Higgins Jack

Czas zemsty

1
Topił się w czarnym bajorze. Dłonie potępieńców ściągały go w dół, a jednak 
kopiąc i szarpiąc się, 
wywalczył sobie drogę ku powierzchni. Potwornie bolała go głowa. Spróbował 
krzyczeć, ale gdy 
otworzył usta, zalała je woda. Wówczas ukazało się nikłe światełko. Jaśniało 
coraz mocniej, aż 
wreszcie wyrwał się nad powierzchnię i znów zaczerpnął powietrza.
Leżał na plecach w kałuży obok kilku przepełnionych blaszanych pojemników na 
śmiecie. Woda była 
wstrętna i tłusta. Na chwilę przymknął oczy. Gdy wreszcie otworzył je ponownie, 
ujrzał, że znajduje 
się w wąskim zaułku, między dwiema ścianami z oślizgłych cegieł. Docierało tu 
słabe, rozproszone 
światło latarni ulicznej, stojącej o parę, stóp dalej przy głównej drodze.
Deszcz lał się strumieniami. Na twarz padała mu czysta, chłodna woda, ale on 
każdą kroplę odczuwał 
jak użądlenie i nie potrafił domyślić się, dlaczego tak się dzieje. Nie pamiętał, 
kim jest, jak to się stało, 
że leży na plecach w zaułku, a także czemu boli go twarz, gdy padają na nią 
krople.
Spróbowawszy usiąść, przekonał się, że ma dłonie skute w kiściach, stopy 
natomiast bez butów. Z 
jakiegoś dziwnego powodu wcale mu to nie przeszkadzało. Nie odczuł niepokoju, 
tylko lekkie 
zdziwienie. Zmarszczył brwi, próbując się
skoncentrować. Nic z tego; miał w głowie zupełną pustkę, j jeśli nie liczyć 
nieustannego bólu, 
pulsującego tuż nad prawym okiem.
Poruszył ramionami i poczuł, że przez marynarkę przesącza mu się aż do skóry 
woda - zimna, 
przejmująca i uparta jak śmierć. Potoczył się po bruku próbując wstać, ale 
zbrakło mu sił, a całe jego 
ciało zawyło bólem tysiąca umęczonych nerwów.
Niezdarnym ruchem wyciągnął ręce, uchwycił się krawędzi jednego z pojemników i 
dźwignął na nogi. 
Przez chwilę stał tak, chwiejąc się w miejscu i wówczas poczuł straszliwy ból 
brzucha. Oparł się o 
mur i gwałtownie zwymiotował.
Odwrócił się od ściany i natknął na następny pojemnik na śmiecie. Usłyszał 
piekielny wrzask 
potępieńca. Spośród odpadków wyskoczył kot i pomknął w ciemności. Uciekając 
potrącił pokrywę 
pojemnika, która zakoły-sała się i wirując jak bąk, z brzękiem padła na bruk.
W wąskim zaułku hałas odbijał się echem od ścian, zmieszany z potwornym 
wrzaskiem uciekającego 
kota. I nagle człowiek przestraszył się. Przypomniał sobie, kim jest, jak to się 
stało, że leży tu, w 
zaułku, skuty kajdankami. Ale przypomniał sobie też w jednej chwili to 
najważniejsze. Ktoś został 
zamordowany, a wszystko wskazywało, że on jest sprawcą.
Ogarnęła go panika. Ruszył przed siebie zaułkiem, oddalając się od głównej drogi, 
szedł w samych 
skarpetkach, potykając się boleśnie. Skręciwszy za rogiem znalazł się pod 
staromodną latarnią 
gazową, przymocowaną do ściany wysoko nad jego głową. Po drugiej stronie zaułka 
znajdowały się 
drzwi, a nad nimi zniszczony szyld z napisem: H. JOHNSON I SYN - BLACHAR-STWO.
Podszedł szybko do drzwi, ale stracił tylko czas. U góry i u dołu były zamknięte 
na potężne łańcuchy. 
Parę
stóp dalej dojrzał okno. Szybkim ruchem ramienia wypchnął szybę i począł 
wymacywać zasuwkę. W 
chwilę później stał już w ciepłej ciemności.
Z zewnątrz sączyło się nikłe światło gazowej latarni. me posunął się naprzód, 
próbując przeniknąć 
wzrokiem ciemności. Oczywiste było, że znalazł się w warsztacie. Ścianą stały 
arkusze blachy, a 
podłogę zaściełały uszkodzone drzwi, błotniki i zderzaki samochodowe. Podszedł 
do stojącej na 
środku ławy i nagle przebiegł go dreszcz podniecenia: ujrzał wielką gilotynę do 
cięcia metali, 
przymocowaną solidnymi sworzniami na jednym z końców ławy.  Wsunął 
ręce pod
nóż i ułożył stalowe ogniwa, łączące kajdanki, na dolnym ostrzu maszyny. 
Rozsunął dłonie tak daleko, 
jak tylko się dało, i pochylił tułów nad dźwignią gilotyny. Poczuł, jak pot 
spływa mu po czole, 
głęboko zaczerpnął powietrza i nacisnął z całej siły. Ostrze przecięło metalowe 
ogniwa równie łatwo, 
jak drut masło. Gdy zrobił krok do tyłu, ręce miał wolne.
Szybko zbadał metalowe szafki stojące w jednym z kątów pomieszczenia. Większość 
była 
pozamykana na kłódki, ale jedna otworzyła się, ledwie jej dotknął. Wewnątrz 
znalazł blaszany kubek, 
zatłuszczony kombinezon i parę butów roboczych ze stalowymi czubkami. Usiadł na 
brzegu ławy i 
naciągnął je. Były o numer za duże, mimo to szybko je zasznurował i podszedł do 
okna.
Na zewnątrz panował spokój. Przez chwilę przysłuchiwał ule, jak deszcz bębni po 
ziemi, a od strony 
głównej drogi dobiegają przytłumione odgłosy ruchu ulicznego. Przerzucił nogę 
przez parapet i 
wygramolił się do zaułka.
Gdy zamykał podnoszone do góry okno, usłyszał ostry głos z ciemności:
- Nie ruszaj się z miejsca!
W kręgu światła latarni ukazał się młody posterun-
kowy, okryty peleryną, po której spływały strumienie deszczu. Policjant 
wyciągnął rękę. Człowiek 
poruszył się z lekka,światło padło wprost na niego, a posterunkowy zamarł w 
miejscu. Jego twarz 
zbladła, po czym zżółkła chorobliwie, a w oczach pojawiło się nagłe przerażenie.
- Mój Boże, to Martin Shane! - powiedział.
Shane nie dał mu najmniejszej szansy. Prawą stopą wymierzył policjantowi 
potężnego kopniaka, 
trafiając stalowym czubkiem buta tuż pod kolanem. Posterunkowy wrzasnął i 
poleciał do tyłu, aż oparł 
się plecami o mur. Z oczu pociekły mu łzy bólu, zaczął niezdarnie gmerać jedną 
rękę w poszukiwaniu 
gwizdka. Shane wymierzył mu cios pięścią w nie osłonięty podbródek, odwrócił się 
i pobiegł w stronę 
głównej ulicy.
Zegar na oknie sklepowym wskazywał godzinę szóstą trzydzieści. Była to pora, gdy 
późnym 
jesiennym wieczorem ulice są nieomal puste. Robotnicy dotarli już do swych domów, 
a ludzie 
poszukujący rozrywki jeszcze nie wyszli. Shane zagapił się bezmyślnie na 
świecące wskazówki zegara 
i, nagle poczuł wzmagający się ból głowy. Zawrócił i na ślepo pobrnął przed 
siebie.
Ból dręczył go jak żywa istota, a chodnik zdawał się ciągnąć w nieskończoność. 
Szedł, ocierając się o 
ścianę i niepewnie zataczając na boki, jak człowiek pijany. Wiatr siekł go po 
twarzy, a krople deszczu 
uderzając piekły jak śruciny. Dotarłszy do jasno oświetlonego okna zatrzymał się 
i zajrzał do środka. 
Za oknem stało wysokie lustro; z tafli wyjrzał na niego człowiek.
Czarne włosy oblepiały wysokie czoło. Jedno oko miał na wpół zamknięte, prawą 
stronę twarzy 
spuchniętą i zniekształconą potężnym purpurowym siniakiem. Usta były zmiażdżone 
uderzeniem, 
koszula na przodzie zalana krwią.
Z jakiegoś powodu uśmiechnął się i tamtą straszliwą twarz wykrzywił grymas 
bolesnego uśmiechu. 
Gdy się
odwracał, właśnie przechodziła jakaś para. Usłyszał, jak wstrząśnięta kobieta 
nagle chwyta oddech, a 
potem wy-buchnęła między idącymi ożywiona rozmowa. Szybko przeszedł na drugą 
stronę drogi i 
zniknął w wąskiej bocznej uliczce.
Szedł przed siebie tak szybko, jak zdołał, skręcając z ulicy w ulicę, oddalając 
się coraz bardziej od 
centrum miasta. Okolica stopniowo zmieniała swój charakter, aż wreszcie znalazł 
się w staromodnej 
dzielnicy mieszkaniowej, z wznoszącymi się naprzeciw siebie w nocnych 
ciemnościach, chylącymi ku 
upadkowi wiktoriańskimi domami. Ulica wysadzana była drzewami kasztanowymi, 
chodniki śliskie 
od zaścielających je liści. Parę razy potknął się i prawie upadł, a za każdym 
razem musiał dla 
odpoczynku oprzeć się o murki ogródków.
Latarnie uliczne ciągnęły się daleko w mrok i Shane brnął z bolesnym wysiłkiem 
od jednej plamy 
żółtego światła do następnej. Gdy przystanął na końcu którejś z ulic, ciszę 
zakłóciło uporczywe 
dzwonienie. Zza rogu wyjechał samochód policyjny i skierował się w jego stronę. 
Dał nura za furtkę 
ogrodową i przycupnął za żywopłotem, dopóki wóz nie przejechał. Kiedy dźwięk 
dzwonka ucichnął w 
dali, człowiek wyszedł z ogrodu i stanął na rogu ulicy.
Deszcz nagle zmienił się w ulewę, strumienie odbijały się od chodników jak 
srebrzyste pręty. Podniósł 
kołnierz kurtki i zaczął się w desperacji rozglądać. Wreszcie dostrzegł w mroku 
wznoszący się po 
drugiej stronie ulicy ciemny masyw kościoła.
Potykając, się przeszedł w poprzek pustą ulicę i pchnął żelazną bramę. Ustąpiła 
skrzypiąc. Shane 
wszedł na dziedziniec. Przez ogromny witraż przesączało się światło, rzucając 
prostokątne cienie na 
nagrobki przykościelnego cmentarza. Gdy wszedł na schody prowadzące do głównych 
drzwi, ustąpiły 
gładko i bezgłośnie,
jakby zapraszając go do środka. Wkroczył do kościoła.
Było tam cicho, bardzo cicho... Stał na końcu nawy, spoglądając przez całą jej 
długość na ołtarz i 
zapaloną wieczną lampkę. Z jakiegoś niejasnego powodu ruszył przed siebie, 
wpatrzony w lampkę. 
Wydawało mu się, że jej światło na przemian rośnie i zmniejsza się. Zamknął na 
chwilę oczy i 
zaczerpnął powietrza.
Cichy głos z irlandzkim akcentem zapytał:
- Przepraszam, czy pan się dobrze czuje?
Shane odwrócił się natychmiast. Z lewej strony znajdowała się niewielka kaplica, 
z na wpół 
ukończonymi freskami na ścianach. Stał w niej, patrząc na niego, wysoki, 
szpakowaty mężczyzna w 
kombinezonie roboczym, z pędzlem malarskim w dłoni. Spod kombinezonu wystawała 
księżowska 
koloratka.
Shane oblizał wargi próbując przemówić, ale słowa uwięzły mu w gardle, z którego 
wydobyło się 
tylko suche krakanie. Znów zakręciło mu się w głowie. Zatoczył się do przodu, 
chwytając za ławkę 
kościelną, by odzyskać równowagę. Jego barki objęło zaskakująco mocne ramię. 
Shane otworzył oczy 
i spróbował się uśmiechnąć.
- Niezbyt dobrze czuję się w tej chwili. Proszę mi tylko pozwolić przez chwilę 
przeczekać deszcz, a 
potem sobie pójdę.
Ksiądz popatrzył mu w twarz i wydał zduszony okrzyk:
- Boże, zlituj się nad nami!
Shane próbował się uwolnić od podtrzymującego go ramienia.
- Parę minut i lepiej się poczuję. Proszę tylko pozwolić mi usiąść.
Ksiądz potrząsnął głową.
- Potrzebuje pan opieki lekarza. Jest pan bardzo pokaleczony.
Shane'a ogarnęła nagła panika. Chwycił księdza
drżącymi rękami.
- Proszę nie wzywać policji! Cokolwiek pan zamierza, proszę nie wzywać policji!
Ksiądz przyjrzał mu się badawczo, a potem lekko uśmiechnął. Wraz ze zmarszczkami 
rozjaśniającego 
twarz uśmiechu ukazała się wyraźniej dziwaczna, zakrzywiona blizna. I wtedy 
Shane rozpoznał go.
- Ty jesteś ojciec Costello - powiedział. - Byłeś kapelanem 52 Dywizji Piechoty 
w Korei.
Ksiądz skinął głową i poprowadził go mocną ręką przez nawę w stronę małych drzwi 
w odległym 
końcu kościoła.
- Owszem, byłem w Korei. Czy znaliśmy się? Sha-ne potrząsnął głową.
- Nie, ale widywałem cię wielokrotnie. - Ksiądz otworzył drzwi i poprowadził go 
dalej, a Shane 
kontynuował: -Pamiętam, jak nabawiłeś się tej blizny. Wyszedłeś z okopu, by 
ratować rannego 
Chińczyka, a on próbował cię zarżnąć.
Ojciec Costello spochmurniał i westchnął.
- To coś, o czym wolałbym zapomnieć.
Popchnął Shane'a na krzesło. Znajdowali się w zakrystii. Za drzwiami wisiała 
księża sutanna, w kącie 
trzeszczał nierówno gazowy kominek. Ksiądz usiadł przy zniszczonym orzechowym 
biurku, otworzył 
jedną z szuflad i wydobył butelkę brandy. Wlał obfitą porcję do szklaneczki i 
uśmiechnął się.
- To powinno pomóc, przynajmniej na chwilę. Shane zadławił się na moment. W jego 
żyłach zaczął
krążyć płynny ogień. Ojciec Costello pchnął ku niemu paczkę papierosów, z 
drugiej zaś szuflady 
wyjął apteczkę pierwszej pomocy.
Shane z wdzięcznością zapalił papierosa, a ksiądz przysunął się bliżej na 
krześle i przyjrzał jego 
twarzy. Po krótkiej pauzie oświadczył:
- Naprawdę potrzeba doktora, by się tobą zajął. Shane potrząsnął głową.
- Nie dzisiejszego wieczoru, ojcze. Myślę o znacznie ważniejszych sprawach.
Ojciec Costello westchnął i zaczął szybko obmywać mu twarz watą zmoczoną w 
roztworze flawiny. 
Przylepiając plaster opatrunkowy na co gorszych zranieniach, powiedział 
spokojnie:
- Nieźle cię urządzili, prawda? Ktokolwiek to zrobił, zrobił bardzo dokładnie.
Shane podciągnął mankiety i pokazał mu stalowe bransoletki, okalające oba 
nadgarstki.
- To był policjant, ojcze - powiedział. - A oni, gdy już się wezmą do roboty, są 
najgorsi ze 
wszystkich.
Wstał i przeciągnął się ostrożnie. Bolało go całe ciało, nerki miał paskudnie 
obolałe, ale o ile mógł 
sądzić, nie połamano mu żadnych kości. Przejrzał się w wiszącym nad gazowym 
kominkiem lustrze i 
odwrócił do księdza z krzywym uśmiechem.
- Nie jestem pewien, czy teraz, kiedy mnie wyczyściłeś, nie wyglądam jeszcze 
gorzej.
Ojciec Costello uśmiechnął się słabo i wziął do ręki butelkę.
- Jeszcze brandy?
Shane potrząsnął głową i zrobił ruch w stronę drzwi.
- Nie, dziękuję, ojcze. Nie mam wiele czasu. Wyciągnął dłoń ku klamce, a ojciec 
Costello
odezwał się spokojnym głosem:
- Czy nie sądzisz, że powinieneś mi o tym opowiedzieć, Martinie Shane?
Shane na chwilę zamarł w miejscu, a potem odwrócił się ostrożnie.
- Znasz mnie?
- Costello kiwnął głową.
- Twoje zdjęcie było w dzisiejszej gazecie, a przez ra-
dio podano komunikat o twej ucieczce. - Wyjął papierosa z paczki i zapalił go z 
uwagą. - Cóż, czasami 
pomaga rozmowa z kimś obcym. Często możemy wówczas ujrzeć sprawy w innym świetle.
Shane podszedł i powiedział zduszonym głosem:
- To miasto roi się od gliniarzy, którzy mnie poszukują. Wiesz, o co jestem 
podejrzany?
Ojciec Costello z powagą skinął głową.
- O wyjątkowo odrażające morderstwo.
Shane padł na krzesło i niezdarnie sięgnął po następnego papierosa.
- Twierdzą, że jestem chory umysłowo, a ja już nawet nie jestem pewien, czy nie 
mają racji. To cię 
nie przeraża?
Ksiądz podał mu zapałkę pewną ręką i zaprzeczył ruchem głowy.
- Nie powiedziałbym. Być może jedyną osobą, której się boisz, jesteś ty sam.
Shane spojrzał głęboko w jego dobrotliwe szare oczy, próbując zrozumieć, co ma 
na myśli. A potem 
wszystkie lęki, wszystkie niepewności ostatnich paru dni wezbrały w nim z taką 
siłą, że już wiedział, 
czego chce: wylać je przed tym człowiekiem.
- Być może - zaczął powoli - pomogłoby, gdybym ci opowiedział wszystko, od 
samego początku. Być 
może dojrzę jakieś światełko albo jakąś przyczynę wszystkiego, co się wydarzyło.
Ojciec Costello odchylił się na oparcie krzesła i uśmiechnął łagodnie.
- Część twojej historii znam z relacji prasowych. Ale myślę, że lepiej będzie, 
jeśli przede wszystkim 
wytłumaczysz i, po co przybyłeś do Burnham.
Sponiewierane ciało Shane'a próbowało zająć na krześle wygodniejszą pozycję.
- To nietrudne, ojcze - odparł spokojnie. - Przybyłem
do Burnham, by zabić człowieka.
2
______
Owego popołudnia, gdy Shane przybył do Burnham, padał ulewny deszcz, a w 
powietrzu wisiała 
mgiełka. Gdy wychodził ze stacji, poryw wiatru cisnął mu w twarz płachtę deszczu 
w szczególnie 
groźny sposób, jak gdyby chciał ostrzec go, że lepiej zrobi, jeśli zawróci, nim 
będzie za późno.
Zbył ostrzeżenie wzruszeniem ramion i rozpoczął po mokrym chodniku marsz ku 
centrum miasta.
To, czego szukał, znalazł po paru minutach: lichy, trzeciorzędny hotelik przy 
cichej bocznej uliczce. 
Wszedłszy tam ujrzał w recepcji młodą dziewczynę, czytającą magazyn ilustrowany. 
Spojrzała na 
niego z nagłym błyskiem w oczach i uśmiechnęła się promiennie.
- Chciałbym wynająć pokój na tydzień - oświadczył Shane.
- Z łazienką czy bez? - zapytała, odwracając równocześnie w jego stronę książkę 
gości i podając 
pióro.
Odpowiedział, że weźmie z łazienką, ona zaś zdjęła klucz, podniosła klapę 
wejściową przy biurku 
recepcjonistki i poprowadziła go schodami. Nosiła obcisłą spódniczkę i pantofle 
na wysokich ob-
casach i nie wyglądała źle odwrócona tyłem. Jednak ogólne wrażenie psuł fakt, że 
nie miała piersi 
godnych uwagi, jej usta natomiast okalały obfite wypryski trądziku, nie do 
zamaskowania dowolną 
ilością szminki.
W korytarzu najwyższego piętra wykładzina dywanowa była mocno zużyta. 
Recepcjonistka zawadziła 
obcasem o dziurę i potknęła się tak mocno, że musiał wyciągnąć ramię, by 
uchronić ją przed 
upadkiem. Oparła się o niego całym ciałem i uśmiechnęła.
- Oto pański pokój, panie Shane.
Obróciła klucz w zamku i usunęła się na bok, on zaś wszedł do środka.
Pokój nie był ani lepszy, ani gorszy, niż się spodziewał. Stały tam mahoniowa 
wiktoriańska toaletka 
oraz szafa na ubrania, które dyrekcja musiała tanio kupić na wyprzedaży, ale 
łóżko okazało się czyste, 
a łazienka zadowalająca. W pokoju unosił się ów niemiły, stęchły zapach, 
właściwy takim miejscom, 
przypominający o starych grzechach. Podszedł do okna i otworzył je szeroko.
Kiedy się odwrócił, dziewczyna stała w pokoju obok drzwi, przyglądając mu się z 
uśmiechem, który 
zapewne miał być zagadkowy.
- Czy to już wszystko? - zapytała.
Przeszedł przez pokój, wyjął jej klucz z ręki i łagodnie wypchnął na korytarz.
- Jeśli będę czegoś potrzebował, powiem ci, moje dziecko.
Chciał zamknąć drzwi, ale ona uśmiechnęła się ochoczo.
- Gdyby potrzebował pan czegokolwiek... absolutnie czegokolwiek, po prostu 
proszę na mnie 
zadzwonić, panie Shane.
Gdy wyszła, w pokoju zrobiło się bardzo cicho. I znów dopadł go ból, gdzieś w 
głębi czaszki, jak 
żywe stworzenie, zapierając mu dech w piersi i zmuszając do wejścia chwiejnym 
krokiem do łazienki. 
Pośpiesznie odkręcił kran z zimną wodą, napełnił szklankę, z kieszeni wyjął 
buteleczkę i drżącymi 
palcami zdjął pokrywkę. Wysypał na dłoń dwie czerwone pigułki, zawahał się
przez moment, a potem dodał jeszcze dwie. Wepchnął je do ust i przełknął z wodą. 
Jeszcze chwilę 
pozostał na miejscu z zamkniętymi oczami, oparty bezwładnie o umywalkę, wreszcie 
potykając się, 
wrócił do pokoju i padł w poprzek łóżka.
Był to najcięższy atak, jaki go kiedykolwiek dopadł. Leżał z twarzą wtuloną w 
poduszkę, pocąc się ze 
strachu, a potem, jak zawsze bywało, ból go opuścił i Shane mógł już oddychać 
swobodnie.
Powoli, odpychając się rękami, wyprostował się i usiadł na skraju łóżka. 
Siedział tak przez pewien 
czas z głową schowaną w dłoniach. Po chwili sięgnął po płócienną torbę podróżną 
i otworzył suwak. 
Wyjął pół butelki whisky, wyciągnął korek i wlał do gardła potężny łyk.
Poczuł, że alkohol rozpływa się w jego ciele, rozgrzewając i przywracając życie. 
Zapalił papierosa i 
ściągnął mokrą od potu koszulę. Nałożywszy czystą, stanął przed lustrem szafy na 
ubrania i z 
niepokojem przyjrzał się swemu odbiciu. Z szerokich ramion wyrastał mocny kark, 
ale skóra na 
twarzy była blada i zbyt naciągnięta na wystających kościach policzkowych.
Czarne, pozbawione wyrazu oczy, zbyt głęboko osadzone w oczodołach, wyglądały 
jak dwa mroczne 
stawy. Wysokie czoło przecinała zygzakowata czerwona blizna, ciągnąca się od 
prawej brwi i 
znikająca w czarnej czuprynie.
Ostrożnie pociągnął czubkiem palca po bliźnie, ale ból się nie pojawił. 
Westchnął z ulgą i szybko 
dokończył ubierania się. Naciągnął trencz, a potem przyniósł z łazienki szklankę 
i nalał sobie drugą 
porcję whisky.
Zaczął pić, spoglądając równocześnie na torbę podróżną i lekko marszcząc brwi. 
Wreszcie, jak gdyby 
po-wziąwszy decyzję, jednym haustem dokończył whisky, pogrzebał w głębi torby i 
wydobył pistolet 
Parabellum.
Sprawdził jego działanie, a potem wsunął do wewnętrznej kieszeni marynarki i 
opuścił pokój, 
zamykając go na klucz.
Szybkim krokiem przemierzył centrum miasta; naciągnął dla ochrony przed deszczem 
kapelusz nisko 
na oczy, a dłonie wsunął głęboko w kieszenie. Upłynęło już wiele lat, więc 
odnalezienie 
poszukiwanego miejsca zabrało mu prawie godzinę. Był to mały bar w bocznej 
uliczce nie opodal 
uniwersytetu. Wszedł do środka; lokal był pusty, jeśli nie liczyć starego, 
siwowłosego barmana, który 
polerował szklankę, słuchając równocześnie radia.
Shane zatrzymał się w drzwiach, obrzucając szybkim spojrzeniem staromodne, 
edwardiańskie loże i 
kryte skórą stołki przed marmurowym barem. Nic się nie zmieniło. Zamówił piwo i 
usiadł na stołku na 
samym końcu baru, gapiąc się na swe odbicie w lustrze oprawionym w ozdobną, 
złoconą ramę. Na 
minutę czas się zatrzymał i Shane cofnął się do chwili sprzed ośmiu lat. Do 
owego poniedziałku, gdy 
zaraz po wybuchu wojny koreańskiej siedział na tym samym stołku, słuchając jak 
radio wzywa, by 
zgłaszali się ochotnicy.
Za jego plecami otwarły się drzwi wejściowe. Odwrócił się z przestrachem, jakby 
spodziewając się 
widma z odległej przeszłości. Ale był to tylko niewysoki człowieczek w mokrym 
płaszczu 
przeciwdeszczowym i cy-klistówce, który przeklinając pogodę, zamówił drinka u 
barmana. Obaj 
wdali się w rozmowę, a Shane zabrał swe piwo do budki telefonicznej w głębi baru 
i zamknął drzwi.
Zapalił papierosa, z kieszeni wyciągnął mały notesik. Zapisanych tam było kilka 
nazwisk i adresów. 
Pierwsza notatka dotyczyła człowieka nazwiskiem Henry Faulkner. Shane szybko 
przerzucił stronice 
książki telefonicznej. Po chwili mruknął z zadowoleniem i porównał adres z 
książki z zapisanym w 
notesie. W chwilę później zaczął
nakręcać numer.
W kabinie telefonicznej było bardzo cicho; dzwonienie na drugim końcu linii 
wydawało się dobiegać 
z innego świata. Shane cicho bębnił palcami w ścianę, po dłuższym czasie odłożył 
słuchawkę i znów 
nakręcił numer. Nadal nie było odpowiedzi. Po trzeciej próbie zabrał piwo i 
wrócił do baru.
Barman i niski klient spierali się o wynik najbliższego sobotniego meczu 
futbolowego miejscowych 
drużyn, a Shane stał spokojnie przy drugim końcu kontuaru, sącząc piwo i 
rozmyślając. Nigdy nie 
warto wracać do czegokolwiek. Przychodząc tutaj okazał się głupcem. Szybko 
przełknął resztę piwa i 
wyszedł.
Na dworze deszcz nadal padał rzęsiście, poszedł więc w stronę centrum miasta, aż 
wreszcie napotkał 
postój taksówek. Podał kierowcy adres Faulknera i wsiadł do wozu.
Przez pięć, może dziesięć minut, taksówka jechała zarośniętą brudem dzielnicą 
przemysłową. 
Pomiędzy fabryki tu i ówdzie wciśnięto domy z tarasami. W końcu skręcili w ulicę, 
wijącą się 
zygzakami wśród drzew, wspinając się wyżej i wyżej na każdym zakręcie, aż 
wreszcie miasto znikło 
zupełnie za zasłoną deszczu.
Na szczycie odkrył inny świat, świat cichych ulic i pięknych domów. Adres 
brzmiał: Fairholme 
Avenue. Shane polecił kierowcy zatrzymać się u wylotu alei. Gdy taksówka 
odjechała, poszedł wolno 
po chodniku, szukając domu o nazwie „Cztery Wiatry". Budynki wyglądały jak 
typowe domy 
zamożnych mieszkańców miasta, obszerne, choć nie aż luksusowe rezydencje, 
zbudowane z kamienia 
i stojące na własnościowych działkach. Ulica skręcała i dalej kończyła się ślepo. 
Tam właśnie znalazł 
to, czego szukał.
Dom robił wrażenie martwego i zaniedbanego - ślepe okna, zaniedbany i zarośnięty 
chwastami ogród. 
Shane
poszedł żwirowanym podjazdem do szerokich schodów, prowadzących do drzwi 
wejściowych i 
spróbował zadzwonić. Usłyszał dzwonek, dobiegający gdzieś z głębi domu, ale nikt 
nie zareagował. 
Spróbował ponownie, naciskając kciukiem przycisk przez pełną minutę, ale i 
wówczas nie było 
odpowiedzi.
Zszedł ze schodów na trawnik. Ktoś chyba próbował go przystrzyc przed kamiennym 
tarasem, na 
którym drzwi balkonowe stały otworem. Za nimi zwisała czerwona aksamitna 
portiera. Nagły poryw 
wiatru uniósł ją i wywiał na zewnątrz, na deszcz.
Shane zatrzymał się przy drzwiach, zajrzał niepewnie do ciemnego pokoju i 
zapytał cicho:
- Jest tu kto?
Nie było odpowiedzi, więc już miał zawrócić, gdy odezwał się wysoki, płaczliwy 
głos:
- Kto tam?
Rozsunął portierę i wszedł do środka. Pokój był prawie ciemny i dopiero po paru 
chwilach jego wzrok 
dostosował się do mroku. Ostrożnie ruszył przed siebie, aż głos rozległ się 
znowu, prawie przy jego 
łokciu:
- Tu jestem, młody człowieku.
Shane odwrócił się szybko. W fotelu z wysokim oparciem, obok małego stoliczka 
tuż obok, na którym 
stały butelka i szklanka, siedział starzec. Na kolanach miał przerzucony pled, a 
staromodny, pikowany 
szlafrok zapięty aż po chudą szyję. Mówił głosem wysokim i załamującym się, jak 
głos starej kobiety.
- Rzadko miewam gości - powiedział. - Czym mogę panu służyć?
Shane przyciągnął sobie krzesło i usiadł.
- Szukam pana Henry'ego Faulknera - odparł. Starzec pochylił się odrobinę do 
przodu.
- Ja jestem Henry Faulkner - odpowiedział. - Czego pan ode mnie chce? Nie znam 
pana, prawda?
Miał konwulsyjny tik prawego policzka, a jego mętne, pozbawione wyrazu oczy, 
zdawały się patrzeć 
nie widzącym wzrokiem na popioły, które niegdyś były jego życiem.
Shane oblizał wargi.
- Nazywam się Shane. Martin Shane. Znałem pańskiego syna w Korei.
Dłonie starca zacisnęły się na trzcinowej lasce, którą trzymał przed sobą, a 
całym jego ciałem 
wstrząsnął dreszcz. Pochylił się naprzód w podnieceniu i coś zabłysło w jego 
oczach.
- Znał pan Simona? - zapytał. - Ależ to wspaniale. Wspaniale. - Znów odchylił 
się na oparcie i zaczął 
kiwać głową. - To był świetny chłopak. Świetny chłopak. Może troszkę dziki, ale 
nigdy nie zrobił 
nikomu krzywdy. ;-Westchnął ciężko. - Został zabity, wie pan. Zabity w akcji.
Shane zapalił papierosa i zmarszczył brwi.
- Czy to właśnie panu powiedziano?
Starzec potwierdził energicznym ruchem głowy.
- Mam jego odznaczenia gdzieś tutaj. Przyniosę je panu. Wie pan, on był 
bohaterem. - Nim Shane 
zdołał zaprotestować, starzec odrzucił pled i wstał z wysiłkiem. Przez chwilę 
chwiał się niepewnie, a 
potem kulejąc poszedł do drzwi, ciężko oparty na lasce. - Wrócę za chwilkę -
zapewnił.
Gdy drzwi zamknęły się za gospodarzem, Shane wyjął chusteczkę i otarł czoło. W 
pokoju było 
duszno, panował w nim zapach, jakby od lat niczego tu nie odkurzano. Wstał i 
wolnym krokiem 
obszedł pomieszczenie, przyglądając się meblom.
Nagle od strony drzwi rozległ się starczy głos:
- Simon? Czy to ty, Simonie?
Shane'owi zdawało się, jakby jego twarzy dotknęły czyjeś zimne palce. Drgnął i 
powoli ruszył przed 
siebie.
- Panie Faulkner, Simon nie żyje - powiedział łagodnym tonem.
Przez krótką, ulotną chwilę w pokoju panowała cisza, potem w mętnych oczach 
starca zapaliły się 
świetliste punkciki, a jego prawy policzek zadrgał gwałtownie.
- Kłamiesz - powiedział. - Simon żyje. Nie może nie żyć.
Shane miał wyschnięte gardło, próbował przełknąć ślinę.
- Nie żyje od siedmiu lat.
Głowa starca sztywno poruszyła się z boku na bok, jak głowa marionetki. Zdawało 
się, że się dusi. 
Cofnął się przez otwarte drzwi do holu, a gdy znów przemówił, jego głos brzmiał 
piskliwie i 
histerycznie.
- Trzymaj się z daleka ode mnie – wychrypiał.-Trzy-maj się z daleka.
Uniósł laskę, jak gdyby chciał nią uderzyć, ale w tym momencie pojawiła się za 
nim jakaś postać i 
Shane usłyszał spokojny, kobiecy głos.
- Ojcze, czemu nie siedzisz w fotelu?
Starzec przytulił się do niej jak małe dziecko do matki. Kobieta objęła go 
ramieniem i zmarszczywszy 
brwi zwróciła się do Shane'a:
- Kim pan jest? Czego pan chce? - zapytała ze złością. Wyszedł z mrocznego 
pokoju do jasno 
oświetlonego
holu.
- Nazywam się Martin Shane - odpowiedział. - Byłem przyjacielem Simona.
Zesztywniała nagle, a jej ramię mocniej objęło ojca.
- Mój brat nie żyje od wielu lat, panie Shane - powiedziała.
Skinął głową spokojnym ruchem.
- Wiem. Byłem z nim, gdy został zabity.
W jej oczach pojawił się jakiś dziwny wyraz i już miała i id powiedzieć, kiedy 
starzec odezwał się zła-
manym głosem: - Laura! - i zwisnął bezwładnie w jej objęciach. Shane zrobił 
szybki krok do przodu.
- Czy mogę pomóc? Potrząsnęła głową.
- Nie, dam sobie radę. Jestem do tego przyzwyczajona.
Proszę poczekać w salonie. To nie potrwa długo.
Wolnym krokiem poprowadziła starca do drzwi po przeciwnej stronie holu i 
otworzyła je. Shane 
dostrzegł przelotnie stojące w głębi pod ścianą łóżko, po czym drzwi zamknęły 
się.
Wrócił do mrocznego salonu, usiadł na krześle przy oknie, paląc papierosa i 
dumając nad tym, czego 
był świadkiem. Wyglądało to jak drewniana układanka, której części nie pasują do 
siebie. Zaniedbany 
dom, szalony starzec i kobieta - wszystko to razem nie miało żadnego sensu.
W tym momencie kobieta weszła do pokoju. Podeszła do okna i odsunęła portiery na 
bok, 
wpuszczając potoki światła.
- Ojciec ma bardzo słaby wzrok - wyjaśniła. - Szkodzi mu zbyt jasne światło.
Z pogniecionej paczki wyjęła papierosa, a Shane podał jej ogień.
- Przykro mi z powodu pani ojca - odezwał się. -Dzwoniłem od frontu, nikt nie 
odpowiedział, a potem 
zauważyłem otwarte drzwi balkonowe.
Potrząsnęła niecierpliwie głową.
- To bez znaczenia. On teraz bardzo łatwo traci panowanie nad sobą. Od ośmiu lat 
cierpi na 
postępujące schorzenie mózgu. W rzeczywistości jest już tylko przerażonym 
dzieckiem. - Oparła się o 
drzwi balkonowe, wpatrując w padający deszcz.
Shane przyjrzał się jej dokładnie. Ocenił, że ma dwadzieścia osiem, dwadzieścia 
dziewięć lat. Ubrana 
była w
spodnie w szkocką kratę i zawiązaną w pasie bluzkę. Ciemne włosy nosiła 
rozpuszczone, pod oczami 
widniały czarne kręgi. Gdy wyjmowała kolejnego papierosa z paczki, zauważył na 
jej szczupłych 
dłoniach plamy farby i zaczął się zastanawiać, czym ona się zajmuje.
Przemówiła ostrym tonem, przerywając mu rozmyślania.
- A teraz, jak sądzę, powinien pan wytłumaczyć mi, czemu pan tu się zjawił, 
panie Shane.
- Byłem najbliższym przyjacielem Simona. Razem wstąpiliśmy do wojska, razem 
walczyliśmy. Po 
prostu chciałem porozmawiać o nim z pani ojcem.
Zmarszczyła brwi, a w jej głosie pojawił się ton zniecierpliwienia.
- Panie Shane, Simon został zabity siedem lat temu. Z całą pewnością nie 
śpieszyło się panu ze 
złożeniem kon-dolencji.
Obrzucił ją szybkim spojrzeniem z zupełnie obojętną miną.
- Przykro mi z tego powodu, ale obawiam się, że nie miałem wyboru.
Nastąpiła chwila ciszy i dziewczyna znów zmarszczyła brwi.
- Wyboru? O czym, u licha, pan opowiada? Wstał z miejsca i przeszedł obok niej, 
aż znalazł się
prawie pod strugami deszczu. Wpatrzył się w ogród, jakby szukał tam przeszłości.
- Przez ostatnie sześć lat byłem w zakładzie zamkniętym, panno Faulkner. 
Zwolniono mnie dopiero 
trzy dni temu. - Usłyszał, jak kobieta z sykiem wciąga powietrze przez 
zaciśnięte zęby, ale 
kontynuował, nie odwracając się. - Zaraz potem, jak zabito pani brata, ja 
zostałem zraniony. Odłamki 
szrapnela w mózgu. Chińczycy wyciągnęli większość z nich, ale pozostał maleńki 
kawałeczek, 
którego nie mogli dotknąć. Spowo-
dował stopniowo postępującą amnezję. W chwili gdy zostałem repatriowany, nie 
pamiętałem 
własnego nazwiska. Nie potrafiłem nawet zrobić koło siebie, co potrzeba. - 
Wzruszył ramionami. - 
Umieszczono mnie w zakładzie. Nic innego nie mogli ze mną zrobić. Żadna operacja 
nie wchodziła w 
rachubę.
Poczuł jej dłoń na swej ręce, a gdy się odwrócił, ujrzał, że jej spojrzenie 
pełne jest współczucia.
- Jakież to okropne. Ale powiedział pan, że zwolnili pana trzy dni temu?
Skinął krótko głową.
- Zgadza się. Miesiąc temu spadłem ze schodów i doznałem silnego wstrząsu. 
Najwidoczniej odłamek 
przesunął się. Po prawie siedmiu latach życia we mgle pewnego ranka obudziłem 
się w szpitalu czując 
się jak nowy. -Uśmiechnął się ponuro. - Jedyny kłopot polegał na tym, że z 
mojego punktu widzenia 
był czerwiec 1952 roku. Musieli mi całkiem niemało opowiedzieć.
- Teraz już wiem. - W jej głosie nagle pojawiło się zrozumienie. - Ostatnią 
rzeczą, jaką pan pamiętał, 
jest śmierć Simona na polu bitwy, na chwilę przed pana zranieniem. Dlatego 
przyszedł pan tu dzisiaj. 
By nam o tym opowiedzieć.
Cisnął papierosa do kałuży i patrzył, lekko marszcząc brwi, jak z sykiem gaśnie. 
Po chwili westchnął, 
odwrócił się i popatrzył dziewczynie prosto w oczy.
- Ma pani słuszność z wyjątkiem jednego istotnego faktu.
Z kolei ona zmarszczyła brwi z zakłopotaniem.
- Obawiam się, że nie rozumiem pana.
Oparł się plecami o okno i spokojnym tonem powiedział:
-To oznacza, że myli się pani całkowicie, panno Faulkner. Widzi pani, pani brat 
nie został zabity w 
akcji.
3
______
Twarz Laury Faulkner wyrażała głębokie zaskoczenie. Przez moment patrzyła na 
niego bezmyślnie, a 
potem zrobiła niezadowoloną minę.
- Wolałabym porozmawiać o tym w cztery oczy. Położyłam ojca do łóżka, ale może w 
każdej chwili 
zjawić się tutaj.
Shane skinął twierdząco, ona zaś poprowadziła go przez pokój do holu. Następnie 
wąskim korytarzem 
przeszli do kuchni, gdzie wzięła stary płaszcz przeciwdeszczowy i niedbale 
zarzuciła go na ramiona.
- Obawiam się, że znów pan zmoknie - powiedziała, otwierając drzwi kuchenne.
Ogród opadał kilku tarasami w stronę niskiej, kamiennej ściany. Na podwyższeniu, 
o parę stóp 
powyżej poziomu gruntu, stał obszerny, drewniany pawilon. Pochyliwszy głowę dla 
osłony przed 
deszczem, Laura Faulkner pobiegła ścieżką. Shane poszedł w jej ślady. Wspięli 
się schodami na
platformę, na której wznosił się pawilon. Otworzyła drzwi i wprowadziła go do 
środka.
Przeciwległą ścianę budyneczku stanowiło jedno ogromne okno, otwierające widok 
na głęboką dolinę, 
którą płynęła w stronę miasta rzeka. Pejzaż był przepiękny. Gdy Shane podszedł 
do okna, rozległ się 
groźny pomruk i wspaniały czarny doberman, rozciągnięty na otomanie pod oknem, 
podniósł głowę i 
spojrzał na niego
podejrzliwie. Laura Faulkner cichym głosem przemówiła do zwierzęcia i cisnęła 
swój płaszcz na 
krzesło.
We wszystkich kątach leżały w nieporządnych stosach obrazy, na sztalugach przy 
oknie stał na pół 
ukończony olejny krajobraz. Shane zapalił papierosa i ruchem głowy wskazał 
malowidła.
- Czy w ten sposób zarabia pani na życie? Roześmiała się lekko.
- Nie, to przede wszystkim moje hobby. Jestem niezależną projektantką form 
przemysłowych. 
Wszystkiego, od mebli do tekstyliów. - Odsunęła psa w kąt otomany i usiadła. - 
Ale przyszliśmy tu nie 
po to, by dyskutować, jak zarabiam na życie. Powiedział pan coś zaskakującego na 
temat mego brata.
Potwierdził ruchem głowy.
- Proszę dokładnie opowiedzieć, co podało pani Ministerstwo Wojny, zawiadamiając 
o jego śmierci?
Wzruszyła ramionami.
- Że w czerwcu 1952 roku został zabity w akcji. Myślę, że szło o bitwę nad rzeką 
Jalu.
Shane wyciągnął notes i otworzył na jednej ze stron.
- Czy te cztery nazwiska coś pani mówią? - zapytał. -Adam Crowther, Joe Wilby, 
Reggie Steele i 
Charles Graham?
Potrząsnęła głową, na jej czole ukazały się lekkie zmarszczki.
- Nie, nie sądzę. A powinny? Schował notes do kieszeni.
- Gdy pani brat umierał, wszyscy czterej byli tam, gdzie on. I tak się składa, 
że wszyscy mieszkają w 
Burn-ham.
Znów zmarszczyła czoło.
- Ale czy to nie jest zwykły przypadek? Pokręcił głową.
- Na początku wojny koreańskiej rząd wezwał ochot-
ników do zgłaszania się. Owego dnia siedziałem w małym barze przy bocznej 
uliczce koło 
uniwersytetu. Tam właśnie po raz pierwszy spotkałem pani brata. Akurat wylano 
mnie z posady 
tekściarza w biurze ogłoszeniowym i w drodze do Londynu przejeżdżałem przez 
Burnham. 
Zaczęliśmy z Simonem stawiać sobie wzajemnie drinki i w chwili gdy w radiu 
ogłoszono ów 
komunikat, obaj byliśmy na pół pijani. Jemu własna posada wychodziła bokiem, ja 
nie miałem żadnej, 
więc poszliśmy razem do biura rekrutacji.
- I przyjęli was w takim stanie? - spytała z niedowierzaniem.
- Nie tylko nas, ale jeszcze tuzin innych - odpowiedział - a wszyscy byli z 
Burnham. Wcielono nas do 
tego samego pułku piechoty.
- I od tej pory pan i mój brat stale trzymaliście się razem? Uśmiechnął się 
lekko i rozpiął mankiet 
koszuli. Gdy podciągnął rękaw, ujrzała wytatuowanego na przedramieniu zielono-
czerwonego smoka 
z napisem „Simon i Martin - przyjaciele do śmierci".
W jej oczach zabłysło coś podejrzanie przypominającego uśmiech, a wargi zadrgały.
- To chyba trochę szczeniackie postępowanie? Uśmiechnął się szeroko.
- Prawdę powiedziawszy byliśmy wówczas znowu pijani. Mieliśmy przepustki na ląd 
w Singapurze. 
Ostatni przystanek przed Koreą, więc... - Wzniósł wymownie oczy. - Na okręt 
musieli nas odnieść. 
Następnego dnia, otrzeźwiawszy, stwierdziliśmy, że obaj mamy po smoku.
- A co nastąpiło później? - zapytała.
Wzruszył ramionami i zapalił kolejnego papierosa.
- Nic ważnego. To, co się zwykle zdarza na wojnie, Linia frontu, śmierć i 
przemoc. Oczywiście 
klimat też nie sprzyjał. W zimie w Korei bywa raczej zimno.
Skinęła poważnie głową.
- Wyobrażam to sobie. Ale jak naprawdę zginął mój brat?
Przeczesał włosy palcami, czując ukłucie bólu gdzieś za czołem i lekko 
zmarszczył brwi, jak gdyby 
przypominając coś sobie z wysiłkiem.
- Na naszym odcinku przygotowywano wielką ofensywę. Na sześć godzin przed 
zamierzonym 
atakiem zostałem wysłany na rozpoznanie wraz z Simonem i czterema mężczyznami, 
których 
wymieniłem. Naszym zadaniem było zbadanie pól minowych po drugiej stronie rzeki.
- I co się stało?
- Wpadliśmy w zasadzkę. Posuwaliśmy się przed siebie przez nocne ciemności, a 
oni rzucili się na 
nas całą gromadą. Żaden z nas nie zdążył wystrzelić.
- Co z wami zrobili?
Wepchnął ręce głęboko do kieszeni i oparł się o ścianę.
- Nie opodal znajdowała się mała buddyjska świ-ątyńka. Była to kwatera 
chińskiego oficera wywiadu, 
zwanego pułkownik Li. - Gdy wymawiał to nazwisko, zaschło mu w gardle, a na 
czole ukazały się 
krople potu.
Pochyliła się zaniepokojona w jego stronę.
- Czy pan dobrze się czuje? Kiwnął głową.
- Świetnie, po prostu świetnie. - Przeszedł koło niej i stanął, wyglądając przez 
okno. - Pułkownik Li 
był małym, niepozornym człowieczkiem w okularach z grubymi szkłami, kulawym na 
jedną nogę. W 
jakiś sposób wywiedział się, że ma nastąpić atak i chciał dowiedzieć się kiedy. 
Wobec tego wziął się 
za nas.
Laura Faulkner szeroko otworzyła oczy.
- Co pan chce powiedzieć przez to „wziął się za nas"?
- Mogę założyć, że są pani znane średniowieczne atrakcje, które w naszym 
cudownie cywilizowanym 
świecie mają zastosowanie przy przesłuchiwaniu jeńców.
Spochmurniała, a potem spokojnie kiwnęła głową.
- Rozumiem. Proszę kontynuować i nie oszczędzać moich uczuć. Chciałabym wiedzieć 
dokładnie, co 
nastąpiło.
Shane zacisnął wargi w krzywym uśmiechu.
- Na pierwszym piętrze klasztoru znajdował się wielki pokój, poprzednio należący 
do opata. 
Pułkownik Li używał go do przesłuchań. Stamtąd prowadził wąski korytarzyk do 
pięciu cel. Mnisi 
odprawiali w nich pokutę. Kazał nam w swym biurze rozebrać się do naga, a potem 
pozamykał w 
celach. Charles Graham i ja mieliśmy wspólną. Pozostali siedzieli pojedynczo.
Milczała ze ściśniętym gardłem.
Po paru chwilach udało jej się powiedzieć:
- A co nastąpiło potem? Potrząsnął głową.
- Nie ma sensu wdawać się w szczegóły. Przychodził po nas po kolei, ciągnąc 
kulawą stopę po 
kamiennych flizach korytarza. Próbował przez trzy godziny, ale nikt nie chciał 
mówić. Wreszcie 
odprowadził Charlesa Grahama z powrotem do mojej celi i oświadczył, że zacznie 
od nowa, ale tym 
razem ustawi nas w kolejce. Od każdego po kolei raz jeden zażąda, by mówił. 
Jeśli nie zechce, 
zostanie natychmiast wyprowadzony na dwór i zastrzelony.
- To musiał być szaleniec! - krzyknęła w przerażeniu. Shane pokręcił głową i 
odpowiedział spokojnie:
- Nie, nie był wariatem. Nie przypuszczam nawet, by to, co robił, sprawiało mu 
jakąkolwiek 
uświadamianą sobie przyjemność. Nie był sadystą. I to właśnie było najgorsze. 
Wszystko co robił, 
czynił z wręcz niewiarygodnym opanowaniem.
Znowu wyciągnął papierosa i zaczął w roztargnieniu obracać go w palcach.
- Czy tak właśnie zginął Simon? - zapytała. Wepchnął papierosa między wargi i 
zapalił.
- Tak jest. Był pierwszy w kolejce. Usłyszałem strzały na zewnątrz, a po pewnym 
czasie pułkownik 
Li wszedł do celi i zawiadomił mnie, że ma już wszystkie informacje, jakich 
potrzebował. Powiedział, 
że żałuje, ale musiał zabić Simona, bo wojna to wojna. A mówił takim tonem, 
jakby prawie w to 
wierzył.
- A kto mu ich udzielił? - spytała spokojnie Laura Faulkner.
Była chwila głębokiego milczenia, gdy czekała na odpowiedź, i tylko deszcz pukał 
widmowymi 
palcami w szyby. Shane odwrócił się powoli, z twarzą spokojną i pozbawioną 
emocji.
- Przyjechałem po to właśnie, by się dowiedzieć -oznajmił.
Oczy jej się rozszerzyły.
- Czy to oznacza, że pan nie wie? Pokręcił głową.
- W dwie godziny później świątynia została zmieciona z powierzchni ziemi przez 
amerykańskie 
myśliwce bombardujące. A wtedy dla mnie zapadła kurtyna.
Wstała, podeszła do sztalug i zapatrzyła się na nie skończony krajobraz. Po 
chwili odezwała się 
dziwnym tonem:
- Proszę mi coś powiedzieć. Co się stało z pana pułkiem, gdy zaatakował?
Shane pochylił się i łagodnie pogłaskał psa prawą dłonią po uszach.
- Dowiedziałem się dopiero wczoraj, podczas wizyty w Ministerstwie Wojny. Atak 
zakończył się 
całkowitą klęską. Było ponad dwieście ofiar.
Wzięła do ręki pędzel i paletę i zaczęła malować.
- Czy komukolwiek w Ministerstwie Wojny opowiedział pan to, co mnie? Potrząsnął 
głową.
- To wydarzyło się zbyt dawno. Nawet gdyby chcieli, nic nie mogliby dziś z tym 
zrobić. Odkryłem, 
że pozostałych czterech przeżyło i wszyscy mieszkają w Burnham.
Urzędnik w archiwum był niezwykle uprzejmy. Z jakiegoś powodu doszedł do wniosku, 
że zamierzam 
urządzić spotkanie koleżeńskie.
Zmarszczyła brwi, wpatrując się w skupieniu w jeden punkt na płótnie. Pędzel nie 
zadrżał jej w dłoni, 
gdy spytała bezbarwnym głosem:
- I zamierza pan?
Przeszedł przez pokój i stanąwszy za jej prawym ramieniem przyjrzał się obrazowi.
- Chcę się dowiedzieć, kto siedem lat temu wysypał wszystko pułkownikowi Li - 
odrzekł lekko 
drżącym głosem. - Pragnę tak bardzo dowiedzieć się tego, że aż mnie mdli. Wiem, 
że to nie ja i nie 
Graham, bo przez cały czas był ze mną w celi. Zostają więc Crowther, Wilby i 
Reggie Steele.
Upuściła paletę, pędzel i odwróciła się do niego z płonącymi oczami.
- I co pan zrobi, gdy się pan dowie? - zapytała. - Co dobrego wyniknie z takiej 
wiedzy po siedmiu 
latach?
Zrobił ruch, by odwrócić się bez słowa, a ona chwyciła go za klapy, chcąc go 
powstrzymać. Trafiła 
ręką na kolbę parabellum i z sykiem wciągnęła przez zęby powietrze. Przez chwilę 
patrzyła mu w 
oczy przerażonym spojrzeniem, a potem sięgnęła do jego kieszeni i wyciągnęła 
pistolet.
- Ty durniu - powiedziała. - Głupi, przeklęty durniu. Co dobrego z tego wyniknie? 
Czy przywróci 
życie tym ludziom? Czy pomoże Simonowi?
Łagodnym ruchem wyjął z jej ręki parabellum i włożył na miejsce. Zapinając 
trencz, odrzekł 
spokojnie:
- Powiedzmy, że robię to tylko ze względu na siebie i niech już tak zostanie.
Odwróciła się tyłem, załamując ręce.
- Jakie ty masz prawo, by zjawiać się tutaj i wszystkim nam niszczyć życie? - 
powiedziała. - Teraz to
już historia starożytna. Sprawy od dawna martwe i pogrzebane. Czemu ich tak nie 
zostawisz?
Zignorował jej wybuch i skierował się ku drzwiom. Gdy sięgał do klamki, zawołała 
ostrym głosem:
- Powieszą cię! Chyba zdajesz sobie z tego sprawę? Jego twarz zeszpecił 
dziwaczny, krzywy 
uśmieszek.
- Przykro mi, że muszę panią rozczarować - odrzekł. -Ale obawiam się, że się nie 
stawię na to 
wydarzenie.
Coś w tonie jego głosu, jakaś martwota, spowodowało, że nie mogła opanować 
nagłego drżenia.
- Co pan chce przez to powiedzieć? - spytała. Chcę powiedzieć, panno Faulkner, 
że będę trupem
odrzekł spokojnie. W jego twardym głosie pobrzmiewało coś nieodwołalnego.
Gdy otwierał drzwi przebiegła przez pokój i chwyciła go za rękę.
- O czym pan mówi? - zapytała. Wzruszył ramionami.
- Ten upadek, o którym pani wspomniałem, nie tylko przywrócił mi pamięć. 
Spowodował, że 
odłamek przesunął się w mózgu na bardziej niebezpieczne miejsce. Oznacza to, że 
próba jego 
usunięcia jest nieunikniona. Za tydzień od dzisiaj mam umówioną wizytę u 
chirurga mózgu w szpitalu 
Guy. Jeśli nie stawię się na spotkanie, umrę w przeciągu dwóch tygodni, a i tak 
szansę na powodzenie 
operacji są jak jeden do stu. Ładna alternatywa, prawda?
Nie czekając na odpowiedź wyszedł na werandę i schodami zszedł do ogrodu. Za 
jego plecami Laura 
Faulkner łkała nieopanowanie. Obejrzał się przez ramię i ujrzał ją stojącą w 
drzwiach pawilonu z 
dobermanem u boku, patrzącą jak odchodzi.
Poszedł okalającą dom ścieżką i dotarłszy do rogu obejrzał się ponownie. Ale tym 
razem drzwi do 
pracowni były zamknięte, a weranda pusta.
4
______
Gdy oddalał się od domu, deszcz nadal padał rzęsiście. Dotarł do głównej ulicy i 
zawahał się na 
skrzyżowaniu, szukając przystanku autobusowego. Naprzeciw znajdował się mały 
sklepik z towarami 
mieszanymi. Kupił tam paczkę papierosów i sprawdził w notesie adres Charlesa 
Grahama. Dom był 
odległy tylko o ćwierć mili i mieścił się na głównej, prowadzącej do centrum 
ulicy. Zdecydował, że 
pójdzie piechotą.
Zastanawiał się, czy Graham bardzo się zmienił. Siedem lat to długi okres, ale z 
drugiej strony 
Graham nie był bardzo stary. Teraz nie mógł mieć więcej niż trzydzieści dwa, 
może trzydzieści trzy 
lata. Idąc mokrym chodnikiem, Shane próbował wywołać w pamięci portrety 
pozostałych. Wilby, 
nieokrzesany gbur z wielu wyrokami za drobne przestępstwa, ale dobry żołnierz. 
Crow-ther był 
studentem, świeżo przybyłym z uniwersytetu, Charles Graham zaś pracował u jego 
wuja, ucząc się za-
wodu maklera w handlu wełną. A co na temat Reggiego Steele'a? Shane ze 
wszystkich sił próbował 
sobie przypomnieć, ale mu się nie udało.
Właściwie już się przyzwyczaił do takich zjawisk; irytująca pozostałość po 
chorobie, która sprawiała, 
że zapominał różnych, nieistotnych spraw i powodowała wskutek tego nieznośne 
luki w pamięci.
Dom Grahama odnalazł bez trudności. Była to wielka i pretensjonalna 
późnowiktoriańska budowla z 
szarego kamienia, stojąca samotnie pośrodku jeziora gładkich
trawników i klombów kwiatowych. Miał jednak pewną osobliwą cechę. Większość 
najwyższej 
kondygnacji zajmowała ogromna oranżeria z tarasem, skąd otwierał się widok przez 
dolinę na leżące 
niżej miasto.
Shane sprawdził adres, potem wzruszył ramionami i przez podjazd podszedł do 
frontowych drzwi. 
Nacisnął guzik, a gdzieś z wnętrza dobiegł go dźwięk melodyjnego gongu. Po paru 
chwilach usłyszał 
zbliżające się kroki. Drzwi otworzyły się i ze środka wyjrzała sympatyczna 
starsza pani o 
macierzyńskim wyglądzie. Miała na sobie obszerny, biały fartuch, a jej ręce były 
umączone.
- Chciałbym zobaczyć się z panem Grahamem, jeśli jest w domu - powiedział Shane.
Na jej twarzy pojawił się wyraz głębokiego zdziwienia.
- Ależ sir, pan Graham nigdy nie przyjmuje gości. Nie robi tego od chwili, gdy 
popadł w swe 
nieszczęście. Myślałam, że wszyscy o tym wiedzą.
Shane ukrył zaskoczenie i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Myślę, że mnie przyjmie, gdy pani mu powie, że przyszedłem. Jesteśmy bardzo 
starymi 
przyjaciółmi. Przez kilka lat byłem daleko i od dłuższego czasu nie widzieliśmy 
się.
Zrobiła niepewną minę i wytarła dłonie w fartuch.
- Powiem panu Grahamowi, że pan przyszedł, sir, jeśli u k pan nalega. Ale wątpię, 
czy coś z tego 
wyjdzie.
Shane przedstawił się jej, ona zaś przeszła przez hol i wspięła się po szerokich 
schodach. Shane 
popatrzył na wyłożone dębową boazerią ściany i zaczął przyglądać się wiszącym 
tam obrazom. Były 
znakomite, w większości oryginały; zwrócił spojrzenie na cudowną chińską wazę na 
stole obok drzwi 
i złożył wargi do bezgłośnego gwizdnięcia. Jakiekolwiek nieszczęście dotknęło 
Charlesa Grahama w 
ubiegłym siedmioleciu, jedno było pewne: nie wynikało z braku pieniędzy.
Usłyszał za sobą ciche kaszlnięcie, odwrócił się i ujrzał starszą panią stojącą 
ze zdumioną miną za 
jego plecami.
- Pan Graham prosi, by zechciał pan wejść do oranżerii, sir. Znajduje się na 
drugim piętrze. 
Poprowadzę pana.
Poszedł za nią po schodach wyłożonych grubym dywanem. Minęli szeroki korytarz i 
następnymi 
schodami weszli na drugie piętro. Znaleźli się naprzeciw dębowych drzwi, 
wzmocnionych sztabami z 
kutego żelaza. Otworzyła je i ruchem ręki skierowała Shane'a do środka.
O szklany dach bębnił równomiernie deszcz, a w całym pomieszczeniu zalegała 
głęboka cisza. 
Panowało tu parne gorąco jak w łaźni tureckiej. Wilgotny upał ogarnął Shane'a z 
taką siłą, że w jednej 
chwili na czoło wystąpiły mu krople potu. Zdjął płaszcz i powiesił go na krześle 
obok drzwi.
Wnętrze oranżerii przypominało dżunglę, z masami zielonych liści i wijących się 
pnączy, obfitością 
egzotycznych kwiatów, które wydzielając dziwny, uderzający do głowy zapach, 
spowodowały, że 
poczuł się dziwnie niewyraźnie. Nad wszystkim zaś górował gorący, mokry zapach 
dżungli, 
przesycony odorem rozkładu i gnicia. Sha-ne zmarszczył brwi i ruszył przed 
siebie wąską ścieżką.
Spośród liści po jego prawej stronie dobiegł niewyraźny, tajemniczy szelest, 
jakby ktoś cicho się 
wśród nich przekradał. Dotarłszy do końca ścieżki, Shane ujrzał stół i dwa 
wiklinowe fotele, 
odwrócone przodem do drzwi wyjściowych na taras. Nie było ani śladu Grahama.
Zawahał się marszcząc czoło, ale gdy chciał ruszyć przed siebie, by popatrzeć na 
taras, zdał sobie 
sprawę, że ktoś mu się przygląda. Odwrócił się i spytał ostrym głosem:
- Czy to ty, Graham?
Nastąpiła chwila ciszy, a po niej ciche westchnienie, jak
szelest wiatru w liściach. Odezwał się głos - chrapliwy, łamiący się szept:
- Przepraszam, Shane. Musiałem się upewnić. Nie mogłem uwierzyć, że to naprawdę 
ty. Myślałem, 
że nie żyjesz.
Dźwięk głosu spowodował, że Shane wzdrygnął się nagle. Było w nim coś okropnego 
i 
niesamowitego. Coś, co w jego sercu poruszyło cichą strunę lęku. Zmusił się do 
uśmiechu i spokojnie 
odrzekł:
- To naprawdę ja. Graham.
Przed nim lekko poruszyły się rozsuwane liście i ukazał się Graham. Oczy Shane'a 
rozszerzyły się z 
odrazy i czuł, juk całe jego ciało pokrywa gęsia skórka. Stojący przed nim 
człowiek miał włosy białe 
jak śnieg, a twarz jak z sennego koszmaru. Spośród kłębowiska fragmentów ciała i 
głębokich blizn 
spoglądały na niego znad ust przypominających otwartą ranę nieruchome oczy.
Powoli, przerażająco, owa storturowana twarz wykrzywiła się w bolesnym uśmiechu 
i Graham 
wyciągnął dłoń.
- Przepraszam, że przyprawiłem cię o taki wstrząs. Zapewne rozumiesz teraz, 
czemu nie zachęcam 
nikogo do składania mi wizyt.
Shane przyjął wyciągniętą dłoń i z trudem przełknął ślinę.
- Przykro mi, Graham - powiedział powolnym głosem. - Nic o tym nie wiedziałem. 
Jak to się stało?
Graham wskazał mu gestem jeden z foteli.
- Na razie się mną nie przejmuj - stwierdził. - Ale co się stało z tobą? Gdy cię 
widziałem po raz 
ostatni, twoja noga wystawała z kupy gruzu po tym, jak zbombardowali tę 
przeklętą świątynię.
Nadal przemawiał dziwacznym, chrypiącym szeptem. Shane poczęstował go papierosem 
i odparł:
- Byłem ciężko ranny. Najciężej w mózg. Spowodowało to całkowitą utratę 
świadomości. Dopiero 
parę dni
temu odzyskałem pamięć.
Graham podał mu ogień i odchylił się na oparcie fotela. Trudno to wydarzenie 
nazwać przyjemnym - 
odrzekł - ale brzmi interesująco. Opowiesz mi o tym?
Shane popatrzył na rozciągające się w dole za zasłoną mgły i deszczu miasto i 
rozpoczął opowiadanie. 
Początkowo starał się nie patrzeć na Grahama, ale powstrzymanie się od rzucania 
mu przelotnych 
spojrzeń okazało się niewykonalne. Za każdym razem widział, jak gospodarz 
wpatruje się w niego bez 
mrugnięcia powiekami.
Wreszcie skończył i Graham ciężko westchnął.
- Więc jednak miałem rację. W jakiś sposób umarłeś. To, co się dzieje, to dla 
ciebie jakby ponowne 
narodziny. Bardzo interesujące. Jestem pewien, że psychiatrzy uznają cię za 
płodny w wyniki 
przedmiot badań.
Shane zmarszczył brwi i popatrzył ostro na gospodarza.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Doświadczenie takie jak twoje wystarczyłoby, aby człowieka bardzo podatnego na 
jakiekolwiek 
zakłócenie równowagi psychicznej pozbawić zdrowych zmysłów. Ostatecznie musi to 
być piekielny 
szok, gdy ktoś budzi się pewnego ranka i stwierdza, że jest o siedem lat starszy. 
To porządny kawał 
życia. Czy cokolwiek pamiętasz z tego okresu?
Shane potrząsnął głową i pochylił się do gospodarza.
- Nie, nic a nic prócz tego, co powiedzieli mi lekarze. Ale pamiętam te sześć 
godzin w świątyni, nim 
padły bomby. Pamiętam pułkownika Li i salwę na zewnątrz, gdy rozstrzelali Simona.
Zapadła chwila ciszy, aż wreszcie przemówił szeptem Graham.
- A więc to pamiętasz, tak? Pamiętasz naszego starego przyjaciela pułkownika Li?
Shane zadrżał gwałtownie.
- We śnie do dzisiaj słyszę tę jego kulawą stopę -odpowiedział. - Wlokącą się po 
korytarzu i 
zatrzymującą przed drzwiami celi.
Graham westchnął.
- Muszę przyznać, że i mnie trudno go zapomnieć. Ale później nastąpiły inne 
wypadki, które to 
wspomnienie zepchnęły mi głęboko w podświadomość.
- A co to były za inne wypadki? - zapytał Shane. -Widziałem twoje akta w 
Ministerstwie Wojny, po-
wiedziano mi też, że nigdy nie zostałeś wzięty do niewoli. Figurujesz w spisach 
jako ranny w boju i 
zdemobilizowany wskutek orzeczenia lekarskiego. Tego właśnie nie mogę zrozumieć.
Graham wzruszył ramionami.
- To naprawdę bardzo proste. Po bombardowaniu byłem głęboko oszołomiony, ale 
poza tym nie 
odniosłem żadnych obrażeń. Otaczały mnie ruiny. Nie wyglądało, by poza mną 
ktokolwiek przeżył, a 
mówiąc z brutalną szczerością, nie zatrzymałem tam się, by kogoś jeszcze szukać. 
W tym, co ocalało z 
biura pułkownika Li, znalazłem nasze mundury. Nawiasem mówiąc, z samego 
pułkownika mało co 
zostało. Naciągnąłem pierwszy bat-tledress, który wpadł mi w ręce i wyniosłem 
się w diabły. Gdy 
schodziłem ze wzgórza, artyleria ciągle jeszcze ostrzeliwała okolicę ogniem 
flankowym.
- I co wtedy? - zapytał Shane.
Graham wyjął z płaskiej złotej papierośnicy papierosa.
- Udało mi się przebrnąć przez rzekę. - Na jego wykrzywionych ustach pojawił się 
uśmieszek. - 
Byłem o jakieś dwieście jardów od linii alianckich, gdy nastąpiłem na minę 
przeciwpiechotną.
- Co za parszywe szczęście - skomentował Shane. Graham znów wzruszył ramionami.
- Swoją drogą zrobili dla mnie wszystko, co tylko
mogli. Nie byli w stanie, jak chyba widzisz, uczynić wiele dobrego, bo nie 
pozostało im zbyt wiele 
materiału, którym
mogli operować. Przez cały rok nie mówiłem, aż wreszcie sprowadzili niemieckiego 
chirurga, by 
zoperował na nowo moje struny głosowe. Teraz mogę jako tako mówić. Shane'owi nie 
przychodził do 
głowy żaden komentarz. Wstał i podszedł do okna.
- Przynajmniej, sądząc z tego otoczenia, nie brak ci pieniędzy.
Graham kiwnął głową.
- Na tydzień przed naszym ostatnim patrolem zmarł mój wuj. Pamiętasz, że 
dostałem list od jego 
prawników? Wszystkim wam obiecałem niebotyczne pijaństwo dla uczczenia tej 
okazji przy 
najbliższej przepustce do Tokio. Gdy wyszedłem ze szpitala, sprzedałem wszystko 
pewnemu 
konsorcjum i nabyłem ten dom. Do kupna przekonała mnie oranżeria. Moim wielkim 
hobby 
uczyniłem hodowlę storczyków. Wiesz, to bardzo trudne zajęcie.
- Czy cię zdziwiło, gdy się dowiedziałeś, że Wilby, Crowther i Steele przeżyli? 
- spytał Shane.
- To lekko powiedziane - odparł Graham. - Crowther pierwszy powrócił do domu. 
Chyba był w 
innym obozie niż tamci dwaj.
- Widziałeś się z którymś z nich? - zapytał cicho Sha-ne. Graham wzruszył 
ramionami.
- Gdy Crowther wrócił do domu, był jakiś kawałek na ten temat w lokalnej prasie. 
Napisałem do 
niego liścik i zaprosiłem, by mnie odwiedził przez wzgląd na starą znajomość. 
Okazało się to dla 
niego niezbyt przyjemnym wieczorem i mówiąc otwarcie, nie miał nic szczególnego 
do powiedzenia. 
Ożenił się parę lat temu. Ostatnie, co o nim słyszałem, to że jest wykładowcą na 
uniwersytecie.
- A co z Wilbym i Reggiem Steele'em? - zapytał Sha-ne.
- Nie zadałem sobie trudu, by się z nimi skontaktować po tym krępującym 
wieczorze z Crowtherem. 
Z rok temu, gdy pewnego sobotniego wieczoru jechałem przez miasto, ujrzałem 
Wilby'ego. Wyglądał 
na pijanego, co dokładnie zgadza się z moimi wspomnieniami o nim. Steele jest 
właścicielem jakiegoś 
klubu w mieście. O ile pamiętam, nazywa się to Garland Club. Striptiz oraz 
lunche dla zmęczonych 
biznesmenów. To, co najmodniejsze. Zdaje się, że wieczorami /mienia się w nocny 
klub z atrakcjami 
seksualnymi.
Shane nie zabrał głosu. Stał przy oknie, wpatrując się w padający deszcz. Po 
krótkim milczeniu 
odezwał się Graham:
- Czy chcesz ich odszukać podczas twego pobytu w mieście?
Shane powoli kiwnął głową.
- Tak, chcę ich odszukać.
- Więc co to jest, podróż sentymentalna? - zapytał Graham.
- Dziś po południu złożyłem wizytę ojcu i siostrze Simona Faulknera - 
odpowiedział Shane nie 
odwracając się.
Nastąpiło krótkie milczenie. Chwila wspomnień, a po niej nagłe napięcie.
- Mój Boże! - wybuchnął Charles Graham. - Więc po to tu wróciłeś!
Shane odwrócił się powoli.
- To prawda - odrzekł. - Chcę się dowiedzieć, kto nas zdradził przed 
pułkownikiem Li. To nie byłem 
ja i nie mogłeś być ty. Pozostaje Wilby, Crowther lub Steele. Do wyboru.
Graham potrząsnął głową.
- Chyba zwariowałeś. Jak, u licha, będziesz w stanie to wykryć? Czy spodziewasz 
się, że winowajca 
załamie się i przyzna? A poza tym, czy to ma teraz jakiekolwiek
znaczenie? Shane podszedł do niego powoli, z wściekłą miną.
- Czy to ma znaczenie? Jezu Chryste! - wybuchnął. -Już zapomniałeś, co tam się 
zdarzyło? 
Zapomniałeś, przez co przeszliśmy i co zrobili z Simonem?
Graham uniósł głowę i spojrzał na niego dziwnym wzrokiem.
- Ja nie zapomniałem - powiedział. - A ty? Pomimo wilgotnego upału Shane poczuł 
niesamowity
chłód.
- Pamiętam wszystko, co wydarzyło się owego dnia.
- Czy możesz być tego pewien? - zapytał Graham. -Nie pamiętasz niczego z okresu 
siedmiu lat. Jak 
możesz być tak pewien, że pamiętasz wszystkie wydarzenia ze świątyni? Jak możesz 
mieć pewność, 
że to nie ty powiedziałeś pułkownikowi Li to, czego chciał się dowiedzieć? To 
może być jedyna rzecz, 
której twoja pamięć nie chce odtworzyć.
Przez chwilę Shane czuł się tak, jakby gigantyczna dłoń ścisnęła mu pierś z taką 
siłą, że nie mógł 
chwycić oddechu. Z wyschniętym gardłem, rzucając głową z boku na bok, walcząc o 
łyk powietrza, 
próbował przemówić. Zataczając się podszedł do stołu i rozpaczliwym ruchem 
napełnił sobie szklankę 
ze stojącej tam karafki. Gdy woda zaczęła spływać mu do gardła, zakrztusił się, 
ale wreszcie był w 
stanie oddychać. Odwrócił się do Grahama z twarzą białą jak ściana.
To niemożliwe. Byliśmy razem, w jednej celi. Wiesz, że to nie byłem ja, a ja 
wiem, że to nie mogłeś 
być ty.
Graham łagodnie potrząsnął głową.
- Ale ja byłem nieprzytomny, gdy mnie przyniesiono z ostatniego przesłuchania. 
Byłem nieprzytomny 
prawie godzinę.
Przez chwilę Shane spoglądał z góry na jego do cna zniszczoną twarz, a potem 
odwrócił się i ruszył 
ścieżką
do drzwi. Graham poszedł za nim zaskakująco szybkim krokiem i w chwili gdy Shane 
naciągał 
płaszcz, stał u jego boku.
- Nie chciałem wyprowadzać cię z równowagi - rzekł ochryple. - Po prostu 
chciałem ci wskazać, jak 
niemożliwy do realizacji jest cały twój plan. Shane zacisnął pasek i otworzył 
drzwi.
- Nie wytrąciłeś mnie z równowagi - powiedział. - Po prostu podsunąłeś inną 
możliwość, o której 
powinienem był sam pomyśleć.
Zszedł szybkim krokiem po schodach, Graham tuż za nim. Gdy dotarli do holu, 
Graham otworzył 
drzwi wejściowe i wyszedł razem z nim na ganek. Zatrzymali się tam na chwilę, 
wreszcie Shane 
powiedział:
- Bardzo mi pomogłeś. Jestem ci wdzięczny. Graham potrząsnął głową i odrzekł 
smutnym głosem:
- Co z tego może wyjść dobrego? Komu i w czym to pomoże?
Shane wzruszył ramionami i podniósł kołnierz trencza. Twarz miał pełną 
wściekłości i goryczy.
- Nie wiem. Mówi się, że nikt nie jest w stanie pomóc umarłym, ale ja jestem 
żywym trupem, więc 
może stanowię wyjątek. Wiem tyle, że ta sprawa gryzie mnie straszliwie i o 
niczym innym nie potrafię 
myśleć. Muszę wiedzieć, kto to był.
- Nawet jeśli okaże się, że to byłeś ty sam? - zapytał Graham.
Shane potaknął ze ściągniętą twarzą.
- Nawet jeśli okaże się, że to ja sam.
- A gdy się dowiesz, co wtedy? - spytał cicho Graham.
Przez chwilę stali, patrząc sobie w oczy, a potem Sha-ne odwrócił się bez słowa, 
zszedł ze schodów i 
przez podjazd poszedł w stronę bramy.
5
______
Gdy wysiadał z autobusu przed uniwersytetem, deszcz prawie ustał, ale 
perspektywę ulic zasnuła 
mgła, a sylwetki domów stały się zatarte i niewyraźne.
Przeszedł przez ulicę do portierni przy głównym wejściu i spytał odźwiernego o 
Adama Crowthera. 
Niski, rumiany mężczyzna w niebieskim mundurze ze złotymi wyłogami skierował go 
do Wydziału 
Archeologii w bocznej uliczce po przeciwnej stronie głównej drogi.
Widać było, że jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt lat temu teren za 
uniwersytetem musiał być 
wytworną dzielnicą mieszkaniową. Wiele domów miało koliste podjazdy i stało w 
obszernych 
ogrodach. Większość z nich zajmowały obecnie różne fakultety uniwersyteckie.
Shane bez trudności odnalazł Wydział Archeologii i po schodach wspiął się do 
wejścia. Wewnątrz 
budynku było ciemno i ponuro; ściany pomalowano na kolory zieleni i beżu. W holu 
nie leżał dywan i 
gdy ruszył przed siebie, wyfroterowane deski podłogi zatrzeszczały złowieszczo.
Minąwszy wielką tablicę ogłoszeniową dotarł do pomieszczeń biurowych. Nieco 
głębiej dostrzegł w 
korytarzu kolejne drzwi z wyraźnie wymalowanym białą farbą na drewnianej 
tabliczce nazwiskiem 
Crowthera. Zapukał lekko i wszedł do środka.
Crowther siedział przy biurku pod szerokim oknem. Obrócony na wpół plecami do 
drzwi unosił do 
światła
kawałek krzemienia.
- Tak, o co chodzi? - spytał z niecierpliwością w głosie. - Przecież mówiłem, że 
nie życzę sobie, by 
mi przeszkadzano tego wieczoru.
Shane powoli szedł przed siebie, aż znalazł się po przeciwnej stronie biurka.
- Halo, Crowther - powiedział. - Dawno się nie widzieliśmy.
Crowther błyskawicznie odwrócił się na fotelu, a na jego twarzy odmalowało się 
niedowierzanie.
- Zdumiewające, toż to Martin Shane. Ależ to niemożliwe. Człowieku, przecież ty 
nie żyjesz. Zmarłeś 
siedem lat temu.
Shane potrząsnął głową.
- Wszyscy mi to bez przerwy powtarzają. Zaczynam się zastanawiać, czy naprawdę 
istnieję.
Crowther siedział gapiąc się na niego. Kawałek krzemienia nadal trzymał między 
kciukiem i palcem 
wskazującym.
- Co tam masz? - zapytał Shane.
- Grot strzały, znaleziony przez jednego z moich studentów na terenie, gdzie 
prowadzimy 
wykopaliska. Neolityczny, jak sądzę - odpowiedział odruchowo Crow-ther, a potem 
roześmiał się. - 
Ale o czym ja mamroczę? Siadajże, człowieku! Siadaj i opowiadaj, co wyrabiałeś 
od czasu 
najgorszych lat naszego życia? Gdy cię widziałem ostatnim razem, leżałeś na 
noszach z rozwaloną 
głową. Powiedzieli mi, że jesteś umierający.
Shane podsunął sobie fotel, odpiął płaszcz i uśmiechnął się.
- Źle ci powiedzieli. Było całkiem paskudnie, ale udało mi się wykaraskać. Ale 
to pochłonęło całe lata 
w szpitalu. - Sięgnął po papierosa. - Co się z tobą działo? Myślałem, że nie 
żyjesz, dopóki nie 
sprawdziłem parę dni temu w Ministerstwie Wojny.
Crowther wyciągnął fajkę i zaczął ją nabijać tytoniem ze skórzanego kapciucha.
- Gdy mnie odkopali po bombardowaniu, prawie nic mi nie było. Wilby i Steele 
byli ranni i 
Chińczycy zabrali ich ambulansem polowym. Potem ich już nie widziałem.
- A co zrobili z tobą? - zapytał Shane.
- Och, to, co zwykle. Dołączono mnie do kolumny jeńców i popędzili nas na północ. 
Był to nader 
długi spacer. Mogę cię zapewnić, że przy nadchodzącej zimie nie należał do 
przyjemności.
Shane rozejrzał się po pokoju i słabo uśmiechnął.
- Ale wygląda, że od tamtych czasów dobrze dawałeś sobie radę. Portier 
powiedział mi, że teraz jesteś 
doktorem Crowtherem. Kiedy to nastąpiło?
- Parę lat temu. Robiłem pewne badania, tak się złożyło, że dobrze wypadły i to 
wszystko. - 
Uśmiechnął się. -A wiesz, jestem teraz żonaty. Mam swoją małą dziewczynkę. 
Musisz któregoś 
wieczoru przyjść do nas na kolację i poznać się z moją żoną.
- Miło mi będzie - odparł Shane. Wstał z miejsca i podszedł do gabloty z 
eksponatami. Oglądając je 
odezwał się:
- Czy spotykasz się z kimś ze starej paczki? Crowther potrząsnął głową.
- Zaraz po powrocie do domu odwiedziłem Charlesa Grahama. Było to tak ciężkie 
przeżycie, że już 
nigdy nie próbowałem go powtórzyć.
- Wiem, co chcesz przez to powiedzieć - stwierdził Shane. - Złożyłem mu wizytę 
dziś rano. A co z 
pozostałymi dwoma? Czy w ogóle się z nimi spotykasz?
- Nie na gruncie towarzyskim, jeśli to masz na myśli -rzekł Crowther. - Na 
Reggiego Steele'a 
natknąłem się pewnego dnia na mieście. Zaprosił mnie na drinka, ale śpieszyłem 
się. - Roześmiał się 
głośno. - Prawdę powiedziawszy, niezbyt mi na tym spotkaniu zależało.
- Dlaczego? - zapytał z nagłym zainteresowaniem Shane.
- Stara historia - odparł Crowther. - Ktoś, kogo znałeś w wojsku, staje się 
innym człowiekiem, gdy z 
niego wychodzi.
Shane popatrzył na niego dziwnym wzrokiem.
- Czy to, co tam się wydarzyło, ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie?
Crowther zdziwił się.
- Korea? - zapytał. - Dzięki Bogu, te wspomnienia już się zacierają.
- A na temat świątyni i pułkownika Li? Crowther znów przytknął zapałkę do główki 
swej fajki.
- Początkowo miewałem złe sny, ale niedługo. To zadziwiające, jak szybko natura 
pomaga nam 
zapominać o rzeczach naprawdę nieprzyjemnych.
Shane potrząsnął głową i odparł z przekonaniem:
- Ja nie potrafię zapomnieć. Nocami rozmyślam o Li, o jego przeklętej kulawej 
stopie, o Simonie 
Faulknerze i tym, co mu zrobili. - Wrócił na fotel, a gdy usiadł, wpatrzył się 
płonącym wzrokiem 
prosto w oczy Crow-the-ra. - A przede wszystkim nie potrafię zapomnieć, że ktoś 
powiedział Li to, 
czego ten chciał się dowiedzieć. -Uśmiechnął się dziwacznie. - Nigdy nie 
odkryliśmy, kto to był.
Przez moment Crowther przyglądał mu się z obojętną miną, a potem roześmiał się 
cicho.
- Nie, nie odkryliśmy, prawda?
Znów nastąpiło pełne treści milczenie i wreszcie Shane powiedział:
- Wiem, że to nie byłem ja i że nie mógł być to Graham, bo w tym czasie leżał 
nieprzytomny w mojej 
celi.
Crowther ostrożnie położył fajkę na biurku i odchylił się na oparcie fotela.
- Czy sugerujesz, że to byłem ja, Shane? Czy przyjechałeś po to, aby po tylu 
latach to wykryć?
Shane nadal uparcie patrzył mu w oczy.
- A byłeś? - spytał.
Nagle pokój wypełniła wibrująca cisza. Dwaj mężczyźni siedzieli naprzeciw siebie, 
gotowi popełnić 
coś straszliwego, aż wreszcie Crowther roześmiał się krótko, schylił i roz-
sznurował prawy pantofel. 
Zdjął skarpetkę i podniósł stopę tak, by Shane mógł ją dobrze obejrzeć. Nie miał 
palców u nóg, tylko 
jedną pofałdowaną bliznę przez całą szerokość.
- Przyjrzyj się dokładnie - powiedział Crowther. Shane pochylił się do niego z 
twarzą bez wyrazu.
- Jak to się stało?
Crowther zaczął naciągać skarpetkę.
- Mówiąc o marszu na północ w kolumnie jeńców nie powiedziałem ci, że popędzono 
nas aż do Chin. 
Trwało to prawie pięć miesięcy. Owego roku zima była ostra. Większość z nas 
poumierała. Ja miałem 
szczęście. Jedyne, co mi się stało, to odmrożenie palców u nóg. Gdy zaczęła się 
gangrena, pozostało 
mi tylko jedno. Odciąłem je scyzorykiem. - Dokończył sznurować pantofel i wstał 
z miejsca. Kiedy 
okrążał biurko, lekko utykał. - Jeśli to byłem ja, to nie na wiele mi się to 
zdało, prawda? - zapytał.
Shane wstał i wyciągnął dłoń.
- I ja tak rzeczywiście uważam... jeśli to byłeś ty. Podszedł do drzwi, a gdy je 
otwierał, Crowther się
odezwał:
- Człowieku, na litość boską, daj temu spokój. Ta sprawa jest już martwa i 
pogrzebana. Co dobrego 
wyniknie z tego, że ktoś się teraz dowie?
Shane odwrócił się powoli z dziwacznym uśmiechem na twarzy.
- Jesteś już trzecią osobą, która to powiedziała -za-
uważył. - Zaczynam się zastanawiać, czemu wszyscy tak się tym niepokoją.
Crowther opuścił ręce beznadziejnym gestem, a w jego oczach pojawiło się coś na 
kształt rozpaczy. 
Jeszcze przez chwilę patrzyli na siebie, a potem Shane odszedł cicho zamknąwszy 
drzwi, za którymi 
pozostał człowiek o twarzy pełnej nagłego zmęczenia.
6
______
Joe Wilby mieszkał przy Gower Street, w jednym z sypiących się domów z tarasami, 
blisko centrum 
miasta, w dzielnicy slumsów, przeznaczonej do wyburzenia. Numer piętnaście 
wyglądał, jakby miał 
się w każdej chwili zawalić, a drzwi od frontu były zabite deskami.
Wąskim przejściem z boku domu Shane przedostał się na tylne podwórze, zasypane 
pustymi puszkami 
i odpadkami wszelkiego rodzaju. W oknie z tyłu domu świeciło światło, więc 
wszedł po czterech 
kamiennych schodach i zastukał.
Usłyszał zbliżające się kroki, a drzwi uchyliły się na parę cali.
- Kto tam? - zapytał kobiecy głos.
- Szukam Joego Wilby'ego - powiedział Shane. Jestem jego starym przyjacielem.
Rozległ się brzęk łańcucha i drzwi otworzyły się.
- To lepiej niech pan wejdzie - zaproponowała i cofnęła się do wnętrza mrocznym 
korytarzem.
Shane zamknął drzwi i poszedł za nią. Zmarszczył nos i zadrżał z niesmaku, gdy 
doleciały go zapachy 
kuchenne zmieszane z odorem moczu. Kobieta otworzyła kolejne drzwi, zapaliła 
światło i 
poprowadziła go do pokoju na końcu korytarza. Był w miarę czysty, na podłodze 
leżał dywan, a 
podwójne łóżko ustawiono pod przeciwległą ścianą.
Odwróciła się twarzą do niego. Duża, masywnie zbudowana, zbliżała się do 
czterdziestki, ale była 
bliska
zupełnego zaniedbania. Pomimo to na swój gruby, prostacki sposób była jeszcze 
przystojna. Nagle 
uśmiechnęła się z zainteresowaniem.
- Jestem Bella, żona Joego - wyjaśniła. - Nie ma go w tej chwili. Czy ja mogę 
czymś panu służyć?
Bez żadnej wątpliwości w tonie jej głosu zabrzmiało zaproszenie. Uśmiechnął się.
- Nazywam się Shane - powiedział - Martin Shane. Byłem w Korei z pani mężem. 
Właśnie 
przejeżdżałem przez miasto i pomyślałem sobie, że może go odszukam.
- No, to bardzo miłe - odrzekła. - Joe nigdy wiele nie opowiada o swym udziale w 
wojnie. - Usiadła 
uśmiechnięta na skraju łóżka. - Proszę poczęstować mnie papierosem, usiąść koło 
mnie i wszystko 
opowiedzieć.
Poklepała łóżko tuż przy sobie. Shane przyjął zaproszenie. Założyła nogę na nogę, 
ukazując fałdy 
białego ciała nad czarnymi pończochami, a jej jaskrawy domowy szlafrok rozsunął 
się.
- A więc pan i mój Joe byliście razem w Korei? - zapytała po zapaleniu papierosa. 
-To było dawno 
temu.
Shane skinął głową.
- Dobre parę lat spędziłem za granicą. Do Anglii wróciłem ledwie przed tygodniem.
Wyciągnęła rękę i uścisnęła mu dłoń.
- Całkiem dobry powód, by wypić małego drinka, no nie?
Przeszła przez pokój do szafy, wyjęła butelkę dżinu i nalała dwa kieliszki. 
Wróciła na łóżko, podała 
jeden Sha-ne'owi i usiadła.
- Zdrówko - powiedziała i przełknęła dżin jednym haustem.
Shane wziął mały łyk i uśmiechnął się.
- Gdzie Joe podziewa się dziś po południu? W pracy? Potrząsnęła głową.
- Pracuje wieczorami jako barman w jednym z klubów
w mieście. A jest teraz tam, gdzie każdego popołudnia. Trąbi piwsko w miejscowej 
knajpie. Shane 
postarał się odpowiedzieć współczująco:
- Musi to panią mocno nudzić.
Przysunęła się do niego z rozchylonymi wargami i położyła mu dłoń na udzie.
- Nawet pan sobie nie wyobraża, jakie to może być nudne - szepnęła.
Drzwi wejściowe otwarły się z trzaskiem, w korytarzu rozległy się kroki. Kobieta 
szybko się odsunęła. 
Zdążyła wstać, gdy rozwarły się drzwi wewnętrzne i do pokoju wtoczył się Wilby.
Był to mężczyzna potężny jak byk, z rękami prawie sięgającymi kolan. Twarz miał 
ponurą i 
spuchniętą z pijaństwa. Stał chwiejnie, patrząc na nich z paskudnym błyskiem w 
oku.
- A więc takie rzeczy się dzieją, gdy mnie tu nie ma. Bella podeszła do niego i 
odezwała się 
przymilnym głosem:
- Joe, to twój stary przyjaciel. Zatrzymałam go do twego powrotu.
Chwycił ją za włosy i szarpnięciem odchylił głowę do tyłu.
- To prawdopodobna bajeczka - powiedział. Wtedy Shane wstał i odwrócił się tak, 
by Wilby widział 
jego twarz.
Zaległa głęboka cisza. Wilby'emu opadła szczęka, a twarz przybrała chorobliwy 
zielony kolor.
- Shane! - wyjąkał głupawo. - Martin Shane!
- Tak, Joe, to ja - odparł Shane.
Jeszcze przez chwilę Wilby gapił się na niego, a potem jednym ruchem wyrzucił 
żonę za drzwi i 
zamknął je za nią.
- Myślałem, że nie żyjesz powiedział powolnym głosem.
Shane łagodnie potrząsnął głową.
- Musiałeś myśleć o kimś innym, Joe. Może o Simonie Faulknerze. Bo to on nie 
żyje, prawda?
Wilby przez chwilę wpatrywał się w gościa, a potem zataczając się podszedł do 
łóżka, wziął butelkę 
dżinu i przytknął do ust. Otarł wargi rękawem i odezwał się wojowniczym tonem:
- Tak, Faulkner nie żyje. Rozstrzelali go pod moim oknem. I co z tego?
Shane uśmiechnął się uprzejmie.
- To, że Faulkner jest martwy, a ty nie - odpowiedział. - Czy nic ci nie 
przychodzi do głowy?
Wilby'emu rozszerzyły się oczy. Cisnął butelkę z trzaskiem o ścianę.
- A co, u diabła, masz na myśli?! - ryknął. - Po coś tu przyjechał? Zawsze był z 
ciebie dziwny 
skurwysyn. -Odwrócił się i sięgnął do klamki. - Wynoś się, wynoś się stąd w 
diabły.
Shane zrobił błyskawiczny ruch. Chwycił Wilby'ego za kołnierz, pociągnął 
olbrzyma do tyłu i cisnął z 
trzaskiem przez cały pokój.
Wilby natychmiast podniósł się, wyciągając wielkie łapska przed siebie. Shane 
odczekał, aż napastnik 
się zbliży, a wówczas odsunął się w bok i z całej siły walnął Wilby'ego w 
żołądek. Tamten hałaśliwie 
wypuścił powietrze i powoli opuszczając się na kolana, padł wreszcie na łóżko.
Oparty o skraj kominka Shane czekał. Dopiero po kilku minutach Wilby usiadł, 
jęcząc i rozcierając 
brzuch, a gdy podniósł głowę, jego wzrok wyrażał nienawiść i przerażenie.
- Co ty tu robisz? - zapytał. - Po co tu wróciłeś? Sha-ne, chwyciwszy za 
kołnierz, podniósł go na nogi. 
Twarz miał ponurą, ton głosu twardy jak stal.
- Szukam kapusia, który wydał wszystko pułkow-
nikowi Li.
Oczy Wilby'ego zamgliły się od nagłego strachu, szczęka mu opadła. Kręcił 
rozpaczliwie głową z 
boku na bok.
- To nie byłem ja, Shane - zapewnił gorąco. - Trzymałem gębę na kłódkę.
Shane przyciągnął go do siebie, wpatrując się nieustępliwie w jego opuchniętą 
twarz piwosza. Wilby 
załamał się zupełnie.
- Musisz mi uwierzyć! - wywrzeszczał. - To nie byłem ja!
Jeszcze przez chwilę Shane go przytrzymywał, aż wreszcie przez cały pokój pchnął 
Wilby'ego z taką 
siłą, że ten padł bezwładnie na łóżko. Leżał tam łkając, gdy Shane skierował się 
ku drzwiom.
- Jeszcze z tobą nie skończyłem - oświadczył złowieszczo.- Mam się z kimś 
spotkać, a potem być 
może wrócę tutaj.
Zamknął drzwi za sobą, a gdy się odwrócił, stała przed nim w ciemnym korytarzu 
Bella Wilby.
- Co się tam, do cholery, działo? - zapytała. - Zdawało mi się, że mówiłeś coś, 
jakimi to Joe i ty 
jesteście przyjaciółmi.
Uśmiechnął się.
- Czemu mnie pytasz? Podsłuchiwałaś pod drzwiami, no nie?
Sapnąwszy z obrazy, zaczęła się od niego odsuwać, ale chwycił ją za ramię i 
przyciągnął.
- Powiedz mu, że jeśli ma mi cokolwiek do powiedzenia, mieszkam w hotelu Embassy.
Zostawiwszy Bellę stojącą w ciemności, ruszył przed siebie korytarzem i wyszedł 
na dwór.
Ciągle jeszcze padało, a mgła była gęściejsza niż poprzednio. Szybkim krokiem 
skierował się do 
centrum miasta, rozmyślając nad wydarzeniami dnia. Dziewczy-
na, Graham i Adam Crowther. Żadnych powiązań między nimi, a przecież wszyscy 
chcieli, by dał 
sprawie spokój. A Wilby był przerażony. Naprawdę przerażony. Winny... czy też 
bał się czegoś 
innego?
Z wysiłkiem próbował się skupić, ale tępy ból tuż za czołem zaczął wracać. Gdy 
szedł w stronę hotelu, 
nasilał się coraz bardziej. Mgła wirowała wokół niego, poczuł się kompletnie 
osamotniony i zbudził 
się w nim lęk. Cały świat był kręcącą się w kółko mglistą iluzją bez śladu 
realności. Potykając się w 
panice, przeszedł przez jezdnię.
W chwili gdy miał wejść na przeciwległy chodnik, minęła go Laura Faulkner; tuż 
za nią szedł 
doberman. Był to widok lak nieoczekiwany, że Shane cofnął się zaskoczony, ona 
zaś /.nikła we mgle. 
Przez chwilę stał w miejscu, a potem przemknął koło niego samochód w tak 
niebezpiecznej bliskości, 
że przywróciło mu to przytomność. Wszedł na chodnik i pośpieszył za nią.
Zakręcił za rogiem na końcu ulicy na czas, by ujrzeć ją, jak wchodzi po paru 
schodkach i znika w 
drzwiach. Na podświetlonym, szklanym szyldzie widniał napis HOTEL. Shane 
zatrzymał się u stóp 
schodów, zawahał na moment, a potem powoli wszedł za nią po schodach do środka.
Hol wejściowy był malutki, niewielkie też biurko recepcjonisty, za którym 
siedział starszy człowiek w 
okularach w rogowej oprawce i czytał gazetę. Drzwi po przeciwnej .ironie holu 
prowadziły do baru i 
Shane tam się skierował. Siary zakaszlał dyskretnie.
- Przepraszam, sir, ale niestety bar otwieramy dopiero o szóstej.
Shane podszedł do biurka.
- Szukam młodej kobiety, która właśnie tu weszła.
- Młoda kobieta, sir? - Twarz starca wyrażała zdziwienie.
- Tak, młoda kobieta z psem - powtórzył zniecierpliwiony Shane. - Właśnie 
zobaczyłem, jak tu 
wchodziła.
Stary odłożył gazetę i potrząsnął głową.
- Przykro mi, sir. To musi być jakieś nieporozumienie. Nie ruszałem się stąd od 
półgodziny, a pan jest 
pierwszą osobą, która przeszła przez drzwi.
Shane poczuł chłód na karku.
- Przecież widziałem ją, jak wchodziła - powiedział powoli. - Wszedłem w parę 
sekund po niej.
Starzec pokręcił głową i powtórzył z uporem:
- Przykro mi, sir. Musiał się pan pomylić.
Sięgnął po gazetę, a Shane przechylił się przez biurko i chwyciwszy go za 
marynarkę przyciągnął do 
siebie.
- Kłamiesz! - warknął. - Laura Faulkner właśnie weszła tymi drzwiami. Musiałeś 
ją widzieć.
W oczach starego odmalował się strach. Wyszarpnął się z uchwytu i cofnął.
- Pan zwariował - oświadczył. - Jeśli pan stąd nie wyjdzie, wezwę policję.
Shane dla uspokojenia głęboko zaczerpnął powietrza i odezwał się równym głosem:
- Słuchaj pan, tak czy inaczej możemy to sprawdzić. Ma pan książkę telefoniczną?
Stary zdjął księgę z półki i pchnął przez biurko w jego stronę. Shane szybko 
przerzucił kartki, aż 
znalazł szukam adres.
- Czy mogę skorzystać z tego? - zapytał, wskazując telefon na biurku.
- Muszę pana połączyć z żądanym numerem przez centralkę - odrzekł stary, nadal 
mając się na 
baczności.
Shane podał numer i niecierpliwie czekał, aż stary wepchnie wtyczkę do jednego z 
gniazdek na 
centralce i nakręci numer. W chwilę później odwrócił się i powiedział:
- Oto pana połączenie, sir.
Shane podniósł słuchawkę do ucha. Rozbrzmiewał w
niej sygnał wywołania. Po czole zaczął spływać mu pot, który otarł w męce 
niecierpliwości. Wreszcie 
rozległ się trzask i dał się słyszeć chłodny i daleki głos Laury Faulkner.
- Halo, kto mówi?
Nastąpiła chwila okropnej ciszy, gdy walczył o odzyskanie głosu. Wreszcie 
przemówił:
- Tu Martin Shane.
Usłyszał, jak Laura nagle głęboko wciąga powietrze, a potem znów jej chłodny i 
obojętny głos:
- Czym mogę panu służyć, panie Shane?
- To nic ważnego - odparł. - Doprawdy nieistotne. Przed chwilą miałem wrażenie, 
że widzę panią na 
mieście i zadzwoniłem tylko po to, by się upewnić.
- Przecież przez cały dzień nie wychodziłam z domu. -Jej głos wyrażał zdziwienie.
- Przepraszam, że panią niepokoiłem - odpowiedział zdławionym głosem. - To po 
prostu głupie 
nieporozumienie.
Położył słuchawkę na widełkach i zataczając się i potykając, zszedł schodami we 
mgłę.
Działo się z nim coś, czego nie potrafił pojąć. Coś powodującego, że rósł w nim 
strach jak fala 
czarnego przypływu, grożąca, że go zadławi. Był pewien, że widział l,aurę 
Faulkner, a równocześnie 
znajdowała się o cztery mile, w zupełnie innej części miasta. Musiało istnieć 
jakieś wytłumaczenie.
Zaczął zmierzać pośpiesznie wąskimi bocznymi ulicami w stronę swego hotelu. 
Głowa bolała go 
coraz bardziej i skręcając w kolejną ulicę musiał zatrzymać się na chwilę i 
bliski omdlenia, oprzeć o 
słup latarni ulicznej.
Usłyszał jakiś ruch we mgle. Podniósł głowę, wytężył słuch i nagle poczuł 
lodowate zimno, a włosy 
zjeżyły mu się na karku. Ktoś zbliżał się powoli. Ktoś ciągnący za sobą koślawą 
stopę, wlokącą się w 
miarę zbliżania coraz
głośniej po mokrej jezdni. Shane rzucił się we mgłę.
- Kto tam?! - wrzasnął.
Kroki ucichły i zapanowała cisza. Zatrzymał się na chwilę, wytężając wzrok przez 
mgłę, a potem 
zawrócił i co sił w nogach rzucił się chodnikiem do ucieczki.
Dotarłszy do skrzyżowania na końcu ulicy zatrzymał się i oparł o ścianę, z 
trudem chwytając oddech. 
A wtedy, całkiem blisko za zasłoną mgły, usłyszał znów kulawą nogę, ciągnącą 
stopę po bruku w jego 
stronę.
Ogarnęła go nieopanowana panika. Pobiegł najbliższą ulicą, jakby ścigały go 
furie piekielne, gotowe 
dopaść w każdej chwili. Gdy skręcał w wąską, prowadzącą do hotelu boczną uliczkę, 
w jego czaszce 
wybuchnął ból. Krzyknął w męce i potykając się poszedł dalej.
Kątem oka dostrzegł wyłaniającą się z mgły postać, która podstawiła mu nogę, tak 
że rozciągnął się na 
całą długość na chodniku. Potoczył się, by uniknąć wymierzonego w głowę 
kopnięcia i wygramolił na 
nogi. Wybuchnął morderczą wściekłością. To przynajmniej było czymś dotykalnym, z 
czym potrafił 
walczyć.
Ujrzał w przelocie ordynarną, okrutną twarz i zimne oczy nad spłaszczonym nosem 
boksera. Zrobił 
unik, a pięść musnęła go po policzku. Kopnął napastnika w brzuch, ten zaś 
wrzasnął z bólu i zgiął się 
wpół. Padł plecami na ścianę, Shane zaś chwycił go za przód płaszcza i uderzył 
nim o mur.
- Kto cię przysłał?! - wrzasnął dzikim głosem. Tamten z trudem chwytał powietrze, 
przewracając
okropnie oczami.
- To Wilby - wyskrzeczał. - Joe Wilby. Obiecał mi piątaka, jeśli cię stłukę.
Shane odepchnął go z taką siłą, że człowiek poleciał na twarz we mgłę, sam zaś 
zawrócił do hotelu. 
Wilby może zaczekać. W tej chwili musiał zająć się czymś ważniejszym.
Schody prowadzące do jego pokoju zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Przez 
chwilę myślał, że 
nie potrafi dać im rady. Gdy otwierał drzwi, ból był straszny; pomyślał, że 
głowa mu pęknie. Rzucił 
się do łazienki i chwycił flaszeczkę tabletek. Wepchnął do ust cztery naraz i 
popił odrobiną wody.
Wrócił do pokoju i począł zbliżać się do łóżka. Kiedy tam dotarł, w jego głowie 
zaczęły wybuchać 
kolorowe światła i nadpłynęła szeroką falą atramentowoczarna woda, w której się 
pogrążył.
7
______
Gdy się obudził, było zupełnie ciemno. Przez parę minut leżał na łóżku, 
wpatrując się w przestrzeń i 
zastanawiając, gdzie się znajduje. Po chwili coś w nim zaskoczyło i przypomniał 
sobie.
Opuścił nogi na ziemię i zapalił lampę przy łóżku. Spojrzawszy na zegarek z 
zaskoczeniem przekonał 
się, że była dopiero szósta trzydzieści wieczorem. Spał tylko trochę dłużej niż 
godzinę, pomimo to 
czuł się całkiem odświeżony, a ból głowy zniknął zupełnie.
Nadal miał na sobie przemoczony trencz, ściągnął go więc i poszedł do łazienki. 
Nalewając gorącą 
wodę do umywalki przyjrzał się swej twarzy. Na prawym policzku, gdzie musnęła go 
pięść 
napastnika, widniał niewielki siniak. Dotknął go ostrożnie palcem, skrzywił się 
z bólu, pomyślał o 
Joem Wilbym i nagle wpadł w złość.
Szybko opłukał twarz i przebrał się w czystą koszulą W pięć minut później 
opuścił pokój i zszedł na 
dół. Na dworze mgła była jeszcze gęściejsza, padała uporczywa mżawka. Podniósł 
kołnierz i szybkim 
krokiem udał się do centrum miasta.
Garland Club znajdował się na placu St Michael, w spokojnym zakątku blisko 
ratusza. Otaczające plac 
eleganckie georgiańskie domy wyglądały na zajęte głównie przez biura adwokatów i 
innych 
przedstawicieli wolnych zawodów. Garland Club ze swym neonowym szyl-
dem i pasiastą markizą wyglądał tu trochę nie na miejscu.
Plac był prawie pusty, a gdy Shane wszedł po schodach, stwierdził, że szklane 
drzwi klubu są 
zamknięte. Za nimi mężczyzna w koszuli i czerwonych spodniach od liberii zajęty 
był wycieraniem 
wyłożonej ceramicznymi płytkami podłogi. Gdy podchodził do drzwi i otwierał je, 
wyglądał na 
poirytowanego.
- Przykro mi, sir. Otwieramy dopiero o ósmej. Shane szybko wepchnął nogę między 
drzwi.
- Nie jestem klientem - oświadczył. - Szukam pana Sleele'a.
Mężczyzna zmarszczył brwi.
- Traci pan czas na próżno. Nigdy nie zjawia się tu przed dziewiątą.
- Gdzie mogę go znaleźć? - nie ustępował Shane. Sprawa jest nader pilna. Czy 
będzie teraz w domu?
Mężczyzna potrząsnął głową.
- Zwykle o tej porze bywa w swoim drugim interesie. Nazywa się Club Eight.
Shane cofnął nogę, a człowiek zamknął drzwi na klucz i wrócił do swego zajęcia.
Shane wszedł do budki telefonicznej i poszukał w książce klubu. Mieścił się o 
jakąś milę stamtąd, na 
skraju centrum. Zdecydował więc, że pójdzie piechotą.
Do klubu wchodziło się z zaniedbanej ulicy, pomiędzy iim iownią odzieży po 
jednej stronie i bocznym 
zaułkiem po ii ngiej. Wszedł w długi korytarz o gołej podłodze, na końcu zaś 
znalazł drzwi. Nie dały 
się otworzyć, więc zapukał. Otworzyła się mała kratka i wyjrzała zza niej para 
surowo patrzących 
oczu.
- Proszę o kartę członkowską - odezwał się szorstki głos.
Shane potrząsnął głową.
- Nie mam jej. Jestem przyjacielem pana Steele'a. Kratka zatrzasnęła się, a 
drzwi rozwarły 
natychmiast.
Mężczyzna za nimi ubrany był w wyświechtany smoking i przybrudzoną białą koszulę. 
Jego czarna 
muszka była z tych przypinanych na zatrzaski.
- Jeśli szef powiedział, by pan przyszedł, to myślę, że wszystko w porządku - 
stwierdził. - Proszę 
wpisać się do książki.
Shane pochylił się nad zniszczonym biurkiem. Zawahał się na moment, a potem z 
rozmachem 
podpisał „Raymond Hunt".
- Czy pan Steele już przyszedł? - zapytał, odkładając pióro.
- Jeszcze nie, sir - odrzekł odźwierny. - Opłata członkowska wynosi dziesięć 
szylingów.
Shane wręczył mu funta, mówiąc, by resztę zatrzymał. Mężczyzna uśmiechnął się 
szeroko, ukazując 
pozieleniałe pieńki zębów.
- Pańską kartę członkowską przyniosę panu do baru, sir - zapewnił i wszedł do 
swego maleńkiego 
pokoiku biurowego.
Shane przeszedł przez kolejne drzwi na końcu korytarza. Prowadziło stąd w dół 
kilka schodków. 
Poniżej ciasno zestawione stoliki otaczały parkiet dansingowy. Na niewielkiej 
estradzie 
czteroosobowa orkiestra ze wszystkich sil starała się ogłuszyć wszystkich 
obecnych. Shane zszedł 
schodami i skierował się do umieszczonego w kącie baru.
Na sali bynajmniej nie było ciasno, zdawało się też, że jest tu więcej kobiet 
niż mężczyzn. Usiadł na 
wysokim stołku przy końcu baru, plecami do ściany. Barman stal pochylony nad 
zmywakiem płucząc 
szklankę, a gdy sit wyprostował, Shane ze zdziwieniem stwierdził, iż jest to Joe 
Wilby.
Na twarzy Wilby'ego odmalowało się zdumienie, ale szybko zmieniło się w 
nachmurzoną minę. 
Zbliżył się i
przechylił przez bar.
- Kto, u diabła, powiedział ci, że tu pracuję? - zapylał. - Bella?
- Nie potrzebowałem niczyjej pomocy odparł Shane. - Po prostu poszedłem na nosa. 
- Wielkie 
łapska Wilby'ego zacisnęły się konwulsyjnie na krawędzi baru, a Shane 
kontynuował: - Nawiasem 
mówiąc, dziś po południu spotkałem twego przyjaciela. Prosił mnie, by ci 
przekazać wiadomość. Miał 
mały wypadek i wskutek tego nie będzie w stanie zgłosić się po owego piątaka.
Wilby spurpurowiał na twarzy, spojrzenie miał mordercze.
- Dobra, ty cwaniaczku. Wkrótce dostaniesz za swoje. Shane zapalił papierosa i 
wydmuchnął chmurę 
dymu prosto w twarz Wilby'ego.
- Oj, bo się ciebie przestraszę. - Uśmiechnął się pogardliwie. - Podaj mi piwo, 
nim się zapomnę.
Wilby przyniósł je bez słowa i odszedł na drugi koniec lwu, gdzie stanął, by 
rzucając kosę spojrzenia, 
wycierać szklanki. Po chwili nagle podjął decyzję. Podniósł klapę na końcu baru, 
przepchnął się przez 
tłum i znikł za drzwiami wejściowymi.
Shane lekko zmarszczył brwi, zastanawiając się, co wielkolud zamyśla, wreszcie 
wzruszył ramionami 
i odwrócił na stołku, przyglądając się gościom. Większość kobiet .Umówiły 
oczywiste prostytutki, 
grubo umalowane i odziane w suknie, które ledwie mogły uchodzić za przyzwoite.
Tu i ówdzie siedzieli tłuści i łysiejący komiwojażerowie, na hulance w obcym 
mieście, zdecydowani 
dobrze się /a bawić wedle własnych gustów. Ogólnie rzecz biorąc, męską klientelę 
stanowiła 
ordynarna zbieranina; sądząc / wyglądu drobni przestępcy i pokątne bandziory, 
wszyscy ubrani z 
przesadną elegancją.
Reggie Steele nie pokazywał się. Podnosząc szklankę
do ust, by przełknąć resztę piwa, Shane zauważył, że obok niego znalazła się 
młoda kobieta. Z nie 
zapalonym papierosem w palcach rzuciła mu zapraszające spojrzenie. Uśmiechnął 
się i podał jej 
zapałkę.
Pomimo makijażu widać było, że ledwie wyszła z wieku dziewczęcego, a jej jędrne 
ciało 
promieniowało powabem młodego zwierzątka. W tym momencie Wilby przepchnął się 
przez tłum i 
wrócił za bar. Shane uśmiechnął się do dziewczyny.
- Masz ochotę na drinka?
- Nigdy nie słyszano, bym odmawiała. - Usiadła na sąsiednim stołku. Ciasna 
spódniczka uniosła się 
na dobre cztery cale nad kolanami. Nie próbowała jej obciągnąć. Napiję się dżinu 
z sokiem 
pomarańczowym, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
Przekazał zamówienie Wilby'emu, a gdy drink został podany, dziewczyna podniosła 
do góry szklankę. 
Nazywam się Jenny Green. A ty? Jeszcze cię tu nigdy nie spotkałam.
- Raymond Hunt - odpowiedział. - Właśnie przyjechałem do tego miasta w 
odwiedziny.
Pochyliła się ku niemu, a jej bluzka rozwarła się, ukazując głęboko bruzdę 
między piersiami.
Trzeba będzie pomyśleć, jak uprzyjemnić ci tu pobyt.
Nim Shane zdołał odpowiedzieć, ktoś postukał go w ramię. Odwróciwszy się ujrzał 
człowieka, który 
wpuścił go do klubu. Odźwierny uśmiechnął się szeroko, obnażając brudne zęby. W 
dłoni trzymał 
funtowy banknot.
- Przykro mi, sir - powiedział. - Właśnie przekonałem się, że nie mamy już 
wolnych kart 
członkowskich.
Wilby wynurzył się zza baru z pałką policyjną w ręce. W tłumie zapanowała nagła 
cisza. Shane 
doszedł do wniosku, że jak na jeden wieczór ma dosyć i wyjął funta spomiędzy 
palców odźwiernego.
Dziewczyna zniknęła gdzieś w tłumie. Shane wzruszył
ramionami, wyminął portiera i wspiął się po schodach. Odźwierny szedł tuż za nim 
i gdy dotarli do 
drzwi, otworzył je z klucza i stanął z boku.
- Dobranoc, sir. Przepraszam, że nie mogliśmy wyświadczyć panu tej przysługi.
- Dobrze się bawiłem - zapewnił go Shane i zniknął za drzwiami.
Na rogu uliczki zatrzymał się, by zapalić papierosa. Usłyszał ciche syknięcie i 
nagle z mgły wynurzyła 
się Jenny.
- Mamy tu zapasowe wyjście - wyjaśniła. - Na wypadek gliniarzy.
Shane westchnął.
- Tylko nie próbuj domyślać się czegoś niezwykłego. Uśmiechnęła się.
Nie pochlebiaj sobie. Powiedz mi, po co tu przyszedłeś?
- Szukałem Reggiego Steele'a - wyjaśnił. Skrzywiła się z miną nagle pełną 
rezerwy.
- Czy jesteś jego przyjacielem? Potrząsnął głową.
- Nie, nie sądzę, by można mnie tak określić. Natychmiast znów stała się 
przyjacielska.
- Jeśli nie ma go tutaj o tej porze, to oznacza, że już nie przyjdzie. 
Prawdopodobnie znajdziesz go 
teraz w klubie Garland.
- A jak się tam dostanę? - zapytał. Otworzyła torebkę i wyjęła małą białą 
karteczkę.
- Za członkostwo będziesz musiał zapłacić funta, ale jeśli pokażesz 
recepcjoniście tę kartkę, wpuści 
cię.
- Serdeczne dzięki - odrzekł Shane, a potem zawahał -Mam nadzieję, że nikt nie 
widział, jak za mną 
wychodzisz. Nie chciałbym, żebyś z mego powodu miała i łopoty.
- Nie musisz się o mnie martwić. Potrafię dać sobie rade. Jej białe zęby 
zabłysły w ciemności.
Oparła się plecami o ścianę i przyciągnęła go do siebie. Poczuł ciepło miękkiego, 
młodego ciała i 
delikatnie położył dłonie na jej ramionach.
- Powiedz mi tylko jedno - poprosiła. - Ty nie nazywasz się Raymond, prawda?
Odpowiedział jej uśmiechem.
- Nie, mam na imię Martin. Martin Shane. Kiwnęła głową z powagą.
- Tak, to lepiej do ciebie pasuje. - Przyciągnęła jego głowę, mocno pocałowała w 
usta, a potem 
odepchnęła go i znikła w zaułku. Wyjął chusteczkę i wytarł z ust jej kredkę.
- Do widzenia, Jenny! - zawołał półgłosem.
- Do widzenia, Martin - odparł jej głos z ciemności, a potem trzasnęły drzwi.
Odwrócił się i odszedł.
Gdy zmierzał szybkim krokiem przez centrum miasta, ulice były ożywione, a gdy 
wszedł na plac St 
Michael, był on zatłoczony zaparkowanymi samochodami.
Człowiek, który wcześniej wycierał posadzkę, stał teraz przed klubem Garland w 
imponującym, 
czerwono-złotym uniformie. Kiedy Shane zbliżał się do wejścia chodnikiem, 
portier otworzył szklane 
drzwi i przepisowo zasalutował wychodzącemu z wnętrza wysokiemu mężczyźnie w 
ciemnym palcie.
Mężczyzna podniósł dłoń, by spojrzeć na zegarek, a Shane ujrzał wyraźnie w 
padającym z wnętrza 
świetle jego twarz. Był to Adam Crowther.
Gdy zszedł z chodnika, Shane zawołał go i wezwany obejrzał się przez ramię. 
Zawahał się na moment, 
a potem mocno kulejąc przeszedł przez jezdnię i wsiadł do niedużej limuzyny. 
Shane podbiegł, ale 
musiał szybko odskoczyć, gdyż groziło mu niebezpieczeństwo ze strony 
przejeżdżającego obok 
innego samochodu. W tym momencie limuzyna już ruszyła z miejsca i Shane ujrzał
tylko, jak wyjeżdża za róg i znika.
Przez chwilę stał w miejscu na skraju chodnika, wpatrując się w noc zwężonymi 
oczami i 
zastanawiając nad możliwym wytłumaczeniem obecności Crowthera w klubie Garland.
Wreszcie zawrócił i podszedł do wejścia. Zdecydował, że wszystko staje się coraz 
bardziej 
skomplikowane. Gdy przekraczał szklane drzwi, twarz miał ponurą.
8
______
Białowłosy mężczyzna o wyglądzie cudzoziemca podszedł do niego i odezwał się 
uprzejmie:
- Wstęp tylko dla członków, sir. Shane wręczył mu wizytówkę Jenny Green. 
Mężczyzna obejrzał ją z 
obojętną miną.
- Zechce pan podejść i wpisać się do księgi, sir? - zapytał.
Shane poszedł za nim do małego biureczka recepcyjnego. Wpisał swe prawdziwe 
nazwisko, a 
recepcjonista przyjrzał się podpisowi. Gdy podniósł głowę, na jego twarzy 
pojawił się lekki uśmiech.
- Opłata członkowska wynosi jednego funta, panie Shane.
Shane wręczył mu banknot, mężczyzna zaś wezwał szatniarkę z drugiego kąta holu. 
Gdy pomagała 
mu zdjąć płaszcz, Shane zapytał:
- Czy to pana Crowthera widziałem, jak opuszczał klub w chwili, gdy nadchodziłem 
ulicą? Pana 
Adama Crowthera?
Recepcjonista lekko zmarszczył brwi, jak gdyby namyślał się.
- Pana Crowthera, sir? Nie, nie przypuszczam, byśmy mieli takie nazwisko wśród 
członków. - 
Podszedł do biurka i przerzucił książkę członków. Po chwili odwrócił z 
przepraszającym uśmiechem. - 
Musiał się pan pomylić, sir. Nikogo o takim nazwisku nie było dzisiaj w klubie.
Shane podziękował mu i wręczył znowu funta. Mężczyzna ukłonił się lekko i 
odstąpił w bok.
- Bardzo panu dziękuję. Mam nadzieję, że wieczór u nas spędzony sprawi panu 
przyjemność.
Było coś znaczącego w jego głosie, więc Shane, idąc w głąb korytarza zatrzymał 
się na chwilę i 
obejrzał przez ramię. Recepcjonista patrząc za nim mówił coś pośpiesznie do 
trzymanego w ręce 
telefonu.
Shane ruszył dalej wyłożonym czerwonym chodnikiem korytarzem, cały napięty w 
oczekiwaniu na 
nieprzyjemności. Gdy zbliżał się do otwartych na drugim końcu drzwi, usłyszał 
rzęsiste oklaski. 
Przeszedłszy przez drzwi znalazł się na małym balkoniku.
Szerokie schody prowadziły stamtąd do zatłoczonej sali restauracyjnej. Za 
stołami wznosił się pomost, 
na którym skąpo odziane dziewczyny wykonywały jakiś taneczny numer.
U szczytu schodów stał, przyglądając się przedstawieniu, nały Włoch z ptasią 
twarzą. Kątem oka 
dostrzegł Shane'a szybko odwrócił się z promiennym uśmiechem.
- Dobry wieczór, sir. Czy mogę znaleźć dla pana stolik?
Shane odpędził go gestem.
- Nie teraz. Myślę, że pójdę do baru na drinka. Zszedł schodami, przecisnął się 
przez tłum do baru i
zamówił drinka. Gdy został obsłużony, stanął tyłem do baru i rozejrzał się. 
Ogólnie rzecz biorąc, 
klienci wyglądali i alkiem przyzwoicie. Większość stanowili biznesmeni w średnim 
wieku, którzy 
znakomicie się bawili. Prawdopodobnie ich żony nawet nie wiedziały, gdzie 
mężowie się znajdują.
Hałas był ogłuszający. Pół tuzina dziewczyn wyszło na pomost i zatańczyło 
kankana. Shane stał 
prawie pod nimi i doskonale widział, jak się w górze miotały. Były to jak zwykle 
przy takich 
widowiskach dziwki o bezczelnych
twarzach, zbyt mocno umalowane i z farbowanymi włosami. Skacząc wysoko w górę za 
każdym 
razem krzyczały i wrzeszałycz, jakby świetnie się bawiły, a publiczność głośno 
klaskała.
Stał przy barze przez pół godziny, oglądając przedstawienie i uważnie wypatrując 
Reggiego Steele'a. 
Zamawiając trzeciego drinka zauważył, że człowiek, który go przyjmował przy 
wejściu, stoi na 
schodach i rozgląda się po sali. Gdy spotkał wzrokiem Shane'a, zadrżał 
gwałtownie i zszedł na dół. 
Shane obserwował, jak recepcjonista przeciska się między stolikami i znika w 
drzwiach obok sceny.
W tym momencie rozległ się werbel i na estradzie pojawiła się szczupła figurka. 
Widownia 
wybuchnęła huraganem oklasków, a dziewczyna przedefilowała pomostem i zatrzymała 
o parę stóp od 
Shane'a. Ich spojrzenia spotkały się, a na jej twarzy ukazał się zuchwały 
uśmiech. Była to Jenny 
Green.
Puściła do niego oko, a Shane, skrywając zaskoczenie, pomachał jej ręką. Nosiła 
czarne siatkowe 
pończochy i mało co więcej. Strzępek złotego materiału wokół jej bioder miał 
stanowić jakieś 
przykrycie, do czubków piersi przyklejone były dwa złote kwiatki. Nad sceną 
zapadła kurtyna, ona zaś 
rozpoczęła przemowę.
Był to standardowy numer kabaretowy. Słynne kobiety wszystkich wieków. Za każdym 
razem, gdy 
Jenny ogłaszała nazwisko, kurtyna podnosiła się, ukazując nagi żywy obraz, na 
którym różne młode 
kobiety o obfitych kształtach robiły, co mogły, by udawać Ewę w rajskim ogrodzie, 
Helenę Trojańską 
i inne.
Wszystko razem trwało z dziesięć minut, a każdą scenę widownia gorąco 
oklaskiwała. Gdy kurtyna 
opadła po raz ostatni, Jenny zakręciła się w miejscu z rozłożonymi ramionami i 
skłoniła głęboko. Z 
uśmiechem popatrzyła wprosi na Shane'a, a potem zawróciła, pobiegła po-
mostem na scenę i znikła za kurtyną.
Shane dokończył drinka i przepchnął się przez tłum do drzwi obok sceny. Otworzył 
je i wszedł po 
paru schodkach, prowadzących za kulisy. Jacyś robotnicy z brygady scenicznej 
stali oparci o ścianę, 
paląc papierosy i rozmawiając. Zupełnie nie zwrócili na niego uwagi, więc ich 
wyminął i poszedł 
wyżej żelaznymi schodkami.
Dotarł do korytarza z drzwiami po obu stronach, a gdy nim szedł, jedne z nich 
otworzyły się. Usłyszał 
wybuch śmiechu i ze środka wyszła Jenny Green. Wyskoczyła tak szybko, że się 
zderzyli, a gdy 
spojrzała na niego, zrobiła zdziwioną minę.
- Wszędzie na ciebie wpadam - zauważyła. Uśmiechnął się.
- Musiałaś szybko się poruszać, aby zdążyć tu na swój numer.
- Były tam jeszcze inne dziewczyny. Przyjechałyśmy razem taksówką. - Uśmiechnęła 
się łobuzersko. 
- Nie szukasz mnie przypadkiem, co?
Potrząsnął głową.
- Nie dzisiaj, Jenny. Szukam Reggiego Steele'a. Odwróciła się, wskazując dalszą 
część korytarza.
- Ostatnie drzwi. Te z jego nazwiskiem. Nie możesz u h nie zauważyć. - 
Wyszczerzyła zęby. - 
Zobaczymy się później, przystojniaku - powiedziała i wróciła do garderoby.
Wszedł jeszcze parę schodków wyżej i znalazł się na innym poziomie korytarza. 
Podłoga tutaj była 
grubo wycielona. Shane stanął przed drzwiami, na których złotymi lilerami 
wypisano nazwisko 
Steele'a.
Przez chwilę wahał się, starając się złowić jakiś dźwięk dolatujący przez na 
wpół otwarte okienko nad 
drzwiami, i potem wyczuł za sobą jakiś ruch i odwrócił się szybko.
Może dwie stopy, może trochę dalej za nim stał wy-
soki, szeroki w barach mężczyzna i przyglądał mu się. Ciemne falujące włosy wiły 
się w gęstych 
lokach nad jego czołem, a prawy policzek przecinała poszarpana blizna, nadając 
mu szczególnie 
złowrogi wygląd.
- Co jest grane, Jasiu? - zapytał.
Shane zmierzył go wzrokiem od stóp do głów i odpowiedział chłodno:
- Szukam pana Steele'a, Jasiu.
W oczach człowieka pojawił się paskudny wyraz, więc Shane szybko zrobił zwrot, 
otworzył drzwi i 
wszedł do środka.
Pokój był kremowo-złoty, a na wspaniałym kominku w stylu Adamów migotał ogień. 
Za biurkiem, 
zasypanym papierami, siedział Steele: drgnął i podniósł głowę. Prze/ chwilę 
patrzyli sobie nawzajem 
w oczy, wreszcie usta Steele'a wykrzywił uśmieszek.
- Halo, Shane, spodziewałem się ciebie. Co cię zatrzymało?
Mężczyzna za plecami Shane'a wsunął się do pokoju.
- Szefie, znalazłem tego frajera, jak podsłuchiwał pod drzwiami - powiedział.
Steele wstał z miejsca i machnął ręką.
- Wszystko w porządku, Frenchy. Pan Shane i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi. 
Bardzo starymi 
przyjaciółmi.
Za wycofującym się Frenchym cicho zamknęły się drzwi i zostali sami. Steele 
podszedł do barku i 
wyciągnął butelkę.
- Whisky ci pasuje?
Shane kiwnął głową i zapalił papierosa.
- Nie mogłem sobie przypomnieć, jak wyglądasz powiedział. - Ale gdy tylko 
przeszedłem przez te 
drzwi, natychmiast przypomniałeś mi się ty i wszystko, co ciebie dotyczy. I 
zajmujesz się właśnie tym, 
co sobie wyobrażałem.
Steele wręczył mu szklaneczkę i znów zasiadł za biurkiem.
- Nie skarżę cię - odpowiedział. - Ten interesik daje mi bardzo ładne dochody.
Nosił wspaniale skrojony smoking, a papierośnica, którą wyjął z wewnętrznej 
kieszeni, była 
platynowa. Krótki, wypielęgnowany wąsik nadawał mu wygląd przystojnego zawadiaki, 
ale 
podbródek poniżej pełnych warg miał zarys słaby i zniewieściały. Steele 
wydmuchnął w stronę sufitu 
spiralę dymu.
- Słyszałem, że zrobiłeś trochę ruchu w moim drugim lokalu.
Shane uniósł brwi.
- Kto ci powiedział? Wilby? Steełe wyszczerzył zęby.
- Biedny, stary Joe. Słuchaj, ty go naprawdę przestraszyłeś. On chyba myśli, że 
możesz go w każdej 
chwili stuknąć.
- Czy wiesz, po co przyjechałem? - zapytał Shane. Steele niedbale kiwnął głową.
- Tak, coś tam mówił na ten temat.
- A co z Adamem Crowtherem? Co ma do powiedzenia na ten temat? - spytał Shane.
Steele zrobił autentycznie zdziwioną minę.
- A to co ma znaczyć? Crowthera nie widziałem od miesięcy.
- To cholernie zabawne - oświadczył Shane - biorąc pod uwagę, że nie dalej niż 
pół godziny temu 
widziałem, lak wychodził z tego lokalu.
Steele zaprzeczył ruchem głowy.
- Musiałeś się pomylić.
Shane zacisnął pięści, próbując się opanować.
- Kłamiesz - stwierdził.
- Doprawdy, staruszku? - Steele uśmiechnął się uprzejmie.
Zapadła chwila ciszy, wreszcie Shane zapytał cicho:
- Czy to byłeś ty, Reggie? Steele podniósł szklaneczkę i popatrzył mu prosto w 
oczy.
- A jeśli powiem, że tak?
Shane zanurzył dłoń w kieszeni marynarki i wyjął ją, trzymając parabellum.
- Jeśli tak, to zabiję cię tu i teraz - oświadczył ochryple. Steele przez chwilę 
przyglądał się wylotowi 
lufy, a potem nagle odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się.
- Nie, nic nie powiedziałem temu chińskiemu skurwysynowi, a nawet gdybym to 
zrobił, z pewnością 
bym ci się/nie przyznał. - Pochylił się nad biurkiem i odsunął od siebie lufę 
pistoletu. - Na miłość 
boską, odłóż tę rzecz, nim cię wsadzą z powrotem do domu wariatów.
Shane wsadził parabellum do kieszeni i wolnym krokiem skierował się do drzwi. 
Gdy do nich dotarł, 
odwrócił się z płonącym wzrokiem.
- Przysięgam, że w tej samej chwili gdy dowiodę, że to byłeś ty, zabiję cię - 
obiecał.
Steele roześmiał się niedbale i potrząsnął głową.
- Shane, znam cię lepiej niż ty sam siebie. Zabijanie Chińczyków w Korei to było 
jedno, a zabicie 
mnie z zimną krwią teraz, to by było coś całkiem innego. Nie zbierzesz się na 
odwagę, by pociągnąć 
za spust, dopóki nie będziesz absolutnie pewien swego. Ale nigdy nie uzyskasz 
dowodu. To było zbyt 
dawno temu.
Shane potrząsnął głową i powiedział chłodnym tonem:
- Zdobędę ten dowód, a jeśli okaże się, że to ty, przyjdę po ciebie. - Zamknął 
drzwi i poszedł 
korytarzem.
Jenny Green stała w otwartych drzwiach swej garderoby i uśmiechnęła się, gdy się 
zbliżył.
- Wyglądasz jak po trzydniowym pijaństwie. Próbował odpowiedzieć uśmiechem.
- To tylko zmęczenie.
Wsunęła mu do ręki jedną z kart klubowych.
- Na odwrocie napisałam mój adres. Na wypadek,
gdybyś chciał wstąpić.
Wyczuł jakiś ruch za plecami, odwrócił się i ujrzał Frenchy'ego, który mu się 
przyglądał.
- Czy ten frajer naprzykrza ci się, dziecko? - zapytał Jenny.
W jej oczach zamigotał strach, szybko potrząsnęła głową.
- Nie, Frenchy, wszystko w porządku. Po prostu przyjaciel. - Uśmiechnęła się 
lekko do Shane'a i 
znikła w garderobie, zamykając drzwi za sobą.
Gdy Shane chciał odejść, Frenchy schwycił go za rękę.
- Pan Steele nie lubi, jak ktoś się naprzykrza dziewczynom, Jasiu. - Jego dłoń, 
gdy umyślnie zacisnął 
ją z całej siły, była jak stalowa obręcz.
- Nie życzę sobie, abyś mnie nazywał Jasiem - odparł zimno Shane. - To nie moje 
imię. - Zrobił 
błyskawiczny ruch wolną dłonią i ścisnął nią lewą rękę Frenchy'ego tuż poniżej 
łokcia, wbijając kciuk 
we wrażliwe miejsce.
Na twarz Frenchy'ego wypłynął wyraz najprawdziwszego holu, a gdy zachwiał się do 
tyłu, Shane 
kopnął go pod lewym kolanem. Zostawił go na miejscu, ledwie trzymającego się 
ściany i 
mamroczącego przekleństwa, sam zaś poszedł w dół schodami wiodącymi na scenę.
Było parę minut po dziewiątej, gdy opuścił klub i skierował się do hotelu. Czuł, 
jakby otaczająca go 
mgła parła na niego jak straszliwa, nieważka prasa; był oszołomiony i miał 
zawroty głowy.
Za oczami trwał tępy ból. Shane poczuł się słaby i wyprany ze wszelkich emocji. 
Wziął od nocnego 
portiera klucz i poszedł schodami.
W pokoju było cicho, nazbyt cicho, co go napełniło niejasnym, irracjonalnym 
niepokojem. Po ciemku 
położył się na łóżku, a gdy zamknął oczy, noc wybuchnęła tysiącem twarzy i 
migoczącymi, 
kolorowymi obrazami.
Leżał ledwie pięć, może dziesięć minut, gdy usłyszał
dźwięk, od którego przeszły go ciarki. Ktoś chodził w pokoju nad nim. Ktoś, kto 
ciągnął za sobą nogę, 
wlokącą się z przerażającym odgłosem po podłodze.
Leżał jeszcze przez parę chwil, wsparty na łokciu, a na głowie włosy stawały mu 
dęba. Czując, jak 
zalewa go zimne przerażenie, wygramolił się z łóżka, jednym szarpnięciem 
otworzył drzwi pokoju i 
pobiegł korytarzem, szukając schodów, wiodących na wyższe piętro.
Schodów nie było, ale na końcu korytarza znalazł zamknięte na klucz drzwi. Przez 
chwilę mocował 
się z nimi bez skutku, a potem zbiegł na dół i podszedł do recepcji.
- Chcę wiedzieć, kto mieszka w pokoju nade mną -powiedział.
Portier spojrzał na niego zdziwiony.
- Ależ nie ma nikogo w żadnym pokoju nad panem, sir. Tam jest tylko strych.
- Przecież słyszałem, jak ktoś chodzi nad moją głową upierał się Shane.
Portier potrząsnął głową.
- To niemożliwe, sir. Drzwi u szczytu schodów są zamknięte i jest tylko jeden 
klucz. Mam go tutaj.
Wziął go z gwoździa i podniósł do góry. Shane na chwilę poczuł pustkę w żołądku 
i zamknął oczy. 
Gdy je znów otworzył, odezwał się ostrożnie:
- Czy zrobi panu różnicę, jeśli się rozejrzymy? Jestem prawie pewien, że 
słyszałem, jak ktoś tam 
chodzi na górze.
Portier skinął głową i podniósł klapę kontuaru.
- Bynajmniej, sir. Pójdę tam z panem.
Poszli na górny korytarz i portier otworzył drzwi, prowadzące do schodów na 
strych. Zapalił światło i 
wspiął się po nich ostrożnie, Shane tuż za nim. Gdy dotarli na szczyt, przez 
niewielki podest 
przedostali się na strych, biegnący przez całą długość domu. Był zupełnie pusty; 
ostre światło nagiej 
żarówki sięgało do najdal-
szych zakątków. Portier odwrócił się z cichym śmiechem.
- No i proszę. Na górze nie ma nikogo. Musiało się panu przywidzieć, sir.
Shane z wolna pokiwał głową i poszedł przodem po schodach na dół. Zaczekał, aż 
portier zamknie 
drzwi na klucz, następnie wraz z nim przeszedł korytarzem. Gdy dotarli do 
szczytu schodów, odezwał 
się:
- Przykro mi, że pana trudziłem. Portier spojrzał na niego badawczo.
- Proszę mi wybaczyć, że zabieram głos w tej sprawie, ale nie wygląda pan zbyt 
dobrze. Czy mogę 
coś dla pana zrobić?
Shane potrząsnął głową i wszedł do swego pokoju.
- Gdy się trochę prześpię, poczuję się znacznie lepiej -rzucił na odchodnym. - 
Jestem dość zmęczony i 
to wszystko.
Zamknął drzwi za sobą, stanął oparty o nie plecami i czekał. Ale nie usłyszał 
żadnego dźwięku i tylko 
cienie wyglądały na niego z kątów pokoju. Wszedł głębiej, usiadł na brzegu łóżka 
i zapalił papierosa. 
Kręciło mu się w głowie. Wszystko to musiało mieć jakieś rzeczowe wytłumaczenie, 
bo gdyby przyjął 
możliwość, że wszystko sobie wyimaginował, był zgubiony.
Głęboko wciągając dym w płuca próbował się uspokoić. Wystarczyło, by ktoś miał 
klucz do drzwi 
strychu. Ktoś zainteresowany tym, by wystraszyć go z miasta, a może l;ikże 
doprowadzić do obłędu. 
Kimkolwiek był ten ktoś, miał aż nazbyt wiele czasu, by zniknąć ze strychu, gdy 
Shane zszedł do 
recepcji.
Wyszedł na korytarz i skierował się na sam jego koniec, znowu popróbował 
otworzyć drzwi na strych, 
ale były szczelnie zamknięte. Dostrzegł za sobą jeszcze jedne drzwi. Gdy je 
otworzył, ujrzał ciemną 
klatkę schodową, po której szybko zszedł na dół.
Powitał go zastarzały zapach kuchni, a dalej, w słabo
oświetlonym korytarzu, usłyszał głosy i brzęk garnków. Przed sobą miał jeszcze 
jedne drzwi, a gdy je 
otworzył, zobaczył biegnące wzdłuż boku hotelu przejście. Zamknął drzwi i wrócił 
na górę, 
rozmyślając gorączkowo.
Musiał to być ktoś, kogo spotkał dzisiaj, ktoś pragnący go wystraszyć, bo sam 
był przestraszony. 
Nagle przypomniał sobie Adama Crowthera. Z pewnością okłamał go na temat swych 
stosunków ze 
Steele'em; a jeśli nie miał nic do ukrycia, czemu tak starannie uniknął 
spotkania z nim koło klubu 
Garland?
Shane jeszcze przez chwilę stał pośrodku pokoju z czołem pomarszczonym z wysiłku 
myślenia. A 
potem podjął nagłą decyzję i sięgnął po trencz. W chwilę później zamknął drzwi 
za sobą i szybko 
zszedł po schodach.
By zyskać na czasie, wziął taksówkę z postoju w centrum miasta. Crowther 
mieszkał w cichej 
dzielnicy rezy-dencyjnej niedaleko od uniwersytetu. Shane polecił kierowcy, by 
zatrzymał się na 
początku ulicy i resztę drogi przeszedł pieszo, z kołnierzem podniesionym dla 
ochrony przed 
deszczem.
Pod poszukiwanym adresem znalazł bungalow w nowoczesnym kanadyjskim stylu: 
spatynowana 
cegła, sosnowe deski i surowy kamień. Stał wciśnięty między dwa duże domy 
czynszowe z szarego 
kamienia, otoczone wielkimi przystrzyżonymi trawnikami i rabatami kwiatowymi.
Shane powoli przeszedł podjazdem i wąskimi schodkami wszedł na ganek. Nacisnął 
guzik dzwonka i 
czekał. Po chwili ganek zalało światło. Kątem oka dostrzegł ruch w oknie salonu. 
Zasłona zadrżała, a 
gdy zwrócił w tamtym kierunku głowę, jakaś postać cofnęła się w zalegającą pokój 
ciemność, a ręka 
szarpnięciem zaciągnęła portierę.
Czekał, by mu otworzono drzwi, ale nic takiego nic
nastąpiło. Wobec tego znowu nacisnął dzwonek i nie odejmował palca od przycisku, 
aż ostry dźwięk 
odbił się echem w całym domu. W chwilę później usłyszał zbliżające się kroki i 
drzwi się otwarły.
Sympatyczna, ciemnowłosa młoda kobieta o szczerym spojrzeniu szarych oczu i 
energicznym zarysie 
ust spojrzała na niego pytająco.
- Tak, o co chodzi?
- Pani Crowther? - spytał Shane, a gdy potwierdziła ruchem głowy, kontynuował: - 
Nazywam się 
Shane, Martin Shane. Jestem starym przyjacielem pani męża. Czy mógłbym z nim 
porozmawiać?
Zawahała się, lekko skrzywiwszy twarz.
- Obawiam się, panie Shane, że to niemożliwe - powiedziała. - Adam wrócił dziś 
wieczorem z 
uniwersytetu z podwyższoną temperaturą i poszedł prosto do łóżka. W tej chwili 
śpi głęboko.
- Doprawdy bardzo mi przykro - odparł Shane. - Mam nadzieję, że to nic poważnego?
- Och, nie - odrzekła pośpiesznie. - Myślę, że to lekka grypka. - Dłonią 
odsunęła do tyłu pasmo 
ciemnych włosów. - Przykro mi, że przybył pan nadaremnie, panie Sha-ne. Może 
zechce pan 
zadzwonić do biura Adama za dwa albo trzy dni. Powinien już dobrze się czuć. - W 
jej głosie 
dźwięczał autentyczny żal.
- Tak, myślę, że tak zrobię, pani Crowther. - Uśmiechnął się do niej. - Proszę 
pozdrowić ode mnie 
Adama i powiedzieć mu, że będę z nim w kontakcie.
Zszedł szybko po schodkach i skierował się do bramy. Gdy do niej dotarł, 
obejrzał się. Kobieta nadal 
stała na ganku, patrząc w ślad za nim, ale gdy poszedł dalej, weszła do środka i 
w chwilę później 
światło na ganku zgasło.
Przez dwie, może trzy minuty Shane stał w cieniu muru ogrodowego, a potem 
zawrócił do bungalowu,
stąpając skrajem trawnika. Kłamała, tego był pewien. Adam Crowther nie tylko nie 
chciał z nim 
rozmawiać, ale jeszcze usiłował sprawić wrażenie, że przez cały wieczór nie 
opuszczał domu. I musiał 
być ku temu jakiś powód.
Shane szybko podszedł do ceglanego garażu z płaskim dachem, przytykającego do 
jednego z boków 
bungalowu. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Otworzył je szybko i wszedł do 
środka. Zapalił 
zapałkę i podniósł ją nad głową. Przed nim stał samochód Crowthera, mała, pola-
kierowana na ciemny 
kolor limuzyna, jeszcze mokra od deszczu.
Gdy zapałka zgasła, Shane odwrócił się i wyszedł na zewnątrz. Teraz miał dowód. 
Widział Crowthera, 
gdy ten opuszczał Garland Club.
Obszedł dom dokoła. W kuchni było ciemno, ale tylne drzwi otworzyły się przy 
pierwszym 
dotknięciu, więc wszedł do środka. Zatrzymał się, wytężając słuch i gdzieś z 
frontowej części domu 
doleciały go przyciszone głosy. Ostrożnie ruszył przed siebie i znalazł się w 
wąskim korytarzu, 
wychodzącym na hol. Z lewej strony, przez szparę pod drzwiami, sączyło się 
światło. Podszedł bliżej i 
zaczął nasłuchiwać.
Crowther z żoną kłócili się o coś. Ona go błagała, cichym i pełnym rozpaczy 
głosem. Nie można było 
dosłyszeć, o czym mówili, aż nagle Crowther bardzo głośno powiedział:
- Nie!
Nagle nastąpił nieoczekiwany ruch, drzwi rozwarły się i ukazała się pani 
Crowther. Na widok Shane'a 
podniosła dłoń do ust i wrzasnęła. Łagodnie wepchnął ją na powrót do pokoju i 
wszedł do środka, 
zamykając drzwi za sobą.
Adam Crowther stał przy kominku, nabijając fajkę ze starego skórzanego kapci 
ucha. W zdumieniu 
wpatrzył się w Shane'a, a potem na jego twarzy odmalowała się złość. Cisnął 
fajkę na stoliczek do 
kawy i ruszył przed
siebie z zaciśniętymi pięściami.
- Daję ci dziesięć sekund, byś się stąd wyniósł - syknął.
Shane oparł się plecami o drzwi i popatrzył na niego spokojnie.
- Nie wyjdę, póki nie usłyszę kilku odpowiedzi -oświadczył. - Choćby na pytanie, 
czemu twoja żona 
właśnie mi skłamała.
Crowther zatrzymał się o parę stóp przed nim.
- Nie chciałem znów z tobą rozmawiać. Wydawałoby się, że to dostatecznie 
oczywiste.
- Dlatego nie chciałeś zatrzymać się, by ze mną pomówić, gdy ujrzałem cię przed 
klubem Garland? - 
zapytał Shane.
- Nie wiem, o czym mówisz. - Crowther zmarszczył brwi.
Shane pokręcił głową.
- Kłamiesz, Crowther, tak samo, jak skłamałeś mi dziś po południu opowiadając, 
że nie jesteś 
przyjacielem Steele'a. Złożyłeś mu w Garland Club wizytę dzisiaj wieczorem.
- Chyba oszalałeś - roześmiał się pogardliwie Crow-ther. - Przez cały wieczór 
nie wychodziłem z 
domu.
- Odwiedziłeś Steele'a w klubie Garland - powtórzył spokojnie Shane. - Następnie 
przyjechałeś do 
mego hotelu i próbowałeś zastraszyć mnie na śmierć. Próbowałeś zresztą dzisiaj 
tego już wcześniej, 
prawda, Crowther? Szedłeś za inną przez całe miasto, ciągnąc tę twoją cholerną 
nogę i próbując zrobić 
na mnie wrażenie, że to ktoś inny.
Wpatrzył się badawczo w oczy gospodarza. Zapadła chwila ciszy, aż wreszcie 
Crowther odezwał się 
spokojnym głosem:
- Czego ty się boisz, Shane? Jak myślisz, kto szedł za l o ba we mgle?
Na twarzy Shane'a wystąpiły wielkie krople zimnego potu.
- Pułkownik Li - wyszeptał ochryple. Crowther potrząsnął głową.
- Ale on umarł dawno temu, Shane. Bardzo dawno temu. - Uśmiechnął się łagodnie. 
- Potrzebny ci 
lekarz, przyjacielu.
Zimna ręka strachu nagle zacisnęła się na wnętrznościach Shane'a, a jego dłonie 
zatrzęsły się.
- To byłeś ty - stwierdził. - To musiałeś być ty.
Pani Crowther szybko podeszła i położyła mu dłoń na rękawie. Gdy spojrzała mu w 
twarz potrząsając 
głową, w jej spojrzeniu było coś bliskiego litości.
- Ale mój mąż mówi prawdę, panie Shane - oświadczyła. - Nie wychodził z domu 
przez cały wieczór.
Przez chwilę Shane spoglądał w jej szczere oczy, czując nagłą pustkę w głowie, a 
potem przypomniał 
sobie. Chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie.
- A ja byłem w garażu - powiedział. - Sprawdziłem samochód. Ciągle jeszcze jest 
mokry od deszczu. 
O tym pani zapomniała.
Jęknęła nagle i zaczęła wolną ręką bić go w pierś.
- Moja ręka, uraził mnie pan w rękę.
Gdy Crowther skoczył przed siebie z rykiem wściekłości, Shane odrzucił kobietę 
na bok i ruszył mu 
naprzeciw. Dał nura pod ramię Crowthera, a potem odwrócił się i mocno pchnął go 
w plecy, aż tamten 
zataczając się przeleciał przez pokój, by wreszcie zatrzymać się, chwytając 
krawędź staromodnego, 
mahoniowego biurka.
Shane począł się do niego zbliżać, ale Crowther szybkim ruchem przemknął na 
drugą stronę biurka i 
wyszarpnął szufladę. Pogrzebawszy gorączkowo w stercie dokumentów wyciągnął 
rewolwer Webley 
kalibru 38. Shane głęboko wciągnął powietrze i zamarł w miejscu.
- Czy masz pozwolenie na broń? - spytał cichym gło-
sem.
Crowther trzymał desperacko rewolwer, a w jego oczach pojawiła się cicha rozpacz.
- Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, to wyniesiesz się stąd, zanim to wystrzeli.
Pani Crowther nagle westchnęła i szybko podeszła. Dotknęła ręki Shane'a i 
odezwała się błagalnym 
tonem:
- Proszę zaraz stąd wyjść. Proszę wyjść, zanim on zrobi coś, czego wszyscy 
będziemy żałować.
Przez krótką chwilę Shane spoglądał na jej przerażoną twarz, a potem powoli 
przeszedł przez pokój do 
holu. Otworzyła przed nim drzwi i wyszedł na ganek. Gdy się odwrócił, Crowther 
stał w holu z 
rewolwerem bezwładnie zwisającym w prawej dłoni.
- Nie wracaj tu, Shane - odezwał się powolnym głosem. - Nigdy tu nie wracaj. 
Wynieś się z Burnham.
Przez długą chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem Sha-ne odwrócił się. Za jego 
plecami kobieta 
wybuchnęła płaczem.
Jej płacz zdawał się ścigać go przez całą drogę do hotelu. Gdy dotarł do swego 
pokoju, usiadł na 
brzegu łóżka, czując zawrót głowy tak mocny, że nie mógł zrozumieć nic z tego, 
co się przed chwilą 
rozegrało.
Zapalił papierosa i oparł się plecami na poduszkach, gapiąc się w mrok. Po 
chwili usłyszał ciche 
pukanie. Przeczesał włosy palcami i wstał z miejsca. Otworzył drzwi i zobaczył 
za nimi Laurę 
Faulkner.
Odsunął się na bok, a ona przeszła koło niego do wnętrza, zamknął drzwi i 
zapytał:
- Jak mnie pani odnalazła?
- To było łatwe. Przejrzałam dział branżowy książki telefonicznej, dzwoniąc do 
wszystkich hoteli po 
kolei odparła wzruszając ramionami.
- Bardzo pilno było pani mnie odszukać - powiedział marszcząc brwi.
- Martwiłam się o pana - stwierdziła. - Szczególnie po pańskim telefonie dziś 
wieczorem.
Roześmiał się lekko.
- To było bez znaczenia. Zdawało mi się, że widziałem panią na mieście i to 
wszystko. Chciałem się 
upewnić.
Miała na sobie luźny, otwarty płaszcz, narzucony na czarną suknię koktajlową, 
opinającą jej wspaniałe 
kształty. Ciemne włosy leżały na ramionach, okalając śliczną twarz. Wionęło od 
niej delikatnymi 
perfumami, które spowodowały, że poczuł mrowienie wszystkich nerwów.
- Kto się opiekuje pani ojcem? - zapytał. - Czy można go pozostawiać samego?
Potrząsnęła głową.
- Gdy chcę wyjść z domu, umawiani się ze sprzątaczką. Jest bardzo odpowiedzialna. 
Miałam pójść na 
wieczorne przyjęcie do przyjaciół, ale zmieniłam zdanie.
- Z mojego powodu? - zapytał Shane.
- Z pańskiego powodu.
Zapanowała chwila nie zmąconego milczenia. Laura lekko nachyliła się ku niemu, 
ale w tym 
momencie rozległo się drapanie do drzwi i podekscytowane skomlenie. Roześmiała 
się cicho.
- Och, do diabła z tym psem. Zostawiłam go, by pilnował samochodu.
Otworzyła drzwi, a do pokoju wsunął się jak czarny cień doberman. Obwąchał 
podejrzliwie pantofle 
Shane'a, a potem podszedł do swej pani.
Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu Shane poczuł się tak, jakby ożył na nowo. 
Sięgnął po 
marynarkę i oświadczył:
- Chyba zepsułem pani wieczór. Czy jest tu jakieś dobre miejsce, gdzie chciałaby 
pani wypić drinka i 
może potańczyć?
Uśmiechnęła się ciepło.
- Miałabym ochotę. Wielką ochotę. - Namyślała się
przez chwilę, a potem skinęła głową. - Znam taki lokal, gospodę o jakieś pięć 
mil za miastem. W dni 
powszednie jest tam zawsze miło i spokojnie.
- Chyba właśnie na coś takiego też miałbym ochotę zgodził się i zaczął wkładać 
trencz.
Otworzywszy drzwi stanął z boku, by ją przepuścić. Zatrzymała się przed nim z 
dziwnym wyrazem 
twarzy i lekko dotknęła wypychającej mu marynarkę kolby parabellum.
- Czy doprawdy musimy to brać ze sobą? - zapytała. Zawahał się na moment, a 
potem zawrócił do 
pokoju i
wsunął pistolet pod poduszkę. Gdy znów podszedł do Laury, uśmiechnęła się i 
wsunęła mu dłoń pod 
ramię.
- Dziękuję - powiedziała po prostu. Zamknął drzwi na klucz i zeszli na dół. 
Widoczność ciągle była 
bardzo zła, dziewczyna prowadziła
więc samochód za miasto bardzo powoli i ostrożnie. Było to małe coupe, które 
dawno przekroczyło 
wiek młodości, ale silnik pracował dobrze. Kiedy z doliny, w której leżało 
miasto, wspięli się na 
pagórek, mgła rozrzedziła się znacznie, a widoczność polepszyła.
Z daleka widać było blask czerwonego neonu nad gospodą. Mieściła się w niskim 
domu z szeregiem 
przybudówek. Obok znajdował się obszerny parking. Laura wjechała za bramę i 
zatrzymała wóz.
- A co będzie z twoim psem? - zapytał Shane.
- Zostawię go w aucie. - Uśmiechnęła się. - Zresztą nie możemy tu siedzieć zbyt 
długo. Muszę wrócić 
do domu nie później niż o północy.
Na małym parkiecie tańczyło nie więcej niż z tuzin par. Kelner zaprowadził ich 
do stolika w rogu, a 
Shane zamówił dwa martini. Gdy podano drinki, poczęstował dziewczynę papierosem 
i westchnął.
- To miłe. Bardzo miłe. Cholernie wiele czasu upły-
nęło od chwili, gdy po raz ostatni robiłem coś podobnego. Łagodnie przykryła 
jego dłoń swoją.
- Wyglądasz na zmęczonego.
- Miałem ciężki dzień. - Pokiwał głową. Zachmurzyła się na chwilę.
- Czy... czy odnalazłeś już kogoś?
- Kogoś? Uśmiechnął się. Widziałem się ze wszystkimi.
Jej oczy rozszerzyły się, a na twarzy ukazał wyraz niedowierzania.
- Czy opowiesz mi o tym?
- Czemu nie? Chcesz jeszcze drinka? Potrząsnęła głową, on zaś oparł się o 
miękkie obicie
ściany i zaczął opowiadać.
Powiedział jej o Charlesie Grahamie, a potem opisał wszystkie wydarzenia dnia, 
kończąc na swym 
drugim spotkaniu z Crowtherem. Nie uczynił jednak najmniejszej nawet wzmianki o 
odgłosie kroków.
Gdy skończył, siedziała milcząc przez dłuższy czas i wpatrywała się w swego 
drinka. Wreszcie 
odezwała się powoli:
- Nie widzę, by cię to gdziekolwiek doprowadziło. Rozmawiałeś ze wszystkimi 
trzema podejrzanymi. 
Sprawcą musi być jeden z nich, ale ty nie posunąłeś się ani na krok naprzód. Czy 
możesz ż całą 
szczerością powiedzieć, że któregoś podejrzewasz bardziej niż pozostałych?
Westchnął i pokręcił głową.
- Nie, tego nie mogę twierdzić. Początkowo sądziłem, że mogę z mojej listy 
skreślić Crowthera, ale 
teraz bynajmniej nie jestem tego pewien. Zbyt uparcie nalega, abym dał 
wszystkiemu spokój. Wilby 
był zdecydowanie przerażony, ale z jakiegoś powodu odniosłem wrażenie, że boi 
się nie mnie, lecz 
czegoś innego.
- A Steele? Wzruszył ramionami.
- Steele jest najprawdopodobniejszym kandydatem, i to nie tylko dlatego, że jest 
pozbawiony 
wszelkich skrupułów. Należy do gatunku ludzi, którzy zawsze robią tylko to, co 
im przynosi 
bezpośrednią korzyść.
- A co teraz zamierzasz? - spytała. - Chyba znalazłeś się w ślepym zaułku.
ze że Zmarszczył się lekko.
- Tego nie jestem taki pewien. Wiem, że wygląda,
I jakbyś miała rację, ale mam pewne przeczucie w związku z Joem Wilbym. Z 
jakiegoś powodu on 
jest kluczem do całej sprawy. Jeśli to nie on sam jest winny, przysiągłbym, że 
wie, kto to jest. Mówiąc 
bez ogródek, przypuszczam, człowiekiem, którego szukam, jest Reggie Steele.
Siedzieli w milczeniu, aż wreszcie orkiestra zaczęła grać stary przedwojenny 
przebój, opowiadający o 
miłości, uśmiechu i łagodnym smutku.
- Miałabyś ochotę zatańczyć? - zapytał.
Skinęła głową z lekkim uśmiechem i poszli na parkiet.
Dobrze tańczyło im się ze sobą. Objął ją blisko ramionami, ona złożyła swą 
ciemnowłosą głowę na 
jego ramieniu. Z jej włosów unosił się lekki zapach delikatnych perfum, a Shane 
z całą intensywnością 
odczuł, jak jej miękkie ciało przytula się do niego.
Gdy orkiestra przestała grać, Laura podniosła głowę spojrzała na niego dziwnym 
wzrokiem.
- Przepraszam, Martin. Muszę już jechać.
Bez słowa, łagodnie skinął głową i gestem dłoni przywołał kelnera.
Skręcając z parkingu na główną drogę odezwała się nagle:
- Pomyślałam, że miałabym ochotę namalować twój
portret. Czy masz czas, by przyjść do mnie jutro po południu? Chciałabym też 
wraz z obrazem zrobić 
szkic ołówkowy.
- Dla kogo? Dla potomności? - zaśmiał się lekko. Nie odpowiedziała i resztę 
drogi do miasta przebyli
w milczeniu. Gdy dojechali do hotelu, nie zgasiła silnika.
- Obawiam się, że trzeba będzie się śpieszyć - powiewała. - A więc jak z dniem 
jutrzejszym? Dasz 
radę?
Skinął głową.
- Pojawię się nieco po lunchu.
Przez chwilę patrzyli sobie w oczy w milczeniu, aż odwrócił się, by otworzyć 
drzwiczki. Gdy dotknął 
klamki, nagle odezwała się załamującym się szeptem:
- Martin!
Odwrócił się i wziął ją w ramiona. Jej prężne ciało przylgnęło do niego, gorące 
wargi otworzyły się 
jak kwiat. Trwali tak przez chwilę, póki go nie odepchnęła, chwytając ustami 
powietrze. Gdy 
przemówiła, jej głos drżał nierówno.
- Muszę jechać, Martin. Zobaczymy się jutro. Znów wyciągnął do niej ramiona, ale 
twardo oparła
dłoń na jego piersi, więc wolno i niechętnie otworzył drzwiczki wozu i wysiadł.
Kiwnęła mu ręką, a potem samochód zniknął we mgle. Odwrócił się i wszedł do 
hotelu. W uszach 
szumiała mu krew, a całe ciało po raz pierwszy od lat ożyło i zapul-sowało.
Wbiegł po dwa schodki na górę; otwierając drzwi pogwizdywał. Po ciemku przeszedł 
przez pokój, a 
gdy zapalił lampę przy łóżku i w czterech kątach pokoju zaległy cienie, jego 
dobry nastrój nagle 
zmienił się w przygnębienie.
Wyciągnął z szafy torbę podróżną, wyjął z niej opróżniony do połowy butelkę 
whisky i podniósł do 
ust.
Czując, jak palący alkohol spływa mu do gardła, usiadł na brzegu łóżka i sięgnął 
niedbałym ruchem 
pod poduszkę.
Nagle zmarszczył się, skoczył na równe nogi i ściągnął poduszkę z łóżka. Ale 
tracił czas na próżno. 
Parabellum zniknęło.
9
______
Szybko sprawdził resztę swych rzeczy, ale nikt ich nie I dotykał. Brakowało 
wyraźnych śladów 
włamania, zamek W drzwiach był nie naruszony.
Przez moment przyszło mu na myśl, żeby zapytać nocnego recepcjonistę, ale 
porzucił tę myśl. Jeśli 
ten człowiek kogoś wpuścił do jego pokoju, to oczywiście wszystkiemu zaprzeczy, 
a robienie sceny 
nie przyniosłoby niczego dobrego. Z osób, z którymi do tej chwili rozmawiał, 
tylko dwie wiedziały, że 
ma broń. Jedną z nich była Laura Faulkner, ule myśl, że mogłaby mieć z tym 
cokolwiek wspólnego, 
uznał za absurdalną.
Zostawał więc Reggie Steele i w Shanie nagle wybuchła zimna wściekłość. Siedział 
w pokoju jeszcze 
parę chwil rozmyślając, wreszcie wstał, zgasił światło i wyszedł, zamykajcie 
drzwi na klucz.
Gdy znalazł się na dole, nocny portier pochrapywał fotelu. Cicho przeszedł obok 
niego i zanurzył się 
w noc.
Kiedy szedł wymarłymi ulicami, deszcz padał jak z cebra, mgła nadal ograniczała 
widoczność. Dotarł 
do klubu Garland parę minut po pierwszej; na placu nadal parkowały samochody. 
Wolnym krokiem 
przespacerował się wzdłuż wejścia, aż odnalazł wąski zaułek, biegnący wzdłuż 
boku budynku. Nagle 
spojrzenie jego padło na coś, na widok czego stanął jak wryty. O parę stóp dalej 
przy krawężniku stał 
zaparkowany wóz Laury Faulkner.
Najpierw pomyślał, że musiał się pomylić. Podszedł, by z bliska przyjrzeć się 
samochodowi. Ciche 
warknięcie spowodowało, że wycofał się w popłochu, doberman zaś wysunął łeb 
przez na wpół 
uchylone okienko.
Stał gapiąc się na samochód, przez głowę przelatywały mu setki myśli. A potem za 
plecami usłyszał 
odgłos kroków i wesoły głos powiedział:
- Halo, przystojniaczku! Nie czekasz przypadkiem na mnie?
Gdy się odwrócił, z zaułka wysunęła się Jenny Green. W mdłym, żółtym świetle 
latarni ulicznej 
wyglądała na bladą i wyczerpaną; pod oczami miała ciemne kręgi. Kiedy podeszła 
bliżej, jej uśmiech 
znikł, a mina zmieniła się na chmurną.
- Niezbyt dobrze wyglądasz - zauważyła. - Czy coś się stało?
Zmusił się do uśmiechu.
- Tydzień w łóżku dobrze by mi zrobił i to wszystko. A gdy już o tym mowa, ty 
także nie wyglądasz 
olśniewająco.
- Trzy przedstawienia wieczór w wieczór wystarczą, by zostało mi tylko tyle 
energii, ile trzeba na 
dotarcie do łóżka. - Westchnęła ciężko. - To doprawdy dość, by wybić dziewczynie 
z głowy myśl o 
zabawie.
- Mnie też jakoś nie wystarcza ostatnio czasu na zabawy - odparł uśmiechając się 
z wysiłkiem.
Podeszła bliżej i położyła mu dłoń na ręce. Gdy podniosła głowę, by spojrzeć mu 
w oczy, w jej 
wzroku widać było zaniepokojenie.
- Jesteś w środku napięty jak sprężyna. Lepiej szybko zacznij się odprężać, 
inaczej wpadniesz w 
kłopoty.
Popatrzył na nią z góry z uśmiechem.
- Dobre z ciebie dziecko, Jenny. Ale zostało mi bardzo mało czasu na zrobienie 
tego, co mam zrobić.
Wykonała ruch, jak gdyby chciała się odwrócić, ale za-
wahała się.
- Mieszkam ledwie o dwadzieścia minut spacerem -powiedziała nieśmiało. - Parzę 
dobrą kawę.
Nim zdążył odpowiedzieć, otworzyły się boczne drzwi klubu Garland i ktoś wyszedł 
do zaułka. Shane 
chwycił dziewczynę za ramię i popchnął w pobliską ciemną bramę. Zaczęła 
protestować, ale 
przyciągnął ją do siebie, otoczywszy ręką ramiona. Zachichotała gardłowo i 
przylgnęła do niego 
całym swym młodym, miękkim ciałem.
- To się nazywa prawdziwy postęp - stwierdziła, ale Shane łagodnie położył jej 
palec na ustach, bo z 
zaułka wynurzyło się dwoje ludzi.
Patrzył rozpalonym wzrokiem, jak Laura Faulkner i Steele przechodzą przez 
jezdnię do jej 
samochodu. Zatrzymała się, wsuwając jedną rękę przez otwarte okno i głaszcząc 
psa po pysku. Steele 
mówił coś do niej cichym głosem. Zaśmiał się krótko i familiarnym gestem położył 
dłoń na jej ręce. 
Wreszcie Laura wsiadła do wozu i odjechała.
Steele ruszył chodnikiem, mijając bramę, w której stali Shane i dziewczyna. 
Shane przyciągnął ją 
bliżej, kryjąc swą twarz za nią, Steele obrzucił ich przelotnym spojrzeniem i 
poszedł dalej.
Shane wyszedł z bramy i odprowadził go wzrokiem aż do rogu, gdzie Steele 
zakręcił. Spojrzenie 
Shane'a pełne było goryczy. Zza jego pleców odezwała się Jenny:
- No więc o co w tym wszystkim chodzi? Czy ty także jesteś nią zainteresowany?
Odwrócił się szybko z ponurą miną.
- Już ją widywałaś? Skinęła głową.
- Odwiedza go w klubie przez cały czas, odkąd tu pracuję, a to już prawie dwa 
lata.
Ruszył przed siebie ulicą. Twarz miał jak maskę, tak ściągniętą, że w bladym 
świetle lamp ulicznych 
przy-
pominała trupią czaszkę. W sercu czuł lodowatą, morderczą złość.
Laura Faulkner wystrychnęła go na dudka. Odwiedziła go wcześniej tego wieczoru w 
jednym tylko 
celu: aby wyciągnąć go z pokoju, dając Steele'owi czy któremuś z jego zbirów 
czas na znalezienie 
pistoletu. Najbardziej obciążało ją to, że właśnie ona zaproponowała, by 
zostawił parabellum. Cała 
sprawa była od początku do końca sprytnie ukartowana. Wykorzystali fakt, że 
zaprosił ją na drinka. 
Gdyby tego nie zrobił, zapewne propozycja wy-szłaby od niej samej.
Zatrzymał się na rogu, zastanawiając się nad następnym posunięciem i nagle 
poczuł, że jest zmęczony. 
Nie pamiętał, od jak długiego czasu nie był tak bardzo zmęczony. Laura Faulkner 
może poczekać do 
ich wyznaczonego spotkania. Westchnął głęboko. Przynajmniej jedno dobre z tego 
wynikło: teraz miał 
już pewność, że coś tu się przed nim ukrywa. Co to było, nie wiedział. Ale może 
z tym poczekać do 
następnego popołudnia. Ruszył przed siebie, a Jenny Green odezwała się:
- Hej, a co będzie ze mną?
Odwrócił się zdziwiony, że dziewczyna nadal się tutaj znajduje, a jego twarz 
powoli rozjaśnił 
uśmiech.
- Czy nie wspominałaś czasem o kawie? - zapytał. Uśmiechnęła się i wsunęła mu 
dłoń pod pachę. 
Ramię
w ramię opuścili plac i skierowali się w stronę głównej ulicy.
Mieszkała na tyłach uniwersytetu. Stały tam szeregiem stare domy z piaskowca, 
mały ogródek 
oddzielał każdy z nich od ulicy. Jej mieszkanie znajdowało się na najwyższym 
piętrze, a gdy zapaliła 
światło, Shane ujrzał, że znajduje się w obszernej, wygodnej bawialni.
Machnięciem nóg zrzuciła pantofle i uśmiechnęła się do niego z ulgą.
- Muszę umyć twarz i przebrać się w coś wygodniej-
szego - oświadczyła. - Czuj się jak u siebie w domu. To potrwa tylko minutkę.
Przeszedł się po pokoju, przyglądając wszystkiemu, co tam stało. Przez 
półotwarte drzwi sypialni 
zobaczył ją stojącą przed lustrem i odpinającą pończochy od paska. Kształty jej 
zwinnego ciała 
rysowały się w całej krasie przez nylonową halkę.
W gardle mu zaschło, odwrócił się szybko i usiadł w fotelu przy kominku. Gdy 
brał do ręki magazyn 
ilustrowany, dłonie lekko mu drżały, a oddech miał chrapliwy i nierówny. 
Usłyszał, jak gdzieś w głębi 
mieszkania odkręcany jest kurek i płynie woda. W kilka minut później wróciła do 
pokoju, upinając 
włosy z tyłu głowy.
Ubrana była w stary, pikowany szlafrok i nocne pantofle obramowane futerkiem. 
Umyła twarz i bez 
makijażu wyglądała zaskakująco młodo i niewinnie.
Poszła do kuchni i napełniła dzbanek wodą. Shane zapalił papierosa, poszedł za 
nią, oparł się o 
framugę drzwi i spytał ze zdziwieniem:
- Jak, u diabła, wplątałaś się w tego rodzaju tryb życia?
Odwróciła się, spoważniawszy nagle.
- Nie wyciągaj błędnych wniosków. Pracuję w show-biznesie, nie w tym drugim 
zawodzie. Jeśli 
zapraszam tu kogokolwiek, to dlatego, że go lubię, a nie z jakichkolwiek innych 
powodów.
- Przepraszam, jeśli postawiłem sprawę zbyt otwarcie. - Uśmiechnął się łagodnie. 
Jenny zaczęła sypać 
kawę do dzbanka, on zaś kontynuował: - Jak to się stało, że zaczęłaś pracować u 
Steele'a?.
Zaniosła kawę na tacy do bawialni, więc poszedł za nią.
- Banalna historia - odpowiedziała. - Przez całe życie chciałam zostać aktorką. 
Wychowałam się, jeśli 
można to nazwać wychowaniem, w manczesterskim slumsie. Gdy
miałam siedemnaście lat, wyjechałam do Londynu, znalazłam dzienną pracę w 
sklepie, a wieczorami 
uczęszczałam na kursy trzeciorzędnej szkoły teatralnej.
- To wszystko brzmi jak marny scenariusz. Potwierdziła ruchem głowy.
- Na koniec pomyślałam sobie, że umiem już dość, by zaangażować się do teatru. 
Przez blisko trzy 
miesiące włóczyłam się po agencjach, gdzie mi robiono wszelkie możliwe 
propozycje... oczywiście 
wszystkie na ten sam temat. Wreszcie udało mi się dostać pracę jako tancerka w 
taniej, objazdowej 
rewii.
Shane wyszczerzył zęby.
- Z czerwononosymi komediantami i striptizem, jak przypuszczam.
Skinęła głową.
- Zbankrutowała w Burnham, a Reggie Steele zaproponował mi pracę.
- Bez dodatkowych zobowiązań? - zapytał. Wzruszyła ramionami i podała mu kawę.
- Początkowo miał na mnie przelotną chętkę, ale to nie trwało długo. Zresztą u 
niego nic nie trwa 
długo.
Poczęstował ją papierosem, a potem dłuższy czas siedzieli w milczeniu. Odchyliła 
głowę na oparcie 
fotela i zamknęła oczy, a Shane wyciągnął wygodnie nogi, próbując si? odprężyć.
Ale to mu się nie udało. Jej szlafrok rozsunął się lekko, ukazując długie, 
olśniewająco piękne udo. 
Gdy przypomniał sobie, jak wyglądała przez półotwarte drzwi sypialni, coi w nim 
zakipiało.
Od bardzo dawna nie miał kobiety. Zbyt długo. Wstał z miejsca i niespokojnym 
korkiem podszedł do 
okna. Ulicą szedł policjant w ociekającej deszczem pelerynie.
- Wpadłeś w tarapaty, prawda? - odezwała się spokój nie Jenny Green. - Mam na 
myśli prawdziwe 
tarapaty.
Odwrócił się i popatrzył na nią z uśmieszkiem.
- Ale nie aż takie, bym sobie z nimi nie potrafił poradzić.
Skinęła powoli głową.
- Wyglądasz na człowieka, który potrafi sobie poradzić z większością problemów.
Patrzyła na niego rozbawionym wzrokiem, a jemu zaschło w gardle. Wciągnął 
głęboko powietrze i po-
wiedział:
- Zdaje mi się, że powinienem się wynieść. Robi się późno.
- A musisz? - Uśmiechnęła się leciutko. - Możesz tu zostać. Jest mnóstwo miejsca.
Potrząsnął głową.
- Dziękuję za zaproszenie, ale w hotelu może na mnie czekać ważna wiadomość.
Podeszła bliziutko i popatrzyła mu w oczy.
- Widziałam w lustrze, jak przyglądałeś mi się, gdy się rozbierałam.
Zacisnął pięści, starając się opanować głos.
- Przypadkiem przechodziłem koło drzwi. Zachichotała gardłowo.
- A jak myślisz, czemu zostawiłam je otwarte?
Miał mokre dłonie, w żołądku czuł narastający skurcz.
- To była długa przerwa, Jenny. Cholernie długa przerwa.
Wspięła się na palce i łagodnie pocałowała go w usta.
- Zaczekaj dwie minuty - powiedziała i znikła w sypialni.
Przez chwilę stał, wpatrując się w przestrzeń, a potem złapał trencz i skierował 
się do drzwi. Gdy je 
otwierał, cicho go zawołała. Zawahał się na moment, a potem ze stłumionym 
przekleństwem cisnął 
płaszcz i trzema szybkimi krokami przebył drogę do sypialni.
Przez chwilę, zatrzymawszy się w drzwiach,
widział wspaniały zarys jej ciała, leżącego w oczekiwaniu, a potem Jenny zgasiła 
światło i cicho 
zaśmiała się do niego z ciemności.
10
______
Obudził się wkrótce po świcie. Przez uchylone okno naniosło w nocy nieco deszczu 
i mokre portiery 
trzepotały niespokojnie w lekkim powiewie. Dziewczyna spała z głową lekko 
odwróconą od niego i 
czarnymi włosami rozsypanymi na poduszce. Poczuł się zupełnie odprężony i 
zadowolony, a po chwili 
znowu zapadł w sen.
Gdy obudził się ponownie, był sam. Na poduszce leżała kartka z wiadomością, że 
Jenny udała się do 
klubu na południowe przedstawienie. Zerknął na zegarek. Było prawie wpół do 
pierwszej, więc zaklął 
pod nosem, przypomniawszy sobie umówioną wizytę u Laury Faulkner.
Ubrał się szybko, a potem poszedł do kuchni, by pośpiesznie zjeść śniadanie, 
złożone z kawy i tostów. 
W dwadzieścia minut później opuścił mieszkanie i szybkim krokiem skierował się 
do centrum miasta, 
aż w końcu odnalazł postój taksówek.
Gdy wysiadał z wozu przed jej domem, mgła przerzedziła się nieco, ale nadal 
padał uporczywy 
deszcz. Podszedł do drzwi wejściowych. Dom wyglądał jakimś sposobem na jeszcze 
bardziej 
zaniedbany i zniszczony niż poprzednio. Okrążył dom ścieżką i zszedł w dół do 
pracowni.
Wspiął się na schody, a gdy z wnętrza zawarczał doberman, zatrzymał się przed 
drzwiami.
Laura pracowała przy sztalugach ze skupioną miną, a gdy wszedł, zapłoniła się 
jak młoda dziewczyna, 
jak gdyby przypomniawszy sobie ich pożegnanie zeszłej nocy.
- Halo, Martin - powiedziała. - Miło mi, że udało ci się przyjść.
Znowu ubrana była w kraciaste spodnie i zawiązaną w pasie bluzkę. Niemal z 
zaskoczeniem 
stwierdził, że jest piękna.
Gdy się odezwał, jego głos brzmiał równo i swobodnie.
- O mały włos, a bym się nie zjawił. Zaspałem. Lekko uniosła brwi.
- Nie poszedłeś do łóżka zaraz, gdy odjechałam? Zapalił papierosa i odrzekł 
spokojnym tonem:
- Prawdę mówiąc, to była dość niespokojna noc. Wróciwszy do pokoju stwierdziłem, 
że miałem 
gościa.
W jej wzroku nagle odmalował się wyraz ostrożności, ale uparcie wpatrywała się w 
obraz.
- I kto to był?
Przeszedłszy przez pokój znalazł się tuż za nią.
- Ktokolwiek to był, zabrał mój pistolet. Usiadłem, zacząłem o tym myśleć 
doprawdy intensywnie i 
przypomniałem sobie, że tylko dwie osoby o tym wiedziały. Ty i Reggie Steele. 
Ponieważ to nie 
mogłaś być ty, zdecydowałem, że zamienię słówko z Reggiem.
Jej głos nadal brzmiał spokojnie, ale gdy nabierała farbę na pędzel, jej dłoń 
lekko drżała.
- A co on miał do powiedzenia?
Shane potrząsnął głową i odpowiedział cicho:
- Nie miałem okazji, by z nim pomówić. Gdy dotarłem do klubu, był bardzo 
zaangażowany w 
rozmowę z kimś innym.
Zapadła chwila ciszy, podczas której Laura nie przerywała malowania. Shane'a 
nagle opanowała złość, 
chwycił ją za ramię i odwrócił do siebie.
- Powiedziałaś mi, że nie znasz Reggiego Steele'a -rzekł, zacisnąwszy palce na 
jej ciele. - Okłamałaś 
mnie. Chcę wiedzieć dlaczego.
Nagle z dzikim warknięciem doberman skoczył przez pokój. Gdy Shane ją wypuścił, 
Laura Faulkner 
schwytała psa za obrożę i odciągnęła. Pochyliła się nad nim i cicho powiedziała 
mu coś do ucha, 
głaszcząc równocześnie. Po chwili pies wycofał się na sofę i położył się tam, 
nie spuszczając z 
Shane'a patrzących bez mrugnięcia oczu.
Wyprostowała się; miała zarumienione policzki i złość w spojrzeniu. Wyciągnęła 
papierosa, zapaliła 
go drżącymi palcami, a kiedy się wreszcie odezwała, głos jej lekko drżał.
- Jeśli mnie jeszcze raz dotkniesz, każę psu, by ci rozszarpał gardło, a wierz 
mi, on to potrafi.
Shane cofnął się i oparł plecami o ścianę. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał 
spokojnie i obojętnie.
- Zgoda, dajmy spokój przedstawieniu i przejdźmy do nagich faktów. Kiedy 
rozmawiałem z tobą po 
raz pierwszy, powiedziałaś mi, że nigdy nie spotkałaś żadnego z ludzi, którzy 
znali twego brata w 
Korei. Ubiegłej nocy widziałem cię, jak wychodziłaś z klubu Garland z Reg-giem 
Steele'em, a 
wnosząc z tego, co mi powiedziano, odwiedzasz go regularnie od lat.
Nerwowo oddaliła się od niego o parę kroków, a gdy zwróciła się wprost do niego, 
w jej oczach 
widniał gniew.
- Zgoda. Pytałeś mnie o nagie fakty. Pokażę ci niektóre z nich. - Rozwiązała 
węzeł w pasie, jednym 
płynnym ruchem uwolniła się od bluzki i stanęła przed nim nieruchomo. - Tylko 
nie wpadaj na żadne 
głupie pomysły wyłącznie z tego powodu, że traktuję cię jak dorosłego człowieka.
Nie nosiła stanika, a jej piersi były wspaniałe, pełne i dojrzałe, z delikatnymi 
sutkami. Shane poczuł, 
że gardło ma suche i zaciśnięte, a potem dostrzegł bliznę i z sykiem wciągnął 
powietrze. Zaczynała się 
pod lewą piersią i biegła aż do ramienia, jak poszarpana biała linia ostro 
kontrastująca z opaloną skórą.
Z trudem przełknął ślinę.
- Kto to zrobił?
Szybko naciągnęła bluzkę i zawiązała ją w pasie.
- Mój kochający braciszek Simon - odrzekła.
A raczej powinnam powiedzieć zgodnie z prawdą: mój brat przyrodni. Shane 
potrząsnął głową w 
osłupieniu.
- Simon? - zapytał. - Nic z tego nie rozumiem.
- To proste. Gdy się upił, był zdolny do wszystkiego. Pewnej nocy próbował się 
do mnie dobierać. 
Mocowaliśmy się, przewróciliśmy stół, na którym stały butelki z alkoholem, a ja 
upadłam na jedną z 
nich, gdy się stłukła.
- A co twój ojciec miał do powiedzenia na ten temat? -spytał Shane.
- Mój ojciec patrzył w niego jak w słońce. Czy miałam no rozczarowywać? 
Powiedziałam mu, że to 
był wypadek. Że po prostu wygłupialiśmy się. Ale jedno wyszło na dobre: od tej 
pory Simon 
całkowicie dał mi spokój.
- Zawsze był dziki - zauważył Shane - ale do głowy mi nawet nie przyszło, że 
jest aż taki zepsuty.
Zaśmiała się z przymusem.
- Och, teraz usłyszysz coś jeszcze gorszego. Po pierwszym ataku, który dotknął 
ojca, Simon przejął 
kierownictwo firmy. Przez dwa lata pieniądze przeciekały mu przez palce jak 
woda... cudze pieniądze. 
W dniu, w którym spotkał cię w owym barze, był o krok od aresztowania. 
Następnego tygodnia mieli 
się pojawić rewidenci kasowi, a on był już zbyt głęboko pogrążony, by móc 
cokolwiek ukryć.
Shane zmrużył oczy.
- A więc dlatego zgłosił się na ochotnika do Korei? Kiwnęła głową.
- To było bardzo sprytne posuniecie. Ostatnie miejsce, w którym policja by go 
szukała. Nie mieliśmy 
pojęcia, gdzie się znajduje, dopóki Ministerstwo Wojny nie za-
wiadomiło nas o jego śmierci. Shane westchnął.
- Jak widać w końcu uregulował rachunek do końca. Odrzuciła głowę do tyłu i 
roześmiała się 
chrapliwie.
- Naprawdę tak myślisz? Jeśli chodzi o mnie, nie jest w stanie nigdy uregulować 
długu. Na 
wiadomość z Ministerstwa ojciec miał drugi atak. Przez to znalazł się w takim 
stanie, w jakim jest 
obecnie. Aby pokryć straty firmy, musieliśmy wypruć z siebie wszystko. Do 
ostatniego pensa. - 
Odwróciła się tyłem i dodała gorzko: - Być może zauważyłeś, w jakim stanie jest 
dom i otoczenie.
- To wszystko jest bardzo interesujące - odrzekł powoli - mówisz mi także o 
Simonie rzeczy, których 
dotychczas nie wiedziałem. Ale on jest martwy i pogrzebany. Co to ma wspólnego z 
tobą i z Reggiem 
Steele'em?
Podeszła do okna i odpowiedziała nie patrząc na niego.
- W jakieś sześć miesięcy po powrocie z Korei przyszedł nas odwiedzić. Zaraz 
potem, jak otworzył 
swój pierwszy klub. Byłam tak zajęta opieką nad ojcem, że nie miałam czasu na 
mężczyzn. Zaczął mi 
usilnie nadskakiwać, a ja po prostu straciłam głowę. Potrafi być absolutnie 
czarujący, o tym wiesz.
- Nie mam cienia wątpliwości - odparł sucho Shane. Nie zwróciła uwagi na jego 
komentarz.
- W okresie naszego romansu napisałam do niego kilku nader niedyskretnych listów. 
Wreszcie 
pojęłam, co z niego za świnia i próbowałam zerwać. Zaprosił mnie do swego biura. 
Pokazał listy i 
zakleił je w kopercie zaadresowanej do mego ojca. Od tej pory trzyma je nad moją 
głową jak miecz 
Damoklesa.
- A jakiej ceny żąda? - zapytał Shane.
- Jestem na wezwanie, gdy mnie chce. - Zarumieniła się.
Shane zacisnął pięści i zaklął cicho.
- Ohydny skurwysyn.
- W praktyce nie jest aż tak źle. - Szukała na oślep na-
stępnego papierosa. - Bywa, że zapomina o mnie przez całe miesiące, ale nagle 
przypomina sobie i 
dostaję telefon.
- Czy nie przyszło ci nigdy do głowy, by zgłosić się na policję?
Potrząsnęła głową.
- To jedyne, czego nie mam odwagi zrobić. Ojciec ma przebłyski świadomości, 
chwile, gdy jest 
całkiem normalny. Szok wywołany kolejnym skandalem zabiłby go. Tego nie mogę 
ryzykować. 
Zapadła chwila milczenia, wreszcie Shane zapytał powoli:
- A co z ubiegłą nocą? Czy kazał ci wyciągnąć mnie z pokoju hotelowego?
Podeszła blisko do niego z twarzą pełną powagi i położyła mu dłoń na ręce.
- Z tym nie miałam nic wspólnego. Jeśli Reggie ukradł pistolet, zrobił to w 
tajemnicy przede mną.
- Wobec tego czemu odwiedziłaś mnie zeszłego wieczoru?
Na jej twarz powoli wypełzł rumieniec, opuściła wzrok.
- To, co ci powiedziałam, mówiłam szczerze -rzekła wreszcie. - Niepokoiłam się o 
ciebie. Wziął ją 
ręką pod brodę i uniósł, aż mógł spojrzeć prosto w jej bursztynowe oczy.
- Przepraszam. - Uśmiechnął się przelotnie. - Za to, co myślałem i za to, co 
powiedziałem. - Odwrócił 
się i ruszył do drzwi.
Gdy je otwierał, odezwała się z niepokojem w głosie:
- Martin... co teraz zrobisz?
Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć.
- Myślę, że odbędę długą rozmowę ze Steele'em - powiedział. - Być może uda mi 
się wskazać mu 
błędność obranej przez niego drogi.
Na jej twarzy nagle pojawił się wyraz konsternacji, ale
on zaniknął drzwi za sobą i odszedł, nim zdążyła zaprotestować.
Złapał jadący do centrum autobus i poszedł prosto do swego hotelu. Gdy wchodził 
do obskurnego 
holu, młoda recepcjonistka stała przed wielkim ściennym lustrem, poprawiając 
pończochę. Szybko 
obciągnęła spódnicę i rozejrzała się. Na jej twarz wypełzł uśmiech, równocześnie 
starała się zrobić 
skromną minę.
- W przyszłości muszę być ostrożniejsza - oświadczyła, wracając za biurko 
recepcyjne i podając mu 
klucz.
Miała na sobie drogi gabardynowy kostium i widać było, że przyszła prosto od 
fryzjera. Shane biorąc 
klucz wyszczerzył do niej zęby.
- Chyba nagle zrobiłaś majątek.
Podniosła ramiona do góry i obróciła się w miejscu.
- Podoba się? Kiwnął głową.
- Z pewnością, ale to musiało kosztować harmonię pieniędzy.
Wzruszyła ramionami, a jej oczy przybrały chytry wyraz.
- Tak bywa, gdy się ma odpowiedniego chłopaka. Gdy już miał się odwrócić, nagle 
wykrzyknęła:
- Wiedziałam, że jest coś jeszcze! Zeszłej nocy portier przyjął dla pana 
wiadomość. Powiedział mi, by 
pana zawiadomić, gdy pan wróci. Mówił, że to ważne. Powiem mu, żeby przyszedł do 
pana pokoju.
Shane zawahał się i skrzywił lekko, ale ona już wzięła do ręki wewnętrzny 
telefon i nakręcała numer. 
Wzruszył ramionami i powoli poszedł do góry, zastanawiając się, kto pragnie się 
z nim skontaktować.
W jego pokoju panowała cisza i wydarzenia ubiegłej nocy stały się jakoś 
nierealne i odległe. Wyjął z 
torby czystą koszulę i zaczął się przebierać. W chwilę później zastukano do 
drzwi i wszedł nocny 
portier.
- O ile wiem, ma pan dla mnie wiadomość - powiedział Shane.
Portier kiwnął głową.
- Przekazano ją telefonicznie, sir. Tuż po północy. Próbowałem przełączyć 
rozmowę na pana pokój, 
ale nie było odpowiedzi. Gdy wszedłem na górę, okazało się, że pana nie ma.
- Od kogo pochodzi wiadomość?
Portier wyjął mały czerwony notesik i zaczął przerzucać kartki. Po chwili 
mruknął z zadowoleniem.
- Mam to zapisane, sir. Ten pan nazywał się Wilby. Powiedział, że pan wie, kim 
on jest.
Shane głęboko zaczerpnął powietrza, by odzyskać równowagę, a potem zapytał 
spokojnie:
- Czego chciał?
- Nie całkiem zrozumiałem, sir - odparł portier marszcząc brwi. - Powiedział, by 
pana zawiadomić, że 
jeśli chce pan odpowiedzi na pytanie, które mu pan zadał, trzeba aby pan 
przyszedł i się z nim 
zobaczył.
Shane patrzył na swe odbicie w lustrze szafy ubraniowej, lekko spochmurniawszy. 
Po paru chwilach 
portier od-kaszlnął.
- Czy czegoś jeszcze panu potrzeba, sir? Shane potrząsnął głową i odparł powoli:
- Jeśli będę czegoś chciał, zadzwonię.
Gdy drzwi zamknęły się cicho, odwrócił się i podszedł do okna. Z 
niewytłumaczalnego powodu 
poczuł przygnębienie i niepokój. Wyglądało to tak, jak gdyby nie chciał słyszeć 
lego, co Wilby ma mu 
do powiedzenia.
W butelce pozostało jeszcze trochę whisky. Wysączył ją powoli, a potem dokończył 
ubierania się. 
Gdy sięgał po marynarkę, rozległo się ciche pukanie do drzwi.
Otworzywszy je ujrzał, że stoi za nimi wysoki, szczupły, młody mężczyzna. Miał 
na sobie ściągnięty 
paskiem płaszcz przeciwdeszczowy i kapelusz z opadającym ron-
dem. Szczupłą twarz z orlim nosem rozjaśniał lekki uśmiech.
- Pan Shane? - zapytał. - Pan Martin Shane? Shane z ociąganiem skinął głową.
- Zgadza się. Czym mogę panu służyć? Mężczyzna uśmiechnął się uprzejmie.
- Nazywam się Lomax... detektyw - inspektor z Wydziału Kryminalnego w Burnham. 
Chciałbym 
zamienić z panem parę słów.
Wszedł do pokoju, Shane zamknął drzwi i zwrócił się twarzą do niego.
- Obawiam się, inspektorze, że nie mam zbyt wiele czasu do stracenia - odrzekł. 
- Na jaki temat chce 
pan ze mną rozmawiać?
Lomax wydobył wrzoścową fajkę i przyłożył zapałkę. Gdy tytoń rozpalił się 
należycie, podniósł 
wzrok. Uśmiechał się, ale spojrzenie miał zimne i rzeczowe.
- Panie Shane, czy znał pan człowieka nazwiskiem Wilby?
Shane zmarszczył brwi, nagle mając się na baczności.
- Ma pan na myśli Joego Wilby'ego? Tak, byłem z nim w Korei. - Lomax nadal 
wpatrywał się w 
niego z przylepionym do twarzy uśmieszkiem, aż wreszcie Shane odezwał się 
gniewnie: - Słuchaj pan, 
o co tu chodzi?
Lomax zsunął kapelusz na tył głowy i odrzekł spokojnie:
- Joe Wilby dziś wczesnym rankiem wsadził głowę do piecyka gazowego. Jego żona 
spędziła noc u 
przyjaciół. Znalazła go ledwie godzinę temu.
Shane głęboko nabrał powietrza i sięgnął po papierosa.
- A co to ma wspólnego ze mną? - zapytał spokojnie. Lomax zmarszczył brwi i 
uważnie przyjrzał się 
główce swej fajki.
- Wygląda to tak, jakby żona Wilby'ego sądziła, że ma pan coś wspólnego ze 
śmiercią jej męża, panie 
Shane -
powiedział łagodnym tonem. - Zastanawiam się, czy nie zrobiłoby panu różnicy 
przejście się ze mną 
do komisariatu? Chciałbym, aby złożył pan zeznanie.
11
______
Dochodzenie w sprawie przyczyny zgonu przeprowadzono nazajutrz rano, a po nim 
Shane udał się do 
swego hotelu, szarpany sprzecznymi emocjami. Usiadł na łóżku i wyglądał przez 
okno na siekący 
deszcz, rozmyślając o tym, co się stało. Po chwili zastukano do drzwi i wszedł 
Lomax. Zatrzymał się u 
stóp łóżka i zapalił z poważną miną fajkę. Shane spojrzał na niego i odezwał się 
kwaśno:
- Czego, u diabła, pan chce? Koroner powiedział wszystko, co było do powiedzenia.
Lomax potrząsnął głową.
- Obawiam się, że nie, Shane. Wiem, że ostro pana maglował, ale musimy spojrzeć 
prawdzie w oczy. 
Wygląda, że bez wątpliwości Wilby popełnił samobójstwo z jednej tylko przyczyny. 
Ze strachu przed 
panem. Uważał, że tropi go pan z powodu tego, co wydarzyło się w Korei. Dowodzi 
tego 
pozostawiony przez niego list.
Shane wstał i podszedł do okna.
- Przejdźmy do rzeczy, inspektorze. Mam coś do roboty.
- Nie w tym mieście - oświadczył obojętnym tonem Lomax.
Nastąpiła chwila milczenia, a potem Shane odwrócił się powoli i popatrzył na 
niego.
- A to co ma znaczyć? Lomax wzruszył ramionami.
- Od wczorajszego popołudnia wiele się o panu do-
wiedziałem. Wiem, co się panu przydarzyło w Korei i wiem, udzie pan spędził 
ostatnie sześć czy 
siedem lat. Miał pan ciężkie przeżycia, ale to nie zmienia faktów.
- A jak te fakty wyglądają w pańskich oczach? - spytał Shane.
Lomax spochmurniał i zrobił poważną minę.
- Ta pańska obsesja już spowodowała zbyt wiele kłopotów. Uważam, że dziś po 
południu powinien 
pan złapać pociąg do Londynu. Być może powinien pan natychmiast powrócić do 
szpitala.
Shane potrząsnął głową.
- Nic z tego - odparł zdecydowanie. - Dla mnie szpital to koniec. A przed sobą 
mam jeszcze kilka dni.
- Nie w tym mieście - powtórzył twardo Lomax.
- Nie może pan mnie stąd wygonić i wie pan o tym. -Shane uśmiechnął się ponuro.
- Doprawdy? - zapytał łagodnie Lomax. - Dopiero co spędził pan sześć lat w 
zakładzie zamkniętym. 
Co się stanie, jeśli zadzwonię do dyrektora szpitala i powiem mu, że stanowi pan 
niebezpieczeństwo 
dla siebie i otoczenia?
Shane skoczył ku niemu z twarzą wykrzywioną wściekłością, ale Lomax potrząsnął 
głową.
- Proszę nie próbować żadnych głupstw. To do niczego nie doprowadzi. - Podszedł 
do drzwi i 
otworzył je. Gdy się odwrócił, jego twarz wyrażała współczucie. -Przykro ini z 
powodu tego 
wszystkiego, Shane. Jak już wspomniałem, miał pan ciężkie przeżycia, ale jeśli 
dzisiejszego 
popołudnia nie znajdzie się pan w pociągu, będę musiał wykonać ten telefon. - 
Zamknął cicho drzwi i 
zniknął.
Przez parę minut Shane stał na środku pokoju wpatrując się w drzwi, w końcu 
przeszedł do łazienki i 
spryskał twarz zimną wodą. W skroniach mu pulsowało, za okiem czaił się lekki 
ból. Łyknął dwie ze 
swego zapasu pigułek, wrócił do pokoju i spakował torbę. W pięć minut później
był już na dole i w recepcji zażądał rachunku.
Gdy opuszczał hotel, deszcz był ulewny. Wsiadł do taksówki na postoju przy końcu 
ulicy i polecił 
kierowcy zawieźć się do domu Charlesa Grahama.
Kiedy szedł podjazdem w stronę domu, znikły ostatnie ślady mgły, poszarpane w 
strzępy strugami 
deszczu, ale głowa bolała go nadal. Ostro nacisnął guzik dzwonka i drzwi niemal 
natychmiast 
otworzył Graham we własnej osobie.
- Wejdź, Shane! Wejdź! - zaprosił. - Widziałem cię idącego podjazdem. Muszę dziś 
obywać się bez 
pani Grimshaw. Chyba się przeziębiła.
Wziął płaszcz Shane'a, powiesił go w małej garderobie obok holu i poszedł 
przodem po schodach do 
oranżerii. Usiedli w wiklinowych fotelach, a Graham poczęstował go papierosem.
Była chwila milczenia, zanim Shane się odezwał:
- Przypuszczam, że czytałeś w gazetach o Wilbym? Wyraz twarzy Grahama nie 
zmienił się ani na 
jotę.
- We wczorajszych gazetach popołudniowych widziałem małą wzmiankę o jego 
samobójstwie, ale 
niczego więcej.
Shane oparł się wygodnie w fotelu i poprzez szklany dach wpatrzył się w ołowiane 
niebo.
- Zostawił list, w którym powiedział, że uwziąłem się na niego z powodu tego, co 
wydarzyło się w 
Korei. I że nie może tego dłużej wytrzymać.
- A uwziąłeś się na niego? - zapytał łagodnie Graham. Shane westchnął.
- Myślę, że można by to tak określić. Przedwczoraj rozmawiałem z nim w jego 
mieszkaniu. 
Powiedziałem mu, że traktuję sprawę na serio. Był śmiertelnie wystraszony. Nawet 
wynajął kogoś, by 
spuścił mi lanie.
- Czy dochodzenie już się odbyło? - spytał Graham. Shane skinął głową.
- Dziś o dziesiątej rano, a koroner bez ogródek złożył winę na mnie. Dostałem 
nawet od policji 
polecenie, bym się wyniósł z miasta.
- I zrobisz to?
- Właśnie z tego powodu przyszedłem. Wyniosłem się z hotelu, by zgubić trop, ale 
potrzeba mi czasu, 
żebym doprowadził rzecz do końca. Myślałem, że może mógłbym zatrzymać się u 
ciebie.
- Uważasz, że to by było rozsądne? - zapytał Graham. - Po co wreszcie miałbyś 
zostawać? Z 
pewnością ze śmiercią Wilby'ego wszystko już jest wiadome.
Shane wstał i podszedł do okna.
- Z mojego punktu widzenia nie. Rozmawiając ze mną zeszłego wieczoru Wilby był 
przerażony, ale 
nie tak po prostu z mego powodu. Była jeszcze inna i to ważniejsza przyczyna, 
tego jestem pewien.
- Chcesz przez to powiedzieć, że nie sądzisz, by popełnił samobójstwo?
Shane odwrócił się i popatrzył na niego.
- Wedle orzeczenia koronera, gdy wsadzał głowę do piecyka, był pijany. Być może 
to jego wsadzono.
Graham potrząsnął głową.
- To za mało, Martin. Stanowczo za mało. Uważam, że policja ma rację. Powinieneś 
wyjechać.
- Nie mogę tego zrobić, nawet gdybym chciał - odparł Shane. - Mam teraz inny 
powód, by pozostać. 
Dotyczy siostry Sfmona Faulknera. Parę lat temu zrobiła głupstwo w związku ze 
Steele'em. Napisała 
do niego parę niedyskretnych listów, a on od tej pory ją szantażuje.
Graham wyprostował się nagle.
- Czy jesteś tego absolutnie pewien?
- Tak pewien, że zamierzam odebrać mu te listy, nawet gdybym w tym celu musiał 
mu skręcić jego 
cholerny kark.
Graham wolno potrząsnął głową.
- To się może okazać trudniejsze, niż sobie wyobrażasz. Chyba nie spodziewasz 
się, że Steele wręczy 
ci je bez słowa.
- Myślę, że potrafię go przekonać - oświadczył Shane. Zdusił papierosa w 
popielniczce i nabrał 
głęboko powietrza. - A więc jak, Graham? Czy mogę u ciebie na krótki czas 
pozostać?
Graham westchnął głęboko i wstał z miejsca.
- Obawiam się, że nie, Martinie. Uważam, że Laura Faulkner powinna sprawę tego 
szantażu oddać w 
ręce policji. I uważam też, że powinieneś się stąd wynieść. To jedyne, co biorąc 
pod uwagę 
okoliczności pozostało ci do zrobienia.
- W porządku, Graham - odrzekł Shane spokojnie i wzruszył ramionami. - 
Postawiłeś sprawę 
otwarcie.
Gdy szli przez oranżerię w stronę drzwi, Graham się odezwał:
- A więc opuścisz miasto?
- Nic z tego. - Shane potrząsnął głową. - Mam w Burnham jeszcze jeden kontakt, 
tancerkę w klubie 
Steele nazwiskiem Jenny Green. Zobaczę, czy będzie mógł coś dla mnie zrobić.
Graham westchnął i wzruszył bezradnie ramionami.
- No cóż, robiłem, co mogłem.
Podał Shane'owi płaszcz, razem wyszli na ganek i zatrzymali się u szczytu 
schodów. Shane odwrócił 
się do niego i wyciągnął dłoń.
- Nie sądzę, byśmy mieli się jeszcze spotkać.
- Niekiedy żyjemy w niezbyt przyjemnym świecie, prawda? - powiedział Graham i 
położył mu dłoń 
na ramieniu. -Ty i ja mamy dostateczne powody, by wiedzieć o tym więcej niż inni. 
- Odwrócił się 
szybko i wszedł do środka, a Shane powoli odszedł ze z lekka spochmurniałą 
twarzą.
Dotarł do głównej drogi, wszedł do pierwszej napo-
tkanej budki telefonicznej i zadzwonił do mieszkania Jenny Green.
Nikt się nie zgłaszał, więc po drugiej bezskutecznej próbie pomyślał o 
połączeniu się z klubem 
Garland.
Czekając przeżywał męki niecierpliwości, a gdy usłyszał wyraźnie jej głos po 
drugiej stronie linii, 
oparł się z ulgą o ścianę budki.
- Mówi Martin Shane - powiedział. - Jenny, muszę się z tobą zobaczyć.
Jej głos natychmiast przybrał ton zaniepokojenia:
- Co się stało? Czy wszystko w porządku?
- Nic poważnego. Prawdę powiedziawszy mam odrobinę kłopotów i zastanawiałem się, 
czy mogłabyś 
mi pomóc. Muszę gdzieś zamieszkać na parę dni. - Próbował mówić spokojnie.
Zachichotała.
- Jeśli masz tylko takie zmartwienie, nie myśl o tym więcej. Możesz zamieszkać u 
mnie.
- To wspaniale - odparł. - Ale jak mam się tam dostać? Ktoś do niej coś wrzasnął, 
a w tle dała się 
słyszeć
muzyka. Powiedziała szybko:
- Mam teraz przedstawienie. Muszę iść. Pod dywanem przed drzwiami wejściowymi 
jest zapasowy 
klucz. Rozgość się, a ja przyjdę tak szybko, jak tylko to będzie możliwe.
Mruknęła pośpieszne pożegnanie i odłożyła słuchawkę. Nagle Shane poczuł 
zmęczenie, prawdziwe 
zmęczenie w całym ciele. Zaraz zatelefonował po taksówkę i zaczekał na nią przed 
budką, głęboko 
oddychając dla uspokojenia obmytym przez deszcz powietrzem.
Gdy taksówka nadjechała, podał adres Jenny i padł na wyściełane siedzenie. 
Przejazd trwał tylko 
dziesięć minut. Szybko zapłacił kierowcy i pośpieszył ścieżką do domu.
Zgodnie z tym, co mu powiedziała, znalazł klucz pod
dywanem i po chwili ogarnął go niezmącony spokój tego mieszkania. Rzucił na 
podłogę swą torbę 
podróżną i poszedł do kuchni. W szafce odkrył butelkę sherry do potraw, 
przełknął wielką szklankę, 
krzywiąc się z powodu gorzkiego smaku, a potem przeszedł do sypialni.
Głowa bolała go bardziej, znacznie bardziej. Zażył dwie następne tabletki i 
położył się na łóżku z 
poduszką pod głową.
Zaczął przypominać sobie po kolei wydarzenia ostatnich paru dni, ale nie 
wyglądało, by istniał między 
nimi jakikolwiek związek ani nie układały się w żaden zrozumiały ciąg. Miał 
niejasne wrażenie, że 
przeoczył jakiś kluczowy punkt. Coś, co nadałoby sens całej sprawie. Myślał o 
tym tak długo, aż 
zapadł w sen.
Gdy obudził się, było już całkiem ciemno. Ból głowy zniknął. Leżał na łóżku 
jeszcze przez pewien 
czas, wpatrując się w blady prostokąt okna, aż wreszcie spuścił nogi na podłogę.
Otworzył drzwi i przeszedł do bawialni. W tej samej chwili z kuchni wynurzyła 
się Jenny, trzymając 
tacę w rękach. Ujrzawszy go uśmiechnęła się radośnie.
- Właśnie miałam cię zawołać.
Shane przeczesał włosy palcami i spojrzał na zegarek. Dochodziła siódma 
wieczorem. Zaklął pod 
nosem.
- Nie zdawałem sobie sprawy, że już tak późno.
- Cokolwiek masz do zrobienia, może zaczekać. - Podała mu filiżankę kawy.
Potrząsnął zdecydowanie głową.
- Obawiam się, że nie. O której godzinie Steele zwykle odwiedza Club Eight?
- O siódmej wieczorem. Czasem nieco później. Czemu pytasz?
Zignorował jej zapytanie.
- Jak długo tam przebywa?
- Doprawdy nie wiem. - Wzruszyła ramionami. -
Może z godzinę. Sprawdza z kierownikiem kasę z poprzedniego wieczoru.
Shane zerknął na zegarek i kiwnął głową z zadowoleniem.
- Więc czasu mam wyżej uszu. - Przeszedł do sypialni i wziął płaszcz.
Gdy wrócił, chodziła nerwowo tam i z powrotem przed kominkiem, z papierosem w 
palcach. 
Odwróciła się nagle, a w jej oczach widać było niepokój.
- Martin - powiedziała - do tej chwili nie wtykałam nosa w twoje sprawy. Ale 
teraz mnie 
zaniepokoiłeś. Co ty zamyślasz?
Otoczył jej kibić ramieniem i pocałował ją w usta, a potem skierował się do 
drzwi.
- Przy odrobinie szczęścia wrócę, nim wyjdziesz na wieczorne przedstawienie.
Zrobiła szybki krok w jego stronę, ale drzwi zamknęły się i Shane odszedł, nim 
zdążyła 
zaprotestować.
Gdy dotarł do klubu Garland, w powietrzu snuły się jeszcze nikłe pasemka mgły, a 
deszcz nieustannie 
bębnił o chodnik. W holu świeciło się, a przechodząc obok drzwi ujrzał portiera 
pracowicie 
wycierającego posadzkę.
W przejściu obok bocznej ściany budynku panowała cisza. Otworzył drzwi dla 
personelu i wszedł do 
środka. Przed nim ciągnął się wąski korytarz, gdzie dawały się słyszeć wesołe 
pobrzękiwania naczyń 
w kuchni. Na lewo były schody. Cicho wszedł po nich.
Znalazł się na końcu korytarza, prowadzącego do biura Steele'a. W mijanych 
garderobach było cicho, 
a przeciwny koniec korytarza skrywała ciemność.
Zatrzymał się przed gabinetem Steele'a, nasłuchując uważnie, ale nie usłyszał 
żadnego dźwięku. Po 
chwili spróbował otworzyć drzwi, lecz były zamknięte na klucz. O parę stóp dalej, 
za zakrętem 
korytarza, znajdowały się inne drzwi. Otworzyły się bez trudu za pierwszym do-
tknięciem, a gdy zapalił światło, okazało się, że znalazł się w toalecie.
W przeciwległej ścianie było wąskie okienko z matowego szkła. Otworzywszy je 
zobaczył płaski, 
kryty ołowianą blachą dach. Zgasiwszy światło przecisnął się przez okienko i 
zeskoczył na dach.
Zbliżył się do okna gabinetu Steele'a i ujrzawszy, że jest uchylone, mruknął z 
zadowoleniem. 
Przesunął dłoń przez wąski otwór, zwolnił zatrzask wewnętrzny i przerzucił nogę 
przez parapet okna. 
Zatrzymał się, próbując przeniknąć wzrokiem ciemność, a wtedy rozległ się głos:
- Halo, stary. Spodziewałem się, że znów złożysz mi wizytę.
Zapaliło się światło, oślepiając go na chwilę, a potem ujrzał stojącego przy 
drzwiach z lekkim 
uśmieszkiem na twarzy Steele'a.
Shane ruszył przed siebie z zaciśniętymi pięściami, ale wtem coś nagle wybuchło 
z tyłu jego głowy, 
zalewając go bólem, a podłoga uniosła się na jego spotkanie. W uszach rozległ mu 
się ogłuszający ryk, 
a przez jego hałas usłyszał głos Steele'a:
- Postaraj się, Frenchy, żeby to wyglądało prawdziwie. Napompuj go whisky, a 
potem zwal na tory 
kolejowe z tyłu za Market Street. Gdy znajdą to, co z niego zostanie, pomyślą, 
że upił się próbując 
zalać robaka i zabłądził tam w ciemności. Jeśli będę ci potrzebny, znajdziesz 
mnie w Hampton.
Shane jęknął, a Steele przyklęknął przed nim i wyszczerzył zęby.
- Nie martw się, mój stary - powiedział jowialnie -niczego w ogóle nie poczujesz.
Shane zebrał resztki sił i plunął Steele'owi w twarz. Steele wydał stłumiony 
okrzyk i wstał. Otarł twarz 
chusteczką i uśmiechnął się jadowicie.
- Zawsze nienawidziłem cię z całej duszy, ty skurwy-
synu. - Jego stopa trafiła nagle z boku w szyję Shane'a, który krzyknął z bólu i 
pogrążył się w 
ciemności.
12
______
Coś palącego spływało mu do gardła. Zadławił się, próbował walczyć, ale jakaś 
ręka mocno pchnęła 
go w pierś i padł do tyłu, uderzając głową o mur.
Otworzył oczy i skupił spojrzenie na czyjejś twarzy. Zmarszczył brwi, próbując 
przypomnieć sobie, 
gdzie się znajduje, a jakiś głos odezwał się:
- Może za mocno go uderzyłeś, Frenchy?
- I co z tego? - mruknął Frenchy. - Z nim tak czy tak koniec, no nie? - Mocno 
chwycił płaszcz Shane'a 
i podniósł go do pozycji siedzącej. Wyszczerzył złośliwie zęby. - OK, Jasiu. 
Bądź dobrym chłopcem i 
wypij swoje lekarstwo.
Między zęby Shane'a wbiła się szyjka butelki i whisky zabulgotała mu w gardle. 
Poczuł okropne 
mdłości. Jego ciało drgnęło konwulsyjnie, a z ust wybuchły rzadkie r/y go winy.
Frenchy odskoczył przeklinając i kopnął go z nienawiścią w tułów.
- Skurwysyn zniszczył mi płaszcz - warknął. - Nigdy nie pozbędę się tego smrodu. 
- Cisnął z 
trzaskiem butelką o mur i cofnął się. - Idę po drugą flachę. Gdy Joe zjawi się z 
wozem, wsadź tego 
dowcipnisia z tyłu i zaczekaj na mnie. - Trzasnęły drzwi, Frenchy zniknął.
Prócz nieustannego plusku deszczu nie było nic słychać. Shane ostrożnie 
rozchylił powieki i rozejrzał 
się. Leżał na brukowanym podwórku, a o parę stóp dalej stał twarzą do drzwi 
mężczyzna w płaszczu 
przeciwdeszczo-
wym. Shane doszedł do wniosku, że znalazł się gdzieś na tyłach klubu Garland.
Czuł się okropnie. Głowa mu pękała, w żołądku czuł nudności tak silne, jakby za 
chwilę znów miał się 
rozchorować. Był do cna wyczerpany; wszystkie siły zdawały się już z niego 
wypłynąć. Ale wiedział, 
że znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli jeszcze tu będzie, gdy 
powróci Frenchy, to 
krecha i nic już na świecie go nie uratuje.
Człowiek przy drzwiach wyciągnął z paczki papierosa i wsadził sobie do ust. W 
tym momencie Shane 
poczuł, że ma pod dłonią luźny kamień brukowy. Z rozpaczliwym wysiłkiem wbił 
palce w ziemię i 
pociągnął. Uwolnił kamień tak nagle, że aż uderzył się o ścianę. Zaczerpnął 
głęboko powietrza i z 
trudnością wstał.
Człowiek przy drzwiach zapalił zapałkę i osłonił ją przed wiatrem stulonymi 
dłońmi. Pochylił się do 
ognia, a Shane dał niepewny krok do przodu i z całej siły rąbnął kamieniem w 
obnażony kark. Gdy 
człowiek przewrócił się, Shane, potykając się, przeszedł przez podwórze, a potem 
wąskim przejściem 
na zewnątrz.
Znalazł się w bocznym zaułku obok klubu, a gdy rozległ się za jego plecami nagły 
krzyk, już zdążył 
wynurzyć się na plac. Potykając się potruchtał chodnikiem, a potem skręcił w 
pierwszą napotkaną 
uliczkę. Skręciwszy wielokrotnie w labiryncie wąskich uliczek, zatrzymał się 
wreszcie, do cna 
wyczerpany. Ucieczka trwała dziesięć, może nawet piętnaście minut. Przeszedł 
przez bramę zło-
mowiska i tam padł w ciemności na kolana. Poczuł kurcz żołądka i nagle znów 
zwymiotował.
Dłuższy czas upłynął, nim był w stanie uporządkować myśli. Oczyścił się o tyle, 
o ile i zapalił 
nieopanowanie drżącymi rękami papierosa. Czuł się w jakiś sposób odizolowany od 
otoczenia; gdy 
ruszył przed siebie, budynki wokół niego zdawały się kołysać w lekkiej mgiełce i
rzęsistym deszczu.
Czuł tępy ból z boku szyi, tam gdzie kopnął go Steele; zdawało mu się, że głowa 
puchnie mu jak 
balon, w oczach na tle ciemności wybuchały kolorowe światła. Zatrzymał się i 
uwiesił słupa latarni 
ulicznej, wystawiając uniesioną twarz na deszcz. Po chwili poczuł się lepiej.
Droga do mieszkania Jenny zabrała mu ponad pół godziny. Gdy tam dotarł, przed 
domem stała wielka 
czarna limuzyna. Zatrzymał się koło bramy i obejrzał samochód z niezadowoloną 
miną. Po czym 
wszedł do domu i cicho wspiął się po .schodach.
Gdy dotarł do drzwi, usłyszał przyciszony okrzyk bólu, dolatujący jakby z 
wielkiej odległości. Shane 
zatrzymał się na chwilę nasłuchując, a potem bezszelestnie podążył na koniec 
korytarza i otworzył 
okno na półpi-ętrze.
Wzdłuż fasady budynku, o jakieś trzy stopy poniżej okien, biegł dekoracyjny, 
szeroki na stopę gzyms. 
Szybko nań się wdrapał i zaczął przesuwać się pod okno bawialni.
Krople deszczu bębniły mu po twarzy, a gdy posuwał się naprzód, każdy mięsień 
jego ciała zdawał się 
drżeć. Zza framugi okna zajrzał do bawialni.
Przy drzwiach stał człowiek w brudnym, brązowym płaszczu przeciwdeszczowym, z 
obojętnie 
założonymi na piersi rękami i drewnianą twarzą bez wyrazu. Jenny Gre-en 
siedziała skulona na 
podłodze koło kominka, z oszołomioną, zalaną łzami twarzą. Miała na sobie tylko 
czarne majteczki, 
reszta jej ubrania leżała rozrzucona po pokoju.
Frenchy siedział obok niej w fotelu, rozgrzewając w ogniu pogrzebacz. Wyciągnął 
nogę i trącił 
dziewczynę czubkiem buta, coś przy tym mówiąc ze złośliwym uśmiechem. 
Potrząsnęła gwałtownie 
głową, on zaś wymierzył jej mocny policzek.
Shane przesunął się po gzymsie do okna sypialni, czu-
jąc, jak wybucha w nim krwiożercza wściekłość. Przypomniał sobie, że tej nocy, 
którą z nią spędził, 
Jenny pozostawiła okno lekko uniesione do góry i modlił się, aby to się okazało 
jej stałym zwyczajem.
Poślizgnął się, wpił pazurami w ścianę i nagle prawą dłonią natrafił na skraj 
okna. W chwilę później 
trzymał się już parapetu. Palcami odnalazł szparę, o którą się modlił, cicho 
pchnął okno do góry i 
wgramolił się do pokoju.
Obok łóżka stała dekoracyjna lampa, wykonana z butelki po francuskim koniaku. 
Pozbył się abażura i 
żarówki i ważąc ją w dłoni zbliżył się do drzwi. Uchylił je cicho i zajrzał do 
pokoju.
Frenchy właśnie wyciągnął rozpalony do białości pogrzebacz z ognia. Zwrócił się 
do dziewczyny i po-
wiedział:
- A teraz zacznij gadać. Wiem, że mocno zaprzyjaźniłaś się z tym typkiem, 
Shane'm. Wystarczy, gdy 
mi powiesz, gdzie on może być, a nie będę musiał tego użyć.
Człowiek przy drzwiach poruszył się, by lepiej widzieć tę scenę, a Shane wszedł 
do pokoju i z całej 
siły cisnął w niego lampą. Trafiła z boku szyi tuż pod prawym uchem. Mężczyzna 
wydał zduszony 
okrzyk i padł na plecy. Przez moment drapał palcami po ścianie, a potem osunął 
się na podłogę i leżał 
nieruchomo.
Shane usłyszał ostrzegawczy okrzyk Jenny i uchylił się w sam czas, gdy 
pogrzebacz świsnął mu koło 
głowy. Kiedy Frenchy ruszył na niego, Shane podciął mu nogi pchniętą kozetką, 
obalając go na 
podłogę. Przeskoczył kozetkę i z całej siły kopnął odkrytą głowę, ale Frenchy 
skręcił się desperacko, 
chwycił jego nogę w kostce i pociągnął Shane'a na siebie.
Przez kilka chwil przetaczali się dziko z boku na bok, młócąc rękami i nogami. 
Shane usiłował 
schwycić prze-
ciwnika za gardło, ale Frenchy zamachnął się do tyłu i zmiażdżył mu uderzeniem 
wargi.
Shane odtoczył się na bok, czując zawrót głowy. Z wysiłkiem wstał, pociągnąwszy 
kozetkę tak, że 
znalazła się między nimi. Frenchy z triumfalną miną podskoczył do góry jak kot i 
rzucił się na niego.
I nagle zmęczenie opuściło Shane'a. Poczuł zimny spokój i żądzę mordu, które tak 
często ratowały mu 
życie w Korei. Gdy Frenchy zbliżył się, by wymierzyć mu straszliwe uderzenie w 
głowę, Shane zrobił 
unik i wbił sztywne palce w jego gardło tuż nad jabłkiem Adama.
Frenchy wrzasnął przeraźliwie i padł na podłogę, wijąc się i dusząc w 
męczarniach. Shane patrzył na 
niego z góry bez cienia litości, a wtedy Jenny obiegła kozetkę i rzuciła mu się 
w ramiona.
- Dzięki Bogu! - zawołała. - Dzięki Bogu, że przyszedłeś. Nigdy w życiu tak się 
nie bałam.
Przez chwilę trzymał ją łagodnie w ramionach, a potem popchnął w kierunku 
sypialni.
- Lepiej włóż coś na siebie - zaproponował. - Ja pozbędę się tych dwóch.
Zamknęła za sobą drzwi sypialni, a Shane dźwignął Frenchy'ego na ramiona i 
zaniósł na dół do 
samochodu. Gdy wrócił do mieszkania, waliło mu serce i czuł lekkie oszołomienie. 
Przypomniał 
sobie, że w szafce kuchennej jest jeszcze trochę sherry, poszedł tam, nalał pół 
szklanki i wypił powoli.
Po chwili poczuł się lepiej. Człowiek przy drzwiach jęknął ucho, usiłując usiąść. 
Shane zapalił 
papierosa i wszedł do sypialni. Jenny siedziała przed toaletką, próbując 
umalować się lekko drżącą 
dłonią.
- Jak się czujesz? - zapytał.
- Nieszczególnie. - Odwróciła się ku niemu z bladym uśmiechem. - Coś takiego 
może się przydarzyć 
tylko w złym śnie. Ciągle nie mogę uwierzyć, że już się skończy-
ło. Shane uścisnął łagodnie jej ramię.
- Już nikt więcej nie będzie cię niepokoić. Obiecuję ci.
- Odwróciła się na powrót do lustra, on zaś kontynuował:
- Czy masz jakiekolwiek pojęcie, gdzie znajduje się Hampton?
Skinęła głową.
- To wioska o jakieś dziewięć mil za miastem przy głównej szosie na północ.
- Co tam robi Reggie Sheele?
- To proste. - Wzruszyła ramionami. - Ma willę tuż koło Hampton, nad rzeką. 
Nazywa się Garth 
Cottage.
- Jak się tam dostanę?
- Jest co godzina połączenie z Centralnego Dworca Autobusowego - odparła 
marszcząc brwi. - 
Wysiądziesz, przy Five Lane Ends tuż przed wsią. Koło przystanku jest polna 
droga. Willa znajduje 
się o jakieś dwieście jardów drogą, wśród paru drzew nad rzeką.
Shane popatrzył na jej odbicie w lustrze.
- Wyglądasz fatalnie - orzekł. - Na twoim miejscu odpuściłbym sobie klub na dziś 
wieczór.
Skinęła głową i rzuciła na toaletkę trzymany w ręku grzebień.
- Chyba tak zrobię - powiedziała. - Prawdę mówiąc, nie mam ochoty nigdy więcej 
tam wracać.
Stanął za nią i położył uspokajająco dłoń na jej ramieniu
- Coś wymyślimy, Jenny. Nie martw się. - Skierował się ku drzwiom. - Muszę się 
zająć pewną drobną 
sprawą. Nie zajmie mi wiele czasu. Wrócę tak szybko, jak się da.
Była zbyt zmęczona, by się sprzeczać. Skinęła mu bezmyślnie głową, on zaś cicho 
zamknął drzwi i 
zwrócił się do człowieka, którego zostawił leżącego na ziemi. Był już na nogach 
i cicho pojękiwał, 
ciężko oparty o ścianę. Shane popchnął go przed sobą ku drzwiom i zeszli na
dół.
Frenchy nadal leżał bez przytomności na tylnym siedzeniu. Shane wepchnął 
drugiego mężczyznę obok 
niego, a sam zasiadł za kierownicą i ruszył w drogę. Dojechał do centrum miasta 
i zaparkował w 
bocznej uliczce blisko stacji autobusów. Gdy zajrzał do wozu przez tylne okienko, 
Frenchy nadal był 
nieprzytomny, a jego kolega siedział skulony w kącie, z twarzą ukrytą w dłoniach. 
Shane zostawił ich 
tak i szybko odszedł.
Kiedy dotarł do stacji, właśnie ruszał autobus do Hampton. Dogonił go i wskoczył 
na platformę w 
chwili, gdy autobus mijał koniec betonowego peronu. Wdrapał się na górne piętro 
i usiadł na samym 
przedzie, paląc papierosa i rozmyślając o Reggiem Steele'u. Bez względu na to, 
co się zdarzyło, 
postanowił odzyskać owe listy, a także usłyszeć odpowiedzi na parę pytań.
Wysiadł z autobusu około dziewiątej trzydzieści wieczorem i ruszył polną drogą, 
opisaną przez Jenny. 
Nim dotarł do willi, ujrzał światła przez drzewa. Miejsce było odludne, 
niesamowite, a rzeka biegła 
ledwie o parę jardów dalej, u stóp niewysokiego zbocza.
Podążył okrążającą budynek ścieżką na jego tyły i zobaczył daimlera, stojącego 
na brukowanym 
dziedzińcu. W oknie kuchennym było ciemno. Nacisnął staromodną klamkę i otworzył 
tylne drzwi.
Poszedł cicho krótkim, wyłożonym kamiennymi płytami korytarzem. Na jego końcu 
sączyło się 
światło spod drzwi, zawahał się, a potem otworzył je i wszedł do środka.
13
______
Steele siedział przed płonącym kominkiem. Przy nim na podręcznym stoliku stała 
prawie opróżniona 
butelka whisky. Na kolanach trzymał wspaniałą dubeltówkę, którą czyścił 
naoliwioną szmatą.
Na sofie leżała kobieta. Uniosła się na łokciu i zsunęła nogi na ziemię. Była 
podpita, bluzkę miała 
rozpiętą z przodu. Sięgając po butelkę ujrzała Shane'a. Otworzyła usta ze 
zdziwienia.
- Hej, Reggie - zawołała, a w jej głosie brzmiało oburzenie - zdawało mi się, że 
obiecałeś mi intymne 
przyjęcie!
Steele podniósł wzrok, zrobił niezadowoloną minę, a potem uśmiechnął się.
- Halo, Shane. Co za miła niespodzianka. - Wzrok miał szklisty i mówił lekko 
bełkocząc, jak 
człowiek pijany.
- Zeszłym razem nie zdołaliśmy dokończyć rozmowy. - Shane oparł się plecami o 
drzwi i zapalił 
papierosa.
Steele sięgnął po butelkę i wlał trochę whisky do szklaneczki.
- Jak ci się udało odnaleźć moją cichą kryjówkę?
- Mam przyjaciół - odparł Shane wzruszając ramionami - czego ty nie, możesz o 
sobie powiedzieć.
Steele opróżnił szklaneczkę i ostrożnie postawił ją na stoliku.
- Co się stało z Frenchym? Shane roześmiał się ponuro.
- Naprzykrzał mi się - oświadczył. - Nie przypuszczam, by był w tej chwili 
zdolny do naprzykrzania 
się komukolwiek.
Na krótko zapadło milczenie, przerywane tylko sykiem wpadających do ognia przez 
szeroki komin 
kropli deszczu.
- Zaczynam zdawać sobie sprawę, Shane, że cię nie docenialiśmy - odezwał się 
Steele sennym 
głosem.
- Z całą pewnością - potwierdził Shane i w tym momencie jakiś szósty zmysł kazał 
mu sięgnąć 
szybko za siebie i otworzyć drzwi z klamki.
- Zrozumiałem, że muszę uciec się do drastycznych środków - oświadczył Steele i 
uśmiechnął się 
uprzejmie. Podniósł strzelbę i wypalił z jednej lufy.
Shane był już w drzwiach, skulony, gdy uczuł ostry ból; trafiło go kilka 
zabłąkanych śrucin. Pobiegł 
korytarzem i wyskoczył na deszcz. Steele biegł parę kroków z tyłu.
Gruchnął strzał i Shane rzucił się na ziemię. Śrut z gwizdem przeleciał mu nad 
głową.
- Dostanę cię, skurwysynu! - zawołał Steele. - Mam jeszcze całą masę naboi. - 
Jego głos zupełnie nie 
przypominał głosu człowieka pijanego.
Shane biegiem skrył się wśród drzew. Rzucił się między nie w chwili, gdy 
strzelba zagrzmiała 
ponownie, poślizgnął się i stoczył po niskim zboczu do rzeki. Próbował chwycić 
się czegoś, by 
powstrzymać upadek, ale nie zdołał. Przeleciał przez brzeg i ze zduszonym 
okrzykiem wpadł do 
wody.
Prąd pochwycił go w żelazny uścisk i Shane wypłynął dopiero o jakieś dwadzieścia 
jardów niżej. 
Pozwolił rzece, by go niosła - trzymał tylko głowę nad powierzchnią - póki jego 
stopy nie dotknęły 
dna. Nagły, niespodziewany wir wyrzucił go na mieliznę. Chwiejnym krokiem 
wyszedł z wody, 
chwytając się ostrych kępek
trawy i po niskim zboczu wygramolił się między drzewa.
Wydostał się na łąkę i ujrzał światła willi o sto jardów na prawo. Ruszył w ich 
stronę chwiejnym 
biegiem. Pod-kradł się do tylnych drzwi i w tym momencie usłyszał szmer za sobą. 
Był to Steele 
wracający znad rzeki ze strzelbą opartą na ramieniu. Shane stał w ciemności i 
czekał.
Gdy Steele postawił stopę na progu, Shane ze wszystkich sił uderzył go w kark. 
Steele wydał 
zduszony jęk i zwalił się na ziemię. Shane oparł się o ścianę domu, z suchym 
szlochem chwytając 
powietrze, a po chwili chwycił mocno Steele'a za kołnierz i po podłodze 
korytarza zaciągnął go do 
bawialni.
Kobieta stała przed kominkiem ze szklanką w ręku. Gdy Shane wyprostował się i 
odwrócił, rzuciła się 
na niego, wrzeszcząc wściekle i sięgając pazurami do jego twarzy. Wziął ją na 
ręce, kopnięciem 
otworzył drzwi sypialni i cisnął na łóżko. Wychodząc wyjął klucz z zamka, a 
potem zamknął nim 
drzwi z zewnątrz.
W kuchni znalazł sznur do wieszania bielizny, mocno związał Steele'owi ręce na 
plecach i wciągnął 
go na jeden z foteli koło kominka. Nalał sobie drinka, usiadł spokojnie i czekał.
Początkowo kobieta wściekle waliła pięściami do drzwi, ale po chwili zmęczyła 
się. Steele jęknął parę 
razy, a Shane pochylił się nad nim i wymierzył mu kilka policzków. Głowa 
Steele'a odskoczyła do 
tyłu i otworzył oczy.
Jego wzrok zaczął błądzić bezmyślnie po pokoju, aż wreszcie skupił się na Shanie. 
Jeszcze przez 
chwilę spojrzenie miał puste i błędne, aż w końcu zabłysła w nim złość.
Shane napełnił szklankę whisky i chlusnął zawartość w twarz Steele'a.
- To już lepiej - stwierdził. - Teraz możemy poroz-
mawiać.
Oczy Steele'a zapłonęły nienawiścią, oblizał suche wargi.
- Nie mam ci nic do powiedzenia - oświadczył.
- Uważam, że masz - zaprzeczył Shane, zapalając papierosa. - Rozmawiałem z Laurą 
Faulkner. 
Widziałem was razem zeszłej nocy. Powiedziała mi z jakiego powodu.
W oczach Steele'a coś drgnęło, ale wzruszył ramionami i odrzekł spokojnie:
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
Pięść Shane'a zmiażdżyła mu usta, odrzucając głowę na oparcie fotela.
- Nie mam dużo czasu - powiedział. - Szantażowałeś Laurę Faulkner przez całe 
lata, ty łajdaku. Masz 
pewną kopertę, zaadresowaną do jej ojca i przygotowaną do wysłania, gdyby nie 
zrobiła tego, co jej 
każesz. Chcę tej koperty.
Z podbródka Steele'a spływała strumyczkiem krew, plamiąc białą koszulę, a jego 
oczy pociemniały z 
nienawiści.
- Zapłacę ci za to, ty skurwysynu! - wrzasnął. - Ty i ta kapryśna suka możecie 
iść sobie do piekła.
Shane sięgnął po pogrzebacz i wsadził go w sam środek ognia.
- Jak już powiedziałem, nie mam dużo czasu. - Westchnął głęboko i odchylił się 
na oparcie fotela. - 
To zabawne, jak życie toczy się w kółko, nieprawdaż? Znalazłem się dokładnie w 
takiej samej sytuacji 
jak pułkownik Li. Jemu też bardzo się śpieszyło, pamiętasz?
Steele jak zahipnotyzowany wpatrywał się z przerażeniem w pogrzebacz. Twarz miał 
białą jak kreda. 
Zmusił się do śmiechu.
- Nie ośmielisz się.
- Ależ dlaczego nie? - Shane uniósł brwi. - Ten po-
mysł podsunął mi twój kumpel Frenchy. Nieco wcześniej dzisiejszego wieczoru 
próbował tego na 
kimś z moich przyjaciół.
Po krótkim milczeniu Shane pochylił się i wyciągnął rozpalony do białości 
pogrzebacz z ognia. 
Odwrócił się i uśmiechnął uprzejmie.
- Zmieniłeś już zdanie, Reggie?
Steele cisnął mu przekleństwo i spróbował wygramolić się z fotela. Shane 
odrzucił go do tyłu i powoli 
zbliżył pogrzebacz. Po czole Steele'a pociekł pot, głową rzucał z boku na bok. 
Shane na chwilę 
zawahał się, ale potem na jego twarzy pojawił się wyraz całkowitej 
bezwzględności. Powoli, z 
premedytacją, zaczął przybliżać rękę, aż Steele wrzasnął głosem wysokim i 
przenikliwym jak u 
kobiety.
- Zabierz to! Na litość Chrystusa, zabierz to! Shane opuścił pogrzebacz z ponurą 
twarzą.
- Koperta? - zapytał. - Gdzie się znajduje?
- W sejfie w moim biurze - wyjąkał Steele. - Duża biała koperta z manili, pod 
kasetką na pieniądze na 
górnej półce. Klucz jest w mojej prawej kieszeni.
Shane zanurzył rękę w jego kieszeni i wydobył pęk kluczy. Przyglądał im się 
przez chwilę, a potem 
wsunął do własnej. Wolną ręką chwycił Steele'a za włosy i przybliżył pogrzebacz 
do jego policzka.
- Powiedziałeś mi prawdę, skurwysynu? - zapytał groźnie.
Steele zaczął gorączkowo kiwać głową. Na jego ustach ukazała się cienka linijka 
piany.
- Przysięgam, że tak! - wywrzeszczał.
Jeszcze przez chwilę Shane trzymał groźnie pogrzebacz przy jego twarzy, a potem 
odwrócił się i 
cisnął żelazo do kominka. Steele zatrząsł się z ulgi i zemdlał.
Shane podszedł do drzwi sypialni i otworzył je z klucza. Kobieta leżała skulona 
na łóżku. Gdy zapalił
światło, usiadła.
- Wychodzę - powiedział. - Możesz się zająć twoim chłopczykiem.
- Co mu zrobiłeś? - zapytała lękliwie.
- Gdy go wyczyścisz, będzie w porządku - odpowiedział wzruszywszy ramionami.
Wrócił do bawialni, ona powoli poszła za nim. Na stole o drzwi stał telefon, 
więc wyrwał kabel z 
gniazdka na ńa-nie, po czym zwrócił się do kobiety:
- Na twoim miejscu nie próbowałbym kontaktować się policją. Nie przypuszczam też, 
by to się 
spodobało Reggiemu. Zabieram samochód. Powiedz mu, że zostawię p przed klubem.
Skinęła niemo głową, on zaś cicho zamknął za sobą drzwi i poszedł ciemnym 
korytarzem.
Na drodze prawie nie było ruchu, jechał zatem sam |z własnymi myślami, przy 
wtórze równego szumu 
silnika. Poczuł lekki ból w plecach, pochylił się więc do przodu, by im ulżyć. 
Wjeżdżając główną 
drogą do miasta zauważył, że znalazł się na przedmieściu, gdzie mieszkali 
Faulknerowie. Nieco 
zwolnił, rozglądając się za boczną uliczką, a dostrzegłszy ją, ostro skręcił 
kierownicę.
Zostawił wóz przy krawężniku i poszedł przez podjazd w stronę domu. Wyglądało, 
że panuje w nim 
zupełna ciemność, wobec tego biegnącą obok budynku ścieżką dotarł do ogrodu na 
tyłach.
Zbliżywszy się do pracowni ujrzał światło, a potem doberman zaczął szczekać 
dalekim i głuchym 
głosem. Shane wspiął się po schodach, obracając głową z boku na bok. Szczekanie 
ucichło i w 
otwartych drzwiach ukazała się Laura Faulkner. Spojrzała na niego pytająco, jej 
wargi poruszyły się, 
ale nie usłyszał żadnego dźwięku.
Ogarnęła go kompletna panika i wyciągnął do niej rękę. Wciągnęła go do środka i 
podprowadziła do 
sofy. Osunął się tam z głową w dłoniach. Po chwili odzyskał
słuch, wyprostował się powoli i popatrzył na jej zaniepokojoną twarz.
- To tylko zawrót głowy - powiedział. - Nie ma czym się martwić.
- Przecież jesteś przemoczony do nitki - stwierdziła, kładąc mu dłoń na ramieniu. 
- Co, na miły Bóg, 
zrobiłeś?
Zaczął ściągać mokrą marynarkę.
- Miałem niewielki wypadek. Lepiej wyjmij apteczkę pierwszej pomocy.
Zdjął koszulę, ona zaś, ujrzawszy jego plecy, wydała okrzyk przerażenia.
- Martin, jesteś cały we krwi!
- To nic poważnego - zapewnił. - Tylko parę śrucinek. Postaraj się o pincetę i 
plaster opatrunkowy.
Znikła w małej kuchence i w chwilę później wróciła, niosąc miskę gorącej wody i 
blaszane pudło. 
Usiadła koło niego na sofie.
- Potrzebny ci lekarz, Martinie. To paskudnie wygląda.
- Wygląda gorzej, niż jest w istocie. Obmyj mi plecy i zacznij działać pincetą. 
Nie powinno tam być 
dużo śrutu. Miałem szczęście.
Gdy ostrożnie zmyła krew kawałkiem gazy, zapytała:
- Co się stało?
Wzruszył ramionami ze znużeniem.
- Różnica poglądów z Reggiem Steele'em. Schował się w willi nad rzeką w Hampton. 
Gdy tam 
dotarłem, był dobrze pijany. Powiedziałem mu, że żądam tych listów, ale on nie 
był przekonany, czy 
to taki dobry pomysł. Pokłóciliśmy się... wtedy właśnie argumentem stała się 
dubeltówka... ale w 
końcu udało mi się spowodować, że podzielił mój punkt widzenia.
Zawahała się na chwilę.
- I masz listy przy sobie?
- Nie, ale wkrótce będę je miał. - Popatrzył na nią
przez ramię. - Nie martw się, kochanie. Koniec z twoimi kłopotami.
Przez chwilę patrzyła na niego oczami błyszczącymi czymś podejrzanie podobnym do 
łez, a potem 
głęboko zaczerpnęła powietrza i powiedziała:
- Teraz wezmę się za pincetę. Postaram się nie sprawiać ci bólu.
Gdy poczuł pierwsze ostre ukłucie, stłumił jęk.
- No i jak to wygląda?
- Miałeś rację - odrzekła. - Nie aż tak źle, jak początkowo się zapowiadało. Są 
trzy śruciny, oddalone
o parę cali od siebie, tuż pod skórą.
Zagryzł w zębach róg poduszki, gdy wyjmowała śrut. Kiedy zaczęła przemywać 
skaleczenia, 
odezwała się:
- Co się stało z Reggiem? Gdzie jest teraz?
- Nadal w willi - odparł zachichotawszy. - Gdy go opuszczałem, był zdecydowanie 
bardziej 
nadwerężony, i to nie tylko na jeden sposób.
Szybko przykleiła mu kawałki plastra opatrunkowego i wstała z miejsca.
- Wyglądasz już całkiem do rzeczy - oświadczyła. -Połóż się, weź nogi do góry, 
zrobię ci filiżankę 
kawy, a potem przyniosę jedną z koszul taty.
Nagle Shane poczuł zmęczenie. Ostrożnie oparł bolące plecy na poduszkach i 
zapalił papierosa. 
Słyszał, jak Laura krząta się po kuchni i ten dźwięk był w jakiś sposób 
uspokajający i na miejscu.
Po chwili wróciła z tacą i postawiła ją przy nim na stołku. Nalewając kawę do 
dwóch filiżanek 
zapytała:
- I co teraz zamierzasz zrobić?
- Pojadę do klubu i zabiorę te listy - odparł wzruszywszy ramionami. - Czy 
chcesz jechać ze mną?
Potrząsnęła głową.
- Chciałabym, Martin, ale to się nie da zrobić. Nie mam odwagi zostawić ojca 
samego. Przez ostatnie 
parę
dni czuł się zdecydowanie gorzej. - Dolewając śmietanki kontynuowała: - A co 
zrobisz później...? 
Mam na myśli tę drugą sprawę? Shane przełknął trochę kawy i westchnął.
- Nie wiem, Lauro. Nie mam pojęcia. Mój czas kończy się, a sprawy, które 
wydawały się ważne, teraz 
stały się bez znaczenia.
- A co jest ważne, Martin? - zapytała cicho.
- Ty - powiedział.
Siedziała na końcu sofy wyglądając przez okno. Na jego słowa odwróciła powoli 
głowę i spojrzała mu 
w oczy. Miała na sobie kamizelkę z miękkiej, różowej wełny, modelującą wypukłość 
piersi i 
wspaniale skrojoną spódniczkę, tak dopasowaną, jakby była jej własną skórą.
Przez długi czas patrzyli na siebie z zapartym tchem, aż wreszcie Laura 
odstawiła filiżankę i wstała z 
miejsca. Podeszła do niego, zatrzymała się i sięgnęła ręką do lampy. Pokój 
pogrążył się w ciemności.
Leżał nieruchomo z wyschniętym gardłem i słyszał szelest jej odzieży, gdy się 
rozbierała. A potem już 
była w jego ramionach, przywarłszy do niego całym swym prężnym ciałem. Zasypując 
twarz Laury 
pocałunkami, czuł na wargach słoność jej łez.
Wiedział, że spał, ale nie potrafił ocenić, jak długo to trwało. W pokoju było 
ciemno, on zaś leżał sam 
na sofie. Ale w ciepłym powietrzu nadal unosił się słaby, ulotny zapach jej 
perfum.
Namacał wyłącznik lampy na stoliku, nacisnął i mrok cofnął się ku narożnikom 
pokoju. Shane opuścił 
nogi na podłogę i ziewnął. Czuł niesmak w ustach, plecy ciągle go bolały. 
Spojrzał na zegarek. Było 
tylko parę minut po północy, nie mógł więc spać długo.
Podniósł mokrą marynarkę, podszedł do drzwi i otwo-
rzył je. Gdy zszedł po stopniach i skierował się w stronę domu, nagą skórę 
owiało mu zimne, nocne 
powietrze. Zadygotał i przyśpieszył kroku.
W kuchni paliło się światło, a w kącie przy kominku leżał zwinięty w kłębek 
doberman. Otworzył 
jedno oko, przez chwilę wpatrywał się w Shane'a upartym wzrokiem, a potem, 
uspokojony, zamknął je 
z powrotem.
Z sufitu zwisała suszarka, z upranymi różnymi częściami garderoby. Shane 
ściągnął białą koszulę i 
szybko nałożył. Była mocno pognieciona, ale czysta i sucha; zdecydował więc, że 
na razie musi mu 
wystarczyć. Otworzył drugie drzwi kuchni i poszedł ciemnym korytarzem, 
prowadzącym na front 
domu.
W holu było cicho. Skierował się do salonu, skąd pod drzwiami przeświecała 
odrobina światła i 
dolatywał przyciszony głos Laury. Bardzo ostrożnie nacisnął klamkę i otworzył 
drzwi.
Stała twarzą do niego po drugiej stronie stołu, trzymając w ręce słuchawkę 
telefoniczną. Gdy powoli 
podchodził, potrząsnęła głową i powiedziała półgłosem:
- Nie, spał, gdy wychodziłam. - I w tym momencie uniósłszy oczy ujrzała Shane'a. 
Zbladła, szybko 
odłożyła słuchawkę i zmusiła się do uśmiechu. - Ależ, Martin, myślałam, że 
jeszcze śpisz.
Obszedł stół i stanął tuż przy niej.
- Z kim rozmawiałaś w tej chwili przez telefon? Wzruszyła ramionami.
- Z kimś z przyjaciół. O niczym ważnym. Spróbowała się odsunąć, ale Shane 
schwycił ją za rękę
i przyciągnął do siebie.
- Rozmawiałaś z kimś o mnie. Kto to był?
Nagle rozzłościła się i próbowała wyszarpnąć mu rękę.
- To boli - powiedziała.
Wypuścił ją tak nagle, że aż uderzyła plecami o stół. Roztarta bolące ramię 
dłonią i przeszyła go 
wściekłym
spojrzeniem.
- Jeśli już musisz wiedzieć, rozmawiałam z Charlesem Grahamem o tobie.
Nagle ogarnęła go zimna wściekłość. Wściekłość, zmieszana z obrzydzeniem, 
pogardą i gorzkim 
rozczarowaniem.
- Kłamiesz - powiedział. - Kłamiesz.
Uderzył ją mocno w twarz, a gdy zatoczyła się na stół, rzucił się i schwycił ją 
za ramiona.
- Teraz powiesz mi prawdę - oświadczył. - Dość mam kłamstw i podstępów.
Zaczęła się z nim szarpać, sięgając paznokciami do twarzy, ale w tym momencie 
drzwi rozwarły się 
na oścież i ukazał się w nich jej ojciec. Ubrany był w szlafrok, w ręce trzymał 
laskę. Chwiejnym 
krokiem ruszył przed siebie, unosząc laskę nad głową, a gdy zamierzył się nią w 
Shane'a, załamały się 
pod nim kolana i padł bez przytomności.
Shane wziął go na ręce i zaniósł na kanapę, czując, jak opuszcza go cała 
wściekłość. Gdy się 
wyprostował, Laura pchnęła go brutalnie w pierś.
- Wynoś się - wrzasnęła. - Wynoś się i nie wracaj. Nie chcę cię widzieć do końca 
życia!
Przez chwilę stał w miejscu, patrząc jej w twarz, a potem odwrócił się bez słowa 
i przez hol poszedł 
do frontowych drzwi. Podążyła w ślad za nim, a gdy wyszedł na pierwszy schodek, 
drzwi zatrzasnęły 
się i huknęła zasuwa.
Zatrzymał się na moment, słuchając jak wstrząsa nią spazmatyczny płacz, gdy 
stała oparta o drzwi po 
drugiej stronie, a potem przez podjazd skierował się do daimlera. Miał do cna 
sparaliżowany umysł i 
świadom był tylko jednej myśli: musi skończyć to, co zaczął.
Z wielką szybkością ruszył drogą do centrum. Kiedy wjechał daimlerem na plac i 
zatrzymał się o parę 
jardów
od klubu Garland, gdzieś w pobliżu zegar kościelny wydzwonił pierwszą.
Gdy skręcał w przejście z boku klubu, kierując się ku wejściu dla personelu, 
mgła trochę zgęstniała i 
padał uporczywy kapuśniaczek. Otworzył drzwi; w korytarzu nie było nikogo. 
Dolatywały wprawdzie 
głosy z kuchni, lecz przytłumione i odległe. Przez chwilę stał nasłuchując, a 
potem szybko wspiął się 
schodami na pierwsze piętro.
Tamten korytarz też świecił pustkami. Szybko zbliżył się do gabinetu Steele'a. 
Drzwi były zamknięte, 
wyjął więc zabrany Steele'owi pęk kluczy i zaczął próbować ich po kolei. Gdzieś 
z tyłu otworzyły się 
drzwi i dał się słyszeć wybuch śmiechu. Pośpiesznie ukrył się w bocznej odnodze 
korytarza i 
rozpłaszczył o ścianę.
Wyglądało to tak, jakby śmiały się jakieś dziewczyny z rewii. Ich głosy 
zamierały, oddalając się 
korytarzem. Gdy wszystko ucichło, wrócił do drzwi gabinetu i znów podjął próby 
ich otwarcia. Drugi 
z kolei klucz pasował do zamka i w chwilę potem Shane znalazł się w środku.
Zapalił światło i podszedł do sejfu, stojącego w przeciwległym kącie koło okna. 
Włożył 
najodpowiedniej wyglądający klucz do zamka i ciężkie drzwi otwarły się pod 
naciskiem. Odsunął na 
bok kasetkę na pieniądze i wyprostował się, ściskając w dłoni kopertę z manili.
Była zaadresowana do Henry'ego Faulknera wyraźnym, raczej kobiecym pismem. Shane 
wsunął kciuk 
pod brzeg koperty, by ją rozerwać. W tym momencie usłyszał zbliżające się 
korytarzem kroki. Wsunął 
list do kieszeni i szybko przeszedł przez pokój. Rozpłaszczył się o ścianę 
ledwie o sekundę wcześniej, 
niż rozległo się pukanie i otwarto drzwi.
Do środka wszedł mężczyzna, którego Shane widział na służbie w holu podczas swej 
pierwszej wizyty 
w klubie. Ubrany był w smoking, w ręce trzymał plik
papierów. Zmarszczył brwi, obrzucając pokój szybkim spojrzeniem. Shane skoczył o 
jeden krok do 
przodu i rąbnął go pięścią w odsłoniętą szczękę. Gdy człowiek padł na podłogę z 
cichym jękiem, 
Shane spokojnie zamknął drzwi i pośpiesznie odszedł korytarzem.
Kiedy wynurzył się w zaułku, mżawka zmieniła się w lekki deszczyk. Skierował się 
w stronę placu i 
zatrzymał pod latarnią, oświetlającą początek zaułka. Czuł, że ogarnia go 
uniesienie, a puls z 
podniecenia bije jak szalony. Wyjął kopertę z manili i rozerwał.
Wyciągnął kilka kartek papieru. Rozłożył pierwszą i podniósł ją ku światłu lampy. 
Była zapisana tym 
samym, z pewnością kobiecym charakterem pisma, a u góry kartki widniał tytuł: 
„Prawda o 
okolicznościach śmierci Simona Faulknera".
Shane zmarszczył brwi i przybliżył kartkę do oczu. Gdy zaczął się wczytywać, coś 
lekko poruszyło się 
za jego plecami. Zrobił ruch, by się odwrócić, ale ktoś trzasnął go w kark. Fala 
bólu zalała jego mózg, 
wybuchając w końcu kaskadą kolorowych świateł.
Bruk uniósł mu się naprzeciw, Shane padając wysunął rękę, by osłonić sobie twarz. 
Powtórnego ciosu 
nie było. Ktoś zrobił krok nad nim, wyciągnięto mu z rąk papiery, a gdy z 
wysiłkiem próbował się 
dźwignąć, napastnik znikł we mgle, ciągnąc za sobą kulawą nogę po bruku.
Shane, chwytając słup latarni ulicznej, z wysiłkiem podciągnął się do pozycji 
pionowej i stanął oparty, 
czując zawrót głowy. Kulawy człowiek istniał naprawdę. Był kimś rzeczywistym, 
nie fantazmatem, 
stworzonym przez niego jako nocna zmora przez długie lata męki. Zataczając się 
zaczął iść do wylotu 
zaułka, a gdy się doń zbliżył, usłyszał, jak zaskakuje silnik i po chwili w mgłę 
odjechał samochód. W 
bezsilnej wściekłości uderzył dłonią w ścianę i stał tam oparty tak długo, póki 
nie poczuł się lepiej.
Ruszył przed siebie chodnikiem, czując jak ze zmęczenia martwieją mu kończyny, a 
odgłosy ruchu 
ulicznego wydają się oddalać i cichnąć we mgle, opuszczając go, samotnego, w 
próżni ciszy. Gdy 
zakręcił za rogiem na główną ulice, wewnątrz jego czaszki wybuchnął ból. Shane 
krzyknął głośno w 
męczarniach i uchwycił się jakiejś żelaznej barierki.
Ból był okropny, gorszy niż kiedykolwiek, i przypomniał mu, co mówili 
specjaliści. Ostre bóle, 
nasilające się coraz bardziej, zapowiadały ostateczny kryzys. Jęknął głośno ze 
strachu i potykając się 
przeszedł przez jezdnię na postój taksówek.
Podał kierowcy adres Jenny Green i skulił się na tylnym siedzeniu z głową w 
dłoniach. Gdy dotarli na 
miejsce, wcisnął taksówkarzowi w dłoń funta i alejką podszedł do frontowych 
drzwi.
Schody ciągnęły się w nieskończoność. Wdrapywał się po nich boleśnie na 
czworakach, chwytając się 
poręczy i wciągając w górę. Gdy dotarł do podestu, wyprostował się i zatoczył 
pod drzwi wejściowe.
Otworzyły się za pierwszym dotknięciem. Udało mu się otworzyć usta i wychrypieć:
- Jenny?
Jakaś ręką złapała go za ramię i cisnęła gwałtownie przez cały pokój. Potknął 
się o krzesło i ciężko 
upadł na podłogę. Zamykając oczy od rozpalonego do białości bólu, który za nimi 
pulsował, usłyszał 
powolne ciągnięcie kulawej stopy, gdy powłóczący nią człowiek przemierzał pokój. 
Potem cicho 
trzasnęły zamykane drzwi i Shane usłyszał, jak człowiek schodzi po schodach.
Leżał z głową na dywanie, z dłońmi zaciśniętymi jedna na drugiej, a gdy wreszcie 
otworzył oczy, 
wymagało to wielkiego wysiłku.
Na dywanie była krew; ogromna, nieregularna plama.
Gapił się na nią zdumiony, wreszcie udało mu się uklęknąć. W głowie kręciło mu 
się nieustannie i nie 
potrafił się skoncentrować, ale coś tu było nie tak. Coś tu było bardzo nie tak.
Powoli odwrócił głowę. Wszędzie krew, nawet na ścianach, tak jakby 
zaszlachtowano tu jakieś 
zwierzę. Próbował wstać, padł na twarz i uderzył dłonią o coś twardego. Na 
podłodze tuż przed nim 
leżał długi, zakrzywiony i ostry jak brzytwa nóż kukri, używany przez Gurkhów. 
Przypomniał sobie, 
że wisiał on jako dekoracja nad kominkiem. Jego palce zamknęły się na rękojeści, 
tępym wzrokiem 
zagapił się na powalaną krwią klingę. Nagle przyszło okropne zrozumienie; 
krzyknął ostrym głosem:
- Jenny! Jenny, gdzie jesteś?
Znalazł ją w drugim pokoju, rozciągniętą na łóżku. Poderżnięto jej gardło, ciało 
straszliwie 
zmasakrowano. Stał, patrząc na nią, a potem zalała go potworna fala bólu i upadł 
na łóżko obok niej.
Leżał tam jeszcze, gdy znalazła go policja. Kukri trzymał mocno zaciśnięty w 
prawej dłoni.
14
______
Furgon policyjny podjechał w deszczu do tylnego wejścia stacji kolejowej. 
Kierowca cofnął wóz do 
skraju rampy, a Lomax wyskoczył z szoferki i przeszedł obok wozu. Wspiął się na 
rampę i otworzył 
kluczem tylne drzwi.
Shane wysiadł z dwoma detektywami po obu bokach. Prawym nadgarstkiem był skuty z 
jednym z 
nich; płaszcz miał luźno zarzucony na ramiona. Pociąg już podstawiono; stali 
obok wagonu 
służbowego. Shane uśmiechnął się ironicznie i zwrócił do Lomaxa:
- Ile mamy czasu? Lomax popatrzył na zegarek.
- Około dziesięciu minut. Jak się czujesz? Shane wyszczerzył zęby.
- Chciałbym papierosa.
W świetle lampy widać było, że ma bladą i ściągniętą twarz. Z wdzięcznością 
wciągnął dym 
papierosa, który Lomax włożył mu w usta, i westchnął:
- Dobrze smakuje. - Roześmiał się ochryple. - Myślę, że w tej fazie życia 
człowiekowi wszystko 
dobrze smakuje.
Lomax spochmurniał.
- Na twoim miejscu tyle bym o tym nie myślał. Może ta operacja skończy się 
sukcesem. Sir George 
Hammond podobno jest najlepszym chirurgiem mózgu w Europie. Za tydzień będziesz 
prawdopodobnie leżał żywy i zdrowy w tamtym szpitalu, zastanawiając się, czemu 
tak się martwiłeś.
- A potem będziesz mógł postawić mnie przed sądem i uzyskać wyrok śmierci przez 
powieszenie za 
morderstwo, którego nie popełniłem - odparł Shane. - Co za cudowna perspektywa.
Lomax potrząsnął głową.
- Nie sądzę, by istniało naprawdę takie niebezpieczeństwo.
Shane odwrócił się do niego z twarzą pobielałą ze złości.
- Bo jestem chory umysłowo? - zapytał głośno. - To masz na myśli? Czy dożywotnie 
zamknięcie w 
Broad-moor jest bardziej pociągającą perspektywą?
Młody detektyw, do którego był przykuty, poruszył się niespokojnie, Lomax zaś 
wziął Shane'a za 
łokieć i odrzekł spokojnym głosem:
- Nie próbuj znów wprowadzić się we wściekłość. Powiedziałem już: uważam, że 
miałeś paskudne 
przejścia i starałem się ułatwić ci sytuację. Zrobiłem wszystko, co mogłem, by 
ci dopomóc.
- Jest tylko jeden sposób, w jaki możesz mi pomóc -odparł Shane. - Znajdź osobę, 
która zamordowała 
Jenny Green.
Lomax westchnął.
- Nie wracajmy do tego raz jeszcze. Przez ostatnie dwa dni mówiłeś mi o tym. 
Jesteś chorym 
człowiekiem, Shane. Potrzebna ci pomoc... pomoc lekarska.
Shane spojrzał na niego pogardliwie.
- Wydaje mi się, że to jest właśnie to, co wy, gliniarze, lubicie: sprawa 
otwarta i zamknięta i nie 
trzeba już więcej koło niej łazić.
Zrobił ruch, by odwrócić się tyłem, ale Lomax złapał go za ramię i obrócił do 
siebie. Policjant zbladł 
na twarzy, spoglądał wzrokiem pełnym złości.
- Teraz ty posłuchaj - powiedział - i słuchaj uważnie, loże cię zainteresuje, że 
ostatnie dwanaście 
godzin
spędziłem sprawdzając osobiście twoją wersję. Odwiedziłem wszystkie osoby, z 
którymi miałeś 
kontakt od chwili przybycia do miasta.
- I czego się dowiedziałeś? - zapytał skwapliwie Sha-ne.
Lomax wyciągnął fajkę i zaczął ją nabijać.
- Że w chwili gdy zostało dokonane morderstwo, Reg-gie Steele był nadal w swej 
willi. Jego 
przyjaciółka przysięgła, że tak było.
Shane podniósł zaciśniętą pięść gestem bezsilnej wściekłości.
- Sprzedałaby pod przysięgą własną matkę, gdyby jej za to dość zapłacono. Czy 
tego nie rozumiesz?
- Jeśli to był Steele, jakim sposobem mógłby dostać się do miasta tak szybko po 
tobie? - zapytał 
Lomax. -Zabrałeś jego samochód, pamiętasz?
- Czy widziałeś się z Adamem Crowtherem? - spytał Shane.
Lomax skinął głową.
- Przyznał się, że cię okłamał. Odwiedził Steele'a w klubie Garland, ale tylko 
po to, by go ostrzec, że 
jesteś w mieście i możesz narobić kłopotów. Mówiąc całkiem otwarcie, Crowther 
powiedział mi, że 
wedle jego opinii, jesteś człowiekiem niezrównoważonym.
- Ale to mógł być Crowther - upierał się Shane. -Wszystko się zgadza. Jest nawet 
kulawy na jedną 
nogę, atracił palce stopy wskutek odmrożenia, kiedy ich popędzono przez Koreę.
- Owej nocy pracował na uniwersytecie nad czymś ważnym. To prawda, że nikogo z 
nim tam nie 
było, ale jestem przekonany, że powiedział prawdę.
- To dobrze - odrzekł gorzkim tonem Shane. - To cholernie dobrze. A więc 
przyjmujesz jego słowa za 
dowód, tak? A czemuż, u diabła, nie miałby to być on? Kuleje, a człowiek, który 
walnął mnie w głowę 
w jej mieszkaniu
kulał. Czemu więc Crowther ma być kimś poza podejrzeniami?
- Dobrze, Shane - odparł Lomax ciężko westchnąwszy. - Prosiłeś, więc dostaniesz, 
czego chciałeś. 
Nie uznałem do końca za prawdziwą wersji Crowthera, póki nie porozmawiałem nie 
tylko z Reggiern 
Steele'em, ale także z Char-lesem Grahamem. Steele nie poświęcił ci zbyt wiele 
czasu, zresztą 
uczciwie się do tego przyznał, ale Graham owszem. Obaj opowiedzieli mi to samo: 
że od lat nawiedza 
cię wspomnienie. Wspomnienie nazwiskiem pułkownik Li. Był tym kulawym 
człowiekiem, którego 
słyszałeś owej nocy w jej mieszkaniu, ale on zginął w Korei siedem lat temu.
Shane ze świstem wciągnął powietrze przez zęby.
- Nic nie dorówna możliwości polegania na pomocnej dłoni przyjaciół. Musisz 
podziękować w moim 
imieniu Grahamowi, gdy go zobaczysz.
- Być może zainteresuje cię, że to właśnie Charles Graham zaangażował sir 
George'a Hammonda do 
zope-rowania ciebie. - Policjant patrzył na niego poirytowanym wzrokiem.
Zapadło ciężkie milczenie. Chyba nie zostało już nic więcej do powiedzenia, ale 
nagle Shane 
przypomniał sobie dziewczynę.
- Jeszcze tylko jednego chciałbym się dowiedzieć, inspektorze. Czy widziałeś się 
z Laurą Faulkner?
- Nie zawracaliśmy jej nadmiernie głowy - odparł Lo-max. - Jej ojciec miał 
wczoraj atak i trzeba było 
natychmiast przewieźć go do szpitala. O ile wiem, ma już niewiele czasu przed 
sobą.
Zanim Shane zdążył odpowiedzieć, starszy z towarzyszących mu detektywów poruszył 
się, a wzdłuż 
pociągu zaczęto zatrzaskiwać drzwi. Lomax kiwnął głową.
- Zabierzecie go teraz do wagonu.
Podeszli do drzwi, a Shane, postawiwszy jedną nogę
na stopniu, zawahał się. Nagle ogarnęła go przemożna chęć opowiedzenia Lomaxowi 
wszystkiego, 
zapełnienia wszystkich białych plam. Jeden z detektywów popchnął go do przodu i 
stosowna chwila 
minęła.
Gdy weszli do zarezerwowanego przedziału, młodszy detektyw wyciągnął klucz, 
uwolnił się sam z 
kajdanek i zatrzasnął je na drugiej kiści Shane'a tak, by skuć jego dłonie 
solidnie z przodu. Wepchnęli 
go na miejsce w kącie, jeden z nich położył jego trencz na górnej półce, drugi 
przyklęknął i 
rozsznurował mu buty. Lomax stał w drzwiach, bystrym wzrokiem ogarniając 
wszystko, co robili.
- Brown, czy dali ci klucz do drzwi wagonu? - spytał starszego detektywa. - Ten 
kiwnął głową, a 
Lomax kontynuował: - Trzymaj drzwi przez cały czas zamknięte. W Londynie będą na 
was czekali. 
Spotkamy się jutro.
Gdy już miał się odwrócić, Shane szybko powiedział:
- Lomax!
Inspektor zatrzymał się i obejrzał przez ramię.
- O co chodzi?
- Wiesz, mylisz się. - I lekko się uśmiechnął. Lomax chciał jakby coś powiedzieć, 
ale w końcu 
wzruszył ramionami i znikł w korytarzu wagonu. W chwilę później przeszedł pod 
oknem przedziału i 
skierował się do furgonetki.
Gdzieś rozległ się gwizdek, pociąg wydał coś na kształt długiego, drżącego 
westchnienia i już 
odsuwali się od peronu, pogrążając w deszcz i w ciemność.
Shane'a ogarnęła całkowicie panika. Popatrzył na swe stopy w skarpetkach, na 
kajdanki na 
nadgarstkach i owładnęło nim poczucie bezradności. To był koniec. Jakkolwiek 
potoczą się sprawy, 
on jest skończony.
Nagle coś spowodowało, że powrócił do rzeczywistości. Brown, detektyw z kluczem, 
próbował 
zamknąć drzwi przedziału, ale w końcu wyprostował się z wyra-
zem oburzenia na twarzy.
- To cholerstwo nie pasuje - powiedział.
Drugi mężczyzna zmarszczył czoło i odłożył gazetę, którą właśnie otworzył.
- I co z tym zrobisz?
- Muszę znaleźć konduktora - powiedział Brown wzruszając ramionami. - Powinien 
mieć klucz 
uniwersalny. - Ruchem głowy wskazał Shane'a. - Pilnuj naszego przyjaciela. Nigdy 
nie wiadomo, co 
taki typ zaraz zrobi.
Brown zniknął w korytarzu, a Shane odwrócił się i zaczął wyglądać przez okno. Za 
oczami poczuł 
lekki ból, a wnętrzności mu się skurczyły, gdy pojął znaczenie słów Browna. 
Myśleli, że jest chory 
umysłowo. Wszystko już z góry zdecydowano. Jeśli przeżyje, by znaleźć się na 
ławie oskarżonych, 
będzie to zapewne najkrótszy proces w historii.
W ciemnym oknie ujrzał odbicie przedziału, w którym się znajdowali. Detektyw 
śledził go uważnie, a 
po chwili przesunął się na siedzeniu i oparł o zamek.
Shane nie namyślał się dłużej. Zakręcił się w miejscu, rzucił do przodu, wysoko 
unosząc zaciśnięte 
pięści. Detektyw nawet nie zdążył się odwrócić, gdy skute dłonie huknęły go w 
kark. Spadł z 
siedzenia i stoczył się na podłogę.
Shane szarpnięciem odsunął drzwi przedziału i przeszedł nad skuloną postacią. Na 
końcu korytarza 
ukazał się Brown, rozległ się alarmujący krzyk i starszy detektyw rzucił się ku 
niemu biegiem.
Shane, potykając się, przebiegł korytarzem i zniknął za rogiem obok toalety. 
Znalazł się przed 
drzwiami, nad którymi zwisała linka alarmowa. Pociągnął ją w dół z całej siły, a 
gdy pociąg zaczął 
hamować, gorączkowo szarpnął klamkę u drzwi. Pochwycił je wiatr i odskoczyły do 
tyłu. Zawahał się 
na moment, z wysiłkiem wpatrując w nocne ciemności i rozpaczliwie próbując 
ocenić, jaka
jest szybkość pociągu. Za plecami usłyszał krzyk. To Brown już okrążył róg 
korytarza. Shane nie 
mógł się dłużej wahać. Gdy ręka detektywa sięgała do jego marynarki, skoczył w 
noc.
Mocno objąwszy głowę ramionami przetoczył się dwa razy. Gdy spróbował wstać, 
siła rozpędu 
poniosła go jeszcze przodu i padł na twarz. O sto jardów dalej pociąg już 
zatrzymał, a gdy Shane z 
bolesnym wysiłkiem wstał : miejsca, usłyszał krzyki w ciemnościach i ujrzał 
latarnie przybliżające się 
wzdłuż torów.
Dalej za pociągiem dostrzegł w mroku światła stacji w tym momencie zdał sobie 
sprawę, że wszystko 
rozegrało się w ciągu paru minut. Ta myśl nieomal nim wstrząsnęła.
Zaczął ostrożnie przechodzić przez tory, kamienie podsypki boleśnie raziły go w 
okryte tylko 
skarpetkami stopy. Wdrapał się na niewielki nasyp i przedostał przez 
sześciostopowy płot biegnący na 
jego szczycie. Spadł na wąską uliczkę obrzeżoną domkami z tarasami i rzucił się 
do biegu.
Deszcz zmienił się w ciężką ulewę, strugi wody rozbijały się na chodniku. 
Zrozumiał, że posuwa się 
dzielnicą rozpadających się slumsów. Biegł, skręcając z ulicy w ulicę, boleśnie 
wciągając do płuc 
powietrze przez wyschnięte gardło.
Bolała go trochę głowa, stopy miał poranione i krwawiące. Gdzieś przed sobą 
słyszał odgłosy ruchu 
ulicznego i odgadnął, że zbliża się do centrum miasta. Zatrzymał się na 
skrzyżowaniu i rozejrzał 
rozpaczliwie wokół, niepewny, jaką wybrać drogę. W tym momencie zza rogu 
wyjechał samochód i 
skierował w jego stronę.
Po drugiej stronie ulicy widać było wąskie, ciemne przejście. Przebiegł jezdnię 
i ukrył się w nim, a 
samochód przejechał obok. Ruszył do przodu, trzymając przed sobą skute ręce. 
Wysoko, na ceglanej 
ścianie, wisiała la-
tarnia, a dalej znów dostrzegł samochody przejeżdżające ruchliwą ulicą.
Oparł się o ścianę, by wymęczone płuca zaczerpnęły choć trochę powietrza. 
Podniósł głowę i 
popatrzył na lampę, a jej światło zdawało się odpływać coraz dalej, malejąc z 
każdą chwilą. A potem 
była już tylko ciemność. Osunął się po ścianie i stracił przytomność.
15
______
W zakrystii zapadła cisza. Shane wyglądał przez okno zalegające ciemności. Za 
jego plecami ojciec 
Costello odkaszlnął cicho i zapytał:
- I to już wszystko?
Shane powoli skinął głową i odwrócił się do niego.
- Tak jest, ojcze - powiedział. - Aż do chwili, gdy ocknąłem się za kubłem na 
śmiecie w owym 
zaułku.
Ksiądz zmarszczył brwi, szczupłymi palcami wystukując cis rytm na blacie biurka.
- To dziwna historia - powiedział. - Bardzo dziwna istoria.
- Ale czy mi wierzysz, ojcze? - zapytał rozpaczliwym tonem Shane. - Tylko to 
jest ważne.
Ojciec Costello przyjrzał mu się badawczo i nagle uśmiechnął się.
- Tak, sądzę, że tak. Nie pytaj mnie dlaczego, ale nie przypuszczam, że to ty ją 
zabiłeś.
Shane poczuł, jak ogarnia go fala ulgi i westchnął głęboko.
- Bogu niech za to będą dzięki. Zaczynałem się zastanawiać, czy oni nie mieli co 
do mnie racji.
Ojciec Costello kiwnął głową i odezwał się rzeczowo: To bardzo pięknie, ale nic 
z tego nie przybliża 
nas do rozwiązania. Jeśli jesteś niewinny, to kto zabił Jenny Gre-en? Shane 
potrząsnął głową i 
westchnął.
- Sam chciałbym to wiedzieć, ojcze. Chciałbym to
wiedzieć. - Zrobił ruch, jak gdyby miał się odwrócić, i nagle w jego umyśle 
rozbłysło ogromne 
światło. Uderzył pięścią w swą drugą dłoń. - Jest tylko jeden sposób na 
rozwiązanie zagadki - 
powiedział podekscytowany.
Ksiądz pochylił się do niego z nagłym zainteresowaniem w oczach.
- Powiedz mi - rzekł po prostu. Drżącą ręką Shane zapalił papierosa.
- Jeśli jestem zdrów na umyśle, zrównoważony i normalny, to człowiek z kulawą 
stopą istnieje. Nie 
był tylko tworem mojej imaginacji. Był istotnym elementem przemyślanego planu, 
mającego 
spowodować, bym sądził, że zaczynam wariować.
- Ale w czym to ma ci pomóc? - spytał ojciec Costel-lo.
- Właśnie wymyśliłem bardzo prosty sposób wykrycia, kto to był - oświadczył 
Shane, marszcząc 
czoło. Odwrócił się szybko i sięgnął po leżący na stole bloczek i ołówek. -
Jeszcze więcej kryje się za 
tym wszystkim, ale nie mam czasu, by wyjaśniać w tej chwili. Zaufasz mi, ojcze? 
-Nagryzmolił na 
bloczku nazwisko i adres i pchnął przez biurko do księdza. - Ojcze, chcę, żebyś 
dał mi dokładnie 
godzinę. Ani więcej, ani mniej. A potem chcę, abyś zadzwonił do inspektora 
Lomaxa w Wydziale 
Kryminalnym i powiedział mu, że znajduję się pod tym adresem.
Ojciec Costello spojrzał zaskoczony na adres, a gdy podniósł głowę, w jego 
wzroku malowało się 
zakłopotanie.
- Czy zdajesz sobie sprawę, co robisz? Shane potwierdził skinieniem.
- A ty, czy zrobisz to, o co proszę?
Ksiądz ponownie popatrzył na adres, zmarszczył brwi, a potem westchnął.
- Pod jednym warunkiem. - Spojrzał Shane'owi prosto
w oczy. - Żadnego zabijania. To mi musisz obiecać.
Shane zawahał się ze spochmurniałą twarzą, wreszcie wzruszył ramionami.
- Zgoda, ojcze. Rozegramy to tak, jak chcesz. Otworzył drzwi i w tym momencie 
ksiądz go 
zatrzymał.
- Chwileczkę. - Wyjął kluczyki z kieszeni i rzucił mu. - Na podwórzu za 
budynkiem znajdziesz 
samochód. Niestety, niezbyt nowy model, ale da ci więcej szans, niż gdybyś 
poruszał się pieszo.
Shane próbował coś mówić, ale z jakiegoś powodu nie potrafił wydobyć słowa. 
Ksiądz uśmiechnął się 
lekko i pożegnał go gestem dłoni.
- Powodzenia - powiedział.
Shane szybko zamknął drzwi i odszedł.
Cichymi ulicami ostro pojechał do centrum miasta i w kilka minut od opuszczenia 
kościoła 
zaparkował koło swego hotelu. Hol był pusty, a na miejscu recepcjonisty nikt nie 
siedział. Podszedł 
cicho i podniósł klapę kontuaru. W maleńkim biurze w głębi ktoś cicho nucił. 
Shane wsunął się przez 
uchylone drzwi i zamknął je za sobą.
Dziewczyna stała przed lustrem, malując brwi ołówkiem. Odwróciła się ze strachem. 
Zrobiła 
przerażoną minę i otworzyła usta, by wrzasnąć. Shane skoczył i zacisnął dłoń na 
jej ustach.
- Jedno słowo, a będzie twoim ostatnim w życiu, to ci obiecuję - powiedział 
dzikim głosem.
Wypuścił ją, a ona oparła się plecami o kontuar z panicznym strachem w oczach. 
Miała na sobie swój 
nowy kostium z gabardyny. Shane podszedł i pomacał klapę żakietu.
- Owego dnia, gdy cię w tym ujrzałem, powinienem był poczuć pismo nosem - 
stwierdził. - W życiu 
nie zarobiłaś więcej niż pięć funciaków na tydzień. Ani ty, ani żaden z twoich 
chłopaków.
Oblizała wargi i powiedziała z rozpaczą w głosie:
- To jest człowiek, którego niedawno poznałam. Starszy pan. Ma masę pieniędzy.
- Kłamiesz, suko - warknął Shane i uderzył ją w twarz wierzchem dłoni. - Żaden 
mężczyzna z takimi 
pieniędzmi nie spojrzałby nawet na takiego wycierucha, jak ty. Powiem ci, jak 
dostałaś ten kostium. 
Ktoś ci zapłacił. Ktoś, kto chciał dostać się do mojego pokoju. Potrzebny mu był 
klucz uniwersalny, a 
ty mu go sprzedałaś.
Dziewczyna załamała się zupełnie, jej twarz wykrzywiła się i Shane już wiedział, 
że trafił w sedno. 
Chwycił ją za włosy i szarpnął do tyłu.
- Kto to był? - zażądał odpowiedzi. Próbowała się uwolnić, w oczach miała łzy.
- Nie znam nazwiska - powiedziała. - Po prostu dostałam gotówkę. Nie miałam nic 
złego na myśli.
Shane pchnął ją na biurko.
- Opisz go - rozkazał.
Powoli, z wahaniem, jąkając się przy kolejnych słowach, zaczęła mówić. Gdy 
skończyła, westchnął 
głęboko i sięgnął po papierosa. Dziewczyna płakała, jej ciałem wstrząsały spazmy. 
Popatrzył 
chłodnym wzrokiem.
- Być może to cię nauczy nie wtykać w przyszłości nosa w sprawy, które cię nie 
dotyczą. - Otworzył 
drzwi i rzucił przez ramię głosem umyślnie jadowitym: - Jeśli pójdziesz w tej 
sprawie do policji, 
przysięgam, że wrócę i poderżnę ci gardło, nawet gdyby to była ostatnia rzecz, 
jaką zrobię w życiu.
Jęknęła i padła na krzesło, on zaś zaniknął drzwi i poszedł do samochodu.
Pojechał odważnie główną ulicą wiodącą od stacji, mijając stojących na rogu 
dwóch policjantów i 
zakręcił na plac St Michael. Garland Club zalegały ciemności, a gdy wysiadł z 
samochodu i podszedł 
do wejścia, ujrzał wywieszone tam zawiadomienie, że klub jest chwilowo
nieczynny.
Poszedł zaułkiem obok budynku i spróbował przedostać się wejściem dla personelu, 
ale było 
zamknięte. Zmarszczył czoło, poczuwszy w sercu ukłucie niepokoju i skierował się 
na podwórko na 
tyłach budynku. Gdy podniósł głowę, na jego ustach ukazał się uśmiech ulgi, bo 
ujrzał światło sączące 
się przez szparę w kotarach, zasłaniających okno gabinetu Steele'a.
Wspiął się na wiadro od śmieci i podskoczywszy chwycił brzeg płaskiego dachu 
kuchni. Podciągnął 
się na rękach i znalazł na dachu. Poszedł tamtędy, aż stanął tuż przed 
oświetlonym oknem. Było 
odrobinę uniesione, nasłuchiwał więc przez sekundę, przyłożywszy ucho do szpary. 
Żadnego dźwięku. 
Po cichu wsunął palce w lukę, nabrał głęboko powietrza i szarpnął oknem do góry. 
Niemal w tym 
samym momencie rozsunął portiery i głową naprzód runął do pokoju.
Steele siedział za biurkiem. Odwrócił się przerażony, sięgając do na pół 
otwartej szuflady. Shane dał 
szczupaka i zatrzasnął ją na jego ręce. Steele wrzasnął, próbował wstać, ale 
Shane wysunął szufladę i 
wbił mu pięść w twarz, obalając go na podłogę.
W szufladzie leżało jego parabellum. Wyjął je i zważył w ręku, nie spuszczając z 
oczu Steele'a.
- Nigdy nie przypuszczałeś, skurwysynu, że jeszcze mnie ujrzysz, co?
Steele chwiejnie wstał, tuląc dłonią swą zgniecioną rękę. Twarz miał wykrzywioną 
przerażeniem.
- Dam ci, co zechcesz - powiedział w szaleńczym przestrachu. - Cokolwiek 
zechcesz. Pomogę ci 
uciec. Nawet za granicę. Mam przyjaciół. Tylko mnie nie zabijaj! Nie zabijaj 
mnie! - Bełkotał tak 
przez kilka minut pod pogardliwym wzrokiem Shane'a, aż wreszcie zamilkł, 
upadłszy do reszty na 
duchu.
- Pojedziemy sobie na przejażdżkę - powiedział Shane i popchnął go brutalnie do 
drzwi. - Chcę, żebyś 
spotkał mego przyjaciela. Dobrego przyjaciela. Myślę, że wspólnie potrafimy 
wydobyć z ciebie 
prawdę.
Gdy dotarli do wozu, Shane polecił mu usiąść za kierownicą, a sam zajął miejsce 
pasażera, z 
papierosem w ustach, nie spuszczając go z oczu.
Steele nie próbował najlżejszego nawet oporu. Wóz przejechał przez przedmieścia 
i zaczął wspinać się 
na pagórek, zostawiając światła miasta w deszczu daleko w tyle. Steele wykonywał 
rozkazy Shane'a 
ze ślepym posłuszeństwem, a gdy zgasił silnik wozu przed miejscem ich 
przeznaczenia, siedział bez 
słowa za kierownicą, oczekując dalszych poleceń.
Shane otworzył drzwiczki, wyciągnął go ze środka i razem weszli po schodach pod 
drzwi wejściowe. 
Steele wyglądał okropnie. Usta miał zmiażdżone i krwawiące, przód koszuli 
przesiąknięty krwią. Jego 
oczy przybrały beznadziejny wyraz. Oparł się o ścianę, oddychając płytko i 
urywanie. Shane nacisnął 
dzwonek.
Drzwi otworzyły się, rzucając w ciemności słup żółtego światła i Charles Graham 
wyjrzał na 
zewnątrz. Shane popchnął Steele'a przed sobą i wszedł za nim. W oczach Grahama 
pojawiło się 
przerażenie, szybko zamknął drzwi.
- Shane! - zawołał zdumiony. - Ale co się stało? Myślałem, że znajdujesz się w 
pociągu, w drodze do 
Londynu!
Shane ponuro kiwnął głową.
- To samo myślało wielu ludzi, ale ja byłem innego zdania. - Popchnął Steele'a 
do przodu. - Żądam 
odpowiedzi na pewne pytania, a ta świnia mi ich udzieli. -Odwrócił się do 
Grahama i sztywno 
uśmiechnął. - Nie chciałem cię w to mieszać, Graham, ale bardzo potrzebuję 
twojej pomocy. Czy 
możemy pójść na górę?
Graham skinął głową.
- Oczywiście, Shane. Ale mam nadzieję, że wiesz, co robisz.
Poszedł przodem do oranżerii, a Shane podążył za nim, popychając Steele'a przed 
sobą. Zapach 
storczyków i wysoka temperatura były niemal nie do wytrzymania i gdy weszli do 
ogromnej, 
oszklonej sali, na czole Shane'a ukazały się krople potu i zaczęły zalewać mu 
oczy.
Graham miał na sobie cienką nylonową koszulę i jedwabny szalik. Prowadząc ich 
ścieżką, wiodącą na 
skraj oranżerii koło tarasu, wyglądał na człowieka odprężonego i zadowolonego z 
siebie. Usiadł na 
brzegu stołu twarzą do nich. Jego poorana bliznami twarz niczego nie wyrażała, 
ale w oczach miał 
niepokój.
- A więc - zaczął - przypuszczam, że oskarżasz Steele'a o zamordowanie tej 
dziewczyny. Ale jak 
masz zamiar to udowodnić?
Shane uśmiechnął się słabo i sięgnął po papierosa. Zapalił , szybko i wypuścił 
długą smugę dymu. 
Czuł się kompletnie odprężony i pewien siebie. Jego dłoń zanurzyła się w 
kieszeni i ukazała 
ponownie, trzymając parabellum.
- Ależ ja nie myślę, że to Steele zamordował dziewczynę - powiedział łagodnie. - 
Myślę, że to byłeś 
ty, Graham.
Gdzieś daleko huknął złowieszczo grom, a deszcz nagle uderzył ze wzmożoną siłą w 
szklany dach 
oranżerii. Wyraz twarzy Charlesa Grahama nie zmienił się zupełnie. Zapalił 
papierosa i odezwał się 
spokojnie:
- Czy jesteś całkiem pewien, o czym mówisz?
Steele nagle zrobił krok do przodu i krzyknął piskliwym, załamującym się ze 
strachu głosem:
- Ostrzegałem cię! Mówiłem, że on jest niebezpieczny!
Żelazne opanowanie Grahama nagle pękło; wściekłym ruchem uderzył Steele'a w 
twarz.
- Weź się w garść, ty cholerny głupcze!
Steele stracił resztki panowania nad sobą. Zakręcił się w miejscu i rzucił na 
Shane'a, dziko 
przewracając oczami, z kącika ust popłynęła mu strużka śliny. Shane dał szybki 
krok do tyłu i kopnął 
go w brzuch.
Gdy Steele wił się na podłodze, Graham zbliżył się i popatrzył na niego z 
pogardą.
- Powinienem był pozbyć się go dawno temu. Shane wycelował do niego z pistoletu.
- Siadaj - powiedział niespiesznie. Dzwonek, uruchamiany przyciskiem przy 
wejściu do domu, wisiał 
na drewnianym słupie koło nich. Shane wyrwał przewody z zacisków i uśmiechnął 
się z zaciśniętymi 
wargami. -Teraz możemy porozmawiać bez przeszkód.
Graham splótłszy dłonie usiadł w jednym z wiklinowych foteli. Był zupełnie 
spokojny i pewny siebie.
- Zaciekawiłaby mnie informacja, jak doszedłeś do tego, że to ja.
Shane oparł się plecami o jeden z podtrzymujących dach żelaznych słupów.
- Początkowo podejrzewałem wszystkich. Crowthera, Steele'a, nawet Laurę Faulkner. 
Ale kawałki 
łamigłówki nie pasowały do siebie. Prawda objawiła mi się dopiero godzinę temu. 
Raz jeszcze 
wszystko przemyślałem, gorączkowo poszukując tropu, czegoś, co wszystkiemu 
nadałoby sens. 
Wtedy przypomniałem sobie dwa znaczące momenty, a oba wiązały cię ze Steele'em.
- I jakież one były? - zapytał Graham sięgając po kolejnego papierosa.
- Prawdę mówiąc, to Steele zdradził tajemnicę - powiedział Shane. - Pierwszego 
wieczoru, gdy 
odwiedziłem
go w klubie Garland, wspomniał, że przebywałem w zakładzie zamkniętym. 
Zagrażałem mu, więc 
powiedział mi, żebym lepiej uważał na siebie, bo mogę łatwo znów znaleźć się w 
domu wariatów. 
Tylko dwóm osobom o tym mówiłem: tobie i Laurze Faulkner.
- Bardzo interesujące - zauważył Graham. - Ale bynajmniej nie rozstrzygające.
- Samo w sobie nie, ale zapamiętałem inny interesujący fakt. Tej nocy, gdy 
włamałem się do biura 
Steele'a, by poszukać koperty, rzekomo zawierającej listy Laury Faulkner, czekał 
na mnie w 
ciemnościach wraz z paroma swymi zbirami. Mogło być tylko jedno możliwe 
wytłumaczenie. 
Oczekiwał mnie, bo ktoś go ostrzegł, że prawdopodobnie przyjdę. Ty byłeś jedyną 
osobą, która o tym 
wiedziała.
Graham potrząsnął głową i coś w rodzaju uśmiechu pojawiło się na jego 
zniekształconych wargach.
- Wysoce interesujące - powiedział. - Ale równocześnie jako dowód wysoce 
poszlakowe. Żaden z 
twoich argumentów nie ostoi się przed sądem. Ostatecznie i Laura Faulkner 
wiedziała, że masz 
nadzieję odzyskać tę kopertę. -Znów potrząsnął głową. - Musisz postarać się o 
coś
lepszego.
- Ależ potrafię - odparł cicho Shane. - Jeszcze nie wyciągnąłem mego asa z 
rękawa. Dziś wieczorem 
odbyłem poufną rozmówkę z recepcjonistką w moim hotelu. Zaczęła nagle wydawać 
pieniądze na 
ubrania, masę pieniędzy. A ja zacząłem się zastanawiać, czy istnieje jakiś 
związek między tym faktem 
i tym, że ktoś dostał klucz do mojego pokoju. Właśnie ten człowiek ukradł moje 
parabellum. 
Znalazłem je w biurze Steele'a.
- Więc czemu oskarżasz mnie? - zapytał Graham.
- Bo gdy dałem jej parę policzków, dziewczyna opisała cię jak najdokładniej - 
odpowiedział Shane. - 
I spójrz-
my prawdzie w oczy. To wcale nie było trudne.
- Czyli to ja zabiłem Jenny Green? - zapytał Graham.
- Byłeś jedyną osobą, której powiedziałem, że u niej mieszkam - odrzekł Shane. - 
Zbiry Steele'a 
wiedziały o tym, ponieważ musiałeś go o tym poinformować, ale nie były zdolne do 
działania. Steele 
w takim stanie, w jakim go zostawiłem, nie mógł dotrzeć na czas do miasta. 
Zastanawiałem się nawet 
nad Adamem Crowtherem, ale on nie miał pojęcia o moich powiązaniach z Jenny 
Green. To musiałeś 
być ty, Graham. Zwykła arytmetyka. Tylko ty pozostałeś. - Shane zmarszczył czoło, 
bo za jego 
prawym okiem zadrgał lekki ból. - Jedyne, czego nie rozumiem, to przyczyna.
Graham westchnął i zaczął podnosić się z fotela, a Steele przetoczył się lekko i 
chwycił Shane'a za 
nogi. Shane padł na jedno kolano, a Graham skoczył i zdecydowanym ruchem 
wyłuskał mu 
parabellum z dłoni. Sha-ne usiłował chwycić go za rękę. Zaczepił palcami za 
rękaw jego koszuli, a 
gdy Graham cofnął się, wiotki nylon rozerwał się i cały rękaw pozostał w dłoni 
Shane'a.
Zapadło milczenie. Shane z ostrym sykiem zaczerpnął przez zęby wilgotnego, 
okropnego powietrza 
oranżerii. Tak ciężkiego, że zaczęło go dusić.
Graham trzymał pistolet na wysokości pasa w nagiej prawej ręce, odbijającej 
bielą od błękitu koszuli. 
Ale jedno tu się nie zgadzało. Miał na przedramieniu wytatuowanego czerwono-
zielonego smoka, a 
pod nim słowa: Simon i Martin, przyjaciele do śmierci.
- Skończ z nim, Faulkner - rozległ się w ciszy słaby głos Steele'a. - Teraz już 
albo on, albo my.
Shane wstał i oparł się plecami o żelazny słup. Głowa bolała go znacznie mocniej, 
a gdy przesunął 
dłonią po twarzy, była mokra od potu. Gdy się wreszcie odezwał, jego głos zdawał 
się dolatywać z 
wielkiej odległości.
- Co się stało, Simon? - zapytał. - Co naprawdę się
stało?
- Masz na myśli Koreę? - Simon Faulkner wzruszył ramionami. - Ja byłem pierwszym, 
którego 
nazwisko pułkownik Li wyciągnął z kapelusza. Chciałem żyć, takie to proste. 
Kazał plutonowi 
egzekucyjnemu za budynkiem wystrzelić, aby was wszystkich oszukać i odesłał mnie 
do celi. Później 
powiedział mi, że zrobią ze mnie dalszy użytek. Jako szpiega w obozach jeńców na 
północy.
- I to cię nie zmartwiło? - zapytał Shane.
- Nie miałem wiele czasu, by się nad tym zastanawiać - odparł Faulkner, 
wzruszając ramionami - 
ponieważ Am-rykanie niemal natychmiast potem zaczęli to miejsce bombardować.
- A jak udało ci się uciec?
- Dokładnie tak, jak ci opowiedziałem podczas pierwszej twojej wizyty. - 
Roześmiał się nagle. - 
Wszystko wydawało się znakomicie działać na moją korzyść, gdy nagle nastąpiłem 
na minę 
przeciwpiechotną.
- A jak udało ci się uzyskać tożsamość Charlesa Grahama?
Faulkner wyszczerzył zęby i włożył następnego papierosa między zniekształcone 
wargi.
- Nic nie musiałem robić - powiedział. - To samo nastąpiło. Gdy ocknąłem się w 
szpitalu, nie mogłem 
mówić, nawet niczego nie widziałem. Wówczas to ktoś nazwał mnie Charlesem 
Grahamem. 
Początkowo byłem zbyt słaby, by się sprzeciwić. Wiedziałem, że Charles Graham 
nie żyje, bo 
widziałem, co z niego zostało po bombardowaniu. Po chwili zrozumiałem, co się 
stało. Mundur, który 
zabrałem z biura pułkownika Li, należał do Grahama i w ten sposób 
zidentyfikowano mnie jako jego. 
- Roześmiał się ochryple. - Nieco później przyprowadzili do mnie dowódcę pułku. 
Nie rozpoznał 
mnie, zaczął coś bełkotać, jakie to cuda robi współczesna chirurgia plastyczna i 
wtedy nagle 
zrozumiałem, jakie to
wszystko proste. Wuj Grahama zostawił mu pieniądze i interes, a innych krewnych 
nie miał. Zmianę 
rysów twarzy złoży się na karb chirurgii plastycznej, a wy wszyscy leżeliście 
martwi na pagórku, w 
ruinach tej przeklętej świątyni.
Shane zaczął odczuwać zmęczenie, wielkie zmęczenie, a ból głowy był coraz 
ostrzejszy. Musiał 
zrobić wielki wysiłek, by przemówić. Potrząsnął lekko głową i odezwał się:
- Ale nadal cholernie ryzykowałeś. Simon Faulkner skinął głową.
- Ale było warto. W kraju czekał na mnie co najmniej pięcioletni wyrok. Bardzo 
nieostrożnie grałem 
na giełdzie, czerpiąc z firmy znaczne sumy. Wiedziałem, że za parę tygodni 
wyjdzie to na jaw. 
Dlatego zgłosiłem się na ochotnika do Korei.
- Wiem - odrzekł Shane. - Twoja siostra opowiedziała mi o tym dokładnie. - Nagle 
uderzyła go pewna 
myśl i odezwał się, zmarszczywszy lekko brwi: - Powiedz mi coś. Czy Laura 
wiedziała o tym?
- Tak, bo fatalnie powinęła mi się noga. Gdy w szpitalu chirurgii plastycznej 
skończyli wreszcie 
zabiegi, byłem pewien, że własna matka by mnie nie poznała, patrząc na człowieka, 
który wyszedł 
stamtąd po kuracji. Postanowiłem to sprawdzić. Napisałem do Laury, wyjaśniając, 
że byłem z jej 
bratem w Korei, a ona zaprosiła mnie do domu.
- I rozpoznała cię? - spytał Shane niedowierzająco.
- Wierz albo nie, ale rozpoznała mój charakter pisma. - Faulkner roześmiał się. 
- Piękny przykład 
ironii losu.
- I przyznałeś się jej do wszystkiego?
- Nie było sensu zaprzeczać, poza tym byłem absolutnie bezpieczny. Nie chciała 
kolejnego skandalu. 
To by zabiło mego ojca.
- A kiedy wszystko naprawdę zaczęło się psuć? - spy-
tał Shane. Faulkner wzruszył ramionami.
- Gdy skończyła się wojna i Chińczycy zaczęli zwalniać jeńców. Chwyciłem byka za 
rogi i kiedy 
Crowther wrócił do domu, poszedłem do niego. Ani przez moment niczego nie 
podejrzewał. Reggie 
Steele sam przyszedł do mnie, nim zdążyłem złożyć mu wizytę. Pozwolił mi 
odgrywać prawdziwe 
przedstawienie przez jakieś pięć czy dziesięć minut, a potem oświadczył, że 
cholernie dobrze wie, kim 
jestem naprawdę. Leżał wówczas w gruzie, mając zasypane nogi, i widział, jak 
opuszczam świątynię 
zupełnie nie uszkodzony.
- I musiałeś mu płacić za milczenie? Faulkner skinął głową.
- Początkowo myślałem, jakim sposobem się go pozbyć, ale potem otworzył klub i 
zacząłem 
dostrzegać możliwości otwierające się przed nami jako wspólnikami. Ja byłem 
mózgiem, on 
figurantem. Przez ostatnie parę lat zarobiliśmy
masę pieniędzy.
- Czy wiedziałeś, że on szantażuje twoją siostrę? -zapytał Shane.
- Cóż, obawiam się, że Laura w tym wypadku zachowała się bardzo głupio. Steele 
zagroził, że 
zdemaskuje mnie przed moim ojcem, jeśli nie będzie mu posłuszna. Niepotrzebnie 
cierpiała przez całe 
lata. Wystarczyło, żeby mi o tym powiedziała, a ja mógłbym położyć temu kres 
jedną rozmową 
telefoniczną. Ale z drugiej strony ona nie wiedziała, że Steele jest moim 
wspólnikiem.
Shane musiał zrobić wielki wysiłek, by się skupić. Zmarszczył czoło i potarł je 
dłonią.
- A co z Wilbym? Co on miał z tym wspólnego? Faulkner westchnął.
- Obawiam się, że Steele popełnił tu błąd. Gdy Wilby zgłosił się do niego 
skomląc z czapką w ręku, 
Steele
wyobraził sobie, że będzie bardzo ważny, dając mu pracę w imię dawnych czasów.
- I jak przypuszczam, odkrył twoją tajemnicę?
- Tak. Pewnego wieczoru podsłuchał nas, gdy rozmawialiśmy w gabinecie Steele'a. 
Łatwo było 
zamknąć mu usta. Po pierwsze bał się mnie śmiertelnie, a po drugie czuł się 
absolutnie szczęśliwy tak 
długo, póki miał dość pieniędzy, by się bez przerwy upijać. Na nieszczęście gdy 
ty się pojawiłeś na 
scenie, sytuacja znacznie się pogorszyła.
- Wsadziłeś go do piecyka gazowego? - zapytał Sha-ne.
Faulkner spokojnie potwierdził ruchem głowy.
- Nagle zaczął bardziej bać się ciebie niż mnie. Napisał mi list, że nie potrafi 
tego dłużej wytrzymać. 
Miał ci wszystko powiedzieć. Poszedłem do niego do domu, gotów dać mu łapówkę 
wystarczająco 
dużą, by trzymał gębę na kłódkę, póki się ciebie tak czy inaczej nie pozbędę.
- A co poszło nie tak? - spytał Shane.
- Zastałem go w kuchni, pijanego. To była zbyt dobra okazja, by ją przepuścić. - 
Faulkner wzruszył 
ramionami. - Zaciągnąłem go do piecyka gazowego i wsadziłem mu głowę do środka.
- Ale jak ci się udało uzyskać list o samobójstwie? -zapytał Shane.
- Ostatnie dotknięcie ręką mistrza. - Faulkner uśmiechnął się. - Zostawiłem 
drugą stronicę listu, który 
do mnie napisał. Wyglądała jak krótki liścik, a jej treść bardzo cię obciążała.
- A wszystko inne? - dopytywał się Shane. - Kroki i ten przypadek we mgle, gdy 
zobaczyłem Laurę 
wchodzącą do owego hotelu? Ty stałeś za tym wszystkim?
- Kulawą nogę uznałem za artystyczne pociągnięcie -oświadczył Faulkner. - 
Ostatecznie wszystko 
wskazywa-
ło, że masz manię na punkcie pułkownika Li i nie było potrzeby, by cię zabijać. 
Tak czy inaczej 
miałeś umrzeć. Pomyślałem sobie, że jeśli dojdziesz do wniosku, że tracisz rozum, 
wyjedziesz.
- Ale jak to było z tym hotelem, gdzie Laura zniknęła?
- Nie chciałem, by przychodziła do mnie do domu, bo mogłeś złożyć mi nie 
zapowiedzianą wizytę - 
odrzekł Faulkner. - Zorganizowałem spotkanie w hotelu. Wyglądałem przez okno i 
stwierdziłem, że 
idziesz za nią. Zatelefonowałem do recepcji i dokładnie wytłumaczyłem portierowi, 
co ma zrobić. 
Powiedziałem, że mamy romans, a ty jesteś wścibskim detektywem, wynajętym przez 
jej męża.
- Ale to ciągle nie wyjaśnia, że odpowiedziała mi na telefon do niej do domu.
Faulkner zachichotał.
- Ależ nie zadzwoniłeś do niej do domu. To portier nakręcił numer dla ciebie. A 
naprawdę połączył 
cię z pokojem na piętrze, gdzieśmy się spotkali.
Wszystko doskonale pasowało do siebie, ale obraz jeszcze nie był kompletny.
- A co z Jenny? - powiedział powoli Shane. - Czemu musiałeś ją zabić?
- Czy to nie oczywiste? - Faulkner znowu wzruszył ramionami. - Chciałem pozbyć 
się ciebie raz na 
zawsze. Gdy wyjechałeś od Steele'a z Hampton, udało mu się dodzwonić do mnie z 
budki 
telefonicznej przy szosie. Powiedział mi, że jedziesz do klubu po ową kopertę w 
sejfie, a także, co się 
w niej znajduje. Nie listy Laury do niego, o których ci mówiła, ale prawda na 
mój temat. Po paru 
minutach zatelefonowała Laura i powiedziała to samo. Powiedziała też, że udało 
jej się zatrzymać cię 
na pewien czas u siebie. Chciała, abym zdobył tę kopertę, zanim ją otworzysz.
Ta wiadomość nie sprawiła mu bólu, tylko wywołała
odrobinę smutku i coś podejrzanie przypominającego żal. Shane przełknął z trudem 
ślinę i rzekł 
powoli:
- Rozumiem.
Faulkner potrząsnął głową.
- Nie, Martin, zupełnie nie rozumiesz. Wiem, że Laura bardzo poważnie zakochała 
się w tobie, ale 
jeszcze mocniejsze było jej desperackie postanowienie, aby prawda o mnie nigdy 
nie wyszła na jaw. 
Wiedziała, że to by zabiło mego ojca.
- Ale to nadal nie wyjaśnia, czemu zabiłeś Jenny -nalegał Shane.
- Gdy ogłuszyłem cię w zaułku obok klubu, zdałem sobie sprawę, że udasz się do 
mieszkania 
dziewczyny i nagle przyszedł mi do głowy sposób pozbycia się ciebie raz na 
zawsze. Spędziłeś całe 
lata w zakładzie zamkniętym, a kilka osób wiedziało o twojej obsesji, że jeden z 
twoich kolegów stał 
się zdrajcą w Korei. Nawet koroner w czasie dochodzenia w sprawie śmierci Wil-
by'ego udzielił ci 
publicznej nagany. Wystarczyło, bym się dostał do mieszkania przed tobą, 
zamordował dziewczynę i 
znów cię ogłuszył, gdy się pojawiłeś.
- Ale ty jej nie zamordowałeś zwyczajnie, ty skurwysynu - powiedział Shane. -
Tyją zmasakrowałeś.
- Przecież musiałem tak zrobić - odrzekł cierpliwie Faulkner. - Byłeś podejrzany 
o chorobę 
umysłową. Więc sposób popełnienia morderstwa musiał temu odpowiadać.
Steele'owi udało się wstać. Padł na jeden z foteli z twarzą białą jak kreda i 
ściągniętą z bólu.
- Co z nim zrobimy? - zapytał.
- Zastrzelę go - rzekł spokojnie Faulkner. - To bardzo proste. Zmusił cię do 
przywiezienia go tutaj z 
klubu. Miał pistolet. Wywiązała się walka i udało mi się go zastrzelić.
Shane głęboko zaczerpnął powietrza, próbując wyprostować swe umęczone ciało, a 
wtem w zaroślach 
za
jego plecami dał się słyszeć nagły ruch, wystąpił Lomax i stanął obok niego.
Shane poczuł, jak ogarnia go kolosalna ulga. Oparł się bezwładnie o słup.
- Co cię zatrzymało? - zapytał. - Już zaczynałem się martwić.
- Jestem tutaj od dłuższego czasu - oświadczył Lomax i wyszczerzył zęby. - 
Ponieważ nie było 
odpowiedzi, gdy zadzwoniłem od frontu, musiałem sforsować okno. Byliście tak 
zajęci rozmową, że 
nie usłyszeliście mego przybycia.
- Czy wiesz już wszystko? - zapytał Shane.
- Tyle, ile potrzeba. Przeproszę cię później. - Zwrócił się do Faulknera i 
powiedział twardym głosem: 
- Lepiej oddaj mi to, co trzymasz w ręku. Zresztą dom jest i tak otoczony. 
Daleko nie uciekniesz.
Steele wydał okrzyk przerażenia i próbował wstać z miejsca. Faulkner szybko 
odwrócił się i trzasnął 
go po głowie lufą parabellum, a potem zaczął się cofać, aż oparł się o drzwi 
prowadzące na taras.
- Pierwszy, kto się ruszy, dostanie kulkę między oczy -zagroził. - I mówię to 
poważnie. Nie mam nic 
do stracenia i nie zamierzam wisieć. - Otworzył drzwi na taras i zaczął się 
cofać, nie spuszczając ich z 
oczu.
- Ależ będziesz wisiał, Simon - powiedział łagodnie Shane. -Wyobraź sobie, 
obiecałem pewnemu 
przyjacielowi nieco wcześniej dzisiejszego wieczoru, że cię nie zabiję. A 
ponieważ wiedziałem, że 
będę trzymał cię na muszce i nie miałem do siebie zaufania, czy nie pociągnę za 
spust, pomyślałem, że 
lepiej będzie się zabezpieczyć. -Wyjął rękę z kieszeni i podniósł do góry 
magazynek parabellum.
Faulkner nagle zesztywniał cały, a potem jego pokiereszowaną twarz wykrzywiła 
furia.
- Kłamiesz! - ryknął wściekle i pociągnął za spust.
Pusty, metaliczny trzask rozległ się echem w ciszy, a Shane zaczął iść powoli. 
Za jego plecami 
krzyknął coś skonsternowany Lomax, próbując przytrzymać go za ramię, ale Shane 
strząsnął jego 
dłoń. Nie widział już niczego prócz płonących nienawiścią oczu w zniszczonej 
twarzy. Ta sprawa była 
ich sprawą osobistą; musieli uregulować ją między sobą.
Faulkner cofał się powoli wzdłuż tarasu, trzymając przed sobą bezużyteczny 
pistolet. Obejrzał się na 
moment przez ramię, a gdy znów zwrócił spojrzenie na Shane'a, w jego oczach był 
błysk nadziei. 
Shane skierował wzrok trochę dalej, ujrzał żelazną drabinkę przeciwpożarową i 
powoli potrząsnął 
przecząco głową.
- Nie uciekniesz mi, Simonie - powiedział. Tu sprawa kończy się definitywnie. To 
jest chwila zapłaty 
za wszystkie długi.
Nagle Faulkner z całej siły cisnął w niego pistoletem. Shane próbował zrobić 
unik, ale broń trafiła go 
wysoko w czoło i ześlizgnęła się. Wydał okrzyk bólu, bo coś jakby poruszyło się 
w jego mózgu, a noc 
wybuchnęła fajerwerkiem kolorowych świateł.
Zatoczył się do przodu, sięgając na oślep rękami, Faulkner zaś wskoczył na 
balustradę i rzucił się ku 
drabince. Prawa dłoń Shane'a zacisnęła się na jego kostce i szarpnęła ją ku 
sobie. Podniósł głowę i 
ujrzał potworną twarz z wlepionymi w niego płonącymi oczami. I wówczas Faulkner 
wymierzył mu 
dzikie kopnięcie drugą nogą.
Shane zachwiał się i wpadł na Lomaxa. Stopa Faulkne-ra ześlizgnęła się z 
balustrady, a on sam dał do 
tyłu krok w pustkę. Na moment jakby zawisnął w powietrzu, a potem wrzasnął 
okropnie i zniknął.
Shane'owi zdawało się, że ten wrzask przeniknął mu do mózgu i począł wirować w 
coraz to 
zmniejszające się koło, a potem światło płynące z okien urosło w wielką
kulę, która zaczęła się obracać coraz szybciej przed jego oczami, aż wreszcie 
wybuchnęła, a on osunął 
się w ciemność.
16
______
Gdy się obudził, było cicho, bardzo cicho, a on znajdował się w nieznanym 
miejscu. Leżał na wąskim 
szpitalnym łóżku, a ściany i meble w niewielkim pokoiku były pomalowane na biało.
Po chwili spróbował usiąść. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu jego głowa 
zdawała się 
oddzielona od reszty ciała, a gdy podniósł dłoń do czoła, napotkał gruby bandaż.
Próbował podciągnąć się jeszcze wyżej, lecz w tym momencie otwarły się drzwi i 
ukazała 
pielęgniarka. Była to gruba kobieta w średnim wieku z miłą twarzą i wielkimi, 
sprawnymi dłońmi. 
Podeszła szybkim krokiem i łagodnie pchnęła go na powrót na poduszki.
- Tego nie wolno panu robić - zaprotestowała. -Nie wolno nawet się ruszać.
- Gdzie jestem? - zapytał słabym głosem Shane. - Co się stało?
- Jest pan w separatce w Szpitalu Ogólnym w Burn-ham - powiedziała. - Już od 
pięciu dni.
Shane zachmurzył się.
- Pięciu dni? - zapytał. - Nic z tego nie rozumiem. Szybkim ruchem wygładziła 
prześcieradła, a z haka 
na
ścianie zdjęła wykres temperatury.
- Miał pan bardzo poważną operację. To cud, że pan w ogóle żyje.
Przez chwilę jej głos wydawał się oddalać, zostawiając go samego, by zastanowił 
się nad znaczeniem 
jej słów, a potem Shane głęboko zaczerpnął powietrza i odezwał się:
- Czy chce pani przez to powiedzieć, że operowano mnie, aby usunąć odłamek z 
mego mózgu?
- Właśnie. Przywieziono tu pana w okropnym stanie. Sir George Hammond specjalnie 
przyleciał z 
Londynu, by dokonać operacji. Żywił nadzieję, że odzyska pan przytomność przed 
jego odjazdem, ale 
miał wyznaczoną inną ważną operację w Niemczech, więc odjechał wczoraj.
- Czyli ostatecznie nie mam teraz umrzeć? - zapytał powoli Shane.
- Dobry Boże, nie. - Roześmiała się wesoło. - Zostanie pan tutaj jeszcze przez 
tydzień lub dwa, ale 
wyjdzie pan całkowicie zdrów.
Opuściła pokój, a on leżąc na poduszkach i patrząc w sufit uświadomił sobie 
nagle, że przestał 
odczuwać jakiekolwiek emocje. Może kiedyś, później, poczuje uniesienie, ale w 
tym momencie nie 
było już niczego. Tylko pustka i chłód, który w nim trwał i którego nie potrafił 
sobie wytłumaczyć.
W parę minut później odwiedził go lekarz, zbadał rutynowo, a później 
pielęgniarka przyniosła coś do 
jedzenia. Gdy postawiła mu tacę na kolanach, zauważył kilka kwiatów w wazonie 
koło okna i zapytał, 
kto je przyniósł. Uśmiechnęła się.
- Są od pewnej młodej damy - powiedziała. - O ile mi wiadomo, nazywa się panna 
Faulkner.
Shane postarał się, by jego głos zabrzmiał niedbale i obojętnie.
- Była tutaj?
- Codziennie - zapewniła go pielęgniarka. -Obiecałam, że do niej zadzwonię, gdy 
pan odzyska przy-
tomność.
Gdy zabrała tacę, znów położył się na poduszkach i wyglądał przez okno na 
padający deszcz, 
rozmyślając o Laurze Faulkner. Zmysły miał jakby wrażliwsze, ostrzejsze niż 
kiedykolwiek 
wcześniej. Potrafił nawet wyczuć przez cały pokój aromat kwiatów, l nagle 
wypełniła go bolesna 
tęsknota za nią. Drzwi otworzyły się z cichym trzaskiem i Shane skwapliwie 
zwrócił ku nim głowę.
Stał w nich z lekkim uśmieszkiem na twarzy Lomax.
- Masz rozczarowaną minę - zauważył. - Spodziewałeś się kogoś innego?
- Myślałem, że to może być Laura Faulkner. - Shane uśmiechnął się słabo.
Lomax potrząsnął głową.
- Jej ojca przywieziono tutaj tego samego dnia, co ciebie - powiedział. - Zmarł 
wczoraj. O ile wiem, 
pogrzeb ma być dziś rano. Zapewne będzie dość zajęta.
Dłoń Shane'a zacisnęła się na brzegu prześcieradła. Pomyślał, że Laura została 
zdana na własne siły i 
zaklął pod nosem. Pozbył się tej myśli i zapytał:
- Masz papierosa?
Lomax wręczył mu papierosa ze słowami:
- Ta dziewczyna ma silny charakter. Jej brata pochowano trzy dni temu, a ona 
szła za trumną aż do 
grobu. Biorąc pod uwagę okoliczności, był to wyczyn. O ile mogłem zrozumieć, on 
nigdy niczego nie 
zrobił dla starszego pana.
Lomax podał mu ognia, a Shane z wdzięcznością zaciągnął się dymem i westchnął.
- Nigdy nie spodziewałem się, że przeżyję, aby cieszyć się znów takimi rzeczami. 
- Wskazał gestem 
stojące obok krzesło. - Siadaj i opowiadaj, co się zdarzyło.
- Nie ma wiele do opowiadania. - Lomax wyciągnął fajkę. - Faulkner spadając 
zabił się na miejscu. 
Steele siedzi w areszcie. Posadziliśmy go za współudział w
przynajmniej jednym morderstwie i za całą furę innych przestępstw. Przeszukawszy 
jego biuro 
znaleźliśmy wiele bardzo interesujących rzeczy. On i Faulkner maczali palce w 
praktycznie 
wszystkim, od zorganizowanej prostytucji do handlu narkotykami.
Shane zmarszczył brwi i przymknął oczy. Usiłował wyobrazić sobie Simona 
Faulknera. Simona, 
dobrego kolegę, opanowanego i godnego zaufania w ciężkiej sytuacji, zawsze 
wesołego i 
uśmiechniętego. Ale nic z tego. Wspomnienie okazało się z jakichś powodów 
nieuchwytne i 
nierzeczywiste, jak gdyby nie było nigdy niczym innym, jak tworem jego 
imaginacji. Potrząsnął 
bezradnie głową.
- Widać z tego, jak mało znamy kogokolwiek... nawet naszych najbliższych 
przyjaciół. - Uśmiechnął 
się lekko. -A co ze mną? Żadnego oskarżenia o pobicie? Co na temat owego młodego 
posterunkowego 
w zaułku i detektywa w pociągu? Obawiam się, że nie miałem czasu, by się obejść 
z nimi łagodnie.
- Formalnie rzecz biorąc mógłbym cię zamknąć, ale zważywszy okoliczności... - 
Lomax wzruszył 
ramionami i wstał z miejsca.
- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy przed moim wyjazdem - powiedział Shane.
- Możesz mi postawić duże piwo w dniu, gdy cię stąd wypiszą. - Lomax uśmiechnął 
się. - Muszę 
zmykać. Możesz tu się wylegiwać, jeśli masz ochotę, ale co do mnie, gdy kończy 
się jedna zbrodnia, 
zaczyna następna.
Gdy otwierał drzwi, odezwał się Shane.
- Lomax... coś na temat Faulknera. - Detektyw odwrócił się i popatrzył ciekawie, 
a Shane 
kontynuował: -Wiesz, on nie był zły do szpiku kości. Ocalił mi raz życie. 
Dostałem odłamkiem w 
nogę i wyniósł mnie na plecach pod ciężkim ostrzałem.
Lomax wzruszył ramionami.
- Jak sam powiedziałeś, kto wie, co się dzieje w umyśle istoty ludzkiej? - 
Machnął ręką gestem, 
sumującym cały problem jako beznadziejny i cicho zamknął za sobą drzwi.
Shane leżał wpatrując się w sufit, rozmyślając o Simonie Faulknerze, a po chwili 
drzwi znów się 
otworzyły i ukazał się ojciec Costello. Miał na sobie ciemny płaszcz 
przeciwdeszczowy, w ręce niósł 
czarną torbę. Uśmiechnął się ciepło usiadł na brzegu łóżka.
- Miło mi na sercu, Martin, że znów cię widzę wśród żywych.
- To dzięki tobie, ojcze - odparł Shane. - Gdybyś mi nie uwierzył... - Jego głos 
przycichnął i zamilkł.
- Nonsens - orzekł ojciec Costello. - Prawda zawsze wychodzi na wierzch, jeśli 
mamy choć trochę 
wiary. -Wstał z miejsca. - Przepraszam, że nie mogę zostać. Ojciec Laury 
Faulkner zmarł wczoraj. 
Pogrzeb jest wyznaczony na dzisiejszy ranek, a ona prosiła mnie, bym go 
celebrował.
Shane przełknął z trudem ślinę.
- Jak ona się czuje, ojcze?
- Wszystko to było dla niej bardzo ciężkim ciosem, Martinie. Najpierw jej brat z 
całym tym 
skandalem kim był i co robił, a teraz ojciec. - Westchnął ciężko i skierował się 
ku drzwiom. - Martin, 
powiem jej, że cię widziałem. Jeśli przyjdzie, by się z tobą zobaczyć, potraktuj 
ją łagodnie. Biedna 
dziewczyna została zupełnie sama.
Po jego odejściu Shane leżał patrząc przez okno i myśląc o Laurze Faulkner. Po 
chwili odrzucił 
pościel i postawił nogi na podłodze. Gdy się dźwignął i podszedł do szafy 
ubraniowej, czuł się, jakby 
pływał, a w uszach trochę mu szumiało.
Ubranie było porządnie rozmieszczone na paru wieszakach; przebrał się tak szybko, 
jak tylko potrafił.
Pozapinanie różnych guzików zabrało mu całkiem niemało czasu, a ponieważ ręce mu 
drżały, 
postanowił nie zawracać sobie głowy krawatem. Naciągnął trencz i podszedł do 
drzwi.
Korytarz był pusty. Przeszedł nim szybko i na jego końcu zszedł po schodach. Na 
parterze kręciło się 
bardzo dużo osób, część z nich w strojach służbowych, ale byli także pacjenci. 
Równym krokiem 
poszedł korytarzem, wychodzącym na przyjemny, wyłożony płytkami ceramicznymi hol. 
Naprzeciwko znajdowały się szerokie szklane drzwi.
Portier w niebieskim mundurze i czapce z daszkiem stał w wejściu, wyglądając na 
deszcz.
- Przepraszam - zapytał go Shane - o ile wiem, ktoś z pacjentów ma być pochowany 
tego ranka, 
niejaki pan Faulkner. Czy kondukt już wyruszył?
Portier odwrócił się i popatrzył na niego zaciekawiony.
- Jakieś piętnaście minut temu, sir.
- Czy orientuje się pan, gdzie nastąpi pogrzeb? kontynuował Shane.
- O ile wiem, na cmentarzu Świętego Augustyna -odparł portier. Zmarszczył nagle 
brwi, gdy Shane 
przymknął oczy i lekko się zachwiał. - Czy pan dobrze się czuje, sir?
Shane skinął głową.
- Nic mi nie jest. Niedawno wstałem z łóżka i to wszystko.
Nim portier zdołał postawić mu dalsze pytania, zszedł szybko ze schodów i 
machnięciem ręki 
przywołał taksówkę z pobliskiego postoju.
Gdy dotarł do kościoła, polecił kierowcy zaczekać na swój powrót i powoli 
przeszedł przez bramę, a 
potem ruszył wąską ścieżką, wysadzaną po obu stronach topolami, prowadzącą na 
cmentarz.
Usłyszał głos ojca Costello, a potem go zobaczył.
Wokół grobu stało nie więcej niż pół tuzina osób. Głos księdza brzmiał odważnie 
i mocno; na jego 
odkrytą głowę padał deszcz.
Shane zszedł ze ścieżki i stanął za wielkim marmurowym pomnikiem. Laura stała po 
przeciwnej 
stronie grobu. Miała na sobie czarny, ściśle dopasowany kostium, a pod oczami 
ciemne kręgi. Obok 
niej siedział doberman i Shane zauważył, że jedną ręką mocno trzyma go za obrożę, 
jakby był 
jedynym przyjacielem, który jej pozostał na tym świecie.
Na pierwszy, okropny dźwięk ziemi padającej z łopaty na trumnę, Shane cofnął się. 
Zadrżał, odwrócił 
się i szybkim krokiem podążył wśród nagrobków, wystających z lepkiej ziemi, z 
powrotem ku bramie.
Usiadł w taksówce i czekał, a po chwili wszyscy zaczęli opuszczać cmentarz. 
Ojciec Costello 
rozmawiał z Laurą przez chwilę, trzymając ją za rękę z miłym i łagodnym wyrazem 
twarzy, a potem 
dziewczyna wsiadła wraz z psem do wynajętego samochodu i odjechali.
Shane polecił taksówkarzowi jechać za nimi, odchylił się na oparcie i zapalił 
papierosa. Całe jego 
ciało lekko drżało, papieros wywołał mdłości. Wyrzucił go przez okno i wierzchem 
dłoni otarł zimny 
pot z czoła. Nie miał pojęcia, co jej powie. Był pewien tylko jednego. 
Potrzebował jej bardziej niż 
czegokolwiek lub kogokolwiek w życiu.
Laura wysiadła z wynajętego wozu przed bramą swego domu, a Shane odczekał, póki 
nie znikła w 
głębi. Dopiero wtedy zapłacił kierowcy i poszedł za nią.
Dom wyglądał na jeszcze bardziej podupadły, zaciągnięte zasłony nadawały oknom 
wygląd wielkich, 
niewidomych oczu, patrzących na niego ślepym wzrokiem.
Obszedł dom z boku i skierował się do pracowni. Deszcz nagle zmienił się w 
rzęsistą ulewę. Spośród 
drzew nad rzeką zerwał się gawron, głośno protestując.
Shane wszedł po schodach i otworzył drzwi pracowni.
Doberman przemknął przez pokój jak czarny ogień. Jego warczenie nagle zamarło i 
niespodzianie 
wtulił mu pysk w rękę. Stojąca przy wielkim szklanym oknie Laura Faulkner 
odwróciła się szybko.
W jej twarzy o delikatnych rysach oczy wydawały się aż zbyt wielkie. Popatrzyła 
na niego z 
niedowierzaniem, z jej ust wydobył się cichy jęk i z wahaniem zrobiła krok 
naprzód.
W jednej chwili znalazła się w jego ramionach. Wy-buchnęła wielkim płaczem, a on 
trzymał ją ciasno 
przytuloną. Po chwili przestała płakać i uniósłszy głowę popatrzyła na niego z 
bladym uśmiechem.
- Czy nie powinieneś być w szpitalu? Wyszczerzył zęby.
- W tej chwili zapewne wariują na mój temat, ale to nie ma znaczenia. - Zamilkł 
na chwilę, a potem 
podjął: -Przykro mi z powodu twego ojca.
Westchnęła i odsunęła się od niego.
- Mnie już nie, teraz, gdy to się skończyło. Jego ostatnich parę lat to już nie 
było życie.
- Dla ciebie też nie - powiedział Shane.
- Nim posuniemy się dalej, jest parę rzeczy, o których powinieneś wiedzieć. -: 
Zaczerpnęła głęboko 
powietrza. - Wiedziałam, że Charles Graham to naprawdę Simon.
- Wiem - odrzekł łagodnie Shane. - Simon powiedział mi o tym tuż przed śmiercią.
- Ale jest coś, o czym nie wiesz - ciągnęła martwym głosem. - Idzie o tę noc, 
kiedy przyszedłeś tutaj, 
zmusiwszy Steele'a, by dał ci klucz do sejfu, i powiedziałeś mi, że masz zamiar 
pójść do jego biura po 
listy. Ostrzegłam Simona. To właśnie robiłam, gdy zaskoczyłeś mnie przy 
telefonie.
- O tym też wiem - oznajmił Shane.
Na chwilę okazała zdumienie, a potem ramiona jej
opadły i powiedziała znużonym głosem:
- Nie oczekuję, że mi uwierzysz, ale o innych rzeczach nie wiedziałam. Nie 
zdawałam sobie sprawy, 
że on usiłuje wpędzić cię w chorobę umysłową.
Shane szybko podszedł i przyciągnął Laurę do siebie.
- Ależ ja ci wierzę - zapewnił.
Podniosła wzrok patrząc na niego w zdumieniu, a potem potrząsnęła głową.
- Ale dlaczego miałbyś wierzyć? Wzruszył ramionami.
- Bo cię kocham. Myślę, że pokochałem cię owego pierwszego dnia. l rozpaczliwie 
cię potrzebuję, tak 
jak ty potrzebujesz mnie. Oboje w jakiś sposób narodziliśmy się na nowo, a 
narodziny to bolesny 
proces. Najboleśniejszy ze wszystkich. Żadnemu z nas nie będzie łatwo zacząć 
życia na nowo w 
samotności.
Przez trwającą wieczność chwilę patrzyła na niego ze łzami w oczach, a potem 
uśmiechnęła się i 
wziąwszy go za rękę pociągnęła w stronę drzwi.
- Dokąd idziemy? - zapytał zdumiony.
- Po mój samochód - odparła zdecydowanie. - Wracasz prosto do szpitala.
Przez chwilę miał ochotę się spierać, ale spojrzała na niego wojowniczo. Zaśmiał 
się cicho, po raz 
pierwszy od lat nagle poczuwszy się szczęśliwy. Razem poszli ścieżką prowadzącą 
ku domowi, a w 
ślad za nimi postępował doberman.