Słuchaj, ten incydent to po prostu nieszczęśliwy wypadek...
—	O nie, nieprawda. Nie pierwszy raz uderzył pan swoją żonę i bił też 
pan Cynthię — odezwała się łagodnym tonem Annie. — Wiemy o tym.
—	My? Nic mi o tym nie wiadomo i zaprzeczam...
—	„My" to ja i moi przyjaciele. Przyjaciele Cynthii. I nie podoba nam 
się pańskie zachowanie. — Spojrzała na zegarek i wstała.
Zdumiony Gil pomyślał: cóż, tyle dobrego, że ta głupia szpara wychodzi. 
Ale mimo że Annie odwróciła się i podeszła do drzwi, nie opuściła gabinetu.
—	Moi przyjaciele — zapowiedziała i otworzyła.
Do pokoju weszły kolejne dwie dziwki i Bob Bloogee. Dopiero po chwili 
dotarło do niego, kim są te dwie: była żona Morty'ego Cushmana i Elise 
Atchison.
—	Co, u licha...
—	Zabawa się skończyła — przerwała Annie.
—	Jesteśmy tu ze względu na pamięć Cynthii — odezwała się Elise.
—	I goorzko tego pooooożałujesz — dodała ta krowa, Cushman.
—	Cokolwiek zamierzacie, żądam, byście wszyscy czworo natychmiast 
opuścili mój gabinet. Inaczej wezwę ochronę, by was wyrzucili.
—	Oho ho, ale się boję — stwierdziła Cushman.
—	Słuchajcie, głupie dziwki. Nie wiem, co sobie wyobrażacie, że niby
367
to kim jesteście, ale trzy zgorzkniałe wiedźmy i jeden karzeł nie będą mi 
dyktować...
—	Ale my nic nie dyktujemy — powiedział Bob Bloogee.
—	Nie dyktujemy, bo śpiewamy. „O tak, panie, to Maibeibi. Nie, mój 
panie, nie mów, że nie. Tak, mój panie, to Maibeibi znów" — zaśpiewała 
Brenda.
—	Swoim japońskim kontraktem może się pan podetrzeć, panie Griffin
—	stwierdziła Annie.
Gil poczuł, jak strach ściska mu serce.
—	O czym wy mówicie? — zapytał cicho.
—	Ile akcji teraz masz? Dwadzieścia osiem procent? Może nawet 
trzydzieści? I ile za to zapłaciłeś? — spytała Annie Paradise. — Cóż, może 
i sprawujesz kontrolę nad firmą, Gil, ale Tanaki sprzedał stocznię Bloogee 
Industries. Już my się o to postaraliśmy. — Zamachała trzymanym za róg 
kontraktem. — Szczerze mówiąc, możesz się dowiedzieć, że wartość twoich 
akcji jeszcze bardziej spadnie, gdy tylko ta wiadomość przedostanie się do 
prasy. Maibeibt to bardzo paternalistyczna firma — ciągnęła — a Tanaki to 
bardzo paternalistyczny prezes. Kiedy zrozumiał, że przejęcie przez ciebie 
firmy oznacza natychmiastową sprzedaż stoczni, tak byś resztę firmy dostał 
właściwie za darmo, do głosu doszło poczucie lojalności wobec pracowników. 
Nie mógł się zgodzić, by ich kompania rozpadła się w ten sposób.
—	Zapłacę mu więcej niż wy — odparł Gil. — Wasza umowa się nie 
utrzyma.
—	My jednak uważamy, że tak. Bob Bloogee sprzedał im bowiem 
cementownię Portland, której potrzebowali, by wejść na amerykański rynek. 
Ta umowa też już została podpisana — powiedziała Annie, wskazując na 
kontrakt, którym wymachiwał Bob.
—	Co wy sobie, do cholery, myślicie? Że kim jesteście?! — rozdarł się 
Gil. — Wynegocjuję układ z Tanaki...
—	Praktycznie nieosiągalne. Tanaki to człowiek honoru — odparła 
Annie. — I po dzisiejszym dniu trudno będzie w to wątpić. Długo nie 
wygrzebiesz się z tego gnoju, w który wdepnąłeś. O ile oczywiście będziesz 
jeszcze wtedy na Wall Street. — Wspominając ostatnią swoją wizytę w tym 
gabinecie i to, jak Gil potraktował ją i problem jej córki, Annie poczuła się 
dobrze. To jest słuszne i sprawiedliwe — pomyślała. Roześmiała się.
—	Chociaż, bogowie, co tu mówić o wygrzebywaniu się! — zawołała, kręcąc 
nosem na wyimaginowany zapach.
Twarz miał prawie tak szarą jak popiół. Przez chwilę Annie zrobiło się 
go żal — w końcu stał nad krawędzią otchłani — ale wtedy przypomniały jej 
się słowa ojca: „Tylko słabi szukają pomsty, mocny zaś wymierza sprawied-
liwość".
—	I jakie to uczucie, gdy jednego ranka traci się siedemset milionów 
dolarów? Zwłaszcza jeśli są to pieniądze wspólników? — dopytywała się 
Annie Paradise.
368
i
—	Dlaczego to zrobiliście? — spytał szeptem.
—	Zapytaj Cynthię.
Ręce mu się trzęsły. Przez chwilę się zastanawiał, czy nie skoczyć przez 
biurko i nie schwytać któregoś z nich. Ale wtedy wstali, bez słowa 
równocześnie się odwrócili i wyszli z pokoju.
Czy to prawda? — myślał. — Nie, to niemożliwe. To by oznaczało 
ruinę. Wszystko by stracił. Jego wspaniały plan zakończyłby się fiaskiem. 
Wspólnicy... szlag by to, te skurczybyki by go wywaliły. Rany boskie, 
zatłukliby go.
Weszła pani Rodgers.
—	Konferencja prasowa już zwołana, ale pan Lederer chciałby najpierw 
z panem porozmawiać. Dzwonił też pan McMurdo oraz pozostali główni 
udziałowcy. Powiedzieli, że chcą się z panem natychmiast spotkać w sali 
konferencyjnej. I ma pan jeszcze jednego gościa. Twierdzi, że po prostu musi 
się teraz z panem zobaczyć. — Pani Rodgers umilkła i uśmiechnęła się.
To dla niej przyjemność — pomyślał. — Nie wie, o co chodzi, ale czuje 
zapach krwi, mojej krwi, i sprawia jej to rozkosz.
—	Czy wszyscy poszaleli? — wydusił bliskim skrzeku głosem. — Nie 
mogę się teraz z nikim, absolutnie nikim widzieć.
—	Och, uważam, że powinien się pan zobaczyć ze mną — odezwał się 
Miguel De Los Santos, wchodząc do pokoju. — Będzie mi pan musiał 
opowiedzieć o wielu sprawkach.
Pani Rodgers cicho zamknęła za sobą drzwi; uśmieszek ciągle gościł na 
jej ustach.
Gil, przez chwilę znieruchomiały jak nurek szykujący się do skoku do 
wody, przypomniał sobie zdanie, które wypowiedział Napoleon, cofając się 
spod Moskwy: „Śmieszność od wzniosłości dzieli tylko jeden krok".
24 — Zmowa pierwszych ton
13. Niedziela w zoo
A
nnie, tu Aaron.
Właściwie jej to nie zdziwiło. A jednak poczuła, jak ściska 
jej się żołądek, nawet jeśli to trwało tylko przez chwilę. Wciągnęła głęboko 
powietrze, usiłując rozluźnić dłoń mocno ściskającą słuchawkę.
—	Cześć.
—	Słuchaj, wtedy w sobotę... na balu...
—	Tak?
Ten, tak dobrze jej znany głos, był trochę przytłumiony.
—	Annie, proszę, spotkajmy się dzisiaj na lunchu. Muszę z tobą 
porozmawiać — wybuchnął.
—	Nie mogę, Aaron, dziś po południu mam mnóstwo spraw do 
załatwienia. — Teraz po ostatecznej, uwieńczonej sukcesem konfrontacji 
z Gilem, pozostało tylko parę rzeczy do zrobienia. Czuła się cudownie. 
Wreszcie sama kieruje własnym życiem. Wymierzyła sprawiedliwość za 
Cynthię. Dzisiaj ma się spotkać z dwoma pośrednikami handlu nieruchomoś 
ciami, by porozmawiać o sprzedaży mieszkania, następnie pojedzie do 
Amagansett, by się spotkać z agentem. Dlaczego jednak musiała mówić 
Aaronowi, że jest zajęta? Dlaczego po prostu nie powie „nie" i nie odłoży 
słuchawki? Nie chciało jej się słuchać jego skamleń o Miguelu, Jerrym, 
Chrisie czy kimkolwiek innym, kto się nad nim znęcał.
—	Proszę, Annie — nalegał. — To ważne. Postaramy się z tym szybko 
uporać.
Aaron niespokojnie wypatrywał Annie w tłumie niedzielnych tatusiów, 
którzy wyszli z dziećmi na spacer, biegających, bezdomnych i wszelkich 
rozbitków czy też wyrzutków społeczeństwa zapełniających w niedzielne 
wiosenne przedpołudnie Central Park. Od soboty, kiedy to zobaczył Annie na
370
balu, dużo przemyślał. Nie wiedział, co ją łączy z tym całym Santosem, ale 
nie winił jej, że powiedziała facetowi prawdę. Teraz wyraźnie widział swoje 
błędy. I coraz rozpaczliwiej jej potrzebował.
Przyszedł wcześniej i mimo niepokoju czuł się dobrze: wreszcie wyrwał 
się z letargu, w którym coraz głębiej się pogrążał. Powiedział Leslie, że musi 
się przewietrzyć, i po prostu wyszedł z domu. Podejmuję jakieś działanie. 
Wiem, czego chcę i ciągle jeszcze mogę to zdobyć — pomyślał.
Szczupła sylwetka Annie i jej szybkie ruchy przykuły jego wzrok. Jest!
—	Cześć, Annie.
—	Hej, Aaron.
—	Wyglądasz wspaniale, Annie. Do twarzy ci w tym kolorze. 
Annie roześmiała się.
—	W ubiegłym tygodniu przeczytałam, że różowy jest wrogiem praw 
dziwej elegancji. Ale dziękuję. — Uśmiechnęła się.
Aaron także się uśmiechnął. Cóż to za ulga być znowu z Annie! Wziął 
ją pod rękę i z bramy, w której stali, skierowali się w stronę zoo.
—	Naprawdę chcesz tu zjeść? — spytał Aaron, przyglądając się 
podejrzliwie restauracji przy ogrodzie zoologicznym.
—	Rzeczywiście, wybór jest niewielki — przyznała Annie, czytając 
skromne menu — ale podobno podają lepsze jedzenie niż w kafejce w starym 
zoo. Pamiętasz, jak chodziliśmy tam z chłopcami? Jesteś głodny?
—	Trochę — skłamał Aaron.
—	Dla mnie tylko herbata i jogurt. I jeśli ci nie przeszkadza, chciałabym, 
żebyśmy zjedli na tarasie. A potem naprawdę będę musiała uciekać.
—	Dobrze — odparł Aaron. — To rzeczywiście urocze miejsce. 
Otworzył i przytrzymał drzwi, przepuszczając Annie. Wchodząc niemal
się o niego otarła i nagle owiał go zapach jej perfum. Z trudem utrzymał się 
na nogach. W jednej chwili stanęła przed nim przeszłość: ich wspólne życie, 
harmonia, zgoda, przyjaźń, wsparcie, miłość. Oparł się o futrynę, by odzyskać 
równowagę. Poczuł się taki słaby, niewiele brakowało, by się rozpłakał. 
Biorąc się jakoś w garść wszedł za nią i rzucił okiem, by sprawdzić, czy 
zauważyła jego słabość. Nie zauważyła.
Dla siebie wziął kawę i kanapkę. Potem oboje przeszli na taras, 
rozciągający się wzdłuż alei prowadzącej do zoo.
—	A więc teraz płaci się za wejście — zauważył Aaron.
—	Tak i oczywiście cały teren jest ogrodzony. Nie można pójść na 
skróty na lodowisko Wollmana.
—	To mi się nie podoba. Straciło cały swój urok — mruknął Aaron. 
Rany, nienawidzę takich pogaduszek. Takie pieprzenie o niczym.
—	Przypuszczam, że zrobili to ze względu na bezpieczeństwo zwierząt 
— ciągnęła Annie — ale to chyba ogólna tendencja. Ludzie nadużywają 
wolności i dlatego ją tracą.
Przeczulony Aaron przez moment miał wrażenie, że ta uwaga pośrednio 
dotyczy i jego. Spojrzał na Annie, ale w jej pogodnej twarzy nie kryła się
371
złośliwość. Ta twarz stała się dla niego cenna jak woda dla spragnionego. Nie 
mógł się już dłużej pohamować. Głos mu się załamał, gdy przemówił:
—	Annie, mam poważne kłopoty.
—	Domyśliłam się, gdy zadzwoniłeś — odparła spokojnie.
—	Annie, sytuacja zmieniła się na gorsze. Jestem w straszliwych opałach.
—	Przykro mi, Aaron. O jakiej sytuacji mówisz? — W jej głosie 
zabrzmiała nutka przejęcia, ale była to zaledwie nutka.
—	Cóż, wiesz, że cały czas zamierzałem oddać pieniądze Sylvie. I teraz, 
po sprzedaniu firmy, z całą pewnością to zrobię — zapewnił ją pospiesznie.
—	Ale nawet wcześniej miałem wobec firmy plany, dzięki którym jeszcze 
więcej bym zarobił. Chciałem pożyczyć od Morty'ego i gdyby wszystko 
poszło po mojej myśli, miałbym dość, by wyrównać straty. Jednak... — Aaron 
pochylił się do przodu, kryjąc twarz w dłoniach. — Oszukałem. Morty dał mi 
cynk. Skorzystałem z niego w nieodpowiedniej chwili. — Nie śmiał podnieść 
wzroku, bał się napotkać jej oczy. — I Chris się na mnie gniewa. Twierdzi, 
że nie wie, czy mnie kocha. Twierdzi, że zrujnowałem jego i Alexa.
Siedział przez chwilę zbierając odwagę i wreszcie na nią spojrzał. 
Zniknęła chwilowa poprawa w jego wyglądzie, zasługa spaceru i odwrócenia 
myśli. Został tylko przegrany Aaron.
—	I możesz wierzyć lub nie, ale teraz żałuję, że próbowałem się pozbyć 
Jerry'ego. Zrozumiałem, że lubię tego gościa. Potrzebuję go. Źle się z nim 
obszedłem. Tak samo z Mortym i Chrisem. Potrzebuję Chrisa. Potrzebuję ich 
wszystkich.
Znowu skierował wzrok na swoją nie tkniętą kanapkę.
—	I teraz jeszcze zgłosił się ten facet z SEC. Chyba jestem w tarapatach. 
Ale czyż nie dość zostałem ukarany?
Annie westchnęła i Aaron podniósł na nią oczy. Wiedział, że to, co 
mówi, brzmi żałośnie. Nic nie szło tak, jak sobie zaplanował. Lepiej wróci na 
bardziej pewny grunt.
—	Przepraszam, Annie, nie powinienem był ci tym zawracać głowy.
—	Spojrzał na nią z całą szczerością, na jaką go było stać. — Słuchaj, nie 
wiem, jak to inaczej powiedzieć. Popełniłem błąd, opuszczając cię. Teraz 
widzę to wyraźnie.
Annie popijała herbatę.
Czekał na jej reakcję. Nic nie zrobiła.
—	Co o tym sądzisz? O tym, że myślę, że popełniłem błąd? 
Annie odparła dopiero po chwili.
—	Cóż, jeśli uważasz, że się pomyliłeś, to może tak i jest.
—	Ale ty, co ty o tym sądzisz?
—	Czy ja sądzę, że się pomyliłeś? W czasie rozwodu tak myślałam. Ale 
kiedy ożeniłeś się z tą, jak jej tam, doszłam do wniosku, że oszalałeś.
—	Spojrzała na niego. — Rozumiem, że w małżeństwie też ci się nie układa.
Zawstydzony Aaron nie od razu odpowiedział.
—	Nie ma między nami prawdziwej więzi — odparł wreszcie chrapliwie.
372
—	Aha.
—	I nie sądzę, byśmy ją kiedykolwiek mogli między sobą nawiązać. 
Mamy różną hierarchię wartości.
Jedyną odpowiedzią było jakby parsknięcie. Aaron się zirytował. W końcu 
zauważył jej brak zainteresowania. Popatrzył na nią oskarżycielsko.
—	Mam wrażenie, że wcale cię nie obchodzi to, co mówię.
—	Och, obchodzi, Aaron, w pewnym stopniu. Ale ożeniłeś się z kimś 
innym. To by było głupie z mojej strony, gdybym nadal czuła się z tobą 
związana uczuciowo — przerwała. — Ale ponieważ przez wiele lat rzeczywiś 
cie byliśmy sobie bliscy, nadal mnie obchodzisz... w pewnym sensie.
Aaron poczuł się dotknięty, ale nie mógł sobie pozwolić na okazanie 
urazy. Rany, nawet z takich resztek dumy mnie odarli. Proszę, proszę, niech 
zobaczy, jak się czujesz. Niech zobaczy, jak jej potrzebujesz, jak znowu jej 
pragniesz. Jeszcze raz zdobył się na odwagę i zbierając całą energię, wziął ją 
za rękę. Wiedział, że w niej jego ostatnia nadzieja. Zaczerpnął głęboko oddech.
—	Czy myślisz, że moglibyśmy wrócić do siebie? 
Annie roześmiała się lekko i wzniosła oczy ku niebu.
Aaron zmieszał się, ale jej śmiech go pocieszył. W głowie mu 
huczało i przyjąłby jakąkolwiek pomoc. Uśmiechnął się do niej.
—	Uważasz, że oszalałem, chcąc, byśmy na nowo spróbowali?
—	Tak, Aaron. Przykro mi, ale tak uważam. Sądzisz, że mogłabym 
w ogóle cię poważnie potraktować? Masz kłopotów więcej niż włosów na 
głowie, żona nie stanowi dla ciebie oparcia, to widać od razu, więc lecisz 
biegiem do starej, poczciwej Annie, żeby wszystko naprawiła. Oczekujesz, że 
jak pies przewrócę się z radości na grzbiet. Wydaje ci się, że moje życie stało 
w miejscu, a teraz powinnam dostosować się do twoich planów. Przynajmniej 
dopóki ich nie zmienisz. Aaron, czy zdajesz sobie sprawę, że mnie obrażasz?
—	Obrażać cię? Ale przecież ja uważam cię za istnego anioła! Jestem 
gotów do największych upokorzeń, byle znowu cię odzyskać. Kocham cię, 
Annie.
Annie spoważniała.
—	Daj mi spokój, Aaron. Należysz do ludzi, którzy poddają się przy 
najmniejszych przeciwnościach. Nadawałeś się na ojca dwóch łatwych, 
zdrowych chłopców, choć i tak zawsze faworyzowałeś zdolniejszego. A zała 
małeś się, kiedy urodziła ci się upośledzona córka. Praca — cudowna, dopóki 
przychodziła bez trudu. To samo z małżeństwem. Kiedy jednak zaczynają się 
schody, a kiedyś muszą się zacząć, Aaron — ty uciekasz. Mówisz tak, jakbyś 
nie zdawał sobie sprawy, że mogłabym mieć własne życie, własne plany. 
Cóż... a ja właśnie mam pewne plany. Nie mogę być do twojej dyspozycji.
Aaron poczuł się, jakby ktoś go uderzył w żołądek, no, może niżej. Przez 
moment miał wrażenie, że taras zadrżał mu pod nogami. Schwycił za krawędź 
białego, metalowego stolika. Pomyślał o tym typie, De Los Santosie. Czy 
między nimi coś było? Coś więcej niż praca? Wpadł w prawdziwą rozpacz.
—	Annie, jak możesz być tak bezlitosna? Jestem w takich tarapatach.
373
Tylko ty mi pozostałaś. Kocham cię! Czy nasze małżeństwo nic dla ciebie nie 
znaczy?
—	Aaron — Annie popatrzyła na niego z niedowierzaniem — przecież 
nie jesteśmy małżeństwem.
—	O Boże — skulił się Aaron — nie przypominaj mi o tym. — Dłonią 
zasłonił oczy. — Co ja teraz pocznę?
Annie popatrzyła na niego twardo i odezwała się w sposób, w jaki nigdy 
się do niego nie zwracała:
—	Cóż, będziesz musiał sam uporać się ze swoimi problemami. 
Rozwiązać je. Chyba zdajesz sobie sprawę, że to ty sam stworzyłeś obecną 
sytuację, a nie padłeś jej ofiarą.
Aaron odsłonił oczy. Nie wierzył, że te słowa mogły paść z jej ust To 
brzmiało tak bardzo w stylu Leslie! Rzucił na nią okiem, by upewnić się, czy 
to nie jakiś makabryczny dowcip. Nie, mówiła poważnie. Poczuł, że rozpadają 
się resztki jego świata. Cóż, jeśli nie jest jeszcze za późno, postara się 
ocalić 
własną godność.
—	Więc oczekujesz, że ocali cię twój rycerz w lśniącej zbroi? — szydził.
—	Nie, nie potrzebuję ocalenia. A raczej potrzebowałam, ale sama sobie 
poradziłam.
—	W takim razie nie mam już nic więcej do powiedzenia — odparł 
sztywno.
Annie milczała przez parę minut. Gdzieś głęboko w niej odezwało się 
pragnienie, by nie odchodzić, nakaz, by mimo wszystko pozostać i ciągnąć 
dalej ten koszmar. Jednak ta druga, prawdziwa Annie była gotowa, by odejść. 
I mogę już znieść rozstanie, które kiedyś wydawało się ponad moje siły. 
Pozostała tylko blizna. Przeżyłam, kiedy odeszła matka, przeżyłam pierwsze 
odejście Aarona i odejście Sylvie. Teraz wiem, że przeżyję. To on jeszcze 
tego nie wie. Przemówiła łagodnie:
—	Chyba już pójdę, Aaron. — Spojrzała na niego; na jego przystojnej 
twarzy malowało się zdziwienie: „Niemożliwe, by mnie się to przydarzyło".
—	Ale, Annie, jestem taki samotny.
—	Nie martw się, przywykniesz — odparła Annie i odeszła.
pędzącego wiru życia w Nowym Jorku im udało się stworzyć rodzinę. 
Pragnęła, och, jak bardzo pragnęła, by wrócili do swojego dawnego życia. Ale 
odeszło w przeszłość i widziała to coraz jaśniej. Przed nią znów pojawiły się 
pręty klatki.
Smutek miotającego się, schwytanego w pułapkę zwierzęcia nagle 
ustąpił, bo oto uświadomiła sobie: nie kocham Aarona. Nawet go już nie 
pragnę. Wszyscy żyjemy w klatkach — pomyślała. — Miłość do Aarona była 
klatką, tak samo jak obszerne mieszkanie na szczycie wieżowca, pełne 
smutnych wspomnień. Mam więcej szczęścia niż kaczki: mogę odejść.
Dalej spacerowała po zoo. Doszła do niedźwiedzi polarnych. Przez 
chwilę żal jej się zrobiło Aarona. Ale on mnie nie kocha — myślała. Jej były 
mąż wyglądał jak te uwięzione zwierzęta. Nie prezentują się groźnie, a jednak 
nadal pozostają niebezpieczne. Gdyby wpuściła go na nowo do swego życia 
i gdyby tylko nie dostał, czego pragnie albo przestał potrzebować opieki, albo 
uznał, że ma jej za mało — tak samo jak te dzikie bestie rzuciłby się na nią 
i zniszczył. Albo zostawił. Tak jak to już raz zrobił.
Zawróciła, przeszła koło klatek z małpami, kierując się ku wyjściu. 
Nagle doznała tego samego głębokiego uczucia, które przeżyła w Katsurze. 
Mam przyjaciół — pomyślała — pisanie i jeśli ostatecznie zamieszkam 
w małej kawalerce, będzie ona pod wieloma względami znacznie bardziej 
obszerna niż którykolwiek z moich dotychczasowych domów.
— Jestem wolna! — powiedziała i opuściła zoo, powracając do realnego 
świata.
Annie skierowała się w stronę wejścia. Kupiła bilet, minęła bramkę 
i weszła. Nie widziała jeszcze nowego zoo.
Wprawdzie znacznie ulepszone, ale zawsze to więzienie dla zwierząt. 
Mijając ptaki wodne zamknięte za szkłem, poczuła smutek. Kaczki kręciły się 
po powierzchni, która na pierwszy rzut oka wydawała się duża, dopiero po 
bliższej obserwacji okazywało się, że to namalowane tło tworzyło wrażenie 
rozległych przestrzeni, a lustro jeszcze je podwajało. Wątpiła, by ptaki dawały 
się omamić.
Stanęła przed klatką i przez chwilę zamarzyła, by wszystko było inaczej. 
Gdyby tylko Aaron jej nie zostawił. Wśród pustki i zakłamania nieustannie
374
60 
S
i
Ścieżki
G
unilla Goldberg wykonywała charakterystyczne ruchy kobiety oglądającej 
świeży manikiur: wyciągnęła daleko ramię, odgięła palce do tyłu i wykręcała 
dłonią na boki. Pięciocentymetrowe szpony na końcu każdego palca miały 
teraz identyczny kształt i pokrywała je równa warstwa błyszczącego 
karminowego lakieru. W Nowym Jorku na paznokieć przyklejają cieniutką 
warstwę jedwabiu, dzięki czemu zawsze wygląda nieskazitelnie, a klientka 
płaci około sześciu dolarów za palec.
—	Co o tym myślisz? — Gunilla zapytała Khymer Mallison siedzącą 
przy sąsiednim stoliku i również poddającą się zabiegom.
—	Ładny — odpowiedziała Khymer z roztargnieniem, chociaż pomyślała, 
że przy tym kolorze skóra Gunilli nabiera chorobliwie żółtego odcienia.
Gunilla pokręciła głową niezadowolona.
—	Za ostry. Dobrze mi się wydawało, że powinnam wybrać Różaną 
Ścieżkę Panny Młodej. — Spojrzała na zaniepokojoną kobietę ze wschodniej 
Europy siedzącą po przeciwnej stronie. — Zmyj to. Wolę różowy.
Malla stłumiła westchnienie. Nałożyła już trzy warstwy lakieru, nie licząc 
wierzchniej, nim ta strenka zmieniła zdanie. I Malla wiedziała z doświadczenia, 
że napiwek, jaki pani Goldberg zostawi, nie zrekompensuje straconego czasu. 
Z uśmiechem sięgnęła po kawałek waty, nasyciła go zmywaczem i jednym 
pociągnięciem zmieniła lakier na wkazującym palcu Gunilli w krwawy strzęp.
—	Wiesz, kogo widziałam autre jour * — zapytała Gunilla. Khymer 
spojrzała z nikłym zainteresowaniem. — Tę Mary Griffin. No tę, którą Gil 
Griffin pobił, zanim wsadzili go do więzienia.
—	Naprawdę? — zapytała Khymer. — Gdzie? Sądziłam, że zniknęła.
—	Byłam na spotkaniu komitetu organizującego zbiórkę pieniędzy 
w Morgan Library, wiesz, to koszmarne miejsce, niedaleko którego mieścił 
się kiedyś Altman, i złamałam paznokieć. Zależało mi na szybkim załatwieniu
* Franc: któregoś dnia — przyp. tłum.
L
379
sprawy, więc poszłam do jednego z tych koreańskich salonów. — Obie kobiety 
wzruszyły ramionami. Koreańskie zakłady wyrosły jak grzyby po deszczu na 
całym Manhattanie; ich klientkami były pracujące kobiety, nie Gunille i Khymery 
tego świata. — Rzeźnicy! Chcieli odciąć mój paznokieć! No, nieważne, grunt, że 
tuż obok, jak ty koło mnie, siedziała Mary Griffin, której robili pedikiur.
—	Rozmawiałaś z nią?
—	Bien sur*. Poza „Vogue" i „Cosmopolitane" sprzed czterech miesięcy 
nie mieli nic innego do czytania. Była od tego ciekawsza, choć niewiele, 
biedaczka.
—	Myślałam, że wyjechała z miasta. Co robi?
—	Och, pracuje dla firmy ubezpieczeniowej wykonując jakąś koszmarną 
robotę i mieszka w Turtle Bay. To było bardzo żenujące. Ale c'est la guerre **. 
— Tak, Gunilla uważała, że jeśli przestanie się walczyć, to droga w dół jest 
łatwa 
i kończy się w Turtle Bay. Ale ona kiedyś dotarła na szczyt i znów jej się to 
uda. 
Przez chwilę pomyślała, czy między Tedem Turnerem i Jane Fondą wszystko 
układa się dobrze. Nie zmartwiłyby jej nawet szczęśliwe losy tego związku. 
Ostatecznie ona na pewno sobie kogoś znajdzie. A dzięki Jane niemal weszło 
w modę, żeby potentat finansów) nawiązywał romans ze swoją rówieśnicą.
—	Co się stało z tą drugą blondynką? — pytała Khymer. — No wiesz, 
Shelby Cushman? — Khymer najwyraźniej pastwiła się nad Gunillą. Przecież 
to była kolejna podopieczna Gunilli, która się nie spisała.
—	Och, nim mąż wyszedł z więzienia, wystąpiła o rozwód — odparła 
z westchnieniem. — I kiedy Jon Rosen ją rzucił, wróciła do Savannah, czy 
gdzieś tam, skąd pochodziła. Oczywiście Symingtonowie byli niepocieszeni. 
Ale słyszałam, że dostała rozwód i poluje na męża w Dallas. Tam może jej 
się udać. — Obdarzyła Mallę łaskawym uśmiechem, gdy manikiurzystka 
zaczęła nakładać nowy lakier. — Wybierasz się na przyjęcie do van Gelderów 
w przyszłym tygodniu? — zapytała od niechcenia.
Khymer uśmiechnęła się.
—	Tak, ty też? — Wiedziała, że Gunilla nie została zaproszona. Odkąd 
Soi zostawił ją dla Sally Worthing, życie towarzyskie przyjaciółki nieco 
przyblakło. — Słyszałam, że mają ogłosić zaręczyny córki. Wiesz, tej 
dziwaczki o śmiesznym imieniu.
—	Phoebe — w głosie Gunilli pobrzmiewało zmęczenie.
' — Tak, słyszałam, że wychodzi za gwiazdora filmowego, którego 
poznała na oddziale rehabilitacyjnym w szpitalu.
—	Kevina Leara. Tak. W dzisiejszych czasach to jedyne miejsce, gdzie 
można spotkać mężczyznę — zauważyła Gunilla z goryczą. — Tam 
i w więzieniu. Tylko popatrz: Morty Cushman, Gil Griffin, Ivan Boesky, 
Milken i Steve Brettan. Nic dziwnego, że tak trudno o mężczyzn.
Khymer roześmiała się.
—	Ja tam nie zauważyłam — odparła złośliwie.
—	Jeszcze i na ciebie przyjdzie czas, moja droga — rzuciła Gunilla
* Francuski: oczywiście — przyp. tłum. ** Francuski: na wojnie, jak na 
wojnie, taka jest wojna — przyp. tłum.
380
i zastanowiła się, czy Mallisonom dobrze układa się w małżeństwie. Zawsze 
miała wrażenie, że mąż Khymer ją lubi. A może...
I w tym momencie przeszła obok nich Annie Paradise.
—	Witaj Annie! — zawołała Gunilla. — Nie widziałam cię od wieków! 
Annie zatrzymała się i odrzekła z uśmiechem:
—	Tak. No cóż, mniej się obracałam w towarzystwie.
—	Rozumiem — powiedziała Gunilla.
Annie weszła do holu swego niemal pustego mieszkania uważając na 
świeżo pomalowane paznokcie. Od miesięcy nie była u manikiurzystki, bo dużo 
pisała na maszynie, a także ze względu na wysoką cenę. Ale ostatnio sytuacja 
się poprawiła. Sprzedała apartament, choć długo to trwało, ale przynajmniej 
dostała niezłą cenę. Przemierzyła salon, od błyszczących posadzek i wielkich 
okien odbijało się echo jej kroków i wspomnień. Brak mebli i zasłon wywoływał 
pogłos, przez nagie zaś okna widok zdawał się atakować ze wszystkich stron.
To była jej ostatnia noc w tym mieszkaniu, w Nowym Jorku. Został tylko 
stary materac niewart przechowywania, pęknięta lampa z pokoju Sylvie i parę 
drobiazgów, które Annie postanowiła tu zostawić. Tak naprawdę to wszystko 
zostawiam za sobą — pomyślała.
Tym razem pożegnanie z Sylvie przyszło jej znacznie łatwiej. Annie 
zastanawiała się, czy dlatego, że córka wydawała się tak zadowolona, czy 
może dlatego, że jej własne życie lepiej się układało. Wróciła wspomnieniem 
do duchowego olśnienia, jakiego doznała w Japonii. To przeżycie pozostało z 
nią i dodawało jej sił.
Sylvie i Hiroshi zaprzyjaźnili się, nieznajomość języka najwyraźniej im 
nie przeszkadzała. Hiroshi przywiózł małej w prezencie śliczną laleczkę 
z Kioto, te zabawki cieszą się zasłużoną sławą, a Sylvie pokochała ją i jego z 
równą siłą. Była szczęśliwą dziewczyną.
Annie weszła do sypialni, gdzie na materacu leżała otwarta walizka. 
Miała już tylko włożyć do niej nową suknię, ekstrawagancję, którą 'j/nała za 
usprawiedliwioną. Przecież Elise przysłała jej powrotny bilet pierwszej klasy 
do Nicei oraz informację, że czeka na nią pokój w „Hotel de Paris".
Jutro rano, o dziewiątej, poleci samolotem PanAm. To jest jej ostatnia 
noc w Nowym Jorku i w mieszkaniu, które tak bardzo kochała. Meble oddała 
do przechowalni, drzewka bonsai powędrowały do przyjaciół i szpitala, 
ubrania spakowała i wysłała. Dziś wieczorem szła na pożegnalną kolację z 
Miguelem do „La Refuge". Zostało jej tylko ubrać się, spakować nową 
suknię i ciągle rozrastający się rękopis. I będzie gotowa do wyjazdu. Ale 
kiedy zaczęła składać suknię, uległa pokusie, by ją raz jeszcze przymierzyć.
Szybko włożyła ją przez głowę. Suknia miała prosty krój, ale została 
uszyta ze wspaniałego mięsistego jedwabiu. Gładko wycięta pod szyją, z 
długimi, obcisłymi rękawami i przylegającym stanem, od którego rozpływała się 
do ziemi w tak doskonale skrojonych klinach, że nie sposób było dostrzec, gdzie 
się zaczynały — wyglądała jak odwrócony kielich kwiatu. I była karminowa, 
w kolorze płomieni. Odcień nietypowy dla Annie, która zwykle
381
wybierała bezpieczną tonację pastelową: biały, kremowy i różowy. Uśmiech-
nęła się do swego odbicia w łazienkowym lustrze. Do tego klipsy 
matki i będzie wyglądała naprawdę uroczo. Nie przyniesie wstydu Elise.
Miguel przyszedł po nią o siódmej. Wpuściła go do opustoszałego 
mieszkania, przeszedł pokoje i zatrzymał się przed oknem rozciągającym się 
na całą ścianę.
—	Bardzo ładnie — powiedział patrząc na rzekę.
—	Kiedyś tu było ładnie. — I zmieniając temat zapytała: — Na pewno 
nie możesz jechać do Francji?
Potrząsnął głową.
—	Wprawdzie Elise mnie zaprosiła, ale mam teraz tyle roboty. Rozu 
miesz, prawda?
Annie potaknęła. Odkąd Gil Griffin stanął przed sądem, mówiono o tym, 
że Miguel ma szansę zostania prokuratorem okręgowym, a może nawet 
burmistrzem. Obdarzyła go uśmiechem.
Odwrócił się ku niej.
—	Annie, wiesz, że za miesiąc mój rozwód nabierze mocy prawnej. Nie 
pytałem cię, co planujesz po powrocie z Japonii.
—	Doceniam to. Naprawdę. Chcę sama pojechać do Japonii. To taki 
prezent, który sobie daję, i myślę, że po raz pierwszy w życiu robię coś dla 
samej siebie. Propozycja pana Tanaki jest zbyt wspaniała, by z niej nie 
skorzystać. Będę miała domek, postarał się też dla mnie o nauczyciela 
i znawcę buddyzmu. Najpierw skończę książkę i kiedy wrócę, zobaczymy... 
— urwała przyglądając się jego twarzy. — Zgadzasz się? — Ujęła go za rękę. 
Uchwycił ją mocno. — Kiedy wrócę, nie będę się miała gdzie podziać. Czy 
mogę zatrzymać się u ciebie na kilka dni?
—	Niewykluczone. — Miguel roześmiał się i delikatnie pogładził jej 
policzek.
Annie wysiadając w Nicei z samolotu miała przy sobie tylko bagaż 
podręczny, więc na tyle szybko przeszła kontrolę paszportową i celną, na ile 
pozwalała ślamazarna biurokracja francuska. Gdy tylko wyszła z drzwi 
obrotowych na teren lotniska, zobaczyła swoje nazwisko, panieńskie nazwisko, 
do którego wróciła, wypisane na tablicy trzymanej przez kierowcę w liberii. 
Widząc jej potakujące skinięcie głową, podszedł szybko i wziął torbę.
—	Mademoiselle MacDuggan? Czekałem na panią — zapewnił po 
angielsku z uroczym francuskim akcentem. — Mademoiselle Elliot poleciła, 
żebym zabrał panią prosto do willi. Dobrze?
—	Do willi? — zapytała, a on przytaknął.
—	Nastąpiła, jak wy to mówicie, zmiana planów.
Widoki, jakie oglądała podczas jazdy wzdłuż wybrzeża, zapierały dech 
w piersiach. Annie uświadomiła sobie z żalem, że nie była na południu 
Francji od ponad dziesięciu lat — od wycieczki z Aaronem w dziesiątą 
rocznicę ślubu. I na cóż tak długo czekała?
Pójdę swoją drogą i będę uważać, żeby nie mylić moich wyobrażeń
382
o ludziach z ich prawdziwymi charakterami. Z Aaronem skończone, Sylvie 
bezpieczna, u chłopców wszystko w porządku, a ja jestem sama. — Przyszedł 
jej na myśl Miguel. — Mam nadzieję, że związek z nim zbudowałam na 
mojej sile, nie słabości. — Popatrzyła na przepiękne Morze Śródziemne. 
— Nigdy nie czułam się lepiej — pomyślała i dotknęła torby leżącej u jej boku.
Kochana Annie! Wreszcie dotarłaś! Czy lot był okropny? — Elise 
powitała ją w drzwiach serdecznym uściskiem. Larry ją ucałował i zabrał 
bagaż; Annie zatrzymała przy sobie mniejszą torbę.
—	Przepraszam za zmianę planów, ale od pierwszego, nieoficjalnego 
pokazu zrobił się koszmar. Prasa i przedstawiciele dystrybucji nie dawali nam 
chwili spokoju. A gdzie byli ubiegłej zimy? Wystarczy, żebyś zrobiła fenomenalny 
film cieszący się wielkim powodzeniem, a nie zostawią cię na moment. W hotelu 
kłębił się tłum, więc uciekliśmy tutaj. Mam nadzieję, że ci się spodoba.
Annie spojrzała na ogromny, biały salon, z którego wychodziło się na 
taras, dalej zaś był basen; w tle rozciągał się widok na Lazurowe Wybrzeże.
—	A co tu się ma nie podobać? — zapytała Brenda wchodząc z tarasu. 
— Niespodzianka!
—	Brenda! Ty kłamliwy szakalu! Mówiłaś, że się nie możecie z Dianą 
wyrwać.
—	Cóż, jeśli jesteś na tyle głupia, by uwierzyć, że zrezygnuję z darmowej 
podróży do Cannes i zobaczenia, jak moja kumpelka zdobywa nagrodę na 
festiwalu filmowym, tylko dlatego, żeby orać w Paradise/Loest i wziąć udział 
w paradzie pod hasłem „Nie wstydzę się być homoseksualistą w Pipidówku 
Mniejszym", to zasłużyłaś na okłamywanie. — Równie serdecznie jak 
pozostali uścisnęła Annie. — Chodi na taras i przyłącz się do zabawy.
—	A więc jesteśmy w komplecie! — zawołała Annie. Obie przyjaciółki 
pokornie skinęły głowami. — Wy żmije!
—	I to nie tylko pierwsze żony. Również członkowie honorowi — 
powiedział Bob Bloogee wychodząc z werandy w towarzystwie Bette.
—	Cześć, Annie! — wykrzyknęła.
—	Myślę, że to trzeba uczcić! — Larry wniósł szampana i butelkę wody 
mineralnej San Pellegrino. Podał każdemu z gości wybrany napój, po czym 
zawołał: — No to chlup! — i wskoczył do basenu, na co wszyscy wy buchnęli 
śmiechem.
Po zjedzeniu wspaniałej kolacji i osuszeniu wielu butelek najróżniejszych 
trunków, Elise, Annie i Brenda usiadły w łagodnie oświetlonym salonie. 
Wprawdzie następnego dnia wcześnie rano miał się odbyć pokaz filmu, ale 
żadna nie chciała, by ten wieczór już się skończył.
—	A więc, drogie członkinie klubu, myślę, że osiągnęłyśmy nasze cele 
— powiedziała Elise z zadowoleniem.
—	Tak. Morty zrujnowany, Gil utracił pozycję, Bili zneutralizowany, 
Aaron sam jak palec. Nieźle, jak na początkujących, nie? — zapytała Brenda.
383
—	Diabeł boi się gniewu... — mruknęła Elise.
—	Moim zdaniem czas na nowy slogan — zaproponowała Annie.
—	Skoro koniec uwieńczył dzieło... — Przyjaciółki spojrzały na nią 
wyczekująco. — Może: Udane życie to najlepsza zemsta?
—	Propozycja idzie pod głosowanie. Jestem za — powiedziała Elise.
—	Przechodzi jednogłośnie — zgodziła się Brenda. — Odraczamy 
spotkanie Klubu Pierwszych Żon.
Siedziały chwilę w przyjacielskim milczeniu.
—	A więc pryskasz do Japonii, a Miguel idzie w odstawkę? — zapytała 
Brenda. — Na stałe?
—	Nie. Tylko na razie. On jest wspaniały, to naprawdę dobry człowiek, 
tylko... nie jestem pewna, czy teraz rzeczywiście najbardziej potrzebuję 
właśnie mężczyzny.
—	I mnie to mówisz — roześmiała się Brenda.
—	Och, Annie, a czy nie będziesz się czuła samotnie w Japonii, tak bez 
nikogo? — Elise ujęła ją za rękę. — Jestem taka szczęśliwa z Lanym. Żałuję, 
że ty...
—	Nie będę samotna. Zamieszkam przecież z rodziną pana Tanaki. 
Poradzę sobie. Życz mi rozwoju ducha. I żebym skończyła drugą wersję książki.
—	Drugą? A co z pierwszą?
—	Zrobiona — odparła Annie z dumą.
—	I kto tu jest żmiją! — wykrzyknęła Brenda. — Naprawdę skończyłaś? 
Jaka z ciebie grzeczna dziewczynka!
—	Hmm, mam nadzieję, że nie taka grzeczna, jak kiedyś.
—	Ależ to wspaniałe! Będę mogła przeczytać? — spytała Elise.
—	Co ważniejsze, czy mi ją zadedykowałaś? — zagadnęła Brenda. 
Elise prychnęła i zaraz obudziła się w niej dawna Elise.
—	Wiesz, jestem w kontakcie z wieloma agentami... mamy powodzenie
—	urwała zastanawiając się przez chwilę. — Może Swifty Lazar. Albo Motr 
Janklow.
—	Dziękuję, ale to nie są ludzie odpowiedni dla mnie. A przede 
wszystkim, już się tym zajęłam. Amy i Al z Writers House byli dla mnie uroczy.
—	Annie, skończyłaś książkę i masz dwóch agentów, a nie pisnęłaś do 
nas słówka? Tobie nie można teraz ufać!
—	No cóż, zajęłaś się z Dianą remontem mieszkania, Elise i Larry kręcili 
film. Musiałam coś robić, prawda? — Annie uśmiechnęła się. — I chciałam 
poczekać, aż mi ktoś powie, że nie muszę się tej książki wstydzić — przerwała na 
chwilę. — Moi agenci bardzo mnie zachęcają. Mówią, że może to być przebój.
—	Annie! Bombowo! A więc, o czym jest to tajemnicze dzieło?
—	zapytała Brenda.
—	Och, przecież wiecie — odpowiedziała Annie patrząc nieśmiało na 
drogie jej przyjaciółki. — Stara, znana historia. — I wyjąwszy z torby 
maszynopis „Zmowy Pierwszych Żon" położyła go na lśniącej powierzchni stołu.
384